Ως αρετές ορίζονται, κατά τον Αριστοτέλη, εκείνες οι «ἕξεις» που είναι άξιες επαίνου: «τῶν ἕξεων δέ τάς ἐπαινετάς ἀρετάς λέγομεν». Διακρίνονται σε δυο κατηγορίες, στις διανοητικές και τις ηθικές. Η φιλία, κατά τον Σταγειρίτη φιλόσοφο, θεωρείται κορυφαία αρετή, ανώτερη και από τη δικαιοσύνη. Συγκεκριμένα, ο Αριστοτέλης, ο οποίος αφιέρωσε το Η' και το Θ' βιβλίο των Ήθικων Νικομαχείων στη λεπτομερή ανάλυση της φιλίας, παρατήρησε ότι η φιλία εξασφαλίζει ισχυρότερους δεσμούς μεταξύ των πολιτών και, κατ' επέκταση, αποτελεί συνεκτικό δεσμό των πόλεων. Ο ενάρετος άνθρωπος ενεργεί με ελεύθερη βούληση, χαίρεται να πραγματοποιεί καλές πράξεις, ενώ λυπάται όταν διαπράττει το κακό. Ο άνθρωπος, για να είναι ευδαίμων, πρέπει απαραιτήτως να ενδιαφέρεται για τα αγαθά της ψυχής του, οφείλει να είναι ενάρετος καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής του και όχι μόνο για ένα μικρό χρονικό διάστημα: «δοκεῖ δ’ ὁ εὐδαίμων βίος κατ’ ἀρετήν εἶναι».
Με το παρόν δοκίμιο εστιάζουμε την προσοχή μας στις ηθικές αντιλήψεις του Σταγειρίτη φιλοσόφου, οι οποίες κυρίως εμπεριέχονται με τον πιο αξιόπιστο τρόπο στα Ηθικά Νικομάχεια.[1] Ειδικότερα, επικεντρώνουμε το ενδιαφέρον μας στην διάκριση των αρετών, και συγκεκριμένα στην αρετή της φιλίας. Στην πραγματικότητα, σκοπός των Ηθικών Νικομαχείων - σχεδόν στο σύνολό τους - είναι μια διεξοδικότατη διερεύνηση περί της αρετής, η οποία είναι απαραίτητη προϋπόθεση για το αγαθό και την κατάκτηση της ευδαιμονίας.
Η φιλία θεωρείται από τον Αριστοτέλη, ως μια εξαιρετικά σημαντική αρετή ή μια ενέργεια «μετ' ἀρετῆς», απαραίτητη για τη ζωή του ανθρώπου. Δύναται να διακριθεί σε τρία είδη, ωστόσο μόνο η τέλεια φιλία, η «κατ' αρετήν», οδηγεί τον άνθρωπο στην ηθική του τελείωση και στην ευδαιμονία. Στη λεπτομερή ανάλυση για τη φιλία ο Αριστοτέλης παρατήρησε ότι από πολιτική άποψη η φιλία έχει ιδιαίτερη βαρύτητα, καθ' όσον εξασφαλίζει ισχυρότερους δεσμούς μεταξύ των πολιτών και αποτελεί, όπως επισήμανε, συνεκτικό δεσμό των πόλεων. Ο ενάρετος ή φρόνιμος ενεργεί με ελεύθερη βούληση, χαίρεται να πραγματοποιεί καλές πράξεις και λυπάται όταν διαπράττει το κακό. Ο άνθρωπος, για να είναι ευδαίμων, πρέπει απαραιτήτως να ενδιαφέρεται για τα αγαθά της ψυχής του· οφείλει να είναι ενάρετος καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής του και όχι μόνο για ένα μικρό χρονικό διάστημα.[2]
Ι. Ορισμός και διάκριση των αρετών
Ως αρετές, κατά τον Αριστοτέλη, ορίζονται οι «έξεις» εκείνες, οι οποίες είναι άξιες επαίνου: «τῶν ἕξεων δέ τάς ἐπαινετάς ἀρετάς λέγομεν».[3] Η αρετή είναι κάτι το οποίο αποκτάται με την επίμονη και τη συνεχή άσκηση· είναι συνήθεια με βάση την οποία ο άνθρωπος καθίσταται καλός και αποκτά τη δυνατότητα να πράττει αποδοτικά το έργο του.[4] Οι αρετές στον άνθρωπο δεν είναι ούτε έμφυτες ούτε αντίθετες με τη φύση του·[5] υπάρχει μέσα του η ικανότητα να τις αποκτήσει και να τις τελειοποιήσει, ωστόσο η εν λόγω ικανότητα οφείλει να αναπτυχθεί διά του έθους.[6] Στα Ηθικά Νικομάχεια, και συγκεκριμένα στην αρχή του Β' βιβλίου, οι αριστοτελικές αρετές διακρίνονται σε δυο κατηγορίες: τις διανοητικές και τις ηθικές. Οι διανοητικές αρετές αφορούν στο «λόγον ἔχον» μέρος της ψυχής του ανθρώπου, ενώ οι ηθικές αρετές αναφέρονται στο «ἐπιθυμητικόν», το οποίο μετέχει τόσο στο «λόγον ἔχον», όσο και στο «ἄλογον» της ψυχής του. Στις διανοητικές αρετές περιλαμβάνονται η σοφία, η φρόνηση και η σύνεση, οι οποίες αναφέρονται στην ενεργητικότητα του νου και του λόγου, ενώ αποκτώνται και αυξάνονται δια της διδασκαλίας·[7] για το λόγο αυτό χρήζουν εμπειρίας και χρόνου. Ωστόσο, ο Αριστοτέλης δεν είναι απόλυτος στη θέση αυτή, διότι αφήνει ένα περιθώριο σε μια ενδεχομένως εγγενή προέλευση των διανοητικών αρετών με την εισαγωγή της λέξης «το πλεῖον». Αντίθετα, οι ηθικές αρετές, τις οποίες ορίζει ως «έξεις προαιρετικές», αποκτώνται μέσω του εθισμού του ανθρώπου σε ενάρετες πράξεις.[8]
Στη διάκριση αυτή του Σταγειρίτη διαπιστώνουμε ότι στις διανοητικές (έλλογες) αρετές περιλαμβάνεται η φρόνηση, η οποία ωστόσο δεν μπορεί να ορισθεί απλά ως ένα είδος αρετής, αλλά ως αναγκαία προϋπόθεση, διότι διαδραματίζει καθοριστικό ρόλο στην ευδαιμονία του ανθρώπου, διατρέχοντας και επηρεάζοντας την ηθική αρετή.[9] Στο σημείο αυτό οφείλουμε να αναφέρουμε ότι ο πρώτος που ασχολήθηκε διεξοδικά με το θέμα του διδακτού της αρετής ήταν ο Πλάτων, τις σχετικές απόψεις του οποίου ο Σταγειρίτης φιλόσοφος υιοθέτησε σχεδόν αυτολεξεί. Συγκεκριμένα, στους Νόμους αναφέρει ότι το ήθος διαμορφώνεται σε πολύ μικρή ηλικία από το έθος, «κυριώτατον γάρ οὖν ἐμφύεται πᾶσι τότε το πᾶν ἦθος διά ἔθος».[10] Ο συγγραφέας των Ηθικών Νικομαχείων, πριν προβεί στον ορισμό της ηθικής αρετής, επικαλείται και δέχεται την διδασκαλία των Πυθαγορείων για τις αντίθετες δυνάμεις που κυβερνούν τον κόσμο: την αντίληψή τους, για παράδειγμα, ότι το κακό βρίσκεται στην πλευρά του απείρου και το αγαθό στην πλευρά του πεπερασμένου, προβαίνοντας έτσι σε διασύνδεση κακίας και πολλαπλότητας, αρετής και μοναδικότητας.[11] Μολονότι οι αρετές δεν υπάρχουν μέσα μας εκ φύσεως, ωστόσο η απόκτησή τους δεν είναι αντίθετη με την ανθρώπινη φύση· ο άνθρωπος δημιουργήθηκε για να τείνει προς τις αρετές. Η εν λόγω ροπή δεν έχει καταναγκαστικό χαρακτήρα, αλλά είναι αποτέλεσμα της προαίρεσης, της ελεύθερης και συνειδητής επιλογής του. Ο άνθρωπος είναι ελεύθερος να επιλέξει μια πορεία για τη ζωή του· αυτό όμως συνεπάγεται αυτόματα και αναγκαστικά ότι θα προκύψουν συγκεκριμένα επακόλουθα. Την αρχική αυτή επιλογή ονομάζει ο Αριστοτέλης προαίρεση: «ὅλως γάρ ἔοικεν ἡ προαίρεσις περί τά ἐφ’ ἡμῖν εἶναι».[12]
Οι ηθικές αρετές είναι πολλές· συγκεκριμένα ο φιλόσοφος μας έχει δώσει έναν κατάλογο δώδεκα ηθικών αρετών[13], μεταξύ των οποίων σπουδαιότερες θεωρούνται η σωφροσύνη και η ελευθεριότητα. Οι αρετές αυτές ορίζονται ως έξεις προαιρετικές, ενώ αποκτώνται με τη συνήθεια και την άσκηση, δεν μπορούν δε να αποκτηθούν αν προηγουμένως δεν έχουμε ενεργήσει αναλόγως.[14] Για παράδειγμα, πράττοντας τα δίκαια γινόμαστε δίκαιοι, τα σώφρονα σώφρονες, τα ανδρεία ανδρείοι κ.ο.κ. Η ηθική αρετή ορίζεται ως «έξη που αφορά τις επιλογές μας και βρίσκεται στο μέσον, στο μέσο όμως το σε σχέση προς εμάς, το μέσον αυτό καθορίζεται από τη λογική, πιο συγκεκριμένα, από τη λογική που θα καθόριζε ο φρόνιμος άνθρωπος».[15] Επίσης, ο Αριστοτέλης χρησιμοποιεί μόνο στις ηθικές αρετές τον όρο μεσότητα.
Η αρετή, η οποία αποτελεί την αναγκαία προϋπόθεση για την ευδαιμονία του ανθρώπου, βρίσκεται μεταξύ δυο ακροτήτων[16], εκ των οποίων η μία είναι έλλειψη και η άλλη υπερβολή. Παραδείγματος χάριν, η ανδρεία βρίσκεται μεταξύ της θρασύτητας και της δειλίας, η φιλία μεταξύ της κολακείας και της μισανθρωπίας. Στο ερώτημα ποιός ορίζει το μέσον, ο Αριστοτέλης απαντά: ο ορθός λόγος του φρονίμου.[17] Παρόλα αυτά, ο συγκεκριμένος ορισμός της ηθικής αρετής ως μεσότητας δεν μπορεί να εφαρμοστεί σε όλες τις περιπτώσεις, διότι όταν πρόκειται για το άριστον και το καλό η αρετή αποτελεί ακρότητα.
ΙΙ. Η αρετή της φιλίας
Το γεγονός ότι ο Αριστοτέλης, αφιερώνει δυο από τα δέκα βιβλία των Ηθικών Νικομαχείων - το Η' και το Θ' - στην αρετή της φιλίας φανερώνει τη σημαντικότητά της. Η φιλία θεωρείται από τον Αριστοτέλη κορυφαία αρετή, ανώτερη και από τη δικαιοσύνη, με την οποία συναποτελούν την κατεξοχήν κοινωνική αρετή. Ο Σταγειρίτης φιλόσοφος επικαλείται δυο λόγους για τους οποίους μελετά την έννοια της φιλίας, αφ' ενός διότι η φιλία είναι αρετή ή προϋποθέτει την αρετή και αφ' ετέρου διότι είναι αναγκαία για την κοινωνική ζωή.[18] Αναφέρει πως κανείς άνθρωπος δεν θα προτιμούσε να ζει χωρίς φίλους, ακόμη και αν είχε στην κατοχή του όλα τα αγαθά[19], διότι ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον και έχει την τάση από την φύση του να ζει με τους άλλους ανθρώπους: «πολιτικόν γάρ ὁ ἄνθρωπος καί συζῆν πεφυκός».[20] Η φιλία είναι το ελατήριο της κοινωνικής συμβίωσης, ωστόσο ο στόχος της δεν έγκειται στην απλή συμβίωση, αλλά σε αγαθές πράξεις.[21]
Η πείρα μας διδάσκει ότι ο φίλος είναι ένα από τα μεγαλύτερα αγαθά που μπορεί κάποιος να αποκτήσει. Στους ευημερούντες η ύπαρξη φίλων παρέχει τη δυνατότητα της προσφοράς ευεργεσιών· για τους πτωχούς και δυστυχούντες οι φίλοι είναι το καταφύγιο· για τους νέους, οι σύμβουλοι που τους αποτρέπουν από λάθη· για τους ηλικιωμένους, εκείνοι που θα τους φροντίσουν και θα τους στηρίξουν· για όσους είναι στην ακμή της ηλικίας τους εκείνοι που θα τους ενισχύσουν στις καλές πράξεις.[22] Επιπροσθέτως, η φιλία εξασφαλίζει τη συνοχή και την ειρήνη των πόλεων περισσότερο από τη δικαιοσύνη. Αν δε οι πολίτες είναι μεταξύ τους φίλοι, καθίσταται περιττή η δικαιοσύνη, διότι αυτός που αγαπά κάποιον θα του αποδώσει ό,τι αποδίδει και στον εαυτό του, το καλό και το δίκαιο.[23] Εξάλλου, ανάγκη φίλων έχουν όλοι οι άνθρωποι· η παρουσία τους είναι αναγκαία ευχαρίστηση και στην ευτυχία και στην δυστυχία: «ἔστι τι γάρ και ἡ παρουσία αὐτή τῶν φίλων ἡδεῖα καί ἐν ταῖς εὐτυχίαις καί ἐν ταῖς δυστυχίαις».[24]
Κατά τον Αριστοτέλη τρία είναι τα κυριότερα είδη της φιλίας. Ο φιλόσοφος τα διακρίνει με βάση το κίνητρο που ωθεί τους ανθρώπους στην απόκτησή τους. Τα τρία είδη είναι τα εξής: α) η φιλία «διά τό χρήσιμον», β) η φιλία «δι' ἡδονήν» και γ) η φιλία «κατ' ἀρετήν». Στα δυο πρώτα είδη ενδίδουν όσοι ενδιαφέρονται για τις ηδονές ή το όφελος. Είναι φιλίες κίβδηλες, «κατά συμβεβηκός» και εφήμερες, διαλύονται εύκολα και συντηρούνται όσο οι άλλοι είναι σε θέση να μας ωφελούν ή να μας παρέχουν ευχαρίστηση. Και επειδή στόχος είναι - πέραν των άλλων - και η ψυχική ηρεμία, οι φιλίες αυτών των ειδών πρέπει να αποφεύγονται και να απορρίπτονται, διότι επιφέρουν δυσάρεστα αποτελέσματα.[25] Στο τρίτο και υψηλότερο επίπεδο, δημιουργεί ο άνθρωπος τη φιλία «κατ' ἀρετήν», στην οποία ο φίλος βοηθά το φίλο να ζήσει την καλύτερη δυνατή ζωή.[26] Ο φιλόσοφος χαρακτηρίζει αυτή τη φιλία ως άριστη, τέλεια, βέβαιη, μονιμότατη, κάλλιστη και πολυτιμότερη από όλες.[27] Πρόκειται για την τέλεια και αληθινή φιλία, η οποία δημιουργείται ανάμεσα σε αγαθούς και όμοιους ανθρώπους με μοναδικό γνώμονα το καθεαυτό καλό. Είναι φιλία σταθερή και μόνιμη, διότι προϋποθέτει την αρετή.[28]
Εκτός από τα παραπάνω είδη, υπάρχει και η «καθ' ὑπεροχήν» φιλία, η οποία αναπτύσσεται συνήθως μεταξύ άρχοντος και αρχομένου. Τέτοιες φιλίες μεταξύ άλλων, είναι εκείνες των γονέων προς τα τέκνα, του μεγαλυτέρου προς τον νεότερο, του ανδρός προς τη γυναίκα, του αξιωματικού με το στρατιώτη. Συνήθως, δημιουργούνται ανάμεσα σε ανθρώπους που έχουν κοινά ενδιαφέροντα, συμμετέχουν στις ίδιες δραστηριότητες και γενικότερα έχουν ίδιες εμπειρίες. Εδώ οφείλουμε να αναφέρουμε ότι στην αριστοτελική φιλοσοφία η οικογένεια παρουσιάζεται ως ένας σημαντικότατος παράγοντας ηθικής, καθώς και ως πηγή αρετής από την οποία αντλεί η δημόσια ηθική.[29] Οι ενάρετοι γίνονται φίλοι ο ένας για χάρη του άλλου, αποφεύγοντας να χρησιμοποιούν το φίλο ως μέσο, αλλά καθ' όλη την διάρκεια της ζωής του ο φίλος προάγει την αρετή. Δεν είναι εύκολο να αποκτήσει κανείς πολλούς φίλους αυτού του είδους· άλλωστε, η αληθινή φιλία σε λίγους αναφέρεται.[30]
Ως απαραίτητες προϋποθέσεις για την πραγματοποίηση της αληθινής φιλίας είναι η ανιδιοτελής αγάπη του ενός προς τον άλλο και η προθυμία προσφοράς ευεργεσιών. Είμαι φίλος κάποιου σημαίνει ότι επιθυμώ και πράττω κατά τέτοιον τρόπο, ώστε να τον προάγω και να τον οδηγώ στην ευδαιμονία του.[31] Και επειδή η ευδαιμονία είναι η ενέργεια της ψυχής «κατ' ἀρετήν» προκύπτει ότι, όταν αγαπούμε κάποιον, επιθυμούμε αυτός να γίνει ενάρετος. Ο ενάρετος, όπως συμπεριφέρεται στον εαυτό του, έτσι συμπεριφέρεται και στον φίλο του, διότι ο φίλος είναι εαυτός του: «ἕτερος γάρ αὐτός ὁ φίλος ἐστίν».[32] Η φιλία μεταξύ των ενάρετων ενισχύεται με την συναναστροφή· επιπλέον, καθένας από τους φίλους πρέπει να αναγνωρίζει ότι και ο έτερος αναγνωρίζει τη δική του αφοσίωση και στορ- γή.[33] Η φιλία είναι πάνω από όλα επικοινωνία, επικοινωνία με λόγους και σκέψη, αυτή άλλωστε είναι και η ουσία της συμβίωσης των ανθρώπων: «κοινωνεῖν λόγων καί διανοίας· οὕτω γάρ ἄν δόξειε τό συζῆν ἐπί τῶν ἀνθρώπων λέγεσθαι».[34] Η φιλία είναι επίσης συνυφασμένη με την ευδαιμονία του ανθρώπου· και αν ακόμα δεχθούμε ότι ο ευδαίμων είναι αυτάρκης, δεν έπεται ότι η φιλία είναι περιττή. Ο Αριστοτέλης θεωρεί παράλογο τον ισχυρισμό μερικών ότι οι ευτυχισμένοι και αυτάρκεις εφόσον έχουν όλα τα αγαθά, δεν έχουν ανάγκη φίλων.[35] Πώς είναι δυνατόν ο ευδαίμων, ενώ έχει όλα τα αγαθά, να μην χρειάζεται να έχει φίλους, που είναι το μεγαλύτερο από τα εξωτερικά αγαθά; «Δοκεῖ τῶν ἐκτός ἀγαθῶν μέγιστον εἶναι».[36] Κατά τον Αριστοτέλη, λοιπόν, ο ευδαίμων έχει ανάγκη φίλων και, μάλιστα, «σπουδαίων».[37] Επιπροσθέτως, με την πολιτική φιλία - τη σχέση δηλαδή κατανόησης και αγάπης μεταξύ συμπολιτών - οι πόλεις οδηγούνται στην ομόνοια ασφαλέστερα από ό,τι με τη δικαιοσύνη, εφόσον οι φίλοι δεν αδικούν ποτέ ο ένας τον άλλο.[38]
Ιδιαίτερα στη σύγχρονη κοινωνία διαπιστώνουμε έμπρακτα την ανιδιοτελή προσφορά φιλίας και αγάπης προς τους συνανθρώπους μας, που έχουν βρεθεί σε δεινή θέση. Η πολιτεία ενεργεί σε παρόμοιες περιπτώσεις με τους διάφορους θεσμούς αλληλεγγύης, όπως η βοήθεια στο σπίτι, η σίτιση, η στέγαση και η φιλοξενία αστέγων σε διάφορες δομές. Αλλά και κάθε πολίτης, χωρίς να γνωρίζει προσωπικά τον έχοντα ανάγκη, διαθέτει, συνήθως, μέρος των αγαθών του προς στήριξη των δυστυχούντων συνανθρώπων του. Η φιλία στην ανώτερη μορφή της αποβλέπει στην ηθική τελείωση και την ευδαιμονία όχι μόνο των φίλων, αλλά γενικότερα όλων των ανθρώπων· συνδέεται με την ευτυχία, εφόσον ευτυχισμένος είναι ο πληρέστερα και σταθερότερα ευδαίμων.
ΙΙΙ. Τελικές παρατηρήσεις
Συμπερασματικά, μπορούμε να διαπιστώσουμε ότι αρκετές από τις ηθικές αντιλήψεις του Αριστοτέλη είναι εξαιρετικά επίκαιρες. Έχουν διαχρονικό χαρακτήρα και μπορούν να χρησιμεύσουν στον σύγχρονο άνθρωπο σε σχέση με την ηθική του συμπεριφορά. Οι αρετές, και συγκεκριμένα η αρετή της φιλίας, είναι αναγκαίες για την κοινωνική ζωή διότι εξασφαλίζουν κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο αφ' ενός την ανθρώπινη ευδαιμονία, και αφ' ετέρου την συνοχή και την ειρήνη των πόλεων. Από το άλλο μέρος, ωστόσο, γεννάται το ερώτημα: Μήπως οι αρετές είναι μια απαρχαιωμένη έννοια που δεν έχει θέση στην υφή της σύγχρονης ηθικής πραγματικότητας; Πράγματι, μια τέτοια αναβίωση, λόγω του κατακερματισμού των αξιών στη σύγχρονη κοινωνία, καθιστά σχεδόν αδύνατη την ανάδυση ενός πολιτισμού αρετών.[39] Αυτού του είδους η εφαρμογή προϋποθέτει τη λειτουργία μιας κοινότητας ενεργών πολιτών που συμμερίζονται το αρμονικό ιδεώδες της ανθρώπινης ευδαιμονίας, κάτι που στις μέρες μας έχει χαθεί και φαντάζει δύσκολο να ξαναβρεθεί. Παρόλα αυτά, ο σύγχρονος άνθρωπος οφείλει να αναζητήσει την ευδαιμονία στο μέτρο και στον ενάρετο βίο και όχι στον πλούτο, τη δόξα, τη δύναμη και την ηδονή, διότι τα παραπάνω, ως πρόσκαιρα, τον αποσυντονίζουν από τον δρόμο της αρετής. Τόσο η υπερβολή, όσο και η έλλειψη, το πιο πιθανό είναι να επιφέρουν εν τέλει δυστυχία. Η ευδαιμονία δύναται να αναζητηθεί στην αληθινή φιλία, την κατ' αρετήν, που είναι το σπουδαιότερο δώρο της ζωής στον άνθρωπο, και το μοναδικό του στήριγμα σε κάθε περίσταση.
Αναφορές:
Αριστοτέλης. Ηθικά Νικομάχεια. Τόμος 1-2. Μετάφραση Δημήτριος Λυπουρλής. Θεσσαλονίκη: Ζήτρος, 2006.
Βιρβιδάκης, Στέλιος. Η Υφή της Ηθικής Πραγματικότητας. Αθήνα: Leaderbooks, 2009.
Γεωργούλης, Κωνσταντίνος. Αριστοτέλης ο Σταγιρίτης. Θεσσαλονίκη: Ιστορική και Λαογραφική Εταιρία, 1962.
Γεωργούλης, Κωνσταντίνος. Ιστορία της Ελληνικής Φιλοσοφίας. Αθήνα: Παπαδήμας, 2012.
During, Ingemar. Ο Αριστοτέλης: Παρουσίαση και Ερμηνεία της Σκέψης του. Τόμος Β'. Μετάφραση Α. Γεωργίου-Κατσιβέλα. Αθήνα: Μ.Ι.Ε.Τ., 1999.
Κόντος, Παύλος. Η Αριστοτελική Ηθική ως Οντολογία: Φρόνησις, Τέχνη, Σοφία. Αθήνα: Κριτική, 2000.
Κούτρας, Δημήτριος. Η Κοινωνική Ηθική του Αριστοτέλους - Αί Αρεταί τής Δικαιοσύνης και τής Φιλίας. Αθήνα: Εθνικό Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών, 1973.
Μαραγγιανού-Δερμούση, Ευαγγελία. Αρχαίοι Έλληνες Φιλόσοφοι. Αθήνα: Da Vinci, 2014.
Pakaluk, Michael. Aristotle's Nicomachean Ethics: An Introduction. New York: Cambridge University Press, 2005.
Πελεγρίνης, Θεοδόσης. Ηθική Φιλοσοφία. Αθήνα: Ελληνικά Γράμματα, 1997.
Πελεγρίνης, Θεοδόσης. Οι Πέντε Εποχές της Φιλοσοφίας. Αθήνα: Ελληνικά Γράμματα, 2010.
Ross, David W. Αριστοτέλης. Μετάφραση Μ. Μητσού. Αθήνα: Μ.Ι.Ε.Τ., 2010.
Σκαλτσάς, Θεόδωρος. Ο Χρυσούς Αιών της Αρετής: Αριστοτελική Ηθική. Αθήνα: Αλεξάνδρεια, 1993.
Swanson, Judith. The Public and the Private in Aristotle's Political Philosophy. London: Cornell University Press, 1992.
---------------------------
[1] Οι ηθικές απόψεις του Άριστοτέλους δύνανται επίσης να αναζητηθούν στα Ήθικά Ευδήμεια, στα Ήθικά Μεγάλα και στα Πολιτικά.
[2] Αριστοτέλης, Ηθικά Νικομάχεια (στο εξής Η. Ν.), μετάφραση Δ. Λυπουρλής, τ. 1-2 (Θεσσαλονίκη: Ζή- τρος, 2006). Βλέπε Κ1 1177 a 2-3: «δοκεῖ δ' ὁ εὐδαίμων βίος κατ' ἀρετήν εἶναι». Βλέπε επίσης Ευαγγελία Μαραγγιανού-Δερμούση, Αρχαίοι Έλληνες Φιλόσοφοι (Αθήνα: Da Vinci, 2014), 498.
[3] Η.Ν., Α1 1103 a 9.
[4] Η.Ν., Β1 1106 a 23-24: «ἡ ἕξις ἀφ' ἧς ‘ἀγαθός ἄνθρωπος γίνεται και ἀφ' ἧς εὖ τό ἑαυτοῦ ἔργον ἀποδώσει».
[5] Η.Ν., Β1 1103 a 24-26: «οὔτ’ ἄρα φύσει οὔτε παρά φύσιν ἐγγίνονται αἱ ἀρεταί, ἀλλά πεφυκόσι μέν ἡμῖν δέξασθαι αὐτάς, τελειουμένοις δέ διά τού ἔθους».
[6] W. D. Ross, Αριστοτέλης, μετάφραση Μ. Μητσού (Αθήνα: Μ.Ι.Ε.Τ., 2010), 273.
[7] Κ. Γεωργούλης, Αριστοτέλης ο Σταγιρίτης (Θεσσαλονίκη: Ιστορική και Λαογραφική Εταιρία, 1962), 34243.
[8] Η.Ν., Β1 1103 a 14-19: «Διττής δή τῆς ἀρετῆς οὔσης, τῆς μέν διανοητικῆς τῆς δέ ἠθικῆς, ἡ μέν διανοητική τό πλεῖον ἐκ διδασκαλίας ἔχει καί τήν γένεσιν καί τήν αὔξησιν, διόπερ ἐμπειρίας δεῖται καί χρόνου, ἡ δ' ἠθική ἐξ ἔθους περιγίνεται, ὅθεν καί τοὔνομα ἔσχηκε μικρόν παρεκκλῖνον ἀπό τοῦ ἔθους».
[9] Θ. Σκαλτσάς. Ο Χρυσούς Αιών της Αρετής: Αριστοτελική Αθική (Αθήνα: Αλεξάνδρεια, 1993), 19.
[10] Πλάτων, Νόμοι, VII 792 e.
[11] Η.Ν., Β1 1106 b: «’Έτι τό μέν ἁμαρτάνειν πολλαχῶς ἔστιν (τό γάρ κακόν τοῦ ἀπειρου, ὡς οἱ Πυθαγόρειοι εἴκαζον, τό δ' ἀγαθόν τοῦ πεπερασμένου), τό δέ κατορθοῦν μοναχῶς (διό καί τό μέν ράδιον τό δέ χαλεπόν, ράδιον μέν τό ἀποτυχεῖν τοῦ σκοποῦ, χαλεπόν δέ τό ἐπιτυχεῖν)· καί διά ταῦτ' οὖν τῆς μέν κακίας ἡ ὑπερβολή καί ἡ ἔλλειψις, τῆς δ' ἀρετῆς ἡ μεσότης· ἐσθλοί μέν γάρ ἁπλῶς, παντοδαπῶς δέ κακοί».
[12] Η.Ν., Γ1 1111 b 29.
[13] Κ. Γεωργούλης, Ιστορία της Ελληνικής Φιλοσοφίας (Αθήνα: Παπαδήμας, 2012), 311.
[14] Η.Ν., Β'1106 b 36 - 1107 a 1: «Ἔστιν ἄρα ἡ ἀρετή ἕξις προαιρετική, ἐν μεσότητι οὖσα τῇ πρός ἡμᾶς, ὡρισμένη λόγῳ καί ᾦ ἄν ὁ φρόνιμος ὁρίσειεν».
[15] Στ. Βιρβιδάκης, Η Υφή της Ηθικής Πραγματικότητας (Αθήνα: Leaderbooks, 2009), 197.
[16] Θ. Πελεγρίνης, Οι Πέντε Εποχές της Φιλοσοφίας (Αθήνα: Ελληνικά Γράμματα, 2010), 86.
[17] Η.Ν., Β'1107 a 2-5: «Μεσότης δέ δύο κακιῶν, τῆς μέν καθ' ὑπερβολήν τῆς δέ κατ' ἔλλειψιν καί ἔτι τᾦ τάς μέν ἐλλείπειν τάς δ' ὑπερβάλλειν τοῦ δέοντος ἐν τε τοῖς πάθεσι καί ἐν ταῖς πράξεσι, τήν δ' ἀρετήν τό μέσον καί εὑρίσκειν καί αἱρεῖσθαι».
[18] Αυτόθι, Θ' 1155 a 2. «ἔστι γάρ ἀρετή τις ἡ μετ' ἀρετῆς, ἔτι δ' ἀναγκαιότατον εἰς τόν βίον».
[19] Αυτόθι, Θ' 1155 a 3. «ἄνευ γάρ φίλων οὐδείς ἕλοιτ' ἄν ζῆν, ἔχων τά λοιπά ἀγαθά πάντα».
[20] Αυτόθι, Ι' 1169 b 18.
[21] I. During, Ο Αριστοτέλης. Παρουσίαση και Ερμηνεία της Σκέψης του, τόμος Β', μετάφραση Α. Γεωργί- ου-Κατσιβέλα (Αθήνα: Μ.Ι.Ε.Τ., 1999), 292.
[22] Η.Ν.,Θ' 1155 a 12-16: «Καί νέοις δέ πρός τό ἀναμάρτητον καί πρεσβυτέροις πρός θεραπείαν καί τό ἐλλεῖ- πον τῆς πράξεως δι' ἀσθένειαν βοηθείας, τοῖς τ' ἐν ἀκμῇ προς τάς καλάς πράξεις· σύν τε δύ' ἐρχομένῳ· καί γάρ νοῆσαι καί πρᾶξαι δυνατώτεροι».
[23] Π. Κόντος, Η Αριστοτελική Ηθική ως Οντολογία: Φρόνησις, Τέχνη, Σοφία (Αθήνα: Κριτική, 2000), 108.
[24] Η.Ν., Ι1 1171 a 28.
[25] Θ. Πελεγρίνης, Ηθική Φιλοσοφία (Αθήνα: Ελληνικά Γράμματα, 1997), 23.
[26] Ross, 327.
[27] Η.Ν., Θ' 1156 a 7- b 29, Ι1 1164 a 9-13. Βλέπε επίσης Μαραγγιανού-Δερμούση, 507.
[28] Η.Ν., Θ' 1156 b 5: «Τελεία δ' ἐστίν ἡ τῶν ἀγαθῶν φιλία καί κατ' ἀρετήν ὁμοίων· οὗτοι γάρ τ' ἀγαθά. ὁμοίως βούλονται ἀλλήλοις ᾖ ἀγαθοί, ἀγαθοί, δ' εἰσί καθ' αὐτούς».
[29] J. Swanson, The Public and the Private in Aristotle’s Political Philosophy (London: Cornell University Press, 1992), 16.
[30] Η.Ν., Ι1 1171 b 15: «οὕτω δ' ἔχειν ἔοικε καί ἐπί τῶν πραγμάτων· οὐ γίνονται γάρ φίλοι πολλοί κατά τήν ἑταιρικήν φιλίαν, αἱ δ' ὑμνούμεναι ἐνδυσί λέγονται».
[31] Δ. Κούτρας. Η Κοινωνική Ηθική του Αριστοτέλους: Αί Αρεταί τής Δικαιοσύνης και τής Φιλίας (Αθήνα: Εθνικό Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών, 1973), 117.
[32]Η.Ν., Ι1 1170 b 6.
[33] M. Pakaluk, Aristotle’s Nicomachean Ethics: An Introduction (New York: Cambridge University Press, 2005), 264.
[34] Η.Ν., Ι1 1170 b 14-15.
[35] Αυτόθι, Ι1 1169 b 3.
[36] Αυτόθι, Ι1 1169 b 22.
[37] Αυτόθι, Ι1 1169 b 23-24: «δεῖ ἄρα τῷ εὐδαίμονι φίλων».
[38] Αυτόθι, Θ' 1155 a 23-27: «ἔοικε δέ καί τάς πόλεις συνέχειν ἡ φιλία, καί οἱ νομοθέται μᾶλλον περί αὐτήν σπουδάζειν ἤ τήν δικαιοσύνην· ἡ γάρ ὁμόνοια ὁμοιόν τι τῇ φιλίᾳ ἔοικεν εἶναι καί φίλων μέν ὄντων οὐδέν δεῖ δικαιοσύνης». Βλέπε επίσης Μαραγγιανού-Δερμούση, 506-507.
[39] Βιρβιδάκης, 43.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου