Τετάρτη 29 Οκτωβρίου 2014

Η Πειθώ στην αρχαία Ελληνική Μυθολογία

Στην μεγάλη συντροφιά από φίλες και βοηθούς της Αφροδίτης, ανάμεσα στην Τύχη, την Υγεία, την Αρμονία, την Ευδαιμονία και τις Χάριτες, μάλιστα για μερικούς και η ίδια ήταν μια από αυτές, πίστευαν ότι βρισκόταν πάντα και η Πειθώ.

Οι υπηρεσίες που η Πειθώ συνήθως προσέφερε στην Αφροδίτη, ήταν κυρίως να πείθει τα κορίτσια με τα θελκτικά λόγια της να κατανικήσουν τους δισταγμούς τους και να αφεθούν στην ερωτική ένωση.

Η Πειθώ ήταν ολότελα διαφορετική από την Βία και την Ανάγκη και πίστευαν πως ήταν αδελφή της Τύχης και της Ευνομίας και μητέρα της Υγείας από την ένωσή της με τον Ερωτα.

Επειδή όμως καμιά φορά με τα πειστικά της λόγια γινόταν και αιτία συμφοράς για τους ανθρώπους, όπως στην περίπτωση του Ιάσονα και της Μηδειας, ή του Πάρι και της Ελένης, ο Αισχύλος την ονόμαζε κόρη της Ατης, δηλαδή της Συμφοράς.

Ωστόσο τα πειστικά λόγια της Πειθούς έφερναν αποτέλεσμα όχι μόνον στον έρωτα, αλλά και στον γάμο και στην απονομή της δικαιοσύνης και στις δημόσιες και στις ιδιωτικές σχέσεις των ανθρώπων και βοηθούσαν πολύ στο να διατηρείται στον κόσμο η ηθική τάξη γενικά.

 Γι' αυτό και οι προϊστορικές λατρείες και οι μύθοι που παρουσιάζουν την Πειθώ ως κόρη του Ωκεανού και γυναίκα του Φόρωνα, κάνουν πιο καλά γνωστή την αρχική φυσιογνωμία της θεάς, με έργο της να πείθει γενικά και όχι μόνον στον έρωτα.

Ως κόρη του Ωκεανού, που σύμφωνα με ορισμένους κοσμογονικούς μύθους, είναι ο πρώτος θεός και πατέρας όλων των όντων του κόσμου, η Πειθώ ανήκε σ' εκείνες τις Ωκεανίδες που επέβλεπαν την τάξη του κόσμου.

Ως γυναίκα του Φορωνέα πάλι, που κατά τον ανθρωπογονικό μύθο του Αργούς ήταν ο πρώτος άνθρωπος και ο πρώτος θνητός βασιλιάς, η Πειθώ βοήθησε τον άντρα της να χτίσει τις πρώτες πολιτείες και να κάνει νόμους και δικαστήρια

Η έννοια της Δίκης στην αρχαία Ελλάδα

Απέναντι στο μαινόμενο περιβάλλον της άτης και της ύβρης η αττική τραγωδία θα στήσει το αιώνιο και πάγκαλο άγαλμα της Δίκης
Αρχίζοντας από τον Όμηρο (Χ 35-41) και τον Ησίοδο (Θεογονία 902) και προχωρώντας στην προσωκρατική διανόηση η επεξεργασία του έχει φθάσει σε τελειότατες μορφές. Αρκεί να θυμηθούμε την εικόνα της Δίκης, στον Ηράκλειτο (VS 22B, 94), στον Παρμενίδη (VS 28B, 8.14) και προπαντός στον Αναξίμανδρο (VS 12B, 1). Και ακόμα ένας τέλειος γλύπτης της Δίκης, που έρχεται κατ’ ευθείαν από την πολιτειακή πράξη με την στερεομετρική όραση των νομοθετών, είναι ο Αθηναίος Σόλων.
Ωστόσο οι Έλληνες τραγικοί έδωσαν τόσο βάθος και τέτοια στερεότητα στην ιδέα της Δίκης, ώστε και δεν είναι υπερβολή να ειπωθεί ότι ολόκληρος ο μεταγενέστερος ανθρώπινος λόγος, η σωρεία των φιλοσοφικών και ηθικών συγγραφών, όλες οι περί δικαιοσύνης και αρετής πραγματείες, οι νομοθεσίες, τα συντάγματα και οι αδιάκοπες πολιτειακές εισηγήσεις δεν είναι, παρά απλά σχόλια στην ιδέα της Δίκης, όπως την ελάξεψε και την έστησε στα αρχαία θέατρα η αττική τραγωδία.
 Η Δίκη είναι το έσχατο γνώρισμα της ουσίας του θεού, και η εγγύηση της αιωνιότητας του σύμπαντος. Καθώςαναπότρεπτα θα επέμβει κάποτε, χωρίς να λογαριάζεται το αργά ή το γρήγορα, και με την τιμωρία αήττητη θα επαναταξιθετήσει την αρμονία στα πράγματα, η παρουσία της παίρνει ένα νόημα κατανυχτικά διαφωτιστικό για την ανθρώπινη γνώση. Το νόημα αυτό συνίσταται στο φρονηματισμό του ανθρώπου από τα παθήματά του.
Ο Αισχύλος περιέγραψε ολοκληρωμένα αυτή τη σωφρονιστική επιβολή της Δίκης. Τα περισσότερα χορικά τηςΟρέστειας – και είναι γνωστό ότι τα χορικά είναι νησίδες μέσα στην τραγωδία καθαρά θρησκευτικές και φιλοσοφικές – υμνούν σε τόνο χερουβικό τη σωτήρια εμπειρία που κερδίζεται από το διδακτικό απόηχο που αφήνει η επενέργειά της. Η Δίκη είναι το πρωτογενές και το κύριο θέσπισμα του θεού. Έχουν γίνει θρυλικοί οι στίχοι της παρόδου του χορού στον  “Αγαμέμνωνα” (174-78):
«Και τη σοφία ακέρια κερδίζει, όποιος με την καρδιά του τα νικητήρια αναγράφει στο Δία, που οδήγησε τους ανθρώπους στη φρόνηση, και όρισέ τον άσειστο νόμο: Θα μάθεις, σαν πάθεις»
Και η επανάληψη της προειδοποίησης αυτής ηχεί πανομοιότυπη στο τρίτο στάσιμο του “Αγαμέμνωνα” (1563-64) πάλι:
«Και θα μένει με το Δία που μένει στο θρόνο του: να παθαίνει ο που ’καμε. Γιατί ’ναι νόμος»
Όμως στην ιδέα της Δίκης δεν είναι το σημαντικότερο η ηθική διάσταση. Ούτε ο διδακτικός χαρακτήρας που έχει η Δίκη για τον άνθρωπο με την έννοια είτε του αποτρεπτικού είτε του παραμυθητικού λόγου, πράγμα που κυρίως διαπραγματεύθηκε ο Αισχύλος, επιχειρώντας και πετυχαίνοντας να μεταμορφώσει τις τιμωρούς οντότητες του ερέβους από Ερινύες σε Ευμενίδες.
Το σημαντικότερο στην ιδέα της Δίκης είναι η οντολογική της διάσταση, που συνέβαλε άρτια, εξήρε και αξιοποίησε η τραγωδία. Εκείνο που στο τέλος μένει από τις εμπλοκές, τις διεργασίες και τις λύσεις των τραγικών υποθέσεων είναι το μεγαλώνυμο συναίσθημα της νίκης των δυνάμεων της κατάφασης.
Ποιοι από τους ήρωες της αρχαίας τραγωδίας κατήλθαν στους βαθύτερους κύκλους και γνώρισαν τα φρικτότερα σύνεργα της κόλασης; Χωρίς να κάνουμε συγκρίσεις, εκεί που ούτε χωρούν ούτε πρέπουν, θα καταλέγαμε στην πλειάδα αυτή και τον Οιδίποδα. Τον θεομίσητο και ακούσια γεννημένο, τον υπερόπτη, τον πατραλοία, τον αιμομίκτη, τον σύζυγο της μητέρας και αδελφό των παιδιών του Οιδίποδα.
Και όμως αυτός ο θεοκατάρατος και θεοστυγής θα γίνει το ατίμητο σκεύος της θείας εκλογής. Τελειώνοντας ο μαρτυρικός κύκλος του επίγειου βίου του οι θεοί θα τον σώσουν Στον Οιδίποδα επί Κολωνώ θα ακούσουμε την αθωωτική ετυμηγορία:
«Οι θεοί που σε καταστρέφουν πρώτα, τώρα σε σώζουν»
Ο Οιδίπους απέρχεται από τη ζωή μ’ έναν τρόπο λογικά ασύλληπτο, και αγνά μυστικό:
«Οι αόρατες πλάκες τον άρπαξαν, και τον οδηγούν σε ανέγνωρη μοίρα»
 Και αυτό είναι το τελευταίο νεύμα της γηθοσύνης και της αισιοδοξίας, που αναπέμπει η αττική τραγωδία.

Αποδέξου τον εαυτό σου, απέκτησε αυτοπεποίθηση!

Υπάρχουν στιγμές στη ζωή μας που καλούμαστε να ασχοληθούμε σοβαρά με την αυτοεκτίμησή μας. Όμως τι είδους εργασία πρέπει να κάνουμε; Εργασία συντήρησης ανακαίνισης ή μήπως πλήρης ανοικοδόμηση;

Μπορώ να αλλάξω την αυτοεκτίμησή μου;
Πολλοί ισχυρίζονται ότι δεν είναι εύκολο ότι αποτελεί κομμάτι του ήδη διαμορφωμένου ψυχισμού του και επομένως είναι δύσκολο να αλλάξει. Ένα άτομο βέβαια, με υψηλή αυτοεκτίμηση είναι δύσκολο να γίνει άτομο χαμηλής αυτοεκτίμησης. Το αντίθετο όμως, μπορεί να συμβεί
Μια μελέτη που έγινε πρόσφατα αναφέρεται στην περίπτωση 102 γυναικών που έκαναν ψυχοθεραπεία επί πολλά χρόνια. Οι μισές από τις γυναίκες ύστερα από 7 χρόνια εργασίας με τον εαυτό τους έπαψαν να έχουν πια χαμηλή αυτοεκτίμηση. Πώς όμως έγινε αυτή η αλλαγή; Σύμφωνα με πορίσματα της έρευνας η αλλαγή έγινε επειδή κατάφεραν να δημιουργήσουν καλές σχέσεις με τους άλλους και να αποκτήσουν επαγγελματική αναγνώριση.

Ποιοι παράγοντες μπορούν να αυξήσουν την αυτοπεποίθησή μου;
Υπάρχουν καθοριστικές στιγμές στη ζωή μας που λειτουργούν ως νέο ξεκίνημα, Ένας σύντροφος στη ζωή μας που μας βοηθά με την αγάπη και τιε συμβουλές του μας ενδυναμώνει και μας γεμίζει αυτοπεποίθηση, μια δυνατή φιλική σχέση ή μια νέα παρέα μια ενδιαφέρουσα εργασία που μας προσφέρει κοινωνική αναγνώριση όλα αυτά είναι στοιχεία που ενδυναμώνουν και σταθεροποιούν την αυτοεκτίμησή μας.

Βλέπουμε δηλαδή ότι η αλλαγή είναι εφικτή. Μήπως όμως χρειάζονται συγκεκριμένες ενέργειες από μέρους μας;  
Πρέπει να κάνουμε κάτι ή δεν πρέπει; Αυτό είναι το ερώτημα. Όπως σε όλες τις ψυχικές διαταραχές, στο άγχος στην κατάθλιψη έτσι και στο ζήτημα της αυτοεκτίμησης εμείς είμαστε αυτοί που διαιωνίζουμε μια κατάσταση και κανείς άλλος.

Πώς συμπεριφέρονται τα άτομα που έχουν υψηλή αυτοεκτίμηση;
Συνήθως τα άτομα αυτά επειδή είναι πιο δραστήρια έχουν περισσότερες ευκαιρίες να πετύχουν και να τονώσουν και άλλο την αξία τους. Αν αποτύχουν δεν θα καταρρεύσουν. Θα επιχειρήσουν δεν θα καταρρεύσουν θα επιχειρήσουν ξανά μετά από κάποιο χρονικό διάστημα. Ενώ τα άτομα με χαμηλή αυτοεκτίμηση θα αργήσουν πολύ να επιχειρήσουν ξανά... Αμφιβάλλουν για την αξία τους δεν πιστεύουν πως μπορούν να τα καταφέρουν.

Τι πρέπει να κάνω για να αλλάξω την αυτοεκτίμησή μου;
Σας προτείνουμε να επικεντρώσετε την προσοχή σας σε 3 βασικούς άξονες που ο καθένας ελέγχει 3 επιπλέον επίπεδα. Ποια είναι αυτά;
Να καλλιεργήσουμε τη σχέση με τον εαυτό μας και να την βελτιώσουμε. Να γνωρίσουμε ποιοι είμαστε καταρχάς. Να αποδεχτούμε αυτό που είμαστε. Να γίνουμε επιτέλους ειλικρινείς με εμάς.
Να αποκτήσουμε σιγά σιγά δράση. Να μάθουμε να μην κρίνουμε τον εαυτό μας στην αποτυχία. Να δρούμε συνέχεια και να μάθουμε να δεχόμαστε σιγά σιγά τις αποτυχίες μας.
Να επανεξετάσουμε τις σχέσεις μας με τους άλλους. Να δηλώνουμε τη θέλησή μας. Να μη διατάζουμε να ζητάμε τη στήριξη των άλλων. Να ξέρουμε ότι είμαστε σαν όλους τους άλλους ανθρώπους με ανάγκες και επιθυμίες που πρέπει να ακούμε και να εκφράζουμε.

Πώς αλλάζουμε τη σχέση με τον εαυτό μας.
Αναφέρουμε ενδεικτικά κάποια ερωτήματα που μπορείτε να θέσετε στον εαυτό σας.
-Μου αρέσει δεν μου αρέσει. Είστε σε θέση να προσδιορίσετε καθαρά τι σας αρέσει και τι δεν σας αρέσει; Πώς θα το εκφράσετε στους άλλους; Πώς θα αντιδράσετε στη διαφορετική γνώμη των άλλων;
-Γνωρίζω δεν γνωρίζω. Σε ποιους τομείς θεωρείτε ότι γνωρίζετε περισσότερα από τον μέσο όρο; Πώς θα λέγατε στους άλλους κάτι που εκείνοι δε γνωρίζουν; Τολμάτε να μάθετε καινούργια πράγματα να ρωτήσετε κάτι που δεν γνωρίζετε;
-Επιτυχίες αποτυχίες. Μπορείτε να κάνετε ένα τεστ, να μιλήσετε για κάποια αποτυχία σας χωρίς να υποτιμήσετε τον εαυτό σας; Και για μια επιτυχία σας χωρίς να αισθάνεσθε  ότι παινεύετε τον εαυτό σας;
-Ελαττώματα/ προτερήματα.
Μπορείτε να αναγνωρίσετε τα ελαττώματα και τα προτερήματά σας; Όποτε χρειαστεί μπορείτε να μιλήσετε γι αυτά, χωρίς ούτε να παινεύεστε ούτε να παραπονιέστε;

Τι σημαίνει αποδέχομαι τον εαυτό μου;
Αφού γνωρίσουμε τον εαυτό μας καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε τα ελαττώματά μας και τα όριά μας. Πιστεύουμε συχνά πως για να είναι καλή η αυτοεκτίμησή μας πρέπει να είμαστε άνθρωποι χωρίς ελαττώματα. Όμως αυτό που έχει σημασία είναι να τα αποδεχόμαστε και να προσπαθούμε να τα αλλάξουμε.
Πολλές φορές οι ψυχολόγοι και οι ψυχίατροι ασχολούμαστε περισσότερο με τις ενοχές που νιώθουμε για κάτι που κάνουμε και αφήνουμε στους φιλοσόφους το θέμα της … ντροπής.
Το αίσθημα της ντροπής είναι συνήθως αυτό  το οποίο μπορεί να κάνει ένα απλό ελάττωμα να εξελιχθεί σε κόμπλεξ είναι αυτό που μας σπρώχνει στην χαμηλή αυτοεκτίμηση.

Έχετε σκεφτεί ποτέ πόσο κακό σας κάνει η ντροπή;
Το να ξεπερνάμε την ντροπή μας είναι πολύ σημαντικό. Κάποιος που δεν ξέρει χορό για παράδειγμα και τον καλούν σε μια χοροεσπερίδα έχει δυο επιλογές. Η μία είναι να αποδεχτεί την πρόσκληση δηλώνοντας πως δεν ξέρει και μάλιστα ντρέπεται να χορέψει. Η άλλη είναι να μην παρδεχτεί την ντροπή, να κρυφτεί και να μην πάει. Ποιος κερδίζει περισσότερα; Ποιος μαθαίνει στη ζωή; Όπως παρατηρεί ο Ινδός συγγραφέας Β.Σ. Νάιπουλ «Από τη στιγμή που αναγνωρίζεις πώς ντρέπεσαι , η ντροπή έχει ήδη εξαφανιστεί».

Να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου.
Πολλές φορές αποφεύγουμε να εκδηλώσουμε τα αληθινά μας αισθήματα για να διαφυλάξουμε την αξιοπρέπειά μας. Κρατάμε θέσεις άμυνας. Θέλετε να βάλετε τις φωνές σε έναν φίλο που σας πλήγωσε. Σας ρωτά… «Σε πείραξε κάτι; Όχι βέβαια, απαντάμε» και πνίγουμε τα συναισθήματά μας. Προσπαθούμε να μη δείχνουμε πόσο μας ενδιαφέρει κάτι. Σε έναν διαγωνισμό για παράδειγμα, δεν λέμε πόσο θέλουμε να νικήσουμε γιατί φοβόμαστε την αποτυχία. Δεν παραδεχόμαστε πόσο πολύ θέλουμε μια δουλειά γιατί  φοβόμαστε πως μπορεί να μην μας επιλέξουν στη συνέντευξη εργασίας. Δεν απαιτούμε ανοιχτά πράγματα, φοβόμαστε, δεν διεκδικούμε.

Να θυμάστε.
Η άρνηση να εκδηλώσω μια επιθυμία μου είναι άρνηση να αλλάξω κάτι γίνεται άρνηση δράσης, άρνηση να αλλάξω τον κόσμο μου. Τα λόγια μας υποδηλώνουν την παραίτησή μας και εσείς δεν θέλετε να παραιτηθείτε, έτσι δεν είναι; 

ΣΕΞ: Μήπως να ερωτευθώ πρώτα;

Οι απόψεις διίστανται: άλλοι υποστηρίζουν ότι το περιστασιακό σεξ και τα one night stands είναι από τα highlights της σεξουαλικής ζωής και άλλοι ότι το καλό σεξ γίνεται μέσα σε μια σταθερή σχέση

Πρόσφατη έρευνα που πραγματοποίησε εταιρεία προφυλακτικών σε δείγμα 2.000 ανδρών και γυναικών με μέσο όρο ηλικίας τα 25 έτη, ένα ποσοστό που άγγιζε το 87% απάντησε ότι το καλύτερο σεξ τον έχουν βιώσει σε σταθερές σχέσεις με έντονη τη συναισθηματική κάλυψη.

Ιδιαίτερα οι γυναίκες υποστήριξαν ότι η σιγουριά και η ασφάλεια της απελευθερώνει στο σέξ και τις αποδεσμεύει από ντροπές και αμηχανία. Ταυτόχρονα επισήμαναν ότι ο μόνιμος σύντροφος τις βοηθά να λειτουργήσουν αυθόρμητα και με πλήρης σεξουαλική απενοχοποίηση.

Επιπλέον, η ύπαρξη συναισθηματικής σχέσης δίνει και στους δυο… συμμετέχοντες την ελευθερία να ζητήσουν αυτό ακριβώς που επιθυμούν για να απολαύσουν πραγματικά την κάθε συνεύρεση. Άλλωστε, όπως παραδέχεται και το 90% των ερωτηθέντων ανδρών, αυτό το δέσιμο των ερωτικών παρτενέρ οδηγεί στην επιθυμία να ευχαριστήσει ο ένας τον άλλον όσο το δυνατόν πιο ολοκληρωτικά και μέσα από την ικανοποίηση να λαμβάνει και αυτός ικανοποίηση. Δούναι και λαβείν σε συνεχή δράση!

Καλύτερο το πρωί και μετά από καυγαδάκια

Το πρωινό σεξ αναφέρουν οι ειδικοί ερευνητές είναι το καλύτερο αφού τις πρώτες πρωινές απελευθερώνεται η οκυτοκίνη- η ορμόνη της αγάπης- οπότε είναι και ο τέλειος τρόπος να ξεκινήσεις τη μέρα σου!Την ίδια στιγμή τεκμηριώθηκε πως τα ερωτικά καυγαδάκια πυροδοτούν θετικά τις ερωτικές συνευρέσεις των συντρόφων.

Μελέτη που έγινε στο Πανεπιστήμιο του Μιλάνου απέδειξε πως τα συναισθήματα θυμού δεν επηρεάζουν τη διάθεση για σεξ ούτε στους άνδρες ούτε στις γυναίκες.

Είμαστε οι αποφάσεις μας

Η σημασία των σωστών αποφάσεων στην ζωή μας, είναι ένα θέμα που απλά, δεν μπορεί ποτέ να τονιστεί αρκετά! Είναι οι αποφάσεις μας που σχηματοποιούν την ζωή μας. Είτε αφορούν τις σχέσεις μας, την καριέρα μας, η τις πιο συνηθισμένες δραστηριότητες που γεμίζουν την καθημερινότητα μας, το να αποφασίζεις σωστά είναι η διαφορά ανάμεσα σε μια ζωή υγείας και ευημερίας σε αντίθεση με την πάλη με την ζωή επειδή έχουμε να αντιμετωπίσουμε τις επιπτώσεις της αντίστασης που συναντάμε όταν η δράση μας κινείται από το μυαλό.

Το Ανθρώπινο Σχέδιο είναι εδώ για να ξανά - εκπαιδεύσουμε (να ξαναβρούμε) τον εαυτό μας με έναν τρόπο που θα μας βοηθήσει να κυριαρχήσουμε πάνω στην διαδικασία των αποφάσεων μας. Όμως, αρχικά χρειάζεται να συνειδητοποιήσουμε ότι έχουμε προσδιοριστεί από μικρά παιδιά για να παίρνουμε τις λάθος αποφάσεις. Έχουμε διδαχτεί μεγαλώνοντας να ακολουθούμε στρατηγικές που τις εφαρμόζουν οι άλλοι για να φτάσουμε στα αποτελέσματα τους,και να είμαστε περισσότερο σαν αυτούς. Έχουμε δηλαδή διδαχτεί να εγκαταλείπουμε την ατομική μας εσωτερική Εξουσία και να την δίνουμε στους άλλους γύρω μας, και να τους υπακούμε.

Στον Α, άρεσε πολύ το φαινομενικά 'κρύο' αστείο που λέει 'ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στον Σκύλο και τον Άνθρωπο?' Η απάντηση είναι ότι 'ο άνθρωπος δεν είναι σκύλος.' Αυτό ακούγεται προφανές, έτσι δεν είναι? Είναι όμως πολύ βαθύ, γιατί οι διαφορές ανάμεσα μας είναι πραγματικά μεγάλες. Δεν είμαστε εδώ για να εκπαιδευτούμε να 'υπακούμε' να προσκυνάμε, να γονατίζουμε, η για να ζήσουμε τις ζωές μας σύμφωνα με τα πρότυπα των άλλων και κατά την βούληση τους.

Για αυτό το Ανθρώπινο Σχέδιο, είναι η πραγματικά μεγάλη Επανάσταση της Ν. Εποχής που μας δίνει την δυνατότητα αφ’ ενός να ξανά-γεννήσουμε τον εαυτό μας (2η γέννηση), και αφ’ ετέρου να φροντίσουμε τα παιδιά να μείνουν στην αλήθεια τους. Ναι, ο προσδιορισμός (επηρεασμός) είναι αναπόφευκτος, αλλά μπορούμε να διαλέξουμε αυτόν που είναι σωστός για μας, που θα μας αναθρέψει.Κάθε ένας από μας είναι εδώ για να διαφοροποιηθεί σε έναν Μοναδικό Εαυτό, και να ζήσει με την Αλήθεια του.. Και ο μόνος τρόπος για να συμβεί αυτό είναι το να μάθεις να παίρνεις αποφάσεις σύμφωνα με την Εξουσία του μοναδικού σου Ανθρώπινου Σχεδιασμού!!!

Ποιους κινδύνους κρύβει το ροχαλητό για την υγεία σας;

''Προτιμά'' τους άνδρες και σπάνια τις γυναίκες οι οποίες δηλώνουν ότι δεν κλείνουν μάτι, όταν ο σύντροφός τους ροχαλίζει. Ποιους κινδύνους κρύβει για την υγεία το ροχαλητό; Ποιες εξετάσεις δείχνουν το πρόβλημα;

Το χρόνιο ροχαλητό είναι μια ισχυρή ένδειξη της άπνοιας ύπνου και πρέπει να αξιολογηθεί από εξειδικευμένο γιατρό. Βέβαια αυτό δε σημαίνει οτι όσοι ροχαλίζουν πάσχουν από τη διαταραχή.

Τα άτομα με άπνοια ύπνου στερούνται ποιοτικού ύπνου και εμφανίζουν μια ποικιλία από άλλα συμπτώματα, όπως δυσκολία συγκέντρωσης, κατάθλιψη, ευερεθιστότητα, σεξουαλική δυσλειτουργία, υπνηλία κατά τη διάρκεια της ημέρας, διαταραχές στη μνήμη και μαθησιακές δυσκολίες.

Αν αφεθεί χωρίς θεραπεία οι συνέπειες στην υγεία μπορεί να είναι σοβαρές, όπως αύξηση αρτηριακής πίεσης, καρδιακή προσβολή, συμφορητική καρδιακή ανεπάρκεια, αρρυθμίες και εγκεφαλικό επεισόδιο.

Η άπνοια ύπνου είναι μία δυνητικά σοβαρή διαταραχή η οποία χαρακτηρίζεται από διακοπτόμενη αναπνοή κατά τη διάρκεια του ύπνου. Διακρίνεται σε αποφρακτική και κεντρική άπνοια με τον πρώτο τύπο να αφορά τις περισσότερες περιπτώσεις και με αυτόν θα ασχοληθούμε παρακάτω.

Περίπου το 6% των ενηλίκων πάσχει από αποφρακτική άπνοια, αλλά το μεγαλύτερο ποσοστό εξ αυτών παραμένει αδιάγνωστο. Η διαταραχή εμφανίζεται πιο συχνά σε άντρες μέσης ηλικίας, που είναι παχύσαρκοι και καπνίζουν.

Οι υπερτροφικές αμυγδαλές, η εσοχή της κάτω γνάθου και η στενή δίοδος του στοματοφάρυγγα αποτελούν επιπλέον παράγοντες κινδύνου. Πρέπει να τονίσουμε οτι το σύνδρομο μπορεί να εμφανιστεί και σε παιδιά.

Συμβαίνει όταν οι μύες του λαιμού χαλαρώνουν με αποτέλεσμα ο αεραγωγός να στενεύει ή να κλείνει και να δυσκολεύεται συνεπώς η αναπνοή.

Κατά τη διάρκεια της υπνικής άπνοιας το ποσό του οξυγόνου που υπάρχει στο αίμα μειώνεται και η προσφορά του σε ζωτικά όργανα, όπως ο εγκέφαλος είναι ελλιπής.

Ο εγκέφαλος για να αντιμετωπίσει αυτή τη διαταραχή ξυπνάει τον ασθενή προκειμένου να ανοίξει εκ νέου ο αεραγωγός.

Αυτή η αφύπνιση είναι συνήθως τόσο σύντομη ώστε να μην τη θυμάται το άτομο.

Όμως το φαινόμενο αυτό μπορεί να παρατηρηθεί αρκετές φορές κατά τη διάρκεια της νύχτας διαταράσσοντας έτσι το στάδιο του βαθύ ύπνου και την πλήρη ξεκούραση με αποτέλεσμα να παρατηρείται κόπωση και υπνηλία την ημέρα.

Η μικρής διάρκειας διακοπή της ανάσας δε γίνεται αντιληπτή από τον ασθενή, αλλά συνήθως από το άτομο που κοιμάται δίπλα του.

Για να διαπιστώσετε αν πάσχετε από το σύνδρομο θα πρέπει να επισκεφτείτε τον πνευμονολόγο σας.

Η διερεύνηση περιλαμβάνει τη νυχτερινή οξυμετρία (καταγραφή του οξυγόνου του αίματος κατά τη διάρκεια του ύπνου) και την μελέτη ύπνου.

Ο αέρας που αναπνέουμε δημιουργήθηκε από ηφαίστεια

Νέα μελέτη συνδέει την προέλευση της παρουσίας αζώτου στην ατμόσφαιρα της Γης με τις τεκτονικές δυνάμεις που είναι υπεύθυνες για τη δημιουργία βουνών και ηφαιστείων στον πλανήτη μας. Το γεγονός αυτό εξηγεί σε ένα βαθμό γιατί η ατμόσφαιρα της Γης είναι σημαντικά πιο πλούσια σε άζωτο, σε σχέση με τους κοντινότερους πλανήτες όπως η Αφροδίτη και ο Άρης.

Τα ενεργά ηφαίστεια δεν απελευθερώνουν μόνο λάβα και ηφαιστειακά πετρώματα, αλλά και τεράστιες ποσότητες αερίων από τα έγκατα της Γης, ειδικά όταν βρίσκονται δίπλα στα όρια ενεργών τεκτονικών πλακών.

Η επιστημονική ομάδα του Ινστιτούτου Κάρνεγκι στην Ουάσιγκτον μελέτησε την τεκτονική χημική σύνθεση και ανακάλυψε πως το άζωτο ξεκίνησε να συσσωρεύεται στην ατμόσφαιρα της Γης πριν από τρία δισεκατομμύρια χρόνια.

Η σύνθεση του αέρα που αναπνέουμε είναι εν μέρει αποτέλεσμα φωτοσυνθέσεων που λαμβάνουν χώρα εδώ και δισεκατομμύρια χρόνια. Η δραστηριότητα των φυτών άλλαξε έτσι την ατμόσφαιρα, εισάγοντας οξυγόνο αντί για άνθρακα που αρχικά ήταν το κύριο συστατικό. Όμως το οξυγόνο αποτελεί μόνο το 20 τοις εκατό του αέρα, ενώ το άζωτο, του οποίου η προέλευση δεν είχε αποσαφηνιστεί πλήρως, αποτελεί το 78 τοις εκατό.

Για να ερευνήσουν το μυστήριο οι ερευνητές μελέτησαν πώς το άζωτο ταξιδεύει μέσα στο φλοιό της Γης προτού απελευθερωθεί από τα ηφαίστεια, μαζί με μεγάλες ποσότητες θείου, ατμών, και διοξειδίου του άνθρακα.

Αυτό συμβαίνει επειδή τα ενεργά ηφαίστεια δεν απελευθερώνουν μόνο λάβα και ηφαιστειακά πετρώματα, αλλά και τεράστιες ποσότητες αερίων από τα έγκατα της Γης, ειδικά όταν βρίσκονται δίπλα στα όρια ενεργών τεκτονικών πλακών.

Σύμφωνα με τους επιστήμονες το άζωτο στο φλοιό της Γης τείνει να σχηματίζει ιόντα αμμωνίας τα οποία συχνά ενσωματώνονται σε πυριτικά ορυκτά, που βρίσκονται σε αφθονία στο φλοιό. Τα ορυκτά αυτά αντιδρούν με οξυγόνο και στη συνέχεια τα μόρια αμμωνίας διασπώνται σε νερό και άζωτο, το οποίο τελικά απελευθερώνεται στην επιφάνεια μέσω των ηφαιστείων.

Αυτό το φαινόμενο εξηγεί τις διαφορές με τον Άρη και την Αφροδίτη και την ελάχιστη παρουσία αζώτου στους πλανήτες αυτούς.

Ιέρειες στην Αρχαία Ελλάδα: αποκαλύπτοντας την ιστορία τους

  Στα τέλη του 2ου αι. π.Χ., Αθηναίοι προσκυνητές ξεκινούσαν εν πομπή και διένυαν την απόσταση των εκατόν εξήντα χιλιομέτρων μεταξύ της Αθήνας και του Ιερού του Απόλλωνα στους Δελφούς. Εκεί γιόρταζαν τα Πύθια προς τιμήν του Απόλλωνα. Ένα άτομο ξεχώριζε ανάμεσα στους συμμετέχοντες, η Χρυσηίς, η ιέρεια της Αθηνάς Πολιάδος.
Για την συμβολή της στην ανάδειξη των Πυθίων σε γιορτή που έκανε υπερήφανες και τις δύο πόλεις, οι κάτοικοι των Δελφών την τίμησαν με τον στέφανο του Απόλλωνα και αποφάσισαν με ειδικό ψήφισμα να παραχωρήσουν στην ίδια και όλους τους απογόνους της μια σειρά από σημαντικά δικαιώματα και προνόμια.
Ανάμεσα σε αυτά ήταν και το αξίωμα της προξένου – ειδικής επίτιμης αντιπροσώπου της Αθήνας στους Δελφούς.
Της δόθηκε ακόμη το δικαίωμα να συμβουλεύεται το Μαντείο, δικαστική προτεραιότητα, ασυλία, θέση στην πρώτη σειρά σε όλους τους αγώνες που διοργάνωνε η πόλη, δικαίωμα ιδιοκτησίας ακινήτων, καθώς και φορολογική ατέλεια! Το γεγονός ότι όλα αυτά τα προνόμια μπορούσαν εφεξής να μεταβιβαστούν σε όλους τους απογόνους της κατέστησε την Χρυσηίδα γυναίκα με εξαιρετικό κύρος και επιρροή, τόσο εντός όσο και εκτός του στενού οικογενειακού της περιβάλλοντος.

Στην Αθήνα, τα εξαδέλφια της έστησαν άγαλμα της διάσημης συγγενούς τους στην Ακρόπολη. Το ψήφισμα του λαού των Δελφών και η επιγραφή στην βάση του αγάλματος της Χρυσηίδας στην Ακρόπολη μας δίνουν κάποια -ελάχιστα- στοιχεία για την ζωή αυτής της εξαιρετικής γυναίκας. Μαρτυρούν την περίοπτη θέση και την ευχέρεια κινήσεων της Χρυσηίδας, με χαρακτηριστικά παραδείγματα τις πομπές από την Αθήνα προς τους Δελφούς, τις πρώτες θέσεις στους δελφικούς αγώνες, την ιδιοκτησία ακινήτων και την μόνιμη τοποθέτηση του αγάλματός της στην Ακρόπολη. Ως ιέρεια της Αθηνάς, η Χρυσηίς κατείχε δημόσιο αξίωμα συγκρίσιμο και ισότιμο με εκείνο των ιερέων που υπηρετούσαν τους θεούς στην Αθήνα.

Η Χρυσηίς δεν ήταν η μόνη ιέρεια που απέλαυε καθεστώτος ανάλογης περιωπής. Μάλιστα, τα αρχαιολογικά αρχεία βεβαιώνουν την εξέχουσα θέση των ιερειών όχι μόνο στην Αθήνα, αλλά και σε ολόκληρο τον ελληνικό κόσμο. Οι ιέρειες ηγούνταν πομπών, φύλασσαν τους θησαυρούς των ναών, άναβαν την φωτιά στους βωμούς των ιερών και προΐσταντο των θυσιών. Μαθαίνουμε ότι οι ιέρειες έπαιρναν τον λόγο ενώπιον της Βουλής και του Δήμου, έθεταν την σφραγίδα τους σε επίσημα έγγραφα και απέπεμπαν τους παρείσακτους από τα ιερά. Επιγραφές αφιερωμάτων μαρτυρούν την γενναιοδωρία των ιερειών ως ευεργετιδών της πόλης τους και των ιερών τους, όπου έχτιζαν ναούς, αγορές και υδατοδεξαμενές. Μαρτυρούν επίσης την περηφάνια που ένιωθαν οι ίδιες για την ανέγερση των αγαλμάτων τους, αλλά και την εξουσία τους ως προς την τήρηση των κανονισμών στα ιερά. Επιγραφές και επιτύμβια ανάγλυφα επιβεβαιώνουν ότι οι ιέρειες κηδεύονταν δημοσία δαπάνη με μεγάλες πομπές, και ότι στην μνήμη τους ανεγείρονταν εντυπωσιακά ταφικά μνημεία.
Οι μαρτυρίες αυτές έρχονται σε αντίθεση με την ευρέως διαδεδομένη άποψη ότι οι γυναίκες της Αθήνας ήταν πολίτες δεύτερης κατηγορίας, σιωπηλές, υποτακτικές και «αόρατες» μορφές, περιορισμένες στο εσωτερικό των σπιτιών τους, όπου ασχολούνταν υπάκουα με το νοικοκυριό και την ανατροφή των παιδιών. Η άποψη αυτή έχει βασιστεί σε αναγνώσεις κείμενων περίφημων συγγραφέων, όπως του Ξενοφώντα, του Πλάτωνα και του Θουκυδίδη, καθώς και σε διάφορες παραστάσεις αρχαίου δράματος.

Ωστόσο, τα αρχαιολογικά και επιγραφικά ευρήματα παρουσιάζουν μια διαφορετική εκδοχή. Στην πραγματικότητα, μια σταθερή ροή γυναικών διέσχιζε καθημερινά την Αθήνα με κατεύθυνση προς την Ακρόπολη και τα νεκροταφεία της πόλης, όπου οι γυναίκες αυτές προσκυνούσαν στα ιερά και φρόντιζαν τους οικογενειακούς τάφους. Οι τελετουργίες τούς επέτρεπαν να κυκλοφορούν και να κάνουν αισθητή την παρουσία τους μέσα στην πόλη, υπηρετώντας τους θεούς, την οικογένειά τους και τους Αθηναίους πολίτες. Χάρις στις σημαντικές δωρεές αυτών των γυναικών και των οικογενειών τους, γλυπτά πορτραίτα ιερειών τοποθετήθηκαν σε αγορές, νεκροταφεία και ιερά.
Οι γυναίκες μπορούσαν να αποκτήσουν το αξίωμα της ιέρειας μέσω κληρονομιάς, κλήρωσης, επιλογής, εκλογής ή εξαγοράς. Τα παλαιά, σεβαστά αξιώματα των ιερειών της Αθηνάς Πολιάδος στην Αθήνα και της Δήμητρας και της Κόρης στην Ελευσίνα περνούσαν κληρονομικά από την μια γενιά στην άλλη, μέσα στην ίδια οικογένεια (γένος), επί περίπου επτακόσια χρόνια! Σύμφωνα με επιγραφές, το αξίωμα της ιέρειας της Αθηνάς κληροδοτείτο από το πρεσβύτερο άρρεν μέλος του γένους των Ετεοβουτάδων προς την μεγαλύτερη κόρη του και, στην συνέχεια, με την λήξη της θητείας της, προς την μεγαλύτερη κόρη του πρεσβύτερου αδελφού της.
Κατά τους ελληνιστικούς χρόνους, οι αντίξοες οικονομικές συνθήκες, οι δυσμενείς επιπτώσεις στις περιουσίες των παλαιών οικογενειών, η ανάδυση μιας «νεόπλουτης» τάξης, καθώς και οι αλλαγές στην πληθυσμιακή σύνθεση της Ανατολικής Ελλάδας διαμόρφωσαν έναν κόσμο στον οποίο η εξαγορά του ιερατικού αξιώματος στάθηκε απολύτως εύλογη. Αρχής γενομένης από την Μίλητο, περί το 400 π.Χ., γυναίκες σε όλο το Ανατολικό Αιγαίο, την Μικρά Ασία και την Μαύρη Θάλασσα κατέβαλλαν μεγάλα ποσά προκειμένου να εξασφαλίσουν ιερατικές θέσεις. Όπως και κατά την Κλασική περίοδο, αποζημιώνονταν για τις υπηρεσίες τους με πληρωμές σε είδος, όπως δέρματα και κρέας από τα σφάγια των θυσιών, δημητριακά, λάδι, αλλά και χρήματα.
Για τις εξέχουσες υπηρεσίες τους προς την πόλη, στις ιέρειες, όπως στην Χρυσηίδα, αποδίδονταν δημόσιες τιμές, στις οποίες περιλαμβάνονταν χρυσοί στέφανοι, αγάλματα και διακεκριμένες θέσεις στο θέατρο. Σε ορισμένες πόλεις οι ιέρειες ήταν τόσο διάσημες ώστε απέλαυαν λατρευτικής και πολιτικής επωνυμίας, δηλαδή το όνομά τους έμενε για πάντα στην ιστορία και χρησιμοποιείτο για ιστορικές χρονολογήσεις. Στο έργο του Ιστορίαι, ο Θουκυδίδης τοποθετεί χρονολογικά την έναρξη του Πελοποννησιακού Πολέμου στο τεσσαρακοστό όγδοο έτος της ιερατικής θητείας μιας άλλης Χρυσηίδας, ιέρειας της Ήρας στο Άργος κατά τον 5ο αι. π.Χ.
Απεικονίσεις και επιγραφές επιβεβαιώνουν τα προνόμια που λάμβαναν οι ιέρειες σε αντάλλαγμα για τις υπηρεσίες τους. Σε ανάγλυφο του 4ου αι. π.Χ., το οποίο βρίσκεται σήμερα στο Βερολίνο, απεικονίζεται μια ιέρεια που τιμάται από την πόλη με στέφανο. Την βλέπουμε στην κάτω αριστερή πλευρά να σηκώνει το δεξί χέρι της προς τον ουρανό, σε στάση προσευχής.
Στο αριστερό της χέρι κρατά κλειδί ναού, σύμβολο του αξιώματός της ως ιέρειας που κλειδώνει και ξεκλειδώνει τις θύρες του ναού. Η θεά Αθηνά απεικονίζεται στο δεξί άκρο, πιστή αναπαράσταση του αγάλματος της Αθηνάς Παρθένου, με την ασπίδα στο πλευρό της και την φτερωτή Νίκη στο χέρι της. Η Νίκη σκύβει για να στεφανώσει την ιέρεια. Οι χρυσοί στέφανοι ήταν πολύτιμα βραβεία, που η αξία τους έφτανε τις πεντακόσιες έως χίλιες δραχμές και τα οποία συνήθως απονέμονταν σε πολιτικούς, δικαστές, στρατηγούς και αθλητές. Επομένως, έχει ιδιαίτερη σημασία το γεγονός ότι, από τον 4ο αι. π.Χ. και μετά, γίνονταν τόσο μεγάλες τιμές όχι μόνο στους ιερείς αλλά και στις ιέρειες.
Το γυναικείο ιερατικό αξίωμα ήταν απολύτως συνυφασμένο με την μορφολογία της γυναικείας λυρικής χορείας, η οποία, από τον 5ο αι. π.Χ., αποτελούσε κεντρικό σημείο της εκπαίδευσης και της κοινωνικοποίησης των γυναικών, από την παιδική τους ηλικία έως την ωριμότητα. Ο Πλάτωνας υποστήριζε ότι η χορεία αποτελούσε το σύνολο της παιδείας
[«ὅλη μέν που χορεία ὅλη παίδευσις ἦν ἡμῖν»].

Μια εικόνα που ανακαλεί στον νου χορικές και λατρευτικές ομάδες γυναικών κοσμεί μια φιάλη για σπονδές που σήμερα βρίσκεται στην Βοστώνη. Εδώ βλέπουμε γυναίκες με ενωμένα χέρια σε κύκλιο χορό, συνοδεία μουσικής από μιαν αυλητρίδα. Η ύπαρξη βωμού και ταινιών υποδηλώνει λατρευτική ατμόσφαιρα, ενώ το καλάθι με το μαλλί παραπέμπει στην γυναικεία αρετή εντός του οικογενειακού βίου. Στο τέλος της σειράς, δύο νεαρές κοπέλες με ξέπλεκα μαλλιά κοιτούν μια μεγαλύτερη γυναίκα για να μάθουν τα βήματα του χορού. Το ίδιο το αγγείο είναι μια φιάλη που προοριζόταν για σπονδή με έκχυση του υγρού περιεχομένου της, πιθανότατα σε αναμμένο βωμό, όπως αυτός που απεικονίζεται επάνω της. Η μορφή, η λειτουργία και ο διάκοσμος συνδυάζονται εδώ σε μιαν αποτελεσματική έκφραση της γυναικείας τελετουργικής πρακτικής.
Η συμμετοχή σε λατρευτικές δραστηριότητες είχε θετική επιρροή στην ζωή των Ελληνίδων, καθώς τους πρόσφερε, μεταξύ άλλων, μιαν αίσθηση κοινότητας και ταυτότητας. Οι κύκλιοι χοροί σε χώρους λατρείας έδιναν επίσης την ευκαιρία στις κοπέλες που βρίσκονταν σε ηλικία γάμου να εμφανίζονται δημοσίως μπροστά στους συμπολίτες τους. Καθώς η εξέχουσα θέση στην διοργάνωση εορταστικών εκδηλώσεων επέτρεπε την προώθηση των οικογενειακών συμφερόντων, πράγμα επωφελές για γυναίκες και άνδρες, ήταν σημαντική η επιρροή των ιερειών στην επιτυχή λειτουργία του όλου συστήματος.
Η αποκάλυψη της χαμένης ιστορίας των Ελληνίδων ιερειών αποτέλεσε προϊόν κοπιαστικής προσπάθειας και απαίτησε μακροχρόνια έρευνα σε εκτενέστατο αρχαιολογικό υλικό. Το έργο αυτό επέτρεψε να διορθωθεί η ανισότιμη θεώρηση των γυναικών στην Αρχαία Ελλάδα ως μορφών απολύτως υποταγμένων, σιωπηλών, «αόρατων» και περιορισμένων στα στενά όρια του οίκου τους. Επίσης, αποκατέστησε εν μέρει την αξιοπρέπεια των εξαιρετικών αυτών γυναικών, οι οποίες έχαιραν μεγάλου σεβασμού και τιμών από πλευράς των συμπολιτών τους.

ΟΧΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΘΟΛΟΓΙΚΟ ΤΟ ΧΑΣΜΟΥΡΗΤΟ

Για πολλά πράγματα δεν έχουμε ιδεα.. όπως ας πουμε για τον εαυτό μας..που νομιζουμε πως κατι είναι, ενώ…
αφηστε τα καλύτερα..
Αληθεια ξερετε..γιατί χασμουριόμαστε. ..
Οι …ειδικοί ανακάλυψαν ότι το χασμουρητό λειτουργεί σαν θερμοστάτης…της Ακρόπολης του σώματος, αφού σκοπός του είναι να κρατήσει τον ..εγκέφαλο μας δροσερό.
Λειτουργεί, ας πουμε σαν ενας…. ανεμιστήρας του εγκεφάλου
(Όπως και στους υπολογιστές), ο εγκέφαλος μας, δουλεύει καλύτερα σε χαμηλές θερμοκρασίες,
και η υπερβολική δραστηριότητά του, τον οδηγεί μοιραια σε..υπερθέρμανση ,
η οποία με τη σειρά της μειώνει την επεξεργαστικη του ικανότητά.

Όταν, λοιπόν, αρχίζει να…ζεσταινεται, το χασμουρητό επεμβαίνει ως φυσικός θερμοστάτης,
επιτρέποντας να μπει στο σώμα κρύος αέρας. και να επαναφέρει τη σωστή θερμοκρασία και στον εγκέφαλο.
Παραδειγμα…Σηκώνουμαι το πρωϊ απ το κρεββάτι..και μολονοτι έχω κοιμηθει μια χαρα…
αρχίζω να χασμουριέμαι..

Γεματος απορία, μπαινω στι μπάνιο και ρίχνω πάνω μου χλιαρό νεράκι για 2-3 λεπτά,
κι όλα επανερχονται σε ταξη..

Δεν δίνω και μεγαλη σημασία, και γεματος ευεξια κάθομαι και τρωω το πλουσιο πρωϊνο μου..
Πειραμα σε δείγμα 160 εθελοντών, στην Αριζόνα, διαπιστωθηκε ότι οι άνθρωποι ..
χασμουριούνται διπλάσιες φορές τον χειμώνα, όταν δηλαδή η θερμοκρασία του σώματος τους
είναι υψηλότερη από το περιβάλλον γύρω τους.
Όπως εξηγούν επιστήμονες του Πανεπιστημίου Πρίνστον,
κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, το χασμουρητό ..
δεν έχει κανένα όφελος αφού ο εισπνεόμενος αέρας είναι θερμότερος από το σώμα.
Η θερμοκρασία του εγκεφάλου, επηρεάζεται από την ποσότητα της πληροφορίας
που πρέπει να.. επεξεργαστεί,
τη θερμοκρασία και τον ρυθμό ροής του αίματος προς τον εγκέφαλο.
Ένας υπερβολικά ¨ζεστός εγκέφαλος¨ προκαλεί αίσθημα νύστας, εξηγώντας μ αυτόν τον τρόπο
γιατί χασμουριόμαστε όταν νιώθουμε την ανάγκη να.. κοιμηθούμε.
Όταν είσαι θερμότερος, είναι πιο πιθανό να αισθανθείς κουρασμένος.
Τη νύχτα, λίγο πριν κοιμηθείς, η θερμοκρασία του σώματός σου σκαρφαλώνει στο υψηλότερο σημείο της.
Οι επιστήμονες διερεύνησαν πόσο συχνά χασμουριούνταν 80 άτομα στην Τουσόν της Αριζόνας,
όταν κοίταζαν φωτογραφίες άλλων ανθρώπων να χασμουριούνται.
Έκαναν το πείραμα τον χειμώνα και το επανέλαβαν με μία άλλη 80μελή ομάδα εθελοντών το καλοκαίρι.
Τον χειμώνα, όταν η θερμοκρασία έφθανε κατά μέσο όρο τους 21 βαθμούς Κελσίου,
το 45% των συμμετεχόντων αντιδρούσε στις φωτογραφίες με χασμουρητό.
Αντιθέτως, το καλοκαίρι, όταν οι συνθήκες ήταν πολύ πιο ζεστές,
με τη μέση θερμοκρασία να αγγίζει τους 37 βαθμούς, οι φωτογραφίες προκαλούσαν χασμουρητό
σε λιγότερους από το 25%.

Το φαινόμενο ήταν ακόμη πιο έντονο όταν οι εθελοντές είχαν βρεθεί για πέντε λεπτά εκτεθειμένοι
στις εξωτερικές συνθήκες και το σώμα τους είχε τη δυνατότητα να αντιληφθεί τη διαφορά θερμοκρασίας.
Αυτά τα λίγα, αλλα χαρακτηριστικα, κι ωφέλιμα για το χασμουρητό…
Και μην το φοβάσθε..δεν είναι το παθολογικό!

Τι είναι η Επιτυχία

Αν δεν ξέρουν οι επιτυχημένοι της ζωής από επιτυχία, δεν την ξέρει κανείς.
Επιχειρηματίες, καλλιτέχνες, άνεργοι, πατέρες, μητέρες, παιδιά, αμαρτωλοί και άγιοι, όλοι χρειαζόμαστε λίγη έμπνευση στη ζωή μας. Γιατί να μη στραφούμε λοιπόν σε ανθρώπους που λειτουργούν ως πρότυπα για το θέμα μας, με την προσωπικότητα και τα χρονικά τους να προσυπογράφουν την επιτυχία στους τομείς δράσης τους και να εγγυώνται την ειλικρίνεια των συμβουλών τους; Ας δούμε τον ορισμό της επιτυχίας.
Επιτυχία είναι να μπορείς να βιώνεις την ζωή σου και όχι να επιβιώνεις.
Όταν όλα τα πράγματα γίνονται σε ευθυγράμμιση με τον Σκοπό και στο τέλος ενός συγκεκριμένου χρονικού διαστήματος μπορούμε να γράψουμε την λέξη ΕΓΙΝΕ, τότε βαδίζουμε στο μονοπάτι της επιτυχίας. Οι λέξεις ορόσημο για την επιτυχία είναι, ευθυγράμιση δράσης με τον Σκοπό και στο τέλος η λέξη Έγινε. Μόνο τότε μπορούμε να λέμε ότι η επιτυχία είναι δεδομένη και η ευτυχία κάνει την εμφάνιση της.
Όμως μέχρι να γίνει κατανοητό αυτό και μέχρι να πάρουμε μπρός, κάποιες φορές όλα μοιάζουν να καταρρέουν μπροστά στα μάτια μας, τότε όλο και κάποια μαθήματα μπορούμε να πάρουμε από μεγάλα μυαλά που έκαναν τον κόσμο καλύτερο και γνώρισαν από πρώτο χέρι τα θέλγητρα της ανεπανάληπτης επιτυχίας, αφού η ζωή τους ήταν γεμάτη επιτυχίες. Είτε τους αποκαλέσουμε διάνοιες, φιλόσοφους, είτε μυαλά-θαύματα, το γεγονός παραμένει: τα λόγια τους μπορούν να ρίξουν πολύτιμο φως στο πώς να ζήσεις μια ζωή με νόημα, που κάποιοι αποκαλούν επιτυχία.

Μάρκος Αυρήλιος: Πάρε την κατάσταση στα χέρια σου
Ο Μάρκος Αυρήλιος Αντωνίνος Αύγουστος (Imperator Caesar Marcus Aurelius Antoninus Augustus, 26 Απριλίου 121 – 17 Μαρτίου 180) ήταν Ρωμαίος αυτοκράτορας από το 161 έως το 180. Κυβέρνησε ως συναυτοκράτορας με τον Λούκιο Βήρο από το 161 έως το θάνατο του Βήρου το 169. Ήταν ο τελευταίος από τους «Πέντε Καλούς Αυτοκράτορες» και θεωρείται ένας από τους πιο σημαντικούς στωικούς φιλοσόφους.
Η βασιλεία του χαρακτηρίζεται από πολέμους στην Ασία απέναντι στην επανακάμπτουσα Παρθική Αυτοκρατορία και με τις γερμανικές φυλές στη Γαλατία και τον Δούναβη, ενώ σημειώθηκε και μία στάση εναντίον του, στην Ανατολή, από τον Αβίδιο Κάσσιο, η οποία απέτυχε. Ο Μάρκος Αυρήλιος έγραψε το περίφημο έργο «Έις εαυτόν» στα ελληνικά, κατά τη διάρκεια των εκστρατειών του. Ακόμη και σήμερα θεωρείται ως έργο μνημείο για μια διακυβέρνηση με γνώμονα το καθήκον και την εξυπηρέτηση του συνόλου. Διάβασε το οποσδήποτε, κυκλοφορεί και στα ελληνικά εκδόσεις “Θύραθεν”
Αν σκεφτούμε πράγματι πώς δουλεύει ο κόσμος, τότε αυτή είναι μια από τις πιο εύστοχες συμβουλές που κυκλοφορούν εκεί έξω.
«Ο κόσμος είναι ένα επικίνδυνο μέρος να ζεις, όχι εξαιτίας των ανθρώπων που είναι κακοί, αλλά εξαιτίας των ανθρώπων που δεν κάνουν τίποτα γι’ αυτό.»
«Αν κάτι το βρίσκεις δύσκολο, αναλογίσου αν μπορεί κάποιος άλλος να το πετύχει. Οτιδήποτε είναι ανθρωπίνως δυνατό, μπορείς κι εσύ να το πετύχεις»
«Ευτυχισμένος να είσαι και με τη μικρότερη επιτυχία. Σκέψου πως κι αυτή έχει την αξία της»
Αν κάτι σε απασχολεί λοιπόν, αντί να διαμαρτύρεσαι γι’ αυτό, ήρθε η ώρα ν’ αναλάβεις δράση. Γίνε η αλλαγή που ονειρεύεσαι κάνοντας τα σωστά πράγματα με τον σωστό τρόπο, τώρα φυσικά, δεν υπάρχει άλλος χρόνος για δράση.
Σέρεν Κίρκεγκορ: Η στάση ζωής έχει κεφαλαιώδη σημασία
Ο τρομερός δανός φιλόσοφος, που έβαλε στο στόχαστρο την ηθική, την ψυχολογία και τη φιλοσοφία της θρησκείας, έδινε πάντα ιδιαίτερη έμφαση στη σημασία της προσωπικής επιλογής και του βαθμού προσήλωσης στον στόχο:
«Η ζωή μας εκφράζει το αποτέλεσμα των κυρίαρχων σκέψεών μας», έλεγε ο φιλόσοφος, επιβεβαιώνοντας την τρέχουσα δοξασία του «είσαι αυτό που σκέφτεσαι». Το ξέρουμε λοιπόν διαισθητικά, η αισιοδοξία και η θετική στάση ζωής είναι ο βασιλικός δρόμος για την επιτυχία. Γιατί, διαφορετικά, αν φοβάσαι συνεχώς την αποτυχία, μάντεψε τι θα γίνει στο τέλος…
Αλμπέρ Καμί: Η ελευθερία είναι σημαντική πτυχή
Πώς θα μπορούσαμε να μιλήσουμε καν για επιτυχία αν δεν εξασφαλίσουμε τον παράγοντα που τα κάνει όλα δυνατά; Ναι, την πολύτιμη Α Ν Ε Ξ Α Ρ Τ Η Σ Ι Α μας! Ο νομπελίστας υπαρξιστής Καμί το έλεγε εξάλλου όσο πιο απερίφραστα μπορούσε:
«Ο μόνος τρόπος να ανταπεξέλθεις σε έναν ανελεύθερο κι εξαρτημένο κόσμο είναι να γίνεις τόσο απόλυτα ελεύθερος κι ανεξάρτητος, που η ίδια η ύπαρξή σου να αποτελεί πράξη επανάστασης»! Γίνε λοιπόν η επανάσταση που ευαγγελίζεσαι αν θες να ζήσεις τη ζωή που ονειρεύεσαι.
Καρλ Γιουνγκ: Κτανόηση κι όχι Ανοχή
Ένας από τους πατέρες της αναλυτικής ψυχολογίας, που ασχολήθηκε εκτεταμένα με τους μηχανισμούς της εσωστρέφειας/εξωστρέφειας, τα αρχέτυπα και το συλλογικό ασυνείδητο, μας δίνει μια από τις πλέον διαφωτιστικές και εύστοχες συμβουλές όλων των εποχών. Κι αυτό γιατί πίστευε ακράδαντα ότι αυτά που μας ενοχλούν στη συμπεριφορά των άλλων έχουν να κάνουν στενά με τη δική μας προσωπικότητα:
«Ό,τι μας θυμώνει στους άλλους μπορεί να μας οδηγήσει σε καλύτερη κατανόηση του εαυτού μας». Καθένας είναι διαφορετικός λοιπόν και για να μπούμε στον δρόμο της επιτυχίας, οφείλουμε να μάθουμε να συνεργαζόμαστε αρμονικά με τους ανθρώπους γύρω μας. Όχι με όλους φυσικά, η διαλογή μας είναι σωστή, αν λειτουργεί η Διάκριση και η Κατανόηση. Την επόμενη φορά που θα εξαγριωθείς με κάτι που κάνει κάποιος, αναρωτήσου τον λόγο που θυμώνεις, σε ασυνείδητο επίπεδο κάνεις ακριβώς το ίδιο. Το ανθρώπινο μυαλό εξάλλου δεν αφήνει τίποτα στην τύχη, αν γνωρίζεις την αιτία μπορείς να την δεις σε κάθε αποτέλσμα.
Στήβεν Πωλ Τζομπς: Ανέλαβε Ευθύνη
Ο πατέρας του “μαγικού δαγκωμένου μήλου”, που έδειξε στην ανθρωπότητα την δύναμη της εξάπλωσης της πληροφορίας και της γνώσης. Έχει χαρακτηριστεί ως οραματιστής στον χώρο των υπολογιστών και πολλές ιδέες του άλλαξαν τον τρόπο που οι καταναλωτές χρησιμοποιούν την ψηφιακή τεχνολογία. Ήταν από τους πρώτους που συνέλαβαν την ιδέα του οικιακού προσωπικού υπολογιστή. Ο Στηβ Τζομπς ήταν ο μέγας ευαγγελιστής της ψηφιακής εποχής. Συνέδεσε την ανεξαρτησία με την προσωπική ευθύνη, θεωρώντας τες απαραίτητες συνθήκες για την ευτυχία και την επιτυχία στη ζωή:
«Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θέλουν να είναι πραγματικά ελεύθεροι, γιατί η ελευθερία και η ανεξαρτησία περιλαμβάνει την Ε Υ Θ Υ Ν Η και οι περισσότεροι άνθρωποι φοβούνται την ευθύνη». Αν είσαι λοιπόν ευθυνόφοβος, καμία τύχη σε όρους επιτυχίας, ούτε καν ευτυχίας.
Πάμπλο Πικάσο: Ξεχώρισε από τον σωρό
Ο κορυφαίος μοντερνιστής ζωγράφος, που τόσο αναγνώρισε τη σημασία του να είσαι πρωτότυπος, αυθεντικός και να ακολουθείς τα όνειρά σου, το δήλωνε κομματάκι εμφατικά:
«Οι άλλοι έχουν δει τι είναι και ρωτούν γιατί. Εγώ έχω δει τι μπορεί να γίνει και ρωτώ γιατί όχι». Σκέψου λοιπόν διαφορετικά, έχε όραμα για τις πράξεις σου και καινοτόμησε αν θες επιτυχία. Κανένας άνεμος δεν είναι εξάλλου ευνοϊκός αν δεν ξέρεις προς ποιο λιμάνι τραβάς…
Στήβεν Πωλ Τζομπς: Ζήσε με Π Α Θ Ο ΣΒρες το Π Α Θ Ο Σ και ακολούθησέ το ό,τι κι αν γίνει. Ξανά, ο οραματιστής εφευρέτης ξεκίνησε τα πάντα στο πατρικό γκαράζ όταν ήταν στα 20 χρόνια της ζωής του, κάτι ήξερε λοιπόν από επιτυχία! Αυτοδημιούργητος, έφτιαξε την Apple από το μηδέν μέσω Παθιασμένης εργασίας, ανάληψης Ευθύνης, αφοσίωσης και προσκόλλησης στον Σ Κ Ο Π Ο.
«Ο χρόνος σου είναι περιορισμένος, μην τον σκορπάς λοιπόν ζώντας τη ζωή κάποιου άλλου. Μην εγκλωβίζεσαι σε δόγματα, που σημαίνει να ζεις μια ζωή σύμφωνα με το τι σκέφτονται οι άλλοι. Μην αφήνεις τον θόρυβο από τις απόψεις των άλλων να πνίγει την εσωτερική φωνή σου. Και, το πιο σημαντικό όλων, έχε το θάρρος να ακολουθείς την καρδιά και τη διαίσθησή σου. Αυτές ξέρουν ήδη τι θες πραγματικά να γίνεις. Όλα τα άλλα είναι δευτερεύοντα». Πώς να το θέσεις καλύτερα και πως να το πεις με διαφορετικό τρόπο; Βρες τι σε Παθιάζει και κάνε το ΤΩΡΑ, αυτός είναι ο Σκοπός της ζωής σου, αυτός σε κινητοποιεί.
Σαλβαντόρ Νταλί: Μην αυτοπεριορίζεσαι
Αν είναι να επιλέξεις το καλύτερο παράδειγμα ανθρώπου που ξεχώρισε από τον σωρό και δεν φοβόταν να είναι διαφορετικός, αυτός είναι αναμφίβολα ο σουρεαλιστής πιονέρος Σαλβαντόρ Νταλί. Ο τύπος πίστευε ακράδαντα ότι πρέπει να καταστρέψεις τα πάντα που περιορίζουν τα οράματά σου και να βγάλεις από τη μέση κάθε εμπόδιο για να εκφραστείς, με τη ζωή και το έργο του να τα προσυπογράφουν αυτά με τον πλέον ανάγλυφο τρόπο. Η επιτυχία σίγουρα λοιπόν ας ιδωθεί μέσα από ένα σουρεαλιστικό πρίσμα:
«Σε ηλικία 6 ετών, ήθελα να γίνω μάγειρας. Στα 7, ήθελα να είμαι ο Ναπολέων και η φιλοδοξία μου αυξάνεται έκτοτε σταθερά»! Την επόμενη φορά λοιπόν που θα βρεις μια καλή δικαιολογία που σε αποτρέπει να γίνεις αυτό που θες, μήπως να ξανασκεφτείς τα λόγια (και τα έργα) του Νταλί; Κανείς δεν είχε σκεφτεί να ζωγραφίσει εύπλαστα ρολόγια πριν από τον Ισπανό κι αυτό δεν τον εμπόδισε φυσικά να δημιουργήσει αυτό που είχε στο μυαλό του και να μιλάμε σήμερα εμείς εδω για την επιτυχία του.
Λεονάρντο ντα Βίντσι: Μη σταματάς να μαθαίνεις
Δεν υπάρχουν αρκετές λέξεις στη γλώσσα για να περιγράψεις επαρκώς την επιτομή του αναγεννησιακού ανθρώπου, τον φοβερό και τρομερό δημιουργό, καλλιτέχνη, εφευρέτη και στοχαστή ντα Βίντσι. Και ήταν μάλιστα η ασίγαστη παθιασμένη περιέργειά του που τον έκανε να ασχοληθεί με τόσα πολλά και διαφορετικά πράγματα, με το μόνο που την ξεπερνούσε να είναι η ακόρεστη δίψα του για μάθηση. Κάτι που δείχνει προφανώς τον δρόμο της επιτυχίας:
«Ο σίδηρος σκουριάζει από την αχρηστία, το νερό χάνει την καθαρότητά του από το λίμνασμα, με τον ίδιο τρόπο η αδράνεια υποσκάπτει το σφρίγος του νου». Τίποτα δεν είναι αδύνατο αν το βάλεις Σκοπό και το χειρότερο που μπορείς να κάνεις είναι να παραμένεις άπραγος. Συνεχής μάθηση κι αυτοβελτίωση, με Πάθος και Σκοπό, είναι λοιπόν η λεωφόρος που οδηγεί στη χώρα της επιτυχίας.
Τσαρλς Μπουκόφσκι: Ζήσε άνθρωπε
Όλες οι παραπάνω είναι υπερπολύτιμες συμβουλές που καλά θα κάνουμε να ξεκινήσουμε σήμερα να τις ακολουθούμε ευλαβικά. Κι όμως, φαντάζουν μάταιες κι ανόητες αν δεν ζεις όπως πρέπει τη ζωή σου και δεν χαίρεσαι κάθε βήμα της διαδικασίας, του αν ζεις. Γι’ αυτό και η καλύτερη συμβουλή είναι και η πιο απλή, κληρονομιά του μοναδικού στα συγγραφικά χρονικά Μπουκόφσκι. Ο ίδιος το έλεγε εξάλλου στο βιβλίο του «Factotum» «Μωρό μου, είμαι διάνοια αλλά κανείς δεν το ξέρει παρά μόνο εγώ»!
Ο άνθρωπος που γελούσε με όλα τα στραβά της ζωής του και δεν έπαιρνε ποτέ στα πολύ σοβαρά ό,τι συνέβαινε γύρω του γνώριζε από πρώτο χέρι ότι στο τέλος της μέρας αυτό που μετρά είναι το να έχεις ζήσει τις στιγμές μέχρι το μεδούλι τους, άλλωστε στο τέλος του δρόμου, σε περιμένει ο καλύτερος σου φίλος ή ο χειρότερος εφιάλτης σου, ανάλογα με την δύναμη σου.
«Αυτό που είναι τρομερό δεν είναι ο θάνατος, αλλά οι ζωές που ζουν ή δεν ζουν οι άνθρωποι μέχρι τον θάνατό τους. Κάποιοι άνθρωποι δεν ξεφεύγουν ποτέ, πόσο φριχτές ζωές πρέπει λοιπόν να ζουν». Ξεκίνα λοιπόν να ζεις για να απελευθερωθούν όλες οι δημιουργικές δυνάμεις από μέσα σου, μήπως και βιώσεις κάποια στιγμή στην πολυπόθητη επιτυχία.
Ή μήπως την βιώνεις ήδη και δεν το γνωρίζεις. Δεν υπάρχει τίποτε χειρότερο από ένα επιτυχημένο κι ευτυχισμένο άνθρωπο που αναζητεί την επιτυχία και την ευτυχία.
Η Ευτυχία φίλοι μου είναι ήδη εδώ, σε ότι βάζεις το πάθος σου, στην αξία σου και όπου καταθέτεις την δύναμη σου, βρίσκεται στις άξιες δράσεις του παρόντος χρόνου.
-----------------------
Λεξησαφήνιση:
Για να είμαστε ξεκάθαροι και κατανοητοί η Επιτυχία και η Ευτυχία ορίζεται από το λεξικό ως:
*Επιτυχία η [epitixía]: 1α.το αποτέλεσμα του πετυχαίνω, το να καταλήγει μια ανθρώπινη ενέργεια στο επιθυμητό, στο επιδιωκόμενο αποτέλεσμα. ANT αποτυχία: Mεγάλη / πλήρης / θριαμβευτική ~. H ~ του μαθητή στις εξετάσεις / του αθλητή στους αγώνες. (ευχή) καλή ~. (έκφρ.) (πάω) από ~ σε ~, πετυχαίνω συνεχώς. έχω / σημειώνω ~, πετυχαίνω: Ο χορός / η επιχείρηση σημείωσε μεγάλη ~.
β. ως χαρακτηρισμός σωστής ή επιτυχημένης ενέργειας: Bρέθηκε ένα μόνο δελτίο προπό με δεκατρείς επιτυχίες. || κατάσταση που χαρακτηρίζεται από θετικά στοιχεία ή αποτελέσματα, από αναγνώριση, ευτυχία, επαγγελματική άνοδο κτλ.: Xαίρεται με τις επιτυχίες των παιδιών του. Γίνεται / θεωρείται κτ. ~. Θεατρική / εκδοτική / καλλιτεχνική / επιστημονική ~. Tραγούδι που έγινε μεγάλη ~. Ερωτικές επιτυχίες. Πώς πάνε οι επιτυχίες;, για το ερωτικό ενδιαφέρον του άλλου φύλου. || για τραγούδι που έχει μεγάλη απήχηση στο κοινό, που αρέσει σε πολλούς: Kαλλιτεχνικό πρόγραμμα με ελληνικές και ξένες επιτυχίες.
2. επίτευξη: Για την ~ του σκοπού χρησιμοποιήθηκαν όλα τα μέσα. [λόγ. < αρχ. ἐπιτυχία]
*Επιτυχημένος -η -ο [epitiximénos] μππ. του επιτυγχάνω: που έχει διακριθεί στη σταδιοδρομία του ή στο έργο που έχει αναλάβει και στο οποίο έχει αφοσιωθεί· πετυχημένος1: ~ γιατρός / επαγγελματίας / επιχειρηματίας. επιτυχημένα ΕΠIΡΡ. [λόγ. μππ. του επιτυγχάνω]
*Ευτυχία η [eftixía]: 1. κατάσταση βαθιάς και διαρκούς ικανοποίησης, που δημιουργείται από την εκπλήρωση των ψυχικών και υλικών αναγκών και επιθυμιών. ANT δυστυχία: Έζησε μια ζωή γεμάτη ~. Σου εύχομαι κάθε ~. Λάμπει από ~. Tίποτε δε σκιάζει την ~ τους. Mου κατέστρεψε την ~. Στάθηκε εμπόδιο στην ~ μου. Tο κυνήγι της ευτυχίας. Φυλαχτό που φέρνει ~. (επιφ. έκφρ.) τι ~ (τι χαρά)! || για κπ. ή για κτ. που γίνεται πρόξενος ευτυχίας: Tα παιδιά είναι ~ / είναι η ~ του σπιτιού μας. H μεγαλύτερη ~ για τον άνθρωπο είναι να προσφέρει στους άλλους τη χαρά. (γνωμ.) το χρήμα δε φέρνει την ~.
2. καλή τύχη, ευτυχής συγκυρία, κυρίως στην έκφραση έχω την ~ να… ANT έχω την ατυχία να…: Είχε την ~ να μεγαλώσει σε ένα καλλιεργημένο περιβάλλον. Είχα την ~ να γνωρίσω αξιόλογους ανθρώπους. || (σε τυποποιημένη έκφραση ευγένειας): Θα έχουμε την ~ να δειπνήσουμε μαζί; [λόγ. 1: αρχ. εὐτυχία· 2: σημδ. γαλλ. bonheur]
*Ευτυχισμένος -η -ο [eftixizménos]: ANT δυστυχισμένος. 1α. που αισθάνεται βαθιά ικανοποίηση και χαρά, που νιώθει ευτυχία: Έζησαν ευτυχισμένοι σε μια κοινωνία αγάπης και ευημερίας. Είναι ένας ~ άνθρωπος / μια ευτυχισμένη οικογένεια. || πολύ χαρούμενος: Σήμερα είμαι πολύ ~, γιατί θα συναντηθώ με αγαπητούς φίλους.
β. που εκδηλώνει, που εκφράζει ευτυχία: Ευτυχισμένα παιδικά πρόσωπα.
2α1. για χρονική περίοδο κατά την οποία οι άνθρωποι ζουν ευτυχισμένοι: Έζησε ευτυχισμένα παιδικά χρόνια. Ευτυχισμένες εποχές. (ευχές) ~ ο καινούριος χρόνος. ευτυχισμένα γενέθλια. || Ο γάμος του ήταν πολύ ~.
α2. για χρονικό διάστημα που ευνοεί την επιτυχία: Έργα από τις πιο ευτυχισμένες στιγμές του καλλιτέχνη.
β. για τόπο πλούσιο και ειρηνικό: H ευτυχισμένη γη της Iωνίας, όπου άνθισε ο ελληνικός πολιτισμός. ευτυχισμένα ΕΠIΡΡ: Έζησαν ~.
[λόγ. μππ. του ευτυχώ μεταπλ. -ημένος > -ισμένος με βάση το συνοπτ. θ. ευτυχησ- και κατά το αντ. δυστυχισμένος & λόγ. σημδ. γαλλ. heureux, αγγλ. happy]
*Ευτύχημα το [eftíxima]: γεγονός πολύ ευχάριστο, περίπτωση ή σύμπτωση πολύ ευνοϊκή, στις εκφράσεις το ~ είναι / είναι ~ (ότι)… ANT το δυστύχημα είναι / είναι δυστύχημα (ότι)…: Tο ~ είναι ότι σώθηκαν όλοι οι ναυαγοί. Ήταν ~ που δεν πούλησα το σπίτι / που είχε τόσο καλούς δασκάλους. Δεν επικράτησε η άποψή του, και ήταν ~. έχω το ~ να…, έχω την ευτυχία να… … [λόγ. < αρχ. εὐτύχημα]

Μακάρι να γινόμασταν και πάλι παιδιά...

Κοντά παντελόνια, ξέφρενο παιχνίδι στην αλάνα, το παγωτό να κολλάει καθώς λιώνει, οι πρησμένες αμυγδαλές από την ακόρεστη επιθυμία της δροσιάς και οι πρησμένες αμυγδαλές της μητέρας από της φωνές της. Οι ποδηλατάδες για εξερεύνηση στην άλλη άκρη της πόλης – κόσμου και το άγχος της επιστροφής στο ζεστό αεράκι στα τελευταία λαμπυρίσματα του μορυχού ήλιου. Η μυρουδιά της μητέρας που ξεχείλιζε το σπίτι και η έκρηξη αγάπης, ασφάλειας και σιγουριάς μέσα στην ζεστή της αγκαλιά την ώρα της κατσάδας. Τότε που ο καιρός δεν μας πείραζε γιατί αλλάζαμε το παιχνίδι σε κάτι διαφορετικό, σε κάτι νέο πιο συναρπαστικό. Τότε που τα χρήματα τα χρησιμοποιούσαμε και δεν μας πολύ ένοιαζε αν δεν τα είχαμε στην τσέπη. Τότε που οι αισθήσεις λειτουργούσαν στο μέγιστο και αισθανόμασταν το υγρό χώμα, το ανακάτωμα των αρωμάτων στο μικρό μπακάλικο, βλέπαμε τις αλλαγές στο φυλλοβόλημα των δέντρων. Τότε που δεν αναλύαμε τις καταστάσεις αλλά τις συνθέταμε. Τους τσακωμούς με το αντίθετο φύλλο που κατέληγαν στα πρώτα σκιρτήματα της καρδιάς. Τότε που είχαμε φίλους γιατί μας ταίριαζαν και θεωρούσαμε ότι η φιλία θα αντέξει για πάντα άδολη στο πέρασμα του χρόνου και μείς δε θα γεράσουμε ποτέ.

Σαν πρωταγωνιστές βγαλμένοι από έργο του Γκαίτε ή του Ουάιλντ ευχόμαστε να γυρίσουμε πίσω τον χρόνο. Μια ευχή ασυναίσθητη και ασυνείδητη όπως η ζωή μας, επιζητούμε να ξανάβρουμε και πάλι τις πρόσκαιρες παιδικές χαρές και πάλι να πέσουμε στην φαυλότητα και να τις ξαναχάσουμε. Μια ευχή που βγαίνει από τα χείλη μας ασθμαίνοντας βαριά έχοντας ταυτόχρονα ματιά αναπόλησης. Και τι είναι αυτό που ζητάμε από αυτή την παλινδρόμηση του χρόνου; Ζητάμε πίσω τις ευφρόσυνες αναμνήσεις μας και όχι την ουσία της νιότης με το αμπαλάζ της εμπειρίας και της ωριμότητος του ΤΩΡΑ.
Στο μυαλό, όλα είναι στο μυαλό μας. Πάλι καταλήγουμε θύματα του υπηρέτη του Εγώ. Ένα Εγώ που το έχουμε χτίσει με πόνο, αγώνα και ιδρώτα στο διάβα του χρόνου και που ενδόμυχα αισθανόμαστε την φθορά στην οποία μας ωθεί. Πάλι σχιζόμαστε στα δυο, σε δύο στρατόπεδα εσωτερικά, το ένα με στρατηγό το μυαλό προσπαθεί να προστατέψει το Εγώ και απέναντι ένα αίσθημα πως κάτι βαίνει λαθεμένα και πρέπει να απαλλαγώ από τούτο το αγκάθι που με ταλανίζει.
Οι σκέψεις είναι εκεί για να μας αποπροσανατολίσουν. Δημιουργούνται από το μυαλό προς υπεράσπιση της τωρινής κατάστασης. Το Εγώ αναζητά ασφάλεια, μόνο μέσω αυτής μπορεί να συνεχίσει να δρα. Αντιλαμβανόμενο την ασυναίσθητη εσωτερική ροπή για αλλαγή, που εμείς την νοιώθουμε στο στομάχι όταν αυτό σφίγγει, ο νους σκαρφίζεται τεχνάσματα για να μας φρενάρει.

Ποιο είναι το τέχνασμα του μυαλού στην προκείμενη περίπτωσή;
Μα, η ευχή να ξαναγίνουμε πάλι παιδιά!

Όσο και αν έχει προχωρήσει η επιστήμη και όσα από τα θέλω μας έχει ικανοποιήσει αυτό δεν το έχει καταφέρει ακόμα, άρα είναι ανέφικτο. Έτσι εμείς αναλωνόμαστε σε μια μάταιη ευχή και το Εγώ ζει και διαφεντεύει.

Παρόλα αυτά δεν πρέπει να αποκαρδιωνόμαστε. Πρέπει να εντείνουμε την παρατήρηση μας, να διαβάσουμε πίσω από τις γραμμές. Μέσα από την μάταια κραυγή της απόγνωσης μας να ξαναγίνουμε παιδιά ζητάμε μια δεύτερη ευκαιρία. Μια δεύτερη ευκαιρία για να μην ξαναγίνουμε αυτό που είμαστε σήμερα. Μέσα από την απέλπιδα και ανέφικτη πρόταση του μυαλού μας να ξαναγίνουμε παιδιά μας προσφέρεται εγκιβωτισμένη σαν αχτίδα φωτός η κατάσταση που πρέπει να προσεγγίσουμε. Ας παραμερίσουμε τον παλιμπαιδισμό και ας κρατήσουμε αυτό που θα κερδίζαμε αν ήμασταν και πάλι παιδιά και ας το πραγματώσουμε στο ΤΩΡΑ.
Πλέον ξέρω που πρέπει να φτάσω, το είδα κρυμμένο πίσω από το παιχνίδι του μυαλού. Το παιδικό γέλιο, η άδολη αγάπη, το αυθεντικό του χαρακτήρα πριν αλλοτριωθεί, η απόλαυση των αισθήσεων απογυμνωμένων από φίλτρα και διυλίσεις, η βίωση της παρούσας στιγμής. Αλλά όλα αυτά ραφιναρισμένα από την ωριμότητα του σήμερα. Όχι πια ασυνείδητα αλλά με μετουσιωμένη την πολύχρονη γνώση και εμπειρία σε σοφία.Αυτό είναι το κρυμμένο νόημα του νήματος της ζωής. Γεννιόμαστε αγνοί ασυνείδητα και οφείλουμε μεγαλώνοντας να μετατρέψουμε την ασυνείδητη αγνότητα και φυσικότητα σε συνειδητή κατάσταση ζωής.

Όταν φεύγεις, να γυρίζεις πίσω

Υπάρχουν εκείνες οι ανάποδες ημέρες που τίποτα δεν κυλάει ανεμπόδιστα και δοκιμάζουν τα όρια της αντοχής σου. Σκέψεις και συναισθήματα συνεχίζουν να σου επιτίθενται κατά κύματα και επιμένουν πως απέτυχες, πως χαράμισες τη ζωή σου. Όλα σου φαίνονται μάταια, κουραστικά, βαρετά ή αδιάφορα. Όταν έρχονται αυτές οι μέρες, προσπάθησε να βγεις απ’ το καβούκι σου, απ’ το τεχνητό νοητικό σου καταφύγιο που σου δίνει μια ψευδαίσθηση ασφάλειας αλλά σε βυθίζει αργά στο βάλτο της κατάθλιψης. Γίνε λίγο πιο ευρηματικός και αναζήτησε τον χαμένο σου ενθουσιασμό σε μια ανεξάντλητη πηγή έμπνευσης. Στη φύση!

Για να γαληνέψεις το νου σου ξεκίνα ένα περίπατο μετά την ανατολή στο γειτονικό πάρκο και παρατήρησε με δέος την πάχνη που καλύπτει τα πορφυρά τριαντάφυλλα. Ξάπλωσε στο χώμα ατενίζοντας τον ουρανό και άσε το νου σου να περιπλανηθεί και να σβήσει μέσα στην απεραντοσύνη του γαλάζιου. Άφησε τον ουρανό που βλέπεις, να αφυπνίσει τον εσωτερικό σου ουρανό. Στάσου δίπλα σε ένα ρυάκι κι άσε τη γλυκιά επίμονη ροή του να ξεπλύνει το θόρυβο του μυαλού σου∙ γίνε ένα μ’ αυτόν τον αέναο ήχο. Κάτσε αντίκρυ σ’ έναν καταρράκτη κι άσε τους ιαματικούς του κραδασμούς να εξαγνίσουν το πνεύμα σου. Περπάτα σε μια παραλία και νιώσε το ευεργετικό άγγιγμα της θαλάσσιας αύρας στο πρόσωπό σου. Γνώρισε την αγέραστη αγάπη στην αμείλικτή ομορφιά του φεγγαρόφωτου. Χαλάρωσε δίπλα στη λίμνη αναπνέοντας ήσυχα κι άσε το βλέμμα σου να αγαλλιάσει στη μαγική θέα της θεσπέσιας αστροφεγγιάς μιας ανέφελης βραδιάς.

Όλα μπορούν να χρησιμοποιηθούν σαν μια προσωπική πρόσκληση για διαλογισμό, θεραπεία κι αφύπνιση. Ένα χαμόγελο, ένα πρόσωπο στο μετρό, η θέα ενός μικρού λουλουδιού που αγωνίζεται να αναπτυχθεί στο ράγισμα του τσιμεντένιου πεζοδρομίου, το γλυκό κελάηδημα του αηδονιού στο περβάζι του παραθύρου καθώς οι αχτίνες του ήλιου αγγίζουν τις φτερούγες του. Τα πάντα είναι μια πρόσκληση στην αληθινή ζωή αρκεί να είσαι έτοιμος να αδράξεις κάθε αμελητέο ίχνος ομορφιάς, κάθε μυστικό αποτύπωμα της θείας χάρης. Τα πάντα γύρω σου μια πρόσκληση για γιορτή, ένα κάλεσμα για ιερή μέθεξη∙ νομίζεις πως θα έμενες ποτέ απρόσκλητος; Ξεσκούριασε το μυαλό σου, ξεκλείδωσε την καρδιά σου κι άνοιξε διάπλατα τα μάτια σου να δεις και να φιλοξενήσεις τη χαρά που κρύβεται πίσω από κάθε στιγμή, την ευδαιμονία που αδιάλειπτα πηγάζει μέσα στη σιγή απ’ το ίδιο σου το Είναι. Αρκεί να είσαι εκεί…

Να είσαι εκεί! Κι όταν φεύγεις, να το θυμάσαι και να γυρίζεις πίσω. Ξανά και ξανά. Σ’ αυτή τη στιγμή της γιορτής είσαι μόνιμα προσκεκλημένος. Φρόντισε λοιπόν να είσαι εκεί. Σιγά-σιγά θα γίνεις ο κυρίαρχος της ίδιας σου της ευδαιμονίας∙ θα γίνεις ο αλχημιστής που γνωρίζει την μαγικό τρόπο να μεταστοιχειώνει τη θλίψη σε αναίτια χαρά και θα εμπνέει τους γύρω του με κάθε του κίνηση, με κάθε του αναπνοή. Θα γίνεις ο ιδανικός πνευματικός θεραπευτής. Ποιος θα μπορούσε να είναι αλήθεια καλύτερος θεραπευτής από αυτόν που ζει πάντα στην παρουσία του αληθινού του εαυτού και που έχει ανακαλύψει και συνεχώς χρησιμοποιεί το μυστικό της απόκρυφης έμπνευσης;


Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Η ευτυχία ενός ατόμου είναι ίση με την ευτυχία που έχει δώσει στους άλλους

 Η ευτυχία μας είναι το αποτέλεσμα του πόση ευτυχία δίνουμε στους άλλους. Εάν η ιστορία της ανθρωπότητας διαβαστεί μ’ έναν άλλο τρόπο, βλέπουμε ότι οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι ήταν εκείνοι που έκαναν άλλους ευτυχισμένους. Το να προξενεί δυστυχία στους άλλους, δημιουργεί εκείνες τις αιτίες που, όταν συσσωρευτούν, δημιουργούν ακόμα περισσότερη δυστυχία στον δημιουργό.

Η ευτυχία ενός ατόμου είναι ίση με την ευτυχία που έχει δώσει στους άλλους. Αυτή η αντίληψη δεν έχει γίνει αποδεκτή ακόμα από τη σύγχρονη ανθρωπότητα. Προς το παρόν, οι περισσότεροι άνθρωποι νομίζουν ότι η ευτυχία τους κερδίζεται μόνο εις βάρος της ευτυχίας των άλλων. Οι περισσότεροι πόλεμοι και δικαστικές υποθέσεις το αποδεικνύουν. Ανταγωνισμός, εκμετάλλευση και χειρισμός είναι όλες προσπάθειες να εξασφαλιστεί η ευτυχία εις βάρος της ευτυχίας των άλλων.

Προχωρημένοι οικονομολόγοι και επιχειρηματίες αρχίζουν να συνειδητοποιούν ότι η μεγαλύτερη ευημερία κι επιχειρηματικότητα είναι το αποτέλεσμα της υπηρεσίας που προσφέρουν στους άλλους, αντί για την εκμετάλλευση πελατών και εργαζομένων. Στο μέλλον, μόνο εκείνες οι επιχειρήσεις που οργανώνονται ώστε να υπηρετούν τους ανθρώπους με τους καλύτερους δυνατούς τρόπους – χωρίς εκμετάλλευση ή χειρισμό – θα επιβιώσουν. Αυτό σημαίνει ότι οι μεγάλες επιχειρήσεις θα εργάζονται για την ευτυχία των άλλων και, ως αποτέλεσμα, θα εξασφαλίζουν την επιτυχία και την ευημερία για τους εαυτούς τους.

Εάν ένα άτομο εκμεταλλεύεται άλλους στην προσπάθειά του να είναι ευτυχισμένο, η ευτυχία του μια μέρα θα του αφαιρεθεί με βαρύ φόρο. Το ίδιο είναι αλήθεια και για μια εταιρία. Κάποιος δεν μπορεί να χτίζει ευτυχία εάν καταστρέφει την ευτυχία των άλλων. Η αιτία γι’ αυτό είναι ότι στην προσπάθεια να είναι ευτυχισμένος εις βάρος των άλλων, κάποιος δημιουργεί σχίσμα μέσα στον ίδιο του τον ψυχισμό. Σε ένα μέρος του δεν αρέσει αυτό που κάνει. Κάθε δυστυχία είναι το αποτέλεσμα εσωτερικού σχίσματος.

Οι δυστυχείς άνθρωποι είναι εκείνοι που στο παρελθόν πλήγωσαν ανθρώπους, παρέβησαν το νόμο με το να μη ζουν μια έντιμη και ευπρεπή ζωή, ή εκείνοι που απέτυχαν να καλλιεργήσουν τις δυνατότητές τους.

Οποτεδήποτε ένα άτομο είναι δυστυχισμένο, δεν έχει να κατηγορήσει κανέναν άλλον παρά μόνο τον εαυτό του.

«Ζήσε την κάθε στιγμή, σαν να είναι η τελευταία σου»

Όσον και αν φαίνεται παράδοξο, ο ανθρώπινος βίος δεν είναι παρά περιπλανήσεις πέριξ του τάφου. Τόσον, που δεν είναι υπερβολή η προστακτική: «Ζήσε την κάθε στιγμή, σαν να είναι η τελευταία σου».
Διότι, η μόνη βεβαιότητα του ανθρώπου, εφόσον γεννήθηκε, είναι ο θάνατος, που είναι βέβαιος αβέβαιος, όσον αφορά τον χρόνο της έλευσής του. Γνωρίζει ο άνθρωπος ότι θα πεθάνει, αλλά δεν γνωρίζει πότε και πώς θα πεθάνει. Γι” αυτό και η τραγική αντινομία: Ενώ όλοι οι άνθρωποι γεννώνται με κλάματα, κανείς ωστόσο δεν πεθαίνει με γέλια.
Είναι δε τρομερό να σκέπτεται κανείς πόσο περιορισμένος είναι ο χρόνος της ζωής, όταν για παράδειγμα ένας άνθρωπος 70 περίπου χρόνων, έχει περάσει από αυτά τα: 29 περίπου χρόνια στο κρεβάτι, αν υποτεθεί ότι κοιμάται 8 ώρες το 24ωρο, κατά μέσον όρο. Και 9 περίπου χρόνια τρώγοντας, αν υποτεθεί ότι διαθέτει καθημερινώς ένα 3ωρο για φαγητό, κατά μέσον όρο.
Ήτοι δηλαδή 38 χρόνια από τα 70 της όλης ζωής του, πλέον του ημίσεος, θεωρούνται «χαμένα». Από τα υπόλοιπα 32 περίπου χρόνια, τα 10 χρόνια τουλάχιστον διατίθενται για σπουδές. Ετσι, όλη η ζωή, νοουμένη ως κίνηση και δράση,περιορίζεται από τα 70 στα 24 μόλις χρόνια. Και αν αφαιρεθεί από αυτά η βρεφική ηλικία και το…γήρας, τότε τι απομένει;
Μπροστά σ” αυτή τη σκληρή πραγματικότητα, το συμπέρασμα είναι ότι η ζωή μας είναι πάρα πολύ μικρή, για να καταγίνεται κανείς με μικροπράγματα και μικρότητες γενικότερα.
Είναι προϋπόθεση όλων των άλλων αγαθών και φυσικά το πρώτο αγαθό, αλλά όχι και το ύψιστο. Διότι «Ούκ επ” άρτω μόνον ζήσεται άνθρωπος». Γι” αυτό η μεγαλύτερη «έγνοια» του ανθρώπου είναι πώς θα ζήσει περισσότερο και καλύτερα. Εξ” αυτού και ο κανόνας: «Τον βίον οικονόμει», δηλαδή μη σπαταλάς άδικα τη ζωή σου.
Εξάλλου, ο θάνατος ως σκιά της ζωής και πραγματικότητα αντικειμενική, όχι μόνο δεν επιδέχεται επανόρθωση, όπως όλα τα πράγματα στη ζωή,αλλά είναι και ο μόνος που εξισώνει όλους. Η δε παραδοξότητα του έγκειται στο ότι δεν είναι βίωμα του αποθανόντος, αλλά εκείνων, οι οποίοι συνόδευσαν τον νεκρό κατά την πορεία προς τον τάφο, όπου οι αδιάφοροι αρχίζουν τη συζήτηση και το «κουτσομπολιό», ενώ οι άλλοι θλιμμένοι παύουν να τους ακούν και τους αποχωρίζονται.
Υπό το κράτος της νεκρώσιμης ακολουθίας συγκλονίζονται, κυριολεκτικώς, από το βίωμα της ζωής, που δημιουργεί ο θάνατος του συνανθρώπου, συγγενούς ή μη. Και το συμπέρασμα, που πίπτει ως ώριμος καρπός στη συνείδηση: «Πάντα ματαιότης τα ανθρώπινα…». Και τότε τι απομένει; Κόνις, τέφρα και σκιά!
Εδώ και μόνο επέρχεται η εξίσωση. Και από εδώ η απορία, που εκφράζεται έντονα μπροστά στα «οστά τα γεγυμνωμένα» με το τραγικό βίωμα: «Αρα τίς έστι, βασιλεύς ή στρατιώτης, ή πλούσιος ή πένης, ή δίκαιος ή αμαρτωλός;». Όλο δε αυτό το τραγικό βίωμα συνιστά το έναυσμα του φιλοσοφικού πυρσού, στην προσπάθεια να ρίψει φως στο ανθρωποφάγο ερώτημα της Σφιγγός, υπό την έννοια: Ποιός είμαι; Από που έρχομαι; Που πηγαίνω;
Είναι το αίνιγμα: «Τι είναι άνθρωπος», στη διασταύρωση του τρισδιάστατου χρόνου: παρελθόν – παρόν – μέλλον με την αιωνιότητα, η οποία ταυτίζεται με το υπέρκοσμο, το υπέρχρονο, το θείο.
Γι” αυτό εκείνος που αγαπά τη ζωή του, δεν σπαταλά τον χρόνο, επειδή από αυτόν είναι καμωμένη η ζωή. Η θέση αυτή αναμφίβολα συνδέεται με την Παιδαγωγική, με τον τονισμό του δυναμισμού υποκειμένου και αντικειμένου, πράξης και αξίας, συνείδησης και ιδεώδους. Και βέβαια με την έξαρση της αλληλεξάρτησης ατόμου και κοινωνίας, ατομικότητας και ιστορίας. Με την «αυτενεργό μάθηση».
Η φιλοσοφία του θανάτου επαναφέρει εναργώς τη φιλοσοφία της ζωής. Είναι βέβαια αλήθεια ότι προέχει κανείς πρώτα να μάθει να ζει και ύστερα να φιλοσοφεί: «Primum vivere, deinde Philosophari», κατά το λατινικό ρητό.
Εξίσου όμως αλήθεια είναι ότι το ερώτημα του Σαιξπηρικού ήρωα Αμλετ «To be or not to be» , παραμένει αιωνίως αναπάντητο. Αλλά και ο Σωκρατικός λόγος στην «Απολογία»: «Ο ανεξέταστος βίος ού βιωτός ανθρώπω», δηλαδή η αφιλοσόφητη ζωή, ο χωρίς αυτοέλεγχο βίος, είναι για τον άνθρωπο βίος αβίωτος, είναι επίσης αληθοφανής. Κι αυτό γιατί «ου το ζην περί πλείστου ποιητέον, αλλά το εύ ζήν», όπως τονίζεται στον Κρίτωνα.
Το τελευταίο προϋποθέτει σκέψη καθαρή και σώφρονα, καρδιά πυρακτωμένη από πίστη σε αξίες και πλημμυρισμένη από αγάπη για τον πλησίον και πράξεις αγαθές. Έτσι αποφεύγεται ο κίνδυνος, που αποτελεί τη σκιά του ανθρώπου, να παραμελεί ό,τι τόσο αγαπά, τη ζωή!

«Αν πεθάνεις, πριν πεθάνεις, δεν πεθαίνεις, κι αν πεθάνεις»

Ο αφορισμός αυτός οδηγεί στην περιοχή της Φιλοσοφίας της Αξιών, η οποία είναι τρόπον τινά και μια «απολογητική» της Φιλοσοφίας της Ζωής και δια της οποίας διέρχεται ο δρόμος της επιστροφής στην προσωπική και εθνική σωτηρία.
Η φιλοσοφία των αξιών, δίδυμος της φιλοσοφίας της ζωής, είναι πεπεισμένη ότι ο σημερινός κόσμος δοκιμάζεται, όσον ποτέ άλλοτε.
Αιτία της δοκιμασίας αυτής είναι κυρίως η ανισομερής πρόοδος στους τρεις βασικούς τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας: υλική ευημερία, επιστημονική-τεχνολογική γνώση και ηθική καλλιέργεια.
Αυτή η ανισομερής πρόοδος οφείλεται στη βαθύτατη κρίση των αξιών, που ριζώνει στον ίδιο τον άνθρωπο, ο οποίος είναι από τη φύση ύλη και πνεύμα, από τη σύγκρουση των οποίων πηγάζει η κρίση των αξιών.
Για να γίνει, εντούτοις, κατανοητή η κρίση των αξιών, πρέπει να ακολουθηθεί ο δρόμος, που φέρει από τη γέννησή τους, στην ιεράρχησή τους, την σύνθεσή τους και την αποσύνθεσή τους, όπως αυτή εκδηλώνεται σήμερα την καταναλωτική μας κοινωνία, επαγωγικώς και απαγωγικώς. Έτσι και μόνο «αξίζει» η συνειδητοποίηση της «αξίας»των αξιών.
Ο όρος «αξία» είναι το θηλυκό του άξιος, παράγωγο του άγω, που είναι συνώνυμο του έλκω και σημαίνει ζυγίζω, έχω τόσο βάρος, έλκομαι από το βάρος…
Υπό την ευρύτερη όμως έννοια, «αξία» είναι η τιμή ενός πράγματος ή ενός προσώπου,η θετική αποτίμηση της ιδιότητας ή της ποιότητας ενός πράγματος ή γεγονότος. Ο αξιολογικός φορέας, δηλαδή, το αγαθόν, οι αξιολογικές βάσεις, όπως είναι η ωραιότητα και η καθολικότητα και η εγκυρότητα, σε συνδυασμό πάντοτε με τον βασικό και τελικό σκοπό της ζωής.
Και υπό την ευρύτατη έννοια, η σημασία του όρου «αξία» συμπίπτει με τον όρο «αρχή». Με το κύρος το καθολικό, το αμετάβλητο, το αιώνιο, που υποχρεώνει απολύτως τον άνθρωπο να ρυθμίζει αναλόγως τα του βίου του, ώστε να ικανοποιούνται οι ανάγκες του, να προοδεύει και να αισθάνεται ευχαρίστηση.
Έτσι, κάθε τι, που υπάρχει, έχει αξία. Κάθε τι ενέχει ένα νόημα εντός του συνόλου της πραγματικότητας, μια αξία. Αυτό το αξιολογικό νόημα δεν είναι σε θέση να το συλλάβει απολύτως ο άνθρωπος, επειδή εμποδίζεται, μέχρις ενός σημείου, από την υλική του φύση.
Μόνον το Σύμπαν, ο Θεός του καθενός, εκφράζει την απόλυτη αξία, ευθέως και αμέσως. Ο άνθρωπος ανακαλύπτει και συλλαμβάνει επί μέρους σημεία της «απόλυτης» αξίας. Ο,τι επιδιώκει ή αποτιμά θετικώς χάρη αυτού του ιδίου, έχει αυταξία, ιδία αξία. Στα μέσα που χρησιμοποιεί για έναν σκοπό, που αξίζει, προσιδιάζει ωφελιμιστική αξία ή αξία υπηρεσιακή.
Η φιλοσοφία ορμώμενη εκ της θέσεως αυτής, ενέσκηψε ιδιαιτέρως στην έρευνα του νοήματος και του περιεχομένου της αξίας, σε συνδυασμό με την έρευνα του αποτιμητού της ανθρώπου και παράλληλα προς την άλλη όψη του νομίσματος, την «απαξία». Οταν, για παράδειγμα ο σοφιστής Πρωταγόρας αποφαίνεται ότι: «Πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος», ο Σωκράτης απαντά με το: «Πάντων χρημάτων μέτρον Θεός».
Διότι, επειδή ο άνθρωπος μέρος της αξίας ενός πράγματος συλλαμβάνει και κατανοεί, και όχι το απόλυτο, που είναι υπόθεση μόνο του Απόλυτου Πνεύματος, του Σύμπαντος, εγκυμονεί ο κίνδυνος της σχετικότητας, ο οποίος ενεδρεύει ασφαλώς στα όρια της αξίας με την απαξία, με επακόλουθο την κρίση των αξιών, την «μεταξίωση», όπως συμβαίνει για παράδειγμα όταν παρουσιάζεται ο » ήττων λόγος κρείττων», το «μαύρο άσπρο», σε όλες τις περιοχές της ανθρώπινης ζωής και ιδίως στο χώρο της πολιτικής.
Εξ άλλου, επειδή ο άνθρωπος είναι «ελλιπής», λόγω της φύσης του, αν αυτός ήταν το «μέτρον» των αξιών, η αποτίμηση, κατα λογική συνέπεια, θα ήταν «ελλιπής». Αυτός που δεν αξίζει, δεν είναι δυνατόν να κρίνει την αξία του άλλου. Αυτή την έννοια της «ελλιπτικότητας» του ανθρώπου, αναφορικά με την αποτίμηση της αξίας, έχει και ο θείος λόγος:
«Πολλοί δε πρώτοι έσονται έσχατοι και έσχατοι πρώτοι», που καθημερινώς επαληθεύεται και έγινε λόγος στη φιλοσοφία της Ζωής.
Εδώ, η φιλοσοφία της ζωής, «παραπέμπει» στον Κωστή Παλαμά, όπου ο καθένας θέλει να πληροφορηθεί την προέλευσή του,την αποστολή του και την υπόστασή του, όταν ερωταποκρίνεται, ευρισκόμενος στο πέλαγος της ζωής: «Αυτή η γυναίκα, μέτωπο γερμένο, ορθή, θλιμμένη, που βυθίζεται μέσα της, είναι η Φιλοσοφία… Προσμένω από το στόμα της, το επίμονο κλεισμένο, ν” ακούσω εδω πως βρέθηκα και ποιο είναι το ριζικό μου!..»
Και εκείνης ο αφορισμός: «Αν πεθάνεις, πριν πεθάνεις, δεν πεθαίνεις, κι αν πεθάνεις».