Σημάδια των Μεγάλων Λιμνών

«Μπορεί να χρειαστεί να μάθουμε ότι το άπειρο στροβίλισμα του θανάτου και της γέννησης,
απ’ όπου δεν μπορούμε να δραπετεύσουμε, είναι δική μας δημιουργία, δική μας αναζήτηση.»

Η Λίμνη Μίσιγκαν είναι μια από τις Μεγάλες Λίμνες της Βορείου Αμερικής. Αποτελεί την 3η σε μέγεθος από τις 5 Μεγάλες Λίμνες και βρίσκεται εξ’ ολοκλήρου εντός των συνόρων των ΗΠΑ. Οι υπόλοιπες 4 λίμνες είναι μοιρασμένες ανάμεσα στα εδάφη του Καναδά και των ΗΠΑ. Γύρω από τις ακτές της λίμνης ζουν περίπου 12 εκατομμύρια άτομα, τα περισσότερα στο πολεοδομικό συγκρότημα του Σικάγο. Η λίμνη αποτελεί πόρο ψυχαγωγίας, μεταφορών και αλιείας.

Η λίμνη Μίσιγκαν έχει σχεδόν το μισό μέγεθος από αυτό της Ελλάδας. Συνδέεται με την λίμνη Χιούρον με τον ισθμό του Μάκινακ. Νότιά της βρίσκεται το Σικάγο, μία από τις μεγαλύτερες πόλεις των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής (Η.Π.Α.). Η λέξη Μίσιγκαν ή αλλιώς Μίτσιγκαν σημαίνει το μεγάλο νερό δηλαδή το ξεχωριστό νερό. Η ονομασία της προήρθε από τους πρώτους κατοίκους της, οι οποίοι την ονόμασαν έτσι, αφού εξέτασαν προσεκτικά τα νερά της. Το συμπέρασμά τους ήταν πως η λίμνη αυτή έχει πάρα πολύ καλό νερό, πεντακάθαρο και πόσιμο. Οι άνθρωποι που έζησαν μετά, έπαιρναν νερό από την λίμνη αυτή για να πιουν.

Η λίμνη έχει επίμηκες ελλειπτικό σχήμα διαστάσεων 490 km στον άξονα βορρά-νότου και 190 km στον άξονα ανατολής-δύσης. Το μέγιστο βάθος της είναι 290 m.

Αυτές οι παράξενες και παράδοξες εικόνες των παγωμένων φάρων στο St Joseph North Pier στη λίμνη Μίσιγκαν, μία από τις πέντε λίμνες της Βόρειας Αμερικής, του συμπλέγματος των Μεγάλων Λιμνών, τραβήχτηκαν από τους φωτογράφους Thomas Zakowski και Tom Gill, [και άλλους] οι οποίοι κατάφεραν να απαθανατίσουν στο φακό τους έναν φανταστικό, μυστηριακό όσο και παραμυθένιο σκηνικό. Οι δύο φάροι κατασκευάστηκαν έναν αιώνα πριν και το πάγωμά τους το χειμώνα αποτελεί ένα από τα ωραιότερα αξιοθέατα της περιοχής.

Τα κύματα της λίμνης σκάνε πάνω στους φάρους και οι χαμηλές θερμοκρασίες παγώνουν το νερό, δίνοντάς του διάφορα σχήματα και μοτίβα. Ο μικρότερος φάρος χτίστηκε το 1906 και έχει 10,5 μέτρα ύψος ενώ ο μεγαλύτερος το 1907 και είναι 17,4 μέτρα. Οι δύο φάροι συνδέονται μεταξύ τους με μία πλατφόρμα που όταν καλύπτεται από πάγο δημιουργεί ένα πραγματικά εντυπωσιακό, μακάβριο όσο τρομερό θέαμα, ειδικά την νύχτα με ομίχλη γίνονται αληθινά απερίγραπτοι.

Δες τις φωτογραφίες, συνθέτουν έναν ζοφερό χορό που ακροβατεί στο όριο αλήθειας κι εφιαλτικού ονείρου μη ξεχωρίζοντας το αληθινό από το ψεύτικο, άλλωστε ποιός μπορεί να το ξεχωρίσει; Ο παράξενα ζωντανός φάρος είναι ο 35 ποδιών ύψους St. Joseph, που χτίστηκε το 1844. Τον χειμώνα, τα κύματα φτάνουν τα 6 μέτρα σε ύψος και παγώνουν πάνω στο κτίσμα. Η θερμοκρασία πέφτει ακόμα και κάτω από τους -25.

Παγωμένες απόκοσμες φιγούρες από την λίμνη του Μίσιγκαν. Κατά τη διάρκεια του χειμώνα, οι φάροι γύρω από τη λίμνη μετατρέπονται σε γλυπτά από πάγο, σχηματίζοντας απίθανες μορφές που παραπέμπουν «Στα βουνά της τρέλας»  του συγγραφέα του υπερφυσικού τρόμου Χάουαρντ Φίλιπς Λάβκραφτ, τώρα αν η τρέλα εκφράζεται με τον τρόπο του συγκεκριμένου συγγραφέα, τότε μιλάμε για την απόλυτη λογική και έναν άτεγκτο ορθολογισμό στο έπακρο.

Η γέννηση του ανθρώπου, η εμφάνισή του πάνω στη γη, ήταν λάθος. Ένα λάθος που οφείλουμε να ξεπεράσουμε για να επιστρέψουμε στην πρώτη πηγή δημιουργίας ενός κόσμου, ο οποίος δεν έχει καμία σχέση με τη γνωστή προϊστορία. Πρόκειται δηλαδή για την αναζήτηση ενός άλλου θεού, ενός άλλου «παραδείσου», ενός παραδεισένιου τοπίου που αρχίζει και τελειώνει σ’ ένα απέραντο έλος.

Δεν είναι η επιστροφή, που είναι μακρινή και ανέφικτη, όπως η επιστροφή σε κάθε είδους «γη της επαγγελίας». Αυτό που ενδιαφέρει είναι να ανακαλύψει τους προφήτες της θεότητας, που βρίσκονται παντού γύρω, περιμένουν όσους έχουν διάθεση για μύηση, δεν φοβούνται τον κίνδυνο, προκειμένου να ρίξουν μία και μόνη ματιά στην αρχέγονη πηγή, να διασχίσουν πύλες που υπόσχονται καινούριες ανακαλύψεις και ανεξερεύνητους κόσμους. Και τότε ίσως να εντοπίσουν και κάποιους ανθρώπους, αυτούς που κατά τον συγγραφέα θα ‘πρεπε να κατοικούν σήμερα στη Γη, και όχι εκείνους που, όπως λέει σ’ ένα διήγημά του, συνάντησε στη Νέα Υόρκη. Μια πόλη νεκρή, όπως γράφει, που το ατελώς ταριχευμένο σώμα της έχει μολυνθεί με παράξενα ζωντανά «πράγματα», που δεν έχουν καμία σχέση μ’ εκείνη, όταν ήταν ζωντανή.