Ο αγιασμός της αγάπης

Την είχε παρακαλέσει: «Να πας στο μοναστήρι και να μου φέρεις αγιασμό». Δεν μπορούσε να μην της κάνει τη χάρη. Η αδελφή της ήταν βαριά άρρωστη και η θρησκεία αποτελούσε το τελευταίο καταφύγιό της. Ανέβηκε στη μονή, έκλαψε μπροστά στη θαυματουργή εικόνα και γέμισε ένα μπουκάλι – που στην επιστροφή έσπασε. Δεν υπήρχε όμως περίπτωση να γυρίσει στην ετοιμοθάνατη με άδεια χέρια. Αγόρασε καινούργιο μπουκάλι, το γέμισε νερό από τη βρύση και το παρουσίασε ως αγιασμό.

Η ασθενής έπινε κάθε ημέρα μια γουλιά. Και, ενώ όλοι ετοιμάζονταν να την αποχαιρετήσουν για πάντα, ξεπέρασε την αρρώστια και έζησε 40 ακόμη χρόνια. Για να φύγει 101 ετών, θεωρώντας ότι εκείνο που την είχε σώσει ήταν ο αγιασμός που της είχε φέρει με τα χεράκια της η αδελφούλα της. Η τόσο καλή, πονετική και περιποιητική αδελφούλα που είχε πεθάνει ξαφνικά, πολλά χρόνια πριν, από καρδιά. Κάποιοι συγγενείς που ήξεραν το μυστικό της είχαν πει ότι τιμωρήθηκε για το βαρύτατο αμάρτημα στο οποίο υπέπεσε αλλάζοντας το θείο ύδωρ «με το παλιόνερο της ΟΥΛΕΝ».

Ο οικογενειακός γιατρός είχε πει πως δεν πήρε στα σοβαρά τις προειδοποιήσεις του να ψάξει λίγο περισσότερο το «βάρος» που ένιωθε στο στήθος. Εγώ πιστεύω πως επιδείνωσε την κατάστασή της η στεναχώρια της για την υγεία της αδελφής της και όποτε ξαναθυμόμαστε το ανέκδοτο πλέον με τον ψευτοαγιασμό, που όμως έκανε τη δουλειά του, εξακολουθώ να απορώ με τα «παιχνίδια» της ζωής. Και να στέκομαι με σκεπτικισμό απέναντι στα εξ ουρανού θαύματα, στις εξ ουρανού τιμωρίες και στις εξ ουρανού ελπίδες.

Το θέμα μου δεν είναι η πίστη αλλά το εμπόριό της. Γι’ αυτό σκέψεις με κατέκλυσαν όταν είδα από τηλεοράσεως τις ουρές που σχηματίστηκαν για το προσκύνημα στον τάφο του νεοκηρυχθέντος ''Αγίου'' Παΐσιου. Δεν απορώ πλέον (όσο μεγαλώνεις, ακόμη και αν δεν πιστεύεις, γίνεσαι πιο επιεικής) με την ανάγκη του ανθρώπου να βρει στήριγμα σε έναν θεό. Εξακολουθώ όμως να μην καταλαβαίνω εκείνους που ανερυθρίαστα χρησιμοποιούν αυτή την ανάγκη για να βγάλουν χρήμα.

Eνα νησί όπου ο θρησκευτικός τουρισμός ανθεί εδώ και δεκαετίες, την Τήνο, βλέπω με θλίψη τις γυναίκες (κυρίως) που ανεβαίνουν γονατιστές στην εκκλησία της Παναγίας και περιμένω πάντα (αδίκως, φοβάμαι) τον παπά που θα τις σηκώσει και θα τις απαλλάξει από αυτό το μαρτύριο λέγοντάς τους ότι κανένας Θεός δεν ζητάει ανούσιες θυσίες για να συντρέξει τον δοκιμαζόμενο. Οτι η επαφή με το επουράνιο, με το θαύμα, με το όπως και αν το βαφτίζει καθένας, δεν γίνεται ούτε όταν πληγώνουμε τα γόνατά μας στην καυτή άσφαλτο ούτε όταν ανάβουμε λαμπάδες ίσα με το μπόι μας ούτε όταν κρεμάμε κοσμήματα στις εικόνες ούτε όταν αλειβόμαστε με το λάδι από τα καντήλια ούτε όταν αγοράζουμε βιβλία με προφητείες.

Στη δική μου κοσμοθεωρία η παρηγοριά, η αγιοσύνη, η λύτρωση βρίσκονται στον τρόπο με τον οποίο συμπονούμε, συντρέχουμε, προσφέρουμε. Ανάμεσα στον αγιασμό που παίρνεις με το αζημίωτο στα ανά την Ελλάδα προσκυνήματα, πελάτης σε ένα παζάρι ελπίδας, και στον αγιασμό-μούφα της «αμαρτωλής» της ιστορίας μας επιλέγω τον δεύτερο. Το δικό της νερό, εκτός από δύο άτομα υδρογόνου και ένα άτομο οξυγόνου (Η2Ο), περιέχει ένα επιπλέον συστατικό που κι αν δεν το καθαγιάζει του δίνει μοναδική αξία: την αγάπη.