Στην Ελλάδα όλοι σχεδόν, από μικροί βαπτιστήκαμε χωρίς να ερωτηθούμε. Μας πήγαιναν στην εκκλησία και μας υποχρέωναν να φιλάμε το χέρι του παπά· κάποιοι πήγαν και σε κατηχητικά επίσης μικροί, χωρίς να υπάρχει κάποια κριτική ή λογική και φυσικά όλοι διδαχθήκαμε θρησκευτική κατήχηση στα σχολεία σαν κάτι δεδομένο και το μόνο αληθές. Έτσι σταδιακά, εξ απαλών ονύχων, μυηθήκαμε στην θρησκεία και αποφασίσαμε ότι την πιστεύουμε. Αυτή την δεδομένη κατάσταση λίγοι έχουν καταφέρει να ανατρέψουν και σε σαφώς μεγαλύτερη ηλικία με προσωπική απόφαση και πολύ έρευνα.
Είναι προφανές λοιπόν ότι πρώτα έρχεται ο προσηλυτισμός, ακολουθεί η πίστη χωρίς έρευνα σε κάτι για το οποίο δεν υπάρχει αντίρρηση, αφού δομείται στην βρεφική ηλικία που δεν υπάρχει λογική τοποθέτηση, και αφού κάποιος δεχθεί ότι πιστεύει, μεγαλώνοντας, κάθε πιθανό βίωμα που έχει μεταφράζεται μέσα από την λογική αυτή και έτσι ο πιστός νομίζει ότι επιβεβαιώνεται η πίστη του. Σε όλη αυτή την διαδικασία, ο νους, η λογική, έχει σταδιακά χάσει την ικανότητα επέμβασης με αποτέλεσμα να υπάρχει ένας διχασμός της προσωπικότητας, αφού η νόηση δεν παύει να δουλεύει σε άλλα θέματα ακόμα και παρόμοιας υφής ή σχετικών αποτελεσμάτων.
Αν ρωτήσετε κάποιον χριστιανό να σας δώσει με λίγα λόγια τι ακριβώς πιστεύει, θα διαπιστώσετε ότι εκτός από λίγους διαβασμένους, οι περισσότεροι δεν μπορούν να στοιχειοθετήσουν τα βασικά πιστεύω τους. Θα πουν κάτι απλό όπως την ιστορία της έλευσης του Χριστού, τα θαύματα, και την Ανάσταση που έγινε για να μας σώσει, δεν μπορούν όμως να συνοψίσουν την χριστιανική θρησκεία σε κάτι που μπορεί να αποτυπωθεί συνολικά απλά και καθαρά. Τούτο συμβαίνει γιατί η Εκκλησία έχει πολλά πρόσωπα που αφήνει ανοικτά όλα τα ενδεχόμενα και τις θεωρήσεις για το οτιδήποτε, γιατί τα βασικά της πιστεύω, δεν τα λέει πολύ καθαρά, τα κρύβει και τα εμφανίζει έμμεσα σαν απλές πληροφορίες που θα έπρεπε κάποιος να γνωρίζει ήδη, από την άλλη δεν υπάρχει κάποιο σχετικό εγχειρίδιο ακριβώς για αυτόν τον λόγο. Σε αυτό έχει βοηθήσει και η απαράδεκτη θρησκευτική κατήχησή μας όπως αναφέρθηκε. Αν τελικά κάποιος στριμωχτεί θα σας πει το «Σύμβολο της Πίστεως», θεωρώντας αυτό το πιο συνοπτικό κείμενο που περιέχει όλη την χριστιανική πίστη.
Για τον λόγο αυτό θα κάνουμε μια ανάλυση στο «Σύμβολο της Πίστεως» με κριτήριο την λογική και ορθολογική προσέγγιση που είναι σε πλήρη αντίθεση με την προσέγγιση της πίστης. Παρ' όλα αυτά θα συνιστούσα να δείτε μια σχετική χριστιανική ανάλυσή του, όπως για παράδειγμα αυτή που βρήκα πρώτη στο ψάξιμο στο διαδίκτυο, από την σελίδα της «Ι.Μ.» Σύρου, γραμμένη από τον θεολόγο καθηγητή Μιχαήλ Χούλη που περιλαμβάνει και την ιστορία του, με την οποία δεν θα ασχοληθώ.
Αφού το διαβάσετε, ελάτε να δούμε πως ένας μη χριστιανός μπορεί να δει και να σχολιάσει το κείμενο αυτό που υποτίθεται ότι συμπυκνώνει όλη την χριστιανική ή την ορθόδοξη χριστιανική πίστη με βάση την επιστήμη και την λογική.
1. «Πιστεύω εἰς ἕνα Θεόν, Πατέρα, Παντοκράτορα, ποιητὴν οὐρανοῦ καὶ γῆς, ὁρατῶν τε πάντων καὶ ἀοράτων»
Η χριστιανική ανάλυση δίνοντας ευρύτερη σημασία στον όρο πίστη αναφέρει για το 1o αυτό άρθρο:
Η πρώτη λέξη του Συμβόλου, δηλαδή το «Πιστεύω», δηλώνει όχι θεωρητική θρησκευτική πίστη αλλά πραγματική σχέση και εμπιστοσύνη προς τον Θεό. Ξεκίνησε όταν Εκείνος αποκαλύφθηκε επί Αβραάμ, Ισαάκ, Ιακώβ, Μωϋσή, προφητών κ.λπ. στην ανθρωπότητα, και πιάνοντας από το χέρι τον λαό του, βάδισαν μαζί. Ο Άνθρωπος καθ’ οδόν εμπιστεύτηκε τον Θεό όπως ο γιος τον πατέρα του χωρίς ορθολογισμούς και αμφισβητήσεις, που θέτουν όρια, ψυχρότητα και απόσταση. «Πιστεύω», σημαίνει ακόμη ότι προεκτείνω τη λογική μέσω της πίστεως, χωρίς να καταργώ την λογική μου, όπως ακριβώς δεν καταργώ την όραση, αλλά την αυξάνω όταν παρατηρώ μέσα στο μικροσκόπιο ή το τηλεσκόπιο. Η απλή πίστη (προσδοκία, ελπίδα, υπόθεση) είναι ανούσια χωρίς την απόλυτη γνώση και ακράδαντες αποδείξεις, που μόνο τότε γίνεται και αυτή απόλυτη ενεργής πίστη δηλαδή εμπιστοσύνη. Επιπλέον, λέγοντας ότι πιστεύω στον Θεό δεν σημαίνει ότι δέχομαι τυφλά αλήθειες χωρίς νόημα, αλλά ότι δεν εξηγείται διαφορετικά ο κόσμος και η ιστορία, αν δεν υπάρχει Θεός που μεριμνά για τα πάντα...Η πίστη σε έναν θεό προϋποθέτει ορισμό και κάποιου είδους γνώση του όντος αυτού. Πίστη χωρίς απόλυτη γνώση και απόλυτη απόδειξη είναι μια φαντασιακή υπόθεση ή αυταπάτη. Οι χριστιανοί λένε, όπως είδαμε, ότι αναφέρονται στον βιβλικό Ιεχωβά (που αφοπλιστικά, μας τον ονομάζουν με το επίθετό του ή την ιδιότητά του, για να μην νομίσουμε ότι οι άλλοι θεοί είναι αληθείς ενώ αυτός είναι), που η ιστορική του ή φανταστική του δράση, αναφέρεται εν εκτάσει στην μυθολογία των τότε νομάδων Εβραίων της Εποχής του Χαλκού. Υποτίθεται ότι ο Μωυσής (την εποχή εκείνη) τον είδε και μίλησε μόνος μαζί του (με την πλάτη), και μετά έκαναν σαν λαός συμβόλαιο με τον Θεό, οι μεν θα κόψουν την ακροβυστία τους, ο δε Ιεχωβάς τους υπόσχεται την Γη της Επαγγελίας, αφού εξολοθρεύσει όλους τους γηγενείς για να θριαμβεύσει ο εκλεκτός του λαός, πράγμα που υποτίθεται ότι και έγινε. Δεν θα αναφερθώ εδώ σε τραγικές ηθικές που προβάλλονται στην μυθολογία αυτή, με ενέργειες και πράξεις πολλές μάλιστα με εντολή του ίδιου του Ιεχωβά για προαγωγές, φόνους, γενοκτονίες, και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κάποιος· είναι θέματα που έχουμε αναλύσει σε αυτόν τον ιστότοπο κατ' εξακολούθηση.
Για κάποιον μη Εβραίο, όλα αυτά είναι μυθολογία πολύ κατώτερη από τις αντίστοιχες μυθολογίες των λαών της περιοχής και τίποτα άλλο. Είναι σαν να λέμε σε σχέση με τα προαναφερθέντα, ότι ο Ηρακλής μίλησε με την θεά Αθηνά και του έδωσε κανόνες συμπεριφοράς για τους Έλληνες, ή τους υποσχέθηκε ότι κάποτε οι απόγονοί τους θα καταλάβουν την Τροία.
Δυστυχώς, οι χριστιανοί πήραν τον μύθο από το βιβλίο αυτό στα σοβαρά και το βιβλίο το θεώρησαν ιερό. Ακόμα πιο δυστυχώς όμως, η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία στην προσπάθεια ομογενοποίησής της, βρήκε τον μονοθεϊσμό του Χριστιανισμού σαν καλή δικαιολογία, ώστε η αναφορά σε έναν θεό στον ουρανό, να αντιστοιχεί εύκολα σε έναν μονάρχη -αυτοκράτορα στην Γη- και επιβλήθηκε έτσι μέσω του φασιστικού υποχρεωτικού νηπιοβαπτισμού και του υποχρεωτικού εκχριστιανισμού από τον Ιουστινιανό τον 6ο αιώνα, σαν καθολικά θεόπνευστο, σαν ιερό βιβλίο για όλους, και οι δοξασίες του σαν η μοναδική αλήθεια.
Έπρεπε να έρθει η Αναγέννηση και ο Διαφωτισμός στην Δύση, να αναπτυχθεί η Επιστήμη, να κατανοηθούν τα ανθρώπινα δικαιώματα, να υπάρχει ελευθερία έκφρασης και λόγου για να διευρυνθεί ο νους και να κατανοήσουμε ότι τα αναφερόμενα σαν θέσφατα στο βιβλίο αυτό, ούτε θέσφατα είναι ούτε πραγματικά ούτε μπορούν να έχουν αλήθειες. ΔΕΣ: Ε. Αρβελέρ: «Η Ελλάδα δεν γνώρισε ποτέ τον Διαφωτισμό. Ποιός πραγματικά φταίει; Θα το πω καθαρά, μόνο η εκκλησία»
Φυσικά οι χριστιανοί εσχάτως και μόνον (επί αιώνες άλλα έλεγαν) μετά τις καταιγιστικές επιστημονικές πληροφορίες, λένε ότι μπορεί σε θέματα κοσμολογίας και επιστήμης να μην ήταν τόσο ακριβής η Αγία Γραφή, αλλά σαν θεολογία συνεχίζει να είναι θέσφατο (δημιουργώντας γέλωτα φυσικά), ενώ ταυτόχρονα φανερά και υπόγεια, βάλλουν και κατά της Επιστήμης λέγοντας ότι κάνει λάθος, αφήνοντας να αναρωτηθούμε πόσες «κωλοτούμπες» μπορεί να κάνει ολόκληρη Εκκλησία, υποχωρώντας κάθε φορά μόνο στο συγκεκριμένο πρόβλημα, αλλά και επανερχόμενη στα ίδια, σαν να μην συνέβη και τίποτα, ώστε και τους φανατικούς πιστούς να καθησυχάζει στην πλάνη τους, αλλά και να λέει ταυτόχρονα ότι δεν διαφωνεί με την Επιστήμη και την αποδέχεται για τους πιο προχωρημένους. Και φυσικά, το σύμπαν δεν έγινε για τον άνθρωπο, αλλά ο άνθρωπος είναι αποτέλεσμα και εξελικτικό προϊόν του σύμπαντος.
Στην συνέχεια, το κείμενο μάς λέει ότι ο Ιεχωβάς αυτός είναι παντοδύναμος και είναι ταυτόχρονα ο κατασκευαστής του κόσμου που βλέπουμε, όσο και αυτού που δεν βλέπουμε, όπως άγγελοι, διάβολοι κ.λπ. Φυσικά, όλα αυτά στηρίζονται μόνο και μόνο στο μυθολογικό βιβλίο για το οποίο μιλήσαμε ήδη, την Αγία Γραφή. Αλήθεια, πως προέκυψε ο υλικός κόσμος από ένα καθαρά πνευματικό Ον;
Η αλήθεια είναι ότι η Επιστήμη ακόμα δεν έχει βγάλει ασφαλές συμπέρασμα αν το σύμπαν έχει αρχή ή όχι, αλλά ακόμα και να έχει, δεν μπορεί φυσικά να βρει τον κατασκευαστή, ούτε φυσικά αν ο κατασκευαστής είναι νοήμον ων ή όχι, αφού μετά έρχεται το λογικό ερώτημα αυτόν τον κατασκευαστή, ποιος ακριβώς τον κατασκεύασε, όπως και την ύπαρξη ενός άλλου ευρύτερου σύμπαντος που περιλαμβάνει αυτόν τον κατασκευαστή και ό,τι άλλο έχει ο/οι κόσμος/οι του.
Ο κόσμος των Ελλήνων φιλοσόφων είναι απρόσωπος. Στη φυσιοκρατική ερμηνεία τους δεν υπάρχει θέση για τους θεούς των ποιητών και της παραδοσιακής λατρείας. Οι ανθρωπόμορφοι θεοί δεν απορρίπτονται ευθέως, γίνονται όμως πλέον περιττοί, αφού δεν τους αναγνωρίζεται καμία δικαιοδοσία στη φυσική πραγματικότητα. Παρ᾽ όλα αυτά δεν διστάζουν να αποκαλέσουν το πρωταρχικό τους υλικό «θείο», όχι για να του προσδώσουν κάποιες υπερφυσικές ικανότητες, αλλά για να τονίσουν την τελειότητα και την κυριαρχία του. Αν υπάρχει λοιπόν κάτι το θεϊκό στον κόσμο, αυτό δεν βρίσκεται έξω από τη φύση, αλλά είναι εγκόσμιο, είναι στοιχείο της ίδιας της φυσικής νομοτέλειας.
Φυσικά, είτε υπάρχει είτε όχι κατασκευαστής, αυτός αποκλείεται να είναι ο Ιεχωβάς που μίλησε με την πλάτη στον Μωυσή, ή είχε εκλεκτό λαό, ή σταμάτησε τον «Ήλιο» για να κερδίσει ο εκλεκτός του λαός, ή κατασκεύασε τον άνθρωπο σαν κάτι ξεχωριστό και ιδιαίτερο από τα ζώα. Γιατί αν δώσουμε βάση σε μια ευφάνταστη αντιεπιστημονική μυθολογία, γιατί να μην δώσουμε και στις άλλες των άλλων λαών ή θρησκειών, που λένε παρόμοια, αλλά αναφέρονται σε άλλους θεούς με άλλη διαφορετική «ιστορική» δράση και άλλο μήνυμα; Ποιό κριτήριο είναι αυτό της αληθείας μιας μυθολογίας; (Κοσμογονίες - Θεογονίες). Ποιά θρησκεία ή σέχτα είναι σωστή, αφού η διασπορά τους είναι αποτέλεσμα ιστορικών συνθηκών, ενώ κάθε μία από αυτές ισχυρίζεται ότι κατέχει την απόλυτη αλήθεια; Μην ξεχνάμε ότι εκεί που γεννιέται κάποιος προσηλυτίζεται αυτόματα στην θρησκεία του περιβάλλοντός του.
Φυσικά, είτε υπάρχει είτε όχι κατασκευαστής, αυτός αποκλείεται να είναι ο Ιεχωβάς που μίλησε με την πλάτη στον Μωυσή, ή είχε εκλεκτό λαό, ή σταμάτησε τον «Ήλιο» για να κερδίσει ο εκλεκτός του λαός, ή κατασκεύασε τον άνθρωπο σαν κάτι ξεχωριστό και ιδιαίτερο από τα ζώα. Γιατί αν δώσουμε βάση σε μια ευφάνταστη αντιεπιστημονική μυθολογία, γιατί να μην δώσουμε και στις άλλες των άλλων λαών ή θρησκειών, που λένε παρόμοια, αλλά αναφέρονται σε άλλους θεούς με άλλη διαφορετική «ιστορική» δράση και άλλο μήνυμα; Ποιό κριτήριο είναι αυτό της αληθείας μιας μυθολογίας; (Κοσμογονίες - Θεογονίες). Ποιά θρησκεία ή σέχτα είναι σωστή, αφού η διασπορά τους είναι αποτέλεσμα ιστορικών συνθηκών, ενώ κάθε μία από αυτές ισχυρίζεται ότι κατέχει την απόλυτη αλήθεια; Μην ξεχνάμε ότι εκεί που γεννιέται κάποιος προσηλυτίζεται αυτόματα στην θρησκεία του περιβάλλοντός του.
Τώρα, η ορολογία «Παντοκράτορας» που αναφέρεται στην παντοδυναμία του Θεού, είναι εξ' ορισμού αντίθετη, λογικά, με την έννοια «Παντογνώστης», που επίσης χρησιμοποιούν οι χριστιανοί, λέγοντας ότι ο θεός τους γνωρίζει τα πάντα και μπορεί ή υποτίθεται ό,τι έχει κάνει, προφητείες (ΔΕΣ: Εξετάζοντας τις «προφητείες» για τον Ιησού ή εδώ Περί του αγύρτη ευαγγελιστή «Ματθαίου» και των «προφητειών» της Παλαιάς Διαθήκης ή και εδώ Στον κόσμο της χριστιανικής «προφητείας»). Αν είναι παντογνώστης, τότε δεν μπορεί αξιωματικά να έχει την δύναμη να αλλάξει τίποτα από αυτά που προ γνωρίζει. Και φυσικά ούτε οι προσευχές, παρακλήσεις, επικλήσεις, τάματα, λιτανείες, ικεσίες, νηστείες, ευχέλαια κλπ ΔΕΝ μπορούν να αλλάξουνε την γνώμη του, τον σκοπό του, το σχέδιό του ή θέλημά του, του Παντογνώστη, Παντοκράτορα, Πάνσοφου και Πανάγαθου Θεού. Αν είναι παντοδύναμος, τότε κάνει συνέχεια διορθωτικές κινήσεις για να του βγει το «θεϊκό σχέδιο» που θα δούμε πάρα κάτω, που σημαίνει ότι δεν είναι παντογνώστης.
[Ένα θαύμα, με την ορθόδοξη έννοια του όρου, είναι αδύνατο και απίστευτο. Το να δεχτείς ένα θαύμα σημαίνει να απορρίψεις μια αποδεδειγμένη αλήθεια. Ο κόσμος κυβερνάται, όχι τυχαία, όχι από καπρίτσια, όχι από ειδικά πρόνοιες, αλλά από τους νόμους της φύσης και αν υπάρχει μια αλήθεια που ο επιστήμονας και ο φιλόσοφος έχουν καθιερώσει, είναι αυτό: ΟΙ ΝΟΜΟΙ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ ΕΙΝΑΙ ΑΜΕΤΑΒΛΗΤΟΙ. Αν οι νόμοι της Φύσης είναι αμετάβλητοι, δεν μπορεί να ανασταλεί· Γιατί αν μπορούσαν να ανασταλούν, ακόμη και από έναν θεό, Δεν θα ήταν αμετάβλητοι. Μια ενιαία αναστολή αυτών των νόμων θα αποδεικνύουν τη μεταβλητότητά τους. Τώρα αυτά τα υποτιθέμενα θαύματα του Χριστού απαιτούσαν αναστολή των νόμων της Φύσης και την αναστολή αυτών των νόμων Όντας αδύνατα, τα θαύματα ήταν αδύνατα και δεν εκτελούνταν. Αν Αυτά τα θαύματα δεν έγιναν, τότε η ύπαρξη αυτού υπερφυσικός και θαυματουργός Χριστός, εκτός από ως πλάσμα της ανθρώπινης φαντασίας, είναι απίστευτο και αδύνατο. Το θαύμα είναι θέμα ερμηνείας του φυσικού (θαυμαστού) και όχι του υπερφυσικού (αντιφυσικού). Ο Χριστιανισμός εμφανίστηκε σε μια κατεξοχήν θαυματουργή εποχή. Όλα πιστοποιούνταν από θαύματα, γιατί σχεδόν όλοι πίστευαν σε θαύματα και τα απαίτησε. Κάθε θρησκευτικός δάσκαλος ήταν εργάτης Θαυμάτων; Και όσο ασήμαντο κι αν είναι το θαύμα όταν γίνεται, στο Αυτή η ατμόσφαιρα απεριόριστης ευπιστίας, η ανάσα της υπερβολής σύντομα το επέκτεινε σε θαυμάσιες αναλογίες.]
Στην πραγματικότητα, στην ίδια την Αγία Γραφή, ο Ιεχωβάς κάνει συχνότατα διορθωτικές κινήσεις και επεμβαίνει στις ζωές των αγαπημένων του, άρα η πλάστιγγα δείχνει ότι αν όντως υπάρχει, μάλλον δεν ξέρει τίποτα ή δεν μπορεί προκαθορίσει τα μελλούμενα, ούτε είναι πανάγαθος· όσο για τις προφητείες θα αναφερθούμε πάρα κάτω.
Δεν αναφέρεται εδώ φυσικά ο όρος «Πανάγαθος», μολονότι είναι καραμέλα στα στόμα των χριστιανών· η πραγματικότητα βέβαια είναι τραγική σε σχέση με την υποτιθέμενη αυτή καλοσύνη. Το κακό κυριαρχεί, όχι μόνο στον άνθρωπο, που υποτίθεται είναι στην επήρεια του Διαβόλου, αλλά η ίδια η φύση και το σύμπαν, που κάθε άλλο παρά αγαθότητα και καλοσύνη πρεσβεύει όπως έδειξε η Βιολογία και η Αστρονομία. Φυσικά, η απάντηση των χριστιανών σε αυτό, είναι είτε ότι αφήνει το κακό για να μας δοκιμάζει, ή να μας νουθετεί, ή να μας τιμωρεί, ή τέλος λένε το αφοπλιστικό «άγνωσται αι βουλαί του Θεού» -για το σύμπαν φυσικά κουβέντα. Στο μυαλό τους είναι τέλειο γιατί τα πάντα εν σοφία εποίησε!
Τελικά δεν είναι τέλειος, ούτε τόσο παντοδύναμος ούτε τόσο παντογνώστης, γιατί να είναι και τόσο πανάγαθος;
Η έννοια παντογνώστης έχει και άλλες συνέπειες όπως ο απόλυτος ντετερμινισμός. Το τι θα συμβεί κάθε στιγμή, είναι γνωστό σε κάποιον (στον παντογνώστη), άρα η ελεύθερη βούληση που τόσο περίτρανα διαλαλούν σε κάθε ευκαιρία οι χριστιανοί πάει περίπατο, ό,τι είναι να συμβεί θα συμβεί γιατί είναι αξιωματικά γνωστό. ΔΕΣ: Στην σκακιέρα του βιβλικού «Θεού»
Φυσικά, υπάρχει και η θεώρηση του πως και γιατί ο Ιεχωβάς αυτός, αφήνει να εξελίσσεται το κακό στον κόσμο. Αν δεν μπορεί να εκριζώσει το κακό δεν είναι παντοδύναμος, αν μπορεί αλλά δεν το θέλει, τότε δεν είναι «πανάγαθος», μια άλλη γνωστή ιδιότητα που του αποδίδεται. Βλέπετε, ότι η παντοδυναμία σαν έκφραση έχει πολλά συμπαρομαρτούντα, που ευσχήμως οι χριστιανοί λησμονούν, ή δεν τα λαμβάνουν υπόψη, ή αναπτύσσουν φοβερές σοφιστείες διαστρέβλωσης της λογικής για να δικαιολογήσουν. ΔΕΣ: Η σχέση της Ορθοδοξίας με την λογική και τη γνώση
Φυσικά, υπάρχει και η θεώρηση του πως και γιατί ο Ιεχωβάς αυτός, αφήνει να εξελίσσεται το κακό στον κόσμο. Αν δεν μπορεί να εκριζώσει το κακό δεν είναι παντοδύναμος, αν μπορεί αλλά δεν το θέλει, τότε δεν είναι «πανάγαθος», μια άλλη γνωστή ιδιότητα που του αποδίδεται. Βλέπετε, ότι η παντοδυναμία σαν έκφραση έχει πολλά συμπαρομαρτούντα, που ευσχήμως οι χριστιανοί λησμονούν, ή δεν τα λαμβάνουν υπόψη, ή αναπτύσσουν φοβερές σοφιστείες διαστρέβλωσης της λογικής για να δικαιολογήσουν. ΔΕΣ: Η σχέση της Ορθοδοξίας με την λογική και τη γνώση
Στην πραγματικότητα, στην ίδια την Αγία Γραφή, ο Ιεχωβάς κάνει συχνότατα διορθωτικές κινήσεις και επεμβαίνει στις ζωές των αγαπημένων του, άρα η πλάστιγγα δείχνει ότι αν όντως υπάρχει, μάλλον δεν ξέρει τίποτα ή δεν μπορεί προκαθορίσει τα μελλούμενα, ούτε είναι πανάγαθος· όσο για τις προφητείες θα αναφερθούμε πάρα κάτω.
Δεν αναφέρεται εδώ φυσικά ο όρος «Πανάγαθος», μολονότι είναι καραμέλα στα στόμα των χριστιανών· η πραγματικότητα βέβαια είναι τραγική σε σχέση με την υποτιθέμενη αυτή καλοσύνη. Το κακό κυριαρχεί, όχι μόνο στον άνθρωπο, που υποτίθεται είναι στην επήρεια του Διαβόλου, αλλά η ίδια η φύση και το σύμπαν, που κάθε άλλο παρά αγαθότητα και καλοσύνη πρεσβεύει όπως έδειξε η Βιολογία και η Αστρονομία. Φυσικά, η απάντηση των χριστιανών σε αυτό, είναι είτε ότι αφήνει το κακό για να μας δοκιμάζει, ή να μας νουθετεί, ή να μας τιμωρεί, ή τέλος λένε το αφοπλιστικό «άγνωσται αι βουλαί του Θεού» -για το σύμπαν φυσικά κουβέντα. Στο μυαλό τους είναι τέλειο γιατί τα πάντα εν σοφία εποίησε!
Ή όπως πολύ εύστοχα έθεσε ο φιλόσοφος Επίκουρος (4ος αιών. π.κ.ε.) το ερώτημα: «Γιατί υπάρχει το κακό, ο πόνος και δυστυχία;» Αν θέλει ο Θεός/οι να το εξαλείψη αλλά δεν μπορεί τότε δεν είναι Παντοδύναμος, αν μπορεί αλλά δεν θέλει δεν είναι Πανάγαθος, ή αν μπορεί, θέλει αλλά δεν το γνωρίζει τότε δεν είναι Παντογνώστης, τότε γιατί τον αποκαλούμε θεό;
Δεν μπορούμε να αποδεχθούμε έναν Θεό που περπατά και μιλά, κάθεται στον θρόνο του, ζηλεύει, θυμώνει, καταριέται, τιμωρεί στην αιώνια κόλαση, ζητά θυσίες και προσευχές, ικεσίες, δοξολογίες και αλλάζει γνώμη (μεταμελείται).
Σημείωση: στον χριστιανισμό η φύση και η έννοια της πίστης άλλαξε σε παράλογη και κενή πίστη και από εμπιστοσύνη και γνώση εξέπεσε σε στείρα δουλική απόλυτη υπακοή και υποταγή σε μια ομάδα πεπιθήσεων και δόγματός.
ΔΕΣ: Περί πίστης, θρησκευτικής πίστης και γνώσης
Για να διατηρηθεί σταθερός και αναπαραγόμενος ο θίασος των πιστών πρέπει η θρησκεία να μορφοποιηθεί σε ένα σύνολο άρθρων πίστεων και να συγκροτείται από εκκλησίασμα που τα αποδέχεται. Το δόγμα καθοδηγεί τα βήματα των πιστών, καθορίζει την αποδεκτή ηθική και ορίζει τα θρησκευτικά καθήκοντα. Εκείνο όμως που καθιστά κάποιον μέλος της εκκλησίας δεν είναι τόσο η συμμόρφωσή του στις ηθικές της επιταγές όσο η η αποδοχή της δογματικής της διδασκαλίας. Η παραβίαση των ηθικών κανόνων γίνεται αποδεκτή, αλλά η απόρριψη στοιχείων του δόγματος είναι παντελώς απαράδεκτη και επιβάλει την αποπομπή όλων όσων δεν το αποδέχονται.
Η χριστιανική ιστορία δείχνει ότι βιαιότατες συγκρούσεις προκλήθηκαν για λεπτότατες θεολογικές διακρίσεις και η αποσαφήνιση του δόγματος προκαλούσε νέες διασπάσεις, αιρέσεις και σχίσματα.
Ο χριστιανισμός είναι η πρώτη θρησκεία στην παγκόσμια ιστορία, που εξόντωσε τους αντιπάλους της στο όνομα της αγάπης!
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Ο όρος μυστήριο σημαίνει καθετί που είναι ακατανόητο, ασύλληπτο, ανεξήγητο στον ανθρώπινο νου, καθετί που τηρείται μυστικό ή παραμένει άγνωστο σε πολλούς, ή που δεν έχει διαλευκανθεί, ή για πράγματα που δεν μπορούμε να εξηγήσουμε γιατί δεν έχουμε γνώση γεγονότων, ή των νόμων της φύσης, ή καταστάσεων, την λατρεία ή την συμβολική ιεροτελεστία - καθετί δυσνόητο ή ακατανόητο.
Η θρησκεία χρησιμοποιεί τον όρο μυστήριο στην λατρεία, στην συμβολική ιεροτελεστία, ως κάτι το ακατανόητο, ασύλληπτο, ανεξήγητο στον ανθρώπινο νου, για να δικαιολογήσει τις αναπόδεικτες, αντιφάσκουσες, μπουρδολογίες της, για να δημιουργήσει ένα πέπλο μυστηρίου, μεγαλείου, δήθεν αποκλειστικής ορθής ερμηνείας, της ανάγκης διαμεσολάβησης της, της εξουσίας της, του ελέγχου, εκμετάλλευσης και υποταγής των πιστών της και δικαιολόγησης των παράλογων και μη φυσικών δογμάτων της που θεσπίζουν οι ταγοί της. Τα δόγματα είναι και άρθρα πίστεως.
Και λίγα λόγια για τον μοναχισμό. Ο μοναχισμός είναι η έσχατη προσβολή και ο πλήρης εξευτελισμός του ανθρώπου του σώματος και του πνεύματός του στην πιο ακραία έκφραση του πλέον αρρωστημένου ψυχοπαθολογικού ατόμου βαριάς θρησκευτικής εγωιστικής φρενοβλάβειας. Ο χριστιανικός μοναχισμός γεννήθηκε τον 4ο αιώνα όταν καταργήθηκαν οι χριστιανικοί διωγμοί από τους Ρωμαίους όπου έχασαν την ευκαιρία τους για μαρτύριο και θυσία, ενώ υπήρχε η αρρωστημένη εγωιστική τους ανάγκη για ακραίο εθελοντικό και αυτοθυσιαστικό μαρτύριο, αυτοτιμωρίες και εξευτελισμούς, για την δήθεν ‘’σωτηρία’’, την ‘’αγιότητα’’ και την υστεροφημία τους. Αρνούνται την ζωή, καταφρονούν τις αξίες της και μισούν την κοινωνία και τους ανθρώπους. Με την διεστραμμένη φαντασία τους οι μεν άντρες μοναχοί νυμφεύονται την παναγία, οι δε γυναίκες μοναχές υπανδρεύονται τον Ιησού.(sic) Αποκομμένοι εντελώς από το ιερό δέντρο της ζωής, της αναπαραγωγής, της εξέλιξης, των αξιών των ιδανικών και των οραμάτων, της κοινωνίας, του πολιτισμού και όλων των κατακτήσεων του ανθρώπου σαν ξένο, παρασιτικό και παράφρονα αυτοκαταστροφικό στοιχείο. Η εκκλησία επιζητά το μαρτύριο και τους μάρτυρες, συνομωσιολόγους, σκοταδιστές, καταστροφολόγους, προδότες, και σιμωνιστές ώστε να αυξήσει το κύρος της, τους πιστούς της και φυσικά τα έσοδά της.
Τα μαύρα ράσα (φορέματα) που φοράνε οι ιερείς και οι μοναχοί δηλώνουν και δείχνουν ότι είναι νεκροί στον κόσμο και την αποστροφή τους στην ζωή (άρνηση ζωής). Όπως μαύρη και σκοτεινή είναι η ψυχή και οι σκοποί τους.
Η λέξη (ιερά) «παράδοση». Την λέξη αυτή χρησιμοποιεί η Εκκλησία όταν δεν διαθέτει κανένα απολύτως πειστήριο, ιστορική αλήθεια και λογικό επιχείρημα που να τεκμηριώνει στο ελάχιστο τα όσα φαιδρά και ανεδαφικά υποστηρίζει. Πολλές φορές με την παράδοση συμπληρώνει τα κενά των γραφών και των αντιφάσεών τους. Συχνά, η «παράδοση» παίζει τον ρόλο της συγκάλυψης. Οι αρλούμπες, αναφέρονται σε κάποια «απόκρυφα» αλλά και κανονικά κείμενα της Εκκλησίας. Και γνωρίζουμε πολύ καλά ποια κείμενα θεωρεί «απόκρυφα» η Εκκλησία: Ή αυτά που λένε κάποιες «πικρές» αλήθειες, ή αυτά που λένε ηλιθιότητες. Προφανώς ο όρος «παράδοση» καλύπτει την δεύτερη εκδοχή, καθώς θα ήταν κάπως παράδοξο να επικαλεστεί η Εκκλησία ένα τέτοιο «απόκρυφο» κείμενο, ασχέτως αν την βολεύει αφάνταστα. Σε άλλες περιπτώσεις υπερκαλύπτει προϋπάρχουσες μη χριστιανικές παραδόσεις και έθιμα τοπικά ή μη και την προσαρμόζει στην δικιά της εκδοχή τα οποία τα ιδιοποιείται ή με δυσφορία τα ανέχεται ή τα καταργεί. Επίσης στην παράδοση της Εκκλησίας εντάσσονται και οι αναπόδεικτες και αντιφάσκουσες μπουρδόλογες, ιστορίες με πλαστούς βίους Αγίων, εύρεσης λαψάνων, εικόνων, οραμάτων κλπ.
Η πίστη στον Θεό είναι πράξη δειλίας, απελπισίας, μηδενισμού, έλλειψη αυτοπεπίθησης και αυτοεξαπάτησης.
2. «Καὶ εἰς ἕνα Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ τὸν μονογενῆ, τὸν ἐκ τοῦ Πατρὸς γεννηθέντα πρὸ πάντων τῶν αἰώνων· φῶς ἐκ φωτός, Θεὸν ἀληθινὸν ἐκ Θεοῦ ἀληθινοῦ, γεννηθέντα οὐ ποιηθέντα, ὁμοούσιον τῷ Πατρί, δι' οὗ τὰ πάντα ἐγένετο»
Ο Ιεχωβάς έχει έναν γιο που είναι ένας κύριος (τίνος;) και μοναδικό παιδί του, που τον γέννησε με αδιευκρίνιστες διαδικασίες πριν από τους αιώνες. Φυσικά, για να γεννηθεί ένα παιδί, ένας γιος ας πούμε, προϋποτίθεται κάποια διαδικασία, ειδάλλως τί νόημα έχει αυτή η σχέση; Το μόνο που διευκρινίζεται, είναι ότι γεννήθηκε και δεν δημιουργήθηκε, άπαξ, (Κύριος ἔκτισέ με ἀρχὴν ὁδῶν αὐτοῦ εἰς ἔργα αὐτοῦ, πρὸ τοῦ αἰῶνος ἐθεμελίωσέ με ἐν ἀρχῇ, πρὸ τοῦ τὴν γῆν ποιῆσαι καὶ πρὸ τοῦ τὰς ἀβύσους ποιῆσαι, πρὸ τοῦ προελθεῖν τὰς πηγὰς τῶν ὑδάτων, πρὸ τοῦ ὄρη ἑδρασθῆναι, πρὸ δὲ πάντων βουνῶν γεννᾷ με. [=Ο Κύριος και πατήρ μου, με εγέννησεν (τον Λόγον) άναρχον προ πάντων των αιώνων Προαιωνίως, προ πάσης δημιουργίας, πριν ακόμη δημιουργηθή η γη, με ώρισε θεμέλιον και αρχήν των πάντων Και πριν δημιουργήση τους ωκεανούς και τας θαλάσσας, πριν ακόμη αρχίσουν αι πηγαί να αναβλύζουν το ύδωρ επί της γης, πριν εδραιωθούν αμετακίνητα τα όρη τα υψηλά εις τας θέσεις των και τα βουνά, με εγέννησε προαιωνίως και ανάρχως.] Παρ. 8,22-25) αλλά αυτό δεν δείχνει να απασχολεί τον πιστό. Του αρκεί ότι υπάρχει η σχέση πατέρα-γιου, για είναι ήσυχος ότι οι δύο αυτοί θεοί ή όψεις, δεν θα μαλώσουν μεταξύ τους, ότι έχουν μια συνάφεια που θα εξειδικευθεί πάρα κάτω.
Ο Χριστός λοιπόν είναι φως που γεννήθηκε από τον πατέρα του που είναι επίσης φως, αλλά και αληθινός. Μάλιστα δεν φθάνει που λέει ότι είναι φως όπως και ο μπαμπάς του, αλλά και από την ίδια ουσία, δηλαδή πάλι φως, δηλαδή πλεονασμός. Είναι αληθινός και πάλι αληθινός για να μην ξεχνιόμαστε. Ακολουθεί άλλος ένας πλεονασμός και επαναλαμβάνει ότι από τον Ιεχωβά έγιναν τα πάντα αν δεν το εμπεδώσαμε στο 1ο άρθρο. Που είναι αυτό το φως, γιατί χρειάζονται τα αστέρια, οι ήλιοι και τα άλλα κοσμικά φωτεινά σώματα, που είναι το ''Θεϊκό φως'', γιατί υπάρχει και κυριαρχεί παντού το Σκότος;
Αν αναρωτιέστε πως τεκμηριώνονται το φως και φαντάζεστε στην Αγία Γραφή, κάνετε λάθος. Το μόνο γνωστό που είπε ο Ιησούς, αν δεχθούμε ως αυθεντικούς τους λόγους του, είναι ότι είναι γιος του Ιεχωβά καθώς και μια φωνή που ακούστηκε από τον ουρανό που μιλάει για τον γιο (υιοθεσία) τον μονογενή δηλαδή από παρένθετη μητέρα (;). Βέβαια, φέρεται να έλεγε επίσης ο Χριστός, ότι όλοι οι ακουόμενοί του ή όλοι οι Εβραίοι, ή όλοι οι άνθρωποι (όπως θέλετε το παίρνετε) είναι επίσης παιδιά του Ιεχωβά, αλλά μάλλον για έναν χριστιανό δεν έχει και πολύ σημασία, ίσως ήταν καθαρά θέμα αίματος (αίμα στο φως;) και μόνον. Το θέμα είναι ότι όλα τα υπόλοιπα, είναι συμπερασματική διανοητική κατασκευή αυτών που τον 4ο αι. συνέταξαν το κείμενο αυτό. Δηλαδή τα περί φωτός και της περίεργης και ιδιότυπης αυτής πατρότητας, εκτός αν πάρουμε στην κυριολεξία το μάλλον αλληγορικό, «εγώ είμαι το φως του κόσμου», που φέρεται να είπε ο Χριστός.
Τώρα, πως η ουσία του Ιεχωβά θεού είναι φως, και αυτό το φως, επεμβαίνει υπέρ του «εκλεκτού λαού» με διάφορους τρόπους, είναι ένα ενδιαφέρον θέμα για το οποίο θα είχε σημασία να γινόταν πιο κατανοητό, όπως επίσης τι μπορεί να γεννηθεί μόνο μια φορά από φως και να είναι πάλι φως. Προσωπικά νομίζω ότι το θέμα του «Κυρίου» που τονίζεται (θα το δούμε και παρακάτω), εννοεί ότι το φως αυτό είναι νοήμον, διότι τι άλλο θα μπορούσε να ήταν «κύριο»; Τώρα η νέα συνεπαγωγή φως-που έχει γιο-που είναι κύριο (έχει νόηση;)-που έχει θελήσεις προτιμήσεις εκλεκτό λαό κ.λπ., δημιουργεί εκ προοιμίου νοητική σύγχυση. Για να λύσουν το πρόβλημα αυτό οι χριστιανοί, λένε το αφοπλιστικό «Ο Θεός είναι άρρητος», αλλά τελικά έχουν πει και τόσο πολλά οι ίδιοι οι χριστιανοί για αυτόν, που τελικά το «άρρητο» είναι κενό σημασίας. Είναι απλά μια απαγόρευση σε όλους τους υπόλοιπους να τον προσεγγίσουν με την ανθρώπινη λογική. Πώς ο Θεός είναι άρρητος, όταν του έχουν αποδοθεί ένας σωρός ιδιότητες ήδη; Αυτό είναι και το γνωστό παιχνίδι, αφού έχουν ειπωθεί τόσα πολλά από θεολόγους και απολογητές για τις ιδιότητές του και τις προτιμήσεις του, καταλήγει στο τελικό «άγνωσται αι βουλαί του Κυρίου» και έτσι απεμπλέκονται από κάθε δυσκολία ανάγκης να δοθεί λογική εξήγηση σε παράλογες προτάσεις.
Κάτι που αντιβαίνει στο «ομοούσιον», είναι η φερόμενη αναφορά του Χριστού στην αποτυχημένη προφητεία που έκανε για την επιστροφή του (μέσα στην ίδια γενιά), ότι την ακριβή μέρα και ώρα της Κρίσεως την γνωρίζει ο πατέρας μόνον, όχι ο γιος (το Πνεύμα, που θα δούμε παρακάτω, πού είναι;), ούτε οι άγγελοι, σε κανέναν δεν είναι γνωστό, φέρεται ότι είπε. Φυσικά, οι χριστιανοί λένε και εδώ διάφορες σοφιστείες (ερμηνεύοντας αντίθετα ακόμα και τα λόγια του θεού τους) για να δικαιολογηθούν, που είναι ανάξιες σχολίων, τόσο για το θέμα της αποτυχημένης προφητείας που λένε ότι μιλούσε για την καταστροφή της Ιερουσαλήμ, όσο και για την μη γνώση της μέρας της Κρίσης ως συνειδητό ψέμα του Ιησού (ναι, καλά το διαβάσατε), γιατί λένε δεν μπορούσε να το πει, γιατί θα έκανε κακό στους ανθρώπους να το γνωρίζουν.
3. «Τὸν δι' ἡμᾶς τοὺς ἀνθρώπους καὶ διὰ τὴν ἡμετέραν σωτηρίαν κατελθόντα ἐκ τῶν οὐρανῶν καὶ σαρκωθέντα ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καὶ Μαρίας τῆς Παρθένου καὶ ἐνανθρωπήσαντα»
Εδώ μπαίνουμε στην Καινή Διαθήκη, την συνέχεια της Παλαιάς. Φυσικά και το 2ο άρθρο δεν είναι της Παλαιάς, αλλά είναι το ενδιάμεσο στάδιο που δεν αναφέρεται στην Παλαιά Διαθήκη, τεκμαίρεται και ερμηνεύεται, όπως είδαμε από την Καινή αλλά και κάποιες υπόνοιες της Παλαιάς που βρίσκονται στην φαντασία των χριστιανών.
Εδώ μας λέει ότι το προαναφερθέν φως κατέβηκε από το διάστημα ή τους ουρανούς (και τους 7;), και το Πνεύμα το Άγιο (είναι αυτό που θα μας μιλήσει αργότερα), γονιμοποίησε την Μαρία την «παρθένα» και έτσι ο γιος του Ιεχωβά, ενώ ήταν από φως ή ότι άλλο φαντάζονται οι χριστιανοί, με την απαραίτητη βοήθεια του Πνεύματος, έγινε και αυτός άνθρωπος μοιχεύοντας και απατώντας την σύζυγό του θεά Ασερά (ή Άλσος, ή Σοφία) που μαζί της έχει γεννήσει δυο (2) παιδιά, την Ανάτ που είναι θεά του Έρωτα και του πολέμου, και τον Βάαλ θεό της θύελλας, καθώς και άλλα (π.χ. Γεν. 6,4, Α' Βασ. 2,21 κ.α.) γιατί μας το αποκρύβουν; [Η ένωση ενός Θεού με Θεά γεννά Θεό, η ένωση ενός Θεού με θνητή γεννά ημίθεο (π.χ. Ηρακλής) και τέλος η ένωση ενός Θεού με κρίνο, πνεύμα κλπ. γεννά υβρίδιο (= προσβολή)]. Το θέμα είναι ότι δεν έγινε άνθρωπος τυχαία, αλλά έγινε άνθρωπος για να σώσει όπως λέει, όλους εμάς τους ανθρώπους από την αμαρτία (θα προσεγγίσουμε αργότερα αυτή την αμαρτία· ένας λογικός βέβαια θα ρωτήσει: Γιατί, του το ζητήσαμε;).
Αυτό το «δι' ἡμᾶς τοὺς ἀνθρώπους», είναι αυτό που δείχνει τον διεθνισμό της Εκκλησίας. Δυστυχώς πολύ Νεοέλληνες Ρωμιοί μιλούν για τον εθνικό ρόλο που έπαιξε η Εκκλησία για την Ελλάδα. Επίσης φαντάζονται ότι οι Έλληνες είναι ο νέος «περιούσιος λαός» και άλλα τέτοια φαιδρά, που η κάθε Εκκλησία αφήνει τον αντίστοιχο λαό κάθε χώρας να φαντάζεται (κάτι τέτοιο είναι γνωστό και για τους χριστιανούς άλλων κρατών, κυρίως των ΗΠΑ) για να δουλεύει πιο άνετα. Το ότι η Εκκλησία δεν έχει κανέναν εθνικό προσανατολισμό και είναι ένας απόλυτα διεθνιστικός παράγοντας, φαίνεται και από τα κηρύγματα του Παύλου, αλλά για μας τους Έλληνες θα έπρεπε να είναι ξεκάθαρο από την δράση της Εκκλησίας τον 10-15ο αιώνα, που προτίμησε να καταστρέψει το κράτος που την δημιούργησε και την ανέδειξε (Το Βυζάντιο για τους δικούς του λόγους), ώστε η ίδια να μείνει απείραχτη και τελικά να βγει ενισχυμένη.
4. «Σταυρωθέντα τε ὑπὲρ ἡμῶν ἐπὶ Ποντίου Πιλάτου, καὶ παθόντα καὶ ταφέντα»
Εδώ έχουμε συνέχεια των πληροφοριών που δίνει η Καινή Διαθήκη για την δράση του Ιησού, του γιου του Ιεχωβά, που σταυρώθηκε, πάλι υπέρ ημών όπως ξανα-ισχυρίζεται, ταλαιπωρήθηκε και ετάφη.
Δηλαδή, επαναλαμβάνει τοποθετώντας επιπλέον χρονικά αυτό που αναφέρεται στο 3ο άρθρο, γιατί είναι προφανές ότι είναι ακατανόητο πως ένα ιστορικό (αν είναι ιστορικό) συμβάν έγινε με συγκεκριμένο κίνητρο υπέρ όλων ημών, όπως θέλει να δείξει τόσο έντονα το κείμενο αυτό και αν πρέπει οι άνθρωποι να το αποστηθίσουν ακριβώς, γιατί το κίνητρο αυτό είναι θολό ή ακατανόητο όπως και το αποτέλεσμα. Το ερώτημα που τίθεται εδώ, είναι όχι μόνο για ποιόν, θυσιάστηκε (η εκκλησία απαντά για τις αμαρτίες του ανθρώπου) αλλά σε ποιόν; Εάν είναι σε κάποιον κατώτερο του Θεού, σε άλλους Θεούς ή και τον άνθρωπο, δεν έχει νόημα. Εάν είναι στον εαυτό Του τότε μιλάμε για μια αισχρή, ανώμαλη και εμπαθή παιδοκτονία προκειμένου να εξευμενίσει τον εαυτό του. Εάν τον θυσίασε σε κάποιον ανώτερό του Θεό ή Θεούς τότε ποιος ή ποιοι είναι αυτοί και γιατί να μην τους λατρεύουμε απ' ευθείας;
Τελικά ο ΜΟΝΟΣ πραγματικά που του αξίζει να βρίσκετε στην κόλαση είναι ο βλοσυρός, ανώμαλος, εκδικητικός, σαδιστής κατασκευαστής της δηλαδή ο ΙΔΙΟΣ ο Θεός, αφού όλοι οι υπόλοιποι είναι απλώς θύματα του πάνσοφου και παντογνωστικού ‘’θεϊκού’’ πλήρους αγάπης σχεδίου του(sic) ή της καταστροφικής αποτυχίας του!
Μάλιστα προσθέτει το κείμενο μας, ότι όταν μιλούσαν οι προφήτες (άμεση αναγνώριση της Παλαιάς Διαθήκης προς τεκμηρίωση της μεσσιανικότητας και της ιστορικότητας του Ιησού), τελικά αυτό το Πνεύμα ήταν που ομιλούσε, δηλαδή ότι είπαν ήταν εκ φωτός, από τον Ιεχωβά. Τώρα ποια είναι η διαδικασία που μιλάει ένας προφήτης, ποιος ακούει, ποιος και πότε καταγράφει, ελέγχει και ταυτοποιεί το συμβάν με την υποτιθέμενη προφητεία είναι ένα μεγάλο ζήτημα. Το πιο σημαντικό πάντως είναι η ερμηνεία.
Το ξεκάθαρο χαρακτηριστικό στο πόσο επισφαλείς και υποκειμενικές είναι οι καλούμενες προφητείες, ας πούμε των καταγεγραμμένων ως προφητών του Ισραήλ στους οποίους και αναφέρεται αυτή η δράση του Πνεύματος, είναι ότι δύο μεγάλες θρησκείες ο Χριστιανισμός και ο Ιουδαϊσμός, συγγενείς ως το μεδούλι, βλέπουν με διαφορετικό μάτι τις προφητείες αυτές (των Εβραίων προφητών), ερμηνεύουν τα ίδια κείμενα με διαφορετικό τρόπο και ο κάθε ένας είναι απόλυτα σίγουρος για την αλήθεια της πίστης του και της δικής του ερμηνείας. Φυσικά όπως και τα πάντα σχεδόν στην Αγία Γραφή είναι θέμα ερμηνείας και όσες ερμηνείες μπορεί να δοθούν σε κάθε χωρίο της, τόσες αιρέσεις χωράει και αυτή η απίθανη θρησκεία.
Το θέμα εδώ είναι λοιπόν η ολοκλήρωση της παρουσίασης της νέας θεότητας που ανέτειλε τον 4ο αιώνα. Αυτό που λένε ως Αγία Τριάδα. Ένας θεός (μονοθεϊσμός) σε συσκευασία τριών. Έτσι οι χριστιανοί γίνονται δέσμιοι μιας μεσοβέζικης κατάστασης μιας δηλαδή νόθας ιδέας πολυθεϊσμού που δεν είναι πολυθεϊσμός, αλλά ένας μονοθεϊσμός που χωράει τρεις, που είναι ανοικτός σε νέες ερμηνείες και γενικά μια φλου κατάσταση για την οποία μπορεί κάποιος να λέει πολλά ή και τίποτα ταυτόχρονα χωρίς να έχει και καμία απολύτως σημασία.
Πως γίνεται αυτό, μα απλά διατηρούν τον αμφιλεγόμενο Ιεχωβά των Εβραίων όσο και τον νέο μυθικό θεό Χριστό, γιο του προαναφερθέντος (κατά δήλωσή του), που είναι πιο υποτίθεται σύγχρονος και αναβαθμισμένος. Όμως η θέση αυτή δεν συμφωνεί με την Παλαιά Διαθήκη που αναφέρει στον Ησαΐα (62.8) ότι ο Γιαχβέ σε κανέναν δεν δίνει την εξουσία και την δόξα του. Το τρίτο ουδέτερο πρόσωπο είναι ακριβώς αυτό που φαίνεται, ουδέτερο και ελεγχόμενο από τον Ιεχωβά (κάτι σαν θέληση του να πούμε;) και μπήκε στην ομάδα αποκλειστικά και μόνο για να μην υπάρξουν δυιστικά πρότυπα που θα συγκρινόντουσαν με άλλες αντίστοιχες θρησκείες δύο θεών της εποχής. Δεν έπρεπε η νέα θρησκεία τον 4ο αιώνα που ενσωματώνεται πια στην κρατική μηχανή των Ρωμαίων να μοιάζει με κάτι άλλο που ήδη υπήρχε από την μια και από την άλλη έπρεπε να καταλήγει οπωσδήποτε στην μονάδα.
Έτσι ο άσχετος με την εξουσία πρώτος Χριστιανισμός που ξεχωρίζει «τα του καίσαρος και τα του θεού», τώρα ενσωματωμένος στα του καίσαρος, δέχεται αρχικά την προστασία του ίδιου του καίσαρα (ο Κωνσταντίνος προΐστατο στις οικουμενικές συνόδους που δημιούργησαν αυτό το κείμενο) προσπαθεί να επιβληθεί σταδιακά στην κρατική εξουσία της άλλοτε «πόρνης Βαβυλώνας» (δηλαδή της Ρώμης που τώρα θα γίνει Νέα) δίνοντας το ιδεολογικό στίγμα του φασιστικού τριαδικού μονοθεϊσμού (τρεις ξεχωριστές υποστάσεις ή πρόσωπα, μία όμως απόλυτα κοινή θέληση), σαν πρότυπο για την απόλυτη μοναρχία του αυτοκράτορα και του τι πρέπει να σκέπτονται και να κάνουν οι πιστοί, κάτι που πλέον όλοι θα υποχρεωθούν να υπηρετήσουν τόσο στα του Θεού όσο και στα του καίσαρα, μόλις η ανεξιθρησκία γίνει ένα νεκρό γράμμα δηλαδή μετά από ελάχιστα χρόνια.
Γράφει η χριστιανική ανάλυση:
Η ιδεολογία που προβάλει η Αγία Τριάδα, είναι και η αιτία που οι χριστιανοί στην πραγματικότητα μισούν τα ανθρώπινα δικαιώματα, γιατί το όραμα του Χριστιανισμού είναι αυτό του Μεσαίωνα, όλοι να είναι χριστιανοί, όλοι να έχουν με φασιστικό τρόπο την ίδια ιδεολογία όπως συμβολίζει το δόγμα της Αγίας Τριάδας, τρία διαφορετικά πρόσωπα, αλλά μία κοινή και μόνον θέληση. Αυτός είναι και ο λόγος που όταν οι χριστιανοί έχουν και την εξουσία όπως στο Βυζάντιο, έχουν κακή σχέση με την άλλη άποψη όπως ήδη έχουμε ερευνήσει, και για αυτό και καίγονται όλα τα συγγράμματα που θεωρούνται αιρετικά, ή σφαζόντουσαν οι αρχαιολάτρες ή οι αιρετικοί αφού η Εκκλησία έπειθε το κράτος ότι ήταν εχθροί του.
Φυσικά, το επιχείρημα ότι δεν προσεγγίζεται επιστημονικά ο Θεός, αν και εφόσον μιλάμε για τον χριστιανικό Ιεχωβά, είναι ξεκάθαρο λάθος, όπως ήδη είδαμε, για να μην πω συνειδητή απάτη. Οι ίδιοι οι χριστιανοί θεωρούν ότι αυτό το ον–πνεύμα–φως με τα τρία πρόσωπα, μετέχει της ιστορίας, έχει εκφράσει προτιμήσεις, θελήσεις, έχει κάνει θαυμαστά πράγματα και γενικά έχει αλλάξει και τον ρουν της ιστορίας, έχει γράψει το ίδιο (με το χέρι του;) εντολές, έχει εμπνεύσει και απαγγείλει ιερά βιβλία και θέσεις που παρουσιάζονται θεόπνευστες, και φυσικά όπως πιστεύουν, το ένα πρόσωπο από τα τρία συνολικά που έχει το ον αυτό, ενανθρωπίστηκε πριν 2.000 έτη με κάποιον θολό τρόπο και εμφανίστηκε ως τέλειος άνθρωπος. Είχε επίσης ιδιαίτερη ιστορική υποτίθεται δράση που ελέγχεται, αλλά άφησε και τις προτιμήσεις του πριν πεθάνει-αναστηθεί και αναληφθεί δηλαδή εξαφανιστεί στον ουρανό. Είπε και έκανε αρκετά που περιγράφονται σε αντίστοιχα ιερά βιβλία. Άρα φυσικά και έχουμε αρκετά στοιχεία να προσεγγίσουμε ηθικά, επιστημονικά και λογικά αν όντως υπάρχει αυτό το ον, αν όντως το ένα από τα τρία του πρόσωπα εμφανίστηκε στην Γη πέρα από την φαντασία συγκεκριμένων θεϊστών καθώς και η λογική των κρίσεων και απόψεων του όπως φυσικά με τον ίδιο τρόπο ελέγχονται και οι άλλοι θεοί που υπήρχαν και υπάρχουν ακόμα στο θεϊστικό φαντασιακό όλης της ανθρωπότητας.
Η ιστορική πάντως ανάλυση μέχρι στιγμής δεν έχει φέρει ξεκάθαρα στοιχεία που να αναφέρονται σε μη θρησκευτικά κείμενα. Κανένας μη χριστιανός της εποχής, δεν είδε ή κατέγραψε κάτι που να δείχνει ότι ο Ιησούς υπήρξε πραγματικά όπως μας τον περιγράφουν τα Ευαγγέλια, αλλά αντίθετα έχουν καταγραφεί πολλοί άλλοι ελάσσονες εκκολαπτόμενοι μεσσίες της εποχής που ο κάθε ένας τους κάτι διαφορετικό θυμίζει από τα αναγραφόμενα για τον Ιησού. Οι χιλιάδες, τέλος, αντιφάσεις που έχουν τα ιερά βιβλία ή και τα λάθη σε περιγραφές ιστορικά γεγονότα ή γεωγραφικά στοιχεία, δείχνουν στην εκ των υστέρων συγγραφή τους από μη αυτόπτες μάρτυρες που ακολουθούν έναν, κοινά για αυτούς αποδεκτό, μύθο.
9. «Εἰς μίαν, Ἁγίαν, Καθολικὴν καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν»
Είναι μια πίστη-ευχή που απευθύνεται προφανώς στην προαναφερθείσα θεϊκή τριάδα να βοηθήσει στην διατήρηση της ενότητας της αποστολικής Εκκλησίας, δηλαδή αυτής που υποτίθεται ότι δημιούργησαν οι απόστολοι.
Εδώ φυσικά είναι και η απόδειξη ότι ο θεός στον οποίον απευθύνονται δεν υπάρχει, ή στην απίθανη περίπτωση που υπάρχει δεν ακούει, αφού αυτή η ευχή που προφανώς είναι σαν καραμέλα απευθυνόμενη από όλους, αφού υπάρχει στην πιο συχνά αναφερόμενη προσευχή των χριστιανών, δεν εισακούεται από τον θεό τους αυτό, αλλά το αντίθετο. Όλο και νέες διασπάσεις ή αιρέσεις βγαίνουν από αυτήν την Εκκλησία από την πρώτη στιγμή που δημιουργήθηκε, που πλέον είναι ένα μωσαϊκό διαφορετικών εκφάνσεων και κατανοήσεων της περίεργης αυτής θεϊκής οντότητας, όλες στηριγμένες σε ερμηνείες των ίδιων υποτίθεται μυθολογικών «θεϊκών» κειμένων. Φυσικά η κάθε σέχτα, ή «ομολογία» όπως θέλουν να την λένε, θεωρεί μόνο την δική της Εκκλησία την σωστή την «μία», δείχνοντας στην ανθρωπότητα το γελοίο της προσπάθειας οικειοποίησης την μοναδικής αλήθειας από τόσες διαφορετικές θεωρήσεις που όλες κόπτονται ότι είναι απόλυτα σωστές (με θεολογικά επιχειρήματα φυσικά), αλλά τελικά και τόσο διαφορετικές ταυτόχρονα, συχνά δε έχουν σφαχτεί στο παρελθόν ή και συνεχίζουν να σφάζονται ακριβώς λόγω της παράνοιας που μεταφέρουν. Η θρησκεία έχει κοστίσει εκατομμύρια νεκρών και οι θρησκείες που οφείλονται στον Ιεχωβά έχουν τεράστιο μερίδιο ευθύνης σε αυτές τις γενοκτονίες.
Για έναν λογικό φυσικά άνθρωπο, η διάσπαση αυτή, και λογική είναι και θετική, γιατί δεν μπορείς να θεωρείς μία σωστή ερμηνεία σε μυθολογικά κείμενα που γράφουν δοξασίες της Εποχής του Χαλκού, ούτε μία ερμηνεία σε κείμενα 2.000 ετών που έχουνε εγγενείς αντιφάσεις και ανακρίβειες. Στην εποχή της ρωμαϊκής κυριαρχίας αυτή που λέμε πλέον Βυζάντιο, επικράτησε μία άποψη από όλες και επιβλήθηκε διά των νόμων και των όπλων, αλλά αυτό με την διάσπαση της αυτοκρατορίας, δεν μπορούσε να συνεχίσει, για να μην πούμε ότι η ίδια η αυτοκρατορία διασπάστηκε εξαιτίας αυτών ακριβώς των θρησκευτικών ερίδων και των διαφορετικών κατανοήσεων των ίδιων κειμένων.
Το τελικό συμπέρασμα είναι, ότι από θολά κείμενα, θα βγαίνουν συνέχεια διαφορετικές ερμηνείες και κατανοήσεις, εκτός αν θέλουν να θεωρούν ότι με ένα φασιστικό τρόπο, οφείλουν όλοι να ερμηνεύουν το κάθε θολό κείμενο με μια μόνο συγκεκριμένη μέθοδο. Πλέον είναι ευθύνη των κοινωνιών να απομονώσουν τις εξωστρεφείς αυτές θρησκείες που ισχυρίζονται απόλυτη μοναδικότητα, να τις διαχωρίσουν από την κρατική λειτουργία, και να τις περιορίσουν στα του οίκου τους, ώστε να ελαχιστοποιήσουν τις αρνητικές επιπτώσεις στα μέλη τους από αυτές τις διαφοροποιήσεις που οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε έχθρες, σε πολέμους σε ταραχές και αδικίες και δυσαρμονίες στις ίδιες τις λειτουργίες του κράτους.
10. «Ὁμολογῶ ἓν βάπτισμα εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν»
Η χριστιανική ανάλυση γράφει:
Είναι βλασφημία να αποδοθεί σε μια σε μια δίκαιη θεότητα μια τέτοια τυφλή μέθοδο συλλογικής τιμωρίας.
Φυσικά στην χριστιανική ανάλυση λέγεται ότι απαιτείται η ελεύθερη συνεργασία του ανθρώπου για να δράσει το βάπτισμα πνευματικά. Επειδή προφανώς οι χριστιανοί καταλαβαίνουν ότι δεν θα είναι εύκολη αυτή από την μια, και από την άλλη γιατί να αφήσουμε τον κάθε ένα να αποφασίζει ελεύθερα, επιβλήθηκε ο φασιστικός νηπιοβαπτισμός από τον Ιουστινιανό, για να μην χρειάζεται να τίθεται τέτοιο δίλημμα και οι πελάτες να καταγράφονται στα κατάστιχα σίγουρα σαν δικοί τους και όχι των ανταγωνιστών.ΔΕΣ:
11. «Προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν»
Άλλη μια αντιεπιστημονική θεώρηση στην οποία πιστεύουν οι χριστιανοί, αν θέλουν να λέγονται ορθόδοξοι. Για να δουλέψει ο ηθικός καταναγκασμός και έλεγχος υπάρχει η Κρίση που όπως είδαμε θα κάνει κάποτε ο γιος του Ιεχωβά όταν ξαναέρθει από τους «ουρανούς» στην γη.
Επειδή η εικόνα της τιμωρίας κάποιων ψυχών, δεν έχει την αμεσότητα που έχει όπως αισθάνεται ο άνθρωπος την τιμωρία εν ζωή, οι χριστιανοί πιστεύουν ότι πριν γίνει η κρίση θα αναστηθούν όλοι με τα σώματα τους όπως ακριβώς είναι σήμερα. Αυτό δίνει μια πιο ζοφερή προοπτική για αυτόν που δεν θα είναι πειθήνιο όργανο της δοξασίας αυτής και δούλος των μεσολαβητών του Θεού, δηλαδή των παπάδων. Γιατί η παρουσία του σώματος, δίνει την αίσθηση του πόνου· δεν υπάρχει λοιπόν για τον χριστιανό η λογική ότι, άντε θα πεθάνω τουλάχιστον θα γλιτώσω από τους πόνους. Όχι κύριε, θα πας στην κατάψυξη ψυχών για λίγο και θα περιμένεις να αποφασίσει ο Ιεχωβάς να ξαναστείλει τον γιο του να σε κρίνει. Τότε όλοι θα αναστηθούν με τα σώματά τους και όσοι τιμωρηθούν θα νιώσουν στο πετσί τους τι έστι πόνος. Δεν υπάρχει ίσως πιο σαδιστική θρησκεία στον κόσμο. Πόνος στην παρούσα ζωή πόνος και στην επόμενη. Αν δεν είσαι πιστός δούλος, να υπομείνεις μόνο τον τρέχοντα πόνο, τότε κάηκες, γιατί θα έχεις τον μελλοντικό και αιώνιο αβάστακτο πόνο.
12. «Καὶ ζωὴν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος. Ἀμήν»
Εδώ είναι η θεωρούμενη ολοκλήρωση του θεϊκού σχεδίου αλλά και το κερασάκι για το οποίο αγωνίζεται ο χριστιανός. Αν είναι καλός χριστιανός, ζει με το θέλημα του Χριστού και του Ιεχωβά, ακούει και πείθεται στους παπάδες που μεσολαβούν και ξέρουν ποια ακριβώς είναι η θέλησή τους· αν βαπτιστεί, ακολουθεί όλο το τυπικό της Εκκλησίας με νηστείες και προσευχές, γιατί, καλά καταλάβατε, ούτε το βάπτισμα είναι αρκετό, μολονότι αναγκαίο για να σωθεί κάποιος, πρέπει να μεταλαμβάνει για να ανανεώνει την ισχύ του βαπτίσματος, που σημαίνει να νηστεύει και να εξομολογείται. Να εξομολογείται στον Θεό φυσικά, αλλά επειδή από ότι φαίνεται αυτός δεν πολυακούει και οι βουλές του είναι άγνωστες για τον λαϊκό, υπάρχει ο παπάς που ξέρει ή δείχνει ότι ξέρει τις βουλές του και είναι αυτός πλέον ο υποδοχέας της εξομολόγησης. Εδώ βρίσκεται και ένα μεγάλο μέρος της ισχύος της εξουσίας της Εκκλησίας.
Ο πιστός φυσικά και θέλει να ζήσει αιώνια· χαζός είναι; Προσπαθεί λοιπόν να γίνει πιο πιστός όσο μπορεί, γιατί οι κανόνες της Εκκλησίας συχνά είναι αντίθετοι ακόμα και με την φύση του. Οφείλει αν είναι καλός χριστιανός, να παραμερίσει την φύση του είτε την ζωική είτε την νοητική. Οφείλει να αυτοευνουχισθεί αν θέλει το κερασάκι, και να δείξει με πράξεις την δουλικότητά του χρυσώνοντας την Εκκλησία, εδώ είναι και το τι δημιουργεί η θρησκεία αυτή: Λοβοτομημένους δούλους με ιδιοτέλεια.
Η τελευταία λέξη είναι επικύρωση και επιβεβαίωση όλων των ανωτέρω. Γενικά βλέπουμε τάσεις επανάληψης σε πράγματα που είναι και τα πιο απίστευτα, σαν να πρέπει να εμπεδωθούν στον χριστιανό με την παπαγαλία, αφού η κριτική σκέψη θα έθετε εμπόδια στην κατανόησή τους όπως πρέπει· δηλαδή άσκεπτη υιοθέτηση του όσο παράλογο και να φαίνεται που δομούμενη από την παιδική ηλικία, θα τον κρατήσει στην δουλικότητα για πάντα.
Ο ιδανικός πιστός, είναι το ίδιο με τον ιδανικό υπήκοο του καθεστώτος, και για αυτό η Εκκλησία είναι πάντα προσκείμενη σε όλα τα καθεστώτα και ιδιαίτερα το μοναρχικά ή τα ανελεύθερα. Φυσικά υπάρχουν και κάποια καθεστώτα όπως τα κομμουνιστικά που αντικατέστησαν την Εκκλησία με άλλου είδους θεοκρατικό καθεστώς στηριγμένο σε συγκεκριμένα πολιτικά κόμματα και ηγέτες που την υποκαθιστούν πλήρως και είναι οι μόνες εξαιρέσεις, για τις οποίες οι χριστιανοί αισθάνονται βαθύτατη αποστροφή. (Με εξαίρεση την Ελλάδα. Σε αυτή την χώρα του παραλόγου, κατάφερε και έδεσε η έννοια του χριστιανού και του κομουνιστή, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα).
Η Εκκλησία δεν πρέπει να έχει καμία σχέση με ΙΔΙΟΚΤΗΣΊΑ και τα συναφή. Έτσι είπε ο Ιησούς. Πρέπει να ζει εμπιστευόμενη τον ουράνιο πατέρα της, υποκριτές κληρικοί.
Κατά Λουκάν, 12: 22-34
22 Εἶπε δὲ πρὸς τοὺς μαθητὰς αὐτοῦ, Διὰ τοῦτο ὑμῖν λέγω, μὴ μεριμνᾶτε τῇ ψυχῇ ὑμῶν, τί φάγητε· μηδὲ τῷ σώματι, τί ἐνδύσησθε. 23 ἡ ψυχὴ πλεῖόν ἐστι τῆς τροφῆς, καὶ τὸ σῶμα τοῦ ἐνδύματος. 24 κατανοήσατε τοὺς κόρακας, ὅτι οὐ σπείρουσιν, οὐδὲ θερίζουσιν, οἷς οὐκ ἔστι ταμεῖον οὐδὲ ἀποθήκη, καὶ ὁ Θεὸς τρέφει αὐτούς· πόσῳ μᾶλλον ὑμεῖς διαφέρετε τῶν πετεινῶν; 25 τίς δὲ ἐξ ὑμῶν μεριμνῶν δύναται προσθεῖναι ἐπὶ τὴν ἡλικίαν αὐτοῦ πῆχυν ἕνα; 26 εἰ οὖν οὔτε ἐλάχιστον δύνασθε, τί περὶ τῶν λοιπῶν μεριμνᾶτε; 27 κατανοήσατε τὰ κρίνα πῶς αὐξάνει· οὐ κοπιᾷ, οὐδὲ νήθει· λέγω δὲ ὑμῖν, οὐδὲ Σολομὼν ἐν πάσῃ τῇ δόξῃ αὐτοῦ περιεβάλετο ὡς ἓν τούτων. 28 εἰ δὲ τὸν χόρτον ἐν τῷ ἀγρῷ σήμερον ὄντα, καὶ αὔριον εἰς κλίβανον βαλλόμενον, ὁ Θεὸς οὕτως ἀμφιέννυσι, πόσῳ μᾶλλον ὑμᾶς, ὀλιγόπιστοι; 29 καὶ ὑμεῖς μὴ ζητεῖτε τί φάγητε, ἢ τί πίητε· καὶ μὴ μετεωρίζεσθε. 30 ταῦτα γὰρ πάντα τὰ ἔθνη τοῦ κόσμου ἐπιζητεῖ· ὑμῶν δὲ ὁ πατὴρ οἶδεν ὅτι χρῄζετε τούτων. 31 πλὴν ζητεῖτε τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν. 32 μὴ φοβοῦ, τὸ μικρὸν ποίμνιον· ὅτι εὐδόκησεν ὁ πατὴρ ὑμῶν δοῦναι ὑμῖν τὴν βασιλείαν. 33 πωλήσατε τὰ ὑπάρχοντα ὑμῶν καὶ δότε ἐλεημοσύνην. ποιήσατε ἑαυτοῖς βαλάντια μὴ παλαιούμενα, θησαυρὸν ἀνέκλειπτον ἐν τοῖς οὐρανοῖς, ὅπου κλέπτης οὐκ ἐγγίζει, οὐδὲ σὴς διαφθείρει· 34 ὅπου γάρ ἐστιν ὁ θησαυρὸς ὑμῶν, ἐκεῖ καὶ ἡ καρδία ὑμῶν ἔσται.
Ας πουλήσει η Εκκλησία ΤΑ υπάρχοντά της (όλα, όχι μέρος των υπαρχόντων), αν θέλει να είναι συνεπής προς την κεφαλή της τον Χριστό. Μια άγια απλότητα που ούτε την ιδέα της δεν μπορείτε να αγγίξετε...
Φυσικά και υπάρχει το χρήμα από το οποίο τρέφονται και φυσικά προέρχεται από τους φόρους όλων των Ελλήνων ανεξαρτήτως θρησκεύματος. Το ποιος το κόβει είναι άσχετο με το θέμα και είναι υποκρισία να το ζητά και να το απαιτεί, ή έστω και να το αποδέχεται ακόμα και από αυτούς που δεν έχουν σχέση με την Εκκλησία σας, εσείς που υποτίθεται θα έπρεπε να ακολουθείτε τούτο: «ἵνα μηδὲν αἴρωσιν εἰς ὁδόν, εἰ μὴ ῥάβδον μόνον·, μὴ ἄρτον, μὴ εἰς τὴν ζώνην χαλκόν· ἀλλ’ ὑποδεδεμένους σανδάλια· καὶ μὴ ἐνδύσασθαι δύο χιτῶνας» τουλάχιστον αυτό διαφημίζει, αν και ποτέ δεν το κάνει. Επίσης διαφημίζει την αγάπη αλλά η απαίτηση από τρίτους να την χρηματοδοτούν δεν δείχνει αγάπη, άρα είναι υποκριτές. ΔΕΣ: Η άσεμνη γκαρνταρόμπα των δεσποτάδων
Κοινωνιολογικά μπορεί να χρειάζεται σε κάποιους ανθρώπους ένας πατερούλης, όπως και στα μικρά παιδιά χρήσιμος είναι ο Άγιος Βασίλης, ή η Χιονάτη και οι επτά νάνοι ή κάποιο άλλο παιδικό παραμύθι. Όλοι όμως αναγνωρίζουμε ότι όλα αυτά είναι παραμύθια και με την ενηλικίωση είναι πλέον άχρηστα.
Η Εκκλησία στην αναφέρομαι στην οποία περιλαμβάνει όλους τους χριστιανούς, θέλει και επιμένει να κρατά την κοινωνία στην προεφηβική ηλικία, γιατί έτσι μόνο αποκτά χρήμα και εξουσία.
Όσο για τον Έρωτα αλλά -και στο σεξ- μεταξύ των ανθρώπων ο χριστιανισμός τον θεωρεί ως θανάσιμη αμαρτία, ανωμαλία και διαστροφή, ενώ ο Έρωτας προς τον Θεό είναι ένα προνόμιο που δίδετε σε ορισμένους μόνο εκλεκτούς του με συγκεκριμένους όρους και προϋποθέσεις. Επίσης υπάρχει η αντιερωτική, αηδιαστική, ανώμαλη, αποστροφή του χριστιανισμού για το σώμα που θεωρείται αμαρτωλό και ακάθαρτο από την γέννησή του ως τον θάνατό του.
Ο χριστιανισμός δεν έπαψε ποτέ να θεωρεί τον σαρκικό έρωτα ακόμα και την οικογενειακή ζωή ανάρμοστη για τον πραγματικό χριστιανό. Με πολύ μεγάλο δισταγμό κάνει την υποχώρηση -κατ’ οικονομίαν (= με την ανοχή του θεού)- στην αναγκαιότητα για να διαιωνιστεί το ανθρώπινο γένος (ποίμνιο) των πιστών της.
Και το χειρότερο είναι ότι ενώ ως «παντογνώστης» υποτίθεται ότι γνωρίζει το πόσο ελάχιστα από αυτά θα ανταποκριθούν στις υψηλές του προσδοκίες, αυτός μέσω συγκεκριμένων φερέφωνων του, δίνει απειλές και διαταγές στα εκατομμύρια των δυνητικά χαμένων και τους αυξάνει το άγχος και τι ενοχές, πιέζοντας τα να γίνουν όλο και καλύτεροι δούλοι και να σφάζονται μεταξύ τους για το ποιος καταλαβαίνει τα μηνύματά του καλύτερα.
Η ελευθερία για έναν άνθρωπο, είναι η δυνατότητά του να δρα χωρίς όρια και απολογίες, κατά βούληση. Βούληση καλείται η δυνατότητα του ατόμου να θέτει στόχους / σκοπούς και να αποφασίζει να τους πραγματοποιεί χωρίς δεσμεύσεις, απειλές, εντολές, νόμους, υποχρεώσεις, και εκβιασμούς. Η καθολική ελευθερία, με τα σημερινά δεδομένα, είναι το σωρευτικό αποτέλεσμα της ατομικής, της κοινωνικής και της πολιτικής ελευθερίας, καθώς και των εσωτερικών ελευθεριών.
Πνευματική ελευθερία είναι το να μην εξαρτάται η σκέψη και ο λόγος από τη βαρύτητα των προλήψεων, των προκαταλήψεων, των αυθεντιών κλπ. Η πνευματική ελευθερία περικόπτεται από την προπαγάνδα, την παραπληροφόρηση, τα επιβαλλόμενα πρότυπα, τα δόγματα, περιορίζεται από την κατευθυνόμενη ή ελλιπή γνώση και πληροφόρηση, τα προβαλλόμενα πρότυπα, τις προλήψεις, τις προκαταλήψεις, τις αυθεντίες, υποστέλλεται από την ημιμάθεια, τον φόβο, την άγνοια κλπ.
Δεν μιλάει επίσης για την ‘’δικαιοσύνη του Θεού’’ είναι η επιβαλλόμενη με φόβο από τους ιερείς απόλυτη κυριαρχική - με την αυτόκλητη ψευδή κληρονομική αποστολική υπερεξουσία, που δημιούργησαν για τον εαυτό τους - επιβολή του δήθεν θελήματος του Θεού, που απειλεί, τρομοκρατεί, υποβιβάζει και σκοπεύει στην διεστραμμένη, εκδικητική, αιώνια τιμωρία.
Η δικαιοσύνη έχει τέσσερεις διαβαθμίσεις για την απόδοσή της:
Επίσης η Διεστραμμένη, Εκδικητική, Αιώνια τιμωρία του θεού δεν αρχίζει για τον πιστό μόνο μετά θάνατον αλλά σε όλη την διάρκεια της ζωής του ανθρώπου με τον φόβο και της απειλής της διαρκούς ενοχής και αμαρτίας, με αρνησηζωία, μίσος, εξάρτηση και μηδενισμό.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Η ‘’δικαιοσύνη του Θεού’’ δεν είναι παρά η ανάγκη του ανθρώπου για ανθρώπινη και κοινωνική αποκατάσταση της αδικίας ή εκδίκησης του έστω και μετά θάνατον.
2. «Καὶ εἰς ἕνα Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ τὸν μονογενῆ, τὸν ἐκ τοῦ Πατρὸς γεννηθέντα πρὸ πάντων τῶν αἰώνων· φῶς ἐκ φωτός, Θεὸν ἀληθινὸν ἐκ Θεοῦ ἀληθινοῦ, γεννηθέντα οὐ ποιηθέντα, ὁμοούσιον τῷ Πατρί, δι' οὗ τὰ πάντα ἐγένετο»
Ο Ιεχωβάς έχει έναν γιο που είναι ένας κύριος (τίνος;) και μοναδικό παιδί του, που τον γέννησε με αδιευκρίνιστες διαδικασίες πριν από τους αιώνες. Φυσικά, για να γεννηθεί ένα παιδί, ένας γιος ας πούμε, προϋποτίθεται κάποια διαδικασία, ειδάλλως τί νόημα έχει αυτή η σχέση; Το μόνο που διευκρινίζεται, είναι ότι γεννήθηκε και δεν δημιουργήθηκε, άπαξ, (Κύριος ἔκτισέ με ἀρχὴν ὁδῶν αὐτοῦ εἰς ἔργα αὐτοῦ, πρὸ τοῦ αἰῶνος ἐθεμελίωσέ με ἐν ἀρχῇ, πρὸ τοῦ τὴν γῆν ποιῆσαι καὶ πρὸ τοῦ τὰς ἀβύσους ποιῆσαι, πρὸ τοῦ προελθεῖν τὰς πηγὰς τῶν ὑδάτων, πρὸ τοῦ ὄρη ἑδρασθῆναι, πρὸ δὲ πάντων βουνῶν γεννᾷ με. [=Ο Κύριος και πατήρ μου, με εγέννησεν (τον Λόγον) άναρχον προ πάντων των αιώνων Προαιωνίως, προ πάσης δημιουργίας, πριν ακόμη δημιουργηθή η γη, με ώρισε θεμέλιον και αρχήν των πάντων Και πριν δημιουργήση τους ωκεανούς και τας θαλάσσας, πριν ακόμη αρχίσουν αι πηγαί να αναβλύζουν το ύδωρ επί της γης, πριν εδραιωθούν αμετακίνητα τα όρη τα υψηλά εις τας θέσεις των και τα βουνά, με εγέννησε προαιωνίως και ανάρχως.] Παρ. 8,22-25) αλλά αυτό δεν δείχνει να απασχολεί τον πιστό. Του αρκεί ότι υπάρχει η σχέση πατέρα-γιου, για είναι ήσυχος ότι οι δύο αυτοί θεοί ή όψεις, δεν θα μαλώσουν μεταξύ τους, ότι έχουν μια συνάφεια που θα εξειδικευθεί πάρα κάτω.
Ο Χριστός λοιπόν είναι φως που γεννήθηκε από τον πατέρα του που είναι επίσης φως, αλλά και αληθινός. Μάλιστα δεν φθάνει που λέει ότι είναι φως όπως και ο μπαμπάς του, αλλά και από την ίδια ουσία, δηλαδή πάλι φως, δηλαδή πλεονασμός. Είναι αληθινός και πάλι αληθινός για να μην ξεχνιόμαστε. Ακολουθεί άλλος ένας πλεονασμός και επαναλαμβάνει ότι από τον Ιεχωβά έγιναν τα πάντα αν δεν το εμπεδώσαμε στο 1ο άρθρο. Που είναι αυτό το φως, γιατί χρειάζονται τα αστέρια, οι ήλιοι και τα άλλα κοσμικά φωτεινά σώματα, που είναι το ''Θεϊκό φως'', γιατί υπάρχει και κυριαρχεί παντού το Σκότος;
Αν αναρωτιέστε πως τεκμηριώνονται το φως και φαντάζεστε στην Αγία Γραφή, κάνετε λάθος. Το μόνο γνωστό που είπε ο Ιησούς, αν δεχθούμε ως αυθεντικούς τους λόγους του, είναι ότι είναι γιος του Ιεχωβά καθώς και μια φωνή που ακούστηκε από τον ουρανό που μιλάει για τον γιο (υιοθεσία) τον μονογενή δηλαδή από παρένθετη μητέρα (;). Βέβαια, φέρεται να έλεγε επίσης ο Χριστός, ότι όλοι οι ακουόμενοί του ή όλοι οι Εβραίοι, ή όλοι οι άνθρωποι (όπως θέλετε το παίρνετε) είναι επίσης παιδιά του Ιεχωβά, αλλά μάλλον για έναν χριστιανό δεν έχει και πολύ σημασία, ίσως ήταν καθαρά θέμα αίματος (αίμα στο φως;) και μόνον. Το θέμα είναι ότι όλα τα υπόλοιπα, είναι συμπερασματική διανοητική κατασκευή αυτών που τον 4ο αι. συνέταξαν το κείμενο αυτό. Δηλαδή τα περί φωτός και της περίεργης και ιδιότυπης αυτής πατρότητας, εκτός αν πάρουμε στην κυριολεξία το μάλλον αλληγορικό, «εγώ είμαι το φως του κόσμου», που φέρεται να είπε ο Χριστός.
Τώρα, πως η ουσία του Ιεχωβά θεού είναι φως, και αυτό το φως, επεμβαίνει υπέρ του «εκλεκτού λαού» με διάφορους τρόπους, είναι ένα ενδιαφέρον θέμα για το οποίο θα είχε σημασία να γινόταν πιο κατανοητό, όπως επίσης τι μπορεί να γεννηθεί μόνο μια φορά από φως και να είναι πάλι φως. Προσωπικά νομίζω ότι το θέμα του «Κυρίου» που τονίζεται (θα το δούμε και παρακάτω), εννοεί ότι το φως αυτό είναι νοήμον, διότι τι άλλο θα μπορούσε να ήταν «κύριο»; Τώρα η νέα συνεπαγωγή φως-που έχει γιο-που είναι κύριο (έχει νόηση;)-που έχει θελήσεις προτιμήσεις εκλεκτό λαό κ.λπ., δημιουργεί εκ προοιμίου νοητική σύγχυση. Για να λύσουν το πρόβλημα αυτό οι χριστιανοί, λένε το αφοπλιστικό «Ο Θεός είναι άρρητος», αλλά τελικά έχουν πει και τόσο πολλά οι ίδιοι οι χριστιανοί για αυτόν, που τελικά το «άρρητο» είναι κενό σημασίας. Είναι απλά μια απαγόρευση σε όλους τους υπόλοιπους να τον προσεγγίσουν με την ανθρώπινη λογική. Πώς ο Θεός είναι άρρητος, όταν του έχουν αποδοθεί ένας σωρός ιδιότητες ήδη; Αυτό είναι και το γνωστό παιχνίδι, αφού έχουν ειπωθεί τόσα πολλά από θεολόγους και απολογητές για τις ιδιότητές του και τις προτιμήσεις του, καταλήγει στο τελικό «άγνωσται αι βουλαί του Κυρίου» και έτσι απεμπλέκονται από κάθε δυσκολία ανάγκης να δοθεί λογική εξήγηση σε παράλογες προτάσεις.
Κάτι που αντιβαίνει στο «ομοούσιον», είναι η φερόμενη αναφορά του Χριστού στην αποτυχημένη προφητεία που έκανε για την επιστροφή του (μέσα στην ίδια γενιά), ότι την ακριβή μέρα και ώρα της Κρίσεως την γνωρίζει ο πατέρας μόνον, όχι ο γιος (το Πνεύμα, που θα δούμε παρακάτω, πού είναι;), ούτε οι άγγελοι, σε κανέναν δεν είναι γνωστό, φέρεται ότι είπε. Φυσικά, οι χριστιανοί λένε και εδώ διάφορες σοφιστείες (ερμηνεύοντας αντίθετα ακόμα και τα λόγια του θεού τους) για να δικαιολογηθούν, που είναι ανάξιες σχολίων, τόσο για το θέμα της αποτυχημένης προφητείας που λένε ότι μιλούσε για την καταστροφή της Ιερουσαλήμ, όσο και για την μη γνώση της μέρας της Κρίσης ως συνειδητό ψέμα του Ιησού (ναι, καλά το διαβάσατε), γιατί λένε δεν μπορούσε να το πει, γιατί θα έκανε κακό στους ανθρώπους να το γνωρίζουν.
Σημείωση: ο όρος ομοούσιος (= που είναι απο την ίδια ουσία, την ίδια φύση) ΔΕΝ υπάρχει πουθενά σαν όρος σε όλη την Αγία γραφή, είναι αυθαίρετο επινόημα του Αγίου Αθανασίου σε αντίδιαστολή με το ομοιούσιο (= που έχει όμοια ουσία με κάποιον άλλον αλλά όχι την ίδια) του Άρειου, ούτε αυτός ο όρος υπάρχει πουθενά σε όλη την Αγία γραφή. Η ουσία του Θεού δεν αναφέρετε καν μέσα στην Αγία γραφή. Μετά από πολλούς διωγμούς, δολοφονίες, καταστροφές, τελικά το όλο θέμα ήταν οι υποστάσεις (Θεός, Λόγος και Πνεύμα) και οι ενέργειες δηλαδή οι νόμοι της φύσης. «Αυτό που αποκαλούμε ''Θεό'' είναι απλώς είναι η ίδια η φύση.» -Σπινόζα
3. «Τὸν δι' ἡμᾶς τοὺς ἀνθρώπους καὶ διὰ τὴν ἡμετέραν σωτηρίαν κατελθόντα ἐκ τῶν οὐρανῶν καὶ σαρκωθέντα ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καὶ Μαρίας τῆς Παρθένου καὶ ἐνανθρωπήσαντα»
Εδώ μπαίνουμε στην Καινή Διαθήκη, την συνέχεια της Παλαιάς. Φυσικά και το 2ο άρθρο δεν είναι της Παλαιάς, αλλά είναι το ενδιάμεσο στάδιο που δεν αναφέρεται στην Παλαιά Διαθήκη, τεκμαίρεται και ερμηνεύεται, όπως είδαμε από την Καινή αλλά και κάποιες υπόνοιες της Παλαιάς που βρίσκονται στην φαντασία των χριστιανών.
Εδώ μας λέει ότι το προαναφερθέν φως κατέβηκε από το διάστημα ή τους ουρανούς (και τους 7;), και το Πνεύμα το Άγιο (είναι αυτό που θα μας μιλήσει αργότερα), γονιμοποίησε την Μαρία την «παρθένα» και έτσι ο γιος του Ιεχωβά, ενώ ήταν από φως ή ότι άλλο φαντάζονται οι χριστιανοί, με την απαραίτητη βοήθεια του Πνεύματος, έγινε και αυτός άνθρωπος μοιχεύοντας και απατώντας την σύζυγό του θεά Ασερά (ή Άλσος, ή Σοφία) που μαζί της έχει γεννήσει δυο (2) παιδιά, την Ανάτ που είναι θεά του Έρωτα και του πολέμου, και τον Βάαλ θεό της θύελλας, καθώς και άλλα (π.χ. Γεν. 6,4, Α' Βασ. 2,21 κ.α.) γιατί μας το αποκρύβουν; [Η ένωση ενός Θεού με Θεά γεννά Θεό, η ένωση ενός Θεού με θνητή γεννά ημίθεο (π.χ. Ηρακλής) και τέλος η ένωση ενός Θεού με κρίνο, πνεύμα κλπ. γεννά υβρίδιο (= προσβολή)]. Το θέμα είναι ότι δεν έγινε άνθρωπος τυχαία, αλλά έγινε άνθρωπος για να σώσει όπως λέει, όλους εμάς τους ανθρώπους από την αμαρτία (θα προσεγγίσουμε αργότερα αυτή την αμαρτία· ένας λογικός βέβαια θα ρωτήσει: Γιατί, του το ζητήσαμε;).
Αυτό το «δι' ἡμᾶς τοὺς ἀνθρώπους», είναι αυτό που δείχνει τον διεθνισμό της Εκκλησίας. Δυστυχώς πολύ Νεοέλληνες Ρωμιοί μιλούν για τον εθνικό ρόλο που έπαιξε η Εκκλησία για την Ελλάδα. Επίσης φαντάζονται ότι οι Έλληνες είναι ο νέος «περιούσιος λαός» και άλλα τέτοια φαιδρά, που η κάθε Εκκλησία αφήνει τον αντίστοιχο λαό κάθε χώρας να φαντάζεται (κάτι τέτοιο είναι γνωστό και για τους χριστιανούς άλλων κρατών, κυρίως των ΗΠΑ) για να δουλεύει πιο άνετα. Το ότι η Εκκλησία δεν έχει κανέναν εθνικό προσανατολισμό και είναι ένας απόλυτα διεθνιστικός παράγοντας, φαίνεται και από τα κηρύγματα του Παύλου, αλλά για μας τους Έλληνες θα έπρεπε να είναι ξεκάθαρο από την δράση της Εκκλησίας τον 10-15ο αιώνα, που προτίμησε να καταστρέψει το κράτος που την δημιούργησε και την ανέδειξε (Το Βυζάντιο για τους δικούς του λόγους), ώστε η ίδια να μείνει απείραχτη και τελικά να βγει ενισχυμένη.
4. «Σταυρωθέντα τε ὑπὲρ ἡμῶν ἐπὶ Ποντίου Πιλάτου, καὶ παθόντα καὶ ταφέντα»
Εδώ έχουμε συνέχεια των πληροφοριών που δίνει η Καινή Διαθήκη για την δράση του Ιησού, του γιου του Ιεχωβά, που σταυρώθηκε, πάλι υπέρ ημών όπως ξανα-ισχυρίζεται, ταλαιπωρήθηκε και ετάφη.
Δηλαδή, επαναλαμβάνει τοποθετώντας επιπλέον χρονικά αυτό που αναφέρεται στο 3ο άρθρο, γιατί είναι προφανές ότι είναι ακατανόητο πως ένα ιστορικό (αν είναι ιστορικό) συμβάν έγινε με συγκεκριμένο κίνητρο υπέρ όλων ημών, όπως θέλει να δείξει τόσο έντονα το κείμενο αυτό και αν πρέπει οι άνθρωποι να το αποστηθίσουν ακριβώς, γιατί το κίνητρο αυτό είναι θολό ή ακατανόητο όπως και το αποτέλεσμα. Το ερώτημα που τίθεται εδώ, είναι όχι μόνο για ποιόν, θυσιάστηκε (η εκκλησία απαντά για τις αμαρτίες του ανθρώπου) αλλά σε ποιόν; Εάν είναι σε κάποιον κατώτερο του Θεού, σε άλλους Θεούς ή και τον άνθρωπο, δεν έχει νόημα. Εάν είναι στον εαυτό Του τότε μιλάμε για μια αισχρή, ανώμαλη και εμπαθή παιδοκτονία προκειμένου να εξευμενίσει τον εαυτό του. Εάν τον θυσίασε σε κάποιον ανώτερό του Θεό ή Θεούς τότε ποιος ή ποιοι είναι αυτοί και γιατί να μην τους λατρεύουμε απ' ευθείας;
Όσο και εάν είμαι αντίθετος με κάθε θρησκεία, όσο και εάν τις θεωρώ ως επιβολές και εγκλήματα ενάντια στον ορθό λόγο και την πρόοδο, παρόλα αυτά νιώθω ότι καμία άλλη θρησκεία δεν έκανε τόση ζημιά ή δεν έχει βοηθήσει τόσο πολύ στην υποδούλωση του ανθρώπου όσο η θρησκεία του Χριστού. Δείτε αυτόν τον Χριστό μπροστά στους κατηγόρους του. Τι έλλειψη αξιοπρέπειας, τι έλλειψη πίστης στον εαυτό του και στις ίδιες του τις ιδέες! Τόσο αδύναμος και αβοήθητος φάνηκε ο υποτιθέμενος «Σωτήρας των ανθρώπων», ώστε απαιτήθηκε όλο το ανθρώπινο είδος να πληρώνει για λογαριασμό του και μάλιστα για μια αιωνιότητα, επειδή αυτός «πέθανε για αυτούς».
Η χριστιανική υποτιθέμενη «λύτρωση μέσω του Σταυρού και του αίματός του» είναι χειρότερη από την χειρότερη καταδίκη, λόγω του τρομερού φορτίου με το οποίο καταπλακώνει την ανθρωπότητα, λόγω της φρικτής επιρροής που έχει στην ανθρώπινη ψυχή, δεσμεύοντας και παραλύοντας την με το βάρος που προϋποθέτει ο θάνατος ενός θεού. Αμέτρητοι άνθρωποι έχουν μαρτυρήσει μα ελάχιστοι, αν υπάρχουν, αποδείχθηκαν τόσο ανήμποροι όσο ο μεγάλος χριστιανικός θεός. Αμέτρητοι απλοί θνητοί αντιμετώπισαν τον θάνατο με μεγαλύτερη γενναιότητα, με περισσότερο κουράγιο, με βαθύτερη πίστη στις ιδέες τους από ότι ο Ναζωραίος. Και κανείς τους δε προσδοκούσε την αιώνια ευγνωμοσύνη των συνάνθρωπων του, λόγω των όσων υπέστη για αυτούς.
5. «Καὶ ἀναστάντα τῇ τρίτῃ ἡμέρα κατὰ τὰς Γραφάς»
Εδώ έχουμε αυτό που οι χριστιανοί θεωρούν το απόλυτο θαύμα, την θρυλούμενη ήδη ανάσταση του γιου του Ιεχωβά, σε τρεις υποτίθεται μέρες (για ξαναμετρήστε τις ώρες οι χριστιανοί· 3 μέρες δεν βγαίνουν με τίποτα όποιο Ευαγγέλιο και να διαβάσετε), κάτι που οι γραφές, όπως ισχυρίζονται, το έχουν ήδη γράψει. Φυσικά, για κάποιον που μελετάει τις γραφές, από ιστορικής ή επιστημονικής πλευράς, θα διαπιστώσει ότι αν και το γεγονός αυτό θα ήταν εντυπωσιακό ειδικά για την εποχή και έναν λαό που λάτρευε τα θαύματα, δεν αναφέρεται πουθενά αλλού, ούτε από Εβραίους ούτε από Εθνικούς ιστορικούς της εποχής, παρά μόνο στα γνωστά Ευαγγέλια.
Επίσης ακόμα και στα Ευαγγέλια, αν και σε αυτήν στηρίζεται όλη η λογική του Χριστιανισμού και ειδικά του ορθόδοξου, δεν την είδε στην πραγματικότητα κανείς. Απλά ένας άγγελος ενημέρωσε κάποιες γυναίκες για την Ανάσταση, τον δε «αναστημένο» πλέον Ιησού, τον είδαν έκτοτε ελάχιστοι. Τώρα, το τι έγραψαν οι γραφές και οι προφήτες θα το δούμε στην συνέχεια.
Ναι αγαπητοί μου, η ιστορική έρευνα απέδειξε ότι το κοσμοϊστορικότερο γεγονός που έγινε στον πλανήτη μας όπως πιστεύουν οι χριστιανοί, δεν έπεσε στην προσοχή κανενός άλλου Εθνικού ή Εβραίου, εκτός από αυτούς που εμφανίστηκαν αρκετά αργότερα ως πιστοί του (μια νέα δηλαδή εβραϊκή αίρεση) και δεν καταγράφεται παρά μόνο σε εκκλησιαστικά κείμενα, όπως και η ταυτόχρονη ανάσταση χιλιάδων νεκρών που αναφέρει ο Ματθαίος (27, 52-3) και κυκλοφορούσαν στην πόλη. Που πήγαν αυτοί οι νεκραναστημένοι (ζόμπι) τους είδε κανείς; Σε ποιά κατάταση ήταν το σώμα τους; Ξαναπέθαναν; ΔΕΣ: Η αξιοθρήνητη θρησκευτική μας παράνοια και… τα ζόμπι της Καινής Διαθήκης!
6. «Καὶ ἀνελθόντα εἰς τοὺς οὐρανοὺς καὶ καθεζόμενον ἐκ δεξιῶν τοῦ Πατρός»
Εδώ έχουμε επιστημονική φαντασία. Το φως-πνεύμα, αλλά και άνθρωπος και παιδί του Ιεχωβά, πέταξε στους ουρανούς και ξανάγινε προφανώς πνεύμα ή φως και κάθισε δεξιά από το άλλο φως από το οποίο γεννήθηκε, αλλά δεν ποιήθηκε. Το ενδιαφέρον είναι αυτό το «καθεζόμενον» πως θέλει το κείμενο να το φανταστούμε. Το φως δεν κάθεται, ούτε το πνεύμα κάθεται· κάθονται οι άνθρωποι. Αυτό το «καθεζόμενον» λοιπόν, παραπέμπει σε οπωσδήποτε ανθρωπόμορφη οντότητα και η έννοια φως πλέον είναι περιοριστική ή συμβολική και τελικά καταφέρνει να κάνει το κείμενο όλο και πιο θολό και συσκοτισμένο στην λογική. Φυσικά, εδώ έχουμε άλλο ένα θαυμαστό, που το είδαν ελάχιστοι και για αυτό μάθαμε επίσης αργότερα πάλι από τα γνωστά κείμενα.
7. «Καὶ πάλιν ἐρχόμενον μετὰ δόξης κρῖναι ζῶντας καὶ νεκρούς, οὗ τῆς βασιλείας οὐκ ἔσται τέλος»
Εδώ έχουμε την υπόσχεση, που φέρεται ότι έδωσε ο Χριστός στους μαθητές του και αναφέρεται με έντονες απειλές και στην Αποκάλυψη, ότι θα έρθει «μετά δόξης» προφανώς παραδεχόμενο την αντίθεση με τον άγνωστο τρόπο που ήδη υποτίθεται εμφανίστηκε, τον επίσης ατιμωτικό θάνατο στον σταυρό, όπως και τον άγνωστο τρόπο που έκατσε δίπλα στον πατέρα του στους ουρανούς.
Αλλά τώρα θα έρθει σαν βασιλιάς και θα κρίνει ζωντανούς και νεκρούς, απειλώντας ευθέως την ανθρωπότητα που δεν υποκύπτει στην λογική του, ότι θα της κατσικωθεί για πάντα. Άρα, δεν πρέπει να εφησυχάζει κανείς και να μην αγνοήσει την κρίση του, γιατί ακόμα και αν πεθάνει δεν την γλιτώνει. Θα είναι πλέον ο αιώνιος μονάρχης του σύμπαντος και των ανθρώπων, που θα τους διαχωρίσει χωρίς να αναφέρει ξεκάθαρα τα κριτήρια διαχωρισμού, μολονότι υπονοούνται («όποιος δεν είναι μαζί μου είναι εναντίον μου», φέρεται να ξεστόμισε, όπως έκτοτε και άλλοι άρχοντες ή μονάρχες), δηλαδή, η θρυλούμενη ισότητα των ανθρώπων θα γίνει μόνιμη ανισότητα και όσοι δεν υποταχθούν, θα βρίσκονται σε αιώνια τιμωρία από τον «φιλεύσπλαχνο», κατά τα άλλα, Θεό.
Ενδιαφέρον έχει και η θέση που παίρνει η Εκκλησία στο πως φαντάζεται αυτή την κρίση. Ενώ αξιωματικά θεωρούν ότι κανείς δεν σώνεται αν δεν πιστέψει, βαπτιστεί και μετέχει των αχράντων μυστηρίων της Εκκλησίας, αρχίζουν συχνά πυκνά οι εκπτώσεις. Σε περίπτωση των αβάπτιστων παιδιών ή μη, ή όλων των αλλόθρησκων που δεν είχαν την δυνατότητα να φωτιστούν από τα υπέροχα μηνύματα της θρησκείας αυτής, κάποιοι λένε (φυσικά ερμηνεύοντας τι;), ότι θα κρίνει τον εν γένει βίο τους, πόσο ήταν καλός ή κακός. Αυτό φυσικά οδηγεί στην απλή σκέψη, ότι δεν έχει τελικά νόημα ύπαρξης η Εκκλησία. Για τον λόγο αυτό και αυτά αναφέρονται μόνο περιφερειακά και όχι για το ποίμνιο, αλλά για να φανεί ότι δεν είναι τόσο αποκλειστική και σκοταδιστική θρησκεία, ότι αποδέχεται ότι υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι με άλλες θεωρήσεις, αλλά κάπου αλλού, κάπου μακριά κάπου που δεν μας ενδιαφέρει. Αυτό εντάσσεται μέσα στην χαμαιλεοντική της δράση και στα διπλά μηνύματα που στέλνει, για να καλύπτει κάθε πιθανή ερώτηση που θα την φέρει σε δυσκολία.
Η χριστιανική υποτιθέμενη «λύτρωση μέσω του Σταυρού και του αίματός του» είναι χειρότερη από την χειρότερη καταδίκη, λόγω του τρομερού φορτίου με το οποίο καταπλακώνει την ανθρωπότητα, λόγω της φρικτής επιρροής που έχει στην ανθρώπινη ψυχή, δεσμεύοντας και παραλύοντας την με το βάρος που προϋποθέτει ο θάνατος ενός θεού. Αμέτρητοι άνθρωποι έχουν μαρτυρήσει μα ελάχιστοι, αν υπάρχουν, αποδείχθηκαν τόσο ανήμποροι όσο ο μεγάλος χριστιανικός θεός. Αμέτρητοι απλοί θνητοί αντιμετώπισαν τον θάνατο με μεγαλύτερη γενναιότητα, με περισσότερο κουράγιο, με βαθύτερη πίστη στις ιδέες τους από ότι ο Ναζωραίος. Και κανείς τους δε προσδοκούσε την αιώνια ευγνωμοσύνη των συνάνθρωπων του, λόγω των όσων υπέστη για αυτούς.
5. «Καὶ ἀναστάντα τῇ τρίτῃ ἡμέρα κατὰ τὰς Γραφάς»
Εδώ έχουμε αυτό που οι χριστιανοί θεωρούν το απόλυτο θαύμα, την θρυλούμενη ήδη ανάσταση του γιου του Ιεχωβά, σε τρεις υποτίθεται μέρες (για ξαναμετρήστε τις ώρες οι χριστιανοί· 3 μέρες δεν βγαίνουν με τίποτα όποιο Ευαγγέλιο και να διαβάσετε), κάτι που οι γραφές, όπως ισχυρίζονται, το έχουν ήδη γράψει. Φυσικά, για κάποιον που μελετάει τις γραφές, από ιστορικής ή επιστημονικής πλευράς, θα διαπιστώσει ότι αν και το γεγονός αυτό θα ήταν εντυπωσιακό ειδικά για την εποχή και έναν λαό που λάτρευε τα θαύματα, δεν αναφέρεται πουθενά αλλού, ούτε από Εβραίους ούτε από Εθνικούς ιστορικούς της εποχής, παρά μόνο στα γνωστά Ευαγγέλια.
Επίσης ακόμα και στα Ευαγγέλια, αν και σε αυτήν στηρίζεται όλη η λογική του Χριστιανισμού και ειδικά του ορθόδοξου, δεν την είδε στην πραγματικότητα κανείς. Απλά ένας άγγελος ενημέρωσε κάποιες γυναίκες για την Ανάσταση, τον δε «αναστημένο» πλέον Ιησού, τον είδαν έκτοτε ελάχιστοι. Τώρα, το τι έγραψαν οι γραφές και οι προφήτες θα το δούμε στην συνέχεια.
Ναι αγαπητοί μου, η ιστορική έρευνα απέδειξε ότι το κοσμοϊστορικότερο γεγονός που έγινε στον πλανήτη μας όπως πιστεύουν οι χριστιανοί, δεν έπεσε στην προσοχή κανενός άλλου Εθνικού ή Εβραίου, εκτός από αυτούς που εμφανίστηκαν αρκετά αργότερα ως πιστοί του (μια νέα δηλαδή εβραϊκή αίρεση) και δεν καταγράφεται παρά μόνο σε εκκλησιαστικά κείμενα, όπως και η ταυτόχρονη ανάσταση χιλιάδων νεκρών που αναφέρει ο Ματθαίος (27, 52-3) και κυκλοφορούσαν στην πόλη. Που πήγαν αυτοί οι νεκραναστημένοι (ζόμπι) τους είδε κανείς; Σε ποιά κατάταση ήταν το σώμα τους; Ξαναπέθαναν; ΔΕΣ: Η αξιοθρήνητη θρησκευτική μας παράνοια και… τα ζόμπι της Καινής Διαθήκης!
6. «Καὶ ἀνελθόντα εἰς τοὺς οὐρανοὺς καὶ καθεζόμενον ἐκ δεξιῶν τοῦ Πατρός»
Εδώ έχουμε επιστημονική φαντασία. Το φως-πνεύμα, αλλά και άνθρωπος και παιδί του Ιεχωβά, πέταξε στους ουρανούς και ξανάγινε προφανώς πνεύμα ή φως και κάθισε δεξιά από το άλλο φως από το οποίο γεννήθηκε, αλλά δεν ποιήθηκε. Το ενδιαφέρον είναι αυτό το «καθεζόμενον» πως θέλει το κείμενο να το φανταστούμε. Το φως δεν κάθεται, ούτε το πνεύμα κάθεται· κάθονται οι άνθρωποι. Αυτό το «καθεζόμενον» λοιπόν, παραπέμπει σε οπωσδήποτε ανθρωπόμορφη οντότητα και η έννοια φως πλέον είναι περιοριστική ή συμβολική και τελικά καταφέρνει να κάνει το κείμενο όλο και πιο θολό και συσκοτισμένο στην λογική. Φυσικά, εδώ έχουμε άλλο ένα θαυμαστό, που το είδαν ελάχιστοι και για αυτό μάθαμε επίσης αργότερα πάλι από τα γνωστά κείμενα.
7. «Καὶ πάλιν ἐρχόμενον μετὰ δόξης κρῖναι ζῶντας καὶ νεκρούς, οὗ τῆς βασιλείας οὐκ ἔσται τέλος»
Εδώ έχουμε την υπόσχεση, που φέρεται ότι έδωσε ο Χριστός στους μαθητές του και αναφέρεται με έντονες απειλές και στην Αποκάλυψη, ότι θα έρθει «μετά δόξης» προφανώς παραδεχόμενο την αντίθεση με τον άγνωστο τρόπο που ήδη υποτίθεται εμφανίστηκε, τον επίσης ατιμωτικό θάνατο στον σταυρό, όπως και τον άγνωστο τρόπο που έκατσε δίπλα στον πατέρα του στους ουρανούς.
Αλλά τώρα θα έρθει σαν βασιλιάς και θα κρίνει ζωντανούς και νεκρούς, απειλώντας ευθέως την ανθρωπότητα που δεν υποκύπτει στην λογική του, ότι θα της κατσικωθεί για πάντα. Άρα, δεν πρέπει να εφησυχάζει κανείς και να μην αγνοήσει την κρίση του, γιατί ακόμα και αν πεθάνει δεν την γλιτώνει. Θα είναι πλέον ο αιώνιος μονάρχης του σύμπαντος και των ανθρώπων, που θα τους διαχωρίσει χωρίς να αναφέρει ξεκάθαρα τα κριτήρια διαχωρισμού, μολονότι υπονοούνται («όποιος δεν είναι μαζί μου είναι εναντίον μου», φέρεται να ξεστόμισε, όπως έκτοτε και άλλοι άρχοντες ή μονάρχες), δηλαδή, η θρυλούμενη ισότητα των ανθρώπων θα γίνει μόνιμη ανισότητα και όσοι δεν υποταχθούν, θα βρίσκονται σε αιώνια τιμωρία από τον «φιλεύσπλαχνο», κατά τα άλλα, Θεό.
Ενδιαφέρον έχει και η θέση που παίρνει η Εκκλησία στο πως φαντάζεται αυτή την κρίση. Ενώ αξιωματικά θεωρούν ότι κανείς δεν σώνεται αν δεν πιστέψει, βαπτιστεί και μετέχει των αχράντων μυστηρίων της Εκκλησίας, αρχίζουν συχνά πυκνά οι εκπτώσεις. Σε περίπτωση των αβάπτιστων παιδιών ή μη, ή όλων των αλλόθρησκων που δεν είχαν την δυνατότητα να φωτιστούν από τα υπέροχα μηνύματα της θρησκείας αυτής, κάποιοι λένε (φυσικά ερμηνεύοντας τι;), ότι θα κρίνει τον εν γένει βίο τους, πόσο ήταν καλός ή κακός. Αυτό φυσικά οδηγεί στην απλή σκέψη, ότι δεν έχει τελικά νόημα ύπαρξης η Εκκλησία. Για τον λόγο αυτό και αυτά αναφέρονται μόνο περιφερειακά και όχι για το ποίμνιο, αλλά για να φανεί ότι δεν είναι τόσο αποκλειστική και σκοταδιστική θρησκεία, ότι αποδέχεται ότι υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι με άλλες θεωρήσεις, αλλά κάπου αλλού, κάπου μακριά κάπου που δεν μας ενδιαφέρει. Αυτό εντάσσεται μέσα στην χαμαιλεοντική της δράση και στα διπλά μηνύματα που στέλνει, για να καλύπτει κάθε πιθανή ερώτηση που θα την φέρει σε δυσκολία.
ΠΡΟΣΟΧΗ!!! ...Και ο κρίνων, κρίνεται!!!
...και κρίνεται από την ποιότητα των έργων του που αντικατοπτρίζει την ίδια ποιότητα του κατασκευαστή. Μόνο ένας κακός και ατελής κατασκευαστής κατασκευάζει έναν κόσμο ατελή, φθαρτό, αμαρτωλό, με πάθη, ένστικτα, ανάγκες, άγνοια, γεμάτο κακό, πόνο, δυστυχία και στο τέλος επιβάλει μόνο διεστραμμένη εκδικητική αιώνια τιμωρία!
Με τι κύρος ή θράσος θα κρίνει, θα δικάσει, θα επιβραβεύσει ή θα τιμωρήσει;
8. «Καὶ εἰς τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, τὸ κύριον, τὸ ζωοποιόν, τὸ ἐκ τοῦ Πατρὸς ἐκπορευόμενον, τὸ σὺν Πατρὶ καὶ Υἱῷ συμπροσκυνούμενον καὶ συνδοξαζόμενον, τὸ λαλῆσαν διὰ τῶν προφητῶν»
Εδώ πάλι επανερχόμαστε στο Πνεύμα που αναφέρθηκε νωρίτερα, ως αυτό που γονιμοποίησε την Μαρία την «παρθένα», για να ξαναγεννηθεί ο γιος του Ιεχωβά ως άνθρωπος, αφού όπως είπαμε είχε ήδη γεννηθεί προ «πάντων των αιώνων», αλλά ως φως!
Το Πνεύμα λοιπόν αυτό, είναι και αυτό κύριο (κύριος, όπως είδαμε, είναι και ο Χριστός)· το θέμα είναι ότι αυτό το κύριο Πνεύμα, δεν γονιμοποίησε μόνο την «παρθένα» (η δυνατότητα να γονιμοποιηθεί γυναίκα χωρίς γήινο ανδρικό σπέρμα και να γεννήσει υιό, διαφεύγει σήμερα της Επιστήμης, ή μάλλον για αυτήν είναι τελείως αδύνατον, αλλά αυτό προφανώς δεν έχει και νόημα σε κάποιον που πιστεύει παρά την λογική άρα και παρά την Επιστήμη, χριστιανό), αλλά γενικά το Πνεύμα έχει αυτή την ιδιότητα όπως λέει το κείμενο, να δίνει δηλαδή ζωή (εδώ οφείλεται και η δημιουργία της ψυχής κατά τους χριστιανούς· μια ψυχή με αρχή αλλά χωρίς τέλος) και μπορεί να σταλεί κάτω από τις οδηγίες μόνο του μπαμπά Ιεχωβά-φως, αλλά οφείλουμε όλοι να το προσκυνάμε και να το δοξάζουμε μαζί με την φωτεινή δυάδα πατέρα και γιου.
Εδώ πρέπει να αναφέρουμε ότι μέχρις η Βιολογία να αποδείξει ότι μπορούν να γεννιούνται μωρά με εξωσωματική, από τις ενέργειες γιατρών ή επιστημόνων όταν και όποτε θέλουν ή αποφασίσουν, η Εκκλησία και οι χριστιανοί τόνιζαν ιδιαίτερα αυτή την μοναδική ζωοποιό δυνατότητα του Πνεύματος κατά θέληση μόνο του θεού τους για να γεννηθεί ο κάθε άνθρωπος (άλλη μια απόδειξη ότι η Επιστήμη καταργεί τον θεό, όπως τον έχουν ορίσει ή φαντάζονται διάφορες θρησκείες και σέχτες, ειδάλλως οι επιστήμονες με τις ενέργειές τους βιάζουν τον παντοδύναμο Θεό να δημιουργήσει εσπευσμένα μια νέα ψυχή κάθε φορά και να γεννηθεί). Και θέτουμε το ερώτημα: η παναγία ήταν φυσική ή παρένθετη μητέρα του Ιησού; Σίγουρα (αν η ιστορία αληθεύει) όμως η Μαρία ήταν Μοιχαλίδα και μάλιστα με την συναίνεσή της (συμφώνησε μάλιστα οικιοθελώς με το: γένοιτό μοι κατὰ τὸ ῥῆμά σου Λουκ. 1,38) όπου γεννήθηκε ο πρωτότοκος μούλος, μπάσταρδος γιος της με την αρρωστημένη προσωπικότητά του.
Εδώ πάλι επανερχόμαστε στο Πνεύμα που αναφέρθηκε νωρίτερα, ως αυτό που γονιμοποίησε την Μαρία την «παρθένα», για να ξαναγεννηθεί ο γιος του Ιεχωβά ως άνθρωπος, αφού όπως είπαμε είχε ήδη γεννηθεί προ «πάντων των αιώνων», αλλά ως φως!
Το Πνεύμα λοιπόν αυτό, είναι και αυτό κύριο (κύριος, όπως είδαμε, είναι και ο Χριστός)· το θέμα είναι ότι αυτό το κύριο Πνεύμα, δεν γονιμοποίησε μόνο την «παρθένα» (η δυνατότητα να γονιμοποιηθεί γυναίκα χωρίς γήινο ανδρικό σπέρμα και να γεννήσει υιό, διαφεύγει σήμερα της Επιστήμης, ή μάλλον για αυτήν είναι τελείως αδύνατον, αλλά αυτό προφανώς δεν έχει και νόημα σε κάποιον που πιστεύει παρά την λογική άρα και παρά την Επιστήμη, χριστιανό), αλλά γενικά το Πνεύμα έχει αυτή την ιδιότητα όπως λέει το κείμενο, να δίνει δηλαδή ζωή (εδώ οφείλεται και η δημιουργία της ψυχής κατά τους χριστιανούς· μια ψυχή με αρχή αλλά χωρίς τέλος) και μπορεί να σταλεί κάτω από τις οδηγίες μόνο του μπαμπά Ιεχωβά-φως, αλλά οφείλουμε όλοι να το προσκυνάμε και να το δοξάζουμε μαζί με την φωτεινή δυάδα πατέρα και γιου.
Εδώ πρέπει να αναφέρουμε ότι μέχρις η Βιολογία να αποδείξει ότι μπορούν να γεννιούνται μωρά με εξωσωματική, από τις ενέργειες γιατρών ή επιστημόνων όταν και όποτε θέλουν ή αποφασίσουν, η Εκκλησία και οι χριστιανοί τόνιζαν ιδιαίτερα αυτή την μοναδική ζωοποιό δυνατότητα του Πνεύματος κατά θέληση μόνο του θεού τους για να γεννηθεί ο κάθε άνθρωπος (άλλη μια απόδειξη ότι η Επιστήμη καταργεί τον θεό, όπως τον έχουν ορίσει ή φαντάζονται διάφορες θρησκείες και σέχτες, ειδάλλως οι επιστήμονες με τις ενέργειές τους βιάζουν τον παντοδύναμο Θεό να δημιουργήσει εσπευσμένα μια νέα ψυχή κάθε φορά και να γεννηθεί). Και θέτουμε το ερώτημα: η παναγία ήταν φυσική ή παρένθετη μητέρα του Ιησού; Σίγουρα (αν η ιστορία αληθεύει) όμως η Μαρία ήταν Μοιχαλίδα και μάλιστα με την συναίνεσή της (συμφώνησε μάλιστα οικιοθελώς με το: γένοιτό μοι κατὰ τὸ ῥῆμά σου Λουκ. 1,38) όπου γεννήθηκε ο πρωτότοκος μούλος, μπάσταρδος γιος της με την αρρωστημένη προσωπικότητά του.
1) Αν ήταν φυσική μητέρα του Ιησού τότε τα γονίδιά του (DNA) ήταν 50% ανθρώπινα και 50% μόνο Θεϊκά, άρα έχουμε ΗΜΙΘΕΟ.
2) Αν ήταν παρένθετη μητέρα του Ιησού τότε τα γονίδιά του (DNA) ήταν 100% Θεϊκά τότε έχουμε μόνο Θεό (μονογενή) και όχι Άνθρωπο.
2) Αν ήταν παρένθετη μητέρα του Ιησού τότε τα γονίδιά του (DNA) ήταν 100% Θεϊκά τότε έχουμε μόνο Θεό (μονογενή) και όχι Άνθρωπο.
Μάλιστα προσθέτει το κείμενο μας, ότι όταν μιλούσαν οι προφήτες (άμεση αναγνώριση της Παλαιάς Διαθήκης προς τεκμηρίωση της μεσσιανικότητας και της ιστορικότητας του Ιησού), τελικά αυτό το Πνεύμα ήταν που ομιλούσε, δηλαδή ότι είπαν ήταν εκ φωτός, από τον Ιεχωβά. Τώρα ποια είναι η διαδικασία που μιλάει ένας προφήτης, ποιος ακούει, ποιος και πότε καταγράφει, ελέγχει και ταυτοποιεί το συμβάν με την υποτιθέμενη προφητεία είναι ένα μεγάλο ζήτημα. Το πιο σημαντικό πάντως είναι η ερμηνεία.
Το ξεκάθαρο χαρακτηριστικό στο πόσο επισφαλείς και υποκειμενικές είναι οι καλούμενες προφητείες, ας πούμε των καταγεγραμμένων ως προφητών του Ισραήλ στους οποίους και αναφέρεται αυτή η δράση του Πνεύματος, είναι ότι δύο μεγάλες θρησκείες ο Χριστιανισμός και ο Ιουδαϊσμός, συγγενείς ως το μεδούλι, βλέπουν με διαφορετικό μάτι τις προφητείες αυτές (των Εβραίων προφητών), ερμηνεύουν τα ίδια κείμενα με διαφορετικό τρόπο και ο κάθε ένας είναι απόλυτα σίγουρος για την αλήθεια της πίστης του και της δικής του ερμηνείας. Φυσικά όπως και τα πάντα σχεδόν στην Αγία Γραφή είναι θέμα ερμηνείας και όσες ερμηνείες μπορεί να δοθούν σε κάθε χωρίο της, τόσες αιρέσεις χωράει και αυτή η απίθανη θρησκεία.
Το θέμα εδώ είναι λοιπόν η ολοκλήρωση της παρουσίασης της νέας θεότητας που ανέτειλε τον 4ο αιώνα. Αυτό που λένε ως Αγία Τριάδα. Ένας θεός (μονοθεϊσμός) σε συσκευασία τριών. Έτσι οι χριστιανοί γίνονται δέσμιοι μιας μεσοβέζικης κατάστασης μιας δηλαδή νόθας ιδέας πολυθεϊσμού που δεν είναι πολυθεϊσμός, αλλά ένας μονοθεϊσμός που χωράει τρεις, που είναι ανοικτός σε νέες ερμηνείες και γενικά μια φλου κατάσταση για την οποία μπορεί κάποιος να λέει πολλά ή και τίποτα ταυτόχρονα χωρίς να έχει και καμία απολύτως σημασία.
Πως γίνεται αυτό, μα απλά διατηρούν τον αμφιλεγόμενο Ιεχωβά των Εβραίων όσο και τον νέο μυθικό θεό Χριστό, γιο του προαναφερθέντος (κατά δήλωσή του), που είναι πιο υποτίθεται σύγχρονος και αναβαθμισμένος. Όμως η θέση αυτή δεν συμφωνεί με την Παλαιά Διαθήκη που αναφέρει στον Ησαΐα (62.8) ότι ο Γιαχβέ σε κανέναν δεν δίνει την εξουσία και την δόξα του. Το τρίτο ουδέτερο πρόσωπο είναι ακριβώς αυτό που φαίνεται, ουδέτερο και ελεγχόμενο από τον Ιεχωβά (κάτι σαν θέληση του να πούμε;) και μπήκε στην ομάδα αποκλειστικά και μόνο για να μην υπάρξουν δυιστικά πρότυπα που θα συγκρινόντουσαν με άλλες αντίστοιχες θρησκείες δύο θεών της εποχής. Δεν έπρεπε η νέα θρησκεία τον 4ο αιώνα που ενσωματώνεται πια στην κρατική μηχανή των Ρωμαίων να μοιάζει με κάτι άλλο που ήδη υπήρχε από την μια και από την άλλη έπρεπε να καταλήγει οπωσδήποτε στην μονάδα.
Έτσι ο άσχετος με την εξουσία πρώτος Χριστιανισμός που ξεχωρίζει «τα του καίσαρος και τα του θεού», τώρα ενσωματωμένος στα του καίσαρος, δέχεται αρχικά την προστασία του ίδιου του καίσαρα (ο Κωνσταντίνος προΐστατο στις οικουμενικές συνόδους που δημιούργησαν αυτό το κείμενο) προσπαθεί να επιβληθεί σταδιακά στην κρατική εξουσία της άλλοτε «πόρνης Βαβυλώνας» (δηλαδή της Ρώμης που τώρα θα γίνει Νέα) δίνοντας το ιδεολογικό στίγμα του φασιστικού τριαδικού μονοθεϊσμού (τρεις ξεχωριστές υποστάσεις ή πρόσωπα, μία όμως απόλυτα κοινή θέληση), σαν πρότυπο για την απόλυτη μοναρχία του αυτοκράτορα και του τι πρέπει να σκέπτονται και να κάνουν οι πιστοί, κάτι που πλέον όλοι θα υποχρεωθούν να υπηρετήσουν τόσο στα του Θεού όσο και στα του καίσαρα, μόλις η ανεξιθρησκία γίνει ένα νεκρό γράμμα δηλαδή μετά από ελάχιστα χρόνια.
Γράφει η χριστιανική ανάλυση:
Ως ορθόδοξοι χριστιανοί πιστεύουμε σε έναν Θεό που είναι Πνεύμα, δεν είναι υλικός και γι’ αυτό είναι αόρατος. Είναι προσωπικός ο Θεός και όχι αφηρημένη δύναμη. Δεν προσεγγίζεται επιστημονικά γιατί ξεπερνά την λογική έρευνα του ανθρώπου.Ο Θεός είναι πνεύμα ή φως, όπως λέει το σύμβολο; Είναι φως ή αόρατος και πνεύμα που έχει αυτογονιμοποιηθεί με κάποιον τρόπο (πώς άραγε γίνεται αυτό;) άπαξ ώστε να υπάρχει μια σχέση πατέρα γιου σε ένα τέτοιο φως-πνεύμα. Τότε το φως, τί ρόλο έχει αφού τελικά ούτως ή άλλως το σύνολο είναι πνεύμα; Είναι προσωπικός και όχι αφηρημένη δύναμη, αυτό τι σχέση έχει με το ότι είναι φως η πνεύμα, μήπως τα τρία πρόσωπα αυτού του όντος που είναι πνεύμα –φως ή αόρατο λένε τίποτα παραπάνω ή λιγότερο από μια νοητική αρλούμπα στο να περιγραφεί κάτι που δεν είναι σαν παλαιός μονοθεϊσμός, ούτε φυσικά πολυθεϊσμός, αλλά κάτι το διαφορετικό από το συνηθισμένο της εποχής που πλασαρίστηκε; Φυσικά έρχεται το κερασάκι που λέει δεν προσεγγίζεται επιστημονικά γιατί ξεπερνά την λογική, άρα ό,τι μπαρούφες και να πούμε τι νόημα έχουν;
Η ιδεολογία που προβάλει η Αγία Τριάδα, είναι και η αιτία που οι χριστιανοί στην πραγματικότητα μισούν τα ανθρώπινα δικαιώματα, γιατί το όραμα του Χριστιανισμού είναι αυτό του Μεσαίωνα, όλοι να είναι χριστιανοί, όλοι να έχουν με φασιστικό τρόπο την ίδια ιδεολογία όπως συμβολίζει το δόγμα της Αγίας Τριάδας, τρία διαφορετικά πρόσωπα, αλλά μία κοινή και μόνον θέληση. Αυτός είναι και ο λόγος που όταν οι χριστιανοί έχουν και την εξουσία όπως στο Βυζάντιο, έχουν κακή σχέση με την άλλη άποψη όπως ήδη έχουμε ερευνήσει, και για αυτό και καίγονται όλα τα συγγράμματα που θεωρούνται αιρετικά, ή σφαζόντουσαν οι αρχαιολάτρες ή οι αιρετικοί αφού η Εκκλησία έπειθε το κράτος ότι ήταν εχθροί του.
Φυσικά, το επιχείρημα ότι δεν προσεγγίζεται επιστημονικά ο Θεός, αν και εφόσον μιλάμε για τον χριστιανικό Ιεχωβά, είναι ξεκάθαρο λάθος, όπως ήδη είδαμε, για να μην πω συνειδητή απάτη. Οι ίδιοι οι χριστιανοί θεωρούν ότι αυτό το ον–πνεύμα–φως με τα τρία πρόσωπα, μετέχει της ιστορίας, έχει εκφράσει προτιμήσεις, θελήσεις, έχει κάνει θαυμαστά πράγματα και γενικά έχει αλλάξει και τον ρουν της ιστορίας, έχει γράψει το ίδιο (με το χέρι του;) εντολές, έχει εμπνεύσει και απαγγείλει ιερά βιβλία και θέσεις που παρουσιάζονται θεόπνευστες, και φυσικά όπως πιστεύουν, το ένα πρόσωπο από τα τρία συνολικά που έχει το ον αυτό, ενανθρωπίστηκε πριν 2.000 έτη με κάποιον θολό τρόπο και εμφανίστηκε ως τέλειος άνθρωπος. Είχε επίσης ιδιαίτερη ιστορική υποτίθεται δράση που ελέγχεται, αλλά άφησε και τις προτιμήσεις του πριν πεθάνει-αναστηθεί και αναληφθεί δηλαδή εξαφανιστεί στον ουρανό. Είπε και έκανε αρκετά που περιγράφονται σε αντίστοιχα ιερά βιβλία. Άρα φυσικά και έχουμε αρκετά στοιχεία να προσεγγίσουμε ηθικά, επιστημονικά και λογικά αν όντως υπάρχει αυτό το ον, αν όντως το ένα από τα τρία του πρόσωπα εμφανίστηκε στην Γη πέρα από την φαντασία συγκεκριμένων θεϊστών καθώς και η λογική των κρίσεων και απόψεων του όπως φυσικά με τον ίδιο τρόπο ελέγχονται και οι άλλοι θεοί που υπήρχαν και υπάρχουν ακόμα στο θεϊστικό φαντασιακό όλης της ανθρωπότητας.
Η ιστορική πάντως ανάλυση μέχρι στιγμής δεν έχει φέρει ξεκάθαρα στοιχεία που να αναφέρονται σε μη θρησκευτικά κείμενα. Κανένας μη χριστιανός της εποχής, δεν είδε ή κατέγραψε κάτι που να δείχνει ότι ο Ιησούς υπήρξε πραγματικά όπως μας τον περιγράφουν τα Ευαγγέλια, αλλά αντίθετα έχουν καταγραφεί πολλοί άλλοι ελάσσονες εκκολαπτόμενοι μεσσίες της εποχής που ο κάθε ένας τους κάτι διαφορετικό θυμίζει από τα αναγραφόμενα για τον Ιησού. Οι χιλιάδες, τέλος, αντιφάσεις που έχουν τα ιερά βιβλία ή και τα λάθη σε περιγραφές ιστορικά γεγονότα ή γεωγραφικά στοιχεία, δείχνουν στην εκ των υστέρων συγγραφή τους από μη αυτόπτες μάρτυρες που ακολουθούν έναν, κοινά για αυτούς αποδεκτό, μύθο.
9. «Εἰς μίαν, Ἁγίαν, Καθολικὴν καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν»
Είναι μια πίστη-ευχή που απευθύνεται προφανώς στην προαναφερθείσα θεϊκή τριάδα να βοηθήσει στην διατήρηση της ενότητας της αποστολικής Εκκλησίας, δηλαδή αυτής που υποτίθεται ότι δημιούργησαν οι απόστολοι.
Εδώ φυσικά είναι και η απόδειξη ότι ο θεός στον οποίον απευθύνονται δεν υπάρχει, ή στην απίθανη περίπτωση που υπάρχει δεν ακούει, αφού αυτή η ευχή που προφανώς είναι σαν καραμέλα απευθυνόμενη από όλους, αφού υπάρχει στην πιο συχνά αναφερόμενη προσευχή των χριστιανών, δεν εισακούεται από τον θεό τους αυτό, αλλά το αντίθετο. Όλο και νέες διασπάσεις ή αιρέσεις βγαίνουν από αυτήν την Εκκλησία από την πρώτη στιγμή που δημιουργήθηκε, που πλέον είναι ένα μωσαϊκό διαφορετικών εκφάνσεων και κατανοήσεων της περίεργης αυτής θεϊκής οντότητας, όλες στηριγμένες σε ερμηνείες των ίδιων υποτίθεται μυθολογικών «θεϊκών» κειμένων. Φυσικά η κάθε σέχτα, ή «ομολογία» όπως θέλουν να την λένε, θεωρεί μόνο την δική της Εκκλησία την σωστή την «μία», δείχνοντας στην ανθρωπότητα το γελοίο της προσπάθειας οικειοποίησης την μοναδικής αλήθειας από τόσες διαφορετικές θεωρήσεις που όλες κόπτονται ότι είναι απόλυτα σωστές (με θεολογικά επιχειρήματα φυσικά), αλλά τελικά και τόσο διαφορετικές ταυτόχρονα, συχνά δε έχουν σφαχτεί στο παρελθόν ή και συνεχίζουν να σφάζονται ακριβώς λόγω της παράνοιας που μεταφέρουν. Η θρησκεία έχει κοστίσει εκατομμύρια νεκρών και οι θρησκείες που οφείλονται στον Ιεχωβά έχουν τεράστιο μερίδιο ευθύνης σε αυτές τις γενοκτονίες.
Για έναν λογικό φυσικά άνθρωπο, η διάσπαση αυτή, και λογική είναι και θετική, γιατί δεν μπορείς να θεωρείς μία σωστή ερμηνεία σε μυθολογικά κείμενα που γράφουν δοξασίες της Εποχής του Χαλκού, ούτε μία ερμηνεία σε κείμενα 2.000 ετών που έχουνε εγγενείς αντιφάσεις και ανακρίβειες. Στην εποχή της ρωμαϊκής κυριαρχίας αυτή που λέμε πλέον Βυζάντιο, επικράτησε μία άποψη από όλες και επιβλήθηκε διά των νόμων και των όπλων, αλλά αυτό με την διάσπαση της αυτοκρατορίας, δεν μπορούσε να συνεχίσει, για να μην πούμε ότι η ίδια η αυτοκρατορία διασπάστηκε εξαιτίας αυτών ακριβώς των θρησκευτικών ερίδων και των διαφορετικών κατανοήσεων των ίδιων κειμένων.
Το τελικό συμπέρασμα είναι, ότι από θολά κείμενα, θα βγαίνουν συνέχεια διαφορετικές ερμηνείες και κατανοήσεις, εκτός αν θέλουν να θεωρούν ότι με ένα φασιστικό τρόπο, οφείλουν όλοι να ερμηνεύουν το κάθε θολό κείμενο με μια μόνο συγκεκριμένη μέθοδο. Πλέον είναι ευθύνη των κοινωνιών να απομονώσουν τις εξωστρεφείς αυτές θρησκείες που ισχυρίζονται απόλυτη μοναδικότητα, να τις διαχωρίσουν από την κρατική λειτουργία, και να τις περιορίσουν στα του οίκου τους, ώστε να ελαχιστοποιήσουν τις αρνητικές επιπτώσεις στα μέλη τους από αυτές τις διαφοροποιήσεις που οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε έχθρες, σε πολέμους σε ταραχές και αδικίες και δυσαρμονίες στις ίδιες τις λειτουργίες του κράτους.
10. «Ὁμολογῶ ἓν βάπτισμα εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν»
Η χριστιανική ανάλυση γράφει:
Τα μυστήρια δεν είναι μαγικές τελετές, ούτε είναι μόνο κοινωνικά γεγονότα, αλλά απαιτούν την ελεύθερη συνεργασία μας για να μας μεταμορφώσουν υλικοπνευματικά. Αφορούν δε σε όλη την κτιστή δημιουργία του Θεού και σε όλους τους ανθρώπους, γιατί ενοποιούν όλες τις διαιρέσεις του σύμπαντος (Χρυσόστομος) και οδηγούν από την πτώση και καταστροφή του κόσμου στη υγιή σχέση με τον Θεό και τον αγιασμό...Εδώ είναι και η θαμμένη πλήρης πίστη των χριστιανών. Την αναφέρω ως θαμμένη γιατί δεν αναφέρεται, δεν πολυλέγεται, αλλά πάντα είναι παρούσα και ο χριστιανός οφείλει να την λαμβάνει πάντα ως αληθή. Δεν την πολυπλασάρει πάντως, γιατί καταλαβαίνει ότι στην σύγχρονη εποχή δεν γίνεται πιστευτή. Είναι και η απάντηση στο 3ο άρθρο στο «Τὸν δι' ἡμᾶς τοὺς ἀνθρώπους καὶ διὰ τὴν ἡμετέραν σωτηρίαν» και επαναλαμβάνεται στο 4ο με το «Σταυρωθέντα τε ὑπὲρ ἡμῶν». Δηλαδή, τί είναι αυτό από το οποίο μας έσωσε ο Ιησούς με την θρυλούμενη σταύρωσή του;*
*[Γιατί μας ρώτησε; Του το ζητήσαμε; Αλήθεια αυτό το αισχρό θέατρο για την σωτηρίας από τι μας έσωσε, τι μας πρόσφερε; Μήπως την ειρήνη, την αγάπη, την αδελφοσύνη, την χαρά, την ευτυχία, την ευδαιμονία, την υγεία, την αθανασία, την απονιά, την ισότητα, την ευμάρεια, την ευημερία, την τελειοποίηση του ανθρώπου κ.λπ. που μας υποσχέθηκε, στο σήμερα, στο τώρα και όχι στο ανύπαρκτο επέκεινα. Αυτά υπάρχουν Μόνο στα διεστραμμένα, ανώμαλα και απατεωνίστικα μυαλά των παπάδων που μας σερβίρουν ανενδοίαστα και εμείς άκριτα τα δεχόμαστε. Γιατί επιλέγει την σωτηρία μέσω θυσίας και αίματος και όχι μέσω αγάπης και συγχώρεσης; Τελικά μήπως δεν είναι ούτε τόσο τέλειος, ούτε τόσο παντοδύναμος, ούτε τόσο παντογνώστης, γιατί να είναι και τόσο πανάγαθος; Το μόνο που τελικά έμεινε από τον χριστιανισμό είναι οι κατάρες και απειλές του Θεού στον άνθρωπο και την δημιουργία του και κατά συνέπεια στον ίδιο του τον εαυτό καθώς οι αφορισμοί και τα αναθέματα των ιερέων του. Ήταν αυτό αρχικά το τέλειο, το πάνσοφο, πανάγαθο, παντοδύναμο, σχέδιό του ή ήταν μια αποτυχία του ή ένα παιχνίδι του εις βάρος μας; ΔΟΥΛΕΥΟΜΑΣΤΕ;]
Ένας μη αιρετικός ορθόδοξος χριστιανός, είτε το λέει είτε όχι, πιστεύει στην δημιουργία του κόσμου σύμφωνα με την Παλαιά Διαθήκη και προφανώς σε αντίρρηση με την επιστημονική θεώρηση της Κοσμολογίας και της Εξέλιξης. Πιστεύει δηλαδή ότι ο άνθρωπος δημιουργήθηκε από τον Ιεχωβά αμέσως μόλις τελείωσε την κατασκευή των άλλων ζώων, του έδωσε δε σύντροφο που γέννησε από το πλευρό του, και τον ενημέρωσε ότι όλη η υπόλοιπη πλάση που φτιαχνόταν για 5 ολόκληρες μέρες (εδώ έχουν κάνει ήδη εκπτώσεις δεν είναι λένε μέρες αλλά το ερμηνεύουν με άγνωστη λογική, παρά το κείμενο, σαν «μεγάλες χρονικές περιόδους»), ήταν προορισμένη (η φύση), μόνο για αυτόν, τον πρώτο άνθρωπο τον Αδάμ (υπάρχει άραγε άλλη τόσο υπερφίαλη, εγωκεντρική, ή αντιοικολογική θρησκεία;). Μάλιστα μπορούσε να ζει σε αυτό τον ονειρικό χώρο τον «Παράδεισο», χωρίς φθορά στο σώμα (δηλαδή ο πρώτος άνθρωπος δεν θα πέθαινε ποτέ), φθάνει να υπάκουε στον Ιεχωβά κατασκευαστή του, και να μην έτρωγε από ένα συγκεκριμένο δένδρο (αυτό που θα του άνοιγε τα μάτια της Γνώσης) που ήταν στο κέντρο του υπέροχου αυτού κήπου (αυτό είναι που λένε πρόκληση στην Λογική) ή να προλάβαινε να έτρωγε πρώτα από το δένδρο της Ζωής (Γεν. 3, 22 καὶ εἶπεν ὁ Θεός· ἰδοὺ Ἀδὰμ γέγονεν ὡς εἷς ἐξ ἡμῶν, τοῦ γινώσκειν καλὸν καὶ πονηρόν· καὶ νῦν μή ποτε ἐκτείνῃ τὴν χεῖρα αὐτοῦ καὶ λάβῃ ἀπὸ τοῦ ξύλου τῆς ζωῆς καὶ φάγῃ καὶ ζήσεται εἰς τὸν αἰῶνα).
Μόλις ο Αδάμ το έκανε αυτό, όχι μόνο έχασε την αθανασία και άρχισε ο πόνος, αλλά ολόκληρη η φύση μεταβλήθηκε (ναι, σωστά διαβάζετε) και από ονειρικό και άφθαρτο μέρος που ήταν πριν την Πτώση (όπως λέγεται αυτή) έγινε αυτό που βλέπουμε γύρω μας, δηλαδή ένα μεταπτωτικό περιβάλλον με κόπο και πόνο, για το οποίο ο ένοχος είναι ο ίδιος ο πρώτος άνθρωπος και τι άλλο; Το φίδι!!!
Ένας μη αιρετικός ορθόδοξος χριστιανός, είτε το λέει είτε όχι, πιστεύει στην δημιουργία του κόσμου σύμφωνα με την Παλαιά Διαθήκη και προφανώς σε αντίρρηση με την επιστημονική θεώρηση της Κοσμολογίας και της Εξέλιξης. Πιστεύει δηλαδή ότι ο άνθρωπος δημιουργήθηκε από τον Ιεχωβά αμέσως μόλις τελείωσε την κατασκευή των άλλων ζώων, του έδωσε δε σύντροφο που γέννησε από το πλευρό του, και τον ενημέρωσε ότι όλη η υπόλοιπη πλάση που φτιαχνόταν για 5 ολόκληρες μέρες (εδώ έχουν κάνει ήδη εκπτώσεις δεν είναι λένε μέρες αλλά το ερμηνεύουν με άγνωστη λογική, παρά το κείμενο, σαν «μεγάλες χρονικές περιόδους»), ήταν προορισμένη (η φύση), μόνο για αυτόν, τον πρώτο άνθρωπο τον Αδάμ (υπάρχει άραγε άλλη τόσο υπερφίαλη, εγωκεντρική, ή αντιοικολογική θρησκεία;). Μάλιστα μπορούσε να ζει σε αυτό τον ονειρικό χώρο τον «Παράδεισο», χωρίς φθορά στο σώμα (δηλαδή ο πρώτος άνθρωπος δεν θα πέθαινε ποτέ), φθάνει να υπάκουε στον Ιεχωβά κατασκευαστή του, και να μην έτρωγε από ένα συγκεκριμένο δένδρο (αυτό που θα του άνοιγε τα μάτια της Γνώσης) που ήταν στο κέντρο του υπέροχου αυτού κήπου (αυτό είναι που λένε πρόκληση στην Λογική) ή να προλάβαινε να έτρωγε πρώτα από το δένδρο της Ζωής (Γεν. 3, 22 καὶ εἶπεν ὁ Θεός· ἰδοὺ Ἀδὰμ γέγονεν ὡς εἷς ἐξ ἡμῶν, τοῦ γινώσκειν καλὸν καὶ πονηρόν· καὶ νῦν μή ποτε ἐκτείνῃ τὴν χεῖρα αὐτοῦ καὶ λάβῃ ἀπὸ τοῦ ξύλου τῆς ζωῆς καὶ φάγῃ καὶ ζήσεται εἰς τὸν αἰῶνα).
Μόλις ο Αδάμ το έκανε αυτό, όχι μόνο έχασε την αθανασία και άρχισε ο πόνος, αλλά ολόκληρη η φύση μεταβλήθηκε (ναι, σωστά διαβάζετε) και από ονειρικό και άφθαρτο μέρος που ήταν πριν την Πτώση (όπως λέγεται αυτή) έγινε αυτό που βλέπουμε γύρω μας, δηλαδή ένα μεταπτωτικό περιβάλλον με κόπο και πόνο, για το οποίο ο ένοχος είναι ο ίδιος ο πρώτος άνθρωπος και τι άλλο; Το φίδι!!!
Φυσικά δεν παύει να υπάρχει όλο το αχανές σύμπαν για τον άνθρωπο μόνον. Η χριστιανική θεώρηση όσο και αν σε λογικούς φανεί παράλογη είναι ότι αν εξαφανιστεί ο άνθρωπος, αυτόματα θα εξαφανιστεί και η φύση όλη αφού μόνο για αυτόν δημιουργήθηκε υποτίθεται από τον Θεό. (Ναι, το υπερφίαλο της θρησκείας αυτής δεν είναι σχήμα λόγου).
Όλες οι λογικές που μπορεί να σκεφτεί κάποιος για το θέμα αυτό, κτυπούν σε τοίχο. Αυτή η καταστροφή του κόσμου, αυτό το απόλυτο κακό, προήλθε από μια απλή ανυπακοή ενός κατασκευάσματος, προικισμένου με την γνωστική ικανότητα, για να την εξασκήσει. Τί ευθύνη είχε όταν υποτίθεται ότι αυτή την γνωστική ικανότητα του την είχε δώσει ο υποτίθεται παντοδύναμος και παντογνώστης κατασκευαστής του; Τί νόημα είχε η απαγόρευση να εξασκήσει τις δυνατότητες με τις οποίες είχε προικιστεί; Μα είχε από ότι φαίνεται, γιατί το ηθικό συμπέρασμα που θέλει να περάσει ο μύθος είναι να μην χρησιμοποιεί ο άνθρωπος την λογική του, αφού αυτή τον κατέστρεψε (ακόμα και αν του την έδωσε ο ίδιος ο θεός όπως λένε), να είναι δηλαδή ένας απλός υπάκουος δούλος· να αυτοευνουχισθεί νοητικά εθελοντικά.
Το εντυπωσιακό είναι ότι με την λογική του Ιεχωβά, όπως αποτυπώνεται στην Αγία Γραφή, αυτή η «τραγική» παρακοή και το φάγωμα του απαγορευμένου καρπού, δημιούργησε όχι μόνο ενοχή αλλά και κατάρα σε όλο το ανθρώπινο γένος, ναι δηλαδή σε όλους μας, έτσι πιστεύουν οι χριστιανοί. Με το που γεννιόμαστε είμαστε εξ ορισμού καταραμένοι από αυτή την παρακοή του Αδάμ. Αυτή η περίφημη σωτηρία των ανθρώπων ή το «δι' ἡμᾶς» που αναφέρονται στο 3ο και 4ο άρθρο, εδώ υποτίθεται ότι απευθύνεται. Ήρθε λοιπόν νέος Αδάμ (ο Χριστός) για να μας σώσει από την κατάρα του παλιού (Αδάμ). Για τον λόγο αυτό σταυρώθηκε λένε. Θα μου πείτε, επί της ουσίας άλλαξε κάτι; Όχι, λένε, απλά τώρα δίνεται η δυνατότητα σε κάποιον να σωθεί, φθάνει να πιστέψει στον Χριστό που παλιά δεν την είχε. (Ναι αγαπητοί μου, παλιά πριν τον Χριστό, όχι μόνο όλη η ανθρωπότητα ήταν καταδικασμένη, αλλά δεν είχε περιθώρια να σωθεί· όλοι αυτοί τα εκατομμύρια των ανθρώπων, καλών-κακών, θα πάνε στην Κόλαση εκτός ίσως των εξαιρέσεων που είδαμε στο 7ο άρθρο που και εδώ είναι ανοικτές από την διπρόσωπη Εκκλησία πάλι με προσωπικές ερμηνείες κάποιων ταγών της).
Η φύση συνεχίζει και είναι μεταπτωτική όπως ισχυρίζονται οι χριστιανοί, δηλαδή δεν έχει καμιά σχέση με την αρχικώς σχεδιασθείσα άφθαρτη και αιώνια εκείνη φύση που καταρρακώθηκε αμέσως μόλις ο Αδάμ δοκίμασε τον απαγορευμένο καρπό της Γνώσεως. Μόνο που τώρα αν κάποιος πιστέψει στον Χριστό μπορεί να σωθεί αλλά πρέπει και να βαπτιστεί.
Το βάπτισμα είναι το μυστήριο εκείνο που καθαρίζει αμέσως τον άνθρωπο από τις προηγούμενες αμαρτίες την κυριαρχία του Σατανά και φυσικά από το προπατορικό σαν να είναι πάλι αγνός. Βέβαια, επειδή δεν εμφανίζεται καμιά σπουδαία ορατή αλλαγή, όπως θα έπρεπε ίσως να συμβαίνει, λένε ότι αμέσως επιδρά το μεταπτωτικό περιβάλλον (αλλά απ' έξω, όχι από μέσα -έτσι λένε) και αμαρτάνει πάλι αμέσως, για τον λόγο αυτό και δεν υπάρχουν ορατές αλλαγές (και Γιάννης και Γιαννάκης).
Όλες οι λογικές που μπορεί να σκεφτεί κάποιος για το θέμα αυτό, κτυπούν σε τοίχο. Αυτή η καταστροφή του κόσμου, αυτό το απόλυτο κακό, προήλθε από μια απλή ανυπακοή ενός κατασκευάσματος, προικισμένου με την γνωστική ικανότητα, για να την εξασκήσει. Τί ευθύνη είχε όταν υποτίθεται ότι αυτή την γνωστική ικανότητα του την είχε δώσει ο υποτίθεται παντοδύναμος και παντογνώστης κατασκευαστής του; Τί νόημα είχε η απαγόρευση να εξασκήσει τις δυνατότητες με τις οποίες είχε προικιστεί; Μα είχε από ότι φαίνεται, γιατί το ηθικό συμπέρασμα που θέλει να περάσει ο μύθος είναι να μην χρησιμοποιεί ο άνθρωπος την λογική του, αφού αυτή τον κατέστρεψε (ακόμα και αν του την έδωσε ο ίδιος ο θεός όπως λένε), να είναι δηλαδή ένας απλός υπάκουος δούλος· να αυτοευνουχισθεί νοητικά εθελοντικά.
Το εντυπωσιακό είναι ότι με την λογική του Ιεχωβά, όπως αποτυπώνεται στην Αγία Γραφή, αυτή η «τραγική» παρακοή και το φάγωμα του απαγορευμένου καρπού, δημιούργησε όχι μόνο ενοχή αλλά και κατάρα σε όλο το ανθρώπινο γένος, ναι δηλαδή σε όλους μας, έτσι πιστεύουν οι χριστιανοί. Με το που γεννιόμαστε είμαστε εξ ορισμού καταραμένοι από αυτή την παρακοή του Αδάμ. Αυτή η περίφημη σωτηρία των ανθρώπων ή το «δι' ἡμᾶς» που αναφέρονται στο 3ο και 4ο άρθρο, εδώ υποτίθεται ότι απευθύνεται. Ήρθε λοιπόν νέος Αδάμ (ο Χριστός) για να μας σώσει από την κατάρα του παλιού (Αδάμ). Για τον λόγο αυτό σταυρώθηκε λένε. Θα μου πείτε, επί της ουσίας άλλαξε κάτι; Όχι, λένε, απλά τώρα δίνεται η δυνατότητα σε κάποιον να σωθεί, φθάνει να πιστέψει στον Χριστό που παλιά δεν την είχε. (Ναι αγαπητοί μου, παλιά πριν τον Χριστό, όχι μόνο όλη η ανθρωπότητα ήταν καταδικασμένη, αλλά δεν είχε περιθώρια να σωθεί· όλοι αυτοί τα εκατομμύρια των ανθρώπων, καλών-κακών, θα πάνε στην Κόλαση εκτός ίσως των εξαιρέσεων που είδαμε στο 7ο άρθρο που και εδώ είναι ανοικτές από την διπρόσωπη Εκκλησία πάλι με προσωπικές ερμηνείες κάποιων ταγών της).
Η φύση συνεχίζει και είναι μεταπτωτική όπως ισχυρίζονται οι χριστιανοί, δηλαδή δεν έχει καμιά σχέση με την αρχικώς σχεδιασθείσα άφθαρτη και αιώνια εκείνη φύση που καταρρακώθηκε αμέσως μόλις ο Αδάμ δοκίμασε τον απαγορευμένο καρπό της Γνώσεως. Μόνο που τώρα αν κάποιος πιστέψει στον Χριστό μπορεί να σωθεί αλλά πρέπει και να βαπτιστεί.
Το βάπτισμα είναι το μυστήριο εκείνο που καθαρίζει αμέσως τον άνθρωπο από τις προηγούμενες αμαρτίες την κυριαρχία του Σατανά και φυσικά από το προπατορικό σαν να είναι πάλι αγνός. Βέβαια, επειδή δεν εμφανίζεται καμιά σπουδαία ορατή αλλαγή, όπως θα έπρεπε ίσως να συμβαίνει, λένε ότι αμέσως επιδρά το μεταπτωτικό περιβάλλον (αλλά απ' έξω, όχι από μέσα -έτσι λένε) και αμαρτάνει πάλι αμέσως, για τον λόγο αυτό και δεν υπάρχουν ορατές αλλαγές (και Γιάννης και Γιαννάκης).
Φυσικά στην χριστιανική ανάλυση λέγεται ότι απαιτείται η ελεύθερη συνεργασία του ανθρώπου για να δράσει το βάπτισμα πνευματικά. Επειδή προφανώς οι χριστιανοί καταλαβαίνουν ότι δεν θα είναι εύκολη αυτή από την μια, και από την άλλη γιατί να αφήσουμε τον κάθε ένα να αποφασίζει ελεύθερα, επιβλήθηκε ο φασιστικός νηπιοβαπτισμός από τον Ιουστινιανό, για να μην χρειάζεται να τίθεται τέτοιο δίλημμα και οι πελάτες να καταγράφονται στα κατάστιχα σίγουρα σαν δικοί τους και όχι των ανταγωνιστών.
- Χριστιανισμός κι ελεύθερη βούληση
- Προσηλυτισμός, νηπιοβαπτισμός και…«ελεύθερη βούληση»
- Νηπιοβαπτισμός - Ο ασφαλέστερος τρόπος προσηλυτισμού και πνευματικού βιασμού
- Η Διαστροφή της Ορθοδοξίας πάνω στα αθώα νήπια.
- Η κατήχηση ως μέσον αναπαραγωγής του χριστιανικού ποιμνίου!
Αυτή λοιπόν η πίστη στην κοσμολογία της Παλαιάς Διαθήκης, η πίστη στο «προπατορικό αμάρτημα», όπως λέγεται κομψά η κατάρα που φόρτωσαν οι χριστιανοί ανερυθρίαστα στις πλάτες όλου του κόσμου, για να δικαιολογήσουν την τελείως παράλογη πίστη τους, η γέννηση του Χριστού ως θεού και ανθρώπου (ταυτόχρονα) από την Μαρία την «παρθένα», τα θαύματα και η διδασκαλία του, φυσικά η ατιμωτική θανάτωση και η ανάσταση έγιναν για να σώσουν την ανθρωπότητα (;) από το προπατορικό.
Ακόμα λοιπόν και αν ακούσετε κάποιον χριστιανό να λέει ότι το προπατορικό δεν έγινε αλλά είναι συμβολικό, τελικά θα παραδεχθεί ότι αν δεν είναι πραγματικό, τότε ο Χριστός δεν ήρθε για να μας σώσει από αυτό, άρα δεν διαφέρει από τον οποιοδήποτε ηθικολόγο, ή προφήτη της οποιασδήποτε θρησκείας. Η πίστη λοιπόν των ορθοδόξων τουλάχιστον στο προπατορικό, είναι υποχρεωτική όσο και αν αποφεύγουν να το τονίζουν.
Δέστε στην χριστιανική ανάλυση που σας παρέπεμψα, η λέξη «Αδάμ» δεν υπάρχει και το προπατορικό αναφέρεται δύο φορές και σε συνάρτηση με την Μαρία την μάνα του φερόμενου ως υιού του Ιεχωβά, θεωρείται δεδομένο, η λέξη πτώση μία φορά, αθώα χωρίς ανάλυση. Βλέπετε πόσο καλά θέλουν να εξωραΐσουν όλο το παρελθόν στο οποίο στηρίζεται αυτή η φαύλη και αντιεπιστημονική θρησκεία;
Ακόμα λοιπόν και αν ακούσετε κάποιον χριστιανό να λέει ότι το προπατορικό δεν έγινε αλλά είναι συμβολικό, τελικά θα παραδεχθεί ότι αν δεν είναι πραγματικό, τότε ο Χριστός δεν ήρθε για να μας σώσει από αυτό, άρα δεν διαφέρει από τον οποιοδήποτε ηθικολόγο, ή προφήτη της οποιασδήποτε θρησκείας. Η πίστη λοιπόν των ορθοδόξων τουλάχιστον στο προπατορικό, είναι υποχρεωτική όσο και αν αποφεύγουν να το τονίζουν.
Δέστε στην χριστιανική ανάλυση που σας παρέπεμψα, η λέξη «Αδάμ» δεν υπάρχει και το προπατορικό αναφέρεται δύο φορές και σε συνάρτηση με την Μαρία την μάνα του φερόμενου ως υιού του Ιεχωβά, θεωρείται δεδομένο, η λέξη πτώση μία φορά, αθώα χωρίς ανάλυση. Βλέπετε πόσο καλά θέλουν να εξωραΐσουν όλο το παρελθόν στο οποίο στηρίζεται αυτή η φαύλη και αντιεπιστημονική θρησκεία;
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: O Ιωάννης ο Βαπτιστής. Για τον Ιωάννη αναφέρονται αρκετά, τόσο στα Ευαγγέλια, στον Ιώσηπο καθώς και στον παραχαραγμένο σλαβονικό Ιώσηπο. Δεν ξέρουμε αν είχε επαναστατική δράση, αν και είχε έντονα θρησκευτική, αν διαβάσει κανείς όλα τα σχετικά. Από την Εβραιο-Χριστιανική μυθολογία είναι περισσότερο από σαφές, ότι ο «κατασκευασμένος Γιαχσουα», όχι μόνο δεν ίδρυσε καμία θρησκεία ή αίρεση, αφού δίδασκε τον Μωσαϊκό νόμο, αλλά βαφτίστηκε -άρα προσηλυτίστηκε και κατηχήθηκε- από τον αιρετικό παγανιστή Ιωάννη τον Βαπτιστή στον Mandaeism, ή Sabian, μια Γνωστική μονοθεϊστική σέκτα που λάτρευαν τον θεό Hayyi Rabbi σύμφωνα με την οποία ο Ιωάννης ήταν ο ανώτερος προφήτης και ο Χριστός ένας πιστός ψευδο-προφήτης της αίρεσης αυτής και όχι του Γιαχβέ. Το ότι και αυτός θεωρήθηκε αδικημένος από κάποιους Εβραίους και ότι ήταν και αυτός υποψήφιος για Χριστός φαίνεται από τους μαθητές του, που συνέχισαν να τον πιστεύουν ως μεσσία και χριστό και ήταν μια από τις πρώτες καλούμενες “χριστιανικές” αιρέσεις, οι Mανδαίοι ή Ημεροβαπτιστές οι οποίοι υπάρχουν μέχρι και σήμερα.
ΔΕΣ: Μανδαίοι και Mandaeism
ΔΕΣ: Μανδαίοι και Mandaeism
Μάλιστα την προσπάθεια να τους ενσωματώσουν οι μετέπειτα χριστιανοί, δείχνει και το γνωστό εδάφιο του Λουκά, που παρά τα της θαυματουργής του βάπτισης και όλα αυτά τα ωραία που είπε ο Ιωάννης αναγνωρίζοντας υποτίθεται τον Ιησού ως Χριστό, έρχονται αρκετά μετά οι μαθητές του Ιωάννη και ρωτούν τον Ιησού “είσαι εσύ αυτός που περιμένουμε ή άλλος”; και ακολουθεί το καλόπιασμα στο τέλος: “19 καὶ προσκαλεσάμενος δύο τινὰς τῶν μαθητῶν αὐτοῦ ὁ Ἰωάννης ἔπεμψε πρὸς τὸν Ἰησοῦν λέγων· Σὺ εἶ ὁ ἐρχόμενος ἢ ἕτερον προσδοκῶμεν; ...24 Ἀπελθόντων δὲ τῶν μαθητῶν Ἰωάννου ἤρξατο λέγειν πρὸς τοὺς ὄχλους περὶ Ἰωάννου....28 λέγω γὰρ ὑμῖν, μείζων ἐν γεννητοῖς γυναικῶν προφήτης Ἰωάννου τοῦ βαπτιστοῦ οὐδείς ἐστιν· ” (Κατά Λουκάν, 7: 19-28.)
11. «Προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν»
Άλλη μια αντιεπιστημονική θεώρηση στην οποία πιστεύουν οι χριστιανοί, αν θέλουν να λέγονται ορθόδοξοι. Για να δουλέψει ο ηθικός καταναγκασμός και έλεγχος υπάρχει η Κρίση που όπως είδαμε θα κάνει κάποτε ο γιος του Ιεχωβά όταν ξαναέρθει από τους «ουρανούς» στην γη.
Επειδή η εικόνα της τιμωρίας κάποιων ψυχών, δεν έχει την αμεσότητα που έχει όπως αισθάνεται ο άνθρωπος την τιμωρία εν ζωή, οι χριστιανοί πιστεύουν ότι πριν γίνει η κρίση θα αναστηθούν όλοι με τα σώματα τους όπως ακριβώς είναι σήμερα. Αυτό δίνει μια πιο ζοφερή προοπτική για αυτόν που δεν θα είναι πειθήνιο όργανο της δοξασίας αυτής και δούλος των μεσολαβητών του Θεού, δηλαδή των παπάδων. Γιατί η παρουσία του σώματος, δίνει την αίσθηση του πόνου· δεν υπάρχει λοιπόν για τον χριστιανό η λογική ότι, άντε θα πεθάνω τουλάχιστον θα γλιτώσω από τους πόνους. Όχι κύριε, θα πας στην κατάψυξη ψυχών για λίγο και θα περιμένεις να αποφασίσει ο Ιεχωβάς να ξαναστείλει τον γιο του να σε κρίνει. Τότε όλοι θα αναστηθούν με τα σώματά τους και όσοι τιμωρηθούν θα νιώσουν στο πετσί τους τι έστι πόνος. Δεν υπάρχει ίσως πιο σαδιστική θρησκεία στον κόσμο. Πόνος στην παρούσα ζωή πόνος και στην επόμενη. Αν δεν είσαι πιστός δούλος, να υπομείνεις μόνο τον τρέχοντα πόνο, τότε κάηκες, γιατί θα έχεις τον μελλοντικό και αιώνιο αβάστακτο πόνο.
Και φυσικά η λέξη Προσδοκώ δεν σημαίνει βεβαιότητα αλλά μια στείρα ελπίδα.
Και πάνω σ’ αυτή την ψεύτικη, αναπόδεικτη και παράλογη προσδοκία ο χριστιανισμός επένδυσε αισχρά, αναιδέστατα, υστερόβουλα και ιδιοτελώς, την διάδοσή του και την κυριαρχία του με τον έλεγχο (σε νου, ψυχή, πνεύμα, σώμα) του φόβου και του τρόμου ή με απειλές, κατάρες, αφορισμούς και αναθέματα στην αιώνια τιμωρία και στην κόλαση, ενώ την προοπτική της σωτηρίας και του παραδείσου την πουλάει με τον μηδενισμό, με την άρνηση και υποτίμηση της ανθρώπινης ζωής καθώς και την αφαίμαξη της περιουσίας των πιστών της, εν ζωή και μετά θάνατο. Και πάλι όπως πολύ εύστοχα έθεσε ο φιλόσοφος Επίκουρος: γιατί να με φοβίζει η ανυπαρξία μου μετά τον θάνατό μου και να μην με φοβίζει η ανυπαρξία μου προτού γεννηθώ; ή όπως ξύπνησα χωρίς να κοιμηθώ έτσι θα κοιμηθώ χωρίς να ξυπνήσω! ή όπως έλεγε ο Απολλώνιος ο Τυανεύς: θάνατος δεν υπάρχει για κανέναν, παρά μόνον φαινομενικά, ούτε γέννηση υπάρχει για κανέναν, παρά μόνον φαινομενικά. Η τροπή της ουσίας (υλοενέργεια) σε φύση θεωρείται γέννηση ενώ η τροπή της φύσεως σε ουσία κατά τα αυτά θεωρείται θάνατος! – μια σημερινή διατύπωση της κβαντικής φυσικής.
12. «Καὶ ζωὴν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος. Ἀμήν»
Εδώ είναι η θεωρούμενη ολοκλήρωση του θεϊκού σχεδίου αλλά και το κερασάκι για το οποίο αγωνίζεται ο χριστιανός. Αν είναι καλός χριστιανός, ζει με το θέλημα του Χριστού και του Ιεχωβά, ακούει και πείθεται στους παπάδες που μεσολαβούν και ξέρουν ποια ακριβώς είναι η θέλησή τους· αν βαπτιστεί, ακολουθεί όλο το τυπικό της Εκκλησίας με νηστείες και προσευχές, γιατί, καλά καταλάβατε, ούτε το βάπτισμα είναι αρκετό, μολονότι αναγκαίο για να σωθεί κάποιος, πρέπει να μεταλαμβάνει για να ανανεώνει την ισχύ του βαπτίσματος, που σημαίνει να νηστεύει και να εξομολογείται. Να εξομολογείται στον Θεό φυσικά, αλλά επειδή από ότι φαίνεται αυτός δεν πολυακούει και οι βουλές του είναι άγνωστες για τον λαϊκό, υπάρχει ο παπάς που ξέρει ή δείχνει ότι ξέρει τις βουλές του και είναι αυτός πλέον ο υποδοχέας της εξομολόγησης. Εδώ βρίσκεται και ένα μεγάλο μέρος της ισχύος της εξουσίας της Εκκλησίας.
Ο πιστός φυσικά και θέλει να ζήσει αιώνια· χαζός είναι; Προσπαθεί λοιπόν να γίνει πιο πιστός όσο μπορεί, γιατί οι κανόνες της Εκκλησίας συχνά είναι αντίθετοι ακόμα και με την φύση του. Οφείλει αν είναι καλός χριστιανός, να παραμερίσει την φύση του είτε την ζωική είτε την νοητική. Οφείλει να αυτοευνουχισθεί αν θέλει το κερασάκι, και να δείξει με πράξεις την δουλικότητά του χρυσώνοντας την Εκκλησία, εδώ είναι και το τι δημιουργεί η θρησκεία αυτή: Λοβοτομημένους δούλους με ιδιοτέλεια.
Η τελευταία λέξη είναι επικύρωση και επιβεβαίωση όλων των ανωτέρω. Γενικά βλέπουμε τάσεις επανάληψης σε πράγματα που είναι και τα πιο απίστευτα, σαν να πρέπει να εμπεδωθούν στον χριστιανό με την παπαγαλία, αφού η κριτική σκέψη θα έθετε εμπόδια στην κατανόησή τους όπως πρέπει· δηλαδή άσκεπτη υιοθέτηση του όσο παράλογο και να φαίνεται που δομούμενη από την παιδική ηλικία, θα τον κρατήσει στην δουλικότητα για πάντα.
Ο ιδανικός πιστός, είναι το ίδιο με τον ιδανικό υπήκοο του καθεστώτος, και για αυτό η Εκκλησία είναι πάντα προσκείμενη σε όλα τα καθεστώτα και ιδιαίτερα το μοναρχικά ή τα ανελεύθερα. Φυσικά υπάρχουν και κάποια καθεστώτα όπως τα κομμουνιστικά που αντικατέστησαν την Εκκλησία με άλλου είδους θεοκρατικό καθεστώς στηριγμένο σε συγκεκριμένα πολιτικά κόμματα και ηγέτες που την υποκαθιστούν πλήρως και είναι οι μόνες εξαιρέσεις, για τις οποίες οι χριστιανοί αισθάνονται βαθύτατη αποστροφή. (Με εξαίρεση την Ελλάδα. Σε αυτή την χώρα του παραλόγου, κατάφερε και έδεσε η έννοια του χριστιανού και του κομουνιστή, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα).
[Ακόμη και για εκείνους που θέλουν (ως παρηγοριά) να πιστεύουν ή να ελπίζουν σε μια ζωή μετά τον θάνατο, μπορεί κανείς να τους πει ότι δεν χρειάζονται κάποια θρησκεία για αυτό. Ο καθένας μπορεί να θεωρεί μόνος του τι τύχη θα έχει μετά τον θάνατο.
Ας πιστεύει ότι θα πάει σε έναν τόπο ουράνιο και παράλληλα λιβαδερό όπου θα ζει αιώνια. Αν θέλει ας νομίζει ότι θα μετενσωματωθεί και θα ξαναγεννηθεί. Αν θέλει ας νομίζει ότι θα μεταφερθεί σε έναν άλλο γαλαξία ή σε άλλη διάσταση. Αν θέλει μπορεί να νομίζει ότι θα γίνει μια πεταλούδα ή κάποιο άλλο ον που βρίσκει ενδιαφέρον.
Φυσικά η ανθρώπινη φύση είναι μία και κοινή για όλους και κατ' επέκταση όλοι θα έχουν την ίδια τύχη.
Γιατί να χρειάζεται λοιπόν κάποιος μια θρησκεία που του θέτει κανόνες και δόγματα; Γιατί να υπάρχει οργανωμένη θρησκεία για κάτι που μπορείς να το έχεις μόνος σου αφού είναι μέσα στο μυαλό σου όλα.
Μα ναι! Θέλεις να είναι οργανωμένη θρησκεία για να έχει το «κύρος» μιας «αλήθειας» που «αποκαλύφθηκε» σε κάποιους «εκλεκτούς» (απατεώνες ή ψυχασθενείς) και ανύπαρκτους μεσσίες και έτσι νομίζεις ότι είσαι σίγουρος για την μεταθανάτια τύχη σου.
Θες και ιερατείο με σαμάνους, μάγους και ιερείς και θες και τελετές και μυστήρια που να επενδύουν με περισσότερη «εγκυρότητα» το παραμυθάκι που θες να είναι αληθινό.
Στην πράξη θες να πληρώσεις για να έχεις την ανταμοιβή σου, επειδή σου έμαθαν από γενιά σε γενιά ότι όλα έχουν ένα τίμημα! Τίποτα δεν σου παρέχεται χωρίς τίμημα! Πολύ περισσότερο η αιώνια ζωή!
Μα πόσο γήινη και υλική σκέψη και στάση είναι αυτή; Να θεωρείς ότι εξαγοράζεις το εισιτήριο για την αιώνια ζωή παραδίδοντας τον έλεγχο και την εξουσία της ζωής σου ή αφήνοντας ένα κέρμα στον δίσκο της ενορίας ή ανάβοντας ένα κερί ή δίνοντας ολόκληρες περιουσίες σε θρησκευτικές ή άλλες οργανώσεις! Μα πόσο γελοίο είναι να θεωρείς ότι με μια τέτοια συναλλαγή θα κερδίσεις κάτι μετά το θάνατο!
Στην πραγματικότητα μιλάμε για δωροδοκία! Όλη η ζωή του θρησκόληπτου είναι μια δωροδοκία. Πουλάει το πνεύμα, το μυαλό και την ουσία του πιστεύοντας σε κάτι που του είπαν ότι λέγεται θεός που όρισε κανόνες για την ζωή του, μαζί με χρήματα ή ό,τι και που τα δίνει για αυτήν την δωροδοκία στην εκάστοτε θρησκευτική συμμορία! Πόσο γήινη και υλική αντίληψη για μια τόσο υποτιθέμενη πνευματική και άυλη ανταμοιβή!
Μα σας έχουν παγιδέψει τέλεια όλες αυτές οι πρωτόγονες θρησκείες και σας κρατούν δεμένους σε αυτό το πρωτόγονο σχήμα όπου το δούναι είναι υλικό και βέβαιο ενώ το λαβείν είναι άυλο και αβέβαιο!
Δεν είναι καιρός να απελευθερωθείτε από τα δεσμά της εκάστοτε θρησκείας; Αλήθεια, γιατί να μην είναι το ίδιο αυτό που θα σας συμβεί μετά τον θάνατο ανεξάρτητα από την θρησκεία, ανεξάρτητα από την πίστη. Γιατί δεν απελευθερώνετε το νου σας και την ψυχή σας; Γιατί παραδίδετε ότι πολυτιμότερο έχετε σε ανθρώπους και τις οργανώσεις τους που επινόησαν διάφορα δοκιμασμένα παραμύθια αιώνες πριν;]
Για τί άλλο δεν μιλάει το Σύμβολο;
Δεν μιλάει για το πάμπλουτο ιερατείο που είναι και το τελικό προκείμενο που παρασιτικά απομυζά, αφαιμάζει όχι μόνο τους πιστούς του αλλά και ολόκληρες φυλές, έθνη, κράτη και όχι μόνο οικονομικά αλλά και πνευματικά, ηθικά, πολιτιστικά αλλά και την κυριαρχία του με τον έλεγχο (σε νου, ψυχή, πνεύμα, σώμα) κλπ. Γιατί ως γνωστόν ο μόνος κερδισμένος από κάθε παιχνίδι είναι η μπάνκα, εδώ ο αυτόκλητος μεσολαβητής μεταξύ Θεού και ανθρώπων. Η περιβόητη Εκκλησία που αναφέρεται, είναι ο αθώος προσδιορισμός ως το «σώμα του Χριστού» και όχι το ιερατείο. Φυσικά το ιερατείο είναι απαραίτητο για τις τελετουργίες που μπορεί να μην αναφέρονται αλλά αφού ο άνθρωπος από αρχαιοτάτων χρόνων τις είχε συνηθίσει πρέπει κάπως να μπουν και σε αυτή την πίστη. Δυστυχώς οι παπάδες δεν ασχολούνται μόνο με αυτό, αλλά θέλουν να βάζουν και τους κανόνες τους στην κοινωνία και θέλουν και να τους χρηματοδοτεί κιόλας.
Ας πιστεύει ότι θα πάει σε έναν τόπο ουράνιο και παράλληλα λιβαδερό όπου θα ζει αιώνια. Αν θέλει ας νομίζει ότι θα μετενσωματωθεί και θα ξαναγεννηθεί. Αν θέλει ας νομίζει ότι θα μεταφερθεί σε έναν άλλο γαλαξία ή σε άλλη διάσταση. Αν θέλει μπορεί να νομίζει ότι θα γίνει μια πεταλούδα ή κάποιο άλλο ον που βρίσκει ενδιαφέρον.
Φυσικά η ανθρώπινη φύση είναι μία και κοινή για όλους και κατ' επέκταση όλοι θα έχουν την ίδια τύχη.
Γιατί να χρειάζεται λοιπόν κάποιος μια θρησκεία που του θέτει κανόνες και δόγματα; Γιατί να υπάρχει οργανωμένη θρησκεία για κάτι που μπορείς να το έχεις μόνος σου αφού είναι μέσα στο μυαλό σου όλα.
Μα ναι! Θέλεις να είναι οργανωμένη θρησκεία για να έχει το «κύρος» μιας «αλήθειας» που «αποκαλύφθηκε» σε κάποιους «εκλεκτούς» (απατεώνες ή ψυχασθενείς) και ανύπαρκτους μεσσίες και έτσι νομίζεις ότι είσαι σίγουρος για την μεταθανάτια τύχη σου.
Θες και ιερατείο με σαμάνους, μάγους και ιερείς και θες και τελετές και μυστήρια που να επενδύουν με περισσότερη «εγκυρότητα» το παραμυθάκι που θες να είναι αληθινό.
Στην πράξη θες να πληρώσεις για να έχεις την ανταμοιβή σου, επειδή σου έμαθαν από γενιά σε γενιά ότι όλα έχουν ένα τίμημα! Τίποτα δεν σου παρέχεται χωρίς τίμημα! Πολύ περισσότερο η αιώνια ζωή!
Μα πόσο γήινη και υλική σκέψη και στάση είναι αυτή; Να θεωρείς ότι εξαγοράζεις το εισιτήριο για την αιώνια ζωή παραδίδοντας τον έλεγχο και την εξουσία της ζωής σου ή αφήνοντας ένα κέρμα στον δίσκο της ενορίας ή ανάβοντας ένα κερί ή δίνοντας ολόκληρες περιουσίες σε θρησκευτικές ή άλλες οργανώσεις! Μα πόσο γελοίο είναι να θεωρείς ότι με μια τέτοια συναλλαγή θα κερδίσεις κάτι μετά το θάνατο!
Στην πραγματικότητα μιλάμε για δωροδοκία! Όλη η ζωή του θρησκόληπτου είναι μια δωροδοκία. Πουλάει το πνεύμα, το μυαλό και την ουσία του πιστεύοντας σε κάτι που του είπαν ότι λέγεται θεός που όρισε κανόνες για την ζωή του, μαζί με χρήματα ή ό,τι και που τα δίνει για αυτήν την δωροδοκία στην εκάστοτε θρησκευτική συμμορία! Πόσο γήινη και υλική αντίληψη για μια τόσο υποτιθέμενη πνευματική και άυλη ανταμοιβή!
Μα σας έχουν παγιδέψει τέλεια όλες αυτές οι πρωτόγονες θρησκείες και σας κρατούν δεμένους σε αυτό το πρωτόγονο σχήμα όπου το δούναι είναι υλικό και βέβαιο ενώ το λαβείν είναι άυλο και αβέβαιο!
Δεν είναι καιρός να απελευθερωθείτε από τα δεσμά της εκάστοτε θρησκείας; Αλήθεια, γιατί να μην είναι το ίδιο αυτό που θα σας συμβεί μετά τον θάνατο ανεξάρτητα από την θρησκεία, ανεξάρτητα από την πίστη. Γιατί δεν απελευθερώνετε το νου σας και την ψυχή σας; Γιατί παραδίδετε ότι πολυτιμότερο έχετε σε ανθρώπους και τις οργανώσεις τους που επινόησαν διάφορα δοκιμασμένα παραμύθια αιώνες πριν;]
Για τί άλλο δεν μιλάει το Σύμβολο;
Δεν μιλάει για το πάμπλουτο ιερατείο που είναι και το τελικό προκείμενο που παρασιτικά απομυζά, αφαιμάζει όχι μόνο τους πιστούς του αλλά και ολόκληρες φυλές, έθνη, κράτη και όχι μόνο οικονομικά αλλά και πνευματικά, ηθικά, πολιτιστικά αλλά και την κυριαρχία του με τον έλεγχο (σε νου, ψυχή, πνεύμα, σώμα) κλπ. Γιατί ως γνωστόν ο μόνος κερδισμένος από κάθε παιχνίδι είναι η μπάνκα, εδώ ο αυτόκλητος μεσολαβητής μεταξύ Θεού και ανθρώπων. Η περιβόητη Εκκλησία που αναφέρεται, είναι ο αθώος προσδιορισμός ως το «σώμα του Χριστού» και όχι το ιερατείο. Φυσικά το ιερατείο είναι απαραίτητο για τις τελετουργίες που μπορεί να μην αναφέρονται αλλά αφού ο άνθρωπος από αρχαιοτάτων χρόνων τις είχε συνηθίσει πρέπει κάπως να μπουν και σε αυτή την πίστη. Δυστυχώς οι παπάδες δεν ασχολούνται μόνο με αυτό, αλλά θέλουν να βάζουν και τους κανόνες τους στην κοινωνία και θέλουν και να τους χρηματοδοτεί κιόλας.
Κατά Λουκάν, 12: 22-34
22 Εἶπε δὲ πρὸς τοὺς μαθητὰς αὐτοῦ, Διὰ τοῦτο ὑμῖν λέγω, μὴ μεριμνᾶτε τῇ ψυχῇ ὑμῶν, τί φάγητε· μηδὲ τῷ σώματι, τί ἐνδύσησθε. 23 ἡ ψυχὴ πλεῖόν ἐστι τῆς τροφῆς, καὶ τὸ σῶμα τοῦ ἐνδύματος. 24 κατανοήσατε τοὺς κόρακας, ὅτι οὐ σπείρουσιν, οὐδὲ θερίζουσιν, οἷς οὐκ ἔστι ταμεῖον οὐδὲ ἀποθήκη, καὶ ὁ Θεὸς τρέφει αὐτούς· πόσῳ μᾶλλον ὑμεῖς διαφέρετε τῶν πετεινῶν; 25 τίς δὲ ἐξ ὑμῶν μεριμνῶν δύναται προσθεῖναι ἐπὶ τὴν ἡλικίαν αὐτοῦ πῆχυν ἕνα; 26 εἰ οὖν οὔτε ἐλάχιστον δύνασθε, τί περὶ τῶν λοιπῶν μεριμνᾶτε; 27 κατανοήσατε τὰ κρίνα πῶς αὐξάνει· οὐ κοπιᾷ, οὐδὲ νήθει· λέγω δὲ ὑμῖν, οὐδὲ Σολομὼν ἐν πάσῃ τῇ δόξῃ αὐτοῦ περιεβάλετο ὡς ἓν τούτων. 28 εἰ δὲ τὸν χόρτον ἐν τῷ ἀγρῷ σήμερον ὄντα, καὶ αὔριον εἰς κλίβανον βαλλόμενον, ὁ Θεὸς οὕτως ἀμφιέννυσι, πόσῳ μᾶλλον ὑμᾶς, ὀλιγόπιστοι; 29 καὶ ὑμεῖς μὴ ζητεῖτε τί φάγητε, ἢ τί πίητε· καὶ μὴ μετεωρίζεσθε. 30 ταῦτα γὰρ πάντα τὰ ἔθνη τοῦ κόσμου ἐπιζητεῖ· ὑμῶν δὲ ὁ πατὴρ οἶδεν ὅτι χρῄζετε τούτων. 31 πλὴν ζητεῖτε τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν. 32 μὴ φοβοῦ, τὸ μικρὸν ποίμνιον· ὅτι εὐδόκησεν ὁ πατὴρ ὑμῶν δοῦναι ὑμῖν τὴν βασιλείαν. 33 πωλήσατε τὰ ὑπάρχοντα ὑμῶν καὶ δότε ἐλεημοσύνην. ποιήσατε ἑαυτοῖς βαλάντια μὴ παλαιούμενα, θησαυρὸν ἀνέκλειπτον ἐν τοῖς οὐρανοῖς, ὅπου κλέπτης οὐκ ἐγγίζει, οὐδὲ σὴς διαφθείρει· 34 ὅπου γάρ ἐστιν ὁ θησαυρὸς ὑμῶν, ἐκεῖ καὶ ἡ καρδία ὑμῶν ἔσται.
Ας πουλήσει η Εκκλησία ΤΑ υπάρχοντά της (όλα, όχι μέρος των υπαρχόντων), αν θέλει να είναι συνεπής προς την κεφαλή της τον Χριστό. Μια άγια απλότητα που ούτε την ιδέα της δεν μπορείτε να αγγίξετε...
Φυσικά και υπάρχει το χρήμα από το οποίο τρέφονται και φυσικά προέρχεται από τους φόρους όλων των Ελλήνων ανεξαρτήτως θρησκεύματος. Το ποιος το κόβει είναι άσχετο με το θέμα και είναι υποκρισία να το ζητά και να το απαιτεί, ή έστω και να το αποδέχεται ακόμα και από αυτούς που δεν έχουν σχέση με την Εκκλησία σας, εσείς που υποτίθεται θα έπρεπε να ακολουθείτε τούτο: «ἵνα μηδὲν αἴρωσιν εἰς ὁδόν, εἰ μὴ ῥάβδον μόνον·, μὴ ἄρτον, μὴ εἰς τὴν ζώνην χαλκόν· ἀλλ’ ὑποδεδεμένους σανδάλια· καὶ μὴ ἐνδύσασθαι δύο χιτῶνας» τουλάχιστον αυτό διαφημίζει, αν και ποτέ δεν το κάνει. Επίσης διαφημίζει την αγάπη αλλά η απαίτηση από τρίτους να την χρηματοδοτούν δεν δείχνει αγάπη, άρα είναι υποκριτές. ΔΕΣ: Η άσεμνη γκαρνταρόμπα των δεσποτάδων
Κοινωνιολογικά μπορεί να χρειάζεται σε κάποιους ανθρώπους ένας πατερούλης, όπως και στα μικρά παιδιά χρήσιμος είναι ο Άγιος Βασίλης, ή η Χιονάτη και οι επτά νάνοι ή κάποιο άλλο παιδικό παραμύθι. Όλοι όμως αναγνωρίζουμε ότι όλα αυτά είναι παραμύθια και με την ενηλικίωση είναι πλέον άχρηστα.
Η Εκκλησία στην αναφέρομαι στην οποία περιλαμβάνει όλους τους χριστιανούς, θέλει και επιμένει να κρατά την κοινωνία στην προεφηβική ηλικία, γιατί έτσι μόνο αποκτά χρήμα και εξουσία.
Εδώ θα πρέπει να αναφέρουμε τον μεγάλο πλουτισμό της εκκλησίας κατά την διάρκεια της αλλόθρησκης Τουρκικής κατοχής, που όχι μόνο διατήρησε την τεράστια περιουσία της σε βάρος του υπόδουλου και βασανιζόμενου Ελληνικού λαού, αλλά την αύξησε υπέρμετρα από τα δώρα και τα αντίδωρα που ελάμβανε από τις εθνικές προδοσίες και εκδουλεύσεις που έκανε (οι σχετικά ελάχιστες εξαιρέσεις απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα).
ΔΕΣ:
Δεν μιλάει επίσης για την αγάπη, αυτό που υποτίθεται πρόβαλε ο γιος του Ιεχωβά στην επίγειά του δράση. Αφήνει να εννοηθεί ότι ο Χριστός ό,τι έκανε το έκανε για την ανθρωπότητα, αλλά δεν αναφέρεται πουθενά η αγάπη σαν στοιχείο σημαντικό που θα κινήσει τον πιστό στην πίστη του. Και είναι φυσικό, αν κάνεις κάτι με κίνητρο να πείσεις τους άλλους να γίνουν δούλοι σου, τότε το κίνητρο σίγουρα δεν είναι η αγάπη. Η αγάπη είναι μια ωραία θεωρητική ευχή που η ιστορία έδειξε οι ίδιοι οι χριστιανοί δεν την πολυθυμούνται όσο και αν την προβάλλουν στους άλλους, αλλά αυτό που έχει σημασία είναι η πράξη και η πράξη που προβάλλεται εδώ είναι το ιδιοτελές ατομικό συμφέρον εκάστου χριστιανού που την εργαλειοποιεί και όχι για την αξία του του συνανθρώπου του, αλλά που οφείλει να έχει για να πάει στον Παράδεισο και να αποφύγει τα «καζάνια» της Κόλασης. Για να το επιτύχει αυτό πρέπει να είναι πειθήνιο όργανο του Θεού, και επειδή αυτός, όπως είδαμε, το πιθανότερο δεν υπάρχει, αλλά γίνεται άβουλο πιόνι των απατεώνων του αυτόκλητου ιερατείου και της κάθε εξουσίας με την οποία το ιερατείο αισθάνεται καλά. Ο Δημόκριτος είπε να κάνεις το καλό και το αγαθό όχι από φόβο ή την προσδοκία ανταμοιβής αλλά το δέον στην αξία του ανθρώπου.
Η αγάπη κατάντησε στο λεξιλόγιό τους, ένα κενού περιεχομένου μήνυμα που ακούγεται ωραία χωρίς αντίκρισμα, οι ίδιοι (σαν Εκκλησία αλλά πολλοί και ατομικά) δεν κάνουν τίποτα για να την υποστηρίξουν.
Ο χριστιανισμός ανέπτυξε την άγονη, αδιέξοδη, αρρωστημένη εγωιστική αγάπη του πιστού με τον εαυτό του, την υστερόβουλη αγάπη του με τον Θεό του και την αγάπη μόνο μεταξύ των ομόδοξών του με αυστηρούς όρους και όρους φόβoυ, ανταμοιβής και υπακοής και όχι με ελευθέρα συναισθηματικά κριτήρια, ενώ δεν ασχολούνταν καθόλου με κοινωνικούς, οικονομικούς ή πολιτικούς θεσμούς και τις σχέσεις μεταξύ διαφορετικών ομάδων. Η χριστιανική αγάπη όπως την εκφράζουνε οι ‘’Πατέρες’’ του χριστιανισμού επικεντρώνονται μόνο σε ζητήματα ατομικής ηθικής και δεν κάνουν καμία προσπάθεια να ορίσουν έναν γενικό κώδικα κοινωνικής συμπεριφοράς. Έχουν απόλυτη αδιαφορία για τους κοινωνικούς και πολιτειακούς θεσμούς του κόσμου του οποίου ζουν και εμποδίζονται να έχουν το αγαθοποιητικό αποτέλεσμα που επαίρονται και επιδιώκουν. Όταν οι αρχαίοι Έλληνες ο Πλάτωνας, ο Αριστοτέλης και άλλοι φιλόσοφοι προσπάθησαν να διατυπώσουν το όραμα της ιδανικής κοινωνίας σκέφτηκαν με όρους του έθνους και της Ελληνικής πόλης που πρώτα έπρεπε η κοινωνία καθαυτή να είναι άριστη, να έχει άριστους θεσμούς, προτού οι άνθρωποι είναι σε θέση να διάγουν μία καλή ζωή στους κόλπους της. Οι χριστιανοί δεν μπόρεσαν να δημιουργήσουν μια καλή κοινωνία για αυτούς όπως αυτή που επιθυμούσαν, είτε σαν άτομα είτε σαν ομάδα γιατί δεν πίστευαν στον άνθρωπο αλλά περίμεναν ότι αυτό θα επιτυγχανόταν μόνο με την με την μεσολάβηση του θεού τους. Ο πραγματικός χριστιανός δεν μπορεί να αγαπήσει πραγματικά γιατί είναι υποχρεωμένος και του επιβάλει η θρησκεία του ότι πρέπει να αγαπήσει.
Όσο για τον Έρωτα αλλά -και στο σεξ- μεταξύ των ανθρώπων ο χριστιανισμός τον θεωρεί ως θανάσιμη αμαρτία, ανωμαλία και διαστροφή, ενώ ο Έρωτας προς τον Θεό είναι ένα προνόμιο που δίδετε σε ορισμένους μόνο εκλεκτούς του με συγκεκριμένους όρους και προϋποθέσεις. Επίσης υπάρχει η αντιερωτική, αηδιαστική, ανώμαλη, αποστροφή του χριστιανισμού για το σώμα που θεωρείται αμαρτωλό και ακάθαρτο από την γέννησή του ως τον θάνατό του.
Ο χριστιανισμός δεν έπαψε ποτέ να θεωρεί τον σαρκικό έρωτα ακόμα και την οικογενειακή ζωή ανάρμοστη για τον πραγματικό χριστιανό. Με πολύ μεγάλο δισταγμό κάνει την υποχώρηση -κατ’ οικονομίαν (= με την ανοχή του θεού)- στην αναγκαιότητα για να διαιωνιστεί το ανθρώπινο γένος (ποίμνιο) των πιστών της.
Η εντολή της μοιχείας είναι η ποιο χείριστη απαίτηση της θρησκείας προς τον άνθρωπο, την ζωή του, την ευτυχία του, τα πάθη του και τα ένστικτά του, αντιφυσική, αντιεξελικτική, αντιερωτική, αντισυναισθηματική και απάνθρωπη.
Ο Σωκράτης δηλώνει ότι ο έρως είναι: "ο τόκος εν τω καλώ"!
Ας δούμε τέλος την ηθική προσωπικότητα που έχουν φορτώσει σε αυτόν τον πολύμορφο και περίεργο θεό τους οι χριστιανοί που προσπαθούν να μας κάνουνε να πιστέψουμε ότι ο Θεός (τους) υπάρχει (με ποιες αποδείξεις;), είναι καλός και ότι για τα δικά του σφάλματα στην δημιουργία του φταίνε αποκλειστικά τα δημιουργήματά του (sic) αποποιούμενος κάθε ευθύνη!
Ο Ιεχωβάς μοιάζει εξαιρετικά με έναν επιστήμονα που αναζητά την δημιουργία ενός νέου είδους. Για τον λόγο αυτό κατασκευάζει όντα, τους δίνει φυσικές και νοητικές δυνατότητες σε διάφορες αναλογίες, και παρακολουθεί την εξέλιξη της κοινωνίας που αυτά σταδιακά δημιουργούν. Τα ελάχιστα από αυτά τα πειραματόζωα που αποκτήσουν τις προϋποθέσεις που έχει θέσει σαν επίτευξη του πειράματος, θα τα αναβαθμίσει σε ένα καλύτερο κλουβί δίνοντας τους αθανασία· τα σκάρτα όμως τι τα κάνει; Ο χειρότερος ηθικά επιστήμονας σήμερα, τα πειραματόζωα που δεν θα ανταποκρινόντουσαν στα πειράματά του και του ήταν άχρηστα, ή θα τα σκότωνε ή θα τα εξαφάνιζε. Ο Ιεχωβάς όμως σύμφωνα με την απαράδεκτη αντίληψη των χριστιανών, θα φτιάξει φούρνους που το Άουσβιτς θα είναι κατασκήνωση μπροστά τους και θα καίει τα εκατομμύρια αποτυχόντα πειραματόζωα σαδιστικά και αιώνια.
Ο Ιεχωβάς μοιάζει εξαιρετικά με έναν επιστήμονα που αναζητά την δημιουργία ενός νέου είδους. Για τον λόγο αυτό κατασκευάζει όντα, τους δίνει φυσικές και νοητικές δυνατότητες σε διάφορες αναλογίες, και παρακολουθεί την εξέλιξη της κοινωνίας που αυτά σταδιακά δημιουργούν. Τα ελάχιστα από αυτά τα πειραματόζωα που αποκτήσουν τις προϋποθέσεις που έχει θέσει σαν επίτευξη του πειράματος, θα τα αναβαθμίσει σε ένα καλύτερο κλουβί δίνοντας τους αθανασία· τα σκάρτα όμως τι τα κάνει; Ο χειρότερος ηθικά επιστήμονας σήμερα, τα πειραματόζωα που δεν θα ανταποκρινόντουσαν στα πειράματά του και του ήταν άχρηστα, ή θα τα σκότωνε ή θα τα εξαφάνιζε. Ο Ιεχωβάς όμως σύμφωνα με την απαράδεκτη αντίληψη των χριστιανών, θα φτιάξει φούρνους που το Άουσβιτς θα είναι κατασκήνωση μπροστά τους και θα καίει τα εκατομμύρια αποτυχόντα πειραματόζωα σαδιστικά και αιώνια.
Δεν μιλάει επίσης για το περίφημο «Θέλημα του Θεού» το οποίο παραβιάζει την αυτονομία το αυτεξούσιο, την αυτοδιάθεση και την ελευθερία του ανθρώπου. Ένας Θεός που θέλει, ζητά, επιθυμεί, προσδοκά, περιμένει, προσμένει κ.λπ. δεν μπορεί να είναι ο «τέλειος Θεός», γιατί το ίδιο το θέλημα του δείχνει έλλειψη, αδυναμία και ανάγκη καθώς και τόπο-χρόνο* της εκπλήρωσης του (που είναι η άτοπη και άχρονη πανταχού παρουσία του και παντογνωσία του, η γνώση του, η πρόνοιά του, η μακαριότητά του, η απάθειά του, ή η τελειότητά του και η αγάπη του;). Είναι τελικά η θέλησή του τόσο ανίσχυρη και τόσο μικροπρεπής;
*Ο Θεός θεωρείται αιώνιος (δηλ. άχρονος) και άπειρος. Όταν σκέπτεται, σχεδιάζει και πραγματοποιεί το έργο του, (κατασκευή πνευμάτων-αγγέλων, κόλασης , παράδεισου, κόσμου, φύσης, και του ανθρώπου), καταλύει και διαρρηγνύει την αχρόνικοτητά του και περιορίζει την απειρότητά του. Με την αρχή δημιουργίας της ύλης αρχίζει και μετρείται ο χρόνος ο οποίος παραμένει όσο υπάρχουν και τα τελευταία υπολείμματα του έργου του (μέχρι της συντέλειας) και περιορίζετε εξωτοπικά. Το παράθυρο αυτό του χρόνου-χώρου καταλύει και διαρρηγνύει μόνιμα την αχρόνικοτητά του και την απειρότητά του. Δύο άπειρα δεν μπορούν να υπάρξουν πριν και μετά!
Τελικά το θέλημα του Θεού δεν είναι παρά το θέλημα των ίδιων των απατεώνων παπάδων της θρησκείας που είναι στον καθέναν διαφορετικό και πολλές φορές αντικρουόμενο και αντιφατικό (το διαμορφώνουν ανάλογα με τις περιστάσεις, τις ανάγκες τους και για τον κάθε πιστό διαφορετικά, για να μπορούν να τον εξουσιάζουν). Και ύστερα ως διάδοχοι -δεν τους όρισε κανείς, μόνοι τους χρίστηκαν διάδοχοι— πήραν τα γραπτά τους και με την ψευδή κληρονομική αποστολική εξουσία, που δημιούργησαν για τον εαυτό τους, τα ενέταξαν εκεί όπου έπρεπε να τα εντάξουν, τα περιτύλιξαν με μία δήθεν θεοπνευστία και τα καθιέρωσαν πλέον ως δόγμα, αδιαφιλονίκητη εντολή και επιθυμία του Θεού. Και όποιος τυχόν δεν ήθελε να το πιστέψει, τον περίμενε η αιώνια φωτιά και η βρασμένη πίσσα στην κόλαση. Μην ξεχνάμε πως η εμπειρία και η τεχνική των παπάδων είναι προγενέστερη της θρησκείας που διαχειρίζονται!
Και το χειρότερο είναι ότι ενώ ως «παντογνώστης» υποτίθεται ότι γνωρίζει το πόσο ελάχιστα από αυτά θα ανταποκριθούν στις υψηλές του προσδοκίες, αυτός μέσω συγκεκριμένων φερέφωνων του, δίνει απειλές και διαταγές στα εκατομμύρια των δυνητικά χαμένων και τους αυξάνει το άγχος και τι ενοχές, πιέζοντας τα να γίνουν όλο και καλύτεροι δούλοι και να σφάζονται μεταξύ τους για το ποιος καταλαβαίνει τα μηνύματά του καλύτερα.
Δεν μιλάει για την ελευθερία του ανθρώπου. Στη θρησκεία έχει κεντρική θέση την βούληση του Θεού που την εκφράζουν αυτόκλητοι ιερείς, - με την ψευδή κληρονομική αποστολική υπερεξουσία, που δημιούργησαν για τον εαυτό τους -που θέλουν τον άνθρωπο, υποχείριο τους, υπάκουο, υποταγμένο, δούλο τους, άβουλο ποίμνιό τους, τυφλό υποτακτικό τους.
Η ελευθερία για έναν άνθρωπο, είναι η δυνατότητά του να δρα χωρίς όρια και απολογίες, κατά βούληση. Βούληση καλείται η δυνατότητα του ατόμου να θέτει στόχους / σκοπούς και να αποφασίζει να τους πραγματοποιεί χωρίς δεσμεύσεις, απειλές, εντολές, νόμους, υποχρεώσεις, και εκβιασμούς. Η καθολική ελευθερία, με τα σημερινά δεδομένα, είναι το σωρευτικό αποτέλεσμα της ατομικής, της κοινωνικής και της πολιτικής ελευθερίας, καθώς και των εσωτερικών ελευθεριών.
Πνευματική ελευθερία είναι το να μην εξαρτάται η σκέψη και ο λόγος από τη βαρύτητα των προλήψεων, των προκαταλήψεων, των αυθεντιών κλπ. Η πνευματική ελευθερία περικόπτεται από την προπαγάνδα, την παραπληροφόρηση, τα επιβαλλόμενα πρότυπα, τα δόγματα, περιορίζεται από την κατευθυνόμενη ή ελλιπή γνώση και πληροφόρηση, τα προβαλλόμενα πρότυπα, τις προλήψεις, τις προκαταλήψεις, τις αυθεντίες, υποστέλλεται από την ημιμάθεια, τον φόβο, την άγνοια κλπ.
Η δικαιοσύνη έχει τέσσερεις διαβαθμίσεις για την απόδοσή της:
1) την απόλυτη Συγχώρεση χωρίς όρους ή προϋποθέσεις
2) ο Σωφρονισμός, δηλαδή ανάλογα με το είδος και το μέγεθος της παραβάσεως του Νόμου επιβάλλεται και η ανάλογη ποινή, προσωρινά, που καθορίζει ο Ποινικός Κώδικας και ο σχετικός Νόμος.
3) η Ανταπόδοση (αντίποινα, αποδίδω τα ίσα) το οφθαλμός αντί οφθαλμού στην Παλαιά Διαθήκη.
4) η Διεστραμμένη, Εκδικητική, Αιώνια τιμωρία, ανεξάρτητα με το είδος και το μέγεθος της παραβάσεως του Νόμου και των πράξεων, χωρίς την δυνατότητα μετάνοιας ή συγχώρεσης και ελέους όπως αναφέρεται στην Καινή Διαθήκη, Αποκάλυψη κλπ.
Επίσης η Διεστραμμένη, Εκδικητική, Αιώνια τιμωρία του θεού δεν αρχίζει για τον πιστό μόνο μετά θάνατον αλλά σε όλη την διάρκεια της ζωής του ανθρώπου με τον φόβο και της απειλής της διαρκούς ενοχής και αμαρτίας, με αρνησηζωία, μίσος, εξάρτηση και μηδενισμό.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Η ‘’δικαιοσύνη του Θεού’’ δεν είναι παρά η ανάγκη του ανθρώπου για ανθρώπινη και κοινωνική αποκατάσταση της αδικίας ή εκδίκησης του έστω και μετά θάνατον.
Για να διατηρηθεί σταθερός και αναπαραγόμενος ο θίασος των πιστών πρέπει η θρησκεία να μορφοποιηθεί σε ένα σύνολο άρθρων πίστεων και να συγκροτείται από εκκλησίασμα που τα αποδέχεται. Το δόγμα καθοδηγεί τα βήματα των πιστών, καθορίζει την αποδεκτή ηθική και ορίζει τα θρησκευτικά καθήκοντα. Εκείνο όμως που καθιστά κάποιον μέλος της εκκλησίας δεν είναι τόσο η συμμόρφωσή του στις ηθικές της επιταγές όσο η η αποδοχή της δογματικής της διδασκαλίας. Η παραβίαση των ηθικών κανόνων γίνεται αποδεκτή, αλλά η απόρριψη στοιχείων του δόγματος είναι παντελώς απαράδεκτη και επιβάλει την αποπομπή όλων όσων δεν το αποδέχονται.
Η χριστιανική ιστορία δείχνει ότι βιαιότατες συγκρούσεις προκλήθηκαν για λεπτότατες θεολογικές διακρίσεις και η αποσαφήνιση του δόγματος προκαλούσε νέες διασπάσεις, αιρέσεις και σχίσματα.
Ο χριστιανισμός είναι η πρώτη θρησκεία στην παγκόσμια ιστορία, που εξόντωσε τους αντιπάλους της στο όνομα της αγάπης!
Η ηθική η οποία είναι αποτέλεσμα της κοινωνικής συνείδησης και κοινωνικής εμπειρίας δεν έχει να κάνει με καμία συγκεκριμένη θρησκεία, και η ιστορία έχει δείξει μάλλον το αντίθετο, οι πλέον ανήθικοι πόλεμοι και καταστροφές πολιτισμών, Ναών - έργων τέχνης, βιβλιοθηκών - συγγραμμάτων, αιματοχυσιών και γενοκτονιών κ.λπ., έγιναν από ή για θρησκευτικούς λόγους ή αντίστοιχες ολοκληρωτικές ιδεοληψίες και σε αυτούς πρωτοστάτησαν οι μονοθεϊστικές θρησκείες που στην βάση τους είναι αρκετά ανήθικες.
Μάλιστα στην Εκκλησία παρά την δήθεν αίγλη ηθικότητας που έχει η “χάρις του θεού” που υποτίθεται έχουν οι ταγοί της, βγαίνουν συχνά μεγάλα ηθικά και οικονομικά έκτροπα που συνήθως κρύβονται κάτω από μία ιερή ομερτά.
Η θρησκεία χρησιμοποιεί τον όρο μυστήριο στην λατρεία, στην συμβολική ιεροτελεστία, ως κάτι το ακατανόητο, ασύλληπτο, ανεξήγητο στον ανθρώπινο νου, για να δικαιολογήσει τις αναπόδεικτες, αντιφάσκουσες, μπουρδολογίες της, για να δημιουργήσει ένα πέπλο μυστηρίου, μεγαλείου, δήθεν αποκλειστικής ορθής ερμηνείας, της ανάγκης διαμεσολάβησης της, της εξουσίας της, του ελέγχου, εκμετάλλευσης και υποταγής των πιστών της και δικαιολόγησης των παράλογων και μη φυσικών δογμάτων της που θεσπίζουν οι ταγοί της. Τα δόγματα είναι και άρθρα πίστεως.
Και λίγα λόγια για τον μοναχισμό. Ο μοναχισμός είναι η έσχατη προσβολή και ο πλήρης εξευτελισμός του ανθρώπου του σώματος και του πνεύματός του στην πιο ακραία έκφραση του πλέον αρρωστημένου ψυχοπαθολογικού ατόμου βαριάς θρησκευτικής εγωιστικής φρενοβλάβειας. Ο χριστιανικός μοναχισμός γεννήθηκε τον 4ο αιώνα όταν καταργήθηκαν οι χριστιανικοί διωγμοί από τους Ρωμαίους όπου έχασαν την ευκαιρία τους για μαρτύριο και θυσία, ενώ υπήρχε η αρρωστημένη εγωιστική τους ανάγκη για ακραίο εθελοντικό και αυτοθυσιαστικό μαρτύριο, αυτοτιμωρίες και εξευτελισμούς, για την δήθεν ‘’σωτηρία’’, την ‘’αγιότητα’’ και την υστεροφημία τους. Αρνούνται την ζωή, καταφρονούν τις αξίες της και μισούν την κοινωνία και τους ανθρώπους. Με την διεστραμμένη φαντασία τους οι μεν άντρες μοναχοί νυμφεύονται την παναγία, οι δε γυναίκες μοναχές υπανδρεύονται τον Ιησού.(sic) Αποκομμένοι εντελώς από το ιερό δέντρο της ζωής, της αναπαραγωγής, της εξέλιξης, των αξιών των ιδανικών και των οραμάτων, της κοινωνίας, του πολιτισμού και όλων των κατακτήσεων του ανθρώπου σαν ξένο, παρασιτικό και παράφρονα αυτοκαταστροφικό στοιχείο. Η εκκλησία επιζητά το μαρτύριο και τους μάρτυρες, συνομωσιολόγους, σκοταδιστές, καταστροφολόγους, προδότες, και σιμωνιστές ώστε να αυξήσει το κύρος της, τους πιστούς της και φυσικά τα έσοδά της.
Επίσης η συνεχής και ατέρμονη παραγωγή καταστροφολογικών, σκοταδιστικών και μισάνθρωπων προφητειών-προρρήσεων είτε από φοβέμπορους, σκατόψυχους, απατεώνες-εκβιαστές, χρηματιζόμενους σιμωνιακούς, δωρολήπτες, είτε από ψυχικά ασταθή, βλαμμένα, ανώμαλα και συμπλεγματικά άτομα που πιστεύουν ότι έχουν το ‘’χάρισμα’’ της όρασης, της πρόρρησης ή μετέχουν στην γνώση και την θέληση του θείου με την εγωιστική τους έπαρση και παρρησία (παπαρολογία). ΔΕΣ: Η διαχρονική απάτη των «προφητειών» ως εργαλείο για την χειραγώγηση του θρησκευόμενου όχλου και Στον κόσμο της χριστιανικής «προφητείας».
Τα μαύρα ράσα (φορέματα) που φοράνε οι ιερείς και οι μοναχοί δηλώνουν και δείχνουν ότι είναι νεκροί στον κόσμο και την αποστροφή τους στην ζωή (άρνηση ζωής). Όπως μαύρη και σκοτεινή είναι η ψυχή και οι σκοποί τους.
Ένα από τα κύρια χαρακτηρίστηκα που προσδίδουμε στον Θεό και την τελειότητά του είναι η ΑΠΑΘΕΙΑ δηλαδή, η έλλειψη πάθους, συναισθήματος, ενδιαφέροντος ή ανησυχίας για κάτι ή αλληλεπίδρασης, κρίσης, συμπόνιας, συμπάθειας, μίσους, τιμωρίας, εκδίκησης, προστασίας, εύνοιας, αγάπης κλπ. Ο εβραιοχριστιανικός θεός είναι γεμάτος πάθη, λάθη και αδυναμίες, άρα δεν είναι τέλειος και δεν μπορεί να είναι Θεός!
Ο Χριστιανισμός, η Ορθοδοξία και κάθε σχετική θρησκεία ή σέκτα, είναι στην ουσία μια ιδεολογία, που υποστηρίζει μέσα τους συνειδητά ή ασυνείδητα, ένα τρόπο ζωής, στηριγμένο στην αυθεντία “άγιων μορφών” του παρελθόντος και του παρόντος, στις γραφές της κάθε θρησκείας, στην ερμηνεία κυρίως που δίνουν σε όλα αυτά και την ζωή τους και τις εμπειρίες τους σε αυτόν το περίγυρο και όλα αυτά τα θέματα άπτονται της ιδεολογίας αυτής με έναν ή άλλον τρόπο.
Μια ιδεολογία φυσικά, κρίνεται τόσο από την βάση της, δηλαδή τα κείμενά της, όσο και την διαχρονική πράξη της, δηλαδή πως επηρέασε αυτή η ιδεολογία την ανθρωπότητα και τι αποτελέσματα έφερε σε όλη την ιστορία, αλλά ακόμα και σήμερα, με την δράση της ίδιας της Εκκλησίας αλλά και του εκκλησιάσματός της.
ΔΕΣ:
Χριστιανισμός και ηθική
Χριστιανική θρησκευτική ηθική
Oι αμαρτίες του Χριστιανισμού
Οι οικογενειακές ηθικές αξίες στην Αγία Γραφή
Τουλάχιστον 50 λόγοι να ντρεπόσαστε για τον Ιησού και να μην είσαστε οπαδοί του
Το κράτος μας οφείλει να προχωρήσει τον διαχωρισμό Κράτους-Εκκλησίας. Να πάψει επιτέλους η χρηματοδότηση και όλες οι φορολογικές ή άλλες διευκολύνσεις προς την Εκκλησία, που οφείλει αν θέλει να λέγεται «θρησκεία της αγάπης» έστω και για τους τύπους, να αναλάβουν τα έξοδά της και τους μισθούς των παπάδων, ή τα χρυσά και τις λιμουζίνες των δεσποτάδων, οι πιστοί της και μόνον. Να μετασχηματισθεί σε μια καθαρά ηθική διδασκαλία, να απευθύνεται μόνο στις πνευματικές αναζητήσεις των οπαδών της και να πάψει επιτέλους να εμπλέκεται συνέχεια με την παιδεία, την δικαιοσύνη, την κοινωνία και το κράτος άμεσα ή έμμεσα.
Αν ο Χριστιανισμός είναι βίωμα, όπως θέλουν να μας πουν, ας τον ζήσουν και ας τον βιώσουν οι χριστιανοί αναμεταξύ τους, χωρίς να εμπλέκονται οι δοξασίες τους στα πόδια μας και να είναι σίγουροι ότι κανείς δεν θα ξανασχοληθεί μαζί τους.
Δεν μπορεί κανείς να πολεμήσει κάποιον ανύπαρκτο.
Δεν πολεμάμε λοιπόν κανένα χρισμένο. Πολεμάμε την ιδεοληψία ότι υπήρξε κάποιος χρισμένος στην Παλαιστίνη που δήθεν δημιούργησε την θρησκεία αυτή με το όνομα Ιησούς. Εν ολίγοις σας δείχνουμε τα ψέματα πάνω στα οποία έχει δομηθεί αυτή η θρησκεία, από την οποία φαίνεται να τρέφεστε και μάλιστα με τις καταστροφές που έχει επιφέρει στον Ελληνισμό και στην ανθρωπότητα.
Τελικά πολεμάμε για την αλήθεια και τη λογική.
ΑΠΑΥΓΑΣΜΑ ΑΓΑΠΗΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ (= ΔΕΣΠΟΤΗ, ΑΦΕΝΤΙΚΟΥ) ΥΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ…
«AΛΛA TOYΣ EXΘPOYΣ MOY EKEINOYΣ ΠOY ΔEN ΘEΛHΣAN NA BAΣIΛEYΣΩ ΠANΩ TOYΣ ΦEPTE TOYΣ EΔΩ KAI KATAΣΦAΞTE TOYΣ MΠPOΣTA MOY» (ΛOYKAΣ IΘ’ 27)
«ΟΤΑΝ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣΤΕ ΜΗΝ ΠΟΛΥΛΟΓΕΙΤΕ ΟΠΩΣ ΟΙ ΕΘΝΙΚΟΙ (=ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ). ΝΟΜΙΖΟΥΝ ΠΩΣ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΥΛΟΓΙΑ ΤΟΥΣ ΘΑ ΕΙΣΑΚΟΥΣΘΟΥΝ. ΜΗΝ ΜΟΙΑΣΕΤΕ, ΛΟΙΠΟΝ, Σ’ ΑΥΤΟΥΣ» (ΜΑΤΘΑΙΟΣ ΣΤ’ 7)
«ΜΗΝ ΝΟΙΑΣΤΕΙΤΕ ΛΕΓΟΝΤΑΣ ΤΙ ΘΑ ΦΑΜΕ ΚΑΙ ΤΙ ΘΑ ΠΙΟΥΜΕ ‘H ΜΕ ΤΙ ΘΑ ΝΤΥΘΟΥΜΕ. ΔΙΟΤΙ ΑΥΤΑ ΤΑ ΕΠΙΖΗΤΟΥΝ ΟΙ ΕΘΝΙΚΟΙ (=ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ)» (ΜΑΤΘΑΙΟΣ ΣΤ’ 31-32)
«ΣΕ ΟΔΟ ΕΘΝΩΝ (=ΕΛΛΗΝΩΝ) ΜΗΝ ΔΙΑΒΕΙΤΕ ΚΑΙ ΣΕ ΠΟΛΗ ΣΑΜΑΡΕΙΤΩΝ ΜΗΝ ΕΙΣΕΛΘΕΤΕ» (ΜΑΤΘΑΙΟΣ Ι’ 5)
«ΚΑΙ ΕΑΝ Η ΟΙΚΙΑ (ΠΟΥ ΘΑ ΥΠΟΔΕΧΘΕΙ ΕΣΑΣ ΤΟΥΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥΣ) ΕΙΝΑΙ ΑΞΙΑ, ΝΑ ΕΛΘΕΙ Η ΕΙΡΗΝΗ Σ' ΑΥΤΗΝ, ΕΑΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΜΩΣ ΑΞΙΑ, Η ΕΙΡΗΝΗ ΑΣ ΕΠΙΣΤΡΕΨΕΙ ΣΕ ΕΣΑΣ (!!!)» (ΜΑΤΘΑΙΟΣ Ι’ 13)
«ΚΑΙ ΟΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΔΕΧΘΕΙ ΕΣΑΣ (ΤΟΥΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥΣ) ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΚΟΥΣΕΙ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΣΑΣ, ΚΑΘΩΣ ΘΑ ΕΞΕΡΧΕΣΤΕ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥΣ ΤΙΝΑΞΤΕ ΤΗΝ ΣΚΟΝΗ ΑΠΟ ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΣΑΣ» (ΜΑΤΘΑΙΟΣ Ι’ 44)
«ΕΑΝ ΚΑΠΟΙΟΣ ΜΕ ΑΡΝΗΘΕΙ ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΘΑ ΤΟΝ ΑΡΝΗΘΩ ΚΑΙ ΕΓΩ ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΜΟΥ (ΜΠΑΜΠΑΚΑ – ΓΙΑΧΒΕΧ) ΠΟΥ ΚΑΤΟΙΚΕΙ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ» (ΜΑΤΘΑΙΟΣ Ι’ 33)
«ΜΗ ΝΟΜΙΣΕΤΕ ΟΤΙ ΗΛΘΑ ΝΑ ΒΑΛΩ ΕΙΡΗΝΗ ΣΤΗΝ ΓΗ (ΑΝΤΕ ΡΕ!!!). ΔΕΝ ΗΛΘΑ ΝΑ ΒΑΛΩ ΕΙΡΗΝΗ ΑΛΛΑ ΜΑΧΑΙΡΑ. ΗΛΘΑ ΝΑ ΧΩΡΙΣΩ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ (Ο ΙΗΣΟΥΣ ΘΕΩΡΕΙ ΩΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΜΟΝΟ ΤΟΥΣ ΑΝΔΡΕΣ!!!!!) ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΟΡΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΗΤΕΡΑ ΤΗΣ (!!!) ΚΑΙ ΤΗΝ ΝΥΦΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΕΘΕΡΑ ΤΗΣ (!!!). ΚΑΙ ΕΧΘΡΟΙ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΟΙΚΙΑΚΟΙ ΤΟΥ ΥΠΗΡΕΤΕΣ. ΟΠΟΙΟΣ ΑΓΑΠΑ ΤΗΝ ΜΗΤΕΡΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΤΟΥ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΕΜΕΝΑ ΔΕΝ ΑΞΙΖΕΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ» (ΜΑΤΘΑΙΟΣ Ι’ 34-37)
«ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΑΤΕΡΑ (ΜΠΑΜΠΑ – ΓΙΑΧΒΕΧ) ΚΥΡΙΕ (ΝΤΑΒΑΤΖΗ) ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΓΗΣ ΕΠΕΙΔΗ ΑΠΕΚΡΥΨΕΣ ΑΥΤΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΣΟΦΟΥΣ ΚΑΙ ΣΥΝΕΤΟΥΣ (!!!) ΚΑΙ ΤΑ ΑΠΕΚΑΛΥΨΕΣ ΣΤΟΥΣ ΗΛΙΘΙΟΥΣ.» (ΜΑΤΘΑΙΟΣ ΙΑ’ 25)
«ΟΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΑΖΙ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΜΟΥ» (ΜΑΤΘΑΙΟΣ ΙΒ’ 30)
«ΘΑ ΕΛΘΟΥΝ ΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ ΚΑΙ ΘΑ ΔΙΑΧΩΡΙΣΟΥΝ ΤΟΥΣ ΑΜΑΡΤΩΛΟΥΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΙΚΑΙΟΥΣ ΚΑΙ ΘΑ ΤΟΥΣ ΒΑΛΟΥΝ ΣΤΟ ΚΑΖΑΝΙ ΤΟΥ ΠΥΡΟΣ. ΕΚΕΙ ΘΑ ΠΕΣΕΙ ΤΟ ΚΛΑΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΤΡΙΞΙΜΟ ΤΩΝ ΔΟΝΤΙΩΝ» (ΜΑΤΘΑΙΟΣ ΙΓ’ 49-50)
«ΕΑΝ ΑΜΑΡΤΗΣΕΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΣΟΥ ΚΑΠΟΙΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΣΗΣ ΝΑ ΤΑ ΒΡΕΙΣ ΜΑΖΙ ΤΟΥ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΕ ΕΝΑΝ ΤΡΙΤΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟ ΩΣ ΔΙΑΙΤΗΤΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΛΥΣΗ ΤΗΣ ΔΙΑΦΟΡΑΣ. ΕΑΝ ΠΑΡΑΚΟΥΣΗ ΣΤΗΝ ΕΤΥΜΗΓΟΡΙΑ ΑΥΤΟΥ ΟΔΗΓΗΣΕ ΤΟΝ ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ. ΕΑΝ ΠΑΡΑΚΟΥΣΗ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΕΧΕ ΤΟΝ ΣΑΝ ΤΟΥΣ ΕΘΝΙΚΟΥΣ (=ΕΛΛΗΝΕΣ) ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΤΕΛΩΝΕΣ» (ΜΑΤΘΑΙΟΣ ΙΗ’ 15-17)
«ΚΑΙ ΑΦΟΥ ΕΙΔΕ (=Ο ΙΗΣΟΥΣ) ΜΙΑ ΑΝΘΙΣΜΕΝΗ ΣΥΚΙΑ ΑΠΟ ΜΑΚΡΙΑ, ΒΑΔΙΖΕ ΠΡΟΣ ΑΥΤΗΝ ΜΗΠΩΣ ΚΑΙ ΒΡΕΙ ΚΑΝΕΝΑ ΣΥΚΟ ΠΑΝΩ ΤΗΣ. ΚΑΙ ΑΦΟΥ ΠΛΗΣΙΑΣΕ ΔΕ ΒΡΗΚΕ ΤΙΠΟΤΕ ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΦΥΛΛΑ. ΔΙΟΤΙ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΚΑΙΡΟΣ ΣΥΚΩΝ (ΗΤΑΝ ΑΠΡΙΛΗΣ – ΜΑΗΣ ΕΝΩ ΤΑ ΣΥΚΑ ΒΓΑΙΝΟΥΝ ΤΟΝ ΑΥΓΟΥΣΤΟ!!!!). ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΙΠΕ… ΝΑ ΜΗΝ ΦΑΕΙ ΠΛΕΟΝ ΚΑΝΕΙΣ ΑΠΟ ΣΕΝΑ ΚΑΡΠΟ ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΙΩΝΑ (!!!)…. ΚΑΙ Η ΣΥΚΙΑ ΞΗΡΑΘΗΚΕ ΑΥΤΟΜΑΤΩΣ (!!!!).» (ΜΑΤΘΑΙΟΣ ΚΑ’ 19) + (ΜΑΡΚΟΣ ΙΑ’ 13-14)
«ΟΤΑΝ ΑΚΟΥΣΕ ΓΙA ΑΥΤΟΝ (=ΓΙΑ ΤΟΝ ΙΗΣΟΥ) ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ, ΤΗΣ ΟΠΟΙΑΣ Η ΚΟΡΗ ΕΙΧΕ ΑΚΑΘΑΡΤΟ ΠΝΕΥΜΑ, ΗΛΘΕ ΚΑΙ ΕΠΕΣΕ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΟΥ. Η ΔΕ ΓΥΝΑΙΚΑ ΗΤΑΝ ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΤΗΣ ΣΥΡΟ-ΦΟΙΝΙΚΗΣ. ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΣΕ ΝΑ ΒΓΑΛΕΙ ΤΟ ΔΑΙΜΟΝΙΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΡΗ ΤΗΣ. ΤΟΤΕ Ο ΙΗΣΟΥΣ ΤΗΣ ΑΠΗΝΤΗΣΕ… ΑΣΕ ΠΡΩΤΑ ΝΑ ΧΟΡΤΑΣΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ (=ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΙ). ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΩΣΤΟ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΤΟ ΨΩΜΙ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΠΕΤΑΞΕΙ ΣΤΑ ΣΚΥΛΑΚΙΑ (=ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ)!!!» (ΜΑΡΚΟΣ Ζ’ 26-27) + (ΜΑΤΘΑΙΟΣ ΙΕ’ 22-26)
«ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ, ΣΤΟ ΠΥΡ ΤΟ ΑΣΒΕΣΤΟ ΟΠΟΥ ΤΟ ΣΚΟΥΛΗΚΙΑ ΔΕΝ ΠΑΥΟΥΝ ΝΑ ΤΟΥΣ ΤΡΩΝΕ (=ΤΟΥΣ ΑΜΑΡΤΩΛΟΥΣ) ΚΑΙ ΟΠΟΥ Η ΦΩΤΙΑ ΔΕΝ ΣΒΗΝΕΙ» (ΜΑΡΚΟΣ Θ’ 43-44)
«ΦΩΤΙΑ ΗΛΘΑ ΝΑ ΒΑΛΩ ΣΤΗΝ ΓΗ, ΚΑΙ ΤΙ ΑΛΛΟ ΘΕΛΩ ΑΝ ΗΔΗ ΑΝΑΨΕ (!!!). ΝΟΜΙΖΕΤΕ ΟΤΙ ΕΙΡΗΝΗ ΗΛΘΑ ΝΑ ΒΑΛΩ ΣΤΗ ΓΗ; ΟΧΙ ΣΑΣ ΛΕΩ ΑΛΛΑ ΔΙΧΟΝΟΙΑ» (ΛΟΥΚΑΣ ΙΒ’ 49)
«ΕΚΕΙ ΘΑ ΠΕΣΕΙ ΤΟ ΚΛΑΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΤΡΙΞΙΜΟ ΤΩΝ ΔΟΝΤΙΩΝ, ΟΤΑΝ ΘΑ ΔΕΙΤΕ ΤΟΝ ΑΒΡΑΑΜ (!!!) ΚΑΙ ΤΟΝ ΙΣΑΑΚ (!!!) ΚΑΙ ΤΟΝ ΙΑΚΩΒ (!!!) ΚΑΙ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ (ΕΒΡΑΙΟΥΣ) ΠΡΟΦΗΤΕΣ ΣΤΗΝ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ (ΕΤΣΙ ΤΗΝ ΛΕΜΕ ΤΩΡΑ ΤΗΝ ΣΧΟΛΗ ΜΑΣΤΡΟΠΩΝ;;;), ΕΣΑΣ ΔΕ ΠΕΤΑΓΜΕΝΟΥΣ ΕΞΩ» (ΛΟΥΚΑΣ ΙΓ’ 28)
«ΕΑΝ ΚΑΠΟΙΟΣ ΕΡΧΕΤΑΙ ΠΡΟΣ ΕΜΕΝΑ, ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΙΣΕΙ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ (!!!) ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΜΗΤΕΡΑ (!!!) ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΥ (!!!) ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ (!!!) ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΔΕΛΦΟΥΣ ΤΟΥ (!!!) ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΔΕΛΦΕΣ ΤΟΥ (!!!), ΑΚΟΜΑ ΔΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΟΥ ΤΗΝ ΨΥΧΗ (!!!) ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΑΘΗΤΗΣ ΜΟΥ.(!!!) (ΠΡΟΣΚΛΗΤΗΡΙΟ ΓΙΑ ΨΥΧΑΣΘΕΝΕΙΣ ΔΗΛΑΔΗ)» (ΛΟΥΚΑΣ ΙΔ’ 26)
«ΟΠΟΙΟΣ ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΣΤΟΝ ΥΙΟ (ΔΗΛΑΔΗ Σ’ ΕΜΕΝΑ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΥΛΗ) ΕΧΕΙ ΑΙΩΝΙΑ ΖΩΗ. ΟΠΟΙΟΣ ΟΜΩΣ ΑΠΕΙΘΕΙ ΣΤΟΝ ΥΙΟ (Σ’ ΕΜΕΝΑ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΥΛΗ ΠΑΛΙ) ΔΕ ΘΑ ΔΗ ΖΩΗ ΑΛΛΑ Η ΟΡΓΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΜΕΝΕΙ ΔΙΑ ΠΑΝΤΟΣ ΠΑΝΩ ΤΟΥ» (ΙΩΑΝΝΗΣ Γ’ 36)
«ΕΑΝ ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΨΕΤΕ ΟΤΙ ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΤΕ ΜΕΣΑ ΣΤΙΣ ΑΜΑΡΤΙΕΣ ΣΑΣ» (ΙΩΑΝΝΗΣ Η’ 24)
«ΙΔΟΥ (ΕΓΩ Ο ΕΒΡΑΙΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥΛΗΣ, Ο ΘΕΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ) ΘΑ ΤΗΝ ΠΕΤΑΞΩ (ΤΗΝ ΙΕΖΑΒΕΛ, ΤΗΝ ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΘΥΑΤΕΙΡΩΝ) ΑΥΤΗΝ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΡΑΣΤΕΣ ΤΗΣ ΣΤΟ ΚΡΕΒΑΤΙ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΤΙΜΩΡΙΑΣ ΚΑΙ ΘΑ ΣΚΟΤΩΣΩ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ (!!!) ΜΕ ΘΑΝΑΤΙΚΟ. (ΜΠΡΑΒΟ ΧΡΙΣΤΟΥΛΗ ΠΟΛΥ ΑΝΤΡΙΚΕΙΑ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ!!!)» (ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ Β’ 22-23)
«ΙΔΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ (Ο ΚΑΛΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥΛΗΣ) ΚΑΘΙΣΜΕΝΟΣ ΠΑΝΩ ΣΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ ΚΑΙ ΘΑ ΤΟΝ ΔΗ ΚΑΘΕ ΜΑΤΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΤΟΝ ΛΟΓΧΙΣΑΝ ΚΑΙ ΘΑ ΣΦΑΓΟΥΝ (!!!) ΑΠ’ ΑΥΤΟΝ ΟΛΕΣ ΟΙ (ΛΕΥΚΕΣ ΚΑΙ ΜΑΥΡΕΣ) ΦΥΛΕΣ ΤΗΣ ΓΗΣ» (ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ Α’ 7)
«ΚΑΙ ΕΙΔΑ, ΚΑΙ ΙΔΟΥ ΤΟ ΑΡΝΙ (ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΓΑΘΟ ΑΡΝΑΚΙ ΧΡΙΣΤΟΥΛΗΣ) ΣΤΕΚΟΜΕΝΟ ΣΤΟ ΟΡΟΣ ΣΙΩΝ (!!!), ΚΑΙ ΜΑΖΙ ΤΟΥ ΜΟΝΟ 144.000 ΕΒΡΑΙΟΙ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΑΝΔΡΕΣ ΜΕ ΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΑΥΤΟΥ (ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥΛΗ) ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΤΟΥ (ΜΠΑΜΠΑ – ΓΙΑΧΒΕΧ) ΓΡΑΜΜΕΝΑ ΣΤΑ ΜΕΤΩΠΑ ΤΟΥΣ» (ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΙΔ’ 1)
«ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ (=Ο ΑΜΑΡΤΩΛΟΣ ΛΕΥΚΟΣ ΚΑΙ ΜΑΥΡΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ) ΘΑ ΠΙΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΕΡΑΣΜΕΝΟ ΑΚΡΑΤΟ ΟΙΝΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ (ΤΟΥ ΜΠΑΜΠΑ – ΓΙΑΧΒΕΧ) ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΟΤΗΡΙ ΤΗΣ ΟΡΓΗΣ ΤΟΥ, ΚΑΙ ΘΑ ΒΑΣΑΝΙΣΘΕΙ ΣΤΗΝ ΦΩΤΙΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΘΕΙΟ ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ (;;;) ΑΓΓΕΛΩΝ ΚΑΙ ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΟΥ ΑΡΝΙΟΥ. (Ο ΧΡΙΣΤΟΥΛΗΣ ΔΗΛΑΔΗ ΘΑ ΚΑΘΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΓΩΝΙΑ ΚΑΙ ΘΑ ΑΠΟΛΑΜΒΑΝH ΤΟΥΣ ΒΑΣΑΝΙΣΜΟΥΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ(!!!))» (ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΙΔ’ 9)
«ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΣΤΟΜΑ ΤΟΥ (ΤΟΥ ΕΒΡΑΙΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥΛΗ, ΥΙΟΥ-ΓΙΑΧΒΕΧ) ΞΕΠΡΟΒΑΛΛΕΙ ΚΟΦΤΕΡΗ, ΔΙΚΟΠΟΣ ΜΑΧΑΙΡΑ ΓΙΑ ΝΑ ΧΤΥΠΑ ΜΕ ΑΥΤΗΝ ΤΑ ΕΘΝΗ (ΛΕΥΚΗΣ ΚΑΙ ΜΑΥΡΗΣ ΦΥΛΗΣ). ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ (Ο ΕΒΡΑΙΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥΛΗΣ) ΘΑ ΠΟΙΜΑΝΕΙ ΑΥΤΟΥΣ (ΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ ΛΕΥΚΗΣ ΚΑΙ ΜΕΛΑΝΟΣ ΦΥΛΗΣ) ΜΕ ΣΙΔΕΡΕΝΙΑ ΡΑΒΔΟ. ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ ΠΑΤΑ ΤΗΝ ΛΗΝΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΞΕΠΕΤΑΓΕΤΑΙ ΤΟ ΚΡΑΣΙ ΤΗΣ ΟΡΓΗΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ (ΤΟΥ ΜΠΑΜΠΑΚΑ – ΓΙΑΧΒΕΧ) ΤΟΥ ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΑ» (ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΙΘ’ 15)
ΠΕΡΙΤΤΟ ΠΛΕΟΝ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΘΕΣΗ ΤΩΝ ΑΝΩΤΕΡΩ ΝΑ ΑΠΟΔΕΙΞΟΥΜΕ ΟΤΙ Η ΧΙΛΙΟΞΕΦΤΙΣΜΕΝΗ ΙΟΥΔΑΙΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΠΙΠΙΛΑ «ΑΓΑΠΑ ΤΟΝ ΠΛΗΣΙΟΝ ΣΟΥ» ΚΑΙ «ΑΓΑΠΑΤΕ ΑΛΛΗΛΟΥΣ» ΔΕΝ ΣΥΜΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΕΙ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΦΥΛΟΥΣ ΑΛΛΑ ΜΟΝΟΝ ΤΟΥΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΟΠΟΙΟΥΣ ΚΑΙ ΠΡΟΟΡΙΖΟΤΑΝ ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ (YAHWEH YOSHOUAH = Ο ΓΙΑΧΒΕΧ ΣΩΖΕΙ …ΠΡΑΓΜΑΤΙ ΣΩΖΕΙ ΑΛΛΑ ΜΟΝΟΝ …ΤΟΥΣ ΔΙΚΟΥΣ ΤΟΥ!!!).
ΟΙ ΔΕ ΕΛΛΗΝΕΣ (;) ΠΙΣΤΟΙ ΤΟΥ ΝΑ ΤΟΝ… ΧΑΙΡΕΣΤΕ!
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Διδακτική Βιβλική Παροιμία:
«Ο απλοϊκός πιστεύει κάθε λέξη αλλά ο συνετός σκέπτεται καλά το κάθε του βήμα.» Παροιμίαι 14: 15.
Ο Χριστιανισμός είναι η χειρότερη καταστροφή στην ανθρώπινη ιστορία
Ένα άλλο αξιοπερίεργο, παράδοξο υπαρκτό πρόβλημα στον χριστιανισμό είναι η ύπαρξη και η συνεχής χρησιμοποίηση των προστακτικών εγκλήσεων που σημαίνουν δηλαδή: προσταγή/διαταγή/εντολή/υπόδειξη και χρησιμοποιούν αναιδίαστα και αφειδώς στις προσευχές, παρακλήσεις, ικεσίες, επικλήσεις, ευχές, ύμνους κλπ όπου προστάζουν-διατάσουν-εντέλουν-υποδεικνύουν και απαιτούν αγενώς, επιτακτικά και με στόμφο από τον Θεό τους τις ποταπές επιθυμίες και απαιτήσεις τους για να δείξουν οι (απατεώνες ή ψυχασθενείς) ιερείς στο ποίμνιό τους την υποτιθέμενη δύναμή και εξουσία τους.
Ο Χριστιανισμός, η Ορθοδοξία και κάθε σχετική θρησκεία ή σέκτα, είναι στην ουσία μια ιδεολογία, που υποστηρίζει μέσα τους συνειδητά ή ασυνείδητα, ένα τρόπο ζωής, στηριγμένο στην αυθεντία “άγιων μορφών” του παρελθόντος και του παρόντος, στις γραφές της κάθε θρησκείας, στην ερμηνεία κυρίως που δίνουν σε όλα αυτά και την ζωή τους και τις εμπειρίες τους σε αυτόν το περίγυρο και όλα αυτά τα θέματα άπτονται της ιδεολογίας αυτής με έναν ή άλλον τρόπο.
Μια ιδεολογία φυσικά, κρίνεται τόσο από την βάση της, δηλαδή τα κείμενά της, όσο και την διαχρονική πράξη της, δηλαδή πως επηρέασε αυτή η ιδεολογία την ανθρωπότητα και τι αποτελέσματα έφερε σε όλη την ιστορία, αλλά ακόμα και σήμερα, με την δράση της ίδιας της Εκκλησίας αλλά και του εκκλησιάσματός της.
Το κείμενο αυτό που απευθύνεται λοιπόν στην μη σκέψη, δείχνει την πραγματική ουσία του Χριστιανισμού. Μια λογικά και ηθικά απαράδεκτη θρησκεία, που δημιουργεί παράλογες νοητικές και ηθικές στρεβλώσεις και δεισιδαιμονίες. Κάτι που άριστο θα ήταν για την ανθρωπότητα να εξαλειφθεί όπως και κάθε σχετική παράλογη θρησκεία, ή να μετασχηματιστεί άμεσα σε κάτι ηθικότερο και λογικότερο.
Χριστιανισμός και ηθική
Χριστιανική θρησκευτική ηθική
Oι αμαρτίες του Χριστιανισμού
Οι οικογενειακές ηθικές αξίες στην Αγία Γραφή
Τουλάχιστον 50 λόγοι να ντρεπόσαστε για τον Ιησού και να μην είσαστε οπαδοί του
Η ελληνική κοινωνία οφείλει άμεσα να καταργήσει από το Ελληνικό Σύνταγμα το ότι παίρνει ισχύ από την φασιστική Αγία Τριάδα, και όπως όλα τα ευρωπαϊκά αντίστοιχα να ορίσει ότι οφείλει να παίρνει ισχύ από τον Ελληνικό λαό και μόνον.
Η έννοια και η αξία που δίνει η εκκλησία στην πατρίδα και στην ‘’αγάπη’’ των κατοίκων της είναι τόπος που έχει, φιλοξενεί και προστατεύει την περιουσία της (κινητής και ακίνητης), να μπορεί να διατηρήσει τα κεκτημένα της, συχνά μ' ολοκληρωτικό ή δόλιο τρόπο διαιωνίζοντας τον φανατισμό και την αμάθεια, καθώς η ελεύθερη άσκηση ποιμενίας και του ύπουλου προσηλυτισμού της, αλλά και να λαμβάνουν τις επιδοτήσεις – χρηματοδοτήσεις και να παίρνουν μέρος στην συνδιαχείριση της κρατικής εξουσίας της εύνοιας του και να ποδηγετεί το Κράτος και την κοινωνία. Ουσιαστικά είναι οικουμενιστές δηλαδή απάτριδες. Εννοείται επίσης πως το κράτος οφείλει να τηρεί την καθολική νομιμότητα, ελέγχοντας οποιαδήποτε ατασθαλία ή απάτη της Εκκλησίας και την ανθελληνισμό της.
Το κράτος μας οφείλει να προχωρήσει τον διαχωρισμό Κράτους-Εκκλησίας. Να πάψει επιτέλους η χρηματοδότηση και όλες οι φορολογικές ή άλλες διευκολύνσεις προς την Εκκλησία, που οφείλει αν θέλει να λέγεται «θρησκεία της αγάπης» έστω και για τους τύπους, να αναλάβουν τα έξοδά της και τους μισθούς των παπάδων, ή τα χρυσά και τις λιμουζίνες των δεσποτάδων, οι πιστοί της και μόνον. Να μετασχηματισθεί σε μια καθαρά ηθική διδασκαλία, να απευθύνεται μόνο στις πνευματικές αναζητήσεις των οπαδών της και να πάψει επιτέλους να εμπλέκεται συνέχεια με την παιδεία, την δικαιοσύνη, την κοινωνία και το κράτος άμεσα ή έμμεσα.
Αν ο Χριστιανισμός είναι βίωμα, όπως θέλουν να μας πουν, ας τον ζήσουν και ας τον βιώσουν οι χριστιανοί αναμεταξύ τους, χωρίς να εμπλέκονται οι δοξασίες τους στα πόδια μας και να είναι σίγουροι ότι κανείς δεν θα ξανασχοληθεί μαζί τους.
Δεν μπορεί κανείς να πολεμήσει κάποιον ανύπαρκτο.
Δεν πολεμάμε λοιπόν κανένα χρισμένο. Πολεμάμε την ιδεοληψία ότι υπήρξε κάποιος χρισμένος στην Παλαιστίνη που δήθεν δημιούργησε την θρησκεία αυτή με το όνομα Ιησούς. Εν ολίγοις σας δείχνουμε τα ψέματα πάνω στα οποία έχει δομηθεί αυτή η θρησκεία, από την οποία φαίνεται να τρέφεστε και μάλιστα με τις καταστροφές που έχει επιφέρει στον Ελληνισμό και στην ανθρωπότητα.
Τελικά πολεμάμε για την αλήθεια και τη λογική.
Το κόστος για την ανθρωπότητα δεκαπέντε αιώνων χριστιανικής αγριότητας – εκατοντάδων εκατομμυρίων ζωών που κακοποιήθηκαν και περικόπηκαν, θυσιάστηκαν στον πόλεμο, τα βασανιστήρια, τα πογκρόμ, το κάψιμο και την πανούκλα – είναι ανυπολόγιστο.
ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ
«AΛΛA TOYΣ EXΘPOYΣ MOY EKEINOYΣ ΠOY ΔEN ΘEΛHΣAN NA BAΣIΛEYΣΩ ΠANΩ TOYΣ ΦEPTE TOYΣ EΔΩ KAI KATAΣΦAΞTE TOYΣ MΠPOΣTA MOY» (ΛOYKAΣ IΘ’ 27)
«ΟΤΑΝ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣΤΕ ΜΗΝ ΠΟΛΥΛΟΓΕΙΤΕ ΟΠΩΣ ΟΙ ΕΘΝΙΚΟΙ (=ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ). ΝΟΜΙΖΟΥΝ ΠΩΣ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΥΛΟΓΙΑ ΤΟΥΣ ΘΑ ΕΙΣΑΚΟΥΣΘΟΥΝ. ΜΗΝ ΜΟΙΑΣΕΤΕ, ΛΟΙΠΟΝ, Σ’ ΑΥΤΟΥΣ» (ΜΑΤΘΑΙΟΣ ΣΤ’ 7)
«ΜΗΝ ΝΟΙΑΣΤΕΙΤΕ ΛΕΓΟΝΤΑΣ ΤΙ ΘΑ ΦΑΜΕ ΚΑΙ ΤΙ ΘΑ ΠΙΟΥΜΕ ‘H ΜΕ ΤΙ ΘΑ ΝΤΥΘΟΥΜΕ. ΔΙΟΤΙ ΑΥΤΑ ΤΑ ΕΠΙΖΗΤΟΥΝ ΟΙ ΕΘΝΙΚΟΙ (=ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ)» (ΜΑΤΘΑΙΟΣ ΣΤ’ 31-32)
«ΣΕ ΟΔΟ ΕΘΝΩΝ (=ΕΛΛΗΝΩΝ) ΜΗΝ ΔΙΑΒΕΙΤΕ ΚΑΙ ΣΕ ΠΟΛΗ ΣΑΜΑΡΕΙΤΩΝ ΜΗΝ ΕΙΣΕΛΘΕΤΕ» (ΜΑΤΘΑΙΟΣ Ι’ 5)
«ΚΑΙ ΕΑΝ Η ΟΙΚΙΑ (ΠΟΥ ΘΑ ΥΠΟΔΕΧΘΕΙ ΕΣΑΣ ΤΟΥΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥΣ) ΕΙΝΑΙ ΑΞΙΑ, ΝΑ ΕΛΘΕΙ Η ΕΙΡΗΝΗ Σ' ΑΥΤΗΝ, ΕΑΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΜΩΣ ΑΞΙΑ, Η ΕΙΡΗΝΗ ΑΣ ΕΠΙΣΤΡΕΨΕΙ ΣΕ ΕΣΑΣ (!!!)» (ΜΑΤΘΑΙΟΣ Ι’ 13)
«ΚΑΙ ΟΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΔΕΧΘΕΙ ΕΣΑΣ (ΤΟΥΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥΣ) ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΚΟΥΣΕΙ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΣΑΣ, ΚΑΘΩΣ ΘΑ ΕΞΕΡΧΕΣΤΕ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥΣ ΤΙΝΑΞΤΕ ΤΗΝ ΣΚΟΝΗ ΑΠΟ ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΣΑΣ» (ΜΑΤΘΑΙΟΣ Ι’ 44)
«ΕΑΝ ΚΑΠΟΙΟΣ ΜΕ ΑΡΝΗΘΕΙ ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΘΑ ΤΟΝ ΑΡΝΗΘΩ ΚΑΙ ΕΓΩ ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΜΟΥ (ΜΠΑΜΠΑΚΑ – ΓΙΑΧΒΕΧ) ΠΟΥ ΚΑΤΟΙΚΕΙ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ» (ΜΑΤΘΑΙΟΣ Ι’ 33)
«ΜΗ ΝΟΜΙΣΕΤΕ ΟΤΙ ΗΛΘΑ ΝΑ ΒΑΛΩ ΕΙΡΗΝΗ ΣΤΗΝ ΓΗ (ΑΝΤΕ ΡΕ!!!). ΔΕΝ ΗΛΘΑ ΝΑ ΒΑΛΩ ΕΙΡΗΝΗ ΑΛΛΑ ΜΑΧΑΙΡΑ. ΗΛΘΑ ΝΑ ΧΩΡΙΣΩ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ (Ο ΙΗΣΟΥΣ ΘΕΩΡΕΙ ΩΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΜΟΝΟ ΤΟΥΣ ΑΝΔΡΕΣ!!!!!) ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΟΡΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΗΤΕΡΑ ΤΗΣ (!!!) ΚΑΙ ΤΗΝ ΝΥΦΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΕΘΕΡΑ ΤΗΣ (!!!). ΚΑΙ ΕΧΘΡΟΙ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΟΙΚΙΑΚΟΙ ΤΟΥ ΥΠΗΡΕΤΕΣ. ΟΠΟΙΟΣ ΑΓΑΠΑ ΤΗΝ ΜΗΤΕΡΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΤΟΥ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΕΜΕΝΑ ΔΕΝ ΑΞΙΖΕΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ» (ΜΑΤΘΑΙΟΣ Ι’ 34-37)
«ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΑΤΕΡΑ (ΜΠΑΜΠΑ – ΓΙΑΧΒΕΧ) ΚΥΡΙΕ (ΝΤΑΒΑΤΖΗ) ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΓΗΣ ΕΠΕΙΔΗ ΑΠΕΚΡΥΨΕΣ ΑΥΤΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΣΟΦΟΥΣ ΚΑΙ ΣΥΝΕΤΟΥΣ (!!!) ΚΑΙ ΤΑ ΑΠΕΚΑΛΥΨΕΣ ΣΤΟΥΣ ΗΛΙΘΙΟΥΣ.» (ΜΑΤΘΑΙΟΣ ΙΑ’ 25)
«ΟΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΑΖΙ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΜΟΥ» (ΜΑΤΘΑΙΟΣ ΙΒ’ 30)
«ΘΑ ΕΛΘΟΥΝ ΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ ΚΑΙ ΘΑ ΔΙΑΧΩΡΙΣΟΥΝ ΤΟΥΣ ΑΜΑΡΤΩΛΟΥΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΙΚΑΙΟΥΣ ΚΑΙ ΘΑ ΤΟΥΣ ΒΑΛΟΥΝ ΣΤΟ ΚΑΖΑΝΙ ΤΟΥ ΠΥΡΟΣ. ΕΚΕΙ ΘΑ ΠΕΣΕΙ ΤΟ ΚΛΑΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΤΡΙΞΙΜΟ ΤΩΝ ΔΟΝΤΙΩΝ» (ΜΑΤΘΑΙΟΣ ΙΓ’ 49-50)
«ΕΑΝ ΑΜΑΡΤΗΣΕΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΣΟΥ ΚΑΠΟΙΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΣΗΣ ΝΑ ΤΑ ΒΡΕΙΣ ΜΑΖΙ ΤΟΥ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΕ ΕΝΑΝ ΤΡΙΤΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟ ΩΣ ΔΙΑΙΤΗΤΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΛΥΣΗ ΤΗΣ ΔΙΑΦΟΡΑΣ. ΕΑΝ ΠΑΡΑΚΟΥΣΗ ΣΤΗΝ ΕΤΥΜΗΓΟΡΙΑ ΑΥΤΟΥ ΟΔΗΓΗΣΕ ΤΟΝ ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ. ΕΑΝ ΠΑΡΑΚΟΥΣΗ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΕΧΕ ΤΟΝ ΣΑΝ ΤΟΥΣ ΕΘΝΙΚΟΥΣ (=ΕΛΛΗΝΕΣ) ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΤΕΛΩΝΕΣ» (ΜΑΤΘΑΙΟΣ ΙΗ’ 15-17)
«ΚΑΙ ΑΦΟΥ ΕΙΔΕ (=Ο ΙΗΣΟΥΣ) ΜΙΑ ΑΝΘΙΣΜΕΝΗ ΣΥΚΙΑ ΑΠΟ ΜΑΚΡΙΑ, ΒΑΔΙΖΕ ΠΡΟΣ ΑΥΤΗΝ ΜΗΠΩΣ ΚΑΙ ΒΡΕΙ ΚΑΝΕΝΑ ΣΥΚΟ ΠΑΝΩ ΤΗΣ. ΚΑΙ ΑΦΟΥ ΠΛΗΣΙΑΣΕ ΔΕ ΒΡΗΚΕ ΤΙΠΟΤΕ ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΦΥΛΛΑ. ΔΙΟΤΙ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΚΑΙΡΟΣ ΣΥΚΩΝ (ΗΤΑΝ ΑΠΡΙΛΗΣ – ΜΑΗΣ ΕΝΩ ΤΑ ΣΥΚΑ ΒΓΑΙΝΟΥΝ ΤΟΝ ΑΥΓΟΥΣΤΟ!!!!). ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΙΠΕ… ΝΑ ΜΗΝ ΦΑΕΙ ΠΛΕΟΝ ΚΑΝΕΙΣ ΑΠΟ ΣΕΝΑ ΚΑΡΠΟ ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΙΩΝΑ (!!!)…. ΚΑΙ Η ΣΥΚΙΑ ΞΗΡΑΘΗΚΕ ΑΥΤΟΜΑΤΩΣ (!!!!).» (ΜΑΤΘΑΙΟΣ ΚΑ’ 19) + (ΜΑΡΚΟΣ ΙΑ’ 13-14)
«ΟΤΑΝ ΑΚΟΥΣΕ ΓΙA ΑΥΤΟΝ (=ΓΙΑ ΤΟΝ ΙΗΣΟΥ) ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ, ΤΗΣ ΟΠΟΙΑΣ Η ΚΟΡΗ ΕΙΧΕ ΑΚΑΘΑΡΤΟ ΠΝΕΥΜΑ, ΗΛΘΕ ΚΑΙ ΕΠΕΣΕ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΟΥ. Η ΔΕ ΓΥΝΑΙΚΑ ΗΤΑΝ ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΤΗΣ ΣΥΡΟ-ΦΟΙΝΙΚΗΣ. ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΣΕ ΝΑ ΒΓΑΛΕΙ ΤΟ ΔΑΙΜΟΝΙΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΡΗ ΤΗΣ. ΤΟΤΕ Ο ΙΗΣΟΥΣ ΤΗΣ ΑΠΗΝΤΗΣΕ… ΑΣΕ ΠΡΩΤΑ ΝΑ ΧΟΡΤΑΣΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ (=ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΙ). ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΩΣΤΟ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΤΟ ΨΩΜΙ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΠΕΤΑΞΕΙ ΣΤΑ ΣΚΥΛΑΚΙΑ (=ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ)!!!» (ΜΑΡΚΟΣ Ζ’ 26-27) + (ΜΑΤΘΑΙΟΣ ΙΕ’ 22-26)
«ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ, ΣΤΟ ΠΥΡ ΤΟ ΑΣΒΕΣΤΟ ΟΠΟΥ ΤΟ ΣΚΟΥΛΗΚΙΑ ΔΕΝ ΠΑΥΟΥΝ ΝΑ ΤΟΥΣ ΤΡΩΝΕ (=ΤΟΥΣ ΑΜΑΡΤΩΛΟΥΣ) ΚΑΙ ΟΠΟΥ Η ΦΩΤΙΑ ΔΕΝ ΣΒΗΝΕΙ» (ΜΑΡΚΟΣ Θ’ 43-44)
«ΦΩΤΙΑ ΗΛΘΑ ΝΑ ΒΑΛΩ ΣΤΗΝ ΓΗ, ΚΑΙ ΤΙ ΑΛΛΟ ΘΕΛΩ ΑΝ ΗΔΗ ΑΝΑΨΕ (!!!). ΝΟΜΙΖΕΤΕ ΟΤΙ ΕΙΡΗΝΗ ΗΛΘΑ ΝΑ ΒΑΛΩ ΣΤΗ ΓΗ; ΟΧΙ ΣΑΣ ΛΕΩ ΑΛΛΑ ΔΙΧΟΝΟΙΑ» (ΛΟΥΚΑΣ ΙΒ’ 49)
«ΕΚΕΙ ΘΑ ΠΕΣΕΙ ΤΟ ΚΛΑΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΤΡΙΞΙΜΟ ΤΩΝ ΔΟΝΤΙΩΝ, ΟΤΑΝ ΘΑ ΔΕΙΤΕ ΤΟΝ ΑΒΡΑΑΜ (!!!) ΚΑΙ ΤΟΝ ΙΣΑΑΚ (!!!) ΚΑΙ ΤΟΝ ΙΑΚΩΒ (!!!) ΚΑΙ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ (ΕΒΡΑΙΟΥΣ) ΠΡΟΦΗΤΕΣ ΣΤΗΝ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ (ΕΤΣΙ ΤΗΝ ΛΕΜΕ ΤΩΡΑ ΤΗΝ ΣΧΟΛΗ ΜΑΣΤΡΟΠΩΝ;;;), ΕΣΑΣ ΔΕ ΠΕΤΑΓΜΕΝΟΥΣ ΕΞΩ» (ΛΟΥΚΑΣ ΙΓ’ 28)
«ΕΑΝ ΚΑΠΟΙΟΣ ΕΡΧΕΤΑΙ ΠΡΟΣ ΕΜΕΝΑ, ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΙΣΕΙ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ (!!!) ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΜΗΤΕΡΑ (!!!) ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΥ (!!!) ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ (!!!) ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΔΕΛΦΟΥΣ ΤΟΥ (!!!) ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΔΕΛΦΕΣ ΤΟΥ (!!!), ΑΚΟΜΑ ΔΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΟΥ ΤΗΝ ΨΥΧΗ (!!!) ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΑΘΗΤΗΣ ΜΟΥ.(!!!) (ΠΡΟΣΚΛΗΤΗΡΙΟ ΓΙΑ ΨΥΧΑΣΘΕΝΕΙΣ ΔΗΛΑΔΗ)» (ΛΟΥΚΑΣ ΙΔ’ 26)
«ΟΠΟΙΟΣ ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΣΤΟΝ ΥΙΟ (ΔΗΛΑΔΗ Σ’ ΕΜΕΝΑ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΥΛΗ) ΕΧΕΙ ΑΙΩΝΙΑ ΖΩΗ. ΟΠΟΙΟΣ ΟΜΩΣ ΑΠΕΙΘΕΙ ΣΤΟΝ ΥΙΟ (Σ’ ΕΜΕΝΑ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΥΛΗ ΠΑΛΙ) ΔΕ ΘΑ ΔΗ ΖΩΗ ΑΛΛΑ Η ΟΡΓΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΜΕΝΕΙ ΔΙΑ ΠΑΝΤΟΣ ΠΑΝΩ ΤΟΥ» (ΙΩΑΝΝΗΣ Γ’ 36)
«ΕΑΝ ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΨΕΤΕ ΟΤΙ ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΤΕ ΜΕΣΑ ΣΤΙΣ ΑΜΑΡΤΙΕΣ ΣΑΣ» (ΙΩΑΝΝΗΣ Η’ 24)
«ΙΔΟΥ (ΕΓΩ Ο ΕΒΡΑΙΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥΛΗΣ, Ο ΘΕΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ) ΘΑ ΤΗΝ ΠΕΤΑΞΩ (ΤΗΝ ΙΕΖΑΒΕΛ, ΤΗΝ ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΘΥΑΤΕΙΡΩΝ) ΑΥΤΗΝ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΡΑΣΤΕΣ ΤΗΣ ΣΤΟ ΚΡΕΒΑΤΙ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΤΙΜΩΡΙΑΣ ΚΑΙ ΘΑ ΣΚΟΤΩΣΩ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ (!!!) ΜΕ ΘΑΝΑΤΙΚΟ. (ΜΠΡΑΒΟ ΧΡΙΣΤΟΥΛΗ ΠΟΛΥ ΑΝΤΡΙΚΕΙΑ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ!!!)» (ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ Β’ 22-23)
«ΙΔΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ (Ο ΚΑΛΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥΛΗΣ) ΚΑΘΙΣΜΕΝΟΣ ΠΑΝΩ ΣΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ ΚΑΙ ΘΑ ΤΟΝ ΔΗ ΚΑΘΕ ΜΑΤΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΤΟΝ ΛΟΓΧΙΣΑΝ ΚΑΙ ΘΑ ΣΦΑΓΟΥΝ (!!!) ΑΠ’ ΑΥΤΟΝ ΟΛΕΣ ΟΙ (ΛΕΥΚΕΣ ΚΑΙ ΜΑΥΡΕΣ) ΦΥΛΕΣ ΤΗΣ ΓΗΣ» (ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ Α’ 7)
«ΚΑΙ ΕΙΔΑ, ΚΑΙ ΙΔΟΥ ΤΟ ΑΡΝΙ (ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΓΑΘΟ ΑΡΝΑΚΙ ΧΡΙΣΤΟΥΛΗΣ) ΣΤΕΚΟΜΕΝΟ ΣΤΟ ΟΡΟΣ ΣΙΩΝ (!!!), ΚΑΙ ΜΑΖΙ ΤΟΥ ΜΟΝΟ 144.000 ΕΒΡΑΙΟΙ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΑΝΔΡΕΣ ΜΕ ΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΑΥΤΟΥ (ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥΛΗ) ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΤΟΥ (ΜΠΑΜΠΑ – ΓΙΑΧΒΕΧ) ΓΡΑΜΜΕΝΑ ΣΤΑ ΜΕΤΩΠΑ ΤΟΥΣ» (ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΙΔ’ 1)
«ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ (=Ο ΑΜΑΡΤΩΛΟΣ ΛΕΥΚΟΣ ΚΑΙ ΜΑΥΡΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ) ΘΑ ΠΙΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΕΡΑΣΜΕΝΟ ΑΚΡΑΤΟ ΟΙΝΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ (ΤΟΥ ΜΠΑΜΠΑ – ΓΙΑΧΒΕΧ) ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΟΤΗΡΙ ΤΗΣ ΟΡΓΗΣ ΤΟΥ, ΚΑΙ ΘΑ ΒΑΣΑΝΙΣΘΕΙ ΣΤΗΝ ΦΩΤΙΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΘΕΙΟ ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ (;;;) ΑΓΓΕΛΩΝ ΚΑΙ ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΟΥ ΑΡΝΙΟΥ. (Ο ΧΡΙΣΤΟΥΛΗΣ ΔΗΛΑΔΗ ΘΑ ΚΑΘΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΓΩΝΙΑ ΚΑΙ ΘΑ ΑΠΟΛΑΜΒΑΝH ΤΟΥΣ ΒΑΣΑΝΙΣΜΟΥΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ(!!!))» (ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΙΔ’ 9)
«ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΣΤΟΜΑ ΤΟΥ (ΤΟΥ ΕΒΡΑΙΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥΛΗ, ΥΙΟΥ-ΓΙΑΧΒΕΧ) ΞΕΠΡΟΒΑΛΛΕΙ ΚΟΦΤΕΡΗ, ΔΙΚΟΠΟΣ ΜΑΧΑΙΡΑ ΓΙΑ ΝΑ ΧΤΥΠΑ ΜΕ ΑΥΤΗΝ ΤΑ ΕΘΝΗ (ΛΕΥΚΗΣ ΚΑΙ ΜΑΥΡΗΣ ΦΥΛΗΣ). ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ (Ο ΕΒΡΑΙΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥΛΗΣ) ΘΑ ΠΟΙΜΑΝΕΙ ΑΥΤΟΥΣ (ΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ ΛΕΥΚΗΣ ΚΑΙ ΜΕΛΑΝΟΣ ΦΥΛΗΣ) ΜΕ ΣΙΔΕΡΕΝΙΑ ΡΑΒΔΟ. ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ ΠΑΤΑ ΤΗΝ ΛΗΝΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΞΕΠΕΤΑΓΕΤΑΙ ΤΟ ΚΡΑΣΙ ΤΗΣ ΟΡΓΗΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ (ΤΟΥ ΜΠΑΜΠΑΚΑ – ΓΙΑΧΒΕΧ) ΤΟΥ ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΑ» (ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΙΘ’ 15)
ΠΕΡΙΤΤΟ ΠΛΕΟΝ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΘΕΣΗ ΤΩΝ ΑΝΩΤΕΡΩ ΝΑ ΑΠΟΔΕΙΞΟΥΜΕ ΟΤΙ Η ΧΙΛΙΟΞΕΦΤΙΣΜΕΝΗ ΙΟΥΔΑΙΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΠΙΠΙΛΑ «ΑΓΑΠΑ ΤΟΝ ΠΛΗΣΙΟΝ ΣΟΥ» ΚΑΙ «ΑΓΑΠΑΤΕ ΑΛΛΗΛΟΥΣ» ΔΕΝ ΣΥΜΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΕΙ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΦΥΛΟΥΣ ΑΛΛΑ ΜΟΝΟΝ ΤΟΥΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΟΠΟΙΟΥΣ ΚΑΙ ΠΡΟΟΡΙΖΟΤΑΝ ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ (YAHWEH YOSHOUAH = Ο ΓΙΑΧΒΕΧ ΣΩΖΕΙ …ΠΡΑΓΜΑΤΙ ΣΩΖΕΙ ΑΛΛΑ ΜΟΝΟΝ …ΤΟΥΣ ΔΙΚΟΥΣ ΤΟΥ!!!).
ΟΙ ΔΕ ΕΛΛΗΝΕΣ (;) ΠΙΣΤΟΙ ΤΟΥ ΝΑ ΤΟΝ… ΧΑΙΡΕΣΤΕ!
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Διδακτική Βιβλική Παροιμία:
«Ο απλοϊκός πιστεύει κάθε λέξη αλλά ο συνετός σκέπτεται καλά το κάθε του βήμα.» Παροιμίαι 14: 15.
Ο Χριστιανισμός είναι η χειρότερη καταστροφή στην ανθρώπινη ιστορία
ΠΡΟΣΟΧΗ! Ο Χριστιανισμός ΔΕΝ είναι αυτός που σας είπαν!
ΔΕΣ: Συζητήσεις για την θρησκεία και η άρνηση της αλήθειας
ΔΕΣ: Συζητήσεις για την θρησκεία και η άρνηση της αλήθειας
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου