Οι μυθολογίες όλων των λαών και ειδικά η Ελληνική, βρίθουν περιπτώσεων στις οποίες οι άνθρωποι μεταμορφώνονται σε ζώα και τούμπαλιν. Για την ακρίβεια, υπάρχουν πάμπολλες αναφορές ζώων που πριν υπήρχαν άνθρωποι αλλά μεταμορφώθηκαν είτε από τους θεούς, είτε με την θέλησή τους. Mε δεδομένο το γεγονός ότι και ο άνθρωπος είναι ένα ζώο στην φύση, το πιο επικίνδυνο μάλιστα απ’ όλα, θα χρειάζονταν πάρα πολλές σελίδες για να καλύψουμε το θέμα από όλες του τις πλευρές. Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις ανθρώπων, στις οποίες το ζώο κυριάρχησε μέσα τους και εκφράστηκε χρησιμοποιώντας το σώμα τους.
Ψάχνοντας στο λεξικό την λέξη Θηριανθρωπία (Therianthropy) πρόκειται για το γενικό ορισμό που αναφέρεται στην κάθε είδους μεταμόρφωση ανθρώπου σε ζώο, είτε προέρχεται από την Μυθολογία, είτε από τον Αποκρυφισμό και την Ανθρωπολογία. Η προέλευση της αγγλικής λέξης, therianthropy, είναι ελληνική, therion= θηρίο + άνθρωπος.
Το φαινόμενο αυτό, που εμφανίζεται στις λαϊκές παραδόσεις και τους θρύλους όλου του κόσμου και περιγράφει έναν ανθρώπινο χαρακτήρα που συνδυάζει ανθρώπινα και ζωώδη χαρακτηριστικά με πιο γνωστή εκδήλωση αυτή της Λυκανθρωπίας.
Στον ιστό της αράχνης.
Η Αράχνη ήταν κόρη του βαφέα Ίδμονα από την Κολοφώνα. Κατοικούσε στην πόλη της Λυδίας Ύπαιπα. Η υφαντική της τέχνη ήταν τόσο ξακουστή ώστε ακόμα και οι Νύμφες πήγαιναν για να θαυμάσουν τα έργα της. Όλοι πίστευαν πως η Αράχνη είχε διδαχθεί την τέχνη της από την θεά Αθηνά. Εκείνη όμως το αρνιόταν και προκάλεσε μάλιστα την θεά σε διαγωνισμό για να φανεί ποια υφαίνει καλύτερα. Η Αθηνά μεταμορφώθηκε σε γριά και συμβούλεψε την κοπέλα ότι ήταν ασέβεια να προσπαθεί κάποιος να αναμετρηθεί με τους θεούς. Όμως η Αράχνη δεν άκουσε τις συμβουλές της και συνέχισε να προκαλεί την θεά. Τότε η Αθηνά πήρε την κανονική της μορφή κι ο αγώνας άρχισε.
Η Αθηνά στο υφαντό της παράστησε δυο θέματα. Το κεντρικό θέμα ήταν ο αγώνας της με τον Ποσειδώνα για την προστασία της Αθήνας. Το άλλο απεικόνιζε τέσσερις θνητούς (ένας σε κάθε γωνία του υφαντού) να τιμωρούνται γιατί είχαν τολμήσει να αναμετρηθούν με θνητούς.
Η Αράχνη στο δικό της υφαντό είχε παραστήσει τους έρωτες του Δία και άλλων θεών με θνητές καθώς και τις μορφές που είχαν πάρει για πετύχουν το σκοπό τους. Η Αθηνά πήρε το έργο της Αράχνης στα χέρια της και προσπάθησε να του βρει ψεγάδια. Όταν δεν κατάφερε να του βρει κάποιο ελάττωμα θυμωμένη από τις παραστάσεις του υφαντού και τυφλωμένη από την ζήλια το έσκισε και χτύπησε με το αδράχτι της την κοπέλα στο πρόσωπο. Η Αράχνη από ντροπή για την προσβολή που της έγινε επιχείρησε να κρεμαστεί. Η θεά όμως δεν την άφησε να πεθάνει. Την μεταμόρφωσε στο γνωστό έντομο και την καταράστηκε να είναι πάντα κρεμασμένη καθώς θα εξασκεί την παλιά της τέχνη.
Η κουκουβάγια και ο νυχτοκόρακας.
Η Μεροπίς ήταν κόρη του Εύμηλου και ζούσε μαζί με τον πατέρα της και τα αδέλφια της, την Βύσσα και τον Αγρωνα, στην Κω. Και οι τρεις τους έδειχναν ασέβεια για τους θεούς και κακία για τους ανθρώπους. Τιμούσαν μόνο την θεά Γη, επειδή τους έδινε πλούσια σοδειά και δεν συμμετείχαν στις γιορτές κανενός θεού, ούτε είχαν σχέσεις με τους άλλους ανθρώπους. Όταν τους προσκαλούσαν στις θυσίες της Αθηνάς, ο Αγρων απαντούσε πως δεν συμπαθούσε την γαλανομάτα θεά, γιατί οι δικές του κόρες είχαν μαύρα μάτια και πως αντιπαθούσε και τις κουκουβάγιες επειδή είχαν λαμπερά μάτια όπως η Αθηνά.
Όταν τους καλούσαν σε γιορτή προς τιμή της Άρτεμης, ο Άγρων απαντούσε πως μισούσε την θεά που τριγύριζε τις νύχτες στα δάση. Και όταν τους έλεγαν να προσφέρουν σπονδές στον Ερμή, απαντούσαν πως δεν σκόπευαν να τιμήσουν κάποιο θεό που ήταν κλέφτης.
Οι θεοί μην αντέχοντας άλλο τις προσβολές αποφάσισαν να τους συναντήσουν. Η Αθηνά και η Άρτεμη μεταμορφωμένες σε κοπέλες κι ο Ερμής σε βοσκό εμφανίστηκαν μια νύχτα μπροστά στο σπίτι τους. Εκεί ο Ερμής κάλεσε τον Εύμηλο και τον Άγρωνα να τον ακολουθήσουν στο τραπέζι που ετοίμαζε με τους άλλους βοσκούς προς τιμή του Ερμή και την ίδια στιγμή προσπάθησε να πείσει την Μεροπίδα και την Βύσσα να πάνε τα κορίτσια της ηλικίας τους στο ιερό άλσος της Αθηνάς και της Άρτεμης. Η Μεροπίδα όταν άκουσε τα λόγια του βοσκού θύμωσε και βλαστήμησε την θεά Αθηνά. Η θεά τότε την μεταμόρφωσε σε κουκουβάγια και την αδελφή της, την Βύσσα, σε γλάρο. Ο Άγρων επιτέθηκε με μια σούβλα εναντίον του Ερμή, αλλά ο θεός τον μεταμόρφωσε σε ερωδιό. Ο Εύμηλος άρχισε να διαμαρτύρεται για την τιμωρία των παιδιών του κι ο Ερμής τον έκανε νυχτοκόρακα, που όταν κράζει όλοι περιμένουν πως κάποιο κακό θα συμβεί.
Κυνάνθρωπος
Η κυνανθρωπία (μερικές φορές γράφεται και κυνανθρωπία, από τα αρχαία ελληνικά: κύων / kúōn, «σκύλος» + ἄνθρωπος / ánthrōpos , «άνθρωπος· άνθρωπος») είναι, στην ψυχιατρική, η παθολογική αυταπάτη των πραγματικών προσώπων ότι είναι σκυλιά και στην ανθρωπολογία και λαογραφία, η υποτιθέμενη μαγική πρακτική της εναλλαγής σχήματος εναλλάξ μεταξύ της μορφής του σκύλου και του ανθρώπου, ή η κατοχή συνδυασμένων ανατομικών χαρακτηριστικών σκύλου και ανθρώπου, μια μορφή θηριανθρωπίας.
Οι Έλληνες μιλούσαν για κυνανθρωπία (κύων, σκύλος). Ο όρος υπήρχε τουλάχιστον το 1901, όταν εφαρμόστηκε στους μύθους από την Κίνα σχετικά με τους ανθρώπους που μετατρέπονται σε σκύλους, τα σκυλιά γίνονται άνθρωποι και τις σεξουαλικές σχέσεις μεταξύ ανθρώπων και κυνοδόντων. Μετά την λυκανθρωπία, η κυναθρωπία είναι ο πιο γνωστός όρος για μια συγκεκριμένη ποικιλία θηριανθρωπίας.
Ο ανθρωπολόγος Ντέιβιντ Γκόρντον Γουάιτ αποκάλεσε την Κεντρική Ασία «δίνη της κυνανθρωπίας» επειδή οι αρχαίοι συγγραφείς συνήθως τοποθετούσαν εκεί φυλές ανδρών σκύλων. Η ινδουιστική μυθολογία τοποθετεί τις φυλές των “Κυνομάγειρων” στο μακρινό βόρειο τμήμα της Ινδίας, οι Κινέζοι τοποθέτησαν τον “Σκύλοι Γιουνγκ” και άλλους ανθρώπους/κυνικούς βάρβαρους στην ακραία δύση και οι ευρωπαϊκοί θρύλοι συχνά βάζουν τους σκύλους που ονομάζονταν Cynocephali σε μη χαρτογραφημένες περιοχές. Ανατολή. Μερικές από αυτές τις φυλές περιγράφηκαν ως άνθρωποι με κεφάλια σκύλων, άλλες ως κυνόδοντες μετατοπιστές σχήματος.
Ο σκύλος ή κυνάνθρωπος είναι επίσης γνωστός στο Τιμόρ. Περιγράφεται ως ένας άνθρωπος/κυνικός που μπορεί να μεταμορφώσει άλλους ανθρώπους σε ζώα παρά την θέλησή τους. Αυτές οι μεταμορφώσεις γίνονται συνήθως σε θηράματα όπως οι κατσίκες, έτσι ώστε ο κυνάνθρωπος να μπορεί να τα καταβροχθίσει χωρίς να ανακαλυφθεί το έγκλημα.
Ο Λυκάονας.
Για το φαινόμενο της λυκανθρωπίας, υπάρχουν αναφορές τόσο στην παγκόσμια Μυθολογία όσο και στον ιστορικό Μεσαίωνα. Ο αρχαιότερος γνωστός μύθος προέρχεται από την Ελληνική μυθολογία και την λατρεία του Λυκαίου Δία στην Αρκαδία ερμηνεύοντας το παράξενο, για τις ελληνικές θρησκευτικές αντιλήψεις, έθιμο της ανθρωποθυσίας που τελούνταν στο Λύκαιο όρος. Στην εκδοχή του Οβίδιου και του Παυσανία, ο Λυκάων, γιος του Πελασγού και βασιλιάς της Αρκαδίας, φιλοξένησε τον Δία στο παλάτι του. Θέλοντας, να διαπιστώσει την θεότητα του Δία, του πρόσφερε θυσία από σάρκες του θυσιασμένου ζώου μαζί με εκείνες ενός ομήρου. Ο Ζευς κατάλαβε το δόλο, έκαψε το παλάτι και μεταμόρφωσε τον Λυκάονα σε λύκο.
Υπάρχουν πολλές παρόμοιες μυθολογικές αναφορές στον Ηρόδοτο, τον Βιργίλιο, τον Γάιο Πετρόνιο, στον Πλίνιο Πρεσβύτερο, στις οποίες οι ασεβείς που πρόσφεραν ανθρωποθυσίες, αποκτούσαν την αρχική τους μορφή μετά από 10 χρόνια εφόσον δεν είχαν φάει ανθρώπινο κρέας. Στο όνομα του Λυκάονα πιστεύεται πως έχει τις ρίζες της η λέξη λύκος και λυκανθρωπία.
Αναφορές στην λυκανθρωπία, χωρίς τον περιορισμό του λύκου, και την μεταμόρφωση σε άλλα κυρίως σαρκοβόρα, αλλά και σε ελάφια βρίσκουμε στις μυθολογίες και άλλων περιοχών του κόσμου, όπως στην Ινδία με την τίγρη, την Αφρική με τη λεοπάρδαλη, ύαινα ή το λιοντάρι, την Κεντρική & Νότιο Αμερική με τον ιαγουάρο, την Βόρεια Ευρώπη με την αρκούδα, την Ιαπωνία με την αλεπού, την Ρώμη με το λύκο, την Ελλάδα με το σκύλο.
Ειδικά στην Βόρεια Ευρώπη, υπάρχουν πλούσιες αναφορές σε πολλές εθνικές μυθολογίες, με προεξάρχουσα την Νορβηγική, για τους berserk, μανιακούς Σκανδιναβούς πολεμιστές που φορούσαν προβιές λύκων, ήταν άτρωτοι στον πόνο και επεδίωκαν τον βίαιο θάνατο στην μάχη, φέρεται ως η επικρατέστερη για την αναβίωση του μύθου κατά τον Μεσαίωνα.
Μερικές αναφορές σε άντρες που μετατρέπονται σε λύκους βρίσκονται στην αρχαία ελληνική λογοτεχνία και μυθολογία. Ο Ηρόδοτος, στις Ιστορίες του, έγραψε ότι οι Νεύρη, μια φυλή που τοποθετεί στα βορειοανατολικά της Σκυθίας, μεταμορφώνονταν όλοι σε λύκους μία φορά το χρόνο για αρκετές ημέρες και μετά άλλαζαν ξανά στο ανθρώπινο σχήμα τους. Το παραμύθι αυτό αναφέρθηκε και από τον Πομπόνιους Μελά.
Τον δεύτερο αιώνα π.κ.ε. ο Έλληνας γεωγράφος Παυσανίας διηγήθηκε την ιστορία του βασιλιά της Αρκαδίας Λυκάωνα, ο οποίος μεταμορφώθηκε σε λύκο επειδή είχε θυσιάσει ένα παιδί στο βωμό του Δία Λυκαίου. Στην εκδοχή του θρύλου που είπε ο Οβίδιος στις Μεταμορφώσεις του, όταν ο Δίας επισκέπτεται τον Λύκαον μεταμφιεσμένος σε κοινό άνθρωπο, ο Λυκάων θέλει να ελέγξει αν είναι πραγματικά θεός. Για το σκοπό αυτό, σκοτώνει έναν Μολοσσό όμηρο και σερβίρει τα σπλάχνα του στον Δία. Αηδιασμένος ο θεός μετατρέπει τον Λύκαονα σε λύκο. Ωστόσο, σε άλλες αφηγήσεις του μύθου, όπως αυτή της Βιβλιοθήκης του Απολλόδωρου. Ο Δίας πυροδοτεί αυτόν και τους γιους του με κεραυνούς ως τιμωρία.
Ο Παυσανίας αφηγείται επίσης την ιστορία ενός Αρκαδού που ονομάζεται Δαμάρχος από την Παρρασία, ο οποίος μετατράπηκε σε λύκο αφού δοκίμασε τα εντόσθια ενός ανθρώπινου παιδιού που θυσιάστηκε στον Δία Λύκαιο. Αποκαταστάθηκε στην ανθρώπινη μορφή 10 χρόνια αργότερα και έγινε ολυμπιονίκης. Αυτή η ιστορία αφηγείται επίσης ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος , ο οποίος αποκαλεί τον άνθρωπο Δεμαίνετο αναφέροντας τον Αγριόπα. Σύμφωνα με τον Παυσανία, αυτό δεν ήταν ένα μεμονωμένο γεγονός, αλλά ότι οι άνθρωποι μεταμορφώθηκαν σε λύκους κατά την διάρκεια των θυσιών στον Δία Λύκαιο από την εποχή του Λυκάονα. Εάν απέχουν από την γεύση της ανθρώπινης σάρκας ενώ είναι λύκοι, θα αποκατασταθούν στην ανθρώπινη μορφή εννέα χρόνια αργότερα, αλλά αν το κάνουν θα παραμείνουν λύκοι για πάντα.
Ο Λύκος (Λύκος) της Αθήνας ήταν ένας λύκος ήρωας, του οποίου η λάρνακα βρισκόταν δίπλα στο δικαστήριο και οι πρώτοι ένορκοι πήραν το όνομά του.
Ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος αφηγείται επίσης μια άλλη ιστορία λυκαθρωπίας. Παραθέτοντας τον Ευάνθη, αναφέρει ότι στην Αρκαδία , μια φορά το χρόνο επιλέγονταν με κλήρο ένας άνδρας από το γένος των Ανθών. Ο εκλεκτός άνδρας συνόδευσε σε ένα έλος της περιοχής, όπου κρέμασε τα ρούχα του σε μια βελανιδιά , κολύμπησε κατά μήκος του βάλτου και μεταμορφώθηκε σε λύκο, ενώνοντας μια αγέλη για εννέα χρόνια. Αν κατά τη διάρκεια αυτών των εννέα ετών απέφυγε να γευτεί ανθρώπινη σάρκα, επέστρεφε στο ίδιο έλος, κολύμπησε πίσω και ανακτούσε την προηγούμενη ανθρώπινη μορφή του, με εννέα χρόνια να προστεθούν στην εμφάνισή του. Ο Οβίδιος αφηγείται επίσης ιστορίες ανδρών που περιπλανήθηκαν στα δάση της Αρκαδίας με την μορφή λύκων.
Ο Βιργίλιος , στο ποιητικό του έργο Eclogue, έγραψε για έναν άνθρωπο που ονομαζόταν Moeris, ο οποίος χρησιμοποίησε βότανα και δηλητήρια που μάζευαν στην πατρίδα του τον Πόντο για να μετατραπεί σε λύκο. Στην πεζογραφία , το Satyricon, γραμμένο γύρω στο 60 μ.κ.ε. από τον Gaius Petronius Arbiter, ένας από τους χαρακτήρες, ο Niceros, αφηγείται μια ιστορία σε ένα συμπόσιο για έναν φίλο που μετατράπηκε σε λύκο (κεφ. 61–62). Ο ίδιος περιγράφει το περιστατικό ως εξής: «Όταν ψάχνω τον φίλο μου, βλέπω ότι του είχε γδύσει και στοιβάζει τα ρούχα του στην άκρη του δρόμου… Κατούρησε κυκλικά γύρω από τα ρούχα του και μετά, ακριβώς έτσι, μεταμορφώνεται σε λύκο, αφού μετατράπηκε σε λύκο, άρχισε να ουρλιάζει και μετά έφυγε τρέχοντας στο δάσος».
Οι πρώτοι χριστιανοί συγγραφείς ανέφεραν επίσης τους λυκάνθρωπους. Στην Πόλη του θεού ο Αυγουστίνος του Ιπποπόταμου δίνει μια αφήγηση παρόμοια με αυτή που βρέθηκε στον Πλίνιο τον Πρεσβύτερο. Ο Αυγουστίνος εξηγεί ότι «Πιστεύεται πολύ γενικά ότι από ορισμένα ξόρκια μαγισσών οι άνθρωποι μπορούν να μετατραπούν σε λύκους…» Η φυσική μεταμόρφωση αναφέρθηκε επίσης στο Capitulatum Episcopi, που αποδόθηκε στην Σύνοδο της Αγκύρας τον 4ο αιώνα, η οποία έγινε το δογματικό κείμενο της Εκκλησίας σε σχέση με την μαγεία, τις μάγισσες και τις μεταμορφώσεις όπως αυτές των λυκανθρώπων. The Capitulatum Episcopi αναφέρει ότι «Όποιος πιστεύει ότι οτιδήποτε μπορεί να μεταμορφωθεί σε άλλο είδος ή ομοίωση, εκτός από τον ίδιο τον θεό…είναι αναμφίβολα άπιστος».
Σε αυτά τα έργα των Ρωμαίων συγγραφέων, οι λυκάνθρωποι παίρνουν συχνά το όνομα versipellis («τουρνσί»). Ο Αυγουστίνος χρησιμοποιεί την φράση “in lupum fuisse mutatum” (που άλλαξε σε μορφή λύκου) για να περιγράψει την φυσική μεταμόρφωση των λυκανθρώπων, η οποία είναι παρόμοια με φράσεις που χρησιμοποιούνται στην μεσαιωνική περίοδο.
Πρόγονοι ζώων
Ιστορίες ανθρώπων που προέρχονται από ζώα βρίσκονται στις προφορικές παραδόσεις για πολλές φυλές και φυλές. Μερικές φορές τα αρχικά ζώα είχαν πάρει ανθρώπινη μορφή για να εξασφαλίσουν ότι οι απόγονοί τους διατήρησαν τα ανθρώπινα σχήματά τους. Άλλες φορές η ιστορία προέλευσης είναι ότι ένας άνθρωπος παντρεύεται ένα κανονικό ζώο.
Οι ιθαγενείς παραδόσεις της Βόρειας Αμερικής αναμειγνύουν τις ιδέες των προγόνων της αρκούδας και των αλλαγών σχήματος ουρίνης, με τις αρκούδες να μπορούν συχνά να αποβάλουν το δέρμα τους για να πάρουν ανθρώπινη μορφή, παντρεύοντας ανθρώπινες γυναίκες με αυτό το πρόσχημα. Οι απόγονοι μπορεί να είναι πλάσματα με συνδυασμένη ανατομία, μπορεί να είναι πολύ όμορφα παιδιά με απίστευτη δύναμη ή μπορεί να είναι και οι ίδιοι μετατοπιστές σχήματος.
Ο P’an Hu αντιπροσωπεύεται σε διάφορους κινεζικούς θρύλους ως ένας υπερφυσικός σκύλος, ένας άντρας με κεφάλι σκύλου ή ένας κυνικός μετατροπέας που παντρεύτηκε την κόρη ενός αυτοκράτορα και ίδρυσε τουλάχιστον μια φυλή. Όταν απεικονίζεται ως μετατοπιστής σχήματος, όλοι του μπορούν να γίνουν άνθρωποι εκτός από το κεφάλι του. Οι φυλές που προέρχονται από το P’an Hu χαρακτηρίζονταν συχνά από τους Κινέζους συγγραφείς ως τέρατα που συνδύαζαν την ανατομία ανθρώπου και σκύλου.
Στην τουρκική μυθολογία, ο λύκος είναι ένα σεβαστό ζώο. Οι τουρκικοί θρύλοι λένε ότι οι άνθρωποι ήταν απόγονοι λύκων. Ο θρύλος της Asena είναι ένας παλιός τουρκικός μύθος που λέει για το πώς δημιουργήθηκαν οι Τούρκοι. Στον μύθο, ένα μικρό τουρκικό χωριό στην βόρεια Κίνα δέχεται επιδρομή από Κινέζους στρατιώτες, με ένα μωρό να μένει πίσω. Μια γριά λύκαινα με μια γαλάζια χαίτη που ονομάζεται Asena βρίσκει το μωρό και το θηλάζει. Αργότερα γεννά μισό λύκο, μισό άνθρωπο που είναι οι πρόγονοι του τουρκικού λαού.
Οι Σαμάνοι και τα Ζώα—Οδηγοί.
Ο σαμανισμός δεν είναι αποκλειστικό φαινόμενο των Ινδιάνων. Τον συναντάμε σ’ όλους τους παραδοσιακούς πολιτισμούς σ’ όλα τα μήκη και πλάτη της γης με διαφορετικές ονομασίες. Ο σαμάνος είναι ένα χαρισματικό άτομο που έχοντας ανακαλύψει τις απόκρυφες δυνάμεις του εαυτού του, μπορεί να λειτουργήσει στις αόρατες διαστάσεις και μέσω αυτών να πετύχει πράγματα στον συγκεκριμένο υλικό κόσμο.
Ο σαμάνος αντλούσε την δύναμη του απ’ την φύση και στο έργο του αυτό είχε σύμμαχο ένα πνεύμα – φύλακα που αντιπροσώπευε ένα Ζώο Δύναμης. Ήταν συνηθισμένο, ο σαμάνος να προκαλεί την εμφάνιση του ζώου δύναμής του, με έναν τελετουργικό χορό, που τον έφερνε σε κατάσταση έκστασης και τον έβαζε σε επαφή με το χαρακτηριστικό του ζώο. Ένας τέτοιος χορός δεν είναι απλά μια μίμηση των κινήσεων και των κραυγών του ζώου. Αντίθετα, ο σαμάνος επεδίωκε να γίνει ένα με το ζώο και να αποκτήσει τις χαρακτηριστικές δυνάμεις του. Έτσι π.χ. οι Γιούκι της Καλιφόρνια, έλεγαν ότι οι σαμάνοι τους μπορούσαν να μεταμορφωθούν σε αρκούδες και τους ονόμαζαν γιατρούς-αρκούδες. Επίσης απαραίτητο στοιχείο ήταν η ύπαρξη ενός Τραγουδιού Δύναμης, το οποίο θα ξυπνούσε την κατάλληλη στιγμή το ζώο – φύλακα του σαμάνου.
Ο προστάτης-οδηγητής επιλέγει να εμφανιστεί στον προστατευόμενό του όποτε το θεωρεί απαραίτητο και είναι εκείνος που επιλέγει την μορφή του και όχι ο καθοδηγούμενος. Κάποιοι πίστευαν ότι ο οδηγητής έχει την μορφή του ζώου που θαύμαζαν αλλά δεν είναι έτσι τα πράγματα. Η μορφή του είναι εκείνη που εναρμονίζεται με αυτό που είχαν ανάγκη οι άνθρωποι να διδαχθούν την εποχή που εμφανίζεται. Μπορούσε να εμφανιστεί κατά την διάρκεια διαλογισμού, ή σαν ζωντανό όνειρα, ή σαν όραμα. Ας δούμε λοιπόν τι συμβόλιζαν κάποια ζώα, σύμφωνα με την παράδοση των Σαμάνων.
Αντιλόπη: Ταχύτητα, προσαρμοστικότητα του πνεύματος. Διδάσκει τις επιλογές που θα πρέπει να κάνουμε για την ζωή μας, χαρίζει δύναμη για να ενεργήσουμε σωστά και με ταχύτητα.
Ακμάζουσα δύναμη: Άνοιξη και Φθινόπωρο.
Αετός: Δημιουργία, θεραπεία, δύναμη, διαφώτιση του πνεύματος. Διδάσκει ελευθερία πνεύματος και έρχεται να μηνύσει ότι είναι ώρα να ακολουθήσουμε τις επιθυμίες της καρδιάς μας.
Ακμάζουσα δύναμη: όλο το χρόνο, την ημέρα.
Αλεπού: Γυναικεία μαγεία, καμουφλάζ, μεταμόρφωση, αορατότητα. Διδάσκει να παρατηρούμε τις πράξεις των άλλων και όχι τα λόγια τους.
Ακμάζουσα δύναμη: νύχτα, αυγή και σούρουπο.
Άλογο: Ταξίδια, δύναμη, ελευθερία. Φέρνει το μήνυμα ενός ταξιδιού ή/και ελευθέρωσης.
Ακμάζουσα δύναμη: όλο το χρόνο.
Αρκούδα: Δύναμη, προστασία. Είναι αυτή που ξυπνάει το υποσυνείδητο και που συμβουλεύει να στραφούμε στο εσώτερο Εγώ για να λάβουμε απαντήσεις.
Ακμάζουσα δύναμη: Άνοιξη και Καλοκαίρι.
Αρουραίος: Επιτυχία, αεικινητικότητα, εξυπνάδα.
Ακμάζουσα δύναμη: όλο τον χρόνο.
Βάτραχος: Μεταμόρφωση, η δύναμη του Νερού και του Ήχου. Προσφέρει στήριγμα και δύναμη όταν η ζωή γίνεται πολύ νευρική ή εριστική.
Βουβάλι ή Βίσωνας: Σωματική δύναμη, εκδηλώνει την αφθονία μέσω των σωστών πράξεων. Διδάσκει ότι δεν μπορεί να γίνει τίποτα χωρίς το Πνεύμα.
Ακμάζουσα δύναμη: όλο τον χρόνο.
Γάιδαρος: Σοφία, υπομονή, ανθρωπισμός.
Ακμάζουσα δύναμη: όλο το χρόνο.
Γάτα: Μυστήριο, μαγεία, ανεξαρτησία.
Ακμάζουσα δύναμη: την νύχτα.
Γεράκι: Δύναμη της όρασης, διαφύλαξη. Διδάσκει την παρατηρητικότητα και την ανάγκη μερικές φορές να δίνουμε σημασία στους οιωνούς.
Ακμάζουσα δύναμη: Άνοιξη και Φθινόπωρο.
Δελφίνι: Ευτυχία, οξυδέρκεια, ζωτικότητα, αισθησιασμός. Η δύναμη της αναπνοής και του ήχου. Διδάσκει την επικοινωνία με την Φύση.
Ακμάζουσα δύναμη: όλο το χρόνο.
Ελάφι: Τρυφερότητα, αθωότητα. Έρχεται για να μηνύσει ότι θα πρέπει να γίνουμε λίγο πιο ευαίσθητοι και συναισθηματικοί με τους γύρω μας.
Ακμάζουσα δύναμη: Άνοιξη και Φθινόπωρο.
Καρδινάλιος ή Λοφιοφόρος: Ζωτικότητα, αναγνώριση και αποδοχή του Εαυτού
Ακμάζουσα δύναμη: όλο το χρόνο.
Κάστορας: Ο Χτίστης των Ονείρων. Έρχεται για να μηνύσει την ώρα όπου θα πρέπει πλέον τα όνειρα να γίνουν πράξεις.
Ακμάζουσα δύναμη: Σούρουπο και νύχτα.
Κατσίκα ή Τράγος: Σταθερότητα, ταχύτητα, αναζήτηση ανώτερων στόχων.
Ακμάζουσα δύναμη: Τέλος Φθινοπώρου και Αρχές Χειμώνα.
Κίσσα: Η σωστή χρήση της εξυπνάδας, απόκρυφες γνώσεις, οικειότητα.
Ακμάζουσα δύναμη: Χειμώνας και Καλοκαίρι.
Κοράκι: Η μυστική Μαγεία της δημιουργίας. Είναι ο Φύλακας της Τελετουργικής Μαγείας και διδάσκει τον Νόμο της Φύσης. Φέρνει το μήνυμα ότι κάτι απόκρυφο και μαγικό είναι να συμβεί στην ζωή μας.
Ακμάζουσα δύναμη: όλο το χρόνο.
Κούγκαρ: Αναγνώριση προσωπικών δυνάμεων.
Ακμάζουσα δύναμη: όλο το χρόνο.
Κουκουβάγια: Τα μυστήρια της Μαγείας, οιωνοί, σοφία. Διδάσκει παρατηρητικότητα στους οιωνούς και φέρνει το μήνυμα ότι θα πρέπει να χρησιμοποιήσουμε την διαίσθησή μας για κάποιο φλέγον ζήτημα.
Ακμάζουσα δύναμη: την νύχτα.
Κουνέλι ή Λαγός: Ταχύτητα, γονιμότητα, καινούργια ξεκινήματα ζωής.
Ακμάζουσα δύναμη: όλο τον χρόνο.
Λύκος: Προστασία, διαφύλαξη, πίστη, πνευματισμός. Είναι ο Δάσκαλος.
Ακμάζουσα δύναμη: όλο το χρόνο, πανσέληνος και σούρουπο.
Μαρμότα: Όνειρα, θνησιμότητα. Είναι ο θύλακας των μυστηρίων του θανάτου.
Ακμάζουσα δύναμη: Χειμώνας.
Μέλισσα: Γονιμότητα, ομαδικότητα, εργατικότητα.
Μυρμήγκι: Τάξη, ομαδικότητα, πειθαρχεία, εργατικότητα. Διδάσκει εμπιστοσύνη στην μοίρα.
Νυχτερίδα: Μύηση, μεταβατικότητα. Έρχεται για να σημάνει την ώρα του τελετουργικού/συμβολικού θανάτου και της αναγέννησης.
Ακμάζουσα δύναμη: την νύχτα.
Πεταλούδα: Μετάλλαξη. Είναι η χορεύτρια της Χαράς.
Σκαθάρι: Αναγέννηση. Είναι ο οδηγός των ψυχών, Ψυχοπομπός.
Σκαντζόχοιρος: Αισθήσεις αναζήτησης, αθωότητα. Διδάσκει να μην απορρίπτουμε το παιδί που βρίσκεται μέσα σε όλους μας.
Ακμάζουσα δύναμη: Φθινόπωρο.
Σκύλος: Προστασία, πίστη, φιλία
Ακμάζουσα δύναμη: όλο το. χρόνο.
Σπουργίτι: Συνειδητοποίηση, θρίαμβος, αρχοντιά.
Ακμάζουσα δύναμη: όλο το χρόνο.
Τσακάλι ή Κογιότ: Σοφία αλλά και αφροσύνη.
Ακμάζουσα δύναμη: όλο το χρόνο.
Φίδι: Αναγέννηση, μύηση, σοφία. Διδάσκει ότι είμαστε κομμάτι της Φύσης και θα πρέπει να αποδεχτούμε όλες τις πτυχές του εαυτού μας.
Χελώνα: Μητρότητα, μακροβιότητα, ευκαιρίες, σύμβολο της Μητέρας Φύσης. Υπενθυμίζει την σύνδεσή μας με την Φύση.
Τα ζώα προστάτες ήταν τόσο σημαντικά για τους ιθαγενείς που μετέφεραν τα δόντια, τη. γούνα, ή τα φτερά του ζώου σε ένα σακίδιο και τα φυλάνε προσεκτικά σ’ όλη τους τη. ζωή, γιατί αν χαθούν ήταν αναντικατάστατα.
Για τα μέλη μιας φυλής, ο μάγος – σαμάνος – θεραπευτής κατείχε υπερφυσικές δυνάμεις. Μπορούσε να επηρεάσει την υγεία ενός ανθρώπου (να θεραπεύσει ή να βλάψει), τον καιρό, τις τροφές και να προβλέψει τον καιρό και γενικά το μέλλον.
Για να θεραπεύσει μια ασθένεια, ο σαμάνος μπορούσε να χρησιμοποιήσει διάφορες τεχνικές που περιλάμβαναν ταξίδι στις αόρατες διαστάσεις, είτε για να μιλήσει με κάποιον πεθαμένο συγγενή του αρρώστου, να ταξιδέψει προς αναζήτηση της ψυχής του ασθενή που πιθανόν να είχε κλαπεί από κάποιον νεκρό, ή ακόμα να πολεμήσει με κάποιον άλλο σαμάνο που μπορεί να προκάλεσε την ασθένεια από φθόνο. Η θεραπεία μπορούσε να καταλήξει και στην χρήση βοτάνων ή άλλων φαρμακευτικών ουσιών.
Ο ρόλος του σαμάνου ήταν καθοριστικός κατά τη. γέννηση και το. θάνατο ενός ανθρώπου. Για παράδειγμα οι Εσκιμώοι σαμάνοι ή ανγκακόκ φρόντιζαν ώστε το βρέφος να γεννηθεί σε διαφορετική καλύβα απ’ της οικογένειας, αφού πρώτα η μητέρα είχε απομονωθεί για ένα μήνα αν το παιδί ήταν αγόρι ή για δύο αν ήταν κορίτσι. Διαφορετικά το βρέφος έπρεπε να εγκαταλειφθεί. Οκτώ μέρες μετά την γέννηση, το παιδί βαφτίζονταν από τον σαμάνο, ο οποίος του έδινε εκτός από το όνομα και ένα πνεύμα – προστάτη. Ήταν συνήθεια να δίνουν το όνομα ενός πρόσφατα πεθαμένου συγγενή, σαν μια προσπάθεια «επανενσάρκωσης» του πεθαμένου κατά την οποία το βρέφος έπαιρνε τις αρετές του πεθαμένου. Αν το βρέφος ήταν ανεπιθύμητο, μπορούσαν να το σκοτώσουν μέσα σε οκτώ μέρες, χωρίς αυτό να θεωρηθεί φόνος, αφού δεν είχε όνομα.
Ο εθνολόγος Ivar Lissner θεώρησε ότι οι σπηλαιογραφίες όντων με ανθρώπινα και μη ανθρώπινα ζωικά χαρακτηριστικά δεν ήταν φυσικές αναπαραστάσεις μυθικών μορφοποιητών, αλλά αντίθετα ήταν προσπάθειες απεικόνισης σαμάνων στην διαδικασία απόκτησης των νοητικών και πνευματικών ιδιοτήτων διαφόρων θηρίων. Ο θρησκευτικός ιστορικός Mircea Eliade έχει παρατηρήσει ότι οι πεποιθήσεις σχετικά με την ταυτότητα των ζώων και την μετατροπή σε ζώα είναι ευρέως διαδεδομένες.
Ζωώδεις Ψυχές
Η Θηριανθρωπία συγχέεται συχνά με την μετενσάρκωση αλλά η ουσιώδης διαφορά έγκειται στο γεγονός ότι ο άνθρωπος-ζώο συνιστά εναλλακτική ή διττή ύπαρξη ενός ζώντος ανθρώπου, όπου το ζώο-ψυχή είναι το πνευματικό όχημα, προσωρινό ή μόνιμο, ενός νεκρού ανθρώπου. Τα βαμπίρ π.χ. είναι κάτι παρόμοιο αλλά με ανθρώπινη μορφή που κατασπαράσσουν την ανθρώπινη λεία τους για να εξασφαλίσουν την αιωνιότητα.
Ο Γάλλος αποκρυφιστής Eliphas Levi (1810-1875) στο έργο του «Τα μυστήρια της Μαγείας» θέτει την ύπαρξη ενός φαντάσματος. Το σώμα δρα σαν μεσάζων μεταξύ ενός ζώντος οργανισμού και της ψυχής. «Στην περίπτωση αυτή το φάντασμα, που κατοικεί σε έναν άγριο και αιμοδιψή άνθρωπο, περιπλανάται με την μορφή του λύκου, όσο εκείνος έχει έναν επώδυνο ύπνο στο σπίτι και ονειρεύεται πως είναι πραγματικός λύκος» γράφει. Ο Levi πίστευε πως οι πληγές που αναφέρονται με συχνότητα, οφείλονται σ’ αυτήν την εξωσωματική εμπειρία.
Οι διάφορες αντιλήψεις για την ζωϊκή μεταμόρφωση ανθρώπινων όντων χαρακτηρίζονται από μεγάλη ποικιλομορφία. Ετσι η μεταμόρφωση μπορεί να είναι εκούσια ή ακούσια, μόνιμη ή προσωρινή. Ο μεταμορφωμένος άνθρωπος-ζώο μπορεί να διατηρεί τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά του ή να είναι το άυλο ομοίωμά του που βλέπει μόνο ο ίδιος. Πιθανόν να είναι η ψυχή του ζώου που επιθυμεί να καταβροχθίσει ανθρώπινη σάρκα, ενώ το σώμα παραμένει σε μεταβατική κατάσταση ή ίσως να πρόκειται μόνο για έναν αγγελιοφόρο, ζώο ή δαιμόνιο, πραγματικό ή πνευματικό, το οποίο συνδέεται στενά με τον κύριο του σώματος και εκδηλώνεται δημιουργώντας πληγές στον άνθρωπο. Το φαινόμενο αυτό ονομάζεται αντανάκλαση και αποδίδεται στην δράση μαγικών δυνάμεων που ταυτίζονται πολλές φορές με την λυκανθρωπία.
Θηριανοί
Οι Θηριανοί είναι άτομα που πιστεύουν ή αισθάνονται ότι είναι μη ανθρώπινα ζώα με μια μη βιολογική έννοια. Ενώ οι θηριαίοι αποδίδουν κυρίως τις εμπειρίες τους από την θηριανθρωπία είτε στην πνευματικότητα είτε στην ψυχολογία, ο τρόπος με τον οποίο θεωρούν την θηριανή τους ταυτότητα δεν είναι καθοριστικό χαρακτηριστικό της θηριανθρωπίας. Εφόσον ένα άτομο προσδιορίζει την αίσθηση του εαυτού του ως ζώου που δεν είναι ανθρώπινο, μπορεί να θεωρηθεί θηριανός. Το ζώο που ένας θηριανός προσδιορίζει ως είναι γνωστό από την κοινότητα ως «θηριότυπος», και αυτό μπορεί να αναφέρεται είτε στο ζώο που προσδιορίζει ως είτε, πιο συγκεκριμένα, στην δική του μη ανθρώπινη ζωική ταυτότητα.
Για παράδειγμα, ένας θηριανός που πιστεύει στην μετενσάρκωση μπορεί να χρησιμοποιήσει την λέξη «θηριότυπος» για να αναφερθεί συγκεκριμένα στην προηγούμενη ζωή του ή, γενικότερα, για να υποδείξει ότι μιλούν για το ζωικό είδος που αναγνωρίζουν. Οι Θηριανοί χρησιμοποιούν συχνά τον όρο «δυσφορία των ειδών» για να περιγράψουν τα συναισθήματα αποσύνδεσής τους από το ανθρώπινο σώμα τους και την υποκείμενη επιθυμία τους να ζήσουν ως το θηριότυπό τους. Η έννοια της δυσφορίας των ειδών έχει συχνά συγκριθεί με την δυσφορία του φύλου, στο ότι υπάρχει μια παρόμοια αίσθηση ασυμφωνίας μεταξύ του φυσικού σώματος του ατόμου και της εσωτερικής αίσθησης του εαυτού του.
Κάποια άτομα που δεν ταυτίζουν τον άνθρωπο αντιτίθενται σε αυτή την σύγκριση, δηλώνοντας ότι «είναι ξεχωριστές ταυτότητες». Άλλοι σκόπιμα παραλληλίζουν τα δύο, τονίζοντας τις ομοιότητες. Η δυσφορία των ειδών ή η διαταραχή ταυτότητας είδους, έχει προταθεί ως ψυχική διαταραχή. Ένας πλέον ανενεργός θηριανός ιστότοπος πρότεινε ένα κριτήριο για την διάγνωση, με βάση την διάγνωση της δυσφορίας του φύλου, παρατήρησε τις «εντυπωσιακές» ομοιότητες μεταξύ των ειδών και της δυσφορίας του φύλου, που τους οδήγησε να προτείνουν δοκιμαστικά μια ιατρική διάγνωση διαταραχής ταυτότητας είδους, χαρακτηρίζοντάς το αντ’ αυτού “ειδική δυσμορφία”.
Ένας συμμετέχων στο έγγραφο του Proctor δήλωσε ότι θα το θεωρούσαν μια μορφή νευροποικιλομορφίας, παρά μια ιατρική διάγνωση, “εκτός εάν είχε σημαντικό και αρνητικό αντίκτυπο στην ζωή κάποιου”. Η ταυτότητα “διείδη” χρησιμοποιείται από ορισμένους, ενισχύοντας τις ομοιότητες μεταξύ της ταυτοποίησης ως διαφορετικού είδους και ενός διαφορετικού φύλου.
Σε μια διαδικτυακή έρευνα της κοινότητας σε 523 άτομα που δεν ταυτοποιούν τον άνθρωπο, το 75,1% είπε ότι εμφάνισε δυσφορία των ειδών και το 8,2% ήταν αβέβαιο. Σε τέσσερις έρευνες για γούνες (n = 4338/1761/951/1065 ), ανάλογα με το δείγμα, μεταξύ 25% και 44% απάντησε ότι θεωρεί ότι είναι «λιγότερο από 100% άνθρωποι», σε σύγκριση με το 7% των δείγμα (n = 802) του γενικού αμερικανικού πληθυσμού.
Πολλοί Θηριανοί περιγράφουν εμπειρίες προσωρινής αίσθησης μεγαλύτερης επαφής με τον θηριότυπό τους από ό,τι άλλες φορές, και αυτό το φαινόμενο είναι γνωστό από την κοινότητα ως «μετατόπιση», με τις εμπειρίες να είναι γνωστές ως «μετατοπίσεις». Οι μετατοπίσεις μπορεί να ποικίλλουν επ’ αόριστον ως προς το χρονικό διάστημα για το οποίο βιώνονται και την ένταση με την οποία γίνονται αισθητές. Μπορούν επίσης να προκληθούν ηθελημένα ή ακούσια, συνήθως από ερεθίσματα που σχετίζονται με τον θηριότυπο ενός ατόμου.
Ενώ η μετατόπιση θεωρείται συχνά ως θετική εμπειρία, η διαταραχή που προκαλείται από ακούσια ερεθίσματα και τα αυξημένα συναισθήματα δυσφορίας των ειδών, μπορεί επίσης να οδηγήσει στο να βιώσουν οι θηριακοί τις αλλαγές ως αρνητικές εμπειρίες. Οι μετατοπίσεις συνήθως βιώνονται σε μια κατάσταση συνείδησης, αν και οι ονειρεμένες μετατοπίσεις (στις οποίες ένας θηριανός μπορεί να πιστεύει ότι έχουν το σώμα του θηριοτύπου τους) αποτελούν εξαίρεση σε αυτό. Μερικοί Θηριανοί αποδίδουν την γνώση τους για τις δικές τους θηριανθρωπικές ταυτότητες στις εμπειρίες μετατόπισής τους. Για παράδειγμα, ένας λύκος θα μπορούσε να αρχίσει να ταυτίζεται ως λύκος αφού βιώσει όνειρα στα οποία το σώμα του παίρνει την μορφή λύκου.
Η θηριανή κοινότητα θεωρείται γενικά ως μια υποκουλτούρα , η οποία αποτελείται από άτομα που ταυτίζονται ή συνδέονται με οποιοδήποτε φανταστικό ή μη ον. Ωστόσο, σε αντίθεση με τους άλλους, οι Θηριανοί δεν ταυτίζονται ως φανταστικά όντα.
Αποκρυφιστική και ψυχολογική υπόσταση της θηριανθρωπίας.
Στην σύγχρονη εποχή αναπτύχθηκε μια ιδιόμορφη πολιτιστική ομάδα (subculture) που υιοθέτησε τον όρο για να περιγράψει την ισχυρή πνευματική και ψυχολογική ταύτιση με μη-ανθρώπινα όντα (ζώα). Αυτοαποκαλούνται Θηριάνθρωποι ή Θηρία, δεν υπακούουν σε κάποια αναγνωρισμένη Αρχή, ούτε έχουν διακηρυγμένο δόγμα ή θρησκευτικούς περιορισμούς. Αν και συνήθως αναφέρονται στην πνευματική μεταμόρφωση, ωστόσο διατηρούν τον προσωπικό τους έλεγχο και δεν βλάπτουν τον εαυτό τους ή τους άλλους.
Η ταύτιση, πνευματική ή ψυχολογική, μπορεί να είναι μερική όσον αφορά την κατοχή ανθρώπινων και ζωικών χαρακτηριστικών, ή ολική όσον αφορά την πίστη πως πρόκειται για πνεύμα ζώου που κατοικεί σε ανθρώπινο σώμα.
Όσοι ενστερνίζονται τον Αποκρυφισμό, πιστεύουν πως κατέχονται εν μέρει ή συνολικά, από το πνεύμα ή την ψυχή ενός ζώου, ξεπερνώντας ακόμα και τις θέσεις του Σαμανισμού και του Τοτεμισμού. Οι απόψεις τους, έχουν τις ρίζες τους στους θρύλους των Κελτών, Νορβηγών και των ιθαγενών της Αμερικανικής Ηπείρου.
Όσοι προτιμούν την ψυχολογική διάσταση, πιστεύουν πως κατέχουν δύο φύσεις ή προσωπικότητες, μία ζωική και μία ανθρώπινη. Μερικοί πάλι, θεωρούν πως ίσως να πρόκειται σύνδρομες καταστάσεις άτυπης νευροφυσιολογίας, όπως π.χ. ο αυτισμός, που σε καμία περίπτωση όμως δεν είναι εγγενείς διαταραχές. Η ζωώδης και ανθρώπινη φύση μπορεί να συνεργάζονται μεταξύ τους ή αντίθετα να συγκρούονται, οδηγώντας στην ευτυχία ή την δυστυχία τον άνθρωπο που χρειάζεται μακροχρόνια εσωτερική διερεύνηση για να κατανοήσει και να αποδεχτεί την ιδιοσυγκρασία του.
Υπάρχουν καταγεγραμμένες, άπειρες περιπτώσεις ανθρώπων οι οποίοι υπάγονται σε αυτό που ονομάζουμε «θηριανθρωπία». Βλέπετε, κάποιοι από αυτούς δεν κατάφεραν να επιτύχουν την εναρμόνιση των δύο φύσεών τους με ολέθρια, τις περισσότερες φορές, αποτελέσματα.
Στην θηριανθρωπία εντάσσονται και οι άνθρωποι, οι οποίοι πάσχουν από κάποια γενετική μετάλλαξη, η οποία συνήθως εκδηλώνεται με συγκεκριμένο τύπο δυσμορφίας. Πρόκειται για άτομα που πάσχουν από το σύνδρομο BDD (Body Dismorphic Disorder), το οποίο μπορεί να εμφανιστεί σε οποιοδήποτε σημείο του κορμιού τους και να τους κάνει να μην μοιάζουν καν με ανθρώπους.
Ο άνθρωπος ελέφαντας.
Αρκεί να θυμηθούμε την περίπτωση του ανθρώπου ελέφαντα, του Τζόζεφ Κάρεϊ Μέρικ (1862 1890) η ιστορία του οποίου έγινε και ταινία. Η περίπτωση του Μέρικ, ήταν η κλασική περίπτωση ενός ατόμου που πάσχει από το σύνδρομο BDD. Η ειρωνεία είναι πως ο Μέρικ όταν γεννήθηκε, ήταν ένα φυσιολογικό μωρό. Η μετάλλαξη του και η δυσμορφία στο κορμί του άρχισε να εμφανίζεται όταν ήταν 2 ετών και ολοκληρώθηκε μέσα σε 3 χρόνια. Αναλογιστείτε ποια ήταν η τύχη ενός ανθρώπου που ήταν ολόκληρος μια πληγή, στην Βικτωριανή Αγγλία. Μετά από πολλές περιπέτειες και άλλα τόσα μαρτύρια, κατέληξε στα χέρια ενός γνωστού γιατρού της εποχής, του Φρέντερικ Τριβς, ο οποίος φρόντισε ώστε ο Μέρικ να μπει στο νοσοκομείο του Λονδίνου, προκειμένου να τον εξετάσει. Φανταστείτε την πρόκληση που συναντούσε ο γιατρός, να εξερευνήσει ένα σώμα παραμορφωμένο απ’ άκρη, σ’ άκρη και να βρει ίσως, τρόπους θεραπείας του. Τελικά, ο Μέρικ, πέθανε στο νοσοκομείο, λόγω αναρρόφησης καθώς κοιμόταν.
Χρόνια μετά, οι επιστήμονες που ασχολήθηκαν με τα αρχεία της περίπτωσης του Μέρικ, διέγνωσαν σ’ αυτήν, την ελεφαντίαση. Το 1971 όμως, ο Ασλεϊ Μοντάγκου ένας επιστήμονας από το Πανεπιστήμιο του Λονδίνου δημοσίευσε μια έρευνα πάνω σε μια γενετική ασθένεια, την επονομαζόμενη «ασθένεια του φον Ρεγκλιχάουζεν», θύμα της οποίας ανέφερε πως ήταν και ο Μέρικ.
Πρόσφατες έρευνες που έγιναν στην Βρετανία από ομάδα ειδικών, και αφού προηγουμένως εξέτασαν το DNA του Μέρικ, από τρίχες των μαλλιών του, απέδειξαν ότι ο Μέρικ έπασχε από 2 ασθένειες και όχι από μία. Η πρώτη ήταν η σκλήρυνση κατά πλάκας και η δεύτερη ήταν μια ασθένεια που ονομάζεται «Σύνδρομο Πρωτέας» και η οποία προσβάλει τους ανθρώπινους ιστούς. Απέκλεισαν επίσης, την περίπτωση της ελεφαντίασης.
