Αρχαία Ελληνική Γραμματολογία

3.5.Γ.iv. Το θέατρο τον 4ο π.Χ αιώνα

Η ήττα της Αθήνας στον Πελοποννησιακό πόλεμο και η συνακόλουθη πτωτική πορεία της αθηναϊκής δημοκρατίας φυσικό ήταν να επηρεάσουν αρνητικά και το θέατρο. Δεν είναι σύμπτωση ότι τόσο στην τραγωδία όσο και στην κωμωδία τα χορικά μέρη, δηλαδή η συμμετοχή και η έκφραση των πολλών, χάνουν βαθμιαία τη σημασία τους και παραμερίζονται ως εμβόλιμα.

Στην Αθήνα οι δραματικοί αγώνες συνεχίζονταν αλλά με εξαιρετικά περιορισμένο πρόγραμμα, όπου περιλαμβάνονταν και επαναλήψεις τραγωδιών των τριών αναγνωρισμένων πια ως μεγάλων τραγικών ποιητών του 5ου π.Χ. αιώνα, κυρίως του Ευριπίδη. Οι νεότεροι ποιητές συμμετείχαν με δύο μόνο τραγωδίες ο καθένας, και το σατυρικό δράμα είχε αυτονομηθεί ως ανεξάρτητο είδος.

Προβληματισμοί και συγκρούσεις δεν είχαν στην τραγωδία του 4ου π.Χ. αιώνα το βάθος και τη συνοχή που είχαν στις προγενέστερες μορφές της. Μόνο μας δείγμα ο Ρῆσος, μια δραματοποίηση της ομηρικής Δολώνειας, όπου κυριαρχεί η ποικιλία, όπου οι δραματικές καταστάσεις διαδέχονται η μια την άλλη παρατακτικά, και όπου, αντίστοιχα, η τραγική ένταση είναι περιστασιακή και κομματιασμένη: «ανάβουν διαρκώς μικρές φωτιές, χωρίς να δημιουργείται κάπου μια πυρκαγιά» (Α. Λέσκι).

Γενικά, στην τραγωδία αυτής της εποχής, το βάρος μετατοπίζεται από τα νοήματα στη ρητορική, από το περιεχόμενο των έργων στη θεατρικότητα των παραστάσεων, από την ουσία στο θέαμα. Κυριαρχούν η εντυπωσιακή σκηνοθεσία και η μαστορική υπόκριση τόσο ώστε δίκαια ο Αριστοτέλης να παραπονιέται ότι στις μέρες του «οι υποκριτές ισχύουν περισσότερο από τους ποιητές» (Ρητορική 1403b).

Στην κωμωδία οι εξελίξεις ήταν διαφορετικές. Η Μέση κωμωδία αποτελούσε μεταβατικό στάδιο ανάμεσα στην παλαιά, που τα χαρακτηριστικά της έτειναν να εξαφανιστούν, και στη Νέα κωμωδία, που τα χαρακτηριστικά της τότε άρχιζαν να σχηματίζονται. Οι αλλαγές είναι κιόλας αισθητές στα δύο έργα του Αριστοφάνη, στις Εκκλησιάζουσες και στον Πλούτο, τα μόνα που μας σώθηκαν από την τεράστια, όπως φαίνεται,[1] παραγωγή της Μέσης κωμωδίας.

Στις Εκκλησιάζουσες (392 π.Χ.), όπου οι γυναίκες συνωμοτούν, παίρνουν την εξουσία στα χέρια τους και επιβάλλουν κοινοκτημοσύνη, ακόμα περισσότερο στον Πλούτο (388 π.Χ.), όπου ο θεός Πλούτος από τυφλός που ήταν ανάβλεψε και αποφάσισε να ανταμείβει τοὺς δικαίους καὶ σοφοὺς καὶ κοσμίους, η πολιτική σάτιρα έχει αντικατασταθεί από την κοινωνική κριτική. Κανένα από τα δύο έργα δεν έχει παράβαση, τα χορικά είναι λιγοστά, και δύο φορές στις Εκκλησιάζουσες διαβάζουμε στα χειρόγραφα την ένδειξη ΧΟΡΟΥ, που σημαίνει ότι ο ποιητής, αντί να γράψει τραγούδι, πρόβλεψε μια ομάδα από χορευτές να παρουσιαστούν στο σημείο αυτό, να τραγουδήσουν κάτι εμβόλιμο, ή και μόνο να χορέψουν και να φύγουν.

Στη Μέση κωμωδία τα επώνυμα προσωπικά πειράγματα χάνουν βαθμιαία τη σφοδρότητα τους, σπανίζουν και τελικά εκλείπουν, όπως και τα τολμηρά κοπρολογικά και σεξουαλικά χωρατά. Αντίθετα, ολοένα και περισσότερο εμφανίζονται και πρωταγωνιστούν τυποποιημένοι κωμικοί χαρακτήρες: κόλακες, εταίρες, μάγειροι, δούλοι τετραπέρατοι, σαν τον Καρίωνα του αριστοφανικού Πλούτου, κ.ά. Από θεματική άποψη, οι ποιητές της Μέσης κωμωδίας ευνοούν τη διακωμώδηση των μύθων, σατιρίζουν φιλόσοφους και λογοτέχνες, και εγκαινιάζουν τα ερωτικά θέματα που θα κυριαρχήσουν αργότερα στις υποθέσεις της Νέας κωμωδίας.

Χαρακτηριστική για τις θεατρικές εξελίξεις είναι η δράση ενός σημαντικού πολιτικού και ρήτορα, του Λυκούργου. Γύρω στα 330 π.Χ. ο Λυκούργος ολοκλήρωσε την κατασκευή του Διονυσιακού θεάτρου, που πια δεν ήταν ξύλινο αλλά πέτρινο.[2] Ο ίδιος φρόντισε και να καταγραφούν επίσημα, για να περισωθούν, τα αυθεντικά κείμενα των τριών μεγάλων τραγικών ποιητών, που σκηνοθέτες και υποκριτές είχαν τα χρόνια εκείνα την τάση να τα παραλλάζουν προσθέτοντας ή αφαιρώντας στίχους, ή και ολόκληρες σκηνές. Ευεργετικές και οι δύο κινήσεις του Λυκούργου· όμως από μιαν άποψη το παγιωμένο θέατρο και τα κωδικοποιημένα κείμενα επισφραγίζουν το οριστικό τέλος της τραγωδίας.
---------------------------
1. Γνωστοί μάς είναι πάνω από 600 τίτλοι κωμωδιών και 49 ονόματα ποιητών, που για μερικούς παραδίδεται ότι έγραψαν περισσότερα από 200 έργα ο καθένας!

2. Έχει προηγηθεί, γύρω στα 470 π.Χ., η οικοδόμηση του θεάτρου της Μεγαλόπολης, ίσως και του θεάτρου της Επιδαύρου.

Ο Ξενοφώντας και η μάχη της Μαντινείας

Η συμμαχική απομόνωση της Σπάρτης δεν κράτησε πολύ. Μολονότι οι Λακεδαιμόνιοι δεν έκαναν καμία κίνηση προσέγγισης σε κανένα, τα ίδια τα γεγονότα ανέτρεψαν την κατάσταση, αφού όλη η Πελοπόννησος φλεγόταν από το παιχνίδι της κυριαρχίας.

Από τη στιγμή που η Θήβα δεν έκανε καμία άλλη εκστρατεία στην Πελοπόννησο – πέρα από εκείνη που απείλησε την πόλη της Σπάρτης – οι σύμμαχοί της (και κυρίως οι Αρκάδες) επιδόθηκαν σ’ έναν αγώνα επεκτατισμού στοχεύοντας – ο καθένας για τον εαυτό του – την επικράτηση στο χώρο της Πελοποννήσου. Θα έλεγε κανείς ότι απούσης της Θήβας και καταπονημένης της Σπάρτης η Πελοπόννησος έμεινε χωρίς αφεντικό και οι υποψήφιοι για τη θέση δεν μπορούσαν άλλο να περιμένουν. Έχουμε μπει πια στο 364 π. Χ., όταν «οι Ηλείοι κατέλαβαν τον Λασιώνα, που άλλοτε τους ανήκε αλλά τώρα αποτελούσε τμήμα της Αρκαδικής Ομοσπονδίας. Οι Αρκάδες ωστόσο δεν έμειναν αδιάφοροι, παρά κήρυξαν ευθύς επιστράτευση και κίνησαν να τους χτυπήσουν». (7,4,12-13).

Η δεύτερη μεγάλη μάχη της αρχαιότητας που έγινε γνωστή ως Μάχη της Μαντινείας διεξήχθη περίπου 15 χλμ. βορείως της Τρίπολης το καλοκαίρι του 362 π.Χ. μεταξύ δύο συνασπισμών που είχαν επικεφαλής αντίστοιχα τη Θήβα και τη Σπάρτη, τις δύο τότε ισχυρότερες πόλεις της Ελλάδας, με έπαθλο την ηγεμονία της.

Οι σύμμαχοι της Θήβας αρχίζουν πια και συγκρούονται ανοιχτά για τη διεκδίκηση της πελοποννησιακής πίτας. Οι Λακεδαιμόνιοι, όταν είχαν την κυριαρχία, δεν άφηναν ποτέ τους συμμάχους να πολεμούν, χωρίς οι ίδιοι να πάρουν θέση κάνοντας το διαιτητή – ή και με εκστρατεία, αν το απαιτούσαν οι περιστάσεις. Ο ισχυρός πρέπει συνέχεια να ελέγχει τους συμμάχους και να τους υπενθυμίζει ότι οι διεκδικήσεις τους πρέπει να έχουν όρια κι ότι τις τελικές αποφάσεις θα τις πάρουν άλλοι.

Αν οι σύμμαχοι δε νιώθουν τη διαρκή επίβλεψη της ισχύος – που κάποιες φορές θα συνοδεύεται κι από την ανάλογη επίδειξη για το σωφρονισμό όλων – πέρα από το ότι αρχίζουν κι έχουν παράλογες απαιτήσεις, σταδιακά νιώθουν ανεξέλεγκτοι και είναι θέμα χρόνου το πότε θα αρχίσουν να διεκδικούν την ισχύ για τον εαυτό τους αμφισβητώντας το αφεντικό. Με άλλα λόγια, στη σύγκρουση Ηλείων και Αρκάδων η Θήβα έπρεπε να παρέμβει αμέσως. Η αδράνεια της Θήβας θα δώσει την εντύπωση ότι η Πελοπόννησος είναι προς διεκδίκηση, γεγονός ιδιαίτερα ζημιογόνο, αφού όποιος τελικά επιβληθεί, δεν μπορεί παρά να γίνει η επόμενη ανταγωνιστική δύναμη.

Οι Αρκάδες κατάφεραν να επικρατήσουν των Ηλείων κι αμέσως μετά «βάδισαν εναντίον των πόλεων των Ακρωρείων, τις κατέλαβαν εκτός από τη Θραύστο και κατόπιν έφτασαν στην Ολυμπία. Εκεί περίφραξαν το Κρόνιο κι εγκατέστησαν φρουρά, ελέγχοντας έτσι το βουνό της Ολυμπίας· κυρίεψαν και τα Μάργανα, τα οποία τους παραδόθηκαν από μερικούς κατοίκους». (7,4,14). Η Αρκαδική Ομοσπονδία δε θα μπορούσε να κάνει πιο σαφείς τις προθέσεις της στην Πελοπόννησο. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά επιτέθηκαν και στην πόλη των Ηλείων, χωρίς επιτυχία, λεηλατώντας τη χώρα.

Όμως, οι πολεμικές επιχειρήσεις είναι πρώτης τάξεως ευκαιρία και για εκείνους που θέλουν να καταλάβουν την εξουσία μέσα στην πόλη: «Υπήρχαν κι από πριν εσωτερικές έριδες στην Ήλιδα: οι οπαδοί του Χαρόπου, του Θρασωνίδα και του Αργείου ήθελαν δημοκρατία, ενώ οι οπαδοί του Ευάλκα, του Ιππία και του Στρατόλα ήθελαν ολιγαρχία. Καθώς λοιπόν οι Αρκάδες, που είχαν μεγάλη δύναμη, θεωρούνταν σύμμαχοι των δημοκρατικών, οι οπαδοί του Χαρόπου ξεθάρρεψαν, συνεννοήθηκαν με τους Αρκάδες ότι θα τους βοηθήσουν και κυρίεψαν την ακρόπολη». (7,4,15).

Η κατάσταση που δημιουργείται γνωστή. Στη συγκεκριμένη περίπτωση οι οπαδοί των δημοκρατικών εκδιώχτηκαν από την ακρόπολη και ο Χάροπος και ο Αργείος εξορίστηκαν μαζί με τετρακόσιους άλλους. Οι Αρκάδες ανακατεύονται και με τη βοήθειά τους οι εξόριστοι κατέλαβαν την Πύλο, η οποία έγινε εστία πολέμου εναντίον της Ήλιδας, καθώς όλοι οι δημοκρατικοί της πόλης κατέφυγαν εκεί: «Οι Αρκάδες έκαναν κι άλλη εισβολή στην Ηλεία, γιατί οι εξόριστοι τους έπεισαν ότι η πόλη θα προσχωρούσε σ’ αυτούς». (7,4,16-17).

Ούτε όμως η νέα εισβολή έφερε κάποιο αποτέλεσμα, πέρα από τη λεηλασία της υπαίθρου. Αντίθετα, τα πράγματα άρχισαν να περιπλέκονται για τους Αρκάδες, καθώς φοβούμενοι προφανώς τις επεκτατικές τους διαθέσεις και οι Αχαιοί και οι Πελληνείς συμμάχησαν με τους Ηλείους και αγωνίστηκαν για τη σωτηρία της πόλης.

Οι Αρκάδες για να εκδικηθούν τους Πελληνείς κυρίευσαν τον Όλουρο, που ήταν δικός τους. Οι Πελληνείς, όμως, «είχαν προσχωρήσει πάλι στη συμμαχία των Λακεδαιμονίων». (7,4,17-18). Η νέα εκστρατεία των Αρκάδων εναντίον της Ήλιδος έφερε σε τέτοια πίεση τους Ηλείους, που τους ανάγκασε να στείλουν πρέσβεις στη Σπάρτη.

Η Θήβα βρίσκεται πια στο περιθώριο των πελοποννησιακών εξελίξεων. Μια συμμαχική της δύναμη ζητά επίσημα τη βοήθεια των Λακεδαιμονίων προκειμένου να πολεμήσει έναν άλλο σύμμαχο. Οι Σπαρτιάτες δεν έχασαν την ευκαιρία. Ο Αρχίδαμος εκστράτευσε και κατέλαβε τον Κρώμνο: «Οι Αρκάδες […] καθώς ήταν συγκεντρωμένοι από την εκστρατεία εναντίον της Ήλιδος, βάδισαν προς τον Κρώμνο, τον περιέφραξαν με διπλό φράγμα, κι έτσι δίχως να κινδυνεύουν πολιόρκησαν τη φρουρά του Κρώμνου». (7,4,21).

Η Σπάρτη εμπλέκεται για τα καλά στη σύρραξη. Ο Αρχίδαμος λεηλατεί την Αρκαδία και τη Σκιρίτιδα, αλλά δεν μπορεί να απωθήσει τους Αρκάδες από τον Κρώμνο. Στη σύγκρουση που έγινε οι Λακεδαιμόνιοι δεν μπόρεσαν να νικήσουν τους Αρκάδες και τους Επαρίτους και ο ίδιος ο Αρχίδαμος τραυματίστηκε στο μηρό. Το ηθικό των Σπαρτιατών κλονίστηκε σοβαρά «καθώς έβλεπαν τον Αρχίδαμο πληγωμένο κι άκουγαν τα ονόματα των σκοτωμένων, που ήταν γενναίοι και σχεδόν όλοι τους σημαντικοί άνθρωποι». (7,4,24-25).

Η εκεχειρία που προτάθηκε από κάποιον ηλικιωμένο Σπαρτιάτη έγινε δεκτή με ανακούφιση και από τους Αρκάδες, που κατάφεραν να μην ηττηθούν, αν και ήταν αρκετά λιγότεροι σε αριθμό. Οι Σπαρτιάτες όμως δεν μπορούσαν να δεχτούν ότι θα αφήσουν αβοήθητους συμπολίτες τους να πολιορκούνται στον Κρώμνο. Πολύ σύντομα επέστρεψαν νύχτα και προσπάθησαν να τους ελευθερώσουν. Κατάφεραν να βγάλουν μερικούς, αλλά οι ενισχύσεις των Αρκάδων τους ανάγκασαν να οπισθοχωρήσουν αφήνοντας μέσα περισσότερους από εκατό Σπαρτιάτες και περιοίκους, οι οποίοι αιχμαλωτίστηκαν.

Οι Ηλείοι, από την πλευρά τους, δεν άφησαν το χρόνο ανεκμετάλλευτο. Κυρίευσαν την Πύλο κι έσφαξαν όλους τους εξόριστους δημοκρατικούς. Οι Αρκάδες «ενίσχυσαν τη φρουρά τους στην Ολυμπία, και καθώς ερχόταν ολυμπιακή χρονιά άρχισαν τις ετοιμασίες για την οργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων μαζί με τους Πισάτες, που ισχυρίζονταν ότι ήταν οι αρχικοί επόπτες του ιερού». (7,4,28).

Όπως ήταν φυσικό, οι Αρκάδες θεωρούσαν ότι δεν υπήρχε καμία περίπτωση να επιτεθούν εκεί οι Ηλείοι. Το πανίσχυρο των δυνάμεων που είχαν συγκεντρώσει ήταν η εγγύηση της ασφάλειάς τους. Οι αγώνες ξεκίνησαν κανονικά, αλλά όταν έφτασε η ώρα της πάλης οι αθλητές «δεν πάλεψαν στον στίβο, αλλ’ ανάμεσα στον στίβο και στον βωμό – γιατί στο μεταξύ ο στρατός των Ηλείων είχε προχωρήσει ως το τέμενος». (7,4,29).

Οι Αρκάδες «παρατάχθηκαν κατά μήκος του ποταμού Κλάδεου είχαν μαζί τους και συμμάχους, κάπου δυο χιλιάδες Αργείους οπλίτες και τετρακοσίους Αθηναίους ιππείς». (7,4,29-30). Οι Ηλείοι, που παρατάχθηκαν από την άλλη μεριά του ποταμού έκαναν την έκπληξη κατατροπώνοντας τους Αρκάδες και αναχαιτίζοντας και τους Αργείους που ήρθαν για ενίσχυση: «Κατόπιν, ωστόσο, τους έφερε η καταδίωξη στο χώρο που βρίσκεται ανάμεσα στο Βουλευτήριο, στο ιερό της Εστίας και στο θέατρο που είναι εκεί δίπλα· εκεί άρχισαν να τους χτυπούν από τις στοές και το Βουλευτήριο και τον μεγάλο ναό – και καθώς οι ίδιοι μάχονταν από χαμηλά, σκοτώθηκαν αρκετοί Ηλείοι». (7,4,30-31).

Οι Αρκάδες και οι σύμμαχοι φοβήθηκαν τόσο πολύ τους Ηλείους, που μέχρι πριν υποτιμούσαν, ώστε έστησαν φράγμα γκρεμίζοντας τα «ξύλινα παραπήγματα» τα οποία είχαν φτιάξει με μεγάλο κόπο. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά προσπαθώντας να μη χάσουν κανένα σύμμαχο, οι άρχοντες των Αρκάδων χρησιμοποιούσαν τον ιερό θησαυρό της Ολυμπίας, για να συντηρούν τους Επαρίτους.

Οι πρώτοι που αντέδρασαν σ’ αυτό ήταν οι Μαντινείς δίνοντας οι ίδιοι δικά τους χρήματα και καλώντας και τους άλλους να κάνουν το ίδιο. Οι άρχοντες των Αρκάδων τους αποκάλεσαν εχθρούς της Ομοσπονδίας και τους κάλεσαν να απολογηθούν. Οι Μαντινείς έκλεισαν τις πύλες της πόλης τους δείχνοντας συγκρουσιακές προθέσεις. Η αποδοχή ότι οι Αρκάδες άρχοντες μπορούν να αρπάζουν τα λεφτά από το ταμείο της Ολυμπίας και να τα μεταχειρίζονται κατά βούληση ισοδυναμεί με άμεση αναγνώριση της ολοκληρωτικής τους κυριαρχίας, αφού θα ήταν σε θέση να κάνουν κυριολεκτικά ό,τι θέλουν. Γρήγορα ακούστηκαν κι άλλες φωνές που καταδίκαζαν αυτή την πράξη και η ίδια η συνέλευση αποφάσισε ότι ήταν «αμάρτημα απέναντι στους θεούς». (7,4,34). Οι Αρκάδες δεν είχαν ακόμη τη δύναμη να λειτουργούν ανεξέλεγκτα.

Το πράγμα, όμως, πήρε μεγαλύτερες διαστάσεις, αφού «όσοι από τους άρχοντες είχαν διαχειριστεί τον ιερό θησαυρό κατάλαβαν πως, αν τους καλούσαν να λογοδοτήσουν, κινδύνευε η ζωής τους». (7,4,34). Δεν υπήρχε αμφιβολία ότι χρειαζόταν μια ισχυρή δύναμη, για να τους προστατεύσει: «Έστειλαν λοιπόν απεσταλμένους στη Θήβα, μηνώντας ότι αν δεν έρθει στρατός των Θηβαίων, υπάρχει κίνδυνος να πάνε πάλι οι Αρκάδες με το μέρος των Λακεδαιμονίων». (7,4,34-35).

Κι ενώ η Θήβα ετοιμαζότανε να εκστρατεύσει «εκείνοι που ήθελαν το καλό της Πελοποννήσου» (ο Ρόδης Ρούφος ξεκαθαρίζει ότι πρόκειται σαφώς για την ολιγαρχική μερίδα) «έπεισαν την Αρκαδική Ομοσπονδία να στείλει πρέσβεις στους Θηβαίους να τους αναγγείλουν να μην έρθει στρατός τους στην Αρκαδία αν δεν τον ζητήσουν». (7,4,35). Και σαν να μην έφτανε αυτό «συλλογίζονταν ταυτόχρονα ότι κανέναν λόγο δεν είχαν να είναι εμπόλεμοι. Καθώς οι Ηλείοι συμφώνησαν μ’ αυτά, αποφάσισαν και οι δύο να κάνουν ειρήνη». (7,4,35).

Οι Θηβαίοι καλούνται τώρα να πληρώσουν την απουσία τους. Η Σπάρτη έπαψε να είναι ο εχθρός όλων και η Πελοπόννησος φαίνεται να έχει συνασπιστεί. Έπρεπε εξαρχής να μην επιτρέψει να πάνε τα πράγματα στην τύχη. Τώρα έχει ήδη αργήσει πολύ και γι’ αυτό πρέπει να εκστρατεύσει με μεγάλες δυνάμεις, αν θέλει να επιβάλει την τάξη.

Παρά την ειρήνη και την ώρα που όλοι γλεντούσαν, για να τη γιορτάσουν, στην πόλη της Τεγέας οι Τεγεάτες μαζί με τον εκεί Θηβαίο αρμοστή έκλεισαν τα τείχη της πόλης και συνέλαβαν όλους τους αριστοκρατικούς. Αν και πολλοί κατάφεραν να διαφύγουν, οι συλλήψεις ήταν ακόμη περισσότερες και η φυλακή γέμισε κρατουμένους, όπως και το δημόσιο κτήριο της πόλης. Το κακό για το Θηβαίο αρμοστή ήταν ότι συνέλαβε ελάχιστους Μαντινείς και με το ξημέρωμα, όταν πια τα γεγονότα ήταν γνωστά σε όλους «οι Μαντινείς έστειλαν αμέσως παραγγελία στις άλλες πόλεις της Αρκαδίας να οπλιστούν και να φυλάνε τις διαβάσεις». (7,4,38). Ταυτόχρονα απαίτησαν την αποφυλάκιση όλων.

Η Πελοπόννησος φαινόταν σύσσωμη κι αποφασισμένη. Τα πράγματα έδειχναν εκτός ελέγχου. Ο Θηβαίος αρμοστής και οι συνεργάτες του ήρθαν σε δύσκολη θέση κι αποφυλάκισαν τους κρατουμένους. Ισχυρίστηκαν ότι επρόκειτο για παρεξήγηση, καθώς ο αρμοστής είχε πληροφορηθεί ότι σπαρτιατικές δυνάμεις έρχονταν να καταλάβουν την Τεγέα κι ότι υπήρχαν Αρκάδες συνωμότες, που εκ των έσω θα τους παρέδιδαν την πόλη.

Φυσικά, δεν πείστηκε κανείς. Έστειλαν μάλιστα πρέσβεις στη Θήβα «να τον κατηγορήσουν και να ζητήσουν τη θανατική του καταδίκη». (7,4,39-40). Ο Επαμεινώνδας, όμως, είχε καταλάβει ότι η εκστρατεία στην Πελοπόννησο δεν μπορούσε να αναβληθεί άλλο. Απάντησε ότι ο αρμοστής έκανε λάθος όταν άδειασε τη φυλακή κι όχι όταν τη γέμισε. Για να εξηγήσει: «την ώρα που εμείς για χάρη δική σας μπήκαμε στον πόλεμο, και που σεις κάνατε ειρήνη χωρίς τη συγκατάθεσή μας, δίκαιο δεν είναι να κατηγορηθείτε για τούτο σαν προδότες; Να ξέρετε όμως καλά ότι εμείς και θα εκστρατεύσουμε στην Αρκαδία και θα πολεμήσουμε στο πλευρό των φίλων μας». (7,4,40). Με άλλα λόγια, η εκστρατεία θα γίνει είτε το θέλετε είτε όχι.

Όταν έφτασε η απάντηση του Επαμεινώνδα όλοι μπήκαν σε σκέψεις: «ήταν φανερό ότι οι Θηβαίοι ήθελαν την Πελοπόννησο όσο γινόταν πιο αδύναμη, για να πετύχουν πιο εύκολα την υποδούλωσή της». (7,5,1). Τώρα πια διατυπωνόταν δημόσια η άποψη: «τι άλλο λόγο έχουν» (οι Θηβαίοι) «να θέλουν να πολεμάμε εμείς, παρά να βλάπτουμε ο ένας τον άλλον και να τους έχουμε όλοι ανάγκη; Διαφορετικά γιατί, ενώ τους λέμε ότι τούτη τη στιγμή δεν τους χρειαζόμαστε, ετοιμάζονται να ξεκινήσουν; Δεν είναι φανερό ότι η εκστρατεία που ετοιμάζουν στρέφεται εναντίον μας;» (7,5,2).

Η Πελοπόννησος αρχίζει να καταλαβαίνει ότι η αναζήτηση της ισχύος είναι πιο εύκολη μέσα από την ενότητα. Φυσικά, δεν πρόκειται για κάτι καινούργιο. Ο αρχαιοελληνικός κόσμος το δίδαγμα αυτό το είχε από τους περσικούς πολέμους ακόμα, αλλά η αντίληψη της πόλης – κράτους λειτουργούσε πάντα διασπαστικά. Γι’ αυτό και οι συμμαχίες ήταν τόσο παροδικές κι εύθραυστες. Το ενιαίο των συμφερόντων δε θα μπορούσε να έχει δυναμική μέσα σε τέτοιες συνθήκες. Η ενότητα της Πελοποννήσου αυτή τη στιγμή – που είναι σχεδόν απόλυτη – και η δημιουργία της Αρκαδικής Ομοσπονδίας (με όλη την παθολογία της), όπως και άλλες περιπτώσεις, είναι μικρές αναλαμπές προς αυτή την κατεύθυνση, χωρίς, όμως, να έχουν ιδιαίτερη συνέχεια.

Προς το παρόν ο πελοποννησιακός συνασπισμός φαίνεται τόσο αποφασισμένος που ζητά τη βοήθεια και της Αθήνας και της Σπάρτης. Από την άλλη, ο Επαμεινώνδας ξεκινούσε «έχοντας μαζί του όλους τους Βοιωτούς, τους Ευβοείς και πολλούς Θεσσαλούς λογάριαζε ότι και στην Πελοπόννησο θα είχε συμμάχους – τους Αργείους, τους Μεσσηνίους και όσους Αρκάδες συμπαθούσαν τη Θήβα – δηλαδή τους Τεγεάτες, τους Μεγαλοπολίτες, τους Ασεάτες και τους Πελληνείς». (7,5,4-5).

Έφτασε στην Τεγέα κι οχυρώθηκε εκεί, ενώ οι αντίπαλοι ήταν συγκεντρωμένοι στην Μαντίνεια. Περίμενε εκεί μήπως έρθει και κάποια πόλη της Πελοποννήσου προς βοήθειά του, αλλά παρά τους αρχικούς του υπολογισμούς καμιά πόλη δε φαινόταν διατεθειμένη να προσχωρήσει σ’ αυτόν.

Αυτό που αξίζει να σημειωθεί είναι ότι για πρώτη φορά ο Ξενοφώντας λέει κάτι θετικό για Θηβαίο ηγέτη: «Δεν θα ‘λεγα ότι ο Επαμεινώνδας στάθηκε τυχερός σ’ εκείνη τη στρατηγία του· κι όμως σε τίποτα δεν υστέρησε απ’ ό,τι απαιτεί προνοητικότητα και τόλμη. Πρώτ’ απ’ όλα, εγώ τουλάχιστον, βρίσκω αξιέπαινο ότι έστησε το στρατόπεδό του μέσα στα τείχη της Τεγέας, γιατί έτσι και περισσότερη ασφάλεια είχε παρά αν έμενε έξω, και συνάμα έκρυβε καλύτερα τις κινήσεις του· εξάλλου μέσα στην πόλη τού ήταν πιο εύκολο ν’ ανεφοδιάζεται μ’ ό,τι χρειαζόταν. Έπειτα, καθώς οι άλλοι ήταν στρατοπεδευμένοι απέξω, είχε τη δυνατότητα να παρατηρεί και τις σωστές τους ενέργειες και τα λάθη τους. Εκτός από τούτο μ’ όλο που πίστευε πως ήταν πιο δυνατός από τους αντιπάλους, όσες φορές τους έβλεπε να κατέχουν πλεονεκτική τοποθεσία δεν έβγαινε να επιτεθεί». (7,5,8).

Η πρώτη κίνηση του Επαμεινώνδα, όταν έμαθε ότι και οι Λακεδαιμόνιοι εκστράτευσαν εναντίον του με τον Αγησίλαο, ήταν να επιτεθεί αιφνιδιαστικά στη Σπάρτη. Από καθαρή τύχη το έμαθε αυτό ο Αγησίλαος από κάποιον Κρητικό κι επέστρεψε αμέσως προλαβαίνοντας τα χειρότερα. Ο Επαμεινώνδας, αφού έφτασε έξω από τη Σπάρτη, εντόπισε ένα ύψωμα που θα του έδινε πλεονέκτημα κατά την επίθεση και το κυρίευσε. Έχοντας συντριπτική αριθμητική υπεροχή και ευνοϊκότερη θέση ήταν σίγουρο ότι θα επικρατούσε. Ο Ξενοφώντας γράφει ότι η Σπάρτη σώθηκε από «θεϊκή επέμβαση».

Ο Αρχίδαμος, ο οποίος είχε δεν είχε εκατό άνδρες συγκρούστηκε με τις πολυπληθέστερες εχθρικές δυνάμεις ανεβαίνοντας τον ανήφορο και κατάφερε να επικρατήσει ανατρέποντας όλα τα δεδομένα: «Οι στρατιώτες του Επαμεινώνδα που πολεμούσαν στην πρώτη γραμμή σκοτώθηκαν». (7,5,13). Επρόκειτο για ένα πραγματικό στρατιωτικό θαύμα: «οι Σπαρτιάτες, ενθουσιασμένοι με τη νίκη, συνέχισαν την καταδίωξη πιο πέρα απ’ ό,τι ήταν σκόπιμο» πράγμα που έπρεπε να αποφύγουν αφού «σκοτώθηκαν κι αυτοί με τη σειρά τους. (Οι θεοί είχαν ορίσει καθώς φαίνεται, ως πού θα ‘φτανε η νίκη τους)». (7,5,13).

Μετά απ’ αυτό ο Επαμεινώνδας σκεπτόμενος συνετά επέστρεψε στην Τεγέα, καθώς θεωρούσε σίγουρο ότι θα σπεύσουν εκεί οι Αρκάδες, για να βοηθήσουν τη Σπάρτη. Όταν έφτασε στην Τεγέα άφησε τους οπλίτες να ξεκουραστούν, αλλά έστειλε το ιππικό στη Μαντίνεια υπολογίζοντας ότι θα έκανε τρομερή λεηλασία, καθώς ήταν περίοδος θερισμού κι όλος ο πληθυσμός και τα κοπάδια θα ήταν έξω από την πόλη.

Το απρόβλεπτο ήταν ότι εντελώς τυχαία είχε μόλις φτάσει εκεί το ιππικό των Αθηναίων, το οποίο, αν και μειονεκτούσε αριθμητικά, κατάφερε να απωθήσει το ιππικό του Επαμεινώνδα δίνοντας μάχη σώμα με σώμα. (Στη σύγκρουση αυτή σκοτώθηκε και ο γιος του Ξενοφώντα, ο Γρύλλος, που είχε πάρει μέρος με το στρατόπεδο των Αθηναίων). Τίποτε δεν πήγαινε καλά για τους Θηβαίους.

Κοντά σ’ αυτά έφτανε και ο χρόνος που έπρεπε να αναχωρήσουν για τη Βοιωτία κι ο Επαμεινώνδας ήξερε καλά ότι δεν μπορούσε να φύγει αφήνοντας αβοήθητους αυτούς που τον υποστήριξαν, αφού κάτι τέτοιο θα αμαύρωνε ανεπανόρθωτα τη φήμη της Θήβας συσπειρώνοντας ακόμη περισσότερο τις εναντίον της δυνάμεις: «όχι μόνο νικήθηκε στη Λακεδαίμονα από μικρή δύναμη, μ’ όλο που είχε τόσους οπλίτες, όχι μόνο νικήθηκε στη σύγκρουση ιππικού της Μαντινείας, αλλά κι είχε προκαλέσει, με την εκστρατεία του στην Πελοπόννησο, τη συμμαχία ανάμεσα στους Λακεδαιμονίους, τους Αρκάδες, τους Αχαιούς, τους Ηλείους και τους Αθηναίους». (7,5,18).

Ετοίμασε, λοιπόν, ξανά το στρατό για μάχη και τον τοποθέτησε σε πυκνό σχηματισμό. Δεν έσπευσε όμως αμέσως εναντίον των εχθρών, αλλά ακολούθησε μια μακρινή πορεία ανάμεσα στα βουνά δυτικά της Τεγέας. Η εντύπωση που δόθηκε ήταν ότι δε θα έδινε τη μάχη την ίδια μέρα: «… μόλις έφτασε στο βουνό ανέπτυξε τη φάλαγγά του και στάθμευσε στο ριζοβούνι, μοιάζοντας σαν να στρατοπεδεύει». (7,5,22).

Οι ενέργειές του έπιασαν τόπο: «Συνέπεια αυτού του ελιγμού ήταν να χαλαρώσει η ψυχική ετοιμότητα των αντιπάλων για μάχη, και να χαλαρώσει κι ο σχηματισμός τους». (7,5,22). Αφού το πέτυχε αυτό, ήταν η ώρα να δράσει: «Κατόπιν, όμως, μετακινώντας τους λόχους που ως τότε βάδιζαν ο ένας πίσω από τον άλλον, δημιούργησε μιαν ισχυρή δύναμη κρούσης στο πλευρό που βρισκόταν ο ίδιος» (δηλαδή το αριστερό). «Τότε πρόσταξε να πάρουν τα όπλα και τράβηξε μπροστά, ενώ οι υπόλοιποι τον ακολουθούσαν». (7,5,22).

Όπως ήταν φυσικό, προκάλεσε πανικό: «Όταν οι εχθροί τους είδαν να ‘ρχονται έτσι απροσδόκητα καταπάνω τους, κανένας τους δεν κατόρθωσε να διατηρήσει την ψυχραιμία του: άλλοι έτρεχαν στις μονάδες τους, άλλοι παρατάσσονταν, άλλοι περνούσαν χαλινάρια στ’ άλογα … ο Επαμεινώνδας οδηγούσε το στρατό του σαν πολεμικό πλοίο, με τη δύναμη κρούσης μπροστά στην πλώρη, πιστεύοντας ότι αρκούσε να διασπάσει τις εχθρικές γραμμές σ’ ένα σημείο για να καταστρέψει ολόκληρο τον αντίπαλο στρατό». (7,5,22-23).

Κι όχι μόνο αυτό, αλλά είχε τοποθετήσει μαζί με το ιππικό και βοηθητικούς πεζούς, για να αποτελειώσει οτιδήποτε απέμενε από τη σφοδρότητα της σύγκρουσης που είχε προετοιμάσει. Τοποθέτησε, επίσης, απέναντι από τους Αθηναίους – σε κάποιους λόφους – επιπλέον ιππικό και οπλίτες, για τους αναγκάσει να μην εμπλακούν στη σύγκρουση, αφού σ’ αυτή την περίπτωση θα είχαν να αντιμετωπίσουν κι αυτές τις δυνάμεις, που θα έρχονταν από πίσω τους.

Στη σύγκρουση που έγινε οι δυνάμεις του Επαμεινώνδα συνέτριψαν τους αντιπάλους και θα γινόταν σφαγή χωρίς προηγούμενο, αν δεν τραυματιζόταν θανάσιμα. Με το που έπεσε ο Επαμεινώνδας τα στρατεύματά του σταμάτησαν να εκδιώκουν τους εχθρούς χάνοντας τελείως το ηθικό τους: «μ’ όλο που η αντικρινή τους φάλαγγα το ‘χε βάλει στα πόδια, κανέναν δεν σκότωσαν οι οπλίτες, κι ούτε καν προχώρησαν πέρα από το σημείο όπου είχε γίνει η σύγκρουση. Αλλά ούτε και το ιππικό καταδίωξε το εχθρικό ιππικό που έφευγε μπροστά του, μήτε και σκότωσε ιππείς και οπλίτες· φοβισμένοι, σαν να ‘χαν νικηθεί, οι ιππείς του Επαμεινώνδα έμειναν πίσω, ανάμεσα στους αντιπάλους τους που έφευγαν». (7,5,25).

Οι άνδρες του Επαμεινώνδα ήταν αδύνατο να πολεμήσουν χωρίς αυτόν. Ο χαμός του υπήρξε ανεπανόρθωτο πλήγμα για τη Θήβα, που δε θα μπορέσει ποτέ να βρει κάποιον αντάξιό του. Η μάχη της Μαντινείας όχι μόνο δεν ξεκαθάρισε τον κυρίαρχο του αρχαιοελληνικού κόσμου, αλλά περιέπλεξε τα πράγματα ακόμη περισσότερο.

Ο Ξενοφώντας ολοκληρώνει τα «Ελληνικά» ως εξής: «Ύστερα απ’ αυτά, το αποτέλεσμα στάθηκε αντίθετο από κείνο που περίμενε όλος ο κόσμος: γιατί όπως είχαν βρεθεί συγκεντρωμένες κι αντιμέτωπες δυνάμεις απ’ όλη σχεδόν την Ελλάδα, κανένας δεν αμφέβαλλε ότι σε περίπτωση μάχης οι νικητές θα γίνονταν κυρίαρχοι κι οι νικημένοι υπήκοοί τους. Ωστόσο ο θεός τα ‘φερε έτσι, ώστε η καθεμιά από τις δύο παρατάξεις να στήσει τρόπαιο σαν να ‘χε νικήσει, δίχως η άλλη να προσπαθήσει να την εμποδίσει· κι οι δυο τους έδωσαν πίσω νεκρούς εχθρούς σαν νικητές, αλλά κι οι δυο περισυνέλεξαν δικούς τους νεκρούς σαν νικημένοι· και ενώ κι η μια και η άλλη ισχυρίζονταν ότι είχαν νικήσει, καμιά τους δεν βγήκε από τη μάχη ενισχυμένη σε εδάφη, πόλεις ή εξουσία· και μετά τη μάχη η Ελλάδα γνώρισε ακόμα μεγαλύτερη ακαταστασία κι αναταραχή από πριν». (7,5,26-27).

Ξενοφώντος, Ελληνικά

Ο Αληθινός Δρόμος κι ο ανόητος άνθρωπος

Όλα γύρω μας Φανερώνουν την Παρουσία του Θεού… αλλά ο ανόητος άνθρωπος πάντα τους δίνει το νόημα που συλλαμβάνει η σκέψη του…

Όλα γύρω μας είναι παροδικά, τίποτα δεν μένει ίδιο… αλλά ο ανόητος άνθρωπος πάντα συμπεριφέρεται σαν να είναι όλα αιώνια.

Όλα όσα συμβαίνουν έχουν τις αιτίες τους και τις συνέπειές τους στην αλυσίδα του χρόνου και τίποτα δεν ξεφεύγει από τον Νόμο της Φύσης… αλλά ο ανόητος άνθρωπος πάντα βάζει το χέρι του στην φωτιά νομίζοντας πως δεν θα καεί.

Αν μπορούσαμε να δούμε πίσω από το πέπλο του χρόνου, πόσες φορές ήρθαμε εδώ και πόσες φορές φύγαμε χωρίς να διδαχτούμε τίποτα, θα λυπόμασταν βαθιά και θα φροντίζαμε σε τούτη τη ζωή να βρούμε τον δρόμο της Επιστροφής στο Σπίτι μας… αλλά ο ανόητος άνθρωπος νοιάζεται μόνο να ζήσει, με όποιο κόστος.

Αν βλέπαμε πραγματικά γύρω μας θα βλέπαμε πως όλοι σχεδόν οι άνθρωποι τρέχουν πίσω από τις επιθυμίες τους νομίζοντας πως θα γίνουν ευτυχισμένοι, κι όλοι είναι δυστυχισμένοι… αλλά ο ανόητος άνθρωπος νοιώθει χαρούμενος που ζει στη κόλαση της γης.

Η Αληθινή Ζωή είναι στην Γνώση, πέρα από τις πλάνες του νου, πέρα από τα οράματα των αισθήσεων… αλλά ο ανόητος άνθρωπος είναι βέβαιος μέσα στην άγνοιά του και νομίζει πως ό,τι αγγίζει είναι αληθινό.

Είναι πραγματικά δύσκολο να ανυψωθούμε πάνω από τις πλάνες που διδαχτήκαμε ή αποδεχτήκαμε γιατί νοιώθαμε ασφαλείς, μα είναι ο Μόνος Δρόμος που οδηγεί στην Απελευθέρωση… αλλά ο ανόητος άνθρωπος ξυπνά και κοιμάται ήσυχος μέσα στις αυταπάτες του.

Ζούμε σε μια Σκοτεινή Εποχή… το πιο βαθύ σκοτάδι είναι λίγο πριν την Αυγή, και πρέπει να βαδίζουμε προσεκτικά γιατί δεν ξεχωρίζουν μονοπάτια... αλλά ο ανόητος άνθρωπος δεν νοιάζεται που πηγαίνει σκουντουφλώντας, είναι βέβαιος ότι κάπου θα φτάσει.

Πολλοί άνθρωποι θα αντάλλασσαν χρόνια από την ζωή τους για μια στιγμή πραγματικής βαθιάς ειρήνης μέσα τους… αλλά ο ανόητος άνθρωπος ξοδεύει άσκοπα τα χρόνια του στον πόλεμο του κόσμου, όπου οι άνθρωποι κατασπαράσσουν ο ένας τον άλλο.

Ό,τι κι αν κάνουμε άσκοπο είναι, στο τέλος όταν ανοίγουμε τα χέρια μας κρατάμε μόνο στάχτες, κι όσοι το γνωρίζουν αυτό, από εμπειρία, κατανοούν ότι μόνο τη Γνώση θα πάρουμε μαζί μας, και θα αφήσουμε πίσω μόνο την Αγάπη μας… αλλά ο ανόητος άνθρωπος αρπάζεται από τα πράγματα του κόσμου νομίζοντας πως θα βρει σε αυτά σωτηρία.

Να Προχωράς, μέχρι να Φτάσεις

Από την στιγμή που έχεις Εισέλθει στην Οδό της Πραγμάτωσης, κι έχεις κατανοήσει ότι δεν πρόκειται για θεωρητική κατάρτιση που μπορείς να βρεις έξω στον κόσμο, ή σε βιβλία, αλλά για βιωματική προσέγγιση της Πραγματικότητας, να προχωράς με ταπεινότητα, υπομονή κι επιμονή μέχρι να φτάσεις στον Στόχο σου… που είναι η Πλήρης Αφύπνιση, η Πλήρης Γνώση κι όχι πραγματοποίηση μέσω της ολοκλήρωσης κάποιας διαδικασίας.

Να θυμάσαι πως καμία ενδιάμεση αντιληπτική κατάσταση δεν είναι η Πραγματικότητα… Η Πραγματικότητα είναι από μόνη της Ολοκληρωμένη Γνώση και Πληρότητα κι έτσι βιώνεται.

Να επιμένεις στην πνευματική προσπάθεια ακόμα κι αν χρειάζεται να καταβάλεις κόπο ή να απομονωθείς… Όταν θα έχεις επιτύχει την κυριαρχία του νου, δεν θα σε ενδιαφέρει, ούτε ο τόπος, ούτε ο χρόνος.

Κάθε στιγμή που ζεις είναι ολοκληρωμένη, τελειωμένη, κι είναι αυτή η στιγμή η Πύλη για το Άχρονο… Θα το κατορθώσεις όταν δεν έχεις επιδιώξεις, επιθυμίες, σκέψεις… όταν όλα έχουν τελειώσει και δεν περιμένεις τίποτα πλέον από τον κόσμο.

Φρόντισε να κρατιέσαι υγιής και να έχεις αρκετή ζωτικότητα για να διαθέσεις για τους πνευματικούς σκοπούς σου… Λίγη προσπάθεια λειτουργεί τονωτικά για να βρεις τον ρυθμό εργασίας σου.

Ο Αληθινός Διαλογισμός είναι η αδιατάρακτη κατάσταση του νου που διαπερνά τις σκέψεις και τις αφήνει πίσω του, δεν είναι προσπάθεια ελέγχου του νου, ενασχόληση με τη σκέψη, ή κάποια άλλη διαδικασία… Το Αληθινό Σαμάντι είναι πέρα από αντιλήψεις, διαδικασίες και κοσμικές δραστηριότητες.

Η Ορθή Πραγμάτωση κι η Ορθή Κατανόηση είναι Μόνιμη Κατάσταση… Η περιστασιακή επίτευξη δεν είναι αληθινή επίτευξη… Μόνο το οριστικό πέρασμα πέραν της σκέψης αποκαλύπτει την Πραγματικότητα.

Στην Οδό μπορεί να τύχεις σε αντίξοες συνθήκες… όλα έχουν τις αιτίες τους… μην αναρωτιέσαι για αυτά, προχώρα με υπομονή, με καρτερία, εξαντλώντας ακόμα τις δυνάμεις σου… αρκεί να περάσεις στην Άλλη Όχθη.

Όλα κατορθώνονται με την Εργασία… προσκολλήσεις, πάθη, έμμονες σκέψεις, όλα, ξεπερνιούνται με την προσπάθεια… αλλά η Ίδια η Επίτευξη δεν είναι, ούτε μπορεί να γίνει αποτέλεσμα προσπάθειας… Χρειάζεται να καθαρίσεις τον εαυτό σου από τις βρωμιές του κόσμου, όχι να πραγματοποιήσεις την Αγνότητα, έρχεται μόνη της.

Από την Άποψη του Άχρονου δεν υπάρχει καλό, κακό, όλα είναι αυταπάτη… Όμως μέσα στον κόσμο, το καλό σε εξαϋλώνει, σε βοηθά να ανυψωθείς στον Ουρανό, το κακό σε βυθίζει στην κόλαση… τέτοια είναι η λειτουργία τους στον κόσμο.

Ο Θησαυρός των Ανθρώπων: Αφύπνιση στην Ηθική Πραγματοποίηση

Στο μεγάλο θέατρο της ζωής, δεν είμαστε απλώς παθητικοί θεατές, αλλά ενεργοί συμμετέχοντες, διαμορφώνοντας την πραγματικότητα που αντιλαμβανόμαστε μέσα από τις πεποιθήσεις, τις επιλογές και τις πράξεις μας. Αυτή η βαθιά αλήθεια, την οποία απηχούν από καιρό οι Μεγάλοι Μύστες, οι Σοφοί και οι Σύγχρονοι Μυημένοι της Επιστήμης, μας υπενθυμίζει ότι η ζωή, τα μονοπάτια και το μέλλον μας είναι δημιουργήματά μας. Όπως είπε σοφά ο Βούδας, εμείς είμαστε οι αρχιτέκτονες της ύπαρξής μας.

Η Ηθική Επιλογή της Συνείδησης

Ως μέλη της κοινωνίας, συχνά επιτρέπουμε στη συνείδησή μας να διαμορφώνεται, να ελέγχεται και να χειραγωγείται από πολιτιστικές, κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές επιρροές. Αυτή η παθητική αποδοχή είναι η ίδια μια ηθική επιλογή, που αντανακλά την απόφασή μας να παραμείνουμε παγιδευμένοι στην άγνοια και στη σκιά. Για να ξυπνήσουμε, να δούμε, να ελευθερωθούμε και να βγούμε από αυτόν τον κύκλο της άγνοιας στον φωτεινό κόσμο της αληθινής ζωής απαιτεί μια σκόπιμη προσπάθεια για να αδειάσουμε τη συνείδησή μας από τα διανοητικά συντρίμμια. Πρέπει να απογυμνώσουμε τα στρώματα που επιβάλλονται από την κοινωνία και το περιβάλλον και να δούμε την Αλήθεια εκ νέου, στην παρούσα στιγμή, όπως είναι πραγματικά, όχι όπως μας παρουσιάζεται.

Η Δύναμη της Ηθικής Αφύπνισης

Η αφύπνιση σε αυτήν την αλήθεια είναι θέμα ηθικής επιλογής. Αυτό που αντιλαμβανόμαστε, πιστεύουμε, επιλέγουμε και κάνουμε είναι αντανακλάσεις της ηθικής μας ποιότητας. Όπως διακήρυξε ο Μέγας Δάσκαλος, «όπου είναι ο θησαυρός σου, εκεί θα είναι και η καρδιά σου» (Ματθαίος 5:21). Αυτό σημαίνει ότι όπου τοποθετούμε το ενδιαφέρον της συνείδησής μας, εκεί θα συγκεντρωθεί και η ενέργεια και οι πράξεις μας. Τελικά, όλα καταλήγουν στην ηθική.

Το μονοπάτι προς την απελευθέρωση

Η επιλογή να παραμείνουμε αρνητές της πραγματικότητας, οδηγούμενοι από εγωιστικά κίνητρα, διχασμό, διαμάχη και βία, αντανακλά την ηθική μας στάση. Αντίθετα, η επιλογή να είμαστε άνθρωποι του Λαμπερού Ουρανού, του Διαχρονικού Απείρου, της Αιώνιας Ζωής, Εδώ και Τώρα, έξω από τα όρια του γραμμικού χρόνου, αντανακλά επίσης την ηθική μας στάση. Οι επιλογές μας αποκαλύπτουν την ηθική μας ιδιότητα, απογυμνώνοντας τις επιφανειακές ερμηνείες και αποκαλύπτοντας τον πυρήνα της ύπαρξής μας.

Αγκαλιάζοντας την Αληθινή Ζωή

Για να αγκαλιάσουμε την αληθινή ζωή, πρέπει να ξυπνήσουμε τον ρόλο μας ως δημιουργοί της πραγματικότητάς μας. Αυτή η αφύπνιση δεν είναι μια μυστικιστική ή εσωτερική διαδικασία, αλλά μια συνειδητή απόφαση να δούμε τον κόσμο όπως πραγματικά είναι. Περιλαμβάνει την απόρριψη των ψευδαισθήσεων και των χειρισμών που θολώνουν την αντίληψή μας και την αγκαλιά μιας κατάστασης καθαρής, αντικειμενικής παρατήρησης. Αυτή η κατάσταση ύπαρξης μας επιτρέπει να ενεργούμε σύμφωνα με τις βαθύτερες αλήθειες της ύπαρξης, παρά με τις ρηχές επιταγές των κοινωνικών κανόνων και προσδοκιών.

Η Ηθική Επιταγή

Η ηθική επιταγή αυτής της αφύπνισης είναι σαφής. Οι επιλογές μας μας καθορίζουν. Το να ζεις ηθικά σημαίνει να επιλέγεις την αλήθεια από την ψευδαίσθηση, την πραγματικότητα από την αντίληψη και την ενότητα από τη διαίρεση. Είναι να αναγνωρίσουμε τη διασύνδεσή μας με όλη τη ζωή και να ενεργήσουμε με τρόπους που τιμούν και σέβονται αυτή τη σύνδεση. Είναι να ζεις σε αρμονία με την Αιώνια Ζωή που ρέει μέσα από όλα τα πράγματα, Εδώ και Τώρα.

Συμπέρασμα: Ο θησαυρός μέσα

Συμπερασματικά, ο θησαυρός των ανθρώπων βρίσκεται στην ικανότητά τους να αφυπνίζονται στην αληθινή φύση της πραγματικότητας και να ζουν ηθικά σύμφωνα με αυτή την κατανόηση. Κάνοντας συνειδητές, ηθικές επιλογές, μπορούμε να βγούμε από τις σκιές της άγνοιας στο λαμπρό φως της αληθινής ζωής. Αυτός είναι ο δρόμος των σοφών, ο δρόμος εκείνων που επιδιώκουν να ζήσουν σε αρμονία με το Άπειρο, αγκαλιάζοντας τις βαθιές αλήθειες που βρίσκονται στην καρδιά της ύπαρξης. Με αυτόν τον τρόπο, δεν γινόμαστε απλώς ηθοποιοί στο θέατρο της ζωής, αλλά συνειδητοί συνδημιουργοί της πραγματικότητας που βιώνουμε, ζώντας σε ευθυγράμμιση με τις βαθύτερες αλήθειες της ύπαρξής μας.

Η Οδός είναι η «Πραγμάτωση»

Η Οδός είναι αυτό που πρέπει να Πραγματοποιήσεις, είναι Βίωση της Πραγματικότητας πέρα από όλες τις αντιλήψεις, δεν είναι μια διδασκαλία, μια θεωρία, μια πίστη, πεποιθήσεις, ή εξωτερικές δραστηριότητες… όλα αυτά είναι άχρηστα.

Το πρώτο πράγμα που χρειάζεται να κατανοήσεις είναι να εγκαταλείψεις όλες τις προσκολλήσεις. Ο άνθρωπος που δεν έχει πλέον εξωτερικές προσκολλήσεις, ούτε επιθυμίες, είναι ελεύθερος, πραγματικά ελεύθερος, και μπορεί να πάει όπου θέλει… να βρει τον Ουρανό, Εδώ, Τώρα, Μέσα του.

Όταν έρχεσαι σε επαφή με Αδελφούς που προηγήθηκαν στην Οδό να τους σέβεσαι, να κατανοείς σωστά αυτό που «είναι», αυτό που λένε, κι αυτό που κάνουν, να τα ζυγίζεις με τα ζύγια της αλήθειας και της ανιδιοτέλειας, και μόνο αν το κρίνεις ορθό να το «δέχεσαι»… μην ακολουθείς ανόητους ανθρώπους, ακόμα κι αν παρουσιάζουν τον εαυτό τους σαν ενσαρκωμένο θεό, σαν τέλειο διδάσκαλο, ή οτιδήποτε.

Προχωρώντας στο Πνευματικό Μονοπάτι να έχεις σαν αρχή ότι σε όποια βαθμίδα κατανόησης κι αν φτάνεις αυτό είναι προσωρινό… έτσι μην περηφανεύεσαι για κάτι που θα εγκαταλείψεις αύριο… Αν όμως αυτό βοηθάει τους άλλους τότε να δείχνεις την κατανόησή σου, τονίζοντας πάντα ότι δεν είναι παρά μια πρόσκαιρη «διαμονή» (της αντίληψης).

Γνωρίζοντας ότι όσο βρίσκεσαι στην Οδό, σε «κίνηση», δεν έχεις Φτάσει, μην καθυστερείς, μένοντας ικανοποιημένος με μη-ολοκληρωμένη γνώση, ακόμα κι αν γνωρίζεις πολύ περισσότερα από όλους τους ανθρώπους μαζί… Μην σταματάς να προχωράς μέχρι να φτάσεις στην Άχρονη Αλήθεια.

Όταν «Φτάσεις» στην Φώτιση θα το καταλάβεις γιατί τίποτα πλέον δεν θα κινείται μέσα σου, γιατί η Γνώση θα είναι πλέον Πλήρης… θα Έρθεις στην Απόλυτη Ηρεμία, στην Ατέλειωτη Σιγή, και στην Αιώνια Ειρήνη… Δεν μπορεί να συλληφθεί, δεν μπορεί να περιγραφεί, και δεν χρειάζεται, γιατί ο καθένας πρέπει να το βιώσεις αυτός ο ίδιος, εγκαταλείποντας τον εαυτό του μέσα στην Απεραντοσύνη της Παρουσίας.

Τρεις είναι οι μεγάλες επιτεύξεις στην Οδό, που οδηγούν στην Μεγάλη Απεραντοσύνη, στην Έξοδο από τον κόσμο, στην Αιωνιότητα… μη-κατοχή πραγμάτων, εγκατάλειψη επιθυμιών, ησυχία του νου… Περνώντας την Πύλη της Αιωνιότητας θα αφήσεις πίσω το παλιό εγώ, για να Γίνεις Ένα με Όλα.

Δεν μπορείς να προχωρήσεις Πέρα από την Πύλη αν δεν εγκαταλείψεις τον εαυτό και μαζί κάθε ιδιοτέλεια… Εδώ, πέρα από τον κόσμο όλα μοιράζονται κι όλοι υπηρετούν όλους… είναι ο μόνος τρόπος να ζεις.

Η Οδός είναι η Οδός της Πράξης, της Πραγμάτωσης, της Αληθινής Ζωής. Η Οδός είναι ο Ιερός Χώρος όπου όλα είναι αληθινά, μακριά από τον κόσμο της άγνοιας και των απατηλών αντιλήψεων και των μάταιων δραστηριοτήτων.

Να μάθεις να σέβεσαι αυτούς που προηγήθηκαν στην Οδό… θα έρθει η ώρα που θα δικαιούσαι τον ίδιο σεβασμό από όλους αυτούς που ακολουθούν… το ίδιο ισχύει και για αυτούς που ακολουθούν… Η Διαδοχή στην Παράδοσή μας είναι αδιάσπαστη.

Τέοντορ Αντόρνο (Theodor W. Adorno)

Ο Theodor W. Adorno ήταν ένας από τους σημαντικότερους φιλοσόφους και κοινωνικοί κριτικοί στη Γερμανία μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Αν και λιγότερο γνωστό μεταξύ των αγγλόφωνων φιλοσόφων από τον σύγχρονό του Hans-Georg Gadamer, Adorno είχε ακόμη μεγαλύτερη επιρροή στους μελετητές και διανοούμενοι στη μεταπολεμική Γερμανία. Στη δεκαετία του 1960 ήταν ο πιο εξέχων αμφισβητίας τόσο της φιλοσοφίας της επιστήμης του Sir Karl Popper και τη φιλοσοφία ύπαρξης του Μάρτιν Χάιντεγκερ. Γιούργκεν Χάμπερμας, Ο σημαντικότερος κοινωνικός φιλόσοφος της Γερμανίας μετά το 1970, ήταν μαθητής του Αντόρνο και βοηθός. Το εύρος της επιρροής του Αντόρνο πηγάζει από το διεπιστημονικός χαρακτήρας της έρευνάς του και της Φρανκφούρτης Σχολείο στο οποίο ανήκε. Πηγάζει επίσης από την πληρότητα με το οποίο εξέτασε τις δυτικές φιλοσοφικές παραδόσεις, ιδιαίτερα από Ο Καντ και μετά, και η ριζοσπαστικότητα στην κριτική του για τους σύγχρονους Δυτική κοινωνία. Ήταν ένας δημιουργικός κοινωνικός φιλόσοφος και ηγετικός μέλος της πρώτης γενιάς της Κριτικής Θεωρίας.

Αναξιόπιστες μεταφράσεις εμπόδισαν την αρχική υποδοχή του Αντόρνο δημοσιευμένο έργο σε αγγλόφωνες χώρες. Από τη δεκαετία του 1990, Ωστόσο, έχουν εμφανιστεί καλύτερες μεταφράσεις, μαζί με πρόσφατα μεταφρασμένες διαλέξεις και άλλα μεταθανάτια έργα που εξακολουθούν να υπάρχουν δημοσιευμένος. Αυτά τα υλικά όχι μόνο διευκολύνουν μια αναδυόμενη αξιολόγηση του έργου του στην επιστημολογία και την ηθική αλλά και να ενισχύσει μια ήδη Προχωρημένη πρόσληψη του έργου του στην αισθητική και την πολιτισμική θεωρία.

1. Βιογραφικό σκίτσο
2. Διαλεκτική του Διαφωτισμού
3. Κριτική Κοινωνική Θεωρία
4. Αισθητική Θεωρία
5. Αρνητική διαλεκτική
6. Ηθική και μεταφυσική μετά το Άουσβιτς

1. Βιογραφικό σκίτσο

Γεννημένος στις 11 Σεπτεμβρίου 1903 ως Theodor Ludwig Wiesengrund, ο Adorno έζησε στη Φραγκφούρτη για τις τρεις πρώτες δεκαετίες της ζωής του και την τα δύο τελευταία (Müller-Doohm 2005, Claussen 2008). Ήταν ο μοναχογιός ενός πλούσιου Γερμανού εμπόρου κρασιού αφομοιωμένης εβραϊκής καταγωγής και ένας καταξιωμένος μουσικός κορσικανικής καθολικής καταγωγής. Ο Αντόρνο σπούδασε φιλοσοφία με τον νεοκαντιανό Hans Cornelius και μουσική σύνθεση με τον Alban Berg. Ολοκλήρωσε το Habilitationsschrift του στο Η αισθητική του Κίρκεγκωρ το 1931, υπό την επίβλεψη του Χριστιανός σοσιαλιστής Paul Tillich. Μετά από μόλις δύο χρόνια ως πανεπιστήμιο εκπαιδευτής (Privatdozent), εκδιώχθηκε από τους Ναζί, μαζί με άλλους καθηγητές εβραϊκής κληρονομιάς ή για την πολιτική Αριστερά. Λίγα χρόνια αργότερα μετέτρεψε το επώνυμο του πατέρα του σε μέση αρχικό και υιοθέτησε το "Adorno", το μητρικό επώνυμο με το οποίο είναι καλύτερος γνωστός.

Ο Αντόρνο έφυγε από τη Γερμανία την άνοιξη του 1934. Κατά τη διάρκεια της ναζιστικής εποχής κατοικούσε στην Οξφόρδη, τη Νέα Υόρκη και τη νότια Καλιφόρνια. Εκεί αυτός έγραψε αρκετά βιβλία για τα οποία αργότερα έγινε διάσημος, συμπεριλαμβανομένων των Dialectic of Enlightenment (με τον Max Horkheimer), Philosophy of New Music, The Authoritarian Προσωπικότητα (ένα συνεργατικό έργο) και Minima Ηθικά. Από αυτά τα χρόνια προέρχονται οι προκλητικές κριτικές του για τη μάζα τον πολιτισμό και τη βιομηχανία του πολιτισμού. Επιστρέφοντας στη Φρανκφούρτη το 1949 για να αναλάβει γρήγορα μια θέση στο τμήμα φιλοσοφίας, Adorno καθιερώθηκε ως κορυφαίος Γερμανός διανοούμενος και κεντρικός φιγούρα στο Ινστιτούτο Κοινωνικών Ερευνών. Ιδρύθηκε ως ανεξάρτητο κέντρο μαρξιστικής υποτροφίας το 1923, το Ινστιτούτο είχε υπό την ηγεσία του Max Horkheimer από το 1930. Παρείχε τον κόμβο σε αυτό που έχει γίνει γνωστή ως Σχολή της Φρανκφούρτης. Ο Αντόρνο έγινε διευθυντής του Ινστιτούτου το 1958. Από τη δεκαετία του 1950 το In Search of Wagner, του Αντόρνο ιδεολογία-κριτική του αγαπημένου συνθέτη των ναζί· Πρίσματα, α συλλογή κοινωνικών και πολιτιστικών σπουδών · Εναντίον Επιστημολογία, μια αντιθεμελιωτική κριτική του Χουσερλιανού φαινομενολογία; και ο πρώτος τόμος των Σημειώσεων στη Λογοτεχνία, α Συλλογή δοκιμίων λογοτεχνικής κριτικής.

Οι συγκρούσεις και η ενοποίηση σημάδεψαν την τελευταία δεκαετία της ζωής του Αντόρνο. Ηγετική φυσιογνωμία στη «διαμάχη του θετικισμού» στη γερμανική κοινωνιολογία, Ο Αντόρνο ήταν βασικός παράγοντας στις συζητήσεις για την αναδιάρθρωση της Γερμανίας πανεπιστήμια και ένα αλεξικέραυνο τόσο για τους ακτιβιστές φοιτητές όσο και για τους δεξιούς επικριτές. Αυτές οι αντιπαραθέσεις δεν τον εμπόδισαν εκδίδοντας πολυάριθμους τόμους μουσικής κριτικής, δύο ακόμη τόμους Σημειώσεις στη Λογοτεχνία, βιβλία για τον Χέγκελ και για την υπαρξιακή φιλοσοφία, και συγκέντρωσε δοκίμια στην κοινωνιολογία και στην αισθητική. Αρνητική Διαλεκτική, magnum opus του Αντόρνο για την επιστημολογία και μεταφυσική, εμφανίστηκε το 1966. Αισθητική Θεωρία, η άλλη Εμφανίστηκε το magnum opus στο οποίο είχε εργαστεί καθ 'όλη τη δεκαετία του 1960 μετά θάνατον το 1970. Πέθανε από καρδιακή προσβολή τον Αύγουστο 6, 1969, ένα μήνα ντροπαλός από τα εξηκοστά έκτα γενέθλιά του.

2. Διαλεκτική του Διαφωτισμού

Πολύ πριν ο «μεταμοντερνισμός» γίνει της μόδας, ο Αντόρνο και ο Χορκχάιμερ έγραψε μια από τις πιο ερευνητικές κριτικές της νεωτερικότητας που έχουν προκύψει μεταξύ των προοδευτικών ευρωπαίων διανοουμένων. Διαλεκτική του Ο Διαφωτισμός είναι προϊόν της εξορίας τους εν καιρώ πολέμου. Πρώτα εμφανίστηκε ως μιμογράφος με τίτλο Philosophical Fragments in 1944. Αυτός ο τίτλος έγινε ο υπότιτλος όταν δημοσιεύθηκε το βιβλίο στο 1947. Το βιβλίο τους ξεκινά με μια ζοφερή αποτίμηση της σύγχρονης Δύσης: «Ο Διαφωτισμός, κατανοητός με την ευρύτερη έννοια ως η πρόοδος του σκέψη, πάντα στόχευε στην απελευθέρωση του ανθρώπου από το φόβο και εγκαθιστώντας τα ως πλοίαρχα. Ωστόσο, η εντελώς φωτισμένη γη ακτινοβολεί κάτω από το σημάδι της καταστροφής θριαμβευτής» (DE 1, μετάφραση τροποποιημένη). Πώς μπορεί να γίνει αυτό, ρωτούν οι συγγραφείς. Πώς μπορεί η πρόοδος του Η σύγχρονη επιστήμη, η ιατρική και η βιομηχανία υπόσχονται να απελευθερώσουν τους ανθρώπους από την άγνοια, την ασθένεια και τη βάναυση, ψυχοφθόρα εργασία, αλλά και βοήθεια να δημιουργήσει έναν κόσμο όπου οι άνθρωποι καταπίνουν πρόθυμα τη φασιστική ιδεολογία, εν γνώσει τους ασκούν σκόπιμη γενοκτονία και αναπτύσσονται ενεργητικά θανατηφόρα όπλα μαζικής καταστροφής; Ο λόγος, απαντούν, έχει γίνει άλογος.

Αν και αναφέρουν τον Φράνσις Μπέικον ως κορυφαίο εκπρόσωπο ενός εργαλειοποιημένος λόγος που γίνεται παράλογος, Χορκχάιμερ και Αντόρνο Μην νομίζετε ότι η σύγχρονη επιστήμη και ο επιστημονισμός είναι οι μόνοι ένοχοι. Προκύπτει η τάση της ορθολογικής προόδου να γίνει παράλογη οπισθοδρόμηση πολύ νωρίτερα. Πράγματι, παραθέτουν τόσο τις εβραϊκές γραφές όσο και την ελληνική φιλοσόφους ως συμβολή στις οπισθοδρομικές τάσεις. Αν Χορκχάιμερ και ο Αντόρνο έχουν δίκιο, τότε μια κριτική της νεωτερικότητας πρέπει επίσης να είναι μια Η κριτική της προνεωτερικότητας και η στροφή προς το μεταμοντέρνο δεν μπορεί Απλά να είναι μια επιστροφή στο προνεωτερικό. Διαφορετικά, οι αποτυχίες του Η νεωτερικότητα θα συνεχιστεί με ένα νέο προσωπείο υπό τις σύγχρονες συνθήκες. Η κοινωνία στο σύνολό της πρέπει να μετασχηματιστεί.

Ο Χορκχάιμερ και ο Αντόρνο πιστεύουν ότι η κοινωνία και ο πολιτισμός αποτελούν ιστορική ολότητα, έτσι ώστε η επιδίωξη της ελευθερίας στην κοινωνία να είναι αδιαχώριστη από την επιδίωξη του διαφωτισμού στον πολιτισμό (DE xvi). Υπάρχει και η άλλη όψη σε αυτό: έλλειψη ή απώλεια ελευθερίας κοινωνία – στις πολιτικές, οικονομικές και νομικές δομές εντός που ζούμε—σηματοδοτεί μια συνακόλουθη αποτυχία στον πολιτισμό Διαφωτισμός – στη φιλοσοφία, τις τέχνες, τη θρησκεία και την αγαπώ. Τα ναζιστικά στρατόπεδα θανάτου δεν είναι μια εκτροπή, ούτε είναι ανόητα στούντιο ταινίες αθώα ψυχαγωγία. Και οι δύο δείχνουν ότι κάτι Το θεμελιώδες έχει πάει στραβά στη σύγχρονη Δύση.

Σύμφωνα με τους Horkheimer και Adorno, η πηγή της σημερινής καταστροφής είναι Ένα μοτίβο τυφλής κυριαρχίας, κυριαρχίας με τριπλή έννοια: το κυριαρχία της φύσης από τα ανθρώπινα όντα, η κυριαρχία της φύσης μέσα ανθρώπινα όντα, και, και στις δύο αυτές μορφές κυριαρχίας, το κυριαρχία ορισμένων ανθρώπων από άλλους. Τι παρακινεί ένα τέτοιο τριπλό Η κυριαρχία είναι ένας παράλογος φόβος για το άγνωστο: «Οι άνθρωποι πιστεύουν Οι ίδιοι ελεύθεροι από φόβο όταν δεν υπάρχει πλέον τίποτα άγνωστο. Αυτό έχει καθορίσει τη διαδρομή του απομυθοποίηση ... . Ο διαφωτισμός είναι μυθικός φόβος ριζοσπαστικοποιήθηκε» (DE 11). Σε μια ανελεύθερη κοινωνία της οποίας ο πολιτισμός επιδιώκει Η λεγόμενη πρόοδος, ανεξάρτητα από το κόστος, αυτό που είναι «άλλο», Είτε ανθρώπινα είτε μη ανθρώπινα, παραμερίζονται, γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης ή καταστρέφονται. Τα μέσα καταστροφής μπορεί να είναι πιο εξελιγμένα στη σύγχρονη Δύση, Και η εκμετάλλευση μπορεί να είναι λιγότερο άμεση από την ολοκληρωτική δουλεία, αλλά Η τυφλή κυριαρχία που καθοδηγείται από το φόβο συνεχίζεται, με όλο και μεγαλύτερη παγκόσμια κυριαρχία Συνέπειες. Ο κινητήρας που καταναλώνει τα πάντα και οδηγεί αυτή τη διαδικασία είναι ένας συνεχώς διευρυνόμενη καπιταλιστική οικονομία, τροφοδοτούμενη από την επιστημονική έρευνα και την τελευταίες τεχνολογίες.

Σε αντίθεση με ορισμένες ερμηνείες, ο Χορκχάιμερ και ο Αντόρνο δεν το κάνουν απορρίψτε τον Διαφωτισμό του δέκατου όγδοου αιώνα. Ούτε παρέχουν αρνητική «μετα-αφήγηση» της παγκόσμιας ιστορικής παρακμής. Μάλλον μέσα από έναν εξαιρετικά ασυνήθιστο συνδυασμό φιλοσοφικών επιχειρημάτων, κοινωνιολογικός προβληματισμός, λογοτεχνικός και πολιτιστικός σχολιασμός, να κατασκευάσει μια «διπλή προοπτική» για τη σύγχρονη Δύση ως ιστορική σχηματισμό (Jarvis 1998, 23). Συνοψίζουν αυτή τη διπλή προοπτική στο δύο αλληλένδετες θέσεις: «Ο μύθος είναι ήδη φώτιση, και ο διαφωτισμός επανέρχεται στη μυθολογία» (DE xviii). Η πρώτη διατριβή επιτρέπει να προτείνουν ότι, παρά το γεγονός ότι κηρύσσεται μυθικό και ξεπερασμένο από οι δυνάμεις της εκκοσμίκευσης, παλαιότερες τελετουργίες, Οι θρησκείες και οι φιλοσοφίες μπορεί να έχουν συμβάλει στη διαδικασία της φώτιση και μπορεί ακόμα να έχει κάτι αξιόλογο να συνεισφέρει. Η δεύτερη διατριβή τους επιτρέπει να εκθέσουν ιδεολογικά και καταστροφικά τάσεις εντός των σύγχρονων δυνάμεων εκκοσμίκευσης, αλλά χωρίς να αρνείται ούτε ότι αυτές οι δυνάμεις είναι προοδευτικές και διαφωτιστικό ή ότι οι παλαιότερες αντιλήψεις που εκτόπισαν ήταν οι ίδιοι ιδεολογικοί και καταστροφικοί.

Ένα θεμελιώδες λάθος σε πολλές ερμηνείες της Διαλεκτικής της Η διαφώτιση συμβαίνει όταν οι αναγνώστες θεωρούν ότι τέτοιες θέσεις είναι θεωρητικοί ορισμοί αμετάβλητων κατηγοριών και όχι κρίσιμων κρίσεις σχετικά με τις ιστορικές τάσεις. Οι συγγραφείς δεν το λένε αυτό Ο μύθος είναι «από τη φύση του» μια δύναμη φώτισης. Ούτε ισχυρίζονται Αυτός ο διαφωτισμός «αναπόφευκτα» επιστρέφει στη μυθολογία. Στην πραγματικότητα, τι Βρίσκουν πραγματικά μυθικό τόσο στο μύθο όσο και στη φώτιση είναι η σκέψη Αυτή η θεμελιώδης αλλαγή είναι αδύνατη. Τέτοια αντίσταση στην αλλαγή χαρακτηρίζει τόσο τους αρχαίους μύθους της μοίρας όσο και τη σύγχρονη αφοσίωση στο Γεγονότα.

Κατά συνέπεια, κατασκευάζοντας μια «διαλεκτική του διαφωτισμού» η Οι συγγραφείς στοχεύουν ταυτόχρονα να πραγματοποιήσουν μια διαλεκτική διαφώτιση φώτιση όχι διαφορετική από τη Φαινομενολογία του Πνεύματος του Χέγκελ. Δύο Οι εγελιανές έννοιες αγκυροβολούν αυτό το σχέδιο, δηλαδή, την προσδιορισμένη άρνηση και εννοιολογική αυτο-αντανάκλαση. "Προσδιορισμένη άρνηση" (bestimmte Άρνηση) δείχνει ότι η έμφυτη κριτική είναι ο τρόπος για να αποσπάσετε αλήθεια από την ιδεολογία. Ένας διαλεκτικός διαφωτισμός του διαφωτισμού "αποκαλύπτει κάθε εικόνα ως σενάριο. Μας διδάσκει να διαβάζουμε από [το Η εικόνα παρουσιάζει την παραδοχή του ψεύδους που ακυρώνει τη δύναμή της και την παραδίδει στην αλήθεια» (DE 18). Πέρα και μέσα από τέτοια Προσδιορισμένη άρνηση, ένας διαλεκτικός διαφωτισμός του Διαφωτισμού υπενθυμίζει επίσης την προέλευση και τον στόχο της ίδιας της σκέψης. Τέτοια ανάμνηση είναι το έργο της έννοιας ως αυτο-αντανάκλαση της σκέψης (der Begriff als Selbstbesinnung des Denkens, DE 32). Εννοιολογική Η αυτο-αντανάκλαση αποκαλύπτει ότι η σκέψη προκύπτει από το ίδιο το σωματικό ανάγκες και επιθυμίες που ξεχνιούνται όταν η σκέψη γίνεται απλή όργανο ανθρώπινης αυτοσυντήρησης. Αποκαλύπτει επίσης ότι ο στόχος της σκέψης δεν είναι να συνεχίσει την τυφλή κυριαρχία της φύσης και ανθρώπους, αλλά να δείχνουν προς τη συμφιλίωση. Ο Αντόρνο επεξεργάζεται το λεπτομέρειες αυτής της αντίληψης στις μεταγενέστερες διαλέξεις του για τον Καντ (KC), ηθική (PMP) και μεταφυσική (MCP) και στα βιβλία του για τον Husserl (AE), Hegel (H), και Heidegger (JA). Η πιο ολοκληρωμένη δήλωσή του συμβαίνει στην Αρνητική Διαλεκτική, η οποία συζητείται αργότερα.

3. Κριτική Κοινωνική Θεωρία

Η διαλεκτική του Διαφωτισμού προϋποθέτει μια κριτική κοινωνική θεωρία χρεωμένη στον Καρλ Μαρξ. Ο Αντόρνο διαβάζει τον Μαρξ ως εγελιανό υλιστής, του οποίου η κριτική στον καπιταλισμό περιλαμβάνει αναπόφευκτα ένα κριτική των ιδεολογιών που ο καπιταλισμός συντηρεί και απαιτεί. Ο Το πιο σημαντικό από αυτά είναι αυτό που ο Μαρξ ονόμασε «φετιχισμό του εμπορεύματα». Ο Μαρξ στόχευσε την κριτική του στον φετιχισμό του εμπορεύματος ενάντια αστοί κοινωνικοί επιστήμονες που απλά περιγράφουν την καπιταλιστική οικονομία Αλλά, με αυτόν τον τρόπο, ταυτόχρονα το περιγράφετε εσφαλμένα και συνταγογραφείτε ένα ψευδές κοινωνικό όραμα. Σύμφωνα με τον Μαρξ, οι αστοί οικονομολόγοι αναγκαστικά Αγνοήστε την εκμετάλλευση που είναι εγγενής στην καπιταλιστική παραγωγή. Αποτυγχάνουν Να κατανοήσουν ότι η καπιταλιστική παραγωγή, για όλη την επιφανειακή της «ελευθερία» και η «δικαιοσύνη» πρέπει να αποσπά υπεραξία από την εργασία του προλεταριάτο. Όπως οι απλοί παραγωγοί και καταναλωτές κάτω από τον καπιταλισμό συνθήκες, οι αστοί οικονομολόγοι αντιμετωπίζουν το εμπόρευμα ως φετίχ. Αυτοί Αντιμετωπίστε το σαν να ήταν ένα ουδέτερο αντικείμενο, με μια δική του ζωή, που σχετίζεται άμεσα με άλλα εμπορεύματα, ανεξάρτητα από τον άνθρωπο αλληλεπιδράσεις που συντηρούν πραγματικά όλα τα εμπορεύματα. Ο Μαρξ, αντίθετα, υποστηρίζει ότι οτιδήποτε κάνει ένα προϊόν εμπόρευμα επιστρέφει στον άνθρωπο ανάγκες, επιθυμίες και πρακτικές. Το εμπόρευμα δεν θα είχε «αξία χρήσης» αν δεν ικανοποιούσε τις ανθρώπινες επιθυμίες. Δεν θα είχε «ανταλλακτική αξία» αν κανείς δεν ήθελε να το ανταλλάξει με κάτι άλλο. Και η ανταλλαγή του Η αξία δεν μπορούσε να υπολογιστεί εάν το εμπόρευμα δεν μοιραζόταν με άλλους εμπορεύματα, μια «αξία» που δημιουργείται από τη δαπάνη της ανθρώπινης εργατικής δύναμης. και μετράται από το μέσο χρόνο εργασίας που είναι κοινωνικά αναγκαίος για την παραγωγή εμπορεύματα διαφόρων ειδών.

Η κοινωνική θεωρία του Αντόρνο επιχειρεί να κάνει τις κεντρικές ιδέες του Μαρξ Εφαρμόσιμη στον «ύστερο καπιταλισμό». Αν και συμφωνεί με τον Μαρξ ανάλυση του εμπορεύματος, ο Αντόρνο σκέφτεται την κριτική του για το εμπόρευμα Ο φετιχισμός δεν πάει αρκετά μακριά. Σημαντικές αλλαγές έχουν επέλθει στην τη δομή του καπιταλισμού από την εποχή του Μαρξ. Αυτό απαιτεί αναθεωρήσεις σε μια σειρά θεμάτων: η διαλεκτική μεταξύ των παραγωγικών δυνάμεων και σχέσεις παραγωγής· τη σχέση μεταξύ κράτους και οικονομίας · την κοινωνιολογία των τάξεων και της ταξικής συνείδησης· τη φύση και λειτουργία της ιδεολογίας · και τον ρόλο των πολιτισμών εμπειρογνωμόνων, όπως οι σύγχρονες τέχνη και κοινωνική θεωρία, επικρίνοντας τον καπιταλισμό και ζητώντας μετασχηματισμός της κοινωνίας στο σύνολό της.

Οι πρωταρχικές ενδείξεις για αυτές τις αναθεωρήσεις προέρχονται από μια θεωρία πραγμοποίηση που πρότεινε ο ούγγρος σοσιαλιστής Georg Lukács στο τη δεκαετία του 1920 και από διεπιστημονικά προγράμματα και συζητήσεις που διεξήχθησαν από μέλη του Ινστιτούτου Κοινωνικών Ερευνών τις δεκαετίες του 1930 και του 1940. Βασιζόμενος στη θεωρία του εξορθολογισμού του Max Weber, ο Lukács υποστηρίζει ότι η καπιταλιστική οικονομία δεν είναι πλέον ένας τομέας της κοινωνίας μαζί με άλλους. Αντίθετα, η ανταλλαγή εμπορευμάτων έχει γίνει η κεντρική οργανωτική αρχή για όλους τους τομείς της κοινωνίας. Αυτό επιτρέπει το εμπόρευμα φετιχισμός να διαπερνά όλους τους κοινωνικούς θεσμούς (π.χ. νόμος, διοίκηση, δημοσιογραφία) καθώς και όλων των ακαδημαϊκών κλάδων, συμπεριλαμβανομένης της φιλοσοφίας. Ο όρος «πραγμοποίηση» αναφέρεται στη «δομική διαδικασία» όπου η εμπορευματική μορφή διαπερνά τη ζωή στην καπιταλιστική κοινωνία». Ο Λούκατς ενδιαφερόταν ιδιαίτερα για το πώς η πραγμοποίηση κάνει τον άνθρωπο Τα όντα «μοιάζουν με απλά πράγματα που υπακούουν στους αμείλικτους νόμους του αγορά» (Zuidervaart 1991, 76).

Αρχικά ο Αντόρνο συμμεριζόταν αυτή την ανησυχία, παρόλο που ποτέ δεν είχε Η πεποίθηση του Λούκατς ότι η επαναστατική εργατική τάξη θα μπορούσε Ξεπεράστε την πραγμοποίηση. Αργότερα ο Αντόρνο ονόμασε την πραγμοποίηση του συνείδηση ένα «επιφαινόμενο». Τι κριτική κοινωνική θεωρία πραγματικά πρέπει να αντιμετωπίσει είναι γιατί η πείνα, η φτώχεια και άλλες μορφές ανθρώπων Τα δεινά εξακολουθούν να υφίστανται παρά τις τεχνολογικές και επιστημονικές δυνατότητες να τα μετριάσουν ή να τα εξαλείψουν εντελώς. Η βασική αιτία, λέει ο Αντόρνο, βρίσκεται στο πώς οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής έχουν φτάσει να κυριαρχούν κοινωνία στο σύνολό της, οδηγώντας σε ακραία, αν και συχνά αόρατη, συγκεντρώσεις πλούτου και εξουσίας (ΝΔ 189-92). Η κοινωνία έχει γίνει οργανωμένη γύρω από την παραγωγή ανταλλακτικών αξιών για χάρη της παραγωγή ανταλλακτικών αξιών, η οποία, φυσικά, απαιτεί πάντα ήδη σιωπηρή ιδιοποίηση της υπεραξίας. Ο Αντόρνο αναφέρεται σε αυτό το πλέγμα Η παραγωγή και η εξουσία ως «αρχή της ανταλλαγής» (Tauschprinzip). Μια κοινωνία όπου επικρατεί αυτός ο δεσμός είναι μια "κοινωνία ανταλλαγής" (Tauschgesellschaft).

Η διάγνωση του Αντόρνο για την κοινωνία ανταλλαγής έχει τρία επίπεδα: πολιτικο-οικονομικό, κοινωνικό-ψυχολογικό και πολιτιστικό. Πολιτικά και Οικονομικά ανταποκρίνεται σε μια θεωρία του κρατικού καπιταλισμού που προτείνεται από Friedrich Pollock κατά τη διάρκεια των πολέμων. Ένας οικονομολόγος με εκπαίδευση που υποτίθεται ότι θα συνεισέφερε ένα κεφάλαιο στη Διαλεκτική του Διαφωτισμός αλλά ποτέ δεν το έκανε (Wiggershaus 1994, 313-19), Pollock υποστήριξε ότι το κράτος είχε αποκτήσει κυρίαρχη οικονομική δύναμη στους Ναζί Γερμανία, Σοβιετική Ένωση και New Deal America. Αυτό το ονόμασε νέο Αστερισμός πολιτικής και οικονομίας «κρατικός καπιταλισμός». Ενώ αναγνωρίζοντας με τον Pollock ότι η πολιτική και οικονομική δύναμη έχουν γίνονται πιο στενά δικτυωμένοι, ο Αντόρνο δεν πιστεύει ότι αυτό το γεγονός αλλάζει το Θεμελιωδώς οικονομικός χαρακτήρας της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Μάλλον Μια τέτοια εκμετάλλευση έχει γίνει ακόμα πιο αφηρημένη απ' ό,τι ήταν του Μαρξ ημέρα, και ως εκ τούτου ακόμη πιο αποτελεσματική και διάχυτη.

Το κοινωνικό-ψυχολογικό επίπεδο στη διάγνωση του Αντόρνο εξυπηρετεί αποδεικνύουν την αποτελεσματικότητα και τη διεισδυτικότητα του ύστερου καπιταλιστή εκμετάλλευση. Οι αμερικανικές μελέτες του για τον αντισημιτισμό και την Η «αυταρχική προσωπικότητα» υποστηρίζει ότι αυτά τα παθολογικά επεκτείνουν «το λογική του ίδιου του ύστερου καπιταλισμού, με τη σχετική διαλεκτική του διαφωτισμός». Οι άνθρωποι που ασπάζονται τον αντισημιτισμό και τον φασισμό τείνουν να προβάλλουν τον φόβο τους για αφηρημένη κυριαρχία στους υποτιθέμενους διαμεσολαβητές του καπιταλισμού, ενώ απορρίπτει ως ελιτίστικο «όλους τους ισχυρισμούς για μια ποιοτική διαφορά που υπερβαίνει την ανταλλαγή» (Jarvis 1998, 63).

Οι πολιτισμικές μελέτες του Αντόρνο δείχνουν ότι μια παρόμοια λογική επικρατεί στο την τηλεόραση, τον κινηματογράφο και τις βιομηχανίες ηχογράφησης. Στην πραγματικότητα, ο Αντόρνο πρώτα ανακάλυψε τη δομική αλλαγή του ύστερου καπιταλισμού μέσα από τη δουλειά του με κοινωνιολόγος Paul Lazarsfeld στο Princeton University Radio Research Έργο. Διατύπωσε αυτή την ανακάλυψη σε ένα ευρέως ανθολογημένο δοκίμιο «Για τον φετιχιστικό χαρακτήρα στη μουσική και την οπισθοδρόμηση της ακρόασης» (1938) και στο "The Culture Industry", ένα κεφάλαιο στη Διαλεκτική του Διαφωτισμός. Εκεί ο Αντόρνο υποστηρίζει ότι η βιομηχανία του πολιτισμού συνεπάγεται μια αλλαγή στον εμπορευματικό χαρακτήρα της τέχνης, έτσι ώστε η τέχνη να Ο χαρακτήρας του εμπορεύματος αναγνωρίζεται σκόπιμα και η τέχνη «αποκηρύσσει την αυτονομία» (DE 127). Με έμφαση στην εμπορευσιμότητα, η κουλτούρα Η βιομηχανία απαλλάσσεται εντελώς από την «έλλειψη σκοπού» που ήταν κεντρικό στοιχείο της αυτονομίας της τέχνης. Μόλις η εμπορευσιμότητα γίνει συνολική ζήτηση, Η εσωτερική οικονομική δομή των πολιτιστικών αγαθών Μετατοπίσεις. Αντί να υπόσχεται ελευθερία από κοινωνικά υπαγορευμένες χρήσεις, και, ως εκ τούτου, έχοντας μια πραγματική αξία χρήσης που μπορούν να απολαύσουν οι άνθρωποι, προϊόντα με τη μεσολάβηση της πολιτιστικής βιομηχανίας η αξία χρήσης τους αντικαθίσταται από ανταλλακτική αξία: «Τα πάντα έχουν μόνο αξία στο βαθμό που μπορεί να ανταλλαχθεί, όχι στο βαθμό που είναι κάτι στο μόνο του. Για τους καταναλωτές η αξία χρήσης της τέχνης, η ουσία της, είναι ένα φετίχ, και το φετίχ – η κοινωνική αποτίμηση [gesellschaftliche Schätzung] που μπερδεύουν με την αξία [Rang] έργων τέχνης— γίνεται η μόνη αξία χρήσης του, η μόνη ποιότητα απολαμβάνουν» (DE 128). Ως εκ τούτου, η βιομηχανία πολιτισμού διαλύει το «γνήσιος εμπορευματικός χαρακτήρας» που κάποτε διέθεταν τα έργα τέχνης όταν η ανταλλακτική αξία εξακολουθεί να προϋποθέτει αξία χρήσης (DE 129–30). Χωρίς υπόβαθρο στη μαρξιστική θεωρία και επιθυμώντας να Εξασφάλιση νομιμότητας για «μαζική τέχνη» ή «λαϊκή πολιτισμό», πάρα πολλοί από τους αγγλόφωνους επικριτές του Αντόρνο απλώς αγνοούν Το κύριο σημείο στην κριτική του για τη βιομηχανία του πολιτισμού. Το κύριο σημείο του είναι ότι η πολιτισμική-βιομηχανική υπερεμπορευματοποίηση αποδεικνύει μια μοιραία μετατόπιση στη δομή όλων των εμπορευμάτων και, ως εκ τούτου, στην δομή του ίδιου του καπιταλισμού.

4. Αισθητική Θεωρία

Οι φιλοσοφικές και κοινωνιολογικές μελέτες των τεχνών και της λογοτεχνίας κάνουν περισσότερα από τα μισά από τα συλλεχθέντα έργα του Αντόρνο (Gesammelte Schriften). Όλες οι σημαντικότερες κοινωνικές-θεωρητικές αξιώσεις του εμφανίζονται σε αυτές τις μελέτες. Ωστόσο, τα «αισθητικά γραπτά» του είναι: όχι απλώς "εφαρμογές" ή "δοκιμαστικές περιπτώσεις" για Οι διατριβές αναπτύχθηκαν σε «μη αισθητικά» κείμενα. Ο Αντόρνο απορρίπτει κάθε τέτοιο διαχωρισμό του αντικειμένου από τη μεθοδολογία και όλα τακτοποιημένα Διαιρέσεις της φιλοσοφίας σε εξειδικευμένους υποκλάδους. Αυτό είναι ένα λόγος για τον οποίο οι ακαδημαϊκοί ειδικοί βρίσκουν τα κείμενά του τόσο προκλητικά, όχι μόνο μουσικολόγοι και κριτικοί λογοτεχνίας αλλά και επιστημολόγοι και αισθητικοί. Όλα τα γραπτά του συμβάλλουν σε μια ολοκληρωμένη και διεπιστημονική κοινωνική φιλοσοφία (Zuidervaart 2007).

Η Αισθητική Θεωρία, που δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά το έτος μετά το θάνατο του Αντόρνο, σηματοδοτεί το ημιτελές αποκορύφωμα του εξαιρετικά πλούσιου σώματός του. αισθητικές αντανακλάσεις. Ρίχνει αναδρομικό φως στο σύνολο συλλογή. Έρχεται επίσης πιο κοντά στο μοντέλο της «παρατακτικής» παρουσίαση" (Hullot-Kentor στο AT xi-xxi) που ενέπνευσε ο Adorno, ειδικά από τον Walter Benjamin, που βρέθηκε πιο κατάλληλος για τη δική του «Ατονική φιλοσοφία». Ανιχνεύοντας αδιάκοπα ομόκεντρους κύκλους, η Αισθητική Θεωρία πραγματοποιεί ένα διαλεκτικό διπλό ανασυγκρότηση. Ανασυνθέτει το κίνημα της μοντέρνας τέχνης από το προοπτική της φιλοσοφικής αισθητικής. Είναι ταυτόχρονα ανασυνθέτει τη φιλοσοφική αισθητική, ιδιαίτερα εκείνη του Καντ και Χέγκελ, από τη σκοπιά της μοντέρνας τέχνης. Και από τις δύο πλευρές ο Αντόρνο προσπαθεί να εκμαιεύσει την κοινωνικοϊστορική σημασία της τέχνης και Φιλοσοφία που συζητήθηκε.

Οι ισχυρισμοί του Αντόρνο για την τέχνη γενικά πηγάζουν από την ανακατασκευή του Το κίνημα της μοντέρνας τέχνης. Έτσι, μια περίληψη της φιλοσοφίας του για την τέχνη Μερικές φορές χρειάζεται να το σηματοδοτήσει αυτό βάζοντας το "μοντέρνο" Παρενθέσεις. Το βιβλίο αρχίζει και τελειώνει με σκέψεις για την κοινωνική χαρακτήρα της (μοντέρνας) τέχνης. Δύο θέματα ξεχωρίζουν σε αυτά Αντανακλάσεις. Το ένα είναι ένα επικαιροποιημένο εγελιανό ερώτημα αν η τέχνη μπορεί επιβιώνουν σε έναν ύστερο καπιταλιστικό κόσμο. Ο άλλος είναι ένας ενημερωμένος μαρξιστής Αναρωτηθείτε αν η τέχνη μπορεί να συμβάλει στη μεταμόρφωση αυτού του γεγονότος κόσμος. Όταν εξετάζει και τα δύο ερωτήματα, ο Αντόρνο διατηρεί από τον Καντ το Η έννοια ότι η τέχνη είναι σωστή ("καλές τέχνες" ή "όμορφη τέχνη»—Schöne Kunst—στο έργο του Καντ λεξιλόγιο) χαρακτηρίζεται από τυπική αυτονομία. Αλλά ο Αντόρνο συνδυάζει αυτή η καντιανή έμφαση στη μορφή με την έμφαση του Χέγκελ στη διανόηση εισαγωγή (geistiger Gehalt) και η έμφαση του Μαρξ στην τέχνη ενσωμάτωση στην κοινωνία στο σύνολό της. Το αποτέλεσμα είναι ένας περίπλοκος απολογισμός Η ταυτόχρονη αναγκαιότητα και απατηλότητα της αυτονομίας του έργου τέχνης. Η αναγκαία και απατηλή αυτονομία του έργου τέχνης, με τη σειρά της, είναι το κλειδί για Ο κοινωνικός χαρακτήρας της (σύγχρονης) τέχνης, δηλαδή να είναι «ο κοινωνικός» αντίθεση της κοινωνίας» (ΑΤ 8).

Ο Αντόρνο θεωρεί τα αυθεντικά έργα (μοντέρνας) τέχνης ως κοινωνικές μονάδες. Ο Οι αναπόφευκτες εντάσεις στο εσωτερικό τους εκφράζουν αναπόφευκτες συγκρούσεις στο εσωτερικό τους την ευρύτερη κοινωνικοϊστορική διαδικασία από την οποία προκύπτουν και στην οποία ανήκουν. Αυτές οι εντάσεις εισέρχονται στο έργο τέχνης μέσω του καλλιτέχνη παλεύουν με κοινωνικοϊστορικά φορτωμένα υλικά και καλούν αντικρουόμενες ερμηνείες, πολλές από τις οποίες παρερμηνεύουν είτε το εργασιακές-εσωτερικές εντάσεις ή η σύνδεσή τους με συγκρούσεις στην κοινωνία ως ολόκληρος. Ο Αντόρνο βλέπει όλες αυτές τις εντάσεις και συγκρούσεις ως «αντιφάσεις» που πρέπει να επεξεργαστούν και τελικά να επιλυθούν. Η πλήρης επίλυσή τους, ωστόσο, θα απαιτούσε μετασχηματισμό της κοινωνία στο σύνολό της, η οποία, δεδομένης της κοινωνικής θεωρίας του, δεν φαίνεται επικείμενος.

Ως σχολιασμός και κριτική, τα αισθητικά γραπτά του Αντόρνο είναι απαράμιλλη στη λεπτότητα και την πολυπλοκότητα με την οποία εντοπίζουν εργασιακές-εσωτερικές εντάσεις και να τις συσχετίσει με αναπόφευκτες κοινωνικο-ιστορικές Συγκρούσεις. Κάποιος παίρνει συχνές αναλαμπές αυτού στην Αισθητική Θεωρία. Ως επί το πλείστον, όμως, το βιβλίο προχωρά στο επίπεδο των «τρίτων στοχασμών» – προβληματισμοί σχετικά με τις κατηγορίες που χρησιμοποιούνται στην πραγματική σχολιασμός και κριτική, με σκοπό την καταλληλότητά τους για τι Τα έργα τέχνης εκφράζουν και τις κοινωνικές τους επιπτώσεις. Συνήθως αυτός επεξεργάζεται αυτές τις κατηγορίες ως πολικότητες ή διαλεκτικά ζεύγη.

Μια τέτοια πολικότητα, και μια κεντρική στη θεωρία των έργων τέχνης του Αντόρνο ως κοινωνικές μονάδες, εμφανίζεται μεταξύ των κατηγοριών εισαγωγής (Gehalt) και λειτουργία (Funktion). Η αφήγηση του Αντόρνο για Αυτές οι κατηγορίες διακρίνουν την κοινωνιολογία της τέχνης και από τις δύο Ερμηνευτικές και εμπειρικές προσεγγίσεις. Μια ερμηνευτική προσέγγιση θα τονίζουν το εγγενές νόημα του έργου τέχνης ή την πολιτιστική του σημασία και υποβαθμίζουν τις πολιτικές ή οικονομικές λειτουργίες του έργου τέχνης. Ένας Η εμπειρική προσέγγιση θα διερευνούσε αιτιώδεις συνδέσεις μεταξύ των έργα τέχνης και διάφορους κοινωνικούς παράγοντες χωρίς να ρωτάμε ερμηνευτικά ερωτήσεις σχετικά με το νόημα ή τη σημασία του. Ο Αντόρνο, αντιθέτως, υποστηρίζει ότι, τόσο ως κατηγορίες όσο και ως φαινόμενα, η εισαγωγή και η λειτουργία πρέπει να κατανοηθούν μεταξύ τους. Από τη μία πλευρά, ένα Η σημασία του έργου τέχνης και οι λειτουργίες του στην κοινωνία μπορεί να είναι διαμετρικά Αντίθεση. Από την άλλη, δεν μπορεί κανείς να δώσει μια σωστή περιγραφή ενός Οι κοινωνικές λειτουργίες του έργου τέχνης αν κάποιος δεν εγείρει τις εισαγωγές ερωτήσεις σχετικά με τη σημασία τους. Το ίδιο και η εισαγωγή ενός έργου τέχνης ενσωματώνει τις κοινωνικές λειτουργίες του έργου και έχει δυνητική σημασία για διάφορα κοινωνικά πλαίσια. Σε γενικές γραμμές, ωστόσο, και σύμφωνα με τη δική του κριτικές του θετικισμού και του εργαλειοποιημένου λόγου, ο Αντόρνο δίνει προτεραιότητα να εισάγει, νοούμενο ως κοινωνικά διαμεσολαβημένο και κοινωνικά σημαντικό έννοια. Οι κοινωνικές λειτουργίες τονίζονται στα δικά του σχόλια και Η κριτική είναι πρωτίστως διανοητικές λειτουργίες και όχι αμιγώς πολιτικές ή οικονομικές λειτουργίες. Αυτό είναι συνεπές με μια υπερβολική εκδοχή του ισχυρισμού ότι η (μοντέρνα) τέχνη είναι της κοινωνίας κοινωνική αντίθεση: «Στο βαθμό που μια κοινωνική λειτουργία μπορεί να προβληθεί για έργα τέχνης, είναι η αδυναμία τους» (AT 227).

Η προτεραιότητα της εισαγωγής διαμορφώνει επίσης τη στάση του Αντόρνο για την τέχνη και πολιτική, η οποία προέρχεται από συζητήσεις με τον Λούκατς, τον Μπένγιαμιν και τον Ο Μπέρτολτ Μπρεχτ στη δεκαετία του 1930 (Lunn 1982; Zuidervaart 1991, 28–43). Λόγω της μετατόπισης της δομής του καπιταλισμού και λόγω της Αμφιβάλλει για την πολύπλοκη έμφαση του ίδιου του Αντόρνο στην αυτονομία της (μοντέρνας) τέχνης τόσο η αποτελεσματικότητα όσο και η νομιμότητα της μεροληπτικής, ταραχής, ή σκόπιμα τέχνη ευαισθητοποίησης. Ωστόσο, βλέπει πολιτικά Ασχολήθηκε με την τέχνη ως μερική διόρθωση στον χρεοκοπημένο αισθητισμό του πολλή mainstream τέχνη. Υπό τις συνθήκες του ύστερου καπιταλισμού, η καλύτερη τέχνη, και πολιτικά η πιο αποτελεσματική, τόσο διεξοδικά λειτουργεί τις δικές του εσωτερικές αντιφάσεις στις οποίες οι κρυφές αντιφάσεις Η κοινωνία δεν μπορεί πλέον να αγνοηθεί. Τα έργα του Samuel Beckett, στον οποίο Ο Αντόρνο είχε σκοπό να αφιερώσει την Αισθητική Θεωρία, είναι εμβληματικό από την άποψη αυτή. Ο Αντόρνο τα βρίσκει πιο αληθινά από πολλά άλλα έργα τέχνης.

Αναμφισβήτητα, η ιδέα του «περιεχομένου αλήθειας» (Wahrheitsgehalt) είναι το κεντρικό κέντρο γύρω από το οποίο όλοι οι ομόκεντροι κύκλοι του Αντόρνο αισθητική στροφή (Zuidervaart 1991; Wellmer 1991, 1–35 · Jarvis 1998, 90–123). Για να αποκτήσετε πρόσβαση σε αυτό το κέντρο, πρέπει να αναστείλετε προσωρινά Τυποποιημένες θεωρίες σχετικά με τη φύση της αλήθειας (είτε ως αλληλογραφία, συνοχή ή ρεαλιστική επιτυχία) και επιτρέπουν η καλλιτεχνική αλήθεια να είναι διαλεκτική, αποκαλυπτική και μη προτασιακή. Σύμφωνα με τον Adorno, κάθε έργο τέχνης έχει τη δική του εισαγωγή (Gehalt) δυνάμει μιας εσωτερικής διαλεκτικής μεταξύ περιεχομένου (Inhalt) και μορφή (Form). Αυτή η εισαγωγή προσκαλεί κριτικές κρίσεις σχετικά με την αλήθεια ή το ψεύδος του. Για να αποδοθεί δικαιοσύνη στο έργο τέχνης και τη σημασία του, τέτοιες κριτικές κρίσεις πρέπει να κατανοήσουν τόσο το Η πολύπλοκη εσωτερική δυναμική του έργου τέχνης και η δυναμική του κοινωνικο-ιστορική ολότητα στην οποία ανήκει το έργο τέχνης. Το έργο τέχνης έχει ένα εσωτερικό περιεχόμενο αλήθειας στο βαθμό που η εισαγωγή του γραφικού μπορεί να βρεθεί εσωτερικά και εξωτερικά είτε αληθές είτε ψευδές. Τέτοια αλήθεια Το περιεχόμενο δεν είναι μια μεταφυσική ιδέα ή ουσία που αιωρείται έξω από το Έργο τέχνης. Αλλά ούτε είναι απλώς ένα ανθρώπινο κατασκεύασμα. Είναι ιστορικό αλλά όχι αυθαίρετη. Μη προτασιακή, αλλά ζητώντας πρόταση ισχυρισμούς που πρέπει να διατυπωθούν σχετικά με αυτό· ουτοπικό στην εμβέλειά του, αλλά σταθερά συνδεδεμένο με ειδικές κοινωνικές συνθήκες. Το περιεχόμενο της αλήθειας είναι ο τρόπος με τον οποίο μια Το έργο τέχνης αμφισβητεί ταυτόχρονα τον τρόπο που είναι τα πράγματα και προτείνει πώς Τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι καλύτερα, αλλά αφήνει τα πράγματα σχεδόν αμετάβλητα: «Τέχνη έχει την αλήθεια ως την εμφάνιση του ψευδαισθήματος» (AT 132).

5. Αρνητική διαλεκτική

Η ιδέα του Αντόρνο για το καλλιτεχνικό περιεχόμενο αλήθειας προϋποθέτει το επιστημολογικούς και μεταφυσικούς ισχυρισμούς που επεξεργάζεται διεξοδικότερα στην Αρνητική Διαλεκτική. Αυτοί οι ισχυρισμοί, με τη σειρά τους, εδραιώνονται και να επεκτείνουν τα ιστοριογραφικά και κοινωνικά-θεωρητικά επιχειρήματα έχει ήδη αναζητηθεί. Όπως αποδεικνύει ο Simon Jarvis, το αρνητικό Η διαλεκτική προσπαθεί να διατυπώσει έναν «φιλοσοφικό υλισμό» που είναι ιστορική και κριτική, αλλά όχι δογματική. Εναλλακτικά, μπορεί κανείς περιγράφουν το βιβλίο ως «κριτική» της ιδεαλιστικής φιλοσοφίας, ιδιαίτερα της φιλοσοφίας του Καντ και του Χέγκελ (Jarvis 1998, 148–74; O'Connor 2004). Ο Αντόρνο λέει ότι το βιβλίο στοχεύει να ολοκληρώσει αυτό που θεωρούσε δικό του Δια βίου καθήκον ως φιλόσοφος: "να χρησιμοποιήσει τη δύναμη του [επιστημική] υπόκειται να σπάσει την εξαπάτηση [Trug] του συστατική υποκειμενικότητα» (ND xx).

Αυτό συμβαίνει σε τέσσερα στάδια. Πρώτον, μια μακρά εισαγωγή (ND 1-57) επεξεργάζεται μια έννοια της «φιλοσοφικής εμπειρίας» που και οι δύο αμφισβητούν τη διάκριση του Καντ μεταξύ «φαινομένων» και "noumena" και απορρίπτει την κατασκευή του Χέγκελ «Απόλυτο πνεύμα». Στη συνέχεια, μέρος πρώτο (ND 59–131) διακρίνει το έργο του Αντόρνο από το «θεμελιώδες» οντολογία» στο Είναι και Χρόνος του Χάιντεγκερ. Μέρος δεύτερο (ND 133–207) επεξεργάζεται την εναλλακτική λύση του Αντόρνο σε σχέση με το κατηγορίες που αναδιαμορφώνει από τον γερμανικό ιδεαλισμό. Μέρος τρίτο (ND 209-408), συνθέτοντας σχεδόν το ήμισυ του βιβλίου, επεξεργάζεται φιλοσοφικά «μοντέλα». Αυτά παρουσιάζουν αρνητική διαλεκτική σε δράση πάνω σε βασικές έννοιες της ηθικής φιλοσοφίας («ελευθερία»), φιλοσοφία της ιστορίας («κόσμος πνεύμα» και «φυσική ιστορία»), και μεταφυσική. Ο Αντόρνο λέει ότι το τελικό μοντέλο, αφιερωμένο στη μεταφυσική ερωτήσεις, "προσπαθεί με κριτική αυτο-αντανάκλαση να δώσει το Κοπέρνικη επανάσταση μια αξονική στροφή» (ND xx). Υπαινισσόμενος τον Καντ αυτοαποκαλούμενη «δεύτερη κοπερνίκεια επανάσταση», αυτό περιγραφή απηχεί το σχόλιο του Αντόρνο σχετικά με το σπάσιμο του εξαπάτηση της συστατικής υποκειμενικότητας.

Όπως και ο Χέγκελ, ο Αντόρνο επικρίνει τη διάκριση του Καντ μεταξύ φαινομένων και φαινομένων noumena υποστηρίζοντας ότι οι υπερβατικές συνθήκες της εμπειρίας δεν μπορεί να είναι ούτε τόσο αγνό ούτε τόσο ξεχωριστό το ένα από το άλλο όσο φαίνεται ο Καντ να διεκδικήσει. Ως έννοιες, για παράδειγμα, οι a priori κατηγορίες της σχολής του η κατανόηση (Verstand) θα ήταν ακατανόητη αν ήταν Όχι ήδη για κάτι που δεν είναι εννοιολογικό. Αντιστρόφως, η Οι υποτιθέμενες καθαρές μορφές του χώρου και του χρόνου δεν μπορούν απλώς να είναι μη εννοιολογικές Διαισθήσεις. Ούτε καν ένας υπερβατικός φιλόσοφος δεν θα είχε πρόσβαση σε εκτός από τις έννοιες γι 'αυτούς. Επίσης, τι καθιστά δυνατή οποιαδήποτε Η γνήσια εμπειρία δεν μπορεί να είναι απλώς η «εφαρμογή» a priori έννοιες σε a priori διαισθήσεις μέσω του «σχηματισμού» του φαντασία (Einbildungskraft). Δημιουργείται γνήσια εμπειρία δυνατό από αυτό που υπερβαίνει την αντίληψη της σκέψης και ευαισθησία. Ο Αντόρνο δεν αποκαλεί αυτή την υπερβολή «πράγμα από μόνο του». Ωστόσο, γι 'αυτό θα έπαιρνε το καντιανό πλαίσιο αυτός Επικρίνει. Αντίθετα, το αποκαλεί «το μη ταυτόσημο» (das Nichtidentische).

Η έννοια του μη ταυτόσημου, με τη σειρά της, σηματοδοτεί τη διαφορά μεταξύ Ο υλισμός του Αντόρνο και ο ιδεαλισμός του Χέγκελ. Αν και συμμερίζεται τον Χέγκελ έμφαση σε μια υποθετική ταυτότητα μεταξύ σκέψης και ύπαρξης, μεταξύ υποκείμενο και αντικείμενο, και μεταξύ λογικής και πραγματικότητας, ο Αντόρνο το αρνείται Αυτή η ταυτότητα έχει επιτευχθεί με θετικό τρόπο. Για τα περισσότερα Εν μέρει, αυτή η ταυτότητα έχει προκύψει αρνητικά. Δηλαδή, Η ανθρώπινη σκέψη, επιτυγχάνοντας ταυτότητα και ενότητα, τα έχει επιβάλει αυτά αντικείμενα, καταστέλλοντας ή αγνοώντας τις διαφορές και την ποικιλομορφία τους. Μια τέτοια επιβολή καθοδηγείται από έναν κοινωνικό σχηματισμό του οποίου η ανταλλαγή Η αρχή απαιτεί την ισοδυναμία (ανταλλακτική αξία) αυτού που είναι εγγενώς μη ισοδύναμο (αξία χρήσης). Ενώ η εικασία του Χέγκελ η ταυτότητα ισοδυναμεί με μια ταυτότητα μεταξύ ταυτότητας και μη ταυτότητας, Του Αντόρνο ισοδυναμεί με μια μη-ταυτότητα μεταξύ ταυτότητας και μη-ταυτότητας. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο Αντόρνο καλεί για μια «αρνητική διαλεκτική» και γιατί απορρίπτει τον καταφατικό χαρακτήρα της διαλεκτικής του Χέγκελ (ΝΔ 143–61).

Ο Αντόρνο δεν απορρίπτει την αναγκαιότητα της εννοιολογικής ταύτισης, Ωστόσο, ούτε η φιλοσοφία του ισχυρίζεται ότι έχει άμεση πρόσβαση στο μη ταυτόσημο. Υπό τις τρέχουσες κοινωνικές συνθήκες, η σκέψη μπορεί να έχει μόνο πρόσβαση στο μη ταυτόσημο μέσω εννοιολογικών κριτικών ψευδών Ταυτοποιήσεις. Τέτοιες κριτικές πρέπει να είναι «καθορισμένες αρνήσεις». επισημαίνοντας συγκεκριμένες αντιφάσεις μεταξύ αυτού που ισχυρίζεται η σκέψη και τι πραγματικά προσφέρει. Μέσω της καθορισμένης άρνησης, αυτές οι πτυχές του αντικειμένου που η σκέψη ταυτίζεται εσφαλμένα λαμβάνει μια έμμεση, εννοιολογική άρθρωση.

Το κίνητρο για την αρνητική διαλεκτική του Αντόρνο δεν είναι απλώς Εννοιολογική, ωστόσο, ούτε οι πνευματικοί πόροι της. Του Η επιστημολογία είναι «υλιστική» και από τις δύο απόψεις. Είναι Υποκινούμενος, λέει, από αναμφισβήτητο ανθρώπινο πόνο – ένα γεγονός παράλογο, αν θέλετε, για να αντικρούσετε το «γεγονός της λογικής» του Καντ. Ο πόνος είναι το σωματικό αποτύπωμα της κοινωνίας και το αντικείμενο πάνω ανθρώπινη συνείδηση: «Η ανάγκη να αφήσουμε τον πόνο να μιλήσει είναι μια κατάσταση κάθε αλήθειας. Γιατί ο πόνος είναι αντικειμενικότητα που βαραίνει Το θέμα ... » (ΝΔ 17-18). Οι διαθέσιμοι πόροι στη φιλοσοφία από αυτή την άποψη περιλαμβάνουν το "εκφραστικό" ή «μιμητικές» διαστάσεις της γλώσσας, οι οποίες συγκρούονται με "συνήθης" (δηλ. κοινωνικά επικυρωμένη) σύνταξη και σημασιολογία. Στη φιλοσοφία, αυτό απαιτεί έμφαση "παρουσίαση" (Darstellung) στην οποία λογική η αυστηρότητα και η εκφραστική ευελιξία αλληλεπιδρούν (ND 18–19, 52–53). Ένας άλλος πόρος έγκειται στις σχέσεις χωρίς σενάριο μεταξύ καθιερωμένες έννοιες. Αφαιρώντας τέτοιες έννοιες από την καθιερωμένη τους μοτίβα και αναδιάταξη τους σε "αστερισμούς" γύρω από ένα συγκεκριμένο θέμα, η φιλοσοφία μπορεί να ξεκλειδώσει μερικά από τα ιστορικά δυναμικό κρυμμένο μέσα σε αντικείμενα των οποίων η ταυτότητα υπερβαίνει το ταξινομήσεις που τους επιβλήθηκαν (ND 52–53, 162–66).

Τι ενώνει όλες αυτές τις επιθυμίες και τι σαφέστερα διακρίνει την υλιστική επιστημολογία του Αντόρνο από τον «ιδεαλισμό», είτε Καντιανός είτε Χεγκελιανός, είναι η επιμονή του στην «προτεραιότητα του αντικείμενο» (Vorrang des Objekts, ND 183–97). Adorno θεωρεί ως «ιδεαλιστική» κάθε φιλοσοφία που επιβεβαιώνει μια ταυτότητα μεταξύ υποκειμένου και αντικείμενο και με αυτόν τον τρόπο αποδίδει συστατική προτεραιότητα στο επιστημικό θέμα. Επιμένοντας στην προτεραιότητα του αντικειμένου, ο Αντόρνο επανειλημμένα διατυπώνει τρεις ισχυρισμούς: πρώτον, ότι το επιστημικό υποκείμενο είναι το ίδιο αντικειμενικά συγκροτείται από την κοινωνία στην οποία ανήκει και χωρίς το οποίο το θέμα δεν θα μπορούσε να υπάρξει. δεύτερον, ότι κανένα αντικείμενο δεν μπορεί να είναι πλήρως γνωστή σύμφωνα με τους κανόνες και τις διαδικασίες της ταυτοτικής σκέψης. τρίτον, ότι ο στόχος της ίδιας της σκέψης, ακόμη και όταν η σκέψη ξεχνά στόχος κάτω από κοινωνικά προκαλούμενες πιέσεις για την επιβολή ταυτότητας σε αντικείμενα, είναι να τους τιμήσουμε στη μη ταυτότητά τους, στη διαφορά τους από αυτό που ένα Ο περιορισμένος ορθολογισμός τους δηλώνει ότι είναι. Ενάντια στον εμπειρισμό, Ωστόσο, υποστηρίζει ότι κανένα αντικείμενο δεν είναι απλώς «δεδομένο», και τα δύο επειδή μπορεί να είναι αντικείμενο μόνο σε σχέση με ένα θέμα και επειδή Τα αντικείμενα είναι ιστορικά και έχουν τη δυνατότητα να αλλάξουν.

Υπό τις παρούσες συνθήκες ο μόνος τρόπος για να δώσει προτεραιότητα η φιλοσοφία στο αντικείμενο είναι διαλεκτικά, υποστηρίζει ο Αντόρνο. Περιγράφει τη διαλεκτική ως προσπάθεια αναγνώρισης της μη ταυτότητας μεταξύ σκέψης και αντικείμενο κατά την εκτέλεση του έργου της εννοιολογικής αναγνώριση. Η διαλεκτική είναι «η συνεπής συνείδηση του μη-ταυτότητα» και η αντίφαση, η κεντρική της κατηγορία, είναι «η μη ταυτόσημο υπό την άποψη της ταυτότητας». Η ίδια η σκέψη το αναγκάζει αυτό Έμφαση στην αντίφαση πάνω μας, λέει. Το να σκέφτεσαι σημαίνει να ταυτίζεσαι, Και η σκέψη μπορεί να επιτύχει την αλήθεια μόνο με την αναγνώριση. Έτσι, η ομοιότητα (Schein) της συνολικής ταυτότητας ζει μέσα στην ίδια τη σκέψη, αναμεμειγμένο με την αλήθεια της σκέψης (Wahrheit). Ο μόνος τρόπος για να Η διάσπαση της επίφασης της συνολικής ταυτότητας είναι εγγενής, χρησιμοποιώντας το έννοια. Κατά συνέπεια, όλα όσα είναι ποιοτικά διαφορετικά και Αυτό που αντιστέκεται στην εννοιολόγηση θα εμφανιστεί ως αντίφαση. "Το Η αντίφαση είναι το μη ταυτόσημο υπό την όψη του [εννοιολογική] ταυτότητα; Η υπεροχή της αρχής της αντίφασης στη διαλεκτική δοκιμάζει την ετερογενή σύμφωνα με την ενιαία σκέψη [Einheitsdenken]. Με τη σύγκρουση με το δικό του όριο [Grenze], η ενιαία σκέψη ξεπερνά τον εαυτό της. Η διαλεκτική είναι η συνεπής συνείδηση της μη ταυτότητας» (ΝΔ 5).

Αλλά η σκέψη σε αντιφάσεις επιβάλλεται επίσης στη φιλοσοφία από την ίδια την κοινωνία. Η κοινωνία σπαράσσεται από θεμελιώδεις ανταγωνισμούς, οι οποίοι, Σύμφωνα με την αρχή της ανταλλαγής, να καλυφθεί από ταυτοτική σκέψη. Ο μόνος τρόπος για να αποκαλυφθούν αυτοί οι ανταγωνισμοί, και Έτσι, το να δείχνουμε προς την πιθανή επίλυσή τους, είναι σαν να σκεφτόμαστε ενάντια σκέψη – με άλλα λόγια, να σκεφτόμαστε σε αντιφάσεις. Με αυτόν τον τρόπο Η «αντίφαση» δεν μπορεί να αποδοθεί καθαρά ούτε στη σκέψη ούτε πραγματικότητα. Αντίθετα, είναι μια «κατηγορία προβληματισμού» (Reflexionskategorie) , επιτρέποντας μια στοχαστική αντιπαράθεση μεταξύ έννοιας (Begriff) και αντικειμένου ή αντικειμένου (Sache): «Το να προχωρείς διαλεκτικά σημαίνει να σκέφτεσαι αντιφάσεις, για χάρη της αντίφασης που έχει ήδη βιωθεί στο αντικείμενο [Sache], και ενάντια σε αυτή την αντίφαση. Ένας αντίφαση στην πραγματικότητα, [η διαλεκτική] είναι μια αντίφαση ενάντια πραγματικότητα» (ΝΔ 144-45).

Το σημείο σκέψης στις αντιφάσεις δεν είναι απλώς αρνητικό, όμως. Έχει έναν εύθραυστο, μετασχηματιστικό ορίζοντα, δηλαδή μια κοινωνία Αυτό δεν θα ήταν πλέον διχασμένο με θεμελιώδεις ανταγωνισμούς, σκεπτόμενοι Αυτό θα ήταν απαλλαγμένο από τον καταναγκασμό να κυριαρχήσει μέσω της εννοιολογικής την ταύτιση και την άνθηση συγκεκριμένων αντικειμένων στην Ιδιαιτερότητα. Επειδή ο Αντόρνο είναι πεπεισμένος ότι η σύγχρονη κοινωνία διαθέτει, ωστόσο, τους πόρους για να ανακουφίσει τον πόνο που υποφέρει· διαιωνίζει, η αρνητική διαλεκτική του έχει μια ουτοπική εμβέλεια: «Ενόψει Η συγκεκριμένη δυνατότητα της ουτοπίας, της διαλεκτικής είναι η οντολογία του ψευδής κατάσταση. Μια σωστή συνθήκη θα απελευθερωνόταν από τη διαλεκτική, όχι περισσότερο σύστημα παρά αντίφαση» (ΝΔ 11). Μια τέτοια "σωστή κατάσταση" θα ήταν μια συμφιλίωση μεταξύ ανθρώπων και φύσης, συμπεριλαμβανομένων Η φύση μέσα στους ανθρώπους και ανάμεσα στους ανθρώπους εαυτούς. Αυτή η ιδέα της συμφιλίωσης στηρίζει τις σκέψεις του Αντόρνο σχετικά με την ηθική και τη μεταφυσική.

6. Ηθική και μεταφυσική μετά το Άουσβιτς

Όπως και η επιστημολογία του Αντόρνο, η ηθική φιλοσοφία του προέρχεται από ένα υλιστική μετακριτική του γερμανικού ιδεαλισμού. Το μοντέλο για την «Ελευθερία» στην Αρνητική Διαλεκτική (ND 211-99) διεξάγει μια μετακριτική Η κριτική του Καντ στον πρακτικό λόγο. Το ίδιο και το μοντέλο για τον «Κόσμο» Πνεύμα και Φυσική Ιστορία» (ND 300-60) παρέχει μια μετακριτική Η φιλοσοφία της ιστορίας του Χέγκελ. Και τα δύο μοντέλα εκτελούν ταυτόχρονα υπόγεια συζήτηση με τη μαρξιστική παράδοση, και αυτή η συζήτηση καθοδηγεί Η οικειοποίηση τόσο του καντιανού όσο και του εγελιανού «πρακτικού» από τον Αντόρνο φιλοσοφία».

Το πρώτο τμήμα της Εισαγωγής στην Αρνητική Διαλεκτική δείχνει την κατεύθυνση που θα πάρει η οικειοποίηση του Αντόρνο (ΝΔ) 3–4). Εκεί ρωτά αν και πώς η φιλοσοφία είναι ακόμα δυνατός. Ο Αντόρνο το ρωτά αυτό με φόντο τις Θέσεις του Καρλ Μαρξ για τον Φόιερμπαχ, οι οποίες διακήρυξαν περίφημα ότι Το καθήκον της φιλοσοφίας δεν είναι απλώς να ερμηνεύσει τον κόσμο, αλλά να αλλάξει αυτό. Διακρίνοντας τον ιστορικό υλισμό του από το αισθητηριακό υλισμός του Ludwig Feuerbach, ο Μαρξ απεικονίζει τα ανθρώπινα όντα ως θεμελιωδώς παραγωγικοί και πολιτικοί οργανισμοί των οποίων οι αλληλεπιδράσεις δεν είναι απλώς διαπροσωπικές, αλλά κοινωνικές και ιστορικές. Του Μαρξ έμφαση στην παραγωγή, την πολιτική, την κοινωνία και την ιστορία παίρνει Η επιστημολογία σε μια «πραγματιστική» κατεύθυνση. Η «αλήθεια» δεν δείχνει την περίληψη αντιστοιχία μεταξύ σκέψης και πραγματικότητας, μεταξύ πρότασης και γεγονός, λέει. Αντ 'αυτού, η «αλήθεια» αναφέρεται στην οικονομική, πολιτική, κοινωνική και ιστορική καρποφορία της σκέψης στο άσκηση.

Αν και ο Αντόρνο μοιράζεται πολλές από τις ανθρωπολογικές διαισθήσεις του Μαρξ, πιστεύει ότι μια εξίσωση της αλήθειας του εικοστού αιώνα με την πρακτική Η καρποφορία είχε καταστροφικές συνέπειες και στις δύο πλευρές του σιδηρού παραπετάσματος. Η Εισαγωγή στην Αρνητική Διαλεκτική αρχίζει κάνοντας δύο Απαιτήσεις. Πρώτον, αν και φαινομενικά ξεπερασμένη, η φιλοσοφία παραμένει Αναγκαία γιατί ο καπιταλισμός δεν έχει ανατραπεί. Δεύτερον, του Μαρξ Η ερμηνεία της καπιταλιστικής κοινωνίας ήταν ανεπαρκής και η κριτική του είναι ξεπερασμένο. Ως εκ τούτου, η πράξη δεν χρησιμεύει πλέον ως επαρκής βάση για προκλητική (φιλοσοφική) θεωρία. Στην πραγματικότητα, η πράξη χρησιμεύει κυρίως ως πρόσχημα για να κλείσει η θεωρητική κριτική που μετασχηματίζει Η πράξη θα απαιτούσε. Έχοντας χάσει τη στιγμή της πραγματοποίησής του (μέσω η προλεταριακή επανάσταση, σύμφωνα με τον πρώιμο Μαρξ), η φιλοσοφία σήμερα πρέπει να επικρίνει τον εαυτό του: την κοινωνική του αφέλεια, τον διανοούμενο του αρχαιότητα, η αδυναμία της να συλλάβει τη δύναμη στην εργασία στη βιομηχανία ύστερος καπιταλισμός. Ενώ εξακολουθεί να προσποιείται ότι συλλαμβάνει το σύνολο, η φιλοσοφία αδυνατεί να αναγνωρίσει πόσο βαθιά εξαρτάται από την κοινωνία στο σύνολό της, μέχρι την «έμφυτη αλήθεια» της φιλοσοφίας (ΝΔ 4). Η φιλοσοφία πρέπει να αποβάλει τέτοια αφέλεια. Πρέπει να ρωτήσει, όπως ρώτησε ο Καντ σχετικά με τη μεταφυσική μετά την κριτική του Hume στον ορθολογισμό, How is Φιλοσοφία ακόμα δυνατή; Πιο συγκεκριμένα, Πώς, μετά την κατάρρευση της εγελιανής σκέψης, είναι ακόμα δυνατή η φιλοσοφία; Πώς μπορεί το διαλεκτική προσπάθεια σύλληψης του μη εννοιολογικού – το οποίο ο Μαρξ Επιδιώκεται επίσης – πώς μπορεί να συνεχιστεί αυτή η φιλοσοφία;

Αυτή η αυτοσυνεπαγόμενη κριτική της σχέσης μεταξύ θεωρίας και Η πρακτική είναι μια κρίσιμη πηγή για τις σκέψεις του Αντόρνο σχετικά με την ηθική και μεταφυσική. Ένας άλλος είναι ο καταστροφικός αντίκτυπος του εικοστού αιώνα ιστορία σχετικά με τις προοπτικές για να φανταστούμε και να επιτύχουμε μια πιο ανθρώπινη κόσμος. Του Αντόρνο είναι μια ηθική και μεταφυσική «μετά το Άουσβιτς» (Bernstein 2001, 371–414; Zuidervaart 2007, 48–76). Ηθικά, αυτός Η βαρβαρότητα του Χίτλερ επιβάλλει μια «νέα κατηγορηματική επιταγή» Τα ανθρώπινα όντα στην κατάσταση της ανελευθερίας τους: έτσι ώστε να διευθετήσουν τα δικά τους σκέψη και δράση ότι «το Άουσβιτς δεν θα επαναλαμβανόταν, [ότι] τίποτα παρόμοιο δεν θα συνέβαινε» (ΝΔ 365). Μεταφυσικά, φιλόσοφοι πρέπει να βρουν ιστορικά κατάλληλους τρόπους για να μιλήσουν για νόημα και αλήθεια και πόνο που ούτε αρνούνται ούτε επιβεβαιώνουν την ύπαρξη ενός κόσμο υπερβατικό σε αυτόν που γνωρίζουμε. Ενώ η άρνησή της θα να καταστείλει τον πόνο που απαιτεί θεμελιώδη αλλαγή, Η άμεση επιβεβαίωση της ύπαρξης της ουτοπίας θα έκοβε το Κριτική της σύγχρονης κοινωνίας και του αγώνα για την αλλαγή της. Ο Η βάση για τη διπλή στρατηγική του Αντόρνο δεν είναι μια κρυφή οντολογία, όπως μερικοί έχουν προτείνει, αλλά μάλλον μια «υποθετική» ή «μεταφυσική» εμπειρία. Ο Αντόρνο επικαλείται την εμπειρία αυτής της σκέψης που «κάνει δεν αποκεφαλίζει τον εαυτό του» ρέει στην ιδέα ενός κόσμου όπου «όχι μόνο Τα υπάρχοντα βάσανα θα καταργούνταν, αλλά και τα βάσανα που είναι αμετάκλητα παρελθόν θα ανακληθεί» (403). Ούτε λογικός θετικιστής Ούτε η αντιμεταφυσική ούτε η υπερμεταφυσική του Χάιντεγκερι μπορούν να δικαιώσουν αυτή την εμπειρία.

Ο Αντόρνο υποδεικνύει τη δική του εναλλακτική λύση και στις δύο παραδοσιακές μεταφυσικές και πιο πρόσφατη αντιμεταφυσική σε χωρία που αντιπαραθέτουν αποφασιστικά Αυτοκριτική και παθιασμένη ελπίδα. Η ιστοριογραφική, κοινωνική του Θεωρητικοί, αισθητικοί και αρνητικοί διαλεκτικοί προβληματισμοί συναντιούνται στο Αποσπάσματα όπως αυτό:

Σκέψη που δεν συνθηκολογεί πριν Η άθλια ύπαρξη δεν φτάνει μπροστά στα κριτήριά της, η αλήθεια γίνεται Αναλήθεια, η φιλοσοφία γίνεται τρέλα. Κι όμως η φιλοσοφία δεν μπορεί να παραιτηθεί, για να μην θριαμβεύσει η ηλιθιότητα στον πραγματικό παραλογισμό [Widervernunft] … Η τρέλα είναι αλήθεια με τη μορφή που πρέπει να αποδεχτούν τα ανθρώπινα όντα Οποτεδήποτε, εν μέσω της αναλήθειας, δεν εγκαταλείπουν την αλήθεια. Ακόμη και στο Η τέχνη των υψηλότερων κορυφών είναι ομοιότητα. Αλλά η τέχνη λαμβάνει την ομοιότητα … από nonsemblance [vom Scheinlosen] ... . Κανένα φως δεν πέφτει πάνω στους ανθρώπους και πράγματα στα οποία η υπέρβαση δεν θα εμφανιζόταν [widerschiene]. Ανεξίτηλη αντοχή στον ανταλλάξιμο κόσμο της ανταλλαγής είναι η αντίσταση του ματιού που δεν θέλει το Τα χρώματα του κόσμου να εξαφανιστούν. Στην ομοιότητα η μη ομοιότητα υπόσχεται (ND 404–5).

Η αντιμετώπιση αυτών των αποσπασμάτων είναι ζωτικής σημασίας για τη συνεχιζόμενη αξιολόγηση στην φιλοσοφία του Αντόρνο.

Τζέιν Άνταμς (Jane Addams)

Η Jane Addams (1860-1935) ήταν ακτιβίστρια, κοινοτική διοργανώτρια, Συνήγορος της διεθνούς ειρήνης και κοινωνικός φιλόσοφος στις Ηνωμένες Πολιτείες Κράτη στα τέλη του 19ου αιώνα και στις αρχές του 20ου αιώνα. Όμως Η δυναμική της διαμόρφωσης των κανόνων οδήγησε στη φιλοσοφική της Οι εργασίες αγνοούνται σε μεγάλο βαθμό έως ότου το Δεκαετία 1990. Η Addams είναι περισσότερο γνωστή για τον πρωτοποριακό ακτιβισμό της στην κοινωνική Κίνημα εποικισμού – ο ριζοσπαστικός βραχίονας του προοδευτικού κινήματος των οποίων οι υποστηρικτές αγκάλιασαν τόσο πολύ τα ιδανικά του προοδευτισμού ώστε επέλεξαν να ζήσουν ως γείτονες σε καταπιεσμένες κοινότητες για να μάθουν από και Βοηθήστε τα περιθωριοποιημένα μέλη της κοινωνίας. Αν και οι σύγχρονοί της επαίνεσε ευρέως τον ακτιβισμό και τα επιτεύγματά της, σχολιαστές συνήθως χαρτογράφησε το έργο του Addams σε συμβατικές αντιλήψεις για το φύλο: άνδρες φιλόσοφοι όπως ο John Dewey, ο William James και ο George Ο Herbert Mead θεωρήθηκε ότι παρείχε πρωτότυπη προοδευτική σκέψη, ενώ ο Addams θεωρήθηκε ότι διαχειριζόταν έξοχα τις θεωρίες τους. Πρόσφατες εργασίες φεμινιστριών φιλοσόφων και ιστορικών αποκάλυψαν ότι Ο Addams ήταν κάτι πολύ περισσότερο από ένας ικανός θεραπευτής. Η δωδεκάδα της δημοσίευσε Τα βιβλία και πάνω από 500 άρθρα εμφανίζουν μια ισχυρή πνευματική αλληλεπίδραση μεταξύ εμπειρίας και προβληματισμού στον Αμερικανό πραγματιστή παράδοση. Ο σχεδόν μισός αιώνας που έζησε και εργάστηκε ως Ο ηγέτης του κοινωνικού οικισμού του Σικάγο, Hull House, της επέτρεψε να να φέρει τη δέσμευσή της για κοινωνική βελτίωση, φεμινισμό, ποικιλομορφία και Η ειρήνη σε αντανακλαστική πρακτική. Αυτές οι εμπειρίες παρείχαν την Θεμέλιο για μια συναρπαστική φιλοσοφική προοπτική. Addams δει Το έργο της εγκατάστασης ως μια μεγάλη επιστημολογική προσπάθεια, αλλά στο διαδικασία, ποτέ δεν ξέχασε την ανθρωπιά των γειτόνων της. Ο Addams ήταν δημόσιος φιλόσοφος που δεν φοβόταν να λερώσει τα χέρια της.

Η φιλοσοφία της Addams συνδύαζε φεμινιστικές ευαισθησίες με ακλόνητη δέσμευση για κοινωνική βελτίωση μέσω συνεταιρισμών Προσπάθειες. Αν και συμπαθούσε τις φεμινίστριες, τις σοσιαλίστριες και τις ειρηνιστές, ο Addams αρνήθηκε να χαρακτηριστεί. Αυτή η άρνηση ήταν ρεαλιστική παρά ιδεολογική. Η δέσμευση του Addams για κοινωνική συνοχή Και η συνεργασία την ώθησε να αποφύγει αυτό που αντιλαμβανόταν ως διχαστικό Διακρίσεις. Η ενεργός δημοκρατική κοινωνική πρόοδος ήταν τόσο απαραίτητη για Addams ότι δεν ήθελε να αποξενώσει καμία ομάδα ανθρώπων από το συζήτηση ή τη συμμετοχή που απαιτείται για την αποτελεσματική χωρίς αποκλεισμούς περίσκεψη. Η Addams διαφοροποιούσε προσεκτικά τη ρητορική της προσέγγιση εμπλέκοντας μια ποικιλία εκλογικών περιφερειών, γεγονός που καθιστά την αναγνώρισή της Κοινωνική φιλοσοφία προκλητική. Κατά συνέπεια, η Addams δεν είχε την πρόθεση να εμπλακούν σε φιλοσοφικές αφηγήσεις μακριά από την κοινωνική βελτίωση, Ούτε σκόπευε να συνεχίσει τον κοινωνικό ακτιβισμό χωρίς να θεωρητικολογήσει τις ευρύτερες επιπτώσεις της δουλειάς της. Από την άποψη αυτή, μέσω της ενσωμάτωση θεωρίας και δράσης, ο Addams μετέφερε πραγματισμό στην λογικό συμπέρασμα μέσα από την ενσωμάτωση θεωρίας και πράξης, Ανάπτυξη εφαρμοσμένης φιλοσοφίας βυθισμένης στην κοινωνική δράση. Έτσι Η γραφή της Addams είναι γεμάτη με παραδείγματα από το Hull House της εμπειρία στην αντιμετώπιση άτυπων θεμάτων για φιλοσοφικό λόγο, όπως όπως συλλογή σκουπιδιών, λαϊκές ιστορίες μεταναστών και πορνεία. Είναι εύκολο για εκείνους που είναι εμποτισμένοι με την παραδοσιακή φιλοσοφία να απορρίψουν Τα γραπτά της Addams ως μη φιλοσοφικά, αν η πλήρης σάρωση της έργα και επακόλουθη ανάλυση δεν λαμβάνονται υπόψη. Για όσους επιμονή, ο Addams προσφέρει μια πλούσια κοινωνική και πολιτική φιλοσοφία χτισμένη σχετικά με το σεβασμό και την κατανόηση που είναι αναζωογονητική στην πίστη της στο δυνατότητες συλλογικής προόδου.

Η αναγνώριση της Jane Addams ως φιλοσόφου απαιτεί την εκτίμηση του δυναμική μεταξύ θεωρίας και πράξης που αντικατοπτρίζεται στα γραπτά της. Επιπλέον, ο Addams ήταν ένας αδηφάγος αναγνώστης και προμηθευτής του διανοητικές ιδέες της εποχής της, όπως η εξελικτική θεωρία. Ως εκ τούτου, η γραφή της είναι λεπτή, με αναφορές που απαιτούν κατανόηση των σχετικών ιδεών της εποχής. Ανάγνωση Addams, βρίσκει κανείς μια πηγή εκκολαπτόμενης φεμινιστικής φιλοσοφικής διορατικότητα. Η ηθική φιλοσοφία του Addams καθοδηγήθηκε από την έννοια της συμπαθητική γνώση που περιέγραψε ως «ο μόνος τρόπος προσέγγιση σε οποιοδήποτε ανθρώπινο πρόβλημα» (NCA 7). Η συμπαθητική γνώση είναι Μια ανάμειξη επιστημολογίας και ηθικής: γνωρίζοντας ο ένας τον άλλον καλύτερα ενισχύει την κοινή σύνδεση των ανθρώπων, έτσι ώστε η δυνατότητα για Οι ηθικές πράξεις φροντίδας και ενσυναίσθησης αυξάνονται. Addams όχι μόνο θεωρητική για αυτή την ιδέα, αλλά την έζησε. Συμπαθητική γνώση υπογράφει την προσέγγιση του Addams στην ποικιλομορφία και την συγκλονιστική φτώχεια (HHM) που αντιμετώπισε στη γειτονιά των μεταναστών γύρω από το Hull House και της επέτρεψε να αναπτύξει έναν πρόδρομο για σύγχρονη φεμινιστική επιστημολογία. Addams» ηγεσία μεταξύ των Αμερικανών πραγματιστών στην κατανόηση των φτωχών και οι καταπιεσμένοι οδήγησαν σε μια πιο ριζοσπαστική μορφή πραγματισμού από τον Dewey και ο James, μια κοινωνική φιλοσοφία διαποτισμένη με τάξη και φύλο συναίσθηση.

1. Ζωή
2. Επιρροές
3. Η επιστημολογία της άποψης του Addams
4. Ριζοσπαστικός μελιορισμός
5. Κοινωνικοποίηση της φροντίδας

1. Ζωή

Σε σύγκριση με τις πολλές βιογραφικές αφηγήσεις της ζωής του Addams, σχετικά Λίγοι εξετάζουν διεξοδικά τη φιλοσοφία της. Ωστόσο, η Οι φιλοσοφικές ιδέες είναι στενά συνδεδεμένες με τις εμπειρίες της ζωής της, οι οποίες εξιστορούνται εν συντομία παρακάτω.

Η Laura Jane Addams γεννήθηκε στο Cedarville του Ιλινόις, στις 6 Σεπτεμβρίου, 1860. Μεγάλωσε στη σκιά του εμφυλίου πολέμου και κατά τη διάρκεια μιας εποχής όταν η καταγωγή των ειδών του Δαρβίνου έγινε ευρέως διαδεδομένη επιρροή. Η παιδική της ηλικία αντανακλούσε το υλικό πλεονέκτημα του να είναι η κόρη ενός πολιτικού και επιτυχημένου ιδιοκτήτη μύλου, John Addams. Όταν Η Τζέιν ήταν δύο ετών, η μητέρα της, Μαίρη, πέθανε γεννώντας την ένατο παιδί. Στη συνέχεια, η πρόωρη Addams έπεσε πάνω στον πατέρα της και επωφελήθηκε συναισθηματικά και διανοητικά από την προσοχή του. Αν και ο John Addams δεν ήταν υποστηρικτής του φεμινισμού, επιθυμούσε υψηλότερα εκπαίδευση για την κόρη του. Ως εκ τούτου, την έστειλε στο γυναικείο ίδρυμα, Rockford Seminary (μετονομάστηκε αργότερα Rockford College) στο Ρόκφορντ του Ιλινόις. Ως αποτέλεσμα, ο Addams έγινε μέρος μιας γενιάς γυναικών που ήταν από τις πρώτες στην οικογένειες για να φοιτήσουν στο κολέγιο. Στο Ρόκφορντ, βίωσε το ενδυνάμωση της διαβίωσης σε ένα περιβάλλον με επίκεντρο τις γυναίκες, και άνθισε ως διανοούμενος και κοινωνικός ηγέτης. Οι συμμαθητές της και Οι εκπαιδευτικοί αναγνώρισαν αυτή την ηγεσία. Τελικά, ο Addams πρωτοστάτησε μια προσπάθεια να φέρει πτυχία απολυτηρίου στο σχολείο και, μετά, Υπηρετώντας ως τάξη valedictorian, έλαβε το πρώτο.

Όπως πολλές γυναίκες της εποχής της, οι προοπτικές της Addams μετά το κολέγιο ήταν περιορισμένες. Έκανε μια αποτυχημένη προσπάθεια στην ιατρική σχολή και στη συνέχεια, Επισπεύδοντας από το θάνατο του πατέρα της, γλίστρησε σε μια σχεδόν δεκαετία αδιαθεσία για την κατεύθυνση της ζωής της. Αρχικά, η ενέργεια και Το πνεύμα της προπτυχιακής της εμπειρίας στο κολέγιο δεν μεταφράστηκε σε οποιαδήποτε σαφή πορεία σταδιοδρομίας, δεδομένου ότι είχε απορρίψει τόσο τον γάμο όσο και θρησκευτική ζωή. Επιπλέον, η ασθένεια του Addams ήταν κάπως ανάλογη στην άγνωστη ασθένεια που γνώρισε αργότερα, η Σαρλότ Perkins Gilman (όπως περιγράφεται στο The Yellow Wallpaper), Υπέστη. Ως μέλος της προνομιούχας τάξης, η αναζήτηση της ψυχής της περιελάμβανε ένα ταξίδι στην Ευρώπη, το οποίο ο Addams έκανε δύο φορές κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου. Στο δεύτερο ταξίδι, επισκέφθηκε το Toynbee Hall, έναν πρωτοπόρο χριστιανό σπίτι στο Λονδίνο, το οποίο επρόκειτο να την εμπνεύσει προς μια κατεύθυνση που την ώθησε προς τη διεθνή προβολή (TYH 53).

Το Toynbee Hall ήταν μια κοινότητα νέων ανδρών που δεσμεύτηκαν να βοηθήσουν το φτωχοί του Λονδίνου ζώντας ανάμεσά τους. Μετά την εμπλοκή των ηγετών του Toynbee Hall, Addams αναζωογονήθηκε από την ιδέα της αναπαραγωγής του εγκατάσταση στις Ηνωμένες Πολιτείες. Στρατολόγησε μια φίλη της από το κολέγιο, την Έλεν Gates Starr, στο σχέδιο. Ωστόσο, προσδιορίζοντας την αόριστη ιδέα τους ως Το "σχέδιο" είναι λίγο υπερβολικό. Υπήρχαν πολύ λίγα συγκεκριμένα σχέδια για το τι θα ήταν ο οικισμός εκτός από έναν καλό γείτονα στους καταπιεσμένους λαούς. Παρ 'όλα αυτά, ο Addams βρήκε ένα κατάλληλο τοποθεσία σε μια καταστροφικά φτωχή γειτονιά μεταναστών στο Σικάγο, και Στις 18 Σεπτεμβρίου 1889, το Hull House άνοιξε τις πόρτες του. Δουλεύοντας μέσα σε ένα από τις σημαντικότερες εισροές μεταναστών που έχουν οι Ηνωμένες Πολιτείες Το Hull House ξεκίνησε αργά, καθώς οι γείτονες δεν το έκαναν Μάθετε τι να κάνετε με τους κατοίκους και τις προθέσεις τους. Όμως Ο Addams και ο Starr έχτισαν εμπιστοσύνη, και σε σύντομο χρονικό διάστημα, ο Hull Το σπίτι έγινε θερμοκοιτίδα για νέα κοινωνικά προγράμματα και μαγνήτης Για τους προοδευτικούς που θέλουν να κάνουν την κοινωνία ένα καλύτερο μέρος. Χωρίς τυπικοί ιδεολογικοί ή πολιτικοί περιορισμοί, οι εποικιστές ανταποκρίθηκε στις ανάγκες της γειτονιάς ξεκινώντας το ένα έργο μετά το άλλο έργο. Ο κατάλογος των έργων που δημιουργήθηκαν στο Hull House είναι εκπληκτικός, συμπεριλαμβανομένου του πρώτου μικρού θεάτρου και δικαστηρίου ανηλίκων στις Ηνωμένες Πολιτείες κράτη μέλη και την πρώτη παιδική χαρά, γυμναστήριο, δημόσια πισίνα και δημόσια κουζίνα στο Σικάγο. Επιπλέον, το έργο του Hull House Οι κάτοικοι θα είχαν ως αποτέλεσμα πολλές εργατικές συνδικαλιστικές οργανώσεις, ένα εργατικό μουσείο, κώδικες ιδιοκτησίας, εργοστασιακοί νόμοι, νόμοι παιδικής εργασίας, ενήλικοι εκπαιδευτικά μαθήματα, ομάδες πολιτιστικών ανταλλαγών και συλλογή δημογραφικά δεδομένα γειτονιάς. Το Hull House ήταν ένα δυναμό προοδευτικής πρωτοβουλίες, τις οποίες επέβλεψε ο Addams.

Η φήμη του οικισμού γρήγορα μεγάλωσε, και οι γυναίκες, κυρίως Με πανεπιστημιακή μόρφωση, ήρθε από όλη τη χώρα για να ζήσει και να εργαστεί στο Hull House. Αν και το Hull House ήταν συν-εκπαιδευτικό, ήταν ένα χώρος που προσδιορίζεται από γυναίκες. Υπήρχαν άνδρες κάτοικοι στο Hull House, μερικοί των οποίων αργότερα έγιναν εξέχοντες ηγέτες. Ωστόσο, οι πολιτικές, έργα, λήψη αποφάσεων και μεθοδολογίες του Hull House Η κοινότητα ήταν γυναικοκεντρική – προτάσσοντας τις γυναίκες εμπειρία, ανάλυση και ανησυχίες. Επιπλέον, αν και μερικά Οι κάτοικοι ήταν παντρεμένοι, οι περισσότεροι ήταν ανύπαντροι και μερικοί ήταν δεσμευμένοι σχέσεις με άλλες γυναίκες. Δεδομένων των δραστικών αλλαγών στη σεξουαλική Ήθη στον εικοστό αιώνα, η σύγχρονη κατανόηση του τι Σημαίνει ότι το να είσαι λεσβία δεν μπορεί να χαρτογραφηθεί άμεσα στο ύστερη και μεταβικτωριανή εποχή. Ωστόσο, μπορεί να υποστηριχθεί ότι η Hull Το σπίτι ήταν ένας χώρος φιλικός προς τις λεσβίες. Ο Addams έθεσε τον τόνο για αυτό ταύτιση με τις δικές της μακροχρόνιες στενές σχέσεις με γυναίκες, πρώτα με τον Starr και στη συνέχεια με τη Mary Rozet Smith (Brown, 2004).

Από την αρχή της λειτουργίας του, ο Addams θεωρητικοποίησε τη φύση και λειτουργία του Hull House. Η γλώσσα που χρησιμοποίησε την αντανακλούσε φιλοσοφική προσέγγιση. Για παράδειγμα, σε ένα δημοσιευμένο δοκίμιο, Addams περιγράφει την εφαρμογή και την αναδιοργάνωση της γνώσης ως θεμελιώδες πρόβλημα της σύγχρονης ζωής και στη συνέχεια ισχυρίζεται ότι οι οικισμοί είναι σαν εφαρμοσμένα πανεπιστήμια: "Το ιδανικό και ανεπτυγμένο Ο διακανονισμός θα προσπαθούσε να δοκιμάσει την αξία της ανθρώπινης γνώσης με δράση, και συνειδητοποίηση, όπως το πλήρες και ιδανικό πανεπιστήμιο θα ενδιαφερόταν για την ανακάλυψη της γνώσης σε όλα τα υποκαταστήματα» (FSS 187). Αυτό το είδος αναστοχαστικής ανάλυσης και ευρύτερης Η θεματοποίηση του έργου της και του έργου κοινωνικής διευθέτησης ήταν μια σήμα κατατεθέν της γραφής του Addams. Λόγω της διορατικότητάς της σκέψεις για την κοινότητα του Hull House, ο Addams έγινε δημοφιλής συγγραφέας και περιζήτητος δημόσιος ομιλητής. Τελικά, την επέκτεινε Κοσμοπολίτικη ανάλυση σε θέματα φυλής, εκπαίδευσης και παγκόσμιας ειρήνης. Για τον Addams, οι τοπικές εμπειρίες ήταν πάντα ένα εφαλτήριο για την πολιτική θεωρητικοποίηση.

Ο Addams έγινε ένα από τα πιο σεβαστά και αναγνωρισμένα άτομα στο το έθνος. Έπαιξε καθοριστικό ρόλο σε πολλές προοδευτικές Εκστρατείες. Ο Addams ήταν ιδρυτική φιγούρα της Εθνικής Ένωσης για την πρόοδο των έγχρωμων ανθρώπων, τις αμερικανικές πολιτικές ελευθερίες Ένωση, και η Διεθνής Ένωση Γυναικών για την Ειρήνη και Ελευθερία. Η δημοτικότητά της ήταν τέτοια που όταν ο Θεόδωρος Ρούσβελτ αναζήτησε την προεδρική υποψηφιότητα του Προοδευτικού Κόμματος το 1912, ρώτησε Η Jane Addams θα υποστηρίξει την υποψηφιότητα, την πρώτη φορά που μια γυναίκα είχε συμμετείχε σε μια τέτοια πράξη. Υπήρχε μια διάσταση φύλου σε αυτό δημοτικότητα, ωστόσο. Ο Addams είχε αμφισβητήσει τα σύνορα του κοινού και ιδιωτικές σφαίρες μέσω της δουλειάς της στο Hull House. Ακόμα, της Οι εισβολές σε αρσενικούς τομείς καλύφθηκαν από το "κοινωνικό νοικοκυριός» χαρακτηρισμός του ακτιβισμού των οικισμών. Μετά Ο Α ́ Παγκόσμιος Πόλεμος ξέσπασε στην Ευρώπη, ο ειλικρινής ειρηνισμός της και η άρνησή της να Η υποστήριξη του πολέμου ή η είσοδος των ΗΠΑ σε αυτόν ήταν περισσότερο ρόλος των φύλων παράβαση από ό, τι το κοινό θα μπορούσε να ανεχθεί από μια γυναίκα. Η δημοτικότητα της Addams έπεσε και έγινε θύμα φαύλου κριτική με βάση το φύλο. Ο βιογράφος Allen Davis αναφέρει ότι ένα συγγραφέας ανέφερε ότι αυτό που χρειαζόταν ο Addams για να την απαλλάξει από αυτήν Ο ειρηνισμός ήταν «ένας ισχυρός, δυναμικός σύζυγος που θα ανύψωνε το βάρος της μοίρας από τους ώμους της και να την κάνει να ενδιαφέρεται έντονα φανταχτερή δουλειά και άλλα πράγματα αγαπητά στην καρδιά των γυναικών που έχουν σπίτια και άφθονο χρόνο στα χέρια τους» (240). Ένας δημοσιογράφος των Los Angeles Times είπε χαριτολογώντας:
Αν η δεσποινίς Addams και η ειρηνευτική της αποστολή είναι ένα δείγμα γυναικών στον κόσμο υποθέσεις, θέλω να τα πάρω όλα πίσω. Λυπάμαι ειλικρινά που ψήφισα υπέρ: Ψηφοφορία. (Ντέιβις, 253)

Ο νέος της ρόλος ως κοινωνικού απόβλητου και κριτικού επέτρεψε στο κοινό φιλόσοφος στο Addams να προβληματιστεί σχετικά με τη φύση της ιδιότητας του πολίτη και πατριωτισμό στα πολλά βιβλία και άρθρα της – μερικά από τα οποία είχαν δυσκολία στην εκτύπωση επειδή θεωρήθηκε ως αντι-αμερικανικό. Αν και είχε γράψει για την ειρήνη νωρίς στο κοινό της καριέρα (NIP), από το 1914 μέχρι το τέλος της ζωής της, Addams' Οι εκδόσεις επικεντρώθηκαν αποφασιστικά περισσότερο σε θέματα ειρήνης και πολέμου, συμπεριλαμβανομένων δύο βιβλίων αποκλειστικά αφιερωμένων στο θέμα (WH, PBT) και αρκετά βιβλία με ενότητες αφιερωμένες στη φύση και την πολιτική του πολέμου (LRW, STY, MFJ). Αν και αρχικά επικρίθηκε, ο ειρηνιστής του Addams Η επιμονή τελικά επαινέθηκε με το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης (1931). Μέσα τα τελευταία χρόνια της ζωής της, περνούσε λιγότερο χρόνο στο Hull House και περισσότερο Χρόνος εργασίας για την παγκόσμια ειρήνη και τον τερματισμό του ρατσισμού. Ο Addams πέθανε από καρκίνο στις 21 Μαΐου 1935, αφήνοντας μια τεράστια πνευματική κληρονομιά που δεν έχει ακόμη διερευνηθεί πλήρως.

2. Επιρροές

Ο Addams ήταν καλά διαβασμένος και μπορούσε να διεκδικήσει πολλές και ποικίλες επιρροές. Ωστόσο, ο Addams δεν ήταν προστατευόμενος κανενός. Ο Addams επέλεξε πνευματικούς πόρους που αντηχούσαν με την έννοια της συμπάθειας γνώση για την επίτευξη κοινωνικής προόδου. Μερικά σημαντικά Οι επιρροές εξιστορούνται εδώ. Ο Addams διάβασε το Thomas Carlyle (1795–1881) εργαζόταν ενώ παρακολουθούσε το Σεμινάριο του Ρόκφορντ. Η κοινωνική ηθική του Carlyle είχε ιδιαίτερη απήχηση στον Addams. Αυτός πίστευε ότι το σύμπαν ήταν τελικά καλό και ηθικό και καθοδηγείται από έναν Θεία θέληση που λειτούργησε μέσω των ηρώων και των ηγετών της κοινωνίας. Ο Carlyle έγραψε βιογραφίες κοινωνικών σωτήρων που ήρθαν με τη μορφή ποιητές, βασιλιάδες, προφήτες και διανοούμενοι, αναμειγνύοντας σε σχόλια που εξήγησε την ηθική φιλοσοφία του. Ωστόσο, οι ήρωες του Carlyle αντικατοπτρίζουν την εξέλιξη της κοινωνίας, όπως απαιτούν διαφορετικά πλαίσια διαφορετική ηγεσία. Αυτοί οι ήρωες μπορούν να αναγνωρίσουν την κοινωνική δυναμική στην εργασία και χρησιμοποιήστε τα προς όφελος άλλων. Οι ήρωες του Carlyle Εξελιχθεί. Για τον Carlyle, ο καθένας έχει δημόσιο καθήκον και πρέπει να βρει τον εαυτό τους ή συνειδητοποιούν τη θέση τους στον κόσμο και ποια είναι η δουλειά τους Για λογαριασμό της κοινωνίας πρέπει να είναι. Λόγω της έμφασης που δίνει στα ισχυρά άτομα, ο Carlyle δεν αγαπούσε ιδιαίτερα τη δημοκρατία. Αν και Ο Addams έριξε την έννοια του ατομικιστικού ηρωισμού του Carlyle και του περιφρόνηση για τη δημοκρατία, διατήρησε την αξιοποίηση της ηθικής δράσης καθ 'όλη τη διάρκεια της καριέρας της. Επιπλέον, η ηθική του Carlyle ήταν Θεμελιωμένο στις κοινωνικές σχέσεις: το να είσαι ηθικός σημαίνει να είσαι σε σωστή σχέση με τον Θεό και τους άλλους. Η σχεσιακή ηθική του Carlyle είναι πρόδρομος του Η έννοια της συμπαθητικής γνώσης του Addams.

Ο Addams επηρεάστηκε επίσης από τον John Ruskin (1819-1900), ο οποίος θεωρούσε ότι η τέχνη και ο πολιτισμός αντανακλούσαν την ηθική υγεία της κοινωνίας. Αν και ο Ruskin διατήρησε έναν ορισμένο ελιτισμό κατά την άποψή του, τόσο μεγάλη Οι άνθρωποι παρήγαγαν μεγάλη τέχνη, είδε επίσης τέτοια μεγάλα πολιτιστικά έργα ως εκδήλωση της ευημερίας της κοινωνίας στο σύνολό της. Τα δεινά του Οι καταπιεσμένοι ήταν δεμένοι με μια αίσθηση αισθητικής. Πράγματι Η αξιοποίηση της τέχνης και του πολιτισμού από τον Addams, όπως εκτίθεται στο Η εμφάνιση και οι δραστηριότητες του Hull House αντηχούν με του Ruskin αισθητική. Για τον Addams, «η κοινωνική ζωή και η τέχνη φαίνονταν πάντα να πάει καλύτερα στο Hull House» (STY 354). Ο Addams είδε την τέχνη και οι πολιτιστικές δραστηριότητες ως ενίσχυση των ουσιαστικών ανθρώπινων δεσμών (ΔΣΕ 29). Ο Ruskin επηρέασε επίσης τον Arnold Toynbee και άλλους μελλοντικούς οικισμούς εργαζόμενοι εντοπίζοντας τα προβλήματα στις μεγάλες βιομηχανικές πόλεις και Έκκληση για μεταρρυθμίσεις που προαναγγέλλουν τα δίχτυα ασφαλείας που χαρακτηρίζουν τις μεταγενέστερες κράτη πρόνοιας. Ο Ruskin εκτιμούσε την εργασία ως ευγενές μέσο αυτοπραγμάτωση. Αυτό έγινε μια κρίσιμη ιδέα για την Addams καθώς αναζήτησε ουσιαστική εργασία για όσους βρίσκονταν στη γειτονιά του Hull House. Για παράδειγμα, ο Addams εκφράζει συμπάθεια για τους εργάτες που παρέλειψαν την εργασία ή ήρθε αργά για δουλειά επειδή «όλο το ανθρώπινο ενδιαφέρον ήταν εξάγεται από αυτό» (SYC 129). Αν και ο Addams εκτιμούσε Η ηθική φαντασία του Ruskin, η έννοια της εργασίας και οι ιδέες Σχετικά με τη μεταμόρφωση της πόλης μέσω της εμφύσησης πολιτισμού, απέρριψε το δικό του Ρομαντισμός του προβιομηχανικού παρελθόντος. Με ισχυρή πίστη κοινωνική πρόοδο, ο Addams δεν επιθυμούσε επιστροφή σε μια προηγούμενη εποχή. Για Addams, η κοινωνία πρέπει να αναπτυχθεί και να προσαρμοστεί στις συνθήκες της, ακόμη και σχετικά με την ηθική φιλοσοφία.

Ο Λέων Τολστόι (1828-1910) ήταν ένας άλλος τύπος ήρωα για τον Άνταμς. Σε αντίθεση με τον Carlyle, ο Τολστόι δεν αξιολόγησε τα άτομα από τα οποία ξεχωρίζουν το πλήθος ως υποδειγματικά ηθικά πρότυπα που χειρίζονται κοινωνικά χειροτονημένα θέσεις εξουσίας. Αντ 'αυτού, εκτιμούσε την αλληλεγγύη με το κοινό εργάτης. Η τεράστια πνευματική περιέργεια του Addams έκανε τέτοια άκρα σε πιθανές επιρροές. Ο Addams διάβασε τα έργα του Τολστόι από το Αποφοίτησε από το κολέγιο μέχρι τα τελευταία χρόνια της ζωής της, και Συχνά επαινούσε το γράψιμό του σε άρθρα και κριτικές βιβλίων. Η έμφαση του Τολστόι στην εργασία για και με τους καταπιεσμένους ενώ Η συγγραφή μυθιστορημάτων και δοκιμίων που επηρέασαν ένα ευρύτερο κοινό είχε απήχηση με το έργο και τα γραπτά του Addams. Ωστόσο, ο Τολστόι ήταν ηθικός ιδεαλιστής. Άφησε τα πάντα πίσω για να πάρει το άροτρο και να εργαστεί ως τυπικός αγρότης. Ο Άνταμς συγκινήθηκε από την αφήγηση του Τολστόι, Και, χαρακτηριστικό της αυτοκριτικής, στοχαστικής προσέγγισής της, αμφισβήτησε τον ηγετικό της ρόλο στην κοινωνική διευθέτηση, αλλά μόνο για ένα σύντομο χρονικό διάστημα.

Παρακινούμενος από την ανησυχητική ηθική πρόκληση του Τολστόι να εργαστεί σε αλληλεγγύη με τον κοινό εργάτη, η Addams τον αναζήτησε ενώ εκείνη ήταν σε διακοπές (και ανάρρωνε από τυφοειδή) στην Ευρώπη το 1896. Ο Η συνάντηση έκανε μόνιμη εντύπωση στον Άνταμς (TYH 191–195). Ο Τολστόι ήρθε από την εργασία στα χωράφια για να εισαχθεί στο Addams και η σύντροφός της Mary Rozet Smith. Η συνάντηση ξεκίνησε με τον Τολστόι αμφισβητώντας την επιλογή μόδας της Addams επειδή τα μανίκια της Τα όπλα, σύμφωνα με το ύφος της εποχής, είχαν «αρκετά πράγματα στο ένα χέρι για να κάνει ένα frock για το κορίτσι» (TYH 192). Ο Τολστόι ήταν ανησυχώντας ότι οι παγίδες του υλικού πλούτου αποξένωσαν τον Addams από αυτούς με τους οποίους δούλευε. Αυτή η κριτική συνεχίστηκε όταν ο Τολστόι έμαθε ότι μέρος της χρηματοδότησης του Hull House προήλθε από Το κτήμα του Addams, το οποίο περιελάμβανε ένα αγρόκτημα εργασίας: «Έτσι είσαι Ένας απών ιδιοκτήτης; Πιστεύετε ότι θα βοηθήσετε τους ανθρώπους περισσότερο με προσθέτοντας τον εαυτό σας στην πολυσύχναστη πόλη από ό, τι θα κάνατε καλλιεργώντας τη δική σας χώμα;» (ΤΥΧ 192) Τα σχόλια ταπείνωσαν την Addams, και, κατά την επιστροφή της, στο Hull House, ήταν αποφασισμένη να αναλάβει πιο άμεση εργασία με εργάζεται στο νέο αρτοποιείο Hull House. Ωστόσο, η πραγματικότητα απέδειξε πώς ο ιδεαλισμός του Τολστόι ήταν ασυμβίβαστος με το έργο της στην κοινωνική οικισμοί: «Η μισή ντουζίνα άνθρωποι περιμένουν πάντα να με δουν Μετά το πρωινό, οι σωροί των γραμμάτων που πρέπει να ανοιχτούν και να απαντηθούν, το Απαίτηση πραγματικών και πιεστικών ανθρώπινων επιθυμιών – αν όλα αυτά επρόκειτο να γίνουν παραμέρισε και ζήτησε να περιμένει, ενώ έσωσα την ψυχή μου κατά δύο. ώρες εργασίας στο ψήσιμο ψωμιού;» (ΤΥΧ 197)

Θεωρητικά, η κοινή εμπειρία της κοινής εργασίας θα καταρρεύσει ταξικές διακρίσεις. Ο Addams είχε βιώσει τέτοια συντροφικότητα στο Hull σπίτι, και ποτέ δεν σταμάτησε να εκτιμά την κοινωνική του Τολστόι κριτική. Ωστόσο, είδε την αξία της έξυπνης ηγεσίας. Κάποιος έπρεπε να οργανώσει τους συλλόγους, να κανονίσει φιλανθρωπική υποστήριξη, και προεδρεύει των συνεδριάσεων. Ο Άνταμς βρήκε το εργατικό αίτημα του Τολστόι Να είστε επιεικείς σε κάποιο βαθμό. Εάν ασχολήθηκε με την εργασία του Οι φτωχοί αποκλειστικά, θα μπορούσαν να ανακουφίσουν την ενοχή της ανώτερης τάξης. Ωστόσο, δεν θα εργαζόταν πλέον ολιστικά για να αλλάξει το δομή της κοινωνίας. Η φιλοσοφία του Addams για τον πολιτικό ακτιβισμό Πολύτιμη δέσμευση μέσω συνεχούς παρουσίας και ακρόασης. Πράγματι, η Hull Το σπίτι είχε μια πολύ επίπεδη και ανταποκρινόμενη οργανωτική δομή. Παρ' όλα αυτά, οι απολυταρχικές ηθικές απαιτήσεις του Τολστόι απέτυχαν Εξετάστε το πλαίσιο—ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα της προσέγγισης του Addams.

Ο Addams βρήκε τον ειρηνισμό του Τολστόι εμπνευσμένο. Θαύμαζε πώς Ο Τολστόι συμπαθούσε τους επαναστάτες στη δεκαετία του 1870, αλλά δεν το έκανε Συμβιβάστε τις ηθικές πεποιθήσεις του εξαιτίας αυτών των συμπαθειών. Τολστόι πρόσφερε ένα δόγμα μη αντίστασης που επεδίωκε να αντικαταστήσει την ηθική ενέργεια για σωματική δύναμη. Ο Addams για άλλη μια φορά δεν δέχτηκε Οι ειρηνιστικές ιδέες του Τολστόι άκριτα. Για παράδειγμα, αυτή αμφισβήτησε τη σαφήνεια των κατηγοριών (ηθική ενέργεια έναντι σωματικής δύναμη) που δημιούργησε ο Τολστόι στο δόγμα του της μη αντίστασης (TYH 195). Ο Addams ρώτησε επίσης αν ο Τολστόι μείωσε και τα κοινωνικά ζητήματα απλοϊκά, αν και εύγλωττα. Παρά το λιγότερο ευχάριστο της Συναντώντας μαζί του, ο Addams ανέφερε τον Τολστόι ως θετικό ηθικό παράδειγμα καθ 'όλη τη διάρκεια της ζωής της. Ωστόσο, όπως όλες οι επιρροές της, δεν μπορούσε αποδεχτείτε άκριτα τη φιλοσοφία του Τολστόι. Ο Addams έπρεπε να προσαρμοστεί και εμφυσήστε τη διορατικότητά της για να το κάνετε να λειτουργήσει για την κοινωνία στην οποία ήταν μέρος από.

Όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, το Toynbee Hall αποτέλεσε έμπνευση για τη Hull House, και Canon Barnett (1844-1913), ο οποίος υπηρέτησε ως «Φύλακας» του οικισμού για πάνω από είκοσι χρόνια, ήταν ο εμπνευσμένη δύναμη. Πριν από την υπηρεσία του στο Toynbee Hall, Barnett εργάστηκε ως εφημέριος του St. Judes, Whitechapel. Καθιέρωσε πολλούς βελτιώσεις στις φτωχογειτονιές που περιβάλλουν την Εκκλησία, συμπεριλαμβανομένης της οικοδόμησης εκπαιδευτικά και ψυχαγωγικά προγράμματα. Ήταν ο Άγιος Ιούδας που οι μαθητές από την Οξφόρδη θα επισκεφθεί, εργάζονται για να βοηθήσουν στη βελτίωση των συνθηκών για κατοίκους της γύρω κοινότητας, ενώ παράλληλα ασχολούνται με συζητήσεις σχετικά με τον τρόπο θέσπισης κοινωνικών μεταρρυθμίσεων. Ένα από αυτά μαθητές ήταν ο Andrew Toynbee.

Ο Barnett περιγράφει ένα τριπλό σκεπτικό για την ανάπτυξη και την ανάπτυξη των εποικισμών: Πρώτον, μια γενική δυσπιστία που χρηματοδοτούσε η κυβέρνηση Τα ιδρύματα θα μπορούσαν να φροντίσουν τους φτωχούς. Ειδικότερα, η κυβέρνηση και Η ιδιωτική φιλανθρωπία φάνηκε να απογοητεύει τις μάζες. Δευτερόλεπτο Ο Barnett θεώρησε ότι η ανάγκη για πληροφορίες ώθησε την άνοδο του Οικισμούς. Ο Barnett πίστευε ότι υπήρχε ευρεία περιέργεια σχετικά με καταπίεση που θα μπορούσε να ικανοποιήσει με τεκμηριωμένες παρατηρήσεις σχετικά με την κατάσταση των φτωχών. Τέλος, ο Barnett σημειώνει ένα Το κύμα της συντροφικότητας δεν οδηγείται από τις παραδοσιακές «Φιλανθρωπίες» και Αποστολές», αλλά από θεμελιώδη ανθρωπισμό. Οικισμούς παρείχε μια διέξοδο για αυτά τα συντροφικά συναισθήματα.

Ο Addams ήταν εξοικειωμένος με τα γραπτά του Barnett και συχνά αναφερόταν σε αυτούς. Για παράδειγμα, όταν ο Addams έγραψε "Η λειτουργία του Κοινωνική διευθέτηση», η φιλοσοφία του Barnett έπαιξε ένα εξέχοντα ρόλο. Συμφωνεί ότι οι οικισμοί δεν πρέπει να είναι αποστολές, διότι αν γίνουν υπερβολικά ιδεολογικές, θα αποτύχουν να είναι ανταποκρινόμενοι στους γείτονές τους (FSS 344–345). Ωστόσο, παρά το γεγονός ότι αναγνωρίζοντας ότι ο όρος «διακανονισμός» δανείστηκε από Λονδίνο, βρίσκει διαφορές μεταξύ των φιλοσοφιών του Toynbee Hall και Hull House: «Ο αμερικανικός διακανονισμός, ίσως δεν το έχει κάνει πολύ μια αίσθηση καθήκοντος των προνομιούχων προς τους μη προνομιούχους του «έχει» στους «μη έχοντες», για να δανειστώ τον Κανόνα Η φράση του Barnett, ως επιθυμία εξισορρόπησης μέσω κοινωνικής προσπάθειας τα αποτελέσματα που η ανώτερη ευκαιρία μπορεί να έχει δώσει στην κάτοχος» (FSS 322–323). Ο Addams ανησυχεί πολύ για μια αίσθηση ηθικής ανωτερότητας που αποδίδεται στις εργασίες εποικισμού. Πάντα απέφυγε την ιδέα ότι ήταν μια φιλανθρωπική «κυρία» άφθονο." Αντ 'αυτού, ήθελε να μάθει για τους άλλους για να αναπτυχθεί Οι κατάλληλες συμπάθειες και στρατηγικές για βοήθεια—συμπονετικοί γνώση. Για τον Addams, το Hull House συνδύαζε πάντα επιστημολογικά ανησυχίες με ηθικές.

Όταν εξετάζεται η φιλοσοφία του Addams, αν εξετάζεται καθόλου, είναι συνήθως συνδέεται με το έργο του John Dewey (1859-1952). Αυτό Η σύνδεση είναι κατάλληλη δεδομένης της φιλίας και της αμοιβαιότητάς τους Συμφέροντα; Ωστόσο, ο πνευματικός σεβασμός της προς τον Dewey είναι συχνά Υπερεκτιμηθεί. Ο Dewey θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους Αμερικανούς Φιλόσοφοι. Το όνομά του, μαζί με τον William James, Charles Sanders Ο Peirce, και ο Josiah Royce, περιλαμβάνονται στον παραδοσιακό κατάλογο των ιδρυτές αυτού που ονομάζεται αμερικανικός πραγματισμός. Το έργο του απευθύνθηκε στον Addams επειδή μοιράζονταν πολλές από τις ίδιες δεσμεύσεις, συμπεριλαμβανομένης της αξίας μιας ισχυρής δημοκρατίας, καθώς και της σημασίας εκπαίδευση που απασχόλησε την εμπειρία του μαθητή. Addams και Ο Dewey ήταν πνευματικές αδελφές ψυχές από τη στιγμή που συναντήθηκαν το 1892. Ο Dewey επισκέφθηκε το Hull House λίγο μετά το άνοιγμά του και πριν μετακομίσει στο Σικάγο για να διδάξει στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο. Μετά την Ο Dewey εξέφρασε στον Addams την εκτίμησή του για τον Hull Το έργο του σπιτιού, και θα γινόταν συχνός επισκέπτης. Υπήρχε πολλή πνευματική διασταύρωση μεταξύ του Hull House και του Πανεπιστήμιο του Σικάγο και αντίστροφα. Ιστορικός Rosalind Ο Rosenberg περιγράφει τον Addams ως de facto επίκουρο καθηγητή στο το Πανεπιστήμιο του Σικάγο. Η Mary Jo Deegan τεκμηριώνει ότι ο Addams δίδαξε πολλά μαθήματα κολλεγίων μέσω του Τμήματος Επέκτασης του Πανεπιστήμιο του Σικάγο για μια δεκαετία. Επιπλέον, αρνήθηκε προσφορές Γίνετε μέλος του προπτυχιακού και μεταπτυχιακού διδακτικού προσωπικού (Deegan, 1988). Επιπλέον, ο Dewey ανέθεσε τα βιβλία του Addams στα μαθήματά του. Άνταμς και ο Dewey συνεργάστηκαν προσωπικά και πολιτικά. Όταν το Hull House ενσωματώθηκε, ο Dewey έγινε ένα από τα μέλη του διοικητικού συμβουλίου. Συχνά δίδαξε στο Plato Club, τη φιλοσοφική ομάδα του Hull House. Ντιούι αφιέρωσε το βιβλίο του Φιλελευθερισμός και Κοινωνική Δράση στον Addams. Ο Dewey ονόμασε μία από τις κόρες του προς τιμήν της και ο Addams έγραψε το εγκώμιο για τον γιο του Dewey, Gordon (EBP).

Αν και ο Dewey και ο Addams κέρδισαν διασημότητα στη διάρκεια της ζωής τους, Η φήμη και η κληρονομιά τους χαρακτηρίζονται πολύ διαφορετικά. Ο Dewey είναι πλαισιώθηκε ως ο μεγάλος διανοούμενος – ένας στοχαστής – και ο Addams ήταν Ο ακτιβιστής – ένας πράττων. Ως σύγχρονοι, αντιπροσωπεύουν το κλασικό Αρχέτυπα φύλου: το αρσενικό ως θεωρία παραγωγής νου και η γυναίκα ως σώμα που βιώνει και φροντίζει. Ωστόσο, υπάρχουν πολλές ενδείξεις ότι Τέτοιοι χαρακτηρισμοί είναι ανακριβείς. Τόσο ο John Dewey όσο και ο κόρη, Jane, πιστώστε την Jane Addams για την ανάπτυξη πολλών από τις δικές του σημαντικές ιδέες, συμπεριλαμβανομένης της άποψής του για την εκπαίδευση, τη δημοκρατία και, τελικά, φιλοσοφία (Schlipp, 1951). Παρά την έλλειψη απόδοση στο γραπτό έργο του Dewey, πολλοί μελετητές τεκμηριώνουν Η σημαντική επιρροή του Addams (Davis, 1973; Deegan, 1988; Φάρελ, 1967· Lasch, 1965; Λιν, 2000; Seigfried, 1996)

Επισκιάζεται από τη σχέση του Addams με τη διασημότητα Ο φιλόσοφος, Dewey, ήταν ο ισχυρός δεσμός της με τον George Herbert Mead (1863-1931), ο οποίος θεωρείται ο πατέρας του «συμβολικού interactionism», μια προσέγγιση στην κοινωνική έρευνα που δίνει έμφαση Πώς τα σύμβολα δημιουργούν νόημα στην κοινωνία. Το έργο του Mead για Η ανάπτυξη μέσω του παιχνιδιού και της εκπαίδευσης επηρέασε τον Addams, αλλά, όπως και με Dewey, η επιρροή ήταν αμοιβαία. Η Addams διατήρησε ένα μακροπρόθεσμο κλείσιμο προσωπική σχέση με τον Mead και τη σύζυγό του, Helen Castle Mead. Αυτοί Συχνά δειπνούσαν μαζί και επισκέπτονταν ο ένας τις οικογένειες του άλλου. Αγαπώ Η πνευματική κληρονομιά του Addams, Mead δεν είναι εντελώς Εγκαταστάθηκαν. Οι κοινωνιολόγοι έχουν αναγνωρίσει τα έργα του ως σημαντικά, αλλά Πολλοί φιλόσοφοι τον έχουν παραβλέψει.

Ο Mead και ο Addams εργάστηκαν σε διάφορα έργα μαζί, συμπεριλαμβανομένων των φιλεργατικές ομιλίες, υπεράσπιση της ειρήνης και του Προοδευτικού Κόμματος. Όταν Ο Addams δέχθηκε δημόσια επίθεση επειδή δεν υποστήριξε την είσοδο των ΗΠΑ στην Στον Α ́ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Mead την υπερασπίστηκε αν και διαφώνησε με τη θέση της. Όπως και ο Dewey, ο Mead ήταν συχνός λέκτορας στο Hull House. Επίσης, όπως Dewey, Mead δεν θα μπορούσε παρά να εντυπωσιαστεί με Addams διάνοια. Το 1916, ο Mead υποστήριξε την απονομή τιμητικού τίτλου στον Addams διδάκτωρ του Πανεπιστημίου του Σικάγο. Η σχολή υποστήριξε το βραβείο, αλλά η διοίκηση ανέτρεψε την απόφαση (τελικά κάνοντας το βραβείο το 1931).

Ο Addams διατήρησε επίσης φιλία με τον William James (1842-1910), το έργο του οποίου αναφέρει επανειλημμένα. Ο Τζέιμς ήταν πραγματιστής του οποίου το όραμα της αστικής βελτίωσης θα συμμεριζόταν ο Άνταμς. Ο James και ο Addams εκτιμούσαν και οι δύο την εμπειρία, και μεταξύ των "Επαγγελματίες" πραγματιστές Το στυλ γραφής του είναι πλησιέστερα στο Addams όσον αφορά την αναγνωσιμότητα και τη χρήση του απτά παραδείγματα.

Ο Addams επηρέασε και επηρεάστηκε από το "Chicago Σχολείο», μια ενεργή συνεργασία διεπιστημονικών επιστημόνων στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο, συμπεριλαμβανομένων των Dewey, Mead, James Hayden Tufts, Robert E. Park και άλλοι που είχαν σημαντικό αντίκτυπο στην φιλοσοφία, ψυχολογία και κοινωνιολογία. Αν και ήταν συχνά απογοητευμένος με την αφηρημένη τροχιά του πανεπιστημίου, Addams Αγκάλιασε την αντανακλαστική ανάλυση. Μέσα από την εμπειρία της στο Hull House, Ο Addams εκμεταλλεύτηκε πολλές ευκαιρίες για να θεωρητικολογήσει σχετικά με την ανταλλαγή μεταξύ θεωρίας και πράξης. Για ένα διάστημα, η αμερικανική φιλοσοφία, Η κοινωνιολογία και η κοινωνική εργασία υπήρχαν σε μια συμβιωτική αρμονία – η καθεμία δεν διαφοροποιείται από το άλλο, αλλά επωφελείται από την ανταλλαγή. Δυστυχώς, από τις αρχές του 20ου αιώνα όταν Mead, Ο Dewey και ο Addams ήταν μαζί στο Σικάγο, την πνευματική γενεαλογία της αμερικανικής φιλοσοφίας, κοινωνιολογίας και κοινωνικής εργασίας έχει περισσότερα αποκλίνει δραστικά σε σημείο όπου η διασταύρωση είναι λιγότερο πιθανή και ίσως λιγότερο ευπρόσδεκτη. Χαμένοι στη διαμερισματοποίηση αυτών Οι πειθαρχίες είναι ο τρόπος με τον οποίο η Jane Addams έπαιξε ρόλο σε κάθε μία.

Εκτός από τους ρομαντικούς (Carlyle και Ruskin), οι κοινωνικοί οραματιστές (Barnett και Tolstoy), και οι πραγματιστές (Dewey και Mead), η Addams επηρεάστηκε από τη μεγάλη συλλογή φεμινιστικών μυαλών που ήρθαν να εργαστούν στον κοινωνικό οικισμό. Το Hull House έχει περιγράφονται με πολλούς διαφορετικούς τρόπους, αντανακλώντας την πολυπλοκότητα και ποικιλομορφία των λειτουργιών του. Ίσως ένας παραμελημένος περιγραφέας είναι ως πραγματιστική φεμινιστική «δεξαμενή σκέψης». Αν και η Το "Metaphysical Club" έχει πάρει μια μυθική υπόσταση μεταξύ μερικοί στους αμερικανικούς φιλοσοφικούς κύκλους (Menand, 2001), το πνευματικός, κοινωνικός και πολιτικός αντίκτυπος των κατοίκων του Hull House επισκιάζει εκείνη των διανοουμένων του Cambridge. Κάτοικοι του Hull House Δειπνούσαν, κοιμόντουσαν, έκαναν οικιακές δουλειές και ασχολούνταν με τον κοινωνικό ακτιβισμό μαζί. Συζήτησαν επίσης και συζήτησαν την ηθική, την πολιτική θεωρία, φεμινισμός και πολιτισμός, ενώ βυθίζονται στα καθήκοντά τους και διεγείρονται από τους πολλούς ομιλητές και επισκέπτες στο Hull House. Η παρατεταμένη επαφή Κοινή έμφυλη καταπίεση και κοινή αποστολή φτιαγμένη για μια μοναδική πνευματική συλλογικότητα που όχι μόνο ενθάρρυνε τη δράση αλλά και θεωρία.

Φαινομενικά, το Hull House ήταν ο πρώτος συν-εκπαιδευτικός οικισμός. Άνταμς αναγνώρισε την ανάγκη για άνδρες κατοίκους, έτσι ώστε οι άνδρες στη γειτονιά θα μπορούσε να σχετίζεται καλύτερα με τις προσπάθειες του Hull House. Ωστόσο, ήταν σαφές επισκέπτες και κατοίκους ότι το Hull House ήταν χώρος γυναίκας. Σκάφος Ο House υπερηφανευόταν για μερικά από τα μεγάλα μυαλά της εποχής και τους παράγοντες αλλαγής. Αλίκη Hamilton (1869-1970), ένας γιατρός που εκπαιδεύτηκε στη Γερμανία και το ΗΠΑ και πιστώνεται με την ίδρυση του τομέα της βιομηχανικής ιατρικής, έζησε στο Hull House για 22 χρόνια. Συνέχισε να διδάσκει στο Χάρβαρντ, να γίνει ένας εθνικά αναγνωρισμένος κοινωνικός μεταρρυθμιστής και ακτιβιστής ειρήνης. Η Julia Lathrop (1858-1932) ήταν απόφοιτος του Vassar η οποία, το 1912, αφού έμεινε στο Hull House για 22 χρόνια, έγινε η πρώτη γυναίκα που επικεφαλής μιας ομοσπονδιακής υπηρεσίας, του Γραφείου για τα Παιδιά, η οποία, όσον αφορά συμπεριφορά, διαμόρφωσε το Hull House. Ραχήλ Γιάρρος (1869-1946), εικοσαετής κάτοικος του Hull House, ήταν επίσης γιατρός που δίδαξε στο Πανεπιστήμιο του Ιλινόις. Το πανεπιστήμιο δημιούργησε μια θέση για τον Yarros να αναγνωρίσει την τεράστια συμβολή της στην κοινωνική υγιεινή και τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση. Συγγραφέας και θεωρητικός του φεμινισμού Η Charlotte Perkins Gilman (1860-1935) ήταν κάτοικος για λίγο Ώρα. Ο Γκίλμαν πίστευε πολύ στον Άνταμς, αλλά δεν είχε στομάχι για Ύπαρξη οικισμού μεταξύ των καταπιεσμένων. Ωστόσο, του Gilman Το πρωτοποριακό έργο για το φύλο και την οικονομία πιθανότατα επηρέασε τον Addams. Η Sophonisba Breckinridge (1866-1948) αποφοίτησε από το Wellesley και απέκτησε Ph.D. στις πολιτικές επιστήμες και J.D. από το Πανεπιστήμιο του Σικάγο. Η σημαντικότερη συμβολή της ήταν στον τομέα της εκπαίδευση κοινωνικής εργασίας. Η Έντιθ Άμποτ (1876–1957) και η αδελφή της Η Γκρέις Άμποτ (1878-1939) εντάχθηκε στο Hull-House περίπου την εποχή ως Breckinridge (1907). Η Edith Abbott θα αποκτήσει διδακτορικό στην Πολιτική Οικονομικών από το Πανεπιστήμιο του Σικάγο, ενώ η Grace Abbott κέρδισε ένα Ph.D. από το Grand Island College στη Νεμπράσκα. Η Ίντιθ θα είχε ένα ακαδημαϊκή σταδιοδρομία στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο πριν από το διορισμό της ως επικεφαλής του Γραφείου Παιδιών μετά την Julia Lathrop αναχώρηση. Η Mary Kenney (1864-1943) έγινε ζωτικής σημασίας εργασία διοργανωτής της Αμερικανικής Ομοσπονδίας Εργασίας του Samuel Gompers και επηρέασε την ευαισθησία του Addams στα δεινά της οργανωμένης εργασίας, Κάτι που όλοι οι προοδευτικοί δεν συμμερίζονταν. Μπέσι Αμπράμοβιτς Hillman, ένας Ρώσος μετανάστης που παρακολούθησε μαθήματα στο Hull House, ίδρυσε τους Amalgamated Clothing Workers of America (ACWA) το 1910 στο την ηλικία των 20 ετών και την καθοδήγησε για 60 χρόνια. Ο Hillman αναφέρθηκε στο οικισμός ως «Οίκος Εργασίας», και συνεργάστηκε με και θαύμαζε τον Addams μέχρι το θάνατο του τελευταίου. Ένας άλλος κάτοικος που έγινε Ένας σημαντικός ηγέτης των εργατικών ήταν η Alzina Stevens. Ήταν επικεφαλής των Dorcas Ομοσπονδιακή Εργατική Ένωση και έγινε μέλος του Συμβουλίου Γυναικών Συνδικάτα του Σικάγο. Ο Addams εργάστηκε και καλλιέργησε πολλά εργατικοί ηγέτες κατά τη διάρκεια αυτής της εκκολαπτόμενης περιόδου του αμερικανικού εργατικού κινήματος. Αυτοί είναι μόνο μερικοί από τους πιο γνωστούς κατοίκους, αλλά πολλοί Οι φεμινίστριες χρησιμοποίησαν την εμπειρία τους στο Hull House ως εφαλτήριο για καριέρες στην κοινωνική μεταρρύθμιση ή σε επαγγέλματα διαφόρων ειδών. Ο Addams προσέλαβε το κάτοικοι του Hull House σε συνομιλία και διαβούλευση έτσι ώστε Επηρέασαν τις σκέψεις της και εκείνη τις δικές τους.

Αν και το Hull House ήταν γεμάτο με εξαιρετικά μυαλά, κανείς δεν ήταν πιθανόν να είναι τόσο διανοητικά προκλητική για τον Addams όσο και η Florence Κέλλυ (1859–1932). Απόφοιτος του Cornell, ο Kelley μετέφρασε Φρίντριχ Ένγκελς Η κατάσταση της εργατικής τάξης στο Η Αγγλία και το Ελεύθερο Εμπόριο στα αγγλικά του Καρλ Μαρξ. Ήταν ενεργό μέλος του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος μέχρι το ηγεσία, απειλούμενη από το επιθετικό στυλ του Κέλεϊ, εκδιώχθηκε της. Ανύπαντρη μητέρα με τρία παιδιά, η Kelley βρήκε ένα σπίτι στο Hull House, όπου άνοιξε ένα κέντρο απασχόλησης και άρχισε να ερευνά κάτεργα για το Γραφείο Στατιστικών Εργασίας του Ιλινόις. Κέλλυ θα αργότερα να γίνει γενικός γραμματέας της νέας Ένωσης Καταναλωτών, έναν οργανισμό αφιερωμένο στη χρήση της πίεσης των καταναλωτών για να διασφαλίσει ότι Κατασκευάστηκαν ασφαλή και υψηλής ποιότητας προϊόντα. Ο Kelley ήταν ένας από τους Οι πιο διακεκριμένοι κοινωνικοί μεταρρυθμιστές των αρχών του 20ου Αιώνας.

Στο Hull House, ο Kelley άλλαξε τη δυναμική της κοινότητας των κατοίκων. Έφερε μια αίσθηση ταξικής συνείδησης μαζί με μεγάλη δύναμη καταδίκης. Μετά την άφιξη του Kelley (και της Mary Kenny έρχεται ένα χρόνο πριν) το Hull House ασχολήθηκε πιο βαθιά με υποστηρίζοντας το εργατικό κίνημα, στο οποίο κυριαρχούσαν μέχρι τότε οι άνθρωποι. Κέλλυ έμαθε επίσης από τον Addams, τον οποίο θαύμαζε καθ 'όλη τη διάρκεια της ζωής της. Ίσως η κληρονομιά των πολλών επιτευγμάτων των κατοίκων του Hull-House υπέφεραν λόγω της φήμης του ηγέτη τους. Ωστόσο, δεδομένης της ευκαιρία, ο καθένας εξέφρασε τον θαυμασμό και την ευγνωμοσύνη του στον Addams για να γίνει το Hull House εστία ιδεών και δράσης. Ο Addams ήταν ο πιο ορατός ηγέτης μιας αξιοσημείωτης ομάδας μορφωμένων ακτιβιστών των οποίων Ο αμοιβαίος σεβασμός επέτρεψε την άνθηση της πνευματικής ανάπτυξης.

Τέλος, αξίζει να αναφερθούν μερικές άλλες επιρροές. Αν και αυτή δεν ήταν προσωπικά θρησκευόμενος, οι χριστιανικές ρίζες του Addams άφησαν τις δικές τους σημείο. Ο Addams ήταν εξαιρετικά έμπειρος στη χριστιανική βίβλο και είχε παρακολουθήσει αρκετά θρησκευτικά μαθήματα κατά τη διάρκεια της παραμονής της στο Ρόκφορντ Θεολογική σχολή. Ο Addams χρησιμοποιούσε περιστασιακά θρησκευτική γλώσσα για να την βοηθήσει να την πάρει μήνυμα προς τις χριστιανικές εκλογικές περιφέρειες. Ο Addams ήταν επίσης καλά εξοικειωμένος με την ελληνική φιλοσοφία και αναφερόμενος στον Σωκράτη, τον Πλάτωνα και Ο Αριστοτέλης στο έργο της. Ο Addams προσελκύστηκε από την ικανότητα των Ελλήνων φιλοσόφους να κινούνται μεταξύ προσωπικών και κοινωνικών ανησυχιών και όχι διαμερισματοποίηση της φιλοσοφικής τους ανάλυσης. Κάποιοι πρότειναν ότι ο Addams επηρεάστηκε από τον Auguste Comte (1798-1857) και το θετικιστές (Misheva 2019). Comte, ο οποίος επινόησε τον όρο «Κοινωνιολογία», πίστευε ότι οι επιστήμες χρειάζονται τη δική τους λογική από την εμπειρία και όχι από την a priori καθολική του Καρτέσιου ορθολογισμός. Ο Addams θα είχε γοητευτεί από τις ιδέες του για την κοινωνική πρόοδο και την ανάπτυξη μιας θρησκείας της ανθρωπότητας. Άνταμς Διάβασε επίσης πολλή λογοτεχνία, η οποία επηρέασε τις ιδέες της σχετικά με τον πολιτισμό και μερικές φορές εισχώρησε στην ανάλυσή της, όπως συμβαίνει όταν χρησιμοποιεί τον Βασιλιά Ληρ του Σαίξπηρ για να καταλάβει σχέσεις εργασίας-διαχείρισης. Αν και δεν πίστευε ότι η ανάγνωση ήταν ένα υποκατάστατο της άμεσης εμπειρίας, πρότεινε περισσότερες από μία φορές ότι η ανάγνωση μεγάλων έργων μυθοπλασίας ως μέσο ανάπτυξης ενός συμπαθητική κατανόηση.

Η μελέτη της φιλοσόφου Marilyn Fischer αποκάλυψε πώς σημαντική κοινωνική εξελικτική σκέψη ήταν για τον Addams. Ο Η Καταγωγή του Είδους δημοσιεύθηκε το 1859, ένα χρόνο πριν Η γέννηση του Addams. Μέχρι τη στιγμή που ο Addams έγινε δημόσιος διανοούμενος, Η εξελικτική σκέψη όχι μόνο είχε αποκτήσει επιρροή, αλλά εφαρμόζεται στα κοινωνικά φαινόμενα ως επεξηγηματική αφήγηση. Φίσερ περιγράφει, "Αναγνωρίζοντας τη χρήση των κοινωνικών δικτύων από τον Addams Ο εξελικτικός λόγος, τοποθετημένος μέσα σε ευφάνταστες μορφές, αποκαλύπτει το λογική και ευαισθησία της πολυεπίπεδης ηθικής ανάλυσής της» (Fischer 2019, 13).

Αν και η Addams είχε μια μεγάλη ποικιλία επιρροών, όπως είδαμε, αυτή δεν ήταν παράγωγος στοχαστής, όπως προτείνουν πολλοί σχολιαστές. Ζωγράφισε σε μια σειρά από μεγάλους θεωρητικούς να αναπτύξουν τις ιδέες της για την κοινωνική ηθική, αλλά ποτέ δεν ακολούθησε δογματικά τα βήματα κανενός. Όλο αυτό το διάστημα, επηρέασε πολλούς άλλους καθώς την έκανε μοναδική συνεισφορές στην αμερικανική και φεμινιστική φιλοσοφία.

3. Η επιστημολογία της άποψης του Addams

Αν και γράφει πολύ πριν από τον όρο "άποψη επιστημολογία" ονομάστηκε από φεμινίστριες φιλοσόφους, η Addams μπορεί να είναι θεωρείται πρόδρομος της επιστημολογίας άποψης, δεδομένης της δέσμευση για συμπαθητική γνώση. Οι φεμινίστριες φιλόσοφοι έχουν παρακολούθησε τον αντίκτυπο του πλαισίου στη θεωρία περισσότερο από την επικρατούσα τάση Φιλόσοφοι. Αν και υπάρχουν ζωηρές συζητήσεις εντός των φεμινιστριών φιλοσοφικούς κύκλους σχετικά με τη φύση της αντικειμενικότητας, πολλοί, συμπεριλαμβανομένων των Dorothy Smith, Nancy Hartsock, Hilary Rose, Alison Jaggar, και η Sandra Harding, έχουν αναπτύξει την ιδέα ότι η γνώση είναι πράγματι Βρίσκεται. Συγκεκριμένα, οι θεωρητικοί της φεμινιστικής άποψης αξιοποιούν το προοπτικές και θεωρίες που προέρχονται από καταπιεσμένες κοινωνικές θέσεις, όπως οι εμπειρίες των γυναικών. Η Harding περιγράφει μια φεμινίστρια ως κάτι που πρέπει να επιτευχθεί και όχι ως παθητική προοπτική. Όλες οι γυναίκες έχουν ζήσει εμπειρία στο σώμα μιας γυναίκας και ως εκ τούτου έχουν την προοπτική μιας γυναίκας. Ωστόσο, μια φεμινιστική άποψη απαιτεί προσπάθεια οπισθοδρόμησης για να αποκτήσετε μια ολιστική εικόνα αγώνες εξουσίας. Μέσα από την κατανόηση της προοπτικής πλευράς των ισχυρισμών γνώσης, η επιστημολογία άποψης μπορεί να δημιουργήσει βαθμονόμηση Γνώση που μπορεί να αξιοποιηθεί για την ανατροπή καταπιεστικών συστημάτων. Ένα από τα Οι προκλήσεις της θεωρίας άποψης είναι πώς να δώσουμε φωνή σε πολλαπλές θέσεις χωρίς να καταφεύγουν σε ιεραρχίες που ευνοούν ορισμένες θέσεις έναντι άλλων.

Η Jane Addams δείχνει εκτίμηση για το πνεύμα της άποψης θεωρία μέσα από τη δουλειά και τη συγγραφή της στο Hull-House. Παρά την προνομιακή κοινωνική θέση στην οποία γεννήθηκε, η ενασχόληση εγκατάστασής της την βύθισε σε αποδυναμωμένες κοινότητες. Ο Addams περιγράφει ποιητικά την ηθική της εντολή να συναντά, να γνωρίζει και να κατανοεί τους άλλους: «Ξέρουμε Επιτέλους, ότι μπορούμε να ανακαλύψουμε την αλήθεια μόνο με μια λογική και δημοκρατική Το ενδιαφέρον για τη ζωή, και για να δοθεί στην αλήθεια πλήρης κοινωνική έκφραση είναι το προσπάθεια στην οποία εισερχόμαστε. Έτσι, η ταύτιση με το Η κοινή παρτίδα που είναι η βασική ιδέα της Δημοκρατίας γίνεται η πηγή και έκφραση κοινωνικής ηθικής. Είναι σαν να διψάσαμε στο μεγάλα πηγάδια της ανθρώπινης εμπειρίας, επειδή γνωρίζουμε ότι ένας λεπτότερος ή λιγότερο ισχυρό βύθισμα δεν θα μας μετέφερε στο τέλος του ταξιδιού, προχωρώντας όπως πρέπει στη ζέστη και την αναταραχή του πλήθους» (ΔΣΕ 9). Θα μπορούσε κανείς να αντιτάξει ότι, αν και αυτά είναι αξιοθαύμαστα. συναισθήματα, εξακολουθούν να εκφράζονται από έναν ξένο. Τι συνιστά ξένος? Ο Addams έζησε το μεγαλύτερο μέρος μισού αιώνα στο ποικιλόμορφη γειτονιά μεταναστών του Hull House στο Σικάγο. Αυτή Δεν επέστρεψαν στο σπίτι τους στα προάστια ή δεν επέστρεψαν σε πανεπιστήμιο γραφείο με τα δεδομένα της. Έζησε και εργάστηκε μέσα στο έγκλημα, πολίτης διαφθορά, πορνεία, κάτεργα και άλλα δεινά της κοινότητας. Όταν ξεκίνησαν το Hull House, συμμετείχαν ο Addams και ο Starr Ξένοι – μια παραδοξότητα που οι γείτονες έβλεπαν καχύποπτα. Ωστόσο, ο χρόνος, η εγγύτητα και η ειλικρινής επιθυμία για μάθηση και βοήθεια κέρδισαν την εμπιστοσύνη και το σεβασμό της γειτονιάς. Οι ξένοι έγιναν Μυημένους. Όταν ο Addams έγραψε ή μίλησε για ανύπαντρες εργάτριες, παιδιά εργάτες, ή πρώτης και δεύτερης γενιάς μετανάστες, χρησιμοποίησε γνώσεις από πρώτο χέρι που αποκτήθηκαν από την κοινωνική της Αλληλεπιδράσεις. Η Addams αξιοποίησε τις εμπειρίες της από το Hull House για να δώσει φωνή σε απόψεις περιθωριοποιημένες στην κοινωνία. Ταυτόχρονα, εργάστηκε για να δώσει στους καταπιεσμένους τη δική τους φωνή μέσω του κολλεγίου μαθήματα επέκτασης, μαθήματα αγγλικής γλώσσας και κοινωνικές λέσχες που ενθάρρυνε τον πολιτικό και κοινωνικό διάλογο. Ο Addams ήταν αμήχανος για μιλώντας εκ μέρους άλλων: «Ποτέ δεν απευθύνθηκα σε ακροατήριο στο Σικάγο σχετικά με το θέμα του Οικισμού και της γειτνίασής του χωρίς πρόσκληση γείτονα να πάω μαζί μου, ώστε να μπορέσω να χαλιναγωγήσω τη βιαστική γενίκευσή μου τη συνείδηση ότι είχα έναν ώντιτορ που γνώριζε περισσότερο τις συνθήκες στενά από ό, τι θα μπορούσα να ελπίζω να κάνω» (TYH 80). Ο Addams δεν προσπάθησε να φτάσει σε καθολικές ηθικές αλήθειες, αλλά αναγνώρισε ότι η άποψη των γειτόνων του Hull House είχε σημασία.

Σε ένα άρθρο του 1896 στο The American Journal of Sociology, «Μια καθυστερημένη βιομηχανία», η Addams ασχολείται με τα δεινά των γυναικών στην οικιακή εργασία. Αυτοί ήταν οι πιο αδύναμοι εργάτες: κυρίως γυναίκες, πολλές από τις οποίες είναι μετανάστριες με περιορισμένα αγγλικά γλωσσικές δεξιότητες και σε θέση εργασίας που παρείχε ελάχιστη νομική προστασία ή δυνατότητες οργάνωσης. Ο Addams ξεκινά το άρθρο με μια υποσημείωση ισχυριζόμενος ότι οι γνώσεις της για τους οικιακούς εργάτες προέρχονται από την ίδια εμπειρία με το Γραφείο Εργασίας Γυναικών, ένα από τα πολλά Hull Οικιακά έργα. Ο Addams συνεχίζει να αντιμετωπίζει την αδυναμία του οικιακή εργασία, ιδίως επειδή συνεπάγεται απομόνωση και άνιση σχέση εξουσίας: «Το νοικοκυριό Ο εργοδότης [sic] δεν έχει τακτική ευκαιρία να συναντήσει άλλους εργάτες του επαγγέλματός της, και να αποκτήσει μαζί τους την αξιοπρέπεια εταιρικό σώμα» (ABI 538). Ο Addams προσδιορίζει το φύλο διάσταση αυτού του καταπιεστικού έργου: «Οι άνθρωποι θα... μνησικακώ την κατάσταση και θεωρούν εντελώς αδύνατη αν υπονοούσε την εγκαταλείποντας τους οικογενειακούς και κοινωνικούς δεσμούς τους και ζώντας κάτω από τη στέγη του νοικοκυριού που χρειάζεται τις υπηρεσίες τους» (ABI 540). Άνταμς προεκτείνει την εμπειρία της από αυτούς τους εργάτες για να κατοικήσουν με φαντασία μια άποψη και δώστε τους φωνή. Το ισχυρίζεται ρητά, «Γίνεται μια προσπάθεια να παρουσιαστεί αυτή η βιομηχανία [οικιακή εργασία] από την άποψη των γυναικών που εργάζονται σε νοικοκυριά για μισθούς» (ABI 536). Ο Addams αναγνώρισε επανειλημμένα το εμπειρίες καταπιεσμένων λαών που γνώρισε να έχει Οι ανησυχίες τους αναγνωρίστηκαν στη σοσιαλδημοκρατία που προσπαθούσε να τρέφω.

Ο Addams πίστευε ότι η αναγνώριση εναλλακτικών θέσεων ήταν σημαντική στην προώθηση της κοινωνικής προόδου μέσω της κατανόησης με συμπάθεια. Κατά συνέπεια, εάν δοθεί φωνή σε άτομα που κατοικούν περιθωριοποιημένες θέσεις στην κοινωνία, καλλιεργεί τη δυνατότητα καλύτερη κατανόηση μεταξύ των ανθρώπων και των ενεργειών που μπορούν να οδηγήσουν σε βελτιώνοντας την παρτίδα τους. Ο Addams ασχολήθηκε με τη δύσκολη ισορροπία της τιμής ενώ ταυτόχρονα αναζητά συνδέσεις και συνέχειες για να αξιοποιήσουμε. Αυτό φαίνεται στα βιβλία του Addams για τους νέους άνθρωποι, Νεολαία και οι δρόμοι της πόλης, και ηλικιωμένες γυναίκες, Ο μακρύς δρόμος της μνήμης της γυναίκας. Το τελευταίο έργο είναι ένα Πραγματεία για τη μνήμη βασισμένη στις μνήμες των μεταναστών πρώτης γενιάς γυναικεσ. Αντί να βασίζει τη θεωρία της στις εμπειρίες διάσημων γυναίκες θεωρητικοί ή συγγραφείς - και ο Addams γνώριζε τους περισσότερους από τους εξέχοντες γυναίκες της εποχής της – η Addams βάσισε την ανάλυσή της στις γυναίκες που ήταν τους γείτονές της στο Hull House. Ο Addams όχι μόνο τη γείωσε φιλοσοφικό έργο στην εμπειρία, αλλά στις εμπειρίες εκείνων που το περιθώριο της κοινωνίας. Ο Addams βάζει την εμπειρία πάνω από τη θεωρία. Το έκανε Μην ξεκινήσετε θέτοντας μια θεωρία για αυτές τις γυναίκες. Αντ 'αυτού, επανέλαβε πολλές ιστορίες είχε ακούσει από αυτούς και στη συνέχεια έβγαλε συμπεράσματα σχετικά με τη λειτουργία της μνήμης. Για τον Addams, η θεωρία ακολουθεί την εμπειρία. Η Addams ήταν μειοψηφία μεταξύ των συνομηλίκων της στη φιλοσοφία ή τον φεμινισμό να πιστεύουν ότι οι μετανάστριες της εργατικής τάξης όχι μόνο πρέπει να δίνονται μια φωνή αλλά είχε και κάτι σημαντικό να συνεισφέρει στο κοινότητα ιδεών.

Ένα παράδειγμα εφαρμογής της φεμινιστικής θεωρίας από την Addams (ή τουλάχιστον ένας πρόδρομός του) μπορεί να δει κανείς στο "Devil Baby», το οποίο αφηγείται τι συνέβη μετά από τρεις Ιταλίδες ήρθε στο Hull House για να δει ένα δαιμονισμένο βρέφος. Κάποιος μπορεί να σχηματίσει ένα ιδιότροπο εικόνα από την αφήγηση του Addams, "Καμία άρνηση δεν πείθεται ότι δεν ήταν εκεί, γιατί ήξεραν ακριβώς πώς ήταν με τις οπλές του, τα μυτερά αυτιά του και τη μικροσκοπική ουρά του. ο Επιπλέον, ο Devil Baby μπόρεσε να μιλήσει αμέσως μόλις γεννήθηκε και ήταν συγκλονιστικά βλάσφημη» (LRW 7-8). Αυτό θα ήταν ένα διασκεδαστικό ανέκδοτο αν σταματούσε εκεί, αλλά ο Addams περιέγραψε έξι εβδομάδες περίοδο κατά την οποία το Hull House κατακλύστηκε από ιστορίες σχετικά με τους υποτιθέμενους Διάβολος μωρό. Οι επισκέπτες πρόσφεραν ακόμη και στους κατοίκους του Hull House χρήματα για να δουν Το πλάσμα παρά τις ανένδοτες απαντήσεις ότι δεν υπήρχε τέτοιο μωρό. Πολλαπλές εκδοχές για το πώς προέκυψε το Devil Baby στη γειτονιά, και Τελικά η υστερία έκανε τις εφημερίδες. Μια εκδοχή της ιστορίας ισχυρίστηκε ότι το Devil Baby ήταν απόγονος ενός άθεου και ενός αφοσιωμένο ιταλικό κορίτσι. Όταν ο σύζυγος έσκισε μια ιερή εικόνα από το Ο Γουόλ ισχυρίζεται ότι θα προτιμούσε να έχει έναν διάβολο στο σπίτι, την επιθυμία του χορηγήθηκε με τη μορφή του ερχόμενου παιδιού του (LRW 8). Αν και ένα συναρπαστικό κοινωνικό φαινόμενο, η ιστορία του Devil Baby έχει λίγα προφανής φιλοσοφική σημασία. Θα ήταν εύκολο να τις απορρίψουμε που διαιώνισαν την ιστορία ως απλοϊκά παγιδευμένοι στην υστερία. Όχι για την Jane Addams. Εφάρμοσε μια οικεία προσέγγιση αρνούμενη να περάσει κρίση, προσεκτική ακρόαση και ανάπτυξη συμπάθειας κατανόηση. Ο Addams εργάστηκε ενεργά για να κατανοήσει το θέμα τους θέση.

Αν και ο Addams απέρριψε τους "gawkers" που ήρθαν να δουν το Μωρό του Διαβόλου ως όχλος που αναζητούσε εντυπωσιασμούς, ήθελε να Κατανοήστε τις ηλικιωμένες γυναίκες που είχαν διαιωνίσει τον μύθο: «Όποτε άκουγα τις ψηλές πρόθυμες φωνές των ηλικιωμένων γυναικών, ήμουν ακαταμάχητα ενδιαφέρθηκε και άφησε οτιδήποτε μπορεί να κάνω για να ακούστε τους» (LRW 9). Βρήκε γυναίκες που ήταν επίσημες και εξαιρετικά κινούμενα σχέδια για το μωρό του διαβόλου. Χρησιμοποίησαν την εμφάνιση του Το Devil Baby και ο ενθουσιασμός που δημιούργησε ως ευκαιρία για συζήτηση σημαντικά και ανησυχητικά θέματα της ζωής τους. Addams, που ποτέ δεν αναζήτησε απλές απαντήσεις σε σύνθετα ζητήματα, βρήκε μια σύγκλιση τάξεων, φυλή και δυναμική φύλου που τροφοδοτεί το φαινόμενο Devil Baby. Αυτοί Οι μετανάστριες βρίσκονταν σε άγνωστο περιβάλλον και έπρεπε να προσαρμοστούν ξένες ιδέες και πρακτικές. Είχαν αποξενωθεί από τους παιδιά, που προσαρμόστηκαν στη νέα χώρα πιο γρήγορα, κρατώντας το παλιό τρόπους σε απόσταση. Πολλές από αυτές τις γυναίκες υπήρξαν επίσης θύματα της ενδοοικογενειακής βίας πολύ πριν τέτοιες πράξεις αποκτήσουν ξεχωριστή ετικέτα. Ένα Η γυναίκα λέει στον Addams: «Το πρόσωπό μου έχει αυτή την queer συστροφή προς το παρόν σχεδόν εξήντα χρόνια. Ήμουν δέκα όταν έγινε έτσι, το βράδυ που είδα το δικό μου ο πατέρας κάνει τη μητέρα μου μέχρι θανάτου με το μαχαίρι του» (LRW 11). Για αυτά ξεχασμένες και χτυπημένες γυναίκες, το Devil Baby αντιπροσώπευε μια σύνδεση με Ένα παρελθόν που τους έβγαζε περισσότερο νόημα: ένα παρελθόν που είχε ξεκάθαρο ηθικό Επιταγές. Μια άλλη γυναίκα λέει στον Addams: «Θα μπορούσες να πεις Είναι ντροπή να σε χτυπάει ο γιος σου για χάρη ενός Λίγα χρήματα που έχετε κερδίσει τρίβοντας - ο δικός σας άνθρωπος είναι διαφορετικά – αλλά δεν έχω την καρδιά να κατηγορήσω το αγόρι για Κάνοντας αυτό που έβλεπε όλη του τη ζωή, ο πατέρας του τρελάθηκε για πάντα όταν το ποτό ήταν μέσα του και με χτύπησε μέχρι την ημέρα του θανάτου του. Η ασχήμια γεννήθηκε στο αγόρι όπως γεννήθηκαν τα σημάδια του Διαβόλου το φτωχό παιδί στον επάνω όροφο» (LRW 11). Η αφήγηση του Addams για Η μία ιστορία μετά την άλλη για τη βία παρέχει μια καταθλιπτική άποψη για τον μετανάστη Οι ζωές των γυναικών στις αρχές του αιώνα. Για γυναίκες που είχαν έζησε μια τόσο σκληρή ζωή, το Devil Baby παρείχε μια στιγμιαία ευκαιρία για αντίσταση. Οι σύζυγοι και τα παιδιά θα τους άκουγαν και προσωρινά εγκαταλείπουν τον ξυλοδαρμό τους από φόβο θεϊκής τιμωρίας ως που εκδηλώθηκε από το Μωρό του Διαβόλου. Ο Addams περιγράφει τη μνήμη ως υπηρεσία "κάνουν τη ζωή ευχάριστη και σε σπάνιες στιγμές ακόμα και όμορφη" (LRW 28). Αν και πρόκειται για ειδική επεξηγηματική ανάλυση, δείχνει πώς ο Addams αναζήτησε συνδέσεις μεταξύ των προσωπικών ιστοριών: «Όταν αυτές οι αναμνήσεις, βασισμένες στις ποικίλες εμπειρίες του Ο λαός μου, άγνωστος μεταξύ τους, δείχνει ένα αναπόφευκτο συμπέρασμα, συσσωρεύονται σε μια κοινωνική διαμαρτυρία...» (LRW 29). Άνταμς προχωρά στην προβολή του Devil Baby υπό το πρίσμα του γυναικείου κινήματος και τον αγώνα ενάντια στην καταπίεση. Δεδομένης της θέσης των ηλικιωμένων γυναικών, Το Devil Baby ήταν το όχημα της αντίστασης και μια ευκαιρία για Addams να παρέμβει στη φεμινιστική ανάλυση.

4. Ριζοσπαστικός μελιορισμός

Ο μελιορισμός είναι ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα της πραγματιστικής φιλοσοφίας, το οποίο μπορούμε να δούμε στο Το έργο του Addams με πιο ριζοσπαστικό χαρακτήρα από ό, τι μεταξύ άλλων αμερικανικών πραγματιστές. Αν ο «ριζοσπάστης» ορίζεται ως προκλητικός υπάρχουσες δομές εξουσίας, η Jane Addams ήταν η λιγότερο ελιτίστικη και ο πιο ριζοσπαστικός από τους Αμερικανούς φιλοσόφους της εποχής της. Άνταμς Με συνέπεια έλαβε και υποστήριξε εύγλωττα θέσεις χωρίς αποκλεισμούς που επιδίωξε το όφελος της κοινωνίας. Ενώ οι πραγματιστές συνήθως υποστήριζαν για την κοινωνική πρόοδο, ο Addams ριζοσπαστικοποίησε την έκταση αυτής της κοινωνικής πρόοδος. Αντί να ορίζουμε την πρόοδο από τους καλύτερους και εξυπνότερους επιτεύγματα, η Addams υποστηρίζει τη βελτίωση όλων σε αυτό που αποκαλεί «Πλευρική πρόοδος». Για τον Addams, η πλευρική πρόοδος σήμαινε ότι η κοινωνική πρόοδος δεν μπορούσε να δηλωθεί μέσω του ανακαλύψεις ή κορυφαίες επιδόσεις λίγων, αλλά θα μπορούσαν μόνο αυθεντικά να βρίσκονται σε κοινωνικά κεκτημένα που διατηρούνται από κοινού. Η Addams απασχολεί Μεταφορά για να εξηγήσει την έννοια:

Ο άνθρωπος που επιμένει στη συναίνεση, που κινείται με τους ανθρώπους, είναι δεσμευμένος να συμβουλεύεται τόσο το εφικτό όσο και το απόλυτο δικαίωμα. Είναι συχνά υποχρεωμένος να επιτύχει μόνο το «καλύτερο» του κ. Λίνκολν δυνατόν» και συχνά έχουν την αρρωστημένη αίσθηση του συμβιβασμού με τις καλύτερες πεποιθήσεις του. Πρέπει να κινηθεί μαζί με εκείνους τους οποίους κυβερνά προς έναν στόχο που ούτε αυτός ούτε αυτοί βλέπουν πολύ καθαρά μέχρι έρχονται σε αυτό. Πρέπει να ανακαλύψει τι πραγματικά θέλουν οι άνθρωποι και στη συνέχεια «παρέχουν τα κανάλια στα οποία η αυξανόμενη ηθική δύναμη των Θα ρέουν ζωές». Αυτό που επιτυγχάνει, ωστόσο, δεν είναι το αποτέλεσμα της ατομικής του προσπάθειας, ως μοναχικός ορειβάτης Πέρα από τη θέα του πλήθους της κοιλάδας, αλλά υποστηρίζεται και υποστηρίζεται από τα συναισθήματα και τις προσδοκίες πολλών άλλων. Η πρόοδος έχει ήταν πιο αργή κάθετα, αλλά ασύγκριτα μεγαλύτερη επειδή πλευρικός.

Δεν έχει διδάξει τους συγχρόνους του να ανεβαίνουν βουνά, αλλά έχει έπεισε τους χωρικούς να ανέβουν λίγα μέτρα ψηλότερα. (AML 175)

Είτε κάποιος αναφέρεται σε αυτούς ως «βαρόνοι ληστές» είτε «καπετάνιοι της βιομηχανίας», η άνοδος του εμπορίου στις Ηνωμένες Πολιτείες Τα κράτη ορίζονταν από τους νικητές του παιχνιδιού: εκείνους που συγκέντρωναν πλούτος. Οι πλούσιοι απολάμβαναν τεράστια πρόοδο στην υγειονομική περίθαλψη, εκπαίδευση και υλική ευημερία. Ο Addams δεν ήταν ικανοποιημένος με στενή κοινωνική ανάπτυξη και επαναπροσδιορισμός της προόδου σύμφωνα με την Η εμπειρία του κοινού ατόμου. Αυτός ο επαναπροσδιορισμός εξακολουθεί να διαφεύγει μας σήμερα, καθώς η ταξική ανισότητα στις Ηνωμένες Πολιτείες μεγαλώνει. Ειρωνικά Ο Addams συχνά τιμωρείται για την ανάπτυξη των αξιών της μεσαίας τάξης, οι οποίες ήταν το σημείο αναφοράς της όταν ξεκίνησε το Hull House. Ωστόσο, οι εμπειρίες της Addams την ώθησαν να καταλάβει και Εκτιμήστε πληρέστερα τους φτωχούς μετανάστες στη γειτονιά.

Ο Addams εφάρμοσε την ιδέα της πλευρικής προόδου σε πολλά ζητήματα. Όταν Συζητά το ρόλο των εργατικών συνδικάτων, υποστηρίζει ότι στο προσπάθεια βελτίωσης των συνθηκών για όλους τους εργαζόμενους, τα συνδικάτα εκπληρώνουν μια ζωτική λειτουργία που η κοινωνία έχει καταργήσει. Addams, ο οποίος είχε ένα κομμάτι Το ιστορικό της υποστηρικτικής εργασίας, καθιστά σαφές ότι δεν βλέπει συλλογικές διαπραγματεύσεις ως αυτοσκοπός. Αντ 'αυτού, οι απόψεις του Addams Τα συνδικάτα ως πρωτοπόροι που αποκτούν συνθήκες εργασίας που τελικά ωφελούν όλους στην κοινωνία: «Τα συνδικάτα προσπαθούν να κάνουν για οι ίδιοι τι πρέπει να εξασφαλίσει η κυβέρνηση για όλους τους πολίτες της· έχει, στην πραγματικότητα, εξασφαλίσει σε πολλές περιπτώσεις» (FSS 456). Ο Addams δεν είναι ενδιαφέρονται να βελτιώσουν τη μοίρα μιας ομάδας εργαζομένων έναντι μιας άλλης. «Κάθε αίσθηση διαίρεσης και καχυποψίας είναι μοιραία σε μια δημοκρατική μορφή διακυβέρνησης, γιατί αν και κάθε πλευρά μπορεί να φαίνεται να εξασφαλίζει τα περισσότερα για όταν διαβουλεύεται μόνο με τα δικά της συμφέροντα, η τελική δοκιμή πρέπει να είναι το καλό της κοινότητας στο σύνολό της» (FSS 461). Για τον Addams, τα συνδικάτα είναι σημαντικά στο βαθμό που βελτιώνουν τις συνθήκες εργασίας, Αύξηση μισθών, μείωση ωρών και εξάλειψη της παιδικής εργασίας για όλους Αμερικανοί – πλευρική πρόοδος.

Αν και το πρώτο κεφάλαιο του Addams' Democracy and Social Η ηθική είναι φαινομενικά μια κριτική των εργαζομένων σε φιλανθρωπικές οργανώσεις και των προκαταλήψεις για τις ανάγκες των άπορων, αποκαλύπτει επίσης Η διάθεση του Addams προς τους φτωχούς και τους καταπιεσμένους. Αυτή επικρίνει την ιστορική θέση της επίρριψης ευθυνών στο θύμα: «Παλαιότερα, όταν πίστευαν ότι η φτώχεια ήταν συνώνυμη με κακία και τεμπελιά και ότι ο ευημερών άνθρωπος ήταν ο δίκαιος άνθρωπος, Η φιλανθρωπία διοικούνταν σκληρά με αγαθή συνείδηση. για το Ο φιλανθρωπικός πράκτορας κατηγόρησε πραγματικά το άτομο για τη φτώχεια του, και το Το ίδιο το γεγονός της δικής του ανώτερης ευημερίας του έδωσε ένα ορισμένο συνείδηση ανώτερης ηθικής» (ΔΣΕ 11-12). Μια τέτοια Η κρίση χρησιμεύει για να διαχωρίσει τους πλούσιους από τους φτωχούς. Επομένως οι πλούσιοι μπορούν να προοδεύσουν διανοητικά, υλικά, τεχνολογικά, κ.λπ., ενώ οι φτωχοί πιστεύεται ότι μένουν πίσω κυρίως λόγω των δικών τους ενεργειών. Ο Addams υποστηρίζει ότι οι φτωχοί είναι συχνά θύματα των περιστάσεων και ότι είναι ευθύνη της κοινωνίας να κατανοήσουν πρώτα τους περιθωριοποιημένους ανθρώπους και στη συνέχεια να αναπτύξουν μέσα για τη συμμετοχή τους στην πλευρική πρόοδο.

Η φιλανθρωπία, αν και αγαθό, δεν είναι πλευρική πρόοδος. Αν και ευγενής, ένας Η προσωρινή μεταφορά πλούτου δεν αποτελεί πραγματική πρόοδο άμβλυνση των οικονομικών ανισοτήτων. Η Addams ποτέ δεν είδε τον εαυτό της ως φιλανθρωπική εργαζόμενη, ούτε χαρακτήρισε το έργο του Hull House ως φιλανθρωπία: «Λυπάμαι πάντα που το Hull House θεωρείται ως φιλανθρωπία» (ONS 45). Ο Addams επεδίωξε πλευρική πρόοδο που θα μπορούσε να επιτευχθεί από τη συλλογική βούληση και να εκδηλωθεί μέσω κοινωνικούς θεσμούς. Πιστεύει ότι δεν θα υπήρχε ανάγκη για οικισμούς αν «η κοινωνία είχε ανακατασκευαστεί σε σημείο προσφέροντας ίσες ευκαιρίες για όλους» (ONS 27). Ο Addams δεν είναι υποστηρίζοντας μια εκδοχή του καπιταλισμού laissez-faire της ισότητας ευκαιρία που είναι αφηρημένη και βασίζεται στα δικαιώματα. Οικονομία της ελεύθερης αγοράς επηρεάζει τις σύγχρονες αντιλήψεις για τη δημοκρατία, καθώς απλώς διασφαλίζει την επαρκείς ευκαιρίες συμμετοχής. Η προσέγγιση του Addams για ίση Η ευκαιρία τοποθετείται σε ένα πλαίσιο ζωντανής δημοκρατίας όπου οι πολίτες Και οι κοινωνικές οργανώσεις προσέχουν η μία την άλλη επειδή όλες έχουν μερίδιο στην πλευρική πρόοδο ή σε αυτό που σήμερα θα μπορούσε να ονομαστεί δημοκρατικός σοσιαλισμός.

Ο ριζοσπαστικός πραγματισμός της Addams είχε τελικά μια φεμινιστική διάσταση. Έδινε συνεχώς φωνή στις εμπειρίες των γυναικών, απευθυνόμενη γυναικεία ζητήματα, και είδε μια ζωντανή σοσιαλδημοκρατία ως μόνο πιθανή εάν υπήρχε πλήρης συμμετοχή τόσο των ανδρών όσο και των γυναικών. Όταν ήρθε σε θέματα όπως το δικαίωμα ψήφου των γυναικών, ο Addams εκδηλώνει ένα φεμινιστικός πραγματισμός. «Αν οι γυναίκες δεν είχαν ψήφους για να επιλέξουν Οι άνδρες από τους οποίους είχε εξαρτηθεί η κοινωνική της μεταρρύθμιση, μερικοί Το αγαπημένο σχέδιο θα μπορούσε να τροποποιηθεί τόσο πολύ από απληροφόρητους νομοθέτες κατά τη διαδικασία της νομικής θέσπισης ότι ο νόμος, όπως τελικά ψηφίστηκε, τραυμάτισε τους ίδιους τους ανθρώπους που προοριζόταν να προστατεύσει. Οι γυναίκες είχαν ανακαλύψει ότι οι μη αντιπροσωπευόμενοι είναι πάντα πιθανό να λάβουν αυτό που δεν αντιπροσωπεύουν. θέλουν από νομοθέτες που απλώς επιθυμούν να τους εξευμενίσουν» (STY 89–90). Σημειώστε ότι η Addams δεν υποστηρίζει την εφαρμογή του αφηρημένα ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά αντ 'αυτού κάνει έναν λειτουργικό ισχυρισμό σχετικά με ο ρόλος της ψήφου στην κατάλληλη δημοκρατική εκπροσώπηση. Δεν είναι αυτό Η Addams αντιτίθεται στα δικαιώματα, αλλά θα επιλέγει συνεχώς πραγματιστές επιχειρήματα για φεμινιστικά ζητήματα. Οι άνδρες πραγματιστές συνάδελφοί της ήταν συμπαθεί τις φεμινιστικές θέσεις, αλλά δεν έκανε τους ισχυρισμούς ως δυναμικά ή με συνέπεια ως Addams (Seigfried, 1996).

Η έννοια της πλευρικής προόδου της Addams αποτελεί και πάλι παράδειγμα για το πώς έχει παραποιήθηκε ως απλός μεταρρυθμιστής. Ριζοσπαστικός λόγος, α λα Ο Μαρξ, έχει συνδεθεί με το κάλεσμα για ακραίες αλλαγές στην κοινωνική θεσμοί και συστήματα. Αν και τέτοιες αλλαγές μπορεί να είναι αναμφισβήτητα επιθυμητές, συνεπάγονται αναταραχές που θα διαταράξουν τις κοινωνικές σχέσεις με σημαντικό δυνητικό προσωπικό κόστος. Ο Addams επεδίωξε ουσιαστικά κοινωνική πρόοδος μέσω αμοιβαίας συμφωνίας και αξιοποίησης της κοινοτικής νοημοσύνη. Το ριζοσπαστικό της όραμα αρνήθηκε να εγκαταλείψει τα άτομα στην κοινωνία και τις σχέσεις φροντίδας τους. Ανάμειξη θεωρητικών εννοιών της κοινωνικής αλλαγής με συγκεκριμένες εμπειρίες κοινοτικής οργάνωσης, Ο Addams ήταν ένας στοργικός ριζοσπάστης. Ο Addams ενδιαφέρθηκε να βελτιώσει κοινωνικά προβλήματα, αλλά αυτό δεν αποκλείει μια ευρεία ερμηνεία ριζοσπαστική αιχμή στην κοινωνική της φιλοσοφία.

5. Κοινωνικοποίηση της φροντίδας

Μια ανάλυση της ηθικής φιλοσοφίας του Addams προτείνει τουλάχιστον τρία Ισχυρισμοί για τη σχέση της με τη φεμινιστική ηθική φροντίδας avant la lettre. Πρώτον, η προσέγγιση του Addams στο σημαντικό κοινωνικό Τα θέματα της εποχής της αντανακλούσαν τη σχεσιακότητα και την πλαισίωση που είναι σημαντικά για αυτό που ονομάζεται ηθική φροντίδας σήμερα. Δύο, αν και Η Addams χρησιμοποίησε φροντίδα ανταποκρινόμενη στις ανάγκες των άλλων, συνεισφέρει μια ενεργή, ακόμη και δυναμική, διάσταση στην ηθική φροντίδας Συνήθως βρίσκεται στη φεμινιστική θεωρία. Τρίτον, ο Addams υποστηρίζει τι θα μπορούσε να ονομάζεται «φροντίδα κοινωνικοποίησης»: συστημικά δημιουργική τις συνήθειες και τις πρακτικές φροντίδας στους κοινωνικούς θεσμούς.

Αν και η φροντίδα είναι μια απλή και ευρέως επικαλούμενη λέξη, πολλές φεμινίστριες Οι θεωρητικοί το έχουν επενδύσει με ένα συγκεκριμένο νόημα όπως ισχύει ηθική. Το αρχικό κίνητρο για την ανάπτυξη ηθικής φροντίδας ήταν ένα Αναγνώριση ότι οι παραδοσιακές μορφές ηθικής, ιδίως ηθική βασισμένη σε αρχές και συνακόλουθες Αντιμετωπίστε τον πλούτο της ανθρώπινης κατάστασης. Αυτές οι προσεγγίσεις αγκύλη έξω συναισθήματα, σχέσεις, χρονικές εκτιμήσεις, αμοιβαιότητα και δημιουργικότητα για να επικεντρωθεί στην άμεση κρίση των ηθικών συγκρούσεων. Κατά συνέπεια, η χρήση κανόνων ή συνεπειών μπορεί να γίνει αναγωγική και τυποποιημένη απόκριση που οδηγεί σε κοντόφθαλμες απαντήσεις σε σύνθετα και συστημικά ζητήματα. Για τους ηθικούς φροντίδας, οι αρχές μπορούν να είναι Χρήσιμη, αλλά η ανησυχία για τη διαπροσωπική σύνδεση τους μετριάζει. Οι αρχές και οι συνέπειες μπορεί να είναι σημαντικές στην ηθική διαβούλευση, αλλά οι θεωρητικοί της φροντίδας αναζητούν μια πιο ισχυρή και περίπλοκη αίσθηση ηθικής που δεν μπορεί να αγνοήσει το πλαίσιο και τους ανθρώπους που εμπλέκονται. Για Παράδειγμα, ο ισχυρισμός ότι οι άνθρωποι που ζωγραφίζουν με σπρέι γκράφιτι σε ένα κτίριο θα έπρεπε να τιμωρούνται επειδή έχουν βλάψει κάποιον άλλο Η ιδιοκτησία (παραβίαση κανόνα / αρχής) πιθανότατα θα λάβει ευρεία συγκατάθεση. Οι ηθικοί της φροντίδας δεν αρνούνται απαραίτητα έναν τέτοιο ισχυρισμό, αλλά Θέλουν να μάθουν περισσότερα. Το άτομο που κάνει τη ζωγραφική με σπρέι είναι άνθρωπος είναι των οποίων τα κίνητρα και οι περιστάσεις μπορεί να αποκαλύψουν άλλες μεταβλητές δεν αντιμετωπίζονται επαρκώς με την απλή αναγνώριση των παραβιάσεων των κανόνων. Συστημικά ζητήματα που αφορούν κοινωνικές ευκαιρίες, διακρίσεις ή Η έλλειψη φωνής μπορεί να συνέβαλε σε αυτή τη συμπεριφορά. Ηθικοί φροντίδας να μετατοπίσει την ηθική εστίαση από τα αφηρημένα άτομα και τις πράξεις τους σε συγκεκριμένα, τοποθετημένα άτομα με συναισθήματα, φίλους, και όνειρα – άτομα για τα οποία μπορεί κανείς να νοιαστεί. Η ηθική φροντίδας απαιτεί προσπάθεια, εμπειρία, γνώση, φαντασία και ενσυναίσθηση για την αποτελεσματική κατανοούν το σύνολο του ηθικού πλαισίου. Το αποτέλεσμα δεν είναι απαλλαγή από την προσωπική ευθύνη, αλλά μια πλουσιότερη κατανόηση του Η ανθρώπινη κατάσταση όπου είμαστε όλοι φορείς και ενεργήσαμε.

Ο Addams κινείται σταθερά πέρα από τις τυποποιημένες ηθικές περιγραφές αρχές ή συνέπειες για την εφαρμογή ενός είδους ηθικής φροντίδας σε αυτήν εμπειρίες στη γειτονιά Hull House. Η εγγύτητα είναι και πάλι ζωτικής σημασίας καθώς έχει άμεση εμπειρία με άτομα, παρέχοντας την πόρους για μια στοργική ανταπόκριση. Ωστόσο, ως φιλόσοφος, ο Addams προεκτείνει τις εμπειρίες της για να θεωρητικοποιήσει για άλλους παρόμοιους περιστάσεις. Για παράδειγμα, στο The Spirit of Youth and the City Το Streets Addams ασχολείται με την παραβατικότητα των ανηλίκων. Αφηγείται κατηγορίες εναντίον νεαρών ανδρών που παραπέμφθηκαν ενώπιον του Δικαστηρίου Ανηλίκων στο Σικάγο (το οποίο το Hull House είχε βοηθήσει να δημιουργηθεί). Οι κατηγορίες αυτές ήταν κατηγοριοποιούνται ανά είδος, όπως η κλοπή, η οποία περιελάμβανε την κλοπή περιστέρια, κουβέρτες και ένα ποδήλατο. Μια άλλη κατηγορία ήταν άτακτη Συμπεριφορά που περιελάμβανε τη συλλογή άνθρακα από σιδηροδρομικές γραμμές, τη ρίψη πέτρες στους υπαλλήλους των σιδηροδρόμων και το σπάσιμο ενός φράχτη. Υπήρχε Επίσης, κενοδοξία, η οποία περιελάμβανε λούφα, ύπνο στους δρόμους όλα νύχτα και περιπλάνηση (SYC 56–57). Ο Addams δεν αρνείται το σοβαρότητα ορισμένων από αυτές τις παραβάσεις, αλλά δεν βιάζεται να κρίση, επιλέγοντας αντ 'αυτού να διερευνήσει περαιτέρω το πλαίσιο. Αυτή Μιλάει στους νεαρούς άνδρες και τους ρωτά για τα κίνητρά τους. Αυτή προσδιορίζει μια νωθρότητα, μια επιθυμία για περιπέτεια που δεν ηρεμεί από αυτό Η πόλη έχει να προσφέρει: «Η ίδια η απαίτησή τους για ενθουσιασμό είναι μια διαμαρτύρονται ενάντια στη νωθρότητα της ζωής, στην οποία εμείς οι ίδιοι ενστικτωδώς ανταποκρίνονται» (SYC 71). Ο Addams βλέπει την πόλη όπως χτίστηκε γύρω από τη δυνατότητα εργοστασιακής παραγωγής αλλά αγνοεί τις ανάγκες της μελλοντικούς εργαζόμενους. Μεταξύ των «ανήλικων παραβατών», ο Άνταμς βρίσκει πολλούς νέους ανθρώπους που απλά αναζητούν την περιπέτεια και τον ενθουσιασμό Επειδή οι ζωές τους έχουν λίγα από αυτά. Είχε απλώς αφαιρέσει ο Addams η νεολαία ως κατηγορία ατόμων που φαίνεται επιρρεπής στην παραβίαση του νόμου, Θα μπορούσε εύκολα να βρει αρχές για να τις κρίνει αρνητικά. Ωστόσο, η Addams τους είδε ως ανθρώπους, πολλούς από τους οποίους είδε να μεγαλώνουν επάνω στη γειτονιά, και τους φρόντιζε πέρα από την αποξένωση ετικέτα της «ταραγμένης νεολαίας».

Περισσότερο από την απλή προεικόνιση της ηθικής φροντίδας, ο Addams εμποτίζει μια υψηλή κοινωνική πρότυπο ευθύνης σε αυτή την ηθική προσέγγιση. Ο Addams υποστηρίζει μια καθήκον κοινωνικής ευαισθητοποίησης και δέσμευσης, δημιουργώντας έτσι τις δυνατότητες για φροντίδα. Πολλοί ηθικολόγοι της φροντίδας είναι επιφυλακτικοί με την έννοια του καθήκοντος όπως έχει παραδοσιακά διατυπωμένα. Τα ηθικά καθήκοντα συνεπάγονταν ιστορικά αξιώσεις σχετικά με ενέργειες που ένα άτομο υποχρεούται να προσφέρει εκ μέρους του ενός άλλου. Επειδή ο «άλλος» είναι ένας αφηρημένος άλλος και οι απαιτήσεις είναι καθολικές (πρέπει να ενεργήσω με τέτοιο τρόπο σε όλα περιπτώσεις), τα καθήκοντα προς τους άλλους τείνουν προς τα ηθικά ελάχιστα υποχρέωση. Για παράδειγμα, μια ηθική υποχρέωση για δράση υφίσταται εάν Η ζωή κάποιου βρίσκεται σε κίνδυνο και απαιτείται ελάχιστη προσπάθεια για να αποτρέψτε το, όπως ένα βρέφος που πνίγεται σε 3 ίντσες νερού μπάνιου. Αν και τέτοιες περιπτώσεις έχουν ευρεία συμφωνία, γίνεται περισσότερο δύσκολο να εξακριβώσει ποια υποχρέωση έχει κάποιος να απομακρύνει τους άλλους με ασαφείς προσδοκίες επιτυχίας. Για παράδειγμα, πολλοί Αμερικανοί έχουν διαθέσιμο εισόδημα που θα μπορούσε να σώσει τη ζωή κάποιου σε ένα φτωχή χώρα σε μια μακρινή ήπειρο· Έχουν ηθική υποχρέωση να τους δοθούν χρήματα και σε ποιο βαθμό; Κατασκευές Addams το καθήκον να φροντίζουμε διαφορετικά. Το δικό της είναι ένα επιστημολογικό αίτημα. Ο Addams ισχυρίζεται ότι οι καλοί πολίτες επιδιώκουν ενεργά τη γνώση άλλοι – όχι μόνο γεγονότα, αλλά μια πιο βαθιά κατανόηση – για τη δυνατότητα να φροντίζουν και να ενεργούν σύμφωνα με τις Για λογαριασμό μας: «Αν γίνουμε περιφρονητικοί για τους συνανθρώπους μας, και συνειδητά Περιορίστε τη συνουσία μας σε ορισμένα είδη ανθρώπων που έχουμε Προηγουμένως αποφασίσαμε να σεβαστούμε, όχι μόνο εξαιρετικά οριοθετούμε το εύρος της ζωής μας, αλλά περιορίστε το πεδίο της ηθικής μας» (DSE 8). Για Addams, η ηθική της φροντίδας πρέπει να επιδιώκεται ενεργά, όχι παθητικά να προωθείται. Η γλώσσα του Addams είναι πιο δυναμική από μεγάλο μέρος της τρέχουσας φροντίδας ηθικός λόγος.

Τέλος, ο Addams επεκτείνει την ηθική φροντίδας στη δημόσια σφαίρα. Δεν είναι Αρκείται στον κατακερματισμό της προσωπικής και κοινωνικής ηθικής. Η φροντίδα είναι τι επιθυμεί για τη δημοκρατία και τους διάφορους θεσμούς της. Άνταμς θεωρεί ότι οι κάτοικοι των κοινωνικών οικισμών, για παράδειγμα, έχουν «Μια ευκαιρία να δούμε θεσμούς από το τη σκοπιά του αποδέκτη» επειδή δεν είναι απόμακροι Θεσμοί αλλά γείτονες. Θεωρεί ότι αυτή η προοπτική είναι σημαντική και πιστεύει ότι θα πρέπει τελικά να «βρει έκφραση θεσμική διαχείριση» (OVS 39). Επιπλέον, διαφοροποιεί το επιστημολογικό σχέδιο του οικισμού από το πανεπιστήμιο στη γλώσσα που αναγνωρίζει ένα στοιχείο φροντίδας: "Το Ο διακανονισμός σημαίνει εφαρμογή σε αντίθεση με την έρευνα. για συναίσθημα σε αντίθεση με την αφαίρεση, για το καθολικό συμφέρον σε αντίθεση με εξειδίκευση» (FSS 189). Ενώ οι κοινωνικοί οικισμοί αποτελούν την επιτομή ενός δημοκρατική προσπάθεια για τον Addams, εφαρμόζει τις ίδιες αξίες φροντίδας άλλα θεσμικά όργανα. Η δημιουργία των δικαστηρίων ανηλίκων στο Σικάγο αντιπροσώπευε ένα παράδειγμα φροντίδας επειδή επέβαλλε συμφραζόμενα σεβασμός του πλαισίου των νέων. Η δημιουργία ενηλίκων εκπαίδευση που αντιμετώπιζε επίσης απτά και σύγχρονα ζητήματα επέδειξε ενδιαφέρον για τις ανάγκες των γειτόνων του Hull-House. Ίσως πάνω απ 'όλα, η συμπεριφορά των κατοίκων του Hull-House εκδήλωσαν ηθική φροντίδας στην προθυμία τους να ακούσουν, να μάθουν και απαντώ. Ο Addams θεωρούσε την κοινωνικοποίηση της φροντίδας ως συμμετοχή σε μια πλούσια ιδανικό της δημοκρατίας.