Παρασκευή 20 Δεκεμβρίου 2013

Και αυτό θα περάσει...


Κάποτε ένας μεγάλος βασιλιάς μάζεψε τους σοφούς της αυλής του και τους είπε:

«Φτιάχνω ένα πολύ όμορφο δαχτυλίδι. Έχω το πιο όμορφο διαμάντι του κόσμου. Θέλω όμως να βάλω μέσα στο δαχτυλίδι ένα μήνυμα το οποίο θα μου φανεί χρήσιμο σε καιρό απόλυτης και μεγάλης απελπισίας. Το μήνυμα πρέπει να είναι μικρό για να χωράει κάτω από το διαμάντι».
 
Ήταν όλοι τους σοφοί και σπουδαίοι επιστήμονες. Έψαξαν τα βιβλία τους , σκέφτηκαν, αλλά δεν μπόρεσαν να βρουν κάτι. O βασιλιάς είχε έναν γέρο υπηρέτη που ήταν σαν πατέρας του. Η μητέρα του βασιλιά πέθανε πολύ νέα κι από τότε τον πρόσεχε ο γέρος αυτός υπηρέτης. Ο βασιλιάς έτρεφε απέραντο σεβασμό και αγάπη γι΄αυτόν. Ο υπηρέτης, λοιπόν, είπε του βασιλιά: 
 
 «Δεν είμαι σοφός, ούτε επιστήμονας, ούτε καν σπουδαγμένος. Αλλά ξέρω το μήνυμα που ψάχνεις-γιατί υπάρχει μόνο ένα μήνυμα. Αυτοί οι άνθρωποι δεν μπορούν να στο δώσουν. Μπορεί να σου δοθεί μόνον από έναν μυστικιστή, από έναν άνθρωπο που έχει συνειδητοποιήσει τον εαυτό του. Στην μακρόχρονη παραμονή μου στο παλάτι γνώρισα λογιών λογιών ανθρώπους. Κάποτε ένας τέτοιος φωτισμένος μυστικιστής ήταν προσκαλεσμένος του πατέρα σου και ήμουνα στις διαταγές του όλο το διάστημα που έμεινε εδώ. Όταν έφευγε, σαν ένδειξη ευγνωμοσύνης μου έδωσε αυτό το μήνυμα», και ο υπηρέτης το έγραψε σε ένα μικρό κομματάκι χαρτί, το τύλιξε και είπε του βασιλιά:
 
«Μην το διαβάσεις, μόνο κρύψτο μέσα στο δαχτυλίδι. Άνοιξε το μόνο όταν όλα τα άλλα που έχεις δοκιμάσει έχουν αποτύχει, όταν βλέπεις ότι δεν υπάρχει καμμία άλλη διέξοδος».
 
Και σύντομα ήρθε για τον βασιλιά μια τέτοια ώρα. Ο βασιλιάς έχανε το βασίλειό του, εχθροί τον κυνηγούσαν κι αυτός κάλπαζε απελπισμένος πάνω στο άλογό του προσπαθώντας να σώσει τη ζωή του.

Ήταν μόνος, οι εχθροί πίσω του, αναρίθμητοι. Έφτασε σ΄ ένα μέρος που ήταν αδιέξοδο. Δεν μπορούσε να πάει ούτε μπροστά , ούτε πίσω. Ξαφνικά, θυμήθηκε το δαχτυλίδι. Το άνοιξε, έβγαλε το χαρτί το οποίο απλά έγραφε:

«Και αυτό θα περάσει».


Καθώς διάβαζε, έμεινε σιωπηλός. Όλα σιώπησαν, μέσα του και γύρω του.
 
«Κι αυτό θα περάσει»  
 
Και πέρασε.Όλα περνούν, τίποτα δε μένει το ίδιο. Οι εχθροί που τον κυνηγούσαν, πρέπει να χάθηκαν στο δάσος ή να πήραν λάθος κατεύθυνση. Έπαψαν να τον κυνηγούν. Ο βασιλιάς ήταν ευγνώμων και στον υπηρέτη και στον άγνωστο μυστικιστή.
 
Αυτές οι λίγες λεξούλες αποδείχτηκαν θαυματουργές. Ξανάβαλε το χαρτάκι μέσα στο δαχτυλίδι του, μάζεψε τα στρατεύματά του και κατάφερε να κυριέψει πάλι το βασίλειό του. Όταν έμπαινε θριαμβευτής στην πρωτεύσουσά του, αισθανόταν μεγάλη περηφάνια.
 
Όλοι γιόρταζαν ανά την επικράτεια, παντού ακούγονταν μουσικές και ο κόσμος χόρευε στους δρόμους. Ο πιστός υπηρέτης περπατούσε δίπλα του ανάμεσα στη συνοδεία του. Του είπε:
 
«Αυτή η στιγμή είναι επίσης κατάλληλη: ξαναδιάβασε το μήνυμα ».
 
Ο βασιλιάς ξαφνιάστηκε. «Τι εννοείς? Τώρα είμαι νικητής, οι υπήκοοί μου πανηγυρίζουν. Δεν βρίσκομαι σε απόγνωση. Δεν βρίσκομαι σε μια κατάσταση που να μοιάζει αδιέξοδη».
 
 Ο γέρο-υπηρέτης απάντησε:
«Άκου. Αυτό είπε ο φωτισμένος εκείνος άνθρωπος και σε μένα τότε: αυτό το μήνυμα δεν είναι μόνο για ώρες απόγνωσης και απελπισίας. Δεν είναι μόνο για όταν αισθάνεσαι ή είσαι νικημένος. Είναι, επίσης, και για όταν είσαι θριαμβευτής. Όχι μόνο για όταν είσαι ο τελευταίος αλλά και για όταν είσαι ο πρώτος».
 
Και ο βασιλιάς άνοιξε το δαχτυλίδι, διάβασε πάλι το μήνυμα. «Και αυτό θα περάσει», και ξαφνικά η ίδια σιωπή μέσα του.
 
Τα πλήθη εξακολουθούσαν να πανηγυρίζουν και να χορεύουν. Η υπερηφάνεια, η έπαρση, το εγώ του είχε εξαφανιστεί. Όλα περνούν. Ζήτησε από τον υπηρέτη του να έρθει και να καθίσει μαζί του και τον ρώτησε: 
 
« Υπάρχει τίποτα άλλο?Όλα περνούν.. Το μήνυμά σου με βοήθησε αφάνταστα».
 
Ο πιστός υπηρέτης μίλησε ξανά:
«Το τρίτο πράγμα που ο σοφός εκείνος άνθρωπος είπε ήταν:θυμήσου, κάθε τι περνάει, όλα περνούν.  Μόνο εσύ παραμένεις, εσύ παραμένεις για πάντα ως μάρτυρας,ως παρατηρητής».
 
Όλα περνούν, εσύ παραμένεις. Εσύ είσαι η πραγματικότητα, όλα τα υπόλοιπα είναι απλά ένα όνειρο, μία ψευδαίσθηση.

Υπάρχουν όμορφα όνειρα, υπάρχουν τρομαχτικοί εφιάλτες..Αλλά δεν έχει σημασία εάν είναι όνειρο ή εφιάλτης. Αυτό που πραγματικά έχει σημασία είναι αυτός που βλέπει το όνειρο.

Αυτός που βλέπει,ο παρατηρητής, είναι η μοναδική πραγματικότητα.

Αμβούλιοι θεοί Η ιαματική αγία τριάδα των αρχαίων Λακώνων


Οι αµβούλιοι θεοί ήταν ένα προσωνύµιο που χρησιµοποιούσαν οι αρχαίοι Λάκωνες για ένα σύστηµα ιερής τριάδος, η οποία απαρτιζόταν από τον ∆ία, την Αθηνά και τους ∆ιοσκούρους (Κάστορα και
Πολυδεύκη). Οι τελευταίοι, κατά τη λακωνική πίστη, είχαν την ικανότητα να παρατείνουν την ανθρώπινη ζωή! Αλλωστε οι Κάστωρ και Πολυδεύκης γεννήθηκαν στην πόλη Θεράπνη της Λακωνίας, πλάι στον Ευρώτα, µια πόλη σχετιζόµενη µε την πνευµατική θεραπεία.Οι βωµοί του  Αµβουλίου ∆ιός, της Αµβουλίας Αθηνάς και των Αµβουλίων Τυνδαριδών ∆ιοσκούρων δεν απείχαν πολύ απ’ αυτόν του Καρνείου (Απόλλωνος) και του ∆ιονύσου Κολωνάτα (Κολωνάτη), ο οποίος έκειτο στην Κολώνα και στον οποίο έθυον οι Σπαρτιάτες οπαδοί του, οι λεγόµενοι ∆ιονυσιάτες. (Παυσανίας, 3.13.6). Πρόκειται, λοιπόν, για µια ιαµατική ιερή τριάδα, η λατρεία της οποίας εξαπλώθηκε από τη Λακωνία στην Ιταλία και από εκεί στη λοιπή Ευρώπη.Η «περίεργη» ρίζα αµβ- συνδέεται άλλοτε µε πνευµατικά κατορθώµατα και άλλοτε µε φθοροποιά (αµβλόω, άµβλωσις).

Το µυστικό της αντιγήρανσης
 

Οι ιερείς των αµβουλίων θεών γνώριζαν, προφανώς, τον τρόπο και τη µέθοδο µε την οποία µπορεί να παραταθεί η ζωή, να πάρει αναβολή η φθορά, δηλαδή ο θάνατος.Η εξήγηση και η λύση του µυστηρίου αυτού δεν έρχεται µέσα από την επιστήµη της Αρχαιολογίας, αλλά µέσα από τη σοφή ελληνική τέχνη και παράδοση της ετυµολογίας.Οι αµβούλιοι θεοί, λοιπόν, µπορούσαν  και έδιναν µία αναβολή (< αµβολά (δωρ.)/αµβολή (ιων.)/αµβολίη - Απολλ. Ρόδ.) του θανάτου. Με ποιον τρόπο; Αµβολάδην/
αναβολάδην, ένα ιωνικό και ποιητικό επίρρηµα, που σηµαίνει «µε αναβολή, µε παράταση του καιρού εξ υποβολής» (Ηρόδ.). Βλέπουµε, λοιπόν, εδώ και το στοιχείο της πίστεως (υποβολής).Οι σοφοί µας συγγραφείς µας εξηγούν µε ποιους τρεις τρόπους η αρχαία αγία τριάδα των Λακώνων πετύχαινε αυτήν
την αναβολή του θανάτου, που ήταν η µυστική διδασκαλία-συµβουλή των αµβουλίων: Με κάχλασµα (χόχλασµα) του νερού, όταν αυτό βράζον αναπηδά (Οµηρος, «Ιλιάδα»). Σε συνδυασµό µε έντονη φωνή, µε επανάληψη και διαδοχή του µέλους, για τους ψάλλοντες (Οµηρος, Πίνδαρος). Αλλωστε η ρίζα αµ- πολλάκις αντικαθιστά την πρόθεση «ανά», η οποία δηλώνει επανάληψη. Και σε συνδυασµό µε συγκεκριµένη κίνηση και στάση του σώµατος: Αµβολαδίς/αναβολαδίς, που σηµαίνει µε υψωµένα τα χέρια προς τα πάνω και κάνοντας οκνηρές-αργοπορητικές κινήσεις (αµβολιεργός = οκνός, αµελής > αµβολιεργώς) – Ησίοδος, Op. 413, Πλούταρχος, Καλλίµαχος.

Σκεφτόµενος κλασικά ιατρικά το συνδυασµό αυτών των θεραπειών, οδηγούµαστε στο συµπέρασµα πως η αγία ιαµατική τριάδα των Λακώνων ήταν ένα κέντρο φυσικής αποκατάστασης, αφού περιελάµβανε θεραπεία για πνευµονικές και ψυχικές παθήσεις, σε συνδυασµό µε φυσιοθεραπεία.Ισως επρόκειτο για ένα «στρατιωτικό νοσοκοµείο», θα λέγαµε σήµερα, για τους πολλούς τραυµατίες που είχαν οι Σπαρτιάτες. Αλλά επειδή αναφέρεται πως µε αυτούς τους τρεις «απλούς» τρόπους πετύχαιναν οι ιερείς της αµβουλίας τριάδος την παράταση της ζωής, θα καταφύγουµε και πάλι στη γλώσσα: Κάνοντας άµβλυνση, δηλαδή αφαιρώντας την οξύτητα/τοξικότητα, δηλαδή τα δηλητήρια απ’ τον οργανισµό των ανθρώπων. Παρακάτω θα προσπαθησουμε να αναλύσουμε/αποκωδικοποιήσουμε πώς γινόταν αυτή η αρχαία αποτοξίνωση:

Θεραπεία µε ήπια άσκηση και υπνοθεραπεία

Παράλληλα στο ιαµατικό σύστηµα των αµβουλίων θεών, ο ασθενής ασκείτο και απευθυνόταν µε ανάταση προς το θείο. Παραδίδεται µια συγκεκριµένη στάση σώµατος -που απαντάται συχνάκις και στα ειδώλια των µινωικών ιερών κορυφής, κατ’ εξοχήν κέντρα πνευµατικής θεραπείας- και είναι η
συνήθης ελληνική στάση δεήσεως ή σχέσεως επικοινωνίας πιστού µε τον θεό του. (Αργότερα, µε την επιβολή του Χριστιανισµού, ο Ελλην έχασε αυτήν την ορθή στάση του απέναντι στο θεό του και κατέληξε προσκυνητής, σκυφτός, καµπουριασµένος και δούλος απέναντί του. Αυτό άλλαξε άρδην
την ψυχολογία του).Ο ασθενής, λοιπόν, έκανε και ελαφρές, χαλαρές/χαλαρωτικές κινήσεις και περιπάτους. Είναι γνωστό πως όσο πιο κατεβασµέ-νους ρυθµούς έχει κανείς, όσο πιο αργές κινήσεις κάνει, τόσο παρατείνει τη ζωή του - κάτι που µπορεί να παρατηρηθεί εύκολα και στη φύση, αφού τα βραδυποριακά ζώα (χελώνες κ.ά.) ζουν περισσότερο από τα ωκύποδα. Εκ της διαδόσεως της αµβουλίας ιατρικής επέρασε στα λατινικά η λέξις ambulaveritis να σηµαίνει περίπατος (> αγγλ. amble / ambulate > ambulatory = περιπατητικός κ.λπ.). Επειδή αµβροσιακά (θεϊκά) αναφέρονται από τον Οµηρο και η νύχτα («αµβροσίη νυξ») και ο ύπνος. Θεωρουμε πως µέσα στην ήπια θεραπεία διά χαλαρώσεως των αµβουλίων εµπερικλείεται και η σήµερα γνωστή ως υπνοθεραπεία

΄Θεραπεία µε νερό

Το κυριότερο «φάρµακο» που συνι-στούσε η αµβούλια ιατρική ήταν υγρό, µε βασικό συστατικό το νερό. Ενα νερό όµως… «πειραγµένο».Η θεραπεία γινόταν σε ένα υγρό περιβάλλον, αποστειρωµένο, στο οποίο έβραζαν άµβωνες (λεκάνες) µε νερό. Το βράσιµο του νερού δεν είναι απαραίτητο να γινόταν µε εστίες και καζάνια. Μπορεί να γινόταν µε την ηχοβόληση χάλκινων αγγείων, σε µια συγκεκριµένη συχνότητα. Ο ασθενής, λοιπόν, προφανώς οδηγείτο σε έναν τέτοιο χώρο, στον οποίο επιδρούσε µια συγκεκριµένη συχνότητα, η οποία δεν ήταν στο ακουστικό του φάσµα µεν, έκανε το νερό των δοχείων να βράζει δε (αµβολάδην εσήµαινε και αναζέων). Εδώ φαίνεται να επενεργεί ο Αµβούλιος Ζευς για να ζέει το νερό.Ενας άλλος τρόπος µε τον οποίο µπορούσαν να βράζουν τα νερά ήταν η ενέργεια εκ του ηλέκτρου, ο... ηλεκτρισµός (> λατ. electro, κεχριµπάρι). Γιατί το ζωικό ήλεκτρο καλείται άµβρα. Και η ρητίνη αυτή amber (ιταλ. ambra, γαλλ. amber, κλπ.)...Σε τόπο όπου βράζουν νερά, ακόµη και σήµερα, θεραπεύονται το άσθµα και η δύσπνοια. Γι’ αυτό εκ των αµβουλίων ιταλιστί καλείται η δύσπνοια και το άσθµα ambascia. Η  δε  γνωστή µαγική  επωδός abracadabra, που κατά την Ιατροφιλοσο-φική του Κόιντου Σερένιου Σαµµωνικού (3ος αι. µ.Χ.) σηµαίνει «ο κόσµος πρέπει να πίνει νερό», έχει σχέση µε τα όσα ιατρο-µαγικά συνέβαιναν εδώ! Βέβαια η υδρο-θεραπεία, η ποσιθεραπεία κ.λπ. έχουν πολλάκις αναφερθεί από την αρχαιότητα έως σήµερα. Ακόµα και η θρησκεία της αφρο-Καραϊβικής, η vodoun (γνωστότερη ως βουντού), σηµαίνει «αντλώ νερό».Για όλα αυτά χρειαζόταν ένα ορισµένο περιβάλλον. Με τη µετοίκηση των Ελλήνων ιατρών εκτός Ελλάδος, µετοί-κησαν και οι λέξεις µας. Ετσι, ambiente ιταλιστί σηµαίνει περιβάλλον (> γαλλ. ambient > αγγλικά ambient, ο περικλείων, ο περιβάλλων κ.λπ.). Οπως οι ιατροί του Μαλεάτα Απόλλωνος της Επιδαύρου (> malato), οι ιερείς της φαρµακεύτρας Μήδειας (> medici > Μεδίκοι) και οι αµβούλιοι ιατροί θα πρέπει να τιµήθηκαν δεόντως στην Ιταλία (> αmbasciatore, πρέσβεις)...

Θεραπεία µε ήχο-µουσική

Στην αµβούλια ιατρική, ο ασθενής τραγουδούσε. Ηταν γνωστές οι ευεργετικές ιδιότητες του επαναλαµβανόµενου ήχου-µέλους, η επαναλαµβανόµενη αρµονία, µελωδία, στον ίδιο τον ψάλλοντα
και µετά, κατ’ επέκτασιν, στον ακροατή. Το µουσικό αυτό φαινόµενο λέγεται «κύκλος». Είναι κάτι που συνέβαινε στη Στοά της Ερµιόνης (όπου ο ήχος/ηχώ επαναλαµβανόταν τρις) και στην Επτάηχο Στοά της Ολυµπίας, όπου ο ήχος/ηχώ επαναλαµβανόταν επτά φορές,Εάν ψάξουµε καλά µέσα στις λέξεις θα βρούµε ότι ο ασθενής τραγουδούσε ιάµβους και διθυράµβους! Αµφότεροι έχουν θρακική καταγωγή και σχέση. Εδώ φαίνεται να επενεργεί η Αµβουλία Αθηνά για να (εµ)πνεύσει τους ποιητάς και τους µουσικούς.Ο ίαµβος είναι ένα µέτρο που εφηύρε η Ιάµβη, θυγατέρα του Πανός και της νύµφης Ηχούς, γεννηθείσα στη Θράκη. Αυτή έγινε η θεράπαινα της Μετανείρας, συζύγου του Ιπποθόωντος – ή του Κελεού, µεγάλως λατρευοµένη στην Ελευσίνα. Οταν η ∆ήµητρα, αναζητώντας την απαχθείσα κόρη της, έφθασε στην Ελευσίνα, η σεβαστή Μετάνειρα, χωρίς να γνωρίζει ποια είναι, την εκάλεσε στην οικία της και της ανέθεσε την ανατροφή του υιού της, ∆ηµοφώντος. Η Θράσσα Ιάµβη είδε την ξένη θλιµµένη, την κάθισε σε ένα σκαµνί και της τραγούδησε αστεϊσµούς. Ετσι της προξένησε χαρά! Οταν µαθεύτηκε η θεϊκή φύση της φιλοξενουµένης, η είδηση διαδόθηκε αστραπιαία. Το τραγούδι της, αφού προξένησε θεϊκή ευφορία, αντιγράφηκε. Και προς τιµήν της το µέτρο ονοµάσθηκε ιαµβικό! Ετσι, το ιαµβικό µέτρο έµεινε χαρακτηριστικό αναγκαίο για κάθε χαρούµενο τραγούδι. Το ιαµβικό άσµα, λοιπόν, έγινε βασικό «συστατικό» των ελευσινίων µυστηρίων, συνοδευόταν από αυλό (ιαµβαυλέω σηµαίνει συνοδεύω δι’ αυλού ιαµβικούς στίχους), ενώ και η ιαµβύκη (ίσως και η µεταγενέστερη σαµβύκη) ήταν ένα ειδικό τρίγωνο µουσικό όργανο, που θεωρούσαν το καταλληλότερο για τους χαρούµενους στίχους του ιάµβου.

Η προέλευση του διθυράµβου

Ο (ακόµη πιο αινιγµατικός) διθύραµβος ήταν και επίθετο του ∆ιονύσου, άρα ένα άσµα απευθυνόµενο σε αυτόν και σχετιζόµενο µε αυτόν. Αλλωστε ο διθύραµβος γράφηκε για να υμνήσει τον αγαπημένο
θεό, που ετράφη σε ένα «δίθυρο» σπήλαιο (στη Νύσσα). Η παραβολή αυτή μιλά για τις δύο θύρες από τις οποίες εισήλθε ο (Διθυραμβογενής) Διόνυσος (Ανθολ.) στη ζωή: α. Το γυναικείο αιδοίο (ελέγετο και άμβων), τη μήτρα (σπήλαιο), της Σεμέλης και β. το μηρό του Διός (μήτρα και μηρός έχουν την ίδια ρίζα). Ο Διόνυσος, λοιπόν, γεννήθηκε δις («δις θύραζε βεβηκώς»). Οταν δε ελύθη το ράμμα στο μηρό του Διός, ίνα γεννηθεί ο Διόνυσος, ο Ζευς φώναζε «λύθι ράμμα, λύθι ράμμα!». Αυτή η λυθίραμμος βοή του Διός έγινε διθύραμβος, ένα μυστικό άσμα που τραγουδούσε το μυστικιστικό τρόπο με τον οποίο δισήλθε ο Διόνυσος στη ζωή! Αρα ήταν ένα τραγούδι που υμνούσε τη ζωή και το μαγικό τρόπο με τον οποίο αυτή συλλαμβάνεται και ενσαρκώνεται. Αυτό ήθελε έναν ιδιαίτερο προστάτη, μια μούσα με συγκεκριμένη αποστολή, κι αυτή ήταν η Διθυραμβοχώνη Μούσα, αυτή που έχυνε διθυράμβους. Ο διθύραμβος ήταν μια ωδή «εξημμένης, ταραχώδους και μεγαλοστόμου εμπνεύσεως» με «υψηλό ενθουσιασμό και υπερβολικές λέξεις σε ένα ίδιον μέλος» και είχε λέξεις στομφώδεις («ουκ έστι διθύραμβος, οίχ’ ύδωρ πίνης»  Επίχ.).

Η μελωδία του βασιζόταν στη φρυγία αρμονία. Ο πρώτος που έγραψε διθυράμβους ήταν ο σπουδαίος Αρίων, από τη Μέθυμνα. Αυτός που επέ-φερε τις περισσότερες καινοτομίες στο διθύραμβο ήταν ο Μελανιππίδης από τη Μήλο. Φαίνεται πως οι διθύραμβοι ήσαν μακροσκελείς ωδές, γι’ αυτό υπήρχαν και οι αμβολές/διαναβολές/αναβολές τους, που ήταν περιλήψεις αυτών (συνήθως η αρχή και το προοίμιον), για πιο πρακτι-κούς και χρηστικούς λόγους. Οι ποιητές των διθυράμβων ελέγοντο και κυκλιο-διδάσκαλοι ή ασματοκάμπτες. Οι διθύραμβοι χορεύονταν κιόλας και μάλιστα κυκλικά (ήσαν κύκλιοι χοροί) γύρω από τους βωμούς. Αυτοί απετέλεσαν την αρχή του δράματος. Και όλα αυτά συνδέονται με το φαινόμενο της επαναλήψεως του ήχου (και της εικόνος), του κύκλου, για το οποίο μιλησαμε προηγουμένως. Πρώτοι που έβαλαν χρώμα (χρωματική) στους διθυράμβους ήταν ο Δημόκρητος από τη Χίο και ο Θεοξενίδης από τη Σίφνο.Ετσι, λοιπόν, ίαμβος και διθύραμβος ήταν τραγούδια που υμνούσαν τη ζωή, το χορό, το γλέντι, το κέφι. Ζωηροί και δυνατοί διονυσιακοί ρυθμοί, με ένταση, που έφερναν πανικό (εκ του Πανός). Τα θρακιώτικα παραδοσιακά τραγούδια και  οι χοροί αποτελούν σύγχρονες επιβιώσεις τους.

Ο ρόλος του Διονύσου

Αμφότερα υμνούσαν το θρίαμβο της ζωής! Ο θρίαμβος ήταν εορτή των πόλεων, που ετελείτο όταν ανθούσαν οι συκιές. Κατά την ελληνική παράδοση, τη συκιά την είχε βρει πρώτος ο Διόνυσος,
ευλόγησε τους καρπούς της και τους προσέφερε στους ανθρώπους. (Γι’ αυτό αργότερα το δώρο του Διονύσου κατα-συκοφαντήθηκε τόσο από τους μισούντες τη χαρά χριστιανούς. Τόσο, που λένε πως ο Χριστός καταράστηκε το δένδρο της συκιάς!). Στην αρχαία εορτή του Θριάµβου, λοιπόν, παιδιά περιέτρεχαν µε σύκα και έπαιζαν µε τα φύλλα συκής, τις θρίες, προσφέροντας τετράµετρα ιαµβεία (δηλαδή τραγούδια γραµµένα σε ιαµβικό µέτρο – γιορτή ανάλογη µε τα σηµερινά κάλαντα). Και αυτή η γιορτή ήταν υπέρ του ∆ιονύσου, ο οποίος ελέγετο γι’ αυτό και Θρίαµβος ∆ιόνυσος, γιατί κάποτε ο θεός εποίησε ένα στέφανο συκής και «όντως εθριάµβευσε»: Πέρασε από µέσα απ’ αυτόν! Αλλοτε πάλι, ο ίδιος θεός «βγήκε»  για θήρα λεόντων και γύρισε έχοντας ζεύξει στο άρµα του λέοντες! Τον είπαν τότε και θηρίαµβο! Εµεινε, λοιπόν, παροιµιωδώς κάθε σπουδαία νίκη, αλλά και η επίδειξη νίκης και η ποµπή της, να καλείται θρίαµβος (> λατ. triumphus κ.λπ.)!

Αυτά τα θαύµατα (θα τα έλεγαν οι χριστιανοί), οι νίκες του ∆ιονύσου, κατά των κινδύνων, κατά του θανάτου, υπέρ της ζωής, δηµοσιοποιήθηκαν γρήγορα στις πόλεις και τραγουδήθηκαν, υµνήθηκαν, χορεύτηκαν, γιορτάστηκαν. Γι’ αυτό και το ρήµα θριαµβεύω σήµαινε και δηµοσιεύω.Ο κόσµος αγάπησε και θαύµασε τον ∆ιόνυσο. Ετσι, από το θρίαµβο του ∆ιονύσου δηµιουργήθηκε το θάµβος, η έκπληξη (< θήπω = εκπλήσ-σοµαι). Θαυµάζω σηµαίνει  µένω έκθαµβος,  από τη θέα θάµβους, θαµπώνοµαι... Και για να θαυµάσω, να δηµιουργήσω θάµβο, θαµπάδα, θα πρέπει να αµβλύνω τα µάτια (> mat) µου, να απελευθερωθώ από την πλάνη που µου δηµιουργούν το αισθητήριο όργανο της οράσεως, ο οφθαλµός, συνεργεία του εγκεφάλου... Η αµβούλια ιατρική πρακτική δεν είχε µόνο στόχο την παράταση της ζωής, αλλά και τη θεραπεία από κάποια νοσήµατα, αφού αµβρίζω σηµαίνει θεραπεύω στα ιερά. Οι ιερογραµµατείς, δε, των αρχαίων θεραπευτικών κέντρων κρατούσαν την αµβρή, που ήταν ένα βιβλίο διά του οποίου έκριναν εάν µέλλει να ζήσει ή να πεθάνει ο ασθενής. Προφανώς, λοιπόν, η αµβρής ήταν ένα βιβλίο στο οποίο ήταν καταγεγραµµένα όλα τα ιστορικά ιατρικά περιστατικά και συµβάντα και βάσει αυτού -και µελετώντας τα συµπτώµατα και την κλινική εικόνα του ασθενούς- έκριναν το µέλλον του.

Θεραπεία µε διατροφή

Σε όλη αυτήν τη διαδικασία έπαιζε σπουδαίο ρόλο η τροφή/διατροφή του ασθενούς. Γι’ αυτό το πιο σπουδαίο µυστι-κό αυτής της δίαιτας το αµβροτέει (κρύ-πτει) η παράδοση, όπως όλα τα µυστικά και τα µυστήρια. Και εκλήθη «αµβρόσιος τροφή» και πιο απλά αµβροσία, δηλαδή αθανασία. Αυτή ήταν η τροφή των θεών («των θεών το βρώµα»), που ήταν «εν-νέα φορές πιο γλυκειά από το µέλι», σε
συνδυασµό µε το πιοτό τους, που ήταν το νέκταρ. Η αµβροσία ελέγετο και αβροσία, διότι δεν ήταν βρώση (δεν περιείχε σίτο) και, καθώς την ελάµβαναν, δεν έπιναν «αίθοπα οίνο». Οι θνητοί, οι βροτοί (αυτοί που ζουν χάριν του αίµατος), δεν µετείχαν αυτής, εκτός εάν απολάµβαναν της ευνοίας των θεών. Οι βροτοί δεν γνώριζαν τη γεύση της αµβροσίας. Ηταν το επτασφράγιστο µυστικό των θεών!
Χάρη σε αυτήν οι θεοί είχαν το προνόµιο να είναι αθά-νατοι, άφθαρτοι και να ανανεώνεται το αίµα στις φλέβες τους. Τις ιδιότητες της αµβροσίας διατηρούσε το αιθέριο έλαιο (ρευστό) του ιχώρος (Οµηρος, «Ιλιάδα», Ε, 341, Σαπφώ). Είναι, δε, χαρακτηριστικό πως σε όλες τις ελληνογενείς γλώσσες η λέξις αµβροσία παραµένει αµετάφραστος (λατ. ambrosia κλπ.)!Η θεά της νεότητος και της ζωντάνιας Ηβη ήταν επιφορτισµένη να προµηθεύει νέκταρ και αµβροσία στους θεούς. Αλλοτε πάλι την παρασκεύαζε η ∆ήµητρα. Η τροφή αυτή δινόταν επιλεκτικά και σε υιούς θεών, δευτερεύουσες θεότητες (νύµφες κ.λπ.), αλλά και στους ίππους των θεών, οι οποίοι γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο ονοµάζονταν αµβροτόπωλοι και αποκτούσαν αθάνατη ισχύ (Ευριπίδης). Επίσης, η θεά της αυγής Ηώς έτρεφε τον εραστή της, Τιθωνό, µε αµβροσία για να τον κρατήσει αθάνατο.Οι Χάριτες τραγουδούσαν και έθρεφαν µε αµβροσία το µικρό Αρισταίο, ο οποί-ος εξαιτίας της τροφής αυτής µεγάλωσε ταχύτατα και κατέστη κι αυτός αθάνατος. Αυτός είναι που δίδαξε τη µελισσοκοµία στους ανθρώπους. Οι Ευµενίδες νύµφες ελέγοντο και Αµβροσίες. Είχαν το άντρον τους στην Πύρνα, όπου συλλατρεύονταν ∆ήµητρα, Κόρη και ∆ιόνυσος.

Κάποτε ο ανοριοθέτητος Τάνταλος πήρε την αµβροσία και το νέκταρ και τα έδωσε στους θνητούς. Και απαίτησε αθανασία από τον πατέρα του, ∆ία. Αντ’ αυτής, τιµωρήθηκε σε αιώνια πείνα και δίψα (πρόκειται για το περίφηµο «µαρτύριον Ταντάλου»)...Aναφέρεται πως η τροφή αµβροσία έρρεε από µια πηγή στον Κήπο των Εσπερίδων, τον οποίο φυλούσαν οι Ατλαντίδες Νύµφες. Οταν εγεννήθη ο Ζευς στο ∆ικταίον Αντρον της Κρήτης, ολόλευκα άγρια περιστέρια (οι Πλειάδες Νύµφες), συνοδεία αετού,
επάγαιναν έως τον Κήπο των Εσπερίδων και του έφερναν αµ-βροσία και νέκταρ, πετώντας πάνω από
τις Πλαγκτές Πέτρες

Η γιορτή της αµβροσίας

Για χάρη αυτής της θεϊκής τροφής, πολλές (κυρίως ιωνικές) πόλεις στην αρχαιότητα εόρταζαν τα Αµβρόσια, στα οποία κύριος τιµώµενος θεός ήταν ο ∆ιόνυσος-Βάκχος. Σε αυτά παρετίθεντο πολυτελή δείπνα. Οσον αφορά το τυπικό της εορτής, ήταν παρόµοιο µε τα Λήναια (εορτή του τρύγου, που εορταζόταν περί τον νυν µήνα Σεπτέµ-βριο). Τα Αµβρόσια εορτάζονταν κατά το µήνα Λήναιο.Τέλος, παραπάνω είδαµε και το κόχλασµα των νερών. Ο συνδυασµός αµβροσίας και φωτιάς δεν παρατηρείται µόνον εδώ. Θυµίζουμε πως η θεά ∆ήµητρα  έτρεφε τον ∆ηµοφώντα µε αµβροσία και κάθε νύχτα τον έκαιγε πάνω από τη φωτιά για να τον καταστήσει αθάνατο!Οι θεοί αλείφονταν µε ένα µύρο, που το αποκαλούσαν µε το ίδιο όνοµα: Αµβροσία. Και ευωδίαζαν αµβροσία, µια θαυµάσια οσµή, γίνονταν δηλαδή αµβροσίοδµοι (αµβροσίοσµοι)/αµβροσιώδεις. Εκτός από τη βρώση, και η επάλειψη µε αµβροσία, σε συνδυασµό µε φωτιά, προσέδιδε αθανασία. Ετσι απέκτησαν αθανασία ο Αχιλλεύς, ο ∆ηµοφών κ.ά.

Με τη µεταλαµπάδευση της αρχαίας ελληνικής αµβουλίας ιατρικής εκτός Ελλάδος, ανατολικά και δυτικά, µεταλα-µπαδεύθηκαν και οι λέξεις: στα αγγλικά ambergris σηµαίνει άµπαρον, δηλαδή
αρωµατική ουσία, και στα τουρκικά amber σηµαίνει άµπαρη, άµπρα (άρωµα).Συµπεραίνουµε, λοιπόν, πως η τροφή αυτή περιείχε, ανάµεσα σε άλλα, µέλι και ελαιόλαδο, τα οποία και τρώγονται και πίνονται και αλείφονται, µε εξίσου ευεργετικά αποτελέσµατα! Ο Οµηρος στην Ιλιάδα του προδίδει ως συστατικό της αµβροσίας (που ήταν, λέει, ένα µίγµα ελαίου, ύδατος, ανθέων και καρπών) το λάδι -αφού το αναφέρει ως ένα των συστατικών της-, µε την οποία έπλεναν (καθάριζαν) στους ναούς, τα ιερά σκεύη... Ο αµβούλιος θνητός ισόθεος Κάστωρ και το καστορέλαιο ίσως να µην είναι και τόσο
άσχετα µε το παραπάνω έλαιο.Ετσι, η αµβροσία χάριζε αθανασία, θεία δύναµη και σοφία στους θεούς. Τους έκανε άµβροτους, δηλαδή αθάνατους, άφθαρτους, θείους, µε θεία φύση, θαυµάσιους, υψηλούς, γλυκείς, ανθηρούς, ευώδεις, ωραίους, λαµπρούς, µεγάλους, χαριτωµένους. Η Ηρα έπλενε το δέρµα της µε αµβροσία για να φαίνεται νέο και ωραίο. Αυτή είναι η εικόνα των θεών των Ελλήνων! Καµία σχέση µε την κακοµοίρικη και ισχνή εικόνα των αγίων που επεκράτησε αργότερα. Επίσης, οι θεοί
άλειφαν µε αµβροσία ακόµη και τους νεκρούς τους.

Η θεραπεία των Αµβουλίων Θεών ενεργοποι-ούσε και τις 5 αισθήσεις (όπως και στα Ασκληπιεία): Το αισθητήριο της οράσεως (διά του θάµβου), της ακοής (διά των µελωδιών, στίχων), της αφής (διά των κινήσεων), της γεύσεως (διά της αµβροσίας και του νέκταρος), αλλά και της οσφρήσεως (διά του αµβροσίου µύρουΟ Ελλην τιµωρεί ακόµη και το θεό του, εάν αυτός παραβεί τους όρκους του! ∆εν τον έχει στο απυρόβλητο. Η τιµωρία του επίορκου θεού στα ύδατα της Στυγός ήταν δέκα χρόνια χωρίς αµβροσία και νέκταρ! Και σαν να µην έφθανε αυτό, τον αποµόνωναν «ξέπνοο και άναυδο στο στρωµένο κλινάρι» (Ησίοδος, «Θεογονία»). Ασύλληπτα θέµατα και πράγµατα για άλλες θεολογίες... Αλλά στα µετέπειτα χρόνια, όποιος µιλούσε γι’ αυτά... αµβροτούσε (αµβροτείν = αµαρτείν, άµβροτον
= ήµαρτον)...Η τροφή συνδεόταν πάντα άµεσα µε τη θεραπευτική ιατρική. Ετσι κι εδώ. Αµβροσία αναφέρεται και ένα ιατρικό αντιφθισικό φάρµακο (Γαληνός) και ένα αντίδοτο κατά των δηλητηρίων. Ο Π. Αιγινήτης αναφέρει µε αυτό το όνοµα (αµβροσία) και ένα αντιπυρετικό έµπλαστρο! Με την πάροδο των χιλιετιών, µε την ελληνική µυθική λέξη «αµβροσία» κάθε άνθρωπος πάνω στον πλανήτη Γη -και πρωτίστως ο Ελλην- εννοεί κάθε θεσπέσια τροφή...

Η αµβούλια ιατρική εκτός Ελλάδος

Οι Λατίνοι και οι Ιταλοί πήραν την ιατρική τέχνη και ορολογία από τους Ελληνες. Συγκεκριµένα από το Ασκληπιείον της Επιδαύρου και από το Αµβουλείον της Λακωνίας. Η ιαµατική των Αµβουλίων Θεών διά των αποικιών των Λακεδαιµονίων µετώκησε και στην Ιταλία. Γι’ αυτό οι Ιταλοί αποκαλούν το ιατρείο, ambulatorio, το φορείο ιαµατικών χυµών (ορών, υγρών), το ασθενοφόρο ambulanza (> αγγλ. ambulance) κ.λπ. Επίσης, το γνωστό ιατρικό σκεύασµα «αµπούλα» έλκει την ονοµασία του εκ των
ιαµατικών Αµβουλίων Θεών της αρχαίας Ελλάδος, καθότι, όπως είπα, το κυρίως παρεχόµενο «φάρµακο» ήταν υγρό. Και αφού η αµβουλή έχει σχέση (και) µε τη βολή, η λέξις εμβολή/εμβόλιο δεν είναι εντελώς άσχετη... Ανακεφαλαιώνοντας: Η θεραπεία των Αμβουλίων Θεών ενεργοποιούσε και τις 5 αισθήσεις (όπως και στα Ασκληπι-εία): Το αισθητήριο της οράσεως (διά του θάμβου), της ακοής (διά των μελωδιών, στίχων), της αφής (διά των κινήσεων), της γεύσεως (διά της αμβροσίας και του
νέκταρος), αλλά και της οσφρήσεως (διά του αμβροσίου μύρου).Οι Ιταλοί αποκαλούν το ιατρείο ambulatorio, το φορείο ιαματικών χυμών (ορών, υγρών), το ασθενοφόρο ambulanza (> αγγλ.ambulance) κ.λπ. Επίσης, το γνωστό ιατρικό σκεύασμα «αμπούλα» έλκει την ονομασία του εκ των ιαματικών
Αμβουλίων Θεών της αρχαίας Ελλάδος. Και αφού η αμβουλή έχει σχέση (και) με τη βολή, η λέξις εμβολή / εμβόλιο δεν είναι εντελώς άσχετη...

Αμβροσία και αμβροσία στη Μυθολογία

Στο μυθολογικό υπόβαθρο όλης αυτής της ιστορίας, η Αμβροσία είχε πατέρα τον Ατλαντα και μητέρα την Πλωόνη/Πλειόνη/Πληιόνη ή την Αίθρα. Ή εναλλακτικά τον Υαντα και τη Βοιωτία. Ετσι λογιζόταν μία των Υάδων (= βροχών), των τροφών του Διονύσου, αυτών που τον ανέθρεψαν με μέλι. (Γι’ αυτό και βασικό συστατικό της αμβροσίας τροφής θεωρείται το μέλι). Κάποτε ο βασιλεύς των Ηδωνών Θρακών, Λυκούργος, κυνήγησε τον Διόνυσο και τις παραμάνες του. Η Αμβροσία, για να γλιτώσει, μεταμορφώθηκε σε κλήμα αμπελιού. Με το κοτσάνι της ακινητοποίησε τον Λυκούργο, που έπεσε έρμαιο των Βακχισσών, οι οποίες τον μαστίγωσαν. Αυτός όμως αρνήθηκε να παραδοθεί. Επενέβη η Ηρα και τον ελευθέρωσε, αλλά ο Ζευς τον τιμώρησε με απώλεια της οράσεως – ό,τι μπορεί να συμβεί σε όποιον πιει πρωτορράκι! («Αμβλούνται γαρ οι οφθαλμοί της πρωτοτόμου αμπέλου» - Θεόφραστος) Είτα η Αμβροσία έγινε αστέρι (ένας ακόμη καταστερισμός).

Η θεά της νεότητος και της ζωντάνιας Ηβη ήταν επιφορτισµένη να προµηθεύει νέκταρ και αµβροσία στους θεούς. Αλλοτε πάλι την παρασκεύαζε η ∆ήµητρα. Η τροφή αυτή δινόταν επιλεκτικά και σε υιούς θεών, δευτερεύουσες θεότητες (Νύµφες κ.λπ.), αλλά και στους ίππους των θεών, οι οποίοι
γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο ονοµάζονταν αµβροτόπωλοι και αποκτούσαν αθάνατη ισχύ.Αναφέρεται ακόμη πως η τροφή  αμβροσία έρρεε από μια πηγή στον Κήπο των Εσπερίδων, τον οποίο φυλούσαν οι Ατλαντίδες Νύµφες.

Οταν εγεννήθη ο Ζευς στο ∆ικταίον Αντρον της Κρήτης, ολόλευκα άγρια περιστέρια (οι Πλειάδες Νύµφες), συνοδεία αετού, επάγαιναν έως τον Κήπο των Εσπερίδων και του έφερναν αµβροσία και νέκταρ, πετώντας πάνω από τις Πλαγκτές Πέτρες. Συµπληρωµατικά, οι Μέλισσες Νύµφες, Αδράστεια και Ιδη, τον διέτρεφαν µε βασιλικό πολτό, µέλι και κατσικίσιο γάλα από την επιστρατευµένη γι’ αυτό αίγα Αµάλθεια! Οι θνητοί πολλές φορές µπήκαν σε πειρασµό να ληστέψουν αυτές τις θεϊκές τροφές. Κάποτε τέσσερις Κρητικοί βοσκοί (Λάιος, Κέρβερος, Αιγωλιός και Κελεός) εισέβαλαν στο ∆ικταίον Αντρον, στο οποίο απαγορευόταν η είσοδος σε θνητούς, αλλά και θεούς, για να κλέψουν αυτό το µέλι των ιερών µελισσών, µε το οποίο ανετράφη ο Ζευς. Παρόλο που το άντρον φυλούσε ένας χρυσός σκύλος, τα κατάφεραν και εισέ-βαλαν. Για το φόβο τιµωρίας είχαν ντυθεί µε χάλκινες αρµατωσιές.Στο νυµφώνα βρήκαν και τα µατωµένα µε το αίµα της Ρέας σπάργανα του ∆ιός και τα πήραν κι αυτά. Και τότε αµέσως οι χάλκινες πανοπλίες τους... έλιωσαν! (Οµηρος, «Οδύσσεια» Η, 62).

Το πιοτό των Αµβουλίων

Μαζί µε την αµβροσία τροφή θα ήταν απαραίτητο και ένα ανάλογο ποτό. Αυτό δεν µαρτυράται επώνυµα, αλλά διά µέσου του... µέσου µε το οποίο παρασκευζόταν: Πρόκειται για τον άµβυξ/άµβιξ. Αυτό ήταν ένα ποτήρι, ξυλοπινάκιο, ιδιαίτερα χύτρα µε γυριστή περιφέρεια ή σκέπασµα (το έλεγαν και άµβη ή/και άµβωνα, επειδή αµβλύνει = αφαιρεί την οξύτητα), ένα αγγείο «διά του οποίου εξέρχονται τα πνεύµατα» (και µε την προσθήκη του υγρού «λ» ελέγετο και λαµβίκος – νυν λαµπίκος). Κι εδώ επεµβαίνει και ο... τέταρτος της  Αγίας Τριάδος των Λακώνων: ∆εν είναι τυχαίο πως ένας των Αµβουλίων Θεών ήταν ο αθάνατος Πολυδεύκης, ο φέρων, ο έχων πολύ δεύκος/γλεύκος (= οίνος γλυκύς και αγλαυκής, µούστος). Εκ τούτου συνάγεται πως η ιστορία αυτή συµβαίνει, αφού το αµπέλι και η οινοποίηση ήταν γνωστά στους Ελληνες, δηλαδή περίπου 6.000-8.000 χρόνια πριν από σήµερα, µε τα σηµερινά δεδοµένα... Στη Θεράπνη, δε, υπήρχε και πηγή µε το όνοµά του, προφανώς ιαµατική, η Πολυδεύκειος. Οι υιοί του Πολυδεύκους (µε µητέρα τη Φοίβη), Μνασίνος και Μνησίλεως,σχετίζονται µε την καλή µνήµη... Αυτό σηµαίνει πως ο «πολυδεύκης» είναι ισχυρό αντιγηραντικό και βελτιωτικό της µνήµης... Ενώ από τους άµβυκες–αποστακτήρες (έκτοτε έως και σήµερα) όλοι οι Ελληνες παράγουν τσίπουρα, τσικουδιές, ρακές και ρακόµελα...Με την πάροδο των χιλιετιών, µε την ελληνική µυθική λέξη «νέκταρ», κάθε άνθρωπος πάνω στον πλανήτη Γη -όπως τον εδίδαξε ο Ελλην- εννοεί κάθε ασύγκριτα υπέροχο ποτό...

Αγλαονίκη η Θεσσαλή Αστρονόμος

Κάπου στην Θεσσαλία του 5ου αιώνα π.Χ., μια κοπέλα κοιτούσε με απληστία τον έναστρο ουρανό. Τα ουράνια σώματα την μάγευαν, το ηλιακό σύστημα ήταν γι’ αυτήν ό,τι  τελειότερο υπάρχει σε αυτόν τον φθαρτό κόσμο. Σ’ όλη της την ζωή προσπαθούσε να ανακαλύψει τα μυστικά του σύμπαντος. Αυτή η νεαρή γυναίκα, ήταν η Αγλαονίκη, η πριγκίπισσα, η κόρη του βασιλιά Ηγήτωρα, μιας πόλης κάπου στην γη της Θεσσαλίας.Παρατηρούσε και κατέγραφε λεπτό προς λεπτό τις φάσεις της σελήνης. Μετρούσε τα διαστήματα από την μια φάση στην άλλη. Η Αγλαονίκη απομονώνονταν συχνά στο δωμάτιό της για να κάνει τις παρατηρήσεις της. Η αγάπη της για το ουράνιο στερέωμα και η ζέση της να ανακαλύψει τα μυστικά του, την έκανε να αναζητεί και να διαβάζει οποιοδήποτε σύγγραμμα μαθηματικών κι αστρονομίας. Κάθε μέρα περίμενε πώς και πώς το λυκόφως για να κάνει τις μετρήσεις της. Ανακάλυπτε συνέχεια καινούρια πράγματα που την συνάρπαζαν και κατέφερε να βελτιώσει σε σημαντικό βαθμό τα μέχρι τότε συστήματα.

Το ότι έμενε πολλές ώρες απομονωμένη να κοιτάει τον ουρανό, την έκανε να φαίνεται στα μάτια του απλού λαού σαν μάγισσα. Δηλαδή, ένα πρόσωπο που προκαλεί δέος, αλλά και φόβο. Έλεγαν γι’ αυτήν, πως είναι τόσο ισχυρή μάγισσα, που μπορεί να κατεβάσει την σελήνη στην γη (όπως «συνήθιζαν» να κάνουν οι φημισμένες μάγισσες της Θεσσαλίας).Με τις πολυετείς και προσεκτικές της παρατηρήσεις μπορούσε να προβλέψει με ακρίβεια ώρας τις επόμενες εκκλείψεις της σελήνης και του ήλιου, όπως ακριβώς και ο σύγχρονός της, ο Θαλής ο Μιλήσιος.

Η Αγλαονίκη διέδωσε τα νέα σε όλο τον κόσμο. Αυτοί που δεν καταλαβαίνουν της προσάπτουν την κατηγορία της μαγείας, γιατί δεν μπορούν να κατανοήσουν την επιστημονική μεθοδολογία της. Συν τω χρόνω όμως, γίνεται διάσημη στην Θεσσαλία και μετά σε όλη την Ελλάδα για τις ακριβείς προβλέψεις της.Αυτή είναι πάντα η μοίρα των πρωτοπόρων. Να λοιδορούνται και να υβρίζονται στην αρχή, αλλά με το πνεύμα τους να χαράζουν καινούριους δρόμους στις τέχνες  και στις επιστήμες και να οδηγούν τις εξελίξεις.

Η Σίβυλλα και το Προφητικό Χάρισμα

 
Στην αρχαιότητα με τη λέξη Σίβυλλα χαρακτηριζόταν η γυναίκα με μαντική ικανότητα που προφήτευε αυθόρμητα χωρίς να ερωτηθεί , όταν περιερχόταν σε έκσταση, μελλοντικά συμβάντα  συνήθως δυσάρεστα ή φοβερά . Αυτό συνέβαινε, όπως πίστευαν οι αρχαίοι Έλληνες και Ρωμαίοι, γιατί δεχόταν την επίσκεψη ενός θεϊκού πνεύματος.Η κύρια διαφορά ανάμεσα στις Σίβυλλες και στις προφήτιδες των διάφορων μαντείων είναι ότι οι δεύτερες, όπως π.χ. η Πυθία στο Μαντείο των Δελφών, προφήτευαν μόνο απαντώντας σε καλώς καθορισμένα ερωτήματα, ενώ οι Σίβυλλες προφήτευαν χωρίς να δεχθούν προηγουμένως ερωτήσεις. Οι παραδόσεις για τις Σίβυλλες είναι αρχαιότατες. Φαίνεται ότι σχετικές παραδόσεις από τις χώρες της Μέσης Ανατολής πέρασαν στον ελληνικό χώρο μέσα από τη Μικρά Ασία σε εποχή που επικρατούσαν μυστικιστικές τάσεις και δεν είχε ακόμα γεννηθεί ο φιλοσοφικός στοχασμός στα παράλια της Ιωνίας. Η πίστη των αρχαίων λαών στην ευαίσθητη και διαισθητική φύση της γυναίκας συνετέλεσε ώστε πολλά αποφθέγματα σε τύπο χρησμού ή προφητείας να τα αποδίνουν σε μια Σίβυλλα και έτσι σιγά-σιγά εμπλουτίσθηκε η παράδοση. Πολλές φορές τους αποδίδονταν προφητείες επινοημένες μετά από μεγάλα γεγονότα, κι επειδή αυτό ήταν πολύ εντυπωσιακό, έκανε τον πολύ κόσμο να δίνει προσοχή στις προφητείες της Σίβυλλας. Την ευπιστία αυτή του λαού, όπως ήταν φυσικό, την εκμεταλλεύθηκαν κατά καιρούς και διάφορες πολιτικοθρησκευτικές προπαγάνδες. Δημιουργήθηκε έτσι μια πλούσια συλλογή από σιβυλλικούς χρησμούς, των οποίων η επίδραση στον λαό ήταν αισθητή μέχρι τον Μεσαίωνα.

Η κάθε Σίβυλλα πιστευόταν ότι είχε το προφητικό χάρισμα από τη γέννησή της. Τη θεωρούσαν μια ύπαρξη ανάμεσα στον θεό και στο άνθρωπο. Δεν ήταν βέβαια αθάνατη, αλλά η διάρκεια της ζωής της ξεπερνούσε κατά πολύ τον μέσο όρο ζωής του ανθρώπου. Και όπως ο χρησμοδότης θεός Απόλλων κρατούσε τη λύρα, έτσι και η Σίβυλλα κρατούσε ένα άλλο έγχορδο μουσικό όργανο, τη σαμβύκη (είδος τριγωνικής λύρας). Η επαφή της Σίβυλλας με το θείο προϋπέθετε την παρθενία της.

Τα αρχαιότερα ελληνικά κείμενα κάνουν λόγο για μία και μοναδική Σίβυλλα. Γράφουν έτσι για τη Σίβυλλα, ως μία συγκεκριμένη μορφή, πρώτος ο Ηράκλειτος, ύστερα ο Ευριπίδης και ο Πλάτων. Ο πρώτος που κάνει λόγο για «Σίβυλλες» στον πληθυντικό είναι ο Αριστοτέλης. Ο Παυσανίας γράφει ότι η αρχαιότερη από όλες τις Σίβυλλες ήταν η Ηροφίλη, που έζησε πριν από τον Τρωικό Πόλεμο, κόρη του Δία και εγγονή του Ποσειδώνα. Νεότερή της ήταν μια άλλη Ηροφίλη, που κατοικούσε κοντά σε μια πηγή νερού στις Ερυθρές της Μικράς Ασίας (Ηράκλειτος, fr. 92). Οι μετά τον Αριστοτέλη πηγές αναφέρουν τρεις, 4 ή και 10 Σίβυλλες. Σύμφωνα με αρχαίους θρύλους, υπήρξαν συνολικά 12 Σίβυλλες σε όλη την αρχαιότητα. Από αυτές, οι πιο διάσημες ήταν:
  • Η Ιδαία Σίβυλλα ή Σίβυλλα της Μαρπησσού ή Ελλησποντία
  • Η Σαμία Σίβυλλα
  • Η Ερυθραία Σίβυλλα, η Ηροφίλη
  • Η Δελφική Σίβυλλα
  • Η Κυμαία Σίβυλλα, η Δημώ ή Δημοφίλη
Λιγότερο γνωστές Σίβυλλες ήταν:
  • Η Αιγυπτία Σίβυλλα
  • Η Θεσπρωτίς Σίβυλλα
  • Η Θετταλή Σίβυλλα, που ταυτίζεται με τη Μαντώ
  • Η Κιμμερία Σίβυλλα
  • Η Σίβυλλα της Κολοφώνας ή Λάμπουσα
  • Η Λιβυκή Σίβυλλα
  • Η Περσική Σίβυλλα
  • Η Ροδία Σίβυλλα
  • Η Σαρδιανή Σίβυλλα
  • Η Σικελή Σίβυλλα
  • Η Φρυγική Σίβυλλα

Τα μυστικά όσων δεν αρρωσταίνουν!

 

1. Στρεσάρονται λιγότερο
Σε περιόδους έντονου άγχους, ο οργανισμός, για να υποστηριχτεί η κατάσταση εγρήγορσης, παράγει μεγάλες ποσότητες αδρεναλίνης και κορτιζόλης και παράλληλα καταστέλλει το ανοσοποιητικό σύστημα, με αποτέλεσμα να μειώνεται έτσι η ικανότητά του να καταπολεμά βακτήρια και ιούς. Στην περίπτωση που προκληθούν μόνιμες διαταραχές στο ανοσοποιητικό σύστημα εξαιτίας του στρες και συντρέχουν και άλλοι παράγοντες, όπως π.χ. μια γενετική προδιάθεση, δεν είναι απίθανο το ανοσοποιητικό σύστημα να αρχίσει να αντιμετωπίζει τον ίδιο τον οργανισμό σαν ξένο σώμα και συχνά να στρέφεται εναντίον διάφορων οργάνων, προκαλώντας αυτοάνοσα νοσήματα (π.χ. ρευματοειδή αρθρίτιδα, θυρεοειδίτιδα).
Έρευνες δείχνουν, επίσης, ότι οι αγχωμένοι άνθρωποι κινδυνεύουν περισσότερο από καρδιακές νόσους, έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες να παρουσιάσουν σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου ή άλλες παθήσεις του γαστρεντερικού συστήματος (π.χ. γαστρίτιδα, έλκος) και αντιμετωπίζουν αυξημένο κίνδυνο εμφάνισης ψυχικών διαταραχών, όπως η κατάθλιψη. Το άγχος έχει επιπτώσεις και στη γυναικεία γονιμότητα, στην υγεία του δέρματος, επηρεάζει το μεταβολισμό και συνδέεται με στυτική δυσλειτουργία, ενώ συχνά επιδεινώνει ήδη υπάρχοντα προβλήματα υγείας, όπως π.χ. η οστεοπόρωση και το βρογχικό άσθμα.
2. Αγαπούν τα βακτήρια
Αφήστε τα παιδιά σας να παίξουν με το χώμα, μην πλένετε συνεχώς τα χέρια σας με αντιβακτηριδιακό σαπούνι, σταματήστε να ανησυχείτε αν το σπίτι σας είναι αρκετά καθαρό. Με λίγα λόγια, βάλτε λίγη βρομιά στη ζωή σας! Αυτό συμβουλεύουν οι ειδικοί, αφού έχει πλέον αποδειχθεί πως η υπερβολική καθαριότητα μπορεί να ευθύνεται εν μέρει για την εκδήλωση άσθματος, εκζεμάτων και γενικότερα αλλεργίας, κυρίως στα παιδιά. Μάλιστα, ερευνητές από το Πανεπιστήμιο Μπρούνελ του Λονδίνου παρακολούθησαν περισσότερα από 13.000 παιδιά από την εμβρυϊκή τους ηλικία μέχρι και μετά την ηλικία των 16 ετών και βρήκαν ότι οι γυναίκες που χρησιμοποιούσαν πολλά οικιακά προϊόντα καθαρισμού στη διάρκεια της εγκυμοσύνης τους ή σύντομα μετά τη γέννα, αύξαναν τον κίνδυνο εμφάνισης άσθματος των παιδιών τους.
Δεν είναι, άλλωστε, τυχαίο ότι τα ποσοστά αλλεργιών στους ανθρώπους που ζουν σε «αποστειρωμένα» διαμερίσματα της πόλης είναι υψηλότερα από αυτά όσων κατοικούν στην επαρχία. Η επαφή μας από μικρή ηλικία με τα μικρόβια βοηθά στη δημιουργία αντισωμάτων, ενισχύοντας το ανοσοποιητικό μας σύστημα και άρα την άμυνα του οργανισμού μας απέναντι στις αρρώστιες.
3. Προτιμούν τις φυσικές θεραπείες με βότανα
Μπορεί η δυτική ιατρική να καταφεύγει συνήθως στα φάρμακα ως μόνο τρόπο αντιμετώπισης όλων των προβλημάτων υγείας, κανείς όμως δεν μπορεί να παραβλέψει και το ρόλο της φύσης. Πρώτος ο Ιπποκράτης είχε μιλήσει για τη δύναμη των φυτών και των βοτάνων που, χάρη στις ιδιότητές τους, συμβάλλουν στην αντιμετώπιση πολλών ασθενειών. Μάλιστα, από τα περίπου 250 φυτά που χρησιμοποιούσε στους ασθενείς του, αρκετά αποτελούν τη βάση ακόμα και σύγχρονων φαρμάκων.
Σύμφωνα με την παραδοσιακή κινεζική ιατρική, ο καθένας μπορεί να βρει ένα πολύτιμο βότανο για κάθε πρόβλημα (π.χ. υπέρταση, παχυσαρκία, εξασθενημένο ανοσοποιητικό σύστημα). Αυτό δεν σημαίνει, βέβαια, πως θα πρέπει να προμηθευτούμε όποιο βότανο υπάρχει στην αγορά για να παραμείνουμε υγιείς. Μια μικρή αλλαγή στην καθημερινότητά μας είναι μια αρχή. Η συστηματική κατανάλωση πράσινου τσαγιού, για παράδειγμα, μειώνει την αρτηριακή πίεση και το λίπος, ενώ φαίνεται να έχει ακόμα και αντικαρκινική δράση χάρη στις πολυφαινόλες που περιέχει, γνωστές ως κατεχίνες.
4. Κοιμούνται περισσότερο
Ο επαρκής ύπνος, αλλά όχι ο υπερβολικός (πάνω από 8-9 ώρες καθημερινά), θεωρείται παράγοντας μακροζωίας. Μάλιστα, έρευνα από την Ιατρική Σχολή του Χάρβαρντ έδειξε ότι όσοι κοιμούνται περισσότερες από 6 ώρες την ημέρα είναι πιο πιθανό να ζήσουν περισσότερα χρόνια. Η έλλειψη ύπνου έχει ουσιαστικά αντίστοιχες επιπτώσεις στον οργανισμό με τις καταστάσεις στρες, αφού παράγεται περισσότερη κορτιζόλη (γνωστή ως «ορμόνη του στρες»), η οποία ανεβάζει την πίεση του αίματος, αυξάνοντας τις πιθανότητες καρδιακών προσβολών και εγκεφαλικών επεισοδίων. Επίσης, μελέτες σε ανθρώπους που εργάζονται νύχτα δείχνουν αυξημένα ποσοστά εμφάνισης καρκίνου του μαστού και του εντέρου.
Οι επιστήμονες αποδίδουν τα υψηλά ποσοστά στο γεγονός ότι τα άτομα αυτά εκτίθενται στο φως το βράδυ, επομένως ο οργανισμός τους παράγει λιγότερη μελατονίνη, ορμόνη που θεωρείται ότι έχει προστατευτική δράση απέναντι στον καρκίνο. Ερευνητές από το Πανεπιστήμιο Κολούμπια απέδειξαν επίσης ότι οι ενήλικοι που κοιμούνται λίγες ώρες καθημερινά έχουν περισσότερες πιθανότητες να γίνουν παχύσαρκοι. Οι ώρες ύπνου που χρειάζεται ο καθένας για να ξεκουραστεί είναι βέβαια θέμα ιδιοσυγκρασίας. Σύμφωνα με τους ειδικούς, όμως, ο κίνδυνος εμφάνισης ασθενειών αυξάνεται όταν κοιμόμαστε λιγότερες από 6-7 ώρες.
5. Τρώνε λιγότερο
Εδώ και δεκαετίες, οι επιστήμονες γνωρίζουν, από μελέτες σε ζώα, ότι η κατανάλωση λιγότερων θερμίδων καθημερινά συνεπάγεται επιπλέον χρόνια ζωής. Μελετητές όμως από το Πανεπιστήμιο του Ουισκόνσιν ανακάλυψαν ότι η μειωμένη κατανάλωση θερμίδων συνδέεται και στους ανθρώπους με μικρότερο κίνδυνο εμφάνισης καρκίνου, καρδιακών νοσημάτων και διαβήτη.
Σύμφωνα μάλιστα με τους ειδικούς, για να επιμηκύνουμε τη ζωή μας και φυσικά να απομακρύνουμε τον κίνδυνο νοσημάτων που σχετίζονται με τα παραπανίσια κιλά (π.χ. διαβήτης, υπέρταση, αυξημένα λιπίδια στο αίμα κλπ.), πρέπει να περιορίσουμε πρώτα από όλα τις θερμίδες που προέρχονται από τα απλά σάκχαρα (όπως η ζάχαρη), αφού η αύξηση της ινσουλίνης που προκαλούν, φαίνεται να σχετίζεται με τη μείωση του προσδόκιμου ζωής μας.
6. Κάνουν συχνά αποτοξίνωση  
Πολλά από τα χημικά που χρησιμοποιούνται σήμερα, όπως π.χ. οι διοξίνες και τα PCBs, δεν υπήρχαν στο περιβάλλον τον προηγούμενο αιώνα. Ίσως αυτή να είναι και η αιτία που τις τελευταίες δεκαετίες έχουν αυξηθεί τα ποσοστά εμφάνισης ασθενειών (π.χ. καρκίνων) που σχετίζονται με την έκθεση σε τοξικές ουσίες, λένε οι ειδικοί.
Αν και δεν υπάρχουν αρκετά επιστημονικά στοιχεία που να επιβεβαιώνουν τα οφέλη της αποτοξίνωσης, μικρές αλλαγές στην καθημερινότητά μας που θα βοηθήσουν να απαλλαγούμε από τα συσσωρευμένα στο σώμα μας χημικά δεν μπορεί παρά να ωφελήσουν την υγεία μας. Αναλυτικό πρόγραμμα αποτοξίνωσης θα βρείτε στο «Φάκελο Αποτοξίνωση», στη σελ. 22 αυτού του τεύχους.
7. Διατηρουν την ισορροπία του pH τους  
Το σώμα είναι υγιές όταν διατηρεί την αλκαλική/όξινη ισορροπία του (το pH) σε κανονικά επίπεδα (ουδέτερο είναι το 7). Αν τα επίπεδα του pH είναι χαμηλότερα από το μέσο όρο, εμφανίζονται συμπτώματα (π.χ. αίσθημα κόπωσης, στομαχικά προβλήματα). Εμπλουτίζοντας τη διατροφή μας με λαχανικά, περιορίζουμε τον κίνδυνο να υπάρχει αυξημένο όξινο περιβάλλον στο σώμα και θωρακίζουμε την υγεία του οργανισμού μας.

Αρκάδες: Οι πρώτοι εποικιστές της Ιταλίας


Σύμφωνα με την αρχαίους Ελληνικούς μύθους, οι Αρκάδες ήταν οι πρώτοι εποικιστές της Ιταλίας.

Σύμφωνα πάντα με τους ίδιους μύθους, οι Αρκάδες αφού επικράτησαν στους αυτόχθονες, μπορούν να θεωρηθούν πρόγονοι των αρχαίων και των σύγχρονων Ιταλών.
Παράλληλα η ίδια μυθολογική ερμηνεία θέλει την Ιταλία και τους Ιταλούς να οφείλουν το όνομά τους στον Ιταλό, γόνο των αρχαίων Αρκάδων.
Αλλά ας δούμε όμως τα πράγματα αναλυτικότερα.
Σύμφωνα με τη μυθολογία, ο νεότερος γιος του μυθικού βασιλέα Λυκάονα, γενάρχη των Αρκάδων βασιλέων, ήταν ο Οίνωτρος. Ο Παυσανίας αναφέρει ότι ήταν από τους πρώτους εποικιστές της Ρώμης. Λέγεται ότι γεννήθηκε δεκαεπτά γενιές πριν τον Τρωικό πόλεμο. Επειδή ο Οίνωτρος δυσαρεστήθηκε από τη Γή που του άφησε ο πατέρας του, αποφάσισε να φύγει από την Αρκαδία.
Ζήτησε λοιπόν χρήματα και άνδρες από τον μεγαλύτερο αδελφό του Νύκτιμο, ο οποίος διαδέχθηκε τον Λυκάονα, και πέρασε με πλοία στην Ιταλία μαζί με τον αδελφό του Πευκέτιο. Εκεί βασίλεψε στη χώρα που την ονόμασε Οινωτρία και στο λαό του, τους Οινωτρούς Πελασγούς, που και αυτοί πήραν το όνομά του.
Ο Παυσανίας αναφέρει μάλιστα ότι η αποστολή του Οίνωτρου ήταν η πρώτη εποίκηση στην Ιταλία που έγινε από την αρχαία Ελλάδα:
"Ο Οίνωτρος πάλι, ο νεαρότερος γιός του Λυκάονος, ζήτησε από τον αδελφό του Νύκτιμο χρήματα και άνδρες και πέρασε με πλοία στην Ιταλία, έτσι η χώρα Οινωτρία ονομάστηκε από τον Οίνωτρο που ήταν βασιλιάς της. Αυτή η πρώτη αποστολή που έστειλαν από την Ελλάδα για την ίδρυση αποικίας και αν υπολογίσουμε με κάθε ακρίβεια θα φανή ότι ποτέ κανείς πριν από τον Οίνωτρο ούτε από τους βαρβάρους δεν έφυγε σε ξένη γή."
Ορισμένοι συγγραφείς θεωρούν ότι παιδιά του Λυκάονα ήταν επίσης και οι Δάφνιος και Ιάπυξ. Λέγεται μάλιστα, ότι και αυτοί μαζί με τον Πευκέτιο μετανάστευσαν στην Ιταλία λίγο πριν τον Οίνωτρο.
Μαζί τους ήλθε και ο στρατηγός Μεσσάπιος με ένα ισχυρό σώμα Ιλλυριών. Φθάνοντας στην Ιταλία απώθησαν τους αυτόχθονες, και μοίρασαν μεταξύ τους τη χώρα. Οι Δάφνιοι, πήραν το όνομα του αρχηγού τους Δάφνιου και εγκαταστάθηκαν στη νοτιοανατολική Ιταλία, κοντά στη χερόνησο του Gargano.
Στην κάτω άκρη της Ιταλίας ο Ιάπυξ ίδρυσε την Απυγγία (Iapygia). Ο Πευκέτιος εγκαταστάθηκε στην Απουλία (Apulia), στη νότια Ιταλία. Τέλος, με τον ίδιο τρόπο, η περιοχή γνωστή σήμερα σαν Καλαβρία (Calabria), κατοικήθηκε από τους Ιλλυριούς και ονομάσθηκε Μεσσαπία (Messapia). Βέβαια, αναφέρονται και άλλοι Έλληνες σαν μεταγενέστεροι εποικιστές της Ιταλίας, όπως ο Αρκάδας βασιλιάς Εύανδρος.
Μετά τον Οίνωτρο, ένας από τους κατοπινούς βασιλείς των Οινωτρών ήταν ο Ιταλός, ο οποίος βασίλεψε τον 17ο αι. π.Χ. Σύμφωνα με την καταγραφή του μύθου από τον Λατίνο συγγραφέα Gaius Julius Hyginus, (64 π.Χ.- 17μ.Χ.) στο έργο του "In his Fabularum Liber" (ή "Fabulae"), ο Οίνωτρος ήταν γιος της Πηνελόπης και του Τηλεγόνου, και συνεπώς εγγονός του Οδυσσέα. Κατά μια άλλη παράδοση ήταν γιος της κόρης του Μίνωα, Σατυρίας.
Ο Έλληνας αυτός …Ιταλός γύρω στο 1650 π.Χ. εξεστράτευσε με τον στρατό του εναντίον της Καλαβρίας, την κυρίευσε και έχρισε εκεί διαδοχό του το Μόργη. Μεταγενέστερες παραδόσεις αναφέρουν τον Ιταλό σαν βασιλιά των Σικελών ή Ιταλών, δηλαδή του λαού του και του αποδίδουν λυγουρική ή κερκυραϊκή καταγωγή.
Ο Ιταλός νυμφεύθηκε την Λευκαρία. Σαν τέκνα τους αναφέρονται ο Ρώμος και η Ρώμη, οι ιδρυτές της Ρώμης. Η χώρα του ονομάστηκε προς τιμή του Ιταλία, και από τα χρόνια του συνεχίστηκε να ονομάζεται έτσι. Την άποψη ότι η Ιταλία οφείλει το όνομά της στον βασιλέα Ιταλό, διατυπώνει και ο Θουκιδίδης στην "Ιστορία του Πελοποννησιακού πολέμου":
"Ακόμα και σήμερα, υπάρχουν Σικελοί στην Ιταλία, και η χώρα πήρε το όνομά της από τον Ιταλό, τον ούτως ονομαζόμενο βασιλέα των Σικελών (6.2.4)"
Στο έργο του αυτό, ο Θουκιδίδης αναφέρει λίγο πιο πρίν (6.2.1), ότι οι πρώτοι κάτοικοι της Ιταλίας ήταν η αρχαία φυλή των Κυκλώπων. Μερικούς αιώνες αργότερα, ο ΄Ελληνας ιστορικός Διονύσιος ο Αλικαρνασσεύς, στο έργο του "Ρωμαϊκές Αρχαιότητες" ("Antiquitates romanae"), επαναλαμβάνει την ίδια εξήγηση, ότι η Ιταλία πήρε το όνομά της από τον Ιταλό (1.35).
Παράλληλα όμως επαναδιατυπώνει και μία άλλη ερμηνεία που βασίζεται στην ετυμολογία της λέξης. Σύμφωνα μ' αυτήν, το όνομά της Ιταλίας προέρχεται από την αρχαία ελληνική λέξη "ιταλός" που σημαίνει "ταύρος" (1.35). Έτσι, τα μέλη της αρχαίας αυτόχθονης φυλής ονομάστηκαν Ιταλοί και από αυτούς πήρε το όνομά της και η χώρα.
Την ίδια ερμηνεία δίνουν και άλλοι συγγραφείς και ιστορικοί της εποχής, όπως ο Timaeus, Varro (στο έργο "Rerum Rusticarum", 2.5) και Festus. Άλλωστε, η λέξη αυτή έχει δώσει σε πολλές γλώσσες πλήθος παραφθαρμένων λέξεων.
Την ερμηνεία αυτή μπορεί να συμπληρώσει και η παρατήρηση ότι η κατάληξη -ταλος (ή -ταλός) ήταν συνηθέστατη στα αρχαία Ελληνικά ονόματα, όπως λ.χ. Ψύτταλος, Άτταλος, Κρόταλος, Θέσταλος, κλπ. Σύμφωνα λοιπόν με την παραπάνω θεώρηση την ονομασία αυτή ("Itali") πήρε η παραπάνω φυλή.
Η σύγχρονη ιστορική ερμηνεία για την προέλευση του ονόματος της Ιταλίας δέχεται ότι αυτό προέρχεται από την αρχαία φυλή των Ιταλών

Τι ακριβώς εννοείτε με τη λέξη θεός;

Victor J. Stenger: «Χωρίς θεό δεν μπορούμε να είμαστε απλώς καλοί, μπορούμε να είμαστε καλύτεροι»

«Πείτε μου τι ακριβώς εννοείτε με τη λέξη θεός και θα σας πω αν πιστεύω σ΄ αυτόν» έλεγε ο Αϊνστάιν, όταν του έθεταν το σχετικό ερώτημα περί πίστης. Εναν αιώνα και κάτι μετά, ένας συνάδελφός του, ο αμερικανός φυσικός Victor J. Stenger, εκπρόσωπος του κινήματος του Νέου Αθεϊσμού, που προέκυψε ως αντίπαλο δέος στον παραλογισμό του θρησκευτικού φονταμενταλισμού στα μέσα της περασμένης δεκαετίας, έχει καταλήξει: η θρησκεία είναι ένα σοβαρό εμπόδιο στην προσπάθειά μας να κατανοήσουμε το σύμπαν, μια απειλή για την κοινωνία, ένα όπλο ελέγχου στα χέρια των πλουσίων και ισχυρών. Πώς καταρρίπτεται; Με κάτι που σπανίζει ολοένα και περισσότερο στις μέρες μας: με τη λογική.
Το ερώτημα περί ύπαρξης ή μη του θεού έχει βασανίσει εκατομμύρια ανθρώπους, αλλά -πολύ πιο σημαντικό- στο όνομα του θεού έχουν γίνει μερικοί από τους πιο αιματοβαμμένους πολέμους στην ιστορία της ανθρωπότητας. Η θρησκεία αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι όλων σχεδόν των ανθρώπινων κοινωνιών, ανεξαρτήτως ιστορικού, γεωγραφικού και πολιτιστικού πλαισίου, αν και κανένα θρησκευτικό δόγμα δεν διαθέτει αποδεικτικά στοιχεία για την ύπαρξη του θεού ή θεϊκών οντοτήτων. Ακόμη πιο παράδοξο είναι το γεγονός ότι ενώ η πρόοδος της επιστήμης έχει επηρεάσει σημαντικά τις γνώσεις μας για τη δημιουργία του σύμπαντος, τα θρησκευτικά πιστεύω κυριαρχούν ακλόνητα σε όλο τον κόσμο. Οι άνθρωποι μπορεί να θεωρούνται ορθολογικά όντα, αλλά ο ανορθολογισμός κυριαρχεί αδιάκριτα στο θέμα της ύπαρξης του θεού.
Τη δεκαετία του 2000 ο κόσμος έγινε μάρτυρας μιας νέας έκρηξης του ανορθολογισμού, που συνδέθηκε με τον κοινωνικό μετασχηματισμό στο πλαίσιο της παγκοσμιο- ποιημένης οικονομίας. Στις ΗΠΑ μια κυβέρνηση θρησκόληπτων δεν δίστασε να ξεκινήσει έναν αιματηρό πόλεμο, με αφορμή τις τρομοκρατικές επιθέσεις στις 11 Σεπτεμβρίου 2001, που έφερε τη σφραγίδα της θρησκείας και επεδίωκε μια ανοιχτή σύγκρουση μεταξύ πολιτισμών. Παράλληλα, και ενώ οι τρομοκρατικές δράσεις και οι απειλές των φανατικών μουσουλμάνων είχαν κορυφωθεί, δηλώσεις όπως αυτές του πάπα Βενέδικτου ΙΣΤ” στις 12 Σεπτεμβρίου 2006, ότι ο Μωάμεθ έσπερνε «μόνο μοχθηρία και απανθρωπιά», σχεδόν παγίωναν την άποψη περί ενός σχεδίου με στόχο τη σύγκρουση μεταξύ χριστιανισμού και ισλαμισμού.
Περίπου την ίδια περίοδο που ο νέος ανορθολογισμός είχε μετατραπεί σε κυριαρχούσα ιδεολογική τάση, μια μικρή ομάδα, κυρίως βρετανών και αμερικανών διανοουμένων, που σύντομα τα ΜΜΕ θα ονόμαζαν οι «Νέοι Αθεοι», περνάει στην αντεπίθεση, με αιχμή του δόρατος την επιστήμη και τη λογική, και προβάλλει μια σειρά επιχειρημάτων εναντίον των θρησκευτικών πεποιθήσεων και του ρόλου της θρησκείας στην κοινωνία. Τα βιβλία τους γίνονται μπεστ σέλερ και μια αρκετά σκληρή μάχη ιδεών ξεσπάει.
Ο αμερικανός φυσικός Victor J. Stenger είναι ένας από αυτούς που πρωτοστάτησαν στη δημόσια εκστρατεία εναντίον της θρησκείας. Πρωτοπόρος γύρω από την έρευνα της αστρονομίας των νετρίνων, ο Stenger στα βιβλία του συνδυάζει με εντυπωσιακό τρόπο την επιστημονική σκέψη με τη φιλοσοφική θεώρηση· έτσι, μαζί με τον βιολόγο Richard Dawkins, αποτελούν το βαρύ πυροβολικό του κινήματος του Νέου Αθεϊσμού.
Σε τι ακριβώς αναφέρεται ο όρος Νέος Αθεϊσμός;
«Ετσι ονομάστηκε το φαινόμενο της κυκλοφορίας αλλεπάλληλων μπεστ σέλερ, τα οποία υπογράφονταν από τους άθεους Sam Harris, Richard Dawkins, Daniel Dennett, Christopher Hitchens και από μένα το διάστημα 2004-2007. Επίσης αναφέρεται στα δημοφιλή μπλογκ των άθεων Ρ.Ζ. Meyers, Rebecca Watson κ.ά. Συχνά, αν και λανθασμένα, μας κατηγορούν ότι είμαστε επιθετικοί· ωστόσο, οι Νέοι Αθεοι δεν κάνουμε τίποτα παραπάνω από το να υιοθετούμε μια στα- θερή και ασυμβίβαστη στάση υπέρ της επιστήμης και της λογικής, ακόμη και όταν προκαλούμε βαθιά ριζωμένες πεποιθήσεις. Βλέπουμε τον θρησκευτικό φονταμενταλισμό ως μια σοβαρή απειλή για την κοινωνία, την οποία πρέπει να πολεμήσουμε. Θεωρούμε επίσης ότι και οι μετριοπαθείς πιστοί έχουν τουλάχιστον μέρος της ευθύνης, δεδομένου ότι διατηρούν πολλές από τις ίδιες παράλογες δεισιδαιμονίες με τους ακραίους πιστούς.
»Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι οι Νέοι Αθεοι αναγνωρίζουν και απολαμβάνουν σε προσωπικό επίπεδο τη λογοτεχνική και καλλιτεχνική αξία των Γραφών, της θρησκευτικής τέχνης και μουσικής. Η διαμάχη αφορά όσους προσπαθούν να επιβάλουν τις υπερφυσικές πεποιθήσεις τους στον υπόλοιπο πληθυσμό. Διαφωνούμε με αυτές και θεωρούμε ότι δεν είναι άξιες σεβασμού, ακριβώς επειδή είναι θρησκευτικές».
 
Ανθρωποι σε όλο τον κόσμο συνεχίζουν να θεωρούν ότι το σύμπαν δημιουργήθηκε από μια θεϊκή δύναμη και πως αυτή επικοινωνεί συχνά μαζί μας. Ηλιθιότητα ή απλός φόβος και ανασφάλεια; «Πιθανώς, το αποτέλεσμα της εξέλιξης. Τα ζώα αντιδρούν στις ασυνήθιστες κινήσεις υποθέτοντας πως πρόκειται για απειλή από κάποιο αρπακτικό και παίρνουν μέτρα για να την αποφύγουν ακόμη και όταν αυτή δεν υφίσταται.Τα ζώα χωρίς αυτήν την ικανότητα δεν θα επιζούσαν επειδή η απειλή είναι, περιστασιακά, πραγματική.
Ομοίως, οι πρώτοι άνθρωποι θα χρειάζονταν αυτήν την υπερευαισθησία προκειμένου να επιζήσουν. Αυτή η υγιής υπεραντίδραση, λοιπόν, έκανε τους ανθρώπους να αποδώσουν ζωικές ή ανθρώπινες δράσεις σε πολλά φαινόμενα που ήταν φυσικά.Από τη στιγμή που η οποιαδήποτε διάκριση μεταξύ φυσικού και υπερφυσικού ήταν πέραν των διανοητικών ικανοτήτων των πρώτων ανθρώπων, η απόδοση θεϊκής δράσης σε φαινόμενα της φύσης ήταν κάτι αναπόφευκτο που στη συνέχεια οδήγησε στη θρησκεία».Ωστόσο, πώς μπορεί ένα τόσο όμορφο μέρος όπως το σύμπαν να δημιουργήθηκε από το τίποτα; Αυτό δεν αναρωτιέται ο πολύς κόσμος; «Η ομορφιά είναι υποκειμενική, αλλά αυτό που βασικά θέτει η παραπάνω ερώτηση είναι πώς μπορεί μια σύνθετη δομή να αναπτυχθεί χωρίς σχέδιο.
Ναι, ο πολύς κόσμος αναρωτιέται πώς είναι δυνατόν το σύμπαν να δημιουργήθηκε από το τίποτα, επειδή οι περισσότεροι άνθρωποι νομίζουν ότι απαιτείται ένας αιτιώδης παράγοντας για να πάμε από την απλότητα στην πολυπλοκότητα. Στην πραγματικότητα, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο.
Οσο απλούστερο είναι ένα σύστημα τόσο λιγότερο σταθερό είναι, και, μάλιστα, αν αφεθεί μόνο του, θα μεταβληθεί αυθόρμητα σε ένα πολυσύνθετο σύστημα.
Ο κόσμος, λοιπόν, θα μπορούσε να έχει εμφανιστεί αυθόρμητα ως φάση μετάβασης από το « τίποτα », που είναι όσο απλό θα μπορούσε να είναι οτιδήποτε, στο πιο σύνθετο « κάτι » που είναι το σύμπαν. Εάν είχαμε μια κατάσταση του τίποτα, η κατάσταση αυτή θα ήταν ασταθής όπως ένα μολύβι που ισορροπεί πάνω στη γόμα του.»Οι επιστήμονες έχουν διατυπώσει σενάρια για μια τέτοια προέλευση του σύμπαντος, που είναι σύμφωνη με την υπάρχουσα γνώση. Ή το σύμπαν μας θα μπορούσε να είναι μέρος μιας μεγαλύτερης αιώνιας πραγματικότητας που περιέχει πολλά άλλα σύμπαντα.»
Οι φυσικοί του εικοστού αιώνα ανακάλυψαν ότι οι σημαντικότεροι θεμελιώδεις νόμοι της Φυσικής προκύπτουν από αυτά που αποκαλούμε « αρχές συμμετρίας ». Η συμμετρία και η απλότητα πηγαίνουν χέρι χέρι. Μια τέλεια σφαίρα είναι ιδιαίτερα συμμετρική και εύκολο να περιγραφεί, ενώ ένα διαμάντι είναι σύνθετο και είναι πολύ δυσκολότερο να περιγραφεί λεπτομερώς. Το πρόωρο σύμπαν ήταν πολύ καυτό και ιδιαίτερα συμμετρικό. Δεν υπήρχε καμία δομή, απλώς τυχαίο χάος. Η φυσική ήταν απλή. Καθώς το σύμπαν επεκτάθηκε και έπεσε η θερμοκρασία, οι συμμετρίες αυθόρμητα διασπάστηκαν και δομές όπως οι γαλαξίες, καθώς επίσης και πιο σύνθετοι φυσικοί
Τι είναι πίστη; «Το να πιστεύεις σε κάτι ελλείψει εμπειρικών στοιχείων ή λογικής εξήγησης. Η πίστη δεν παρέχει καμία πληροφορία για την πραγματικότητα και καμία βάση για την ανθρώπινη δράση. Η επιστήμη δεν είναι βασισμένη στην πίστη, δεδομένου ότι στηρίζεται στην παρατήρηση και τη λογική.»Γιατί θα πρέπει, λοιπόν, να έχουν λόγο οι « άνθρωποι της πίστης » σε θέματα ηθικής; Αυτό βασίζεται στη λανθασμένη υπόθεση ότι η ηθική προέρχεται από το θεό. Στην πραγματικότητα, η μελέτη της Ιστορίας καταδεικνύει επαρκώς ότι η ηθική προκύπτει όταν οι άνθρωποι, ακόμη και μερικά ζώα, χρειάζονται να έχουν κανόνες συμπεριφοράς προκειμένου να διατηρηθεί μια συνεταιριστική κοινωνία, απαραίτητη για την επιβίωση.
»Οι πιστοί έχουν γαλουχηθεί να πιστεύουν ότι η ηθική προέρχεται από το θεό και ότι δεν είναι δυνατόν να είναι κάποιος άθεος και να είναι ηθικός. Αυτό, όμως, που παρατηρούμε είναι πως οι άθεοι είναι τουλάχιστον τόσο ηθικοί όσο είναι οι πιστοί, και ίσως ακόμη περισσότερο. Η ηθική και η δεοντολογία προέρχονται από την ανθρωπότητα, όχι από το θεό. Είναι κανόνες συμπεριφοράς που απαιτούνται για μια λειτουργική κοινωνία. Ακόμη και πολλά ζώα έχουν μια πρωτόγονη ηθική, όπως ο αλτρουισμός.»Εθνη δίχως κυρίαρχα πιστεύω γύρω από το θεό έχουν πολύ λιγότερα εγκλήματα από το αμερικανικό, που προσεύχεται στο θεό για τα πάντα, και είναι υγιέστερα από πολλές άλλες απόψεις. Συνεπώς, όχι μόνο μπορούμε να είμαστε καλοί δίχως το θεό, αλλά μπορούμε να είμαστε καλύτεροι δίχως το θεό».
Εάν η θρησκεία είναι βασισμένη σε θεμελιώδη ψεύδη, αποτελεί απαραιτήτως εμπόδιο στην κατανόηση του κόσμου;«Η Ιστορία βρίθει παραδειγμάτων θρησκευτικών « πιστεύω » που εμπόδιζαν την πρόοδο της επιστήμης, από τον Μεσαίωνα και τον Γαλιλαίο ώς τις σημερινές διαφωνίες για την εξελικτική θεωρία και την έρευνα των κυττάρων. Η Βίβλος λέει ότι ο κόσμος δημιουργήθηκε πριν από 6.000 χρόνια. Η επιστήμη λέει ότι είναι 13,7 δισεκατομμυρίων ετών. Η Βίβλος λέει ότι ο θεός δημιούργησε χωριστά « είδη » ζωής. Η επιστήμη λέει ότι όλη η ζωή εξελίχθηκε από την ίδια πηγή.
Οι Δημιουργιστές εμποδίζουν τη διδασκαλία της εξελικτικής θεωρίας, η οποία είναι όχι μόνο θεμελιώδης για τον τρόπο που κατανοούμε τη ζωή, αλλά και για την ιατρική επιστήμη.»Εμπόδια εμφανίζονται όταν θρησκευτικά δόγματα αφήνονται να αποθαρρύνουν την επιστημονική έρευνα. Η επιστήμη είχε ένα καλό ξεκίνημα στην αρχαία Ελλάδα, ειδικά με τον Θαλή, τον Δημόκριτο και τον Αριστοτέλη. Οι διδασκαλίες τους χάθηκαν στον πρώιμο χριστιανισμό, αν και διασώθηκαν από τους Αραβες, οπότε δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε εξ ολοκλήρου τη θρησκεία.
»Συχνά επισημαίνεται ότι οι μεγάλοι επαναστάτες στο χώρο της επιστήμης στην Ευρώπη -ο Καρτέσιος, ο Κοπέρνικος, ο Γαλιλαίος, ο Νεύτωνας- ήταν πιστοί. Ολοι, εκτός από τον Νεύτωνα, δέχθηκαν περιορισμούς από την Εκκλησία. Εν τούτοις, εάν εξετάσετε τις επιστημονικές τους παρατηρήσεις και τις θεωρίες τους, θα δείτε ότι ο θεός είναι εμφανώς απών, όπως είναι και σε όλες τις επιστημονικές παρατηρήσεις και θεωρίες από τότε. Ακόμη και σήμερα υπάρχει μια μειονότητα επιστημόνων που έχουν την ικανότητα να αφήνουν την επιστήμη τους στην πόρτα της Εκκλησίας την Κυριακή και να επανέρχονται στην επιστημονική τους έρευνα τη Δευτέρα, δίχως αυτά τα δύο στοιχεία να αλληλεπιδρούν μεταξύ τους».Εάν η επιστήμη μπορεί να κάνει υποθέσεις, γιατί όχι και η θρησκεία;
«Η θρησκεία μπορεί να κάνει όσες υποθέσεις θέλει, αλλά χρειάζεται να υπάρχει λογική βάση γι” αυτές. Το να στηρίζεται στην παπική εξουσία ή στα γεμάτα λάθη ιερά κείμενα δεν αποτελεί καμία απολύτως βάση. Αυτό υποκινεί μια νοσηρή κατάσταση στην κοινωνία. Επίσης, οδηγεί σε θρησκευτικές διαφορές, δεδομένου ότι δεν υπάρχει κανένας τρόπος να καθοριστεί ποια θρησκευτική πλευρά έχει δίκιο και ποια όχι. Το διαπιστώνουμε αυτό με την εχθρότητα μεταξύ χριστιανών και μουσουλμάνων.»Οι υποθέσεις στην επιστήμη πρέπει να είναι πάντα σύμφωνες με όλες τις επιστημονικές παρατηρήσεις και τις καθιερωμένες θεωρίες. Πρέπει να τίθενται πάντα υπό αίρεση και να απορρίπτονται όποτε βρίσκουμε ότι υπάρχει ασυμφωνία με τα γνωστά δεδομένα.
»Τα θρησκευτικά πιστεύω είναι μεταφυσικές πεποιθήσεις, δεν έχουν σχέση με τη φυσική επιστήμη. Η ασυμβατότητα επιστήμης και θρησκείας προέρχεται από τον ισχυρισμό ότι η θρησκεία έχει βέβαιη γνώση της μεταφυσικής αλήθειας μέσω της αποκάλυψης και της μυστικιστικής εμπειρίας».Οταν ένα άτομο λέει ότι πιστεύει στο θεό, θα πρέπει να αποδείξει την ύπαρξη του θεού;
«Οχι. Οι άνθρωποι έχουν το δικαίωμα να πιστεύουν ό,τι θέλουν. Αλλά δεν έχει κανένα νόημα να πιστεύεις σε κάτι μπροστά στην απόλυτη έλλειψη στοιχείων και, μάλιστα, μπροστά στην ύπαρξη στοιχείων που υποστηρίζουν τη μη ύπαρξη του θεού. Δεδομένου ότι δεν έχουμε καμία ανάγκη να εισαγάγουμε το θεό για να εξηγήσουμε οτιδήποτε παρα- τηρούμε στον κόσμο, όταν κάποιος υποστηρίζει ότι ο θεός υπάρχει, τότε, ναι, αυτός πρέπει να αποδείξει πως όντως υπάρχει.»Μέχρι τώρα κανένας δεν έχει βρει ένα πειστικό επιχείρημα για την ύπαρξη του θεού. Τα λογικά επιχειρήματα αποτυγχάνουν επειδή υποθέτουν αυτό που επιδιώκουν να αποδείξουν. Τα επιχειρήματα υπέρ ενός σχεδίου για τη δημιουργία του σύμπαντος αποτυγχάνουν επειδή το σύμπαν δεν παρουσιάζει κανένα στοιχείο ύπαρξης ενός σχεδίου. Τα επιχειρήματα από την προσωπική εμπειρία αποτυγχάνουν επειδή κινούνται στο επίπεδο του ανεκδότου και δεν μπορούν να ελεγχθούν. Τα λεγόμενα επιχειρήματα περί του χάσματος του θεού (δηλαδή, επιχειρήματα που προσπαθούν να καλύψουν με το θεό ένα κενό στην επιστημονική γνώση), αποτυγχάνουν, επειδή η επιστήμη έχει τρόπο να καλύπτει τελικά τα κενά της».
Τι λέτε σε όσους σας ζητούν να αποδείξετε ότι ο θεός δεν υπάρχει; «Τους το αποδεικνύω. Ο θεός που οι περισσότεροι λατρεύουν (ο ιουδαιο-χριστιανο-ισλαμικός θεός) υποτίθεται ότι διαδραματίζει έναν τόσο σημαντικό ρόλο στον κόσμο και την ανθρώπινη ζωή, που θα έπρεπε να έχει γίνει έως τώρα αντιληπτός. Για παράδειγμα, πρέπει να έχουμε αποδείξεις ότι οι προσευχές απαντιούνται ή ότι ο θεός αποκαλύπτει αλήθειες στους ανθρώπους. Δεν βλέπουμε κανένα τέτοιο στοιχείο, το οποίο θα έπρεπε να υπάρχει· έτσι μπορούμε να καταλήξουμε με ασφάλεια στο συμπέρασμα, πέρα από κάθε λογική αμφιβολία, ότι ένας τέτοιος θεός δεν υπάρχει.»Για την αποτελεσματικότητα της προσευχής έχουν πραγματοποιηθεί σε αξιόπιστα πανεπιστημιακά ιδρύματα (Χάρβαρντ, Πανεπιστήμιο Ντιουκ, κλινική Mayo) αξιόπιστες έρευνες από αξιόπιστους επιστήμονες. Οι έρευνες αυτές δεν έχουν βρεί κανένα στοιχείο ότι η προσευχή έχει αποτελέσματα. Ομοίως, η αποκάλυψη θα μπορούσε να εξεταστεί με την εκτέλεση πειραμάτων στα οποία οι άνθρωποι που υποστηρίζουν ότι μιλούν στο θεό παρέχουν κάποιες πληροφορίες που δεν θα ήταν δυνατόν να γνωρίζουν και που θα ελέγχονται αργότερα επιστημονικά.
»Βέβαια, είναι αλήθεια ότι ο θεός θα μπορούσε να επιλέξει να κρυφτεί από τους ανθρώπους, αλλά ένας τέτοιος θεός θα ήταν ένας κακός θεός, δεδομένου ότι πολλοί άνθρωποι επιδιώκουν ειλικρινά κάποιο σημάδι της ύπαρξής του· όμως, ο θεός τούς στέλνει στην αιώνια φωτιά, ενώ δέχεται μόνο εκείνους που τον λατρεύουν παράλογα και μόνο με βάση την πίστη».Μπορεί να είναι κανείς ταυτόχρονα θρήσκος και ορθολογιστής;
«Ναι! Η θεολογία είναι ορθολογική. Εν τούτοις, οποιοδήποτε ορθολογικό επιχείρημα απαιτεί αρχικές υποθέσεις, μέσω των οποίων, ακόμη κι αν δεν είναι σωστές, να μπορείς να φτάνεις σε ένα λογικό συμπέρασμα. Οι θεολόγοι αμφισβητούν σπάνια τη βασική παραδοχή τους ότι ο θεός υπάρχει· έτσι, ανεξάρτητα από το πόσο διεξοδική μπορεί να είναι η συλλογιστική διαδικασία που ακολουθούν, δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να αποδειχθεί ότι υπάρχει θεός. Τα θεολογικά συμπεράσματα είναι λανθασμένα επειδή η βάση τους είναι λανθασμένη.»Η ανωτερότητα της επιστημονικής έναντι της θρησκευτικής σκέψης δεν βασίζεται σε φιλοσοφικά επιχειρήματα. Κανένας δεν μπορεί να αποδείξει τίποτα για την απόλυτη πραγματικότητα. Αλλά η επιστήμη έχει μια πολύ πιο επιτυχημένη πορεία από τη θρησκεία, όσον αφορά το ρόλο και των δύο στην ανθρώπινη πρόοδο – και έτσι έχουμε κάθε λόγο να την εμπιστευθούμε στην προσπάθειά μας να έρθουμε πιο κοντά στην αλήθεια».
Το να είναι κανείς δηλωμένος άθεος είναι χειρότερο από το να ομολογούσε κάποιος ότι ήταν κομμουνιστής στα χρόνια του μακαρθισμού στις ΗΠΑ…«Η περίπτωση των ΗΠΑ σίγουρα δεν είναι αντιπροσωπευτική, αφού ως χώρα έχει πολύ πιο έντονο το θρησκευτικό στοιχείο απ” ό,τι οι άλλες προηγμένες χώρες. Αυτό είναι το αποτέλεσμα μιας ιστορίας στην οποία οι αρχικοί άποικοι επιδίωξαν τη θρησκευτική ελευθερία – την οποία γρήγορα αρνήθηκαν σε άλλους, μόλις είχαν τη δύναμη να το κάνουν. Υπήρξε μια σύντομη περίοδος κατά τη διάρκεια του Διαφωτισμού, όταν το μεγαλύτερο μέρος των ανθρώπων που συνέβαλαν στην ίδρυση των ΗΠΑ (ο Ουάσινγκτον, ο Τζέφερσον, ο Μάντισον, ο Πέιν και ο Φράνκλιν) πίστευαν στον ντεϊσμό αντί στον χριστιανικό θεϊσμό. Αλλά ο χριστιανισμός διατήρησε την κυριαρχία του στους ανθρώπους και οι πολιτικοί έπρεπε είτε να ακολουθήσουν αυτό το μονοπάτι είτε, όπως τώρα, να πάρουν το ρίσκο μιας ήττας στην κάλπη.»Η θρησκεία είναι πάντα ένα εργαλείο που χρησιμοποιείται από εκείνους που είναι στην εξουσία για να έχουν τους ανθρώπους υπό έλεγχο. Μάρτυρας οι αιώνες, κατά τη διάρκεια των οποίων το θείο δικαίωμα των βασιλιάδων επέτρεψε σε λίγους να ζουν μέσα στη μεγάλη πολυτέλεια, ενώ οι μάζες ζούσαν σε άθλιες συνθήκες. Ακόμη και σήμερα στην Ινδία οι πλούσιοι εμποδίζουν τους φτωχούς να εξεγερθούν, έχοντάς τους εξαπατήσει με το κάρμα.»Σήμερα στην Αμερική το βασιλικό αξίωμα έχει αντικατασταθεί από άτομα και εταιρείες ακόμη μεγαλύτερου πλούτου, που χρησιμοποιούν αυτόν τον πλούτο για να εξαγοράζουν εκλογές. Οι πολιτικοί δεν μπορούν να επιβιώσουν πολιτικά δίχως τα χρήματα που απαιτούνται για την προεκλογική τους εκστρατεία και μόλις βρεθούν σε θέση εξουσίας θα πρέπει να διασφαλίσουν ότι οι ευεργέτες τους θα συνεχίζουν να ευημερούν, με πρόσθετες μειώσεις των φόρων και άλλα πλεονεκτήματα. Η θρησκεία χρησιμοποιείται από την ολιγαρχία για να πείσει τους ανθρώπους να ψηφίσουν ενάντια στα συμφέροντά τους με την προώθηση μιας κάλπικης ατζέντας « αξιών », που οι ψηφοφόροι, δυστυχώς, νομίζουν ότι είναι κάτι πιο σημαντικό από τη δική τους ευημερία».Στο βιβλίο σας «The Fallacy of Fine-Tuning», που θα κυκλοφορήσει σύντομα, υποστηρίζετε ότι το σύμπαν δεν σχεδιάστηκε για μας. Οφείλεται η ζωή στη Γη σε ένα ατύχημα;
«Σίγουρα, αλλά ακόμη δεν κατανοούμε τον ακριβή μηχανισμό. Ετσι, δεν μπορούμε να προβλέψουμε πόσο κοινή μπορεί να είναι η ζωή στο σύμπαν. Η τρέχουσα σκέψη είναι ότι η πρωτόγονη ζωή, όπως τα βακτηρίδια, είναι αρκετά κοινή, αλλά η σύνθετη ζωή, όπως τα φυτά και τα ζώα, είναι πιθανώς πολύ σπάνια. Αλλά το σύμπαν είναι απέραντο και μπορεί να περιέχει ένα τρισεκατομμύριο πλανήτες. Συνεπώς, ακόμη και ένα πολύ απίθανο ατύχημα είναι πιθανό να έχει συμβεί σε άλλα μέρη του σύμπαντος».