Πέμπτη 10 Σεπτεμβρίου 2020

ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ: ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ - Ἱππόλυτος (1389-1415)

ΑΡ. ὦ τλῆμον, οἵαι συμφορᾶι συνεζύγης·
1390 τὸ δ᾽ εὐγενές σε τῶν φρενῶν ἀπώλεσεν.
ΙΠ. ἔα·
ὦ θεῖον ὀσμῆς πνεῦμα· καὶ γὰρ ἐν κακοῖς
ὢν ἠισθόμην σου κἀνεκουφίσθην δέμας.
ἔστ᾽ ἐν τόποισι τοισίδ᾽ Ἄρτεμις θεά.
ΑΡ. ὦ τλῆμον, ἔστι, σοί γε φιλτάτη θεῶν.
1395 ΙΠ. ὁρᾶις με, δέσποιν᾽, ὡς ἔχω, τὸν ἄθλιον;
ΑΡ. ὁρῶ· κατ᾽ ὄσσων δ᾽ οὐ θέμις βαλεῖν δάκρυ.
ΙΠ. οὐκ ἔστι σοι κυναγὸς οὐδ᾽ ὑπηρέτης.
ΑΡ. οὐ δῆτ᾽· ἀτάρ μοι προσφιλής γ᾽ ἀπόλλυσαι.
ΙΠ. οὐδ᾽ ἱππονώμας οὐδ᾽ ἀγαλμάτων φύλαξ.
1400 ΑΡ. Κύπρις γὰρ ἡ πανοῦργος ὧδ᾽ ἐμήσατο.
ΙΠ. οἴμοι, φρονῶ δὴ δαίμον᾽ ἥ μ᾽ ἀπώλεσεν.
ΑΡ. τιμῆς ἐμέμφθη, σωφρονοῦντι δ᾽ ἤχθετο.
ΙΠ. τρεῖς ὄντας ἡμᾶς ὤλεσ᾽, ἤισθημαι, μία.
ΑΡ. πατέρα γε καὶ σὲ καὶ τρίτην ξυνάορον.
1405 ΙΠ. ὤιμωξα τοίνυν καὶ πατρὸς δυσπραξίας.
ΑΡ. ἐξηπατήθη δαίμονος βουλεύμασιν.
ΙΠ. ὦ δυστάλας σὺ τῆσδε συμφορᾶς, πάτερ.
ΘΗ. ὄλωλα, τέκνον, οὐδέ μοι χάρις βίου.
ΙΠ. στένω σε μᾶλλον ἢ ᾽μὲ τῆς ἁμαρτίας.
1410 ΘΗ. εἰ γὰρ γενοίμην, τέκνον, ἀντὶ σοῦ νεκρός.
ΙΠ. ὦ δῶρα πατρὸς σοῦ Ποσειδῶνος πικρά.
ΘΗ. ὡς μήποτ᾽ ἐλθεῖν ὤφελ᾽ ἐς τοὐμὸν στόμα.
ΙΠ. τί δ᾽; ἔκτανές τἄν μ᾽, ὡς τότ᾽ ἦσθ᾽ ὠργισμένος.
ΘΗ. δόξης γὰρ ἦμεν πρὸς θεῶν ἐσφαλμένοι.
ΙΠ. φεῦ·
1415 εἴθ᾽ ἦν ἀραῖον δαίμοσιν βροτῶν γένος.

***
ΑΡΤ. Δύστυχε, οι συμφορές σφιχτά σ᾽ αρπάξανε
1390 και της ψυχής σου η αγνότητα σ᾽ αφάνισε!
ΙΠΠ. Μα τί ᾽ναι τούτο;
Οσμίζομαι την παρουσία θεού
κι οι πόνοι του κορμιού μου μαλακώσανε.
Μην είν᾽ εδώ η Αρτέμιδα η παρθένα;
(σηκώνεται όρθιος ο Ιππόλυτος)
ΑΡΤ. Εγώ ᾽μαι η αγαπημένη σου η θεά.
ΙΠΠ. Αχ! βλέπεις, δέσποινά μου, πού κατάντησα;
ΑΡΤ. Το βλέπω! Μα δεν κάν᾽ οι θεοί να κλάψουν.
ΙΠΠ. Πάει ο συγκυνηγός σου κι υπηρέτης σου.
ΑΡΤ. Όχι! γιατί μες στην καρδιά μου μένεις.
ΙΠΠ. Πάει ο αλογάρης, πάει των αγαλμάτων σου
1400 ο φύλακας! ΑΡΤ. Η Κύπρη έτσι το θέλησε.
ΙΠΠ. Αλί! Το ξέρω πως αυτή με σκότωσε.
ΑΡΤ. Η αρετή σου την πρόσβαλε, σ᾽ οχτρεύτηκε!
ΙΠΠ. Αυτή μια, τρεις μαζί, βλέπω, μας χάλασε.
ΑΡΤ. Εσένα, το γονιό σου, τη γυναίκα του.
ΙΠΠ. Και του γονιού μου κλαίω τη συφορά.
ΑΡΤ. Τον απάτησε θέλημα θεϊκό.
ΙΠΠ. Ωχ! δύστυχε, πατέρα μου, τα που ᾽παθες!
ΘΗΣ. Παιδί μου, δεν τη θέλω πια τη ζωή.
ΙΠΠ. Κλαίω πιο πολύ για το δικό σου λάθος
παρά για το δικό μου το χαμό.
1410 ΘΗΣ. Άμποτ᾽ εγώ να πέθαινα στη θέση σου!
ΙΠΠ. Ω κατάρες, του Ποσειδώνα δώρο!
ΘΗΣ. Ποτές να μη μου βγαίναν απ᾽ τα χείλη.
ΙΠΠ. Θα με σκότωνες πάλι απ᾽ το θυμό σου.
ΘΗΣ. Μου ᾽χαν θολώσει το μυαλό οι θεοί!
ΙΠΠ. Αλίμονο, ας μπορούσαν των ανθρώπων
οι κατάρες να πιάνουν τους θεούς!

Η Αρχαία Ελληνική Τέχνη και η Ακτινοβολία της, Η τέχνη του 4ου αιώνα π.Χ.: Η όψιμη κλασική περίοδος

7.7.1. Αρχιτεκτονικά γλυπτά του 4ου αιώνα π.Χ.

Το πρώτο σημαντικό σύνολο αρχιτεκτονικών γλυπτών του 4ου αιώνα π.Χ. που μας έχει σωθεί προέρχεται από τον ναό του Ασκληπιού στην Επίδαυρο και περιλαμβάνει τις συνθέσεις των δύο αετωμάτων και τα αντίστοιχα ακρωτήρια (τρία στην κάθε πλευρά). Ο ναός μαζί με τον διάκοσμο του χρονολογείται, όπως είδαμε, γύρω στο 380 π.Χ. Τα γλυπτά εκτίθενται στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο· σώζονται αποσπασματικά, αλλά η προσεκτική εξέτασή τους οδήγησε τελικά σε μιαν ασφαλή αποκατάσταση. Στο αέτωμα της ανατολικής πλευράς εικονιζόταν η άλωση της Τροίας, στο κεντρικό ακρωτήριο η αρπαγή της Αίγλης (ή Κορωνίδας), της μητέρας του Ασκληπιού, από τον Απόλλωνα, και στα πλαϊνά ακρωτήρια δύο φτερωτές Νίκες. Στη δυτική πλευρά το αέτωμα δείχνει μιαν Αμαζονομαχία που διαδραματίστηκε στη διάρκεια του Τρωικού Πολέμου, όταν η βασίλισσα των Αμαζόνων Πενθεσίλεια ήρθε να βοηθήσει τους Τρώες, αλλά τη σκότωσε σε μονομαχία ο Αχιλλέας. Το κεντρικό ακρωτήριο είναι μια Νίκη με ένα πουλί (ίσως πέρδικα) στη δεξιά μασχάλη και τα πλαϊνά δύο Αύρες (θεές των ανέμων) καθισμένες πλάγια στα άλογά τους.
 
Στο κέντρο της παράστασης του δυτικού αετώματος μια έφιππη Αμαζόνα, πιθανότατα η Πενθεσίλεια, έχει χτυπήσει με το δόρυ της έναν γυμνό Έλληνα, που πέφτει στο έδαφος κάτω από το άλογό της, ενώ ένας άλλος Έλληνας (ίσως ο Αχιλλέας), επίσης γυμνός, επιτίθεται εναντίον της. Το σύμπλεγμα των αντιπάλων επαναλαμβάνει ένα γνωστό μοτίβο (το συναντούμε π.χ. στο επιτύμβιο ανάγλυφο του Δεξίλεω), υιοθετεί όμως τολμηρές για την εποχή λύσεις με τη διαγώνια τοποθέτηση των μορφών και τη συστροφή των σωμάτων. Τα γλυπτά του ανατολικού αετώματος διατηρούνται λιγότερο καλά, είναι όμως βέβαιο ότι η σύνθεση περιλάμβανε δύο επεισόδια που στάθηκαν μοιραία για τους Έλληνες, τον φόνο του Πριάμου και του μικρού εγγονού του Αστυάνακτα από τον γιο του Αχιλλέα Νεοπτόλεμο επάνω στον βωμό και τον βιασμό της Κασσάνδρας από τον Αίαντα τον Λοκρό μπροστά στο Παλλάδιον (το ιερό άγαλμα της Αθηνάς).
 
Οι οικοδομικές επιγραφές μάς παραδίδουν τα ονόματα των καλλιτεχνών που εργάστηκαν στα γλυπτά του ναού. Το χρυσελεφάντινο λατρευτικό άγαλμα του Ασκληπιού ήταν έργο του Πάριου Θρασυμήδη, όπως μας πληροφορεί ο Παυσανίας (Ελλάδος περιήγησις 2.27.2), ο οποίος το περιγράφει ως εξής:
 
«Το άγαλμα του Ασκληπιού στο μέγεθος είναι το μισό του Ολυμπίου Δία της Αθήνας, κατασκευασμένο από ελεφαντόδοντο και χρυσάφι. Μια επιγραφή αναφέρει πως ο καλλιτέχνης είναι ο Πάριος Θρασυμήδης, γιος του Αριγνώτου. Ο θεός κάθεται σε θρόνο κρατώντας βακτηρία, ενώ το άλλο του χέρι το έχει επάνω στο κεφάλι του φιδιού· είναι φτιαγμένο και ένα σκυλί ξαπλωμένο πλάι του. Στο θρόνο υπάρχουν ανάγλυφες παραστάσεις με κατορθώματα Αργείων ηρώων, του Βελλεροφόντη με τη Χίμαιρα και του Περσέα, που έκοψε το κεφάλι της Μέδουσας.»
 
Ο γλύπτης ενός μέρους από τα γλυπτά των αετωμάτων λεγόταν Εκτορίδας. Ένας άλλος γλύπτης που το όνομά του αρχίζει από Θεο-, έκανε τα ακρωτήρια της ανατολικής πλευράς. Οι πολύ δεξιοτεχνικά δουλεμένες μορφές των ακρωτηρίων της δυτικής πλευράς, που συμβαίνει να σώζονται καλύτερα, είναι έργα του Τιμοθέου, ενός γλύπτη που εργάστηκε αργότερα και στο Μαυσωλείο της Αλικαρνασσού. Ο ίδιος καλλιτέχνης κατασκεύασε και τους τύπους, δηλαδή μια σειρά από ανάγλυφα, τα οποία κοσμούσαν ίσως τη βάση του αγάλματος του Ασκληπιού.
 
Εξαιρετικά πλούσιος και σημαντικός για τη μελέτη της τέχνης του 4ου αιώνα π.Χ. ήταν ο γλυπτός διάκοσμος του Μαυσωλείου της Αλικαρνασσού, για την κατασκευή του οποίου είχαν δουλέψει, όπως είδαμε, τέσσερις από τους πιο άξιους καλλιτέχνες της εποχής. Τα γλυπτά ήταν όλα από λευκό μάρμαρο και περιλάμβαναν πολυπρόσωπες συνθέσεις τοποθετημένες επάνω σε βάσεις στο κάτω μέρος του ποδίου, ανάγλυφες ζωφόρους με παραστάσεις Αμαζονομαχίας, Κενταυρομαχίας και αρματοδρομίας στο επάνω μέρος του ποδίου, και στο επάνω μέρος του τοίχου, εσωτερικά του πτερού, ανδρικά και γυναικεία αγάλματα ανάμεσα στους κίονες, και μια σειρά από λιοντάρια στη βάση της πυραμίδας που αποτελούσε τη στέγη του κτηρίου. Στην κορυφή της πυραμίδας υπήρχε ένα τέθριππο άρμα πολύ μεγάλων διαστάσεων, επάνω στο οποίο βρίσκονταν τα αγάλματα του Μαυσώλου και της Αρτεμισίας. Το Μαυσωλείο ήταν επίσης, όσο γνωρίζουμε, το πρώτο αρχαίο κτήριο που διέθετε φατνώματα οροφής διακοσμημένα με ανάγλυφες παραστάσεις.
 
Τα περισσότερα από τα σωζόμενα γλυπτά του Μαυσωλείου βρίσκονται σήμερα στο Βρετανικό Μουσείο. Από αυτά διατηρούνται σε καλή κατάσταση δύο υπερφυσικού μεγέθους αγάλματα, ένα ανδρικό ντυμένο με χιτώνα και ιμάτιο και ένα γυναικείο με όμοια ενδυμασία, τα οποία ονομάζονται συμβατικά «Μαύσωλος» και «Αρτεμισία», αν και γνωρίζουμε ότι δεν είναι αυτά που βρίσκονταν στο άρμα στην κορυφή του μνημείου, καθώς και μεγάλα τμήματα από μια ζωφόρο με Αμαζονομαχία και μικρότερα από μια ζωφόρο με Κενταυρομαχία και μια με αρματοδρομία. Οι πλάκες αυτές προέρχονται από διαφορετικές πλευρές του κτηρίου και έχουν μεταξύ τους σημαντικές τεχνοτροπικές διαφορές, επιβεβαιώνοντας έτσι την πληροφορία ότι τα γλυπτά σε κάθε πλευρά του Μαυσωλείου ήταν έργα διαφορετικού καλλιτέχνη. Δεν υπάρχει, ωστόσο, ομοφωνία μεταξύ των αρχαιολόγων για την απόδοση των σωζόμενων τμημάτων της ζωφόρου με την Αμαζονομαχία σε συγκεκριμένους καλλιτέχνες από τους τέσσερις που αναφέρει ο Πλίνιος, δηλαδή τον Τιμόθεο, τον Σκόπα, τον Λεωχάρη και τον Βρύαξη.

Τα συναισθηματικά κοψίματα και οι γρατζουνιές της καθημερινότητας

Από όλα τα συναισθηματικά τραύματα που υφιστάμεθα στη ζωή μας η απόρριψη είναι ίσως η πιο κοινή.

Μέχρι να φτάσουμε στο γυμνάσιο, μας έχουν ήδη αποκλείσει από αγώνες, επειδή μας επέλεξαν τελευταίους στην ομάδα, δεν μας έχουν προσκαλέσει σε πάρτι γενεθλίων, μας έχουν παρατήσει παλιοί φίλοι και έχουν μπει σε νέες παρέες και μας έχουν πειράξει ή μας έχουν εκφοβίσει συμμαθητές μας.

Πετυχαίνουμε τελικά να ξεπερνάμε τον σκόπελο των απορρίψεων των παιδικών μας χρόνων απλώς και μόνο για να ανακαλύψουμε ότι μια νέα σειρά εμπειριών απόρριψης μας περιμένει ως ενήλικες.

Οι απορρίψεις είναι τα ψυχολογικά κοψίματα και οι γρατζουνιές που σκίζουν το συναισθηματικό μας δέρμα και διεισδύουν στη σάρκα μας. Ορισμένες απορρίψεις είναι τόσο σοβαρές, που δημιουργούν ψυχικούς ερεθισμούς σε βάθος. Άλλες είναι σαν κοψίματα από χαρτί, που τσούζουν αρκετά, αλλά αιμορραγούν ελάχιστα.

Οι απορρίψεις μπορεί να προκαλέσουν τέσσερα διαφορετικά ψυχικά τραύματα, που η σοβαρότητά τους εξαρτάται από την κατάσταση και τη συναισθηματική υγεία μας τη συγκεκριμένη στιγμή. Συγκεκριμένα, οι απορρίψεις προκαλούν συναισθηματικό πόνο, τόσο έντονο, που επηρεάζει τη σκέψη μας, μας πλημμυρίζει θυμό, διαβρώνει την εμπιστοσύνη και την αυτοεκτίμησή μας και αποσταθεροποιεί τη θεμελιώδη αίσθηση του ανήκειν.

Συναισθηματικός πόνος… γιατί ακόμη και οι χαζές απορρίψεις τσούζουν πολύ.

Ο λόγος για τον οποίο η απόρριψή μας από κάποιον που βγαίνουμε μαζί, η απόλυση από τη δουλειά μας ή το να ανακαλύψουμε ότι οι φίλοι μας συναντιούνται χωρίς εμάς μπορεί να έχει τεράστιο αντίκτυπο στη συναισθηματική ευημερία μας.

Οι απορρίψεις συχνά προκαλούν θυμό και επιθετικές παρορμήσεις. Παίζουν τεράστιο ρόλο στη βία μεταξύ συντρόφων. Πολλά περιστατικά βίας προκαλούνται από ζήλια και υποψίες απιστίας, οι οποίες συνδέονται στενά με αισθήματα απόρριψης. Επιδεινώνουμε τις εμπειρίες αυτές κάνοντας στον εαυτό μας εξαιρετικά σκληρή αυτοκριτική.

Ένας από τους λόγους για τους οποίους η αυτοεκτίμησή μας είναι τόσο ευάλωτη στην απόρριψη είναι ότι αποτελεί θεμελιώδη ανάγκη μας να νιώθουμε αποδεκτοί από τους άλλους.

Παρόλο που είναι σημαντικό να αναρωτιόμαστε για το δικό μας μερίδιο ευθύνης σε μια απόρριψη, ώστε να διορθώσουμε τυχόν προφανή λάθη που κάναμε και να αποφύγουμε τέτοιες εμπειρίες στο μέλλον, το να κάνουμε κάτι τέτοιο απαιτεί λεπτούς χειρισμούς.

Ένας από τους καλύτερους τρόπους για να μετριάσουμε τον πόνο που προκαλεί η απόρριψη και να αναπληρώσουμε την αυτοεκτίμησή μας είναι να υπενθυμίζουμε στον εαυτό μας σημαντικές πτυχές του χαρακτήρα μας, που οι άλλοι βρίσκουν πολύτιμες και επιθυμητές.

Αν η απόρριψη που έχετε βιώσει είναι πολύ σοβαρή (π.χ. σας έχει απορρίψει ολόκληρη η οικογένειά σας ή η κοινωνία εξαιτίας του σεξουαλικού προσανατολισμού σας ή των θρησκευτικών σας πεποιθήσεων) ή αν βιώνετε χρόνια απόρριψη για μεγάλο χρονικό διάστημα, μπορεί να ωφεληθείτε από τις συμβουλές ενός ειδικού.

Γέννηση, «θάνατος» κι «ανάσταση», του Θεού

Μέσα στην (Ενιαία) Θεία Πραγματικότητα, στην Ύπαρξη και στη Δραστηριότητα του Θεού, εκδηλώνονται οι δύο όψεις της εμπειρίας της Ζωής, η «Ζωή» και ο «Θάνατος». Είναι Δύο Όψεις της Ίδιας Πραγματικότητας, που μπορούν, σε «λεκτικό επίπεδο» να αντιμετατεθούν. Ζωή είναι η Θεία Ζωή, κι η γέννηση στην δημιουργία είναι ουσιαστικά «θάνατος». Από την αντίστροφη οπτική, ο Θεός είναι το Άγνωστο, η Κοσμική Νύχτα, το «Χάος», ο «Θάνατος», ενώ η «εμφάνιση» μέσα στην δημιουργία είναι ύπαρξη και ζωή… Έτσι και οι δύο καταστάσεις, η Υπερβατική Ύπαρξη, και η κοσμική ύπαρξη μπορούν να ονομαστούν «ζωή» και η άλλη κατάσταση «θάνατος». Εξαρτάται από ποια μεριά το βλέπουμε… πάντως και στις δύο περιπτώσεις μιλάμε για «δύο καταστάσεις ύπαρξης» (θάνατος, με την έννοια της ανυπαρξίας, δεν υπάρχει, δεν νοείται, και δεν υποστηρίχθηκε –σοβαρά- σε καμία παράδοση)…

Από την άποψη της «θεϊκής» προοπτικής ο Θεός «πεθαίνει» μέσα στην Δημιουργία, για να την «ζωογονήσει» και «ανασταίνεται» πάλι στην προκοσμική του κατάσταση, όταν «διαλύεται» ο κόσμος πίσω στο «χάος»… Από την άποψη των (περιορισμένων) όντων ο Θεός Γεννιέται μέσα στον κόσμο και τον «ζωογονεί» και «πεθαίνει» επιστρέφοντας στο Άγνωστο, αποσύροντας την ζωογόνο δύναμή του από την φύση… Στην πραγματικότητα μιλάμε για την ίδια πραγματικότητα, που «βλέπουμε» από δύο διαφορετικές θέσεις, κι οι διαφορές είναι μόνο «λεκτικές»..

Η Πρότυπη Γέννηση κι ο Θάνατος του Θεού, αναφέρονται στην Γέννηση του Ζαγρέα στην Αυγή του Χρόνου, και στην Επιστροφή του στο Άχρονο, στο Τέλος του Χρόνου, και στην Γέννησή του Ξανά, στην Νέα Αυγή του Χρόνου… Στους Δελφούς, την εποχή του χειμερινού ηλιοστασίου οι «Όσιοι» ιερουργούν και θυσιάζουν και λατρεύουν τον «θάνατο» του Θεού (που σχετίζεται με την «εξαφάνισή» του από τον κόσμο, κι όχι με τον «διασπαραγμό» του Ζαγρέα από τους τιτάνες, που εντάσσεται στον κύκλο της «κοσμικής θυσίας»…). Είναι ο Διόνυσος που «εξαφανίζεται» τον «χειμώνα». Είναι ακόμα ο Απόλλωνας που «αναχωρεί» για την «χώρα των υπερβορείων» (καθώς ο ήλιος μετά τη φθινοπωρινή ισημερία «παίρνει» το δρόμο για το βορά στην εκλειπτική, και φτάνει στο πιο βορινό σημείο στο χειμερινό ηλιοστάσιο…). Παράλληλα οι «Θυιάδες», οι δελφικές μαινάδες, ιερουργούν για την γέννηση του Διονύσου Λικνίτη, του Θείου Βρέφους, βρεφικής μορφής του Διονύσου. Ο Διόνυσος Λικνίτης, είναι ακόμα ο Απόλλωνας που σε λίγο, την άνοιξη, θα «επιστρέψει» από την χώρα των «υπερβορείων»…

Ο Διόνυσος κι ο Απόλλωνας είναι ο Ίδιος Θεός… Κι οι δύο Θεϊκές (Ηλιακές) Μορφές, «χάνονται» το Κοσμικό (κι Ετήσιο) Χειμώνα, στη «Νύχτα», στο «Χάος», στη «χώρα των υπερβορείων», κι «εμφανίζονται» πάλι την άνοιξη… κι ο «ερχομός» τους γιορτάζεται (και στους Δελφούς με ιερουργίες και τελετές… και στην Αθήνα με τα «Καταγώγια» στα πλαίσια των «Ανθεστηρίων»…). Κατά πληροφορία του Μακρόβιου, σε μία χαμένη θεολογική πραγματεία που αποδίδεται στον Αριστοτέλη, τα Θεολογούμενα υποστηρίζονταν με στοιχεία πως ο Διόνυσος κι ο Απόλλωνας ήταν ο Ίδιος Θεός, όχι μόνο στο περιεχόμενο (σαν θεϊκές οντότητες) αλλά και στην λατρεία…

Η Γιορτή του Διονύσου Λικνίτη αποτέλεσε το πρότυπο για την καθιέρωση της χριστιανικής γιορτής των «χριστουγέννων»…

Το ίδιο γεγονός, η γέννηση («εμφάνιση», «καταγώγια») κι ο «θάνατος» (η «εξαφάνιση», αναγώγια») του Θεού, αντανακλάται και στον Διόνυσο, σαν Πνεύμα της Φύσης… και στον Κοσμικό Κύκλο της Δημιουργίας, και στον Ετήσιο (εποχιακό) κύκλο ανανέωσης της φύσης… κι αποτελεί την αφορμή και το περιεχόμενο πολλών γιορτών που σχετίζονται με την φύση…

Η «εξαφάνιση» του Θεού τον «Χειμώνα» (που είναι πρόβλημα, ως και καταστροφή, για ανθρώπους που ζουν σύμφωνα με τις εποχές, κι εξαρτώνται από τις εποχές, και την παραγωγή της γης…), κι «επανεμφάνισή» του την «άνοιξη», έχει μεγάλη σημασία…

Ο Θεός που «Γεννήθηκε» το «Χειμώνα» (και γιορτάστηκε σαν Λικνίτης), «έρχεται» στον κόσμο, και «θυσιάζεται» για να «ζωογονήσει» τον κόσμο (κι εδώ εντάσσεται μυστηριακός μύθος του «Διασπαραγμού» του Ζαγρέα, καθώς και η Κοσμική Θυσία του Ταύρου της Διονυσιακής Λατρείας, κι οι τελετουργικοί διασπαραγμοί και ωμοφαγίες των θιάσων και των μαινάδων…), «διασπαράσσεται» στην πολλαπλότητα των όντων, διατηρώντας όμως την «υπαρξιακή καρδιά» της Ενότητας, κι έτσι, ενώ είναι ο Ένας μέσα στους πολλούς, ταυτόχρονα Αναδύεται Υπαρξιακά σαν Ενότητα, σαν Ένας, «Ανασταίνεται», (Είναι η «ανάσταση» του Ζαγρέα, η «δεύτερη γέννηση» του Θεού σαν Διονύσου της Σεμέλης…)..

Το ίδιο περιεχόμενο, αν και πολλές φορές διαφορετική σημασιοδότηση έχουν τα «Αναγώγια» και «Καταγώγια» του Θεού (θάνατος» κι «ανάσταση» του Θεού (είτε το δούμε από την μεριά του Θεού, είτε το δούμε από την μεριά του ανθρώπου…).

Ενώ όμως ο «θάνατος» του Θεού («Αναγώγια», «Εξαφάνιση», «Κατάβαση στον Άδη»…) ιερουργείται μυστικά, αφού δεν είναι ένα γεγονός που μπορεί να «γιορταστεί»… η «Επιστροφή» του Θεού («Καταγώγια», «Εμφάνιση», «Ανάβαση από τον Άδη»…), γίνεται πανηγυρικά στα ανοιξιάτικα «Ανθεστήρια», την Δεύτερη Μέρα, των Χοών, όπου ο Θεός (Διόνυσος) μπαίνει στην Πόλη της Αθήνας μέσα σε ένα τροχοφόρο καράβι…

Η κεντρική ιερουργία στα Μεγάλα Διονύσια είναι η πομπή του ξοάνου του Διονύσου Ελευθερέως από τον Ναό του στην Ακρόπολη ως την Ακαδήμεια (που συμβολίζει την «εξαφάνιση», το «θάνατο», του Θεού…), και η «επιστροφή» του πίσω στο Ναό του (που συμβολίζει την «επανεμφάνιση», την «ανάσταση» του Θεού…).

Στο «Θείο Πάθος» του Διονύσου («Αναγώγια»-«Καταγώγια». «θάνατος»-«ανάσταση», του Θεού), θα «βρουν», βεβηλώνοντας αργότερα, κακοαντιγράφοντας μετά από αιώνες, οι χριστιανοί, το περιεχόμενο, την σημασία, και την λατρευτική εκδήλωση της δικής τους γιορτής του «Πάσχα», της «Σταύρωσης», της «Καθόδου στον Άδη», και της «Ανάστασης» του «Χριστιανικού Θεού»… Το χριστιανικό πάσχα εορταζόταν (με απόφαση της Α΄ οικουμενικής συνόδου στην Νίκαια, το 325, μ. Χ.) την πρώτη πανσέληνο μετά την εαρινή ισημερία…

Γιορτές για τον «Θνήσκοντα Θεό», επιτάφιοι θρήνοι (και περιφορές επιταφίων), και γιορτές της «ανάστασης» του Θεού, γίνονταν τουλάχιστον 5 αιώνες πριν τον Χριστό…

Η «συμμετοχή» στην Λατρεία προϋπόθετε καθαρμούς και αγνείες… ενώ με τον τελετουργικός διασπαραγμό και ωμοφαγία (πανάρχαια ιερή πράξη), είτε κισσού, είτε ζώου, καθώς και με την «μετάληψη οίνου» στις γιορτές, ο λάτρης ταυτιζόταν με τον Θεό, μεταλάμβανε του «θείου»… Στο χριστιανισμό ο καθαρμός κι οι αγνείες αντικαθίστανται από το «βάπτισμα» (που γίνεται μία φορά), ενώ το περιεχόμενο και η σημασία της «θείας μετάληψης» με την τελετουργική ωμοφαγία μεταφέρεται αυτούσια στην «μετάληψη του σώματος και του αίματος του Χριστού»…

Αφήνοντας κατά μέρος τον ψευδομεσσία Ιησού από την Ναζαρέτ, και δεν έχει καμία σχέση με «όσα» έκαναν οι χριστιανοί μετά τον θάνατό του… μπορούμε να πούμε ότι οι χριστιανοί της επίσημης εκκλησίας, αντέγραψαν με σκανδαλώδη τρόπο την Διονυσιακή Λατρεία και τις διονυσιακές γιορτές, «εφαρμόζοντας» όσα «συμβολικά» απέδιδαν οι Έλληνες στον Γιό του Θεού Διόνυσο, στον άνθρωπο Ιησού…

Ο Διόνυσος, Γεννημένος Προκοσμικά από το Άχρονο (Ζαγρέας), ο Διόνυσος, σαν Πνεύμα Ενότητας, Πνεύμα της Φύσης, Γεννουσιουργός Θεός, ο Βάκχος, σαν Οδηγητής και Λυτρωτής των ανθρώπων, ο Ορφέας, κατ’ εξοχήν ενσάρκωση του Διονύσου, Πρόσωπο του Διονύσου (δηλαδή άνθρωπος που «ταυτίστηκε» με τον Θεό του), μεγάλος ανάμεσα στους ανθρώπους (ενσαρκώσεις επίσης του Διονύσου), «θεάνθρωπος», που «χάνεται» στο «μύθο»… αποτελεί το Πρότυπο του Χριστού, του Υιού, του Λόγου, του Σταυρωμένου Λυτρωτή, του Θεανθρώπου…

Η «επικράτηση» του χριστιανισμού στην ύστερη αρχαιότητα, δεν σημαίνει ότι ο χριστιανισμός εκπροσωπεί την αλήθεια… Ο χριστιανισμός επικράτησε απλά, επειδή οι αυτοκράτορες που πριν (στην ελληνιστική εποχή) είχαν καθιερώσει την Διονυσιακή Λατρεία σαν επίσημη θρησκεία, διαπίστωσαν (στην ρωμαϊκή εποχή) ότι μπορούσαν να «χειραγωγήσουν» και να «ελέγξουν» καλύτερα τους λαούς της αυτοκρατορίας με την νέα θρησκεία (αντίγραφο της Διονυσιακής Θρησκείας), του χριστιανισμού… οι λόγοι της επικράτησης ήταν καθαρά πολιτικοί…

Για να μιλήσουμε καθαρά, ο χριστιανισμός, όπως διαμορφώθηκε ήταν ένας «λαϊκός Διονυσιασμός» που εκλαϊκευσε (εκκοσμίκευσε) τις Μυστηριακές Ιερουργίες και Τελετουργίες, την Διονυσιακή Παράδοση και τα Μυστήρια, σε απλές εξωτερικές τελετουργικές πράξεις, τα «μυστήρια», το βάπτισμα, το χρίσμα, την μετάληψη («θεία κοινωνία»), κλπ… Μόνο έτσι, μιλώντας την «μυστηριακή γλώσσα», μπορούσε ο χριστιανισμός να απευθυνθεί και να «πείσει» τους λαούς της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Η ευκολία των εξωτερικών τελετουργικών μυστηρίων του χριστιανισμού ήταν επόμενο να «παρασύρει» τα αμόρφωτα πλήθη (και «κάποιοι» το εκμεταλλεύτηκαν αυτό). Οι χριστιανοί επικράτησαν «λεηλατώντας» τα Μυστήρια των Ελλήνων. Ο Θεός των χριστιανών δεν είναι παρά μία άλλη μορφή του Διονύσου, ο «Πάσχων Θεός»… Αυτό είδαν οι αυτοκράτορες και «υιοθέτησαν» πολιτικά το χριστιανισμό…

Το αποτέλεσμα δεν είναι απλά μία ιστορική απάτη, μία κατασυκοφάντηση της αρχαίας ελληνικής θρησκείας, αλλά και ένα τραγικό αδιέξοδο, στο οποίο έχει φτάσει η Θρησκεία σήμερα… Αποβάλλοντας η Θρησκεία, τον Μυστικό, Μυστικιστικό, και Υπερβατικό, Χαρακτήρα, που είχε στην Ελληνική Θρησκεία και μεταβαλλόμενη σε μία επιφανειακή, εξωτερική, λατρεία, όπως είναι ο χριστιανισμός της επίσημης εκκλησίας, έχασε την πραγματική λυτρωτική δύναμή της. Ο χριστιανισμός δεν μπορεί να σώσει κανέναν

Η Αρχαία Λατρεία» οδηγούσε τον άνθρωπο στην οντολογική, πνευματική, νοητική, ψυχική, και ψυχοσωματική μεταμόρφωση… η χριστιανική λατρεία δεν έχει ούτε καν τα ηθικά αποτελέσματα στα οποία περιορίζει την δράση της… Κι αυτό το αποδεικνύει η κατάσταση των χριστιανικών κοινωνιών…

Και να σημειώσουμε, ότι δεν πρέπει κάποιος να «σχετίζει» το χριστιανισμό με τους πατέρες και την νηπτική παράδοση, που ακολουθεί το ρεύμα από τον Ωριγένη, και τους άλλους πατέρες μέχρι τον Ιωάννη… Το ότι ο επίσημος χριστιανισμός προσπαθεί να οικειοποιηθεί το μυστικό ρεύμα, δεν μας πείθει… Πρόκειται για δύο διαφορετικά θρησκευτικά ρεύματα που πηγάζουν από τον Ιησού… το ένα μέσω του Ιωάννη, των μυστικών και νηπτικών πατέρων… το άλλο μέσω του Παύλου και της επίσημης εκκλησίας…
 
ΔΕΣ:
 

Wabi sabi· το μυστικό κρύβεται στην απλότητα

Κάπου ανάμεσα στους γρήγορους ρυθμούς της σύγχρονης ζωής και στη συνεχή επιθυμία για όλο και περισσότερα, εμφανίζεται χωρίς περιττές φανφάρες ένας όρος που αφορά τόσο στην αισθητική πλευρά της όσο και στην ουσιαστική, την εσωτερική ζωή. Ξεπηδώντας από τον αχόρταγο ηδονισμό και την απύθμενη πλεονεξία, τον υλισμό και την άμεση ικανοποίηση στιγμιαίων και ανούσιων -πολλές φορές- επιθυμιών, η ιαπωνική φιλοσοφία του wabi sabi έρχεται να προσφέρει μια στιγμή απλότητας και ανεπιτήδευτου μινιμαλισμού, όπου η χαρμολύπη αποτελεί ένα κυρίαρχο συναίσθημα. Χαρά για την απόλαυση της στιγμής και ταυτόχρονη αποδοχή ότι είναι φευγαλέα, όπως και η ίδια η ζωή. Μέσα από την αποδοχή της θνητότητας των πάντων εξαίρει την ουσιαστική αξία των ατελών στιγμών.

Το wabi sabi περικλείει έννοιες όπως η παροδική φύση των πραγμάτων, η προσωρινή διέλευση του ανθρώπου από τον κόσμο, η ασυμμετρία στη μορφή, την ατελή εικόνα και την αυθεντικότητα. Σε αντιδιαστολή με τη συμμετρία και το κάλλος του ελληνικού ιδεώδους, το wabi sabi αναζητά καταφύγιο στη φύση, εκεί που όλα έχουν μια μορφή που απέχει αρκετά από την τελειότητα και μπορεί μόνο να βιωθεί, όχι απαραίτητα με τις γνωστικές λειτουργίες, αλλά ως μια συνολική εμπειρία που πολλές φορές δεν είναι δυνατό να περιγραφεί με λόγια.

Το ήθος υπερισχύει της μορφής, καθώς ο κεντρικός άξονας της φιλοσοφίας είναι η αποδοχή της συνεχούς μεταμόρφωσης και μετουσίωσης σε νέα κάθε φορά κατάσταση. Ταιριάζοντας ουσιαστικά με την εξελικτική φύση των πραγμάτων, αυτή η αισθητική έννοια πραγματεύεται το «αδιανόητο», την ποιότητα μέσω της απλότητας.

Σε μια κοινωνία που χρησιμοποιεί την αρμονία της μορφής ως μέσο για την υστεροφημία και την κοινωνική αναγνώριση, η άδολη αποδοχή του συγκερασμού ατελών και κατ’ ευφημισμό «ελαττωματικών» χαρακτηριστικών του ατόμου είναι κάτι σχεδόν επαναστατικό. Η επιστροφή στην φυσική κατάσταση είναι το ζητούμενο. Σαν την πατίνα του χρόνου που αλλοιώνει τα χαρακτηριστικά αλλά τα μετασχηματίζει σε κάτι άλλο, και χωρίς να σταματά ποτέ τους δίνει ξανά και ξανά άλλη εικόνα, άλλη ουσία και προσδίδει αξία κι ομορφιά μέσα απ’ αυτή τη διαδικασία.

Είναι τα φαινομενικά αταίριαστα και αντιθετικά χαρακτηριστικά που κάνουν έναν άνθρωπο ή μια κατάσταση ιδανική, όπως τα φθαρμένα πιάτα και γυαλικά στο φοιτητικό σπίτι σου που χωρίς να είναι σετ προσφέρουν τα πιο όμορφα γεύματα και δημιουργούν παντοτινές αναμνήσεις. Είναι ένα t-shirt που σε συνόδεψε σε μια καλοκαιρινή συναυλία πριν πολλά χρόνια, που φθαρμένο περιμένει στα συρτάρια σου, να σου προσφέρει ένα χαμόγελο στην ανάμνηση όσων έχετε ζήσει «μαζί». Κι ας έχεις άλλα πιο ακριβά κομμάτια, εκείνο παραμένει ξεχωριστό. Και φορώντας το νιώθεις απλός, όχι απλοϊκός, αυθεντικός και όμορφος.

Είναι κάτι μικρά βιβλιοπωλεία, βαθιά κρυμμένα σε στοές της πόλης που μπαίνοντας σε τυλίγει η μυρωδιά του καινούριου βιβλίου και με ανυπομονησία μικρού παιδιού αδημονείς για το πρώτο γύρισμα της σελίδας. Αυτά και όχι τα μεγάλα απρόσωπα εμπορικά καταστήματα που θυμίζουν υπεραγορά τροφίμων, ψυχρή και απρόσωπη.

Αυτό είναι το wabi sabi. Η γλυκιά αίσθηση της απλότητας των πραγμάτων που βιώνεται ολιστικά και συνεχώς κινείται ανάμεσα στο σήμερα και στο χθες, αλλάζει μορφή και σημασία. Άλλοτε χειροπιαστή και παροντική προσφέρει ικανοποίηση και χαρά, και άλλοτε φευγαλέα και παρελθοντική ως ανάμνηση πολύτιμη. Και πάλι από την αρχή, όπως όλα όσα εμπεριέχονται στο φυσικό κύκλο της ζωής. Αναζητώντας τις ρίζες του, συναντάμε τις τρεις βασικές αρχές του Ζεν και του Βουδισμού. Η αποδοχή της παροδικότητας, η συνεχής προσωπική ανάπτυξη, και η απουσία του «Εγώ», αποτελούν στοιχεία που ο άνθρωπος μπορεί να βρει καταφύγιο και μέσο για απολαυστική ζωή.

Τα δύο συνθετικά της φράσης αποτελούν την ενσάρκωση και την ένωση του αρμονικού εσωτερικού κόσμου του ατόμου και της εξωτερικής έκφρασής του που διαμορφώνει την πραγματικότητα γύρω του. Είναι ο ανόθευτος, ιδιόμορφος και ιδιωτικός εσωτερικός κόσμος του ατόμου και η ταυτόχρονα φυσική έκφρασή του στο πέρασμα του χρόνου που καθιστούν το wabi sabi μια ολιστική έννοια που μπορεί μόνο να βιωθεί μέσω όλων των αισθήσεων και δυνατοτήτων του ατόμου. Η εφαρμογή των αρχών επιτάσσει την αρμονική συνύπαρξη της φύσης στην καθημερινή ζωή, καθώς και την επιλογή της ποιοτικής πλευράς σε αντίθεση με την ποσοτική.

Φανερά αντίθετη με τον Δυτικό τρόπο ζωής που χαρακτηρίζεται από εξωστρέφεια, πληθωρικότητα και αλόγιστη σπατάλη, παρέχοντας τα μέσα για ρηχή πολυτέλεια ενώ ταυτόχρονα το άτομο πλέκει μια ιδεατή προσωπική ιστορία, η συγκεκριμένη Ιαπωνική φιλοσοφία προσφέρει μια ανάσα ζωής και ένα διάλειμμα από το αδιάκοπο κυνήγι της επίτευξης της τελειότητας. Αποδέχεται το άτομο ως ολότητα, με όλα όσα το αποτελούν, απελευθερώνοντάς το από την επίκτητη ανάγκη να γίνει κάποιος άλλος.

Σύμφωνα με τον ορισμό του Andrew Juniper, «το wabi sabi είναι η ενστικτώδης εκτίμηση μιας παροδικής ομορφιάς του φυσικού κόσμου που αντανακλά τη μη αναστρέψιμη ροή της ζωής στον πνευματικό κόσμο». Το σημάδι στο γόνατο από τότε που μάθαινες ποδήλατο για πρώτη φορά, οι μικρές ρυτίδες στα μάτια σου που διηγούνται πόσο έχεις γελάσει, ένα λακκάκι που σχηματίζεται κάθε φορά που χαμογελάς, η πρόταση γάμου που έγινε αυθόρμητα χωρίς τα σύγχρονα τερτίπια εντυπωσιασμού κι όμως έμεινε αξέχαστη, ένα φαγητό που έγινε νόστιμο επειδή μπέρδεψες τα βαζάκια των μπαχαρικών, μια στιγμή ηρεμίας επειδή έχασες το λεωφορείο, ο χορός της ζωής σου ολόκληρης μπορεί να γίνει το μεγαλύτερο αριστούργημά σου, χωρίς απαραίτητα να είναι «τέλειο».

Δεν υπολείπεσαι, δεν υστερείς κάπου επειδή έχεις κάτι που δεν συνάδει με τα κοινωνικά κριτήρια ομορφιάς, ευφυίας, ή αναγνώρισης. Αντίθετα είσαι μοναδικός και πολύτιμος ακριβώς για όλα όσα έχεις. Τίποτα δεν είναι περιττό. Οι προσωπικές μας ιστορίες και η αποδοχή τους κάνουν τη ζωή ανεκτίμητη και απολαυστική, με όλη την πολυπλοκότητα, την ομορφιά και τη ροή που εμπεριέχουν. Στη φύση τίποτα δεν είναι τέλειο. Κι όμως όλα είναι όμορφα. Ίσως εκεί να βρίσκεται τελικά το μυστικό της ζωής.

Τα τρία λάθη που κάνουμε στην αγάπη

Όχι πως οι άνθρωποι πιστεύουν ότι η αγάπη δεν είναι κάτι σημαντικό. Διψούν για αυτήν, παρακολουθούν αμέτρητες ταινίες με θέμα ευτυχισμένες ή ατυχείς ιστορίες αγάπης, ακούν εκατοντάδες ανόητα τραγούδια που μιλούν για αγάπη – κι όμως ελάχιστοι είναι αυτοί που υποψιάζονται ότι ίσως υπάρχει κάτι το οποίο θα πρέπει να μάθουν σχετικά με την αγάπη. Αυτή η παράξενη στάση απέναντι στο ζήτημα, βασίζεται σε κάποιες υποθέσεις οι οποίες, είτε καθεμία ξεχωριστά είτε σε συνδυασμό μεταξύ τους, τείνουν να την στηρίζουν.
 
Πρώτον, οι περισσότεροι άνθρωποι βλέπουν το ζήτημα της αγάπης κυρίως ως πρόβλημα τού πώς να αγαπηθούν παρά τού πώς να αγαπήσουν και αν είναι ικανοί να αγαπήσουν. Κι έτσι, το πρόβλημα τους είναι πως να κάνουν τους άλλους να τους αγαπήσουν, πως να γίνουν αξιαγάπητοι. Για την επιδίωξη αυτού του σκοπού, ακολουθούν πολλά και διάφορα μονοπάτια.
Δεν υπάρχει σχεδόν καμία άλλη ανθρώπινη δράση, κανένα άλλο τόλμημα, που να αρχίζει με τόσο τεράστιες ελπίδες και προσδοκίες κι όμως να αποτυγχάνει τόσο συχνά όσο ο έρωτας.
Μια δεύτερη υπόθεση, που κρύβεται πίσω από την άποψη πως δεν υπάρχει τίποτα το οποίο θα πρέπει να μάθουμε σχετικά με την αγάπη, είναι ότι το ζήτημα της αγάπης έχει να κάνει με ένα αντικείμενο και όχι με μία ικανότητα. Οι άνθρωποι πιστεύουν πως το να αγαπάς είναι απλό και ότι το δύσκολο είναι να βρεις το σωστό άτομο για να αγαπήσεις – ή για να αγαπηθείς από αυτό. Αυτή η αντίληψη, έχει πολλές από τις αιτίες της ριζωμένες στην εξέλιξη της σύγχρονης κοινωνίας μας.
 
Το τρίτο σφάλμα, το οποίο οδηγεί στην υπόθεση ότι δεν υπάρχει τίποτα που να πρέπει να μάθουμε σχετικά με την αγάπη, έγκειται στο ότι συγχέουμε την πρωταρχική εμπειρία του «ερωτεύομαι» με τη μόνιμη κατάσταση του «είμαι ερωτευμένος», ή όπως θα λέγαμε με μεγαλύτερη ακρίβεια, του «παραμένω ερωτευμένος»… Στην πραγματικότητα, εκλαμβάνουμε την ένταση του ερωτικού μας ξεμυαλίσματος, αυτή την «τρέλα» που νιώθει ο ένας για τον άλλο, ως απόδειξη της δύναμης της αγάπης μας, ενώ στην πραγματικότητα όλα αυτά ίσως δεν αποδεικνύουν παρά το βάθος της μοναξιάς που νιώθαμε προηγουμένως και τίποτα περισσότερο.
 
Αυτή η αντίληψη – ότι δηλαδή τίποτα δεν είναι πιο εύκολο από το αν αγαπάς – εξακολουθεί να είναι κυρίαρχη, παρά τις συντριπτικές αποδείξεις που υπάρχουν για το αντίθετο. Δεν υπάρχει σχεδόν καμία άλλη ανθρώπινη δράση, κανένα άλλο τόλμημα, που να αρχίζει με τόσο τεράστιες ελπίδες και προσδοκίες κι όμως να αποτυγχάνει τόσο συχνά όσο ο έρωτας.

Τι είναι η αγάπη;

Η αγάπη δεν είναι μια σχέση. Η αγάπη σχετίζεται, αλλά δεν αποτελεί σχέση. Μια σχέση είναι κάτι τετελεσμένο. Η σχέση είναι ένα ουσιαστικό. Η τελεία έχει μπει, ο μήνας του μέλιτος έχει τελειώσει. Τώρα δεν υπάρχει καμία χαρά ούτε ενθουσιασμός, τώρα όλα τελείωσαν.

Μπορείτε να τη συνεχίσετε, μόνο για να κρατήσετε τις υποσχέσεις σας. Μπορείτε να τη συνεχίσετε γιατί είναι άνετη, βολική.

Μπορείτε να τη συνεχίσετε γιατί δεν υπάρχει τίποτε άλλο να κάνει κάποιος. Μπορείτε να τη συνεχίσετε γιατί εάν τη διαταράξετε, θα σας δημιουργήσει μεγάλο πρόβλημα.

Η διαφορά ανάμεσα στη σχέση και στην αγάπη


Σχέση σημαίνει κάτι ολοκληρωμένο, τελειωμένο, κλειστό. Η αγάπη δεν είναι ποτέ σχέση. Η αγάπη σχετίζεται. Είναι πάντα ένα ποτάμι που ρέει, ατέλειωτο. Η αγάπη δεν έχει τέλος. Ο μήνας του μέλιτος αρχίζει, αλλά δεν τελειώνει ποτέ. Δεν είναι σαν ένα μυθιστόρημα που ξεκινά από ένα συγκεκριμένο σημείο και τελειώνει σε ένα συγκεκριμένο σημείο. Πρόκειται για ένα συνεχές φαινόμενο.
Οι εραστές τελειώνουν, η αγάπη συνεχίζεται. Είναι ένα συνεχές. Είναι ρήμα, όχι ουσιαστικό.
Γιατί να μειώσουμε την ομορφιά της σύνδεσης σε μια σχέση; Γιατί βιαζόμαστε τόσο; Επειδή το να σχετίζεσαι είναι επισφαλές και η σχέση είναι μια ασφάλεια, η σχέση έχει μια βεβαιότητα. Η συσχέτιση είναι απλώς μια συνάντηση δύο ξένων, ίσως μόνο μια διανυκτέρευση και το πρωί λέμε αντίο. Ποιος ξέρει τι θα συμβεί αύριο; Και φοβόμαστε τόσο πολύ, που θέλουμε να την καταστήσουμε βέβαιη, θέλουμε να την κάνουμε προβλέψιμη. Θα θέλαμε το αύριο να είναι σύμφωνα με τις ιδέες μας. Δεν επιτρέπουμε στην ελευθερία να έχει το δικό της λόγο. Έτσι, αμέσως, μειώνουμε κάθε ρήμα σε ένα ουσιαστικό.

Η βιασύνη του γάμου


Είστε ερωτευμένοι με μια γυναίκα ή έναν άντρα και αμέσως αρχίζετε να σκέφτεστε τον γάμο. Να καταστήσετε τον έρωτα μια νομική σύμβαση. Γιατί; Πώς υπεισέρχεται ο νόμος στην αγάπη; Ο νόμος υπεισέρχεται στην αγάπη γιατί η αγάπη δεν είναι εκεί. Είναι μόνο μια φαντασίωση και ξέρετε ότι η φαντασίωση θα εξαφανιστεί. Προτού εξαφανιστεί, πρέπει να τακτοποιηθείτε. Προτού εξαφανιστεί, πρέπει να κάνετε κάτι ώστε να γίνει αδύνατον να χωρίσετε.
Σε έναν καλύτερο κόσμο, με περισσότερους διαλογιστικούς ανθρώπους, με λίγη περισσότερη φώτιση να απλώνεται πάνω στη γη, οι άνθρωποι θα αγαπούν, θα αγαπούν πάρα πολύ, αλλά η αγάπη τους θα παραμείνει μια συγγένεια, όχι μια σχέση. Και δεν λέω ότι η αγάπη τους θα είναι στιγμιαία.
Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα η αγάπη τους να πάει βαθύτερα από την αγάπη σας, να έχει υψηλότερη ποιότητα οικειότητας, να έχει περισσότερη ποίηση και ευσέβεια μέσα της.

Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα η αγάπη τους να διαρκέσει περισσότερο από τις λεγόμενες σχέσεις σας. Αλλά δεν θα έχει την εγγύηση του νόμου, τω δικαστηρίων, της αστυνομίας. Η εγγύηση θα είναι εσωτερική. Θα είναι μια δέσμευση που θα πηγάζει από την καρδιά, θα είναι μια σιωπηλή κοινωνία.

Οικειότητα


Εάν σας αρέσει να είστε με κάποιον, θα θέλετε να το απολαύσετε όλο και περισσότερο. Αν απολαμβάνετε την οικειότητα, θα θέλετε να εξερευνήσετε την οικειότητα όλο και περισσότερο. Υπάρχουν μερικά άνθη αγάπης που ανθίζουν μόνο μετά από μακρά οικειότητα. Υπάρχουν και εποχικά λουλούδια. Μέσα σε έξι εβδομάδες είναι εκεί στον ήλιο, αλλά μέσα σε έξι εβδομάδες χάνονται για πάντα. Υπάρχουν λουλούδια που παίρνουν χρόνια για να ανθίσουν και υπάρχουν λουλούδια που συνεχίζουν να ανθίζουν για πολλά χρόνια. Όσο περισσότερο χρόνο χρειάζεται το άνθος, τόσο πιο βαθιά πάνε οι ρίζες του.

Πρέπει όμως η αγάπη να αποτελεί μια δέσμευση από μια καρδιά σε μια άλλη καρδιά. Δεν χρειάζεται καν να εκφωνηθεί, γιατί το να το εκφράσουμε ρητά είναι σαν το βεβηλώνουμε. Πρέπει να είναι μια σιωπηλή δέσμευση: στα μάτια, στην καρδιά, από ύπαρξη σε ύπαρξη. Πρέπει να γίνει κατανοητή, όχι να ειπωθεί.

Είναι τόσο άσχημο να βλέπεις ανθρώπους να πηγαίνουν στην εκκλησία ή στο δικαστήριο για να παντρευτούν. Είναι τόσο άσχημο, τόσο απάνθρωπο. Δείχνει ότι δεν μπορούν να εμπιστευτούν τον εαυτό τους, εμπιστεύονται τις Αρχές περισσότερο από ό,τι εμπιστεύονται τη δική τους εσωτερική φωνή. Δείχνει ότι επειδή δεν μπορούν να εμπιστευτούν την αγάπη τους, εμπιστεύονται τον νόμο.

Μην παίρνετε ο ένας τον άλλο ως δεδομένο


Ξεχάστε τις σχέσεις και μάθετε πώς να σχετίζεστε. Μόλις βρεθείτε σε μια σχέση, θα αρχίσετε να παίρνετε ο ένας τον άλλο ως δεδομένο. Αυτό καταστρέφει όλες τις σχέσεις αγάπης. Η γυναίκα νομίζει ότι ξέρει τον άντρα, ο άντρας νομίζει ότι ξέρει τη γυναίκα. Κανείς δε ξέρει κανέναν! Είναι αδύνατον να γνωρίζουμε τον άλλο, ο άλλος παραμένει ένα μυστήριο. Και το να πάρει κανείς τον άλλο ως δεδομένο είναι προσβλητικό, ασεβές.
Είναι αχαριστία να νομίζεις ότι ξέρεις τον σύντροφό σου. Πώς μπορείς να ξέρεις τη γυναίκα; Πώς μπορείς να ξέρεις τον άντρα; Είναι διεργασίες, δεν είναι πράγματα. Η γυναίκα που ήξερες χθες δεν είναι εκεί σήμερα. Σήμερα είναι κάποια άλλη, εντελώς διαφορετική. Συσχετιστείτε ξανά, ξεκινήστε πάλι, μην παίρνετε τίποτα ως δεδομένο.
Και ο άντρας με τον οποίο κοιμηθήκατε χθες βράδυ, κοιτάξτε το πρόσωπό του ξανά σήμερα το πρωί. Δεν είναι πλέον το ίδιο άτομο, τόσο πολλά έχουν αλλάξει. Τόσο πολλά, ανυπολόγιστα πολλά, έχουν αλλάξει! Αυτή είναι η διαφορά μεταξύ ενός πράγματος κι ενός ατόμου. Τα έπιπλα στο δωμάτιο είναι τα ίδια, αλλά ο άνθρωπος δεν είναι πλέον ίδιος.
Εξερευνήστε ξανά, ξεκινήστε ξανά. Αυτό εννοώ όταν χρησιμοποιώ τη λέξη συσχέτιση.

Ο βαθύς συσχετισμός


Συσχέτιση σημαίνει ότι πάντα ξεκινάτε, πάντα προσπαθείτε να εξοικειωθείτε. Ξανά και ξανά συστήνεστε ο ένας στον άλλον. Προσπαθείτε να δείτε τις πολλές όψεις της προσωπικότητας του άλλου. Προσπαθείτε να διεισδύσετε βαθύτερα και βαθύτερα στο βασίλειο των εσωτερικών συναισθημάτων του, στις βαθιές εσοχές της ύπαρξής του. Προσπαθείτε να ξετυλίξετε ένα μυστήριο που δεν μπορεί να διαλευκανθεί.

Αυτή είναι η χαρά της αγάπης: η εξερεύνηση της συνείδησης.

Και αν συσχετίζεστε και δεν μειώσετε τη συσχέτιση σε σχέση, τότε ο άλλος θα γίνει καθρέφτης για εσάς. Εξερευνώντας τον άλλο άνθρωπο, θα εξερευνήσετε και τον εαυτό σας. Εάν μπείτε βαθύτερα στο άλλο άτομο, γνωρίζοντας τα αισθήματά του, τις σκέψεις του, τα βαθύτερα θέλω του, θα γνωρίσετε και τα δικά σας βαθύτερα θέλω. Οι εραστές γίνονται καθρέφτες ο ένας για τον άλλο και τότε η αγάπη γίνεται διαλογισμός.

Η σχέση είναι άσχημη, η συσχέτιση είναι όμορφη. Μέσα σε μια σχέση και οι δύο άνθρωποι γίνονται τυφλοί ο ένας απέναντι στον άλλο. Σκεφτείτε, πόσος καιρός έχει περάσει από τότε που κοιτάξατε τη σύντροφό σας; Ίσως και χρόνια! Ποιος κοιτάζει τη γυναίκα του; Το έχετε ήδη λάβει ως δεδομένο ότι την ξέρετε. Τι άλλο υπάρχει να δείτε; Ενδιαφέρεστε περισσότερο για τους ξένους παρά για τους ανθρώπους που γνωρίζετε. Γνωρίζετε όλη την τοπογραφία του σώματός τους, γνωρίζετε πώς αντιδρούν, γνωρίζετε ότι όλα όσα συνέβησαν θα συμβούν ξανά και ξανά. Είναι ένας επαναλαμβανόμενος κύκλος.

Δεν είναι όμως έτσι, στην πραγματικότητα δεν είναι έτσι. Τίποτα δεν επαναλαμβάνεται ποτέ. Όλα είναι καινούργια κάθε μέρα. Απλώς τα μάτια σας γερνούν, οι υποθέσεις σας γερνούν, ο καθρέφτης μαζεύει σκόνη και χάνετε την ικανότητά σας να προσφέρετε αντανάκλαση στον άλλο άνθρωπο.

Γι' αυτό προτείνω τη συσχέτιση. Με την έννοια αυτή, εννοώ να παραμείνετε συνεχώς σε έναν μήνα του μέλιτος. Συνεχίστε να ψάχνετε και να αναζητάτε ο ένας τον άλλο, βρίσκοντας νέους τρόπους να αγαπάτε ο ένας τον άλλο, βρίσκοντας νέους τρόπους να είστε μαζί. Κάθε άτομο αποτελεί ένα τόσο άπειρο μυστήριο, ανεξάντλητο, ακατανόητο, που δεν είναι δυνατόν να πείτε ποτέ ''την ξέρω'' ή ''τον ξέρω''. Το περισσότερο που μπορείτε να πείτε: ''Έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα, αλλά το μυστήριο παραμένει ένα μυστήριο''.

Στην πραγματικότητα, όσο πιο πολλά γνωρίζετε, τόσο πιο μυστηριώδες γίνεται το άλλο άτομο. Τότε η αγάπη είναι μια συνεχής περιπέτεια.

Σοπενχάουερ: Εκείνο που οι άνθρωποι ονομάζουν μοίρα, στην ουσία είναι ένα σύνολο ανοησιών που έκαναν

Από τα μικροπράγματα καταλαβαίνουμε καλύτερα τον χαρακτήρα ενός ανθρώπου. Γιατί στα μεγάλα είναι πιο προσεκτικός και κρύβεται.

Κάθε κοινωνική συναναστροφή απαιτεί αμοιβαία προσαρμογή και διάθεση, γι’ αυτό όσο πιο μεγάλη τόσο και πιο ανούσια. Εντελώς ο εαυτός του μπορεί να είναι κανείς μόνο εφόσον μένει μόνος του. Μόνο τότε είναι ελεύθερος.

Εκείνο που οι άνθρωποι ονομάζουν μοίρα, στην ουσία είναι ένα σύνολο ανοησιών που έκαναν.

Οι παλιάνθρωποι είναι πάντοτε κοινωνικοί και μάλιστα όταν ένας άνθρωπος έχει μέσα του μια στάλα ευγένεια, δεν βρίσκει μεγάλη ευχαρίστηση στη συντροφιά των άλλων.

Ο γιατρός βλέπει τον άνθρωπο σε όλη του την αδυναμία. Ο δικηγόρος σε όλη του την κακία. Και ο θεολόγος σε όλη του τη βλακεία.

Το ταλέντο πετυχαίνει έναν στόχο που κανένας άλλος δεν μπορεί να πετύχει. Η ιδιοφυΐα πετυχαίνει έναν στόχο που κανένας άλλος δεν μπορεί να δει.

Κάθε αλήθεια περνάει από τρία στάδια. Πρώτα γελοιοποιείται. Μετά βρίσκει σφοδρή αντίθεση. Και στο τέλος θεωρείται αυτονόητη.

Οι θρησκείες είναι σαν τις πυγολαμπίδες. Για να λάμψουν πρέπει να υπάρχει σκοτάδι.

Τιμή είναι η εξωτερική συνείδηση. Συνείδηση είναι η εσωτερική τιμή.

Η έγνοια της μετριότητας είναι πώς θα σκοτώσει τον χρόνο. Ο σοφός προσπαθεί να εκμεταλλευτεί κάθε δευτερόλεπτο.

Κάθε άνθρωπος θεωρεί τα όρια του δικού του οπτικού πεδίου σαν τα όρια του κόσμου.

Το γενικότερο δίδαγμα της ιστορίας είναι: τα ίδια, με διαφορετικό τρόπο. Όποιος έχει διαβάσει Ηρόδοτο έχει διαβάσει σχεδόν όλη την ιστορία.

Οι άνθρωποι χρειάζονται κάποια εξωτερική απασχόληση, επειδή είναι αδρανείς εσωτερικά.

Η ζωή είναι ένα εκκρεμές που κινείται μεταξύ πόνου και απελπισίας.

Δύο είναι οι εχθροί της ανθρώπινης ευτυχίας: πόνος και ανία.

Η μεγαλοφυΐα στην καθημερινή ζωή είναι τόσο χρήσιμη όσο ένα αστρονομικό τηλεσκόπιο στο θέατρο.

Όσο πιο περιορισμένος είναι ο ορίζοντας και ο κύκλος της δραστηριότητας και των επαφών μας, τόσο πιο ευτυχισμένοι είμαστε. Γιατί με το άνοιγμα του ορίζοντα πολλαπλασιάζονται και μεγεθύνονται οι έγνοιες, οι επιθυμίες, ο τρόμος.

Οι δημοσιογράφοι είναι σαν τα σκυλιά. Οποτεδήποτε κάτι κινείται, αρχίζουν να γαβγίζουν.
Το μίσος πηγάζει από την καρδιά, η περιφρόνηση, από το κεφάλι.

Το πρωινό είναι η νεότητα της ημέρας. Είναι χαρούμενο, φρέσκο και εύκολο. Μην το χαραμίζετε ξυπνώντας αργά.

Η μη-ύπαρξη μετά τον θάνατο δεν μπορεί να είναι διαφορετική από αυτήν πριν τη γέννηση.

Η ζωή είναι ένα τεράστιο θέατρο, όπου παίζεται η ίδια τραγωδία με διαφορετικούς τίτλους.

Η υψηλή νοημοσύνη τείνει να κάνει έναν άνθρωπο αντικοινωνικό.

Η ζωή είναι άθλιο πράγμα. Αποφάσισα να περάσω τη ζωή μου σκεπτόμενος αυτό ακριβώς.

Για να μπορέσει κανείς να πορευτεί στη ζωή, καλό είναι να εφοδιαστεί με μεγάλα αποθέματα προνοητικότητας και επιείκειας. Με τα πρώτα θα φυλαχτεί από ζημιές και απώλειες και με τα δεύτερα από τσακωμούς και προστριβές.

Είτε πρόκειται για μουσική είτε για φιλοσοφία είτε για ζωγραφική ή ποίηση, το έργο μιας μεγαλοφυΐας δεν είναι κάτι προς χρήση. Ο χαρακτηρισμός του ανώφελου σημαδεύει τα έργα της μεγαλοφυΐας.

Το βασικό ελάττωμα του γυναικείου χαρακτήρα είναι ότι δεν έχει αίσθημα δικαιοσύνης.

Δεν υπάρχουν τριαντάφυλλα χωρίς αγκάθια, υπάρχουν όμως αγκάθια χωρίς τριαντάφυλλα.

Στη σημερινή μονογαμική μας κοινωνία, γάμος σημαίνει να μειώνεις στο μισό τα δικαιώματά σου και να διπλασιάζεις τις υποχρεώσεις σου.

Η ζωή δεν είναι ποτέ ωραία, μόνο κάποιες εικόνες της ζωής είναι όμορφες.

Η φήμη είναι κάτι που πρέπει να κερδηθεί. Η τιμή είναι κάτι που απλά δεν πρέπει να χαθεί.

Με τα γνωμικά επιδεικνύει κανείς την παιδεία του θυσιάζοντας την πρωτοτυπία του.

Ο άνθρωπος μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, αλλά δεν μπορεί να θέλει ό,τι θέλει.

Η ισχυρογνωμοσύνη είναι το αποτέλεσμα της προσπάθειας της θέλησης να υποκαταστήσει δια της βίας τη νοημοσύνη.

Οι γιατροί έχουν δύο διαφορετικούς γραφικούς χαρακτήρες: έναν τρομερά δυσανάγνωστο για τις συνταγές και έναν καθαρό και ευανάγνωστο για τους λογαριασμούς τους.

Η ζωή είναι μια επιχείρηση που δεν καλύπτει τα έξοδά της.

Οι ανώτεροι άνθρωποι είναι όπως οι αετοί που χτίζουν τις φωλιές τους ψηλά, σε απρόσιτα σημεία.
 
Arthur Schopenhauer, 1788-1860

Ενεργητική ακρόαση: Μια αποτελεσματική δεξιότητα επικοινωνίας

Η ενεργητική ακρόαση είναι ουσιαστικά μια δεξιότητα επικοινωνίας που στηρίζεται στην εν συναίσθηση, στην κατανόηση και αποδοχή του άλλου καθώς και στο σεβασμό της δυσκολίας που βιώνει. Το να ακούτε είναι από τις πιο σημαντικές πλευρές της αποτελεσματικής επικοινωνίας. Η ενεργητική ακρόαση δεν προϋποθέτει μόνο την κατανόηση των λέξεων ή των πληροφοριών, αλλά και την κατανόηση του πώς ο ομιλητής νιώθει για αυτά τα οποία λέει.

Η ενεργητική ακρόαση είναι σίγουρα μια διαδικασία πολύ πιο βαθιά και ουσιαστική από αυτό που λανθασμένα αρκετοί ερμηνεύουν ως ‘επαναλαμβάνω τα λόγια του άλλου, χωρίς να τοποθετούμαι’. Είναι ουσιαστικά μια δεξιότητα επικοινωνίας που στηρίζεται στην ενσυναίσθηση (μπορώ να μπω στη θέση του;) στην κατανόηση και αποδοχή του άλλου και στο σεβασμό στη δυσκολία που βιώνει. 
 
Η ενεργητική ακρόαση μπορεί να:
 
– κάνει τον ομιλητή να νιώσει ότι ακούγεται και γίνεται κατανοητός, βοηθώντας ενδεχομένως να αναπτυχθεί μια πιο δυνατή, βαθύτερη σχέση ανάμεσα στους συνομιλητές.
– δημιουργήσει ένα κλίμα, όπου ο καθένας μπορεί να νιώσει ασφάλεια, να εκφράσει τις ιδέες, τις απόψεις, τα συναισθήματα ή τα σχέδιά του και να επιλύσουν το πρόβλημα με δημιουργικό τρόπο.
-εξοικονομήσει χρόνο βοηθώντας να διευκρινίσετε πληροφορίες, αποφεύγοντας διενέξεις και παρεξηγήσεις.
– απαλλάξει από αρνητικά συναισθήματα. Όταν τα συναισθήματα είναι έντονα, αν ο ομιλητής νιώσει ότι ακούγεται πραγματικά, μπορεί να ηρεμήσει, να απαλλαγεί από δυσάρεστα συναισθήματα και να ξεκινήσει η βαθύτερη κατανόηση και επίλυση του προβλήματος.
 
Τρόποι ενεργητικής ακρόασης
 
Αν ο στόχος σας είναι να γίνετε πλήρως κατανοητός/η στο άλλο άτομο, η ενεργητική ακρόαση θα έρχεται συχνά με φυσικό τρόπο. Αν όχι, τότε μπορείτε να έχετε υπόψη σας τα ακόλουθα. Όσο πιο πολύ εξασκείστε, τόσο πιο ικανοποιητικές και ανταποδοτικές αλληλεπιδράσεις θα έχετε με τους άλλους.
  1. Επικεντρωθείτε πλήρως στον ομιλητή, στη γλώσσα του σώματος του και σε άλλα μη λεκτικά σημάδια. Αν ονειροπολείτε, τσεκάρετε τα μηνύματά σας ή ζωγραφίζετε κάτι αφηρημένα, είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα χάσετε τα μη λεκτικά σημάδια της συζήτησης. Αν σας είναι δύσκολο να συγκεντρωθείτε, προσπαθήστε να επαναλάβετε τα λόγια του ομιλητή στο μυαλό σας- θα ενισχύσει το μήνυμά του και θα σας βοηθήσει να παραμείνετε συγκεντρωμένοι.
  2. Αποφύγετε να διακόπτετε και να πηγαίνετε την κουβέντα σε ό,τι σας αφορά, λέγοντας για παράδειγμα «Αν θεωρείς ότι αυτό είναι κακό, άσε να σου πω τι μου συνέβη». Το να ακούς δεν είναι το ίδιο με το να περιμένεις τη σειρά σου να μιλήσεις. Δεν μπορείς να συγκεντρωθείς στο τι λέει κάποιος, αν σχεδιάζεις τι θα απαντήσεις. Ο ομιλητής πιθανόν να «διαβάσει» τις εκφράσεις του προσώπου σας και να καταλάβει πως σκέφτεστε κάτι άλλο.
  3. Αποφύγετε να γίνετε επικριτικοί. Προκειμένου να επικοινωνήσετε αποτελεσματικά με κάποιον δε χρειάζεται να συμφωνείτε με τις ιδέες, τις αξίες ή τις απόψεις του. Ωστόσο, χρειάζεται να βάλετε στην άκρη την κριτική σας, προκειμένου να καταλάβετε πλήρως τον άλλο. Η πιο δύσκολη επικοινωνία, αν γίνει με επιτυχία, μπορεί να οδηγήσει στην πιο απίθανη και βαθιά σύνδεση με κάποιον.
  4. Δείξτε το ενδιαφέρον σας σ’ αυτά που σας λέει. Γνέψτε περιστασιακά και σιγουρευτείτε ότι η στάση σας είναι ανοιχτή και φιλόξενη. Ενθαρρύνετε τον ομιλητή να συνεχίσει με μικρά λεκτικά σχόλια, όπως «ναι», «χμμμ», «α-χα» κτλ.

Μυθολογία Κθούλου και οι “Πύλες” των Ονείρων

Κάποιος που ανακαλύπτει για πρώτη φορά τις σύντομες ιστορίες, τις νουβέλες και τα διηγήματα που δημιούργησε ο H. P. Lovecraft είναι πολύ πιθανόν να σαγηνευτεί από την Περίφημη Μυθολογία Κθούλου που ξεδιπλώνεται στο συγγραφικό του έργο και ονομάστηκε από τον Μεγάλο Υδάτινο θεό που ηγείται του Σκοτεινού πάνθεον των Παλαιών οντοτήτων.

Μυθολογία Κθούλου & Νεκρονομικόν

Δεν είναι πολύ δύσκολο για κάποιον που έχει την απαιτούμενη τριβή με το παραφυσικό και το απόκρυφο και ιδιαίτερα τον τομέα της Μαγείας να κατανοήσει το υπόβαθρο αυτών των ιστοριών. Αρκετοί είναι εκείνοι που υποστηρίζουν πως αυτό το Πάνθεον των σκοτεινών καταχθόνιων θεών μα και τα Γροιμόρια που αναφέρονται στις διηγήσεις είναι πλήρως κατασκευασμένα από τον ίδιο τον Συγγραφέα, και ειδικότερα η Βίβλος της Μυθολογίας Κθούλου, το Νεκρονομικόν.

Δύο βιβλία που ήρθαν λίγο αργότερα στο προσκήνιο όμως και φέρεται να είναι μεταφράσεις του «Πραγματικού» Νεκρονομικόν διαφοροποίησαν εν μέρει την θεώρηση πως η Μυθολογία Κθούλου είναι σαγηνευτική ως Μυθο-Μαγικό κατασκεύασμα, αλλά υστερεί σε βάσιμες απόκρυφες δομές για να θεωρηθεί πραγματικό μαγικό σύστημα. Ένα από αυτά τα βιβλία, η εκδοχή του Σίμωνα φαίνεται να είναι και η πιό ενδιαφέρουσα καθώς τα περιεχόμενά του είναι μεταφρασμένο υλικό από Μεσοποτάμιες Σφηνοειδείς Πινακίδες και από Βαβυλώνιες και Ασσυριακές Συλλογές. Από την άλλη η Εκδοχή του Colin Wilson ίσως και να ήταν μία συλλογή από παράξενες «απόκρυφες» ιδέες που συνδυάστηκαν με μία δημιουργική φαντασία του Συγγραφέα.

Αρκετοί είναι εκείνοι που μελέτησαν και δοκίμασαν τις μαγικές πρακτικές που βρίσκονται στις δύο παραπάνω εκδοχές του Νεκρονομικόν και υποστηρίζουν πως η Εκδοχή του Σίμωνα είναι ικανότερη στην παραγωγή «Μαγικών» Αποτελεσμάτων. Υποστηρίζουν όμως και το γεγονός πως κανένα από τα δύο δεν ήταν αποτέλεσμα ενός Πραγματικού «Λαβκραφτικού» Αποκρυφισμού, και πως δημιουργήθηκαν με την μέθοδο της ανακάλυψης ενός νέου Μαγικού Συστήματος χρησιμοποιώντας αρχαίες μαγικές πρακτικές που προϋπήρχαν της Μυθολογίας Κθούλου.

Λίγο μετά την έκδοση των δύο αυτών Βιβλίων έκανε την Εμφάνισή του ένα Αποκρυφιστικό Σύστημα που ονομαζόταν Μαγεία του Χάους και βασίστηκε στην πεποίθηση πως ένα οποιοδήποτε Σύστημα ή Μυθολογία θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως Μαγικό, και άρα παρουσιαζόταν ως «Μετά-Σύστημα». Αναλόγως, η Μυθολογία κθούλου που σύμφωνα με αρκετούς είναι φανταστική, χρησιμοποιήθηκε για να δημιουργήσει ένα έγκυρο Μαγικό Σύστημα. Μέσα από αυτή την ιδέα γεννήθηκε μία νέα σέκτα. Ξαφνικά αποκαλύφθηκε ένας αριθμός Μάγων του Χάους που χρησιμοποιούσαν την Μυθολογία Κθούλου ως το κύριο Μαγικό Σύστημά τους και έτσι το Νεκρονομικόν έγινε για ακόμη μία φορά της μόδας.

Αυτή η πρωτοβουλία των Μάγων του Χάους που εδραίωσαν το Σύστημα της Μυθολογίας Κθούλου ως έγκυρο Μαγικό Σύστημα δεν ήταν πρωτοποριακό και αυτό διότι οι Anton LaVey και Kenneth Grant έπραξαν κάτι ανάλογο πρώτοι με τις εκδόσεις τους Satanic Rituals και τα έργα του Grant (Πέρα από το Typhonian Tetralogy). Αρκετοί από τους Αποκρυφιστές αγόρασαν τα παραπάνω και άλλα βιβλία και τα χρησιμοποίησαν στις «Σκοτεινές» Μαγικές πρακτικές τους.

O Λάβκραφτ ήταν ο πρώτος που δημιούργησε αυτό το νέο είδος Συγγραφικού Γοτθικού τρόμου και μετέπειτα τον ακολούθησαν αρκετοί ταλαντούχοι συγγραφείς που γιγάντωσαν τον Μυθιστορηματικό Τρόμο.

Οι ονειρικές Αναζητήσεις της Μυθολογίας Κθούλου.

Αρκετοί ήταν αυτοί που κατηγόρησαν τις Ιστορίες του Λάβκραφτ και την Μυθολογία Κθόυλου ως αποκλειστικά αποκυήματα της φαντασίας και τίποτε παραπέρα. Μία σειρά ιστοριών όμως εξυψώνει την περιέργεια και το ενδιαφέρον του αναγνώστη αποκαλύπτοντάς του τα μυστικά των παράξενων Ονειρικών κόσμων. Ως μέρος μίας Συγγραφικής Σειράς με τίτλο «The Dream Quest» και περιείχαν τις παρακάτω σύντομες ιστορίες και μία μικρή Νουβέλα.

Μέσα σε αυτές τις ιστορίες μπορεί κανείς να διαπιστώσει την καταγραφή των παράξενων Διαστάσεων που αποκαλύφθηκαν μυθιστορηματικά από τον Lovecraft που σε κάποια στιγμή της συγγραφικής του ύπαρξης περιέγραψε αρκετά χαρακτηριστικά γνωρίσματα των σκοτεινών αυτών διαστάσεων μέσα από την διαδικασία του Ενσυνείδητου Ονείρου, χωρίς να γίνει όμως αρκετά αποκαλυπτικός σε σχέση με τον τρόπο που θα μπορούσε ο ερευνητής να χρησιμοποιήσει τις τεχνικές για να μπορέσει να πραγματοποιήσει το διαστατικό ονειρικό άλμα.

Οι παραπάνω ιστορίες έχουν τον ίδιο πρωταγωνιστή με το όνομα Randolph Carter που ήταν ένας αποκρυφιστής, Ονειρευτής, φιλόσοφος και Συγγραφέας. Ήταν επίσης ανεξάρτητος, ευκατάστατος και προερχόταν από μία παλιά οικογένεια της Νέας Αγγλίας. Οι ιστορίες αυτές δεν εντάσσονται κατ’ αποκλειστικότητα στην Μυθολογία Κθούλου αν και έχουν δανειστεί διάχυτα στοιχεία από το μυστήριο κόσμο του Lovecraft. O Robert Bloch θεωρούσε πως η Φανταστική Περσόνα του Randolph Carter ήταν το συγγραφικό Alter Ego του ίδιου του Λάβκραφτ, ή μία εξιστόρηση της προσωπικότητας και της ζωής που θα ήθελε να έχει ο συγγραφέας και η συναρπαστική ιδιότητα που διέθετε ως χαρακτήρας ο Carter ήταν η δυνατότητά του να «ταξιδεύει» μέσα από τα όνειρά του σε απίθανα μέρη ή ακόμα και να εισέρχεται σε διάφορες Ονειρικές περιπέτειες μέσα από την διαδικασία του Φωτεινού Ονειρέματος.

Η ονειρική αναζήτηση της Άγνωστης Καντάθ ήταν η πρώτη περιπέτεια του Randolph Carter, του ερευνητή των ονείρων, των Ονειρικών κόσμων και της Παράξενης Γεωγραφίας του που επιχείρησε να ανακαλύψει τι απέγινε μία φανταστική Πόλη που ονειρεύτηκε. Κατόρθωσε να «δει» το ονειρικό τοπίο τρείς φορές προτού του απαγορευτεί η είσοδος σε αυτό για λόγους που δεν μπορούσε να κατανοήσει.

Η δεύτερη ιστορία περιγράφει την ιστορία ενός Μεγαλύτερου σε ηλικία Randolph Carter που είχε χάσει το κλειδί για τον Κόσμο των ονείρων ώσπου ονειρεύεται κάποιον πρόγονό του που του αποκαλύπτει την τοποθεσία ενός παράξενου ασημένιου κλειδιού που βρίσκεται κλειδωμένο σε ένα παράξενο ξύλινο κουτί γεμάτο με σκοτεινά ιρεογλυφικά σε κάποια ακατάληπτη γλώσσα.

Στην Τρίτη ιστορία η αφήγηση ξεκινά εκεί που είχε σταματήσει η προηγούμενη, με τον Carter αποσπά το Ασημένιο κλειδί. Χρησιμοποιώντας το ανοίγει μία «πύλη» που οδηγεί σε ένα κόσμο που βρίσκεται ανάμεσα σε άλλους κόσμους και υπάρχει στο κατώφλι της Μεγάλης Πύλης που είναι το αντικείμενο έρευνας του Carter. Σε αυτό τον Κόσμο που βρίσκεται ανάμεσα σε άλλους κόσμους ο Randolph Carter ανακαλύπτει έναν αλλοκοσμικό «οδηγό» με το όνομα «UMR-AT-TAWIL – Και τους ακόλουθούς του που τον καλωσορίζουν ως μέλος της Παράξενης Σέκτας τους.

Ο Γρίφος του Ασημένιου κλειδιού και τα γεγονότα που συμβαίνουν περιγράφουν μαγικές διδαχές και ανακαλύψεις. Η Δοκιμασία του κλειδιού είναι ίσως ένα από τα αυθεντικότερα κομμάτια υπαρκτού Αποκρυφισμού που μπορεί να βρει κανείς στις ιστορίες του Λάβκραφτ αν και συγχέεται με αρκετά λογοτεχνικά τερτίπια και ένα φανταστικό περίβλημα.

Για αρκετούς από τους Ερευνητές του Λάβκραφτ και των παράδοξων κόσμων που περιέγραψε η τελευταία ιστορία περιέχει ένα τυπικό που μπορεί να βοηθήσει έναν ερευνητή να αναπτύξει πλήρη συνειδητότητα του Χωροχρόνου μα και πάλι εδώ οι λεπτομέρειες αποκρύπτονται.

Αν όμως ψάξει κανείς αρκετά το συγγραφικό έργο του Λάβκραφτ, είτε πρόκειται για την Σαγηνευτική Μυθολογία Κθούλου είτε για τις ονειρικές αναζητήσεις του Φανταστικού εαυτού του Συγγραφέα, θα μπορέσει να ανακαλύψει το δικό του «ασημένιο κλειδί» που ξεκλειδώνει τις πύλες προς τους άγνωστους ονειρικούς προορισμούς, τις φανταστικές Ονειροπόλεις που βρίσκονται σε κάποιον παράλληλο κόσμο όχι πολύ μακρυά από τον δικό μας.

Ένα μη αναμενόμενο ηλεκτρικό ρεύμα θα μπορούσε να σταθεροποιήσει τις αντιδράσεις σύντηξης

Επιστήμονες στο Princeton Plasma Physics Laboratory (PPPL) ανακάλυψαν πως είναι δυνατός ο σχηματισμός ηλεκτρικών ρευμάτων με τρόπους που δεν ήταν γνωστοί στο παρελθόν, που παρέχουν μεγαλύτερες δυνατότητες ως προς την ενέργεια από σύντηξη- τη διαδικασία που τροφοδοτεί με ενέργεια τα άστρα.

«Είναι πολύ σημαντικό να κατανοήσουμε ποιες διαδικασίες παράγουν ηλεκτρικά ρεύματα στο πλάσμα και ποια φαινόμενα αλληλοεπιδρούν με αυτά» είπε ο Ian Ochs, επικεφαλής συγγραφέας ενός επιστημονικού άρθρου στο Physics of Plasmas. «Είναι το κύριο εργαλείο που χρησιμοποιούμε για να ελέγχουμε το πλάσμα στην έρευνα πάνω στη μαγνητική σύντηξη».

Η σύντηξη είναι η διαδικασία κατά τη οποία συγκρούονται ελαφρά στοιχεία υπό τη μορφή πλάσματος- η θερμή, φορτισμένη κατάσταση της ύλης που αποτελείται από ελεύθερα ηλεκτρόνια και πυρήνες ατόμων- παράγοντας τεράστιες ποσότητες ενέργειας. Οι επιστήμονες επιδιώκουν να αναπαράγουν τη σύντηξη για να επιτύχουν την παραγωγή ανεξάντλητης ενέργειας για την παραγωγή ηλεκτρισμού.

Τα απρόσμενα ρεύματα εμφανίζονται στο πλάσμα εντός εγκαταστάσεων σύντηξης σχήματος ντόνατ που είναι γνωστές ως tokamak. Τα ρεύματα σχηματίζονται όταν ένας συγκεκριμένος τύπος ηλεκτρομαγνητικού κύματος σχηματίζεται στιγμιαία. Αυτά τα κύματα ωθούν κάποια από τα ήδη κινούμενα ηλεκτρόνια, «που καβαλούν το κύμα σαν σέρφερ πάνω σε μια σανίδα του σερφ» είπε ο Ian Ochs.

Ωστόσο οι συχνότητες αυτών των κυμάτων έχουν σημασία: Όταν η συχνότητα είναι υψηλή, το κύμα κάνει κάποια ηλεκτρόνια να κινηθούν προς τα εμπρός και άλλα προς τα πίσω. Οι δύο κινήσεις αλληλοακυρώνονται και δεν προκύπτει ρεύμα. Ωστόσο όταν η συχνότητα είναι μικρή, τα κύματα ωθούν προς τα εμπρός τα ηλεκτρόνια και προς τα πίσω τους ατομικούς πυρήνες- ιόντα, δημιουργώντας ηλεκτρικό ρεύμα. Ο Ian Ochs διαπίστωσε πως οι ερευνητές μπορούσαν να δημιουργούν τέτοια ρεύματα όταν το χαμηλής συχνότητας κύμα ήταν ενός συγκεκριμένου τύπου (ακουστικό κύμα ιόντων, ion acoustic wave) που παραπέμπει σε ηχητικά κύματα στον αέρα.

Η σημασία αυτής της ανακάλυψης ξεπερνά τα όρια του εργαστηρίου: «Υπάρχουν μαγνητικά πεδία διαφορετικών κλιμάκων στο σύμπαν, περιλαμβανομένου του μεγέθους των γαλαξιών, και δεν ξέρουμε στα αλήθεια πώς έφτασαν εκεί» είπε σχετικά. «Ο μηχανισμός που ανακαλύψαμε θα μπορούσε να είχε βοηθήσει στη δημιουργία κοσμικών μαγνητικών πεδίων, και οποιοιδήποτε μαγνητικοί μηχανισμοί μπορούν να παράγουν μαγνητικά πεδία παρουσιάζουν ενδιαφέρον στην κοινότητα των αστροφυσικών».

Τα αποτελέσματα αυτών των υπολογισμών δίνουν σε επιστήμονες τη δυνατότητα να υπολογίζουν πώς αυτά τα ρεύματα, τα οποία λαμβάνουν χώρα χωρίς να αλληλοεπιδρούν απευθείας ηλεκτρόνια, αλληλοεπιδρούν και αναπτύσσονται. Επίσης, τα ευρήματα αυτά βαθαίνουν την κατανόηση ενός βασικού φυσικού φαινομένου, και ήταν απρόσμενα, καθώς εμφανίζονται να έρχονται σε αντίθεση με συμβατικές αντιλήψεις- και θέτουν τις βάσεις για μελλοντικές έρευνες.

Συνέπεια κι Ασυνέπεια

«Ο πόλεμος είναι Ειρήνη.
Η Ελευθερία είναι σκλαβιά.
Η άγνοια είναι δύναμη
Υπουργείο Αλήθειας.
1984 / Τζωρτζ Οργουελ
.
 
Μεγάλο μέρος της επιχειρηματολογίας μας εξαρτάται από το εάν αποδεχόμαστε πως τίποτε στην ύπαρξη μας δεν είναι πραγματικό. Εάν τίποτα το φαινομενικό δεν είναι πραγματικό, τότε καθετί το φαινομενικό είναι πραγματικά απατηλό; Αλλά, αν αποδεχτώ ότι τίποτα, εντός της φαινομενικής ύπαρξης δεν είναι πραγματικό, δεν μπορώ να αποδεχτώ πως ο,τιδήποτε μέσα σε αυτήν είναι πραγματικά απατηλό. Οπότε η αποδοχή μου είναι, σε συμφωνία με την γενικότερη φιλοσοφία της αλληλοσύνδεσης των αντιθέτων, (των δίπολων) ότι κάθε πράγμα που αντιλαμβάνονται οι (ελλιπείς και πετσοκομμένες) αισθήσεις μας, είναι πραγματικό-απατηλό που κυμαίνεται στο διάστημα μεταξύ αυτών των δύο άκρων συμφώνως προς τον οποιονδήποτε βαθμό φαινόμενης ατομικότητας κατέχει.
 
Οι φαινομενικά παρθενογενετικοί θρίαμβοι του ανθρώπινου νου είναι αυτοτροφοδοτούμενες ανοησίες. Οι μαθηματικοί είναι σωστοί σχετικά με την κατάσταση του όλου και το αναπαριστούν, με αυτό που για τους πιστούς σε κάθε δόγμα (θρησκείας ή επιστήμης) είναι η θεότητα, με τον κύκλο. Ο κύκλος το «τέλειο σχήμα» κατά τους μαθηματικούς, πολύ σωστά, συμβολίζει ότι δεν πας πουθενά. Η τέλεια φυλακή, όπου, σαν το χαμστεράκι τρέχεις επιτόπου.
 
Έτσι συλλαμβάνω την ύπαρξη μου, ως θετική-αρνητική, συνεπή -ασυνεπή, καλή-κακή, μηχανική-λειτουργική, περιθώριο-ηρωισμός, δηλαδή δίπολα σε συνεχή σύγκρουση, αλληλεξάρτηση κι αλληλοσυμπλήρωση. Το κύριο γνώρισμα τους είναι η συνδετική παύλα (-) κι ο συγκρητισμός τους. Κάθε τι που είναι συνεπές με κάτι είναι ασυνεπές με κάτι άλλο. Ανάλογα με τον χρονισμό και τον παρατηρητή. Το περιθώριο είναι πρότυπο για τους περιθωριακούς και ο Ηρωισμός είναι πρότυπο για τους Ηρωες. Οπως δεν προσθέτεις ανόμοια πράγματα, έτσι δεν μπερδεύεις το περιθώριο με τον Ηρωισμό. Το μόνο κοινό που έχουν είναι η συνδετική παύλα ανάμεσα τους, που τα χωρίζει.
 
Στην Ομηρικά Επη, οι Ηρωες ήταν τα πρότυπα που εκπαίδευαν τις νεώτερες γενεές. 
Σήμερα τα τηλε-σκουπίδια, εκπαιδεύουν τους τηλε-αρουραίους.
 
Είναι δυνατόν να δίνει μια δημόσια συχνότητα βήμα σε κάθε λούμπεν περιθωριακό τσοπανοτραβόλτα, όπου τα περιθωριακά υποκείμενα να εκστομίζουν περί βιασμού; Ποιος δίνει το δικαίωμα αυτής της μεταχείρισης, αυτού του σαδιστικού λόγου στις δημόσιες Ελληνικές συχνότητες; Πως είναι δυνατόν τέτοια παρακμιακή κατάντια στο δημοσιογραφικό όμιλο που έχει σαν ναυαρχίδα την δήθεν «έγκριτη» Καθημερινή και την ίδια στιγμή εμπορεύεται τέτοια τηλεσκουπίδια; Είναι δυνατόν σε τόσο κρίσιμες εθνικά και υγειονομικά στιγμές, ελληνικό δημόσιο κανάλι να προβάλει αυτού του είδους την παρακμιακή χυδαιότητα μέσα από την δημόσια συχνότητα;
 
Ποιο EΣΡ κι απίδια μάντολες βρε μετεωρισμένοι; Στο θέμα της ξεφτίλας που λέγεται Big Brother, πολλοί και του κυβερνητικού εκπροσώπου περιλαμβανομένου, έμειναν στο τι είπε ένας όναγρος κι όχι στην ίδια την ύπαρξη των τηλεσκουπιδιών. Τώρα θα μου πεις πως, είναι αστείο το ότι ξαφνιάστηκαν αυτοί που βλέπουν αυτά τα σκουπίδια, γιατί όταν πηγαίνεις σε ένα σκυλάδικο δεν περιμένεις ν’ ακούσεις όπερα. Ο,τι μεταδόθηκε περί βιασμού, από τον ΣΚΑΙ δεν «ξέφυγε», επιλέχτηκε!
 
'Οταν λοιπόν, δίνεις μικρόφωνο και φωνή στους τηλε-αρουραίους μην περιμένεις ν’ ακούσεις Καβάφη. Οι αρουραίοι ζουν στους υπονόμους, είναι συνεπείς με τα σκοτάδια. Αυτά τα σκοτάδια τα προβάλλουν, τα συστήνουν και τα φέρνουν στο φως οι διαπλοκές και τα κανάλια. Δείτε τους, μάθετε τους, συνηθίστε τους, συμπορευθείτε μαζί τους και αποδεχτείτε τους. Αποδεχτείτε ως κανονικούς τους τηλε-αρουραίους και τους τηλε-υπονόμους που τους προβάλλουν. Ξεδιαντροπιστείτε ελεύθερα. Αυτό έχει σημασία, χάστε κάθε αξιοπρέπεια και ντροπή, ξεβρακωθείτε ελεύθερα. Η ντροπή και η αξιοπρέπεια είναι αρνητικό χαρακτηριστικό για τους τηλε-αρουραίους των τηλεσκουπιδιών.
 
Ζούμε την εποχή εκπούστευσης και εκπουτάνευσης του Έθνους
 
Αξιοπρέπεια χωρίς συναίσθηση, χωρίς εντροπή δεν νοείται. Χωρίς παίδευση, χωρίς κούραση μυαλού και σώματος οι «δημοκρατίες» είναι άνοα γλέντια στο Twitter και στο Facebook. Οι καιροί είναι πρόσφοροι για βδελύγματα τύπου Αντρέα Κάλβου. Ο Καργάκος, ο Καβάφης και ο Κάλβος, είναι βαρίδια και ίσως να μην έρθουν ποτέ οι καιροί μιας πραγματικής δημοκρατίας, αφού ως μαθητές τέτοιων δασκάλων οι αγελαίες ανθρωπόμαζες δεν πήραν χαμπάρι τίποτε.
 
Χαρακίρι έκαναν για λόγους ατίμωσης οι Ιάπωνες διότι δεν μπορούσαν να αντέξουν την ντροπή για ό,τι δεν ήταν συμβατό με τις αξίες, τις ιδέες και τον τρόπο ζωής τους. Πρέπει να ομολογήσουμε πως χρειάζεται περίσσευμα παλικαριάς για να σκίσεις τα σωθικά σου υπακούοντας στον άγραφο νόμο της αξιοπρέπειας.
 
Αξιοπρέπεια και Φιλότιμο είχε μια μερίδα ενός λαού που αποκαλούνταν Ελληνες και δεν χρειάζονταν να σκίζουν τα σωθικά τους σε περίπτωση ντροπής ή ατίμωσης. Απλά άλλαζαν στρατόπεδο, ιδέες, πεποιθήσεις, δράσεις. Το φιλότιμο ήταν μια κατάσταση που κουβάλαγε αυτός ο λαός για αιώνες και το έδειχνε έμπρακτα στις δύσκολες στιγμές της κοινωνίας, αλλά και στην καθημερινότητα όπου σκόνταφτες συνέχεια πάνω στον σεβασμό και την εντροπή, που είναι αδελφάκια του φιλότιμου. Με τα χρόνια χάθηκε το χαρακίρι από την Ιαπωνία γιατί χάθηκαν οι αξίες που το καθιστούσαν αναπόφευκτο. Ετσι χάθηκε και το φιλότιμο από την Ελλάδα γιατί χάθηκε η εντροπή και η αξιοπρέπεια.
 
Το μοναδικό σημαντικό ζήτημα είναι πως τα καθαρίζουμε αυτά τα σκουπίδια από την ζωή μας;
Ποιος θα γίνει ο σκουπιδιάρης;
Ποιός θα ξεθάψει από τους τόνους των σκουπιδαριών την αξιοπρέπεια και το φιλότιμο;
 
Καλό είναι να αποφεύγεις τους ανθρώπους και την πολλή συνάφεια του κόσμου, όπως άψογα το αναφέρει κι ο Καβάφης. Αλλωστε το διατυμπανίζει πλέον και η εξουσία σου. Το πρόβλημα σου είναι πως σε έχουν μάθει αλλιώς και πρέπει να σε επανεκπαιδεύσουν. Εντάξει δεν είναι τόσο δύσκολο γι’ αυτούς να σε μετατρέψουν κατά πως γουστάρουν. Αλλωστε κι αυτό που είσαι τώρα, είναι δικό τους δημιούργημα. Το ότι φωνασκείς και κλαίγεσαι, είναι γιατί τίποτε άλλο δεν σε βολεύει, ειδικά αν σε ξεβολεύει από την κατάσταση του θύματος που σου αρέσει να σέρνεσαι. Είναι γνωστό ότι χειρότερο από την εκμετάλλευση είναι να μην θέλει κανένας να σε εκμεταλλευτεί … Είναι -για σένα και την αδυναμία σου- χειρότερο κι από θάνατο το να μην σου δίνει κανένας προσοχή. Ετσι κλαις νυχθημερόν και μας πρήζεις με την νοσηρή ξεδιαντροπιά, ανικανότητα κι αχρηστοσύνη σου.
 
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η βαθύτερη φυσική επιδίωξη του μαζανθρώπου είναι η ικανοποίηση του Εγώ, (αυτού του σιχαμερού τέρατος με τα 5.000 κεφάλια που σαν άλλη Λερναία Υδρα σε πνίγει καθημερινά και σε εμποδίζει να είσαι Ανθρωπος) πού ο Ρουσσώ αποκαλεί «Amour de soi» και πού αποτελεί το θεμέλιο του υλικού ανθρώπινου πλάσματος. Κάθε πλήρωση και ικανοποίηση του Εγώ, σαν βασικό κατώτατο ένστικτο πού είναι, προκαλεί και συντηρείται από το συναίσθημα της καλοσύνης – κακίας και σ’ αυτό ο άνθρωπος είναι πάντοτε πρόθυμος να θυσιάσει την αλήθεια μαζί με οτιδήποτε άλλο, δεν εξυπηρετεί αυτό το δίπτυχο.
 
Ο Έλληνας Άνθρωπος, όταν αντιμετωπίζει μια δυσάρεστη κατάσταση δεν φωνάζει την μαμά του (πολιτεία) να καθαρίσει. Εχει μάθει να την διαχειρίζεται μόνος του. Ο Ανθρωπος φαίνεται από τον υψηλό βαθμό Αντιμετώπισης που διαθέτει. Η Αντιμετώπιση είναι που του προσφέρει την απαιτούμενη Δύναμη για ν’ ανταπεξέρχεται στα Εμπόδια της ζωής. Τα Εμπόδια είναι κύριο συστατικό της ζωής, (μαζί με τους Σκοπούς και τις Ελευθερίες) κι ο Ανθρωπος της Δύναμης, ο Έλληνας, γνωρίζει ότι η στρατηγική ζωή του τον συνδέει με την Δύναμη. Για τίποτε και για κανέναν λόγο δεν αφήνει τίποτε να του αποστραγγίσει αυτήν την Δύναμη.
 
Από την άλλη είναι γνωστό ότι ο αγελαίος μαζάνθρωπος αναμένει το κράτος-πατερούλη, να τον σώσει -όταν δεν αναμένει τον σωτήρα του Γιαχβέ. Κύριο χαρακτηριστικό γνώρισμα του μαζάνθρωπου είναι η «αναμονή» όπου πάντα περιμένει κάποιος να τον σώσει, κατά προτίμηση στην άλλη ζωή, αφού σε ετούτη πρέπει να σέρνεται, αμαρτωλός πιστός, ταπεινός και υπάκουος. Η τύχη, ο θεός, ο μπαμπάς, η μαμά, η πολιτεία, τα εμβόλια, η επιστήμη, η εθνοκτόνα εκκλησία, ο Μέσι, τα χρωματιστά χαπάκια, οι χρωματιστές επαναστάσεις, οι χρωματιστές σημαιούλες και κάθε καρυδιάς εκτρωματικό απόβλητο…
 
Βασικό χαρακτηριστικό του αγελαίου είναι η ηλιθιότητα του να πιστεύει αυτούς που περιμένει να τον σώσουν.
 
Η πίστη είναι προϊόν της ηλιθιότητας.
 
Στην πίστη βασίζονται οι γιαχβεδιστές «Σωτήρες» κάθε κοπής, εποχής και είδους. Στην εμπιστοσύνη προς τα λεγόμενα τους, βασίζεται ο ΠΟΥ και ο ΟΗΕ για να κάνεις ότι σου λένε. Τα εμβόλια είναι η πίστη σου στην εξουσία τους. «Τα εμβόλια είναι εμπιστοσύνη» είπε ο ΟΗΕ δια στόματος του Γενικού Γραμματέα του. Εμπιστοσύνη σημαίνει τυφλή πίστη στα λεγόμενα κάποιου, είναι η βεβαιότητα κάποιου ότι ένα συγκεκριμένο πρόσωπο έχει ορισμένη ικανότητα ή ιδιότητα (εντιμότητα, ειλικρίνεια συναισθημάτων, εχεμύθεια κτλ.) Αλήθεια πόση εντιμότητα, ειλικρίνεια, εχεμύθεια μπορεί να διαθέτει ο Νονός από την μαφία της γειτονιάς σου;
 
Λένε οι επιστήμονες-δημόσιοι υπάλληλοι, ότι η επιστήμη δεν είναι δόγμα κι άρα μπορούν να λένε κάτι σήμερα που να το αναιρούν μεθαύριο. Πόσο βολικό. Αρα σήμερα ένα εμβόλιο κάνει καλό και αύριο δεν κάνει καλό. Αρα ένα φάρμακο είναι καλό και το παίρνουν μερικές χιλιάδες πειραματόζωα σήμερα κι αύριο αποσύρεται αφού πρώτα σακατέψει ή και σκοτώσει κάμποσους. Εκπληκτικό, να το ακούς δημόσια, από χείλη επιστημόνων και μετά σου ζητούν να δείξεις εμπιστοσύνη (πίστη) και πειθαρχεία (πείθομαι=πιστεύω την αρχή) στα λεγόμενα τους!!!
 
Αλλά κάθε επίγνωση που έχουμε σχετικά με τα διάφορα πλήθη από ανάγκες, κατηγορίες και υποκατηγορίες από στοιχεία, θεωρίες και ιδέες που υποδεικνύουν πιθανούς τρόπους ικανοποίησης αυτών των αναγκών, βρίσκει εχθρικά αντιμέτωπη -όχι την άκαμπτη δογματικότητα της θρησκείας- αλλά τους πουριτανούς της επιστήμης με την απογυμνωμένη, αποστεγνωμένη, αποκαρδιωτική και παγ(ι)ωμένη δογματικότητα της. Φυσικά και είναι δόγμα η επιστήμη. Μάλιστα είναι πολύ πιο πουριτανικό από το θρησκευτικό δόγμα.
 
Το κράτος και η εκκλησία του (ως θρησκεία ή ως επιστήμη) ορίζει ηθική και περιεχόμενο για τους αδύναμους αγελαίους… Είναι λοιπόν, εκπαιδευμένες οι αγέλες των ανθρωπόζωων να παραδίδουν τα κλειδιά στον πατερούλη-κράτος γιατί αρνούνται να αναλάβουν την ευθύνη του εαυτού τους, σαν άνθρωπος-πολίτης. Αρνούνται να σκεφτούν, αρνούνται να γνωρίζουν και επιλέγουν να πιστεύουν. Αλλωστε είναι επίσης γνωστό, ότι η Γνώση είναι Δύναμη και η πίστη αδυναμία. Οποιος πιστεύει, το οτιδήποτε, είναι αδύναμος και ηλίθιος. Τόσο απλά τόσο ξεκάθαρα. Ετσι ξεχωρίζει η ήρα από το στάρι.
 
«Η σιγουριά της αμφιβολίας» είναι η κραυγή μάχης του Ερεβοκτόνου.
 
Η καθολική αμφιβολία κι αμφισβήτηση σε οτιδήποτε απαιτεί την πίστη μας στο δόγμα.
 
Και στο δόγμα της επιστήμης και στο δόγμα της θρησκείας.
 
Η κατεστημένα δογματική ερμηνεία των πραγμάτων είναι διάτρητη από παραλείψεις. Φαντάζει αδιανόητο ότι ένας νους αυτής της γης θα δενόταν πάνω της τόσο γερά χάρη σ’ αυτή την διάταξη με τα μεγάλα κενά. Μέχρι να θυμηθούμε ότι την ίδια διάταξη με μεγάλα κενά έχουν και τα δίχτυα. Οποιοσδήποτε ισχυρισμός, οποιασδήποτε πουριτανικά κατεστημένης θεωρίας, δεν είναι για εμένα παρά χειροπέδες της καρδιάς και ζουρλομανδύας του μυαλού. Δεν δίνω πεντάρα αν ένας ιός είναι τεχνητός ή φυσικός και μόνο με κάποιο θαυματουργό εμβόλιο θα σωθεί η κανονικότητα.
 
Αλλά αν έρθει κάποιος και με ύφος αυθεντίας και τόνο που δεν σηκώνει αμφισβήτηση και χωρίς κανένα περιθώριο αμφιβολίας μου πει ότι έσκασε μύτη στο παιχνίδι ένας ιός τεχνητός ή φυσικός και μόνο με κάποιο θαυματουργό εμβόλιο θα σωθεί η αφεντιά του, μη και χάσει η Βενετιά βελόνι, ε, τότε φουσκώνει μέσα μου το πνεύμα της αμφισβήτησης που έχω για τα πάντα -ειδικά για τα δόγματα και τις αυθεντίες της επιστήμης- κι εφαρμόζω τεχνικές για να σπάσω τις νοητικές χειροπέδες που προσπαθούν να μου φορέσουν. Πάντα θα βρω έναν τρόπο να ελιχτώ και να ξεφύγω ώστε να περισώσω τον νου και την καρδιά μου από τα δηλητήρια της δογματικής αυθεντίας.
 
Κάθε τι, το οποίο έχει σημάνει το ο,τιδήποτε, έχει στον ίδιο ακριβώς βαθμό σημάνει και κάτι άλλο. Κάθε τι που θεωρείται λογικό, κάπου δεν βρίσκεται σε συμφωνία με κάτι και κάθε τι που θεωρείται παράλογο κάπου βρίσκεται σε συμφωνία με κάτι. Μέσα σε μιά ψευδαίσθηση όπως η δική μας πραγματικότητα, μιά ύπαρξη αλληλοσυνδεόμενων αντιθέτων είναι αδύνατον να είναι κάποιος εντελώς λάθος ή εντελώς σωστός. Αυτός είναι κι ο βασικός λόγος  που είναι δύσκολο να μάθει κάποιος το ο,τιδήποτε. Είναι δύσκολο κι απαιτεί αυξημένη ενέργεια και δύναμη να υπερισχύσεις επάνω σε κάτι που δεν μπορεί να είναι εντελώς λάθος, μέσω ενός άλλου κάτι, που δεν μπορεί να είναι εντελώς σωστό.
 
Δεν υπάρχει ούτε συνέπεια ούτε ασυνέπεια, ούτε αλήθεια ούτε ψεύδος, ούτε πληροφόρηση ούτε παραπληροφόρηση, σ’ αυτό το επίπεδο φαινομενικής ύπαρξης στο οποίο ζούμε και το οποίο χαρακτηρίζεται από τα δίπολα με την συνδετική παύλα (-) η οποία τα συνδέει και τα χωρίζει ταυτόχρονα. Το μόνο που υπάρχει είναι η συνέπεια και η ασυνέπεια. Ο,τιδήποτε είναι ασυνεπές με κάτι, είναι συνεπές με κάτι άλλο. Και τούμπαλιν. Μέσα σε αυτήν την ενότητα της ολότητας είμαι, σε κάποιον βαθμό, ένοχος για, ή μολυσμένος με, ή πάσχω από, ο,τιδήποτε είναι εκείνο στο οποίο επιτίθεμαι. Ο πουριτανός που κυνηγάει τα fake news δεν είναι αληθινός, είναι ο ίδιος δημιουργός fake news. Γιατί αυτό που θεωρεί ασυνεπές με κάτι, είναι συνεπές με κάτι άλλο.
 
Κάθε άποψη είναι θέμα αποδείξεων, αλλά κάθε απόδειξη είναι θέμα άποψης.
 
Η συνήθης μέθοδος μέσω της οποίας το ο,τιδήποτε μπορεί να «ταυτοποιηθεί» με ο,τιδήποτε άλλο είναι η τέχνη του να διαλέγουμε ό,τι είναι σύμφωνο με αυτό που λέμε εμείς και να παραβλέπουμε όλα τα υπόλοιπα. Ετσι το δίπολο συνεπές-ασυνεπές γίνεται δόγμα όπου κάθε αρνητής του καίγεται στην πυρά. Η σπουδαιότερη ψευδό-αρχή είναι πως οποιοσδήποτε τρόπος χρησιμεύει για να αποδειχτεί κάτι, μπορεί να χρησιμεύσει εξίσου καλά και για να αποδειχθεί ο,τιδήποτε άλλο. Ο τρόπος που επιλέγει η επιστήμη για να υπερθεματίσει μια θεωρία είναι ο ίδιος τρόπος που την αποδομεί και υπερθεματίζει το αντίθετο σκέλος. Ετσι έχουν όλοι δίκιο και οι πολεμοχαρείς και οι ειρηνοποιοί.
 
Μην μιλάτε για «κράτος» αυτοί που φαινομενικά κυβερνούν τις μάζες, είναι μαριονέτες-υπάλληλοι, διαχειριστές και θυρωροί της επιστήμης και της θρησκείας. Η «Mystery Babylon» αποφασίζει κι αυτοί παίρνουν διαταγές κι εκτελούν. Αν μπορέσουν με ΛΟΓΙΚΑ επιχειρήματα να μιλήσουν, είμαστε έτοιμοι ν’ ακούσουμε. Αλλά όχι, ακόμη και με καλή πρόθεση να θελήσουμε ν’ ακούσουμε δεν μας αφήνει η ανοησία τους. Οπως π.χ. σ’ ένα κατάστημα 40 τ.μ επιτρέπονται 2 άτομα, αλλά στις σχολικές αίθουσες ιδίου περίπου εμβαδού επιτρέπονται 27 μαθητές κι 1 εκπαιδευτικός.
 
Ο κοροϊδοϊός που έριξαν στο τραπέζι για να χειραγωγήσουν τις αγέλες, κυκλοφορεί μετά τις 12, σαν βρυκόλακας ή λυκάνθρωπος, ενώ μέχρι τις 11,59 δεν κυκλοφορεί. Κυκλοφορεί η korona τους, στα ασανσέρ, αλλά όχι στην αίθουσα του κινηματογράφου, κυκλοφορεί όταν χορεύεις, αλλά όχι όταν τρως … και μπόλικα τέτοια φαιδρά. Το ζητούμενο τους, είναι οι αγέλες να υποταχτούν στην παρανοϊκότητα των δογμάτων τους, όπου φυσικότατα ο μαζάνθρωπος υποκύπτει, γιατί στο κεφάλι του δεν υπάρχει νους εν λειτουργία, αλλά εγκεφαλικός χυλός.
 
Είναι οι αγελαίοι έτοιμοι, να ζητήσουν και να αποδεχτούν, από τον «Πάγκαλο» να βγει ξανά στους δρόμους και να μετράει φούστες… ή πιο όψιμα, μάσκες και συνωστισμό, με η χωρίς φιλότιμο…
 
Βλέπουμε λοιπόν, πόσο νοσηρό είναι το ελληνικό κοινό, οι τηλε-αρουραίοι που κάθονται και παρακολουθούν τα τηλεσκουπίδια -μάλιστα, ενίοτε, συμμετέχουν και σ΄αυτά αυτοεξευτελιζόμενοι δημοσίως. Μία πανσπερμία χαρακτήρων προσεκτικά επιλεγμένων ώστε να ταιριάζουν απόλυτα με τα πρότυπα του περιθωρίου κι ενώ σε άλλη εποχή θα είχαν προνομιούχο θέση σε ψυχιατρική κλινική ή θα ήταν παραδείγματα προς αποφυγή, σήμερα αντιπροσωπεύουν την αφρόκρεμα του κοινωνικού βίου των αγελαίων ανθρωπόζωων. Το περιθώριο είναι συνεπές με το περιθώριο και ασυνεπές με το πρότυπο. Το μπουζουξίδικο είναι συνεπές με το δικό του περιβάλλον και ασυνεπές με το Ηρώδειο. Κάτι που είναι συνεπές με κάτι είναι ασυνεπές με κάτι άλλο.

Τι πρότυπα θέλεις να έχεις ως κοινωνία ή ως άτομο;
Το περιθώριο ή το Ηρωικό; 
Το δουλικό ή το Πολεμικό;
Με ποιους επιλέγεις να γίνουν συνεπείς τα παιδιά σου;
 
Για να είσαι συνεπής με το πρότυπο σου πρέπει να είσαι ασυνεπής με το αντίθετο του.
 
Γιατί πολύ μεγαλύτερο πρόβλημα από το σκουπιδαριό του Βig Brother (και των συναφών τηλεοπτικών αποβλήτων) είναι η ακροαματικότητα του. Τα νούμερα τηλεθέασης του αποτελούν καθρέπτη της σήψης του νεοελληναρά, που κατεβαίνει συνεχώς στην σκάλα της παρακμής -που πλέον έγινε τσουλήθρα για να μην κουράζεται, δεν τον βοηθούν και τα κιλά του από τα πιτόγυρα και τις μπύρες. Καταπίνει τα νεοεποχίτικα πρότυπα, που έντεχνα η Σχολή της Φρανκφούρτης (η σχολή της κομμούνας) έχει απογυμνώσει από κάθε έννοια ηθικής-λογικής και συνέχειας, με αποτέλεσμα να παράγονται βδελυρά κι εκτρωματικά βλαχομπαρόκ υβρίδια σαν το Big Brother.
 
Σπουδαίους νέους έχει η Ελλάδα. Είναι άραγε, αυτοί που παρακολουθούν την τηλεοπτική χωματερή, οι απόγονοι του Λεωνίδα, του Αχιλλέα, του Οδυσσέα και της Αθηνάς Παλλάδος; Είναι αυτοί είναι το παρόν και το μέλλον της; Λες να μην το γνωρίζουν τα μεμέτια; Δικές τους είναι οι παραγωγές-χωματερές στους Ελληνικούς σταθμούς.
 
Μην μπερδευόμαστε, λέγοντας 'Ελληνας, δεν νοείται ο ελληνόφωνος ορθόδοξος υποτακτικός πιστός του Γιαχβέ, ορθόδοξος χριστιανόπληκτος, σε καμία περίπτωση. 'Ελληνας και χριστιανός δεν υφίσταται ή το ένα είναι κάποιος ή το άλλο. Το αποκαλούμενο ως «ελληνοχριστιανικό» κάτι, είναι απλώς ένα υβρίδιο του τίποτα. Δεν υπάρχει. Οπως δεν υπάρχει και τίποτε Ελληνικό στον σκοταδισμό και τον οχετό του Βυζαντίου.
 
Οι Αρχαίοι Έλληνες έβγαλαν τον άνθρωπο από τα σκοτάδια των Ατλάντιων, (Ιξώς, Αιγύπτιοι, Ινδοί, Κινέζοι, Τολτέκοι, Ατζέκοι κλπ) και των ερπετών, με την Στρατηγική του Πολέμου και της Νόησης.
Φυσικά δεν υπάρχουν μονάχα οι αυτοαποκαλούμενοι ως νεοέλληνες, οι πιστοί του μιασματικού Γιαχβέ, που τρέφονται με ψυχοτρονικά, νοητικά και διατροφικά σκουπίδια, υπάρχουν και οι άλλοι. Αυτοί οι άλλοι, οι Αληθινοί Έλληνες, είναι που κρατούν τον άνθρωπο στην θέση που του αξίζει και δεν τον έχουν ρίξει στην χωματερή του μολυσματικού Γιαχβέ. Οσο στέκει ο Παρθενώνας και η Ακρόπολη στην θέση τους -έστω και κουτσουρεμένα- υπάρχει ελπίδα για τον Ελληνα-Ανθρωπο και για την ανθρωπότητα στο σύνολο της.
 
Υπάρχει ελπίδα για τον Έλληνα Θεό και τους απογόνους του της Χρυσής Φυλής.
 
Η Ελληνίδα Αθηνά Παλλάδα, είναι η Θεά της Γνώσης, της Επίγνωσης, της Στρατηγικής και του Πολέμου.
 
Βεβήλωσαν οι μιαροί, τις Μυκήνες.
 
Αλήθεια ξέρεις γιατί; Γιατί τις Μυκήνες;
Η απάντηση είναι βαθιά και βαριά μεταφυσική. Εχει σχέση με τους Κύνες του Σειρίου, την αρχέγονη κληρονομιά των Ελλήνων Θεών και Ημίθεων. Θέλουν να αποκόψουν τις ρίζες, τον Ελληνικό DNA των Θεών του Ολύμπου και να κάνουν τα αγελαία ανθρωπόζωα ορδές Ινσμούθιων. Θέλουν να επιβάλλουν ως πρότυπα το περιθώριο, τον οχετό, κι όχι τον Αριστοκρατικό Ηρωισμό του Αχιλλέα ή την Πανουργία του Οδυσσέα.
 
Από τις Μυκήνες μπορείς να δεις -με την αληθινή Οραση που μονάχα ο Ελληνας Ανθρωπος κατέχει- τα Ολόφωτα Παλάτια και τους Παρθενώνες της κληρονομιάς μας.
 
Τα Παλάτια του Ολύμπου.
 
Ο Ολυμπος δεν είναι ένα βουνό της Ελληνικής γης αλλά ολόκληρος ο Πλανήτης μας. Ο πλανήτης των Ελλήνων Ανθρώπων, πριν επικρατήσουν οι μολυσματικές φυλές-ορδές των Αβυσσαίων Ατλάντειων. Τα καρκινώματα των Ατλάντων που επέζησαν της μεγάλης μάχης, εξαφάνισαν την ιστορία μας. Την Αληθινή Ιστορία των Ελλήνων-Ανθρώπων της Χρυσής Εποχής. Των Ολόλαμπρων Ολοζώντανων Ελλήνων Θεών και Ηρώων την αντικατέστησαν με τα εκτρωματικά αφηγήματα του Γιαχβέ-Χρηστού και τους μολυσματικούς μύκητες του, τους αγίους, πατέρες, αποστόλους, σωτήρες, κλπ.
 
Έτσι διέβρωσε η εκτρωματική «Mystery Babylon» το μεγαλείο των Ελλήνων Ανθρώπων και τους κατάντησε να εκλιπαρούν για τα διανοητικά τηλεοπτικά-ναρκωτικά του υπονόμου, που στην εικόνα τους βλέπεις το νεοελληνικό ζώο-αρουραίο.
 
Ξέρεις τι θα πάθουν από την Υβρι που αποτόλμησαν οι μιασματικοί;
 
Μα ότι και οι προηγούμενοι, όταν προκάλεσαν την ματιά της Μέδουσας και τους περιέλαβε η Αθηνά Παλλάς.
 
ΔΕΣ:
 
  • Ποιμένες και ποίμνιο - Η ηθική της αμαρτίας και των «δούλων»
  • Ποίμνιο, ποιμένες και…«ιερά» ποιμνιοστάσια
  • ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΙ ΔΙΩΓΜΟΙ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ
  • Ελληνισμός vs Χριστιανισμός
  • Ορθοδοξία κατά Ελλήνων - ΟΥΔΕΝ ΚΡΥΠΤΟΝ ΥΠΟ ΤΟΝ ΉΛΙΟΝ
  • Ελληνικότητα και Βυζάντιο

  • Άγιοι καταστροφείς: Η Αγία Πουλχερία

    Άγιοι της χριστιανοσύνης που φέρονται ως καταστροφείς του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού ή των αντιπάλων τους ή και δολοφόνοι!

    Ένας από τους γνωστούς ισχυρισμούς των χριστιανών απολογητών είναι ότι: "Οι χριστιανοί δεν έκαναν καταστροφές, ο ελληνικός πολιτισμός κατέπεσε από μόνος του και αν έγιναν κάποιες ελάχιστες καταστροφές από κάποιους φανατικούς· αυτό έγινε λόγω των διωγμών που υπέστησαν από τους εθνικούς". Θα δούμε αν ευσταθεί αυτός ο πολύ συχνός ισχυρισμός τους, με βάση τα δικά τους κείμενα που είναι τα συναξάρια των αγίων, από τα οποία θα δούμε αποσπάσματα καταστροφών, όπως και από την ιστορία, τι αναφέρει για όσους από αυτούς τους αγίους, έχουμε ιστορικά στοιχεία.

    Τα Συναξάρια είναι οι βιογραφίες των αγίων του Χριστιανισμού, άσχετα αν περιλαμβάνουν πλήθος μυθικών και υπερφυσικών στοιχείων, ή πολλές από αυτές είναι δημιουργήματα μεταγενέστερης ανάγκης για ύπαρξη πληθώρας μαρτύρων.

    Τα σχετικά με καταστροφές αποσπάσματα που ακολουθούν, είναι κυρίως από την συλλογή του Άγιου Νικόδημου του Αγιορείτη. Ακολουθεί ο "σύνδεσμος 1" στο πρωτότυπο. Ο δεύτερος "σύνδεσμος 2", είναι ένα διαδομένο συναξάρι στο Διαδίκτυο, που έχει μεταφρασμένα τα κείμενα, και ίσως πληροφορίες και από άλλα συναξάρια, αλλά όπως θα διαπιστώσετε και αρκετά αλλοιωμένα. Όταν ο δεύτερος σύνδεσμος είναι σε παρένθεση, υπάρχει αλλοίωση που συνήθως σημειώνεται δίπλα του σε παρένθεση. Για τα ιστορικά πρόσωπα χρησιμοποιήθηκαν άλλες πηγές.

    Η Αγία Πουλχερία (εορτάζει για την Εκκλησία στις 10 Σεπτεμβρίου).

    Η υποτιθέμενη παρθένα βασίλισσα την εποχή της οποίας έγιναν και τα έκτροπα στην Αλεξάνδρεια από τις ορδές του Άγιου Κύριλλου και η δολοφονία της Υπατίας, που φαίνεται η ίδια να συμμετείχε στο να μην βρεθεί ο ένοχος της δολοφονίας, δωροδοκώντας τον απεσταλμένο του αυτοκράτορα, “όταν βασίλευε με τον εικονικό της σύζυγο Μαρκιανό, περιποιήθηκε τον Χρυσάφιο, που «ουκ εις μακράν τούτον η δίκη μετήλθε» (Θεοφάνη "Χρονογραφία") και τον αποκεφάλισε ή τέλος πάντων σχεδίασε την εξόντωσή του, γιατί τον θεωρούσε υπαίτιο και για δικά της παθήματα... Η συνωμοτική του δράση επεκτάθηκε στην εκθρόνιση του πατριάρχη άγιου Φλαβιανού, στην άνοδο του εκλεκτού του, επίσης άγιου, Ανατόλιου (449) και στο σχεδιασμό μιας αποτυχημένης απόπειρας δολοφονίας του Αττίλα, που την πλήρωσε πανάκριβα σε χρυσάφι η αυτοκρατορία...επέμενε στην ανάγκη να διώκονται οι Μεσσαλιανοί που είχαν ήδη υποστεί διωγμούς, από μια σειρά πατριαρχών. Ο Λητόιος μάλιστα, ο επίσκοπος της Μελιτηνής, είχε διατάξει την πυρπόληση των μοναστηριών τους, καταδικάζοντας τους υπότροπους να έχουν τις κοιλότητες των γονάτων τους τραυματισμένες, ώστε να εμποδίζεται η γονυκλισία τους στις συνεχείς προσευχές τους... Το 431 συγκροτήθηκε με ενέργειές της μια Σύνοδος, δηλαδή μια σικέ αυτοκρατορική σύναξη εξαγορασμένων ή τρομαγμένων επισκόπων με προειλημμένη απόφαση... Άλλη μια οικουμενική Σύνοδος, η Δ’, συγκλήθηκε κάτω από την επιρροή της, 20 χρόνια μετά. Η ίδια, μια γυναίκα, γεγονός πρωτοφανές, εμφανίστηκε μπροστά στους συνοδικούς επισκόπους. Οι Επίσκοποι της Αντιόχειας αποκλείστηκαν με το κόλπο της επιτάχυνσης των εργασιών της πρώτης, προτού καν αυτοί αφιχθούν. Αυτή η φάρσα ονομάστηκε Δ΄ Οικουμενική Σύνοδος, με μια, αν μη τι άλλο, πολύ περίεργη γεωγραφική αντίληψη για τα όρια της Γης. Εκεί αποφασίστηκε το παράλογο. Η Μαρία της Ναζαρέτ είχε γεννήσει τον ίδιο το Θεό".
    σύνδεσμος

    Η αλήθεια είναι ότι τα συναξάρια είναι σε απίστευτο βαθμό μυθολογήματα και εφόσον δεν μπορούμε να δεχτούμε ως αληθή τα εξόφθαλμα θαύματα που περιέχουν, άλλο τόσο και τις ιστορίες τους. Αυτά όμως μαζί και με τις πράξεις των ιστορικών αγίων, αλλά και ότι έχουμε δει ήδη για το πως επικράτησε ο Χριστιανισμός, δείχνουν την ιδεολογία των χριστιανών διαχρονικά στο πως έβλεπαν τις άλλες θρησκείες και το μίσος τους για τις θεωρήσεις των άλλων που δεν άντεχαν, κυρίως των αρχαίων Ελλήνων που τους θεωρούσαν "μιαρούς", και "διεφθαρμένους". Αντικατοπτρίζουν τελικά το ποιοι κατέστρεφαν τα αρχαία ιερά, επίσης αντικατοπτρίζει τον πραγματικό λόγο που έγιναν οι σχετικά λίγοι διωγμοί των χριστιανών: Έγιναν εξαιτίας της επιθετικής τους δράσης κατά της αρχαίας θρησκείας, αφού εκείνη την εποχή και μέχρι να επικρατήσουν, υπήρχε πραγματική ανεξιθρησκεία.

    Βλέπετε, για τους χριστιανούς τότε δεν εθεωρείτο κακό να καταστρέψεις τον ναό μιας άλλης θρησκείας ή τα αγάλματα της, υπήρχαν άλλωστε και οι κανόνες του Δευτερονομίου που δεν φαίνεται κανείς στον Χριστιανισμό να τους θεωρεί ως άκυρους, το αντίθετο. Υπάρχουν επίσης και οι εντολές του ίδιου του Ιησού, που είπε: ότι όποιος δεν είναι μαζί του είναι εναντίον του, ότι θα φέρει διχόνοια και ότι όποιος είναι έξω από την διδασκαλία του, πρέπει να αποβληθεί και να ριφθεί στην φωτιά. Έτσι δεν μας κάνουν εντύπωση τα κατορθώματα και οι καταστροφές αγίων χριστιανών, αφού συμφωνούν και με την θεωρία του. Μια θεωρία που η σύγχρονη Εκκλησία θέλει να ξεχάσει ή να συμβολοποιήσει.

    Η μελέτη αυτή μπήκε για να ξεκαθαρίσουμε άλλη μια φορά, ότι ο Χριστιανισμός στην ουσία του και συχνά με την πράξη του, δεν έχει καμιά σχέση με την αγάπη και την ειρήνη που δήθεν θέλει να μας πει, ειδικά στον τρόπο που εξαπλώθηκε. Ήταν φονταμενταλιστικός, δηλαδή επικροτούσε και εφάρμοσε την βία στους άλλους όπως κάνουν τώρα οι μουσουλμάνοι, το προβάλει αυτό σαν επίτευγμα στα κείμενα αλλά και σε εικόνες του. Έτσι εξαπλώθηκε και δυστυχώς δεν υπάρχει καμιά διασφάλιση ότι δεν μπορεί να ξαναγίνει κάποια στιγμή το ίδιο.

    ΔΕΣ: Άγιοι καταστροφείς