30+1 περίεργες πληροφορίες για το ανθρώπινο σώμα

Το ανθρώπινο σώμα έχει μια πολυσύνθετη δομή, με λειτουργίες που ακόμη και έπειτα από αμέτρητα χρόνια ιατρικής εξέλιξης, φαντάζουν παράξενες.

Λένε, ότι ένας κοινός άνθρωπος χρησιμοποιεί μόλις το 10% του εγκεφάλου του, ενώ το υπόλοιπο 90% παραμένει σχεδόν ανεξερεύνητο. Τι άλλο δε γνωρίζουμε για το ανθρώπινο σώμα;
1. Τα νευρικά ερεθίσματα από και προς τον εγκέφαλο ταξιδεύουν με περίπου 273.6 χιλιόμετρα ανά ώρα.
2. Ο εγκέφαλος παράγει τόση ενέργεια όση μία μικρή λάμπα των 10 watt, ακόμη και όταν κοιμόμαστε.
3. Το ανθρώπινο κύτταρο του εγκεφάλου μπορεί να συγκρατήσει 5 φορές περισσότερες πληροφορίες, από όσες περιέχει η εγκυκλοπαίδεια Britannica. Οι επιστήμονες δε μπορούν να ορίσουν ακόμη με ακρίβεια την αποθηκευτική ικανότητα, αλλά με ηλεκτρονικούς όρους εικάζεται ότι είναι μεταξύ 3 ή ακόμη και 1.000 terabytes. Αντίθετα, τα Εθνικά Αρχεία της Βρετανίας, που περιέχουν πάνω από 900 χρόνια ιστορίας, είναι μόλις 70 terabytes.
4. Οι επιστήμονες έχουν μετρήσει πάνω από 500 διαφορετικές λειτουργίες του ήπατος. Ορισμένες από αυτές είναι: η παραγωγή της χολής, η αποσύνθεση των ερυθρών αιμοσφαιρίων, η πρωτεϊνική σύνθεση του πλάσματος και η αποτοξίνωση.
5. Οι επιστήμονες λένε ότι όσο υψηλότερο I.Q. έχει κάποιος τόσο περισσότερο ονειρεύεται. Ωστόσο, οι περισσότεροι άνθρωποι δε θυμούνται τα όνειρά τους.
6. Το μεγαλύτερο εσωτερικό όργανο είναι το λεπτό έντερο. Παρά το γεγονός ότι θεωρείται ως το μικρότερο από τα δύο έντερα, το λεπτό (έντερο) είναι στην πραγματικότητα τέσσερις φορές όσο το ύψος ενός μέσου ενήλικα.
7. Κάθε μέρα ο μέσος άνθρωπος χάνει 60 με 100 τρίχες.
8. Η γυναικεία τρίχα είναι σε διάμετρο μισή από την ανδρική.
9. Μια ανθρώπινη τρίχα ζυγίζει περίπου 99.22 γραμμάρια.
10. Το φτέρνισμα συνήθως ξεπερνά τα 160.9344 χιλιόμετρα/ώρα, κάτι που δικαιολογεί γιατί δε μπορούμε να κρατήσουμε τα μάτια μας ανοιχτά, όταν φτερνιζόμαστε.
11. Ο βήχας πάλι «τρέχει» με περίπου 96.6 χιλιόμετρα την ώρα.
12. Όλα τα μωρά, όταν γεννιούνται, έχουν μπλε μάτια και αυτό οφείλεται στη χρωστική μελανίνη. Η μελανίνη στα μάτια του νεογέννητου συχνά χρειάζεται χρόνο μετά τη γέννηση είτε για να παραμείνει ως έχει ή για να «σκοτεινιάσει» από την έκθεση σε υπεριώδες φως, αργότερα, αποκαλύπτοντας τον αληθινό χρώμα των ματιών του μωρού.
13. Μετά από την κατανάλωση μεγάλης ποσότητας φαγητού, η ακοή μας είναι λιγότερο έντονη.
14. Η Δευτέρα είναι η ημέρα της εβδομάδας που παρουσιάζει τον μεγαλύτερο κίνδυνο καρδιακής προσβολής. Μια δεκαετή μελέτη στη Σκωτία μάλιστα αποκάλυψε ότι τη Δευτέρα πεθαίνουν από καρδιακή προσβολή 20% περισσότεροι άνθρωποι, συγκριτικά με τις υπόλοιπες μέρες. Οι ερευνητές υποθέτουν, ότι αυτό είναι αποτέλεσμα ενός διασκεδαστικού Σαββατοκύριακου σε συνδυασμό με μία αγχωτική εβδομάδα, που ακολουθεί.
15. Κάθε άνθρωπος έχει περισσότερα από 75 χλμ. νεύρα στο σώμα του.
16. Ο εγκέφαλος είναι η πιο πολύπλοκη μηχανή στο σύμπαν, με περισσότερα από 100 δισεκατομμύρια νευρικά κύτταρα, από τα οποία το καθένα έχει έως και 150.000 συνδέσεις. Κάθε κύτταρο δε, είναι συνδεδεμένο με 25.000 άλλα κύτταρα.
17. Ο εγκέφαλος ζυγίζει περίπου 1,5 κιλό σε έναν ενήλικο άνθρωπο.
18. Μάλιστα, κατά μέσο όρο, ο αρσενικός εγκέφαλος (περίπου 1,4 κιλά) είναι ελαφρώς μεγαλύτερος από τον θηλυκό εγκέφαλο, που ζυγίζει περίπου 1,26 κιλά.
19. Ο εγκέφαλος περιέχει 100 δισεκατομμύρια εγκεφαλικά κύτταρα των οποίων τα 100.000 υπόκεινται ανεπανόρθωτη απώλεια κάθε μέρα.
20. Ο άνθρωπος μπορεί να διατηρεί μέχρι και επτά περιστατικά ανά πάσα στιγμή στη βραχυπρόθεσμη μνήμη του, αλλά μακροπρόθεσμα το μυαλό πρέπει να ξεχνά για να «κάνει χώρο» για καινούργιες αναμνήσεις.
21. Ο ίδιος ο εγκέφαλος δε μπορεί να αισθανθεί πόνο. Αν και είναι το κέντρο του πόνου όταν κόψει κάποιος το δάχτυλό του για παράδειγμα, ο ίδιος ο εγκέφαλος δεν έχει υποδοχείς πόνου.
22. Οι τρίχες του προσώπου μεγαλώνουν πιο γρήγορα από οποιαδήποτε άλλη τρίχα στο σώμα. Μάλιστα αν ένας άνθρωπος δεν ξυρίσει ποτέ το μούσι του, στην πραγματικότητα, αυτό θα ξεπεράσει τα 9.14 μέτρα περίπου σε όλη του τη ζωή.
23. Το νύχι στο μεσαίο δάχτυλο μεγαλώνει πιο γρήγορα από τα υπόλοιπα και αυτό γιατί η αύξηση του νυχιού σχετίζεται με μήκος του δακτύλου.
24. Τα νύχια στα δάχτυλα των χεριών μεγαλώνουν περίπου 4 φορές πιο γρήγορα από ό,τι των ποδιών.
25. Οι γυναίκες ανοιγοκλείνουν τα μάτια δύο φορές περισσότερες από τους άντρες.
26. Κατά τη διάρκεια της ζωής του ένας άνθρωπος, θα παράγει αρκετό σάλιο για να γεμίσει δύο πισίνες.
27. Το μεγαλύτερο κύτταρο στο ανθρώπινο σώμα είναι το θηλυκό ωάριο και το μικρότερο το αρσενικό σπέρμα.
28. Εάν το σάλιο δε μπορεί να διαλύσει κάτι, τότε εμείς δε μπορούμε να το γευτούμε.
29. Η ανθρώπινη μύτη μπορεί να θυμηθεί 50.000 διαφορετικές μυρωδιές.
30. Ο καθένας μας έχει μια μοναδική μυρωδιά, εκτός από τα πανομοιότυπα δίδυμα.
Plus: Χρειάζονται 17 μυς για ένα χαμόγελο και 43 για ένα κατσούφιασμα.

Εσείς πώς θα αντιδρούσατε εαν βλέπατε αυτό...

Αντιμέτωποι με ένα πολύ παράξενο περιστατικό ήρθαν οι πελάτες ενός καφέ στο Μανχάταν, στη Νέα Υόρκη. Όλα ήταν καλά μέχρι που ο άνδρας που έπινε καφέ μαζί με μία νεαρή κοπέλα έκανε κάτι τραγικό:

Πριν σηκωθεί για να φύγει χτύπησε τον καφέ της κοπέλας πάνω στο τραπέζι, με αποτέλεσμα να χυθεί ο καφές σε όλα τα χαρτιά, αλλά και τον υπολογιστή της.
Η κοπέλα άρχισε να ουρλιάζει στον άνδρα που της έκανε τη ζημιά.
Κι εκεί που οι υπόλοιποι πελάτες νόμιζαν ότι είναι μάρτυρες ενός απλού καβγά, συνέβη το αναπάντεχο.
Η κοπέλα επιστράτευσε τις “τηλεκινητικές” της δυνατότητες και έριξε τον άνδρα πάνω στον τοίχο, παραπάνω από μία φορές, έριξες τα βιβλία από τα ράφια, ενώ κάποια από τα τραπέζια άρχισαν να μετακινούνται. Και όλα αυτά με τη δύναμη του μυαλού της.
Ή τουλάχιστον έτσι φαινόταν σε όσους ήταν μπροστά.
Όμως όλο αυτό ήταν απλά ένα “κόλπο” που χρησιμοποιήθηκε για να προωθηθεί η καινούρια ταινία της Τζουλιάν Μουρ, που είναι βασισμένη σε ένα από τα κλασσικά έργα του Στίβεν Κινγκ.
Το ότι το κόλπο έπιασε έγινε προφανές. Από προχθες που το βίντεο αναρτήθηκε στο youtube, έχει δεχθεί περισσότερες από 13 εκατομμύρια επισκέψεις.
Το βίντεο ξεκινάει με τους τεχνικούς της Σόνυ, της παραγωγού εταιρείας, να στήνουν το σκηνικό. Ψεύτικος τοίχος και “το θύμα” να ετοιμάζεται στο χώρο του καφέ, λίγο πιο πέρα από τους κομπάρσους.
Λίγο αργότερα, οι πελάτες του καφέ μένουν αποσβολωμένοι από τις τηλεκινητικές δυνατότητες της νεαρής γυναίκας. Οι κρυμμένες κάμερες στο χώρο, πιάνουν τις-απολαυστικές- αντιδράσεις των πελατών μπροστά στο απίστευτο σκηνικό που διαδραματίζεται μπροστά τους.
Η εταιρεία δεν έχει την πρωτοτυπία σε αυτού του είδους προώθησης του προϊόντος της, αφού λίγους μήνες πριν, η LG κατέγραψε τις αντιδράσεις ανυποψίαστων υποψηφίων οι οποίοι επίσης βρέθηκαν μπροστά σε μία μεγάλη έκπληξη...

Μελατονίνη η θαυματουργή ορμόνη

Η μελατονίνη ελέγχει τον βιορυθμό μας, τη διάθεση, την αναπαραγωγή, το βάρος, ακόμη και τον καρκίνο.
Η μελατονίνη είναι μια ορμόνη θαυματουργή που είναι πάρα πολύ υποτιμημένη από την άποψη της δυναμικής επιπτώσης προς στην υγεία μας. Μπορεί να ελέγξει τα πάντα, από τον ρυθμό ύπνου / εγρήγορσης, τους κύκλους μας για την αναπαραγωγή, το βάρος μας, τη διάθεση και ακόμη ασκεί ισχυρή, αντιγηραντική και αντικαρκινική δράση.

Η μελατονίνη βρίσκεται σε πολλά τρόφιμα, όπως η μουστάρδα, μούρα goji, αμύγδαλα, ηλιόσποροι, κάρδαμο, μάραθο, κόλιανδρο και τα κεράσια.

Η μελατονίνη βρίσκεται στα ζώα, τα φυτά και τα μικρόβια. Είναι μια φυσική ορμόνη που παράγεται από την επίφυση του σώματος και γενικά, αυξάνουν τα ποσοστά μελατονίνης στο σκοτάδι κατά την διάρκεια της νύχτας. Εν μέρει, το ρολόι του σώματός σας ελέγχει πόση μελατονίνη παράγει στο 24ωρο.
Κανονικά, τα επίπεδα της μελατονίνης αρχίζουν να αυξάνονται στα μέσα της ημέρας από το απόγευμα και μετά προς αργά το βράδυ, παραμένουν σε υψηλά επίπεδα για το μεγαλύτερο μέρος της νύχτας και στη συνέχεια υπάρχει πτώση στις πρώτες πρωινές ώρες.
Το Φως επηρεάζει το πόσο μελατονίνη θα παράγει το σώμα σας. Κατά τη διάρκεια των μικρότερων ημερών του χειμώνα, το σώμα σας μπορεί να παράγει μελατονίνη νωρίτερα ή αργότερα μέσα στην ημέρα από το συνηθισμένο. Αυτή η αλλαγή μπορεί να οδηγήσει σε συμπτώματα της εποχιακής συναισθηματικής διαταραχής (SAD), ή την κατάθλιψη του χειμώνα.
“Σε ασθενείς που είχαν ΕΣΔ, η διάρκεια της έκκρισης μελατονίνης έγινε πλέον το χειμώνα και το καλοκαίρι μικρότερη, όπως ακριβώς συμβαίνει και σε άλλα θηλαστικά,” σημειώνει ο συγγραφέας Δρ Thomas A. Wehr, ένας ψυχίατρος της έρευνας στο Εθνικό Ινστιτούτο Υγείας των ΗΠΑ, στην Bethesda, στο Maryland. “Αυτό θα μπορούσε να εξηγήσει αυτή την πληθώρα των συναισθηματικών αλλαγών που εμφανίζεται σε ανθρώπους, όταν παθαίνουν κατάθλιψη το χειμώνα”.
Τα φυσικά επίπεδα μελατονίνης παρουσιάζουν μια αργή πτώση με την ηλικία. Μερικοί ενήλικες παράγουν πολύ μικρές ποσότητες, ή και καθόλου όσο αυξάνει η ηλίκια. Επίσης χαμηλά επίπεδα της μελατονίνης σχετίζονται με αυξημένο κίνδυνο καρκίνου. Πρόσφατες έρευνες έχουν δείξει ότι τα χαμηλά επίπεδα μελατονίνης στον οργανισμό μπορεί να συνδέονται με αυξημένο κίνδυνο ορισμένων τύπων καρκίνου.
Για παράδειγμα, μερικές μελέτες έχουν δείξει ότι οι γυναίκες που εργάζονται νυχτερινές βάρδιες για πολλά χρόνια (και ως εκ τούτου θα πρέπει να αναμένεται να έχουν χαμηλότερα επίπεδα της μελατονίνης) φαίνεται να έχουν ένα ελαφρώς υψηλότερο κίνδυνο καρκίνου του μαστού και του παχέος εντέρου. Η μελατονίνη έχει αποδειχθεί ότι επιβραδύνει, ή σταματά την ανάπτυξη των διαφόρων τύπων κυττάρων του καρκίνου, ακόμη και να αποτελέσει, πλέον η ίδια αυτή, τη θεραπεία του καρκίνου.
Μερικές από τις μελέτες έχουν δείξει ότι η μελατονίνη μπορεί να παρατείνει την επιβίωση και τη βελτίωση της ποιότητας ζωής των ασθενών με ορισμένους ανίατους τύπους καρκίνων, όπως προχωρημένο καρκίνο του πνεύμονα και το μελάνωμα. Μερικές μελέτες έχουν αναφέρει ότι ένας μικρός αριθμός των καρκίνων έχει δείξει ότι η μελατονίνη προσφέρει ιδιαίτερα ισχυρή προστασία.
Τα κύτταρα σε όλο το σώμα σας – ακόμα και τα καρκινικά κύτταρα – έχουν υποδοχείς μελατονίνης. Έτσι, όταν η μελατονίνη παράγεται κατά την νύχτα, επιβραδύνει την κυτταρική διαίρεση.
Στην πραγματικότητα, η μελατονίνη έχει μια κατευναστική επίδραση σε αρκετές αναπαραγωγικές ορμόνες, η οποία μπορεί να εξηγήσει γιατί φαίνεται να προστατεύει έναντι καρκίνων που είναι ορμονοεξαρτόμενοι, συμπεριλαμβανομένων των ωοθηκών, του ενδομητρίου, του μαστού, του προστάτη και των όρχεων. Η GreenMedInfo απαριθμεί είκοσι μελέτες που αποδεικνύουν ακριβώς πώς η μελατονίνη ασκεί την προστατευτική δράση της ενάντια στον καρκίνο του μαστού.
Ωστόσο, οι αντικαρκινικές επιδράσεις της μελατονίνης δεν σταματούν εκεί. Ενώ προκαλούν τα καρκινικά κύτταρα να αυτοκαταστραφούν, η μελατονίνη ενισχύει επίσης την παραγωγή και ανάπτυξη του ανοσοποιητικού σας συστήματος παράγωντας τονωτικές ουσίες, όπως η ιντερλευκίνη-2, η οποία βοηθά στον εντοπισμό και την επίθεση των μεταλλαγμένων κυττάρων που οδηγούν σε καρκίνο.
Η μεγαλύτερη σε μορφής έκταση, έρευνα μελατονίνης μέχρι σήμερα έχει να κάνει με τον καρκίνο του μαστού. Μερικά από τα πιο εντυπωσιακά στοιχεία στις μελέτες αυτές περιλαμβάνουν τα ακόλουθα:

• Το περιοδικό Επιδημιολογίας αναφέρει αυξημένο κίνδυνο εμφάνισης καρκίνου του μαστού μεταξύ των γυναικών που εργάζονται κυρίως νυχτερινές βάρδιες.
• Οι γυναίκες που ζουν σε γειτονιές με μεγάλες ποσότητες νυχτερινής φωταγώγησης έχουν περισσότερες πιθανότητες να εκδηλώσουν καρκίνο του μαστού συγκριτικά με εκείνους που ζουν σε περιοχές όπου τη νύχτα κυριαρχεί το σκοτάδι, σύμφωνα με μια ισραηλινή μελέτη.
• Από τους συμμετέχοντες στην μελέτη «Nurses Health», διαπιστώθηκε ότι οι νοσηλευτές που εργάζονται τη νύχτα είχαν 36 τοις εκατό υψηλότερα ποσοστά καρκίνου του μαστού.
• Τυφλές γυναίκες, των οποίων τα μάτια δεν μπορεί να ανιχνεύσει το φως και έτσι έχουν εύρωστη παραγωγή της μελατονίνης, έχουν χαμηλότερο από το μέσο όρο ποσοστό καρκίνου του μαστού.

Συνολικά, το μεγαλύτερο σώμα των επιδημιολογικών μελετών θεωρούν πλέον πως οι γυναίκες που εργάζονται νυχτερινή βάρδια βρέθηκαν να έχουν ποσοστά καρκίνου του μαστού 60 τοις εκατό πάνω από το φυσιολογικό, ακόμα και όταν οι άλλοι παράγοντες, όπως οι διαφορές στη διατροφή τους. Διεγείρει το Μπεζ λίπος.
Ισπανοί επιστήμονες ανακάλυψαν ότι η κατανάλωση μελατονίνης βοηθά στον έλεγχο του σωματικού βάρους, επειδή διεγείρει την εμφάνιση του «μπεζ λίπους», ένα είδος κυττάρων λίπους που καίει θερμίδες αντί για την αποθήκευση τους.
Στη Εφημερίδα Journal of Epiphsis, επιστήμονες από το Πανεπιστήμιο της Γρανάδας στο Ινστιτούτο Νευροεπιστήμης, του Νοσοκομείο Carlos III της Μαδρίτης, και το Πανεπιστήμιο του Τέξας Health Science Center στο San Antonio (ΗΠΑ) έχουν αποκαλύψει, για πρώτη φορά το προηγουμένως άγνωστο αίνιγμα του γιατί η μελατονίνη έχει μεταβολικά οφέλη στη θεραπεία του διαβήτη και της υπερλιπιδαιμίας.
Σε προηγούμενες εκδόσεις, οι ερευνητές ανέλυσαν τα αποτελέσματα της μελατονίνης για την παχυσαρκία, δυσλιπιδαιμία, υψηλή πίεση του αίματος και σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2 που συνδέεται με την παχυσαρκία σε νεαρούς παχύσαρκους αρουραίους – ένα πειραματικό μοντέλο μεταβολικού συνδρόμου.
Εν όψει των πιο πρόσφατων αποτελεσμάτων τους, φαίνεται ότι το κλειδί βρίσκεται στο γεγονός ότι η χρόνια κατανάλωση μελατονίνης επάγει όχι μόνο την εμφάνιση του «μπεζ λίπους» σε παχύσαρκους διαβητικούς αρουραίους, αλλά επίσης αυξάνει την παρουσία της σε λεπτά ζώα που χρησιμοποιήθηκαν ως ομάδα ελέγχου.
Τα κύτταρα «Μπεζ λίπος» που βρέθηκαν διάσπαρτα σε μέγεθος φακής, είχαν εναποτεθεί κάτω από το δέρμα στην βουβωνική περιοχή σε παχύσαρκους διαβητικούς αρουραίους. Αυτά τα ευρήματα, σημαίνουν ότι είναι ένα δυνητικά χρήσιμο εργαλείο τόσο από μόνη της και επίσης για τη θεραπεία της παχυσαρκίας.
Η μελέτη – που συντονίζεται από το Πανεπιστήμιο της Γρανάδας με τον λέκτορα Ahmad Agil – έδειξε ότι η χρόνια χορήγηση μελατονίνης ευαισθητοποιεί την θερμογόνο δράση της έκθεσης στο κρύο, αυξάνει τη θερμογόνο δράση της άσκησης και, ως εκ τούτου, αποτελεί εξαιρετική θεραπεία κατά της παχυσαρκίας.
Το γεγονός είναι ότι μία από τις βασικές διαφορές μεταξύ «μπεζ λίπος», το οποίο εμφανίζεται κατά τη χορήγηση μελατονίνης, και «λευκό λίπος», είναι ότι μιτοχόνδρια των κυττάρων στο «μπεζ λίπος» παράγουν τη UCP1 πρωτεΐνης, η οποία είναι υπεύθυνη για την καύση θερμίδων και την παραγωγή θερμότητας.
Η μελατονίνη έχει βρεθεί ότι συμβάλει για την προώθηση της υγείας με πολλούς άλλους τρόπους:

• Η μελατονίνη μπορεί να προστατεύσει από τις καρδιακές παθήσεις. Έχει αποδειχθεί ότι αυξάνει την “καλή” χοληστερόλη (HDL) και διαδραματίζει ένα ρόλο στην μείωση της αρτηριακής πίεσης. Η μελατονίνη μπορεί επίσης να προστατεύσει την καρδιά σας κατά τη διάρκεια μιας καρδιακής προσβολής.
• Υπάρχουν αυξανόμενες ενδείξεις ότι η έκκριση μελατονίνης σχετίζεται με την ημικρανία και την κεφαλαλγία διαταραχών, δηλώνει ο Dr Mario FP Peres, του Νοσοκομείου Israelita Albert Einstein, στο Σάο Πάολο και οι συνεργάτες του επισημαίνουν στο ιατρικό περιοδικό Neurology.
• Η μελατονίνη είναι ιδιαίτερα επωφελής σε άτομα με σακχαρώδη διαβήτη. Προστατεύει τα κύτταρα του παγκρέατος, επιφέροντας επιβράδυνση της εξέλιξης της ασθένειας αυτής. Επίσης, έχει πολύ ισχυρή αντι-οξειδωτική ιδιότητα μειώνοντας την βλάβη στα νεφρά, τα μάτια και την κυκλοφορία που είναι κοινή σε αυτούς με διαβήτη.
• Η μελατονίνη προστατεύει από τη νόσο του Αλτσχάιμερ και επιβραδύνει την εξέλιξη στα πρώιμα στάδια της νόσου. Αυτό οφείλεται στην ισχυρή αντι-οξειδωτική ιδιότητα της, μαζί με την ικανότητά του να διασχίσει εύκολα τον φραγμό αίματος-εγκεφάλου.
• Η μελατονίνη μπορεί να βοηθήσει στην πρόληψη της οστεοπόρωσης. Αν και απαιτείται περαιτέρω έρευνα, οι πρώτες μελέτες δείχνουν ότι η μελατονίνη μπορεί να αποτρέψει την απώλεια οστικής μάζας και να αυξήσει το σχηματισμό νέου οστού.
• Εκείνοι που αγωνίζονται να χάσουν βάρος μπορούν να επωφεληθούν από την μελατονίνη. Η έλλειψη ύπνου προκαλεί μια αύξηση στην όρεξη, μέσω διακοπής του, αυξάνει την παραγωγή ορμονών όρεξης με αποτέλεσμα την κατανάλωση περισσότερων τροφίμων σε εκείνους που είναι υπό στέρηση ύπνου.

Η μυστική ενέργεια των αρχαιολογικών χώρων

Ένα αρχαίο μνημείο μας προκαλεί συνήθως μια αίσθηση θαυμασμού. Έχετε όμως σκεφτεί ποτέ ότι θα μπορούσε να αποτελέσει κι έναν πυρήνα ενέργειας, που εξαγνίζει και αναζωογονεί την ψυχή μας, αλλά και ένα μέσο προς την ενόραση και την ανακάλυψη του εαυτού μας;....

Η Ελλάδα είναι μια χώρα γεμάτη αρχαιολογικούς χώρους κι εμείς μπορούμε να επωφεληθούμε από μια επίσκεψη σ’ αυτούς, όχι μόνο ικανοποιώντας την αισθητική μας θαυμάζοντας τα μνημεία τους, αλλά αντλώντας και ενέργεια για να εξυψώσουμε την ψυχή μας. Η ενέργεια ενός τέτοιου χώρου μπορεί να μας θεραπεύσει, να μας καθοδηγήσει και να αφυπνίσει μέσα μας δυνατότητες όταν συντονιστούμε μαζί της.
Είναι αλήθεια ότι όταν βρισκόμαστε ακόμα και στον πιο μικρό και λιτό αρχαιολογικό χώρο, αισθανόμαστε συνήθως δέος. Πατάμε ως επισκέπτες πάνω στη γη όπου κάποτε έζησαν άλλοι άνθρωποι, πρόγονοι και μακρινοί συγγενείς μας.
Το πρώτο δίδαγμα που μας δίνει ένας τέτοιος χώρος, άλλωστε, είναι η παροδικότητα, μια αίσθηση που είναι ισχυρή και συνήθως μας προκαλεί θλίψη. Εκτός όμως από αυτή την αίσθηση του φθαρτού που μας συγκλονίζει, ο περισσότερος κόσμος δεν γνωρίζει πώς να αντιμετωπίσει το θέαμα σε ένα αρχαιολογικό χώρο, ώστε να εκμεταλλευτεί την εμπειρία της επαφής του με αυτή την πηγή της Ιστορίας στον υπέρτατο βαθμό.
Γιατί, ένας αρχαιολογικός χώρος είναι, πάνω απ’ όλα, μια περιοχή που εκπέμπει ξεχωριστή ενέργεια, αυτή που πρέπει να αντλήσουμε σε μια επίσκεψή μας εκεί.
Κάθε ταξίδι σε αρχαία μνημεία είναι μια δυνατότητα αυτοαποκάλυψης. Το ίδιο το τοπίο του χώρου, τα κτίσματα και η ενέργεια των ανθρώπων που έζησαν εκεί συναντώνται σε έναν ενεργειακό κόμβο από τον οποίο έχουμε να κερδίσουμε πολλά. Ας δούμε αρχικά μία μία τις ενέργειες που εκπέμπονται από έναν τέτοιο χώρο:
α) Η ενέργεια του τοπίου
Οι αρχαιολογικοί χώροι δεν είναι χτισμένοι σε τυχαία μέρη του πλανήτη. Ειδικοί ιερείς και γεωμάντεις, μέσα από αναζήτηση στη φύση επέλεγαν τις περιοχές ανοικοδόμησης των αρχαίων μνημείων. Έτσι, τα τοπία που τα φιλοξενούν πλέον αποτελούν μικρούς ή μεγάλους δίαυλους ενέργειας και κομβικά ενεργειακά σημεία πάνω στο ζωντανό σώμα του πλανήτη.
Η σύσταση του εδάφους, το υψόμετρο, η πανίδα και η χλωρίδα, τα νερά της περιοχής, τα έντονα γεωλογικά φαινόμενα (απότομοι και ξεκομμένοι βράχοι, χαράδρες, σπηλιές κ.λπ.), συνιστούν την ιδιαίτερη ενέργεια του συγκεκριμένου χώρου που επιλέχτηκε για συγκεκριμένη χρήση.
Ένας τρόπος για να τη νιώσετε είναι να επιλέξετε μια ήσυχη γωνιά, να ανοίξετε ελαφρά τα πόδια σας πάνω από το έδαφος, να απλώσετε τις παλάμες σας, ώστε να «βλέπουν» προς τα κάτω, και να προσπαθήσετε να ακούσετε ανεπηρέαστοι τον ήχο που εκπέμπει το τοπίο.
Κάθε τοπίο εκπέμπει διαφορετικό ήχο, ο οποίος αντιπροσωπεύει την ανάσα του πλανήτη στη συγκεκριμένη περιοχή και μας αφήνει μια απροσδιόριστη γεύση στο στόμα. Παρόμοια αποτελέσματα θα έχετε αν κλείσετε τα μάτια και αφήσετε το τοπίο να σας «στείλει» την εικόνα του χρώματός του.
Ανάλογα με το είδος του τελευταίου ή τον ήχο που θα λάβετε, μπορείτε να ανακαλύψετε την προδιάθεση της ενέργειας του χώρου και νιώθοντάς τη να τη συντονίσετε με τη δικιά σας.
β) Το μεγάλο ενεργειακό πεδίο
Κάθε χώρος, ειδικά τα μεγάλα ιερά, ανήκουν σε ένα ευρύτερο ενεργειακό πεδίο, στο οποίο επιμέρους κέντρα συνδέονται μεταξύ τους σαν τα μέλη ενός σώματος. Τα ιερά μεταξύ τους μπορεί να δημιουργούν σχηματικά ένα ενεργειακό τρίγωνο, έναν κύκλο ή άλλα γεωμετρικά σχήματα και ιερούς αριθμούς (χρυσή τομή). Επίσης, είναι πιθανό, ιερά αφιερωμένα στον ίδιο θεό (π.χ. του Απόλλωνα στους Δελφούς και στη Δήλο) να έχουν στοιχεία που αλληλεπιδρούν.
Όταν βρίσκεστε λοιπόν σε έναν αρχαιολογικό χώρο, αντλείτε ενέργεια από το ευρύτερο ενεργειακό πεδίο του, γιατί καθένας από αυτούς συνδέεται με την ενέργεια των άλλων σαν τα καλώδια ενός δικτύου. Έτσι, βαδίζοντας σε έναν αντλείτε ενέργεια από όλους όσοι βρίσκονται στην ευρύτερη περιοχή, αφού οι παλμοί και οι δονήσεις τους ενώνονται κάτω από τα πόδια σας.
γ) Ενέργεια από τη χρήση
Ανεξάρτητα από το τοπίο στο οποίο βρίσκεται, ένας αρχαιολογικός χώρος φιλοξένησε ανθρώπους που γεννήθηκαν, έζησαν και πέθαναν εκεί, φορτίζοντας το χώρο με την ενέργειά τους.
Οι σκέψεις, τα συναισθήματα, η δράση, οι τελετουργίες και οι προσδοκίες τους κρυσταλλώθηκαν στο χώρο και πάλλονται ακόμα και σήμερα. Ο επισκέπτης που είναι ευαίσθητος δέκτης ερεθισμάτων μπορεί να νιώσει τον απόηχο της παλιάς ζωής και την ενέργειά της.
Επειδή αυτή μπορεί να είναι και αρνητική (από σφαγές ή την πραγματοποίηση σκοτεινών τελετών), καλό είναι η επίσκεψή σας σε τέτοιους χώρους να συνοδεύεται και από μια ενεργειακή προστασία, το «Ενεργειακό Αβγό», ένα ενεργειακό δηλαδή κοστούμι που θα «φοράτε» πριν εισέλθετε στον αρχαιολογικό χώρο, ένα νοητό αβγό που θα εκπέμπει θετική ενέργεια γύρω από το σώμα σας και θα είναι αδιαπέραστο από άλλες ενέργειες.
Για να γίνετε δέκτες της πρώτης, ακουμπήστε τις παλάμες σας στο χώμα για λίγα λεπτά, νιώθωντάς την να κυκλοφορεί στο σώμα σας, κάνοντας έναν κύκλο πριν επιστρέψει στο έδαφος, «καθαρίζοντάς» σας. Θα αισθανθείτε έτσι σαν να ανασυνδέεστε με τις ρίζες σας.
δ) Η ενέργεια των μνημείων
Τα αρχαία ερείπια εκπέμπουν ισχυρή ενέργεια, ειδικά αν έχουν χρησιμοποιηθεί σε τελετουργίες, οι οποίες έχουν «ποτίσει» τα κτίσματα του χώρου. Μια κολόνα ενός αρχαίου ναού που παραμένει όρθια λειτουργεί σαν αντένα που εκπέμπει την παλιά ενέργεια του μνημείου και μια πύλη (όπως αυτή στις Μυκήνες ή στη Νάξο), την οποία είχαν διαβεί χιλιάδες άνθρωποι με ευλαβικότητα, σαν ένα «πέρασμα» σε πιο λεπτούς κραδασμούς και συχνότητες.
Επιπλέον, η αρχιτεκτονική τέτοιων χώρων είναι φορέας ισχυρής ενέργειας, καθώς έχουν κατασκευαστεί σύμφωνα με ιερές αναλογίες και μυστικούς κώδικες που τη συντηρούν μαζί με τις σκεπτομορφές, οι οποίες αποτελούν ένα αόρατο άφθαρτο κτίσμα που περιβάλλει το φυσικό, αλληλεπιδρά με τους επισκέπτες και τους εξευγενίζει.
Θα το διαπιστώσετε αγγίζοντας μια αρχαία πέτρα ή ένα τμήμα κίονα με το αριστερό χέρι σας και φέρνοντας το δεξί στην περιοχή του ομφαλού. Θα νιώσετε τότε την ενέργεια του μνημείου να περνάει από το αριστερό χέρι και να καταλήγει στο δεξί, αποθηκευόμενη στην περιοχή του ομφαλού.
Ανάλογα με τη χρήση, την αρχιτεκτονική και την εποχή κατασκευής του (Μυκηναϊκή, Αρχαϊκή, Κλασσική, Ελληνιστική κ.λπ.), κάθε μνημείο διατηρεί και άλλη μορφή ενέργειας. Λόγω έλλειψης διαθέσιμου χώρου, θα περιοριστούμε εδώ στην αναφορά μόνο μερικών μνημείων και το είδος της ενέργειας που εκπέμπουν.
1. Ναός
Οι ναοί, λόγω τις πολύχρονης συνήθως χρήσης τους, αλλά και της υψηλής ενεργειακής φόρτισής τους από τελετουργίες και επικλήσεις που γίνονταν εκεί, έχουν κατακρατήσει μεγάλη ποσότητα και καλή ποιότητα ενέργειας. Η ποιότητα αυτή ποικίλλει ανάλογα και με το θεό στον οποίο ήταν αφιερωμένος ο ναός. Σε ναούς του Απόλλωνα (Δελφοί, Δήλος) μπορείτε να συντονιστείτε με την ενέργεια της έμπνευσης (ειδικά οι καλλιτέχνες), της καθαρής σκέψης ή της απομάκρυνσης παλιών καρμικών φορτίων.
Ως... ασκούμενοι, βρείτε μια ήσυχη περιοχή στον αρχαιολογικό χώρο (ή, ακόμη καλύτερα, καθίστε πάνω σε κάποιο πέτρινο κατάλοιπο, κάτω από τη σκιά ενός δέντρου) και, αφού ηρεμήσετε εισπνέοντας και εκπνέοντας αργά, συγκεντρωθείτε στο θέμα που σας ενδιαφέρει.
Τότε θα νιώσετε την ενέργεια του αρχαίου ναού να σας διαπερνά και να προκαλεί διαύγεια στη σκέψη σας... Όλα θα γίνουν λαμπερά και ξεκάθαρα μέσα σας. Μια αρχαία ιδέα, έμπνευση ή ανακάλυψη μπορεί να συντονιστεί μαζί σας σε έναν τέτοιο χώρο.
Οι ναοί του Δία (Δωδώνη, Ολυμπία κλπ.) είναι κατάλληλοι για να τεθούν θέματα αποφασιστικότητας, βούλησης, εξουσίας και διαχείρισης υποθέσεων και σε ναούς της Αθηνάς (Παρθενώνας, Αφαία στην Αίγινα κλπ.) θέματα στοχασμού, υπαρξιακά, γνώσης και σοφίας ή η αίτηση συμβουλών για καλύτερη δράση.
Οι ναοί της Αρτέμιδος (Βραυρώνα) προσφέρονται για θέματα στόχων και χειρισμού των συναισθημάτων και οι ναοί του Ηφαίστου (Λήμνος, Θησείο, Σαμοθράκη) για θέματα δημιουργικότητας, ζωτικότητας και πραγμάτωσης επιδιώξεων.
Οι ναοί της Δήμητρας (Ελευσίνα) «διευκολύνουν» θέματα αγάπης, κατανόησης, επανένωσης με πρόσωπα ή την απαλλαγή από βάσανα και οι ναοί της Ήρας (Άργος, Σάμος κ.λπ.) θέματα οικογενείας, συγγενών, αλληλοϋποστήριξης, συνεννόησης στο γάμο κ.λπ. Θυμηθείτε λοιπόν ότι κάθε χώρος μπορεί, αν συντονιστείτε μαζί του σωστά, να σας βοηθήσει σε θέματα της καθημερινότητάς σας. Γιατί να μην το προσπαθήσετε;
2. Μαντεία
Τα μαντεία (Δελφοί, Δωδώνη, Τροφωνίου στη Λιβαδειά, Αμφιαράειο κ.λπ.) είναι σαν πύλες άλλων διαστάσεων, όπου μπορούμε να διαισθανθούμε ως ένα βαθμό κάποια από τα μελλούμενα γεγονότα. Όταν βρεθείτε σε τέτοιους χώρους, θέστε νοερά το θέμα για το οποίο θα θέλατε να λάβετε κάποιο μήνυμα, πριν εισέλθετε στο χώρο. Κατά την περιήγησή σας αφήστε το βλέμμα σας να περιδιαβεί στα μνημεία και το τοπίο.
Απρόσμενα, σε στιγμή που σχεδόν έχετε ξεχάσει το θέμα, θα «ακούσετε» μέσα σας μια απάντηση, την οποία πρέπει να επεξεργαστείτε. Πολλές φορές τέτοιοι χώροι «μιλάνε» με ειδικούς κώδικες της αρχαιότητας (όπως της Πυθίας) και χρειάζεται να αποσυμβολίσουμε την απάντησή τους, όπως σ’ ένα όνειρο.
3. Θέατρα
Τα θέατρα έχουν φορτιστεί από μεγάλες συγκεντρώσεις ανθρώπων, από αρχαίες ρήσεις τραγωδών, αλλά και από το ίδιο το σχήμα τους, αφού το κοίλο τους είναι μια μήτρα που συγκρατεί και πολλαπλασιάζει τις εκπομπές ενέργειας. Κατά την επίσκεψή σας εκεί, σταθείτε στο κέντρο της ορχήστρας του θεάτρου και διαβάστε δυνατά (εφόσον οι συνθήκες το επιτρέπουν) ένα απόσπασμα από το πρωτότυπο κείμενο μιας αρχαίας τραγωδίας ή ενός έργου του Πλάτωνα. Θα νιώσετε το χώρο να ζωντανεύει και τον εαυτό σας να γίνεται κομμάτι του κοίλου.
4. Ασκληπιεία
Τα ασκληπιεία (Επίδαυρος, Αμφιαράειο, Ιπποκράτειο στην Κω κλπ.) είναι τα αρχαία νοσοκομεία απ’ όπου μπορείτε να αντλήσετε θεραπευτική ενέργεια, φτάνει να είσαστε δεκτικοί, με το σώμα και το νου. Σταθείτε στο χώρο ενός αρχαίου ασκληπιείου και οραματιστείτε την ενέργειά του με τη μορφή φωτεινών σπειρών, που εισέρχονται στα πέλματά σας, ανεβαίνουν τονώνοντάς σας από τη σπονδυλική στήλη και καταλήγουν σαν φωτεινή λάμψη στην κορυφή του κεφαλιού σας. Συγκεντρωθείτε εκεί και νιώστε τις σπείρες ενέργειας να σας απολυμαίνουν και να σας επουλώνουν εσωτερικά.
5. Αγορές
Οι αρχαίες αγορές ήταν οι χώροι συνάθροισης των αρχαίων, των συναλλαγών και της ανταλλαγής ιδεών. Εκεί όπου έχουν διακινηθεί τεράστια χρηματικά ποσά, μπορείτε να συντονιστείτε με την ενέργεια του πλούτου. Διαλογιστείτε για θέματα οικονομικά, χρηματικά, επαγγελματικά κλπ.
Μολονότι οι συνθήκες εμπορίου έχουν αλλάξει από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, το πνεύμα της επιτυχίας στον πλουτισμό είναι το ίδιο και είναι ακόμη ενεργό στις αρχαίες αγορές.

ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΣ. ΕΝΑ ΓΝΗΣΙΟ ΤΕΚΝΟ ΤΟΥ ΜΟΝΟΘΕΪΣΜΟΥ

«Η ειδωλολατρική κοινωνία αγνοούσε την θρησκευτική μισαλλοδοξία, γιατί οι αρχαίες θρησκείες, με την εξαίρεση του ιουδαϊσμού και ύστερα του χριστιανισμού, ήσαν πολυθεϊστικές. Κατ’ αρχήν, κάθε πολυθεϊστική θρησκεία είναι ανεκτική, εφ’ όσον, παραδεχομένη την ύπαρξη πολλών θεών, παραδέχεται εξ αυτού ακριβώς την νομιμότητα διαφόρων λατρειών… Η θρησκευτική μισαλλοδοξία υπήρξε κυρίως το χαρακτηριστικό των μονοθεϊστικών κοινωνιών, που δεν παραδέχονταν άλλους θεούς από τον δικό τους και έτειναν προς την συγχώνευση της κοινωνικής και πολιτικής εξουσίας με την θρησκευτική εξουσία, στα χέρια μιας ιερατικής κάστας» (Λουί Ρουζιέ).

Από το βιβλίο του Γάλλου ελληνιστή φιλοσόφου Αλαίν ντε Μπενουά «ΟΙ ΙΔΕΕΣ ΣΤΑ ΟΡΘΑ»,
Στις 26 Δεκεμβρίου 1977, η «Νουβέλ Ομπσερβατέρ», είχε σαν τίτλο της πρώτης σελίδας της: «Ο Αβραάμ, ο άνθρωπος του έτους».  Ο Μπερνάρ Ανρί Λεβύ πηδούσε στο κινούμενο τραίνο. ( πρόκειται για γνωστό Εβραιογάλλο διανοούμενο, υμνητή του αναρχισμού). Το τελευταίο του βιβλίο δίνει μεγάλη έκταση και θέση στον Αβραάμ, τον Μωϋσή, τον Ιακώβ και τους λοιπούς. Με μια πολύ απλή «θέση», που στηρίζεται σε ένα μοναδικό ισχυρισμό: ο ολοκληρωτισμός γεννάται από την ερείπωση του μονοθεϊσμού!
Για να καταπολεμηθεί ο ολοκληρωτισμός, αρκεί να επιστρέψει κανείς στον Νόμο (Σ.Μ: υπονοείται ο Νόμος του Ισραήλ). Ο μονοθεϊσμός λοιπόν θα ήταν το αιώνιο όχι, η απόλυτη ένσταση, η αρχή κάθε αντίστασης. Ο Λεβύ, νέος Μωϋσής, πήρε τον θεό σε στενογραφία… Απ’ εκεί κι έπειτα, είναι το μακελλειό. Σύμφωνα με τον Λεβύ, απέναντι στον μονοθεϊσμό υπάρχουν τα «είδωλα». Και είδωλα, στην Ευρώπη, είναι οτιδήποτε δεν προέρχεται από τον ιουδαιοχριστιανισμό, ή προέρχεται ανεπαρκώς.
Έτσι για μια ακόμη φορά, η Ευρώπη τίθεται υπό κατηγορία. Ένα μέρος του βιβλίου, τιτλοφορείται «Αθήνα ή Ιερουσαλήμ». Γιατί μεταξύ των δύο πρέπει να επιλέξει κανείς. Έτσι, ξαναβρίσκουμε την εποχή που οι μονοθεϊστές ιερείς γκρέμιζαν συθέμελα τους ναούς, ακρωτηρίαζαν τα αγάλματα, βασάνιζαν την Υπατία, αρνούνταν να υπηρετήσουν τον αυτοκράτορα και άνοιγαν τις πύλες της Ρώμης στους βαρβάρους. Δηλαδή ξαναβρίσκουμε κάποιο «συνεπή αντιφασισμό» του Λεβύ, του οποίου η ευχή συνοψίζεται σε δύο λέξεις: «Λησμονήστε την Αθήνα»!
Ας λησμονήσουμε λοιπόν την Αθήνα. Ας διαγράψουμε το ελληνικό θαύμα, γιατί δεν συμμορφώνεται με τον Δεκάλογο… το θέατρο του Αισχύλου είναι φαίνεται μια «απάνθρωπη κωμωδία»… Η ελληνική πόλις είναι, μας βεβαιώνουν, ένα υπόδειγμα «ολοκληρωτισμού»… Ας ξεχάσουμε λοιπόν τον Αριστοτέλη, ας ξεχάσουμε τους Προσωκρατικούς, ας ξεχάσουμε τους τραγικούς… Ας ξεχάσουμε και τον Σενέκκα, τον Μάρκο Αυρήλιο. Ας ξεχάσουμε την Αρχαιότητα, το αρχαίο πνεύμα, τον στωικισμό. Και συνεπώς, ας ξεχάσουμε και τι επακολούθησε. Τα τραγούδια και τις σκηνές του κλασσικού θεάτρου, που εκθειάζει αρετές, καθόλου «βιβλικές». Την Αναγέννηση, που επανήλθε στην σχολή των Αρχαίων. Τους φιλοσόφους του 18ου αιώνα. Τον Βολταίρο, αυτόν τον απόστολο της ανεπιείκειας… και τους ρομαντικούς, αυτούς τους προγόνους του ναζισμού… Ας ξεχάσουμε την πολιτική… Και το Κράτος… Και την ιστορία… Και τον Λαό, τον οποίον ο Λεβύ δεν ονομάζει πια παρά «πλέμπα»… Και τα ιδεώδη, τα οποία κανείς δεν ξέρει πού μας οδηγούν. Ας ξεχάσουμε και την ευτυχία, αυτήν «την ολοκληρωτική ιδέα». Ας εξαφανίσουμε και τον Σταντάλ, τον Ντοστογιέφσκι και ακόμα και τον Μπρέχτ, που θα μπορούσε να ήταν και «υπολανθάνων» αντισημίτης. Ας εξαφανίσουμε την επιστήμη και την τεχνολογία… Ας εξαφανίσουμε τα έθνη και τις πατρίδες, όλα αυτά υπέρ της Τορά (ιερό βιβλίο των Εβραίων), της μόνης πραγματικής πατρίδας!!! Πράγματι, τίποτα δεν σταματά τον νέον αυτόν «προφήτη».
Δεν υπάρχει λόγος να συνεχίσει κανείς την απαρίθμηση. Πρέπει φαίνεται να βάλουμε καλά στο κεφάλι μας, ότι το ευρωπαϊκό παρελθόν είναι τερατώδες! Αντίθετα, η επιστροφή στην Ούρ και την Χαλδαία, είναι πολύ «ορθές» τάσεις… Ο Λεβύ απονέμει στον εαυτό του την αποκλειστικότητα της ενρίζωσης των ανθρώπων! Αυτό του επιτρέπει να ξεκαθαρίσει το τραπέζι και να το κάνει «γυαλί».
Τι θα μείνει μετά το πέρασμα του Βανδάλου αυτού; Τίποτα. Το Μηδέν. Η απόλυτη επαναστροφή. Η έρημος (το μόνο σίγουρο και ασφαλές τοπίο για τον Λεβύ. Ο Ρενάν έλεγε άλλωστε ότι «η έρημος είναι μονοθεϊστική»). Και οπωσδήποτε, θα μείνει το πιο φατριαστικό βιβλίο του χρόνου. Πασπαλισμένο με τη συνεχή καταφυγή στις παλιές καλές μεθόδους της τρομοκρατίας. Δεν θέλετε τον ολοκληρωτισμό; Τότε, εστέ μονοθεϊστές! Ανταλλαγή υπηρεσιών δηλαδή: Παίρνεις τον μοναδικό μου θεό, ή σε κάνω τρόφιμο στρατοπέδων συγκεντρώσεων.
Με καθαρά λόγια: για να μην είσαι «φασίστας», πρέπει να προσχωρήσεις στον «Βιβλισμό», τον μονοθεϊσμό αυτό, που στηρίζεται στην αρνητική θεολογία (να μη βλασφημήσεις, να μη λατρεύσεις είδωλα κ.ο.κ.), φτιαγμένο για την εξουδετέρωση του «ειδωλολάτρη». Είναι αδύνατο, στο βιβλίο του Λεβύ, να βγει κανείς από το δίλημμα αυτό. Μόνο με ένα δυνατό, απελευθερωτικό γέλοιο μπορεί κανείς να βγει. Αλλά ο Λεβύ δεν γελά. Ούτε άλλωστε ο Θεός του…
Όλα αυτά δεν είναι τόσο πρωτότυπα. Το 1852, ο αββάς Γκωμ, καταγγέλλοντας τον «ειδωλολατρισμό στην εκπαίδευση», με τόσο ζήλο ώστε ανεκλήθη στην τάξη από τον επίσκοπο της Ορλεάνης, χρησιμοποίησε στην υπεράσπισή του την φράση του Ταλμούδ (ιερού βιβλίου των Εβραίων) «Ας είναι καταραμένος εκείνος που θα διδάξει στον γιό του την σοφία του Έλληνα»…
Ο Λεβύ ασφαλώς θα ενέκρινε τα λόγια με τα οποία τελειώνει το δοκίμιο του Έρνστ Μπλόχ για τον Τόμας Μύντσερ: «Αρκετά ζήσαμε την ιστορία του κόσμου, αρκετά γνωρίσαμε, παραγνωρίσαμε, μορφές, πόλεις, έργα, φαντασμαγορίες, τα εμπόδια που γέννησε ο πολιτισμός»!
Όπως ο Χόρκχαϊμερ, όπως ο Μπλόχ, ο Λεβίνας, όπως ο Ζιράρ, αυτό που εύχεται ο Λεβύ, είναι το λιγότερο δυνατό «τόλμη», το λιγότερο δυνατό ιδεώδες, το λιγότερο δυνατό πολιτική, εξουσία, Κράτος. Το λιγότερο δυνατό Ιστορία ιδίως. Αυτό που περιμένει είναι το τέλος της ιστορίας, το τέλος κάθε εναντίωσης προς αυτό, την ταυτοποίηση – την οριστική – του υποκειμένου με το αντικείμενο, μια αφηρημένη δικαιοσύνη, την οικουμενική ειρήνη, την εξαφάνιση κάθε ορίου. Περιμένει την γέννηση μιας ομοιογενούς κοινωνίας, όπου «ο λύκος θα κατοικεί με το αρνί, και ο πάνθηρας θα κοιμάται με το ελάφι» (Ησαΐας 11,6)…
Το ελάττωμα της «θέσης» αυτής είναι, ότι όχι μόνον είναι λανθασμένη και ψεύτική, αλλά και ότι είναι τόσο αντίθετη με την πραγματικότητα, ώστε να φθάνει στα όρια της γελοίας φάρσας.
Στην «ειδωλολατρία», οι θεοί είναι φτιαγμένοι όπως ακριβώς και οι άνθρωποι. Η διαφοροποίηση των θεών είναι η ιδεαλιστική, αρμονική προβολή της διαφοροποίησης αυτής. Οι λαοί είναι διαφορετικοί, οι θεοί είναι διαφορετικοί. Δεν αποκλείουν οι μεν τους δε. Υπήρχε μάλιστα στην Αθήνα, ένας βωμός, αφιερωμένος «τω αγνώστω θεώ».
[Εδώ φαίνεται ότι ο Μπενουά δεν γνωρίζει την αλήθεια του θέματος, η οποία έχει ως εξής: Ο Έρασμος στο περίφημο βιβλίο του «Μωρίας Εγκώμιον», εκδ. ΗΡΙΔΑΝΟΣ 1972 Κεφ. 64 σελ. 145, αναφέρει μεταξύ άλλων: «… Αν πρέπει να πιστέψουμε τον άγιο Ιερώνυμο … ο άγιος Παύλος, διαβάζοντας τυχαία την επιγραφή ενός μνημείου στην Αθήνα, την άλλαξε για να έρχεται πιο καλά με όσα εκείνος έλεγε για την χριστιανική πίστη», σχόλ. στις πράξεις των Αποστόλων (17,23). Προσέξτε παρακαλώ περί τι είδους αλλαγή πρόκειται: «Παράλειψε τις λέξεις που μπορεί να έβλαπταν την υπόθεσή του και κράτησε μόνο τις δύο τελευταίες – αγνώστω θεώ – και πάλι τις άλλαξε κομμάτι, γιατί ολόκληρη η επιγραφή έλεγε: ΤΟΙΣ ΘΕΟΙΣ ΑΣΙΑΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΚΑΙ ΑΦΡΙΚΗΣ ΘΕΟΙΣ ΑΓΝΩΣΤΟΙΣ ΚΑΙ ΞΕΝΟΙΣ». Και συνεχίζει ο άγιος αυτός του Ελληνισμού άνθρωπος: «Φαίνεται πως αυτό το παράδειγμα πιάσανε ν’ ακολουθούν τα παιδιά οι θεολόγοι. Ψαρεύουν απ’ εδώ κι απ’ εκεί τέσσερις-πέντε λέξεις, στην ανάγκη τις αλλάζουν το νόημα και το ταιριάζουν όπως τους βολεύει και στα κομμάτια αν αυτό που έρχεται πριν ή μετά δεν έχει καμμιά σχέση με το θέμα ή πάει κι αντίθετα. Και το κάνουν αυτό με τόσο πετυχημένη ξεδιαντροπιά που τους ζηλεύουν ακόμη κι οι νομικοί» μετάφρ. Στρατή Τσίρκα.]
Ο πολυθεϊσμός εξαίρει την μορφή και το κάλλος. Γεννά την τέχνη, την ελεύθερη σκέψη, την ανεκτικότητα. Η ίδια η έννοια της ελευθερίας, είναι ευρωπαϊκή εφεύρεση. Στη Ρώμη, η μορφή του νόμου είναι η δίδυμη αδελφή της ελευθερίας. Οι Έλληνες αυτοκαθορίζονται πρώτα ως ελεύθεροι άνθρωποι. Και ο πατριωτισμός γεννιέται απ΄ αυτήν την νέα ιδέα: υπερασπίζοντας την πόλη, υπερασπίζει κανείς το κοινό κτήμα, την κοινή ελευθερία.
«Ελεύθεροι στην δημόσια ζωή μας, δεν παρατηρούμε με υποψία και περιέργεια τη ιδιωτική συμπεριφορά των συμπολιτών μας», λέει ο Θουκυδίδης σε λόγο που αποδίδει στον Περικλή. «Δεν τους προσάπτουμε το ότι ζουν σύμφωνα με την θέληση και την επιθυμία τους. Αλλά σεβόμαστε την δημόσια τάξη, υπακούμε στους δημόσιους λειτουργούς μας και στους νόμους μας, ιδίως σ’ αυτούς που, έστω και άγραφους, έχουν ως σκοπό την προστασία των αδυνάτων». Αθτό είναι που ο Λεβύ ονομάζει «ολοκληρωτισμό»!
ο μονοθεϊσμός είναι τελείως διαφορετικός. Προϋποθέτει την υποτίμηση, την υποβάθμιση του «Άλλου», υπέρ του «Τελείως Άλλου», όπως λέει ο Ρούντολφ Όττο. Ακριβώς για την τόλμη της (το «δένδρο της γνώσεως»), η ανθρωπότητα «διώχθηκε από τον παράδεισο και εισήλθε στην ιστορία». Στην Βίβλο, η «τόλμη» αυτή, καταδικάζεται συνεχώς, γιατί προσβάλλει τον Γιαχβέ. Εκεί όπου ο πολυθεϊσμός εγκαθιδρύει μια λειτουργική διαφοροποίηση των σχέσεων, ο μονοθεϊσμός επιστέφει την μοναδικότητα του χαρακτήρα μεταξύ του Δημιουργού και του δημιουργήματός του. Η Παλαιά Διαθήκη, είναι ολόκληρη τοποθετημένη υπό το έμβλημα του Μοναδικού, της μείωσης της διαφοράς.
Ο μονοθεϊσμός θέτει σαν αρχή τη αποκλειστικότητα ενός θεού σε σχέση με τους άλλους, την μια αλήθεια, που απορρίπτει κάθε άλλη γνώμη, σαν απόλυτο λάθος. Η άρνηση της «ειδωλολατρείας», η παράδοση της ερήμου, η παράδοση του κενού ναού, δεν είναι τίποτε άλλο απ’ αυτήν την υποτίμηση της διαφοροποίησης.
Τέλος ο μονοθεϊσμός δικαιολογεί ηθικά τον αφανισμό του «Άλλου». «Θα καταστρέψετε όλα τα μέρη, όπου τα έθνη που θα κυνηγήσετε υπηρετούν τους θεούς τους. Θα γκρεμίσετε τους βωμούς τους, θα σπάσετε τις στήλες τους, θα κατεβάσετε τα αγάλματα των θεών τους» («Δευτερονόμιο» 12, 2-3). Γιατί «ο Γιαχβέ είναι θεός ζηλόφθονος, που τιμωρεί το έγκλημα των πατέρων στους γιούς, ως την τρίτη και τετάρτη γενεά» («Έξοδος» 20,5).
Στην Βίβλο, ο αντίπαλος πότε «περνιέται από το σπαθί», (Ηωσίας 5, 21), πότε «εξολοθρεύεται» (Ησαΐας, 14, 30). «Αυτός που δεν θα θελήσει να υπακούσει στην εξουσία του ιερέως του Γιαχβέ, θα πεθάνει» (Δευτερονόμιο» 17, 12).
[Για όσους ενδιαφέρονται για περισσότερα στοιχεία: Το βιβλίο αυτό της παλαιάς Διαθήκης, το ιερό για τους Ελληνοχριστιανούς, διδάσκει , για πρώτη φορά παγκοσμίως, τον τρόπο της συστηματικής ενσφήνωσης βάρβαρων ιδεοληψιών σ’ έναν λαό.
Στην προκειμένη περίπτωση αναφερόμαστε στα εξής:
. Πρώτον, στην διαθήκη-υπόσχεση δια όρκου του Γιαχβέ (θεός των Ιουδαίων) προς τον Αβραάμ, Ισαάκ, Ιακώβ και τους απογόνους αυτών για παράδοση σ’ αυτούς ως κληρονομιάς της «γης της επαγγελίας».
. Δεύτερον, στην ιδέα περί του «εκλεκτού λαού του θεού» και
. Τρίτον, στις γενοκτονίες τις οποίες δικαιούται ο λαός αυτός (ως προκύπτουσες εκ των δύο προαναφερθέντων λόγων), των λαών οι οποίοι κατοικούσαν την γη Χαναάν, όπως ονομάζονταν η «γη της επαγγελίας».
Επί πλέον στο βιβλίο αυτό τονίζεται επανειλημμένως η ιδέα του μονοθεϊσμού και ως εκ τούτου η ξεκάθαρη εντολή για άσκηση, με συγκεκριμένους τρόπους, στην μισαλλοδοξία.
Ειδικότερα αναφέρονται μόνο στο βιβλίο αυτό της Π.Δ.:
. 75 φορές η υπόσχεση της «γης της επαγγελίας» στα εξής κεφάλαια και στίχους: Α. 21,35, Β. 12, Γ. 18,20, Δ. 19-23,26,31,38,40, Ε. 2,31,33, ΣΤ. 3,10,18,23, Ζ. 1,8,12,13, Η. 1,7,10,18, Θ. 1,4,523,27,28, Ι. 11, ΙΑ. 8-10,21,23,25,31, ΙΒ. 1,9,1012,27, ΙΖ. 14, ΙΗ. 9, ΙΘ. 1, Κ. 15,16, ΚΑ. 1, ΚΕ. 19, ΚΣΤ. 1,9,15, ΚΖ. 1,3, ΚΗ. 69, Λ. 5,12, ΛΑ. 3,7,13,20,21,23, ΛΓ. 42, ΛΔ. 4.
. 20 φορές γενοκτονίες μετά λεηλασιών των λαών της «γης της επαγγελίας» από τον «εκλεκτό λαό»: Β. 34, Γ. 2,6, Δ. 38, ΣΤ. 10, Ζ. 2,5,16,20,22-25, Θ. 3, ΙΒ. 29, ΙΓ. 16, Κ. 13,16. ΛΑ. 2,4, ΛΓ. 19.
. 8 φορές η ιδέα περί του «εκλεκτού λαού του θεού»: Δ. 7, Ζ. 14,115, ΙΔ. 2, ΚΣΤ. 18, ΚΗ. 12.
. 7 φορές το δόγμα του μονοθεϊσμού: Δ. 35,39, Ε. 7, ΣΤ. 4,117, ΙΓ. Όλο, ΛΒ. 39.
. 5 φορές υποδείξεις για την άσκηση στη μισαλλοδοξία δια της καταστροφής των ναών και λοιπών ιερών χώρων των ετερόδοξων λαών: Ζ. 5,25, ΙΒ. 2, ΙΓ. 6, ΙΖ. 5.
Παράλληλα υπενθυμίζεται κατά κόρον η εκδικητικότητα του ζηλότυπου και ζηλόφθονου αυτού θεού, με ατέλειωτους τρόπους τιμωριών για τους ασυμμόρφωτους στις υποδείξεις του. Όλα τα τελευταία καταγράφονται περιληπτικά και συγκεντρωτικά στο κεφάλαιο Ζ του βιβλίου αυτού.
Νομίζουμε ότι αξίζει να αντιγράψουμε ένα εκτενές απόσπασμα από το κεφάλαιο αυτό (Ζ) σε απόδοση στη νεοελληνική του Ι.Θ.Κολιτσάρα : «1 Όταν δε Κύριος ο Θεός σου σε εισαγάγει εις την χώραν, προς την οποίαν τώρα πορεύεσαι, δια να την κληρονομήσεις ως ιδικήν σου, και εκβάλη από εμπρός σου έθνη μεγάλα, τους Χετταίους...Ιεβουσαίους, επτά έθνη πολυαριθμότερα και ισχυρότερα από σας, 2 και θα παραδώσει αυτούς Κύριος ο Θεός σου εις τας χείρας σου, θα κτυπήσης αυτούς, θα τους εξαφανίσης τελείως, δεν θα συνάψης καμμίαν συνθήκην μαζή των και δεν θα τους λυπηθήτε καθόλου...5 Αλλά και αυτά ακόμη θα πράξης εναντίον των ειδωλολατρών αλλοεθνών: Θα κρημνίσετε τους βωμούς των, θα συντρίψετε τας ειδωλολατρικάς των στήλας, θα κατακόψετε τα ιερά δάση των και θα κάψετε εις την φωτιά τα ξυλόγλυπτα αγάλματά των. 6 Διότι συ εν αντιθέσει προς εκείνους είσαι λαός άγιος, αφιερωμένος εις τον Κύριον και Θεόν σου. Κύριος και Θεό σου σε εξέλεξεν ανάμεσα από όλα τα άλλα έθνη της γης να είσαι ιδική του εκλεκτή περιουσία... 8... αλλά διότι σας αγαπά ο Κύριος και διότι τηρεί τον όρκον, τον οποίον έδωσεν εις τους προπάτοράς σας ... Αλλά είναι και Θεός δίκαιος, ο οποίος ανταποδίδει προσωπικώς εις τους μισούντας αυτόν και αμετανοήτους κατά τα έργα αυτών και εξολοθρεύει αυτούς... 16 Συ θα απολαύσης τα λάφυρα των εθνών τα οποία ο Κύριος σου δίδει... 22 Κύριος ο Θεός σου θα καταστρέψη και θα εξαφανίση ολίγον κατ’ ολίγον τα έθνη αυτά από εμπρός σου. Δεν θα ημπορέσης και δεν πρέπει, να εξαφανίσης αυτούς ταχέως, δια να μη μείνη έρημος και ακατοίκητος η χώρα από ανθρώπους και πληθυνθούν τα άγρια θηρία εναντίον σου. 23 Αυτούς Κύριος ο Θεός σου θα τους παραδώση εις τας χείρας σου και θα καταστρέφης αυτούς ολοκληρωτικώς μέχρις ότου εξολοθρευθούν και εξαφανισθούν πλήρως. 24 Ο Θεός θα παραδώση εις τα χέρια σας τους βασιλείς των εθνών αυτών, θα τους εξοντώσετε, ώστε να χαθούν και τα ονόματα αυτών από τον τόπον, όπου εβασίλευον. Κανείς δεν θα ημπορέση να αντισταθή απέναντί σας, μέχρις ότου τους εξολοθρεύσετε όλους. 25 Τα αγάλματά τών θεών των θα τα παραδώσετε εις το πυρ, δια να καούν..

 

Από το βιβλίο των Αριθμών (λα΄ 7) της Βίβλου διαβάζουμε τα κατορθώματα του Ισραήλ τα οποία με την προτροπή του Γιαχβέ έπραττε: «... και απέκτειναν παν αρσενικόν και τους βασιλείς Μαδιάν απέκτειναν άμα τοις τραυματίες αυτών...»
Η θανάτωση τραυματιών λέγεται εν ψυχρώ δολοφονία σ’ όλον τον κόσμο. Όταν όμως κανείς θεωρεί την Βίβλο ιερό βιβλίο του, προσέξτε πώς καταντά και ο ίδιος. Ένας αρχιθεολόγος ονόματι Ι.Θ. Κολιτσάρας απέδωσε την Βίβλο στην νεοελληνική για λογαριασμό της αδελφότητος Θεολόγων «ΖΩΗ». Το αποτέλεσμα έλαβε έγκριση απ’ όλα τα όργανα της εκκλησίας της Ελλάδος. Ο εν λόγω κύριος απέδωσε το προαναφερθέν χωρίο ως εξής: «Εκτός των άλλων φονευθέντων, εφόνευσαν και τους βασιλείς των Μαδιανιτών», αυτό και απολύτως τίποτε άλλο!!! Εξαίσιο χριστιανικό ήθος»].
Αυτό είναι λοιπόν εκείνο που ο Λεβύ μας παρουσιάζει σαν φάρμακο εναντίον του «ολοκληρωτισμού»;
Κανένα απολύτως κείμενο της «ειδωλολατρίας» δεν περιέχει φράσεις ή ηθικές συνταγές, που να αφήνουν να εννοηθεί ότι η σφαγή θα μπορούσε να δικαιολογηθεί ηθικά και να δημιουργήσουν έτσι τους όρους που χρειάζονται για την ανάπτυξη αυτής της «ελαφράς συνειδήσεως», η οποία, στην υπηρεσία της κατάπνιξης, την καθιστά ακόμη πιο ανελέητη.
«Η χαρακτηριστική μισαλλοδοξία και ο φανατισμός των προφητών και των ιεραποστόλων των τριών μονοθεϊσμών, παίρνουν το υπόδειγμά τους στο παράδειγμα του Γιαχβέ», γράφει ο Μιρσέα Ελιάντ.
«Η ειδωλολατρική κοινωνία αγνοούσε την θρησκευτική μισαλλοδοξία, γιατί οι αρχαίες θρησκείες, με την εξαίρεση του ιουδαϊσμού και ύστερα του χριστιανισμού, ήσαν πολυθεϊστικές. Κατ’ αρχήν, κάθε πολυθεϊστική θρησκεία είναι ανεκτική, εφ’ όσον, παραδεχομένη την ύπαρξη πολλών θεών, παραδέχεται εξ αυτού ακριβώς την νομιμότητα διαφόρων λατρειών… Η θρησκευτική μισαλλοδοξία υπήρξε κυρίως το χαρακτηριστικό των μονοθεϊστικών κοινωνιών, που δεν παραδέχονταν άλλους θεούς αό τον δικό τους και έτειναν προς την συγχώνευση της κοινωνικής και πολιτικής εξουσίας με την θρησκευτική εξουσία, στα χέρια μιας ιερατικής κάστας» (Λουί Ρουζιέ).
Το ότι οι σύγχρονοι ολοκληρωτισμοί αντιπροσωπεύουν ανάλογες πολιτικές μεταλλαγές του θρησκευτικού μονοθεϊσμού, έχει αποδειχθεί πια όχι μια, αλλά εκατό φορές. Ο Μαρξ (του οποίου τους αναγνώστες, παίρνοντας πραγματικά για ηλίθιους, ο Λεβύ καταγγέλλει την «ειδωλολατρεία» του) γράφει ο ίδιος, ότι ο κομμουνισμός καλείται «να πραγματοποιήσει επί της γης το ανθρώπινο υπόβαθρο του Χριστιανισμού». Και ο Έριχ Φρομ περιγράφοντας την αταξική κοινωνία σαν μια μεταμόρφωση της μεσσιανικής ιδέας, παρατηρεί ότι «η αντίληψη του Χέγκελ και του Μαρξ περί αλλοτριώσεως, κάνει την πρώτη της εμφάνιση στην βιβλική αντίληψη περί ειδωλολατρείας» («θα είσθε σαν θεοί»).
Μάλλον αλλοπρόσαλλο και αρκετά βαρετό, τελείως ασύνδετο και γεμάτο από ιστορικές ανακρίβειες σε όλες τις σελίδες του, το βιβλίο του Λεβύ έχει, παρ’ όλα αυτά, την αξία ενός συμπτώματος. Πράγματι είναι ένα από τα σημάδια που επιτρέπουν να διαπιστωθεί μια ριζική εξέλιξη στη φύση των σύγχρονων ιδεολογικών αντιθέσεων. Χθες, οι αντίπαλοι αντιμετώπιζαν ο ένας τον άλλον στα θέματα των θεσμών, της εξουσίας, του φασισμού, του μαρξισμού. Και ιδού τώρα που βρίσκονται αντιμέτωποι ο μονοθεϊσμός και ο πολυθεϊσμός, υπογραμμίζοντας και οι δύο πλευρές, ότι πρόκειται εδώ για μια πραγματικά βασική συζήτηση. Είναι άτι νέο αυτό, το οποίο δεν πρέπει να υποτιμάται.
Όταν π.χ. ο Λεβύ γράφει: «Αθήνα ή Ιερουσαλήμ; Αυτό είναι το δίλημμα, μνημειώδες, αναπόφευκτο», έχει τουλάχιστον το θετικό σημείο ότι ξεκαθαρίζει την συζήτηση. Πρέπει επίσης να ειπωθεί, ότι έρχεται ακριβώς στο έδαφος όπου άλλα ρεύματα σκέψης – αυτά ακριβώς στα οποία επιτίθεται – επιθυμούσαν κι αυτά να έλθει η συζήτηση. Το θέμα άλλωστε είχε τεθεί επί τάπητος από αρκετό καιρό. Και δεν είναι τυχαίο ότι και στην δεξιά και στην αριστερά, διαπερνώντας όλες τις παραδοσιακές πολιτικοϊδεολογικές οικογένειες, βλέπει πια κανείς να πολλαπλασιάζονται οι θέσεις που λαμβάνονται και να διαγράφονται απροσδόκητες συμφωνίες γνωμών…
Πράγματι, είναι πολύς καιρός που ο μονοθεϊσμός δεν ερμηνεύεται πια σαν «συνέχεια» ή σαν «κατάληξη» του πολυθεϊσμού. Γιατί πέρα από την Δυαρχία του Ενός και του πολλαπλού, προϋποθέτουν και οι δυο διαφορετικά συστήματα αξιών. «Ο πολυθεϊσμός είναι ποιοτική και όχι ποσοτική αντίληψη» υπογραμμίζει ο Πωλ Τίλλιχ. Ο θεός του μονοθεϊσμού είναι θνητός. Πεθαίνει όταν παύουν να πιστεύουν σ’ αυτόν. Αλλά οι θεοί και οι θεές της ειδωλολατρείας είναι αθάνατοι, γιατί αυτό που αντιπροσωπεύουν δεν πεθαίνει ποτέ, το πολύ μπαίνει σε λήθαργο.
Είναι πολύ πιθανό, ότι, παρ’ όλους τους ελιγμούς των ενδιαφερομένων, στις πιο διαφορετικές οικογένειες σκέψης, θα υπάρξει ο ίδιος πόθος για την παλινόρθωση της πολυφωνικής διάστασης στην μελωδία του κόσμου.

Γιατί το Άγιο Μύρο είναι άγιο;

Διότι όποιο παιδάκι αλείψουν οι ιερείς  μ’ αυτό, μετά την βάφτιση, γίνεται ένας καλός άνθρωπος, ο οποίος ποτέ δεν κάνει κακές πράξεις. Δεν κλέβει, ας πούμε, ποτέ ούτε και γίνεται φιλοχρήματος, όπως οι Δεσποτάδες, οι Αρχιμανδρίτες, το παπαδαριό και οι καλόγεροι. Ακούσατε ποτέ εσείς κάποιον από τους παραπάνω να κλέψει ή να είναι φιλοχρήματος; Ποτέ. Μη γένοιτο.

Αλλά τι είναι το Άγιο Μύρο; Που οφείλονται οι αγιαστικές του χάρες; Το γνωρίζετε; Δεν το γνωρίζετε. Ώρα λοιπόν να το μάθετε. Οφείλονται στα συστατικά του και στον τρόπο παρασκευής του. Αμέ. Απόδειξη: όλα τα στοιχεία από το ευσεβέστατο μπλοκ http://fdathanasiou.wordpress.com
,  του Πρωτοπρεσβυτέρου Δημητρίου Αθανασίου, Εκπαιδευτικού-Χημικού. Και Πρωτοπρεσβύτερος ο παππούλης και Χημικός! Ο κατάλληλος άνθρωπος, που λέτε,  για το θέμα μας. Στον ουρανό τον ψάχναμε, στην γη τον βρήκαμε!

Τα υλικά τουρκικής κυρίως κουλτούρας είναι:
Ελαιον καθαρόν   ………………………………………………………………………….        οκ. 700
Οίνος στίφων μέλας    ……………………………………………………………………        οκ. 200
Ανθόνερον αρίστης ποιότητας     ………………………………………………………..        λιτ.  32
Ροδόσταμον αρίστης ποιότητας    ………………………………………………………..        λιτ.  40
Μαστίχη καθαρή  …………………………………………………………………………       λιτ.  20
Μετζουβί ή κόμμι ευώδες ………………………………………………………………….       λιτ.  20
Αμωμον (γενί παχάρ)  ……………………………………………………………………..       λιτ.   6
Ξυλαλόη μαβέρτη   …………………………………………………………………………       λιτ.   4
Πέπερι μακρόν (δαρί φιλφίλ)   …………………………………………………………        λιτ. 4 1/2
Κάρυα αρωματικά (τζεβίζ πεβά ή χιντιστάν) ………………………………….        λιτ.  6
Φύλλος ινδικός (σαδέτζ χιντί ή χιντ γιαπραγί) ……………………………        λιτ.1 1/2
Ξυλοκασία ήτοι αγγέλικα Βοεμίας (σελιχί καπουγιού ή αντζελίκ κιοκιού ή μελέκ κιοκιού)..λιτ. 4
Στύραξ υγρά (μεχέ σελέ ή καρά κισενλούκ γιαγί) …………………….        λιτ.  4
Σμύρνα καθαρά (μουρού σαφί) …………………………………………………………..        λιτ. 12
Πέπερις (καρά μπιμπέρ ή φουλφούλι ασβέστι) …………………………….        λιτ. 10
Εχινάνθη (ιχτίρι μεκάι ή κιαπέ σαμανί) …………………………………………………..        λιτ.  4
Ξυλοβάλσαμον  …………………………………………………………………………      λιτ.  1 1/2
Ακορος ή κάλαμος ευώδης (αζάκ εγιρί ή βετζ) ………………………………….       λιτ. 6
Ιρις φλωρεντινή (ιρισά ή μενεξέ κιοκιού) ……………………………………..       λιτ. 12
Βάκχαρις ή αντ’ αυτής εμπερατόρια (σαφρέντ παχαρί ή κρατ κιοκιού) ….  λιτ. 6
Αριστολοχία βέρα (τζεραβέντι ταβίλ)  …………………………………………………       λιτ. 1 1/2
Καρποβάλσαμον ή κουβέβι (χάμπουλ παλασάν ή ή κεπαπέ) ………………..       λιτ.  4
Κύπερις (τοπαλάκ κιοκιού ή σαδ) …………………………………………………………       λιτ.  6
Μυρισινόκοκκα (μερσίν τοχουμού) ……………………………………………………….       λιτ.  2
Νάρδος κελτική (σουμπούλι φρεγκί ή σουμπούλι ρουμί)  …………………..        λιτ.  4
Κασσία μέλαινα ή αντ’ αυτής κασκαρίλια όπερ εστί φλοιός αμπάρεως
(καρεμφίλ καπουγιού ή άμπερκα πουγιού) …                                            λιτ. 4
Βάλανος μυριψική (χάμπουλ μπαν).……………………………….         λιτ. 1 1/2
Καρδάψωμον μικρόν (κακουλέγι σαγίρ) ………………………………………………..        λιτ.  6
Κρυόφυλλα (καρεμφίλ) …………………………………………………………………..        λιτ.  12
Κινάμωμον (ταρτζίν) ……………………………………………………………………….       λιτ. 12
Ασσαρον βέρον (εσαρούν) ………………………………………………………………..        λιτ.  6
Μάκερος Ολλάνδας (μπεσπάσεγι χιντί) ………………………………………………… .       λιτ.  4
Τερέβινθος βενετική (τιρεμεντίνη βενεδίκ) ……………………………………………..       λιτ. 14
Ρετσίνη λευκή καθαρά (τσαμ σακίζ εμπιάζ) …………………………………..        λιτ.  28
Μυροβάλανον καθαρόν (χελιλέγι χιντί) …………………………………………………        λιτ. 4
Σάμψυχος ή μαντζουράνα (μερτζαντζού) ……………………………………………….        λιτ. 4
Λάδανος καθαρά (λαδένι κιριντί) …………………………………………………………        λιτ. 20
Στάχυς νάρδου ινδικού (σουμπούλι χιντί) ……………………………………………….        λιτ. 4
Λίβανος λευκός (κισινλούκ εμπιάζ)  ………………………………………………………        λιτ. 20
Ζιγγίβερις λευκή (τζεντζεπίλ εμπιάζ) …………………………………………………….        λιτ. 12
Ζαρνάβας (ζουρουμπάτ) …………………………………………………………………..        λιτ. 5
Τύλλις (χαλαμπέ τοπόι τοχουμού)  ………………………………………………………        λιτ. 4
Ελένιον (ατζί κιοκιού) ……………………………………………………………………..        λιτ. 4

Ύλη μετά την έψησιν των ανωτέρω τω Μύρω εγχεομένη.
Ελαιον κινναμώμου σειλάνικον (ταρτζίν γιαγί) ………………………………        λιτ. 1 1/2
Ελαιον καρυοφύλλων …………………………………………………………………..        λιτ. 1 1/2
Μοσχοκαρυδέλαιον Ολλάνδας πηκτόν (χιντιστάν τζεβισί γιαγί) ………………        λιτ. 3
Βάλσαμον Μέκκας ήτοι βαλσαμέλαιον (κιαμπέ πελεσανί ή πελεσέγκ γιαγί)...λιτ. 14
Ροδέλαιον ή έλαιον τριανταφύλλου (γκιουλ αγατζί γιαγί) ……………………        δρμ. 200
Έλαιον μάκερις (πεσπασέι χιντί γιαγί) ………………………………..        δρμ. 20
Έλαιον κίτρου ……………………………………………………………………………        δραμ. 70
Έλαιον καρποβαλσάμου ………………………………………………………………..        δραμ. 35
Έλαιον σαμψύχου ………………………………………………………………………        δραμ. 35
Έλαιον δάφνης ………………………………………………………………………….        δραμ. 70
Έλαιον δενδρολιβάνου …………………………………………………………………        δραμ. 35
Έλαιον νάρδου ή λεβάντας ………………………………………………………………        δραμ. 35
Μόσχος ινδικός (μίσκι χιντί ) …………………………………………………………….        δραμ. 40
Αμπαρι (αμπέρ εμπιάζ) …………………………………………………………………        δραμ.  65
Ένα σωρό παράδες χρειάζονται για να παρασκευαστεί το Άγιο Μύρο. Αλλά δεν υπάρχει θέμα χρημάτων. Τόσοι και τόσοι Δεποτάδες, Αρχιμανδρίτες, παπάδες και καλόγεροι δουλεύουν και ιδροκοπάνε καθημερινά στα χωράφια και στα εργοστάσια της Εκκλησίας. Κάτι περισσεύει από τον κόπο τους και για την Παρασκευή του Αγίου Μύρου.

Η συνταγή είναι εβραϊκή του Μωυσή. 
Η παρασκευή (έψηση) του Αγίου Μύρου βασίζεται στην περιγραφή του Μωυσή στο Βιβλίο της Εξόδου (Έξοδος λ΄22-25) 

Καὶ ἐλάλησε Κύριος πρὸς Μωυσῆν λέγων· 18 ποίησον λουτῆρα χαλκοῦν καὶ βάσιν αὐτῷ χαλκῆν, ὥστε νίπτεσθαι· καὶ θήσεις αὐτὸν ἀνὰ μέσον τῆς σκηνῆς τοῦ μαρτυρίου καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ θυσιαστηρίου καὶ ἐκχεεῖς εἰς αὐτὸν ὕδωρ, 19 καὶ νίψεται Ἀαρὼν καὶ οἱ υἱοὶ αὐτοῦ ἐξ αὐτοῦ τὰς χεῖρας καὶ τοὺς πόδας ὕδατι. 20 ὅταν εἰσπορεύωνται εἰς τὴν σκηνὴν τοῦ μαρτυρίου, νίψονται ὕδατι καὶ οὐ μὴ ἀποθάνωσιν· ἢ ὅταν προσπορεύωνται πρὸς τὸ θυσιαστήριον λειτουργεῖν καὶ ἀναφέρειν τὰ ὁλοκαυτώματα Κυρίῳ, 21 νίψονται τὰς χεῖρας καὶ τοὺς πόδας ὕδατι· ὅταν εἰσπορεύωνται εἰς τὴν σκηνὴν τοῦ μαρτυρίου, νίψονται ὕδατι, ἵνα μὴ ἀποθάνωσι· καὶ ἔσται αὐτοῖς νόμιμον αἰώνιον, αὐτῷ καὶ ταῖς γενεαῖς αὐτοῦ μετ᾿ αὐτόν. 22 καὶ ἐλάλησε Κύριος πρὸς Μωυσῆν λέγων· 23 καὶ σὺ λάβε ἡδύσματα, τὸ ἄνθος σμύρνης ἐκλεκτῆς πεντακοσίους σίκλους καὶ κινναμώμου εὐώδους τὸ ἥμισυ τούτου διακοσίους πεντήκοντα καὶ καλάμου εὐώδους διακοσίους πεντήκοντα 24 καὶ ἴρεως πεντακοσίους σίκλους τοῦ ἁγίου καὶ ἔλαιον ἐξ ἐλαιῶν εἲν 25 καὶ ποιήσεις αὐτὸ ἔλαιον χρῖσμα ἅγιον, μύρον μυρεψικὸν τέχνῃ μυρεψοῦ· ἔλαιον χρῖσμα ἅγιον ἔσται. 26καὶ χρίσεις ἐξ αὐτοῦ τὴν σκηνὴν τοῦ μαρτυρίου καὶ τὴν κιβωτὸν τῆς σκηνῆς τοῦ μαρτυρίου 27 καὶ πάντα τὰ σκεύη αὐτῆς καὶ τὴν λυχνίαν καὶ πάντα τὰ σκεύη αὐτῆς καὶ τὸ θυσιαστήριον τοῦ θυμιάματος 28 καὶ τὸ θυσιαστήριον τῶν ὁλοκαυτωμάτων καὶ πάντα αὐτοῦ τὰ σκεύη καὶ τὴν τράπεζαν καὶ πάντα τὰ σκεύη αὐτῆς καὶ τὸν λουτῆρα καὶ τὴν βάσιν αὐτοῦ 29 καὶ ἁγιάσεις αὐτά, καὶ ἔσται ἅγια τῶν ἁγίων· πᾶς ὁ ἁπτόμενος αὐτῶν ἁγιασθήσεται. 30 καὶ Ἀαρὼν καὶ τοὺς υἱοὺς αὐτοῦ χρίσεις καὶ ἁγιάσεις αὐτοὺς ἱερατεύειν μοι. 31 καὶ τοῖς υἱοῖς Ἰσραὴλ λαλήσεις λέγων· ἔλαιον ἄλειμμα χρίσεως ἅγιον ἔσται τοῦτο ὑμῖν εἰς τὰς γενεὰς ὑμῶν. 32 ἐπὶ σάρκα ἀνθρώπου οὐ χρισθήσεται, καὶ κατὰ τὴν σύνθεσιν ταύτην οὐ ποιήσετε ὑμῖν ἑαυτοῖς ὡσαύτως· ἅγιόν ἐστι καὶ ἁγίασμα ἔσται ὑμῖν. 33 ὃς ἂν ποιήσῃ ὡσαύτως, καὶ ὃς ἂν δῷ ἀπ᾿ αὐτοῦ ἀλλογενεῖ, ἐξολοθρευθήσεται ἐκ τοῦ λαοῦ αὐτοῦ.34 καὶ εἶπε Κύριος πρὸς Μωυσῆν· λάβε σεαυτῷ ἡδύσματα, στακτήν, ὄνυχα, χαλβάνην ἡδυσμοῦ καὶ λίβανον διαφανῆ, ἴσον ἴσῳ ἔσται· 35 καὶ ποιήσουσιν ἐν αὐτῷ θυμίαμα, μυρεψικὸν ἔργον μυρεψοῦ, μεμιγμένον, καθαρόν, ἔργον ἅγιον. 36 καὶ συγκόψεις ἐκ τούτων λεπτὸν καὶ θήσεις ἀπέναντι τῶν μαρτυρίων ἐν τῇ σκηνῇ τοῦ μαρτυρίου, ὅθεν γνωσθήσομαί σοι ἐκεῖθεν· ἅγιον τῶν ἁγίων ἔσται ὑμῖν. 37 θυμίαμα κατὰ τὴν σύνθεσιν ταύτην οὐ ποιήσετε ὑμῖν ἑαυτοῖς· ἁγίασμα ἔσται ὑμῖν Κυρίῳ· 38 ὃς ἂν ποιήσῃ ὡσαύτως ὥστε ὀσφραίνεσθαι ἐν αὐτῷ, ἀπολεῖται ἐκ τοῦ λαοῦ αὐτοῦ.

ΣΑΤΑΝΑΣ, ΤΟ ΑΠΟΚΟΡΥΦΩΜΑ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΝΟΣΟΥ!

Έγινε Προσπάθια να το συμπτυχθεί όσο ήταν δυνατόι ώστε να γίνει προσιτό για ανάρτηση σε blog, χωρίς να χαθεί η ροή του κειμένου. Για τους βιαστικούς έχω την εντύπωση ότι δεν θα κουραστούν, αν και το κείμενο είναι απολαυστικό. Πώς λέμε, θα μιλήσουμε για διαβόλους και τριβόλους και θα περάσουμε ευχάριστα με αγωνία σαν να βλέπουμε ένα θρίλερ . . . Καμία σχέση με ταινία. Όλα όσα γράφονται είναι ιστορικά και ψυχολογικά επιβεβαιωμένα.

 

Για την ιστορία θα το δείτε και μόνοι σας, όμως για την ψυχολογία πρέπει να αναλογιστείτε: γιατί όταν ένα άτομο βλέπει διαβόλους, φαντάσματα, νεράιδες και θεούς λέμε ότι είναι τρελός ενώ όταν το 90% των ανθρώπων έχουν τα ίδια συμπτώματα τους θεωρούμε ακόμα υγιείς;

 

Σαν υπερφυσικά όντα ή πνεύματα, ο άνθρωπος τα φαντάστηκε πως ζουν μεταξύ θεών και ανθρώπων,[i] επηρεάζοντας τους τελευταίους σύμφωνα με τη θέληση των πρώτων. Συνεπώς οι δαίμονες επιδρούν στο χαρακτήρα των ανθρώπων σαν ενδιάμεσοι εντολοδόχοι με καλή ή κακή διάθεση.

Η εκδοχή αυτή βόλεψε και τη χριστιανική θρησκεία και γι” αυτό την υιοθέτησε. Το ίδιο έκανε αργότερα και ο ισλαμισμός.[ii]

 

Χριστός και διάβολος, είναι δυο αντίθετες δυνάμεις που ο ένας συμπληρώνει τον άλλο. Το επίθετο «Σατάν» στα εβραϊκά σημαίνει αντίπαλος, αντίθετος, που η εβραϊκή βίβλος χρησιμοποιεί σαν κύριο όνομα. Είναι αυτός που αντιτίθεται στο Γιαχβέ δείχνοντας, ξεδιάντροπα, ανατρεπτική διάθεση.[iii] Όμως αυτό δεν είναι απόλυτο. Όπως στα εδάφη της Παλαιάς Διαθήκης έτσι και στα κηρύγματα των χριστιανών, ο Σατανάς γίνεται όργανο του καλού θεού, λες και ανάμεσα τους βρίσκεται μία σιωπηρή συμφωνία, αρωγός στην υπόθεση του θεού.

Μα, αν κάτι τέτοιο συμβαίνει, πώς είναι δυνατόν ο Σατανάς να έγινε αποστάτης επαναστατώντας ενάντια σε αυτόν που τώρα υπηρετεί;

 

Πώς είναι δυνατόν, ακόμα, ο θεός να επιτρέπει στο Σατανά να επεμβαίνει ενάντια στον άνθρωπο, έστω και σαν δοκιμασία, όταν ο ίδιος ο θεός γνωρίζει από πριν την έκβαση του πειρασμού;

Επίσης, όταν ο θεός μπορεί να μας εμποδίσει να κάνουμε το κακό, δεν έχει ευθύνη όταν παραλείπει να το κάνει;

 

Τέλος, τι είδους επανάσταση έκανε ο Σατανάς, όταν οι ενέργειές του εξαρτώνται απόλυτα από τη θέληση του θεού;[iv]

 

Τι άραγε είναι ο Σατανάς …; ένας αλαζόνας αντάρτης ή ένα άβουλο πιόνι του θεού;

Και ο τελευταίος, τι άραγε είναι …; εξαπατημένος ή συνένοχος;

 

Ανάμεσα σε αυτή τη λογική του παραλόγου και της αντίφασης, ποιος είναι ο ρόλος του ανθρώπου απέναντι σε αυτό που ονόμασε θεό;

 

Πώς είναι δυνατόν να συμβιβάσεις την παντοδυναμία με τις αγαθές προθέσεις του θεού;

 

Ο Ντέιβιντ Χιουμ[v] από το 18^ο αιώνα αντιμετώπισε το αντιφατικό αυτό ερώτημα δίνοντας αποστομωτική απάντηση.

Αν το κακό υπάρχει σαν πρόθεση της θεότητας, τότε αυτή δεν είναι αγαθή. Αν όμως το κακό δε βρίσκεται στις προθέσεις της – αφού υπάρχει και δεν αποτρέπεται – τότε δεν είναι παντοδύναμη!

Μία θρησκεία όμως που βρίσκεται σφιχταγκαλιασμένη με το μεσαίωνα και αντιστρατεύεται τη λογική και την επιστημονική πρόοδο είναι καταδικασμένη να αφανιστεί. Αν το μεσαίωνα έλαμπε, έχοντας την επιστήμη απούσα και τα μέτρα καταστολής στην ημερήσια διάταξη, στην εποχή μας δεν πρέπει να ελπίζει πως θα επιβιώσει για πολύ ακόμα. Επιβάλλοντας καθεστώς μεσαίωνα, στις συνειδήσεις των πιστών, ελπίζει πως θα πάρει παράταση ζωής. Οι ρίζες της πίστης όμως βρίσκονται πιο βαθιά χωμένες. Αντλώντας από το αρχαίο απόθεμα της παγκόσμιας μυθολογίας, ο χριστιανισμός στο φόβο στήριξε την πιο στέρεα κολώνα για να ριζώσει την πίστη των πιστών.

 

Και να πως άνοιξε τα θεμέλια. Ο Ησαΐας, συνδέοντας τη ρίζα του κακού με την Αφροδίτη, την κατ” εξοχήν θεότητα της Μέσης Ανατολής,[vi] γράφει «πως έπεσες από τον ουρανό Εωσφόρε[vii], τέκνο της Αυγής! Πάνω στη γη συντρίφτηκες …;» (14.12).

 

Θεωρώντας, οι λαοί της Μέσης Ανατολής, τα αστέρια, θεϊκές οντότητες, δεν ήταν δύσκολο, οι δεισιδαίμονες Ιουδαίοι, να φανταστούν και να αποδώσουν στη φράση του Ησαΐα την πτώση ενός τέτοιου όντος, αποδίδοντας έκτοτε στο «γεγονός» αυτό την πτώση του Πονηρού στη γη.

 

Ο Ιωάννης της Αποκάλυψης φαντάστηκε την πτώση σαν να έπεσε αστραπή γράφοντας «και η ουρά του έσυρε το τρίτο των αστέρων του ουρανού και τους έριξε στη γη» (12.4). Ο Λουκάς αργότερα σύνδεσε τον Εωσφόρο με το Σατανά γράφοντας «έβλεπα το Σατανά να πέφτει σαν αστραπή από τον ουρανό» (10.18).

 

Σε αυτά τα …; συνταρακτικά στοιχεία στηρίχθηκε η πτώση του Σατανά που τότε ικανοποιούσε όχι μόνο τη φαντασία αλλά και τη λογική του φοβισμένου πιστού.

 

Δεν αρκούσε όμως αυτό. Η αγγελολογία έπρεπε να γίνει πιο ζωντανή και πειστική.

 

Επιστρατεύτηκε και πάλι η νοσηρή φαντασία. Μόνο που τώρα οι γραφικές νοητικές παραστάσεις προϋπέθεταν, εκτός των άλλων, και έναν άκρατο σαδισμό, ώστε μαζί με τη φρίκη, να προκαλεί στον πιστό και απόγνωση. Η επιτυχία των επινοητών της ομολογώ πως είναι τεράστια, αφού ο πιστός περισσότερα επιχειρήματα «ύπαρξης» μπορεί να βρει για το Σατανά παρά για το Χριστό. Ποιος άραγε δεν παραδέχεται ότι το κακό, πολύ περισσότερο από το καλό, κυριαρχεί πάνω στον άνθρωπο …; Λες και οι «αποστάτες άγγελοι» κυριάρχησαν και οι «φύλακες» γνωρίζοντας συντριπτική ήττα βρίσκονται υπό την κυριαρχία του Πονηρού και τις Κακίας.

 

 

Ο Ιουδαϊκός μύθος θέλει τα όντα αυτά να χωρίζονται σε κατηγορίες, τάγματα, αρχαγγέλους και άλλα αγαθοποιά και σατανικά πνεύματα που ο Θεός έχει στην υπηρεσία του, όπως ο βασιλιάς έχει τους αξιωματικούς στην αυλή του. Έτσι «διακρίνουμε» τους θρόνους που οι Ιουδαίοι τους φαντάστηκαν σαν πύρινους τροχούς με φτερά που τους βαστάνε Χερουβείμ και Σεραφείμ.[viii]

 

Τόσο στους Εσσαίους όσο και στους χριστιανούς, με ευκολία δέχτηκαν το μύθο σαν υπέρτατη αποκάλυψη του θεού.[ix] Οι ανθρωπομορφικές λεγεώνες των Διαβόλων κατακρημνίστηκαν στη γέεννα του πυρός, όπως οι αλυσοδεμένοι Τιτάνες των Ελλήνων γκρεμίστηκαν στο βαθύ έρεβος, στα πέρατα του κόσμου! Γνώστης της ελληνικής μυθολογίας ο ψευδο-Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης, πίσω από την ανωνυμία του, κατάφερε να πείσει τους χριστιανούς πως ο Σατανάς κατάφερε να προδώσει τη φύση του, υψώνοντας με την εξώκοσμη φωνή την αποφασιστικότητά του να πάψει να είναι δούλος του θεού, αν και δε μας έπεισε ποτέ για το αντίθετο. Πάντα παρείχε στο θεό αφέντη, τις καλύτερες υπηρεσίες!

 

Ταυτόχρονα με την πτώση, οι δαίμονες του κακού μεταμορφώθηκαν σε όντα ανήκουστης και απίστευτης ασχήμιας, αισχρότητας και φρίκης. Τα τερατόμορφα και αποκρουστικά όντα της κόλασης με τη φιδίσια ουρά, τα κέρατα, τα νύχια και την ανάσα που αναδύει κάπνα θειαφιού και πίσσας αποτελούν το αισχρότερο και ρυπαρότερο θέμα της ανθρώπινης φαντασίας, που τα αρρωστημένα εκείνα μυαλά επινόησαν για να προκαλέσουν τρόμο και αποτροπιασμό στους φοβισμένους πιστούς, έρμαια στις κακόβουλες ψευτιές κάποιων κατεργάρηδων!

 

Σε αυτό το ζοφερό τόπο θα ριχτεί ο αμαρτωλός, θρηνώντας και ουρλιάζοντας κάτω από το βλέμμα του Βεελζεβούθ που καταπίνει βατράχια και οχιές και ο κολασμένος τρώει τις σάρκες του.

Η απελπισία, ο πόνος και η φρίκη θα βασιλεύουν όταν οι καταραμένοι θα υποφέρουν και θα ουρλιάζουν, χωρίς ελπίδα, χωρίς να τελειώνει το μαρτύριο που αβάσταχτα θα συνεχίζεται στους αιώνες των αιώνων.

 

Στα αιώνια κηρύγματα των ψυχωτικών διδασκάλων, ο διάβολος βρισκόταν παντού. Στις λίμνες, στα βουνά, στα δέντρα, στο δρόμο, στην κάμαρα του σπιτιού, πίσω μας, μέσα στο μυαλό …; παντού …;

Διαβολική ατμόσφαιρα, σατανική ψύχωση για εκατοντάδες χρόνια, σε ολόκληρη τη διάρκεια του μεσαίωνα, η δαιμονοφοβία δημιουργούσε βαθιά απόγνωση στους αφελείς. Γέμισε ο τόπος και η συνείδηση των ανθρώπων δαίμονες και στοιχειά.

 

Σατανάς, Εωσφόρος, Ασμοδαίος, Βεελζεβούθ, Μπελφεγκώρ, Λεβιάθαν, Λούσιφερ, Μπελιάλ, Αβιγώρ, Αλλοσέν, Αντραμελέχ, είναι ελάχιστα ονόματα από τα όντα του Σκότους και του Πονηρού που τις λεγεώνες τους, ο σοφός Σολομώντας, σφράγισε στις στάμνες του ναού του.[x]

 

Η παραφιλολογία του Μεσαίωνα, ωθημένη και από τους ιερείς, έκανε τη Σολομωνική στα μάτια των αφελών επιστήμη.

 

Οι παγωμένες νύχτες του μεσαίωνα γέμιζαν φριχτά φαντάσματα που μετακινούσαν έπιπλα, τραπέζια και καρέκλες, ανοιγόκλειναν πόρτες και παράθυρα, τρόμαζαν γυναίκες, γέρους και παιδιά, βίαζαν παρθένες και με πονηριά τραβούσαν το ράσο του παπά!

 

Βρικόλακες, Λυκάνθρωποι και Πνεύματα του Κακού σάλευαν τα μυαλά των θρησκόληπτων ακόμα και στα αστεία πειράγματα των κατεργάρηδων του χωριού.

Ο αέρας είχε στοιχειώσει και με την αναπνοή μπορούσε ο δαίμονας να πει μέσα στον καθένα. Ο ύπνος των φοβισμένων πιστών έγινε μαρτύριο αληθινό και οι τύψεις κάποιου αμαρτήματος καθημερινός εφιάλτης.

Οι ταπεινωτικές συνήθειες των Ίνκουμπων και Σούκουμπων[xi] πάγωναν το αίμα των θυμάτων τους που «έμπαιναν» στο σώμα απ” όπου έβρισκαν άνοιγμα (!) ασελγώντας προκλητικά κι άσεμνα. Οι παρθένες στα παρθεναγωγεία και τα μοναστήρια του μεσαίωνα ήταν τα αγαπημένα θύματα των Ίνκουμπων. Κλεισμένες για χρόνια εκεί μέσα και στερημένες από κάθε ηδονή του σώματος αρκούσε απλά η φαντασίωση και η ονειροπόληση στη θέα ενός γυμνού στρογγυλεμένου στήθους ή γλουτού για να κολαστεί η φοβισμένη συνείδηση από την επιθυμία, που βίαια κυριαρχούσε σαν απαγορευμένος καρπός. Στη θέα της κίνησης και της στάσης του γυμνού σώματος, από τα βλέμματα των διπλανών, γεννιόταν κάθε λογής λάγνες εξηγήσεις ειδημόνων, φορτώνοντας το αμάρτημα στο φανταστικό Ίνκουμπο που υποτίθεται επιτέθηκε στο αμαρτωλό του θύμα. Δεν ήταν λίγες οι φορές που το ρόλο του Ίνκουμπου έπαιζαν φλογισμένοι μοναχοί που την ίδια στέρηση είχαν και οι ίδιοι!

 

Ο Νόμος της «εισφοράς των πορνών» ήταν ένα συγχωροχάρτι της Καθολικής Εκκλησίας προς τους ιερωμένους που ζούσαν φανερά με μία πόρνη ή ανύπαντρη γυναίκα, σαν πράξη απείθειας. Αντιλαμβάνεται κανείς την έκταση που πήραν οι απειθείς εκείνες πράξεις, ώστε προς αποφυγή της φοροδιαφυγής, ο πάπας Σίξτος ο Δ΄ (1471-1484) θέσπισε νέο νόμο που υποχρέωνε ανεξαιρέτως όλους τους μοναχούς και ιερείς να πληρώνουν το «φόρο απείθειας». Έτσι η καθολική Εκκλησία ξεπέρασε τη σκόπελο της αγαμίας του κλήρου. Σύμφωνα με το πικάντικο βιβλίο του Eduard Fuchs «Ιστορία των Ερωτικών Ηθών και Εθίμων» στις επισκέψεις τεσσάρων Αυστριακών μοναστηριών το 1563 βρέθηκαν σε όλα πόρνες, σύζυγοι και παιδιά «οι εννέα μοναχοί του μοναστηριού των Βενεδικτίνων είχαν εφτά πόρνες δύο συζύγους και οχτώ μεγάλα παιδιά …; οι δεκαοχτώ Βενεδικτίνοι του Γκάρσεν δώδεκα πόρνες, δώδεκα συζύγους και δεκαεννέα παιδιά …; Στο μοναστήρι του Νόιμπουργκ εφτά πόρνες, τρεις συζύγους και δεκατέσσερα παιδιά. Οι σαράντα καλόγριες στο Αγλάρ είχαν δεκαεννιά παιδιά …;»[xii]

Όμως αν η «κατάληψη του δαίμονα» αφορούσε μόνο Ίνκουμπους και Σούκουμπους δικαιολογώντας τη σεξουαλική έξη των στερημένων στην αρχή και αχαλίνωτων μετά σεξουαλικών δραστηριοτήτων, ίσως δε θα κάναμε κανένα λόγο για την ιδεοληψία των πιστών. Εδώ που τα λέμε δηλαδή, μία «εμπειρία» με έναν τέτοιο δαίμονα δυνάμωνε τη φαντασία και απελευθέρωνε τη libido από τα κομπλεξικά και στερημένα άτομα. Όμως σε βαριές μορφές ψυχοπάθειας όταν το άτομο πείθεται ότι κατακτήθηκε από δαίμονα, τα πράγματα είναι σοβαρά και τα παιχνίδια με παπάδες και εξορκιστές μπορεί να είναι επικίνδυνα. Τέτοιες φανφάρες δαιμονοπληξίας μόνο την Εκκλησία εξυπηρετούν και κανέναν άλλον. Τα θύματα συνήθως είναι άτομα υστερικά, σχιζοφρενείς με διχασμένη προσωπικότητα που τη μοιράζονται ο θεός και ο διάβολος, σαν δυο πνεύματα που αντιμάχονται, μέσα στο ίδιο το σώμα. Το ένα μέρος του εγκεφάλου υπόκειται στις διαβολικές εντυπώσεις των φόβων του και το άλλο στις λυτρωτικές παραινέσεις της πίστης του. Το θύμα, πιστός πάντα στην αγγελολογία της θρησκείας του, χορταίνει όχι μόνο με σιγουριά και ασφάλεια αλλά κόμπλεξ και φοβίες.

Τέτοιος διχασμός! Τέτοια η κατάντια!

Τα άτομα αυτά δεν πάσχουν από δαιμονοπληξία, αλλά από ιδεοληψία. Μια ιδέα σφηνώθηκε μέσα τους και όχι οντότητα.

 

Ποτέ άθεος δε δαιμονίστηκε, γιατί δεν μπορεί να πιστέψει ούτε στη μια ιδέα ούτε στην άλλη.

Τα βαριά, θρησκόληπτα άτομα, όντως ασθενείς, αυτοενοχοποιούνται σαν να έκαναν αυτοκριτική, πιστεύοντας ότι ήρθε η ώρα να πληρώσουν τα αμαρτήματά τους.

 

Οι έμμονες ιδέες, η πίστη και ο φόβος πως ο δαίμονας μπορεί να μας πλήξει, «σαν σκιές που δεσπόζουν στο ασυνείδητο», όπως θα έλεγε κι ο Γιούνγκ,[xiii] είναι η αιτία της δαιμονοπληξίας. Εκείνοι που πλήττονται κυρίως από τέτοιες ψυχώσεις είναι εκείνοι που πάσχουν από διχασμό προσωπικότητας και διωκτικές ψυχώσεις που δημιουργεί η θρησκευτική συνείδηση και η φαντασία του πιστού. Γι αυτό και στο μεσαίωνα η δαιμονοπληξία ήταν περισσότερο δεδομένη μέσα στα μοναστήρια παρά έξω από αυτά και με κανένα κρούσμα ανάμεσα στους άθεους, γιατί τότε η ένοχη αυθυποβολή απουσιάζει.

 

«Στη Ρώμη, στα 1554» γράφει ο Villeneuve «ογδόντα τέσσερα άτομα ισχυρίστηκαν ότι ήταν δαιμονισμένα. Στα 1642, δεκαοχτώ καλόγριες από το Λουβιέ κυριεύτηκαν από το δαίμονα, η μόλυνση του οποίου στα 1861, κατέλαβε εκατόν είκοσι κατοίκους της Μορζίν, για να μη μιλήσουμε για τους αμέτρητους δαιμονισμένος του Σαιν-Μεντάρ …; Περίεργη εποχή αλήθεια, αυτή που εκτείνεται από το τέλος του 16^ου αιώνα ως το τέλος του επόμενου, όπου η πολιτική και ο ανταγωνισμός των θρησκευτικών ταγμάτων, ανακατεμένος αξεχώριστα με σεξουαλικές ιστορίες, παρέσυραν στο χαμό αυτούς ακριβώς που θα έπρεπε να μπορούν να αντιστέκονται καλύτερα στα τεχνάσματα του Πονηρού …;»[xiv]

Ό εξορκισμός σαν τελετή έδινε αίγλη, λάμψη και μεγαλοπρέπεια στην Εκκλησία, διαδίδοντας με επιτυχία το φόβο του Σατανά. Αντίστοιχος ψυχόκοσμος και μεταξύ σατανολατρών και ιεροεξεταστών. Οι πρώτοι, μαστροποί και απατεώνες, που εκμεταλλεύονται την ευπιστία των αφελών, διέπρατταν κάθε λογής βιασμό, έγκλημα και απατεωνιά, αποκτώντας πλούτο, δύναμη και δόξα. Οι δεύτεροι σαν θρησκευτικοί Ιαβέρηδες, ανάλωναν τη ζωή τους κυνηγώντας μάγους, μάγισσες και Πουλημένος στο Σατανά, ψάχνοντας αδιάντροπα στο σώμα των θυμάτων τους να βρουν «σφραγίδες» και «σημάδια αναγνώρισης».

 

Μάγοι και μάγισσες έγιναν αποδιοπομπαίοι τράγοι που οι κομπλεξικοί ιεροεξεταστές διώχτες τους, όχι και λίγες φορές, τους φόρτωναν εγκλήματα που ποτέ δεν έκαναν. Κανονικοί ψυχοβγάλτες, χωρίς αίσθηση ντροπής και ευαισθησίας. Θεωρώντας τα παιδιά των μάγων καρπό του Σατανά, έδιναν εντολή να μαστιγώνονται ανελέητα μπροστά στην πυρά που θα καίγονταν οι γονείς τους!

Ηλίθιοι εξαπατούνταν, γυναίκες παραπλανούνταν, ξεφτιλίζονταν και μηδενίζονταν και οι ιερείς κυνηγούσαν αμφότερους. Και τους θύτες και τα θύματα, κάνοντας βαριά την ατμόσφαιρα από την τσικνίλα των ανθρώπινων σαρκών. Μπροστά στα φοβισμένα μάτια των μικρών παιδιών που δεν καταλάβαιναν, η Εκκλησία ήξερε ότι, «θα καταλάβαιναν» γρήγορα, όταν αργότερα θα αποτελούσαν το νέο αίμα των χριστεπώνυμων πιστών …;

 

Η κάπνα των θυμάτων δε θόλωνε μόνο την όραση. Κυρίως θόλωνε το πνεύμα. Διαμόρφωνε συνειδήσεις εξασφαλίζοντας πλούτο και δόξα στους κατεργάρηδες και τους απατεώνες!

 

Η εκτέλεση των μάγων και των μαγισσών ήταν γιορτή για την Εκκλησία. Το ίδιο και οι δημόσιοι εξορκισμοί. Ευκαιρία για δημόσιες σχέσεις, κατήχηση και εμπόριο από την πραμάτεια των καλογέρων. Φυλαχτά, κομποσκοίνια, λουλούδια και λιβάνια. Ένας καλός τρόπος να γεμίζουν τα παγκάρια.

 

Η ώρα της ανάφλεξης στην πυρά, υπέρτατη στιγμή ανάμικτων συγκινήσεων. Ταυτίζοντας τη συνείδηση με το θεό, η εκδήλωση χαράς συγκρατημένη αλλά συναρπαστική. Δεν καιγόταν η μάγισσα, αλλά ο δαίμονας που έκανε συμβόλαιο μαζί της.

 

Ήταν συναρπαστικό το λίκνισμα της μάγισσας πάνω στην αναμμένη θράκα. Αν ήταν νέα και όμορφη ακόμα πιο καλά. Κουνιόταν ρυθμικά, στριφογύριζε, τιναζόταν απότομα, λες και χόρευε πάνω στη φωτιά. Κράταγε λίγο, αλλά έμενε στη φαντασία για πολύ.

 

Τι αρρωστημένη φαντασία και αποχαυνωμένη ηθική!

 

Ένας αληθινός Ψυχόκοσμος, ο κόσμος του μεσαίωνα. Μάγοι, Λάμιες, Στρίγγλες και Γητευτές, Μέντιουμ και Αστρολόγοι, ήταν τα επαγγέλματα με πραγματική πέραση το μεσαίωνα. Η ζήτηση κάλυπτε την προσφορά δείχνοντας με τον καλύτερο τρόπο το μέγεθος της αφέλειας και της παραζάλης. Δεν ήταν όμως μόνο οι τσαρλατάνοι που έπαιζαν με τις φοβίες των αφελών αναζητώντας την απόκτηση δόξας πλούτου και συγκίνησης. Ευγενείς με υψηλά αξιώματα, Βασιλείς, όπως η Αικατερίνη των Μεδίκων, σύζυγος του βασιλιά της Γαλλίας Ερρίκου του Β΄, πρίγκιπες και δούκες, όπως της Λορένης και Βουργουνδίας, ήταν μπλεγμένοι σε σατανικές τελετές που αναζητούσαν δόξα προκειμένου να εκτονώσουν τις αχαλίνωτες σεξουαλικές τους ορμές. Μέχρι και πάπες, θυσίαζαν στους δαίμονες για να προσελκύουν τον έρωτα των γυναικών, όπως ο Γρηγόριος ο Ζ΄ (1073-1085) και ο Ιωάννης ο Κ΄ (1276-1277).

 

Αν όλα αυτά σήμερα φαντάζουν τόσο τρελά και παράλογα, δεν πρέπει να τα αποδίδουμε μόνο στους τσαρλατάνους και τους επιτήδειους που αποσκοπούσαν στον εύκολο πλουτισμό, την άνετη ζωή και την επιδίωξη δόξας. Η έξαλα θρησκευτική πίστη στο θεό γεννά όχι μόνο το μίσος του Διαβόλου, αλλά κυρίως γεννά την πεποίθηση πως το ον αυτό υπάρχει! Η ζωή των πιστών διαποτίστηκε από την ιδέα του διαβόλου, επιβάλλοντας δεοντολογία σατανοφοβίας. Ένας «έξυπνος τρόπος» να επιβληθεί η θρησκευτική δεοντολογία. Η καθηκοντολογία που θέτει την ιδεατή τελειότητα στονουρανό και την ανθρώπινη συνείδηση στο χαμηλότερο σημείο, καταβαραθρώνει τις δυνατότητες του ανθρώπου. Αντιμετωπίζοντας έναν κόσμο δαιμονικών πνευμάτων που συχνά βρίσκονται στην υπηρεσία του θεού, ο άνθρωπος συνειδητοποιεί τη μηδαμινότητά του, την ανικανότητά του να αντιμετωπίσει οποιοδήποτε πρόβλημα χωρίς την επικουρία του θεού.

Σίγουρα οι οντότητες αυτές βρίσκονται ανάμεσα στην ιδεατή τελειότητα και την ανθρώπινη βλακεία. Οι ελαφροΐσκιωτοι πιστοί πάσχουν από δαιμονική φρενίτιδα. Τη μέρα, το βράδυ, τα μεσάνυχτα, εκείνα τα οχληρά πνεύματα των ζωντανών[xv]συνεδριάζουν μεταξύ τους πώς θα κάνουν περισσότερο κακό. Κάτω από τα αστέρια, κάποια ώρα και ημέρα, κάτω από τη σκιά της συκιάς με τα μακριά του πόδια ο δίαβολος, σαν τραγοπόδαρος, με μυτερό γενάκι και αποκρουστικά κέρατα στο κεφάλι, σκορπά φόβο, πανικό και δέος στους αφελείς, Ο διάβολος έχει πολλά ποδάρια. Η κάλτσα του δαιμονική, σαν σατανική εφεύρεση και η ουρά του, πηγαίνοντας πέρα δώθε, χώνεται παντού, κάνοντας το δεισιδαίμονα λαό να στοχάζεται με δαιμονικές παροιμίες και να οργιάζει με τη φαντασία του.[xvi] Οι γελοιότητες των «θείων απομνημονευμάτων» στοίχειωσαν τη λογική του. Η γελοιότητα του θαύματος των δαιμονισμένων Γαδαρηνών, στο οποίο ο Ιησούς εκτόπισε μια λεγεώνα δαιμονίων[xvii] δε βρίσκεται σε αυτόν που το επινόησε αλλά σε αυτόν που το πίστεψε!

 

Ο πρώτος, όπως φάνηκε, έκανε καλά τη δουλειά του, όμως οι άλλοι που τον πίστεψαν δεν έκαναν καλά, γιατί έγιναν λάτρεις του υπερφυσικού και επιρρεπείς στην αφέλεια.

 

Οι σατανολάτρεις ανέκαθεν πίστευαν στο θεό και το διάβολο, έχοντας τις ίδιες πηγές με τους άλλους πιστούς. Μέσα στο σκοτεινό ψυχόκοσμο του ανθρώπου, θεός και διάβολος, τον ίδιο αέρα αναπνέουν!

 

Όπως γράφει και ο Villeneuve «Ο διάβολος είναι και αυτός ένα δόγμα που άπτεται όλων των άλλων. Προσβάλλοντας τον αιώνιο νικημένο, δεν προσβάλλει κανείς και τον αιώνιο νικητή; Το να αμφιβάλλεις για τις πράξεις του πρώτου, σε οδηγεί στην αμφιβολία για τις πράξεις του δεύτερου, τα θαύματα που έκανε για να καταπολεμήσει το διάβολο. Οι κολόνες του ουρανού έχουν τη βάση τους στο χάος».[xviii]

Κυρίως όμως, εκτός από το χάος, η πηγή τους δε βρίσκεται μακρύτερα από τον τόπο που γεννήθηκαν, το μυαλό. Από κει ξεκινούν, σαν δυνάμεις του καλού και του κακού και λάμπουν πάνω μας. Σαν να υπήρχαν πραγματικά, σαν οντότητες που μας εξουσιάζουν. Ο καθένας φτιάχνει το θεό του, σύμφωνα με τις δυνατότητες του μυαλού του, μέχρι εκεί που φτάνει η λογική του και μπορεί να προσεγγίσει η ηθική του.

 

Έχουμε χρέος άλλωστε, μετά την παντελή ηθική καταβαράθρωση που υποστήκαμε να θέσουμε τις βάσεις για μια πραγματική μεταχριστιανική ηθική.

 

Όπως φάνηκε, οι προηγούμενοι, δεν είχαν καλές συνταγές. «Καλύτερα να απελπίζεσαι παρά να παραδίνεσαι» έλεγε ο Ζαρατούστρας στο ομώνυμο έργο του Νίτσε, γράφοντας για το νεκροζώντανο τύραννο του ανθρώπου «Όποιος τον λατρεύει ως θεό της αγάπης δεν έχει μεγάλη ιδέα για την αγάπη. Ο θεός αυτός δεν ήθελε να είναι και δικαστής; Μα όποιος αγαπά, αγαπά πέρα από την ανταμοιβή και την τιμωρία»![XIX]

-----------------

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

[i] Έτσι περιγράφονται από τον Ησίοδο και έτσι αναφέρονται από τον Πλάτωνα στην «Πολιτεία» του (392a), που σαν θεία όντα απέκτησαν αθανασία.

[ii] Ο Ιμπλίς στον ισλαμισμό αντιστοιχεί στο γνωστό Σατανά των δυο άλλων θρησκειών. Από έπαρση και αλαζονεία έπεσε και αυτός. «Η γη θα είναι η κατοικία κι ο κλήρος σου μέχρι να έρθει το πλήρωμα του χρόνου» Κοράνι 2.34.

[iii] Ο Σατανάς αντιτίθεται στο Δαυίδ και τον Ισραηλιτικό λαό (Χρόν. 21.1) Φέρεται επίσης σαν δούλους του Γιαχβέ, αφού παρευρίσκεται στη σύναξη του Θεού (Ιώβ 1.6-12). Το ίδιο συμβαίνει όταν ο Σατανάς θέλει να διαβάλει τον ιερέα Ιησού και ο Γιαχβέ το σώζει σαν δαυλό που άρπαξε από τη φωτιά (Ζαχ. 3.1-2).

[iv] Οι «πατέρες» του χριστιανισμού διακήρυξαν ότι ο Σατανάς δεν έχει καμιά εξουσία πάνω στον άνθρωπο, χωρίς τη θέληση του θεού (Βλέπε Αυγουστίνο «Περί Τριάδος» 3.10).

[v] Ο Χιουμ (1711-1776) ήταν Άγγλος φιλόσοφος, πατέρας του ευρωπαϊκού αγνωστικισμού και πρόδρομος του θετικισμού. Εξετάζοντας τα ηθικά προβλήματα με βάση την εμπειρία, ο Χιουμ, πίστευε ότι αρκεί να σχηματιστεί στη συνείδηση του ανθρώπου η παράσταση του καλού και του κακού για να αποφασίσει αμέσως να επιδιώξει το πρώτο και να αποφύγει το δεύτερο.

[vi] Ο Άδωνης και ο Ταμμούζ ήταν εραστές της μεγάλης θεάς.

[vii] Έτσι ονόμαζαν την Αφροδίτη που έφερνε το φως, επειδή εμφανιζόταν πριν την Ανατολή του ήλιου (Αυγερινός). Όμως και σαν όνομα, Εωσφόρος, είναι αυτός που φέρνει το φως, όπως και στα λατινικά, Λούσιφερ, που σημαίνει το ίδιο πράγμα (Lux-fero). Ο Εωσφόρος, στην Ελληνική μυθολογία, συμβολίζεται με τον Προμηθέα, τον αδερφό του Τιτάνα, Άτλαντα, που έφερε το φως, τη Γνώση και τη φωτιά στους ανθρώπους και ο Δίας τον καταδίκασε δένοντάς τον στο βράχο του Καυκάσου.

[viii] Σφιγγόμορφα όντα (σαν τη Σφίγγα, κάτι μεταξύ ανθρώπου και ζώου). Είναι λειτουργικά πνεύματα που εκτελούν τις υπηρεσίες του Θεού, φανερώνοντας την παρουσία, τη δύναμη και τη δόξα του (βλέπε Γεν. 3.24, Έξ. 25.18-21, Αρ. 7.89, Ψαλ. 80.2 κ.α).

[ix] Ο Θεός δε λυπήθηκε τους αγγέλους που αμάρτησαν, τους έριξε στα ζοφερά σπήλαια του Τάρταρου, παραδίνοντάς τους να φυλάσσονται μέχρι να δικαστούν (Πέτρ. Β΄ 2.4) βλέπε επίσης Ιουδ. 6).

[x] Ο γιος του Δαβίδ, ο σοφός Σολομών, όταν τελείωσε το κτίσιμο του ναού του, έκλεισε τους δαίμονες σε εφτά στάμνες και τις εγκατέλειψε εκεί. Όταν όμως οι Ρωμαίοι τις ανακάλυψαν, απελευθερώθηκαν και δραπέτευσαν. Έκτοτε βρίσκονται ανάμεσά μας (βλέπε «Μαρτυρία της Αλήθειας» 70).

[xi] Από τα ρήματα incubo (κοιμάμαι πάνω σε κάτι) και succubo (ξαπλώνω κάτω από κάτι). Ο Incubus στο μεσαίωνα ήταν ο αρσενικός δαίμονας και ο Succubus ο θηλυκός, που εφιαλτικά ερωτοτροπούσαν πάνω στα δαιμονισμένα θύματά τους!

[xii] Το βιβλίο εκδόθηκε από τον Οίκο Πυρσός, το 1958 και εκτεταμένα αποσπάσματά του παρουσιάστηκαν το 1978 από το περιοδικό «Αίνιγμα του Σύμπαντος» στα τεύχη 42, 43 και 45.

[xiii] Η δαιμονοπληξία, σύμφωνα με το Γιούνγκ, είναι μια ευάλωτη και ζοφερή πλευρά της προσωπικότητας του Εγώ, δηλαδή μία ψυχοσωματική αρρώστια που μπορεί να προσβάλει και ομαδικά πολλά άτομα μαζί, όπως «ο χορός του Αγίου Γκυ» που ήταν ευρέως διαδεδομένη αρρώστια του μεσαίωνα (βλέπε Καρλ Γιούνγκ «Ο Άνθρωπος και τα Σύμβολα του» εκδόσεις Αρσενίδη σελ. 168.

[xiv] Rolland Villeneuve «Το Δαιμονικό Σύμπαν» μετάφραση Μαρίνα Λώμη εκδόσεις Αστέρι σελ. 91-92.

[xv] Οι πρώτοι χριστιανοί θεωρούσαν τα δαιμόνια ψυχές γιγάντων που χάθηκαν στον κατακλυσμό! Βλέπε David Srtauss «Η Ζωή του Ιησού» σελ. 46 Εκδόσεις Αναγνωστίδη.

[xvi] Βλέπε σχετικά στο Γεώργιο Σιέττο «Αρχαίες Επιβιώσεις στο Χριστιανισμό» σελ. 242-258 ΕκδόσειςAltebaran.

[xvii] Ο Ματθαίος αναφέρεται σε δυο δαιμονισμένους (8.28) ενώ ο Μάρκος (5.1) και Λουκάς (8.26) σε έναν. Αμφότεροι όμως πιστεύουν ότι τα δαιμόνια παρακάλεσαν τον Ιησού να τα βάλει σε κείνο το κοπάδι των γουρουνιών, στο οποίο η αιφνίδια κατοχή προκάλεσε υστερία στα γουρούνια και γι αυτό αυτοκτόνησαν πέφτοντας από τον γκρεμό, παρασύροντας τα …; ανυποψίαστα δαιμόνια!

[xviii] «Το Δαιμονικό Σύμπαν» σελ. 374.

[xix] Friederich Nietzsche «Τάδε Έφη Ζαρατούστρα» σελ. 215 μετάφραση Νίκου Καζαντζάκη Εκδόσεις Φέξη 1965.