Τετάρτη 26 Μαρτίου 2014

Μύθοι σχετικοί με την "αναγέννηση" της φύσεως στην Αρχαία Ελλάδα

Το εορτολόγιο στην Αρχαία Ελλάδα ήταν πάμπλουτο. Αρκετές εορτές συνοδεύονταν και από μυστήρια. Την Άνοιξη, διάφορες περιοχές στην Αρχαία Ελλάδα, εόρταζαν τον θάνατο και την Ανάσταση. Στην ουσία των πραγμάτων όλα τα Αρχαιοελληνικά Μυστήρια έχουν ως κύριο θέμα τον θάνατο και την Ανάσταση. Διδάσκουν τους ανθρώπους, πώς να μην φοβούνται τον θάνατο. Εκείνος ο οποίος έχει μυηθεί στα μυστήρια της ζωής και της φύσης, γνωρίζει πολύ καλά ότι θάνατος δεν υφίσταται.

Στην ουσία των πραγμάτων οι σημαντικότερες εορτές των Αρχαίων Ελλήνων λάμβαναν χώρα στις ισημερίες και στα ηλιοστάσια (τροπή του ήλιου). Ας πάρουμε όμως με την σειρά να δούμε πως εόρταζαν σε διάφορες πόλεις στην Αρχαία Ελλάδα τον θάνατο και την Ανάσταση. Είναι πολύ σημαντικό να γνωρίζουμε την ιστορία μας, κατά την άποψή μου. Να γνωρίζουμε τις δικές μας ρίζες. Διότι η άγνοια, η λήθη, και το γύρισμα της πλάτης στις ρίζες μας ισοδυναμεί με την αφαίρεση της δύναμής μας. Η ενθύμηση είναι το πρώτο βήμα για να ανακτήσουμε την χαμένη μας δύναμη, πράγμα που σήμερα μας είναι απαραίτητο.Θα ξεκινήσω με τα μεταγενέστερα έθιμα και θα φτάσω μέχρι τον εορτασμό των Αργοναυτών.
 
Οι πρώτοι αυτόχθονες Έλληνες παρατήρησαν ότι τον χειμώνα η γη δεν καρποφορεί. Ενώ όταν ερχόταν η Άνοιξη η φύση άλλαζε. Η γη άνθιζε και καρποφορούσε.Έτσι θεσπίστηκαν οι πρώτες εορτές αφιερωμένες στην Μητέρα Γη. Εόρταζαν τόσο τον θάνατό της τον χειμώνα και την ανάστασή της την Άνοιξη. Αργότερα την Μητέρα Γη εκπροσώπησαν αρκετοί θεοί. 

Στην Αθήνα λοιπόν εόρταζαν τον θάνατο και την ανάσταση του Άδωνη. Ο συμβολισμός των μυστηρίων είχε σχέση με την βλάστηση και την καρποφορία της Γης. Το έθιμο αυτό ήταν αρκετά μεταγενέστερο και «εισήχθη» στην Ελλάδα από την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου.Για να κατανοήσουμε όμως τα μυστήρια αυτά ας ρίξουμε μία ματιά στον μύθο του Άδωνη. 

Κάποτε η Αμαζόνα Σμύρνα καυχήθηκε ότι είναι ομορφότερη από την Αφροδίτη. Τότε η θεά την έκανε να ερωτευθεί τον πατέρα της. Ένα βράδυ η Σμύρνα μεθυσμένη ενώθηκε μαζί του. Την άλλη μέρα όταν ανακάλυψε τι είχε κάνει πήγε σε ένα δάσος να κρυφτεί. Η θεά την λυπήθηκε και την μεταμόρφωσε σε ένα δέντρο που ονομάστηκε «Μυρσίνη». Αργότερα από τον φλοιό αυτού του δέντρου γεννήθηκε ο Άδωνης.
Η Αφροδίτη έδωσε το βρέφος στην Περσεφόνη να το μεγαλώσει στο βασίλειο του Άδη. Ο Άδωνης έγινε ένας πανέμορφος άντρας. Τόσο η Περσεφόνη όσο και η Αφροδίτη τον ερωτεύτηκαν. Την διαμάχη αυτή ανέλαβε να λύσει ο Δίας. Αποφάσισε ότι ο Άδωνης το ένα τρίτο του χρόνου μπορεί να τον περνάει με την Περσεφόνη, το άλλο τρίτο του χρόνου με την Αφροδίτη, και το υπόλοιπο χρόνο όπου εκείνος ήθελε.


Η Αφροδίτη όμως χρησιμοποιώντας την μαγική της ζώνη επηρεάζει τον Άδωνη, ο οποίος τελικά αποφασίζει να περνά το ένα τρίτο (τέσσερις μήνες) στον κάτω κόσμο με την Περσεφόνη και τα υπόλοιπα δύο τρίτα (οκτώ μήνες) στον επάνω κόσμο με την Αφροδίτη.
Έτσι λοιπόν κάθε φορά που ο Άδωνης κατέβαινε στον κάτω κόσμο η φύση πάγωνε και τα λουλούδια μαραίνονταν, ενώ η Αφροδίτη έμενε στο παλάτι της αναμένοντας την άφιξή του. Η κάθοδος του Άδωνη συμβόλιζε τον χειμώνα.

Όταν ο Άδωνης ανέβαινε στον επάνω κόσμο τότε η φύση τον πρώτο καιρό άνθιζε και το επόμενο διάστημα καρποφορούσε. Τα χωράφια λουλούδιαζαν και τα δέντρα άνθιζαν. Η Αφροδίτη έφευγε από το θεϊκό της παλάτι στον Όλυμπο και απολάμβανε τον έρωτά της με τον Άδωνη στην φύση, στα βουνά και στα δάση.

Ο Άδωνης συνόδευε πάντα την Αφροδίτη. Όμως ο Άρης καραδοκούσε. Αιώνια ερωτευμένος με την Αφροδίτη θέλησε να βγάλει τον Άδωνη από την μέση, στέλνοντάς τον για πάντα στο σκοτεινό βασίλειο του κάτω κόσμο. Έτσι μία ημέρα που ο Άδωνης πήγε για κυνήγι, ο Άρης μεταμορφώθηκε σε αγριογούρουνο και τον σκότωσε.
 
Ο θρήνος της Αφροδίτης ακούστηκε παντού. Τα δάκρυά της αναμίχθηκαν με το αίμα του νεκρού Άδωνη και όπου έπεφταν φύτρωναν παπαρούνες ενώ όπου υπήρχαν άσπρα τριαντάφυλλα βάφτηκαν κατακόκκινα από το αίμα του.Η Αφροδίτη κλαίει απαρηγόρητη επάνω από τον νεκρό Άδωνη και ο αρχαίος λυρικός ποιητής Βίωνας περιγράφει την τραγική αυτή ιστορία σαν τον «επιτάφιο του Άδωνη».
Η Αφροδίτη τριγυρνά με λυτά μαλλιά και ξυπόλητη ανάμεσα στα λαγκάδια και στα δάση και μαζί της στέναζαν η Ηχώ και οι Άνεμοι. Απαρηγόρητη η Αφροδίτη ζητά πάλι από την Περσεφόνη πίσω τον Άδωνη. Η Περσεφόνη συγκινημένη, αυτή την φορά, από τα δάκρυα της Αφροδίτης συμφωνεί να περνά έξι μήνες τον χρόνο ο Άδωνης μαζί της στον κάτω κόσμο και άλλους έξι μήνες να τους περνά με την Αφροδίτη. Έτσι επέρχεται η Ανάσταση του Άδωνη.

Σύμφωνα με αυτόν τον μύθο εόρταζαν στην Αθήνα, αλλά και σε μερικές άλλες πόλεις της Ελλάδας τα «Αδώνεια μυστήρια», δηλαδή τον θάνατο (επιτάφιο) και την ανάσταση του Άδωνη. Η πρώτη ημέρα των μυστηρίων λεγόταν «αφανισμός» και ήταν ημέρα πένθους για τον θάνατο του θεού. Στην Αθήνα οι γυναίκες θρηνούσαν μπροστά σε δύο νεκροκρέβατα που ήταν τοποθετημένα στις εισόδους των σπιτιών. Πάνω στα νεκροκρέβατα έβαζαν ξύλινα ομοιώματα του Άδωνη και της Αφροδίτης. Γύρω τοποθετούσαν γλάστρες με φυτά και όταν αυτά αναπτύσσονταν τα τοποθετούσαν πάνω στις στέγες των σπιτιών.
 
Το ομοίωμα του Άδωνη το άλειφαν με μύρο, το έντυναν με λευκά ρούχα. Τέλος το τύλιγαν σε λευκό σεντόνι, το στεφάνωναν και το στόλιζαν με λουλούδια. Μετά ακολουθούσε ο θρήνος και τέλος το περιέφεραν ως επιτάφιο. Οι γυναίκες με λυμένα τα μαλλιά τους, όπως η Αφροδίτη, και ξυπόλητες με θρήνους και οδυρμούς και με την συνοδεία αυλού, έκανα περιφορά (επιτάφιο) στους δρόμους της πόλης του ομοιώματος του Άδωνη. Η περιφορά γινόταν μόνο από γυναίκες. Κατόπιν πήγαιναν σε πηγές ή ποτάμια και έριχναν το ομοίωμα του Άδωνη στα νερά παρακαλώντας να επιστρέψει ο θεός από τον κάτω κόσμο.
Η δεύτερη ημέρα ήταν ημέρα χαράς και εόρταζαν την ανάσταση του θεού και την άφιξή του στον επάνω κόσμο. Παρέθεταν πλούσια γεύματα συνοδευόμενα από χορούς και τραγούδια.

Για να συμβολίσουν την γιορτή της φύσης έσπερναν και καλλιεργούσαν σε γλάστρες και παρτέρια στάρι, κριθάρι, μαρούλι, μάραθο και διάφορα λουλούδια, τα οποία περιποιούντο επί οκτώ ημέρες αποκλειστικά γυναίκες. Ήταν οι λεγόμενοι Αδώνιοι κήποι. Κατόπιν έκαιγαν τους κήπους αυτούς ή τους πέταγαν στην θάλασσα σε κάποιες πόλεις, ενώ στην Αθήνα όπως προαναφέρθηκε τους τοποθετούσαν στις στέγες των σπιτιών.
 
Στα Αδώνεια έκαιγαν μύρα ως θυμίαμα και έψαλλαν άσματα, ενώ μερικές φορές γίνονταν και μυήσεις σχετικά με τον θάνατο και την ανάσταση. Οι μυήσεις αυτές βέβαια δεν είχαν την ίδια ισχύ που έχουν στα Ορφικά ή στα Ελευσίνια μυστήρια.

Στην Αρχαία Ελλάδα όμως εορταζόταν ο θάνατος και η Ανάσταση του Διονύσου με δύο διαφορετικούς τρόπους. Ο πρώτος δεν είναι ευρέως γνωστός αλλά υπήρχε.
 
Ο Διόνυσος σχετίζεται και αυτός με την φύση, την γονιμοποίηση και την καρποφορία της. Χάρισε στους ανθρώπους την καλλιέργεια του αμπελιού. Σύμφωνα με τον μύθο ο Διόνυσος κατέβηκε στον Άδη για να φέρει πίσω στην ζωή την μητέρα του Σεμέλη.

Η κάθοδό τους έγινε από μία λίμνη στην Αργολίδα που λεγόταν «Αλκυονία». Ο Αριστοφάνης στους βατράχους τον τοποθετεί να κατεβαίνει στον κάτω κόσμο από μία λίμνη των Αθηνών, που ονομαζόταν «Λίμναι».
 
Τότε οι άνθρωποι θρηνούσαν τον αναχώρηση του Διονύσου. Δηλαδή τον θάνατο του Διονύσου. Και ενώ η φύση ήταν ήδη ανθισμένη, τα άνθη μαραίνονταν. Αυτό συνέβαινε περίπου την εαρινή ισημερία, όπου ναι μεν η φύση ανθίζει αλλά σε λίγο τα άνθη μαραίνονται για να μετατραπούν σε καρπούς.Τον θρήνο αυτόν συνόδευαν διάφορες επικλήσεις προς τον θεό, με συνοδεία σάλπιγγας, με τις οποίες τον παρακαλούσαν να επιστρέψει στον επάνω κόσμο.


Η «επιφάνεια», η επάνοδος, η Ανάσταση του Διονύσου εορταζόταν την θερινή τροπή του ήλιου (θερινό ηλιοστάσιο), όπου και τοποθετείται η γενέθλιος ημερομηνία του θεού.
Ένα χαρακτηριστικό του εορτασμού αυτού ήταν ότι ο Διόνυσος επέστρεφε στον επάνω κόσμο με ένα πλοίο. Τότε οι Αρχαίοι Έλληνες εόρταζαν την επάνοδο του θεού και συγχρόνως την καρποφορία της γης.

 Ο δεύτερος εορτασμός του  Διονύσου είναι εκείνος όπου κατασπαράζεται από τους Τιτάνες. Συγκεκριμένα στα Ορφικά μυστήρια κατά την εαρινή ισημερία ο Διόνυσος ο Ζαγρέας (τιτανική φύση) πεθαίνει με οδυνηρό θάνατο αφού κατασπαράζεται από τους Τιτάνες. Η θεά Αθηνά όμως σώζει την καρδιά του, την πηγαίνει στον Δία και εκείνος μεταμορφώνει τον Διόνυσο τον Άνθιο – Ελευθερέα – Λυσία, ο οποίος επιστρέφει στην γη για να διδάξει στους ανθρώπους πώς να απελευθερώσουν την ψυχή τους από τα δεσμά της ύλης. Ο Διόνυσος σε διάφορες απεικονίσεις απεικονίζεται από τα αρχαία χρόνια με ένα φωτοστέφανο στο κεφάλι.

Τόσο στα Ορφικά όσο και στα Κορυβαντικά μυστήρια συμπλήρωναν τον εορτασμό με την ωμοφαγία και την οινοποσία, όπου έτσι μεταλάμβαναν το «σώμα και το αίμα» του θεού Διονύσου. Ο συμβολισμός του συγκεκριμένου εορτασμού ήταν η αναγέννηση του πνευματικού ανθρώπου. Κατόπιν οι Ορφικοί την θερινή τροπή του ήλιου (θερινό ηλιοστάσιο) εόρταζαν την Ανάσταση του Διονύσου ως Διόνυσος ο Ελευθερέας.


Όμως τον θάνατο και την Ανάσταση στην Αρχαία Ελλάδα συμβόλιζαν και τα Ελευσίνια μυστήρια με την επάνοδο της Περσεφόνης από τον Άδη, την Άνοιξη. Αλλά και οι Μύστες των Δελφών στο διάστημα από την εαρινή ισημερία έως το θερινό ηλιοστάσιο τελούσαν μυστήρια σχετικά με την επάνοδο του Απόλλωνα Φοίβου.

Στην Φωκίδα κατά την εποχή του Δευκαλίωνα μετά τον κατακλυσμό υπήρχε η πόλη Πανοπεύς. Οι Πανοπείς κατάγονται από τους Μινύες την φυλή των Αργοναυτών και ήταν μέτοικοι από τον Ορχομενό. Η αρχαία πόλη Πανοπεύς έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο στην αρχαία Ελλάδα και στο γένος των Ελλήνων αλλά αυτό θα το αναφέρω σε μία άλλη ανάρτηση.

Όταν λοιπόν ήταν βασιλιάς ο Πανοπέας, τον οποίο ο Όμηρος τον αποκαλεί «καλλίχορον», τότε κάθε δύο χρόνια, την Άνοιξη, τελούσαν εορτές προς τιμή του Διονύσου. Από την Αττική και την Βοιωτία ερχόντουσαν οι Θυιάδες και μαζί με τους Βοιωτείς και τους Πανοπείς ανέβαιναν στο Κωρύκειο Άντρο του Παρνασσού. Εκεί τελούσαν την περιφορά του Λικνίτη, του νεκρού Διονύσου, και μετά εόρταζαν με μεγαλοπρέπεια την Ανάσταση του θεού.

Ελυσαν το μυστήριο του γυναικείου οργασμού

Είναι μια διαμάχη που κρατάει από την εποχή του Ζίγκμουντ Φρόιντ: μπορούν οι γυναίκες να έχουν οργασμό μόνο με διέγερση του κόλπου ή πάντοτε συνυπάρχει διέγερση της κλειτορίδας;
Σε μια προσπάθεια να δώσουν επιστημονική απάντηση στο αιώνιο ερώτημα, ο γάλλοι γυναικολόγοι είδαν το θέμα από την πλευρά της φυσιολογίας και της ανατομίας.
Χρησιμοποιώντας ειδικό μηχάνημα υπερήχων οι ειδικοί κατάφεραν να μετρήσουν τις μικρές αλλαγές που γίνονται στη συγκέντρωση του αίματος στα οργανίδια του κόλπου κατά τη διάρκεια της εξωτερικής (κλειτοριδικής) και της εσωτερικής (κολπικής) διέγερσης.
Οι ειδικοί αποκάλυψαν ότι η διέγερση της εξωτερικής επιφάνειας της κλειτορίδας δεν οδηγεί και σε διέγερση της ρίζας της, η οποία  βρίσκεται εσωτερικά στη βάσης της κλειτορίδας. Ωστόσο η διέγερση του κόλπου εμπλέκει στη διαδικασία της και τη διέγερση τόσο της ρίζας της κλειτορίδας όσο και της επιφάνειάς της, δηλαδή του εξωτερικού μέρους της.

Και αυτό το γεγονός, σύμφωνα με τους επιστήμονες, μαρτυρά ότι το σενάριο των δύο οργασμών είναι πραγματικό, αλλά λίγο διαφορετικό από ό,τι ήταν γνωστό μέχρι σήμερα.
Οι ειδικοί κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι με βάση τα ευρήματα της συγκεκριμένης μελέτης δεν υπάρχει κολπικός και κλειτοριδικός οργασμός, αλλά τα δύο είδη του οργασμού προέρχονται μόνο από την κλειτορίδα, είτε από τη βάση της είτε από τη ρίζα της, που βρίσκεται λίγο πιο βαθιά στον κόλπο.
Βάσει του συμπεράσματος αυτού αποδεικνύεται και μύθος, ανατομικά τουλάχιστον, ότι το μεγάλο πέος είναι αυτό που προκαλεί τον οργασμό, καθώς σύμφωνα με τα νέα δεδομένα και τα δύο είδη οργασμού μπορούν να διεγερθούν μόλις στα 8 εκατοστά από την είσοδο του κόλπου.

Η Ελευθερία

Η «ελευθερία» είναι μαγική λέξη. Σημαίνει τη δυνατότητα που έχει κανείς να είναι ο εαυτός του, να είναι σωστός και αληθινός χωρίς επιρροές που μόνο στρεβλώσεις και αναπηρίες προκαλούν, και τη δυνατότητα να ζει κανείς τη ζωή του όπως την αντιλαμβάνεται μακριά από εξωτερικές παρεμβάσεις, έριδες, ενοχλήσεις ακόμα και φόβο. Σημαίνει να ζει κανείς την ιδιωτική του ζωή χωρίς παρείσακτους, σημαίνει ελευθερία σκέψης και επιλογής και τη δυνατότητα ανθρώπων και φυλών να αναπτύσσουν τις κλίσεις και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους. Η λέξη Ελευθερία σημαίνει όλα αυτά αλλά και πολλά περισσότερα.
Είναι, άραγε, ελεύθερο το βρέφος ή το παιδί της σχολικής ηλικίας; Είναι ελεύθερος ένας ερωτευμένος νέος άνθρωπος ή κάποιος που εκπαιδεύεται στο επάγγελμα που θα ακολουθήσει; Είναι ελεύθεροι οι παντρεμένοι; Εμείς, ως γονείς, είμαστε ελεύθεροι όταν τα παιδιά μεγαλώνουν και φεύγουν από το σπίτι; Είμαστε ελεύθεροι στα γεράματα; Βλέπουμε ότι όλες αυτές οι καταστάσεις έχουν όρια, ίσως να είναι και κουραστικές. Είναι, άραγε, ελεύθερος ο ναυαγός στο ερημονήσι ή ο ερημίτης πάνω στο βουνό; Σίγουρα ο καθένας τους ξεχωριστά είναι ελεύθερος από τις επιρροές των άλλων. Οι μόνοι περιορισμοί που θα αντιμετώπιζε θα προέρχονταν από τον ίδιο. Σε τέτοιες περιπτώσεις, εάν μόνοι μας δεν βλέπαμε τις ατέλειες και τη δύναμή μας, θα περνούσαν απαρατήρητες και δεν θα ξέραμε ποιό είναι το μέτρο μας. Η αλαζονεία μας δεν θα είχε αντιμετωπίσει καμία πρόκληση. Κανείς δεν θα μας είχε επιστήσει την προσοχή σε αυτές. Ίσως κάποιοι ανάμεσά μας να μένουν σε απόσταση από τους άλλους για να αποφεύγουν τις παρεμβάσεις τους ή για να αποφεύγουν τις συγκρίσεις με αυτούς ή ακόμα και για να γλιτώνουν τις πιέσεις και τα προβλήματα που είναι αναπόφευκτα όταν συγχρωτιζόμαστε με άλλους ανθρώπους.
Ο αναχωρητής ή ο ερημίτης έχει ανάγκη να φροντίζει το σώμα του. Χρειάζεται τροφή, ρούχα, ζέστη κλπ, αυτά όμως δεν αποτελούν πρόκληση για τον ίδιο, δεν δικαιώνεται με αυτά, αντίθετα προς άλλους.
Αποδεχόμαστε τις κλιματικές συνθήκες, τις καιρικές συνθήκες, τη γεωγραφική θέση, την εξάρτησή μας από την τροφή, το νερό, τον αέρα, την ανάπαυση κλπ ακόμα και τους περισσότερους περιορισμούς μας. Μπορούμε να αλλάξουμε τόπο ή να αλλάξουμε τις συνθήκες διαβίωσης. Μπορούμε να αγνοήσουμε ό,τι μας περιορίζει αλλά δεν μπορούμε να αγνοήσουμε τους άλλους ανθρώπους ούτε να τους αλλάξουμε για να τους κάνουμε να συμβαδίζουν με εμάς. Αυτό είναι κάτι που συχνά επιχειρήθηκε να γίνει με την πειθώ, άλλοτε με ήπιο άλλοτε με βίαιο τρόπο. Όμως, ποιό δικαίωμα έχει κάποιος να προσπαθήσει να αλλάξει τους συνανθρώπους του ξέροντας πως οι όποιες πράξεις του, αναπόφευκτα θα αποτελέσουν παρέμβαση στην ελευθερία τους, τα κοινωνικά τους ήθη, τη θρησκεία τους, τις απόψεις τους και τα πολιτικά τους ιδεώδη; Ποιος έχει το δικαίωμα να ορίζει το κριτήριο και να αποφασίζει τι είναι το επιθυμητό ώστε να το επιβάλει;
Φαίνεται πως είναι αδύνατο ουσιαστικά να δοθούν κατανοητές απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα. Όμως η εξέλιξη μοιάζει να έχει διεργαστεί τρόπους για την ειρηνική ανάπτυξη στις ανθρώπινες κοινωνίες. Το πρώτο βασικό στοιχείο είναι ο περιορισμός ως προς το τί είναι ελεύθερος να κάνει καθένας ατομικά– μέσα σε αποδεκτά όρια. Τα μακρόχρονα έθιμα προσδιορίζουν τα όρια και «η εξουσία» επιβάλλει την τήρησή τους. Μέσα σε αυτά τα όρια, είναι θεμελιώδης η μέγιστη ατομική ελευθερία για αυτοέκφραση, για τη χρήση του χρόνου, για την εργασία, για τη συνολική οργάνωση της ζωής, της σκέψης κλπ. Αλλά και η «εξουσία» πρέπει να είναι αποδεκτή. Η εξουσία δεν πρέπει να είναι απρόβλεπτη, αλλοπρόσαλλη ή αυθαίρετη.
Πρέπει να επιβάλει το νόμο όχι όμως και να τον κατασκευάζει. Κάθε κοινωνικός νόμος πρέπει να μπορεί να αιτιολογείται και να γεννιέται από την ίδια την Κοινωνία και να μην αποκτά ποτέ απόλυτο και παγιωμένο χαρακτήρα.
Έξω από αυτά τα πλαίσια της ατομικής ελευθερίας κανείς δεν πρέπει να έχει το δικαίωμα ή την ισχύ να επιβάλει τη θέλησή του στους άλλους, εκτός π.χ. από τους γονείς κατά την ανατροφή των παιδιών τους, όμως, ποιός μπορεί να ορίσει πρακτικούς κανόνες γι’ αυτό, πέρα από την αγάπη και την κατανόηση (και φυσικά πολύ κουράγιο); Η ελευθερία απαιτεί να λαμβάνονται υπόψη προβλήματα όπως είναι οι «επιτρεπτές» σχέσεις μεταξύ των φύλων και οι επιπτώσεις τους στην κοινότητα. Μέχρι ποιό βαθμό το άτομο προάγει την κοινότητα ή η κοινότητα το άτομο;
Έχουμε δει τί περιορισμούς στην ελευθερία του υφίσταται κάποιος, μόνο και μόνο επειδή είναι αυτός που είναι, και τα αναπόφευκτα εμπόδια που επιβάλλει η κοινωνία. Έχουμε παρατηρήσει διαφορές ως προς τις αντιδράσεις από προσωπικότητα σε προσωπικότητα, μαζί και ιδιαίτερες περιπτώσεις όπως ήταν, καθώς λένε, η ευφυΐα του Μάρκου Αντώνιου που «επέπληττε» ο Καίσαρας.
Ο άνθρωπος εξαρτάται από τη φύση. Οι μονάδες της οικογένειας των ανθρώπων είναι αλληλοεξαρτώμενες. Δεν μπορούν να προχωρήσουν από μόνες τους. Κανείς δεν μπορεί να έρθει στον κόσμο ή να ανατραφεί μόνος του. Ως νήπιο, είναι ανήμπορος, απόλυτα εξαρτώμενος. Οι άνθρωποι συναθροίζονται σε κοινότητες για προστασία, για καταμερισμό εργασίας, για να βρουν το ταίρι τους κ.ο.κ. Η κοινότητα δίνει στον άνθρωπο πολλά περισσότερα εκτός από τη φυσική του καλή διαβίωση. Τον κάνει να διαμορφώνει σημαντικές σχέσεις με άλλους ανθρώπους. Ικανοποιεί και τις άλλες του ανάγκες, όπως, να τον αγαπούν, να τον εκτιμούν, να νοιώθει ασφάλεια ακόμα να δέχεται κριτική και να ελέγχεται. Φροντίζει τις συναισθηματικές μας ανάγκες. Άλλο τόσο χρειαζόμαστε την παρακίνηση των συνανθρώπων μας για να καλλιεργούμε την σκέψη μας, για να εκφραζόμαστε καθαρά, με άλλα λόγια - να προάγουμε τη νοητική μας ανάπτυξη.
Σωματικά, συναισθηματικά και νοητικά εξαρτώμαστε σε μεγάλο βαθμό από τους άλλους, όπως, όμως, είδαμε, ενώ αποτελούν για μας κίνητρο και μας δίνει χαρά η επαφή μαζί τους, συγχρόνως μας περιορίζουν και μερικές φορές μας προκαλούν δυσαρέσκεια. Στη Θεοσοφική Εταιρεία λέμε ότι τέτοιες δοκιμασίες και καταναγκασμοί είναι το Κάρμα μας, το αποτέλεσμα των πράξεών μας. Εξετάζοντάς τα κάτω από αυτό το πρίσμα ως βοηθήματα ανάπτυξης του χαρακτήρα, θα θέλαμε άραγε πράγματι να αποδεσμευτούμε ακόμα κι αν μπορούσαμε;
Μήπως αρχίζει να διαφαίνεται ότι δεν υπάρχει ουσιαστικά ελευθερία, αλλά κι αν υπάρχει, θα την θέλαμε πραγματικά; Ίσως να πρέπει να εμβαθύνουμε περισσότερο, να δούμε την ουσιαστική φύση της ύπαρξης, της ατομικής μας ύπαρξης. Σε αυτό το σημείο, ερχόμαστε αντιμέτωποι με μεγάλες δυσκολίες γιατί έχουμε τη δυνατότητα να ξέρουμε για την ύπαρξή μας μόνο βασιζόμενοι σε όσα εμείς οι ίδιοι «γνωρίζουμε». Όσα γνωρίζουμε θα μπορούσαν να περιγραφούν ως ενσυνείδητη γνώση (υποκείμενο), γνώση ως προς κάτι (αντικείμενο). Θα έλεγε κανείς πως αρχίζουμε να γινόμαστε δυσνόητοι χωρίς λόγο. Πρέπει, όμως, να έχει γίνει ήδη σαφές ότι εκτός από την παρέμβαση των άλλων τα όρια που μας επιβάλλονται από τα δικά μας οχήματα της «ύπαρξης» π.χ. από το σώμα μας και τις φυσικές συνθήκες ή άλλες καταστάσεις στις οποίες εμπλεκόμαστε είναι τα πραγματικά όρια της ατομικής μας ελευθερίας. Πραγματική ελευθερία μπορεί να ισχύσει μόνο για μια απόλυτη και απεριόριστη κατάσταση ύπαρξης. Υποδηλώνει ότι υπάρχουν διαβαθμίσεις απελευθέρωσης. Σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να γίνει κατανοητή η ελευθερία, για να το καταλάβουμε καλύτερα. Η πραγματική ελευθερία γίνεται εσωτερική υποκειμενική κατάσταση. Μια τέτοια κατάσταση θα μπορούσε να ισχύσει μόνο στη συνειδητότητα και, ως προς εμάς τους ανθρώπους, στη μη-αυτοσυνειδητότητα. Πράγμα που σημαίνει επομένως ότι και η συνειδητότητα κλιμακώνεται κατά κάποιο τρόπο. Πρέπει να προσπαθήσουμε να δούμε τί μπορεί να σημαίνει αυτό.
Είμαστε εξοικειωμένοι με την ιδέα των επιπέδων της ύπαρξης: το φυσικό, το συναισθηματικό, το νοητικό κλπ. Αυτό που λέμε είναι ότι για να λειτουργούμε αυτοσυνείδητα σε καθένα από τα εν λόγω επίπεδα εννοείται πως λειτουργούμε με διαφορετικό τρόπο συνειδητότητας σε καθένα από αυτά. Το «αίσθημα» συνειδητότητας, δηλαδή, σε κάθε ένα από αυτά τα επίπεδα είναι διαφορετικό. Αποτιμάμε τα πράγματα σε μία πτυχή της συνειδητότητας. Η ανταπόκρισή μας, ως προς το συναίσθημα, σε αυτά τα πράγματα, τα πλάσματα και τους άλλους ανθρώπους λειτουργεί σε μία άλλη πτυχή της συνειδητότητας. Η εμπειρία είναι διαφορετικής τάξης. Έτσι και με τη νοητική δραστηριότητα, την σκέψη και τη μνήμη, όπου δεν υπεισέρχεται τόσο πολύ το συναίσθημα, έχουμε επίγνωση ενός συγκεκριμένου είδους εσωτερικής δραστηριότητας. Η επίγνωση καθενός από αυτά τα είδη εσωτερικής ανταπόκρισης και δραστηριότητας συνιστά απόκτηση γνώσης. Σημειώστε ότι και αυτή αποτελεί εσωτερική δραστηριότητα διαφορετική, όμως, από τη σωματική αντίληψη ή το συναίσθημα ή αυτές καθαυτές τις σκέψεις που για όλα μπορούμε να έχουμε επίγνωση.
Η αντανακλαστική αυτή επίγνωση των αντιδράσεών μας κλπ έχει ονομαστεί αυτοθύμηση ή αυτοεπίγνωση. Τότε λέμε ότι ο άνθρωπος γνωρίζει ακριβώς τί κάνει. Αυτή η κατάσταση αυτοεπίγνωσης την ώρα της δράσης αλλά και της ίδιας της πράξης είναι η απόκτηση γνώσης όπως την εννοούμε εδώ.
Τέτοια απόκτηση γνώσης, λοιπόν, δεν υπόκειται σε περιορισμούς, γιατί δεν εξαρτάται από το πράγμα ή την πράξη που γίνονται γνωστά. Αυτό που γίνεται γνωστό είναι που περιορίζεται ή υπόκειται σε περιορισμούς. Εάν, λοιπόν, θέλουμε να γνωρίσουμε την ελευθερία, πρέπει με κάποιο τρόπο να καλλιεργήσουμε την απόκτηση της γνώσης. Πράγμα που σημαίνει να υψώσουμε την επίγνωσή μας πάνω από την αντικειμενική συνειδητότητα, δηλαδή από τις συνηθισμένες δραστηριότητες ή από το πώς χειριζόμαστε τον εαυτό μας σε όλα τα επίπεδα της ζωής μας όταν είμαστε ξύπνιοι. Πρόκειται για μια ξεχωριστή ανθρώπινη ικανότητα. Ο Καρλ Γιούνγκ, ο διαπρεπής ψυχολόγος, μας έχει μιλήσει για το περιστατικό κατά το οποίο πηγαίνοντας μια μέρα στη σχολή του, απέκτησε ξαφνικά αυτοεπίγνωση με αυτόν τον ιδιαίτερο τρόπο. Είναι η κατάσταση την οποία τόσο ωραία μας περιγράφει ο Δρ. Μόρις Νίκολ στα Ψυχολογικά Ερμηνευτικά Σχόλιά του. Πρέπει να είναι το αποκορύφωμα κάποιας περιόδου προσπάθειας και εξέλιξης. Φαίνεται πως είναι μια ικανότητα που μπορεί να καλλιεργηθεί, αλλά προφανώς όχι σαν αυτοσκοπός. Σε κάθε περίπτωση, είναι κάτι που δεν μπορούμε να κάνουμε, εφόσον είναι αδύνατο να γνωρίζουμε μια εμπειρία προτού την βιώσουμε.
Με θεοσοφικούς όρους συμπεραίνουμε ότι αντιστοιχεί σε αυτό που θα ονομάζαμε «Εγωική» συνειδητότητα. Πρόκειται για μια αντιφατική κατάσταση γιατί κατ’ αυτήν, ενώ είμαστε απελευθερωμένοι από τους περιορισμούς των προσωπικών «οχημάτων» και συνθηκών εφόσον τους έχουμε υπερβεί, ο βαθμός υπέρβασης περιορίζεται στο βαθμό της Εγωικής μας ανάπτυξης ή εξέλιξης.
Μια τέτοια εξέλιξη επιτυγχάνεται με «πνευματική» άσκηση. Όλοι τώρα ξέρουμε τί σημαίνει αυτό, έστω και ακροθιγώς. Σημαίνει σωστή δράση, μέσα σε σωστό πνεύμα. Σημαίνει αφοσίωση, επιμονή και ανιδιοτέλεια.
Η κορύφωσή της στην κατάλληλη στιγμή, που δεν είναι στιγμή της δικής μας επιλογής, είναι μια καινοτομία, φαινομενικά πάντα ξαφνική, που μας οδηγεί σε ένα νέο κόσμο, μια νέα κατάσταση ύπαρξης – μια κατάσταση ελευθερίας όπου βλέπουμε τα πάντα με ένα νέο τρόπο, έναν αποστασιοποιημένο τρόπο χωρίς προσκολλήσεις κι όμως ενδιαφερόμαστε και νοιαζόμαστε για όλα. Βλέπουμε τη φύση επί τω έργω, να δημιουργεί και να ανελίσσεται, ως ζωή, που δρα μπροστά στα μάτια μας, μέσα από την ΑΓΑΠΗ και που τείνει στον ίδιο πάντα σκοπό, όπου όλα συμμετέχουν και όλα είναι αρμονικά. Δεν χωράει ανησυχία ως προς την τελική έκβαση. Όλες οι επιφανειακές ασήμαντες λεπτομέρειες της ζωής μας είναι κούφιοι ήχοι μπροστά στην υπόκρουση αυτής της αδιατάραχτης γαλήνης και συμπόνιας. Και ο ίδιος μας ο εαυτός, έτσι όπως τον ξέραμε πριν, αποτελεί τμήμα αυτής της διαδικασίας, μόνο που τώρα δεν είμαστε πια προσκολλημένοι, είμαστε αδέσμευτοι. Είμαστε μέρος της διαδικασίας αλλά όχι δέσμιοί της. Είμαστε ελεύθεροι και μπορούμε να λέμε, όπως έλεγε ο Μίλτων και μέσα από τη φυλακή, ότι: «τα ψάρια στη βαθιά θάλασσα δεν γνωρίζουν τόση ελευθερία…». Αυτή είναι η πραγματική ελευθερία.
Ας μην ξεχνάμε ότι «Η Αλήθεια είναι που θα σε απελευθερώσει» αλλά και ότι «Η Αλήθεια μπορεί να επιβιώσει μόνο στην Ελευθερία».

Αποφθέγματα… για την ελευθερία

Δεν ελπίζω τίποτα. Δεν φοβάμαι τίποτα. Είμαι λέφτερος.
Νίκος Καζαντζάκης, 1883-1957, Έλληνας συγγραφέας
Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφότητα “Liberte, Egalite, Fraternite”
Σύνθημα της Γαλλικής Επανάστασης
Συχνά είναι πιο ασφαλές να είσαι αλυσοδεμένος από το να είσαι ελεύθερος.
Franz Kafka, 1883-1924, Τσέχος συγγραφέας
Ελευθερία είναι μια άλλη λέξη για το γεγονός ότι δεν έχεις τίποτε να χάσεις.
Kris Kristofferson, Αμερικανός τραγουδιστής
Μη δέχεσαι ευεργεσίες χωρίς τις οποίες μπορείς να ζεις.
Εμμάνουελ Καντ, 1724-1804, Γερμανός φιλόσοφος
Είναι αλήθεια ότι η ελευθερία είναι πολύτιμη. Τόσο πολύτιμη, που μερικές φορές πρέπει να τη χορηγούμε με δελτίο.
Βλαδίμηρος Ίλιτς Λένιν, 1870-1924, Σοβιετικός ηγέτης
Ο άνθρωπος είναι απόλυτα ελεύθερος και γι’ αυτό είναι απόλυτα υπεύθυνος.
Jean-Paul Sartre, 1905-1980, Γάλλος φιλόσοφος
Ελεύθερος είναι εκείνος που μπορεί να ζει χωρίς να λέει ψέματα.
Albert Camus, 1913-1960, Γάλλος συγγραφέας, Νόμπελ 1957
Ελευθερία είναι η θέληση να είναι κανείς υπεύθυνος απέναντι στον εαυτό του.
Φρήντριχ Νίτσε, 1844-1900, Γερμανός φιλόσοφος
Κανένας δεν μπορεί να είναι εντελώς ελεύθερος, αν δεν είναι όλοι ελεύθεροι. Κανένας δεν μπορεί να είναι εντελώς ηθικός, αν δεν είναι όλοι ηθικοί. Κανένας δεν μπορεί να είναι ευτυχισμένος, αν δεν είναι όλοι ευτυχισμένοι.
Herbert Spencer, 1820-1903, Βρετανός φιλόσοφος
Από την ελευθερία δεν μπορείς να κόψεις ούτε ένα κομματάκι, γιατί αμέσως όλη η ελευθερία συγκεντρώνεται μέσα σ’ αυτό το κομματάκι.
Μιχαήλ Μπακούνιν, 1814-1876, Ρώσος αναρχικός
Σκλάβος είναι αυτός που περιμένει να έρθει κάποιος να τον ελευθερώσει.
Ezra Pound, 1885-1972, Αμερικανός ποιητής
Ελευθερία είναι το δικαίωμα να λες στους ανθρώπους αυτό που δεν θέλουν ν’ ακούσουν.
George Orwell, 1903-1950, Βρετανός συγγραφέας
Η ελευθερία δεν αξίζει τίποτα αν δεν συμπεριλαμβάνει την ελευθερία να κάνεις λάθη.
Μαχάτμα Γκάντι, 1869-1948, Ινδός ηγέτης
Η ελευθερία που δόθηκε σε έναν διεφθαρμένο λαό είναι παρθένα που δόθηκε στους ακόλαστους.
Honoré de Balzac, 1799-1850, Γάλλος συγγραφέας
Ελευθερία σημαίνει υπευθυνότητα. Γι’ αυτό πολλοί άνθρωποι τη φοβούνται.
Τζωρτζ Μπέρναρντ Σω, 1856-1950, Ιρλανδός συγγραφέας, Νόμπελ 1925
Η ελευθερία στις καπιταλιστικές κοινωνίες λίγο πολύ παραμένει αυτό που ήταν στις αρχαίες Ελληνικές δημοκρατίες: Ελευθερία για ιδιοκτήτες σκλάβων.
Βλαδίμηρος Ίλιτς Λένιν, 1870-1924, Σοβιετικός ηγέτης
Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θέλουν πραγματικά ελευθερία, επειδή η ελευθερία προϋποθέτει ανάληψη ευθύνης, και οι περισσότεροι άνθρωποι τρέμουν την ανάληψη ευθύνης.
Ζίγκμουντ Φρόυντ, 1856-1939, Αυστριακός ψυχίατρος
Η αγάπη για την ελευθερία είναι αγάπη για τους άλλους. Η αγάπη για την εξουσία είναι αγάπη για τον εαυτό μας.
William Hazlitt , 1778-1830, Άγγλος δοκιμιογράφος & κριτικός
Η ελευθερία του ατόμου δεν είναι αγαθό του πολιτισμού. Ήταν στο μέγιστο σημείο πριν από κάθε πολιτισμό.
Ζίγκμουντ Φρόυντ, 1856-1939, Αυστριακός ψυχίατρος
Όσο υπάρχει κράτος δεν υπάρχει ελευθερία. Όταν υπάρχει ελευθερία, δεν υπάρχει κράτος.
Βλαδίμηρος Ίλιτς Λένιν, 1870-1924, Σοβιετικός ηγέτης
Το να είσαι ελεύθερος σημαίνει ότι είσαι ελεύθερος από την επιθυμία να είσαι κάτι.
Κρίσνα, Ινδουιστική θεότητα
Αν δεν πιστεύουμε στην ελευθερία έκφρασης των ανθρώπων που απεχθανόμαστε, τότε δεν πιστεύουμε καθόλου σ’ αυτήν.
Noam Chomsky, 1928-, Αμερικανός γλωσσολόγος & ακτιβιστής
Φτηνά τη Λευτεριά δεν την πουλούν πουθενά. Ούτε και τη χαρίζουνε. Όσοι την πήραν χάρισμα τη χαράμισαν.
Μενέλαος Λουντέμης, 1912-1977, Έλληνας συγγραφέας
Η ελευθερία δεν δίνεται ποτέ εθελοντικά από τον καταπιεστή. Πρέπει να κατακτηθεί από τον καταπιεζόμενο.
Martin Luther King, 1929-1968, Αφροαμερικανός ηγέτης
Η κοινωνία μας είναι μια ελεύθερη κοινωνία. Σε μια ελεύθερη κοινωνία μπορείς να λες αυτό που σκέφτεσαι. Αλλά δεν επιτρέπεται να σκέφτεσαι.
George Mikes, 1912-1987, Βρετανός χιουμορίστας
Οι ευτυχισμένοι σκλάβοι είναι οι πιο μεγάλοι εχθροί της ελευθερίας.
Marie von Ebner-Eschenbach, 1830-1916, Γερμανίδα γνωμικογράφος
Το μυστικό της ύπαρξης είναι να μην φοβάσαι. Ποτέ μη φοβάσαι τι θα απογίνεις, ποτέ μην εξαρτάσαι από κάποιον. Μόνο τη στιγμή που αρνείσαι κάθε βοήθεια γίνεσαι πραγματικά ελεύθερος.
Βούδας, 563-483 π.Χ
Κανείς δεν είναι απολύτως ελεύθερος, γιατί είναι ακόμα και της ανεξαρτησίας του σκλάβος.
Alfred Capus, 1858-1922, Γάλλος συγγραφέας
Το τίμημα που πρέπει να πληρώσουμε για τα χρήματα είναι μερικές φορές η ελευθερία.
Robert Louis Stevenson, 1850-1894, Σκωτσέζος συγγραφέας
Κάθε έθνος που θεωρεί πιο σημαντικές την ευκολία και την άνεση από την ελευθερία του, θα χάσει σύντομα την ελευθερία του. Και η ειρωνεία είναι, ότι σύντομα θα χάσει επίσης και τις ευκολίες και τις ανέσεις του.
Σόμερσετ Μωμ, 1874-1965, Βρετανός συγγραφέας
Η φύση δεν μού είπε «μην είσαι φτωχός» ή «να είσαι πλούσιος». Μού είπε όμως «να είσαι ανεξάρτητος».
Nicolas Chamfort, 1740-1794, Γάλλος συγγραφέας
Σωτηρία θα πει να λυτρωθείς απ’ όλους τους σωτήρες· αυτή ‘ναι η ανώτατη λευτεριά, η πιο αψηλή, όπου με δυσκολία αναπνέει ο άνθρωπος. Αντέχεις;
Νίκος Καζαντζάκης, 1883-1957, Έλληνας συγγραφέας
Κρασί δεν είναι, αδέρφια, η λευτεριά μήτε γλυκιά γυναίκα,
μήτε και βιος μες στα κελάρια σας μήτε και γιος στην κούνια·
έρμο τραγούδι ’ναι ακατάδεχτο και σβήνει στον αγέρα!
Νίκος Καζαντζάκης, 1883-1957, Έλληνας συγγραφέας
(«Οδύσσεια»)
Ο ελεύθερος άνθρωπος μπορεί να είναι ελεύθερος και στο κλουβί της φυλακής του.
Μαχάτμα Γκάντι, 1869-1948, Ινδός ηγέτης
Ο άνθρωπος είναι ελεύθερος από τη στιγμή που το θελήσει να είναι.
Βολταίρος, 1694-1778, Γάλλος φιλόσοφος & συγγραφέας

Τι γράφουν τα τουρκικά σχολικά βιβλία για την Επανάσταση του 1821


Το κείμενο που ακολουθεί είναι μετάφραση του τουρκικού σχολικού εγχειριδίου (Emin Oktay, Tarih, Lise: III, έκδ. 1988, σσ. 237-240) και καταδεικνύει τον τρόπο που διδάσκονται οι γείτονες την κοινή μας Ιστορία.

Η αρίθμηση μέσα στο κείμενο παραπέμπει σε αντίστοιχο σχολιασμό παρακάτω.

Το Τουρκικό σχολικό βιβλίο

Οι Έλληνες1, οι οποίοι είχαν περισσότερα προνόμια2 απ’ όλους τους χριστιανικούς λαούς που τελούσαν υπό οθωμανική κυριαρχία, ζούσαν κυρίως στην Ελλάδα3, στην Πελοπόννησο, στα νησιά του Αιγαίου, στη Δυτική Μικρασία και στα παράλια της Προποντίδας και του Εύξεινου Πόντου, όπου ήταν εγκαταστημένοι σε πόλεις και κωμοπόλεις και ασχολούνταν με τις τέχνες και το εμπόριο και ιδιαίτερα με τη ναυτιλία.
Οι Έλληνες είχαν υποταχτεί οριστικά στο οθωμανικό κράτος επί Μωάμεθ του Πορθητή4.

Είχαν παραχωρηθεί τότε και σ’ αυτούς, όπως και στους άλλους χριστιανούς, ελευθερίες ως προς τα θέματα θρησκείας και γλώσσας. Στην Πελοπόννησο μάλιστα και στα νησιά του Αιγαίου οι Έλληνες ζούσαν σχεδόν αυτόνομοι5.

Οι Οθωμανοί θεωρούσαν ανώτερους τους Έλληνες από τους άλλους χριστιανούς και τους διόριζαν σε ορισμένες θέσεις και ιδιαίτερα σε θέσεις διερμηνέων6. Ορισμένοι μάλιστα Έλληνες άρχοντες από το Φανάρι της Κωνσταντινουπόλεως προωθούνταν σε θέσεις ηγεμόνων της Βλαχίας και της Μολδαβίας7.
turchish-school
Σε σχέση με τους άλλους χριστιανικούς λαούς οι Έλληνες ήταν πιο εύποροι και πιο φωτισμένοι. Οι σχέσεις που είχαν αναπτύξει με τη Ρωσία κατά τον 18ο αιώνα συντέλεσαν στη διάδοση εθνικοαπελευθερωτικών ιδεών μεταξύ τους8.

Στην πραγματικότητα οι Ρώσοι ήδη από την εποχή του Μεγάλου Πέτρου9 ξεσήκωναν τους Έλληνες σε κάθε ευκαιρία εναντίον του οθωμανικού κράτους. Όταν στη διάρκεια της εκστρατείας του 1768 ο ρωσικός στόλος είχε καταπλεύσει στην Πελοπόννησο, οι Έλληνες είχαν επαναστατήσει, αλλά η επανάσταση είχε κατασταλεί αμέσως10.

Στα χρόνια της Γαλλικής Επανάστασης τα ελληνικά πλοία υπό τουρκική σημαία κυκλοφορούσαν ελεύθερα παντού και μονοπώλησαν το εμπόριο της Μεσογείου11. Έτσι πλούτισαν πολλοί Έλληνες που ζούσαν σε μεγάλες πόλεις της Ευρώπης (όπως η Μασσαλία, η Τεργέστη, η Οδησσός) και ίδρυσαν στην Ελλάδα πολλά σχολεία και διέδωσαν σ’ όλους τους Έλληνες τις ιδέες της εθνικής ελευθερίας και ανεξαρτησίας. Τις ιδέες τις ενίσχυσε η Γαλλική Επανάσταση. Τέλος οι Έλληνες ίδρυσαν μια μυστική οργάνωση που στόχευε στην απόκτηση της ανεξαρτησίας τους και ονομαζόταν Εθνική Εταιρεία12.

Η Εθνική Εταιρεία ιδρύθηκε αρχικά το 1814 στην Οδησσό από τρία άτομα (δύο Έλληνες και ένα Βούλγαρο)13. Ουσιαστικός στόχος της ήταν η επανίδρυση της αρχαίας Βυζαντινής Αυτοκρατορίας14. Ο πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως και ο τσάρος της Ρωσίας ήταν πληροφορημένοι σχετικά με την ίδρυση της Εταιρείας.

Η Εθνική Εταιρεία ενδυναμώθηκε σε μικρό χρονικό διάστημα και ίδρυσε πολλά παραρτήματα στην Κωνσταντινούπολη και την Ελλάδα. Οι κυριότεροι εύποροι και φωτισμένοι Έλληνες έγιναν μέλη της, ανάμεσά τους και ο πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως15. Αρχηγός της ήταν ο Αλέξανδρος Υψηλάντης, γιος του πρώην ηγεμόνα της Βλαχίας και υπασπιστής του τσάρου.

Χάρη στις ενέργειες της Εθνικής Εταιρείας οι Έλληνες είχαν προετοιμαστεί πλήρως για να επαναστατήσουν. Δεν άφηνε όμως περιθώριο για να ξεσπάσει η επανάσταση ο Αλή πασάς16, βαλής των Ιωαννίνων, που ήταν γνώστης όλων των δραστηριοτήτων της Εταιρείας. Όταν πάντως ο Αλή πασάς έκανε τη δική του επανάσταση εναντίον του σουλτάνου, οι Έλληνες επωφελήθηκαν: ενώ οι οθωμανικές δυνάμεις ήταν απασχολημένες μ’ αυτόν, η Εθνική Εταιρεία αποφάσισε να ξεσπάσει η επανάσταση.
ottoman-empire-1580
Η Οθωμανική αυτοκρατορία στα χρόνια του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπή (1580).

Σχολιασμός και επεξηγήσεις

1 Χρησιμοποιούνται δύο λέξεις στο τουρκικό κείμενο για την απόδοση του όρου «Έλληνες», “Rum” και “Yunan”. Η πρώτη αποδίδεται γενικά στους Έλληνες της Τουρκοκρατίας: ρωμιούς, ραγιάδες, ενώ η λέξη Yunan = Ίωνες, χαρακτηρίζεται η Ελληνική Επανάσταση και το ελληνικό κράτος. Με τον όρο “Rum” χαρακτηρίζεται και σήμερα η ελληνική μειονότητα της Κωνσταντινουπόλεως.
Για ένα μεγάλο διάστημα Ρούμελη ονομαζόταν ολόκληρο το ευρωπαϊκό οθωμανικό κράτος (Rum-eli, χώρα των Ρωμαίων, Ρωμιών, Ελλήνων, πρβλ. Ρωμυλία). Το άλλο τμήμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, το ασιατικό, ονομαζόταν Anadolu (Ανατολή).

2 Το θέμα των προνομίων είναι αρκετά σκοτεινό ως προς την έκταση και την εφαρμογή σε διάφορες περιοχές της τουρκοκρατούμενης Ελλάδας. Βασικό στοιχείο για την εκχώρησή τους υπήρξε η ειδική μνεία στο Κοράνι για τους λαούς της Βίβλου, χριστιανούς και εβραίους. Εδώ λαμβάνονται με την ευρεία έννοια, της παραχωρήσεως δηλαδή ελευθερίας σχετικά με τη θρησκεία, τη γλώσσα, την κοινοτική διοίκηση και άλλα, που ποίκιλλαν κατά τον τρόπο παροχής, το χρόνο και τον τρόπο εφαρμογής. Η πολιτική των προνομίων χρησιμοποιήθηκε από τους Τούρκους για να ενισχυθεί το ανθενωτικό πνεύμα των Ορθοδόξων.
Στο κείμενο, πάντως, έμμεσα τονίζεται η «αχαριστία» των Ελλήνων, οι οποίοι, μολονότι είχαν περισσότερα προνόμια, επηρεασμένοι από τους ξένους, επαναστάτησαν.

3 Εννοεί τη Στερεά Ελλάδα.

4 Βλέπε 15η παρατήρηση του βουλγαρικού κειμένου.

5 Προφανώς υπονοούνται τα προνόμια και οι οικονομικές διευκολύνσεις (αχτναμέδες) που χορηγήθηκαν σε ορισμένες περιοχές, όπως τα νησιά (Χίος, Κυκλάδες), η Ήπειρος (Γιάννενα, Ζαγοροχώρια), η Μακεδονία (Μαντεμοχώρια), που παράλληλα εξασφάλιζαν και τα συμφέροντα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Γ. Κοντογεώργη, 1983, σ. 15. Αντίθετα η Πελοπόννησος δεν έχει προνομιακό καθεστώς και αρχικά παραχωρείται σε Τούρκους τιμαριώτες (βλ. Ι.Ε.Ε., ΙΑ΄, σ. 207).

Τον 18ο αι. μεγάλες εκτάσεις κατέχουν Τούρκοι ιδιώτες στο Ναύπλιο, Μεθώνη, Κορώνη (Ι.Ε.Ε. σ. 210), ενώ όλη η Πελοπόννησος διαιρείται σε 24 βιλαέτια, Μ.Β. Σακελλαρίου, Η Πελοπόννησος κατά την δευτέραν Τουρκοκρατίαν 1715-1821, ανατύπωση, Αθήνα 1978, σ. 99. Διοικείται από το «μόρα-βαλεσή» ως πασαλίκι με κέντρο την Τριπολιτσά. Ιδιότυπη εξαίρεση αποτελεί μόνο η Μάνη, που υπάγεται στη δικαιοδοσία του Καπουδάν πασά και αυτοδιοικείται από ντόπιο καπετάνο, τον «μανιάτ-μπέη» (1776-1821), Π. Καλονάρου, Μάνη, εδ. Π. Πατσιλινάκος, Αθήνα 1981, σ. 57.
Το Φανάρι στην Κωνσταντινούπολη
Το Φανάρι στην Κωνσταντινούπολη
 
6 Οι Έλληνες της Κωνσταντινούπολης επάνδρωσαν σε μεγάλο βαθμό τον τουρκικό κρατικό μηχανισμό. Ιδιαίτερα διέπρεψαν ως διερμηνείς (δραγουμάνοι).

7 Η ευνοϊκή μεταχείριση των Φαναριωτών από το σουλτάνο παρουσιάζεται ως αποτέλεσμα της εκτίμησης και της ειδικής μεταχείρισης που είχαν οι Έλληνες από την Υψηλή Πύλη. Άρα το συμπέρασμα για το μαθητή είναι εύλογα η αχαριστία των Ελλήνων προς τον «ευεργέτη» τους σουλτάνο. Αποσιωπάται τελείως η αδήριτη αναγκαιότητα που επέβαλε τους Φαναριώτες στην τουρκική διοίκηση ως Μεγάλους Διερμηνείς και ως ηγεμόνες στις Παραδουνάβιες ηγεμονίες (1709-1821). Η ανάγκη επικοινωνίας με τις χώρες της Δύσης (συνθήκες-διομολογήσεις) κατέστησε απαραίτητη την παρουσία των γλωσσομαθών Φαναριωτών, μια και το Κοράνι απαγόρευε την εκμάθηση γλωσσών των απίστων.

8 Οι απελευθερωτικοί αγώνες των Ελλήνων θεωρούνται κινήματα που προήλθαν αποκλειστικά και μόνο από την επαφή των Ελλήνων με τη Ρωσία. Αγνοούνται όλα τα επαναστατικά κινήματα πριν από τον Μεγάλο Πέτρο. Τον 15ο αι. κατά τον τουρκοβενετικό πόλεμο επαναστατεί η Πελοπόννησος. Τον 16ο αι. η Ήπειρος και η Πελοπόννησος, παραμονές της ναυμαχίας της Ναυπάκτου (1571). Από το 1600 έως το 1611 ο επίσκοπος Διονύσιος Τρίκκης, ο «Σκυλόσοφος», ξεσηκώνει τη Θεσσαλία και την Ήπειρο.

9 Είναι η εποχή που ο Μεγάλος Πέτρος αναπροσαρμόζει την εξωτερική πολιτική της Ρωσίας, αναζητώντας παράθυρο στο Νότο, και καλεί τους Έλληνες «εις το ασκέρι του και εις το μεγάλο φλάμπουρό του». Από τότε διαμορφώνεται η πεποίθηση ότι η απελευθέρωση των Ελλήνων θα έρθει από το ξανθό γένος του Βορρά, και αρχίζουν να διαδίδονται οι προφητείες του Αγαθάγγελου, Κ.Ν. Σάθα, Τουρκοκρατούμενη Ελλάς, Αθήνησι 1869, σ. 213.

10 Πρόκειται για τα Ορλωφικά κατά τη διάρκεια του Α΄ επί Μεγάλης Αικατερίνης Ρωσοτουρκικού πολέμου (1767-1774), που κλείνει με τη Συνθήκη του Κιουτσούκ-Καϊναρτζή, Τ. Αθ. Γριτσοπούλου, Τα Ορλωφικά, εν Αθήναις 1967.

11 Τονίζεται ιδιαίτερα το γεγονός ότι χάρη στη ρωσική σημαία κυκλοφορούσαν ελεύθερα τα ελληνικά πλοία. Η εμπορική και ναυτιλιακή ανάπτυξη των Ελλήνων οφείλεται φυσικά και στη γενικότερη οικονομική και πολιτική συγκυρία στη Μεσόγειο. Επισημαίνουμε ενδεικτικά ορισμένα γεγονότα: την παρακμή της Βενετίας, τη ναυτολόγηση Ελλήνων από την Οθωμανική Αυτοκρατορία, τις ελληνικές παροικίες, την αδράνεια του εμπορικού αγγλογαλλικού στόλου λόγω των πολέμων, την πλήρη αδιαφορία των οθωμανικού στρατιωτικού κράτους για το θαλασσινό εμπόριο. Ασφαλώς σπουδαίο ρόλο έπαιξε και η ναυτική παράδοση των Ελλήνων. Με ιδιαίτερη συμφωνία (1783), που ουσιαστικά ήρθε ως επεξήγηση των ασαφειών της προηγούμενης συνθήκης (1774), τα ελληνικά πλοία με ρωσική σημαία απέκτησαν το δικαίωμα ελεύθερης ναυσιπλοΐας στα Στενά.

1821 filiki eteria


12 Έτσι αποδίδεται η Φιλική Εταιρεία.

13 Προφανώς το σλαβοκατάληκτο όνομα του Γιαννιώτη εμπόρου Αθανασίου Τσακάλωφ οδήγησε τον Τούρκο συγγραφέα να εκλάβει ως Βούλγαρο τον πιο μορφωμένο Έλληνα από τους ιδρυτές της Φιλικής Εταιρείας, του οποίου ουδέποτε αμφισβητήθηκε η ελληνικότητα. Ο Τσακάλωφ είναι γιος του Γιαννιώτη εμπόρου Ιωάννη Τσακάλογλου, που μετοίκησε στη Μόσχα για εμπορικούς λόγους και άλλαξε το όνομά του από Τσακάλογλου στο «ρωσοπρεπές» Τσακάλωφ, κατά τη συνήθεια της εποχής.

14 Ο στόχος της Φιλικής δεν είναι σαφής. Σύμφωνα με την προκήρυξή της «η Εταιρεία συνίσταται από καθ’ αυτό Έλληνας φιλοπάτριδας και ονομάζεται Εταιρεία των Φιλικών. Ο σκοπός των μελών αυτής είναι η καλυτέρευση του Έθνους και, αν ο Θεός το συγχωρέσει, η ελευθερία του» (από κείμενο της Φιλικής στα κρατικά αρχεία της Ρουμανίας, που δημοσιεύτηκε στα Ντοκουμέντα για την ιστορία της Ρουμανίας, τ. Δ΄ σσ. 32-39, βλ. Η Επανάσταση του ’21. ΚΜΕ σ. 76). Η ελληνική άποψη είναι ότι μοναδικός «σκοπός της Φιλικής ήταν η απελευθέρωση της πατρίδας και πέρα από αυτό δεν υπάρχουν μαρτυρίες ότι αποφασίστηκε οτιδήποτε άλλο, π.χ. ποιο θα ήταν το καθεστώς της ανεξάρτητης Ελλάδας βασιλεία ή αβασίλευτη δημοκρατία» (Ι.Ε.Ε., τ. ΙΑ΄, σ. 425).

15 Νεότερες έρευνες πιστοποιούν τη σχέση του πατριάρχη Γρηγορίου Ε΄ με τους Φιλικούς, Θ. Ζώρα, Ο απαγχονισμός του πατριάρχη Γρηγορίου του Ε΄ εις έκθεσιν του Ολλανδού επιτετραμμένου Κωνσταντινουπόλεως, Παρνασσός ΙΒ (1976), 127-138. Αντίθετα ο τσάρος, που αρχικά αγνοεί την ύπαρξη της Εταιρείας, θα αντιταχθεί στα σχέδια του Υψηλάντη και των Φιλικών, όπως μαρτυρεί ο Καποδίστριας, απαντώντας σε επιστολή Έλληνα της Οδησσού, Βλ. Μέντελσον-Μπαρτόλδυ, σ. 52.

16 Πράγματι από τους βασικούς λόγους που επέβαλαν την επίσπευση της Επανάστασης ήταν η εμπλοκή της Πύλης σε πόλεμο με τον Αλή πασά. Αλλά ο Αλής ήταν εκείνος που περίμενε εναγωνίως την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης, όπως μαρτυρεί και το αλβανικό εγχειρίδιο (σ. 162), το οποίο αναφέρει ότι ο Αλής βοήθησε τη Φιλική Εταιρεία και ανυπομονούσε να ξεσπάσει η Ελληνική Επανάσταση στο Μωριά, όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Όταν την Άνοιξη του 1820 η Πύλη τον καταδίκασε σε θάνατο, στήριξε τις ελπίδες του στους σαράντα χιλιάδες στρατιώτες του· ήλπιζε μάλιστα ότι ο σουλτάνος θα ζητούσε να συμβιβαστεί μαζί του.

Το υπαίθριο παζάρι της Αθήνας επί Τουρκοκρατίας. Πίνακας του Edward Dodwell
Το υπαίθριο παζάρι της Αθήνας επί Τουρκοκρατίας. Πίνακας του Edward Dodwell

Ο Κολοκοτρώνης δεν ήταν χριστιανός ήταν Πολεμιστής

Η γενιά του «1821» ταύτιζε το βυζάντιο με την οθωμανική αυτοκρατορία. Τα επίσημα έγγραφα του Επαναστατικού Στόλου ονομάζουν τον τουρκικό στόλο ως βυζαντινό. Από τα 144 Ελληνικά καράβια που ναυμαχούσαν τους τούρκους, τα 142 είχαν ονόματα Ελλήνων Ηρώων και Θεών. Τα επαναστατικά κείμενα μνημονεύουν αδιάκοπα τις Θερμοπύλες, την Σαλαμίνα, τον Μαραθώνα και τις Πλαταιές. Ουδεμία μνεία γίνεται στο καταραμένο βυζάντιο.

Για τους επαναστατημένους Έλληνες η οθωμανική αυτοκρατορία είναι συνέχεια του βυζαντίου.

Διακήρυξη της β’ Εθνικής Συνελεύσεως του Άστρους, 18 Απριλίου «1823»: «Ο κρότος των ημετέρων όπλων συνετάραξε το βυζάντιο». Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης δεν ήταν χριστιανός και ότι κείμενο δικό του υπάρχει φιλοχριστιανικο είναι πλαστό, όπως και τα λεγόμενα «κρυφά σχολειά» που ουδέποτε υπήρξαν. Μην ξεχνάμε ότι οι χριστιανοί παπάδες αφόρισαν την Ελληνική επανάσταση του 1821, [ει.3.4.] μιας και οι παπάδες μια χαρά τάχαν βρει με τους Οθωμανούς.  Το «1821» ήταν η τελευταία μιας σειράς επαναστάσεων που διεξήγαγαν οι Έλληνες πρόγονοί μας κατά των βυζαντινοχριστιανών και των τούρκων συνεργατών τους. Το «1821» οι Έλληνες, πιστοί στο Αρχαίο Έθνος κατάφεραν με το αίμα τους να αποτινάξουν τον χριστιανοτουρκικό ζυγό, να καταδιώξουν τον χριστιανικό κλήρο και να επαναφέρουν την αρχαία Ελληνική θρησκεία.

Οι υπόδουλοι Έλληνες αποκήρυσσαν τα χριστιανικά ονόματα και ελάμβαναν Ελληνικά. Το πατριαρχείο των ναζωραίων με εγκύκλιό του απαγόρευσε την Ελληνική ονοματοθεσία. Ο Αλή πασάς έλεγε:

«Εσείς οι Έλληνες κάτι μεγάλο έχετε βάλει στο μυαλό σας. Δεν βαπτίζετε πια τα παιδιά σας χριστιανικά αλλά Ελληνικά. Σίγουρα κάτι μεγάλο ετοιμάζετε».

Ο ιστορικός Φωτιάδης γράφει:

«Ούτε ο διαφωτισμός της αστικής τάξεως ούτε και αυτοί οι αγωνιστές του «`21» θα θυμηθούν το βυζάντιο. Δεν θα ανατρέξουν ούτε μια φορά σε αυτό, δεν θα αναφέρουν ούτε έναν στρατηγό ούτε έναν αυτοκράτορα. Τα πνευματικά, τα ιδεολογικά και πατριωτικά τους ιδανικά θα τα αναζητήσουν στην Αρχαία Ελλάδα».

Ο ιστορικός Γ . Τενεκίδης αποκαλύπτει με μια μόνο ρήση:

«Η φλόγα της Αρχαιολατρίας τρέφει το πατριωτικό αίσθημα της πνευματικής ηγεσίας του ταλαιπωρημένου έθνους».

Οι εβραιοναζωραίοι καταστροφείς του Ελληνικού Πολιτισμού βλέποντας ότι οι Έλληνες επαναστατούσαν κατά του χριστιανισμού και διαβλέποντες ότι το τέλος τους πλησιάζει, παρέδωσαν την βυζαντινή εξουσία στους οθωμανούς. Παρέδωσαν τον επαναστατημένο Ελληνικό Λαό στην τουρκική χαντζάρα. Ο πατριάρχης Ιεροσολύμων των ναζωραίων κατακτητών γράφει στην «πατρική διδασκαλία»:

«Εδώ όμως πάλι αγαπητοί χριστιανοί πρέπει να ιδώμεν και να θαυμάσουμεν την άπειρον του θεού προς ημάς αγάπην. Ιδέτε λαμπρότατα τι οικονόμησεν ο άπειρος και εν ελέει και πάνσοφος ημών κύριος για να φυλάξη αλώβητον την αγία και ορθόδοξον πίστη ημών και να σώση τους πάντας. Ήγειρεν εκ του μηδενός την ισχυράν αυτή βασιλεία των οθωμανών αντί της των βυζαντινών ημών βασιλείας, η οποίαν είχεν αρχίσει να χωλαίνει εις τα της ορθοδόξου πίστεως φρονήματα».

Ο Κοραής στην «Αδελφική Διδασκαλία» αποκαλύπτει και επιβεβαιώνει ότι«ο Λαός προδόθηκε από τον χριστιανικό κλήρο στους τούρκους για να αναχαιτιστεί το κίνημα του Πλήθωνος Γεμιστού στον Μυστρά που απαιτούσε επιστροφή στους Ελληνικούς τρόπους και ήθη για να σωθεί η Ελλάδα».

Ο ναζωραίος Γεννάδιος Σχολάριος συνεργάστηκε με τους οθωμανούς με αντάλλαγμα τον πατριαρχικό θρόνο και το χρίσμα του αρχιερέως. Η πρώτη του φροντίδα μετά την παράδοση της νέας ρώμης ήταν να κάψει τα έργα του Πλήθωνος. Η πρώτη του φροντίδα ήταν να καταδιώξει τους Έλληνες.

Η Ελληνική Νομαρχία, το ιδεολογικό μανιφέστο της Επαναστάσεως» γράφει ότι

«Αφού λέγω το χριστιανικό ιερατείο ηθέλησε να ενώσει τα εκκλησιαστικά εντάλματα με τους τουρκικούς νόμους δια να τιμάται δια αυτών και να ορίζει χωρίς δυσκολία κατάλαβε ότι αναγκαίο πρότερο να τυφλώσει τον Λαό με την αμάθεια δια να στεριώσει καλύτερα τον σκοπό του».

Το 1797 μ.α.χ.χ. με την συνθήκη του Κάμπο Φόρμιο, η Γαλλία και η Αυστρία διεμοίρασαν την Δημοκρατία του Αγίου Μάρκου, όπως ονομαζόταν τότε η Βενετία ως ανεξάρτητο κράτος. Η Γαλλία ανάμεσα σε άλλα εδάφη κατέλαβε και τα Επτάνησα. Εκεί δημιουργήθηκε παράρτημα των δημοκρατικών, στο οποίο οι δημοκράτες και οι φίλα προσκείμενοι σε αυτούς Επτανήσιοι συζητούσαν την κατάργηση της χριστιανικής θρησκείας και την επικράτηση της Ελληνικής Θρησκείας και των Ολυμπιακών Αγώνων.

Εικ. 1η Ο Θ. Κολοκοτρώνης, σύμφωνα με σχέδιο που δημοσιεύθηκε το 1827 στο Παρίσι από τον A. Friedel και θεωρείται από τις πιο πιστές απεικονίσεις του ήρωα.


.Ο στρατιωτικός αρχηγός της Επαναστάσεως Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, θύμα της ναζωραϊκής θηριωδίας, δεν αγνοούσε τίποτε απ’ όλα αυτά. Η οικογένειά του σφαγιάστηκε, μετά από προδοσία των ναζωραίων, από τους τούρκους. Τον Νοέμβριο του «1838» στην Αθήνα μιλώντας σε παιδιά του Γυμνασίου απεκάλυψε με δύο λόγια την χριστιανική συνομωσία.

«Ο σουλτάνος διώρισε έναν αντιβασιλέα και έναν πατριάρχη, και τους έδωσε την εξουσία. Αυτός και οι χριστιανοί παπάδες έκαναν ότι τους έλεγε ο σουλτάνος».

Το μεγάλο έργο της Επαναστάσεως δεν ολοκληρώθηκε. Έμεινε ημιτελές. Η Ελληνική Επανάσταση προδόθηκε από το μίσος των κατακτητών ναζωραίων και την βοήθεια των συνεργατών τους. Οι μεγάλες δυνάμεις με πρωτοστάτη την Ρωσία διατήρησαν τους ναζωραίους κατακτητές, εδραίωσαν τα συμφέροντά τους και θανάτωσαν τους Πολεμιστές. Οι απελευθερωτές στραγγαλίστηκαν σε σκοτεινά χριστιανικά μπουντρούμια, εκτελέστηκαν ή πέθαναν από την πείνα.

Ένας-ένας οι Μεγάλοι Πολεμιστές, μαγαρίστηκαν και θάφτηκαν κάτω από το χριστιανικό ψεύδος, την μεγαλύτερη δύναμη του χριστιανισμού. Έλληνες θαρρείτε! Τίποτε δεν τελείωσε. Το τέλος της ιστορίας του «1821» δεν γράφτηκε ακόμη. Εμείς οι Έλληνες θα το γράψουμε με την νίκη μας κατά των ναζωραίων κατακτητών και την απελευθέρωση της Ιεράς Πατρίδος από τον χριστιανικό ζυγό και τις μισελληνικές ολιγαρχικές φατρίες που αφαιμάζουν τον Ελληνικό Λαό. Έλληνες, σκοπός μας είναι να πραγματώσουμε τα όνειρα και τις προσδοκίες των Ηρώων του «1821».

Η «εφιαλτική» Αντιμετώπιση των Αγωνιστών του 1821

Η «εφιαλτική» από τους Κυβερνώντες Αντιμετώπιση των Αγωνιστών του 1821. Οι Βαυαροί, (Γερμανοί) που ήρθαν με τον Όθωνα και κυβέρνησαν την Ελλάδα απολυταρχικά επί τριάντα ολόκληρα χρόνια (1833-1862), θα περιφρονήσουν και θα αγνοήσουν και τους φτωχούς λαϊκούς αγωνιστές του ’21, που είχαν ποτίσει με ποταμούς αιμάτων το δέντρο της λευτεριάς και που τώρα ζητούσαν αποκατάσταση.

Ορισμένες φορές η περιφρόνηση αυτή λαμβάνει την μορφή ωμής καταδίωξης και φυσικής εξόντωσης. Κραυγαλέες περιπτώσεις οι θανατικές καταδίκες των πατριωτών στρατηγών Θεοδώρου Κολοκοτρώνη (25 Μαΐου 1834) και Γιάννη Μακρυγιάννη (16 Μαρτίου 1853), του Νικολάου Πλαπούτα κλπ. «Έτσι δυσαρεστημένη και αγανακτισμένη έσβησε η τάξη των αγωνιστών με το πέρασμα του χρόνου».

Το απαράδεκτο αυτό φαινόμενο βρήκε την έκφρασή του στην λογοτεχνία της εποχής. Στην ποίηση, την πεζογραφία (δηλαδή κυρίως στα Απομνημονεύματα του Αγώνα) και το θέατρο. Οι προοδευτικοί λογοτέχνες του περασμένου αιώνα διεκτραγωδούν την οικονομική εξαθλίωση των αγωνιστών, οι οποίοι, φτωχοί και ρακένδυτοι, ζητιανεύουν για να ζήσουν και μερικοί πεθαίνουν στους δρόμους από την πείνα.

Και το ιδιαίτερα σημαντικό είναι ότι, πέρα από τις ιδεολογικές και τεχνοτροπικές διαφορές τους, τα κείμενα αυτά συνδέονται μεταξύ τους με έναν κοινό ηθικό παρονομαστή, ιδιαίτερα ισχυρό και επίμονο. Απέναντι στο ίδιο φαινόμενο η αντίδραση συγγραφέων ποικιλότατης ιδιοσυγκρασίας και παιδείας, από τον Μακρυγιάννη ως τον Αλέξανδρο Σούτσο, διαμορφώνει μιαν ενιαία στάση: πικρή απογοήτευση και επαναστατική διαμαρτυρία.

* Νικηταράς ο Τουρκοφάγος: Όταν η Τρίπολη καταλήφθηκε από τους Έλληνες, δε ζήτησε κανένα λάφυρο για τον εαυτό του και όταν του πρόσφεραν ένα αδαμαντοκόλλητο σπαθί, το έκανε δώρο στην προσωρινή κυβέρνηση. Όταν οι Έλληνες κατέστρεψαν τη στρατιά του Δράμαλη στα στενά των Δερβενακίων, ο Νικηταράς μαζί με τους Δημήτριο Υψηλάντη και Παπαφλέσσα, είχε καταλάβει τη χαράδρα γύρω από τον Άγιο Σώστη, απ’ όπου θα περνούσαν οι Τούρκοι, τους προκάλεσε δε μεγάλη καταστροφή.

Καθώς ο Δράμαλης υποχωρούσε προς το Άργος, ο Νικηταράς κατέλαβε την οχυρή θέση Αγινόρι και σκότωσε πολλούς Τούρκους που προσπάθησαν να διαφύγουν μέσω αυτής. Συνετέλεσε στο να υποχωρήσει τελικά ο Δράμαλης, υφιστάμενος πανωλεθρία. Στη μάχη αυτή πήρε και το όνομα τουρκοφάγος, καθώς, σύμφωνα με ιστορικές πηγές, έσπασε τρεις σπάθες με τη δύναμη με την οποία χτυπούσε. Στο τέλος της μάχης το χέρι του είχε μαρμαρώσει και δεν μπορούσε να αφήσει την σπάθα. (26 – 28 Ιουλίου 1822).

Ο Νικηταράς πήρε μέρος σε πολλές ακόμη μάχες μέχρι που απελευθερώθηκε η χώρα. Επί Καποδίστρια και Όθωνα ανήκε στο κόμμα των Ναπαίων (Ρωσόφιλων). Η ελληνική κυβέρνηση, φοβούμενη ότι το ρωσόφιλο κόμμα επεδίωκε να αντικαταστήσει τον βασιλιά Όθωνα με κάποιον Ρώσο πρίγκιπα, συνέλαβε το Νικηταρά το 1839 και τον καταδίκασε, αν και παντελώς αθώο, σε ενάμιση χρόνο φυλακή, την οποία εξέτισε στις φυλακές της Αίγινας. Όταν αποφυλακίστηκε, ή υγεία του ήταν εξασθενημένη από τα βασανιστήρια που του έκαναν κατά τη διάρκεια της φυλάκισης του. Έπασχε από ζάχαρο χωρίς να το γνωρίζει με αποτέλεσμα να χάσει σε μεγάλο βαθμό την όραση του.

Βίωσε την αχαριστία και την αγνωμοσύνη της ελληνικής πολιτείας όταν του αρνήθηκε μια αξιοπρεπή σύνταξη ώστε να ζει αυτός και η οικογένεια του ευπρεπώς και αντί αυτού, του χορηγήθηκε «άδεια επαιτείας» στον ναό της Ευαγγελίστριας κάθε Παρασκευή. Το 1843 όταν ο βασιλιάς Όθωνας αναγκάστηκε να δώσει σύνταγμα στην Ελλάδα, του απομενήμηθηκε ο βαθμός του υποστράτηγου μαζί με μία πενιχρή σύνταξη. Πέθανε το 1849 σε ηλικία 68 ετών. Τελευταία του επιθυμία ήταν να ταφεί δίπλα στο Κολοκοτρώνη όπως και έγινε.

Νικηταρά – Νικηταρά πού’χεις στα πόδια σου φτερά και στην καρδιά ατσάλι

* Οδυσσέας Ανδρούτσος: Οι παλιές προστριβές του Ανδρούτσου με τους καλαμαράδες, όπως ονόμαζε τους πολιτικούς, και οι έντονες αντιδράσεις του, η τάση τέλος της Κυβέρνησης Κουντουργιώτη να τον παραγκωνίζει και να μην του χορηγεί τα απαιτούμενα χρήματα και εφόδια για τη συγκρότηση ισχυρού στρατού και στρατοπέδων στη Στερεά, είχαν απογοητεύσει τον Ανδρούτσο.

Ο εμφύλιος πόλεμος στην Πελοπόννησο, η απροθυμία της κυβερνήσεως να τον βοηθήσει και ο κίνδυνος των επαρχιών της Στερεάς Ελλάδας από την προέλαση των τουρκικών στρατευμάτων, τον είχαν κάνει στις αρχές Αυγούστου 1824 να έλθει σε επαφή με τους Τούρκους αρχηγούς για να βάλει ξανά καπάκια, μολονότι μόλις τον Απρίλιο, στη συνέλευση των Σαλώνων, είχε αποφασισθεί «κανένας στρατιωτικός να μην ημπορεί να βάλει τα λεγόμενα καπάκια».

Διαβλέποντας παντού μηχανορραφίες των πολιτικών, ο Ανδρούτσος αποσύρεται απογοητευμένος στη σπηλιά του, στη Μαύρη Τρύπα, στα βόρεια του Παρνασσού, κοντά στο χωριό Βελίτσα. Οι κινήσεις και οι διαθέσεις του όμως τον έκαναν περισσότερο ύποπτο στην κυβέρνηση, και κυρίως στον Κωλέττη και στους άλλους εχθρούς του, που ζητούσαν να διορίσουν άλλους καπεταναίους στη θέση του.

Η καχυποψία του ενισχύθηκε όταν έμαθε τη σύλληψη του Κολοκοτρώνη. Τα γεγονότα αυτά επηρέασαν τόσο πολύ τον Ανδρούτσο, ο οποίος θέλοντας να φοβίσει τους καλαμαράδες, ενώθηκε με τους Τούρκους με τον όρο να του δώσουν την αρχηγία των επαρχιών της Εύβοιας, Ταλαντίου, Λιβαδιάς και Θήβας. Η συμφωνία που κλείστηκε τότε με τον Ομέρ πασά του Ευρίπου «ήταν κάτι περισσότερο από τα συνηθισμένα καπάκια, ήταν μια πράξη απελπισίας που έφθανε στα όρια της προδοσίας».  Ο πραγματικός της σκοπός φαίνεται από όσα γράφει ο Σπηλιάδης, «…αν εφάνη συνεννοούμενος με τον εχθρό δεν αποδείχνει άλλο ειμή ότι ηπείλει την κυβέρνησιν, και εν ταυτώ ηπάτα τους Τούρκους δια τον σκοπόν του »

Τότε η κυβέρνηση, για να αντιμετωπίσει την ύποπτη στάση του διόρισε στις 20 Φεβρουαρίου 1825 το παλιό πρωτοπαλίκαρό του Γιάννη Γκούρα αρχηγό της εκστρατείας στην ανατολική Ελλάδα και του χορήγησε 140.000 γρόσια. Ο Γκούρας βάδισε προς τη Δόμβραινα και από εκεί στη Λειβαδιά. Οι κυβερνητικές δυνάμεις τον ακολούθησαν καταπόδι και τον ανάγκασαν, αυτόν και τους 400 Τούρκους ντελήδες (ιππείς) που του είχε στείλει ο Ομέρ πασάς από τη Χαλκίδα, να υποχωρήσουν στη Χαιρώνεια και κατόπιν στην πατρίδα του Λιβανάτες. Στο μοναστήρι της Βελιβούς, μεταξύ 27 Μαρτίου- 7 Απριλίου, η θέση του Ανδρούτσου έγινε δύσκολη και τελικά, μετά από συνεννοήσεις με τον Νικόλαο Γκριτζιώτη, εγκατέλειψε κρυφά τους ντελήδες και παραδόθηκε στον Γκούρα που τον έστειλε με συνοδεία στην Αθήνα.

Μόλις έφθασε εκεί, τον έκλεισαν σε φυλακή στο κάτω μέρος του ψηλού Γουλά (πύργου) που υψωνόταν δεξιά στην είσοδο των Προπυλαίων της Ακρόπολης. Τότε έγινε απόπειρα απελευθέρωσης του Ανδρούτσου. Όταν ο Γκούρας ο οποίος είχε στρατοπεδεύσει στον Όσιο Λουκά, επειδή είχε ανάγκη από τρόφιμα και πολεμοφόδια για να αντιμετωπίσει τον Ντεμίρ πασά και τον Μουστάμπεη οι οποίοι είχαν μπει στα Σάλωνα, είχε στείλει τον παλαιό γραμματικό του Οδυσσέα Γεωργαντά να κάνει προμήθειες στο Λουτράκι. Εκεί θα συναντήσει τον Γεώργιο Καραϊσκάκη, φίλο του Ανδρούτσου και τον Κώστα Μπότσαρη. Ο Γεώργιος Καραϊσκάκης μόλις έμαθε τα γεγονότα σχετικά με τη φυλάκιση του Ανδρούτσου, εξοργίστηκε και «έβρισε τον Γκούρα παλιόβλαχο»  Ο Καραϊσκάκης θα ξεκινήσει για το στρατόπεδο της Στερεάς για να απελευθερώσει τον φίλο του.

Ο Γκούρας θα οχυρωθεί εκεί και ο Καραϊσκάκης δεν θα μπορέσει να τον απελευθερώσει. Για να αποκλιμακώσει την ένταση η Διευθυντική Επιτροπή της Ανατολικής Στερεάς Ελλάδος έστειλε επιστολή στην έδρα της διοικήσεως γνωμοδοτώντας την μετάθεση του Γκούρα στο στρατόπεδο της Αθήνας  και η κυβέρνηση να μαλακώσει τον Καραϊσκάκη. Περιμένοντας να δικαστεί ο Ανδρούτσος, στις 5 Ιουνίου μετά τα μεσάνυχτα, ο οπλαρχηγός Μαμούρης και Γκούρα, οργάνωσαν την δολοφονία του μεγάλου αγωνιστή.

Εκτελεστικά όργανα της δολοφονίας ήταν οι Ιωάννης Μαμούρης, Παπακώστας Τζαμάλας, Μήτρος της Τριανταφυλλίνας και ο στρατιώτης Θεοχάρης από το Λιδωρίκι, ενεργώντας κατά διαταγή του Γκούρα, απομάκρυναν τον δεσμοφύλακα, μπήκαν στο κελί του Οδυσσέα Ανδρούτσου και τον θανάτωσαν με τα ίδια τους τα χέρια. Ύστερα γκρέμισαν το σώμα του από τον Γουλά κάτω στο λιθόστρωτο του ναού της απτέρου Νίκης και διέδωσαν ότι τάχα ο φυλακισμένος είχε επιχειρήσει να δραπετεύσει, αλλά το σχοινί που χρησιμοποίησε κόπηκε και έτσι σκοτώθηκε.

* Μπουμπουλίνα η Λασκαρίνα: Μετά την κατάληψη του Ναυπλίου από τους Έλληνες στις 30 Νοεμβρίου 1822, το νεοσύστατο κράτος της έδωσε κλήρο στην πόλη ως ανταμοιβή για την προσφορά της στο έθνος και η Μπουμπουλίνα εγκαταστάθηκε εκεί. Στα τέλη του 1824, η Ελλάδα υποφέρει από τον δεύτερο εμφύλιο πόλεμο, όπου η Κυβέρνηση Κουντουριώτη (η κυβέρνηση των Καπεταναίων των νησιών) υπερισχύει του συνασπισμού των Κοτζαμπάσηδων και των Στρατιωτικών της Πελοποννήσου, με αποτέλεσμα ο Πάνος Κολοκοτρώνης, που διατελούσε φρούραρχος Ναυπλίου, να δολοφονηθεί και ο Κολοκοτρώνης να συλληφθεί και να φυλακιστεί μαζί με άλλους οπλαρχηγούς σε ένα μοναστήρι της Ύδρας, τον Προφήτη Ηλία.

Η Μπουμπουλίνα αντέδρασε και ζήτησε την αποφυλάκιση του Κολοκοτρώνη,, λόγω του σεβασμού που έτρεφε προς αυτόν. Τότε η ίδια κρίνεται επικίνδυνη από την Κυβέρνηση και συλλαμβάνεται δύο φορές από το Υπουργείο Αστυνομίας με εντολή να φυλακιστεί. Τελικά η Μπουμπουλίνα εξορίστηκε στις Σπέτσες χάνοντας τον κλήρο γης που το Κράτος της είχε παραχωρήσει στο Ναύπλιο.

Το 1825 και ενώ η Μπουμπουλίνα ζούσε στις Σπέτσες, πικραμένη από τους πολιτικούς και την εξέλιξη του Αγώνα και έχοντας ξοδέψει όλη την περιουσία της στον πόλεμο, η Ελλάδα βρέθηκε ξανά σε μεγάλο κίνδυνο. Στις 12 Φεβρουαρίου ο Αιγύπτιος ναύαρχος Ιμπραήμ Πασάς με έναν τουρκοαιγυπτιακό στόλο, αποβιβάζεται στο λιμάνι της Πύλου στην Πελοπόννησο με 4.400 άντρες, σε μια τελευταία προσπάθεια να σταματήσει την επανάσταση.

Η Μπουμπουλίνα, παραμερίζοντας την δυσαρέσκειά της για τους πολιτικούς και καθοδηγούμενη μόνο από την φιλοπατρία της, άρχισε να προετοιμάζεται για νέες μάχες όταν έρχεται όμως τότε το άδοξο τέλος της, στις 22 Μαΐου 1825. Ο μικρότερος γιος της από τον πρώτο της γάμο, ερωτεύεται την κόρη της πολύ πλούσιας οικογένειας των Κουτσαίων στις Σπέτσες.

Οι Κουτσαίοι ήταν πάρα πολύ πλούσια οικογένεια και πρόκριτοι των Σπετσών, οι οποίοι όμως δεν ήθελαν τον γάμο μεταξύ των δύο οικογενειών διότι η Μπουμπουλίνα είχε ξοδέψει πια την τεράστια περιουσία της και είχε παραπέσει οικονομικά. Υπάρχει και η εκδοχή ότι η κοπέλα αυτή, Ευγενία Κούτση, ήταν ήδη λογοδοσμένη να πάρει κάποιον άλλον πλουσιότερο Σπετσιώτη. Οι δύο νέοι όμως αγαπιούνται, κλέβονται και πηγαίνουν στο σπίτι του πρώτου άντρα της Μπουμπουλίνας, του Δημητρίου Γιάννουζα.

Η Μπουμπουλίνα μαθαίνει το γεγονός και πάει και αυτή στο σπίτι να δει τι γίνεται, λίγο αργότερα καταφθάνουν και οι Κουτσαίοι πολύ εξαγριωμένοι με την απαγωγή, την οποία θεώρησαν μεγάλη προσβολή σύμφωνα με τα έθιμα της εποχής. Κατά την διάρκεια μιας πάρα πολύ μεγάλης λογομαχίας μεταξύ Μπουμπουλίνας και Κουτσαίων, o Ιωάννης Κούτσης πυροβολεί την Μπουμπουλίνα το βόλι την πετυχαίνει στο μέτωπο και την αφήνει αμέσως νεκρή.

Έτσι η Μπουμπουλίνα, που αφιέρωσε όλη της τη ζωή για την απελευθέρωση του έθνους της, δολοφονήθηκε ύπουλα σε μια γελοία συμπλοκή. Οι Ρώσοι μετά τον θάνατό της, της απένειμαν τον τίτλο της «Ναυάρχου», έναν τίτλο με παγκόσμια μοναδικότητα για γυναικεία μορφή. Η ελληνική πολιτεία έκλεισε την υπόθεση και δεν αναζήτησε τους δράστες.

* Μαντώ Μαυρογένους: Καταγόταν από ελληνική οικογένεια της Ρουμανίας, η οποία έφυγε κρυφά για την Ιταλία. Εγκαταστάθηκαν στην Τεργέστη και εκεί ο πατέρας της Nικόλαος Μαυρογένης ασχολήθηκε με το εμπόριο. Με την έναρξη της Επανάστασης πήγε στην Μύκονο και ξεσήκωσε τους κατοίκους εναντίον των Τούρκων. Με πλοία εξοπλισμένα με δικά της έξοδα, καταδίωξε τους πειρατές που λυμαίνονταν τις Κυκλάδες και αργότερα πολέμησε στο Πήλιο, στη Φθιώτιδα και στη Λιβαδειά.

Κάτοχος της γαλλικής γλώσσας, συνέταξε συγκινητική έκκληση προς τις γυναίκες της Γαλλίας, ζητώντας τη συμπαράστασή τους στον πληθυσμό της Ελλάδας. Για τον Αγώνα διέθεσε όλη της την περιουσία. Για τη δραστηριότητά της, συνολικά, ο Ιωάννης Καποδίστριας της απένειμε -τιμή μοναδική σε γυναίκα- το αξίωμα του επίτιμου αντιστράτηγου και της παραχώρησε κεντρικό σπίτι στο Ναύπλιο.

Επίσης, αξίζει να σημειωθεί πώς, εκτός από τη Γαλλική, μιλούσε άπταιστα την Ιταλική αλλά και την Τουρκική. Μετά την Επανάσταση, απογοητευμένη από την άτυχη ερωτική περιπέτειά της με το Δημήτριο Υψηλάντη και καταδιωκόμενη από τον Ιωάννη Κωλέττη, ξαναγύρισε στη Μύκονο και έπειτα από λίγα χρόνια πέθανε πολύ φτωχή παραγκωνισμένη από την οικογένεια της και λησμονημένη από την πατρίδα που ελευθέρωσε.

* Πλαπούτας (ἢ Κολιόπουλος) Δημήτριος (Παλούμπα Γορτυνίας, 1786-1864)  Φιλικός και οπλαρχηγός του 1821, στενός συνεργάτης του Θ. Κολοκοτρώνη. Μὲ τοὺς διωγμοὺς τῶν Τούρκων, πήγε στη Ζάκυνθο και κατατάχθηκε στον αγγλικό στρατό ὡς εκατόνταρχος. Επιστρέφοντας στὸ Μοριά, έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στον ξεσηκωμό της Γορτυνίας. Μετά την απελευθέρωση ὑποστήριξε τὸν Ἰ. Καποδίστρια καὶ πῆρε τὸ βαθμὸ τοῦ συνταγματάρχη. Εκλέχτηκε πληρεξούσιος Γορτυνίας στὴν Δ´ Ἐθνοσυνέλευση τοῦ Ἄργους (1824).

Το 1832 ταξίδεψε στὸ Μόναχο μαζί με τον Κ. Μπότσαρη και Ἀ. Μιαούλη νια να υποβάλλουν χαιρετισμό στὸν πρίγκιπα Ὄθωνα, μέλλοντα βασιλιά της Ελλάδας. Το 1833 τον κατηγόρησαν, μαζὶ μὲ τον Θ. Κολοκοτρώνη ως υποπτο συνωμοσίας εναντίον της αντιβασιλείας, πριν από την ενηλικίωση τοῦ Όθωνα. Οἱ δυό αγωνιστές κλείστηκαν στις φυλακές τοῦ Ναυπλίου, δικάστηκαν καὶ καταδικάστηκαν σε θάνατο, με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας. Με την ενηλικίωση τοῦ βασιλιά, τους δόθηκε χάρη και αποφυλακίστηκαν. Ἔγινε γερουσιαστής καὶ αποσύρθηκε στὴ γενέτειρά του με το βαθμό του αντιστράτηγου. Πέθανε απογοητευμένος  στον οἰκογενειακὸ πύργο, που σώζεται ακόμη καὶ αποτελεί αξιοθέατο σημείο για τους επισκέπτες.

* Θεόδωρος Κολοκοτρώνης: Σημείο αναφοράς της ομιλίας του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη στη Πνύκα (1838) αποτελεί το παρακάτω απόσπασμα:

«Όταν αποφασήσαμε να κάμομε την Επανάσταση, δεν εσυλογισθήκαμε, ούτε πόσοι είμεθα, ούτε πως δεν έχομε άρματα, ούτε ότι οι Τούρκοι εβαστούσαν τα κάστρα και τας πόλεις, ούτε κανένας φρόνιμος μας είπε: «Που πάτε εδώ να πολεμήσετε με σιταροκάραβα βατσέλα;», αλλά , ως μία βροχή, έπεσε σε όλους μας η επιθυμία της ελευθερίας μας, και όλοι, και οι κληρικοί, και οι προεστοί, και οι καπεταναίοι, και οι πεπαιδευμένοι, και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι, όλοι εσυμφωνήσαμε εις αυτό το σκοπό και εκάμαμε την Επανάσταση.

Υπήρξε ένθερμος οπαδός της πολιτικής του Καποδίστρια και πρωτοστάτησε στα γεγονότα για την ενθρόνιση του Όθωνα. Το 1833, όμως, οι διαφωνίες του με την Αντιβασιλεία τον οδήγησαν, μαζί με άλλους αγωνιστές, πάλι στις φυλακές του Ιτς-Καλέ στο Ναύπλιο με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας και στις 25 Μαΐου 1834, μαζί με τον Πλαπούτα, καταδικάστηκε σε θάνατο. Έλαβε χάρη μετά την ενηλικίωση του Όθωνα το 1835, οπότε και ονομάστηκε στρατηγός και έλαβε το αξίωμα του «Συμβούλου της Επικρατείας».

Στο μεταξύ, ο Κολοκοτρώνης είχε περάσει στις φυλακές μεταχείριση που δεν του είχαν επιφυλάξει ούτε οι Οθωμανοί διώκτες του. Έζησε για εφτά μήνες στα μπουντρούμια των μεσαιωνικών φυλακών στο Παλαμήδι και την Ακροναυπλία. Στα τελευταία χρόνια της ζωής του ο Κολοκοτρώνης υπαγόρευσε στον Γεώργιο Τερτσέτη τα «Απομνημονεύματά» του, που κυκλοφόρησαν το 1851 με τον τίτλο Διήγησις συμβάντων της ελληνικής φυλής από τα 1770 έως τα 1836 και τα οποία αποτελούν πολύτιμη πηγή για την Ελληνική Επανάσταση. Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης πέθανε μια νύχτα του 1843 από εγκεφαλικό επεισόδιο, επιστρέφοντας από γλέντι στα βασιλικά ανάκτορα.

«Μ’ έβαλαν έξι μήνες μυστική φυλακή, χωρίς να δω άνθρωπο εκτός του δεσμοφύλακα. Δεν ήξερα τι γίνεται για έξι μήνες, ούτε ποιος ζει, ούτε ποιος πέθανε, ούτε ποιόν [άλλον] έχουν στη φυλακή. Για τρεις μέρες δεν ήξερα πως υπάρχω, μου φαινόταν σαν όνειρο. Ρωτούσα τον εαυτό μου αν ήμουν εγώ ο ίδιος ή άλλος κανένας. Δεν ήξερα γιατί μ’ έχουν κλεισμένο. Με τον καιρό μου πέρασε απ’ το νου, πως ίσως η Κυβέρνηση, βλέποντας την υπόληψη που ‘χε ο λαός προς εμένα, με φυλάκισε για να μου κόψει την επιρροή. Ποτέ δεν πίστεψα πως θα φτάσουν σε τέτοιο σημείο να φτιάξουν ψευδομάρτυρες».

Κίτσος Τζαβέλας:  Συνεργάστηκε με τον Καραϊσκάκη στη νίκη της Άμπλιανης το 1824. Πολέμησε στο Δίστομο και στο Κρεμμύδι της Πύλου. Διέσπασε τα στρατεύματα του Κιουταχή τον Ιούνιο του 1825 στο Μεσολόγγι και μπήκε στην πόλη. Κατά την ηρωική έξοδο των Μεσολογγιτών αρχηγός 2.500 ανθρώπων έσπασε τις γραμμές των Τούρκων και πήγε στα Σάλωνα (Άμφισσα) με 1.300 άνδρες. Πήρε μέρος μαζί με τον Καραϊσκάκη στις μάχες τις Αττικής και, μετά το θάνατο του δεύτερου, ανατέθηκε σ’ αυτόν η αρχιστρατηγία, προσωρινά.

Ο Καποδίστριας τον έκανε χιλίαρχο, αναθέτοντάς του μάλιστα να καθαρίσει την Στερεά Ελλάδα από τους Τουρκαλβανούς και τους Τουρκοαιγυπτίους.  Μαζί με τον Κολοκοτρώνη, στα χρόνια της Αντιβασιλείας, ρίχτηκε στη φυλακή, διότι υπήρξε μέλος της ρωσόφιλης μερίδας. Ο Όθωνας τον έκανε υποστράτηγο κι αργότερα αντιστράτηγο και υπασπιστή του. Το 1844 αναδείχτηκε Υπουργός Στρατιωτικών στην κυβέρνηση Κωλέττη, το 1847-1848 πρωθυπουργός (Κυβέρνηση Κίτσου Τζαβέλλα 1847) και το 1849 Υπουργός των Στρατιωτικών πάλι.

Όταν στην Ελλάδα ξέσπασε το Απελευθερωτικό Κίνημα των Αλύτρωτων περιοχών, μαζί με άλλους Σουλιώτες αξιωματικούς ανέλαβε την ηγεσία των επιχειρήσεων στην Ήπειρο. Μετά την αποτυχία του εγχειρήματος, απογοητευμένος αποσύρθηκε. Πέθανε στις 9 Μαρτίου 1855 στην Αθήνα.

Ο ΨΩΜΟΖΗΤΗΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ

Ένας γέρος στρατιώτης με του ζήτουλα τον δίσκο,
Στο ραβδί ακουμβισμένος και με το σακκί στον ώμο,
Έλεγε σ’ ένα παιδάκι που του έδειχνε τον δρόμο•
Μη, παιδάκι μου, μην τρέχης και πολύ οπίσω μνήσκω•
Εσύ είσ’ ευτυχισμένο… τα ματάκια σου τα έχεις,
Γερά έχεις ποδαράκια, κ’ ελαφρό σαν λάφι τρέχεις…
Εγώ έχασα το φως μου στου Μεσολογγιού την πόλι,
Και το ένα μου ποδάρι με το άρπαξε το βόλι.


Πού να είμασθε, παιδί μου;… Είναι νύκτα;… Είναι μέρα;
- Νύκτα είναι… Στο Ανάπλι εζυγώσαμε, πατέρα.
- Στο Ανάπλι! -Κλαίεις, γέρο; -Τα παλιά μου ενθυμούμαι…
Τ’ ήμουν πρώτα, τ’είμαι τώρα στέκουμαι και συλλογούμαι…
Στο Ανάπλι!!! Εγώ πρώτος και με το σπαθί στο στόμα
Πήδησα στο Παλαμίδι•


Από ένα σ’ άλλον βράχο πρώτα ρίπτουμουν σαν φίδι,
Και σηκώνω μόλις τώρα το βαρύνεκρό μου σώμα.

Ετυφλώθηκα. Δεν βλέπω της Ελλάδος τα βουνά,
Κι’ ο ελεύθερός της ήλιος στα ματάκια μου δεν λάμπει…
Δενδροσκέπαστοι, ωραίοι κ’αιματοβρεμένοι κάμποι,
Σ’εσάς τώρα κόσμος άλλος ζωήν ήσυχη περνά.
Εγώ μόνος, για να ζήσω, τρέχω και ψωμοζητώ•
Στα ερημοκλήσια μέσα και στους δρόμους ξενυκτώ.


Παντού είμαι απορριμένος•
Ξένος είμαι στην Ελλάδα, και στο σπήτι μ’είμαι ξένος.


Όλος άλλαξε ο κόσμος, και την σήμερον ημέρα
Τα παιδιά εις την Ελλάδα δεν γνωρίζουν τον πατέρα.
Ταις θυσίαις, τους αγώνας ξέχασαν των παλαιών,
Και τον Πλούτον έχουν όλοι δια μόνον τους θεόν.
Προσπαθώ του κάκου ναύρω έναν φίλο του παλιού μας,
Του ηρωικού καιρού μας.


Άλλοι πέθαναν, και άλλοι ζουν απ’ όλους ξεχασμένοι•
Όπου κι’ αν σταθώ με σπρώχνουν, με περιγελούν οι ξένοι.


Ξένοι, μην περιγελάτε τα χυμένα μου τα μάτια,
Το σπασμένο μου ποδάρι•
Του μεγάλου Μπότζαρή μας ήμουν πρώτο παλλικάρι.
Η παλιά μου φουστανέλλα, όπου βλέπετε κομμάτια,
Χάρισμα του Καραΐσκου, από δόξα με σκεπάζει•
Το σπαθί αυτό που φέρνω στο πλευρό μου κρεμαστό,


Αν δεν ήναι με χρυσάφι και κοράλια σκεπαστό,
Είν’ ενθύμησις φιλίας του Ναυάρχου μας Τομπάζη.


Ήρωες εξακουσμένοι!
Και αν ήσθε πεθαμένοι,
Στην ενθύμησιν του κόσμου, στην ενθύμησίν μας ζήτε•
Πέθαναν, κι’ αν ζουν ακόμα, όσοι άτιμοι πολίται
Εις τους τάφους σας πατούν,
Να κληρονομήσουν όλας τας θυσίας σας ζητούν,


Και αφίνουν της πατρίδος τους πατέρας, τους προμάχους,
Να ψωμοζητούν στας πόλεις και να ξενυκτούν στους βράχους.

(Τον Ιούνιον του 1831) Αλέξανδρος Σούτσος (1803-1863)

Πόσο μεγάλο είναι τελικά το Σύμπαν; Τι υπάρχει μέσα στις μαύρες τρύπες;

 
Ένα απόλυτο χάος. Κοιτώντας τον ουρανό και πίσω από τις λάμψεις των αστεριών κρύβονται μεγάλα μυστικά και ισχυρές εκρήξεις.
 
Έχει περάσει ήδη περίπου μία εβδομάδα από τη μέρα που αστροφυσικοί από το Harvard ανακοίνωσαν ότι εντόπισαν αρχέγονα βαρυτικά κύματα από την γέννηση του Σύμπαντος (Big Bang) με αποτέλεσμα να επιβεβαιώσουν για πρώτη φορά τη θεωρία του πληθωρισμού (αστραπιαία συμπαντική διόγκωση).
 
Πόσο μεγάλο είναι όμως το Σύμπαν και τί ηλικία έχει ο ήλιος; Τι εκτιμούν οι επιστήμονες ότι υπάρχει μέσα στις μαύρες τρύπες; Σύμφωνα με το techgear.gr, οι απαντήσεις δίνονται μέσα από τρία εκπληκτικά animation βίντεο που έφερε στο φως της δημοσιότητας το Royal Obeservatory Greenwich.
 

 

 

Εισήλθε ή δεν εισήλθε;

imagesΜε αφορμή την επερχόμενη 25η Μαρτίου σκέφτηκα να γράψω κάποιο κείμενο για την έναρξη της επανάστασης της 23ης Μαρτίου στην Καλαμάτα, την οποία μετέφεραν όμως αυθαίρετα 2 μέρες αργότερα για να συμπέσει με μια προϋπάρχουσα θρησκευτική γιορτή. Πάνω που γιόρταζε ο Π.Π. Γερμανός τον «Ευαγγελισμό της Θεοτόκου», εμπνεύστηκε και κήρυξε την επανάσταση…
Μόνο που ο ίδιος γράφει στα απομνημονεύματά του ότι δεν κήρυξε καμιά επανάσταση, δεν ήταν καν στην Αγία Λαύρα εκείνη την ημέρα… Μια χαρά περνούσε με τους Οθωμανούς, σιγά μην έβαζε τον εαυτό του σε μπελάδες ο μητροπολίτης…
 
Βέβαια, ο εκκλησιαστικός μηχανισμός έπρεπε να κατασκευάσει το παραμύθι με τη συμμετοχή της εκκλησίας στην επανάσταση, παρά τους αφορισμούς σε βάρος των επαναστατημένων, παρά τις δηλώσεις υποταγής στο σουλτάνο! Έφεραν λοιπόν την έναρξη της επανάστασης στις 25 Μαρτίου κι ας λένε οι Καλαματιανοί ό,τι θέλουν…
 
Παρ’ όλα αυτά, σήμερα θα ασχοληθούμε με το μέγα γεγονός του «Ευαγγελισμού της Θεοτόκου» .
Διάβασα κάπου ότι το 1987 ο τότε Πάπας Ιωάννης-Παύλος Β΄ με εγκύκλιο του, υπό τον τίτλο RedemptorisMater, όριζε ότι ο…παρθενικός υμένας της μητέρας του Χριστού είχε παραμείνει άθικτος! Γαργαλιστικό το θέμα και το έψαξα…
 
Όλοι γνωρίζουμε ότι κάθε Πάπας μόλις ανεβαίνει στο θρόνο του, υφίσταται μια θαυματουργή πνευματική αναβάθμιση. Πώς γίνεται ακριβώς, θα σας γελάσω… Με θεία επιφοίτηση, με ταχύρυθμο ουράνιο φροντιστήριο ή με θεογονιδιακή μετάλλαξη; Πάντως το αποτέλεσμα είναι ένα: Από κει και πέρα το μυαλό του κάθε Ποντίφηκα τρέχει με χίλια! Και, φυσικά, δεν κάνει ποτέ του λάθος!Το δήλωσε ο Πάπας λοιπόν, άρα δεν χωρά καμιά αμφιβολία. ο παρθενικός υμένας της Μαριάμ έμεινε αλώβητος! Ήταν η μόνη γυναίκα στην ιστορία του ανθρώπινου γένους, για την οποία υπάρχει επίσημο και αναμφισβήτητο πιστοποιητικό ότι έμεινε πάναγνη παρόλο που τεκνοποίησε! Δηλαδή ακόμα κι αν δεχτούμε την άμωμη σύλληψη, ούτε η γέννα κατάφερε να διασπάσει τον παρθενικό υμένα της. Τώρα, πώς κατάφερε να βγει ο Χριστός, αυτό είναι μια βλάσφημη απορία. Είχαν δίκιο λοιπόν οι άγιοι Πατέρες που κατακεραύνωναν κατόπιν κάθε απλή γυναικούλα, ακόμα και τη μάνα τους την ίδια, ως ακάθαρτη και αμαρτωλή, επειδή δεν κατάφερε κι αυτή να γεννήσει διατηρώντας τον παρθενικό της υμένα άθικτο.Γιατί όμως στην εποχή μας εξακολουθούμε να μιλάμε για τον παρθενικό υμένα μιας Εβραιοπούλας που έζησε, αν έζησε πραγματικά, δυο χιλιάδες χρόνια πριν;Κάποτε στην Αλεξάνδρεια του 3ου αιώνα π.Χ. μαζεύτηκαν καμια εβδομηνταριά Εβραίοι με λειψές γνώσεις Ελληνικής και βάλθηκαν να μεταφράσουν την Εβραϊκή μυθολογία και θεολογία στα Ελληνικά. Ήταν το μεράκι του Πτολεμαίου Β΄ που ήθελε λέει στη Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας να υπάρχουν όλα τα βιβλία του κόσμου. Έφτασαν λοιπόν και στο κεφάλαιο του Ησαΐα (7-14) όπου υπάρχει η προφητεία ότι μια «νεαρή γυναίκα» θα συλλάβει αγόρι και αυτό το αγόρι θα…θα… κ.λπ.Η εβραϊκή λέξη «αλμά» που σημαίνει «νεαρή γυναίκα» αποδόθηκε στη μετάφραση με την ελληνική λέξη “παρθένος”. Εκείνη την εποχή οι λέξεις δεν απείχαν και πολύ σημασιολογικά. Πράγματι στην αρχαία Ελλάδα παρθένος λεγόταν η νεαρή ανύπαντρη γυναίκα ανεξάρτητα από την κατάσταση του… παρθενικού της υμένα. Παρθενογένεση σήμαινε απλά ότι η μητέρα δεν ήταν παντρεμένη. Αργότερα η παρθένος πήρε, σχεδόν αποκλειστικά, την έννοια της γυναίκας που δεν είχε σαρκική επαφή με άντρα.
Ήρθαν κατόπιν τα Ευαγγέλια. Τα Ευαγγέλια που φτιάχτηκαν να υπηρετήσουν τους στόχους μιας «νέας θρησκείας», ακολουθώντας, υποτίθεται, τα έργα και τις ημέρες κάποιου θαυματοποιού της εποχής.
>Απώτερος στόχος όμως, τα όσα ιστορούν να δεθούν με την Εβραϊκή γενεαλογία και θεολογία, έτσι που η Παλαιά Διαθήκη να γίνει αναπόσπαστο τμήμα του νέου δόγματος και ο Εβραϊσμός να μπεί απ” το παράθυρο στη συνείδηση των λαών. Υπηρετώντας παράλληλα τις δεσποτικές εξουσίες. Φυσική συνέπεια ήταν οι άπειρες αντιφάσεις, ανακολουθίες, άτεχνες συρραφές, διορθώσεις εκ των υστέρων κ.λπ. Έτσι ο κατασκευαστής του κατά Ματθαίον Ευαγγελίου θεώρησε απαραίτητο να κολλήσει τη γέννηση του θαυματοποιού με την προφητεία του Ησαΐα. «Αλμά» έλεγε ο Ησαΐας, «παρθένος» μετάφρασαν οι εβδομήντα, παρθένα έβαλε κι αυτός.
Όταν ο ιουδαιοχριστιανισμός έγινε εξουσία και ξεκίνησε τον λυσσαλέο του αγώνα κατά του Πολιτισμού, ιδιαίτερα του Ελληνικού, μαζί με την καταστροφή αμαρτωλών βιβλίων, έργων τέχνης, μνημείων κ.λπ, φρόντισε να χτυπήσει και την ουσία της Ελληνικής κοσμοθέασης που ήταν η χαρά της ζωής. Έτσι άρχισε η συστηματική εκστρατεία ενάντια στη διασκέδαση, το γέλιο και τον έρωτα. Ο Ι. Χρυσόστομος έγραψε ολόκληρη διατριβή για να πείσει ότι ο Χριστός δεν γέλασε ποτέ!
Κύριος στόχος όμως έγινε ο Ερωτας που από μέγιστος Θεός-Σύμβολο της δημιουργίας και βασικός συντελεστής για μια ισορροπημένη προσωπικότητα, κατηγορήθηκε ως πηγή πάσης αμαρτίας. Και η γυναίκα κατ” επέκταση ως… σκεύος αμαρτωλής ηδονής!
Έτσι οι πρώτοι «Πατέρες της Εκκλησίας», οι… μεγάλες αυτές «διαταραγμένες προσωπικότητες» κομπλεξικών και μισανθρώπων, που σήμερα τιμούνται ως… προστάτες της Ελληνικής Παιδείας, δημιούργησαν μια άρρωστη λατρεία της παρθενίας. Με πρόσχημα πάντα την αναφορά του Ματθαίου θεοποίησαν την παρθένα όχι με την έννοια της ανύπαντρης κοπέλας αλλά με την έννοια του άθικτου παρθενικού υμένα!
 
Με ακραίες επιθέσεις κατά του έρωτα, παράνομου ή νόμιμου, και κατάρες κατά των γυναικών, οι οποίες, όλες χωρίς καμιά εξαίρεση, ήταν αμαρτωλές, όργανα του Σατανά! Τις συνέκριναν φυσικά με τη μία, τη μοναδική, τη γυναίκα που κατάφερε να γεννήσει χωρίς σεξουαλική επαφή! Για να φτάσουμε στη διεστραμμένη και παρανοϊκή άποψη, που έγινε κανόνας από τους Άγιους Πατέρες, ότι η κάθε γυναίκα που ακολουθούσε τη φύση της ήταν υπόλογη διότι δεν κατάφερε να διατηρήσει δια θαύματος την παρθενιά της!Ποτέ η γυναίκα σε όλη την ιστορία της δεν έπεσε τόσο χαμηλά. Περιφρονημένη, καθυβριζόμενη, διασυρόμενη από τους Ιεράρχες, χωρίς καμιά οντότητα, χωρίς κανένα δικαίωμα, ακόμα και χωρίς ψυχή! Ναι, χωρίς ψυχή! Η μισογυνική υστερία έφτασε και ως αυτό το σημείο. Με επίσημες αποφάσεις οι πρώτες Σύνοδοι απεφάνθησαν ότι η γυναίκα δεν έχει ψυχή! Μόνο τον 6ο αιώνα καινούργια απόφαση, της επέστρεψε την… ψυχή, διατηρώντας όμως όλους τους χαρακτηρισμούς περί ρυπαρού και αμαρτωλού όντος.Και η αρρωστημένη λατρεία της παρθενίας αγκάλιασε φυσικά και τους ίδιους τους Άγιους Πατέρες που αποστρέφονταν μετά βδελυγμίας κάθε σκέψη επαφής με το ρυπαρό φύλο, προτρέποντας και τους πιστούς να κάνουν το ίδιο. Η παράνοια αυτή ήταν ένας από τους λόγους που οδήγησαν στην άνθηση της ομοφυλοφιλίας στους ιερατικούς κύκλους με την επισημοποίηση των «αδελφικών» ζευγών και τη σύνταξη ακόμα και ειδικής «γαμήλιας» τελετής! Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ο Μέγας Βασίλειος, ο Αυγουστίνος κ.α. ήταν από τους φανατικούς κήρυκες της αντιερωτικής καμπάνιας, ενώ ένας άλλος πατέρας, ο Ωριγένης, αποφάσισε να αυτοευνουχιστεί για να σιγουρευτεί ότι δεν θα υποκύψει στον πειρασμό!Αλλά η ζωή φυσικά δεν μπορεί να εγκλωβιστεί στους κανόνες κάποιων διεστραμμένων εγκεφάλων. Το πρωταρχικό στοιχείο της, ο Ερωτας, επανήλθε στη φυσιολογική του θέση όταν σάπισε το θεοκρατικό Βυζάντιο και η Αναγέννηση ξαναβρήκε τις ζωοδότρες πνοές του Ελληνικού πολιτισμού.
Τα Ευαγγέλια μπήκαν κάτω από τον έλεγχο της έρευνας. Εντοπίστηκαν οι αντιφάσεις, οι αφέλειες και τα ψεύδη τους. Αμφισβητήθηκαν όχι μόνο τα θαύματα και η «διά του κρίνου σύλληψη» αλλά και η ίδια η ύπαρξη του Γιεσούα σαν ιστορικού προσώπου. Άλλοι πάλι μελετώντας τα, «απέδειξαν» ότι η μητέρα του Γιεσούα, Μαρία, είχε και άλλα παιδιά, ενώ κάποιοι έδωσαν τη χαριστική βολή στο μισογυνισμό του Χριστιανισμού, ανακαλύπτοντας ότι ο Γιεσούα είχε σχέσεις με γυναίκες και μάλιστα είχε παντρευτεί, στον εν Κανά γάμο, τη Μαγδαληνή!
Επιστημονική έρευνα και παραφιλολογία τράβηξαν το δρόμο τους, η πρώτη γκρεμίζοντας τους χοντροκομένους μύθους και η δεύτερη δημιουργώντας καινούργιους με «Αγια Δισκοπότηρα» και απογόνους του Γιεσούα!
Ο Χριστιανισμός όμως, ως Δούρειος Ίππος του Εβραϊσμού, μετά από αιώνων διωγμούς, απειλές και γενοκτονίες, είχε καταφέρει να ριζώσει για τα καλά στο πίσω μέρος των εγκεφάλων εκατομμυρίων πιστών. Είχε γίνει πια «παράδοση» και καμιά λογική δεν τον κουνούσε.
Μια παράδοση που είναι πανίσχυρη και σήμερα. Σε τέτοιο βαθμό ώστε ο «νέος μας» αρχιεπίσκοπος σε λόγο του στη Μητρόπολη, ενώπιον σύμπασας της πολιτικής ηγεσίας, να πετά την πιο χοντρή ανθελληνική κοτσάνα και κανείς να μην τολμά να τον βάλει στη θέση του. Να λέει, ότι ο πολιτισμός άρχισε στην Ελλάδα με την… έλευση του χριστιανισμού και αυτόν τον πολιτισμό πρέπει να αναδεικνύουν διανοούμενοι και καλλιτέχνες, και να τον ακούν όλοι σαν μαθητούδια με ευλάβεια.
Παρ” όλα αυτά η πανίσχυρη πάντα Εκκλησία αναγκάζεται κατά καιρούς να επαναδιατυπώνει τα παράλογα δόγματά της, αδιαφορώντας για τη σύγκρουσή τους με την κοινή λογική. Είτε επιβεβαιώνοντας τη θαυματουργή δύναμη της εικόνας του «Αξιον Εστί», είτε πιστοποιώντας τη… θεϊκή παρέμβαση στο άναμμα του… Αγίου Φωτός, είτε υπερασπιζόμενη με το Αλάθητο του Πάπα την παρθενία της Μαριάμ!
Επανερχόμαστε λοιπόν στο μέγα θέμα περί παρθενίας! Το οποίο, για την περίπτωση που εξετάζουμε, συνοψίζεται στο ερώτημα: Εισήλθε ή δεν εισήλθε φυσιολογικά ο «άγγελος με το κρίνο» στην Μαριάμ;
Γιατί αν εισήλθε, τότε η παρθενία πάει περίπατο. Εκτός αν, μετά την «εισαγωγή», επενέβη θεϊκό χέρι και την αποκατέστησε με μια θαυματουργή παρθενορραφή! Ας δούμε λοιπόν τι λένε τα «ιερά ευαγγέλια» ότι συνέβη εκείνο το πρωινό που η Μαριάμ δέχτηκε μια βίζιτα: «…απεστάλη ο άγγελος Γαβριήλ…προς παρθένον μεμνηστευμένη ανδρί, τώ όνομα Ιωσήφ, εξ οίκου Δαυίδ, και το όνομα της παρθένου Μαριάμ, και εισελθών ο άγγελος προς αυτήν είπε, «χαίρε κεχαριτωμένη»… η δε ιδούσα διεταράχθη επί τω λόγω αυτού, και διελογίζετο, ποταπός είη ο ασπασμός ούτος, και είπεν ο άγγελος αυτή «Μή φοβού Μαριάμ…και ιδού συλλήψη εν γαστρί και τέξη υιόν, και καλέσεις το όνομα αυτού Ιησούν…» (Λουκάς κεφ. Α, στίχ. 26-35)
 
Το παραπάνω εδάφιο είναι πραγματικό περιβόλι από το οποίο ο προσεχτικός κηπουρός μπορεί να δρέψει ζουμερούς και σκανδαλιστικούς καρπούς. Αλλά και να γελάσει με τις κωμικές προσπάθειες των σημερινών μεταφραστών να καλύψουν τα αυτονόητα.Κεντρική επί της ουσίας είναι η φράση «εισελθών ο άγγελος προς αυτήν». Εισέρχομαι σημαίνει μπαίνω μέσα. Θα “λεγε κανείς ότι ο άγγελος μπήκε μέσα στο σπίτι της Μαριάμ. Όμως το αντικείμενο περιέργως είναι η ίδια η Μαριάμ, όπως φαίνεται ξεκάθαρα από το «προς αυτήν»…Ας δούμε λοιπόν από άλλα βιβλικά κείμενα τί ακριβώς σημαίνει αυτή η έκφραση: »είπε δε Σάρα προς Αβραάμ «Ιδού συνέκλεισε με Κύριος του μη τίκτειν, είσελθε ούν προς την παιδίσκην μου, ίνα τεκνοποιήσωμεν εξ αυτής…» O δε Αβραάμ, άλλο που δεν ήθελε, δέχτηκε την… ανήθικη πρόταση της γυναίκας του και: «…εισήλθε προς Αγαρ, και συνέλαβε, και είδεν ότι εν γαστρί έχει…» (Γένεσις ιστ” 2)Σόι όμως πάει το βασίλειο γιατί το ίδιο έκανε και η Ραχήλ με τη δούλη της Βαλλάν:  »και έδωκεν αυτώ Βαλλάν, την παιδίσκην αυτής αυτώ γυναίκα, και εισήλθε προς αυτήν Ιακώβ» (Γένεσις λ,4)Αλλά και ο Δαυίδ όταν του γυάλισε κάποια γυναίκα που λουζόταν, έστειλε αγγέλους να του τη φέρουν και στη συνέχεια: «…έλαβε αυτήν και εισήλθε προς αυτήν, και εκοιμήθη μετ’αυτής, και εν γαστρί έλαβεν η γυνή…» (Σαμουήλ Β” ια 2-21)
Πανομοιότυπη λοιπόν η έκφραση σε όλες τις περιπτώσεις με την ίδια πάντοτε έννοια. «Εισέρχομαι» προς μία γυναίκα σημαίνει πέρα από κάθε αμφιβολία «Συνευρίσκομαι» με αυτήν.
Θέλετε τώρα να γελάσετε; Ακούστε πώς μεταφράζει το εδάφιο στο κατά Λουκάν ο σοφώτατος κύριος Π. Ν. Τρεμπέλας υποτιμώντας τη νοημοσύνη μας: »και αφού εμβήκεν ο άγγελος εις το δωμάτιον της, της είπε…» Ανασκολόπιση του κειμένου με την Μαριάμ να γίνεται δωμάτιο!
 
Ας πάμε όμως παρακάτω, στην επόμενη φράση που επιβεβαιώνει πανηγυρικά το είδος της «εισαγωγής». «…και διελογίζετο αύτη, ποταπός είη ο ασπασμός ούτος…Δεν χρειάζονται καν γνώσεις των αρχαίων Ελληνικών. Η παλιά καθαρεύουσα του Γυμνάσιου είναι αρκετή για να καταλάβουμε ότι η Μαριάμ ταράχτηκε από το αισχρό, χυδαίο φίλημα που δέχτηκε από τον «άγγελο». Τι άλλο μπορεί να σημαίνει ο «ποταπός ασπασμός»;Θαυμάστε τώρα τον κ. Π. Ν. Τρεμπέλα και την… κεραμίδα που μας πετάει κατακέφαλα για να σφραγίσει το μικρό παράθυρο αλήθειας του ευαγγέλιου. »… και εσκέπτετο μέσα της, ποίαν σημασίαν και ποίον σκοπόν να είχε ο χαιρετισμός ούτος.»Το αισχρό φίλημα, που όλοι ξέρουμε ότι για να είναι αισχρό συνοδεύεται και από «ξεδιάντροπες» πράξεις, έγινε απλός και αθώος χαιρετισμός!  Κατόπιν τούτου ο κ. Τρεμπέλας πήγε ήσυχος για ύπνο βαθύ, ύπνο του… δικαίου ανδρός που εξετέλεσε το χρέος του απέναντι σ” αυτούς που ευνούχισαν πολιτιστικά το λαό μας και τον αποκοίμησαν με ψέματα και παραμύθια.Ο δε Πάπας βγήκε το 1987 να μας επιβεβαιώσει με το… αλάθητο του ότι είμαστε ηλίθιοι…
Εγώ να προσθέσω μόνο ότι, όποια ιστορία αυτής της θρησκείας κι αν πιάσεις, είναι επινοημένη και συναρμολογημένη… Για τον απλούστατο λόγο ότι δεν βγήκε μέσα από τις παραδόσεις κάποιου λαού, αλλά κατασκευάστηκε με κομμάτια από άλλες θρησκείες για να ικανοποιεί -σκέφτηκαν- τους πάντες και να αξιοποιείται εύκολα από την εξουσία! (Οι εικόνες δείχνουν τη διαχρονική αξιοποίηση φτερωτών ανδρών ή γυναικών για τη μεταφορά μηνυμάτων από τους θεούς στους πιστούς, από τους Βαβυλώνιους και τους Ασσύριους, μέχρι τους Ιουδαίους και τους Χριστιανούς)