Πέμπτη 9 Απριλίου 2015

Ποια λέξη αγγίζει την ελευθερία;

Η ελευθερία είναι αέναη!
 Τούτη η λέξη είναι η αδερφή της! Ίσως είναι η μόνη που φτάνει τόσο κοντά στο να την χαρακτηρίσει. Ας την δούμε ετυμολογικά: “Αἰέν” σημαίνει πάντοτε. “Νάω” σημαίνει ρέω, κυλώ. Τουτέστιν, η ελευθερία κυλάει αδιάκοπα εντός μας, στη συνείδησή μας, όπως ρέει ασταμάτητα το καθάριο αίμα στις αρτηρίες μας. Άμα δεν κυλάει αδιάκοπα,  δεν είναι ελευθερία. Άμα δεν ρέει ασταμάτητα, δεν είναι ζωή. Αν στερέψει ή παγιωθεί το ένα ποτάμι -αυτοστιγμεί- γίνεται όμοιο και τ’ άλλο. Θέλεις να ‘σαι ελεύθερος;

Εμπρός, σύντριψε ό,τι εμποδίζει τα νερά που κατεβαίνουν συνεχώς, κάψε οτιδήποτε φράζει έστω και μία ρανίδα ελευθερίας, πέτα στη λήθη ό,τι σε θέλει ανελεύθερο, αυτή ξέρει καλά πώς να αφιονίζει τα θύματά της. Άμα βάλεις όρια, θα πνιγείς μέσα στα ίδια σου τα νερά, τα δουλωμένα και τ’ ακάθαρτα, σαν εκείνα των φλεβών σου. Ό,τι αγγίζεις με ελεύθερο χέρι το βαφτίζεις και με αίμα. Το κάνεις -όσο δύνασαι- ελεύθερο και αιώνιο! Ίσως κάτι τέτοιο εννοούσε ο Νίτσε όταν έλεγε “Γράφε με αίμα και θα νιώσεις ότι το αίμα είναι πνεύμα”.

ΔΕΣΠΟΙΝΑ: ΤΟ ΑΠΟΡΡΗΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΣ ΤΩΝ ΕΛΕΥΣΙΝΙΩΝ

ΔεσποιναΣτην ελληνική μυθολογία Δέσποινα αποκαλούνταν μία κόρη της θεάς Δήμητρας και του θεού Ποσειδώνα.

Η Δήμητρα πέρασε από την Αρκαδία αναζητώντας τη χαμένη Περσεφόνη, την είδε ο Ποσειδώνας και την ερωτεύτηκε. Η θλιμμένη θεά, για να αποφύγει τον Ποσειδώνα, μεταμορφώθηκε σε άσπρη φοράδα και κρύφτηκε μέσα σ' ένα στάβλο....

Ωστόσο ο Ποσειδώνας τυφλωμένος απο τον ακατασίγαστο πόθο του, μεταμορφώθηκε κι αυτός σε άλογο και μπήκε στον ίδιο στάβλο.Από την ένωσή της με τον Ποσειδώνα έφερε στον κόσμο μία νέα κόρη. Η Δέσποινα γεννήθηκε στο Λύκαιο όρος. Η κόρη που το όνομα της θεωρούνταν μυστικό, και για αυτό την αποκαλούσαν Δέσποινα. Την Δέσποινα ανέθρεψε ο Τιτάνας Άνυτος.

Το όνομά της δεν διασώθηκε σε καμία πηγή, γιατί ήταν απόρρητο, αλλά οι Αρκάδες την αποκαλούσαν Δέσποινα, της οποίας το όνομα ήξεραν μόνο κάποιοι μυημένοι στα Ελευσίνια, και απαγορευόταν αυστηρά να προφερθεί. Για να μην προφέρουν λοιπόν το απαγορευμένο όνομα, την έλεγαν Δέσποινα.... (=η Κυρία).

Το Δέσποινα είναι στην ουσία επίθετο, διγενές και δικακατάλητο, με αρσένικο τύπο τον γνωστός μας Δεσπότη, εξ'ου και οικο-δεσπότης, οικο-δέσποινα. Δεμ<σ>πότνια. Πότνια=κυρά, αφέντρα, κυρίαρχη.
Γι'αυτό και προσωνύμιο της θεάς Αρτέμιδος είναι το "Πότνια θηρών"= η κυρά των θηραμάτων (του κυνηγιού). Το πρώτο συνθετικό προέρχεται από την ίδια ρίζα -ΔΗ- που έχει να κάνει με τη Γη,

Στην αρχαία Λυκόσουρα υπήρχε ναός της Δέσποινας και λατρευόταν σαν θεά. Σύμφωνα με την περιγραφή του Παυσανία στο ναό υπήρχε σύμπλεγμα της Δήμητρας μαζί με την Δέσποινα έργο του Δαμοφώντος. Στο σύμπλεγμα η Δήμητρα με την Δέσποινα ήταν καθισμένες σε θρόνο δίπλα δίπλα , η Δήμητρα κρατούσε δάδα και η δε Δέσποινα σκήπτρο, δίπλα στον θρόνο της Δήμητρας στεκόταν η Άρτεμις φορώντας φερέτρα και κρατώντας δέρμα ελαφιού, δίπλα στην Δέσποινα στεκόταν ο Τιτάνας Άνυτος οπλισμένος.

Ο αφιερωμένος σε αυτήν ναός στη Λυκόσουρα ήταν ιδιαίτερα σεβαστός απ' όλους τους Πελοποννήσιους, γι’ αυτό και όταν το 368 π.Χ οι Λυκοσουρείς κλείστηκαν μέσα, αντιτιθέμενοι στην εγκατάλειψη της πατρογονικής τους εστίας και στην μετακόμιση τους στην Μεγαλόπολη, δεν παρενοχλήθηκαν από κανένα. Ανακαλύφθηκε στα τέλη του 19ου αιώνα π.Χ. στο λόφο που ήταν παλιότερα γνωστός ως “¨Παλιόκαστρο της Στάλας”.

Η αναφορά στην θεά Δέσποινα από τον Παυσανία στα Αρκαδικά:
Θεῶν δὲ αὐτὰ τὰ ἀγάλματα, Δέσποινα καὶ ἡ Δημήτηρ τε καὶ ὁ θρόνος ἐν ᾧ καθέζονται, καὶ τὸ ὑπόθημα τὸ ὑπὸ τοῖς ποσίν ἐστιν ἑνὸς ὁμοίως λίθου: καὶ οὔτε τῶν ἐπὶ τῇ ἐσθῆτι οὔτε ὁπόσα εἴργασται περὶ τὸν θρόνον οὐδέν ἐστιν ἑτέρου λίθου προσεχὲς σιδήρῳ καὶ κόλλῃ, ἀλλὰ τὰ πάντα ἐστὶν εἷς λίθος. οὗτος οὐκ ἐσεκομίσθη σφίσιν ὁ λίθος, ἀλλὰ κατὰ ὄψιν ὀνείρατος λέγουσιν αὐτὸν ἐξευρεῖν ἐντὸς τοῦ περιβόλου τὴν γῆν ὀρύξαντες. τῶν δὲ ἀγαλμάτων ἐστὶν ἑκατέρου μέγεθος κατὰ τὸ Ἀθήνῃσιν ἄγαλμα μάλιστα τῆς Μητρός: [4] Δαμοφῶντος δὲ καὶ ταῦτα ἔργα. ἡ μὲν οὖν Δημήτηρ δᾷδα ἐν δεξιᾷ φέρει, τὴν δὲ ἑτέραν χεῖρα ἐπιβέβληκεν ἐπὶ τὴν Δέσποιναν: ἡ δὲ Δέσποινα σκῆπτρόν τε καὶ <τὴν> καλουμένην κίστην ἐπὶ τοῖς γόνασιν ἔχει, τῆς δὲ ἔχεται τῇ δεξιᾷ τῆς κίστης. τοῦ θρόνου δὲ ἑκατέρωθεν Ἄρτεμις μὲν παρὰ τὴν Δήμητρα ἕστηκεν ἀμπεχομένη δέρμα ἐλάφου καὶ ἐπὶ τῶν ὤμων φαρέτραν ἔχουσα, ἐν δὲ ταῖς χερσὶ τῇ μὲν λαμπάδα ἔχει, τῇ δὲ δράκοντας δύο. παρὰ δὲ τὴν Ἄρτεμιν κατάκειται κύων, οἷαι θηρεύειν εἰσὶν ἐπιτήδειοι. [5] πρὸς δὲ τῆς Δεσποίνης τῷ ἀγάλματι ἕστηκεν Ἄνυτος σχῆμα ὡπλισμένου παρεχόμενος: φασὶ δὲ οἱ περὶ τὸ ἱερὸν τραφῆναι τὴν Δέσποιναν ὑπὸ τοῦ Ἀνύτου, καὶ εἶναι τῶν Τιτάνων καλουμένων καὶ τὸν Ἄνυτον.
 

Αποσυμβολισμός του Μύθου του Όσιρι

Σύμφωνα με την Αιγυπτιακή Μυθολογία Ο Ατού, ο Δημιουργός στην αρχετυπική του μορφή γεννά τον Σου Τεφνούτ, μετά τον Γκεμπ (Γη) μαζί με τη Νουτ (Ουρανό ) και τέλος τους Οσιρικούς Θεούς με πρωτότοκο τον Οσιρι και κατά σειρά, , τον Σεθ, την Ίσιδα και την Νέφθυ δημιουργώντας την Εννεάδα της Ηλιούπολης.

Ο Όσιρις του οποίου το όνομα είναι ελληνική μεταγραφή της αιγυπτιακής λέξης λατρεύτηκε σε ολόκληρη την Αίγυπτο. Ανήκει σύμφωνα με τον εσωτερισμό στους θεούς τους Γης και σχετίζεται κυρίως με τον Διόνυσο και τον Άδη.

Γεννήθηκε στις Θήβες της Άνω Αιγύπτου κι ο Ρε μόλις έμαθε τη γέννηση του, τον κάλεσε πλησίον του και τον αναγνώρισε ως κληρονόμο του θρόνου του. Ήταν ωραίος, μελαχρινός και ψηλότερος όλων των ανθρώπων. Όταν ο πατέρας του αποσύρθηκε στον ουρανό τον διαδέχθηκε στο θρόνο της Αιγύπτου και αναγόρευσε βασίλισσα την αδελφή του Ίσιδα. Κατήργησε την ανθρωποφαγία και εκπαίδευσε τους ημιάγριους υπηκόους του στην κατασκευή γεωργικών εργαλείων. Ανήγειρε τους πρώτους ναούς, έφτιαξε τις εικόνες των Θεών, διατύπωσε την τάξη των τελετών και των οργάνων που συνοδεύανας τα τραγούδια. Ακόμα ίδρυσε πόλεις και έδωσε νόμους.

Αλλά θέλησε να εκπολιτίσει και τον υπόλοιπο κόσμο. Άφησε αντιβασίλισσα την Ίσιδα και χάρις την πραότητα του , προσεταίριζε τη μία χώρα μετά την άλλη και αφόπλιζε τους κατοίκους με τα μουσικά όργανα. Αφού επέστρεψε βρήκε τα πάντα σε πλήρη τάξη, χάρις την Ίσιδα. Σε μια γιορτή που έγινε στη Μέμφιδα, μετά την επιστροφή του στο βασίλειο, ο αδελφός του Σεθ μαζί με 72 συνενόχους τον προσκάλεσε σε συμπόσιο και του έφερε μεγάλο κατεργασμένο κιβώτιο και είπε ότι θα το πάρει εκείνος που θα χωρέσει ακριβώς σε αυτό. Ο Όσιρις μπήκε σε αυτό χωρίς να υποψιασθεί τίποτα. Αμέσως με τους συνωμότες τού κατέβασαν το κάλυμμα και το κάρφωσαν. Κατόπιν το έριξαν στο Νείλο όπου το ρεύμα το έφερε στις ακτές της Φοινίκης, στη ρίζα μιας μυρίκης που μεγάλωνε με καταπληκτική ταχύτητα και το έκρυψε μέσα στον κορμό της.

Ο Βασιλιάς της περιοχής (της Βίβλου του Λιβάνου) όταν έριξε το δέντρο για να το χρησιμοποιήσει ως στήριγμα για τα ανάκτορα, άρχισε να βγάζει εξαιρετική ευωδιά, πράγμα που έκανε την Ίσιδα να υποψιαστεί ότι εκεί ήταν το πτώμα του Όσιρη. Έτσι αφού πήρε τον στύλο βρήκε το φέρετρο και το πήγε στα έλη της Βουτούς μακριά από το μίσος του Σεθ. Αυτός όμως λόγω τυχαίων γεγονότων καθώς κυνηγούσε στο Δέλτα, βρήκε το πτώμα του αδελφού του και για να δώσει οριστικό τέλος το έκοψε σε 14 κομμάτια που τα διασκόρπισε.

Η Ίσιδα άρχισε να κάνει έρευνες να τα βρει και τα βρήκε όλα εκτός τον φαλλό του, τον οποίο τον είχε καταβροχθίσει ένα ψάρι ο οξύρρυγχος. Αφού τα προσάρμοσε βοηθούμενη από την αδελφή της Νέφθη, τον βεζύρη Θωθ, τον ανεψιό της Άννουβι και γιο της Ώρο, που συνέλαβε με το πτώμα του συζύγου της, κατάφερε να τον ξαναφέρει στη ζωή κάνοντας μάγια και με το τυπικό της ταριχεύσεως τον έκανε αθάνατο. Κατόπιν κατέφυγε στα έλη της Βουτούς για να αναθρέψει με ασφάλεια τον γιο της που θα έπαιρνε αργότερα εκδίκηση, ο οποίος μαζί με το γεράκι του νικάει τον Σεθ και κλείνει ο κύκλος με την Τριάδα καθώς ζουν και οι τρεις σαν άγια οικογένεια, ενώ ο Όσιρις αποσύρεται αφήνοντας την κοσμική εξουσία στον Ώρο..

ΚΛΕΙΔΙΑ ΕΡΜΗΝΕΙΑΣ

 Mεταφυσικό

Στον Μύθο έχουμε την αιώνια πάλη σκότος εναντίον φως (Όσιρις-Σεθ) όπως και τις δύο όψεις της σελήνης γέμιση-Ίσιδα, ελάττωση-Νέφθυς.. Το Πνεύμα Όσιρις στην αρχή είναι αυτό που κυβερνά σε έναν κόσμο δίκαιο μια Περίοδο προτού ενσαρκωθεί, γεννηθεί στον υλικό κόσμο. Βρισκόμαστε στην περίοδο ασυνείδητα καλός, στην ΕΝΟΤΗΤΑ. Το κλείσιμο στο κιβώτιο είναι η ενσάρκωση στον κόσμο (πνευματικός θάνατος) καθώς το ποτάμι είναι τα νερά της ζωής που συνδέουν τον υλικό με τον Πνευματικό κόσμο. Το κιβώτιο είναι το όχημα του Πνεύματος δηλαδή οι φορείς που το μεταφέρουν (π.χ αιθεροφυσικό, περνά τα νερά της ζωής κατέβασμα του Πνεύματος στην ύλη. Το δέντρο είναι η ύλη που ευωδιάζει όταν το Πνεύμα βρίσκεται σε επαφή μαζί του. Η γέννηση στον υλικό κόσμο ουσιαστικά είναι ο θάνατος για τον πνευματικό για αυτό δολοφονείται από τον Σεθ και διαμελίζεται. Έχουμε δηλαδή την Πολλαπλότητα από την Ενότητα, που είναι 7 ή 14 κομμάτια, που συμβολίζει τις 7 ακτίνες εκδήλωσης, που είναι συνέπεια της καθόδου του Λόγου στην Ύλη.

Τα πράγματα όμως τείνουν να ξαναγυρίσουν στην αρχική τους μορφή (φίδι που τρώει την ουρά του) που πλέον και με τη συνδρομή του Θείου-Ίσιδος (όπως στο Μύθο του έρωτα και της ψυχής) ξαναβρίσκονται και επανατίθονται (ανασύνθεση-εμψύχωση)οπότε έχουμε πάλι την ΕΝΟΤΗΤΑ μέσα όμως από συνειδητή προσπάθεια. Το γεννητικό μόριο δεν βρίσκεται που σημαίνει ότι ο Πατέρας Όσιρις δεν γεννά ο ίδιος τον κόσμο αλλά υπάρχει μια ιεραρχία κατώτερων Οντοτήτων που φροντίζουν γι αυτό. Το Πνεύμα αποσύρεται από την εξουσία καθώς έχει τελειώσει τις δοκιμασίες του και θα συνεχίσει σε άλλα επίπεδα, ενώ το φωτεινό Πνεύμα 'Ωρος καταστρέφει τα σκοτάδια.

Ο 'Ωρος ουσιαστικά συμβολίζει την υπόσχεση για λύτρωση για κάθε ανθρώπινο Ον.

 Αριθμητικό

Στο μύθο βλέπουμε την ιερή τριάδα Όσιρις- Ίσιδα-΄Ωρος τον αριθμό τρία δηλαδή την τριπλή έκφραση της θεότητας. Το ΕΝΑ πατέρας είναι αυτός που δίνει την ώθηση των κόσμων διαμελίζεται και από αυτόν προέρχονται τα πάντα (τα μέλη του που βυθίζονται στο ποτάμι της Ζωής). Παρατηρεί την εξέλιξη όμως από μακριά. Η Ίσιδα είναι η Αγάπη- σοφία που εμψυχώνει ενώ ο 'Ωρος είναι αυτός που μάχεται (το Αθάνατο στον άνθρωπο- το τρίτο στοιχείο που δίνει την έκβαση στη μάχη. Ακόμα συναντάμε τον αριθμό 2 που εκφράζει τον δυαδισμό και την αέναη μάχη μεταξύ δυνάμεων Γιν- γιαγκ ('Ωρος -Ίσιδα). Τα 4 αδέλφια Όσιρις-'Ισιδα- Σεθ- Νέφθυς είναι ο κόσμος της ύλης όπου γίνονται όλες οι μάχες. Τέλος η απόσυρση είναι η επιστροφή στον αριθμό 1 (Νιρβάνα).

Γεωμετρικό

Εδώ έχουμε την ιερή γεωγραφία όπου οριοθετείται ο χώρος καθώς η κάσα του Όσιρη έφτασε στη Βίβλο- Βορράς. Ο νότος οριοθετείται από την πρώτη περιήγηση του που έφτασε μάλλον ως την κεντρική Αφρική. Επίσης ο Βορράς συμβολίζεται με τον 'Ωρο που αντιστοιχεί με την πνευματική υπέρβαση ενώ ο Σεθ είναι το σημείο καφετερίας εκεί από όπου προερχόμαστε, το παρελθόν που πρέπει να ξεπερασθεί. Ακόμα μπορούμε να συσχετίσουμε το κόσμο της ύλης που γνωρίζουμε με τα τέσσερα αδέλφια Όσιρις-Βορράς, Σεθ-Νοτός, Ίσιδα-Δύση, Νέφθυς-Ανατολή. Στον κοσμικό κύβο που δημιουργείται το κάτω επίπεδο είναι ο Γκεμπ-Γη ενώ το πάνω η Νουτ ο ουρανός. Ο άνθρωπος βαδίζει την πορεία από ανατολή προς δύση στα πλαίσια της γήινης ζωής που οδηγεί στις συνεχείς ενσαρκώσεις, αλλά κάποια στιγμή όταν υπάρχει οσιροποίηση μεγάλα μυστήρια αναπροσαρμογή μερών σώματος πλέον η πορεία είναι προς το Βορρά δηλαδή προς την ελευθερία από τον τροχό των μετενσαρκώσεων καθώς ο Όσιρις αποσύρεται.

Τα τέσσερα αδέλφια συμβολίζουν το Κουρουξέτρα του ανθρώπου που έχει συνειδητοποιήσει και είναι ο σταυρωμένος ανάμεσα στους δύο κόσμους. Ο ΄Ωρος είναι το τρίτο στοιχείο ανάμεσα στο πνεύμα και στην ύλη και είναι αυτός που φέρνει τη λύτρωση το Σάττβας.

Αστρολογικό

Ο Σεθ σχετίζεται με τον αστερισμό του Δράκοντος και με το Πολικό άστρο μιας άλλης εποχής της Γης. Για μια εποχή τα πράγματα ήταν όλα αγνά (κυριαρχία Όσιρη), μετά όμως ο Σεθ πήρε την εξουσία. Αργότερα έγινε ένα εκπέσον άστρο που όμως δύσκολα παρέδωσε την εξουσία των καιρών (μάχες ΄Ωρου -Σεθ). Ο αστερισμός του Ωρίωνα που εμφανίζεται πριν από του Σείριου αποδίδεται στον Όσιρη. Η περίοδος της πλημμύρας του Νείλου αρχίζει στο θερινό ηλιοστάσιο εκείνη την εποχή δηλαδή τη στιγμή που ο Σείριος ανατέλλει ταυτόχρονα με τον Ήλιο.

Σε αυτό το κλειδί ερμηνείας φαίνονται καθαρά οι σχέσεις μακρόκοσμου- μικρόκοσμου. Η περιοδική άνοδος και πτώση της στάθμης του Νείλου, σχετίζεται άμεσα με τον αρχέγονο ωκεανό ζωής που διαστέλλεται και συστέλλεται. Ο Νείλος σχετίζεται άμεσα με το ζωδιακό σημείο του Υδροχόου καθώς ο συμβολισμός του έχει τον θεό Χέπι που χύνει νερό από δύο δοχεία, ενώ η αριστερή κνήμη φυλάγεται σαν τοπικό ιερό λείψανο έχει σχέση με τον Υδροχόο. Στον αστερισμό του σκορπιού έχουμε τη συνομωσία του Σεθ και των συνεργατών του και σε όλη την πορεία του Όσιρη θα υπάρχουν συσχετισμοί με τα ζώδια.

Αστρολογικά η Ίσιδα έχει σχέση με τη Σελήνη (αύξηση) που όταν Φεύγει ο Ήλιος Όσιρις αναλαμβάνει να να φωτίζει τον κόσμο σύμφωνα με τις αρχές του. Το σκότος όμως Σεθ την περίοδο μέρας κρύβει τον ήλιο κρύψιμο στο φέρετρο (σύννεφα; ) ή τη νύχτα αναλαμβάνει την εξουσία. Ο Όσιρις όμως πάλι θριαμβεύει με την καινούργια μέρα, χάρις την Ίσιδα και τους άλλους θεούς που φωτίζουν και τη νύχτα. Επίσης ο θάνατος του συμβολίζει το χειμώνα ενώ ανάσταση του συμβολίζει την Άνοιξη-ζωή.

Αλχημικό

Κεμ κόκκινο ή μαύρο χρώμα σύμβολα μετάλλαξης. Το μαύρο χρώμα είναι το ακατέργαστο που πυρώνεται διαμορφώνεται κατά τη διάρκεια της αλχημικής μάχης για να φτάσει στο λευκό-μύηση. Τα τέσσερα στοιχεία του κόσμου βγήκαν από το ζευγάρι GEB -NUT, Όσιρις φωτεινό αρσενικό, Ίσις φωτεινό θηλυκό, ΣΕΘ σκοτεινό αρσενικό, ΝΕΦΘΥΣ σκοτεινό θηλυκό. Αυτά αλληλεπιδρούν μεταξύ τους και μας δίνουν τον εκδηλωμένο κόσμο, καθώς δημιουργούν αντίθετες δυνάμεις τα φίδια που μάχονται που έχουν όμως ένα κέντρο έναν κύριο άξονα το κηρύκειο, που αντιπροσωπεύει τις αντίθετες αλχημικές αρχές θείο και υδράργυρος. Όταν δαμαστούν αυτά τα δύο ο άνθρωπος αποκτά ατομικότητα και Οσιροποιείται. Ας πάρουμε όμως το αλχημικό έργο από την αρχή που μας μιλά στην αρχή για Σκιές φόβους μέσα στις ψυχολογικές σπηλιές (μικρές φωνές).

Έχουμε την πορεία της αλχημικής μετάλλαξης των δοκιμασίες των 4 στοιχείων. Τα σημεία σταθμός είναι

1) η αρχή του μοιραίου, είναι η απαρχή και η κινητήρια ώθηση της Ιστορίας. Χάνεται η πρωταρχική έννοια της ολότητας από τη Νιρβάνα, Παράδεισο (ασυνείδητα καλός) κινούνται τα νήματα για την επίτευξη των νέων προκλήσεων της ζωής, μέσα από τις Μυητικές διαδικασίες.

2) Το ξεγέλασμα και η εγκατάλειψη στα νερά. Εδώ έχουμε μια φάση δοκιμασίας Ηλιακά Μυστήρια, στιγμή όπου το Χάος βάζει τις προκλήσεις και οι χαμηλές έλξεις Σεθ περιορίζουν στο κιβώτιο την ανθρώπινη ψυχή, ρίχνοντας την στις συνεχείς μετενσαρκώσεις.

3) Η προστασία από την θεότητα, πρώτα η συκιά και μετά η ανάσταση από την Ίσιδα. Έχουμε τη δεύτερη γέννηση δηλαδή τα μεγάλα μυστήρια. Έχουμε τον δυο φορές γεννημένο που κατατρόπωσε το θάνατο και είναι πλέον Μύστης. Αυτό επιτεύχθηκε με την επανατοποθέτηση των μελών, δηλαδή την επανασύνθεση των στοιχείων μια αλχημική διαδικασία. Το γεννητικό μόριο δεν βρίσκεται πράγμα που δηλώνει ότι ο Μύστης αποσύρεται από τον φαινομενικό κόσμο της ύλης και πλέον γεννά σε άλλα επίπεδα, ενώ το χάσιμο και ανεύρεση των άλλων μερών σημαίνει την ανταλλαγή των ανθρώπινων στοιχείων με Θεϊκών,

4) Οι δυνάμεις του Σκότους ελαττώματα (Δράκος -Σεθ) νικιούνται-διευθετίζονται (δεν σκοτώνονται). Πλέον τα άλογα μέρη υπηρετούν τα Λογικά όπως η έννοια της δικαιοσύνης στον Πλάτωνα και ο ΄Ωρος ο εσωτερικός άνθρωπος (Αη Γιώργης θριαμβεύει.)

5) Ιδρύονται θεσμοί και Νόμοι Δίκης αφού οι μικρές φωνές έχουν σιγήσει κάτω από άπλετο φως της συνείδησης και μεταλλάχθηκαν σε Μεγάλες φωνές.

Έτσι έχουμε τη θεία καταγωγή του ανθρώπου το νόμο της παγκόσμιας εξέλιξης και την τελική θέωση ξεπερνώντας και μεταλλάσσοντας τα κατώτερα πάθη που πηγαίνει στον κόσμο των νεκρών για να βασιλεύσει (απόσυρση).

Βιολογικό

Ο Σεθ συμβολίζει το άλογο μέρος του οργανισμού δηλαδή την ψυχική ασθένεια καθώς θέλει την εξουσία του όντος, την Ίσιδα. Η μάχη μεταξύ του οργανισμού και της ψυχικής ασθένειας είναι η μάχη μεταξύ αυτού που πρέπει να κυβερνά και του άλογου, επιθυμητικού που θέλει καθώς δεν έχει σωφροσύνη. Έτσι στην αρχή μπορεί να υπερισχύει διαμελισμός του Όσιρη αλλά τελικά ο ΄Ωρος που συμβολίζει το θυμοειδές τάξη φυλάκων επιβάλλεται του Σεθ δεν το σκοτώνει αλλά το τιθασεύει με αποτέλεσμα όλος ο οργανισμός να λειτουργεί αρμονικά. Έτσι ο Όσιρις μπορεί να ασχοληθεί με αυτά που πρέπει και αποσύρεται όπως ο νους πρέπει να ασχολείται με πράγματα που τού ταιριάζουν ενώ ο Όρος επιβάλει τη δικαιοσύνη, αρετή όπου κάθε τι ασχολείται με αυτό που του πρέπει.

Στο βιολογικό κλειδί βλέπουμε επίσης τη διαδοχή ζωής - θανάτου όπου αρχίζει με τη σπόρο καθώς ως Όσιρις ταξιδεύει στα νερά της ζωής, το όργωμα και την σπορά όπου υπάρχει ο διαμελισμός του σώματος και τέλος η ανάσταση που δίνει καρπό, που ουσιαστικά είναι νέος σπόρος. Για να αναπτυχθεί νέος βλαστός, πρέπει να καταστραφεί η προηγούμενη μορφή επομένως η γέννηση και ο θάνατος είναι σύμμαχοι που συνεχίζουν τη ΖΩΗ.

Δεν υπάρχει λοιπόν θάνατος παρά μόνο οι αλλαγές κατάστασης μέσω μιας συνεχούς αναγέννησης που είναι έκφραση της μιας ΖΩΗΣ.

Μορφογεννητικό ή μορφοπλαστικό

Ο Νείλος θα μπορούσε να παραλληλιστεί σαν εκροή του Όσιρη και η γη σαν το σώμα της ΄Ίσιδος, Έτσι ο Νείλος Όσιρις γονιμοποιεί το χώμα τη Γη Ίσιδα. Αντίθετα ο Σεθ αντιπροσωπεύει την ένταση της ξηρότητας που εξατμίζει τα νερά του Νείλου και τα περιορίζει στις όχθες του και αυτό συμβολίζει το κλείσιμο Του Όσιρη στο κιβώτιο τον περιορισμό των νερών, χαμηλή στάθμη. Η ανάσταση του Όσιρη συμβολίζει την πλημμύρα τη συνεχή αναγέννηση, καθώς ο ΄Ωρος είναι αυτός που νικά τον Σεθ δηλαδή ο νέος Χρόνος φέρνει τις αλλαγές στους ρυθμούς χρησιμοποιώντας τις μορφές που μετά τις απορρίπτει.

Η δημιουργία και καταστροφή διαδέχονται η μία την άλλη, πάντα όμως η εξέλιξη-συνείδηση είναι κερδισμένη αφού χρησιμοποιεί όλο και ανώτερες μορφές έκφρασης. Ο ετήσιος κύκλος βλάστησης εναπόκειται και αυτός στην αρχή του ρυθμού που διοικεί όλες τις μορφές.

Τα κομμάτια του Όσιρη βρίσκονται σε ορισμένα σημεία που ουσιαστικά αποτελούν την ιερή γεωγραφία του τόπου και ουσιαστικά είναι κέντρα ενέργειας.

Τρόποι για να πάρεις την ζωή στα χέρια σου

Η αυτό-αμφισβήτηση και ο φόβος αποτελούν ψυχολογικές μάστιγες της εποχής μας. Τα δυο αυτά συναισθήματα παρεμβαίνουν στη διαδικασία του να επιλέξουμε και να πραγματοποιήσουμε τους στόχους μας. Η αυτό-αμφισβήτηση και ο φόβος εκδηλώνονται με τις μικρές εσωτερικές εκείνες φωνές που μας λένε «δεν θα πετύχεις ποτέ, οπότε γιατί να προσπαθήσεις;» ή «ποιος νομίζεις ότι είσαι; Θα αποτύχεις!».

Η αυτό-αμφισβήτηση και ο φόβος είναι τα συναισθήματα που μας κάνουν να ακούμε τι λένε, να πιστεύουμε αυτές τις φωνές, με αποτέλεσμα να τα παρατάμε πριν καν ξεκινήσουμε.

Πώς δημιουργείται η αυτό-αμφισβήτηση και ο φόβος

Ήδη από πολύ μικρή ηλικία ο άνθρωπος παίρνει μηνύματα για τον εαυτό του και τις ικανότητές του από την οικογένεια και στη συνέχεια από το σχολείο.

Μία κατηγορία είναι οι υπερπροστατευτικοί γονείς που δεν επιτρέπουν στο παιδί να ρισκάρει και να ανοίξει τα φτερά του: στέλνουν το μήνυμα ‘πρόσεχε, θα πέσεις και θα αποτύχεις’, το οποίο κάτω από την επιφάνεια κρύβει το μήνυμα ‘δεν έχεις αρκετές δυνάμεις’.

Άλλοτε πάλι οι γονείς έχουν περιορισμένες βλέψεις για την επαγγελματική αποκατάσταση του παιδιού και το στρέφουν σε ‘σίγουρες’ επιλογές: να ακολουθήσει για το καλό του το επάγγελμα του πατέρα ή να μπει στο δημόσιο, ματαιώνοντας τα όνειρά του για άλλη καριέρα.

Καθώς το παιδί λαμβάνει όλα αυτά τα μηνύματα, ‘μαθαίνει’ κάτι για τον εαυτό του: ότι σύμφωνα με τη γνώμη και εκτίμηση των άλλων, δεν θα τα καταφέρει.

Κάτω από τέτοιες συνθήκες ο άνθρωπος μαθαίνει να επικεντρώνεται κάθε φορά στο αρνητικό. Όποτε του παρουσιάζεται μια ευκαιρία σκέφτεται τι μπορεί να πάει στραβά, φοβάται ότι δεν του αξίζει και κάνει σενάρια προσπαθώντας να δει από πού θα του έρθει η αποτυχία και η καταστροφή.

Για να αντισταθμίσει τους φόβους του, συχνά ο άνθρωπος παίρνει μια αμυντική στάση και παριστάνει ότι δεν τον ενδιαφέρει η παρούσα κατάσταση, με το σκεπτικό «δεν είμαι τόσο καλός όσο οι άλλοι. Αν προσπαθήσω και δεν τα καταφέρω θα γελοιοποιηθώ, αλλά αν δεν προσπαθήσω, τουλάχιστον δε θα γελοιοποιηθώ’. Η λογική αυτή του παραλόγου οδηγεί σε αυτοσαμποτάρισμα.

Για να αλλάξει κανείς θα πρέπει να ξεκινήσει από τη στάση που έχει απέναντι στον εαυτό του ώστε να αποκτήσει αυτοέλεγχο και αυτοπεποίθηση. Αλλάζοντας την αρνητική σκέψη και καλλιεργώντας την ικανότητα να βλέπει και την άλλη όψη του νομίσματος είναι ένα σημαντικό βήμα.

Τεχνικές Αλλαγής

Κάντε μια λίστα με τους φόβους σας. Μόνο αν παραδεχτείτε ότι υπάρχουν θα βρείτε λύση στα προβλήματά σας.
Σημειώστε με ποιο τρόποι οι φόβοι σας επηρεάζουν τη ζωή σας
Σημειώστε τα αρνητικά μηνύματα που σας λέει η εσωτερική σας φωνή
Αντικαταστήστε το κάθε αρνητικό μήνυμα με ένα θετικό
Ξεκόψτε από τα άτομα που σας δημιουργούν προβλήματα ή φέρνουν αρνητισμό στη ζωή σας
Διαβάστε βιβλία που θα βοηθήσουν την εξέλιξή σας
Δεχτείτε το παρελθόν σας
Κάντε μια λίστα με τους στόχους σας και τα βήματα που πρέπει να κάνετε για να τους πετύχετε
Κάντε ένα βήμα κάθε μέρα. Κάθε φορά που κάνετε κάτι που σας φέρνει πιο κοντά στην πραγμάτωση των στόχων σας θα νιώθετε καλύτερα για τον εαυτό σας.
Όταν οι φόβοι και η αυτό-αμφισβήτηση επιστρέφουν μην τρομάξετε: χρησιμοποιήστε τις ικανότητες που έχετε μάθει και έχετε πίστη στον εαυτό σας ότι θα τους ξεπεράσετε.

Η σοφία της αγάπης

Η σοφία της αγάπηςΟ Πολωνός κοινωνιολόγος Ζίγκμουντ Μπάουμαν έχει μελετήσει ιδιαίτερα τις μεγάλες αλλαγές που επιφέρει στις ανθρώπινες και τις κοινωνικές σχέσεις η μετάβαση από το «σταθερό» στο «ρευστό» στάδιο της νεωτερικότητας. Ο ρευστός σύγχρονος κόσμος στον οποίο κατοικούμε είναι ένα σύμπαν απορρυθμισμένο, εξατομικευμένο, εκτεθειμένο στη διαρκή ανασφάλεια και αβεβαιότητα που συνοδεύει τις επιταχυνόμενες μεταβολές.

Η ρευστή νεωτερικότητα απεχθάνεται οτιδήποτε στέρεο και ανθεκτικό. Στο βιβλίο του «Ρευστή αγάπη» (Εστία, 2006) ερευνά αυτή τη νέα ευθραυστότητα των ανθρώπινων δεσμών. Η ακόλουθη συνέντευξη του Μπάουμαν δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «La Repubblica».

Τι είναι αυτό που μας ωθεί να αναζητάμε πάντα νέες σχέσεις;
Η ανάγκη να αγαπάμε και να μας αγαπούν, σε μια διαρκή αναζήτηση ικανοποίησης, χωρίς ποτέ να είμαστε σίγουροι ότι είμαστε αρκετά ικανοποιημένοι. Η ρευστή αγάπη είναι ακριβώς αυτό: μια αγάπη διαιρεμένη ανάμεσα στην επιθυμία για συγκινήσεις και στον φόβο του δεσμού.

Επομένως είμαστε καταδικασμένοι να ζούμε σύντομες σχέσεις ή να ζούμε μέσα στην απιστία.
Κανείς δεν είναι «καταδικασμένος». Μπροστά σε διάφορες δυνατότητες εναπόκειται σε μας η ευθύνη να επιλέξουμε. Ορισμένες επιλογές είναι πιο εύκολες και άλλες είναι πιο ριψοκίνδυνες. Εκείνες που είναι φαινομενικά λιγότερο δεσμευτικές είναι πιο απλές σε σχέση με εκείνες που απαιτούν προσπάθεια και θυσίες.

Ωστόσο, εσείς ζήσατε μιαν αγάπη με πολύ μεγάλη διάρκεια, εκείνη με τη σύζυγό σας τη Γιανίνα, που πέθανε πριν από λίγα χρόνια.
Η αγάπη δεν είναι ένα προκατασκευασμένο και έτοιμο προς χρήση αντικείμενο. Εναπόκειται στις δικές μας φροντίδες, χρειάζεται διαρκή προσπάθεια για να αναγεννιέται, να αναδημιουργείται και να αναζωογονείται καθημερινά. Πιστέψτε με, η αγάπη ανταμείβει θαυμάσια αυτήν την αφοσίωση. ‘Οσο για μένα (και ελπίζω έτσι να ήταν και για τη Γιανίνα) μπορώ να σας το πω: όπως το κρασί, η γεύση της αγάπης βελτιώθηκε με το πέρασμα του χρόνου.

Σήμερα ζούμε περισσότερες σχέσεις στη διάρκεια μιας ζωής. Είμαστε πιο ελεύθεροι ή μόνο πιο φοβισμένοι;
Ασφάλεια και ελευθερία είναι και οι δυο τους αξίες αναγκαίες, αλλά βρίσκονται σε σύγκρουση μεταξύ τους. Το τίμημα που πρέπει να πληρώσουμε για μεγαλύτερη ασφάλεια είναι λιγότερη ελευθερία και το τίμημα μιας μεγαλύτερης ελευθερίας είναι λιγότερη ασφάλεια. Οι περισσότεροι άνθρωποι προσπαθούν να βρουν μιαν ισορροπία, χωρίς ποτέ να το καταφέρνουν.

Εσείς, ωστόσο, γεράσατε μαζί με τη σύζυγό σας. Πώς αντιμετωπίσατε την πλήξη της καθημερινότητας; Το να γερνούν δυο άνθρωποι μαζί έχει γίνει παλιομοδίτικο;
Είναι η προοπτική των γηρατειών αυτή που θεωρείται ήδη παλιομοδίτικη, καθώς ταυτίζεται με τον περιορισμό των δυνατοτήτων επιλογής και την απουσία «νεωτερισμών». Εκείνων των «νεωτερισμών» που σε μια κοινωνία καταναλωτών έχουν εξυψωθεί στο υψηλότερο επίπεδο της ιεραρχίας των αξιών και θεωρούνται το κλειδί της ευτυχίας. Τείνουμε να μην ανεχόμαστε τη ρουτίνα, επειδή ήδη από την παιδική μας ηλικία έχουμε συνηθίσει να θέλουμε αντικείμενα «μιας χρήσης», για να τα αντικαθιστούμε γρήγορα. Δεν γνωρίζουμε πλέον τη χαρά των πραγμάτων που έχουν μεγάλη διάρκεια, που είναι καρποί της προσπάθειας και μιας επιμελούς εργασίας.

Καταλήξαμε να μετατρέψουμε τα συναισθήματα σε εμπορεύματα. Πώς μπορούμε να ξαναδώσουμε στον άλλον τη μοναδικότητά του;
Η αγορά διέβλεψε στην απελπισμένη ανάγκη μας για αγάπη την ευκαιρία πελώριων κερδών. Και μας δελεάζει με την υπόσχεση ότι θα μπορέσουμε να τα έχουμε όλα χωρίς κόπο: ικανοποίηση χωρίς εργασία, κέρδη χωρίς θυσίες, αποτελέσματα χωρίς προσπάθεια, γνώση χωρίς διαδικασία μαθητείας. Η αγάπη απαιτεί χρόνο και ενεργητικότητα. Σήμερα όμως το να ακούσουμε το πρόσωπο που αγαπάμε, το να αφιερώσουμε τον χρόνο μας για να βοηθήσουμε τον άλλον στις δύσκολες στιγμές, το να ανταποκριθούμε στις ανάγκες του και στις επιθυμίες του περισσότερο απ’ όσο στις δικές μας, έχει γίνει περιττό. Το να αγοράζουμε δώρα σε ένα κατάστημα αρκεί για να αντισταθμίζει τη δική μας έλλειψη συμπόνιας, φιλίας και ενδιαφέροντος. Μπορούμε όμως να αγοράσουμε τα πάντα εκτός από την αγάπη. Δεν θα βρούμε την αγάπη σε ένα κατάστημα. Η αγάπη είναι ένα εργοστάσιο που εργάζεται αδιάκοπα είκοσι τέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο και εφτά μέρες τη βδομάδα.

Ίσως συσσωρεύουμε σχέσεις για να αποφύγουμε τους κινδύνους της αγάπης, λες και η «ποσότητα» θα μας καθιστούσε απρόσβλητους από την οδυνηρή αποκλειστικότητα των σχέσεων.
Ετσι είναι. Οταν αυτό που μας περιβάλλει γίνεται αβέβαιο, η αυταπάτη ότι έχουμε τόσες «δεύτερες επιλογές», που μας αποζημιώνουν για το βάσανο της προσωρινότητας, είναι ελκυστική. Το να μετακινούμαστε από τον ένα τόπο στον άλλο (που είναι περισσότερο ελπιδοφόρος επειδή δεν τον έχουμε ακόμα δοκιμάσει) φαίνεται πιο εύκολο και δελεαστικό από το να δεσμευόμαστε σε μια μακρά προσπάθεια επιδιόρθωσης των ατελειών του σημερινού τόπου διαμονής μας, προκειμένου να τον μετασχηματίσουμε σε αληθινή κατοικία μας και όχι μόνο σε ένα μέρος στο οποίο ζούμε. Η «αποκλειστική αγάπη» σχεδόν ποτέ δεν είναι απαλλαγμένη από οδύνες και προβλήματα, αλλά η χαρά βρίσκεται στην κοινή προσπάθεια για το ξεπέρασμά τους.

Σε έναν κόσμο γεμάτο πειρασμούς μπορούμε να αντισταθούμε; Και γιατί;
Χρειάζεται να έχουμε πολύ ισχυρή θέληση για να αντισταθούμε. Ο Λεβινάς είχε μιλήσει για τον «πειρασμό του πειρασμού». Αυτό που στην πραγματικότητα επιθυμούμε είναι η κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε όταν νιώθουμε τον πειρασμό και όχι αυτό που ο πειρασμός υπόσχεται να μας δώσει. Επιθυμούμε αυτήν την κατάσταση επειδή είναι μια ρωγμή στη ρουτίνα. Από τη στιγμή που νιώθουμε τον πειρασμό νομίζουμε ότι είμαστε ελεύθεροι: κοιτάζουμε ήδη πέρα από τη ρουτίνα, αλλά δεν έχουμε ακόμα ενδώσει στον πειρασμό, δεν έχουμε ακόμα φτάσει στο σημείο από το οποίο δεν υπάρχει επιστροφή. Μια στιγμή αργότερα, αν ενδώσουμε, η ελευθερία χάνεται και αντικαθίσταται από μια νέα ρουτίνα. Ο πειρασμός είναι μια παγίδα στην οποία τείνουμε να πέφτουμε χαρούμενα και με τη θέλησή μας.

Εσείς όμως γράφετε: «Κανείς δεν μπορεί να γνωρίσει δυο φορές τον ίδιο έρωτα και τον ίδιο θάνατο». Ερωτευόμαστε μόνο μια φορά στη ζωή;
Δεν υπάρχει ένας κανόνας. Το ζήτημα είναι ότι κάθε έρωτας, όπως και κάθε θάνατος, είναι μοναδικός. Γι’ αυτόν τον λόγο κανείς δεν μπορεί να «μάθει να αγαπάει», όπως και κανείς δεν μπορεί να «μάθει να πεθαίνει».

Το 1968 έλεγαν: «Τα θέλουμε όλα και αμέσως». Η επιθυμία μας για άμεση ικανοποίηση είναι και τέκνο εκείνης της περιόδου;
Το 1968 θα μπορούσε να είναι μια αφετηρία, αλλά η αφοσίωσή μας στην άμεση και χωρίς δεσμούς ικανοποίηση είναι το προϊόν της αγοράς, που κατόρθωσε να κεφαλαιοποιήσει την τάση μας να ζούμε το παρόν.

Σε έναν κόσμο που καταναλώνει τα πάντα οι «ανθρώπινοι δεσμοί» είναι ένα εμπόδιο;
Οι ανθρώπινοι δεσμοί αντικαταστάθηκαν από τις «συνδέσεις». Ενώ οι δεσμοί απαιτούν δέσμευση και αφοσίωση, η «σύνδεση» και η «αποσύνδεση» είναι ένα παιχνίδι για παιδιά. Στο Facebook μπορούμε να έχουμε εκατοντάδες φίλους κινώντας ένα δάχτυλο. Το να αποκτά κανείς φίλους στη ζωή είναι πιο περίπλοκο. Αυτό που κερδίζουμε σε ποσότητα το χάνουμε σε ποιότητα. Αυτό που κερδίζουμε σε ευκολία (που νομίζουμε ότι είναι ελευθερία) το χάνουμε σε ασφάλεια.

Εύδοξος: Ο «κρυφός άσσος» της Ευκλείδειας Γεωμετρίας

Γεννημένος στην Κνίδο της Μικράς Ασίας, ο Εύδοξος υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους επιστήμονες της αρχαιότητας. Ενας σπουδαίος μαθηματικός που εξέλιξε σημαντικά την γεωμετρία, συνδέοντας την για πρώτη φορά με άλλες επιστήμες, όπως η αστρονομία. 
 
Το κρυφό έργο του... αδικημένου μαθηματικού – Γιατί ο Εύδοξος ξεχάστηκε από τον σύγχρονο κόσμο
 
Σήμερα, το μαθηματικό έργο του Ευδόξου δεν είναι ιδιαίτερα γνωστό στο ευρύ κοινό. Σε αντίθεση με τους γνωστότερους αρχαίους Ελληνες μαθηματικούς, ο Εύδοξος δεν άφησε πίσω του κάτι το οποίο θα του εξασφάλιζε μια ενδεχόμενη υστεροφημία. Δεν υπήρξε εφευρέτης κάποιου σπουδαίου θεωρήματος, όπως ο Πυθαγόρας, αλλά ούτε και πατέρας κάποιας μαθηματικής θεωρίας σαν τον Ευκλείδη. 
 
Πολύ δύσκολα θα βρει κανείς το όνομα του τυπωμένο σε επιστημονικά βιβλία. Ο Εύδοξος ήταν ο άνθρωπος που «κρυβόταν» πίσω από τις μεγάλες ανακαλύψεις των μεταγενέστερων μαθηματικών. Στα «Στοιχεία» του Ευκλείδη για παράδειγμα, μια από τις σημαντικότερες γεωμετρικές διατριβές στην ιστορία των μαθηματικών, αποτυπώνεται πλήρως το έργο του Ευδόξου, το οποίο εκμεταλλεύτηκε και εξέλιξε ο Ευκλείδης για να προχωρήσει στην ανάπτυξη της Ευκλείδειας Γεωμετρίας αλλά και της Θεωρίας των Αριθμών.
 
Η Θεωρία των Αναλογιών, οι άρρητοι αριθμοί και η συμβολή του Ευδόξου στην Ευκλείδεια Γεωμετρία
 
Η βασικότερη συνεισφορά του Ευδόξου ήταν η διατύπωση της Θεωρίας των Αναλογιών. Μέσω αυτής της θεωρίας, ουσιαστικά εξελίχθηκε η ανολοκλήρωτη πυθαγόρεια γεωμετρία, η οποία δεν εμπεριείχε ασύμμετρες ποσότητες. Ο Εύδοξος παρατήρησε πως σε αρκετές περιπτώσεις, ο λόγος δυο ποσοτήτων δεν ήταν ίσος με κανένα γνωστό κλάσμα. 
 
Για παράδειγμα, στην περίπτωση του τετραγώνου με πλευρά ίση με 1, η διαγώνιος δεν ισούται με κανέναν γνωστό ρητό αριθμό. Δεν υπάρχουν δηλαδή δύο ακέραιοι αριθμοί που να δημιουργούν ένα κλάσμα ικανό να περιγράψει την αναλογία των δύο πλευρών. Ο Εύδοξος, αφού αντιλήφθηκε το κενό στην πυθαγόρεια θεωρία, προσπάθησε να αποκαλύψει την άγνωστη φύση των άρρητων αριθμών.
 
Μέσω της Θεωρίας των Αναλογιών, για πρώτη φορά έγινε σαφής η ύπαρξη των άρρητων αριθμών. Μελετώντας τις ιδιότητες των κλασμάτων, ο Εύδοξος κατάφερε να δημιουργήσει μια σειρά από προσεγγίσεις ικανές να φτάσουν πολύ κοντά στους άγνωστους αυτούς αριθμούς. Χωρίς την συμβολή του,η Ευκλείδεια Γεωμετρία αλλά και κλάδοι όπως η Θεωρία Αριθμών δεν θα μπορούσαν να αναπτυχθούν. 
 
Η δικαίωση του Ευδόξου, 2350 χρόνια μετά τον θάνατο του – Το eudoxus.gr και ο λόγος που πλέον τον ξέρει κάθε φοιτητής
 
Μπορεί οι αρχαίοι μαθηματικοί να είχαν σε τεράστια εκτίμηση των Εύδοξο, όμως με την πάροδο των χρόνων η φήμη του άρχισε να εξαφανίζεται. Το όνομα του, λόγω έλλειψης κάποιου σημαντικού θεωρήματος, δεν εμφανιζόταν σε συγγράμματα. Ετσι, ο μαθηματικός που κάποτε θεωρούταν εφάμιλλος του Αρχιμήδη, δεν άργησε να περάσει στην αφάνεια. 
 
Η... δικαίωση για τον σπουδαίο επιστήμονα, ήρθε 2.350 χρόνια μετά τον θάνατο του. Το σημαντικό του έργο εκτιμήθηκε και επιτέλους βρέθηκε ένας τρόπος ώστε ο αρχαίος Ελληνας μαθηματικός να αποκτήσει μια θέση στον σύγχρονο κόσμο. Από το 2010 και μετά δημιουργήθηκε η ιστοσελίδα παροχής και διανομής πανεπιστημιακών συγγραμμάτων, για κάθε ελληνικό πανεπιστήμιο, με το όνομα του... ξεχασμένου μαθηματικού.
 
Πριν από πέντε χρόνια, ελάχιστοι άνθρωποι γνώριζαν την ύπαρξη του. Ο άνθρωπος που συνέβαλε τα μέγιστα για την δημιουργία της πληρέστερης γεωμετρίας έως και σήμερα, ήταν παντελώς άγνωστος ακόμα και σε πτυχιούχους μαθηματικούς. Πλέον δεν υπάρχει φοιτητής που να μην γνωρίζει το όνομα του επιστήμονα από την Κνίδο.
 
Ακριβώς όπως το έργο του υπήρξε βοηθητικό, αλλά εξαιρετικά σημαντικό, για την εξέλιξη των μαθηματικών, έτσι και η ιστοσελίδα του δημιουργήθηκε με στόχο να παρέχει όσο το δυνατόν περισσότερες πηγές γνώσεως στους φοιτητές του 21ου αιώνα, βοηθώντας τους να δημιουργήσουν το δικό τους, σπουδαίο έργο. Μια ιδέα που τιμά και δικαιώνει το έργο ενός... αδικημένου μαθηματικού. 

ΟΙ ΦΙΛΙΣΤΑΙΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ

Οι Φιλισταίοι και οι Έλληνες Ι

Στο βιβλίο των εβραίων «Γένεσις» (21.32-34, 26.1-8) αναφέρεται ότι στην περιοχή Γέραρα της γης Χαναάν ο Φιλισταίος Βασιλιάς Αβιμέλεχ και ο αρχιστράτηγος του Φιχόλ έκαναν συμφωνία με τον Χαλδαίο μάγο (- Εβραίος = από το εβραϊκό Ιβρεί δηλ περάτης, πρόσφυγας, περαστικός από εκεί, καταγόμενος από την Χαλδαϊκή πόλη Ουρ της Μεσοποταμίας -) και κατ’επάγγελμα ψεύτη και δολοπλόκο Αβραάμ (δεύτερο μισό του 15ου αιώνα π.Χ.) ώστε να παραμείνει ο περιπλανώμενος μάγος μαύρης μαγείας Αβραάμ στη χώρα των Φιλισταίων για πολύ καιρό. Αναφέρεται επίσης ότι οι Φιλισταίοι είχαν σαν νόμισμα το ελληνικό ΔΙΔΡΑΧΜΟ από το 1500 π.Χ. (!)
(Λεξικά ΓΕΡΑΡΑ: γεραρός < αρχαία ελληνική < γεραίρω < γέρας γεραρός, -ά, -ό (λόγιο) αξιοσέβαστος, σεβαστός γεραρός < γεραίρω < γέρας < ινδοευρωπαϊκή (ρίζα) *gʷerH- (χαιρετίζω, επαινώ), ΓΕΡΑΡΟΣ = γέρος, μεγαλοπρεπής, συνώνυμα: γεραιός, γηραιός, (πληθυντικός) οἱ γεραροί: ιερείς (πληθυντικός) αἱ γεραραί: ιέρειες του Διονύσου - πανάρχαια πόλη της Παλαιστίνης – από το 2.000 π.Χ. - με ελληνικό όνομα και έλληνες κατοίκους),

Στο Δευτερονόμιο (2,23) αναφέρεται ότι οι Φιλισταίοι είχαν εγκατασταθεί στη νότια παραλιακή λωρίδα της Χαναάν – διάφορες πηγές λένε πριν από το 2.000 π.Χ. – και είχαν δημιουργήσει ομοσπονδία (Πεντάπολη) η οποία περιελάμβανε τις πόλεις Αζωτος, Ασκάλων, Ακκαρών ή Εκρών, Γάζα και Γαθ. Επίσης στην εύφορη κοιλάδα του Ιορδάνη είχαν δημιουργήσει άλλη μία πεντάπολη: Σόδομα, Γόμορα, Αδαμά (αδάμας- διαμάντι), Σεβωείμ (Σεβάσμια;) και Σηγώρ (Ζωγόρα = ζώων αγορά;)
Oι Φιλισταίοι, εκτός των άλλων, ήταν σαν λαός και σπουδαίοι μεταλλωρύχοι. Η κατεργασία των μετάλλων υπήρξε η μεγάλη ειδικότητά τους, κι αυτό τους έδινε μια ιδιαίτερη δύναμη. Οι εβραίοι αγόραζαν και τρόχιζαν τα γεωργικά τους εργαλεία στις πόλεις των Φιλισταίων.

Βλέπε την διδακτορική διατριβή του Ν.Π. Ολυμπίου, Προϊσραηλιτικοί Ιεροί Χώροι και Ναοί εις την Παλαιστίνην. Χώροι Συνεχούς Ναοδομίας, Αθήναι 1984 σ.88,185,312,437.
Σχετικά με την Μυκηναϊκή παρουσία στην παλαιστινιακή τοποθεσία Μεγγιδώ βλ. τις πρόσφατες επιστημονικές ανακοινώσεις του καθηγητή του Τελ Αβίβ Assaf Yasur Landau, the many faces of colonization: 12th century Aegean
settlements in Cyprus and the Levant.
Ε. Παπαδοπούλου, Μινωϊκή και Μυκηναϊκή Παρουσία στην εγγύς Ανατολή
και ειδικότερα στην κοιλάδα του Ιορδάνου. Στις Περιλήψεις του διεθνούς Συνεδρίου Πανεπιστημίου Αιγαίου, Ρόδος 7-11 Οκτωβρίου 2002, σ.22-23 και σ.26,
ΔΕΛΤΙΟΝ της Ελληνικής Εταιρείας Μεσανατολικών σπουδών, Δεκέμβριος 2001 Νο.1(1,σ.7, σχετικά με τις ανασκαφές του καθηγητού Αθ. Παπαδόπουλου στο Νεκροταφείο της θέσεως an Nag της Πρώιμης εποχής του Χαλκού, όπου παρατηρείται συνέχεια της λατρείας μέχρι και τους Βυζαντινούς χρόνους.

Μυκηναϊκά ευρήματα υπήρχαν και μέσα στο ναό του Σολομώντος.
Ειρήνη Λ. Μπουρδάκου, Ηρακλής Ο Εξερευνητής του Αρχαίου κόσμου σελ.47

Οι Φιλισταίοι και οι Έλληνες ΙΙ

Οι Φιλισταίοι ήταν ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΣ, ΠΟΛΕΜΙΚΟΣ ΚΑΙ ΜΑΧΗΤΙΚΟΣ ΛΑΟΣ (φυλή των ΑΧΑΙΩΝ, με απίστευτη τόλμη και ζωτικότητα). Στον πόλεμο εναντίον του Ισραήλ διέθεταν 30.000 άμαξες (Σαμουήλ Α’ 13.5) και πλήθος στρατιωτών. Ως τον θάνατο του Ιησού του Ναυή διατηρούσαν όλη τη γη τους, δηλ. την μισή σημερινή Παλαιστίνη με ολόκληρη την παραλιακή ζώνη του σημερινού Ισραήλ. Ο Σαούλ, χρησιμοποιώντας τα δηλητήρια του άνθρακα και της πανούκλας, (τα Σεραφίν, τα οποία οι εβραίοι φύλαγαν στην Κιβωτό της Διαθήκης ) κατάφερε να νικήσει τους Φιλισταίους στην Γαβαά. Αργότερα όμως οι Φιλισταίοι σκοτώνουν τον Σαούλ σε μια τίμια μονομαχία στην περιοχή κοντά στην πηγή Ιεζραέλ και κατορθώνουν να πάρουν τις πόλεις τους πίσω. Ο Δαβίδ, ο οποίος λέγεται ότι είχε νικήσει τον Γολιάθ (Καλεάδη) σε μονομαχία, κατεδίωξε τους Φιλισταίους από τη Γαβαά στη Γεζέρ και αργότερα κατέλαβε τη Γαθ και τα περίχωρά της. Ο Σολομών κατέλαβε τη γη των Φιλισταίων δηλητηριάζοντας τα νερά τους και στη συνέχεια οι εξασθενημένοι και αλλοτριωμένοι Φιλισταίοι υποτάχθηκαν στους Ασσυρίους, στους Αιγυπτίους, στους Βαβυλωνίους, στους Πέρσες και τελικά απελευθερώθηκαν από τους Ελληνες του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Από την εποχή της κατάκτησής τους από τους Ρωμαίους και μετά έπαψαν να αναφέρονται σαν ξεχωριστός λαός από τους ιστορικούς, αλλά αν σκεφθούμε την αιγυπτιακή επωνυμία τους Plst (Pelesata) και την παλαιοεβραϊκή Pelistim, ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΣΗΜΕΡΙΝΟΙ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΟΙ!
Από πού είχαν έλθει όμως;

Σύμφωνα πάντα με την Παλαιά Διαθήκη, οι σημίτες γείτονες των Φιλισταίων τούς αποκαλούσαν Καφθωρίμ, επειδή προέρχονταν από τη νήσο Καφθώρ. Σε κείμενο της Βίβλου αναφέρεται η Κρήτη ως Kaftor, αλλά και οι μελετητές της Παλαιάς Διαθήκης αναφέρουν ότι η νήσος Καφθώρ είναι η Κρήτη. Αντιστοίχως, σε άλλες γλώσσες της Μ. Ανατολής τούς συναντούμε ως Καπτάρα (Kaptara), ενώ οι Αιγύπτιοι αποκαλούσαν την Κρήτη με το παρόμοιο όνομα «Κεφτιού» (Keftiu). Εκφράσεις όπως «η χώρα Κεφτιού», «πλοία της χώρας Κεφτιού» και «έργα της χώρας Κεφτιού» αναφέρονται σε κείμενα που βρέθηκαν σε αιγυπτιακούς τάφους. Η ονομασία Κεφτιού μάλλον προέρχεται από την ονομασία keptor (κέπτωρ) που στα βαβυλωνιακά σημαίνει τοξότης. Η λέξη keptor έχει την ίδια ρίζα με τις λέξεις Κεφτιού και Καφθώρ. Η προσφώνηση Keftiu ίσως δηλώνει τη διαχρονική φήμη των Κρητών ως των καλύτερων τοξευτών, οπότε το όνομα της χώρας τους πιθανόν να δήλωνε τη «χώρα των τοξοτών». Εμμέσως στο κείμενο του Σαμουήλ (Α’ 13.20) υπάρχει επίσης αναφορά στην ειδίκευση των Φιλισταίων στη μεταλλουργία. Αλλά και σε αυτή την ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΤΗΣ ΑΡΜΑΤΩΣΙΑΣ ΤΟΥ ΓΟΛΙΑΘ (17:4-8, 17) βλέπουμε στοιχεία καθαρά μυκηναϊκά (μην ξεχνάμε ότι πρόκειται για τον 12ο αιώνα π.Χ., όπου οι Μυκηναίοι έχουν επικρατήσει επί δύο αιώνες στην Κρήτη): κράνος από ορείχαλκο (Koba), αλυσιδωτή πανοπλία (siryon), κοπίδα (kidon), ακόντιο με ορειχάλκινη αιχμή (hanit), δακτύλιο και κορδόνι σφεντόνας.

 Οι Φιλισταίοι και οι Έλληνες ΙΙΙ

Προσφάτως ανακοινώθηκαν, από εβραίους αρχαιολόγους, τα ευρήματα των ανασκαφών της τελευταίας δεκαετίας στον Ασκάλωνα (Ashkelon), την παραθαλάσσια πόλη των Φιλισταίων στην περιοχή της Γάζας, νότια του Τελ Αβίβ. Τα ενεπίγραφα κεραμικά με χρώμα κόκκινο που βρέθηκαν ήταν αποτέλεσμα μιας καταστροφής της πόλης κατά τον 16ο αι. π.Χ. Οι ανασκαφές αυτές αποκάλυψαν ότι οι Φιλισταίοι είχαν αναπτύξει αξιόλογη αγγειοπλαστική τέχνη (ασκαλωναία κεράμια) και αξιόλογη αρχιτεκτονική κατασκευών.
Στον Ασκάλωνα οι ανασκαφείς εντόπισαν 19 ενεπίγραφα χρωματισμένα κεραμικά κομμάτια τα οποία αντιπροσωπεύουν ΜΙΑ ΜΟΡΦΗ ΑΙΓΑΙΑΚΗΣ ΓΡΑΦΗΣ.
Οι ανασκαφείς υποστηρίζουν ότι μερικά από τα ευρήματα είναι δοχεία αποθήκευσης τα οποία έχουν μεταφερθεί πιθανόν από την Κύπρο και την Κρήτη και τα οποία έφθασαν στην αποικία του Ασκάλωνα με τους πρώτους κατοίκους ΓΥΡΩ ΣΤΟ 2000 π.Χ. Οι δε σημάνσεις και χαράγματα που υπάρχουν στα δοχεία αυτά μαρτυρούν ότι χαράχτηκαν αλλού, όχι στον Ασκάλωνα. Από αναλύσεις που έγιναν προκύπτει όμως ότι ένα από τα 19 ενεπίγραφα κεραμικά ευρήματα κατασκευάστηκε από τοπικό άργιλο, γεγονός το οποίο δείχνει ότι οι Φιλισταίοι πιθανόν μετέφεραν την ΠΡΟΓΕΝΕΣΤΕΡΗ ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ΓΡΑΦΗΣ στη νέα τους αποικία.
Τα ενεπίγραφα ευρήματα παρουσιάστηκαν στο τεύχος του Μαρτίου του 2007 του αρχαιολογικού περιοδικού «The Israel Exploration Journal», από δύο ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ ΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΤΟΥ ΧΑΡΒΑΡΝΤ, τον Φρανκ Μουρ Κρος και τον Λόρενς Ε. Στέιτζ.
Ο δρ Κρος, ως ειδικός στις γλώσσες και στις διαλέκτους της Μέσης Ανατολής, αναφέρει ότι Η ΓΡΑΦΗ στα ευρήματα είναι ΑΙΓΑΙΑΚΗΣ προέλευσης και τη χαρακτήρισε κράμα κυπρο-μινωικής και Γραμμικής Α γραφής. Στη θέση αυτή συμφωνεί και ο επικεφαλής της ανασκαφής αρχαιολόγος δρ Στέιτζ.
Οι δύο αρχαιολόγοι επισημαίνουν ακόμη ότι τα ενεπίγραφα ευρήματα «αποκαλύπτουν για πρώτη φορά ότι οι πρώτοι φιλισταίοι κάτοικοι του Ασκάλωνα ΗΞΕΡΑΝ ΝΑ ΓΡΑΦΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΑΒΑΖΟΥΝ (από το 1600 π.Χ. !), ΣΕ ΜΗ ΣΗΜΙΤΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ, που δεν έχει ακόμη αποκρυπτογραφηθεί. Ίσως να μην ήταν υπερβολικό να πούμε ότι οι επιγραφές είναι γραμμένες σε μια γραφή που η βάση της είναι η κυπρο-μινωική γραφή την οποία χρησιμοποίησαν και οι Φιλισταίοι. Εξετάζοντας τις επιγραφές αυτές, μάλλον ΕΞΕΤΑΖΟΥΜΕ ΤΟ ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΟ ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΟ ΤΩΝ ΦΙΛΙΣΤΑΙΩΝ». ΠΡΟΣΟΧΗ: από το 1600 π.Χ. (!)
Μετά το 700 π.Χ. οι Φιλισταίοι, κατακτημένοι με δηλητηριοχρησία από τους εβραίους, ΑΝΤΙΚΑΤΕΣΤΗΣΑΝ την γραμμική συλλαβική τους γραφή με το φοινικικό αλφάβητο, έχασαν την ελληνική γλώσσα και ταυτότητα, ομιλούσαν σε μια παραφθαρμένη αραμαϊκή (συριακή) διάλεκτο και τελικά εκσημιτίσθηκαν.

 Οι Φιλισταίοι και οι Έλληνες IV

Την 8η Φεβρουαρίου 1926 ο αείμνηστος πανεπιστημιακός δάσκαλος Παναγιώτης Μπρατσιώτης, Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, έκανε μία μνημειώδη ομιλία, η οποία έγινε ως εναρκτήριο μάθημα στην Αίθουσα Τελετών του Πανεπιστημίου Αθηνών, στην οποία αποδέχεται, με ισχυρά και τεκμηριωμένα στοιχεία, την ελληνοκρητική καταγωγή των Φιλισταίων! Μάλιστα, σε υποσημείωσή του γράφει: «Διαφωτιστική οπωσδήποτε επί του προκειμένου είναι και η παρ’ Ομήρω (Οδύσσεια Τ 177) μαρτυρία καθ’ ην μεταξύ άλλων λαών κατοικούντων την παλαιάν Κρήτην ήσαν και οι Πελασγοί»!...

Η ομιλία του αρχίζει ως εξής:
Αρχόμενος των καθηγητικών μου εν τω ανωτάτω εθνικώ ημών πανδιδακτηρίω παραδόσεων, εκφράζω και εντεύθεν, κατ’ έθος τε ακαδημεικόν και κατά καθήκον, την βαθείαν μου ευγνωμοσύνην πρώτιστα μεν πάντων προς τον πατέρα των φώτων και παντός αγαθού δοτήρα, έπειτα δε προς τους εκθρέψαντάς με γονείς και διδασκάλους, προς την περίσεμνον των θεολόγων Σχολήν, την τιμήσασάν με ομοθύμως διά της ψήφου αυτής και προς την σεβ. Κυβέρνησιν, την εγκρίνασαν και κυρώσασαν την εκλογήν μου. Επ’ ίσης αισθάνομαι την υποχρέωσιν, όπως και κατά την επίσημον ταύτην στιγμήν μακαρίσω την μνήμην του προώρως το πανεπιστήμιον απορφανίσαντος σοφού και λίαν προσφιλούς μοι διδασκάλου Εμμανουήλ Ζολώτα, όστις ού μόνον πρώτος εδίδαξε το μάθημα της Βιβλικής Ιστορίας εν τη ημετέρα Σχολή, αλλά και εις εμέ αυτόν, μετά τον σεβ. Μοι καθηγητήν κ. Ν. Παπαγιαννόπουλον, εγένετο ο έτερος των δύο πρώτον άμα και πολυτίμων εις τον λαβύρινθον της βιβλικής επιστήμης χειραγωγών.

Εκ των σπουδαιοτάτων επιτευγμάτων της καθ’ όλου επιστήμης κατά την τελευταίαν ενενηκονταετίαν τυγχάνουσιν αναμφιλέκτως και αι εν τη παμμερεί εξερευνήσει της παλαιάς Εγγύς Ανατολής επιτελεσθείσαι αξιοθαύμαστοι πρόοδοι, αι οφειλόμεναι προς τοις άλλοις και εις το άφθονον φως, όπερ επί της ιστορίας της αρχαιότητος ακαταπαύστως επιχύνεται από των εν ταις χώραις εκείνη αρχαιολογικών ανασκαφών. Των δε προόδων τούτων, ως ήτο εύλογον, δεν παρέμεινεν άγευστος ουδέ η περί την Βίβλον επιστήμη. Και δη υπό το φως, όπερ διά της αρχαιολογικής σκαπάνης προέκυψεν, ου μόνον πλείστα όσα σημεία ιστορικά της Βίλου, της τε παλαιάς και της καινής, διευκρινούνται και κάλλιον κατανοούνται, αλλά και ουκ ολίγα υπ’ εκείνης εκτιθέμενα ή οπωσδήποτε μαρτυρούμενα ιστορικά γεγονότα περιφανή ευρίσκουσιν επιβεβαίωσιν. Ως εύγλωττον επί του προκειμένου παράδειγμα δύναται να χρησιμεύση κάλλιστα η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΦΙΛΙΣΤΑΙΩΝ, του εκ της μικράς μαθητικής ηλικίας γνωρίμου και ΑΣΥΜΠΑΘΟΥΣ ίσως ημίν, αλλ’ εκλεκτού και πολλαχώς σήμερον περισπουδάστου τούτου λαού, περί ου, ως και περί της δι’ αυτού διαδόσεως και καλλιεργίας του ΑΙΓΑΙΟΚΡΗΤΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΕΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ έσται ημίν σήμερον ο λόγος.
Περί των Φιλισταίων και του πολιτισμού αυτών πληροφορούσιν ημάς σήμερον, προς τη Π. Διαθήκη, κυρίως μεν τα αιγυπτιακά μνημεία και τα εν Παλαιστίνη και Κρήτη αρχαιολογικά ευρήματα, κατά δεύτερον δε λόγον τα ασσυριακά μνημεία, μάλιστα δε τα από των Ασαρχαδδών και Ασσουρβανιπάλ, ο Ιουδαίος ιστοριογράφος Ιώσηπος και ο ημέτερος Ηρόδοτος μετ’ άλλων τινών μεταγενεστέρων συγγραφέων (Στράβωνος, Διοδώρου του Σικελιώτου, Πτολεμαίου, Λουκιανού κ.ά.).

 Οι Φιλισταίοι και οι Έλληνες V

ΤΕΛΙΚΩΣ: ΟΙ ΦΙΛΙΣΤΑΙΟΙ ΗΤΑΝ ΕΛΛΗΝΕΣ, ΠΙΟ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΠΟ ΜΑΣ ΣΗΜΕΡΑ.
Μιλούσαν ελληνικά, έγραφαν ελληνικά σε συλλαβική γραφή (από το 1.600 π.Χ. ! - 400 χρόνια πριν την εποχή του Τρωϊκού πολέμου), ίδια με την συλλαβική γραφή Α και Β της Κρήτης και της Πύλου, έκτισαν όμορφες πόλεις στην Παλαιστίνη, με ωραίους δρόμους, όμορφα οικοδομήματα και ναούς, καλλιεργούσαν σιτηρά (οι Φιλισταίοι λάτρευαν τον Θεό Δαγών, που στα εβραϊκά θα πεί σιτάρι και οι σύγχρονοι ιστορικοί τον αναφέρουν σαν τον Αρότριο Δία των Ελλήνων - επίσης λάτρευαν την ΠΟΤΝΙΑ, (Αθηνά ή Άρτεμι), - πολιούχος θεός της πόλεως Ακκαρών ήταν η Πότνια), λαχανικά, αμπέλια, ελιές και ζούσαν μία πολιτισμένη ελληνική ζωή, πριν τους τα αρπάξουν με δόλο και δηλητηριοχρησία, οι εισβολείς από την Αίγυπτο. Οι εργατικοί Έλληνες Φιλισταίοι, όπως με ζήλια έγραφαν οι μοχθηροί περιτετμημένοι στα «ιερά» τους βιβλία, είχαν κάνει την πατρίδα τους, την γη Χαναάν (= χώρα του κόκκινου), τόσο όμορφη και παραγωγική, ώστε «η γη έρεε μέλι και γάλα».
Χαναάν σημαίνει «χώρα της πορφύρας», το όνομα δηλαδή προέρχεται από το ερυθρό χρώμα που εξάγεται από την επεξεργασία της πορφύρας. Στις επιστολές της Αμάρνα του 14ου αιώνα π. Χ. οι κάτοικοι της Χαναάν αποκαλούνται «Kinanuh» ή «kinahhu», δηλαδή «Χαναναίοι = Πορφυροί - κόκκινοι». Το ὄνομα Φοίνικες (=πορφυροί) δόθηκε στους Χαναναίους του Λιβάνου από τους Μυκηναίους (Φιλισταίους), οι οποίοι είχαν συνάψει, από το 1700 π.Χ. εμπορικές σχέσεις με τους λαούς της παράκτιας ζώνης της Παλαιστίνης και μετά πολλοί Αχαιοί είχαν ΜΟΝΙΜΑ εγκατασταθεί εκεῖ με το όνομα Φιλισταίοι, Πουλεσάτι, Πελασγοί. Για παράδειγμα ο γίγαντας Γολιάθ (=Καλεάδης) ήταν Φιλισταίος - Πελασγός, δηλαδή Μυκηναίος κάτοικος της Παλαιστίνης. Οι Φιλισταίοι–Μυκηναίοι μεταφράζοντας στη δική τους Ελληνική Ινδοευρωπαϊκή γλώσσα τη σημιτική λέξη Kinanuh (= Χαναάν), ονόμασαν τους συγκατοίκους τους, της βόρειας Παλαιστίνης, Φοίνικες. Σύμφωνα με τον Στέφανο Βυζάντιο η Φοινίκη (ο σημερινός Λίβανος) και η Παλαιστίνη μαζί ονομαζόταν και Χνα ( = Χαναάν).
Διαβάζοντας τον στίχο 17,4 - 17,7, από το βιβλίο των εβραίων «Βασιλειών Α’» που είναι η περιγραφή της αρματωσιάς του Γολιάθ (ΚΑΛΕΑΔΗΣ), νομίζει κανείς ότι διαβάζει ΙΛΙΑΔΑ.
« Καὶ ἐξῆλθεν ἀνὴρ δυνατὸς ἐκ τῆς παρατάξεως τῶν ἀλλοφύλων Γολιὰθ ὄνομα αὐτῶν ἐκ Γέθ, ὕψος αὐτοῦ τεσσάρων πήχεων καὶ σπιθαμῆς·
καὶ περικεφαλαία ἐπὶ τῆς κεφαλῆς αὐτοῦ, καὶ θώρακα ἁλυσιδωτὸν αὐτὸς ἐνδεδυκώς, καὶ ὁ σταθμὸς τοῦ θώρακος αὐτοῦ πέντε χιλιάδες σίκλων χαλκοῦ καὶ σιδήρου·
καὶ κνημῖδες χαλκαῖ ἐπὶ τῶν σκελῶν αὐτοῦ, καὶ ἀσπὶς χαλκῆ ἀνὰ μέσον τῶν ὤμων αὐτοῦ·
καὶ ὁ κοντὸς τοῦ δόρατος αὐτοῦ ὡσεὶ μέσακλον ὑφαινόντων, καὶ ἡ λόγχη αὐτοῦ ἑξακοσίων σίκλων σιδήρου· καὶ ὁ αἴρων τὰ ὅπλα αὐτοῦ προεπορεύετο αὐτοῦ».

ΑΥΤΟΙ ΗΤΑΝ ΟΙ ΦΙΛΙΣΤΑΙΟΙ.
Ενας ελληνικός λαός που ζούσε ειρηνικά στην χώρα του, στην γη των Φιλιστιείμ = παλαιστιείμ = Παλαιστίνη (από το ΠΕΛΑΣΓΟΣ = περιπλανώμενος στο πέλαγος).
Τώρα πώς μάθαμε από το σχολείο να μισούμε αυτόν τον λαό, να μισούμε μία ελληνική φυλή, έχει να κάνει με την γνωστή ιστορία.

Ο λαός αυτός κατηγορήθηκε και αναθεματίσθηκε εις τον αιώνα τον άπαντα, γιατί προσπάθησε να υπερασπισθεί την γη του, τα χωράφια του και το βιός του, από τον εισβολέα και άρπαγα περιούσιο λαό του θεού.-

ΧΆΡΙΝ ΕΚΤΈΛΕΙ (ΝΑ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΕΙΣ ΤΗΝ ΧΑΡΗ)

Η χάρις συνδέεται με την χαρά και είναι αβίαστη· δεν γίνεται από υποχρέωση.
Εκτέλει σημαίνει φέρε κάτι σε πέρας, πραγματοποίησέ το. Η χάρη δεν ολοκληρώνεται μόνο στα λόγια, με ένα απλό ευχαριστώ· πρέπει να γίνεται και με πράξεις. «Η χάρη θέλει αντίχαρη και πάλι χάρη θά ΄ναι», λέει η λαϊκή παροιμία, και σωστά.
Η μη αναγνώριση μιάς χάρης και η μη ανταπόδοσή της, δηλαδή η αχαριστία, είναι από τα πλέον οδυνηρά συναισθήματα και ο αχάριστος, από τους πλέον αρνητικούς τύπους μιάς κοινωνίας. Γι’ αυτό και πρέπει να αναγνωρίζεται από εμάς ώστε να αποφεύγουμε να κάνουμε χάρες σε τέτοια άτομα, διότι, «ουδείς ασφαλέστερος εχθρός του ευεργετηθέντος αχαρίστου», καθώς έλεγαν οι αρχαίοι!
 Η χάρις πρέπει να πραγματοποιείται, λοιπόν, με λόγια και έργα, με χαρά, αλλά και διάκριση!

Η Καντιανή αγαθή βούληση

Είναι σημαντικό, ξεκινώντας, να εντοπίσουμε στο τι αντιτίθεται η αγαθή βούληση; 

Αντιτίθεται, λοιπόν:

1. στην ιδιοσυγκρασία (ταλέντα πνεύματος, ψυχικές ιδιότητες). Αντίθετα, η έννοια του «χαρακτήρα» δηλώνει την σταθερότητα και μονιμότητα της βούλησης.

2. στις δωρεές της τύχης (δύναμη, πλούτος, υγεία κ.α.): Αντιτίθεται σε αυτές διότι η βούληση είναι ανεξάρτητη από κάθε εξωτερικό εμπειρικό στοιχείο, πόσο μάλλον όταν αυτό είναι ανεξάρτητο από τις πράξεις του εγώ (π.χ., υγεία). Η αγαθή βούληση είναι προϊόν της ελευθερίας.

3. στην ευτυχία, την ευδαιμονία. Κατά τον Καντ το να είσαι αγαθός δεν εξασφαλίζει σε καμιά περίπτωση την ευδαιμονία σου. Η ευδαιμονία η δική μας δεν πρέπει να λειτουργεί ως κίνητρο της αγαθότητας. Η αγαθή βούληση, δηλαδή, δεν σχετίζεται με την ευδαιμονία. Ένας από τους λόγους είναι ότι η ευδαιμονία εξαρτάται και από την τύχη, όχι μόνο από τη βούληση, άρα δεν αποτελεί προϊόν της ελευθερίας.

Στη συνέχεια, πρέπει να τονιστεί πως η αγαθή βούληση είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να είναι κάποιος άξιος ευτυχίας, καθώς θεωρείται θεμέλιο κάθε αξίας. Πάνω σε αυτό βασίζονται και τα δύο θεωρήματα που ακολουθούν:

1. όταν είμαστε αγαθοί, είμαστε «άξιοι» της ευδαιμονίας. Αυτό δεν σημαίνει ότι έχουμε κατακτήσει την ευδαιμονία μέσα στον κοινωνικό κόσμο των φαινομένων, αφού η τελευταία εξαρτάται από μια σειρά παραγόντων έξω από τη δική μας δικαιοδοσία.

2. επικουρικά, ο πρακτικός λόγος δύναται να συλλάβει το αίτημα για ευδαιμονία, δηλαδή μπορεί να ελπίζει ότι με κάποιο τρόπο θα εξασφαλισθεί πως όποιος είναι αγαθός θα είναι και ευδαίμων. 

Πάντως, σε καμιά περίπτωση, αυτή η ελπίδα, αυτό το αίτημα, δεν θα πρέπει να νοηθεί ως περιεχόμενο ή ως προϋπόθεση του ηθικού νόμου. Ο πράττων θα πρέπει να συλλαμβάνει τον ηθικό νόμο ανεξάρτητα από κάθε ελπίδα για την πραγμάτωση της ευδαιμονίας.
Παρόλα αυτά, αν ήθελε κανείς να ορίσει το «ύψιστο αγαθό», δηλαδή την τελειότερη εκδοχή μιας «ηθικής πραγματικότητας», τότε θα έλεγε ότι αυτό συνιστά ένα κόσμο όπου η αγαθότητα (δηλαδή, αυτό που αποτελεί τον όρο κάθε αξίας) και η ευδαιμονία (δηλαδή, σχηματικά, αυτό που αντιστοιχεί στην ικανοποίηση των ανθρώπινων αναγκών και επιθυμιών) συνυπάρχουν. Αυτή είναι, τουλάχιστον, η πρώιμη αντίληψη του Καντ για το «ύψιστο αγαθό» .
Η αγαθή βούληση σχετίζεται με σκοπούς χωρίς να εξασφαλίζει την πραγμάτωσή τους. Διότι το να βούλομαι εξαρτάται αποκλειστικά από μένα και την ελευθερία μου. Ενώ το να πραγματώνω τους σκοπούς της βούλησής μου στον εμπειρικό κόσμο δεν εξαρτάται από μένα, αλλά και από τους άλλους και από τους φυσικούς νόμους. Η βούληση των σκοπών είναι ηθικά σημαντική, ενώ η πραγμάτωσή τους όχι.
 
Μελετώντας πάντως την καντιανή φιλοσοφία, αξίζει να παρατηρήσουμε και τις εξής διακρίσεις σχετικά με το ότι η «αγαθότητα» της βούλησης μπορεί να τεθεί με 2 τρόπους, τον αυστηρό και τον ελαστικό. Έτσι έχουμε: 
 
1. αγαθή είναι η βούληση που πράττει το αγαθό για τον ορθό λόγο και μόνο τότε η πράξη έχει κυριολεκτικά ηθική αξία (π.χ. τίμιος είναι κάποιος επειδή πιστεύει στην τιμιότητα). Αυτή η βούληση είναι κυριολεκτικά αυτόνομη, γιατί η ελευθερία υπακούει σε ένα νόμο που δίνει η ίδια στον εαυτό της, τον ηθικό νόμο.

2. αγαθή είναι η βούληση έστω κι αν πράττει το αγαθό για λάθος λόγους. Δηλαδή, αγαθή θα είναι και η βούληση εκείνου που είναι τίμιος για να μην χάσει τους πελάτες του. Αυτή η βούληση είναι αγαθή μόνο με την ευρύτερη έννοια, στο μέτρο που δεν αφήνει τον εαυτό της να πράξει ενάντια στον ηθικό, δηλαδή να πράξει με τρόπο άτιμο.
 
Ως εδώ σχετικά με την καντιανή αγαθή βούληση. Φυσικά, αν κάποιος την μελετήσει σε βάθος, επιστημονικά και συστηματικά, θα ανακαλύψει και άλλες λεπτομέρειες, αλλά και παρατηρήσεις. Αξίζει τον κόπο να προκαλέσουμε τον εαυτό μας για κάτι τέτοιο.

Ο Ιμμάνουελ Καντ και η έννοια της ελευθερίας

Ο Ιμμάνουελ Καντ, που γεννήθηκε το 1724 (πεθ. 1804) στην Πρωσία. Όντας όμως αδύνατον να μελετηθεί και να καταγραφεί έστω και συνοπτικά, όπως γίνεται εδώ, μια τόσο εκτενής και πολύπλευρη φιλοσοφία, που θεωρείται ένας από τους σπουδαιότερους φιλοσόφους και στοχαστές όλων των εποχών.

Ο Καντ γεννήθηκε, έζησε και πέθανε στο Καίνιξμπεργκ (τώρα ρώσικο Καλίνινγκραντ) της Ανατολικής Πρωσίας, δεν παντρεύτηκε ποτέ, δεν εγκατέλειψε ποτέ τη γενέτειρα του και είχε γίνει αντικείμενο σχολιασμού για την εντυπωσιακή ακρίβειά του στις κοινωνικές συναναστροφές - υπόδειγμα αυτοπειθαρχίας και παραξενιάς. Αξιοσημείωτο είναι ότι χρηματοδότησε τις σπουδές του παραδίδοντας ιδιωτικά μαθήματα και κερδίζοντας στοιχήματα στο μπιλιάρδο.

Η έννοια της ελευθερίας είναι βασική στη φιλοσοφία του Καντ. Όταν αναγνωρίζουμε ένα υποκείμενο ως ηθικό ον, έχουμε προϋποθέσει ότι αυτό είναι ελεύθερο. Αν κάποια όντα δεν είναι ελεύθερα, τότε δεν θα είναι και ηθικά. Ηθικό ον λέγεται αυτό που είναι ικανό για καλές ή κακές πράξεις. Σύμφωνα με τον Καντ, ηθικά όντα είναι μόνο τα έλλογα όντα. Άρα, δημιουργείται εξαρχής μια κάθετη διάκριση ανάμεσα σε όσα είναι άλογα (είτε αυτά είναι ζώα είτε απλά πράγματα) και όσο είναι έλλογα (π.χ., οι άνθρωποι, ο «Θεός», οι «άγγελοι» ή ένας έλλογος εξωγήινος).

Είναι τα ανθρώπινα όντα ελεύθερα; Φαίνεται η απάντηση να είναι αρνητική: διότι υποθέτουμε ότι είμαστε υποταγμένοι στους φυσικούς νόμους, στους κοινωνικούς νόμους κ.ά. Για παράδειγμα, στους νόμους της φυσικής αιτιότητας που καθιστούν αδύνατον να πετάξουμε σαν πουλιά, ακόμα κι αν το θέλαμε. Το ίδιο ανελεύθεροι είμαστε εκ του γεγονότος ότι έχουμε μια ορισμένη μητρική γλώσσα, την οποία ούτε έχουμε επιλέξει ούτε μπορούμε να αποτινάξουμε, διότι πρόκειται για μια αναγκαιότητα που δεν μπορούμε να υπερβούμε. Από αυτή την οπτική, κανείς δεν είναι απόλυτα ελεύθερος. Το καθετί συμβαίνει μέσα στο κόσμο μόνο σύμφωνα με φυσικούς νόμους. Αν αυτή είναι η μόνη δυνατή οπτική, τότε η ελευθερία είναι ψευδαισθητική.

Αντίθετα, το να δεχθούμε ότι τα ανθρώπινα υποκείμενα είναι ελεύθερα θα σήμαινε ότι η αιτιότητα δεν αρκεί για την εξήγηση όλων των φαινομένων του κόσμου. Δηλαδή, ότι είναι απαραίτητο να δεχθούμε μια «ελεύθερη αιτιότητα». Μια αιτιότητα από την οποία συμβαίνει κάτι και η οποία δεν απαιτεί τη ύπαρξη μιας προηγούμενης αιτίας. Χρειάζεται, συνεπώς, να νοήσουμε μια απόλυτα αυτενεργή αιτία. Σημαντικό είναι να κατανοήσουμε ότι η ελευθερία συνιστά αιτία και μάλιστα, κατά τον Καντ, ελεύθερη αιτιότητα. Αν δεν ήταν αιτία, δεν θα μπορούσε να εξηγήσει πώς είναι δυνατόν να παράγει πράξεις. Προσοχή: η ελευθερία που αναζητάμε δεν είναι απλώς η δυνατότητα να σκεφθούμε κάτι, αλλά η δυνατότητα να παράγουμε, χωρίς καμιά εξωτερική εξάρτηση, μια αλυσίδα πράξεων.

Κατά τον Καντ, ελευθερία είναι η δυνατότητά μου να κατανοώ τον ηθικό νόμο ως κίνητρο για πράξη. Σκεφτείτε ότι είναι ο νόμος που με προστάζει να πράξω κάτι απλώς και μόνο επειδή αυτό είναι αγαθό. Το σημαντικό είναι ότι ο ηθικός νόμος είναι αναπόσπαστο στοιχείο του πρακτικού λόγου. Επειδή ακριβώς ο πρακτικός λόγος είναι ελευθερία, είναι ανεξάρτητος από τη φυσική αιτιότητα και τους φυσικούς νόμους. Αυτή η ανεξαρτησία του καθιστά δυνατό αλλά και αναγκαίο το να δεσμεύεται ο πρακτικός λόγος από το δικό του νόμου, τον ηθικό νόμο.

Μια δεύτερη σημαντική διάκριση είναι αυτή ανάμεσα στον κόσμο των φαινομένων και τον κόσμο των νοουμένων: σε γενικές γραμμές, η βασική ιδέα του Καντ είναι ότι η διάνοια μας (Verstand) μπορεί να κατανοήσει μόνο ό,τι δίδεται σε εμάς μέσω των αισθήσεων, δηλαδή ό,τι υπόκειται στις apriori εποπτείες του χώρου και του χρόνου. Αντίθετα, υπάρχουν πράγματα που μπορούμε να συλλάβουμε με το λόγο μας (Vernunft), τα οποία δεν δίδονται εμπειρικά, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι αντιφατικά ή απλώς φαντασιακά. Ό,τι περιγράφει ο λόγος, υπό αυτή την έννοια, δεν θα βρίσκεται σε χώρο και σε χρόνο: τέτοιας μορφής είναι και η ελευθερία. Το πώς κάτι που συνιστά νοούμενο είναι δυνατόν ή όχι να πιστοποιείται έμμεσα από την ανθρώπινη εμπειρία, θα το διαπιστώσουμε στην πορεία μέσα και από τα υπόλοιπα κομμάτια της φιλοσοφίας του. Για αρχή, ας έχουμε το εξής υπόψη μας: και μόνο το ότι κατανοούμε τους εαυτούς μας ως ηθικά όντα, γεγονός που προϋποθέτει ότι αντιλαμβανόμαστε τους εαυτούς μας ως ελεύθερα όντα, είναι επαρκής πιστοποίηση του ότι όντως είμαστε ελεύθερα όντα, ότι δηλαδή η ελευθερία είναι πραγματική.

Γιατί μας αρέσουν όσοι το παίζουν δύσκολοι;

Το παιχνίδι στρατηγικής κατά το οποίο άνδρες και γυναίκες το παίζουν… «δύσκολοι» αποτελεί τελικά ένα πανίσχυρο εξελικτικό εργαλείο με σκοπό την εξεύρεση του ιδανικού συντρόφου, υποστηρίζουν ερευνητές από την Αυστραλία και τη Σιγκαπούρη.

Σύμφωνα με τους ειδικούς των πανεπιστημίων της Δυτικής Αυστραλίας και Διοίκησης της Σιγκαπούρης, μέσα από τον ρόλο του «κακού» τα άτομα αυτά βάζουν σε δοκιμασία τη δέσμευση του συντρόφου τους.

Ξεσκεπάζοντας το ερωτικό παιχνίδι

Οι ερευνητές κατέγραψαν 58 διαφορετικούς τύπους της εν λόγω στρατηγικής, οι οποίοι ξεκινούσαν από το «σκωτσέζικο ντουζ» και έφταναν μέχρι την υποτιθέμενη αδιαφορία και την απόρριψη μέσω μηνυμάτων αυτόματου τηλεφωνητή.

«Παίζοντας τον ρόλο του “δύσκολου” τα άτομα αυτά – και κυρίως οι γυναίκες – ουσιαστικά δοκιμάζουν τα όρια της δέσμευσης του συντρόφου τους, μέχρις ότου λάβουν αυτό – ή αυτόν – που επιθυμούν» εξηγούν οι ψυχολόγοι.

«Διαπιστώσαμε ότι όσο περισσότερο κάποιος εμφανίζεται ως μη διαθέσιμος, τόσο περισσότερο το έτερον ήμισυ προτίθεται να επενδύσει στη σχέση. Φαίνεται λοιπόν ότι ισχύει αυτό που λένε, ότι η απουσία κάνει την καρδιά να χτυπά πιο γρήγορα» προσθέτουν.

Εξελικτικό υπόβαθρο έχει η αιώνια «μάχη» των φύλων

Όπως εξηγούν με δημοσίευσή τους στο επιστημονικό έντυπο «European Journal ofPersonality», οι ερευνητές πραγματοποίησαν μια μελέτη αποτελούμενη από τέσσερα διαφορετικά στάδια, στα οποία συμμετείχαν συνολικά 1.500 άτομα σε ρόλο «δύσκολου» ώστε να δουν πώς ακριβώς λειτουργεί η συγκεκριμένη στρατηγική. Στην πορεία οι συμμετέχοντες κλήθηκαν να συμπληρώσουν ερωτηματολόγια γύρω από το ποια τακτική είχαν ακολουθήσει, πόσο συχνά την εφάρμοζαν και ποιο ήταν το αποτέλεσμα.

Από τα στοιχεία που συνέλεξαν οι ερευνητές, φάνηκε ότι οι γυναίκες έπαιζαν συχνότερα τέτοιου είδους «παιχνίδια» συγκριτικά με τους άνδρες. Κάτι τέτοιο, πιστεύουν οι ειδικοί, ίσως συμβαίνει γιατί οι γυναίκες προσπαθούν με τον τρόπο αυτόν να συλλέξουν όσες περισσότερες πληροφορίες μπορούν γύρω από τον υποψήφιο πατέρα των παιδιών τους. Από την πλευρά τους, οι άνδρες ενδεχομένως να καταλήγουν στον ρόλο του «δύσκολου» πιο σπάνια, υπό τον φόβο του ότι μπορεί να χάσουν ευκαιρίες σεξουαλικής συνεύρεσης.

«Επειδή ακριβώς μια γυναίκα ρισκάρει περισσότερα μέσα από τις σχέσεις της – π.χ. μέσω μιας εγκυμοσύνης – εξελικτικά τείνει να διαλέγει τον καλύτερο δυνατό σύντροφο» εξηγούν οι επιστήμονες στη μελέτη τους.

Ψυχολογικά «όπλα» ανά φύλο

Από ό,τι είδαν οι ειδικοί, πρώτη σε προτίμηση ερχόταν η τακτική της υψηλής αυτοπεποίθησης, δεύτερη η διατήρηση φιλικών σχέσεων με άλλους υποψηφίους και τρίτη η αποχή από το σεξ.

Οι γυναίκες φάνηκε ότι χρησιμοποιούσαν περισσότερο τακτικές που περιελάμβαναν σαρκασμό, αποχή από το σεξ, τον ρόλο της απασχολημένης, πειράγματα, φλερτ με άλλους άνδρες και την απάντηση-απόρριψη τηλεφωνικών κλήσεων υποψήφιων γαμπρών μέσω… αυτόματου τηλεφωνητή.

Οι άνδρες από την πλευρά τους, φάνηκε να υιοθετούν περισσότερο τρεις τακτικές: τον ρόλο του σκληρού και του αγενή, τον αποστασιοποιημένο γλυκό χωρίς να τηλεφωνούν συχνά στη σύντροφό τους και τον ρόλο του κακού κάνοντας τη σύντροφο να αισθάνεται τιποτένια.

Σεξ, το καλύτερο γιατρικό!

Η υγεία ορίζεται χρηστικά ως απουσία οποιασδήποτε νόσου. Αντίθετα, ο έρωτας συνειδητοποιείται με την παρουσία του. Ο έρωτας συνδέεται συνειρμικά με τη γενετήσια λειτουργία, αλλά η λειτουργία αυτή δεν είναι πάντα ικανή και σε ορισμένες περιπτώσεις δεν είναι καν αναγκαία για τον έρωτα. Είναι ίσως προσφυέστερο να δεχτούμε ότι έρωτας υπάρχει, όταν όλες οι παρορμήσεις της ζωής συντονίζονται με αναφορά σε συγκεκριμένο πρόσωπο.

Τόσο η υγεία όσο και ο έρωτας υπηρετούν την ίδια βιοσκοπιμότητα, όπως αυτή εκφράζεται με τη διατήρηση, αναπαραγωγή και ανταγωνιστική διασπορά των γονιδίων που συναπαρτίζουν τη ζωή σε κάθε άτομο, σε κάθε είδος.

Στον άνθρωπο, όμως, σε αντιδιαστολή προς όλα τα άλλα είδη συμπεριλαμβανομένων των ανθρωποειδών, ο έρωτας πήρε πρόσθετες διαστάσεις, που υπαγορεύτηκαν από το γεγονός ότι το ανθρώπινο είδος δημιούργησε και κατοχύρωσε εξελικτικά την εξωχρωματοσωματική κληρονομικότητα, με προεξάρχοντα όργανά της τον προφορικό και γραπτό λόγο.

Μορφολειτουργικό αποτέλεσμα και έκφραση της εξωχρωματοσωματικής κληρονομικότητας είναι ο αναλογικά μεγάλος εγκέφαλος του ανθρώπου και η εξαιρετικά παρατεταμένη περίοδος που χρειάζεται για την ωρίμασή του, η οποία προσεγγίζει τη δεκαπενταετία. Η μορφολειτουργική διαφοροποίηση του ερωτισμού στον άνθρωπο αντανακλάται στη ριζική αναδιαμόρφωση των γεννητικών του οργάνων και της γενετήσιας λειτουργίας.

Η γυναίκα έχει ερωτική δεκτικότητα οποτεδήποτε υπάρχουν οι κατάλληλες τοποχρονικές προϋποθέσεις και συναισθηματικές συνθήκες και αυτό την αντιδιαστέλλει από όλα τα άλλα θηλαστικά που είναι αιχμάλωτα της περιοδικότητας του οίστρου. Επιπλέον, η γυναίκα έχει το χάρισμα του οργασμού και αυτό τη διαφοροποιεί από τα άλλα ανθρωποειδή.

Στον άνδρα, η διαμόρφωση και η λειτουργικότητα των γεννητικών οργάνων παρέχει μία προτεραιότητα στη γενετήσια λειτουργία που δεν απαντάται στα άλλα ανθρωποειδή. Τέλος, οι μαστοί στη γυναίκα, σε αντιδιαστολή προς τα άλλα ανθρωποειδή, αναπτύσσονται πολύ πριν από την εγκυμοσύνη και, σε όλες σχεδόν τις φυλές, έχουν ερωτικό συμβολισμό.

Η συλλογιστική αυτή αναπτύχθηκε με αναφορά στην πυρηνική οικογένεια, αλλά αφορά και την ευρύτερη οικογένεια και τελικά το ευρύτερο κοινωνικό σύνολο. Στο κοινωνικό σύνολο, η κάθε γενιά αποτελεί τους γονείς της επόμενης και ο έρωτας αποτελεί από τους κυριότερους αρμούς της συνοχής του.

Συνάγεται λοιπόν ότι ό έρωτας, με συγκλίνουσα οντογονική και φυλογονική προοπτική, θα έπρεπε να προάγει την υγεία, αφού το αντίθετο θα αντιστρατευόταν την ουσία και τους όρους της φυσικής επιλογής. Γονίδια και άτομα προικισμένα τόσο για τον έρωτα όσο και την υγεία ήταν ανταγωνιστικότερα από εκείνα που ήταν προικισμένα για το ένα μόνο από τα δύο φαινόμενα.

Προστασία από τον καρκίνο

Επιδημιολογικά δεδομένα στήριζαν πάντα την άποψη ότι ο έρωτας και διάφορα επιφαινόμενά του προάγουν την υγεία.

Είναι γνωστό ότι η εγκυμοσύνη παρέχει προστασία απέναντι στους καρκίνους του μαστού, των ωοθηκών και του ενδομητρίου, και ότι ο θηλασμός προστατεύει, σε μικρότερο βαθμό, έναντι του προεμμηνοπαυσιακού καρκίνου του μαστού και ενδεχομένως του καρκίνου των ωοθηκών.

Έχει τεκμηριωθεί ότι η μοναξιά συσχετίζεται με τη βία και την αυτοκτονία, και ότι η χηρεία ακολουθείται από μία χρονική περίοδο αυξημένου κινδύνου για καρδιακά επεισόδια, επεισόδια κατάθλιψης και αυτοκτονία. Σε χρονιότερη βάση, η κοινωνική απομόνωση συσχετίζεται θετικά με τη γενική θνησιμότητα και η ένταξη σε ένα δίκτυο κοινωνικής στήριξης φαίνεται να παρέχει προστασία απέναντι σε ένα ευρύ φάσμα νοσημάτων. Τέλος, είναι γνωστό ότι οι έγγαμοι είναι μακροβιότεροι των αγάμων και των χήρων.

Στη διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας, συσσωρεύτηκαν αμεσότερες ενδείξεις από μία σειρά μεγάλων ερευνών. Η έρευνα του Πανεπιστημίου Duke για τις διαδικασίες γήρανσης σε άνδρες και γυναίκες έδειξε ότι η γενική θνησιμότητα μειώνεται σε συνάρτηση προς τη συχνότητα των γενετήσιων σχέσεων στους άνδρες και την ποιότητα των σχέσεων αυτών στις γυναίκες.

Τα ευρήματα αυτά επιβεβαιώθηκαν από μία σουηδική έρευνα που περιορίστηκε σε άνδρες και από μια έρευνα ασθενών - μαρτύρων σε γυναίκες με στεφανιαία νόσο. Σε έρευνα της δικής μας ομάδας που πραγματοποιήθηκε στην Ελλάδα διαπιστώσαμε ότι μεγαλύτερη συχνότητα γενετήσιων σχέσεων συνδυάζεται με μικρότερη πιθανότητα εμφάνισης καρκίνου του προστάτη, αλλά το εύρημα αυτό δεν έχει ακόμη επιβεβαιωθεί από άλλες έρευνες.

Τέλος, τα ευρήματα μιας σημαντικής έρευνας που έγινε στο Caerfilly της Ουαλίας έδειξαν ότι σε άνδρες ηλικίας μέχρι 69 ετών ένας οργασμός την εβδομάδα αντιστοιχεί σε μείωση της γενικής θνησιμότητας περίπου κατά 15%. Θα πρέπει ίσως νά επισημανθεί ότι η γενετήσια δραστηριότητα όπως και η φυσική άσκηση αυξάνουν βραχυπρόθεσμα (για λίγες ώρες) αλλά μειώνουν πολύ περισσότερο μακροπρόθεσμα την πιθανότητα θανάτου.

Κλιμακτήριος και στυτική δυσλειτουργία

Στο μέτρο κατά το οποίο ο έρωτας αποτελεί όχι μόνο πηγή χαράς αλλά και φαινόμενο που συμπορεύεται με την υγεία, είναι εύλογη η επιθυμία διατήρησης της ερωτικής ζωής ακόμη και στις προχωρημένες ηλικίες. Όσον αφορά τις γυναίκες, η ερωτική διάθεση και δεκτικότητα ελάχιστα μειώνεται με την ηλικία και υπάρχουν ενδείξεις ότι η μείωση αυτή αμβλύνεται σημαντικά όταν χρησιμοποιούνται εμμηνοπαυσιακά οιστρογόνα.

Στους άνδρες, όμως, η στυτική δυσλειτουργία αποτελεί σημαντικό και συχνά αυτοαναπαραγόμενο πρόβλημα. Υποστηρίζεται ότι ή στυτική δυσλειτουργία αποτελεί μία από τις πιο παραμελημένες παθολειτουργικές διαταραχές, συνέπεια της συλλογικής αμηχανίας στην ανάγκη παροχής βοήθειας σε αυτούς που δυσκολεύονται να ανταποκριθούν στους όρους και τις προϋποθέσεις του έρωτα.

Η αιτιολογία της στυτικής δυσλειτουργίας ποικίλλει τοπικά, χρονικά και σε συνάρτηση με την ηλικία. Στο ένα έκτο των περιπτώσεών της είναι αγγειογενής και σε σημαντικό ποσοστό χειρουργικά ανατάξιμη. Ένα άλλο πέμπτο των περιπτώσεων αποτελεί παρενέργεια της λήψης φαρμάκων, όπως είναι τα αντιυπερτασικά, και είναι δυνατόν να αντιμετωπιστεί σε κάποιο βαθμό με δοσολογική ρύθμιση ή φαρμακευτικούς συνδυασμούς. Ένα ακόμη πέμπτο έχει νευρογενή αιτιολογία και, μολονότι δεν υπάρχει γενικά αποδεκτή μεθοδολογία για την αντιμετώπιση των περιπτώσεων της κατηγορίας αυτής, η ανακάλυψη του ρόλου του οξειδίου του αζώτου ως νευροδιαβιβαστή δημιουργεί ήδη προϋποθέσεις για την εν καιρώ ανακάλυψη αποτελεσματικής φαρμακοθεραπείας.

Το μεγαλύτερο πάντως ποσοστό των περιπτώσεων στυτικής δυσλειτουργίας έχει μεικτή αιτιολογία με σημαντικές ψυχογενείς συνιστώσες. Για τις περιπτώσεις αυτές βρίσκεται ήδη μέσα στον επιστημονικό μας ορίζοντα η ανάπτυξη φαρμάκων που είναι τόσο επιστημονικώς αποτελεσματικά όσο και αισθητικώς αποδεκτά.

Μετάδοση νοσημάτων

Ένα θέμα, που συχνά εγείρεται κατά τη συνεκτίμηση των φαινομένων του έρωτα και της υγείας, είναι οι επιδημίες των νοσημάτων που μεταδίδονται με γενετήσιες σχέσεις, κατ' εξοχήν σήμερα νοσήματα που προκαλούνται από τους ανθρώπινους ιούς του απλού έρπητα, των κονδυλωμάτων και της ανοσοανεπάρκειας. Είναι βέβαια προφανές ότι αν υπήρχε απόλυτη, μακροχρόνια μονογαμικότητα, δεν θα υπήρχε επιδημική διασπορά των νοσημάτων της κατηγορίας αυτής, ώστε η ευθύνη να μετατίθεται από τον έρωτα αυτόν καθ’ εαυτόν στην ταυτοχρονική ερωτική πολυμέρεια.

Η ερωτική πολυμέρεια απαντάται συχνά σε ορισμένες κατηγορίες πληθυσμών, ακόμη και σήμερα, και έχει φυλογονικές καταβολές που επικεντρώνονται στο ανδρικό φύλο. Οι φυλογονικές αυτές καταβολές αντανακλώνται στον ανθρώπινο σωματικό διμορφισμό: οι άνδρες είναι πιο σωματώδεις από τις γυναίκες, επειδή η εξελικτική πίεση λειτούργησε εντονότερα σε αυτούς με μηχανισμούς γονιδιακής αποτύπωσης εξαιτίας της ανταγωνιστικής τους ερωτικής κατακτητικότητας.

Οι φυλογονικές, όμως, ρίζες του φαινομένου είναι παρωχημένες στη σύγχρονη κοινωνική δυναμική. Ο έρωτας στον σύγχρονο άνθρωπο πρέπει να έχει, και κατά κανόνα έχει, θεσμικό και ηθικό πλαίσιο. Στην αντίθετη περίπτωση, συγκρούεται με τις συνθήκες που διαμορφώθηκαν από τα κεκτημένα της ανθρώπινης εξέλιξης, που ευοδώνεται από τη δημιουργία και αποδοχή ενός τέτοιου πλαισίου.

Η εφ' όρου ζωής μονογαμικότητα είναι ίσως δύσκολη, αλλά η μονογαμικότητα σε μη επικαλυπτόμενες χρονικές περιόδους είναι τόσο εφικτή όσο και επιθυμητή, καθώς ελαχιστοποιεί την πιθανότητα επιδημικής διασποράς των γενετησίως μεταδιδόμενων νοσημάτων. Σε άλλο επίπεδο, η ερωτική μονομέρεια αντανακλά διανοητική και συναισθηματική ωριμότητα, ενώ η ερωτική πολυμέρεια και ο ερωτικός καταναλωτισμός αποτελούν εκφράσεις αλλοτρίωσης και σκιαγραφούν προσωπικότητες με ανηδονικά στοιχεία.

Σε ακραία νοσολογική έκφραση, το ανηδονικό άτομο αδυνατεί να προσποριστεί χαρά από τις φυσικές πηγές της, όπως ο ενήλικος με σακχαρώδη διαβήτη αδυνατεί νά μεταβολίσει τους υδατάνθρακες παρόλη την περίσσεια της κυκλοφορούσας ινσουλίνης. Η συλλογιστική αυτή διαμορφώνει ένα μήνυμα για όσους αγωνίζονται για την προαγωγή της υγείας, ιδιαίτερα με εκστρατείες αγωγής υγείας στους νέους. Ο άνθρωπος έχει ανάγκη τη χαρά στον ίδιο ή σε μεγαλύτερο βαθμό από ό,τι έχει ανάγκη την υγεία. Όταν οι δύο επιδιώξεις συγκρούονται, η αναζήτηση της χαράς, ακόμη και της χαράς που τη διαμορφώνουν οι αρχέγονες ηδονικές παρορμήσεις, συχνά προηγείται.

Η αδυναμία διαμόρφωσης μιας επιτυχούς στρατηγικής στον τομέα αυτό ευθύνεται ίσως για την αναποτελεσματικότητα των συστηματικών προσπαθειών που έχουν γίνει για την καταπολέμηση φαινομένων με έκδηλη επιδημικότητα στους νέους.

Καταληκτικά, τα δεδομένα στηρίζουν την άποψη ότι ανάμεσα στον έρωτα και στην υγεία υπάρχει μία ισχυρή και αμφίδρομη σχέση που συνδέεται με ό,τι εφηβικό υπάρχει και παραμένει στον άνθρωπο, ανεξάρτητα από την ηλικία του. Η σχέση δεν είναι βέβαια απόλυτη και η αντιστοιχία δεν είναι χωρίς εξαιρέσεις. Είναι πάντως λογικά θεμιτή η εκτίμηση ότι η ψυχική υγεία λαξεύεται από στοιχεία ενός διακριτικού, πειθαρχημένου και εξευγενισμένου ερωτισμού. Αντίθετα ο έρωτας μπορεί να υπάρχει, και συχνά υπάρχει, ακόμη και όταν η υγεία έχει καίρια τρωθεί.

Λόγοι που ένας έρωτας τελειώνει

Το τέλος του έρωτα
Ασφαλώς κάποια στιγμή ο έρωτας τελειώνει. Με μαθηματική ακρίβεια: κάθε φορά βιώνεται ως μοναδικός, κάθε φορά βιώνεται ως αιώνιος, κάθε φορά τελειώνει. Είτε διακοπεί είτε συνεχιστεί η σχέση, ο έρωτας θα μας εγκαταλείψει οπωσδήποτε και με αυτή την έννοια κάθε έρωτας είναι εξορισμού καταδικασμένος.
Ένα λεπτό όμως. Γιατί τελειώνει;
Επειδή είναι αδύνατον να πραγματοποιήσει όσα υπόσχεται. Επειδή όταν έρχεται η ώρα να συγκρουστεί με την πραγματικότητα είναι χαμένος από χέρι.
Επειδή, από βιασύνη ή φόβο, δόθηκαν και κατακτήθηκαν τα πάντα και η επιθυμία δεν έχει πλέον λόγο ύπαρξης.
Επειδή δεν αντέχουμε να το πάμε μέχρι τέλους, από φόβο μήπως ταλαιπωρηθούμε, πονέσουμε ή εγκαταλειφθούμε. Πράγματα σίγουρα δηλαδή έτσι και ερωτευτούμε.
Επειδή ο άλλος είναι άλλος. Είναι διαφορετικός, ξεχωριστός από εμάς και δεν μπορούμε να συγχωνευτούμε μαζί του, ούτε καν να συγχρονιστούμε.
Επειδή δεν αντέχουμε το πόσο ευάλωτους και τρωτούς μας καθιστά. Μαθημένοι να κρύβουμε τις ανάγκες και τα συναισθήματα μας, μόλις ψυλλιαστούμε ότι κινδυνεύουμε να εκτεθούμε, το βάζουμε στα πόδια.
Επειδή αποδεικνύεται ότι ο άλλος είναι απλώς ένας άνθρωπος και όχι ο θεός που ερωτευτήκαμε. Ο έρωτας χωρίς εξιδανίκευση απλώς δεν μας γεμίζει το μάτι.
Υπάρχουν πολλά «επειδή» που εξηγούν γιατί τελειώνει ο έρωτας, αλλά καμία εξήγηση δεν μπορεί να μας κάνει να δεχθούμε το τέλος έτσι απλά. Ανεξάρτητα από το αν ο έρωτας εγκατέλειψε πρώτα εμάς ή τον άλλον, δυσκολευόμαστε να αντικρίσουμε την «αποτυχία» μας κατάματα και να παραδεχτούμε ότι πάλι δεν τα καταφέραμε.
Ανακόπτοντας τη διαδικασία ωρίμανσης που ξεκίνησε ήδη με την πρώτη συνάντηση, επιστρατεύουμε μια σειρά από μηχανισμούς, προκειμένου να αντισταθούμε στον πόνο.
 
Ψευδαίσθηση ελέγχου. Πείθουμε τον εαυτό μας ότι ελέγχουμε απόλυτα τα συναισθήματα μας. Αποφασίζουμε να γυρίσουμε σελίδα μέσα σε μια νύχτα. Δεν έχουμε τίποτα να σκεφτούμε, να δουλέψουμε ή να ξεπεράσουμε. Έτσι κι αλλιώς, δεν πιστεύουμε καν στον έρωτα.
Εμμονή. Ολοκληρωτική άρνηση του τέλους. Ο άλλος έχει φύγει οριστικά, αλλά εμείς ορκιζόμαστε ότι δεν υπάρχει ζωή χωρίς εκείνον. Μένουμε κολλημένοι, ανίκανοι να πάμε παρακάτω, αδυνατώντας να συμφιλιωθούμε με το ανέφικτο και το εφήμερο.
Άρνηση ανάληψης της ευθύνης των συναισθημάτων και συμπεριφορών μας. Φερόμαστε ως ανώριμα, επιπόλαια παιδιά που τα θέλουν όλα. Δεν ξέρουμε αν θέλουμε να τελειώσει ή να συνεχίσει ο έρωτας, προτιμούμε κάποιος άλλος να αποφασίσει για μας. Δεν παίρνουμε θέση, δεν επιλέγουμε, δεν διεκδικούμε, δεν εγκαταλείπουμε τίποτα. Στασιμότητα στην αιωνιότητα.
Όταν όλοι οι μηχανισμοί αποτύχουν, όταν εξαντληθούν όλα τα περιθώρια, τελικά (και επιτέλους) αφηνόμαστε στον πόνο. Πρόκειται για γνήσιο πένθος καθώς οι απώλειες είναι μεγάλες και πολλά αυτά για τα οποία πρέπει να κλάψουμε.
Χάθηκε ο άλλος. Η δύναμη και επιρροή του επάνω μας. Το βλέμμα του που ήταν ο καθρέφτης μας. Η απουσία του δεν γίνεται αισθητή πια. Η παρουσία του δεν αναστατώνει. Σχεδόν απορούμε που συμβαίνει έτσι.
Χάθηκε ένα δικό μας, πολύ ζωτικό, κομμάτι που αφορούσε εκείνον και όσα ζήσαμε, και που ο άλλος, φεύγοντας, το πήρε μαζί του. Χάθηκαν οι αυταπάτες. Η μόνη επιλογή που μας έμεινε είναι η επίπονη αποδοχή του τέλους όλων των πραγμάτων.
Χάθηκε ο εαυτός μας όπως τον ξέραμε. Δεν είμαστε πια ο άνθρωπος που ήμασταν πριν τον έρωτα, ούτε ο άνθρωπος που έζησε τον έρωτα. Και ο νέος άνθρωπος που είμαστε είναι ακόμα υπό διαμόρφωση. 
Χάθηκε η επαφή, οικειότητα, το δέσιμο. Ο συνένοχος και συμπαίκτης μας. Και καλούμαστε να συμφιλιωθούμε με τη μοναξιά. Χάθηκε το συγκεκριμένο νόημα γύρω από το οποίο είχαμε οικοδομήσει τη ζωή μας για όσο διάστημα ζούσαμε υπό ερωτικό καθεστώς.
Χάθηκε το πολύτιμο δώρο του να μας σκέφτονται, να μας ποθούν, να μας αγαπούν, να είμαστε σημαντικοί για κάποιον. Χάθηκε η δυνατότητα να κρυβόμαστε από τον εαυτό μας. Αναγκαζόμαστε να αναμετρηθούμε με τα όρια μας. Να παραδεχτούμε τις αδυναμίες και ανάγκες μας. Να αγκαλιάσουμε το φόβο μας για αλλαγή και να αποφασίσουμε αν θα ανοιχτούμε σε νέες δυνατότητες.
Η φάση του πένθους διαρκεί όσο χρειάζεται μέχρι να ανασυνθέσουμε τα σκορπισμένα κομμάτια μας. Συνήθως περιλαμβάνει πλήθος υποτροπών που μας γυρνούν βήματα πίσω και ξεκινάμε από την αρχή ξανά. Χρειάζεται πίστη ότι έχουμε τη δύναμη να το ζήσουμε ενεργητικά μέχρι τέλους και να πάρουμε όσα έχει να μας προσφέρει. Αν όχι μόνοι μας, με τη πολύτιμη στήριξη ενός καλού φίλου ή θεραπευτή.
Κάποτε η διαδικασία ολοκληρώνεται και είμαστε έτοιμοι να βγούμε στον κόσμο ξανά. Κάπως διαφορετικοί, δυναμωμένοι, μεταμορφωμένοι και διευρυμένοι. Η ανάγκη για αλλαγή που μας οδήγησε αρχικά στον έρωτα μοιάζει έτσι να ικανοποιείται.
Μόλις βγήκαμε από μια οριακή εμπειρία, από μια κρίση. Και όπως κάθε κρίση, σύμφωνα με το χιλιοειπωμένο κλισέ, μπορεί να αντιμετωπιστεί είτε ως κίνδυνος είτε ως ευκαιρία.
Την μετατρέπουμε σε ευκαιρία όταν, εξαιτίας της, βρίσκουμε νέους τρόπους ψυχικής οργάνωσης και συμπεριφοράς, οι οποίοι αποδεικνύονται εξαιρετικά χρήσιμοι στην αντιμετώπιση κρίσεων σε άλλα πεδία ή χρονικές στιγμές της ζωής.
Όπως και να έχει, ήταν από κάθε άποψη πλούσια εμπειρία. Σχεδόν νιώθουμε υπερηφάνεια που επιλέξαμε να τη ζήσουμε ως το τέλος. Ήταν μια από τις φορές που νιώσαμε αληθινά ζωντανοί.
Αντιμετωπίσαμε εσωτερικά και εξωτερικά εμπόδια, περιοριστικά της ελευθερίας μας, και τολμήσαμε να αναμετρηθούμε μαζί τους. Και με αυτή την έννοια ο έρωτας που ζήσαμε ήταν επαναστατική πράξη.
Αφεθήκαμε να κυριευτούμε από συναισθήματα και να χάσουμε το μυαλό μας για έναν άνθρωπο, ενάντια σε μια κοινωνία αυστηρά ορθολογική και κόντρα σε ό,τι θεωρείται πρέπον για το φύλο μας, την ηλικία μας ή τη θέση μας.
Τολμήσαμε να χάσουμε τον εαυτό μας και να τον ξαναβρούμε περισσότερο θαρραλέο, αυθεντικό και ανεξάρτητο.
Και έτοιμο για όσους έρωτες χρειαστεί ακόμα.

Ο Θάνατος ως κομμάτι της ζωής

<Η δημιουργία τέχνης είναι μια προσπάθεια εξασφάλισης μιας μορφής αθανασίας. Εδώ εικονίζεται ο πίνακας του Gustav Klimt (1862- 1918) «Θάνατος και Ζωή».

 Πώς η έννοια του θανάτου επηρεάζει την εν ζωή συμπεριφορά μας;

Ο Freud υποστήριζε πως οι άνθρωποι έχουμε μια παράξενη συμπεριφορά σε ότι αφορά το θάνατο, τον περιβάλλουμε με σιγή κι αναφερόμαστε σε αυτόν μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις όταν για παράδειγμα χάνεται κάποιος ορειβάτης, όταν συμβαίνει κάποιο εργατικό δυστύχημα και συγκινούμαστε βαθιά όταν χάνεται κάποιο οικείο σε μας άτομο.

Σε μια προφορική διάλεξη ο Freud επεσήμανε ότι «κανείς δε θα μπορούσε να συμπεράνει από τη συμπεριφορά μας ότι αναγνωρίζουμε το θάνατο ως αναγκαιότητα και ότι έχουμε τη βέβαιη πεποίθηση πως καθένας από μας είναι χρεωμένος στη φύση με το θάνατό του. Αντιθέτως, κάθε φορά έχουμε μια εξήγηση που υποβαθμίζει αυτή την αναγκαιότητα σε σύμπτωση». Αυτή η σημείωση του Freud που φέρει στην επιφάνεια την απροθυμία με την οποία αντιμετωπίζουμε το ζήτημα του δικού μας θανάτου, συμπίπτει με τη «θεωρία του δικαίου κόσμου» του Lerner, σύμφωνα με την οποία «στη ζωή έχουμε τελικά εκείνο που μας αξίζει». Ο Lerner υποστηρίζει πως καθώς μας είναι ανυπόφορη η αίσθηση πως δεν ελέγχουμε τα γεγονότα που μας αφορούν άμεσα, αναπτύσσουμε πολλές φορές την τάση να θεωρούμε ότι τα θύματα δυσάρεστων ακόμα και ακραίων καταστάσεων είναι τα ίδια υπαίτια της δυστυχίας τους.  Ίσως με παρόμοιο τρόπο να αντιμετωπίζουμε ακόμα και το θάνατο των άλλων. Επειδή είναι πολύ διαταρακτικό το συναίσθημα της απώλειας, τυχαίας ή μη, ο άνθρωπος προσπαθεί να την εκλογικεύσει, μεταξύ άλλων, για να αποφύγει τη σκέψη πάνω στη δική του περατότητα.

Ο Freud, με το έργο του «Πέρα από την αρχή της ηδονής», διαλογιζόμενος πάνω στο θέμα του θανάτου, διατυπώνει τη δεύτερη θεωρία του για τις ενορμήσεις και εισάγει την έννοια της ενόρμησης του θανάτου, που έχει σκοπό την πλήρη μείωση των διεγέρσεων. Ο Φώτης Μπόμπος σημειώνει ότι η ενόρμηση του θανάτου αντιτίθεται σε αυτήν της ζωής που οργανώνει και συναρθρώνει κάθε άλλη ενόρμηση. Οι δυο ενορμήσεις βρίσκονται σε διαρκή αντιπαλότητα καθώς, σύμφωνα με το Μπόμπο, « η δράση της ενόρμησης της ζωής είναι κατά κάποιο τρόπο θορυβώδης και η παρουσία της γίνεται εμφανής με την επένδυση, ενώ η δράση της ενόρμησης του θανάτου είναι κυρίως σιωπηλή και γίνεται αντιληπτή  μέσω των αποεπενδύσεων».

Ο θάνατος είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής και παρά το γεγονός ότι πολλές φορές επιλέγουμε να μην το σκεφτόμαστε, μια και μόνη στιγμή συνειδητοποίησης της περατότητάς μας μπορεί να μας κάνει να αποφασίσουμε να δίνουμε νόημα σε κάθε μας πράξη, να κάνουμε τέχνη για να εξασφαλίσουμε κάποια μορφή αθανασίας μέσω του έργου μας ή ακόμα και να αποφασίσουμε να κάνουμε οικογένεια για να συνεχίσουμε να «ζούμε» μέσω από τις αναμνήσεις των οικείων μας. Τέλος, ας μην ξεχνάμε ότι ο άνθρωπος είναι το μοναδικό ον το οποίο είναι «επιφορτισμένο» με το βαρύ ψυχολογικό φορτίο της επίγνωσης ότι κάποτε θα πεθάνει.

Μια συνολική ξενάγηση... στα παράξενα δεδομένα της σταύρωσης του Ιησού!

Τα γεγονότα στην Ιουδαία

"Tω καιρώ εκείνω"... έγιναν 62 επαναστάσεις κατά των Ελλήνων και Ρωμαίων στην Ιουδαία, εκ των οποίων 61 είχαν ως αφετηρία την Γαλιλαία. Οι Ρωμαίοι γνωρίζοντας ότι ακόμη και τα αυστηρά μέτρα που είχε λάβει πριν απ’ αυτούς ο Αντίοχος δεν καρποφόρησαν, απεφάσισαν για να καταστείλουν τις ανταρσίες, τα πραξικοπήματα και τους μαχαιροβγάλτες και τους πάσης φύσεως επαναστάτες, να επιβάλουν την πιο «φρικτή και τρομακτική θανατική καταδίκη» (Κικέρων) την σταύρωση. Αλλά όχι απλά μόνο σταύρωση: Η σταύρωση δεν αποσκοπούσε στην απλή θανάτωση του κατάδικου, αλλά στην όσο το δυνατόν μακροχρόνια έκθεσή του σε κοινή θέα, προς παραδειγματισμό, σωφρονισμό και εκφοβισμό.
Ότι οι εσταυρωμένοι έπρεπε να παραμείνουν για μέρες στο σταυρό, συμπεραίνεται επίσης, από το ότι οι Ρωμαίοι τοποθετούσαν στο κάθετο δοκάρι του σταυρού, (στο ύψος των άκρων των ποδιών), το λεγόμενο suppedaneum, (υποπόδιο υποστήριγμα) μια μικρή ξύλινη προεξοχή, στην οποία μπορούσε να στηριχθεί ο εσταυρωμένος και να ανακουφίσει τις αναπνευστικές του ανάγκες, γιατί διαφορετικά, κρεμάμενος μόνο από τα χέρια, θα κινδύνευε να πεθάνει σύντομα από ασφυξία… ενώ όπως είπαμε ο σκοπός της σταυρώσεως ήταν ο αργός βασανιστικός θάνατος.

Ποιος ο χρόνος σταύρωσης και η αιτία θανάτου του Ιησού;

Για τον χρόνο που ελήφθη η απόφαση της εκτέλεσής του διαβάζουμε: «ήταν δε Παρασκευή του Πάσχα και η ώρα περίπου έκτη. Λέγει δε ο Πιλάτος στους Ιουδαίους: Να ο βασιλιάς σας. Τότε εκείνοι άρχισαν να φωνάζουν: Άρον άρον σταύρωσον αυτόν... Τότε ο Πιλάτος παρέδωσε τον Ιησού να σταυρωθεί» Ιωάνν.19.14-16.
Για το χρόνο θανάτου πάνω στον σταυρό, διαβάζουμε ότι: «περί δε την ενάτην ώραν ανεβόησεν ο Ιησούς λέγων: Ηλι, ηλι λεμα σαβαχθανι. Τινές δε των εκεί εστηκότων (παρισταμένων) έλεγον, τον Ηλία φωνάζει και ευθέως τις (κάποιος) εξ αυτών, (των παρευρισκομένων συγγενών και φίλων του Ιησού) λαβών τον σπόγγον και γεμίσας αυτόν ("όξος") περιθέσας (τον σπόγγον) εις κάλαμον επότιζεν αυτόν. Ο δε Ιησούς... (αμέσως μετά το πότισμα του Ιησού με σπόγγο όξους, περί την ενάτην ώραν,) αφήκε το πνεύμα» Ματθ. 27.45-50.

Αξίζει εδώ να σημειωθεί ότι στην αρχαιότητα: «οι σπόγγοι αυτοί (spongia somnifera) διεποτίζοντο με ναρκωτικές ουσίες, μανδραγόρου, οπίου, υοσκύαμου, κωνίου κλπ. και μετά εξηραίνοντο. Το ναρκωτικό αυτό παρασκεύασμα (confectio soporis όπως απεκαλείτο) προ της ναρκώσεως ενεβαπτίζετο εντός ύδατος και προσεφέρετο προς εισπνοήν εις τους μέλλοντας να εγχειρηθώσιν. Συνήθως η νάρκωση επήρχετο όχι όπως πίστευαν δια της απλής εισπνοής, αλλά δια της καταπόσεως ποσότητος του καταρρέοντος υγρού εκ του βρεγμένου σπόγγου στην μύτη του εγχειριζόμενου. Μετά την εγχείρηση χορηγούσαν αναληπτικά και όξος προς όσφρησιν, ώστε να αποτραπεί ο ύπνος στον οποίον οι εγχειριζόμενοι εβυθίζοντο για μέρες μετά την εγχείρηση»! Αριστοτέλης Κούζης καθηγητής της Ιστορίας της ιατρικής, στο πανεπιστήμιο Αθηνών. Από άρθρο του στην εγκυκλοπαίδεια Δρανδάκη στο λήμμα Νάρκωση!

Οι περισσότεροι πιστοί, νομίζουν επίσης ότι η σταύρωση του Ιησού κράτησε ατελείωτες ώρες ίσως και μέρες! Αγνοούν ότι η συγκεκριμένη σταύρωση είναι η συντομότερη κολλών των εποχών, με τον Ιησού να σημειώνει το σκανδαλώδες ρεκόρ σύντομης παραμονής στον σταυρό!

Αν τα εκατομμύρια των πιστών δεν ζούσαν σε καθεστώς απόλυτης κατήχησης, θα κατάλαβαν αμέσως, ότι αυτή η προκλητική (το πολύ δίωρη) παραμονή του Ιησού στο σταυρό, από μονή της στοιχειοθετεί την πλέον αντικειμενική αφορμή σφοδρής αμφισβήτησης κάθε αυθεντικότητας της συγκεκριμένης "ανάστασης". Μάλιστα οι υποψίες εκτινάσσονται κυριολεκτικά στα ύψη, αν στην όλη εικόνα προσθέσουμε την απολύτως ύποπτη χρήση αναισθητικού (ναρκωτικού-καρωτικού) "όξους", που κατά την σαφή ομολογία της αφήγησης, (Ιωανν.19.30) προηγείται ακριβώς πριν από τον ολοφάνερα εικονικό θάνατο του Ιησού.

Κατά τον ευαγγελιστή Ιωάννη λοιπόν (που ήταν και ο μόνος αυτόπτης μάρτυρας) απ’ την εξαγγελία της σταυρικής απόφασης του Πιλάτου (στο Πραιτόριο), μέχρι τον θάνατο του Ιησού στο σταυρό, μεσολαβούν μόνο τρεις ώρες. Απ’ το τρίωρο αυτό πρέπει να αφαιρέσετε τον χρόνο της όποιας κακοποίησής του, τον χρόνο που φορτωμένος τον σταυρό περπάτησε μέχρι τον Γολγοθά, καθώς και τις προετοιμασίες της σταύρωσης. Μετά απ’ αυτά... μένει σε σας να αποφασίσετε πόσος είναι ο υπολειπόμενος χρόνος παραμονής του Ιησού επί του σταυρού. Άρα όπως πολύ σωστά επισημαίνει στο βιβλίο του «Το θέατρο της σωτηρίας» ο Μ. Καλόπουλος: «ευρισκόμενος ο Ιησούς μόνο μία με δυο ώρες στον σταυρό, πως και από τι θα μπορούσε να πεθάνει; Ασφαλώς η απάντηση είναι πλέον ολοφάνερη: Ο Ιησούς δεν πέθανε, αλλά ναρκώθηκε από το καρωτικό όξος* που εντέχνως του προσέφεραν με σπόγγο προσαρμοσμένο σε καλάμι οι δικοί του άνθρωποι λίγο πριν ο Ιησούς αναφωνήσει τετέλεσται».

*Στην περιοχή της Ιουδαίας ήταν πασίγνωστο ένα φυτό, το λεγόμενο Papaver somniferum ή αλλιώς το γνωστό μας όπιο. Κεντρική ουσία του φυτού είναι η μορφίνη, η οποία χρησιμοποιείτο από τους ιατρούς θεραπευτές πριν από τις επεμβάσεις στους ασθενείς τους από την προ Χριστού εποχή. Οι ιδιότητες του φυτού σαν παυσίπονο και ναρκωτικό ήταν γνωστές. Επίσης ήταν γνωστό ότι σε συνδυασμό με άλλη ουσία, προφανώς με μανδραγόρα, έχει σαν αποτέλεσμα την άμεση λιποθυμία και την πτώση των παλμών της καρδιάς για ένα μικρό χρονικό διάστημα, σε ελάχιστο επίπεδο χωρίς να την εξασθενεί, αλλά τουναντίον να την ενισχύει. Εκτός από όλα αυτά μειώνεται η αναπνοή στο ελάχιστο και το σώμα χαλαρώνει πλήρως. Καταλαβαίνετε λοιπόν, γιατί μετά το "τετέλεσθαι"; τον κεντάει ο Λογγίνος; Το τέλειο πιστοποιητικό θανάτου ενός ζωντανού ανθρώπου, ο οποίος είναι απλά και μόνο τραυματισμένος ναρκωμένος και αναίσθητος.

Γιατί δεν έσπασαν τα σκέλη του Ιησού;

Διαβάζουμε: «οι στρατιώτες ήρθαν και έσπασαν τα σκέλη του πρώτου, έπειτα του άλλου (των δύο παρακείμενων ληστών) που είχαν σταυρωθεί μαζί με τον Ιησού. Όταν όμως ήρθαν στον Ιησού, δεν του έσπασαν τα σκέλη, διότι τον βρήκαν ήδη νεκρό» (Β.Β.) Ιωάνν.19.31-33.
Διαπιστώνεται λοιπόν ότι οι δύο παρακείμενοι ληστές ΖΟΥΝ για αυτό και τους (θανατώνουν με ανασκολοπισμό) ή όπως λέει το κείμενο τους έσπασαν τα μέλη!!!

Ο Ιησούς όμως, για ποιο λόγο και από τι είναι νεκρός; Ποιά μπορούσε να είναι η δική του αιτία θανάτου; Υπάρχει επιτέλους κάποιος σοβαρός ιατροδικαστής, να μας δώσει μια ικανοποιητική απάντηση, για την πραγματική αιτία του υπερ-διάσημου αυτού θανάτου;

Βεβαία δεν αγνοούμε την μοναδική απάντηση που αποπειράθηκαν στη συγκεκριμένη ερώτηση, και που θέλει τον Ιησού να εκπνέει επί του σταυρού: «Από τις κακουχίες του μαστιγώματος». Όμως η μοναδική αυτή απάντηση στο καυτό αυτό ερώτημα, δικαιολογημένα θεωρείται ανεπαρκής, υπερβολική και εντελώς ατυχής, μια και δεν φαίνεται να ανταποκρίνεται ούτε στις στοιχειώδεις αντικειμενικές συνθήκες ενός σταυρικού θανάτου. Ας το δούμε αναλυτικότερα.

Ήταν το μαστίγωμα θανατηφόρο;

Βασικό επιχείρημα εναντίον αυτής της υπόθεσης, παραμένει η ιδία η βεβαιωμένη πρόθεση των Ρωμαίων, που ήθελαν ο σταυρικός θάνατος να αποτελεί ένα μακροχρόνιο μαρτύριο για αποτροπή, παραδειγματισμό και εκφοβισμό.

Σύμφωνα με όσα γνωρίζουμε λοιπόν, πριν από την σταύρωση, ο κάθε κατάδικος έπρεπε να μαστιγωθεί βάση δικαίου με 39 κτυπήματα μαστιγίου (από ιερέα), 1/3 εκ των οποίων στο στήθος (ή έμπροσθεν) και τα υπόλοιπα στην πλάτη. Το μαστίγωμα δεν θα μπορούσε να είναι εξοντωτικό, καθώς η έκθεση του κατάδικου σε κοινή θέα, προς μακροχρόνιο παραδειγματισμό, σωφρονισμό και εκφοβισμό ήταν η βασική αιτία επιλογής της σταύρωσης. Η σταυρική τιμωρία δεν έχει στόχο την άμεση τιμωρία του καταδικασμένου (δηλαδή τον απλό θάνατο του εγκληματία) αλλά τον μακροχρόνιο βασανισμό του, προς παραδειγματισμό και εκφοβισμό των υπολοίπων. Qyintilian 35-95 μ.X. Decl 274.

Επιπλέον τον ίδιο σκεπτικισμό αναδεικνύουν και οι παρακάτω ερωτήσεις:

Δεν υπέστησαν το ίδιο μαστίγωμα και οι δύο παρακείμενοι ληστές; Αυτοί γιατί δεν υπέκυψαν… αλλά ακμαιότατοι συνομιλούν μέχρι τελευταία στιγμή με τον Ιησού;

Αν ήταν ετοιμοθάνατοι, λόγω βαθύτατων τραυματισμών από το ίδιο θανατηφόρο μαστίγωμα, πως κουβάλησαν τον σταυρό τους μέχρι τον τόπο της τελικής εκτέλεσης τους; Αν το μαστίγωμα δεν άφηνε μόνο μώλωπες, αλλά δημιουργούσε βαθιά θανατηφόρα τραύματα, δεν έπρεπε τα θύματα να αιμορραγούν ακατάσχετα; Γιατί κανένας ευαγγελιστής, και ιδιαιτέρα ο αυτόπτης Ιωάννης, δεν αναφέρει το παραμικρό σ’ αυτή την κατεύθυνση;

Σταύρωση… με οδική βοήθεια!

Το ότι ο Ιησούς δεν ήταν τόσο εξαντλημένος ή ετοιμοθάνατος από βαρύτατες κακώσεις που του προκάλεσε το φραγγέλωμα, γίνεται φανερό απ’ το γεγονός ότι μπορεί και σηκώνει μόνος του το βάρος του σταυρού (18έως 30 κιλά) στο μεγαλύτερο μέρος των περίπου 500 έως 600 μέτρων που διανύει. Βεβαία καθ’ οδόν συμβαίνει κάτι αναπάντεχο: ο Ιησούς (ο τέλειος άνθρωπος) και όχι οι δυο αμαρτωλοί συνοδοιπόροι του, σταμάτησε κουρασμένος και τον σταυρό ανέλαβε κάποιος Σίμων Κυρηναίος.
Τι παράξενη εξέλιξη! Ο άνθρωπος που ήρθε να σώσει ολόκληρη την ανθρωπότητα, πρώτα τρεις φορές αρνείται μετά δακρίων την αποστολή του (στον κήπο της Γεθσημανής) και τώρα καταδέχεται ένας άλλος να του κουβαλήσει το φορτίο!

Και σαν μην φτάνει μόνο αυτό, ενώ ο Σίμων o Κυρηναίος κουβαλάει τον σταυρό του, ο Ιησούς όχι μόνο δεν χρειάζεται κάποια περίθαλψη, αλλά στήνει "πηγαδάκι" με γυναίκες: Εκεί ο Ιησούς κοντοστάθηκε ξανά και μίλησε με κάποιες γυναίκες, λέγοντας πως έπρεπε να κλαίνε για τα δικά τους παιδιά και όχι για τον ίδιο (Λουκ.23.28).

Τι έκανε και ποιος ήταν ο Λογγίνος;
 Λογγίνος ο εκατόνταρχος ήταν Ιουδαίος και κατά της ημέρες του Κυρίου υπηρετούσε εις την υπηρεσία του Πιλάτου. Υπενθυμίζουμε δε ότι ο συγκεκριμένος ένστολος Εβραιο-ρωμαίος αγιοποιήθηκε για τον σημαντικό του ρολό κατά την σταύρωση και την κατοπινή του δράση ως χριστιανός.

«Εις των στρατιωτών, (ο Λογγίνος) εκέντησε (ένυξε) με λόγχην την πλευράν αυτού, και ευθύς εξήλθεν αίμα και ύδωρ». Ιωάννης 19. 34.

Τελικά μήπως ο Ιησούς απέθανε από λογχισμό (νύξη) επί του σταυρού;
Η ιδέα μπορεί να είναι εντελώς δελεαστική, αλλά δεν θα έπρεπε καθόλου να αποτελεί μέρος της απάντησης, μια και ο οποιοσδήποτε λογχισμός, αποτελεί μεταθανάτιο τραυματισμό. Ο Ιησούς πρώτα εκπνέει, και άγνωστο ποσό μετά λογχίζεται στην πλευρά. Είναι αυτονόητο πως κάθε συνετή ιατροδικαστική έρευνα, δεν θα μπορούσε να συμπεριλάβει τον λογχισμό σε ένα πτώμα ως αφορμή θανάτου. Μάλιστα αν οι ίδιοι πιστοί δεχθούν ότι το «τετέλεσται» δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη και τον πραγματικό θάνατο του Ιησού… τότε μόνοι τους ανοίγουν επίσημα τους ασκούς των υποθέσεων της κωματώδους κατάστασης του Ιησού από το καρωτικό όξος που ήπιε πριν αναφωνήσει «τετέλεσται». Συνεπώς κάθε απόπειρα να συνδεθεί ο θάνατος του Ιησού με τον λογχισμό αυτόν, παραβιάζει την ιδία την αφήγηση μια και ο λογχισμός αυτός έρχεται πολύ μετά το «τετέλεσται» του Ιησού.

Τι θα πούμε όμως για τον λογχισμό αυτόν, αν η υπόθεση της κωματώδους κατάστασης του Ιησού μετά το καρωτικό όξος αληθεύει; Δεν θα μπορούσε να ήταν αυτό ένα χτύπημα οριστικά θανατηφόρο; Απαριθμήστε τα προβλήματα και τις ενστάσεις που προκύπτουν από μια τέτοια παραδοχή:

Πρέπει να σημειώσουμε ότι το χτύπημα της λόγχης, δεν το αναφέρει παρά μόνο ο Ιωάννης. Οι υπόλοιποι ευαγγελιστές, ενώ αναφέρουν τον (Εβραιο-ρωμαίο!) εκατόνταρχο Λογγίνο, δεν αναφέρουν τίποτε για τον λογχισμό του νεκρού Ιησού. Είναι δυνατόν οι ίδιοι του οι μαθητές-βιογράφοι του που με πάθος θέλουν να αναδείξουν κάθε λεπτομέρεια του μαρτυρίου του, να μην αναφέρουν την τόσο ενδιαφέρουσα αυτή κακοποίηση του δασκάλου τους; Άρα η υπόθεση του εμβόλιμου μεταθανάτιου τραυματισμού, δεν φαίνεται και τόσο μετέωρη. Ο Ιησούς ουδέποτε τραυματίστηκε σοβαρά στον σταυρό από σφοδρό διαπεραστικό λογχισμό.

Η ιδία η λέξη «κέντησε» προέρχεται από το κεντώ που μπορεί μεν να σημαίνει, νύσσω, κεντρίζω πλήττω τραυματίζω... αλλά ταυτόχρονα σημάνει και αγκυλώνω, τσιμπώ, ενοχλώ, όπως: «κεντρίζω (χωρίς να τραυματίζω) τον ίππο... εξ ου και η έκφραση «κεντήσαι τον Πήγασον ίππον Βελλερεφόντην». Η λέξη λοιπόν είναι προσεκτικά διαλεγμένη ώστε να σημαίνει περισσότερο ένα ελαφρύ σπρώξιμο με λόγχη, για να διαπιστωθεί η έλλειψη αντιδράσεων, παρά ένα ισχυρό διατρητικό θανατηφόρο κτύπημα!

Τον υποτιθέμενο λογχισμό του νεκρού Ιησού, τον αναφέρει ο Ιωάννης και υπάρχει μια καλή εξήγηση γι’ αυτό! Είναι ο ίδιος ευαγγελιστής, που μας παραδίδει ένα πλήθος από εξαιρετικά αποκαλυπτικές λεπτομέρειες, όπως τον ελάχιστο χρόνο παραμονής του πάνω στον σταυρό, την σωστή χρήση του σπόγγου, την αφορμή για την έγκαιρη αποκαθήλωση και την αιτία διαφυγής του από τον προγραμματισμένο θανατηφόρο ανασκολοπισμό του!* Έπρεπε λοιπόν να αντισταθμίσει όλα αυτά τα αποκαλυπτικά της διαφυγής του σταυρικού θανάτου, με ένα εφεύρημα σύγχυσης της τελικής εικόνας και ο λογχισμός ήταν ότι καταλληλότερο. Αυτό και η καλο-διαλεγμένη λέξη «κεντώ» σημαίνει, νύσσω, κεντρίζω πλήττω τραυματίζω... αλλά ταυτόχρονα σημάνει και αγκυλώνω, τσιμπώ, ενοχλώ, ώστε να σημαίνει περισσότερο ένα ελαφρύ σπρώξιμο με λόγχη, για να διαπιστωθεί η έλλειψη αντιδράσεων, παρά ένα ισχυρό θανατηφόρο διατρητικό κτύπημα!

Οι επιστήμονες του East Midlands Forensic Laboratory όχι μόνο το επιβεβαίωσαν, αλλά λένε ότι εάν βρίσκεται κάποιος σε θέση σταυρού, αυξάνεται η απόσταση μεταξύ πλευρών και ζωτικών οργάνων (καρδιά, πνεύμονες) έτσι ώστε ένα κέντημα, ή λόγχευση στα πλευρά να μην επιφέρει κανένα θανατηφόρο τραύμα...
*Ο Ιωάννης σε αντίθεση με τα τρία πρώτα (συνοπτικά) ευαγγέλια, γράφει σε δυο επίπεδα, α) για λαϊκή κατανάλωση και δημιουργία εντυπώσεων και β) με απόκρυφες πληροφορίες, στοιχεία για τον σοβαρό μελετητή, ερευνητή ο οποίος κάποια στιγμή του χρόνου θα τα απομυθοποιήσει.

Δυο δραστήριοι "άγγελοι φύλακες" βοηθούν τον θεό ν’ αναστηθεί!

Βεβαία το εκπληκτικότερο αποδεικτικό στοιχειό της στημένης αυτής εικονικής εκτέλεσης, το παρουσιάζει ο διάσημος στη χωρά μας σκεπτικιστής Μ. Καλόπουλος στο προαναφερθέν βιβλίο του και στον υπότιτλο: «Το μυστικό της Παρασκευές σκοτώνει τον μύθο της ανάστασης». Ο εκπληκτικός αυτός μεθοδικός αμφισβητίας της βίβλου, επισημαίνει κάτι πραγματικά μοναδικό! Κάθε απόπειρα ή ευρηματική μεθόδευση επιβίωσης του Ιησού από την σταυρική εκτέλεσή του, θα ήταν μάταιη, αν δεν στόχευε με σκανδαλώδη ακρίβεια, στην μοναδική μέρα του έτους (το Πάσχα των Εβραιών) στην οποία προ-υπήρχε νομοθετημένο προνόμιο αποκαθήλωσης των νεκρών εσταυρωμένων! Χωρίς τον άψογο συγχρονισμό με την ενεργοποίηση της συγκεκριμένης αυτής μοναδικής ετήσιας ευκαιρίας αποκαθήλωσης εσταυρωμένων, στην οποία ολόκληρο το θέατρο της θεοποίησης του Ιησού στοχεύει με θαυμαστή ακρίβεια, όλα τα υπόλοιπα απλώς δεν θα είχαν κανέναν νόημα, διότι ο Ιησούς θα έλιωνε, νεκρός ή ζωντανός, για πολλές μέρες καθηλωμένος πάνω στο σταυρό, χωρίς κανένα δικαίωμα αποκαθήλωσης και χωρίς κανείς να μπορεί να ζητήσει την αποκαθήλωση του, πριν οι σάρκες του λιώσουν πάνω στον σταυρό.

Υπάρχει όμως και ενδιαφέρουσα συνέχεια. Μετά την κατάποση του "όξους" την κατάλληλη στιγμή, την αποφυγή του θανατηφόρου ανασκολοπισμού, και την επιτυχή αποκαθήλωση (εγκαίρως λόγω εορτής!)… δυο καλά πληροφορημένοι Ιουδαίοι που δεν εμπιστεύονται καθόλου τις θαυματουργικές δυνάμεις του "θεού", επεμβαίνουν δυναμικά προτιμώντας να πραγματοποιήσουν το "θαύμα"… με κλινικές διαδικασίες!

Ο Νικόδημος ο Φαρισαίος, ήταν άρχοντας των Ιουδαίων και μέλος του Συνεδρίου (Σαχεντρίν). Η σχετική του προϊστορία, τον δείχνει από περιέργεια ή από ενδιαφέρον να πηγαίνει μέσα στη νύχτα προς τον Ιησού, για να μάθει για όσα αυτός δίδασκε (Ιωάννης 3:1-14). Προσφώνησε μάλιστα τον Ιησού με τον τίτλο "Ραββί".

Αργότερα κατά την τελευταία μέρα της γιορτής της Σκηνοπηγίας, όταν οι αρχιερείς και οι Φαρισαίοι σχεδίαζαν τον πρόωρο θάνατο του Ιησού, ο Νικόδημος έδειξε στο Συνέδριο την συμπάθειά του στο πρόσωπο του Ιησού, λέγοντας πως ήταν άδικο να καταδικαστεί χωρίς πρώτα να απολογηθεί (Ιωάννης 7:37-53).

Ο Ιωσήφ της Αριμαθείας ή Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας, ήταν επίσης μέλος του Μεγάλου Συνεδρίου της Ιερουσαλήμ, «Ιωσήφ ο από Αριμαθείας, πλούσιος και αμέμπτου βίου ανήρ και μέλος του Συνεδρίου (ευσχήμων βουλευτής)» γράφει ο Παπαδιαμάντης, πλούσιος και μυστικός μαθητής του Ιησού, που φέρεται να αντιτάχθηκε στη καταδίκη του και ο οποίος, σύμφωνα με το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο (27:57-60), μετά τον θάνατο του Ιησού ζήτησε από τον Πόντιο Πιλάτο την άδεια να αποκαθηλώσει το νεκρό σώμα του Ιησού από τον Σταυρό, προκειμένου να το προετοιμάσει για τον ενταφιασμό (κηδέψει) στον παραχωρούμενο, από τον ίδιο τον Ιωσήφ, λαξευτό τάφο. Πράγματι η άδεια αυτή του παραχωρήθηκε και με βοηθό του τον Νικόδημο «το Άχραντον Σώμα σινδόνι καθαρά ειλήσας και αρώμασι εν μνήματι καινώ κηδεύσας απέθετο, έως την "ανάσταση" του».

Ο Νικόδημος λοιπόν μαζί με τον Ιωσήφ, αυτοί οι δυο "άγγελοι φύλακες", μετά το "θάνατο" του Ιησού, κάνουν ακριβώς ότι θα έκανε ένα εκπαιδευμένο συνεργείο ανάνηψης. Μετέφεραν τον καρωθέντα Ιησού σε κατάλληλο (πεντακάθαρο αχρησιμοποίητο) ταφικό δωμάτιο και άλειψαν το σώμα του Ιησού με 100 "λίτρα" (αξία ή βάρος δεν έχει πολύ σημασία) πολύτιμων θεραπευτικών, αντισηπτικών ουσιών, το έδεσαν όχι με σάβανα (κειρίαις) αλλά με θεραπευτικούς (μετά των οθονίων) επιδέσμους και το τοποθέτησαν σε μνήμα που ήταν ολοκαίνουργιο (Ιωάννης 19:38-42).

Τίποτε δεν έχει μείνει στην τύχη, και όλα είναι ακριβώς όπως θα έπρεπε, για να περάσουν τον Ιησού "απέναντι"! Η ανάστασή του θα ήταν η πύλη της αθανασίας και η απαρχή ενός λειτουργικού παν-ιαματικού μύθου, που θα έβαζε δυναμικά την Ιουδαϊκή θεολογία, μέσα στο πάνθεον των αναστημένων και αποθεωμένων θεών της Μεσογείου, κάτι που ουδέποτε θα μπορούσαν να επιχειρήσουν με τον αιματοβαμμένο Γιαχβέ, τον πατέρα του Ιησού και θεό της Παλαιάς Διαθήκης. Γι’ αυτό και ο γιος-θεός, παρουσιάστηκε τόσο διαφορετικός απ’ τον Ιουδαίο Πατέρα-θεό. Το τελικό ζητούμενο ήταν ύψιστης σημασίας.
Η θεοποίηση του Ιησού δια της ανάστασής του αποτελούσε, ένα θεολογικό διαβατήριο του Ιουδαϊσμού ανάμεσα στα έθνη και την οριστική διαφυγή του Ιουδαϊσμού απ’ την συρρίκνωση και τον αφανισμό! Γι’ αυτό και οι απίστευτες λεπτομέρειες, στο απόλυτα μελετημένο αυτό σκηνικό της προετοιμασίας, υπηρέτησαν ένα ύψιστης σπουδαιότητας εγχείρημα, και δεν πρέπει καθόλου να μας εκπλήσσουν.

Οι δυο λοιπόν προαναφερθέντες "άγγελοι" σαν μέλη του Συνεδρίου, γνώριζαν εγκαίρως τι και που επρόκειτο να γίνει (προβάδισμα πληροφοριών) και είναι ολοφάνερο ότι μερίμνησαν καταλλήλως τόσο για τον απίστευτα κατάλληλο τάφο, όσο και για την έγκαιρη διάθεση και ποσότητα των απολυμαντικών, ανανηπτικών ουσιών.

Ιωάννης 19 39 Ήλθε δε και ο Νικόδημος, όστις είχεν ελθεί προς τον Ιησούν διά νυκτός κατ' αρχάς, φέρων μίγμα σμύρνης και αλόης έως εκατόν λίτρας*
------------
* Η λίτρα: Ρωμαϊκή μονάδα βάρους, περίπου 320-327 γραμμάρια.

Γιατί άραγε αλόη και σμύρνη;

Η χρήση της αλόης ξεκινάει περίπου το 2200 π.X. με τα οφέλη της να είναι γνωστά στην Περσία, στην Αίγυπτο, στην αρχαία Ελλάδα, στη Ρώμη, στην Ινδία και στην Αφρική. Σύμφωνα με μύθους, υπήρξε το μυστικό ομορφιάς της Κλεοπάτρας και της Νεφερτίτης, ενώ ο Μέγας Αλέξανδρος οργάνωσε ολόκληρη εκστρατεία για να κατακτήσει το νησί Σοκροτα, προκειμένου να τη χρησιμοποιήσει για την ίαση των πληγών των στρατιωτών του.

Η ρητίνη της αλόης που εισαγόταν στο Ισραήλ και που είχε φέρει ο Νικόδημος, είχε ιδιαίτερα καλό σκοπό: Είναι από τα φυτά που χρησιμοποιήθηκαν και εξακολουθούν να χρησιμοποιούνται για θεραπευτικούς σκοπούς όχι μόνο από διαφορετικούς πολιτισμούς, αλλά και σε διαφορετικές εποχές. Χάρη στα συστατικά της και τη συνέργειά τους, η αλόη, διεισδύει βαθιά στο δέρμα, το καθαρίζει και αποτελεί φυσικό αναισθητικό. Ενισχύει την ανάπτυξη νέων κυττάρων, βελτιώνει τη λειτουργία των ιστών και επουλώνει τα τραύματα. Έχει αντιβιοτική, αντιμυκητιακή και αντιφλεγμονώδη δράση, και τονώνει το ανοσοποιητικό, αλλά και η σμύρνη - comniphora MYRRHA εκτιμάται ως απολυμαντικό, η ουσία σμύρνη (μύρο) χρησιμοποιείται για πλύση σε πληγές, και ήταν γνωστό απολυμαντικό, αντισηπτικό υλικό από την εποχή του Ιπποκράτη.

Τι τις ήθελαν άραγε όλες αυτές τις αντισηπτικές περιποιήσεις σε ένα νεκρό σώμα; Μήπως ακόμα και τα ιαματικά αυτά υλικά ταιριάζουν γάντι σ' όλη αυτή την καλοστημένη σκηνοθεσία της ανάνηψης;
Επίσης ποιο το νόημα της επίσκεψης του δευτέρου συνεργείου των γυναικών με αρώματα; Από ποτέ ξεσαβανώνουν έναν νεκρό για να τον αλείψουν αρώματα; Τα αρώματα στην καλύτερη περίπτωση έχουν νόημα για έναν νεκρό που πρόκειται να μεταφερθεί… ή το πολύ-πολύ αποτελούν περιποιήσεις προενταφιασμού. Να αλείψουν όμως με αρώματα έναν ήδη ενταφιασμένο νεκρό, αυτό δεν ξανακούστηκε ποτέ. Άρα το δεύτερο συνεργείο (των γυναικών) πρέπει να είχε κάποιες πληροφορίες για πιθανή ανάνηψη, αλλά το πρώτο (των ανδρών) τους είχε προλάβει ήδη!
Mήπως βλέπετε εσείς άλλη εξήγηση;

Αφύλακτος ο τάφος του Ιησού ολόκληρη την πρώτη νύχτα:

Για να συμβούν όμως όλλα αυτά, το συνεργείο ανάνηψης έπρεπε να δράσει χωρίς καμιά παρενόχληση. Είχαν άραγε την άνεση αυτή να αφοσιωθούν απερίσπαστοι για ώρες στην προσεκτική ανανηπτική τους τέχνη; Οι Ρωμαίοι φρουροί δεν θα εμπόδιζαν μια τέτοια προσπάθεια; Το αφύλακτο του τάφου την πρώτη αυτή σημαντική νύχτα, το επισημαίνει ο Μ. Καλόπουλος, αλλά το παραδέχεται σαφέστατα και ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος:

H παραδοχή του Ιωάννη Χρυσοστόμου μεταφρασμένη: «Κι έπειτα γιατί να μην κλέψουν το σώμα νωρίτερα; Ασφαλώς αν είχαν σκοπό να κάνουν κάτι τέτοιο, θα το έκαναν όταν δεν εφρουρείτο ο τάφος, τότε που ήταν και ακίνδυνο και σίγουρο, -δηλαδη την πρώτη νύχτα- γιατί το Σάββατο πήγαν οι Εβραίοι στον Πιλότο και ζήτησαν την κουστωδία και φρούρησαν τον τάφο, ενώ, την πρώτη νύχτα δεν ήταν κανένας εκεί». In Matthaeum 58.788.43-49. Δεν μένει λοιπόν καμιά αμφιβολία… την πρώτη και σημαντικότερη νύχτα της ανάνηψης, ο τάφος ήταν παντελώς αφρούρητος

Ένας πραγματικά λειτουργικός τάφος!

Ο Ιωσήφ της Αριμαθείας ο οποίος είχε αγοράσει τον δικό του λαξευτό τάφο, όχι στην Αριμαθεία αλλά πλησίον της σταυρώσεως, σαν εύπορος Εβραίος βουλευτής και μάλιστα μέλος του Σαχεντρίν, ασφαλώς θα είχε φροντίσει να λαξευτεί ο τάφος κατά τα ιουδαϊκά έθιμα (Kôkim-τάφος), δηλαδή ο τάφος έπρεπε να είναι όπως στην απεικόνηση:

1. Εξωτερικός χώρος.
2. Κυλιόμενος λίθος
3. Εσωτερικός θάλαμος
4. Χαμήλωμα
5. Τράπεζα
6. Θέση του σώματος (νεκρού) για προετοιμασίες ταφής
7. Μεμονωμένος χώρος τελικής ταφής (Kôκ)

Σε ένα τέτοιο τάφο, πράγματι άνετα χωράνε τα δυο άτομα (ανανήπτες μασέρ) με τα 100 λίτρα υλικών ανάνηψης!

Οι νεκροί δεν λένε ποτέ ψέματα

Ο Χριστός
Ιωάννης 20:7 και το σουδάριον, ὃ ἦν ἐπὶ τῆς κεφαλῆς αὐτοῦ, οὐ μετὰ τῶν ὀθονίων κείμενον ἀλλὰ χωρὶς ἐντετυλιγμένον εἰς ἕνα τόπον. ...
Ο Λάζαρος:
Ιωάννης 11:44 Και εξήλθεν ο τεθνηκώς, δεδεμένος τους πόδας και τας χείρας με τα «κειρίαις» (σάβανα), και το πρόσωπον αυτού ήτο περιδεδεμένον με σουδάριον.

Ο νεκρός Λάζαρος (όχι όμως και ο Χριστός, όπως θα έπρεπε κατά το έθιμο όπως ενδεικτικά αποδεικνύεται από την κηδεία του Λαζάρου), λοιπόν, ήταν «δεδεμένος» (από το δέω) και στα πόδια και τα χέρια «κειρίαις» (με σάβανα). Η «κειρία» (από το «κείρω» =κόβω) και όχι τα οθόνια που έχουμε στην περίπτωση του Χριστού, ήταν υφασμάτινη ταινία που χρησιμοποιόταν για το δέσιμο του νεκρού σώματος και το πρόσωπό του «περιεδέδετο» (από το «περιδέω») με σουδάριο. Ως αποτέλεσμα αυτού του δεσίματος κανείς δεν μπορούσε να κινηθεί ελεύθερα: «κειρίαις» δεν υπάρχουν στην περίπτωση του Χριστου(!).

Σε δυο κηδείες την ίδια εποχή ασφαλώς δεν θα μπορούσαν να διαφέρουν οι διαδικασίες, στην περίπτωση του Λαζάρου δεν υπάρχει τίποτα να μοιάζει με αυτή του Ιησού η οποία περιέχει μέχρι και ...αρώματα.

Τα αρώματα στην καλύτερη περίπτωση έχουν νόημα για έναν νεκρό που πρόκειται να μεταφερθεί… ή το πολύ-πολύ αποτελούν περιποιήσεις προενταφιασμού, αλλά όχι στην συγγεκριμένη χώρα και εποχή.
Οι νεκροί είναι οι πιο αμερόληπτοι μάρτυρες. Όχι μόνο στην περίπτωση κηδείας του Λαζάρου τον οποίο θεωρούσαν νεκρό, δεν υπάρχουν τέτοιες αναφορές και συνήθειες, σε ολόκληρη την βίβλο δεν υπάρχει κάποιο παρόμοιο ταφικό έθιμο αλλά και κανένας ραβίνος δεν κάνει ανάλογες αναφορές σε τέτοια έθιμα.

Δικαίως λοιπόν μπορεί κανείς να υποπτευθεί ότι η Ανάσταση μπορεί να έγινε μέσα σε ένα λειτουργικό τάφο ανάνηψης.

Και οι αρχαίοι Έλληνες:

Ο Δαρείος είναι ένας από τους πρώτους που χρησιµοποίησε τη θρησκεία για πολιτικούς και στρατιωτικούς σκοπούς.
Ήταν αυτός ο οποίος δήλωσε, µε βάση αυτά που διαβάζουµε στους κύλινδρους του ∆αρείου, ότι «εγώ ο ∆αρείος για να φθάσω να γίνω κοσµοκράτορας δεν µπορεί παρά να είχα την εύνοια των θεών. Έγινα αυτό που έγινα, γιατί πρέπει να είµαι ευνοοούµενος του Αχούρα Μάσδα, για να κατορθώσω όλα αυτά τα οποία κατόρθωσα. Και εγώ θα ευνοώ τον Αχούρα Μάσδα. Όποιος πηγαίνει σε βάρος του θα µε βρίσκει απέναντι του και όποιος είναι σε βάρος µου, θα βρίσκει το θεό απέναντι του».
Αλλά τότε οι αρχαίοι Έλληνες πριν από κάθε πίστη, έβαζαν την πατρίδα τους, τον πολιτισμό τους, και ήταν σε θέση για αυτές της αξίες να δώσουν την ζωή και την ψυχή τους. Δεν μασούσαν.
Οι αρχαίοι Έλληνες νίκησαν γιατί πολέµησαν µε σώµα και ψυχή. Με νύχια και µε δόντια: Χαρακτηριστικό Στην μάχη του Μαραθώνα ο Κυναίγειρος, πάει να βουτήξει το πλοίο να µην το αφήσει να φύγει. Του κόβουν το χέρι, πονάει φρικτά αλλά δεν περιμένει άλλον "να σηκώσει τον σταυρό του", μετά το πιάνει µε το άλλο, το κόβουν πονάει φρικτά, αβάσταχτα, απερίγραπτος πόνος, αλλά δεν περιμένει άλλο "να σηκώσει τον σταυρό του" και πάει µε τα δόντια. Είναι ο αδελφός του Αισχύλου, του µεγαλύτερου ποιητή όλων των εποχών, του δηµιουργού της τραγωδίας, ο οποίος ξεκινάει και γράφει μετά την μάχη του Μαραθώνα!
Σήμερα ελάχιστοι από τους Έλληνες γνωρίζουν πόσο αγωνίστηκε, πόνεσε και πέθανε ο Κυναίγειρος με το αίμα του οποίου γαλουχήθηκε η σημερινή δική μας ελευθερία, αλλά και αυτή του Ευρωπαϊκού κόσμου.
Επιτελούς όμως τα επίπλαστα και προσχεδιασμένα πάθη του Ασιάτη Χριστού, έχουν αποκαλυφθεί και μπορούμε πλέον να τα απομυθοποιήσουν όλοι...