Η Αποδόμηση του Woke

Αποδόμηση.

Γίνε ρινόκερος, γιατί όλοι γίνονται ρινόκεροι.

Οι ρίζες του μαρξιστικού κινήματος Woke δεν είναι αρκετά δύσκολο να αναζητηθούν, όχι μόνο χρονολογικά αλλά και διανοητικά. Άλλωστε είναι η αγαπημένη πρακτική των Επικυρίαρχων οι τελετουργίες σε κοινή θέα, ώστε να δείχνουν Ολοφάνερα αυτό που επιθυμούν για τις μαϊμούδες της ουτοπίας και που σκοπεύουν να επιβάλουν στο προσεχές μέλλον. Τίποτε κρυφό. Σαφώς και η (βδελυρή και πανούργα) μαρξιστική Σχολή της Φρανκφούρτης και ο Μεταμοντερνισμός* αποτελούν τράπεζες ιδεών του μαρξιστικού Woke κινήματος, ωστόσο φαίνεται πως αυτού του τύπου η εκδικητική του ρητορική, μπορεί να αναζητηθεί μέσα σε άλλα κινήματα τα οποία εμφανίστηκαν μετά τον Β’ Π.Π. στην Ευρώπη κυρίως κι επεκτάθηκαν στις ΗΠΑ, μετά την εγκαθίδρυση του μπολσεβικισμού στην Ρωσία.

Woke είναι νεολογισμός, ένα αγγλικό επίθετο που σημαίνει «επαγρύπνηση εναντίον φυλετικών προκαταλήψεων και διακρίσεων». Πλέον, ο όρος φέρεται να έχει αρνητική χροιά στον δυτικό κόσμο, ενώ η κουλτούρα που προωθείται γύρω από την συγκεκριμένη πολιτική, κατηγορείται ως υπερβολική και πολλές φορές παραβιαστική ως προς την ελευθερία του λόγου. Επίσης, η woke κουλτούρα κατηγορείται ότι έχει χρησιμοποιηθεί από το σύστημα, με σκοπό να προωθήσει νεοφιλελεύθερες πολιτικές, καμουφλαρισμένες με πολιτικές δικαιωματισμών και προώθησης διάφορων κοινωνικών ομάδων (όπως ΛΟΑΤΚΙ+, φεμινίστριες, ακτιβιστές του BLM, vegan, κ.α.)

Ο φεμινισμός, η σεξουαλική επανάσταση, οι Beatles, η ελευθεριότητα, τα ναρκωτικά και «τα παιδιά των λουλουδιών», η μόδα του veganism, του ΛΟΑΤ+, ακτιβιστές, άκριτη ζωοφιλία, πολιτική ορθότητα, οι ΜΚΟ, παγκοσμιοποιητές… με δύο λόγια η καθολική αποδόμηση του Δυτικού πολιτισμού αποτελούν την πηγή τους. Η διάσταση αφορά τα κύρια πολιτικά χαρακτηριστικά του μαρξιστικού Woke κινήματος, τα οποία παρουσιάζουν μια μετακίνηση του, υποτίθεται, φιλειρηνικού κινήματος από κοινωνικό, σε πολιτικό με βασικά δογματικά/θρησκευτικά/βίαια/πολεμικά χαρακτηριστικά.

Η λέξη “Από-δόμηση” επινοήθηκε από τον Gerard Granel (1930 – 2000) Γάλλο φιλόσοφο και μεταφραστή, που μετέφρασε πολλά φιλοσοφικά κείμενα στα γαλλικά, μεταξύ των οποίων έργα των Μάρτιν Χάιντεγκερ, Έντμουντ Χούσερλ, Ντέιβιντ Χιουμ, Τζιαμπατίστα Βίκο και Λούντβιχ Βιτγκενστάιν. Ο Γκρανέλ άσκησε σημαντική επιρροή σε πολλούς Γάλλους φιλοσόφους, συμπεριλαμβανομένων των Ζακ Ντεριντά, Ζαν-Λικ Νανσί και Μπερνάρ Στίγκλερ.

Ο Granel προκειμένου να αποδώσει τον πολύσημο όρο που χρησιμοποιεί ο Χάιντεγκερ (Abbau: Αποσύνθεση, Αποσυναρμολόγηση) στο δοκίμιο του “Συμβολή στο ζήτημα του Είναι” (Zur Seinsfrage, 1956), κείμενο που γράφτηκε το 1955 προς τιμή του Έρνστ Γιούνγκερ. Η λέξη “Abbau” είχε ήδη χρησιμοποιηθεί από τον Χάιντεγκερ, στις παραδόσεις του μαθήματος “Τα θεμελιώδη μαθήματα της Φαινομενολογίας” το 1927, με σκοπό να περιγράψει την “κριτική Αποδόμηση των παραδεδομένων εννοιών και οι οποίες χρησιμοποιούνται αναγκαστικά, με σκοπό να αναχθούμε στις πηγές από τις οποίες αντλήθηκαν”

Αυτή η κατευθυντήρια ιδέα υπήρχε ήδη από τον Έντμουντ Χούσερλ (1859 – 1938) Γερμανό φιλόσοφο που εγκαθίδρυσε την σχολή της Φαινομενολογίας. Αντιτάχθηκε στον θετικιστικό προσανατολισμό της επιστήμης και της φιλοσοφίας της εποχής του. Εκπόνησε κριτικές στις επιδράσεις του ιστορικισμού και του ψυχολογισμού στην λογική. Χωρίς να περιορίζεται στον εμπειρισμό, αλλά θεωρώντας ότι η εμπειρία είναι η πηγή όλης της γνώσης, επεξεργάστηκε μια μέθοδο φαινομενολογικής αναγωγής, μέσω της οποίας το υποκείμενο είναι δυνατόν να αποκτήσει έμμεση γνώση της ουσίας.

Ο Χούσερλ στην παράγραφο 60 των “Καρτεσιανών Στοχασμών” (1929) άσκησε κριτική στην “μεταφυσική που έχει αλλοιωθεί στο διάβα της ιστορίας” και πρότεινε να ξαναανακαλυφθεί και να αποκατασταθεί, μέσω της Φαινομενολογίας: “Η έννοια αυτού που ΄χει θεμελιωθεί καταγωγικά ως μια πρώτη φιλοσοφία”, όπως το θυμίζει κι ο Ντεριντά στο έργο του “Η φωνή και το φαινόμενο” (1967).

Όπως εξηγεί ο Γκρανέλ, πρότεινε την λέξη “Από-δόμηση”, μετά από την συνάντησή του με τον Χάιντεγκερ για τα μεταφραστικά ζητήματα, των κειμένων του, προκειμένου: “να αποφύγει την λέξη ‘καταστροφή’ η οποία· ακόμα και χρησιμοποιώντας το ενωτικό σημείο, θα παρέπεμπε περισσότερο στο Zerstörung παρά στο Abbau”.

Πριν καν κυκλοφορήσει η μετάφραση του κειμένου του Χάιντεγκερ από τον Γκρανέλ, είχε κυκλοφορήσει στους χαιντεγκεριανούς κύκλους και η απόδοση του “Abbau” με την λέξη “Αποδόμηση” είχε προκαλέσει το ενδιαφέρον Υιοθετήθηκε αναφανδόν από τον Ζακ Ντεριντά που στην συνέχεια την έκανε σημαία του. Ο Ντεριντά (Jacques Derrida, 11930 – 2004) ήταν Γάλλος φιλόσοφος γεννημένος στην Αλγερία, γνωστός και ως θεμελιωτής της “Αποδόμησης”.

Το ευρύ και λεπτομερές έργο του είχε βαθιά επίδραση στο πεδίο της λογοτεχνικής θεωρίας και στην φιλοσοφία (καθώς αυτό το έργο στάθηκε κρίσιμο για τον διαχωρισμό ανάμεσα σε ηπειρωτική (continental philosophy) και αγγλοσαξονική (anglosaxon philosophy) φιλοσοφία. Το έργο του επηρέασε πολλά επιστημονικά πεδία που δεν σχετίζονταν ευθέως με την φιλοσοφία όπως το πεδίο των επιστημών του δικαίου και της αρχιτεκτονικής. Ανάμεσα στα πιο γνωστά του έργα συγκαταλέγονται το “Περί Γραμματολογίας”, “Τα φαντάσματα του Μαρξ”, “Η φωνή και το φαινόμενο”.

Ο Ντεριντά έχει δώσει έναν ορισμό στην “Αποδόμηση” αφού δεν ήταν δική του η έννοια, αλλά και γιατί η Αποδόμηση ήταν μια στρατηγική κι όχι μια μέθοδος. Ως προς αυτή του την επίμονη στάση εξηγεί τον δικό του τρόπο να σκέπτεται την Αποδόμηση στην πολύ γνωστή επιστολή του προς τον Ιάπωνα μεταφραστή που προσπαθεί να βρει μια αντίστοιχη λέξη στην Ιαπωνική γλώσσα κατά την μετάφραση του έργου του Ντεριντά. (Επιστολή προς Ιάπωνα φίλο).

Η Αποδόμηση χαρακτηριζόταν από μια δυναμική ανατροπής ηγεμονικών κατασκευών του λόγου. Αλλά ως τέτοια στρατηγική δεν μπορούσε ποτέ να καθορίζεται με ορισμό. Στην επιστολή προς Ιάπωνα φίλο ο Ντεριντά γράφει ότι η Αποδόμηση είναι μια λέξη που θα έπρεπε τελικά να εξαφανιστεί. Μια δυναμική του λόγου καθιστά κάθε διατύπωση έρμαιο της δικής της Αποδόμησης. Αλλά είναι η ευθύνη κάθε σκεπτόμενου ανθρώπου να επιλέξει και να οργανώσει την δολιοφθορά απέναντι σε εκείνο το πεδίο της ηγεμονίας που αξίζει να χτυπηθεί στην εκάστοτε συνθήκη.

Η Αποδόμηση δεν είναι απλή ορθολογική κριτική των ηγεμονικών σχημάτων του λόγου. Περιλαμβάνει στον τρόπο που οργανώνεται την απόφαση για δράση μέσα σε ένα πλαίσιο που αποφασίζεται μέσα στην εκάστοτε χρήση της. Η στρατηγική της Αποδόμησης σχετίζεται δηλαδή με μια τέχνη που βασίζεται στην ίδια την αδυναμία του λόγου να παράγει ακριβή σχήματα: χρησιμοποιεί αυτή την συστηματική ανακρίβεια του λόγου για δράσεις δολιοφθοράς που στοχεύουν ενάντια σε ηγεμονικές απειλητικές κατασκευές.

«Η λέξη Αποδόμηση, προέρχεται από μιαν έκφραση του Χάιντεγκερ (destruktion), που πρέπει να γίνεται αντιληπτή ως “Αποδόμηση” και όχι ως “καταστροφή”. Εγώ την χρησιμοποιώ με την έννοια μιας ανάλυσης των διάφορων επιπέδων στα οποία διαστρωματώνεται η κουλτούρα. Θα προτιμούσα να μιλήσω για επιβεβαίωση αυτού που απωθήθηκε παρά για αναδόμηση. Για να υπογραμμίσω ότι η Αποδόμηση είναι κάτι το θετικό και όχι το αρνητικό (…) Όταν ένας φιλόσοφος θεμελιώνει ένα σύστημα, υπάρχει πάντοτε κάτι που παραμένει ανακόλουθο και που καταλήγει να αποδομεί αυτόματα αυτό το σύστημα. Δεν πρόκειται μόνο για το απροσδόκητο. Η Αποδόμηση είναι το να συμβαίνει το αδύνατο ή αυτό που φαινόταν αδύνατο. Χρειάζεται να προσέξουμε για να μην το παρερμηνεύσουμε εννοώντας ως “κείμενο” ένα βιβλίο. Το να λέγαμε “δεν υπάρχει τίποτα έξω από το βιβλίο” θα ήταν ανόητο. Το κείμενο πρέπει να γίνει αντιληπτό με μια γενικευμένη έννοια, που φτάνει ως το να συμπεριλαμβάνει ολόκληρο τον κόσμο ως ένα σύνολο από ίχνη. Με αυτήν την έννοια δεν υπάρχει τίποτε άλλο». –Ζακ Ντεριντά, σε συνέντευξη στον Ιταλό μαθηματικό Πιερτζόρτζιο Οντιφρέντι και δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «La Repubblica» στις 3-7-2002.

Στην αρχή του έργου του “Περί γραμματολογίας” (7967) κι όπου επιδίδεται στην αποδόμηση της “μεταφυσικής οντο-θεολογίας” θεωρουμένης ως κύριο χαρακτηριστικό της Δύσης, ο Ντεριντά ορίζει την θέση/πράξη του ως “την καταστροφή, όχι την κατεδάφιση, αλλά την αποστρωμάτωση, την Αποδόμηση όλων των σημασιών που πηγή τους είναι η πηγή του Λόγου. Ιδιαίτερα την σημασία της Αλήθειας”.

Στοχεύει ακριβώς αυτό που αποκαλεί “λογοκεντρισμό” αυτήν “την μεταφυσική της φωνητικής γραφής” κι ακόμη βαθύτερα “την οντολογία που, στην βαθύτερη διαδρομή της καθόρισε την έννοια του Είναι ως παρουσία και την την έννοια της ομιλίας ως την πλήρη πλήρη συνέχεια του λόγου”.

Υπάρχει μια μεγάλη παρεξήγηση σχετικά με την “Αποδόμηση”, (όπως και με κάθε τι σημαντικό σχετικά με την ελευθερία του ανθρώπου από την φυλακή του Αφέντη), λόγω της συστατικής αμφισημίας του το εγχείρημα του Ντεριντά, μισό-φιλοσοφικό, μισό-φιλολογικό, τοποθετημένο κάπου ανάμεσα στην Χαιντεγκεριανή φιλοσοφία και τον μαρξιστικό/αβαγκαρντιανισμό παραλογισμό των ΗΠΑ, μπορεί να ταιριάξει σε όλα τα γούστα και να εκφυλιστεί κατά βούληση.

Με αποτέλεσμα όλοι όσοι εμπνέονται από αυτό, να πιστεύουν (όχι δεν γνωρίζουν, δεν έχουν την απαιτούμενη διανοητική ικανότητα για να γνωρίζουν) ότι ανυψώνονται στις απάτητες κορυφές της διανοητικής επινοητικότητας και ιδιαίτερα οι πανεπιστημιακοί και οι φιλολογικοί να πιστεύουν οι ανόητοι ότι έχουν μετατραπεί σε φιλοσόφους πρώτης γραμμής και οι πιο δογματικοί χαιντεγκεριανοί ότι “χορεύουν με την γλώσσα”, όλοι τους όμως είναι οπαδοί του Ντεριντά στον βαθμό που ισχύουν οι ισχυρισμοί του Ντεριντά στο να παίζει κανείς (απόλυτα ηλίθιος) με τον Νίτσε ενάντια στον Χάιντεγκερ… κι αυτό ακριβώς γίνεται, αυτό ακριβώς ζούμε σήμερα.

“Τι είναι η Αποδόμηση; Μα τα πάντα. Τι είναι η Αποδόμηση; Μα, τίποτα. Ας πούμε απλά πως είναι αδύνατον να οριστεί” Γράφει ο Ντεριντά το 1985, σε μια Επιστολή σε ένα φίλο Ιάπωνα.

Όλες αυτές οι αναρωτήσεις, οι επιφυλάξεις, οι αμφισημίες, οι προεκτάσεις, οι ακαθόριστες αυτοδιορθώσεις και οι σχετικές ταχυδακτυλουργίες δεν εμπόδισαν τους ηλίθιους να συνθηματοποιήσουν και συστηματοποιήσουν αυτήν την λέξη και να την μετατρέψουν σε meme καθολικής χρήσης με δογματικό και θέσφατο νόημα για να εξυπηρετήσουν τους μιαρούς σκοπούς τους. Ένα προνομιακό προπαγανδιστικό εργαλείο ενός νέου σχολαστικισμού εύπεπτης κατανάλωσης.

Έτσι η Αποδόμηση μετατράπηκε σε μια σύγχρονη Ιερά Εξέταση όπου μπροστά της εμφανίζονται, βασανίζονται κι εκτελούνται όλοι οι Μεγάλοι Στοχαστές της ανθρωπότητας, αυτοί που έβγαλαν τον άνθρωπο από τα σκοτάδια του μεσαίωνα και της θρησκευτικής πανούκλας, και για να αποδομηθούν όλες οι συνιστώσες του μεγαλειώδους Δυτικού πολιτισμού, αυτού που έβγαλε τον άνθρωπο από την κατάσταση του Βουντού.

Το αποδομητικό μιμίδι, έχει σαν αποτέλεσμα να καταστήσει στείρα την φιλοσοφική σκέψη στην Δύση, ειδικά στην Γαλλία, έτσι όπως την ανήγαγε σε δογματική μίμηση των γραπτών του Ζακ Ντεριντά και των μαθητών του. Αυτή η μόδα του μιμιδιού “Αποδόμηση”, παρουσιάζει τέσσερα χαρακτηριστικά, την διάρκεια στον χρόνο, λόγω της στοχευμένης προπαγάνδας, την δύναμη του εκφοβισμού, όπως η Ιερά Εξέταση, την ταχύτατη παγκόσμια εξάπλωση όπως κάθε ιός/meme, και την μετατροπή της σε δόγμα/ιερά βίβλος. Όλες τις παραλλαγές της τις συναντάμε σε εντελώς διαφορετικά πεδία του πολιτισμού μας, από την σύγχρονη τέχνη, έως την παιδαγωγική, από τον αντιρατσισμό και τον νεοφεμινισμό έως την διαφημιστική και πολιτική/θρησκευτική προπαγάνδα.

Τον Ιανουάριο του 2022, η Τζ Κ. Ρόουλινγκ, δημιουργός του Χάρυ Πότερ, αποκλείστηκε από την προβολή ταινίας για το έργο της από την εταιρία Worner, επειδή οι δηλώσεις της για την ύπαρξη γυναικείου φύλου θεωρήθηκαν ομοφοβικές και τρανσφοβικές!! Στα πανεπιστήμια της Δύσης απαιτούν με βίαιη και δογματική μανία, την κατάργηση διδασκαλίας της Ελληνικής φιλοσοφίας (ειδικά τους Πλάτωνα, Σωκράτη κι Αριστοτέλη) καθώς δήθεν “προωθούν τον ρατσισμό, την λευκή ανωτερότητα και υπεροχή και την πατριαρχία, αλλά και τα δύο φύλα”.

Η “cansel culture” του μαρξιστικού Woke κινήματος διεκδικεί, προβάλλει, επιτάσσει και δογματικά επιβάλλει την Αποδόμηση κι ακύρωση ολόκληρου του αρχαίου, ένδοξου, ιστορικού παρελθόντος τους Δυτικού πολιτισμού. Μόνο του Δυτικού πολιτισμού, ώστε να απομείνει μόνο το Βουντού, γιατί μόνο αυτό μπορούν, γονιδιακά και διανοητικά ν’ αντιληφθούν. Ο Μέγιστος Ηράκλειτος, ο Παρμενίδης, ο Δημόκριτος, ο Αναξαγόρας… τους πέφτουν δυσνόητοι και σκοτεινοί.

Οι Τάιμς της Νέας Υόρκης το BBC και φυσικά το NETFLIX, το Χόλιγουντ και όλες οι πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης προπαγανδίζουν, στηλιτεύουν και προβάλλουν συστηματικά και προπαγανδιστικά τον “συστημικό ρατσισμό” από την κλασσική αρχαιότητα έως σήμερα. Αποδομούν κάθε τι που μας έβγαλε από τον βούρκο του Μεσαίωνα με την χριστιανική πανούκλα, την Ιερά Εξέταση και τον Διαφωτισμό.

Ζούμε ένα σύγχρονο κυνήγι μαγισσών (άλλωστε οι μιαρές σπορές των Αβυσσαίων γνωρίζουν πως να το κάνουν) που στοχοποιεί, ρατσιστικά, μόνο την λευκή φυλή στην Δύση, την φυσιολογική δυαδικότητα των φύλων, ενώ προωθείται με βία και μίσος η επιβολή η καθιέρωση ελευθεριότητας, και οι κοινωνικές διακρίσεις εις βάρος της λογικής και της πλειοψηφίας.

Πρακτικά το μαρξιστικό Woke κίνημα δεν κάνει τίποτε πρωτότυπο, (αφού είναι ανίκανοι για λογική διανοητική διεργασία), απλά αποδομεί, κι επανεισάγει αντεστραμμένη την ιδέα του ρατσισμού, πλέον τα πάντα πρέπει να ερμηνεύονται υπό το πρίσμα της σύγκρουσης λευκών και μαύρων (αποκλείονται οι υπόλοιπες φυλές) άνδρες και γυναίκες, ετερόφυλοι κι ομοφυλόφιλοι… συνεπώς όλοι οι λευκοί άντρες/εργάτες εκχωρούνται συλλήβδην στον Τραμπ, στην Μέλονι και στην Λεπέν…

Το μαρξιστικό woke κίνημα στην Δύση στοχεύει στην μειονοτικοποίηση των Ευρωπαϊκής καταγωγής πληθυσμών και ταυτόχρονα στην εξαφάνιση των φύλων μέσα από την παιδιάστικη άρνηση της βιολογικής σεξουαλικής ταυτότητας, ανοίγοντας τον δρόμο προς τον μετάνθρωπο, τον ρομποτοποιημένο, άνοο, άβουλο μετάνθρωπο.

Στην Ελλάδα όπου “ανήκομεν εις την Δύσην” στους μαρξιστικούς woke κύκλους η λογική αναφορά σε φοιτητές και φοιτήτριες έχει αντικατασταθεί στο ουδέτερο “τα φοιτητά”!! Το βασικό προπαγανδιστικό τέχνασμα μέσω του οποίου προωθείται η αποδόμηση και η βίαιη φίμωση κάθε ορθολογικής φωνής, είναι η “ακροδεξιοποίηση” της διαφωνίας, με όρους όπως τραμπιστής, ψεκασμένος, αντιεμβολιαστής, αρνητής, φασίστας, ναζιστής, πατριώτης, εθνίκι, κ.ά. που υπάρχουν στην φαρέτρα των μαρξιστών αποδομητών.

Όποιος αμφισβητεί την πολιτική ορθότητα “νομιμοποιεί τον ακροδεξιό λόγο” και καταδικάζεται σε εξοστρακισμό και μερικά κλωστομπουνίδια. Άλλωστε στον πυρήνα στο woke μαρξιστικού κινήματος, παγκοσμίως, βρίσκονται οι “αντίφα”, που έγιναν ευρέως γνωστοί κατά την διάρκεια των καταστροφών για τον Τζώρτζ Φλόυντ το καλοκαίρι του 2020, ενώ, στην Ελλάδα είναι γνωστοί για το κατάπτυστο σύνθημα/μιμίδι τους “Να καταστραφεί η Ελλάδα, να ζήσουμε εμείς”.

Το σύνθημα/μιμίδι των μαρξιστικών παγκοσμιοποιητών είναι απλό και καταστροφικό όπως ο ιός της πανούκλας.

Τα πάντα μπορούν και πρέπει να Αποδομηθούν.

Αυτό όμως είναι ψευδές και καθαρά προπαγανδιστικό, γιατί μόνο η Δυτική κουλτούρα και το μεγαλείο της Ελληνικής Φιλοσοφίας και πολιτισμού υπόκεινται σε καθολική και συστηματική Αποδόμηση. Δεν τίθεται καν θέμα να αποδομηθεί η κατάσταση αυτοθυματοποίησης των Ανατολικών λαών π.χ οι κάστες των Ινδών, των Κινέζων κ.ά. Θυματοποιημένος, δαιμονοποιημένος και εγκληματικός είναι ο Δυτικός, λευκός και ειδικά ο Αρχαίος Ελληνικός και κατά προέκταση ο Δυτικός πολιτισμός, σε όλες τις συνιστώσες του, που πρέπει να κατεδαφιστεί, να κομματιστεί, να αποδομηθεί, ώστε να αντικατασταθεί από την σαπίλα που βασιλεύει στο άδειο κεφάλι τους.

Αυτός ο Woke εκφοβισμός δεν έχει άλλο αποτέλεσμα παρά την επιβολή μιας νεολογικής ορολογίας και μιας προπαγανδιστικής ρητορικής η οποία αποκλείοντας κάθε ελεύθερη σκέψη κάθε δημιουργικό στοχασμό, προφέρει τους δογματικούς κανόνες της ένταξης σε μια διεθνή σέκτα και τους δείκτες αναγνώρισης των μελών αυτής της σέκτας (όπως κάνουν οι Ελευθεροτέκτονες και κάθε σέκτα/Στοά που σέβεται τον εαυτό της) αναμεταξύ τους, οι οποίοι τοποθετούνται στον ακραίο κομμουνισμό είτε είναι αριστεροί, είτε όχι.

Η απομυθοποιητική σκέψη που έχει τις ρίζες της στην θανατηφόρο ασθένεια του Διαφωτισμού (αναζήτησε το σχετικό άρθρο) μετατράπηκε σε σχολαστική αποδομητική πρακτική, πρώτη πράξη της οποίας είναι να επιτεθεί στην Λογική και στον λογοκεντρισμό και στον “φαλλολογικό-κεντρισμό” με μια έκφραση θέλησης κυριαρχίας η οποία ανάγεται με την σειρά της στο “αποτρόπαιο πατριαρχικό σύστημα” (μόνο των λευκών) του οποίου τις δήθεν καταστροφικές συνέπειες βιώνουμε καθημερινά, σύμφωνα με το αφήγημά τους.

Ένα κίνημα, όπως μας διδάσκει η Πολιτική Επιστήμη, η Κοινωνιολογία, η Πολιτική Κοινωνιολογία κτλ. έχει έναν στόχο, έναν αγώνα να δώσει και ένα πρόβλημα να λύσει. Με άλλα λόγια, στόχος ενός κινήματος είναι «κάτι νέο να φέρει» στην κοινωνία το οποίο «όφειλε» να υπήρχε και πριν.

Η διαμαρτυρία και ο καθορισμός ενός εχθρού μπορούν να συνυπάρχουν με τις προτάσεις του κινήματος. Χωρίς εχθρό δεν υφίσταται διαμαρτυρία. Το μαρξιστικό κίνημα Woke έχει ορίσει ως εχθρικό οτιδήποτε σχετίζεται με τους αιώνες στους οποίους ο δυτικός κόσμος υποτίθεται, κατά τα διαταραγμένα μυαλά τους, ότι απέκτησε προβάδισμα έναντι άλλων πολιτισμών.

Το μαρξιστικό κίνημα Woke οφείλει την διαφημισμένη “επιτυχία” του στο ότι ορίζει τον εχθρό όπως θα οριζόταν από έναν στρατηγό στο πεδίο της μάχης. Οι οδηγίες μάχης είναι απλές ώστε στην μάχη να μην υπάρχει κανένα πρόβλημα σαφήνειας. Ο άνδρας/γυναίκα που είναι λευκοί, κι όλος ο πολιτισμός που κληρονόμησαν και κληροδότησαν, με την υπεροχή του μυαλού τους, όλη η φιλοσοφία και οι τέχνες που έβγαλαν τον άνθρωπο από την ζωώδη κατάσταση και τον ανέβασαν στο επίπεδο των Θεών, των ανώτερων πνευματικά πλασμάτων, πρέπει να ξεριζωθεί κατά τους παρανοϊκούς Wokesters και να επιστρέψει η ανθρωπότητα στο επίπεδο του Βουντού.

Ο ριζοσπαστισμός του σε συνδυασμό με τον ρεβανσισμό τον οποίο εκφράζουν οι θιασώτες του κινήματος των κοιμισμένων «αφυπνισμένων», συνιστούν απειλή για την κοινωνική συνοχή σε αρκετές χώρες, γιατί πλέον έχει προ πολλού ξεπεραστεί από τους κοιμισμένους «αφυπνισμένους» το στάδιο της έστω και προσχηματικής δικαιωματικής κάλυψης.

Πλέον αρκετοί Wokesters, ανοικτά υποστηρίζουν το λεγόμενο «βία στην βία». Η αιτία ύπαρξης του μαρξιστικού κινήματος Woke είναι η κατάρρευση και καταστροφή μιας ιδέας/ιστορίας λογικής και με απτά αποτελέσματα, όχι ο διάλογος ή η συνύπαρξη με κάποια άλλη ιδέα ή κίνημα. Η συζήτηση ανάμεσα σε θεϊστές και άθεους, είναι ένα παράδειγμα συνύπαρξης δύο διαφορετικών κοσμοθεωριών, δύο διαφορετικών πίστεων/θέσεων.

Αντίθετα, το βδελυρό, μαρξιστικό κίνημα Woke δεν περιφρονεί μόνο την θρησκεία, αλλά και την επιστήμη, αν αυτή συγκρούεται με τις δικές του αρχές της τουρλού-τουρλού. Το Woke κίνημα απαιτεί με άλλα λόγια τον επαναπροσδιορισμό της Ιστορίας και όλων όσων έλαβαν χώρα στην Δύση, μέχρι την στιγμή της «αφύπνισης» των μαϊμούδων της ουτοπίας, μέχρι την στιγμή δηλαδή που κάποιες υποτίθεται “φωτισμένες προσωπικότητες”, μιμιδίζοντας, αντιλήφθηκαν τον τρόπο με τον οποίον θα απελευθερωθεί ο άνθρωπος. Από τι και από ποιόν θα απελευθερωθεί; Από τον λευκό άντρα; Παράνοια, ίδια με την παράνοια της χριστιανικής πανούκλας όταν έσκασε μύτη στην κοινωνική ζωή και μας κατσικώθηκε σαν μολυσματική αρρώστια, μέχρι σήμερα.

Η στιγμή της «αφύπνισης» είναι, λένε οι διαταραγμένοι wokesters και η αρχή της πραγματικής Ιστορίας, εκείνης δηλαδή που απλώς δεν πρέπει να γραφτεί από τους «υπόλογους» λευκούς άνδρες. Ήδη αρκετοί μελετητές, θεωρούν ότι το Woke κίνημα αποκτά όλο και ταχύτερα, χαρακτηριστικά θρησκείας/δόγματος. Και όχι μόνο αυτά. Το μαρξιστικό Woke κίνημα έχει αρχίσει να δημιουργεί «νέο Οικογενειακό Δίκαιο», νέο «Αστικό Κώδικα», νέα εκπαιδευτική πολιτική και βέβαια, νέες σχέσεις κράτους-πολίτη, οικογένειας-σχολείου κτλ. αλλά και 50 φεύγα φύλα.

“Apparition of Face and Fruit Dish on a Beach” (1938). Πίνακας του Ισπανού σουρεαλιστή Σαλβαδόρ Νταλί. Αυτό το έργο ανήκει σε μια ομάδα έργων ζωγραφικής του Νταλί που υποδηλώνουν μια οπτική ψευδαίσθηση που ονομάζεται διπλή, πολλαπλή ή διφορούμενη εικόνα.

Η πολιτική ορθότητα ως όπλο του μαρξιστικού Woke κινήματος.

Εκτός από την επιθετικότητα και την «ιερή αποστολή» του να γραφτεί η Ιστορία και το μέλλον από όλους όσους ήταν υποτίθεται θύματα, (μη λευκοί άνδρες δηλαδή, κάτι που συνιστά μια άκρως ρατσιστική θέση), όλα τα πνευματικά επιτεύγματα, καθίστανται ένοχα και υπαίτια για την όποια δυστυχία των θυμάτων και επομένως, δεν υπάρχει διάκριση ανάμεσα σε διαχωρισμό άξιων επιτευγμάτων και οπισθοδρομικών. Από αυτό καθίσταται προφανές ότι το μαρξιστικό Woke κίνημα δεν είναι εναντίον μόνο των Μαθηματικών για παράδειγμα, αλλά και της ίδιας της Μητέρας της Επιστήμης, της ίδιας της Λογικής. Η πολιτική ορθότητα δεν ταυτίζεται με το μαρξιστικό Woke.

Είναι ένα εργαλείο για το Woke κίνημα το οποίο στοχεύει στην φίμωση/εξαφάνιση/ αποδόμηση των αντιπάλων του ενώ παράλληλα, επιβάλλει την πολιτική ατζέντα και ταυτόχρονα, την θεματολογία της. Oι Wokesters ή όσοι ηγούνται αυτών, στοχεύουν στον έλεγχο της γλώσσας και των νοημάτων αυτής, στην αντικατάσταση της λογικής με την παραφύση παράνοια. Εκτός από την «Νέα Ιστορία», μέσω της Γλώσσας, διαμορφώνεται μια νέα ηθική, ένας νέος κώδικας αξιών ο οποίος απευθύνεται όχι στην αξία των ανθρώπων, αλλά στην ανταμοιβή όσων υπέφεραν από οτιδήποτε εκείνοι θεωρούν ως «καταπίεση» και στην «τιμωρία» όσων υποτίθεται ότι υπήρξαν «θύτες».

Η επιβολή της πολιτικής ορθότητας, στοχεύει στον γλωσσικό (πνευματικό) αφοπλισμό όσων αντιδρούν ή ασκούν κριτική, με βάση την ΛΟΓΙΚΗ… Βαθύτερος στόχος, είναι η ποινικοποίηση (έχει ήδη γίνει σε μεγάλο βαθμό) της φυσιολογικής και συνταγματικά κατοχυρωμένης ελευθερίας έκφρασης. Είναι δυσδιάκριτα τα όρια μεταξύ συκοφαντίας και ελεύθερης έκφρασης με βάση την παρανοϊκή πολιτική ορθότητα. Αυτό σημαίνει ότι ένας άνθρωπος, αποθαρρύνεται να κρίνει κάτι που δεν είναι πολιτικά ορθό σύμφωνα με τους μαρξιστές και άρα, αποδέχεται με αλαλία όλα αυτά τα παρανοϊκά που συμβαίνουν.

Το τέλος είναι τραγικό κι ολέθριο.

Η κατάρρευση της δημοκρατίας, της λογικής και ο περιορισμός της ευρηματικότητας, της δημιουργικότητας καθώς το «ναρκοπέδιο» που έχουν στήσει πάνω στην γλώσσα οι βδελυροί μαρξιστές Wokesters έχει σημαντικότατες κοινωνιογλωσσικές συνέπειες που μοιάζουν με αντικίνητρα στην ελεύθερη έρευνα που υπήρξε πάντα η ατμομηχανή της προόδου.

Το μαρξιστικό Woke κίνημα έχει τις ίδιες ομοιότητες με πλείστα επικίνδυνα πολιτικά και κοινωνικά κινήματα που έλαβαν τόπο στον πλανήτη μας. Η ραγδαία εξάπλωση του μιαρού Woke κινήματος, έχει καταστήσει «παλαιά» κάθε προσχηματική εκστρατεία «ισότητας». Εδώ και λίγα χρόνια, μιλά με όρους βίαιης επικράτησης μην αφήνοντας παράθυρο για διάλογο, κριτική, συζήτηση, επιστημονικά επιχειρήματα κτλ. Δηλαδή εξοστρακίζουν την ΛΟΓΙΚΗ, όπως ακριβώς κάνουν και οι δογματικές θρησκείες.

Οι κοινωνίες στην Δύση, αντιμετωπίζουν ήδη μεγάλα προβλήματα από τις ανεξέλεγκτες διαστάσεις που έχει πάρει η μολυσματική «αφύπνιση», που θέλει βίαια να επιβάλλει 60+ φύλα, τους ολόξανθους Έλληνες Κλεοπάτρα και Αχιλλέα μαύρους με διογκωμένα χαρακτηριστικά και την εκτρωματική συλλογιστική που λέει ότι “κάθε αλλαγή στην ιστορία που μπορεί να φανταστεί κάποιος είναι μια ακόμη οπτική κι άρα καλοδεχούμενη” (LOL). Άρα μπορούμε να πούμε ότι και ο Χίτλερ με τους Ναζί του ήταν μαύροι. Ο Στάλιν, ο Λεοπόλδος του Βελγίου και ο Μάο της Κίνας… ότι κάνεις κέφι μπορείς να πεις και είναι αποδεκτό.

Ο λευκός δυτικός άντρας είναι ο εχθρός για το μαρξιστικό woke κίνημα. Το νέο μαρξιστικό woke πρότυπο είναι ο “νέος άνθρωπος” (έκφραση που απαντάται στον Απόστολο Παύλο) … άφυλος, αυξημένος με φάρμακα, χορτοφάγος, να συγκατοικεί με ζώα, άθρησκος, εγκρατής και, κυρίως, ακέφαλος. Ο Αυγουστίνος είναι την κατάρρευση και το τέλος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και την ανάδυση της χριστιανικής πανούκλας. Σήμερα παρατηρώντας την Ολοφάνερη κατάρρευση και το τέλος του χριστιανισμού στην Δύση και την ανάδυση αυτού του μαρξιστικού παραληρήματος, που έχει όλα τα χαρακτηριστικά Οργουελικής δυστοπίας και μοιάζει με τον βιαίως επελαύνοντα μελλοντικό πλανητικό πολιτισμό της ανθρωπότητας, αν του επιτραπεί να συνεχίσει την ολέθρια καταστροφική του πορεία. Έχουμε χρόνιο μπροστά μας για να τον ανατρέψουμε.

Δεν υπάρχει άλλη διέξοδος από την ευγενή κι έντιμη πάλη ενάντια στις ηλιθιότητες που απειλούν κάποια μέρα (αν τους το επιτρέψουμε) να γίνουν νόμος!

Αφού οι μαρξιστές αποδομούν τον πολιτισμό μας μπορούμε κι εμείς να τους αποδομήσουμε.

Σε όλη αυτήν την παράνοια των Οργανικών Πυλών/Wokesters μαρξιστικών μπορούμε να αντιπαραβάλλουμε μόνο την σκληρή Λογική και να ενημερώσουμε τους ανθρώπους του περιβάλλοντός μας και τα παιδιά μας, για τις ολέθριες συνέπειες της σποράς των Αβυσσαίων. Έχουμε να επιλέξουμε ανάμεσα στους Μέγιστους Ηράκλειτο, Αναξαγόρα, Δημόκριτο… και στο Βουντού… ε, κοντά στον νου κι η Γνώση… για όποιον διαθέτει Νου. Όλοι οι υπόλοιποι στην χαβούζα των υβριδίων/μαρξιστικών Woke.
------------------------
* Ο μεταμοντερνισμός είναι το πολιτισμικό και πνευματικό φαινόμενο, το οποίο χρονολογείται κυρίως από τα νέα κινήματα στην τέχνη της δεκαετίας του 1920, ενώ η μετανεωτερικότητα επικεντρώνεται στα κοινωνικά και πολιτικά τεκταινόμενα του δυτικού κόσμου, καθώς και τις “καινοτομίες” σε διεθνές επίπεδο από το 1960 και μετά.

Ο όρος «μεταμοντέρνος» ορίζεται από το Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας (Γ. Μπαμπινιώτη) ως «αυτός που σχετίζεται με το σύγχρονο ρεύμα της τέχνης (αρχικώς της αρχιτεκτονικής) που αντιδρά στις φόρμες του μοντερνισμού και χρησιμοποιεί ποικιλία παραδοσιακών στοιχείων σε πρωτότυπες συνθέσεις», καθώς επίσης αυτός που «ακολουθεί αδιάκοπα τις εκάστοτε τάσεις χωρίς αρχές και σταθερά σημεία αναφοράς» και επίσης «κατ’ επέκταση στις κοινωνικές επιστήμες, ο ακραίος σχετικισμός στις αξίες και στην επιστημονική μέθοδο και η απόρριψη της αντικειμενικότητας».

Υποκειμενισμός και απόρριψη της πραγματικότητας ή «δεν υπάρχει μία αλήθεια, αλλά πολλές αφηγήσεις» κοντολογίς το Woke μαρξιστικό αφήγημα.