Σάββατο 21 Σεπτεμβρίου 2013

Ηχώ - Η Νύμφη των δασών

Ηχώ και Νάρκισσος (John William Waterhouse, 1903, Walker Art Gallery, Liverpool)

"Ηχώ, Νύμφη Ορειάδα ή ορεισίδρομος ή πετρήεσσα ή πέτρας ορείας παις"

Η Ηχώ ήταν Νύμφη των πηγών και των δασών (Ορειάδα ή ορεισίδρομος ή πετρήεσσα ή πέτρας ορείας παις) γύρω από την οποία δημιουργήθηκαν διάφοροι μύθοι που σκοπό είχαν να εξηγήσουν την προέλευση του αντίλαλου.

Σύμφωνα με μια εκδοχή, η Ηχώ είχε διδαχθεί από τις Μούσες τον αυλό και το τραγούδι. Ζούσε μακριά από τους ανθρώπους κι απέφευγε τον έρωτά τους. Αρνιόταν ακόμη και τον έρωτα των θεών, γι' αυτό ο θεός Πάνας είχε θυμώσει μαζί της επειδή δεν ανταποκρινόταν στον έρωτά του, ενώ αντίθετα εκείνη ποθούσε κάποιο Σάτυρο που την απέφευγε.

Σύμφωνα με άλλη παράδοση ο Πάνας είχε εμπνεύσει μανία στους βοσκούς της χώρας εναντίον της Ηχούς, με αποτέλεσμα εκείνοι να τη διαμελίσουν και να διασκορπίσουν τα μέλη της. Η Γαία περισυνέλεξε τα μέλη και τα έθαψε. Κι επειδή η Ηχώ δεν έχασε μετά το θάνατό της την ικανότητά της να αναπαράγει όσους ήχους άκουγε, τους επαναλάμβανε από κάθε τόπο που ήταν θαμμένο κάποιο μέλος του σώματός της.

Ο Οβίδιος αναφέρει ότι η Ηχώ με τη φλυαρία της κρατούσε απασχολημένη την Ήρα για να μην μπορεί να αντιληφθεί τις διάφορες ερωτικές σχέσεις του Δία. Όταν η Ήρα κατάλαβε το σχέδιο του Δία και της Ηχούς καταδίκασε τη Νύμφη να μην μπορεί να λέει ότι θέλει, αλλά να επαναλαμβάνει τις τελευταίες συλλαβές των λέξεων που άκουγε.

Σύμφωνα με άλλη παράδοση η Ηχώ είχε ερωτευθεί το Νάρκισσο κι όταν εκείνος αρνήθηκε τον έρωτά της εκείνη αποσύρθηκε από ντροπή μέσα σε ερημικά σπήλαια. Από τη λύπη της εξαϋλώθηκε και απόμεινε μόνο η φωνή και τα κόκαλά της, τα οποία οι θεοί μεταμόρφωσαν σε βράχο. Από τότε η Ηχώ έπαψε να εμφανίζεται στα δάση και απαντούσε από το βράχο σε όσους την καλούσαν.

Βιβλιογραφία - Αναφορές
Λόγγος, Δάφνης και Χλόη, 3, 23, 1, 3
Νυμφῶν, ὦ κόρη, πολὺ γένος, Μελίαι καὶ
Δρυάδες καὶ Ἕλειοι· πᾶσαι καλαί, πᾶσαι μουσικαί. Καὶ
μιᾶς τούτων θυγάτηρ Ἠχὼ γίνεται, θνητὴ μὲν ὡς ἐκ πα-
τρὸς θνητοῦ, καλὴ δὲ ὡς ἐκ μητρὸς καλῆς.
Τρέφεται μὲν ὑπὸ Νυμφῶν, παιδεύεται δὲ ὑπὸ Μουσῶν συρίζειν, αὐ-
λεῖν, τὰ πρὸς λύραν, τὰ πρὸς κιθάραν, πᾶσαν ᾠδήν, ὥστε
καὶ παρθενίας εἰς ἄνθος ἀκμάσασα ταῖς Νύμφαις συνεχό-
ρευε, ταῖς Μούσαις συνῇδεν· ἄρρενας δὲ ἔφευγε πάντας,
καὶ ἀνθρώπους καὶ θεούς, φιλοῦσα τὴν παρθενίαν·
Ὁ Πὰν ὀργίζεται τῇ κόρῃ, τῆς μουσικῆς φθονῶν, τοῦ κάλλους
μὴ τυχών, καὶ μανίαν ἐμβάλλει τοῖς ποιμέσι καὶ τοῖς αἰπό-
λοις. Οἱ δὲ ὥσπερ κύνες ἢ λύκοι διασπῶσιν αὐτὴν καὶ ῥίπ-
τουσιν εἰς πᾶσαν τὴν γῆν ἔτι ᾄδοντα τὰ μέλη.
Καὶ τὰ μέλη Γῆ χαριζομένη Νύμφαις ἔκρυψε πάντα. Καὶ ἐτήρη-
σε τὴν μουσικὴν καὶ γνώμῃ Μουσῶν ἀφίησι φωνὴν καὶ μι-
μεῖται πάντα, καθάπερ τότε ἡ κόρη, θεούς, ἀνθρώπους, ὄρ-
γανα, θηρία· μιμεῖται καὶ αὐτὸν συρίττοντα τὸν Πᾶνα.
Ὁ δὲ ἀκούσας ἀναπηδᾷ καὶ διώκει κατὰ τῶν ὀρῶν, οὐκ
ἐρῶν τυχεῖν ἀλλ' ἢ τοῦ μαθεῖν τίς ἐστιν ὁ λανθάνων μαθητής.

Λουκιανός, Επιγράμματα, 16, 154, 1
Ἠχὼ πετρήεσσαν ὁρᾷς, φίλε, Πανὸς ἑταίρην,
ἀντίτυπον φθογγὴν ἔμπαλιν ᾀδομένην,
παντοίων στομάτων λάλον εἰκόνα, ποιμέσιν ἡδὺ
παίγνιον. ὅσσα λέγεις, ταῦτα κλύων ἄπιθι.
H Νύμφη Ηχώ (Alexandre Cabanel, 1887)

Ο ρόλος του Πατριαρχείου στην τουρκοκρατία


 
   Ο ρόλος του Πατριαρχείου στην τουρκοκρατίαΣήμερα υπάρχουν τουλάχιστον 20.000 δάσκαλοι, καθηγητές και γενικότερα εκπαιδευτικοί κάθε βαθμίδος... που πνευματικά ευνουχισμένοι, λουφάζουν στο λαγούμι της δειλίας τους, γνωρίζοντας οι περισσότερη τις ίδιες με τον καθηγητή Λιαντίνη αλήθειες! Αντί να αποτελούν τις εκλεκτότερες εθνικές έφεδρες πολιτισμικού και πνευματικότητας, αυτοί σύσσωμοι (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων) συμπεριφέρονται σαν σύγχρονοι Γενίτσαροι, πολεμώντας σε λάθος στρατόπεδο! Πως αντέχεται μωρέ, μορφωμένοι άνθρωποι να είστε οι νεροκουβαλητές της αιωνίως ψευδολογούσας θρησκείας; Τι γνώριζε παραπάνω ο Λιαντίνη, που δεν μπορείτε να το βρείτε και να το διαβάσετε κι εσείς; Να μπροστά σας είναι η ιστορία του ελληνικού έθνους της εκδοτικής Αθηνών, στην οποία σας παραπέμπει ο Λιαντίνης! Γιατί δεν τολμάτε να την ανοίξετε και να την διαβάσετε στα παιδιά; Καλά δεν ντρέπεστε... αυτό είναι σίγουρο, δεν φοβάστε όμως, ουτε την κατακραυγή της ιστορίας, ουτε την οργή των παιδιών, που σήμερα παραπληροφορείτε, βιάζοντας την ψυχή και το μέλλον τους;

Έλεος, δάσκαλοι και καθηγητές την νεώτερης Ελλάδος... που έσφαλε λοιπόν αυτός ο δύσμοιρος καθηγητής αναπολώντας τα δεινά του Έθνους, από τον διαχρονικό πανάθλιο υψηλόβαθμο χριστιανικό κλήρο; Πότε θα ορθώσετε κι εσείς, παρόμοια φωνή απελευθερωτικής διδασκαλίας, σαν τον καθηγητή Λιαντίνη, αν όχι τώρα που το έθνος αφανίζεται;   

Λιαντίνης - Ο ρόλος του Πατριαρχείου στην τουρκοκρατία

 
 
 


Προσκλητήριο δουλείας
«Αδελφική» κατά «Πατερικής διδασκαλίας».
Ο Κοραής κατακεραυνώνει τον πατριάρχη Ιεροσολύμων.

 Πριν σας αφήσω να απολαύσετε το αποκαλυπτικό κατηγορητήριο του Κοραή, κατά του ψευδωνύμου "αγίου" φωτός, ας δούμε μια ακόμα απίστευτη ομολογία της επαίσχυντης προδοτικής συμπεριφοράς των ρασοφόρων, κατά της επικείμενης ελληνικής επανάστασης! Την εντολή υποταγής στους Τούρκους του εθνοπατέρα Πατριάρχη Ιεροσολύμων Άνθιμου, που ο ίδιος, για να γλυκάνει το φαρμάκι ή για να μας θυμίσει τον συστηματικό ανθελληνισμό των "πατέρων" της εκκλησίας, την ονόμασε «Πατερική Διδασκαλία»!

Πρόκειται για την ανατριχιαστικότερη απόδειξη της θεολογικής παράνοιας και την καθαρότερη ιστορική απόδειξη, της φρικτής πνευματικής δουλοφροσύνης του ιερατείου! Πρόκειται αληθινά για ένα απίστευτο κάλεσμα δουλείας!

Η πολυσέλιδη αυτή (23 σελίδων) θεολογική οδηγία, του «Κυρ. Άνθιμου (1717-1808) ελέω θεού πατριάρχη της Αγίας πόλεως Ιερουσαλήμ και πάσης Παλαιστίνης», εμφανίσθηκε το 1798, λίγο μετά την δολοφονία του Ρήγα, δηλαδή παραμονές της ελληνικής επανάστασης. Αποτελεί εκπληκτικό ντοκουμέντο του χριστιανικού ανθελληνισμού! Προϊόν αισχρής θεολογικής διαστροφής και τρανή απόδειξη τυπικής θρησκευτικής χειραγώγησης, ενός δόλιου κληρικού, που διαφέντευε μαζί με τους ομοίους του, την τύχη των Ελλήνων!

Δουλικότερος των δούλων και τουρκικότερος των Τούρκων, έγραψε την Πατερική Διδασκαλία: «με προτροπή των Σουλτάνου Σελίμ Γ΄, όστις εφοβήτο μήπως ευμενώς ακουσθούν υπό του ελληνικού έθνους τα της γαλλικής επαναστάσεως».[1] Τόλμησε δε, με δόλο, φθόνο και υστεροβουλία, να κάνει αισχρή θεολογική επίθεση, κατά των φυσιολογικότερων συμφερόντων του ελληνισμού, χαρακτηρίζοντας την τούρκικη κατοχή ως έργο της θειας πρόνοιας και σίγουρη οδό προς την μεταθανάτιο σωτηρία!

Εξ αρχής ο τουρκόφιλος Άνθιμος, υπενθυμίζει πως η Σιών και η Ιερουσαλήμ, δικαιούται να έχει τον πρώτο λόγο στην ζωή των Ελλήνων: «η χριστιανική πίστη εξ' αρχής από Ιερουσαλήμ εκηρύχθη εις όλον τον κόσμο, καθώς είναι γεγραμμένον: εκ Σιών εξελεύσεται νόμος και λόγος Κυρίου εξ Ιερουσαλήμ».[2]

Στην συνέχεια, περιγράφει την θεολογική του πραμάτεια, ορίζοντας επί το θρησκευτικότερον το νόημα της ζωής και παρουσιάζοντας τα απίστευτα κέρδη της πίστης: «ο θεός αποφάσισε να αποθνήσκει ο άνθρωπος και διαλυόμενος εις τα εξ ων συνετέθη, με καιρόν πάλιν τον παράδεισο να αποκτήσει και αφού γυμνασθεί καλώς εις την παρούσαν ζωήν και με τους πειρασμούς δοκιμασθεί ως ο χρυσός στο χωνευτήριο, να καταξιωθεί και πάλιν της μακαρίας εκείνης ζωής και αιωνίως να εντρυφά εις την δόξα των αγαθών με χαρά και ευφροσύνην αιώνιον».

Κατόπιν, ο τουρκόφιλος παπάς, ξεναγεί τα θύματά του, στην ιστορική ανάλυση της θεολογίας του: «αγαπητοί χριστιανοί πρέπει να θαυμάσουμε την άπειρον του θεού προς ημάς αγάπην. Δείτε τι οικονόμησεν ο ελεήμων πάνσοφος ημών Κύριος δια να φυλάξει αλώβητον την αγίαν και ορθόδοξον πίστιν ημών των ευσεβών και να σώσει πάντας. Ήγειρε εκ του μηδενός την ισχυράν αυτήν βασιλείαν των Οθωμανών, αντί της των Ρωμαίων ημών βασιλείας, η οποία είχεν αρχίσει τρόπον τινά να χωλαίνει εις τα της ορθοδόξου πίστεως φρονήματα και ύψωσε (ο θεός) την βασιλεία αυτή των Οθωμανών, περισσότερον από κάθε άλλην, δια να αποδείξει αναμφιβόλως, ότι θείω εγένετο βουλήματι και ουχί με δύναμη ανθρώπων και να πιστοποιήσει (ο θεός) πάντας τους πιστούς, ότι με αυτόν τον τρόπον ευδόκησε να οικοδομήσει μέγα μυστήριο σωτηρίας δια τους εκλεκτούς...»

Το συγκεκριμένο ερωτικό ειδύλλιο, μεταξύ δούλων και αφεντάδων, ξεπερνά κάθε φαντασία! Σκεφθείτε με τι ηδονή οι Τούρκοι θα διάβασαν μετά από αιώνες ολόκληρους ανεξέλεγκτης καταπίεσης, τους ίδιους τους πνευματικούς ηγέτες των σκλαβωμένων Ελλήνων, να τους αποκαλούν: «μέγα μυστήριο σωτηρίας»!

Και συνεχίζει ο ιεράρχης, να οδηγεί με αγάπη τα πρόβατα του στην ιερή ελπιδοταΐστρα: «Αδελφοί μη πλανηθείτε εκ της σωτηρίας αυτής οδού, αλλά με γενναιότητα καταπατήστε τις μηχανές του διαβόλου και -νύν εγγύτερον ημίν η σωτηρία-. Κλείστε (λοιπόν) τ' αυτιά σας και μην δώσετε καμμίαν ακρόασιν εις τας νεοφανείς ταύτας ελπίδας της ελευθερίας. Και να είσθε κατά πολλά βέβαιοι, ότι αι δόξαι αύται και αι διδασκαλίαι (περί ελευθερίας) είναι ενάντιαι εις τα ρητά της θείας Γραφής και των αγίων Αποστόλων, που μας προστάζουν να υποτασσώμεθα εις τας υπερέχουσας αρχάς (εξουσίες) όχι μόνο εις τας επιεικείς αλλά και εις τας σκολιάς (διεστραμμένες), δια να έχωμεν θλίψιν εις τον κόσμον και να παραστήσωμεν καθαράς τω Χριστώ τας αισθήσεις ημών... Είναι λέγω (τα περί ελευθερίας) ενάντια εις την θείαν Γραφήν (εννοεί την εβραϊκή Βίβλο) και δεν προξενούν κανένα καλό της παρούσης ζωής, καθώς δολίως επαγγέλλονται, δια να σας γυμνώσουν από κάθε ουράνιο και επίγειο πλούτο».

«Απατηλαί είναι αδελφοί μου χριστιανοί αι διδασκαλίαι των νέων αυτών ελευθεριών. Και προσέξτε: Φυλάξατε στερεάν την πατροπαράδοτον σας πίστη και ως οπαδοί (ποδοσφαιρικός ο όρος) του Ιησού Χριστού, απαρασάλευτον την υποταγήν εις την πολιτικήν διοίκησην[3] που σας χαρίζει όσα αναγκαία μόνο εις την παρούσαν ζωήν και δεν προξενεί κανένα εμπόδιο ή βλάβη εις την ψυχική σας σωτηρίαν. Και η ρασοφορεμένη αλεπού της Σιών, καταλήγει: «τι ωφελείται άνθρωπος εάν τον κόσμον όλον κερδίσει, την δε ψυχήν αυτού ζημιωθεί;»[4]

«Αι νεοφανείς αύται διδασκαλίαι, (περί ελευθερίας) ενάντιαι (είναι) εις την θείαν Γραφήν και την αποστολικήν διδασκαλίαν, ακόμη και αν ήτο να σας κάμουν να αποκτήσετε και όλα τα πλούτη του κόσμου, πάλιν πρέπει να είναι μισηταί, ως επινόησις του πονηρού διαβόλου, του αγρυπνούντος δια την ψυχικήν των χριστιανών απώλειαν. Πόσο μάλλον, όπου είναι υποσχέσεις ψευδείς και απατηλαί. Όχι πλούτη και δόξα, αλλά πτώχεια, δυστυχία, ακαταστασία και αντί της ελευθερίας, μια μισητή ολιγαρχία και τυραννία ως εκ της πείρας φαίνεται».

Δηλαδή, για όσους δεν το κατάλαβαν, ο άθλιος αυτός παπάς προτείνει, όχι μόνο να μην αφήσουν την ψυχοσωτήρια συνεργασία με την τουρκική αρχή, αλλά παραμένοντας στις αγκάλες των Τούρκων, να σωθούν από τα δεινά των πολιτικών συστημάτων της ελεύθερης Ευρώπης!

«Αυτό το περί ελευθερίας νέον σύστημα, δεν είναι άλλο παρά μια σύγχυσις και ανατροπή των καλών διοικήσεων, μια οδός φέρουσα εις την απώλειαν και απλώς ειπείν, μια νεοφανεστάτη ενέδρα του πονηρού διαβόλου κατά των ορθοδόξων χριστιανών. Δεν θα κριθούμε άξιοι πάσης κατηγορίας, εάν δώσουμε και την παραμικράν ακρόασιν εις τοιαύτας δολίους και απατηλάς διδασκαλίας; Δεν θα παιδευόμεθα έπειτα (στην κόλαση!) δικαίως εάν γνωρίζοντες σαφέστατα την αλήθεια, ακολουθήσωμεν τους οδηγούς του ψεύδους εναντίων των εντολών του θεού;».

Ακολουθεί ένα μοναδικό ντελίριο ψυχολογικής καταπίεσης, που βασίζεται στον αρχέγονο φόβο του θανάτου και τις εβραιο-βιβλικές ψευδο-παραδείσιες φαντασιώσεις, που η μακραίωνη θρησκευτική παιδεία, κατάφερε να φυτέψει από την παιδική ακόμα ηλικία στο πνευματικό ορίζοντα των ψυχολογικών της θυμάτων. Μια αισχρή δαιμονοποίηση, κάθε απόπειρας απελευθέρωσης από τους Τούρκους, όπου δαίμονας και κόλαση είναι κατ' εντολή θεού, ο αγώνας για την λευτεριά και αγγελοφρούρητη λεωφόρος προς την αιώνια ζωή και τον παράδεισο, αναγορεύεται η υποταγή στην χριστιανική θρησκεία και τους Τούρκους!

«ΟΧΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ! Ας έχουμε σταθερότητα και φρόνηση (η προδοσία, εδώ αποκαλείται "φρόνηση"). Ας μη χάσουμε για μια ψευδή και ανύπαρκτη τάχα ελευθερία του παρόντος βίου, τους αμάραντους στέφανους της αιωνίου μακαριότητος (τον παράδεισο). Ας μη στερηθούμε τις ανεκδιήγητες αμοιβές. Ας μην ακροασθώμεν ολότελα (ας κωφεύσουμε εντελώς, στα περί ελευθερίας) δια να καταισχύνομεν απαρηγόρητον τον διάβολο και να απολαύσουμε τα αγαθά εκείνα, που ο θεός ετοίμασε απ' αιώνος δια εκείνους που τον αγαπούν».

Και για να γίνει σαφές, ότι ο χριστιανός μάχεται μόνο κατά του διάβολου και των εισηγήσεων του περί ελευθερίας, προτείνει τον δικό του "ένοπλο" αγώνα: «Ενδυναμωθήτε λοιπόν αδελφοί και ενδυθείτε την πανοπλία του θεού (όχι τ' άρματα της επανάστασης) δια να ημπορέσετε να αντισταθείτε στις μεθοδεύσεις του διαβόλου»! Ω! δύσμοιρε Έλληνα, πόσα έχεις υποφέρει στα χέρια των "σωτήρων" σου! 

Οργή και απερίγραπτη αηδία αισθάνεται κανείς, διαβάζοντας αυτά τα πνευματικά εμέσματα του Πατριάρχη Ιεροσολύμων! Άραγε πόσα τέτοια θεολογικά σκουπίδια τάισαν αυτόν τον λαό! Η εκτρωματική αυτή θεολογική συλλογιστική, που σε μας θυμίζει επιεικώς, κοάσματα βατράχων, στα αυτιά πολλών πιστών, ήταν τότε, η θεολογική μελωδία, που οδηγούσε κατ' ευθείαν στους μεταθανάτιους παραδείσιους «κόλπους του Αβραάμ»!

Ο πανάθλιος αυτός παπάς, μισότρελος από τις θεολογικές του ιδεοληψίες, ή πανικόβλητος μπροστά στην ενδεχόμενη απώλεια της τουρκικής κηδεμονίας, επιστράτευσε το βαρύ πυροβολικό της μεταθανατολογίας, για να πείσει τους Έλληνες, να μείνουν... σκλάβοι στους Τούρκους!!!

Και συνεχίζει ο περήφανος αυτός βαστάζος των Τούρκων, ο Άνθιμος Ιεροσολύμων, παρουσιάζοντας του σαρικοφόρους δυνάστες για πολλοστή φορά ως αίτιους της ψυχικής σωτηρίας των Ελλήνων και περίπου σαν την φυσική τάξη του κόσμου: «δεν υπάρχει εξουσία ει μη από θεού, (προς Ρωμαίους 13.1) κατέστησε λοιπόν εφ' ημάς ο Κύριος, αυτήν την υψηλή βασιλεία (των Τούρκων!) δια να είναι εις μεν τους Δυτικούς ωσάν χαλινός, εις δε τους Ανατολικούς, ημάς, πρόξενος σωτηρίας».

Ο ιεράρχης ομολογεί εδώ, την πολιτική σκέψη του ιερατείου! Με την Τουρκιά πάνω στον σβέρκο των Ελλήνων, το ιερατείο είχε εξασφαλίσει μια κιβωτό θρησκευτικής μακαριότητας, αφού πρώτον, ωσάν χαλινός, εξασφάλιζε την απόσταση ασφαλείας από τους Καθολικούς, δεύτερον την μη επανεμφάνιση της ελληνικής (θύραθεν) παιδείας στους σκλαβωμένους Έλληνες και τρίτον την ιδιαιτέρως προνομιακή μεταχείριση του χριστιανικού ιερατείου, από τους συνεταίρους στην σκλαβιά των Ελλήνων Τούρκους!

Μάλιστα, προσπαθώντας να δικαιολογήσει ακόμα και την παρεμπόδιση της ανοικοδόμησης χριστιανικών εκκλησιών, που συχνά επέβαλαν οι Τούρκοι, ασκώντας έλεγχο ακόμα και στην θεολογική κινητικότητα των κληρικών, γράφει: «Δια τούτο και νεύει (ο θεός) εις την καρδίαν του βασιλέως τούτων των Οθωμανών, να έχει ελεύθερα τα της πίστεως ημών των ορθοδόξων και υπερεκπερισσού να τα διαφεντεύει και να παιδεύει ενίοτε και τους χριστιανούς, δια να έχουν πάντοτε προ οφθαλμών τον φόβο του θεού... Η δε εκκλησία του Χριστού (δηλαδή ο κλήρος) έχει πάσαν την ελευθερίαν καθώς και (επί Βυζαντίου) εκ των ομοπίστων ορθοδόξων βασιλέων, εις το να οικοδομώσιν εκκλησίας, καθώς εις κάθε γενεάν και γενεάν οικοδομήθησαν αδεία της κρατικής βασιλείας, τόσοι περικαλλείς ναοί εις διαφόρους επαρχίας και τόπους. Και της βασιλείας ταύτης (της τουρκικής) η συγκατάνευσης εγένετο εξ αρχής και μέχρι σήμερον. Και μη στοχαστεί κανείς ότι με το να εμποδίζονται καμμίαν φοράν οι πολλές οικοδομές των εκκλησιών κολοβώνεται η ελευθερία της χριστιανικής πίστης, άπαγε (όχι βέβαια)! Τούτο είναι δεισιδαιμονία κάποιων, το να λογαριάζουν μέγα μισθόν την οικοδομή των εκκλησιών... Και βεβαίως κατά θείαν συγκατάβασιν εμποδίζονται (απο τους Τούρκους) οι υπέρ το δέον περιφανείς οικοδομές των εκκλησιών... ώστε να έχουμε «το πολίτευμα ημών εν ουρανοίς» και να μην «έχουμε εδώ πόλιν διαμένουσα, αλλά την μέλλουσα (την μεταθανάτια!) να επιζητούμε»[5]... όπου θα απολαύσουμε τα αιώνια και ανεκδιήγητα αγαθά, που ο πρώτος αποστάτης διάβολος (θέλοντας να μας στερήσει) εις τον τρέχοντα αιώνα εμεθοδεύθη, μιαν άλλη πονηρίαν, δέλεαρ του διαβόλου, απάτην ξεχωριστήν και φαρμάκι ολέθριον, δηλαδή το νυν θρυλλούμενον σύστημα της ελευθερίας... κλείστε (λοιπόν) τα αυτιά σας και μην δώσετε καμμίαν ακρόασιν εις τας νεοφανείς ελπίδας της ελευθερίας».

Δεν σας φαίνεται ότι... ο μάγος της φυλής τρελάθηκε;

Τι να πεις και τι να σχολιάσεις! «φαρμάκι ολέθριο» η ελευθερία και «διαβόλου δέλεαρ»! Φόβητρο λοιπόν ο θεός και θέατρο τρόμου οι εντολές του! Μικρά φοβισμένα παιδάκια και οι θρησκευόμενοι, ανίκανοι για κοινωνικές πρωτοβουλίες. Άραγε αν υπήρχε ιδιαίτερος θεός για την παράνοια... θα ενέπνεε λιγότερη τρέλα;!

Σε τι διαφέρει αυτός ο θεολογικός κόσμος, αυτής της θρησκευτικής παράκρουσης, από τον πάλαι ποτέ κόσμο των αρχαίων μαγικών κοινωνιών, όπου ο αρχιμάγος χρησιμοποιώντας καταρράκτες από ευχές και κατάρες, άλλο δεν έκανε απ' το να μετουσιώνει σε θεολογικό παραλήρημα τις κοινωνικές του ορέξεις;

Απ' την άλλη, συχνά αναρωτιέμαι, πόσοι άραγε να είναι σήμερα οι άνθρωποι εκείνοι στους οποίους όλα αυτά φαίνονται πλέον όπως είναι, δηλαδή, ένας επικίνδυνος, δύσοσμος, διανοητικός βούρκος; Πόσοι βλέπουν καθαρά τον αισχρό θεολογικό βιασμό της ψυχής και την καταδίωξή μας από τις δεισιδαιμονίες της θεολογικής φαντασίας; Πόσοι νιώθουν το αισχρό εμπόριο μεγαλοστομίας; Δεν γίνεται εδώ, ξεκάθαρη η προσπάθεια ιδιοτελούς πολιτικής εκμετάλλευσης των ιδεών, που είχαν την ευκαιρία δια βίου να ενσταλάξουν με τα θρησκευτικά τους κηρύγματα; Ε, λοιπόν αυτή είναι η θρησκεία! Μια κρυφή πολιτική δύναμη, στην υπηρεσία του ιερατείου! Όσοι υπηρετούν την βιβλική πίστη, ακόμα και εν αγνοία τους, καταλήγουν πολιτικά υποχείρια της.

Όλη αυτή η πειθήνια υποταγή στα παραγγέλματα της πίστης, θυμίζει εντυπωσιακά την εκπαίδευση της αρκούδας, όπου ανταμοιβές και καυτές τιμωρίες[6] συνθέτουν μια αξιοθρήνητη για τα ζώα αυτά πειθαρχία! Ποιος έδωσε στους ανθρώπους αυτούς, το δικαίωμα να μας συμπεριφέρονται σαν εκπαιδευόμενες αρκούδες; Να ασκούν πάνω σε λαούς και κοινωνίες, τέτοια αισχρή και εξαθλιωτική διανοητική βία; Τελικά, μήπως κι εμείς... αρκουδίζουμε ευχαρίστως;

Ποιοι είναι αυτοί και πως απέκτησαν το δικαίωμα να παρουσιάζουν το δικό τους θέλημα, σαν εντολή θεού και να χαρακτηρίζουν απιστία κάθε αντίρρηση στα σχέδιά τους; Ποιοι είναι επιτέλους όλοι αυτοί που κατάντησαν τον Θεό, εργαλείο πολιτικών εξελίξεων;

Μάλιστα το θεολογικό αυτό παραλήρημα του Άνθιμου, συνοδευόταν και από δισέλιδο ποιητικό πόνημα, που ούτε λίγο ούτε πολύ, ήθελε τους Έλληνες, χαρούμενα χριστιανικά υποζύγια, που ευχαρίστως και τραγουδώντας, υποτάσσονται στους αφεντάδες τους! Απολαύστε προεπαναστατική χριστιανική ποίηση. Μάλλον ποιητικό προσκλητήριο δουλείας!

«...Το κάθε γένος έλαβε τον εξουσιαστή τουκαι υπεκλίθη εις αυτόν με άκρα υποταγή του.
Τούτο λοιπόν της φύσεως θεσμός υπαγορεύει,
πόσον λοιπόν τα λογικά πράγματα χρεωστώσιμ' ευπείθειαν κ' υποταγήν στον Άνακτα να ζώσι.

Αυτός είναι μετά θεόν ο εξουσιαστής τωνο πρύτανης των αγαθών και φύλαξ της ζωής των.
Θείοι κ' ανθρώπινοι ομού, νόμοι σφοδρώς προστάζουνεις πίστην και υποταγήν μικρούς μεγάλους κράζουν.
Προ πάντων λέγει η Γραφή να κάμνωμεν δεήσειςυπέρ των βασιλέων μας πάντοτε και επίσης.

Και πας ο ανθιστάμενος τοιαύτης εξουσίας,
εναντιούται φανερά της προσταγής της θείας.
Και πάλιν, να πειθώμεθα σ' αρχαίς υπερεχούσαις,
ως κατά θέλησιν θεού το κράτος κατεχούσαιςΑπόδοτε τα Καίσαρος τω Καίσαρι (ο Χριστός μας) φωνάζεικαι τω θεώ τα του θεού, αφεύκτως μας προστάζει.

Διότι είμεθα υπόχρεοι εις όλα τα ελέη,
όπου απολαμβάνουμε και γέροντες και νέοι,
ου μόνο να προσφέρωμεν κάθε περιουσίαν,
αλλά και βδελυττώμενοι και κάθε αναρχίαν.
Αυτό είναι θέλημα θεού, αυτό η σωτηρία.
Αυτή είναι η αληθινή πάντων η σωτηρία

...Αυτά ας τα φυλάξωμεν, θεόν ας φοβηθούμενκαι εις τον (Τούρκο) βασιλέα μας πιστώς ας υποταχθούμενΤαύτα ποιούντες άπαντες και εμμένοντες εδραίως,
αιώνιων ζωήν θα ζήσομεν και πρόσκαιρην βεβαίως.

Καταλαβαίνετε τώρα γιατί ο χριστιανο-θρεμμένος, ή καλύτερα ο χριστιανο-δεμένος Έλληνας, υπήρξε ο πλέον μακραίωνος σκλάβος όλων των εποχών;! Το συγκεκριμένο χριστιανικό ποίημα, προτείνουμε να μεταφραστεί και να γίνει παγκοσμίως γνωστό, ως... ο ύμνος των χαρούμενων σκλάβων!

Πρόκειται βέβαια, για αρχαία, βρώμικα χαλδαιικά κόλπα, που χρησιμοποιούν την θεολογία, «επί το πολιτικότερον»[7] υποβιβάζο­ντας τον λαό, στο επίπεδο του αποχαυνωμένου κτήνους, που άγεται και φέρεται εύκολα, όταν μπροστά του κουνάς τα φρεσκοκομμένα ελπιδόχορτα της σωτηρίας. Αυτός ο τρελόπαπας της Ιερουσαλήμ, ο Άνθιμος, απειλεί εν τέλει τους Έλληνες, με τον θανάσιμο πνευματικό κίνδυνο της... ελευθερίας! 

Να γιατί οι παπάδες, μαζί με τις ξεσαλωμένες παραδουλεύτρες τους, τους θεολόγους, τους κατηχητές κι εκείνους τους Χατζηαβάτες της εξουσίας, τους ιεροκήρυκες, συνεχίζουν και σήμερα να διδάσκουν τον λαό μας μια θρησκευτική ιστορία απαλλαγμένη από οποιαδήποτε μομφή και ψεγάδι. Να γιατί δάσκαλοι ελευθερωτές σαν τον Κοραή, που τους έδειραν αλύπητα για να παραμερίσουν μπροστά στην αληθινή ιστορία, γνώση και παιδεία, είναι παραπεταμένοι στην σκοτεινότερη αφάνεια. Να γιατί θέλουν να εξουσιάζουν απόλυτα την ελληνική παιδεία, ώστε να εξασφαλιστεί μια νόμιμη επιλεκτική συσκότιση της ιστορίας, που θα παρουσιάζει στα ελληνόπουλα, μόνο το δήθεν ελληνοπρεπές ιστορικό προφίλ τους!

Το ιερατείο, για να εξασφαλίσει το διαχρονικό ακαταδίωκτο, για το μακραίωνο βιασμό του Γένους, περνάει συστηματικά τα Ελληνόπουλα από μια γραμμή παραγωγής πιστών, μετατρέποντας εγκαίρως τα παιδιά μας, σε ηθικο-πνευματικούς δούλους! Η θρηκειο-κεντρική παιδεία, δικαίωμα που κατοχύρωσαν οι παπάδες μετά την επανάσταση του 21, έγινε η σιδερένια πύλη του πνευματικού σκοταδισμού, απ' την οποία περνούν υποχρεωτικά όλα τα Ελληνόπουλα και αλυσοδένονται μεθοδικά, με τον θεολογικό σκοταδισμό.

Έτσι, η παιδεία μεταβάλλεται σε εκπαιδευτική δικτατορία και οι λειτουργοί της, σε έμμισθους αυλικούς της. Για τον λόγο αυτό η παιδεία των ελλήνων σήμερα, δεν περιέχει ούτε ίχνος από την κριτική σκέψη του Κοραή. Γενιά τη γενιά, ο Έλληνας πνευματικά αλυσοδεμένος και ανιστόρητος, κωπηλατεί ασταμάτητα στις "γαλέρες" της ανθελληνικής πολιτικο-θρησκευτικής εξουσίας.

Το καλοθρεμμένο παπαδαριό, αιώνες τώρα ανταγωνίζεται αθέμιτα τις εξουθενωμένες ελληνικές οικογένειες, εκτοπίζοντας ακόμα και πληθυσμιακά τους οικονομικά εξηντλημένους Έλληνες. Οι πολυμελείς οικογένειες των παπάδων, λόγω οικονομικής εξασφάλισης, ανέκαθεν είχαν και έχουν τόσα παιδιά, που τελικά θα πρέπει να γίνει σοβαρά λόγος, για πετυχημένο μοντέλο ευγονικής υπεροχής. Ζούμε κυριολεκτικά ανάμεσα στους πολυπληθείς εξ' αίματος συγγενείς των παπάδων, που επανδρώνουν κατά προτεραιότητα το δημόσιο, την πολιτική και εσχάτως επιτίθενται μαζικά στην παιδεία! Χιλιάδες κρυφο-ρασοφόροι, διορίζονται με χαριστικές διαδικασίες, σε κάθε βαθμίδα της παιδείας, για να ρυθμίζουν αποτελεσματικά την θεολογική δοσολογία στην πνευματικότητα των νέων και να εξασφαλίζουν την πελατειακή σχέση των Ελλήνων με την εκκλησία!

Έτσι μόνο εξηγείται, ο απίστευτος βαθμός αδράνειας του ναρκωμένου έθνους των Ελλήνων! Όλα αυτά τα τρισάθλια πνευματικά σκουπίδια, βαπτιζόμενα εντός θεολογικής δεξαμενής, αποκτούν όχι μόνο λάμψη "θεϊκή", αλλά και δράση μαγγανευτική, που προκαλεί μαζικό θεολογικό εθισμό, ικανό να μετατρέψει ένα αρχαίο περήφανο έθνος ερωτηματοποιών, παραγωγούς τεχνών και αρετών, σε πνευματικούς ζήτουλες και παθιασμένους καταναλωτές χαλδαϊκών σκουπιδιών!

Λέτε λοιπόν να αγνοούν όλα αυτά τα μνημειώδη ιστορικά αίσχη, οι σημερινοί μεγαλο-ιεράρχες της Ελλάδος; Λέτε να μην γνωρίζουν ότι μέγα μέρος των θρησκευτικών προκάτοχων τους, υπήρξαν ελεεινοί υποτακτικοί της οθωμανικής αυτοκρατορίας; Μην αυταπατάσθε, αυτά και πολύ περισσότερα γνωρίζουν οι ρασοφορεμένοι αυτοί απατεώνες. Πρέπει και ο τελευταίος Έλληνας να καταλάβει, ότι κατά κανόνα, οι σημερινοί θεοκάπηλοι παπάδες, είναι «επί το πολιτικότερον», οι συνεχιστές της δουλοφροσύνης, που εξέθρεψαν οι ίδιοι οι πατεράδες τους επί τουρκοκρατίας.

Μετά από τόσες περίλαμπρες εκκλησίες και πολυτελή ιδρύματα, αναρίθμητα προσκυνήματα, αδιατάρακτη εκπαιδευτική δικτατορία, κοινωνικά αξιώματα, πλούτο, σκάνδαλα απερίγραπτου αίσχους, καθημερινές ραδιουργίες και ακολασίες... θέλετε να πιστέψω ότι ακόμα δυσκολεύεστε να δείτε, ποιοι είναι οι βιαστές της ιστορίας και ποιοι έχουν κάνει «πορισμό την ευσέβεια»;

Και επιτέλους, γιατί καυχόμεθα στο δώρο της νοημοσύνης, αν πουθενά δεν μπορούμε πια να διακρίνουμε την υπερβολή; Υπενθυμίζω μόνο, ότι στην Μονή Λειμώνων στην Μυτιλήνη, εκτός των μοναστηριακών κτιρίων στο νησί, έκτισαν με έξοδα των κατοίκων, εκατόν είκοσι πέντε εξωκλήσια και σκοπεύουν να τα κάνουν 365, ώστε ένας άγιος να γιορτάζει καθημερινά! Όλα αυτά... ενώ δίπλα στην Κάλυμνο πεθαίνουν οι ψαράδες απ' τη νόσο των δυτών ή μένουν παράλυτοι επειδή δεν υπάρχει ένας (έστω και φορητός με ελάχιστο κόστος) θάλαμος αποσυμπίεσης! Ούτε καν ένα λειτουργικό ελικοδρόμιο, για την εξυπηρέτηση μεταφοράς των ασθενών και σε περιπτώσεις έκτακτων περιστατικών υγείας, αναγκάζονται, περνώντας απέναντι στην Τουρκία, να ζητούν ακόμα προστασία και περίθαλψη από τους Τούρκους, τους πάλαι ποτέ πολυαγαπημένους φίλους, του πατριάρχη Ιεροσολύμων Άνθιμου!



ΚΟΡΑΗΣ: «Αδελφική διδασκαλεία»
προς τους ευρισκομένους εις πάσαν την οθωμανικήν επικράτειαν Γραικούς

Όταν ο Κοραής, που βρισκόταν προσωρινά στην Ρώμη, διάβασε το πατριαρχικό προσκλητήριο δουλείας, έγινε έξαλλος και ανέλαβε να απαντήσει στον τουρκολάγνο Άνθιμο των Ιεροσολύμων, με το πρώτο εθνεγερτήριο έργο του. Η συγκεκριμένη απάντηση του Κοραή, είχε σχεδόν χαθεί από προσώπου γης, αφού δεν υπήρχε σε καμιά βιβλιοθήκη της Αθήνας και ανεβρέθη τυχαία σε βιβλιοθήκη της Κοζάνης!

Με την «Αδελφική διδασκαλεία» ο Κοραής έδωσε την πρώτη του δημόσια μάχη κατά της θρησκευτικής δουλοφροσύνης και του τουρκόφιλου ιερατείου: «μάχη εθνεγερτική που ανοίγει τους δρόμους της αντίστασης και του εικοσιένα. Κανένα βιβλίο του Κοραή δεν έχει την πνοή, την δύναμη, την τόλμη, το νεύρο, τον πόνο, την αγανάκτηση και το άχτι της Αδελφικής διδασκαλείας. Κανένα δεν έχει τόση ιστορικότητα μέσα του και δεν κλείνει τόσο πλατιά και τόσο βαθιά τον πόνο και τον πόθο του Γένους για λυτρωμό. Η αδελφική διδασκαλεία είναι σκεπασμένο ηφαίστειο. Σάλπισμα εθνεγερτικό και αντιστασιακό απ' τα πρώτα που ακούσθηκαν πάνω στο νιόσκαυτο τάφο του Ρήγα». Γ. Βαλέτας 1949.

Στην Αδελφική Διδασκαλεία» ο Κοραής εκρήγνυται γράφοντας: «ή έχασε παντελώς η Μακαριότης του τας φρένας ή μετεσχηματίσθη εκ ποιμένος εις λύκον δια να σπαράξει»!

Μη έχοντας άλλη εξήγηση βγάζει τρελό τον πατριάρχη. «Η Πατρική Διδασκαλεία είναι γεμάτη με τόσες βλαστήμιες κατά του ορθού λόγου... ώστε είναι αδύνατον να εγεννήθη από τον εγκέφαλο ενός συνετού πατριάρχου».

Ζώντας ο ίδιος στο εξωτερικό και κάνοντας αγώνα να παρουσιάσει τα δίκαια της σκλαβωμένης πατρίδας του, φοβάται: «μήπως οι Ευρωπαίοι, διαβάσουν το μωρόν τούτο σύγγραμμα και συμπεράνουν ότι τέτοια είναι όλων των Ελλήνων τα φρονήματα, πως είμεθα (δηλαδή) όχι μόνο δούλοι αλλά και φίλοι της δουλείας, όχι μόνο δέσμιοι, αλλά ότι καυχώμεθα εις τα δεσμά και την μαστίζουσα ημάς χείρα του τυράννου με ανδραποδώδες σέβας ασπαζόμεθα. Ανάγκη λοιπόν να κηρύξουμε εις όλην την οικουμένη, αντιλέγοντας εις το μωρόν τούτο σύγγραμμα, ότι το κατά των τυράννων μίσος μας είναι ριζωμένο εις τας ημετέρας καρδίας».

Ο Κοραής στο συγκεκριμένο σύγγραμμα απαριθμεί τα πάθη των Ελλήνων, περιγράφοντας τους «αφόρητους φόρους» τους «εκτοπισμούς», τις μετακινήσεις πληθυσμών και τους ασταμάτητους ξεριζωμούς και τους αυτοεξορισμούς των Ελλήνων. «Ας μας πει ο φιλόσοφος αυτός (παπάς) αν ευρίσκεται ή ευρέθη ποτέ καμιά άλλη δημοκρατία, βασιλεία ή τυραννία, όπου να εχύθη τόσο αθώο αίμα, όσον έχυσαν μέχρι τώρα οι Τούρκοι, να επράχθησαν τόσες αρπαγές, ληστείες, καταδυναστεύσεις γυναικών, παιδιών και παρθένων βιασμοί, όσα πράττονται κάθε στιγμή και ώρα εις την Οθωμανική επικράτεια, όχι μόνο απ' αυτόν τον τύραννο αλλά και απ' όλα τα ανδράποδα εκείνα, που του τυράννου την αγριότητα με κολακείες και δώρα ηξεύρουν να εξαπατούν. Που εφάνη ποτέ τόση αχαλίνωτος εξουσία, όση βλέπουμε εις τους δυστυχείς τόπους της Τουρκίας... Φρικτή βλασφημία είναι (λοιπόν) να ονομάζει (ο πατριάρχης) τον Σουλτάνο Πρύτανη των αγαθών».

Στην συνέχεια, αποκαλεί «φιλότουρκο συγγραφέα» τον πατριάρχη και εξηγεί ότι τα χριστιανικά του επιχειρήματα, είναι μια επιλογή χριστιανικής δουλοφροσύνης, που εξυπηρετούν αυτόν και όχι τον λαό των Ελλήνων.

Αναγκάζεται να απαντήσει στην θεολογική γλώσσα, αντικρούοντας ένα προς ένα τα βιβλικά εδάφια του πατριάρχη και κατορθώνει να δείξει, ότι ακόμα και μέσα από την Καινή Διαθήκη, είναι αδύνατον να στηριχθεί η γελοία αυτή πατριαρχική εντολή εθελοδουλίας!

Αιτία δε της παρανοϊκής αυτής θεολογίας, λέει ο Κοραής, είναι η έλλειψη παιδείας και καταλήγει βροντοφωνάζοντας τα αυτονόητα: «αντί να χτίζουν σχολεία, προτιμούν να ανοικοδομούν ναούς ή να ξεκινούν για την πολυδάπανη προσκύνηση των Ιεροσολύμων, έχοντας την κενοδοξία να ονομάζονται Χατζήδες, ομώνυμοι των ασεβών εκείνων προσκυνητών της Μέκκας».

«Καλά θα έκανε (ο πατριάρχης) να πει κάτι εναντίων των ανάξιων εκείνων ιερέων, που αντί να ζητούν πως να εξαλείψουν τέτοιες δεισιδαιμονίες, απεναντίας σπουδάζουν, πως να τις στηρίζουν στις καρδιές των απλοϊκών. Μετέβαλαν τους οίκους προσευχής σε σπήλαια ληστών, πωλούντες ανερυθριάστως, μυστήρια και ευλογίες, κι αυτές ακόμα τις προς τον θεόν ικεσίες και αντί να αρκούνται εις διατροφάς και σκεπάσματα, νομίζουσι τον βίον αβίωτων αν δεν τρυφώσιν (διαβιούν) ως Σαρδανάπαλοι».[8]

Ο Κοραής γνωρίζει ότι τα συμφέροντα των Κληρικών και των Τούρκων ήταν παράλληλα, γι' αυτό γράφει: «φοβούνται (οι κληρικοί) την καταστροφή των Τούρκων ως ίδιαν αυτών καταστροφή και των Γραικών την ελευθερία (θεωρούν) ως απαρηγόρητον αυτών δυστυχία». Και συνεχίζει. «Αυτοί, (οι κληρικοί) μιλούν εύκολα για ευνομούμενη ελευθερία υπό των Τούρκων, επειδή παρανομίας πράττουσι αφόβως, υπό την άνομον επικράτεια των Τούρκων. Οι μισθωτοί αυτοί ποιμένες, δύνανται να απειλώσι χωρίς αιτίαν, να παιδεύωσι χωρίς έγκλημα, να αφωρίζωσι και να εξεκκλησιάζωσι χωρίς εξέτασιν και κρίσιν όντινα θέλουσι, εν ενί λόγω, να πράττωσι τα των Τούρκων...»

Και καταλήγει μετονομάζοντας την πατρική διδασκαλεία όπως τις αξίζει, σε Σατανική διδασκαλεία: «φρίττουν λοιπόν οι Γραικοί και φράσσουσι τας ακοάς αυτών εις τοιαύτη σατανικήν διδασκαλείαν».
 

Η Γιαχβική Βίβλος και ο "νόμος" ενός θυμωμένου θεού!

Η Γιαχβική Βίβλος και ο "νόμος" ενός θυμωμένου θεού!«Εάν δεν με υπακούσητε... και εγώ θέλω κάμει τούτο εις εσάς, θέλω βάλει εφ' υμάς τρόμον, μαρασμόν, και καύσωνα [οι Ο΄(Λευιτ. ΚΣ΄16,) προσθέτουν απορίαν (;) ψώραν και τον ίκτερα (ίκτερο (;!) Θυμηθείτε την έκφραση θα τη σχολιάσουμε αργότερα)] τα οποία θέλουσι κατατήκει (θα λιώνει) την ψυχήν υμών... θα σπέρνεις και τα γεννήματά σου θα τα τρώνε εχθροί σου. Εχθροί θα σε εξουσιάζουν. Αν δεν με υπακούσετε, θα σας επιβάλλω επταπλάσια τιμωρία για τις αμαρτίες σας, θα συντρίψω την δύναμη σας, και θα κάνω τον ουρανό από πάνω σας σαν σίδερο και την γη από κάτω σας σαν χαλκό, και δεν θα αποδίδει η γη γεννήματα, άκαρπα θα μένουν τα δέντρα σας. Επταπλάσιες πληγές θα φέρω για τις αμαρτίες σας. Και θα στείλω εναντίον σας τα άγρια θηρία να φάνε τα παιδιά σας και τα ζωντανά σας. Θα φέρω εναντίον σας μάχαιρα και μέσα στις πόλεις σας όπου θα καταφεύγετε, θα στέλνω θανατικό (Ο΄«και εις τας πόλεις υμών εξαποστέλλω θάνατον εις υμάς»). Με έλλειψη άρτου. Θα πέσετε στα χέρια των εχθρών σας. Θα σας συντρίψω. Θα τρώτε μα δεν θα χορταίνετε. Εάν και πάλι δεν με υπακούσετε τότε θα πορευτώ εναντίον σας με θυμό (Ο΄«εν θυμώ πλαγίω» - με ύπουλο δηλαδή θυμό!) να σας παιδεύσω επταπλάσια. Τις σάρκες των υιών σας θα φάτε και των θυγατέρων σας, και θα κάνω να ερημώσουν οι δρόμοι και οι πόλεις σας, και η γη των εχθρών σας θα σας καταφάει». Λευιτ. ΚΣ΄14,16,- Αυτές είναι μερικές μόνο από τις φοβικές εντολές που έδωσε ο θεός δια χειρός Μωυσέως! Αν θέλεις και αν μπορείς μην υπακούς!

Κάτι που και ο πλέον ήπιος σκεπτικιστής δεν μπορεί να δεχθεί, είναι η ασταμάτητη εκβιαστική χρήση της θεϊκής απειλής. Τέτοιες όμως απειλές θα βρείτε κυριολεκτικά διάσπαρτες σε ολόκληρη τη Βίβλο, που άλλο σκοπό δεν είχαν, απ' το να κατασυντρίβουν ασταμάτητα την υπερηφάνεια του λαού, κάτω από τεράστιους όγκους θεϊκής απειλής και μαύρης κατάρας.

Ο βιβλικός "θυμωμένος θεός", ξεκίνησε κάποτε σαν ένα επαγγελματικό μυστικό στα χέρια του μεγάλου Αβραάμ και τελικά κατέληξε να γράψει τη μεγαλύτερη και την ιλαροτραγικότερη ιστορία της ανθρωπότητας!

Ο Αβραάμ, τοποθετώντας την γυναίκα του Σάρρα μέσα στα σπίτια των θυμάτων του, είχε πατήσει επιτυχώς πάνω στην περί διγαμίας ιερο-νομοθετημένη ευαισθησία της εποχής του.

Τώρα οι απόγονοί του, κάνουν κάτι σημαντικότερο. Τοποθετούν κατ' ευθείαν μέσα στις ανθρώπινες ψυχές, την πεποίθηση ότι κάθε "θεϊκός θυμός" (και φυσικά οι ενδεχόμενες πληγές) είναι αποτέλεσμα της ένοχης ανομίας και της πολύμορφης αμαρτωλότητάς τους, και μόνο οι ανάλογες προσφορές-ανταμοιβές, στους ευλογημένους μεσάζοντες-ιερείς του Κυρίου, είναι σε θέση να σηκώσουν τις ενδεχόμενες απειλητικές πληγές του θεϊκού θυμού.

Η Βίβλος ολόκληρη, δεν είναι παρά μια αξιοθαύμαστη ιστορική καταγραφή της «θεϊκής ομηρίας» και των μετεξελίξεων αυτής ακριβώς της αβρααμικής συνταγής πλουτισμού, όπου: ο ευλογών-θεραπευτής σταματά τις πληγές-κατάρες που ο ίδιος προηγουμένως έχει κρυφίως δημιουργήσει! Η ιδέα της έντεχνης παγιδοποιού κερδοφόρου θυματοποίησης σε αξεπέραστο αβρααμικό μεγαλείο!  Πραγματικά αυτός είναι ο δόλος και η ιστορία του!

Στο Σινά λοιπόν, αντί για πληγές, δημιουργούν το «θειο δίκαιο» ή αν θέλετε την αντίστοιχη πληγοποιό συναίσθηση αμαρτωλότητας! Οι ασταμάτητες ενοχοποιήσεις των πιστών, και οι κραυγαλέες υποδείξεις της αμαρτωλότητάς τους, που συνεχώς θα προκύπτουν απ' τον θείο νόμο, θα εξασφαλίζει εσαεί στους επιτήδειους νομοθέτες, την ανάγκη των ακριβοπληρωμένων σωτήρων. Άξιοι λοιπόν πληγοποιοί-θεραπευτές ψυχών τε και σωμάτων, όπως ο προπάτοράς τους Αβραάμ.

Η συνταγή της «θεϊκής ομηρίας» επιστρέφει κι αυτή απαράλλαχτη. Ο θυμός του θεού και οι πληγές του είναι εδώ, διότι υπάρχουν οι ενοχές της παρανομίας σας! Οι πάσης φύσεως κερδοφόρες ενοχές, προκύπτουν τώρα αβίαστα από τον "θεϊκό" νόμο, αρκεί, με κάθε έμφαση και λεπτομέρεια να υπενθυμίζονται και ασταμάτητα να καλλιεργούνται από χιλιάδες ιερείς σε ολόκληρη την φυλετική ομάδα! Μια αλάνθαστη συνταγή, που μέχρι σήμερα πληρώθηκε με ατέλειωτο αίμα και χρυσάφι!

Ναι, το ιστορικό παράδοξο, οι νομο-παρασκευαστές και οι νομομαθείς να είναι ταυτόχρονα οι αληθινοί εφευρέτες και εκμεταλλευτές της παρανομίας ήταν λοιπόν αρχαιόθεν γνωστό!  Δηλαδή, για  να μη τ' αφήσουμε ασαφές: όσο πιο μεγάλος νομοθέτης και νομομαθής είναι κάποιος, τόσο πιο μεγάλο και ασύλληπτο φίδι κολοβό μπορεί να γίνει, χρησιμοποιώντας τον νόμο για ίδιον όφελος! Άλλωστε η ίδια η λέξη «νόμος», δεν είναι και τόσο αθώα όπως μερικοί νομίζουν σήμερα, αφού προέρχεται: «εκ του αρχαίου «νέμω»: διαιρώ, διανέμω, μοιράζω - κατέχω, απολαύω, καρπούμαι εκμεταλλεύομαι - άγω, βόσκω, διοικώ, κυβερνώ -μεταφ. καταναλώνω, εκτείνομαι, απλώνομαι, καίω, καταστρέφω. Λεξικά:  Ομηρικό, Κοφινιώτη / Χάρη Πάτση, αρχαίας / Σταματάκου / Liddell & Scott.

Δεχθείτε ή απορρίψτε απ' τα παραπάνω ό,τι θέλετε, πάλι ό,τι απομείνει δεν είναι καθόλου αθώο. Ο νόμος, ήταν ανέκαθεν εργαλείο απατεώνων και σπάνια διέπρεψε σαν ευεργετική ρύθμιση δίκαιας δια-νομής αγαθών για τους λαούς. Πίσω λοιπόν απ' έναν νομομαθή, το πιθανότερο είναι ότι κρύβεται ένας ικανότατος απατεώνας. Πίσω από έναν νομοπαρασκευαστικό οργανισμό, κρύβονται πιθανότατα οι υψηλόβαθμοι "ιερείς" του ψεύδους και της νόμιμης απάτης.

Σήμερα ξέρουμε πολύ καλά ότι η ανομία και ο νόμος που την αναδεικνύει είναι συχνά το καλύτερο όπλο του δολίου νομοθέτη. Γιατί ο δόλος κρύβεται θαυμάσια πίσω απ' την εντελλόμενη πίστη και τον νόμο. Νόμοι υπάρχουν πολλοί,[1] όπως και νομοθέτες και δυστυχώς για τους λαούς όλοι αξιώνουν αναντίρρητη υπακοή στο οποιοδήποτε ανεξέλεγκτο νομοθετικό τους έργο.

Το μακροπρόθεσμα όμως επωφελές για τους λαούς νομοθετικό έργο, παραμένει οδυνηρά μέγα διαχρονικό ζητούμενο. Αν γινόταν ποτέ ένα απογραφικό έργο συλλογής ανόητων και εξωφρενικών νόμων και εντολών, οι θρησκείες του κόσμου, μαζί με τους ατέλειωτους αυτόκλητους νομοθέτες των λαών, θα πρόσφεραν στην έρευνα αυτή, αστείρευτους ποταμούς ασυναρτησίας, παχυλής ιδιοφυούς συγκαλυμμένης ιδιοτέλειας και τρομακτικού δεσποτισμού... όλα σε μορφή σοβαροφανών θρησκευτικών και κοινωνικών νόμων.

Άλλωστε, όσοι ξέρουν να εκτιμούν την πορεία των μεγάλων θεσμών, γνωρίζουν ότι οι νομομαθείς νοιάζονται να αποδώσουν «νομιμότητα» και τους είναι αδιάφορο, αν όχι και άγνωστο, κάθε αίσθημα δικαιοσύνης. Η συνηθισμένη «νομιμότητα» λοιπόν, συχνά δεν ξεπερνά τα πεζά όρια ενός στυγνού διαχειριστικού εργαλείου επικυριαρχίας των ολίγων της εξουσίας. Η «νομιμότητα» εκφράζει την υποκειμενική δικαιοσύνη του νομοθέτη. Ενώ η «δικαιοσύνη» ορίζεται πέρα απ' τα στενά όρια της ανθρώπινης υστεροβουλίας. Έτσι συχνά ο νόμος είναι άδικος, αλλά παραμένει ο τιμώμενος επιδιαιτητής της δικαιοσύνης!

Με τον ίδιο τρόπο λοιπόν που η «νομιμότητα» υποκατέστησε σταδιακά την «δικαιοσύνη», έτσι ακριβώς και οι θρησκείες διασπάθισαν το υπέροχο φυσιολογικό και πηγαίο θρησκευτικό αίσθημα των λαών. Η ευγενής φιλευσέβεια έγινε στα χέρια των ιερατείων μια αστείρευτη πλουτοπαραγωγική δύναμη. Οι ευσεβείς άνθρωποι, ανυποψίαστοι καταθέτουν τον οβολό και την υπέροχη θρησκευτική αξιοπρέπεια τους, στους εκπροσώπους της τοπικής θρησκείας, ανίκανοι να ελέγξουν τα περαιτέρω.

Κρυφά ή φανερά σ'αυτούς τους κήρυκες της πτωχείας, ανήκουν οι οικονομίες ολόκληρων εθνών. Η θρησκευτική λοιπόν νομιμότητα, η διαχρονικότερη πηγή πλουτισμού και εξουσίας είναι ακόμα μέχρι σήμερα ένα αξεπέραστο δεσποτικό σύστημα, που δεν θα μπορούσε να ξεφύγει απ' τα γαμψά διανοήματα του Μωυσή.

Ο νομοθέτης Μωυσής λοιπόν, περί άλλων τυρβάζει. Με την αυθαίρετη διανομή ευθυνών και υποχρεώσεων, επιδιώκει την ανεξέλεγκτη υποταγή στην θεία θέληση δημιουργώντας μια θηριώδη θεοκρατία με όλο το αρχέγονο μεγαλείο της. Όλα τ΄ άλλα, είναι άγνωστα μεγέθη για τη σοφία του Γιαχβέ.

Μια ολόκληρη κοινωνία είναι υποχρεωμένη να αισθάνεται καθ' υπόδειξη, πάσης φύσεως ενοχές, ζώντας υποχρεωτικά στη βαριά σκιά του νόμου. Καθημερινά ο λαϊκός εβραίος, βίωνε ο δύσμοιρος, την αίσθηση της αμαρτωλότητα του, (παρανομίας) στις πιο παράξενες και εξωφρενικές εκδοχές της και μάθαινε να υπακούει αναντίρρητα στους προστακτικούς ρυθμούς εξιλέωσης που "δια νόμου" πλέον, του επέβαλε ένα ξέφρενα εξουσιαστικό ιερατείο!

Είναι λοιπόν κακό να δείχνει η θρησκεία την όποια αμαρτωλότητα;

Ναι, όταν αυτό γίνεται αποκλειστικά για σωτηριακό αλισβερίσι. Όταν δεν αποσκοπεί παρά στην ανταλλαγή της καλλιεργημένης ενοχής, με δώρα εξιλεώσεως. Αυτή η αμαρτωλότητα δεν διδάσκει, αφού δεν αφήνει κανέναν να μάθει, ότι μόνη ελπίδα διόρθωσης των άστοχων ενεργειών, (αμαρτημάτων) είναι η κοπιαστική μόρφωση, η γενική παιδεία και οι γυμνασμένες προσωπικές αρετές κι όχι φορολογικές τιμωρίες, με τρόφιμα, πίτες, λάδια, δίαιτες και πάσης φύσεως ψητές, βραστές, τηγανητές και καλοαλατισμένες... "προσφορές περί αμαρτίας"!

Ξέρετε εσείς κανέναν γιατρό, που να θέλει την θεραπεία ασθενούς, αμειβόμενος για να μιλά συνεχώς μόνο για τα συμπτώματα της επώδυνης ασθένειάς του; Ε, αυτό ακριβώς κάνει ο μωυσιακός νόμος. Περιγράφει με σχολαστική ακρίβεια όλα εκείνα τα πράγματα, που κατά την κρίση των "θεόπνευστων" ιερέων είναι αμαρτωλά, δεν λέει όμως κουβέντα για το πως όλα αυτά μπορούν να ξεπεραστούν! Ο "θεός" λοιπόν (στην ουσία ο Μωυσής) περιγράφει με σχολαστική ακρίβεια τις αδυναμίες του λαού του, χρεώνοντάς τους με συνεχώς μεγαλύτερες δόσεις αμαρτωλότητας, αλλά δεν φαίνεται πουθενά ικανός να εγκαινιάσει ένα αληθινά σωτήριο σύστημα εκπαίδευσης, προς αποφυγή της καταραμένης αυτής αμαρτωλότητας.

Αποδεικνύεται περίτρανα λοιπόν, ότι ο σκοπός του μωσαϊκό-θεϊκού νόμου δεν είναι καθόλου η αποφυγή της αμαρτίας, αλλά απεναντίας η επικερδής συνειδητοποίησή της. Η ιαματική για τους λαούς γενική παιδεία, που θα αναβάθμιζε το λαό, και θα έβαζε τις βάσεις για μια ελαττούμενη αμαρτωλότητα δεν γεννήθηκε ποτέ στα χέρια του Μωυσή, αφού ο στόχος δεν είναι η ελάττωση της αμαρτίας, αλλά η βαριά συναισθηματική χρέωση του λαού, που θα τρέξει με δώρα εξιλεώσεων, να αποπληρώσει τους δυσβάσταχτους φόρους της αμαρτίας του.

Ένα είναι σίγουρο. Ο νόμος του Μωυσή στο σύνολό του, δεν επιδιώκει την διαπαιδαγώγηση του λαού, σε ότι είναι ορθό και αγαθό, αλλά χονδροειδώς αποσκοπεί σε μια πολύμορφη δαιδαλώδη ενοχοποίηση κάθε πτυχής της ζωής των δύσμοιρων εξουσιαζομένων. Παρά τον βαρύγδουπο ισχυρισμό ότι είναι θεόδοτος, η παντελής έλλειψη μορφωτικών εντολών, στο Μωσαϊκό νόμο, δεν χωρά παρερμηνείας. Στο Μωσαϊκό νόμο δεν υπάρχουν καθόλου στοιχεία παιδείας, που να προάγουν την ανάπτυξη της κρίσης του ατόμου, να διευρύνουν την αντιληπτική του ικανότητα και να καθιερώνουν την προοδευτική ανεξαρτησία.

Η αληθινά ευλογημένη «αγορά του δήμου», όπου οι σοφοί δημογέροντες θα μπορούν ελεύθερα να συζητούν τις απόψεις τους περί παντός, δεν γεννήθηκε στο θεοκρατούμενο απ' τη θεϊκή σοφία του Γιαχβέ Σινά. Η αληθινά εξιλεωτική συν-χώρεση και η διαφωτιστική συν-γνώμη, καθώς και η ευεργετική μετάνοια (εκ του μετά-νοώ) δια του ελεύθερου εξερευνητικού δια-λόγου των άστοχων ενεργειών,[2] δεν έγινε ποτέ πραγματικότητα για τον εβραϊκό λαό. Τι αλήθεια θα μπορούσε να εμποδίσει τον παντοκράτορα θεό του Σινά, να το κάνει, αν αυτός, ο θεός της Βίβλου, ο θεός των ατέλειωτων εντολών του Σινά, ήταν ο αληθινός θεός του σύμπαντος κόσμου;

Τελικά, γίνεται κατανοητό πως "αμαρτία","νόμος" και "ανομία", δεν είναι αυτό που ο καθένας αυθαίρετα μπορεί να ορίσει, δανειζόμενος μάλιστα κύρος από τον θυμό ενός ή περισσότερων θεών. Η πραγματική αμαρτία και η καθεαυτό ανομία πάνω απ' όλα είναι: η εξαπάτηση των ανθρώπων και η κατασπατάληση των δυνατοτήτων τους. Η αχρήστευση ή και απλή εξασθένηση της ήδη φιλάσθενης κρίσης τους και η καθυστέρηση της εναρμόνισής τους με τα αληθινά μακροπρόθεσμα συμφέροντά τους. Αμαρτία είναι η παραπλάνηση, η καλλιέργεια αρνητικών ιδιοτήτων και η απόκρυψη των αληθινών στόχων προόδου και ανόρθωσης.

Αμαρτία είναι ο ελπιδοφοβικός αποπροσανατολισμός των ανθρώπων και η στέρηση των ευκαιριών τους, απ' την τροφή και το φως της ύπαρξης. Το  ανελέητο δηλαδή εμπόριο της ελπίδας. Η έλλειψη γνώσης, παιδείας και κατανόησης, που θα οδηγούσαν σε μια συνεχώς αυξανόμενη δυνατότητα εναρμόνισης με τις αναμφισβήτητες κοσμικές και αναλλοίωτες αξίες της μητρικής γης, στην θεϊκή αγκαλιά της οποίας ζούμε και υπάρχουμε. Αμαρτία είναι οποιαδήποτε καθυστέρηση ή παροδηγητική παρέκκλιση, από τους φυσικούς κύκλους της αρμονίας, του υπέροχου πλανητικού όντος που μας γέννησε.

Χιλιάδες είναι οι ταλαντούχοι ψεύτες, που στον ίδιο αυτόν πλανήτη, ανά τους αιώνες εισηγήθηκαν τα μύρια όσα σωτηριακά συστήματα. Ο δήθεν νοήμων άνθρωπος, δυστυχώς έμαθε να τα βαθμολογεί με τον φόβο του θεού και τους προσωπικούς του πόθους, συχνά για μεταθανάτια μόνο σωτηρία, που τελικά φαίνεται πως είναι μια παγκόσμια επίμονη μεταδοτική μανία. Στην μεγάλη του πλειοψηφία ο άνθρωπος δεν μπορεί ακόμα να συνειδητοποιήσει, ότι η νομιμότητα πρέπει να συμβαδίζει με την πλανητική αρμονία και τις διαχρονικές αλήθειες της ζωής του, και όλο αυτό πρέπει να συνδέεται άρρηκτα με την δυνατότητά του να απολαύσει αλλά και να συνδράμει δημιουργικά στο γενικότερο πανηγύρι της ύπαρξης, πάνω σ' αυτό το τρισχαριτωμένο θεϊκό πλάσμα που στο σύνολο του το αποκαλούμε "γη" και είναι πέρα από κάθε αμφιβολία γνήσια "θεοκόρη" του οποιουδήποτε μοναδικού και αληθινού συμπαντικού θεού.

Αυτή ακριβώς είναι και η μεγάλη ιστορική ευθύνη των εβραιογεννών ιερατείων. Παρέλαβαν φυσιολατρικές θρησκείες, με σαφείς τάσεις φυσιογνωσίας και με την τρομοκρατία του φόβου, τις μετέβαλαν σε δεισιδαιμονικά μπουντρούμια θανατολαγνείας, αλλά και εκτυφλωτικά ολόλαμπρα παρανοϊκά παλάτια ελπιδολατρείας, ψευδαισθήσεων και θανατοφυγής!
------------------
[1] Σήμερα είναι σ' όλους τους νομομαθείς γνωστό, ότι ο νομοθέτης με τις ασάφειες και την αντιφατική πολυνομία, μπορεί να γίνει ο καλύτερος υπερασπιστής της ανομίας. Το αντίστοιχο ρητό είναι: «η ανομία εν τη πολυνομία » Άλλωστε οι ειδικοί της νόμιμης απάτης γνωρίζουν ότι «ο νόμος είναι ένα χαζό σκυλί που το ξεγελάς όποτε θέλεις». Εμείς προσθέτουμε ότι τα σκυλιά δεν δαγκώνουν ποτέ τ' αφεντικά τους!

[2] Η ελληνική «πλάνη» οδηγεί κατ' ευθείαν στην αναζήτηση της βελτίωσης. Ενώ η εβραϊκή «αμαρτία» ολοταχώς στην υποταγή στο θέλημα των ιερέων.

Διέσωσαν πράγματι οι χριστιανοί την ελληνική γλώσσα;

Ένα επιχείρημα των χριστιανών, όταν φτάνει η συζήτηση για την συμβολή τους στην καταστροφή του ελληνικού πολιτισμού, είναι ότι οι παπάδες αν μη τι άλλο διέσωσαν την ελληνική γλώσσα, κατά την διάρκεια της τουρκοκρατίας. Αναρωτιέμαι κατά πόσο ευσταθεί αυτός ο ισχυρισμός.
Όταν έχεις μια σκλάβα παλλακίδα, μπορεί να την καταπιέζεις με χίλιους τρόπους, αλλά ποτέ δεν της χαλάς το σώμα και το πρόσωπο. Έτσι και οι παπάδες διέσωσαν την ομορφιά της ελληνικής γλώσσας, για να επιδεικνύονται στα περίτεχνα θρησκευτικά τους άσματα. Το ίδιο έκαναν και με την αρχιτεκτονική, ώστε να μπορούν να στεγάσουν το μεγαλείο τους, χτίζοντας αναρίθμητους ναούς-παλάτια.

Για να θέσουμε όμως το ζήτημα στην πραγματική του διάσταση, πρέπει πρώτα να απαντήσουμε στις παρακάτω βασικές ερωτήσεις:

Από ποιον κίνδυνο ακριβώς την διέσωσαν;

Μπορεί να θεωρηθεί κάποιος διασώστης μιας γλώσσας, όταν είναι ο ίδιος που την ώθησε βίαια και βάρβαρα στον ακραίο αφανισμό;

Ποιος κατέστρεψε όλες της βιβλιοθήκες των ελλήνων, αρχής γινομένης από τον απόστολο Παύλο που έκαψε τα βιβλία της Εφέσου (Πραξ. Αποστόλων 19.19) λέγοντας πως ήταν βιβλία μαγείας;

Ποιοι ξεκίνησαν τους διωγμούς των κέντρων γλώσσας που ήταν οι βιβλιοθήκες;

Ποιοι κατέστρεψαν το μεγαλύτερο παγκοσμίως κέντρο επιστημών και γλωσσικού πλούτου στην Αλεξάνδρα, σκοτώνοντας και την βιβλιοθηκάριο Υπατία;

Μήπως όμως... μετά την επικράτησή τους, μετανιωμένοι διέσωσαν πράγματι την ελληνική γλώσσα;
Στην πραγματικότητα η ελληνική γλώσσα, από επιστημονικής και φιλοσοφικής πλευράς, παρέμεινε καθηλωμένη στα ιδία επίπεδα που την βρήκε ο ιουδαιο-χριστιανισμός. Όταν η ελληνική γλώσσα πέφτει στα χεριά των χριστιανών, είναι ήδη ένας γίγαντας πνευματικότητας, ένας πανάρχαιος ιαματικός συλλεκτήρας σοφίας και ευεργετικών υποδείξεων, ικανός να πετύχει την απελευθέρωση της παγκόσμιας νοημοσύνης. Ένα ασύλληπτο εργαλείο αφύπνισης και μεταφοράς απειράριθμων και παντοειδών γνώσεων, που στα χεριά των χριστιανών, υποχρεώθηκε να περιοριστεί στον ταπεινωτικό ρόλο του υμνητή των ιουδαϊκών βιβλικών ιδεών και ηρώων!

Υποχρεωμένη μάλιστα, να απορροφήσει σταδιακά τα αναρίθμητα δηλητηριασμένα θεολογικά λύματα και ψευδο-σωτηριακά ευρήματα του ιουδαιο-χριστιανισμού, μετεβλήθη σταδιακά από αξιοθαύμαστο ιαματικό της ψυχής φάρμακο και ευκαιρία απελευθέρωσης, σε εντυπωσιακό και αποτελεσματικότατο μηχανισμό περίτεχνης υποδούλωσης!

Αν αυτή την "διάσωση" εννοούν... τότε έχουν τεράστιο δίκαιο!

Αυτή η "διάσωση" λοιπόν, δεν μπορεί να αποτελεί καύχημα εκείνου που την εγκλώβισε βίαια στις δικές του σκοπιμότητες, και την καθήλωσε σε διαχρονική μονομερή χρήση, άρα αχρήστευση και σκλαβιά. Πρέπει κάποιος να τους ενημερώσει πως όταν ένα εργαλείο απελευθέρωσης, μετατρέπεται σε μηχανισμό υποδούλωσης, πάει καιρός πια που δεν ονομάζεται "διάσωση", αλλά κακοποίηση και διαστρέβλωση!

Είναι περίπου αυτονόητο, πως η γλώσσα που δεν έχει την ελευθέρια να επεκταθεί σε όλους τους τομείς της γνώσης, δεν μπορεί να είναι παραγωγική! Αυτή δε η υποδούλωση, που χυδαία μετονομάστηκε σε "διάσωση", αποδεικνύεται απ' την μακραίωνη απαγόρευση της επέκτασής της σε νέους επιστημονικούς ορίζοντες. Αν στο ίδιο διάστημα των δεκαεπτά αιώνων, οι επιστήμες (που είναι ο φυσικός χώρος της ελληνικής γλώσσας) είχαν αφεθεί ελεύθερες, η ελληνική γλώσσα θα είχε δεκαπλασιαστεί.

Αυτή η μακραίωνη καχεξία, μόνο διάσωση δεν μπορεί να ονομαστεί, αλλά σκαιότατο και ειδεχθές έγκλημα κατά της ανθρωπότητας! Η καθήλωση μια υψιπετούς γλώσσας λοιπόν δεν μπορεί να θεωρηθεί ευεργέτημα, ουτε διάσωση... αλλά ταπεινωτική υποδούλωση ενός εργαλείου νοημοσύνης που προορισμός του ήταν η απελευθέρωση της παγκόσμιας ευφυΐας! Άλλο λοιπόν διάσωση βιτρίνας (φυλακισμένη δύναμη) και άλλο δυναμική άνθηση και καρποφορία που σημαίνει ελεύθερη καλλιέργεια και επέκταση σε νέους άγωστους ορίζοντες.

Οι καταστροφείς του ελληνικού πολιτισμού δεν μπορούν να καυχηθούν για την διάσωση του δυναμικότερου εργαλείου έκφρασης του, που λέγεται ελληνική γλώσσα ή ελληνική γραμματεία! Κυρίως ελέω χριστιανισμού, η ελληνική γραμματεία κατακρεουργήθηκε και μόνο το ένα εκατοστό της έφτασε σε μας. Ξεχνούν οι αναίσχυντοι τα αναρίθμητα μοναστηριακά παλίμψηστα που μετέτρεψαν τα αριστουργήματα των ελλήνων (περγαμηνές) σε ξύσματα για να γράψουν πάνω τους τα δακρύβρεχτα Γιαχβικά άσματα τους; Μόνο εγώ έχω έναν ολόκληρο τόμο (κατάλογο χειρογράφων) από το μοναστήρι της Άγιας Αικατερίνης του Σινά, όπου σε κάθε σχεδόν σελίδα του, σημειώνεται το ανατριχιαστικό έγκλημα, με την στερεότυπη φράση: "αρχαιοελληνικό κείμενο - προσευχή μοναχού ή κείμενο παλαιάς Διαθήκης"!

Αντί λοιπόν με κατεβασμένο κεφάλι, να δεχθούν ότι ιστορικά αποτελούν την αδίστακτη σιδερένια ράβδο που κατασύντριψε σαν ανυπεράσπιστο κεραμικό σκεύος το πλέον περίτεχνο διανοητικό κατασκεύασμα της ανθρώπινης νοημοσύνης, αυτοί ξεδιάντροπα επιχειρούν να φανούν ως οι κατ' εξοχήν διασώστες του!

Θυμηθείτε άλλωστε πως ακριβώς αυτό που έκαναν, είχε προφητευθή από την σκοτεινή δύναμη που ελλοχεύει στην Παλαιά Διαθήκη: «Ζήτησον παρ' εμού, και θέλω σοι δώσει τα έθνη κληρονομίαν σου, και ιδιοκτησίαν σου τα πέρατα της γής· θέλεις ποιμάνει αυτούς εν ράβδω σιδηρά· ως σκεύος κεραμέως θέλεις συντρίψει αυτούς».Ψαλμοί 2. 8-9 Βλέπε και (Ψαλμοί 22.27 // Ψαλμοί 27.8)

Και το ίδιο ακριβώς επανέλαβε και ο δήθεν φωτισμένος ιδρυτής του χριστιανισμού: «Και εκ του στόματος αυτού εξέρχεται ρομφαία κοπτερά, διά να κτυπά με αυτήν τα έθνη· και αυτός θέλει ποιμάνει αυτούς εν ράβδω σιδηρά». Αποκάλυψη 19:15

«θέλει ποιμάνει αυτούς εν ράβδω σιδηρά, θέλουσι συντριφθή ως σκεύη κεραμέως». Αποκάλυψη 2.27.

Δεν υπάρχουν λοιπόν λόγια για να περιγράφει το μεγαλύτερο έγκλημα από καταβολής κόσμου, που είναι ακριβώς αυτή η συντριβή της ελληνικής γλώσσας και γραμματείας απ' αυτούς που μέχρι σήμερα επιτρέπουμε να παρουσιάζονται και ως διασώστες της.

Τελικά είναι να θαυμάζει κανείς το θράσος και την ιστορική αλητεία κάποιων. Ε λοιπόν... εγκληματικοί καταστροφείς και κακοποιητές ναι... αλλά με τίποτα διασώστες!  

ΣΚΥΘΟΠΟΛΗ - ΝΑ ΠΩΣ ΕΠΙΒΛΗΘΗΚΕ Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

ΣΚΥΘΟΠΟΛΗ - ΝΑ ΠΩΣ ΕΠΙΒΛΗΘΗΚΕ Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑΟι περισσότεροι Έλληνες μέσα από την παραπληροφόρηση τής εκκλησίας και της ανθελληνικής πολιτικής εξουσίας αγνοούν παντελώς το τρόπο επιβολής του χριστιανισμού στην πατρίδα μας. Aν τύχει και ρωτήσεις κανένα πιστό θα σου πει ότι οι "ειδωλολάτρες" Έλληνες έγιναν χριστιανοί με τον λόγο του Ιησού και με την διδασκαλία του Σαούλ! Αυτό είναι μεγάλο ψέμα γιατί ο χριστιανισμός επιβλήθηκε δια τής βίας στους Έλληνες και τους Ρωμαίους πολλά χρόνια μετά τον θάνατο του Ιησού και του Σαούλ! Θα δούμε παρακάτω τα ιστορικά ντοκουμέντα που αποδεικνύουν την αλήθεια του θέματος. Θα ήθελα να σημειώσω εδώ ότι η προσωπική μου άποψη είναι ότι ο Ιησούς είναι ένα μυθικό κατασκεύασμα του Κωνσταντίνου.

Η Σκυθόπολις ή Μπετσηάν ή Beit She'an στο Ισραήλ, είναι μια πόλη άγνωστη στους περισσότερους από εμάς. Στη Βίβλο μνημονεύεται ως Βεθσηάν ή Βεθσάν και βρίσκεται 8 χιλιόμετρα δυτικά του ποταμού Ιορδάνη και 28 χιλιόμετρα νότια της λίμνης Τιβεριάδας. Ο Ηρόδοτος μας λέει ότι οι Έλληνες την αποκαλούσαν "Σκυθόπολη" λόγω της κατάληψής της από τους Σκύθες το 631 π.Χ. Ωστόσο, σύμφωνα με τον έγκριτο Ρωμαίο στρατιωτικό και ιστορικό Αμμιανό Μαρκελλίνο, φαίνεται ότι εκεί λειτούργησε το πρώτο στρατόπεδο θανάτου της Ιστορίας, ιδρυθέν περίπου το 341 μ.Χ. από τον Κωνστάντιο τον Β', δευτερότοκο γιο του "Μεγάλου" Κωνσταντίνου - και θύματα δεν ήσαν αυτήν τη φορά Εβραίοι, αλλά Εθνικοί που αρνήθηκαν να ασπασθούν το χριστιανισμό.

Πού αναφέρονται όλα αυτά; Στο 19ο τόμο του έργου του με τίτλο "Res Gestae Libri XXXI". Το έργο αυτό ως τώρα δεν γνωρίζω να έχει μεταφρασθεί στα ελληνικά και, μέχρι τώρα, μοναδικές αναφορές σ' αυτά τα γεγονότα σε ελληνικές πηγές είναι η αναφορά του Ροΐδη στις "Σημειώσεις εις την "Πάπισσαν Ιωάνναν" (σελ. 200) και ένα άρθρο του Παν. Κουβαλάκη στο περιοδικό "Δαυλός" (τεύχος 258, Ιούνιος 2003, σελ. 16866-16870).

Ας δούμε τι γράφει ο Ροΐδης:
Ουχ ήττον επιβαρυντική είναι και η μαρτυρία του Αμμιανού Μαρκελλίνου, ην πιστώς μεταφράζομεν: «Ήρκει να κατηγορηθή τις υπό κακοβούλου κατασκόπου, ότι έφερ περί τον τράχηλον φυλακτήριον κατά του πυρετού ή εφάνη παρακαθήμενος πλησίον τάφου ή ερειπίου, ίνα καταδικασθή εις θάνατον ως ειδωλολάτρης ή νεκρόμαντις. Εκ των απωτάτων άκρων της αυτοκρατορίας, εσύροντο αλυσόδετοι πάσης τάξεως και ηλικίας πολίται, ων οι μεν απέθνησκον καθ' οδόν, οι δε εν τοις δεσμωτηρίοις· οι δε επιζώντες εστέλλοντο εις Σκυθόπολιν, απόκεντρον εν Παλαιστίνη Πόλιν, όπου είχον στηθή τα βασανιστήρια και το σφαγείον. Ο πρώτος βασανισθείς ην ο Σιμπλίκιος, μετά τούτον Παρνάσιος, είτα ο Ανδρόνικος...
Εμπνευστής και οργανωτής του σφαγείου αυτού ήταν, σύμφωνα με τη μαρτυρία του Αμμιανού, ο επίσκοπος Αλεξανδρείας Γεώργιος. Στο 11ο κεφάλαιο του 17ου τόμου του έργου του, ο Αμμιανός αναφέρει: "ο Γεώργιος με τη συμμορία του προχωρούσε στους δρόμους των Ελλήνων της Αλεξάνδρειας κομματιάζοντας ανθρώπους και καίγοντας τα πάντα" και είχε αναρριχηθεί στη θέση του επισκόπου εξοντώνοντας πολλούς ανθρώπους».

Είναι σημαντικό εδώ να τονίσουμε και να αναφέρουμε ότι οι Εθνικοί (κυρίως ελληνόθρησκοι) ήταν ακόμη πλειοψηφία μεταξύ των υπηκόων της αυτοκρατορίας και κατείχαν, λόγω καταγωγής, μορφώσεως και προϋπηρεσίας, όλες σχεδόν τις διοικητικές θέσεις στις ρωμαϊκές επαρχίες. Μην ξεχνάμε ότι εκείνο τον καιρό οι μετέπειτα "άγιοι" της εκκλησίας επεδίδοντο σε έναν αδυσώπητο αγώνα εξόντωσης των "ειδωλολατρών" ώστε να επικρατήσει το δικό τους δόγμα. Ο Γεώργιος λοιπόν, φαίνεται ότι έθεσε ως στόχο την εξόντωση των Εθνικών, αφού η παρουσία τους αποτελούσε εμπόδιο στο στόχο της απόλυτης επικράτησης του Χριστιανισμού. Προσφέρθηκε στον αυτοκράτορα να γίνει "υπερασπιστής του", ζητώντας τη συνδρομή του για να καταπνίξει κάθε συνωμοσία που μπορεί να οργανωνόταν κατά του προσώπου του αυτοκράτορα.

Ο Αμμιανός απορεί (ο.π., 19:12) πως «ο στενόμυαλος Κωνστάντιος, ενώ κώφευε σ' άλλα σοβαρά ζητήματα και ήταν πάντοτε καχύποπτος, στην προκειμένη περίπτωση πείσθηκε πλήρως από το Γεώργιο». Νομίζω ότι κακώς απορούσε ο Αμμιανός, γιατί και ο ίδιος ο αυτοκράτορας επιθυμούσε την εξόντωση των Εθνικών, που με τη μόρφωσή τους σκέπτονταν ανεξάρτητα από τη βούλησή του και δεν υποτάσσονταν τυφλά.

Έτσι, ο Κωνστάντιος δέχθηκε και έστειλε στη Σκυθόπολη τον αρχιγραμματέα του τον Παύλο, αποκαλούμενο και "Τάρτατο", θεωρούμενο ως επαγγελματία εξολοθρευτή και διαβόητο για τη σκληρότητά του. Από κοινού ο Γεώργιος και ο Παύλος οργάνωσαν το στρατόπεδο συγκέντρωσης της Σκυθόπολης.

Αναφέρει ο Αμμιανός: «το θέατρο των βασανιστηρίων και του θανάτου, η Σκυθόπολη, μια πόλη της Παλαιστίνης, έμοιαζε για δυο λόγους καταλληλότερη από κάθε άλλη: ήταν η πιο απομονωμένη και κυρίως βρισκόταν ανάμεσα στην Αντιόχεια και την Αλεξάνδρεια, από τις οποίες προερχόταν ο μεγαλύτερος αριθμός των κατηγορουμένων» (ο.π.).

Η κύρια κατηγορία ήταν βέβαια αυτή της «εσχάτης προδοσίας» και σταδιακά άρχισε να απαγγέλλεται εναντίον όλων των Εθνικών αδιακρίτως. Χαρακτηρίζονταν υπονομευτές του αυτοκράτορα, συλλαμβάνονταν και οδηγούνταν στη Σκυθόπολη, μόνο και μόνο επειδή διατηρούσαν τις θρησκευτικές τους παραδόσεις: «έφτανε να φορά κανείς στο λαιμό του ένα φυλαχτό κατά του πυρετού ή άλλης αρρώστιας ή να κάθεται κοντά σε τάφο για να κατηγορηθεί ότι επικαλείται φαντάσματα και δαίμονες και να θανατωθεί» (ο.π., 19:12, παρ. 14).

Το κολαστήριο άρχισε γρήγορα να δέχεται "πελάτες" όχι μόνο απ' την Ανατολή, αλλά και από όλη την αυτοκρατορία. Γράφει ο Αμμιανός: «Απ'όλο σχεδόν τον κόσμο ευγενείς ή απλοί πολίτες οδηγούνταν αλυσοδεμένοι στη Σκυθόπολη. Μερικοί υπό το βάρος των αλυσίδων και τις κακουχίες της φυλακής πέθαιναν πριν καν δικαστούν» (ο.π., 19:12, παρ. 7).

Ελάχιστοι γλίτωσαν - είτε γιατί "είδαν το φως" (όπως οι "αντιφρονούντες" στη Μακρόνησο) είτε γιατί κατάφεραν να αποδείξουν την αθωότητά τους. Αυτοί οδηγούνταν στην εξορία και οι περιουσίες τους κατάσχονταν, για να τροφοδοτήσουν τα χριστιανικά κοινόβια. Τέτοιας "επιείκιας" έτυχαν και γλίτωσαν το θάνατο (όχι όμως και τα βασανιστήρια) επιφανείς άνδρες όπως ο Σιμπλίκιος, ο Παρνάσιος, ο Ανδρόνικος κ.α.

Ο Παύλος είχε, σύμφωνα με τον Αμμιανό, τόση εξουσία στα χέρια του, ώστε «με μια κίνηση του κεφαλιού του, με ένα του μόνο νεύμα εξαρτιόταν η ζωή όλων όσων περπατούσαν στη γη» (ο.π., 19:12, παρ. 13). Αληθινός πρόδρομος των διοικητών των χιτλερικών στρατοπέδων συγκέντρωσης ο Παύλος...
Η διάρκεια ζωής του σφαγείου της Σκυθοπόλεως παραμένει άγνωστη. Θεωρώ βέβαιο ότι ο Ιουλιανός (ο "παραβάτης"), αν το βρήκε εν ενεργεία, το έκλεισε το 361 μ.Χ. Ωστόσο η ζημιά είχε ήδη γίνει.

Έτσι, για περίπου 20 χρόνια λειτουργούσε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης, με θύματα πρωτίστως Έλληνες Εθνικούς (αλλά και άλλους πολυθεϊστές). Η 20ετής λειτουργία αυτού του σφαγείου αποκαλύπτει περίτρανα, πώς επιβλήθηκε ο Χριστιανισμός στον ελληνικό κόσμο, και γιατί ακολούθησε ο Μεσαίωνας. Αποκαλύπτει επίσης και το γιατί τα μετέπειτα αυτοκρατορικά διατάγματα, που θέσπισαν την "επί ελληνισμώ" θανατική καταδίκη, εφαρμόσθηκαν χωρίς την παραμικρή αντίδραση. Αποκαλύπτει και την έλλειψη αντίδρασης όταν, σαράντα χρόνια αργότερα, ο Αλάριχος αποδεκάτισε τις ελληνικές πόλεις, συνοδευόμενος από ορδές μοναχών. Στα γεγονότα εκείνα εξοντώθηκαν εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες. Όσοι απέμειναν, μπήκαν στο "ποίμνιο" για να σώσουν τις ζωές τους, δεχόμενοι άκοντες-εκόντες την αλλοίωση της εθνικής και πολιτιστικής τους ταυτότητας.

Αυτά που οι ομόθρησκοι σας χριστιανοί, της μικρής ψεύτικης αγάπης και του Μεγάλου αληθινού μίσους έκαναν στην Σκυθόπολη δεν τα βλέπετε;
«η θα γίνεις χριστιανός η θα πεθάνεις» έλεγαν τότε στους Έλληνες προγόνους μας, αυτοί που νομίζετε αδερφούς σας, κι αντί να ανοίξετε τα μάτια σας και να διαβάσετε ιστορία, έχετε πέσει με τα μούτρα μέσα στο πορνογράφημα της δήθεν αγίας γραφής σας!

Τι ήταν η Σκυθόπολις; Το περιγράφει ο Εμμανουήλ Ροϊδης στην Πάπισα Ιωάννα... «Και ου μόνον κατά των λίθων επέδειξαν τον χριστιανικόν ζήλον των οι ακάματοι εκείνοι ειδωλοθραύσται, αλλά και κατά των δυστυχών εκείνων, όσους υπωπτεύοντο εμμένοντας εις των πατέρων των την θρησκείαν. Ο σφάζων πρόβατον προς οικογενειακήν ευωχίαν, ο προσφέρων άνθη εις του πατρός του τον τάφον, ο συλλέγων χαμαίμηλα εις το φως της σελήνης, ο αρωματίζων την οικίαν του ή φέρων ανηρτημένον περί τον τράχηλον φυλακτήριον κατά του πυρετού κατεμηνύετο υπό κουκουλοφόρων κατασκόπων ως μάγος ή ειδωλολάτρης, κατεβαρύνετο δι αλύσεων και εστέλλετο εις Σκυθούπολιν, όπου είχε στηθεί το χριστιανικόν κρεουργείον. Εκεί συνεδρίαζον ευσεβείς δικασταί, αμιλλώμενοι τις πλείονας ειδωλολάτρας να οπτήσει επί εσχάρας, να βράση εντός ζέοντος ελαίου ή να κατακόψη μεληδόν. Μυριάδες μαρτυρολογίων διηγούνται τας αθλήσεις των χριστιανών ομολογητών, εκ των πληγών των οποίων έσταζε γάλα, και τους εδρόσιζον αι φλόγες, αλλ' ουδείς έγραψεν ακόμη το αψευδές συναξάριον των μαρτύρων εκείνων, οίτινες αντί μυθώδους γάλακτος έχυσαν αίμα αληθές και αντί να δροσίσει κατέκαυσε το πυρ της χριστιανικής ανεπιεικίας, καυστικότερον όν, φαίνεται, του πυρός της πολυθεϊκής ωμότητος».

Σε εκτενέστερη περικοπή ο Ροϊδης επισημάνει: «Κατά τας αρχάς του Μεσαίωνος επί Ουάλεντος, Ουαλεντινιανού και Θεοδοσίου συνεστήθη εν Ανατολή αληθής «Ιερά Εξέτασις», ής αι θηριωδίαι, αι καταπιέσεις και αι σφαγαί δεν έχουσι τι να φθονήσωσιν εις τους Ιεροδικαστάς της Ισπανίας, οίτινες άτομα μόνον κατεδίωκον επί κακοδοξία, ενώ οι Ορθόδοξοι «σωφρονισταί» της Ανατολής προυτίθεντο να εξαλείψωσιν αθρόους από του προσώπου της γης πάντας τους ελληνίζοντας ή φιλοσοφούντας. Τα περί τούτων χωρία των συγχρόνων ιστορικών εξαλείφουσι παν ίχνος αμφιβολίας, διεγείροντα αγανάκτησιν και φρίκην κατά των ελθόντων «βαλείν μάχαιραν και ουχί ειρήνην».

Παρά του χριστιανού χρονογράφου Σωζομένου, ον ουδείς βεβαίως θέλει κατηγορήσει ως συκοφαντούντα τους ομοθρήσκους του, μανθάνομεν ότι «των ελληνιστών μικρού πάντες κατ' εκείνο διεφθάρησαν, και οι μεν πυρί, οι δε ξίφει απολέσθαι προσετάχθησαν. Παραπλησίως δε δια την αυτήν αιτίαν διεφθάρησαν οι ανά πάσαν την αρχομένην λαμπρώς φιλοσοφούντες. Αλλά και εις μη φιλοσόφους, εσθήτι δε τη εκείνων χρωμένους εχώρει ο φόνος- ως μηδέ τους τα- άλλα επιτηδεύοντας κροκωτοίς τριβωνίοις αμφιένυσθαι, δι υπόνοιαν κινδύνου και δέος» (Ερμ. Σωζομένου, "Εκκλ. Ιστορ.", βιβλ. Στ', κεφ. 35).

Αντιλαμβάνεστε τι λέει ο χριστιανός Σωζόμενος; Η τρομοκρατία είχε φτάσει σε τέτοια επίπεδα που οι άνθρωποι φοβόντουσαν τι ρούχα θα φορέσουν για να μην τους περάσουν για φιλόσοφους!!!!

Δεν γνωρίζω πόσοι θανατώθηκαν στο σφαγείο της Σκυθόπολης. Ο Χίτλερ σκότωσε "εκατομμύρια" Εβραίους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης μέσα σε λιγότερο από 5 χρόνια. Δεν έχω κανένα λόγο να θεωρώ απίθανη την εξόντωση εκατοντάδων χιλιάδων, αν όχι εκατομμυρίων Εθνικών, με δεδομένη την κατοπινή έλλειψη αντίδρασης εκ μέρους των Εθνικών στις εναντίον τους βιαιοπραγίες εκ μέρους των Χριστιανών και των βαρβάρων συνεργατών τους (π.χ. Αλάριχος - αυτός μάλιστα καυχιόταν ότι σκότωσε 15 εκατομμύρια ανθρώπους) και το γεγονός ότι αυτό το "σωφρονιστήριο" λειτούργησε για περίπου 20 χρόνια.

Με όλα αυτά, νομίζω ότι ήρθε η ώρα να βάλουμε οριστικά την ταφόπλακα στα μυθεύματα της "ελληνικότητας του Βυζαντίου" και του "ελληνοχριστιανικού πολιτισμού".

Οι μνηστήρες... των πολεμιστών!

Ιησούς:
Εγώ ειμί το φως του κόσμου!
Αναφωνεί, ο Ιουδαίος εσταυρωμένος, υποπίπτοντας στην αστοχία του... «Έγώ» και αμαρτάνοντας... με την έννοια της διαχωριστικότητας.
Από εκεί και μετά θα «ξημερώσει» μια μεγάλη νύχτα για τον κόσμο και... ένας μεσαίωνας... που θα κρατήσει αιώνες.

Η ανθρωπότητα θα σταυρωθεί και οι άνθρωποι θα κουβαλήσουν τον σταυρό ... του πόνου.
Συνεχίζοντας, ο θρησκευτικός ηγέτης των χριστιανών, ως λυτρωτής, θα αυτοπροβάλλεται συνεχώς:
Εγώ λεγω υμίν...εγώ...
Πως μπορεί όπως να στοχεύει κανείς στην ενότητα και την αγάπη και την ειρήνη ξεκινώντας από ένα υπερτροφικό εγώ και συγκεντρώνοντας όλες τις εξουσίες πάνω του;
Ακόμη και η ιδιότητα του ενανθρωπισθέντος θεού δεν μπορεί να το δικαιολογήσει αυτό.
Αφού η αγάπη είναι η θυσία, η υπέρβαση του Εγώ, πως μπορείς να την διδάξεις, με τόσο επιδεικτικό εγωκεντρισμό;
Ήταν αυτά τα λόγια ενός σοφού ηγέτη ή απλώς ήταν το 'image maker" των κληρονόμων του;
Ήταν ο εγωκεντρικός υιός... συνέχεια... ενός αυταρχικού πατέρα;

Αν δεχτούμε σαν φυσικό, αληθινό γεγονός την ιστορία, έχουμε να κάνουμε με ένα ιδιαίτερα σαδιστή θεό που υστερεί αρκετά σε έπνευση, σε φαντασία και πρωτοτυπία και στέλνει τον αρσενικό υιό, που τα διαγγέλματα του ξεκινούν με ένα εγώ, να σταυρωθεί και να βασανιστεί για να ...σώσει τους ανθρώπους.

Ένα σχέδιο που μάλλον αποδείχτηκε ανεπιτυχές, όχι ιδιαίτερα οξυδερκές και χρονοβόρο... τόσο καιρό τώρα.
Σίγουρα θα υπήρχαν πιο απλές λύσεις και λιγότερο σαδιστικές και σε τελευταία ανάλυση θα μπορούσε να στείλει και μια κόρη σε πρωτεύοντα ρόλο και όχι παθητικό όργανο αναπαραγωγής, για την σωτηρία και για λόγους... ευφαντασίας.
Αν εστιαστούμε μόνο στην αλληγορία του μύθου, ο συμβολισμός αυτοαναιρείται, και δεν δένει πολύ καλά μεταξύ του.Έχουμε μία έλλειψη αρμονίας και ισορροπίας, για τον απλούστατο λόγο,
όταν εσύ ξεκινάς με ένα «εγώ», ο άλλος δεν μπορεί να είναι δίπλα σου, σύντροφος σου, ούτε το εννοείς άλλωστε, δεν μπορεί να γίνει... πλησίον σου.
Είναι πάντα ο άλλος, ο διαφορετικός και... ξένος.

Στις σχέσεις εξουσίας και σε επιδείξεις της, δεν είναι εύκολο να δημιουργηθεί, να δομηθεί η αγάπη, η συντροφικότητα και η φιλία.
Άλλωστε είναι πολύ εύκολο να καταλάβεις το επίπεδο πνευματικής εξέλιξης κάποιου, το αυτογνωστικό του βαθμό και το μέγεθος της ανασφάλειας του και της αβεβαιότητας του, από το όσα «εγώ» θα χρησιμοποιήσει σε μια αυτοπροβολή και πόσα 'μου'... κτητικότητας.
Έτσι, είναι πολύ συχνό φαινόμενο και παρελαύνει συνέχεια το:
Εγώ πιστεύω εγώ είμαι σπουδαίος, εγώ ξέρω, εγώ είμαι καλός, ωραίος, αδικημένος,... η γυναίκα μου το αυτοκίνητο μου, το παιδί μου, η ερωμένη μου, οι καταθέσεις μου, ο θεός μου και η ποδοσφαιρική ομάδα μου.

Το «εγώ» θέλει πάντα να επιδεικνύεται, σαν μωρό και νιώθει κατώτερο και αβέβαιο πάντα αναπληρώνοντας με επιδείξεις σπουδαιότητας και ανωτερότητας ή πολλές φορές με αυτοοικτιρμούς.
Δεν μπορεί όμως να γίνει και να νιώσει ίσο... με τους άλλους.
Ένα τέτοιο 'Εγώ» εμπεριέχει και μπόλικη κριτική και κατάκριση, σε πλήρη αντίθεση με το «μη κρίνετε ίνα μη κριθείτε», γιατί αφού εσύ είσαι ΄τόσο πολύ «εγώ», κρίνεις ότι οι άλλοι δεν είναι...σαν και σένα, τους διαχωρίζεις και τους κατακρίνεις.
Μία πρόταση που αρχίζει από το «εγώ» είναι μια ευάλωτη πρόταση, μερική, μικρή, γιατί πάντα ένα «εγώ» είναι μικρότερο από το Όλον.

Γι 'αυτό τον λόγο, ο Σωκράτης, ένας απλός φιλόσοφος, χωρίς να είναι απεσταλμένος και γιός θεού, απέφευγε τις πομπώδεις ανακοινώσεις, και ξεκινούσε την συζήτηση με μια ερώτηση, ανοίγοντας τον διάλογο και τοποθετώντας τον συνομιλητή του δίπλα αριστερά στην καρδιά, σε μια πράξη ουσιαστικής αγάπης, βοηθώντας τον έμμεσα να βρεί τις απαντήσεις και την αλήθεια μόνος του, να την ξαναθυμηθεί, αποδεχόμενος ακόμη και το κώνειο -χωρίς θεατρινίστικους μελοδραματισμούς- υπέρηφανα αξιοπρεπής και χωρίς να ζητήσει ποτέ, αυτός και οι μαθητές του, ανταλλάγματα, αμοιβές, εξουσίες, προσκυνήματα και επικάρπιες.

Η συνειδητή ατομικότητα είναι μια επίτευξη, αλλά συμπεριέχεται σε πράξεις κατανόησης και συνεργασίας.

Ο άνθρωπος ξεκινάει με ένα "εγώ", σαν Άρης, στην διάρκεια καταλαβαίνει πως είναι πολλά ασυνείδητα εγώ, αλλά όταν φθάσει στον πυρήνα του εαυτού του, δεν το χρειάζεται πια, γίνεται ένα 'Ολο.

Γίνεται σφυρηλατημένη ατομική συνείδηση και μπορεί να συνυπάρχει με τους άλλους,διαθέτοντας, εσωτερική αυτοπεποίθεση και γνώμη και κρίση αλλά και ουσιαστική σεμνότητα χωρίς ψεύτικες μετριοφροσύνες, με πνεύμα όμως συνεργασίας, οπότε αποφεύγει να χρησιμοποιεί καταχρηστικά το εγώ και να το προβάλει....με εμμονή. Με αυτό τον τρόπο δημιουργεί μια διακριτική και σεμνή αορατότητα και προωθεί ένα αέρα πνευματικής εξέλιξης και αρετής.

Συνεπώς δεν μπορεί, ο λυτρωτής του κόσμου, να κάνει τέτοιες δηλώσεις υπεροπτικής, εμπρηστικής και διαχωριστικής γραμμής, διδάσκοντας την σεμνότητα και την ταπεινότητα με ένα τόσο κραυγαλέο εγώ.

Το  "εγώ" είναι πάντα απαραίτητο για την ανάληψη μιας ευθύνης της πράξης ενός ανθρώπου και όχι για μια δημαγωγική περιαυτολόγηση!

Που αρχίζει και που σταματά η ευθύνη ενός θρησκευτικού ή πολιτικού ηγέτη ή ακόμη και ενός θεού για την συμπεριφορά και τις πράξεις των οπαδών του και των πιστών του;
Ποιο είναι το μερίδιο ευθύνης του;
Ευσταθεί το άλλοθι:
Άλλο τι είπε ο θεός άλλο τι κάνανε οι άνθρωποι, επειδή.... ήταν ελεύθεροι να το κάνουν;
Σε αυτόν τον κόσμο μάλλον ισχύει ο νόμος της αλληλεπίδρασης, η ποιότητα και συμπεριφορά των οπαδών κάποιου εκφράζει σε ένα μεγάλο ποσοστό και την ποιότητα, το επίπεδο του ειδώλου, γιατί «όμοιος ομοίω αεί πελάζει».
Οι άγνωστες δυνάμεις του υποσυνείδητου καθορίζουν το είδος του θεού που πιστεύουμε, τα πρότυπα μας, τους αρχηγούς που εκλέγουμε
και μαρτυράνε πολλά για την ποιότητα και των δύο πλευρών.
Έτσι δεν είναι μόνο δείξε μου τον φίλο σου να σου πω ποιος είσαι αλλά δείξε και το θεό σου, το πρότυπο σου και θα ξέρω πολλά για σένα,
επειδή οι επιλογές γίνονται εσωτερικά και τις περισσότερες φορές ασυνείδητα.
Ο ηγέτης, το είδωλο, που εμπνέει το όραμα μια ιδέας και ενός κινήματος, βάζει την σφραγίδα μαζί με την γραμμή και τηνγραμμή που χαράσσει.

Και σίγουρα ένας θεός που σχεδιάζει προωθεί και ευλογεί μια θρησκευτική δικτατορία παύει να είναι ουδέτερος, δίκαιος και "άμοιρος ευθυνών".

Δεν μπορούμε να υποστηρίξουμε το μερίδιο ευθύνης του Ιησού, ενός προσώπου που δεν έγραψε, ο ίδιος τίποτα, που αμφισβητείται και ιστορικά η παρουσία του, αλλά σίγουρα για την μετέπειτα εξέλιξη του κινήματος υπάρχουν αρκετά που μπορούν να ειπωθούν.
Και σίγουρα "από τον καρπό καταλαβαίνεις το δέντρο"και καταλαβαίνεις ότι ο καρπός του Ιησού, είναι ο Αντίνοος, ο χριστιανισμός, ένας θρασύτατος αλαζονικός υπεροπτικός, λαίμαργος μνηστήρας της ανθρωπότητας.
Ο ρόλος των διαδόχων του και μαθητών του Ιησού είναι πλέον διάφανος μετά από μία ομίχλη αιώνων.
Αποφασίζουν να κάνουν εξαγωγή θρησκείας και μανατζάρουν... τον θεό.
Οργανώνουν μια κερδοσκοπική επιχείρηση εκμεταλλευόμενη όλα τα προβλήματα της εποχής τους και την δομούν ιεραρχικά και αποτελεσματικά, στοχεύοντας σε μια παγκόσμια διδακτορία, με το φόβο του Σατανά και την δουλεία του θεού.
Είναι να απορεί κανείς πως οι Έλληνες βρέθηκαν με τον χριστιανισμό πάνω από το κεφάλι τους.
Οι Έλληνες γλεντζέδες, ερωτικοί, σατυρικοί, ενθουσιώδεις, φιλόσοφοι, φωτεινοί, βρέθηκαν με μια θρησκεία που σε θεωρεί ένοχο επειδή γεννήθηκες, μελαγχολική καταθλιπτική, διαστροφικά ανέραστη, αντιερωτική, αγέλαστη και τόσο σκοτεινή και μαυροφορεμένη.
Οι Έλληνες που ακόμη μπροστά στο θάνατο τους γελούσαν και χτενιζόταν όπως οι πολεμιστές των Θερμοπυλών, πως χωρέσανε σε τόση μιζέρια και τόσο στενούς ορίζοντες;

Πως μπλέχτηκαν σε παιγνίδια θεοκρατίας, προσυλητισμού, πουριτανισμού και θρησκολειψίας;
Που παίχτηκε όλη η ιστορία;
Στον οίκτο και στον αυτοοίκτο, που ανήκει στην τέταρτη κατηγορία των μικρών τυράννων.
Λυπήθηκαν, συμπόνεσαν, τον Ιησού, το μαρτύριο του και αποφάσισαν να κουβαλήσουν λίγο από τον σταυρό.
Το ύπουλο σημείο του χριστιανισμού, ήταν η οδύνη του εσταυρωμένου και η συνεπαγομένη ενοχή και συνοδευομένη από τον φόβο.
Με αυτά τα στοιχεία φτιάξανε το κοπάδι των προβάτων και των δούλων.
Το δικαίωμα ζωής και θανάτου, η οργή, ο φόβος και η ανησυχία αλλά και ο οίκτος, είναι τα χαρακτηριστικά, οι μέθοδοι και οι τακτικές που χρησιμοποιούν οι κατηγορίες των μικρών τυράννων για να σε ισοπεδώσουν.
Οι πολεμιστές ακονίζουν το πνεύμα τους κάτω από τέτοιες συνθήκες και δοκιμάζουν τα όρια τους και τις αντοχές τους.
Ο Αντίνοος χρησιμοποίησε όλες τις μεθόδους, εναλλάξ και ειδικά τον οίκτο και την ενοχή.
Οι υποκριτές, γραμματείς και οι φαρισαίοι, του αντινοικού και μικρονοικού μνηστήρα σταυρώνουν τον Χριστό και τον ξανασταυρώνουν και θησαυρίζουν από αυτό το εμπόριο.
Δεν έχουν ούτε μία εικόνα του Χριστού χαρούμενη, χαμογελαστή.
Αυτοί οι μαυροφορεμένοι ιερείς, του Αντίνοου, ακολουθώντας την τακτική του «Σκοτώνοντας τα άλογα όταν γεράσουν», έχουν μετατρέψει σε επικερδές φθηνό ριάλιτι την οδύνη και τον πόνο του Ιησού, παίζοντας το... συνέχεια και συνέχεια.
Ο Αντίνοος, φυσικά, συνεργάζεται πάντα με ένα Ευρύμαχο, την διεφθαρμένη πολιτική εξουσία, τρώγοντας και πίνοντας, όπου στρογκυλοκαθήσουν.
Ο Αντίνοος «ελεώ θεού» χρήζει φεουδάρχες, αυτοκράτορες, βασιλιάδες, ευλογεί πρωθυπουργούς, υπουργούς και ο Ευρύμαχος του ανταποδίδει την εξυπηρέτηση, με δωρεές με απαλλαγές και εξουσίες.
Και οι δυο τους πολιόρκησαν επίμονα τον Ελληνισμό, προσπαθώντας να στηριχθούν επάνω του και να τον καπηλευτούν.
Ακόμη και οι δικτάτορες ερωτοτρόπησαν με τον Ελληνισμό, στην προσπάθεια τους να πάρουν λίγη από την λάμψη του.

Ο Αντίνοος μιλώντας για ένα οξύμωρο σχήμα ελληνοχριστιανικού πολιτισμού, κομμένο και ραμμένο στις επιδιώξεις του και ο Ευρύμαχος, αρχαιολάτρης, κατασκευαστής της κατ 'επίφαση δημοκρατίας.
Μιας δημοκρατίας, στην οποία την κληρονομική βασιλεία την έχει αντικαταστήσει η κληρονομική οικογενειοκρατία.
Έτσι έχουμε το φαινόμενο κυβέρνησης μιας χώρας που η εξουσία μεταβιβάζεται στον γιο, στον ανεψιό, στον εγγονό και στη κόρη κάποιου, ακόμη και στην σύζυγο.
Και παρελαύνουν και αλληλοευλογούνται και μεγαλώνουν τις περιουσίες τους, τις καταθέσεις τους και αλληλοκαλύπτονται .
Όλοι έχουν τους δούλους τους που θα πάνε με το κερί την εκκλησία να προσκυνήσουν και τους λακέδες που θα περάσουν μετά από το γραφείο του γραμματέα του υπουργού για την ΄χάρη.
Αυτό απέχει από την έννοια της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Όμως ο χρόνος τους έχει τελειώσει και αρκετοί το γνωρίζουν.
Οι κινήσεις τους είναι πια σπασμωδικές... εγκαταλείποντας το πλοίο.

Καταρρέουν, όπως τα χρηματιστήρια και οι τράπεζες της Ν Υόρκης.
Η κοσμοθεώρηση τους είναι μικρονοική, ελλιπής, φτωχή, ανόητη, πεπερασμένη, αδύναμη να καλύψει τα αιτήματα της καινούργιας κατάστασης που διαμορφώνεται.
Η «παράγκα» που έχουν στήσει σε βάρος των ανθρώπων... γκρεμίζεται.

Η Πηνελόπη, η μεγάλη Κυρία του Ελληνισμού και η ψυχή του, αρνήθηκε να κοιμηθεί μαζί τους και παρέμεινε πιστή «στο ταίρι» της.

'Οσο υπάρχουν Έλληνες που σκέφτονται και άνθρωποι που δεν προδίνουν τον εαυτό τους...οι αρχηγικοί μνηστήρες είναι περιπατώντες νεκροί και φαντάσματα, συνοδευόμενοι από τον ψυχομπομπό Ερμή.

Ο κόσμος δεν έχει ανάγκη πια από Μεσσίες, λυτρωτές και σωτήρες και περιφερόμενες μαριονέτες αρχηγών. Έχουν απομυθοποιηθεί όλοι τους και έχουν ξεσκεπαστεί. Έχουν απομείνει "γυμνοί', όπως στο παραμύθι "τα ρούχα του αυτοκράτορα".

Η έννοια του μόνου αληθινού, αποκλειστικού, αλάνθαστου "σούπερ σταρ θεού", εγκλώβισε την ανθρώποτητα σε μεγάλα  εγληματικά λάθη  και πλάνες και προωθήθηκε εσκεμμένα και μεθοδικά!

Στον κόσμο αυτό παρέλασαν πολλά υπερτροφικά εγώ και η ανθρωπότητα έχει ταλαιπωρηθεί από εγωμανείς σωτήρες που θέλησαν να "την σώσουν" επιβάλλοντας την δική τους άποψη για την σωτηρία και καταλήγοντας ...Τύραννοι.
Αλλά ούτε μπορούν να εναποθέσουν τις ελπίδες τους τους σε ανίκανες διεφθαρμένες ηγεσίες.

Οι άνθρωποι πια χρειάζεται να αναλάβουν την ευθύνη της ζωή τους, της ύπαρξης τους, να γνωρίσουν το εαυτό τους να γίνουν Κύριοι του εαυτού τους στο εδώ και τώρα και να συνεργαστούν μεταξύ τους αρμονικά για το καλό όλων,
Ο άνθρωπος πρέπει να νιώθει μέρος ενός μεγαλύτερου Όλου
και να θεωρεί τους συνανθρώπους, του πολύτιμους συντρόφους, ούτε πάνω, ούτε κάτω από αυτούς αλλά ίσους... φίλος, σύντροφος
και συνοδοιπόρος τους, σε ένα περιπετειώδες ταξίδι...!

«Εγώ είμαι»
ή 
εμείς μπορούμε να γίνουμε
φωτεινά,  διακριτά, συνειδητά αστέρια
σε... ένα καθαρό ουρανό;

Καστοριάδης Κορνήλιος – Η αρχαία ελληνική δημοκρατία και η σημασία της για μας σήμερα

«Η αρχαία Ελλάδα δεν είναι πρότυπο, ούτε μοντέλο προς μίμηση, όπως άλλωστε δεν μπορεί να είναι κανένα ιστορικό έργο σε οποιονδήποτε τομέα. Θεωρώ, όμως, ότι πρέπει να λειτουργήσει για μας σαν γονιμοποιημένο σπέρμα, δεδομένου ότι μας επιτρέπει να δούμε εν τη γενέσει τους πληθώρα στοιχείων πάντοτε επικαίρων -μπορεί και πρέπει να είναι για μας κέντρισμα, έμπνευση και πηγή ιδεών.» Καστοριάδης Κορνήλιος


 

21 Σεπτεμβρίου 1944: Η ένδοξη μάχη του Ρίμινι

Η μάχη του Ρίμινι: Στρατιωτική αναμέτρηση του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, κατά την οποία δοξάστηκαν  τα ελληνικά όπλα. Διεξήχθη από τις 13 έως τις 21 Σεπτεμβρίου 1944 επί ιταλικού εδάφους, στο πλαίσιο της συμμαχικής Επιχείρησης Ελαία (Operation Olive). Είχε ως αντικειμενικό σκοπό τη διάσπαση της λεγόμενης «Γοτθικής Αμυντικής Γραμμής», που είχαν συμπήξει οι υποχωρούντες Γερμανοί.
 
Μετά την κατάληψη της Ρώμης από τα συμμαχικά στρατεύματα (4 Ιουνίου 1944), οι γερμανικές δυνάμεις που στάθμευαν στην Ιταλία συμπτύχθηκαν επί της «Γοτθικής Αμυντικής Γραμμής», που εκτεινόταν από την Πίζα έως το Ρίμινι στις ακτές της Αδριατικής. Την εκτέλεση της Επιχείρησης Ελιά ανέλαβαν η 5η Αμερικανική Στρατιά υπό τον αντιστράτηγο Μαρκ Κλαρκ στα δυτικό τομέα και η 8η Βρετανική Στρατιά υπό τον αντιστράτηγο σερ Όλιβερ Λις στον ανατολικό τομέα, ο οποίος εκτεινόταν έως την Αδριατική Θάλασσα.
 
Στην 8η Βρετανική Στρατιά είχε ενταχθεί η 3η Ελληνική Ορεινή Ταξιαρχία, αποτελούμενη από τρία τάγματα πεζικού, με διοικητή τον συνταγματάρχη Θρασύβουλο Τσακαλώτο (1897-1989). Η μονάδα αυτή είχε συγκροτηθεί στη Μέση Ανατολή μετά το Εαμικό στασιαστικό κίνημα της 6ης Απριλίου 1944 και αποτελείτο κυρίως από νομιμόφρονες προς την εξόριστη ελληνική κυβέρνηση του Εμμανουήλ Τσουδερού, αξιωματικούς και στρατιώτες.  
 
Η Ταξιαρχία μεταφέρθηκε στο Τάραντα στις 11 Αυγούστου 1944 και από εκεί σιδηροδρομικώς στο χωριό Κατόλικα, 20 χιλιόμετρα νοτίως του Ρίμινι, όπου από τις 8 Σεπτεμβρίου ανέλαβε τον παραλιακό τομέα, ενταχθείσα αρχικά υπό τις διαταγές της 2ης Νεοζηλανδικής Μεραρχίας και στη συνέχεια υπό τη 1η Καναδική Μεραρχία. Το ίδιο βράδυ, αλλά και στις 10 Σεπτεμβρίου, βρέθηκε κάτω από εχθρικά πυρά, τα οποία απέκρουσε επιτυχώς. Την περιοχή του Ρίμινι υποστήριζαν μονάδες της 76ης Μηχανοκίνητης Στρατιάς της Βέρμαχτ, υπό τη διοίκηση του στρατηγού Τράουγκοτ Χερ.
 
Από τις 13 Σεπτεμβρίου η ελληνική ταξιαρχία πέρασε στην αντεπίθεση. Υποστηριζόμενη από το πυροβολικό και τα τεθωρακισμένα των συμμάχων είχε ως αντικειμενικό σκοπό την κατάληψη της πόλης του Ρίμινι. Οι Γερμανοί αμύνονταν λυσσωδώς, αλλά η ελληνική επίθεση υπήρξε θυελλώδης. Στις 15 Σεπτεμβρίου οι άνδρες του Τσακαλώτου επιτέθηκαν στο αεροδρόμιο του Ρίμινι, το οποίο κατέλαβαν μετά από τριήμερη μάχη.
 
Ο δρόμος για το Ρίμινι ήταν ανοιχτός. Στις 4:30 μ.μ. της 20ης Σεπτεμβρίου το 2ο Τάγμα της 3ης Ορεινής Ταξιαρχίας ανέτρεψε τη γερμανική αντίσταση και τις πρωινές ώρες της 21ης Σεπτεμβρίου εισήλθε πρώτο στο Ρίμινι, όπου ύψωσε την ελληνική σημαία στο Δημαρχείο της πόλης. Ακολούθησαν ευθύς αμέσως το 1ο και το 3ο Τάγμα. Στις 7:30 π.μ. ο Δήμαρχος του Ρίμινι παρέδωσε άνευ όρων την πόλη δια πρωτοκόλλου στον διοικητή του 2ου Λόχου του 3ου Τάγματος, λοχαγό Μιχαήλ Αποστολάκη. Οι συνολικές απώλειες της ελληνικής Ταξιαρχίας στις εννιά ημέρες που διάρκεσε η Μάχη του Ρίμινι ανήλθαν σε 116 νεκρούς (10 αξιωματικοί και 106 οπλίτες) και 316 τραυματίες (23 αξιωματικοί και 293 οπλίτες).
 
Ο Διοικητής των Συμμαχικών Στρατευμάτων στην Ιταλία βρετανός στρατάρχης Χάρολντ Αλεξάντερ σε έκθεση του με τον τίτλο «Οι Σύμμαχοι Στρατοί στην Ιταλία από τις 3 Σεπτεμβρίου 1943 μέχρι τις 12 Δεκεμβρίου 1944» σημειώνει για τη δράση της 3ης Ελληνικής Ορεινής Ταξιαρχίας τα εξής:
 
“Στις 20 Σεπτεμβρίου, έπειτα από πάλη χωρίς ελπίδα, εκκαθαρίσθηκε το Σαν Φορτουνάτο και στη διάρκεια της νύχτας οι Έλληνες, υπό τη διοίκηση της 1ης Καναδικής Μεραρχίας, εισήλθαν στο Ρίμινι. Ήμουνα ευτυχής, γιατί η επιτυχία αυτή είχε τόσο έγκαιρα λαμπρύνει τα πεπρωμένα της ηρωικής αυτής χώρας, που ήταν η μόνη μαχόμενη σύμμαχος στο πλευρό μας σε στιγμές ζοφερές και γιατί μία νέα νίκη στην Ιταλία είχε προστεθεί στη δόξα που αποκτήθηκε στα βουνά της Αλβανίας".