Κυριακή 8 Φεβρουαρίου 2015

Για την αποδοχή

Αποδέχομαι δεν σημαίνει συμβιβάζομαι, ανέχομαι αυτό που δεν συμφωνεί με τη δική μου ύψιστη αλήθεια, την οποία είμαι διατεθειμένος να ψάχνω και να επανεξετάζω κάθε στιγμή.

Αποδέχομαι δεν σημαίνει υπομένω, υποτιμώντας τον εαυτό μου και τις δικές μου ανάγκες, τις οποίες αναγνωρίζω μέσα από τις πεποιθήσεις μου.

Αποδέχομαι δεν σημαίνει πως συμφωνώ και επηρεάζομαι από την άποψη και την ανάγκη σου, τα οποία εκτιμώ και λογαριάζω με ισότιμο σεβασμό με τα δικά μου.

Αποδέχομαι δεν σημαίνει υποκύπτω σε λογικοφανή επιχειρήματα που βασίζονται σε αισθητικά και συναισθηματικά συμπεράσματα.

Αποδέχομαι σημαίνει κατανοώ, επιτρέπω, εμπιστεύομαι, ακολουθώντας παράλληλα την εσωτερική μου καθοδήγηση, δηλώνοντας την καθαρή πρόθεσή μου.

Αποδέχομαι σημαίνει απενεχοποιούμαι πλήρως, απαλλάσσοντας κι εσένα από οποιαδήποτε κατηγορία, υποχρέωση ή οφειλή προς εμένα.

Αποδέχομαι σημαίνει πως αναγνωρίζω ταυτόχρονα την διαφορετικότητα και μοναδικότητα σου ενώ παράλληλα βλέπω καθαρά τις διασυνδέσεις της ενιαίας ουσίας μας.

Αποδέχομαι σημαίνει πως έχοντας απαλλαγεί από συναισθηματικές ταυτίσεις, μπορώ να υπάρξω ισότιμα δίπλα σου, προσφέροντας την ενέργεια εκείνη που θα ανυψώσει και τους δύο μας αλλά και ολόκληρη την ανθρωπότητα μαζί.

Η αποδοχή είναι συνύπαρξη σε πνευματικό επίπεδο που δεν εξαρτάται και δεν πτοείται από κανένα φόβο ή εικονική πραγματικότητα. Είναι κατάκτηση και ταυτόχρονα προϋπόθεση στο μονοπάτι της συνειδητής ζωής μας.

Η αποδοχή είναι ζωντανή, παλλόμενη ενέργεια σε υψηλότερες δονήσεις και συχνότητες, που μεταμορφώνει την αντίληψη και διευρύνει με ασύλληπτους τρόπους το νου.

Είναι επιλογή και συνειδητή, πηγαία απόφαση κάθε στιγμή. Είναι αποτέλεσμα ενός εσωτερικού διαλόγου με Εμένα και Εσένα μαζί.

Η ευχή μου είναι να θελήσεις να δεις την κάθε παράγραφο ξεχωριστά, μέσα από το βίωμα της ζωής σου, κατανοώντας τις λέξεις που έχουν παραμορφωθεί...

Ο Ιερός Γάμος - Θεραπεύοντας τον πατέρα και τη μητέρα μέσα μας...

Ο Ιερός Γάμος - Θεραπεύοντας τον πατέρα και τη μητέρα μέσα μας...Στην καλύτερη περίπτωση, όλοι μας, απλά μαθαίνουμε. Δεν υπάρχουν γονείς που να έχουν κατακτήσει την απόλυτη φώτιση. Τα παιδιά, ασυνείδητα, απορροφούν τους φόβους και τις προκαταλήψεις των γονιών τους. Ελπίζουμε πως, αργότερα στη ζωή, θα μάθουν να συνειδητοποιούν αυτές τις μαθημένες στάσεις και να βρίσκουν τρόπους που θα τα απελευθερώνουν. Αυτό είναι φυσιολογικό. Είναι η δουλειά που όλοι μας πρέπει να κάνουμε.

Ξεκινάμε να μαθαίνουμε τι είναι θηλυκό και αρσενικό παρατηρώντας τους γονείς μας. Κάθε παιδί επιθυμεί την αρχετυπική οικογένεια. Το παιδί βρίσκεται στο κέντρο και δέχεται την προστασία, τη φροντίδα και την αγάπη της μητέρας και του πατέρα που είναι εκεί ενωμένοι αρμονικά. Αυτή είναι η ενστικτώδης εικόνα που έχει μέσα του το παιδί για την οικογένεια ως μήτρα στον κόσμο.
 
Όμως, συχνά η πραγματικότητα αποδεικνύεται κατώτερη από αυτό το όραμα. Το «μοντέλο της σχέσης συνεργασίας» που μας έχουν διδάξει οι γονείς μας συνήθως θυμίζει ανακωχή γεμάτη ανησυχία. Και μεγαλώνουμε και μπαίνουμε στον κόσμο πληγωμένοι και απογοητευμένοι, συνεχίζοντας την προσπάθειά μας να γιατρέψουμε τη σχέση των γονιών μας και να φέρουμε κοντά στην καρδιά, στο σώμα και στην ψυχή μας, τον πατέρα και τη μητέρα μας, τους οποίους έχουμε εσωτερικεύσει ως εσωτερικό άνδρα και εσωτερική γυναίκα.

Αυτό που λαχταράμε, διαισθητικά, είναι ο ιερός γάμος, όπως ακριβώς ως παιδιά λαχταρούσαμε τη μήτρα. Η λαχτάρα για ένωση είναι προγραμματισμένη στα γονίδιά μας και συνοψίζεται σ’ αυτήν ακριβώς τη στιγμή της σύλληψης. Η αρχική συγχώνευση του σπερματοζωαρίου και του ωαρίου που μας πέταξε στη ζωή περιείχε την έμφυτη ευφυΐα όλης της δημιουργίας, την κωδικοποίηση όλων των στοιχείων του είδους μας, ακόμα και την αρχετυπική εικόνα της μελλοντικής μας ολότητας, την ένωση ανάμεσα στο εσωτερικό θηλυκό και στο εσωτερικό αρσενικό. Εκείνη τη στιγμή της παθιασμένης συγχώνευσης λάβαμε το DΝΑ μας, και το προσχέδιο της ζωής μας προσανατολίστηκε στη συνειδητή επιστροφή μας σε μια εκστατική αφύπνιση ως ζωή αυτή καθαυτή.
 
Σ’ αυτό το μηδενικό σημείο στο οποίο η ζωή ως καθαρή ενέργεια, καθοδηγούμενη από τις δυνάμεις της αγάπης και της βιολογικής επιθυμίας, μας έσυρε στην ύλη, λύθηκε με κάποιο μυστηριώδη τρόπο το παράδοξο της ζωής, της ύπαρξης και της ανυπαρξίας. Και η εσωτερική λαχτάρα μας για τη ζωή — οι δυνάμεις της συνείδησης, της αγάπης και της επιθυμίας — συνεχίζουν να μας ωθούν προς νέες συλλήψεις, νέες γέννες, νέες αφυπνίσεις.
 
Ως ενήλικες, όμως, κουβαλάμε τις αθεράπευτες πληγές που αποκτήσαμε ως παιδιά. Ζούμε και αγαπάμε συχνά χωρίς αυθεντικότητα. Η συνείδησή μας δεσμεύεται ή αντιδρά στο συναισθηματικό μας πόνο, στη θλίψη μας για τις διαλυμένες ή ρηχές σχέσεις, στη μοναξιά και αποξένωση που βιώνουμε, στο φόβο μας για το μέλλον, στην πίκρα μας για το παρελθόν και στη θεμελιακή εσωτερική διάκριση της αρσενικής και θηλυκής φύσης μας. Η εσωτερική αυτοεικόνα για το φύλο μας συχνά έχει πληγεί από μια ανισόρροπη σχέση με το γονιό του ίδιου φύλου. Και η εσωτερική αυτοεικόνα του αντίθετου φύλου είναι, συχνά, η πιο προβληματική πληγή στην ολότητά μας.
 
Στη Δύση, οι άνδρες μαθαίνουν ότι για να αποκτήσουν αρσενική δύναμη και να κερδίσουν το σεβασμό και την τιμή της «φυλής» πρέπει να απαρνηθούν τα θηλυκά στοιχεία τους. Σε ψυχολογικό επίπεδο, για να μπορέσει ένα αγόρι να κερδίσει την ανεξαρτησία και τον ανδρισμό του πρέπει να απαρνηθεί τους κανόνες της μητέρας του. Πρέπει να αποδεσμευτεί από την επιβολή που του ασκεί η γυναίκα. Αυτή η άρνηση των μητρικών κανόνων επαναλαμβάνεται στις μελλοντικές σχέσεις του με τις γυναίκες. Για να είναι, όμως, ολόκληρος, πρέπει να αποδεχτεί τη δική του στοργική, δεκτική και διαισθητική θηλυκή φύση.

Πρόκειται για ένα εξαιρετικά ευαίσθητο έργο που απαιτεί σοφές τελετουργίες και τελετές μύησης που, δυστυχώς, λείπουν από τον πολιτισμό μας. Πολλοί πατέρες απουσιάζουν (συναισθηματικά και, συχνά, φυσικά), ή έχουν αρνητική παρουσία λειτουργώντας ως παθητικά ή επιθετικά μοντέλα ενός υπέρογκου ανδρισμού. Και τα περισσότερα αγόρια, όταν αφήνουν την παιδική ηλικία, βρίσκονται σε σύγκρουση, ή ελέγχονται από τη θηλυκή τους φύση, ενώ εξίσου πληγωμένη και εκτός ισορροπίας είναι η αρσενική πλευρά τους. Και αυτή η πληγή τα κινεί να αναζητούν σε εξωτερικούς συντρόφους αυτό που έχει χαθεί και μένει αθεράπευτο μέσα τους.
 
Στην κοινωνία μας, το κορίτσι αρχίζει να χάνει το εσωτερικό αρσενικό μοντέλο της όταν, κατά την εφηβεία, ο πατέρας της γίνεται όλο και πιο απόμακρος. Σ’ αυτή την ηλικία ανθίζει η σεξουαλικότητα των κοριτσιών και οι πατέρες νιώθουν δυσάρεστα και απομακρύνονται συναισθηματικά και σωματικά από τις κόρες τους. Σε μερικές περιπτώσεις, μάλιστα, εξαιτίας δικών τους πληγών, οι πατέρες αντιδρούν με ανάρμοστο τρόπο: γίνονται επιθετικοί και, κάποιες φορές, προβαίνουν σε σεξουαλική κακοποίηση. 

Και πολλές μητέρες, όμως, των οποίων η θηλυκότητα έχει υποστεί τεράστιες πληγές και βρίσκονται σε σύγκρουση με τη σεξουαλικότητα, τους, νιώθουν ματαιωμένες από τα απαγορευτικά που έχει ορθώσει ο πολιτισμός ενάντια στην ελευθερία και στη δύναμή τους, και επιβάλλουν τα διλήμματα, τους φό­βους, την πίκρα και τα ανεκπλήρωτα όνειρά τους στις κόρες τους. Έτσι τα κορίτσια, όπως και τα αγόρια, ενηλικιώνονται κατακερματισμένα, με πληγωμένη τη θηλυκότητά τους, χωρισμένα ή κυριευμένα από την αρσενική πλευρά τους και αναζητούν τη χαμένη εσωτερική ολότητά τους σε εξωτερικές σχέσεις.
 
Για να πετύχει μια εξωτερική σχέση, πρέπει και οι δύο σύντροφοι να κάνουν ηρωική δουλειά μέσα τους. Γυναίκες και άνδρες πρέπει να γιατρέψουν τα εσωτερικά αρσενικά και θηλυκά χαρακτηριστικά τους. Οι σχέσεις μας είναι καθρέφτες που, αναπόφευκτα, καθρεφτίζουν οτιδήποτε αναξιοποίητο υπάρχει μέσα μας.

Οι εραστές μας αναπόφευκτα καθρεφτίζουν την εσωτερική εικόνα που κουβαλάμε στην ψυχή μας για το αντίθετο φύλο. Αυτή η εσωτερική εικόνα συχνά μας οδηγεί σε οδυνηρούς δρόμους που ούτε να προλάβουμε μπορούμε ούτε να ελέγξουμε. Ελκόμαστε από τους ανθρώπους, των οποίων οι πληγές ταιριάζουν με τις δικές μας. Το δράμα που θα ακολουθήσει είτε θα μας διδάξει τι πρέπει να κάνουμε για να γίνουμε ολόκληροι ή, αν αρνηθούμε να μάθουμε, θα μας οδηγήσει πιο βαθιά στη διάσπαση. Με τον καιρό, όλες οι σχέσεις μας θα γίνουν, σε κάποιο βαθμό, πεδίο πόνου. Και αυτό θα συνεχιστεί έως ότου αποφασίσουμε, συνειδητά, να ισορροπήσουμε και να ενώσουμε μέσα μας το αρσενικό και το θηλυκό.

Τα τεχνητές γλώσσες και αλφάβητα που φιλοδόξησαν να γίνουν οικουμενικά συστήματα επικοινωνίας

Το να εφεύρει κάποιος μια γλώσσα από το μηδέν μόνο εύκολο δεν είναι, αν και πάντα υπάρχουν καλοί λόγοι για μια τέτοια υπερπροσπάθεια. 

Άνθρωποι και άνθρωποι έχουν επιδοθεί στο γλωσσολογικό σπορ για όλων των λογιών τους λόγους: από επιστημονικούς, πολιτισμικούς, πνευματικούς και καλλιτεχνικούς σκοπούς μέχρι και πιο πρακτικά κίνητρα, όπως ας πούμε να ελέγξουν θεωρίες για τη φυσιολογία και τη λειτουργία του εγκεφάλου, να βοηθήσουν μεγάλες μάζες αλλόγλωσσων πληθυσμών να επικοινωνούν ευκολότερα μεταξύ τους, ακόμα και για να βελτιώσουν παραδοσιακές και καλά εγκαθιδρυμένες γλώσσες.
Εδώ βέβαια δεν θα μιλήσουμε για τα λατρεμένα επινοημένα αλφάβητα που έχουν δημιουργήσει συγγραφείς και κινηματογραφικοί δημιουργοί, αλλά για απόπειρες πραγματικής επικοινωνίας.

Εσπεράντο

Η Εσπεράντο παραμένει η πιο πετυχημένη απόπειρα των διεθνών βοηθητικών γλωσσών που έχουμε στα χέρια μας, καθώς τη μιλούν σήμερα περισσότερα από 2 εκατομμύρια άνθρωποι στην οικουμένη! Δημιουργημένη στα τέλη του 19ου αιώνα (1887) από τον πολωνό γιατρό Ludovik Zamenhof, ήταν μια προσπάθεια γλωσσικής παγκοσμιοποίησης: αν όλος ο πλανήτης μιλούσε μια κοινή γλώσσα, τότε οι εθνοτικές συγκρούσεις θα έπαυαν από προσώπου γης.
Ο στόχος του γιατρού ήταν απλός: να φτιάξει ένα απλό στην εκμάθηση και πολιτικά ουδέτερο αλφάβητο που θα ενώσει όλους τους ανθρώπους ανεξαρτήτως φυλών, εθνών, τάξεων και φύλων! Η διεθνής γλώσσα Εσπεράντο πήρε τα πάνω της σε όρους προβολής μετά τον Α’ Παγκόσμιο και την προωθούσε ακόμα και η Κοινωνία των Εθνών, αν και μετά τον Β’ Παγκόσμιο η χρήση της περιορίστηκε, ενώ εντός Πολωνίας έφτασε να κυνηγηθεί.
Παρά τις περιπέτειες, η διεθνοποιημένη λαλιά παραμένει ιστορικά η πλέον επιτυχημένη προσπάθεια για μια ειρηνική lingua franca και ως απόδειξη αυτού, τόσο το Google όσο και η Wikipedia προσφέρουν επιλογές ανάγνωσης στην Εσπεράντο. Όσο για το όνομά της, το πήρε από το πρακτικό εγχειρίδιο «Unua Libro» (1887) του Zamenhof, ο οποίος το δημοσίευσε με ψευδώνυμο «Ντόκτορο Εσπεράντο». Εντός της γλώσσας, το «Εσπεράντο» σημαίνει «Αυτός που ελπίζει». Το πανεπιστήμιο του Σαν Μαρίνο (Akademio Internacia de la Sciencoj) διδάσκει τα μαθήματά του και στην Εσπεράντο…

Σολρεσόλ

Πνευματικό παιδί του μουσικοσυνθέτη Francois Sudre που έψαχνε να φτιάξει μια παγκόσμια μουσική γλώσσα το 1827, η Σολρεσόλ είναι ένα από τα λειτουργικότερα παραδείγματα παγκόσμιας βοηθητικής γλώσσας. Φτιαγμένη στο χαρτί, η ηθελημένα απλοποιημένη γλώσσα δημιουργήθηκε με σκοπό να διευκολύνει την πλανητική επικοινωνία και ήταν η πρώτη μάλιστα τέτοια απόπειρα που απέκτησε διεθνή προβολή. Αυτό που την κάνει ωστόσο ιδιαίτερη από κάθε άποψη είναι η μουσική της βάση: περιέχει μόλις 7 συλλαβές (από τις 7 νότες του πενταγράμμου) και οι λέξεις μπορούν να μεταδοθούν τόσο λεκτικά όσο και εξωλεκτικά, με τη βοήθεια χειρονομιών, χρωμάτων και μουσικής φυσικά.
Μέχρι και να την τραγουδήσεις μπορείς, ενώ αν δεν ξέρεις καθόλου γράμματα έχεις τη δυνατότητα να την παρακολουθείς μέσω των διατάξεων των 7 χρωμάτων της. Δυστυχώς, η Σολερεσόλ δεν απογειώθηκε ποτέ, αν και αφοσιωμένοι θιασώτες της παραμένουν μέχρι και σήμερα…

Σλοβιάνσκι

Εδώ μιλάμε για διαγλώσσα, η οποία σχεδιάστηκε από ομάδα γλωσσολόγων για να διευκολύνει την επικοινωνία των σλαβόφωνων πληθυσμών. Η Σλοβιάνσκι είναι ο απαραίτητος σταθμός της Διασλαβικής, το βήμα που θα επέτρεπε δηλαδή την επικοινωνία των διαφορετικών σλαβόφωνων λαών, αλλά και όσων επιζητούν να επιτύχουν μέγιστη κατανόηση κατά την επαφή τους με τους Σλάβους. Η γλώσσα έχει μάλιστα πλούσια ιστορία και προηγείται πολλών κατά αιώνες: η παλιότερη γραφή της, πνευματικό παιδί του κροάτη αβά Juraj Krizanic, χρονολογείται από το 1659-1666.
Αν και στην τωρινή μορφή της δημιουργήθηκε το 2006. Το 2011 βέβαια η Σλοβιάνσκι υπέστη εκτεταμένη αναθεώρηση και συγχωνεύτηκε με δύο αντίστοιχες απόπειρες, φιγουράροντας πια ως «Διασλαβική». Πέρα από τις ιστορικές της περιπέτειες, η Σλοβιάνσκι μπορεί να αποδοθεί τόσο στο λατινικό όσο και το κυριλλικό αλφάβητο, την ίδια ώρα που η γραμματική και το συντακτικό της βασίζεται στις κοινές δομές των σλαβικών ιδιολέκτων. Περισσότεροι από 2.000 σλαβόφωνοι την ξέρουν και την εξασκούν…

Sambahsa-Mundialect

Άλλη μια απόπειρα διεθνούς βοηθητικής γλώσσας, η Sambahsa επινοήθηκε από τον γάλλο Olivier Simon το 2007 ως άλλο ένα ιδιόλεκτο που θα φέρει κοντά όλους τους ανθρώπους της Γης. Βασίζεται στην ινδο-ευρωπαϊκή γλώσσα, έλκοντας στοιχεία από τα αραβικά, τα κινεζικά, τα ινδονησιακά, τα τούρκικα και τα σουαχίλι, αν και η γραμματική της είναι υπεραπλουστευμένη.
Ακολουθώντας μάλιστα τους μοντέρνους καιρούς που γεννήθηκε, η Sambahsa πρωτοκυκλοφόρησε στο ίντερνετ τον Ιούλιο του 2007, αν και ο δημιουργός της τη δούλευε στο εργαστήριό του τουλάχιστον 8 χρόνια. Η γλώσσα διαθέτει μάλιστα εκτεταμένο λεξιλόγιο αλλά και μεγάλο αριθμό βοηθητικών και πρακτικών εγχειριδίων. Όσο για το όνομά της, είναι μαλαισιανής προέλευσης, ως σύντμηση δηλαδή των λέξεων «sama» (ίδιο) και «bahsa» (γλώσσα)…

Universalglot

O πρωτεργάτης γάλλος γλωσσολόγος Jean Pirro βάλθηκε να σκαρώσει μια διεθνή βοηθητική γλώσσα το 1868 κερδίζοντας στα σημεία τις άλλες περιβόητες τέτοιες απόπειρες, καθώς προηγείται της Volapuk κατά μια δεκαετία και της Εσπεράντο κατά 20 σχεδόν χρόνια. Η πρώιμη, αν και σχετικά ανεπιτυχής, Universalglot βασιζόταν στο λεξιλόγιο διαφόρων διαλέκτων, γι’ αυτό και πήρε την τίτλο-έπαινο ως το «πρώτο ολοκληρωμένο βοηθητικό γλωσσικό σύστημα που βασίζεται στα κοινά στοιχεία των φυσικών γλωσσών».
Αυτή ακριβώς η ενσωμάτωση στο επινοημένο σύστημα αρχών που συναντάμε στις φυσικές γλώσσες ήταν που την έκανε σχετικά δημοφιλή, συγκεντρώνοντας τον θαυμασμό των γλωσσολόγων της εποχής του και γεννώντας μόδα παραγωγής φτιαχτών συστημάτων επικοινωνίας (όπως η Novial του Otto Jespersen ας πούμε). Ο Pirro της χάρισε περισσότερες από 7.000 βασικές λέξεις αλλά και μπόλικα προθέματα, επιτρέποντας έτσι την παραγωγή ενός ιδιαίτερα εκτεταμένου λεξιλογίου…

Volapuk

Εδώ έχουμε μια από τις πλέον δημοφιλείς επινοημένες γλώσσες, που έφτασε στην περίοδο της ακμής της να τη μιλούν 1 εκατομμύριο άνθρωποι! Δημιουργημένη στα 1879-1880 από τον γερμανό καθολικό αβά Johann Martin Schleyer, ήταν ο Θεός που εμφανίστηκε στον ύπνο του και του υπέδειξε λέει την ανάγκη για μια νέα παγκόσμια γλώσσα. Τρία συνέδρια χρειάστηκαν για την τελειοποίηση της Volapuk (στο Friedrichshafen το 1884, στο Μόναχο το 1887 και στο Παρίσι το 1889), κι ενώ στα δύο πρώτα οι σύνεδροι μιλούσαν γερμανικά, στο τρίτο έφτασαν να συνεννοούνται αποκλειστικά στη Volapuk!
Το 1889 υπήρχαν 283 φιλολογικές λέσχες και όμιλοι που την αφορούσαν και περισσότερες από 25 επιθεωρήσεις που εκδίδονταν αποκλειστικά στο επινοημένο λεξιλόγιο! Και βέβαια περισσότερα από 300 πρακτικά εγχειρίδια για την εκμάθησή της σε 25 γλώσσες. Παρά την πρωτοφανή επιτυχία της όμως στα τέλη του 19ου αιώνα, στον 20ό έμελλε να εκτοπιστεί από άλλα γλωσσικά ιδιώματα (και κυρίως την Εσπεράντο), περνώντας πια στο περιθώριο των τεχνητών γλωσσών.
Παρά το γεγονός ότι το λεξιλόγιό της βασιζόταν στις λατινογενείς γλώσσες, οι ρίζες των λέξεων τροποποιήθηκαν τόσο που στο τέλος ήταν πρακτικά αγνώριστες (για παράδειγμα, «lol» ήταν το τριαντάφυλλο, «nim» το ζώο και «Melop» η Αμερική). Δύσκολη στην εκμάθησή της, όχι μόνο για το ακατάληπτο λεξιλόγιο αλλά και την περίπλοκη γραμματική της, η Volapuk γνώρισε πρωτοφανή δόξα αλλά και εξίσου ηχηρή πτώση…

Occidental

Η Occidental (μετονομάστηκε αργότερα σε Interlingua) ήταν άλλη μια τεχνητή παγκόσμια βοηθητική γλώσσα που δημιουργήθηκε από τον γερμανικής καταγωγής εσθονό αξιωματικό του Ναυτικού και ερασιτέχνη γλωσσολόγο Edgar de Wahl το 1922. Έχοντας περάσει από τη Volapuk και μετά την Εσπεράντο, ο απόστρατος αξιωματικός έψαχνε την ιδανική ενσάρκωση της διεθνούς βοηθητικής γλώσσας και κατέληξε έτσι στη δική του απόπειρα: μια γλώσσα που βασιζόταν σε ήδη υφιστάμενες λέξεις από πλειάδα γλωσσών (κυρίως ευρωπαϊκών), κάτι που την έκανε σχεδόν φυσική γλώσσα!
Παρά τη λατινογενή της βάση και την κοινή καταγωγή των λέξεων από τα λεξιλόγια των δυτικών γλωσσών, το τεχνητό ιδιόλεκτο ακολουθούσε τη λεγόμενη Αρχή του de Wahl, ένα σύνολο κανόνων δηλαδή για τη μετατροπή των ρημάτων σε ουσιαστικά και επίθετα. Το αποτέλεσμα ήταν μια γλώσσα εύκολα κατανοητή σε χρήστες της ινδοευρωπαϊκής, με την απλοποιημένη γραμματική της να τη μετατρέπει σε εξαιρετικά δημοφιλή στην Ευρώπη κατά τα 15 χρόνια που προηγήθηκαν του Β’ Παγκοσμίου. Μετά τον πόλεμο, το όνομά της άλλαξε σε Interlingua, αν και πλέον τα χρόνια της δόξας της είχαν περάσει ανεπιστρεπτί…

Blissymbols

Η Blissymbols ή Blissymbolics είναι ένα ιδεογραφικό σύστημα γραφής που ονομάστηκε επισήμως Semantography και αποτελείται από μερικές εκατοντάδες βασικά σύμβολα, καθένα εκ των οποίων αντιπροσωπεύει μια βασική ιδέα. Οι απλοί αυτοί απεικονιστικοί χαρακτήρες μπορούν να συνδεθούν σε μεγαλύτερες εικονογραφικές φράσεις, γεννώντας έτσι νέες ιδέες.
Η Blissymbols διέφερε από τα μεγάλα γραπτά συστήματα επικοινωνίας του κόσμου καθώς οι χαρακτήρες της δεν αντιστοιχούσαν ολωσδιόλου σε φωνήματα ομιλουσών γλωσσών. Πνευματικό παιδί του χημικού μηχανικού Charles K. Bliss (Karl Kasiel Blitz), ο οποίος είχε γεννηθεί στην τότε Αυστροουγγαρία, ο δημιουργός είχε μεγαλώσει σε μια κοινωνία που οι διαφορετικές εθνοτικές ομάδες «μισούσαν η μία την άλλη, κυρίως επειδή μιλούσαν και σκέφτονταν σε διαφορετικές γλώσσες», γι’ αυτό και αποφάσισε να φτιάξει μια παγκόσμια γλώσσα για όλους. Αφού πέρασε από στρατόπεδα συγκέντρωσης και γνώρισε πολλές περιπέτειες ως εξόριστος στη Σαγκάη, ο Bliss σκαρφίστηκε και τελειοποίησε το αναπαραστατικό του ιδιόλεκτο από το 1942-1949, ζώντας τόσο στη Σαγκάη όσο και την Αυστραλία.
Η εύκολη στην εκμάθηση διεθνής βοηθητική γλώσσα του έλκει την έμπνευσή της από τα κινεζικά ιδεογράμματα και αποζητούσε να επιτρέψει την επικοινωνία μεταξύ ανθρώπων εξοικειωμένων σε διαφορετικά γλωσσικά περιβάλλοντα. Η γραπτή γλώσσα βρήκε την έκφρασή της μέσα από πινακίδες που τοποθετήθηκαν σε διάφορα δημόσια μέρη, από αεροδρόμια της Αυστραλίας μέχρι και πλατείες του Καναδά!

Afrihili

Ήταν το 1970 όταν ο γκανέζος πολιτικός μηχανικός και ιστορικός K.A. Kumi Attobrah αποφάσισε να φτιάξει μια πανεθνική αφρικανική γλώσσα για να λειτουργήσει ως lingua franca σε ολάκερη τη Μαύρη Ήπειρο. Τα Afrihili (συνδυασμός των λέξεων «Africa» και «Swahili») επιδίωκαν να «προάγουν την ενότητα και την κατανόηση μεταξύ των διαφορετικών ανθρώπων της ηπείρου, να μειώσουν το κόστος των εκτυπώσεων εξαιτίας των μεταφράσεων και να διευκολύνουν το εμπόριο».
Ο ίδιος ήθελε τη διαγλώσσα του να είναι εύκολη στην εκμάθηση για κάθε Αφρικανό και γνώρισε μάλιστα πολλές αναθεωρήσεις, ώστε να περιλαμβάνει στοιχεία από όσο το δυνατόν περισσότερα ιδιόλεκτα από τις τόσες διαφορετικές φυλές της Αφρικής (αν και περιείχε και πολλές αγγλικές λέξεις). Η απήχηση της παναφρικανικής διαγλώσσας Ni Afrihili Oluga αποτελεί μέχρι και σήμερα αντικείμενο γλωσσολογικής έριδας…

Laadan

Η κατάφωρα φεμινιστική τονική γλώσσα δημιουργήθηκε από την καθηγήτρια γλωσσολογίας Suzette Haden Elgin το 1982 για να μεταδώσει καλύτερα από τα φυσικά συστήματα τη σκέψη των γυναικών! Στο πλαίσιο του ελέγχου της Υπόθεσης Sapir-Whorf, σύμφωνα την οποία οι σκέψεις και οι αντιλήψεις του ατόμου διαμορφώνονται από τη γλώσσα που μιλάει, η φεμινίστρια γλωσσολόγος έβαλε σκοπό να εξακριβώσει αν η ανάπτυξη της ινδο-ευρωπαϊκής γλώσσας διευκολύνει πράγματι την έκφραση των γυναικείων σκέψεων. Τι βρήκε;
Ότι η κοινή βάση των δυτικών γλωσσών ταιριάζει καλύτερα στην έκφραση των σκέψεων των αντρών παρά των γυναικών! Κι έτσι μια νέα γλώσσα έπρεπε να επινοηθεί, μία που να διευκολύνει δηλαδή τη γυναικεία έκφραση. Η Laadan περιλήφθηκε στη σειρά επιστημονικής φαντασίας της Elgin, «Native Tongue» και περιέχει μια σειρά λέξεων που έτσι όπως χρησιμοποιούνται εκφράζουν σαφείς δηλώσεις για το πώς νιώθει κάποιος σε αυτά που λέει κάποιος άλλος.
Σύμφωνα με την Elgin, η γλώσσα της είναι έτσι σχεδιασμένη που να αντισταθμίζει τους φαλλοκρατικούς γλωσσικούς περιορισμούς που έχει επιβάλει ο άντρας στη γυναίκα, η οποία είναι υποχρεωμένη μέσα στα παραδεδομένα ανδροκρατούμενα γλωσσικά πλαίσια να απαντά «ξέρω ότι το είπα αυτό, αλλά στην ουσία εννοούσα…». Αν λοιπόν οι φυσικές γλώσσες δεν επαρκούν για τη γυναικεία έκφραση, η Laadan είναι εδώ να αντισταθμίσει τις απώλειες, επιτρέποντας στους ανθρώπους να εκφράζουν ρητά και απερίφραστα αυτό που στις φυσικές γλώσσες μόνο να υπονοηθεί μπορεί μέσω της γλώσσας του σώματος ή της τονικότητας.
Κι έτσι στη δική της γλώσσα, για παράδειγμα, μια φράση μπορεί να περιέχει μια ειδική λέξη-δείκτη που υποδεικνύει ότι όλη η πρόταση έχει αποτρεπτική ή προειδοποιητική λειτουργία. Και βέβαια περιέχει πολλούς τρόπους για να εκφράζεις συναίσθημα, διακρίνοντας μεταξύ πολλών συναισθηματικών καταστάσεων: αλλιώς λες το «είμαι χαρούμενος για καλό λόγο» και αλλιώς το «είμαι χαρούμενος χωρίς συγκεκριμένο λόγο»… 

Του χάλασε η όπισθεν και βρήκε την τέλεια πατέντα

Η όπισθεν στο αυτοκίνητο αυτού του άνδρα παρουσίασε πρόσφατα βλάβη και, μη έχοντας χρήματα για επισκευή, σκέφτηκε μια εξαιρετικά πρωτότυπη λύση!
 

Η «Σπείρα της Θετικής Ενέργειας»

Η κίνηση ενεργοποιεί τη θετική σκέψη που είναι το ζητούμενο της θετικής ψυχολογίας.

…και πρότερον δε τη φύσει πόλις ή οικία και έκαστος υμών εστν. Το γαρ όλον πρότερον αναγκαίον είναι του μέρους…ότι μεν ουν η πόλις και φύσει και πρότερον ή έκαστος, δήλον».
Αριστοτέλης, Πολιτικά 1253a19-29
«Ως προς τη φυσική τάξη των πραγμάτων η πόλη προηγείται της οικογένειας και του καθενός από εμάς ξεχωριστά. Διότι το όλον προηγείται κατ” ανάγκη του μέρους», είπε ο Αριστοτέλης και συμπλήρωσε,» είναι λοιπόν φανερό, ότι η πόλη υπάρχει εκ φύσεως και προηγείται του ατόμου». Στα Πολιτικά του έδωσε τις βάσεις στην ανθρωπότητα για το ρόλο του ατόμου στην κοινωνία, γιατί μας εξήγησε οτι ο άνθρωπος «είναι το ανώτερο από όλα τα ζώα, όταν φτάσει στην τελειότητά του, έτσι γίνεται και το χειρότερο, όταν απομακρυνθεί από το νόμο και το δίκαιο. Ο άνθρωπος γενννιέται έχοντας όπλα που σκοπό έχουν να υπηρετούν τη φρόνηση και την αρετή, τα οποία όμως πού εύκολα μπορεί να τα χρησιμοποιήσει για το αντίθετο».

Πόσο επίκαιρος είναι ο λόγος του και πόσο δηλωτικός για την ανθρώπινη φύση που έχει δύναμη για το καλό και το κακό. Ο άνθρωπος, μας προτρέπει ο μεγάλος φιλόσοφος, πρέπει με σύνεση να λειτουργεί για να μην στρέφει τα όπλα εναντίον των υπολοίπων, γιατί όλοι είμαστε μέρη ενός συνόλου, μετέχουμε μιας κοινωνίας. Οποιος είναι αυτάρκης και συνεπώς δεν είναι μέλος της πόλης, πάντα κατά τον Αριστοτέλη, είναι ή άγριο ζώο ή θεός. Ο λόγος του εμπνέει τον μέσο άνθρωπο, που αμφισβητεί τη θέση του μέσα στη πόλη και τη χώρα του, σήμερα περισσότερο ίσως από ποτέ στην ελληνική ιστορία.

Ο Αριστοτέλης μας ωθεί να είμαστε όλοι υπεύθυνοι πολίτες και να ανήκουμε ενεργά στην κοινότητα, γιατί ο άνθρωπος ολοκληρώνεται μέσα στη πόλη. Αυτός είναι ο στόχος σε πείσμα των καιρών και ως αντιστάθμισμα στην αντίδραση που προκαλεί η βία, ο αρνητισμός και η πόλωση, που μας ωθεί προς τα κάτω στη χοάνη του χάους, εμείς να αντισταθούμε στη δίνη και να ακολουθήσουμε αντίθετη πορεία, την κίνηση προς τα πάνω και να βγούμε από τα αδιέξοδα, ώστε να μην καταρρεύσει ο κόσμος μας.

Με αυτή την προσπάθεια να αναπτύξουμε θετική προσέγγιση μπορούμε να αποτελέσουμε μια θετική παρουσία μέσα στη πόλη, τη χώρα μας και τον πλανήτη σε ευρύτερο επίπεδο και να ενταχθούμε αρμονικά στο Σύμπαν το οποίο μας εμπεριέχει, μεταδίδοντας ακτινοβόλα δύναμη, όπως τα υποσωματίδια που ξεφεύγουν από τη μαύρη τρύπα και εκτινάσσονται στο διάστημα, όπως απέδειξαν μελέτες από το χώρο της αστροφυσικής.

«Eίμαι κι εγώ, σίγουρα, ένα κομμάτι από τ” ορατό και Αόρατο Σύμπαντο.Είμαστε ένα» δήλωσε μέσω τηςΑσκητικής του ο μέγιστος, Νίκος Καζαντζάκης. Πως όμως να αισθανθείς το όλον σε ένα κόσμο που καθημερινά σε προδίδει και σε φανατίζει; Η απάντηση έρχεται μέσα από τον κλάδο της θετικής ψυχολογίας, η οποία εφαρμόζει μια μέθοδο που συνειδητά μετατρέπει το άσχημο και αρνητικό, σε όμορφο και θετικό. Αυτό δεν γίνεται θεωρητικά αλλά με μέθοδο και προσπάθεια ο εγκέφαλος κρατάει και ενισχύει μόνο θετικές προσλαμβάνουσες, ενώ μετατρέπει τις αρνητικές σε θετικές και αλλάζει η οπτική του ατόμου.

Οταν ακολουθείς τη φυσική τάξη των πραγμάτων και μελετάς τα φαινόμενα έχεις βρεί τη λύση του προβλήματος. Στη «Σπείρα της Θετικής Ενέργειας» με οδήγησε η ανάγκη για συσπείρωση των δυνάμεων όλων μας προς την επίτευξη κοινού στόχου. Επιταγή της εποχής αυτής που καταστρατηγούνται κεκτημένα δικαιώματα και δεν εφαρμόζεται το δίκαιο, είναι να ξεφύγουμε απο τη μαύρη τρύπα της καθημερινότητάς μας που έχει γίνει αφόρητη. Αν μεταφέρουμε αυτή τη παρατήρηση του φαινομένου στο Σύμπαν θα διαπιστώσουμε πως η μακροκοσμική μαύρη τρύπα στο γαλαξία επίσης καταπίνει οτιδήποτε περάσει κοντά από τον πυρήνα του.

Ο μόνος τρόπος αντίστασης μας δείχνει η αστροφυσική, είναι να γίνουμε και εμείς όπως τα σωματίδια που έχουν θετική μάζα. Είναι σκόπιμο για να κατανοήσουμε τη γίνεται στα μακρόκοσμο να παραθέσω κάποια στοιχεία από τη μελέτη που έκανε για πάνω από τριάντα χρόνια ο γνωστότερος επιστήμονας του πλανήτη και ο πιό τολμηρός. Κυριολεκτικά καθηλωμένος σε μια αναπηρική καρέκλα και μη έχοντας άλλο σκοπο στη ζωή του από το να ανακαλύψει τα μυστήρια που κρύβει το Σύμπαν, με τις θεωρίες του συνταράζει κάθε τόσο την επιστημονική κοινότητα.

Ο αστροφυσικός Steven Hawking, είναι ένας ασκητής του πνεύματος και μέσα από τις ανθρώπινες αδυναμίες του, ανακάλυψε τις μεγάλες αλήθειες που μοιράστηκε με την ανθρωπότητα, όπως ο Νίκος Καζαντζάκης, ο οποίος αναζήτησε το υπερβατικό στην ασκητική του: «Είμαι ένα πλάσμα εφήμερο, αδύναμο, καμωμένο από λάσπη κι ονείρατα. Μα μέσα μου νογώ να στροβιλίζουνται όλες οι δυνάμεις του Σύμπαντου».

Ο αστροφυσικός Steven Hawking, πρώτα από εσωτερική παρόρμηση και μετά από χρονοβόρες και επίμονες έρευνες, όπου εξέτασε τη στροβιλιζόμενη ενέργεια μικρών υποσωματιδίων από τον κόσμο της κβαντομηχανικής, απέδειξε ότι αυτά επενεργούν με θερμότητα και φως και επηρεάζουν τη μάζα της μαύρης τρύπας. Στην τριαντάχρονη έρευνά του δοκίμασε να ενώσει δύο αντίθετες μεταξύ τους θεωρίες, αυτή της βαρύτητας και της κβαντομηχανικής και δημιούργησε τη δική του θεωρία που ονομάζεται Hawking Radiation.

Στη θεωρία αυτή η στροβιλιζόμενη ενέργεια συμπαρασύρει τα υποατομικά σωματίδια με την αρνητική μάζα στο κέντρο, προς τη μαύρη τρύπα, με αποτέλεσμα να μειώνεται η μάζα της και τελικά να εξατμίζεται, ενώ αυτά με την θετική μάζα εκτινάσσονται στο διάστημα ως ακτινοβόλα δύναμη.
Αυτή η δύναμη της κυκλικής ροής με ενέπνευσε και εμένα να συνδυάσω την κίνηση των περιστρεφόμενων δερβίσηδων με την κίνηση των υποσωματιδίων και να δημιουργήσω μια βιωματική εμπειρία που ονόμασα «Σπείρα της Θετικής Ενέργειας». Με τη μετάδοση της περιστρεφόμενης κίνησης σε σπειροειδή τροχιά από τον Ένα στον Άλλο και όχι μόνο γύρω από τον Εαυτό, όπως κάνουν οι δερβίσηδες, ερχόμαστε σε επαφή και μεταδίδουμε τη δική μας ενέργεια σε όποιον βρίσκεται δίπλα μας και η οποία μας επιστρέφεται όταν ολοκληρωθεί η καμπύλη του κύκλου και μεταδοθεί η κίνηση προς όλους. Μαθαίνουμε να συντονιζόμαστε με άλλους και να συμμετέχουμε μέσα στη ροή με αρμονία, σε μια καμπύλη, όχι άναρχα.

 Στον κύκλο λειτουργεί ο νόμος της έλξης και εξασκούμαστε στο συγχρονισμό που είναι βασική προυπόθεση για την ομαλή μεταφορά της ενέργειας του ενός ατόμου προς το άλλο που συμμετέχει στο δρώμενο. Σημαντική είναι η σωματική έκφραση μέσα στη σπείρα που λειτουργεί χοροθεραπευτικά.

Η κίνηση ενεργοποιεί τη θετική σκέψη που είναι το ζητούμενο της θετικής ψυχολογίας, η οποία μετατρέπει το αρνητικό σε θετικό και προετοιμάζει το νου να δημιουργήσει και άλλες θετικές ορμονικές εκκρίσεις, οι οποίες είναι θεραπευτικές και φέρνουν ζωτική ενέργεια στο χώρο και στον εσωτερικό μας κόσμο τη γαλήνη.
Με το σώμα μας και την περιστροφική του κίνηση που έχει αναφορές στη τέχνη του χορού, αφού γίνεται συντονισμένα και προς κάποια κατεύθυνση σε συμφωνία με τους υπόλοιπους συμμετέχοντες, συγχρονιζόμαστε με τη ροή το οποίο μας διδάσκει και η Gestalt και εναρμονιζόμαστε με τους γνωστούς και τους άγνωστους ακόμα σε μας νόμους του Σύμπαντος του οποίου και εμείς είμαστε μια μικρογραφία.

Αυτή η έννοια της αλληλεπίδρασης του μακρόκοσμου στο μικρόκοσμο έχει ήδη αποδειχθεί επιστημονικά και στο χώρο της αστροφυσικής από τον Steven Hawking, στη μελέτη του για τις μαύρες τρύπες.

Καταλαβαίνοντας πως λειτουργεί το Σύμπαν, βρίσκουμε απαντήσεις για τους δικούς μας προβληματισμούς. Συνδυάζοντας πληροφορίες και γνώσεις, επιστήμη (θετική ψυχολογία, Gestalt, φυσική, αστροφυσική) και τέχνη (χορός και μουσική), δημιουργούμε ένα υγιές περιβάλλον με τη «Σπείρα της Θετικής Ενέργειας».

Η βιωματική αυτή εμπειρία μας επιτρέπει να συμμετέχουμε και να αναπτυχθούμε αρμονικά. Το κυριότερο είναι ότι αλληλεπιδρώντας ο ένας στον άλλο με θετικό τρόπο και μέσω της κίνησης του σώματος στο χώρο μεταφέρεται το συναίσθημα με απλό και απτό τρόπο, μέσω του χορού, ώστε να βιώσουμε το Εδώ και τοΤώρα και να συμπληρώσουμε μαζί το Όλον για το οποίο μίλησε ο Αριστοτέλης, πριν η θεωρία Gestalt που σημαίνει ολότητα, το κάνει κυρίαρχο θέμα της και αποτελέσει τη βάση της μαζί με την έννοια της επίγνωσης.

Η «Σπείρα της Θετικής Ενέργειας«, πρόκειται για μια βιωματική εμπειρία βασισμένη στη Θεραπεία Gestalt που σημαίνει ολότητα και στηΘετική Ψυχολογία. Η «Σπείρα της Θετικής Ενέργειας» βασίζεται επίσης στο πανάρχαιο σύμβολο της σπειροειδούς καμπύλης την οποία μελέτησε ο Αρχιμήδης και περιέγραψε στο έργο του «Περί ελίκων».

Πρόκειται για μια καμπύλη που συστρέφεται γύρω από ένα σταθερό ορισμένο σημείο και διαρκώς πλησιάζει “η απομακρύνεται από αυτό που λειτουργεί ως κέντρο. Αν και πρώτος παρατήρησε την καμπύλη, στην οποία η απόσταση μεταξύ δύο περιελίξεων παραμένει σταθερή, φαίνεται οτι το σχήμα αυτό είναι γνωστό στα προιστορικά χρόνια αφού βρέθηκε παντού στη Μεσοποταμία, στην Ινδία , στην Ιαπωνία αλλά και στην Ιρλανδία λαξευμένο πάνω στην είσοδο μεγαλιθικού τάφου και ενώ ήταν προγενέστερο των Κελτών έγινε το κυριότερο σύμβολο του Κέλτικου πολιτισμού.

Στον ελλαδικό χώρο ήταν επίσης πολύ δημοφιλές. Βρέθηκε σε τοιχογραφία στον προιστορικό οικισμό της Σαντορίνης, στη Μινωική Κρήτη, στα χρυσά αγγεία των Μυκηναίων και λαξεύτηκε σε πέτρες και βράχους, στόλισε τα κιονόκρανα, συμβολίζοντας την ανάπτυξη και τη συνέχεια, ως μέρος μιάς ατέλειωτης κυκλικής γραμμής.

Το αξιοθαύμαστο είναι οτι σε εποχές που δεν ήταν ανεπτυγμένες οι τηλεπικοινωνίες και τα άλλα μεταφορικά μέσα που εκμηδενίζουν τις αποστάσεις και διευκολύνουν την επικοινωνία μεταξύ των λαών, μυστηριωδώς αυτό το σύμβολο κυριαρχούσε σε όλους τους πολιτισμούς.

Η στροβιλιστική περιέλιξη, η σπείρα, η δίνη, είναι σύμβολο της ζωτικής δύναμης, είναι ο τρόπος που δημιουργείται η ζωή, από την κίνηση του DNA στο σώμα μας, μέχρι τη μορφή που έχει ο γαλαξίας μας. Τη σπειροειδή κίνηση την βλέπουμε παντού στη φύση. Από τα όστρακα έως τα δακτυλικά μας αποτυπώματα. Από την κίνηση του ηλεκτρονίου μέχρι την κίνηση του αίματος στο σώμα μας. Οι ανεμοστρόβιλοι και οι τυφώνες κινούνται σπειροειδώς. Σχηματίζει τα βόρεια και νότια σέλεα και εκφράζεται με πολλούς τρόπου στο σύμπαν. Συνεπώς όπως και στο μακρόκοσμο, το σύμπαν, έτσι και στο μικρόκοσμο, το σώμα μας, κυριαρχεί η σπειροειδής κίνηση.

Το ερέθισμα για να δημιουργήσω και να παρουσιάσω τη «Σπείρα της Θετικής Ενέργειας», είναι η συνειδητοποίηση οτι αυτή η δίνη που δημιουργεί ζωή εμπεριέχει τα πάντα. Η χοροθεραπευτική αυτή πρόταση αποτελεί και μια εμπειρία ενοποίησης, η οποία ταυτίζεται με την απώλεια του εαυτού, κατά τον Gordon, ο οποίος έγινε παγκόσμια γνωστός για επίλυση συγκρούσεων και ανέπτυξε δική του μέθοδο επικοινωνίας μεταξύ γονέα και παιδιού.

Τέλος κατά τον Abraham H. Maslow, όταν το άτομο τείνει προς την αντίληψη της ενοποίησης και της ολοκλήρωσης του κόσμου, απομακρύνεται από τη διάσπαση και τις αντιθέσεις. Ο διχασμός η πόλωση και οι συγκρούσεις της ζωής ξεπερνιούνται και κατά συνέπεια εξουδετερώνεται το υπαρξιακό κενό ή καταστάσεις όπου το άτομο νιώθει οτι δεν αξίζει τίποτα, κάτι που παρατηρείται κατ” εξοχήν στους ανέργους και τους απολυμένους λόγω της ονομαζόμενης κρίσης.

Ο γνωστός Κύπριος ψυχίατρος και ψυχοθεραπευτής Τάκης Ευδόκας, έχει την δική του άποψη σε όλα αυτά τα ψυχικά φαινόμενα την οποία εκθέτει επί σειρά ετών, ακόμα και σήμερα σε ηλικία 85 ετών.
Ο ανθρωπιστής γιατρός, μαθητής και μεταφραστής του έργου της Karen Horney, που μελέτησε σε βάθος την ανθρώπινη φύση και την κατέγραψε σε πάνω από 15 βιβλία, το 1982 στο βιβλίο του «Η ζωντανή καθημερινότητα», περιγράφει ως εξής τις ενοποιητικές εμπειρίες, που οδηγούν σε έκσταση γιατί ενοποιούν τον εσωτερικό μας κόσμο, όπως είναι και η «Σπείρα της θετικής Ενέργειας«.
Μας αναφέρει ο σπουδαίος επιστήμονας : » Εδώ υπάρχει η πιθανότητα επαφής με εκείνο που αποκαλεί ο C. Jung «συλλογικό ασυνείδητο»…Η εκστατική εμπειρία καταργεί στο βαθμό της έντασης και της επιτυχίας της, τα εσωτερικά διαμερίσματα (νευρωτικά διαχωρίσματα) και ενοποιεί τις ψυχικές δυνάμεις σ” ολα τους τα επίπεδα». Ενισχύοντας το καλό μέσα μας και το όμορφο, συρρινώνεται το αρνητικό, όπως οι μαύρες τρύπες και αναδύεται η αυθεντικότητά μας ακτινοβόλα και δυνατή για να περιπλανηθεί στο συναρπαστικό ταξίδι της ζωής!

Ο αληθινός ΄Ερωτας είναι μια διαρκής ανταλλαγή πληροφοριών.

Ο άνθρωπος που μαζί του θα μπορέσουμε να ανακτήσουμε τις Μνήμες μας,
που θα μας κρατήσει ζωντανό το ενδιαφέρον για την συνθετική εμπειρία
της Ζωής, που θα μας δείξει ένα νέο Σύμπαν για να βιώσουμε μαζί του, θα
παραμείνει μέσα στην αιωνιότητα της Ψυχής μας.

΄Οσο ένας άνθρωπος αναπτύσσεται πνευματικά, οι Μνήμες πάνε πιο βαθιά στο άχρονο της αιωνιότητας.

Το άνοιγμα της Ψυχής είναι σημαντικό στην διάρκεια του ΄Ερωτα…Να επιτρέψεις στον άλλον να διαβάσει μέσα σου, να «εκτεθείς» μαζί του σε έναν νέο Σύμπαν, από ότι στον συνηθισμένο σου κόσμο, είναι η Αρχή μιας πιο ουσιαστικής εμπειρίας της Ζωής, που δεν αφορά παρά την Ψυχή μας και τον τρόπο που εκείνη θέλει να βιώσει.

Συνήθως οι άνθρωποι φοβούνται να εκτεθούν. Η καρδιά περιφρουρείται από χοντρά κάγκελα προστασίας, γιατί είναι το πιο ευαίσθητο σημείο ενός ανθρώπου. Οι πληροφορίες που ανταλλάσσουν μεταξύ τους οι άνθρωποι είναι, συνήθως, μόνο διανοητικές, με όσα συναισθήματα μπορεί να περιέχει μια σκέψη και μια λέξη αγάπης.

Τα πιο βαθιά συναισθήματα, εκείνα που οριοθετούν την Ψυχή μας, παραμένουν πίσω από τον «φράχτη» της υλικής φύσης τους και αναχαιτίζονται από τον φόβο…
Ετσι χάνονται πολλές ευκαιρίες να αγγίξει ο ένας τον άλλον πιο βαθιά, εκεί που το άγγιγμα αποτελεί «θεραπεία» και η «θεραπεία» αποτελεί αιωνιότητα...

το άνοιγμα της Ψυχής χρειάζεται εχεμύθεια...
να εκφράζεις τα πιο βαθιά συναισθήματα της Ψυχής είναι ευλογία...
και να τα σέβονται είναι επίσης ευλογία...

έτσι οι Ψυχές αναγνωρίζονται πιο βαθιά...
έτσι η συντροφική σχέση υπερβαίνει τα στερεότυπα

οι Μνήμες είναι αυτές που μας ενώνουν μεταξύ μας…
ώστε να μην φτάσουμε στο σημείο να θέλουμε να τις ξεχάσουμε!

Η Αγάπη...

πόσα έχουν γίνει στο όνομά της! Αχ, πόσα...

πόσα η Ψυχή ψιθυρίζει, αλλά σβήνονται στον θόρυβο που κάνει η αγάπη στο όνομα της μικρής μας ζωής...

ναι να θυσιαστώ, αλλά να θυσιαστώ για κάτι Μεγάλο και τίποτα δεν υπάρχει πιο Μεγάλο από αυτό που διαρκεί Αιώνια...

Η Ζωή φαίνεται μικρή αν της αφαιρέσεις τον ΄Ερωτα...και η θυσία μηδαμινή αν της αφαιρέσεις το Θάρρος...

Κι αν κάποιος μου πει ότι ονειρεύομαι, θα του πω ότι Ονειρεύομαι όμορφα...Ταξιδεύω όμορφα, Μεγαλώνω όμορφα...Ερωτεύομαι όμορφα...

Ψυχή μου…λέει ο Ποιητής…

Είσαι, ψυχή μου, η κόρη που τη σβήνει
ολοένα κάποιος έρωτας πικρός,
που λησμονήθηκε κοιτώντας προς
τα περασμένα, κι έτσι θ' απομείνει.

Η φιλοσοφία του Έρωτα

Ο ΕΡΩΤΑΣ αποτελεί ένα από τα ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΑ ΘΕΜΑΤΑ που μας απασχολεί στην καθημερινή μας ζωή
Ο ΕΡΩΤΑΣ αποτελεί ένα από τα ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΑ ΘΕΜΑΤΑ που μας απασχολεί στην καθημερινή μας ζωή, σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα ακόμα και κατά την διάρκεια ολόκληρης της ζωής μας!
Παρόλα αυτά, γι αυτό το ΚΥΡΙΑΡΧΟ και ΖΩΤΙΚΗΣ ΣΗΜΑΣΙΑΣ θέμα που αφορά όλους μας, θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι στην πραγματικότητα γνωρίζουμε ελάχιστα, αφού σχεδόν ποτέ δεν ξέρουμε πώς να διαχειριστούμε τα ΕΡΩΤΙΚΕΣ μας ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ.

Η Ελληνική Μυθολογία είναι σε θέση για άλλη μια φορά, να μας δώσει τις ΚΑΤΕΥΘΥΝΤΗΡΙΕΣ ΓΡΑΜΜΕΣ και να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε τον Έρωτα στην ΠΛΗΡΗ και κυρίως στην ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ του διάσταση.
Σύμφωνα με την Μυθολογία μας λοιπόν γνωρίζουμε ότι ο ΑΡΗΣ είναι ο Θεός εκείνος που αντιπροσωπεύει το διαχρονικό πρότυπο του ΑΝΤΡΑ και αντίστοιχα η ΑΦΡΟΔΙΤΗ είναι η Θεά εκείνη που αντιπροσωπεύει το διαχρονικό πρότυπο της ΓΥΝΑΙΚΑΣ.
Δεν είναι λοιπόν καθόλου περίεργο το γεγονός ότι από τον ΑΡΗ και την ΑΦΡΟΔΙΤΗ, γεννιέται ο ΕΡΩΣ τον οποίο όλοι μας γνωρίζουμε και στον οποίο εναποθέτουμε τις περισσότερες φορές τις ελπίδες μας για την ΠΡΩΣΟΠΙΚΗ ΜΑΣ ΕΥΤΥΧΙΑ.
Αν όμως προσέξουμε λίγο καλύτερα την Μυθολογία μας, θα ανακαλύψουμε ότι ο Έρως δεν είναι το μόνο τέκνο που γεννιέται από τον Άρη και την Αφροδίτη.
Ο ΕΡΩΣ έχει και έναν ΔΙΔΥΜΟ ΑΔΕΛΦΟ, τον οποίον όμως σπανίως αναφέρουμε.
Αυτός ο δίδυμος αδελφός του μάλιστα έχει ένα πολύ περίεργο όνομα.
Ονομάζεται ΑΝΤΕΡΩΣ.
Το πρώτο σημαντικό στοιχείο λοιπόν που θα πρέπει να κατανοήσουμε για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε και να γνωρίσουμε τις ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ είναι δεν υπάρχει μόνο ένας Έρωτας, όπως ίσως πιστεύουμε αλλά αντιθέτως υπάρχουν ΔΥΟ ΕΡΩΤΕΣ.
Ο ΕΡΩΣ και ο ΑΝΤΕΡΩΣ
Διαπιστώνουμε λοιπόν ότι το θέμα του Έρωτα είναι πολύ περισσότερο πολύπλοκο από ό, τι αρχικά θα μπορούσαμε να φανταστούμε.
Διότι, όχι μόνο δεν υπάρχει μόνο ένας, αλλά ΔΥΟ ΕΡΩΤΕΣ, αλλά επιπλέον αυτοί οι δύο Έρωτες είναι και ΔΙΔΥΜΑ ΑΔΕΛΦΙΑ.
Από την στιγμή λοιπόν που είναι δίδυμοι, αυτό που θα πρέπει να γνωρίζουμε για να μπορέσουμε να αποκωδικοποιήσουμε την Μυθολογία μας, είναι ότι αυτοί οι ΔΥΟ ΕΡΩΤΕΣ θα εκφράζονται υποχρεωτικά από ΑΝΤΙΘΕΤΕΣ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ, όπως ακριβώς υποκρύπτεται μέσω των ονομάτων τους: ΕΡΩΣ και ΑΝΤΕΡΩΣ.
Θα πρέπει επίσης προσθέσουμε ότι ο ΑΝΤΕΡΩΣ αναφέρεται ως ΣΚΟΤΕΙΝΟΣ και ΜΟΧΘΗΡΟΣ, επομένως αφού χαρακτηρίζονται από αντίθετες ιδιότητες, ο ΕΡΩΣ θα πρέπει να είναι ΦΩΤΕΙΝΟΣ και ΕΥΕΡΓΕΤΙΚΟΣ.
Όπως γνωρίζουμε και από την Αστρολογία και το ζώδιο των διδύμων, αυτή η ΔΙΦΥΗΣ ΥΠΟΣΤΑΣΗ που υποκρύπτεται μέσω της ιερογλυφίας του συμβόλου του Έρωτα, αναφέρεται στον ΑΝΩΤΕΡΟ και στον ΚΑΤΩΤΕΡΟ Εαυτό μας.
Αναφέρεται δηλαδή στην ΔΙΑΣΠΑΣΜΕΝΗ ΦΥΣΗ του Ανθρώπου που εκφράζεται μέσω των δύο βασικών ζωτικών του οργάνων.
Τον ΕΓΚΕΦΑΛΟ όπου βρίσκεται η έδρα του ΝΟΥ και την ΚΑΡΔΙΑ όπου βρίσκεται η έδρα της ΨΥΧΗΣ. Στην Μυθολογία μας το γεγονός αυτό υποκρύπτεται από τον ΔΙΑ που αντιπροσωπεύει πάντα τον ΝΟΥ και την ΗΡΑ που αντιπροσωπεύει πάντα την ΨΥΧΗ.
Αυτό που μας γνωστοποιεί το ζώδιο των διδύμων είναι ότι αυτές οι δύο ΔΙΔΥΜΕΣ ΥΠΟΣΤΑΣΕΙΣ, δεν μπορούν ΠΟΤΈ ΝΑ ΣΥΝΥΠΑΡΧΟΥΝ!
Διότι, έχουν δημιουργηθεί με τέτοιον τρόπο, ώστε υποχρεωτικά μόνο ο ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΥΟ μπορεί να βρίσκεται ΕΝ ΕΝΕΡΓΕΙΑ, ενώ την ίδια στιγμή ο δεύτερος παραμένει ΕΝ ΔΥΝΑΜΕΙ.
Το γεγονός αυτό υποκρύπτεται και στην περίπτωση των διδύμων ΔΙΟΣΚΟΥΡΩΝ, του Κάστορα και του Πολυδεύκη στους οποίους ο πατέρας τους ο Δίας χάρισε ΕΝΑΛΛΑΞ την Αθανασία.
Έτσι λοιπόν όταν ο Κάστορας ΚΟΙΜΑΤΑΙ, τότε ΞΥΠΝΑΕΙ ο Πολυδεύκης και αντίστοιχα μόλις κοιμηθεί ο Πολυδεύκης, τότε ξυπνάει ο Κάστορας.
Αυτό που θα πρέπει να κατανοήσουμε λοιπόν ότι με τον ΙΔΙΟ ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΡΟΠΟ λειτουργεί και ο Έρωτας, που όπως είδαμε χαρακτηρίζεται επίσης από την ίδια διφυή φύση.
Όταν ΚΟΙΜΑΤΑΙ Ο ΕΡΩΣ, τότε ξυπνάει και ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΜΕΣΑ ΜΑΣ Ο ΑΝΤΕΡΩΣ.
Όταν με την σειρά του ΚΟΙΜΗΘΕΙ Ο ΑΝΤΕΡΩΣ, τότε ξυπνάει και ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΜΕΣΑ ΜΑΣ Ο ΕΡΩΣ.
Τις ουσιαστικές διαφορές των ΔΥΟ ΕΡΩΤΩΝ, μπορούμε να τις ανακαλύψουμε μέσω των ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΩΝ ΣΥΜΒΟΛΩΝ που χρησιμοποιούν.
Ο ΕΡΩΣ είναι ΦΩΤΕΙΝΟΣ και κρατάει ΑΡΠΑ με την οποία παίζει την πιο γλυκιά μουσική που θα μπορούσε ποτέ να υπάρξει, έτσι ώστε να ΕΝΑΡΜΟΝΙΣΕΙ και να προσφέρει ΑΓΑΛΛΙΑΣΗ στην Ψυχή μας.
Αντιθέτως, ο ΑΝΤΕΡΩΣ είναι ΣΚΟΤΕΙΝΟΣ και κρατάει ΤΟΞΟ και ΒΕΛΗ με τα οποία και ΒΑΛΕΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ μας, με αποτέλεσμα αυτό που προσφέρει τελικά στην Ψυχή μας να είναι η ΔΥΣΑΡΜΟΝΙΑ και ο ΠΟΝΟΣ!
Βεβαίως ακριβώς τα σύμβολα του Έρωτα, μας παραπέμπουν στον ίδιο τον Απόλλωνα ο οποίος είναι επίσης διφυής και εκφράζεται κατά περίπτωση, άλλοτε ως Απόλλων ΔΗΛΙΟΣ και άλλοτε ως Απόλλων ΠΥΘΙΟΣ.
Μία επιπλέον σημαντική σύνδεση, ώστε να αποκτήσουμε μία όσο το δυνατόν πιο ολοκληρωμένη εικόνα αυτής της ΔΙΦΥΟΥΣ ΕΚΦΡΑΣΗΣ, είναι ότι ο ΕΡΩΣ είναι αυτός που ενεργοποιεί τον ΑΝΩΤΕΡΟ ΕΑΥΤΟ μας και μας φέρνει σε επαφή με την ΨΥΧΗ μας, ενώ αντιθέτως ο ΑΝΤΕΡΩΣ ενεργοποιεί τον ΚΑΤΩΤΕΡΟ ΕΑΥΤΟ μας και μας φέρνει σε επαφή με τον ΣΩΜΑ μας.
Έχοντας ολοκληρώσει και κατανοήσει αυτήν την εσωτερική ανάλυση της ΔΙΠΛΗΣ ΦΥΣΗΣ του ΕΡΩΤΑ, μπορούμε να εξάγουμε ένα άκρως ενδιαφέρον και πολύτιμο συμπέρασμα.
Πίσω από το πρόσωπο του ΕΡΩΤΑ η Μυθολογία μας έχει καταφέρει να συμπυκνώσει σε ένα και μόνο σύμβολο, ολόκληρη την εσωτερική διάσταση της Ελληνικής Φιλοσοφίας.
Αυτό δηλαδή που πρέπει να καταλάβουμε είναι ότι σαν Άνθρωποι διαθέτουμε ΔΥΟ ΒΑΣΙΚΕΣ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ:
Ή να στραφούμε προς το Υλικό μας Σώμα και γενικότερα προς τις ΥΛΙΚΕΣ ΑΠΟΛΑΥΣΕΙΣ.
Ή να στραφούμε προς την Ψυχή μας και στις ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΑΠΟΛΑΥΣΕΙΣ.
Βεβαίως η έννοια της ΥΛΗΣ περιορίζει υποχρεωτικά την αντίληψή μας, μόνο στην παρατήρηση των ΥΛΙΚΩΝ άρα και ΟΡΑΤΩΝ αντικειμένων που μας περιβάλουν.
Όπως διαπιστώσαμε όμως, αυτός που ασχολείται με την Ύλη και τις εκφράσεις του Κατώτερου Εαυτού μας, είναι ο Σκοτεινός ΑΝΤΕΡΩΣ.
Αντιθέτως ο Λαμπερός ΕΡΩΣ είναι αυτός που μπορεί να μας προσφέρει την Ουράνια Θεία Μουσική της Επτάχορδης ΛΥΡΑΣ του πραγματικού Έρωτα.
Διαπιστώνουμε λοιπόν, ότι σε αντίθεση με τις Υλικές απολαύσεις που είναι ΟΡΑΤΕΣ, υπάρχουν και οι Πνευματικές απολαύσει οι οποίες όμως είναι ΑΟΡΑΤΕΣ και αυτό που μας ζητείται, είναι να κάνουμε μία ΥΠΕΡΒΑΣΗ για τις αντιληφθούμε και να τις κατακτήσουμε.
Το κέρδος που θα έχουμε σε αυτήν την περίπτωση είναι τεράστιο, διότι όπως διαπιστώσαμε ο ΑΝΤΕΡΩΤΑΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΠΛΗΓΩΝΕΙ με αποτέλεσμα να ΥΠΟΦΕΡΟΥΜΕ και να ΠΟΝΑΜΕ, ενώ ο Έρωτας μας ΘΕΡΑΠΕΥΕΙ και μας ανεβάζει σε ΑΝΩΤΕΡΑ ΕΠΙΠΕΔΑ ΑΥΤΟΣΥΝΕΙΔΗΣΙΑΣ.
Ακριβώς αυτός ΕΙΝΑΙ Ο ΣΤΟΧΟΣ ΤΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ!
Να μας υποδείξει τον τρόπο που θα μας βοηθήσει να ξεκολλήσουμε από το Βάρος του Σώματός μας και την ΒΑΡΥΤΗΤΑ της Γης που μας υποχρεώνει να βιώνουμε τον Αντέρωτα.
Το γεγονός αυτό μπορεί να συμβεί μόνο με την προοδευτική απεξάρτησή μας από την Ύλη στην οποία βρισκόμαστε προσκολλημένοι.
Αυτή είναι η σημαντικότερη και βεβαίως δυσκολότερη ΥΠΕΡΒΑΣΗ που μπορεί και ΟΦΕΙΛΕΙ να πραγματοποιήσει ένας Άνθρωπος κατά την διάρκεια της ζωής του επάνω στον πλανήτη Γη.
Σε αυτήν ακριβώς την υπέρβαση αποσκοπεί το σύνολο της Ελληνικής Φιλοσοφίας, ολόκληρο το εκπαιδευτικό και θρησκευτικό σύστημα των Αρχαίων Ελλήνων που είχε σαν στόχο του την πραγματική και ουσιαστική εξέλιξη του Ανθρώπου έτσι ώστε να τον βοηθήσει εμπράκτως όσο περισσότερο γίνεται στο να ΕΠΙΤΕΛΕΣΕΙ ΤΟΝ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟ ΤΟΥ και να ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΣΕΙ ΤΟΝ ΛΟΓΟ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ ΤΟΥ.
Να τον βοηθήσει να καταστεί τελικά Θεός και να επιστρέψει στην Αγκαλιά του Πατέρα του, που προσμένει νυχθημερόν την επιστροφή του!
Ας αναλογιστούμε λοιπόν ΠΟΙΟΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΥΟ ΕΡΩΤΕΣ είναι αυτός που επιτρέπουμε να ΕΛΕΓΧΕΙ και να ΕΞΟΥΣΙΑΖΕΙ την ζωή μας και βεβαίως ας αξιολογήσουμε και τα αποτελέσματά του!

Γιατί λέμε όχι στον έρωτα;

Κάθε στενή διαπροσωπική σχέση, στην οποία μπορούμε να ανοιχτούμε και να πετύχουμε την επαφή και την παράδοσή μας, αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες πηγές ικανοποίησης στη ζωή, γιατί μας κάνει να αισθανόμαστε... ζωντανοί, μας γεμίζει με δύναμη και διάθεση για ζωή.

Τήν ίδια στιγμή, τέτοιου είδους σχέση μπορούν να μας προκαλέσουν περισσότερα βάσανα και το μεγαλύτερο πόνο. Σε αυτή τη σκέψη η προσωπικότητάς μας "κλείνεται", βάζει την πανοπλία που δεν θέλει να διακινδυνεύσει να πληγωθεί και μένει κλεισμένη στο κάστρο της, κρυμμένη στο καβούκι της.

Στην προσπάθειά μας λοιπόν να πούμε όχι στον πόνο, λέμε όχι και στον έρωτα. Αλλά το χειρότερο είναι ότι λέμε όχι και στον ίδιο μας τον εαυτό. Γιατί αυτό που κάνει τόσο υπέροχο τον έρωτα, είναι ότι μας δίνει την ευκαιρία να φανούμε όπως πραγματικά είμαστε : να βγάλουμε τα προσωπεία μας και δωρίσουμε την παρουσία μας σε αυτόν που ερωτευόμαστε.

Όταν ταυτιζόμαστε με την πανοπλία μας και αισθανόμαστε σίγουροι μέσα σ' αυτήν, προστατευόμαστε μεν από τα άβολα συναισθήματά μας μαθαίνοντας να μην νιώθουμε, χάνουμε όμως την επαφή με τις ανάγκες μας. Οι άμυνές μας μετατρέπονται σε μια ταυτότητα που μας χωρίζει από τα αισθήματά μας και μας εμποδίζει να αγαπήσουμε.

Δεν είναι εύκολο να φτάσουμε στο σημείο να τολμάμε να δείξουμε τον εαυτό μας. Μας φοβίζει, για παράδειγμα, να φανούμε ευάλωτοι. Αλλά αν αποδεχθώ ότι είμαι ευάλωτος (που όλοι είμαστε) και αφεθώ, θα έχω την ευκαιρία να μάθω αν είσαι ικανός να με αγαπήσεις όπως πραγματικά είμαι. Αν αφήσω να βγει προς τα έξω η πλευρά του εαυτού που θέλει να κρυφτεί γιατί φοβάται μήπως την περιφρονήσουν δεν την αγαπήσουν, την απορρίψουν ή την εγκαταλείψουν, έχω την ευκαιρία να διαπιστώσω ότι και ο άλλος θέλει το ίδιο πράγμα : να αγαπηθεί, να ενωθεί, να βγάλει την πανοπλία και να παραδοθεί.

Αποκαλούν τις μάζες “μηχανές ευτυχίας”

Ο ανιψιός του Φρόυντ, ο Αμερικανός Edward Bernays (1891-1995), ήταν ένας από τους πρώτους που πηρέ τις ιδέες του θείου του και τις χρησιμοποίησε για να χειραγωγήσει τις μάζες. Από τις αρχές του 20ου αιώνα και μέσω μίας υποθετικά «νέας μεθόδου» Προπαγάνδας που μετονομάστηκε «δημόσιες σχέσεις» ο Bernays μπήκε στην εποχή του αμερικανικού καταναλωτισμού δείχνοντας στις μεγάλες εταιρίες και στη κυβέρνηση πώς να κάνουν τους ανθρώπους-μηχανές να επιθυμούν πράγματα που δεν χρειάζονταν. Αυτό έγινε πραγματικότητα με την διαφήμιση «αγαθών» μαζικής κατανάλωσης, υπηρεσιών, θρησκευτικών, πνευματιστικών και πολιτικών ιδεών για το υποσυνείδητο της μάζας και τις  εγωκεντρικές της μηχανιστικές επιθυμίες.

    Από τις προσπάθειες αυτές προέκυψε μία σύγχρονη μέθοδος για τη χειραγώγηση των μαζών. Ικανοποιώντας τις εσωτερικές και εγωιστικές επιθυμίες, (ξέρουμε ποιοί) κάνουν τους ανθρώπινες μηχανές  «ευτυχισμένες» άρα υπάκουες και χειρίσιμες. Αυτή είναι η αρχή της καταναλωτικής Αμερικανικής εμμονής, μίας εμμονής που έφθασε να κυριαρχήσει ολοκληρωτικά στον πολιτισμό της Δύσης, συμπεριλαμβάνοντας και εκείνες τις φιλοσοφίες που χρησιμοποιούμε για προσωπική βελτίωση.

Ο πολιτιστικός εγωκεντρισμός δημιουργήθηκε με σκοπό να υπηρετεί τα θρησκευτικά, πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα. Αν κρατήσεις τις μάζες απασχολημένες με τον εαυτό τους, και με σταθερό δεδομένο πως οι μάζες έχουν μυαλό χρυσόψαρου, καταναλώνοντας ευτυχισμένες αγαθά και υπηρεσίες που έχουν πειστεί ότι τις χρειάζονται, εκείνοι τότε που έχουν εξουσία μπορούν άνετα να το εκμεταλλευτούν και να ασκήσουν έλεγχο σύμφωνα με τις επιθυμίες τους.

Όσο μεγαλύτερη η ανθρωπόμαζα τόσο μικρότερη η μνήμη, αυτό εξηγεί το πως η ανθρωπόμαζα ξέχασε τα αίσχη και τις δολοφονίες των χριστιανών και πως οι κατ εξοχήν σφαγιασθέντες Έλληνες, δηλώνουν με περισσή ανοησία «χριστιανοί» Δεν υπάρχει απορία ή κάτι άγνωστο σε αυτό, πάντοτε η μάζα έχει μνήμη χρυσόψαρου, γι αυτό ψηφίζουν ξανά και ξανά τους ίδιους και κάθε αλλαγή η επίγνωση για τον μαζάνθρωπο είναι αδύνατη.
Υπάρχουν κάποιοι που πιστεύουν ότι αν ισχύει αυτό, δεν είναι και απαραίτητα κακό, «τόσο τους κόβει το ακατοίκητο, τόσο λένε»

Δες και: Μάζα και αλήθεια, χειραγώγηση και παιδεία

Το πρόβλημα είναι, ότι η ατζέντα αυτών που έχουν δύναμη -ανθρώπινων ή μη DNA-  απέχει πολύ από κάποια καλά ή φιλοανθρώπινα κίνητρα. Στην πραγματικότητα έχει αλλάξει το νόημα της ζωής για εκατομμύρια ανθρώπων και έχει αποδυναμώσει τα θεμέλια των κοινωνιών και των χωρών στις οποίες ζoυν κι επιχειρούν. Από ένα πολιτισμό “αναγκών” πέρασαν τον άνθρωπο σε έναν πολιτισμό “επιθυμιών”. Οι άνθρωποι εκπαιδεύονται πλέον από πολύ μικροί να επιθυμούν, να θέλουν πράγματα και μάλιστα πριν καταναλώσουν αυτά που ήδη έχουν. Οι επιθυμίες της ανθρωπόμαζας τώρα ξεπερνούν κατά πολύ τις ανάγκες της.

Πριν από αυτή την τεράστια καταστροφική παρέμβαση της ελίτ που κυβερνά, δεν υπήρχε η ταυτότητα του καταναλωτή. Υπήρχαν πολίτες. Δεν υπήρχαν καταναλωτές. Ο καταναλωτισμός είναι μία εφεύρεση. Οι πρώτες εταιρίες που βασίστηκαν σε αυτόν συνέδεσαν τα καταναλωτικά αγαθά και την πολιτική προπαγάνδα, με την ανθρώπινη αυτοεκτίμηση, την επιτυχία τον πλούτο και την προσωπική αξία. Το υποσυνείδητο μήνυμα ήταν ξεκάθαρο: χρησιμοποίησε αυτά τα αγαθά, υποστήριξε την ατζέντα τους και θα είσαι επιτυχημένος, αλλά πολύ περισσότερο ευτυχισμένος. π.χ το φαρμάκι – δηλητήριο-ρόφημα coca cola
Στην κυριολεξία η ελιτ αποκαλεί τις μάζες “μηχανές ευτυχίας”  ή «μαϊμούδες της Εδέμ» Λένε «Συνεχίστε να επιβραβεύετε τις μηχανές ευτυχίας, τις μαϊμουδίτσες, με περισσότερα προϊόντα και υπηρεσίες που στοχεύουν σε εγωιστικές επιθυμίες και σύντομα αυτό θα είναι η μόνη ευτυχία που θα ζητούν οι μηχανές» και είναι απόλυτα σωστό.
Οι τεχνικές που χρησιμοποιούνται να πείσουν τις μάζες να πιστεύουν την προπαγάνδα και να αγοράζουν άχρηστα αγαθά περιλαμβάνουν:

>Δημιουργία δελτίων τύπου για την ενημέρωση των πρακτορείων ειδήσεων σχετικά με τις εταιρικές εξελίξεις και τα νέα προϊόντα αν αυτά  είναι άξια παρουσίασης.

>Χρησιμοποίηση μοντέλων, δημοσίων προσώπων και διασημοτήτων που προωθούν τα προϊόντα, μεταδίδοντας το μήνυμα ότι μπορούν και οι μάζες να αποκτήσουν διασημότητα, δύναμη, επιτυχία, σεξουαλική επιρροή κτλ. αν αγοράσουν το προϊόν. Μάλιστα υπάρχουν «διασημότητες» που κάνουν μόνο αυτό, υπνωτίζουν τις μηχανές ευτυχίας και τους ωθούν στον καταναλωτισμό.

>Δημιουργία ψεύτικων προσώπων για να προσδώσουν αξιοπιστία σε ένα προϊόν θρησκευτικές ή πολιτικές εκστρατείες.

Φυσικά όλες αυτές οι τακτικές είναι αρκετά κοινές σήμερα στις δημόσιες σχέσεις στην ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ και στην διαφήμιση. Είναι μέρος της κλασσικής προσέγγισης για τη δημιουργία επιθυμιών και υπηρεσιών, όλα στο όνομα μιάς δήθεν προσωπικής ευτυχίας. Με άλλα λόγια η ευτυχία και η επιτυχία στη ζωή ισοδυναμούν με την αγορά και πρόσβαση σε προϊόντα.

Ακολουθώντας την ίδια προπαγανδιστική γραμμή του καταναλωτισμού, οι ιδέες για δήθεν αυτο-βελτίωση και οι διδασκαλίες New Age είναι και αυτές, δυστυχώς, χρωματισμένες με προσωπικές εμμονές, θρησκευτικές ανοησίες, ευκολίες μαλθακότητας και ψυχαναγκασμούς. Οι κάθε λογής «δάσκαλοι» και προσωπικοί «γκουρού» έχουν εφεύρει σύγχρονες ανοησίες που τις αποκαλούν με υπερφίαλη εγωπάθεια και βλακεία «φιλοσοφίες» και έχουν αλλοιώσει το περιεχόμενο των αρχαίων φιλοσόφων, για να εξυπηρετήσουν τον καταναλωτικό εγωισμό της μηχανής. Δείτε για παράδειγμα παρακάτω μερικά από τα  λόγια τους.

-Αν ονειρεύεσαι μία καλύτερη ζωή, η Δύναμη χωρίς Όρια, η Αλήθεια, το Μυστικό, η Σχολή, το Φως, ο Θεός, οι Θεϊκοί Άγγελοι, τα Άστρα, οι Ελλ, οι Κουνέλ, οι Ολύμπιοι ή ο Κθούλου, κατά περίπτωση, θα σου δείξει πώς να χρησιμοποιήσεις τη δύναμη του μυαλού σου, για να κάνεις, να έχεις και να πετύχεις όλα όσα θέλεις, εύκολα, γρήγορα, χωρίς κόπο. Συνήθως μια πόρσε και μια θεογκόμενα ή έναν υπάκουο και φραγκάτο συ-ζυγό και κάνα δυό κουτσούβελα !!!

-Από τη στιγμή που θα κλειδώσεις την επιθυμία σου σε κάτι, τότε μπουμ! Θα έχεις την πόρσε ή τα κουτσούβελα αλλά για την θεογκόμενα ή τον φραγκάτο συ-ζυγό, πρέπει να το θέλεις περισσότερο. Έτσι λειτουργεί.

-Αν το φανταστείς, τότε μπορείς να το έχεις. Πόσα κιλά ηλιθιότητας πρέπει να έχεις για να χάφτεις κάτι τέτοιο !! Ναι η ελιτ ρίχνει πολύ γέλιο καθημερινά -κι εγώ μαζί τους- με την ηλιθιότητα της μαϊμουδίτσας.

Εκτός από το πόσο παραπλανητικά ηλίθια, βλακώδη και αναληθή είναι τα παραπάνω, αντικατοπτρίζουν  την προσωπική μανία και εμμονή της ανθρώπινης μηχανής με τα υλικά αγαθά και τις ανοησίες. Κάθε απόσπασμα παραπάνω αντανακλά εγωκεντρικές επιθυμίες, παιδαριώδεις συμπεριφορές και μία σφοδρή επιθυμία για “περισσότερα σκουπίδια” γεγονός που βρίσκεται σε πλήρη συμφωνία με τις επιταγές της σύγχρονης Προπαγάνδας, δηλ. μηχανές ευτυχίας που ψάχνουν για προσωπική ικανοποίηση. Θέλει ο σύγχρονος άνθρωπος-δούλος-μηχανή να είναι ασταμάτητα, αγκαλιά με την επιτυχία, πλούσιος, διάσημος και χωρίς όρια. …και τα θέλει όλα τώρα, αν κι όχι απαραίτητα με αυτή την σειρά και σίγουρα χωρίς να κουραστεί ιδιαίτερα, πέρα από το να τα θέλει πολύ !!! γιατί όσο να πεις και η θέληση ξάπλα στην καναπέ, μια κάποια κούραση την έχει !!!

Υπάρχουν και οι ελάχιστες λαμπρές εξαιρέσεις σύγχρονων φιλοσόφων -ελάχιστες, πολύ πολύ ελάχιστες- που απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα και είναι οι περισσότεροι αληθινοί φιλόσοφοι, εδώ στον Ερεβοκτόνο για να πάρεις μια ιδέα από που να ξεκινήσεις την έρευνα για την ζωή σου και ξεκινώντας, το ένα σε πάει στο άλλο.

Όμως αυτό δεν ισχύει για τις καταναλωτικές μηχανές, που βυθισμένες σε trendy ψευδοφιλοσοφίες, δεν θέλουν, αλλά και δεν μπορούν, ν’ ακούσουν την αληθινή φιλοσοφία, ούτε φυσικά να αντικρύσουν την πραγματικότητα, γιατί δεν είναι άνθρωποι με Λ Ο Γ Ι Κ Η, αλλά ασήμαντες μηχανές ικανοποίησης του εγώ τους, που συντηρούν και καλοτρέφουν την ελίτ

Είναι σχεδόν απόλυτο -με σταθερό δεδομένο πως το απόλυτο,για τον άνθρωπο είναι ανέφυκτο- ότι;
> Δεν μπορείς να έχεις όσα θέλεις και δεν θα πετύχεις όλα αυτά που θέλεις και δεν τα χρειάζεσαι, ούτε τα έχεις ανάγκη, όλα αυτά που θέλεις ή που σου είπαν να τα θέλεις. Μπορείς να έχεις πολλά πράγματα και να καταφέρεις ακόμα περισσότερα αν είσαι πρόθυμος με επιμονή να εργαστείς γι’ αυτά με πειθαρχία και συνέχεια.
> Έχεις φυσικά, πνευματικά, συναισθηματικά και ψυχικά Ο Ρ Ι Α.  Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να αναγνωρίσεις αυτά σου τα όρια και να τα αποδεχθείς. Όταν κι αν το κάνεις, τότε απελευθερώνεσαι από την προσμονή ότι πρέπει να κάνεις περισσότερα, από αυτά που είσαι και μπορείς.
> Το να εύχεσαι να συμβεί κάτι, σημαίνει ότι θα συμβεί κάτι, και όχι απαραίτητα αυτό που εύχεσαι. Το να επιθυμείς κάτι δεν αρκεί για να το έχεις. Πρέπει και να κινηθείς προς την κατεύθυνση τους Σκοπού σου, με Επιμονή, Συνέχεια, και Διάκριση.
> Ο πόνος, η αποτυχία, το λάθος, η προσμονή είναι αναπόφευκτα μέσα στο παιχνίδι, αλλά είναι και κάτι καλό, από το οποίο μπορείς να διδαχθείς και γι αυτό χρειαζεσαι Ενέργεια, Αφοβία, Ακαμπτη Στόχευση, κλπ κλπ κλπ
Η ψευδοφιλοσοφία που δημιούργησε ηλίθιες εγωκεντρικές ανθρώπινες μηχανές ψευδούς ευτυχίας και καταναλωτισμού, κατέστρεψε την ταυτότητα του ανθρώπου σαν πολίτη, έχει επίσης καταστρέψει τις πραγματικές αξίες άλλων εποχών όπως αυτές φαίνονται στα παρακάτω λόγια:
—Ελπίζω να έχω σταθερότητα και αρκετή αρετή για να διατηρήσω αυτό που θεωρώ τον πιο αξιοζήλευτο από όλους τους τίτλους, αυτόν του έντιμου ανθρώπου. -George Washington
—Αυτό για το οποίο ένας πολίτης νιώθει μεγάλη ανησυχία για να το πετύχει είναι ένα συγκεκριμένο ήθος προς τους συμπολίτες του, δηλαδή η διάθεση στην αρετή και στην επίτευξη ενάρετων πράξεων. – Αριστοτέλης.
Η δράση είναι ο χαρακτήρας. -F. Scott Fitzgerald
Μην επιτρέψετε στον εαυτό σας να μετέχει ενός αργού καθημερινού θανάτου, δηλ. μην επιτρέπετε να γίνετε μία εγωκεντρική μηχανή ψευδούς ευτυχίας. Άλλωστε
Ευτυχία σε καμία περίπτωση ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΥΛΙΚΑ ΑΠΟΚΤΗΜΑΤΑ, ποτέ δεν ήταν κάτι τέτοιο, Ευτυχία είναι να μπορείτε να ζείτε στο Τώρα με Επίγνωση κι Ευγνωμοσύνη για όλα όσα ήδη διαθέτετε, δραστήριος και δημιουργικός.
Έχετε την επιλογή να γίνετε ένας άνθρωπος με χαρακτήρα κι αξίες, ένας άνθρωπος που δεν χρειάζεται συστήματα πίστης και ξένες ιδέες για να αποφύγει την πραγματικότητα, αλλά την διαμορφώνει ΜΟΝΟΣ του και επιπλέον
«Δεν επιτρέπει να τον επηρεάσει, αυτό που δεν μπορεί ο ίδιος να επηρεάσει»
Το να διαμορφώσετε τον προσωπικό σας χαρακτήρα, χρειάζεται πολύ, καθημερινή, συνεχή εργασία, αλλά είναι ένας δρόμος χαρούμενος, που μπορεί να σας υποσχεθεί την πραγματική ευτυχία, που όλοι την αναζητούν, μα σε λάθος τόπο και με λάθος τρόπο.

Μάζα και αλήθεια, χειραγώγηση και παιδεία

Η πλειονότητα των μελών των σύγχρονων καταναλωτικών κοινωνιών, από τη στιγμή που εκχώρησε σε τρίτους το δικαίωμά της να μετέχει της αρχής, επόμενο ήταν να μεταβληθεί σε μάζα. Σ’ ένα, δηλαδή, ανομοιογενές ως προς τη σύνθεσή του ανθρωποσύνολο, το οποίο διακατέχεται από ακατανίκητη ορμή προς οτιδήποτε ερεθίζει τα πλέον πρωτόγονα εκ των ενστίκτων του και ικανοποιεί τις ταπεινότερες των επιθυμιών του.

Έλκεται από την ευτέλεια, καθηλώνεται από τη χυδαιότητα, τέρπεται από τις ύβρεις, παθιάζεται με τις εξελισσόμενες επί της οθόνης λεπτομέρειες της ερωτικής συμπεριφοράς άσημων και διάσημων, καταναλώνει ό,τι γαργαλιστικό βίαιο και ποταπό συμβαίνει στην κρεβατοκάμαρα του καλλιτέχνη, στο γραφείο του πολιτικού, στην οικογένεια του γείτονα, στον κόσμο· με διάθεση, που λίγο απέχει από το να χαρακτηριστεί παθολογική. Κι όλα αυτά δια της κλειδαρότρυπας. την οποία στη συγκεκριμένη περίπτωση υποκαθιστά η Τηλεόραση.

Η περιθωριοποιημένη, και κατ’ ουσίαν αμαθής αυτή μάζα, έχει την ψευδαίσθηση ότι δια της προβαλλόμενης ενώπιόν της αθλιότητας ψυχαγωγείται και ταυτοχρόνως ξορκίζει το κακό, που την απειλεί σε κάθε της βήμα. Απαίδευτη καθώς είναι, αδυνατεί να αποκρυπτογραφήσει τα φαινομενικώς ουδέτερα μηνύματα των προαναφερθέντων εκπομπών και παγιδεύεται στην επιτηδευμένη απλότητά τους· με αποτέλεσμα να καθίσταται θύμα των κυρίαρχων, οι οποίοι μέσω αυτών των μηνυμάτων τη χειραγωγούν.

Οι διανοούμενοι, που είναι σε θέση να αποκωδικοποιήσουν τα μηνύματα και να της αποκαλύψουν την αλήθεια, είναι, σκοπίμως, κομμένοι από τα μέσα αυτά. Όμως, ακόμα και όταν προσφερθεί στη μάζα αποκωδικοποιημένο το μήνυμα και ολόκληρη η αλήθεια, που την αφορά, κατά κανόνα αρνείται να τα αποδεχτεί.

Πρώτον, διότι η μάζα σπανίως εμπιστεύεται εκείνους που προσπαθούν να της ανοίξουν τα μάτια. Αντιθέτως, μιμείται καλλιτέχνες και ακολουθεί άνδρες ή γυναίκες που κατάγονται από «αρχοντική» γενιά και γενικώς πρόσωπα, που κατ’ αυτήν φέρουν τη «σφραγίδα της δωρεάς». Και δεύτερον, διότι η μάζα είναι από τη φύση της άτολμη και συντηρητική. Ακόμα και όταν οι συνθήκες τη μεταβάλλουν σε επαναστατική δύναμη, το χαρακτηριστικότερο γνώρισμα της μάζας είναι η συντήρηση· εκ της οποίας πηγάζουν η διστακτικότητα, ο φόβος για το άγνωστο, η εχθρότητα προς τις καινοτομίες και η δυσπιστία προς την Επιστήμη.

Η μάζα δεν πείθεται ούτε με λογικά επιχειρήματα ούτε με επιστημονικές αποδείξεις. Όλοι οι επιστήμονες της γης να πέσουν απάνω της δε θα καταφέρουν ν’ αλλάξουν την εδραιωμένη πεποίθησή της για φιλοσοφικά συστήματα, πρόσωπα, γεγονότα και τηλεοπτικές εκπομπές. Η αλήθεια είναι θανατηφόρα για τη μάζα και η αγελαία συνείδησή της είναι ανίκανη να την αντέξει. Δώσε στη μάζα παραμύθια και σε ακολουθεί έως θανάτου. Μάζα και αλήθεια είναι δύο εκ διαμέτρου αντίθετες έννοιες, οι οποίες ουδέποτε ταυτίστηκαν. Κάτι ήξερε ο Μέγας Κωνσταντίνος που σκαρφίστηκε το «εν τούτω νίκα» και οι Φιλικοί το «ξανθόν γένος».
Η αλήθεια προϋποθέτει πνευματική ωριμότητα. Σε υποχρεώνει να σκεφτείς, να αντιμετωπίσεις την πραγματικότητα και να αναζητήσεις τις δικές σου ευθύνες γι’ αυτήν· και ποιος έχει σήμερα διάθεση να βάλει το μυαλό του να δουλέψει, ν’ ασχοληθεί με πράγματα, που διαταράσσουν την σταβλισμένη μακαριότητά του; «Είναι τόσο βολικό να είναι κανείς ανώριμος, λέει ο Καντ. Έχω ένα βιβλίο, που έχει νου για μένα, έναν πνευματικό που έχει συνείδηση για μένα, ένα γιατρό που κρίνει τη δίαιτα για μένα κ.ο.κ. Δεν χρειάζεται λοιπόν να κουραστώ εγώ ο ίδιος. Δεν είναι ανάγκη να σκέπτομαι, όταν μπορώ απλώς να πληρώνω· άλλοι θα αναλάβουν αυτή τη στενόχωρη δουλειά για μένα»
Μόνον η παιδεία, και δη η κλασική, μπορεί να ανασυνθέσει την αλλοτριωμένη συνείδηση του μαζανθρώπου· να τον απεγκλωβίσει από τις προλήψεις και να μεταβάλει επί το λογικόν τον αγελαίο χαρακτήρα του. Όσο πιο πολύ το «πράττειν» ενός ανθρώπου διέπεται από λογικούς κανόνες τόσο και πιο ελεύθερος αισθάνεται αυτός, έλεγε ο Weber.

Αν και η παιδεία είναι προσωπική υπόθεση του καθενός και ελάχιστη σχέση έχει με σχολεία, πτυχία και εκπαιδευτικά συστήματα, εντούτοις ο απαίδευτος δεσμώτης του τηλεοπτικού σπηλαίου χρειάζεται ένα καλώς εξοπλισμένο σύστημα· το οποίο, με τρόπο μεθοδικό και προκαθορισμένο -αλλά όχι βίαιο και υποχρεωτικό- θα του δείξει την έξοδο προς το φως της πραγματικότητας και θα τον φέρει σε επαφή με το απαύγασμα της ανθρώπινης σκέψης.

Όμως, ποιο εκπαιδευτικό σύστημα θα αναλάβει τούτο το σπουδαίο έργο; Βεβαίως, όχι το θεσμοθετημένο από τους κυρίαρχους και ελεγχόμενο ασφυκτικώς από το ιερατείο, διότι το μόνο που κάνει είναι να αναπαραγάγει τις υφιστάμενες δομές στο εποικοδόμημα της κοινωνίας· δηλαδή: να συντηρεί τις ανισότητες, να προπαγανδίζει την υποταγή, να εκτρέφει το σκοταδισμό και να επιβραβεύει την ημιμάθεια.

Με λίγα λόγια, η πνευματική και κοινωνική απελευθέρωση της μάζας είναι αδύνατη στα πλαίσια της υπάρχουσας κοινωνικο-οικονομικής πραγματικότητας. Οσοδήποτε «προοδευτικό», «ανοικτό», ή «δημοκρατικό» και αν παρουσιάζεται το εκπαιδευτικό της σύστημα· διότι η αγωγή, ως λειτουργία καθαρώς κοινωνική, έχει για σημείο αναφοράς της την ιδεολογική και οικονομική βάση της δεδομένης κοινωνίας. Η κοινωνία είναι αυτή που καθορίζει το περιεχόμενο και τους σκοπούς της αγωγής, με γνώμονα τις ανάγκες, τις απαιτήσεις και τους σχεδιασμούς των κυρίαρχων ομάδων. Των ομάδων, που κατέχουν τα μέσα παραγωγής, διαμορφώνουν και ιεραρχούν τις αξίες, καθορίζουν τα πρότυπα και συστηματοποιούν την ιδεολογική της βάση.

Αν δια του υφιστάμενου εκπαιδευτικού συστήματος υπήρχε περίπτωση η μάζα να αποκτήσει παιδεία και να σφυρηλατήσει ταξική συνείδηση, τότε τα ψωμιά εκείνων που την εκμεταλλεύονται θα ήσαν λίγα, γι’ αυτό και συντηρούν ένα εκπαιδευτικό σύστημα αυστηρώς ταξικό και ελεγχόμενο από το κράτος. Το οποίο, καθώς έλεγε ο Καστοριάδης, «για τους εκπαιδευτικούς έχει γίνει αγγαρεία προς το ζην, ενώ για τους μαθητές έχει καταντήσει μια βαρετή υποχρέωση». Οι αφελείς, που εντυπωσιάζονται από τις κατά καιρούς εκπαιδευτικές «μεταρρυθμίσεις», για ένα πράγμα θα πρέπει να είναι σίγουροι: οι κυρίαρχοι δεν πρόκειται να θέσουν σε κίνδυνο την εξουσία τους υιοθετώντας ένα εκπαιδευτικό σύστημα μέσα από το οποίο θα ξεπηδούσαν οι ανατροπείς του.

Θα μου πείτε, με αφετηρία τα όσα ανέφερες καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι, προϋπόθεση του να γίνει η μάζα πολίτης είναι η αλλαγή στη βάση της κοινωνίας· διότι κάθε κοινωνία δημιουργεί ή υιοθετεί το εκπαιδευτικό σύστημα, που εξυπηρετεί τους εμφανείς και αφανείς κάθε φορά σκοπούς της. Σύμφωνοι, μόνον αφελείς και ανιστόρητοι υποστηρίζουν ότι το εκπαιδευτικό σύστημα μπορεί να αλλάξει μια κοινωνία, γι’ αυτό, αντί της μεμψιμοιρίας, ας φροντίσουμε να αλλάξει ο προσανατολισμός της.

Ιατρική και Χριστιανισμός

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΗ!

Επισκόπηση του θέματος
Σ’ αυτό το άρθρο επιθυμούμε να δώ­σομε στο ελ­λη­νι­κό κοι­­νό λί­γες νύ­ξεις και αιχ­μές για τις ιστορικές και επιστημονικές σχέ­σεις τού Χρι­στια­νι­σμού με τις επι­­­σ­τή­μες και ει­δι­κό­τερα την ια­τρι­κή επι­στή­μη.

Η παγκόσμια βιβλιογραφία στο πα­­ρόν θέμα είναι απέ­ραντη. Ένα πλήρες δίτο­μο βι­βλίο σ’ αυτά τα θέ­μα­τα (μέχρι και την εποχή που γράφτηκε, αρχές 20ου αιώνα,) είναι του κα­θη­γητή και προ­έ­δρου του Πανεπιστημίου Cornell της Πο­λιτείας της Νέας Υόρκης Andrew White A History of the Warfare of Science with Theo­logy in Chris­tendom (Mια Ιστορία του Πολέμου της Επιστήμης με την Θεολογία στον Χρι­σ­τιανι­σμό). Στο παρόν άρθρο η ανά­πτυξη θα είναι απλώς μερική.

Ό­σοι εν­δια­φέ­ρο­νται γενι­κό­τε­ρα γι’ αυ­τά τα θέ­μα­τα και δεν είναι αδιάφοροι ώστε να τα αφή­νουν να κυ­λούν απα­ρατή­ρη­τα όπως έρ­χο­νται και πά­νε, μπο­ρούν να ελέγ­ξουν και να με­λε­τήσουν τις ανα­φο­ρές και τα θέ­μα­τα που προ­­τεί­νο­με, ώστε μό­νοι τους με­τά από μία σύ­ντο­μη και εμπε­ρι­στα­τω­μέ­νη με­λέ­τη να μπο­ρέ­σουν να βγά­λουν με­ρι­κά συ­μπε­ρά­σμα­τα αντι­κει­με­νι­κά και ανε­πη­ρέ­α­στα. Εί­ναι και­ρός διάφοροι φο­ρείς να στα­μα­τή­σουν να δρουν βα­σι­ζό­με­νοι στην τρο­μα­κτι­κή αμά­θεια ή την παρα­πλη­ρο­φό­ρη­ση του πλή­θους και τη θρη­σκο­λη­ψί­α, η οποία συ­χνά συ­νο­δεύ­ε­ται από θρη­σκευ­τι­κό φα­να­τι­σμό, που ολο­έ­να αυ­ξά­νε­ται στις μέ­ρες μας φι­μώ­νο­ντας και τυ­φλώ­νο­ντας τα πά­ντα.
 
Αρ­χι­κά στην Πα­λαιά Δια­θή­κη συ­να­ντά­με έναν «θε­ό» που όχι μό­νο δεν έχει κα­μιά ια­μα­τι­κή διάθε­ση αλ­λά απει­λεί με πρό­κλη­ση ασθε­νειών για να εξα­σφα­λίσει υπο­τα­γή του λαού του. Π. χ., βλέπε Δευ­τε­ρο­νό­μιον, KH΄: 15-63:
«Αν δεν υπα­κούσεις, ο Κύ­ριος θα σε κτυ­πή­σει με πυ­ρε­τό, ρί­γος, ερε­θι­σμό, μα­­ρα­σμό, φλό­γω­ση και ώχρα (κι­τρι­νά­δι;) με πλη­γή στις έδρες, με αι­μορ­ρο­ΐ­δες (!) και με άγρια ψώ­ρα και ξυ­σμό, με αρρώ­στιες αγιά­τρευ­τες… Θα σε χτυ­πή­σει (ο Κύ­ριος) με τρέ­λα, με τύ­φλω­ση… με σύγ­χυ­ση μυα­λού, θα ψη­λα­φείς σαν τον τυ­φλό στο κα­τα­με­σή­με­ρο… Ο Κύ­ριος θα σε χτυ­πή­σει στα γό­να­τα και στα σκέ­λη και από τις πα­τού­σες έως την κο­ρυ­φή σου με κα­κή πλη­γή, ώστε να μην μπο­ρείς να για­τρευ­τείς… Αν δεν υπα­κού­σεις, ο Κύ­ριος θα κά­νει τις πλη­­γές σου… πλη­γές με­γά­λες και αθε­ρά­πευ­τες και ασθέ­νειες κα­κές, βα­ριές και αθε­ράπευ­τες. Και θα φέ­ρει πά­νω σας όλες τις οδυ­νη­ρές πλη­γές, απ’ τις οποί­ες κα­τα­τρο­μά­ξα­τε και θα τις κολ­λή­σει σε σας. Αλ­λά ακό­μα και κά­θε ασθέ­νεια και κά­θε πλη­γή που δεν εί­ναι γραμ­μέ­νη στο βι­βλίο αυ­τό [για φαντάσου, α­κό­μα και αυ­τές!], θα φέ­ρει ο Κύ­ριος επά­νω σας, εάν δεν υπα­κού­σε­τε…»

Η αρ­νη­τι­κή ια­τρική λοι­πόν γίνεται το πιο αποτελεσματικό ερ­γα­λείο υπο­τα­γής! Εί­ναι πο­­λύ εν­δια­φέ­ρον αυ­τό το κε­φά­λαιο του Δευ­τε­ρο­νο­μί­ου όπως και το κεφάλαιο ΚΣΤ΄ του Λευι­τι­κού, το οποίο επαναλαμβάνει τα ίδια. Με­λε­τήσετε τα δύο αυτά κεφάλαια για να απο­λαύ­σε­τε και τις υπό­λοι­πες φοβε­ρές κα­τά­ρες (π. χ.,... και την γυναίκα που θα παν­τρευ­τείς να μην την χαρείς εσύ αλλά άλλος...) και απει­λές του βιβλικού θεού Γιαχβέχ που βρί­σκονται εκεί μέ­σα εν αφθονία…. (Περισσότερες τέτοιες Παλαιοδια­θηκικές αναφορές: Α΄ Σαμουήλ ή Βασιλειών Β΄: 3, Ψαλμοί ΙΣΤ΄ (ΙΖ΄): 37, ΚΕ΄ (ΚΣΤ΄): 1, Πα­ροιμίαι ΚΔ΄: 16, Ωσηέ Ε΄: 5, Ναούμ Γ΄: 19, Ιερεμίας ΣΤ΄: 21, ΙΗ΄: 23, κ. π. ά.)

Στα «θαύ­μα­τα» λοι­πόν της Πα­λαιάς Δια­θή­κης, εκτός από θε­ρα­πεί­ες νό­σων και μα­λα­κιών (κα­κώ­σε­ων), επεμβά­σε­ων, αλ­λα­γών και ανα­στο­λών φυ­σι­κών διερ­γα­σιών και φαι­νο­μέ­νων, στα βιβλία της Πεντατεύχου, των Κριτών, των Βα­σι­λειών, των Μακ­κα­βαί­ων και αλλού, βλέ­πομε τον θεό των Εβραί­ων – Ισ­ρα­η­λι­τών, Γιαχβέχ, (θε­ός της ερή­μου που τε­λι­κά ερή­μω­σε τα πά­ντα), να επεμ­βαί­νει θαυ­μα­τουρ­­γι­­κά, αδια­κρί­τως αν πρό­κει­ται για επι­θε­τι­κούς ή αμυ­ντι­κούς πο­λέ­μους και μά­­χες, για να δώ­σει τη νί­κη στον εκλε­κτό λαό του. Μά­λι­στα, συ­χνά έχομε πλή­ρη εξο­λό­θρευ­­ση αμά­χων, μέ­χρι θη­λα­ζό­ντων νη­πί­ων, ζώ­ων, και αμπε­λώ­νων, και ό,τι δεν μπο­ρού­σε να με­τα­φερ­θεί πα­ρα­δί­δε­ται στη φω­τιά (βλέ­πε π. χ.: Αριθ­μοί ΛΑ΄, όλο το αισχρό βιβ­λίο Ιησούς του Ναυί, Α΄ Βα­σι­λειώνΣα­μου­ήλ ΙΕ΄, Β΄ Βα­σι­λειώνΣα­μου­ήλ ΙΒ΄, και απανταχού στην «Ιε­ράν» Βίβλον). Θη­ριω­δί­ες άνευ προ­η­γου­μέ­νου και ίσως άνευ ε­πο­­μέ­­νου κατ’ εντο­λή του βι­βλι­κού θε­ού Γιαχβέχ.
 
Οι νόμοι πολέμου (Δευτερονόμιον Κ΄) και οι νόμοι εξουσίας (Α΄ Βασι­λει­ών-Σα­μουήλ Η΄, και στην Καινή, Πρός Ρω­μαίους ΙΓ΄: 1-7 και Πρώτη Επιστολή Πέ­τρου Β΄: 13-18) του βιβλικού θε­ού Γιαχβ­έχ κά­νουν τους εγκλη­μα­τί­ες πο­λέ­μου των τε­λευ­ταί­ων αι­ώ­νων, να φαί­νο­ν­ται σχε­­δόν άγιοι μπρο­στά τους. Αυ­τός ο βι­βλι­κός θε­ός των Εβραί­ων, ο Γιαχβ­έχ ή Γιεχόβαχ (ο Ιαχωβάς όπως συνήθως τον λέει ο λαός), όσο κι αν φαί­νε­ται πα­ρά­ξε­νο εί­ναι ακρι­βώς ο ίδιος Θε­ός Πα­τήρ των Χρι­στια­νών και ο Αλλάχ των Μου­σουλ­μάνων! Άραγε τί μαγείρεμα συνέ­βη;
 
Στην Πα­λαιά Δια­θή­κη και εν συ­νε­χεία στην Και­νή βλέ­πομε ένα τε­ρά­στιο αρι­­θ­μό θαυ­μά­των με τρο­με­ρό εύρος θαυ­μα­τουρ­γι­κής ικανότητας, από θε­ρα­πεία πυ­­ρε­τού μέ­χρι ανα­στά­σε­ως νε­κρού τε­τρα­η­μέ­ρου. Προϋπόθεση αυτών των θαυ­μά­των ήταν η θρη­σκευτική πίστη στον Γιαχβέχ και τον Υιόν του Γιοσούαχ. Παντού και πάντοτε ακούμε Ματθαίος Θ΄: 22«η πίστις σου σέσωκέ σε», 29, ΙΖ΄: 19-21, Μάρκος Ε΄: 34, ΣΤ΄: 5-6, Θ΄: 19, 23-24 «ο δε Ιησούς είπεν αυτώ το ει δύνασαι πιστεύσαι, πάντα δυνατά τω πιστεύοντι. και ευθέως κράξας ο πατήρ του παιδίου μετά δακρύων έλεγε· πιστεύω, κύριε· βοήθει μου τη απιστία.», Ι΄: 52, Λουκάς Ζ΄: 48, ΙΖ΄: 6, 19, 42, κλπ. Σπανιό­τατα συναντάμε και την θέ­ληση όπως, Ιωάννης Ε΄: 6 «τούτον ιδών ο Ιη­σούς κατακείμενον, και γνούς ότι πολύν ήδη χρόνον έχει, λέγει αυτώ· θέλεις υγιής γενέσθαι;» (Άραγε να μην ήθελε; Ποιός τυφλός δεν θέλει το φως του!).
Από το 35 Κ. Ε. (Κοι­νής Επο­χής) μέ­χρι το 313 Κ.Ε. τα «θαύ­μα­τα» συ­νε­χί­ζο­νται με τον ίδιο πε­ρί­που ρυθ­μό και δύναμη αν πι­στέ­ψομε ό,τι μας λέ­νε οι Πρά­ξεις των Απο­στό­λων και όλα τα βι­βλια­ρά­κια με βί­ους Αγί­ων. Ο Ευαγ­γε­λι­στής Λου­κάς και οι Άγιοι Ανάρ­γυ­ροι, Κο­σμάς και Δα­μια­νός, ανα­φέ­ρο­νται ως ιατροί και θαυματουργοί. (Κατά την Βυζαντινή μόνο πα­ρά­δοση ο Λουκάς εί­ναι και ζωγρά­φος, αλλά αυ­τό... μό­νον κατά φαν­τασίαν...). Πριν λί­γο και­ρό μά­λι­στα, η Ανα­το­λι­κή Ορ­θό­δο­ξη Εκ­­κλη­σία της Αυ­στρα­λί­ας μας ενη­μέ­ρω­σε μέ­σω του δια­δι­κτύ­ου ότι ο Ά­γι­ος Χα­ρά­λαμπος ανέσ­τη­σε νε­κρό! Και εμείς νο­μί­ζα­με ότι η τε­λευ­ταία ανά­στα­ση νε­κρού, ήταν του Ευ­τυ­χούς στην Τρω­ά­δα από τον Απόστο­λο Παύ­λο! (Πρά­ξεις Κ΄: 9).
 
Το 313 Κ. Ε. με το κο­σμο­ϊ­στο­ρι­κό διά­ταγ­μα των Με­διο­λά­νων των Κων­στα­ν­τί­νου και Λι­κι­νί­ου, νο­μο­θε­τή­θη­κε η ανε­ξι­θρη­σκία και ως εκ τού­του ο Χρι­στια­νι­σμός έ­γι­­νε ισό­τι­μη θρη­σκεία με κά­θε άλ­λη. Τού­το ήταν το δεύ­τε­ρο διά­ταγ­μα ανε­ξι­θρη­σκί­ας, εφό­σον το πρώ­το εί­χε εκ­δο­θεί ενά­μι­ση χρό­νο πρω­τύ­τε­ρα από τον σο­βα­ρά ασθε­νού­ντα Γαλέριο.
 
Αυ­τή η ανε­ξι­θρη­σκία ως εκ θαύ­μα­τος κρά­τη­σε πο­λύ μι­κρό χρο­νι­κό διάστη­μα, δι­ό­τι ο κε­νό­δο­ξος και μα­ταιό­δο­ξος εγκλη­μα­τί­ας Κων­στα­ντί­νος (ο Μέ­γας που η εκκ­λη­σία τον έκανε Άγιο και Ισαπόστολο για τις υπη­ρε­σίες του, παρά το πλήθος και την βαρβαρότητα των εγκλημάτων του!) έδω­σε αμέ­σως με­τά στους Χρι­στια­νούς μα­ζί με την «α­νε­ξι­θρη­σκί­α» και το επά­νω χέ­ρι, ή μάλλον ολόκληρη την αυτοκρατορία εν λευκώ! Τό­τε οι Χρι­στια­νοί ξέ­χα­σαν τι θα πει ανεξι­θρη­σκί­α, ει­ρή­νη, συγγνώμη και άφεση αμαρτιών, αγά­πη προς τον πλη­σί­ον, δι­καί­ω­μα σε άλ­λη γνώ­μη, άλ­λη αντί­λη­ψη, κλπ. Ένεκα όλων αυτών των συμβάντων και της λύσσας των άρτι νομιμοποιηθέντων Χριστιανών, πολλοί ερευνητές έφτασαν στο σημείο πολύ να αμφιβάλλουν αν το διά­ταγμα της ανεξιθρησκίας εξεδόθη ποτέ από τον Κων­σταν­τί­νον. Το αναμφισβήτητο γε­­γονός που ισχύει και παραμένει πάν­τως είναι το εξής: «Αν το διάταγ­μα της ανε­ξι­θρησκίας πράγματι εξεδόθη, ου­δέποτε εφ­αρμόστηκε, εκτός ίσως για έξη μόνο με­ταβατικά χρόνια μετά την έκδοσή του!».
 
Από το 320 Κ. Ε. πε­ρί­που και εφε­ξής, πέραν των πολλών ιδιοτελών, πολι­τι­κών και συγγενικών φόνων που διέπραξε ο Κων­σταντίνος, έγι­ναν οι με­γα­λύ­τε­ρες κα­τα­στροφές και διώ­ξεις που γνώ­ρι­σε πο­τέ η αν­θρώ­πι­­νη ιστο­ρία από τους Χριστιανούς, ενα­ντί­ον όχι μό­νο όλων των άλ­λων θρη­σκει­ών αλ­λά και με­τα­ξύ των χρι­στιανι­κών αι­ρέ­σε­ων και σχι­σμά­των. Στους επό­με­νους δυό­μι­σι αιώ­νες, σχη­μα­τί­σθη­κε εκτε­νής νο­μο­θε­σία για την εξά­λει­ψη και κα­τα­βα­ρά­θρω­ση του αρ­χαί­ου κό­σμου και ει­δι­κό­τε­ρα του Ελ­λη­νι­κού και Ελ­λη­νο­ρω­μα­ϊ­κού Πο­λι­τι­σμού, που απλώς ζη­τού­σαν συ­νύπαρξη.
 
Η νομο­θε­σία αυτή υπάρχει στους κώδικες του Θεοδοσίου (του «Με­γά­λου») και του Ιουστι­νια­νού κ. α. Οι κα­τα­στρο­φές βι­βλιο­θη­κών, σχο­λών, έρ­γων κοι­νής ωφε­λεί­ας, έρ­γων τέ­χνης, βι­βλί­ων, διωγ­μοί κα­θη­γη­τών και κά­θε επι­στη­μο­νι­κής και φι­λο­σο­φι­κής σκέ­ψε­ως και με­λέ­της μα­ζί με όλα τα ανα­πά­ντε­χα κα­κά, συ­να­πε­τέ­λε­σαν την με­γα­λύ­τε­ρη μη­χα­νή κα­τα­στρο­φής πο­λι­τι­σμού που γνώ­ρι­σε η ιστο­ρία ολό­κλη­ρης της αν­θ­ρω­πότητας. Ταυ­τό­χρο­να όμως πα­ρα­τη­ρού­με, ότι εκεί­να τα ασύλ­λη­πτα και φο­βε­ρά θαύ­μα­τα, με τις θαυ­μα­τουρ­γι­κές θε­ρα­πεί­ες πάσης φύ­σε­ως, δεν συ­νε­χί­ζο­νται πλέ­­ον. Για­τί άρα­γε; Μό­νο σπο­ρα­δι­κώς και ανεκ­δό­τως ανα­φέ­ρο­νται «θαύ­μα­τα», τα οποία ωχ­ριούν σε δύ­να­μη και θε­ρα­πευ­τι­κή ικα­νό­τη­τα όλων εκεί­νων των θαυ­μά­των από τη δη­μιουρ­γία του κόσμου (γύ­ρω στο 5000 Π. Κ. Ε., αν δεν μας απα­τά η μνή­μη μας στα θέματα της βιβλικής «επι­στή­μης»!) μέ­χρι το 313 Κ. Ε. Πα­ρα­δείγ­ματος χά­ρη δεν ξα­να­βλέ­πομε ανά­στα­ση νε­κρού, αλ­λά κα­μιά φο­ρά βλέ­πομε ει­κόνες να «δα­κρύ­ζουν» ή να «μα­τώ­νουν» απα­τη­λά και αι­σ­χρο­κερ­δώς, όπως συ­νέ­βη πρό­σφα­τα,18 /6 /2001, με απο­ξη­ρα­μένο σι­ρό­πι βυσ­σι­νά­δας και γέ­λα­σε το πα­νελ­λή­νιο!
 
Ακό­μα, διάφοροι ιε­ρο­μό­να­χοι, ασχο­λού­με­νοι με το εμ­πό­ριο της ελ­πί­δας, φέ­ρα­νε σε δια­φό­ρους να­ούς της Ευ­ρώ­πης τό­σα ξυ­λα­ρά­κια από τον Τί­μιο Σταυ­ρό… που θα μπο­ρού­σαν να γε­μί­σουν μ’ αυ­τά ολό­κλη­ρο υπε­ρω­κε­ά­νιο πλοί­ο. Για όσους δεν ξέ­ρουν από ανα­το­­μί­α, υπεν­θυ­μί­ζομε ότι έφε­ραν και μπό­λι­κα (17) «αυ­θε­ντι­κά» πε­τσά­κια της πε­ρι­το­μής του Χρι­στού: Ένας μά­λι­στα έφε­ρε και ανά­σα του Χρι­στού κλει­σμέ­νη σε μια μπο­τί­λια και ένας άλ­λος γά­λα της Πα­να­γί­ας μέ­σα σ’ ένα μπου­κά­λι (ευ­τυ­χώς που δεν το ή­πιε!) και δε συμ­μα­ζεύ­ε­ται… (μέ­χρι και ακτίνες του άστρου της Βη­θλεέμ τολ­μού­σαν κάποτε να επι­δεικνύουν παγι­δευ­μέ­νες σ’ ένα μπου­κάλι). Υπεν­θυμί­ζομε βέ­βαια ότι όλες οι θρη­σκεί­ες του κό­σμου, κο­μπά­ζουν επι­δει­κτι­κά επι­δει­κνύ­ο­ντας ολό­κ­λη­ρους κα­τα­λό­γους τέ­τοιων «θαυ­μά­των»! Η καθε­μιά έχει τα δικά της. Δεν εί­ναι ειδι­κότητα μό­νον της χριστιανικής.
 
Παρ’ όλο λοι­πόν που η Εκ­κλη­σί­α, όπως ισχυ­ρί­ζο­νται τα δόγ­μα­τά της, κα­θο­δηγεί­ται και προ­στα­τεύ­ε­ται από το Άγιο Πνεύ­μα και ο κλή­ρος απο­λαμ­βά­νει της Θεί­ας Χά­ρι­τος, ήδη από το 35 Κ. Ε. και εφε­ξής εκα­το­ντά­δες αι­ρέ­σεις, σχί­σμα­τα κλπ. δί­νουν και παίρ­νουν. Εσφα­γιά­σθη­καν και εδιώ­χθη­καν ανα­με­τα­ξύ τους με φο­βε­ρό μί­σος, πά­θος και βα­σανιστήρια. Σκε­φτεί­τε τί άλ­λα φο­βε­ρά και τρομε­ρά θα γι­νό­τα­νε αν δεν υπήρ­χε και η κα­θο­δή­γη­ση του Αγί­ου Πνεύ­μα­τος και οι Χριστιανοί δεν συγ­χω­ρού­σαν ακό­μα και τους εχ­θ­ρούς τους σύμ­φω­να με τον Ματ­θαίο Ε΄: 44. Και μη χει­ρό­τε­ρα Θεέ μου!
 
Στο πα­ρόν άρθρο όμως θα πε­ριο­ρι­στού­με στο να δώ­σομε με­ρι­κές σύ­ντο­μες βι­βλι­κές και ιστορικές ανα­φο­ρές για να προ­κα­λέ­σομε το εν­δια­φέ­ρον του ερευ­νη­τή-ανα­γνώ­στη, για τις πα­ρά­ξε­νες βι­βλι­κές και χριστιανικές θέ­σεις και τα διάφορα συμ­βά­ντα. Εν τού­τοις διακα­ώς προ­τεί­νο­με, άπα­ντες να με­λε­τή­σουν λε­­πτο­με­ρώς και συ­στη­μα­τι­κά ολό­κλη­ρη την Εβραιο­χρι­στια­νι­κή Βί­βλο, από την Γέ­­νε­­σιν μέ­χρι την Απο­κά­λυ­ψιν, κάτω από το φα­κό της κρι­τι­κής ανά­λυ­σης, συ­γκρι­τι­­κής, ιστο­ρι­κής επι­στή­μης κλπ. Αφού η Βί­βλος απο­τε­λεί τη μό­νη αλή­θεια που ο Α­λη­θι­νός, Πα­ντο­δύ­να­μος, Πάν­σο­φος, Πα­νά­γα­θος, Πα­ν­το­γνώ­στης Θε­ός απο­κά­λυ­ψε στους αν­θρώ­πους, νο­μί­ζομε ότι πρέ­πει άπα­ντες να την γνω­ρί­ζουν πλή­ρως. Σ’ αυ­τό θα πρέ­πει όλοι να συμ­φω­νούν ή κά­νομε λά­θος;
 
Πρέ­πει να στα­μα­τή­σομε επι­τέ­λους να συ­μπε­ρι­φερό­μα­στε σαν τα αδαή παι­δά­κια του κα­τη­χη­τι­κού σχο­λεί­ου, που από μι­κρά και με­τά στο Δη­μο­τι­κό, Γυ­μνά­σιο και Λύ­κειο, μας δι­δά­σκουν επι­λε­κτι­κά και εκλα­ϊ­κευ­μέ­να θέ­μα­τα της Εβρα­ϊ­κής μυ­θο­λο­γί­ας και ιστο­ρί­ας κα­­θώς και δια­λεγμέ­νες πε­ρι­κο­πές από την Και­νή Δια­θήκη. Ως υπεύ­θυ­να άτο­μα, οφεί­λομε να μελε­τή­σομε προ­σε­κτι­κά την βά­ση της πί­στε­ώς μας, την Βί­βλο και να στα­θού­με απέ­να­ντί της ελε­γκτι­κά όπως θα κά­να­με σε οποιο­δή­πο­τε άλ­λο ση­μα­ντι­κό ζήτη­μα της ζω­­ής μας. Δεν πι­στεύ­ομε ότι μπο­ρεί επ’ αυ­τού να έχει κα­νείς λο­γι­κές αν­τιρ­­ρή­σεις! Μην το κά­νομε σαν τους Κα­θο­λι­κούς, που επί σει­ρά αιώ­νων απα­γό­ρευαν την ανά­γνω­ση της Βί­βλου από το κοι­νό επί ποι­νή θα­νά­του! Βέ­βαια εκεί­νοι γνώ­ρι­ζαν πο­λύ κα­λά για­τί το έκα­ναν!
Ορίστε λοι­πόν συ­νο­πτι­κά, μερικά (όχι όλα γιατί είναι πάρα πολλά) εν­δια­φέ­ρο­ντα ιστο­ρι­κά ση­μεία για με­λέ­τη και έρευ­να:
  1. Κλεί­σι­μο σχο­λεί­ων, διωγ­μοί και φό­νοι δι­δασκό­ντων. Η μα­θη­μα­τι­κός και φι­λό­σο­φος Υπα­τία κα­τα­κρε­ουρ­γεί­ται από τον όχλο του Αγίου Κύ­ριλ­λου, Πα­τριάρ­χη Αλε­ξαν­δρεί­ας το 415 Κ. Ε. Βλ. Σω­κρά­τους Σχο­λα­στι­κού Εκ­κλη­σια­στι­κή Ιστο­ρία – Πε­ρί Υπα­τίας της Φι­λο­σό­φου 7.15 & Σου­ΐ­δας ύψι­λον 166, κ. ά.
  2. Ο εμ­πα­θής θεολόγος, αυτοκράτωρ Ιουστινιανός κλείνει όλες τις σχολές των Αθη­νών, μεταξύ των οποί­ων ήταν και η Ακαδημία του Πλάτωνος, +529, και διώκει όλους τους καθη­γητές. Όσοι γλίτωσαν δρα­πέ­τευσαν τη νύκτα και κατέφυγαν στην αυλή του βασιλέως της Περσίας Χοσρόη. Τί ειρωνεία αλήθεια!
  3. Κά­ψι­μο βι­βλιο­θη­κών (με με­γα­λύ­τε­ρο θρή­νο απώ­λειας: τις βι­βλιο­θή­κες της Αλε­ξάν­δρειας, τη Δημοτική βιβλιοθήκη του Σεραπίου της Αλεξανδρείας, κάηκε από τον Επί­σκο­πο Θε­ό­φι­λο το 391 Κ. Ε. και τη με­γά­λη βι­βλιο­θή­κη «του Πα­λα­τίνου Απόλλωνος» της Ρώ­μης που είχε ιδρυθεί από τον Αύγουστο, κάηκε από τον Πά­πα Γρη­γό­ριο τον Μέ­γα γύ­ρω το 600 ή 601. Ο κατάλογος καύσεως πολ­λών άλλων βι­βλιοθηκών συνε­χί­ζεται επί μακρόν.). Βλέπε: Θε­ο­δώ­ρη­τος Εκ­κλη­σια­στι­κή Ιστο­ρί­α και Ε­πι­στο­λή Δα­μά­σου Επισκό­που Ρώμης τόμος 5ος ΚΒ΄, 1245 (ή 320.16-321.16).
  4. Κα­τα­στρο­φή γυ­μνα­στη­ρί­ων, λου­τρών, βα­λα­νί­ων (εί­δος αρ­χαί­ων λου­τρών), θερ­μών (λου­τρά θερ­μών υδά­των), λό­γω του τα­μπού της Παλαιάς Διαθήκης, των Εβ­ραί­ων και των Χριστιανών για το γυμνό. Αλλά ενώ οι Εβραίοι είχαν πολλές δια­τάξεις περί κα­θαριότητος και λουσίματος, οι Χριστιανοί εξύμνησαν τη γλίτσα, τη λίγδα και τη βρό­μα. Αυτό θα πει πρόοδος!
  5. Κα­τα­στρο­φή των ασκλη­πιεί­ων (αρ­χαί­ων ια­τρεί­ων, νο­σο­κο­μεί­ων μετά πολλών επι­κουρικών χώρων όπως γυμναστηρίων, κλπ.), αφού ο Ασ­κλη­πιός (θε­ός της Ια­τρι­κής Επιστήμης) εθε­ω­ρεί­το δαί­μο­νας – διάβολος για τους Χριστιανούς.
  6. Κα­τα­στρο­φή, σύμφωνη με τις διατάξεις της Εξόδου ΛΔ΄: 13, του Δευτε­ρο­νομίου Ζ΄: 5, ΙΒ΄: 3, Α΄ ΣαμουήλΒασιλειών) Ζ΄: 3-4, Γ΄ Βασιλειών ΙΔ΄: 15, κλπ., των αλ­συλ­λί­ων και δα­συλ­λί­ων, τα οποία οι παγανιστές συνήθιζαν να τα αφιε­ρώνουν σε θε­ούς, ημι­θέ­ους, ήρωες, πο­λι­ούχους, κλπ. Οι θεόπνευστοι Χριστιανοί όμως τα θε­ω­ρού­σαν κα­τοι­κη­τή­ρια δια­βό­λων.
  7. Διωγ­μός πά­σης επι­στη­μο­νι­κής και φι­λο­σο­φικής σκέ­ψε­ως, ώστε οι Χριστιανοί να μην έχουν να αντι­με­τω­πί­ζουν κα­μία αντίθε­τη γνώ­μη και επιχειρηματολογία αλλά να επι­βάλλουν διά πυρός και σιδήρου τις δικές τους ηλιθιότητες και βλα­κείες
Μερικά αποτελέσματα όλων αυτών ήταν, η οπι­σθο­δρό­μη­ση της ια­τρι­κής και πά­σης επι­στή­μης και όλης της αν­θρώ­πι­νης σκέ­ψε­ως κα­τά 1500 χρό­νια, συν άλλα τό­σα ανα­δρο­μι­κά του­λά­χι­στον. Ο Ελληνι­κός και Ελληνο­ρω­μα­ϊ­κός πο­λι­τι­σμός, οι πλέον ευγενείς και πολλά υποσχόμενοι πολιτισμοί της ιστορίας, επλή­­γη­σαν θα­νά­σι­μα.
 
Ο Χριστιανισμός όχι μόνο κατέστρεψε τα ασκληπιεία, τα λουτρά και όσα μό­λις ανα­φέραμε, αλλά και καθ’ όλη την διάρκεια του μεσαίωνα απαγόρευσε την ια­­τ­ρι­κή την οποία αποκαλούσε υποτιμητικά με τα ονόματα: «φαρμακεία», «μα­γεία» και «μαγγα­νεία». Τις δε αιτίες των νόσων τις εξη­γούσε μυθολογικώς ως δρά­σεις δαι­μό­νων, εκπεσ­σόν­των αστέρων, διαττόντων και κομη­τών κατά του αν­θρώ­που και ως αν­τιδράσεις ολο­κλήρου της φύσεως κατά του ανθρώ­που λόγω της πτώσεως των πρω­το­πλά­στων και της αρχικής κατάρας του πανάγαθου και φι­λεύσπλαχνου Θε­ού Γιαχ­βέχ και της συνεχούς οργής του ένεκα των συνεχών αμαρτιών μας!
 
Η κατάφορη αντίφαση των ατελειών, βασάνων, πόνων και θλίψεων της ζωής μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονται και οι αμέτρητες νόσοι, από την μια μεριά, και της παν­το­δυναμίας και της πανα­γα­θό­τητας του εξωκοσμικού, τέλειου, δημι­ουρ­γού Θεού της χρι­στιανι­κής θεολογίας από την άλλη, είχε απα­σχο­λήσει τους Χρι­σ­τια­νούς φωστήρες από τους πρώτους αιώνες του Χριστια­νισμού χωρίς ποτέ τους να δώ­σουν απάντηση. Απλώς όταν κατάλαβαν ότι δεν μπορούσαν να βρουν απάντηση, τότε την εναπόθεσαν στο μυ­στή­ριο και στις ανεξήγητες βουλές του Θεού των. Συνάμα προ­έ­τειναν να διατηρούμε συνεχή «φόβο Θεού», να έχομε ακ­λόνητη πί­στη και να μη πο­λυρωτάμε. Γιατί αν πολυανα­κα­τευόμαστε με τις δουλει­ές του Θε­ού, μπορεί να θυ­μώ­σει ο Θεός και τότε ουαί και αλίμονό μας.
 
Το ίδιο πρόβλημα, και πάλι χω­ρίς απάντηση, αντιμε­τώπισαν οι Πατέρες και οι θεολόγοι και με το ζή­τη­μα της θεοδι­κίας. Αυτό συνίσταται στην απο­ρία: «διατί ο Θε­ός ιαίνει ολί­γους που επι­λέ­γει και όχι όλους όσους τον παρακα­λούν και άραγε διά ποίων κρι­τη­ρί­ων επιλέγει τους μεν και απορρίπτει τους δε, κλπ. Ποία εί­ναι η εξή­γη­ση;». Ο Ιη­σούς εμφα­νίζεται ξανά και ξανά ως φιλεύσπλαχνος θεραπευτής όλων των ασθενών και απασών των ασθενειών (Ματ­θαίος Η΄: 16, ΙΑ΄: 15, Πρά­ξεις Ι΄: 38, κ. α.). Πλην όμως στο κεφάλαιο Ε΄: 1-16 του Ιωάννου, ενώ αντικρίζει μια τεράστια πληθώ­ρα ασ­θενών πολ­λών ει­δών ασθενειών, εντός των πέντε βρώμι­κων στοών της προβατι­κής κολυμβή­θρας Βηθεσ­δάς, μυστικά και βιαστικά επέλεξε να θεραπεύσει έναν μόνο ασ­θενή, πα­ραλυτικό. Με ένα πουφ θα μπο­ρούσε, ως παντοδύναμος και φιλεύσπλαχ­νος, να τους θεραπεύσει όλους προς έκπληξη απάντων και προς δόξαν του. Όμως δεν το έκα­νε παρά θεράπευσε μόνον έναν «παραλυ­τικό» και χωρίς να τον πάρει χαμ­πάρι κανένας! Γιατί άραγε; Μήπως οι υπόλοιποι άλλοι δεν θέλ­ανε να γίνουν κα­λά; Ούτε καν τους ρώτησε όπως ρώτησε τον παραλυ­τικό αλλά τους παράτησε στα «κρύα της κολυμβήθρας»! ...

Εδώ και τόσους αιώνες δεν έχουν βρει απάν­τηση και εξή­γη­ση στα εύλογα ερωτήματα της θεοδικίας. Ο Μαρκίων πρώτος επρότει­νε μία απάντηση αλλά την απ­έρριψαν! Πολύ θα θέ­λα­με να μάθομε τα μυστή­ρια αυτά και τις άγνω­σ­τες βουλές του Θεού των, αν ποτέ τα βρούνε και τις ξε­διαλύ­νουν! Αφού ισχυρίζονται ότι έχουν θεία φώτιση και αντλούν πληροφορίες από μυστηριώδεις πη­γές που δεν εί­ναι προσιτές σε ‘μας τους ολιγόπιστους ή άπιστους, τό­τε γιατί δεν μας δίνουν οι ίδιοι σαφείς και μο­νοσή­μαντες απαντήσεις στα ερωτήματά μας;
 
Σχε­τικά με τις αρρώ­στιες όμως ετόλ­μη­σαν να μας ανακοινώσουν κάτι το βα­ρύγ­δου­πο, το οποίο και έθε­σαν ως δόγμα ως εξής: «Ο Θεός ως παιδαγωγός μας δίδει παιδα­γω­γι­κά χαστουκάκια με τις αρρώστιες και τον πόνο και έτσι μας εκ­παι­δεύει δι’ αυ­τών και μας προτρέπει να μετανοήσομε ή μας φέρει εις μετάνοιαν. Ο Θε­ός επί­σης μας παι­δεύει με βά­σανα ένεκα των αμαρτιών μας. Ακόμα ο Θεός θέλει να δοκιμάσει την πίστη μας. Κλπ, κλπ.». Αυτές οι δικαιολογήσεις θεολογικώς βασίζονται στο κλε­ψίτυπο, ανόητο και ασυνάρτητο Βιβλίο του Ιώβ, στις βιβλικές Παλαιο-Διαθηκικές πα­ροι­μίες, Παροιμίαι Γ΄: 12, ΙΓ΄: 24, ΚΓ’: 13 και στην επανάληψή τους στην θεολογική επιστολή Πρός Εβ­ραίους ΙΒ΄: 6-13 «ον γαρ αγαπά Κύριος παιδεύει, μαστιγοί δε πάντα υιόν ον παραδέχεται. ει παιδείαν υπομένετε, ως υιοίς υμίν προσφέρεται ο Θεός· τις γαρ εστιν υιός ον ου παιδεύει πατήρ; ει δε χωρίς εστε παιδείας, ης μέτοχοι γεγόνασι πάντες, άρα νόθοι εστέ και ουχ υιοί. είτα τους μεν της σαρκός ημών πατέρας είχομεν παιδευτάς και ενετρεπόμεθα· ου πολλω μάλλον υποταγησόμεθα τω πατρί των πνευμάτων και ζήσομεν; οι μεν γαρ προς ολίγας ημέρας κατά το δοκούν αυτοίς επαί­δευον, ο δε επί το συμφέρον, εις το μεταλαβείν της αγιότητος αυτού. πάσα δε παιδεία προς μεν το παρόν ου δοκεί χαράς είναι, αλλά λύπης, ύστερον δε καρπόν ειρηνικόν τοις δι' αυτής γεγυμνασμένοις αποδίδωσι δικαιοσύνης. Διό τας παρειμένας χείρας και τα παραλελυμένα γόνατα ανορθώσατε, και τροχιάς ορθάς ποιήσατε τοις ποσίν υμών, ίνα μη το χωλόν εκτραπή, ιαθή δε μάλλον.». Αυτές τις ίδιες αισχρές θεολογίες τις επικύ­ρωσαν και επεξέτειναν οι Πατέρες με την βλακεία τους. Βεβαίως δεν θα μπορούσαν να κάνουν κι’ αλλιώς, διότι θα ερχόταν σε αντίθεση με την θεϊκή Βίβλο! Αυτό θα πει παρά­λογη, τρελή και κατα­στρο­φι­κή θρησκεία σε κάθε παράμετρο. Από την πιο απλή λογι­κή και κοινή αντίληψη μέ­χρι την πιο δύ­σκο­λη υπόθεση.

Δείγ­μα­τα ια­τρι­κής και ια­τρο­δι­κα­στι­κής της Βί­βλου
  1. Μο­λυ­σμός και κά­θαρ­ση αν­δρός. Η γυ­ναί­κα και τα ρούχα της είναι μολυσμένη-(α) κα­τά την πε­ρί­ο­δο αυ­τής, μο­λυ­σμός και κά­θαρ­ση αυ­τής. Αφρο­δι­σια­κά νο­σή­μα­τα. Λευ­ι­τι­κόν ΙΕ΄: 1-33, ΙΗ΄: 19, Κ΄: 18, ΚΒ΄: 4-6. Δια­βά­στε να δεί­τε την «θε­ο­δώ­ρη­τη» και «σο­φότα­τη» αντι­με­τώ­πι­ση όλων αυ­τών των πε­ρι­πτώσε­ων.
  2. Γυ­ναί­κες λε­χώ­νες, Ψαλ­μός Ν΄ (ΝΑ΄): 7 (5), Λευ­ιτι­κόν ΙΒ΄: 1-8. Κά­θαρ­ση λε­χώ­νας. Οι κυ­ρώ­σεις είναι δι­πλές εάν γεν­νή­σει κο­ρί­τσι αντί αγό­ρι. Η Παναγία έκανε κα­θαρμό 8 μέρες μετά την γένηση του Ιησού κατά τον Νόμον του Μωυσέως, Λουκάς Β΄: 22.
  3. Κα­τα­πλη­κτι­κή Γιαχ­βι­κή μέ­θο­δος για τη διαπί­στω­ση απι­στί­ας ή μη απι­στί­ας γυ­ναι­κός με υπο­χρε­ω­τι­κή κα­τά­πο­ση βρω­μο­νέρου “του Ύδατος της Ζηλοτυπίας”, Αριθ­μοί Ε΄: 11-31, που πολλές φορές εφαρμοζόταν και τον μεσαίωνα.
  4. Μέ­θο­δος διά τη δια­πί­στω­ση παρ­θε­νί­ας. Η μη παρθέ­νος λι­θο­βο­λεί­ται, Δευ­τε­ρο­νό­μιον ΚΒ΄: 13-21.
  5. Βιασμοί παρ­θέ­νων. Μελετήστε τις τρεις πε­ρι­πτώ­σεις και τις επα­γό­με­νες τι­μω­ρί­ες, Δευ­τε­ρο­νό­μιο ΚΒ΄: 23-29.
  6. Προέ­λευ­ση της λέ­ξεως αυ­να­νι­σμός, αν και πρόκει­ται για δια­κο­πτό­με­νη συ­νου­σία (coitus interruptus), Γέ­νεσις ΛΗ΄: 1-10. Με τις διάφορες ανόητες και αντι­ε­πι­στη­μο­νι­κές θεωρίες των Χριστιανών ηλιθίων ο αυνανισμός κατάντησε δια­βο­λικό ταμπού και δημι­ουρ­γούσε τρομερές ψυχολογικές ενοχές και ψυχώ­σεις. Δεν ήταν λίγοι οι άν­δρες και οι γυναίκες των οποίων σακάτεψαν και πα­ρα­μόρ­φωσαν τα γεννητικά όργανά τους με φωτιά, εγκαύματα, σιδεράκια, βε­λόνες και άλλες φρι­κιαστικές διαστροφικές μεθόδους για να τους και να τις αναγ­κάσουν να μην αυνανίζονται. Αυτά περιγρά­φονται λεπτομερώς στο βι­βλίο Best­­seller της γερ­μα­νίδας θεολόγου, της καθολικής διομολογήσεως, Uta-Ranke Heinemann, Eunuchs for the Kingdom of Heavens (Ευ­νούχοι για τη Βασιλεία των Ουρα­νών). Βλέπε ακόμα και το τελευταίο άρθρο του περιοδι­κού Ελ­ληνικόν Πάνθεον, Τεύχος 19.
  7. Χρή­ση ιερών πλακών, ου­ρίμ και θου­μίμ, και ιερών ζα­ριών για την εξιχ­νίαση των ανε­ξιχνί­ασ­των βου­λών του Γιαχβέχ και τη λή­ψη σο­βα­ρών απο­φά­σε­ων και τι­μω­ριών μέχρι και εκτελέσεων ανθρώπων. Άλ­λου εί­δους πε­ρί­ερ­γα αντικεί­με­να εί­ναι τα τε­ρα­φείμ και τα εφόδ των ιε­ρέ­ων. Όλα αυ­τά ανα­φέ­ρο­νται σε διάφορα ση­μεία από την Γέ­νε­σιν μέ­χρι τον Νε­ε­μί­α. (Πολύ αργότερα το 1823, στην πολιτεία Βερ­μόντ των Η. Π. Α., ο άγγελος του Θεού Γιαχβέχ «Μορόνι» έφερε τις χρυσές πλά­κες ου­ρίμ και θου­μίμ στον οραματιζόμενο Ιωσήφ Σμιθ από τις οποίες ανέγρα­ψε του βιβλίο του Μορμόνου. Μετά ο άγγελος τις πήγε στη θέση τους στον ουρανό. Έτσι ο Σμίθ εδημιούργησε την νέα χριστιανική αίρεση των Μορμόνων.).
  8. Η κα­κο­τυ­χία του μπά­σταρ­δου παιδιού. Εξοστρα­κί­ζε­ται χω­ρίς οί­κτο αυ­τό και οι από­γο­νοί του μέ­χρι δε­κά­της γε­νε­άς, Mασ­σο­ρί­τι­κο Δευ­τε­ρο­νό­μιο ΚΓ΄: 3, Κρι­τές ΙΑ΄: 1-11.
  9. Άν­δρες σε­ξουα­λι­κώς κου­τσου­ρε­μέ­νοι πε­ρι­θωριο­ποιού­νται, Μασ­σο­ρί­τι­κο Δευ­τε­ρονό­μιον ΚΓ΄: 1, Δευ­τε­ρο­νό­μιον των Εβδομή­κο­ντα ΚΓ΄: 3.
  10. Για όσους δεν ξέ­ρουν από γε­νε­τι­κή, η σε­ξουαλι­κή ένω­ση ωραί­ων γυ­ναι­κών αν­θρώ­πων με υιούς του Θε­ού πα­ρά­γει γί­γα­ντες, Γε­νέ­σε­ως το ανά­γνω­σμα πρό­σχω­μεν ΣΤ΄: 2-7. Ωραί­ες γυ­ναί­κες με ωραία μαλλιά σκαν­δα­λί­ζουν αγ­γέ­λους, Πρώ­τη Πρός Κο­ριν­θί­ους ΙΑ΄: 6-10.
  11. Πε­ρί­ερ­γη χρή­ση δρο­γών όπως Νάρ­δου και Μαν­δρα­γό­ρα (αμ­φό­τε­ρα ναρ­κω­τι­κά φυ­τά) για αντι­στάθ­μι­σμα στον έρω­τα, π.χ. Γένε­σις Λ΄: 14-16, Άσμα Ασ­μά­των, Α΄: 12,13 και Δ΄: 13,14.
  12. Θεραπεία λέπρας ανθρώπων και σπιτιών και πραγμάτων, Λευιτικόν Κεφά­λαι­α ΙΓ΄ και ΙΔ΄. Διαβάστε να γελάσετε με ποιον τρόπο φορτώνουν αυτή την φοβερή αρ­ρώστια σε ένα πουλί πετάμενο για να την μεταφέρει στα χωράφια και στα βου­νά. Δεν υπάρ­χει πιο θεϊκή και σοφή θεραπεία αυτής της τρομερής αρρώστιας από αυτήν που κα­ταγράφει το Λευιτικόν! Εμείς τι άλλο να πούμε;
  13. Στο Λευιτικόν Ι΄ : 8-11, τα οινοπνευματώδη ποτά απαγορεύονται για τους ιε­ρείς. Όμως, οι Χριστιανοί ιερείς δεν τηρούν αυτή την απαγόρευση. Γιατί;
  14. Διαιτολόγιο κρέατος. Ζώα καθαρά και ακάθαρτα. Ποια επιτρέπεται να τρώ­νε οι άν­θρωποι. Λευιτικόν Κεφάλαιο ΙΑ΄. Ενώ λόγου χάριν, το χοιρινό κρέας εί­ναι αυ­στηρά απαγορευ­μέ­νο, τότε γιατί οι Χριστιανοί το καταβροχθίζουν;
  15. Εξαγιασμός των προς βρώση σφαζομένων ζώων. Εξιλέωση αμαρτιών διά αί­μα­τος. Αυστηρή απαγόρευση του φαγώματος αίματος. Αίμα και λίπος προσ­φέ­ρον­ται μόνον εις οσμήν ευωδίας του Γιαχβέχ (πολύ ωραίος Θεός αυτός ο Γιαχ­βέχ!). (Αίμα = ψυχή ή ζωή.). Μελε­τήστε το πολύ ενδιαφέρον κεφάλαιο του Λευι­τικού ΙΖ΄. (Βλέπε και Πράξεις ΙΕ΄: 20.).
  16. Νόμος απίθανης διαιτολογίας της Βίβλου: «Δεν θα μαγειρέψεις ένα αρνάκι με το γά­λα της μάνας του.». Αυτός ο νόμος για να δοθεί τρεις φορές, Έξοδος ΚΓ΄: 19 και ΛΔ΄: 26 καθώς και Δευτερονόμιον ΙΔ΄: 21, πρέπει να είναι το α­παύ­γα­σμα της Γιαχ­βι­κής σοφίας! Βέβαια δεν απαγορεύει να μαγειρέψεις το αρνάκι με το γάλα άλλου ζώ­ου ή ανθρώπου. Εάν δεν έχετε φάει ακόμα αρ­νά­κι μαγει­ρεμένο στο γά­λα αγελάδας δεν έχετε ιδέα τι θα πει φαγητό!
  17. Β΄ Παραλειπομένων ΙΣΤ΄: 11-13. Εδώ το ιερό βιβλίο καταδικάζει τον Ασά επειδή εζήτησε την βοήθεια των ιατρών και όχι του θεού όταν αρρώστησε άσχημα. «Και ιδού οι λόγοι Ασά οι πρώτοι και οι έσχατοι γεγραμμένοι εν βιβλίω βασιλέων Ιού­δα και Ισραήλ. και εμαλακίσθη Ασά εν τω έτει τω ενάτω και τριακοστω της βα­σιλείας αυτού τους πόδας, έως σφόδρα εμαλακίσθη· και εν τη μαλακία αυτού ουκ εζή­τησε τον Κύριον, αλλά τους ιατρούς. και εκοιμήθη Ασά μετά των πα­τέρων αυ­τού και ετελεύτησεν εν τω τεσσαρακοστώ έτει της βασιλείας αυτού,».
  18. Πα­νά­κεια της χρι­στια­νι­κής ια­τρι­κής το Ευχέ­λαιον, Κα­θο­λι­κή Επι­στο­λή Ια­κώ­βου Ε΄: 13-15 και Μάρκος ΣΤ΄: 13. Επίσης και η επίθεση των χειρών ή πε­τσετών στον ασθε­νή, Μάρκος ΙΣΤ΄: 18, Πράξεις ΙΘ΄: 6, 11-12, κλπ. (Ποιό λάδι να είναι άραγε ποιο αποτελεσματικό;).
  19. Ε­κτός από τα ευ­χέ­λαια, αφού δεν έκα­ναν καλά τη δου­λειά τους, για όλες τις τό­τε γνω­στές και άγνωστες αρ­ρώ­στιες έπλα­σαν εξορ­κισμούς. Οι Ανα­το­λι­κοί Ορ­θό­δο­ξοι έ­χουν πολ­λούς εξορ­κι­σμούς του Εβραίου Ελληνι­στή Ιω­άν­νου του Χρυ­σο­στό­μου και του Καπ­πα­δό­κη Ελληνι­στή Βα­σι­λεί­ου του Μεγάλου.
Σας πα­ρα­θέ­τομε μι­κρό από­σπα­σμα από τον επί­ση­μο εξορ­κι­σμό του Ιωάν­νου Χρυ­σο­στό­μου. Μπο­ρεί­τε να τον χρησιμοποιείτε για τις αρρώστιες που ανα­φέρει με απόλυτη αποτελεσματικότητα! Είναι το μό­νο απο­τελεσματικό μέσο που εξαπο­σ­τείλει «τας νό­σους» στα όρη και στα βουνά. Παρατήσετε τους για­τρούς και τα φάρ­μακα...!
«Δέ­σπο­τα Κύ­ριε, που διέ­σω­σες τον Νώε και τον Αβρα­άμ ελευ­θέ­ρω­σες από θλί­ψεις. Που τον Μωυσή κά­λε­σες εξ Αι­γύ­πτου και τον Ισ­ρα­ήλ εκ του Φα­ραώ δια­σώ­σας… βο­ή­θη­σον και την δού­λη σου (κά­ποια άρρωστη Μα­ρί­α), σβή­σε τον πυ­ρε­τό πρά­υ­νε το άλ­γος κά­θε πο­νηρής ασθε­νεί­ας και σή­κω­σε την δού­λην σου από την οδυ­νη­ρή κλί­νη.
Ά­γιε Ιε­ρε­μί­α… Άγιοι Τρεις Παί­δες… Άγιοι Επτά Παί­δες, Άγιε Θε­ρά­πων, Άγιε… Άγιε… Άγιε… δω­ρί­στε στην δού­λη του θε­ού Μα­ρία υγεία και διώξ­τε τον πυ­ρε­τό και το ρί­γος της κα­κιάς αυ­τής ασθέ­νειας.
Ε­ξορ­κί­ζω τις 72 ασθέ­νειες τις οποί­ες έχει ο άν­θρω­πος, κε­φα­λό­πο­νο, οφθαλ­μό­πο­νο, οδο­ντό­πο­νο, στη­θό­πο­νο, χει­ρό­πο­νο, δυ­σου­ρία ή τρι­σου­ρία [ας μας εξήγησουν τί εστί τρισουρία. Τί να εννοεί άραγε ο μέγας πεφω­τισμέ­νος Χρυσόστομος! Ζητάμε διαφωτιστική απάντηση!] … εξορ­κί­ζω υμάς, ανα­χω­ρή­στε και απέλ­θε­τε στα άγρια όρη… εξορ­κί­ζω πά­ντα τα ακά­θαρ­τα πα­θή­μα­τα…».
Ι. Χρυ­σό­στο­μος, αρ­χιε­πί­σκο­πος Κων­στα­ντι­νου­πό­λε­ως.
Oratio in infirmos (in servam Dei Maria).
Τί να πρωτοθαυμάσει κανείς εδώ με τον «Μέγα Άγιο» Ιωάννη Χρυσό­στο­μο..., αυ­τόν τον μοι­ραίο άνθρωπο για την κοινωνία και τον πολιτισμό! Ήταν αυτός που εδογ­μά­τι­σε τα εξής: «Καί σύ, άν διακρούσης τάς επωδάς και τάς φαρμακείας καί τάς μαγ­γα­νείας, καί απο­θά­νης τή νόσω, λαμβάνεις στέφανον, ωσάν οι μάρ­τυρες.». Βγάλετε συμ­πέ­ρα­σμα μό­νοι σας!
(Για πολλά τέτοια μαργαριτάρια με μαγγανείες, μαγείες, εξορκισμούς απο­πομπές δαιμό­νων, κλπ., των Πατέρων της εκκλησίας, της Βίβλου, αποκρύφων βιβ­λίων, της Σολομωνικής καθώς και για θέ­ματα Ιστο­ρίας της Ιατρικής σε σχέση με Χαλδαιϊσμό, Ιουδα­ϊ­σμό και Χρι­στιανισμό βλέπε διάφορα τμήματα των βι­βλίων: Αβ­ραάμ ο Μάγος και Το θέ­α­τρο της Σω­τη­ρί­ας του κ. Μ. Θ. Καλόπουλου.).
Αλλά και ο Άγιος Βα­σί­λει­ος ο «Μέγας» δεν πάει πίσω. Έχει γράψει και αυτός δια­γνώσεις δαιμονοπαθειών και εξορ­κι­σμούς για την απο­πο­μπή δαι­μό­νων. Βρείτε τα να δεί­τε «τί εστί σοφία πνευματική...!». Όποιος ή όποια υπέ­φερε από επιλη­ψία, τρέλα ή διάφορες άλ­λες εγκε­φα­λικές διαταραχές είχε διαβό­λους μέ­σα του ή μέ­σα της που έπρεπε να βγουν και να διωχτούν μακριά με κάθε τρό­πο. Οι κυ­ρι­ότεροι χρι­στια­νι­κοί τρόποι ήταν οι εξορ­κισμοί και τα βασανιστή­ρια. Στα Ευαγγέλια βλέπομε ταχτικά τον Χριστό να τσακώ­νε­ται με δαιμόνια και να θεραπεύει «δαι­μονιζομέ­νους». Δύο ή τρεις φορές μάλιστα (Ματ­θαίος Η΄: 28-34, Μάρκος Ε΄: 1-21, Λουκάς Η΄: 26-36) έβγαλε τα δαιμόνια δαιμο­νι­σμένων και τα έβαλε μέσα σε αγέ­λες χοί­ρων καθώς τα ζώα έβο­σκαν ανέμελα. Τότε οι χοίροι κα­τα­τρόμαξαν τό­σο πολύ που έπεσαν σε μια λί­μνη και πνί­γηκαν. Θα επιθυ­μού­σα­με πολύ να μά­θομε αν τα δαιμόνια πνί­γηκαν μαζί με τους χοί­ρους ή βγήκαν πάλι στη γη για να ξα­να­κά­νουν τα ίδια! Φαν­τασθείτε αλήθεια το θέα­μα! Μια σχετικώς μικρή λίμνη γλυκού νερού (δεν εί­ναι μεγάλη η λί­μνη της Τιβε­ιά­δος) με (2000) δυο χιλιάδες πνιγμένους χοί­ρους (Μάρκος 5: 13) μέσ’ ‘τα νερά της! Καταπληκτικό! Δεν θα ήταν καλλίτερα να τα έστειλε κάπου μακριά, π. χ. στον γα­λα­ξία της Ανδρομέδας; Παντοδύναμος ήταν, αλλά ίσως να μην ήξερε αυτόν τον γα­λα­ξία ...! Οι ει­δήμονες θεολόγοι τί έ­χουν να μας απαν­τήσουν επί αυτών των σο­βα­ροτάτων ερω­τη­μά­των...;
Στο Βυ­ζά­ντιο και στην Δυτική Ευρώπη υπήρ­χαν συ­ντα­γές ανα­τρι­χια­στι­κής ια­τρι­κής δει­σιδαι­μονίας. Απο­λαύ­στε λοιπόν τέσσερις συντα­γές που αναφέρονται στο βι­β­λίο της Λιλής Ζω­γρά­φου, Αν­τι­γνώση, σελίδα 369!
  1. Για πα­θή­σεις μα­τιού: «Πά­ρε το δε­ξί μά­τι βα­τρά­χου σε με­τα­ξω­τό πα­νί και κά­ν’ το φυλακτό. Για το αρι­στε­ρό μά­τι πά­ρε το αρι­στε­ρό μά­τι του βα­τρά­χου». Η αλά­θη­τη όμως αυ­τή οφθαλ­μο­λο­γι­κή συ­ντα­γή εί­χε και τις μι­κρο­ελ­λεί­ψεις της, αφού δεν όριζε… το εί­δος του βα­τρά­χου!
  2. Για θε­ρα­πεία φα­λά­κρας: «Συ­χνή επά­λει­ψη με κό­πρα­να χή­νας»! Να λοι­πόν μια ευ­και­ρία για υπερ­κέρ­δη! Αλοι­φή από κου­τσου­λιές χή­νας και η φα­λά­κρα εί­ναι πια πα­ρελ­θόν!
  3. Μια συ­ντα­γή για ίκτε­ρο από την Αγγλία: «Να φά­ει ο άρ­ρω­στος 9 ψεί­ρες με βού­τυ­ρο»! Αν τις φά­ει… χω­ρίς βού­τυ­ρο, τα απο­τε­λέ­σμα­τα δεν εί­ναι εγ­γυ­η­μέ­να!
  4. Μια αρκετά πρόσφατη συ­ντα­γή για χο­λο­λι­θί­α­ση (του 18ου αιώ­να): «Δια­λύ­στε κό­πρα­να προ­βά­του σε φρέ­σκο γά­λα και πο­τί­στε τον άρ­ρω­στο»!
Επίσης για πολλές αρρώστιες είχαν εφεύρει θεραπείες δι’ αιμορραγίας από πολλά ση­μεία του σώματος που είχαν χαρτογραφήσει. Βεβαίως εκτός από την αντικανονι­κό­τη­τα και τα μοιραία αποτελέσματα αυτών των μεθό­δων οι μο­λύν­σεις έδιναν και έπαιρ­ναν.
 
Ό­ση λοι­πόν σχέ­ση έχουν οι συ­ντα­γές αυ­τές με την ια­μα­τι­κή επι­στή­μη της ια­τρι­κής, άλ­λη τό­ση σχέ­ση εί­χε και η θρη­σκεία με την ια­τρική και κάθε επιστήμη. Σκε­­φ­θείτε ότι οι εμπνευ­σμέ­νοι πι­στοί του Βυζαντίου έξυ­ναν (όπως ξύ­νουν ακό­μα μερι­κοί) τις μπο­γιές των ει­κό­νων και τις έκα­ναν ρό­φη­μα-φάρμα­κο διά πά­σαν νό­σον και πά­σαν μα­λα­κί­αν (κά­κω­ση). Οι μπο­γιές, όμως δεν ήταν τί­πο­τε πα­ρα­πά­νω από επι­βλα­βείς ου­σί­ες, όπως π.χ. οξεί­διο του μο­λύ­βδου που βρί­σκε­ται στην άσπρη μπο­γιά, το οποίο όταν το πιεις πα­θαί­νεις μο­λυ­βδί­α­ση! Αυτά τα ροφήματα με μπογιές εικόνων και η κυ­ριολεκτική ασυδοσία των μοναστηριών ήταν μερικοί από τους λόγους της ει­κο­νο­μαχίας που τίναξε το Βυζάντιο στον αέρα. Επί της εικονομαχίας μελε­τή­σετε και Τό έπος τής Ει­κονομαχίας, Κωνσταντί­νου Παπαρηγοπούλου, Εκδό­σεις Ωκεανίδα ΑΕ, 2005, και θα μάθετε πολλά που δεν τα ξέρετε.
 
Εί­ναι πρα­γ­μα­τι­κά πά­­ρα πο­λύ εν­δια­φέ­ρον και ταυ­τό­χρο­να κω­μι­κο­τρα­γι­κό, να δια­βά­ζει κα­νείς ια­τρι­κές θε­ρα­πεί­ες και συ­ντα­γές των Βυ­ζα­ντι­νών και των άλλων Ευ­ρω­παίων κατά τον μεσαίωνα. Θα πείτε: εί­ναι πο­τέ δυ­να­τόν να έγι­ναν αυ­τά από αν­θ­ρώ­πους; Αλλά να που είναι! Αν σκεφθούμε ότι ο Βυ­ζαντινός αυτοκράτωρ, των ετών +886 - +912, Λέων VI ο Σοφός εξέδωσε νε­αράν (νό­μον), με αριθμό 65, στην οποία νομοθετεί τα εξής: «Όποι­ος μέ τε­λει­ότητα φανή νά κά­μη μαγικά δι’ ιατρείαν σω­μα­τικής ασθενείας... νά παιδεύεται μέ εσχά­την τιμω­ρί­αν...», τότε τί άλλο περισ­σότερο να πού­με εμείς;! Ευτυχώς που ήταν και σοφός αλλιώς ποιος ξέρει τί ... ;
 
Σ’ Ανατολή και Δύ­ση, σύμφωνα με τα διάφορα χριστιανικά δόγματα που ήταν βασισμένα στην Αγία Γραφή, οι αρ­ρώστιες προέρχονταν από:
α) Προκαθορισμένα σχέδια του Θεού (Ιωάννης Θ΄: 1-3 «Και παράγων είδεν άνθ­ρωπον τυφλόν εκ γενετής. και ηρώτησαν αυτόν οι μαθηταί αυτού λέγοντες· ραβ­βί, τις ήμαρτεν, ούτος ή οι γονείς αυτού, ίνα τυφλός γεννηθή; απεκρίθη Ιησούς· ούτε ούτος ήμαρτεν ούτε οι γονείς αυτού, αλλ' ίνα φανερωθή τα έργα του Θεού εν αυτώ.».).
β) Την οργή, τι­μω­ρί­α και δικαιοσύνη του Θε­ού ένεκα αμαρτιών, ανυπακοών, απι­στί­ας, κλπ. (Αυτά ομο­λο­γούνται απαντα­χού στην Παλαιά Διαθήκη, Μάρκον Θ΄: 24 «και ευθέως κράξας ο πατήρ του παιδίου μετά δακρύων έλεγε· πιστεύω, κύριε· βο­ήθει μου τη απιστία», Ιωάννην Ε΄: 14 «... μηκέτι αμάρ­τανε, ίνα μη χείρόν σοί τι γένηται.», κλπ.).
γ) Επεμ­βά­σεις του δια­βό­λου (Ματ­θαίος ΙΒ΄: 43-45, Λουκάς ΙΑ΄: 24-26 θαυμάστε αυτό το «εξαιρετικό» χωρίο: «Όταν το ακά­θαρ­τον πνεύμα εξέλ­θη από του ανθ­ρώπου, διέρχεται δι’ ανύ­δρων τόπων ζητούν ανά­παυσιν, και μη ευ­ρίσ­κον λέ­γει· υποστρέψω εις τον οίκόν μου όθεν εξ­ήλθον· και ελθόν ευρίσκει σε­σα­ρω­μένον και κεκο­σμημένον. τότε πορεύε­ται και παρα­λαμβάνει επτά έτερα πνεύ­μα­τα πο­νη­ρό­τερα εαυτού, και εισελθόντα κα­τοικεί εκεί, και γί­νεται τα έσχα­τα του ανθ­ρώπου εκεί­νου χεί­ρονα των πρώτων.». Εντός των θε­οπνεύστων Ευαγγε­λίων και Πράξεων για διάφορες ασ­θένειες που προ­ήλ­θαν από δια­βό­λους - ακάθαρτα πνεύματα - βλέπε: Ματθαίος Θ΄: 32, ΙΑ΄: 28, ΙΒ΄: 22, 28, ΙΖ΄: 15, Μάρ­κος Θ΄: 17, Λου­κάς Θ΄: 39, ΙΑ΄: 14, 20, ΙΓ΄: 10-16, Πράξεις Η΄: 7, ΙΘ΄: 12.).

Έτσι ο ασθε­νής στις δύο πρώ­τες πε­ρι­πτώσεις, έμε­νε αβο­ή­θητος κι’ ας γι­νό­ταν ό,τι ήθε­λε, ... ας τον έπαιρνε και τον εσήκωνε... Κατά την χρισ­τιανική θεολογία δεν πρέπει να αντιστρατευό­μαστε τις ασθένειες όταν είναι σχέδια, έλεγχοι και τιμω­ρίες του Θεού. Στην τρίτη περίπτωση ο ασθενής υπε­βά­λε­το σε φρι­κτό­τα­τα βασα­νι­σ­τήρια, που κα­μιά νο­ση­ρή φαν­τα­σία δεν κα­τασκεύ­α­σε, εκτός των Χριστια­νών, για να βγει ο Σα­τα­νάς από μέ­σα του. Αλ­λά αντί να βγει ο Σα­τα­νάς, έβγαι­νε η ψυ­χή του. Ζή­τω η ανοησία και η σχιζοφρέ­νεια! Ού­τως λοι­πόν βασισμένοι, οι χρισ­τιανοί άγιοι και θεο­φόροι πατέρες αναθεμάτι­σαν και κατέστρεψαν την επισ­τημονική Ιατρική, τα δε Γυ­μνα­στήρια, Λουτρά και Ασκληπιεία ο χριστι­ανικός όχλος όχι απλώς και μό­νο τα έκ­λεισε αλ­λά τα κατέσ­τρεψε ολοσχερώς. Τύ­φλα να ‘χουν ο Ιπ­πο­κρά­της και ο Γα­λη­νός, κ. ά., κα­τά το ρητό των χριστιανών θεοφόρων Πατέρων: «Νοσεί Γαληνός, εκφο­βεί δέ τάς νό­σους ο Πέτ­ρος ημών τάς σαγήνας ο πλέκων.»!

Να λοι­πόν πως κα­τά­ντησε η Ια­τρι­κή από τους Χριστιανούς 800 χρό­νια με­τά τον Ιπ­πο­κρά­τη και μετά τον Διοσκουρίδη και τον Γαληνό που προ­σπαθού­σαν να θε­με­λι­ώ­­σουν την Ια­τρι­κή στην επι­στη­μο­νι­κή πα­ρα­τή­ρη­ση και την συστηματική με­λέ­τη, να ανακαλύψουν φάρμακα, να κάνουν εγχειρήσεις, να συ­να­γά­γουν τρό­πους θε­ρα­πει­ών, κλπ. Αλ­λά η Βί­βλος και οι Πα­τέ­ρες ως θεό­πνευ­στοι κα­τέ­στρε­ψαν το έρ­γο του Ιπ­πο­κρά­τη και μας επέ­βα­λαν τις δι­κές τους δεισιδαιμονίες, προλήψεις, αρ­λου­μπο­λο­γί­ες, ευχέλαια και εξ­ορκισμούς... που προέρχονται από τον ίδιο τον Θεό Ιησού Χριστό! Ως γνωστόν, σχεδόν σε όλες τις γλώσσες του κόσμου οι ιατρικοί όροι είναι σχεδόν όλοι είτε Ελληνικοί είτε Λατινικοί. Γιατί δεν είναι άραγε Εβραϊκοί ή Χριστιανικοί αφού ο Θεός τους, όλοι οι προφήτες και οι άγιοι τους είναι οι μόνοι αποτελεσματικοί ιατροί; Μήπως μπορούν να μας απαντή­σουν σαφώς οι φω­σ­τήρες του Εβ­ραιο-Χριστιανισμού;
 
Για 1200 χρόνια η επιστημονική ιατρική χάθηκε. Η ανατομία ήταν ανύπαρκ­τη. Ο Leonardo Da Vinci (15 Απριλίου, 1452 – 2 Μαΐου, 1519) και μερικοί άλλοι αναγκάστηκαν με κίνδυνο της ζωής των να κλέβουν μέσα στο σκοτάδι της νύχτας πτώματα φρεσκοπεθαμένων από φυλάκια νεκρών και νεκροταφεία για να σπουδά­σουν το ανθρώπινο σώμα. Εάν συνελλαμβά­νον­το θα ετιμωρούντο διά θα­νάτου σύμ­φωνα με τους χριστιανικούς θρησκοληπτικούς και σεμνότυφους κανόνες! Έτσι κατά­φεραν τόσο αργοπορημένα να φτιά­ξουν πάλι ανατομικούς χάρτες του ανθρωπίνου σώματος. Σ’ αυτούς η ανθρωπότητα οφείλει μεγάλη ευγνωμοσύνη.
 
Για­τί άρα­γε σή­με­ρα όλοι οι πι­στοί και οι ιε­ρω­μέ­νοι χρη­σι­μο­ποιούν τα επι­σ­τη­μο­νι­κά φάρ­μα­κα, τις επιστημονικές θεραπείες και τρέχουν στους για­τρούς και στα νο­σο­κο­μεία όταν αρ­ρω­σταί­νουν; Γιατί τότε δεν θέ­τουν σε εφαρ­μο­γή τα ευ­χέ­λαια, τις προσευχές, τις παρακλήσεις, τους εξορ­κι­σμούς των Αγί­ων και Θε­ο­φό­ρων Πα­τέ­ρων και όλες τις θεϊκά δοσμένες μεθόδους της Πεντατεύχου και ολόκληρης της θε­ο­π­νεύ­σ­του Βίβλου; Περιμένομε την απάντησή τους άνευ περιτροπών! Του­λά­χι­σ­τον οι Μάρ­τυ­ρες του Ια­χω­βά, μέ­νο­ντας πι­στοί στη βλα­κεία τους, προ­τι­μούν να πε­θά­νουν αντί να κά­νουν μια απλή και σω­τή­ρια με­τάγ­γι­ση αί­ματος. Πόσοι κα­κό­μοιροι άν­θρωποι έχα­σαν την υγεία τους ή τη ζωή τους με το να έχουν προσκολληθεί σ’ όλων αυτών των ειδών τις ανοησίες. Φρι­κιάζει κανείς όταν μελετάει αυτά τα θέ­μα­τα...
 
 Θε­ο­λο­γι­κές θέ­σεις για γυ­ναί­κα και έρω­τα
Εδώ αναφέρομε μερικές Εβραιογνωστικοχριστιανικές θεολογικές θέσεις για τη γυναί­κα και τον έρωτα. Σε σύγκρι­ση με όλα τα ανοσιουργήματα και συμπλέγματα που έχουν κατα­γρά­ψει η Καινή Διαθήκη και όλοι οι Πατέρες της εκκλησίας αυτά που κα­ταγρά­φομε εδώ εί­ναι εξαιρετικά ολίγα.
Πολ­λοί θε­ο­λό­γοι και ιε­ρείς ισχυ­ρί­ζο­νται ότι ο Χρι­στια­νι­σμός ανύ­ψω­σε την κοι­νω­νι­κή θέ­ση της γυ­ναί­κας. Δια­βά­στε λοι­πόν τα μαρ­γαρι­τά­ρια που εί­ναι σπαρ­μέ­να μέ­σα στις επι­στο­λές του Παύ­λου για τις γυ­ναί­κες (ει­δι­κό­τε­ρα Α΄ Πρός Κοριν­θί­ους: π. χ. Ζ΄: 1-2. «Κα­λόν εί­ναι εις τον άν­θρω­πον (= άνδραν) να μην αγ­γί­ζει γυ­ναί­κα. Αλλά προς απο­φυ­γή της πορ­νεί­ας, ο κα­θέ­νας ας έχει τη γυ­ναί­κα του…», Πρός Εφε­σί­ους Ε΄: 22-23, Α΄ Πρός Τι­μό­θε­ο: Β΄: 11-14 «Η γυ­ναί­κα πρέ­πει να μα­θαί­νει με ησυ­χία και πλή­ρη υπο­ταγή. Στην γυ­ναί­κα δεν επι­τρέ­πω να δι­δά­σκει ή να εξου­σιά­ζει τον άν­δρα αλ­λά να μέ­νει ήσυ­χη…» κ.λ.π.). «Μό­νο γι’ αυ­τά θα έπρε­πε οι γυναί­κες να εί­ναι πιο Χριστιανές από τους άν­δρες», όπως φώναζε ένας θε­ο­λό­γος όταν ήμουν μαθητής γυμ­νασίου!
 
Μια πολύ παράξενη και επικίνδυνη εφεύρεση για την φυσιολογική και ψυ­χο­λο­γι­κή υγεία, την ευγονική και την διατήρηση του είδους, των Χριστιανών είναι η εξ­ύμνη­ση και η παρό­τρυν­ση για τη διατήρηση της παρθενίας ως υπερ­τάτης αρετής και υψηλοτάτου ιδανικού. Έτσι απέκοψε τις ρί­­ζες του έρωτα που είναι η βάση των σχέ­σεων των δύο φύ­λων, της οι­κογενειακής ζωής και αγά­πης. Αυτό έρχεται σε αντί­φαση με την Παλαιά Δια­θήκη όπου ο Μωυσής επιτρέπει τις φυ­σι­ο­λογικές σχέσεις και επι­βάλει τον Γάμο. Εκτός από τον Μωυσή ο οποίος εκτός από την σύζυγόν του παρα­νό­μως είχε πάρει και μια Αιθιοπίδα, έχομε και πλήθος επιβητόρων με­ταξύ των οποίων είναι οι κρι­τές Γεδεών και Σαμψών και οι βα­σιλείς Δαυίδ και Σο­λομών με τα μεγάλα χαρέμια τους, κ. ά.
 
Ένα σπουδαίο βιβλίο Bestseller πάνω στην αντιμε­τώπι­ση του σεξουα­λι­κού ζη­τή­μα­τος είναι και το Eunuchs for the Kingdom of Hea­ven (Ευνού­χοι για την Βα­σι­λεία των Ουρανών) της γερμανίδας καθολικής θεο­λόγου Uta-Ranke Heinemann, εκ­δόσεις Pinguin, το οποίο και συστήνομε προς με­λέτη. Μέσα στις Επιστολές του Παύ­λου, στην Απο­κάλυψιν του Ιωάν­νου, σε διάφορα μέρη της Ιε­ράς Παρα­δόσεως και γραμ­μα­τείας των Πατέρων κ.α. η αρετή της απο­λύτου παρ­θε­νίας είναι ξε­κάθαρη και απευ­θύ­­νε­ται και στους άνδρες και στις γυ­ναί­κες. Παν­τού επικρατεί η ψυχοπαθολο­γι­κή εμμο­νή «μη μο­λυνθείς μετά γυναι­κών»! Η γυ­ναίκα είναι μόλυνση, κατάρα, μία­σ­μα... και όλα αυτά τα ωραία στο­λίδια με τα ο­ποία την στολίζουν. Ο ερω­τι­σμός, η συν­­εύ­ρε­ση, η συνου­σία, ο αυτο­ερωτι­σμός κλπ. δεν θε­ω­ρούν­ται όμορφες, φυσι­κές και φυ­σιο­λογι­κές ανάγ­κες του αν­θρώ­που αλ­λά καταδι­κά­ζον­ται ως βαριές α­μαρ­τίες και αν­θ­ρώπινες αδυ­να­μίες. Όποι­ος δια­νοείται ή δια­πράτ­τει κάτι από αυτά είναι ένοχος και πρέπει να έ­χει τύψεις και ενο­χές μέ­χρι και την άλλη ζωή. Π. χ., βλέπε: Ματθαίος Ε΄: 27-30 «’Ηκούσατε ότι ερρέθη τοις αρ­χαίοις, ου μοιχεύσεις. Εγώ (ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός μιλάει εδώ) δε λέγω υμίν ότι πας ο βλέπων γυναίκα προς το επιθυμήσαι αυτήν ήδη εμοίχευσεν αυτήν εν τη καρδία αυ­τού. ει δε ο οφθαλμός σου ο δεξιός σκαν­δα­λίζει σε, έξελε αυτόν και βάλε από σου· συμ­φέρει γαρ σοι ίνα απόληται εν των με­λών σου και μη όλον το σώμα σου βληθή εις γέεν­ναν. και ει η δεξιά σου χείρ σκαν­δαλίζει σε, έκκοψον αυτήν και βάλε από σου· συμφέρει γαρ σοι ίνα απόληται εν των μελών σου και μη όλον το σώμά σου βληθή εις γέενναν.». Πάρα πολύ ωραία...!
 
Αφού έτσι το θέλησε ο διεστραμμένος, ψευ­δο­λόγος και κομπλεξικός Ιερός Αυ­­γου­στίνος, κ. ά., το ερω­τικό στοιχείο της ανθρώ­πι­νης φύ­σης πρέπει να εξα­λει­φθεί πλή­­ρως, αλ­λά οι συνεπαγόμενες πα­θήσεις ας αυξηθούν και τα φρενοκο­μεία ας γεμί­σουν. Οι θεό­πνευστοι πάπες, επίσκοποι, σύνοδοι κλπ. υιοθέτησαν αυτές τις διεστραμ­μένες θέσεις του πανα­θλί­ου Αυ­γου­στί­νου. Βεβαίως πολλοί απ’ αυ­τούς δεν θα τη­ρή­σουν αυ­τές τις αυ­στη­ρές εντολές αλ­λά θα αφεθούν σε παντός εί­δους όργια και κρυ­φές σεξουαλικές συν­ευ­ρέ­σεις. Ο χορός των μα­νουαλιών, τα όργια και οι ακολασίες του Πάπα Λέ­οντος Χ και πολ­λών άλλων, κα­θώς και διάφορα μονα­στηριακά όργια δεν αν­τι­προσωπεύουν πα­ρά μό­νο ένα πολύ μικρό μέ­ρος όλων των οργια­στικών σεξου­αλι­κών συμβάντων.
 
Έπρεπε επίσης να έ­χομε δυο μέτρα και δυο στα­θμά: όσες γυ­ναίκες και όσοι άν­δρες είχαν «εκείνο το δαιμονάκι» που προκαλούσε στους άλ­λους ή στις άλλες σε­ξου­α­λι­κές επιθυμίες συλλαμβάνονταν και εξοντώ­νονταν με κάθε φρικτό βασα­νι­στή­ριο και νο­σηρό τρό­πο. Όποια γυ­ναί­κα συλλαμ­βανόταν να έχει πλα­γιάσει με «incubus -bi» (δαι­μό­νια που έκαναν έ­ρωτα τη νύκτα με γυναί­κες καθώς αυτές κοι­μό­ταν) και όποιος άν­δρας συλλαμ­βανόταν να έχει πλα­γιάσει με «succubus -bi» (δαιμ­ό­νια που έ­καναν έρωτα τη νύ­κτα με άνδρες καθώς αυτοί κοιμόνταν) έπρεπε να αποδεί­ξει ότι «δεν είναι ελέ­φας», αλ­λι­ώς την ή τον πε­ρί­με­ναν τα πιο επώδυνα βασανιστήρια μέχρις ότου ξε­ψυχήσει. Στη μαύρη βί­βλο κα­τά των μα­γισ­σών, το τρομα­κτι­κό βιβλίο, εγχει­ρί­διο, της καθολικής εκκλησίας Ma­l­leus Malefi­ca­rum (Η Σφύρα κατά των Κα­κο­πρα­γούντων) αναγράφονται διαγνωστι­κές, λεπτομερείς μέθοδοι για την διαπί­στωση του αν η εγκυμοσύνη μιας γυναίκας προερ­χόταν από κανονικό άνδρα ή από incubus. Πε­ριττό να γράψομε εδώ τί πάθαινε μια γυ­ναί­κα, αν είχε μείνει έγκυος από κανέναν incubus ή αν κανένας άνδρας είχε κοιμηθεί με succubus χωρίς να το έχει πάρει χαμ­πάρι...! Το αφήνομε στην φαντα­σία σας, ή στην ερευνητική μελέτη σας...
 
Σχετικά με ερωτύλους δαίμονες (τον Ασμοδαίο) διαβάστε και το βιβλίο Τω­βίτ, το οποίο ανήκει στην χριστιανική Παλαιά Διαθήκη αλλά όχι στην Εβραϊκή. Γρά­φτηκε από άγνω­στο συγγραφέα κατά τον δεύτερο αιώνα Π. Κ. Ε. Όποιος είναι με τα καλά του απορεί πως υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν σ’ ένα τέτοιο ανόητο τε­ρα­τούρ­γη­μα δαιμονολο­γί­ας και δεισιδαιμονίας. Διαβάστε το από περιέργεια να δείτε τι θα πει κρετινισμός, με ερωτύλους δαίμονες, θανάτους, συκώτια και χολές ψαριών, καπνούς, τον αρχάγγελο Ραφαήλ, χρυσές δραχμές, και ένα σωρό ανόητα αντι­αι­σθη­τι­κά και σαχλά παραμύθια. Ενώ λοιπόν οι Εβραίοι το απέρριψαν οι Χριστιανοί το πε­ρι­μά­ζε­ψαν!
 
Επίσης όποιος άνδρας ή όποια γυ­ναί­κα υπέφερε από διάφορες εμμονές ή είχε αλ­λόκοτη όψη εθεωρείτο μάγος ή μά­γισ­σα και έπρε­πε πά­ση θυσία να θανα­τωθεί είτε με κά­ψιμο, είτε με πνίξιμο, εί­τε με διάφορα άλλα χρι­στιανικά βασανιστή­ρια. Πολλές χιλιάδες κόσμος πλήρω­σαν πο­λύ ακριβά αυ­τές τις εμμονές τους μέχρι και αρκετά πρόσφατα. Θε­σπέσια πράγμα­τα άπειρης θεο­πνευστίας έχομε εδώ... Η χριστιανική παράνοια και δια­στροφή δεν έχει κανένα μέτρο. Πουθενά αλ­λού δεν έχουν σημειωθεί τέτοιοι πα­ραλο­γι­σμοί, εγκλήματα, βασανιστήρια και φρικαλεό­τη­τες!
 
Στον Χριστιανισμό ακό­μα και η τεκνο­ποίη­ση θεωρείται αμαρ­τία, κατά το «... Ιδού γάρ εν ανομίαις συνελήφθην καί εν αμαρ­τίαις εκίσσησέ με ή μήτηρ μου...» του Εβρα­ϊ­κού Ψαλμού Ν΄: 7 (ή ΝΑ΄: 5 σε άλλες εκδόσεις). Γί­­νε­ται μόνον εξ’ ανάγ­κης («κατ’ οικονο­μί­αν» όπως τους αρέσει να λένε λογίως) για να μην σβήσει το ανθ­ρώ­πι­νο γένος. Αυτό έγινε εκ των πραγμάτων αφού τελικά δεν ήλθε εκείνο το πολυπό­θη­το τέλος του κόσμου μαζί με εκείνη την περίφημη Δευτέρα Παρουσία που περί­με­ναν αμε­σότατα οι πρώτοι Χριστιανοί και ο Παύλος. Ακόμα αυτή η εξ ανάγκης σε­ξου­α­λι­κή συνεύρε­ση πρέ­πει να γί­νεται χωρίς καμία απολύ­τως απόλαυση ηδονής και στο σκο­τά­δι. Η από­λαυση ηδονής εί­ναι μεγάλη αμαρτία για τους διεστραμμένους Χρι­σ­τι­ανούς. Τέλος η λεχώ­να χρειά­ζεται ει­δι­κή ιεροπραξία για να εξιλεώσει την «α­μα­ρ­τία» της, 40 μέ­ρες μετά την γέννα· να σα­ραντίσει όπως λέει ο λαός, που ση­μαί­νει ότι για 40 μέρες η μη­τέρα και το μωρό δεν μπο­ρούν να εξέρχονται από το σπίτι τους. Με­τά όμως, το πρώτο πράγμα που η μάνα οφείλει να πρά­ξει είναι το να επισκεφτεί τον ιε­ρέα για την ειδι­κή ιε­ροπραξία με ευχές, εξορκι­σμούς, κλπ. Έτσι έ­χουν θε­σπιστεί αυ­τά τα πράγμα­τα από τον Μωσαϊκό Νόμο και από την Χρι­στιανι­κή Εκ­κλησία. Η γυ­ναί­κα λοιπόν γί­νε­ται απλώς μια καταραμένη βρεφο­μη­χα­νή και αυτό μόνο εξ’ α­νάγ­κης. Μα το λέει και ο Παύλος στην Α΄ Πρός Τιμόθεον Β΄: 15, η γυναίκα θα σωθεί με το να γεννά παιδιά. Άραγε, όσες γυναίκες για οποιοδήποτε λόγο δεν μπορούν να τε­κ­νο­ποι­ή­σουν θα ριφθούν στο πυρ το εξώτερο; Εδώ εξηγώ ότι με τη λέξη «βρεφο­μη­χα­νή» δεν θέλω καθόλου να υπερασπίσω την υπο­γεννητικότητα, αλλά θέλω να τονίσω ότι ο Χριστια­νισ­μός, εκτός από τις αγίες και τις καλογριές του, δεν ανεγνώρισε τίποτα άλ­λο στο λαϊκό γυναικείο φύλο εκτός μόνο το ότι ημ­πορεί να τίκ­τει. Πέραν τούτου το γυναικείο φύλο δεν έχει αφ’ εαυτού του υπόσταση και προσωπι­κότητα, όπως και για χίλια περίπου χρόνια δεν είχε ούτε ψυχή. Μετά απεφάσισαν να δώσουν και σ’ αυτό ψυχή!
 
Εί δυνατόν όμως, η γυναίκα να σταματήσει να είναι γυ­ναίκα και με τις νη­σ­τεί­ες να κα­τορ­θώσει να στα­ματήσει τα έμμηνά της. Αυτό είναι μεγάλη αρετή στον Χρι­σ­τι­ανισμό αλλά ταυτο­χρόνως και με­γάλη σχιζοφρένεια. Στον Μωσαϊκό Νόμο τα γυναι­κεία έμμηνα θεω­ρούνται μόλυν­ση και ακα­θαρσία. Γι’ αυτό απαγορεύεται να ει­σέρ­χον­­ται οι γυναί­κες στα ιερά των χριστιανικών και Εβραϊκών ναών. Διαβάσετε τις σχε­τικές αναφο­ρές του Λευιτικού ΙΕ΄: 19-30, ΙΗ΄: 19, 22, 29, Κ΄: 18, (και Δευτερονομίου, κλπ.).
 
Σ’ αυτά τα θέματα δια­βάστε και το σπουδαίο βιβλίο The X-Rated Bible (Η Ακα­τάλ­λη­λη Βίβλος) του Αμε­ρικα­νού καθη­γητή Ben Edward Akerley. Έτσι λοιπόν το κλείσιμο στα μονα­στή­ρια, ο αναχωρητισμός, ο ερημιτισμός, κλπ. σου δίνουν πο­λύ πιο βέβαιο εισι­τή­ριο για τον Παρά­δει­σο από το να αποκτή­σεις και να ανα­θρέ­ψεις οι­κογέ­νεια...! Αυτό το τονί­ζει σαφώς και ο Απόστολος Παύλος στην επιστολή του Α΄ Πρός Κορινθίους κε­φά­λαιο Ζ΄, όπου εκθειά­ζει την παρθενία και την θεωρεί υπέρτατη αρετή. Μελετήστε το προσ­εκτικά να δείτε περί τίνος πρόκειται! Αν τώρα κανείς εν­δι­α­φέ­ρε­ται να μάθει για τη νόσο των ασκη­τών, μο­να­χών, ερημιτών, αναχωρητών (νό­σος του αγίου Αντω­νί­ου) ας μελε­τή­σει το βιβλίο του Νί­κου Καζαντζάκη Αναφορά στον Γκρέ­κο όπου την περι­γράφει θαυ­μά­σια, διότι την έπαθε και ο ίδιος μια φορά που βρισκό­ταν στη Βιέννη.
 
Για πε­ρισ­σό­τε­ρη ανά­λυση για τα σχε­τι­κά θέ­μα­τα από τους «Θε­ο­φό­ρους Πα­τέ­ρες» δια­βά­στε: Έκτη οικουμενική σύνοδος: Παράδειγμα άκρας αμαρτωλότητας η Ιε­ζάβελ (Γ΄ Βασιλειών ΙΣΤ΄-ΚΒ΄, Δ΄ Βασιλειών Θ΄) καθότι «ηγάθηνε την κεφαλήν αυ­τής». Στις γυναίκες επεβλήθησαν: ατημέλητη κόμη, φαιά φελόνια, μακρείς χιτώνες και μανδήλες. Τον Τερτυλλιανό που θεωρούσε την Εύα και την γυναίκα γενικότερα ως προσωποποίηση της αμαρτίας, ως πόρτα του διαβόλου κλπ. Εξυμνούσε τον ευνου­χισμό, τους ευνού­χους για την βα­σιλεία των ουρανών και τις παρθένες νύμφες του Χριστού. Τον Ιε­ρώ­νυ­μο, τον Βο­ή­θιο (π. χ. «Η γυ­ναί­κα εί­ναι ένας να­ός χτι­σμέ­νος πά­νω σε ένα υπό­νο­μο»). Κατά τον Χρυσό­στο­μο η γυναίκα «είναι αναγκαίο κακό» και δη­λώνει: «Η γυνή άπαξ ωμίλησε και το παν κατέ­στρε­ψε». Τον Ωρι­γέ­νη (που αυ­το­ευ­νου­χί­στη­κε για τη βα­σι­λεία των Ου­ρα­νών, Ματ­θαί­ος ΙΘ΄: 12), τον Κλή­μεντα Αλε­ξαν­δρεί­ας (π. χ. «Κά­θε γυ­ναί­κα οφεί­λει να εί­ναι γε­μά­τη ντρο­πή και μό­νο από τη σκέ­ψη ότι εί­ναι γυ­ναίκα»), τον Ιγνά­τιο Λο­γιό­λα. Ίσως ο Ιε­ρός Αυ­γου­στί­νος να είναι ο πιο συμπλεγματικός απ’ όλους, αν οι συγκρίσεις έχουν πλέον νόημα. Μεταξύ πολλών μας λέγει: «Οι γυ­ναίκες δεν πρέπει να έχουν απο­λύτως καμιά δια­φώ­τιση ή παιδεία. Αλλά πρα­γ­μα­τικά πρέπει να απομο­νώ­νονται γιατί είναι η αι­τία των μισητών και ακου­σίων στύ­σεων στους αγί­ους άνδ­ρες.». Τον Καλ­­βί­νο, τον Odo της Cluny (π. χ. «Το να αγ­κα­­λιά­ζεις μια γυ­ναί­κα εί­ναι σαν να αγκα­λιά­ζεις ένα τσου­βά­λι κο­πριά»), τον Λούθηρο (π. χ. «Αν μια γυναίκα πε­θάνει από τις πολ­λές γέννες δεν πειράζει. Άστε την να πε­θά­νει. Γι’ αυ­τό άλ­λω­στε πλάστηκε.»), τον που­ρι­τα­νι­σμό του Προτε­στα­ντι­σ­μού, και πολ­λά άλ­λα.
 
Ε­πί­σης πολ­λοί από τους ανω­τέ­ρω Πα­τέ­ρες και άλ­λοι για πολ­λούς αιώ­νες (γύ­ρω στη χι­λιε­τία και βά­λε) δια­τύ­πω­ναν διάφορες γνώ­μες για το πό­τε γί­να­νε και που εί­ναι οι ψυ­χές, πό­τε ενώ­νο­νται με το αν­θρώ­πι­νο σώ­μα (ποια μέ­ρα της κυή­σε­ως ή ποια μέ­ρα με­τά τη γέν­νη­ση), αν οι γυναίκες έχουν ψυχή και πό­σο και­ρό η ψυ­χή μέ­νει κο­ν­τά στο σώ­μα όταν ο άν­θρω­πος ξε­ψυ­χή­σει και με­τά πού πά­ει (και βρά­σε όρυ­ζα!). Για χίλια χρόνια και βάλε οι γυναίκες δεν είχαν ψυχή, μετά όμως απέκτησαν και αυτές.
 
Πρέπει να το καταλάβετε: Χριστιανισμός και γυναίκες δεν μειγνύονται! Πώς με­τά να μη βγει δι­και­ω­­μέ­νος ο Sigmund Freud τον οποίο και πά­λι η εκ­κλη­σία πολέ­μη­σε; Πώς να μην πά­θουν κά­τι αυ­τές οι γυ­ναί­κες και μαζί τους και οι άν­δρες από όλους αυ­τούς τους εξαί­σιους τρό­πους ζω­ής που επεβλήθησαν από τους Χρι­σ­τι­α­νούς «θε­ο­φώτι­σ­τους»; Πώς να μην δη­μιουρ­γη­θούν αμέ­τρη­τες νευ­ρώ­σεις και ψυ­χώ­σεις και να μη γε­μί­σουν τα φρε­νο­κο­μεί­α; Π. χ. τα παραληρήματα θρη­σκευ­τι­κού ή σε­ξου­α­λι­κού τύπου, κλπ., εί­ναι συμπτώματα σχι­ζο­φρένειας.
 
Άλλα θέματα
Α­πό την τα­λαι­πω­ρία του σώ­μα­τος, τη βρω­μιά και την απλυ­σιά (α­φού η πα­ρα­μέ­λη­ση και η τι­μω­ρία του σώ­μα­τος ήταν χρι­στια­νι­κές αρε­τές, π. χ. Α΄ Πρός Κο­ριν­θίους Θ΄: 25-27) ο πλη­θυ­σμός της Ευ­ρώ­πης κα­τά τον με­σαί­ω­να απο­δε­κα­τί­στη­κε από τις τα­κτι­κές φο­βε­ρές πα­νώ­λεις που εξα­πλώ­νο­νταν με με­γά­λη τα­χύ­τη­τα, ό­πως και από τις συχνές φρι­κι­α­στι­κές θρη­σκευτικές σφαγές τρομερού φανα­τι­σμού και αριθμού θυ­μά­των. Ο κό­σμος πί­στευε ότι, σύμφωνα με την χριστιανική πίστη, οι πανώλεις ήταν θε­ό­σταλ­τες τιμω­ρίες που τις πιο πολλές φορές προ­ε­μή­­νυον το πολυπό­θητο τέ­λος του κό­σμου. Επίσης, οι τό­ποι προελεύσεώς τους ή­ταν τα άσ­τρα και οι πλανήτες. Πολλές φο­ρές τις φέρνανε οι κομήτες και οι διάττοντες αστέ­ρες. (Τρομακτικά παραδείγματα αν­τιεπι­σ­τή­μης και δεισιδαιμονίας!). Δεν υπήρχε κανέ­να επιστημονικό ή έστω εμπει­ρικό μέτρο προλήψεως ή αντιμε­τω­πί­σε­ώς τους. Μό­νο, μα­ζεύ­ο­νταν όλοι μα­ζί στις Εκ­κλη­σί­ες για να προ­σευχηθούν. Οι άρ­ρω­στοι για να γί­νουν κα­λά και οι υγιείς για να μην αρ­ρω­στή­σουν και όλοι για να σω­θούν με­τά το τέλος του κό­σμου. Τε­λι­κά μέ­σα στον κλει­στό χώ­ρο με τον τε­ρά­στιο συ­νω­στι­σμό με­τε­δί­δε­το η αρ­ρώ­στια και στους υγιείς και το απο­τέ­λε­σμα είπετο. Το δε τέλος του κόσμου είχε μπόλικες προβλέψεις αλλά πήρε και μπόλι­κες αναβολές και ακόμα παίρνει... «Ο νο­ών νοη­σά­τω!».
 
(Ας μας επιτραπεί εδώ να προσθέσομε ότι, για την εποχή που μιλάμε, δεν ήταν ολίγα τα πλοία που χά­θηκαν με τα πληρώματά τους επειδή έχασαν την πο­ρεία τους και ναυάγησαν, εφ’ όσον απαγορευόταν αυστηρώς να κοιτάξουν τον ου­ρανό με τ’ άστρα για να προ­σανατολιστούν μέσα στη νύχτα. Τα άστρα και οι πλα­νήτες ήταν γεμάτα με δια­βό­λους και αρρώστιες και το κοίταγμα τους απο­τε­λούσε μεγάλη αμαρ­τία. Κάθε ρο­μαν­τι­σμός και φυσιολατρία ένεκα του έναστρου ουρα­νού ήταν απαγο­ρευμένα ως μεγάλες αμαρτίες και ετιμωρούντο με σκληρές ποινές. Πολύ θεόπνευστες αυτές οι απαγορεύσεις της Χριστιανικής Εκκλησίας!).
 
Βεβαίως και οι παράλογες υπερβολικές νηστείες των Χριστιανών συνέβαλαν στην εξασθένηση των πληθυσμών και τους κατέστη­σαν ευάλωτους στις αρρώ­στι­ες. Στην ορ­θόδοξη-καθολική εκκλησία οι μέρες νηστείας καλύπτουν το ήμισυ του έτους και πλέον. Μεταξύ αυτών υπάρχουν μία δεκαπενθήμερη και δύο σαρανταή­μερες πε­ρίοδοι αυστηρής νηστείας, ακόμα και βασικών τροφών, όπως π. χ. το λάδι. Κατα­λα­βαίνει λοιπόν κανείς πόσο καταστροφικές για την υγεία είναι η τεσ­σαρα­κο­στή (πριν το Πάσχα) και το σα­ραν­ταήμερο (πριν τα Χριστούγεννα)! Πολ­λοί λό­γοι συ­ν­έβαλαν στη θέ­σπι­ση των νηστειών στον Χριστιανισμό. Μερικοί απ’ αυ­τούς ήταν, οικονομι­κής ανάγκης, θεολογικοί λόγοι, μετανοίας και συντριβής, προχρι­στια­νι­κών πα­ραδόσε­ων, Ιουδαιογεννών αιρέσεων (π.χ. Φαρισαίοι, Εσσαίοι), εξα­σκή­σε­ως εγκρατείας, για να λά­βει κανείς τη θεία κοινωνία κλπ. Δεν ήταν οι λό­γοι της αποτοξίνωσης και της υγι­εινής διατροφής ό­πως έχει γίνει τε­λευ­ταία της μόδας να επικαλούνται μερικοί αμα­θείς ή συνωμότες. Για άλλες λεπτομέρειες αυ­τού του θέ­ματος μελετήστε το άρ­θρο: Μεγά­λο αφιέρωμα στην Υστέρα Αρχαιότητα, και ει­δικά το μέρος: Δύο χριστιανι­καί πρωτο­τυπίαι: «Η ποινικοποίησις του διαιτολο­γί­ου και η καταδίκη της γενε­τησίου ορ­μής και της αναπαρα­γω­γής», Περιοδικό Ελ­λη­νι­κόν Πάνθεον, τεύχος 17, σελίδα 84..., και τα σχετικά κεφάλαια από το σύγ­γραμμα του Γιάνη Κορδά­του, Ιησούς Χριστός και Χρι­στι­ανι­σμός.
 
Αλλά και το κλείσιμο πολλών χιλιάδων νέων και νεανίδων στα μοναστήρια στέ­ρη­σε την κοινωνία από πολύ νέο έμψυχο υλικό, τε­κνοποίηση, ικανούς στρα­τι­ώτες και λει­τουργούς των κρατικών υπηρεσιών σε όλα τα μέρη που επικράτησε ο Χρι­στι­α­νισμός. Ουσια­στικά, αυτά τα μοναστήρια έφε­ραν την εξασθένηση και την τελική κα­ταστροφή της χρι­στια­νο-θεοκρατικής Βυζαν­τινής Αυτοκρατορίας. Το νε­ο­ϊδρυθέν Ελ­ληνικό Κρά­τος προσπάθησε πολ­λές φορές να χτυπήσει τις νηστείες και τα μονα­στή­ρια για να κα­λυ­τε­ρεύσει η φυ­σική κατάστα­ση των Νεο-Ελλήνων, αλ­λά δυστυχώς δεν κατάφερε σπου­δαία απο­­­τε­λέ­σματα, αφού η εκ­κλησία είχε κα­τορθώσει να το κα­πε­λώ­σει κυριολεκτικά. (Δια­βάστε τα δύο Ελληνικά βι­βλία με τον ίδιο τίτλο Ρασο­φό­ροι, το ένα του Καρανι­κόλα και το άλλο του Αγγελίδη, για να δεί­τε τη συμφο­ρά που έπαθαν οι Νεοέλληνες. Και τα δύο βιβλία έχουν πάρα πολ­λά φρικιαστικά στοιχεία και απίθα­νες λεπτομέρειες πάνω σ’ αυτά τα θέματα).
 
Υπάρχουν επίσης πάμπολλες μαρτυρίες και αναφορές ότι κατά τους χρό­νους μετά την άλωση (+1453) μέχρι και τον 19ον αιώνα, οι ορθόδοξες εκκλησίες Ελλάδος και Ρωσίας εμπόδιζαν με κάθε τρόπο την εισαγωγή και διδασκαλία των επιστημών στα σχολεία και στα πανεπιστήμια των ανωτέρων χωρών. Έφτα­σαν σε σημείο να εκτ­ραπούν κατά του Ρή­γα Φεραίου για τις απόψεις του σ’ αυ­τό το ζήτημα καθώς και να καταστρέψουν σχολές, π. χ. της Σμύρνης, κ. ά.. Επίσης η ζωή, τα παθήματα και ο μαρ­τυ­ρικός θάνατος του Θεοφίλου Καΐρη μαρτυρούν κα­τά πόσο η εκκλησία ανεχό­ταν την μόρφωση των νέων, την ίδρυση σχολών και αλ­λαγές για την απαλλαγή από τον σκο­ταδισμό. Ακόμα και σήμερα η στάση τους στο θέμα αυτό είναι ασαφής. Μας τα λένε μασημένα, μια έτσι και μια αλλιώς και ανάλογα με το ποιος μιλά στην εκά­σ­τοτε πε­ρί­π­τωση.
 
Αν με­λε­τή­σομε λοι­πόν τις πα­ρα­πά­νω πα­ρα­πο­μπές και τα θέ­μα­τα που προ­τεί­νο­με, τό­τε δη­μιουρ­γεί­ται το ερώ­τη­μα: εί­ναι πο­τέ δυ­να­τόν ένα πνευ­μα­τι­κό ίδρυ­μα που φέ­ρει τον τί­τλο του Πα­νε­πι­στη­μί­ου και ειδικά στην Ελλάδα, με ελα­φρά την συ­νεί­δη­ση, να απο­νέ­μει τι­μη­τι­κόν τί­τλο σε έναν ιε­ρω­μέ­νο που δεν έχει επι­δεί­ξει κα­μιά επι­στη­μο­νι­κή δρά­ση, αλ­λά αντι­θέ­τως ανή­κει στην ομά­δα αν­θρώ­πων που κα­λείται εκ­κλη­σία και προ­πα­γαν­δί­ζει μια θρη­σκεία που εί­ναι απο­δε­δειγ­μέ­να ένοχη για όσα εδώ της κα­τα­μαρ­τυ­ρού­με συν πολλά άλλα; Όπως εί­ναι γνω­στό η λέ­ξη πα­νε­πι­στή­μιο, που χρη­σι­μο­ποι­ή­θη­κε κυ­ρί­ως από τον Αρι­στο­τέ­λη, (Ανα­λυ­τι­κά Πρό­τε­ρα 64α-34), ση­μαί­νει το μορ­φω­τι­κό ίδρυ­μα που ασχο­λεί­ται με «πά­σαν επι­στή­μην».
 
Η επι­στή­μη στη­ρί­ζε­ται στη συ­νε­χή έρευ­να που προ­κα­λεί­ται από το άγνω­στο, την αμ­φι­βο­λία και την ανά­γκη των αν­θρώ­πων να δί­νουν ολο­έ­να και πιο κα­τανο­η­τές απα­ντή­σεις στις διάφορες ερω­τή­σεις, κα­θώς και στη δυ­να­τό­τη­τα εφαρ­μο­γών όλων των επι­στη­μο­νι­κών επι­τευγ­μά­των για δια­φό­ρους σκο­πούς. Αντιθέ­τως, η θρη­σκεία βα­σί­ζε­ται στην ακλό­νη­τη πί­στη χω­ρίς έρευ­να. Το δόγ­μα της πί­στης εί­ναι το «πί­στευε και μη ερεύ­να» όπως το δια­τύ­πω­ναν οι οικουμενικές σύνοδοι, οι εκ­κλη­σια­στι­κοί Πα­τέ­ρες και Σχολές των τεσ­σά­ρων-πέντε πρώ­των αιώ­νων. Ο Ιωάννης το λέγει καθαρά Κ΄: 29 «λέγει αυτώ ο Ιησούς· ότι εώρακάς με, πεπίστευκας· μακάριοι οι μη ιδόντες και πιστεύ­σαντες.». Η ρήση είναι σαφής. Πίσετυε χωρίς να δεις και θα είσαι μακάριος. Πλήρης προβατισμός δηλαδή!

Η παραδοσια­κή και πα­ρα­πλα­νη­­τι­κή δή­λω­ση «ε­ρευ­νά­τε τάς γρα­φάς» είναι πλα­στή και κίβδηλη. Αυτή η ρήση δεν υπάρχει απολύτως πουθενά μέσα στη Βίβλο σε προστακτική έγκλιση. Η εκκλησία συ­στή­νει μό­νο την ακαταλαβίστικη, την εγκω­μια­στι­κή και την προεξοφλη­μέ­νη «έ­ρευ­να» των γρα­φών.
 
 Διάβαζε τις γραφές και ότιδή­ποτε ανο­ησία, παραλογισμός, κτηνωδία, καταστροφικότητα, ανηθικότητα, κλπ. υπάρ­χει εκεί μέσα εσύ πρέπει να την αποδέχεσαι ασυζητητί διότι αυτά είναι εκ προοιμίου λόγια του ίδιου του Θεού! Ου­δέπο­τε η χρι­στια­νι­κή θρη­σκεία επέ­τ­ρε­ψε να κρί­νει κα­νείς ελεύ­θε­ρα, επι­σ­τημονικά και αμερό­ληπτα τις «ιε­ρές» γρα­φές ή να τις μετα­φράσει σε απλή λαϊκή γλώσσα! Μόνο όσες ερμηνείες των γραφών ενέπι­π­ταν εντός του δόγ­μα­τος ή ενί­σχυαν αυτό εγίνοντο δεκτές. Οι άλλες καταδικαζόταν ως αιρετικές ή σα­τανικές και ετι­μω­ρούντο με διάφορες σκληρές ποι­νές μέχρι και την θα­νατική. Είναι γνωσ­τά όλα τα φρι­κιαστικά κο­λα­στήρια που υπέμε­νε μέχρι τελικής εκ­π­νοής κα­νείς που έκα­νε το φρι­κτό λά­θος να τολ­μήσει να κρίνει έστω και στο ελάχιστον τι ... (Π. χ., Geleyn Cornelius, William Tyndale, Giordano Bruno, τον ιατρόν Servetus της Ελβε­τίας, Galileo Galilei, και αμέτρητοι άλ­λοι.).
 
Στη θρη­σκευ­τι­κή λοι­πόν σκέ­ψη και πίστη, ου­δέ­πο­τε τί­θε­ται θέ­μα αμ­φι­βο­λί­ας και ου­σια­στι­κής επι­στη­μο­νι­κής έρευ­νας. Ας μας πού­νε οι πι­στοί και οι ιε­ρω­μέ­νοι αν αμ­φι­βά­λουν κα­θό­λου για την Ανά­στα­ση του Χρι­στού ή του Λα­ζά­ρου, ή ότι ερευ­­νούν να βρουν αν ισχύ­ει ή όχι το δόγ­μα της Αγί­ας Τριά­δος και όλα τα άλ­λα δόγ­μα­τά τους. Γι’ αυ­τό κά­θε θρη­σκεία αλ­λά και κά­θε αί­ρε­ση ισχυ­ρί­ζε­ται ότι αυ­τή εί­­ναι η μό­νη σω­στή και όλες οι άλ­λες εί­ναι λά­θος και συ­νε­πώς συ­νέ­βαλαν και συ­νε­χώς συμ­βάλ­λουν στον σκο­τα­δι­σμό, αφού κρα­τά­νε την αλή­θεια από τα κέ­ρα­τα! Η χρι­στια­νι­κή θρη­σκεία για 1500 χρό­νια βύ­θι­σε τον κό­σμο σε ένα φοβε­ρό σκο­τά­δι, στον ρύ­πο, στην αρ­ρώ­στια, στην αμορ­φω­σιά, κλπ., για να κερ­δί­σει ο κό­σμος την άλ­­­λη ζω­ή, την επου­ράνια. Για να κερδίσεις την άλλη ζωή την επουράνια πρέπει να μισήσεις αυτήν εδώ την επίγεια! Έτσι, ο Χριστιανισμός έχει χαρα­κτηριστεί, από πολλούς σπου­­δαίους ε­ρευ­­νητές και επιστήμονες, ως η μεγα­λύ­τερη συμφο­ρά, το μεγαλύτε­ρο κακό, που συνέβη ποτέ στην ανθρώπινη ιστορία. Συμ­φωνούμε και εμείς από­λυτα με αυτό το συμπέρασμα!
 
Μό­νο όταν πλέ­ον τα ανή­συ­χα πνεύ­μα­τα, άρχι­σαν πά­λι να ερευ­νούν το 1/1000 (κα­τά τις εκτι­­­μή­σεις των ει­δικών) που απέ­μει­νε από τις τόσες και τόσες καταστροφές από τα ως εκ θαύ­μα­τος δια­σω­θέ­ντα αρ­χαία συγ­γράμ­μα­τα και όταν το κρά­τος άρ­χι­σε να παίρ­νει σι­γά-σι­γά δύ­να­μη στα χέ­ρια του, πα­ρα­με­ρί­στη­κε, ολί­γον κατ’ ολί­γον η Εκ­κλη­σί­α και είδε ο κόσμος μια καλή φωτεινή μέρα (μην ξεχνάτε ότι στα αγγλικά ο χρι­στιανικός εκκλη­σια­στικός με­σαί­ωνας απο­καλείται και Έτη ή Επο­χές Σκότους –Dark Ages­–.).
 
Δεν εί­ναι άλ­λω­στε κα­θό­λου λί­γες οι βιαιο­πρα­γί­ες που συ­νέ­βη­σαν και από τα ανα­γεν­νη­σια­κά χρό­νια μέ­χρι και σή­με­ρα, για να πε­ρά­σομε σ’ αυ­τήν την με­τα­βα­τι­κή επο­χή της σχε­τι­κής (όχι πλήρους ακόμα) ελευ­θε­ρί­ας των πε­ποι­θήσε­ων. Και μη μας πουν οι θε­ο­λόγοι και ιερείς ότι ζή­τη­σαν συ­­γνώ­μη και συγ­χώ­ρε­ση για τα μακάβρια καμώματά τους σύμ­φω­να με τη βιο­μη­χα­νία συγ­χω­ρέ­σε­ων που έχουν κατά καιρούς δη­μιουρ­γή­σει ή όπως ο Πά­πας Ρώ­μης τα τε­λευ­ταία χρό­­νια έκανε της μό­δας. Εμείς βε­βαίως δεν έχομε α­κού­σει κα­μιά ακόμα απολογία από τους Χριστιανούς της Ανα­το­λι­κής Ορ­θο­δό­ξου Εκ­κλη­σί­ας. Αλλά θα είναι ανώφελο. Μπο­ρούν να βά­λουν και ένα μα­γνη­τό­φω­νο να μας επα­να­λαμ­βά­νει συ­νε­χώς τις λέ­ξεις συ­γνώ­μη και συγ­χώ­ρε­ση. Δυ­σ­τυ­χώς όμως με τέ­τοια τε­χνά­σμα­τα δεν απο­κα­θί­στα­νται οι βα­ριές ανα­πη­ρί­ες και τα πλήγματα που προ­κά­λε­σαν στην ιστο­ρία του πο­λι­τι­σμού ούτε θα επανέλθουν τα χρό­νια που χάθηκαν, ού­τε θα επι­τα­χύ­νουν την εξ­έ­λι­ξη και την πρό­ο­δο της αν­θρω­πό­τη­τας. Αν είχαν λίγο φιλότιμο έπρε­πε να κηρύξουν εαυτούς εκτός υπάρξεως.
 
Τα γε­γο­νό­τα από το 313 Κ. Ε. έως και πρό­σφα­τα μπο­ρού­με να πού­με ότι φα­νε­ρώ­νουν πως αν οι ίδιοι άν­θρω­ποι πά­ρουν πά­λι το επά­νω χέ­ρι, ουαί και αλί­μονο στην ανθρω­πότητα. Ο Θε­ός να βά­λει το χέ­ρι του! Απλώς τώ­ρα δεν τους παίρνει να κά­νουν και πά­λι τα ίδια λό­γω της κο­σμι­κής εξου­σί­ας.
 
Ευχόμαστε να την γλιτώσομε αυτή την φορά. Όμως κά­θε λί­γο και λι­γά­κι ακού­με, ακό­μη και σή­με­ρα, τον έναν ή τον άλ­λον ιε­ρω­μέ­νο και θεολόγο να κα­ταπο­λε­μεί την μία ή την άλ­λη επι­στη­μο­νι­κή θε­ω­ρία (π. χ. ηλιοκεντρική θεωρία, διάφορες θεωρίες περί σύμπαν­τος, Δαρ­βι­νι­κή θε­ω­ρία της εξέ­λι­ξης, ψυ­χια­τρι­κή εν γένει και ιδιαιτέρως του Freud, εξω­σω­μα­τι­κή γο­νι­μο­ποί­η­ση, διακοπή κυήσεως, κλω­νοποίηση, ευθανασία, τρόπους ταφής και εναποθέ­σεως του σώματος, κλπ.) τον έναν ή τον άλ­λον επι­στή­μο­να ή φι­λό­σο­φο, για λό­γους που κυ­ρί­ως προ­έρ­χο­νται από τα δόγματα της Θε­ό­δο­της Βί­βλου και Ιεράς Παράδοσης, αλ­λά όχι μό­νον. Από ό,τι διαβά­ζομε, βλέ­πομε και ακού­με, αντι­λαμ­βα­νό­μα­στε ότι κα­ρα­δο­κούν για να ξανααρ­πάξουν την ευ­και­ρί­α (σαν αυτήν που τους πρόσ­φε­ρε ο «μέγας» ανόητος Κωνσταντίνος). Δεν είναι καθό­λου λίγα τα επεισόδια στην σύγχρο­νη Ελλη­νική ιστορία που η εκ­κλησία επεμβαίνει αυ­ταρχικά σε διάφορα πο­λιτικά ζη­τή­ματα. Π. χ. πριν λίγα χρό­νια δημιούργησε μεγάλο ζή­τη­μα με τις πολι­τι­κές ταυτότη­τες, το Ευρωπαϊκό σύν­ταγμα, κ.ά.
 
Πλήρες άρθρο περί ευθανασίας περιέχεται στο περιοδικό Ελληνικόν Πάν­θεον, 33, σελίδες 63-79, εντός του οποίου αναπτύσσεται το ζήτημα από πολλές πλευρές. Εκεί εκ­τί­θεται και η χριστιανική δογματική και καταστροφική άποψη επί του θέμα­τος. Η ευθα­να­σία όπως και η αυτοκτονία έχουν δογματισθεί και καταδι­καστεί από τον Χρι­στι­ανισμό σε ασυγχώρητες αμαρτίες σε κάθε περίπτωση. Διά τούτο δεν ψάλ­λεται νε­κρώ­σιμος ακο­λου­θία και χριστιανική κηδεία δεν τελείται ακόμα και σε ορθο­δόξους Χριστιανούς που είχαν την κακή τύχη φτάσουν μέχρι του σημείου να χρησι­μοποι­ή­σουν αυτές τις μεθόδους θα­νάτου! Καλά να κάνουν αυτά με τους πιστούς των, αλλά έχουν την δύναμη να τα επι­βάλ­λουν στους άλ­λους που δεν εί­ναι Χριστιανοί ή ανή­κουν σε αιρέσεις που επιτρέπουν την ευθα­να­σία. Η εκ­κλησίες έχουν γίνει κράτη εν κράτεσιν και όχι μόνον εμποδίζουν τα νο­μοθετικά έργα των κοινοβου­λίων και τις αποφάσεις των κυβερνήσεων αλλά πολ­λές φο­ρές αυτές αποφασίζουν διά του παρα­σ­κηνίου και του εκβιασμού. Οι Χριστιανοί έθεσαν το δόγμα: «Ο μόνος που έχει δι­καί­ωμα να διακόπτει την ζωήν είναι ο Θεός, ο οποίος είναι και ο μόνος υπ­εύ­θυ­νος διά την δημιουργίαν της.». Με αυτό νομίζουν ότι έχουν κάθε δι­καίωμα να κάνουν ό,τι θέ­λουν με όλους.
 
Η ευθανασία, κλπ., δεν είναι καν θέμα πλει­οψη­φίας. Είναι καθαρά προ­σω­πικό ζή­τημα. Αν κύριε τάδε δεν σου αρέσει, ουδέν πρόβλημα, δικαίωμά σου. Ποτέ σου να μην την χρησιμοποιήσεις. Δεν σε εξαναγ­κάζει κανείς. Αν όμως έστω το 1 % επιθυμεί την δυ­νατότητα εκλογής της ευθανα­σίας ως μεθόδου αξιο­πρεπούς αποβιώσεως, δεν είναι κανε­νός άλλου δουλειά για να αντι­δράσει εναντίον αυτής της ενσυνείδητης επι­θυμίας του 1 %, η οποία μάλιστα δεν έχει να κάνει με κανέναν άλ­λον, όπως κανείς λ. χ. δεν αντιδρά στην όρεξή μου για κάποιο φαγητό. Δεν είναι δουλεία ού­τε των νόμων, ούτε των εκκλη­σιών, ούτε κυβερνήσεων, ούτε, ούτε. ούτε... Μά­λι­στα δε το κρά­τος έχει εντεταλμένη υποχρέωση διά νόμων να δια­σφαλίσει την σω­στή, αξιόπιστη και πο­λιτισμένη διεκ­πε­ραί­ωση και εκ­τέλεση αυτής της επιθυμίας του 1%.
 
Όσοι λοιπόν εί­ναι σοβαροί επι­στή­μο­νες, αφή­νο­ντας κα­τά μέ­ρος τις προ­σω­πι­κές προτιμήσεις, μη επι­στη­μο­νι­κές σκέ­ψεις και ανη­συ­χί­ες, ας επα­νε­ξε­τά­σουν το εν­ταύθα θέ­μα και ας απο­φα­σί­σουν αντι­κει­μενι­κά και ανε­πη­ρέ­α­στα για την ευ­θύνη που φέ­ρουν, κά­τω από το βάρος όσων ανα­φέ­ρο­νται σε ολό­κλη­ρη την Εβραιο­χρι­στια­νι­κή Βί­βλο και των γε­γο­νό­των που δι­δά­σκει η αμε­ρό­λη­πτη Ιστο­ρί­α.