Η απομυθοποίηση του βιβλίου της Αποκάλυψης του Ιωάννη

Εισαγωγή

Το βιβλίο της «Αποκάλυψης» είναι το 27ο και τελευταίο βιβλίο της Καινής Διαθήκης και αποτελεί το επιστέγασμα της Βίβλου. Είναι από τα πιο πολυσυζητημένα, αμφιλεγόμενα και διαφορετικώς ερμηνευμένα κείμενα στην λογοτεχνική παραγωγή του Χριστιανισμού.

Επανέρχεται στην επικαιρότητα αρκετά συχνά, ειδικά όταν ανακύπτουν δεινά και προβλήματα που μαστίζουν την ανθρωπότητα σε παγκόσμιο επίπεδο. Εκκλησίες, εκκλησιαστικές και παρεκκλησιαστικές οργανώσεις, αδελφότητες μοναχών, σέχτες, συνομωσιολόγοι, σκοταδιστές και λοιποί καταστροφολάγνοι, προσπαθούν ο καθένας με τον τρόπο του να δώσουν μια ερμηνεία σε σύγχρονα γεγονότα, έχοντας ως βάση τους το βιβλίο αυτό.

Το κείμενο χαρακτηρίζεται ως «αποκάλυψη» ήδη από τον πρώτο στίχο, ενώ αλλού αναφέρεται και ως «προφητεία». Είναι όμως; Μας αποκαλύπτει μελλοντικά πράγματα που δεν ξέρουμε; Μας διαφωτίζει σε κάτι που για μας είναι «καλυμμένο»; Πολύ περισσότερο, προφητεύει κάτι;

Η πραγματικότητα όμως είναι μόνο Σύμφωνα με την εκκλησιαστική παράδοση που τελικά επικράτησε, η «Αποκάλυψη» γράφτηκε από τον Ιωάννη τον μαθητή του Ιησού, την οποία διέδωσε δε κάποιος απατεώνας καλόγερος Χριστόδουλος που ήρθε διωγμένος από την Μικρά Ασία περί τα τέλη του 11αι. μ.χ. για ιδιοτελείς λόγους (να πάρει το νησί στην εξουσία του με χρυσόβουλο του Αλέξιου Κομνηνού, απαγορεύοντας συνάμα την παρουσία γυναικών και παιδιών στο νησί όπου, μέχρι και σήμερα η εκκλησία το κατέχει και καταπατά το μεγαλύτερο μέρος του και θησαυρίζει από το δήθεν σπήλαιο της Αποκάλυψης πάνω στον ναό της Θεάς Αρτέμιδος) όταν ήταν εξόριστος στο νησί της Πάτμου, περίπου το 93-96 μ.Χ. Αν διαβάσουμε σωστά το κείμενο, «Ἐγὼ Ἰωάννης, ὁ ἀδελφὸς ὑμῶν καὶ συγκοινωνὸς ἐν τῇ θλίψει καὶ βασιλείᾳ καὶ ὑπομονῇ ἐν Ἰησοῦ Χριστῷ, ἐγενόμην ἐν τῇ νήσῳ τῇ καλουμένῃ Πάτμῳ διὰ τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ καὶ διὰ τὴν μαρτυρίαν Ἰησοῦ Χριστοῦ.» [= Εγώ ο Ιωάννης, ο αδελφός σας και συμμέτοχος εις την θλίψιν, που δοκιμάζετε εξ αιτίας των διωγμών δια το όνομα του Χριστού, συμμέτοχος όμως και εις την ένδοξον βασιλείαν, που θα απολαύσωμεν χάρις εις την υπομονήν μας δια του Ιησού Χριστού, ήλθα (ή ήμουν) εις την νήσον, που λέγεται Πάτμος, εξόριστος εξ αιτίας του λόγου του Θεού και της μαρτυρίας, που δίδω και διαλαλώ δια τον Ιησούν Χριστόν.] (Αποκ. 1,9). Το ρήμα ''ἐγενόμην'' από το ρήμα ''ειμί'' σημαίνει ότι βρέθηκα στο παρελθόν εξ αιτίας των διωγμών δια το όνομα του Χριστού, εξόριστος εξ αιτίας του λόγου του Θεού και της μαρτυρίας (πληροφορία ή βεβαίωση), που δίδω, διαλαλώ και διδάσκω δια τον Ιησούν Χριστόν, και όταν ήλθε στην Πάτμο ήταν ήδη παρελθόν η συγγραφή της Αποκάλυψης ούτε ότι έλαβε εκεί τα οράματα και τις αποκαλύψεις, ούτε έμεινε εκεί ως το τέλος της ζωής του. Πιθανώς να γράφτηκε στην Έφεσο.

Γράφω «επικράτησε», διότι κατά τους πρώτους αιώνες το βιβλίο αυτό ήταν αμφίβολης προέλευσης, όπως και το περιεχόμενό του. Όμως ίσως είναι το μοναδικό βιβλίο της ''Αγίας Γραφής που διατηρεί την αυθεντικότητά του και μας έχει έλθει ως σήμερα όπως, ή περίπου όπως μας το παρέδωσε ο συγγραφέας της. Φαίνεται πως η προειδοποίηση για τις τιμωρίες που θα υποστούν όσοι τολμήσουν να κάνουν προσθέσεις ή αφαιρέσεις ή να αλλοιώσουν το περιεχόμενό της την προστάτευσε από τους ''θεόπνευστους'' πλαστογράφους. (ΚΒ, 18-19) Μάλιστα στον πρώιμο Χριστιανισμό προκάλεσε δογματικές έριδες ουκ ολίγες φορές, όπως με το δόγμα της «χιλιετούς» επίγειας Βασιλείας του Θεού. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με την σειρά, εξετάζοντάς τα από τις πηγές…

Πίνακας περιεχομένων «Αποκάλυψη» α) Συγγραφέας β) Τόπος συγγραφής γ) Έτος συγγραφής Δομή και περιεχόμενο της «Αποκάλυψης» Το χρονικό εύρος της επαλήθευσης των «προφητειών» Είναι στην πραγματικότητα «προφητικό βιβλίο»; Τελικά, ποιος είναι το Θηρίο (666 ή 616); Αρχικές απόψεις των χριστιανών περί της Αποκάλυψης Η μαρτυρία των συνόδων μαρτυρά εκκλησιαστική σύγχυση Τελικά πού εξυπηρετεί η «Αποκάλυψη»;

«Αποκάλυψη»

α) Συγγραφέας

Στο βιβλίο της «Αποκάλυψης», το όνομα «Ιωάννης» αναφέρεται τέσσερις φορές. Σε καμία περίπτωση όμως δεν αναφέρεται ότι είναι ο επιστήθιος μαθητής του Ιησού. Αντιθέτως, όταν αναφέρεται στους αποστόλους, ποτέ δεν συγκαταλέγει τον εαυτό του ανάμεσά τους. Όταν βλέπει τους 24 πρεσβυτέρους να κάθονται σε θρόνους περικυκλώνοντας τον θρόνο του Θεού, πουθενά δεν αναφέρει ότι ήταν και αυτός ανάμεσά τους…

θρόνος ἔκειτο ἐν τῷ οὐρανῷ καὶ ἐπὶ τοῦ θρόνου καθήμενος καὶ ὁ καθήμενος ἦν ὅμοιος ὁράσει λίθῳ ἰάσπιδι καὶ σαρδίνῳ• καὶ ἶρις κυκλόθεν τοῦ θρόνου ὅμοιος ὁράσει σμαραγδίνῳ καὶ κυκλόθεν τοῦ θρόνου θρόνοι εἴκοσι καὶ τέσσαρες καὶ ἐπὶ τοὺς θρόνους εἴδον τοὺς εἴκοσι καὶ τέσσαρας πρεσβυτέρους καθημένους περιβεβλημένους ἐν ἱματίοις λευκοῖς καὶ ἔσχον ἐπὶ τὰς κεφαλὰς αὐτῶν στεφάνους χρυσοῦς.
(Αποκάλυψη, 4:2-4)

Σύμφωνα με την παράδοση της Εκκλησίας, είναι οι 12 πατριάρχες των Εβραίων (που εκπροσωπούν την «παλαιά οικονομία») και οι υπόλοιποι 12 είναι οι απόστολοι (που εκπροσωπούν αντίστοιχα την «νέα οικονομία» του Θεού). Η «αγία Ιερουσαλήμ», που την βλέπει να κατεβαίνει από τον ουρανό, έχει ένα μεγάλο και ψηλό τείχος που το στηρίζουν δώδεκα πυλώνες και στους πυλώνες βρίσκονται ισάριθμοι άγγελοι, οι οποίοι έχουν γραμμένα τα ονόματα των δώδεκα φυλών του Ισραήλ (Αποκάλυψη, 21:12). Το τείχος αυτό έχει δώδεκα θεμέλια με τα ονόματα των δώδεκα αποστόλων (Αποκάλυψη, 21:14).

Ο πατριάρχης Αλεξανδρείας Διονύσιος (190- 265 κ.ε.) δέχεται ότι το κείμενο αυτό ανήκει σε κάποιον «άγιο εκκλησιαστικό άνδρα», αλλά όχι στον απόστολο Ιωάννη. Έχοντας ως δεδομένο ότι το «Κατά Ιωάννην» γράφτηκε από τον ομώνυμο απόστολο όπως επίσης και η πρώτη «καθολική» επιστολή (απορρίπτει τις άλλες δύο ως νόθες) και συγκρίνοντας τα με την «Αποκάλυψη», παρατηρεί διαφορά στο ύφος, στον τρόπο γραψίματος, στο λεξιλόγιο, στο συντακτικό. Παρατηρεί ότι πολλές φορές ο συγγραφέας περιττολογεί και αναφέρει ότι πολλοί είχαν το όνομα «Ιωάννης» (όπως και σήμερα). Στο ερώτημα «ποιός Ιωάννης είναι ο συγγραφέας;», η απάντησή του Διονυσίου είναι: «Ποιος δε ούτος, άδηλον» (Εκκλησιαστική Ιστορία, 7:25:12).

Τις πληροφορίες αυτές τις αντλούμε από αποσπάσματα του χαμένου έργου του Διονυσίου, «Επαγγελίες», που παραθέτει ο Ευσέβιος Καισαρείας στην εκκλησιαστική του ιστορία.

Όπως θα δούμε παρακάτω, όταν θα εξετάσουμε την ιστορική πορεία του βιβλίου αυτού μέσα από τους κανόνες της Εκκλησίας, θα καταλάβουμε ότι η καθιερωμένη αντίληψη που θέλει τον απόστολο Ιωάννη ως συγγραφέα της «Αποκάλυψης» δεν ήταν ούτε αυτονόητη ούτε δεδομένη, αλλά ταλάνισε επί αιώνες την Εκκλησία.

β) Τόπος

Ο τόπος όπου λαμβάνει ο Ιωάννης την «αποκάλυψη» δεν δηλώνεται ότι είναι το νησί της Πάτμου (Δες στην εισαγωγή ανωτέρω). Εκεί που «είδε» και εκεί έγραψε (δεν μας αναφέρει όμως που). Αυτό δηλώνεται στο ίδιο το κείμενο, ότι δηλαδή κατέγραφε επί τόπου όσα «έβλεπε» και «άκουγε», παρ’ ότι ήταν σε έκσταση(!). «Σφράγισον ἃ ἐλάλησαν αἱ ἑπτὰ βρονταί καὶ μὴ ταὐτὰ γράψῃς» (Αποκάλυψη, 10:4). Το σίγουρο πάντος είναι ότι στην Πάτμο τον 1ο-2ο αιώνα και ως τον 6ο-7ο αιώνα λειτουργούσε ο ναός της Θεάς Αρτέμιδος και το σπήλαιο ήταν μέρος του ναού, αποκλείεται ο Ιωάννης να το χρησιμοποίησε. Πιθανώς την έγραψε στην Έφεσο. Ο Ιησούς υποτίθεται ότι λέει στον Ιωάννη στο τέλος του βιβλίου, «μακάριος ὁ τηρῶν τοὺς λόγους τῆς προφητείας τοῦ βιβλίου τούτου» (Αποκάλυψη, 22:7). Ο ίδιος ο Ιησούς στην αρχή του βιβλίου, του δίνει την εντολή «ὁ βλέπεις γράψον εἰς βιβλίον» (1:11). Στην πραγματικότητα κατασκευάστηκε. Και μάλιστα σε τουλάχιστον δύο φάσεις.

γ) Έτος συγγραφής

Το έτος συγγραφής τοποθετείται επισήμως μεταξύ 93-96 κ.ε., αν λάβουμε υπόψη όσα ισχυρίζεται ο Ειρηναίος της Λυών. Όμως, υπάρχει και μια δεύτερη πηγή πληροφόρισης, ο Θεοφύλακτος Βουλγαρίας (11ος αι. μ.Χ.), ο οποίος αναφέρει ότι γράφτηκε 32 χρόνια μετά την «ανάληψη» του «Χριστού»: «…ο και συνέγραψεν εν Πάτμω τη νήσω εξόριστος διατελών, μετά τριακονταδύο έτη της του Χριστού αναλήψεως» (P. G 123, 1133, «Σχόλια εις το κατά Ιωάννη»). Ο Επιφάνιος Κύπρου ρίχνει ακόμα περισσότερο την χρονολογία της συγγραφής επί Κλαυδίου, μεταξύ 41-54 κ.ε. 

Για όλες τις παραπάνω διαφορετικές απόψεις, υπάρχουν και τα αντίστοιχα «αποδεικτικά στοιχεία», όπως συμβαίνει κατά κανόνα σε κατασκευασμένα κείμενα.

Οι ειδικοί μελετητές θεωρούν πιθανότερο ότι μέρος του κειμένου προέρχεται εν μέρει από το 60 κ.ε. και εν μέρει προς το τέλος του πρώτου αιώνα.

Σύμφωνα με τον καθηγητή Έρμαν Μπάρτ, «Με βάση την λεπτομερή μελέτη όλων των στοιχείων του κειμένου, οι περισσότεροι ερευνητές θεωρούν ότι μέρη του βιβλίου γράφτηκαν κατά την διάρκεια της δεκαετίας του 60 κοινής εποχής». Ενώ, «το βιβλίο δεν ολοκληρώθηκε πριν περάσουν 30 χρόνια ή και περισσότερα, πιθανόν γύρω στο 95 κοινής εποχής» (Εισαγωγή στα βιβλία της Κ. Διαθήκης, σ. 404).

Ας δούμε κάποια στοιχεία από το κείμενο…

Στο κεφάλαιο 17 αναφέρεται «τὸ κρίμα τῆς πόρνης τῆς μεγάλης» (στ. 1). Αυτή κάθεται πάνω σε ένα «θηρίο» που έχει επτά κεφάλια και δέκα κέρατα. Η γυναίκα αυτή φορά πορφύρα, χρυσό, τίμιους λίθους και μαργαριτάρια. Επίσης κρατά ένα χρυσό ποτήρι γεμάτο με βδελύγματα. Στο μέτωπό της «ὄνομα γεγραμμένον μυστήριον Βαβυλὼν ἡ μεγάλη ἡ μήτηρ τῶν πορνῶν καὶ τῶν βδελυγμάτων τῆς γῆς» (στ. 5). Με το όνομα «Βαβυλών» υπονοείται η Ρώμη (θα το δούμε στον οικείο τόπο). Αυτή μέθυσε από το αίμα των αγίων και των μαρτύρων του Ιησού.

ὧδε ὁ νοῦς ὁ ἔχων σοφίαν αἱ ἑπτὰ κεφαλαὶ ὄρη εἰσίν ἑπτὰ ὅπου ἡ γυνὴ κάθηται ἐπ’ αὐτῶν καὶ βασιλεῖς ἑπτά εἰσιν οἱ πέντε ἔπεσαν καὶ ὁ εἷς ἔστιν ὁ ἄλλος οὔπω ἦλθεν καὶ, ὅταν ἔλθῃ ὀλίγον αὐτὸν δεῖ μεῖναι καὶ τὸ θηρίον ὃ ἦν καὶ οὐκ ἔστιν καὶ αὐτὸς ὄγδοός ἐστιν καὶ ἐκ τῶν ἑπτά ἐστιν καὶ εἰς ἀπώλειαν ὑπάγει.
(στ. 9-11)

Τα επτά κεφάλια είναι επτά λόφοι. Πάνω σε αυτά κάθεται η γυναίκα του «οράματος». Η Ρώμη ονομάζεται «επτάλοφη», καθώς βρίσκεται πάνω σε ισάριθμους λόφους. Η πόρνη γυναίκα είναι η αυτοκρατορική ρωμαϊκή εξουσία, που όπως αναφέρεται στο κείμενο «κάθεται πάνω σε πολλά νερά», που «λαοὶ καὶ ὄχλοι εἰσὶν καὶ ἔθνη καὶ γλῶσσαι» (στ. 15). Η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία περιελάμβανε στα εδάφη της διάφορους λαούς, έθνη, και γλώσσες. Στην συνέχεια αναφέρεται σε επτά βασιλείς, εκ των οποίων οι πέντε έπεσαν (κυριάρχησαν στο παρελθόν), ο ένας είναι, ο άλλος ακόμα δεν ήρθε αλλά όταν έρθει πρέπει να μείνει λίγο. «οἱ πέντε ἔπεσαν καὶ ὁ εἷς ἔστι», κάτι που δείχνει ότι το συγκεκριμένο κομμάτι γράφεται κατά την διάρκεια της διακυβέρνησης του 6ου -κατά χρονική σειρά- Ρωμαίου αυτοκράτορα. Αυτό το στοιχείο αντιστοιχεί στην δεκαετία μεταξύ του 60-70 κ.ε. Ξεκινώντας την μέτρηση από τον Ιούλιο Καίσαρα, ο έκτος στην σειρά αυτοκράτορας είναι ο Νέρωνας, που κυβέρνησε μεταξύ 54-68 κ.ε. Συνεπώς, το εύρος τώρα διαμορφώνεται μεταξύ 60- 68 κ.ε.

Πρώτος ο Ιούλιος Καίσαρας, δεύτερος ο Οκταβιανός (27-14 π.κ.ε.), τρίτος ο Τιβέριος (14 π.κ.ε. – 37 κ.ε.), τέταρτος ο Καλιγούλας (37-41 κ.ε.), πέμπτος ο Κλαύδιος (41-54 κ.ε.), έκτος ο Νέρων (54-68 κ.ε.).

Οι χριστιανοί τον θεωρούσαν μεγάλο εχθρό τους, καθώς θεώρησαν ότι τους δίωκε για την πίστη τους. Στην πραγματικότητα, δίωξε μόνο τους χριστιανούς της Ρώμης περίπου το 64 κ.ε. (άρα δεν έχουμε γενικό διωγμό), αλλά εξαιτίας του εμπρησμού της πόλης (άρα, έχουμε ποινικό αδίκημα και όχι θρησκευτικά αίτια).

Σημείωση: Επί Τιβέριου (14 π.κ.ε. – 37 κ.ε.) και Κλαύδιου (41-54 κ.ε.) εκδόθηκαν διατάγματα που επέβαλαν τον διωγμό όλων των Ιουδαίων από την Ρώμη -πλην των δούλων- λόγω των πολλών προβλημάτων που συνεχώς προκαλούσαν, δηλαδή: κοινωνικά, οικονομικά, πολιτικά, απείθειας, θρησκευτικά, μεσσιανικές εξεγέρσεις κ.α.

Υπάρχει όμως και ένα άλλο σημείο, όπου φαίνεται ότι ο λόγος αφορά τον Νέρωνα.

Στο κεφάλαιο 13, αναφέρεται πάλι ένα θηρίο με επτά κεφάλια και δέκα κέρατα. «εἶδον μίαν τῶν κεφαλῶν αὐτοῦ ὡς ἐσφαγμένην εἰς θάνατον καὶ ἡ πληγὴ τοῦ θανάτου αὐτοῦ ἐθεραπεύθη καὶ ἐθαυμάσθη ἕν ὅλη τῇ γῆ ὀπίσω τοῦ θηρίου» (13:3). Ένα από τα κεφάλια (δηλαδή, ένας από τους βασιλείς), ήταν «ὡς ἐσφαγμένην εἰς θάνατο» αλλά τελικά θεραπεύτηκε. Με βάση τους πλαστογραφημένους «συβιλικούς χρησμούς», ο Νέρων θα επανέρχονταν στην ζωή (πολλοί πιστεύανε ότι ο Δομιτιανός που ήταν αυτοκράτορας την εποχή της συγγραφής της Αποκάλυψης ήταν μετενσάρκωση του Νέρωνα).

Τέλος, να αναφέρουμε ακόμα μία άποψη που θέλει τον Ιωάννη να βρίσκεται στην Πάτμο εξαιτίας εξορίας μετά από διωγμό, είναι αυθαίρετη. Παρά την καθιερωμένη αυτή αντίληψη, ο αρχιμανδρίτης Β. Στεφανίδης ισχυρίζεται ότι αυτό είναι παρανόηση… (Δες στην εισαγωγή ανωτέρω).

Ο Ιωάννης ειργάσθη δια την διοργάνωσιν των χριστιανικών κοινοτήτων της Μ. Ασίας και διάδοσιν του χριστιανισμού. Μετέβη εις την νήσον Πάτμον, όπου έγραψε την Αποκάλυψιν. Ως σκοπόν της μεταβάσεως η Αποκάλυψις αναφέρει ¨δια τον λόγον του Θεού και την μαρτυρίαν του Ιησού¨, ήτοι δια το κήρυγμα και την διάδοσιν του χριστιανισμού. Η λέξις ¨μαρτυρία¨ παρεξηγηθείσα εξελήφθη ως μαρτύριον. Εκ τούτου προέκυψεν η είδησις, ότι ο Ιωάννης μετέβη εις την Πάτμον ως εξόριστος, το οποίον πρώτην φοράν αναφέρει ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς.
(Εκκλησιαστική Ιστορία, σ. 39)

Δομή και περιεχόμενο της «Αποκάλυψης»

Χωρίο-κλειδί για την κατανόηση της δομής του βιβλίου, είναι το ακόλουθο: «γράψον ἃ εἶδες καὶ ἃ εἰσὶν καὶ ἃ μέλλει γινέσθαι μετὰ ταῦτα» (Αποκάλυψη, 1:19). Επομένως, το βιβλίο χωρίζεται σε τρία μέρη. Το «ἃ εἶδες», είναι το πρώτο κεφάλαιο το βιβλίου που είναι εισαγωγικό. Μαθαίνουμε ότι είναι «Ἀποκάλυψις Ἰησοῦ Χριστοῦ ἣν ἔδωκεν αὐτῷ ὁ θεός» (1:1), με σκοπό να δείξει «τοῖς δούλοις αὐτοῦ ἃ δεῖ γενέσθαι ἐν τάχει», τα οποία «ἐσήμανεν ἀποστείλας διὰ τοῦ ἀγγέλου αὐτοῦ τῷ δούλῳ αὐτοῦ Ἰωάννῃ» ο οποίος βρέθηκε «ἐν τῇ νήσῳ τῇ καλουμένῃ Πάτμῳ διὰ τὸν λόγον τοῦ θεοῦ καὶ διὰ τὴν μαρτυρίαν Ἰησοῦ Χριστοῦ» (1:9). Εκεί είδε σε κατάσταση εκστάσεως τον Ιησού ένδοξο, ο οποίος του παρήγγειλε να γράψει όσα βλέπει σε βιβλίο και να τα στείλει σε επτά ιστορικές εκκλησιαστικές κοινότητες που βρίσκονται σε επτά πόλης της Μικράς Ασίας. Στην Έφεσο, στην Σμύρνη, στην Πέργαμο, στα Θυάτειρα, στις Σάρδεις, στην Φιλαδέλφεια και στην Λαοδίκεια. Οι επτά ιστορικές εκκλησιαστικές κοινότητες που είχαν προσηλυτιστεί και ακολουθούσαν την αυθεντική διδασκαλία του Ιουδαϊκού χριστιανισμού, των 12 μαθητών του Ιησού όπου σε αυτές αναφέρεται ο Ιωάννης την εποχή της συγγραφής της Αποκάλυψης περνούσαν ήδη κρίση και συνεχώς μειωνόταν ανησυχητικά. Οι οπαδοί της αυθεντικής εκκλησίας του Ιησού διαλύθηκαν από τους οπαδούς της αίρεσης του Παύλου στα μισά του 2ου αιώνα, επιβίωσαν μόνο κάτι μικρές ομάδες στην Συρία για 150 περίπου χρόνια και μετά διασπάστηκαν και εξαφανίστηκαν. Σήμερα όλες οι χριστιανικές εκκλησίες είναι της αίρεσης του Παύλου.

Το δεύτερο μέρος, το «ἃ εἰσὶν», είναι οι επιστολές που αποστέλλονται σε αυτές τις κοινότητες, και είναι τα επόμενα δύο κεφάλαια. Το τρίτο και τελευταίο μέρος, είναι το κυρίως «προφητικό», το «ἃ μέλλει γινέσθαι μετὰ ταῦτα» (κεφ. 4-22). Σε αυτά, περιγράφεται η νίκη του Θεού και της Εκκλησίας του εναντίον των δυνάμεων του κακού, μέσα από εικόνες και σύμβολα. Όπως ακριβώς συμβαίνει σε κάθε ανάλογο κείμενο. Στα κεφάλαιο 4, ο Ιωάννης βρίσκεται στο άμεσο περιβάλλον του Θεού. Στο κεφάλαιο 5 παρουσιάζεται ένα βιβλίο κατασφραγισμένο με 7 σφραγίδες που μόνο ο Ιησούς μπορούσε να ανοίξει. Στα επόμενα κεφάλαια έως το τέλος, τρία είναι τα βασικά στοιχεία πριν την τελική επικράτηση της Βασιλείας του Θεού: α) το άνοιγμα των επτά σφραγίδων των καταστροφών, β) το σάλπισμα των επτά αγγέλων που συμπληρώνουν την καταστροφολογία, και γ) το περιβόητο χάραγμα του αντίχριστου με το «666» (κεφ. 13).

Οι εικόνες της «Αποκαλύψεως» είναι σκληρές. Η «Αποκάλυψη» είναι γραμμένη ώστε να προκαλεί πανικό στον αναγνώστη που θα την πάρει στα σοβαρά. Ο πλαστός φόβος και η προσφερόμενη ελπίδα είναι τα δύο «χαλινάρια» που χρησιμοποιεί ο ηνίοχος για να κατευθείνει εκεί που θέλει το άρμα του. Ο νοών νοείτω.

Ας δούμε ενδεικτικά ορισμένα τέτοια χωρία…

Καὶ ἤνοιξεν τὸ φρέαρ τῆς ἀβύσσου καὶ ἀνέβη καπνὸς ἐκ τοῦ φρέατος ὡς καπνὸς καμίνου μεγάλης καὶ ἐσκοτίσθη ὁ ἥλιος καὶ ὁ ἀὴρ ἐκ τοῦ καπνοῦ τοῦ φρέατος καὶ ἐκ τοῦ καπνοῦ ἐξῆλθον ἀκρίδες εἰς τὴν γῆν καὶ ἐδόθη αὐταῖς ἐξουσία ὡς ἔχουσιν ἐξουσίαν οἱ σκορπίοι τῆς γῆς καὶ ἐρρέθη αὐταῖς ἵνα μὴ αδικήσωσιν τὸν χόρτον τῆς γῆς οὐδὲ πᾶν χλωρὸν οὐδὲ πᾶν δένδρον εἰ μὴ τοὺς ἀνθρώπους μόνους οἵτινες οὐκ ἔχουσιν τὴν σφραγῖδα τοῦ θεοῦ ἐπὶ τῶν μετώπων αὐτῶν καὶ ἐδόθη αὐταῖς ἵνα μὴ ἀποκτείνωσιν αὐτούς ἀλλ’ ἵνα βασανισθῶσιν μῆνας πέντε καὶ ὁ βασανισμὸς αὐτῶν ὡς βασανισμὸς σκορπίου ὅταν παίσῃ ἄνθρωπον καὶ ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις ζητήσουσιν οἱ ἄνθρωποι τὸν θάνατον καὶ οὐχ εὑρήσουσιν αὐτόν καὶ ἐπιθυμήσουσιν ἀποθανεῖν καὶ φεύξεται ὁ θάνατος ἀπ’ αὐτῶν.
(9:2-6)

Λέγουσαν τῷ ἕκτῳ ἀγγέλῳ ὅς εἴχε τὴν σάλπιγγα Λῦσον τοὺς τέσσαρας ἀγγέλους τοὺς δεδεμένους ἐπὶ τῷ ποταμῷ τῷ μεγάλῳ Εὐφράτῃ καὶ ἐλύθησαν οἱ τέσσαρες ἄγγελοι οἱ ἡτοιμασμένοι εἰς τὴν ὥραν καὶ ἡμέραν καὶ μῆνα καὶ ἐνιαυτόν ἵνα ἀποκτείνωσιν τὸ τρίτον τῶν ἀνθρώπων καὶ ὁ ἀριθμὸς στρατευμάτων τοῦ ἱππικοῦ δύο μυριάδες μυριάδων καὶ ἤκουσα τὸν ἀριθμὸν αὐτῶν καὶ οὕτως εἶδον τοὺς ἵππους ἐν τῇ ὁράσει καὶ τοὺς καθημένους ἐπ’ αὐτῶν ἔχοντας θώρακας πυρίνους καὶ ὑακινθίνους καὶ θειώδεις καὶ αἱ κεφαλαὶ τῶν ἵππων ὡς κεφαλαὶ λεόντων καὶ ἐκ τῶν στομάτων αὐτῶν ἐκπορεύεται πῦρ καὶ καπνὸς καὶ θεῖον ὑπὸ τῶν τριῶν τούτων ἀπεκτάνθησαν τὸ τρίτον τῶν ἀνθρώπων ἐκ τοῦ πυρὸς καὶ ἐκ τοῦ καπνοῦ καὶ ἐκ τοῦ θείου τοῦ ἐκπορευομένου ἐκ τῶν στομάτων αὐτῶν.
(9:14-18)

Διὰ τοῦτο εὐφραίνεσθε οἱ οὐρανοὶ καὶ οἱ ἐν αὐτοῖς σκηνοῦντες οὐαὶ τοῖς κατοικοῦσιν τὴν γῆν καὶ τὴν θάλασσαν ὅτι κατέβη ὁ διάβολος πρὸς ὑμᾶς ἔχων θυμὸν μέγαν εἰδὼς ὅτι ὀλίγον καιρὸν ἔχει.
(12:12)

Καὶ ἤκουσα φωνῆς μεγάλης ἐκ τοῦ ναοῦ λεγούσης τοῖς ἑπτὰ ἀγγέλοις Ὑπάγετε καὶ ἐκχέατε τὰς φιάλας τοῦ θυμοῦ τοῦ θεοῦ εἰς τὴν γῆν. Καὶ ἀπῆλθεν ὁ πρῶτος καὶ ἐξέχεεν τὴν φιάλην αὐτοῦ ἐπὶ τὴν γῆν καὶ ἐγένετο ἕλκος κακὸν καὶ πονηρὸν εἰς τοὺς ἀνθρώπους τοὺς ἔχοντας τὸ χάραγμα τοῦ θηρίου καὶ τοὺς τῇ εἰκόνι αὐτοῦ προσκυνοῦντας. Καὶ ὁ δεύτερος ἄγγελος ἐξέχεεν τὴν φιάλην αὐτοῦ εἰς τὴν θάλασσαν καὶ ἐγένετο αἷμα ὡς νεκροῦ καὶ πᾶσα ψυχὴ ζῶσα ἀπέθανεν ἐν τῇ θαλάσσῃ. Καὶ ὁ τρίτος ἄγγελος ἐξέχεεν τὴν φιάλην αὐτοῦ εἰς τοὺς ποταμοὺς καὶ εἰς τὰς πηγὰς τῶν ὑδάτων καὶ ἐγένετο αἷμα καὶ ἤκουσα τοῦ ἀγγέλου τῶν ὑδάτων λέγοντος Δίκαιος Κύριε, εἶ ὁ ὢν καὶ ὁ ἦν καὶ ὁ ὅσιος ὅτι ταῦτα ἔκρινας ὅτι αἷμα ἁγίων καὶ προφητῶν ἐξέχεαν καὶ αἷμα αὐτοῖς έδωκας πιεῖν ἄξιοί γάρ εἰσιν.
(16:1-6)

Καὶ ὁ πέμπτος ἄγγελος ἐξέχεεν τὴν φιάλην αὐτοῦ ἐπὶ τὸν θρόνον τοῦ θηρίου καὶ ἐγένετο ἡ βασιλεία αὐτοῦ ἐσκοτωμένη καὶ ἐμασσῶντο τὰς γλώσσας αὐτῶν ἐκ τοῦ πόνου.
(16:10)

Καὶ μετὰ ταῦτα ἤκουσα φωνὴν ὄχλου πολλοῦ μεγάλην ἐν τῷ οὐρανῷ λεγόντος, Ἁλληλουϊά• ἡ σωτηρία καὶ ἡ δόξα καὶ ἡ τιμὴ καὶ ἡ δύναμις Κυρίῳ τῷ Θεῷ ἡμῶν ὅτι ἀληθιναὶ καὶ δίκαιαι αἱ κρίσεις αὐτοῦ• ὅτι ἔκρινεν τὴν πόρνην τὴν μεγάλην ἥτις ἔφθειρεν τὴν γῆν ἐν τῇ πορνείᾳ αὐτῆς καὶ ἐξεδίκησεν τὸ αἷμα τῶν δούλων αὐτοῦ ἐκ τῆς χειρὸς αὐτῆς.
(19:2)

Ἐγὼ Ἰησοῦς ἔπεμψα τὸν ἄγγελόν μου μαρτυρῆσαι ὑμῖν ταῦτα ἐπὶ ταῖς ἐκκλησίαις• ἐγώ εἰμι ἡ ῥίζα καὶ τὸ γένος τοῦ Δαβίδ, ὁ ἀστὴρ ὁ λαμπρὸς καὶ ὀρθρινός. Καὶ τὸ πνεῦμα καὶ ἡ νύμφη λέγουσιν, Ἐλθε, καὶ ὁ ἀκούων εἰπάτω, Ἐλθε, καὶ ὁ διψῶν ἐλθέτω• καὶ ὁ θέλων λαμβανέτω τὸ ὕδωρ ζωῆς δωρεάν. Συμμαρτυροῦμαι γὰρ παντὶ ἀκούοντι τοὺς λόγους τῆς προφητείας τοῦ βιβλίου τούτου, ἐάν τις ἐπιτιθῇ πρὸς ταῦτα, ἐπιθήσει ὁ θεὸς ἐπ’ αὐτὸν τὰς πληγὰς τὰς γεγραμμένας ἐν βιβλίῳ τούτῳ καὶ ἐάν τις ἀφαιρῇ ἀπὸ τῶν λόγων βίβλου τῆς προφητείας ταύτης ἀφαιρήσει ὁ θεὸς τὸ μέρος αὐτοῦ ἀπὸ βίβλου τῆς ζωῆς καὶ ἐκ τῆς πόλεως τῆς ἁγίας καὶ τῶν γεγραμμένων ἐν βιβλίῳ τούτῳ. Λέγει ὁ μαρτυρῶν ταῦτα, Ναί ἔρχομαι ταχύ.
(22:16-20)

Ο συγγραφέας παίζει με τις λέξεις «άβυσσος», «σκοτάδι», «καπνός», «θειάφι». Εικόνες καταστροφής και μάλιστα γενικής, εφόσον στον παραπάνω περιγραφόμενο πόλεμο θα σκοτωθεί το 1/3 των ανθρώπων. ΔΕΣ: Η Αποκάλυψη του Ιωάννη – Ένα αρρωστημένο κι αλλόκοτο «προφητικό» κείμενο, ύμνος στην παράνοια, την καταστροφολογία και την αιμοδιψία Πνεύμα εκδίκησης παντού. Οι πιστοί εκδικούνται τους μη πιστούς για τις αδικίες που υπέστησαν. Ο Θεός βασανίζει τους «αρνητές» του, αντί να τους εξοντώσει μια και καλή. Ο θάνατος προκρίνεται έναντι του πόνου που στέλνει ο Θεός, αλλά δεν βρίσκεται. Χτυπιέται η θάλασσα, τα ποτάμια, και το πόσιμο νερό. Μετατρέπονται σε αίμα. Φυσικά, και τούτο «δίκαιο». Θάνατος ακόμα και σε όσα βρίσκονται στη θάλασσα, παρ’ ότι δεν σχετίζονται καθόλου με την υποδοχή του «αντίχριστου*» 

[*Μια σημαντική σημείωση: Ο Ιωάννης δεν αναφέρει πουθενά στην Αποκάλυψή του την λέξη ''Αντίχριστος'' και κατά συνέπεια είναι εύλογο το ερώτημα ποιοι είναι αυτοί που επιμένουν να συνδέουν τον Αντίχριστο με τα οράματα του Ιωάννη και γιατί το κάνουν; την λέξη αυτή την συναντάμε μόνο στις επιστολές Ιωάννη (Α' Ιωάννη Β', 18 και 22, Δ' 3 και Β' Ιωάννη εδάφιο 7). Οι επιστολές αυτές ΔΕΝ έχουν γραφεί από τον Ιωάννη τον συγγραφέα της Αποκάλυψης. Αντίχριστος, σύμφωνα με τον συγγραφέα των επιστολών αυτών είναι ο καθένας που δεν πιστεύει ότι ο Ιησούς είναι ο Χριστός-Μεσσίας που αρνείται τον Θεό-Πατέρα και Θεό Γιό. Ο ίδιος ο συγγραφέας των επιστολών μας δίνει ο ίδιος την πολύ σημαντική πληροφορία: «Και τώρα υπάρχουν πολλοί αντίχριστοι» (Α' Ιωάννη Β', 18)]. Ο πόνος κάνει τους ανθρώπους να μασούν τις γλώσσες τους. Η φρίκη και ο παραλογισμός σε όλο τους το μεγαλείο. Από την άλλη πλευρά, χαρά και δοξολογία, εφόσον η έλευση του Ιησού είναι ταχεία.]

Προσέξτε τις ομοιότητες αναφορικά με την ψυχολογία που θέλει να προωθήσει ο Ιωάννης, όπως διαφαίνεται σε ολόκληρο το βιβλίο του και της ψυχολογίας που επικρατεί στις χριστιανικές (παρα)εκκλησιαστικές οργανώσεις (και όχι μόνο). Ποιος ο χαρακτήρας του ηγέτη, του πιστού, και της κοινότητας.

Ο ψυχοθεραπευτής καθηγητής κος Καραγιάννης, γράφει στο βιβλίο του «Ρωγμές και Αγγίγματα»…

Ασχολείται με την καταστροφολογία, το τέλος του κόσμου, την εμφάνιση του Αντίχριστου. Περιμένει την τιμωρία των κακών ως ανταμοιβή γι’ αυτά που στερήθηκε. Θεωρώντας, δηλαδή, τους ανθρώπους που δεν αντιστέκονται στο κακό ως ¨τυχερούς¨, που περνούν καλύτερη ζωή από αυτόν, αναμένει την τιμωρία τους για να δικαιωθεί ο ίδιος. Γι’ αυτό αναζητά ¨σημεία¨ που να επιβεβαιώνουν τις αντιλήψεις του. Επομένως έλκεται από θρησκευτικές κοινότητες από διέπονται από αντίστοιχη ιδεολογία. Που ο υπεύθυνος της ομάδας καλλιεργεί κλίμα αμείλικτης τιμωρίας της κάθε παρακοής, και κηρύττει έναν αντίστοιχο Θεό-τιμωρό. [...] Οι συζητήσεις μέσα στην ομάδα είναι συναισθηματικά φορτισμένες και πάντα έντονα επικριτικές για τους ανθρώπους τους εκτός ομάδας. Ευνοείται η μεταφορά ειδήσεων που επιβεβαιώνουν ότι ο κόσμος οδεύει στην καταστροφή, που οδηγεί μέσω των αναπτυσσόμενων φοβιών στη συσπείρωση της ομάδας, και στην προσήλωση στον αρχηγό, που θα προστατεύει τα μέλη από όλους τους κινδύνους. Στα πλαίσια αυτά, έχει χαθεί η προσωπική ελευθερία.

Το χρονικό εύρος της επαλήθευσης των «προφητειών»

Η «Αποκάλυψη» ισχυρίζεται ότι περιέχει «προφητείες». «Δεῖ σε πάλιν προφητεῦσαι ἐπὶ λαοῖς καὶ ἔθνεσιν καὶ γλώσσαις καὶ βασιλεῦσιν πολλοῖς» (10:11). «Μὴ σφραγίσῃς τοὺς λόγους τῆς προφητείας τοῦ βιβλίου τούτου ὅτι ὁ καιρὸς ἐγγύς ἐστιν» (22:10).

Μάλιστα ορίζει ξεκάθαρα και τον χρονικό ορίζοντα της εκπληρώσεώς τους. Στο πρώτο εισαγωγικό κεφάλαιο αναφέρεται σαφώς:

«Ἀποκάλυψις Ἰησοῦ Χριστοῦ ἣν ἔδωκεν αὐτῷ ὁ θεός δεῖξαι τοῖς δούλοις αὐτοῦ ἃ δεῖ γενέσθαι ἐν τάχει καὶ ἐσήμανεν ἀποστείλας διὰ τοῦ ἀγγέλου αὐτοῦ τῷ δούλῳ αὐτοῦ Ἰωάννῃ» (1:1).

«μακάριος ὁ ἀναγινώσκων καὶ οἱ ἀκούοντες τοὺς λόγους τῆς προφητείας καὶ τηροῦντες τὰ ἐν αὐτῇ γεγραμμένα ὁ γὰρ καιρὸς ἐγγύς» (1:3).

«Ἰδού, ἔρχεται μετὰ τῶν νεφελῶν καὶ ὄψεται αὐτὸν πᾶς ὀφθαλμὸς καὶ οἵτινες αὐτὸν ἐξεκέντησαν καὶ κόψονται ἐπ’ αὐτὸν πᾶσαι αἱ φυλαὶ τῆς γῆς» (1:7).

Αλλά και στο τελευταίο κεφάλαιο, ως επιστέγασμα, αναφέρεται:

«ἰδού, ἔρχομαι ταχύ. μακάριος ὁ τηρῶν τοὺς λόγους τῆς προφητείας τοῦ βιβλίου τούτου» (22:7).

«Μὴ σφραγίσῃς τοὺς λόγους τῆς προφητείας τοῦ βιβλίου τούτου ὅτι ὁ καιρὸς ἐγγύς ἐστιν» (22:10).

«ἰδού, ἔρχομαι ταχύ καὶ ὁ μισθός μου μετ’ ἐμοῦ ἀποδοῦναι ἑκάστῳ ὡς τὸ ἔργον αὐτοῦ ἐσται» (22:12).

«Ναί ἔρχομαι ταχύ» (22:20).

Όλες αυτές οι αναφορές του κειμένου δεν αφήνουν κανένα περιθώριο αμφισβήτησης, ότι όλα αυτά αφορούν μια πολύ κοντινή εποχή σε σχέση με την εποχή του συγγραφέα. Μάλιστα στο χωρίο 1:7 γίνεται αναφορά σε εκείνους που «εξεκέντισαν» τον Ιησού. Οι σταυρωτές του θα ήταν ακόμα εν ζωή, όταν ο Ιησούς θα έκανε την επάνοδό του στη γη. Και αυτό δείχνει ότι η Β΄ Παρουσία και το τέλος της όλης «προφητείας» θα ελάμβανε χώρα τον πρώτο αιώνα.

Όλοι αυτοί όμως παραβλέπουν σκανδαλωδώς το γεγονός ότι η ίδια η Αποκάλυψη προσδιορίζει το χρονικό εύρος όλων αυτών που έπρεπε να έχουν γίνει κατά τον πρώτο αιώνα. Καθίσταται λοιπόν σαφές, ότι όσοι πιστεύουν ότι τα γραφόμενα της «Αποκάλυψης» αφορούν την εποχή μας, βρίσκονται σε πλάνη και παρερμηνεύουν το κείμενο. Ό,τι ήταν να γίνει, εξαντλείται σε εκείνη την -προ αιώνων- περασμένη εποχή.

Είναι στην πραγματικότητα «προφητικό βιβλίο»;

Όπως έχει γίνει ήδη αντιληπτό από τους αναγνώστες, η ιστορική μέθοδος από μια εποχή και μετά δεν βόλευε τους πιστούς και τους ταγούς τους. Για αυτό, εισήγαγαν άλλες ερμηνευτικές προσεγγίσεις, ώστε να μην αναιρούν τα γραφόμενα από τη μία, ενώ από την άλλη να μην στέκονται και στο γράμμα. Για παράδειγμα, κατασκεύασαν μια άγνωστη θεολογική έννοια, άγνωστη στον συγγραφέα και τους πρώτους χριστιανούς, το «εσχατολογικό παρόν». Με αυτήν, προσπαθούν να προσαρμόσουν τα γραφόμενα στην εκάστοτε εποχή. Βέβαια, «εσχατολογικό παρόν» δεν υφίσταται, όπως είδαμε όταν εξετάσαμε το χρονικό εύρος της «επαλήθευσης» των προφητειών, που δίνει η ίδια η «Αποκάλυψη». Την ίδια γραμμή κρατούν οι θεολόγοι έως σήμερα.

α) Η «Βαβυλώνα» της «Αποκαλύψεως», είναι η ιστορική Ρώμη

 Το κείμενο είναι γραμμένο σε συμβολική γλώσσα, όπως τόσα άλλα παρόμοια κείμενα-«αποκαλύψεις». Πίσω από τους συμβολισμούς όμως, κρύβονται ιστορικά πρόσωπα και πόλεις. Η ιστορική Βαβυλώνα αιχμαλώτισε τον λαό του Θεού (τον Ισραήλ) και τον μετοίκησε σε ξένη γη, κατά τις διηγήσεις της Παλαιάς Διαθήκης. Μάλιστα οι Βαβυλώνιοι κατέστρεψαν τον Ναό του Θεού και σύλησαν το ιερό. Τώρα πλέον, λειτουργεί ως σύμβολο μιας άλλης ιστορικής πόλης, της Ρώμης. Όπως ήταν ένδοξη η ιστορική Βαβυλώνα, είναι και η Ρώμη. Όση κοσμική δύναμη είχε η πρώτη, έχει και η δεύτερη. Η Ρώμη είναι η έδρα της αυτοκρατορίας. Μιας αυτοκρατορίας που δεν αναγνωρίζει επισήμως ακόμα ούτε τον Ιησού, ούτε τον «αληθινό» Θεό, ούτε την «αληθινή» πίστη. Ζει στο «σκοτάδι», στην «ειδωλολατρία» και την «πλάνη». Και όχι μόνο αυτό, αλλά επιπλέον οι πιστοί νιώθουν ότι «διώκονται» για την πίστη τους. Βεβαίως αυτό είναι αναληθές. Ούτε έδικτα υπήρξαν ποτέ (σε αντίθεση με τα υπαρκτά έδικτα των χριστιανών αυτοκρατόρων που από τον 4ο αιώνα και εξής στρέφονται ενάντια σε οτιδήποτε δεν συμφωνεί με τα χριστιανικά δόγματα), ούτε υπήρχε καν υποψία μέσα σε εποχή άκρατου θρησκευτικού συγκρητισμού. Δεν υπήρξε ποτέ κάποιος γενικευμένος μαζικός διωγμός για την πίστη.

Στο κεφάλαιο 17, η πόρνη γυναίκα που έχει γραμμένο στο μέτωπό της το όνομα «Βαβυλών», κάθεται πάνω σε επτά κεφάλια. Όπως μας λέει το κείμενο, «αἱ ἑπτὰ κεφαλαὶ ὄρη εἰσίν ἑπτὰ ὅπου ἡ γυνὴ κάθηται ἐπ’ αὐτῶν» (στ. 9). Η Ρώμη προσδιορίζεται ακριβώς ως επτάλοφη. Η αρίθμηση των βασιλέων ξεκινά από τον Ιούλιο Καίσαρα. Αυτό σημαίνει ότι ο έκτος, αυτός που «ἔστιν» κατά την εποχή της συγγραφής, είναι ο Νέρωνας.

Στο ίδιο κεφάλαιο, στον στίχο 5, αναφέρεται πολύ καθαρά ότι το όνομα «Βαβυλώνα» είναι «μυστήριο», δηλαδή συμβολικό. «Μυστήριον Βαβυλὼν ἡ μεγάλη ἡ μήτηρ τῶν πορνῶν καὶ τῶν βδελυγμάτων τῆς γῆς».

Ο εκκλησιαστικός πατέρας και διδάσκαλος Ανδρέας Καισαρείας, στα «Σχόλια στην Αποκάλυψη», αναφέρει ότι «Η πρεσβυτέρα Ρώμη, Βαβυλών εν τη επιστολή του Πέτρου προσηγορεύεται» (PG 106, 377). Αυτό σημαίνει ότι τον παλαιό καιρό, το όνομα «Βαβυλών» χρησιμοποιούνταν μεταξύ των πιστών ως κωδικό όνομα, εννοώντας την Ρώμη. Επειδή ο Ανδρέας Καισαρείας ζει πολύ αργότερα (563-637 κ.ε.), προσδιορίζει την Ρώμη ως «πρεσβυτέρα», για να μην παρανοήσει κανείς και θεωρήσει ότι αναφέρεται στην «Νέα Ρώμη», την Κωνσταντινούπολη. Επίσης, γράφει: «Ταύτην την πόρνην τινές εις παλαιάν Ρώμην, ως επάνω επτά ορέων κειμένην εξέλαβον» (ο.π. σ. 376). Εδώ αναφέρεται στους παλαιότερους εκκλησιαστικούς, πιθανότατα των τριών ή τεσσάρων πρώτων αιώνων. Αυτή όμως η προσέγγιση δεν θα μπορούσε να σταθεί, καθώς η ιστορική Ρώμη είχε ήδη πέσει στην εποχή του, αλλά τίποτα δεν είχε συμβεί από όσα επαγγέλονταν η «Αποκάλυψη». Για αυτό και συνεχίζει ο Ανδρέας Καισαρείας: «Ημείς δε, όσον εκ της των επομένων ακολουθίας οδηγούμεθα, ταύτην είναι την καθόλου επίγειον βασιλείαν, την ως εν ενί σώματι· η την μέχρι της του αντίχριστου παρουσίας, βασιλευόμενη πόλιν οιόμεθα» (ο.π. σ. 376). Με τη φράση «ημείς δε», δείχνει μια νέα ερμηνευτική κατεύθυνση που διαφέρει από την παλαιά. Οι παλαιότεροι θεωρούσαν ότι η «Βαβυλώνα» είναι η Ρώμη. Οι σύγχρονοί του πλέον θεωρούν ότι είναι η «Ρώμη», αλλά όχι η ιστορική πόλη. Η Ρώμη ως σύμβολο πια κάθε της επίγειας βασιλείας. Δηλαδή, το όλο κοσμικό σύστημα διοίκησης. Σαν μια ενότητα, σαν ένα σύνολο, σαν ένα σώμα, το οποίο θα παραμείνει μέχρι την παρουσία του αντίχριστου όπου και θα καταστραφεί. «Η γαρ παλαιά Ρώμη εκ πολλού το της βασιλείας κράτος απέβαλεν».

Ας δούμε όμως τι λένε και σύγχρονοι ερμηνευτές και θεολόγοι.

Στον πρόλογο του βιβλίου του καθηγητή Σ. Δεσπότη «Η Αποκάλυψη του Ιωάννη», γράφει ο καθηγητής Ν. Ματσούκας: «Οι συναρπαστικές περιγραφές του βιβλίου κάνουν τον αναγνώστη να νιώθει αυτούς τους τρομακτικούς τριγμούς και τον εκκωφαντικό πάταγο, καθώς πέφτει η Βαβυλών η μεγάλη –σύμβολο της ρωμαϊκής κυριαρχίας» (σ. 15).

Ο ίδιος ο Σ. Δεσπότης, αναφέρει ότι «ο χαρακτηρισμός της Ρώμης ως Βαβυλώνας μαρτυρείται σε ιουδαϊκές πηγές μετά το 70 μ. Χ».

Ο καθηγητής Γ. Πατρώνος, αναφέρει: «Όταν, για παράδειγμα, ο Ιωάννης ομιλεί για την “πόρνην τήν μεγάλην τήν καθημένην ἐπί ὑδάτων πολλῶν , μεθ’ ἧς ἐπόρνευσαν οἱ βασιλεῖς τῆς γῆς” (Αποκάλυψη 17,1-2), ασφαλώς και δεν εννοεί κάποια πόρνη γυναίκα που θα έρθει στο μέλλον για να γεννήσει τον αντίχριστο, όπως υποστηρίζουν σήμερα πολλοί, αλλά ομιλεί για τη σύγχρονη του Ρώμη» (Η Αποκάλυψη του Ιωάννη).

Επίσης, «για τον Ιωάννη της Αποκάλυψης “μεγάλη πόρνη” είναι η κραταιά Ρώμη».

Στις μαγνητοφωνημένες ομιλίες του αρχιμανδρίτη Αθανασίου Μυτιληναίου στο βιβλίο της Αποκάλυψης, αναφέρει: «Η Ρώμη ήδη έπεσε και εξεπληρώθη ιστορικά κατά γράμμα ότι ανεφέρθη από το βιβλίο της Αποκαλύψεως. […] Αυτή καταστροφή της Βαβυλώνας-Ρώμης αποτελεί ένα πρότυπο που είναι για κάθε “Βαβυλώνα-Ρώμη” κατά τη διαδρομή της ιστορίας, έως τα έσχατα».

Βλέπουμε καθαρά ότι διακρίνει την ιστορική ερμηνεία από την συμβολική. Βέβαια, δεν είναι προφητεία το ότι έπεσε η Ρώμη. Είναι απολύτως φυσικό ότι κάποια μέρα θα έπεφτε. Στο καθετί υπάρχει η αρχή, η ακμή, και η παρακμή- πτώση, νομοτελειακά. Θα ήταν προφητεία μόνο στην περίπτωση που θα εκπληρώνονταν και όλα τα σχετικά που έχει γράψει ο συγγραφέας.

Και στην συνέχεια, «ἡ γυνὴ ἣν εἶδες ἔστιν ἡ πόλις ἡ μεγάλη ἡ ἔχουσα βασιλείαν ἐπὶ τῶν βασιλέων τῆς γῆς» (17:18). Με αυτόν τον τελευταίο στίχο γίνεται σαφές ότι η πόλη που απησχόλησε όλο αυτό το κεφάλαιο είναι η Ρώμη. Η ιστορική Ρώμη. Κατά την εποχή εκείνη δεν υπήρχε καμία τέτοια πόλις, παρά η Ρώμη. Η πρωτεύουσα του απεράντου εκείνου ρωμαϊκού κράτους» (6/3/1983, ομιλία 70η).
Άρα, με το πέρας της εποχής της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, έχουμε και το πέρας των «προφητειών», αν και εφόσον ακολουθήσουμε την ιστορική προσέγγιση.

β) Το χάραγμα είναι παρμένο από ήδη γνωστή συνήθεια της εποχής του συγγραφέως

 Άλλο ένα κεντρικό θέμα στο εν λόγω βιβλίο, είναι το περιβόητο «χάραγμα» του αντίχριστου. Αυτό, όπως και το «666», έχουν μετατραπεί σε μαστίγια με τα οποία καθοδηγούν και ενίοτε χρησιμοποιούν το θρησκευόμενο πλήθος.

Η αναφορά στο χάραγμα δεν μπορεί να θεωρηθεί «προφητεία». Ανατρέχοντας κανείς σε κείμενα της Παλαιάς Διαθήκης, μπορεί να βρει ανάλογα σημάδια διάκρισης πιστών- απίστων. Για παράδειγμα, στο βιβλίο «Ιεζεκιήλ» (9:4-6), δίδεται η εντολή να σφραγιστούν στο μέτωπο όσοι από τους κατοίκους της Ιερουσαλήμ στενάζουν για τις αδικίες που γίνονται. Οι υπόλοιποι θα τιμωρηθούν με θάνατο, ακόμα και τα νήπια (τα οποία προφανώς δεν στέναζαν για τις … αδικίες και τις ανομίες στο Ισραήλ). Ο συγγραφέας της «Αποκαλύψεως» μιλάει τώρα για χάραγμα των μη πιστών. Όπως ο Θεός σφραγίζει τους δικούς του αναγνωρίζοντάς τους με αυτόν τον τρόπο, το ίδιο κάνει και ο διάβολος δια του αντίχριστου. «εἴ τις προσκυνεῖ τὸ θηρίον καὶ τὴν εἰκόνα αὐτοῦ, καὶ λαμβάνει τὸ χάραγμα ἐπὶ τοῦ μετώπου αὐτοῦ ἢ ἐπὶ τὴν χεῖρα αὐτοῦ, καὶ αὐτὸς πίεται ἐκ τοῦ οἴνου τοῦ θυμοῦ τοῦ Θεοῦ τοῦ κεκερασμένου ἀκράτου ἐν τῷ ποτηρίῳ τῆς ὀργῆς αὐτοῦ, καὶ βασανισθήσεται ἐν πυρὶ καὶ θείω» (Αποκάλυψη, 14:9-10).

Την εικόνα του χαράγματος την λαμβάνει από αυτό που ήδη ήταν συνήθεια να γίνεται τόσο στην Ρωμαϊκή αυτοκρατορία όσο και παλαιότερα. Στα Ρωμαϊκά στρατεύματα, ο στρατός χαράζονταν ή σφραγίζονταν και αυτό προς ένδειξη αφοσίωσης στον αυτοκράτορα και στον αρχηγό της λεγεώνας. Ο καθηγητής Π. Μπρατσιώτης, αναφέρει: «¨Να δώσωσι αυτοίς χάραγμα…¨ εκφράζει την εθελοδουλείαν των ανθρώπων, καθ’ όσον δια της τοιούτης σφραγίσεως (στίξεως) παρίσταται η πλήρης υποτέλεια των εν λόγω ανθρώπων εις το θηρίον. Η δε φράσις υπενθυμίζει την παλαιάν ανατολικήν συνήθειαν του εγχαράσσειν ή ενστίζειν το όνομα σαρκικού ή πενυματικού κυρίου δια πυρακτωμένου οργάνου επί της χειρός ή του μετώπου μισθοφόρων ή δούλων, ανθρώπων ή θεών» (Αποκάλυψις Ιωάννου, σ. 217).

Σκεφτείτε τώρα και συνδυάστε όλα τα παραπάνω. Ο συγγραφέας, κινείται στο γενικότερο «αποκαλυπτικό» ρεύμα της εποχής. Ο «κακός» άπιστος κόσμος και στον αντίποδα οι πιστοί. Το «κράτος» και στον αντίποδα οι χριστιανικές κοινότητες. Το «αντίθεο» θέλημα του αυτοκράτορα και στον αντίποδα το άγιο θέλημα του Θεού. Ο χριστιανός νιώθει ξένος μέσα σε έναν κόσμο «εχθρικό» για αυτόν. Διαβολικό. Σε έναν κόσμο όπου τα ερίφια είναι ανακατεμένα με τα πρόβατα, τα ζιζάνια με τον σίτο. Μέσα στην κοινότητα όμως λαμβάνει θάρρος. Βρίσκει «αδελφούς», ομοϊδεάτες. Οι ομάδες συσπειρώνονται εξαιτίας του φόβου της επικείμενης συντέλειας και αιώνιας τιμωρίας των απειθούντων. Το μικρό ποίμνιο του Θεού που δεν πρέπει να φοβάται, γιατί ευδόκησε σε αυτό ο Πατέρας Θεός. Καταστροφολογία, το τέλος του κόσμου, ερχομός Αντίχριστου. Εν ολίγοις, ψυχολογία σέκτας.

Στο Αποκ. 13,16-17 «16 καὶ ποιεῖ πάντας, τοὺς μικροὺς καὶ τοὺς μεγάλους, καὶ τοὺς πλουσίους καὶ τοὺς πτωχούς, καὶ τοὺς ἐλευθέρους καὶ τοὺς δούλους, ἵνα δώσωσιν αὐτοῖς χάραγμα ἐπὶ τῆς χειρὸς αὐτῶν τῆς δεξιᾶς ἢ ἐπὶ τῶν μετώπων αὐτῶν,17 καὶ ἵνα μή τις δύνηται ἀγοράσαι ἢ πωλῆσαι εἰ μὴ ὁ ἔχων τὸ χάραγμα, τὸ ὄνομα τοῦ θηρίου ἢ τὸν ἀριθμὸν τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ.» [16 Παρασύρει δε και πείθει όλους, τους μικρούς και τους μεγάλους, τους πλουσίους και τους πτωχούς, τους ελευθέρους και τους δούλους, να προσκυνήσουν το είδωλον (αυτοκράτορα) και να υποταχθούν στο θηρίον και να τους δώσουν ανεξάλειπτον χαραγμένην σφραγίδα στο δεξί των χέρι και εις τα μέτωπά των, όπως γίνεται με τους δούλους, 17 Και δια να θλίψη και ταλαιπωρήση τους Χριστιανούς, πειθαναγκάζει, κανείς να μη ημπορή να αγοράση η να πωλήση, εκτός εκείνων που έχουν το χάραγμα και την σφραγίδα του θηρίου, η οποία σφραγίς είναι το όνομα του θηρίου η ο αριθμός, που συμβολίζουν τα γράμματα του ονόματός του.] Έχουμε εδώ μια πολύ σημαντική ιστορική μαρτυρία του Ιωάννη, που την άφησαν θαμμένη στα απόκρυφα σκοτάδια της Αποκάλυψης του. Στους διωγμούς του Δομιτιανού -ίσως και σε άλλους που ακολούθησαν- εφαρμόστηκαν περιοριστικά μέτρα στις αγοραπωλησίες των χριστιανών. Τα μέτρα αυτά ίσχυαν μόνο για τους Ιουδαίους χριστιανούς, που δεν προσκυνούσαν αγάλματα και εικόνες, των θεών της αυτοκρατορίας, τα σύμβολα και τον αυτοκράτορα. Αυτοί δεν είχαν δικαίωμα ούτε να πουλούν ούτε να αγοράζουν αγαθά με αποτέλεσμα να μην μπορούν να επιβιώσουν. Οι οπαδοί του Παύλου, που δήλωναν υποταγή στις αρχές της εξουσίας υπακούοντας τις προτροπές και παραινέσεις του και δέχονταν να κάνουν προσευχές και δεήσεις στις αρχές και εξουσίες της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και να υποτάσσονται τυφλά (Ρωμ. 1-7) δεν ίσχυαν τέτοια περιοριστικά μέτρα.

Το χάραγμα ισοδυναμεί και με χρίσμα.

Συνεπώς, ούτε το «χάραγμα» είναι προφητεία. Είναι μια συμβολική εικόνα παρμένη από αυτό που γνωρίζει ότι γινόταν στην εποχή του και από «ιερά» κείμενα.

γ) Η σκόπιμη ασάφεια του 666 και τρείς βασικές παρερμηνείες των θρησκευτικών οργανώσεων

«Εν τη ιστορία της παγκοσμίου γραμματείας είναι ζήτημα, εάν υπάρχει βιβλίον περισσότερον ερμηνευθέν και παρερμηνευθέν παρ’ όσον η ημετέρα Αποκάλυψις» (Αποκάλυψις Ιωάννου, Π. Μπρατσιώτης, σ. 38).

Άλλος ένας μύθος που καταρρίπτεται από μια ενδελεχή έρευνα, είναι το κωδικός αριθμός «666».

καὶ ποιεῖ πάντας, τοὺς μικροὺς καὶ τοὺς μεγάλους, καὶ τοὺς πλουσίους καὶ τοὺς πτωχούς, καὶ τοὺς ἐλευθέρους καὶ τοὺς δούλους, ἵνα δώσωσιν αὐτοῖς χάραγμα ἐπὶ τῆς χειρὸς αὐτῶν τῆς δεξιᾶς ἢ ἐπὶ τῶν μετώπων αὐτῶν, καὶ ἵνα μή τις δύνηται ἀγοράσαι ἢ πωλῆσαι εἰ μὴ ὁ ἔχων τὸ χάραγμα, τὸ ὄνομα τοῦ θηρίου ἢ τὸν ἀριθμὸν τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ. ῟Ωδε ἡ σοφία ἐστίν· ὁ ἔχων νοῦν ψηφισάτω τὸν ἀριθμὸν τοῦ θηρίου· ἀριθμὸς γὰρ ἀνθρώπου ἐστί· καὶ ὁ ἀριθμὸς αὐτοῦ χξς´.
(Αποκάλυψη, 13:16-18)

Το «θηρίο» θεωρείτε ότι είναι ο «αντίχριστος». Σύμφωνα με τα γραφόμενα της «Αποκάλυψης», θα εφαρμοστεί ένα χρηματοπιστωτικό σύστημα κατά το οποίο όποιος δεν έχει χαραχτεί στο δεξί χέρι ή στο μέτωπο, δεν θα μπορεί ούτε να αγοράσει ούτε να πουλήσει. Να προσέξουμε ότι η επίμαχη περικοπή αναφέρεται ρητά σε «χάραγμα». Σε κάτι, δηλαδή, που χαράσσεται στο δέρμα. Ούτε σε ταυτότητες (καθώς είναι είδος εντύπου ή κάρτας), ούτε σε τσιπ (το τσιπ εμφυτεύεται, δεν χαράσσεται).

Αν και υποτίθεται ότι όλα αυτά είναι «αποκάλυψη» για όσα πρέπει να γίνουν γρήγορα, που δίνει ο Θεός στον Ιησού, και ο Ιησούς στους δούλους του (έτσι ονομάζονται οι πιστοί, «δούλοι»), τα οποία τα απέστειλε δια του αγγέλου του, στην πραγματικότητα τίποτα δεν φανερώνει. Περισσότερο συσκοτίζει και διατηρεί μια ομιχλώδη ατμόσφαιρα που βολεύει, παρά μας δίνει να καταλάβουμε.

Αυτό που θα χαραχθεί στο δεξί χέρι ή στο μέτωπο (το «χάραγμα»), θα είναι το όνομα του θηρίου ή ο αριθμός του ονόματός του. Ποιο είναι το όνομα αυτό; Καμία σαφής απάντηση. Αντί αυτού, μας δίδεται ένας αριθμός. Ο αριθμός μας δίδεται υπό μορφή γραμμάτων, διότι αυτό είναι το ελληνικό σύστημα αρίθμησης. Αυτό που χρησιμοποιούμε σήμερα, είναι το αραβικό. Τα γράμματα «χ», «ξ», «ς», σημαίνουν αντίστοιχα τους αριθμούς «600», «60», «6». Δηλαδή, «666». Το όνομα λοιπόν του «θηρίου» προκύπτει από τον συνδυασμό των γραμμάτων που μεταφραζόμενοι σε αριθμούς, πρέπει να μας δίνουν άθροισμα 666. Όπως καταλαβαίνουμε, πλήθος ονομάτων μπορεί να μας δώσει άθροισμα 666. Επομένως, πλήθος οι υποψήφιοι «αντίχριστοι». Στην ουσία, δεν μας είπε τίποτα. Δεν μας αποκάλυψε τίποτα. Δεν μας προφήτεψε τίποτα.

«Περί δε του αριθμού τούτου και του υπονοουμένου ανθρώπου έχουσι μεν έκπαλαι αναρίθμητα υποτεθή και γραφή, ουδεμία δε όμως ικασία δεν έχει αποδειχθεί εντελώς βάσιμος, δι’ ο και εξακολουθεί ενταύθα ακατάπαυστως η κατά το μάλλον ή ήττον φαντασιοκοπική παραγωγή» (Αποκάλυψις Ιωάννου, Π. Μπρατσιώτης, σ. 218).

Ας δούμε ένα παράδειγμα. Ο Ειρηναίος της Λυών, είχε προτείνει το όνομα «ΛΑΤΕΙΝΟΣ», ως ένα πιθανό όνομα του αντίχριστου. Δηλαδή: 30 + 1+ 300 + 5 + 10 + 50 + 70 + 200 = 666.

Ακόμα πρέπει να προσέξουμε ένα δεύτερο σημείο που παρερμηνεύουν οι ηγέτες των οργανώσεων αυτών (είτε ορθόδοξων είτε ετερόδοξων), ότι πρώτα εμφανίζεται ο αντίχριστος (μάλιστα «αποκαλύπτεται» ο ίδιος- δεν τον ανακαλύπτουν με υπολογισμούς), και έπειτα εφαρμόζεται το χάραγμα. Άρα, χωρίς την εμφάνιση του αντίχριστου, το υποτιθέμενο χάραγμα δεν υπάρχει!

Σε άλλο βιβλίο της Καινής Διαθήκης, αναφέρεται: «καὶ νῦν τὸ κατέχον οἴδατε εἰς τὸ ἀποκαλυφθῆναι αὐτὸν ἐν τῷ ἑαυτοῦ καιρῷ τὸ γὰρ μυστήριον ἤδη ἐνεργεῖται τῆς ἀνομίας• μόνον ὁ κατέχων ἄρτι ἕως ἐκ μέσου γένηται καὶ τότε ἀποκαλυφθήσεται ὁ ἄνομος ὃν ὁ κύριος ἀναλώσει τῷ πνεύματι τοῦ στόματος αὐτοῦ καὶ καταργήσει τῇ ἐπιφανείᾳ τῆς παρουσίας αὐτού» (Β΄ προς Θεσσαλονικείς, 2:6-8).

Συνεπώς, δεν έχει νόημα ο αριθμός «666» που μας δίνεται ως κωδικός αριθμός του ονόματος του αντίχριστου. Από την στιγμή που (υποτίθεται) ότι θα αποκαλύψει ο ίδιος τον εαυτό του, η πληροφορία της Αποκαλύψεως μας είναι άχρηστη. Βέβαια, αλλού απευθύνεται ο Ιωάννης, αλλού ο άγνωστος συγγραφέας της «Β΄ προς Θεσσαλονικείς» επιστολής. Ο ένας δεν έχει υπόψη του την συγγραφή του άλλου.

Ένα τρίτο σημείο, είναι ότι από την στιγμή που ο αριθμός είναι «αριθμός ανθρώπου», άρα το θηρίο είναι άνθρωπος/οι. Ούτε μια κατάσταση, ούτε μια περίοδος, ούτε ένα σύστημα.

δ) Ορισμένα χειρόγραφα όμως γράφουν «616»…

Αν αναλογιστούμε ότι σε ορισμένα χειρόγραφα ο αριθμός του «θηρίου» είναι το «616» ή διαφορετικά το «χις» ή «χιc» ή «χιστ», τότε καταρρέει το παν. Για παράδειγμα, στο αρχαιότερο διατηρημένο χειρόγραφο της Αποκάλυψης με αριθμό 115, που χρονολογείται μεταξύ του 225- 275 κ.ε. Ή στον κώδικα Εφραίμ του 5ου αιώνα, και στην λατινική έκδοση του Τυχωνίου, γύρω στο 390 κ.ε.

Ο Έρμαν Μπάρτ αναφέρει σχετικά: «Μερικά αρχαία χειρόγραφα του βιβλίου της Αποκάλυψης δίνουν διαφορετικό αριθμό για το θηρίο. Σε αυτά, είναι 616 και όχι 666» (Η Καινή Διαθήκη, μια ιστορική εισαγωγή, σ. 408).

Αλλά και ο Μπρατσιώτης: «Επίσης αξιούται πολλής προσοχής η ήδη εν χειρογράφοις της εποχής του Ειρηναίου φερομένη και υπό τούτου μνημονευομένη γραφή 616» (Υπόμνημα στην Αποκάλυψη του Ιωάννου, σ. 218).

Επομένως, λαμβάνοντας την μαρτυρία του Ειρηναίου (185 κ.ε.) ότι ήδη στην εποχή του υπήρχαν χειρόγραφα που είχαν το 616 αντί του 666, πάμε πολύ πιο πίσω στην χρονολόγηση από το αρχαιότερο χειρόγραφο που διαθέτουμε σήμερα.

Η ΤΡΙΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ

Ο Ιωάννης στην Αποκάλυψη του παρουσιάζει και περιγράφει τις τρείς δυνάμεις του Κακού, τους τρείς επικίνδυνους και θανάσιμους εχθρούς της αυθεντικής εκκλησίας του Ιησού στην Ιερουσαλήμ και των μαθητών του και των εκκλησιών που ιδρύσανε και που απειλώνταν να διασπαστούν και να εξαφανιστούν. Για τις δύο πρώτες απ' αυτές τις δυνάμεις γίνεται απόλυτα σαφής. Η πρώτη και μεγαλύτερη είναι ο Σατανάς ή Διάβολος που είναι δύναμη υπερφυσική και παραπλάνα όλη την οικουμένη, είναι δηλαδή ο κοινός εχθρός όλων των λαών της γης. Η δεύτερη δύναμη του Κακού είναι το μεγάλο θεριό της εποχής εκείνης με τα επτά κεφάλια, τα δέκα κέρατα και τα δέκα διαδήματα, η πανίσχυρη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, που προστάτευε την ειδωλολατρία και με την δύναμη του Σατανά και πολεμούσε τους πιστούς δούλους του Θεού, τους αυθεντικούς Ιουδαίους Χριστιανούς και τους ανάγκαζε να προσκυνούν τα είδωλα και τον Αυτοκράτορα και να θυσιάζουν σε αυτά. Η τρίτη δύναμη του Κακού είναι το Θηρίο (666 ή 616).

Τελικά, ποιος είναι το Θηρίο (666 ή 616);

Ήδη ο Ιωάννης τον αποκαλύπτει! «καὶ ἐπείρασας τοὺς λέγοντας ἑαυτοὺς ἀποστόλους εἶναι, καὶ οὐκ εἰσί, καὶ εὗρες αὐτοὺς ψευδεῖς·» (Αποκ. 2,2, 16,13, 19,20, 20,10) δηλαδή ο ψευδοπροφήτης, ο ΠΑΥΛΟΣ και οι οπαδοί του.

Γιατί όμως τον Παύλο αποκαλεί Ψευδοπροφήτη, και τους οπαδούς του Θηρίο;

1) ΔΕΝ ήταν μαθητής του Ιησού και δεν τον κάλεσε ως απόστολό του (αυτοχρίστηκε και αυτοσυστηνόταν έτσι, ενώ ποτέ κανένας μαθητής του Ιησού δεν τον αποδέχθηκαν) «καὶ ὅτι οὐ δύνῃ βαστάσαι κακούς, καὶ ἐπείρασας τοὺς λέγοντας ἑαυτοὺς ἀποστόλους εἶναι, καὶ οὐκ εἰσί, καὶ εὗρες αὐτοὺς ψευδεῖς·» [= και ότι χάρις εις την ηθικήν σου ευαισθησίαν δεν ημπορείς να ανέχεσαι τους κακούς. Και δι' αυτό ηρεύνησες με προσοχήν και εδοκίμασες εκείνους, που λέγουν τους εαυτούς των αποστόλους χωρίς να είναι, και τους ευρήκες ψευδείς] (Αποκ. 2,2). Οι μαθητές του Ιησού δεν πίστεψαν ποτέ την αντιφατική ιστορία της κλήσης και μεταστροφής του. Όταν ο Ιωάννης μιλούσε για αποστόλους πάντα εννοούσε μόνο τους 12 μαθητές του, που πήραν μέρος στην φώτιση του ''Αγίου Πνεύματος'' την Πεντικοστή. (Αποκ. 21,14). Όμως και ο ίδιος ο Παύλος δεν αισθανόταν ότι είναι ισότιμος με τους κανονικούς μαθητές του Ιησού μια που δεν του εμπιστευόταν το μυστικό φακιρικό κόλπο της ανάστασης των νεκρών! «11 εἴ πως καταντήσω εἰς τὴν ἐξανάστασιν τῶν νεκρῶν 12 οὐχ ὅτι ἤδη ἔλαβον ἢ ἤδη τετελείωμαι, διώκω δὲ εἰ καὶ καταλάβω.» [= Μήπως ημπορέσω και εγώ να φθάσω εις την ένδοξον εκ νεκρών ανάστασιν δεν φρονώ βέβαια και δεν λέγω, ότι έχω πλέον λάβει το βραβείον της νίκης η ότι έχω φθάσει εις την ηθικήν μου τελείωσιν.] (Φιλιπ. 3,11-12) Και κήρυτε ότι ο ίδιος ήταν ο Χρηστός μπερδεύοντας τους κατοίκους της Δαμασκού «Σαῦλος δὲ μᾶλλον ἐνεδυναμοῦτο καὶ συνέχυνε τοὺς Ἰουδαίους τοὺς κατοικοῦντας ἐν Δαμασκῷ, συμβιβάζων ὅτι οὗτός ἐστιν ὁ Χριστός.» [= Ο Παύλος όμως ενισχύετο ακόμη περισσότερον με το κήρυγμά του έφερε σύγχυσιν στους Ιουδαίους, που κατοικούσαν εις την Δαμασκόν, αποδεικνύων, με την πραγματοποίησιν των προφητειών, ότι αυτός είναι ο Χριστός.]

2) ΔΕΝ άκουσε το κήρυγμά και τους λόγους του Ιησού (ευαγγέλιό του) ούτε έζησε μαζί του.

3) ΔΕΝ έλαβε την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος, η οποία σημειωτέων δεν μεταβιβάζετε σε τρίτους (πραξ. αποστ. 8, 5-17).

4) Κήρυττε σε εθνικούς (ειδωλολάτρες), πράγμα που ο ίδιος ο Ιησούς είχε ρητά απαγορέψει (οι αναφορές του σε έθνη αφορούσαν αποκλειστικά τις 12 φυλές του Ισραήλ).

5) Κήρυττε σε απερίτμητους και δεν τους περιτομούσε, δηλαδή νόθευε την φυλετική καθαρότητα των Εβραίων (εθνική προδοσία) και πρόσβαλε την αγία θρησκεία τους (θρησκευτική αποστασία) (ακόμα και ο ίδιος ο Ιησούς περιτμήθηκε).

6) Κήρυττε και διαστρέβλωνε την αυθεντική διδασκαλία του Ιησού δημιουργώντας την δικά του αίρεση ενάντια στην διδασκαλία του ίδιου του Ιησού, του Πέτρου (Κηφά), των αυθεντικών μαθητών του Ιησού, του Απολλώς κ.α. «λέγω δὲ τοῦτο, ὅτι ἕκαστος ὑμῶν λέγει· ἐγὼ μέν εἰμι Παύλου, ἐγὼ δὲ Ἀπολλώ, ἐγὼ δὲ Κηφᾶ, ἐγὼ δὲ Χριστοῦ.» [= Εννοώ δε τούτο, ότι ο καθένας από σας, θέλων να παρουσιάση ανώτερον τον εαυτόν του από τους άλλους (εννοεί την διδασκαλία του), λέγει· “εγώ μεν είμαι του Παύλου μαθητής”. Άλλος λέγει· “εγώ είμαι του Απολλώ”. και άλλος· “εγώ είμαι μαθητής του Κηφά”(Πέτρου), και άλλος· “εγώ είμαι μαθητής του Χριστού” δηλαδή της αυθεντικής χριστιανικής διδασκαλίας.] (Α' Κορ. 1,12)

7) Κήρυττε το δικό του ευαγγέλιο που ήταν διαφορετικό από τα υπόλοιπα (κανονικά ή μη) ευαγγέλια, μετά από δήθεν αποκάλυψη του «11 Γνωρίζω δὲ ὑμῖν, ἀδελφοί, τὸ εὐαγγέλιον τὸ εὐαγγελισθὲν ὑπ' ἐμοῦ ὅτι οὐκ ἔστι κατὰ ἄνθρωπον· 12 οὐδὲ γὰρ ἐγὼ παρὰ ἀνθρώπου παρέλαβον αὐτὸ οὔτε ἐδιδάχθην, ἀλλὰ δι' ἀποκαλύψεως ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ». [= 11 Σας γνωρίζω λοιπόν, αδελφοί, ότι το ευαγγέλιο που κηρύχτηκε από εμένα δεν είναι ανθρώπινο. 12 γιατί ούτε εγώ το παράλαβα ούτε το διδάχτηκα από άνθρωπο, αλλά με αποκάλυψη Ιησού Χριστού.] (Γαλ. 1, 11-12) ενώ αναθεμάτιζε όλα τα υπόλοιπα ευαγγέλια που είχαν υπάρξει πριν το δικό του ή θα γραφούν υστερότερα (από το ~50-60 μ.χ. καθώς και τα κανονικά που δεν είχαν γραφεί ακόμα - γράφηκαν δεκαετίες μετά), και επαινεί τους οπαδούς τους για την γρήγορη μεταστροφή τους, «6 Θαυμάζω ὅτι οὕτω ταχέως μετατίθεσθε ἀπὸ τοῦ καλέσαντος ὑμᾶς ἐν χάριτι Χριστοῦ εἰς ἕτερον εὐαγγέλιον, 7 ὃ οὐκ ἔστιν ἄλλο, εἰ μή τινές εἰσιν οἱ ταράσσοντες ὑμᾶς καὶ θέλοντες μεταστρέψαι τὸ εὐαγγέλιον τοῦ Χριστοῦ. 8 ἀλλὰ καὶ ἐὰν ἡμεῖς ἢ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζηται ὑμῖν παρ' ὃ εὐηγγελισάμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω. 9 ὡς προειρήκαμεν, καὶ ἄρτι πάλιν λέγω· εἴ τις ὑμᾶς εὐαγγελίζεται παρ' ὃ παρελάβετε, ἀνάθεμα ἔστω». [= 6 Θαυμάζω γιατί έτσι γρήγορα μετατοπίζεστε από εκείνον που σας κάλεσε με τη χάρη του Χριστού σε άλλο ευαγγέλιο, 7 που δεν είναι άλλο παρά μόνο είναι μερικοί που σας ταράζουν και θέλουν να διαστρέψουν το ευαγγέλιο του Χριστού (εννοεί το δικό του). 8 Αλλά και αν εμείς ή άγγελος από τον ουρανό σας ευαγγελίζει άλλο εκτός από αυτό που σας ευαγγελίσαμε, ας είναι ανάθεμα. 9 Όπως το έχουμε προείπει και τώρα πάλι το λέω: αν κάποιος σας ευαγγελίζει άλλο εκτός από αυτό που παραλάβατε, ας είναι ανάθεμα]. (Γαλ. 1, 6-9)

8) Οι Ιουδαίοι χριστιανοί οπαδοί της αυθεντικής εκκλησίας του Ιησού και των 12 μαθητών του, που ο ίδιος ο Θεός τους είχε επιλέξει από παλιά ''να βαστάζουν το όνομά του'', όταν έμαθαν για τα αιρετικά και διαστρεβλωτικά έργα και τις ημέρες του Παύλου στις περιοχές της Ασίας και της Ελλάδας και κατάλαβαν τις πραγματικές προθέσεις του, αποπειράθηκαν να τον θανατώσουν στα Ιεροσόλυμα. Οι εξαγριωμένοι Ιουδαίοι χριστιανοί, ανάμεσά τους οι οπαδοί του Ιάκωβου, του Ιωάννη και των άλλων μαθητών του Ιησού, τον έσυραν βίαια έξω από τον Ναό, έκλεισαν τις πόρτες του, για να μην μολυνθεί ο ιερός χώρος από το αίμα του, και ήταν έτοιμοι να τον λιντσάρουν και να τον θανατώσουν, όταν έφθασαν εκεί οι στρατιώτες του Ρωμαίου χιλίαρχου και τον έβγαλαν από τα χέρια του μανιασμένου όχλου (Πράξεις ΚΑ', 20-21 και 30-32). Αργότερα μερικοί Ιουδαίοι, πάνω από σαράντα όταν διαπίστωσαν ότι ο χιλίαρχος ήθελε να τον σώσει, ορκίστηκαν ότι δεν θα φάνε και δεν θα πιούν μέχρι να σκοτώσουν τον αιρεσιάρχη Παύλο. (Πράξεις ΚΓ', 12-13)

9) Έλεγε ψέματα, «εἰ γὰρ ἡ ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ ἐν τῷ ἐμῷ ψεύσματι ἐπερίσσευσεν εἰς τὴν δόξαν αὐτοῦ, τί ἔτι κἀγὼ ὡς ἁμαρτωλὸς κρίνομαι» [= «Εάν διά τoυ ψεύδoυς μoυ και της και ασυνέπειας μου η αλήθεια τoυ Θεoύ κατεδείχθη μεγάλη πρoς δόξαν τoυ, γιατί ακόμη κατακρίνoμαι και δικάζομαι ως αμαρτωλός;], ενώ η διδασκαλία του ήταν, ''ακάρθατα πνεύματα (ψέματα)'' «Καὶ εἶδον ἐκ τοῦ στόματος τοῦ δράκοντος καὶ ἐκ τοῦ στόματος τοῦ θηρίου καὶ ἐκ τοῦ στόματος τοῦ ψευδοπροφήτου πνεύματα τρία ἀκάθαρτα, ὡς βάτραχοι». (Αποκ. 16,13 )

10) Κατηγορούσε το Πέτρο τον αυθεντικό μαθητή του Ιησού, «11 ῞Οτε δὲ ἦλθε Πέτρος εἰς ᾿Αντιόχειαν, κατὰ πρόσωπον αὐτῷ ἀντέστην, ὅτι κατεγνωσμένος ἦν». [= 11 Όταν όμως ήρθε ο Κηφάς στην Αντιόχεια, του αντιστάθηκα κατά πρόσωπο, γιατί ήταν αξιοκατάκριτος.»]. (Γαλ. 2, 11)

11) Ποτέ δεν συμφιλιώθηκε με τον Πέτρο όπως απέρριπτε και τον Ιωάννη «9 Ἔγραψα τῇ ἐκκλησίᾳ· ἀλλ᾿ ὁ φιλοπρωτεύων αὐτῶν Διοτρεφὴς (ο Παύλος) οὐκ ἐπιδέχεται ἡμᾶς. 10 διὰ τοῦτο, ἐὰν ἔλθω, ὑπομνήσω αὐτοῦ τὰ ἔργα ἃ ποιεῖ, λόγοις πονηροῖς φλυαρῶν ἡμᾶς· καὶ μὴ ἀρκούμενος ἐπὶ τούτοις οὔτε αὐτὸς ἐπιδέχεται τοὺς ἀδελφοὺς καὶ τοὺς βουλομένους κωλύει καὶ ἐκ τῆς ἐκκλησίας ἐκβάλλει.» [= 9 Εγραψα εις την Εκκλησίαν δια το καθήκον αυτό της φιλοξενίας. Αλλ' ο Διοτρεφής, που επιδιώκει να κατέχη τα πρωτεία επί των μελών της Εκκλησίας, δεν με δέχεται ως πρεσβύτερον, ως απόστολον του Χριστού. 10 Δια τούτο, εάν έλθω προς σας, θα υπενθυμίσω ενώπιον όλων τα έργα, τα οποία πράττει φλυαρών εις βάρος μας και κατηγορών ημάς με ανόητα και κακόβουλα λόγια. Και μη αρκούμενος εις αυτά ούτε ο ίδιος δέχεται να φιλοξενή τους περιοδεύοντας δια το κήρυγμα του Ευαγγελίου αδελφούς, αλλά και τους εμποδίζει. Και αν αυτοί επιμείνουν στο καθήκον της φιλοξενίας, τους διώχνει έξω από την Εκκλησίαν.] (Γ' Ιω. 1,9 -10) ούτε συμφωνούσε ποτέ με τους άλλους μαθητές του Ιησού. Η εορτή της εκκλησίας στις 29/6 είναι μια μεταγενέστερη προσπάθεια του 12ου αιώνα προκειμένου να ισορροπήσει την διαφωνία τους. Η μερική σύμπτωση απόψεων που παρατηρείται στην Β' Πέτρου επιστολή είναι απατηλή αφού η  επιστολή αυτή είναι πλαστή και ψευδεπίγραφη.

12) Οι εθνικοί (και μη αυθεντικοί και νόμιμοι αποδέκτες της διδασκαλίας του Ιησού), απερίτμητοι, οπαδοί της αίρεσης του Παύλου αυξάνονταν (Θέριευαν) όπου το θηρίο αυτό θα αναδυόταν από τα βάθη της θάλασσας (τις εκκλησίες που ίδρυσε στις πόλεις της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας γύρω από την μεσόγειο θάλασσα) και θα απαιτούσε παγκόσμια υποταγή σε βάρος της αυθεντικής εκκλησίας του Ιησού στην Ιερουσαλήμ και των μαθητών του που συνεχώς μειωνόταν. Οι οπαδοί της αυθεντικής εκκλησίας του Ιησού τελικά διαλύθηκαν από τους οπαδούς της αίρεσης του Παύλου στα μισά του 2ου αιώνα, επιβίωσαν μόνο κάτι μικρές ομάδες στην Συρία για 150 περίπου χρόνια και μετά διασπάστηκαν και εξαφανίστηκαν. Σήμερα όλες οι χριστιανικές εκκλησίες είναι της αίρεσης του Παύλου όπου δεν έχουν καμία σχέση της αυθεντικής διδασκαλίας και εκκλησίας του Ιησού. Τόσο ο Ψευδοπροφήτης (ο Παύλος) καθώς και οι οπαδοί του (το θηρίο, δηλαδή όλοι οι σημερινοί χριστιανοί) μαζι με τον διάβολο [«καὶ ὁ διάβολος ὁ πλανῶν αὐτοὺς ἐβλήθη εἰς τὴν λίμνην τοῦ πυρὸς καὶ τοῦ θείου, ὅπου καὶ τὸ θηρίον καὶ ὁ ψευδοπροφήτης, καὶ βασανισθήσονται ἡμέρας καὶ νυκτὸς εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων»] (Αποκ. 20,10), θα βασανισθούν ημέρα και νύκτα, αιώνια στην κόλαση σε λίμνη της φωτιάς και του θειαφιού. (Ο Ιωάννης στο κεφ. 14, 1-5 αναφέρει ότι θα σωθούν μόνο 144000 άντρες (12000 περιτμημένους άντρες, από κάθε μία από τις 12 φυλές του Ισραήλ, παρθένοι, αμόλυντοι από γυναίκες (οι γυναίκες στον Ιουδαϊσμό και στον χριστιανισμό είναι αποξιωμένες σε άτομα δεύτερης κατηγορίας) (sic), και αγνοί στην ψυχή και έχοντες την αυθεντική  πίστη στην διδασκαλία του Ιησού). Ο αριθμός 144000 στην εποχή του Ιωάννη φαινόταν ένα τεράστιο πλήθος μια που «ὁ καιρὸς ἐγγύς ἐστιν».

13) Είχε την ιδιότητα του πολίτη της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (της μεγάλης πόρνης, κατά τον Ιωάννη) την οποία την απέκτησε κληρονομικά από προδοσία. Για να αποκτήσει κάποιος μη Ρωμαίος την ιδιότητα του Ρωμαίου πολίτη ή έπρεπε να την αγοράσει έναντι μεγάλου ποσού ή να την αποκτήσει με εκδούλευση (η οικογένεια του Παύλου ήσαν φτωχοί σκηνοποιοί). Η παράδοση μαρτυρεί ο παππούς του είχε βοηθήσει τους Ρωμαίους στην κατάληψη της Ιουδαίας. Άλλοι ερευνητές (π.χ. Robert Ambelain) υποστηρίζουν την καταγωγή του ως απόγονο της Ιδουμαϊκής βασιλικής οικογένειας και συγγενή του Ηρώδη του Μεγάλου, από όπου είχε ισχυρούς φίλους κι προστάτες. Είχε επίσης στενές σχέσεις με την οικίαν του Καίσαρος «ἀσπάζονται ὑμᾶς πάντες οἱ ἅγιοι, μάλιστα δὲ οἱ ἐκ τῆς Καίσαρος οἰκίας». [= Σας χαιρετούν όλοι οι Χριστιανοί, που ευρίσκονται εις την Ρώμην, μάλιστα δε αυτοί που ανήκουν και ευρίσκονται εις την οικίαν του Καίσαρος]. (Φιλιπ. 4,22)

14) Κήρυττε, προέτρεπε και ζητούσε από τους οπαδούς του να υπακούν, υποτάσσονται, προσκυνούν, αποδέχονται να πληρώνουν φόρους και τιμούν τον αυτοκράτορα και την εξουσία της Ρώμης, «1 Πᾶσα ψυχὴ ἐξουσίαις ὑπερεχούσαις ὑποτασσέσθω. οὐ γάρ ἔστιν ἐξουσία εἰ μὴ ὑπὸ Θεοῦ· αἱ δὲ οὖσαι ἐξουσίαι ὑπὸ τοῦ Θεοῦ τεταγμέναι εἰσίν. 2 ὥστε ὁ ἀντιτασσόμενος τῇ ἐξουσίᾳ τῇ τοῦ Θεοῦ διαταγῇ ἀνθέστηκεν· οἱ δὲ ἀνθεστηκότες ἑαυτοῖς κρῖμα λήψονται. 3 οἱ γὰρ ἄρχοντες οὐκ εἰσὶ φόβος τῶν ἀγαθῶν ἔργων, ἀλλὰ τῶν κακῶν. θέλεις δὲ μὴ φοβεῖσθαι τὴν ἐξουσίαν; τὸ ἀγαθὸν ποίει, καὶ ἕξεις ἔπαινον ἐξ αὐτῆς· 4 Θεοῦ γὰρ διάκονός ἐστι σοι εἰς τὸ ἀγαθόν. ἐὰν δὲ τὸ κακὸν ποιῇς, φοβοῦ· οὐ γὰρ εἰκῆ τὴν μάχαιραν φορεῖ· Θεοῦ γὰρ διάκονός ἐστιν εἰς ὀργήν, ἔκδικος τῷ τὸ κακὸν πράσσοντι. 5 διὸ ἀνάγκη ὑποτάσσεσθαι οὐ μόνον διὰ τὴν ὀργήν, ἀλλὰ καὶ διὰ τὴν συνείδησίν. 6 διὰ τοῦτο γὰρ καὶ φόρους τελεῖτε· λειτουργοὶ γὰρ Θεοῦ εἰσιν εἰς αὐτὸ τοῦτο προσκαρτεροῦντες. 7 ἀπόδοτε οὖν πᾶσι τὰς ὀφειλάς, τῷ τὸν φόρον τὸν φόρον, τῷ τὸ τέλος τὸ τέλος, τῷ τὸν φόβον τὸν φόβον, τῷ τὴν τιμὴν τὴν τιμήν». [= 1 Καθε άνθρωπος, ας υποτάσσεται εις τας ανωτέρας εξουσίας της πολιτείας, τους άρχοντας δηλαδή, που είναι φορείς αυτής της εξουσίας· διότι δεν υπάρχει εξουσία μέσα εις την κοινωνίαν, που να μη απορρέη από τον Θεόν· οι άρχοντες, που ασκούν σήμερον τας εξουσίας, έχουν ταχθή από τον Θεόν. 2 Ωστε εκείνος που αντιτάσσεται εις την εξουσίαν, αντιτίθεται εις την διαταγήν του Θεού· δι' αυτό δε και όσοι αντιτάσσονται θα επισύρουν επάνω τους την τιμωρίαν, που τους πρέπει. 3 Διότι οι άρχοντες (που διατάσσουν το ορθόν) δεν εμπνέουν φόβον δια τα καλά έργα, που υποβοηθούν την ζωήν και την πρόοδον της κοινωνίας, αλλά δια τα κακά έργα και τους κακούς· θέλεις δε να μη φοβήσαι την εξουσίαν των αρχόντων; Πράττε το αγαθόν και θα έχης έπαινον από αυτούς. 4 Διότι ο άρχων είναι υπηρέτης του Θεού δια το αγαθόν, το ιδικόν σου και των άλλων. Εάν όμως πράττης το κακόν, τότε να φοβήσαι, διότι δεν φέρει ματαίως και ανωφελώς ο άρχων την μάχαιραν, το δικαίωμα δηλαδή να δικάζη και να τιμωρή. Την φέρει δια να επιβάλλη τιμωρίας, και τας πλέον αυστηράς ακόμη, διότι είναι υπηρέτης Θεού, εκδικητής υπέρ του αγαθού και εναντίον του κακού, δια να επιβάλλη την πρέπουσαν τιμωρίαν στους κακοποιούς και παραβάτας. 5 Δι' αυτό είναι ανάγκη να υποτάσσεσθε, όχι μόνον δια τον φόβον της τιμωρίας, αλλά και από σεβασμόν προς την συνείδησίν σας, η οποία επιβάλλει, όπως και ο Θεός διατάσσει, αυτήν την υποταγήν. 6 Δι' αυτό άλλωστε και καταβάλλετε φόρους στους άρχοντας, διότι αυτοί είναι υπηρέται του Θεού, που αφήκαν κάθε άλλο ατομικόν των έργον, δια να ασχολούνται και επαγρυπνούν συνεχώς εις την εκπλήρωσιν του καθήκοντός των. 7 Λοιπόν να αποδίδετε εις όλους αυτούς, που κατέχουν εξουσίας, τας οφειλάς σας· εις εκείνον που εισπράττει τον φόρον, αποδώσατε τον φόρον· εις εκείνον που έχει καθήκον να εισπράττη τον τελωνειακόν δασμόν, αποδώσατε αυτόν τον δασμόν· εις εκείνον που του ανήκει ο σεβασμός, όπως είναι τα δικαστικά και εκτελεστικά όργανα της Πολιτείας, αποδώσατε τον σεβασμόν· εις εκείνον που κατέχει ανώτερα αξιώματα και του πρέπει ιδιαιτέρα τιμή, αποδώσατε αυτήν την τιμήν.] (Ρωμ. 13, 1-7)

15) Ήταν φανατικός φαρισαίος, μαθητής του φαρισαίου νομοδιδάσκαλου Γαμαλιήλ όπου ο ίδιος ο Ιησούς, χαρακτήριζε τους φαρισαίους ως, ''υποκριτές, τυφλούς οδηγούς, μωρούς και τυφλούς, δολοφόνους προφητών, γεννήματα εχιδνών'' κ.α. (Ματθ. ΚΓ', 13-33) και συμβούλευε τους μαθητές του να προσέχουν και να μην ξεγελαστούν ποτέ από τα λόγια και την συμπεριφορά οποιοδήποτε Φαρισαίου, που δεν έχει αναμορφωθεί έμπρακτα ιδεολογικά και μετανοήσει πραγματικά ώστε να δεχθεί ανεπιφύλακτα το κήρυγμά του και να μην το διαστρεβλώνει. (Ματθ. ΚΓ' 26) Ο Παύλος ουδέποτε αποποιήθηκε την ιδιότητα του φαρισαίου και το ανάφερε με υπερηφάνεια στις επιστολές του ακόμα και μετά την δήθεν μεταστροφή του.

16) Κατάργησε, τα κοινά συσσίτια, το σύστημα της κοινοκτημοσύνης, και τον κοινοβιακό χαρακτήρα της αρχέγονης χριστιανικής εκκλησίας και αντί γι' αυτά καθιέρωσε το μυστήριο της θείας ευχαριστίας και την θεία κοινωνία (μετάληψη) των πιστών σε ανάμνηση του μυστικού δείπνου και για καταγγελία της σταύρωσης του Ιησού (Α' Κορ. 11,20-26) αντιγράφοντας τα μυστήρια του Μίθρα.

17) Μετέτρεψε την Εβραϊκή Προπατορική Παρακοή στο μέγιστο, κληρονομικό και αιώνιο Προπατορικό Αμάρτημα που ούτε η θυσία του Ιησού δεν μπόρεσε να καταργήσει, φορτώνοντας τον άνθρωπο με μόνιμες ενοχές.

18) Εισήγαγε το δόγμα του Προκαθορισμού, με συνέπεια να στερεί την αυθεντική εκκλησία του Ιησού και των μαθητών από το σωτηριακό έργο της.

19) Ο Παύλος και ο Βαρνάβας δεν εργάζονταν και υποχρέωναν τις εκκλησίες να πληρώνουν τα έξοδα μετακινήσεών τους, την διαμονή τους και την διατροφή τους. (Α' Κορ. 9,4-7 και 9,11-14) και 9 Ἔγραψα τῇ ἐκκλησίᾳ· ἀλλ᾿ ὁ φιλοπρωτεύων αὐτῶν Διοτρεφὴς οὐκ ἐπιδέχεται ἡμᾶς. 10 διὰ τοῦτο, ἐὰν ἔλθω, ὑπομνήσω αὐτοῦ τὰ ἔργα ἃ ποιεῖ, λόγοις πονηροῖς φλυαρῶν ἡμᾶς· καὶ μὴ ἀρκούμενος ἐπὶ τούτοις οὔτε αὐτὸς ἐπιδέχεται τοὺς ἀδελφοὺς καὶ τοὺς βουλομένους κωλύει καὶ ἐκ τῆς ἐκκλησίας ἐκβάλλει. [= 9 Έγραψα εις την Εκκλησίαν δια το καθήκον αυτό της φιλοξενίας. Αλλ' ο Διοτρεφής, (Παύλος) που επιδιώκει να κατέχη τα πρωτεία επί των μελών της Εκκλησίας, δεν με δέχεται ως πρεσβύτερον, ως απόστολον του Χριστού (τον Ιωάννη και τους εξ Ιουδαίων περιτμημένους οπαδούς του πιστούς στην αυθεντική διδασκαλία του Ιησού). 10 Δια τούτο, εάν έλθω προς σας, θα υπενθυμίσω ενώπιον όλων τα έργα, τα οποία πράττει φλυαρών εις βάρος μας και κατηγορών ημάς με ανόητα και κακόβουλα λόγια. Και μη αρκούμενος εις αυτά ούτε ο ίδιος δέχεται να φιλοξενή τους περιοδεύοντας δια το κήρυγμα του Ευαγγελίου αδελφούς, αλλά και τους εμποδίζει. Και αν αυτοί επιμείνουν στο καθήκον της φιλοξενίας, τους διώχνει έξω από την Εκκλησίαν (του)] (Γ' Ιω. 1, 9-10)

20) Συναναστρεφόταν και συνεργαζόταν με ανθρώπους που δεν τηρούσαν τον νόμο του θεού και γενικά με πρόσωπα που είναι εχθροί των εκλεκτών του Θεού.

21) Κυκλοφορούσε με γυναίκες (συνήθως ύποπτες) όπου τον προστάτευαν και τον χρηματοδοτούσαν (άρμεγε) (Α' Κορ. 9,5) που τίς θεωρούσε ως τα ευκολότερα, εύπιστα και αφελή θύματα, όπως την Φοίβη από τις Κεγχρεές (Ρωμ.16,2), την πορφυροπώλις Λυδία (Πραξ. Αποστ. 12,13), την Ευωδία και την Συντύχη (Φιλιπ. 4,2) καθώς και άλλες.

22) Ήταν Γνωστικός, στις επιστολές και στο κήρυγμά του χρησιμοποιούσε γνωστικούς όρους όπως, Πλήρωμα, Αιώνας, Βυθός κ.α.

23) Ο Παύλος Έκαψε την Ρώμη! Και έγινε αφορμή να αρχίσουν οι διωγμοί των χριστιανών.

Πως όμως φτάνουμε οριστικά στο ασφαλές συμπέρασμα και ταυτοποιούμε τον Παύλο και τους οπαδούς του ως το Θηρίο;

Πως είναι ο Παύλος που πέθανε περίπου το 66-68 μ.χ. στην Ρώμη, ενώ η συγγραφή της Αποκάλυψης είναι του 93-96 μ.Χ.;

Το κλειδί της αποκρυπτογράφησης που όπως το δίνει ο Ιωάννης βρίσκεται στην διευκρίνισή του ότι πρόκειται για αριθμό του ονόματος του Θηρίου, δηλαδή ενός ανθρώπινου συνόλου και ταυτόχρονα για αριθμό ανθρώπου. «῟Ωδε ἡ σοφία ἐστίν· ὁ ἔχων νοῦν ψηφισάτω τὸν ἀριθμὸν τοῦ θηρίου· ἀριθμὸς γὰρ ἀνθρώπου ἐστί· καὶ ὁ ἀριθμὸς αὐτοῦ χξς´ (666 ) ή το χιστ' (616). (Αποκ. 13, 18)

Η διαφορά στην αρίθμηση και αποκωδικοποίηση του ονόματος του Ψευδοπροφήτη, του Ελληνικού χξς' (666 ) και του Λατινικού χιστ' (616) οδηγεί στο συμπέρασμα -που δεν είναι αντιγραφικό λάθος- ότι έχουμε να κάνουμε με το ίδιο όνομα του Θηρίου με διαφορετική γλωσσική γραφή, που πρέπει να ταιριάζει και στα δύο νούμερα, δηλαδή ενός ανθρώπινου συνόλου και ταυτόχρονα για αριθμό ανθρώπου.

Το όνομα του Ψευδοπροφήτη, ή Θηρίου, είναι λέξη ή φράση που παράγεται από το όνομα ''ΠΑΥΛΟΣ''. Ο ίδιος ο Παύλος μας δίνει το όνομα των αιρετικών οπαδών του, που είναι ''του Παύλου'' (Α' Κορ. 1,12), δηλαδή “εγώ μεν είμαι οπαδός του Παύλου μαθητής” όπως π.χ. ''του Κηφά'' (Πέτρου), ''του Απολλώ'' κ.λπ.. Αυτό είναι όνομα ανθρώπου στη γενική και αναφέρεται σε ανθρώπινο σύνολο, ομάδα ή οπαδούς. Είναι δηλαδή το όνομα όπως ακριβώς το εννοεί ο Ιωάννης. Μένει να μάθουμε τον αντίστοιχο τύπο, που χρησιμοποίησε ο Ιωάννης με την ίδια έννοια στην μητρική του γλώσσα, την Εβραϊκή.

Όταν κάποιος Χριστιανός έλεγε, ''εγώ είμαι του Παύλου'', εννοούσε ότι άνηκε ιδεολογικά στην αίρεση ή την ομάδα ή ήταν οπαδός του Παύλου, δηλαδή ότι ήταν Παυλικός ή Παυλιανιστής μια που ο Παύλος ήταν ήδη νεκρός κατά την συγγραφή της Αποκάλυψης. Οι οπαδοί όμως της αίρεσης του Παύλου αυξάνονταν (Θέριευαν) σε βάρος της αυθεντικής εκκλησίας του Ιησού στην Ιερουσαλήμ και των μαθητών του που συνεχώς μειωνόταν. Η γενική ''του Παύλου'' με την Εβραϊκή πρόθεση le και με την χρήση του Εβραϊκού ονόματος του Παύλου γραφόταν στα Εβραϊκά le Saul, ενώ με την χρήση του Ρωμαϊκού του ονόματος le Paulo, ένας οπαδός του Παύλου θα έλεγε: εγώ είμαι ''le Saul'' ή εγώ είμαι ''le Paulo''. Έτσι μπορούσαν να το καταλαβαίνουν και αυτοί που μιλούσαν Εβραϊκά και όσοι μιλούσαν Λατινικά.

Μπορούμε τώρα με τις αντιστοιχίες αριθμοποίησης των ονομάτων να βρούμε τους αριθμούς (666 ή 616) και των δύο αυτών ονομάτων.

i) Για το Εβραϊκό όνομα le Saul έχουμε: l, e, S, a, u, l  => λ, ε, σ, α υ, λ όπου λ=30, ε=5, σ=200, α=1, υ=400, λ=30. Το άθροισμα των αριθμών αυτών είναι: 30+5+200+1+400+30 = 666

ii) Για το Ρωμαϊκό όνομα le Paulo έχουμε: l, e, P, a, u, l, o => λ, ε, π, α, υ, λ, ο όπου λ=30, ε=5, π=80, α=1, υ=400, λ=30, ο=70. Το άθροισμα των αριθμών αυτών είναι: 30+5+80+1+400+30+70 = 616

Να, λοιπόν που και οι δύο ονομασίες, le Saul και  le Paul, εννοιολογικά ταυτίζονται και μας οδηγούν και στους δύο αριθμούς του Ψευδοπροφήτη το 666 ή το 616 που έχουν βρεθεί στα διάφορα αντίγραφα της Αποκάλυψης. Μετά από μια τέτοια αδιάψευστη διαπίστωση γίνεται αναντίρρητα ξεκάθαρο ότι το θηρίο της Αποκάλυψης του Ιωάννη με τα δύο κέρατα αρνιού και την λαλιά δράκου συμβολίζει το σύνολο των αιρετικών διαδόχων του Ψευδαπόστολου Παύλου, δηλαδή των σημερινών Χριστιανών.

Ο τρίτος λοιπόν, εχθρός της γνήσιας Χριστιανικής εκκλησίας ήταν η αίρεση του Παύλου. Αυτό πίστευε ο Ιωάννης και αυτό θέλησε να καταγγείλει. Ο Ιωάννης ως υπέρμαχος της άποψης ότι η περιτομή  και έχοντες την αυθεντική  πίστη στην διδασκαλία του Ιησού αποτελεί το μοναδικό εισιτήριο εισόδου στην χριστιανική κοινότητα των Εθνικών και δεν μπορούσε να δεχθεί ως  ''αδελφούς'' τους απερίτμητους και αιρετικούς Χριστιανούς. Στο τέλος όμως πιστεύει ότι θα δικαιωθεί: «καὶ ἐπιάσθη τὸ θηρίον καὶ ὁ μετ᾿ αὐτοῦ ψευδοπροφήτης ὁ ποιήσας τὰ σημεῖα ἐνώπιον αὐτοῦ, ἐν οἷς ἐπλάνησε τοὺς λαβόντας τὸ χάραγμα τοῦ θηρίου καὶ τοὺς προσκυνοῦντας τῇ εἰκόνι αὐτοῦ· ζῶντες ἐβλήθησαν οἱ δύο εἰς τὴν λίμνην τοῦ πυρὸς τὴν καιομένην ἐν θείῳ.» [= Και επιάσθηκε αιχμάλωτον το θηρίον και μαζί με αυτό ο ψευδοπροφήτης, ο οποίος είχε κάμει τα παραπλανητικά σατανικά θαύματα εμπρός εις αυτό, με τα οποία εξηπάτησε και παρεπλάνησε αυτούς, που εδέχθησαν την χαραγμένην σφραγίδα του θηρίου και προσκυνούν σαν Θεόν την εικόνα του. Ζωντανοί ερρίφθησαν και οι δύο εις την λίμνην της φωτιάς, που καίεται συνεχώς και ακαταπαύστως με θειάφι.] (Αποκ. 19,20)

Η αίρεση του Παύλου τελικά κυριάρχησε και ο γνήσιος Ιουδαϊκός χριστιανισμός εξαφανίστηκε. Οι ανησυχίες του Ιωάννη επαληθεύτηκαν. Η επίσημη Χριστιανική Εκκλησία συγκυβερνούσε με τους ''ελέω Θεού'' Ρωμαίους αυτοκράτορες και τους ευλογούσε να καταδυναστεύουν τους Χριστιανούς του Μεσαίωνα σε Ανατολή και Δύση (Ρωμ. 1-7). Οι χριστιανοί μέχρι και σήμερα λατρεύουν ως άγιο και ισαπόστολο τον Ρωμαίο αυτοκράτορα «Μέγα» Αιμοχαρή Κωνσταντίνο, που δολοφόνησε τον ίδιο του τον γιο, τον Κρίσπο, και την δεύτερη γυναίκα του, την Φαύστα και διατήρησε μέχρι τέλος της ζωής του για τον εαυτό του τον τίτλο του ''Μεγάλου Αρχιερέα'' της ειδωλολατρίας, ενώ ποτέ δεν έγινε Χριστιανός με δική του ενσυνείδητη επιλογή. Ίσως να βαπτίστηκε στην επιθανάτια κλίνη του από τον αιρετικό (Αριανιστή) Ευσέβιο, άρα άκυρο!

Ο Ψευδοπροφήτης της Αποκάλυψης με τον αριθμό 666 ή 616, η κατά Ιωάννη Συναγωγή του Σατανά, η τρίτη δύναμη του Κακού, κυριάρχησε έναντι στην αυθεντική εκκλησία του Χριστού και τον ''άγιο λαό'' τον εξοστράκισε.

Όμως ακόμα και ο ίδιος ο απατεώνας και αρνησίζωος Παύλος δεν είχε συναίσθηση του πόσο μεγάλο πρόβλημα έχουν δημιουργήσει και στον ίδιο αυτά που κήρυττε και έπραττε. Αντίθετα, θεωρεί τον εαυτό του φωτισμένο και τις διδασκαλίες ιερές:

1) Ρωμ. 1,1 Παῦλος, δοῦλος Ἰησοῦ Χριστοῦ, κλητὸς ἀπόστολος, ἀφωρισμένος εἰς εὐαγγέλιον Θεοῦ
2) Α' Κορ. 3,10 Κατὰ τὴν χάριν τοῦ Θεοῦ τὴν δοθεῖσάν μοι ὡς σοφὸς ἀρχιτέκτων θεμέλιον τέθεικα, ἄλλος δὲ ἐποικοδομεῖ· ἕκαστος δὲ βλεπέτω πῶς ἐποικοδομεῖ·
3) Γαλ. 1,1 Παῦλος, ἀπόστολος οὐκ ἀπ᾿ ἀνθρώπων, οὐδὲ δι᾿ ἀνθρώπου, ἀλλὰ διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ Θεοῦ πατρὸς...
4) Τιτ. 1,3 ἐφανέρωσε δὲ καιροῖς ἰδίοις τὸν λόγον αὐτοῦ ἐν κηρύγματι ὃ ἐπιστεύθην ἐγὼ κατ᾿ ἐπιταγὴν τοῦ σωτῆρος ἡμῶν Θεοῦ

...και άλλα παρόμοια αραδιάζει, για να πείσει ότι αυτά που διδάσκει είναι θεϊκές προσταγές. Βλέπουμε δηλαδή έναν Παύλο γεμάτο από... μετριοφροσύνη, σεμνότητα, μετριοπάθεια, ανιδιοτέλεια, ταπεινοφροσύνη και διάφορες άλλες χριστιανικές αρετές!

Το αληθινό όμως πρόβλημα δεν είναι αυτά που νομίζει για τον εαυτό του, αλλά το ότι οι χριστιανοί τελικά πίστεψαν σε αυτόν και απέρριψαν την αυθεντική διδασκαλία του Ιησού.

Μετά από αυτό είναι εύκολο να απαντήσουμε στο ερώτημα και να καταλάβουμε ποιοί είναι αυτοί που επιμένουν να συνδέουν τον αριθμό 666 ή 616 με τον Αντίχριστο, την εσχατολογική δεύτερα παρουσία, καταστροφές κ,λπ, με τα οράματα του Ιωάννη και γιατί το κάνουν.

Είναι αυτοί που συνεχίζουν το έργο του Ψευδοπροφήτη (οι οπαδοί του Παύλου οι σημερινοί χριστιανοί) και δεν θέλουν να γίνει γνωστό το όνομά του στο ''χριστεπώνυμο πλήρωμα'' της Εκκλησίας τους που την αποκαλούν δήθεν χριστιανική.

Μετά την αποκάλυψη της ταυτότητας του Ψευδοπροφήτη (θηρίο, η τρίτη δύναμη του Κακού) και της κυριαρχίας του στον χώρο της παγκόσμιας χριστιανικής κοινότητας γίνεται σαφές ότι ο Χριστιανισμός δεν κινείται στο αυθεντικό πνεύμα της διδασκαλίας του Ιησού. Είναι αίρεση!

Η επαλήθευση των ανησυχιών του Ιωάννη δεν πιστοποιεί την προφητική του ''κλήση''. Δεν ήταν προφήτης. Ποτέ άλλωστε δεν υπήρξαν αλλά ούτε και υπάρχουν προφήτες με την έννοια ότι προβλέπουν το μέλλον με την φώτιση κάποιου Θεού ή Αγίου πνεύματος. Ο Ιωάννης ήταν ένας φανατικός Ιουδαίος Χριστιανός, πιστός στην αυθεντική διδασκαλία του Ιησού, που δεν είχε απαλλαγεί από την μισαλλοδοξία και το πνεύμα εκδίκησης των προγόνων του. Οι ανησυχίες του επαληθεύτηκαν στην εποχή του μόνο για έναν λόγο: Ήταν βάσιμες.

ε) Η ταύτιση του σημερινού bar code με το 666 είναι αυθαίρετη

 Οι «υπέρ-ορθόδοξοι» φανατικοί που ανήκουν συνήθως σε παρεκκλησιαστικές οργανώσεις, ταυτίζουν το «bar-code» ή άλλα σύμβολα με το 666, μεταφέροντάς το ύπουλα στην εποχή μας. Η αλήθεια όμως είναι ότι η ταύτιση είναι αυθαίρετη και προέρχεται από μια προτεστάντισσα, από βιβλίο της οποίας έλαβε έναυσμα και ο Παΐσιος (ΔΕΣ: Ας ευθυμήσωμεν ολίγον: Προφητείες και ρήσεις του γέροντα Παΐσιου), που μίλησε πολύ για αυτήν την ταύτιση, κάτι που στην συνέχεια υιοθέτησαν πολλοί χριστιανοί και κληρικοί μόνο και μόνο επειδή το είπε ο…«γέροντας». Όμως, ο πρώην μητροπολίτης Νικοπόλεως και Πρεβέζης, Μελέτιος, στο βιβλίο του «Το χάραγμα του Αντίχριστου στην ορθόδοξη παράδοση» καταρρίπτει την οποιαδήποτε συσχέτιση. Οι σχετικές ιδέες προωθήθηκαν αρχές του 1980 από τα μεταφρασμένα στα ελληνικά βιβλία της Mary Stewart Relfe, όπως το «When your money fails» και το «The new money system». Η ίδια μάλιστα προσδιόριζε την Β΄ Παρουσία κατά το έτος 1998. Όμως ο πανδαμάτορ χρόνος ανατρέπει και ξεσκεπάζει τις απάτες.

Αρχικές απόψεις των χριστιανών περί της Αποκάλυψης

Ο Ευσέβιος Καισαρείας αναφέρει ότι μέχρι την εποχή του τα πράγματα ήταν μπερδεμένα για πολλούς. «Της δε Αποκαλύψεως εις εκάτερον έτι νυν παρά τοις πολλοίς περιέλκεται η δόξα» (Εκκλησιαστική Ιστορία, 3:24:18). Σε άλλο σημείο, ότι είναι νόθο έργο. «Εν τοιε νόθοιε κατατετάχθω» (ο.π. 3:25:4). Και όχι μόνο αμφιβολίες ως προς την αποστολική του προέλευση, αλλά ότι επίσης κάποιοι απέρριπταν και το περιεχόμενό του. «Τινές, ως έφην, αθετούσιν, έτεροι δε εγκρίνουσι».

Στην εκκλησιαστική ιστορία του Ευσεβίου, διασώζονται αποσπάσματα από το χαμένο έργο «Επαγγελίες» του πατριάρχη Αλεξανδρείας Διονυσίου, ο οποίος με ισχυρά επιχειρήματα αμφισβητεί την συγγραφή του έργου από τον απόστολο Ιωάννη.

Αναφέρεται συχνά ότι ο Διονύσιος ήταν ο πρώτος που διετύπωσε αμφιβολίες για την «αποστολικότητα» της «Αποκάλυψης». Ο Διονύσιος δεν αμφισβητούσε το περιεχόμενό της (αν και δεν την καταλάβαινε!), ούτε ότι γράφτηκε από κάποιον εκκλησιαστικό «άγιο» άνδρα με το όνομα «Ιωάννης». Αμφισβητούσε ότι πρόκειται για τον Ιωάννη τον μαθητή του Ιησού. Όμως δεν είναι αληθές ότι ήταν ο πρώτος. Αναφέρει ο ίδιος ότι υπήρξαν πριν από αυτόν χριστιανοί που αμφισβήτησαν όχι μόνο τον συγγραφέα αλλά και το περιεχόμενό της. «Τινές μεν ουν των προ ημών ηθέτησαν και ανεσκεύασαν παντή το βιβλίον» (Εκκλησιαστική ιστορία, 7:25:1). Όχι μόνο αθέτησαν, αλλά ανασκεύασαν κιόλας. Επειδή, όπως αναφέρει:

α) Το βρήκαν άγνωστο και παράλογο, «άγνωστον τε και ασυλλόγιστον».
β) Βρήκαν ότι είναι ψευδεπίγραφο, «Ψεύδεσθαι τε την επιγραφήν. Ιωάννου γαρ ουκ είναι λέγουσι».
γ) Βρήκαν ότι ούτε «αποκάλυψη» είναι, εφόσον είναι σκεπασμένη από παραπετάσματα άγνοιας. «Αλλά ουδέ αποκάλυψιν είναι την σφόδρα και παχεί κεκαλυμμένην τω της αγνοίας παραπετάσματι».
δ) Βρήκαν ότι ο συγγραφέας του δεν είναι κάποιος από τους αποστόλους, ούτε καν άγιος. Αλλά ο «αιρετικός» Κήρινθος, που εβαλε το όνομα «Ιωάννης» για κύρος. «Ουχ όπως των αποστόλων τινά, αλλ’ ουδ’ όλως των αγίων ή των από της εκκλησίας τούτου γεγονέναι ποιητήν του γράμματος, Κήρινθον δε τον και την απ’ εκείνου κλειθήσαν Κηρινθιανήν συστησάμενον αίρεσιν, αξιόπιστον επιφημίσαι θελήσαντα τω εαυτού πλάσματι όνομα».

Ο Διονύσιος, εντούτοις, δεν απορρίπτει το βιβλίο. Αν και το θεωρεί ακαταλαβίστικο, δέχεται ότι κρύβει κάποια νοήματα που απλά αδυνατεί να συλλάβει. Για αυτό, δεν χρησιμοποιεί την λογική του, αλλά…την πίστη του! «Εγώ δε αθετήσαι μεν ουκ αν τολμήσαιμι το βιβλίον, πολλών αυτό δια σπουδής εχόντων αδελφών, μείζονα δε της εμαυτού φρονήσως την υπόληψιν την περί αυτού λαμβάνων, κεκρυμμένην είναι τινά και θαυμασιωτέραν την καθ’ έκαστον εκδοχήν υπολαμβάνω. Και γαρ ει μη συνίημι, αλλ’ υπονοώ γε νουν τινα βαθύτερον έγκεισθαι τοις ρήμασιν, ουκ ιδίω ταύτα μετρων και κρίνων λογισμώ, πίστει δε το πλέον νέμω υψηλότερα ή υπ’ εμού καταληφθήναι νενόμικα, και ουκ αποδοκιμάζω ταύτα α μη συνεώρακα, θαυμάζω δε μάλλον ότι μη και είδον».

Το όλο θέμα δεν ξεκαθαρίστηκε παρά μόνο κατά την Πενθέκτη «οικουμενική» σύνοδο που έλαβε χώρα το 691 κ.ε.

Η μαρτυρία των συνόδων μαρτυρά εκκλησιαστική σύγχυση

Πρέπει να έχουμε κατά νου ότι πάνω από τις θεολογικές πατερικές απόψεις και ερμηνείες βρίσκεται η σύνοδος και υπεράνω όλων η «οικουμενική», η οποία κατά τον συντάκτη του «Πηδαλίου» τον Νικόδημο τον Αγιορείτη, είναι η μόνη που μπορεί να δώσει το ακριβές νόημα των ασαφειών της Γραφής. Οι κανόνες επίσης των πατέρων έχουν ισχύ, η οποία μεγαλώνει όταν αυτοί έχουν την έγκριση κάποιας «οικουμενικής».

Πρέπει να αναφερθεί και να επισημανθεί ότι ο κανόνας «Muratori» (που είναι αρχαιότερος από τους έξι που ενέκρινε η Πενθέκτη «οικουμενική»), δεν αναφέρει την «Αποκάλυψη», δείγμα του ότι θεωρούνταν επισήμως ακόμα επισφαλές βιβλίο. Ο πατρολόγος Π. Χρήστου γράφει σχετικά: «Δεν πρόκειται φυσικά περί απλού καταλόγου, αλλά περί συνοπτικής εισαγωγής, η οποία περιέχει στοιχεία περί των γνησίων και μη γνησίων βιβλίων της Κ. Διαθήκης. Εις την πραγματικότητα οι κατάλογοι αυτού είναι δύο…» (Πατρολογία, τ. 2, σ. 651). Πολύ σημαντικό στοιχείο είναι το ότι στον δεύτερο κατάλογό του, εξαιρεί βιβλία που αργότερα έγιναν αποδεκτά με την σφραγίδα της Πενθέκτης Οικουμενικής (το 691/692) που επικύρωσε έξι από τους κανόνες για τα βιβλία της Αγίας Γραφής που προηγήθηκαν. Γράφει ο ίδιος καθηγητής: «Ο δεύτερος κατάλογος, ομοίως ακέφαλος και κολοβός, παρουσιάζει επίσης και πολλά ανεπανόρθωτα κενά ενδιαμέσως. Αναφέρει τας 13 επιστολάς του Παύλου, εξαιρών την Προς Εβραίους, την Επιστολήν Ιούδα, δύο του Ιωάννου, και τας Αποκαλύψεις Ιωάννου και Πέτρου. Η απουσία των άλλων καθολικών επιστολών ίσως οφείλεται εις φθοράν του κειμένου» (ο.π. σ. 651). Όσον αφορά την εποχή σύνταξής του, ο καθηγητής πατρολογίας Στ. Παπαδόπουλος γράφει: «Ο τόπος, ο χρόνος και ο συγγραφέας του Καταλόγου μας είναι άγνωστοι. Φαίνεται όμως ότι το αρχικό κείμενο γράφτηκε στη Γαλλία στο τέλος του Β’ ή στις αρχές του Γ’ αιώνα από ελληνόφωνο χριστιανό» (Πατρολογία, τ. 1, σ.314).

Ο δεύτερος κανόνας της Πενθέκτης επισφραγίζει -μεταξύ των άλλων- και τους εξής προηγούμενους κανόνες συνόδων και μεμωνομένων πατέρων, που αφορούν τα επιμέρους βιβλία της Βίβλου. Των «αποστόλων», της συνόδου της Λαοδίκειας, της Καρθαγένης, τους κανόνες του Αθανασίου Αλεξανδρείας, του Γρηγορίου του Θεολόγου, και του Αμφιλόχιου Ικονίου (Πηδάλιο, σ. 183). Εγκρινόμενοι, λοιπόν, από την «οικουμενική» αυτή σύνοδο, η ισχύς τους αναβαθμίζεται και γίνεται καθολική. Παύει ο περιστασιακός ή τοπικός χαρακτήρας τους.

Κανόνες «των αγίων Αποστόλων»

Στον κανόνα «ΠΕ΄» (85), αναφέρονται τα βιβλία της Χριστιανικής Γραφής. Ο κανόνας ξεκινά ως εξής: «Έστω υμίν πάσοι Κληρικοίς και Λαικοίς βιβλία σεβάσμια και άγια» (Πηδάλιο, σ. 98). Η «Αποκάλυψη του Ιωάννου» απουσιάζει. Αγνοείται και δεν θεωρείται ούτε «σεβάσμιο» ούτε «θείο». Είτε είναι είτε δεν είναι των αποστόλων, σίγουρα αντανακλά τις πρώτες επίσημες οδηγίες προς τις εκκλησιαστικές κοινότητες.

Κανόνας συνόδου Λαοδίκειας (360 κ.ε.)

Στον κανόνα «Ξ» (60), αναφέρεται πάλι ένας κατάλογος με τα βιβλία της Γραφής. Ο κανόνας ξεκινά ως εξής: «Όσα δει βιβλία αναγινώσκεσθαι» (ο.π. σ. 360). Στον κατάλογο απουσιάζει η «Αποκάλυψη». Η σύνοδος έχει υπόψη της ότι είναι αμφιλεγόμενο κείμενο, για αυτό και το αγνοεί.

Κανόνας Αθανασίου Αλεξανδρείας (367 κ.ε.)

Ουσιαστικά πρόκειται για έναν κατάλογο που περιέχεται στην 39η εορταστική επιστολή του, που έλαβε κανονικό κύρος 324 χρόνια μετά. Η «Αποκάλυψη» περιλαμβάνεται. Ο λόγος αφορά «τα κανονιζόμενα και παραδοθέντα, πιστευθέντα τε θεία είναι βιβλία» (ο.π. σ. 472).

Κανόνας Γρηγορίου του Θεολόγου

Αναφέρεται «περί του ποια Βιβλία είναι δεκτά» (ο.π. σ. 535), και τελειώνει «ει τι δε τούτον εκτός, ουκ εν γνησίαις». Δεν το περιλαμβάνει στον κανόνα του. Ωστόσο, σε άλλα συγγράμματά του, επικαλείται μερικά χωρία από το βιβλίο αυτό. Προφανώς θεωρεί ότι δεν μπορεί να πάρει συλλογική ευθύνη δίνοντας εγγυήσεις για την «Αποκάλυψη».

Κανόνας Αμφιλόχιου Ικονίου (374 κ.ε.)

Ο Αμφιλόχιος γράφει στον Σέλευκο, και αναφέρει ποια βιβλία είναι δεκτά και «θεόπνευστα». Ξεκινάει αναφέροντας «περί του ποια βιβλία είναι δεκτά», και τελειώνει αναφέροντας «Ούτος αψευδέστατος Κανών αν είη των θεοπνεύστων Γραφών». (ο.π. σ. 536). Για την «Αποκάλυψη» όμως γράφει: «Την δ’ Αποκάλυψιν Ιωάννου πάλιν, τινές μεν εγκρίνουσιν, οι πλείους δε γε Νόθον λέγουσιν».

Κανόνας συνόδου Καρθαγένης (419 κ.ε.)

Στον κανόνα «ΛΒ» (32), η «Αποκάλυψη» περιλαμβάνεται στον κανόνα με τα βιβλία της Γραφής.Ο κανόνας αναφέρει: «Ήρεσεν, ίνα, εκτός των κανονικών Γραφών, μηδέν εν τη Εκκλησία αναγινώσκηται επ’ ονόματι θείων Γραφών. Εισί δε αι Κανονικαί Γραφαί αύται…» (ο.π. σ. 390).

Λαμβάνοντας υπόψη μας την χρονολογική σειρά που διετυπώθησαν οι κανόνες, αλλά και το γεγονός ότι υπήρχε έντονη αμφισβήτηση στην αρχαία Εκκλησία όσον αφορά την αποστολικότητα του συγγράμματος όπως και του περιεχομένου του, μπορούμε να ισχυριστούμε τα εξής: Εν μέσω διαφωνιών και αντιλογιών, σταδιακά επετεύχθη ώστε η «Αποκάλυψη» να θεωρηθεί ως γραμμένη από τον απόστολο Ιωάννη, και να μπει στον κανόνα με τα λοιπά βιβλία της Γραφής. Επισήμως, αγνοείται (85ος αποστολικός κανόνας), έπειτα δεν αναφέρεται στα βιβλία που πρέπει να διαβάζονται (σύνοδος Λαοδικείας). Ο Αθανάσιος επτά χρόνια μετά, την περιλαμβάνει στα θεία βιβλία που πρέπει να πιστεύουν οι χριστιανοί. Όμως, να προσέξουμε ότι μιλάει για «κανονιζόμενα» βιβλία. Όχι κανονικά. Δηλαδή, ο κανόνας δεν είναι ακόμα οριστικός. Περίπου την ίδια εποχή, έχουμε άλλους δύο κανόνες από επιφανείς πατέρες της Εκκλησίας, του Γρηγορίου και του Αμφιλόχιου. Ο μεν Γρηγόριος επισήμως δεν την βάζει στα «δεκτά» και «γνήσια» βιβλία, ενώ ο Αμφιλόχιος μας δίνει την πληροφορία ότι ακόμα και στην εποχή του (παρ’ ότι έχουν προηγηθεί τα προηγούμενα), οι περισσότεροι δεν δέχονται την «Αποκάλυψη». Κάποιες δεκαετίες αργότερα η «Αποκάλυψη» εισάγεται επισήμως και τελεσίδικα στον κανόνα των βιβλίων των Γραφών των χριστιανών, με την σύνοδο της Καρθαγένης. Εν τέλει, 272 χρόνια αργότερα, χρειάζεται την επισφράγιση της Πενθέκτης.

Τελικά που εξυπηρετεί η «Αποκάλυψη»;

Στο σημείο αυτό- ως επίλογο, παραθέτουμε τι γράφει ο καθηγητής Γ. Πατρώνος…

Είναι γνωστό ότι το εσχατολογικό στοιχείο είναι έκδηλο και ισχυρό στο κείμενο αυτό. Αλλά όχι με την έννοια μιας στατικής πραγματοποιηθείσης εσχατολογίας ή με την έννοια μιας μελλοντολογικής προσέγγισης και προφητικής καταγραφής των γεγονότων του μέλλοντος, αλλά με τη βαθιά σημασία μιας δυναμικής και «λειτουργικής εσχατολογίας» μέσα στο παρόν.
(Η Αποκάλυψη του Ιωάννη, σελ. 56-62)

Τί μας λέει δηλαδή; Ότι η «Αποκάλυψη» δεν είναι ένα βιβλίο με μια συλλογή από «προφητείες» -όπως συμβαίνει σε άλλα ανάλογα κείμενα-, αλλά η όλη εσχατολογία λειτουργεί μέσα στο παρόν της εποχής του Ιωάννη. Όμως, επειδή κάθε εποχή έχει το δικό της «παρόν», και οι άνθρωποι που ζουν σε αυτήν βιώνουν το «παρόν» της, βγάζουμε αβίαστα το συμπέρασμα ότι για τον ΚΑΘΕ πιστό ΚΑΘΕ εποχής, η «Αποκάλυψη» λειτουργεί ως βιβλίο εσχατολογίας, δηλαδή ως ένα κείμενο στο οποίο αποτυπώνονται συμβολικές εικόνες νίκης του Θεού και της Εκκλησίας του έναντι των αντίθεων δυνάμεων. Έναντι του «κόσμου», που ως γνωστόν «ὁ κόσμος ὅλος ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται» (Ά Ιωάννου, 5:19). Όμως αυτή η θέση-δικαιολογία αρκετών θεολόγων, καταρρίπτεται από τον ίδιο τον συγγραφέα της «Αποκάλυψης», ο οποίος ρητά αναφέρει ότι απευθύνεται σε συγκεκριμένες ιστορικές χριστιανικές κοινότητες, άρα σε συγκεκριμένους ανθρώπους που έζησαν εκείνη την εποχή. «ὁ βλέπεις γράψον εἰς βιβλίον καὶ πέμψον ταῖς ἐκκλησίαις ταῖς ἐν Ἀσίᾳ, εἰς Ἔφεσον καὶ εἰς Σμύρναν καὶ εἰς Πέργαμον καὶ εἰς Θυάτειρα καὶ εἰς Σάρδεις καὶ εἰς Φιλαδέλφειαν καὶ εἰς Λαοδίκειαν» (1:11). Και για να το καταλάβουμε ακόμα καλύτερα, παραθέτω την επιστολή που αποστέλλει, μεταφέροντας το μήνυμα του Ιησού στην κοινότητα της Φιλαδέλφειας της Μ. Ασίας: «ὅτι ἐτήρησας τὸν λόγον τῆς ὑπομονῆς μου κἀγώ σε τηρήσω ἐκ τῆς ὥρας τοῦ πειρασμοῦ τῆς μελλούσης ἔρχεσθαι ἐπὶ τῆς οἰκουμένης ὅλης πειράσαι τοὺς κατοικοῦντας ἐπὶ τῆς γῆς, ἰδού, ἔρχομαι ταχύ» (3:10-11). Τέτοια «ώρα του πειρασμού» και μάλιστα σε παγκόσμια κλίμακα με σκοπό την δοκιμασία ποτέ δεν ήρθε. Ούτε έγινε η Β΄ Παρουσία και μάλιστα «ταχύ».

Η Αποκάλυψη του Ιωάννη, επαναλαμβάνουμε για άλλη μια φορά, δεν είναι ούτε ένα «προφητικό» κείμενο για κάποια υποτιθέμενη ιστορία του μέλλοντος ούτε και μια αρχαία ερμηνευτική προσπάθεια μελλοντολογικής και εσχατολογικής κατανόησης της ιστορίας. Χωρίς αμφιβολία είναι ένα καταπληκτικό κείμενο και διεισδυτικό έργο που ανατέμνει προφητικά την ιστορία και διερευνά εσχατολογικά το παρόν» (ο.π.).

Το νόημα είναι το ίδιο με πριν. Όταν κατάλαβαν ότι πέρασαν τα χρονικά περιθώρια της πραγματοποιήσεως όσων γράφονται στην «Αποκάλυψη», μην μπορώντας να αθετήσουν αποφάσεις «οικουμενικής» συνόδου (στην συγκεκριμένη περίπτωση της Πενθέκτης), εφεύραν την άγνωστη ως τότε έννοια του «εσχατολογικού παρόντος». Απέκοψαν δηλαδή την εσχατολογία από το τέλος της ιστορίας και την προσάρμοσαν στο «παρόν». Μην λησμονούμε, ότι από την εποχή του Ιωάννη του λεγόμενου «Χρυσοστόμου», η συντέλεια συνδέθηκε με την προσωπική συντέλεια, δηλαδή τον βιολογικό θάνατο του καθενός.

Και πάλι, όταν ομιλεί για «τόν ἀριθμόν τοῦ θηρίου» που είναι χξστ’, δηλ. 666, ασφαλώς και δεν εννοεί κάποιον αποκαλυπτικό αριθμό του αντίχριστου που μέλλει να έρθει στο μέλλον (ο.π.), όπως επίσης διατείνονται πολλοί αφελώς σήμερα, αλλά κάτω από τη συμβολική αυτή διατύπωση υποκρύπτεται ο Παύλος και οι οπαδοί του, αφού ο αριθμός αυτός «ἀνθρώπου γάρ ἐστιν» (Αποκ. 13,18), κατά την χαρακτηριστική διασάφηση του ιερού συγγραφέα. Στην εξουσία του τελευταίου αποδίδεται η ειδωλοποίηση της δύναμης και κατ’ επέκταση κάθε αντίχριστη πολεμική επιθετικότητα κατά των χριστιανών και της Εκκλησίας του Χριστού.
(ο.π.)

Συνεπώς, είναι αφελείς όσοι πιστεύουν ότι το 666 είναι «προφητεία». Είναι κωδική ονομασία του Παύλου και των οπαδών του που έδρασε τότε και συνεχίζει σαν παραλλαγμένος αιρετικός χριστιανισμός, από την εποχή της συγγραφής του κειμένου μέχρι σήμερα. Το οποίο λειτουργεί ως σύμβολο ΚΑΘΕ αντίχριστης πολεμικής, εννοείται ΚΑΘΕ εποχής. Είναι ξεκάθαρο ότι το βιβλίο λειτουργεί πλέον ως έργο προπαγανδιστικό παρά ως κάτι που όντως προφητεύει μελλοντικά γεγονότα.

Έτσι, η αποκαλυπτική γλώσσα των εικόνων, των συμβόλων και των ποιητικών εκφράσεων, γίνεται το κατάλληλο εργαλείο στα χέρια του «προφήτη» και «αποκαλυπτή» Ιωάννη για τη συνέχιση του κατηχητικού και ποιμαντικού του έργου και απ’ αυτόν ακόμη τον τόπο της εξορίας του. Ίσως το ευρύ αναγνωστικό κοινό να μη γνωρίζει, πως με τον τίτλο αυτό υπάρχουν πολλά κείμενα που καλύπτουν θεολογικά ενδιαφέροντα επηρεασμένα από τα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης καθώς και της Καινής και είναι γραμμένα από αγνώστους σε μας συγγραφείς την ίδια περίπου περίοδο και επενδυμένα με τον ίδιο φιλολογικό μανδύα. Τέτοια έργα είναι, ως παράδειγμα, από τον χώρο της Παλαιάς Διαθήκης, η Ἀποκάλυψις Μωϋσέως, η Ἀποκάλυψις Παύλου, η Ἀποκάλυψις Βαρθολομαίου, πομήν του Ερμά, η Ἀποκάλυψις Πέτρου, Βαρούχ Α', Β', Γ', η Ἀποκάλυψις Βαρούχ και η Ἀποκάλυψις Ἐνώχ Α' και Β', Δανιήλ, έργα ψευδεπίγραφα αλλά μεγάλου θεολογικού ενδιαφέροντος, που αποδόθηκαν σε ιερές μορφές της ιστορίας και της θεολογικής παράδοσης του Ιουδαϊσμού.
(ο.π.)

Εδώ πλέον, καθίσταται σαφές ότι λειτουργεί πλέον ως κατηχητικό και ποιμαντικό έργο. Μάλιστα, υπήρχε σε χρήση το ίδιο μοτίβο/ύφος θρησκευτικής λογοτεχνίας και σε άλλα κείμενα της εποχής. Δηλαδή σύμβολα, εικόνες, αποκαλυπτικές φιγούρες αγγέλων και ουράνιων όντων, «αποκαλύψεις».

Είναι ενδεικτικό, επίσης, ότι στο έργο αυτό συχνά προτάσσονται εκφράσεις του τύπου «καί εἶδον…», «ὅ βλέπεις τοῦτο γράψον…», η «γράψον οὖν ἅ εἶδες… καί ἅ μέλλει γενέσθαι μετά ταῦτα» κ.λπ. (Αποκ. 1,11.19), για να δοθεί έμφαση στην ακολουθούσα πρόταση και να πάρει «οὐράνιο κύρος» η διδαχή του κειμένου. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που ο γραμματικός αυτός τύπος «καί εἶδον» επαναλαμβάνεται κατά κόρον στην Αποκάλυψη, πάνω από είκοσι επτά φορές και κυρίως πριν από οραματικές συμβολικές παραστάσεις. Το δραματικό και εκστατικό στοιχείο προβάλλεται, ως εκ τούτου, έντονα στα έργα αυτού του είδους για λόγους εντυπωσιασμού κυρίως των λαϊκών στρωμάτων της κοινωνίας. Κατά συνέπεια, τα αποκαλυπτικά έργα δεν μας μυούν σε κάποια άρρητα και ουράνια μυστικά, και πολύ περισσότερο δεν μας αποκαλύπτουν κατά έναν προφητικό τρόπο κάποια μελλοντικά γεγονότα ή μελλοντικά μυστηριώδη φαινόμενα, και τα οποία για τους πιο πολλούς θεωρούνται «ἐσφραγισμένα σφραγῖσιν ἑπτά.
(ο.π.)

Συνεπώς, κείμενα σαν αυτά είναι απλά κατασκευασμένα και απευθύνονται στον «λαό»…

Οι αναφερόμενες συχνά «εκστατικές» καταστάσεις, που μπορεί να συμβούν στη ζωή κάποιων ανθρώπων είναι πολύ σπάνιες και βιολογικά επικίνδυνες, διότι αδρανοποιούν κάποιες βασικές βιολογικές λειτουργίες του οργανισμού, όπως την αναπνοή και το κυκλοφορικό, και γι’ αυτό η διάρκεια τους είναι υπόθεση δευτερολέπτων και ασφαλώς όχι μακρόχρονη ώστε να συλλάβει κανείς και να γράψει ένα ολόκληρο βιβλίο, της έκτασης μάλιστα της Αποκάλυψης τον Ιωάννη. Εκτός εάν αντιλαμβανόμαστε τα «οράματα» αυτά ως καταστάσεις κάποιας υποτιθέμενης «εκστατικής» εμπειρίας, με μια έννοια θρησκευτικής παθολογίας που μας παραπέμπει πλέον σε καθαρά ψυχονευρωτική παθογένεια.
(ο.π.)

Τελικά, ο θεολόγος καθηγητής είναι περισσότερο «αποκαλυπτικός» από ό,τι ο Ιωάννης.

Ένα άλλο σημαντικό σημείο της Αποκάλυψης τον Ιωάννη που πρέπει να σταθούμε, πριν ολοκληρώσουμε το άρθρο μας είναι στο Αποκ. 19,10: «Καὶ ἔπεσα ἔμπροσθεν τῶν ποδῶν αὐτοῦ προσκυνῆσαι αὐτῷ. καὶ λέγει μοι· ὅρα μή· σύνδουλός σού εἰμι καὶ τῶν ἀδελφῶν σου τῶν ἐχόντων τὴν μαρτυρίαν Ἰησοῦ· τῷ Θεῷ προσκύνησον· ἡ γὰρ μαρτυρία τοῦ Ἰησοῦ ἐστι τὸ πνεῦμα τῆς προφητείας.» [= Και έπεσα εμπρός εις τα πόδια του αγγέλου, δια να τον προσκυνήσω. Και μου είπε· πρόσεχε μη κάμης κάτι τέτοιο· είμαι και εγώ σύνδουλός σου και ένας από τους αδελφούς σου, που έλαβαν και κρατούν την ομολογίαν και μαρτυρίαν της πίστεώς των στον Ιησούν Χριστόν. Τον Θεόν προσκύνησε''· διότι η προαγγελία, που σου έκαμα εγώ περί αυτών που θα γίνουν στο μέλλον, δεν προέρχεται από εμέ, αλλά δίδεται ως προφητικόν χάρισμα από την μαρτυρίαν και ομολογίαν της πίστεως προς τον Ιησούν] δηλαδή, ΜΗΝ προσκυνάς άλλους παρά μόνο τον Θεό, ούτε Αγγέλους, ούτε αγίους, ούτε κανέναν άλλον (είμαι και εγώ σύνδουλός σου και ένας από τους αδελφούς σου και ένας από τους αδελφούς σου, που έλαβαν και κρατούν την ομολογίαν και μαρτυρίαν της πίστεώς) ούτε να κάνεις λειψανολατρεία και φετιχισμό ή ειδολολατρεία (εικόνες) γιατί προσβάλεις τον Θεό και κάνεις κρίση προ της κρίσης του Θεού! Η χριστιανική εκκλησία αγνοεί και περιφρονεί αυτή την εντολή όπως και πολλές άλλες από την Αγία γραφή και τους λόγους του Θεού και του Ιησού προκειμένου να πλουτίσει, να εξουσιάσει, να υποδουλώσει, να υποτάξει, να ταπεινώσει δουλικά και να τους κάνει δεισιδαίμονες (φυλακτά, αγιάσματα, έλαια, ''τίμιο'' ξύλο, μάτιασμα, μαγεία, εξορκισμούς κλπ.) το ποίμνιό της.

Ένα κλασικό παράδειγμα γνωστικής ασυμφωνίας είναι η περίπτωση του αρχέγονου Χριστιανισμού (Οι αποτυχημένες προφητείες του Ιησού των Ευαγγελίων), αλλά ακόμα πιο ξεκάθαρη των χιλιαστών. Έχουν βγάλει δεκάδες προφητείες για την 2^α Παρουσία και την καταστροφή του κόσμου και οι ημερομηνίες έχουν παρέλθει, αλλά η ίδιοι δεν χάνουν την πίστη τους αφού βρίσκουν απίθανες δικαιολογίες ή οποίες προφανώς πείθουν τους ίδιους και τα πρόβατα και δυστυχώς βγαίνουν πάντα κερδισμένοι. Μια ξεκάθαρη τέτοια περίπτωση που μάλιστα ήταν ο γνωστός παλαιότερα “μαϊντανός” τηλεοπτικών παραθύρων Μάξιμος που μέσα από λογικοφανείς από τις Γραφές μετρήσεις, περίμενε την 2^α Παρουσία το Πάσχα του 2018. Στην δικαιολογία του φυσικά δεν παραδέχτηκε κανένα λάθος, αλλά πως το συμβάν ανεβλήθη άνωθεν από τον φιλεύσπλαχνο Θεό, για να…μας δοθεί μια ακόμα ευκαιρία και φυσικά για να…μετανοήσουμε!

Ο Αντίχριστος ΔΕΝ ήλθεν... 30 φορές!!!

 

Συντέλειες: στις οποίες χιλιάδες πίστεψαν αλλά δεν ήρθαν!

1) 1ος αιώνας ο ίδιος ο Ιησούς δήλωσε «δεν θα παρέλθει η γενεά αυτή έως ου γίνουν πάντα ταύτα»

2) Όταν οι νεοφώτιστοι του Παύλου στη Θεσσαλονίκη διώχτηκαν από τη ρωμαϊκή αυτοκρατορία, θεώρησαν ότι το τέλος είχε έρθει.

3) Στα 130 ο Ιουστίνος ο Μάρτυρας δήλωσε ότι ο Θεός καθυστερούσε το τέλος του κόσμου επειδή επιθυμούσε για το Χριστιανισμό να γίνει μια παγκόσμια θρησκεία

4) 1) 2ου μ.Χ. αιώνας, Μοντανισμός, αίρεση Μέση Ανατολής: Ο Ιησούς θα επέστρεφε για να ιδρύσει τη Νέα Ιερουσαλήμ στην πόλη Repuza της Μικράς Ασίας.

5) Το 250 ο Κυπριανός έγραψε ότι οι χριστιανικές αμαρτίες εκείνου του καιρού ήταν ένα προοίμιο και μια απόδειξη ότι το τέλος ήταν κοντά.

6) 968 μ.Χ. Έκλειψη ηλίου, ερμηνεύτηκε από τον γερμανό αυτοκράτορα Όττο Γ’ , ως αναγγελία για το επικείμενο τέλος του κόσμου.

7) 992 H Μεγάλη Παρασκευή συνέπεσε με τη γιορτή του Ευαγγελισμού, η ταύτιση αυτή «ανάγγελλε τη γέννηση του Αντίχριστου».

8) 1005 - 1006 O Τρομερός λιμός που τυράννησε την Ευρώπη τα έτη θεωρήθηκε «σημάδι για την αρχή του τέλους».

9) 1033 μ.Χ., 1000 ακριβώς χρόνια από την ανάσταση του Χριστού (33 χρονών πέθανε ο Χριστός, άρα έκαναν την πρόσθεση).

10) 1190, ο Ιωακείμ Φιόρε ανακοίνωσε ότι ο Αντίχριστος βρισκόταν ήδη στη γη κι ο βασιλιάς της Αγγλίας Ριχάρδος θα ήταν αυτός που θα τον αντιμετώπιζε και θα τον σύντριβε τελικά, οπότε το 1205 τέλειωνε ο κόσμος.

11) 1533 Μελχιόρ Χόφμαν. Δευτέρα Παρουσία. Στρασβούργο=Νέα Ιερουσαλήμ. Δυστυχώς, ο Μελχιόρ Χόφμαν συνελήφθη και πέθανε στις φυλακές της «Νέας Ιερουσαλήμ»...

12) 1669 ρωσική χριστιανική αίρεση των Παλαιών Πιστών περίμεναν το τέλος. Αφού πέρασε, 20.000 Παλαιοί Πιστοί αυτοπυρπολήθηκαν για να γλιτώσουν από τον Αντίχριστο.

13) 1843 - 21η Μαρτίου ο «προφήτης» Γουίλιαμ Μίλλερ, πίστευε ότι ήταν η αφετηρία των κοσμοϊστορικών γεγονότων που θα οδηγούσαν στη Δευτέρα Παρουσία. Όταν μέχρι τις 22 Οκτωβρίου 1844 τίποτα δεν είχε συμβεί, ο Μίλλερ απογοητεύτηκε τόσο, που έδωσε στην ημέρα αυτή το όνομα Ημέρα της Μεγάλης Απογοήτευσης.

14-17) 1918, 1925, 1975, 1994 - Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν γίνει πασίγνωστοι και λόγω των αλλεπάλληλων αποτυχημένων προφητειών τους που αφορούν τη συντέλεια του κόσμου: 1914. Η χρονολογία αυτή είχε προκύψει από την ερμηνεία που έδιναν οι ίδιοι στο 4ο κεφάλαιο του Δανιήλ. Αφού δεν ήρθε τότε, ξαναπροφήτευσαν το τέλος στα 1918, 1925, 1975, 1994… Πλέον το πήγαν στο 4000 μΧ, για να σταματήσουν να πέφτουν έξω…

18) 1957 Μεταξύ 19 και 23 Απριλίου, ο Καλιφορνέζος ιερέας Mihran Ask είχε τοποθετήσει την έναρξη του Αρμαγεδδώνα.

19) 1960 Στα μέσα της δεκαετίας του 1960 ο «μεσσίας» James Jones, ιδρυτής του People’s Temple, ανακοίνωσε πως στις 15 Ιουλίου 1967 θα ξεσπούσε πυρηνικός πόλεμος.

20) 1973 ο David Moses, ιδρυτής της σέχτας Παιδιά του Θεού, είχε εξαγγείλει την άφιξη ενός κομήτη που θα χτυπούσε τη Γη.

21) 1981 Ο τηλε-ιερέας Arnold Murray «προφήτεψε» την επικείμενη άφιξη του Αντίχριστου το 1981

22) 1981: Chuck Smith, συντέλεια.

23) 1996 Ο Ιρλανδός James Ussher είχε υπολογίσει από το 1658 ότι η πρώτη ημέρα της δημιουργίας ήταν η 23η Οκτωβρίου του 4004 π.Χ. Και στις 23 Οκτωβρίου 1996, η συντέλεια.

24) 1996 Σχετικές προβλέψεις είχαν αναφερθεί στην εμφάνιση του Αντιχρίστου κατά την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων στην Ατλάντα των ΗΠΑ στις 19 Ιουλίου 1996.

25) 1997 - Σέκτα Vortex of the Star of David, Κεμπέκ, η συντέλεια του κόσμου θα γίνονταν στις 8 Μαρτίου 1997.

26) 1997 - 10η κι 11η Απριλίου 1997 Dan Millar και Bob Wadsworth, θρησκευτικοί ερευνητές κι αστρονόμοι, που εξέδιδαν το Newsletter Biblical Astronomy. Ψάχνοντας σημάδια στον ουρανό που θα προειδοποιούσαν για τη Δευτέρα Παρουσία και την άφιξη του Αντίχριστου, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι το ουράνιο φαινόμενο ήταν η διασταύρωση των κομητών Hyakutake και Hale-Bopp, που οι τροχιές τους τέμνονταν με διαφορά ενός έτους στις 11 Απριλίου 1996 και 1997 αντίστοιχα μπροστά από το άστρο Algol στον αστερισμό του Περσέα, φτιάχνοντας ένα σταυρό ακριβώς ανάμεσα στα Μάτια της Μέδουσας.

27) 1997-98 Στα μέσα περίπου του χειμώνα 1997-98 είχε τοποθετήσει την πολυσυζητημένη μετατόπιση των πόλων της Γης ο διάσημος Edgar Casey.

28) 1998 - 31η Μαρτίου 1998 και ώρα 10 μ.μ. είχαν προσδιορίσει ως ημερομηνία κατά την οποία ο Χριστός θα επέστρεφε στη Γη τα μέλη της ταϊβανέζικης χριστιανο-βουδιστικής σέχτας God’s Salvation Church…

29) 2000 Περιθωριακές χριστιανικές ομάδες καθόριζαν το Τέλος του Κόσμου με τη βοήθεια των εβραϊκών παραδόσεων για τις έξι περιόδους του κόσμου. Χρησιμοποιώντας αυτό το σύστημα, το τέλος καθορίστηκε το 202, έπειτα μετατοπίστηκε η ημερομηνία στο 500

30) 2006 Ηγούμενος της Ιεράς Μονής Αγίου Κοσμά του Αιτωλού της Μητρόπολης Κορίνθου, κ. Μάξιμος Βαρβάρης, ισχυρίσθηκε ότι «ο Αντίχριστος γεννήθηκε το 1983 και θα εμφανιστεί το 2013 για να κυβερνήσει το κόσμο για 7 περίπου χρόνια». (Ο Αντίχριστος Ήλθεν 1983-2013)

«Φόβος» και «ελπίδα» εξυπηρετούσαν ανέκαθεν κάθε είδος εξουσίας. Ο πλαστός φόβος συνιστά την δεισιδαιμονία. Η όποια «ελπίδα» που προσφέρεται ως δήθεν αντίδοτο, δεν είναι μόνο άχρηστη αλλά αποσκοπεί στο να μας οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια στην υποτέλεια και στην δουλοπρέπεια. Η μόνη γνήσια ελπίδα αναφύεται με την αποτίναξη της πλάνης και την καλλιέργεια της παιδείας. Και αυτό εναπόκειται στον ίδιο τον άνθρωπο. Το διαχρονικό μήνυμα του Επίκουρου συνίσταται στο να νικήσουμε την δεισιδαιμονία με όπλο τη γνώση. Ας μην γινόμαστε θύματα και συνεπώς ας μην χειραγωγούμαστε από τους επιτήδειους απατεώνες του πνεύματος. Ας αποτινάξουμε από πάνω μας ανοησίες και βαρίδια αιώνων και ας μην γινόμαστε πιόνια και υποχείρια κανενός. Ας βρούμε τον εαυτό μας ή καλύτερα ας κτίσουμε οι ίδιοι τον εαυτό μας- την προσωπικότητά μας- μαθαίνοντας, κατά τον Πίνδαρο. Να διαμορφώσουμε τον εαυτό μας όπως κρίνουμε εμείς και όχι όπως μας θέλουν οι άλλοι. Όταν θα μπούμε στον μαγευτικό δρόμο προς την ολοκλήρωσή μας, τότε θα εννοήσουμε τους παιδαριώδεις ισχυρισμούς των θρησκειών και των δογμάτων.

Το πρόβλημα για τους χριστιανούς, είναι πως δεν μπορούμε πλέον να σταματήσουμε να λέμε, να προβάλουμε και να δείχνουμε την αλήθεια, από την στιγμή που υπάρχουν όλες αυτές οι αποδείξεις και να αιτούμε από τον νου τους να ξυπνήσει και επιτέλους να ενηλικιωθούν. Είναι η ευθύνη μας στις επόμενες γενιές, να είναι πνευματικά και διανοητικά πιο ελεύθερες και ώριμες στην αντιμετώπιση των ευθυνών τους, χωρίς να στηρίζονται σε σαθρές αξίες ή φανταστικά και λάθος σύμβολα. Είναι ευθύνη μας να τους προτείνουμε να ερευνούν και να κριτικάρουν εποικοδομητικά, να ελέγχουν την κάθε ιδεοληψία και να ζουν σε μια καθαρότερη και αληθινότερη πνευματικά, μια πιο ελεύθερη κοινωνία.

Διαλύει τελικά ο Λόγος την πλάνη;

Ο Λόγος επιβάλλεται στην πλάνη, αυτό είναι προφανές. Το απέδειξε η πνευματική ιστορία της ανθρωπότητας, το απέδειξε η αναγέννηση των Ιώνων φιλοσόφων και η Αναγέννηση στην Ευρώπη τον 15^ο αιώνα, το πρόβλημα είναι πως δεν την διαλύει αυτόματα. Τέτοιες συνειδησιακές αλλαγές στον άνθρωπο δεν γίνονται από την μια μέρα στην άλλη, θέλουν βάθος χρόνου και μάλιστα σε επίπεδο κοινωνίας αρκετές γενιές.

Ο άνθρωπος είναι έλλογο ον και θέλει δεν θέλει το λογικό του, ο νους του, δουλεύει σε κάποιον βαθμό, άσχετα αν οι θρησκείες προσπαθούν στον τομέα αυτό να τον αποκοιμήσουν, να τον διαστρεβλώσουν. Αυτό το βλέπουμε ήδη από κάποιους που έχουν αλλάξει άποψη, πολύ ή λίγο.

Όταν όμως τα στοιχεία είναι συντριπτικά κατά της άποψής σου, κάτι πρέπει να κάνεις.

Τί γίνεται συνήθως και η διαδικασία αλλαγής αργεί και αυτό γίνεται τόσο σε προσωπικό επίπεδο όσο και σε επίπεδο θρησκείας; Το φαινόμενο της γνωστικής ασυμφωνίας ή η ψυχολογία της αυταπάτης είναι αυτό που δρα και αντιστέκεται στον Λόγο. Εν ολίγοις όταν πιστεύεις ακράδαντα μια θεώρηση ή μία ιδεοληψία, ακόμα και να σου έρθουν ατράνταχτα επιχειρήματα ότι η θεώρησή σου είναι λάθος, δεν το δέχεσαι και αν δεν μπορείς τα στοιχεία να τα ανατρέψεις κάτι που φυσικά το προσπαθείς αρχικά, διαμορφώνεις την θεώρησή σου με τέτοιο τρόπο, ώστε να φαίνεται πως συμβαδίζει τελικά με τα στοιχεία και δεν είναι λάθος όπως νομίζουν οι άλλοι. Εδώ το βασικό μέσο είναι η νέα Ερμηνεία των παλαιών ιδεοληψιών.

Αυτό συμβαίνει συνέχεια όσο η Επιστήμη βγάζει στοιχεία που δείχνουν χονδρά λάθη στην Αγία Γραφή. Αυτό συμβαίνει τώρα για παράδειγμα, στην θεώρηση της Εκκλησίας και της Ορθοδοξίας ειδικά, με το θέμα της “Εξέλιξης των ειδών”. Ήδη έχουν εμφανιστεί αρκετοί ταγοί τους και στο μέλλον θα είναι περισσότεροι, που ξεχνάνε τον πόλεμο που έκαναν στην επιστήμη για το θέμα αυτό και λένε ότι η “ιστορία” τους είναι συμβατή με την Εξέλιξη. Για παράδειγμα ο Αδάμ λένε, δεν ήταν ο πρώτος άνθρωπος, διαστρεβλώνοντας ακόμα και τις γραφές τους (καλά αυτό δεν ήταν πρόβλημα, το γνωρίζαμε), αλλά ο πρώτος που απέκτησε την βοήθεια του Αγίου Πνεύματος! Μάλιστα χρησιμοποιούν μια νέα ερμηνεία, γιατί στα Εβραϊκά “αδάμ”, εκτός από “χωμάτινος” σημαίνει επιπλέον και “άνδρας” ή και “άνθρωπος” για να πουν ότι μιλάει για το ανθρώπινο είδος γενικά, ξεχνώντας την συνέχεια της Γενέσεως και την συγκεκριμένη ιστορία του συγκεκριμένου Αδάμ και των συγκεκριμένων επίσης απόγονων του.

• Η σχέση της Ορθοδοξίας με την λογική και τη γνώση
• Χριστιανισμός και επιστήμη
• Ο Θεός και η πραγματικότητα
• Φυσικά Γεγονότα vs Θαύματα

Άλλο παράδειγμα είναι, κάποιοι που βλέποντας τα προβλήματα με τις ασυμφωνίες των ιερών κειμένων τους, επιλέγουν από αυτά οτιδήποτε θεωρούν σωστό και τα άλλα αυθαίρετα τα διαγράφουν, σαν να μην τους αφορούν, κάποιοι μάλιστα φθάνουν στο να καταγγέλλουν προσμίξεις ψεύδους σε ό,τι δεν τους βολεύει.

• Αποστολικά ευαγγέλια – Μυθεύματα και ασυμφωνίες ευαγγελιστών
• Δείγματα βιβλικής «θεοπνευστίας» – «Ιερές» αντιφάσεις και ασυναρτησίες

Το βασικό πρόβλημα του πιστού

Το να αλλάξεις ξαφνικά κοσμοθεωρία δεν είναι εύκολο και φυσικά δεν μιλάω για αυτούς που ζουν και τρέφονται από την Εκκλησία (δηλαδή τελικά από εμάς), αλλά για τους υπόλοιπους. Αυτό μάλλον πρέπει να γίνει κατανοητό από όλους μας. Όταν αποδομείται λογικά ό,τι έχει κτίσει μέσα του ο άλλος, το πρώτο πράγμα που θα κάνει είναι να έρθει σε αντίδραση, γιατί είναι προφανές πως όλη του η ύπαρξη επηρεάζεται από αυτό. Ειδικά όσοι ανήκουν σε ολιγομελείς σέκτες, αλλά ακόμα και σε πολυπληθείς, ή και κανονικοί ορθόδοξοι, που όλη τους η οικογένεια, όλος ο περίγυρος και όλο το περιβάλλον είναι το συγκεκριμένο θεϊστικό, η όποια πιθανή αλλαγή του θα τον θέσει εκτός όλου του περίγυρου του. Στην ουσία πρέπει να αλλάξει όλη η ζωή του και αυτό δεν είναι εύκολο, θέλει γερά κότσια.

Άλλο ένα θέμα είναι η Παράδοση. Η Παράδοση έχει πολύ αργή εξέλιξη αν δεν επιβληθεί δια της βίας (όπως επιβλήθηκε κατά κανόνα ο Χριστιανισμός ή το Ισλάμ) και δημιουργεί νοητικά δεσμά με τα μέλη κάθε κοινωνίας. Η διάσπαση ή υπέρβαση τέτοιων δεσμών είναι δύσκολη, γιατί οι δεσμοί αυτοί είναι ένα χαρακτηριστικό στοιχείο της ταυτότητας του κάθε ενός μέλους στην κάθε κοινωνία με κοινές παραδόσεις και η λογική κριτική της αντιμετωπίζει αυτόματα εχθρική στάση και ο φορέας τέτοιας κριτικής χαρακτηρίζεται άμεσα ”αντεθνικός” ή “εχθρός της κοινωνίας”.

Βλέπουμε, λοιπόν, ότι το κολλημένο μυαλό βρίσκει δυνατές και λογικοφανείς μεθόδους και έντονα ψυχολογικά ερείσματα για να αντιδράσει στον Λόγο και αυτό έχει και τα θετικά του και τα αρνητικά του.

1. Το αρνητικό είναι πως η πλειοψηφία των φανατικά πιστών (ένα 10-30% της κοινωνίας μας) θα παραμείνουν απόλυτα πιστοί μέχρι να πεθάνουν και η ελπίδα “για αυτούς” θα έρθει από την επόμενη τους γενιά που θα τους διαδεχθεί που ελπίζουμε να έχει περισσότερο νου και διευρυμένη γνώση. Εδώ κολλάει και η λύσσα της Εκκλησίας και των θρησκευτικών οργανώσεων για να ελέγχουν τα σχολεία, τα βιβλία, το πρόγραμμα σπουδών των μαθητών και την αντίδρασή τους σε ότι λέμε επίσης κατά του νηπιοβαπτισμού.

Στην σκακιέρα του βιβλικού «Θεού»

Χριστιανισμός κι ελεύθερη βούληση

Προσηλυτισμός, νηπιοβαπτισμός και…«ελεύθερη βούληση»

Νηπιοβαπτισμός - Ο ασφαλέστερος τρόπος προσηλυτισμού και πνευματικού βιασμού

Η Διαστροφή της Ορθοδοξίας πάνω στα αθώα νήπια.

Η κατήχηση ως μέσον αναπαραγωγής του χριστιανικού ποιμνίου!

 

Το θετικό ίσως είναι πως η θρησκεία συνολικά μεταλλάσσεται και κάπως εξελίσσεται. Είναι φυσικά υποκριτικό για αυτήν, αλλά δεν είναι η πρώτη φορά. Από τότε που εμφανίστηκε η θρησκεία πάντα εξελίσσεται με έντονο χαμαιλεοντισμό και ευτυχώς δεν έχει σχέση σε κοινωνικό τουλάχιστον επίπεδο, με το πως ήταν πριν από 100, ακόμα περισσότερο πριν 1.000 χρόνια στον Μεσαίωνα, ακόμα περισσότερο με τον τέταρτο αιώνα που εφευρέθηκε η ιδεοληψία για την Αγία Τριάδα και καμιά σχέση φυσικά με το πως ξεκίνησε τον πρώτο και δεύτερο αιώνα. Φυσικά όπως και να εξελιχθεί δεν θα παύει να στηρίζεται σε πήλινα πόδια, δηλαδή τις δεδομένες αντιφατικές και παραχαραγμένες γραφές της και την συγκεκριμένη ιστορία της και πάντα θα οδηγεί την κοινωνία που ελέγχει στην Συντήρηση.

 

Ας επανέλθουμε όμως στον απλό χριστιανό και στο σημαντικότερο πρόβλημα για να αποδεχθεί την αλήθεια. Το βασικό πρόβλημα δεν είναι τόσο θέμα έλλειψης λογικής αλλά ψυχολογικό. Υπάρχει τόσο έντονη η πίστη, ή διάθεση για πίστη σε μια ελπίδα, σε κάτι που μπορεί ίσως να τον βοηθήσει όπως νομίζει στις δυσκολίες, που κάνει την λογική του να περιορίζεται στο συγκεκριμένο θέμα.

 

Η κατανόηση της αλήθειας είναι δύσκολη, γιατί η ίδια η αλήθεια είναι σκληρή και ενίοτε “απάνθρωπη” για τον άνθρωπο. Ο θάνατος πάντα καραδοκεί και είναι απόλυτα σίγουρο ότι θα έρθει. Το ίδιο και η φθίση των γηρατειών, το ίδιο και οι ασθένειες αλλά και τα προβλήματα στις ανθρώπινες σχέσεις που συχνά δείχνουν τα δυσκολότερα από όλα. Η τύχη (καλή η κακή) επίσης παίζει και αυτή έναν σπουδαίο ρόλο. Όλα αυτά δείχνουν ένα βάρος ανέλεγκτο και δυσθεώρητο που αντιμετωπίζουν όλοι. Γιατί η ζωή μας η ίδια είναι τραγική -τραγικότατη- και η αντιμετώπιση της τραγικότητας της αυτής, δεν είναι εύκολη, αν δεν στηρίζεσαι σε κάτι που θεωρείς εσύ απόλυτα σταθερό και σωστό και που πιστεύεις ότι μπορεί να σε βοηθήσει. Η θρησκεία δίνει εύκολες απαντήσεις σε όλα αυτά τα προβλήματα και έτσι ο πιστός έχει την αίσθηση μιας σιγουριάς, που ενισχύεται από την περιρρέουσα κοινωνία που πριμοδοτεί και επιτείνει την ασφάλεια στον άνθρωπο μέσα στο πλαίσιο αυτό, που συχνά είναι και ένα “ασφαλές” πλαίσιο Παράδοσης.

 

Να σημειώσω εδώ, πως παρόμοια κατηγορία και σε αντίστοιχα στηρίγματα είναι οι άνθρωποι που είναι κολλημένοι πολιτικά με κάποιο κόμμα ή πολιτική ιδεολογία. Μια ιδεολογία εδράζεται συνήθως στην ελπίδα των ανθρώπων για μια καλύτερη (ίσως και τέλεια) πολιτική λύση ή κοινωνία ή μέλλον. Η ανατροπή μιας τέτοιας ιδεολογίας δεν είναι εύκολη, γιατί ο φανατικός της, έχει κτίσει όλη την ζωή του και το συναισθηματικό του αποκούμπι σε αυτή και κάθε λογική αντίκρουση χτυπάει σε τοίχο. Πάρτε τα σταθερά ποσοστά γύρω στα οποία κινούνται διαχρονικά τα ιδεοληπτικά κόμματα (σχεδόν όλα είναι, αλλά πάρτε τα πιο ακραία), για να δείτε πόσο πολύ η έντονη ιδεοληψία επηρεάζει την ελληνική κοινωνία. Για τον λόγο αυτό και τα ακραία και ριζοσπαστικά κόμματα ή τις αντίστοιχες θέσεις, θα πρέπει να τα βλέπουμε σαν θρησκείες.

 

Ας επανέλθουμε πάλι στους πιστούς των θρησκειών. Ο πιστός για να αποδεχτεί την αλήθεια, θα πρέπει οπωσδήποτε να έχει ένα επαρκές νοητικό και μία διάκριση που να μπορεί να κατανοεί τί είναι πραγματικά αλήθεια και τί ψέμα, με βάση τα στοιχεία που υπάρχουν, αλλά δεν φθάνει μόνο αυτό, πρέπει αρχικά να θέλει να μάθει την αλήθεια αλλά και κάπου να στηριχθεί ψυχικά και συναισθηματικά, γιατί έτσι έχει συνηθίσει και η αλλαγή σε κάτι νέο και χωρίς ορατό ή φανταστικό στήριγμα, είναι δύσκολη. Συνήθως οι πλέον κινητικοί πιστοί είναι και αυτοί που ψάχνουν και θέλουν να μάθουν γιατί είναι οι μόνοι που πραγματικά αναζητούν την αλήθεια και οι δομές και προτάσεις των θρησκειών δεν τους ικανοποιούν και ψάχνουν κάτι πειστικότερο αλλάζοντάς τες. Άλλη μια κατηγορία ανθρώπων που επιτρέπουν στο λογικό τους να δουλέψει, είναι σε αυτούς που έχει αποδειχθεί ξεκάθαρα στην πράξη, η αδυναμία της θρησκείας να λύσει συγκεκριμένα προβλήματα με ελπίδες και πίστη, δηλαδή αυτούς που το γνωστό “βίωμα”, απέτυχε ξεκάθαρα, παρά τις θολές θεωρήσεις για αυτό.

 

Δυστυχώς για εμάς τους επικριτές των θρησκειών, δεν υπάρχει κάποιο εύκολο και πιασάρικο στον κόσμο αποκούμπι για να προβάλουμε στους άλλους, πέρα αυτό που έχουμε και εμείς, δηλαδή την ίδια την γνώση, την λογική, την επιστήμη και την πίστη στην εξέλιξη και πρόοδο (κάτι που έχει δουλέψει στην ανθρωπότητα αποδεδειγμένα όπως είδαμε τουλάχιστον δύο φορές) με την ελπίδα για το θετικό μέλλον της κοινωνίας μας αν ακολουθήσει αυτόν τον δρόμο και δεν παρασυρθεί από την βολή της αδράνειας και των εύκολων/έτοιμων και ανέξοδων απαντήσεων. Αυτό, είναι μεγάλη εσωτερική ευθύνη που δεν μπορεί να αναλάβει ο κάθε ένας. Το μεγάλο πλήθος έχει ακόμα την ανάγκη από έναν συγκεκριμένο ηγέτη ή και αφηρημένο επουράνιο πατερούλη -δεν έχει σημασία που αυτός είναι φανταστικός- για να μπορεί να ακουμπάει σε αυτόν, να τον κρατάει ήσυχο και ασφαλή, να αισθάνεται ότι έχει ένα σταθερό και εξασφαλισμένο μέλλον, έστω και μετά τον θάνατο όπως νομίζει. Αυτό φυσικά είναι ανωριμότητα και μόνο έτσι μπορούμε να το βλέπουμε και να το κατανοούμε. Όσοι μεγάλωσαν παιδιά, ξέρουν ότι το “απογαλάκτισμα” των παιδιών από τον πατερούλη και την μανούλα, θέλει, αρχικά ενδιαφέρον, πολύ χρόνο, γνώση, συνειδητότητα, συγκεκριμένη σταθερή θέση και υπομονή.

 

Η μόνη λοιπόν δυνατότητα επούλωσης ενός τέτοιου τραύματος χωρίς την φανταστική αυτή βοήθεια ενός υπερβατικού και ιδεατού “μπαμπά”, είναι η παιδεία, η διαρκής έρευνα, η γνώση, η διάκριση, η φιλοσοφία, και το κυριότερο η συνειδητή ανάληψη των ευθυνών μας και του εαυτού μας και δυστυχώς, όλα αυτά είναι επίπονα, δύσκολα και δυστυχώς, όπως αποδεικνύεται στην πράξη, δεν είναι για πολλούς.

 

Οι περισσότεροι θέλουν εύκολες απαντήσεις που να χαϊδεύουν τα αυτιά και το συναίσθημα, ακόμα και αν υποπτεύονται ψέμα. Το έχει δείξει αυτό ο τρόπος που ο μέσος Έλληνας ψηφίζει. Θέλουν την ευθύνη να την αναλάβει ένας μακρινός θεός, ένας ενδιάμεσος έστω μεσσίας ή αντιπρόσωπος. Δεν θέλει να μπλέκεται στα δύσκολα και σ` αυτά που απαιτούν κόπο και αποδείχθηκε πως ο νοητικός κόπος που απαιτεί πνευματική συμμετοχή ή ιδιαίτερη ασχολία, είναι και ο πλέον απεχθής. Οι περισσότεροι είναι συντηρητικοί και λατρεύουν την Παράδοση ακόμα και αν στην πράξη δεν την ακολουθούν. Προτιμούν ην ασφάλεια της συνήθειας και τις εύκολες τετριμμένες απαντήσεις από τις δύσκολες ερωτήσεις, οι οποίες είναι και αυτές που θα βάλουν το μυαλό τους να δουλέψει και να ασχοληθούν ενεργά με την ενημέρωσή τους, με την γνώση της αλήθειας.

Το βίωμα

Είναι προφανές, ότι όταν συνήθως φθάνουν σε αυτό το σημείο, τα λογικά επιχειρήματα δεν τους έχουν βοηθήσει και τα μόνα που έχουν είναι επιχειρήματα προσωπικού βιώματος, για τα οποία συνήθως νομίζουν ότι είναι μοναδικά στην θρησκεία τους και ένα εξαιρετικό όπλο που θα διαλύσει την “πλάνη” μας, αφού με αυτά δεν έχουν να αποδείξουν τίποτα, φθάνει απλά η αναφορά τους και η δήλωση ότι, αν ήμασταν και εμείς ορθόδοξοι θα το βιώναμε.

“Η θρησκεία μας, λένε, (εν προκειμένω η Ορθοδοξία), δεν είναι θρησκεία και δεν έχουν σημασία όλα αυτά”. Αυτό φυσικά είναι μεγάλο ψέμα που τονίζει την υποκρισία τους, αλλά φυσικά δεν το καταλαβαίνουν, απόδειξη ότι ήδη έχουν χύσει πολύ μελάνι και πλέον εκατομμύρια bytes για να μας αποδείξουν ότι ισχύουν όλα αυτά που πλέον τώρα δεν τους ενδιαφέρουν, όχι γιατί άλλαξαν γνώμη αλλά γιατί δεν μπορούν να τα χρησιμοποιήσουν πλέον, γιατί δεν πείθουν όταν βρουν αντίλογο με στοιχεία. Αυτό που έχει σημασία, λένε, είναι η Ιερά Παράδοση και το ορθόδοξο βίωμα. “Έλα και εσύ στην Εκκλησία ή σε έναν πνευματικό, άφησε την καρδιά σου ελεύθερη και τότε θα δεις”.

Φυσικά, εδώ τους διαφεύγει ότι οι περισσότεροι, αν όχι όλοι από εμάς γεννηθήκαμε και ανατραφήκαμε χριστιανικά και μάλιστα ορθόδοξα σαν και αυτούς. Τους διαφεύγει ότι γνωρίζουμε πολύ καλά και τα της πίστης τους και τα του ορθόδοξου βιώματος. Ας τα δούμε λίγο περισσότερο…

Η Ιερά Παράδοση δεν είναι τίποτα άλλο παρά μύθοι κυρίως μέσα από τα απόκρυφα κείμενα ή τα αγιολόγια, που αρχικά δεν ήθελαν να τα θεωρήσουν ως επίσημα και ιερά βιβλία, αλλά κάποια γεγονότα από αυτά τους είναι χρήσιμα, ή τα θεωρούν αυθεντικά όπως τους βίους των αγίων, που φυσικά για ένα σοβαρό ερευνητή είναι αναξιόπιστα, πέρα από το να μας δείξουν το περιβάλλον μέσα στο οποίο δημιουργήθηκαν και που απευθύνονται. Ή τα απόκρυφα που εκεί οι αντιφάσεις κτυπάνε κόκκινο, αλλά έχουν κάποια στοιχεία που τους βοηθούν να ολοκληρώσουν την μυθολογία τους.

Άλλωστε, έχει δειχθεί ότι η αποστολική συνέχεια, όπως λένε, είναι φτιαχτή και έγινε εκ των υστέρων για να αυθεντικοποιήσουν κάποιοι τις επισκοπικές τους έδρες. Τίποτα λοιπόν το χρήσιμο και το ουσιαστικό δεν προσφέρει η παράδοση αυτή και φυσικά κανένα επιχείρημα αληθείας.

Το βίωμα είναι η μυστικιστική εμπειρία ακόμα και η έκσταση που έχει ο κάθε θεϊστής μόνος ή σαν ομάδα και που νομίζει ότι μόνο αυτός ή μόνο στην δική του θρησκεία υπάρχει ή είναι αυθεντική και ότι αυτό το όραμα, όνειρο, ευφορία, σημάδι ή όποιο άλλο βίωμα, οφείλεται αποκλειστικά στο θεό του ή σε κάποιο άγιο του.

Σαν ομάδα, το έχουν στην Εκκλησία ή τραγουδώντας ύμνους όπου αισθάνονται ευφορία, την ευφορία της αγέλης που έχει κάτι κοινό. Εδώ βέβαια τα πρωτεία τα έχουν οι διάφορες προτεσταντικές οργανώσεις κυρίως στην Αμερική, κάποιες από τις οποίες όλα αυτά τα έχουν αναγάγει σε “επιστήμη”.

Σαν άτομα βιώνουν την εμπειρία τους με την προσευχή και την συνεχή εστίαση στα της πίστης τους, όπου τυχαία, πραγματικά, φανταστικά, ψυχολογικά ή ακόμα και ψυχιατρικά περιστατικά, παίρνουν ξαφνικά αξία και συγκεκριμένη νοηματοδότηση και πιστεύουν ότι είναι απαντήσεις που δίνονται προσωπικά σε αυτούς από έναν θεό ή άγιο ή απαντήσεις στις προσευχές τους.

Δυστυχώς για αυτούς και η ιατρική και η βιολογία και η ψυχολογία, αλλά ακόμα και η πρακτική για όσους έχουν μυαλό, έχουν δείξει ότι τα βιώματα αυτά είναι καθαρά προσωπικά, εξαρτώνται μόνο από τον συγκεκριμένο άνθρωπο ή ομάδα, τροφοδοτούνται δε από το ασυνείδητό του, που είναι επηρεασμένο από τον κοινωνικό του περίγυρο. Όπως έχω ξανατονίσει, αν και τους το υπενθυμίζουμε συνέχεια και αυτοί συνέχεια θέλουν να το αγνοούν, ότι υπάρχουν και άλλες θρησκείες με αντίστοιχα, θαύματα, βιώματα, αγίους κ.λπ. Τίποτα λοιπόν δεν μπορεί να δείξει ότι το βίωμα του κάθε ανθρώπου προέρχεται από κάπου έξω από τον άνθρωπο και τον κοινωνικό του περίγυρο, για αυτό και λέγεται προσωπικό βίωμα. Τα δε βιώματα, ανά σέκτα και θρησκεία είναι παρόμοια, άρα δεν έχουν καμία αυθεντικότητα, καμία καθολική αποδοχή, εκτός αν φασιστικά όλοι αποδεχθούμε την ίδια θρησκευτική ιδεολογία, που και αυτό είναι σχετικό όπως αποδείχθηκε με τις αιρέσεις και πάντα ο κάθε ένας θα διαφοροποιείται λίγο ή πολύ κατά καιρούς από το σύνολο. Το ξεκάθαρο στοιχείο, είναι ότι αν υπήρχε κάτι αληθινό στα βιώματα μίας θρησκείας και μόνο, τότε δεν θα υπήρχαν πολλές θρησκείες και θα υπήρχε μόνο μια, αυτή με το αληθινό βίωμα.

• Περί του πνευματικού πατερικού βιώματος
• Θρησκεία ή βίωμα;
• Πίστη, βίωμα και εμπειρία
• ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΘΡΗΣΚΕΙΑ: Η Θρησκευτική Αντίληψη

Η εκκλησία στηρίχτηκε περισσότερο στον φόβο των πιστών με την Αποκάλυψη και άλλα χορεία των ευαγγελίων και διδασκαλίες των πατέρων της παρά στην αγάπη!

ΔΕΣ:

Δευτέρα Παρουσία: Η μωρία της νεκραναστάσεως

Το βιβλίο τού «προφήτη» Δανιήλ – Άλλο ένα χτυπητό παράδειγμα ψευδεπιγραφίας και παραμυθολογίας

Το Απόκρυφο Βιβλίο του Ενώχ

Η Αποκάλυψη του Ιωάννη – Ένα αρρωστημένο κι αλλόκοτο «προφητικό» κείμενο, ύμνος στην παράνοια, την καταστροφολογία και την αιμοδιψία

Η πλάνη και η απάτη της χριστιανικής εσχατολογίας

Στον κόσμο της χριστιανικής «προφητείας»

Ποια είναι η πατρίδα των Ορθόδοξων χριστιανών;

Κριτική στον απόστολο Παύλο

Παυλικός Χριστιανισμός - Ο Χριστός του απόστολου Παύλου

Ο Παύλος Έκαψε την Ρώμη!

Απόστολος Παύλος: Ο «πατέρας» του Χριστιανισμού - Ο μεγαλύτερος ψευταπόστολος όλων των εθνών

Απόστολος Παύλος, ο ιδρυτής του Χριστιανισμού. Μια "ιστορία" απάτης και ψεύδους

      ΟΙ ΒΑΣΙΚΟΙ ΙΔΡΥΤΕΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ

Ποιμένες και ποίμνιο - Η ηθική της αμαρτίας και των «δούλων»

Ποίμνιο, ποιμένες και…«ιερά» ποιμνιοστάσια

Βίβλος ή Αγία Γραφή: Μικρός κατάλογος από βιβλικές ασυναρτησίες και θεόπνευστες ανοησίες και αντιφάσεις των «Ιερέων μας Γραφών»

Η «αγάπη» και η χριστιανική υποκρισία

Ο Αντίχριστος (Φρίντριχ Νίτσε)

Κοσμάς ο Αιτωλός - Ο «άγιος» ανθέλληνας και φιλότουρκος σκοταδιστής καλόγερος