Δευτέρα 20 Απριλίου 2020

ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ: ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ - Ἑλένη (1107-1164)

ΧΟ. σὲ τὰν ἐναύλοις ὑπὸ δενδροκόμοις [στρ. α]
μουσεῖα καὶ θάκους ἐνί-
ζουσαν ἀναβοάσω,
τὰν ἀοιδοτάταν
ὄρνιθα μελωιδὸν
1110 ἀηδόνα δακρυόεσσαν,
ἔλθ᾽ ὦ διὰ ξουθᾶν γενύων ἐλελιζομένα
θρήνων ἐμοὶ ξυνεργός,
Ἑλένας μελέους πόνους
τὸν Ἰλιάδων τ᾽ ἀει-
1115 δούσαι δακρυόεντα πότμον
Ἀχαιῶν ὑπὸ λόγχαις,
ὅτ᾽ ἔδραμε ῥόθια πολιὰ βαρβάρωι πλάται
ὃς ἔμολεν ἔμολε μέλεα Πριαμίδαις ἄγων
Λακεδαίμονος ἄπο λέχεα
1120 σέθεν, ὦ Ἑλένα, Πάρις αἰνόγαμος
πομπαῖσιν Ἀφροδίτας.

πολλοὶ δ᾽ Ἀχαιῶν δορὶ καὶ πετρίναις [ἀντ. α]
ῥιπαῖσιν ἐκπνεύσαντες Ἅι-
δαν μέλεον ἔχουσιν,
ταλαινᾶν ἀλόχων
κείραντες ἔθειραν,
1125 ἄνυμφα δὲ μέλαθρα κεῖται·
πολλοὺς δὲ πυρσεύσας φλογερὸν σέλας ἀμφιρύταν
Εὔβοιαν εἷλ᾽ Ἀχαιῶν
μονόκωπος ἀνὴρ πέτραις
Καφηρίσιν ἐμβαλών,
1130 Αἰγαίαις ἐνάλοις δόλιον
ἀκταῖς ἀστέρα λάμψας·
ἀλίμενα δ᾽ ὅρια μέλεα βαρβάρου στολᾶς
τότ᾽ ἔσυτο πατρίδος ἀποπρὸ χειμάτων πνοᾶι
γέρας οὐ γέρας ἀλλ᾽ ἔριν
1135 Δαναῶν Μενέλας ἐπὶ ναυσὶν ἄγων
εἴδωλον ἱερὸν Ἥρας.

ὅτι θεὸς ἢ μὴ θεὸς ἢ τὸ μέσον [στρ. β]
τίς φησ᾽ ἐρευνάσας βροτῶν;
1140 μακρότατον πέρας ηὗρεν ὃς τὰ θεῶν ἐσορᾶι
δεῦρο καὶ αὖθις ἐκεῖσε καὶ πάλιν ἀμφιλόγοις
πηδῶντ᾽ ἀνελπίστοις τύχαις.
σὺ Διὸς ἔφυς, ὦ Ἑλένα, θυγάτηρ·
1145 πτανὸς γὰρ ἐν κόλποις σε Λή-
δας ἐτέκνωσε πατήρ·
κἆιτ᾽ ἰαχήθης καθ᾽ Ἑλλανίαν
προδότις ἄπιστος ἄδικος ἄθεος· οὐδ᾽ ἔχω
†τί τὸ σαφὲς ὅτι ποτ᾽ ἐν βροτοῖς τὸ τῶν θεῶν
ἔπος ἀλαθὲς εὗρον†.
1150 ἄφρονες ὅσοι τὰς ἀρετὰς πολέμωι [ἀντ. β]
λόγχαισί τ᾽ ἀλκαίου δορὸς
κτᾶσθ᾽, ἀμαθῶς θανάτωι πόνους καταλυόμενοι.
1155 εἰ γὰρ ἅμιλλα κρινεῖ νιν αἵματος, οὔποτ᾽ ἔρις
λείψει κατ᾽ ἀνθρώπων πόλεις·
†αἳ Πριαμίδος γᾶς ἔλιπον θαλάμους†,
ἐξὸν διορθῶσαι λόγοις
1160 σὰν ἔριν, ὦ Ἑλένα.
νῦν δ᾽ οἱ μὲν Ἅιδαι μέλονται κάτω,
τείχεα δὲ †φλογερὸς† ὥστε Διὸς ἐπέσυτο φλόξ,
ἐπὶ δὲ πάθεα πάθεσι φέρεις †ἀθλίοις
συμφοραῖς αἰλίνοις†.

***
ΧΟΡ. Εσύ που μέσα στα πυκνά
σύδεντρα ζεις και πέτεσαι, αηδόνα,
εσένα κράζω γλυκοκέλαδο πουλί
1110 με τη λυπητερή λαλιά·
τον κόκκινο φουσκώνοντας λαιμό σου
βοήθα να μοιρολογήσω
τα πάθη της Ελένης· κλάψε
τον πόνο και τα δάκρυα
των γυναικών της Τροίας
γι᾽ αυτούς που θέρισε κοντάρι ελληνικό,
όταν το πέλαγο αρμενίζοντας
με το βαρβαρικό σκαρί του
ο Πάρης, του χαμού ο γαμπρός,
ήρθε με συνοδειά την Κύπριδα
στους Πριαμίδες φέρνοντας
1120 γάμο συφοριασμένο από τη Σπάρτη,
εσένα, Ελένη, εσένα.

Με πετροβόλημα και με κοντάρι
πλήθος χαθήκαν οι Αχαιοί
και κατοικούν στον άραχλο Άδη τώρα·
οι δύστυχες γυναίκες τους πενθώντας
έκοψαν τα μαλλιά· απομείναν
έρμα τα σπίτια, δίχως άντρες·
κι αυτός που πάτησε μονάχος
τη θαλασσόζωστη Εύβοια, λαμπρές
φωτιές ανάβοντας στου Καφηρέα τα βράχια,
1130 ναύτες πολλούς ξολόθρεψε, καθώς
τις δολερές ζυγώναν λάμψεις του γιαλού.
Άνεμοι θυμωμένοι τον Μενέλαο διώξαν
αλάργα από τον κάβο του Μαλέα,
όταν γυρνούσε στην πατρίδα φέρνοντας
τ᾽ ομοίωμα της Ήρας, του πολέμου
βραβείο ή κάλλιο την αιτία
να σφάζονται για χρόνια οι Δαναοί.

Τί ᾽ναι θεός, τί μη θεός,
και τί ᾽ναι ανάμεσά τους;
Ποιός θα το πει θνητός πως το ᾽βρε,
καιρό πολύ εξετάζοντας τα πάντα,
1140 μια και το βλέπει, εδώ κι εκεί
των θεών οι γνώμες να πηδούν
και πάλι στο ενάντιο να γυρνάνε
ανέλπιστα κι αλόγιαστα;
Ελένη, είσαι του Δία θυγατέρα·
σαν άσπρος κύκνος ο γονιός σου
στον κόρφο σ᾽ έσπειρε της Λήδας.
Ύστερα σ᾽ όλη την Ελλάδα σε είπαν
άδικη, άπιστη, άθεη, προδότρα·
μες στους ανθρώπους δεν υπάρχει
τίποτα σίγουρο· στων θεών μόνο
1150 τα λόγια βρήκα την αλήθεια.

Ανέμυαλοι όσοι αποζητούν τη δόξα
με λόγχες και με δυνατά
στον πόλεμο κοντάρια,
λογιάζοντας αστόχαστα πως έτσι
θα πάψουν των θνητών τις συμφορές·
γιατί αν το δίκιο σου ζητάς με το αίμα,
η αμάχη δεν θα λείψει από τον κόσμο·
γι᾽ αυτήν οι Πριαμίδες πήγαν
κάτω στη γης, ενώ μπορούσαν
μονάχα με τα λόγια, Ελένη,
1160 τέλος να δώσουνε στην έχθρα.
Τώρα στον Άδη ᾽ναι βαθιά χωμένοι,
τα κάστρα τους φωτιά τα ᾽χει σαρώσει
σαν κεραυνός του Δία κι εσύ
πέρασες βάσανα και βάσανα
που αβάσταχτους σηκώσαν θρήνους.

Μελέτες για την Αρχαία Μακεδονία, Από το τέλος της εποχής του χαλκού στη γένεση των πόλεων: Η εποχή του σιδήρου - Γενικά

Η Κεντρική Μακεδονία χαρακτηρίζεται από μια χαμηλή επί το πλείστον ακτή, μια ζώνη προς το εσωτερικό κατά τμήματα λοφώδη και κατόπιν ημιορεινή και ορεινή ζώνη. Διασχίζεται από σειρά ποταμίσιων κοιλάδων σχεδόν παράλληλα και ακτινωτά (κοιλάδες Πηνειού, Αλιάκμονα, Λυδία, Αξιού, Γαλλικού, Ανθεμούντα) και πολλών μικρότερων ρεμάτων. Αυτή η μορφολογία απλώνεται από τον Όλυμπο μέχρι τη Χαλκιδική. Οι κοιλάδες και οι πλατιές διαβάσεις συνδέουν τις ακτές με τη βαθύτερη ενδοχώρα, δυτικά προς την Πίνδο, βόρεια προς τα ηπειρωτικά Βαλκάνια και ανατολικά προς τη Θράκη. Τα παράλια παρέχουν φυσικά λιμάνια, ιδιαίτερα στις εκβολές ποταμών και σε όρμους, μερικά από τα οποία σχηματίζονται κοντά σε ακρωτήρια.
 
Οι πληροφορίες της αρχαιολογίας για την ύστερη εποχή του χαλκού επιτρέπουν να σκιαγραφήσουμε την εικόνα της ανάπτυξης, σύνθετη και με εσωτερικές διαφορές. Ορισμένα τυπολογικά χαρακτηριστικά, ωστόσο, όπως η χειροποίητη αδιακόσμητη κεραμική ή η γραπτή αμαυρόχρωμη και η σε πολλές περιπτώσεις κατοίκηση στις ίδιες θέσεις παρουσιάζονται ως φαινόμενα συνέχειας από την εποχή του χαλκού σε εκείνη του σιδήρου.
 
Ένα σημαντικό ζητούμενο της έρευνας που αφορά στις περιοχές της Μακεδονίας κατά τη διάρκεια της ύστερης εποχής του χαλκού είναι αφενός η έναρξη και το πέρας των επαφών με τον μυκηναϊκό κόσμο, αφετέρου οι σχετικά διαρκείς δεσμοί με την ενδοχώρα της Χερσονήσου του Αίμου. Στους προβληματισμούς αυτούς πρέπει να έχουμε κατά νου δυο τουλάχιστον παραμέτρους:
 
α) Την κινητικότητα φορέων του μυκηναϊκού κόσμου στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο, προκειμένου να καλύπτονται οι ανάγκες διακίνησης μετάλλων και άλλων υλικών εμπορίου. Η Χαλκιδική και η Κεντρική Μακεδονία (κοιλάδα του Αξιού) υπήρξαν διαχρονικά πόλοι για τη μεταλλουργία και τη μεταλλοτεχνία.
β) Τη διείσδυση μυκηναϊκών στοιχείων στην ενδοχώρα από διάφορα σημεία (π.χ. Πιερία, Θερμαϊκός Κόλπος, παράλια Χαλκιδικής).

Σύντομη αναδρομή και σχολιασμός στις φιλοσοφικές προσπάθειες από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα

Από την αρχαιότητα έως και σήμερα, πολλοί στοχαστές και φιλόσοφοι με τα σπουδαία έργα τους αντέδρασαν με τον ευφυέστερο και ισχυρότερο τρόπο στις προκαταλήψεις, στη μωρία, στην επιπολαιότητα και στον εγωκεντρισμό. Προσέγγισαν μεγάλες αλήθειες, έβαλαν φρένο σε μονόπλευρες θεωρήσεις και σε ακρότητες, ανέδειξαν τον πλούτο του εσωτερικού κό­σμου, κατέγραψαν πλήθος σκέψεων και επιχειρημάτων και υπερασπίστηκαν έναν φιλοσοφικό τρόπο ζωής. Αισθάνομαι την ανάγκη να εκφράσω το θαυμασμό και την αισιοδοξία μου και μαζί τη λύπη μου για όσους δεν έτυχε ή δεν μπόρεσα ακόμα να μελετήσω.

Αν κάποιος ανατρέξει στην περίληψη ενός φιλο­σοφικού λεξικού ή σε όποια άλλη περίληψη και σύντομη παρουσίαση, για να προσεγγίσει στις βασικές απόψεις ενός φιλοσόφου και για να εκτιμήσει το πνευματικό έργο του, δυστυχώς όχι μόνο δε θα γνωρίσει αρκετά τις απόψεις του φιλοσόφου, αλλά θα διαμορφώσει μία αρ­κετά παραμορφωμένη έως και άσχετη άποψη για όσα έχει διατυπώσει ο ίδιος ο φιλόσοφος. Συχνά εμείς οι συγγραφείς -ιδιαίτερα οι καθηγητές που διδάσκουν συστηματικά την ιστορία και τη διαδρομή της φιλο­σοφίας- αντί να συγκεντρώσουμε τις βασικές απόψεις των φιλοσόφων, αντιλαμβανόμαστε μόνο τις θέσεις τους εκείνες, που σχετίζονται με τα θεωρούμενα βασικά και κοινά ζητήματα της φιλοσοφίας. Ενώ οι ίδιοι οι πνευματικοί δημιουργοί φιλόσοφοι μπορεί να μην τα είχαν θεωρήσει βασικά, καθοριστικά και πρώτης προ­τεραιότητας ζητήματα, και προσέγγιζαν στις απόψεις τους με έναν ιδιαίτερο και ασυνήθιστο τρόπο, ακόμα και για τα πιο συνηθισμένα ζητήματα. Προχωρούσαν τις θεωρίες τους με διαφορετικούς προβληματισμούς από αυτούς, που μπορεί να φαίνονται από την τελική δια­τύπωση και την περάτωση του έργου τους και εξέ­φραζαν πολύτιμες σκέψεις, τις οποίες εμείς τις αφαιρέ­σαμε και αναδιατυπώσαμε για τις ανάγκες της περί­ληψης και από την προσπάθεια να τους καταλά­βουμε.

Η αναδρομή στις φιλοσοφικές προσπάθειες από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα δεν φιλοδοξεί να προ­σφέρει μια ολοκληρωμένη άποψη για το φιλοσοφικό έργο του κάθε δημιουργού ούτε να αποτελέσει μια ολο­κληρωμένη επιτομή για την ιστορία της Φιλοσοφίας. Αυτή η προσπάθεια έχει γίνει επιτυχημένα από μεμονω­μένους συγγραφείς και ομαδικά, και δεν έχει στα­ματήσει να επαναλαμβάνεται ανανεωμένη, με περισσό­τερη φιλο­δοξία και πιο συμπληρωμένα. Υπάρχουν πολύτο­μα φιλο­σοφικά λεξικά, εγκυκλοπαίδειες, εκπαι­δευ­τικά βιβλία, βιβλία και ιστοσελίδες με άφθονες ιστο­ρι­κές αναφορές και πληροφορίες...

Η αναδρομή στις φιλοσοφικές προσπάθειες από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, στοχεύει να υπεν­θυμίσει και να συγκεντρώσει τις σκέψεις εκείνες που σχετίζονται ιδιαίτερα με τα ζητήματα της φυσικής και της κοσμολογίας και να αποδείξει το πλεονέκτημα του ανθρώπου να σκέφτεται όχι μόνο δημιουργικά, αλλά και σε πολλές περιπτώσεις με μαθηματική και λογική συ­νέπεια και με επιτυχία, όταν η θεωρητική αναζήτηση γίνει ένας τρόπος ζωής και όταν η σκέψη παρατηρεί τις ίδιες τις σκέψεις της.

Αλλά αυτή η αναδρομή με τέτοια προοπτική, υποθέτει ότι έχουμε απαντήσεις σε άλυτα ζητήματα της φυσικής και της κοσμολογίας και γνώσεις που έλειπαν την εποχή των προηγούμενων δημιουργών. Αλλιώς, πώς θα μπο­ρούσαμε να αποφανθούμε ή να εκτιμήσουμε τις εύστο­χες απόψεις, τη συνέπεια στις παλαιότερες φιλο­σοφικές σκέψεις, το πλησίασμά τους στις σωστές απαντήσεις και τη συνεισφορά τους για την επιστημονική έρευνα; Γι' αυτό, με το πέρασμα του χρόνου που οι επιστήμες εξε­λίσσονται και οι άνθρωποι γνωρίζουν περισσότερα για τον κόσμο, επιβάλλεται εκ των πραγμάτων να γίνεται μια αναδρομή για την επανεκτίμηση, την αναθεώρηση και την εκ νέου παρατήρηση των προηγούμενων φιλο­σοφικών ή ερευνητικών προσπαθειών.

Οι τελευταίες απαντήσεις σε πολλά ζητήματα τα οποία τοποθετούμε στην περιοχή της φυσικής και της κο­σμολογίας και η τελευταία φιλοσοφική θεωρία που φέρνουν μια συνολική αναστάτωση στις απόψεις μας για τη φύση, το Σύμπαν και τη ζωή συνοψίζονται από τον τίτλο "Θεωρία του Τελειωμένου Χρόνου ή του Ολο­κληρωμένου Σύμπαντος και της Σχετικότητας της Ενέρ­γειας". Αυτό σημαίνει, ότι χρειάζεται να έχουμε μια σύν­τομη πληροφόρηση για τις απαντήσεις και τις απόψεις αυτής της τελευταίας κοσμολογικής θεωρίας για να μπορέσουμε να σκεφτούμε κάτω από το νέο φως τις προηγούμενες φιλοσοφικές σκέψεις και θεωρίες. Έτσι και αντίστροφα, μέσα από τις παρατηρήσεις και τα σχόλια που θα κάνουμε στις παλαιότερες φιλοσοφικές απόψεις θα δοθεί η ευκαιρία να παρακολουθήσουμε πιο χαλαρά τις κεντρικές απόψεις της νέας κοσμολογικής θεωρίας και να δούμε που υπήρχαν οι δυσκολίες της έρευνας και ποια προβλήματα λύνονται, που δεν μπόρε­σαν να λύσουν οι παλαιότεροι φιλόσοφοι και ερευνητές.

Μπορείς να διαχειριστείς τα πάντα, αρκεί να βρεις τον κατάλληλο τρόπο

Χτυπάει το ξυπνητήρι. Και ξέρεις πολύ καλά τι πρόκειται ν’ ακολουθήσει στη συνέχεια. Μια μέρα γεμάτη. Τρεις λέξεις. Δε χρειάζεται να αναφέρεις τίποτα άλλο για να γεμίσεις την πρόταση ούτε για να συμπληρώσεις το νόημά της. Δε θεωρείται καν ελλειπτική. Είναι μια πρόταση που λίγο-πολύ χαρακτηρίζει την καθημερινότητα των περισσοτέρων από εμάς. Ξύπνημα, μπάνιο, προετοιμασία, πρωινό μέσα στη βιασύνη, κίνηση στους δρόμους, μεταφορά των παιδιών στο σχολείο -εάν κι εφόσον έχουμε-, απύθμενη δουλειά κι εργασίες στο χώρο αλληλεπίδρασής μας που είτε είναι εργασιακός είτε φοίτησης. Μια μέρα γεμάτη υποχρεώσεις που φαίνεται να μην τελειώνουν ποτέ και που ο στόχος μας φαντάζει όλο και πιο μακρύς με την ιδέα της αποπεράτωσής του να τρεμοπαίζει. Κι αν οι υποχρεώσεις κοντέψουν να τελειώσουν, θα επανέλθουν δριμύτερες και πενταπλάσιες σαν τη Λερναία Ύδρα που όσα κεφάλια κι αν της έκοβε ο Ηρακλής, αυτή έβγαζε περισσότερα.

Ας αναλογιστεί κανείς ότι το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας αποτελείται από μία σειρά υποχρεώσεων που συμβάλλουν στη διατήρηση μιας παγκόσμιας ισορροπίας που πάει κόντρα στην αστάθεια που διαδραματίζεται μέσα μας. Μέσα εκεί που οι υποχρεώσεις ζωής γίνονται εμπόδια για την πραγματική μας «απελευθέρωση». Εκεί που τα «πρέπει» μοιάζουν σαν ένα, ένα σ’ εκείνα τα τρομακτικά, τερατώδη, αβυσσαλέα κεφάλια της Λερναίας Ύδρας και που αν τολμήσουμε να μην τα υπακούσουμε και να τους επιτεθούμε, θα βγουν στην επιφάνεια άλλα τόσα, πιο τρομακτικά, πιο ανελέητα.

Βέβαια όλα αυτά ακούγονται γνώριμα στον 21ο αιώνα. «The simpler, the better» έλεγαν οι φιλόσοφοι που μάλλον κάτι περισσότερο γνώριζαν, αλλά δεν τους άκουσε κανείς. Το να μπορέσεις να διαχειριστείς μια τέτοια κατάσταση μοιάζει σχεδόν αδύνατο όταν έχεις οικογένεια, λογαριασμούς, φιλοδοξίες, κοινωνική ζωή κι έναν εαυτό να φέρεις βόλτα. Κανείς δεν είπε πως είναι εύκολο, προς Θεού. Αλλά κανείς δε είπε πως είναι και τόσο δύσκολο. Το να διαχειρίζεσαι καταστάσεις δεν είναι δύσκολο. Το να βρεις όμως τον κατάλληλο τρόπο για να το πετύχεις είναι ίσως το ζόρικο βήμα που καλούμαστε να κάνουμε. Μπορείς να διαχειριστείς τα πάντα αρκεί να μπορείς να καταλάβεις πότε και πόση βοήθεια ή γνώση χρειάζεσαι. Είσαι διαθέσιμος να χρησιμοποιήσεις αυτό για το οποίο ξεχωρίζουν οι άνθρωποι από τα υπόλοιπα ζώα; Το μυαλό; Ένα όργανο που συμβολίζει την κινητήριο δύναμη στον ανθρώπινο πολιτισμό, ένα σύμβολο εξουσίας, μια απεικόνιση του αισθησιασμού και μαζί πάντοτε η πηγή του κακού. Όλα είναι μες το μυαλό, θα ’χεις ακουστά.

Και τελικά ίσως η διαχείριση ζωής να είναι η μεγαλύτερη ευθύνη που φέρεις προς την κοινωνία. Και παράλληλα το να προσπαθείς να τα φέρεις όλα βόλτα, να είναι και η αλυσίδα που έβαλες μόνος σου γύρω απ’ το λαιμό σου. Μια αλυσίδα που μας κρατάει δέσμιους με τις υποχρεώσεις μας και μας συνδέει με άλλους που κουβαλάνε μία άλλη, ελαφρότερη, βαρύτερη, παρόμοια σαν τη δική μας και ολοένα διογκώνεται, διαιωνίζεται, συστέλλεται και δεν ξέρεις πια πού αρχίζει και πού τελειώνει. Ταυτίζεσαι με αυτήν και το παίρνεις απόφαση πως αν δεν τολμήσεις ο ίδιος να την αφαιρέσεις ή να τη χαλαρώσεις, δε θα το κάνει ποτέ κανείς, γιατί μέσα στον όχλο και τη σύγχυση, καθένας μας κουβαλάει την δική του αλυσίδα στο λαιμό και είναι πάντοτε εκεί. Αν δεν τη βγάλεις εσύ, λοιπόν, δεν θα πλησιάσει κανείς άλλος να το κάνει.

Προφανώς ορισμένα πράγματα δεν κόβονται «μαχαίρι». Παρόλα αυτά ένα πράγμα που «ζηλεύω» στα ζώα, είναι αυτή η «γύμνια» και ο αυθορμητισμός που τα διακατέχει. Θ’ ακουστεί παράξενο και ίσως υπερβολικό, αλλά το μεγαλύτερο προσωπικό επίτευγμα για έναν άνθρωπο είναι να αποβάλλει τους «τοίχους» που τον κρατάνε «αιχμάλωτο» των καταστάσεων. Ξέρεις πόσο θάρρος χρειάζεται για να «σπάσεις» τα δεσμά που σε κρατάνε «όμηρο» σε μια γυάλινη πραγματικότητα; Όταν το κάνεις, θα είσαι ένας μικρός ήρωας στο δικό σου κόσμο που δε ραγίζει, δεν σπάει. Γιατί δεν είναι εύθραυστος, ούτε επίπλαστος για να χρειαστεί να τον «γκρεμίσεις». Είναι ο κόσμος ο ατόφιος, με τη γύμνια του, τις ατέλειές του και κάποιες ιδανικές καταστάσεις που εσύ επέλεξες να θέσεις. Ίσως για την κοινωνία αυτό να μην είναι συνώνυμο του μόχθου, της επιτυχίας και της ανέλιξης. Αλλά σε τελική ανάλυση ποια κοινωνία γνωρίζει αν και πόσο αξίζεις;

Μπορείς, λοιπόν, να διαχειριστείς τα πάντα αρκεί να καταλάβεις πότε και πόση βοήθεια χρειάζεσαι. Το να διαχειρίζεσαι καταστάσεις δεν είναι δύσκολο. Το να βρεις όμως τον κατάλληλο τρόπο διαχείρισης είναι το πιο δύσκολο κομμάτι που καλούμαστε να φέρουμε εις πέρας. Όταν φτάσεις σ’ αυτόν τον «ιδανικό» για σένα κόσμο δε θα χρειαστεί να παλεύεις πια κι ούτε να ευχαριστείς μια κοινωνία που το μεγαλύτερό της κατόρθωμα είναι να κρίνει οτιδήποτε δεν πρόφτασε να ζήσει. Δε σου λέω να επαναστατήσεις. Σου υπενθυμίζω απλώς πως όλα γύρω από σένα εξαρτώνται επίσης από σένα, αλλάζουν με τη δική σου συμβολή  και μπορείς να βρεις τις δικές σου μεθόδους για να το καταφέρεις. Αν τύχει και μπουχτίσεις ποτέ, φρόντισε να’ χεις στο μυαλό σου όσα είπαμε που στο κάτω-κάτω μπορεί να είχαν συνάφεια με όσα σκεφτόσουν. Υπάρχει μία ελευθερία που κι αυτή είναι εφήμερη όπως όλα. Δική σου είναι η ευθύνη να την βρεις κι όταν την βρεις θ’ ακούσεις πολλά. Άσε να λένε. Σέρνουν κι αυτοί τη δική τους βαριά αλυσίδα.

Νίτσε: Σε κάθε αυθεντικό άνθρωπο υπάρχει ένα παιδί που θέλει να παίξει

Η ωριμότητα του ανθρώπου είναι να ξαναβρεί τη σοβαρότητα με την οποία έπαιζε όταν ήταν παιδί. -Φ. Νίτσε

Αυτό ήταν το θέμα που απασχολούσε σε μεγάλο βαθμό το Νίτσε, ο οποίος δήλωνε ότι σε «κάθε αυθεντικό άνθρωπο υπάρχει ένα παιδί που θέλει να παίξει».

Για το Γερμανό φιλόσοφο, το να πιστεύει κανείς ότι τα παραμύθια και τα παιχνίδια είναι πράγματα της παιδικής ηλικίας είναι σημάδι μεγάλης νοητικής μυωπίας, αφού μόνο αυτός που μπορεί να διατηρήσει την περιέργεια και το μαχητικό πνεύμα της παιδικής ηλικίας θα κατορθώσει να έχει πάντα καινούρια επιτεύγματα.

Το παιδί θεωρεί το παιχνίδι του δουλειά και το παραμύθι αλήθεια, και την ίδια στάση δείχνουν να έχουν οι επιστήμονες, οι καλλιτέχνες και οι διανοούμενοι.

Γι’ αυτό, πρέπει πάντα να έχουμε το ένα μας πόδι στη φαντασία.

Ο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν έλεγε ότι «τα παραμύθια γράφονται για να κοιμούνται τα παιδιά, αλλά και να ξυπνάνε οι ενήλικες».

Ίσως να έφτασε η στιγμή να αφήσουμε για λίγο κατά μέρος τον κόσμο των ενηλίκων και να αρχίσουμε να τρέφουμε τη δημιουργική ψυχή μας με τις εμπνεύσεις που τη γέμιζαν όταν ήμασταν μικροί.

Οι φωτογραφίες είναι μέρος της ζωής μέχρι εμείς να γίνουμε μέρος αυτών

Οι φωτογραφίες είναι μέρος της ζωής, μέχρι εμείς να γίνουμε μέρος αυτών. Κάπου εδώ κατέληξα ύστερα από τις τόσες φορές που έτυχε να χαζεύω φωτογραφίες. Δικές μου, συγγενών, φίλων, φωτογραφίες που απαθανάτισαν διάφορες στιγμές, δίνοντάς τους ανεκτίμητη αξία. Φωτογραφίες που συμπληρώνουν τη μνήμη, σε κάνουν να πεις “πω πω, είχε γίνει και αυτό τότε” ή “το είχα ξεχάσει τελείως”, γιατί η μνήμη έχει απώλειες, τουλάχιστον επιφανειακές και χρειάζεται ένα συμπλήρωμα, τις φωτογραφίες. Ίσως δεν σου αρέσει να σε φωτιγραφίζουν, μόνο ή με παρέα, όπως δεν αρέσει σε μένα και σε κατανοώ αλλά κατάλαβε κάτι, ύστερα από χρόνια θα είσαι ευγνώμων που “υπέμεινες’ εκείνα τα δευτερόλεπτα και τις παροτρύνσεις.

Δεν πρόκειται να αντιληφθείς τη δύναμη των φωτογραφιών έως ότου απομείνουν το τελευταίο σημείο αναφοράς προσώπων που δεν βρίσκονται πλέον στη ζωή. Προσωπικά τότε εκτίμησα τις φωτογραφίες. Όταν λοιπόν κάποιος που αγαπούσες κάποτε, ένα άτομο που είχες μοιραστεί στιγμές, έχει φύγει από τη ζωή, θα χαζεύεις με τις ώρες διάφορες φωτογραφίες του. Θα κοιτάς και αυτομάτως εικόνες θα αναδύονται, εικόνες ξεχασμένες στο απύθμενο μυαλό σου. Θα θυμάσαι συναισθήματα, κουβέντες, καταστάσεις που κάποτε θεωρούσες δεδομένες, καταστάσεις όπου μια φωτογραφία κρατά για πάντα ζωντανές. Το επιπλέον μέρος όπου μένει ζωντανή η εικόνα κάποιου, το πρώτο είναι η μνήμη, το δεύτερο μάντεψε, μια φωτογραφία.

Κοιτώντας πίσω, μέσω των “παγωμένων” από τον φακό στιγμών, θα αντιληφθείς άμεσα διαφορές σε σένα. Πως ήσουν πριν 5, 10, ίσως παραπάνω χρόνια. Τότε θα νοσταλγήσεις εσένα, στο τότε, εσένα τον αφελή που βιαζόσουν να ενηλικιωθείς. Αν μη τι άλλο, το πρόσωπο που ξεχνάμε πιο εύκολα από τα υπόλοιπα, είναι το δικό μας. Ίσως έχει απομείνει μια αμυδρή ανάμνηση του πως ήσουν, όχι όμως μια ξεκάθαρη εικόνα με λεπτομέρειες.

Τείνεις να νομίζεις πως ήσουν πάντα όπως είσαι τώρα, το πρόσωπο που βλέπεις στον καθρέπτη, μόνο που δεν ισχύει. Έχεις αλλάξει, πολύ κιόλας, θα το παρατηρήσεις στο γνωστό σημείο. Μαζί με τις όσες παρατηρήσεις προκύψουν, θα ανοίξει και το σεντούκι των αναμνήσεων. Παιχνίδια με φίλους, εφηβικούς έρωτες, παιδικές θεωρίες, σχέδια, συζητήσεις, όνειρα, τσακωμοί, ότι συνέθεσε την ιδιαίτερη εκείνη περίοδο.

Κάνε μια χάρη στον εαυτό σου. Ξεκίνα να φωτογραφίζεις οτιδήποτε υπάρχει σε ορατή ακτίνα, τουλάχιστον θα έχεις κάνει κάτι, δεν θα έχεις μείνει άπραγος να μετανιώνεις μετά, γιατί η μετάνοια πονάει. Βγάλε όσες περισσότερες φωτογραφίες μπορείς, όταν μνήμη σου θα έχει εξασθενίσει, όταν θα προσπαθείς να θυμηθείς μια απλή λέξη, οι φωτογραφίες θα είναι εκεί, να ανοίγουν την πόρτα της χρονοκάψουλας για ένα ανανεωτικό ταξίδι.

Είναι υπενθύμιση του ποιος ήσουν κάποτε, ένα μέτρο σύγκρισης και ταπεινότητας μπροστά στον χρόνο που κανείς δεν ξεγελά, υπενθύμιση του πόσο ευλογημένος ήσουν που έζησες έντονα, ασχέτως των καταστάσεων εσύ ζούσες έντονα. Υπενθύμιση των προσώπων που σου έδωσαν από τη δική τους ουσία επειδή σε αγαπούσαν και πλέον δεν είναι εδώ. Να σε κοιτάνε από το χαρτί νουθετώντας σε, να είσαι ευγνώμων που ζεις, χαρούμενος μόνο και μόνο για αυτό, να ζήσεις άλλη μια μέρα με αυτούς στο μυαλό σου, γιατί μέσα από σένα και μένα ζουν αυτοί οι ταξιδιώτες. Φίλε να θυμάσαι, οι φωτογραφίες δεν είναι απλό χαρτί ή εικόνες σε κινητό και υπολογιστή. Είναι ιερές, μέρος της ζωής, μέχρι εμείς να γίνουμε μέρος αυτών.

H Παπαρούνα και τα Ελευσίνια μυστήρια

Η παπαρούνα στην αρχαία Ελλάδα λεγόταν Μήκων η ροιάς (Η ονομασία ροιάς οφείλεται στο γεγονός ότι φυλλορροούν και πέφτουν πολύ εύκολα τα πέταλά τους. Η Μήκων η υπνοφόρος (Papaver-somniferum), είναι γνωστή με τα κοινά ονόματα: αφιόνι, μπλε ή πορφυρόχρωμη παπαρούνα, από την οποία παράγεται η μορφίνη (Morphium).

Στην αρχαία Ελληνική μυθολογία, ήταν το ιερό φυτό της θεάς Δήμητρας και ήταν σημάδι γονιμότητας. Σύμφωνα με τον μύθο, η Δήμητρα ερωτεύτηκε τον Αθηναίο Μήκωνα και τον μεταμόρφωσε σε παπαρούνα, το ιερό φυτό της θεάς. Φυτό άμεσα συνδεδεμένο με τα Ελευσίνια Μυστήρια όπου οι συμμετέχοντες στα στόλιζαν τα αγάλματα της θεάς με άνθη παπαρούνας, ενώ η ίδια η θέα φέρεται να κρατούσε παπαρούνες στα χέρια της όταν πήρε τη μορφή της θνητής Νικίππης.

Ο Θεόκριτος αναφέρει στο έργο του Ειδύλλια, ότι η θεότητα στη γιορτή της Δήμητρας, έφερε παπαρούνες στα χέρια της, ενώ η και η Καρυάτιδα στα Μικρά Προπύλαια της Ελευσίνας φέρει επίσης στο κεφάλι της καλάθι με στάχυα και μήκωνες. Σε ανάγλυφο δε που ανακαλύφθηκε στη Μεγάλη Ελλάδα (νότια Ιταλία), απεικονίζεται η απαχθείσα κόρη της Περσεφόνη, να αναδύεται από το Κάτω Κόσμο κρατώντας στάχυα, μήκωνες και φίδια [*].

Την Τρίτη ημέρα των Ελευσινίων μυστηρίων σύμφωνα με τον Κλήμη της Αλεξάνδρειας , ημέρα νηστείας απόγευμα λάμβανε χώρα γεύμα από άρτους φτιαγμένους από μέλι και σουσάμι. Δεν είναι σίγουρο αν υπήρχαν θυσίες ή όχι, πάντως υπήρχαν προσφορές ψαριών και άρτων από κριθάρι που φύτρωνε στο Ράριο Πεδίο, οι οποίες γίνονταν στο όνομα της Άχθειας Δήμητρας. Ωστόσο, αυτή η προσφορά ίσως γινόταν παράλληλα με την καλάθο κάθοδον, κατά την οποία μεταφερόταν από βόδια ένα καλάθι γεμάτο παπαρούνες και ρόδια, που σχετίζονταν με τη Δήμητρα και την Περσεφόνη αντίστοιχα.

Φωτογραφία. Ανάγλυφο το οποίο βρίσκεται στον Χριστιανικό ναό του Αγίου Ελευθερίου - Παναγίας Γοργοεπήκοου (11ος /12ος αιων. μ.χ) , ο οποίος είναι περιέργως γεμάτος από «Παγανιστικά» σύμβολα, και ο οποίος βρίσκεται, δίπλα στην Μητρόπολη Αθηνών. Στην εικόνα διακρίνουμε:

1. Τρίγλυφο, δάδες: τα στρογγυλά είναι η μύκων η υπνοφέρουσα, η παπαρούνα δηλαδή, που όταν ανοίγει το φύλλωμά της, στον καρπό υπάρχει το όπιο, που το έδιναν στους μύστες να εκστασιαστούν.

2. Κάνιστρο: του προεξάρχοντος της τελετής, του αρχιερέως. Ήταν ένα καλάθι, όπου υπήρχε βασιλικός και μέσα στο βασιλικό κρυμμένα αντικείμενα που το χρησιμοποιούσε μόνο ο αρχιερέας.

3. Ποτήριο: περιείχε ένα είδος ζύθου, κάτι σαν όπιο στους μύστες, ονομαζόταν Κυκεών. Δινόταν στους πολεμιστές πριν από τη μάχη. Το μοιράζονταν μεταξύ τους και οι μύστες στα Ελευσίνια μυστήρια.

4. Βουκράνιο: κεφάλι ταύρου με καρπούς μύκωνος (παπαρούνας), το πολυτιμότερο ζώο προς θυσία.

Ως γνωστόν ο μύθος αναφέρει ότι η Δήμητρα, στην απόγνωση της όταν ο Πλούτωνας απήγαγε την κόρη της Περσεφόνη, έφαγε παπαρούνες- μήκωνες ώστε να πέσει σε ύπνο και να ξεχάσει τη λύπη της. Επίσης πρόσφερε και στον Τριπτόλεμο μήκωνες για να τον παρασύρει σε βαθύ ύπνο. Οι μύστες νήστευαν τέσσερις μέρες, έκαναν τη μεγάλη πορεία κι όταν έφταναν εκεί έπιναν τον κυκεώνα, που ήταν δημητριακά με φλισκούνι μέσα και από προϊόντα που είχαν συλλεχθεί στο Ιερό και μπορούσαν να δουν τα ιερά αντικείμενα τις "εμφανίσεις" της Δήμητρας και της κόρης της Περσεφόνης.

Ήταν η στιγμή κατά την οποία ο Ἱεροφάντης εμφανιζόταν στο πλήθος των μυστών μέσα από την εκτυφλωτική λάμψη των λαμπάδων, φέρνοντας τα ιερά αντικείμενα. Η θέαση των ιερών ήταν μια ευλογημένη στιγμή για τους μύστες, οι οποίοι παρακολουθούσαν με κατάνυξη και ευλάβεια την ιερή αυτή διαδικασία, νιώθοντας έντονα τη θεία παρουσία. Ο Πλάτωνας κάνει λόγο για εμφανίσεις και "ιερά οράματα" (φάσματα), τα οποία έβλεπαν οι μύστες μέσα στο Τελεστήριο.

Ο Πλάτωνας υποστηρίζει εμμέσως πως η ψυχή του μυημένου, αντικρίζοντας τα οράματα που της παρουσιάζονταν μέσα στο Τελεστήριο, ξαναζούσε τέτοια εμπειρία και ένταση, αντίστοιχη με εκείνη που είχε ζήσει κατά την προηγούμενη ζωή της κοντά στους θεούς. Μέσα στο Τελεστήριο, υπό το φως των δαυλών, ο μύστης βίωνε μια πρωτόγνωρη εμπειρία πλημμυρισμένος από αισθήματα δέους και πνευματικής πληρότητας, καθώς η "παρουσία"’ των αγαπημένων του θεών τον γέμιζαν με αισιοδοξία για τα έσχατα και απάλυνε τις ανησυχίες του, μετατρέποντας τον ερχομό του θανάτου από φόβο σε προσδοκία.

Σε απεικονίσεις (Υδρία Lovatelli ) που έχουν διασωθεί εμφανίζεται ιερέας των Ελευσίνιων Μυστηρίων να προετοιμάζει κυκεώνα και ένα πιάτο με παπαρούνες οπίου. Εκτός από τη σπονδή, ο ιερέας προσφέρει στον μυημένο ένα πιάτο με κάψες παπαρούνας οπίου. Η στιγμή που οι μύστες έπιναν τον κυκεώνα και έτρωγαν από τα γλυκά της κίστης, ήταν για αυτούς μια ξεχωριστή εμπειρία στην πορεία της Ελευσίνιας τελετής. Πίστευαν πως οι τροφές αυτές "μετουσιώνονταν"’ και καθαγιάζονταν μέσω της θείας χάρης των Ελευσίνιων θεοτήτων και προσλαμβάνοντας αυτές τις τροφές ένιωθαν πως προσέφεραν τον εαυτό τους στη Δήμητρα και πως ενώνονταν μαζί της. "Ενήστευσα, έπιον τον κυκεώνα", λέει ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς, πώς ήταν το βασικό σύνθημα εισόδου στην "Μυστική εμπειρία". Αυτή, ήταν τέτοια ώστε να γράψει ο Πίνδαρος: 

"Ευτυχισμένος εκείνος που θα δει αυτά που είναι κάτω από την γη! Γιατί γνώρισε το σκοπό (τέλος) της ζωής του και την από το Δία δοσμένη αρχή του" .

Από κάποιους ερευνητές υποστηρίζεται πως ο κυκεώνας ήταν ένα παραισθησιογόνο ποτό, το οποίο παράγονταν από νερό, κριθάρι και βότανα, ανάμεσα στα οποία και η οπιούχος παπαρούνα – Μήκων η υπνοφόρος (η οποία διαφοροποιείται από την κοινή). Εκτός της παπαρούνας, και το κριθαρόζουμο, έχει πολύ μεγάλες πιθανότητες να περιείχε ψυχοδηλωτικό της ομάδας του Λυσεργικού, όπως το L.S.D. Υπήρχε πλήθος ψυχοτρόπων φυτών και συνδυασμών τους με διαφορετικές το καθένα επιδράσεις: Από απλή ζάλη έως ύπνο και από διέγερση έως θάνατο. Οι περιγραφές του Διοσκουρίδη για τις επιδράσεις του λιβανιού αν αναμιχθεί με κρασί και του Πλίνιου, γι’ αυτές που προκαλεί κυκλάμινο με κρασί και πικροδάφνη με κρασί, δεν μας αφήνουν αμφιβολία για τις γνώσεις και τη χρήση ψυχοτρόπων, που μπορεί να έκαναν την εποχή των προαναφερθέντων τουλάχιστον, σε ειδικές περιπτώσεις, όπως εορτές και τελετές.

Μία λιγότερο "απομυθοποιητική", και πιο "μυθαγωγική" εκδοχή υποστηρίζει πως παλαιοτέρα οι άνθρωποι είχαν την ικανότητα αντίληψης άλλων διαστάσεων, συν τω χρόνω όμως αυτή η ικανότητα χάθηκε έτσι οι ιεροφάντες κατέφυγαν στην χρήση παραισθησιογόνων ουσιών όπως η παπαρούνα ώστε οι μυημένοι να πέφτουν σε "έκσταση", και να βιώνουν την παρουσία των Θεών. Μια "φυσική εμπειρία έκστασης" είναι δυνατόν να πυροδοτήσει σε έκτακτες καταστάσεις διέγερση της επίφυσης μας, και να μας εισάγει στον κόσμο του "ιερού", αλλά φαίνεται πως αυτό λειτουργεί ανασταλτικά όταν ο άνθρωπος απομακρύνεται από την φύση. Ο Mircea Eliade (Ρουμάνος ιστορικός της θρησκείας, λογοτέχνης, και καθηγητής του Πανεπιστημίου του Σικάγου), έλεγε ότι το ιερό και το βέβηλο είναι δύο τρόποι ύπαρξης στον κόσμο. Οι κουλτούρες των ιθαγενών διαποτίζονται από το Ιερό το οποίο το ανακαλύπτουν παντού. Αντίθετα ο σύγχρονος και γνωστός σε όλους μας τρόπος ζωής είναι ο βέβηλος τρόπος ύπαρξης. Σύμφωνα με τον Εliade το Ιερό είναι το πραγματικό, συνδέεται και διαποτίζει τα πραγματικά επίπεδα ύπαρξης, ενώ το βέβηλο συνδέεται με το μη πραγματικό ή ψευδοπραγματικό. To Ιερό είναι μια εκδήλωση μιας βαθύτερης διάστασης της πραγματικότητας και η ισχυρή ψυχολογική επίδραση που βιώνουμε σε μια συνάντηση με το θείο (η εμπειρία μου) οφείλεται στην επαφή μας με αυτό το πιο έντονο επίπεδο της ύπαρξης!

Ο γνωστός Αμερικανός ψυχολόγος Abraham Maslow, πίστευε ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ικανοί να βιώσουν εκστατικές στιγμές, αλλά θεωρούσε επίσης ότι οι άνθρωποι με αυτοπραγμάτωση μπορούσαν να φτάσουν σε αυτές πιο συχνά. Οι εκστατικές εμπειρίες, ορίζονται συνήθως ως υπερβατικές στιγμές καθαρής χαράς και ενθουσιασμού. Είναι στιγμές που ξεχωρίζουν απόλυτα από τα καθημερινά συμβάντα. Η ανάμνηση τέτοιων στιγμών κρατάει για πάντα και οι άνθρωποι συνήθως τις παρομοιάζουν με πνευματικές εμπειρίες. Ο Maslow υποστήριξε ότι ένας από τους καλύτερους τρόπους να σκεφτούμε τις εκστατικές εμπειρίες, είναι να θυμηθούμε τις πιο υπέροχες εμπειρίες της ζωής μας. Εκείνες τις στιγμές έκστασης και απόλυτης, υπέρτατης ευτυχίας. Για παράδειγμα, το συναίσθημα όταν είσαστε ερωτευμένοι αποτελεί μια "εκστατική εμπειρία". Η προσευχή και ο διαλογισμός, μπορούν υπό προϋποθέσεις να αποτελέσουν επίσης μεθόδους βίωσης παρόμοιων εμπειριών.

Σε κάθε περίπτωση ήταν καθολική η πεποίθηση τους αρχαίους, πως στις μυστηριακές μυήσεις, συνέβαιναν θαυμαστά πράγματα δημιουργώντας στους μύστες τόσο ισχυρή εντύπωση ώστε τους έκαναν να ξεπερνούν το φόβο του θανάτου δίνοντάς τους τη βεβαιότητα της αθανασίας της ψυχής. Μέσα από τα ελάχιστα σωζόμενα αποσπάσματα, φαίνεται πως οι μύστες, υπό το χαμηλό φως των δαυλών, σε μια ατμόσφαιρα μυστηρίου και κατάνυξης, όπου το ημίφως και το σκοτάδι διέγειραν το μυαλό και τις αισθήσεις τους, συμμετείχαν στο δράμα των θεών και πλημμύριζαν από όλα εκείνα τα συναισθήματα της αγωνίας, της λύπης αλλά και της χαράς που απέπνεε η ιστορία της Δήμητρας και της Περσεφόνης. Ο Σοφιστής Αριστείδης, υποστηρίζει πως στα Ελευσίνια οι μύστες περισσότερο "βίωναν" καταστάσεις, παρά μάθαιναν απόρρητες γνώσεις.

"Νόμιζα ότι άγγιζα το Θεό, ότι αισθανόμουν την προσέγγιση του, ότι βρισκόμουν μεταξύ εγρήγορσης και ύπνου ,ότι το πνεύμα μου ήταν εντελώς ελαφρύ. Κανείς θνητός δεν θα μπορέσει ποτέ να το περιγράφει και να το κατανοήσει αν δεν είναι μύστης. Η νέα αυτή ζωή δεν υπόκειται στους νόμους της κατώτερης ζωής. Η γέννηση και ο θάνατος δεν την επηρεάζουν πια. Μπορεί κανείς να μιλά πολύ για τον Αιώνιο, αλλά αν προηγουμένως δεν έχει κατέλθει στον Άδη, δε γνωρίζει τι λέει".

Ο Κλήμης Αλεξανδρείας, στο έργο του Στρωματείς αναφέρει, μεταξύ άλλων, ότι ο ρόλος των προκαταρκτικών μυήσεων στόχευε στο να προετοιμάσουν τον συμμετέχοντα και να του μεταδώσουν την απαραίτητη γνώση για όσα θα επακολουθήσουν. Ο Κλήμης αντιπαραβάλει τα "Μικρά Μυστήρια" με τα "Μεγάλα", ως προς το έργο που αυτά επιτελούν. Αναφέρει χαρακτηριστικά πως τα πρώτα έχουν "εκπαιδευτικό " χαρακτήρα, καθώς διδάσκουν και προετοιμάζουν τον πιστό για αυτά που θα ακολουθήσουν, σε αντίθεση με τα Μεγάλα, τα οποία περνούν τον πιστό στο επόμενο επίπεδο, όπου η μάθηση δίνει τη θέση της στο στοχασμό γύρω από τη δημιουργία και τον κόσμο. Οι συμμετέχοντες ύστερα από τη μύησή τους στα Μικρά Μυστήρια αποκαλούνταν "μύσται".

Η συμβολική σημασία του δράματος της αρπαγής της Περσεφόνης (αθάνατη ψυχή) από τον Πλούτωνα και την επιστροφή της από τα Τάρταρα του Άδη (κάθοδος στην ύλη), ήταν πως ο μύστης πεθαίνει ως θνητός για να ξαναγεννηθεί ως άνθρωπος που γνωρίζει πλέον την αποστολή του, για να πεθάνει και πάλι όταν έλθει η ώρα ως μύστης του Θεού και να αναστηθεί ως μέρος του θείου "Παντός" και πάλι. " Ω φύση από σένα προέρχονται όλα, μέσα σου βρίσκονται όλα, σε σένα καταλήγουν όλα ", βεβαιώνει ο Μάρκος Αυρήλιος Αντωνίνος.

Οι απόρρητες αλήθειες των μυστηρίων ήταν προσπελάσιμες μόνο για τους εκλεκτούς, δηλαδή μόνο για αυτούς που μπορούσαν να εισχωρήσουν στο βάθος των εννοιών και των συμβόλων και να κατακτήσουν την ουσία. Το σίγουρο είναι όπως έλεγε και ο Πλάτωνας πως η μύηση από μόνη της δεν επαρκεί ώστε να οδηγηθεί ο άνθρωπος στη σωτηρία, αλλά προσθέτουν τον ενάρετο βίο και το σεβασμό προς το συνάνθρωπο (ξένους καὶ ἰδιώτας) ως προαπαιτούμενα για την εξασφάλιση της μετά θάνατον ευτυχίας (Πολλοί έλαβαν μέρος εις τα [Ελευσίνια ] μυστήρια αλλά λίγοι είναι οι εκλεκτοί).

Δεν χωρά αμφιβολία πως οι μυσταγωγικές τελετουργίες των αρχαίων μυστηρίων σφυρηλάτησαν πρότυπα , γαλούχησαν συνειδήσεις και πεποιθήσεις αμέτρητων γενιών αρχαίων Ελλήνων, οι οποίοι δημιούργησαν τον ανυπέρβλητο αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό. Ο κόσμος των Ελευσίνιων Μυστηρίων δεν έπαψε ποτέ να είναι ένας κόσμος "μαγικός", "ιερός", που "ταξιδεύει" ασύλητος μέσα στο χρόνο.
------------------
[*] Παραπομπή: Έχουν βρεθεί Μινωικά ειδώλια, όπου απεικονίζονται θεές με τα υψωμένα χέρια, οι οποίες φέρουν στο κεφάλι τους πουλιά, φίδια, ηλιακούς δίσκους και φεγγάρια- και τη θεά των μηκώνων, όπως έχει ονομαστεί. Τα πήλινα προσαρτήματα στα κεφάλια τους και στα χέρια, εξειδικεύουν την ιδιότητα της μεγάλης θεάς ως προστάτιδας του ήλιου, του ουρανού, του αέρα, της γης και στην περίπτωση της θεάς των μηκώνων την λειτουργία της ως θεραπεύτριας.

Αργότερα οι αρχαίοι Έλληνες εκτός της Δήμητρας η οποία ήταν η συνεχεία της μεγάλης Θεάς των Όφεων , απεικόνιζαν επίσης και τις θεότητες του Ύπνου, της Νύχτας, και του Θανάτου με στεφάνια στο κεφάλι από παπαρούνες ή κρατώντας παπαρούνες στα χέρια τους. Συνήθιζαν επίσης να καλλωπίζουν αγάλματά θεών όπως του Απόλλωνα, του Πλούτωνα, της Δήμητρας, της Αφροδίτης, της Κυβέλης, ακόμη και της Ίσιδας κατά τους Ελληνιστικούς χρόνους, με τον ίδιο τρόπο. Μερικές φορές διακοσμούσαν με σιτηρά τη δέσμη με τις παπαρούνες. Κωδιές παπαρούνας, με ή χωρίς σιτηρά, έχουν επίσης βρεθεί σε ειδώλια, δοχεία, επιτύμβιες στήλες, νομίσματα και κοσμήματα. Εξαιτίας της πληθώρας των σπόρων της εμφανίζεται ως σύμβολο αφθονίας και γονιμότητας

Αγχώδης Κατάθλιψη: «Κακή Ζαριά / μόνη στέκει πια η έβδομη πλευρά»

Εξαντλημένος απ’ το νυχτερινό ύπνο
ζυγίζω όσο μια ταφόπλακα
χύνομαι απ’ το κρεβάτι
ως τα τσιγάρα και τον καφέ

έρχεται μια σφυριά από σκέψεις
χίλιοι Κένταυροι
λαίμαργο ποδοβολητό μες
στο κρανίο μου
αυτή η χημική καταιγίδα
δεν έχει σωπάσει
ποτέ
δεν υπήρξε μάχη πριν το νοκ άουτ

είμαι κατάκοπος απ’ την αδράνεια
κάθε μα κάθε απόφαση
ένας Γολγοθάς
φαντάσου να τρέμεις τη ζωή
να τρέμεις και το θάνατο

θέλω ν’ ανοίξω λίγο
να δω έξω απ’ το κλουβί
αλλά και πίσω απ’ το πορτάκι
θα είμαι πάλι εγώ
αιχμάλωτος

Ε. Μύρων

Λένε πως η Τέχνη είναι ο καταλληλότερος δρόμος που μπορεί με καθαρότητα και γνήσια πρωτοτυπία να μας οδηγήσει στα αληθινά χρώματα του ανθρώπινου ψυχισμού. Μόνο εκείνη καταφέρνει να αποδώσει το βίωμα την ίδια στιγμή που οι μελέτες κι οι επιστήμες καταγράφουν θεωρίες, συμπτώματα και ποσοστά.

Η υπέρτατη των τεχνών, η Ποίηση, φτάνει πρώτη στην πηγή της ψυχής, αγγίζει τον πυρήνα της ανθρώπινης ανάσας πολύ πριν από όλους και όλα. Οι ποιητές, ως γνήσιοι προφήτες αυτού του κόσμου, δεν μπορούν παρά να αναζητήσουν την αλήθεια στη βάση της, να προπορευθούν κάθε επιστήμης και θεωρίας σε ό,τι αφορά τον άνθρωπο και το βαθύτερο βίωμά του. Ακόμη και ο ίδιος ο πατέρας της Ψυχανάλυσης, Σίγκμουντ Φρόυντ, μετά από χρόνια εντατικής εργασίας και εμπειρικών μελετών ομολόγησε πως όπου και αν τον πήγαν οι θεωρίες του έβρισκε ότι ένας ποιητής είχε ήδη πάει εκεί.

Μελετώντας εις βάθος την αγχώδη κατάθλιψη καταλαβαίνει κανείς πως οι ορισμοί, η συμπτωματολογία και οι θεωρίες αντιμετώπισης, επί της ουσίας συνθέτουν μια απρόσωπη λίστα. Μια λίστα που με βάση τις εκάστοτε έρευνες μεγαλώνει και αναδιαμορφώνεται. Κυρίως περιγράφουν την ύπαρξη παθολογικού, υπεργενικευμένου άγχους, ευερεθιστότητα, δυσλειτουργικότητα στη σκέψη, τη συμπεριφορά, τον ύπνο συνδυαστικά με μια κατατονία, έλλειψη ενδιαφέροντος για βασικές ενασχολήσεις, θλίψη, ακεφιά κι απόγνωση.

Κι όμως. Είναι πραγματικά συγκλονιστικό πως ένα γνήσιο ποίημα μπορεί να διεισδύσει πέρα από όλα αυτά. Διαβάζοντας τους στίχους του Μύρωνα, ανατριχιαστικά περπάτησα μέσα από αληθινά σημεία στη διαδρομή της αγχώδους κατάθλιψης. Κολυμπώντας μέσα στο γυμνό του βιώματος που περιγράφει το ποίημα, κατάλαβα πως η κατάθλιψη είναι κάτι άυλο. Δεν ακολουθεί μια συγκεκριμένη πορεία ούτε χωράει σε επιστημονικές ορολογίες.

Η αγχώδης κατάθλιψη είναι βίωμα. Είναι καθημερινή πάλη με δυο αντίπαλες δυνάμεις, δυο στρατόπεδα που πυροδοτεί εκείνη «η χημική καταιγίδα» που γράφει ο ποιητής. Σα να περπατάς πάνω σε ηλεκτροφόρο σύρμα προσπαθώντας να ισορροπήσεις μεταξύ έντονης θλίψης, αδράνειας, αφόρητου κενού και ενός παθολογικού άγχους, που με τους χιλιάδες σαμποτέρ του κατακλίζει συνεχώς το μυαλό. Η επιστήμη περιγράφει μόνο αυτό που μπορεί να δει και να μετρήσει. Αλλά αυτό που πραγματικά μπορεί να αισθάνεται ένα άτομο με αγχώδη κατάθλιψη μπορεί να το δει κανείς πιο καθαρά στις λέξεις του Μύρωνα.

Γιατί μόνο ένας «εξαντλημένος απ’ το νυχτερινό ύπνο» ο οποίος αντέχει να μοιράζεται το μέγεθος του βάρους που αισθάνεται («όσο μια ταφόπλακα») ομολογώντας πως κατακλύζεται από ένα «λαίμαργο ποδοβολητό μες στο κρανίο» μπορεί να μας δείξει τι σημαίνει να παλεύει κανείς με αυτή την ψυχική δυσλειτουργία. Καμία λίστα συμπτωματολογίας δεν πρόκειται να αποδώσει την απόγνωση που προκαλεί η κατάθλιψη ως την επιθυμία «ν’ ανοίξω λίγο να δω έξω απ’ το κλουβί» φοβούμενος πως «και πάλι πίσω απ’ το πορτάκι θα’ μαι εγώ αιχμάλωτος». Ακόμη και η στίξη στο ποίημα του Μύρωνα έχει να μας δείξει κάτι. Είναι σα να ξεχωρίζοντας τη λέξη «αιχμάλωτος» την κάνει πιο αιχμάλωτη. Σα να ντύνοντας με κεφαλαία τον Γολγοθά και τους Κενταύρους τους αποδίδει την ένταση που αρμόζει στο συναίσθημα που προκαλούν.

Το ποίημα τολμά να αποδώσει εκείνη την ακροβασία μεταξύ αυτού που περιγράφει η Ψυχανάλυση ως «ενόρμηση ζωής και θανάτου», παρακινώντας τον αναγνώστη να φανταστεί πώς είναι «να τρέμεις τη ζωή να τρέμεις και το θάνατο». Σε μια εγκυκλοπαίδεια ψυχοπαθολογίας βρίσκει κανείς συμπτώματα της αγχώδους κατάθλιψης όπως την έντονη κούραση ή τη δυσκολία στην λήψη αποφάσεων. Ο Μύρωνας όμως επιλέγει να το αποδώσει στην ουσία του: «είμαι κατάκοπος απ’ την αδράνεια» μας γράφει, τονίζοντας ότι «κάθε μα κάθε απόφαση» είναι «ένας Γολγοθάς» με κεφαλαίο γράμμα. Την ίδια ώρα που τα βιβλία μιλούν για δυσλειτουργία κι ευερεθιστότητα στη σκέψη, ο Μύρωνας με μια θαρραλέα κραυγή ψυχής ομολογεί πως πρόκειται για «μια σφυριά από σκέψεις», σα να’ ναι «χίλιοι Κένταυροι» στο κεφάλι.

Ανέκαθεν πίστευα πως μόνο μέσω της μαρτυρίας μιας ευαίσθητης ψυχής που έχει βαθιά νιώσει κάτι μπορείς να συναισθανθείς ένα βίωμα. Ανατρέχοντας λοιπόν στο καταφύγιο, όπως ο αγαπημένος του Κώστας Καρυωτάκης περιγράφει την ποίηση, ο Μύρωνας αναμετράται με την πραγματική διάσταση της κατάστασης. Μέσα από μια μορφή «ατομικής θεραπείας» αναζητά μια διέξοδο στο αδιέξοδο. Ένα μοίρασμα θαρραλέο το οποίο δεν επιδιώκει καμιά υπεκφυγή που να αφαιρεί από την αληθινή καταγραφή του βιώματος.

Τη στιγμή που πάνω από το ¼ της ανθρωπότητας αποδεδειγμένα παλεύει με την αγχώδη κατάθλιψη, πόσοι από αυτούς επιλέγουν να την αντικρύσουν κατάματα; Μέσα από το ξεγύμνωμα των στίχων του, ο Μύρωνας καταφέρνει να την προσεγγίσει στη ρίζα της. Και είναι βέβαιο πέραν πάσης αμφιβολίας πως όποιος πέρασε ή περνά μέσα από αυτούς τους Κενταύρους ή έχει κάποιον αγαπημένο του που περπατά τον Γολγοθά της αγχώδους κατάθλιψης, θα γονατίσει μπροστά στους στίχους του ποιήματος ανακουφισμένος. Σαν μια στιγμή συνάντησης, πολύ πιο ψηλή. Εκεί, όταν συνειδητοποιείς πως επιτέλους κάποιος, κάτι, καταφέρνει να αποτυπώσει αυτό για το οποίο κι εσύ ο ίδιος παλεύεις, έτσι όπως κι εσύ ο ίδιος το περνάς…

Ὅλες οἱ πιθανότητες
γκρεμίστηκαν –
μόνη στέκει πιὰ
ἡ ἕβδομη πλευρά.

Ο δρόμος του πολεμιστή

Το Μονοπάτι με Καρδιά

Ο Δον Χουάν, ο Γιακί Ινδιάνος δάσκαλος του Καστανέντα και Τολτέκος “Άνθρωπος της Γνώσης” μίλησε σε αυτόν κάποτε με λυρικό τρόπο για τα “μονοπάτια που έχουν καρδιά”. Του είπε ότι υπάρχουν στη πραγματικότητα εκατομμύρια μονοπάτια και κανένα δεν οδηγεί πουθενά. Ένα μονοπάτι είναι απλώς ένα μονοπάτι και το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι να ρωτήσεις απλά τον εαυτό σου: “Έχει αυτό το μονοπάτι καρδιά για μένα”. Αν έχει, τότε ακολούθα το με εμπιστοσύνη σε όλη τη διάβα του. Αν δεν έχει, εγκατάλειψέ του αμέσως, γιατί μπορεί ακόμα και να σε σκοτώσει. Τα μονοπάτια με καρδιά είναι ευχάριστα και ευκολοδιάβατα, ενώ τα μονοπάτια χωρίς καρδιά χρειάζονται ιδιαίτερο μόχθο και προσπάθεια για να περπατηθούν, ακόμα και από την ίδια την αρχή τους.

Ένα τέτοιο μονοπάτι με καρδιά είναι και ο Δρόμος του Πολεμιστή ή ο Δρόμος της Ελευθερίας, της Αρετής, της Τόλμης και της Ανδρείας. Ο Δρόμος του Πολεμιστή είναι ένας καθαρά εσωτερικός δρόμος και διάφορες παραλλαγές του έχουν αναπτυχθεί από την αρχαιότητα σε όλο το κόσμο, από την Ασία μέχρι την Αμερική, επηρεασμένες όπως είναι φυσικό από την κουλτούρα και τις παραδόσεις των αντίστοιχων λαών. Τον συναντάμε αρχικά στην Μπαγκαβάτ Γκιτά, το Θείο Τραγούδι, τμήμα του μεγάλου Ινδικού έπους της Μαχαμπαράτα, στο δίλημμα του μεγάλου ήρωα και πολεμιστή Αρζούνα να ακολουθήσει το καθήκον του και να δώσει τη μάχη σκοτώνοντας τους εχθρούς του, που είναι όμως συγχρόνως συγγενείς και διδάσκαλοί του, ή να μη συμμετάσχει σε αυτήν, αρνούμενος της χρήση της βίας.

Ενώ ο Αρζούνα διαλογίζεται για τις αρνητικές συνέπειες οποιασδήποτε απόφασής του, παρουσιάζεται μπροστά του ο θεός Κρίσνα, σύμμαχός του στη μάχη, που τον διδάσκει την κάρμα γιόγκα, τη μη-πράξη, το να δρας ακολουθώντας το καθήκον σου, χωρίς όμως καμιά προσκόλληση ή ενδιαφέρον στα αποτελέσματα της δράσης. Όταν δρας με αυτό το τρόπο, η πράξεις σου δεν έχουν καμιά επίδραση επάνω σου, δε δημιουργούν “κάρμα” κι επομένως είσαι ελεύθερος από αυτές. Θα πρέπει έτσι ο Αρζούνα να εκτελέσει το καθήκον του, αλλά να αποκηρύξει εσωτερικά τα αποτελέσματα της πράξης του.

Επιπλέον ο Κρίσνα αποκαλύπτει στον Αρζούνα ότι η ατομική ψυχή (άτμαν) είναι αιώνια και άφθαρτη κι επομένως δεν μπορεί να σκοτώσει, ούτε να σκοτωθεί, και ότι ταυτόσημη με το ίδιο το μπράχμαν, την ανώτερη φύση του Θεού. Τέλος τον διδάσκει για τη μάγια, τη ψευδαίσθηση όλων των φαινομένων, μαζί και του ανθρώπινου παράγοντα και ότι στη πραγματικότητα ο μόνος δράστης είναι ο ίδιος ο Θεός. Οποιαδήποτε έτσι πράξη, μαζί με τα αποτελέσματά της, θα πρέπει να “θυσιαστεί” ή προσφερθεί στο Θεό, διότι έτσι και αλλιώς σε αυτόν ανήκει. Επιπλέον ο πιστός θα πρέπει να προσφέρει αυτές τις πράξεις στο Θεό με πλήρη αφοσίωση (μπάκτι), κερδίζοντας με αυτό το τρόπο τη χάρη του και αποκτώντας την αιώνια ειρήνη.

Πολύ αργότερα αναπτύχθηκε ο Βουδισμός στην Ινδία, ο οποίος δε πιστεύει στην ύπαρξη κανενός “αντικειμενικού” Θεού, ούτε στο Ινδουιστικό δόγμα της άφθαρτης ατομικής ψυχής, απορρίπτοντας συνάμα την αφοσίωση και λατρεία μιας προσωπικής θεότητας (μπάκτι-γιόγκα). Διατήρησε όμως σχεδόν αυτούσιο το δόγμα του κάρμα σαν το παγκόσμιο νόμο της Αιτίας και του Αποτελέσματος και τη πεποίθηση ότι κάθε πράξη που εκτελείται χωρίς προσκόλληση στο αποτέλεσμα, δεν αφήνει κανένα “καρμικό ίχνος” στο δράστη, δεν περιλαμβάνει καμιά επίπτωση για το μέλλον του. Ο Βουδισμός πιστεύει στο βασικό δόγμα της Σουνιάτα ή κενότητας όλων των φαινομένων και της απρόσωπης Συνείδησης σαν τη μόνη πραγματικότητα που δημιουργεί-προβάλλει σα μια αντανάκλαση το κόσμο των φαινομένων.

Επηρεασμένος από το Βουδιστική διδασκαλία ο Δρόμος του Πολεμιστής παρουσίασε ένα καινούργιο βάθος εκφραζόμενος στην Κίνα σαν τη πολεμική τέχνη των Σαολίν, των πολεμιστών μοναχών, στην Ιαπωνία σαν ο Δρόμος του Μπουσίντο ή ο Δρόμος του Σαμουράι και στο Θιβετανικό Βουδισμό σαν ο Ιερός Δρόμος του Πολεμιστή της Σαμπάλλα, με έμφαση στο άνοιγμα, στη βοήθεια και έλεος του πολεμιστή προς τους συνανθρώπους του.

Σαολίν και Πολεμικές Τέχνες

“Ο καλός αμαξάς δεν ορμά ξέφρενα εμπρός.
Ο καλός πολεμιστής δεν εξοργίζεται.
Ο καλός στρατηγός νικά χωρίς μάχη.
Ο καλός κυβερνήτης εργάζεται ταπεινά.”

Στη Κίνα ο Δρόμος του Πολεμιστή ήλθε μαζί με το Βουδισμό από τον Μποντιντάρμα, ο οποίος θεωρείται ο ιδρυτής της πολεμικής τέχνης των Σαολίν από τους οποίους προήλθαν αργότερα τα διάφορα είδη “εξωτερικών” πολεμικών τεχνών που επικρατούν σήμερα στην Ανατολή.

Μέσα από μια σκληρή και επίπονη εσωτερική κι εξωτερική εκπαίδευση και δοκιμασία που μόνον οι άριστοι και οι πλέον ενάρετοι μπορούσαν να διέλθουν, ο μοναχός Σαολίν μετατρεπόταν σε μια ακατανίκητη “ήρεμη” δύναμη που μπορούσε να θέσει εκτός μάχης πολυάριθμους αντιπάλους του στρέφοντας τα ίδια τα όπλα τους εναντίον τους ή καθιστώντας τους ανίκανους να συνεχίσουν τη μάχη. Ο θρύλος αναφέρει πολλά για τις μοναδικές, ανυπέρβλητες ικανότητές τους να ελέγχουν τα στοιχεία της φύσης, να περπατούν πάνω από το νερό ή μέσα από τη φωτιά και να πιάνουν ήρεμοι στον αέρα τα φτερωτά βέλη που βάλλονταν εναντίον τους.

Όπως είναι ευνόητο η φιλοσοφία και πρακτική τους επηρεάστηκε επίσης πολύ από το Ταοϊσμό και το Ταό τε Κινγκ, το περίφημο βιβλίο του Λάο Τσε για το Ταό ή σωστό “Δρόμο”. Ο Λάο Τσε μιλάει για το “φυσικό” και “ροϊκό” τρόπο, για τον αυτοέλεγχο και την αυτοπειθαρχία του πολεμιστή, για την κυριαρχία των επιθυμιών του, το ξεπέρασμα της αγωνίας και του άγχους του, την απόλυτη και ήρεμη συγκέντρωσή του στη μάχη, την ολιγάρκεια και αυτάρκειά του, τη ροϊκότητα και ευλυγισία του, την αρμονία του, την αποφυγή της υπερβολής, την ειλικρίνεια και φιλαλήθειά του, τη ταπεινότητα, ευγένεια, εγκράτεια και πραότητά του, τη μη βία, το σεβασμό της ζωής, την αποφυγή κάθε σκληρότητας και τη λακωνικότητα της έκφρασης και τον έλεγχο του λόγου του.

Όπως επισημαίνει, “αυτοί που ξέρουν δε μιλούν και αυτοί που μιλούν δεν ξέρουν”. Ο ευγενής άνθρωπος δε χρησιμοποιεί βίαια μέσα. Ακόμα και τα όπλα του, τα χρησιμοποιεί “με ηρεμία και αυτοκυριαρχία» και βέβαια δε πανηγυρίζει αλαζονικά για τη νίκη του και σταματά όταν πραγματώνει το σκοπό του. «Αν αυτός που ακολουθεί τη βία δε βρει βίαιο θάνατο, θα τον καλέσω να με διδάξει», προτρέπει ο Λάο Τσε.

Μπουσίντο και Σαμουράι

Το αληθινό θάρρος βρίσκεται στο να ζεις όταν είναι σωστό να ζήσεις και να πεθάνεις όταν είναι σωστό να πεθάνεις.
Πριν μιλήσεις, ζύγισε τη κάθε λέξη σου, σκεπτόμενος το θάνατο με πλήρη γνώση του τι απαιτεί η τιμή ενός Σαμουράι.
Αναρωτήσου εάν αυτό που έχεις να πεις είναι αλήθεια. Ας είναι ο θάνατος μέτρο για κάθε σου πράξη.
Τρώγε με μέτρο, αποφεύγοντας την απόλαυση.
Να θυμάσαι τη λέξη θάνατος, όταν έχετε τελειώσει τις καθημερινές σου ασχολίες. Να την έχεις πάντα στο νου σου.
Η αφοσίωση, το πνεύμα του δικαίου και η γενναιότητα είναι οι τρεις φυσικές αρετές του Σαμουράι.
Αν στον πόλεμο χάσει τη μάχη και αναγκαστεί να παραδώσει το κεφάλι του, θα δηλώσει το όνομά του άφοβα και θα πεθάνει χαμογελαστός, χωρίς ευτελή έκφραση στο πρόσωπό του.
Νταϊντόγι Γιουζάν – “Σχόλια πάνω στο Μπουσίντο”.

ΚΩΔΙΚΑΣ BUSIDO

Δεν έχω ζωή ούτε θάνατο. Το αιώνιο είναι η ζωή και ο θάνατός μου.
Δεν έχω σώμα. Η ανδρεία είναι το σώμα μου.
Δεν έχω μάτια. Η αστραπή είναι τα μάτια μου.
Δεν έχω αυτιά. Η ευαισθησία είναι τα αυτιά μου.
Δεν έχω μέλη. Η ταχύτητα είναι τα άκρα μου.
Δεν έχω εχθρούς. Η αφροσύνη είναι ο εχθρός μου.
Δεν έχω πανοπλία. Η βούληση και η δικαιοσύνη είναι η πανοπλία μου.
Δεν έχω κάστρα. Το ατάραχο πνεύμα είναι το κάστρο μου.
Δεν έχω σπαθί. Το όνειρο του πνεύματος είναι το σπαθί μου.

Στην Ιαπωνία αναπτύχθηκε το ιδανικό του Σαμουράι Πολεμιστή που μαχόταν για τη “τιμή”, το αγαθό και το δίκαιο με μόνο σύντροφό του το θάνατο που τον ακολουθούσε παντού. Ο Δρόμος του Πολεμιστή εδώ ή Μπουσίντο συνδέεται στενά με το Σίντο και το Σιντοϊσμό, το “θεϊκό Δρόμο”. Το μπουσίντο δεν είναι παρά ένας τρόπος προσέγγισης του Θεϊκού Δρόμου (Σίντο) μέσω της πολεμικής τέχνης (μπου) και της διαγωγής του πολεμιστή.

Ο ηθικός κώδικας του Μπουσίντο επιβάλλοντας διάφορες απαγορεύσεις-συμβουλές στον πολεμιστή έχει σα βασικό σκοπό να τον μετατρέψει σε έναν ευγενή γενναίο ιππότη με φρόνηση, ανδρεία, σωφροσύνη και δικαιοσύνη και να τον απελευθερώσει από τα δεσμά του υλικού και φθαρτού κόσμου. Το μόνο που κατέχει ο πολεμιστής είναι ο Δρόμος (Ντάρμα), η τιμή και η εσωτερική του δύναμη. Όπως σημειώνει ο Γιόχο Γιαμαμότο: “η Ατραπός του Σαμουράι είναι ο θάνατος”, αυτός του αποκαλύπτει το νόημα της ζωής και ο συνεχής σύντροφός του. Όποιος έχει απελευθερωθεί από την ιδέα του θανάτου και δεν το φοβάται καθόλου είναι ήδη ένας Σαμουράι. Με την καθημερινή οικειότητά του με το θάνατο αρχίζει να υπερβαίνει το φθαρτό μέρος του και να κατανοεί τη σχετικότητα των πραγμάτων, προσεγγίζοντας σταδιακά την αιώνια ουσία του.

Για το Μπουσίντο υπάρχει μόνο ο δρόμος, η απόφαση και η δράση. Είναι ένας δρόμος βούλησης. Ο άνθρωπος του Μπουσίντο έχει δώσει τέσσερις όρκους: Να μην είναι αργός στην Ατραπό. Να σέβεται τους γονείς του και να υπερνικά τη χαρά και τη θλίψη.

Ο Σαμουράι δεν ασχολείται όμως μόνο με τη δύναμη. Χρησιμοποιεί τον ελεύθερο χρόνο του για να κατανοήσει την τελετή του τσαγιού και να ασκηθεί στην ποίηση και στις επιστημονικές σπουδές Μπορούμε να παραλληλίσουμε τους Σαμουράι με τους φύλακες της Πολιτείας του Πλάτωνα. Βλέπουμε τους φύλακες να εκπαιδεύονται με μουσική και γυμναστική. Να αναπτύσσουν τις ίδιες αρετές που απαιτεί και το Busido: φρόνηση, ανδρεία, σωφροσύνη, δικαιοσύνη. Να είναι εξίσου αφοσιωμένοι στις διαταγές, όπως επίσης να είναι γρήγοροι, ανδρείοι, με λεπτή αίσθηση, φιλοσοφική φύση και να αντιστέκονται στις επιθυμίες.

Οι Σαμουράι είχαν πάντα έντονη την αίσθηση του σεβασμού και του καθήκοντος (μπιπμούν) προς τον άρχοντά τους. Την έννοια του καθήκοντος, την έννοια της ετοιμότητας όπως και πολλές άλλες τις συναντούμε κοινές στα διάφορα ιπποτικά τάγματα της Ευρώπης. Όπως οι Σαμουράι, έτσι και οι Ιππότες είχαν το δικό τους Κώδικα τον οποίο ακολουθούσαν. Το παρακάτω απόσπασμα είναι χαρακτηριστικό:

Να είστε πάντα έτοιμοι, να φοράτε πάντα την πανοπλία σας. Να υπερασπίζεστε τους φτωχούς και να βοηθάτε αυτούς που δεν μπορούν να υπερασπιστούν τον εαυτό τους. Μην κάνετε τίποτα που μπορεί να πειράξει ή να προσβάλλει. Για ό,τι κάνετε προσπαθήστε να κερδίσετε τιμή και καλή φήμη. Μην αθετείτε την υπόσχεσή σας. Υπερασπιστείτε την τιμή της πατρίδας σας. Καλύτερα να πεθάνετε τίμιοι, παρά να ζείτε αδιάντροπα.

Αλτρουισμός, αυτοθυσία, γενναιοδωρία, ευγένεια, ταπεινοφροσύνη, πειθαρχία και προπάντων ετοιμότητα είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά των Ιπποτών. Κυρίως όμως η ετοιμότητα από την οποία προέρχεται το ρητό “έσο έτοιμος”. Όπως ένας Ιππότης έτσι κι ένας Σαμουράι ήταν πάντα έτοιμος. Όταν βγαίνεις από το σπίτι σου, να βγαίνεις σαν να ήταν να μην ξαναγυρίσεις ποτέ, προστάζει το Busido.

Ακόμη υπήρχε ο σεβασμός του αντιπάλου. Ποτέ ένας Ιππότης ή ένας Σαμουράι δεν χτυπούσε κάποιον που δεν ήταν αντάξιός του. Κι ένας δύσκολος αντίπαλος αποτελούσε τιμή. Την ίδια εκτίμηση στους αντιπάλους επιβάλλει ο Νίτσε. Ο πολεμιστής θα πρέπει να ζητά τον εχθρό του και να ανοίγει πόλεμο μαζί του για τις ιδέες του. Οφείλει να έχει εχθρούς αξιομίσητους και όχι αξιοπεριφρόνητους και να είναι περήφανος γι’ αυτούς. Έτσι οι νίκες του εχθρού θα είναι και δικές του νίκες.

Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΕΧΘΡΟΣ

Παρ’ όλ’ αυτά -για τον Νίτσε – ο μεγαλύτερος εχθρός είναι ο εαυτός του καθένα. Αυτό τον εαυτό προσπαθούσε να νικήσει κάθε Σαμουράι. Ακολουθώντας το Busido, έδινε κάθε στιγμή μία μάχη. Με τη συνεχή άσκηση και την εντρύφηση στις τέχνες και στα γράμματα προσπαθούσε να υπερβεί τον εαυτό του. Και εδώ είναι που πρόσφερε πολλά.

Έτσι ένας Σαμουράι πριν βαδίσει το δρόμο (Βusido), έπρεπε πρώτα να γίνει γνώστης της τεχνικής. Το βαθύτερο νόημα των τεχνικών είναι να αναπτυχθεί μια διαισθητική αντίληψη των παγκόσμιων νόμων. Αυτό που υπάρχει πέρα από την τεχνική είναι να συντονιστεί με το βασικό ρυθμό του σύμπαντος (-Do). Έτσι ο άνθρωπος του Busido, μέσα από σκληρή προσπάθεια, υπήρξε εκείνος που με ακλόνητο θάρρος και αυτοθυσία διέσχισε άψογα την “ατραπό του πολεμιστή”. Γι’ αυτό παρέμεινε ως μία κορυφαία μορφή από τη Χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου ο Σαμουράι. Αυτός που μπροστά στους άλλους στεκόταν χαμογελαστός, μπροστά στον εαυτό του αυστηρός, στην ανάγκη γενναίος, στην καθημερινή ζωή πρόσχαρος, στα χειροκροτήματα απαθής και στα σφυρίγματα ασάλευτος.

Ο Δρόμος του Πολεμιστή της Σαμπάλλα

Στο Θιβετανικό Βουδισμό βρίσκουμε μια άλλη παραλλαγή του Δρόμου του Πολεμιστή, επηρεασμένο από τις διδασκαλίες της Μαχαγιάνα και της Βατζραγιάνα και το δόγμα της Σουνιάτα, της “κενότητας” των πάντων. Η Δύση γνώρισε αυτό το δρόμο από τις διδασκαλίες του λάμα Chogyam Trungpa και ιδίως από το περίφημο βιβλίο του “Σαμπάλα, Ο Ιερός Δρόμος του Πολεμιστή” όπου αποκαλύπτει τα μυστικά της φωτισμένης πολεμικότητας.

Στη παράδοση της Σαμπάλα πολεμιστής δεν είναι κάποιος που εξαπολύει πόλεμο, αλλά ένα γενναίο, γνήσιο άτομο που δεν ενδίδει στην επιθετικότητα και στις αντιφάσεις της κοινωνίας, αλλά βγαίνει από το συνηθισμένο καβούκι των περισσότερων ανθρώπων (δειλία) για να γίνει ένα πραγματικό άτομο που μπορεί να βοηθήσει τους άλλους. Το να είσαι ένας πολεμιστής είναι το να μάθεις να είσαι γνήσιος σε κάθε στιγμή της ζωής σου.

Ο πολεμιστής δεν απορρίπτει ή δέχεται τίποτα, προχωρεί απλώς μαζί με τις καταστάσεις. Δε νιώθει ότι κάνει κανένα πόλεμο οποιουδήποτε είδους, ούτε προσπαθεί να νικήσει ένα εχθρό ή να επιτύχει ένα σκοπό. Δεν έχει καθόλου φόβο ή ελπίδα. Βλέπει απλώς τα πράγματα έτσι όπως είναι.

Ένα από τα βασικά προαπαιτούμενα για τον πολεμιστή είναι να αναπτύξει στη καρδιά του την ιδιότητα της αφοβίας και να ανοίξει με τρυφερότητα και ευγένεια τον εαυτό του στο κόσμο και στους άλλους γύρω του. Ο ανοιχτός αυτός δρόμος του πολεμιστή μπορεί να επιτευχθεί μόνον όταν αυτός εγκαταλείψει το βασικό αγώνα του εγώ του. Όταν είμαστε πλήρως ανοιχτοί κι έχουμε εκείνο το είδος της απόλυτης εμπιστοσύνης στον εαυτό μας, αποδίδουμε το πραγματικό νόημα τους ελέους και της αγάπης. Το έλεος περιέχει μια θεμελιώδη αυθόρμητη αφοβία που χαρακτηρίζεται από μια τρομακτική γενναιοδωρία, σε αντίθεση με την αφοβία του να εξασκείς την ισχύ σου πάνω στους άλλους. Αυτή η «γενναιόδωρη αφοβία» του ελέους υπερβαίνει το ζωικό ένστικτο του εγώ. Το εγώ θα ήθελε να εδραιώσει τις περιοχές δικαιοδοσίας του, ενώ το έλεος είναι πλήρως ανοιχτό και ευπρόσδεκτο. Είναι σα μια χειρονομία γενναιοδωρίας που δεν αποκλείει κανένα. Το βασικό άνοιγμα του ελέους είναι το άνοιγμα χωρίς καμιά αξίωση. Είσαι απλώς αυτό που είσαι και τότε η ζωή ρέει γύρω σου και διαμέσου σου”.

Ο Πολεμιστής Μαθαίνει να Αντιμετωπίζει τα Συναισθήματά του

Συνήθως προσπαθούμε να καταπιέσουμε τα συναισθήματά μας θεωρώντας τα σαν κάτι τρομερό ή σαν κάτι που μας κάνει να ντρεπόμαστε, αλλά αυτό δε βοηθάει καθόλου. Μόλις προσπαθούμε να τα καταπιέσουμε, αυτά αργά ή γρήγορα θα ξαναπροβάλλουν και θα εκραγούν. Θα μπορούσε κάποιος αντ’ αυτού να διαλέξει να τα ακολουθήσει και να παρασυρθεί από αυτά. Και με αυτό όμως το τρόπο προσπαθούμε να διαφύγουμε από τα πραγματικά συναισθήματά μας, πιστεύοντας λαθεμένα ότι η πραγματοποίησή τους θα τα θεραπεύσει, θα απελευθερώσει τη διέγερσή τους. Συνήθως όμως τα ενισχύει και αυτά γίνονται πιο δυνατά.

Ο σωστός τρόπος για να αντιμετωπίσουμε τα συναισθήματά μας είναι να προσπαθήσουμε να συνδεθούμε με τη βασική ουσία τους, την αφηρημένη ποιότητα τους που είναι απλώς ενέργεια. Αν μπορούμε να συσχετιστούμε με την ενέργεια, τότε δε συγκρουόμαστε με τα συναισθήματά μας. Αυτά γίνονται μια φυσική διαδικασία. Όταν τα βλέπουμε όπως αυτά είναι, αναγνωρίζουμε τη πραγματική φύση τους που είναι η κενότητα (σουνιάτα). Με αυτό το τρόπο εξαφανίζεται το εμπόδιο, ο τοίχος ανάμεσα σε μας και στις προβολές μας, η υστερική και παρανοϊκή σχέση μας με αυτές. Όταν δεν αντιμετωπίζουμε με πανικό τα συναισθήματά μας, τότε τα αντιμετωπίζουμε τελείως σωστά. Τότε είμαστε σαν κάποιο που είναι πλήρως ικανός στην εργασία του και δεν πανικοβάλλεται, αλλά κάνει απλώς τη δουλειά του πλήρως και διεξοδικά. Όταν λέμε να αντιμετωπίσουμε τα συναισθήματά μας, δεν εννοούμε να τα εξαφανίσουμε εντελώς. αλλά να τα δούμε και να μετασχηματίσουμε τις μπερδεμένες ιδιότητές τους σε υπερβατικές ιδιότητες (σοφία).

Συνήθως δε βλέπουμε σωστά ένα συναίσθημα, παρόλο που είμαστε γεμάτοι από αυτό. Εάν το ακολουθήσουμε και διαφύγουμε από αυτό κάνοντας κάτι, δε θα το βιώσουμε σωστά. Προσπαθούμε να διαφύγουμε ή να καταπιέσουμε τα συναισθήματά μας, διότι δεν μπορούμε να υποφέρουμε να είμαστε σε μια τέτοια κατάσταση. Η Βατζραγιάνα όμως μας λέει να κοιτάμε σωστά, κατευθείαν στο συναίσθημα και να αισθανθούμε τη γυμνή του ποιότητα. Στη πραγματικότητα δε χρειάζεται καν να το μετασχηματίσουμε. Βλέπουμε την ήδη μετασχηματισμένη ποιότητα στα συναισθήματά μας: «η μορφή είναι μορφή».

Η αναγνώριση του φόβου δεν είναι μια αιτία θλίψης ή αποθάρρυνσης. Επειδή έχουμε φόβο έχουμε επίσης δυνητικά το τίτλο της αφοβίας. Η αφοβία δεν είναι η μείωση του φόβου, αλλά το ξεπέρασμά του.

Ο συγχρονισμός του νου και του σώματος δεν είναι μια τυχαία τεχνική που σκέφτηκε κάποιος για την αυτοβελτίωση. Είναι μάλλον μια βασική αρχή πώς να είμαστε ένα ανθρώπινο ον και πώς να χρησιμοποιούμε τις αισθητηριακές αντιλήψεις μας, το νου και το σώμα σας μαζί.

Ο δρόμος του δειλού είναι να κλείνεται μέσα σε ένα καβούκι στο οποία διαιωνίζει τα λεκτικά του πρότυπα. Αναδημιουργούμε συνεχώς τα βασικά πρότυπα σκέψης και συμπεριφοράς μας, δε πηδάμε σε φρέσκο αέρα σε φρέσκο έδαφος.

Η πολεμικότητα είναι ένα συνεχές ταξίδι. Το να είσαι ένας πολεμιστής είναι να μάθεις να είσαι γνήσιος σε κάθε στιγμή της ζωής σου.

Οι Τέσσερες Αξίες του Δρόμου του Πολεμιστή

Στο Θιβετανικό Βουδισμό το θάρρος και η σφοδρότητα λείπουν. Στη πραγματικότητα οι θεωρούμενες σαν ουσιαστικές ιδιότητες δεν έχουν καμιά σχέση με τη συνήθη εκπαίδευση των παικτών ποδοσφαίρου, των πεζοναυτών ή των παρασκηνιακών πολιτικών.

Η πρώτη αξία είναι η πραότητα που δεν μεταδίδει όμως με τη μετάφραση της πλήρη της σημασία, καλύτερα είναι η “χαλαρωμένη αυτοπεποίθηση”. Ένα ταπεινό συναίσθημα ότι είσαι οικείος μέσα στο σώμα σου

Η ευθυμία ή η σκληρά αποκτημένη, ψύχραιμη χαρά είναι η δεύτερη αξία. Για να την αναπτύξει ο πολεμιστής, αποσύρει φιλόπονα την αυτοαπόλαυση του κυνισμού.

Η τρίτη είναι η εξοργιστικότητα. Συνδυάζει την ευχαρίστηση για τολμηρά πειράματα με μια παθιασμένη αντικειμενικότητα που είναι ελεύθερη από τόσο το φόβο όσο και την ελπίδα.

Η τέταρτη αξία είναι η αινιγματικότητα που απαιτεί μια εύπλαστη προθυμία να είσαι απρόβλεπτος στην εκτέλεση του ηθικού οράματός σου

ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΕΣ ΤΟΥ KHYNTSE RINPONCHE

Όχι Φόβος, Όχι Ελπίδα: το σλόγκαν του πολεμιστή.

Στη Θιβετανική Παράδοση του Δρόμου του Πολεμιστή η ζωή θεωρείται σαν ένα πεδίο μάχης όπου πρέπει να αντιμετωπίσουμε και νικήσουμε ένα πολύ μεγάλο και αδυσώπητο εχθρό: τα αρνητικά μας συναισθήματα (θυμός, υπερηφάνεια, ζήλια κ.λ.π.) που δημιουργούν τόσο πόνο και δυστυχία στη ζωή μας. Τα αρνητικά αυτά συναισθήματα είναι σαν τη βρωμιά πάνω σε ένα ρούχο που συμβολίζει τη Βουδική μας φύση ή με την ορολογία του δρόμου του πολεμιστή τη βασική καλοσύνη της ανθρώπινης ύπαρξης. Αν η βασική μας φύση είναι καλή, τότε και η εκδήλωσή μας θα πρέπει να είναι καλή, σε αντίθεση με τη κοινή εμπειρία μας (ζήλια, επιθετικότητα, υπερηφάνεια κ.λ.π.). Ο πολεμιστής πρέπει έτσι πάνω από όλα να έχει εμπιστοσύνη ότι διαθέτουμε πράγματι τη Βουδική φύση. Τα αρνητικά μας συναισθήματα και πάθη μας, που είναι κατά το πλείστον επίκτητα, έχουν απλώς λερώσει το ρούχο της Βουδικής μας φύσης και γι’ αυτό κηρύττουμε το πόλεμο εναντίον τους, γνωρίζοντας ότι αυτή η βρωμιά μπορεί να απομακρυνθεί. με το πλύσιμο. Το πλυντήριο που θα απομακρύνει τη βρωμιά είναι η άσκηση ή διαλογισμός.

Όταν καταφέρουμε λοιπόν να εξαφανίσουμε όλα τα αρνητικά συναισθήματα, αυτό που παραμένει είναι η κενότητα ή καλύτερα η Βουδική μας φύση

Το πρώτο πράγμα που χρειάζεται ο πολεμιστής στη μάχη του με τον εχθρό είναι η αυτοπεποίθηση που τον κάνει να στέκεται στα πόδια του και να αποφασίζει να πολεμήσει. Ένα άλλο πράγμα που χρειάζεται να έχει είναι ένα πνεύμα απάρνησης: να είναι ένας καλός στρατιώτης, να μη σκέπτεται το σπίτι του και την οικογένειά του, αλλά την πατρίδα του, το καθήκον και τη τιμή του. Πρέπει έτσι να εγκαταλείψει κάθε προσκόλληση ή, το σημαντικότερο, να είναι έτοιμος, πρόθυμος να την εγκαταλείψει. Τότε μόνο μπορεί να δώσει τα πάντα. χωρίς να σκέπτεσαι την απώλεια.

Μια άλλη ιδιότητα του πολεμιστή είναι η κομψότητα που αφορά το τρόπο που τρώει, που πίνει που ντύνεται, που περπατά κ.λ.π.., ακόμα και όταν είναι μόνος. Αυτή δεν είναι μόνο σημαντική γι’ αυτόν αλλά και για εμπνεύσει άλλους. Ακολουθεί η υπομονή που στο Δρόμο του Πολεμιστή ερμηνεύεται σαν αυτοεκτίμηση καθώς επίσης την εκτίμηση του εχθρού και των δυνατοτήτων του, η εργατικότητα που ενώ παραδοσιακά σημαίνει σκληρή δουλειά και ανεκτικότητα, στο Δρόμο του Πολεμιστή σημαίνει χαρά και απόλαυση, που προέρχεται από ένα ενθουσιώδες πνεύμα. Ο πολεμιστής εξοικειώνεται τελικά με τα πάντα και απολαμβάνει τα πάντα. Η πειθαρχία πάλι σημαίνει πλήρη ανάμιξη και τέλεια συμμετοχή με οτιδήποτε ασχολείσαι. Η αυταπάρνηση σημαίνει την αποδοχή των πάντων και πάνω απ’ όλα του εκάστοτε πόστου του στη μάχη. Η πιο σημαντική όμως ιδιότητα είναι η συγκέντρωση, που στην παραδοσιακή Βουδιστική Διδασκαλία σημαίνει τη μη απόσπαση, τη μη περιπλάνηση του νου μας, ενώ στο Δρόμο του Πολεμιστή σημαίνει τη γνώση ότι περιπλανιόμαστε, ότι είμαστε αποσπασμένοι. Μόνος όταν λες ότι υπάρχει διάσπαση μπορείς να την αποφύγεις. Αν θέλουμε να απαλλαγούμε απ’ αυτή, τότε τη χρειαζόμαστε, ενώ ο παραδοσιακός Βουδιστής την αποφεύγει. Όταν γνωρίζουμε ότι είμαστε διασπασμένοι, αποδυναμώνουμε τη διάσπαση και τη μετατρέπουμε σε σοφία.

Οι στρατηγοί τώρα του εχθρού, αυτοί που καθοδηγούν όλη την γκάμα των αρνητικών συναισθημάτων εναντίον της Βουδικής φύσης μας – και αυτό έχει μεγάλη εδώ σημασία – είναι ο Φόβος και η Ελπίδα, ενώ ο βασιλιάς η αρχιστράτηγος του εχθρού είναι ο ίδιος ο Νους! που είναι βασικά αυτός που δημιουργεί όλα τα αρνητικά συναισθήματα.

Αυτός ο φόβος και η ελπίδα δεν εμφανίζονται κάθε τόσο, αλλά συνεχώς, κάθε λεπτό, σε κάθε βήμα που κάνουμε ελπίζοντας να είμαστε οτιδήποτε. Ο φόβος και η ελπίδα τελικά μας αποδιοργανώνουν και μας σμπαραλιάζουν, οπότε μπορούμε να καταλάβουμε τη σημασία του αποφθέγματος του Δρόμου του Πολεμιστή: Η Πρώτη Σκέψη είναι η Καλύτερη Σκέψη (First Thought, Best Thought).

Ο σκοπός του πολεμιστή είναι να δώσει μια νικηφόρα μάχη εναντίον του εχθρού, των αρνητικών συναισθημάτων, και να περάσει στην απέναντι όχθη όπου επικρατεί γαλήνη και ηρεμία.

Δεν είναι όμως όλοι οι πολεμιστές στο πεδίο της μάχης θαρραλέοι. Βασικά υπάρχουν τρία είδη πολεμιστών. Το πρώτο είδος περιλαμβάνει τους δειλούς εκείνους πολεμιστές που θέλουν να περάσουν κατευθείαν στην απέναντι όχθη χωρίς να πολεμήσουν. Αυτοί δεν ενδιαφέρονται για τους ομήρους που έχει στα χέρια του ο εχθρός και θέλουν απλώς να διαφύγουν. Δραπετεύουν έτσι στα …μοναστήρια μεταμφιεζόμενοι για να μην αναγνωριστούν απ’ αυτόν σε μοναχούς και παπάδες (λάμα). Το δεύτερο είδος δεν είναι τόσο εγωιστικό κι ενδιαφέρεται για τους ομήρους, θέλοντας να τους σώσει όλους. Οι πολεμιστές αυτοί πολεμούν με τον εχθρό χρησιμοποιώντας κανονικά όπλα εναντίον του και μερικές φορές μεταμφιέζονται για να τον ξεγελάσουν. Τα δύο αυτά πρώτα είδη αντιστοιχούν στα παραδοσιακά Μικρό και Μεγάλο Όχημα της Βουδιστικής παράδοσης (στη Χιναγιάνα και τη Μαχαγιάνα). Το τρίτο είδος των πολύ λιγότερων πολεμιστών αποτελείται από κομάντος. Αυτοί μερικές φορές μεταμφιέζονται, αλλά μόνο για πλάκα και απελευθερώνουν τους ομήρους. Δεν πολεμούν όμως με τα όπλα τους τον εχθρό, αλλά χρησιμοποιούν τα δικά του όπλα, την ενέργειά του για να τον κατατροπώσουν. Μερικές φορές προσπαθούν να ξεγελάσουν, παγιδεύσουν τους εχθρούς τους και όταν φτάνουν στην άλλη όχθη δεν έχουν μαζί τους μόνο τους ομήρους, αλλά και τους εχθρούς τους. Αυτοί αντιστοιχούν στη Βατζραγιάνα ή τη παράδοση του Διαμαντένιου Οχήματος του Θιβετανικού Βουδισμού.

Όταν τώρα οι πολεμιστές καταφέρουν να φτάσουν στην απέναντι όχθη, τι ανακαλύπτουν εκεί; ότι ο εχθρός δεν υπήρξε ποτέ! ο νους τους τον δημιούργησε και αυτόν και άρχισε μετά να πολεμά εναντίον του. Ο Νους είναι ο δημιουργός όλων των αρνητικών συναισθημάτων και γενικά των πάντων. Υποκείμενο και αντικείμενο πάνε μαζί. Δεν υπάρχει αντικείμενο να παρατηρηθεί, αν δεν υπάρχει προηγουμένως ο παρατηρητής, ο γνώστης. Αυτός δημιουργεί με τη παρατήρησή του τον κόσμο και δεν υπάρχει τίποτα έξω από αυτόν. Γι’ αυτό το Βουδιστικό σύστημα όσο και ο Δρόμος του Πολεμιστή δεν πιστεύει στην ύπαρξη κανενός εξωτερικού Θεού, ή Δημιουργού του Υποκειμένου. Το υποκείμενο είναι ο πραγματικός δημιουργός των πάντων. Ο παραδοσιακός Θεός είναι ένα άλλο αποτέλεσμα, μια επινόηση των δυο επιτήδειων στρατηγών του εχθρού μας: του Φόβου και της Ελπίδας.

Από μια άλλη άποψη η άλλη όχθη είναι η αναγνώριση της ματαιότητας του πολέμου.

Σύμφωνα με την άποψη του Khyntse Rinponche η Βουδιστική φώτιση είναι η «έσχατη απογοήτευση» διότι π.χ. δεν μπορείς να παρακολουθήσεις T.V, να ακούσεις μουσική κ.λ.π. γιατί τα πάντα βλέπονται και ακούγονται αυτόματα. Δεν υπάρχει αρχή και τέλος μελωδίας κ.λ.π. – κάτι «πολύ βαρετό» γι’ αυτόν. Αλλού πάλι επισημαίνει ότι όλα στην αντίληψή μας είναι πρόληψη και ότι στη Βουδιστική αντίληψη η φώτιση είναι απλώς μια όμορφη πρόληψη.

Ο πολεμιστής λοιπόν δε δραπετεύει από τη σαμσάρα, τον κόσμο της εξαρτημένης, απατηλής ύπαρξης, όπως και ο συνειδητός ονειρευτής δε θέλει να δραπετεύσει από τα όνειρά του, αλλά να γνωρίζει διαρκώς ότι ονειρεύεται. Απολαμβάνει τα πάντα γύρω του, έστω και αν είναι ψευδαισθήσεις, αντικατοπτρισμοί, αντανακλάσεις του εσωτερικού του καθρέφτη. Δε θέλει να σωθεί, να φωτιστεί, αλλά να ζήσει με πλήρη ενάργεια, εγρήγορση και ενδελέχεια τη ζωή, γιατί έτσι κι αλλιώς ο νους του θα συνεχίζει να αντανακλά, αφού η αντανάκλαση είναι μια έμφυτη ιδιότητά του. Δεν τον ενδιαφέρει τόσο η Κενότητα, η πλήρη πραγμάτωση της Βουδική μας Φύσης, ή με καβαλιστικούς όρους τα πέπλα της αρνητικής ύπαρξης, αλλά η ζωή μέσα στις αντανακλάσεις, μέσα στη δυαδικότητα, με τη σύγχρονη όμως αναγνώριση και γνώση αυτής της δυαδικότητας κι επομένως τη συνεχή αυτό- απελευθέρωσή του. Μαθαίνει να μην ταυτίζεται με τις αντανακλάσεις, να μη παρασύρεται από τις δευτερογενείς σκέψεις που δημιουργούν ο Φόβος και η Ελπίδα, αλλά μένοντας στο πρωτογενές δυναμικό της αδιαφοροποίητης Αρχικής Σκέψης να απολαμβάνει πλήρως τη στιγμή, το τώρα. Δεν τον ενδιαφέρει η μία, κενή γεύση των πάντων, που προϋποθέτει η Φώτιση, αλλά όλη η γκάμα των δυαδικών γεύσεων, γνωρίζοντας όμως διαρκώς ότι όλες τους αποτελούν τελικά μια ψευδαίσθηση, έναν αντικατοπτρισμό του εσωτερικού του καθρέπτη. Δεν είναι έτσι ένας μίζερος μοναχός με δεκάδες εσωτερικές συγκρούσεις και αδιέξοδα, αλλά ένα ελεύθερο κι εύθυμο πνεύμα.

Κάρλος Καστανέντα

Το Δρόμο του Πολεμιστή και του “Ανθρώπου της Γνώσης” συναντάμε πολύ αναλυτικά και στα βιβλία του Κάρλος Καστανέντα που τόσο σημαντική επίδραση είχαν στη νεώτερη εποχή. Εδώ ο πολεμιστής , ο μάντης η ο «άνθρωπος της γνώσης» βάζει σα στόχο την απόλυτη ελευθερία, τον έλεγχο αυτής της ίδιας της συνείδησης και ως ένα σημείο την υπέρβαση του θανάτου, ξεφεύγοντας από το ράμφος του “Αετού” που τον δημιούργησε σα συνείδηση ακριβώς για να τραφεί μετά από την εμπειρία και τη γνώση του. Θεωρώντας ότι τα βιβλία του Καστανέντα είναι λίγο πολύ γνωστά στο αναγνωστικό κοινό επισημαίνουμε βασικά τον αυτοέλεγχο και αυτοπειθαρχία του πολεμιστή και τον ανήλεο πόλεμο που αυτός κάνεις εναντίον του εγωϊσμού του που είναι η κατεξοχήν επίκτητη δύναμη που απορροφά το μεγαλύτερο μέρος της ενέργειας του και κρατά το σημείο συναρμολόγησής του στη συνηθισμένη θέση του κόσμου της ανίας και ματαιότητας που οι περισσότεροι αντιλαμβανόμαστε. Η περιστολή του εγωισμού απελευθερώνει τεράστια ποσά ενέργειας ή “προσωπικής δύναμης” με την οποία ο πολεμιστής μπορεί να μετακινήσει το σημείο συναρμολόγησής του συναρμολογώντας νέες καινούργιες πραγματικότητες γενόμενος κυρίαρχος της συνείδησης και οδεύοντας προς την απόλυτη ελευθερία με τη ταυτόχρονη ευθυγράμμιση όλων των ενεργειακών πεδίων που είναι προσιτά στον άνθρωπο, καιόμενος από μια εσωτερική φλόγα και αποκτώντας συγχρόνως την απόλυτη συνείδηση και την απόλυτη ελευθερία εξαφανιζόμενος από αυτό το κόσμο χωρίς να αφήσει κανένα ίχνος σώματος όπως συμβαίνει και κατά τη Μεγάλη Μεταφορά των Βουδιστών ασκητών του Τζόγκσεν.

Ο Καστανεντικός Δρόμος του Πολεμιστή είναι ένας συνεχής πόλεμος ενάντια στην ατομικότητά μας και την επίπλαστη λογική που μας στέρησε τη βασική προαιώνια κληρονομιά μας και τη σιωπηλή γνώση τη δυνατότητα να γνωρίζουμε και να αντιλαμβανόμαστε πλήρως χωρίς καμιά λογική επεξεργασία ή εννοιολογισμό, τη δυνατότητα να “σταματάμε τον εσωτερικό μας διάλογο” και να ανοίγουμε με αυτό το τρόπο τις πύλες του κόσμου της μαγείας και της θέλησης η οποία τελευταία πάντα επιτυγχάνει εκεί που η λογική μας μάς λέει ότι θα αποτύχουμε. Ο σκοπός της εκπαίδευσης του πολεμιστή είναι η επίτευξη της ολότητας του εαυτού της ολοκλήρωσης εξατομίκευσης σύμφωνα με τους νεώτερους ψυχολογικούς όρους, της πλήρους έκφρασης όλων των δυνατοτήτων μας.

Στο μονοπάτι του αυτοί της αυτογνωσίας και αυτοολοκλήρωσης ο πολεμιστής συναντά τους τέσσερες παραδοσιακούς εχθρούς του ανθρώπου της γνώσης, καθένας αποτελώντας την αμέσως προηγούμενη επίτευξη του, τους οποίους μαθαίνει να αψηφά και να προχωρεί με συνέπεια χωρίς καμιά παρέκκλιση στο δρόμο του. Οι εχθροί του αυτοί είναι ο φόβος, η διαύγεια, η δύναμη και τα γηρατειά. Ο μεγαλύτερος από αυτούς το φόβους είναι η δύναμη που αν δεν την νικήσει και ηττηθεί ο πολεμιστής , θα χάσει διά παντός το δρόμο της ελευθερίας και θα μετατραπεί σε ένα εγωπαθές και τυραννικό άτομο. Όσο για τα γηρατειά, παρόλο που φαίνεται σαν ο μοναδικός ανίκητος εχθρός του κατέχει τα κλειδιά να τα ξεπεράσει, το ίδιο και το θάνατο, ξεφεύγοντας από το ράμφος του Αετού.

Ήταν σαν τη θάλασσα. Τη μια γαλήνια και ήρεμη και την άλλη άγρια και επικίνδυνη

Μια μέρα θα καταλάβεις γιατί έπρεπε να γίνει έτσι. Έπρεπε να φύγει πριν αφήσει αυτό που νιώσατε να ξεθωριάσει, να εξατμιστεί, να γίνει σκόνη. Προτίμησε να πληγωθεί και ίσως να πληγώσει, πάρα να γίνετε μια χλιαρή, πληκτική καθημερινότητα. “Η αγάπη από πλήξη – η πιο πληκτική εκδοχή της πλήξης”.

Σου άνοιξε τη καρδιά της, δεν σου έκρυψε τίποτα. Έπεσε στα μάτια σου, αλλά συγχρόνως πλησίασε τόσο κοντά στη ψυχή σου. Την ένιωσες. Ήταν πάντα όμως ο εαυτός της σε όλες τις αντιφάσεις της.

Σου είχε πει μια φορά πως δεν μπορείς να περιμένεις λογική και σταθερότητα από αυτήν. Είναι σαν την θάλασσα. Ή μπαίνεις μέσα και ρισκάρεις να βουλιάξεις, ή κάθεσαι στην στεριά. Δεν υπάρχει μέση λύση.

Στην θάλασσα δεν υπάρχουν σταθερά. Είναι γαλήνια μια μέρα, σε χαϊδεύει και σε δροσίζει. Σε ηρεμεί και διεισδύει στη ψυχή σου. Άλλη μέρα είναι γκρίζα, άγρια και επικίνδυνη. Μπορείς να πνιγείς στα κύματά της ή να σε απορροφήσουν τα υπόγεια ρεύματα.

Την θάλασσα δεν την αλλάζεις, σε αλλάζει αυτή αν τύχει. Ούτε να τη δαμάσεις μπορείς. Ακόμα και στην ακτή να μείνεις να αγναντεύεις, απλώνει χέρια αόρατα η υγρασία της.

Από τη θάλασσα δεν μπορείς να πιείς όσο και αν δίψας, γι’ αυτό ψάξε ένα ποτάμι για να σβήσεις τη δίψα.

Στη θάλασσα δεν μπορείς να γυρίσεις, να φεύγεις, να έρχεσαι, διότι κυλάει μέσα σου.

Πριν από όχι και πολύ καιρό, έπρεπε να ξέρεις λατινικά για να ανήκεις στην ανώτερη πνευματική τάξη. Σήμερα, για να πετύχεις το ίδιο, αρκεί η απόρριψη της τηλεόρασης

Βομβαρδιζόμαστε από το πρωί ως το βράδυ με πληροφορίες και ψυχαγωγία και, παρόλα αυτά, ποτέ άλλοτε δεν γνωρίζαμε τόσα λίγα. Ο Νιλ Πόστμαν, ο παλιός αστέρας των πολέμιων της μιντιακής υπερπληροφόρησης ισχυρίζεται ότι παλιότερα, όταν άρχισε να διδάσκει στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης, τα τεχνικά βοηθητικά μέσα ήταν βέβαια πρωτόγονα, όμως οι φοιτητές μπορούσαν συνήθως να διαβάζουν, να γράφουν και να συνοψίζουν πολύ καλά τις σκέψεις τους σε κείμενο. Σήμερα υπάρχουν προγράμματα σύνταξης κειμένου, ηλεκτρονική πρόσβαση στα περιεχόμενα χιλιάδων βιβλιοθηκών, ο καθένας διαθέτει ασύρματη πρόσβαση στο Διαδίκτυο- όμως μόνο μια μικρή μειονότητα φοιτητών είναι πλέον ικανή να γράψει μια συγκροτημένη έκθεση, ενώ απουσιάζουν τελείως οι προσωπικές ιδέες, αφού μονίμως αντιγράφουν και παπαγαλίζουν.

Οι επιστημονικοί ερευνητές του εγκεφάλου ανησυχούν σοβαρά για τις επόμενες γενιές, καθώς συνεχώς αυξάνεται το ποσοστό αποτυχίας στα σχολεία σε άμεση συνάρτηση με την επονομαζόμενη μιντιακή εξαχρείωση. Κάθε δεύτερος νέος σε ηλικία δέκα ετών διαθέτει στο παιδικό του δωμάτιο τηλεόραση, υπολογιστή, Playstation και DVD και περνάει καθημερινά γύρω στις δύο ώρες παίζοντας βιντεοπαιχνίδια. Για τα παιδιά αυτά, η ικανότητα εκμάθησης του σχολικού υλικού έχει περιοριστεί στο ελάχιστο, επειδή οι περιοχές του εγκεφάλου που χρησιμοποιούνται για τις σχολικές εργασίες δεσμεύονται από την υπερκατανάλωση βιντεοπαιχνιδιών και την τηλεόραση.

Καμία άλλη συσκευή δεν ευνοεί τόσο πολύ την αποβλάκωση και την αγελαία συμπεριφορά όσο η τηλεόραση. Κανένα άλλο μέσο δεν φέρει μεγαλύτερη ευθύνη για τον περιορισμό της διανοητικής ικανότητας, την υπερβολική βία και τη μετριότητα, την τόσο άπλετη σπατάλη χρόνου. Πριν από όχι και πολύ καιρό, έπρεπε να ξέρεις λατινικά για να ανήκεις στην ανώτερη πνευματική τάξη. Σήμερα, για να πετύχεις το ίδιο, αρκεί η απόρριψη της τηλεόρασης. Ακόμη και οι υποτιθέμενες ευφυείς εκπομπές πληροφόρησης συνήθως μάλλον προσποιούνται τη μετάδοση γνώσεων, παρά προσφέρουν σε κάποιον οποιαδήποτε αξιόλογη γνώση. Ποιος χρειάζεται ένα ρεπορτάζ από περιοχές καταστροφών με τη μορφή ειδησεογραφικού-ψυχαγωγικού προγράμματος, όπου οι εικόνες επενδύονται μουσικά με βιολιά; Τι αξία έχουν οι ζωντανές συνδέσεις σας με τη Βαγδάτη, όπου δημοσιογράφοι μαντρωμένοι σε κάποιο ασφαλές κέντρο Τύπου δέχονται στα τερματικά τις ειδήσεις τους από τα κεντρικά στο Μάιντς ή την Ατλάντα και ενημερώνουν στη συνέχεια τους θεατές του Μιλγουόκι και της Στουτγάρδης για την πορεία των εξελίξεων «από τον τόπο των γεγονότων».

Όποιος δεν κλείνει την τηλεόραση όταν αλληλοσυνεντευξιάζονται δύο δημοσιογράφοι κάνει κακό του κεφαλιού του.

Αν αρχίσουμε να αντιστεκόμαστε συνειδητά στα σκουπίδια που μας σερβίρουν τα ΜΜΕ, οι εκπομπές γνώμης, οι εκδηλώσεις, θα βελτιώσουμε σε μόνιμη βάση την ποιότητα της ζωής μας. Όποιος τρέχει πίσω από την κάθε νέα τάση και μόδα ζει μια πολυέξοδη, εξαντλητική και ομοιόμορφη ζωή. Το θάρρος να ζούμε διαφορετικά μας εξοικονομεί χρήματα και μας προσφέρει μια αίσθηση αυτάρκειας —κάτι που στην ισοπεδωτική και ομογενοποιημένη κοινωνία μας μετατρέπεται σε ολοένα και μεγαλύτερη πολυτέλεια.

Μία από τις ωραιότερες διεξόδους από την πολιτιστική εξαχρείωση είναι εξάλλου η φυγή στον κόσμο της γνώσης. Η έλλειψη χρημάτων, όσο ενοχλητική κι αν είναι από κάποιες απόψεις, μπορεί να αποδειχτεί κι εδώ μια ευκαιρία να θέσουμε προτεραιότητες.

Αυτό που μένει είναι τα πράγματα που κάνουμε με αληθινό πάθος. Οι άνθρωποι που έχουν πραγματική γνώση σε κάποιον ειδικό τομέα -είτε είναι η ζωή και το έργο του Γκλεν Γκουλντ, είτε η τέχνη του Μεσαίωνα ή το πανκ ροκ- αποκτούν ανοσία απέναντι στην αγελαία συμπεριφορά που καθορίζει τον πολιτιστικό καταναλωτισμό των πολλών. Φυσικά, τέτοια πάθη μπορεί εύκολα να μας στείλουν στην παράνοια, σε κάθε περίπτωση όμως είμαστε έτσι καλύτερα προφυλαγμένοι από τους αυστηρούς κανόνες του σύγχρονου καταναλωτή κουλτούρας, δεν τρέχουμε σαν κυνηγημένοι από θέμα σε θέμα, δεν ανησυχούμε σήμερα για τη νόσο των τρελών αγελάδων και αύριο για τα γενετικά τροποποιημένα μήλα. Οι γνώστες είναι πλούσιοι σε γνώσεις και ανεξαρτησία. Ο γνώστης είναι το ακριβώς αντίθετο του ανίδεου με το τηλεχειριστήριο στο χέρι.

Για να μπορέσεις να ξαναπετάξεις μαζί του στα ουράνια

Μια φορά και έναν καιρό, ήταν ένα πουλί. Στολισμένο με δύο τέλειες φτερούγες και λαμπερό, χρωματιστό και υπέροχο φτέρωμα. Ήταν δηλαδή ένα ζώο φτιαγμένο για να πετάει ελεύθερο και να αιωρείται στον ουρανό, δίνοντας χαρά σε όποιον το παρατηρούσε.

Μια μέρα, μια γυναίκα είδε το πουλί και το ερωτεύτηκε. Έμεινε να κοιτάζει το πέταγμά του με το στόμα ανοιχτό από τη σαστιμάρα, με την καρδιά της να γοργοχτυπάει και τα μάτια της να λάμπουν από συγκίνηση. Την κάλεσε να πετάξει μαζί του και ταξίδεψαν μαζί στον ουρανό μέσα σε απόλυτη αρμονία.

Η γυναίκα θαύμαζε, υμνούσε και λάτρευε το πουλί.   Αλλά τότε σκέφτηκε: Μπορεί να θέλει να γνωρίσει μακρινούς τόπους και βουνά! Και η γυναίκα αισθάνθηκε φόβο. Φόβο μην το ξανανιώσει αυτό με άλλο πουλί. Και αισθάνθηκε φθόνο, φθόνο για την ικανότητα του πουλιού να πετάει. Και αισθάνθηκε μοναξιά.

Και σκέφτηκε: Θα στήσω παγίδα. Την επόμενη φορά που θα εμφανιστεί το πουλί, δε θα ξαναφύγει. Το πουλί που ήταν και αυτό ερωτευμένο, επέστρεψε την επόμενη μέρα, έπεσε στην παγίδα και κλείστηκε στο κλουβί. Κάθε μέρα η γυναίκα κοιτούσε το πουλί. Ήταν το αντικείμενο του πάθους της και το έδειχνε στις φίλες της, που σχολίαζαν: «Μα εσύ τα έχεις όλα».

Όμως άρχισε να γίνεται μια παράξενη μεταμόρφωση: αφού είχε το δικό της πουλί και δε χρειαζόταν πια να το κατακτήσει, έχανε το ενδιαφέρον της. Το πουλί, χωρίς να μπορεί να πετάξει και να εκφράζει το νόημα της ζωής του, άρχισε να μαραζώνει, να χάνει τη λάμψη του, να ασχημαίνει και η γυναίκα δεν του έδινε πλέον την προσοχή της, μόνο το τάιζε και φρόντιζε το κλουβί του.

Μια ωραία μέρα, το πουλί πέθανε. Η γυναίκα λυπήθηκε πολύ και το σκεφτόταν συνέχεια. Αλλά δεν θυμόταν το κλουβί, θυμόταν μόνο τη μέρα που το είδε για πρώτη φορά, να πετάει ευχαριστημένο στα σύννεφα. Αν παρατηρούσε τον εαυτό της, θα ανακάλυπτε ότι αυτό που τη συγκινούσε τόσο πολύ στο πουλί ήταν η ελευθερία του, η ενέργεια που εξέπεμπαν οι φτερούγες του, όχι το ίδιο του το σώμα.

Χωρίς το πουλί και η δική της ζωή έχασε το νόημά της και ο θάνατος ήρθε να χτυπήσει την πόρτα της. «Γιατί ήρθες;» ρώτησε τον θάνατο.   «Για να μπορέσεις να ξαναπετάξεις μαζί του στα ουράνια», αποκρίθηκε ο θάνατος. Αν το είχες αφήσει να φύγει και πάντα να επιστρέφει, θα το αγαπούσες και θα το θαύμαζες ακόμη περισσότερο. Τώρα όμως χρειάζεσαι εμένα για να μπορέσεις να το ξαναδείς».

Η Αγάπη απαιτεί να είμαστε δυνατοί

Αγάπη και ουσιαστική πραγματικότητα του κόσμου μας αποτελούν καθώς φαίνεται δυο μεγάλους αντιθετικούς παράγοντες και δυνάμεις. Από τη μια μεριά, ο άνθρωπος μπορεί να ξέρει ότι μόνον όταν είναι ευπρόσιτος μπορεί αληθινά να προσφέρει και ν’ αποδεχτεί αγάπη. Ταυτόχρονα όμως ξέρει ότι αν αποκαλύψει το πόσο ευπρόσιτος είναι στην καθημερινή ζωή συχνά κινδυνεύει να τον εκμεταλλευτούν, να επωφεληθούν απ’ αυτόν. Νιώθει πως αν κρατήσει σε εφεδρία ένα τμήμα του εαυτού του για να προστατέψει το ευπρόσιτο του, θα δέχεται πάντα από τους άλλους μόνο το μέρος της αγάπης που προσφέρει. Έτσι, η μοναδική πιθανότητα που έχει για μια βαθιά αγάπη είναι να προσφέρει όλα όσα διαθέτει. Όμως, ανακαλύπτει πως αν δίνει όλα όσα έχει συχνά μένει μ’ ελάχιστα ή τίποτα από μέρους των άλλων.

Ξέρει ότι πρέπει να εμπιστεύεται και να πιστεύει στην αγάπη. Ωστόσο, αν εκφράσει την εμπιστοσύνη και την πίστη του, η κοινωνία δε διστάζει να τον εκμεταλλευτεί και να τον θεωρήσει τρελό. Αν έχει ελπίδα στην αγάπη και ξέρει ότι μόνο με την ελπίδα, που μπορεί να κάνει το όνειρο,μιας όλο αγάπη ανθρωπότητας, πραγματικότητα η κοινωνία θα τον γελοιοποιήσει σαν έναν ιδεαλιστή ονειροπόλο. Αν δεν αποζητά την αγάπη σαν μανιακός, θα τον υποπτευτούν ότι είναι ανίκανος, ή ότι έχει «παράξενα γούστα». Ωστόσο, ξέρει ότι την αγάπη δεν την επιδιώκεις, υπάρχει παντού, και το να την αναζητάς είναι αυταπάτη, κοροϊδία. Η αγάπη κι η καθημερινή πρακτική του σημερινού κόσμου μοιάζουν απομακρυσμένες καταστάσεις, μίλια μακριά. Δεν είναι ν’ απορούμε λοιπόν που τόσο πολλοί άνθρωποι δεν έχουν το κουράγιο να προσπαθήσουν να γεφυρώσουν αυτό το χάσμα, γιατί από πρακτικής πλευράς το χάσμα μοιάζει αγεφύρωτο. Ο άνθρωπος έχει την κατανόηση και την παρόρμηση για ωρίμανση μέσα στην αγάπη, αλλά η κοινωνία καθιστά αυτή την παρόρμηση δύσκολη στην πράξη. Η πραγματικότητα της κοινωνίας διαφέρει από την πραγματικότητα της αγάπης. Η δύναμη να πιστεύεις στην αγάπη, χωρίς να κινείσαι σ’ έναν ασφαλή περίγυρο, είναι κάτι περισσότερο απ’ αυτό που μπορούν να δεχτούν οι περισσότεροι άνθρωποι. Έτσι, βρίσκουν ότι είναι πιο εύκολο ν’ αφήσουν την αγάπη κατά μέρος, να τη φυλάξουν μόνο για ειδικούς ανθρώπους, ή για μοναδικές ευκαιρίες και να συμμαχήσουν με την κοινωνία.

Για να μένεις ανοικτός στην αγάπη, να εμπιστεύεσαι και να πιστεύεις στην αγάπη, να έχεις ελπίδες στην αγάπη και να ζεις με την αγάπη, χρειάζεσαι την πιο μεγάλη δύναμη. Αυτός ο όρος τόσο σπάνια βιώνεται μέσα στην πραγματική ζωή, ώστε οι άνθρωποι δεν ξέρουν πώς να συμπεριφερθούν μαζί του, ακόμη κι όταν ανακαλύπτουν ότι τον διαθέτουν. Δολοφόνησαν έναν Γκάντι, και δηλητήριασαν ένα Σωκράτη. Η κοινωνία έχει λίγο χώρο για την τιμιότητα, την τρυφερότητα, την καλοσύνη ή το ενδιαφέρον. Όλ’ αυτά θεωρούνται σαν εμπόδια στην «πορεία του κόσμου». Αυτό το φαινόμενο υπήρξε η βάση για σπουδαία φιλολογικά έργα αρχίζοντας από την Πολιτεία του Πλάτωνα και τον Ηλίθιο του Ντοστογιέφκι, ως τον Αλέξη Ζορμπά του Νίκου Καζαντζάκη και τον Ναζαρηνό του Λιουίς Μπουνιουέλ. Μοιάζει σχεδόν σαν ένα παιχνίδι. Οι άνθρωποι αποζητούν μια φυσιογνωμία για να την εξάρουν. Επιλέγουν προσεχτικά το άτομο αυτό, περνούν λίγο καιρό πεσμένοι στα πόδια του με λατρεία, κι ύστερα βρίσκουν μεγάλη ικανοποίηση σφαγιάζοντάς το. Μοιάζει σα να μη μπορούν ν’ ανεχτούν την τελειότητα σαν να τους αναγκάζει να δουν τον εαυτό τους, σαν να τους παρακινεί ν’ αλλάξουν, – κι όλες αυτές οι σκέψεις είναι τόσο δυσάρεστες κι επίπονες! Είναι πιο εύκολο να μη βλέπουν ούτε να ενδιαφέρονται για τον εαυτό τους, να μην ασχολούνται με την τελειότητα. Έτσι μπορούν να είναι ευχαριστημένοι με τις ατέλειές τους.

Είναι γεγονός ότι ο άνθρωπος δε ζει μέσα σ’ έναν κόσμο όπου όλοι αγαπιούνται. Αν σχετιστεί με τον κόσμο των ανθρώπων είναι το πιο πιθανό ότι θα συναντήσει εγωισμό, σκληρότητα απάτη, εκμετάλλευση και διάθεση για παρασιτικές πράξεις. Αν εξαρτηθεί από τον πραγματικό κόσμο, έξω από τον εαυτό του, για ενίσχυση, θ’ απογοητευτεί και γρήγορα θ’ ανακαλύψει ότι η κοινωνία κι οι άνθρωποι δεν είναι καθόλου τέλειοι. Γιατί η κοινωνία του δημιουργήθηκε από καθόλου τέλειους ανθρώπους. Για να τα βγάλει πέρα μ’ αυτά που ανακαλύπτει και να εξακολουθήσει να ζει μέσα στην αγάπη χρειάζεται μεγάλη δύναμη. Θα επιβιώσει μόνο αν αυτή η δύναμη βρίσκεται μέσα του. Δεν πρέπει να προσφέρει την αγάπη του στον κόσμο, κι αν απορριφθεί να κατηγορεί τον κόσμο για την αναισθησία του. Αν δε βρει καθόλου αγάπη, μπορεί να κατηγορήσει μόνο τον εαυτό του που δεν είχε αγάπη. Πρέπει να έχει την αγάπη εξασφαλισμένη μέσα του. Πρέπει ν’ αφιερώσει τον εαυτό του στην αγάπη, να είναι αποφασιστικός κι ακλόνητος με την αγάπη του.

Δεν πρέπει να είναι σαν τον ανοήτο Αφελή του Βολταίρου και ν’ αναγνωρίζει μόνο καλοσύνη ακόμη κι εκεί που υπάρχει το κακό. Πρέπει να γνωρίζει και το κακό, το μίσος και την απάτη σαν πραγματικά φαινόμενα, αλλά πρέπει να βλέπει την αγάπη σαν μεγαλύτερη δύναμη. Δεν πρέπει ν’ αμφιβάλλει γι’ αυτό, έστω και για μια στιγμή, γιατί τότε χάθηκε. Η μοναδική του σωτηρία είναι ν’ αφιερώσει τον εαυτό του στην αγάπη, με τον ίδιο τρόπο όπως έκανε ο Γκάντι κηρύσσοντας τη μη-βία, όπως ο Σωκράτης με την αλήθεια, όπως ο Ιησούς με την αγάπη. Μόνο τότε θα βρούμε τη δύναμη να καταπολεμήσουμε τις δυνάμεις της αμφιβολίας, της σύγχυσης και της αντίθεσης- Ο άνθρωπος δεν πρέπει να εξαρτιέται από κανέναν κι από τίποτα για ενίσχυση κι εξασφάλιση εκτός από τον εαυτό του. Αυτός ο δρόμος μπορεί να είναι μοναχικός, αλλά θα είναι λιγότερο μοναχικός αν ο άνθρωπος κατανοήσει τα παρακάτω:

Το βασικό του λειτούργημα είναι να βοηθήσει στην αναδίπλωση του αληθινού Εαυτού του.

Ισότιμο μ’ αυτό το λειτούργημα είναι να βοήθα τους άλλους να γίνουν δυνατοί και να τελειοποιηθούν σαν μοναδικά άτομα.

Θα το κάνει αυτό καλύτερα δίνοντας σ’ όλους την ευκαιρία να δείξουν τα αισθήματα τους, να εκφράσουν τις βλέψεις τους και να μοιραστούν τα όνειρά τους.

Πρέπει να βλέπει τις δυνάμεις που χαρακτηρίζονται «κακές» σαν να προέρχονται από άτομα που υποφέρουν και που, όπως ο ίδιος, είναι «ανθρώπινα», ζώντας μέσα στη διαδικασία της προσπάθειας να τελειοποιηθούν σαν «πλάσματα».

Πρέπει να καταπολεμά αυτές τις δυνάμεις του κακού, μέσα από μια δραστήρια αγάπη που βαθιά ασχολείται κι ενδιαφέρεται για την ελεύθερη αναζήτηση της αυτοανακάλυψης του κάθε ατόμου.

Πρέπει να πιστεύει ότι δεν είναι ο κόσμος άσχημος, πικρόχολος και καταστρεπτικός, αλλά είναι έτσι όπως ο άνθρωπος έχει κάνει τον κόσμο να φαίνεται.

Πρέπει να είναι ένα πρότυπο. Όχι πρότυπο τελειότητας – μια κατάσταση που δεν τη φτάνει συχνά ο άνθρωπος – αλλά ένα πρότυπο ανθρώπινου πλάσματος. Γιατί το να είναι ένα καλό ανθρώπινο πλάσμα είναι το σπουδαιότερο που μπορεί να είναι.

Πρέπει να μπορεί να συγχωρεί τον εαυτό του επειδή είναι λιγότερο τέλειος.

Πρέπει να καταλάβει ότι η αλλαγή είναι αναπόφευκτη και πως το να πορεύεται μέσα στην αγάπη και στην αυτο-υλοποίηση, είναι πάντα καλό.

Πρέπει να πειστεί ότι τη συμπεριφορά για να τη μάθει, πρέπει να τη δοκιμάζει. «Ζω σημαίνει κάνω».

Πρέπει να μάθει ότι δεν μπορεί ν’ αγαπηθεί απ’ όλους τους ανθρώπους. Ότι αυτό είναι το ιδανικό. Μέσα στον κόσμο των ανθρώπων, αυτό το ιδανικό δε βρίσκεται συχνά.

Πρέπει να γίνει ο πιο όμορφος καρπός που υπάρχει στον κόσμο, ώριμος, ζουμερός, γλυκός, και να προσφερθεί σε όλους. Αλλά πρέπει και να θυμάται ότι θα υπάρξουν άνθρωποι που δεν τους αρέσουν αυτοί οι καρποί.

Πρέπει να καταλάβει πως αν γίνει ο πιο όμορφος καρπός του κόσμου και σε κάποιον τον οποίο αγαπά δεν αρέσουν αυτοί οι καρποί, έχει την επιλογή ν’ αλλάξει και να γίνει ένας άλλος καρπός. Αλλά πρέπει και να τον προειδοποιήσουμε πως αν γίνει ένας άλλος καρπός θα είναι πάντα δεύτερης ποιότητας. Μόνο ο καρπός που πραγματικά είναι, θα ‘ναι πάντα ο καλύτερος.

Πρέπει να συνειδητοποιήσει πως αν επιλέξει να είναι ένας δεύτερης ποιότητας καρπός, διατρέχει τον κίνδυνο αυτός που αγαπά ν’ ανακαλύψει το δεύτερο της ποιότητας, κι επειδή θέλει μόνο το καλύτερο, να τον απορρίψει. Μπορεί τότε να σπαταλήσει την υπόλοιπη ζωή του προσπαθώντας να γίνει ο καλύτερος άλλος καρπός – πράγμα αδύνατο αφού είναι άλλος – ή μπορεί πάλι να ξαναγίνει αυτό που ήταν.

Πρέπει να προσπαθήσει ν’ αγαπά όλους τους ανθρώπους, έστω κι αν όλοι δεν τον αγαπούν. Δεν αγαπάς για να σ’ αγαπήσουν αγαπάς για χάρη της αγάπης.

Δεν πρέπει ν’ απορρίπτει κανέναν άνθρωπο, γιατί έχει συνειδητοποιήσει ότι είναι τμήμα του κάθε ανθρώπου κι αν απορρίπτει έστω κι έναν άνθρωπο είναι σαν ν’ απορρίπτει τον εαυτό του.

Πρέπει να ξέρει πως αν αγαπά όλους τους ανθρώπους κι απορριφθεί από έναν, δεν πρέπει ν’ αποτραβηχτεί με φόβο, πόνο, απογοήτευση ή θυμό. Δεν είναι λάθος του άλλου. Απλά δεν ήταν έτοιμος γι’ αυτά που του προσφέρονταν. Η αγάπη δεν του προσφέρθηκε με όρους. Έδωσε αγάπη επειδή στάθηκε αρκετά τυχερός ώστε να έχει για να δώσει, επειδή ένιωθε χαρά δίνοντας, και δεν έδωσε μόνο και μόνο επειδή θα ’παίρνε κάτι σαν αντάλλαγμα.

Πρέπει να καταλάβει πως αν κάποιος απόρριψε την αγάπη του, υπάρχουν εκατοντάδες άλλοι που την περιμένουν. Η ιδέα ότι δεν υπάρχει παρά μόνο μια σωστή αγάπη είναι αυταπάτη. Υπάρχουν πολλές σωστές αγάπες.

Αυτές οι σκέψεις θα σας βοηθήσουν ν’ αποκτήσετε δύναμη σαν άτομο που αγαπά, γιατί το ν’ αγαπάς θ’ απαιτήσει να έχεις συνέχεια τη λεπτότητα του πολύ σοφού, την ευελιξία του παιδιού, την ευαισθησία του καλλιτέχνη, την κατανόηση του φιλόσοφου, την ανεκτικότητα του άγιου, την ανεξιθρησκεία του αφοσιωμένου, τη γνώση του λόγιου, και τη γενναιότητα του σίγουρου. Πολλά προτερήματα! Μα όλ’ αυτά θα ωριμάσουν μέσα σ’ αυτόν που επιλέγει ν’ αγαπά, γιατί είναι κιόλας τμήμα του δυναμικού του και θα υλοποιηθούν μέσα από την αγάπη. Το ζήτημα είναι λοιπόν ν’ αγαπάς τον τρόπο με τον οποίο αγαπάς.

Σχετικά με τον Donald Trump

Ο χρόνος είναι σωστός για όποιον ενδιαφέρεται για να καταλάβει τι κάνει ο Donald Trump και να αποκρυπτογραφήσει την δημιουργική του ασάφεια και πως το κάνει. Ο αμφιλεγόμενος από τα συστηματικά κομμουνιστικά ΜΜΕ, Πρόεδρος των Αμερικάνων έχει μια σαφέστερη ατζέντα απ’ ό,τι μπορεί να φανταστείς, τόσο για την εξωτερική πολιτική όσο και για τις εσωτερικές υποθέσεις, αλλά επειδή πρέπει να παραμείνει στην εξουσία αλλά και να παραμείνει ζωντανός για να επιτύχει τους στόχους του, η στρατηγική του είναι τόσο εκλεπτυσμένη και λεπτή ώστε, φαντάζει τρελή.
 
Ο γενικός του στόχος είναι τόσο φιλόδοξος που πρέπει να ακολουθήσει τυχαία μαθήματα ελλειπτικού για να πάει από το σημείο Α στο σημείο Β, χρησιμοποιώντας μοτίβα που μπερδεύουν τους ανθρώπους και τους απομακρύνουν από την κατανόηση του Trump και της στρατηγικής του. Αυτό περιλαμβάνει και τους περισσότερους ανεξάρτητους δημοσιογράφους και τους λεγόμενους εναλλακτικούς αναλυτές, όσο και τους επίσημους εκδότες ψεύτικων ειδήσεων της Δυτικής Ευρώπης και την μεγάλη πλειοψηφία των ανθρωπομαζών που ελέγχεται από τα συστημικά ΜΜΕ.
 
Σχετικά με την στρατηγική του, κάνε μια γρήγορη κι ακριβή αναλογία με τα φάρμακα: τα περισσότερα χάπια έχουν σχεδιαστεί για να θεραπεύουν αποτελεσματικά ένα πρόβλημα, αλλά έχουν και μια σειρά από δευτερεύοντα αποτελέσματα. Λοιπόν, ο Trump χρησιμοποιεί φάρμακα αποκλειστικά για τα αποτελέσματα τους, ενώ η πρόθεση του είναι αυτή που τον κρατά στην εξουσία και ζωντανό. Αυτή η μεταφορά ισχύει για κάθε απόφαση, κίνηση ή δήλωση που έχει κάνει. Μόλις καταλάβεις τι είναι ο Trump, θα είσαι σε θέση να εκτιμήσεις την εκπληκτική Προεδρία που διεξάγει, όπως κανένας προηγούμενος δεν πλησίασε καν, ποτέ. Άλλωστε καθόλου τυχαίος δεν είναι ο πόλεμος εναντίον του σχεδόν απ’ όλα τα ΜΜΕ που είναι ανίκανα ν’ αντιληφθούν τι κάνει.
 
Ας ξεκαθαρίσουμε την μοναδική πτυχή της αποστολής του, η οποία είναι απλή και τρομερά άμεση: είναι ο πρώτος και μοναδικός Αμερικανός Πρόεδρος που δείχνει ολοφάνερα το χειρότερο συλλογικό ελάττωμα της ανθρωπότητας, την πλήρη άγνοια της πραγματικότητας. Επειδή τα ΜΜΕ χειραγώγησης και η εκπαίδευση ελέγχονται από μια χούφτα δισεκατομμυριούχων που ελέγχουν ασφυκτικά τις ανθρωπόμαζες, δεν γνωρίζουμε τίποτα για την ιστορία μας που έχει γραφτεί από τους νικητές και δεν έχουμε ιδέα για την σημερινή μας πραγματικότητα.
 
Καθώς ανέβηκε στην πολιτική σκηνή, ο Donald διακήρυξε την έκφραση «ψεύτικες ειδήσεις» για να δείξει τους Αμερικανούς πολίτες, καθώς και τον παγκόσμιο πληθυσμό, ότι τα Μέσα Μαζικής Χειραγώγησης λένε συνεχώς ψέμματα. Η έκφραση «fake news» έχει γίνει πλέον συνηθισμένη και συνώνυμη με τα συστημικά ΜΜΕ. Επομένως αντιλαμβάνεσαι πόσο βαθειά συγκλονιστικό είναι το γεγονός ότι σχεδόν όλα αυτά που νομίζεις ότι γνωρίζεις, όλα αυτά που σου λένε, είναι εντελώς πλαστά;
 
Τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, είναι στην πραγματικότητα Μέσα Μαζικής Χειραγώγησης και δεν καλύπτουν μόνο την ιστορία και την πολιτική, αλλά έχουν διαμορφώσει εσφαλμένη και ψεύτικη αντίληψη σε θέματα όπως η οικονομία, το φαγητό, το κλίμα, η υγεία, οι επιστήμες, οι τέχνες, η αρχαιολογία, το σύμπαν, το σώμα μας, η φύση … σε όλα. Αν σου πω ότι είναι ξεκάθαρα γνωστό  ποιος πυροβόλησε τον JFK, ότι η προκαταρκτική γνώση του Pearl Harbor έχει αποδειχθεί στο δικαστήριο, ότι το φαινόμενο του θερμοκηπίου CO2 είναι επιστημονικά παράλογο, ότι τα χρήματά μας δημιουργούνται με δάνεια από ιδιωτικές τράπεζες που όταν το κάνουν δεν έχουν ακόμη τα χρήματα, ότι τα τρόφιμα που αγοράζεις είναι δηλητήρια ή ότι η επιστήμη αποδεικνύει με 100% βεβαιότητα ότι η 9/11 ήταν μια προβοκάτσια περιωπής; Άκουσες ποτέ έναν συστημικό δημοσιογράφο, έναν ντοκιμαντέρ ή έναν καθηγητή Πανεπιστημίου να λέει δημόσια κάτι τέτοιο; Οι Πρόεδροι έρχονται και φεύγουν χωρίς να μιλάνε καν γι’ αυτά τα τεράστια προβλήματα. Ο Trump ξέρει ότι η απελευθέρωση των ανθρώπων από αυτή την άγνοια είναι το πρώτο βήμα προς την συνολική ανεξαρτησία από τον εναγκαλισμό με την διεστραμμένη ελίτ.
 
«Χιλιάδες επαγγελματίες ψυχικής υγείας συμφωνούν με τον Woodward και τον συντάκτη της New York Times: Ο Trump είναι επικίνδυνος». Bandy X. Lee, The Conversation 2018
 
«Το ερώτημα δεν είναι αν ο Πρόεδρος είναι τρελός αλλά αν είναι τρελός σαν αλεπού ή τρελός σαν τρελός». Masha Gessen, The New Yorker 2017
 
Ο Trump σίγουρα δεν είναι διανοητικά αμφισβητήσιμος, αλλά επίσης σίγουρα θεωρείται εντελώς διαφορετικός απ’ ότι είχαν συνηθίσει από τους Προέδρους. Από τότε που μετακόμισε στον Λευκό Οίκο, ο Trump απεικονίστηκε από τα ΜΜΕ ως ναρκισσιστής, ρατσιστής, σεξιστής και κλιματολογικός σκεπτικιστής, γεμάτος σκιερά παρελθοντικά ιστορικά και ψυχικά ζητήματα. Παρόλο που το 80% του Αμερικανικού λαού (αλλά και παγκόσμια) δεν εμπιστεύεται καθόλου τα ΜΜΕ, πολλοί έχουν χάψει το fake news ότι ο Trump μπορεί να είναι ελαφρώς τρελός ή ακατάλληλος για να κυβερνήσει κι αυτή η προπαγάνδα  αυξάνεται ακόμα περισσότερο όταν βγεις από τις ΗΠΑ.
 
Φυσικά, ο Trump δεν κάνει τίποτα το ιδιαίτερο, ούτε καν ενδιαφέρεται ν΄αλλάξει την βαθιά αρνητική αντίληψη που έχουν γι’ αυτόν οι ανθρωπόμαζες και οι συστημικοί δημοσιογράφοι. Είναι ανοιχτά εξωφρενικός και προκλητικός στο Twitter, ακούγεται παρορμητικός και χαζός τις περισσότερες φορές, πράττει παράλογα, βρίσκεται σε καθημερινή βάση παντού και ρίχνει κυρώσεις και απειλές σαν να ήταν καραμέλες και ζαχαρωτά σε παρέλαση. Αμέσως, καταστρέφεται ένα fake news των ΜΜΕ, η εικόνα που προβάλλει ο Trump είναι αυτοκαταστροφική και είναι ακριβώς το αντίθετο από το πως ενεργούν οι παθολογικοί ναρκισσιστές, καθώς προσπαθούν κι επιδιώκουν να τους αγαπούν και να τους θαυμάζουν όλοι. Ο Trump απλά δεν ενδιαφέρεται αν τον συμπαθείς ή όχι, γεγονός που τον καθιστά τον απόλυτο αντιναρκισιστή και κόντρα στον ψυχολογικό ορισμό. Κι αυτό δεν είναι ούτε καν γνώμη, είναι ένα πολύ απλό και αναμφισβήτητο γεγονός.
 
Το γενικό του σχέδιο εμπνέεται από ένα αγαπημένο του σύνθημα «Θα δώσουμε την εξουσία στον λαό», επειδή οι Ηνωμένες Πολιτείες και ο ιμπεριαλιστικός ιστός που υφαίνουν στον πλανήτη έχει βρεθεί στα χέρια μιας χούφτας παγκοσμιοποιημένων τραπεζιτών, στρατιωτικών βιομηχανιών, φαρμακοβιομηχανιών και πολυεθνικών για περισσότερο από έναν αιώνα. Για να επιτύχει το σχέδιό του, πρέπει να τερματίσει τους πολέμους στο εξωτερικό, να επαναφέρει τους στρατιώτες στην πατρίδα τους, να διαλύσει το ΝΑΤΟ και την CIA, να πάρει τον έλεγχο της Ομοσπονδιακής Τράπεζας, να κόψει κάθε σύνδεσμο με ξένους «συμμάχους», να καταργήσει το χρηματοπιστωτικό σύστημα Swift, να καταστρέψει την προπαγανδιστική δύναμη των ΜΜΕ, να ξηράνει τον βαλτώδη βόρβορο του βαθέως κράτους που διευθύνει τις υπηρεσίες κατασκοπείας και να απενεργοποιήσει την σκιώδη κυβέρνηση που παραμονεύει στο Συμβούλιο για τις εξωτερικές σχέσεις και τα γραφεία της Τριμερούς Επιτροπής. Εν ολίγοις, πρέπει να καταστρέψει την Νέα Παγκόσμια Τάξη και την παγκοσμιοποιημένη ιδεολογία της.
 
 
Το έργο του είναι τεράστιο και το λιγότερο, επικίνδυνο. Ευτυχώς δεν είναι μόνος.
 
Πριν ν’ αντιληφθείς τις τεχνικές και τις τακτικές του, πρέπει να γνωρίζεις λίγο περισσότερο για το τι πραγματικά συμβαίνει στον κόσμο.

Ισχυρή Ρωσία: Από τον Πέτρο τον Μέγα, ολόκληρη η ιστορία της Ρωσίας αποτελεί μόνιμη επίδειξη της βούλησής της να διατηρήσει την πολιτική και οικονομική ανεξαρτησία της από τις διεθνείς τράπεζες και τον ιμπεριαλισμό, πιέζοντας αυτό το μεγάλο έθνος για να βοηθήσει πολλές μικρότερες χώρες να αγωνιστούν για να διατηρήσουν την ανεξαρτησία τους. Δύο φορές η Ρωσία βοήθησε τις Ηνωμένες Πολιτείες ενάντια στην Βρετανική – Rothschild αυτοκρατορία. Πρώτα υποστηρίζοντας ανοιχτά τον πόλεμο της Ανεξαρτησίας και πάλι στον εμφύλιο πόλεμο, όταν οι Rothschild’s χρηματοδότησαν και τους δύο αντιμαχόμενους για να καταστρέψουν πολιτικά το έθνος και να το φέρουν πίσω στο Βρετανικό κολοσσιαίο κόμιστρο της αυτοκρατορίας. Η Ρωσία κατέστρεψε επίσης και τον Ναπολέοντα και τους Ναζί, που και οι δύο χρηματοδοτήθηκαν από τις διεθνείς τράπεζες ως εργαλεία για την συντριβή των οικονομικά ανεξάρτητων εθνών.
 
Η ανεξαρτησία βρίσκεται στο DNA των Ρώσων. Μετά από σχεδόν μια δεκαετία Δυτικής ολιγαρχίας που ανέλαβε την οικονομία της Ρωσίας μετά την πτώση της ΕΣΣΔ το 1991, ο Putin πήρε την εξουσία και αποστράγγισε τον Ρωσικό βάλτο. Έκτοτε, κάθε κίνηση που έχει κάνει σκοπεύει να καταστρέψει την Αμερικανική Αυτοκρατορία ή την οντότητα που αντικατέστησε την Βρετανική Αυτοκρατορία το 1944, και η οποία είναι η Νέα Τάξη. Η νέα αυτοκρατορία είναι βασικά το ίδιο κεντρικό τραπεζικό σύστημα, με ένα ελαφρώς διαφορετικό σύνολο ιδιοκτητών που άλλαξαν τον Βρετανικό στρατό, για το ΝΑΤΟ ως την νέα παγκόσμια Γκεστάπο. Μέχρις ότου ήρθε στον Λευκό Οίκο ο Trump, ο Putin ήταν ένας απλός πολεμιστής της Νέας Παγκόσμιας Τάξης, της οποίας η αιωνόβια εμμονή είναι ο έλεγχος της παγκόσμιας αγοράς πετρελαίου, καθώς το πετρέλαιο είναι το αίμα που τρέχει μέσα στις φλέβες της παγκόσμιας οικονομίας.
 
Το πετρέλαιο είναι χίλιες φορές πιο πολύτιμο από τον χρυσό. Τα φορτηγά, τα αεροπλάνα και τα στρατεύματα δεν κινούνται με μπαταρίες, ούτε με τον αέρα. Ως εκ τούτου, για να αντιμετωπίσει τους παγκοσμιοποιητές, ο Putin ανέπτυξε τα καλύτερα επιθετικά και αμυντικά συστήματα πυραύλων, με αποτέλεσμα η Ρωσία να μπορεί πλέον να προστατεύει κάθε ανεξάρτητο παραγωγό πετρελαίου όπως η Συρία, η Βενεζουέλα και το Ιράν. Οι κεντρικοί τραπεζίτες και η Αμερικανική σκιώδης κυβέρνηση εξακολουθούν να κρέμονται από το θανάσιμο σχέδιο τους, διότι χωρίς νίκη στην Συρία δεν υπάρχει διεύρυνση του Ισραήλ, και μένουν με τους ευσεβείς τους πόθους της ενοποίησης παραγωγής πετρελαίου στην Μέση Ανατολή στα χέρια της Νέας Παγκόσμιας Τάξης. Ρώτα και τον Λόρδο Balfour εάν έχεις οποιαδήποτε αμφιβολία. Αυτός είναι το πραγματικός λόγος του πολέμου στην Συρία, δεν είναι τίποτε λιγότερο από αυτό… κέρδισε ή πέθανε.
 
'Ενας αιώνας ψεμάτων.
 
Επειδή μια σκιώδης κυβέρνηση δίνει άμεσες εντολές στην CIA και το ΝΑΤΟ στο όνομα των τραπεζών και των βιομηχανιών, ο Trump δεν ελέγχει τον στρατό. Το βαθύ κράτος είναι ένα συνονθύλευμα μόνιμων αξιωματούχων που κυβερνούν την Ουάσινγκτον και το Πεντάγωνο κι ανταποκρίνονται μόνο στα δικά τους συμφέροντα. Εάν εξακολουθείς να πιστεύεις ότι ο «επικεφαλής διοικητής» είναι υπεύθυνος, εξήγησε γιατί κάθε φορά που ο Trump διέταξε να αποχωρήσει από την Συρία και το Αφγανιστάν, μπήκαν περισσότερα στρατεύματα;
 
Στρατεύματα των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ απομακρύνθηκαν από τις κουρδικές ζώνες, πήγαν στο Ιράκ και επέστρεψαν με βαρύτερο εξοπλισμό γύρω από τα αποθέματα πετρελαίου της Συρίας. Ο Trump έχει ν’ αποστραγγίσει πολύ βάλτο στην Αμερική προτού κάνει το Πεντάγωνο ν’ ακούει ό,τι διατάζει.
 
Ο Trump πρέπει να εξοργισθεί και να καταγγείλει δημόσια ότι η στρατιωτική διοίκηση δεν υπακούει τον Πρόεδρο, στις εντολές και την πολιτική του, αλλά αυτό θα δημιουργούσε ένα αδιανόητο χάος, ακόμη κι έναν εμφύλιο πόλεμο στις ΗΠΑ, ειδικά αφού οι πολίτες κατέχουν κατά προσέγγιση 400 εκατομμύρια όπλα στα σπίτια τους, τι θα κάνουν όταν μάθουν από το στόμα του Προέδρου τους, ότι μια χούφτα ιδιωτικά συμφέροντα είναι υπεύθυνα για τον στρατό των ΗΠΑ; Θα οδηγούσε επίσης σε ένα πολύ απλό αλλά δραματικό ερώτημα: «Ποιος είναι ακριβώς ο σκοπός της δημοκρατίας;» Αυτά τα όπλα στα σπίτια των Αμερικάνων είναι οι τιτάνιοι φράχτες που φυλάσσουν τον πληθυσμό από ένα ολοκληρωτικό Big Brother. Γι’ αυτό κάνουν τόσες -ευτυχώς αποτυχημένες- προσπάθειες να αφοπλίσουν την Αμερική σε αγαστή συνεργασία με τα συστημικά ΜΜΕ.
 
Είναι αληθινά δύσκολο να συνειδητοποιήσεις πόσο κόπο έχει κάνει ο αμερικανικός στρατός και οι υπηρεσίες κατασκοπείας στην δημιουργία επιχειρήσεων με ψεύτικη σημαία για περισσότερο από έναν αιώνα, ώστε οι παρεμβάσεις τους να φαίνονται πάντα δίκαιες, στο όνομα της προώθησης της δημοκρατίας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της δικαιοσύνης γύρω από τον πλανήτη.
 
Ανατίναξαν το πλοίο Maine το 1898 για να εισέλθουν στον ισπανικό-αμερικανικό πόλεμο, στην συνέχεια το Lusitania το 1915 για να εισέλθουν στο WW1. Έσπρωξαν την Ιαπωνία για να επιτεθούν στο Περλ Χάρμπορ το 1941, ήξεραν για την επίθεση δέκα μέρες νωρίτερα και δεν είπαν τίποτα στην βάση της Χαβάης. Κατασκεύασαν μια επίθεση τορπιλών στο Βόρειο Βιετνάμ στα πλοία τους στον κόλπο Tonkin για να δικαιολογήσουν την αποστολή δολοφόνων στο έδαφος του Βιετνάμ. Κατασκεύασαν μια ιστορία Ιρακινών στρατιωτών που καταστρέφουν φυτώρια για να εισβάλουν στο Κουβέιτ το 1991. Έφτιαξαν όπλα μαζικής καταστροφής για να επιτεθούν στο Ιράκ και πάλι το 2003 και οργάνωσαν την 9/11 για να καταστρέψουν το Σύνταγμα του 1789, να επιτεθούν στο Αφγανιστάν και να ξεκινήσουν έναν πόλεμο κατά της «τρομοκρατίας». Αυτή η εντελώς ψεύτικη μάσκα αρετής πρέπει να διατηρηθεί για τον έλεγχο της άποψης των Αμερικανών πολιτών και του εγχώριου οπλοστασίου τους, οι οποίοι πρέπει να πιστεύουν ότι φορούν τα λευκά καπέλα της δημοκρατίας.
 
Πως αντέδρασε ο Trump όταν έμαθε ότι τα Αμερικανικά στρατεύματα εισέρχονται ξανά στην Συρία παρά τις ρητές εντολές του; Συνέχισε ξανά και ξανά σε κάθε συνέντευξη και στην δήλωση του ότι «εξασφαλίσαμε τα πετρελαϊκά πεδία της Συρίας» και πρόσθεσε «Σκέφτομαι να στείλω την Exxon στην περιοχή για να φροντίσει το Συριακό πετρέλαιο». Οι υπερσυντηρητικοί, οι Σιωνιστές και οι τράπεζες ήταν ενθουσιασμένοι, αλλά όλοι οι άλλοι είναι εξοργισμένοι, επειδή η μεγάλη πλειοψηφία δεν καταλαβαίνει ότι ο Trump κατάπιε αυτό το χάπι μόνο και μόνο για τις συνέπειές του. Σ’ αυτό το μπουκάλι γράφεται με έντονα γράμματα ότι «η χρήση αυτού του φαρμάκου θα μπορούσε να εξαναγκάσει στρατεύματα Αμερικανικού-ΝΑΤΟ από την Συρία υπό την πίεση της ενωμένης παγκόσμιας κοινότητας και να επιπλήξει τον αμερικανικό πληθυσμό». Ο Trump κατέστησε την κατάσταση μη βιώσιμη για το ΝΑΤΟ να παραμείνει στην Συρία και πως επαναλαμβάνει αυτή την βαθιά συγκλονιστική, πολιτικά λανθασμένη θέση, δείχνει σαφώς την πραγματική του πρόθεση. Καταστράφηκε πάνω από ένας αιώνας ψεύτικης αρετής σε μια ενιαία πρόταση.
 
Ο Trump είναι μια ιστορική ανωμαλία.
 
Το Trump είναι ο τέταρτος πρόεδρος της ιστορίας των ΗΠΑ που αγωνίζεται πραγματικά για τον λαό, σε αντίθεση με όλους τους 41 άλλους, οι οποίοι διοχέτευαν κυρίως τα χρήματα των ανθρώπων σε έναν αγωγό δολαρίων που κατέληγε σε ιδιωτικές τράπεζες. Πρώτα υπήρξε ο Andrew Jackson ο οποίος πυροβολήθηκε αφού κατέστρεψε την Δεύτερη Εθνική Τράπεζα και κατηγόρησε ανοιχτά ότι ήταν ελεγχόμενη από τον Rothschild και το The City του Λονδίνου. Κατόπιν ήταν ο Abraham Lincoln, ο οποίος δολοφονήθηκε μετά την εκτύπωση των εθνικών χρημάτων που το κράτος εξέδωσε για να πληρώσει τους στρατιώτες επειδή ο Lincoln αρνήθηκε να δανειστεί χρήματα από τον Rothschild με τόκο 24%. Στην συνέχεια υπήρξε ο JFK, ο οποίος σκοτώθηκε για μια ντουζίνα λόγους που αντιστάθμισαν κυρίως τα κέρδη των τραπεζών και των στρατιωτικών επιχειρήσεων και τώρα είναι ο Donald Trump, ο οποίος φώναξε ότι «θα δώσει την Αμερική πίσω στον λαό» και «Πρώτα η Αμερική».
 
Όπως οι περισσότεροι επιτυχημένοι επιχειρηματίες, ο Trump μισεί τις τράπεζες, λόγω της τεράστιας δύναμης που έχουν στην οικονομία. Απλά ρίξε μια ματιά στο μοναδικό βιβλίο του Henry Ford, «Ο Διεθνής Εβραίος», για να μάθεις πόσο βαθιά είναι η δυσπιστία και το μίσος για τις διεθνείς τράπεζες.
 
«Ο Διεθνής Εβραίος», το σημαντικότερο παγκόσμιο πρόβλημα. Οι Εβραίοι ασκούν μια επιρροή την οποία οι ίδιοι ανοιχτά διακηρύσσουν. Ισχυρίζονται ότι τα θεμέλια του κράτους των ΗΠΑ είναι Εβραϊκά και όχι Χριστιανικά και ότι ολόκληρη η ιστορία αυτής της χώρας θα έπρεπε να ξαναγραφτεί για να αναγνωριστεί η προγενέστερη δόξα που οφείλεται στην Ιουδαία. Το σημαντικότερο σημείο για μας δεν είναι ο Εβραϊκός κόσμος αλλά η Εβραϊκή ιδέα και ο κόσμος σαν όργανο αυτής της ιδέας. Σ’ αυτή την έρευνα για το Εβραϊκό Ζήτημα, είναι η Εβραϊκή επιρροή και η Εβραϊκή Ιδέα, που πρόκειται να ανακαλυφθούν και να προσδιοριστούν.
 
Οι Εβραίοι είναι προπαγανδιστές. Αυτή ήταν πρωταρχικά η αποστολή τους. Να προπαγανδίσουν δηλαδή το κεντρικό δόγμα της θρησκείας τους. Αυτό απέτυχαν να το κάνουν. Αποτυγχάνοντας σ’ αυτό, σύμφωνα με τις δικές τους Γραφές, απέτυχαν σε όλα. Έτσι βρέθηκαν χωρίς ευλογημένη αποστολή. Κατέχουν ακόμη την ιδέα της αποστολής σε μία εκφυλισμένη μορφή της. Αντιπροσωπεύει τον διαρκώς αυξανόμενο υλισμό της εποχής μας, που έχει πάρει την σημασία του βρωμερού καταναλωτισμού, αντί να είναι ένα κανάλι υπηρεσιών. -Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου.
 
Οι επιχειρήσεις του Trump λοιπόν, έχουν υποφέρει πολύ λόγω αυτών των ιδρυμάτων που βασικά πωλούν μια ομπρέλα, μόνο για να στην πάρουν πίσω μόλις βρέξει. Ο έλεγχος της ιδιωτικής τραπεζικής για την δημιουργία χρημάτων και τα επιτόκια, μέσω κάθε Κεντρικής Τράπεζας σχεδόν κάθε χώρας, είναι μια μόνιμη εξουσία πάνω από τα έθνη, πολύ πάνω από τον εφήμερο κύκλο των πολιτικών. Μέχρι το 2000, οι παγκοσμιοποιητές ήταν μόνο λίγα βήματα μακριά από το πλανητικά ολοκληρωτικό τους όνειρο, αλλά υπήρχαν μερικές λεπτομέρειες: ο Vladimir Putin και περίπου 400 εκατομμύρια αμερικανικά όπλα στους πολίτες. Στην συνέχεια ήρθε κι ο «ερυθρόδερμος» Donald Trump, το τελευταίο κομμάτι του παζλ που εμείς οι σκεπτόμενοι άνθρωποι, πρέπει να αξιοποιήσουμε για να τερματιστεί επιτέλους η ολέθρια για την ζωή, τραπεζική αυτοκρατορία των τελευταίων 250 χρόνων.
 
Στις αρχές της θητείας του, ο Trump προσπάθησε αφελώς την άμεση προσέγγιση, περικυκλώνοντας τον εαυτό του με αντάρτες του κατεστημένου όπως ο Μάικλ Φλιν και ο Στιβ Μπάνον, στην συνέχεια ενοχλώντας όλους τους ξένους «συμμάχους» του, καταστρέφοντας τις συνθήκες ελεύθερου εμπορίου, επιβάλλοντας φόρους στις εισαγωγές και προσβάλλοντας τους καταπρόσωπο στις συναντήσεις της G7 το 2017 και το 2018. Η αντίδραση ήταν ισχυρή από την Νέα Τάξη και αμέσως διπλασίασαν τον παραλογισμό Russiagate, καθώς έμοιαζε με την μόνη επιλογή για να σταματήσει ο Trump την πορεία του για την καταστροφή της παγκοσμιοποίησης. Ολοφάνερα η άμεση προσέγγιση, η αλήθεια και η διαφάνεια δεν πήγαιναν τον σκοπό του Trump πουθενά. Ο Flynn και ο Bannon έπρεπε να φύγουν και έμπλεξαν τον Trump σε μια σειρά από έρευνες, που τον έκαναν να συνειδητοποιήσει ότι δεν θα πετύχαινε τίποτα με την διαφάνεια. Έπρεπε να βρει έναν τρόπο να εξολοθρεύσει τους πιο επικίνδυνους ανθρώπους στον πλανήτη, αλλά την ίδια στιγμή, να παραμείνει στην εξουσία και ζωντανός. Έπρεπε να κάνει κάτι πιο έξυπνο.

Τότε ήταν που η μεγαλοφυΐα του εξερράγη στον κόσμο. Έχει αλλάξει εντελώς την στρατηγική και την προσέγγισή του και άρχισε να παίρνει παράλογες αποφάσεις και να ανεβάζει περίεργα tweeting με εξωφρενικές δηλώσεις. Ως απειλητικές και επικίνδυνες, κάποιες από αυτές, ο Trump δεν τις χρησιμοποίησε για την σπουδαιότητα τους, αλλά στόχευε στα δεύτερα αποτελέσματα που θα είχαν οι κινήσεις του. Και δεν τον νοιάζει για το τι σκέφτονται οι ίδιοι οι άνθρωποι με αυτά που έκανε, διότι μόνο τα αποτελέσματα μετράνε στο τέλος. Παίζει τον παλιάτσο στο Twitter, για να δείχνει αφελής, νευρικός ή εντελώς idiot, με την ελπίδα να εμποτίσει την πεποίθηση ότι δεν ξέρει τι κάνει και ότι δεν είναι τόσο επικίνδυνος. Είναι εσκεμμένα πολιτικά ανακριβής για να δείξει το άσχημο πρόσωπο που οι Ηνωμένες Πολιτείες κρύβουν πίσω από την μάσκα της δημοκρατίας τους.
 
Η πρώτη δοκιμή στην νέα του προσέγγιση ήταν να προσπαθήσει να σταματήσει τον αυξανόμενο κίνδυνο μιας επίθεσης και εισβολής της Βόρειας Κορέας από το ΝΑΤΟ. Ο Trump επέπληξε τον Kim Jung-Un μέσω Twitter, τον αποκαλούσε Rocket Man και απειλούσε να πυροδοτήσει πυρηνικά στο έδαφος της Βόρειας Κορέας. Η φρικτή πολιτική πλάνη του συνεχίστηκε για εβδομάδες μέχρι να εντυπωθεί στο μυαλό όλων ότι δεν ήταν καλός λόγος για να επιτεθεί σε μια χώρα. Παρέλυσε το ΝΑΤΟ. Ο Trump συναντήθηκε στην συνέχεια με το Rocket Man και περπάτησαν στο πάρκο στην αρχή μιας όμορφης φιλίας, γελώντας μαζί, ενώ δεν κατάφεραν απολύτως τίποτα στις διαπραγματεύσεις τους, αφού δεν έχουν τίποτα να διαπραγματευτούν. Πολλοί μιλούσαν για το Νόμπελ Ειρήνης και στους δύο, επειδή οι πολλοί δεν ξέρουν ότι συνήθως τα Νόμπελ Ειρήνης παραδίδονται σ’ όποιους λεηλατούν, στους εγκληματίες πολέμου όπως ο Ομπάμα ή ο Κίσινγκερ.
 
Μετά ήρθε η Βενεζουέλα κι ο Trump έσπρωξε την τακτική του ένα βήμα παραπέρα, για να βεβαιωθεί ότι κανένας δεν θα μπορούσε να υποστηρίξει μια επίθεση στην ελεύθερη χώρα. Έβαλε τους χειρότερους νεοφιλελεύθερους που ήταν διαθέσιμοι για την υπόθεση, ο Elliott Abrams, ο οποίος καταδικάστηκε προηγουμένως για συνωμοσία στην συμφωνία Ιράν-Αντς στην δεκαετία του ’80 και ο John Bolton, διάσημος προπαγανδιστής πρώτου βαθμού. Ο Trump επιβεβαίωσε τότε τον Juan Guaido ως την επιλογή του για πρόεδρο της Βενεζουέλας, μια κενή μαριονέτα τόσο χαζή που δεν μπορεί καν να δει πόσο πολύ χρησιμοποιείται. Και πάλι, ο Trump απείλησε να κάψει την χώρα, ενώ η παγκόσμια κοινότητα έβλεπε με δέος την απόλυτη έλλειψη λεπτότητας και διπλωματίας στην συμπεριφορά του Trump, με αποτέλεσμα η Βραζιλία και η Κολομβία να απομακρυνθούν και δήλωσαν ότι δεν θέλουν να έχουν καμία σχέση με μια επίθεση στην Βενεζουέλα. Το φάρμακο του Trump άφησε μόνο 40 δορυφορικές χώρες παγκοσμίως, με τους Προέδρους και τους Πρωθυπουργούς να είναι αρκετά νεκροί για να υποστηρίξουν με σθένος τον Γκουάιντο τον ηλίθιο. Ο Trump έλεγξε το παιχνίδι στην Βενεζουέλα και συνεχίζει ακάθεκτος.
 
Τότε ήρθαν τα δύο δώρα στο Ισραήλ, η Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα και τα Συριακά Όρη του Γκολάν ως επιβεβαιωμένη κατοχή του. Ο Νετανιάχου, που δεν είναι και το αιχμηρότερο μολύβι στο κουτί, πήδηξε με χαρά και όλοι φώναζαν ότι το Τραμπ ήταν Σιωνιστής. Το πραγματικό αποτέλεσμα μετά το κάθισμα του κουρνιαχτού ήταν ότι ολόκληρη η Μέση Ανατολή ενώθηκε εναντίον του Ισραήλ, το οποίο κανείς δεν το υποστηρίζει πια. Ακόμα και ο ιστορικός συνεργός τους, η Σαουδική Αραβία έπρεπε να απορρίψει ανοιχτά αυτό το τεράστιο χαστούκι στο πρόσωπο του Ισλάμ. Τα δύο δώρα του Trump ήταν στην πραγματικότητα μαχαιριά στο κράτος του Ισραήλ, του οποίου το μέλλον δεν φαίνεται πολύ λαμπρό, καθώς το ΝΑΤΟ θα πρέπει να εγκαταλείψει την περιοχή.
 
Καθώς η πραγματικότητα βυθίζεται
 
Αλλά υπάρχουν περισσότερα! Με την έλλειψη ελέγχου του ΝΑΤΟ και του στρατού, ο Trump είναι πολύ περιορισμένος στις ενέργειές του. Με την πρώτη ματιά, ο εξαιρετικός πολλαπλασιασμός των οικονομικών κυρώσεων σε χώρες όπως η Ρωσία, η Τουρκία, η Κίνα, το Ιράν, η Βενεζουέλα και άλλα έθνη φαίνονται σκληρές και ανελέητες, αλλά η πραγματικότητα αυτών των κυρώσεων ώθησε αυτές τις χώρες εκτός του ταχέως χρηματοδοτούμενου συστήματος Swift μέσω της ηγεμονίας του δολαρίου κι όλα γλιστρούν μακριά από την συμμορία των διεθνών τραπεζών. Αναγκάστηκε η Ρωσία, η Κίνα και η Ινδία να δημιουργήσουν ένα εναλλακτικό σύστημα εμπορικών πληρωμών με βάση τα εθνικά τους νομίσματα, αντί του παντοδύναμου δολαρίου. Η διπολική πραγματικότητα του κόσμου είναι πλέον επίσημη και με τις επερχόμενες επόμενες κυρώσεις, ο Trump θα ωθήσει περισσότερες χώρες να ενταχθούν στην άλλη πλευρά, έξω απ’ το σύστημα Swift.
 
Ακόμη και στον πολιτικό τυφώνα ο Trump είναι μέσα, εξακολουθεί να βρίσκει τον χρόνο να προβάλλει το παιδικό του αλαζονικό χιούμορ. Κοίτα την μεγαλοπρεπή κοροϊδία του για την Χίλαρι Κλίντον και τον Μπαράκ Ομπάμα, καθώς κάθισε με τους πιο ευθείς στρατηγούς που μπορούσε να βρει, για να τραβήξει μια φωτογραφία στην «αίθουσα επιχειρήσεων», καθώς παρακολουθούσαν την δολοφονία του Baghdadi, ακριβώς όπως οι εγκληματικοί προκάτοχοί του έκαναν πολύ καιρό πριν την ψεύτικη δολοφονία του Μπιν Λάντεν. Έσπρωξε ακόμη πιο πολύ την φάρσα προσθέτοντας τις λεπτομέρειες ενός σκύλου που αναγνωρίζει τον ψεύτικο χαλίφη του Daesch, μυρίζοντας τα εσώρουχά του.
 
«Έχουμε εξασφαλίσει τα πετρελαϊκά πεδία της Συρίας» πράγματι, με αυτή την σύντομη πρόταση, ο Trump ένωσε την φωνή του με αυτή του στρατηγού Smedley Butler, ο οποίος ταρακούνησε τον κόσμο πριν από 80 χρόνια με ένα μικροσκοπικό βιβλίο με τίτλο «Ο πόλεμος είναι μια ρακέτα». Η λεηλασία και η κλοπή πετρελαίου δεν είναι οπωσδήποτε τόσο ενάρετη όσο η προώθηση της δημοκρατίας και της δικαιοσύνης. Αυτό που εκπλήσσει είναι εκείνοι οι πολυάριθμοι «εναλλακτικοί» δημοσιογράφοι και αναλυτές, που ξέρουν την προβοκάτσια γύρω από την 9/11, ή την επιστημονική πραγματικότητα σχετικά με την παράλογη ιστορία της υπερθέρμανσης του πλανήτη, αλλά ακόμα δεν έχουν ιδέα για το τι κάνει ο Trump, επειδή αγόρασαν τον νοητικό χυλό από τα συστημικά ΜΜΕ που έπεισαν όλους τους εύπιστους ότι ο Trump είναι διανοητικά αμφισβητήσιμος.
 
Εξακολουθείς να διατηρείς αμφιβολίες σχετικά με την ατζέντα του Trump, πιστεύεις πραγματικά ότι η προφανής έκρηξη του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στον πλανήτη είναι σύμπτωση; Πιστεύεις ακόμα ότι λόγω της Ρωσικής επιρροής στις εκλογές του 2016, η CIA, το FBI, όλα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, το Αμερικανικό Κογκρέσο, το Federal Reserve, το Δημοκρατικό Κόμμα και οι μισοί από τους Ρεπουμπλικάνους εργάζονται εναντίον του, προσπαθώντας να τον ενοχοποιήσουν; Όπως τα περισσότερα πράγματα που προέρχονται από τα ΜΜΕ η πραγματικότητα είναι ακριβώς το αντίθετο από αυτό που σας λένε. Ο Trump είναι ο πιο αφοσιωμένος άνθρωπος που βρισκόταν ποτέ στο οβάλ γραφείο και σίγουρα ο πιο φιλόδοξος και πολιτικά ανορθόδοξος.

Ο κόσμος θα αλλάξει δραστικά μεταξύ του 2020 και του 2024.
 
Η δεύτερη και τελευταία θητεία του Trump συμπίπτει με την τελευταία εντολή του Putin ως Προέδρου της Ρωσίας. Μπορεί να μην υπάρξει ποτέ άλλη σύμπτωση όπως αυτή, εδώ και πολύ καιρό, και οι δύο γνωρίζουν ότι το παιχνίδι είναι τώρα ή ποτέ. Μαζί, πρέπει να τερματίσουν το ΝΑΤΟ, το Swift και η Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να καταρρεύσει. Η έντεχνα κατασκευασμένη τρομοκρατία και η ανθρωπογενής υπερθέρμανση του πλανήτη θα πηδήξουν στην δίνη και θα εξαφανιστούν με τους δημιουργούς τους. Ο Trump πρέπει να στραγγίξει τον βάλτο της CIA και του Πενταγώνου και πρέπει να εθνικοποιήσει την Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ.
 
Μαζί με τον Xi και τον Modi, θα μπορούσαν να τερματίσουν την εμπλοκή του ιδιωτικού τραπεζικού τομέα στις δημόσιες υποθέσεις, αρνούμενοι να πληρώσουν τα χρέη τους και να επαναφέρουν την παγκόσμια οικονομία με μετάβαση στα εθνικά νομίσματα που παράγονται από τις κυβερνήσεις, καθώς οι ιδιωτικές τράπεζες θα καταρρέουν σαν ντόμινο αφού δεν θα διαθέτουν άλλον υπάλληλο σαν τον Ομπάμα να τους διασώσει με δικά μας έξοδα. Μόλις γίνει αυτό, η πολυπόθητη ειρήνη κι ευημερία θα περιπλανηθούν στον πλανήτη, καθώς οι φόροι μας θα πληρώνουν για την ανάπτυξη των χωρών μας, αντί να αγοράζουν άχρηστα στρατιωτικά εργαλεία και να πληρώνουν δάνεια σε τραπεζίτες που δεν διέθεταν καν τα αρχικά χρήματα, παρά αέρα κοπανιστό.
 
Εάν ακόμα δεν καταλαβαίνεις τον Donald Trump μετά την ανάγνωση των παραπάνω, είσαι αγαπητέ μου απελπισμένα φοβισμένος ή ίσως να είσαι οπαδός των Trudeau, Macron, Guaido, ή οποιουδήποτε άλλου χρήσιμου ηλίθιου κι αγνοείς ότι το χαλί της ΝΤΠ κάτω από τα πόδια σου έχει ήδη φύγει.
 
Σήμερα εν έτη 2020 από το βαθύ κράτος των μαύρων κυβερνήσεων, ζούμε τον επιθανάτιο ρόγχο των βδελυρών τραπεζιτών με την παγκόσμια επέλαση της κορόνας και τον δημόσιο χλευασμό από τον Πρόεδρο Donald Trump του ΠΟΥ …«Ο ΠΟΥ πραγματικά τα έκανε μαντάρα», έγραψε ο Trump σε ένα tweet. Και συνέχισε…
 
«Για κάποιο λόγο, αν και χρηματοδοτείται σε μεγάλο βαθμό από τις ΗΠΑ, είναι όμως πολύ κινεζο-κεντρικός. Θα το εξετάσουμε αυτό. Ευτυχώς, απέρριψα τις συστάσεις τους να κρατήσουμε ανοικτά τα σύνορα στην Κίνα. Γιατί μας έδωσαν μια τόσο εσφαλμένη σύσταση;» — Donald J. Trump (@realDonaldTrump) April 7, 2020
 
Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας δεν έχει ανταποκριθεί στο αίτημα του Reuters να απαντήσει σχετικά. Την 31η Ιανουαρίου, ο ΠΟΥ συνέστησε στις χώρες να κρατήσουν ανοικτά τα σύνορά τους παρά την επιδημία, αν και σημείωνε ότι τα κράτη έχουν το δικαίωμα να λαμβάνουν μέτρα στην προσπάθειά τους να προστατεύσουν τους πολίτες τους. Την ίδια ημέρα, ο Donald Trump ανακοίνωσε περιορισμούς στα ταξίδια από την Κίνα. Αμερικανοί συντηρητικοί ασκούν ολοένα και δριμύτερη κριτική στον ΠΟΥ, υποστηρίζοντας ότι στηρίχθηκε σε εσφαλμένα στοιχεία από την Κίνα σχετικά με την επιδημία του Covid-19.
 
Την περασμένη εβδομάδα, ο Ρεπουμπλικανός γερουσιαστής Μάρκο Ρούμπιο ζήτησε την παραίτηση του διευθυντή του ΠΟΥ Τέντρος Αντανόμ Γκεμπρεγέσους, με το επιχείρημα ότι «επέτρεψε στο Πεκίνο να χρησιμοποιήσει τον ΠΟΥ για να παραπλανήσει τη διεθνή κοινότητα». Ο Donald Trump κατηγόρησε σήμερα (07-04-2020) και την γενική επιθεωρήτρια του υπουργείου Υγείας των ΗΠΑ, λέγοντας ότι συνέταξε έναν «ψευδή φάκελο» σχετικά με τις ελλείψεις των αμερικανικών νοσοκομείων που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της μάχης κατά της πανδημίας του Covid-19.
 
Αντιλαμβάνεσαι αγαπητέ αναγνώστη ότι … κοντά στο μυαλό κι η γνώση!