Παρασκευή 3 Οκτωβρίου 2014

Ο Μύθος της Αρχαίας Αθήνας

Το αρχικό όνομα της Αθήνας ήταν Ακτή ή Ακτική και το είχε πάρει από τον πρώτο της βασιλιά, Ακταίο.
Το δεύτερο όνομά της,Κεκροπία, είχε προέλθει από τον βασιλιά Κέκροπα (Κέκρωψ), ο οποίος διαδέχθηκε τον Ακταίο, αφού παντρεύτηκε την κόρη του.

Σύμφωνα με τον μύθο, το κάτω μέρος του σώματος του ήταν το ίδιο, με αυτό του δράκοντα. Κατά την διάρκεια των χρόνων της βασιλείας του, η θεά Αθηνάκαι ο Ποσειδών συναγωνίσθηκαν για την προστασία της πόλεως, προσφέροντας δώρα. Ο Ποσειδώνκτύπησε με την τρίαινα του πάνω στον βράχο της Ακροπόλεως και ανέβλυσε μια πηγή με αλμυρό νερό. Από το χτύπημα (τα τρία σημάδια μπορεί να τα δει κανείς πίσω από το Ερέχθειον..) ξεπήδησε και το πρώτο άλογο έτοιμο να υπηρετήσει τον άνθρωπο, ενώ η Αθηνά πρόσφερε ένα δένδρο ελιάς.

Ο μύθος αναφέρει, ότι όλοι οι άνδρες της Αθήνας ψήφισαν για το δώρο του Ποσειδώνα και όλες οι γυναίκες για το δώρο της Αθηνάς και επειδή ήταν μια γυναίκα παραπάνω από τους άνδρες, η θεάΑθηνά προτιμήθηκε και από αυτήν, η πόλη πήρε το όνομα της.
Για να προστατεύσει την πόλη από τους πειρατές της Καρίας από την θάλασσα και τους Βοιωτούςαπό την ξηρά, ο Κέκρωψ διένειμε την Αττική σε δώδεκα περιοχές, για να διαχειρίζεται καλύτερα τον πληθυσμό:Αφίδναι, Βραυρώνα, Δεκέλεια, Επάκρια, Ελευσίνα, Κεκροπία, Κηφισία, Κυθαιρός, Φάληρο, Σφαιττός, Τετράπολις, Θορικός.
Έδωσε επίσης εντολή, ο καθένας να ρίξει από μία πέτρα και μετρώντας αργότερα όλες τις πέτρες, βρέθηκαν είκοσι χιλιάδες κάτοικοι.

Ο Κέκρωψ εισήγαγε την λατρεία του Διός και τις προσφορές εδεσμάτων (πελανοί) στις τελετές, αντί για ανθρωποθυσίες. Ο τάφος του στην Ακρόπολη διετηρείτο μέχρι και τον τέταρτο αιώνα π.Χ.
Όταν ένας εχθρικός στρατός πολιόρκησε την Αθήνα, οι Αθηναίοι ζήτησαν την συμβουλή τουμαντείου των Δελφών, το οποίο τους έδωσε τον χρησμό, ότι για να σωθεί η πόλη, ένας Αθηναίος έπρεπε να θυσιαστεί με την θέληση του. Όταν η κόρη του Κέκρωπος, Άγραυλος, έμαθε για τον χρησμό, ανέβηκε στην Ακρόπολη και πέφτοντας σκοτώθηκε. Οι Αθηναίοι για να την τιμήσουν, έκτισαν ένα ναό στην Ακρόπολη και κάθε χρόνο εόρταζαν τα Αγραύλεια.


Οι κόρες του Κέκροπα

Οι τρεις κόρες του Κέκροπα,Άγραυλος, Έρση καιΠάνδροσος, στις οποίες η θεάΑθηνά εμπιστεύθηκε το κουτί, με την οδηγία να μην το ανοίξουν. Δεν υπάκουσαν και τιμωρήθηκαν, κρατήρας 410 π.Χ. Σύμφωνα με έναν άλλο μύθο, η θεά Αθηνάεμπιστεύθηκε ένα κουτί στηνΆγραυλο ή Άγλαυρο, την ίδια κόρη του βασιλιά Κέκροπα, και στις δύο αδελφές της, Έρσηκαι Πάνδροσο, με την οδηγία να μην το ανοίξουν.
Η Πάνδροσος, η μικρότερη, υπάκουσε, αλλά η Άγραυλος και η Έρση το άνοιξαν και είδαν ένα ερπετό με την μορφή παιδιού ή σύμφωνα με άλλη εκδοχή, ένα φίδι περιτυλιγμένο γύρω από το μωρόΕριχθόνιο, το οποίο βγήκε έξω και αναρριχήθηκε στην ασπίδα της Αθηνάς.
Οι κοπέλες τρομαγμένες από αυτό που είδαν, έπεσαν από την Ακρόπολη και σκοτώθηκαν.
Τον Κέκροπα διαδέχθηκε ο γιος του, Ερυσίχθων, ο οποίος δεν είχε παιδιά και αυτόν ο Κραναός. Μια από τις θυγατέρες του Κραναού, ονομαζόταν Ατθίς και από το όνομα της, ολόκληρη η περιοχή ονομάσθηκε Αττική.
Ο Κραναός εκθρονίσθηκε από τον Αμφικτύωνα, ο οποίος εν συνεχεία εξορίστηκε από τον Εριχθόνιο,γιο τουΉφαιστου και της Γης.


Η Ανακάλυψη του μικρού Εριχθόνιου από τις κόρες του Κέκροπα

Ο μύθος τον παριστάνει σαν μισό άνθρωπο και μισό ερπετό. Ανέβηκε στον θρόνο γύρω στα 1500 π.Χ. και εδραίωσε μια ισχυρή δυναστεία, από την οποία προήλθαν οι ήρωεςΠανδίων, Ερεχθεύς, Αιγέας, Θησέας. Ο Εριχθόνιοςτοποθέτησε στην Ακρόπολη το ξύλινο άγαλμα της Αθηνάς και εισήγαγε την εορτή, ταΑθήναια. Ήταν ο εφευρέτης των αρμάτων με τις τέσσαρες ρόδες και ο πρώτος που χρησιμοποίησε την εκτροφή αλόγων. Παντρεύτηκε την νύμφη Πασιθέα και απέκτησε ένα γιο, τονΠανδίονα. ΟΠανδίων παντρεύτηκε την νύμφη Ζευξίππη και απέκτησε δίδυμους γιους, τον Ερεχθέακαι Βάτη και δύο κόρες, την Πρόκνη και την Φιλομήλα.
Τον Πανδίονα διαδέχθηκε ο Ερεχθεύς. Όταν ο Ερεχθεύς ήταν σε πόλεμο με τους Ελευσίνιους καιΘράκες, υπό την αρχηγία του Εύμολπου, έλαβε χρησμό από τους Δελφούς, ότι για να νικήσει θα έπρεπε να θυσιάσει τις τρεις από τις έξι θυγατέρες του. Όταν οι κοπέλες με την θέληση τους συναίνεσαν, ο Ερεχθεύς τις θυσίασε. Μετά την θυσία, πήγε στην μάχη με αυτοπεποίθηση και εξολόθρευσε τον εχθρό του.
Όταν οι Ελευσίνιοι νικήθηκαν, ο Ποσειδών στον θυμό του κατέστρεψε το σπίτι του Ερεχθέως, ο οποίος πιθανόν σκοτώθηκε στην μάχη.
Τον Ερεχθέα διαδέχθηκε ο γιος του, Κέκρωψ ΙΙ και αυτόν, ο γιος του Πανδίων ΙΙ, ο οποίος είχε τέσσαρες γιους, τον Αιγέα, Πάλλαδα, Νίσο και Λύκο.

Τι μας κάνει πετυχημένους ή όχι;

Πολλές φορές οι άνθρωποι αναζητούν συνταγές ευτυχίας και επιτυχίας έξω από τον εαυτό τους και παραπονιούνται ότι η μοίρα ή η ζωή τους τα έφερε έτσι, ώστε να είναι ανικανοποίητοι και δυστυχισμένοι. Κι ενώ βέβαια σαφώς υπάρχουν αντικειμενικές δυσκολίες και προβλήματα, ωστόσο στις περισσότερες περιπτώσεις ο τρόπος που αντιμετωπίζει κανείς τη ζωή είναι αυτός που καθορίζει το βαθμό ευτυχίας και ικανοποίησής του.

Οι συμβουλές αυτές βασίζονται στη θεωρία του Stephen Covey σχετικά με τις συνήθειες των επιτυχημένων ανθρώπων.

Ενεργητική στάση: πρόκειται για την ικανότητα που έχει ο άνθρωπος να ελέγχει το περιβάλλον του (οικογένεια, άλλους ανθρώπους, εργασία, κ.λπ.) και να μην άγεται και φέρεται από αυτό. Η αυτοπεποίθηση, η ύπαρξη επιλογών και η δύναμη του να παίρνει κανείς σωστές αποφάσεις για τον εαυτό του (χωρίς να κάνει αυτό που θα ευχαριστούσε τους άλλους) και τις καταστάσεις που τον αφορούν είναι σημαντικές παράμετροι. Πάρτε το λοιπόν απόφαση και σταματήστε την αυτολύπηση και τη γκρίνια. Αν χρειάζεται να θρηνήσετε για κάποια απώλεια ή αδικία να το κάνετε, αλλά όχι με στόχο να αναλωθείτε σε αυτό. Σκοπός είναι αφού θρηνήσετε να αποδεχτείτε την κατάσταση όπως είναι, χωρίς να φαντασιώνεστε «πως θα ήταν αν...». Ο θρήνος θα πρέπει να οδηγήσει στην αποδοχή. Από την αποδοχή των πραγμάτων και την ρεαλιστική αποτίμηση των δεδομένων ξεκινά κανείς για να θέσει στόχους και να αλλάξει τη ζωή του

Ξεκινήστε έχοντας έναν στόχο στο μυαλό σας: πρόκειται για την ικανότητα της προσωπικής ηγεσίας, που σημαίνει ότι κανείς ξεκινάει θέτοντας συγκεκριμένους στόχους για τον εαυτό του. Συνήθως οι άνθρωποι έχουν γενικές και αόριστες επιθυμίες, αλλά δεν αναπτύσσουν ένα συγκεκριμένο σχέδιο ή στρατηγικές για να πετύχουν αυτά που θέλουν. Έτσι, είναι πολύ σημαντικό να ξεκινήσει κανείς θέτοντας συγκεκριμένους στόχους και μαθαίνοντας να επικεντρώνεται σε αυτά που είναι σχετικά με το στόχο του, χωρίς να διασπάται η προσοχή του στην πορεία. Με αυτό τον τρόπο επιτυγχάνεται καλύτερη συγκέντρωση, παραγωγικότητα και επιτυχία.

Θέστε προτεραιότητες: Χρειάζεται να γίνεται ο μάνατζερ του εαυτού σας, που σημαίνει ότι πρέπει να μάθετε να οργανώνετε και να εφαρμόζετε τις δραστηριότητές σας έτσι ώστε να ευθυγραμμίζονται με τον στόχο σας. Είναι σημαντικό να θέσετε προτεραιότητες, μια που δεν είναι εφικτό να τα καταφέρει κανείς όλα ταυτόχρονα. Αξιολογήστε τους στόχους σας και αποφασίστε ποιοι είναι πραγματικά σημαντικοί, ώστε να αφιερώσετε χρόνο και προσπάθεια στην επίτευξή τους.

Σκεφτείτε με στόχο την προσωπική σας νίκη: πρόκειται για την καλή συνήθεια που θα πρέπει να αναπτύξει κανείς ώστε να αντιμετωπίζει κάθε κατάσταση ως μια πιθανή νίκη -και όχι ήττα. Αντί να σκέφτεστε ότι τα πάντα στη ζωή είναι σαν μία πίτα και όποιος πάρει ένα κομμάτι θα μικρύνουν και θα λιγοστέψουν τα κομμάτια για τους υπόλοιπους, σκεφτείτε ότι στη ζωή υπάρχει αφθονία για όλους. Αντί λοιπόν να ξεκινήσετε σκεπτόμενοι ότι δεν θα τα καταφέρετε ή ότι υπάρχουν ανυπέρβλητα εμπόδια, υιοθετήστε μια ρεαλιστική στάση που υπαγορεύει ότι μπορείτε να τα καταφέρετε, ακόμα και αν χρειαστεί να αντιμετωπίσετε κάποιες δυσκολίες. Επίσης, όταν αλληλεπιδράτε με άλλους ανθρώπους κάντε τους να αισθανθούν ότι έχουν να κερδίσουν κάτι.

Πρώτα καταλάβετε τους άλλους και στη συνέχεια επιζητήστε να σας καταλάβουν: είναι η καλύτερη συνταγή για τις διαπροσωπικές και τις επαγγελματικές σχέσεις. Τι σκέφτονται οι άλλοι; Τι επιθυμούν; Τι φοβούνται; Πώς μπορείτε να τους προσεγγίσετε καλύτερα; Αυτές οι ερωτήσεις πρέπει να κατευθύνουν τη συμπεριφορά σας, προκειμένου να απελευθερωθείτε από τον φόβο του «δεν με καταλαβαίνουν οι άλλοι» και να αναπτύξετε λειτουργικές, επιτυχημένες σχέσεις.

Συνεργαστείτε: κανείς μπορεί να επιτύχει περισσότερα μέσα από τη συνεργασία. Χρειάζεται προσοχή στην επιλογή των ατόμων με τα οποία θα συνεργαστεί κανείς αλλά και στη στρατηγική του πώς ακριβώς θα χειριστεί την κατάσταση συνεργασίας. Ωστόσο, αυτό είναι καλύτερο από το να κρυφτεί κανείς στο καβούκι του και να πιστεύει ότι θα τα καταφέρει όλα μόνος του, χωρίς καμία συνεργασία.

Προσωπική ανανέωση: ο εαυτός μας έχει πολλές διαστάσεις- συναισθηματική/κοινωνική, πνευματική, φυσική και διανοητική. Είναι απαραίτητο να τροφοδοτεί κανείς κάθε έκφανση του εαυτού του και να καλλιεργεί τις δυνατότητές του σε κάθε έναν από αυτούς τους τομείς. Χρειάζεται να βρίσκει καθένας τις προσωπικές πηγές ευχαρίστησής του και να μη θεωρεί ότι πρέπει να σηκώνει το σταυρό του μαρτυρίου του. Αυτό σημαίνει ότι κανείς πρέπει να βάζει τους φόβους του στην άκρη και να ανανεώνεται, δίνοντας προσωπικό νόημα στη ζωή του.

Το τέλος του κόσμου

Καθόμουν σε ένα παγκάκι στο πάρκο της γειτονιάς, μετά από μία δύσκολη μέρα στη δουλειά, χωρίς να κάνω τίποτα. Απλά κοίταζα ανέκφραστος το δέντρο απέναντι, ή τα παιδιά που έπαιζαν πιο πέρα, ή το νερό που ανεβοκατέβαινε στο βρώμικο σιντριβάνι. Απλά καθόμουν.

Κάποια στιγμή, ήρθε και κάθισε δίπλα μου ένας νεαρός. Πρέπει να ήταν γύρω στα τριάντα. Φορούσε μία χτυπητή κόκκινη μπλούζα, που έμοιαζε σαν να ήθελε να συγκεντρώσει όλα τα βλέμματα πάνω του, και ένα τζιν που ήταν σκισμένο σε κάποια σημεία. Χαμογελούσε με έναν τρόπο που με έκανε να νιώσω άβολα. Ενστικτωδώς, απομακρύνθηκα λίγο από αυτόν, μετακινήθηκα προς την άκρη, κρατώντας μία απόσταση ασφαλείας, απόσταση ευγένειας – όλοι αυτό δεν κάνουμε;

Εκείνος δεν κουνήθηκε. Απλώς με κοίταξε, χωρίς να χάσει εκείνο το μυστηριώδες χαμόγελο. Και μετά μίλησε.

- Πώς φαντάζεσαι το τέλος του κόσμου;

Δεν περίμενα ότι θα μου μιλούσε, και σε κάθε περίπτωση δε θα περίμενα ποτέ από έναν άγνωστο να μου κάνει μια τέτοια ερώτηση. Σάστισα. Γύρισα και τον κοίταξα με το πιο περίεργο βλέμμα που μπορεί να πετύχει άνθρωπος.

- Λέω, πώς φαντάζεσαι το τέλος του κόσμου;

Δυσκολευόμουν να πιστέψω ότι με ρωτούσε σοβαρά και περίμενε μία εξίσου σοβαρή απάντηση, όμως φαινόταν πως δεν αστειευόταν. Αφού συνέχισα να τον κοιτάζω το ίδιο περίεργα για λίγα δευτερόλεπτα, τελικά άνοιξα το στόμα μου.

- Εεεεεε… Ξέρω ‘γω… Όπως τα δείχνουν στις ταινίες. Θα πέσει κανένας μετεωρίτης, ή θα σβήσει ξαφνικά ο ήλιος και θα παγώσουμε… Κάτι τέτοιο.

Δεν έδειχνε ικανοποιημένος από την απάντησή μου. Συνέχισε να έχει την ίδια σχεδόν παρανοϊκή γκριμάτσα στο πρόσωπό του, την ώρα που άρχιζε να στρίβει ένα τσιγάρο.

- Έτσι λες, ε;

Κούνησα το κεφάλι καταφατικά, λες και με είχε πιάσει όμηρο και μου είχε δέσει το στόμα με ταινία λες και δεν είχα άλλο τρόπο να του απαντήσω.

- Εγώ ξέρεις πώς φαντάζομαι το τέλος του κόσμου;

Ήμουν πολύ περίεργος να ακούσω τι είχε να πει.

- Πώς;

Αυτή τη φορά ανασηκώθηκε, και μου φάνηκε σαν να σκοτείνιασε. Έκλεισε τον καπνό του και μου είπε:

- Όταν οι άνθρωποι θα πάψουν να μιλάνε μεταξύ τους!

Και έφυγε.

Μπορούν οι άνθρωποι να γίνουν πιο συμπονετικοί;

Η συμπόνια ή ενσυναίσθηση περιλαμβάνει την ικανότητα των ανθρώπων να αισθάνονται συμπάθεια για τους άλλους και να κατανοούν τον πόνο των άλλων ανθρώπων. Βέβαια, είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι η ενσυναίσθηση περιλαμβάνει κάτι περισσότερο από συμπάθεια. Η ενσυναίσθηση βοηθά τους ανθρώπους να αισθάνονται τι νιώθουν οι άλλοι, αλλά επίσης τους ωθεί να βοηθήσουν τους άλλους και να τους ανακουφίσουν τον πόνο τους.

Μέχρι πρόσφατα, οι επιστήμονες γνώριζαν πολύ λίγα για το αν η ενσυναίσθηση θα μπορούσε να καλλιεργηθεί ή να διδάξει. Σε μια πρόσφατη μελέτη που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Psychological Science (2013), οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι όχι μόνο μπορούν οι ενήλικες να μάθουν να είναι πιο συμπονετικοί, αλλά ότι η μάθηση της θα μπορούσε επίσης να οδηγήσει σε μια πιο αλτρουιστική συμπεριφορά και στην πραγματικότητα να οδηγήσει σε αλλαγές στον εγκέφαλο.

Οι ερευνητές προσπάθησαν να διδάξουν την ενσυναίσθηση σε μια μελέτη που έκαναν σε νέους ενήλικες με τη βοήθεια μιας αρχαίας βουδιστικής τεχνικής, η οποία προορίζεται να αυξήσει τα συναισθήματα για την φροντίδα ανθρώπων που βιώνουν πόνο. Ενώ διαλογίζονταν, οι συμμετέχοντες κλήθηκαν να φανταστούν πως κάποιος υποφέρει. Στη συνέχεια, διαπιστώθηκε πως επιθυμούσαν την ανακούφιση της ταλαιπωρίας του ατόμου. Ζητήθηκε από τους συμμετέχοντες να νιώσουν συμπόνια για διαφορετικούς τύπους ανθρώπων, αρχικά για κάποιον που θα μπορούσαν να αισθανθούν εύκολα συμπόνια, όπως ένα μέλος της οικογένειας ή έναν στενό φίλο και στη συνέχεια για έναν ξένο, καθώς και κάποιον που ερχόταν σε σύγκρουση με τα συναισθήματα του και την συμπόνια. Μια ομάδα από τους συμμετέχοντες είχε εκπαιδευτεί στην τεχνική γνωστή ως «γνωστική επανεξέταση», στην οποία οι άνθρωποι μαθαίνουν να επαναδιατυπώνουν τις σκέψεις τους, ώστε να αισθάνονται λιγότερο αρνητισμό. Οι ερευνητές θέλησαν να προσδιορίσουν εάν οι άνθρωποι μπορούν να μάθουν να αλλάξουν τις συνήθειές τους σε ένα σύντομο σχετικά χρονικό διάστημα, έτσι ώστε και οι δύο ομάδες των συμμετεχόντων να λάβουν εκπαίδευση στο διαδίκτυο για μια περίοδο 30 λεπτών κάθε μέρα για δύο εβδομάδες.

Οι ερευνητές ήθελαν να μάθουν αν η εκπαίδευση της ενσυναίσθησης θα βοηθήσει τους συμμετέχοντες να γίνουν πιο αλτρουιστικοί. Οι συμμετέχοντες κλήθηκαν να παίξουν ένα παιχνίδι στο οποίο θα ξόδευαν δικά τους χρήματα για να βοηθήσουν κάποιον που έχει ανάγκη. Το παιχνίδι περιλάμβανε να παίζουν με δύο άλλους ανώνυμους ανθρώπους online, όπου ο ένας ήταν ο «δικτάτορας» και ο άλλος ήταν το «θύμα». Ο συμμετέχων παρακολουθούσε τον δικτάτορα να μοιράζεται ένα αθέμιτο χρηματικό ποσό με το θύμα και στη συνέχεια να αποφασίσει πόσα από τα δικά του χρήματα να μοιραστεί και να αναδιανέμει τα χρήματα μεταξύ του δικτάτορα και το θύματος.

Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι όσοι είχαν εκπαιδευτεί στην ενσυναίσθηση είχαν περισσότερες πιθανότητες να μοιραστούν τα χρήματα για να βοηθήσουν τον παίκτη που είχε αδικηθεί, ένα παράδειγμα της αλτρουιστικής συμπεριφοράς. Αυτοί οι παίκτες ήταν πιο πιθανό να υιοθετήσουν αλτρουιστική συμπεριφορά από εκείνους στην ομάδα ελέγχου, που είχαν εκπαιδευτεί στη γνωστική επανεξέταση.

Η εκπαίδευση της ενσυναίσθησης αλλάζει τον εγκέφαλο;
Οι ερευνητές ήθελαν να δουν τι είδους επιπτώσεις είχε αυτή η εκπαίδευση στον εγκέφαλο. Χρησιμοποιώντας λειτουργική μαγνητική τομογραφία (fMRI), τόσο πριν όσο και μετά την εκπαίδευση, οι ερευνητές ήταν σε θέση να δουν πώς ο διαλογισμός επηρέασε την εγκεφαλική δραστηριότητα. Αυτό που παρατηρήθηκε ήταν ότι οι συμμετέχοντες που ήταν πιο αλτρουιστές μετά την εκπαίδευση είχαν μια αύξηση της δραστηριότητας του εγκεφάλου στο βρεγματικό λοβό (parietal cortex), μια περιοχή του εγκεφάλου που σχετίζεται με την ενσυναίσθηση και την κατανόηση για τους άλλους ανθρώπους. Άλλες περιοχές του εγκεφάλου που συνδέονται με θετικά συναισθήματα και σημείωσαν επίσης αύξηση της δραστηριότητας.

Οι ερευνητές προτείνουν ότι όπως και πολλές άλλες ικανότητες, η ενσυναίσθηση είναι μια ικανότητα που μπορεί να βελτιωθεί με την εξάσκηση. Τα αποτελέσματα της μελέτης προσφέρουν  συναρπαστικές δυνατότητες για να βοηθήσουν τους ανθρώπους να καλλιεργήσουν την ενσυναίσθηση, κάτι που αλλάζει τις ζωές πολλών. Οι υγιείς ενήλικες δεν είναι οι μόνοι που μπορούν να επωφεληθούν από την εν λόγω κατάρτιση. Διδάσκοντας την ενσυναίσθηση σε παιδιά και ενήλικες, μπορεί να μειώσει τον εκφοβισμό (bullying) και να βοηθήσει εκείνους που αντιμετωπίζουν τα κοινωνικά ζητήματα.

Γιατί είναι σημαντικό να ξέρουμε ότι η ενσυναίσθηση μπορεί να διδαχτεί ακόμη και σε ενήλικες; Επειδή η ενσυναίσθηση αποτελεί κεντρική συνιστώσα πολλών κοινωνικών συμπεριφορών, όπως τον αλτρουισμό και τον ηρωισμό. Πριν αναλάβουμε δράση να βοηθήσουμε κάποιο πρόσωπο, είναι σημαντικό ότι όχι μόνο κατανοούμε τη μοναδικότητα της κατάστασης, αλλά ότι νιώθουμε την τάση να ανακουφίσουμε τον άλλον από τον πόνο.

Ο Rogers, περιγράφοντας την ενσυναίσθηση, υποστήριξε ότι αποτελείται από τρία στοιχεία: ένα θυμικό (ευαισθησία), ένα γνωστικό (παρατήρηση και πνευματική διεργασία) και ένα επικοινωνιακό (αντίδραση-απάντηση). Επίσης, σύμφωνα με ερευνητές, η ενσυναίσθηση περιλαμβάνει τρία βασικά πράγματα. Πρώτον, οι άνθρωποι πρέπει να αισθάνονται ότι τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ένα άλλο πρόσωπο είναι σοβαρά. Επίσης, πρέπει να πιστεύουν ότι αυτά τα προβλήματα δεν είναι αυτοπροκληθέντα. Όταν οι άνθρωποι πιστεύουν ότι η δυσάρεστη κατάσταση ενός ατόμου είναι “δική του φταίξιμο,” είναι λιγότερο πιθανό να συμπάσχουν και να βοηθήσουν. Τρίτον, οι άνθρωποι πρέπει να μπορούν να μπουν στη θέση του άλλου ατόμου που αντιμετωπίζει αυτά τα προβλήματα, χωρίς βέβαια να χαθούν μέσα σε αυτή.

Τέλος, θα πρέπει να σημειωθεί πως διάφοροι προσωπικοί και περιβαλλοντικοί παράγοντες ασκούν επίδραση στην ανάπτυξη και την έκφραση της συναίσθησης. Η οικογένεια και οι σχέσεις οι οποίες αναπτύσσονται στα μέλη της, κατέχει πρωτεύοντα ρόλο, όμως και τα προσόντα με τα οποία οπλίζει το άτομο η φύση και η κοινωνία, συμμετέχουν οπωσδήποτε στην ικανότητα για εμβίωση και έκφραση ενσυναίσθησης σε διάφορα επίπεδα. Μπορεί να φαίνεται δύσκολο, αλλά η έρευνα δείχνει ότι η ενσυναίσθηση είναι κάτι που μπορούμε να μάθουμε, να γίνουμε πιο συμπονετικοί αλλά και να αναλάβουμε δράση ώστε να βοηθήσουμε τους άλλους γύρω μας.
------------------
Βιβλιογραφία
Association for Psychological Science. (2013, May 22).
Cassell, E. (2009). Oxford Handbook of Positive Psychology (2 ed.). New York: Oxford University Press. pp. 393–403. ISBN 978-0-19-518724-3.
Μαλικιώση-ΛοίζουΜ. (2013). Μια κριτική ματιά στην ενσυναίσθηση,Ψυχολογία 10 (2 και 3), 295-309.
Weng, H. Y., Fox, A. S., Shackman, A. J., Stodola, D. E., Caldwell, J. K. Z., Olson, M. C., Rogers, G. M., & Davidson, R. J (2013).

Σήκω και λάμψε

6 το πρωί και το χέρι σου δεν βρίσκει τη δύναμη να σταματήσει το ξυπνητήρι, πριν αρχίσουν εκείνες οι φωνές στο κεφάλι να σου λένε ότι είναι πολύ νωρίς, πολύ σκοτεινά και κάνει πολύ κρύο για να σηκωθείς.

Οι πονεμένοι μύς σου έχουν επαναστατήσει μένοντας ξαπλωμένοι στο κρεβάτι, υποκρινόμενοι πως δεν ακούν το μυαλό σου που τους διατάζει να σηκωθούν.

Μια λεγεώνα φωνών σου επιτρέπει ουρλιάζοντας να πατήσεις το snooze και να ξαναγυρίσεις στη χώρα των ονείρων, αλλά δε ζητάς τη γνώμη της.

Η φωνή που έχεις διαλέξει να ακούς καλύπτει τις υπόλοιπες.

Είναι εκείνη που σου υπενθυμίζει το λόγο που ρύθμισες την αφύπνιση αυτή την συγκεκριμένη ώρα. Γι’ αυτό σήκω, ακούμπησε τα πόδια σου στο πάτωμα και μην κοιτάς πίσω γιατί έχουμε πολλή δουλειά μπροστά μας.

Kαλωσόρισες στον Τροχό.

Γιατί τί άλλο είναι κάθε μέρα παρά ένας τροχός που σπρώχνουμε, μια σειρά συγκρούσεων ανάμεσα στο σωστό και τον εύκολο δρόμο, 1ο.οοο ρεύματα που καταλήγουν στο δέλτα ενός ποταμού, προσκαλώντας σε να παρασυρθείς χωρίς να προβάλλεις αντίσταση.

Το θέμα είναι ότι έχεις ήδη επιλέξει: θα πας κόντρα στο ρεύμα. Κι όταν κάνεις αυτή την επιλογή, όταν αποφασίσεις να γυρίσεις την πλάτη σου σε όλα εκείνα που θεωρούνται πιο βολικά, πιο ασφαλή και αυτό που ονομάζουμε “κοινός νους”, τότε αυτή είναι η πρώτη μέρα. Από εδώ και πέρα, θα γίνεται όλο και δυσκολότερο.

Γι’ αυτό σιγουρέψου ότι είναι κάτι που θες πραγματικά. Ο εύκολος δρόμος θα είναι πάντα εκεί, έτοιμος να σε παρασύρει μόλις αφεθείς, το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να γυρίσεις και να τον ακολουθήσεις.

Αλλά δεν θα το κάνεις, σωστά;

Με κάθε βήμα ακολουθεί και μια νέα απόφαση που καλείσαι να πάρεις.

Πλέον είσαι καθ’ οδόν.
Αλλά δεν πρέπει να ασχολείσαι με τον δρόμο που έχεις ήδη διανύσει, δεν είναι ώρα για μέτρημα. Γιατί είσαι σε μια μάχη εναντίον ενός αντιπάλου που δεν μπορείς να δεις.

Όμως τον νιώθεις σίγουρα στις φτέρνες σου, έτσι δεν είναι;
Αισθάνεσαι την ανάσα του στο λαιμό σου.

Ξέρεις τί είναι; Είσαι εσύ ο ίδιος…Οι φόβοι σου, οι αμφιβολίες και οι ανασφάλειές σου, ενωμένες σε μια πύρινη σφαίρα που κατευθύνεται πάνω σου από τον ουρανό.

Μα μη λιποψυχείς

Μπορεί να μην είναι εύκολο να την νικήσεις, αλλά σίγουρα δεν είναι και αόρατη.

Θυμήσου αυτός είναι ο Τροχός.

Η Βασιλική Μάχη ανάμεσα σε εσένα και το μυαλό σου, ανάμεσα στο σώμα σου και τον διάβολο στον ώμο σου που σου λέει πως είναι απλά ένα παιχνιδάκι, μια σπατάλη χρόνου, αφού οι αντίπαλοί σου είναι δυνατότεροι από εσένα.

Πνίξε την φωνή της αβεβαιότητας μέσα στον ήχο της καρδιάς σου.

Κάψε την αμφιβολία μέσα στην ίδια τη φωτιά που καίει μέσα σου.

Θυμήσου για τί παλεύεις.

Kαι μη ξεχνάς ποτέ πως η κεκτημένη ταχύτητα είναι μια αδυσώπητη ερωμένη. Με το παραμικρό λάθος, θα σου αλλάξει τη ζαριά…

Ψάχνει για το πιο τρωτό σημείο στο οπλοστάσιό σου, το πιο αμελητέο πραγματάκι για το οποίο παρέλειψες να ετοιμαστείς.

Οπότε όσο ο διάβολος σου κρύβει τις λεπτομέρειες, η ερώτηση παραμένει ίδια: “Αυτό είναι το καλύτερό σου; Είσαι σίγουρος;”

Κι όταν η απάντηση είναι “ναι”, τότε έχεις κάνει όλα όσα μπορείς για να ετοιμάσεις τον εαυτό σου για τη μάχη, τότε είναι η στιγμή που πρέπει να βγεις μπροστά, αντιμέτωπος του εαυτού σου, γιατί αυτός είναι ο εχθρός που κρύβεται μέσα σου.

Μόνο που τώρα πρέπει να εξωτερικεύσεις αυτή τη μάχη, σε μια αφιλόξενη γη.

Είσαι ένα λιοντάρι σε μια γη γεμάτη λιοντάρια…
…που κυνηγούν όλα την ίδια άπιαστη λεία, με μια απεγνωσμένη πείνα που φωνάζει ΝΙΚΗ και είναι το μόνο πράγμα που μπορεί να σε κρατήσει ζωντανό.

Γι’ αυτό πίστεψε εκείνη τη φωνή που σου λέει πως μπορείς να τρέξεις γρηγορότερα ή πως μπορείς να ρίξεις λίγο πιο μακριά ή πως μπορείς να βουτήξεις λίγο βαθύτερα και πως, τελικά, για σένα οι νόμοι της φυσικής είναι απλές υποθέσεις.

Η τύχη είναι η τελευταία ευχή εκείνων που θέλουν να πιστέψουν ότι η νίκη μπορεί να προκύψει κατά λάθος. Ο ιδρώτας από την άλλη είναι για εκείνους που πιστεύουν ότι προκύπτει από επιλογή. Αποφάσισε τώρα, γιατί το πεπρωμένο δεν περιμένει κανέναν.
Κι όταν έρθει ο καιρός και χιλιάδες φωνές προσπαθούν να σε πείσουν πως δεν είσαι έτοιμος ακόμα, άκουσε καλύτερα εκείνη τη χαμηλόφωνη χροιά που σου λέει πως είσαι έτοιμος, είσαι προετοιμασμένος και όλα πια εξαρτώνται από εσένα.

Γι’ αυτό σήκω και λάμψε.
 

Τυφλή ή Συνετή Εμπιστοσύνη;

Δεν θα μπορούσε να υπάρξει πολιτισμός, διαρκής υγεία ή ψυχική ευεξία χωρίς την εμπιστοσύνη. Οι άνθρωποι έχουν την ανάγκη να αισθάνονται εμπιστοσύνη και να εμπιστεύονται. Η εμπιστοσύνη κατευνάζει το άγχος, βοηθάει απέναντι στην κατάθλιψη και καθιστά εφικτή την συνεχή επένδυση ενδιαφέροντος και ευχαρίστησης του ενός με τον άλλο.

Oι πιο συνήθεις διαπροσωπικές, εμπορικές, ιατρικές και κοινωνικές αλληλεπιδράσεις θα ήταν αδύνατον να υπάρξουν χωρίς κάποιο βαθμό εμπιστοσύνης. Αντιθέτως, η δυσπιστία είναι γεμάτη άγχος και δυσαρέσκεια. Καμία μοναξιά δεν είναι πιο μοναχική από την δυσπιστία.
Η οικεία/άμεση προδοσία φυσικά, βλάπτει την ικανότητα να υπάρξει εμπιστοσύνη. Αυτό δεν θα ήταν τόσο τρομερό εάν οι αναστολές στην εμπιστοσύνη επηρέαζαν μόνο τις συντροφικές σχέσεις, καθώς θα δινόταν η ευκαιρία και ο χρόνος να το ξεπεράσει το άτομο προτού να επιχειρήσει να δημιουργήσει καινούργιες στενές σχέσεις. Αλλά η δυσκολία και αδυναμία στην ικανότητα να υπάρξει εμπιστοσύνη έχει έναν τρόπο να διαχέεται σε όλες τις σχέσεις, συμπεριλαμβανομένων και αυτών με τα παιδιά.
 
Η εμπιστοσύνη είναι μια ευρύτερη έννοια η οποία μπορεί να πάρει διαφορετικές μορφές καθώς αναπτύσσονται διαφορετικά είδη εμπιστοσύνης ανάλογα με την εκάστοτε σχέση.
 
Υπάρχει η τυφλή εμπιστοσύνη, η οποία τοποθετεί πίστη σε κάποιον, χωρίς να λαμβάνεται υπόψη η ανάγκη να επιδείξει ή να αποδείξει την αξιοπιστία του. Πρόκειται περισσότερο για μια απροθυμία του ατόμου να βιώσει την αγωνία, την αμφιβολία και την μοναχικότητα της δυσπιστίας από το να λάβει υπόψη του και να συνυπολογίσει τις καλύτερες ποιότητες του άλλου ατόμου.
 
Η εμπιστοσύνη με σύνεση, αξιολογεί την πιθανότητα προδοσίας, αναγνωρίζοντας ότι είμαστε όλοι ευάλωτα πλάσματα που μπορεί να προδώσουν σε κάποιες πιο αδύναμες στιγμές. Ρεαλιστικά, είναι πιθανό ότι οποιοσδήποτε από εμάς θα μπορούσε να προδόσει κάποιον που αγαπάει. Η τυφλή εμπιστοσύνη αρνείται αυτή την σκοτεινή πτυχή της ανθρώπινης φύσης. Η καχυποψία την μεγαλοποιεί και επικεντρώνεται στην απλή πιθανότητα της προδοσίας. Η συνετή εμπιστοσύνη είναι μια εκτίμηση ότι η πιθανότητα της προδοσίας είναι χαμηλή.
 
Στις στενές σχέσεις, η συνετή εμπιστοσύνη είναι μια αργή και σταδιακή διαδικασία. Πρέπει να είναι. Μια οποιαδήποτε ακριβή εκτίμηση της πιθανότητας μιας προδοσίας πρέπει να βασίζεται στην απόδειξη της αξιοπιστίας κατά την πάροδο του χρόνου και μάλιστα κάτω από συνθήκες πίεσης.
 
Η οικεία/άμεση προδοσία συμβαίνει συχνότερα όταν οι σύντροφοι παραβιάζουν τις βαθύτερες αξίες τους προκειμένου να αισθανθούν και να αποκτήσουν μια πρόσκαιρη αίσθηση ενδυνάμωσης. Ο τρόπος με τον οποίο οι πιθανοί σύντροφοι ενδυναμώνουν τον εαυτό τους όταν αισθάνονται αδύναμοι είναι ο πιο κατάλληλος τρόπος για να αξιολογήσει κανείς την πιθανότητα της προδοσίας. Γνωρίζοντας δεδομένα που αφορούν προηγούμενη συμπεριφορά τους σε μια οικεία σχέση βοηθάει φυσικά αλλά δεν αποτελεί και τον κανόνα και δεν είναι πάντοτε εφικτό.
 
Ο σύντροφος ο οποίος θυμώνει, δείχνει μνησικακία ή αισθάνεται καταθλιπτικά όταν νιώθει ευάλωτος, είναι πιθανότερο να κλειστεί στον εαυτό του, να τιμωρήσει, να χειραγωγήσει (συναισθηματική κακοποίηση) ή να αναζητήσει κάποιου είδους πρόσκαιρης ενίσχυσης του Εγώ του μέσα από την εξαπάτηση ή την απιστία. Σε αντίθεση, ο εν δυνάμει σύντροφος ο οποίος ανταποκρίνεται στην προοπτική κάποιας αδυναμίας με το να προσπαθεί να βελτιώσει την κατάσταση, να την εκτιμήσει, να συνδεθεί ή να προστατεύσει τα πράγματα, είναι λιγότερο πιθανό να προδώσει.
 
Οι άνθρωποι έχουν μια φυσική τάση να εμπιστεύονται τους ανθρώπους για τους οποίους νοιάζονται αλλά αυτό είναι μια αργή και σταδιακή διαδικασία. Όσο πιο αργά επιστρέψει και σταθεροποιηθεί η εμπιστοσύνη σε μια σχέση, τόσο το καλύτερο, καθώς η εμπιστοσύνη που εγκαθιδρύεται σιγά σιγά ενδέχεται να έχει πιο στέρεα και ανθεκτικά θεμέλια. Χρειάζεται όμως υπομονή του ατόμου προς τον εαυτό του. Δεν είναι ότι χάνεται η φυσική του τάση να αισθανθεί εμπιστοσύνη, είναι ότι έχει αποδυναμωθεί. Τα τρία από τα τέσσερα θετικά συναισθήματα που συνδέονται με την προσκόλληση που είναι το ενδιαφέρον, η συμπόνια και η αγάπη είναι άνευ όρων στις υγειής σχέσεις. Το τέταρτο που είναι η εμπιστοσύνη, πρέπει να κερδηθεί.

Τεχνητή νοημοσύνη που «μαθαίνει» όπως τα παιδιά

Στην πρόσφατη τηλεοπτική σειρά επιστημονικής φαντασίας «Extant», ένα από τα βασικά στοιχεία της πλοκής είναι η δημιουργία των «Humanichs»: τεχνητών νοημοσυνών- ρομπότ που αναπτύσσονται νοητικά όπως τα παιδιά, μαθαίνοντας καθώς μεγαλώνουν.

Σε μία ακόμη περίπτωση που η πραγματικότητα ακολουθεί την επιστημονική φαντασία, ερευνητές του Πανεπιστημίου του Γκέτεμποργκ και του Chalmers University of Technology δουλεύουν πάνω στον τομέα της Artificial General Intelligence (AGI), η οποία αποτελεί νέο τομέα, καθώς δεν έχει να κάνει με εξειδικευμένου αντικειμένου προγράμματα τεχνητής νοημοσύνης, αλλά με πιο γενικού χαρακτήρα νοημοσύνη, με τη δυνατότητα να λύνει προβλήματα σε ένα μεγάλο εύρος θεμάτων.

«Αναπτύξαμε ένα πρόγραμμα το οποίο μπορεί να μαθαίνει για παράδειγμα βασική αριθμητική, λογική και γραμματική χωρίς να διαθέτει από πριν σχετική γνώση» αναφέρει ο Κλάες Στράνεγκαρντ- μέλος της ερευνητικής ομάδας, στην οποία συμμετέχουν επίσης οι Αμπντούλ Ραχίμ Νιζαμάνι και Ουλφ Πέρσον.

Το καλύτερο παράδειγμα «γενικής» νοημοσύνης είναι ο ανθρώπινος εγκέφαλος, και η βασική στρατηγική των ερευνητών είναι η εξομοίωση, σε θεμελιώδες επίπεδο, του τρόπου με τον οποίο τα παιδιά αναπτύσσουν νοημοσύνη.

Τα παιδιά έχουν τη δυνατότητα να μαθαίνουν πολλά πράγματα, από μεγάλο εύρος θεματικών ενοτήτων, «δημιουργώντας» νέα γνώση που βασίζεται σε παλαιότερη και χρησιμοποιώντας τη «συνολική» τους γνώση για να εξάγουν συμπεράσματα- και αυτό είναι που επιδιώκουν οι ερευνητές για το πρόγραμμά τους.

«Αξιώνουμε ότι τα παιδιά μαθαίνουν τα πάντα βάσει εμπειριών και ότι πάντα αναζητούν γενικά μοτίβα» σημειώνει ο Στράνεγκαρντ. Για παράδειγμα ένα παιδί το οποίο μαθαίνει πολλαπλασιασμό και που ξέρει όχι 2x0=0 και 3x0=0 μπορεί να αναγνωρίσει ένα μοτίβο και να συμπεράνει ότι 17x0=0. Ωστόσο κάποιες φορές αυτή η μέθοδος είναι «δίκοπο μαχαίρι»: αν το παιδί ξέρει όχι 0x0=0 και 1x1=1 τότε ίσως να συμπεράνει λανθασμένα ότι 2x2=2. Μόλις κατανοήσει ότι ένα μοτίβο μπορεί να οδηγήσει σε λάθος συμπεράσματα, τότε απλά μπορεί να σταματήσει να το αξιοποιεί.

Το παιδί μπορεί με αυτό τον τρόπο να δημιουργήσει έναν μεγάλο αριθμό μοτίβων, όχι μόνο στα μαθηματικά αλλά και σε άλλους τομείς, όπως η λογική και η γραμματική. Στη συνέχεια, τα μοτίβα σε έναν συγκεκριμένο τομέα μπορούν να συνδυαστούν μεταξύ τους και να καταστήσουν δυνατή την επίλυση εντελώς νέων προβλημάτων. Το συγκεκριμένο πρόγραμμα λειτουργεί με παρεμφερή τρόπο, εντοπίζοντας μόνο του μοτίβα και διαφοροποιούμενο από προγράμματα όπου ο προγραμματιστής πρέπει να συνθέσει τους κανόνες που θα πρέπει να ακολουθούνται.

«Ελπίζουμε ότι αυτός ο τύπος προγράμματος θα φανεί χρήσιμος σε διάφορες πρακτικές εφαρμογές. Προσωπικά θεωρώ ότι ένα πολύπλευρο οικιακό ρομπότ θα ήταν εξαιρετικά πολύτιμο, αλλά δεν έχουμε φτάσει ακόμα εκεί» αναφέρει ο Στράνεγκαρντ.

Οι Θεοί Ύπνος, Θάνατος και Χάρων στην Ομηρική Μυθολογία

Σύμφωνα με την Ομηρική μυθολογία, οι ανθρώπινες ψυχές μετά τον χωρισμό τους απ' το σώμα πηγαίνουν «στα δώματα του Άϊδος» σαν «είδωλα» των νεκρών (βροτών είδωλα καμόντων), δηλαδή «ομοιώματα νεκρών» ή αλλιώς ψυχές «ολόιδιες με σκιές».
 
Η ιδέα του νεκρού πτώματος που προκαλούσε ανέκαθεν φόβο και αγωνία στους ανθρώπους λόγω των πανάρχαιων αντιλήψεων ότι ο νεκρός είναι εστία μόλυνσης (μίασμα), είναι ξένη στην «εσχατολογία» του, μολονότι στον Όμηρο (και στον Ησίοδο) χρησιμοποιείται συχνά η λέξη νέκυς («νεκρός»).

Αυτή η σημαντική αλλαγή στην ομηρική εικόνα για τον Κάτω Κόσμο και τις μεταθανάτιες αντιλήψεις θεωρήθηκε από τους ερευνητές ως τυπικό παράδειγμα ελληνικής προόδου, καθώς στην επική ποίηση οι αντιλήψεις των νεκρών ψυχών είναι «απελευθερωμένες από πανάρχαιες δεσμεύσεις».

Στην Οδύσσεια, λοιπόν, ο θεός Ερμής έχει την εξουσία να αποκοιμίζει ή να ξυπνάει από τον ύπνο τους ανθρώπους, όπως ακριβώς έχει τη δύναμη να οδηγεί τις ψυχές των σκοτωμένων μνηστήρων στον Κάτω Κόσμο, περνώντας τους - όλες σαν σκιές- από το «λιβάδι του ασφοδέλου», το οποίο συνορεύει με τη «χώρα των ονείρων» (δήμος ονείρων). Επίσης, όπως ο Αχιλλέας θέλει να αγκαλιάσει τον Πάτροκλο, έτσι και ο Οδυσσέας στον Κάτω Κόσμο συνομιλώντας με τη μητέρα του Αντίκλεια προσπαθεί τρεις φορές να την αγκαλιάσει, αλλά εξαπατάται, γιατί η ψυχή της μητέρας του είναι «είδωλον» και σαν «όνειρο» και «σκιά» πετιέται κάθε φορά μέσα από τα χέρια του, «μεγαλώνοντας τον πόνο του».

Συγκρίνοντας κανείς τα παραπάνω χωρία της Οδύσσειας με τα χωρία της Ιλιάδας για τους δίδυμους αδελφούς (δηλαδή τον Ύπνο και τον Θάνατο) και τη γνωστή παράστασή τους να κουβαλούν το πτώμα του Σαρπηδόνα, μπορεί μιλήσει για ομηρική αναφορά στη σχέση ανάμεσα στο όνειρο και την ψυχή, η οποία είναι ενδεικτική της σχέσης του ύπνου με τον θάνατο.
 
Όπως αναφέρει ο Rohde, σύμφωνα με την ομηρική άποψη, οι άνθρωποι ζουν δύο φορές• την πρώτη με μια σωματική και ορατή μορφή, και την άλλη σαν μία αόρατη «εικόνα» που ελευθερώνεται μόνο τη στιγμή του θανάτου, δηλαδή ως Ψυχή.

Στο συγκεκριμένο συμπέρασμα βοήθησε η εμπειρία ενός άϋλου ομοιώματος της ανθρώπινης υπόστασης, όπως εκδηλώνεται στο όνειρο και στις λιποθυμίες. Ο Πίνδαρος (απόσπ. 131), με μεγαλύτερη βέβαια σαφήνεια απ' τον Όμηρο, αναφέρει ότι το σώμα υπακούει στον παντοδύναμο Θάνατο, αλλά η εικόνα του ζωντανού πλάσματος συνεχίζει να ζει «μιας και μόνο αυτή προέρχεται από τους θεούς» (δοξασία που φυσικά δεν είναι ομηρική), και αυτό διότι αυτό το είδωλον (ψυχή) κοιμάται, όταν τα μέλη είναι δραστήρια, αλλά όταν το σώμα κοιμάται, το άτομο ονειρεύεται.

«Ο κόσμος της εικόνας-ψυχής είναι ο κόσμος του ύπνου», γράφει χαρακτηριστικά ο Ε. Rohde και διευκρινίζει ότι, «μολονότι το σώμα βυθίζεται στον ύπνο, ακίνητο, ο κοιμισμένος ζει στο όνειρό του και βλέπει πολλά και παράξενα και θαυμαστά πράγματα». Το ίδιο συμβαίνει και σε στιγμές «λιποθυμίας», όπου το σώμα «ναρκώνεται» και η ψυχή φαίνεται να το εγκαταλείπει προσωρινά -άλλωστε υπάρχει η ομηρική έκφραση «η ψυχή έχει εγκαταλείψει το σώμα»-, αλλά το άτομο που λιποθυμά εξακολουθεί να ζει. Έτσι και στην περίπτωση του θανάτου, μολονότι η ψυχή δεν θα επιστρέψει ποτέ στο σώμα, δε θα χαθεί στην ανυπαρξία, όπως δε χάθηκε στους παροδικούς αποχωρισμούς της «λιποθυμίας».

Οι επικοί ποιητές, λοιπόν, εκφράζοντας τις μεταθανάτιες ιδέες της εποχής τους, παρομοιάζουν τον Θάνατο με τον Ύπνο ή και το αντίθετο. Έτσι ο Όμηρος, παρομοιάζοντας τον ωραίο και ήσυχο ύπνο του Οδυσσέα πάνω σε πλοίο, την ώρα που πλέει προς την Ιθάκη, με τον θάνατο, γράψει χαρακτηριστικά ότι «βάραινε τα βλέφαρά του ένας ύπνος ήσυχος και γλυκός, ολόιδιος με το θάνατο».

Κατά τον Ησίοδο, ο Ύπνος και ο Θάνατος, δεινοί θεοί, έχουν τη μόνιμη κατοικία τους στα Τάρταρα, «ένθα δε γης δνοφερής και ταρτάρου ηερόεντος», όπου ο Ήλιος ποτέ δεν τους βλέπει, «ούτε όταν ανεβαίνει στον ουρανό ούτε όταν κατεβαίνει». Ο πρώτος (ο Ύπνος) τριγυρίζει αθόρυβα στις στεριές και τις θάλασσες και είναι ήσυχος και καλός με τους ανθρώπους, ενώ ο δεύτερος (ο Θάνατος) είναι σκληρός και ανάλγητος θεός με σιδερένια καρδιά, μισητός και σ' αυτούς ακόμη τους αθάνατους θεούς.

Ο Ύπνος στον Όμηρο, αντίθετα από τον Ησίοδο, δεν έχει την κατοικία του στα Τάρταρα, αλλά στη Λήμνο και εκεί, με τη βοήθεια της Ήρας, παίρνει γυναίκα του την Πασιθέη (μία από τις Χάριτες). Ο μύθος αναφέρει ότι η Ήρα, η οποία ήθελε να αποκοιμίσει τον Δία για να επηρεάσει η ίδια τη διεξαγωγή του Τρωικού Πολέμου, πήγε στη Λήμνο, συνάντησε τον Ύπνο και, αφού τον προσφώνησε «άναξ πάντων τε θεών πάντων τ' ανθρώπων», του υποσχέθηκε να του δώσει για γυναίκα του την Πασιθέη, με την προϋπόθεση όμως ο Ύπνος να κρατήσει κοιμισμένο για ένα διάστημα τον πατέρα των θεών. Τελικά ο Ύπνος, αφού πείσθηκε από την Ήρα, κατάφερε ν' αποκοιμίσει τον Δία, πλησιάζοντάς τον με τη μορφή ενός πουλιού της νύχτας (νυχτοπούλι).

Αξίζει να αναφέρουμε ότι τον Ύπνο οι καλλιτέχνες τον φαντάζονταν και τον παρίσταναν νέο με φτερά στους ώμους, να αποκοιμίζει τους κουρασμένους, καθώς τους ραντίζει με ένα κλαδί μουσκεμένο από τη δροσιά της λήθης ή καθώς χύνει υπνωτικούς χυμούς, κουνώντας τα φτερά του.

Ο Θάνατος, δίδυμος αδελφός του Ύπνου, σαν προσωποποίηση της λήξης της ζωής, στον Όμηρο συνοδεύεται με το επίθετο «μόρος» και το ουσιαστικό «κηρ», ενώ υποδηλώνεται ακόμη με τις φράσεις «μαύρη μοίρα» «κήρ μέλαινα», «ερεβενή νυξ», «νυξ μέλαινα», «νηλεές ήμαρ», «μόρος αινός», «στυγερόν σκότος», «θανάτου μέλαν νέφος», «μοίρα κακή θανάτοιο», «κηρ κακή μέλανος θανάτου», «τέλος θανάτοιο». Ο Ησίοδος χαρακτηρίζει τις Μοίρες και τις Κήρες, τις αδελφές του Θανάτου και θυγατέρες της Νύχτας, ως «νηλεόπηνοι», δηλαδή αυτές που τιμωρούν ανελέητα, χαρακτηρισμός που συνήθως αφορά τις Ερινύες.

Ως προσωποποιημένος θεός ο Θάνατος, χαρακτηριζόταν επίσης «μελάμπεπλος άναξ νεκρών», «κακός», «τανηλεγής», «αιέννυπνος», «δυσηλεγής», «δυσηχής» κ.λπ. Στα ελληνικά επιτύμβια επιγράμματα χαρακτηρίζεται «κακός δαίμων», «βαρύς», «άκριτος», «λυπηρός», «βάσκανος», «αλόγιστος», «κακός», κ.ά. Μερικές φορές πιστεύεται ότι έπινε και το αίμα των νεκρών.

Ο Θάνατος επηρεάζεται από τους θεούς και μάλιστα από τη Μοίρα και την Αίσα. Εκτός από τις Κήρες είχε και άλλους ακολούθους, με τη βοήθεια των οποίων πραγματοποιούσε το άχαρο έργο του, χρησιμοποιώντας ύπουλους τρόπους, «εχθρούς γε θνητοίς και θεοίς στυγουμένους». Ο ίδιος ο Θάνατος ομολογεί ότι ευχαριστείται να παίρνει από τη ζωή πάντα τους νέους. Κλείνοντάς τους τα μάτια και τη μύτη, παίρνει την ψυχή των ανθρώπων, την οποία μερικές φορές σαν ψυχοπομπός μεταφέρει και παραδίδει στον Άδη. Ο Θάνατος δε δωροδοκείται, διότι είναι ο μόνος από τους θεούς, ο οποίος «ου δώρων ερά», ευχαριστιέται όμως με τις τιμές που του κάνουν οι άνθρωποι. Ο Αριστοφάνης και οι υπόλοιποι κωμικοί παρουσιάζουν το Θάνατο σκληρό, αδυσώπητο, αμείλικτο και ανηλεή θεό που δεν συγκινείται ούτε με δώρα ούτε με θυσίες• με άλλα λόγια περιγράφουν τον Θάνατο ως θεό που ο άνθρωπος τρίζει τα δόντια του, όταν τον αντικρίζει. Γι' αυτό εξάλλου, από την εποχή του Αριστοφάνη και μετά, ατόνησαν οι εκδηλώσεις λατρείας και οι ανεγέρσεις ναών και βωμών προς τιμήν του.
Οι τραγικοί ποιητές όμως, όπως π.χ. ο Φρύνιχος στη χαμένη «Άλκηστη», ο Σοφοκλής στον Οιδίποδα επί Κολωνώ (1574-8) ή ο Ευριπίδης στην Άλκηστη (24-76), μετριάζουν τη σκληρότητά του και μάλιστα μερικές φορές, όταν απαλλάσσει τους ανθρώπους από συμφορές και αφόρητα βάσανα, τον παρουσιάζουν και ως ευεργέτη και γι' αυτό, όπως γράφει και ο Όμηρος, οι άνθρωποι τον επικαλούνται για «βοήθεια». Πώς παριστανόταν όμως ο Θάνατος στην τέχνη;

Οι αρχαίοι Έλληνες καλλιτέχνες παρίσταναν το Θάνατο, όπως και τον αδελφό του Ύπνο, νέο με γενειάδα, με φτερά στους ώμους και βέβαια με σπαθί στη μέση, με το οποίο αφαιρεί την ψυχή ή απλά κόβει τα μαλλιά των ανθρώπων, καθώς το κόψιμο των μαλλιών είναι ένδειξη θανάτου. Επίσης τον παρίσταναν κρατώντας στο χέρι επιπλέον μία πλάστιγγα, είτε για να καθορίζει τη διάρκεια του χρόνου της ανθρώπινης ζωής είτε να ζυγοσταθμίζει τις ανθρώπινες πράξεις. Στις περισσότερες παραστάσεις τα δύο αδέλφια ζωγραφίζονται μαζί, όμοια με τους «ανέμους» να μεταφέρουν συντροφικά κάποιον νεκρό στον Άδη.

Μάλιστα σε λευκή λήκυθο, υπάρχει η γνωστή παράσταση σχετική με τον Σαρπηδόνα, η οποία εμφανίζει τους δίδυμους αδελφούς με εντελώς αντίθετα χαρακτηριστικά: γλυκύς και ήρεμος ο Ύπνος, καταθλιπτικός και σκυθρωπός ο Θάνατος, να μεταφέρουν από κοινού έναν νεκρό με χαρακτηριστική λεπτότητα και προσοχή, σαν να προσπαθούν να μην αισθανθεί το «φορτίο» τους, δηλαδή ο μεταφερόμενος νεκρός, κανένα πόνο ή κανένα δυσάρεστο συναίσθημα! Άλλωστε, έτσι περιγράφει και ο Όμηρος τη μεταφορά του «μισοπεθαμένου» ή «υπνωτισμένου» Σαρπηδόνα από το στρατόπεδο της Τροίας στην πατρίδα του, τη Λυκία, θανάσιμα χτυπημένο από τον Πάτροκλο, όχι όμως νεκρό ακόμη, διότι ο θεός πατέρας του Δίας δεν θέλει να εκπνεύσει ο Σαρπηδόνας μακριά από τους δικούς του.

Απεικονίσεις της καταλυτικής δύναμης του Θανάτου έχουμε και στην ασπίδα του Ηρακλή, στη λέσχη των Κνιδίων στους Δελφούς και μαζί με τον Ύπνο στην αγκαλιά της μητέρας τους της Νύκτας στη λάρνακα του Κυψέλου. Ο Παυσανίας επίσης μας πληροφορεί για ένα άγαλμα του Θανάτου στη Σπάρτη.

Ο Χάρων, γιος του Ερέβους και της Στυγός, στα όψιμα ιστορικά χρόνια ήταν γνωστός στις περισσότερες ελληνικές πόλεις ως δαιμονική υποχθόνια ύπαρξη. Αργότερα και κυρίως κατά την κλασική περίοδο, εξελίχθηκε σε πορθμέα των ψυχών, ίσως από ξενική επίδραση (αιγυπτιακή ή μινωική). Μερικές φορές ο Χάρων παραλάμβανε από τον ψυχοπομπό Ερμή τους νεκρούς που έφταναν στον Άδη, είτε ένας ένας είτε πολλοί μαζί, για να τους μεταφέρει με το δικό του καραβάκι στην απέναντι όχθη της Αχερουσίας λίμνης, δηλαδή με το ακάτιόν του, αντί ενός οβολού, τον οποίο έβαζαν στο στόμα ή στο χέρι του νεκρού οι συγγενείς κατά τον ενταφιασμό του. Ο Λουκιανός στο έργο του Περί πένθους, αναρωτιέται «εφόσον για να γίνει δεκτός στον Κάτω Κόσμο ο νεκρός πρέπει να έχει μαζί του έναν οβολό για την αμοιβή του περαματάρη (sic), δεν θα ήταν προτιμότερο να μην έχει "ναύλα" μαζί του, ώστε να τον στείλουν και πάλι πίσω στη ζωή»!

Ως θεϊκός πορθμέας ήταν εξαρτημένος από το βασιλιά του Κάτω Κόσμου (Άδης), ο οποίος είχε εγκρίνει και την αμοιβή του Χάρωνα με τον οβολό, απαγόρευε όμως τη μεταφορά ζωντανών ανεξάρτητα από οποιαδήποτε αμοιβή. Αξίζει να μνημονεύσουμε τον γνωστό μύθο της κατάβασης του Ηρακλή στον Άδη, έναν από τους ελάχιστους μύθους για τον Χάροντα, σύμφωνα με τον οποίο, όταν ο Χάρων αρνήθηκε να μεταφέρει τον Ηρακλή στον Κάτω Κόσμο, ο ήρωας κατάφερε να συλλάβει τον Χάροντα και, αφού τον ξυλοκόπησε, τον ανάγκασε να συμμορφωθεί με την επιθυμία του. Τότε ο Άδης τιμώρησε κι αυτός με τη σειρά του τον Χάροντα επειδή παραβίασε τις ρητές εντολές του.

Πάντως, η έννοια του Χάρωνα, σαν εκτελεστή των εντολών του Άδη και σαν πορθμέα ψυχοπομπού, είναι άγνωστη στον Όμηρο και στον Ησίοδο. Κατ' αυτούς οι ψυχές έφταναν στον Άδη μόνες τους ή με τη συνοδεία του πορθμέα Ψυχοπομπού Ερμή. Φαίνεται επομένως ότι ο Χάρων των αρχαίων Ελλήνων έχει καθαρά λαϊκή βάση. Συγκεκριμένα, μνημονεύεται για πρώτη φορά τον 6ο π.Χ. αιώνα στο χαμένο έπος «Μινυάς», το οποίο αποδίδεται στον ποιητή Πρόδικο τον Φωκαέα. Είναι γνωστό ότι από μία σκηνή, σχετικά με τον Άδη, που υπήρχε στο έπος αυτό, εμπνεύστηκε, όπως προαναφέραμε, ο ζωγράφος Πολύγνωτος και ζωγράφισε σε τοίχο της Λέσχης των Κνιδίων στους Δελφούς τον Χάρωνα, σαν γέροντα πορθμέα, να μεταφέρει από τη μια όχθη του Αχέροντα ποταμού στην άλλη, τις ψυχές του έφηβου Τέλιδα και της κόρης Κλεοβοίας.

Από την τοιχογραφία αυτή στη Λέσχη των Δελφών προέκυψαν μεταγενέστερες παραδόσεις και εμπνεύσεις των αρχαίων Ελλήνων καλλιτεχνών για τον Χάρωνα (Χάροντα), ο οποίος από τότε μνημονεύεται από τον Αισχύλο, κυρίως τον Αριστοφάνη, τον Ευριπίδη, τον Λουκιανό και τον Βιργίλιο, άλλοτε ταυτιζόμενος ή εναλλασσόμενος με τον Θάνατο και άλλοτε πάλι συγχεόμενος στη λαϊκή φαντασία με τον Θάνατο και τον Άδη. 
 
Μάλιστα ο Λουκιανός, ο οποίος, όπως προαναφέρθηκε, στα έργα του αντιμετωπίζει τις νεκρικές αντιλήψεις και συνήθειες της εποχής του με ορθολογική κριτική και με ειρωνική και σκωπτική διάθεση, στο έργο του Κατάπλους ή Τύραννος παρουσιάζει τον Χάροντα να παραπονιέται στην Κλωθώ σαν επιχειρηματίας για διαφυγόντα κέρδη, αντιμετωπίζοντας εντελώς κερδοσκοπικά τον ρόλο του πορθμέα. Ο Ευριπίδης, Άλκηστις, χρησιμοποιεί για τον Χάροντα το επίθετο νεκροπομπός, το οποίο ο Λουκιανός και οι άλλοι συγγραφείς συνηθίζουν να χρησιμοποιούν για τον θεό Ερμή.

Ο Χάρων παριστανόταν συνήθως σαν ρωμαλέος αυστηρός γέροντας με ξανθά μαλλιά, με σπινθηροβόλα μάτια, μαυροφορεμένος, με βρώμικο χιτώνα από τις λάσπες του Αχέροντα ποταμού. Η μορφή του Χάροντα είναι πιο ήπια στα ανάγλυφα και τις νεκρικές ληκύθους της αττικής τέχνης, στα έργα της οποίας απεικονίζεται «με πολύ γλυκιά και γενικά υπομονετική και μελαγχολική φυσιογνωμία, σαν συμπονετικός φίλος των νεκρών».

Από τις διάφορες παραστάσεις του Χάροντα καλύτερη είναι αυτή της αττικής ληκύθου (Εθνικό Μουσείο), κατά την οποία απεικονίζεται «ως γέρων ναύτης του αρχαίου ναυτικού στόλου του Πειραιά, προς το πλοιάριο του οποίου ο Έρμης οδηγεί μια νεκρή, ενώ γύρω από αυτόν πετούν στον αέρα πολλές μικρές φτερωτές μορφές, δηλαδή οι ψυχές των νεκρών, τα είδωλά τους».

Τέλος, στις νεότερες λαϊκές παραδόσεις, ο ελληνικός λαός φαντάζεται το Χάροντα μαυροφορεμένο, καβαλάρη πάνω σε μαύρο άλογο, που στο πέρασμά του μαυρίζουν τα πάντα, να μεταφέρει τις ψυχές στο σκοτεινό βασίλειο. Με την πάροδο του χρόνου ο νεοελληνικός Χάρος έγινε τόσο δημοφιλής, ώστε αντικατέστησε πρώτα τον Άδη και ύστερα τον επίσης δημοφιλή Θάνατο των αρχαίων Ελλήνων.

Το λιώσιμο των πάγων προκαλεί αλλαγές στη βαρύτητα της Γης!

Αν και δεν έχει σχεδιαστεί για να χαρτογραφήσει τις αλλαγές στη βαρύτητα της Γης την πάροδο του χρόνου, ο δορυφόρος της ESA παρατήρησε ότι ο πάγος που χάνεται από τη Δυτική Ανταρκτική τα τελευταία χρόνια αφήνει ανεξίτηλο σημάδι στη Γη.

Υπερδιπλασιάζοντας τη προγραμματισμένη ζωή του σε τροχιά, ο GOCE πέρασε τέσσερα χρόνια καταμετρώντας τη βαρύτητα της Γης με πρωτοφανή λεπτομέρεια.

Οι επιστήμονες τώρα διαθέτουν το πιο ακριβές μοντέλο βαρύτητας που κατασκευάστηκε ποτέ. Αυτό οδηγεί σε μια πολύ καλύτερη κατανόηση των πολλών πτυχών του πλανήτη μας - από το όριο μεταξύ γήινου φλοιού και του ανώτερου μανδύα μέχρι την πυκνότητα της ανώτερης ατμόσφαιρας.

Η δύναμη της βαρύτητας στην επιφάνεια της Γης διαφέρει ελαφρά από τόπο σε τόπο, λόγω παραγόντων όπως η περιστροφή του πλανήτη και η θέση των βουνών και των ωκεάνιων τάφρων.

Αλλαγές στη μάζα των μεγάλων φύλλων πάγου ωστόσο μπορούν επίσης να προκαλέσουν μικρές τοπικές αλλαγές στη βαρύτητα.

Πρόσφατα, οι μετρήσεις υψηλής ανάλυσης του GOCE πάνω από την Ανταρκτική, μεταξύ Νοεμβρίου 2009 και Ιουνίου 2012 αναλύθηκαν από τους επιστήμονες από το γερμανικό Γεωλογικό Ινστιτούτο Ερευνών, Delft University of Technology στην Ολλανδία, το Jet Propulsion Lab στις ΗΠΑ και το Τεχνικό Πανεπιστήμιο του Μονάχου στη Γερμανία.

Είναι αξιοσημείωτο ότι, όπως διαπίστωσαν οι επιστήμονες, η μείωση στη μάζα του πάγου κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου αντικατοπτρίζεται στις μετρήσεις του GOCE, ακόμη και αν η αποστολή δεν σχεδιάστηκε για να ανιχνεύει μεταβολές με την πάροδο του χρόνου.

Η χρήση βαρυτικών δεδομένων για την αξιολόγηση των αλλαγών στην μάζα του πάγου δεν είναι καινούργια μέθοδος. Ο δορυφόρος της NASA, Γκρέις, που σχεδιάστηκε για να μετρήσει την αλλαγή, παρέχει αντίστοιχες πληροφορίες εδώ και πάνω από 10 χρόνια.

Ωστόσο, οι μετρήσεις από τη Grace είναι πολύ πιο γενικές από εκείνες του GOCE, έτσι ώστε να μην μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να εξετάσει λεπτομερή χαρακτηριστικά, όπως μικρότερες λεκάνες απορροής της Ανταρκτικής.

Για επιστημονικούς σκοπούς, το στρώμα πάγου της Ανταρκτικής συχνά χωρίζεται σε λεκάνες απορροής, ώστε να μπορούν να γίνουν συγκριτικές μετρήσεις για το πώς ο πάγος σε κάθε λεκάνη αλλάζει και πώς γίνεται η εκφόρτωση του πάγου στους ωκεανούς. Μερικές λεκάνες είναι πολύ μεγαλύτερες από ό, τι άλλες

Με το συνδυασμό των μετρήσεων υψηλής ανάλυσης του GOCE και των πληροφοριών από την Grace, οι επιστήμονες μπορούν τώρα να εξετάσουν τις αλλαγές στη μάζα πάγου σε μικρά συστήματα παγετώνων προσφέροντας ακόμη μεγαλύτερη διορατικότητα στη δυναμική των διαφόρων λεκανών της Ανταρκτικής.

Οπως διαπίστωσαν, η απώλεια πάγου από τη Δυτική Ανταρκτική μεταξύ 2009 και 2012 προκάλεσε μια βουτιά στο πεδίο βαρύτητας πάνω από την περιοχή.

Επιπλέον, τα δεδομένα του GOCE θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για να βοηθήσουν την επικύρωση των δορυφορικών μετρήσεων για μια ακόμη σαφέστερη κατανόηση των φύλλων του πάγου και της αλλαγής της στάθμης της θάλασσας.

Ποιό είναι το πιο ισχυρό φαινόμενο στο σύμπαν;

Τα φαινόμενα που παρατηρούμε στο σύμπαν είναι πραγματικά εντυπωσιακά και κάποιες φορές τόσο ισχυρά που αλλάζουν ακόμα και τη δομή των γαλαξιών. Ποιο είναι όμως το ισχυρότερο φαινόμενο στο σύμπαν;

Η πιο εντυπωσιακή έκρηξη που μπορείτε να φανταστείτε δεν πλησιάζει ούτε κατά διάνοια, αυτά που το σύμπαν μπορεί να δημιουργήσει: Οταν αστέρες με μέγεθος 150 φορές το μέγεθος του Ηλιου μας εκρήγνυνται, παράγουν τις εντονότερες πηγές φωτός στο σύμπαν και απελευθερώνουν μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα την ίδια ποσότητα ενέργειας, που ο Ηλιος μας θα παράγει σε όλη τη διάρκεια των 10 δισεκατομμυρίων χρόνων της ζωής του.

Αν το υπολογίσουμε σε πιο γήινα δεδομένα, είναι περίπου το ίδιο ποσό ενέργειας με 10 τρισεκατομμύρια τρισεκατομμυρίων δισεκατομμυρίων βόμβες μεγατόνων.

Αυτές οι εκρήξεις παράγουν δέσμες ακτινοβολίας υψηλής ενέργειας, που ονομάζονται εκρήξεις ακτίνων γάμα (Gamma Ray Bursts ή GRB) και θεωρούνται από τους αστρονόμους το πιο ισχυρό πράγμα στο σύμπαν. Μάλιστα, σύμφωνα με τους επιστήμονες, αυτές οι GRB θα μπορούσαν να «σκοτώνουν» τις πιθανότητές μας να ανακαλύψουμε ζωή σε άλλους πλανήτες.

Σύμφωνα με το παράδοξο Fermi, μάλον δεν θα βρούμε ποτέ εξωγήινες μορφές ζωής, ευφυή ή όχι

Οι πιο αισιόδοξοι επιστήμονες λένε ότι δεν είμαστε μόνοι στο σύμπαν, αλλά αν αυτό είναι αλήθεια, τότε πού είναι όλοι; Μια εξήγηση θα μπορούσε να είναι ότι η ζωή στο σύμπαν είναι πραγματικά σπάνια, διότι οι GRB κυριολεκτικά αποστειρώνουν το διάστημα

Οι GRB είναι μια εκπληκτική έκρηξη ακτινοβολίας που αποτελείται από δέσμες ακτινοβολίας γάμμα που διαρκούν συνήθως από δευτερόλεπτα έως μερικά λεπτά, αλλά μπορεί να διαρκέσει και για διάστημα λίγων ωρών.

Στη Γη, η ακτινοβολία γάμμα, παράγεται από τη ραδιενεργό διάσπαση στοιχείων και είναι εξαιρετικά επικίνδυνη για τα έμβια όντα.

Αυτές οι σούπερ-έντονες ακτίνες γάμμα και οι εκρήξεις τους δημιουργούνται από τον πιο ισχυρό τύπο αστρικής έκρηξης: την Υπερνόβα

Οι Υπερνόβα είναι μια πιο εντυπωσιακή έκδοση των γνωστών σουπερνόβα - μια τεράστια έκρηξη φωτός και ενέργειας που συμβαίνει όταν συστέλλεται ένας αστέρας μεγάλης μάζας.

Οταν συμβεί αυτό, η έκρηξη εκτοξεύει τεράστια ποσά από τις βλαβερές ακτινοβολίες γάμμα στο διάστημα σε πολύ υψηλές ταχύτητες. Αν ο πλανήτης μας είναι στο δρόμο της έκρηξης, μιλάμε για πλήρη εξαφάνιση. Γεγονότα όπως αυτά θα μπορούσαν, να οδηγήσουν στην αποστείρωση του σύμπαντος.

Αν οι άλλοι πλανήτες είναι όπως η Γη, τότε θα πάρει δισεκατομμύρια χρόνια εξέλιξης για να φτάσουμε στο σημείο στο οποίο η ζωή σε άλλους πλανήτες, είναι ευφυής και τεχνικά προηγμένη αρκετά για να οικοδομήσουν διαστημόπλοια που μπορούν να ξεφύγουν από το ηλιακό σύστημα τους και να εξερευνήσουν άλλους κόσμους.

Αν μια GRB συμβεί σε οποιοδήποτε σημείο κατά τη διάρκεια της εξέλιξης της εν λόγω κοινωνίας, οι πιθανότητες επιβίωσης ζωής σε άλλους πλανήτες είναι πολύ χαμηλότερη από ό, τι νομίζουμε. Το θέμα αυτό είναι γνωστό ως το παράδοξο Fermi.

Οι GRB είναι οι λαμπρότερες πηγές φωτός στο σύμπαν και ανακαλύφθηκαν για πρώτη φορά την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου. Στα τέλη της δεκαετίας του 1960, οι ΗΠΑ έστειλανμια σειρά στρατιωτικών δορυφόρων που παρακολουθούσαν το διάστημα για τυχόν ενδείξεις υπολειμματικής ακτινοβολίας γάμμα από την πυρηνική δοκιμή από τους Σοβιετικούς. Οι δορυφόροι βρήκαν ακτινοβολία γάμμα, αλλά από πηγές εκατομμύρια και δισεκατομμύρια έτη φωτός μακριά.

Επειδή είναι τόσο φωτεινές, μπορούμε να παρατηρήσουμε GRB σε απίστευτα μακρινές αποστάσεις σε όλες τις γωνιές του σύμπαντος. Εντοπίζουμε κατά μέσο όρο μία GRB κάθε μέρα, πράγμα που σημαίνει ότι κάθε γαλαξίας βιώνει μία τέτοια έκρηξη κάθε 100.000 με 1.000.000 χρόνια, το οποίο είναι σπάνιο, ακόμη και για τα διαστημικά δεδομένα.

Ο Γαλαξίας μας, ευτυχώς, δεν έχει ποτέ βιώσει ποτέ μία GRB, απ' όσο ξέρουμε. Ο πιο πιθανός υποψήφιος για μία έκρηξη GRB στο γαλαξία μας είναι περίπου 7.500 έτη φωτός μακριά σε ασφαλή απόσταση από τη Γη, αλλά αρκετά κοντά για να κάνει τη νύχτα μέρα με το φως της.

Η ζωή είναι μια αστείρευτη πηγή ηλιθιότητας

arte-digital-surrealista+(2)Ο Στρίνερ είχε πει: «Αν το Κράτος είναι μια κοινωνία ανθρώπων και όχι μια συνάθροιση από Εγώ, τότε το Κράτος δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς την ηθική, πάνω στην οποία πρέπει να στηρίζεται. Γι’ αυτό, το Κράτος και Εγώ είμαστε εχθροί».
Ο Νίτσε το ερμήνευσε: «Το κράτος οργανώθηκε όταν μια νικήτρια φυλή δημιούργησε καθεστώς τρομερής καταπίεσης του νικημένου λαού, πολυπληθέστερου αλλά ανοργάνωτου. Τα ένστικτα των υποταγμένων κατέληξαν σε εσωστρέφεια.
Η δύναμη της ενέργειας και ο πόθος για δύναμη στράφηκαν ενάντια στον ίδιο τον άνθρωπο. Εμφανίστηκαν έτσι νέα ιδανικά: η απάρνηση του εγώ, ο αλτρουισμός. Η τάση του αλτρουισμού είναι δείγμα ενστίκτου σκληρότητας και οι τύψεις πόθος για βασανιστήρια. Οι άνθρωποι πίστεψαν ότι η ενοχή τους ήταν οφειλή προς τους προγόνους.
Οφειλή που έπρεπε να την αναγνωρίσουν με τη θυσία της υποταγής. Αυτός ο φόβος για τους προγόνους βρίσκεται μεταμορφωμένος στον θεό. Γι’ αυτό η θρησκεία, και κυρίως ο χριστιανισμός, είναι πληγή για την ανθρωπότητα».
Με όλα αυτά, ο Νίτσε βρέθηκε να εκπροσωπεί τον αχαλίνωτο ατομικισμό και να γίνει η ιδεολογική σημαία των καπιταλιστών, την περίοδο της ανόδου των πλουσίων του χρήματος. Και πάνω στις απόψεις του για τον υπεράνθρωπο θέλησαν να χτίσουν οι ναζί θεωρητικοί της υπεροχής της άριας φυλής. Όμως, οι θέσεις του Νίτσε για τον υπεράνθρωπο ανήκουν στην τρίτη ομάδα του έργου του και δεν μπορούν να αποκοπούν από τις προηγούμενες δύο. Πολύ περισσότερο, που αναπτύχθηκαν παράλληλα και δεν αποτελούν παραγωγή ξεχωριστών χρονολογικών περιόδων.
Η πρώτη ομάδα έχει ως βάση την ιστορία με σπουδαιότερο έργο τη «Γέννηση της τραγωδίας» (1872) και όχι κατώτερο το «Ασύγχρονοι στοχασμοί» (1873 – 1876). Στο πρώτο, θεμελιώνει τα στοιχεία «διονυσιακό» και «απολλώνειο». Ο Απόλλωνας είναι το όνειρο. Ο Διόνυσος η ίδια η ζωή, ένας κόσμος τρόμου και έκστασης στα βάθη της ανθρώπινης ψυχής. Στο δεύτερο καταγγέλλει ότι η ζωή νοσεί εξαιτίας της απρόσωπης εργασίας και της ψευτοοικονομίας.
Ο σκοπός, που δεν είναι άλλος από τη μόρφωση, δεν πετυχαίνεται, καθώς η νεότερη επιστημονική δραστηριότητα ουσιαστικά εκβαρβαρίζει. Η ιστορική εκπαίδευση εμποδίζει την πρόοδο, όπως οι δεμένες στα πόδια αλυσίδες εμποδίζουν το βάδισμα. Κι αυτό, επειδή η ιστορία χρησιμοποιείται ως παράδειγμα αξεπέραστων επιτευγμάτων, ενώ σκοπός της είναι η δημιουργία ισχυρών ανθρώπων που επιδρούν πιο πολύ με την προσωπικότητά τους παρά με τα έργα τους. Το πλήθος και η μάζα υπάρχουν μόνο ως υλικό για να παραχθούν οι δυνατοί.

Στη ζωή, λέει ο Νίτσε, υπάρχουν οι δυνατοί και οι υποταγμένοι. Το κράτος αδυνατεί να εξυπηρετήσει τα ανώτερα άτομα. Μόνον εκεί που τελειώνει το κράτος, αρχίζει να υπάρχει ο μη άχρηστος άνθρωπος που είναι η γέφυρα η οποία οδηγεί στον ανώτερο άνθρωπο.
Η δεύτερη ομάδα έχει ως βάση τον «νόμο του κύκλου» και εκπροσωπείται κυρίως από το έργο «Χαρωπή επιστήμη» (1882). Σ’ αυτήν αναπτύσσεται η ιδέα της ρυθμικής εξέλιξης, της ανακύκλωσης των πάντων και της αιώνιας επανάληψης. Στην ομάδα αυτή ανήκουν και τα έργα «Ανθρώπινα, πάρα πολύ ανθρώπινα» (1878 – 1880), «Ηώς» (1881), «Πέρα από το καλό και από το κακό» (1886) και «Γενεαλογία της ηθικής» (1887).
Η τρίτη ομάδα χτίζει τον υπεράνθρωπο. Εκπροσωπείται από το κορυφαίο έργο του «Τάδε έφη Ζαρατούστρα» (1883) αλλά και τον «Αντίχριστο» και το «Ίδε ο άνθρωπος». Η δύναμη, η υγεία και η ευτυχία αναδεικνύονται τα ανώτερα αγαθά. Η διάκριση των αγαθών και των πράξεων είναι προϊόν ηθικού εκμαυλισμού. Ο άνθρωπος πρέπει να επιστρέψει στην αρχέγονη κατάσταση, όπου αρετή είναι η δύναμη.
Πρέπει να καλλιεργηθεί το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και να εξυψωθεί σε συντριπτική δύναμη, ώστε το άτομο να εξελιχθεί σε υπεράνθρωπο. Σε μια κοινωνία χωρίς αδυνάτους.

Στο βωμό του τέλειου φωτογραφικού κλίκ


Mammut (9)Οι χιονισμένοι βράχοι, οι δυνατοί άνεμοι και το κρύο σίγουρα δεν βοηθούν στη δημιουργία ενός φωτογραφικού έργου μεγάλης κλίμακας, όμως όλα αυτά δεν φαίνεται να ενδιαφέρουν τον Ελβετό φωτογράφο Robert Bösch.
Η ελβετική εταιρεία Mammut, που διαθέτει εξοπλισμό ορειβατών, ζήτησε από τον Bösch να τραβήξει μια εορταστική φωτογραφία, λόγω του γεγονότος ότι συμπληρώθηκαν 150 χρόνια από την ημέρα που ο Edward Whymper και η ομάδα του «κατέκτησαν» την κορυφή Matterhorn στις Αλπεις.
Το έργο του είναι απλά συγκλονιστικό.
Mammut (2)
Ago del Torrone, in northern Italy
Mammut (4)
Mammut (3)
Mammut (6)
Mammut (5)
Mammut (7)
Mammut (8)
Mammut (10)
Mammut (11)
Mammut (12)
MAMMUT KEY VISUALS

Ποια είναι η πραγματικότητα σου άνθρωπε;

Ποια είναι η πραγματικότητα σου άνθρωπε; Η πραγματικότητα μας είναι μια ατέρμονη πορεία προς την καταστροφή. Ένας ατέρμονος ρυθμός παράνοιας προς την δυστυχία και την μιζέρια. Είναι η δική μας
συμφωνία που δομεί την πραγματικότητα μας. Η σιωπή μας προς τα τεκταινόμενα δηλώνει την υποταγή μας προς αυτή την πραγματικότητα.

Ο άνθρωπος φυτοζωεί σε έναν πλανήτη στον οποίο δεν είναι τίποτα άλλο από ένα παράσιτο που αποζυμά με αχόρταγο τρόπο οποιαδήποτε πρωτογενή πηγή. Αυτό διότι θέλει να κορέσει την απύθμενη εσωτερική του κενότητα, να κλείσει πίσω από μια ψευδαίσθηση την εσωτερική του πόλωση και την διαστρεβλωμένη εικόνα που έχει για την ίδια τη Ζωή.

Ο Άνθρωπος έγινε σκλάβος της ίδιας της δύναμης που του έδωσε ο σκεπτόμενος εγκέφαλος του. Μπόρεσε να επεξεργαστεί και να μεταδώσει την πληροφορία- όχι μόνο την πληροφορία του εξωτερικού περιβάλλοντος αλλά κυρίως την πληροφορία του εσωτερικού του κόσμου. Η αντίληψη του περιβάλλοντος τόσο του εσωτερικού όσο και του εξωτερικού λεκτικοποιήθηκε – έγινε λογική. Ο κόσμος των Ιδεών έλαβε υπόσταση. Τώρα οι ιδέες έλαβαν πνοή-υπόσταση. Απέκτησαν ψυχή. Ήταν η σειρά τους τώρα να αναπαραχθούν και να εξαπλωθούν.

Τα μιμίδια γεννήθηκαν όταν η κοσμική συνείδηση εκφράστηκε μέσα από τον άνθρωπο. Όμως αυτές οι οντότητες απέκτησαν δύναμη διότι ο άνθρωπος μετέβηκε γρήγορα στο σημείο της λογικής
εγκαταλείποντας το σημείο της σιωπηλής γνώσης. Η σιωπηλή γνώση είναι η πραγματική μας ταυτότητα. Η κατάληψη της λογικής δημιούργησε μια άνευ προηγουμένου εγωπάθεια. Αυτή η εγωπάθεια έντυσε την χαρακτηροδομή του άνθρωπου.

Πλέον ο εσωτερικός εαυτός κατέβηκε σε χαμηλότερα επίπεδα, μετατράπηκε σε μια σιωπηλή άηχη φωνή.

Ο άνθρωπος έχασε την πρωτοκαθεδρία στο ποιος είναι ο αφέντης της σκέψης. Πλέον η σκέψη και τα παραγόμενα μιμίδια έχουν καταλάβει το νου του ανθρώπου. Η χημική ισορροπία μέσα στον εγκέφαλο έχει διαταραχτεί. Η αποσύνδεση έγκειται στο γεγονός ότι η φυσιολογική ροή της συνείδησης διακόπηκε όταν η σκέψη έβαλε όρια μέσα στις δομές του εγκέφαλου. Ο προμετωπιαίος φλοιός που είναι υπεύθυνος για την διαδικασία των ανώτερων λειτουργιών (όπως είναι η σκέψη) φαίνεται να είναι αποκομμένος από τις περιοχές του μεταιχμιακού συστήματος (τις περιοχές του συναισθήματος).

Η ροή της πληροφορίας έχει πλέον μια συγκεκριμένου τύπου πορεία η οποία ελέγχεται από νευρωνικά κυκλώματα τα οποία είναι υπεύθυνα για στερεοτυπικές συμπεριφορές. Δημιουργήσαμε μέσα μας ένα βιολογικό σκεπτόμενο αυτόματο το οποίο μιμείται, έχοντας χάσει κάθε έννοια ταυτότητας. Ο φαινότυπος της διαταραχής που έχει δημιουργηθεί αντικατοπτρίζεται στην κοινωνία μας.

Δεν καταδικάζουμε την λογική. Δεν καταδικάζουμε την προσπάθεια της έκφρασης, της δημιουργικότητας μέσα από τη γλώσσα, τη σκέψη, το νου. Όμως οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι εξαπολύσαμε το μέγιστο χάρισμα εναντίον μας. Το εξαπολύσαμε γιατί ενώ αντιληφθήκαμε τις δυνατότητες, δεν καταφέραμε να αντιληφθούμε το μέσα μας. Εξωτερικευτήκαμε τόσο γρήγορα που δεν μπορέσαμε να εξελιχθούμε μέσα μας.

Εξελίξαμε το φαίνεσθαι και όχι το Είναι. Τελικά καταλήξαμε να είμαστε έρμαια νορμών, σκέψεων, αντιλήψεων που ανήκουν σε ένα σύνολο εγκεφάλων. Απορρίψαμε την διαφορετικότητα και την ταυτότητα μας. Τώρα βρισκόμαστε σε εκείνο το σημείο στο οποίο μιλάμε για διαφορετικότητα, μιλάμε για το Είναι, μιλάμε για την αγάπη αλλά όλα αυτά μας φαίνονται μακριά. Μέσα μας η ροή που φαίνεται να είναι τόσο φυσική για τα ανθρώπινα μωρά, έχει χαθεί.

Έχει διαταραχτεί η χημεία μας. Έχουμε δημιουργήσει έναν ψυχασθενικό φαινότυπο. Έναν ψυχασθενικό άνθρωπο γεμάτο θωρακίσεις και πάθη που δεν δικαιολογούνται από την εκλεπτυσμένη συνείδηση του. Δημιουργήσαμε ένα τέρας το οποίο μορφώνουμε, φυλάμε, μεγαλώνουμε για να διαιωνίσουμε αυτό που είναι «καλό» και «κοινό» για τους άλλους. Η πραγματικότητα δείχνει ότι η ανθρωπότητα δεν έχει κατεύθυνση, δεν έχει κάποιο πλάνο.

Έχει αφεθεί σε μια τρέλα, την οποία δεν δικαιολογεί η «τέλεια» λογική του.

Η λογική που θα του έδινε κατεύθυνση και λύσεις. Αυτή η λογική τον έφτασε στα αδιέξοδα και τώρα καλείται να βγει από τον λαβύρινθο και την φυλακή που ο ίδιος συμφώνησε να βρίσκεται. Όσο και να μας εξουσιάζουν οι λίγοι και συγκεκριμένα κέντρα του πλανήτη, η πραγματικότητα είναι μια-επιτρέπουμε να μας εξουσιάζουν, να μας καθοδηγούν και να δημιουργούν την πραγματικότητα μας. Έχουμε συμφωνήσει σε ένα συγκεκριμένο μοντέλο ζωής και το υπηρετούμε πιστά.

Υπηρετούμε πιστά αυτά τα οποία μας έχουν εμφυτεύσει. Ζούμε για κάτι απροσδιόριστο, για μια ουτοπία η οποία οδηγεί την ψυχή μας στον όλεθρο. Αποτρέψαμε την φυσική ροή της ύπαρξης να μας οδηγεί, αποτρέψαμε την έμφυτη ικανότητα μας να δημιουργούμε το όμορφο και να καλλιεργούμε την καλοσύνη.

Καταλήξαμε μέσα σε έναν οργασμό τεχνολογικής ανάπτυξης να πεθαίνουμε από καρκίνο, καρδιοπάθειες, εγκεφαλικά, αυτοάνοσα νοσήματα και πολλές άλλες δημιουργημένες ασθένειες. Τις ασθένειες αυτές τις έχουμε δημιουργήσει εμείς οι ίδιοι, διότι η φυσιολογία μας διαταράχτηκε. Διαταράχτηκε διότι η σκέψη μας έχει υποβληθεί πάνω μας και απωλέσαμε κάθε φυσική ροή της συνείδησης μας. Δεν είναι μόνο οι φυσικοί και οι βιολογικοί παράγοντες. Είναι το σύνολο της δομημένης πραγματικότητας μας.

Η ασθένεια είναι η αποσύνδεση μας από την κοσμική ενέργεια. Η ασθένεια αποτελεί το μήνυμα του σώματος, αποτελεί τη γλώσσα του σώματος που εκφράζει την ψυχική διαταραχή. Η διαστρεβλωμένη δομή της σκέψης
μας οδηγεί σε διαστρεβλωμένη υγεία. Το άρρωστο έχει επικρατήσει. Έχει διεισδύσει βαθιά μέσα στην χαρακτηροδομή του ανθρώπου όπως ο Βιλχεμ Ραιχ σωστά διέγνωσε. Είναι το άρρωστο που θεωρεί το υγιές εξωπραγματικό και δεν θα διστάσει να το δολοφονήσει.

Αυτό που Είναι πρέπει να ειδωθεί. Την αλλαγή μας την έχουν προσφέρει απλόχερα πολλοί σε όλη τη διαδρομή της ανθρώπινης ιστορίας. Όλοι απέτυχαν, όλα τα συστήματα απέτυχαν παταγωδώς. Διότι, οτιδήποτε υγιές εμφανίζεται γρήγορα γύρω του θα τυλιχτεί σαν αρπακτικό το άρρωστο για να επιβιώσει, για να διαιωνιστεί. Το άρρωστο διατηρείται διότι η συλλογική συνειδητότητα της ανθρωπότητας το συντηρεί, όχι με
υποσυνείδητο τρόπο αλλά με συνειδητό, μέσα από το εκπαιδευτικό, πολιτικό, οικονομικό και θρησκευτικό σύστημα.

Εάν επιδιώκουμε πραγματικά την αλλαγή,αυτό προϋποθέτει εσωτερικό αγώνα και προσωπική μάχη. Τίποτα δεν μπορεί να μας δοθεί χωρίς προσωπική μάχη και κυρίως η ελευθερία μας. Καλούμαστε να αναλογιστούμε πλέον τι επιλογές έχουμε. Αυτές πλέον είναι ελάχιστες. Αυτές οι ελάχιστες επιλογές είναι για τους λίγους. Αν θέλουμε να δούμε την αλλαγή, οφείλουμε να σκύψουμε μέσα μας, να περιορίσουμε τα εμπόδια και να φτάσουμε στο βάθος εκείνο που κρύβεται ο άηχος πραγματικός μας εαυτός.

Ο πρώτος αγώνας που πρέπει να νικήσουμε είναι ενάντια σε αυτό που θεωρούμε ως Εγώ. Είναι εκείνο το Εγώ που δημιουργήθηκε έξω από εμάς και με το οποίο έχουμε ταυτιστεί. Είναι η αρχή και το τέλος των ψευδαισθήσεων μας. Ο δεύτερος αγώνας που καλούμαστε μετά είναι ο πιο δύσκολος. Είναι να είμαστε αυτό που Είμαστε μετά τη φυγή του Εγώ …

Ο τρόπος γι’ αυτόν τον αγώνα δεν μπορεί ούτε να περιγραφεί, ούτε να δοθεί σε κανέναν και από κανέναν. Ο αγώνας αρχίζει όταν για πρώτη φορά αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα. Όταν ο εγκέφαλος για πρώτη φορά αναρωτιέται για την υγεία της λειτουργίας του. Είναι ένα ξύπνημα. Η μετάβαση από το σημείο της λογικής στο σημείο της σιωπηλής γνώσης δεν είναι κάτι που σου δίνεται από έξω. Όλα άρχισαν από μέσα.

Δημιουργήσαμε έναν λαβύρινθο που νομίζουμε ότι είναι μια εξωτερική πραγματικότητα που απαιτείται να λυθεί. Δεν έχουμε όμως να λύσουμε τίποτα. Παρά μόνο να περιορίσουμε εκείνη τη φυλακή που κρατάει το σιωπηλό μας εαυτό. Από εκεί και ύστερα αρχίζει η ευθύνη της ζωής … και της ελευθερίας.

Τεράστια ορθογώνια τάφρος στη Σελήνη

Ένα τεράστιο γεωλογικό σχηματισμό με σχήμα ορθογωνίου παραλληλογράμμου, θαμμένο λίγο κάτω από την επιφάνεια στη φωτεινή πλευρά της Σελήνης, ανακάλυψαν οι επιστήμονες με τη βοήθεια των ευρημάτων των «δίδυμων» δορυφόρων της αποστολής Grail της NASA.

Οι δορυφόροι το 2012 είχαν χαρτογραφήσει τις ανωμαλίες του βαρυτικού πεδίου του φεγγαριού, οι οποίες εξαρτώνται από τις διακυμάνσεις της επιφανειακής και υπόγειας γεωμορφολογίας.
Ο μυστηριώδης γεωλογικός σχηματισμός βρίσκεται κάτω από τη μεγαλύτερη «θάλασσα» της Σελήνης (τον λεγόμενο «Ωκεανό των Καταιγίδων») και ήταν άγνωστος έως τώρα. Η ανακάλυψη σημαίνει ότι ο «Ωκεανός» δεν προέρχεται από πτώση μεγάλου αστεροειδούς, όπως πίστευαν ως τώρα οι επιστήμονες, αλλά από τις τεκτονικές διεργασίες του ίδιου του φεγγαριού.

Η πρώτη σεληνιακή τάφρος
Η τεράστια υπόγεια πεδιάδα πλάτους περίπου 2.600 χιλιομέτρων πιστεύεται ότι αποτελεί απομεινάρι παλαιών τεκτονικών τάφρων, που αργότερα γέμισαν με λάβα. Είναι η πρώτη φορά που ανακαλύπτονται τέτοιες τάφροι στη Σελήνη, ενώ έχουν ήδη βρεθεί στον Άρη και στην Αφροδίτη. Παρόμοια τεκτονική γεωμετρία φαίνεται να υπάρχει στον Εγκέλαδο, το παγωμένο φεγγάρι του Κρόνου.
«Είναι εντυπωσιακό πόσο μεγάλος είναι αυτός ο υπόγειος γεωμετρικός σχηματισμός. Καλύπτει περίπου το 17% της επιφάνειας της Σελήνης, μια επιφάνεια ισοδύναμη με τη Β. Αμερική, την Ευρώπη και την Ασία μαζί», δήλωσε ο καθηγητής γεωφυσικής Τζέφρι Άντριους Χάνα της Σχολής Μεταλλειολόγων του Πανεπιστημίου του Κολοράντο, επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας, που έκανε τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό «Nature».
«Ποτέ κανείς δεν πίστευε ότι θα έβλεπε ένα τετράγωνο ή ένα παραλληλόγραμμο τόσο μεγάλο σε οποιονδήποτε πλανήτη. Αναρωτιέται επίσης κανείς τι μπορεί να κρύβεται κάτω από τις επιφάνειες όλων των άλλων πλανητών του ηλιακού μας συστήματος», πρόσθεσε.
Όσον αφορά τον μηχανισμό που δημιούργησε τον ιδιόμορφο γεωλογικό σχηματισμό, σύμφωνα με τους επιστήμονες, το υπέδαφος αυτής της περιοχής περιέχει πολλά φυσικά ραδιενεργά στοιχεία, όπως ουράνιο, θόριο και κάλιο, τα οποία θα θέρμαναν τον φλοιό του φεγγαριού, όταν αυτό βρισκόταν σε νεαρή ηλικία. Όταν αργότερα ο φλοιός ψύχθηκε, θα δημιουργήθηκαν ρωγμές στην επιφάνειά του, ανοίγοντας έτσι βαθιές τάφρους. Στη Γη η ανάλογη γεωλογική διαδικασία συνήθως παράγει εξάγωνα σχήματα.
Η ακριβής ημερομηνία δημιουργίας του βυθισμένου παραλληλογράμμου δεν μπορεί να υπολογιστεί ακόμη, αλλά εκτιμάται ότι οι τάφροι του γέμισαν με βασαλτική λάβα από τα τότε ενεργά ηφαίστεια του δορυφόρου μας, πριν από περίπου 3,5 δισεκατομμύρια χρόνια.
Οι σκούροι «λεκέδες» της λάβας πάνω στο φωτεινότερο φόντο της επιφάνειας του «Ωκεανού των Καταιγίδων» (Oceanus Procellarum) ήταν αυτό που είχε δημιουργήσει ένα πανάρχαιο μυστήριο: την πεποίθηση των ανθρώπων ότι βλέπουν το πρόσωπο ενός ανθρώπου στο φεγγάρι. Οι παλαιοί αστρονόμοι είχαν εξάλλου εσφαλμένα περάσει για «θάλασσες» όλες τις μεγάλες πεδιάδες του φεγγαριού, γι' αυτό τις είχαν ονομάσει έτσι.