Τετάρτη 8 Απριλίου 2015

Καβάλα σε γαϊδούρι [όνο] η είσοδος εις τις πόλεις των Διονύσου και Ηφαίστου όπως κατά την Κυριακή των Βαίων του Ιησού

<Καβάλα σε γαϊδούρι [όνο] η είσοδος εις τις πόλεις των Διονύσου και Ηφαίστου

Ο Διόνυσος εισερχόμενος εις τις πόλεις που κυρίευε κατά την εκστρατεία του εις τις Ινδίες, είσέρχετο εις αυτές ανεβασμένος επάνω σε γάϊδάρο[όνο]. Επίσης και ο Ήφαιστος όταν εισέρχετο εις τις πόλεις εις τις οποίες επήγαινε το «πυρ» το οποίο είχε κλέψει από τον Όλυμπο, εισέρχετο εις αυτές ανεβασμένος επάνω σε γάϊδάρο [όνο].


Επίσης η ανωτέρω εικόνα είναι αγγείου όπου ο Διόνυσος υποδέχεται τον Ήφαιστο , ο οποίος Ήφαιστος είναι επάνω σε γαϊδούρι [όνο]

Χριστιανική ιστορία

Καβάλα σε γαϊδούρι η είδος του Ιησού την Ιερουσαλήμ(!)
Ο Ιησούς εμπήκε εις την Ιερουσαλήμ καβάλα σε ένα γαϊδούρι, αυτό που σήμερα τιμούν την Κυριακή των Βαίων.

Ο νους και το πνεύμα δεν γερνούν

??????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????Ο άνθρωπος ο οποίος νομίζει ή πιστεύει ότι ο γήινος κύκλος ζωής – γέννηση, εφηβεία, νεανική ηλικία, ωριμότητα και γήρας – είναι το μόνο που υπάρχει, είναι πραγματικά αξιολύπητος. Αυτός ο άνθρωπος δεν έχει άγκυρα, δεν έχει ελπίδα, δεν έχει όραμα και η ζωή γι΄αυτόν δεν έχει νόημα.
  
Αυτού του είδους η πίστη φέρνει αποτελμάτωση, κυνισμό, αίσθημα απογοήτευσης και απελπισίας που οδηγούν σε νεύρωση και διάφορες άλλες νοητικές διαταραχές. Αν δεν μπορείτε να παίξετε τένις με ευκινησία, ή να κολυμπήσετε όσο γρήγορα κολυμπά ο γιος σας, ή αν νιώθετε ότι το σώμα σας έχει βαρύνει, μην ξεχνάτε ότι η ζωή ανανεώνεται. Η προχωρημένη ηλικία έχει την ομορφιά της, τη σοφία της η οποία τη χαρακτηρίζει. Η γαλήνη, η αγάπη, η χαρά, η ομορφιά, η ευτυχία, η σοφία, η καλή θέληση και η κατανόηση είναι ιδιότητες που ποτέ δεν γερνούν και δεν πεθαίνουν.
 
Ο Ραλφ Ουόλντο Έμερσον, ποιητής και φιλόσοφος είπε: «Δεν μετράμε τα χρόνια ενός ανθρώπου παρά μόνο όταν αυτός δεν έχει τίποτε άλλο για να μετρήσουμε». Ο χαρακτήρας σας, η ποιότητα της σκέψης σας, η πίστη σας και οι πεποιθήσεις σας δεν υπόκεινται σε φθορά.
 
Τα γκρίζα σας μαλλιά είναι μεγάλο πλεονέκτημα. Ποτέ μην εγκαταλείψετε τη δουλειά σας λέγοντας: «Είμαι συνταξιούχος, είμαι γέρος, ξόφλησα». Αυτό θα σήμαινε στασιμότητα και θάνατο. Μερικοί άνθρωποι είναι γέροι στα 30, ενώ άλλοι είναι νέοι στα 80. Ο νους είναι αρχιυγαντουργός, ο αρχιτέκτονας, ο σχεδιαστής και ο γλύπτης.
 
Η ηλικία είναι πλεονέκτημα. Τα γκρίζα μαλλιά σας, θα πρέπει να είναι σύμβολα μεγαλύτερης σοφίας, ικανότητας και κατανόησης. Αυτή είναι η ηλικία κατά την οποία μπορεί με τον καλύτερο τρόπο να χειριστεί προβλήματα, να πάρει αποφάσεις και να καθοδηγεί άλλους στο δρόμο των δημιουργικών ιδεών, με βάση την πείρα και τη γνώση.
 
Γερνάμε όταν χάνουμε το ενδιαφέρον μας για τη ζωή, όταν σταματάμε να ονειρευόμαστε, να διψάμε για καινούριες αλήθειες και να ψάχνουμε για την κατάκτηση καινούριων κόσμων. Όταν ο νους μας είναι ανοιχτός σε καινούριες ιδέες και νέα ενδιαφέροντα και όταν ανοίγουμε τις κουρτίνες και αφήνουμε να μπει μέσα το φως και η πνοή νέων αληθειών της ζωή και του κόσμου, θα είμαστε πάντα νέοι και γεμάτοι ζωτικότητα.

Πώς το ανθρώπινο αφτί αξιοποιεί την ηχώ

Αποτέλεσμα εικόνας για Πώς το ανθρώπινο αυτί αξιοποιεί την ηχώΗ ηχώ παίζει καθοριστικό ρόλο στην ικανότητά μας να υπολογίζουμε την απόσταση από την οποία προέρχεται ένας ήχος, διαπιστώνουν αμερικανοί ερευνητές.
 
Όπως επισημαίνουν σε ανακοίνωσή τους οι νευροεπιστήμονες του Πανεπιστημίου του Κονέκτικατ, ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε την κατεύθυνση από την οποία προέρχεται ένας ήχος είναι καλά μελετημένος. Δεν ισχύει όμως το ίδιο και με την αντίληψη της απόστασης από την πηγή του ήχου, για την οποία λίγα ήταν γνωστά μέχρι σήμερα.
 
Πείραμα με εθελοντές έδειξε ότι ο υπολογισμός της απόστασης είναι αδύνατος όταν δεν υπάρχει καθόλου αντίλαλος και ο ήχος έχει σταθερή ένταση, αναφέρει η ερευνητική ομάδα στο Journal of Neuroscience.
 
Ανεπιθύμητη αλλά χρήσιμη 
 
«Η αντήχηση θεωρείται συνήθως ανεπιθύμητη επειδή μας εμποδίζει να ακούσουμε καθαρά», σχολιάζει η Σιγκεϊγιούκι Κουβάντα, μέλος της ερευνητικής ομάδας. «Είναι όμως απαραίτητη και χρήσιμη προκειμένου να αναγνωρίζουμε την απόσταση» λέει.
 
Όλοι οι φυσικοί ήχοι παρουσιάζουν διακυμάνσεις της έντασης, και σχεδόν όλα τα περιβάλλοντα παράγουν ηχώ, καθώς ο ήχος ανακλάται σε αντικείμενα όπως τα δέντρα και το έδαφος.
 
Η ερευνητική ομάδα υποψιαζόταν ότι το εύρος αυξομείωσης της έντασης, και η επίδραση της ηχούς σε αυτό το εύρος, είναι το κλειδί για την αντίληψη της απόστασης.
 
Το πείραμα με τα κουνέλια
 
Για να διερευνήσουν την ιδέα, οι ερευνητές τοποθέτησαν μικρά μικρόφωνα μέσα στα αφτιά κουνελιών και ηχογράφησαν ήχους που προέρχονταν από ηχεία σε διάφορες αποστάσεις. Στη συνέχεια χρησιμοποιήσαν αυτές τις ηχογραφήσεις για να προσομοιώσουν ήχους που προέρχονταν από διαφορετικές αποστάσεις. Τελικά έπαιξαν αυτούς τους ήχους στο δωμάτιο όπου βρισκόταν το πειραματόζωο, και μέτρησαν τα επίπεδα δραστηριότητας στο κάτω διδύμιο, μια περιοχή του εγκεφάλου που συμμετέχει στην αντίληψη των ήχων.
 
Όταν το κουνέλι άκουγε τους τεχνητούς ήχους, η δραστηριότητα συγκεκριμένων νευρώνων του κάτω διδυμίου ήταν εντονότερη όταν η απόσταση ήταν μικρή και το εύρος της έντασης μεγάλο.
 
Υπολογισμός της απόστασης 
 
Η αντήχηση, επισημαίνουν οι ερευνητές, τείνει να περιορίζει το εύρος αυξομείωσης της έντασης, μια μεταβολή που επιτρέπει στον εγκέφαλο να υπολογίζει την απόσταση.
 
Και ο υπολογισμός της απόστασης έχει συχνά κρίσιμη σημασία για την επιβίωση, τόσο για ένα κουνέλι που ακούει την αλεπού να πλησιάζει, όσο και για έναν άνθρωπο που ακούει τα αυτοκίνητα καθώς διασχίζει τον δρόμο.

Η ταυτότητα του εαυτού διαμέσου του χρόνου

Τι είναι εκείνο που μας κάνει να θεωρούμε εαυτούς ταυτόσημους με το μωρό* της φωτογραφίας της γέννησής μας;

Μια εξέταση DNA, θα προλάβει ο πρώτος. Οι μνήμες ο δεύτερος, οι αντιδράσεις σε όμοια ερεθίσματα, τα ταλέντα, ο χαρακτήρας, το σύνολο όλων ...η προσωπικότητα, η ψυχή θα ‘’πετάξει’’ ο τελευταίος μεταξύ πάρα πολλών άλλων.

Όλα -εκ πρώτης όψεως- σωστά, μέρη ενός όλου που μας διαφεύγει.

Γεννώνται δύο ζητήματα. Το πρώτο είναι εκείνο της ύλης και το δεύτερο, το άλλο του πνεύματος –εάν επιλέγαμε τη λέξη ‘’ψυχή’’ θα χρειαζόταν περισσότερη συζήτηση καθώς δίνονται σε αυτή δεκάδες ερμηνείες (μεταφυσικές ή μη) από τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη συμπεριλαμβανομένων δεκάδων άλλων φιλοσοφικών ρευμάτων και εκπροσώπων τους, ακολουθούντων αυτών και οι όποιες θρησκευτικές θεωρήσεις και πάει λέγοντας…-

Καθώς το θέμα δεν κλείνει εδώ (το αντιλαμβάνομαι) θα πρέπει πριν προχωρήσουμε να βάλουμε τα όρια στο τι εννοούμε λέγοντας ψυχή (π.χ. ο τάδε έχει καλή ψυχή ή, ψυχούλα η Κατερίνα)… Το σύνολο λοιπόν των χαρακτηριστικών του χαρακτήρα του, οι εν παντί τρόπο εκφράσεις των συναισθημάτων του, θα έλεγα πως οριοθετούν την ψυχή -το είδος της οποίας μας ενδιαφέρει στο παρόν άρθρο- (επαναλαμβάνω ότι η τοποθέτηση στο άρθρο απέχει της όποιας θρησκευτικής προσέγγισης )

Επανερχόμεθα.

Η όψη επίσης κάποιο άλλο -συνδετικό- χαρακτηριστικό…

Η όψη… Είμαστε όμως ίδιοι με εκείνον τον άνθρωπο που εχθές είχε το όνομά μας, τα ρούχα μας, τους φίλους, τη φωνή μας;

Ας ανοίξουμε μία παρένθεση πριν τεκμηριώσουμε πως όχι!

Ο Πλούταρχος είχε θέσει ένα ερώτημα το οποίο θα είναι ίσως γνωστό σε πολλούς. Το καράβι του Θησέα. Έλεγε λοιπόν ότι επί τη υποθέσει το εν λόγω πλεούμενο προσέδεε σε ένα λιμάνι. Προφανώς, κανείς δεν αμφιβάλλει -την στιγμή που το βλέπει να αράζει- ότι είναι το καράβι του Θησέα.

Ο χρόνος περνάει... Στο χρόνο επάνω λοιπόν σάπισε μία σανίδα του η οποία αμέσως αντικατεστάθη από τους συντηρητές..

Παραμένει το καράβι του Θησέα; Παραμένει, ασφαλώς και παραμένει…

Πέρασαν πέντε, δέκα, είκοσι, εκατό χρόνια και στην πάροδο αυτών των ετών, το καράβι σανίδα-σανίδα αντικαταστάθηκε όλο.

Το ερώτημα: που προκύπτει είναι το εξής: Παραμένει το καράβι του Θησέα;

Και εάν θεωρήσουμε ότι είναι, τι είναι εκείνο που το κάνει να είναι; Σκεφτείτε το…

Συνεχίζουμε…

Η μορφή μας λοιπόν σαν το καράβι του Θησέα αλλοιώνεται. Πόσα κύτταρα δεν αποβάλλουμε καθημερινά για να τα αντικαταστήσουμε με άλλα νέα. Η μόνη σύνδεση που μπορεί να επικαλεστούμε (πέραν εκείνης του DNA, μια και αυτό ομοιάζει με το χαλάκι μόνο ενός οικοδομήματος που εν κατακλείδι δεν φαίνεται) είναι η συνέχιση, η άμεση διαδοχή μίας κατάστασης εν προκειμένω του εαυτού το επόμενο κλάσμα του δευτερόλεπτου, του λεπτού της ώρας, της μέρας της εβδομάδας κ.τ.λ. Με αυτό τον τρόπο μπορούμε (κατά κάποιον μόνο τρόπο) και αποδεικνύουμε την ιδιοκτησία του ανθρώπου της προηγούμενης χρονικής στιγμής επικυρώνοντας τις μεγάλες διαφορές στην εμφάνιση μας λόγω της ηλικίας…. (εάν δούμε την φωτογραφία μας μετά την πάροδο μετρικών δεκαετιών θα αναρωτηθούμε πώς γίναμε έτσι…)

Καλυπτόμεθα; Ασφαλώς και όχι. Το ερώτημα για το ...καράβι παραμένει… (και είναι σαφώς ηπιότερο καθώς εκείνο παραμένει πανομοιότυπο, εμείς όχι…)

Άλλο παράδειγμα. Ο φίλος με τον οποίο πίναμε εχθές καφέ, εάν μας δει σήμερα θα μας γνωρίσει. Καμία αμφιβολία περί αυτού. Εάν μετά από κάποιο ατύχημα χάσουμε για παράδειγμα το ένα μας χέρι, ομοίως δεν θα μας αναγνωρίσει;

Ασφαλώς, συμφωνούμε πράττοντας άριστα, και θα συνέχιζε να το κάνει ακόμα και εάν χάναμε κομμάτι-κομμάτι τον εαυτό μας και έμενε από το σύνολο του κορμιού μας …ένα κεφάλι μονάχα!

Άρα δεν είναι το θέμα του συνόλου της όψης που μας συνδέει –με το νεογέννητο-ιδιόκτητο, κορμί μας-, είναι κάτι άλλο… διότι αλλιώτικα, θα λέγαμε ότι είμαστε ολόκληροι-σε σύνολο δηλαδή …μόνο ένα κεφάλι.

Το μυαλό θα πει κάποιος άλλος! Βέβαια το μυαλό. Η σκέψη… Αυτή είναι η σύνδεση και η λύση!

Ερχόμαστε λοιπόν να πούμε ότι είναι το μυαλό εκείνο που μας συνδέει με τη ‘’μωρουδιακή’’- (έστω προηγούμενη) υπόστασή μας, όμως και πάλι δεν μπορεί να είναι έτσι, διότι οι σκέψεις μας όλες, είναι απόρροια αιτιάσεων, εμπειριών, ενορμήσεων και πολλών άλλων ευμετάβλητων συναισθημάτων και άρα μιας εν συνόλω σκέψης η οποία με τη σειρά της διαφοροποιείται και όταν η σκέψη διαφοροποιείται, δεν μπορεί παρά να αλλάζει και ολόκληρη η αντίδρασή μας δια κάθε τι το οποίο γίνεται αντιληπτό σε εμάς μέσω κάποιου-οποιαδήποτε ερεθίσματος. Τα πάντα δηλαδή. Ακόμα και η συνείδηση -διαφοροποιείται-προλαμβάνω (για ευνόητους λόγους) και άρα ούτε και αυτή συνιστά ταυτότητα.

Τα πάντα δείχνουν να ρέουν... Το ποτάμι δεν είναι ποτέ το ίδιο!

Κάποιοι θα διαφωνήσουν, μπορεί να επικαλεστούν την νηπιακή** ηλικία και την περιορισμένη δυνατότητα σκέψης, επιλογής και πολλών άλλων φυσικών ακόλουθων της περιορισμένη κρίσης. Θεμιτό. μα περί αυτού ο λόγος.. Περί της αλλαγής, δηλαδή της μη ομοιότητας.

Μεγαλώνοντας λοιπόν και φτάνοντας σε μία μεστή ηλικία το άτομο του παραδείγματος παθαίνει Αλτσχάϊμερ. Όλοι οι συγγενείς, οι φίλοι, οι γνωστοί εξακολουθούν να το γνωρίζουν παρ’ όλο που δεν έχει ούτε τη σκέψη που είχε, ούτε την κρίση, ούτε τις ίδιες αντιδράσεις ούτε τα ίδια ταλέντα, ούτε την ίδια μορφή! Έγινε θα λέγαμε -και όχι μόνο φιλοσοφικά- ένας άλλος άνθρωπος!

Και όμως παραμένει η μάνα, ο πατέρας, ο φίλος, ή φίλη ο γνωστός μας. Εξακολουθεί να το κάνει με άλλη εμφάνιση και με άλλο μυαλό-συνείδηση.

Ας μην κουραζόμαστε, υπάρχουν μύρια παραδείγματα περιπτώσεων…

Ακόμα ζητάμε και θα εξακολουθούμε να ζητάμε κάτι στέρεο να πιαστούμε να πούμε, ναι, εμείς είμαστε αυτοί…

Η απάντηση είναι πως ΟΧΙ! Πως τίποτα δεν μας συνδέει με τον προηγούμενο εαυτό μας και αυτό γίνεται ''ορατό' στο βάθος του χρόνου***.

Τίποτα δεν υπάρχει που να μας ενώνει πλην μιας χαλαρής σύνδεσης τόσο χαλαρής που καταντά ευκόλως μαχητή. Εξελισσόμεθα και αυτό είναι το καλύτερο που μπορεί να μας συμβεί από πολλές απόψεις. Η μία άποψη είναι η βελτίωση και μια ακόμα δεύτερη, η πορεία σε νερά αχαρτογράφητα, το άγνωστο με όλα τα ωραία που μπορεί να προσφέρει. Η διαφορετική αντίληψη μία τρίτη των ίδιων-όμοιων ακόμα γεγονότων πίσω από μια νέα οπτική. Δεν είναι και λίγο… Ωριμάζουμε.

Σήμερα είμαστε ‘’αυτοί’’ και την άλλη μέρα ‘’άλλοι’’ μέσα από τις ομοιότητες τις οποίες εσφαλμένα θεωρούμε πραγματικές. Ο κόσμος βρίσκεται σε μία διαρκή κίνηση, ομοίως και εμείς αλλάζουμε μαζί του. Τα μόνα που παραμένουν ίδια είναι τα ονόματα, οι φθόγγοι αλλιώς, που αυθαίρετα δώσαμε στο κάθε τι που μας περιβάλλει…

Μπορούμε με λίγη προσπάθεια να δούμε εαυτόν ως κάτι περίεργο άξιο ανάλυσης, πιστεύω ότι θα εκπλαγούμε ευχάριστα…
--------------
* Με το νόημα του παρελθόντος χρόνου, του απτόμενου της υπάρξεώς μας.

** Παρελθόντα έτη.

*** Το DNA κρίνεται ως ελάχιστο για το πνεύμα του άρθρου.

Ανεκδοτάκια... Της ''Μεγάλης'' Εβδομάδος


Περνάει αμέριμνος ο Ρωμαίος στρατιώτης κάτω από το σταυρό του Χριστού. Και ο Χριστός του λέει:
- Τι θα γίνει ρε μάγκα θα πιούμε κάνα ξύδι;
-------
Κυβέρνηση ΣΥΡIΖΑ: Να υπενθυμίσουμε και τα συνθήματα, για όσους πάνε στην πορεία του επιτάφιου:
- Εμπρός, Χριστέ, μη σκύβεις το κεφάλι, ο μόνος δρόμος είναι Ανάσταση και πάλι.
- Ιούδα, κουφάλα, έρχεται κρεμάλα.
- Ούτε στο σταυρό ούτε στις φυλακές, ο Ιησούς δε λύγισε ποτές.
- Ρωμαίοι, λέρες ακόμα λίγες μέρες.
- Ο πιστός δεν ξεχνά τον Ιούδα τον κρεμά.
- Βενζίνη και μπουκάλι στου Ιούδα το κεφάλι.
- Η αλληλεγγύη κάνει τον κόσμο μας ωραίο, λευτεριά στο σύντροφο Ιησού τον Ναζωραίο.
- Ένας στο σταυρό, χιλιάδες στο ναό.
- Ρωμαίοι - Φαρισαίοι - Συναγωγή, όλα τα καθάρματα δουλεύουνε μαζί
- Σε κάθε γωνία υπάρχει λεγεώνα, η χούντα δεν τελείωσε τον 1ο τον αιώνα (μ.χ.)
- Τους χόρτασε μπαρμπούνια στο Γάμο της Κανά, όμως στις εκλογές ψηφίζουν Βαραββά.
-------
- Λάζαρε δεύρω έξω.
- Δεν μπορώ τώρα Κύριε. Είμαι πτώμα
-------
  Μαζεύτηκαν οι μαθητές και ο Χριστός για το Μυστικό Δείπνο και παραγγέλνουν γύρους...
–  Εγώ θέλω ένα γύρο πίτα απ΄όλα!  Λέει ο Πέτρος.
–  Κι εγώ, λέει ο Ιωάννης.
–  Εγώ ένα γύρο μόνο πατάτες ντομάτα μέσα,  λέει ο Ιάκωβος .
–  Και γω ένα γύρο χωρίς κρεμμύδι,  λέει ο Ιούδας.
Και γυρνάει ο Χριστός και του λέει:
–  Γιατί ρε; Θα φιλήσεις κανέναν;
--------
“Επιτέλους σταύρωσα γκόμενο”
Μαρία Μαγδαληνή 33 μ.Χ
-------
Γιατί ο Χριστός σφυρίζει πάνω στο σταυρό;
Για ξεκάρφωμα...
--------
- Μποντ.  Τζέιμς Μποντ.
- Ανέστης.  Αληθός Ανέστης...

Μήπως έχετε μία από τις 10 διαταραχές προσωπικότητας;


Ποιές είναι οι 10 διαταραχές προσωπικότητας, που επηρεάζουν τη συμπεριφορά, τη ζωή και την καθημερινότητά μας;

Το ενδιαφέρον των ανθρώπων, που βρίσκουν τη μελέτη της επιστήμης της Ψυχολογίας συναρπαστική, συνήθως κεντρίζεται από τις λεγόμενες «θεωρίες προσωπικότητας» Η προσωπικότητα μπορεί να θεωρηθεί κινητήριος τροχός της συμπεριφοράς, καθώς μπορεί να επηρεάσει άμεσα αλλά και έμμεσα την ζωή, αφού τα δομικά στοιχεία της προσωπικότητας, καταφέρνουν πάντα συνειδητά ή ασυνείδητα να βγουν στην “επιφάνεια”, δηλαδή στην συμπεριφορά.

Κάθε άνθρωπος είναι και μία μοναδική οντότητα που μερικές φορές μοιράζεται ωστόσο και κάποια κοινά στοιχεία. Οι παρακάτω κατηγορίες μπορούν να βοηθήσουν στην κατανόηση και στον εντοπισμό στοιχείων του χαρακτήρα του ατόμου, χωρίς όμως αυτό να προβαίνει σε αυτό-προσδιοριστικές διαδικασίες καθώς, οι παρακάτω κατηγορίες αναφέρονται σε διαταραχές που έχουν διαφορετική κλιμάκωση σε ένταση. Έτσι όταν αναφερόμαστε σε διαταραχή προσωπικότητας μένουμε στα στοιχεία του χαρακτήρα που δημιουργούν εκτεταμένη δυσλειτουργικότητα στην καθημερινότητα, μη εφικτή διαχείριση του άγχους, κοινωνική απόσυρση, μελαγχολία, κατάθλιψη κ.α.

Στην μελέτη της Επιστήμης της Ψυχολογίας έχουν τεθεί τρεις κατηγορίες προσωπικότητας:

Η πρώτη κατηγορία αναφέρεται στους τρεις πιο εκκεντρικούς και ιδιόρρυθμους τύπους προσωπικότητας. Στην κατηγορία αυτήν ανήκουν:
1) Η Παρανοειδής Διαταραχή, κατά την οποία το άτομο συνήθως δείχνει καχυποψία και δυσπιστία στους γύρω του. Τα άτομα, συνάπτουν πολύ δύσκολα σταθερές σχέσεις καθώς πιστεύουν και φοβούνται τις κακόβουλες προθέσεις εξαπάτησης και εκμετάλλευσης των γύρω τους. Για τους λόγους αυτούς , συνήθως μεταμορφώνουν τον φόβο τους σε επιθετικότητα και αγένεια.

2) Η Σχιζοειδής Διαταραχή. Κύριο χαρακτηριστικό της διαταραχής αυτής είναι η έντονη κοινωνική απομόνωση. Το άτομο, δεν αισθάνεται ούτε θέλει να ανήκει σε ένα κοινωνικό σύνολο είτε αυτό είναι μία παρέα φίλων είτε η ίδια η οικογένεια. Η συναισθηματική ψυχρότητα, η αδιαφορία και η ακαμψία που χαρακτηρίζει τα άτομα αυτά, τα εμποδίζει να συνάψουν σεξουαλικές σχέσεις και συνήθως αναζητούν να δραστηριοποιούνται σε ατομικό και μοναχικό επίπεδο.

3) Η Σχιζότυπη Διαταραχή. Στην Σχιζότυπη διαταραχή, τα κύρια συμπτώματα και χαρακτηριστικά θα μπορούσαν να συσχετιστούν με αυτά της Σχιζοφρένειας, λόγω όμως της ηπιότερης έντασης των συμπτωμάτων η διαταραχή αυτή διαφοροποιείται. Άτομα με Σχιζότυπη διαταραχή, συνήθως χαρακτηρίζονται ως αλλόκοτα και περίεργα καθώς τείνουν να έχουν διαστρεβλωμένη αντίληψη και αντισυμβατική σκέψη σε τέτοια ένταση που είναι αδύνατο να θεωρηθεί απλά εναλλακτικός τρόπος συμπεριφοράς και αντίληψης. Άτομα με Σχιζότυπη Διαταραχή τείνουν να πιστεύουν ιδιαίτερα σε «συμβολισμούς» και «σημάδια» καθώς και να έχουν σωματικές ψευδαισθήσεις και απρόσφορο συναίσθημα, δηλαδή το συναίσθημα το οποίο δείχνουν δεν είναι συμβατό με αυτό που επεξηγούν.

Στη δεύτερη κατηγορία των διαταραχών προσωπικότητας βρίσκονται οι τύποι προσωπικότητας που χαρακτηρίζονται ως δραματικοί, συναισθηματικοί και ακανόνιστοι. Στην κατηγορία αυτή λοιπόν ανήκουν:
4) Η Αντικοινωνική Διαταραχή, στην οποία το άτομο τείνει να υιοθετεί παραβατική, επιθετική και βίαιη συμπεριφορά χωρίς αυτό να personalityαισθάνεται ενοχές ή τύψεις. Επίσης, η συμπεριφορά του μπορεί να χαρακτηριστεί ως «χειριστική» και μπορεί να έχει την ικανότητα να εξαπατήσει με ευκολία τους γύρω, λόγω της ικανότητας να εκλογικεύει την άνομη συμπεριφορά του.

5) Η Οριακή/Μεταιχμιακή Διαταραχή. Το κυριότερο χαρακτηριστικό της διαταραχής αυτής είναι η έντονη αστάθεια του ατόμου σε σταθερές αξίες της ζωής, όπως η ταυτότητα και η εικόνα του εαυτού του αλλά και των διαπροσωπικών σχέσεων του. Ακόμα στη διαταραχή αυτή επικρατεί έντονα ο φόβος της μοναξιάς, έτσι το άτομο μπορεί να συνάπτει σχέσεις εξάρτησης χωρίς να λαμβάνει υπ όψιν του τον εαυτό του και να όντας εύκολο να χειραγωγηθεί οικειοθελώς από τον άλλον. Καταυτόν τον τρόπο το άτομο μπορεί να υιοθετήσει αυτοκαταστροφική συμπεριφορά, ενώ υπάρχουν και πολλές περιπτώσεις ατόμων με οριακή προσωπικότητα τα οποία είναι σημαντικά επιρρεπή σε ουσίες.

6) Η Ναρκισσιστική Διαταραχή. Άτομα με ναρκισσιστική προσωπικότητα τείνουν να δείχνουν υπερβολική αυτοπεποίθηση, να επιδεικνύουν τα επιτεύγματα τους με σκοπό να προσελκύουν τον θαυμασμό των άλλων. Η ναρκισσιστική διαταραχή θα μπορούσε να λειτουργήσει ως ένας ακόμη μηχανισμός άμυνας του ατόμου προκειμένου να καλύψει και να «καμουφλάρει» τις αδυναμίες του. Ακόμα η έλλειψη εμπάθειας προς τους γύρω, του το μετατρέπει σε αλαζόνα και υπερόπτη.

7) Η Δραματική/Οιστριονική Διαταραχή. Βασικό χαρακτηριστικό των δραματικών/οιστριονικών προσωπικοτήτων είναι η προσπάθεια τους να αποτελούν το κέντρο της προσοχής. Το επιτυγχάνουν δείχνοντας έντονα τον ενθουσιασμό τους και την ζωντάνια τους. Δείχνουν με ένταση, υπερβολή και με σχεδόν θεατρικό τρόπο τα συναισθήματα τους, είναι πολύ κοινωνικοί και μέσω της συμπεριφορά τους στοχεύουν στο να προκαλούν και να σαγηνεύουν τους γύρω τους.

Η τρίτη και τελευταία κατηγορία Διαταραχών Προσωπικότητας χαρακτηρίζεται από τους τύπους προσωπικότητας με έντονα τα στοιχεία του άγχους και του φόβου. Στην τελευταία κατηγορία επομένως ανήκουν:
8) Η Αποφευκτική Διαταραχή. Άτομα με αποφευκτική προσωπικότητα τείνουν να έχουν έντονο τον φόβο της απόρριψης, της αποτυχίας και της αρνητικής κριτικής. Αισθάνονται ανεπαρκείς, έχουν μειωμένη αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση και δείχνουν έντονη ντροπή και άγχος στο κοινωνικό τους περιβάλλον. Έτσι, λόγο των φόβων τους συνήθως απομονώνονται κοινωνικά, ώστε να αποφύγουν καταστάσεις άγχους και είναι επιρρεπείς στο να εκδηλώσουν κοινωνικές φοβίες και αγοραφοβία.

9) Η Εξαρτημένη Διαταραχή. Στην εξαρτημένη διαταραχή ο φόβος της μοναξιάς θεωρείται ο πυρήνας της εξαρτημένης προσωπικότητας. Το άτομο καταβάλλεται από την ανάγκη του να τον φροντίσουν καθώς αισθάνεται ανήμπορο να αυτοσυντηρηθεί. Υποτάσσεται και εξαρτάται σχεδόν ολοκληρωτικά από τον άλλο, και με αυτόν τον τρόπο χειραγωγείται επίσης εύκολα και λειτουργεί βάση της επιθυμίας του άλλου.

10) Η Ψυχαναγκαστική Καταναγκαστική Διαταραχή Προσωπικότητας (ΨΚΔΠ). Σε διαφορετικό επίπεδο από την Αγχώδη Ψυχαναγκαστική Διαταραχή, η ΨΚΔΠ έχει ως κύριο χαρακτηριστικό τον «έλεγχο». Το άτομο, επιθυμεί να επιβληθεί και να ελέγξει, μέσω των εμμονών που εμφανίζει, τις καταστάσεις γύρω του. Για παράδειγμα, η ανάγκη του για έλεγχο μπορεί να εμφανιστεί ως τελειοθηρία, έντονη προσοχή στις λεπτομέρειες και στους κανόνες αλλά και σαν συναισθηματική ψυχρότητα και ακαμψία.

Στην μελέτη της ψυχολογίας, οι παραπάνω τύποι προσωπικότητας βοηθούν να κατανοήσει κανείς καλύτερα τον τρόπο λειτουργίας του ατόμου. Βέβαια, σε πολλές περιπτώσεις, όπως μπορεί να έχει παρατηρηθεί στο κοινωνικό περιβάλλον ή στο άτομο προσωπικά, ο χαρακτήρας και η προσωπικότητα του ατόμου μπορεί να έχει ποικίλα στοιχεία από πολλούς τύπους, για αυτόν το λόγο το άτομο διαφέρει και από τους γύρω του. Για παράδειγμα, ας σκεφτεί κάποιος ένα άτομο από το κοντινό του περιβάλλον με τον οποίο μοιράζεται κοινά στοιχεία του χαρακτήρα του. Το άτομο εκείνο, έχει τα ίδια βιώματα με αυτό; Αν ναι, τότε το περιβάλλον του ήταν το ίδιο υποστηρικτικό η μη; Κατά αυτόν τον τρόπο, καταλαβαίνει εύκολα κανείς ότι η καλλιέργεια μίας προσωπικότητας μπορεί να επηρεαστεί από διαφόρων ειδών μεταβλητές εσωτερικές ή εξωτερικές. Για αυτόν το λόγο η διαδικασία της εξερεύνησης του εαυτού, δηλαδή η αυτογνωσία είναι μια δύσκολη, απαιτητική, χρονοβόρα και μερικές φορές τραυματική διαδικασία που απαιτεί και την ολοκληρωτική ειλικρίνεια του ατόμου.

Βελούδο στην ψυχή

Αποτέλεσμα εικόνας για Βελούδο στην ψυχήΕγώ τους αποκαλώ "βελούδινους" ανθρώπους.

Είναι εκείνοι οι άνθρωποι που πλησιάζουν τους άλλους χωρίς να εισβάλλουν και να παραβιάζουν τον προσωπικό τους χώρο.

Που έχουν θέληση να ακούσουν, χωρίς όμως να σου υποβάλουν επιβλητικά την οποιαδήποτε ερώτηση.

Που δεν προβάλλουν σε κάθε συζήτηση τον εαυτό τους, αλλά δίνουν τον εαυτό τους στον συνομιλητή τους!

Οι "βελούδινοι" άνθρωποι γνωρίζουν πόσο πολύ μπορούν να πληγώσουν οι λέξεις και γι' αυτόν το λόγο δεν τις χρησιμοποιούν ποτέ στην τύχη.

Δεν κρίνουν, διότι για εκείνους είναι περισσότερο σημαντικό να κατανοήσουν τα κίνητρα των ενεργειών των άλλων, αντί να τους καταδικάζουν!

Οι "βελούδινοι" άνθρωποι είναι άτομα πολύ ευαίσθητα και μπορεί να φανούν εύθραυστοι. Κι όμως είναι παράλληλα τόσο μα τόσο δυνατοί! Γιατί το να συνεχίζεις να είσαι "βελούδινος" σε έναν κόσμο που συνεχώς επιτίθεται, είναι μία από τις πιο θαρραλέες επιλογές που μπορείς να κάνεις!

Μα το πιο όμορφο χαρακτηριστικό αυτών των ανθρώπων είναι πως είναι "βελούδινοι" με όλους. Ακόμη και με εκείνους που δεν γνωρίζουν. Κυρίως με εκείνους που δεν γνωρίζουν!

Να λοιπόν γιατί θα τους αναγνωρίσεις αμέσως: οι "βελούδινοι" άνθρωποι είναι ακριβώς έτσι ΚΑΙ με εσένα!

Προσπάθησε να είσαι ιδιαίτερα προσεκτικός όταν συναντήσεις έναν από αυτούς!

Γιατί, οι "βελούδινοι" άνθρωποι είναι εκείνοι που, περισσότερο από όλους τους άλλους, αξίζουν να τους συμπεριφερθείς με λεπτότητα και "βελούδινους" τρόπους!

Υπό σκέψη

Σκέφτεσαι, Σκέφτεσαι...
Παραπατάς, Ταλαντεύεσαι
Περιμένεις
Ακινησία και μόχθος
Το πνεύμα μεθά απ' το φόβο
Στέκεσαι, οραματίζεσαι
Κλείνεις τα μάτια
και το κορμί σου παγώνει
Περιμένεις..
Λες “θα έρθει η κατάλληλη στιγμή”
μα δεν τολμάς
 
Αναρωτιέσαι, ποιο δρόμο να πάρεις;
Γυρίζεις πίσω, λες “ δεν γνωρίζω που φτάνει, που οδηγεί”
Τραγουδάς τη μικρή σου φυγή
Από που;
Ίσως απ' τη ζωή σου την ίδια
 
Ύστερα στέκεσαι πάνω στο βράχο,
Κοιτάζεις την ακρογιαλιά
Είσαι έτοιμος να πλησιάσεις,
μα λες “είναι ψηλά, ίσως κάποια άλλη φορά”
 
Κοιτάζεις έξω απ' το παράθυρο τον ήλιο
και δυο παιδάκια που τρέχουν
σηκώνεσαι
ανοίγεις τη πόρτα,
μα αμέσως τη κλείνεις
και λες “ίσως μια άλλη μέρα που πιθανόν να έχει περισσότερο ήλιο”
 
Περπατάς στο δρόμο
και δίπλα σου ένα κορίτσι κλαίει και σου ζητάει βοήθεια
είσαι έτοιμος να της δώσεις το χέρι
μα ξαφνικά λες “δεν γνωρίζω, άλλωστε δεν προλαβαίνω, έχω δουλειά”
κι ύστερα προσπερνάς
 
Αντικρίζεις τη λίμνη
θέλεις να περάσεις απέναντι
πλησιάζεις
είσαι έτοιμος
μα λες “ίσως κάποια άλλη φορά, είναι μακριά η απέραντη όχθη”
 
Στέκεσαι εκεί
απλά κοιτάζεις δίχως να ενεργείς
μη τυχόν και κάνεις το λάθος
 
Δεν προχωράς
δεν αντιδράς
μη τυχόν και τα πράγματα φτάσουν στα άκρα
φοβάσαι μήπως γίνουν χειρότερα
 
Τρέμεις στη σκέψη ότι ίσως η ιδέα μετακινηθεί,
έτσι έχεις μάθει να ζεις
σε μια στατική ουτοπία
ακροβατείς
 
Μαρμαρωμένο άγαλμα στου νου σου τη φάκα
δεν προσφέρεις, λες “δεν με αφορά, εγώ είμαι εντάξει”
δεν ταξιδεύεις, μα χάνεσαι στων αισθήσεων τη πλάνη
 
Επιβιώνεις κι αφήνεις το χρόνο να σε προσπερνά
και τη ζωή να σε χαιρετά από μακριά
 
Σαν μαριονέτα χορεύεις στο δικό σου το δρόμο
ποιος τον ορίζει;
ποιος φτιάχνει το ρυθμό και ποιος τα βήματα;
οι θεατές χειροκροτούν με ένα χαμόγελο υπεροψίας
ποιος κρατάει τα σκοινιά;
ποιος ακονίζει τη γύμνια σου;
 
Αναρωτιέμαι αν αναπνέεις, αν νιώθεις, αν ζεις...
σκέφτεσαι, σκέφτεσαι...
δεν τολμάς, δεν αισθάνεσαι, δεν υπάρχεις!
 
Ανατίναξε τη σιωπή
κόψε τώρα τα σκοινιά
γίνε ο συνθέτης και ο ακροατής της ζωής σου
περπάτα στο μονοπάτι που χαράζεις εσύ
με τη δική σου μελωδία
και τη δική σου πνοή
νιώσε τη φλόγα σου
δες την αυγή της ψυχής σου
άκου τη δίψα σου
άκου τη παλίρροια... επαναστατεί
νιώσε την ώρα της αλλαγής
μύρισε την ανατολή
 
Ζήσε!!
Μη σκέφτεσαι... Τόλμα!!!
 

Κι εμείς τι πάθαμε που μεγαλώσαμε έτσι; – Γίναμε έτσι…

Είναι εύκολο να γίνεις γονιός, αλλά είναι δύσκολο να είσαι γονιός. Σ’ αυτή τη φράση ο Βίλχελμ Μπους εσωκλείει σύντομα και περιεκτικά τη δυσκολία – κι ο,τι αυτή προϋποθέτει ή συνεπάγεται- του να είναι κανείς όχι τέλειος, αλλά ένας αρκούντως καλός γονιός. Εξάλλου τέλειοι γονείς δεν υπάρχουν, όπως δεν υπάρχουν και τέλεια παιδιά, κι αυτό είναι κάτι, που χρειάζεται να κρατάμε καλά στο νου μας.

Όταν κάποιος γίνεται γονιός, τότε είναι η στιγμή που έρχεται στην επιφάνεια το δικό του εσωτερικό παιδί, των δικών του παιδικών χρόνων, έρχεται ξανά σε επαφή με το παρελθόν του, με τα τραύματά του. Και μπορεί είτε να υποκύψει σ’ αυτά και να τα αναπαράγει, διαιωνίζοντας με τη σειρά του αυτό το φαύλο κύκλο γενεών, είτε μπορεί να έρθει αντιμέτωπος με τις πληγές του, σπάζοντας τον κύκλο. Όποια κι αν είναι η επιλογή του, οι συνέπειες είναι αναπόφευκτες και αντίστοιχες της απόφασής του. Ο πρώτος δρόμος είναι σίγουρα ο πιο εύκολος, αλλά εξίσου σίγουρα είναι και ο πιο επικίνδυνος και επώδυνος για το παιδί μπροστά του.

Οι γονείς βλέπουν το παιδί τους ως προέκταση του εαυτού τους, αδυνατούν να το δουν ως ξεχωριστή προσωπικότητα, ως πλάσμα με διαφορετική ταυτότητα, τη δική του ταυτότητα. Περιμένουν απ’ αυτό να γίνει ό,τι δεν έγιναν, να κάνει ό,τι δεν έκαναν, να ζήσουν τη ζωή που δεν έζησαν μέσα απ’ τη ζωή του παιδιού τους, να “φτιάξουν” το τέλειο, το ιδανικό, το ατσαλάκωτο παιδί. Αντ’ αυτού όμως, το μόνο που καταφέρνουν να “φτιάξουν” είναι ένα φοβισμένο παιδί.

«Όταν ο γονιός δεν έχει αρκετή αυτοπεποίθηση, όταν δεν είναι σίγουρος για τη θέση του, μπορεί να αντιδρά άσχημα στις εκδηλώσεις αντίστασης του παιδιού του. Αντί να δει την αντίσταση ως μία εκδήλωση της ταυτότητας του παιδιού, αισθάνεται ότι κατευθύνεται εναντίον του» (Ιζαμπέλ Φιλιοζά). Και τότε οι γονείς κάνουν ένα από τα μεγαλύτερα τους λάθη. Αντί να προσπαθήσουν να κατανοήσουν τη συμπεριφορά του παιδιού τους, προσπαθούν να μεγαλώσουν ένα υπάκουο και πειθαρχημένο παιδί χρησιμοποιώντας ως όπλο τους και έχοντας ως σύμμαχο τους το φόβο. Και ο φόβος είναι παιδική κακοποίηση.

Παιδική κακοποίηση δεν είναι μόνο ό,τι αγγίζει τη σφαίρα του ακραίου. Παιδική κακοποίηση είναι οι τιμωρίες, οι επικρίσεις, οι υποτιμήσεις, οι ετικέτες, οι συγκρίσεις, οι απαιτήσεις, οι απειλές, η αδιαφορία, η απόρριψη, η απαξίωση, η ειρωνεία, τα λόγια που πονάνε, η αγάπη υπό όρους («Σ’ αγαπώ/ Είσαι καλός/ή, αν κάνεις αυτό που λέω/θέλω εγώ»).

«Το παιδί δεν μπορεί να ακούει προσβολές, γιατί μόνο έτσι μεγαλώνοντας θα αποκτήσει αξιοπρέπεια» (F. Engels). Δε μιλάμε πλέον για μια σχέση ισότιμη, αναφορικά με την αξιοπρέπεια και την αξία του παιδιού ως ανθρώπου. Μιλάμε για μια σχέση ελέγχου, για ένα μόνιμο παιχνίδι εξουσίας, με τους γονείς να κατηγορούν το παιδί ξεχνώντας ότι αυτοί το ξεκίνησαν.

Κάθε φορά που ο γονιός επιδιώκει να επιβληθεί στο παιδί του, κατ’ ουσίαν επιχειρεί να επιβληθεί στα τραύματα του για να μην πονάει. Πίσω απ’ τη βία κρύβεται μια δική του ιστορία, είναι οι παλιές πληγές, που ξαναματώνουν, προβάλλει την οργή της παιδικής του ηλικίας στο παιδί του.

Το παιδί εξαρτάται από τους γονείς του, καθρεφτίζεται στο βλέμμα τους, βλέπει τον εαυτό του μέσα απ’ τα δικά τους μάτια. Το παιδί δεν έχει ανάγκη από τέλειους γονείς, έχει ανάγκη από γονείς που το αγαπούν και κυρίως το αποδέχονται άνευ όρων και όχι άνευ ορίων. Δε φτάνει μόνο η αγάπη, χρειάζεται και η αποδοχή. Ένα παιδί, που δεν το αποδέχθηκαν, τρέχει για μια ζωή προκειμένου να φτάσει κάπου. Έχει ανάγκη από γονείς που αποδέχονται ότι το παιδί τους δεν είναι τέλειο, ότι δεν είναι ίσως αυτό που ονειρεύτηκαν, ότι δεν είναι αυτό που θα ήθελαν να είναι. Αλήθεια, οι ίδιοι είναι αυτό που θα ήθελαν να είναι; Αποδέχτηκαν ποτέ τον εαυτό τους; Τον αγάπησαν; Το παιδί έχει ανάγκη από γονείς, που αναγνωρίζουν τα λάθη τους, τα παραδέχονται και προσπαθούν να τα διορθώσουν.

«Κι εμείς τι πάθαμε που μεγαλώσαμε έτσι;». Μεγαλώσαμε μέσα σ’ έναν ψεύτικο εαυτό. Μάθαμε να φοβόμαστε, να κρυβόμαστε πίσω από μάσκες, να μην έχουμε πρόσωπο, αλλά προσωπείο, να φοράμε το κουστούμι μας και να παίζουμε το ρόλο μας. Μάθαμε να μην εκφράζουμε τις ανάγκες και τα «θέλω» μας, να μην τα αναγνωρίζουμε, να θέλουμε τα «θέλω» των άλλων, να τα περνάμε για δικά μας, να τους ανήκουμε, να εξαρτιόμαστε. Μάθαμε να μην αγαπάμε τον εαυτό μας, άρα και τους άλλους, να μην τον αποδεχόμαστε, να τον σαμποτάρουμε, να ζητούμε το δυσλειτουργικό για να λειτουργήσουμε ή για να νομίζουμε ότι έτσι λειτουργούμε. Μάθαμε να βολευόμαστε, να μη ρισκάρουμε, να μην κυνηγάμε τα όνειρά μας, να μην ονειρευόμαστε, να μας τρομάζει η αλλαγή, δηλαδή η ίδια η ζωή, μάθαμε να μη ζούμε. Άλλα περισσότερο, άλλα λιγότερο. Άλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο. Κι αν πάλι όλα αυτά δεν τα αναγνωρίζουμε είναι γιατί κυρίως μάθαμε να τα βάζουμε όλα «κάτω απ’ το χαλί»… Κι αφού δεν τα βλέπω, ή μάλλον δε θέλω να τα δω, τότε δεν υπάρχουν! Αυτό πάθαμε. Γίναμε έτσι…

Μας οφείλουμε λοιπόν να βγούμε στο φως, να δούμε τις σκιές μας, να τις αναγνωρίσουμε, να τις γνωρίσουμε κι αυτή τη φορά να μάθουμε να τις διαχειριζόμαστε. «Να πούμε “ναι” στον εαυτό μας, να αντιμετωπίσουμε τον εαυτό μας σαν αυτό να είναι το σοβαρότερο απ’ όλα τα καθήκοντά μας.» (C. Jung). Να βγάλουμε τη μάσκα! Να σπάσουμε τον κύκλο!

Στοιχίζει πανάκριβα η σοφία της ψυχής...

Paradise_Lost_by_ThisYearsGirl.jpgΑν δεν κτυπούσανε τα κύματα εκείνους τους βράχους στ' ακροθαλάσσι, δε θα καμάρωνες το σχήμα τους.
Έτσι δεν είναι; Στοιχίζει ακριβά η πείρα, αγόρι μου.
Στοιχίζει πανάκριβα η σοφία της ψυχής.Γιατί η σοφία του μυαλού είναι άλλο πράγμα.
Την αποκτά κανείς με τη γνώση.. Τούτη δω που σου λέω, η σοφία της ψυχής, αποκτιέται μόνο με πόνο...
Κάποιες στιγμές αναρωτιέμαι αν αξίζει τον κόπο...
Δεν ξέρω.. Άντε βάλε τσίπουρο.. Σαν το νερό πάει το άτιμο...;
Κάποτε πίστεψα κι εγώ όπως πολλοί άλλοι, πως θα 'φτιαχνα από την αρχή τον κόσμο..
Τα ΄δωσα όλα.. Δεν κράτησα ουτ' ένα ψίχουλο για τον εαυτό μου..
Γιατί έτσι έιμαι γω, π' ανάθεμά με...
Ή αδειάζω το ποτήρι μου ή δεν το λερώνω καθόλου... Δεν έγινε τίποτα...
Ο κόσμος στο χειρότερο πάει...
Και ξέρεις ποιό είναι το παράξενο; Δεν αισθάνομαι χαμένος.. Προδομένος..
Προσωπική υπόθεση, φίλε, η δικαίωση.
Καθένας χαράσσει με το σουγιαδάκι του ένα σήμα στο δέντρο της ζωής..
Είναι μερικοί, που χαράσσοντας αυτό το σήμα, τους ξεφεύγει το μαχαίρι και πληγώνονται..
Είναι γιατί ήταν πολυ παθιασμένπο εκείνη τη στιμή..
Είναι γιατί τρέμανε τα χέρια τους από τα πολλά όνειρα..
Είναι γιατί τα μάτια τους είχαν θαμπωθεί από την ομορφιά του κόσμου...
Ε! Δεν έπαψε η γη να γυρίζει, ε;..... 

Οι απολογητές και η χρήση του Ευσεβίου Καισαρείας - Η υποτιθεμένη έκλειψη ηλίου κατά την σταύρωση του Ιησού

Τα συγ­γράμματα των εθνικών ιστορικών και συγ­γ­ρα­­φέ­ων Φλέ­γοντος, Θαλ­λού, και Πορφυ­ρί­ου, 2ος αιών – αρχές 4ου αιώνος, το σύγγ­ραμμα του χριστιανού Ιουλίου Αφρικανού, 3ος αιών, και το σύγ­­γραμ­μα του Γαλιλαί­ου ιστορικού Ιούστου της Τιβε­ριάδος 1ος αιών, κ. ά., έχουν απολε­σθεί. Τί έχει απομείνει για να διασωθούν αυτά;!

Σήμερα όμως διάφοροι αυ­τοβα­πτι­­σθέν­τες απολογητές, που συνήθως τελούν εν ανωνυμία, μας πα­ραθέτουν «αποσπά­σμα­τα» του Φλέγοντος και του Θαλλού, τα οποία ισχυρίζονται ότι φέ­ρουν μαρτυρί­ες για τον σει­σμό και την έκ­λειψη ηλίου που δήθεν έγιναν κατά τη σταύρωση του υποτι­θε­μέ­νου Ιη­σού. Κατ’ αυ­τόν τον τρόπον οι απολογητές νομί­ζουν ότι μας παρέχουν «ιστο­ρι­κές» πλέον «απο­δεί­ξεις» περί της ιστορικής υπάρξεως του θρυ­λου­μέ­­νου Ιησού που έγινε μετά ο μυθο­λο­γικός Χρι­στός.

Ση­μει­ώστε ότι την έκλειψη ηλίου (ή το σκοτάδι πάνω σε όλη τη γη) την ανα­φέ­ρουν ο Ματ­θαίος (27: 45), ο Μάρκος (15: 33) και ο Λου­κάς (23: 44). Ο Ιωάννης την αγνοεί. Το σχί­σι­μο του καταπετάσματος του ναού στα δύο, από πάνω ως κάτω, το ανα­φέρουν ο Ματ­θαί­ος 27: 51, ο Μάρκος (15: 38) και ο Λουκάς (23: 45). Ο Ιωάννης το αγνοεί. Αλλά τα υπό­λοιπα μυθο­λο­γι­κά συμβάντα, περί σεισμού, ανεώξεως πολλών μνημείων, ανα­στάσεως πολλών νεκρών στην Ιερου­σα­λήμ, κλπ., τα αναφέρει μόνο ο Ματθαίος (27: 51-53), ενώ οι άλλοι τρεις κα­νο­νικοί ευ­αγγε­λι­στές τα αγνοούν.

Όλα αυτά τα δήθεν ανεξάρτητα ιστορικά «αποσπάσματα» είναι μια πλά­νη που διε­νερ­γείται είτε από σκοπιμότητα, είτε από άγνοια, εί­τε από τυφλή ή σκόπιμη πί­στη στα γρα­πτά του Ευσεβίου Καισα­ρεί­ας. Αυτά τα αποσ­πά­σμα­τα, όπως τα χρησιμο­ποι­ούν οι διάφοροι νεοχριστιανοί απολογητές, μας τα παρου­σι­ά­ζει ο Ευ­σέβιος μέ­σα στην «Εκκ­λησια­στι­κή Ισ­το­ρία» του και σε άλλα έργα του. Τα αποσπούν από εκεί και δεν γε­μί­ζουν ούτε δυο σελίδες. Είναι ελάχιστα και ξεκομμένα. Έτσι δεν απο­τε­λούν κριτήρια της επιστήμης της Ιστορίας γι’ αυτό και για τους εξής λόγους.

Ο Ευσέβιος έχει πλέ­ον απο­δειχθεί, επι­στη­μο­νι­κώς και πολ­λα­πλώς, ότι ήταν μέγας πλαστο­γράφος και ψευ­δο­λό­γος και ου­δέ­ποτε φρόντισε να δια­σώσει την αλή­θεια και τις πηγές που ο ίδιος χρη­σι­μο­ποίησε. Τις πη­γές τις κατάστρεψε. Π.χ., το σύγγραμμα του Εβραιο­χρισ­τι­α­νού ισ­το­ρι­κού του 2ου αιώνος Κ. Ε. Ηγησίππου και το σύγ­γραμμα του Χριστιανού ισ­το­ρι­κού του 3ου αιώ­νος Κ. Ε. Ιου­λί­ου Αφρικανού, από τα οποία ο Ευσέβιος αντιγ­ρά­φει κα­τά το πρώτο ήμισυ του 4ου αιώ­νος, έχουν ολοκληρωτικά χα­θεί. Απορεί κανείς για ποι­ους λόγους ο Ευ­σέβιος δεν φρόντι­σε να διασώσει τέτοια ντο­κου­μέντα. Λόγω της θέσεως και της δυ­νά­με­ώς του μια ρητή διαταγή του για να επα­νεκ­δο­θούν και να δια­φυλαχ­θούν τα συγ­γράμματα αυτά αρκούσε. Ούτε τα γρα­πτά του Υποα­πο­στολικού Πατέρα Παπία, (60−140 ή κατ’ άλλους 70−155 Κ. Ε.), επισκό­που Ιε­ρα­πόλεως Φρυ­γί­ας, διέσωσε. Λέγεται ότι ο Πα­πίας έγραψε πέντε βιβλία, σχετικά με τις προ­φητείες για τον Κύριο, τα λόγια του Κυρίου, κλπ., τα οποία έχουν απο­λεσθεί. Μόνο λίγα κομ­ματάκια αναφέ­ρονται από τον Ευσέβιο και άλλους Πα­τέρες. Ο Ευσέβιος, ούτε λίγο ούτε πολύ, λέ­γει ότι ο Παπί­ας έγρα­ψε βλα­κείες. Συγ­κε­κρι­μένα στην Εκκλησιαστική Ιστο­ρία του (3: 39), ο Ευσέ­βι­ος γράφει: «Ο Πα­πίας ήταν άν­­θρω­πος πολύ μικρού νου (σφόδρα γάρ τοι σμικρός ών τόν νούν), αν τον κρί­νο­με από τα ίδια τα λόγια του.». Αυ­τό και αν εί­ναι ύπο­πτο!... Ήλθε ο Ευσέβιος τον 4ο αι­ώνα για να δι­ορ­θώσει και να κρί­νει τους πατέρες και τις πηγές του 2ου αι­ώ­να...

Κα­τά το πρό­τυ­πο του Απο­στόλου Παύλου, (Πρός Ρω­μαί­oυς γ΄: 7, «Ε­άν διά τoυ ψεύ­δoυς μoυ η αλή­θεια τoυ Θε­oύ κα­τε­­δεί­χθη με­γά­λη πρoς δό­ξαν τoυ, για­τί ακό­μη κα­τα­κρί­νo­μαι ως αμαρ­τω­λός;», αυτό είναι το μόνο αληθές που μας είπε ο Παύλος), ο Ευσέ­βιος χρησιμοποίησε κά­θε δόλιο μέσο για να υπο­στη­ρί­ξει και να προ­παγαν­δί­σει το δήθεν αληθές της νέας Χριστιανι­κής θρη­σκείας, όπως αυτή διε­μορ­φώ­θη κατά το πρώτο ήμισυ του 4ου αιώνα. Ουσια­στι­κά η νέα μορ­φή της Χριστιανικής θρη­­σκείας ήταν δη­μι­ούργημα του Ευσεβίου με τη συ­νερ­γα­σία μιας ομάδας συγ­χρόνων του Χρι­στιανών μελε­τητών, αλ­λά και εθνικών όπως ο Σώπα­τρος, κατόπιν αυστη­ρής απαί­τησης και εντολής του αυτο­κράτορα Με­γά­λου Κων­σταν­τίνου, ο οποίος πριν ολίγο καιρό εί­χε γίνει μονοκράτορας. Ο Ευσέβιος όμως απεδείχθη πολύ βια­στικός και απ­ρόσεκτος πλαστο­γράφος. Έτσι οι πλα­στογρα­φί­ες του ανα­κα­λύφτηκαν σχε­τικά εύ­κολα από πολ­λούς αμε­ρό­ληπτους ερευνητές επιστή­μο­νες, αρκετοί των οποίων προέρ­χον­ταν από διάφορες Χριστιανικές διομολογή­σεις. Ένας τέτοιος ήταν και ο Charles B. Waite, ο οποίος έγραψε το βιβλίο History of the Christian Re­ligion to the Year 200 (μελετήστε τις σε­λί­δες 332-337.).

Έτσι λοιπόν βλέπομε ότι τα απο­σπάσματα που παραθέ­τει ο Ευσέβιος περί σεισμού, εκ­λείψεως ηλίου, κλπ. αναφέ­ρον­ταν σε άλλο σεισμό (που έγινε στη Βιθυ­νία της Μι­κ­ράς Ασίας, πολύ μακριά από την Ιερουσαλήμ) και σε άλλη έκλειψη ηλίου. Απλώς ο Ευσέ­βιος τα προ­σάρμοσε όσο αυ­τός νόμισε αρκετά για να ται­ριάσουν με τους μύθους του Ματθαίου. Πλην όμως προ­δό­θηκε από τα εξής:
1) Το ίδιο το πρόχειρο και βιαστικό γράψιμό του, διότι δεν προσάρμοσε φιλο­λο­γι­κώς την δική του γλώσσα με την γλώσσα των αρχικών συγγραφέων.
2) Από τις αναφορές των ιδίων αποσπασμάτων από Χριστιανούς συγγραφείς πριν τον Ευσέβιο, π. χ. τον Ωριγένη κά., που είναι εντελώς διαφορετικές.
3) Από το γεγονός ότι οι αρχικοί ιστορικοί, που μόλις αναφέραμε, ήταν και πα­ρέμειναν «παγαν­ι­στές εθνικοί». Οπότε αν ανάφεραν μέσα στα ιστορικά τους συγγράμματα αυ­τά τα συμ­βάντα ως αληθινά και πραγματικά, όπως θέλουν να μας τα παρου­σι­άσουν ο Ματ­θαίος και ο Ευσέ­βιος, τότε είναι πέραν πάσης φαντασίας το γεγο­νός ότι αυ­τοί πα­ρέμειναν παγα­νι­στές αντί να ασπαστούν την νέα «αληθινή» θρησκεία του Χριστιανισμού. Έχει γού­στο, ο Φλέγων και ο Θαλλός να έγρα­φαν ιδιοχείρως ως αληθή γεγονότα την έκ­λει­ψη ηλίου, τον σεισμό και την ανάσταση των νεκρών της Μεγάλης Παρα­σκευ­ής όπως μας τα παρουσιάζει ο Ματθαίος και να μη γίνουν Χριστιανοί απορ­ρί­πτον­τες αμέ­σως τον παγανισμό! [1]
[1 Αυτά είναι ανάλογα με εκείνη την πλαστογραφημένη μαρ­τυρία του Ιωσή­που (Ιουδαϊκή Αρχαιότητα 18: 3: 3 ή 18: 63-64), όπου ο μεν Ιησούς Χριστός ομο­λο­γείται (από τον Ιώ­σηπο υποτίθεται) ως σοφός Ιουδαίος Μεσ­σί­ας και τριήμε­ρος αναστηθείς εκ νεκρών, ο δε Ιώσηπος όχι μόνον δεν προσχώ­ρη­σε στον Χριστιανισμό απορρίπτον­τας τον Ιουδαϊσμό, αλλά παρέμεινε ορθό­δο­ξος Φα­ρισαί­ος μέχρι τον θά­νατό του! (Αν αμφιβάλλετε, διαβάστε το βιβλίο της αυτο­βιο­γραφίας του). Αυ­τή η μαρ­τυρία, το Testimonium Flavianum, αποτελεί άλ­λη μία πλαστο­γραφία του Ευσεβίου.]

Όσο για τους αναστηθέντας νεκρούς και τα άλλα φαινόμενα της Μεγάλης Πα­ρα­σ­κευής αναφέρονται μό­νο από τον Ματθαίον. Ο Ιωάννης που συνεχώς καυχιέται ότι λέγει την αλήθεια και ήταν αυτόπτης μάρτυς στα γεγονότα του Πάθους δεν αναφέρει τίποτα απ’ αυτά. Δεν είδε και δεν άκουσε τίποτα. Τί λέτε: περίεργο! Ο Μέγας Αυ­το­κ­ράτωρ Ιουλιανός στο Κατά Γαλιλαίων έργο του δικαίως απορεί πως κανένας άλλος εκτός του Ματ­θαίου δεν αναφέρει ούτε πληροφορήθηκε τίποτα. Ού­τε Ρωμαίος συγκ­λη­τικός, στρατιωτικός, κυβερνήτης, ούτε κανένας Ιουδαίος άρχων, ραβίνος, κλπ, ούτε κα­νένας άλλης εθνικότητος. Όλη η υφήλιος αγνόησε αυτά τα τρομακτικά «γεγο­νότα»! Οπότε τί λέτε; Ψεύδεται ο Ματθαίος; Ναί ή ού;}

4) Ο Θαλλός και ο Φλέγων έζησαν κατά τον 2ο και 3ο αιώνα. Οπότε τίθεται το εξής ερώτημα: Οι περιγραφές των φυσικών φαινομένων που υπήρχαν στα συγγράμμα­τά τους αφο­ρούσαν φυσικά φαινόμενα τα οποία είτε συνέβησαν κατά την διάρκεια της ζω­ής των και που οι ίδιοι παρατήρησαν ή άκουσαν περί αυτών, είτε αφο­ρού­σαν φυσικά φαινόμενα που υποτί­θε­ται ότι συνέβηκαν πριν 150 χρό­νια τουλά­χι­στον; Αν υποθέσομε ότι ισχύει η δεύτερη εκδοχή, τότε ως επι­στή­μο­νες και ιστο­ρικοί θα έπρεπε να παραθέσουν τις πηγές τους και κά­ποιες ημερομηνίες. Όμως ο αντιγραφέας Ευσέ­βιος δεν μας ανακοινώνει κα­μιά τέτοια πληροφορία, όπως και θα όφει­λε να πράξει αν ήταν σωστός ιστορικός, και η οποία θα ισχυροποιούσε έτι περισ­σότερο τους ισχυρισμούς του. Όπως όμως αποδείχθηκε από τα συγγράμμα­τα του Ωριγένη και άλλων προηγου­μέ­νων Χριστιανών συγγραφέων, οι οποίοι αναφέρονται στον Θαλλό και τον Φλέγοντα ισχύει η πρώ­τη εκδοχή και ο Ευσέ­βι­ος[2] αποδεικνύεται άλλη μια φορά δόλιος πλαστογρά­φος.
[2 Οι ατιμίες του Ευσεβίου έχουν καταδειχθεί πολλαπλώς στην παγκόσμια έρευνα και βιβλιογραφία. Ήδη εδώ με τα στοιχεία μας δεικνύομε μερικές. Δεν δικαιούται ο Ευσέβιος την εμπιστοσύνη που αποδίδεται σ’ έναν ιστορικό. Ο ίδιος ομολογεί ότι δεν τον ενδιέφερε η αλήθεια αλλά το συμφέρον της Νέας Χριστιανικής πίστεως! Στην σύ­νοδο της Νικαίας το +325 έπαιξε το ρόλο του πολιτικάντη και περίμενε να δει προς τα που θα έγερνε τελικά η πλειοψηφία με την οποία στο τέλος συνυπέγραψε. Επίσης όλα τα στοιχεία συγ­κλί­νουν στο ότι αυτός επλαστογράφησε το γνωστό και πολύ συ­ζητηθέν Testimonium Flavianum στον Ιώσηπο (βλέπε μέρος 9.). Ο Δρ Χριστιανός θε­ολόγος Κωνσταντίνος Σια­μάκης, δεν κατεδέχθει να συμπεριλάβει αυτές τις ψευ­το-μαρτυρίες του Φλέγοντος και Θαλλού στο λεπτομερές σύγγραμμά του: Εξωχρισ­τι­ανι­κές Μαρ­τυ­ρί­ες γιά τό Χριστό καί τούς Χριστιανούς, Εκδόσεις «Άθως», Αθήναι, 2000. Ευρίσκονται όμως, μαζί με διάφορες άλλες, στο σύγγραμμα του Charles B. Waite, History of the Christian Religion to the Year Two Hundred (200), Fifth Revised Edition, C. V. Waite & Co., Chicago 1900 – 1992, ο οποίος τις τιτλοφορεί Παραχα­ράξεις του Ευσεβίου και μας μεταφέ­ρει όλα τα αποδεικτικά στοιχεία.]

5) Από την επιστημονική απόδειξη ότι είναι αδύνατο να γίνει έκλειψη ηλίου κατά εποχή πανσελήνου και ως γνωστόν το Εβραϊκό Πάσχα (Πεσάχ) εορτά­ζε­ται πάντα τέτοια εποχή. Έπειτα, μια ολική έκλειψη ηλίου διαρκεί μερικά μόνο λεπτά (10 - 30) και σε μικρό τόπο και όχι τρεις ώρες σε όλη τη γη όπως επιθυ­μούν οι τρεις πρώτοι ευαγγελι­στές.

Ένας ακόμα λόγος που αποδεικνύει ότι η έκλειψη ηλίου[3] (το σκοτάδι πάνω σε όλη τη γη) των τριών συνοπτικών δεν έγινε ποτέ μας τον παρέχει το Κατά Ιωάννην Ευ­αγ­γέ­λιο. Για να δούμε γιατί:
1. Στον μεν Ματθαίον 27: 45 δια­βάζομε: «Από δέ έκτης ώρας σκό­τος εγένετο επί πάσαν την γήν έως ώρας ενάτης.». Δη­λαδή σύμφωνα με τις σημερινές ώρες το σκο­τά­δι άπλωσε πάνω σε όλη τη γη από τις δώ­­δεκα το μεσημέρι, ώρα έκτη, κατά την μέ­τ­ρηση των ωρών της ημέ­ρας την εποχή του υποτιθεμένου Ιησού, η οποία άρχιζε στις έξη το πρωί. Κράτησε μέχρι τις τρεις το από­γευμα (ώρα ενάτη), δηλαδή τρεις ολόκ­ληρες ώρες.
2. Στον Μάρ­­κον 15: 33 δια­βάζομε: «Γενομένης δέ ώρας έκτης σκότος εγέ­νετο εφ’ όλην τήν γήν έως ώρας ενάτης·».
3. Στον δε Λουκάν 23: 44 διαβάζομε: «Ήν δέ ωσεί ώρα έκτη καί σκότος εγέ­νετο εφ’ όλην τήν γήν έως ώρας ενάτης, τού ηλίου εκλεί­πον­τος,».
4. Τώρα πάρετε την Καινή Διαθήκη και διαβάστε: Ιωάννης 19: 13-16. Ιδιαι­τέ­ρως στον στίχο 14 διαβά­ζομε: «ήν δέ παρασκευή τού πάσχα, ώρα δέ ωσεί έκτη· και (ο Πιλάτος) λέγει τοίς Ιουδαίοις· ίδε ο βασι­λεύς υμών.». Στον δε στί­χο 16 πα­ρα­κά­τω δια­βάζομε «τότε ούν (ο Πιλάτος) πα­ρέ­δω­κεν αυτόν αυτοίς (στους Ιου­δαίους) ίνα σταυ­ρω­θή.».
[3 Ας λάβομε επίσης υπ’ όψη μας ότι το θέμα του σεισμού ή των μεταθανατίων εμ­φα­νί­σεων λύεται ως εξής: Όλος ο Ελληνικός Κόσμος εγνώριζε ότι ο Ρωμύλος απεθε­ώ­θη ανα­ληφθείς εις τους ουρανούς εν μέσω σφοδρής καταιγίδας, σάλου, σεισμού, και σκότους τόσου ώστε να μην ηδύνατο κανείς να δει τα γύρω του, και ότι κατόπιν επα­νεμφανίσθη καθ’ οδόν σε φίλο του Συγκλητικόν εις τον οποίον ανακοίνωσε τα συμ­βάν­τα της απο­θε­ώσεώς του και όρισε την ίδρυση ναού και τα σχετικά της λα­τρείας του. Όλη αυτή την ιστορία αντέ­γρα­ψαν προχείρως οι Χριστιανοί διά να την απο­δώ­σουν στον ιδικόν τους θεό. Κατόπιν βλέπομε τον εκατό­ν­ταρχον να λέγει: «Αληθώς υιός Θεού είναι αυτός» (Ματθαίος 27: 54). Τί σημαίνει αυτή η φράση; Απλούστατα, οι Χριστιανοί έβλεπαν στα νομίσματα της εποχής την προτομή του Αυγούστου με την φράση DIVI F(ILIUS) (= Υιός Θε­ού = Υιός του αποθεωθέντος Ιουλίου Καίσαρος) και έλεγαν: «Ο ιδικός μας Θεός είναι DIVI FILIUS!».]

Για να εξετάσομε λοιπόν προ­σε­κτι­κά τί καινούργια μας ξεφουρνίζει ο Ιωάννης:
Πρώτον: Δεν ήταν ακόμα ημέρα του Πάσχα αλλά παρασκευή του Πάσχα. Οι τρεις συνοπτικοί μας βεβαιούν ότι το τελευταίο δείπνο, η δίκη, η σταύρωση και η ταφή έγιναν την ημέ­ρα του Πά­σχα που εκείνο το έτος έπεφτε να είναι ημέ­ρα Παρασκευή (δηλαδή η προπαρασκευαστική ημέρα για το Σάββατο που επόταν). Ο Ιωάννης όμως μας λέγει ότι η δίκη, η σταύρωση και η ταφή συνέ­βησαν μεν ημέρα Παρασκευή, αλλά αυτή ήταν η προπαρασκευασ­τι­κή ημέ­ρα του Πάσχα του έτους εκείνου που κατά τον Ιωάννη έπεφτε Σάββα­το. (Άλλη μια κραυγαλέα αντίφαση των θεοπνεύστων γραφών και ευαγγελισ­τών.).

Δεύτερον: Στις δώδεκα το με­σημέρι της Παρασκευής ο Πιλάτος ακόμα ασ­κούσε δικαστι­κά κα­θή­κοντα και λογομαχούσε με τους Ιου­δαίους. Τώρα πως να δίκαζε άραγε ο Πιλάτος και πως να λογομαχούσε με τον Ιου­δα­ϊ­κό όχλο μέ­σα στο σκοτάδι, αφού στους τρεις συν­οπτι­κούς το σκοτάδι είχε αρχίσει ήδη στις δώδεκα το με­σημέρι, ας μας το απαντήσουν οι απολογητές...

Τρίτον: Στον Μάρκον 15: 25 ο Ιησούς ήταν ήδη σταυρωμέ­νος τουλάχιστον για τρεις ώρες, από τις εννέα το πρωί έως και μετά το μεσημέρι δηλαδή. Στον Ιωάννη όμως βλέπομε τον Πιλάτο, (μέ­σα στα σκοτεινά;), να παραδίδει τον Ιη­σού στους Ιουδαίους για να σταυ­ρωθεί (χωρίς να μας λέ­γει εδώ ποιοι θα εκτε­λούσαν την σταύρωση). Η σταύ­ρωση δηλαδή πρέ­πει να έγινε το νω­ρί­τε­ρο γύ­ρω στις μία η ώρα το απόγευμα και μέ­σα στο σκοτάδι, αν ήταν δυνατόν! Πώς; Ας μας απαντήσουν οι φωστήρες της Χριστιανικής μά­στι­γας. Μετά, και ο Μάρκος ήταν θεόπνευστος ως ευαγ­γε­λι­σ­τής. Μάλιστα δε, αυτά που έγραψε τα έμαθε από τον μέ­γα μα­θητή Πέτρο που ήταν στον όμιλο των δώ­δεκα. Πώς λοιπόν γεφυρώνονται οι θεό­πνευστες τρο­μα­κτι­κές αντιφάσεις μεταξύ Μάρκου καθώς και των άλλων δύο συνοπτικών και Ιωάννου; Κύρι­οι απολογητές τί πει­στικά επιχειρήματα έχετε για να μας απαντήσετε;

Τέταρτον: Ο Ιωάννης ανήκε στην ομάδα των δώδεκα πρωτοστατούντων μα­θη­τών, ακολου­θού­σε τον Ιησού παντού και πάντοτε, ήταν ο φίλτατος μαθητής του Ιη­σού. Εκτός από αυ­τόπτης μάρτυς όπως ομολογεί ο ίδιος, ως ευαγγε­λι­σ­τής ήταν απαραι­τήτως «θεόπνευστος» και ο ίδιος μας τονίζει ότι (21: 24) «η μαρτυρία του είναι αληθής», πράγμα που οι άλλοι δεν το αναφέρουν. Παρα­κολούθησε την δί­κη και την σταύ­ρωση. Ακόμα ο εσταυ­ρω­μένος διδάσκαλός του μίλησε και στη μάνα του και στον Ιωάννη που ήταν δίπλα της (19: 26 -27). Πάντως το σκοτάδι που πλά­κω­σε από τις δώδεκα το μεσημέρι πάνω σ’ όλη τη γη και σίγουρα θα ήταν σο­βα­ρό εμ­πό­διο για να διε­κ­περαιωθούν σωστά και ωραία όλα όσα συνέβησαν δεν το αναφέρει πουθενά. Άρα δεν έγινε!

Η πρώτη των ανωτέρω παρατηρήσεων χρήζει περισσοτέρας επεξηγήσεως και αναφο­ρών από τα τέσσερα κανονικά Ευαγγέλια. Το ότι το Πάσχα των τριών συνο­πτικών έπεφτε ημέρα Παρασκευή ομολογείται στον Ματθαίο 27: 62, Μάρκο 15: 42 και Λου­κά 23: 54. Τα επεισόδια του πασχαλινού τελευταίου ή μυστικού δείπνου, της συλλή­ψεως του Ιησού, της βιαστικής δίκης, της σταύρωσης και της τα­φής, κλπ., αναφέρον­ται στα κεφάλαια Ματθαίος 26, 27, Μάρκος 14, 15 και Λουκά 22, 23. Στον Ιωάννη όμως, όπως αναφέραμε, η Παρασκευή αυτή ήταν η παραμονή του Πάσχα το οποίο έπεφτε ημέρα Σάβ­βατο, πράγμα που επαναβεβαιώνει ο Ιωάννης και παρακάτω στους στίχους 19: 31 και 42. Ακό­μα στον Ιω­άννη ο Ιησούς δεν είχε πασχαλινό δείπνο (Σε­δέρ). Συγκεκριμέ­να μας λέγει: Ιωάννης 13: 1-2 «Προ δε της εορτής του πάσχα ειδώς ο Ιησούς ότι ελή­λυθεν αυτού η ώρα ίνα μεταβή εκ του κόσμου τούτου προς τον πατέρα, αγαπήσας τους ιδίους τους εν τω κόσμω, εις τέ­λος ηγάπησεν αυτούς. και δείπνου γενομένου, του δια­βόλου ήδη βεβληκότος εις την καρδίαν Ιούδα Σίμωνος Ισκαριώτου ίνα αυτόν παρα­δώ,». Εδώ λοιπόν ο Ιωάννης μας ομιλεί αόριστα για κάποιο δείπνο που έγι­νε προ της εορ­τής του Πάσ­χα και όχι για το πασχαλινό δείπνο το βράδυ της ημέ­ρας του Πάσχα όπως μας λένε οι άλλοι τρεις. (Μέσα στις Άγιες Γραφές οι θεόπ­νευστες αντιφά­σεις είναι πιο πανταχού παρούσες από το Άγιο Πνεύμα!). Ο αγαπητός και επιστήθιος μαθητής Ιω­άννης καίτοι πα­ρών δεν αναφέρει το μέγα, τρομερό, φρικ­τό και θεμελιώδες Μυστή­ριο της Θείας Ευχαρι­στίας, όπως το αναφέρουν οι άλλοι τρεις­, αλλά το νίψιμο των ποδών των μα­θητών από τον Ιησού κατά το δείπνο (13: 4-14) που δεν το αναφέρουν οι άλλοι. (Άλ­λη μια κραυγαλέα αντίφαση. Τί συμβαί­νει τε­λικά με τους θεοπνεύστους ευαγγελισ­τές; Ποιός γράφει αληθώς και όπως έγιναν τα «γεγονότα»;).

Ο «τελευταίος» ευαγγελιστής που έγραψε το Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον κατα­πιάνεται από την αρχή του Ευαγγελίου του με ψευτοθεολογίες και αμνούς. (1: 29 «... ίδε ο αμ­νός του Θεού ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου.» και 1: 36). Έτσι φτιάχνοντας και άλ­λες θεολογίες έφτιαξε έναν μυθο­λογικό Ιησού ο οποίος δεν έφαγε τον πασχαλινόν αμ­νόν (κατά τον μυστικόν δείπνον, όπως μας λένε οι άλλοι τρεις), αλλά με το να σταυ­ρωθεί κατά την παραμονή του Πάσχα έγινε ο ίδιος πασχαλινός αμνός για τους άλλους το βράδυ της ημέρας του Πάσχα. Αυτή είναι μια θεολογική ψευτοδικαιολόγηση για τις μεγάλες αντιφάσεις που δημιουργεί ο Ιωάννης, αλλά αυτό αποδεικνύει ότι οι ευαγ­γελιστές δεν μας παρέδω­σαν γεγονότα και ιστορία αλλά δικές του επινοήσεις με ψευ­τοθεολογίες και μυθεύματα για να δημιουργήσουν μια ψευτο­θ­ρησκεία. (Όσο για θεο­π­νευ­στία, έχομε βαρεθεί να την αναφέρομε!).

Όπως και να έχουν τα πράγματα, όλα τα συμβάντα που μας αφηγούνται και οι τέσ­σε­ρις ευαγγελιστές από την ετοιμασία του τελευταίου δείπνου μέχρι τον ενταφιασμό που έκαναν ο Ιωσήφ με τον Νικόδημο έγιναν μέσα 24 ώρες περίπου. Επειδή αυτά εί­ναι πολλά και δεν είχαν ολιγόλεπτη διάρκεια πρέπει να γινότανε με κινηματογραφική ταχύτητα. Ανα­φέρομε επιγραμ­ματικά μόνο και εσεις διαβάσετε τις λεπτομέρειες και εκτιμήσετε την χρονική διάρκεια του καθενός: Προετοιμασία, δείπνο και ευχαριστία ή νίψιμο ποδών, προδοσία Ιούδα, πορεία προς Γεσθη­μανή και στάθμευση εκεί, σύλ­λη­ψη και μεταφο­ρά στο συνέδριο, ανακρίσεις από Άν­να, Καϊάφα, Πιλάτο, Ηρώδη και ξανά Πιλάτο, παράδοση στον όχλο και στρατιώτες, βάδην προς Γολγοθά ή Κρανίου Τόπον, σταύ­ρω­ση μέχρι εκπνοής, δια­πίστωση θανάτου και αίτηση του σώμα­τος, απο­καθήλωση, επά­λειψη με σμύρνα και αλόη, η σινδόνη και τα οθόνια, ενταφι­ασμός, κλπ., έγιναν μέσα σε 24 ώρες. Διαβάσετε όλα αυ­τά και τις υπόλοιπες λεπτομέρειες μέσα στα τέσ­σε­ρα Ευαγγέλια και εκτιμήσετε μια λογική χρονική διάρκεια που χρειάσ­τηκε το καθέ­να να δείτε τι γί­νε­ται. (Μερικές χρο­νικές διάρκειες δίνονται μέσα στα Ευαγγέ­λια ή υπολογίζονται απ’ αυτά που γράφουν. Π. χ., ο Ιησούς μέχρι που εξέπνευ­σε έμει­νε πά­νω στον σταυρό 6 ώρες, κλπ.). Ώστε λοιπόν, οι ιθύνοντες Ιουδαίοι κατα­σπατάλησαν με απόλυτη βιασύνη κάθε λεπτό της εορτής του Πάσ­χα (ή της παραμο­νής του) με αυ­τά τα συμβάντα και τίποτα άλλο, αντί να βάλουν τον Ιησού στη φυλα­κή και μετά από μια-δυο μέρες με την ησυχία τους και όσο χρόνο ήθελαν, να κανόνι­ζαν τι θα τον έκα­ναν. Περίεργα πράγματα.

Εσείς που δια­βάζετε ετούτες δω τις λέξεις τί λέτε; Τί αμερόληπτα συμπεράσματα βγάζετε μόνοι σας; Αν όλα τα παραπάνω «γεγο­νότα» συν­έβησαν όπως γράφουν οι τέσσερις θεόπνευστοι ευαγγελιστές τότε ποιος έχει δίκιο; Αν πράγματι έγιναν μέ­σα στο σκο­τά­δι «του καταμεσήμερου της ημέρας της Ιουδαίας κατά τον λαμ­πρό μήνα Νισάν (Μάρτιος-Απρίλιος)», τότε γιατί άραγε αυτός ο θε­όπνευστος ευ­αγγελιστής και φιλαλήθης Ιωάννης[4] δεν το ανέφερε τουλά­χι­στο μέσα σε δυο στί­χους; Ή μή­πως αυτό το φαινόμενο του φάνηκε τόσο φυ­σιολογικό και τόσο σύνηθες ώστε να το αγνο­ήσει; Πολύ αταίριαστες οι τέσσερις ευαγγελικές αφηγήσεις, αλλά ταιριά­ζουν μόνο μέσα στα μυαλά των απολογητών και αυτών που δεν τις γνωρίζουν!
[4 Το Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον έχει τόσο πολλές και τεράστιες διαφορές με τα άλ­λα τρία Ευαγγέλια ώστε να αποτελεί ακόμα ένα στοιχείο για την μη ύπαρξη του Ιη­σού Χριστού των Ευαγγελίων. Αυτός είναι καθαρά ένας μύθος, δηλαδή ψέμα, και τί­ποτα παραπάνω. Ότι αναφέρομε εδώ είναι ένα πολύ μικρό μέρος των όλων διαφορών. Ση­μειώνομε ακόμα μία. Τα τρία πρώτα Ευαγγέλια αφηγούνται μια δράση του Ιησού που κράτησε το πολύ ένα έτος, ενώ ο Ιωάννης παρουσιάζει μια δράση που κράτησε του­λάχιστον τρία έτη κ.λπ.]

Κύριοι ψευτοαπολογητές και θεολόγοι καλείστε και προκαλείστε να απαντήσετε σα­φώς και άνευ πε­ρι­τροπών σε αυτά τα ερωτήματα και όχι να κρατάτε το αδαές πλήθος των πι­στών μέσα στο σκοτάδι και στην έκλειψη παντός φωτός ακόμα και λαμπερού φωτός του καυτού ήλιου του μεσημεριού! Αν πάλι θέλετε να μιλήσετε για σεισμούς και εκλείψεις, τότε γιατί ποιείτε την νύσσα επί του γεγονότος ότι ο διάσημος Ρωμαίος φυ­σι­οδίφης επιστήμων Πλίνιος ο Πρεσβύτερος (+23 - 79 Κ. Ε.) ο οποίος κατέγραψε τα δι­ά­φορα ανα­πάν­τεχα και ασυνήθη φυσικά φαινόμενα των εποχών του (σεισ­μούς, εκλεί­ψεις ηλίου και σελήνης, κλπ.). Χρονικώς έζησε πολύ κοντά σ’ αυτά τα πα­ρα­μύ­θια, και είχε ταξιδέψει επί τούτων ανά την αυτοκρατορία και όμως δεν αναφέρει απο­λύτως τίποτα για τα δι­ά­φορα θαύματα και φαινόμενα που αναφέρονται στα Ευαγγέλια γύρω από τον Ιησού Χριστό. Εσείς όμως τα σερβίρετε στους ανυποψίαστους αδαείς; Συγχαρητήρια!

Καλείστε επίσης να απαντήσετε για τις χιλιάδες αν­τιφά­σεις, λάθη, πα­ραλογισμούς, θηριωδίες και ανοησίες που περιέχει η θεόπνευστη Εβραιοχρι­στι­α­νική Βίβλος και η αντιφατική παράλογη και καταστροφική θεολογίας σας. (Όλα μαζί είναι τουλάχιστον 7000 καταγεγραμμένα σε καταλόγους.). Απορρίπτετε όλα τα επιστημονικά συμπερά­σματα και όλες τις επιστημονικές μεθόδους μόνο και μόνο για να δικαιολογήσετε την Βίβλο και όχι την αλήθεια. Φαίνεται λοιπόν ότι ο Πάνσοφος Θεός της Βί­βλου και της Παρα­δόσεώς σας υπέφερε από ακατάσχετη σύγχυση και τώρα έβαλες εσάς να δείτε πως θα τα μπαλώσετε! Καλή επιτυχία!

Κανένας δε σε προκαλεί αν δεν τον προσκαλέσεις...

Όταν πιστεύουμε ότι οι άλλοι μας προκαλούν να φερθούμε ανάλογα, αυτός είναι ένας μύθος του εγώ, που μας κρατά να παραμένουμε στην τυφλότητα. Αυτό είναι ένα "υπέροχο" άλλοθι.

Αν το αναζητήσεις μέσα από την αυτογνωσία θα δεις ότι κανείς δεν μπορεί να με πειράξει χωρίς τη συγκατάθεσή μου ή χωρίς την λάθος συμπεριφορά μου ή χωρίς τον λάθος χειρισμό μου. Αφού όλα από μένα ξεκινούν σε μένα καταλήγουν... είναι ακριβώς όπως ο αντίλαλος.... ότι πεις, κάνεις, σκεφτείς σε σένα θα επιστρέψει όπως το είπες, το έδωσες, το σκέφτηκες.... 

Ο αντίλαλος σε εμάς δεν είναι ορατός και έτσι αναζητάμε αντίπαλο... αλλά η αντιπαλότητα ξεκινάει από εμάς, ο μεγαλύτερος εχθρός μας είναι μέσα μας και ακούει στο όνομα Μινώταυρος. Ο Μινώταυρος είναι ένα καλά κρυμμένο «θηρίο» από εγωϊκές συμπεριφορές και θέλει μεγάλη ζέση για να τον βρούμε.

Απλώς εσύ αναζήτησε γιατί συντηρείς αυτές τις πεποιθήσεις που σου συντηρούν ακόμη αυτή την όραση και αυτή την οπτική γωνία, και έτσι μέσα από αυτή την γωνία στέκεσαι στην αγνωσία και μετατρέπεται η ζωή σου σε αγωνία ?

Βαμμενα κοκκινα αυγα

Το αυγό σαν σύμβολο ζωής και θανάτου

Το αυγό και η Άνοιξη είναι πολύ στενά συνδεδεμένα γεγονότα.

Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι, Πέρσες, Ινδοί, Ατζέκοι, Μάγια,  Ινδιάνοι, Βίκινγκς κλπ. πίστευαν ότι ο κόσμος ξεκίνησε από ένα τεράστιο αυγό. Το αυγό είναι σύμβολο νέας ζωής, ανανέωσης και θανάτου, εδώ κι αιώνες. Υπάρχουν διαφορές αλλά οι περισσότεροι λαοί με κάποιο τρόπο συσχέτισαν την αναγέννηση της φύσης, την άνοιξη, με το αυγό. Υπάρχει η λατινική φράση «Omne vivum ex ovo»  που σημαίνει «Η ζωή προέρχεται από το αβγό» αλλά μύθοι πολύ πιο παλιοί, από τις αρχές τις ανθρωπότητας, από την αρχαία Ινδία, Πολυνησία, από το Ιράν, από την Ελλάδα, Εσθονία, Φινλανδία, κεντρική Αμερική, περιέγραψαν την αρχή του σύμπαντος μέσα από το σχήμα του αβγού.

Οι σύγχρονοι άνθρωποι θεωρούν αυτονόητη τη σύνδεση των αυγών με το Πάσχα, όμως προτού το αυγό αποκτήσει αυτή την άμεση σχέση με το χριστιανισμό, ήταν σύμβολο ζωής και θανάτου, τουλάχιστον 2.500 χρόνια πριν.

Οι πρώτες ιστορικές μαρτυρίες συμβολισμού του αυγού στη θρησκεία χρονολογούνται το 500 π.κ.ε. Στην περίοδο των Αχαιμενιδών, το Περσικό ημερολόγιο ήταν επηρεασμένο από το ζωροαστρισμό και η εαρινή ισημερία, η πρώτη ημέρα του ημερολογιακού τους έτους, καθιερώθηκε ως αργία. Με την ονομασία Nowruz, η συγκεκριμένη γιορτή εξακολουθεί σήμερα να γιορτάζεται με το βάψιμο, το κέρασμα και την κατανάλωση αυγών και έτσι εορταζόταν στο παρελθόν, όπως βλέπουμε σε ανάγλυφα από την Περσέπολη (π. 500 π.κ.ε.) όπου ευγενείς και ιερείς παριστάνονται να κρατούν στα χέρια αυγά.

Οι αρχαίοι Έλληνες, οι Πέρσες και οι Κινέζοι έδιναν τα αυγά σαν δώρα, στις ανοιξιάτικες γιορτές τους πολύ πριν τις προ-Χριστιανικές ανοιξιάτικες γιορτές. Εμφανίζονται δε παράλληλα στην μυθολογία, όπου διαβάζουμε πως το Πουλί του Ήλιου έχει εκκολαφτεί από το Αυγό της Γης. Μερικά παγανιστικά έθιμα δείχνουν τον παραλληλισμό του αυγού προς τη δημιουργία της ζωής πάνω στη γη. Ο Ουρανός και η Γη θεωρούνταν σαν να ήταν τα μισά ενός αυγού, από όπου ξεπρόβαλε η ζωή πάνω στη Γη.

Το αυγό, πανάρχαιο σύμβολο της γένεσης του κόσμου

Πανάρχαιο σύμβολο της γέννησης της ζωής και του θανάτου, το συναντάμε σε πολλές λατρείες, τόσο πρωτόγονες, όσο και περισσότερο εξελιγμένες άρα καμία σχέση δεν έχει με τον χριστιανισμό μόνο.

Είναι στη λαϊκή και μυθολογική φαντασία το σύμβολο της ζωής. Έχει μέσα του δύναμη ζωική και πίστευαν πως μπορούσε να την μεταδώσει στους ανθρώπους, τα ζώα, τα φυτά. Μερικοί υποθέτουν ότι τα κόκκινα αυγά του Πάσχα, διαδόθηκαν στην Ευρώπη, την Ασία και την Κίνα από ένα έθιμο των Καλανδών. Άλλοι θεωρούν αρχική κοιτίδα τους την Αίγυπτο.

Στη νύχτα του κόσμου ένα αυγό άνοιξε στα δύο και από μέσα του βγήκε ο κόσμος, διηγούνται οι Πέρσες.

Στο έπος των Φιλανδών «Καλεβάλα», το αυγό που περιείχε τον κόσμο, έπεσε από τον ουρανό στην αγκαλιά της μάνας των νερών.

Αλλού, το κοσμικό αυγό γονιμοποιείται από τον ήλιο.

Στην αρχαία Αίγυπτο, το αυγό, ως Λόγος Δημιουργός, ταξιδεύει στην προαιώνια θάλασσα.

Στην Κίνα συνηθίζονταν οι προσφορές αυγών την Άνοιξη για γονιμότητα και αναγέννηση.

Στην πανάρχαια Ουρ της Μεσοποταμίας, προσφέρανε αυγά στους νεκρούς.

Στην ελληνική αρχαιότητα αποθέτανε αυγά στα χέρια ειδωλίων του Διονύσου ως σύμβολα αναγέννησης.

Στην ελληνική μυθολογία η Λήδα, από την ένωσή της με τον Δία, γέννησε ένα αυγό από όπου αναδύθηκαν οι Διόσκουροι.

Στους Εβραίους, τα αυγά ήταν τροφή πένθους. Τροφή που δεν είχε ολοκληρωθεί ως ζωή.

Στα λαϊκά παραμύθια, μέσα σε ένα αυγό, καλά φυλαγμένο, κρύβεται η ζωή ενός γίγαντα ή ήρωα.

Τα χρωματιστά αυγά και ιδιαίτερα τα κόκκινα μνημονεύονται για γιορταστικούς σκοπούς, στην Κίνα ήδη από τον 5ο αιώνα και στην Αίγυπτο από το 10ο. Το 17ο αιώνα τα βρίσκουμε τόσο στους Χριστιανούς όσο και στους Μωαμεθανούς (Μεσοποταμία, Συρία).

Για τους πρώτους Χριστιανούς το αυγό είναι το σύμβολο της Ανάστασης του Χριστού. Στο Μεσαίωνα, βάφονταν αυγά για να δοθούν σαν δώρα το Πάσχα.

Κατά τον 17ο αιώνα, ο Πάπας Παύλος ο 5ος ευλόγησε το ταπεινό αυγό με μια δέηση: «Ευλόγησε Ύψιστε το δικό σου αυτό δημιούργημα, το αυγό, το οποίο μπορεί να γίνει μια ευεργετική τροφή των δικών σου πιστών τρώγοντας και ευγνωμονώντας Σε, ένεκεν της Ανάστασης του Κυρίου μας».

Το αυγό ως ρωμαϊκό σύμβολο μαγείας

Είχαν απόλυτη επιρροή οι Πέρσες στις εορτές και τα σύμβολα των πρώτων χριστιανικών χρόνων, άλλωστε από την Περσία ξεκίνησαν όλες οι μονοθεϊστικές θρησκείες. Η πρώτη βεβαιωμένη χρήση του αυγού ως χριστιανικού συμβόλου τοποθετείται στη Ρωμαϊκή περίοδο, αφού οι Ρωμαίοι το χρησιμοποιούσαν ως τέτοιο. Κατά τη διάρκεια των παγανιστικών ετών της Αυτοκρατορίας, τα αυγά ήταν μέρος των βακχικών ή διονυσιακών μυστηρίων, πιθανότατα ως χθόνιο σύμβολο (Μακρόβιος, Saturnalia).

Το αυγό χρησιμοποιούνταν σε κατάρες και, αντιστρόφως, να είχαν και αποτροπαϊκό χαρακτήρα (Clarke 1979). Τον 15ο αιώνα κτίστηκε ένα οχυρωμένο κάστρο στον Κόλπο της Νάπολης, και, σύμφωνα με το θρύλο, ο ποιητής Βιργίλιος (1ος αι. π.κ.ε.) είχε θάψει ένα αυγό στο σημείο, για προστασία από το κακό, εξού και η σύγχρονη ονομασία του κάστρου είναι Castel dell’Ovo [Κάστρο του Αυγού].

Οι συμβολικές χρήσεις του αυγού ποίκιλλαν στον ρωμαϊκό κόσμο. Ωστόσο, η σύνδεση ανάμεσα στα αυγά και τη γέννηση είναι σαφής. Ο Ρωμαίοι είχαν πολλά είδη πτηνών, και οι περισσότεροι άνθρωποι πιθανότατα θα παρατηρούσαν τις κότες, τα περιστέρια κλπ. να κλωσούν αυγά, από τα οποία ξεπεταγόταν μια καινούργια ζωή. Η ρωμαϊκή ιατρική επηρεάστηκε σε μεγάλο βαθμό από τις πραγματείες του Ιπποκράτη (π. 400 π.κ.ε.), όπου η εκκόλαψη αυγών συχνά αναφερόταν σε σύγκριση με τη γέννηση των ανθρώπων. Στο Περί Φύσεως Παιδίου (29.1-3), ένα βρέφος που γεννιέται περιγράφεται σε άμεση αναλογία με ένα κοτοπουλάκι που σπάει το κέλυφος του αυγού (Hanson, 2008). Δείτε στο βιντεο τι κάνετε στα κοτοπουλάκια για να ξερετε τι κάνουν στα δικά σας παιδιά άνθρωποι.

Το αυγό στην ταφή

Όμως, κατά την πρώιμη Αυτοκρατορική περίοδο (1ος αι. μ.κ.ε.) συναντάμε τη σύνδεση του αυγού με τις ταφές – παρόλο που ελάχιστα σχετικά ευρήματα έχουμε μέχρι στιγμής. Στο Κόλτσεστερ του Γιορκ και στο Ουίντσεστερ της Ρωμαϊκής Αγγλίας, βρέθηκαν αυγά μέσα ή κοντά σε τεφροδόχους κάλπες και σε ταφές ανθρώπων. Αυγά απεικονίζονται επίσης σε ρωμαϊκές σαρκοφάγους (Nilsson 1907), υποδηλώνοντας πως ήταν ένα σύμβολο για όλες τις κοινωνικές τάξεις. Το κέλυφος του αυγού είναι αρκετά λεπτό, κι έτσι οι αρχαιολογικές ανασκαφικές μέθοδοι, πριν από το 1980, πολύ πιθανόν να παρέβλεψαν άλλα ευρήματα αυγών σε ρωμαϊκές ταφές. Παρ” όλα αυτά, υπάρχουν δύο περιπτώσεις ταφών με αυγά, που ήρθαν πρόσφατα στο φως στη Ρώμη.

Στη θέση Castellaccio Europarco, ο τάφος 31 περιείχε την ταφή ενός παιδιού 3-4 ετών, η οποία χρονολογείται γύρω στο 50-175 μ.κ.ε. Σύμφωνα με τους αρχαιολόγους, «κάτω από το αριστερό χέρι του ενταφιασμένου υπάρχει το αυγό μιας κότας, το οποίο στα ταφικά συμφραζόμενα πιθανότατα δεν είναι απλά μια προσφορά τροφής, αλλά ίσως και μια μνεία στην εσχατολογική αναγέννηση. (…)». Επίσης, εντός της νεκρόπολης του Βατικανού, κάτω από την via Triumphalis, ένα παιδί μικρότερο από ενός έτους, βρέθηκε ενταφιασμένο με πλήθος κτερισμάτων μεταξύ των οποίων και αυγά. Οι ανασκαφείς πιστεύουν ότι το αυγό ήταν ένα «σύμβολο αναγέννησης, μιας νέας ζωής που ισοστάθμιζε την αδικία ενός πρόωρου τέλους» (Liverani κ.ά. 2010).

Ζωή, θάνατος και ανάσταση

Αυτές οι δύο ταφές ίσως εκπροσωπούν τα πρώιμα προ-χριστιανικά ταφικά έθιμα, καθώς το αυγό ήταν ήδη στενά συνδεδεμένο με την ιδέα της αναγέννησης, κι αυτό ήδη αιώνες πριν από τους πρώτους χριστιανούς (ζωή, θάνατος, ανάσταση). Το αυγό «είναι μια εμφανώς ζωντανή και αδρανής ουσία που εμπεριέχει την αρχή μιας ζωής και εκείνο που έχει μια ζωογόνο δύναμη πρέπει αναγκαστικά να ξυπνά ή να τροφοδοτεί τις ζωτικές δυνάμεις εκείνων στους οποίους προσφέρεται» (Nilsson 1907). Η σύνδεση, το αδρανές αυγό, όπως και ο τάφος του Ιησού, εμπεριέχει μια νέα ζωή. Το αυγό γίνεται ο βράχος που σφραγίζει τον τάφο του Χριστού.

Παρ’ όλα αυτά, δεν υπάρχουν ιστορικά στοιχεία που να συνδέουν το αυγό με τον Ιησού ουτε καν την ύπαρξη του Ιησού. Εκείνα τα χρόνια υπήρχαν εκατοντάδες άνθρωποι με αυτό το όνομα που αποκαλούνταν και Μεσσίες, που σταυρώθηκαν και φυσικά αναστήθηκαν, όπως τόσες φορές αναφέρουν οι «ευσεβείς ποθοι» των πιστών προβάτων. Υπάρχουν χωρία στην βίβλο των χριστιανών των εβδομήκοντα δύο [72] όπου το αυγό αναφέρεται ως τροφή (Ιώβ 6.6.) και ορισμένα άλλα όπου χρησιμοποιείται ως μεταφορά (Κατά Λουκάν 11.12, Ησαΐας 10.14). Σύμφωνα με τις ανατολικές ορθόδοξες δοξασίες, με τις ίδιες που πορεύονται και τα ελληνικά χριστιανικά πρόβατα, η Μαρία Μαγδαληνή έφερνε βρασμένα αυγά στον τάφο του Ιησού. Τα αυγά πήραν ένα φωτεινό κόκκινο χρώμα, το χρώμα του αίματος όταν εκείνη είδε ότι ο Ιησούς είχε αναστηθεί. Ω ΝΑΙ !!!

Μια άλλη ιστορία λέει ότι όταν η Μαρία Μαγδαληνή πήγε στον Τιβέριο, τον αυτοκράτορα τη Ρώμης, για να του πει ότι ο Ιησούς είχε αναστηθεί, εκείνος απάντησε ότι «Όσο αναστήθηκε ο Ιησούς, άλλο τόσο τούτο το αυγό είναι κόκκινο» και μόλις τέλειωσε τη φράση του το αυγό πήρε ένα ζωηρό κόκκινο χρώμα. Απίστευτο έτσι; Δηλ. αν ο Τιβεριος έλεγε λαχανί με ροζ βούλες φαντάζεστε πρόβλημα που θα ‘χατε να τα φτιάξετε;

Αυτές είναι δοξασίες με σκοπό να δικαιολογήσουν το έθιμο της βαφής και της κατανάλωσης πασχαλινών αυγών που έκλεψαν από προχριστιανικούς λαούς και προανθρώπινα έθιμα, όπως τόσα και τόσα. Ολόκληρη η χριστιανική «παράδοση» είναι ένα copy paste των Περσικών, ΑρχαίοΕλληνικών εθίμων και παραδόσεων τροποποιημένα κατά πως τους βόλευε.

Το αυγό συνδέθηκε επί εκατοντάδες χιλιετίες με τον θάνατο, την αναγέννηση και την ανανέωση, αρχικά τις πρώτες μέρες της άνοιξης, ενώ στη συνέχεια πολύ αργότερα υιοθετήθηκε ως σύμβολο του χριστιανισμού. Το αυγό προσφέρεται για τη νοερή απεικόνιση του κύκλου της ζωής, η οποία για πολλά φυτά και ζώα ξεκινά την άνοιξη. Απαγορευμένα κατά τη διάρκεια της χριστιανικής Σαρακοστής, τα αυγά επανεμφανίζονται την Κυριακή του Πάσχα και σαν μέρος της γιορτής και σαν δώρα προς την οικογένεια και τους φίλους.

Στη μεσαιωνική Αγγλία, το βάψιμο και η διακόσμηση των αυγών αποτελούσε έθιμο για όλες τις οικογένειες. Σύμφωνα με τα απομνημονεύματα του Εδουάρδου του πρώτου, το 1290 ξοδεύτηκαν 18 πένες. τεράστιο ποσό για την εποχή, για να βαφτούν και να χρυσοστολιστούν 450 αυγά με φύλλα χρυσού που θα χρησίμευαν σαν πασχαλινά δώρα.

Όμως την μεγάλη τους αγάπη για τα στολισμένα αυγά έδειξαν οι χριστιανοί ορθόδοξοι Τσάροι της Ρωσίας μαζί με τον οίκο Φαμπερζέ. Η ιστορία ξεκίνησε το 1884 όταν ο τσάρος Αλέξανδρος παρήγγειλε ένα στολισμένο αυγό για την γυναίκα του, τσαρίνα Μαρία από τον κοσμηματοπώλη Fabergé. Η παράδοση της ανταλλαγής στολισμένων αυγών υπήρχε στην Ρωσία για αιώνες και ήταν όσο πολυτελές μπορούσε να πληρώσει κανείς. Το συγκεκριμένο αυγό είχε στόχο να θυμίσει στην τσαρίνα την χώρα καταγωγής της κι έτσι κατασκευάστηκε από διαφανές σμάλτο με επιθέματα από ασήμι, χρυσό και πολύτιμους λίθους.

Το αυγό ήταν τόσο ωραίο που έγινε θρύλος. Ο τσάρος του έδωσε μόνιμη παραγγελία να κατασκευάζει κάθε χρόνο ένα για την τσαρίνα για τα επόμενα 11 χρόνια. Όταν ο τσάρος πέθανε, η παράδοση συνεχίστηκε από το γιο του, Νικόλαο Β’. Μεταξύ του 1885 και του 1917 κατασκευάστηκαν συνολικά 56 αυγά από τα οποία μόνο 10 βρίσκονται στη Ρωσία. Οι καλύτεροι τεχνίτες δούλευαν σε κάθε δημιουργία για περίπου ένα χρόνο. Σχεδιαστές, χρυσοχόοι, κοσμηματοποιοί, γλύπτες έπαιρναν μέρος στην κατασκευή αλλά την τελευταία λέξη είχε πάντα ο ίδιος ο Fabergé τον οποίο η τσαρίνα περιέγραφε ως «μεγαλοφυΐα χωρίς σύγκριση».

Μέσα στα αυγά συχνά υπήρχαν ντελικάτοι μηχανισμοί. Το θέμα κάθε αυγού ήταν ξεχωριστό και είχε σχέση με την ιστορία της οικογένειας και της Ρωσίας, ήταν επίσης απολύτως μυστικό και από τους παραγγελιοδόχους. Κάθε φορά που ο Τσάρος ρωτούσε για το θέμα ο Fabergé απαντούσε «η Μεγαλειότητά σας θα μείνει ευχαριστημένη».

Στη Γερμανία τα αυγά δίνονταν στα παιδιά μαζί με άλλα πασχαλινά δώρα, ενώ αργότερα δημιουργήθηκε το «κυνήγι του χαμένου αυγού». Πρόκειται για ένα παιχνίδι, σύμφωνα με το οποίο το Πασχαλινό Κουνελάκι κρύβει καλά, σε κήπους και αυλές, τα πασχαλινά αυγά, τα οποία αργότερα αντικαταστάθηκαν με σοκολατένια και τα μικρά παιδάκια πρέπει να τα βρουν και να τα μαζέψουν στο καλάθι τους. Νικητής είναι αυτός που έχει μαζέψει τα περισσότερα.

Τα χαρτονένια και τα σοκολατένια πασχαλινά αυγά έχουν αρκετά πρόσφατη προέλευση. Τα φυσικά αυγά τα στολισμένα με χρώματα ή με σχέδια και χαλκομανίες έχουν «πολιτογραφηθεί» σαν σύμβολο της συνέχειας της ζωής και της ανάστασης κι όταν καταναλωθούν συνδέονται με τον θάνατο.