Τρίτη 23 Δεκεμβρίου 2014

O εορτασμός των «Χριστουγέννων» κατά την αρχαιότητα

Ο εορτασμός της ''γέννησης του Χριστού'', την 25η Δεκεμβρίου, συμπίπτει, ως γνωστόν, με το χειμερινό ηλιοστάσιο, στο βόρειο ημισφαίριο του πλανήτη. Τότε που σταματά η αύξηση της διάρκειας της νύχτας και αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση με την αύξηση της διάρκειας της μέρας, το χειμερινό ηλιοστάσιο κορυφώνει την νάρκωση των ενεργητικών δυνάμεων της Φύσης και σηματοδοτεί την έναρξη της διαδικασίας για την αφύπνισή τους, διαδικασία που θα ολοκληρωθεί την Άνοιξη.

Με άλλα λόγια, το χειμερινό ηλιοστάσιο σφραγίζει την κορύφωση της περιόδου της εσωστρέφειας και πυροδοτεί μια νέα εξωτερίκευση που θα καταλήξει σε μια νέα δημιουργία. Καθώς το φως της μέρας αρχίζει και πάλι να επικρατεί του σκοταδιού της νύχτας, προσφέρει την ελπίδα, στην αρχή του κρύου και «σκοτεινού» χειμώνα, ότι σύντομα ο ήλιος θα ζεστάνει και θα φωτίσει και πάλι τους ανθρώπους της γης. Έτσι, από τα πρώτα χρόνια της ιστορίας του ανθρώπινου γένους, ιδιαίτερα δε από την εποχή που ο άνθρωπος άρχισε να καλλιεργεί την γη και συνέδεσε την τύχη του με τον αέναο κύκλο των εποχών, το χειμερινό ηλιοστάσιο συνδυάστηκε, στην αντίληψή του, με το τέλος των δυνάμεων του σκότους και την έναρξη της διαδικασίας για την επικράτηση των δυνάμεων του φωτός, όπως αυτές ιεραρχούνται από το υλικό μέχρι το πνευματικό πεδίο.

Για τους παραπάνω λόγους, το χειμερινό ηλιοστάσιο ήταν φυσικό να συνδεθεί και με την γέννηση του Χριστού επί της γης, η παρουσία του Οποίου έδωσε την δυνατότητα στον άνθρωπο να ζήσει αιώνια, ακολουθώντας το φωτεινό παράδειγμα της ζωής Του.

Η σύνδεση ανάμεσα στο χειμερινό ηλιοστάσιο και στην γέννηση του Χριστού δεν υιοθετήθηκε αυτόματα από τους πρώτους χριστιανικούς χρόνους. Καθώς τα ευαγγέλια δεν παρέχουν συγκεκριμένα στοιχεία που να οδηγούν με βεβαιότητα σε συμπεράσματα όσον αφορά στην συγκεκριμένη χρονική στιγμή της γέννησης του θείου βρέφους, οι πρώτοι Χριστιανοί γιόρταζαν τα γενέθλια του Χριστού στις 6 Ιανουαρίου, μαζί δηλαδή με την επέτειο της βάπτισής Του που θεωρείται η πνευματική Του γέννηση. Μέχρι και τις αρχές του 4ου μ.Χ. αιώνα, τόσο οι παγανιστές όσο και οι νεοφώτιστοι Χριστιανοί συνέχιζαν να γιορτάζουν με πάθος την πανάρχαια γιορτή του χειμερινού ηλιοστασίου, με όλα τα συνοδά παγανιστικά έθιμα (γλέντια στην φύση, στολισμοί σπιτιών με φυτικό διάκοσμο, φωταγωγήσεις, ανταλλαγές δώρων κλπ.).

Παρ’ όλες τις διδαχές των πρώτων εκπροσώπων της εκκλησίας ότι το φως που αναγεννάται είναι στην ουσία ο Χριστός και επομένως ότι σ’ Αυτόν οφείλονται όλοι αυτοί οι ηλιακοί εορτασμοί, σύσσωμο το πλήρωμα συνέχιζε να γιορτάζει με λαμπρότητα το ηλιοστάσιο και να αντιμετωπίζει σαν μια κοινή θρησκευτική γιορτή την επέτειο των γενεθλίων του Χριστού. Τελικά, το πρόβλημα έλυσε ο Μέγας Κωνσταντίνος, ο οποίος, μετά την καθιέρωση του Χριστιανισμού ως επίσημης θρησκείας του Ρωμαϊκού Κράτους, έδωσε εντολή τα Χριστούγεννα να γιορτάζονται ως κρατική αργία με την απαιτούμενη για το γεγονός λαμπρότητα, στις 25 Δεκεμβρίου, ημέρα που σύμφωνα με το Ιουλιανό ημερολόγιο συνέπιπτε με το χειμερινό ηλιοστάσιο.

Τα Χριστούγεννα, επομένως, ως γιορτή που αναβιώνει ετήσια την γέννηση του Φωτός μέσα στον καθένα και μέσα στην ανθρωπότητα ολόκληρη, δηλαδή ως γιορτή που δεν μπορεί παρά να συμπίπτει με την γέννηση του φωτός στην φύση, δεν αποτελούν αποκλειστική επέτειο της μετά Χριστόν εποχής. Υπήρχαν ανέκαθεν και, όπως προκύπτει από την μελέτη των μύθων των σημαντικότερων πολιτισμών του πλανήτη, συνδέθηκαν σε κάθε εποχή με παρόμοιο τρόπο με την εμφάνιση του Θεϊκού ανάμεσα στους ανθρώπους.

Ο Αρχαίος Κόσμος

Οι λαοί της Μεσοποταμίας πίστευαν ότι ο Θεός Μαρντούκ καταφέρνει την νίκη κατά των τεράτων που προξενούν το χάος την ημέρα ακριβώς του χειμερινού ηλιοστασίου, γιόρταζαν δε επί 12 μέρες κάθε χρόνο (25 Δεκ. – 6 Ιαν.) για την νίκη αυτή του φωτός επί του σκότους.

Στην Βαβυλώνα, ο Γιος της Παγκόσμιας Μητέρας, της Ίσιδας, εθεωρείτο γιος του φωτός και γιορταζόταν κατά το χειμερινό ηλιοστάσιο.
Στην Αίγυπτο, ο Ώρος, γιος του ανασυσταθέντος θεού του Φωτός Όσιρι και της Ίσιδας, έργο του οποίου είναι η αποκατάσταση της τάξης που διασαλεύτηκε όταν ο αδελφός του Όσιρι, ο Σηθ, σκότωσε τον Όσιρι και του άρπαξε το βασίλειο, γιορταζόταν από τους Αιγυπτίους επίσης κατά το χειμερινο ηλιοστάσιο.

Παρόμοιες παραδόσεις συνδεδεμένες με τον εορτασμό του χειμερινού ηλιοστασίου, συναντάμε στους Κινέζους, στους Σκανδιναβούς και στους Κέλτες.



Οι Ρωμαίοι, κατά την μεγάλη χειμωνιάτικη γιορτή Saturnalia, γιόρταζαν τον θεό της γεωργίας Saturnus με την ελπίδα της αναγέννησης της Φύσης. Ο Saturnus, που ταυτίζεται με τον Κρόνο, συν τω χρόνω ταυτίστηκε και με τον λεγόμενο «ανίκητο Ήλιο» ο οποίος γιορταζόταν με ιδιαίτερη λαμπρότητα από τους Ρωμαίους από πολύ παλιά κατά το χειμερινό ηλιοστάσιο. Κατά τον εορτασμό αυτό οι Ρωμαίοι έκοβαν και μετέφεραν αειθαλή κωνοφόρα στα σπίτια τους και τα στόλιζαν ευχόμενοι το ηλιακό φως που κάθε χρόνο νικά το σκοτάδι, να αναγεννήσει την Φύση και να δώσει πλούσιες σοδειές.

Αργότερα, ένας άλλος θεός, ο Μίθρας, ο οποίος ανήκει στην περσική μυθολογία και προστέθηκε στο ρωμαϊκό πάνθεο τους τελευταίους προ Χριστού αιώνες, ταυτίστηκε επίσης με τον «ανίκητο Ήλιο». Ο Μίθρας, σύμφωνα με την περσική παράδοση, είναι κι αυτός ηλιακή θεότητα, γεννήθηκε σε σπήλαιο παρουσία βοσκών και ποιμνίου, νίκησε το σκότος, και, μέσω των μυστηριακών τελετουργιών, μπορεί να προστατεύει τους οπαδούς του από τις δυνάμεις του σκότους όχι μόνο εν ζωή αλλά και μετά θάνατον, προσφέροντάς τους αιώνια ζωή. Η λατρεία του Μίθρα και ο εορτασμός των γενεθλίων του ως «ανίκητου Ήλιου» από τους Ρωμαίους στις 25 Δεκεμβρίου, είχε τέτοια εξάπλωση στον λαό αλλά και στον στρατό λόγω και των εσχατολογικών υποσχέσεων που πρόσφερε, ώστε τελικά υιοθετήθηκε από το κράτος ως επίσημη αργία για όλες τις κρατικές δραστηριότητες και ημέρα ανάπαυσης για το στράτευμα.

Η Αρχαία Ελλάδα



Στην ελληνική αρχαιότητα έχουμε τουλάχιστον δύο αναφορές μέσα στην ελληνική μυθολογία καθόδου του Θεϊκού με σκοπό την συμπαράστασή του στον άνθρωπο, οι οποίες συνδέθηκαν και εορτάζονταν από τους αρχαίους Έλληνες κατά την χρονική στιγμή του χειμερινού ηλιοστασίου.

Η πρώτη αναφορά σχετίζεται με τον θεό Διόνυσο. Σύμφωνα με την ορφική παράδοση, ο Διόνυσος, παιδί του Δία και της Δήμητρας, όταν ήταν μικρός κατατεμαχίστηκε από τους Τιτάνες. Μόνο η καρδιά του διασώθηκε από την Αθηνά που την παρέδωσε στον Δία και εκείνος με την σειρά του στην αγαπημένη του νύμφη Σεμέλη, η οποία τον ξαναγέννησε. Σύμφωνα με την λαϊκή παράδοση, ο Διόνυσος, παιδί του Δία και της Σεμέλης, κατατρεγμένος από την Ήρα βρέθηκε στη Φρυγία όπου γνώρισε την Ρέα, η οποία τον μύησε στα μυστικά της παραγωγής του οίνου και στις τελετές που σχετίζονται με την ετήσια αναγέννηση της βλάστησης.

Και οι δύο εκδοχές του μύθου του Διόνυσου τον συνδέουν με την αναγέννηση της Φύσης, με την νίκη της ζωής επί της φθοράς, με την νίκη του φωτός επί του σκότους, με την αθανασία. Γι’ αυτό, εξ άλλου, ο Διόνυσος είχε σημαντική θέση στα δρώμενα των Ελευσίνιων Μυστηρίων, δίπλα στην Δήμητρα και την Κόρη. Οι γιορτές για την αναγέννηση του Διόνυσου αλλά και της Φύσης, με την οποία ο Διόνυσος ταυτιζόταν, τελούνταν σε τέσσερις διαφορετικές ευκαιρίες κατά την διάρκεια του έτους (Λήναια, Μικρά εν αγροίς Διονύσια, Ανθεστήρια, Μεγάλα εν άστει Διονύσια). Η αρχαιότερη από αυτές, τα Μικρά ή αγροτικά Διονύσια, ήταν πανελλήνιου χαρακτήρα και εορταζόταν στους αγρούς κατά το χειμερινό ηλιοστάσιο. Διαρκούσε αρκετές μέρες, από τα τέλη Δεκεμβρίου μέχρι τις αρχές Ιανουαρίου.



Η δεύτερη αναφορά αφορά στον Θεό της Ιατρικής, τον Ασκληπιό. Σύμφωνα με την επικρατέστερη εκδοχή για την γέννησή του, ο Ασκληπιός ήταν γιος της πανέμορφης Κορωνίδας την οποία ερωτεύθηκε ο Απόλλωνας. Η Κορωνίδα ήταν κόρη του Φλεγύα, βασιλιά από την Θεσσαλία. Έχοντας μείνει έγκυος από τον Απόλλωνα και λίγο πριν γεννήσει, βρέθηκε στην περιοχή της Επιδαύρου συνοδεύοντας τον πατέρα της σε μια περιοδεία του στην Πελοπόννησο. Στην προσπάθειά της να αποφύγει τον θυμό του πατέρα της, στην περίπτωση που εκείνος μάθαινε ότι κυοφορούσε το παιδί του Απόλλωνα, δεδομένου ότι είχε άλλα σχέδια γι’ αυτήν, προτίμησε να γεννήσει και να εγκαταλείψει τον νεογέννητο Ασκληπιό σε ένα σπήλαιο στο παρακείμενο βουνό Μύρτιο.

Ο Απόλλωνας, βλέποντας τον κίνδυνο που διέτρεχε το βρέφος, έστειλε ένα σκύλο να το προσέχει και μια κατσίκα από μια γειτονική στάνη να το ταΐσει με το γάλα της. Ο βοσκός που έχασε την κατσίκα και το σκύλο του, άρχισε να τα αναζητά και έτσι κατέληξε στο σπήλαιο που βρισκόταν το βρέφος. Ένα θείο φως που περιέβαλε το βρέφος τον βοήθησε να αντιληφθεί την θειότητα του νεογέννητου και να αποφασίσει να το σώσει και να αναλάβει ο ίδιος να το μεγαλώσει.
Μεγαλώνοντας, ο Ασκληπιός εξελίχθηκε στον μεγαλύτερο θεραπευτή της αρχαιότητας, ο οποίος, με την καθοδήγηση του Απόλλωνα, όχι μόνο θεράπευε ασθενείς, αλλά και ανάσταινε νεκρούς, σύμφωνα με την παράδοση. Στην μνήμη του οι κάτοικοι της Επιδαύρου οργάνωσαν ένα από τα μεγαλύτερα ασκληπιεία της αρχαιότητας που εξελίχθηκε σε μια μορφή δημόσιου νοσοκομείου, του πρώτου στον αρχαίο κόσμο. Κατά τους ύστερους κλασικούς χρόνους ο Ασκληπιός λατρεύτηκε ως σημαντική θεότητα απολλώνιας (λογικής) προέλευσης και, σύμφωνα με ορισμένους ερευνητές, σε τοπικό τουλάχιστον επίπεδο η λατρεία του συνδέθηκε με τους εορτασμούς του χειμερινού ηλιοστασίου, ως θεός που ανανεώνει και διατηρεί την ζωή.

Επίλογος


Οι παραπάνω παραδόσεις, αν και αποτελούν μικρό μόνο μέρος της παγκόσμιας μυθολογίας που σχετίζεται με το χειμερινό ηλιοστάσιο, έχουν πάντως εμφανώς εντυπωσιακές ομοιότητες και παρόμοιους συμβολισμούς. Δίνουν την εικόνα μιας παγκόσμιας αποκάλυψης που πληροφορεί για το ίδιο πράγμα με διαφορετικά κάθε φορά λόγια: για την αιώνια σύγκρουση μεταξύ σκότους και φωτός, όπως το παράδειγμα της Φύσης επιβεβαιώνει. Μια νίκη όμως που, είναι προσωρινή, στο υλικό τουλάχιστον πεδίο, καθώς το θερινό ηλιοστάσιο οδηγεί στην προσωρινή και πάλι επικράτηση του σκότους.

Η σχετικότητα της επικράτησης του σκότους και του φωτός εναλλάξ, μέσω της εναλλαγής των εποχών, βασισμένη στην ισχύουσα κοσμική νομοτέλεια, θα μπορούσε να ερμηνευτεί ως ένδειξη ότι η συμπαντική μάχη μεταξύ Φωτός και Σκότους είναι σε εξέλιξη και ότι περιμένει την οριστική λύση. Μήπως την λύση αυτή πρέπει να δώσουν οι μόνοι που μπορούν να κάνουν συνειδητές επιλογές ένοικοι αυτού του Κόσμου;

Μέχρι την οριστική επικράτηση του Φωτός, ας δοκιμάσουμε να βιώσουμε στην πράξη την παγκόσμια σημασία του εορτασμού του χειμερινού ηλιοστασίου, χωρίς τους συνήθεις διαχωρισμούς σε φυλές, έθνη, εθνότητες, κάστες, θρησκευτικές παραδόσεις, προσωπικές αντιλήψεις κ.ο.κ.

Το μυστικό πίσω από τις "άσβεστες λυχνίες"

Η φλόγα διατηρείται άσβεστη μόνο όταν υπάρχουν συγκεκριμένα εύφλεκτα υλικά ή κάποιος οξειδωτικός παράγοντας και όλα αυτά στη σωστή αναλογία
 
Ωστόσο, υπάρχουν αναφορές πως υπήρχαν λυχνίες στην αρχαιότητα των οποίων η φλόγα διατηρούνταν άσβεστη για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα χωρίς ανθρώπινη παρέμβαση.
 
Αυτό το φαινόμενο που παραμένει επιστημονικά ανεξήγητο, προκαλεί το ενδιαφέρον των ερευνητών που προσπαθούν να δώσουν απαντήσεις. Τι ήταν αυτές οι λυχνίες; Υπήρχαν στην πραγματικότητα;
 
Υπάρχουν καταγραφές για «άσβεστες λυχνίες» από αρχαίους συγγραφείς σε διάφορες περιοχές και διαφορετικές χρονικές περιόδους.
 
Ο Πλούταρχος στο «Περί των Εκλελοιπότων Χρηστηρίων» κάνει αναφορά σε μια λυχνία που έκαιγε πάνω από την είσοδο του ναού του Άμωνα στην Αίγυπτο.
 
Σύμφωνα με τον Πλούταρχο, οι ιερείς του ναού ισχυρίζονταν ότι η φλόγα της λυχνίας έμενε άσβεστη ακόμα και στη βροχή και τον άνεμο. Παρόμοιες αναφορές συναντούμε στους ναούς του Κάρνειου Απόλλωνα στην Κυρήνη που υπήρξε ελληνική αποικία στην Βόρεια Αφρική και σε έναν ναό στην Αρμενία.
 
Ένας άλλος κλασικός συγγραφέας, ο Παυσανίας, αναφέρεται σε μία χρυσή λυχνία στον ναό της Πολιάδος Αθηνάς, στην Αθήνα. Αυτή η λυχνία που είχε κατασκευαστεί από τον λόγιο Καλλίμαχο, λέγεται πως μπορούσε να διατηρήσει τη φλόγα άσβεστη για έναν ολόκληρο χρόνο χωρίς να χρειάζεται να συμπληρωθεί η καύσιμη ύλη ή να αλλάξουν το φιτίλι.
 
Λέγεται επίσης ότι ο Νουμάς Πομπίλιος, ο θρυλικός βασιλιάς της Ρώμης και δεύτερος κατά σειρά μετά τον Ρωμύλο , είχε την «ικανότητα»  να επικοινωνεί απευθείας με τους θεούς και ότι είχε καταφέρει να δημιουργήσει μια φλόγα που έκαιγε αιώνια σε έναν ναό αφιερωμένο σε κάποια πνευματική οντότητα. Κάποιοι μάλιστα ισχυρίστηκαν ότι ο Νουμάς είχε γνώσεις περί ηλεκτρισμού και ότι ο διάδοχος του σκοτώθηκε στην προσπάθεια του να τραβήξει ηλεκτρικό ρεύμα από αστραπή…
 
Άσβεστες λυχνίες περιγράφονται και κατά τον Μεσαίωνα. Λέγεται ότι κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Ιουστινιανού, βρέθηκε μια τέτοια λυχνία από στρατιώτες στην Έδεσσα ή την Αντιόχεια. Σύμφωνα με την ιστορία, η λυχνία βρέθηκε μέσα σε μία εσοχή στις πύλες της πόλης και οι επιγραφές λένε ότι έκαιγε για πάνω από 500 χρόνια.
 
Ο Άγιος Αυγουστίνος κάνει επίσης αναφορά σε μια άσβεστη λυχνία σε έναν αιγυπτιακό ναό αφιερωμένο στην Αφροδίτη, αλλά προσθέτει ότι το θεωρούσε έργο του Σατανά.
 
Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Ερρίκου του 8ου (1509-1547) ή ίσως νωρίτερα σύμφωνα με άλλες πηγές, μια άσβεστη λυχνία βρέθηκε στην Αγγλία. Όταν ο Ερρίκος αποσχίστηκε από τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία και ίδρυσε την Αγγλικανική, διέταξε να καταστραφούν όλες οι καθολικές εκκλησίες και κοινότητες που αρνούνταν να ενσωματωθούν στην Αγγλικανική.
 
Λέγεται πως κανένας δεν γλίτωσε, ούτε και οι νεκροί αφού συλήθηκε και ο τάφος ενός πλούσιου άντρα που είχε πεθάνει πολλούς αιώνες πριν, σχεδόν τον 4ο αιώνα.
 
Όταν ανοίχτηκε ο τάφος βρέθηκε μέσα μία λυχνία της οποίας η φλόγα έκαιγε ακόμα. Κάποιοι μάλιστα ισχυρίστηκαν ότι ο τάφος ανήκε στον Κωνστάντιο Χλωρό (250-306 μ. Χ), πατέρα του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου.
 
Παρά την πληθώρα ιστορικών αναφορών σε άσβεστες λυχνίες, δεν υπάρχουν αποδεικτικά στοιχεία ότι πράγματι υπήρξε τέτοια εφεύρεση. Εξάλλου δεν υπάρχει κάποια γνωστή ουσία με τέτοιες ιδιότητες. Ωστόσο, έγιναν πολλές προσπάθειες να εξηγηθεί αυτό το φαινόμενο με μεταφυσικές ερμηνείες.
 
Βέβαια δεν έλειψαν ακραίες απόψεις που μίλησαν για  έργο του Σατανά ή άγνωστων θεών, ενώ οι πιο ρεαλιστές το απέδωσαν στην ευφυία των ανθρώπων.
 
Άραγε οι αρχαίοι γνώριζαν κάποιο μυστικό και μπορούσαν να διατηρούν μια φλόγα άσβεστη, αλλά αυτό το μυστικό χάθηκε στο πέρασμα του χρόνου;
 
Αυτή η εκδοχή είναι πιθανή, δεδομένου όμως ότι δεν υπάρχουν αποδεικτικά στοιχεία, οι περισσότεροι μελετητές συμπεραίνουν ότι η άσβεστη λυχνία είναι ένας μύθος που εξακολουθεί να αποτελεί ένα ανεξήγητο μυστήριο.

Χειμερινό Ηλιοστάσιο και η Γέννηση του Διονύσου

Μετά τις 21 Δεκεμβρίου ο Ήλιος αρχίζει και πάλι να ανεβαίνει όλο και πιο ψηλά και η ημέρα να μεγαλώνει.

Οι ημέρες γύρω από το Χειμερινό Ηλιοστάσιο έχουν μια σπουδαία αστρονομική σημασία.
 
Στις 21 Δεκεμβρίου ο Ήλιος βρίσκεται στο νοτιότερο σημείο του, και φαίνεται να στέκεται πάνω στην εκλειπτική σαν να είναι έτοιμος να σταματήσει.
 
Μένει σταθερός από τις 21 έως τις 24 Δεκεμβρίου, όπου είναι και οι μικρότερες μέρες του χρόνου. Αυτές τις τρεις ημέρες φαίνεται σαν να πεθαίνει.
 
Τα Ηλιοστάσια και οι Ισημερίες σημειοδοτούν την αρχή κάθε εποχής. Το Χειμερινό Ηλιοστάσιο είναι η αρχή του χειμώνα, μιας σκληρής εποχής για τα άτομα που ζουν στο Βόρειο ημισφαίριο της Γης.
 
Οι ιερείς διαφόρων θρησκειών έκαναν δεήσεις προς τον Ήλιο για να μην χαθεί οριστικά κάτω από τον ορίζοντα στην προαιώνια πορεία του προς το Νότιο ημισφαίριο.
 
Μετά τις 21 Δεκεμβρίου ο Ήλιος αρχίζει και πάλι να ανεβαίνει όλο και πιο ψηλά και η ημέρα να μεγαλώνει. Σταματάει τη κίνηση του προς το νότο και στρέφεται προς βορρά. Οι άνθρωποι σε διάφορα σημεία του πλανήτη πανηγύριζαν που ο ήλιος για μια ακόμα φορά πέρασε από το Χειμερινό Ηλιοστάσιο και ξαναγεννήθηκε.
 
Ο ‘Ήλιος λατρεύτηκε από του αρχαίους λαούς σαν Θεός, γι αυτό πολλές θρησκείες είχαν τοποθετήσει σε αυτή την περίοδο πολύ πριν από την έλευση του Χριστιανισμού, τη γέννηση των Θεών τους.
 
Στην αρχαία Ελλάδα στο Χειμερινό Ηλιοστάσιο γιόρταζαν τη γέννηση του Διονύσου, γιου του Δία και της παρθένου Σεμέλης. Τον αποκαλούσαν «σωτήρα» και «θείο βρέφος». Ήταν ο «καλός ποιμένας», οι ιερείς του οποίου κρατούσαν την ποιμενική ράβδο, όπως συνέβαινε και με τον Όσιρη. Τον χειμώνα θρηνούσαν το σκοτωμό του από τους Τιτάνες, αλλά στις 30 Δεκεμβρίου γιόρταζαν την αναγέννηση του.
 
Οι ιέρειες τότε ανέβαιναν στην κορυφή του ιερού βουνού και κρατώντας ένα βρέφος φώναζαν «ο Διόνυσος ξαναγεννήθηκε».
 
Ο Ήλιος λατρεύτηκε από τους αρχαίους Έλληνες σαν θεός, μιας που γι αυτούς ο Ήλιος, ήταν ο δημιουργός των εποχών του έτους, και του κύκλου των φαινομένων και των εναλλαγών που σχετίζονται με αυτές , από τη σπορά έως τη βλάστηση και από την ανθοφορία έως τη συγκομιδή.
 
Τον απεικόνιζαν πάνω σε ένα πύρινο άρμα να ξεκινά κάθε πρωί, να διατρέχει τον ουρανό και να σκορπίζει το φως στη Γη. Τον ταύτιζαν επίσης με το Φοίβο Απόλλωνα, το θεό του Φωτός.
 
Αναπαριστούσαν την κίνηση του ηλίου με τη ζωή ενός ανθρώπου που γεννιόταν κατά το Χειμερινό Ηλιοστάσιο, και μεγάλωνε βαθμιαία όπως αυξανόταν το φως του ηλίου μέχρι την Εαρινή Ισημερία όπου ή ημέρα εξισώνεται με τη νύχτα. Τότε η Ήλιος νικά το σκοτάδι, συμβολίζοντας με αυτό τον τρόπο την αναγέννηση της φύσης μέσα από τη μήτρα της Γης.
 
Η γιορτή αυτή πέρασε και στην αρχαία Ρώμη όπου γιόρταζαν τα Σατουρνάλια, προς τιμή του θεού Κρόνου, αλλά και της θεάς Δήμητρας, όπου θυσίαζαν χοίρους για την ευφορία της Γης. Ήταν μια από τις σημαντικότερες γιορτές και ονομαζόταν «η ημέρα του αήττητου ήλιου».
 
Οι Αιγύπτιοι στις 25 Δεκεμβρίου γιόρταζαν τη γέννηση του θεού- Ήλιου Ρα, Ατόν ή Όσιρη.
 
Οι Βαβυλώνιοι αποκαλούσαν το θεό Ήλιο, Σαμάχ, Βάαλ, Μαρδουνάκ, ή Νεργκάλ.
 
Οι Πέρσες λάτρευαν τη γέννηση του Αήττητου ήλιου θεού Μίθρα.
 
Οι Βραχμάνοι γιόρταζαν τη γέννηση του Βράχμα, και έψαλλαν, «εγέρσου ω βασιλιά του κόσμου, έλα σε μας από τις σκηνές σου»
 
Σταδιακά τα γενέθλια του θεού Ήλιου μετατράπηκαν σε γενέθλια του Υιού του Θεού, ορολογία που αργότερα χρησιμοποίησαν και οι εκκλησιαστικοί πατέρες
 
Τα Χριστούγεννα ως ημέρα γέννησης του Ιησού Χριστού καθιερώθηκαν στη Ρώμη από τον Πάπα Ιούλιο τον Α κατά τον 4ο μ.χ αιώνα, μετά από έρευνα που έγινε στα αρχεία της Ρώμης για τη χρονιά της απογραφής του Αυγούστου, και κατόπιν υπολογισμών που έγιναν με βάση τα Ευαγγέλια.
 
Τα Χριστούγεννα σήμερα εορτάζονται σχεδόν σε ολόκληρο τον κόσμο και συμβολίζουν τη νίκη των ζωοποιών δυνάμεων του φωτός πάνω στο φοβερό σκοτάδι.
 
Ας ευχηθούμε ότι το σκοτάδι της μεγαλύτερης νύχτας του χρόνου να φωτιστεί από το φως του θεού Ήλιου και να βοηθήσει στην αναγέννηση τη δική μας, της Ελλάδας και όλης της οικουμένης.

Τα πουλία του πνεύματος.

Όλα αυτά τα παρά­τολμα πουλιά που πετούν για μακρινούς, ολοένα πιο μακρι­νούς τόπους, - θα έρθει σίγουρα η στιγμή που δεν θα μπορούν πια να πάνε μακρύτερα, που θα κουρνιάσουν πάνω σε ένα κα­τάρτι ή σε κάποιο άγονο βράχο - πολύ ευτυχισμένα μάλιστα που βρήκαν αυτό το άθλιο καταφύγιο!

Αλλά ποιος θα είχε το δικαίωμα να συμπεράνει ότι δεν υπάρχει μπροστά τους ένας δρόμος ελεύθερος και δίχως τέλος, και ότι έχουν πετάξει τόσο μακριά όσο μπορεί κανείς να πετάξει;

Όλοι οι μεγάλοι μας δάσκαλοι και όλοι οι προάγγελοί μας στο τέλος σταμάτησαν κάπου, και δεν αποτελεί την πιο ευγενική ούτε την πιο χαριτω­μένη στάση να σε σταματά κάπου η κούραση.

Το ίδιο θα συμ­βεί σε σένα και σε μένα!
Όμως, τι σημασία έχει αυτό για σένα και για μένα!
Άλλα πουλιά θα πετάξουν ακόμη πιο μακριά!

Αυτή η δική μας σκέψη, η δική μας πίστη φτερουγίζουν εφάμιλλα μ’ εκείνα, ολοένα πιο μακριά, πιο ψηλά, τινάζονται ίσια στον αγέρα, πάνω από το κεφάλι μας και από την αδυνα­μία της και από εκεί ψηλά στον ουρανό, βλέπουν τα μάκρη των τόπων, προβλέπουν σμήνη πολύ πιο δυνατών πουλιών από μας, που ορμούν εκεί όπου ορμούσαμε κι εμείς, και όπου τα πάντα είναι ακόμη πελάγη, πελάγη, πελάγη!-
Και πού θέλουμε να πάμε λοιπόν;
Θέλουμε να διαβούμε τη θάλασσα;
Πού μας παρασύρει αυτή η ακατανίκητη επιθυμία που κυριαρχεί για μας πάνω σε κάθε άλλο πάθος;

Γιατί αυτό το ταραγμένο πέταγμα σ’ αυτή την κατεύθυνση προς το σημείο όπου έδυσαν κι έσβησαν ως τώρα όλοι οι ήλιοι;
Άραγε, θα μας πει κανείς κάποτε ότι, κι εμείς καθώς κατευθυνόμαστε στα δυτικά, ελπίζαμε να φτάσουμε σε μια Ινδία,-αλλά ότι το πεπρωμένο μας ήταν να εξωκείλουμε στο άπειρο;
Ή μήπως, αδέλφια μου; Ή μήπως;...

Νίτσε: Αυγή, Σκέψεις για τις ηθικές προλήψεις

"Επιπόλαιο με λες..."

Επιπόλαιος ονομάζεται ο "επιφανειακός" άνθρωπος, καθώς η αρχαία ελληνική λέξη ἐπιπολή σημαίνει "επιφάνεια" (ἐπί: πάνω σε + πολέω: περιφέρομαι).

Γι' αυτό τα επιφανειακά τραύματα τα ονομάζουμε "τραύματα επιπολής".

Όταν την λέξη την χρησιμοποιούμε σε γενική πτώση (τῆς ἐπιπολῆς) ως επίρρημα σημαίνει "φανερά, σαφώς". Αυτό είναι εύλογο, καθώς ό,τι είναι στην επιφάνεια είναι και φανερό, άρα, και σαφές.

"Επιπολική Γεωμετρία" ονομάζεται και η γεωμετρία που αναφέρεται στην στερεοσκοπική όραση.

"Ἐπιπολαί" είναι, επίσης, το τοπωνύμιο για μια πόλη έξω από τις Συρακούσες, την οποία αναφέρει ο Θουκυδίδης και η οποία φαίνεται να είναι πράγματι στηνεπιφάνεια, δηλαδή πάνω από τις άλλες πόλεις.


Ἐπιπολαί

Η Επιπολή, τέλος, ήταν η μόνη γυναίκα που έλαβε μέρος στον Τρωικό πόλεμο ντυμένη ως άντρας. Για την πράξη της αυτή λιθοβολήθηκε όταν την κατάλαβαν... Ἰσως το όνομά της φανερώνει την... επιπολαιότητά της... ή απλά το γεγονός ότι έγινε...φανερή κάποια στιγμή (ἐπιπολῆς). Ως γνωστόν, τα αρχαία ελληνικά ονόματα δεν εδίδοντο τυχαία, αλλά αντιθέτως προσδιόριζαν τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του ατόμου.

Ο επιπόλαιος άνθρωπος, επομένως, μπορεί να είναι... επιφανειακός... αλλά είναι και... φανερός και σαφής...

Η «κατάρα» του να είσαι πάντα το… «καλό παιδί»

Δυστυχώς η υπερβολική καλοσύνη σχεδόν ποτέ δεν αποφέρει τα ζητούμενα αποτελέσματα. Τα «καλά παιδιά», οι ευγενικές αυτές ψυχές που δεν θέλουν να δυσαρεστήσουν ποτέ κανέναν και είναι πάντα πρόθυμοι και εξυπηρετικοί, παραχωρούν τα προνόμιά τους στους άλλους, δεν λένε όχι και δεν ζητάνε ποτέ τίποτα. Όλοι τους ξέρουμε, όλοι τους αναγνωρίζουμε, όλοι τους συμπαθούμε και όλοι κατά καιρούς πιάνουμε τον εαυτό μας να τους εκμεταλλευόμαστε!

Για μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων η καλοσύνη αποτελεί μονόδρομο. Είναι ο μόνος τρόπος για να υπάρχουν και να σχετίζονται. Η αλήθεια όμως είναι ότι για τους περισσότερους η καλοσύνη αντί να διευκολύνει την ψυχολογική υγεία και τις (υγιείς) διαπροσωπικές τους σχέσεις, στέκεται εμπόδιο στο δρόμο για την προσωπική ευχαρίστηση και των ανάπτυξη υγιών σχέσεων.

Το να «είμαι καλός» συχνά σημαίνει να αποσιωπώ τα πραγματικά μου συναισθήματα. Σημαίνει να παραιτούμαι από την ειλικρίνεια στις σχέσεις μου επειδή με καταβάλλει ο φόβος της κριτικής ή της απόρριψης. Ένας «καλός άνθρωπος» μιλάει και φέρεται με τρόπους που πιστεύει ότι θα του προσφέρουν επιδοκιμασία ή τουλάχιστον δεν θα τον φέρουν αντιμέτωπο με το θυμό, την κριτική ή την απόρριψη των άλλων.

Δεν είναι λίγα τα «καλά παιδιά» που χτυπάνε την πόρτα του ψυχοθεραπευτή. Κάποιες φορές έρχονται γνωρίζοντας τη δυσκολία τους να εκφράσουν τις πραγματικές επιθυμίες και ανάγκες τους και το θλιμμένο τους βλέμμα συνοδεύεται από κουβέντες όπως «ίσως πρέπει να πάψω να είμαι τόσο καλός με τους άλλους», «έχω κουραστεί», «δεν αντέχω άλλο να δίνω, έχω στερέψει». Συνήθως όμως έρχονται με αφορμή κάποιο άλλο σύμπτωμα χωρίς να έχουν συνείδηση του πραγματικού προβλήματος.

Κάτι που οι περισσότεροι άνθρωποι δεν γνωρίζουν είναι ότι τα «καλά παιδιά» κινδυνεύουν πολύ περισσότερο από τον υπόλοιπο πληθυσμό να εμφανίσουν μια ποικιλία ψυχολογικών διαταραχών όπως πχ κατάθλιψη, άγχος, ψυχοσωματικά προβλήματα ακόμα και εξαρτήσεις. Ανάμεσα στους ειδικούς της ψυχικής υγείας αποτελεί κοινό μυστικό ότι τα εν λόγω ψυχολογικά προβλήματα, -αλλά ακόμα και η εμφάνιση κάποιων «οργανικών» ασθενειών – έχουν συχνά τις ρίζες τους σε καταπιεσμένα συναισθήματα, επιθυμίες και ανάγκες. Αν κάποιος κάτσει και το σκεφτεί άλλωστε, τέτοιου είδους συμπτώματα μπορεί να αποτελούν τον μοναδικό τρόπο για κάποια άτομα να επιτρέψουν στον εαυτό τους να «μην μπορούν» χωρίς να αναγκαστούν να πουν όχι!
Γιατί όμως κάποιοι άνθρωποι επιλέγουν να καταπιέζουν τον εαυτό τους ασχέτως του προσωπικού κόστους που καλούνται να πληρώσουν; Η βαθύτερη αιτία, που συνήθως μας οδηγεί σε αυτό τον τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς είναι το συναίσθημα της ενοχής.

Το συναίσθημα της ενοχής είναι ένα σύνθετο συναίσθημα που συνήθως αναπτύσσεται στην τρυφερή παιδική ηλικία, όταν τα άτομα μπορούν πολύ εύκολα να θεωρήσουν τον εαυτό τους υπεύθυνο για όλους και για όλα γύρω τους και πιο συγκεκριμένα για την ευτυχία ή τη δυστυχία της μαμάς και του μπαμπά και που καταλήγουν να κάνουν τα πάντα προκειμένου να τους ευχαριστήσουν. Όπως όμως τα περισσότερα μοτίβα που αναπτύσσουμε στην τρυφερή αυτή ηλικία μας ακολουθούν και στην υπόλοιπη ενήλικη ζωή μας, έτσι και το αίσθημα ευθύνης για τη ζωή και τα συναισθήματα των άλλων συνεχίζει να μας κατατρέχει επ’ αόριστο, να μας γεμίζει ενοχές και να μας κάνει να δίνουμε τα πάντα προκειμένου να διευκολύνουμε τους άλλους.

Αν νιώθετε ότι είστε υπερβολικά καλός με τους άλλους ή αν σχετίζεστε με ένα άτομο υπερβολικά καλό, αξίζει τον κόπο να θυμάστε ότι δυστυχώς η υπερβολική καλοσύνη σχεδόν ποτέ δεν αποφέρει τα ζητούμενα αποτελέσματα: Δεν κάνει τις σχέσεις πιο εύκολες, δεν εγγυάται την άνευ άλλων όρων αποδοχή από τους άλλους και δεν βελτιώνει την ποιότητα της ζωής μας. Αντίθετα, μας καταπιέζει, μας τυραννάει και μας γεμίζει θυμό και νευρώσεις.

"Εγώ δημιουργώ τον Κόσμο μου" και όσοι Πιστοί προσέλθετε...

Το ξέρεις ότι από τα 1000 σενάρια που κάνει ο προγραμματισμένος νους, μόλις το 1 υπάρχει μια πιθανότητα να υλοποιηθεί?
Και ξέρεις γιατί?
Γιατί τα περισσότερα σενάρια αυτού του νου είναι αρνητικά, ενώ η αληθινή μας Φύση έχει την τάση να πηγαίνει προς την θετικότητα
Ο μηχανισμός αυτός του προγραμματισμένου νου, μπλοκάρει όμως την θετικότητα...Μπορεί τα σενάρια να μην πραγματοποιούνται, αλλά μένει σαν αίσθηση το μπλοκάρισμα και ο φόβος και έτσι ο άνθρωπος ακινητοποιείται και αυτό είναι το αρνητικό της υπόθεσης και όχι ότι πραγματοποιούνται τα σενάρια...
Ο προγραμματισμένος νους (σε όλους τους ανθρώπους) δημιουργεί σκέψεις με βάση τα συναισθηματικά μπλοκαρίσματα και τους δίνει έναυσμα να μην νιώθουν αρκετά καλοί, αποτελεσματικοί, θαρραλέοι...Μπλοκάρει γενικά την αποφασιστικότητα, την Πίστη, την Εμπιστοσύνη, το Θάρρος...και έτσι η Θέληση ακινητοποιείται από τον φόβο...
Λένε ότι αν φοβάσαι κάτι το έλκεις...
Δεν είναι ακριβώς έτσι όμως...Αν ήταν έτσι, τότε κανένας άνθρωπος δεν θα μπορούσε να νιώσει την θετικότητα και να προχωρήσει στην Ζωή του, γιατί οι περισσότεροι ζουν μέσα στην κατάσταση του αστρικού τους φόβου. Αλλά αν μπλοκάρεις την θετικότητα από τα σενάρια, το αποτέλεσμα δεν θα είναι ποτέ αυτό που ήθελες, μα δεν θα είναι ούτε αυτό που σου δημιούργησαν τα σενάρια...Θα είναι ένα αποτέλεσμα ουδέτερο, που σε συντηρεί ακίνητο και φοβισμένο...άτολμο! Η στασιμότητα στην φυσική μας Ζωή είναι ισοδύναμη με την αποτυχία...Αλλά αυτή η αποτυχία καμία σχέση δεν έχει με τα σενάρια, έχει σχέση με την αίσθηση της ματαιότητας, γιατί το νόημα όλο είναι στην Χαρά, όταν παίρνεις αποφάσεις και τις εφαρμόζεις...

Και εκείνη την στιγμή που παίρνεις αποφάσεις υπερβαίνοντας τούτον τον αστρικό φόβο, και λες στον προγραμματισμένο νου να σιωπήσει, του μπλοκάρεις τον μηχανισμό του και αυτόματα αναδύονται ποιότητες της αληθινής σου Φύσης...Πίστη στον Θεό και Εμπιστοσύνη στον Εαυτό σου...Είναι θέμα χρόνου μετά να σταματήσει τούτη η δραστηριότητα του νου και να μείνεις δεκτικός και ανοιχτός στην καρδιά για να βιώσεις την Ζωή, έτσι όπως είναι...
Όταν είσαι στην ροή της Ζωής, δεν εξαφανίζονται οι δυσκολίες, απλά εσύ έχεις έναν μαγικό τρόπο να τις υπερβαίνεις, χωρίς να μπαίνεις σε διαδικασίες κατάθλιψης, απόρριψης, απογοήτευσης, στασιμότητας ή φόβου...
Όταν δεν προδικάζεις το αποτέλεσμα, τότε οι Νόμοι έρχονται και σε ολοκληρώνουν...
Θα μπορούσα να το περιγράψω άραγε?
Θα προσπαθήσω...
Υπάρχει μία δύσκολη κατάσταση που έχεις να αντιμετωπίσεις...Αν ο προγραμματισμός σου έχει ακυρωθεί από την εσωτερική σου εργασία, δεν ψάχνεις να βρεις το αποτέλεσμα...Μένεις αφοσιωμένος σ' αυτό που είναι να κάνεις εσύ, και αφήνεις το υπόλοιπο στον Θεό...Είναι πολύ σημαντικό όμως να είσαι αφοσιωμένος σ' αυτό που είναι να κάνεις εσύ...Όπως και να γίνει μετά, το αποτέλεσμα θα είναι μόνο θετικό, ακόμα και αν δεν είναι σύμφωνο με κάποιες προσδοκίες σου...
Αυτή η αδημονία που έχουμε οι άνθρωποι για το αποτέλεσμα όμως, μας ακινητοποιεί και έτσι δεν μπορούμε να αφοσιωθούμε σ' αυτό που είναι να κάνουμε εμείς...
Και τότε έρχονται τα εμπόδια...
Δίνουμε μεγάλη σημασία στο αποτέλεσμα και χάνουμε όλη μας την αφοσίωση και μετά πάει και η Πίστη, πάει και η Εμπιστοσύνη...
Οι άνθρωποι είμαστε έρμαια, δηλαδή, των αποτελεσμάτων και χάνουμε την ακεραιότητά μας και την Πίστη μας, πως όπως και να γίνει το αποτέλεσμα, εμείς έχουμε κάνει το καλύτερο που μπορούσαμε...
Όμως ο προγραμματισμός λέει (με βάση τις εντολές που δουλεύουν μέσα στον άνθρωπο)
- Δεν είσαι αρκετά καλός
- Είσαι ανίκανος
- Οι άλλοι θα σε προδώσουν
- Δεν είσαι αρκετά υπεύθυνος
- Είσαι χειρότερος από τους άλλους
-Είσαι καλύτερος από τους άλλους
- Είσαι φοβιτσιάρης
(εδώ μπορούμε να συμπληρώσουμε την λίστα με όσα επίθετα θέλετε, που στηρίζονται στα παιδικά βιώματα)
κάπου εκεί όμως χάνονται και οι αληθινές ποιότητες και έτσι η ζωή γίνεται μικρή, ασήμαντη, μάταια, όχι γιατί είναι έτσι, αλλά γιατί εσύ είσαι (νομίζεις πως είσαι) έτσι...Πάει η Χαρά λοιπόν...
Αν καταφέρει κανείς να σταματήσει τον προγραμματισμένο νου, τότε έχουν τελειώσει όλα...Το πρόβλημα του ανθρώπου είναι μόνο αυτό...Και είναι αυτό που κάνει και τις προθέσεις του αμφίβολες και διφορούμενες, γιατί δεν τολμά να πει "εγώ δημιουργώ τον Κόσμο μου"...
"Εγώ δημιουργώ τον Κόσμο μου" και όσοι Πιστοί προσέλθετε...
...οι άλλοι να μας γράφετε… Όπου μέσα στους άλλους δεν είναι μόνο τούτοι έξω από εμάς, αλλά κυρίως τούτοι μέσα μας...

Σαμποτάροντας την ευημερία σου!

1 Φοβάσαι την απόρριψη το οποίο σημαίνει ότι βασίζεις την αξία σου στην γνώμη των άλλων.

2 Δεν είσαι ανοιχτός να λάβεις γιατί έμαθες από μικρός ότι το σωστό είναι να δίνεις.

3 Φοβάσαι την αποτυχία. Aπορρίπτεις τον εαυτό σου πριν ακόμα προσπαθήσεις. Δεν υπάρχουν αποτυχίες παρά μόνο εμπερίες για να μάθουμε.

4 Δεν παίρνεις την ευθύνη της ζωής σου και επικρινεις άλλους για ότι σου συμβαίνει.

5 Αναβάλλεις . Ενας λόγος που αναβάλλουμε έιναι ότι φοβόμαστε την απόρριψη.

6 Εστιάζεσαι στην έλλειψη και αυτά που δεν έχεις αντί να εστιαστείς σε αυτά που κατέχεις και αυτά που έχεις πετύχει.

7 Φοβάσαι την επιτυχία. Δεν θέλεις να φαίνεσαι και να ξεχωρίζεις. Ανησυχείς μήπως δεν θα είσαι αποδεχτός από τους άλους.

8 Πιστεύεις ότι δεν μπορείς να είσαι υγιής και πλούσιος ή ευτυχισμένος και πλούσιος.

9 Συνέχεια παραπονιέσαι και ανησυχείς με αποτέλεσμα να έχεις ενέργεια χαμηλών δονήσεων.

10 Πιστεύεις ότι οι άλλοι θα σε ζηλέψουν και δεν θα χαίρονται για σένα.

11 Πιστεύεις ότι δεν μπορείς να είσαι και πλούσιος και ευτυχισμένος.

12 Φοβάσαι τις αλλαγές . Φοβάσαι το άγνωστο .

13 Φοβάσαι να ρισκάρεις και να ξεβολευτείς.

14 Πιστεύεις ότι δεν αξίζεις τα καλύτερα και γι΄αυτό δεν τα επιλέγεις.

15 Πιστεύεις ότι η ευημερία σου δεν είναι θεεϊκό σου δικαίωμα.

16 Πιστεύεις στην έλλειψη το οποίο σημαίνει ότι δεν υπάρχουν αρκετά χρήματα, χρόνος, ευκαιρίες ,δουλειές ,διαθέσιμοι σύντροφοι κλπ.

17 Πιστεύεις ότι τα χρήματα δεν σημαίνουν πνευματικότητα.

18 Ξεχνάς να ευχαριστείς και να είσαι ευγνώμων .

19 Δεν αναγνωρίζεις ότι είσαι ήδη πλούσιος με τα αποκτήματα που έχεις, με τις εμπειρίες σου , τις χαρές σου, την αγάπη, τους φίλους σου κλπ.

Στην πιο σκοτεινή ώρα της Ψυχής μας, να μείνουμε ήρεμοι, σιωπηλοί… Και τότε…

Για τον κάθε άνθρωπο που ζει στον Φυσικό Κόσμο υπάρχει μια ταυτότητα...
όνομα, επίθετο, φύλο και μερικά βασικά στοιχεία για να ξέρει και αυτός και οι άλλοι ποιός είναι...
Ας πούμε ότι αυτά είναι "απρόσωπα" προσωπικά στοιχεία που εξυπηρετούν την οντότητά του στον κοινωνικό της ρόλο...
Υπάρχουν όμως και προσωπικά στοιχεία, που δεν είναι απρόσωπα, αλλά καταχωρημένα μέσα σε μία συναισθηματική μνήμη και εξυπηρετούν την οντότητά του στον υπαρξιακό της ρόλο...Για να ξέρει ο άνθρωπος ποιός είναι χρειάζεται να αυτοπροσδιοριστεί σαν ένας χαρακτήρας...
Και αυτός ο χαρακτήρας έχει μια πολύπλοκη δομή που δεν είναι διαφανής...
Και όταν η δομή που συνθέτει έναν άνθρωπο (συνείδηση, Ψυχή, Εαυτός) δεν είναι διαφανής, τότε ούτε ο ίδιος μπορεί να "δει" με ισόνομο τρόπο τις σκέψεις του, τα συναισθήματά του και τις πράξεις του...
Σαν μια αδιαφανής επιφάνεια που όταν κοιτάς μέσα από αυτήν, όλα είναι θολά και υποθέτεις αυτό που βλέπεις, παρά βλέπεις καθαρά...
Και όταν κάποιος αφαιρεί αυτήν την αδιαφανή επιφάνεια, μέσα από την οποία βλέπεις τα πράγματα και έρχεσαι σε απόλυτη επαφή με την διαφάνεια, τότε τι κάνεις?
Νομίζω ότι οι περισσότεροι άνθρωποι σαστίζουν...
Τρέχουν να ξαναβρούν την αδιαφανή επιφάνεια, γιατί το να μπορείς να βλέπεις καθαρά τα πράγματα μέσα σου και έξω σου, προϋποθέτει ευθύνη και λίγοι είναι έτοιμοι να την αναλάβουν ολοκληρωτικά...
Αυτό που μας χωρίζει από την Ζωή και την Αλήθεια, είναι ότι δεν αντέχουμε την διαφάνεια του Εαυτού μας, ενόσω μεσολαβεί ένας θάνατος...Όταν ο Θεός είναι νεκρός, με τον μόνο τρόπο που θα τον δεις είναι μέσα από την αδιαφανή επιφάνεια, για να το αντέξεις...
Μετά όλα είναι απλά...Για να αντέξουμε την μεγάλη απώλεια, επινοούμε τρόπους ζωής... επινοούμε ήθη και έθιμα, θρησκείες, πατρίδες και μύθους.. .Έτσι για να μπορούμε να ελπίζουμε στην Γέννηση του Θείου Βρέφους, που θα φέρει ξανά το "θύμα-θεό" στην ζωή μας… και άντε πάλι από την αρχή…
Όμως μπορούμε να ξεκινήσουμε ξανά… Ναι νομίζω ότι μπορούμε πια να το κάνουμε… Στην πιο σκοτεινή ώρα της Ψυχής μας, να μείνουμε ήρεμοι, σιωπηλοί…
Και τότε…
Μια ακτίνα Φωτός μπορεί να διασχίσει το σκοτάδι μας και να τα κάνει όλα ξανά πάλι διάφανα…
Αρκεί να μην φοβηθούμε εκείνη την στιγμή και ξαναμαζέψουμε τις μάσκες μας για να καλύψουμε την διαφάνεια με την οποία ο Εαυτός μας θέλει να μας περιβάλλει, σαν μια ύψιστη Αγάπη και Σοφία της ίδιας της Πηγής μας…
Καλές γιορτές… για ότι σημαίνουν για τον καθένα μας!

Αν δεν με αντέχεις στα χειρότερά μου... τότε δεν μου αξίζεις, στα καλύτερά μου!

Κάποιοι φοβούνται να δείξουν τον πραγματικό τους εαυτό.
Από φόβο και ανασφάλεια μήπως δεν γίνουν αρεστοί.
Κι όσο βαθύτερα θάβουν τις σκοτεινές τους πλευρές,
ή όσες δεν έχουν αποδεκτεί και δεν νιώθουν άνετα..
τόσο απομακρύνονται από την πραγματικότητα.

Αν ήμασταν όλοι "ιδανικοί" δεν θα είχε ενδιαφέρον.
Η περίεργη πλευρά του εαυτού μας κάνει την διαφορά.
Τα χούγια μας, οι ατέλειες και τα σημάδια της ψυχής μας.
Αν δεν τα δείξουμε, δεν θα αγαπηθούμε στο 100%.
Θα παραμένει ένα μεγάλο ποσοστό κενό, μέσα μας.

Να είσαι ο εαυτός σου.
Όχι μόνο γιατί οτιδήποτε άλλο είναι ήδη πιασμένο.
Μα γιατί αυτή είναι η ουσία, η αυθεντικότητα.
Και πάντα αυτή ξεχωρίζει.
Να σε αγαπήσουν γι'αυτό που στ'αλήθεια είσαι.
Να σε δουν σε όλες τις εκφάνσεις του χαρακτήρα σου
και πάλι να σε θέλουν στην ζωή τους.
Εκείνοι που ταιριάζεις.
Όχι όλοι, είναι αδιανόητο και περιττό.  

Μη σκορπίζεσαι παντού απλά για να αρέσεις.
Άλλωστε σε λίγους θα ξεχωρίζεις πραγματικά.

Και όπως πολύ σοφά είπε κάποτε η Μέριλυν,
αν δεν με αντέχεις στα χειρότερά μου..
τότε δεν μου αξίζεις, στα καλύτερά μου! 

Η άχρονη ευδαιμονία δεν επιτυγχάνεται με χρονικά μέσα

Ας πάρουμε τη σωματική ηδονή του σεξ. Τι υποβάλλει, ακόμα και ηχητικά η λέξη «ηδονή»; Απλώς μια φευγαλέα, επιδερμική ευχαρίστηση, που διαρκεί κλάσμα του δευτερολέπτου; Όχι βέβαια. Η λέξη «ηδονή» υποβάλλει την έννοια ηδονή, ή καλύτερα το αρχέτυπο ηδονή. Και τι μεταβιβάζει το αρχέτυπο της ηδονής; Μεταβιβάζει την αίσθηση ενός ευρύτατου «ηλεκτρομαγνητικού» πεδίου, χωρίς αρχή και τέλος, με άπειρη διάρκεια, μέσα στο οποίο συντελούνται οι στιγμιαίες πράξεις τη σωματικής ηδονής.

Με άλλα λόγια, έχουμε να κάνουμε με δύο εκ διαμέτρου αντίθετες καταστάσεις. Η μία είναι η σύντομη, χρονική, σαρκική πράξη και η άλλη το εσωτερικό, μόνιμο και πάγιο, ίσως ακόμα και αιώνιο, πεδίο της ηδονής. Ο θιασώτης της ηδονής προσπαθεί να αντλήσει την ιδεατή, την αρχετυπική ηδονή μέσα από τη σαρκική και στιγμιαία πράξη. Η πράξη έρχεται και παρέρχεται, αλλά αυτός διαποτίζεται από τον αιώνιο παράδεισο του αρχετύπου που τον ωθεί να εισέλθει σ’ αυτόν και να γευτεί την ευδαιμονία με την πράξη της σωματικής ηδονής. Έτσι, ξεχνιέται ο θάνατος ή καλύτερα η ανάμνησή του, καθώς και η δυστυχία, η μοναξιά, με λίγα λόγια, η άθλια χρονική μοίρα του ανθρώπου.

Ας πάρουμε τώρα την τάση για αναγνώριση. Αν προσέξουμε, θα δούμε σ’ αυτόν που έχει τάση για αναγνώριση ότι η επιθυμία του δεν στρέφεται γύρω από μια εφήμερη αναγνώριση, αλλά γύρω από μια μόνιμη, απόλυτη, αιώνια και αδιαρραγή κατάσταση αναγνώρισης, σαν να είναι αυτός το κέντρο του κόσμου.

Η ποιότητα της διάρκειας, της αιωνιότητας, η απουσία κάθε συμβιβασμού με τη σχετικότητα του χωροχρονικού κόσμου μας, δηλώνει την παρουσία της αρχέτυπης ιδέας που ωθεί τον άνθρωπο προς το ανέφικτο. Να πετύχει δηλαδή την αιωνιότητα με χωροχρονικά μέσα.

Όπως είναι φανερό και οι δύο τύποι, ο τύπος της ηδονής και ο τύπος της αναγνώρισης, κατέχονται απ’ το αρχέτυπο της πάγιας και αδιασάλευτης ευδαιμονίας. Έτσι, έμμεσα, δηλώνουν ότι δεν είναι ευδαίμονες, ότι βρίσκονται έξω απ’ τον Παράδεισο, ότι νιώθουν δυστυχείς και γι’ αυτό κάνουν απεγνωσμένες προσπάθειες να παρεισφρύσουν.

Το ίδιο αρχέτυπο παρατηρούμε και πίσω από τον έρωτα, από την δικαιοσύνη, από την ισότητα, όπως και πίσω από κάθε πανάκεια. Με λίγα λόγια, μας διαπερνά, μας λογχίζει, μας κινητοποιεί η Άχρονη διάσταση, η διάσταση της αιωνιότητας. Αλλά, δυστυχώς δεν κινητοποιείται ταυτόχρονα και ο παράγων συνειδητότητα, που είναι σφηνωμένος ανάμεσα στο χωροχρονικό τμήμα της κάθε απόλαυσής μας, δηλαδή στο τμήμα «φύση» και στο άχρονο. Και η «φύση», επειδή υπόκειται στη διαστρέβλωση της Πλάνης, δεν είναι σε θέση να διαχωρίσει το χρονικό από το άχρονο και να δει ότι η άχρονη ευδαιμονία δεν επιτυγχάνεται με χρονικά μέσα.

Τελικά… Τι είναι συνείδηση;

O εγκέφαλος είναι ίσως το μοναδικό όργανο του ανθρώπινου οργανισμού για το οποίο ακόμα γνωρίζουμε ελάχιστα. Οι ερωτήσεις που ακόμα ταλανίζουν τους επιστήμονες είναι εκατοντάδες και φαίνεται πως κάθε φορά που, νομίζουν τουλάχιστον ότι, βρίσκονται κοντά στις απαντήσεις, νέα δεδομένα έρχονται να ανατρέψουν τα πάντα και κάθε απόπειρα να λυθούν απορίες καταλήγει και πάλι στο μηδέν.

Ίσως να μη μπορέσουμε ποτέ να κατανοήσουμε πως λειτουργεί ο ανθρώπινος εγκέφαλος ακριβώς. Υπάρχουν, ωστόσο, κάποιες απαντήσεις που έχουν δοθεί… το θέμα είναι πως ακόμα κανείς δεν είναι σίγουρος σχετικά με το τι ακριβώς σημαίνουν.

Με την εφεύρεση της ηλεκτρομαγνητικής τομογραφίας έχει γίνει δυνατή η “χαρτογράφηση” διαφόρων λειτουργιών στον εγκέφαλο, συμπεριλαμβανομένων και ορισμένων διανοητικών λειτουργιών. Παραδείγματος χάριν γνωρίζουμε ότι η ικανότητα μας να ελέγχουμε την κοινωνική συμπεριφορά μας εντοπίζεται νευρολογικά κάπου πάνω από τα φρύδια μας. Το προηγούμενο το ανακάλυψαν οι ειδικοί μελετώντας ασθενείς, οι οποίοι υπέστησαν κάποιο τραύμα στις συγκεκριμένη περιοχή και η συμπεριφορά τους ως αποτέλεσμα έγινε αντικοινωνική.

Με τον ίδιο τρόπο οι επιστήμονες ανακάλυψαν αυτό που στα Αγγλικά είναι γνωστό ως Cortical Blindness (Τυφλότητα του φλοιού). Ο εγκέφαλος διακρίνεται σε μέρη και το εξωτερικό του περίβλημα ονομάζεται φλοιός (cortex στα Αγγλικά). Πριν από μια δεκαετία περίπου οι επιστήμονες μελέτησαν στρατιώτες που στο πεδίο μάχης έχασαν την όραση τους χωρίς να υπάρχει οφθαλμολογικό αίτιο. Αντίθετα, οι συγκεκριμένοι στρατιώτες είχαν υποστεί τραύμα στον φλοιό του πίσω μέρους του εγκεφάλου τους.

Οι νευρολόγοι γνώριζαν ήδη πως το σημείο που είχαν τραυματιστεί οι στρατιώτες ενεργοποιείται στην ηλεκτρομαγνητική, όταν ο εγκέφαλος επεξεργάζεται οπτικά ερεθίσματα που συλλαμβάνει με τα μάτια και στην πορεία καταλήγουν στο πίσω μέρος του κεφαλιού. Το γεγονός ότι παρόλο που τα μάτια τους λειτουργούσαν άψογα αλλά δεν μπορούσαν να δουν οι συγκεκριμένοι ασθενείς οδήγησε στο συμπέρασμα ότι ο φλοιός είναι το κομμάτι του εγκεφάλου που δίνει στα ερεθίσματα που λαμβάνουμε μέσω των διαφόρων αισθήσεων πρόσβαση στην συνείδηση. Με άλλα λόγια οι στρατιώτες αυτοί μπορούσαν να δουν αλλά δεν είχαν συνείδηση ότι μπορούσαν, επομένως ήταν τυφλοί! Τα μάτια τους λειτουργούσαν άψογα, το κομμάτι της οπτικής τους συνείδησης όμως ήταν κατεστραμένο.

Με τον ίδιο τρόπο οι σχιζοφρενής μπορούν να ακούνε και να βλέπουν πράγματα που δεν υπάρχουν, επειδή -αν και δεν υπάρχει ακουστικό η οπτικό ερέθισμα- για κάποιο λόγο ενεργοποιούνται στον φλοιό τα κομμάτια της οπτικής και ακουστικής τους συνείδησης. Έχουν συνείδηση λοιπόν πραγμάτων που στο περιβάλλον δεν υπάρχουν…

Επόμενως, τι είναι συνείδηση; Κάποιοι έχουν πει πως είναι η ψυχή. Τώρα, λένε πως είναι ο φλοιός του εγκεφάλου…

Πρόωρη εφηβεία

Πρόωρη εφηβείαΗ πρόωρη εφηβεία στα κορίτσια
Έχει παρατηρηθεί ότι σε κορίτσια που είναι μόλις 7 ετών ξεκινάει ο σχηματισμός στήθους και το σώμα τους ξεκινάει μία σειρά αλλαγών των οποίων οι μητέρες τους δεν είχαν δει όταν εκείνες ήταν κορίτσια παρά αρκετά χρόνια μετά.
Ο κύριος λόγος για αυτό το φαινόμενο είναι μία ουσία η βισφενόλη-Α , ή όπως σε συντομία είναι γνωστή σαν ΒΡΑ.
Η βισφενόλη-Α είναι μία στερεή, άοσμη χημική ουσία και χρησιμοποιείται ευρέως για την κατασκευή πολυ-καρβονικών πολυμερών και εποξικών ρητινών, οι οποίες με τη σειρά τους χρησιμοποιούνται για την παρασκευή πλαστικών και σε επιστρώσεις κονσερβών.
Η παρατεταμένη αποθήκευση καθώς και οι μεγάλες θερμοκρασίες προκαλούν διαρροές της βισφενόλης-Α στα πλαστικά. Όταν η βισφενόλη-Α εισέλθει στο ανθρώπινο σώμα, μιμείται τη συμπεριφορά των οιστρογόνων και μπορεί να οδηγήσει σε ορμονική διαταραχή στην ανάπτυξη ενός παιδιού.
Η χρήση της βισφενόλης-Α είναι τόσο διαδεδομένη σήμερα που σχεδόν τη συναντάμε σε όλες τις μορφές πλαστικών που χρησιμοποιούνται παντού σήμερα. Τα περισσότερα πλαστικά δοχεία αποθήκευσης και οι πλαστικές σακούλες περιέχουν την ουσία, ενώ υπάρχει και στα χαρτονομίσματα του ενός αμερικανικού δολαρίου, ακόμα και στο χαρτί υγείας.
Τα πλαστικά μπουκάλια νερού, που συχνά έχουν εκτεθεί σε μεγάλες θερμοκρασίες έχουν αυξημένη συγκέντρωση της βισφενόλης-Α στο περιεχόμενό τους.
Η πλειοψηφία των κονσερβών περιέχει την ίδια ουσία εφόσον χρησιμοποιείται στις επιστρώσεις τους. Τα τυποποιημένα τρόφιμα που ζεσταίνονται στο φούρνο μικροκυμάτων συχνά βρίσκονται σε συσκευασίες ή σακούλες που εμπεριέχουν τη βισφενόλη-Α και είναι ιδιαίτερα πιθανό να υπάρχει διαρροή της σε μεγάλες θερμοκρασίες.
Μελέτες έχουν δείξει ότι κατά μέσο όρο η εφηβεία στα κορίτσια ξεκινάει περίπου στην ηλικία των 10 ετών—πολύ πιο νωρίς από ό,τι συνέβαινε στην περασμένη γενεά. Να σημειώσουμε ότι πριν από έναν αιώνα ο μέσος όρος που ξεκινούσε η εφηβεία στα κορίτσια ήταν η ηλικία των 16 ετών. Η πρώιμη εισαγωγή στην εφηβεία μπορεί να προκαλέσει μια σειρά προβλημάτων στα κορίτσια στη μετέπειτα ζωή τους εξαιτίας της ορμονικής διαταραχής καθώς και ένα αυξημένο κίνδυνο να αναπτύξουν καρκίνο του μαστού.
Έρευνες έχουν δείξει ότι ο κίνδυνος για καρκίνο του μαστού μειώνεται κατά 7% για κάθε χρόνο που καθυστερείται η εφηβεία. Το 2010, ο Καναδάς ήταν η πρώτη χώρα που ανακοίνωσε παγκοσμίως ότι η βισφενόλη-Α είναι μία τοξική ουσία που παρουσιάζει κινδύνους για την ανθρώπινη υγεία και το περιβάλλον.
Ωστόσο, οι ετήσιες πωλήσεις της βισφενόλης-Α υπολογίζονται στα 8 δισεκατομμύρια δολάρια το χρόνο και όπως έχει δείξει και η ιστορία με τέτοια κέρδη είναι πολύ δύσκολο να πάψει μία τέτοια βιομηχανία. Για παράδειγμα πριν λίγο καιρό ο Εθνικός Οργανισμός Φαρμάκων των ΗΠΑ ανακοίνωσε ότι δεν θα απαγορεύσει τη χρήση της βισφενόλης-Α γιατί δεν υπάρχουν αρκετά στοιχεία για τη επικινδυνότητά της.
Ενώ η βισφενόλη-Α έχει ταυτοποιηθεί σαν μία από τις κυριότερες αιτίες που προκαλούν την πρόωρη εφηβεία στα κορίτσια δεν είναι και η μοναδική. Μία άλλη κατηγορία γνωστών βιομηχανικών ουσιών, οι φθαλάτες έχουν επίσης κατηγορηθεί ότι προκαλούν ορμονικές διαταραχές. Οι φθαλάτες είναι μία κατηγορία χημικών που χρησιμοποιούνται για να μαλακώσει ή να πλαστικοποιηθεί η πλαστική ύλη (PVC) και βρίσκεται στα παιδικά παιχνίδια, στα οικοδομικά υλικά, στις σακούλες φύλαξης αίματος και στα απορρυπαντικά. Οι φθαλάτες βρίσκονται και στα καλλυντικά, στα προϊόντα προσωπικής υγιεινής, στα εντομοκτόνα και στα προϊόντα ξυλείας.
Άλλος ένας λόγος για την πρόωρη εφηβεία είναι οι ορμόνες που βρίσκονται σε αφθονία στο κρέας και στα γαλακτοκομικά προϊόντα. Είναι πιθανόν ότι οι αυξητικές ορμόνες που δίνονται στις αγελάδες, στα κοτόπουλα και σε άλλα ζώα στη βιομηχανία του κρέατος για να τα παχύνουν και να αυξήσουν την παραγωγή γάλακτος έχουν συνδεθεί ότι η κατανάλωσή τους ενισχύει την εμφάνιση πρόωρης εφηβείας στα κορίτσια.
Πολύ πιστεύουν ακόμα ότι η σόγια και τα προϊόντα της παίζουν επίσης ρόλο σε ορμονικές διαταραχές. Η σόγια αν και έχει προωθηθεί πολύ σαν ένα υγιεινό τρόφιμο είναι γενετικά τροποποιημένη. Επιπλέον η σόγια περιέχει μεγάλες ποσότητες φυτο-οιστρογόνων που επίσης έχουν βρεθεί ότι επηρεάζουν και μπορεί να οδηγήσουν σε ορμονική ανισορροπία.

Heribert Illig: Η θεωρία του «χαμένου χρόνου»

Ο γερμανός ιστορικός Heribert Illig εξέφρασε πρώτος το 1991 την άποψη ότι έχουμε «χάσει στο μέτρημα» 297 χρόνια. Δε ζούμε στο 2014, αλλά 297 χρόνια πριν… στο 1717
Όλοι έχουμε αναφωνήσει κάποια στιγμή στη ζωή μας, είτε μετά από μια αξέχαστη νύχτα διασκεδάζοντας με τους φίλους μας, είτε μετά από μια συναρπαστική συζήτηση μαζί τους, ή ενώ εργαζόμαστε επάνω σε κάτι που μας έχει απορροφήσει:
«Πότε πέρασε η ώρα; Ούτε που το κατάλαβα!».
Μερικές φορές οι ώρες μοιάζουν σαν… λεπτά, οι εβδομάδες σαν… μέρες και τα χρόνια σαν… μήνες.

Ο χρόνος πάει κι έρχεται τόσο γρήγορα που δεν το καταλαβαίνουμε.
Για όσους μάλιστα έζησαν κατά τη διάρκεια των ετών 614 – 911 μ.Χ. θα μπορούσε μάλιστα να μοιάζει σαν… να μην υπήρξε ποτέ… στην πραγματικότητα!
Αυτό τουλάχιστον ισχυρίζονται οι γερμανοί ιστορικοί Herbert Illig και Hans-Ulrich Niemitz.
Ότι η περίοδος αυτή των 297 ετών… δεν υπήρξε ποτέ!

Ας πάρουμε τα πράγματα όμως από την αρχή. Από την αρχή της καταγεγραμμένης ιστορίας, γράφει ο Matt Blitz στο todayifoundout.com.
Το αρχαιότερο ημερολόγιο του κόσμου πιστεύεται ότι χρονολογείται 8.000 χρόνια προ Χριστού, σύμφωνα με τη Βασιλική Επιτροπή για τα Αρχαία και Ιστορικά Μνημεία της Σκωτίας.
Χρησιμοποιώντας τις φάσεις της Σελήνης, οι κυνηγοί και τροφοσυλλέκτες είχαν αναπτύξει ένα στοιχειώδες ημερολόγιο για την παρακολούθηση των σεληνιακών μηνών και την αλλαγή των εποχών.
Καθώς εξελίχθηκαν οι πολιτισμοί του κόσμου, ο καθένας ανέπτυξε τα δικά του ημερολόγια με βάση τις φάσεις της Σελήνης και τις εποχές της συγκομιδής.
Το βαβυλωνιακό ημερολόγιο ξεκινούσε ένα νέο μήνα, κάθε φορά που εντοπιζόταν ένα μισοφέγγαρο χαμηλά στον ορίζοντα προς τη Δύση. Το ημερολόγιο των Μάγιας είχε μήνες των 20 ημερών και δύο ετήσια ημερολόγια, ένα 260 ημερών και ένα 365 ημερών.
Ο Ιούλιος Καίσαρας κάλεσε το 46 π. Χ. τον Σωσιγένη, ένα γνωστό αστρονόμο της εποχής από την Αλεξάνδρεια, προκειμένου να μελετήσει τη μεταρρύθμιση του τότε ισχύοντος ημερολογίου. Το Ιουλιανό Ημερολόγιο είχε 365 μέρες το χρόνο (με ένα κενό μιας ημέρας κάθε τέσσερα χρόνια) και χωριζόταν σε 12 μήνες.
Ξεκινώντας από την 1η Ιανουαρίου του 45 π.Χ. το Ιουλιανό Ημερολόγιο ίσχυσε έως το 1582, όταν ο Πάπας Γρηγόριος ΙΓ΄ διαμόρφωσε το Γρηγοριανό Ημερολόγιο.
«Το Γρηγοριανό ημερολόγιο επινοήθηκε γιατί σύμφωνα με το Ιουλιανό, η εαρινή ισημερία μετατοπιζόταν κατά μία μέρα κάθε 128 χρόνια, γεγονός μη επιθυμητό. Έτσι, αντικαταστάθηκε από το Γρηγοριανό, σύμφωνα με το οποίο η εαρινή ισημερία μετατοπίζεται μόλις μία ημέρα κάθε 3.300 χρόνια» σύμφωνα με τη Wikipedia.

Ο γερμανός ιστορικός Heribert Illig εξέφρασε πρώτος το 1991 την άποψη ότι έχουμε «χάσει στο μέτρημα» 297 χρόνια και πως στην πραγματικότητα σήμερα δε ζούμε στο 2014 αλλά στο 1717.
Αυτό το «κενό» προκλήθηκε «είτε κατά λάθος, είτε από παρανόηση εγγράφων, ή από εσκεμμένη παραποίηση».

Θα μπορούσε να οφείλεται στην εναλλαγή ημερολογίων κατά τη διάρκεια των αιώνων, με αποτέλεσμα οι άνθρωποι να οδηγηθούν σε λανθασμένους υπολογισμούς.
Ακόμη όμως και μετά το πέρασμα αιώνων, σύμφωνα με τον Illig, ο «χαμένος χρόνος» θα έπρεπε να είναι κάποιες ημέρες ή μήνες, και όχι 297 χρόνια!

Ο συνάδελφός του, ιστορικός, Dr. Hans-Ulrich Niemitz, υποστήριξε σε μια ερευνητική εργασία το 1995, σε ό,τι αφορά την «υπόθεση του χαμένου χρόνου» (Phantom Time Hypothesis), ότι υπάρχουν αρκετά αποδεικτικά στοιχεία που δείχνουν ότι τα χρόνια 614 – 911 όντως δεν υπήρξαν ποτέ!
Το παρεκκλήσι του Άαχεν, που πιστεύεται ότι χτίστηκε το 800 μ.Χ. παρουσιάζει αρχιτεκτονικές ομοιότητες με παρεκκλήσια που κατασκευάστηκαν 200 χρόνια μετά. Κατά τη διάρκεια της περιόδου αυτής η Βυζαντινή Αυτοκρατορία πέρασε από τεράστιες μεταρρυθμίσεις, «όμως δεν υπάρχουν καθόλου ιστορικές πηγές για τις υποτιθέμενες μεταρρυθμίσεις εκείνης της περιόδου».

Ο Neimitz χρησιμοποιεί ακόμη ως αποδεικτικά στοιχεία την έλλειψη αποδεικτικών στοιχείων για την ευρεία επέκτασης της θρησκείας του Ισλάμ σε όλη την Περσία και την Ευρώπη και την αδράνεια του Εβραϊκού λαού κατά τη διάρκεια μια εποχή μεγάλης αναταραχής.
«Ενώνοντας όλα αυτά τα σημεία» υποστήριζε ο ίδιος, «γίνεται ξεκάθαρο ότι από την ιστορία πολλών πολιτισμών λείπουν 297 χρόνια».

«Ποιος, πότε, πώς και γιατί –διερωτάται στο τέλος της εργασίας του- παραποίησε την ιστορία, προσθέτοντάς της σχεδόν 300 χρόνια;».
Ο ίδιος υποστηρίζει ότι η Καθολική Εκκλησία παραποιούσε συνεχώς έγγραφα, για να διατηρεί τη «θεολογία της και να προσθέτει αξιοπιστία στη θρησκεία, παρουσιάζοντας έθιμα/λείψανα/διατάγματα ως παλαιότερης εποχής», κάτι που σύμφωνα με τον Neimitz «είναι γνωστό σε όλους τους ιστορικούς κύκλους».

Μία άλλη θεωρία επικεντρώνεται γύρω από το Ρωμαίο Αυτοκράτορα, Όθωνα Γ΄, και την επιθυμία του η βασιλεία του να συμπέσει με το έτος 1.000 μ.Χ. Προκειμένου να το πετύχει, παραποίησε τα… χρόνια.
Ο Niemitz υποθέτει ακόμη (με τη βοήθεια του βυζαντινολόγου Peter Schreiner) ότι ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Ζ΄ έβαλε να ξαναγραφεί η ιστορία του Βυζαντίου και διέταξε στους «μεταγραφείς» να καταστρέψουν τα αρχικά αρχεία.

«Δεν χρειάζεται να εξηγήσουμε γιατί ήθελε να το κάνει αυτό ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος ο Ζ΄. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι η πράξη αυτή της επαναγραφής και παραποίησης είχε συμβεί. Και αν μπορούσε να συμβεί στο Βυζάντιο, θα μπορούσε να έχει ξανασυμβεί οποιαδήποτε άλλη στιγμή» καταλήγει ο Niemitz.

Όλα τα στοιχεία που παραθέτουν τόσο ο Neimitz, όσο και ο Illig, σημειώνει ο αρθρογράφος, είναι περιστασιακά και βασίζονται στον κανόνα «αν κανείς δεν έχει δει τις αποδείξεις ότι δεν υπάρχει, τότε θα μπορούσε να έχει υπάρξει».
Φαίνεται λοιπόν ότι ο «χαμένος χρόνος»… δεν πήγε πουθενά!
Ευτυχισμένο το 2015… ή μήπως το 1718;

Η περιοχή στον Άρη που ονομάζεται Ελλάδα!

Ο κόκκινος πλανήτης έχει πλέον εξερευνηθεί αρκετά και πολλά σημεία του έχουν πάρει ονόματα πόλεων, νησιών, χωρών αλλά και σημαντικών προσωπικοτήτων.
Έτσι στα τοπωνύμια του Άρη δεσπόζουσα θέση έχει η Ελλάδα, καθώς δίνει το όνομά της στη μεγαλύτερη κοιλάδα του Άρη και έχει ονομαστεί από τον μεγάλο Ιταλό αστρονόμο Τζιοβάνι Σκιαπαρέλι, «Hellas Planitia».
H «Hellas Planitia» έχει έκταση 2300 χιλιόμετρα και σχηματίστηκε από την πτώση μεγάλου αστεροειδούς πριν 3,9 δισεκατομμύρια χρόνια. Η διαφορά ύψους από τις παρυφές μέχρι τη βάση είναι περίπου 9 χιλιόμετρα ενώ λόγω του μεγέθους της είναι το πλέον ευδιάκριτο σημείο στον πλανήτη Άρη.
Τα ιζηματογενή πετρώματα της κοιλάδας έχουν προκαλέσει εντύπωση στους ερευνητές καθώς υποδηλώνουν ότι υπήρχε στην περιοχή μεγάλη θαλάσσια έκταση πριν από 3,5-4,5 δισεκατομμύρια χρόνια, μία χρονική περίοδο που, για πολλούς επιστήμονες, οι συνθήκες στον Άρη ήταν πολύ πιο ευνοϊκές για την εξέλιξη της ζωής απ’ ότι ήταν στη Γη.
Εκτός όμως από την κοιλάδα η Ελλάδα φιγουράρει και στον «Όλυμπο», το υψηλότερο βουνό του Άρη και σε ολόκληρο το ηλιακό σύστημα.
Πρόκειται για ένα ηφαιστειακό βουνό ύψους 27 χιλιομέτρων, δηλαδή τρεις φορές ψηλότερο από το Έβερεστ. Το σύμπλεγμα της καλντέρας του έχει πλάτος 85 και βάθος 3 χιλιόμετρα, ενώ η βάση του βουνού έχει μήκος 550 χιλιόμετρα.

Η NASA θέλει να κατασκευάσει μια «αεροπολιτεία» στην Αφροδίτη!

Ενα νέο πρόγραμμα εξερεύνησης της Αφροδίτης βγαλμένο από ταινία επιστημονικής φαντασίας επεξεργάζεται η NASA.

Τα αερόπλοια
Οι επιστήμονες πιστεύουν ότι πιθανώς κάποτε η Αφροδίτη διέθετε συνθήκες αν όχι παρόμοιες με αυτές της Γης πάντως αρκετά φιλικές στην παρουσία της ζωής.
Κάποια στιγμή όμως οι γεωατμοσφαιρικές συνθήκες μεταβλήθηκαν δραματικά μετατρέποντας τον πλανήτη σε ένα άκρως τοξικό για την ζωή περιβάλλον.
Τίποτε δεν μπορεί να σταθεί στην επιφάνεια της Αφροδίτης, σύμφωνα με τους ειδικούς μέσα σε διάστημα λίγων ωρών ένα σκάφος θα διαλυόταν.
Τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει νέες παρατηρήσεις και ερευνητικές αποστολές στην Αφροδίτη αλλά η NASA θέλει να την εξερευνήσει εκ του σύνεγγυς.
Για αυτό η αμερικανική υπηρεσία διαστήματος έχει ζητήσει από τους τεχνικούς και τους μηχανικούς της νέες ιδέες για την εξερεύνηση της Αφροδίτης.
Στο πλαίσιο αυτό μηχανικοί του Κέντρου Ερευνών Langley της NASA σχεδίασαν το HAVOC (High Altitude Venus Operational Concept), ένα αερόπλοιο που θα μπορεί να εγκαθίσταται πάνω από τα τοξικά νέφη της Αφροδίτης.
Οι σχεδιαστές υποστηρίζουν ότι θα μπορούν να σταλούν πολλά HAVOC στην Αφροδίτη τα οποία να σχηματίσουν όχι απλά μια εναέρια βάση αλλά μια μικρή «αερόπολη» όπως την χαρακτηρίζουν οι ίδιοι.
Τα πληρώματα των αερόπλοιων θα μπορούν να συλλέγουν δεδομένα και να πραγματοποιούν σε ασφαλές περιβάλλον μελέτες και αναλύσεις της Αφροδίτης.

Τι κρύβεται πίσω από την επιμονή της Βρετανίας για τα Γλυπτά του Παρθενώνα

Η κίνηση του Βρετανικού Μουσείου να δανείσει ένα μέρος των μαρμάρων του Παρθενώνα σε μουσείο της Ρωσίας έφερε εκ νέου στην επιφάνεια το γνωστό θέμα της επιστροφής των μαρμάρων στην Ελλάδα.
Τα Γλυπτά μετεφέρθησαν στο Βρετανικό Μουσείο στις αρχές του 19ου αιώνα από τον τότε πρέσβη της Βρετανίας στην Κωνσταντινούπολη και τοποθετήθησαν ως μουσειακό έκθεμα το 1936.
Η στερεότυπη απάντηση που δίδει κατά καιρούς το Βρετανικό Μουσείο ότι δεν προτίθεται να παραχωρήσει την κυριότητα των Γλυπτών στο Ελληνικό κράτος, πέραν της πολιτικής διάστασης του θέματος που δημιουργείται, αποκαλύπτει ένα βαθύτερο φιλοσοφικό πρόβλημα σε σχέση με τον ρόλο που παίζει το Βρετανικό Μουσείο τόσο για τον τρόπο που αποδίδει ταυτότητα στην Βρετανία όσο και για τον τρόπο που χρησιμοποιείται το «άλλο» για να προσδιορίζει την Βρετανική «υπεροχή».
Το Βρετανικό Μουσείο αποκρυσταλλώνει και συμπυκνώνει, με πολιτιστική διάσταση, ό,τι ήταν η Βρετανία στο απόγειό της ως αποικιοκρατική δύναμη.
Πολλές από τις αρχαιότητες που εκτίθενται δεν δωρίστηκαν αλλά εκλάπησαν για να εκτεθούν αργότερα στο Μουσείο και να αποτελούν σήμερα εργαλεία υπόμνησης και προβολής της δυτικής «ανωτερότητας», μία αντίληψη η οποία εξυφάνθη στους αιώνες της αυτοκρατορικής αποικιοκρατίας.
Από αυτή την άποψη το Βρετανικό Μουσείο ως τρόπος σκέψης και ως θεσμός πολιτιστικής έκφανσης αποτελεί συστατικό στοιχείο του αυτοκρατορικού τρόπου όρασης του υπολοίπου κόσμου και των αυτοκρατορικών – αποικιοκρατικών μηχανισμών εξουσίας.
Με άλλα λόγια το Μουσείο προσφέρει ένα πλαίσιο αξιών, ανάμεσα στις οποίες η αυτοκρατορική ισχύς και εξουσία είναι οι πιο εμφανείς. Ένας απλός επισκέπτης στο Μουσείο δεν θαυμάζει πρωτίστως τα Γλυπτά ως μέρος του κλασσικού Ελληνικού πολιτισμού αλλά θαυμάζει την ικανότητα της Βρετανίας να τα κατέχει, να τα διασώζει και να τα μελετά.
Η ουσία της Βρετανικής άρνησης να επιστρέψει τα Γλυπτά του Παρθενώνα αναλύεται εντός του άνωθεν πλαισίου ως εξής: η σύγχρονη Ελλάδα δεν μπορεί να εκπροσωπήσει την κλασικό εαυτό της γι’ αυτό πρέπει να εκπροσωπηθεί.
Το Βρετανικό Μουσείο θεωρεί ότι διεκδικεί το προνόμιο να διατηρεί στη σύγχρονη ευρωπαϊκή μνήμη, μέσω της αυτοκρατορικής – αποικιακής κληρονομιάς και το «φυσικό» ρόλο της πρώην Μεγάλης Βρετανίας, την τεράστια συμβολή στην διατήρηση της κλασικής ευρωπαϊκής κληρονομιάς και να αυτοναγορεύεται σε θεσμό με «συμβολή στην σύγχρονη μάθηση», κάτι που δεν μπορεί να κάνει η σύγχρονη Ελλάδα.
Αυτό καλλιεργεί την εντύπωση ότι το Μουσείο, ως δυτικός πολιτιστικός θεσμός ευρίσκεται μονίμως στην υπηρεσία, σχεδόν στις προσταγές, της κλασικής ιστορίας και αρχαιολογίας, του χρόνου και της γεωγραφίας, μετασχηματίζοντας ακατάπαυστα την ζωντανή πραγματικότητα των Γλυπτών σε όργανο ικανοποίησης αυτοκρατορικών συνδρόμων.
Η κλασική Ελλάδα σε αντιδιαστολή προς την Βυζαντινή και νεώτερη εκδοχή του ελληνισμού αποτελεί δυτικοευρωπαϊκή επινόηση και από την εποχή της αποικιοκρατίας ο αρχαιοελληνικός πλούτος υπήρξε πάντα ένα θέλγητρο ρομαντισμού και σημείο αναφοράς για την Ευρωπαϊκή κουλτούρα.
Η κλασσική Ελλάδα στην δυτική πνευματική παράδοση ερευνάται, διδάσκεται και εκφράζεται έτσι με ορισμένους διακριτούς και αναγνωρίσιμους τρόπους ούτως ώστε να δίδει νόημα και αξία στη Δύση. Η κλασσική Ελλάδα, η οποία εμφανίζεται στο Βρετανικό Μουσείο είναι ουσιαστικά ένα σύστημα αναπαραστάσεων προσδιοριζόμενο από ένα σύνολο δυνάμεων οι οποίες την φέρνουν μέσα τα όρια της δυτικής γνώσης, της δυτικής συνείδησης και αργότερα της δυτικής αυτοκρατορίας.
Η Βρετανία έχει ανάγκη την κλασική Ελλάδα γιατί την παρουσιάζει περισσότερο ως ένα εταίρο που ελευθερώνει το πνεύμα από τη στείρα εξειδίκευση και ανακουφίζει την κατάθλιψη ενός μονομερούς πνευματικού λόγου και μιας εθνικιστικής αυτοεπικέντρωσης.
Κατά βάθος, μέσα από την βρετανική πολιτική άρνηση επιστροφής των Γλυπτών προβάλλει η ισχυρή αίσθηση ότι τα Γλυπτά του Παρθενώνα είναι περισσότερο μέρος της Βρετανικής αυτοκρατορικής ταυτότητας παρά της σύγχρονης Ελλάδας.
Πραγματικά αναρωτιέμαι, πόσο πολιτιστικό δυναμισμό μπορεί να διαθέτει ένα κράτος όταν προσπαθεί με πολιτικά μέσα να διατηρεί την χαμένη αυτοκρατορική του αξιοπιστία διεθνώς μέσω των μαγικών εικόνων που παρέχει ο σφετερισμός αρχαιοτήτων, οι οποίες ανήκουν σε ένα άλλο πολιτισμό.
Η Βρετανία μπορεί να παραμένει όσο θέλει ιδιοκτήτης των Γλυπτών του Παρθενώνα, ποτέ όμως δεν θα μπορέσει να γίνει η πατρίδα τους. Οι Βρετανοί μπορεί να θαυμάζουν τα Γλυπτά του Παρθενώνα, πότε όμως δεν θα δακρύσουν από υπερηφάνεια, όπως κάνουμε εμείς οι Έλληνες όταν τα αντικρίζουμε.

Γιατί είναι μετρημένες οι εμπειρίες στη ζωή μας

Τελικά, πρέπει να αποδεχτούμε ότι είμαστε πολύ μικροί μπροστά στο μεγαλείο του κόσμου και ότι θα καταφέρουμε να δούμε μόνο ένα μικρό μέρος του και οι εμπειρίες που θα απολαύσουμε κατά τη διάρκεια της ζωής μας.

Είναι γεγονός ότι δεν θα μπορέσουμε όσο και αν το θέλουμε ή το προσπαθήσουμε να δούμε όλο τον κόσμο και αυτό, είτε γιατί δεν έχουμε την ευκαιρία να το πραγματοποιήσουμε, είτε γιατί η καθημερινότητά μας μας απορροφά και μας αναγκάζει να αφήσουμε πίσω όλες εκείνες τις επιθυμίες ή τα τρελά σχέδια.

Το σίγουρο είναι ότι ο τόπος που ζούμε αποτελεί μια κουκκίδα μπροστά στο μεγαλείο της Γης και όσες εμπειρίες και αν αποκτήσουμε πάντα θα υπάρχουν και άλλες τις οποίες δεν θα ζήσουμε ποτέ και θα αναρωτιόμαστε πάντα πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή μας αν καταφέρναμε όλα όσα κυνηγά με μανία η φαντασία μας.