Η Αρχαιολογία του Μύθου

Η Μυθολογία απορρέει από τις ενέργειες του ανθρώπινου σώματος.

 

Ο μύθος είναι μέσον απελευθέρωσης από τα δεσμά που έχει επιβάλει η ίδια η ανθρωπότητα στον εαυτό της. Είναι ο οδοδείκτης για την πορεία της συνείδησης των πραγμάτων, από το συγκεκριμένο στο αφηρημένο, από την ανθρώπινη φυλή ως τον δημιουργό της. Μέσα από πολλαπλές μυθολογικές αφηγήσεις και τις διαφορετικές εκδοχές των μύθων αναδύεται μια κοινή ουσία, μια στοιχειώδης ιδέα η οποία δημιουργεί το υπόβαθρο μιας κοινής κληρονομιάς, που απλώνεται σε όλες τις επικράτειες και τις «ανθρωπογενετικές ζώνες» του πλανήτη.

 

Υπάρχουν πολλοί τρόποι να παρουσιάσει κανείς την παγκόσμια μυθολογία. Μπορεί να αποδώσει ξερά τα γεγονότα, τις καταγραφές και την επιστημονική έρευνα ή να σκιαγραφήσει την παρουσίασή του με ένα ευχάριστο αφηγηματικό ύφος. Μπορεί επίσης να προσθέσει την ιστορική τεκμηρίωση ή να ανάγει τη μυθολογία στο επίπεδο της κοινωνιολογικής έρευνας, μέσω της ψυχολογικής διερεύνησης των δρώμενων που υφαίνουν τον ιστό του μύθου. Σε όλες τις περιπτώσεις, όμως, το έργο μένει ημιτελές.

 

Στην σύνθεσή τους κρύβεται η δύναμη του μύθου σαν πηγή της διδασκαλίας των εθνών. Η τετραλογία «Μάσκες του Θεού» είναι προϊόν μιας τέτοιας σύνθεσης, στην οποία συμβαδίζουν η επιστημονική έρευνα, η ιστορική τεκμηρίωση, η αφηγηματική γλαφυρότητα και οι κοινωνικές, ψυχολογικές προεκτάσεις ενός θησαυρού, από τις ανεξάντλητες δεξαμενές της παγκόσμιας πνευματικής κληρονομιάς. Δεξαμενές στις οποίες τα άτομα, οι φυλές, τα έθνη, η ανθρωπότητα ολόκληρη, χρειάζεται να ανατρέξουν εκ νέου, προκειμένου να ανακαλύψουν ξανά την ταυτότητα και τις πραγματικές τους δυνατότητες πάνω στο πρόσωπο της γης.

 

Διερευνούνται τα κοινά στοιχεία της ιερατικής πόλης-κράτους, του θυσιασμένου βασιλιά, του έρωτα, της καθόδου στον κάτω κόσμο και της θριαμβευτικής επιστροφής, στην επικράτεια των εξελιγμένων πολιτισμών της Πρωτονεολιθικής, της Μέσης και της Ύστερης Νεολιθικής Εποχής. Επίσης, η μυθική εικόνα αναδεικνύεται σαν έμφυτος μηχανισμός αποδέσμευσης σημειακών ερεθισμάτων, γεγονός που προσδίδει στην μυθολογία το χαρακτηριστικό μιας νέας, υγιούς και δυναμικής επιστήμης.

 

Το 'Ηρωικό Πρότυπο

 

Οι μύθοι, οι θρύλοι και τα ηρωικά έπη διέγειραν πάντοτε και συγκινούσαν τις καρδιές μας. Από τα πρώτα εκείνα χρόνια της άγραφης ιστορίας μας ο 'Ηρωας έχει έναν κεντρικό ρόλο στην ανάπτυξη του πολιτισμού, λειτουργώντας για το κοινό συμφέρον. Είτε γλίτωνε τους λαούς από άσχημα τέρατα, κατάρες ή επικίνδυνες εισβολές είτε είχε ανέκαθεν μια ενεργό κοινωνική παρουσία, η οποία σφράγισε όλες τις εποχές. Το 'Ηρωικό Πρότυπο γαλούχησε γενεές επί γενεών σε κάθε γωνιά του κόσμου. Κάθε φορά το όνομα και οι πράξεις διαφέρουν, αλλά το κεντρικό θέμα παρέμεινε αναλλοίωτο όσοι αιώνες και αν πέρασαν. Αμέτρητες ήταν οι μορφές και άπειρα τα κατορθώματα του Hρωα, ωστόσο η επίδρασή του στον ψυχικό μας κόσμο είναι το ίδιο έντονη.

 

Ο Ηρακλής, ο Θησέας, ο Ιάσονας ή ο Βασιλιάς Αρθούρος και οι Ιππότες του δεν είναι τυχαίο που ακόμη και σήμερα προκαλούν ρίγη συγκίνησης. Η Ταύτιση με την ηρωική μορφή έχει μια βαθύτατη ψυχολογική ερμηνεία, είτε γινόταν στις «πρωτόγονες» εποχές είτε στην σημερινή ορθολογική κοινωνία μας. Ο αέναος κοσμογονικός κύκλος είναι παρών σε κάθε παράδοση. Αυτή η συνεχής παγκόσμια επανάληψη πέρασε μέσα από του θρύλους, τους μύθους και τα λαϊκά παραμύθια και κατά μυστηριώδη τρόπο επιβιώνει μέχρι σήμερα.

 

Οι δημερινές συνθήκες είναι διαφορετικές, η ανθρωπότητα στηρίζει τις αξίες της σε οικονομικούς δείκτες, ωστόσο η μορφή του 'Hρωα υφίσταται, προσαρμοσμένη στα σύγχρονα δεδομένα …και σήμερα Ήρωας είναι μόνον εκείνος που ξεπερνά τα όρια της εποχής του.

 

Ήρωας είναι κάποιος που δίνει την ζωή του σε κάτι που είναι μεγαλύτερο από τον ίδιο.

 

Η φαντασία είναι προϊόν του ανθρωπίνου σώματος.

 

Οι ενέργειες που φέρνουν στην επιφάνεια τις φαντασίες προέρχονται από τα όργανα του σώματος. Τα όργανα του σώματος είναι η πηγή της ζωής μας, και των προθέσεων μας για τη ζωή, και βρίσκονται σε σύγκρουση το ένα με το άλλο. Ανάμεσα σ’ αυτά τα όργανα, φυσικά, είναι και ο εγκέφαλος. Και μετά, πρέπει να αναλογιστούμε τις διάφορες παρορμήσεις που κυριαρχούν στο ζωικό μας σύστημα – την ερωτική ορμή, την παρόρμηση για κατάκτηση, και άλλα παρόμοια, την αυτοσυντήρηση, κι έπειτα συγκεκριμένες σκέψεις που έχουν να κάνουν με ιδέες και ιδανικά και πράγματα που στέκουν μπροστά μας ως στόχοι για τους οποίους αξίζει να ζει κανείς και που δίνουν στη ζωή την αξία της, και όλα αυτά.

 

Όλες αυτές οι διαφορετικές δυνάμεις έρχονται σε σύγκρουση μέσα μας. Και η λειτουργία των μυθολογικών εικόνων είναι να εναρμονίσουν, να συντονίσουν τις ενέργειες του σώματός μας, έτσι ώστε να ζήσουμε μία αρμονική και καρποφόρα ζωή σε συμφωνία με την κοινωνία μας, και με το νέο μυστήριο που αναδύεται με κάθε νέο ανθρώπινο όν – άραγε, ποιες είναι οι πιθανότητες αυτής της συγκεκριμένης ανθρώπινης ζωής;

 

Και η Μυθολογία έχει να κάνει με την καθοδήγησή μας, μας καθοδηγεί – πρώτα, σε σχέση με την κοινωνία και με όλον τον κόσμο της φύσης, που είναι έξω μας αλλά επίσης μέσα μας, επειδή τα όργανα του σώματός μας είναι της φύσης –κι έπειτα, επίσης, η καθοδήγηση αυτή του ατόμου το οδηγεί μέσα από τα αναπόφευκτα στάδια της ζωής, από την παιδικότητα στην ωριμότητα, κι έπειτα στην τελευταία πύλη. Κι αυτό έχει να κάνει με αυτά τα ζητήματα…

 

Κατά μία έννοια, πίσω από κάθε φαντασία, πίσω από κάθε μυθολογική ιστορία, υπάρχει κάποιο είδος μιας βαθύτερης αλήθειας για τη ζωή. Μια Μυθολογία δεν είναι απλά η φαντασία του ενός ή του άλλου ατόμου. Είναι μία συστηματοποιημένη οργάνωση των φαντασιών σε σχέση με τις αξίες μίας δεδομένης τάξης στην κοινωνία. Έτσι ώστε οι μυθολογίες πάντα πηγάζουν από συγκεκριμένα κοινωνικά περιβάλλοντα. Και όταν συνειδητοποιείς ότι κάθε ένας από τους αρχαίους πολιτισμούς ήταν βασισμένος σε μία μυθολογία, μπορείς τότε να συνειδητοποιήσεις τη δύναμη αυτής της μεγάλης, πολύ μεγάλης κληρονομιάς που έχουμε.

 

Κάθε μυθολογία –και στην Μυθολογία συμπεριλαμβάνω και τις θρησκείες– και κάθε θρησκεία, έχει αναπτυχθεί μέσα σε μία συγκεκριμένη κοινωνική τάξη. Και σήμερα αυτές οι κοινωνικές τάξεις έχουν έρθει σε σύγκρουση μεταξύ τους. Το μόνο που έχεις να κάνει είναι δεις τι γίνεται τώρα στη Μέση Ανατολή, και βλέπεις ότι είναι ένας τρόμος. Υπάρχουν τρεις κύριες μονοθεϊστικές θρησκείες στον κόσμο, που προκαλούν την καταστροφή. Έχω βρεθεί στη Βυρηττό: κάποτε ήταν μια ένδοξη πανέμορφη αξιαγάπητη μικρή πόλη, και τώρα είναι μία κόλαση, επειδή κάθε μία από αυτές τις θρησκείες πιστεύει ότι έχει όλες τις αξίες με το μέρος της, και δεν ξέρει πώς να ανοίξει και να αναγνωρίσει ότι οι άλλοι είναι επίσης ανθρώπινα όντα. Και παρ’ όλο που αυτές οι θρησκείες προέρχονται από το ίδιο κουτί, δεν μπορούν να συνευρεθούν, να συζήσουν.

 

Έτσι,  μεγάλο μέρος των κοινωνικών μας συγκρούσεων, απορρέει από την αποτυχία των ηγετών αυτών των κοινωνιών να αντιληφθούν ορθά τον ρόλο των μυθολογιών τους. Ο ρόλος της μυθολογίας τους ήταν να υποστηρίξει την κοινωνία τους. Και κρέμονται από αυτό. Υπάρχουν μυθολογίες όπως αυτή της Βιβλικής παράδοσης, που έχουν να κάνουν με το να συντονίσουν το άτομο σε μία ομάδα. Είναι μέλος αυτής της ομάδας. Βαπτίζεται ή περιτομείται ή ό,τι άλλο, σε αυτήν την ομάδα. Και αυτό πλέον είναι το πεδίο της ελεημοσύνης του και της συμπάθειάς του, και προβάλλει όλη την επιθετικότητά του έξω από αυτήν την ομάδα, οπουδήποτε απέναντι.

 

Υπάρχει και ένα άλλο είδος θρησκείας, που πηγάζει κι αναπτύσσεται από την συναισθηματική ζωή της φυσικής τάξης. Είναι όντα της Φύσης, στο κάτω-κάτω, όχι μέλη μιας κοινωνίας, αρχικά. Θρησκείες όπως οι Διονυσιακές λατρείες της αρχαίας Ελλάδας κι ο Ινδουισμός, είναι γεμάτες από αυτό.  Και όλες οι θρησκείες που έχουν να κάνουν με τον διαλογισμό, έρχονται εδώ από την Ανατολή.  Είναι πολύ σημαντικό πράγμα για τους ανθρώπους σήμερα, αυτές οι θρησκείες του εσωτερικού αναλογισμού και του διαλογισμού –το να αναγνωρίζεις μέσα σου τις δυνάμεις που είναι αυτές των Θεών.

Ολοι οι Θεοί είναι απλά προβολές ανθρώπινων δυνατοτήτων.

 

Δεν είναι στ’ αλήθεια εκεί έξω. Είναι εδώ μέσα. 

 

Εκείνη η φράση: «Το βασίλειο των ουρανών είναι μέσα σου», είναι μια καλή φράση, ένας καλός λόγος. Και ποιος είναι στους ουρανούς; Ο θεός. Οπότε, πού βρίσκεται αυτός; Κοίτα μέσα σου, εδώ.  Έχεις δύο είδη θρησκειών – εκείνες που απευθύνονται εκεί έξω, έτσι, και εκείνες που κοιτάζουν εδώ μέσα, εσωτερικά, εδώ.

 

Τώρα, υποθέτω ότι κάποιος μπορεί να πει ότι το βασικό μεγάλο παράδειγμα είναι οι διαφορές και οι σχέσεις π.χ. του βουδισμού με τον χριστιανισμό. Η ιδέα της βουδικής συνείδησης είναι ότι όλα τα όντα είναι βουδικά, («Βούδας» σημαίνει Φωτισμένος), και η όλη λειτουργία στον διαλογισμό και σε όλα τα συναφή, είναι να βρεις αυτή την βουδική συνείδηση μέσα σου και να ζεις από αυτό και με αυτό, αντί των ενδιαφερόντων των ματιών και των αυτιών. Καταλαβαίνεις τι εννοώ; Οι αισθήσεις μπορούν να μας αποσπάσουν από την δική μας αληθινή ύπαρξη και σκοπό. Και ο στόχος του διαλογισμού είναι να το βρεις αυτό μέσα σου, κι έπειτα να το αφήσεις να αναλάβει τον έλεγχο.

 

Λοιπόν, οι φιγούρες που αντιπροσωπεύουν τις δύο αυτές ιδέες βρίσκονται σε αντίθεση. Η βουδιστική εικονολογία συγκεντρώνεται στον ειρηνισμό, στο να βρεις ειρήνη μέσα σου και γαλήνη. Η χριστιανική, με τον εσταυρωμένο Χριστό, συγκεντρώνεται στην ηρωική στάση ζωής, που σε διαλύει ως άτομο, ανακαλύπτοντας το ένα μέσα σου, εν μέσω των ταραχών του κόσμου.

 

Υπάρχει και στον βουδισμό αυτό, στην ιδέα του «Μποντισάτβα», δηλαδή εκείνου που έχει βρει το αιώνιο μέσα του, και το αναγνωρίζει μέσα στον κόσμο. Και έχουν βρει έναν πολύ όμορφο ορισμό: Χαρούμενη Συμμετοχή στις Θλίψεις του Κόσμου (Joyful Participation in the Sorrows of the World). Δέχεσαι τις θλίψεις για τον εαυτό σου και για τον κόσμο, στην συνειδητοποίηση του πόσο φωτεινή ακτινοβολία είναι το ότι μια καλά βιωμένη ζωή μπορεί να σε βγάλει από όλα αυτά, μπροστά.

 

Αυτά είναι τα ίδια πράγματα, το ένα εστιάζει στην δραστική, τραγική οπτική, και το άλλο στην γαλήνια, ολοκληρωμένη οπτική. Είναι δύο όψεις του ίδιου πράγματος. Η εσωτερική ενατένιση του κόσμου και της αναζήτησης του αιώνιου μέσα μας, είναι ο διαλογισμός, ο οποίος μπορεί να πηγάζει από πολλές διαφορετικές πηγές, πετυχαίνοντας τελικά τους ίδιους στόχους.

 

Το να δίνεις προσοχή στους μύθους, με αυτήν την έννοια, στην ουσία φέρνει έξω πολλά λεπτοφυή και βαθιά συναισθήματα που με άλλο τρόπο δεν θα μπορούσαμε να δούμε ή να νιώσουμε. Τον τρόπο με τον οποίο αυτό χτυπάει μια βαθιά φλέβα, μπορείτε να τον δείτε παντού γύρω σας. Έχω διδάξει στο πανεπιστήμιο για σχεδόν σαράντα χρόνια, κι αυτό είναι το θέμα μου. Και έχω δει τι κάνει. Οι φοιτητές έρχονται με τις θρησκείες τους, και έπειτα τους λες για ποιο πράγμα μιλάνε οι θρησκείες τους, και τότε, ω, κάτι συμβαίνει!

 

Δεν πιστεύω ότι οι άνθρωποι ψάχνουν για το νόημα της ζωής περισσότερο από όσο ψάχνουν για την εμπειρία της ζωής.

 

Ολες μας οι επιστήμες είναι το υλικό που πρέπει να μυθολογηθεί. Μια μυθολογία δίνει το πνευματικό προϊόν που εισάγεται –το ψυχολογικό, εσωτερικό εισαγόμενο– του κόσμου της φύσης γύρω μας, όπως τον καταλαβαίνουμε σήμερα. Δεν υπάρχει καμία αληθινή σύγκρουση μεταξύ Επιστήμης και Θρησκείας. Η Θρησκεία είναι η αναγνώριση των βαθύτερων διαστάσεων των πραγμάτων που μας αποκαλύπτει η Επιστήμη.

 

Αυτό που βρίσκεται σε σύγκρουση, είναι η επιστήμη του 2000 π.κ.ε., που είναι αυτό που έχεις στη βίβλο, και η επιστήμη του εικοστού αιώνα μ.κ.ε.. Πρέπει να αποσυνδέσεις τα μηνύματα της βίβλου από την επιστήμη της.  Για παράδειγμα: στην χριστιανική καθολική θρησκεία υπάρχει το δόγμα που πιστεύει ότι ο Ιησούς αναστήθηκε από τους νεκρούς και αναλήφθηκε με το σώμα του στους ουρανούς, και ότι η μητέρα του, η Μαρία, καθώς κοιμόταν αναλήφθηκε επίσης στους ουρανούς. Εντάξει;  Και ξέρεις, πλέον, ότι αν πηγαίνουν με την ταχύτητα του φωτός, από τότε μέχρι σήμερα, δεν θα έχουν βγει ακόμη από τον Γαλαξία μας. Και ξέρεις πια τι σημαίνει για ένα ανθρώπινο σώμα το να βγει έξω πάνω στη στρατόσφαιρα. Η εικόνα, η μυθική εικόνα, δεν ταιριάζει με το σύγχρονο μυαλό. Κι έτσι το μήνυμα δεν μπορεί να περάσει πια μέσα στο σύγχρονο ανθρώπινο σώμα. Πρέπει να μεταφράσεις αυτά τα πράγματα στην σύγχρονη ζωή και στην σύγχρονη εμπειρία.

 

Η Μυθολογία είναι η αξιολόγηση της εμπειρίας, δίνοντάς της την πνευματική ή ψυχολογική της διάσταση. Και, αν έχεις πολλά πράγματα που δεν μπορείς να τα συνταιριάσεις με την σύγχρονη φύση, δεν μπορείς να τα διαχειριστείς. Τα πρώτα πράγματα που φεύγουν με την σύγχρονη επιστήμη είναι η ιδέα ότι οι θεοί και οι «ουρανοί» είναι κάπου εκεί έξω στο διάστημα. Φυσικά και δεν είναι…

 

Εννοώ, νομίζω ότι υπάρχουν χιλιάδες εκατομμύρια γαλαξίες εκεί έξω τώρα, και σμήνη γαλαξιών, και λοιπά, και κάθε γαλαξίας είναι πολύ μεγάλο μέρος, και πολλοί από αυτούς είναι κατά πολύ μεγαλύτεροι από τον δικό μας Γαλαξία, αυτόν που ο ήλιος μας δεν βρίσκεται παρά στην περιφέρειά του, κι ο κόσμος μας είναι μηδαμινά μικρός… θεέ μου! Καταλαβαίνετε…

 

Κι έτσι, ο θεός είναι συγκεκριμένα αυτός που το σκέφτηκε και το σχεδίασε όλο αυτό. Αλλά αυτό δεν υπάρχει πουθενά μέσα στην βίβλο, δεν είναι αυτός ο θεός της βίβλου προφανώς, γιατί εκείνος το μόνο που σκέφτηκε ήταν μια τούρτα τριών επιπέδων.

 

Από την άλλη, όταν διαβάζεις του μύθους των Puranas στην Ινδία, την Mahabharata, δεν υπάρχει πρόβλημα να τα συγκρίνεις με την σύγχρονη επιστήμη, κανένα πρόβλημα, είναι στο ίδιο μήκος κύματος. Μιλούν για κύκλους του σύμπαντος, για το σύμπαν, ακόμη και για θεούς μέσα σε θεούς, σχεδόν μιλούν για όλα… Ποιος ξέρει πώς τα βρήκαν…και ίσως να τα βρήκαν μέσα από τον διαλογισμό… Αφού ό,τι είναι εκεί έξω υπάρχει και μέσα μας.

 

Και οι άπειρες δυνατότητες του ανθρώπου. Συχνά έχω αναρωτηθεί για το κατά πόσο οι μύθοι των μαγικών δυνάμεων και των Siddhis, ή των ψυχικών δυνάμεων που εμφανίζονται σε άτομα στους μύθους, είναι με κάποιον τρόπο οι εξελικτικοί προϊδεασμοί αυτού που πρόκειται να γίνουμε: ότι οι μύθοι μάς καθοδηγούν προς το μέλλον μας. Λοιπόν, εφ’ όσον αποκαλύπτουν δυνατότητες του ανθρωπίνου πνεύματος, είναι προφητικοί, διότι νομίζω ότι το ανθρώπινο πνεύμα εξελίσσεται. Επίσης, από την άλλη, αναλογίζομαι ότι, αν καταφέρουμε να λύσουμε τα προβλήματά μας στον κόσμο, θα αναπτύξουμε μια νέα Μυθολογία –ότι οι παλιοί μύθοι δεν μας υπηρετούν πια, κατά μία έννοια.

 

Υπάρχουν δύο πράγματα που πρέπει να γίνουν, αν πρόκειται να έχεις μια Μυθολογία που να είναι κατάλληλη για τον σύγχρονο άνθρωπο. Το ένα πράγμα είναι να πάρεις τον κόσμο της φύσης όπως είναι γνωστός σήμερα, (και, θεέ μου, ακούω πρόσφατα για κάποια από τα πράγματα που οι φυσικοί και οι αστρονόμοι ανακαλύπτουν, και είναι τελείως μαγικά και θαυμαστά και απίστευτα) Αυτό είναι το γόνιμο έδαφος. Δεν είναι δύσκολο να το μετατρέψεις όλο αυτό σε μυστικιστική έμπνευση.

Το δεύτερο πράγμα είναι να συνειδητοποιήσεις ότι η κοινωνία στην οποία είσαι εμπλεκόμενος, δεν είναι αυτή η ομάδα ή η άλλη ομάδα, ή αυτή η κοινωνική τάξη ή η άλλη, ή αυτή η φυλή ή η άλλη, αλλά, ο ΠΛΑΝΗΤΗΣ η Ανθρωπότητα. Ακόμη δεν έχουμε μια Μυθολογία που να αναγνωρίζει την ανθρώπινη ταυτότητα ενός ατόμου στην άλλη πλευρά του διχτυού του γηπέδου του τένις.  Αλλά θα έρθει, θα έρθει, αλλά δεν είναι ακόμη εδώ.

 

Λοιπόν, σε τι πρέπει να εστιαστούμε; Πρέπει να κερδίσουμε μια εσωτερική, πνευματική ζωή. Να τα φιλτράρουμε όλα από εκεί μέσα, συνειδητά. Πιστεύω ότι υπάρχουν σύμπαντα μέσα σε σύμπαντα. Πρέπει να περάσουμε από την δεδομένη συνείδηση στο μυστήριο της συνείδησης, και να βρούμε αυτήν την καταπληκτική πτυχή της ζωής –το ότι αποτελούμε μέγα μυστήριο– μέσα μας, μέσα στον εαυτό μας, να το φωτίσουμε. Με τεχνικές σαν τον διαλογισμό, την εσωτερική ενατένιση, μπορούμε να το κάνουμε αυτό.

 

Αυτό το μυστήριο είναι αυτό για το οποίο μιλούν οι «θρησκείες» και προσωποποιούν αυτό το μυστήριο, αυτό κάνουν. Μας δίνουν εικόνες για να στοχεύουμε, αυτό είναι όλο. Αυτό είναι ο Μύθος. Είναι η εσωτερική πλευρά αυτής της αλήθειας, και σε οδηγεί πιο μέσα, και τελικά έξω από τον εαυτό σου, σε σύνδεση με το Όλον.

 

Δεν είμαι μύστης, είμαι ένας λόγιος κι αυτό είναι όλο. Θυμάμαι μια φορά που με ρώτησε ο Alan Watts: «Έι, Τζο, τελικά ποια γιόγκα εξασκείς;» Του είπα: «Υπογραμμίζω προτάσεις» Κι αυτό είναι όλο που κάνω. Δεν είμαι γκουρού. Είμαι ένας ταξιδιώτης αυτού του χρυσού κόσμου των Μύθων, και γράφω βιβλία με τις ανταποκρίσεις μου.

 

Αλλά ξέρω το μήνυμα, το έχω εκλάβει από αυτόν τον κόσμο, και το μήνυμα είναι: Βρες την θεϊκή Δύναμη, το θείον, μέσα σου. Πώς να το κάνεις αυτό; Η ελληνική λέξη είναι «ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΜΟΣ», και το να είσαι Ενθουσιώδης ή Ενθουσιασμένος σημαίνει να έχεις τη θεία ουσία εντός σου, σημαίνει «γεμάτος από θεό μέσα σου, στις ουσίες σου» Τι είναι αυτό που σε κάνει Ενθουσιώδη; Νιώσε το. Ακολούθησε το. Αυτή είναι πάντα η συμβουλή μου προς τους νέους ανθρώπους.

 

Τι σε Ενθουσιάζει αληθινά;

 

Εμπιστέψου το, ακολούθησέ το.

 

Ακολούθα την έκστασή σου! Follow your Bliss!

Ακολούθα την ευδαιμονία σου!

 

Ε Ν Θ Ο Υ Σ Ι Α Σ Ο Υ!

 

Η ζωή σου είναι ο καρπός των δικών σου πράξεων. Δεν έχεις κανέναν να κατηγορήσεις εκτός από τον εαυτό σου. Δεν μπορείς να έχεις δημιουργικότητα, αν δεν αφήσεις πίσω σου τα καθωσπρέπει, τα δεδομένα, όλους τους κανόνες. H Εκσταση, αυτός ο Ενθουσιασμός, είναι το μήνυμα του θεού μέσα σου. Εκεί βρίσκεται η ζωή σου. Αυτό είναι στ’ αλήθεια η ζωή που μας δόθηκε. Ανακάλυψέ την, κάνε την στόχο σου, δική σου πορεία και στόχο, ακολούθησε την, εξερεύνησε το μυστήριο. Ο αληθινός εαυτός σου, ο θεϊκός, σε περιμένει στην άλλη άκρη.

 

Στην μυθολογία υπάρχουν 4 βασικές λειτουργίες όσον αφορά στην επίδραση της πάνω στην ανθρώπινη εμπειρία.

 

Αφύπνιση ενός Αισθήματος Δέους μπροστά στο Μυστηρίου της Ζωής: Το ανώτερο μυστήριο της ύπαρξης δεν μπωρεί να εκφραστεί με τον λόγο, γιατί προϋπάρχει και υπερβαίνει αυτόν. Η μόνη δυνατή προσέγγιση του αυτού είναι η άμεση εμπειρία. Οι μύθοι και οι τελετές που τους αναπαριστούν μπορούν να οδηγήσουν σε μία τέτοια εμπειρία μέσω της σύνδεσης της ατομικής εμπειρίας με κάτι μεγαλύτερο. Έτσι όρισε και την ετυμολογία της λέξη religion (λατ. religio) ως re-link (επανασύνδεση).

 

Κοσμολογική Λειτουργία: Τον καιρό της δημιουργίας τους, οι μύθοι λειτουργούσαν ως πρώτο-επιστήμη, αναγάγωντας γενικά συμπεράσματα μέσα από φυσικές παρατηρήσεις.

 

Διατήρηση της Υπάρχουσας Τάξης: Η δομή των αρχαίων κοινωνιών δημιουργήθηκε κάτω από πολύ ισχυρότερες πιέσεις απ’ ότι οι σύγχρονες. Η δομή αυτή συχνά κρινόταν απαραίτητη για την επιβίωση των κοινωνιών αυτών και εδώ ο μύθος έπαιζε τον βασικό ρόλο για τη διαιώνιση της.

 

Καθοδήγηση του ανθρώπου μέσα από τα στάδια της ζωής: Εδώ ο μύθος προσέφερε ένα αρχετυπικό πρότυπο για τα στάδια της ενηλικίωσης, της ζωής μετά και τελικά την αντιμετώπιση της πραγματικότητας του θανάτου.