Παρασκευή 19 Σεπτεμβρίου 2014

Όταν το όνειρο γίνεται πραγματικότητα

Πράγματι η ζωή είναι μια ευαίσθητη και απρόβλεπτη ισορροπία. Όχι μόνο πρέπει να αφεθείς να σε παρασύρει το κύμα, αλλά επίσης είναι βέβαιο πως δεν είναι όλα τα κύματα κατάλληλα για σέρφινγκ. Για να κάνεις σερφινγκ πρέπει να είσαι διατεθειμένος να αντιμετωπίσεις πράγματα που δεν μπορείς να προβλέψεις.

 Τα πάντα είναι ένα κράμα τέχνης και προπόνησης. Κανείς δε γεννιέται έμπειρος, και είναι απολύτως απαραίτητο να είσαι διαθετειμένος να βουλιάξεις μια και δυο φορές, ή να αντέξεις κάποιες πτώσεις που θα σου αφήσουν μελανιές αλλά και εμπειρίες, ώστε να αντιμετωπίσεις το επόμενο κύμα.
Είναι αλήθεια δεν αρκούν τα όνειρα, δεν αρκεί η φαντασία, δεν αρκούν οι ψευδαισθήσεις, δεν αρκεί η επιθυμία και τα σχέδια… Και ωστόσο, χωρίς όλα αυτά δεν υπάρχει δρόμος. Νομίζω πως όλες οι πράξεις μας έχουν συνοχή, ξεκινούν με ένα όνειρο, αυτό που κοινώς ονομάζουμε φαντασίωση και που εκφράζεται ως εξής:
 
Τι ωραία που θα ήταν …
Θα ήταν απίστευτο να…
Θα ήταν υπέροχο αν…
 
Αν γίνουμε κυρίαρχοι αυτής της φαντασίωσης και την προβάρουμε σαν να ήταν ρούχο, η φαντασίωση μετατρέπεται σε ψευδαίσθηση:
 
Πόσο θα μου άρεσε …
Θα τρελαινόμουν να…
Θα ήταν τέλεια αν μια μέρα μπορούσα…
 
Αν αφήσω αυτή την ψευδαίσθηση να φωλιάσει μέσα μου και να γιγαντωθεί, μια μέρα η ψευδαίσθηση θα γίνει επιθυμία
 
Θα ήθελα να…
Αυτό που περισσότερο θέλω…
Πραγματικά θέλω…
 
Σε αυτό το σημείο ίσως να είμαι ικανός να φανταστώ τον εαυτό μου να ολοκληρώνει αυτή την επιθυμία κάνοντάς την πραγματικότητα. Εκείνη τη στιγμή η επιθυμία μετατρέπεται σε σχέδιο.
 
Θα το κάνω…
Κάποια στιγμή…
Σύντομα εγώ…
 
Από εδώ και πέρα το μόνο που μένει είναι να καταστρώσω το σχέδιο , την τακτική ή την στρατηγική που θα μου επιτρέψει να γίνω ένας φανταστικός μάγος που θα υλοποιήσει την πραγμάτωση ενός ονείρου μου. Πρόσεξε: μέχρι στιγμής δεν έχω κουνήσει ούτε το δακτυλάκι μου. Όλες οι πράξεις είναι εσωτερικές και ωστόσο, πόσα πράγματα έχουν συμβεί μέσα μου από τότε που απλά φαντασίωνα.
Θα μου πεις πως αυτό δεν είναι αρκετό. Πράγματι, πολλές φορές δεν είναι αρκετό. Χρειάζεται να φέρουμε εις πέρας τα σχέδια και να διορθώσουμε τα λάθη. Χρειάζεται να φορέσουμε μαγιό, να πάρουμε τη σανίδα των σχεδίων μας, να ριχτούμε στη ζωή και να περιμένουμε με προσήλωση το κύμα της πραγματικότητας για να ανέβουμε πάνω του και να σερφάρουμε μέχρι τη μαγική παραλία της ικανοποίησης…
 
  Jorge Bucay – Silvia Salinas, “Να βλέπεις στον έρωτα – με τα μάτια ανοιχτά”

Αγάπη είναι...

Πέντε θεωρίες από διαφορετικές σκοπιές, πάνω στο μεγάλο ερώτημα «Τι είναι Αγάπη».

ΦΥΣΙΚΟΣ: «Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΧΗΜΕΙΑ»
Βιολογικά, η Αγάπη είναι μια έντονη νευρολογική κατάσταση, όπως η πείνα ή η δίψα, αλλά πιο μόνιμη. Λέμε για την αγάπη ότι είναι τυφλή ή άνευ όρων, με την έννοια ότι δεν την ελέγχουμε. Αλλά πάλι, αυτό δεν είναι ιδιαίτερα παράξενο, από τη στιγμή που η Αγάπη είναι κατά βάση χημικό φαινόμενο. Ενώ ο πόθος είναι μια περιστασιακή σεξουαλική επιθυμία -στη δημιουργία της οποίας εμπλέκεται η απελευθέρωση ορμονών, όπως η τεστοστερόνη και τα οιστρογόνα- στην πραγματική αγάπη ή στο πραγματικό δέσιμο και στην πραγματική αφοσίωση, ο εγκέφαλος απελευθερώνει έναν τεράστιο συνδυασμό ορμονών: Φερομόνες, Ντοπαμίνη, Νορεπινεφρίνη, σεροτονίνη, ωκυτοκίνη και βαζοπρεσίνη (ADH). Ωστόσο, από την σκοπιά της εξέλιξης, η αγάπη μπορεί να αντιμετωπισθεί ως μηχανισμός επιβίωσης. Ένας μηχανισμός που έχουμε αναπτύξει, ώστε να χρειαζόμαστε τις μακροχρόνιες σχέσεις, που σημαίνουν αμοιβαία αλληλοϋπεράσπιση, φροντίδα των γονιών προς τα παιδιά και προώθηση του αισθήματος ασφάλειας και σιγουριάς.
 
ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΥΤΡΙΑ: «Η ΑΓΑΠΗ ΕΧΕΙ ΠΟΛΛΕΣ ΕΚΦΑΝΣΕΙΣ»
Αντίθετα με εμάς, οι αρχαίοι δε στρίμωχναν, ποικίλα συναισθήματα που τους δίνουμε την ετικέτα «Αγάπη», στην ίδια λέξη. Είχαν πολλές παραλλαγές, μεταξύ των οποίων, οι εξής: Φιλία, την οποία αντιλαμβάνονταν ως μια βαθιά αλλά χωρίς σεξουαλική διάσταση, οικειότητα, ανάμεσα σε στενούς φίλους ή μέλη μιάς οικογένειας ή ως ένα βαθύ δέσιμο, που σφυρηλατείται ανάμεσα σε στρατιώτες που πολεμούσαν ο ένας δίπλα στον άλλον στη μάχη. Το αρχαίο ρωμαϊκό Ludus, πάλι, περιγράφει ένα πιο παιχνιδιάρικο πάρε-δώσε, που συμβαίνει όταν χαζολογάμε ή φλερτάρουμε. Πράγμα είναι η ώριμη αγάπη που εξελίσσεται με το πέρασμα του χρόνου ανάμεσα σε ζευγάρια που βρίσκονται πολύ καιρό μαζί και περιλαμβάνει αφοσίωση, συμβιβασμούς και αλληλοκατανόηση. Αγάπη για τους αρχαίους ήταν ένας πιο γενικευμένος όρος και δεν είχε να κάνει με την αποκλειστικότητα, αλλά με ένα πανανθρώπινο συναίσθημα που αφορούσε τους γύρω σου. Φιλαυτία είναι η αγάπη για τον εαυτό σου, που δεν είναι τόσο εγωιστική όσο ακούγεται. Όπως έλεγε ο Αριστοτέλης ή όπως θα σας πει οποιοσδήποτε ψυχοθεραπευτής, για να μπορέσεις να νοιαστείς για τους άλλους, πρέπει πρώτα να έχεις φροντίσει τον εαυτό σου. Τέλος, και πιθανότατα τελευταίος, αν και προκαλεί τα περισσότερα προβλήματα και επιπλοκές, ο Έρως έχει να κάνει με τη σεξουαλική έλξη και το πάθος. Εκτός αν μετεξελιχθεί σε φιλία ή/και πράγμα, ο έρως θα εκφυλιστεί και θα σβήσει μόνος του. Αγάπη είναι όλα τα παραπάνω. Αλλά είναι παράλογο και μη ρεαλιστικό να έχουμε την προσδοκία να βιώσουμε και τις έξι εκδοχές της με ένα μόνο πρόσωπο. Γι’ αυτό είναι τόσο σημαντικοί παράγοντες η οικογένεια και η κοινωνία.
 
ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ: «Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΠΑΘΙΑΣΜΕΝΗ ΔΕΣΜΕΥΣΗ»
Η απάντηση παραμένει ασαφής, εν μέρει διότι η Αγάπη δεν είναι ένα πράγμα. Αγάπη για τους γονείς, τους συντρόφους, τα παιδιά, την πατρίδα, τον διπλανό, τον Θεό κ.τ.λ., όλες έχουν διαφορετική υφή. Κάθε μια έχει τις παραλλαγές της: Τυφλή, μονόπλευρη, τραγική, σταθερή, ρευστή, υστερόβουλη, ανολοκλήρωτη, άνευ όρων… Στην καλύτερη πάντως, όλες οι εκδοχές της είναι μια ευγενής και παθιασμένη δέσμευση, την οποία καλλιεργούμε και εξελίσσουμε, αν και συχνά εμφανίζεται στις ζωές μας απρόσκλητη. Γι’ αυτό και είναι κάτι περισσότερο από ένα δυνατό συναίσθημα. Χωρίς τη δέσμευση, είναι μόνο ενθουσιασμός. Χωρίς το πάθος είναι μόνο εμμονή. Ακόμα και η μεγαλύτερη Αγάπη, αν δεν την φροντίσεις και δεν την καλλιεργήσεις, μαραίνεται και πεθαίνει.
 
ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: «Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΙΝΗΤΡΟ ΓΙΑ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΜΕΓΑΛΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ»
Το τι είναι η Αγάπη, εξαρτάται από το πού βρίσκεσαι σε σχέση με αυτήν. Όταν βρίσκεσαι ασφαλής μέσα της, μπορείς να την αισθάνεσαι τόσο φυσική και απαραίτητη, όσο τον αέρα -υπάρχεις μέσα της χωρίς καλά καλά να το προσέχεις. Όταν τη στερηθείς, μπορεί να τη νιώθεις σαν εμμονή. Να σε εξαντλεί, σχεδόν σαν σωματικός πόνος. Η Αγάπη είναι το κίνητρο για τις μεγάλες αφηγήσεις. Όχι μόνο για τις ιστορίες με ρομαντική αγάπη, αλλά και για την αγάπη του γονιού προς το παιδί του, για την αγάπη στην οικογένεια, στην πατρίδα. Είναι το σημείο πριν από την ολοκλήρωσή της αυτό που συναρπάζει: αυτό που σε χωρίζει από την αγάπη, τα εμπόδια που μπαίνουν ανάμεσά σας. Αυτές τις στιγμές που προσπαθείς να ξεπεράσεις τα εμπόδια, η Αγάπη είναι τα πάντα.
 
ΚΑΛΟΓΡΙΑ: «Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΔΕΣΜΕΥΕΙ»
Την Αγάπη πιο εύκολα τη βιώνεις, παρά την ορίζεις. Ως θεολογική αρετή, με την οποία αγαπάμε τον Θεό πάνω από όλα και τους διπλανούς μας σαν τον εαυτό μας, εν ονόματί Του, μοιάζει λίγο αόριστη. Μέχρι να τη συναντήσουμε «ενσαρκωμένη» κατά κάποιον τρόπο στη ζωή γύρω μας: Σε πράξεις καλοσύνης, γεναιοδωρίας και αυτοθυσίας. Η Αγάπη είναι το μόνο πράγμα που δε μπορεί να πληγώσει κανέναν, αλλά μπορεί να κοστίσει ακριβά. Το παράδοξο με την Αγάπη είναι πώς μολονότι σου δίνει εξαιρετική ελευθερία, την ίδια στιγμή σε δένει με τον άλλο, με δεσμούς δυνατότερους και από το θάνατο. Δε μπορεί να αγοραστεί ή να πουληθεί. Και δεν υπάρχει τίποτα που να μη μπορεί να αντιμετωπίσει. Η Αγάπη είναι η μεγαλύτερη ευλογία.

Μέθοδος μορφοποίησης υγρού μετάλλου στα πρότυπα του…«Εξολοθρευτή»!


Στην τεχνολογία του τρομακτικού «Τ-1000» (ο μελλοντικός «Εξολοθρευτής» με τη μορφή του Ρόμπερτ Πάτρικ και αντίπαλος του Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ στον «Εξολοθρευτή 2: Η Μέρα Κρίσης»), ο οποίος ήταν φτιαγμένος από υγρό μέταλλο που του επέτρεπε να παίρνει διάφορες μορφές και να αυτοεπισκευάζεται, παραπέμπει η δουλειά ερευνητών του North Carolina State University.

Ειδικότερα, οι ερευνητές ανέπτυξαν μια νέα μέθοδο ελέγχου της διεπιφανειακής ενέργειας ενός υγρού μετάλλου μέσω ηλεκτροχημικής εναπόθεσης (ή απομάκρυνσης) ενός στρώματος οξειδίου στην επιφάνεια μέσω της χρήσης ενός volt.

Όπως εξηγεί στην περιγραφή βίντεο που ανήρτησε στο YouTube o Dr. Μάικλ Ντίκι, ένας εκ των ερευνητών, τα μέταλλα σε υγρή μορφή έχουν πολύ μεγάλη επιφανειακή ένταση οπότε τυπικά υιοθετούν σφαιρικά σχήματα.

Επιφανειοδραστικές ουσίες, όπως το σαπούνι, μπορούν να μειώσουν τη διεπιφανειακή ένταση μεταξύ δύο ανόμοιων υγρών (όπως για παράδειγμα μεταξύ νερού και πετρελαίου), αλλά έχουν αμελητέα επίδραση στις μεγάλες διεπιφανειακές εντάσεις του υγρού μετάλλου. Εν αντιθέσει με συμβατικές ουσίες τέτοιου είδους, η συγκεκριμένη προσέγγιση μπορεί να «ρυθμίσει» σημαντικά την ένταση ενός μετάλλου (και κατά συνέπεια το σχήμα) με μεγάλη ταχύτητα, μέσω της χρήσης περιορισμένης τάσης.

«Τα χαρακτηριστικά αυτά μπορούν να αξιοποιηθούν για την πρόκληση νέων ηλεκτροϋδροδυναμικών φαινομένων για τη χειραγώγηση κραμάτων υγρών μετάλλων βασισμένων στο γάλλιο, που ενδεχομένως να μπορούν να ανοίξουν τον δρόμο για μεταλλικά τμήματα αναδιαμορφώσιμου χαρακτήρα σε ηλεκτρονικές, ηλεκτρομαγνητικές και μικρορευστονικές συσκευές χωρίς τη χρήση τοξικού υδράργυρου» σημειώνεται σχετικά.

Το paper, υπό τον τίτλο «Giant and Switchable Surface Activity of Liquid Metal via Surface Oxidation» δημοσιεύθηκε online στο Proceedings of the National Academy (PNAS).

Όπως δήλωσε στο Popular Science o Δρ. Ντίκι, «επιστημονικά πρόκειται για ένα από τα πιο συναρπαστικά projects όπου έχω δουλέψει ποτέ…σε ένα υγρό σταγονίδιο δύο βασικοί παράγοντες καθορίζουν το σχήμα και τη συμπεριφορά: η βαρύτητα και η ένταση στην επιφάνεια. Αν μπορείς να ελέγξεις την ένταση στην επιφάνεια, μπορείς να ελέγξεις και το σχήμα του υγρού».

Κατά τον ίδιο, οι πρακτικές εφαρμογές θα μπορούσαν να είναι πάρα πολλές, από κυκλώματα που μεταμορφώνονται σε πραγματικό χρόνο για να αναλαμβάνουν άλλες εργασίες, καθρέφτες, φακούς και τηλεσκόπια που αλλάζουν για να εστιάζουν καλύτερα κ.α. Ωστόσο, ο Τ-1000 φαίνεται να είναι μακριά ακόμα, καθώς προς το παρόν η συγκεκριμένη τεχνική προσφέρεται για χρήση μόνο σε πολύ μικρές κλίμακες, λόγω της «κυριαρχίας» της βαρύτητας όταν αυξάνεται πολύ η μάζα.



 

Η ωραιότερη λέξη της ελληνικής γλώσσας!

«Ποία είναι η ωραιοτέρα λέξις της ελληνικής γλώσσης;» αναρωτιόταν ο Πέτρος Χάρης (Ιωάννης Μαρμαριάδης 1902-1998) πριν από περίπου 80 χρόνια και ξεκινούσε ένα όμορφο δημοσιογραφικό παιχνίδι, δημοσιεύοντας τις απόψεις των σπουδαιότερων λογοτεχνών, δημοσιογράφων αλλά και πολιτικών της εποχής· μιας εποχής κατά την οποία κυρίως ο κόσμος των Τεχνών και των Γραμμάτων ερωτοτροπούσε με τη γλώσσα μας, επηρεασμένος σαφώς από την εθνική πολιτική και τον αστικό εκσυγχρονισμό της σχολικής γνώσης που διαμόρφωνε τη νέα ελληνική γλώσσα.

Νομοσχέδια και γλωσσο-εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις από το 1913 και εντεύθεν, καθώς και το νεοφιλελληνικό γλωσσικό κίνημα που αναπτύχθηκε στο εξωτερικό –κυρίως στη Γαλλία με αιχμή την ίδρυση του Ινστιτούτου της Σορβόνης (1920) από τον Hubert Pernot (1870-1946)– έδιναν νέες διαστάσεις στην ευρεία κατανόηση και διάδοση του ελληνικού πνεύματος τόσο στο εσωτερικό όσο και στην Ευρώπη.

Την ώρα που το παιχνίδι αυτό παιζόταν στον Τύπο της Γαλλίας, στην Ελλάδα ο Π. Χάρης, εκμεταλλευόμενος το γεγονός ότι στον τόπο μας ακόμη και η καθημερινή γλώσσα χώριζε τους ανθρώπους σε στρατόπεδα, καλούσε τους διανοούμενους να απαντήσουν. Έτσι, ο Κωστής Παλαμάς απάντησε ότι η ωραιότερη λέξη είναι ο «δημοτικισμός», ο Γρηγόρης Ξενόπουλος έβρισκε γοητεία στη λέξη «αισιοδοξία», ο Σπύρος Μελάς χωρίς δισταγμό έβρισκε πιο ελκυστική τη λέξη «ελευθερία» και ο στιλίστας Ζαχαρίας Παπαντωνίου εξήρε την ομορφιά της λέξης «μοναξιά». Ο ζωγράφος και καθηγητής της Σχολής Καλών Τεχνών Ουμβέρτος Αργυρός επέλεγε τη λέξη «χάρμα» διότι, όπως υποστήριζε, δεν υπάρχει σε καμία άλλη γλώσσα και στα πέντε γράμματά της κλείνει ό,τι χίλιες άλλες λέξεις μαζί.

Ο Σωτήρης Σκίπης ανέσυρε τη λέξη «απέθαντος» από τα βυζαντινά κείμενα, διαχωρίζοντάς την από τη λέξη «αθάνατος», και ο Παντελής Χορν δήλωσε παντοτινή προτίμηση στη λέξη «νειάτα». Ο αλησμόνητος Αθηναιογράφος Δημήτριος Γρ. Καμπούρογλους, παρά τα χρόνια του, προτιμούσε τη λέξη «ιμερτή», δηλαδή την αγαπητή, την ποθητή. Ο θεατράνθρωπος Νικόλαος Λάσκαρις τη «ζάχαρη», ο ιστορικός Διονύσιος Κόκκινος τη λέξη «χίμαιρα», ο ζωγράφος Παύλος Μαθιόπουλος το «φως» και ο γλύπτης Μιχαήλ Τόμπρος τη λέξη «ουσία». Ο Παύλος Νιρβάνας (Πέτρος Κ. Αποστολίδης), προφανώς επηρεασμένος από τον τόπο του (Σκόπελο), αγαπούσε τη λέξη «θάλασσα». Οι ζωγράφοι αποκάλυπταν τις ευαισθησίες τους: Ο Δημήτριος Γερανιώτης ήθελε την «αρμονία», ο Κωνσταντίνος Παρθένης την «καλημέρα» και ο Δημήτριος Μπισκίνης το «όνειρο».

Ως προς τις γυναίκες που κυριαρχούσαν στην πνευματική ζωή η λαογράφος Αγγελική Χατζημιχάλη ήθελε «πίστη», ενώ η 25χρονη ηθοποιός Ελένη Παπαδάκη, η οποία έμελλε να δολοφονηθεί άδικα στα Δεκεμβριανά του 1944, δήλωνε πως «η λέξις που περικλείει τα περισσότερα πράγματα, τα πάντα θα έλεγα, είναι η λέξις «ΖΩΗ»»! Η ιατρός και συγγραφέας Άννα Κατσίγρα ήθελε «χαρά» και η καθηγήτρια του Ελληνικού Ωδείου Αύρα Θεοδωροπούλου αναζητούσε την «καλοσύνη».
 
Ενδιαφέρουσες όμως ήταν και οι απαντήσεις των πολιτικών του 1933: Ο στρατιωτικός και Πρόεδρος της Γερουσίας Στυλιανός Γονατάς προτιμούσε το «εμπρός», ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου τη λέξη «μάννα» και ο πρόεδρος της Βουλής Θεμιστοκλής Σοφούλης τη λέξη «φιλότιμο» διότι εκφράζει έναν ολόκληρο ηθικό κόσμο και δεν υπάρχει σε άλλη γλώσσα του κόσμου. Ο αρχηγός του Αγροτικού Κόμματος Ελλάδος Ιωάννης Σοφιανόπουλος πρότασσε την «ανατολή» και ο ιδρυτής του ίδιου κόμματος Αλέξανδρος Μυλωνάς τη λέξη «πόνος».

Αισιοδοξία, ελευθερία, μοναξιά, νειάτα, ιμερτή, θάλασσα, αρμονία, καλημέρα, όνειρο, πίστη και ζωή είναι λέξεις με τις οποίες πορευόταν η Ελλάδα πριν από ογδόντα χρόνια. Ατένιζε την έξοδο από την οικονομική κρίση, έπαιζε με τη ζωντανή ελληνική γλώσσα και επέτρεπε στην παγκόσμια κοινότητα να βαφτίζεται στα νάματά της.

Εγώ πιστεύω πως η ωραιότερη λέξη είναι ο ΕΡΩΣ!

«Έξυπνα» έπιπλα για μικρούς χώρους!

Μικροί χώροι σε σπίτια αλλά και κατοικίες λίγων τετραγωνικών απαιτούν έξυπνες λύσεις στα έπιπλα προκειμένου να εξοικονομείται χώρος και να μην περιορίζεται ο ήδη υπάρχων. Στο πλαίσιο αυτό εταιρείες έχουν δημιουργήσει κατασκευές που μπορούν να τοποθετηθούν σε μικρούς χώρους, χωρίς να πιάνουν πολύ τόπο και παράλληλα να προσφέρουν λύση σε όσους έχουν ανάγκη. Βιβλιοθήκες, ράφια, τραπέζια και καρέκλες τοποθετούνται με έξυπνο τρόπο σε λειτουργικά σημεία και καλύπτουν κάθε ανάγκη. Ειδικά σε σπίτια που δεν υπάρχει η πολυτέλεια του χώρου, κάνουν το θαύμα τους!

1. Τραπέζι και καρέκλες 2 σε 1


2. Συρτάρια στη σκάλα

3. Παπουτσοθήκη στη σκάλα

3. Τραπέζι και πολυθρόνες 2 σε 1


4. Βιβλιοθήκη στη σκάλα

5. Ανοιγοκλεινόμενο μπάρμπεκιου


6. Σκάλα-βιβλιοθήκη

7. Γραφείο στον τοίχο

8. Σιδερώστρα-καθρέφτης δαπέδου

9. Καναπές και τραπεζαρία 2 σε 1


10. Τραπέζι-κορνίζα τοίχου

Οι “4 εντολές” για να μην πάθετε άνοια

Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, περισσότεροι από 35 εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο πάσχουν από άνοια. Κάθε χρόνο, καταγράφονται 7,7 νέα περιστατικά της νευροεκφυλιστικής νόσου.

Μια νέα έκθεση, το ενημερωμένο World Alzheimer Report για το 2014, απευθύνεται σε καθέναν από εμάς ξεχωριστά και καταδεικνύει ποια είναι τα μέτρα που μπορούμε να πάρουμε σήμερα κιόλας για να μειώσουμε τον κίνδυνο άνοιας.

Αν και οι διάφορες μορφές άνοιας, όπως το Αλτσχάιμερ, οφείλονται σε μεγάλο βαθμό στη φυσιολογική διαδικασία της γήρανσης ή στην κληρονομικότητα –παράγοντες στους οποίους δεν μπορούμε να παρέμβουμε– υπάρχουν τέσσερις συνήθειες που μπορούμε όλοι να υιοθετήσουμε προκειμένου να κρατήσουμε το μυαλό μας σε φόρμα: να τρώμε υγιεινά, να γυμναζόμαστε τακτικά, να βρούμε ενδιαφέροντα χόμπι και να μην κόψουμε το SEX.

Παράλληλα, η έκθεση αναφέρει πως οι κυβερνήσεις της κάθε χώρας μεμονωμένα θα πρέπει να καταρτίσουν προγράμματα πρόληψης και διαχείρισης της υπέρτασης, του διαβήτη και τη καρδιοπάθειας.

Η νέα έκθεση που εκπονήθηκε από τον οργανισμό Alzheimer's Disease International αναφέρει πως ο διαβήτης αυξάνει τον κίνδυνο άνοιας κατά 50%. Αφού η παχυσαρκία και η αποχή από τη σωματική άσκηση αποτελούν παράγοντες κινδύνου για το μεταβολικό σύνδρομο, η σωστή διαχείριση του βάρους και η γυμναστική είναι δύο απαραίτητα μέτρα και για την πρόληψη της άνοιας μακροπρόθεσμα.

Ζητιάνος ή κατακτητής της Ζωής

Ποιος είναι αυτός που λέει ότι αν αλλάξει η κοινωνία που ζούμε τότε θα αλλάξουν και οι άνθρωποι;
Και ποιος είναι αυτός που τον πιστεύει και ελπίζει ότι με αυτόν τον τρόπο τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα;
Ποιος είναι αυτός που πιστεύει ότι έτσι θα έρθει η αλλαγή, η καλύτερη ζωή;

Θα μπορούσα να πω ένας αδαής άνθρωπος όμως δεν θα το κάνω εύκολο.
Είναι ο καθένας από μας που δεν θέλει να αναλάβει την ευθύνη του εαυτού του,
που υποστηρίζει ότι πάντα φταίει κάποιος άλλος εκτός από τον ίδιο
που αφήνετε στο ψέμα που βασιλεύει γύρω του και ρίχνει στα σκοτάδια την αλήθεια του
που όλο αναβάλλει να δει τον εαυτό του, κοιτάζοντας συνέχεια μονάχα τι συμβαίνει γύρω του
που αφήνεται στην κυριαρχία του φόβου κάνοντας τον αφέντη του
που ζητιανεύει μια θεσούλα στο δημόσιο, σε μια εταιρεία,
σε μια καρδιά, στο όνειρο, στη ζωή...
που... που... που...
Όλοι εμείς...

Δεν μπορεί να υπάρξει καμιά πολιτική, οικονομική, κοινωνική επανάσταση αν πρώτα δεν κάνουμε επανάσταση μέσα μας.
«Η επανάσταση μπορεί να συμβεί μόνο μέσα στην ανθρώπινη ψυχή Η μόνη επανάσταση που υπάρχει είναι εκείνη του πνεύματος και είναι ατομική.»

Osho

Και όσο περιμένουμε να έρθει κάποιος άλλος να μας ¨σώσει¨, όσο ξεχνάμε ότι γεννηθήκαμε κατακτητές κι όχι ζητιάνοι, όσο δεν αφήνουμε το φως μας να λάμψει και κυκλοφορούμε στα σκοτάδια μας τότε δεν πρόκειται να έρθει καμιά αλλαγή και δεν πρόκειται να αρχίσει καμιά ουσιαστική επανάσταση...

Ως πότε πια!

Η Ζωή δεν είναι δίσκος γραμμοφώνου για να κολλάει στο ίδιο σημείο και να παίζει και να ξαναπαίζει τους ίδιους στίχους, τις ίδιες νότες. Η ζωή ρέει σαν ποτάμι ότι και να λες εσύ, ότι και να κάνεις εσύ…

Αν έχεις επιλέξει να μένεις κολλημένος στο παρελθόν μένοντας στο ίδιο έργο θεατής, παρακολουθώντας ένα έργο που οι περισσότεροι πρωταγωνιστές του έχουν γίνει πια φαντάσματα και ξεπουλώντας τις καινούριες σου στιγμές στη μιζέρια δεν φταίει κανένας.
Εσύ είσαι εκείνος που δημιούργησες το παρελθόν σου, εκείνος που έχει δημιουργήσει αυτό που βιώνεις στο παρόν κι εκείνος που θα δημιουργήσει το μέλλον του.
Ως ποτέ πια θα λες «γιατί σε μένα»….

Πότε θα σταματήσεις να απολαμβάνεις τη θλίψη σου και θα αρχίσεις να απολαμβάνεις τη χαρά σου
Πότε θα πεις «δεν αντέχω άλλο πια» και απλά θα αλλάξεις μονοπάτι.
Όταν σπίτι σου πάρει φωτιά δεν μένεις μέσα για να καείς ακόμα κι αν έχεις ζήσει εκεί όλη σου τη ζωή. Απλά τρέχεις και βγαίνεις έξω για να σωθείς. Πότε θα σταματήσεις να λυπάσαι τον εαυτό σου και απλά θα βγεις από αυτό το «σπίτι που καίγεται»;

Οι Τρεις Διαστάσεις της Ορφικής Θεολογικής Αντίληψης

Ο Ορφέας κληρονόμησε από τους προγόνους του (όλη την ανθρωπότητα) μια βαθιά εσωτερική γνώση που όχι μόνο χρησιμοποίησε για να οργανώσει την δική του αντίληψη της πραγματικότητας, αλλά και βάθυνε κι επεξέτεινε τα όριά της με την δική του προσωπική εμπειρία… Αυτή την εσωτερική γνώση κληροδότησε στους ανθρώπους.
…..
Μια από τις βασικότερες αντιλήψεις (έννοιες) στην Εσωτερική Επιστήμη είναι η Αντίληψη του Κύκλου. Είναι βέβαια λίγο δύσκολο να συλλάβουμε την «αντίληψη του κύκλου» όταν μιλάμε για αφηρημένες καταστάσεις της αντίληψης, ή της σκέψης, αλλά αυτή η αντίληψη του κύκλου αποσαφηνίζεται όταν την εφαρμόζουμε σε πράγματα που είναι πιο κοντά στην ανθρώπινη εμπειρία. Αξίζει όμως τον κόπο να προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε τον μηχανισμό.

Το Χάος (το Μηδέν, η Κενότητα) δεν πρέπει να «νοείται» σαν Άδειο αλλά σαν Πλήρες, (αλλά «χωρίς χαρακτηριστικά»), αφού Εμπεριέχει κι Εμφανίζει τα Πάντα . Η Δραστηριοποίηση του Μηδενός Γεννά την Κίνηση, σαν Αυτοσυνειδησία, σαν το Ένα. Η Εξέλιξη της Αυτοσυνειδησίας που ξεκινά από την Ανυπαρξία, γεννιέται στην Επίγνωση (στην Παρουσία), ολοκληρώνεται στην Πληρότητα και πάλι μειώνεται ως την τελική Εξαφάνισή της Αποτελεί Ένα Κύκλο (μια Στιγμιαία Ανάδυση της Παρουσίας). Στην πραγματικότητα όλη αυτή η κίνηση είναι φαινομενική: Όλα είναι Εξ’ Αρχής Εδώ, απλώς εμφανίζονται σαν να γεννιούνται, να αυξάνουν, κλπ., να κάνουν τον Κύκλο. Όλη η Δημιουργία είναι Φαινομενική. (Δεν εννοούμε μη-πραγματική, εννοούμε απλά ότι όλα υπάρχουν εξ’ αρχής Εδώ και αναδύονται. Από την Φύση, Φύονται τελείως φυσικά όλα, ανθίζουν και μαραίνονται, και ξανά από την αρχή ).

Η Επανάληψη αυτού του Κύκλου (Παρουσίας) Δημιουργεί Μια Δόνηση (Παρουσίας). Αυτή η Δόνηση, η Κίνηση, είναι η Ζωή. Η Διαφοροποίηση της Δόνησης (Παρουσίας) Δημιουργεί την Ποικιλία του Φαινομένου. Κι από τον Συνδυασμό της Ποικιλίας (ή των ποικιλιών) Δημιουργείται η Ζωή σαν Ποικιλία, ο Κόσμος της Εμπειρίας, η Ύπαρξη, οι κόσμοι, το σύμπαν, η υλική ζωή, ο άνθρωπος…

Περιγράφοντας την ίδια πραγματικότητα διαφορετικά μπορούμε να πούμε πως η Επανάληψη του Κύκλου Δημιουργεί την Δόνηση. Η Επανάληψη συγκεκριμένων στιγμών της Δόνησης Δημιουργεί τον Ρυθμό. Η Ισότητα στην διάρκεια των διαστημάτων στον Ρυθμό Δημιουργεί την Ομοιομορφία της Εξέλιξης. Η Ανισότητα στην διάρκεια των διαστημάτων στον Ρυθμό Δημιουργεί την Ανομοιομορφία της Εξέλιξης που όταν την Δούμε σαν Ενότητα Δημιουργεί αυτό που Αντιλαμβανόμαστε σαν Μουσική (στην αφηρημένη και μεταφυσική της υπόσταση). Η Εξέλιξη στην Δημιουργία ακολουθεί το Νόμο της Ομοιομορφίας που αποτελεί Ένα Ευρύτερο Χώρο Εκδήλωσης που συμπεριλαμβάνει μέσα του το (μερικότερο φαινόμενο) της Ανομοιομορφίας. Αυτή η Ανομοιομορφία μέσα στον Χώρο της Ομοιομορφίας είναι η Ζωή. Μιλώντας ποιητικά μπορούμε να πούμε πως η Ζωή είναι Η Μουσική της Εξέλιξης. Και να παρατηρήσουμε πως κάθε Μουσική έχει μια αρχή, μια διάρκεια κι ένα τέλος. Κάποια στιγμή όλες οι μουσικές σωπαίνουν.

Η Δόνηση όταν προσπαθήσουμε να την αντιληφθούμε στο Χρόνο είναι (και παριστάνεται) σαν Κύμα. Όλα τα Φαινόμενα είναι Δόνηση, όλα τα φαινόμενα εμφανίζονται σαν είναι Κύμα. Από τα πιο Σύνθετα μέχρι τα πιο απλά, κι ανάποδα. Ακόμα κι οι στέρεες μορφές, κι οι εκδηλώσεις τους κι η εξέλιξή τους. Η Δημιουργία Γεννιέται λοιπόν κι Εξελίσσεται σαν Δόνηση (Συνείδησης ή Παρουσίας) ή σαν Κύματα (που είναι το ίδιο) που ακολουθούν ένα Παγκόσμιο Ρυθμό. Κι όλα όσα δημιουργούνται στα πλαίσια της Δημιουργίας εκδηλώνουν μια κυματική φύση, έτσι υπάρχουν κι έτσι λειτουργούν μέσα στον «Χώρο» ακολουθώντας κάποιο Ρυθμό. Η Ροή της Συνείδησης, η σκέψη, η ενέργεια, το φως, ο ήχος, ακόμα και κοσμικά φαινόμενα μέσα στο χώρο εκδηλώνουν μια κυματική φύση κι ακολουθούν ένα ρυθμό, σε όποιο επίπεδο εκδήλωσης (της ύπαρξης) κι αν λειτουργούν… (Πάρτε για παράδειγμα -μέσα σε πολλά άλλα-, το ηλεκτρόνιο γύρω από τον πυρήνα-πρωτόνιο του Υδρογόνου. Ποια είναι η πιο επιστημονική περιγραφή του; Ότι το ηλεκτρόνιο είναι ένα κύμα μιας ενεργειακής παρουσίας γύρω από τον πυρήνα… και μάλιστα κινείται τόσο γρήγορα κι αναπτύσσει τέτοιες δυνάμεις που «μοιάζει» με στέρεο φλοιό, σαν το τσόφλι του αυγού… παρ’ όλα αυτά δεν μπορεί να ανιχνευθεί πουθενά με απόλυτη βεβαιότητα, γιατί είναι κύμα κι όχι σωματίδιο…).
Όπως ο Κύκλος που δημιουργεί το Κύμα ξεκινά από το Μηδέν για να αναπτυχθεί ως την Πληρότητα και να επιστρέψει στο Μηδέν (ξανά και ξανά και παράγει το Κύμα) έτσι συμπεριφέρεται και το Κύμα. Έχοντας αναδυθεί από την Φύση του Κύκλου, έχοντας την Ουσία του Κύκλου, αποτελεί κι αυτό (στο περιεχόμενό του) ένα Μεγαλύτερο Κύκλο. Με άλλα λόγια ακολουθεί μια Γέννηση, μια αυξητική πορεία προς την ολοκλήρωση, για να επιστρέψει ξανά (με την μείωση) στο Μηδέν (στο θάνατο). Ο Κύκλος λοιπόν είναι η πραγματική πορεία και το περιεχόμενο της Εξέλιξης, και κάθε εξέλιξης. Τον Κύκλο ακολουθεί όχι μόνο η δημιουργία αλλά και τα τοπικά φαινόμενα στα διάφορες καταστάσεις της ύπαρξης, αλλά και το υλικό σύμπαν σε μακροκοσμικό αλλά και σε τοπικό επίπεδο, η ζωή, η ζωή του ανθρώπου, η κίνηση της φύσης κι όλα τα φαινόμενα. Ο Κύκλος αποτελεί τον τρόπο που εκδηλώνονται τα πάντα. Όλα είναι Κύκλος.

Μια δεύτερη σημαντική αντίληψη (έννοια) που γεννιέται από τον Κύκλο και Διευκρινίζει τον Κύκλο στην Εξέλιξη και στον Χρόνο, είναι η αντίληψη της Κυκλικής Εξέλιξης ή τωνΦάσεων της Εξέλιξης (γέννηση, αύξηση, πληρότητα, μείωση, θάνατος), που Δημιουργεί εκ των πραγμάτων τα Επίπεδα ή τις Βαθμίδες, που ξεκινούν από την γέννηση κι ολοκληρώνονται στην πλήρη διαγραφή (στο κλείσιμο) του Κύκλου. Έτσι ο Κύκλος (της Συνείδησης, της Παρουσίας) Αποτελεί την Ουσία της Εξέλιξης αλλά και το Περιεχόμενο και το Νόημα της Εξέλιξης. Είναι η Ολοκλήρωση μέσω των Βαθμίδων.

Ο Κύκλος (σαν Ουσιαστικό Περιεχόμενο) εκδηλώνεται ακόμα σε κάθε φαινόμενο. Στην πραγματικότητα η εμπειρία της ζωής, η μεταβολή, η αλλαγή, καθορίζεται από τις αντιθετικές έννοιες (για παράδειγμα, απουσία-παρουσία, σκοτάδι-φως, πάνω-κάτω, καλό-κακό, μεγάλο-μικρό, κλπ… έννοιες που λειτουργούν σε όλα τα επίπεδα της ύπαρξης) που η ουσία τους γίνεται ακριβώς φανερή όταν την δούμε μέσα στην εκδήλωση του Κύκλου. Για παράδειγμα το Φως ξεκινά από το Σκοτάδι, αυξάνεται, φτάνει στην πληρότητα και μειώνεται μετά για να εξαφανιστεί (σαν τις Φάσεις της Σελήνης). Μπορούμε λοιπόν να δούμε την ποιότητα και τον χαρακτήρα των αντιθέτων εννοιών μέσα στις διάφορες φάσεις τους στα πλαίσια της κυκλικής εξέλιξής τους. Είναι πάντα συμπληρωματικές. Η Αντίληψη του Κύκλου, της Κυκλικής Κίνησης των Αντιθέτων, κλπ., είναι μια Πανάρχαια Αντίληψη που την συναντάμε σε ολόκληρη την Αρχαία Θρησκευτική Παράδοση. Ένα παγκόσμιο σύμβολο που αποτυπώνει αυτό που λέμε είναι ο Κύκλος του Ταό (με τις Αντίθετες Δυνάμεις του Γιανγκ και του Γιν), που έχει πανάρχαια καταγωγή στην Κίνα.

Όλες αυτές οι αντιλήψεις που περιγράψαμε (δυσνόητες σε αφηρημένο επίπεδο, αλλά πιο κατανοητές στο ανθρώπινο επίπεδο), Ο Κύκλος, η Κυκλική Εξέλιξη, η Κυκλική Εξέλιξη των Αντιθέτων, απασχόλησαν σοβαρά και για χρόνια τον Ορφέα και αποτέλεσαν την βάση της θεολογικής σκέψης του: Ο Ορφέας Είδε το Χάος σαν Αρχή των Πάντων… Το Χάος Είναι η Ουσία, η Δραστηριότητα και το Περιεχόμενο του Κύκλου της Δημιουργίας. Από το Χάος, από τον Κύκλο της Παρουσίας (της Αυτοσυνειδησίας), Γεννιέται (Φαινομενικά, γιατί Υπάρχει Εξ’ Αρχής Εδώ και για Πάντα) η Αρχική Δόνηση, ο Παγκόσμιος Λόγος που σαν Κύμα Διαπερνά την Ύπαρξη και με τον Παγκόσμιο Ρυθμό του Δημιουργεί τους Κόσμους και τα Φαινόμενα. Στην Ουσία της Κυκλικής Εξέλιξης ανακάλυψε ο Ορφέας την Διαρκή Αλλαγή της Θείας Όψης: Ο Θεός (Εικόνα του Ανοιχτού Χάους) Εμφανίζεται σαν Ζαγρέας, Μετουσιώνεται σε Διόνυσο στην διάρκεια της Ανάπτυξης, Ολοκληρώνεται σαν Απόλλωνας και μετά πάλι Οδεύοντας προς την Συγχώνευση με το Αρχέγονο Χάος Γίνεται ο Βάκχος κι Εξαφανίζεται Μέσα στο Απέραντο Κενό, για να Γεννηθεί Ξανά σαν Ζαγρέας, κι έτσι συνέχεια… Τέλος στην Κυκλική Εξέλιξη των Αντιθέτων αναγνώρισε ο Ορφέας την Αιτία της Δημιουργίας της Ζωής και της Ποικιλίας των Φαινομένων, της Γέννησης, της Ανάπτυξης, της Άνθισης, της Ωρίμανσης και του Μαρασμού… Όλα αυτά ο Ορφέας σιγά-σιγά τα Οργάνωσε μέσα στην Αντίληψή του και μπόρεσε να τα διατυπώσει σε Κατανοητό Λόγο: Αυτός είναι Ο Ιερός Λόγος του.
Αυτή είναι η Πρώτη Διάσταση της Θεολογικής Αντίληψης του Ορφέα.
…..
Αλλά ο Ορφέας Προχώρησε πολύ παραπέρα , σε μεγαλύτερο βάθος αντίληψης του Φαινομένου της Ύπαρξης. Μπόρεσε να Κατανοήσει και να Προσδιορίσει τον Ιερό Νόμο των Αναλογιών των Διαφόρων Κύκλων (σε όλες τις Καταστάσεις Ύπαρξης και σε όλα τα επίπεδα λειτουργίας της ύπαρξης και των φαινομένων):
Το Χάος δεν Αποτελεί απλά Μια Μεταφυσική Αρχή από την Οποία Αναδύεται η Οργάνωση και η Τάξη της Ύπαρξης…

Το Χάος Αποτελεί επίσης (κατ’ Αντανάκλαση και κατ’ Αναλογία) την Αρχή της Ύλης. Από το Χάος (που Αποτελεί την Φυσική Κατάσταση της Ύλης) δημιουργείται η οργάνωση της ύλης και μετά η τάξη παλεύει συνεχώς ενάντια στην αποσύνθεση (για όσο μπορεί).
Κατ’ αναλογία από το χάος της ανθρώπινης αντίληψης οργανώνεται η Γνώση που βάζει σε τάξη τον κόσμο κι αγωνίζεται (η αντίληψη) διαρκώς να επιβεβαιώνει (και να διορθώνει) τις διαπιστώσεις της για να διαρκέσει.

Κατ’ αναλογία από το χάος της ανθρώπινης κοινότητας οργανώνεται ο Κύκλος των Μυστών, των Μυημένων στην Αληθινή Γνώση κι αγωνίζεται συνεχώς να κρατήσει Άσβηστη τη Θεία Φλόγα της Αλήθειας, για να μπορούν να επωφελούνται οι άνθρωποι, όχι μόνο αυτοί που υπάρχουν σε κάθε παρούσα φάση, αλλά και οι μελλοντικές γενιές.

Η Οργάνωση και η Τάξη απαιτούν Ενέργεια για να Αναδυθούν, να Διατηρηθούν και να Μεταδώσουν τη Ζωή. Ο Παγκόσμιος Λόγος Αντλεί από τα Ανεξάντλητα Αποθέματα Ενέργειας του Απύθμενου Χάους, της Άχρονης Υπερουσίας, για να Δημιουργήσει την Δημιουργία και να Διατηρήσει τη Ζωή.
Πάλι από το Αχανές Σύμπαν (σε Υλικό Επίπεδο) αντλεί η Εξέλιξη την Ενέργεια, με την συμπύκνωση και την ανάπτυξη των δυνάμεων στο εσωτερικό της. Για να σχηματίσει την ύλη και να δημιουργήσει τα δισεκατομμύρια γαλαξίες και τον δικό μας γαλαξία και το δικό μας Ηλιακό Σύστημα και την δική μας γη και την δική μας σύνθεση της ζωής (με βάση των Άνθρακα, που δημιουργεί τα αμινοξέα, τις πρωτεΐνες, το κύτταρο, τη ζωή, τα είδη, τον άνθρωπο, τον Φωτισμένο, τον Θεό).

Κι από το χάος της πρωτόγονης άγνοιας, που εμπεριέχει όμως κάθε μελλοντική διαδικασία αντίληψης που θα παράγει γνώση η νοημοσύνη του ανθρώπου δημιουργεί τον φωτεινό κόσμο της γνώσης.

Κι από το χάος της ανθρώπινης κοινότητας ο Μύστης βρίσκει τους κατάλληλους ανθρώπους για να δημιουργήσει τον Κύκλο των Μυστών που Ιερή Αποστολή έχουν να διατηρήσουν ζωντανή τη Φλόγα της Γνώσης και να την παραδώσουν στους ερχόμενους για να φωτισθεί η ανθρωπότητα.
Έτσι όπως συμβαίνει στο Υπερφυσικό Επίπεδο και στο Κοσμικό Επίπεδο συμβαίνει και μέσα στον άνθρωπο και μέσα στην κοινότητα… υπάρχει πάντα μια Ιερή Αναλογία.
Αυτή είναι η Δεύτερη Διάσταση της Θεολογικής Αντίληψης του Ορφέα.

…..
Αλλά ο Ορφέας δεν σταμάτησε εδώ, Προχώρησε σε ακόμα μεγαλύτερο βάθος οδηγώντας την κατανόησή του μέχρι την άκρη, στις τελευταίες εκδηλώσεις των φαινομένων:
Ο Ορφέας Καθόρισε τις Αντιστοιχίες Ανάμεσα στους Διάφορους Κύκλους: Αν δεν δημιούργησε πάντως ανέπτυξε όσο ήταν δυνατόν την Ιερή Επιστήμη των Αντιστοιχιών που είναι μια Πανάρχαια Μυητική Διαδικασία Γνώσης. Οι Αντιστοιχίες αναδύονται από την Ταυτότητα, την Ομοιότητα της Ουσίας, ή της Λειτουργίας, ή την Αναλογία των Φαινομένων. Οι Καταστάσεις Ύπαρξης, ή Οι Χώροι Εκδήλωσης ή Λειτουργίας, ή τα Επίπεδα των παρατηρήσιμων φαινομένων, είναι: η Ύπαρξη, ο Κόσμος, το Σύμπαν, ο Χώρος, ο Άνθρωπος, η Κοινωνία, η Ιστορία, η Εξέλιξη, κλπ.
Έτσι η Θεότητα μπορεί και Αντιστοιχεί στη Πραγματική Ουσία του Ανθρώπου, στη Κατάσταση της Φώτισης, στο Κύκλο των Μυστών (ή στην Ιερή Κοινότητα), στην Ολοκλήρωση, κλπ. Αντίστοιχα τα κατώτερα επίπεδα μιας ομάδας αντιστοιχούν στα ανάλογα επίπεδα άλλων ομάδων. Καθένας μπορεί να επεκτείνει το συλλογισμό μέχρι εκεί που θέλει (όταν δεν παραβιάζει τους κανόνες της Αντιστοιχίας).

Ο Ορφέας σαν γνώστης όλης της θρησκευτικής εμπειρίας του παρελθόντος χρησιμοποιεί την ιερή επιστήμη του Συμβολισμού, την ιερή Γνώση των Αντιστοιχιών και μπορεί έτσι να εκφράζεται είτε κυριολεκτικά (ονοματίζοντας την Πραγματικότητα με το όνομά της), είτε να χρησιμοποιεί φιλοσοφικούς όρους, είτε μυθολογικές περιγραφές, είτε φυσικές αντιστοιχίες, ακόμα κι απλές ανθρώπινες δραστηριότητες. Ο Ιερός Λόγος του έχει πολλές αντιστοιχίες και «διαβάζεται» σε πολλά επίπεδα. Αυτό πρέπει να το έχουμε υπόψη μας για να μην παρερμηνεύουμε τα λεγόμενα του Μύστη και να μην περιορίζουμε την ερμηνεία μας σε ένα στενό αντιληπτικό χώρο. Για τον Μύστη (για τον Ορφέα) είναι το ίδιο να αναφέρεται στην Συνειδησιακή Κατάσταση της Ενότητας, ή στον Ζαγρέα του Τελετουργικού Μύθου, στον Ήλιο του Χειμωνιάτικου Ηλιοστασίου, η στην Κατάσταση της Λύτρωσης, ή στην Ένωση με τον Βάκχο, κλπ.
Αυτή είναι η Τρίτη Διάσταση της Θεολογικής Αντίληψης του Ορφέα.
…..
Έχοντας όλες αυτές τις Γνώσεις κι όλα αυτά τα Εργαλεία Γνώσης και Μετάδοσης της Γνώσης στην διάθεσή του ο Ορφέας ήταν έτοιμος να Εξηγήσει στους ανθρώπους την Κυκλική Εξέλιξη όλων των φαινομένων (αντιληπτικών, διανοητικών, υλικών), μιλώντας σε διάφορα επίπεδα (θεολογικό, φιλοσοφικό, μυθικό, τελετουργικό, φυσικό) γνωρίζοντας ότι θα τον καταλάβουν… Κι έτσι Γεννήθηκε η Ιερή Κοινότητα των Ορφικών.

Ζούμε, σύμφωνα με τον Ορφέα και την Ορφική Αντίληψη του Κόσμου, σε ΠέντεEπάλληλους Υπαρξιακούς Χώρους με Διαφορετικά Χαρακτηριστικά ο Καθένας (έτσι μολονότι καταλαμβάνουν τον Ίδιο Χώρο δεν ταυτίζονται) και στη Συνείδησή μας φτάνουν εκατομμύρια πληροφορίες από όλους τους Χώρους. Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν στραμμένη τη Προσοχή τους στον πιο στενό εξωτερικό χώρο, του φυσικού κόσμου, λειτουργούν (με όλες τις Δυνάμεις τους) στον φυσικό κόσμο, είναι απορροφημένοι στα εξωτερικά φαινόμενα (κι έτσι λίγες πληροφορίες φτάνουν από το Εσωτερικό της Ύπαρξης στη Συνείδηση). Η Συνείδηση (για να μην πάθει σύγχυση και «τρελαθεί») φιλτράρει όλες τις πληροφορίες αφήνοντας ελάχιστες να φτάσουν στο συνειδητό, στην επίγνωση. Τέτοια φίλτρα είναι το Αντιληπτικό Βάθος μας, το σύστημα ιδεών μας, το εξωτερικό αντιληπτικό σύστημα (που καθορίζεται από τον ψυχικό χαρακτήρα μας και τους προσανατολισμούς μας), το νευρικό σύστημα κι οι αισθήσεις.

Το Ανοιχτό Χάος, το Υπερούσιο Άχρονο, ο Άχρονος Ζευς Είναι Όλος ο Χώρος (που Συμπεριλαμβάνει όλους τους Χώρους), είναι το Εδώ και Τώρα της Σύγχρονης Μεταφυσικής. Για να συλλάβουμε όμως την Πραγματική Ουσία Του Όλου(του Εδώ και Τώρα) οφείλουμε να φιλτράρουμε όλους τους «θορύβους» σε όλα τα επίπεδα λειτουργίας μας. Αυτή η Αφυπνισμένη Παρατήρηση, η Επίγνωση, είναι η Προσοχή. Και η Προσοχή δεν είναι Διαδικασία, αλλά περάτωση όλων των διαδικασιών. Είναι η Αληθινή Προσευχή που μας Φέρνει σε Επαφή με την Αιωνιότητα. Η εξάλειψη όλων των «θορύβων» της ύπαρξης, η υπαρξιακή σιωπή (όχι έλλειψη ζωής, δραστηριότητας, αλλά πλήρης προσοχή) Αποκαλύπτει τον Αληθινό Χαρακτήρα του Όλου, του Εδώ και Τώρα, που είναι το Χάος, ή το Μηδέν (το Πλήρες κι όχι Άδειο). Σε αυτό το Επίπεδο Αντίληψης Κενότητα και Πληρότητα Ταυτίζονται γιατί Εδώ δεν υπάρχουν Αντιθετικές Έννοιες. Είναι το Α και Ω.
Με αυτό τον τρόπο Περιέγραφε ο Ορφέας την Βαθμιαία Ανάδυση στο Θεό. Κατανόησε ότι Όλα Βρίσκονται Εδώ και Τώρα, Μέσα στην Αντίληψή μας, ότι Ταυτιζόμαστε με το Παν, ότι Βρισκόμαστε Εξ’ Αρχής στην Αρχή των Πραγμάτων, στο Κέντρο των Πραγμάτων, της Αντίληψης, της Δημιουργίας και των Φαινομένων. Κατανόησε ότι λειτουργούμε ταυτόχρονα σε πολλά επίπεδα ύπαρξης χωρίς η μία λειτουργία να εμποδίζει τις άλλες. Μπορούμε θαυμάσια να Ανυψωνόμαστε Μέσα μας προς τον Θεό ενώ ταυτόχρονα περπατάμε στη γη και κάνουμε τις πιο ταπεινές εργασίες.
Η Ίδια η Ζωή μας έχει και Βάθος και Εύρος Αντίληψης και Δυνατότητες Πραγματοποίησης πολλών σκοπών ταυτόχρονα. Με άλλα λόγια η Ζωή μπορεί να ξεδιπλωθεί ελεύθερα χωρίς να συγχέεται ή να εμποδίζεται από την πνευματική εξέλιξη, ή την κοσμική δραστηριότητα.Η Μεγάλη Σοφία είναι ακριβώς αυτή: να συντονίζουμε τις διάφορες δραστηριότητές μας. Αν μπορούμε να συντονίσουμε τον Κύκλο της ζωής μας με τον Βαθύτερο κι Ευρύτερο Κύκλο της Δημιουργίας, με τον Κύκλο της Πνευματικής μας Εξέλιξης, και να τα Προσαρμόσουμε όλα στον Ετήσιο Κύκλο της Φύσης (στο Ηλιακό Ημερολόγιο, στο κοσμικό περιβάλλον και στα φαινόμενα της φύσης) τότε έχουμε επιτύχει την Τέλεια Ισορροπία Ζωής, την Θεία Ζωή.

Αυτό προσπάθησε να επιτύχει ο Ορφέας στη ζωή του κι αυτό δίδαξε στους ανθρώπους : Αυτή είναι η Ουσία και το Περιεχόμενο του Ορφικού Βίου: Η Αρμονία μεταξύ των Κύκλων Ύπαρξης και με την δική μας προσωπική εξέλιξη και πνευματική ανάπτυξη.

(Απόσπασμα από τον «Ορφισμό»)

ΣΟΥΠΕΡ ΗΡΩΕΣ, Γιατί Χρειαζόμαστε τους Ήρωες;

“Τίποτε δεν δίνει τόσο μεγάλο πλεονέκτημα σε έναν άνθρωπο απέναντι σ’ έναν άλλο όσο το να παραμείνει πάντοτε ψύχραιμος και απτόητος σ’ όλες τις περιστάσεις”.
Τόμας Τζέφερσον


Ο Μπέρτολτ Μπρεχτ είχε πει ότι είναι «δυστυχισμένος ο τόπος που χρειάζεται ήρωες». Μήπως όμως θα μπορούσαμε να ανταπαντήσουμε ότι «είναι ευτυχισμένος ο τόπος που έχει ήρωες»; Η ανάγνωση του Γερμανού δραματουργού έχει να κάνει με τις συνθήκες που αναδύεται ο «ήρωας». Όταν όμως οι κοινωνικοί, περιβαλλοντικοί παράγοντες «φωνάζουν» δεν πρέπει να υπάρξει κάποιος που θα ακούσει; Ναι, δεν επικεντρωνόμαστε στο «πριν» αφού εκεί χρειάζεται πολιτική, δυναμική επέμβαση. Εξετάζουμε τι «σπρώχνει» κάποιον στον ηρωισμό. Τι κάνει κάποιον να υπερβεί τα ανθρώπινα όρια και για λίγα δευτερόλεπτα να «τεντώσει» τις δυνάμεις του και να μας θυμίσει την αφασία μας; Η σκιαγράφηση του ήρωα και της έννοιας του.

Η ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΣΟΥΠΕΡ ΗΡΩΩΝ
Ακόμη κι αν δεν πιστεύει κάποιος στους ήρωες, οι περισσότεροι έλκονται απ’ αυτούς που εμφανίζονται στο σέλιλοϊντ, στις σελίδες ενός κόμικ. Γιατί όμως συμβαίνει αυτό; Η απάντηση βρίσκεται στο άρθρο του επιστημονικού περιοδικού Focus με τίτλο: «3.000 χρόνια σούπερ ήρωες». Βασικό σημείο αναφοράς η σύνδεση τους με την ελληνική μυθολογία.
Οι πρώτες πήγες έμπνευσης για τις ιστορίες των υπερ-ηρώων ανάγονται από την αρχαία ελληνική μυθολογία έως το Έπος του Γκιλγκαμές. Επιπλέον, οι ειδικοί εντοπίζουν ανάλογες επιδράσεις και στη λαϊκή λογοτεχνία του 19ου αιώνα. Σύμφωνα με τον γνωστό συγγραφέα και καθηγητή σημειολογίας Ουμπέρτο Έκο, ακριβώς τότε αρχίζει να αποκρυσταλλώνεται η μορφή του υπεράνθρωπου των μαζών, μια σπάνια προσωπικότητα που ξεσκεπάζει τις αδικίες του κόσμου και προσπαθεί να τις αποκαταστήσει απονέμοντας «ιδιωτική» δικαιοσύνη. Αυτό το λογοτεχνικό μοτίβο επηρέασε τους πρώτους συγγραφείς των κόμικς με πρωταγωνιστές σούπερ ήρωες.

Οι ρίζες βέβαια είναι στη δική μας μυθολογία ο Περσέας φορούσε ιπτάμενα σανδάλια, ο Ηρακλής ήταν παντοδύναμος, ο Μωϋσής είχε τηλεκινητικές δυνάμεις. Παράλληλα, η αποστολή τους είναι για το καλό της ανθρωπότητας, όπως ο Προμηθέας έκλεψε τη φωτιά από τους θεούς για να τη δώσει στους θνητούς. Οι μάσκες τους παραπέμπουν στους Έλληνες θεούς που εμφανίζονταν μεταμορφωμένοι. Εν τω μεταξύ η ιστορικός τέχνης Λίζα Μπίβεν, σημειώνει πως κι ο φύλακας-άγγελος μπορεί να θεωρηθεί πρότυπο για τους υπερήρωες.
Το στοιχείο που ενισχύει τη θελκτικότητα είναι η διπλή ταυτότητα. Μερικοί θεωρούν ότι οΣούπερμαν έχει έντονες βιβλικές αναφορές, ότι είναι θεϊκός αγγελιαφόρος που έρχεται στη γη για να σώσει τους ανθρώπους. Κάθε σούπερ ήρωας έχει το alter ego του. Συνήθως είναι άτομα μειλίχια, που διακρίνονται για την πραότητα και την ατζαμοσύνη τους. Όλα αυτά αλλάζουν όταν μεταμορφώνονται.
Βέβαια αν και ανίκητοι βασανίζονται από προσωπικά προβλήματα: Το Τέρας, ο Σπαϊντερμαν, ο Γούλβεριν. Τα τελευταία χρόνια οι δημιουργοί των υπερηρώων δεν είναι άφθαρτοι. Το 1982 ο Κάπτεν Μάρβελ πεθαίνει από ανίατη μορφή καρκίνου. Το 1989 ο Τζόκερ σκοτώνει τον Ρόμπιν και το 1992 ο Σούπερμαν αφήνει την τελευταία του πνοή στα χέρια του Ντούμσντεϊ.

ΟΙ ΗΡΩΕΣ (ΤΟΥ) ΣΗΜΕΡΑ
Στον κινηματογράφο, στα βιβλία, στη φαντασία υπάρχουν ήρωες. Στην πραγματικότητα, στην καθημερινότητα, ποιον είδαμε ως τέτοιον; Για ποιον διαβάσαμε κάτι αληθινά ηρωικό που δεν είχε καθόλου εφέ ή χρώματα; Η ειδησεογραφία έχει παραδείγματα.
Ο Τσέσλι Σάλενμπεργκερ είναι πιλότος αεροπλάνου και ήρωας. Γιατί; Διότι κατάφερε να σώσει τη ζωή 150 ανθρώπων. Η New York Daily News τον εξύμνησε για τον ηρωϊσμό του κι όχι άδικα. Το ατύχημα συνέβη λίγα λεπτά μετά την απογείωση του αεροπλάνου της «US Airways» από το αεροδρόμιο «La Guardia», όταν και οι δυο κινητήρες σταμάτησαν να λειτουργούν. Τότε ο πιλότος ζήτησε από τους επιβάτες να κρατηθούν γερά πριν από την πρόσκρουση. «Ησυχία επικράτησε. Οι άνθρωποι άρχισαν να προσεύχονται» δήλωσε στο CNN ο Φρεντ Μπαρέτα, ένας από τους διασωθέντες. «Ξαφνικά ο πιλότος πήρε το λόγο και μας είπε να προετοιμασθούμε για κάτι αναμφίβολα πολύ βίαιο», τόνισε άλλος επιβάτης. Η συνέχεια είναι… ηρωική. Ο Σάλενμπεργκερ κατόρθωσε να ελέγξει το αεροπλάνο και να βρει ένα δρόμο στον ουρανό της Νέας Υόρκης για να κατέβει προς το ποτάμι, αποφεύγοντας πτώση στα κτίρια. Με ταχύτητα το αεροσκάφος είχε αρχίσει να βυθίζεται, το πλήρωμα κατόρθωσε να απομακρύνει τους επιβάτες που επιβιβάσθηκαν στα πλοία που έσπευσαν για βοήθεια. Ο δήμαρχος της Νέας Υόρκης ανέφερε: «Θα έλεγε κανείς ότι ο πιλότος έκανε ένα μεγαλειώδες κατόρθωμα, προσθαλασσώνοντας το αεροπλάνο και στη συνέχεια εξασφαλίζοντας την απομάκρυνση όλων των επιβατών».
Από τον πιλότο στο γιατρό, αναφέρει σχετικό δημοσίευμα: Ένας Ιταλός χειρουργός ολοκλήρωσε με επιτυχία την εγχείρηση εγκεφάλου ενός ασθενή, παρότι ο ίδιος υπέστη έμφραγμα. Ο 59χρονος ιατρός Claudio Vitale συνειδητοποίησε ότι ο άρρωστος δεν θα συνερχόταν ποτέ, αν σταματούσε την επέμβαση για να επανέλθει ο ίδιος. Έτσι, συνέχισε για 30 λεπτά ακόμη την επέμβαση στο νοσοκομείο Cardarelli της Νάπολη, μέχρι που ασθενής διέφυγε τον κίνδυνο. «Ήξερα ότι δεν μπορούσα να εγκαταλείψω το χειρουργικό τραπέζι εκείνη τη στιγμή, γι’ αυτό δε νιώθω ήρωας, αφού έκανα τη δουλειά μου».

Η ΠΡΑΞΗ ΤΗΣ ΥΠΕΡΒΑΣΗΣ
Το βασικό ερώτημα είναι «πως γίνεται κανείς ήρωας σήμερα;» και το συνοδευτικό «πως λειτουργεί;». Αυτός είναι και πυρήνας του προβληματισμού μας. «Οι ήρωες προχωρούν στα σκοτεινά» γράφει ο Σεφέρης. Και έτσι ο ηρωισμός κάθε μορφής, είναι πάντα θυσιαστικός, ανιδιοτελής, αλτρουιστικός. Ο Θουκυδίδης ιδιοφυώς τον χαρακτηρίζει ως πράξη που, ενώ συνειδητοποιεί το ρίσκο, το διακύβευμα του κινδύνου, επιλέγει την πράξη της υπέρβασης, εν γνώσει ότι αυτή ενέχει τη μεγάλη πιθανότητα της καταστροφής.
Συχνά μια ηρωική πράξη πραγματοποιείται μέσα σε μια έξαρση, θα έλεγα με οίστρο, που παραβλέπει λογική, κινδύνους ορατούς και πραγματικά αδιέξοδα. Είναι σαν τον οίστρο που ο υμνωδός προσάπτει στην πόρνη, οίστρο ακολασίας, μια δίνη, μια ρουφήχτρα που σε περιστρέφει και σε χτυπάει στους απορρόγες βράχους της ηδονής. Μια περίεργη, ιδιότυπη ηδονή θανάτου, ένας οίστρος αυτοκαταστροφικής θυσίας συνέχει και τον ήρωα.

Η ΔΙΑΔΡΟΜΗ
Η έρευνα μας ενισχύεται και με τα λόγια της ψυχολόγου Δήμητρας Στεφάτου, που μας δίνει την δική της ερμηνεία γι’ αυτή την ιδιαίτερη ανθρώπινη κατάσταση. Αρχικά μας θυμίζει ένα «πείραμα που έγινε στις ΗΠΑ. Κάποιος στη μέση του δρόμου υποδυόταν πως χρειαζόταν βοήθεια. Αφού είχε περάσει ώρα, παρατήρησε ότι κανείς δεν πήγαινε να τον βοηθήσει. Ωστόσο, όταν το έκανε ένας, τότε ακολουθούσαν κι οι υπόλοιποι».
Από την αναφορά καταλαβαίνουμε ότι κάτι διαφοροποιεί τον έναν από τους υπόλοιπους. Γιατί όμως; Οι παράγοντες είναι πολλοί και η κυρία Στεφάτου μας βοηθά να ξεθάψουμε τα ελατήρια του μυαλού.
Η πρώτη λέξη που μας «πετά» είναι αυτή του ενστίκτου. Στην προκειμένη περίπτωση αυτό συνδέεται με τη συγγένεια και την ανθρώπινη σχέση. Μεταξύ μάνας-παιδού είναι το ένστικτο που πάντα ετοιμάζεται να επέμβει. Εν συνεχεία μας ενημερώνει ότι ρόλο έχουν και οι βιολογικές βάσεις.
Θέλουμε να πάμε παραπέρα και διερωτόμαστε πως δημιουργείται η σχέση ήρωα-διασωθέντος ενώ είναι άγνωστοι; Η ψυχολόγος μας μιλά για το αξιακό σύστημα του καθενός. Η μοναδική εσωτερική αξιολόγηση και τα ερεθίσματα. Άλλο ένα κομμάτι του παζλ.
Της λέμε φωναχτά τη σκέψη μας για αίσθηση καθήκοντος και συμφωνεί με την άποψη ότι υπάρχει θέση στον γρίφο και για την κουλτούρα κάθε λαού. Όπως και για τα στοιχεία της προσωπικότητας του. Δεν μπορεί να λείπει από την εξίσωση η εκπαίδευση όπως μας υπενθυμίζει. Η κυρία Στεφάτου δε μένει μόνο στον αλτρουισμό, αλλά κατανοεί τη προσπάθεια μας να βάλουμε και τη λύτρωση στο παιχνίδι. Παράλληλα, κάνει λόγο για ανάπτυξη συναισθηματικής οικειότητας.
Η συζήτηση μας φέρνει στην επιφάνεια και τον τρόπο ζωής του ήρωα. Η διαμόρφωση της προσωπικότητας ξετυλίγει περισσότερο το κουβάρι. Διαφορετικά λειτουργεί σε δύσκολες καταστάσεις, σε στιγμές ζωής ή θανάτου, ο ανικανοποίητος από τον «γεμάτο» άνθρωπο. Υπάρχει πάντα ο φόβος κι όπως μας εξηγεί: «Είναι βασικό συναίσθημα που υπάρχει πάντα μέσα μας. Στη περίπτωση του ήρωα υπεισέρχεται ο φόβος του θανάτου και πως θα τον ξεπεράσουμε». Κάπως έτσι διαμορφώνεται η διαδρομή και ο άνθρωπος γίνεται για λίγο υπεράνθρωπος.

ΟΙ ΠΟΛΛΟΙ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΙ ΗΡΩΕΣ
Τελικά ποιος είναι ο ήρωας; Τον χρειαζόμαστε σήμερα; Σ’ αυτό ίσως μας βοηθήσει ο Πιερ Σενλίβρ εθνολόγος που έχει εντρυφήσει στη μορφή του ήρωα, την καταγωγή του και την εξέλιξη του. Γράφει σχετικά η εφημερίδα Ελευθεροτυπία: «Τον 17ο αιώνα, δημιουργούνται τα έθνη. Τότε προστρέχουν στη δημιουργία εθνικών ηρωικών μορφών. Η ανάγκη να ταυτιστείς με ένα παραδειγματικό πρόσωπο, έναν γενναίο ιππότη, είναι μεγάλη σε όλους. Οι εθνικοί ήρωες έχουν επίσης μια ενοποιητική αξία. Από τον Βερσινζετορίξ μέχρι τον στρατηγό Ντε Γκολ, οι κλασικοί ή σύγχρονοι ήρωες ενσαρκώνουν μια ιδέα του έθνους. Το μαρτύριο είναι ένας από τους απαραίτητους όρους τού ήρωα. Την ώρα της παγκοσμιοποίησης φαίνεται πως οι εθνικές μορφές έχουν ξεθωριάσει. Τα είδωλα απομακρύνονται, γιατί το έθνος είναι ένας ορίζοντας που δεν είναι ο μόνος που παρουσιάζεται. Εδώ και πολύ καιρό στη Δυτική Ευρώπη δεν βρισκόμαστε πια σε εμπόλεμη κατάσταση. Ο εθνικός ηρωισμός επομένως θεωρείται ένα ξεπερασμένο γεγονός. Τώρα βρισκόμαστε μπροστά σε ένα πέρασμα από το ηρωικό μοντέλο συλλογικής ταύτισης σε έναν ατομικισμό, όπου ο ήρωας γίνεται «ο άνθρωπος χωρίς ιδιότητες. Ο σύγχρονος ήρωας, ο μετα-εθνικός, δεν είναι ένας ενοποιητικός παράγοντας. Η πατρίδα δεν κινδυνεύει πια. Οι ήρωες δεν έχουν κανένα λόγο να είναι πολεμοχαρείς. Παρατηρούμε πάνω τους πολλές νέες τάσεις».

ΈΧΟΥΝ ΚΟΥΡΑΣΤΕΙ ΣΗΜΕΡΑ ΟΙ ΗΡΩΕΣ;
Πράγματι. Ο 21ο αιώνας αναδεικνύει νέες μορφές ηρωισμού. Όπως, παραδείγματος χάριν, ο ανθρωπιστής ήρωας που αγωνίζεται εναντίον της αδικίας και της φτώχειας. Όπως ο Ρομπέν των Δασών και ο Ζορό, ο αβάς Πιερ έχει γίνει σήμερα μια εμβληματική μορφή. Άλλες αξίες, όπως το ξεπέρασμα των ορίων του εαυτού σου, κάνουν αθλητές, όπως τον Ζιντάν, νέες ηρωικές φιγούρες. Υπάρχει ωστόσο δυστυχώς και μια αρνητική εξέλιξη σ’ αυτό το φαινόμενο, που αφορά πρόσωπα της τηλεόρασης που έχουν αρχίσει να μιαίνουν το πάνθεον των ηρώων και να προβάλλουν “ήρωες” μιας χρήσης, είδωλα που ξεχνιούνται αμέσως.
Είναι δύσκολο και περίεργο να είναι κανείς ήρωας σήμερα. Το «βουνό» που πρέπει να ανέβει ο άνθρωπος για να αφήσει τον εαυτό του είναι τεράστιο. Γι΄ αυτό και είναι μετρημένοι στα δάχτυλα των δύο χεριών οι πραγματικοί ήρωες, γιατί μόνο λίγοι μπορούν να κατανικήσουν το ισχυρό ένστικτο της αυτοσυντήρησης, να χλευάσουν τα ορθολογιστικά και υπολογισμένα επιχειρήματα του κοινού, ακόμη και της πολύχρονης πείρας, ακόμη πιο πολύ τα ολοκαυτώματα που διασώζει η μνήμη και η Ιστορία.
Η πράξη του ήρωα είναι ασυνήθιστη και αξιέπαινη γι’ αυτό και τον χρειαζόμαστε σήμερα. Τον έχουμε ανάγκη για να μας θυμίσει το καλό και ευγενές, τα δεδομένα που αγνοούμε και τον πολιτισμό που ατιμάζουμε καθημερινά. Έτσι όπως αναφέρει ο Σενλίβρ: «Πολύ συχνά σήμερα, ήρωας είναι «αυτός που λέει όχι». Μια μορφή αμφισβητία της καθεστηκυίας τάξης. Απέναντι στην παγκόσμια τάξη που εγκαθίσταται, απέναντι στον άγριο φιλελευθερισμό, τον εγωισμό των κατεχόντων, σ’ αυτή την παγκοσμιοποίηση που τρομάζει, είναι αυτός που αντιστέκεται».
Στη σημερινή καταναλωτική κοινωνία η κρίση έρχεται να ενισχύσει τον ήρωα. Αυτός που δεν το βάζει στα πόδια και διατηρεί τις αρχές του, δε σκέφτεται εγωιστικά και ξεπερνά το εγώ, είναι ηρωικός τύπος. Τα ηθικά και πολιτισμικά ερείσματα φθίνουν και μένουμε εκτεθειμένοι απέναντι στις επιθέσεις του νεοφιλελευθερισμού, της ασύδοτης εργοδοσίας, της προκλητικής ανοησίας, της καταστολής, της πνευματικής καθοδήγησης. Ο άλλος πόλεμος είναι καθημερινός και επικίνδυνος. Δε θέλουμε μόνο τους κατ’ εξαίρεση ήρωες, αλλά τους πολλούς καθημερινούς για να μη δυστυχήσει ο τόπος...

Κάτω ἀπὸ αὐτὸ ποὺ φαίνεται πὼς εἴμαστε, εἴμαστε …Ἐμεῖς

Οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι δύσκολα συνειδητοποιοῦν ὅτι διαθέτουν ἤδη ὅλη τὴν ἐσωτερικὴ σοφία, τὴν δύναμη καὶ τὴν δημιουργικότητα ποὺ χρειάζονται γιὰ να κάνουν τὰ ὄνειρά τους πραγματικότητα.
Κι αὐτὸ γιατὶ ἡ πηγὴ αὐτῆς τῆς ἀστείρευτης προσωπικῆς δυνάμεως βρίσκεται κρυμμένη βαθειὰ κάτω ἀπό τὶς ὑποχρεώσεις τῆς ἐπιβιώσεως, κάτω ἀπὸ τοὺς λογαριασμούς, τὴν ἐκνευριστικὴ ὁδήγηση, τὶς προθεσμίες ποὺ πρέπει νὰ τηρηθοῦν, τὰ ἐπαγγελματικὰ ταξείδια, τὴν οἰκονομικὴ κρίση.
Εἶναι κρυμμένη τόσο βαθειάά, ποὺ εἶναι δύσκολο νὰ τὴν προσεγγίσουμε μέσα στὴν καθημερινότητά μας.

Ὅταν δὲν μποροῦμε νὰ πλησιάσουμε τὶς ἐσωτερικές μας πηγὲς καὶ τὰ ἐσωτερικά μας ἀποθέματα, καταλήγουμε στὸ λανθασμένο συμπέρασμά πὼς ἡ εὐτυχία καὶ ἡ πληρότητα ἐξαρτῶνται μόνον ἀπὸ ἐξωτερικοὺς παράγοντες.
Διαθέτεις ὅμως ἤδη ὅλ ὅσα χρειάζεσαι γιὰ νὰ ζ;ήσῃς μία ζωὴ πληρότητος.
Ὁ τρόπος γιὰ νὰ φθάσῃς σὲ αὐτὴ τὴν γνώση εἶναι μέσα ἀπὸ ἔνα ἐσωτερικὸ ταξείδι, που ἔχει σὰν ἀποτέλεσμα μιὰν συναισθηματική, ψυχολογικὴ καὶ πνευματικὴ μεταμόρφωση.
Ὑπάρχουν ἕξι θεμελιακὲς ἀρχὲς ποὺ μποροῦν νὰ μᾶς ὁδηγήσουν στὸ νὰ κάνουμε αὐτὸ τὸ ἐσωτερικὸ ταξείδι.

Ἡ πρώτη ἀρχὴ εἶναι ἡ εὐγνωμοσύνη. Ὅταν μποροῦμε νὰ κάνουμε μιὰν ἀπογραφὴ καὶ να ἐκτιμήσουμε αὐτά ποὺ ἔχουμε, τότε ἀνακαλύπτουμε πόσο πλούσιοι εἴμαστε.
Μετὰ τὴν εὐγνωμοσύνη ἔρχεται ἡ ἁπλότητα. Ἡ ἁπλότητα εἶναι ἡ ἐπιθυμία μας νὰ ξεκαθαρίσουμε τὰ πράγματα, νὰ τὰ κάνουμε λιγότερο περίπλοκα καὶ να ἀντιληφθοῦμέ τὶ μᾶς εἶναι ἀπαραίτητο γιὰ νὰ ζήσουμε πραγματικὰ καλά.
Ἡ ἁπλότητα φέρνει μαζί της καὶ τὴν τάξῃ, τὴν ἐσωτερικὴ ἀλλὰ καὶ τὴν ἐξωτερική.
Ἡ αἰσθήσῃ τῆς τάξεως μᾶς χαρίζει ἁρμονία.
Ἡ ἁρμονία μας ἐξασφαλίζει ἐσωτερικὴ γαλήνη γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ ἐκτιμήσουμε τὴν ὀμορφιά ποὺ βρίσκεται ὁλόγυρα μας κάθε ἡμέρα.
Καὶ ἡ ὀμορφιὰ ἀνοίγει τὸ δρόμο για τὴν χαρά!

Ἀλλὰ ὅπως συμβαίνει μὲ κάθε ὑπέροχο ἔργο τέχνης τὰ χρώματα ἐναλλάσσονται μὲ ἔναν τόσο ἁρμονικὸ τρόπο, ποὺ δὲν μπορεῖ κανεὶς εὔκολα νὰ διακρίνῃ τὸ ποῦ σταματᾶ τὸ ἕνα χρῶμα καὶ ποῦ ἀρχίζει τὸ ἄλλο..
Ἔτσι συμβαίνει καὶ μὲ τὶς ἔξι ἀρχές…
Ἀρχισε σήμερα νὰζωγραφίζῃς στὸν δικό σου καμβᾶ…

Ἄνοιξε τὰ μάτια τῆς ἐσωτερικῆς σοῦ ἀντιλήψεως καὶ κατανοήσεως, γνωρίζοντας ὅτι μέσα στὸν συρφετὸ καὶ στὶς σκοτοῦρες τῆς καθημερινότητας, βρίσκονται χρυσᾶ νήματα ἐνὸς γεμάτου πληρότητα κόσμου.

Ο πόλεμος για τον Θεό

Επιστήμονες που δηλώνουν άθεοι και συγγραφείς που δηλώνουν πιστοί σε μια ανοιχτή αντιπαράθεση η οποία τροφοδοτεί νέες θρησκευτικές συγκρούσεις.

Η απήχηση συγγραφέων που «μάχονται το Θεό» τα τελευταία δύο χρόνια στην Αμερική έκανε πολλούς να ανησυχήσουν σοβαρά. Εχει ο καιρός γυρίσματα ακόμη και στη χώρα της θρησκευόμενης Δεξιάς, αφότου ένας 37χρονος συγγραφέας με το βιβλίο του «Το τέλος της πίστης» έφερε τα πάνω κάτω στην κυρίαρχη άποψη ότι η ανθρωπότητα απειλείται από σύγκρουση των πολιτισμών. Εκείνο που την απειλεί, όπως έδειξε ο Σαμ Χάρις, είναι η σύγκρουση ανάμεσα στη λογική και στη θρησκεία στον σύγχρονο κόσμο μας. Είναι η επιθυμία να θέσουμε τη λογική στην υπηρεσία των θρησκευτικών πεποιθήσεων ακόμη και όταν αυτές στρέφονται κατά της ανθρωπότητας και δημιουργούν ολοκαυτώματα. Κάτι τέτοιο ακούστηκε ξαφνικά πολύ οικείο σε αρκετούς Αμερικανούς.Ολα άρχισαν το 2006, όταν ο εκδότης W.W. Norton αποφάσισε να δώσει την ευκαιρία στον πτυχιούχο φοιτητή της νευρολογίας να δημοσιεύσει την ιδιόρρυθμη και εξωφρενική επίθεσή του στη θρησκεία. «Το τέλος της πίστης» του άγνωστου Χάρις, από εβραία μητέρα και κουάκερο πατέρα, θα εξέθετε τους κινδύνους και τον παραλογισμό που επιφυλάσσει η οργανωμένη θρησκεία. Ο συγγραφέας δεν έδωσε περισσότερες πληροφορίες για το άτομό του ώστε να μη γίνει στόχος επιθέσεων, αλλά το βιβλίο έμεινε για 33 εβδομάδες στις λίστες μπεστ σέλερ των «New York Times». 
Σαν να δόθηκε ένα σύνθημα στον αέρα, η αμέσως επόμενη έκπληξη προήλθε την ίδια χρονιά από το βιβλίο «Η περί του Θεού αυταπάτη» του 67χρονου βρετανού εθνολόγου, βιολόγου και αθεϊστή Ρίτσαρντ Ντόκινς, το οποίο εισέβαλε στις λίστες των «New York Times» για 22 εβδομάδες. Αυτός ήταν ήδη γνωστός από το 1976 με το «Εγωιστικό γονίδιο» (The Selfish Gene), με πολλές εκδόσεις και μεταφράσεις σε 13 γλώσσες, το οποίο απέκτησε νέα δυναμική μετά τη θυελλώδη επανεμφάνιση του συγγραφέα του. Οχι τόσο άσχετο με το θέμα και αυτό, αφού αναφέρεται στη μάχη μεταξύ του Καλού και του Κακού μέσα στο ανθρώπινο γονίδιο – και όχι μόνο στη θρησκεία -.
 
Αθεϊστικές οργανώσεις
Την ίδια χρονιά ο 66χρονος αμερικανός φιλόσοφος, νευρολόγος, γλωσσολόγος, ψυχολόγος και θιασώτης της τεχνητής νοημοσύνης Ντάνιελ Ντένετ, ο οποίος λογίζεται ως ο νέος Μπέρτραντ Ράσελ του καιρού μας, εξέδωσε ένα βιβλίο με τίτλο «Απομυθοποίηση. Καταρρίπτοντας τον μύθο της θρησκείας», όπου πρεσβεύει μια επιστημονική, ορθολογική εξέταση της θρησκείας ώστε να καταλάβουμε ποιον σκοπό εξυπηρετεί στον πολιτισμό μας, και συνάντησε τους άλλους σε επιτυχία. Ο δε Χάρις χρειάστηκε να εκδώσει ένα δεύτερο επεξηγηματικό βιβλίο, την «Επιστολή προς ένα χριστιανικό έθνος», ως απάντηση στις επικρίσεις που δέχθηκε, και για μία ακόμη φορά έλαβε θέση στα βιβλιοπωλεία όλων των αεροδρομίων της χώρας.Το 2007 ήρθε η χαριστική βολή με το βιβλίο «God is not great» του γνωστού σε εμάς 59χρονου αμερικανο-βρετανού δημοσιογράφου Κρίστοφερ Χίτσενς, ανταποκριτή για χρόνια στην Κύπρο, το οποίο επίσης έγινε αυτομάτως μπεστ σέλερ. Η χώρα μας ακολουθεί τη σχετική συζήτηση κατά πόδας, ενώ ένα ρεύμα ελλήνων αθέων εμφανίστηκε στο atheoi. org, κατά το πρότυπο του αμερικανικού Atheist Alliance International, «της μόνης δημοκρατικής εθνικής αθεϊστικής οργάνωσης στις Ηνωμένες Πολιτείες».

Στις 3 Μαρτίου 2008 οι «New York Times» θέλησαν να καθησυχάσουν τους πιστούς με άρθρο της Lori Smith: «Τα μπεστ σέλερ των αθέων πυροδότησαν την περιφρούρηση της πίστης. Στην τρέχουσα πολιτιστική διαμάχη γύρω από τον Θεό και την πίστη, ένα πράγμα είναι σίγουρο: όσο κυκλοφορούν μπεστ σέλερ άθεων συγγραφέων τόσο θα εμφανίζονται και βιβλία-αποκρίσεις, με το παραπάνω.
Και ενώ τα πρώτα από αυτά, όπως «Η αυταπάτη του Ντόκινς» του Αλιστερ Μακ Γραφ (InterVarsity 2007), αποκρίνονταν σε συγκεκριμένα βιβλία – ή όπως στην περίπτωση του «Υπάρχει Θεός» του Αντονι Φλιου (HarperOne 2007) που αποκρινόταν στην πνευματική πορεία ενός συγκεκριμένου ατόμου -, τώρα οι συγγραφείς άρχισαν να απαντούν στους «νέους άθεους» συλλήβδην, σαν σε ομάδα ή κίνημα. Ο Φίλιπ Λο, διευθυντής του εκδοτικού οίκου Westminster John Knox, ζήτησε από τον Τζον Χάου, καθηγητή Επιστημών και Θρησκείας στο Πανεπιστήμιο Georgetown της Ουάσιγκτον, να συγγράψει το έργο «God and the New Atheism» για να εκδοθεί τον Δεκέμβριο. «Απ” όσο γνωρίζω» είπε ο Λο «δεν εμφανίστηκε καμία αξιόπιστη απόκριση σε όλους αυτούς τους νέους άθεους»».

Ολέθρια επίδραση
Είναι αλήθεια ότι η θρησκευόμενη Αμερική είχε περάσει αμέσως στην αντεπίθεση. Πέρα από μια σειρά χριστιανικών «απολογιών» που δημοσιεύθηκαν κατά την παραδοσιακή τακτική, προσπάθησαν να εξηγήσουν τον αντίκτυπο των άθεων συγγραφέων. Στις 3 Δεκεμβρίου του 2007, η Katha Pollitt στον «Spectator» έγραψε: «Πόσο πιθανό είναι τα 1,3 δισ. μουσουλμάνοι του κόσμου να ξυπνήσουν ένα πρωί έτοιμοι να εγκαταλείψουν την πατρογονική θρησκεία τους; Ακόμη κι αν είσαι ένας στιβαρός άθεος τύπου Σαμ Χάρις και θεωρείς ότι η θρησκεία είναι εντελώς χαζή -σφαίρα επιρροής δικολάβων και τρελών-, θα πρέπει να αναγνωρίσεις ότι είναι μάλλον απίθανο να πείσεις έναν ευσεβή άνθρωπο για τις απόψεις σου στο εγγύς μέλλον. Δεν περιμένεις βέβαια να βρεις απήχηση πετσοκόβοντας τον λουθηρανισμό ή τον βουδισμό. Δεν υπάρχει ίχνος αμφιβολίας στο δικό μου μυαλό ότι είναι ο τρόμος μπροστά στο εμπόλεμο Ισλάμ και ο φόβος της μουσουλμανικής μετανάστευσης στη Δύση που κρύβονται εν πολλοίς πίσω από την πρόσφατη απήχηση των αθέων».
Η εξήγηση δεν φάνηκε ικανοποιητική σε όλους. Η Lisa Miller στον «Newsweek» στις 31 Δεκεμβρίου 2007 διαπίστωσε άλλη δυναμική: «Θα μπορούσε να θεωρήσει κανείς ότι το 2007 ήταν η χρονιά νίκης των αθέων. Δεν κατάφεραν να μετατρέψουν το 86% των Αμερικανών που λένε ότι πιστεύουν στον Θεό σε απίστους – αλλά μάλλον δεν ήταν αυτός ο σκοπός τους. Με μια σταθερή ροή μπεστ σέλερ, οι θορυβώδεις άθεοι κατάφεραν να φέρουν την ολέθρια επίδραση της πίστης στο προσκήνιο. Ο αριθμός των ατόμων που δεν είχαν πρόβλημα να δηλώσουν στα γκάλοπ ότι δεν πιστεύουν στον Θεό κινήθηκε με μικρά βήματα στο 6% – από 2% που ήταν το 2001».

Θύματα ρατσισμού
Και πάλι το ερώτημα παρέμενε: επί σειρά δεκαετιών οι άθεοι αισθάνονταν θύματα ρατσισμού στην Αμερική, πώς έριξαν τώρα ξαφνικά το γάντι; Ο Will Hutton παρουσίασε μια εύλογη εξήγηση στον «Guardian» στις 25 Φεβρουαρίου 2007: «Διαγράφονται κύκλοι στην αμερικανική πολιτική ζωή, όπως έδειξε ο ιστορικός Αρτουρ Σλέσινγκερ. Τέρμινα συντηρητισμού και προσωπικών επιδιώξεων εναλλάσσονται με περιόδους φιλελευθερισμού και κοινής ευψυχίας – με χρόνια αναταραχής ενδιαμέσως. Προκύπτει μια αμφιταλάντευση στο εκκρεμές της πολιτιστικής ταυτότητας και το κλειδί σε αυτή την υπόθεση είναι η θρησκεία. Για πάνω από 25 χρόνια η επιθετική συντηρητική χριστιανική Εκκλησία των Ευαγγελικών καθόριζε το πολιτικό και πολιτιστικό σκηνικό.Τον Νοέμβριο του 2004 σχεδόν η μισή Γερουσία και τα δύο τρίτα της Βουλής των Αντιπροσώπων είχαν παραδοθεί στις επιταγές της, όπως στην περίπτωση της απαγόρευσης των αμβλώσεων. Τα πράγματα δυσκόλεψαν για τη θρησκευόμενη Δεξιά ύστερα από μια σειρά σκάνδαλα, οπότε η κοσμική Αμερική άρχισε σιγά σιγά να επαναπροσδιορίζει την ταυτότητά της. Ακόμη και οι χριστιανοί δεν έβλεπαν με καλό μάτι την τόση πολιτικοποίηση της θρησκείας και την πρόσδεσή της σε ένα κόμμα μόνο. Στο μεταξύ ο ισλαμικός φονταμενταλισμός τους θύμισε το ειδικό βάρος του δικού τους Αμερικανικού Συντάγματος – το οποίο όριζε ότι η θρησκεία και το κράτος πρέπει να διατηρούν απόσταση.Τον Ιούλιο του 2007, σε σχετικό γκάλοπ, το 49% απάντησε ότι οι συντηρητικοί χριστιανοί το έχουν παρατραβήξει στην προσπάθειά τους να επιβάλουν τις θρησκευτικές αξίες τους σε όλη τη χώρα. Εμφανίστηκε μια πλειοψηφία υπέρ της επιστημονικής άποψης που αμφισβητούσε ότι η Βίβλος είναι ο αληθινός λόγος του Θεού, και αυτή βρήκε την αντανάκλασή της σε ένα μυστηριώδες μικρό βιβλιαράκι, την «Επιστολή σε ένα χριστιανικό έθνος» του Σαμ Χάρις, όπου παρουσιάζονταν όλες οι αδυναμίες της Βίβλου».Η παράδοση του αθεϊσμού κρατάει βεβαίως από τον Βολταίρο, τον Νίτσε, τον Μπέρτραντ Ράσελ και τον Ζαν Πολ Σαρτρ, στον οποίο ανήκει ο μνημειώδης αφορισμός: «Ο Θεός δεν υπάρχει, το κάθαρμα!». Σήμερα, ωστόσο, οι νέοι αθεϊστές περισσότερο καταφέρονται κατά των θρησκειών παρά ενδιαφέρονται για την ύπαρξη ή όχι του Θεού. Ο γάλλος αθεϊστής Μισέλ Ονφρέ, ο οποίος εμφανίστηκε στην Ευρώπη την ίδια περίπου εποχή με το δικό του μπεστ σέλερ «Πραγματεία περί αθεολογίας» – στα ελληνικά σε μετάφραση Σαπφώς Διαμάντη, από τις εκδόσεις Εξάντας (2006) -, αποδέχεται ότι ο Θεός δεν μπορεί να πεθάνει αφού οι άνθρωποι τον αναζητούν διαρκώς, αλλά οι θρησκείες καλό θα ήταν να εξαφανιστούν. Και αυτό γιατί η ουσία των θρησκειών δεν είναι η αγάπη, αλλά το μίσος και η στήριξη των ισχυρών.