Πέμπτη 17 Ιανουαρίου 2019

ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ: ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗΣ - Βάτραχοι (1482-1499)

ΧΟ. μακάριός γ᾽ ἀνὴρ ἔχων [στρ.]
ξύνεσιν ἠκριβωμένην.
πάρα δὲ πολλοῖσιν μαθεῖν.
1485 ὅδε γὰρ εὖ φρονεῖν δοκήσας
πάλιν ἄπεισιν οἴκαδ᾽ αὖθις,
ἐπ᾽ ἀγαθῷ μὲν τοῖς πολίταις,
ἐπ᾽ ἀγαθῷ δὲ τοῖς ἑαυτοῦ
ξυγγενέσι τε καὶ φίλοισι,
1490 διὰ τὸ συνετὸς εἶναι.

χαρίεν οὖν μὴ Σωκράτει [ἀντ.]
παρακαθήμενον λαλεῖν,
ἀποβαλόντα μουσικὴν
τά τε μέγιστα παραλιπόντα
1495 τῆς τραγῳδικῆς τέχνης.
τὸ δ᾽ ἐπὶ σεμνοῖσιν λόγοισι
καὶ σκαριφησμοῖσι λήρων
διατριβὴν ἀργὸν ποεῖσθαι,
παραφρονοῦντος ἀνδρός.

***
ΧΟΡ. Μακάριος όποιος έχει
γερό μυαλό και γνώση.
Αυτό πολλά το δείχνουν.
Για να κριθεί ο Αισχύλος
πως έχει νου και γνώση,
πάει πίσω στην πατρίδα·
καλό για τον εαυτό του,
καλό για τους πολίτες,
1490 και για δικούς και φίλους.

Ωραίο, να μη λιμάρεις
παρέα με το Σωκράτη
ξεχνώντας κάθε χάρη
της μούσας κι αψηφώντας
τα πιο σπουδαία σημεία
της τραγικής της τέχνης.
Τρέλα, καιρό να χάνεις
με φουσκωμένα λόγια
και με σαχλές αρλούμπες.

Μορφές και Θέματα της Αρχαίας Ελληνικής Μυθολογίας: ΚΡΗΤΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ, ΕΙΣΑΓΩΓΗ

1. Η Κρήτη, όπως η Σαμοθράκη και η Δήλος θεωρούνταν μία από τις αναγνωρίσιμες μήτρες των θεογονικών παραδόσεων και του ολυμπιακού πανθέου. Παραδίδει σχετικά ο Διόδωρος:
 
Περὶ μὲν οὖν τῶν θεῶν οἱ Κρῆτες τῶν παρ᾽ αὐτοῖς λεγομένων γεννηθῆναι τοιαῦτα μυθολογοῦσι· τὰς δὲ τιμὰς καὶ θυσίας καὶ τὰς περὶ τὰ μυστήρια τελετὰς ἐκ Κρήτης εἰς τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους παραδεδόσθαι λέγοντες τοῦτο φέρουσιν, ὡς οἴονται, μέγιστον τεκμήριον· τήν τε γὰρ παρ᾽ Ἀθηναίοις ἐν Ἐλευσῖνι γινομένην τελετήν, ἐπιφανεστάτην σχεδὸν οὖσαν ἁπασῶν, καὶ τὴν ἐν Σαμοθρᾴκῃ καὶ τὴν ἐν Θρᾴκῃ ἐν τοῖς Κίκοσιν, ὅθεν ὁ καταδείξας Ὀρφεὺς ἦν, μυστικῶς παραδίδοσθαι, κατὰ δὲ τὴν Κρήτην ἐν Κνωσῷ νόμιμον ἐξ ἀρχαίων εἶναι φανερῶς τὰς τελετὰς ταύτας πᾶσι παραδίδοσθαι, καὶ τὰ παρὰ τοῖς ἄλλοις ἐν ἀπορρήτῳ παραδιδόμενα παρ᾽ αὐτοῖςμηδένα κρύπτειν τῶν βουλομένων τὰ τοιαῦτα γινώσκειν· τῶν γὰρ θεῶν φασι τοὺς πλείστους ἐκ τῆς Κρήτης ὁρμηθέντας ἐπιέναι πολλὰ μέρη τῆς οἰκουμένης, εὐεργετοῦντας τὰ γένη τῶν ἀνθρώπων καὶ μεταδιδόντας ἑκάστοις τῆς ἐκ τῶν ἰδίων εὑρημάτων ὠφελείας. (Διόδωρος 5.77.3-4)
 
[Μετάφραση]
Αυτοί λοιπόν είναι οι μύθοι των Κρητών σύμφωνα με τους οποίους οι θεοί γεννήθηκαν στον τόπο τους· και για τους ισχυρισμούς τους ότι αυτοί παρέδωσαν στους άλλους ανθρώπους τις τιμές προς τους θεούς και τις θυσίες προς αυτούς και τα τελετουργικά που τελούνται στη διάρκεια των μυστηρίων, προβάλλουν αυτό το πολύ σπουδαίο, όπως νομίζουν, τεκμήριο· και τα τελετουργικά που τελούν οι Αθηναίοι στην Ελευσίνα και που είναι σχεδόν η πιο λαμπρή γιορτή απ' όλες, και όσα τελούνται στη Σαμοθράκη και στη Θράκη από τους Κίκονες, απ' όπου καταγόταν ο Ορφέας που τα εισήγαγε, όλα αυτά παραδόθηκαν με τη μορφή των μυστηρίων, ενώ στην Κνωσό της Κρήτης συνηθίζεται να παραδίδονται φανερά οι τελετές αυτές σε όλους, και όσα στους άλλους παραδίδονται κρυφά σ' αυτούς δεν αποκρύπτονται από κανέναν που θα θελήσει να τα γνωρίσει. Γιατί ισχυρίζονται ότι οι περισσότεροι θεοί ξεκίνησαν από την Κρήτη και επισκέφθηκαν πολλά μέρη της γης, ευεργετώντας τους λαούς και παρέχοντας στον καθένα την ωφέλεια που προέκυπτε από τις εφευρέσεις τους.
 
2. Ό,τι γνωρίζαμε για την Κρήτη μέχρι τον 19ο αι. ήταν από τους μύθους που μας πληροφορούσαν για τη σοφή οργάνωση και τους θεόδοτους νόμους, τη δύναμη και την εξάπλωσή της σε μεγάλη ακτίνα, τον πλούτο και την τεχνική ανάπτυξη, πρόσωπα με υπέρμετρες ικανότητες ή ιδιότητες.
 
3. Ό,τι γνωρίζαμε για τον κρητικό μυθόκοσμο είναι από αθηναϊκές πηγές. Σημαντικό ρόλο παίζουν Αθηναίοι ήρωες στην Κρήτη (Δαίδαλος, Θησέας, Πρόκρις) και Κρήτες ήρωες στην αθηναϊκή επικράτεια (Μίνωας, Ανδρόγεως, Αριάδνη, Φαίδρα, Δευκαλίων, Πανδίων-Πανδάρεος).
 
4. Και στην κρητική μυθολογία θεοί και άνθρωποι μετακινούνται. Οι πορείες τους αντανακλούν πορείες ανθρώπων που φέρουν μαζί τους έναν τρόπο ζωής και τις λατρείες τους.
 
5. Αναπόφευκτα, και ως συνέπεια του προηγούμενου, στην κρητική μυθολογία συνενώνονται ή γεφυρώνονται παραδόσεις παλαιές και νεότερες σε ένα ενιαίο σύνθετο σύστημα, αυστηρά δομημένο, όπου όλοι συνδέονται με δεσμούς συγγένειας.
 
6. Πυρήνας των μύθων είναι δύο ιστορικά στοιχεία: α) μια ισχυρή λατρευτική παράδοση με μια Μεγάλη Μητέρα Θεά της φύσης και της γονιμότητας, β) η ακμή του μινωικού πολιτισμού με κεντρικό φορέα εξουσίας τον Μίνωα. Έτσι σε κάθε μύθο συμπλέκονται λατρευτικά και ηρωικά στοιχεία.

Τακτική Ψυχολογικής Χειραγώγησης (Gaslighting)

Στο θεατρικό έργο του Patrick Hamilton, και στη μετέπειτα μεταφορά του σε κινηματογραφική ταινία, «Gaslight» (1944), ένας άντρας προσπαθεί να πείσει τη σύζυγό του αλλά και τον ευρύτερο κύκλο τους, πως εκείνη είναι τρελή. Διαστρεβλώνει και παραποιεί τα γεγονότα και τα λεγόμενά της, αλλάζει θέση στα αντικείμενα χωροταξικά εντός του σπιτιού, και όταν εκείνη παρατηρεί αυτές τις αλλαγές, προσπαθεί να την πείσει ότι κάνει λάθος και έχει παραισθήσεις.

Χαρακτηριστικό είναι το στιγμιότυπο της ταινίας, όπου την ώρα της δολοφονίας μιας άλλης γυναίκας από τον σύζυγο, το φως τρεμοπαίζει, καθώς ο σύζυγος χρησιμοποιεί τον αεριοφωτισμό (Gaslight) στον επάνω όροφο, με αποτέλεσμα η σύζυγος να παρατηρεί το φαινόμενο στον κάτω όροφο. Στη συνέχεια όταν η σύζυγος συναντάται με τον άνδρα της και του αναφέρει για τις μεταβολές στο φωτισμό, εκείνος και πάλι ισχυρίζεται πως είναι η ιδέα της και δημιουργεί κατά φαντασίαν εικόνες στο μυαλό της.

Με αφορμή λοιπόν τη συγκεκριμένη ταινία, ο όρος Gaslighting άρχισε να χρησιμοποιείται, για να περιγράψει την προσπάθεια χειραγώγησης και αμφισβήτησης της αντιληπτικής ικανότητας ενός ατόμου για την πραγματικότητα γύρω του. Στόχος του ατόμου που ασκεί Gaslighting είναι να σπείρει αμφιβολίες, σε ένα άλλο άτομο ή μια ομάδα ατόμων, με σκοπό να αναρωτιούνται για την ορθότητα της μνήμης, της λογικής και της σκέψης τους. Με παραπλανητικές μεθόδους και αντιφάσεις επιδιώκει την αποσταθεροποίηση του άλλου ατόμου, προκαλώντας του σύγχυση και τελικά αυτοαμφισβήτηση.

Ο θύτης* χρησιμοποιεί τρόπους που ξεκινούν από διάψευση του θύματος για όσα λέει ή πιστεύει και φτάνουν σε βαθμό κατάχρησης και «σκηνοθετημένων» γεγονότων προκειμένου να αμφιβάλλει για την πνευματική του ισορροπία και να το εξαπατήσει. Το αποτέλεσμα είναι το θύμα* του Gaslighting να χάνει την εμπιστοσύνη στην ίδια του την κρίση και να αποδέχεται εντέλει την ερμηνεία της πραγματικότητας που του επιβάλλει ο θύτης. Έτσι, ο θύτης χειρίζεται και ελέγχει το θύμα.

Συνήθως, άτομα που χρησιμοποιούν τεχνικές Gaslighting είναι οι αντικοινωνικές* και ναρκισσιστικές* προσωπικότητες. Τα άτομα αυτά τείνουν να παραβαίνουν τους νόμους, να αδιαφορούν για τα κοινωνικά ήθη, προσπαθώντας να εκμεταλλευτούν τους υπόλοιπους ανθρώπους συνήθως προς όφελός τους. Χρησιμοποιούν ψεύδη και συνήθως όταν ξεμπροστιάζονται, αρνούνται πως έχουν διαπράξει ή πει κάτι που δεν ισχύει. Μέσω της σαγήνης που εκπέμπουν πείθουν το θύμα και το οδηγούν στο να αμφιταλαντεύεται.

Σκοπός του θύτη είναι να «τοποθετήσει» το θύμα σε μια κατάσταση όπου θα αμφιβάλλει για τη διαύγειά του, τις αποφάσεις και τις επιλογές του. Ο θύτης επίσης, αποσκοπεί στο να μειώσει την αυτοπεποίθηση του θύματος. Για παράδειγμα, (σε διαπροσωπικό επίπεδο) το θύμα προσκαλεί το θύτη για συζήτηση ενός ζητήματος και ο θύτης αρνείται να συμμετέχει. Εν συνέχεια, ο θύτης ανταποκρίνεται και μετά πάλι φέρεται με αδιαφορία. Το θύμα μπερδεύεται από αυτή την αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά του θύτη, και αρχίζει να αισθάνεται ανάξιο προσοχής και ενδιαφέροντος, νιώθοντας πως το πρόβλημα το έχει το ίδιο και όχι ο θύτης.

Ενδείξεις ότι ασκείται Gaslighting
Ο θύτης εφαρμόζει τις ακόλουθες τακτικές και συμπεριφορές προς το θύμα:

– Απαξίωση της προσωπικότητας του θύματος

– Απόκρυψη και υποβάθμιση από τον θύτη, γεγονότων και πληροφοριών που παρουσιάζονται στο θύμα

– Παράθεση των γεγονότων με τρόπο που αντιτίθεται στην οπτική του θύματος, και «επιβεβαιώνουν» την οπτική του θύτη

– Λεκτική κακοποίηση με έμμεσο συνήθως τρόπο, και αρκετές φορές με άκομψο χιούμορ

– Απόσπαση της προσοχής του θύματος από εξωγενείς του θύτη δραστηριότητες ή κοινωνικές συναναστροφές.

Οι πιο συχνές μέθοδοι χειραγώγησης του θύτη είναι οι ακόλουθες:

– Απόκρυψη: Ο θύτης αποκρύπτει γεγονότα και καταστάσεις στις οποίες εμπλέκεται, προσπαθώντας να παραπλανήσει το θύμα. Λόγω της αμφισβήτησης το θύμα καταλήγει να ενοχοποιεί τον εαυτό του θεωρώντας πως έχει άδικο και φαντάζεται γεγονότα, που όμως είναι όντως αληθινά.

– Εξαναγκαστική Αλλαγή: Ο θύτης επιμένει στο να αλλάξει το θύμα διάφορα πράγματα πάνω του, από την εξωτερική εμφάνισή του μέχρι και τη συμπεριφορά του. Το θύμα οφείλει να ανταποκριθεί στη φαντασίωση του θύτη και όσο δεν ανταποκρίνεται, τόσο ο θύτης επιμένει σε αυτό.

– Έλεγχος και Εξουσία: Ο θύτης θέλει να ελέγχει το θύμα. Συχνά, ακολουθεί τακτικές απομάκρυνσης του θύματος από το περιβάλλον και τους κοντινούς του ανθρώπους, με σκοπό να μπορεί να τον εξουσιάζει ανεπηρέαστα και ολοκληρωτικά, αντλώντας ηδονή από αυτή την αποκλειστική διάθεση του θύματος.

Αντιμετώπιση του Gaslighting

– Εντοπίστε το πρόβλημα και θέστε σαν στόχο το πώς θα νιώσετε καλύτερα χωρίς αυτοκατηγορίες και αμφισβήτηση.

– Χρειάζεται να έρθετε σε επαφή με τα αληθινά σας συναισθήματα, εστιάζοντας στον εαυτό σας. Έτσι, θα «θυμηθείτε» τις ικανότητες και τις δυνατότητές σας τις οποίες είχατε τελευταίως παραμερίσει. Σταδιακά θα αρχίσετε να διαχωρίζετε την πραγματικότητα από τα στρεβλωμένα γεγονότα που σας είχαν παρουσιαστεί (με συγκεκριμένο τρόπο από τον θύτη) και θα είστε σε θέση να εντοπίζετε τις συμπεριφορές του θύτη που σας αποσυντονίζουν. Σίγουρα με την ανάλογη ψυχοθεραπευτική βοήθεια, τέτοια φαινόμενα μπορούν να αντιμετωπιστούν κατάλληλα.
---------------------
*Θύτης: το άτομο που ασκεί συμπεριφορές χειραγώγησης Gaslighting

*Θύμα: το άτομο που υφίσταται Gaslighting

*Αντικοινωνική Διαταραχή Προσωπικότητας: Η αντικοινωνική διαταραχή προσωπικότητας παρεμποδίζει την ικανότητα ενσυναίσθησης ενός ατόμου για τα συναισθήματα και τις ανάγκες των άλλων. Στην ακραία μορφή της διαταραχής, τα άτομα μπορεί να βλάψουν τους άλλους, να εμπλακούν σε εγκληματικές και παραβατικές συμπεριφορές. Συνήθως αγνοούν τις ανάγκες άλλων, εκτός αν πρόκειται και για δικό τους όφελος.

*Ναρκισσιστική Διαταραχή Προσωπικότητας: Στη ναρκισσιστική διαταραχή προσωπικότητας το άτομο έχει μια διογκωμένη αίσθηση εαυτού, ένα αίσθημα σπουδαιότητας, μια βαθιά ανάγκη για θαυμασμό και έλλειψη ενσυναίσθησης για τους άλλους. Το άτομο συχνά δυστυχεί, θλίβεται και απογοητεύεται, όταν δεν λαμβάνει τα ειδικά προνόμια και τον θαυμασμό που πιστεύει ότι του αξίζει.

Παρακοινωνικές σχέσεις: Το φαινόμενο της φανταστικής σύνδεσης με διάσημα πρόσωπα

Έχετε ποτέ αναρωτηθεί τι κάνει ένας χαρακτήρας από ταινία, ένα διάσημο πρόσωπο ή ένας δημοσιογράφος όταν δεν τον βλέπετε στην οθόνη σας; Έχετε ποτέ νιώσει κοντά σε έναν χαρακτήρα ή διάσημο, ακόμα κι αν ποτέ δεν τον έχετε γνωρίσει στην πραγματική ζωή; Αν είχατε κάποια από αυτές τις συχνές εμπειρίες, έχετε βιώσει μια παρακοινωνική σχέση: μια μονόπλευρη δηλαδή σχέση με κάποια διασημότητα.

Οι Donald Horton και Richard Wohl ήταν οι πρώτοι που εισήγαγαν στη βιβλιογραφία αυτό τον όρο, μαζί με τη σχετική ιδέα της παρακοινωνικής αλληλεπίδρασης τη δεκαετία του ’50. Αν και η σχέση είναι μονόπλευρη, ψυχολογικά το άτομο νιώθει πως είναι σαν μια σχέση της πραγματικής ζωής.
Προσδιορίζοντας τις παρακοινωνικές αλληλεπιδράσεις και σχέσεις

Όταν ένας τηλεθεατής νιώθει ότι αλληλεπιδρά με ένα διάσημο πρόσωπο ή ένα φανταστικό χαρακτήρα, εμφανίζει μια παρακοινωνική αλληλεπίδραση. Παρακοινωνική σχέση είναι όταν το άτομο φανταστεί έναν μακροχρόνιο δεσμό με ένα τέτοιο πρόσωπο. Οι ερευνητές έχουν παρατηρήσει ότι αυτή η ψυχική διαδικασία μοιάζει στο νου του ατόμου σαν μια κανονική σχέση που βαθαίνει και είναι απόλυτα αφοσιωμένο στις περισσότερες των περιπτώσεων.

Αν και η ιδέα των παρακοινωνικών σχέσεων μπορεί να φαίνεται ασυνήθιστη στην αρχή, είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι έως ένα βαθμό είναι φυσιολογική. Οι άνθρωποι έχουν την έμφυτη τάση να κάνουν κοινωνικές συνδέσεις. Τα μέσα επικοινωνίας δεν υπήρχαν στο μεγαλύτερο μέρος της ανθρώπινης εξέλιξης και έτσι ο εγκέφαλός μας ανταποκρίνεται με αυτό τον μπερδεμένο τρόπο, νομίζοντας ότι είναι μια πραγματική κοινωνική κατάσταση.

Στις περισσότερες φυσικά περιπτώσεις, το άτομο αντιλαμβάνεται ότι αυτή η αντίδραση είναι ψευδαισθησιακή. Όμως, υπάρχουν και οι ακραίες περιπτώσεις όπου το άτομο αρχίζει τόσο πολύ να σκέφτεται το διάσημο πρόσωπο και απομακρύνεται από οικογένεια και φίλους. Σύντομα, αυτή η απομόνωση συνοδεύεται από ψυχαναγκαστικές και εθιστικές συμπεριφορές.

Ένα ακόμα μικρότερο ποσοστό ανθρώπων φθάνουν στο «οριακά παθολογικό» σημείο να πιστέψουν ότι πράγματι έχουν σχέση με κάποιο διάσημο πρόσωπο. Πολλές φορές, η παρακοινωνική σχέση διαμορφώνεται λόγω απογοήτευσης του ατόμου από την πραγματική του ζωή και έτσι καταφεύγει σε κάτι φανταστικό. Όμως, όταν αυτό φτάνει σε ακραία επίπεδα, υπάρχει και κάποια ψυχική διαταραχή, όπως βαριά κατάθλιψη.

Τα ελαττώματά μας είναι πιο ελκυστικά απ’ όσο νομίζουμε

Τα τελευταία χρόνια, επισκέπτες στο Μουσείο Τέχνης Rubin στη Νέα Υόρκη αποκαλύπτουν τους βαθύτερους φόβους και επιθυμίες τους. Ως μέρος μιας ειδικής έκθεσης, οι επισκέπτες προσκλήθηκαν να καταγράψουν τα μυστικά τους σε μικρά κομμάτια χαρτιού και κρεμούσαν τα σημειώματά τους στον τοίχο ώστε να μπορούν όλοι να τα βλέπουν.

Από τη μία πλευρά, οι άνθρωποι κατέγραφαν τα άγχη τους• από την άλλη, τις ελπίδες τους. Χιλιάδες επισκέπτες έγραφαν πράγματα όπως «Αγχώνομαι επειδή φοβάμαι ότι θα πεθάνω μόνος», «Αγχώνομαι επειδή χάνω την ευκαιρία να γίνω μητέρα» και «Ελπίζω γιατί η ζωή είναι όμορφη και σύντομα θα γίνω ευτυχισμένος».

Υπήρχαν κι άλλες δηλώσεις όπως «Αγχώνομαι επειδή δεν έχω ένα σπίτι για τα παιδιά μου», «Έχω υποτροπιάσει τρεις φορές μέχρι να καταφέρω να απεξαρτηθώ», «Νιώθω ότι απογοητεύω τους πάντες στη ζωή μου». Πρόκειται για πάνω από 50.000 σκέψεις που σε διαφορετική περίπτωση κανείς δεν θα μοιραζόταν εξαιτίας του φόβου απόρριψης και ντροπής.

Αλλά οι ψυχολογικές έρευνες τώρα υποστηρίζουν ότι αυτός ο φόβος μεγαλοποιείται στο μυαλό μας. Συχνά, υπάρχει ασυμφωνία ανάμεσα στο πώς οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται τα ελαττώματά τους και πώς οι άλλοι τα ερμηνεύουν. Τείνουμε να νομίζουμε πως όταν δείχνουμε ευάλωτοι φαινόμαστε αδύναμοι, ανεπαρκείς – ένα χάος με λίγα λόγια. Αλλά όταν οι άλλοι βλέπουν τα ευαίσθητα σημεία μας, είναι πιθανό να αντιληφθούν κάτι τελείως διαφορετικό, κάτι γοητευτικό. Μια σειρά πρόσφατων μελετών ονομάζει αυτό το φαινόμενο «το φαινόμενο του όμορφου χάους» και οι ερευνητές προτείνουν να μη φοβόμαστε να ανοιγόμαστε – τουλάχιστον σε ορισμένες περιπτώσεις.

Οι ερευνητές Anna Bruk, Sabine G. Scholl και Herbert Bless από το Πανεπιστήμιο του Mannheim στη Γερμανία βρήκαν στοιχεία για το φαινόμενο αυτό σε έξι μελέτες. Στις έρευνές τους ζήτησαν από συμμετέχοντες να φανταστούν τους εαυτούς τους σε ευάλωτες καταστάσεις – όπως ερωτική εξομολόγηση ή μεγάλο καυγά. Όταν φαντάστηκαν τον εαυτό τους σε αυτές τις καταστάσεις, έτειναν να δείχνουν ότι τα ευάλωτα στοιχεία τους θα τους έκαναν να φαίνονται αδύναμοι και ανεπαρκείς. Αλλά όταν οι συμμετέχοντες φαντάζονται άλλους σε αυτές τις καταστάσεις, ήταν πιο πιθανό να αντιλαμβάνονται τα ίδια στοιχεία ως «γοητευτικά» και επιθυμητά.

Είτε βρισκόμαστε στην εργασία, είτε σε ραντεβού, φαίνεται ασφαλέστερο να δείξουμε ευάλωτοι μέσα σε μια σχέση που έχει κάποια ιστορία – μέσα στην οποία υπάρχει αμοιβαία στήριξη και σύνδεση. Ωστόσο, χρειάζεται πάντα να γνωρίζουμε ότι ποτέ και με κανέναν δεν είμαστε απόλυτα ασφαλείς όταν νιώθουμε ευάλωτοι – αυτό όμως είναι που δημιουργεί συχνά μια ιδιαίτερη σύνδεση με κάποιον. Όταν κάποιος μοιράζεται τις ελπίδες και τα άγχη του ή παραδέχεται ένα λάθος ή εξομολογείται την αγάπη σε έναν φίλο, αυτό το άτομο κάνει κάτι ριψοκίνδυνο, αλλά η πιθανότητα να πληγωθεί ανοίγει το δρόμο σε μια πιο αυθεντική, βαθιά αλληλεπίδραση.

Η εκούσια κοινωνική απομόνωση βελτιώνει τη δημιουργικότητα, την πνευματική υγεία και τις ηγετικές ικανότητες

Κάποιοι από εμάς -παρότι εκτιμούν τους συνανθρώπους τους- δεν πετάνε την σκούφια τους με κάθε ευκαιρία κοινωνικοποίησης, ενώ χαίρονται στα κρυφά όταν τα πλάνα αλλάζουν και οι προγραμματισμένες έξοδοι ακυρώνονται.

Εν ολίγοις, είναι αρκετοί όσοι ταυτίζονται με όσα λέει η συγγραφέας Anneli Rufus στο βιβλίο της Party of One: The Loners’ Manifesto  (Ένα άτομο: Το Μανιφέστο του Μοναχικού):

«Όταν οι γονείς στις τηλεοπτικές εκπομπές τιμωρούσαν τα παιδιά τους με το να τα στέλνουν στο δωμάτιο τους, δεν το καταλάβαινα. Το δωμάτιό μου το αγαπούσα. Το να βρίσκομαι πίσω από μια κλειδωμένη πόρτα ήταν ευλογία. Για μένα τιμωρία σήμαινε να με αναγκάσουν να παίζω επιτραπέζια με τον ξάδελφο μου τον Λούι».

Οι ακοινώνητες τάσεις, όπως αυτές που εκφράζει η Rufus, δεν θεωρούνται ιδανικές. Υπάρχει πληθώρα ερευνών που καταδεικνύουν τις βλαπτικές συνέπειες της κοινωνικής απομόνωσης, η οποία θεωρείται μάλιστα σοβαρό πρόβλημα δημόσιας υγείας στις χώρες με ταχέως γηράσκοντα πληθυσμό.

Στο Ηνωμένο Βασίλειο, το Βασιλικό Κολέγιο Γενικών Ιατρών έχει αναφέρει πως η μοναξιά ενέχει εξίσου υψηλό κίνδυνο για πρόωρο θάνατο με τον διαβήτη. Οι ισχυροί κοινωνικοί δεσμοί είναι σημαντικοί για την γνωσιακή λειτουργία, την κίνηση και ένα λειτουργικό ανοσοποιητικό σύστημα.

Το γεγονός αυτό έχει αποδειχθεί έπειτα από μελέτη ακραίων περιπτώσεων κοινωνικής απομόνωσης: ανθρώπους σε αιχμαλωσία, παιδιά σε ορφανοτροφεία, όπου τα κακοποιούν, και φυλακισμένους σε κελί απομόνωσης.

Αυτές όμως είναι σοβαρές περιπτώσεις ακούσιας μοναξιάς. Όσοι απλά απολαμβάνουν την μοναχικότητά τους, σύμφωνα με νέα στοιχεία, απολαμβάνουν και θετικές συνέπειές της που αφορούν την εργασιακή τους ζωή και τη συναισθηματική τους ευεξία.

Το σημαντικότερο θετικό πλεονέκτημα της μοναχικότητας είναι μάλλον η αυξημένη και βελτιωμένη δημιουργικότητα. Ο Gregory Feist από το Πολιτειακό Πανεπιστήμιο του Σαν Χοσέ της Καλιφόρνια ερευνά την ψυχολογία της δημιουργικότητας και την έχει ορίσει ως δραστηριότητα που ενέχει δύο καίρια στοιχεία: την πρωτοτυπία και τη χρησιμότητα.


Έχει καταλήξει πως στοιχεία της προσωπικότητας που συνήθως συνδέονται με τη δημιουργικότητα είναι το να είναι κανείς ανοιχτός σε νέες απόψεις και εμπειρίες, η εμπιστοσύνη στον ίδιο μας τον εαυτό και τις ικανότητες του και η αυτονομία (που συχνά εμπεριέχει «αδιαφορία για τους κοινωνικούς κανόνες» και μια «προτίμηση στο να είναι κανείς μόνος του»).

Η έρευνα του Feist μεταξύ καλλιτεχνών και επιστημόνων έδειξε πως ένα από τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά των δημιουργικών ανθρώπων είναι πως ενδιαφέρονται λιγότερο για κοινωνικοποίηση.

Μία αιτία γι’ αυτό είναι πως τα συγκεκριμένα άτομα περνάνε πολύ χρόνο μόνα, εργαζόμενα πάνω στο αντικείμενο τους.

Επιπλέον πολλοί καλλιτέχνες προσπαθούν να κατανοήσουν τον εσωτερικό τους κόσμο και να εκφράσουν εσώτερες, προσωπικές εμπειρίες προκειμένου να τις διατυπώσουν και να τους προσδώσουν νόημα μέσω της τέχνης τους.

Η μοναξιά καλλιεργεί την ικανότητα να συλλογίζεσαι και να παρατηρείς, χαρακτηριστικά απαραίτητα για τη δημιουργική διαδικασία.

Η Julie Bowker, ψυχολόγος από το Πανεπιστήμιο του Μπάφαλο που ερευνά την κοινωνική απομόνωση, δικαίωσε τις θέσεις αυτές. Η κοινωνική απομόνωση συνήθως κατηγοριοποιείται ως εξής: αιδημοσύνη που προκαλείται από φόβο ή άγχος, αποφυγή εξαιτίας απέχθειας της κοινωνικοποίησης και ακοινωνησία εξαιτίας της προτίμησης για μοναχικότητα.

Η Bowker και οι συνάδελφοι της δημοσίευσαν μια εργασία που για πρώτη φορά υποδεικνύει πως ένας από αυτούς τους τύπους κοινωνικής απομόνωσης πιθανά να έχει θετικές συνέπειες και πως η δημιουργικότητα συνδέεται ιδιαίτερα με την ακοινωνησία. Ένα άλλο εύρημά τους ήταν ότι η ακοινωνησία δεν συνδέεται με την επιθετικότητα ενώ η αιδημοσύνη και η αποφυγή συσχετίζονται με αυτήν.


Ο λόγος που η εργασία τους είναι σημαντική είναι πως υποδεικνύει ότι η ακοινωνησία όχι μόνο δεν βλάπτει, αλλά μπορεί να είναι και ευεργετική. Οι ακοινώνητοι, σύμφωνα με την Bowker, «έχουν όσες κοινωνικές επαφές χρειάζονται. Προτιμούν να είναι μόνοι, αλλά δεν έχουν πρόβλημα να συναναστρέφονται με άλλους».

Φυσικά σημειώνονται διαφορές ανά φύλο και πολιτισμικό υπόβαθρο. Για παράδειγμα μία έρευνα έχει υποδείξει πως τα ακοινώνητα παιδιά στην Κίνα αντιμετωπίζουν περισσότερα διαπροσωπικά και εκπαιδευτικά προβλήματα σε σύγκριση με τα ακοινώνητα παιδιά στη Δύση. Η Bowker ωστόσο δηλώνει πως οι διαφορές αυτές μειώνονται καθώς ο κόσμος γίνεται πιο παγκοσμιοποιημένος.

Παρά τις διακυμάνσεις αυτές, φαίνεται πως η μοναξιά είναι σημαντική και για άλλες διεργασίες, πέραν της δημιουργικότητας.

Γενικά θεωρούμε πως οι ηγέτες πρέπει να είναι εξωστρεφείς και κοινωνικοί. Αυτό όμως εξαρτάται και από τις προσωπικότητες των ανθρώπων που καθοδηγούν. Μία μελέτη του 2011 έδειξε πως στα καταστήματα μιας μεγάλης αλυσίδας πιτσαρίας, όπου οι υπάλληλοι ήταν πιο εσωστρεφείς, τα εξωστρεφή αφεντικά συνδέονταν με υψηλότερα κέρδη.

Ωστόσο σε υποκαταστήματα όπου οι υπάλληλοι ήταν πιο εξωστρεφείς και κοινωνικοί, οι εσωστρεφείς μάνατζερ ήταν πιο αποδοτικοί. Μία εξήγηση γι’ αυτό είναι πως υπάρχουν λιγότερες πιθανότητες να νιώσουν απειλή από τις ισχυρές προσωπικότητες και τις προτάσεις τους οι εσωστρεφείς. Επίσης ακούνε τους άλλους περισσότερο.

Ήδη από την αρχαιότητα οι λαοί συνέδεαν την απομόνωση με την πνευματική συγκέντρωση. Εξάλλου οι πολιτισμοί όπου υπήρχε ως έννοια ο ερημιτισμός στις θρησκευτικές τους παραδόσεις, τον συνέδεαν με τη φώτιση.

Πρόσφατες έρευνες μας εξηγούν καλύτερα το γιατί. Ένα πλεονέκτημα της ακοινωνησίας είναι η κατάσταση της ενεργού πνευματικής ανάπαυσης του εγκεφάλου, που ευνοείται από την ησυχία που συνοδεύει το να είναι κάποιος μόνος του.

Όταν κάποιος άλλος είναι παρών, ο εγκέφαλος μας αναγκαστικά απασχολείται από την ύπαρξη του. Ακόμα κι αν αυτή είναι μια θετική διάσπαση, δεν παύει να είναι διάσπαση της προσοχής του.

Η ονειροπόληση χωρίς κάτι να μας αποσπά, ενεργοποιεί το δίκτυο βασικής λειτουργίας του εγκεφάλου. Μεταξύ άλλων λειτουργιών, το δίκτυο βασικής λειτουργίας βοηθά στην εδραίωση της μνήμης και στην κατανόηση των αισθημάτων των άλλων.

Το να επιτρέψουμε στον εγκέφαλό μας να ονειροπολήσει απερίσπαστα βοηθά μακροπρόθεσμα τη συγκέντρωση και ενισχύει την αίσθηση του εαυτού μας και των άλλων.

Παραδόξως δηλαδή, οι περίοδοι μοναξιάς μάς βοηθούν να κοινωνικοποιηθούμε καλύτερα όταν επιστρέψουμε στη διαδικασία αυτή. Και η περιστασιακή απουσία συγκέντρωσης αυξάνει την ικανότητα αυτή μακροπρόθεσμα.


Ακόμα μία υπέρμαχος της σκεπτόμενης και παραγωγικής μοναχικότητας είναι η Susan Cain, συγγραφέας του βιβλίου Quiet: The Power of Introverts in a World That Can’t Stop Talking (Σιωπή: Η Δύναμη των Εσωστρεφών σε Έναν Κόσμο Που Διαρκώς Μιλάει) και ιδρύτρια της Quiet Revolution, μιας εταιρείας που προωθεί σιωπηρούς και φιλικούς προς την εσωστρέφεια χώρους εργασίας.

«Σήμερα έχουμε την τάση να θεωρούμε πως η δημιουργικότητα προκύπτει από μια επιβεβλημένα εξωστρεφή διαδικασία, ενώ στην πραγματικότητα απαιτείται διαρκής προσοχή και βαθιά συγκέντρωση»λέει η Cain, «επίσης, οι άνθρωποι είναι σφουγγάρια, κοινωνικά όντα που όταν περιβάλλονται από άλλους σχεδόν αυτόματα επηρεάζονται από τις απόψεις και την αισθητική τους. Προκειμένου να χαράξουμε στ’ αλήθεια την προσωπική μας πορεία και να αρθρώσουμε το δικό μας όραμα, πρέπει να είμαστε πρόθυμοι να απομονωθούμε, τουλάχιστον για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα».

Βέβαια το όριο μεταξύ της ευεργετικής μοναχικότητας και της επικίνδυνης απομόνωσης μπορεί να γίνει δυσδιάκριτο. «Σχεδόν τα πάντα μπορούν να λειτουργήσουν θετικά ή αρνητικά, εξαρτάται από το πόσο ακραίες συμπεριφορές υιοθετούνται» λέει ο Feist τονίζοντας πως διαταραχή σημαίνει δυσλειτουργία.

Αν κάποιος πάψει να ενδιαφέρεται για τους ανθρώπους και κόψει κάθε επαφή, τότε αυτό μπορεί να σημαίνει παθολογική αμέλεια των κοινωνικών δεσμών. Η δημιουργική ακοινωνησία όμως απέχει έτη φωτός από αυτό.

Στην πραγματικότητα, σύμφωνα με τον Feist «οι άνθρωποι που δεν είναι ποτέ μόνοι αντιμετωπίζουν έναν πραγματικό κίνδυνο». Είναι αδύνατον να είσαι εσωστρεφής, να έχεις αυτογνωσία και να είσαι σε θέση να χαλαρώσεις απόλυτα, αν δεν απολαμβάνεις περιστασιακά συνθήκες μοναξιάς.

Επιπλέον, οι εσωστρεφείς τείνουν να έχουν λιγότερες αλλά ισχυρότερες φιλίες, συνθήκη που συνδέεται με μεγαλύτερη ευτυχία.

Όπως συμβαίνει με πολλά πράγματα, η ποιότητα υπερέχει της ποσότητας. Η καλλιέργεια λίγων αλλά ισχυρών σχέσεων χωρίς να νιώθει κανείς την ανάγκη να γεμίζει την ζωή του με άπειρες φωνές, φαίνεται τελικά πως είναι καλύτερη για την προσωπική ευτυχία και ολοκλήρωση.

Συνεπώς, αν η προσωπικότητα σας κλίνει προς το ακοινώνητο, μην προσπαθείτε να την αλλάξετε. Φυσικά αυτό απαιτεί κάποιο μέτρο.

Αν όμως έχετε τακτικά κοινωνικές επαφές και επιλέγετε την μοναχικότητα αντί να εξαναγκάζεστε σε μοναξιά, αν έχετε μερικούς καλούς φίλους και απολαμβάνετε την ησυχία του να είστε μόνο με τον εαυτό σας ώστε να γίνετε πιο δημιουργικοί, τότε δεν υπάρχει κανένας λόγος να προσπαθείτε να αλλάξετε την προσωπικότητα σας για να ταιριάξετε στο κοινωνικό προφίλ που οι άλλοι θα ήθελαν να έχετε.

ΞΕΝΟΦΩΝ: ΓΙΑ ΤΗΝ ΨΥΧΗ

Ξενοφών (περ. 430 – μετά το 355 πΧ)

Απομνημονεύματα 1. 2. 23
Γιατί στο ίδιο σώμα συνυπάρχουν εκ φύσεως μαζί με την ψυχή οι κακές επιθυμίες που την πείθουν να μην είναι συνετή αλλά να ικανοποιεί ταχύτατα αυτές και το σώμα.

Απομνημονεύματα 1. 2. 53
Όταν η ψυχή βγει από το σώμα, που μόνο αυτή έχει φρόνηση, οι συγγενείς εξαφανίζουν το ταχύτερο το σώμα του πιο αγαπημένου τους ανθρώπου, αφού κάνουν την εκφορά του.

Άσκησε την ψυχή και το σώμα με τέτοιο τρόπο ζωής, τον οποίον εφαρμόζοντας κάποιος θα μπορούσε να περάσει τη ζωή του με θάρρος και ασφάλεια.

Απομνημονεύματα Α’ 4. 13
Δεν ήταν όμως αρκετό για τον θεό να φροντίσει μόνο το σώμα αλλά, το σπουδαιότερο, εμφύτευσε στον άνθρωπο την ισχυρότατη ψυχή. Γιατί ποιου άλλου ζώου η ψυχή έχει πρώτα-πρώτα τη γνώση ότι υπάρχουν θεοί που δημιούργησαν με τάξη τα σπουδαιότερα και ωραιότερα; Ποιο άλλο ζωικό είδος λατρεύει θεούς, αν όχι οι άνθρωποι; Ποια άλλη ψυχή, αν όχι η ανθρώπινη, είναι ικανότερη να παρέχει προφυλάξεις από την πείνα, τη δίψα, το κρύο ή τη ζέστη ή να προσφέρει βοήθεια σε ασθένειες ή να ασκεί στη ρώμη ή να κοπιάζει για μάθηση ή να είναι ικανότερη να διατηρεί στη μνήμη όσα τυχόν ακούσει, δει ή μάθει;

Απομνημονεύματα A’ 5. 5
Δεν πρέπει άραγε κάθε άνθρωπος που θεωρεί την εγκράτεια βάσει της αρετής, αυτήν πρώτα να εγκαθιδρύει στην ψυχή του; Γιατί ποιος θα μπορούσε χωρείς αυτή να μάθει κάτι καλό ή να το μελετήσει ιδιαίτερα; Ή ποιος υποδουλωμένος δεν θα είχε το σώμα του και την ψυχή σε αισχρή κατάσταση;

Απομνημονεύματα Δ’ 3. 14
Αλλά βέβαια και η ανθρώπινη ψυχή, που μετέχει στο θείο περισσότερο από καθετί άλλο ανθρώπινο, είναι φανερό ότι βασιλεύει μέσα μιας, ούτε και αυτή όμως ορατή.

Επιστήμονες κατάφεραν για πρώτη φορά να αναπτύξουν στο εργαστήριο τέλεια ανθρώπινα αιμοφόρα αγγεία

Επιστήμονες ανακοίνωσαν ότι κατάφεραν για πρώτη φορά να αναπτύξουν στο εργαστήριο τέλεια ανθρώπινα αιμοφόρα αγγεία. Το επίτευγμα αποτελεί σημαντικό βήμα προόδου για την αξιοποίηση τέτοιων οργανοειδών όπως αποκαλούνται, προκειμένου στο μέλλον να αντιμετωπισθούν διάφορες αγγειακές παθήσεις σε ασθενείς όπως οι διαβητικοί.

Οι ερευνητές από τον Καναδά, τις ΗΠΑ, την Αυστρία και τη Βρετανία, με επικεφαλής τον δρα Γιόζεφ Πένινγκερ, διευθυντή του Ινστιτούτου Επιστημών της Ζωής του Πανεπιστημίου της Βρετανικής Κολομβίας στο Βανκούβερ και επικεφαλής του Ινστιτούτου Μοριακής Βιοτεχνολογίας της Αυστριακής Ακαδημίας Επιστημών, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό "Nature", δημιούργησαν τα λεγόμενα «αγγειακά οργανοειδή», καλλιεργώντας ανθρώπινα πολυδύναμα βλαστικά κύτταρα.

Τα εργαστηριακά αγγεία, που μιμούνται τη δομή και τη λειτουργία των πραγματικών ανθρωπίνων αιμοφόρων αγγείων, μεταμοσχεύτηκαν σε πειραματόζωα (ποντίκια) και λειτούργησαν ως κανονικά όργανα με τις αρτηρίες και τα τριχοειδή αγγεία τους.

«Η δυνατότητα να δημιουργούμε ανθρώπινα αγγεία ως οργανοειδή από βλαστικά κύτταρα αποτελεί μια επαναστατική αλλαγή. Επειδή κάθε όργανο στο σώμα μας συνδέεται με το κυκλοφορικό σύστημα, οι ερευνητές μπορούν πλέον να φωτίσουν τις αιτίες και να βρουν νέες θεραπείες για διάφορες αγγειακές παθήσεις, όπως η νόσος Αλτσχάιμερ, οι καρδιαγγειακές νόσοι, το εγκεφαλικό, ο καρκίνος και φυσικά ο διαβήτης».

Πολλά συμπτώματα του διαβήτη - από τον οποίο πάσχουν περίπου 420 εκατομμύρια άνθρωποι παγκοσμίως- είναι το αποτέλεσμα αλλαγών στα αιμοφόρα αγγεία, οι οποίες έχουν ως συνέπεια προβλήματα στην κυκλοφορία του αίματος και στην οξυγόνωση των ιστών. Παρόλο που είναι κάτι συχνό, πολύ λίγα πράγματα είναι γνωστά για τις αγγειακές αλλαγές λόγω του διαβήτη, με αποτέλεσμα να καθυστερεί η ανάπτυξη νέων θεραπειών.

«Επειδή τα οργανοειδή μας μοιάζουν με τα ανθρώπινα αγγεία σε μεγάλο βαθμό, ακόμη και σε μοριακό επίπεδο, μπορούμε πλέον να τα χρησιμοποιήσουμε για να μελετήσουμε τις αγγειακές ασθένειες άμεσα σε ανθρώπινους ιστούς», δήλωσε ο ερευνητής Ράινερ Γουίμερ.

Δεν άντεξαν το κρύο τα φυτά στη σκοτεινή πλευρά της Σελήνης

Μόλις 24 ώρες άντεξαν τα κινέζικα φυτά που είχαν φυτρώσει στη Σελήνη. Η θερμοκρασία φτάνει τους μείον 170 βαθμούς Κελσίου.

Δεν πρόλαβε να αποκτήσει ζωή η σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού και την έχασε κιόλας, καθώς τα πρώτα πράσινα φυλλαράκια που είχαν σκάσει μύτη, πέθαναν μόλις 24 ώρες μετά την εντυπωσιακή φωτογραφία τους που η Κίνα είχε δώσει στη δημοσιότητα.

Τα φυτά του βαμβακιού που είχαν στείλει στη Σελήνη οι Κινέζοι με το σκάφος Chang’e-4 και τα οποία είχαν προ ημερών πετάξει βλαστάρια χάρη στις ηλιακές ακτίνες, είναι ήδη νεκρά εξαιτίας του πολύ κρύου που φθάνει τους μείον 170 βαθμούς Κελσίου, από τη στιγμή που χάθηκε ο Ήλιος πάνω από το σημείο της προσσελήνωσης και έπεσε η μακριά σεληνιακή νύχτα που διαρκεί περίπου δύο εβδομάδες.

Πρόκειται για ένα βιολογικό πείραμα, που περιλαμβάνει επίσης σπόρους πατάτας, κανόλας (ποικιλίας της ελαιοκράμβης) και αραβίδοψης, καθώς επίσης αυγά μυγών και ζυμομύκητες, σε μια προσπάθεια να μελετηθεί πώς αντιδρούν και αναπτύσσονται τα φυτά και άλλοι οργανισμοί στο αφιλόξενο σεληνιακό περιβάλλον – με την προοπτική να τραφεί μια μελλοντική σεληνιακή αποικία ανθρώπων.

Το βιολογικό πείραμα
Λίγο μετά την ιστορική κινεζική προσσελήνωση στις αρχές Ιανουαρίου, άρχισε το πείραμα μέσα στο βάρους 2,6 κιλών δοχείο από αλουμίνιο, μια μίνι βιόσφαιρα που περιείχε τα γήινα δείγματα. Στην αρχή οι σπόροι βαμβακιού τα πήγαν πολύ καλά και έγιναν τα πρώτα φυτά που βλάστησαν στην επιφάνεια ενός άλλου κόσμου.

Όμως, όπως έκαναν γνωστό σε συνέντευξη Τύπου οι Κινέζοι επιστήμονες του πειράματος, με επικεφαλής τον καθηγητή Λίου Χανλόνγκ από το Πανεπιστήμιο Τσονγκκίνγκ, η θερμοκρασία μέσα στο δοχείο με τα φυτά έπεσε στους μείον 52 βαθμούς Κελσίου και το πείραμα έλαβε τέλος. Κάτι που, όπως είπαν, περίμεναν να συμβεί. Επειδή το δοχείο είναι σφραγισμένο, τα υλικά από τα φυτά που θα αποσυντεθούν τις επόμενες εβδομάδες, δεν θα διαρρεύσουν στη σεληνιακή επιφάνεια, διαβεβαίωσαν εκπρόσωποι της Κινεζικής Διαστημικής Υπηρεσίας.

Οι σπόροι βαμβακιού ήσαν οι πρώτοι που βλάστησαν σε άλλο ουράνιο σώμα, αλλά όχι οι πρώτοι που βλάστησαν στο διάστημα. Κάτι ανάλογο έχει συμβεί σε τρεις διαστημικούς σταθμούς έως τώρα, στον ρωσικό MIR, στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό και στον κινεζικό Τιανγκόνγκ-2.

Οι Κινέζοι δεν έδωσαν πληροφορίες για τα άλλα φυτά και τους άλλους οργανισμούς, που πάντως δεν φαίνεται να έχουν δώσει σημεία ζωής μέχρι στιγμής, δηλαδή είτε τα φυτά να βλαστήσουν, είτε τα αυγά των μυγών να εκκολαφθούν.

Υπεραγωγιμότητα: Ερευνητές ανακαλύπτουν νέα πειστήρια για υπεραγωγιμότητα κοντά σε θερμοκρασία δωματίου

Ερευνητές στο Πανεπιστήμιο George Washington (GW) έκαναν ένα μεγάλο βήμα προς την κατεύθυνση να πετύχουν έναν από τους περισσότερο επιδιωκόμενους στόχους στη φυσική: υπεραγωγιμότητα σε θερμοκρασία δωματίου.

Υπεραγωγιμότητα είναι η έλλειψη ηλεκτρικής αντίστασης και παρατηρείται σε πολλά υλικά όταν ψύχονται κάτω από μια κρίσιμη θερμοκρασία. Μέχρι τώρα, τα υπεραγώγιμα υλικά θεωρείτο ότι πρέπει να ψύχονται σε πολύ χαμηλές θερμοκρασίες (μείον 180 βαθμούς Κελσίου ή μείον 292 βαθμούς Φαρενάιτ), πράγμα που περιόριζε τις εφαρμογές τους. Καθώς η ηλεκτρική αντίσταση καθιστά ένα σύστημα αναποτελεσματικό, η απάλειψη ορισμένης αντίστασης με τη χρήση υπεραγωγών θερμοκρασίας δωματίου θα επέτρεπε αποδοτικότερη παραγωγή και χρήση του ηλεκτρισμού, βελτιωμένη μεταφορά ενέργειας σε όλο τον κόσμο και περισσότερο ισχυρά υπολογιστικά συστήματα.

Σύμφωνα με τον Maddury Somayazulu, αναπληρωτή ερευνητικό καθηγητή στη Σχολή Μηχανικής και Εφαρμοσμένης Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο George Washington, η υπεραγωγιμότητα είναι ίσως ένα από τα τελευταία μεγάλα σύνορα των επιστημονικών ανακαλύψεων που μπορούν να περάσουν σε καθημερινές τεχνολογικές εφαρμογές. Η υπεραγωγιμότητα θερμοκρασίας δωματίου είναι το παροιμιώδες «ιερό δισκοπότηρο» που περιμένει να ανακαλυφθεί και επιτυγχάνοντάς το – αν και στις 2 εκατομμύρια ατμόσφαιρες – είναι μια στιγμή αλλαγής παραδείγματος στην ιστορία της επιστήμης.

Το βασικό σε αυτή την ανακάλυψη ήταν η δημιουργία μιας μεταλλικής, πλούσιας σε υδρογόνο σύνθεσης σε πολύ υψηλή πίεση: περίπου 2 εκατομμύρια ατμόσφαιρες. Οι ερευνητές χρησιμοποίησαν συσκευές που χρησιμοποιούνται για να δημιουργήσουν υψηλές πιέσεις, για να συμπιέσουν μαζί μικροσκοπικά δείγματα λανθανίου και υδρογόνου. Στη συνέχεια θέρμαναν τα δείγματα και παρατήρησαν τεράστιες αλλαγές στη δομή τους. Αυτό οδήγησε σε μια νέα δομή, LaH10 (απεικόνιση), την οποία οι ερευνητές προηγουμένως πρόβλεψαν ότι θα ήταν υπεραγωγός σε υψηλές θερμοκρασίες.

Ενώ το δείγμα κρατιόταν σε υψηλές πιέσεις, η ομάδα παρατήρησε αναπαραγόμενη αλλαγή στις ηλεκτρικές ιδιότητες. Μέτρησαν σημαντικές πτώσεις στην αντίσταση όταν το δείγμα ψύχονταν κάτω από τους 260 βαθμούς Κέλβιν (μείον 13 βαθμοί Κελσίου) στα 180-200 γιγαπασκάλ πίεσης, παρουσιάζοντας στοιχεία υπεραγωγιμότητας σε θερμοκρασία πλησίον αυτής του δωματίου. Σε επακόλουθα πειράματα, οι ερευνητές είδαν τη μετάβαση να συμβαίνει σε ακόμη υψηλότερες θερμοκρασίες, πάνω από 280 βαθμούς Κέλβιν. Σε όλα τα πειράματα, οι ερευνητές χρησιμοποίησαν επίσης σκέδαση ακτίνων-Χ για να παρατηρήσουν το ίδιο φαινόμενο. Αυτό γινόταν μέσω μιας δέσμης σύχνοτρον της Προηγμένης Πηγής Φωτονίων στο Εθνικό Εργαστήριο Argonne, στο Illinois.

«Πιστεύουμε ότι αυτό είναι η αρχή της νέας εποχής της υπεραγωγιμότητας», αναφέρει ο Russell Hemley, καθηγητής στη Σχολή Μηχανικής και Εφαρμοσμένης Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο George Washington. «Έχουμε εξετάσει μόνο ένα χημικό σύστημα – τη σπάνια γαία Λανθάνιο [La] μαζί με το υδρογόνο. Υπάρχουν επιπρόσθετες δομές σε αυτό το σύστημα, αλλά το πλέον σημαντικό, υπάρχουν πολλά άλλα πλούσια σε υδρογόνο υλικά όπως αυτά με διαφορετικές χημικές συνθέσεις για να εξερευνηθούν. Είμαστε πεπεισμένοι πολλοί άλλοι υδρίτες* – ή υπερυδρίτες – θα βρεθούν με ακόμη υψηλότερες θερμοκρασίες μετάβασης κάτω από πίεση».

Στο μέλλον, η ομάδα ελπίζει να αναπτύξει μια βαθύτερη αντίληψη της υποκείμενης φυσικής των υπεραγωγών για να κατανοηθούν οι πάρα πολλές πρακτικές τους εφαρμογές.
------------------
Σημείωση: *Οι υδρίτες είναι ενώσεις εγκλεισμού ελαφρών υδρογονανθράκων (μεθάνιο) στο κρυσταλλικό πλέγμα πάγου. Δημιουργούνται σε υψηλές πιέσεις και χαμηλές θερμοκρασίες (για παράδειγμα στον θαλάσσιο πυθμένα). Δεν αποτελούν χημικές ενώσεις, αλλά ενώσεις εγκλεισμού. Αποτελούν ένα σύγχρονο πεδίο ενδιαφέροντος, με αρκετές δυσκολίες αλλά και προοπτικές για την εκμετάλλευσή τους.

Η αποστολή DES για την έρευνα της σκοτεινής ενέργειας ολοκληρώθηκε

Μετά από έξι χρόνια σάρωσης στο ένα τέταρτο του νότιου ουρανού και την καταλογογράφηση εκατοντάδων εκατομμυρίων μακρινών γαλαξιών, η Έρευνα για τη Σκοτεινή Ενέργεια (DES) ολοκλήρωσε την λήψη δεδομένων.  Είναι μια διεθνής συνεργασία που άρχισε να χαρτογραφεί μια μεγάλη περιοχή στον ουρανό στις 31 Αυγούστου 2013, σε μια προσπάθεια να κατανοήσουμε τη φύση της σκοτεινής ενέργειας, τη μυστηριώδη δύναμη που επιταχύνει την επέκταση του σύμπαντος.
 
Χρησιμοποιώντας τη φωτογραφική μηχανή σκοτεινής ενέργειας DECam, μία ψηφιακή φωτογραφική κάμερα 520 megapixel που τοποθετήθηκε στο τηλεσκόπιο Blanco 4 μέτρων στο ιντερνετικό παρατηρητήριο Cerro Tololo στη Χιλή, οι επιστήμονες του DES πήραν δεδομένα για συνολικά 758 νύχτες.
 
Κατά τις νύχτες αυτές, κατέγραψαν δεδομένα από μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια μακρινούς γαλαξίες. Περισσότεροι από 400 επιστήμονες από περισσότερα από 25 ιδρύματα ανά τον κόσμο συμμετείχαν στο πρόγραμμα, το οποίο φιλοξενείται από το Εργαστήριο Fermi. 
 
Το DES παραμένει μια από τις πιο ευαίσθητες και ολοκληρωμένες έρευνες για τους μακρινούς γαλαξίες που έγιναν ποτέ. Η κάμερα σκοτεινής ενέργειας είναι ικανή να βλέπει φως από τους γαλαξίες σε δισεκατομμύρια έτη φωτός μακριά, συλλαμβάνοντας το σε μια πρωτοφανή ποιότητα. 
 
Σύμφωνα με τον Alistair Walker του Εθνικού Παρατηρητηρίου Οπτικής Αστρονομίας, ένα μέλος της ομάδας DES και ο επιστήμονας τηλεσκοπίων Blanco, εξοπλίζοντας το τηλεσκόπιο με την Dark Energy Camera, το μεταμόρφωσαν σε μια υπερσύγχρονη μηχανή έρευνας. 
 
«Η DECam ήταν απαραίτητη για την εκτέλεση του DES, αλλά δημιούργησε επίσης ένα νέο εργαλείο για την ανακάλυψη από το ηλιακό σύστημα έως το μακρινό σύμπαν», λέει ο Walker. «Για παράδειγμα, πρόσφατα ανακάλυψαν 12 νέα φεγγάρια του Δία με τον DECam και την ανίχνευση μακρινών γαλαξιών που σχημάτιζαν νέα άστρα στο πρώιμο σύμπαν, όταν το σύμπαν ήταν κλάσμα της σημερινής του ηλικίας, κι αυτή η ανακάλυψη έδωσε νέες ιδέες για το τέλος τις κοσμικής σκοτεινής εποχής (κοσμικός μεσαίωνας).»
 
Τώρα θα ξεκινήσει η εργασία της ανάλυσης αυτών των δεδομένων και οι επιστήμονες “καταδύονται” τώρα στην πλούσια παρακαταθήκη των καταγεγραμμένων εικόνων από τα πρώτα χρόνια των δεδομένων, αναζητώντας στοιχεία για τη φύση της σκοτεινής ενέργειας.
 
Το πρώτο βήμα σε αυτή τη διαδικασία, σύμφωνα με τον επιστήμονα Fermilab και του Πανεπιστημίου του Σικάγου Josh Frieman, πρώην διευθυντή της DES, είναι να βρει το σήμα σε όλο το θόρυβο.
 
Η συνεργασία DES συνεχίζει να απελευθερώνει επιστημονικά αποτελέσματα από την αποθήκη των δεδομένων της. Τα κυριότερα από τα προηγούμενα χρόνια περιλαμβάνουν:
  • Η ακριβέστερη μέτρηση της δομής της σκοτεινής ύλης στο σύμπαν και η σύγκρισή της με το κοσμικό μικροκυματικό υπόβαθρο οδηγεί στην ανίχνευση της εξέλιξης του κόσμου
  • Η ανακάλυψη πολλών δορυφόρων γαλαξιών που περιστρέφονται γύρω από το Γαλαξία μας, οι οποίοι παρέχουν δοκιμές των θεωριών της σκοτεινής ύλης 
  • Η δημιουργία του ακριβέστερου χάρτη σκοτεινής ύλης του σύμπαντος 
  • Η ανίχνευση του πιο απομακρυσμένου σουπερνόβα που εντοπίστηκε ποτέ
  • Η δημόσια απελευθέρωση των δεδομένων των πρώτων τριών ετών της έρευνας , επιτρέποντας έτσι στους αστρονόμους σε όλο τον κόσμο να κάνουν επιπλέον ανακαλύψεις
Οι επιστήμονες της DES κατέγραψαν επίσης το πρώτο ορατό αντίγραφο των βαρυτικών κυμάτων που εντοπίστηκαν ποτέ, μια σύγκρουση από δύο αστέρια νετρονίων που συνέβησαν πριν από 130 εκατομμύρια χρόνια. Το DES ήταν μία από τις πολλές έρευνες για τον ουρανό που ανίχνευσαν αυτήν την πηγή των βαρυτικών κυμάτων, ανοίγοντας έτσι την πόρτα σε ένα νέο είδος αστρονομίας.
 
Πρόσφατα, το DES εξέδωσε τα πρώτα αποτελέσματα κοσμολογίας που βασίζονται σε σουπερνόβα (207 από τα πρώτα τρία χρόνια των δεδομένων DES), χρησιμοποιώντας μια μέθοδο που πριν από 20 χρόνια παρείχε την πρώτη απόδειξη για κοσμική επιτάχυνση. Πιο ολοκληρωμένα αποτελέσματα για τη σκοτεινή ενέργεια αναμένονται μέσα στα επόμενα χρόνια.
 
Το έργο της συγκέντρωσης μιας τέτοιας περιεκτικής έρευνας δεν ήταν ένα μικρό επίτευγμα. Κατά τη διάρκεια της έρευνας, εκατοντάδες επιστήμονες κλήθηκαν να εργαστούν στην κάμερα σε νυχτερινές βάρδιες υποστηριζόμενες από το προσωπικό του παρατηρητηρίου. Για να οργανώσει αυτή την προσπάθεια, το DES ενέκρινε μερικές από τις αρχές των πειραμάτων φυσικής υψηλής ενέργειας, όπου όλοι οι εργαζόμενοι στο πείραμα συμμετέχουν στη λειτουργία του με κάποιο τρόπο.
 
Όμως η κάμερα σκοτεινής ενέργειας DECam θα παραμείνει τοποθετημένη στο τηλεσκόπιο Blanco στο Cerro Tololo για άλλα πέντε έως 10 χρόνια και θα συνεχίσει να είναι ένα χρήσιμο εργαλείο για επιστημονικές συνεργασίες σε όλο τον κόσμο. Ο διευθυντής του Διαμερικανικού Παρατηρητηρίου Cerro Tololo Steve Heathcote λέει ότι προβλέπει ένα λαμπρό μέλλον για την DECam. 

Η Τέχνη της Επιρροής της Συνείδησης

ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΚΗ ΚΑΙ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ
[Ένα από τα σημαντικότερα βιβλία μαγείας εδώ και αρκετούς αιώνες, είναι το “Βιβλίο του Μάγου Αμπραμελίν” και η σημαντικότερη ιδέα που περιέχεται στις σελίδες του είναι η φαινομενικά απλή φόρμουλα: “Επικαλέσου συχνά”. Μιά από τις μεγαλύτερες αυθεντίες, λοιπόν, στην φιλολογία του αποκρυφισμού, συνιστά Συνεχή Επίκληση, κι αυτό φαίνεται να είναι το κλειδί για τα πάντα. Ο Ρόμπερτ Γουέηνερ στην “Κυβερνητική” τονίζει ξανά και ξανά: Απ’ ότι φαίνεται, ο ανθρώπινος εγκέφαλος λειτουργεί πάνω σε παραλλαγές του θρυλλικού αξιώματος “Ότι σου λέω τρείς φορές είναι αλήθεια”

Τα πειράματα στην “Ψυχολογία της Συμπεριφοράς” του Παβλώφ, του Σκίννερ και όλων των άλλων, μπορούν να συγκεντρωθούν σε δύο απλές λέξεις: “Ενίσχυσε συχνά”. Όπου η Ενίσχυση, για όλους τους πρακτικούς λόγους, σημαίνει Ανταμοιβή. Το βασικό κόλπο της Θεραπείας της Συμπεριφοράς είναι το να ανταμοίβεις την επιθυμητή συμπεριφορά, και η συμπεριφορά “ως διά μαγείας” αρχίζει να εμφανίζεται όλο και πιό συχνά, όσο η ανταμοιβή συνεχίζεται.

Η Διαφήμιση, όπως όλοι ξέρουμε, βασίζεται στο αξίωμα: “Επανέλαβε συχνά”. Πολλοί άνθρωποι που ξέρω, πιστεύουν ότι η πραγματικότητα είναι πλαστή, αλλά το σίγουρο είναι ότι είναι Εύπλαστη και όλα τα μυστικά της μπορούν να συμπυκνωθούν στην απλή φράση του Αμπραμελίν: “Επικαλέσου συχνά”. Γι’ αυτό κι εγώ την επικαλούμαι για πολλοστή φορά, σ’ αυτήν την παράγραφο.

Αν σου πούν αρκετά συχνά ότι “η Budweiser είναι η καλύτερη μπύρα του κόσμου”, η Budweiser τελικά θα έχει όλο και κάπως καλύτερη γεύση – ίσως ακόμη και πολύ καλύτερη από όλες τις άλλες – από ότι είχε πρίν γίνει αυτή η μαγική επίκληση. Είναι γεγονός ότι την επόμενη φορά που θα δείτε μιά μπύρα Budweiser, τώρα που διαβάσατε αυτό, θα θέλετε να την γευτείτε οπωσδήποτε. Κι ίσως αυτό να γίνει επειδή διαβάσατε αυτήν την επισήμανση. Ή ίσως επειδή διαβάσατε αυτό που είπα τώρα.

Τώρα. Αλλά ακόμη κι αν δεν την δείτε πουθενά, είναι σίγουρο ότι θα την παραγγείλετε στο μπάρ, την Budweiser, επειδή σας το είπα μόλις τώρα. Ή επειδή έκανα αυτήν ακριβώς την επισήμανση. Αλλά κι αν προσπαθήσετε να μην το κάνετε ακριβώς επειδή το είπα – για να αποδείξετε στον εαυτό σας το αντίθετο – πάλι την Budweiser θα σκέφτεστε. Ακριβώς επειδή το είπα. Είναι μιά επίκληση που θα την επικαλεστείτε, ακόμη και όταν ακριβώς θέλετε να την αποφύγετε. Δεν υπάρχει απόδραση. Η Budweiser παραμονεύει παντού.] ΡΟΜΠΕΡΤ ΑΝΤΟΝ ΓΟΥΙΛΣΟΝ (Χαοτικός Ερευνητής, Συνομωσιολόγος – Συγγραφέας βιβλίων όπως η τριλογία “ILLUMINATUS”)

Ο ΗΛΙΟΣ ΤΟΥ ΜΕΣΟΝΥΚΤΙΟΥ
Ο συνειδητός νούς είναι ένας στρόβιλος από σκέψεις, εικόνες, μνήμες, αισθήσεις, συναισθήματα, αλληλοσυγκρουόμενες επιθυμίες και αμφιβολίες, ανεκπλήρωτα όνειρα και φοβίες, αντιφάσεις και παραδοξολογίες. Είναι ανίκανος να συγκεντρώσει την προσοχή του καθαρά και απόλυτα σε ένα μοναδικό αντικείμενο, έστω και για ένα χιλιοστό του δευτερολέπτου, χωρίς να παρεμβάλλουν δευτερεύουσες σκέψεις, που αρχίζουν να την νοθεύουν και να την παρασύρουν σε έναν μεγαλύτερο εσωτερικό μονόλογο.

Αν δεν το πιστεύετε αυτό, τότε δοκιμάστε να συγκεντρώσετε την προσοχή της συνείδησης σας στην τελεία που βρίσκεται στο τέλος αυτής της πρότασης, χωρίς να εμπλακείτε σε καμία άλλη μορφή σκέψης, αλλά και χωρίς την ίδια την σκέψη για την τελεία.

Ο συνειδητός νούς είναι απασχολημένος σε μόνιμη βάση, σε έναν ατέρμονο εσωτερικό μονόλογο, κι αυτό δίνει όλο τον χώρο και τον χρόνο στον υποσυνείδητο νού για να δουλέψει ανενόχλητος, φτιάχνοντας έναν υπόγειο λαβύρινθο κάτω από τον εξωτερικό λαβύρινθο μας. Μόνο που ο εσωτερικός έχει πολύ γερά θεμέλια, ενώ ο εξωτερικός διαλύεται στο πρώτο φύσημα του ανέμου για να δώσει την θέση του σε έναν άλλον.

Περπατάτε σε μιά σκοτεινή νύχτα. Το μόνο φως που έχετε είναι ο μικρός φακός που κρατάτε στο χέρι σας. Καθώς κουνάτε τον φακό σε διάφορες κατευθύνσεις ολόγυρα, η δέσμη του φωτός μετακινείται, και αποσπά την προσοχή σας με τον ένα ή με τον άλλον τρόπο. Φωτίζει μόνο εκεί που κοιτά, και βλέπει μόνο εκεί που φωτίζει. Ο νούς μας, είναι κάτι σαν αυτόν τον φακό στο σκοτάδι. Και με την συγκέντρωση της προσοχής, κατευθύνουμε τον νού από μέρος σε μέρος. Όπως και η δέσμη του φωτός, βλέπουμε που κατευθύνεται ο νούς, αλλά τίποτε παραπάνω. Όλα τα υπόλοιπα είναι παρεμβολές.

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτές οι παρεμβολές είναι όλα τα άλλα πράγματα που δεν εστιάσαμε την προσοχή μας επάνω τους. Θα μπορούσαν να είναι αρνητικά αισθήματα, συμπεριφορές και σκέψεις, που κάνουν ακόμη πιό δύσκολο τον προσανατολισμό της προσοχής. Τα αισθήματά μας ακολουθούν την σκέψη μας αρκετά εύκολα. Τα αισθήματα μας δεν είμαστε ΕΜΕΙΣ. Είναι μάλλον αντιδράσεις που υποκινούνται από το Μοντέλο του Εγώ μας, σαν μιά θεατρική παράσταση, ενώ ο πραγματικός εαυτός μας απλά παρακολουθεί.

Με παρόμοιο τρόπο, αν κατευθύνεις την προσοχή σου σε ένα συγκεκριμένο συναίσθημα, θα έχει σαν αποτέλεσμα να νιώσεις το συναίσθημα (έστω κι αν αυτό είναι αδικαιολόγητο). Κι αυτό συμβαίνει γιατί εσύ δεν είσαι ο “φακός”, είσαι αυτός που χειρίζεται τον “φακό”. Με τις κατευθυνόμενες δέσμες του μικρού φακού, αντιλαμβάνεσαι αποσπασματικά το περιβάλλον, σαν να λύνεις ένα πάζλ βάζοντας τα κομμάτια με τυχαία σειρά (που παραδόξως έχει την ικανότητα να μοιάζει πάντα σωστή σε σένα). Στην σκηνή είσαι πάντα εσύ, το σκοτάδι, και το μέρος που φωτίζει ο φακός.

Μιά άλλη λεπτομέρεια: ο υποσυνείδητος νούς βλέπει μέσα στο σκοτάδι. Συνεχίστε μόνοι σας αυτήν την απλή παραβολή, προσθέτοντας τί ψάχνετε, πόσο δυνατό φακό μπορείτε να πάρετε, τι φοβάστε μέσα στο σκοτάδι, πως επιδρούν οι ήχοι στο πού θα φωτίσετε με τον φακό, πώς παρερμηνεύετε τις σκιές ολόγυρα, τι κινδύνους αντιμετωπίζετε άν δεν φωτίζετε συχνά εκεί που βαδίζετε, και με ποιόν τρόπο ο φακός φωτίζει άπλετα ένα συγκεκριμένο σημείο αλλά κάνει το σκοτάδι γύρω σας ακόμη πιό σκοτεινό.

Η βασική παρατήρηση είναι: Αν καταφέρετε να ξεπεράσετε τους λογικούς δισταγμούς και τους φόβους σας, και κλείσετε τον φακό, και ξεπεράσετε το σόκ του απόλυτου σκοταδιού τα πρώτα πέντε λεπτά, τα μάτια σας θα συνηθίσουν και θ’ αρχίσετε να βλέπετε μέσα στο σκοτάδι. Συγκεντρωτικά. Αληθινά. Ξεπερνώντας τους περιορισμούς των μπαταριών και της λάμπας. Θα μπορείτε να συγκεντρώσετε την προσοχή σας αληθινά και απόλυτα στην τελεία που βρίσκεται στο τέλος αυτής της πρότασης, χωρίς να χρειάζεται να σκέφτεστε την εστίαση πάνω της. Η απόλυτη καταγραφή, μέσα από την απουσία καταγραφής. Ένα κυριολεκτικά καλειδοσκοπικό ρητό των Σούφι, λέει:

“Είμαι ψηλά. Πολύ ψηλά. Κάνοντας την καρδιά λευκή με την θέαση τ’ ουρανού.
Κι όχι κοιτώντας κάτω, κάνοντας μαύρο το χαρτί με το γράψιμο”

Αυτή η ιδιόμορφη διανοητική κατάσταση, μπορεί να επέλθει άν χρησιμοποιήσουμε τις πιό σταθερές σκέψεις, συναισθήματα, αισθήσεις, και εικόνες, που είναι αποθηκευμένες στα υποσυνείδητα ή στα ασυνείδητα μέρη του νού μας, για να μπλοκάρουν αυτόν τον συνεχή εσωτερικό μονόλογο, όπως ακριβώς ένα φράγμα σε έναν ποταμό. Διάφορα τρίκς πρέπει να χρησιμοποιηθούν, γιατί αν αυτά τα πράγματα του υποσυνείδητου νού συμπεριληφθούν μέσα στην εστίαση του συνειδητού, δεν θα έχουν το επιθυμητό αποτέλεσμα.

Από την άλλη, πρέπει να απελευθερωθούν ή να ενεργοποιηθούν σε ένα επίπεδο ακριβώς κάτω από την συνείδηση, γιατί στην μορφή που έχουν αποθηκευτεί στο υποσυνείδητο, που είναι ένας αφηρημένος κώδικας, δεν μπορούν να λειτουργήσουν με σαφήνεια. Πρέπει λοιπόν να απασχολήσουμε τον συνειδητό νού με κάτι που να ενεργοποιεί την πρόθεση μας στον υποσυνείδητο, χωρίς να μας θυμίζει συνειδητά τί είναι.

Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε σαν παράδειγμα : την Μάντρα που επαναλαμβάνουν οι Βουδιστές μοναχοί, γυρνώντας ταυτόχρονα τον Τροχό Προσευχής, κινήσεις που σκοπό τους έχουν να επιδράσουν σε ένα διαφορετικό επίπεδο συνείδησης. Στα βιβλία του Κάρλος Καστανέντα, ο Δόν Χουάν βάζει τον μαθητευόμενο του να κρατάει σφιχτά δυό μικρές μυτερές πέτρες στα χέρια του, για να “υπενθυμίζουν στο σώμα του αυτό που πρέπει να κάνει, χωρίς ο ίδιος να συμμετέχει συνειδητά”.

Οι Αρχαίοι Τολτέκοι της Κεντρικής Αμερικής, χρησιμοποιούσαν μικρά αγαλματάκια που ήταν “φορτισμένα” με μιά ειδική ατμόσφαιρα, για να μεταφέρουν στον υποσυνείδητο νού του κατόχου τους, μαγικές εντολές που σχετίζονταν με το συνειδητό ονείρεμα. Αυτά τα αγαλματίδια συνήθως απεικόνιζαν οντότητες που ήταν προσωποποιήσεις της εντολής αυτής, και ονομαζόταν Εncubriros (Ενκουμπρίρος, που σημαίνει: Αυτοί που συγκαλύπτουν). Ο υποσυνείδητος νούς χρησιμοποιούσε την ανάμνηση αυτών των μορφών, για να τις χρησιμοποιήσει σαν οδηγούς στο ονειρικό του ταξίδι. Το παράδοξο είναι ότι ο δάσκαλος τις έδινε στο μαθητή, για να τις έχει πάντα μαζί του, χωρίς ο μαθητής να ξέρει τι ακριβώς είναι, αλλά παρ’ όλα αυτά ανταποκρινόταν απόλυτα στην εντολή.

Ο αφοπλισμός του συνειδητού νού, και της άμεσης ανάγκης για συνεχή εσωτερικό μονόλογο και για συνεχή ερμηνεία, και η ενίσχυση του υποσυνείδητου νού ώστε να δημιουργήσει γέφυρες επικοινωνίας με τον “κόσμο της επιφανείας” (να συνηθίσουν τα μάτια μας στο σκοτάδι) είναι μία φόρμουλα κατανόησης των πραγμάτων που μπορεί να την συναντήσει κανείς σε όλο της το μεγαλείο, αν καταδυθεί στην Ιστορία της σύγχρονης τέχνης. Από το Νταντά και τον Σουρεαλισμό, μέχρι τον Κυβισμό και τον Εξπρεσσιονισμό.

Εκτενείς μελέτες πάνω στο ζήτημα, έχουν γράψει ο Αντρέ Μπρετόν (πρωτεργάτης του Σουρεαλισμού), ο Τριστάν Τζαρά (τα Μανιφέστα του Ντανταϊσμού), και ο Μαρσέλ Ντουσάμπ, ενώ για πρώτη φορά παρουσιάζεται στον κινηματογράφο στο Γερμανικό Εξπρεσσιονιστικό φίλμ του 1919 “Το Εργαστήριο του Δόκτωρος Καλιγκάρι”, του Ρόμπερτ Βίνε, και στο “Μυστήρια μιάς ψυχής” του Πάμπστ, το 1926. Δυό ταινίες που διαδραματίζονται μέσα στην ίδια την τοπογραφία του υποσυνείδητου νού ενός ψυχασθενούς, ο οποίος βαδίζει με κώδικες του υποσυνείδητου νού προσπαθώντας να ερμηνεύσει με έναν διαφορετικό τρόπο την πραγματικότητα. Μιά πραγματικότητα που γίνεται ρευστή, επειδή εξαρτάται απόλυτα από τον παρατηρητή.

Οι περισσότερες παραδοσιακές μαγικές τεχνικές, απαιτούν από τον χρήστη τους να συγκεντρώσει την προσοχή του σε κάποια αφηρημένη αναλογική αναπαράσταση του πράγματος που θέλει να επιτύχει. Για παράδειγμα: για να προκαλέσει διαφωνία ανάμεσα στους εχθρούς του, πρέπει να ονομάσει μερικές πέτρες με τα ονόματα τους κι έπειτα να αναγκάσει τον εαυτό του να εξοργιστεί σε σημείο υστερίας και να αρχίσει να χτυπά με δύναμη τις πέτρες μεταξύ τους, μεταφέροντας όλη την οργή του πάνω τους και ξεχνώντας τελείως τους αληθινούς εχθρούς του.

Η υστερική οργή λειτουργεί κυρίως για να μπλοκάρει την συνειδητή σκέψη και να ενισχύσει με δύναμη την υποσυνείδητη επιθυμία, αν και πρέπει να εξοργιστεί σκεπτόμενος οτιδήποτε άλλο εκτός από τους στόχους του. Προσπαθεί να περιορίσει την συνειδητή προσοχή του ολοκληρωτικά σε αυτήν την μικρή παράσταση και να ακινητοποιήσει τον νού, για να μπορέσει να καναλιζάρει την επιθυμητή δύναμη στο υποσυνείδητο. Εκπληκτικά αποτελέσματα παρατηρούνται επίσης, όταν ο χρήστης τέτοιων παραδοσιακών πρακτικών δημιουργεί μιά σειρά από τεχνικές, σε μία χρονική περίοδο, και έπειτα τις εκτελεί πολύ αργότερα, όταν έχει συνειδητά ξεχάσει για ποιόν σκοπό είχαν φτιαχτεί.

Ένας από τους βασικούς στόχους της Κελτικής Δρυιδικής μύησης ήταν η παραμονή στο σκοτεινό δάσος, όπου ο μαθητευόμενος έπρεπε να μείνει μόνος μέσα στην νύχτα του δάσους και να αντιμετωπίσει την σκέψη του μέχρι να την αφανίσει (στο Ναγουάλ του Καστανέντα, στον Υπόγειο Κόσμο των Σαμάνων, στον ποταμό Αχέροντα και στην Λίμνη της Στυγός των Ελλήνων) για να γίνει ένα με αυτήν των προγόνων του. Όταν τα κατάφερνε, αντίκρυζε τον “Ήλιο του Μεσονυκτίου” και πλέον μπορούσε να δεί μέσα σε εκείνο το σκοτάδι που όλοι μας φοβόμαστε να κοιτάξουμε, αλλά αυτό μας κοιτάει. Ο Νίτσε, που τα τελευταία χρόνια της ζωής του δεν θυμόταν κανένα από τα βιβλία που είχε γράψει, έλεγε κι αυτός: “Κοιτάς κάτω στην Άβυσσο, αλλά κι η Άβυσσος κοιτάει εσένα”
ΣΚΕΠΤΟΜΟΡΦΕΣ

Ο νούς μας ακολουθεί την προσοχή μας. Όπου συγκεντρώσουμε την προσοχή μας, εκεί θα κατευθυνθούν και οι σκέψεις μας. Κατευθύνοντας προσεκτικά την προσοχή σε ένα συγκεκριμένο μέρος ή σε έναν συγκεκριμένο σκοπό, εστιάζουμε πάνω του μία δέσμη ενέργειας. Σύμφωνα με πολλούς ερευνητές, το φαινόμενο αυτό δεν διαφέρει πολύ από το φαινόμενο της δημιουργίας του στατικού ηλεκτρισμού.

Όποτε συγκεντρώνουμε τις σκέψεις μας, συγκεντρώνουμε μιά μορφή ενέργειας που μπορούμε να την ονομάσουμε Ψυχική Ενέργεια, η οποία λειτουργεί ως δεσμός αυτής της συγκέντρωσης. Αυτό αποκαλείται Σκεπτομορφή. Συνήθως, η ενέργεια αυτή σκορπίζει αμέσως μόλις σπάσουμε την συγκέντρωση, αλλά είναι δυνατόν να συγκεντρώσουμε ενέργεια με τέτοιον τρόπο ώστε να παράγουμε πολύ δυνατές σκεπτομορφές. Τέτοιες σκεπτομορφές είναι στρόβιλλοι ψυχικής ενέργειας, και μπορούν να υπάρξουν ως αυτόνομες οντότητες, τουλάχιστον για ένα περιορισμένο χρονικό διάστημα. Βασικά όμως, είναι άψυχες, μή-σκεπτόμενες δυνάμεις και το να απευθυνθείς σ’ αυτές θα είναι σαν να απευθύνεσαι σε μιά καρέκλα.

Μέσα από αυτό το πρίσμα, οι σκεπτομορφές είναι παρόμοιες με τις στοιχειακές δυνάμεις, που συνήθως ονομάζουμε φαντάσματα, στοιχειά και πνεύματα. Οι μελετητές του αποκρυφισμού υποστηρίζουν ότι αυτές οι δυνάμεις είναι ψυχικές οντότητες, που ανταποκρίνονται στα ηλεκτροστατικά και μαγνητικά πεδία, και σε άλλους ενεργειακούς στρόβιλλους, και γι’ αυτό ανταποκρίνονται και σε μία μαγική τελετή, που άλλωστε δημιουργεί ένα πεδίο ενέργειας. Ίσως κάποτε να πετύχουμε το ίδιο πράγμα, χρησιμοποιώντας ηλεκτρονικές συσκευές και σύμφωνα με αυτές τις σκέψεις, οι “φαντασματοπαγίδες” – ηλεκτρικές σκούπες που χρησιμοποιούσαν οι κινηματογραφικοί Γκόστμπάστερς, ίσως να μην είναι τόσο παράλογη ιδέα.

Οι μελετητές επίσης υποστηρίζουν ότι οι σκεπτομορφές – και γενικά τα στοιχειακά – δεν είναι και τόσο έξυπνες κι αν παρουσιάζουν μερικές φορές κάποια νοημοσύνη, είναι πολύ περιορισμένη. Η συμπεριφορά τους είναι συνήθως αυτοματική. Οι σύγχρονοι πειραματιστές, ονομάζουν αυτά τα “τεχνητά στοιχειακά” Αστρικά-Ρομπότς, και εξηγούν ότι λειτουργούν με την ακρίβεια και την ηλιθιότητα ενός περιορισμένα προγραμματισμένου ρομπότ.

Τι μπορεί να κάνει συνήθως ένα τέτοιο ρομπότ; Να επαναλαμβάνει συνέχεια ένα μήνυμα, να σημάνει συναγερμό με ένα συγκεκριμένο ερέθισμα, να αναλάβει μιά ανατρέψιμη αποστολή δολοφονίας, να ακολουθεί σαν σκιά τον ξενιστή του, να επαναλαμβάνει συνέχεια μιά σειρά κινήσεων σαν βελόνα που κόλλησε στο πικάπ, να περιπλανιέται ανεξέλεγκτο μέχρι να του τελειώσουν οι μπαταρίες, να αφομοιωθεί σε ένα σύμβολο, να μεταφέρει ένα συναίσθημα σαν ταχυδρόμος σε έναν παραλήπτη, να προσελκύσει την προσοχή, να προκαλέσει “παρεμβολές”, να μεταμφιεστεί και να υποδυθεί κάτι άλλο.

Ο Λόρδος Γουέστμπουρυ, είχε στο διαμέρισμα του στο Λονδίνο, μία αρχαία αιγυπτιακή επιγραφή (σε ιερογλυφικά, δηλαδή εικόνες και σύμβολα) που την είχε πάρει από τον τάφο του Φαραώ Τουταγχαμών ο αρχαιολόγος Χάουαρντ Κάρτερ, που είχε ανακαλύψει τον τάφο. Η επιγραφή, όπως την μετέφρασαν οι μελετητές, έλεγε: “Ο Θάνατος θα έλθει πάνω σε γοργά φτερά του Μεσονυκτίου, σε όποιον άγγιξε τον ιερό τάφο του Φαραώ”

Αυτή είναι η θρυλλική “Κατάρα του Φαραώ” (από τις πιό διάσημες ωρολογιακές-σκεπτομορφές) που έστειλε στον θάνατο κάτω από μυστηριώδεις συνθήκες, 14 άτομα που είχαν αναμιχθεί στο άνοιγμα του τάφου, και 22 άτομα που ήρθαν σε επαφή μαζί τους. Ο πρώτος από αυτούς πέθανε στην Αίγυπτο την επόμενη μέρα, από τσίμπημα μολυσμένου κουνουπιού, και ο τελευταίος από αυτούς πέθανε ένα χρόνο μετά στο Τέξας των Η.Π.Α. όταν κατέρρευσε πάνω του ο πύργος μιάς πετρελαιοπηγής. Ο Λόρδος Γουέστμπουρυ, που είχε στην κατοχή του την πλάκα με την επιγραφή, έπεσε από τον έβδομο όροφο, από το παράθυρο του διαμερίσματος του στο Λονδίνο.

Καθώς η νεκροφόρα τον συνόδευσε στο κρεματόριο, με συνοδηγό τον αδελφό του, χτύπησε και σκότωσε ένα οκτάχρονο αγοράκι κι έπειτα καρφώθηκε πάνω σε έναν τοίχο, οι δύο επιβάτες υπέκυψαν αργότερα στα τραύματα τους, ενώ το φέρετρο έπεσε στον δρόμο πολλά μέτρα πιό πέρα, έσπασε, και το πτώμα του Λόρδου έμεινε ημίγυμνο στο πλακόστρωτο. Την ίδια μέρα, στο Κάιρο είχε αυτοκτονήσει ο βασικός οδηγός της αποστολής, με περίστροφο που αγόρασε από τα λεφτά της αμοιβής του.

Η τέχνη των Αιγύπτιων Ιερέων που “παγίδευσαν” τον τάφο του βασιληά τους (για τον οποίον ήταν γνωστό πρίν την ανακάλυψη ότι ήταν στοιχειωμένος), είναι άγνωστη για τους περισσότερους σύγχρονους ερευνητές, αλλά σήμερα ξέρουμε πως μιά τέτοια “κατάρα” λειτουργεί όπως ένας ιός, και μάλιστα έχει την ίδια φυσιολογία. Το Ιερογλυφικό για τον “θάνατο που έρχεται” παριστάνει έναν άντρα που τσακίζει το ίδιο του το κεφάλι με ένα τσεκούρι. Βλέπουμε ότι ο Θάνατος ερμηνεύεται σαν να έρχεται από μέσα, σαν να έχουν εμφυτεύσει στο θύμα του έναν μηχανισμό αυτοκαταστροφής. Ένας από τους αρχηγούς της Θεοσοφικής Εταιρίας (συνεχιστής του έργου της περιβόητης Μαντάμ Μπλαβάτσκυ), ο C.W. Leadbeater, γράφει:

“Ο σκεπτόμενος άνθρωπος ενδύεται ένα σώμα που αποτελείται από αναρίθμητους συνδιασμούς της λεπτοφυούς ύλης του νοητικού πεδίου. Το σώμα αυτό είναι περισσότερο ή λιγότερο εξευγενισμένο ανάλογα με το στάδιο της διανοητικής ανάπτυξης που έχει φτάσει ο άνθρωπος. Η λεπτότητα και η ταχύτατη κίνηση των σωματιδίων του δίνουν την όψη ενός ιρισίζοντος φωτός. Κάθε σκέψη γεννά μιά ομάδα σχετικών με αυτήν δονήσεων στο υλικό αυτού του σώματος, εμπλουτισμένων με μιά σειρά χρωματισμών.

Κάτω από αυτήν την παρόρμηση το σώμα εκδηλώνει ένα δονούμενο τμήμα του, το οποίο σχηματίζεται σύμφωνα με την φύση των δονήσεων. Όμοια είναι και τα σχέδια που δημιουργούνται άν βάλουμε άμμο πάνω σε έναν δίσκο που πάλλετει σύμφωνα με μία νότα. Αυτό λοιπόν το τμήμα, έρχεται σε επαφή με την περιβάλλουσα ατμόσφαιρα και συσσωρεύει υλικό αντίστοιχης υφής από την στοιχειακή ουσία του νοητικού κόσμου. Τότε έχουμε μιά απλή σκεπτομορφή, η οποία είναι μιά ζωντανή οντότητα έντονης δραστηριότητας, εμψυχωμένη από την ιδέα που την γέννησε. Εάν δημιουργήθηκε από πολύ λεπτά μόρια νοητικής ύλης, τότε θα είναι μεγάλης δύναμης και ενέργειας και μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν ο πιό δυναμικός παράγοντας δράσης, όταν κατευθύνεται από μιά ισχυρή και σταθερή θέληση”

ΟΜΑΔΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ
Όλοι έχουμε βιώσει την χαρά, την οργή, ή τον πανικό του πλήθους. Χιλιάδες θεατές έχουν συγκεντρωμένη την προσοχή τους σε έναν στόχο, παρακολουθώντας έναν ποδοσφαιρικό αγώνα σε ένα γήπεδο, κι αυτός ο στόχος συγκρούεται πάνω από το γήπεδο με τον αντίπαλο, πολύ πιό ψηλά από εκεί που κυλά η μπάλα, προσπαθώντας ο ένας να επιβληθεί στον άλλον, πιέζοντας τους παίκτες, και κάνοντας τους ίδιους τους πομπούς του υποχείρια της αυξανόμενης δύναμης του.

Ένα έθνος ενώνεται σε καιρό πολέμου, κάτω από τον ίδιο στόχο, και συγκινείται από φόρμουλες που είναι πολύ καιρό πρίν δημιουργημένες, οι οποίες ενεργοποιούνται με την επίκληση των συμβόλων που έχουν επιβληθεί. Η σημαία είναι το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα αυτού του φαινομένου, και δύσκολα μπορεί κανείς να παραδεχτεί το αντίθετο. Στους προηγούμενους πολέμους, έφτανε να υψωθεί η σημαία του αντιπάλου πάνω στον λόφο και να κλαπεί ή να καταστραφεί η σημαία των άλλων, για να νιώσει ηττημένος ο στρατός που την “υπερασπίζεται”.

Το “τελετουργικό” κάψιμο της σημαίας του εχθρού, που υιοθετήθηκε από τα περισσότερα Αραβικά κράτη που έκαιγαν την Αμερικανική σημαία (όπως στο Ιράν και στην Λιβύη), αλλά και από τους διαφωνούντες στον πόλεμο του Βιετνάμ, είχε ακριβώς αυτόν τον χαρακτήρα, ως μιά ενέργεια που μπορούσε να συγκεντρώσει το δυναμικό της ψυχικής ενέργειας των παρεβρισκομένων, και να την κατευθύνει ενάντια στο σύμβολο που αναπαριστούσε τον αντίπαλο, για να πλήξει τον ίδιο, όπως ακριβώς οι πέτρες με τα ονόματα των εχθρών που χτυπούν μεταξύ τους.

Ένας ηγέτης που μιλά σε ένα μεγάλο πλήθος, και χρησιμοποιεί καλοσχεδιασμένες λέξεις κλειδιά για να διεγείρει τον υποσυνείδητο νού τους, ο οποίος τα έχει ήδη δεχθεί στο παρελθόν, χωρίς την συμμετοχή και την έγκριση του συνειδητού νού. Με μιά αντίστροφη διαδικασία από αυτήν που περιγράφθηκε στις προηγούμενες σελίδες, πετυχαίνει να επηρεάσει το πλήθος σε τέτοιο βαθμό και με τέτοιον συγχρονισμό, ώστε να αντιδρά σαν ένα σώμα, μιά φωνή, μιά συγκίνηση, έναν ενθουσιασμό.

Το “Ε-ε-έρχεται” που φώναζαν τα πλήθη στον Κωνσταντίνο Καραμανλή, όταν αυτός επέστρεφε από το Παρίσι, δεν ακουγόταν για να ενημερωθεί ο κόσμος ότι έρχεται, αλλά για να αποδεχτεί το συλλογικό ασυνείδητο τον ερχομό του ως Μεσσία-Ηγέτη. (Μετά από μένα το Χάος). Το “Εδώ και Τώρα”, η λέξη κλειδί που χρησιμοποιούσε στις περισσότερες εκλογικές εκστρατείες του ο Α. Παπανδρέου, έχει σαφέστατη μαγικοτελετουργική καταγωγή, και ήταν αυτό και το “Καρμίνα Μπουράνα” του Κάρλ Όρφ, τα συνθήματα για την ενεργοποίηση των μηνυμάτων που είχαν επιβληθεί στον ασυνείδητο νού των ανθρώπων.

Άλλωστε ακόμη και το συνθηματικό “V” (το γνωστό ως σήμα της νίκης, που υποτίθεται ότι προέρχεται από την λέξη Νίκη = Victory), το οποίο πρωτοπαρουσίασε ο Γουίνστον Τσώρτσιλ στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, είναι ένα μήνυμα που επικαλείται τις πιό αρχέγονες μνήμες, και συμβολίζει την καταστροφή και όχι την νίκη (το αληθινό του σύνθημα είναι “αφανίστε τον εχθρό”).

Είναι αρχαίο μαγικό σύμβολο, η “Διχάλα του Τυφώνα”, το σύμβολο της Κόλασης, και η ερμηνεία του είναι ακριβώς αντίστροφη από το “Κηρύκειο του Ερμή” (που οι περισσότεροι το γνωρίζουν σαν το καθησυχαστικό έμβλημα των απανταχού γιατρών), συμβολίζει την καταστροφή και την αιώνια διαμάχη, βρίσκεται πάνω στο κεφάλι της οχιάς (Viper), αλλά είναι και ο ρωμαϊκός αριθμός πέντε, που συμβολίζει το Χάος που θέλησε να επιβάλλει η σκοτεινή αδελφότητα των Ιλλουμινάτων, υπενθυμίζει την μαγική δύναμη του πενταγώνου, όπως αυτή που εκπέμπει το Πεντάγωνο της Κυβέρνησης των Η.Π.Α. (και όλων των άλλων), από την οποία για να προστατευτεί ο Πρόεδρος συνεδριάζει και δίνει εντολές από το “Οβάλ Δωμάτιο”, έναν χώρο χωρίς καθόλου γωνίες.

Αλλά ακόμη κι εκείνοι, οι στάρς του Χόλλυγουντ, που παίζουν με τις ανικανοποίητες σεξουαλικές επιθυμίες δισσεκατομυρίων ανθρώπων, που προβάλλονται πάνω τους – και γι’ αυτόν τον λόγο λέγονται “σύμβολα του σέξ” – με ποιόν τρόπο κατευθύνουν αυτοί και οι παραγωγοί τους, μιά τέτοια τεράστια εστίαση της προσοχής από όλες τις πλευρές; Μιά εποχή, το σήμα της Μέτρο Γκόλντουιν Μάγιερ, το Λιοντάρι που βρυχάται τρείς φορές, προκαλούσε συναισθήματα ευεξίας και απόλυτης συγκέντρωσης στο κοινό, το οποίο αντιδρούσε αρνητικά προδιατεθημένο στις ταινίες που δεν άρχιζαν με τον γνωστό βρυχηχθμό με τις δύο παύσεις.

Τα μεγάλα αγάλματα και τα μνημεία, επίσης συγκεντρώνουν σκεπτομορφές μεγάλης έντασης (ας θυμηθούμε το Γκόλεμ, ένα άγαλμα που έπαιρνε ζωή από τους αλχημιστές), και λειτουργούν κυριολεκτικά όπως εκείνα τα ειδικά φώτα που μαζεύουν τα κουνούπια, ή όπως τα αλεξικέραυνα. Η ανθρώπινη μορφή, είναι ο κύριος πόλος προσέλκυσης πάσης φύσεως ενεργειών και σκεπτομορφών, και δεν χρειάζεται να πώ πολλά γι’ αυτό, παρά να σας θυμήσω τα κουκλάκια του Βουντού και τον τρόπο με τον οποίον χρησιμοποιούνται, αλλά και τις ιδιότητες που απέδιδαν οι ιθαγενείς στα τοτέμ, αλλά και ο αρχαίος κόσμος στα είδωλα.

Το Άγαλμα της Ελευθερίας, που το έκανε δώρο ο Γαλλικός Λαός στον Αμερικανικό λαό για την ανεξαρτησία του (και το έφτιαξε ο ίδιος άνθρωπος, ο Άϊφελ, που έφτιαξε και τον πύργο σύμβολο του Γαλλικού λαού), είναι το μεγαλύτερο παράδειγμα αυτής της οικογένειας. Στέκει σε ένα μικρό νησί απέναντι από την Νέα Υόρκη, με τον πυρσό της σηκωμένο ψηλά, και την διακύρηξη της ανεξαρτησίας στο χέρι, και ήταν το πρώτο θέαμα που αντίκρυζαν οι μετανάστες που ερχόντουσαν από τον ωκεανό, και χοροπηδούσαν από την χαρά τους στο κατάστρωμα, γιατί αυτή η θέα σήμαινε: Καλώς ήλθατε στον Ελεύθερο κόσμο, αφήστε πίσω σας τα δεσμά του παληού, μέσα στην νύχτα σας οδηγώ για να με βρείτε.

Κι έτσι, η Αμερική που ξέρουμε χτίστηκε κυριολεκτικά πάνω στις ελπίδες που εξέπεμπε από άκρη σε άκρη όλης της οικουμένης, αυτό το άγαλμα. Ελπίδες που μπορεί να προδώθηκαν για πάρα πολλούς, οι οποίοι όμως δεν έχουν παρά να το κοιτάξουν για να ξαναφορτιστούν, και να συνεχίσουν την ζωή τους στο “Home of the Brave, Land of the Free”, που βασικά είναι η εικόνα από το “μικρό σπίτι στο λιβάδι” που έχει κατατροπώσει τους Ινδιάνους και το λιβάδι είναι πιά ελεύθερο.

Μπορεί άραγε κανείς να φανταστεί μεγαλύτερη παραδοξολογία από την έννοια του “πλήθους”; Αποτελείται από άτομα, από μονάδες, που όλες μαζί κάνουν το πλήθος, αλλά συνεχίζουν να είναι μονάδες. Δημιουργώντας με την συνεύρεση τους μιά ξεχωριστή οντότητα, που έχει τις δικές της ξεχωριστές παρορμήσεις και τον ολόδικο της συνειδητό και ασυνείδητο νού, που είναι ένας υπερφυσικός μπεμπές που πανικοβάλλεται με το παραμικρό, χαίρεται με το παραμικρό, οργίζεται με το παραμικρό, ανάλογα με το ποιό ερέθισμα θα του εκπέμψουν για να ανταποκριθεί.

Κι όμως, κανείς από αυτούς που συμμετέχουν στις πράξεις και στις αντιδράσεις του πλήθους, δεν έχει επίγνωση καμμιάς από αυτές, και θεωρεί τον εαυτό του ως ανεξάρτητο άτομο που παραβρέθηκε σε μιά εκδήλωση αλλά αυτός στάθηκε όσο μπορούσε αποστασιοποιημένος. Τότε ποιός είναι το πλήθος;

Οι πανάρχαιες τεχνικές επιρροής του συλλογικού ασυνείδητου, ξέρουν πολύ καλά ποιός είναι το πλήθος, και ξέρουν πως βρίσκεται μέσα στον καθένα από μας που θα ενωθεί με τις υπόλοιπες μπαταρίες – παράλληλα ή σειριακά – για να δουλέψει το κασσετόφωνο, και να παίξει την κασσέτα που θα του δώσουν. Το πλήθος είναι αυτό το κασσετόφωνο, και οι κασσέτες που παίζει είναι πολύ συχνά αγνώστου προελεύσεως (και ποιός ξέρει τι θ’ ακουστεί αν τις παίξουμε ανάποδα)

ΤΟ ΣΙΝΕΜΑ ΤΟΥ ΥΠΟΣΥΝΕΙΔΗΤΟΥ.
Στις 12 Σεπτεμβρίου 1957, ένας ερευνητής αγοράς, ο Τζέημς Μ. Βίκερυ, κανόνισε μιά συνέντευξη Τύπου για να ανακοινώσει την ίδρυση μιάς νέας εταιρίας, την “Εταιρία Υποσυνείδητης Προβολής” (Subliminal Projection Company), που ο σκοπός της ήταν να εξερευνήσει αυτό που ο Βίκερυ αποκαλούσε “νέα εποχή για την Διαφήμιση”, “Το Υποσυνείδητο Ερέθισμα”. Ο Βίκερυ περιέγραψε τα αποτελέσματα ενός δίμηνου μυστικού πειράματος, που έγινε σε έναν κινηματογράφο του Νιού Τζέρσεϋ, στον οποίον χρησιμοποιήθηκε ένας προτζέκτορας μεγάλης ταχύτητας για να προβάλλει μέσα στην ταινία που παιζόταν, τα σλόγκανς “Πιείτε Κόκα-Κόλα” και “Φάτε ποπ-κορν”.

Τα συγκεκριμένα καρέ με τα μηνύματα προβάλλονταν πάνω στην ταινία για 1\3000 του δευτερολέπτου με παύσεις των πέντε δευτερολέπτων. Το πείραμα έδειξε ότι εκείνους τους δύο μήνες οι πωλήσεις του ποπ-κορν αυξήθηκαν κατά 72% στον κινηματογράφο και κατά 57,5% στην αγορά της πόλης, και οι πωλήσεις της Κόκα-Κόλα αυξήθηκαν 39% στον κινηματογράφο και 31% στην αγορά. Έπειτα από την περίοδο αυτή τα ποσοστά επέστρεψαν στα συνηθισμένα τους επίπεδα.

Την ανακοίνωση του Βίκερυ ακολούθησε εθνική υστερία. Εξοργισμένα άρθρα εμφανίστηκαν σε όλες τις εφημερίδες και τα περιοδικά, καταδικάζοντας αυτήν την νέα μέθοδο υποσυνείδητης διαφήμισης, έγιναν καταγγελίες από τους συνδεσμους καταναλωτών και δημοσιεύτηκαν δεκάδες μελέτες για την επιρροή της διαφήμισης στην ανθρώπινη ψυχολογία. Κάποιες πολιτείες των Η.Π.Α. θέσπισαν νόμους για την υποσυνείδητη διαφήμιση, και εμφανίστηκαν στην αγορά δεκάδες βιβλία με αποκαλύψεις για την πολιτική υποσυνείδητων μηνυμάτων, που εφαρμόζεται από τις διαφημιστικές εταιρίες και από τις κυβερνήσεις όλου του κόσμου.

Έχει διαπιστωθεί ότι όλη αυτή η αλυσσιδωτή αντίδραση ξεκίνησε από εκείνη την συνέντευξη Τύπου του Βίκερυ. Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε αν αυτές οι τεχνικές προβολής είχαν εφαρμοστεί στην Διαφήμιση και πρίν από τις ανακοινώσεις του Βίκερυ, ή αν άρχισαν να εφαρμόζονται έπειτα από τα περιβόητα πειράματα του. Ο ίδιος όμως, δεν θα μπορούσε να βρεί καλύτερη διαφήμιση για την νέα εταιρία του. Σήμερα είναι πάμπλουτος, και έχει αποσυρθεί απρόσιτος στην τεράστια έπαυλη του στην Φλόριντα.

Ερευνώντας την υπόθεση-Βίκερυ, ανακαλύψαμε τα εξής:
Ο Βίκερυ στήριξε τις βάσεις για τις έρευνες του στην εφεύρεση ενός μηχανήματος προβολής του 1940, που λέγεται Ταχυστοσκόπιο (Tachistoscope). Ο προτζέκτορας αυτός χρησιμοποιήθηκε από τον συμμαχικό στρατό κατά την διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, για την εκπαίδευση στρατιωτών που θα αναγνωρίζουν με μιά ματιά τους τύπους των πολεμικών αεροσκαφών. Το μηχάνημα και αυτή η τεχνική υποβολής ήταν άκρως απόρρητο μυστικό εθνικής ασφάλειας, μέχρι την στιγμή των ανακοινώσεων του Βίκερυ. Παρ’ όλα αυτά δεν διώχθηκε επειδή έθεσε σε κίνδυνο την εθνική ασφάλεια, γιατί μιά τέτοια δίωξη θα φανέρωνε το γεγονός ότι η τεχνική είχε χρησιμοποιηθεί από τον στρατό και την κυβέρνηση και άλλωστε ο ίδιος ο Βίκερυ δεν αναφέρθηκε ποτέ σ’ αυτό το ζήτημα.

Το μοναδικό βιβλίο πάνω στο θέμα, που είχε εκδοθεί μέχρι την εποχή του Βίκερυ, είναι η μελέτη κάποιου Δρ. Ε. Γ. Σκρίπτσουρ – που είναι ψευδόνυμο – με τίτλο “Η Νέα Ψυχολογία” (Ε.W.Scripture – The New Psychology). Εκδόθηκε από άγνωστο εκδοτικό οίκο το 1898, και περιέγραφε όλες τις αρχές της απόκρισης στην υποσυνείδητη υποβολή.

Η Αμερικανική Ένωση Ψυχολόγων, λίγο καιρό έπειτα από τον πανικό που δημιούργησαν τα πειράματα του Βίκερυ, ανακοίνωσε ότι η υποσυνείδητη διαφήμιση δεν έχει καμμία απολύτως επιρροή πάνω στην ανθρώπινη ψυχολογία, ότι η επίδραση της δεν διαφέρει από αυτήν της παραδοσιακής διαφήμισης και ότι κανείς δεν μπορεί να υποχρεωθεί να ανταποκριθεί σε κάτι που δεν το ήθελε από πρίν.

Παρ’ όλα αυτά, το 1958, η Καναδική Τηλεοπτική Εταιρία, σε συνεργασία με τις Καναδικές Τηλεπικοινωνίες, προσκάλεσαν τον Βίκερυ και το επιτελείο του στον Καναδά για ένα πείραμα μεγάλης κλίμακας. Κατά την διάρκεια ενός δημοφιλούς ημίωρου τηλεοπτικού σώου, έγινε με το σύστημα του Βίκερυ η εκπομπή του μηνύματος “Τηλεφωνήστε Τώρα!” 350 φορές. Εκείνο το μισάωρο, και για τις επόμενες δύο ώρες, τα τηλεφωνήματα σε όλον τον Καναδά αυξήθηκαν κατά 45%, με αποτέλεσμα να υπάρξει μεγάλη σύγχηση στις τηλεφωνικές γραμμές του δικτύου. Οι υποσυνείδητες τηλεοπτικές διαφημίσεις απαγορεύτηκαν από την Εθνική Ένωση Τηλεοπτικών Μέσων, και σχηματίστηκε μιά ομάδα ελέγχου για το συγκεκριμένο ζήτημα, η οποία δεν είναι γνωστό αν λειτουργεί μέχρι σήμερα.

Στην χώρα μας, δεν λειτουργεί ακόμη σωστά ένα Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο, κι έτσι οι περισσότερες αποφάσεις για την πολιτική των διαφημίσεων παίρνονται από τα ιδιωτικά κανάλια και από τις διαφημιστικές εταιρίες. Δεν υπάρχει έλεγχος για το συγκεκριμένο ζήτημα σε κανένα πεδίο. Επίσης, είναι γνωστό ότι Ιταλοί, Άγγλοι και Αμερικανοί ειδικοί πάνω στο θέμα, έχουν συνεργαστεί με τα μεγάλα Ελληνικά πολιτικά κόματα κατά την διάρκεια προεκλογικών εκστρατειών.

ΥΠΑΚΟΥΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΚΠΟΜΠΗ
Εδώ και πολλά χρόνια, είναι γνωστή στους ειδικούς η επίδραση που έχουν τα ραδιοκύμματα στην ανθρώπινη και στην ζωική φυσιολογία. Ένας μεγάλος αριθμός πειραμάτων έχουν γίνει εδω και χρόνια – κυρίως από τον στρατό – για να εντοπιστούν τα ακριβή αποτελέσματα που έχουν οι μεγάλης εντάσεως παλμοί των ραντάρς και τα μικροκύμματα στον ανθρώπινο και ζωικό ιστό. Εκτός από τον στρατό, μεγάλα πανεπιστήμια, όπως το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια, ερεύνησαν τα αποτελέσματα της ενέργειας του ραντάρ 3-CM, ειδικά τα θερμικά φαινόμενα τέτοιων κυμμάτων.

Δοκιμάστηκε πάνω σε μυρμήγκια που κινούνταν κανονικά, αλλά ξαφνικά όλα παρατάχθηκαν σε μιά σειρά μόλις εκτέθηκαν σε ένα πεδίο 3-CM, παρατάσσοντας τις αντένες τους παράλληλα με το πεδίο, μάλλον για να ελαχιστοποιήσουν τα αποτελέσματα. Τα μυρμήγκια που εκτέθηκαν στο πεδίο, έχασαν την ικανότητα τους να επικοινωνούν για την πηγή του φαγητού από απόσταση, με τους ομοίους τους, όπως κάνουν συνήθως. Παράξενα ψυχολογικά φαινόμενα παρουσιάστηκαν σε ποντίκια, και τελικά στην φυσιολογία του εγκεφάλου τους.

Τα πειράματα στις δεκαετίες του ’30 και του ’50, από τους καθηγητές Νρουνόρι και Καζαμάλι, έδωσαν στοιχεία ότι ο ανθρώπινος οργανισμός “αντιδρά” σε ραδιοκύμματα των 2.33 μέτρων και των αρμονικών τους, με άλλα λόγια στους: 129, 258, 387 και 596 MC (Μεγακύκλους). Επίσης απέδειξαν ότι πολλοί άνθρωποι έχουν ξαφνικά παραισθήσεις κάτω από την επίδραση των υψηλών συχνοτήτων, που φτάνουν μέχρι τα 300 MC και μάλιστα, φάνηκε ότι ο κάθε άνθρωπος ανταποκρίνεται σε μιά συγκεκριμένη συχνότητα που διαφέρει από αυτήν των υπολοίπων.

Τα πειράματα απέδειξαν επίσης ότι με αυτόν τον τρόπο μπορούσαν να επηρεάσουν τον παλμό της καρδιάς στα έμβρυα των κοτόπουλων, να προκαλέσουν μόνιμο αποπροσανατολισμό στις σαύρες και οι άνθρωποι που υποβλήθηκαν σε πολύ υψηλές συχνότητες (UHF) κατέγραψαν “παράξενα συναισθήματα”, που επέμεναν και έπειτα από την έξοδο τους από το πεδίο, ημικρανίες και κουδούνισμα στ’ αυτιά, και πολλοί ήταν αυτοί που εκδήλωσαν έντονα επιθετικές διαθέσεις εναντίον των πειραματιστών. Τελικά διαπιστώθηκε ότι επηρεαζόταν οι χημικοί δεσμοί του ανθρωπίνου σώματος.

Ο Βαν Εβέρντιγκεν χρησιμοποίησε 1.875 MC και 3.000 MC και ανακάλυψε ότι αυτού του είδους η ακτινοβολία μπορούσε να έπηρεάσει την Γλυκόζη στον ανθρώπινο οργανισμό, η οποία είναι υπεύθυνη για την παροχή ενέργειας στους μύες μας. Αργότερα ο Λακόφσκυ απέδειξε ότι μπορούσε να αφαιρέσει όγκους από ασθενείς με θεραπείες ακτινοβολίας σε υψηλές συχνότητες, και ότι μπορούσε να αυξήσει το μεγάλωμα των φυτών, προσθέτοντας ένα χάλκινο δαχτυλίδι γύρω από το φυτό. Αλλά και ότι με κάποιον τρόπο μπορούσε να επηρεάσει την ανθρώπινη σκέψη και τα χαμηλότερα μέρη του εγκεφάλου, που είναι υπεύθυνα για την χώνευση, την όραση και την ικανότητα μας να αναρρώνουμε από έναν νευρικό κλονισμό.

Το περίεργο είναι, ότι έχει διαπιστωθεί πολλές φορές πως η Ομαδική Προσευχή μπορεί να επιφέρει τα ίδια αποτελέσματα, χωρίς να μπορεί με βεβαιότητα να εντοπιστεί ο τρόπος με τον οποίον συμβαίνει αυτό. Το σίγουρο είναι ότι ο ανθρώπινος εγκέφαλος ανταποκρίνεται στις υψηλές συχνότητες και το πιό πιθανό είναι ότι μπορεί και να εκπέμψει σ’ αυτές. Το θέμα παραμένει ακόμη ανοιχτό για το ποιά επίδραση έχουν ακριβώς τα τηλεοπτικά κύμματα στον ανθρώπινο εγκέφαλο, ο οποίος ανταποκρίνεται στην ακτινοβολία της τηλεόρασης με συμπτώματα υπνωτικής υποβολής.

Ο Δρ. Πάτρικ Φλάναγκαν, παρουσίασε στην δεκαετία του ’60 μιά ηλεκτρονική συσκευή που την αποκαλούσε “Νευρόφωνο” (Neurophone), με την οποία μπορούσε επιτυχώς να “προγραμματίσει” υποβολές οι οποίες μεταδίδονταν με την άμεση επαφή με το ανθρώπινο δέρμα. Όταν χρησιμοποιούσε την συσκευή δεν άκουγες ούτε έβλεπες τίποτε, αγγίζει το δέρμα, το οποίο διαθέτει τους περισσότερους αισθητήρες που υπάρχουν στο ανθρώπινο σώμα, και μεταδίδει στα νεύρα μιά απλή εντολή η οποία διαπιστώθηκε ότι μπορεί να επηρεάσει τον ανθρώπινο ψυχισμό και να προκαλέσει αισθήματα ευεξίας, χαράς, θλίψης, φόβου, πανικού, ή έμμονες ιδέες.

Όταν κατέθεσε την πατέντα της εφεύρεσης του, η Αμερικανική N.S.A. (National Security Agency) του ζήτησε μιά επίδειξη της, κι έπειτα κατάσχεσε την συσκευή και τα σχέδια του Νευροφώνου. Ο Φλάναγκαν ξεκίνησε έναν πολυετή δικαστικό αγώνα για να την πάρει πίσω, χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Υπάρχουν μαρτυρίες ότι το Νευρόφωνο χρησιμοποιήθηκε σε αιχμαλώτους στον πόλεμο του Βιετνάμ.

Ένας επαναλαμβανόμενος ρυθμός, που κυμαίνεται από 45 μέχρι 72 χτύπους το λεπτό (στον ρυθμό των χτύπων της ανθρώπινης καρδιάς), έχει ιδιαίτερα υπνωτικά αποτελέσματα, και μπορεί να προκαλέσει μιά αυξημένη κατάσταση συνείδησης σε πολύ μεγάλο ποσοστό ανθρώπων. Ο εγκέφαλος μας στο κανονικό επίπεδο συνείδησης εμπέμπει στα κύμματα-Βήτα (14 – 30 κύκλους το δευτερόλεπτο), αλλά με τους ρυθμούς αυτούς (που θα τους συναντήσετε στα περισσότερα κλαμπς της νεολαίας, διανθισμένους με μηνύματα) περνάει σε κατάσταση Άλφα (8 – 13 κύκλους στο δευτερόλεπτο) που κάνει τον εγκέφαλο 25 φορές πιό επιρρεπή σε υποσυνείδητα μηνύματα.

Το ίδιο μπορεί να επιτύχει κάποιος με τον ρυθμό που ακολουθεί η φωνή του, χρησιμοποιώντας ανάλογα τον τόνο της, μιλώντας με έναν ρυθμό που σε τακτά διαστήματα δίνει έμφαση σε κάποιες λέξεις. Αυτό είναι μιά γνωστή τεχνική που χρησιμοποιούν οι δικηγόροι – πολλοί απο τους οποίους θα μπορούσαν να είναι άρτια εκπαιδευμένοι υπνωτιστές – για να υποβάλουν την γνώμη τους στους ακροατές τους. Άλλωστε, όταν κάποιος σας πεί ότι ο τάδε είναι πολύ καλός ομιλητής, ή ρήτορας, και του ζητήσετε λεπτομέρειες για το τί είπε, θα ανακαλύψετε πως δεν έδωσε σημασία σε αυτά που είπε, αλλά στον τρόπο που χρησιμοποίησε για να τα πεί.

Αυτό μπορεί να το πετύχει κάποιος με μιά βαθιά, χαμηλόφωνη, καθαρή φωνή – όχι πολύ δυνατή, για να προσελκύει την προσοχή των ακροατών που “στήνουν αυτί” για να τον ακούσουν (Fellow citizens, lent me your ears). Μπορεί να κάνει πρόβα με έναν μετρονόμο, ακολουθώντας τον ρυθμό του με τον ρυθμό της φωνής του, και τονίζοντας ιδιαίτερα μία λέξη, ας πούμε κάθε 7 χτυπήματα, κάνοντας μιά επαναλαμβανόμενη χειρονομία κάθε 14 χτυπήματα, και με μικρές παύσεις στα κρίσιμα σημεία του ζητήματος. Είναι αλάνθαστη τεχνική, και συνήθως φέρνει στην κατάσταση-Άλφα τους χαλαρωμένους ακροατές, που πάντα τους αφήνει να περιμένουν αρκετά, μέχρι να εμφανιστεί, ή μέχρι ν’ αρχίσει, και πάντοτε πρίν είναι αξιοπρόσεκτα σιωπηλός.

Μιά συγκεκριμένη τεχνική που εφαρμόζεται συχνά στα μέλη ενός συνεδρίου, για να τους εισάγει στην κατάσταση-Άλφα κάνοντας τους πιό επιρρεπείς στον ομιλητή, είναι μιά δόνηση συνήθως επτά κύκλων το δευτερόλεπτο, που εκπέμπεται στον χώρο με τον αμυδρό θόρυβο του αιρκοντίσιον, που είναι ανάλογα ρυθμισμένο γι’ αυτόν τον σκοπό, με μιά μικρή και απλή μετατροπή. Το ίδιο που συμβαίνει με τον ήχο, ισχύει και στην ακολουθία από φώτα που αναβοσβήνουν σε συγκεκριμένους ρυθμούς. Είναι γνωστή μέθοδος των υπνωτιστών, που συνήθως εφαρμόζεται με ανάλογα ρυθμισμένα στροβοσκόπια.

Υπάρχει μιά στροφή σε έναν εξοχικό δρόμο έξω από το Παρίσι, που δεν είναι καθόλου απότομη, στην οποία έχουν γίνει αμέτρητα αυτοκινητιστικά δυστυχήματα, χωρίς να μπορούν οι αρχές να εντοπίσουν την αιτία. Ώσπου ερευνητές ανακάλυψαν ότι σε μιά συγκεκριμένη ώρα της ημέρας, όταν ο ήλιος είναι χαμηλά, και το φώς του κρύβεται και εμφανίζεται πίσω από μιά μεγάλη συστάδα δέντρων, που απέχουν μεταξύ τους το ίδιο, όταν ο οδηγός τρέχει με μιά συγκεκριμένη ταχύτητα, παρακολουθεί ένα επαναλαμβανόμενο φλας πίσω από τα δέντρα στην στροφή, το οποίο ρίχνει κατευθείαν τα εγκεφαλικά του κύμματα στην κατάσταση-Δέλτα (την κατάσταση της βαθιάς ύπνωσης, 0,5 – 3,5 κύκλους το δευτερόλεπτο), κατά την οποία χάνει τις αισθήσεις του και φυσικά και τον έλεγχο του αυτοκινήτου. Τελικά έκοψαν τα δέντρα και το πρόβλημα λύθηκε. Σε αυτήν ακριβώς την στροφή, και για τον ίδιο λόγο, σκοτώθηκε σε δυστύχημα και ο συγραφέας Αλμπέρ Καμύ.

ΤΟ ΑΚΑΤΑΝΟΗΤΟ
Σε ζητήματα επιρροής ο Νικολό Μακιαβέλλι (1469-1527) δίδασκε την ακόλουθη τεχνική: “Να μην είσαι υπερβολικά κατανοητός. Οι περισσότεροι δεν εκτιμούν ότι καταλαβαίνουν, ενώ σέβονται ότι δεν αντιλαμβάνονται. Για να εκτιμηθούν τα πράγματα πρέπει να στοιχίζουν, θα σε έχουν περί πολλού όταν δεν θα σε εννοούν. Δεν πρέπει να τους αφήνεις το περιθώριο να λογοκρίνουν κι αυτό θα το πετύχεις απασχολώντας τους να καταλάβουν. Παινεύουν πολύ ότι δεν ξέρουν, αν ρωτηθούν να αιτιολογήσουν, γιατί ο νούς του ανθρώπου κάθε τι κρυφό το σέβεται ως μυστηριώδες και το εκθειάζει, επειδή το ακούει να εκθειάζεται – αλλά χωρίς να το βλέπει”

Δεν υπάρχει πιό σίγουρος τρόπος για να επηρεαστεί η συνείδηση από την “μισοκρυμμένη φανέρωση” (Cryptomenesis Patefacta αποκαλούσαν το φαινόμενο οι Αλχημιστές). Θολές πληροφορίες για ένα θέμα, δυσνόητη γλώσσα, μισοκρυμμένες εικόνες, ακατανόητα σύμβολα, η προσποίηση ότι κάτι είναι απόρρητο και δεν μπορεί να αποκαλυφθεί αλλά η φανέρωση κάποιων στοιχείων του είναι δυνατή. Όλα αυτά μπορούν να μπλοκάρουν εκείνη την διαδικασία ελέγχου που ξεκινά ο συνειδητός νούς, όποτε του δίδονται νέα στοιχεία για κάτι. Η κρίση εκμηδενίζεται, και η συνείδηση είναι απόλυτα απασχολημένη στο να καταλάβει, να κατανοήσει, ενώ το υποσυνείδητο γεμίζει από εκπομπές δέους και θαυμασμού, σύμβολα που κεντρίζουν την αίσθηση του μυστηριώδους και σχηματίζουν μιά λανθάνουσα εκτίμηση.

Έτσι, ακολουθώντας την ίδια τεχνική, τα σημαντικά κοινωνικά πρόσωπα που θέλουν να κερδίσουν την εκτίμηση των παρατηρητών (οι πολιτικοί, οι επιστήμονες, οι καλλιτέχνες κ.λπ.) μιλούν με ακατανόητη γλώσσα, φτιάχνουν πολύπλοκους συλλογισμούς για τα πιό απλά θέματα, γεμίζουν τον λόγο τους και το έργο τους με υπονοούμενα. Επηρεάζουν τον υποσυνείδητο νού του παρατηρητή, με το να απασχολούν τον συνειδητό νού που πασχίζει να καταλάβει, σχηματίζοντας την γνώμη που αυτοί θέλουν να σχηματίσει υποσυνείδητα.

Παρατηρήστε ένα πολιτικό πρόσωπο να κάνει δηλώσεις: “Είμαι πολύ ευχαριστημένος που οι ουσιαστικές παραγωγικές διαδικασίες αρχίζουν μιά ανοδική πορεία σύμφωνα με τον προγραμματισμό της στρατηγικής που χρειάστηκε να επιτευχθεί έπειτα από τις ζυμώσεις που έγιναν στον κυβερνητικό χώρο κι αυτό είναι ένα γεγονός που επηρεάζει απόλυτα τις εκτελεστικές αποφάσεις.”

Μέσα από την σύγχηση του συνειδητού νου, στον πανικό για κατανόηση, το μόνο που διαρρέει στον υποσυνείδητο είναι ότι “είναι ευχαριστημένος” και ότι κάτι “επηρεάζει απόλυτα”. Η πρώτη εκτίμηση είναι ότι αυτός ξέρει για τι πράγμα μιλάει, και γι’ αυτόν τον λόγο μιλά με τόση ευκολία για τόσο πολύπλοκα ζητήματα (μιά πολυπλοκότητα που την έθεσε η ίδια η δήλωση του). Ενώ σχηματίζεται αυτή η εκτίμηση στον συνειδητό νού, συχνά ο υποσυνείδητος νούς παίζει σαν καραμέλα την φράση: “Είμαι πολύ ευχαριστημένος, με επηρεάζει απόλυτα”. Παρατηρήστε έναν καλλιτέχνη να απαντά σε μιά ερώτηση που του έκανε κάποιος σχετικά με το έργο του. Παρατηρήστε έναν επιστήμονα να απαντά σε μιά ερώτηση για ένα σοβαρό ζήτημα. Παρατηρήστε τον εαυτό σας να ακούει με εκτίμηση τις ακατανόητες απαντήσεις τους.

Οι “ειδικοί” υποτίθεται ότι είναι αυτοί που κατέχουν κάτι που δεν θα το βρείς στο “γενικό”. Αν κινείσαι στο “γενικό” το μόνο σημείο αναγνώρισης του “ειδικού” είναι ότι δεν θα μπορείς να το κατανοήσεις εύκολα. Έτσι αν κάποιος θέλει να παίξει τον ρόλο του ειδικού, για να αναλάβει κάτι στο οποίο εσύ δεν θα έχεις κανένα έλεγχο, δεν έχει παρά να είναι σοβαροφανής και ακατανόητος στην επαφή μαζί σου, για να τον αξιολογήσεις ως “ειδικό” και να του παραδώσεις όλον τον έλεγχο.

Ο “ειδικός” που θα τολμήσει να εξηγήσει απλά και κατανοητά για όλον τον κόσμο, ένα θέμα ζωτικής σημασίας, θα προκαλέσει επικίνδυνες αντιπάθειες στον χώρο του κι ο χώρος του θα αρχίσει να τον δυσφημεί, ώσπου κανείς τους να μην δέχεται ότι είναι ειδικός. Η αλήθεια όμως είναι αυτή: Άν ένας άνθρωπος μπόρεσε να εξηγήσει στον εαυτό του ένα θέμα σε σημείο να γίνει ειδικός, τότε είναι πολύ εύκολο γι’ αυτόν να το εξηγήσει σε κάποιον άλλον με τον πιό απλό τρόπο. Μόνο που το θέμα αυτό, ξαφνικά θα έχανε την αξία που είχε προηγουμένως, και θα έχαναν την αξία τους και αυτοί που ασχολούνται με αυτό.

ΣΥΜΒΟΛΙΚΗ ΛΟΓΙΚΗ
Ο Λιούις Κάρολ (1832-1898), περισσότερο γνωστός ως ο συγγραφέας του βιβλίου “Η Αλίκη στην Χώρα των Θαυμάτων”, αλλά και πολλών άλλων παράξενων βιβλίων, πειραματίστηκε πάρα πολύ πάνω στο ζήτημα της ανθρώπινης Λογικής και στους τρόπους με τους οποίους μπορεί να επηρεαστεί. Στην περίεργη μελέτη του με τίτλο “Συμβολική Λογική”, μας δίνει πάρα πολλά παραδείγματα σχετικά με την λειτουργία της αντίληψης.  Ο αναγνώστης διαβάζοντας – ή ακούγοντας – σειρές από προτάσεις (τρείς μέχρι δέκα), οδηγείται σε ένα αυθόρμητο συμπέρασμα (συνειδητά ή υποσυνείδητα) που του επιβλήθηκε με την συμβολική λογική των φράσεων, επηρεάζοντας με έναν προκαθορισμένο τρόπο την αντίληψη του. Να μερικές τέτοιες σειρές:

1-α) Τα μωρά είναι παράλογα.
β) Κανείς δεν περιφρονεί αυτόν που μπορεί να νικήσει έναν κροκόδειλο.
γ) Ο κόσμος περιφρονεί τους παράλογους ανθρώπους.
2-α) Κανείς δεν παίρνει την εφημερίδα Τάϊμς, εκτός κι αν είναι πολύ μορφωμένος.
β) Κανένας σκαντζόχοιρος δεν ξέρει να διαβάζει.
γ) Αυτοί που δεν ξέρουν να διαβάζουν δεν είναι πολύ μορφωμένοι.
3-α) Όποιος είναι διανοητικά υγιής μπορεί να έχει λογική.
β) Οι σχιζοφρενείς δεν είναι κατάλληλοι για ένορκοι σε δίκη.
γ) Κανένας απο τους γιούς σου δεν έχει λογική.
4-α) Όποιος έχει δέκα μάτια βλέπει καλύτερα από όποιον έχει τρία.
β) Αν είχες τρία μάτια θα το έβλεπες.
γ) Τί κρίμα που δεν με είδες όταν ήρθα.
5-α) Όλα τα ποιήματα που έχουν ενδιαφέρον είναι δημοφιλή στους ανθρώπους με καλό γούστο.
β) Κανένα σύγχρονο ποίημα δεν είναι ανεπηρέαστο από τα ποιήματα του παρελθόντος.
γ) Όλα τα ποιήματα σου έχουν για θέμα τους τις σαπουνόφουσκες.
δ) Όλα τα επηρεασμένα ποιήματα δεν είναι δημοφιλή στους ανθρώπους με καλό γούστο.
ε) Κανένα αρχαίο ποίημα δεν έχει θέμα τις σαπουνόφουσκες.
6-α) Κανένα γατάκι που αγαπά τα ψάρια δεν είναι ανεπίδεκτο μαθήσεως.
β) Κανένα γατάκι που έχει ουρά δεν θα παίξει μ’ έναν γορίλα.
γ) Τα γατάκια που έχουν μουστάκια πάντα αγαπούν τα ψάρια.
δ) Κανένα γατάκι που μαθαίνει εύκολα δεν έχει πράσινα μάτια.
ε) Κανένα γατάκι δεν έχει ουρά εκτός αν έχει μουστάκια.
7-α) Ο Τζώνυ δεν είναι καλός στην αριθμητική όταν νυστάζει.
β) Όποιος νυστάζει πολύ το μόνο που θέλει είναι να κοιμηθεί.
γ) Όταν ο Τζώνυ κοιμάται ονειρεύεται προβατάκια.
δ) Κάθε πρόβατο χασμουριέται βελάζοντας.
8-α) Είναι πανέμορφο να ζωγραφίζεις με έντονα χρώματα.
β) Κάθε χρώμα έχει την δική του ομορφιά έστω κι αν κάποια δεν συνδιάζονται αρμονικά.
γ) Έχω πεί ήδη στην Έλεν ότι μου αρέσει από μικρό παιδί η ζωγραφική.
δ) Η Έλεν ζωγραφίζει πάντα με τα πινέλα που της χάρισα τα Χριστούγεννα.
9-α) Χθές ένας φίλος μου είπε ότι πέθανε ο πατέρας του.
β) Ο φίλος μου στεναχωρέθηκε πολύ για τον θάνατο του πατέρα του.
γ) Ό πατέρας του ήταν καλός άνθρωπος, κι ο φίλος μου τον είχε αδικήσει.
δ) Συχνά ο πατέρας δεν καταλαβαίνει το παιδί.
ε) Ο φίλος μου έκλαιγε όταν σκεφτόταν τον πατέρα του.

Τα συμπεράσματα που δίνονται στην αντίληψη είναι τα εξής:
1 Τα μωρά δεν μπορούν να νικήσουν κροκόδειλους.
2 Κανένας σκαντζόχοιρος δεν παίρνει τους Τάϊμς.
3 Κανένας από τους γιούς σου δεν είναι κατάλληλος για ένορκος σε δίκη.
4 Για να με δείς χρειάζεσαι δέκα μάτια.
5 Όλα τα ποιήματα σου δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον.
6 Κανένα γατάκι με πράσινα μάτια δεν θα παίξει με έναν γορίλα. Οι γορίλες δεν έχουν μουστάκια.
7 Όποιος κάνει αριθμητική νυστάζει.
8 Οι ζωγραφιές της Έλεν είναι πολύ όμορφες.
9 Πέθανε ο πατέρας σου.

Αν ο αναγνώστης των παραπάνω σειρών, καταδυθεί όσο μπορεί στις προτάσεις τους (ξανά και ξανά), θα καταλήξει σε πολύ ενδιαφέροντα συμπεράσματα για την ανθρώπινη λογική, και για τους απλούς τρόπους με τους οποίους επηρεάζεται η συμβατική μας αντίληψη. (Το φαινόμενο δεν είναι τόσο άμεσα έντονο όσο στο πρωτότυπο, υπάρχει το πρόβλημα του ότι γράφτηκε για να λειτουργεί στα Αγγλικά).

Όσοι μελετήσουν τους τρόπους με τους οποίους λειτούργησε αυτή η άσκηση του Λιούις Κάρολ, καλό θα είναι να αναλογιστούν πόσα πράγματα διαβάζουμε παντού καθημερινά, και πόσα πράγματα ακούμε καθημερινά γύρω μας, που μπορούν να λειτουργούν με παρόμοιο τρόπο. Μιά πιό προσεκτική παρατήρηση ή ένας προσωπικός πειραματισμός, μπορεί να φέρει κάποιον προ εκπλήξεως.

ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΖΟΝΤΑΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ.
Φανταστείτε έναν παρουσιαστή της τηλεόρασης, σε ένα δελτίο ειδήσεων, ο οποίος κάνει την εξής δήλωση: “Ο ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΤΑΔΕ επιβλέπει προσωπικά το έργο των τοπικών αρχών, που προσπαθούν να καθαρίσουν την περιοχή από τα χημικά απόβλητα που προκλήθηκαν από το ανόητο λάθος των εργοστασίων της περιοχής” Ακούγεται σαν την περιγραφή ενός γεγονότος, αλλά αν ο ομιλητής δώσει έμφαση στις σωστές λέξεις, και ιδιαίτερα αν κάνει τις κατάλληλες χειρονομίες στο άκουσμα των λέξεων-κλειδιά, μπορεί να σας αφήσει με την υποσυνείδητη εντύπωση ότι ο Υπουργός Τάδε είναι ανόητος. Αυτός ήταν και ο υποσεινήδητος στόχος αυτής της δήλωσης και φυσικά κανείς δεν μπορεί να κατηγορηθεί γι’ αυτήν.

Αυτό δεν είναι παρά ένα παράδειγμα των αμέτρητων ανάλογων τεχνικών που χρησιμοποιούνται καθημερινά στην τηλεόραση, ειδικά στα δελτία ειδήσεων που ο κόσμος υποσυνείδητα τα θεωρεί επίσημους φορείς εξουσίας και με τέτοιους τρόπους συχνά διαμορφώνεται η κοινή γνώμη πάνω σε ένα ζήτημα. Και αληθινά είναι εύκολο να τους εντοπίσει κανείς, αν ξέρει σε ποιά σημεία να προσέξει και αν έχει λίγο παρατηρητικότητα. Πολλές από τις απόψεις σας για τα γεγονότα της καθημερινής πολιτικής ζωής του τόπου, έχουν διαμορφωθεί στο υποσυνείδητο σας με τέτοιους τρόπους.

Μιά απλή τεχνική, που έχει εφαρμοστεί ευρύτατα στο παρελθόν, και σήμερα έχει κυρίως αντικατασταθεί από πιό σοφιστικές μεθόδους, είναι η παρεμβολή ενός κενού μαύρου καρέ, το οποίο πέφτει στην οθόνη σε καθε 32 καρέ του φίλμ. Αυτό δημιουργεί έναν ρυθμό 45 χτύπων το λεπτό, ο οποίος γίνεται αντιληπτός μονάχα από το υποσυνείδητο (αφού πέφτουν αμέτρητα καρέ το λεπτό), δημιουργώντας την ιδανική κατάσταση για μεγαλύτερη πειθώ και επιρροή. Οι διαφημίσεις ή οι προτάσεις που ακολουθούν αυτήν την εκπομπή-Άλφα, μπορούν να γίνουν πολύ πιό εύκολα αποδεκτές από τον θεατή και να τις ακολουθήσει σαν εντολές, τελείως ασυνείδητα.

Ακόμη μία τεχνική επιρροής της συνείδησης, που χρησιμοποιόταν ευρύτατα από την αδελφότητα των Ιησουιτών, και χρησιμοποιείται ευρύτατα ακόμη και σήμερα κυρίως στα “μέσα μαζικής ενημέρωσης” (μέσα για να εν-ημερώνεις την μάζα) είναι η ακόλουθη : Βγαίνει ο Γιάννης (συνενοημένος μαζί μας) και κατηγορεί ανοιχτά τον Δημήτρη ότι είναι κακός και ηλίθιος. Για να στηρίξει αυτήν του την άποψη, προβάλλει ένα απαράδεκτο επιχείρημα: π.χ. ότι είναι κακός και ηλίθιος επειδή έχει μεγάλη μύτη, ή προβάλλει φανερά αόριστα και ασταθή επιχειρήματα (για να στηρίξει μιά συγκεκριμένη και σταθερή κατηγορία).

Αυτοί που τον παρακολουθούν, αντιδρούν συνειδητά ή υποσυνείδητα, και σχηματίζουν την γνώμη ότι ο Γιάννης είναι κακός και ηλίθιος, άρα ο καημένος ο αδικημένος ο Δημήτρης είναι το καλύτερο παιδί. Ταυτόχρονα ο Δημήτρης είναι σεμνός στις αντιδράσεις του και δεν απαντά στην κατηγορία (κάνοντας τους να νιώθουν ότι πρέπει να απαντήσουν αυτοί για να καλύψουν το κενό). Το αποτέλεσμα είναι να απορρίψουν τον Γιάννη, και να συμπαθήσουν ή να εκθειάσουν τον Δημήτρη. Η δική μας αρχική πρόθεση, ήταν να προωθήσουμε τον Δημήτρη στην εκτίμηση του κοινού. Ο Γιάννης έδρασε γι’ αυτόν τον σκοπό. Και πετυχαίνουμε εκπληκτικά αποτελέσματα σε ένα ποσοστό 90% των παρατηρητών.

Μπορείτε να παρατηρήσετε την εφαρμογή αυτής της τεχνικής, καθημερινά, και μάλιστα αυτήν την εποχή μπορείτε να την δείτε να λειτουργεί σε μεγάλο βαθμό για κάποιο συγκεκριμένο πρόσωπο του πολιτικού μας κόσμου, και μπορείτε ακόμη και να ελέγξετε τα συναισθήματα που έχουν αρχίσει να δημιουργούνται μέσα σας επί του θέματος.

Μιά άλλη παληά τεχνική των Ιησουιτών, που εφαρμόζεται σήμερα ευρύτατα επίσης, και χρησιμοποιόταν συχνά και από τον Γιόζεφ Γκαίμπελς, τον αρχηγό Προπαγάνδας του Χίτλερ είναι η εξής: Θέλουμε να αποφύγουμε να προσελκύσουμε την προσοχή του κοινού, πάνω σε κάποιο ζήτημα, για να μπορέσουμε να δράσουμε ανενόχλητοι από την κοινή γνώμη. Δημιουργούμε λοιπόν τεχνητά ένα ζήτημα, το οποίο είναι παρεμφερές με το ζήτημα που θέλουμε να αποκρύψουμε, έχει την ίδια ατμόσφαιρα ή παρόμοια αναγνωριστικά στοιχεία.

Και ελκύουμε την προσοχή του κοινού σε αυτό, με την πιό μονότονη και επαναλαμβανόμενη μέθοδο, ξανά και ξανά, κάθε μέρα, ώσπου το κοινό να κουραστεί, να αγανακτήσει και να αδιαφορήσει για αυτό το τεχνητό ζήτημα που κατασκευάσαμε μόνο γι’ αυτόν τον σκοπό. Έπειτα, θα είμαστε ανενόχλητοι δρώντας πάνω στο ζήτημα που αρχικά μας ενδιέφερε, γιατί το κοινό θα αναγνωρίζει πάνω του τα “σημάδια” της προηγούμενης εκπομπής, και εξαντλημένο θα αδιαφορεί πλήρως.

Ο Γκαίμπελς, πρίν από τον πόλεμο, χρησιμοποιούσε με τεράστια επιτυχία μιά τεχνική δικής του επινόησης που υιοθετήθηκε από πολλούς μέχρι σήμερα: Λίγο καιρό καθε φορά πρίν ανακοινώσει το πρόγραμμα του Ναζιστικού κόματος, έδινε έμφαση στα ζητήματα που ήθελε να παρουσιάσει, με το να βάζει προσποιητά διαφωνούντες αξιωματούχους ή στελέχη του κόματος, να αντιταχθούν σε μιά ψεύτικη μελλοντική αναμενόμενη ανακοίνωση (που ήταν η αντίθετη της πραγματικής που θα γινόταν) και με τον τρόπο αυτό να την κάνουν γνωστή στους αληθινά διαφωνούντες και στο διαφορετικής άποψης κοινό.

Δημιουργούσε μιά πλαστή εσωτερική αντιπαράθεση, απόλυτα ελεγχόμενη από τον ίδιο, και όλοι οι αντίπαλοι υποστήριζαν τους προσποιητά διαφωνούντες στο θέμα αυτό. Αφού είχε δημιουργηθεί μεγάλος θόρυβος για το ζήτημα, τελικά έκανε την αληθινή ανακοίνωση (που αφορούσε αντίθετες αποφάσεις απο τις αναμενόμενες) και έτσι όλοι ήταν ευχαριστημένοι, νομίζοντας πως το κόμα είχε υποχωρήσει στις εξωτερικές πιέσεις. Ενώ αυτό ήταν ακριβώς αυτό που ήθελε να κάνει από την αρχή.

Η μεγαλύτερη υποσυνείδητη υποβολή του Γκαίμπελς, έγινε στο γνωστό θέμα του καψίματος χιλιάδων συγκεκριμένων βιβλίων στα πανεπιστήμια, τον Απρίλιο του 1933. Ήταν μιά εκδήλωση που προγραμματίστηκε από τις Γερμανικές φοιτητικές ενώσεις, χωρίς να φαίνεται πουθενά στην οργάνωση της το Ναζιστικό κόμα. Υποτίθεται ότι έπρεπε να καούν τα βιβλία των παρακμιακών συγγραφέων, των μολυσματικών για τον πολιτισμό της φυλής, των Εβραίων και των αντιφρονούντων, αλλά αυτό παρουσιάστηκε σαν την πρώτη συμβολική κίνηση εξυγίανσης του πανεπιστημίου και μεταμόρφωσης του σύμφωνα με τα Εθνικοσοσιαλιστικά πρότυπα.

Η κυρίαρχη φράση ήταν “Κάψτε, κάψτε το σάπιο παρελθόν, ελάτε μαζί μας να τα κάψουμε όλα”, και στην ουσία παρακινούσε τους φοιτητές να κάψουν τα προβλήματα που αντιμετώπιζαν με την αρτηριοσκληρωμένη παληά γενιά των πατέρων τους. Έδινε το όραμα του Φοίνικα που καίγεται και αναγεννιέται μέσα από τις στάχτες του, μέσα από τις στάχτες των βιβλίων σε έναν νέο πολιτισμό. Κάθε φοιτητής έπρεπε να βγάλει από την βιβλιοθήκη του τα βιβλία με τα δεδομένα χαρακτηριστικά, και να τα πετάξει στις στοίβες που συγκεντρωνόταν στα προαύλια των ιδρυμάτων, στις πλατείες και έξω από τα δημόσια ιδρύματα.

Ήταν σαν να τους καλεί να κάψουν την πόλη, σε μιά οργιαστική ολονύκτια γιορτή, και κάθε φοιτητής έφερε τα βιβλία του σαν πρόσκληση, για να συμμετέχει στην γιορτή. Τεράστιες φωτιές κοκκίνησαν τον νυχτερινό ουρανό των πόλεων, ενώ ο Γκαίμπελς είχε οργανώσει τελετουργίες της νέας θρησκείας, στις οποίες τραγουδούσαν ύμνους στους αρχαίους Βόρειους Θεούς, καίγοντας τους καμπουριασμένους και βαρετούς εβραίους θεωρητικούς.

Οι τελετές αυτές δημιούργησαν μιά τεραστίων διαστάσεων σκεπτομορφή, η οποία όχι μόνο δημιουργούσε ενοχή σε όλους από τότε απέναντι στις καταδικασμένες θεωρίες και μορφές τέχνης, αλλά άνοιξε τον δρόμο για την σταδιακή εξολόθρευση των Εβραίων και την απέλαση των αντιφρονούντων. Η μεγάλη καταδίωξη, ουσιαστικά ξεκίνησε από την τεράστια πυρά εκείνης της νύχτας, η οποία σφράγισε τον υποσυνείδητο νού των Γερμανών, και τρομοκράτησε σαν δυσοίωνο μήνυμα τους “εχθρούς των Αρείων”.

Η ίδια η Σβάστικα είναι ένα σύμβολο που έχει δημιουργήσει μιά ανεπανάληπτη σκεπτομορφή στο συλλογικό ασυνείδητο (η οποία μπορεί να συγκριθεί μόνο με τα σύμβολα του Σταυρού και της Πεντάλφας). Προσελκύει με ένα εσωτερικό τίναγμα όλη την προσοχή του υποσυνείδητου νού και αποπλανεί με την γοητεία της ακόμη και αυτούς που δεν συμφωνούν μαζί της. Έχει διαπιστωθεί ότι ακόμη και τα ειρηνιστικά σύμβολα με την Σβάστικα μέσα στο απαγορευτικό σήμα, φοριούνται από διάφορους ανθρώπους γιατί υποσυνείδητα γοητεύονται από την επιρροή του συμβόλου, ενώ αυτοί νομίζουν ότι δηλώνουν την αντιπαράθεση τους.

Ακόμη και οι παρατηρητές βλέπουν μόνο την σβάστικα και διαγράφουν από την προσοχή τους το απαγορευτικό σήμα. Για τον ίδιο λόγο, ο ανάποδος σταυρός δεν ακυρώνει την δύναμη του συμβόλου του Σταυρού, ούτε η ανάποδη πεντάλφα την δύναμη της πεντάλφας. Ο υποσυνείδητος νούς προσελκύεται από τον Σταυρό και την Πεντάλφα, ακόμη και όταν χρησιμοποιεί τα αντίθετά τους.

Η μεγαλύτερη αρνητική σκεπτομορφή και το πιό δυναμικό στοιχείο επιρροής της συνείδησης του σύγχρονου ανθρώπου, είναι το Χρήμα.

Το Χρήμα έχει αποκτήσει όλα τα χαρακτηριστικά ενός “πνευματικού” όντος. Είναι αόρατο και άυλο, γιατί τα νομίσματα, τα χαρτιά, και τα ηλεκτρονικά νούμερα δεν είναι Χρήμα. Είναι απλώς αναπαραστάσεις ή Τάλισμανς ενός πράγματος που οι οικονομολόγοι δεν μπορούν ξεκάθαρα να το προσδιορίσουν. Παρ’ όλα αυτά, μπορεί να επηρρεάσει δυναμικά την ίδια την πραγματικότητα. Το Χρήμα έχει την δική του προσωπικότητα και την δική του ιδιοσυγκρασία, αποφεύγει αυτούς που το βλασφημούν, και ρέει πρός το μέρος εκείνων που του φέρονται με τον τρόπο που του αρέσει. Η φύση του Πνεύματος των Χρημάτων είναι η κίνηση, του αρέσει να κινείται. Αν συγκρατείται συνεχώς και δεν χρησιμοποιείται, αργοπεθαίνει.

Το Χρήμα επιδιώκει την άμεσα ικανοποιούμενη επιθυμία και την απόλαυση της, αλλά πρέπει και να επενδυθεί σαν μιά μεγαλύτερη επίκληση δύναμης. Μεταφέρει πάνω του σύμβολα εξουσίας, και οι περισσότεροι άνθρωποι νιώθουν υποσυνείδητα ότι ένα χαρτονόμισμα είναι κάτι σαν ένα συγχωροχάρτι από τον Πάπα. Μιά προσωρινή άδεια που τους παρέχει η αυστηρή εξουσία, για να χρησιμοποιήσουν ένα ψίχουλο της δύναμης της. Στην πραγματικότητα, το Χρήμα είναι η κλειστοφοβική σκεπτομορφή της επιβολής του κράτους, πάνω στον αδύναμο άνθρωπο που κουρνιάζει στην πύλη του για προστασία.

Είναι μιά προσωρινή ταυτότητα ελεύθερης εισόδου που σου παρέχει το σύστημα, αν συμβαδίζεις μ’ αυτό. Μιά ταυτότητα χαραγμένη με τα πιό δυνατά σύμβολα: Θεούς, Ήρωες, Εθνικές Προσωπικότητες, Ιστορικά Γεγονότα, Ηγεμόνες, Επικρατούντες επιστήμονες και καλιτέχνες κ.λπ. Ένας πανίσχυρος, αόρατος, άυλος θεός, πανταχού παρών και τα πάντα πληρών, ο θησαυρός των πονηρών και ζωής χορηγός.

Από το Βιβλίο Μπούμερανγκ (Liber Boomerang) της λέσχης “Eris Discordia”:
” Όταν αγνοούμε έναν Θεό, γεννάμε έναν δαίμονα”
“Αυτό που το αρνούμαστε, κερδίζει δύναμη, και ψάχνει παράξενες και απρόσμενες μορφές για να φανερωθεί”
“Αρνήσου το σέξ, και άλλες μορφές της έκφρασης του θα σε βασανίσουν”
“Αρνήσου την αγάπη, και ακραίοι συναισθηματισμοί θα σε παραλύσουν”
“Αρνήσου την επιθετικότητα, και τελικά θα δείς το ματωμένο μαχαίρι στο τρεμάμενο χέρι σου”
“Μπορούμε να προστατευθούμε από τα πάντα αν τους αρνηθούμε την ύπαρξη”
“Μπορούν να υπάρξουν τα πάντα άν προστατεύσουν την άρνηση τους”
“Όταν φοβάσαι ανοίγεις μιά πόρτα στον κίνδυνο, που ο φόβος θα έπρεπε να σε κάνει να την κρατάς κλειστή”
“Όταν δεν καταλαβαίνουμε κάτι, είναι πολύ πιθανό να μας καταλαβαίνει αυτό”

Το τεράστιο και ανεξάντλητο θέμα στο οποίο καταδυθήκαμε λίγο σ’ αυτό το άρθρο, πρέπει να παραδεχτούμε ότι δείχνει για μιά ακόμη φορά το τεράστιο δυναμικό του ανθρώπινου ψυχισμού, της ανθρώπινης οντότητας, που τα μυστήρια της παραμένουν άγνωστα ακόμη και στην ίδια. Όλα αυτά είναι δυνατότητες που πρέπει να ερευνηθούν και να μελετηθούν από κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο, για να προσπαθήσει ο καθένας με την σειρά του να βγάλει άκρη στον λαβύρινθο αυτών των ζητημάτων.

Ίσως κάποτε να αντιμετωπιστούν με τον σωστό τρόπο από τον καθένα μας για να κατανοήσουμε και να αλλάξουμε τον άνθρωπο και τον κόσμο, που σύμφωνα με κάποιους αναλυτές έχει κολλήσει στο νυμφιακό στάδιο της εξέλιξης του. Θα ρωτήσετε ποιά μέθοδο πρέπει να ακολουθήσουμε για να πετύχουμε κάτι τέτοιο. Σας μεταδίδουμε έναν παληό υπέροχο διάλογο των Αδελφών Μαρξ:
-Δεν μου είπες, τελικά υπάρχει θησαυρός στο υπόγειο του διπλανού σπιτιού;
-Στο διπλανό σπίτι; Μα, δεν έχει κανένα σπίτι δίπλα.
-Ε, τότε ας φτιάξουμε ένα.