Πέμπτη 31 Οκτωβρίου 2013

ΟΡΦΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ

ΒΑΣΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ Η Ορφική Θεολογία επονομάζεται επισήμως «Ελληνική Θεολογία». Προέρχεται από την «Χρυσή Εποχή» [1], κατά τον πυρήνα της και την θεμελιώδη εκτίμηση της Κοσμογονίας (Πρώτες Αρχές, Φύση και εξέλιξη των Ουσιών, διάταξη και σχέση των Ουσιών και των Δυνάμεων, Πρόοδος και μεταβολές των Όντων, διάταξη και σχέση των διαφόρων Κοσμικών Συστημάτων - Συμπάντων), της Θεογονίας (φύση και πρόοδος των θεών, ενέργειες και έργα αυτών στο Γίγνεσθαι των Όντων), της Ψυχογονίας (φύση και πρόοδος της Ψυχής, λειτουργίες αυτής, σχέσεις αυτής, τρόποι και ενέργειες αυτής, πρόοδοι, πάθη και προορισμοί αυτής). Ο Ορφεύς, επονομάζεται «Πρώτος των Ελλήνων Θεολόγος», επειδή παρέλαβε από τον φυσικό πατέρα του Οίαγρο και την μητέρα του (αρχιέρεια- ιεροφάντιδα των Πιερίδων Μουσών) Καλλιόπη την θεωρία αυτή, συμπληρωμένη κατά την περίοδο του «Αργυρού Γένους» [2]από τον θεϊκό (=θεωρούμενο εκπρόσωπο και εμψύχωση του ομώνυμου θεού) βασιλέα Διόνυσο. Ο Διόνυσος εδίδαξε τα Μυστήρια του συνώνυμού του Θεού στον Θάροπα ή Χάροπα- πάππο του Ορφέως και αυτός στον Οίαγρο, ο οποίος τα εδίδαξε στον Ορφέα. Ο Ορφεύς υπήρξε «ιερός» βασιλεύς (δεύτερο πολίτευμα μετά την «θεϊκή» βασιλεία ) των Οδρυσσών Θρακών.

Πανεπιστήμων: αστρολόγος[3], ιατρομάντης, ραψωδός, αοιδός, θαυματουργός, μουσικός, ποιμένας, πολεμιστής. Κυρίως όμως, ήταν εκείνος που ανασυγκρότησε την συγκεχυμένη κατά την εποχή του θεολογία του Χρυσού Γένους, σε άρτιο λογικό σύστημα, υπό την καθοδήγηση, πάντως του πατέρα και, ιδίως, της μητέρας του και των άλλων αρχιερέων των Μουσών.

Κυρίως υπήρξε εκθέτης, δημόσιος διδάσκαλος - μυσταγωγός της θρησκείας αυτής στους «πολλούς», και εισηγητής - ιδρυτής νεωτερικών δοξασιών. Αναθεωρητής των παλαιών λατρειακών τρόπων ( πρώτος ίδρυσε λατρευτικό οίκο) και συμπληρωτής των Μεγάλων Μυστηρίων: Καβειρίων, Ελευσινίων, αλλά και ιδρυτής κλειστών Μυστηρίων, γνωστών μόνον στα λεγόμενα Ορφικά Γένη: Λυκομήδες, Ιάδες, Βραγχίδες, Ευμολπίδες κ.ά.

Τα Ορφικά Γένη διετήρησαν τον γνήσιο τρόπο λατρείας στους Ορφικούς Οίκους, αλλά και διεφύλαξαν τα γραπτά του Ορφέως και των περί αυτόν και των αμέσων διαδόχων του (Μουσαίος, Αμφίων κ.λ.π.).

Τα Ορφικά Κείμενα κατεγράφησαν σε πολλά αντίγραφα, με προορισμό τη δημοσίευσή τους- σε Φιλοσοφικές Σχολές και επίλεκτους σοφούς- κατά την περίοδο  των  Πεισιστρατιδών (570-505 π.Χ.).

Το έργο επέβλεπε 4μελής επιτροπή, μέλη της οποίας ήσαν οι: Ονομάκριτος ο Αθηναίος, Κέρκοψ, Ορφεύς ο Καμαριναίος (ο νεώτερος) και Ορφεύς ο Κροτωνιάτης. Εργάσθηκαν 72 λόγιοι. Οι ίδιοι κατέγραφαν παραλλήλως και τα Ομηρικά Έπη.

Κορμός της Ορφικής Θεολογίας είναι ο ΙΕΡΟΣ ΛΟΓΟΣ και η ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ ΚΑΙ ΕΛΛΑΝΙΚΟΥ ΘΕΟΓΟΝΙΑ.

Ο Ορφεύς εισήγαγε και την λατρεία του Απόλλωνος (Υπερβορείου - Λυκείου), ενώ έδωσε και τα ονόματα σε πολλές θεϊκές οντότητες.

ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΑΡΧΕΣ

Η Ορφική Κοσμογονία διδάσκει ότι ο Κόσμος δημιουργήθηκε από μια σειρά προϋπαρχουσών Αιτιών που ήσαν καθαρή Νόηση. Οι Αιτίες αυτές ονομάζονται Πρώτες Αρχές (εκ του ρ. άρχω) και είναι οι εξής:

·         Η ΑΡΡΗΤΟΣ ΑΡΧΗ. Είναι το Τριαδικόν Έν (Νούς, Νόηση, Λόγος) αλλά και η Πρώτη Δυάς ( «Γή»/Ύλη - που είναι η δύναμη ένεκα της οποίας θα προέλθει κάθε μορφή ύλης- και «Ύδωρ»/πηγή κάθε μορφής ενέργειας. Αναφέρονται και με άλλες ονομασίες όπως: μεριστή και συνεχής δύναμη κ.ά.). Η Πρώτη Δυάς εξεπήγασε από το Έν. Οι Αρχές αυτές συναποτελούν τον Νοητό Κόσμο (απρόσιτο στην ανθρώπινη διάνοια), αϊδιο (= αγέννητο και αθάνατο), άπειρο και άχρονο.

·         Ο Χρόνος - Αγήραος ή Ηρακλής (= Κλέος της Ήρας- ψυχής του Παντός, επειδή πραγματώνει την επιθυμία της έμψυχης Ύλης να γεννηθούν τα όντα). Τίθεται ως πρώτη κάπως προσιτή στη διάνοιά μας, γενετήσια των Πάντων («Πατρική») Αρχή. Γεννά τον Αιθέρα[4], το Χάος [5]και το Έρεβος[6] ( πρώτο Γεγονός του οντολογικού Γίγνεσθαι).

Ανιχνεύοντας το νόημα των ονομάτων 

      Το Ωόν γεννάται από τον Χρόνο και αναφύεται από το Χάος με την δημιουργική επίδραση του Αιθέρος και την κριτική (λογική-διακριτική) επενέργεια του «ισχυροτάτου και θείου» Πνεύματος. Με την συνέργεια των τριών αυτών δυναμικών πεδίων (Χάος, Αιθήρ+Χρόνος, Πνεύμα) δημιουργείται εντός του Χάους μια κωνοειδής σπείρα- Ύλιγγα- η οποία συμπεριφέρεται στο πρωταρχικό Πεδίο του Κενού-το Χάος-όπως ακριβώς συμπεριφέρεται μια Μαύρη Τρύπα. Παραλαμβάνει δηλαδή την δυνάμει αρνητική ύλη και ενέργεια και τις καθιστά θετικές. Όταν κορέννυται τις αποδίδει μεταστοιχειωμένες, οπότε επειδή ακριβώς είναι θετικής φύσεως καμπυλώνονται. Έτσι δημιουργείται η πρώτη χωροχρονική σφαίρα- το Ωόν. Ονομάζεται «πρώτο Όν» - πραγματικό υποκείμενο. Είναι σφαιρικό κατά το πρότυπο του Ενός. Μέσα στο Ωόν κυοφορείται ο Πρωτόγονος (= πρωτογενής) Φάνης- Μήτις- Ηρικεπαίος (= Φώς- Βουλή- Ζωή/Έρως) μέσα σε έναν υπέρθερμο πυρήνα του Ωού.

·         Ο θεός αυτός εξέρχεται όταν η θερμότητα εντός του Ωού υπερβαίνει τα όρια ανοχής του. Υπερίπταται και εγκαθίσταται άνωθεν του Ωού. Ιδρύει ως πολυδύναμος και πολυώνυμος, αλλά ενιαίος θεός, τον Κόσμο των Ιδεών (Νοερό Κόσμο). Ο Νοερός Κόσμος είναι ο αληθής Όλυμπος (= ολόλαμπος), τόπος έμπλεως φωτός, κατοικία των Ολυμπίων Θεών (όχι μόνον των 12) και γενέσεως των προτύπων όντων (των Ιδεών).

·         Το Ωόν, μετά την αποβολή της περίσσειας θερμότητος, μετατρέπεται σε Ουρανό που είναι συμπαντικός  χώρος σφαιρικός και ομαλός ο  οποίος πληρούται από ελεύθερη ενέργεια και λεπτότατη, αδέσμευτη ύλη.

Χαρακτηρίζεται και ορίζεται από την τέλεια περιφέρειά του (ούρον: από το «όρνυμι» -> ορμώμαι ->ουρανός).

Οι διάφορες βαθμίδες των αλλαγών εντός του Ουρανού οδηγούν στην Γένεση του Πραγματικού (Αισθητού) Σύμπαντος των θετικών (πραγματικών/υλικών) Κόσμων-«Συμπάντων».

ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΘΕΙΩΝ ΟΝΤΩΝ

Οι θεοί προϋπάρχουν εν σπέρματι (δυνάμει) στο Έν, δηλ. στο Σύμπαν των απροσώπων Αρχών.

Δρούν εντατικά ως δυνάμεις στοιχειώδεις εντός του Χάους αλλά και ως δυνάμεις στην κορύφωσή τους εντός/διά του Αιθέρος (= ενεργειακός ωκεανός).

Αναδεικνύονται ως προσωπικότητες, εντελεχή όντα από την γέννηση του Φάνητος και μετά.

Η εξέλιξη- ποσοτική και λειτουργική- των θείων προσώπων συμφωνεί με την εξέλιξη των πραγμάτων.

ΜΕΡΙΚΟΙ ΟΡΙΣΜΟΙ ΚΑΙ ΛΟΓΟΙ ΟΡΦΙΚΩΝ ΦΙΛΟΣΟΦΩΝ ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΘΕΙΩΝ ΟΝΤΩΝ

Για τον αρχαίο Έλληνα στοχαστή - αλλά και τον τότε σκεπτόμενο άνθρωπο- οι έννοιες: Φιλοσοφία, Κοσμολογία/Κοσμογονία, Θεολογία/Θεογονία, Ψυχολογία/Ψυχογονία, αποτελούν σύμφυτα αντικείμενα μελέτης. Για τον λόγο αυτό κρίθηκε σκόπιμο να παρατεθούν τα κατωτέρω αποσπάσματα, αρχαίων Ελλήνων Φιλοσόφων,  για την καλύτερη κατανόηση του θέματος:

«Αλλά των μεν θείων τα πολλά απιστίηι διαφυγγάνει μη γιγνώσκεσθαι» (Ηράκλειτος περ. 86, μτφρ: Πάντως, οι περισσότερες περί των θείων όντων αλήθειες μας διαφεύγουν, ένεκα της δυσπιστίας μας).

«Μη εικήι περί των μεγίστων συμβαλλόμεθα» ( Ηράκλειτος περ. 47, μτφρ: Να μη μιλάμε και να μην συμπεραίνωμε επιπόλαια για τα μέγιστα πράγματα).

«Θεός ζώον αθάνατον, αύταρκες προς ευδαιμονίαν· ουσία αϊδιος, της τα' αγαθού φύσεως αιτία» (Πλάτων, μτφρ: ο Θεός είναι πλήρης ζωής και αθάνατος. Αυτάρκης, διότι έχει απόλυτη ευδαιμονία, στην οποία και αποβλέπει· η ουσία του είναι αγέννητη και άφθαρτη. Από αυτήν -την ουσία του- γεννάται ότι είναι ωραίο, υγειές και καλό).

«Θεός(εστί) το ακίνητον κινούν» (Αριστοτέλης, μτφρ: ο Θεός είναι ακίνητος-αμετάθετος-, αλλά κινεί τα πάντα).

«Έν ο Θεός» (Ξενοφάνης).

«Ούλος ορά, ούλος δε νοεί, ούλος δε τ ' ακούει» (Ξενοφάνης, μτφρ: Ολόκληρο το Είναι του υπέρτατου Θεού ορά, διανοείται και ακούει- τα πάντα).

«Είς Θεός, εν τε θεοίσι και ανθρώποισιν μέγιστος· ούτι δέμας θνητοίσι όμοιος ουδέ νόημα» (Ξενοφάνης, μτφρ: Υπάρχει ένας Θεός, που είναι υπέρτατος όλων, όπως ομολογείται μεταξύ θεών και ανθρώπων. Το σώμα του δεν είναι διόλου όμοιο μ' εκείνο των θνητών, ούτε η διάνοιά του).

«Αεί δ' εν ταυτώ μίμνει κινούμενος ουδέν, ουδέ μετέρχεσθαι μιν επιπρέπει άλλοτε άλληι , αλλ' απάνευθε πόνοιο νόου φρεσί πάντα κραδαίνει» (Ξενοφάνης, μτφρ: Ο υπέρτατος Θεός μένει πάντοτε αμετάβλητος στον εαυτό του και τη θέση του. Άλλωστε, δεν αρμόζει σ' αυτόν να τρέχει από 'δώ κι από 'κεί, πίσω από τούτο κι  εκείνο. Αλλά δίχως κόπο κανέναν, με τη σκέψη του νού του σείει τα πάντα).

«Άνθρωπος, ζώον άπτερον, δίπουν, πλατυώνυχον, ό μόνον των όντων επιστήμης της κατά λόγους δεκτικόν» (Πλάτων).

ΤΟ ΟΝ

Αριστοτέλης: «ουσία, το όν ήι ον» μτφρ: Η ουσία είναι το όν καθ' εαυτό. ( ο Αριστοτέλης διέκρινε ύλη και είδος. Η ουσία (= το «ειμί» ουσιαστικοποιημένο) αναλογεί ως ύλη στο ποιόν (το «υλικό») των όντων. Το είδος στη μορφή, ( το «ποσόν»).

Κατά τον Αριστοτέλη, το όν ως Αλήθεια, Παρουσία, Ύπαρξη, υπόκειται σε τρείς καταστάσεις:

α) Δυνάμει (ως δυνατότητα να υπάρξει)

β )Ενεργεία (ως μετάβαση από την όποια δυνατότητα στη μορφοποίησή του)

γ) Εντελεχεία (στην ειδική του ολοκλήρωση έως και την τελειότητά του).

Η μετάβαση από το α΄ στο β΄ και στο γ΄ γίνεται με την κίνηση.

Ο ίδιος, διακρίνει: « το ον λέγεται μεν το κατά συμβεβηκός, το δε καθ' αυτό» μτφρ: το όν ερευνάται άλλοτε ως συμβάν, παράγωγο όρων και διαδικασιών, άλλοτε καθ' αυτώ ως κατάσταση, Είναι).

Πλάτων : «τίθεμαι όρον ορίζειν τα όντα ως εστίν ουκ' άλλο πλην δύναμις» μτφρ: θέτω αυτόν τον κανόνα: Να ορίζονται τα όντα ότι δεν είναι άλλο παρά δύναμη.

Ο ίδιος αντιδιαστέλλει το ον από το γιγνόμενο, έπειτα το συνθέτει και έπειτα το αντιδιαστέλλει σε μεγαλύτερο βαθμό (Διαλεκτική μέθοδος): «ον αεί, γένεσιν δε ουκ έχον, γιγνόμενον μεν αεί, ον δε ουδέποτε» μτφρ.: το όν υφίσταται πάντοτε, είναι αγέννητο, σε αιώνια μεταβολή, αλλά ουδέποτε είναι ύπαρξη (πεπερασμένο φαινόμενο).

Οι γενικώτερες μορφές του όντος είναι τα «μέγιστα γένη». Κατά τον Αριστοτέλη, λέγονται «κατηγορίες» και είναι 10: ουσία, ποσόν, ποιόν, πράττειν, πάσχειν, τόπος, θέση, σχέση, χρόνος, έχειν.

Κατά τον Πλάτωνα είναι 5: Ον, στάσις, κίνησις, ταυτό, θάτερον (= δύναμη, στάση, κίνηση, ταυτότητα, ετερότητα). Τα όντα του Πλάτωνος είναι οι Ιδέες (ο Νοερός Κόσμος). Θεωρεί τις Ιδέες πραγματικές υποστάσεις, όχι λογικές έννοιες. Το ίδιο και ο Αριστοτέλης, αλλά θεωρεί πως εισέρχονται στην ουσία των αισθητών, διαμορφώνοντάς τα. Ο Πλάτων τις αποχωρίζει από τα Αισθητά.

Η ΨΥΧΗ

Αριστοτέλης: «ψυχή, εντελέχεια των όντων η πρώτη» μτφρ: η ψυχή είναι το πρώτο από όσα υπάρχουν που έφθασε στην τελειότητά του. - Επίσης: Από ό,τι απαρτίζει τα όντα, η ψυχή είναι το πρώτο που ολοκληρώνεται.

·         Η Ψυχή στον Νοητό (Άρρητο)  Κόσμο, πληροί την πρεσβυγενή Ύλη-Νύκτα, [7] την «πρωτίστη των Νοητών», και Μητέρα των πάντων (πρωτίστως του Νού και του Λόγου-'Ερωτος). Επομένως, τα πάντα είναι a priori έμψυχα. Στα Νοητά, η Ψυχή είναι απλός-καθαρός πυρήνας. Ανεξάρτητη (και) από το Πνεύμα.

·         Στα Νοερά ( Θεϊκά - Ολύμπια και Ιδεατά όντα) η Ψυχή συνδέεται με το Πνεύμα όπως η φωτιά (η ψυχή έχει το «έμφυτον ζέον» - την έμφυτη θερμότητα) με το ψυχρό (το πνεύμα είναι ψυχρό). Δεν είναι προσκολλημένη σ' αυτό αλλά ενδεδυμένη αυτό ή/και το αντίστροφο.

·         Στα Αισθητά, η ψυχή ζωογονεί- το πνεύμα ζωοποιεί- τα όντα. Ο πυρήνας της είναι πνευματικός, αλλά και αιθερικός. Γι' αυτό θερμός- το έμπυρον. Περιβάλλεται από τρείς καθαρούς χιτώνες (εσωτερικούς): Τον Πνευματικό χιτώνα -το Λογιστικόν του Πλάτωνος- τον Διανοητικό χιτώνα - το Βουλητικόν του Πλάτωνος- και τα  καθαρώς, πρωτογενώς, ψυχικά ορμέμφυτα- το Θυμικόν του Πλάτωνος.

Οι χιτώνες των όντων ποικίλουν ως προς τον αριθμό και την ποιότητα. Αλλά ο άνθρωπος διαθέτει περισσότερους και πυκνότερους-παχύτερους χιτώνες του κατωτέρου πεδίου («δερμάτινους») ένεκα της πολυδιάστατης, αντιφατικής και συνειδητά ελκομένης από την κακία, φύσεώς του. Έχει όπως λέγεται επτά χιτώνες.

Η ψυχή του ανθρώπου έχει ανάγκη να ανέλθει την κλίμακα, από την Τιτανική πολυδιάστατη κατάσταση, στην ενότητα του Φάνητος, την απλότητα του Ουρανού, την Σοφία της Νυκτός.

Η κλίμαξ αυτή αποτελείται από 5 βαθμίδες:

1.      Νυκτερινή (Νοητή). Θεμελιώδης Ανθρώπινη Αξία: Πνευματικότητα, αγνότητα, αδελφοσύνη, ισότητα, ειρήνη, θεωρητικές και αφηρημένες Επιστήμες, καθαρός Λόγος και ενορατική ενατένιση των Πρώτων Αρχών. Θεά: η Νυξ, Μαία και Αμβροσία, Επιστήμη και Σωφροσύνη, Θέμις, Κύπρις. Γένος: Χρυσό και Αργυρό.

2.      Ουρανία (Νοερή - θεωρητική). Θεμελιώδης Ανθρώπινη Αξία: Διανοητικότητα, Αισθητική αναζήτηση και δημιουργία. Θεός: ο Φάνης. Γεννήτορας  αψόγων όντων, Πλουτοδότης, Χαριδότης. Γένος: Χρυσό και Αργυρό.

3.      Κρονία (Δημιουργική- Τεχνική). Θεμελιώδης Ανθρώπινη Αξία: Θετικές  Επιστήμες, Ορθός Λόγος, ενίσχυση προσωπικότητας, καλλιέργεια αρετών. Ζεύγος ΘεώνΚρόνος + Ρέα. Ο Κρόνος: Αγκυλομήτις (αυτός που οι βουλές του είναι λοξές, αινιγματικές, διφορούμενες). Εγωτικός (αναφερόμενος, στραμμένος στον εαυτόν του). Πολύτροπος, ατάραχος, σοφώτατος, πατρικός. Απόμακρος.  Η Ρέα είναι τα αντίθετα από τα αρνητικά του Κρόνου. Παμμήτειρα, Πανίσχυρη, Επιστήμων, Αεικίνητη (ροή). Γένος: Αργυρό- Χαλκούν- Ηρωϊκό.

4.      Διϊα: (Πολιτική, Κοινωνική, Πολιτιστική). Θεμελιώδης Ανθρώπινη Αξία: Κοινωνικότητα, Φιλία, Ομόνοια, Ανιδιοτέλεια, Αλληλεγγύη, Πολεμική Αρετή. Ζεύγος Θεών:  Ζεύς + Ήρα (Δήμητρα). Εκδήλωση: εξωστρεφής, στραμμένη στις αρετές του αλτρουισμού, της αδελφότητος. Ζεύγος δυνάμεων ευγενικό και ισχυρό. Γένος: Ηρωϊκό, Σιδηρούν Α'.

5.      Διονυσιακή: (Υλιστική). Κυρίαρχες Ανθρώπινες Τάσεις: ατομισμός, μισαλλοδοξία, αποχωρισμός, διάσπαση, χύδην ηδονισμός, ωφελιμισμός.   Θεός: Ο Διόνυσος ως Σωτήρ. Ηθικός  Αναμορφωτής, Ανασυγκροτητής των διαλυμένων ψυχών. Συνενώνει τις διεσπασμένες  αρετές. Αποκαθιστά την Κοινωνική Συνοχή, την Ισοτιμία, την Αδελφότητα, τα Αισθήματα Αλληλεγγύης και Ομοψυχίας. Επίσης ανάγει το θρησκευτικό συναίσθημα μέσω της εκστάσεως προς τα Νοητά, ενώ επαναφέρει την ισχύ των άγραφων Ιερών Νόμων του Φυσικού Δικαίου σε υπεροχή έναντι των Θετών Νόμων. Γένος: Σιδηρούν Β'. (η εποχή της Ανθρωπότητος που διανύουμε).

Σημείωση 

Κρίθηκε σκόπιμο να παρουσιασθεί η παρούσα, βραχύτατη, Σύνοψη της Ορφικής Θεολογίας στην υ/ενότητα της Ιστοσελίδας με τίτλο  «Η Ελληνική Σκέψη» λόγω του υψίστου διδακτικού περιεχομένου της Θεολογίας αυτής, το οποίο άλλωστε διαμόρφωσε την Ελληνική αλλά και Παγκόσμια Φιλοσοφική Σκέψη. Τα διάφορα κείμενα που δημοσιεύονται στην υ/ενότητα αυτή, αυτήν ακριβώς την φιλοσοφική προσέγγιση  ακολουθούν. Ακόμη, θα πρέπει να προστεθεί ότι η Ασφαλής Γνώση, έστω και συνοπτική, της Ορφικής Θεολογίας-Φιλοσοφίας (από την οποία επήγασαν, ως γνωστόν  οι διάφορες Φιλοσοφικές Σχολές: Από τους Φυσικούς Φιλοσόφους  έως την Πλατωνική, Αριστοτελική, Νεοπλατωνική, και τις Σύγχρονες Ευρωπαϊκές Σχολές κλπ, αλλά, επίσης, κατά κανόνα αντλούν από αυτήν και οι θετικές λεγόμενες επιστήμες: Κοσμολογία, Αστροφυσική κλπ.) δίνει την ικανότητα στον μελετώντα να διακρίνει τους αυτοσχέδιους διδασκάλους, «γκουρού», συγγραφείς, «ουφολόγους» και κάθε λογής καιροσκόπους και κερδοσκόπους που την καταχρώνται χωρίς να γνωρίζουν, χωρίς να σέβονται το νόημα, το περιεχόμενο και τη σοβαρότητά της.


[1] Περίοδος κατά την οποία έζησε το πρώτο ιστορικώς και χρονικώς ασύντακτο ανθρώπινο γένος: το «Χρυσό Γένος» το οποίο ήταν απολύτως ειρηνικό και πνευματικό. Έθετε ως υψίστη θεία Αρχή τον Φάνητα και την Νύκτα. Συνέστησε την θεολογία και ανέπτυξε  προηγμένο πολιτισμό (αναφέρεται από: Ορφέα, Ησίοδο, Πλάτωνα, Πρόκλο, Πλωτίνο, Πορφύριο κ.ά.)

[2] Το Αργυρό Γένος είναι επίσης ιστορικώς και χρονολογικώς ασύντακτο ανθρώπινο γένος και παρουσιάζει τα χαρακτηριστικά της Μητροτροπικής κοινωνίας. Ασκούσε την λατρεία των Τιτάνων κυρίως και επιδόθηκε ιδιαιτέρως στις θετικές επιστήμες.

[3] Με την σημερινή έννοια του Αστρονόμου-Αστρολόγου-Μελετητή των ουρανίων φαινομένων.

[4] Αιθήρ: Το ενιαίο πεδίο αδιαφοροποίητης ενέργειας. Περιέχει το Πνεύμα.

[5] Χάος:   Δεν είναι χώρος αλλά «χώρα». Το περιεχόμενό του είναι «δυνάμει ύλη» όπου εδρεύει η     Κοσμογονική  Ψυχή.

[6] Έρεβος: Υπόλοιπο αδρανές πεδίο που περιέχει μίγμα ύλης και ενέργειας.

[7] Νύκτα= η Συμπαντική Νόηση στην οποία δρά κυρίως το Πνεύμα.

Η σημασία, το έτυμον, ο γραμματολογικός τύπος, βασικών φιλοσοφικών εννοιών, όπως: Έρως, Λόγος, 'Υλη, Έρεβος κ.α. καθώς και πλήθος άλλες  πληροφορίες σχετικές με αυτές, θα συμβάλουν, ελπίζω, στην πληρέστερη κατανόηση των κειμένων της Ορφικής Φιλοσοφίας/Θεολογίας που είναι και η Κοσμολογία των Ελλήνων.
 ****************************

-Α-

ΕΡΩΣ: Το έτυμον του ονόματος Έρως, ως αληθής και πρωταρχική σημασία συνάπτει τον Έρωτα σε σχέση συμφύσεως, ομολογίας και συνωνυμίας προς τον Λόγο.

Αναγωγή:

1.      Στο ουσιαστικό ερωή (Ομηρική λέξη)= ορμή, δύναμη, ταχεία κίνηση/επιθυμία, ίμερος/διαφυγή, σωτηρία, ανάπαυση, ησυχία.

2.      Στο ρήμα είρω: Α) από τις ρίζες:  √ΣΕΡ ~ √ΕΡ Αείρω (->αίρω, αείρας, συνάπτω, ενώνω, αθροίζω, συλλέγω/υψώνω, αποκομίζω, νικώ -> άορ, αορτήρ). Είρω=(και) συνείρω, συνάπτω, θέτω σε ειρμό. Αόριστος είρα, έρσα (διείρω). Μετοχή: ειρμένος-εερμένος ( Παθ. Παρακείμενος). Μέλλων: ερώ=> συνείρω, συνάπτω, πλέκω, ορμαθιάζω (αρμαθιάζω)/ δένω, περιδένω,/ προσδίδω συνέχεια και ομαλότητα.

Είρω: Β) από τις ρίζες: √FΕΡ - √ΕΡ= λέγω, ομιλώ, φράζω (εκφέρω φράση)/ ως μέσον: ενεργώ έτσι ώστε να λεχθεί κάτι για μένα. Στους Αττικούς λείπει. Συναντάται μόνον στον Επίκουρο, ενώ αλλού ανταλλάσσεται με τα: λέγω, φημί κ.τ.ό. Μέλλων του ρήματος (Α,Β) ερώ=> ερωή +είρω (+ αείρω)= Έρως=Λόγος.

Η Ορφική - Ελληνική Θεολογία θέτει τον Έρωτα ως κύρια όψη/δραστηριότητα του Πρωτογόνου Θεού (Φάνητος-Μήτιος-Ηρικεπαίου). Αλλά και τον Νού τον Νοητό (την Άρρητον Αρχή κατά συνοπτική ονομασία, ή Εν) ονομάζει «αβρόν Έρωτα»[1]. Επίσης, τόσο ο Πρωτόγονος όσο και οριοθετικός επενδύτης, η «επιφάνεια»[2] του Ενός, ονομάζονται  και Δίας-Ζεύς[3]. Ο Πρωτόγονος λέγεται και Παν, ως ρυθμιστής των πάντων και αρμοστής του Σύμπαντος Κόσμου ( του Νοερού-Ιδεατού ή/και Ολύμπου και του Αισθητού). Ονομάζεται ασφαλώς και Έρως, που συνάδει κατά τις ιδιότητες και τις ενέργειες του προς τα άλλα ονόματα: Δίας-Ζεύς και Παν. Αλλά λέγεται και οδηγός «ποιμήν»[4] του «τυφλού, γοργού Έρωτος» στα ψυχικά, νοητικά και αισθητικά κέντρα της υπάρξεως, τις «πραπίδες». Ακόμη, και τούτο είναι κύριο χαρακτηριστικό του Έρωτος - Λόγου, μέσω αυτού και του κάλλους που χαρίζει, συνδέεται το οντικό Παν προς ό,τι προϋπήρχε αυτού, δηλαδή προς τον κάλλιστο, Νοητό Κόσμο[5]. Ο Έρως ως Λόγος (= και λίκνο, όριο, ειδητικό μέλος, μεταξύ άλλων) προϋπήρχε στο τριαδικό Εν ονομαζόμενος και πρώτιστος Ζεύς. Τέλος είναι φανερό πως δεσπόζει των κοσμικών δυνάμεων ως δύναμη σύζευξης, κοινής αναλογίας, συνάθροισης (ολοποίησης) των μερικών αλλά και των συνολικών σχηματισμών, αλλά και ως δύναμη εξισορροπήσεως (= ησυχίας, αναπαύσεως) των όντων, ως «λίκνον» τους  Γι' αυτό,  και στον πραγματικό κόσμο φέρεται σαν γέννημα της Αφροδίτης- Ειρήνης[6]. Αλλά, όπως συχνά συμβαίνει στην Ελληνική Μυθική (και Γλωσσική) σημειολογία, ο Έρως, σε κάθε επίπεδο, έχει και τις αντίθετες σημασίες- ιδιότητες, όπως φαίνονται και στις έννοιες του ονόματος «ερωή» και του ρήματος «ερωέω». Γι' αυτό και λογίζεται και του Άρεως γιός, δύναμη της διάσπασης, της καταστροφής κάθε καταστασιακής μορφής που έχει εξαντλήσει την ενέργεια της.

Έτσι, δια του Έρωτος εμφαίνεται η βασική αρχή της «αοιδίμου Διαλεκτικής»[7] περί μετατροπής του κάθε τι στο αντίθετό του.  Επειδή, από κάθε καταστροφή (άρνηση) προκύπτει μια, ή και σειρά θέσεων- αρνήσεων, από τη σύνθεση των οποίων προκύπτουν νέες θέσεις.

ΛΟΓΟΣ: Η προϋπάρχουσα, υπερούσια,[8] υπόσταση του Έρωτος,  γέννημα και συνεκφορά της Νοήσεως και του Νου στο πρώτιστο Εν. Λέξη Ελληνική, της οποίας το αρχικό νόημα οφείλεται στο επίσης αρχικό νόημα του «λέγω»  (ρίζα √ΛΕΧ ) από όπου παράγεται, ή/και από την αρχική σημασία του «λέγω» με ρίζα √ΛΕΓ ). Δηλαδή: εκτός από το προφανές και νεώτερο σαν σημασία «ομιλώ», η λέξη λόγος σημαίνει και: Α) 1. από τη ρίζα √ΛΕΧ «λέχος» ή «λέκτρον» =  κλίνη, ιδίως η συζυγική, η γαμήλια, 2. «τοκετός, γέννα, λοχεία», 3.  «γέννημα, υιός». Β) 1. από τη ρίζα ΛΕΓ. Συνάθροιση, συλλογή, συμμάζεμα, 2. εκλογή, επιλογή (παράβαλε: συμπέρασμα, απόφανση, πόρισμα, διατύπωση γνώμης).

Από τις παραπάνω σημασίες, ενδεικνύεται πολύ καλά η λειτουργία του Λόγου ως σύζευξης και γεννήματος (π.χ. εξωτερικεύσεως, διατυπώσεως) πνευματικών αξιών και συνειδησιακής προσωπικής δημιουργικής ευθύνης και υγείας.

[1] Ορφ.Κειμ. 'Απαντα. Συλλ. ΟΤΤΟ KERN: Ιερός Λόγος απ. 29 (83) τ. Α'
[2] Η μορφή την οποία ένα θείον Ον λαμβάνει προκειμένου να γίνει αντιληπτό από τις ανθρώπινες αισθήσεις.
[3] Δίας εκ του Δίειμι: διεισδύω, διέρχομαι. Ζεύς: εκ του ζεύγνυμι (-νύω) συνδέω, συνάπτω.
[4] Ιερός Λόγος απ. 28(82) τ.Α' κ.α. ως άνω
[5] Ιερός Λόγος   απ. 28(82) ως άνω
[6] Από το είρω, ρίζα √FEP.
[7] Ζήνων ο Κιτιεύς
[8] Σύμφωνα με τον ορισμό του Αριστοτέλη, «Λόγος, το τι η ην είναι της ουσίας» = «Λόγος είναι εκείνο που προκαθορίζει το τι μπορεί να είναι η (κάθε) ουσία». Επομένως, ο Λόγος προηγείται της ουσίας, και ανταποκρίνεται στην έννοια» υπερούσιος».

ΟΡΦΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ: Ύδωρ και Ύλη

ΥΔΩΡ: το ύδωρ είναι το ένα μέλος της πρώτης Νοητής Δυάδος που εξεπήγασε από την Άρρητον Αρχή (Εν). Πρόκειται για μια καθαρή, αόριστη και υπερβατική του   πραγματικού (οντικού) κόσμου συνθήκη ενέργειας πριν από την ουσία. Υπερούσια.[1]

Δεν είναι δηλαδή ουσία, ούτε καν όπως ορίζεται από τον Αριστοτέλη ως a priori συνθήκη της οντολογικής πραγματικότητας. Επειδή, όταν απελευθερώνεται αυτή η Αρχή, είναι απολύτως αβέβαιο εάν θα επιτευχθεί αυτή η πραγματικότητα. Και τούτο, επειδή ακόμη δεν έχει υποστασιοποιηθεί ο Χρόνος. Έτσι, το Ύδωρ μπορεί να χαρακτηρισθεί:

1.       Ως η μία από τις δυο νοητές Αρχές της ουσίας (Αρχή =αιτία, δέσμη αιτίων και αποτελεσμάτων ανεκδήλωτων) της ουσίας,

2.       Αctus purus,  καθαρή δράση

3.       Ως ο Νόμος γενέσεως αυτού που αποκαλείται «ενέργεια», φορέας της φύσεως των θεμελιωδών ιδιοτήτων της ενέργειας: α) της συνεχούς (κυματοειδούς) μορφής και συμπεριφοράς της, β) της συνεκτικότητας που προσδίδει στα στοιχεία της ύλης, γ) της σταθερής συσχετίσεως (συγκολλήσεως) αυτών των στοιχείων, δ) της αραιώσεως. 

Το Ύδωρ είναι λοιπόν το δραστικό υπόβαθρο της ενέργειας, που προοδευτικά θα εμφανίσει ουσιώδη αποτελέσματα - με πρώτο τον Αιθέρα.

Διακρίνεται επίσης, ως πρωταρχικός φορέας του κριτικού πνεύματος - της υψίστης Νοήσεως και συνοπτικής εκδήλωσης του Λόγου. Ως προς τον Λόγο, τον καθολικό Νόμο του Γίγνεσθαι αλλά και ειδητικό όρο του τριαδικού Ενός ως ειδοποιού ορίου αυτού, ως χιτώνα περιβολής και εγγυήσεως του σφαιροειδούς σχηματισμού του, το Ύδωρ μπορεί να χαρακτηρισθεί κατά συνθήκην ή και καταχρηστικά ως «ουσία»[2] του ή καλύτερα ως το ρίζωμα του Λόγου[3].

Το όνομα Ύδωρ παράγεται από τις ρίζες: √ ΥΔ, √ ΥΔΑΤ, √ ΥΔΡ, ΟΔΡ, √ ΔΟ. Κύριες σημασίες της λέξεως:

1.      Δώρον, δοτήρ, δανός (κεκαυμένος, ξηρός), δάνος (δώρο και στη Μακεδονική: θάνατος, πιθανόν θνητότητα)

2.      Νερό, κάθε τι ρευστό, φευγαλέο, παροδικό.

3.      Βροχή- υετός

4. Χρόνος κλεψύδρας ( πρβλ. Δημοσθ. «εάν το ύδωρ εκχωρεί» = εάν υπάρχει αρκετός χρόνος - «εν τω εμώ ύδατι», «επί του εμού ύδατος»= στο χρονικό διάστημα που μου ανήκει κ.λπ.).     

Συνάπτεται προς τη ρίζα √ ΥΓ = υγιαίνω, αυξάνω, απαρτιούμαι. Υγιής = σώος, πλήρης, άρτιος, ορθός, κανονικός// Υγρόν γενικώς: οίνος, ούρον, ορός (Αριστ. Μετεωρολογικά). Την ονομασία «ύδωρ» φέρουν και αστέρες του Υδροχόου (Άρατος 339).

ΥΛΗ: είναι το ένα μέλος της πρώτης Νοητής (υπερούσιας) Δυάδος που εξεπήγασε από την Άρρητον Αρχή- «Εν». Πρόκειται για μια αόριστη, υπερβατική  του πραγματικού (οντικού) Κόσμου έννοια, για μια προοντολογική δύναμη. Είναι συνθήκη κάθε μορφής της ύλης πριν από τη σύστασή της σε ουσία, πριν την σύνδεσή της με την ενέργεια. Ό,τι εκπηγάζει από το Εν και ονομάζεται Ύλη δεν είναι ουσία, ούτε ως a priori συνθήκη της οντολογικής πραγματικότητας. Επειδή όταν απελευθερώνεται αυτή η Αρχή, είναι απολύτως αβέβαιο εάν θα επιτευχθεί αυτή η πραγματικότητα. Και τούτο, επειδή ακόμη δεν έχει υποστασιοποιηθεί ο Χρόνος. Έτσι η Ύλη μπορεί να χαρακτηρισθεί:

1.      Ως μία από τις δυο νοητές Αρχές της ουσίας (Αρχή = αιτία, δέσμη αιτίων και αποτελεσμάτων ανεκδήλωτων).

2.      Ως καθαρή δυναμικότητα.

3.      Ως ο Νόμος γενέσεως αυτού που αποκαλείται ύ λη - σε οποιαδήποτε τάση της - φορέας της φύσεως των θεμελιωδών χαρακτηριστικών της ύλης ήτοι:

·         Της τάσεως προς την αδράνεια και της ασυνεχούς (μεριστής) διαιρετής μορφής και συμπεριφοράς της.

·         Της διασπάσεως που χαρακτηρίζει τα στοιχεία της σε ελεύθερη κατάσταση.

·         Της ασταθούς συσχετίσεως αυτών των στοιχείων (αταξία).

·         Της πυκνώσεως.

Η κοσμογονική Ύλη είναι δυναμικό υπόστρωμα, ρίζωμα (ορφ. λέγεται και Γη)  της ύλης σε κάθε αναβαθμό της εξέλιξής της. Η Ύλη αυτή προοδευτικά θα εμφανίσει ουσιώδεις στοιχειώσεις με πρώτη το Χάος.

Διακρίνεται, επίσης, ως πρώτος φορέας της Ψυχής- του βουλητικού και αναγκαστικού (ανάγκη: από το άγω, φέρω) αιτίου του Γίγνεσθαι και ζωτικού στοιχείου της Νυκτός.

Το όνομα Ύλη παράγεται από τη ρίζα √ υλF (α) ανάλογο του λατινικού παραγώγου "silva". Έννοιες:

1. Δάσος, δασικά δέντρα ( Αντιγόνη Σοφοκλ.: «τα δένδρα και η ύλη» = καρποφόρα και άγρια δεντρα).

2. Όπως το matteria (λέξη παραγόμενη από την ελληνική «Μήτηρ»): Άγρια παρθένος ύλη, ακατέργαστη πρώτη ύλη. Κατά διαστολήν η άγρια, αγνή φύση.

3. Φιλοσοφικοί όροι:

·         «έστι δε ύλη μάλιστα το υποκειμένου γενέσεως και φθοράς δεκτικόν» και,

·         «το αόριστον πριν ορισθήναι και μετασχείν είδους» ( Αριστ. Φυσικά) δηλαδή : α) η ύλη κυρίως είναι ό, τι υπόκειται στις δράσεις της γενέσεως και της φθοράς, και β) (Ύλη είναι) το άμορφο και το αόριστο πριν προσδιορισθεί και πάρει μορφή. Στο (β) αναφέρεται στην άποιον ύλη (άμορφη, χωρίς ποιόν) που διακρίνεται από το ένυλον είδος (ύλη που πήρε μορφή ή ιδέα - ανάλογη του είδους - που μορφοποιήθηκε). Ενδιαφέρων είναι ο ορισμός του Bergson[4]:         « ύλη είναι δημιουργική ενέργεια αποσυνθεμένη».

Σχετικά με το κοινό αρκτικό γράμμα «Υ» των ονομάτων ΥΔΩΡ-ΥΛΗ της Νοητής Δυάδος, σημειώνεται πως οι Πυθαγόρειοι το έθεταν ως σύμβολο της Ζωής, αποκαλώντας το «Τριόδιο». (συνεχίζεται....)

[1] Ως σημείωση αρ.7

[2] Δίνονται δύο σημαντικά αξιώματα σχετικά με τον Λόγο που αν και είναι «Αρχή της ουσίας» (υπερούσιος - σημ.7) έχει όμως και κάποια «ουσία». Ο Ηράκλειτος λέγει «Ουσία ειμαρμένης  Λόγον τον δια της ουσίας του παντός διήκοντα» . Εδώ ο Λόγος φέρεται ως «ουσία» ο ίδιος. Και ο Ζήνων ο Κιτιεύς: «Έστι μεν ουν Ειμαρμένη ουσία των όντων ειρομένη ή Λόγος καθ' ον ο κόσμος διεξάγεται». Εδώ η Ειμαρμένη κατονομάζεται «ουσία» και προσομοίωση του Λόγου. Συνεπώς υποδεικνύεται ότι η ουσία (ονοματοποίηση του «ειμί») δεν πρέπει να ταυτίζεται προς κάποιο «συστατικό» του αισθητού κόσμου. Δεν πρέπει ούτε να θεωρείται πως το όριο, η έσχατη ανάλυση των ενύλων ειδών, είναι και όριο της ανάλυσης της ουσίας. Αλλά σαφώς αυτή προϋπάρχει του Γίγνεσθαι σε μια κάποια, αόριστη, διάστασή της. Γίνεται λοιπόν κατανοητό και το γεγονός πως ο Νόμος υμνείται και προσκαλείται να εισακούσει τους ανθρώπους (Ορφ. Ύμνος LXIV:Νόμου). Επί πλέον, ως Νόμος πρώτιστος αλλά και συνεχής, ενδεικνύεται η Ειμαρμένη, ως συνάφεια του Λόγου, του «κατά φύσιν υπερουσίου».

[3] Το ρίζωμα προηγείται της ουσίας, αν αυτή νοηθεί ως «φύσις». Τούτο φαίνεται από τον Πυθαγορικό λόγο: «Ναι μα τον αμετέρα ψυχά δόντα Τετρακτύν παγάν αενάου φύσεως ριζώματ' έχουσα».

[4] Henri Bergson (1859-1941) Γάλλος Φιλόσοφος ιδρυτής του «Μπερξονισμού» φιλοσοφικής θεωρίας της κατανοήσεως  της αμέσου εμπειρίας (θέση που εγγίζει την φαινομενολογία) και υποστηρίζει ότι αντίθετα με την νοημοσύνη της οποίας ο προορισμός είναι πρακτικός  (π.χ. δημιουργία υλικών αντικειμένων - εργαλείων) η διαίσθηση είναι εκείνη που επιτρέπει στον άνθρωπο να συντονισθεί  με τη ζωή και το πνεύμα.

Θεμιστοκλή Βιογραφία και η Ναυμαχία του Αρτεμισίου



Ο Θεμιστοκλής του Νεοκλέους ηταν ο κυριότερος συντελεστής της νίκης των Ελλήνων εναντίον των Περσών στη Ναυμαχία της Σαλαμίνας το 480 π.Χ.Ηταν πολιτικός και στρατηγός και υπήρξε αρχηγός της δημοκρατικής παράταξης στην κλασική Αθήνα.Ελαβε μέρος στη Μάχη του Μαραθώνα το 490 π.Χ. και στη Ναυμαχία του Αρτεμισίου το 480 π.Χ.. Έμεινε όμως και γνωστός ως ο θεμελιωτής της ναυτικής δύναμης της Αθήνας που σηματοδότησε την αρχή του τέλους της περσικής παρουσίας στη Μεσόγειο.

Οταν γεννήθηκε ο Θεμιστοκλής το 527 π.Χ., πέθανε ο τύραννος Πεισίστρατος και τον διαδέχτηκαν οι γιοι του Ίππαρχος και Ιππίας.Το 514 π.Χ.ο Ίππαρχος δολοφονήθηκε και σε απάντηση αυτής ο Ιππίας για να κρατηθεί στην εξουσία ,έγινε παρανοϊκός και άρχισε να βασίζεται όλο και περισσότερο στα ξένα συμφέροντα..Λιγο αργοτερα ο Κλεισθένης, ανέτρεψε τον Ιππία και εγκαθίδρυσε τη δημοκρατία. Το νέο σύστημα διακυβέρνησης στην Αθήνα άνοιξε έναν πλούτο ευκαιριών για άνδρες σαν τον Θεμιστοκλή, οι οποίοι στο παρελθόν δεν είχαν πρόσβαση στην εξουσία. Η ικανότητά του ως δικηγόρος και επιδιαιτητής στην υπηρεσία του απλού λαού, προσέδωσε στον Θεμιστοκλή μεγάλη δημοτικότητα.

Ο Θεμιστοκλής εκλέχθηκε άρχων το 493 π.Χ. και έθεσε ως κύριο στόχο την ανάδειξη της Αθήνας ως κυρίαρχη ναυτική δύναμη. Υπό την καθοδήγησή του, οι Αθηναίοι άρχισαν την κατασκευή ενός νέου λιμανιού στον Πειραιά, που θα αντικαταστούσε αυτό του Φαλήρου.Με τη δύναμη της βάσης του να έχει εδραιωθεί μεταξύ των φτωχών, ο Θεμιστοκλής κάλυψε το κενό που άφησε ο θάνατος του Μιλτιάδη το 489 π.Χ., κι εκείνη τη δεκαετία έγινε ο πολιτικός με τη μεγαλύτερη επιρροή στην Αθήνα. Ωστόσο, η υποστήριξη της αριστοκρατίας άρχισε να συγκεντρώνεται γύρω από τον άνθρωπο που θα γινόταν ο σημαντικότερος πολιτικός αντίπαλος του Θεμιστοκλή: τον Αριστείδη, τον επονομαζόμενο Δίκαιο.

Το 483 π.Χ. ανακαλύφθηκε στη Μαρώνεια του Λαυρίου μία νέα φλέβα αργύρου, αξίας 100 ταλάντων. Σε τέτοιες περιπτώσεις ένα μέρος των χρημάτων, συνήθως το 1/10, αφιερωνόταν στους θεούς και το υπόλοιπο διανέμονταν στους πολίτες. Υπέρμαχος αυτής της παραδοσιακής επιλογής ήταν ο Αριστείδης.

Ο Θεμιστοκλής κατόρθωσε να πείσει τους συμπολίτες του να μην ενεργήσουν με ιδιοτέλεια, αλλά να δουν μακρόπνοα και να διαθέσουν τα έσοδα στη ναυπήγηση 200 τριηρών, ταχύτατων κωπήλατων πολεμικών πλοίων, ένας πρωτοφανής αριθμός για τα δεδομένα της εποχής.Πολλοι θεωρούν ότι ο Θεμιστοκλής είχε από νωρίς προβλέψει ότι ο αγώνας των Ελλήνων εναντίον των Περσών θα κρινόταν στη θάλασσα.Ωστόσο η απόφαση του Θεμιστοκλή να αναπτύξει τον αθηναϊκό στόλο είχε αντίκτυπο στα εσωτερικά της πόλης, καθώς ενίσχυε αισθητά την πολιτική κυριαρχία των κατώτερων κοινωνικών τάξεων της Αθήνας, των θητών, που επάνδρωσαν τα πλοία ως κωπηλάτες.

Το 481 π.Χ. πραγματοποιήθηκε ένα συνέδριο των ελληνικών πόλεων-κρατών, στη διάρκεια του οποίου περίπου 30 πόλεις συμφώνησαν να συμμαχήσουν εναντίον της επικείμενης περσικής εισβολής. Οι Σπαρτιάτες και οι Αθηναίοι ήταν πάνω απ' όλους στην παρούσα συμμαχία, ορκισμένοι εχθροί των Περσών. Οι Σπαρτιάτες αιτήθηκαν τη διοίκηση των δυνάμεων ξηράς και δεδομένου ότι η Αθήνα θα είχε τη διοίκηση του ελληνικού στόλου, ο Θεμιστοκλής διεκδίκησε τη διοίκηση των ναυτικών δυνάμεων. Ωστόσο, οι άλλες ναυτικές δυνάμεις, συμπεριλαμβανομένης της Κορίνθου και της Αίγινας, αρνήθηκαν να δώσουν τη διοίκηση στους Αθηναίους και ο ως συμβιβαστική λύση, οι Σπαρτιάτες επέλεξαν τον Ευρυβιάδη ως διοικητή των ναυτικών δυνάμεων.

Τον Αύγουστο του 480 π.Χ. ο περσικός στρατός πλησίαζε προς τη Θεσσαλία, ο στόλος των Συμμάχων έπλευσε προς το Αρτεμίσιο και ο στρατός βάδισε προς τις Θερμοπύλες.Όταν ο περσικός στόλος έφθασε στο Αρτεμίσιο,ο Ευρυβιάδης θέλησε να αποφύγει τη μάχη.Εκείνη τη χρονική στιγμή, ο Θεμιστοκλής φροντισε ώστε να παραμείνει ο στόλος στο Αρτεμίσιο.Η αποστολή του ελληνικού στόλου στο Αρτεμίσιο ήταν, όπως του ελληνικού στρατού στις Θερμοπύ­λες, καθαρά αμυντική. Να παρεμποδίσει, δηλαδή, τη δίοδο του περσικού στόλου από το θαλάσσιο στενό της βόρειας Εύβοιας και την είσοδο στον Μαλιακό κόλπο και στον Ευβοϊκό, ώστε να μην μπορέσει να πραγματοποιήσει αποβάσεις στα με­τόπισθεν των Θερμοπυλών και να προχωρήσει έπειτα προς τη νοτιότερη Ελλάδα.

Η κύρια αποστολή και η φύση της ναυτικής μάχης ήταν η άμυνα.H υπεροχή των Περ­σών σε αριθμό πλοίων ήταν σημαντική, αλλά όχι συντριπτική και άφηνε περιθώρια στους Ελληνες για επιθετική πρωτοβουλία. Και άσκησαν την πρωτοβουλία αυτή σε τέτοιο βαθμό, ώστε από τις τρεις συγκρούσεις που έγιναν στα νερά του Αρτεμισίου οι δύο να έχουν προέλθει από επιθετική ενέργεια του Ελληνικού στόλου. Μετά από τρεις ημέρες μάχης, οι σύμμαχοι επικράτησαν του πολύ μεγαλύτερου περσικού στόλου, αλλά υπέστησαν σημαντικές απώλειες.Επιπλέον, η απώλεια της ταυτόχρονης Μάχης των Θερμοπυλών, από προδοσία ενός λιποτάκτη, του Εφιαλτη, έκανε άσκοπη την παρουσία των συμμάχων στο Αρτεμίσιο κι έτσι οι σύμμαχοι αποσύρθηκαν.Ο Θεμιστοκλης και οι συμμαχοι ομως εκπλήρωσαν την αμυντική αποστολή τους,διατήρησαν τις δυνάμεις τους αξιόμα­χες και δεν επέτρεψαν στον αντίπαλο στόλο να εισέλθει στο στενό.Οι Ελληνες έμαθαν στην πράξη και μέσα από τον κίνδυνο ότι τίποτα δεν έχουν να φοβηθούν όσοι έχουν ικανότητες και τολμούν να μάχονται.

Με την εγκατάλειψη της θαλάσσιας περιοχής στα βόρεια της Εύβοιας από τον ελληνικό στόλο και με την κατοχή του στενού των Θερμοπυλών, άνοιξε ο δρόμος για την κατάληψη ολόκληρης της Κεντρι­κής Ελλάδας από τον περσικό στρατό και στόλο. Τα πληρώματα των πλοίων λεηλατούν την Εύβοια. Ο στρατός, έπειτα από ανάπαυση μιας μέρας, συνε­χίζει την πορεία του καταστρέφοντας στο πέρασμά του πόλεις και χωριά.Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, μέσα σε οκτώ μέρες από τη Μάχη των Θερμοπυλών, ο Ξέρξης έφτασε με το στρατό του στα σύνορα της Αττικής. Ο περσικός στρατός είναι ακόμα πιο ισχυρός, γιατί έχει ενισχυθεί από τους στρατούς των πόλεων που μήδισαν και κυρίως από το περίφημο βοιωτικό ιππικό. Η πρώτη μεγάλη σύγκρουση της μικρής Ελλάδας με την περσική στρατιωτική μηχανή τέλειωσε με το θάνατο των οπλιτών στις Θερμο­πύλες και την αμφίρροπη ναυτική σύγκρουση στο Αρτεμίσιο. Οι θυσίες, όμως, των Ελλήνων δεν θα πήγαιναν χαμένες. Είχε έρθει η ώρα της Σαλαμίνας.

Ο Θεμιστοκλής αναμφίβολα υπήρξε ένας διορατικός πολιτικός και ένας μεγαλοφυής ηγέτης που ενδυνάμωσε το δημοκρατικό πολίτευμα της Αθήνας, κατέστησε την Αθήνα πρώτη ναυτική δύναμη στη Μεσόγειο και απάλλαξε την Ελλάδα από την περσική απειλή, παρότι συναντούσε συνεχώς αντιδράσεις στην εφαρμογή των σχεδίων του. Κατά τον Πλούταρχο, ο Θεμιστοκλής υπήρξε ο κύριος συντελεστής της σωτηρίας της Ελλάδας. Ο προσωπικός του θρίαμβος, η ναυμαχία της Σαλαμίνας, αποτελεί καμπή στους περσικούς πολέμους και μία από τις σπουδαιότερες ναυτικές συγκρούσεις στην ιστορία.

Γιατί οι γυναίκες ερωτεύονται ενώ οι άνδρες θέλουν μόνο σεξ;


Μέχρι πρότινος το τι ακριβώς συνέβαινε στον εγκέφαλο κατά τη διάρκεια του σεξ παρέμενε μυστήριο για τους επιστήμονες. Τώρα, αμερικανοί ερευνητές ισχυρίζονται ότι έχουν καταγράψει αρκετές από τις λειτουργίες του γυναικείου και ανδρικού εγκεφάλου τη στιγμή του οργασμού. Και ένα από τα βασικά συμεράσματά τους είναι ότι μετά το σεξ οι μεν περισσότερες γυναίκες τείνουν να ερωτευτούν τον εραστή τους, οι δε περισσότεροι άνδρες τείνουν απλώς να θέλουν κι άλλο σεξ!
Με τη βοήθεια του μαγνητικού τομογράφου ειδικοί από το πανεπιστήμιο του Ράτζερς στο Νιου Τζέρσι των ΗΠΑ, διαπίστωσαν ότι με τη διέγερση διαφορετικών σημείων του σώματος ενεργοποιούνται διαφορετικές περιοχές του εγκεφάλου, ιδιώς του γυναικείου, οι οποίες πλησιάζουν τις 30.
Διαπίστωσαν ότι δύο λεπτά πριν από τον οργασμό ενεργοποιούνται τα κέντρα ανταμοιβής του εγκεφάλου. Η ίδια περιοχή ενεργοποιείται όταν τρώμε ή πίνουμε. Αμέσως μετά τη σεξουαλική κορύφωση, επηρεάζονται αλλά σημεία του εγκεφάλου, όπως ο αισθητικός φλοιός, που βοηθάει στον εντοπισμό της αίσθησης από συγκεκριμένα σημεία του σώματος.
Το τελευταίο σημείο του εγκεφάλου που ενεργοποιείται είναι ο υποθάλαμος, το κέντρο που ελέγχει τη θερμοκρασία, την πείνα τη δίψα και την κούραση. Οι επιστήμονες επιπλέον ανακάλυψαν ότι η σεξουαλική διέγερση «παραλύει» το γυναικείο νευρικό σύστημα σε τέτοιο βαθμό που η γυναίκα δεν αισθάνεται σωματικό πόνο αλλά μόνο ευχαρίστηση.
Όμως με ποιούς άλλους τρόπους επηρεάζει το σεξ τις λειτουργίες του ανθρώπινου εγκεφάλου και συνεπώς τη ζωή μας;
Γιατί οι γυναίκες ερωτεύονται πιο εύκολα;
Κατά τη διάρκεια της σεξουαλικής επαφής ο οργανισμός απελευθερώνει την ορμόνη οξυτοκίνη, γνωστή ως «ορμόνη της αγάπης». Σύμφωνα με τον ειδικό σεξουαλικής υγείας δρ. Αρούν Γκος, η συγκεκριμένη ορμόνη «ρίχνει» τις αντιστάσεις μας, μας επιτρέπει να εμπιστευόμαστε τα άλλα άτομα και ενισχύει τη συναισθηματική ταύτιση.
Έχει διαπιστωθεί ότι οι γυναίκες παράγουν περισσότερη οξυτοκίνη από τους άνδρες, γεγονός που σημαίνει ότι είναι πιθανότερο να ερωτευτούν τον σεξουαλικό τους σύντροφο. Ωστόσο, καθώς ο οργανισμός δεν μπορεί να διαχωρίσει ποιός συνιστά προσωρινό έρωτα και ποιος όχι, παράγει ούτως ή άλλως οξυτοκίνη.
Έτσι, ενώ η οξυτοκίνη ευθύνεται για το «δέσιμο» με τον έρωτα της ζωής μας, ευθύνεται και για τον πόνο που βιώνουν οι γυναίκες όταν μία βραχύβια και πιο επιπόλαια σχέση τελειώνει. Σε αντίθεση με τις γυναίκες, η βασική ορμόνη που παράγει ο οργανισμός του άνδρα στη διάρκεια του σεξ είναι η ντοπαμίνη - γι' αυτό τον λόγο, λένε οι ειδικοί, οι περισσότεροι άνδρες εμφανίζουν εθισμό στο σεξ.
Καταπολεμήστε την άνοια με σεξ
Το τακτικό σεξ βοηθάει στην αναπλήρωση των εγκεφαλικών κυττάρων, υποστηρίζουν ερευνητές από το πανεπιστήμιο του Πρίνστον στις Ηνωμένες Πολιτείες. Μάλιστα όσο περισσότερο σεξ κάνει ένα άτομο τόσο περισσότερα εγκεφαλικά κύτταρα παράγει.
 
Έρευνες σε ζώα έδειξαν ότι το σεξ ενεργοποιεί την ανάπτυξη εγκεφαλικών κυττάρων στον ιππόκαμπο, το τμήμα που είναι υπεύθυνο για τη μνήμη και την εκμάθηση. Παράγοντες όπως το άγχος και η κατάθλιψη έχει διαπιστωθεί ότι συρρικνώνουν τον ιππόκαμπο, σε αντίθεση με την άσκηση και το σεξ. Σύμφωνα με τον δρ. Γκος το σεξ σε αυτή την περίπτωση λειτουργεί και προληπτικά αφού οι σεξουαλικά ενεργοί ηλικιωμένοι έχουν λιγότερες πιθανότητες να παρουσιάσουν άνοια.
Επιπλέον το σεξ «ακονίζει» το μυαλό των γυναικών, επειδή ο οργανισμός τους παράγει τεστοστερόνη, ορμόνη που βοηθάει στη συγκέντρωση και τα αντανακλαστικά.
Φιλιά στα χείλη για καλύτερο σεξ
Τα χείλη είναι «εφοδιασμένα» με 100 φορές περισσότερες νευρικές απολήξεις από τις άκρες των δαχτύλων. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα με τα φιλιά να ενεργοποιούνται μηχανισμοί στον εγκέφαλο που απελευθερώσουν χημικά τα οποία μειώνουν το στρες και ενισχύουν τη διάθεση. Σύμφωνα με τον δρ. Γκος, περισσότερα φιλιά πριν από της σεξουαλική επαφή σημαίνει και καλύτερη ποιότητα αυτής, καθώς αυξάνονται τα επίπεδα των ορμονών της ευχαρίστησης.
Αποτελεσματικό φυσικό παυσίπονο
Έρευνες σε ζώα και ανθρώπους έχουν δείξει ότι ο οργασμός εμποδίζει την απελευθέρωση νευροδιαβιβαστών που σχετίζονται με τον πόνο, με αποτέλεσμα να μην φθάνουν στους νευρώνες του εγκεφάλου που αντιδρούν σε αυτόν. Είναι τόσο ισχυρή η δράση του, που έχει διαπιστωθεί ότι ισούται με τρεις δόσεις αναλγητικών φαρμάκων.
Η δύναμη του μυαλού
Πολλές έρευνες για τη σεξουαλική υγεία εστιάζουν την προσοχή τους στο τί συμβαίνει στο σώμα. Ωστόσο - και κυρίως στις γυναίκες - είναι το μυαλό που διαδραματίζει το σημαντικότερο ρόλο στην επίτευξη οργασμού.
Ενώ ο ανδρικός εγκέφαλος επικεντρώνει στη σωματική διέγερση της σεξουαλικής επαφής, ο γυναικείος εγκέφαλος συνδέει την επιθυμία με τη βαθιά χαλάρωση και τον περιορισμό του άγχους. Κατά τη διάρκεια του σεξ, η δραστηριότητα των περιοχών του γυναικείου εγκεφάλου που ελέγχουν τον φόβο, το άγχος και τα συναισθήματα, περιορίζεται, ενώ τη στιγμή της κορύφωσης έχει διαπιστωθεί ότι το άγχος εξαλείφεται.
Σεξ σημαίνει, επίσης, καλύτερο ύπνο
Αν παρουσιάζετε προβλήματα στον ύπνο, μην καταφύγετε στα υπνωτικά χάπια αλλά στο... σεξ. «Μάλιστα είναι προτιμότερο να κάνετε σεξ το βράδυ και όχι το πρωί, επειδή μετά το σεξ ο οργανισμός αυτό που χρειάζεται είναι χαλάρωση και όχι να σηκωθεί να πάει στη δουλειά. Με το να κάνετε σεξ στο τέλος της ημέρας θα αποκομίσετε περισσότερα χαλαρωτικά οφέλη. Για τον άνδρα, ένας δυνατός οργασμός ισούται με την χορήγηση 2-3 μιλιγκράμ διαζεπάμης (Βάλιουμ). Για αυτό πολλοί άνδρες αποκοιμιούνται μετά το σεξ - υπάρχει βιολογικός λόγος».
Σεξ, όχι αντικαταθλιπτικά
Οι χημικές ουσίες που παράγονται από τον εγκέφαλο στη διάρκεια του σεξ βοηθούν στην αντιμετώπιση της κατάθλιψης και στην πιο καθαρή λειτουργία του. Συγκεκριμένα, η σεροτονίνη , η «ορμόνης της ευτυχίας», δημιουργεί συναισθήματα χαράς και ευφορίας.
 
«Έτσι, ενώ οι περισσότεροι λένε ότι όταν είναι στενοχωρημένοι το σεξ είναι το τελευταίο πράγμα που έχουν στο μυαλό τους, θα έπρεπε να συμβαίνει το αντίθετο. Και μην ανησυχείτε αν γίνετε πιο ευσυγκίνητοι μετά - είναι πολύ συχνό φαινόμενο να κλαίμε μετά το σεξ. Αυτό προκαλείται από έναν συνδυασμό ενδορφινών που απελευθερώνονται και εντείνουν τα συναισθήματα» εξηγεί ο Πολ Τόμσον, καθηγητής νευρολογίας στο πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στο Λος Άντζελες.

Μερικές ενδείξεις ότι κοιμάσαι σε έναν ονειρικό κόσμο

Αυτές είναι μερικές μόνο από τις ενδείξεις ότι κοιμάσαι σε έναν ονειρικό κόσμο, πιστεύοντας ότι έχεις επίγνωση.
Υπάρχουν πολλές ακόμα, τις οποίες ο καθένας πρέπει να ανακαλύψει για τον εαυτό του/της και να αναλάβει την ευθύνη της δικής του/της αφύπνισης.
Στον κόσμο που ζούμε ή μάλλον στο επίπεδο της συνειδητότητας που βρισκόμαστε, το «κοιμάσαι» (κοιμάμαι, κοιμόμαστε, κοιμούνται…) έχει πάρει αρνητική χροιά, όπως όλα όσα δεν κατανοούμε το νόημα ύπαρξης τους. Δεν υπάρχει τίποτα αρνητικό ή θετικό, καλό ή κακό, παρά μόνο στις κατατάξεις και τη θέαση του προγραμματισμού του νου μας.
Το «κοιμάσαι» εδώ αναφέρεται στον ασυνείδητο τρόπο ύπαρξης που τελικά δεν εξυπηρετεί ούτε εμάς τους ίδιους αλλά ούτε και κανέναν άλλον. Εφόσον κάτι γίνει συνειδητό - έχουμε επίγνωση δηλαδή - τότε διαθέτουμε και την επιλογή της αλλαγής του κατά βούλησην.
Η επίγνωση συνοδεύεται πάντα με ευθύνη και αυτό αλλάζει τα πάντα στην υφιστάμενη θέαση. Ανατρέπει τη θέαση, ανατρέπει τα δεδομένα, ανατρέπει τις επιλογές, τη δράση, ανατρέπει τα πάντα.
Αλλά η πραγματική Ζωή αρχίζει, στο τέλος της ζώνης άνεσης μας!