Πέμπτη 6 Φεβρουαρίου 2025

Άγια καθάρματα: Ο απατεώνας Μέγας και Άγιος Φώτιος

Σκηνές από τη βυζαντινή ιλαροτραγωδία

Ο άγιος Μέγας Φώτιος, παλατιανός πρωτοσπαθάριος, άνδρας από βασιλική γενιά και ανιψιός του παλιότερου πατριάρχη άγιου Ταράσιου (σκεύους εκλογής της παιδοκτόνου αγίας Ειρήνης της Αθηναίας), ανέβηκε δυο φορές (858-867, 877-886) στον πατριαρχικό θρόνο. Την πρώτη φορά τα κατάφερε με την εύνοια του ακόλαστου Καίσαρα Βάρδα, εκθρονίζοντας τον πατριάρχη άγιο Ιγνάτιο, αφού διεξήλθε σε έξι ημέρες, όπως και ο αισχρός θείος του, όλες τις ιερατικές βαθμίδες. Θα αρκούσαν αυτά (βαρύνεται με πολλά ακόμη), δηλαδή η διακωμώδηση του “μυστηρίου” της ιεροσύνης, η με ευθύνη του επέμβαση της κοσμικής εξουσίας στα εκκλησιαστικά και ο σφετερισμός, για να τον κατατάξει η εκκλησιαστική Ιστορία στα ιερά σκουπίδια. Όμως τιμάται ως Άγιος και Μέγας μαζί με δεκάδες όμοιούς του ή και πολύ χειρότερους, χωρίς να νιώθει σήμερα κανένα μέλος ή αξιωματούχος της κρατικής Εκκλησίας την ανάγκη να διαμαρτυρηθεί γι’ αυτό, αν και κατά το Κανονικό Δίκαιο είναι το λιγότερο ένας ‘μοιχεπιβάτης’ του πατριαρχικού θρόνου, που τον κατέλαβε με μπαμπεσιά.

Ο παραδυναστεύων Βάρδας, δεξί χέρι του ανιψιού του αυτοκράτορα Μιχαήλ Γ΄ του μέθυσου, του έκφυλου γιού της αδελφής του της μέγαιρας αγίας Θεοδώρας, θέλησε να την ξεφορτωθεί κλείνοντάς την σε μοναστήρι. Ο άγιος Ιγνάτιος, γιός του αυτοκράτορα Μιχαήλ Α΄, ευνουχισμένος από πολύ νέος από το διάδοχο του πατέρα του Λέοντα τον Αρμένιο για να εξουδετερωθεί ως δικαιούχος του βασιλικού θρόνου, αρνήθηκε, γι’ αυτό ο Βάρδας καιροφυλακτούσε εναντίον του. Στα Θεοφάνεια ο Ιγνάτιος δεν του χορήγησε τη θεία κοινωνία, όχι για τις ατελείωτες κακουργίες του, αλλά επειδή συζούσε με τη γυναίκα του γιου του, αφού στην υποκριτική ηθική των παπάδων, οι κρεβατοκάμαρες έχουν τον πρώτο και σχεδόν μοναδικό λόγο, μαζί με την κατηγορία της «αίρεσης». Ο πατριάρχης εξορίστηκε από τον αυτοκράτορα, που πείστηκε από τον Βάρδα πως συνωμοτούσε μαζί με την μάνα του εναντίον του. Ο Βάρδας ήταν ήδη συνεννοημένος με τον αρρωστημένα φιλόδοξο Φώτιο και μεθόδευσε με πονηριές, πιέσεις και ψεύτικα ταξίματα την ψήφισή του από τους Αρχιερείς, ακόμη κι από αυτούς που υποστήριζαν τον Ιγνάτιο. Πρόκειται για μια ακόμη πονηρή μεθόδευση, που διεκδικεί τη θέση της στα εκτεταμένα Άπαντα των ευρηματικών αθλιοτήτων της εκάστοτε πατριαρχικής εκλογής, που σχεδόν ποτέ της δεν υπήρξε ομαλή. Το έσχατο πρόσχημα των ενδοτικών Αρχιερέων, η υπογραφή από το Φώτιο δήλωσης πως θα σεβαστεί τον ξεπεσμένο Ιγνάτιο, έπεσε όταν ο νέος πατριάρχης κατάφερε να εξαφανίσει το χαρτί και μαζί του και τις υποσχέσεις του. Ο Φώτιος στο μεταξύ μέσα σε λίγες μέρες είχε χριστεί διαδοχικά καλόγερος, αναγνώστης, υποδιάκος, διάκος, παπάς και περίμενε ανυπόμονος την ψήφο της Συνόδου, που του δόθηκε τελικά μετά και από αυτοκρατορικούς ελιγμούς και ο αθεόφοβος έγινε επίσκοπος και πατριάρχης ανήμερα τα Χριστούγεννα, το ίδιο ταχύτατα με το θείο του τον άγιο Ταράσιο, το άθλιο προηγούμενο του οποίου καθώς και αυτό του μιμητή και διαδόχου του Νικηφόρου Α΄, που άνοιξαν το δρόμο σε υπερταχείες χειροτονίες, επικαλέστηκε απαντώντας στον έλεγχο του πάπα, αφού πρώτα είχε κάνει το δύσκολο, γράφοντας πως δήθεν θεωρεί τον εαυτό του «ανάξιον» «και του αρχιερατικού βαθμού και της ποιμαντικής εγχειρήσεως». Καρφί δεν του καιγόταν πως με την τρίτη επανάληψη αυτής της καθεστωτικής ασχήμιας μέσα σε τόσο σύντομο χρόνο, εξαχρειωνόταν η πατριαρχική αξία και τα όποια λείψανα της αυτονομίας της Εκκλησίας και έμπαιναν στον ίδιο πειρασμό και οι μελλοντικοί μονάρχες. Mάλιστα γνώριζε ότι δυο εξέχοντες ηγούμενοι του Στουδίου, οι όσιοι Πλάτων και Θεόδωρος ο Ομολογητής, όταν ο αυτοκράτορας Νικηφόρος διόρισε πατριάρχη το λαϊκό Νικηφόρο απείλησαν με σχίσμα και αντέταξαν «το μη δειν από λαϊκών αθρόως εις επισκοπήν ανατρέχειν», κινδυνεύοντας να τιμωρηθούν για την αποκοτιά τους (Θεοφάνης ‘Chronographia’, σελ.747).

Για να είναι εξασφαλισμένος ο Φώτιος ήθελε την παραίτηση του Ιγνάτιου, αυτός όμως αρνιόταν. Υποβλήθηκε σε βασανιστήρια, από εγκάθετους του Φώτιου και του αυτοκράτορα, «πυγμαίς τα πρόσωπα και τους οδόντας συνθλάσαντες». Τον γρονθοκόπησαν δηλαδή και τον ξεδόντιασαν κυριολεκτικά και τον έκλεισαν, απογυμνωμένο από κάθε ιερό διάσημό του, στον τάφο του εικονομάχου αυτοκράτορα Κωνσταντίνου του Κοπρώνυμου, όπου πήγαιναν βασανιστές που τον ανάγκαζαν σε συνεχή ορθοστασία χωρίς φαγητό, για να του αποσπάσουν την παραίτησή του, πράγμα που πέτυχαν, όχι εθελούσια αλλά με τη βία, βάζοντάς του μια πένα στο χέρι και κατευθύνοντάς την (‘Scriptores post Theophanem’, 195). Δίκαια λοιπόν ο χρονογράφος Συμεών ο Λογοθέτης έγραψε για την «τυραννίδα Φωτίου». Δεν ήταν ασφαλώς ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που δυο άγιοι πατριάρχες διευθετούσαν τις διαφορές τους μέσα σε τόση αηδιαστική βαρβαρότητα. Τα ίδια και χειρότερα είχε υποστεί άλλος ένας άγιος πατριάρχης ο ευνούχος Μεθόδιος ο Ομολογητής, που διαβεβαίωνε πως τα γεννητικά του όργανα τα είχε κόψει το φάντασμα του Αγ. Πέτρου στη Ρώμη για να μην μπαίνει σε πειρασμό. Ο ίδιος είχε ξεβρακωθεί μπροστά στη Σύνοδο για να αποδείξει πως δεν μπορούσε να πάει με γυναίκα. Αυτόν τον απατεώνα λοιπόν ο εικονομάχος αυτοκράτορας Θεόφιλος, αφού τον ξεδόντιασε τσακίζοντάς του τα σαγόνια, τον έκλεισε σε βαθύ τάφο μαζί με δυο κλέφτες, ο ένας από τους οποίους πέθανε και το σώμα του αφέθηκε να σαπίσει μέσα στην ειρκτή. Ο θεομπαίχτης άγιος Μεθόδιος δεν του κράτησε κακία κι όταν επανακατέλαβε τον πατριαρχικό θρόνο, έκανε το χατίρι στην ηλίθια χήρα του Θεόφιλου, την εικονόδουλη αγία Θεοδώρα και είπε πως τάχα Άγγελος Κυρίου έσβησε το όνομα του Θεόφιλου από το αφοριστήριο κατά των Εικονομάχων, που είχε αφήσει πάνω στην Αγ. Τράπεζα. Ασφαλώς ο Φώτιος ήταν ίσως ο πλέον μορφωμένος άνθρωπος της Αυτοκρατορίας και της εποχής του, όπου βεβαίως η μόρφωση προσφερόταν σε ελάχιστους, ένας άλλος Μιχαήλ Ψελλός, ένας λόγιος ρασοφόρος, που υπηρετεί την τυραννική εξουσία, αλλά αυτό τον καθιστά ακόμη πιο ένοχο, αφού του αφαιρεί το ελαφρυντικό της συνηθισμένης καλογερικής αμορφωσιάς, μωρίας και έλλειψης κάθε συναίσθησης. Άλλωστε κίνητρο της φιλομάθειάς του ήταν η ακόρεστη φιλοδοξία του, μελετούσε για να ανεβεί: ««πλέον δε πάντων ο της δόξης έρως, δι’ ον αυτώ και νύκτες άϋπνοι περί την ανάγνωσιν εμμελώς εσχολακότι» (Νικήτας Παφλαγών, 509).

Ο Φώτιος ως ο πλέον μορφωμένος άνθρωπος της Αυτοκρατορίας και της εποχής του, διατηρούσε μια από τις μεγαλύτερες ιδιωτικές βιβλιοθήκες της εποχής του. Στον ιδιόχειρο κατάλογο των βιβλίων του συμπεριλαμβάνονταν και πάμπολλα αρχαία Ελληνικά έργα (κυρίως φιλοσοφικά αλλά και επιστημονικά) τα οποία έχουν σήμερα εξαφανισθεί. Η διαρκής καταστροφή των αρχαίων Ελληνικών έργων και το μένος τους εναντίoν του Ελληνικού πολιτισμού συνεχίζεται ακόμα μέχρι και σήμερα, ιδιαίτερα στις βιβλιοθήκες των μοναστηριών!

Ο επαγγελματίας εραστής, σλαβικής ή αρμένικης καταγωγής, αγράμματος αλλά ρωμαλέος παλαιστής και ιπποκόμος Βασίλειος ο Μακεδόνας, καταφέρνει και γίνεται παρακοιμώμενος και σύντροφος του έκφυλου και μέθυσου Μιχαήλ Γ΄ και αργότερα χρίζεται από το Φώτιο συμβασιλέας του. Συνήθως οι παρακοιμώμενοι ήταν ευνούχοι, αλλά ο Βασίλειος όχι μόνο δεν ήταν, αλλά είχε πριν την κοινωνική του άνοδο, κάποια συνάντηση με κάποιον παπαδίσκο ενός μοναστηριού, τον προσμονάριο Νικόλαο, όταν ήταν ζητιάνος, που πολλοί (κακόπιστοι) την θεωρούν παρεξηγήσιμη. Ο παπάς πήρε λέει εντολή από το Θεό (!) να φιλοξενήσει το μελλοντικό βασιλιά, που κοιμόταν κουρελής στο κατώφλι της Μονής κι αυτός το παράκανε λιγάκι, πλένοντάς τον ο ίδιος στο λουτρό κλπ. «Εξελθών ουν μετά σπουδής σύντρομος και εύρων Βασίλειον μετά πήρας και ράβδου, εισήγαγεν έσωθεν της εκκλησίας. Και τη δευτέρα ημέρα απελθών μετ’ αυτού εις το λουτρόν έλουσεν αυτόν και ήλλαξε και ελθών εν τη εκκλησία εποίησεν αδελφοποίησιν, και συνηυφραίνοντο εν αλλήλοις. Τη δε επαύριον λούσας αυτόν και ιμάτιον περιβολών, πνευματικόν αδελφόν εποιήσατο και ομώροφον είχε και ομοδίαιτον» (Γεωργίου Μοναχού, «Βίοι των νέων Βασιλέων»). Έτσι ξεκίνησε η σταδιοδρομία του στην Πόλη, αφού ο εξαιρετικά περιποιητικός παπάς, όχι επειδή υπήρξε εραστής του, όπως ερμηνεύουν πολλοί (κακοήθεις), αλλά εκτελώντας οδηγίες του θεού του, που φαίνεται πως εκτιμούσε ιδιαίτερα τον πανάθλιο Βασίλειο και πως άνοιγε ψιλοκουβέντα με το ρασοφόρο λουτράρη του, του έδειξε με τις γνωριμίες του την πόρτα της εισόδου στην ‘καλή κοινωνία’, μέσω του κοντού και ασθενικού άρχοντα Θοφιλίτζη, που του άρεσε να περιβάλλεται από ρωμαλέους άνδρες, που τους έντυνε πλούσια και τους επιδείκνυε στην Πόλη. Για όσους καχύποπτους αναρωτηθούν από πότε οι παπάδες περιμαζεύουν ζητιάνους, τους πλένουν τους ντύνουν και τους προάγουν όπου δει, θα υπενθυμίσω πως όλα έγιναν με τη θεία βούληση, που άλλη δουλειά δεν είχε από το να προωθεί καθάρματα στον ανατολικό ρωμαϊκό θρόνο.

Ο Βασίλειος, δολοφονεί το Βάρδα με τη συναίνεση του αυτοκράτορα. Ο μασκαράς ο Φώτιος για να σώσει το τομάρι του έστειλε γράμμα στο Μιχαήλ στην οποία εκφράζει τη χαρά του για το χαμό του ευεργέτη του, που τώρα τον αποκαλεί «ταπεινόν άνθρωπον». Ο Μιχαήλ βέβαια, που ήξερε τι κουμάσι ήταν, δεν δίσταζε να διακηρύσσει ότι «δικός μου πατριάρχης είναι ο Γρύλος» (Νικήτας, 520), ο γελωτοποιός του, που όπως μαρτυρεί ο Κεδρηνός, ντυνόταν αρχιεπίσκοπος της Κολωνίας και ασχημονούσε παλιότερα με αισχρό και δύσοσμο τρόπο μπροστά στη βασίλισσα αγία Θεοδώρα, την ώρα που η ξεμωραμένη αμαρτωλή γριά έσκυβε να του φιλήσει το χέρι, πριν ο γιός της κουρέψει με το στανιό αυτήν και τις αδελφές του, καλόγριες. Η μάνα του μέθυσου αυτοκράτορα, κάποτε είχε πιεί τόσο αίμα ‘αιρετικών’, ώστε η Ορθόδοξη Εκκλησία ευγνωμονούσα την ανακήρυξε αγία. Ο στρατός της δολοφόνησε εκατό χιλιάδες Παυλικανούς, παλουκώνοντας, σφάζοντας ή πνίγοντάς τους. «Τους μεν ξύλω ανήρτων, τους δε ξίφει παρεδίδουν, τους δε τω τη θαλάσση βυθώ.» Ακόμη και ο συντηρητικός Παπαρρηγόπουλος κατηγορεί την αγία λάμια: «Παρασυρθείσα υπό κακώς νενοημένου θρησκευτικού ζήλου, εξέθηκεν εαυτήν, ή μάλλον εξέθηκε τον χριστιανισμόν της Ανατολής εις δεινοτάτας συμφοράς». Αυτή η κακούργα σήμερα προστατεύει λέει την Κέρκυρα, εκ περιτροπής με τη μούμια του τσοπάνη Σπυρίδωνα, που τις νύχτες κόβει βόλτες στην πόλη με τις ιαματικές παντόφλες της.

Ο πάπας είχε χίλιους λόγους να επωφεληθεί και συγκρούστηκε με το Φώτιο και με τον αυτοκράτορα και τους αναθεμάτισε υπερασπιζόμενος τάχα τον Ιγνάτιο, για τον οποίο ο Φώτιος τον είχε κοροϊδέψει πως παραιτήθηκε με τη θέλησή του. Ο Φώτιος δεν δίστασε να δώσει, σε αυτήν την καθαρά προσωπική, εξουσιαστική και διοικητικής υφής (ο πάπας διεκδικούσε την προσάρτηση περιοχών) σύγκρουση, προσχηματικά δογματικά χαρακτηριστικά και αφόρισε κι αυτός τον πάπα προκαλώντας έτσι προσωρινό αλλά κρίσιμο Σχίσμα με τη δυτική Εκκλησία, προάγγελο του οριστικού. Ο Βασίλειος, κατ’ εντολήν του αυτοκράτορα, χώρισε τη γυναίκα του και παντρεύτηκε, για να τον καλύψει, με τη βασιλική ερωμένη Ευδοκία Ιγγερίνα, την κόρη ενός Βάραγγου μισθοφόρου. Ταυτόχρονα βολεύεται ερωτικά με την αδελφή του Μιχαήλ. Με την Ιγγερίνα απέκτησε και τρεις γιούς, χωρίς η πατρότητά των δυο πρώτων (του αυτοκράτορα Λέοντα και του πατριάρχη άγιου Στέφανου) να είναι βέβαιη, αφού η Ιγγερίνα δεν είχε διακόψει τη σχέση της με το Μιχαήλ. Αργότερα ο Βασίλειος δολοφονεί και το Μιχαήλ και στέφεται από το Φώτιο αυτοκράτορας. Ήταν μεγάλη η αχαριστία του αλητήριου τυχοδιώκτη Bασίλειου, που είχε ανέβει στο θρόνο με ρουσφέτι του ορθόδοξου θεού, γιατί η «του βασιλέως αγάπη προς τον Βασίλειον εξέχυτο και τούτον μόνον είναι τον θεραπευτήν αυτού» (Γεωργίου μοναχού, ‘Βασιλεία Μιχαήλ…’, 18). Για να καλοπιάσει τον πάπα και τους πολυπληθείς οπαδούς του Ιγνάτιου, επανέφερε το δεύτερο στο θρόνο. Μάταια λοιπόν ο Φώτιος είχε φτιάξει ένα ψεύτικο γενεαλογικό δέντρο για τον τιποτένιο Βασίλειο, στο οποίο τον κολάκευε εμφανίζοντάς τον ως απόγονο των Αρμενίων βασιλιάδων Αρσάκου και Μιθριδάτη, γιατί όπως σωστά παρατηρεί ο Παπαρηγόπουλος (βιβλ. 11ο, κεφ.6ο) «ο Φώτιος αρχήν είχε να περιποιείται πάντα κυριάρχην».

Πρώτη κίνηση του Ιγνάτιου ήταν να αναθεματίσει τον Φώτιο. Ο Φώτιος εξορίστηκε, οι οπαδοί του έστησαν δική τους Εκκλησία, αλλά ο ίδιος είχε την εξυπνάδα να καθίσει φρόνιμα και έτσι το ο αυτοκράτορας τον κάλεσε πίσω στο παλάτι ως δάσκαλο των γιών του. Το 878 πέθανε ο Ιγνάτιος και σχεδόν αυτόματα τον διαδέχθηκε ο Φώτιος που πρώτη του φροντίδα ήταν η επαναπροσέγγιση με τη μητρική Εκκλησία της Ρώμης, γεγονός που επιτεύχθηκε με μεγάλη Σύνοδο, δυο χρόνια μετά. Ο Φώτιος παραμέρισε ή και έλυσε όλα τα αστεία δογματικά προσχήματα, που είχε επινοήσει για να διασφαλίσει τη θέση του από τις δικαιολογημένες επεμβάσεις του αρχηγού της Εκκλησίας. Παρ’ όλα αυτά ο πάπας θεώρησε λίγο μετά πως η Κωνσταντινούπολη τον ξεγέλασε και αναθεμάτισε τον Φώτιο. Επί Βασιλείου, η μεγάλη σύνοδος που συνήλθε το 879, υπήγαγε οριστικά στην Εκκλησία Κωνσταντινουπόλεως την Ελλάδα, που παλιότερα ανήκε στον πάπα που δεν είχε πάψει να τη διεκδικεί. Το 886 πέθανε ο Βασίλειος και τον διαδέχθηκε ο γιός του Λέων, ο οποίος εκθρόνισε το δάσκαλό του Φώτιο και διόρισε πατριάρχη τον ανήλικο ευνουχισμένο αδελφό του άγιο Στέφανο τον Α΄. Ο Φώτιος εξορίστηκε στην Αρμενία και μετά κάμποσα χρόνια πέθανε βυθισμένος στην αφάνεια.

Αυτός ο αδίστακτος άνθρωπος προκάλεσε για να σταθεί στον πατριαρχικό θρόνο που άνομα κατέλαβε, το πρώτο Σχίσμα των Εκκλησιών, επινοώντας και επικαλούμενος γελοίες δογματικές διαφορές σαν το Filioque, στερούμενες το ελάχιστο ηθικό ή ουσιαστικό για την πίστη περιεχόμενο, που δεν απασχολούν κανένα λογικό πιστό, έξω από ανισόρροπους και διαστροφικούς καλόγερους, που κάνουν την τρίχα τριχιά, φανατίζοντας και χειραγωγώντας με κουταμάρες, για δικό τους όφελος, τον όχλο των θρησκόληπτων και των υποκριτών. Υπηρέτησε συνειδητά, έχοντας πλήρη επίγνωση της απαξίας του, ένα ολότελα αισχρό σύστημα εξουσίας, όπως όλοι σχεδόν οι βυζαντινοί πατριάρχες, αν και αρκετοί συγκρούστηκαν με το παλάτι για ζητήματα εξουσιαστικού φατριασμού ή παπαδίστικης ηθικής ή δογματικών λεπτομερειών ή λατρείας των Εικόνων, χωρίς να αμφισβητούν το άθλιο εξουσιαστικό οικοδόμημα, που και μόνο ο τρόπος που απένεμε «Δικαιοσύνη» προκαλεί ρίγος φρίκης. Στον 21ο αιώνα αποτελεί παράνοια η κρατική Εκκλησία να διαφθείρει το λαό προσφέροντας του, σε λατρευτική μάλιστα σχέση, τόσο αχρεία πρόσωπα. Το Ελληνικό σχολείο έχει αναλάβει να εξωραΐσει τον άνδρα και η ελληνική κοινωνία συνεχίζει να πορεύεται φορτωμένη με έναν ακόμη ανίερο μύθο, κοντά στα υπόλοιπα εκατοντάδες παραμύθια, που της σκοτίζουν το μυαλό και τα ήθη, αφού το χειρότερο είδος ανθρώπου, ο θεομπαίχτης, άρπαγας και φιλόδοξος πνευματικός δυνάστης, παρουσιάζεται ως πρότυπο αρετής.

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ

Εκκλησιαστικές έριδες. Οι πατριάρχες Ιγνάτιος και Φώτιος

Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως και Πατριάρχης Οικουμενικός επί του Μιχαήλ και του Βάρδα ήτο ο Ιγνάτιος, ανήρ αυστηρών ηθών και υπερηφάνου αριστοκρατικού χαρακτήρος, καταγόμενος εκ γένους βασιλικού, άτε ων υιός του βασιλέως Μιχαήλ Α’ και εγγονός από θυγατρός (της Προκοπίας) του Νικηφόρου Α’. Ο Ιγνάτιος γινώσκων τον ανήθικον βίον του Βάρδα, διατελούντος εν αθεμίτοις σχέσεσι προς την νύμφην αυτού, απεστέρησεν αυτόν δημοσία της μεταλήψεως των Αχράντων Μυστηρίων. Τούτο, ως εικός, παρώργισε τον καίσαρα Βάρδαν, όστις προέβη νυν εις την εν τω θρόνω τω Πατριαρχικώ αντικατάστασιν του Ιγνατίου διά του Φωτίου, ανδρός λογιωτάτου πάντων των συγχρόνων αυτού και συγγραφέως πολυμαθεστάτου και πολυγραφωτάτου. Ο Φώτιος δεν ήτο κληρικός, προήχθη δ’ ευθύς από λαϊκού εις το υπέρτατον αξίωμα της Ιερωσύνης και εις τον Πατριαρχικόν θρόνον, διελθών εντός ολίγων ημερών πάσας τας βαθμίδας της χειροτονίας.

Αλλ’ η του Ιγνατίου από του Οικουμενικού θρόνου νόμιμος και οριστική απομάκρυνσις δεν ήτο κατορθωτή, ενόσω δεν παρητείτο αυτός ή δεν καθηρείτο υπό κανονικής Συνόδου αρχιερέων. Αλλ’ ούτε το πρώτον εγίνετο ούτε το δεύτερον. Ο δε Βάρδας προς εκτέλεσιν του βουλεύματος αυτού προέβη εις την αυθαίρετον χρήσιν υλικής βίας, εξορίσας τον Ιγνάτιον εις τι εν τη Προποντίδι έρημον νησίδιον και καταδιώκων πάντας τους μένοντας πιστούς εις τον Ιγνάτιον κληρικούς. Αλλά τούτο επήνεγκε δεινάς ταραχάς εν Κωνσταντινουπόλει, ένθα μεγάλη μερίς κλήρου και λαού απεκήρυττον τον Φώτων και ως πατριάρχην νόμιμον ανεγνώριζον τον εξόριστον Ιγνάτιον. Προς τούτοις οι περί τον Ιγνάτιον επεκαλέσαντο νυν και την υπέρ αυτών επέμβασιν του τότε πάπα Ρώμης Νικολάου Α’. Η τοιαύτη υπό μερίδος του εν Κωνσταντινουπόλει κλήρου επίκλησις της διαιτησίας του Πάπα εγένετο ακριβώς καθ’ όν χρόνον η παπική εξουσία είχεν ανέλθει εν τη Δύσει εις μεγάλην περιωπήν ηθικήν και μεγίστην εκέκτητο δύναμιν ηθικήν αξιούσα να δικάζη και δικάζουσα μάλιστα έριδας μεταξύ ηγεμόνων ως υπέρτατος άρχων και διαιτητής του χριστιανικού κόσμου. Ο Νικόλαος Α’ λοιπόν εθεώρησε νυν την περίστασιν κατάλληλον ίνα επεκτείνη την δύναμιν αυτού και επί την Ανατολήν. Και εν αρχή μεν απεδοκίμασε σφοδρώς τα κατά Ιγνατίου γενόμενα εν Κωνσταντινουπόλει, αλλ’ είτα δελεασθείς υπό τινων ελπίδων συνήνεσεν εις την σύγκλησιν Οικουμενικής Συνόδου προς λύσιν της έριδος. Η Σύνοδος αύτη συνήλθεν εν Κωνσταντινουπόλει τω 861 και συναινούντων και των εν αυτή παρισταμένων ληγάτων, ήτοι απεσταλμένων του Πάπα, καθήρεσε τον Ιγνάτιον και επεκύρωσε την εκλογήν του Φωτίου. Αλλ’ ο πάπας ψευσθείς των ελπίδων αυτού, συγκαλέσας ιδίαν τοπικήν Σύνοδον εν Ρώμη, κατεδίκασε την τ’ εν Κωνσταντινουπόλει Σύνοδον και τους ιδίους αυτού επιτρόπους ως υπερβάντας τα όρια της δοθείσης αυτοίς εντολής, αφώρισε δε και τον Φώτιον. Αλλά και ο Φώτιος μετ’ ολίγον (τω 867) απέστειλεν εγκύκλιον εις όλας τας Εκκλησίας της Ανατολής, εν ή δεινώς εμέμφετο την πολιτείαν και τας πράξεις του επισκόπου Ρώμης, καταγγέλλων προς τοις άλλοις την παπικήν Εκκλησίαν και επί καινοτομία αιρετική γενομένη εν τω Συμβόλω της πίστεως. Σύνοδος δε οικουμενική συνελθούσα τω αυτώ έτει κατεδίκασε και ανεθεμάτισε τον πάπαν. Αλλά τω αυτώ έτει, καθ’ ό ταύτα εποίει ο Φώτιος, ο υπό του Μιχαήλ μετά τον υπ’ αυτού γενόμενον φόνον του καίσαρος Βάρδα εις το αξίωμα τούτο υψωθείς πρώην ιπποκόμος αυτού Βασίλειος ο Μακεδών φονεύσας αυτόν ανήλθεν εις τον θρόνον γενόμενος ιδρυτής νέας βασιλικής δυναστείας, της Μακεδονικής καλουμένης. Ο Βασίλειος ευθύς μετά την εις τον θρόνον άνοδον κατέπαυσε τας εκκλησιαστικάς έριδας και επανήγαγε παροδικώς και την προς τον Πάπαν ειρήνην ανακαλέσας από της εξορίας τον Ιγνάτιον και αποκαταστήσας αυτόν εις τον θρόνον τον πατριαρχικόν, εξορίσας δε τον Φώτιον και είτα διά Συνόδου Οικουμενικής, επέτυχε την επικύρωσιν των γενομένων (869)· ο δε Ιγνάτιος έμεινεν επί του θρόνου εν ειρήνη μέχρι του θανάτου (879). Ότε δε πάλιν ο Βασίλειος επανήγαγεν εις τον θρόνον τον Φώτιον, Σύνοδος Οικουμενική συνελθούσα, εις ήν παρίστατο και Επίτροπος του Πάπα, επεκύρωσε την του Φωτίου ανάρρησιν.

Ούτω τα γεγονότα ταύτα τα περί τον Ιγνάτιον και Φώτιον δεν επήνεγκον οριστικόν σχίσμα μεταξύ των δύο Εκκλησιών· αλλ’ η του Φωτίου σθεναρά προς την παπικήν Εκκλησίαν πολιτεία συνετέλεσεν εις τον βαθύτερον χωρισμόν των δύο Εκκλησιών. Ως δε είπομεν εν τοις έμπροσθεν, ο μεταξύ Ανατολής και Δύσεως χωρισμός προήρχετο εκ γενικωτέρων ιστορικών αιτίων, εις ά νυν προσετέθησαν και οι λόγοι οι θρησκευτικοί, οι επιτείναντες την διάστασιν και επενεγκόντες μετά τινα χρόνον το οριστικόν μεταξύ των δύο Εκκλησιών σχίσμα.

Η απαράμιλλη βυζαντινή ευσέβεια. Ο ναύαρχος Nικήτας Ωορύφας στα χρόνια του Βασιλείου του Μακεδόνα,
ανάμεσα στα πολλά θηριώδη βασανιστήρια που χρησιμοποιούσε, κρεμούσε τους εξωμότες με τροχαλία πάνω σε καζάνια με καυτή πίσσα και τους άφηνε, χαλαρώνοντας τις αλυσίδες, να βυθιστούν κοροϊδεύοντας πως τους βαφτίζει (Μαδρίτη, Εθν.Βιβλιοθήκη, χειρόγραφο Σκυλίτζη).

Δευτέρα 3 Φεβρουαρίου 2025

ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ - Θετική δράση

Ως "θετική δράση" νοούνται τα θετικά μέτρα που λαμβάνονται για: αύξηση της εκπροσώπησης των γυναικών και των μειονοτήτων σε τομείς την απασχόληση, την εκπαίδευση και τον πολιτισμό από τους οποίους προέρχονται ιστορικά αποκλεισμένοι. Όταν αυτά τα βήματα περιλαμβάνουν προτιμησιακή επιλογή—επιλογή με βάση τη φυλή, το φύλο ή Εθνικότητα – Η θετική δράση δημιουργεί έντονη διαμάχη.

Η άμπωτη και η ροή της δημόσιας διαμάχης σχετικά με τη θετική δράση μπορεί να είναι απεικονίζεται ως τρεις αιχμές σε μια γραμμή, η πρώτη ακίδα αντιπροσωπεύει ένα Περίοδος παθιασμένης συζήτησης που ξεκίνησε γύρω στο 1972 και μειώθηκε μετά το 1980, και η δεύτερη δείχνει μια αναζωπύρωση της συζήτησης στην Δεκαετία του 1990 που οδήγησε στις αποφάσεις του Ανώτατου Δικαστηρίου το 2003 και το 2016 υποστήριξη ορισμένων ειδών θετικής δράσης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Η τρίτη άνοδος αντικατοπτρίζει την απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου το 2023 ακυρώνοντας προγράμματα φυλετικής συνείδησης στο Χάρβαρντ και το Πανεπιστήμιο του Βορρά Καρολίνα, ανοίγοντας ενδεχομένως μια νέα εποχή συγκρούσεων.

Η πρώτη άνοδος περιελάμβανε διαμάχη σχετικά με το φύλο και τη φυλετική/εθνοτική καταγωγή προτιμήσεις. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι στην αρχή θετική δράση αφορούσε σε μεγάλο βαθμό το εργοστάσιο, την πυροσβεστική, το γραφείο και το βάθρο στην τάξη. Η δεύτερη και η τρίτη αιχμή αντιπροσωπεύουν μια διαμάχη σχετικά με τη φυλή και την εθνικότητα. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι η συζήτηση στο γύρισμα του ο εικοστός πρώτος αιώνας επικεντρώθηκε στις εισαγωγές στο κολέγιο. Σε επιλεκτικά κολέγια, οι γυναίκες δεν χρειάζονται ώθηση· Αφροαμερικανοί και Ισπανόφωνοι φαινομενικά κάνω.[1] Το πρώτο μέρος αυτής της καταχώρησης εξετάζει τις θετικές ενέργειες προέλευση στο πλαίσιο της απασχόλησης. Το μεγαλύτερο δεύτερο μέρος συγκεντρώνεται σχετικά με τη διαμάχη για την εισαγωγή στο κολέγιο.

1. Στην αρχή
2. Η διαμάχη που εμπλέκεται
3. Δικαιώματα και συνέπεια
4. Οι πόλεμοι στην πανεπιστημιούπολη
5. Ο κανόνας της ισότητας
6. Η κυριαρχία της διαφορετικότητας
7. Νομιμότητα
8. Το όριο της διαφορετικότητας
Περιπτώσεις

1. Στην αρχή

Το 1972, η θετική δράση έγινε εμπρηστικό δημόσιο ζήτημα. Πιστός αρκετά, ο νόμος περί πολιτικών δικαιωμάτων του 1964 έκανε κάτι που ονομάζεται "θετική δράση" ένα ένδικο μέσο που θα μπορούσαν να επιβάλουν τα ομοσπονδιακά δικαστήρια σχετικά με τους παραβάτες του νόμου. Ομοίως, μετά το 1965 οι ομοσπονδιακοί εργολάβοι έπεσαν με την επιφύλαξη του εκτελεστικού διατάγματος 11246 του Προέδρου Lyndon Johnson, απαιτώντας από αυτούς να αναλάβουν «θετική δράση» για να βεβαιωθούν Δεν έκαναν διακρίσεις στις πρακτικές απασχόλησής τους. Αλλά τι Ισοδυναμούσε αυτή η εντολή του 1965; Το εκτελεστικό διάταγμα που ανατέθηκε στην Υπουργός Εργασίας το έργο του καθορισμού των κανόνων εφαρμογής. Μέσα εν τω μεταξύ, καθώς τα ομοσπονδιακά δικαστήρια επέβαλαν τα πολιτικά δικαιώματα Δράση κατά των εταιρειών που εισάγουν διακρίσεις, των συνδικάτων και άλλων θεσμών, το Υπουργείο Εργασίας εξαπέλυσε ad hoc επιθέσεις στην κατασκευή βιομηχανία με καλοπιάσματα, απειλές, διαπραγματεύσεις και γενικά Ισχυροί εξοπλισμοί απρόθυμων κατασκευαστικών εταιρειών σε μια σειρά από «σχέδια» σε επίπεδο περιφέρειας στα οποία δεσμεύτηκαν αριθμητικούς στόχους προσλήψεων. Μέσω αυτών των δεσμεύσεων των αναδόχων, η Το υπουργείο θα μπορούσε έμμεσα να πιέσει απείθαρχα εργατικά συνδικάτα, τα οποία προμήθευε τους εργαζόμενους στα εργοτάξια, για την κατάργηση του διαχωρισμού.

Ενώ η περιστασιακή δικαστική υπόθεση και η κυβερνητική πρωτοβουλία έκαναν το ειδήσεις και προκάλεσε κάποια διαμάχη, η θετική δράση ήταν αρκετά μακριά κάτω από τον κατάλογο των δημόσιων συγκινήσεων μέχρι το φθινόπωρο του 1972, όταν η Το αναθεωρημένο διάταγμα αριθ. 4 του Υπουργού Εργασίας, με το οποίο εφαρμόζεται πλήρως το Εκτελεστικό διάταγμα, που προσγειώθηκε στην πανεπιστημιούπολη μέσω οδηγιών από το Υπουργείο Υγείας, Παιδείας και Πρόνοιας. Το αναθεωρημένο Ο προκάτοχος του Τάγματος, το Διάταγμα Νο 4, που εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1970, έριξε ένα ευρύ δίχτυ πάνω από τα αμερικανικά ιδρύματα, τόσο δημόσια όσο και ιδιωτικά. Με την επέκταση σε όλους τους αναδόχους του βασικού μηχανισμού του «σχέδια» της κατασκευαστικής βιομηχανίας, το διάταγμα επέβαλε ενιαίο σύστημα «αναλύσεων υποχρησιμοποίησης», «στόχοι» και «χρονοδιαγράμματα» σε νοσοκομεία, τράπεζες, Εταιρείες φορτηγών, χαλυβουργεία, εκτυπωτές, αεροπορικές εταιρείες - πράγματι, Όλα τα δεκάδες χιλιάδες ιδρύματα, μεγάλα και μικρά, που το έκαναν Συναλλαγές με την κυβέρνηση, συμπεριλαμβανομένου ενός ειδικού συνόλου θεσμών με μια ιδιαίτερα ευέλικτη και αρθρωτή εκλογική περιφέρεια, ήτοι: Αμερικανικά πανεπιστήμια.

Αρχικά, οι διοικητικοί υπάλληλοι και οι καθηγητές των πανεπιστημίων βρήκαν τις απαιτήσεις Η διαταγή αριθ. 4 είναι σκοτεινή, αλλά δεν αποτελεί απειλή για την καθεστηκυία τάξη. Ο αριθμός φυλετικών και εθνοτικών μειονοτήτων που λαμβάνουν διδακτορικά κάθε χρόνο και Έτσι, η επιλεξιμότητα για θέσεις εργασίας καθηγητών ήταν μικροσκοπική. Οποιαδήποτε εντολή για αύξηση της Η εκπροσώπηση στην πανεπιστημιούπολη θα απαιτούσε πιο επιμελείς αναζητήσεις από πανεπιστήμια, σίγουρα, αλλά οι αναζητήσεις μοιραία παρ 'όλα αυτά σε μεγάλο βαθμό να αντικατοπτρίζουν τα προηγούμενα αποτελέσματα. Το αναθεωρημένο διάταγμα του 1972, από την άλλη πλευρά, πραγματοποίησε μια αλλαγή που τρύπησε κάθε εφησυχασμό στην πανεπιστημιούπολη: περιελάμβανε γυναίκες μεταξύ των «προστατευόμενων τάξεων» των οποίων Η «υποχρησιμοποίηση» απαιτούσε τη ρύθμιση "Στόχοι" και "χρονοδιαγράμματα" για "Πλήρης αξιοποίηση» (Graham 1990, 413). Σε αντίθεση με τους Αφροαμερικανούς και Ισπανόφωνοι, γυναίκες έπαιρναν διδακτορικά σε σημαντικούς και αυξανόμενους αριθμούς. Εάν η θετική δράση που απαιτείται από τους ομοσπονδιακούς εργολάβους ήταν μια συνταγή για «αναλογική εκπροσώπηση», τότε αναθεωρημένη διαταγή αριθ. 4 ήταν βέβαιο ότι θα άφηνε ένα μεγάλο αποτύπωμα στην πανεπιστημιούπολη. Μερικοί από τους Ο καθηγητής εξερράγη σε μια μανία αντίθεσης στους νέους κανόνες, ενώ Άλλοι απάντησαν με μια εξίσου σφοδρή υπεράσπιση αυτούς.[2]

Όπως συνέβη, αυτά τα γεγονότα συνέπεσαν με μια άλλη εξέλιξη, δηλαδή η «δημόσια στροφή» στη φιλοσοφία. Για αρκετούς δεκαετίες η αγγλοαμερικανική φιλοσοφία είχε ασχοληθεί με την ηθική και την πολιτική ερωτήσεις λοξά. Σύμφωνα με την επικρατούσα άποψη, οι φιλόσοφοι ήταν κατάλληλοι μόνο για να κάνουν «εννοιολογική ανάλυση» – θα μπορούσαν να βάλουν γυμνή, για παράδειγμα, την εννοιολογική αρχιτεκτονική της ιδέας της δικαιοσύνης, αλλά δεν ήταν αρμόδιοι να προτείνουν πολιτικές αρχές, συνταγματικές ρυθμίσεις ή κοινωνικές πολιτικές που πραγματικά το έκαναν δικαιοσύνη. Οι φιλόσοφοι μπορεί να κάνουν «μετα-ηθική», αλλά όχι «κανονιστική ηθική». Αυτή η άποψη κατέρρευσε στη δεκαετία του 1970 υπό το βάρος δύο αντι-χτυπημάτων. Πρώτον, ο John Rawls δημοσίευσε το 1971 το A Theory of Justice, ένα περίτεχνο, κομψό και εμπνευσμένο υπεράσπιση μιας κανονιστικής θεωρίας της δικαιοσύνης (Rawls 1971). Δεύτερον, την ίδια χρονιά Φιλοσοφία &; Δημόσιες Υποθέσεις, με την άψογη γενεαλογία του Πανεπιστημίου του Πρίνστον, ξεκίνησε τη ζωή, ένα λίγους μήνες μετά την κοινωνική θεωρία της πολιτείας της Φλόριντα και Πρακτική. Αυτά τα περιοδικά, μαζί με ένα ανανεωμένο παλαιότερο Το περιοδικό, Ηθική, έγινε ενσυνείδητες πλατφόρμες για κοινωνικά και πολιτικά δεσμευμένη φιλοσοφική γραφή, γεννημένη από την αίσθηση ότι σε καιρό πολέμου (πόλεμος του Βιετνάμ) και κοινωνικής αναταραχής (Κίνημα Πολιτικών Δικαιωμάτων, Απελευθέρωση των Γυναικών), φιλόσοφοι οφείλουν να ασχολούνται με πραγματικά ζητήματα, όχι απλώς να μιλούν για λόγια και Έννοιες. Το 1973, η Φιλοσοφία &; Δημόσιες Υποθέσεις δημοσίευσε Το βιβλίο του Thomas Nagel «Ίση μεταχείριση και αντισταθμιστική μεταχείριση Justice» (Nagel 1973) και Judith Jarvis Thomson "Προτιμησιακή πρόσληψη" (Thomson 1973), και το Η φιλοσοφική βιβλιογραφία για τη θετική δράση άνθισε εμπρός.[3]

Σε διαμάχη ήταν η φύση αυτών των «στόχων» και «χρονοδιαγράμματα» που επιβάλλονται σε κάθε ανάδοχο με Αναθεωρημένο Διάταγμα Νο 4. Δεν ισοδυναμούσαν οι «στόχοι» με «ποσοστώσεις», απαιτώντας από τα θεσμικά όργανα να χρησιμοποιούν φυλετικά ή έμφυλα προτιμήσεις στις διαδικασίες επιλογής τους; Κάποιοι απάντησαν "όχι" (Ezorsky 1977, 86). Σωστά κατανοητό, καταφατικό Η δράση δεν απαιτούσε (ούτε καν επέτρεπε) τη χρήση φύλου ή φυλής Προτιμήσεις. Άλλοι είπαν «ναι» (Goldman 1976, 182–3). Θετική δράση, αν δεν επιβάλλει προτιμήσεις Εντελώς, τουλάχιστον τους ανέκυψε. Μεταξύ των yes-sayers, γνώμη Διχασμένοι μεταξύ εκείνων που έλεγαν ότι οι προτιμήσεις ήταν ηθικά επιτρεπτές και εκείνοι που είπαν ότι δεν ήταν. Εντός του «ηθικά επιτρεπτό" σετ, διαφορετικοί συγγραφείς προτείνουν διαφορετικά Αιτιολογήσεις.

2. Η διαμάχη που εμπλέκεται

Τα δοκίμια των Thomson και Nagel υπερασπίστηκαν τη χρήση των προτιμήσεων, αλλά διαφορετικούς λόγους. Η Thomson ενέκρινε τις επαγγελματικές προτιμήσεις για τις γυναίκες και μειονότητες ως μορφή επανόρθωσης για τον προηγούμενο αποκλεισμό τους από το χώρος εργασίας. Οι προτιμησιακές πολιτικές, κατά την άποψή της, λειτούργησαν ένα είδος δικαιοσύνη. Ο Nagel, αντίθετα, υποστήριξε ότι οι προτιμήσεις θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ένα είδος του κοινωνικού καλού και χωρίς να ασκούμε βία στη δικαιοσύνη. Ιδρύματα θα μπορούσε, για τον ένα ή τον άλλο επιτακτικό λόγο, να απομακρυνθεί σωστά από τυποποιημένα αξιοκρατικά κριτήρια επιλογής, διότι το όλο σύστημα Η σύνδεση της οικονομικής ανταμοιβής με τα κερδισμένα διαπιστευτήρια ήταν η ίδια αδικαιολόγητος.

Η δικαιοσύνη και η έρημος βρέθηκαν στο επίκεντρο των μεταγενέστερων επιχειρημάτων. Διάφορος Οι συγγραφείς κατηγόρησαν το επιχείρημα του Thomson ότι η προνομιακή πρόσληψη δικαιολογημένα επανορθώνει για τα λάθη του παρελθόντος. Οι προνομιακές προσλήψεις θεωρούνται ως Η επανόρθωση φαίνεται διεστραμμένη, υποστήριξαν, δεδομένου ότι ωφελεί τα άτομα (μειονότητες και γυναίκες που διαθέτουν καλά εκπαιδευτικά διαπιστευτήρια) τουλάχιστον Πιθανόν να βλάπτεται από λάθη του παρελθόντος, ενώ επιβαρύνει τα άτομα (νεότερα λευκοί άνδρες αιτούντες) λιγότερο πιθανό να είναι υπεύθυνοι για προηγούμενα λάθη (Σίμων 1974, 315–19. Σερ 1975, 162· Σερ 1979, 81–82. και Goldman 1976, 190–1).[4] Αντί να αποδοθεί δικαιοσύνη, υποστήριξαν οι επικριτές, προτίμησε Η θεραπεία παραβίασε δικαιώματα. Ποια δικαιώματα αμφισβητούνταν; Το δικαίωμα προσφεύγων "σε ίση εκτίμηση" (Thomson 1973, 377; Simon 1974, 312), το δικαίωμα του μέγιστου αρμόδιου σε ανοιχτό θέση (Goldman 1976, 191; Goldman 1979, 24-8), ή η δεξιά όλων στις ίσες ευκαιρίες (Gross 1977a, 382; Gross 1978, 97). Επιπλέον, κατά τους επικριτές, η προνομιακή μεταχείριση προκάλεσε σύγχυση έρημος αποκόπτοντας την ανταμοιβή από τον «χαρακτήρα ενός ατόμου», ταλέντα, επιλογές και ικανότητες» (Simon 1979, 96), από «υποταγή της αξίας, της διαγωγής και του χαρακτήρα στη φυλή» (Eastland και Bennett 1979, 144), και αποσυνδέοντας τα αποτελέσματα από πραγματική ευθύνη και ζημία (Gross 1978, 125–42).

Οι υπερασπιστές των προτιμήσεων δεν ήταν λιγότερο γρήγοροι να επιστρατεύσουν δικαιοσύνη και έρημο στην υπόθεσή τους. Η Mary Anne Warren, για παράδειγμα, υποστήριξε ότι σε ένα Πλαίσιο εδραιωμένων διακρίσεων λόγω φύλου, οι προτιμήσεις φύλου ενδέχεται να βελτίωση της «συνολικής δικαιοσύνης» των επιλογών εργασίας. Δικαιοσύνη Και η μεμονωμένη έρημος δεν χρειάζεται να παραβιάζεται.

Εάν η σταδιοδρομία μεμονωμένων ανδρών καθυστερήσει προσωρινά επειδή από... [προτιμήσεις εργασίας που δίνονται στις γυναίκες], οι πιθανότητες είναι καλές ότι Αυτοί οι ίδιοι άνδρες θα έχουν ωφεληθεί στο παρελθόν και/ή θα ωφεληθούν το μέλλον - όχι απαραίτητα στον ανταγωνισμό εργασίας, αλλά σε μερικούς τρόπους – από τις σεξιστικές διακρίσεις κατά των γυναικών. Αντιστρόφως, εάν Μεμονωμένες γυναίκες λαμβάνουν φαινομενικά μη δεδουλευμένα μπόνους [μέσω προτιμησιακή επιλογή], είναι πολύ πιθανό ότι αυτές οι ίδιες γυναίκες θα έχουν υποφέρει στο παρελθόν ή/και θα υποφέρουν στο μέλλον από... σεξιστικές συμπεριφορές. (Warren 1977, 256)

Ομοίως, ο James Rachels υπερασπίστηκε τις φυλετικές προτιμήσεις ως τεχνάσματα για να εξουδετερώστε τα μη κερδισμένα πλεονεκτήματα από τους λευκούς. Δεδομένης της διεισδυτικότητας του φυλετικές διακρίσεις, είναι πιθανό, υποστήριξε, ότι ο ανώτερος Τα διαπιστευτήρια που προσφέρονται από λευκούς αιτούντες δεν αντικατοπτρίζουν τη μεγαλύτερη προσπάθεια, έρημο ή ακόμα και ικανότητα. Αντίθετα, τα διαπιστευτήρια αντικατοπτρίζουν τους Απλή τύχη στο να γεννηθείς λευκός. «Κάποιοι λευκοί... [αιτούντες] έχουν καλύτερα προσόντα... μόνο και μόνο επειδή δεν χρειάστηκε να το κάνουν αντιμετωπίζουν τα εμπόδια που αντιμετωπίζουν οι Αφροαμερικανοί τους ανταγωνιστές» (Rachels 1978, 162). Η Rachels ήταν λιγότερο σίγουρη από τον Warren ότι οι προτιμήσεις λειτούργησαν ομοιόμορφα ακριβείς αντισταθμίσεις. Οι προτιμήσεις μπορεί να αδικήσουν ορισμένους λευκούς. Ωστόσο, η απουσία τους θα έχουν ως αποτέλεσμα αδικίες εις βάρος των Αφροαμερικανών που έχουν άδικα μειονεκτούν λόγω των μικρότερων πλεονεκτημάτων τους.

Η διστακτικότητα της Ρέιτσελ ήταν δικαιολογημένη υπό το φως της αντίρροπες απαντήσεις. Εάν οι φυλετικές προτιμήσεις και οι προτιμήσεις φύλου για θέσεις εργασίας ήταν υποτίθεται ότι θα εξουδετερώσουν τα αθέμιτα ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα, έπρεπε να να βαθμονομηθεί ώστε να ταιριάζει στην ποικιλία των υποβάθρων που έφεραν οι υποψήφιοι τυχόν ανταγωνισμό για τα προϊόντα αυτά. Απλά δίνοντας γενικές προτιμήσεις σε Οι μαύροι ή οι γυναίκες έμοιαζαν υπερβολικά επιπόλαιοι ως μια προσέγγιση, αν το θέμα ήταν η δίκαιη μικροκατανομή των ευκαιριών (Sher 1975, 165ff).

3. Δικαιώματα και συνέπεια

Για πολλούς από τους επικριτές της, η «αντίστροφη διάκριση» ήταν απλά ασυνάρτητο. Όταν «οι εργοδότες και τα σχολεία ευνοούν τις γυναίκες και τους μαύρους», αντέτεινε η Lisa Newton, διαπράττουν την ίδια αδικία που διαπράττεται από τις διακρίσεις του Jim Crow. «Ακριβώς όπως έκανε η προηγούμενη διάκριση, έτσι και αυτή η αντίστροφη Οι διακρίσεις παραβιάζουν τη δημόσια ισότητα που ορίζει ιθαγένεια» (Newton 1973, 310).[5]

Ο William Bennett και ο Terry Eastland είδαν επίσης τις φυλετικές προτιμήσεις ως Κατά κάποιο τρόπο παράλογο:

Να μετράει με βάση τη φυλή, να χρησιμοποιεί τα μέσα της αριθμητικής ισότητας για να επιτύχει Το τέλος της ηθικής ισότητας, είναι αντιπαραγωγικό, γιατί να μετράμε με βάση τη φυλή είναι η άρνηση του σκοπού δυνάμει των μέσων. Τα μέσα καταμέτρησης αγώνων δεν θα, δεν μπορεί, να εκδώσει ένα τέλος όπου η φυλή δεν έχει σημασία (Eastland και Bennett 1979, 149).[6]

Όταν ο Eastland και ο Bennett αναφέρθηκαν σε εκείνους που ευνοούσαν τη χρήση της φυλής για να Έφτασαν σε ένα σημείο όπου ο αγώνας δεν μετράει, είχαν στο μυαλό τους συγκεκριμένα ο δικαστής Blackmun του Ανωτάτου Δικαστηρίου, ο οποίος, στο διάσημη υπόθεση Bakke του 1978 (συζητείται παρακάτω), έβαλε τη δική του άποψη στο Ακριβώς αυτοί οι απλοί όροι. Για τον Blackmun, η νομιμότητα της φυλετικής Οι προτιμήσεις έπρεπε να μετρηθούν από το πόσο γρήγορα μας κινεί η χρήση τους μια κοινωνία όπου η φυλή δεν έχει σημασία (μια άποψη που αναπτύχθηκε σε λεπτές λεπτομέρεια από τον Richard Wasserstrom στο Wasserstrom 1976). Ενώ οι επικριτές των προτιμήσεων που ισχυρίστηκαν ότι βρήκαν την ίδια την ιδέα της χρήσης της φυλής για να τελειώσουν Ρατσισμός παράλογος και ασυνάρτητος, υποχώρησαν επίσης επί της αρχής μπλοκάρει την οργανική άμυνα του Blackmun αν αποδειχθεί πραγματικά τόσο λογικό όσο και εύλογο. «Το ηθικό ζήτημα έρχεται κλασικά μορφή», έγραψε ο Carl Cohen. «Τρομερά σημαντικό Στόχοι... φαίνεται να απαιτούν ανεπίτρεπτα μέσα». Αυτός συνέχισε ρωτώντας: «Δεν θα μπορούσαμε να κλείσουμε το μάτι στο Σύνταγμα αυτό μία φορά» και επιτρέπουν στις προτιμήσεις να κάνουν καλή δουλειά (Cohen 1995, 20); Ούτε αυτός ούτε άλλοι επικριτές το πίστευαν. Η αρχή πρέπει να ισχύει σταθερός. «Στην κατανομή των παροχών σύμφωνα με τους νόμους, όλες οι φυλετικές ταξινομήσεις είναι επαίσχυντες» (Cohen 1995, 52).

Αλλά ποια ακριβώς είναι η αρχή – συνταγματική ή ηθική – που πάντα απαγορεύει τη χρήση της φυλής ως μέσου για «τρομερά σημαντικοί στόχοι»; Ο Alan Goldman έκανε περισσότερα από οποιονδήποτε στην αρχική συζήτηση για να διατυπώσει και να θεμελιώσει μια σχετική αρχή. Χρησιμοποιώντας ένα συμβατικό πλαίσιο, υπέθεσε αυτό το λογικό Οι εργολάβοι θα επέλεγαν έναν κανόνα δικαιοσύνης που θα απαιτούσε οι θέσεις να είναι απονέμεται ανά αρμοδιότητα. Εκ πρώτης όψεως, ο κανόνας αυτός φαίνεται να αποκλείει πλήρωση θέσεων σε σχέση με παράγοντες όπως η φυλή και το φύλο που δεν σχετίζονται με την αρμοδιότητα. Ωστόσο, η Goldman's Ο "κανόνας" μπλοκάρει τις προτιμήσεις μόνο υπό ορισμένες εμπειρικές συνθήκες. Η Goldman εξήγησε την προέλευση του κανόνα και την Επακόλουθο όριο με αυτόν τον τρόπο:

Ο κανόνας για την πρόσληψη των πλέον ικανών αιτιολογήθηκε στο πλαίσιο μιας Δικαίωμα σε ίσες ευκαιρίες επιτυχίας μέσω κοινωνικά παραγωγικών προσπάθεια, και για λόγους αυξημένης ευημερίας για όλα τα μέλη της κοινωνία. Δεδομένου ότι δικαιολογείται σε σχέση με το δικαίωμα ίσης μεταχείρισης ευκαιρία, και δεδομένου ότι η εφαρμογή του κανόνα μπορεί απλώς να επιδεινωθεί αδικίες όταν οι ευκαιρίες είναι άνισες αλλού στο σύστημα, το Η δημιουργία περισσότερων ίσων ευκαιριών έχει προτεραιότητα σε περίπτωση σύγκρουσης με τον κανόνα για την ανάθεση θέσεων. Έτσι, βραχυπρόθεσμες παραβιάσεις του δικαιολογούνται για τη δημιουργία δικαιότερης κατανομής των παροχών με εφαρμόζοντας τον ίδιο τον κανόνα στα επόμενα χρόνια (Goldman 1979, 164–165).

Με άλλα λόγια, αν «τρομερά σημαντικοί στόχοι» έχουν να κάνει με την εξίσωση ευκαιριών σε ένα σύστημα γεμάτο άδικα Οι ανισότητες θα μπορούσαν στην πραγματικότητα να ενισχυθούν με μέτρηση και στόχευση «Αντίστροφη διάκριση», η δικαιοσύνη δεν θα στεκόταν τον τρόπο. Η αρχή της Goldman δεν είχε την αδαμάντινη χαρακτήρα Cohen και άλλοι κριτικοί αναζήτησαν σε ένα μπαρ τις προτιμήσεις. Πού μπορεί να βρεθεί μια τέτοια ανυποχώρητη αρχή; Στα επόμενα δύο τμήματα Εξετάζω διάφορες προσπάθειες για να απαντήσω σε αυτό το ερώτημα.

4. Οι πόλεμοι στην πανεπιστημιούπολη

Στη δεκαετία του 1970, ενώ οι πανεπιστημιουπόλεις είχαν εμπλακεί σε συζητήσεις για το πώς να αύξηση των μαύρων, των ισπανόφωνων και των γυναικών στη σχολή, τα πανεπιστήμια εφάρμοζαν επίσης σχέδια για την αύξηση της παρουσίας των μειονοτήτων εντός του φοιτητικού σώματος. Αυτό αποδείχθηκε δύσκολο για ιδρύματα των οποίων Τα κριτήρια εισαγωγής απαιτούσαν υψηλό επίπεδο αποδεδειγμένης ακαδημαϊκής επιδόσεις από τους αιτούντες. Το αίτημα ήταν εύλογο: αιτούντες Ο επιλεγμένος έπρεπε να είναι προετοιμασμένος να επιτύχει σε ένα αυστηρό ακαδημαϊκό περιβάλλον. Ωστόσο, το αίτημα ουσιαστικά απέκλειε τους μειονοτικούς μαθητές. Μόνο μια χούφτα των αποφοίτων λυκείου από υποεκπροσωπούμενους και μειονεκτούντες Οι μειονότητες διέθεταν βαθμολογίες και βαθμούς αρκετά καλούς για να τους κάνουν επιλέξιμες για εισαγωγή. Ακόμα κι έτσι, ορισμένες από αυτές θα είχαν επιτύχει αν είχαν γίνει δεκτοί. Ούτε ο αποκλεισμός αυτός μπορούσε να αρθεί χωρίς κάποιου είδους παρέμβαση, και επιλεκτικά κολέγια και Τα πανεπιστήμια αισθάνονταν όλο και περισσότερο ότι το δημόσιο συμφέρον δεν εξυπηρετούνταν σωστά από σχεδόν ολόλευκες πανεπιστημιουπόλεις. Ποιο ακριβώς ήταν το δημόσιο συμφέρον εν λόγω; Όπως θα δούμε, κατά τη διάρκεια των δεκαετιών η τριτοβάθμια εκπαίδευση έδωσε διαφορετικές απαντήσεις σε αυτή την ερώτηση. Όπως ήταν, πολύ επιλεκτική Τα ιδρύματα αντιμετώπισαν μια επιλογή: να διατηρήσουν τα κριτήρια εισδοχής τους αμετάβλητο και ζουν με το αποτέλεσμα - σχεδόν κανένας μαθητής από υποεκπροσωπούμενες και μειονεκτούσες ομάδες στην πανεπιστημιούπολη - ή να επαναπροσδιορίσουν τα κριτήριά τους για να αποκτήσουν μια πιο ουσιαστική μειοψηφία αντιπροσώπευση. Οι περισσότεροι επέλεξαν τη δεύτερη διαδρομή.

Η Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια στο Ντέιβις αποτελεί παράδειγμα μιας ιδιαίτερα επιθετικής προσέγγισης. Επιφύλαξε δεκαέξι από Οι εκατό θέσεις στις τάξεις εισόδου για τις μειονότητες. Το 1973 και πάλι το 1974, ο Allan Bakke, ένας λευκός αιτών, απορρίφθηκε εισαγωγή αν και οι βαθμολογίες και οι βαθμοί του ήταν καλύτεροι από τους περισσότερους ή Όλοι όσοι γίνονται δεκτοί μέσω του ειδικού προγράμματος. Μήνυσε. Το 1977, η υπόθεσή του, Regents of the University of California v. Bakke, έφτασε στο Ανώτατο Δικαστήριο. Το Δικαστήριο εξέδωσε την απόφασή του ένα έτος αργότερα (Bakke 1978).

Ένας προσεκτικός αναγνώστης του τίτλου VI των πολιτικών δικαιωμάτων Πράξη—«Κανένα άτομο... οφείλει, λόγω φυλής, χρώμα, ή εθνική καταγωγή, να αποκλειστεί από τη συμμετοχή, να στερούνται τα οφέλη ή υπόκεινται σε διακρίσεις δυνάμει οποιουδήποτε πρόγραμμα ή δραστηριότητα που λαμβάνει ομοσπονδιακή χρηματοδότηση βοήθεια»—θα μπορούσε να σκεφτεί ότι αυτή η υπόθεση ήταν μια εύκολη κλήση. Έτσι, επίσης, σκέφτηκαν τέσσερις δικαστές στο Δικαστήριο, οι οποίοι ψήφισαν να διατάξει τον Bakke έγινε δεκτός στην Ιατρική Σχολή. Με επικεφαλής τον δικαστή Stevens, είδαν το φυλετικά διαχωρισμένο, διττό σύστημα στην Ιατρική Σχολή (α αποδέκτης ομοσπονδιακών κονδυλίων) ως σαφής παραβίαση της απλής γλώσσας του τίτλου.

Τέσσερα άλλα μέλη του Δικαστηρίου, με επικεφαλής τον δικαστή Brennan, ήθελαν πολύ πρόθυμα να σώσει το πρόγραμμα της Ιατρικής Σχολής. Για να βρείτε ένα πιο ελκυστικό έδαφος για να κάνουν μάχη, έκαναν μια τελική διαδρομή γύρω από τον τίτλο VI, υποστηρίζοντας ότι, ανεξάρτητα από τη γλώσσα του, δεν είχε ανεξάρτητο νόημα μόνο του. Σήμαινε όσον αφορά τη φυλή μόνο αυτό που σήμαινε το Σύνταγμα. Έτσι, αντί να πρέπει να αναλύσουμε την τσιγκούνικη και ανυποχώρητη γλώσσα του Τίτλος VI («Κανένα πρόσωπο δεν υπόκειται σε... στο έδαφος της φυλής»), η ομάδα Brennan θα μπορούσε να στρέψει τη δημιουργική της ενέργεια στην ερμηνεία της ευρείας και αόριστης γλώσσας του Δέκατου Τέταρτου Τροπολογία ("κανείς δεν μπορεί να στερηθεί την ίση προστασία τους νόμους»), η οποία παρείχε πολύ μεγαλύτερο περιθώριο για δικαιολόγηση φυλετικές προτιμήσεις. Οι δικαστές του Brennan έπεισαν ένα άλλο μέλος, Δικαστής Powell, για να συνταχθεί μαζί τους στην άποψή τους για τον Τίτλο VI. Αλλά ο Πάουελ δεν συμφωνούσαν με την άποψή τους για το Σύνταγμα. Υποστήριξε ότι η πολιτική της Ιατρικής Σχολής ήταν αντισυνταγματική και ψήφισε ότι Το Bakke πρέπει να γίνει δεκτό. Η ψήφος του, προστέθηκε στις τέσσερις ψήφους του Η ομάδα Stevens, σήμαινε ότι ο Allan Bakke κέρδισε την υπόθεσή του και ότι ο Powell πήρε να συντάξει τη γνώμη του Δικαστηρίου. Η στρατηγική Brennan δεν το έκανε Θερίστε τους καρπούς που σκόπευε.

Ενάντια στις κλίσεις της ομάδας Brennan, που θα ξεχώριζε μεταξύ «καλοήθων» και «κακοήθων» χρήσεων της φυλής και Αντιμετωπίστε πιο επιεικώς τους πρώτους, ο Πάουελ επέμεινε ότι η Η υπόσχεση της δέκατης τέταρτης τροπολογίας για «ίση προστασία του νόμος» πρέπει να σημαίνει το ίδιο πράγμα για όλους, μαύρους και λευκούς εξίσου. Προς παράφραση Powell:

Το Σύνταγμα δεν μπορεί να ανεχθεί καμία θεωρία «δύο τάξεων» ίση προστασία. Δεν υπάρχει βάση αρχών για να αποφασιστεί μεταξύ τάξεις που χρήζουν ιδιαίτερης δικαστικής προσοχής και εκείνες που Δεν. Το αντίθετο θα συνεπαγόταν ότι το Δικαστήριο θα έκανε όλες τις είδη «πολιτικών» αποφάσεων για τις οποίες δεν είναι αρμόδια κατασκευάζω. Κατά την ανάπτυξη του Συντάγματος, ο ρόλος του Δικαστηρίου είναι να διακρίνουν «αρχές αρκετά απόλυτες ώστε να τους δώσουν ρίζες σε ολόκληρη την Κοινότητα και συνέχεια σε σημαντικές περιόδους χρόνο, και να τους ανυψώσει πάνω από τις ρεαλιστικές πολιτικές κρίσεις ενός συγκεκριμένο χρόνο και τόπο» (Bakke 1978, 295–300 [Powell παραθέτοντας Cox 1976, 114]).

Ποιο ήταν, λοιπόν, το πρακτικό νόημα ενός «επαρκώς απόλυτη» απόδοση της αρχής της ίσης προστασίας; Ήταν Αυτό: όταν οι αποφάσεις των κρατικών οργάνων «αγγίζουν ένα τη φυλή ή την εθνοτική καταγωγή του ατόμου, δικαιούται δικαστική απόφαση ότι το βάρος που καλείται να φέρει επ' αυτού Η βάση είναι ακριβώς προσαρμοσμένη για να εξυπηρετήσει μια συναρπαστική κυβέρνηση τόκος» (Bakke 1978, 300).

Ο Πάουελ, με αυτό το πρότυπο στο χέρι, γύρισε να κοιτάξει τους τέσσερις Λόγοι που προσέφερε η Ιατρική Σχολή για το ειδικό της πρόγραμμα: (i) Μειώστε «το ιστορικό έλλειμμα των παραδοσιακά μειονεκτούντων μειονότητες στις ιατρικές σχολές και στο ιατρικό επάγγελμα." ii) για την αντιμετώπιση «των επιπτώσεων των κοινωνικών διακρίσεων»· iii) να αυξηθεί «ο αριθμός των ιατρών που θα ασκήσουν το επάγγελμά τους σε κοινότητες που επί του παρόντος υποεξυπηρετούνται·» και iv) να αποκτήσουν «Τα εκπαιδευτικά οφέλη που απορρέουν από μια εθνοτικά ποικιλόμορφη φοιτητικό σώμα» (Bakke 1978, 307). Μήπως κάποιο ή όλα αυτά Καθορίστε ένα επιτακτικό κυβερνητικό συμφέρον; Χρειάστηκαν χρήση φυλετικών προτιμήσεων;

Όσον αφορά τον πρώτο λόγο, ο Πάουελ τον απέρριψε ασυζητητί.

Εάν ο σκοπός [της Σχολής] είναι να διασφαλίσει εντός του φοιτητικού της σώματος κάποιο καθορισμένο ποσοστό μιας συγκεκριμένης ομάδας απλώς και μόνο λόγω του φυλετική ή εθνοτική καταγωγή, ένας τέτοιος προτιμησιακός σκοπός πρέπει να απορριφθεί όχι τόσο επουσιώδες, αλλά ως εκ πρώτης όψεως άκυρο. Προτίμηση μελών του Οποιαδήποτε ομάδα για κανέναν άλλο λόγο εκτός από τη φυλή ή την εθνοτική καταγωγή είναι διακρίσεις για χάρη της.

Όσον αφορά τον δεύτερο λόγο, ο Πάουελ του επέτρεψε περισσότερη δύναμη. Ένα κράτος έχει έννομο συμφέρον για τη βελτίωση των επιπτώσεων του παρελθόντος διάκριση. Ακόμα κι έτσι, υποστήριξε ο Powell, το Δικαστήριο,

δεν έχει εγκρίνει ποτέ ταξινόμηση που να βοηθά άτομα που θεωρούνται ως μέλη σχετικά θυματοποιημένων ομάδων εις βάρος άλλων αθώα άτομα ελλείψει δικαστικών, νομοθετικών ή Διοικητικές διαπιστώσεις συνταγματικών ή κανονιστικών παραβάσεων (Bakke 1978, 308).
Και η Ιατρική Σχολή δεν ισχυρίζεται ότι έχει κάνει, και δεν είναι σε καμία θέση να κάνει, τέτοιες διαπιστώσεις. Η ευρεία αποστολή του είναι η εκπαίδευση, όχι τη διαμόρφωση οποιασδήποτε νομοθετικής πολιτικής ή την εκδίκαση ιδιαίτερους ισχυρισμούς περί παρανομίας.... [I]απομονωμένα τμήματα του Οι τεράστιες κυβερνητικές δομές δεν είναι ικανές να τις κάνουν αποφάσεις, τουλάχιστον ελλείψει νομοθετικών εντολών και νομοθετικά καθορισμένα κριτήρια (Bakke 1978, 309).

Όσον αφορά τον τρίτο λόγο, ο Πάουελ τον βρήκε επίσης ανεπαρκή. Ο Η Ιατρική Σχολή δεν παρείχε καμία απόδειξη ότι ο καλύτερος τρόπος θα μπορούσε συμβάλλουν στην αύξηση των ιατρικών υπηρεσιών σε υποεξυπηρετούμενες κοινότητες επρόκειτο να εφαρμόσει ένα φυλετικά προτιμησιακό σύστημα εισδοχής. Πράγματι, η Η Ιατρική Σχολή δεν παρείχε στοιχεία που να αποδεικνύουν ότι το σχέδιό της θα είχε ως αποτέλεσμα οποιαδήποτε οφέλη σε αυτές τις κοινότητες (Bakke 1978, 311).

Αυτό άφησε τον τέταρτο λόγο. Εδώ ο Πάουελ βρήκε αξία. Ένας Το ενδιαφέρον του πανεπιστημίου για ένα διαφορετικό φοιτητικό σώμα είναι νομιμοποιημένο από τη σιωπηρή προστασία της ακαδημαϊκής ελευθερίας από την Πρώτη Τροπολογία. Αυτό το συνταγματικό φωτοστέφανο καθιστά το ενδιαφέρον «επιτακτικό». Ωστόσο, η χρήση της Ιατρικής Σχολής ενός φυλετικού και εθνοτικού Το σύστημα ταξινόμησης δεν ήταν «ακριβώς προσαρμοσμένο» επηρεάζουν το ενδιαφέρον της Σχολής για την ποικιλομορφία, υποστήριξε ο Powell.

Η ποικιλομορφία που προωθεί ένα επιτακτικό κρατικό συμφέρον περιλαμβάνει πολύ ευρύτερο φάσμα προσόντων και χαρακτηριστικών εκ των οποίων Η φυλετική ή εθνοτική καταγωγή δεν είναι παρά ένα μοναδικό, αν και σημαντικό, στοιχείο. [Το Ειδικό πρόγραμμα εισαγωγής της Ιατρικής Σχολής, επικεντρωμένο αποκλειστικά σε εθνοτική ποικιλομορφία, θα εμπόδιζε μάλλον παρά θα παρεμπόδιζε την περαιτέρω επίτευξη γνήσια ποικιλομορφία (Bakke1978, 316).

Η ποικιλομορφία που παρέχει μια εκπαιδευτική ατμόσφαιρα "ευνοεί την κερδοσκοπία, το πείραμα και τη δημιουργία" περιλαμβάνει ένα σχεδόν ατελείωτο φάσμα εμπειριών, ταλέντων και χαρακτηριστικά που οι μαθητές μπορούν να φέρουν στην πανεπιστημιούπολη. Στη μείωση της ποικιλομορφίας σε φυλετικές και εθνοτικές ποσοστώσεις, η Ιατρική Σχολή εντελώς εσφαλμένη αυτό το σημαντικό εκπαιδευτικό ενδιαφέρον.

Εν ολίγοις, αν και ο τελευταίος από τους τέσσερις λόγους της Ιατρικής Σχολής περιλάμβανε ένα «επιτακτικό κυβερνητικό συμφέρον», το Το ειδικό πρόγραμμα εισαγωγής του σχολείου δεν ήταν απαραίτητο για να πραγματοποιηθεί τους τόκους. Το ειδικό πρόγραμμα εισδοχής ήταν αντισυνταγματικό. Έτσι κατέληξε ο δικαστής Πάουελ.

5. Ο κανόνας της ισότητας

Αυτό ήταν ένα συμπέρασμα που ο δικαστής Brennan προσπάθησε σθεναρά να αποτρέψει. Ο Μπρέναν συμφώνησε με τον Πάουελ ότι η «ίση προστασία» πρέπει σημαίνει το ίδιο πράγμα – δηλαδή, να παραμείνει ένας κανόνας – είτε εφαρμόζεται σε μαύρους ή λευκούς. Αλλά ο ίδιος κανόνας ίσχυε για διαφορετικές Οι περιστάσεις δεν χρειάζεται να αποφέρουν τα ίδια αποτελέσματα. Φυλετικές προτιμήσεις δημιουργήθηκε για διαφορετικούς λόγους και παράγει διαφορετικά αποτελέσματα ανάγκες Δεν κρίνονται όλοι με τον ίδιο σκληρό, σχεδόν μοιραίο, τρόπο. Αυτό σημείο ήταν η ουσία της υπεράσπισης του Brennan της Ιατρικής Πολιτική του σχολείου.

Ο Πάουελ πίστευε ότι δεν υπήρχε τρόπος διάκρισης βάσει αρχών «καλοήθης» από «κακοήθη» διάκριση, αλλά Ο Brennan επέμενε ότι υπήρχε. Υποστήριξε ότι αν το Δικαστήριο εξετάσει προσεκτικά στις προηγούμενες υποθέσεις της που καταρρίπτουν τους νόμους του Jim Crow, θα έβλεπε Η αρχή στην εργασία. Αυτό που το Δικαστήριο έκρινε λάθος στην υπόθεση Jim Crow ήταν ότι Δεν εξυπηρετούσε κανένα σκοπό εκτός από το να επισημάνει και να στιγματίσει μια ομάδα ανθρώπους ως κατώτερους. Η «βασική αρχή» που λειτουργεί στο οι αποφάσεις του Δικαστηρίου καταδίκασαν τις φυλετικές ταξινομήσεις «Βασίζεται στην υπόθεση ότι μια φυλή είναι κατώτερη από άλλο» ή που «έβαλε πίσω το βάρος της κυβέρνησης φυλετικό μίσος και διαχωρισμός» (Bakke,1978, 358 [Brennan, μειοψηφία]). Ο Μπρέναν συμφώνησε με τον Πάουελ ότι δεν υπάρχει δημόσια φυλετική ταξινόμηση υποκινούμενη από φυλετική έχθρα, καμία ταξινόμηση σκοπός του οποίου είναι να στιγματίσει τους ανθρώπους με το «σήμα του κατωτερότητα», θα μπορούσε να αντέξει τον δικαστικό έλεγχο. Ωστόσο, η Η πολιτική της Ιατρικής Σχολής, ακόμη και αν είναι απερίσκεπτη ή λανθασμένη, αντανακλούσε έναν δημόσιο σκοπό πολύ διαφορετικό από αυτόν που βρίσκεται στον Jim Crow. Η πολιτική δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται σαν να είχε αποκοπεί από την ίδια ύφασμα.

Ο Brennan παραδέχτηκε ότι εάν ένα κράτος υιοθετήσει μια φυλετική ταξινόμηση για ο σκοπός της ταπείνωσης των λευκών ή του στιγματισμού του Allan Bakke ως κατώτερο και περιορίζοντάς τον σε υπηκοότητα δεύτερης κατηγορίας, ότι Η ταξινόμηση θα ήταν τόσο απεχθής όσο ο Jim Crow. Αλλά η Ιατρική Η πολιτική του σχολείου δεν είχε ούτε αυτόν ούτε αυτόν τον σκοπό. Άλαν Ο Bakke μπορεί να ήταν αναστατωμένος και δυσαρεστημένος που έχασε κάτω από το ειδικό σχέδιο, αλλά δεν ήταν «σε καμία περίπτωση σφραγισμένος ως κατώτερος από την απόρριψη του από την Ιατρική Σχολή». Ούτε Μήπως η απώλειά του συνιστούσε «διάχυτο τραυματισμό», με την έννοια ότι όπου κι αν πήγαινε θα τον αντιμετώπιζαν ως «δεύτερης κατηγορίας» πολίτης» λόγω του χρώματός του (Bakke 1978, 376 [Brennan, μειοψηφία]).

Εν ολίγοις, υποστήριξε ο Brennan, η αρχή που εκφράζεται στο Equal Η ρήτρα προστασίας θα πρέπει να θεωρείται ως αντι-κάστα αρχή, μια αρχή που απορρίπτει ομοιόμορφα και με συνέπεια κάθε δημόσιο δίκαιο σκοπός του οποίου είναι να υποβάλει τους ανθρώπους σε κατώτερη και υποβαθμισμένη θέση στη ζωή, είτε είναι μαύροι είτε άσπρος.[7] Φυσικά, δεδομένης της ασύμμετρης θέσης των λευκών και των μαύρων στο χώρα μας, δεν είναι πιθανό να συναντήσουμε νόμους που προσπαθούν να στιγματίζουν τους λευκούς ως κατώτερη κάστα (πολύ λιγότερο το πετυχαίνουν). Αλλά Τούτο δείχνει απλώς ότι μια αρχή που εφαρμόζεται σε διαφορετικές περιστάσεις παράγει διαφορετικά αποτελέσματα. Γιατί το πρόγραμμα της Ιατρικής Σχολής προσπάθησε να αναιρέσει τις επιπτώσεις ενός συστήματος φυλετικών καστών που διήρκεσε πολύ καιρό Αμερική, αντιπροσώπευε έναν σκοπό μεγάλης κοινωνικής σημασίας και δεν πρέπει να θεωρηθεί συνταγματικά ανίσχυρος: έτσι υποστήριξε ο Brennan (Bakke 1978, 363 [Brennan, διαφωνία]).

Ο δικαστής Πάουελ δεν ασχολήθηκε ποτέ με επιτυχία με αυτόν τον τρόπο ανάγνωσης «συνταγματική ισότητα». Η επιμονή του σε σαφή, ξεκάθαρη, Η ενιαία, απόλυτη αρχή δεν έρχεται σε αντίθεση με την άποψη του Brennan. Ο το ζήτημα μεταξύ Powell και Brennan δεν ήταν η συνέπεια και αυστηρότητα της αρχής αλλά το περιεχόμενό της. Αν το Σύνταγμα λέει, «Το κράτος δεν μπορεί να επιβαρύνει σκόπιμα κάποιον με βάση τη φυλή, αν Ο σκοπός είναι να δημιουργηθεί ή να διατηρηθεί η κάστα», τότε Το συνταγματικό δίκαιο δεν εμποδίζει κανένα από τα Ιατρικά Οι δικαιολογίες του σχολείου.

Αν απομακρυνθούμε από την ερμηνεία του Συντάγματος, είναι πιθανό να το κάνουμε Βρείτε στην ίδια την πολιτική θεωρία οποιαδήποτε αρχή ισότητας που συνεπάγεται ότι κάθε χρήση φυλετικών προτιμήσεων σε κάθε περίσταση λειτουργεί ως απαράδεκτη αδικία;

Οι προοπτικές φαίνονται αμυδρές. Δεν θα πολύ γενικές έννοιες της ισότητας προσφέρονται τόσο για την υπεράσπιση της θετικής δράσης (όσο και για την κοινωνική ένταξη που επιδρά) καθώς και καταδίκη της (και της φυλετικής μη ουδετερότητα που συνεπάγεται); Η πρόκληση εδώ είναι καλά εικονογραφημένο από την προσπάθεια του Carl Cohen, σε μια συζήτηση με τον James Sterba, για να αποσπάσει μια αυστηρή απαγόρευση των φυλετικών προτιμήσεων από το Αριστοτελική αρχή ότι «οι ίσοι πρέπει να αντιμετωπίζονται εξίσου» (Cohen and Sterba 2003, 23). Αυτή η αρχή, προτρέπει Cohen, «σίγουρα συνεπάγεται τουλάχιστον αυτό: Είναι λάθος, πάντα και παντού, για να δώσει ειδικό πλεονέκτημα σε οποιαδήποτε ομάδα απλά στη βάση φυσικών χαρακτηριστικών που δεν έχουν σχέση με το βραβείο που απονέμεται ή το βάρος που επιβάλλεται» (Cohen and Sterba 2003, 25). Αν Οτιδήποτε ενδιαφέρον προκύπτει από αυτή την πρόταση εξαρτάται από το πώς Ερμηνεύστε τη "συνάφεια". Ο Cohen παραδέχεται ότι η δημόσια τάξη μπορεί Δικαίως αντιμετωπίζουν μερικούς ανθρώπους διαφορετικά λόγω της σωματικής τους Χαρακτηριστικά. Για παράδειγμα, το κράτος μπορεί να προσφέρει ειδική βοήθεια σε ηλικιωμένους ή άτομα με ειδικές ανάγκες. Τώρα, αυτό το παράδειγμα προσφέρεται για τη σκέψη ότι η συνάφεια των φυσικών διαφορών είναι κάτι ανεξάρτητο από κοινωνική πολιτική. Η ηλικία και η αναπηρία, φαίνεται, είναι πραγματικά χαρακτηριστικά του Τα πρόσωπα και η δημόσια τάξη απλώς τα παρακολουθούν. Ωστόσο, η συνάφεια ότι οι διαφορές έχουν δεν είναι κάτι που δίνεται από τη φύση. Είναι καθορίζεται από δημόσιους σκοπούς. Η ηλικία και η αναπηρία γίνονται σχετικές με αυτόν τον τρόπο – στη μία περίπτωση, από τον κοινωνικό σκοπό της διασφάλισης ότι οι άνθρωποι δεν χρειάζεται να ζουν σε συνθήκες φτώχειας όταν μπορούν δεν λειτουργούν πλέον. στην άλλη περίπτωση, με κοινωνικό σκοπό τη διασφάλιση ότι οι άνθρωποι δεν αποκλείονται από την ανάπτυξη και την εμπορία των ταλέντα από εμπόδια στην (σε μεγάλο βαθμό κατασκευασμένη) φυσική περιβάλλον.

Ο σκοπός καθορίζει τη σχετικότητα, και αυτό ισχύει είτε το Οι σχετικές διαφορές είναι φυσικές. Εάν το έθνος το θεωρεί επιθυμητό να αλλάξουν οι λευκοί θεσμοί έτσι ώστε να είναι λιγότερο ομοιόμορφα λευκοί, Αυτός ο σκοπός συνδέει το χρώμα του δέρματος με την πρόσληψη.

Γιατί η αριστοτελική αρχή από μόνη της δεν αποκλείει φυλετικές προτιμήσεις (δεδομένου ότι οι μαύροι και οι λευκοί μπορεί να είναι σχετικοί διαφορετικό σε σχέση με ορισμένους νόμιμους δημόσιους σκοπούς), είναι δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι ο Cohen επικαλείται επίσης μια ουσιαστική αντίληψη του ισότητα: «Όλα τα μέλη της ανθρωπότητας είναι ίσοι σκοποί Οι ίδιοι, όλοι έχουν ίση αξιοπρέπεια – και ως εκ τούτου όλοι είναι δικαιούνται ίσου σεβασμού από την Κοινότητα και τους νόμους της" (Cohen και Sterba, 24). Αυτή η αρχή, ωστόσο, μας επαναφέρει στο Ερμηνευτικές ερωτήσεις σχετικά με την «ίση προστασία του νόμοι» παίχτηκε στο χρηματιστήριο Powell-Brennan στο Bakke. Τι σημαίνει «ίση αξιοπρέπεια» και «ίση σεβασμός" σημαίνει;

Σε μια σειρά δοκιμίων που ξεκίνησαν τη δεκαετία του 1970, ο Ronald Dworkin σημείωσε έξω και ανέπτυξε μια άποψη της ισότητας που γενίκευσε στοιχεία του Brennan επιχείρημα στο Bakke. Έδωσε έμφαση σε μια διάκριση μεταξύ «δύο διαφορετικών ειδών δικαιωμάτων... το δικαίωμα ίσης μεταχείρισης... [και] το δικαίωμα θεραπείας ως ίσος». Το τελευταίο «είναι το σωστό... να είναι αντιμετωπίζονται με τον ίδιο σεβασμό και ενδιαφέρον όπως οποιοσδήποτε άλλος».

Σε ορισμένες περιπτώσεις (ψηφοφορία, για παράδειγμα) ισχύει ίση μεταχείριση: Η κυβέρνηση πρέπει να αντιμετωπίζει κάθε ψηφοφόρο με τον ίδιο τρόπο. Σε άλλα πλαίσια, ωστόσο, η κυβέρνηση διακρίνει μεταξύ ομάδων και άτομα στη χάραξη πολιτικής για το κοινό καλό (επισήμανση διαφορών μεταξύ των νέων και των ηλικιωμένων στο παράδειγμα που αναφέρθηκε παραπάνω). Σε αυτό το ταξινομώντας τη διαδικασία, «το δικαίωμα του ατόμου να είναι Η ίση μεταχείριση σημαίνει ότι η δυνητική απώλειά του πρέπει να αντιμετωπίζεται ως ανησυχητικό ζήτημα, αλλά η ζημία αυτή μπορεί, ωστόσο, να αντισταθμιστεί από την κέρδος για την κοινότητα» (Dworkin 1977, 227). Θεραπεία του Η απώλεια του ατόμου "ως θέμα ανησυχίας" σημαίνει ότι τα συστατικά που χρησιμοποιούνται για τη χάραξη δημόσιας πολιτικής δεν μπορούν να περιλαμβάνουν δημόσια περιφρόνηση ή μίσος προς το άτομο (και την ομάδα των της οποίας είναι μέλος).

Κάθε πολίτης έχει συνταγματικό δικαίωμα να μην υποφέρει μειονεκτικά, τουλάχιστον στον ανταγωνισμό για οποιοδήποτε δημόσιο όφελος, επειδή η φυλή ή η θρησκεία ή η περιοχή ή άλλη τεχνητή ομάδα για να στην οποία ανήκει αποτελεί αντικείμενο προκατάληψης ή περιφρόνησης (Dworkin) 1985, 300–301).

Η ρήτρα ίσης προστασίας παραβιάζεται, όχι όταν κάποια ομάδα έχει έχασε μια σημαντική απόφαση επί της ουσίας της υπόθεσης ή μέσω πολιτική, αλλά όταν η απώλειά της προκύπτει από την ιδιαίτερη ευαλωτότητά της σε προκατάληψη ή εχθρότητα ή στερεότυπο και η επακόλουθη μείωσή τους ακάθιστος... στην πολιτική κοινότητα. Η ρήτρα δεν να εγγυηθεί σε κάθε πολίτη ότι θα επωφεληθεί εξίσου από κάθε πολιτική απόφαση· Του εγγυάται μόνο ότι θα αντιμετωπιστεί ως ισότιμα –με την ίδια ανησυχία και σεβασμό– στο πολιτικό διαδικασίες και διαβουλεύσεις που παράγουν αυτές τις αποφάσεις (Dworkin 2000, 411).

Είναι αληθές ότι η ρήτρα ίσης προστασίας προβλέπει μια γενική αρχή της πολιτικής ηθικής, και ότι η σύγχρονή της Οι διερμηνείς πρέπει να παραμένουν πιστοί σε αυτή τη γενική αρχή. Εάν είναι φυλετικό Οι ταξινομήσεις ήταν εγγενώς ηθικά λανθασμένες, τότε θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι κρίθηκε αντισυνταγματική για το λόγο αυτό. Αλλά... φυλετικός Οι ταξινομήσεις δεν είναι εγγενώς λανθασμένες, όπως και άλλες ταξινομήσεις με βάση φυσικές ή γενετικά θεμελιωμένες ιδιότητες (Dworkin 2000, 417· η υποσημείωση παραλείπεται).

Ο Carl Cohen διαφώνησε (Cohen 1995, 47). Αλλά ποτέ δεν προσδιόρισε ένα αντίληψη της ισότητας στην οποία η ανάληψη άνισων βαρών εξ ονόματος της Οι επείγοντες κοινωνικοί σκοποί ισοδυναμούν πάντοτε με επίθεση κατά αξιοπρέπεια αν το βάρος τυχαίνει να αποδίδεται από τη φυλή. Επέμεινε (όπως η Lisa Newton παραπάνω) ότι «[u] sing race to award benefits Τώρα η αδικία γίνεται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που έγινε η αδικία αρχικά [στους μαύρους], δίνοντας ηθικό βάρος στο χρώμα του δέρματος τον εαυτό του». Αλλά συγκρίνοντας την θετική δράση με τον Jim Crow δεν μπορεί να είναι σωστό, εκτός εάν ο σκοπός και τα αποτελέσματα μιας πολιτικής έχουν καμία σχέση με την ηθική του ακάθιστος.[8]

6. Η κυριαρχία της διαφορετικότητας

Πώς, αν έκρινε αντισυνταγματική την πολιτική της Ιατρικής Σχολής, μήπως η γνωμοδότηση Bakke του δικαστή Powell έγινε η βάση στα οποία θεσπίστηκαν πανεπιστήμια σε όλη τη χώρα - ή Διατηρούνται—φυλετικά προτιμησιακές πολιτικές εισδοχής;

Αν ο Πάουελ είχε καταλήξει με την εκτίμησή του για την Ιατρική Τις τέσσερις δικαιολογίες του σχολείου, ο Bakke θα είχε φύγει Πανεπιστημιακή θετική δράση σε επισφαλή κατάσταση. Ωστόσο, αυτός δεν σταμάτησε εκεί. Σε προηγούμενη απόφαση για το Bakke's αγωγή, το Ανώτατο Δικαστήριο της Καλιφόρνια είχε απαγορεύσει την Ιατρική Σχολή να κάνει οποιαδήποτε χρήση της φυλής ή της εθνικότητας στις αποφάσεις εισδοχής του. Ο Πάουελ θεώρησε ότι αυτό ήταν υπερβολικό. Δεδομένης της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης προστατευόμενο συμφέρον στην «πολυμορφία» και δεδομένου ότι μια Η φυλή ή η εθνικότητα του μαθητή μπορεί να προσθέσει στην ποικιλομορφία μόνο με τον ίδιο τρόπο που η ηλικία, η επαγγελματική εμπειρία, το οικογενειακό της υπόβαθρο, Ειδικά ταλέντα, ευχέρεια ξένων γλωσσών, αθλητική ανδρεία, στρατιωτική υπηρεσία, και ασυνήθιστα επιτεύγματα ίσως, ο Πάουελ το εγκατέλειψε τμήμα της εντολής του Ανώτατου Δικαστηρίου της Καλιφόρνια.

Στη συνέχεια πρόσθεσε κάποια dicta για καθοδήγηση. Αν τα πανεπιστήμια θέλουν κατανοούν τη διαφορετικότητα και τον ρόλο που μπορεί να διαδραματίσει η φυλή και η εθνικότητα για να το επιτύχουν, θα πρέπει να στραφούν στο Χάρβαρντ, πρότεινε ο Πάουελ, και αυτός επισύναψε στη γνώμη του μια μακροσκελή δήλωση του Χάρβαρντ Πρόγραμμα εισδοχής θετικής δράσης. Σε ένα τέτοιο πρόγραμμα, ο Πάουελ Το φυλετικό ή εθνοτικό υπόβαθρο μπορεί να θεωρείται "συν" στον φάκελο συγκεκριμένου αιτούντος, Ωστόσο, δεν απομονώνει το άτομο από τη σύγκριση με όλα τα άλλα υποψήφιοι για τις διαθέσιμες θέσεις.... Αυτό το είδος προγράμματος αντιμετωπίζει κάθε υποψήφιος ως άτομο στη διαδικασία εισδοχής. Ο υποψήφιος που χάνει την τελευταία διαθέσιμη θέση από άλλον υποψήφιος που λαμβάνει "συν" βάσει εθνοτικής καταγωγής Το ιστορικό δεν θα έχει αποκλειστεί από κάθε εκτίμηση για Αυτό το κάθισμα απλά επειδή δεν ήταν το σωστό χρώμα ή είχε λάθος επώνυμο. Θα σήμαινε μόνο ότι ο συνδυασμός του Προσόντα... δεν υπερτερούσε των ψήφων της άλλης προσφεύγουσας. Τα προσόντα του θα είχαν σταθμιστεί δίκαια και ανταγωνιστικά, και δεν θα είχε καμία βάση να διαμαρτυρηθεί για άνιση μεταχείριση βάσει η δέκατη τέταρτη τροποποίηση (Bakke, στο 318, 319).

Σε αυτά τα πρόχειρα σχόλια, τα πανεπιστήμια είδαν το πράσινο φως για την προώθηση προχωρούν επιθετικά με τα προγράμματα θετικής δράσης τους. Δικαιοσύνη Η βασική θέση του Πάουελ δεν θα μπορούσε να είναι πιο απλή: οποιοδήποτε σύστημα όπως η Ιατρική Σχολή που αξιολόγησε τις αιτήσεις κατά μήκος δύο διαφορετικές πίστες που ορίζονται από τη φυλή ή που χρησιμοποιούν αριθμητικές φυλετικές ποσοστώσεις πρέπει να αποτύχει στη συνταγματική επιστράτευση. Ωστόσο, από τα μέσα της δεκαετίας του 1980 τα πανεπιστήμια Σε όλη τη χώρα υπήρχαν συστήματα εισδοχής και υποτροφιών προγράμματα που παρουσίαζαν μία ή και τις δύο από αυτές τις δυνατότητες. Όταν το Υποτροφίες Banneker του Πανεπιστημίου του Maryland - απονεμήθηκαν μόνο σε Αφροαμερικανούς φοιτητές - κρατήθηκαν κατά παράβαση του Σύνταγμα το 1994, ο πύργος από τραπουλόχαρτα που αποτελούν πανεπιστήμιο Η θετική δράση άρχισε να πέφτει (Podberesky v. Kirwan 1994). Το 1996, το Εφετείο της Πέμπτης Περιφέρειας ακύρωσε το Το πρόγραμμα εισαγωγής δύο κατευθύνσεων της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου του Τέξας (Hopwood κατά Τέξας 1996). Το 1998, το Εφετείο για Το Πρώτο Κύκλωμα κατέρριψε ένα σχέδιο της Βοστώνης που ανέθετε στους μαθητές να επιλεκτικά γυμνάσια ανά φυλή (Wessman v. Gittens 1998). Μέσα Το 2001, δύο ακόμη σχολεία είδαν τα προγράμματα εισαγωγής τους να ακυρώνονται από ομοσπονδιακά δικαστήρια: το Πανεπιστήμιο της Γεωργίας (Johnson v. Board of Regents 2001) και τη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου του Michigan (Grutter κατά Bollinger 2001). Σε πολλές από αυτές τις περιπτώσεις, Τα εκπαιδευτικά ιδρύματα χρησιμοποιούσαν προγράμματα που έκαναν τη φυλή κάτι πολύ περισσότερο από το «συν» του δικαστή Πάουελ παράγοντας.[9] Η απόφαση του Πέμπτου Περιφερειακού Δικαστηρίου στο Πανεπιστήμιο του Τέξας υπόθεση (Hopwood v. Texas 1996) έριξε ένα σύννεφο ακόμη πάνω Το μικρό παράθυρο του Πάουελ για θετική δράση, επιβεβαιώνοντας με τόλμη ότι η εκμετάλλευση Bakke ήταν τώρα νεκρή ως νόμος και αυτή η φυλή δεν μπορούσε να χρησιμοποιηθεί καθόλου στις εισαγωγές.

Δεδομένης της μοναδικής γνώμης του δικαστή Πάουελ, δεν υποστηρίζεται από κανέναν άλλως στο Δικαστήριο, και δεδομένης της παρέκκλισης των αποφάσεων του Ανωτάτου Δικαστηρίου σχετικά με φυλετικές προτιμήσεις από τότε 1978,[10] το δικαστήριο του Hopwood δεν ήταν αλλόκοτο, αν και λίγο αλαζονικό, κηρύσσοντας νεκρή την κράτηση του Πάουελ στο Bakke. Δεδομένου ότι συνέβη, η γνώμη του Πάουελ δεν ήταν καθόλου νεκρή. Στο Πανεπιστήμιο της υπόθεσης της Νομικής Σχολής του Μίσιγκαν, Grutter v. Bollinger, τελικά αποφασίστηκε από το Ανώτατο Δικαστήριο τον Ιούνιο του 2003, δικαστής Sandra Day Η κύρια γνώμη του O'Connor δήλωσε: «Σήμερα υποστηρίζουμε Η άποψη του δικαστή Powell ότι η ποικιλομορφία του φοιτητικού σώματος είναι μια επιτακτικό κρατικό συμφέρον που μπορεί να δικαιολογήσει τη χρήση της φυλής σε εισαγωγή στα πανεπιστήμια» (Grutter 2003, 330). Ποικιλία ήταν ζωντανός τελικά. Αλλά πώς λειτούργησε το ελιξίριο θετικής δράσης του παρέμεινε τόσο ασαφής το 2003 όσο ήταν και το 1978.

Για να δείτε γιατί, σκεφτείτε πώς στο Grutter Justice O'Connor έθεσε το ζήτημα:

Η πολιτική [της Νομικής Σχολής] φιλοδοξεί να «το επιτύχει αυτό ποικιλομορφία που έχει τη δυνατότητα να εμπλουτίσει την εκπαίδευση όλων και έτσι να καταστήσει μια τάξη δικαίου ισχυρότερη από το άθροισμα των δικών της μέρη." … Η πολιτική δεν περιορίζει τους τύπους συνεισφορές πολυμορφίας επιλέξιμες για σημαντική βαρύτητα στην διαδικασία εισαγωγής, αλλά αντ 'αυτού αναγνωρίζει "πολλές πιθανές βάσεις για την εισαγωγή στη διαφορετικότητα». … Ωστόσο, η πολιτική επαναβεβαιώνουν τη μακροχρόνια δέσμευση της Νομικής Σχολής για «ένα ιδιαίτερος τύπος ποικιλομορφίας», δηλαδή «φυλετική και εθνοτική Διαφορετικότητα με ιδιαίτερη αναφορά στην ένταξη φοιτητών από ομάδες που έχουν ιστορικά υποστεί διακρίσεις» (Grutter 2003, 325).

Τώρα, θέτοντας το ζήτημα με αυτόν τον τρόπο και επιτρέποντας στη Νομική Σχολή να διεκδικήσει ένα Ιδιαίτερο ενδιαφέρον για «ένα συγκεκριμένο είδος ποικιλομορφίας» προσκαλεί τη σύγχυση της γενικής ποικιλομορφίας – μιας ποικιλομορφίας απόψεων, εμπειριών, υποβάθρων, ταλέντων, φιλοδοξιών και Προοπτικές – με εθνοτική και φυλετική ποικιλομορφία ότι ο δικαστής Πάουελ φάνηκε να αντιστέκεται σθεναρά. Παρ' όλα αυτά, η Δικαιοσύνη Ο O'Connor συνέχισε:

Διαπιστώνουμε ότι το πρόγραμμα εισαγωγής της Νομικής Σχολής φέρει το σήμα κατατεθέν ενός στενά προσαρμοσμένου σχεδίου. Όπως κατέστησε σαφές ο δικαστής Powell στο Bakke, η πραγματικά εξατομικευμένη εξέταση απαιτεί ότι η φυλή να χρησιμοποιείται με εύκαμπτο, μη μηχανικό τρόπο. Από αυτό προκύπτει εντολή ότι τα πανεπιστήμια δεν μπορούν να θεσπίσουν ποσοστώσεις για τα μέλη της ορισμένες φυλετικές ομάδες (Grutter 2003, 334).

Αυτό που δικαίωσε τη Νομική Σχολή στα μάτια του O'Connor ήταν η "Εξαιρετικά εξατομικευμένη, ολιστική ανασκόπηση του καθενός φάκελο του αιτούντος, λαμβάνοντας σοβαρά υπόψη όλους τους τρόπους ένας αιτών μπορεί να συμβάλει σε μια ποικίλη εκπαιδευτική περιβάλλον» (Grutter 2003, σ. 339). Αυτό Η «εξατομικευμένη εξέταση» είναι ζωτικής σημασίας. στο Gratz v. Bollinger, αποφάσισε την ίδια μέρα με Grutter, Δικαιοσύνη Ο O'Connor άλλαξε στρατόπεδο για να κρίνει αντισυνταγματικό το διαδικασία εισαγωγής προπτυχιακών φοιτητών στο Πανεπιστήμιο του Michigan. Ο Το γραφείο εισδοχής προπτυχιακών φοιτητών λειτουργούσε διαφορετικά από το Νόμο Σχολείο. Υπολόγισε μια βαθμολογία δείκτη για κάθε αιτούντα αναθέτοντας αριθμητικά σημεία για ακαδημαϊκούς παράγοντες όπως βαθμοί γυμνασίου, βαθμολογίες εξετάσεων εισαγωγής, ποιότητα γυμνασίου, δύναμη πρόγραμμα σπουδών; και για μη ακαδημαϊκούς παράγοντες, όπως το να είσαι κάτοικος Michigan, παιδί αποφοίτου, στρατολογημένου αθλητή ή μέλους του «μια υποεκπροσωπούμενη μειονοτική ομάδα». Ένας αιτών που πέφτει σε αυτή την τελευταία κατηγορία έλαβε αυτόματα 20 πόντους (Gratz 2003, 287). Κατά την άποψη του O'Connor, αυτό Η «μηχανική» διαδικασία σήμαινε ότι το προπτυχιακό Το Γραφείο Εισδοχής δεν έλαβε πλήρως υπόψη σε κάθε αίτηση "όλων των παραγόντων που μπορούν να συμβάλουν στο φοιτητικό σώμα ποικιλομορφία» (Gratz 2003, 288).

Αλλά το συμπέρασμα του O'Connor εδώ αφήνει ένα ερώτημα να αιωρείται. Γιατί θα πρέπει το γραφείο εισδοχής προπτυχιακών φοιτητών να λαμβάνει υπόψη όλα τα παράγοντες που μπορούν να συμβάλουν στο φοιτητικό σώμα εάν το επιθυμεί ιδιαίτερα Επιλέξτε από ορισμένα μέρη του φάσματος ποικιλομορφίας; Γιατί δεν μπορεί Αυτό, όπως και η νομική σχολή, διεκδικεί ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον για "ένα ιδιαίτερο είδος ποικιλομορφίας»;

Επιπλέον, γιατί να απαγορεύσετε στο γραφείο εισδοχής προπτυχιακών φοιτητών να χρησιμοποιεί ένα αποτελεσματικό εργαλείο για την προώθηση των συμφερόντων του, ακόμη και αν το εργαλείο είναι "μηχανικό"; Στην πραγματικότητα, η Νομική Σχολή Η "μη μηχανική" διαδικασία διέφερε από την προπτυχιακή Η πολιτική εισδοχής μόνο στο πρόσωπό της, όχι στα αποτελέσματά της. Κατά τη διάρκεια περίοδος εισαγωγής, διευθυντής εισαγωγών της Νομικής Σχολής συχνά συμβουλεύονταν τις «ημερήσιες εκθέσεις» που «τηρούσαν ίχνος της φυλετικής και εθνοτικής σύνθεσης» των εισερχόμενων κλάση. Το έκανε για να βεβαιωθεί ότι μια «κρίσιμη μάζα» Συμπεριλήφθηκαν μειονοτικοί μαθητές (Grutter 2003, 326). Εν ολίγοις, η Νομική Σχολή «διαχειρίστηκε» τη διαδικασία εισαγωγής της έτσι ώστε Περίπου το 6 έως 7 τοις εκατό κάθε εισερχόμενου στην τάξη ήταν Αφροαμερικανοί. Η διαδικασία εισαγωγής προπτυχιακών φοιτητών, με τις βαθμολογίες του δείκτη, απέδωσε ένα παρόμοιο αποτέλεσμα (Grutter 2003, 367–69 [Rehnquist, μειοψηφούντες] και 374 [Kennedy, μειοψηφούντες]). Μόνο εμφάνιση επιφάνειας Διαχώρισε τις δύο διαδικασίες. Ο δικαστής Scalia κάλεσε το νόμο Η «ολιστική» διαδικασία εισαγωγής του σχολείου «α απάτη», και όχι χωρίς κάποιο λόγο (Grutter 2003, 375 [Scalia, μειοψηφία]).

Όπως αποδείχθηκε, ο Grutter απέτυχε να κλείσει το βιβλίο Πανεπιστημιακή θετική δράση. Σύντομα προέκυψε μια νέα νομική πρόκληση, αυτή χρόνο εναντίον του Πανεπιστημίου του Τέξας, το οποίο είχε αναθεωρήσει τη δική του πρόγραμμα εισδοχής το 2004 για να μιμηθεί το πρόγραμμα που επικυρώθηκε στο Grutter. Η υπόθεση, Fisher v. Texas, κατέληξε στο δρόμο της μέσα από τα δικαστήρια για μια δεκαετία, δύο φορές προσγειώθηκε στα σκαλιά του Ανώτατο Δικαστήριο πριν από την τελική απόφαση το 2016.

Ο δικαστής Κένεντι, γράφοντας για το Δικαστήριο, άφησε ανέπαφη την υπεράσπιση των φυλετικών προτιμήσεων του Grutter, ουσιαστικά ανακτώντας τη Δικαιοσύνη Η γνώμη του O'Connor. Πανεπιστήμια αποφασισμένα να επιδιώξουν το «Εκπαιδευτικά οφέλη που απορρέουν από το φοιτητικό σώμα ποικιλομορφία», έγραψε, οφείλονται σε κάποιο βαθμό δικαστικού σεβασμού (Fisher 2016, 2419).
Το Πανεπιστήμιο εξηγεί ότι προσπαθεί να παρέχει μια «ακαδημαϊκή περιβάλλον» που προσφέρει «ισχυρή ανταλλαγή ιδεών, έκθεση σε διαφορετικούς πολιτισμούς, προετοιμασία για τις προκλήσεις μιας όλο και πιο ποικιλόμορφο εργατικό δυναμικό και απόκτηση ικανοτήτων απαιτείται από τους μελλοντικούς ηγέτες». Όλοι αυτοί οι στόχοι … αντικατοπτρίζουν το «επιτακτικό συμφέρον» του Δικαστηρίου εγκρίθηκε στις προηγούμενες υποθέσεις της (Fisher 2016, 2211).

Πεπεισμένοι ότι οι φυλετικά ουδέτερες πολιτικές δεν επέτρεπαν την Πανεπιστήμιο πλήρως να επιτύχει στην παραγωγή του "εκπαιδευτικού οφέλη» της πολυμορφίας, η πλειοψηφία του Δικαστηρίου διαπίστωσε ότι η Η μέτρια χρήση της φυλής από το πανεπιστήμιο επιτρέπεται.

Αλλά παρά αυτές τις νομικές νίκες, τα πανεπιστήμια έχουν κάνει πραγματικά μια Επιχειρήματα υπέρ της διαφορετικότητας ως δικαιολογητικής βάσης για τη φυλετική συνείδηση Εισαγωγών? Πιάστηκε στον ύπνο στα μέσα της δεκαετίας του 1990, όταν η νομική Οι προκλήσεις άρχισαν, η τριτοβάθμια εκπαίδευση έσπευσε να βάλει κρέας στα κόκαλα του Bakke και να μετατρέψει το χέρι του δικαστή Powell παρατηρήσεις σε μια πλήρη άμυνα. Ως Πανεπιστήμιο του Οι υποθέσεις του Μίσιγκαν πλησίασαν μια τελική δοκιμασία το 2003, το Ανώτατο Δικαστήριο ήταν βομβαρδίζεται με δεκάδες σλιπ φίλων του γηπέδου από επιχειρηματικούς ομίλους, αξιωματικούς του στρατού, τριτοβάθμια εκπαίδευση Σύλλογοι, Σύλλογοι Μελετητών και άλλα ενδιαφερόμενα μέρη επαινώντας τα οφέλη της διαφορετικότητας. Ένα παρόμοιο ξέσπασμα προηγήθηκε του απόφαση στην υπόθεση Fisher.

Εξετάστε μερικούς από τους ισχυρισμούς σε αυτά τα σύντομα. «Σώμα Η ποικιλομορφία είναι απαραίτητη» προκειμένου τα πανεπιστήμια να παρέχουν Μαθητές με «δεξιότητες απαραίτητες για... επιτυχία σε μια όλο και περισσότερο παγκοσμιοποιημένος κόσμος» (Leading Public Research Πανεπιστήμια 2015, 11–12· Η υπογράμμιση δική μου). Φυλετική και εθνοτική καταγωγή Η ποικιλομορφία στην πανεπιστημιούπολη είναι «ζωτικής σημασίας» για την εξασφάλιση μιας ικανό εργατικό δυναμικό· «Είναι σημαντικό [οι μαθητές] να είναι εκπαιδεύονται σε ένα περιβάλλον όπου εκτίθενται σε διαφορετικούς ανθρώπους, ιδέες, προοπτικές και αλληλεπιδράσεις» (65 Leading American Επιχειρήσεις 2003, 1, 2; Η υπογράμμιση δική μου). Διαφορετικά, η εκπαίδευση του οι μαθητές «υποβαθμίζονται» (823 Κοινωνικοί Επιστήμονες 2015, 5; Η υπογράμμιση δική μου). «Οι σπουδαστές σήμερα πρέπει να έχουν άμεση εμπειρία με ανθρώπους με διαφορετικό υπόβαθρο» (American Council on Education 2015, 6· η πλάγια γραφή προστέθηκε). Ο "μόνο μέσα για την απόκτηση εργαζομένων με τα κατάλληλα προσόντα είναι μέσω της ποικιλομορφίας σε ιδρύματα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης εκπαίδευση... Οι [κατάλληλες] δεξιότητες μπορούν να αναπτυχθούν μόνο μέσω της έκθεσης σε ευρέως διαφορετικούς ανθρώπους, πολιτισμό, ιδέες και απόψεις» (Fortune 100 and Other Leading Businesses 2013, 3, 5; Η υπογράμμιση δική μου). «Η διαφορετικότητα αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για την καθιέρωση της πιο παραγωγικής επίλυσης προβλημάτων ομάδες» (Κοινωνικοί και Οργανωτικοί Ψυχολόγοι 2015, 47; Η υπογράμμιση δική μου).

Σύμφωνα με τα ενημερωτικά δελτία, τα θετικά αποτελέσματα της διαφορετικότητας είναι: μεγαλόψυχος. Περιλαμβάνουν "βελτιώσεις στις γνωστικές ικανότητες, Αναλυτικές δεξιότητες επίλυσης προβλημάτων και σύνθετη σκέψη Δεξιότητες... Οι φυλετικές αλληλεπιδράσεις συνδέονται πιο στενά με γνωστική ανάπτυξη από ό, τι οι αλληλεπιδράσεις με μη φυλετικές ποικιλομορφία» (American Educational Research Association 2012, 12). «Η έρευνα δείχνει ότι με την αύξηση της ποικιλομορφίας, τα πανεπιστήμια μπορούν να βοηθήσουν τους αποφοίτους τους να εισέλθουν στην κοινωνία με καλύτερη επίλυση προβλημάτων ικανότητες από τους μαθητές που δεν εκτίθενται στη διαφορετικότητα» (Κοινωνικοί και Οργανωτικοί Ψυχολόγοι 2015, 37).

Τώρα εξετάστε τέσσερα σημεία. Πρώτον, η ασύδοτη χρήση Ανοίγει η «ποικιλομορφία» στο επιχείρημα για θετική δράση Η πόρτα της φλυαρίας και της αμφισημίας. Οι μαθητές μαθαίνουν μέσα από «έκθεση σε ευρέως διαφορετικούς ανθρώπους, πολιτισμό, ιδέες και απόψεις» ανακοινώνει το ενημερωτικό σημείωμα του Fortune 100. Φυσικά. Αλλά το Το θέμα είναι η φυλετική ποικιλομορφία. Τυλίγοντας το τελευταίο σε Το πρώτο δεν αποτελεί βοήθημα ακρίβεια.[11] Δεύτερον, μπορούμε να φανταστούμε ότι το Πανεπιστήμιο του Michigan ή το Το Πανεπιστήμιο του Τέξας θα εγκαταλείψει το πρόγραμμα θετικής δράσης εάν Μελέτες δεν έδειξαν ιδιαίτερο εκπαιδευτικό όφελος από τη διαφορετικότητα; Υποθέτω Αποδεικνύεται ότι οι μαθητές γενικά δεν δείχνουν επιπλέον «γνωστική ανάπτυξη» από την αυξημένη φυλετική ποικιλομορφία. Ας υποθέσουμε ότι αποδεικνύεται ότι οι μαθητές θα προετοιμαστούν καλύτερα για το δικό μας "όλο και πιο παγκοσμιοποιημένος κόσμος" μαθαίνοντας μανδαρινικά Κινέζικα ή Ισπανικά.

Τρίτον, η προσπάθεια των ακαδημαϊκών να δείξουν ότι η διαφυλετική Η αλληλεπίδραση είναι απαραίτητη, απαραίτητη, ζωτικής σημασίας, απαραίτητη ή επιτακτική ανάγκη για ένα καλό η εκπαίδευση, αν ληφθεί τοις μετρητοίς, οδηγεί σε ένα δυσάρεστο συμπέρασμα, δηλαδή ότι πολλοί μαύροι φοιτητές υποφέρουν από έλλειψη εκπαίδευση. Η νεαρή γυναίκα που αριστεύει στο γυμνάσιο Dunbar στο Washington, DC (εγγραφή 95% μαύρο, 1% λευκό) και στη συνέχεια την παίρνει Πτυχίο Bachelor of Science στη στατιστική magna cum laude στο Spelman College (εγγραφή, το 2017, ένας λευκός μεταξύ του 2097 φοιτητές) δεν είναι, σύμφωνα με τις εταιρείες του Fortune 100, το είδος υπάλληλος που θέλουν. Απόφοιτοι του Πανεπιστημίου Fisk (0,7% λευκοί) ή Tougaloo (0,6% λευκό) ή Florida A &; M (3,5% λευκό) δεν έχουν πέτυχε αρκετή γνωστική ανάπτυξη, δεν έχει βελτιωθεί επαρκώς Οι δεξιότητές τους στην επίλυση προβλημάτων – είναι αυτό που υποτίθεται ότι υποτίθεται Συμπερασματικά; Το Πανεπιστήμιο του Τέξας (εγγραφή 25% ισπανόφωνων και 5% μαύροι) υποστηρίζει ότι χωρίς μια «κρίσιμη μάζα» Οι μειονοτικοί μαθητές δεν μπορούν να αποκομίσουν «τα εκπαιδευτικά οφέλη της διαφορετικότητας». Αυτό σημαίνει ότι το Prairie View University, δύο ώρες κάτω από το δρόμο από το Ώστιν και εγγραφή 7% ισπανόφωνων και 1,8% λευκοί, έχει να κάνει χωρίς αυτά τα οφέλη; Είναι οι μαθητές του κακώς προετοιμασμένοι για «το ολοένα και πιο ποικιλόμορφο εργατικό δυναμικό μας και κοινωνία» (Fisher 2016, 2210, 2211); Υπερασπιστές του Η θετική δράση θα πρέπει να σκεφτεί δύο φορές σχετικά με τη διεκδίκηση εκπαίδευσης σε μια Η ρύθμιση "μη διαφορετική" πρέπει να υποβαθμιστεί.

Τέταρτον, υπάρχει μια αξιοσημείωτη έλλειψη "προσαρμογής" μεταξύ Πρακτικές θετικής δράσης του πανεπιστημίου και η λογική της διαφορετικότητας (βλ., για παράδειγμα, Anderson 2002, 27· Άντερσον 2004, 1217, 1221; Άντερσον 2010, 142–143). Η φυλή δεν αντιμετωπίζεται όπως όλες οι άλλες ειδικός παράγοντας που θα μπορούσε να δικαιολογήσει μια παραδοχή "συν". Θυμηθείτε ότι το "ειδικό ενδιαφέρον" που ισχυρίστηκε το Μίσιγκαν Νομική Σχολή. Τα πανεπιστήμια εργάζονται επιμελώς για να διατηρήσουν μια σχετικά σταθερό ποσοστό μαύρων και ισπανόφωνων εγγεγραμμένων, αλλά δίνουν μεταβλητή Προσοχή σε άλλες από τις μυριάδες ιδιότητες που μπορούν να φέρουν οι μαθητές Πανεπιστημιούπολη. Όπως σημειώνει ένας υποστηρικτής της θετικής δράσης, «Προγράμματα θετικής δράσης... Μην φαίνεστε ή λειτουργείτε σαν Δοκίμαζαν για τη "διαφορετικότητα"». Προτείνει ότι Ωστόσο, πολλοί υποστηρικτές της θετικής δράσης το αγνοούν αυτό γεγονός, πιστεύοντας «ότι δεν υπάρχει κακό σε [μια] εσφαλμένη εξάρτηση σχετικά με τη διαφορετικότητα διότι, με ένα κλείσιμο του ματιού και ένα νεύμα, όλοι το καταλαβαίνουν αυτό Η ποικιλομορφία είναι πραγματικά ένα υποκατάστατο για την ένταξη» (Issacharoff 2002, 30, 34· η πλάγια γραφή προστέθηκε· γενικότερα βλέπε Jones 2005, Μπελ, 2003, Λίπερτ-Ράσμουσεν 2020, 124–143. Sabbagh 2007, 31–48).

7. Νομιμότητα

Εν μέσω της απαγγελίας της στο Grutter του εκπαιδευτικού αξίες της διαφορετικότητας, ο δικαστής O'Connor εισήγαγε ένα νέο επιχείρημα, ένα που δεν εντόπισε την αξία της διαφορετικότητας στους μαθητές» "γνωστική ανάπτυξη" ή στις μελλοντικές δεξιότητές τους σε διαπραγμάτευση ενός «ποικιλόμορφου κόσμου», αλλά στη συμβολή του την υγεία των μεγάλων αμερικανικών θεσμών.

Οδηγώντας σε προφορικά επιχειρήματα στην υπόθεση, μεταξύ των φιλικών υπομνημάτων που έλαβε το Δικαστήριο ήταν ένα από τον απόστρατο στρατηγό Julius Becton και είκοσι οκτώ πρώην αξιωματούχοι του Υπουργείου Άμυνας και απόστρατοι υψηλόβαθμοι αξιωματικοί του στρατού. Εξήγησε τον κρίσιμο ρόλο Οι φυλετικές προτιμήσεις παίζουν στις ακαδημίες υπηρεσιών και στα προγράμματα ROTC στο διατήρηση ενός ολοκληρωμένου σώματος αξιωματικών (ενοποιημένη σύνοψη 2003, 1–30).[12] Αυτή η εντολή είχε προφανώς σημαντικό αντίκτυπο στους δικαστές, αρκετοί από τους οποίους, κατά τη διάρκεια της προφορικής συζήτησης, πίεσαν τους δικηγόρους που εκπροσωπούν τους διαδίκους να απαντήσουν στις αξιώσεις της (Grutter 2003 Oral Επιχείρημα, 1–23). Η ενημέρωση ώθησε τον δικαστή O'Connor να να συμπεριλάβει τις ανησυχίες της στη γνωμοδότησή της. Σημείωσε ότι:

υψηλόβαθμοι απόστρατοι αξιωματικοί και πολιτικοί ηγέτες των Ηνωμένων Πολιτειών Οι στρατιωτικοί των κρατών ισχυρίζονται ότι, «με βάση τις δεκαετίες [τους] εμπειρία», ένας «αξιωματικός με υψηλά προσόντα, φυλετικά διαφορετικό σώμα... είναι απαραίτητη για την ικανότητα του στρατού να εκπληρώσει την κύρια αποστολή της να παρέχει εθνική ασφάλεια...» Σε Παρόντες, «ο στρατός δεν μπορεί να επιτύχει ένα σώμα αξιωματικών που είναι τόσο υψηλά προσόντα όσο και φυλετικά ποικίλη, εκτός εάν η υπηρεσία Οι ακαδημίες και το ROTC χρησιμοποίησαν περιορισμένη φυλετική συνείδηση στρατολόγησης και πολιτικές εισδοχής»... Για να εκπληρώσει την αποστολή του, ο στρατός "πρέπει να είναι επιλεκτική όσον αφορά την εισαγωγή για κατάρτιση και εκπαίδευση για το σώμα των αξιωματικών, και πρέπει να εκπαιδεύει και να εκπαιδεύει έναν υψηλά ειδικευμένο, φυλετικά διαφορετικά σώματα αξιωματικών σε ένα φυλετικά διαφορετικό περιβάλλον» (Grutter 2003, 331, παραλείπονται οι παραπομπές).Και τότε επέκτεινε γρήγορα το πεδίο εφαρμογής της παρατήρηση:

Συμφωνούμε ότι «απαιτεί μόνο ένα μικρό βήμα από αυτή την ανάλυση να συμπεράνουμε ότι οι άλλοι πιο επιλεκτικοί θεσμοί της χώρας μας πρέπει να παραμείνει τόσο ποικιλόμορφη όσο και επιλεκτική»... Ηνωμένες Πολιτείες Όπως ο Amicus Curiae, επιβεβαιώνει ότι «διασφαλίζοντας ότι το κοινό ιδρύματα είναι ανοιχτά και διαθέσιμα σε όλα τα τμήματα της αμερικανικής Η κοινωνία, συμπεριλαμβανομένων των ανθρώπων όλων των φυλών και εθνοτήτων, αντιπροσωπεύει μια πρωταρχικός κυβερνητικός στόχος» (Grutter 2003, 331, παραλείπονται παραπομπές).

Επιπλέον, τα πανεπιστήμια, και ιδίως οι νομικές σχολές, εκπροσωπούν την χώρος εκπαίδευσης για μεγάλο αριθμό του Έθνους μας Ηγέτες... Τα άτομα με πτυχία νομικής καταλαμβάνουν περίπου το ήμισυ του πολιτειακοί κυβερνήτες, περισσότερες από τις μισές έδρες στις Ηνωμένες Πολιτείες Γερουσία, και περισσότερο από το ένα τρίτο των εδρών στη Βουλή των Ηνωμένων Πολιτειών των Αντιπροσώπων... Το μοτίβο είναι ακόμα πιο εντυπωσιακό όταν έρχεται σε επιλεκτικές νομικές σχολές. Μια χούφτα από αυτούς τους λογαριασμούς σχολείων για 25 από τους γερουσιαστές των Ηνωμένων Πολιτειών, 74 Δικαστήριο των Ηνωμένων Πολιτειών Εφέτες δικαστές, και σχεδόν 200 από τις περισσότερες από 600 Ηνωμένες Πολιτείες Δικαστές Επαρχιακού Δικαστηρίου... Προκειμένου να καλλιεργηθεί ένα σύνολο ηγέτες με νομιμότητα στα μάτια των πολιτών, είναι απαραίτητο ο δρόμος προς την ηγεσία να είναι ορατά ανοιχτός σε ταλαντούχους και ειδικευμένους άτομα κάθε φυλής και εθνικότητας. Όλα τα μέλη του η ετερογενής κοινωνία πρέπει να έχει εμπιστοσύνη στη διαφάνεια και ακεραιότητα των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων που προβλέπουν ότι κατάρτιση (Grutter 2003, 332· η υπογράμμιση δική μου).

Αυτό το νέο επιχείρημα έχει ελάχιστη σχέση με την τυπική εκπαίδευση αξιώσεις διαφορετικότητας. Το West Point και η Annapolis δεν αναζητούν νέα, διευρυμένες, ασυνήθιστες προοπτικές. Ασχολούνται με τη χύτευση τους μαθητές τους σε μια ομοιόμορφα παραδοσιακή άποψη. Δεν υπάρχει Αφροαμερικανός ή ισπανόφωνος τρόπος για να πολεμήσετε έναν πόλεμο. υπάρχει μόνο ένα «Στρατιωτικός τρόπος» και «Ναυτικός τρόπος» (Levinson, 584). Οι ένοπλες δυνάμεις αναζητούν Αφροαμερικανούς και Ισπανόφωνους φοιτητές για να Ενσωματώστε το σώμα αξιωματικών. Όταν οι αξιωματικοί αντικατοπτρίζουν χονδρικά τη φυλετική και το εθνοτικό προφίλ των στρατολογημένων τάξεων, φαίνεται ότι οι στρατιωτικοί ηγέτες φαίνονται νόμιμο σε εκείνους που οδηγούν. Και ο στρατός στο σύνολό του φαίνεται νόμιμο για τους πολίτες που υπηρετεί. Το ιστορικό δυσλειτουργίας που εξάπλωση σε όλες τις πολεμικές επιχειρήσεις - ειδικά στο έδαφος επιχειρήσεις – κατά τη διάρκεια του πολέμου του Βιετνάμ μαρτυρεί τη σημασία της «φαινομενικά νόμιμο».

Εξετάστε ένα άλλο παράδειγμα, αυτό που επεκτείνει τη δικαιοσύνη Οι παρατηρήσεις του O'Connor σχετικά με τη σημασία των νομικών σχολών. Το Ανώτατο Δικαστήριο αποτελείται από τέσσερις γυναίκες και πέντε άνδρες. Δύο από τα Οι δικαστές είναι μαύροι, ο ένας ισπανόφωνος. Αυτή η σύνθεση δεν είναι τυχαία. Διοικήσεις από τη δεκαετία του 1960 – Ρεπουμπλικανοί και Δημοκρατικοί Έχουν υπάρξει ευαίσθητοι στο φύλο και τη φυλετική / εθνοτική σύνθεση του Δικαστηρίου. Ο Πρόεδρος Λίντον Τζόνσον άδραξε την ευκαιρία το 1967 για να διορίσει τον Thurgood Marshall. Όταν ο Μάρσαλ συνταξιοδοτήθηκε, Πρόεδρος Ο Τζορτζ Μπους ο πρεσβύτερος διόρισε έναν άλλο μαύρο δικαστή, τον Κλάρενς Τόμας. Μέσα 1981: Ο πρόεδρος Ρόναλντ Ρέιγκαν διορίζει τη Σάντρα Ντέι Ο' Κόνορ, αφού υποσχέθηκε στην εκστρατεία του το 1980 να διορίσει την πρώτη γυναίκα στο Δικαστήριο. Ακολούθησε η Ruth Bader Ginsburg, η οποία διορίστηκε το 1993 από την Πρόεδρος Μπιλ Κλίντον; των βουλευτών: Sonia M. Sotomayor και Elena Kagan, διορίστηκε το 2009 και το 2010 από τον πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα· by Έιμι Κόνεϊ Barrett, διορίστηκε το 2020 από τον πρόεδρο Donald Trump. και από Ketanji Μπράουν Τζάκσον, διορίστηκε το 2022 από τον πρόεδρο Τζο Μπάιντεν.

Αυτοί οι διορισμοί δεν έγιναν τυφλά – δεν ήταν ούτε αχρωματοψία ή αχρωματοψία. Φτιάχτηκαν με το βλέμμα στραμμένο προς πολιτικό όφελος, χωρίς αμφιβολία, αλλά και με στόχο τη διατήρηση του νομιμότητα του Δικαστηρίου ενώπιον του αμερικανικού κοινού. Επιπλέον, η η σύνθεση του Δικαστηρίου αντικατοπτρίζει το γεγονός ότι το Harvard και το Yale, Λόγω των πολιτικών θετικής δράσης τους, παρήγαγαν μια σημαντικός αριθμός μαύρων και ισπανόφωνων πτυχιούχων νομικής στη δεκαετία του 1970, Δεκαετίες 1980 και 1990. Οι σημερινοί δικαστές κατέχουν πτυχία νομικής από Χάρβαρντ (4), Γέιλ (4) και Παναγία των Παρισίων. Εξαιρουμένων των εν ενεργεία μελών της το Δικαστήριο, Οι δικαστές που διορίστηκαν από το 1950 προέρχονταν από το Harvard (6), Yale (4) Northwestern (2), Στάνφορντ (2), Κολούμπια και άλλα (3).

Το επιχείρημα νομιμότητας του O'Connor αποτελούσε ισχυρό αντίστιξη στην τυπική γραμμή ποικιλομορφίας. Έστρεψε την προσοχή μακριά από τη «γνωστική ανάπτυξη» και την «ενισχυμένη» δεξιότητες επίλυσης προβλημάτων» στο κεφάλι των μαθητών και προς το αναγκαιότητα ενσωμάτωσης μεγάλων αμερικανικών θεσμών. Σε μια παρόμοια Η Elizabeth Anderson έχει υποστηρίξει την ενσωμάτωση ως αξία της Το δικαστήριο θα πρέπει να αναγνωρίσει ως επιτακτικό συμφέρον:
Δεδομένης της πραγματικότητας της φυλής στις ΗΠΑ, άνθρωποι διαφορετικής φυλής καταλαμβάνουν διαφορετικά κοινωνικά στρώματα. Έτσι, στις ΗΠΑ, η δημοκρατία απαιτεί φυλετική ενσωμάτωση των κύριων θεσμών της κοινωνίας των πολιτών, η Μέρη όπου γίνεται συζήτηση για τη δημόσια εισαγωγή μεταξύ των πολιτών: δημόσια καταλύματα, χώρους εργασίας, σχολεία και γειτονιές. Ο Το ίδιο ισχύει και για τις ελίτ της κοινωνίας, εκείνες που διαδραματίζουν κεντρικό ρόλο στη διαμόρφωση και υιοθέτηση πολιτικών δημόσιας εισαγωγής. Ελίτ, να να είναι νόμιμες, πρέπει να εξυπηρετούν μια αντιπροσωπευτική λειτουργία: πρέπει να είναι ικανός και αφοσιωμένος στην εκπροσώπηση των ανησυχιών των ανθρώπων από όλα τα κοινωνικά στρώματα, έτσι ώστε οι πολιτικές που σφυρηλατούν να ανταποκρίνονται αυτές τις ανησυχίες. Μια ελίτ που προέρχεται μόνο από τμήματα της κοινωνίας που ζουν Απομονωμένοι από άλλα τμήματα θα αγνοούν τις περιστάσεις και τις ανησυχίες εκείνων που καταλαμβάνουν άλλα κοινωνικά στρώματα (Anderson 2004, 22; Η πλάγια γραφή προστέθηκε· βλ., επίσης, Anderson 2002· για μια συζήτηση σχετικά με Το επιχείρημα πλήρους ενσωμάτωσης του Anderson, βλέπε Lippert-Rasmussen 2020, 144–158).

Δυστυχώς, η δικαστής O'Connor προσέφερε το επιχείρημα της νομιμότητας σαν να ήταν συνέχεια της τυποποιημένης ποικιλομορφίας αιτιολόγηση, εισάγοντάς την απροσδόκητα και στη συνέχεια εγκαταλείποντάς την απλώς τόσο γρήγορα για να ξαναρχίσουμε να εντοπίζουμε τις οδούς της διαφορετικότητας. Στη συνέχεια, αυτή υπονόμευσε το επιχείρημα υπονοώντας ότι οι παραδοχές με φυλετική συνείδηση δεν θα πρέπει να είναι απαραίτητο μετά από άλλα 25 χρόνια. Τέτοια μέτρα πρέπει να είναι χρονικά περιορισμένη (Grutter 2003, 343).

8. Το όριο της διαφορετικότητας

Στις 29 Ιουνίου 2023, το Ανώτατο Δικαστήριο αποφάσισε Φοιτητές για Δίκαιη Παραδοχές κατά Χάρβαρντ. (Αποφάσισε επίσης μια συνοδευτική υπόθεση, Φοιτητές για δίκαιες εισαγωγές εναντίον του Πανεπιστημίου της Βόρειας Καρολίνας. Θα σταθώ εδώ μόνο στην απόφαση του Χάρβαρντ. Τα ζητήματα στα δύο Οι περιπτώσεις είναι παρόμοιες, διαφέρουν μόνο σε μικρές λεπτομέρειες.) Φοιτητές για Δίκαιη Η Admissions (SFFA) υποστήριξε ότι η θετική δράση του Harvard η πολιτική παραβίασε τον τίτλο VI του νόμου περί πολιτικών δικαιωμάτων του 1964 (και από παράταση της δέκατης τέταρτης τροποποίησης του Συντάγματος) με διακρίσεις εις βάρος των αιτούντων ασιατικής καταγωγής. Και ρώτησε το Δικαστήριο για την ανατροπή του Grutter.

Η αποφασιστική γνώμη, γραμμένη από τον Πρόεδρο του Ανώτατου Δικαστηρίου Roberts, είναι κάτι ενός παζλ. Έκρινε ότι η πολιτική του Χάρβαρντ παραβίαζε το Σύνταγμα, αλλά δεν ανέτρεψε τον Grutter και δεν το έκανε διαπιστώνουν ότι το Χάρβαρντ έκανε διακρίσεις εις βάρος των Ασιατών Αμερικανών αιτούντων (αν και η πολιτική εισδοχής είχε ένα "αρνητικό επίδραση" στις τους).[13]

Ο Αρχιδικαστής χρησιμοποίησε το πλαίσιο Grutter για να κάνει το δικό του υπόθεση κατά του Χάρβαρντ. Τα κύρια στοιχεία της απόφασής του ήταν τα εξής: (1) Οι υποτιθέμενοι στόχοι του Χάρβαρντ – η εκπαίδευση μελλοντικών ηγετών, παραγωγή νέας γνώσης μέσω της σύγκρουσης διαφορετικών προοπτικών, και τα παρόμοια—δεν ήταν «αρκετά ακριβή» για να είναι μετρήθηκε από το Δικαστήριο (SFFA 2023, 22–23)· 2) το φυλετικές και εθνοτικές κατηγορίες που χρησιμοποιούνται από το Χάρβαρντ ήταν έτσι «αδιαφανές» και ασυνάρτητο που το Χάρβαρντ δεν μπορούσε εύλογα καθιερώνουν μια στενή σχέση μεταξύ των μέσων (χρησιμοποιώντας φυλετική ταξινομήσεις) και τους σκοπούς (παραγωγή νέων ηγετών, νέων γνώσεων και κ.ο.κ.) (SFFA 2023, 24–26)· 3) Επί της χρήσεως του Harvard Η φυλή καλλιέργησε στερεότυπα (κάτι για το οποίο προειδοποίησαν ο δικαστής Powell στο Bakke και ο δικαστής O'Connor στο Grutter) (SFFA 2023, 28–29)· και η πολιτική του Χάρβαρντ δεν είχε τελικό σημείο (SFFA 2023, 30).

Ο Πρόεδρος του Ανωτάτου Δικαστηρίου αγκάλιασε πλήρως τον δικαστή O'Connor πρόταση που πρέπει να έχουν οι πολιτικές θετικής δράσης με φυλετική συνείδηση ένα τελικό σημείο. Κατά τα άλλα, δεν ασχολήθηκε ποτέ με το σκεπτικό της στο Grutter ότι η Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου του Michigan Η «ολιστική» αναζήτηση της διαφορετικότητας ικανοποίησε τους περιορισμούς του Συντάγματος. Ούτε αναφέρθηκε στη νομιμότητά της επιχείρημα. Το πιο κοντινό που ήρθε ήταν σε μια υποσημείωση:
Οι Ηνωμένες Πολιτείες, ως amicus curiae, υποστηρίζουν ότι με βάση τη φυλή προγράμματα εισδοχής περαιτέρω επιτακτικά συμφέροντα στο έθνος μας στρατιωτικές ακαδημίες. Καμία στρατιωτική ακαδημία δεν είναι διάδικος σε αυτές τις υποθέσεις, Ωστόσο, και κανένα από τα παρακάτω δικαστήρια δεν ασχολήθηκε με την ορθότητα της φυλετικά συστήματα στο πλαίσιο αυτό. Η παρούσα γνωμοδότηση επίσης δεν εξετάζει το ζήτημα αυτό, λαμβανομένων υπόψη των δυνητικά διακριτών συμφερόντων που Μπορούν να παρουσιαστούν στρατιωτικές σχολές (SFFA 2023, 22, FTNT 4).

Αλλά ήταν ο δικαστής O'Connor που το 2003 έθιξε αυτά τα συμφέροντα και τους έδωσε βάρος. Το πιο σημαντικό, επέκτεινε τις παρατηρήσεις της Σχετικά με τις στρατιωτικές σχολές σε κολέγια και πανεπιστήμια γενικά: προωθώντας τους μαύρους και τους ισπανόφωνους σε ελίτ επίπεδα ηγεσίας, Η θετική δράση βοηθούσε τη νόμιμη μεγάλη αμερικανική Ιδρύματα.

Η υποσημείωση του Προέδρου του Ανωτάτου Δικαστηρίου ήταν μια κόκκινη σημαία. Εντός μηνών SFFA είχε ασκήσει αγωγή κατά της Ναυτικής Ακαδημίας των Ηνωμένων Πολιτειών στην Αννάπολη και τη Στρατιωτική Ακαδημία των Ηνωμένων Πολιτειών στη Δύση Στιγμή.[14]

Μετά την απόφαση του Δικαστηρίου, οι υποστηρικτές της Η θετική δράση δεν ξεσηκώθηκε δυνατά για να υπερασπιστεί την «ποικιλομορφία» στο κεφάλι» (γνωστική ανάπτυξη των μαθητών και αναλυτική ανάπτυξη δεξιοτήτων) ως ακόμη βιώσιμη δικαιολόγηση της φυλετικής και εθνοτικές προτιμήσεις στις εισαγωγές. Έστρεψαν το βλέμμα τους σε άλλους Στόχους. Εισαγωγές "κληρονομιάς" - ευνοϊκή εισαγωγή Αποφάσεις που επεκτάθηκαν στους γιους και τις θυγατέρες ενός θεσμικού οργάνου απόφοιτοι—αμέσως πήδηξε στην κορυφή της λίστας. Ένας σχολιαστής στην Wall Street Journal εξέφρασε μια πολύ κοινή άποψη:

Η δικαιοσύνη απαιτεί ίσες ευκαιρίες για όλους και ειδικά προνόμια για κανένας. Ωστόσο, σήμερα η είσοδος σε ελίτ κολέγια και πανεπιστήμια είναι διαδεδομένη με προτιμήσεις που δεν έχουν καμία σχέση με τη φυλή και δίνουν επιπλέον πλεονεκτήματα για τους προνομιούχους... Τέτοιες πολιτικές [ιδίως Legacy Preferences] είναι εντελώς ασυμβίβαστες με τις προτιμήσεις του έθνους υπόσχεση ίσων ευκαιριών, και θεσμοί όπως Χάρβαρντ—του οποίου το κληροδότημα στο τέλος του οικονομικού έτους 2022 ανερχόταν σε 51 δισεκατομμύρια δολάρια - μπορούν να αντέξουν οικονομικά να τα αλλάξουν (Galston 2023).

Τόσο προφανώς άδικες φαίνονται οι κληρονομιές που μετά το Ανώτατο Οι αποφάσεις SFFA του δικαστηρίου, δύο διαφορετικά νομοσχέδια ήταν εισήχθη στο Κογκρέσο για την απαγόρευσή τους. Τα κράτη μπαίνουν στην πράξη, επίσης, ψηφίζοντας ή εξετάζοντας το ενδεχόμενο θέσπισης νομοθεσίας των έχω.[15]

Ομοίως, τυποποιημένες δοκιμές που χρησιμοποιούνται στο κολέγιο και στο επαγγελματικό σχολείο Οι εισαγωγές - ειδικά το SAT, το ACT και το LSAT - είναι προσέλκυση ανανεωμένου ελέγχου. Εδώ και καιρό κατηγορούνται ως προκατειλημμένοι εναντίον μαύρων και ισπανόφωνων φοιτητών, οι οποίοι σκοράρουν λιγότερο καλά από ό, τι λευκοί και Ασιάτες Αμερικανοί. Τα τελευταία χρόνια πολλά επιλεκτικά κολέγια και τα πανεπιστήμια έκαναν το SAT ή το ACT προαιρετικό, ειδικά κατά τη διάρκεια την πανδημία. Αλλά μια στροφή προς τα πίσω μπορεί να βρίσκεται σε εξέλιξη: MIT, Yale, Brown και Το Dartmouth επανέφερε πρόσφατα το ΣΆΒ.[16]

Πράγματι, η όλη ιδέα της «αξίας» είναι προς αρπαγή τώρα, αντλώντας, μεταξύ άλλων, από τη συζήτηση που προκάλεσε ο Michael Η διεξοδική κριτική του Σαντέλ (2022) για την αξιοκρατική ιδανικός.

Η θετική δράση με φυλετική συνείδηση δεν είναι ευρέως δημοφιλής (Gramlich 2023; Borter 2023). Εννέα πολιτείες το έχουν απαγορεύσει με νόμο. Καλιφόρνια ξεκίνησε την τάση με την Πρόταση 209, που ψηφίστηκε με λαϊκή ψήφο το 1996. Το 2020, πενήντα επτά τοις εκατό των ψηφοφόρων της Καλιφόρνια νίκησαν μια προσπάθεια για να το επαναφέρετε. Δεν έχει προκύψει κανένα εθνικό κύμα διαμαρτυρίας κατά των αποφάσεων SFFA παράλληλα με την αντίδραση στην απόφαση Dobbs 2022 που ανατρέπει την απόφαση Roe v. Wade.

Όπως παρατήρησε ο επικεφαλής δικαστής Roberts στην απόφασή του, το ζήτημα δεν είναι ποικιλομορφία ή καθόλου ποικιλομορφία (διαβάστε: φυλετική και εθνοτική εκπροσώπηση), είναι πόσο (SFFA 2023, 23). Και από τι σημαίνει. Τρία χρόνια μετά την απόφαση Grutter το 2003, Οι ψηφοφόροι στο Μίσιγκαν τροποποίησαν το σύνταγμά του για να απαγορεύσουν τη φυλετική και εθνοτικές προτιμήσεις στις εισαγωγές. Πώς τα πήγε η Νομική Σχολή από τότε; Η τάξη του 2026 είναι 9% μαύροι, 10% ισπανόφωνοι, 4% ιθαγενείς Αμερικανοί, 17% Ασιάτης Αμερικανός και 62% λευκοί (Morioka 2023). Είναι αυτό αρκετό; Επίσης μικρός;

Τα ηθικά επιχειρήματα υπέρ και κατά της χρήσης φυλετικών και εθνοτικών Οι προτιμήσεις δεν έχουν αλλάξει πολύ από τη δεκαετία του 1970. Κουδουνίζουν παραλλαγές σε μερικά κοινά θέματα. Για εκείνους τους αναγνώστες που θέλουν να κατανοήστε αυτά τα επιχειρήματα σε βάθος, ο βασικός πόρος είναι ο Kasper Lippert-Rasmussen's Making Sense of Affirmative Action (2020). Δείχνει ότι τα πιο συνηθισμένα επιχειρήματα που υποστηρίζουν και Οι αντίπαλοι που αναπτύσσονται είναι πολύ πιο περίπλοκοι από ό, τι φαντάζονταν. Αλλά αυτός καθοδηγεί επιδέξια τον αναγνώστη μέσα από τις πολυπλοκότητες. Το μόνο που χρειάζεται είναι Ιδιαίτερη προσοχή.

Περιπτώσεις
  • Roe v Wade, 1973, 410 ΗΠΑ 113.
  • Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια Regents v. Bakke, 1978, 438 ΗΠΑ 265.
  • Wygant v. Τζάκσον, 1986, 476 ΗΠΑ 267.
  • Richmond εναντίον J. A. Croson Company, 1989, 488 ΗΠΑ 469.
  • Podberesky v. Kirwan, 1994, 38 F. 3d 147 (Τέταρτο κύκλωμα).
  • Hopwood v. Τέξας, 1994, 861 F. Supp. 551 (Western District, Τέξας).
  • Adarand Κατασκευαστές v. Πένα, 1995, 515 I.S. 200.
  • Hopwood v. Τέξας, 1996, 78 F. 3d 932 (Πέμπτη Πίστα).
  • Wessman v. Gittens, 1998, 106 F. 3d 798 (Πρώτο κύκλωμα).
  • Τζόνσον β. Board of Regents, 2001, 263 F. 3rd 1234 (Ενδέκατο Κύκλωμα).
  • Grutter v. Μπόλιντζερ, 2001, 137. F. Supp. 2d 821 (Ανατολικό Διαμέρισμα, Μίσιγκαν).
  • Gratz v. Bollinger, 2003, 539 ΗΠΑ 244.
  • Grutter v. Bollinger, 2003, No. 02–241, προφορικό επιχείρημα, 1 Απριλίου.
  • Grutter v. Bollinger, 2003, 539 ΗΠΑ 306.
  • Φίσερ v. Πανεπιστήμιο του Τέξας, 2015, No. 14–981, Brief for the Πανεπιστήμιο, 26 Οκτωβρίου.
  • Φίσερ v. Πανεπιστήμιο του Τέξας, 2016, 136 S. Ct. 2198.
  • Φοιτητές για δίκαιες εισαγωγές v. Πρόεδρος του Harvard College, 2019, 397 F. Supp. 3d 126 (Περιφέρεια, Μασαχουσέτη).
  • Φοιτητές για δίκαιες εισαγωγές v. Πρόεδρος του Harvard College, 2020, 980 F. 3d 157 (Πρώτο κύκλωμα).
  • Dobbs εναντίον Jackson Women's Health Organization, 2022, 142 S. Ct. 2228.
  • Φοιτητές για δίκαιη εισαγωγή v. Πρόεδρος και Μέλη του Harvard Κολλέγιο, 2022, No. 20–1199, προφορικό επιχείρημα, 31 Οκτωβρίου.
  • Φοιτητές για δίκαιες εισαγωγές v. Πρόεδρος και Μέλη του Harvard Κολλέγιο, 2023, 600 φοιτητές των ΗΠΑγια δίκαιες εισαγωγές v. Πανεπιστήμιο της Βόρειας Καρολίνας, 2023, 600 ΗΠΑ
-------------------
Σημειώσεις

1. Οι προτιμήσεις για τις γυναίκες δεν περιλαμβάνονται στην τρέχουσα διαμάχη, επειδή οι γυναίκες δεν έχουν κανένα πρόβλημα να ανταγωνίζονται για την εισαγωγή στο κολέγιο. Τα στοιχεία του 2020 από το Γραφείο Απογραφής των ΗΠΑ δείχνουν ότι οι γυναίκες αποτελούν το 57% όλων των φοιτητών και το 60.7% όλων των μεταπτυχιακών φοιτητών. Όσον αφορά τα ελίτ ιδρύματα, το ακόλουθο παράδειγμα είναι αντιπροσωπευτικό. Η τάξη εισόδου του 2022 στο Harvard College αποτελούνταν από 738 άνδρες και 906 γυναίκες. το 2023 που εισήλθε στην τάξη στη Νομική Σχολή του Χάρβαρντ ήταν 51% γυναίκες. Η ιστορία είναι αρκετά διαφορετική για τους Αφροαμερικανούς και τους Ισπανόφωνους. Από τις 30.631 εγγραφές σε όλο το Πανεπιστήμιο στο Χάρβαρντ το 2022, το 6% των φοιτητών ήταν μαύροι και το 9% ήταν ισπανόφωνοι και αυτοί οι αριθμοί θα ήταν χαμηλότεροι εάν το Χάρβαρντ δεν χρησιμοποιούσε θετική δράση με φυλετική συνείδηση στις εισαγωγές του.
2. Τόσο βαθύ ήταν το σοκ για την ακαδημία που ο Nicholas Capaldi, γράφοντας το 1985, παρέμεινε υπό την εντύπωση ότι «η σταθερή δράση ως δημόσια πολιτική εφαρμόστηκε για πρώτη φορά σε μαζική και εθνική κλίμακα σε ιδρύματα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης» (Capaldi 1985, 1).

3. Κατά ειρωνικό τρόπο, οι πρώτες συζητήσεις για την «αντίστροφη» διάκριση ξεκίνησαν σε έναν από τους πρωταρχικούς χώρους της αναλυτικής φιλοσοφίας, την Ανάλυση. Για την πλήρη καταγραφή των ανταλλαγών, βλέπε Νικέλιο 1972; Cowan 1972; Taylor 1973; Shiner 1973; Silvestri 1973; Καλόγρια 1974; Νικέλιο 1974; Γκόλντμαν 1975; Ketchum &; Pierce 1976; Woodruff 1976; και Simon 1978.

4. Βλέπε επίσης Fullinwider 1975, Goldman 1979 (65–102) και Fullinwider 1980 (30–44).

5. Παρόμοια συναισθήματα εκφράστηκαν από τη Βιρτζίνια Μπλακ:

Αν είναι παράλογο και άδικο και σκληρό να απολύεις κάποιον επειδή είναι μαύρος ή είναι γυναίκα – περιπτώσεις των οποίων ο παραλογισμός φαίνεται προφανής – τότε είναι εξίσου παράλογο και άδικο και σκληρό να προσλάβεις κάποιον επειδή είναι μαύρος ή είναι γυναίκα. Για να εκτιμήσουμε τον παραλληλισμό, αρκεί να θυμηθούμε ότι το να προσλάβουμε τον Χ λόγω χρώματος είναι, ipso facto, να μην προσλάβουμε τον Ψ λόγω χρώματος. Όταν εγγράφεται στο νόμο, αυτό είναι ρατσισμός. (Μαύρο 1974, 106).

Βλέπε επίσης Capaldi 1998, 535, 536 (η θετική δράση είναι «ασυνάρτητη» στην πράξη και «παράλογη»).

6. Αυτή η ιδέα ότι η χρήση φυλετικών προτιμήσεων περιλαμβάνει ένα είδος πρακτικής αντίφασης δόθηκε φωνή και υποστήριξη στα υψηλότερα επίπεδα της κυβέρνησης στη δεκαετία του 1980. Ο William Bradford Reynolds, κατά τη διάρκεια της θητείας του ως Βοηθός Γενικός Εισαγγελέας για τα Πολιτικά Δικαιώματα στην κυβέρνηση Reagan, υποστήριξε:

Όσοι υποστηρίζουν ότι πρέπει να χρησιμοποιήσουμε τη φυλή για να ξεπεράσουμε τον ρατσισμό... Η ιστορία μας διδάσκει πολύ καλά ότι μια τέτοια προσέγγιση δεν λειτουργεί. Είναι λάθος όταν η κυβέρνηση παραχωρεί πλεονεκτήματα στους λευκούς εις βάρος αθώων μαύρων· Δεν προϋποθέτει μεγαλύτερη αξίωση ηθικής αν οι πίνακες αντιστραφούν... Όποια και αν είναι η ιδιότητα του μέλους μιας ομάδας, δεν φέρει κανένα δικαίωμα προνομιακής μεταχείρισης έναντι εκείνων που δεν είναι εξίσου προικισμένοι με τα ίδια αμετάβλητα χαρακτηριστικά. Οποιοσδήποτε συμβιβασμός αυτής της αρχής είναι διάκριση, σαφής και απλός, και μια τέτοια συμπεριφορά δεν είναι περισσότερο ανεκτή όταν χρησιμοποιείται διορθωτικά, στο όνομα της «θετικής δράσης» ή της «φυλετικής ισορροπίας», για να δώσει ένα δωρεάν πλεονέκτημα στα μέλη μιας συγκεκριμένης ομάδας, παρά όταν είναι διαχωρισμένη από μια τέτοια ευεργεσία και για τους πιο επαίσχυντους λόγους λειτουργεί εις βάρος κάποιου. (Reynolds 1984, 1004).

Ενώ ο Reynolds βρήκε την πρόταση, «Χρησιμοποιήστε τη φυλή για να επιτύχετε μια κοινωνία με αχρωματοψία», μια επίθεση στην κοινή λογική, ανήκε σε μια διοίκηση - όπως μια μακρά σειρά προηγούμενων διοικήσεων - της οποίας η αμυντική πολιτική βασιζόταν στην πρόταση, «Προετοιμαστείτε για πόλεμο για να έχετε ειρήνη».

7. Για μια πρώιμη διατύπωση της αρχής κατά της κάστας, βλέπε Fiss 1976.

8. Δεν παραβλέπω μια γόνιμη πηγή κατανόησης της ισότητας, δηλαδή τις αρχές της ισότητας στο A Theory of Justice (1971) του John Rawls και σε μεταγενέστερα έργα; Δεν νομίζω. Η θεωρία του Ρωλς για τη «δικαιοσύνη ως αμεροληψία» δεν έχει σχεδιαστεί για να παρέχει καθοδήγηση σε πρακτικά ζητήματα που αντιμετωπίζουν οι πολίτες και οι ηγέτες σε αυτή ή εκείνη την ιστορική στιγμή και τόπο. Είναι πρωτίστως μια απάντηση σε ένα φιλοσοφικό ερώτημα: πώς είναι δυνατόν να υπάρχει πολιτική νομιμότητα (Rawls 2001, 40); Το πρόβλημα πλαισιώνεται και αντιμετωπίζεται σε υψηλό επίπεδο αφαίρεσης. Οι αρχές που υπερασπίζεται ο Ρωλς ισχύουν για τη «βασική δομή» μιας «καλά οργανωμένης» κοινωνίας κατανοητής «ως κοινωνίας... [αποτελεσματικά] ρυθμίζεται από κάποια δημόσια (πολιτική) αντίληψη της δικαιοσύνης» (Rawls 2001, 9). Οι απαντήσεις σε ερωτήματα σχετικά με την πρακτική και την πολιτική εδώ και τώρα απαιτούν τη λειτουργία ενός πυκνού στρώματος πραγματικά υπαρχόντων θεσμών (Rawls 2001, 10–11, 51). Όσοι δεν είναι εξοικειωμένοι με τη θεωρία του Ρωλς θα πρέπει να επισκεφθούν το λήμμα για αυτόν σε αυτή την εγκυκλοπαίδεια.

Παρ 'όλα αυτά, δύο συγγραφείς προσπάθησαν να αποσπάσουν κάποια ουσία από τον Ρωλς. Taylor (2009) υποστηρίζει ότι η αρχή του Ρωλς για δίκαιη ισότητα ευκαιριών συνεπάγεται αρκετά σαφείς περιορισμούς πολιτικής στη θετική δράση. Συγκεκριμένα, η αρχή αποκλείει τη χρήση φυλετικών προτιμήσεων για να ξεπεραστεί η κληρονομιά της μειονεξίας που δημιουργήθηκε από τη μακρά ιστορία φυλετικής καταπίεσης της κοινωνίας μας. Η ουσία της καταγγελίας του Taylor ενάντια σε τέτοιες προτιμήσεις είναι η εξής: το «πνεύμα» της δίκαιης ισότητας ευκαιριών έγκειται στον «καθαρό διαδικαστικό» χαρακτήρα της. Μια «δίκαιη κατανομή» των θέσεων εργασίας και των θέσεων στα κολέγια «είναι απλά ό, τι προκύπτει από μια δίκαιη διαδικασία, σχεδιασμένη ως αυτή που εξουδετερώνει τις κοινωνικές απρόβλεπτες καταστάσεις» όπως η ταξική θέση, ο πλούτος και τα παρόμοια (Taylor 2009, 493). Εάν αυτά τα ενδεχόμενα δεν εξουδετερωθούν και ορισμένες ομάδες συνεχίσουν να υποφέρουν από άδικα μειονεκτήματα, δεν είναι ωστόσο ανοιχτό σε εμάς να χρησιμοποιήσουμε ένα εργαλείο όπως οι φυλετικές προτιμήσεις για να μιμηθούμε την κατανομή των οφελών που θα είχαν επιτευχθεί διαφορετικά. "Απλά δεν μπορούμε να γνωρίζουμε ποια θα ήταν τα αντιπαραδείγματα ενός "καθαρού" ανταγωνισμού" (Taylor 2009, 494). Ο D. C. Matthew (2015) και η Kristen Meshelski (2016) διαφωνούν με το επιχείρημα του Taylor. Τον κατηγορούν ότι παρεξηγεί πώς λειτουργεί η καθαρή δικονομική δικαιοσύνη (Meshelski 2016, 437, 439) και τι συνεπάγεται για μη ιδανικές περιστάσεις (Matthew 2015, 334). Αμφισβητούν ότι αγνοούμε απελπιστικά τα αποτελέσματα υπό ιδανικές συνθήκες (Meshelski, 440-441) ή ότι η άγνοια είναι απενεργοποιημένη (Ματθαίος, 333-334).

Ο Matthew Adams (2021) πιστεύει ότι μπορεί να παρακάμψει το επιχείρημα του Taylor εντοπίζοντας το υπομόχλιο της πολιτικής θετικής δράσης στην αρχή των βασικών ελευθεριών του Ρωλς, η οποία είναι «λεξικά προηγούμενη» από την αρχή της δίκαιης ισότητας ευκαιριών.
  • Πρώτον, χρησιμοποιώ ένα συμβατικό πλαίσιο για να αντλήσω μια μη ιδανική αρχή δικαιοσύνης που ισχύει σε όλες τις εμπειρικές συνθήκες. Δευτερόλεπτο... Υποστηρίζω ότι, δεδομένων των ιδιαίτερων εμπειρικών συνθηκών που επικρατούν στις σύγχρονες ΗΠΑ, αυτή η μη ιδανική αρχή της δικαιοσύνης υποστηρίζει τη θετική δράση [Με τον όρο «μη ιδανικό», ο Άνταμς εννοεί την υπόθεση ότι όλα τα μέλη της κοινωνίας συμμορφώνονται με τις αρχές που ισχύουν για αυτά εγκαταλείπεται.]
  • Αν και η προσέγγισή μου είναι ρωλσιανή, ... εγκαταλείπει μια ρωλσιανή ορθοδοξία. Ο Ρωλς υποστηρίζει ότι η δικαιοσύνη ρυθμίζει αποκλειστικά τη βασική δομή: τους κύριους θεσμούς της κοινωνίας.
  • Αντίθετα, υποθέτω - τουλάχιστον σε μη ιδανικές συνθήκες - ότι η δικαιοσύνη έχει άμεσες επιπτώσεις στις πανεπιστημιακές πολιτικές, όπως η θετική δράση (Adams 2021, 319-320).
Η αρχή που αντλεί στη συνέχεια ο Άνταμς –«μπαρόκ» με τον δικό του χαρακτηρισμό– απλώνεται σε δύο σελίδες. Είναι δύσκολο να δούμε πώς αυτή η μη ιδανική αρχή δεν είναι απλώς ad hoc. Γιατί, ούτως ή άλλως, να καταπιαστούμε με τον δυσκίνητο και περίπλοκο μηχανισμό της «δικαιοσύνης ως αμεροληψίας», αντί να συνθέσουμε έναν απλούστερο και διαισθητικό συμβατικό απολογισμό όπως του Alan Goldman (1979) για να στηρίξουμε μια πολιτική όπως η θετική δράση;

9. Για παράδειγμα, το 1992, όταν η Cheryl Hopwood κατέθεσε αγωγή εναντίον της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου του Τέξας, χρησιμοποιούσε μια πολιτική εισαγωγής δύο ταχυτήτων στην οποία οι αιτήσεις από Αφροαμερικανούς και Ισπανόφωνους αξιολογούνταν ξεχωριστά - "και με πιο επιεική πρότυπα" - από άλλες αιτήσεις. Βλέπε Hopwood κατά Τέξας 1994, 561–2, 563, 575.

10. Βλέπε Koppelman και Rebstock (2007) για ένα επιχείρημα ότι τα συστήματα εισαγωγής δεν παρέχουν ποτέ «πραγματικά εξατομικευμένη εξέταση». Βλέπε Lippert-Rasmussen (2011) για το γιατί μπορεί να μην αντιμετωπίζεται ως άτομο.

11. Σκεφτείτε τη βάφλα στο Πανεπιστήμιο του Τέξας σύντομη στο Fisher. Το Πανεπιστήμιο ισχυρίζεται ότι λειτουργεί με ένα «ευρύ όραμα της διαφορετικότητας». Συνεχίζει: «Τα εκπαιδευτικά οφέλη της διαφορετικότητας περιλαμβάνουν, αλλά δεν περιορίζονται σε, φέρνοντας μοναδικές και άμεσες προοπτικές στα θέματα και τα θέματα που συζητούνται και συζητούνται στις τάξεις, προωθώντας τη διαφυλετική κατανόηση, καταρρίπτοντας τα φυλετικά και εθνοτικά στερεότυπα και δημιουργώντας ένα περιβάλλον στο οποίο οι μαθητές δεν αισθάνονται σαν εκπρόσωποι της φυλής τους» (University of Texas 2015, 5). Όλα τα οφέλη που αναφέρονται εδώ, συμπεριλαμβανομένων των «μοναδικών και άμεσων προοπτικών», αναφέρονται σε αποτελέσματα της φυλετικής ποικιλομορφίας, αν και η πρόταση αρχίζει με την «ποικιλομορφία» αμετάβλητη και μέσα σε ένα αρχικό πλαίσιο ενός «ευρέος οράματος». Αλλά ίσως υπάρχει κάτι που πρέπει να ειπωθεί για τη βάφλα. Ο Daniel Sabbagh (2007) υποστηρίζει ότι οι συγκεχυμένες, διφορούμενες δικαιολογίες της θετικής δράσης μπορεί να είναι απαραίτητες για τη διατήρησή της.

12. Ο στρατηγός Becton έγραψε:

Οι πλήρως ενσωματωμένες στρατολογημένες τάξεις καθιστούν την ενσωμάτωση του σώματος αξιωματικών απαραίτητη για την αποτελεσματική λειτουργία του στρατού μας. Όμως, ο στρατός δεν έμαθε αυτό το μάθημα χωρίς πρώτα να βιώσει το επικίνδυνο και καταστροφικό περιβάλλον ενός φυλετικά διαφορετικού στρατολογημένου σώματος που διοικείται από ένα συντριπτικά λευκό σώμα αξιωματικών. Ως άμεσο αποτέλεσμα των διδαγμάτων που αντλήθηκαν στις δεκαετίες του 1960 και του 1970 [κατά τη διάρκεια του πολέμου του Βιετνάμ], ο στρατός είναι πλέον πλήρως αφοσιωμένος στην ενσωμάτωση του σώματος αξιωματικών. Και ενώ οι ένοπλες δυνάμεις έχουν κάνει αξιοσημείωτα βήματα στην επίτευξη φυλετικής ενσωμάτωσης, ο στρατός δεν μπορεί να χάσει έδαφος (Consolidated Brief 2003, 13).

Ένας βασικός τρόπος με τον οποίο οι ακαδημίες υπηρεσιών φέρνουν μαύρους και ισπανόφωνους μαθητές είναι με τον εντοπισμό ελπιδοφόρων αλλά «ημιτελών» υποψηφίων και την εγγραφή τους στα «σχολεία προετοιμασίας» τους, των οποίων τα φοιτητικά σώματα παρουσιάζουν σημαντική υπερεκπροσώπηση των μειονοτήτων. Ένας δεύτερος τρόπος με τον οποίο οι υπηρεσίες δημιουργούν αξιωματικούς είναι μέσω προγραμμάτων ROTC κολλεγίων. Η πρόσληψη στο ROTC είναι φυλετικά συνειδητή, όπως και η απονομή υποτροφιών ROTC.

13. Για να διαπιστώσει ότι το Harvard προέβη σε διακρίσεις εις βάρος των αιτούντων ασιατικής καταγωγής κατά παράβαση του τίτλου VI και της δέκατης τέταρτης τροποποίησης, ο Πρόεδρος του Ανωτάτου Δικαστηρίου θα έπρεπε να υποστηρίξει ότι η πολιτική του Χάρβαρντ όχι μόνο είχε «αρνητικό αντίκτυπο» σε αυτούς τους προσφεύγοντες, αλλά ότι το αρνητικό αποτέλεσμα ήταν σκόπιμο, όχι απλώς μια προβλέψιμη παρενέργεια της πολιτικής. Η SFFA υποστήριξε αυτόν τον τελευταίο ισχυρισμό σε κάθε επίπεδο διαφοράς, αλλά ούτε το Περιφερειακό Δικαστήριο ούτε το Εφετείο τον βρήκαν αξιόπιστο (SFFA 2019, 146–149; SFFA 2020, 195–198). Ο Πρόεδρος του Ανωτάτου Δικαστηρίου δεν εξέτασε άμεσα τον ισχυρισμό. Αντίθετα, χρησιμοποίησε λίγη λογική: οι εισαγωγές είναι μια υπόθεση μηδενικού αθροίσματος. Εάν εισέλθουν περισσότεροι μαθητές από μια φυλή ή εθνικότητα, εισέρχονται λιγότεροι από άλλες φυλές ή εθνικότητες. Έτσι, η πολιτική του Χάρβαρντ είχε αρνητικό αντίκτυπο σε ορισμένους αιτούντες. Αυτό γι 'αυτόν έκανε την πολιτική ανεπίτρεπτη. Ο Πρόεδρος του Ανωτάτου Δικαστηρίου σημείωσε τη διαπίστωση του Περιφερειακού Δικαστηρίου ότι οι προτιμήσεις του Χάρβαρντ για τους μαύρους και τους ισπανόφωνους είχαν ως αποτέλεσμα «να γίνουν δεκτοί λιγότεροι Ασιάτες Αμερικανοί και λευκοί φοιτητές» (SFFA 2023, 27, παραθέτοντας SFFA 2019, 178, η υπογράμμιση δική μου).

14. Students for Fair Admissions κατά Στρατιωτικής Ακαδημίας των Ηνωμένων Πολιτειών (Νότια Περιφέρεια, Νέα Υόρκη), Υπόθεση 7:23-cv-08262. και Students for Fair Admissions v. Department of Defense (District, Maryland), Υπόθεση 7:23-cv-02699.

15. Τα κληροδοτήματα ευνοούν τα παιδιά των αποφοίτων ενός σχολείου. Γιατί είναι άδικο; Εξετάστε μια άλλη μορφή ευνοιοκρατίας. Τα παιδιά των κατοίκων του Μέριλαντ ευνοούνται για εισαγωγή στο Πανεπιστήμιο του Μέριλαντ στο College Park. Οι φοιτητές των οποίων οι γονείς διαμένουν σε άλλα κράτη πληρώνουν πολύ υψηλότερο λογαριασμό διδάκτρων εάν γίνουν δεκτοί και σε κάθε περίπτωση υπάρχει όριο στον αριθμό των εκτός κρατιδίων που μπορούν να φιλοξενηθούν. Γιατί αυτή η ευνοιοκρατία; Είναι προφανές, απαντάτε. Οι κάτοικοι του Μέριλαντ πληρώνουν φόρους που υποστηρίζουν το Πανεπιστήμιο. Φυσικά τα παιδιά τους πρέπει να έχουν προτεραιότητα. Αυτή η απάντηση είναι ελλιπής. Εξάλλου, για τα ιδιωτικά ιδρύματα οι απόφοιτοί τους είναι οι «φορολογούμενοι» τους. Αντλούν υποστήριξη όχι από μια γεωγραφικά οριοθετημένη πολιτική δικαιοδοσία που επιβάλλει υποχρεωτικές εισφορές (φόρους), αλλά από μια γεωγραφικά διασκορπισμένη εκλογική περιφέρεια (τους αποφοίτους τους) που «φορολογούν» τον εαυτό τους εθελοντικά. Γιατί ένα σύνολο «φορολογουμένων» να έχει ευνοϊκούς όρους εισδοχής για τα παιδιά του, ενώ ένα άλλο όχι; Ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα της μεταδευτεροβάθμιας εκπαίδευσης στις Ηνωμένες Πολιτείες είναι η εκτεταμένη σειρά ιδιωτικών κολεγίων και πανεπιστημίων. Οι περισσότεροι δεν είναι στο πρωτάθλημα του Χάρβαρντ με το κληροδότημα των 51 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Εξαρτώνται οικονομικά από πιστούς αποφοίτους για να συντηρηθούν.

16. Για την εξήγηση του MIT σχετικά με την επαναφορά του SAT, βλέπε Schmill 2022.