Τετάρτη 16 Νοεμβρίου 2016

ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ: ΣΟΦΟΚΛΗΣ - Οἰδίπους ἐπὶ Κολωνῷ (761-799)

Αποτέλεσμα εικόνας για pierre olivier joseph coomansΟΙ. ὦ πάντα τολμῶν κἀπὸ παντὸς ἂν φέρων
λόγου δικαίου μηχάνημα ποικίλον,
τί ταῦτα πειρᾷ, κἀμὲ δεύτερον θέλεις
ἑλεῖν ἐν οἷς μάλιστ᾽ ἂν ἀλγοίην ἁλούς;
765 πρόσθεν τε γάρ με τοῖσιν οἰκείοις κακοῖς
νοσοῦνθ᾽, ὅτ᾽ ἦν μοι τέρψις ἐκπεσεῖν χθονός,
οὐκ ἤθελες θέλοντι προσθέσθαι χάριν,
ἀλλ᾽ ἡνίκ᾽ ἤδη μεστὸς ἦ θυμούμενος,
καὶ τοὐν δόμοισιν ἦν διαιτᾶσθαι γλυκύ,
770 τότ᾽ ἐξεώθεις κἀξέβαλλες, οὐδέ σοι
τὸ συγγενὲς τοῦτ᾽ οὐδαμῶς τότ᾽ ἦν φίλον·
νῦν τ᾽ αὖθις, ἡνίκ᾽ εἰσορᾷς πόλιν τέ μοι
ξυνοῦσαν εὔνουν τήνδε καὶ γένος τὸ πᾶν,
πειρᾷ μετασπᾶν, σκληρὰ μαλθακῶς λέγων.
775 καίτοι τίς αὕτη τέρψις, ἄκοντας φιλεῖν;
ὥσπερ τις εἰ σοὶ λιπαροῦντι μὲν τυχεῖν
μηδὲν διδοίη, μηδ᾽ ἐπαρκέσαι θέλοι,
πλήρη δ᾽ ἔχοντι θυμὸν ὧν χρῄζοις, τότε
δωροῖθ᾽, ὅτ᾽ οὐδὲν ἡ χάρις χάριν φέροι·
780 ἆρ᾽ ἂν ματαίου τῆσδ᾽ ἂν ἡδονῆς τύχοις;
τοιαῦτα μέντοι καὶ σὺ προσφέρεις ἐμοί,
λόγῳ μὲν ἐσθλά, τοῖσι δ᾽ ἔργοισιν κακά.
φράσω δὲ καὶ τοῖσδ᾽, ὥς σε δηλώσω κακόν.
ἥκεις ἔμ᾽ ἄξων, οὐχ ἵν᾽ ἐς δόμους ἄγῃς,
785 ἀλλ᾽ ὡς πάραυλον οἰκίσῃς, πόλις δέ σοι
κακῶν ἄνατος τῆσδ᾽ ἀπαλλαχθῇ χθονός.
οὐκ ἔστι σοι ταῦτ᾽, ἀλλά σοι τάδ᾽ ἔστ᾽, ἐκεῖ
χώρας ἀλάστωρ οὑμὸς ἐνναίων ἀεί·
ἔστιν δὲ παισὶ τοῖς ἐμοῖσι τῆς ἐμῆς
790 χθονὸς λαχεῖν τοσοῦτον, ἐνθανεῖν μόνον.
ἆρ᾽ οὐκ ἄμεινον ἢ σὺ τἀν Θήβαις φρονῶ;
πολλῷ γ᾽, ὅσῳπερ καὶ σαφεστέρων κλύω,
Φοίβου τε καὐτοῦ Ζηνός, ὃς κείνου πατήρ.
τὸ σὸν δ᾽ ἀφῖκται δεῦρ᾽ ὑπόβλητον στόμα,
795 πολλὴν ἔχον στόμωσιν· ἐν δὲ τῷ λέγειν
κάκ᾽ ἂν λάβοις τὰ πλείον᾽ ἢ σωτήρια.
ἀλλ᾽, οἶδα γάρ σε ταῦτα μὴ πείθων, ἴθι,
ἡμᾶς δ᾽ ἔα ζῆν ἐνθάδ᾽· οὐ γὰρ ἂν κακῶς
οὐδ᾽ ὧδ᾽ ἔχοντες ζῷμεν, εἰ τερποίμεθα.

***
ΟΙ. Παντού και πάντα αδίστακτε, στο καθετίμε δίκαιο λόγο μηχανεύεσαι την πανουργία σου.Αλλά και τώρα, δεύτερη φορά, στο δίχτυ σου παςνα με πιάσεις, που αν παγιδευτώ, αφόρητος θα γίνει ο πόνος μου.765Αρχή αρχή, τότε που τα οικεία πάθη πήγαννα μου σαλέψουν το μυαλό, τότε που πίστεψαπως το να φύγω από τον τόπο μου ήταν γλυκιά ανακούφιση,δεν θέλησες, παρότι εγώ το θέλησα, τη χάρη αυτήνα μου προσφέρεις. Όμως μετά, όταν πια μέστωσεκι ημέρεψε ο θυμός μου, όταν μου φάνηκε γλυκύτερο770στο σπίτι να κουρνιάσω, τότε μ᾽ απόδιωξες, μ᾽ εξόρισες,οπότε κι η συγγένεια που λες πήγε περίπατο.Αλλά και τώρα, βλέποντας την πόλη αυτή και τον λαό της όλομε τόση καλοσύνη να με δέχονται, θέλειςνα μ᾽ αποσπάσεις, κρύβοντας την κακία σου μ᾽ άκακα λόγια.Τί ηδονή κι αυτή, αγάπη να προσφέρεις775σ᾽ εκείνους που την απωθούν.Σαν κάποιος που, όταν εσύ σε ζόρι τον εκλιπαρείςγια κάτι, δεν σου το δίνει κι αρνείται τη βοήθειά του.Αντίθετα, όταν σε δει με την ψυχή χορτάτη, κάνειτον γενναιόδωρο, οπότε βγαίνει άχαρη η χάρη του —780καλύτερα να μη σου τύχει μια τέτοια κούφια απόλαυση.Ανάλογες και οι δικές σου προσφορές σ᾽ εμένα,καλές στα λόγια, κακές στην πράξη.Θα το εξηγήσω όμως και σ᾽ αυτούς εδώ, για να τους δείξωτη μοχθηρία σου. Ήλθες όχι για να με πας785στο σπίτι μου, αλλά παράμερα για να με ρίξεις,έξω απ᾽ το σύνορο της πόλης, στον νου σου έχονταςτο πώς η πόλη σου ασφαλής θα μείνει, ανέπαφηαπό τη χώρα αυτή.Αλλά δεν πρόκειται να σου περάσει αυτό, και θα συμβείτο αντίθετο. Για πάντα εκεί, σαν την κατάρα ο ίσκιος μουθα κατοικεί, κι οι προκομμένοι γιοι μου τόση θα πάρουν790απ᾽ τη γη μου, όση για να ταφούν.Λοιπόν τί λες, δεν βρίσκεις πως εγώ φρονώ καλύτερατης Θήβας το συμφέρον;Σίγουρα πιο καλά το σκέφτομαι, αφού κι οι μάρτυρεςβγαίνουν αλάνθαστοι που ακούω, ο Φοίβος λέωκι ο πατέρας του, ο μέγας Δίας.Ενώ εσύ με στόμα απύλωτο μας ήλθες, κι η γλώσσα σου795πάει ροδάνι. Όμως, και με την τόση σου ευγλωττία,μικρό το κέρδος, μεγάλη μάλλον η ζημιά σου.Αλλά το βλέπω, πάνε τα λόγια μου στον βρόντο.Τράβα λοιπόν εσύ τον δρόμο σου, κι άφησε εμάςνα ζούμε εδώ. Έτσι που είμαστε, δεν θα περάσουμεκαι τόσο άσχημα, φτάνει να μείνουμε ικανοποιημένοι.

Εμπεδοκλής: Αγάπη ή Α-Μάχη

Αποτέλεσμα εικόνας για Εμπεδοκλής: Αγάπη ή Α-ΜάχηΦιλότητα και Νεῖκος [=Φιλία και Έχθρα]
 
Ποιος ήταν ο Εμπεδοκλής; Ήταν ο ποιητής-φιλόσοφος της προσωκρατικής περιόδου –αρχή του πέμπτου αιώνα π.Χ.–, ο οποίος με τον χυμώδη λόγο του και τη χαρισματική του ευστροφία επιχείρησε να κατανοήσει τα ανθρώπινα πράγματα με βάση τις αρχές της ισότητας και της αυθεντικά δημο-κρατικής ευαισθησίας. Η στοχαστική του πρόταση, βαθιά νοηματική, αγκαλιάζει το σύνολο του κοσμικού συστήματος με πολλαπλές υποτυπώσεις και υποσημάνσεις. Βασικό μοτίβο της σκέψης του, κατ’ επέκταση της διδασκαλίας του, ήταν να υπερασπίζεται με έμφαση την ανάγκη προσεκτικής παρατήρησης του περιβάλλοντος κόσμου, του καθημερινού μας περίκοσμου. Δεν αρκεί, μας λέει, να ακούμε με τα ίδια μας τα αυτιά τους δικούς του λόγους, όσο σοφοί κι αν είναι, αλλά να αναζητούμε την αλήθεια, ανασύροντας από αυτούς ή τέτοιους λόγους νοήματα που επιτρέπουν ή διασφαλίζουν την πλήρωση της ως άνω ανάγκης. Στο αβέβαιο σήμερα του δικού μας κόσμου, η πλήρωση αυτής της ανάγκης παραμένει σε γενικές γραμμές το ζητούμενο. Στο απόσπασμα Β2 (Diels-Kranz), ο Εμπεδοκλής δηλώνει με σαφήνεια ότι οι άνθρωποι, αν και έχουν εξοπλιστεί με εκπληκτική νόηση, παγιδεύονται μέσα στο καθημερινά  τυχαίο ή συμπτωματικό –το απολύτως αβέβαιο– και πιστεύουν ότι έχουν ανακαλύψει ένα ολόκληρο σύμπαν. Έτσι όμως καθιστούν τον εαυτό τους αδέξιο να παρατηρεί προσεκτικά τον κόσμο, με αποτέλεσμα να χάνονται μέσα σε αυτό που έπρεπε να ελέγχουν. Η μαγική λέξη στο εν λόγω απόσπασμα είναι: Μήτις [=νους, σοφία, ευφυία, πανουργία, φρόνηση …]. Αυτή ενσαρκώνει για τον άνθρωπο την τέχνη της βέβαιης, της σίγουρης πλοήγησης στη ζωή πάνω από εμπόδια, εξαπατήσεις και ψευδαισθήσεις.  Όταν όμως αυτή λείπει, απελπισμένοι οι θνητοί σύρονται ως άβουλα όντα πέρα–δώθε.
 
Αλλά ποιες δυνάμεις ρυθμίζουν την κίνηση του συμπαντικού και ανθρώπινου κόσμου; Το Νεῖκος και η Φιλότης. Η πρώτη λέξη σημαίνει την έχθρα, τη διαμάχη, την έριδα, τον αγώνα· η δεύτερη τη φιλία και την αγάπη. Στο απόσπασμα Β17 (Diels-Kranz), ο Εμπεδοκλής παρουσιάζει τις δυο αυτές δυνάμεις στην αυξομειωτική τους κίνηση ή στον εναλλασσόμενο κύκλο τους: φθοράς, έχθρας, αμάχης, διαμάχης, αγώνα από τη μια και συμμετρίας, εναρμόνισης, συμφιλίωσης, αγάπης. Αυτή η κίνηση διέπει το πεπρωμένο των πάντων. Η ενεργοποίηση της Φιλότητας εμφανίζεται να ενώνει, να «δένει» τα όντα με την αγάπη. Η ενεργοποίηση του Νεῖκους σηματοδοτεί τη διεργασία ή διαδικασία αποχωρισμού, αποσύνθεσης, πολυδιάσπασης: δεσπόζει ο αγώνας του διαχωρισμού. Συνήθως, η πρώτη κίνηση ερμηνεύεται από διάφορους μελετητές του Εμπεδοκλή ως η θεμελιώδης, δεσπόζουσα και τελική κατάσταση, η οποία κατορθώνει να επικρατήσει επί της έχθρας, ενώ η κίνηση της τελευταίας είναι απλώς ένα ενδιάμεσο επεισόδιο μέσα στο όλον της αρμονίας. Αυτή η αντίληψη ότι όλα τα πράγματα στο τέλος τα κυβερνά η αγάπη, η συμφιλίωση και παρόμοια είναι άκρως θεολογική και εξουσιαστική. Μια τέτοια αντίληψη αποτελεί και την («ηθική») λαμπάδα της ενθάδε εξουσιαστικής μηχανής που λυσσομανά ασύστολα και ελαφρά τη καρδία στέλνει μαζικά τους ανθρώπους στην απελπισία και την αυτοκτονία. Μια προσεκτική ανάγνωση, όπως μας επιτάσσει ο ίδιος ο ποιητικός λόγος του Εμπεδοκλή, συνηγορεί υπέρ ενός περιδινούμενου κύκλου φιλότητας και έριδας, αγάπης και αγώνα, χωρίς αρχή και τέλος. Ο κοσμικός κύκλος, σύμφωνα με τον φιλόσοφο, δεν διέπεται από καμιά προοπτική να αρχίζει και να τελειώνει κάποτε είτε αίσια [=αγαπητικά, φιλικά …] είτε «απαίσια» [=εχθρικά, εριστικά, ταξικά …]. Κυβερνιέται μόνο και εσαεί από την  επικράτηση της κεραυνοβόλας κίνησης: Νείκους και Φιλότητας. Μια οποιαδήποτε παραγνώριση τούτης της κίνησης, μέσα ας πούμε από «ηθικο-πολιτικά» κηρύγματα περί κοινωνικής ειρήνης κ.λπ., επιτρέπει στους παχύσαρκους ημιβάρβαρους της εκάστοτε εξουσίας να αυτοπαρουσιάζονται ως οι επίγειοι εκπρόσωποι της θεάς που συνήθως ονομάζεται πολιτική.

Ναρκισσισμός: σε θαυμάζω μέχρι να αρχίσεις να με θαυμάζεις…

Αποτέλεσμα εικόνας για Ναρκισσισμός«Σε θαυμάζω… τόσο πολύ… μέχρι να μου δείξεις θαυμασμό. Μόλις αρχίζεις να με θαυμάζεις, ο στόχος έχει επιτευχθεί. Χάνω το ενδιαφέρον μου… Δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο, γιατί δεν έχω μάθει να επενδύω συναισθηματικά, δεν έχω μάθει να δίνω, δεν έχω μάθει να αγαπώ».

Μήπως έχεις συναντήσει ανθρώπους που σου δίνουν ψίχουλα θαυμασμού αναζητώντας από σένα μια διαρκή παροχή υπερβολικού θαυμασμού προς αυτούς;

Ναρκισσισμός: μια ύπουλη συναισθηματική «αρρώστια» που καταστρέφει τον άνθρωπο και τον απομακρύνει από κάθε είδους συναισθηματική και φιλική σύνδεση με τον συνάνθρωπό του. Φυσικά αυτό δεν είναι τυχαίο στις μέρες που διανύουμε γιατί λόγω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης όλα οδηγούν στην εξωτερική εικόνα με καταστροφικές συνέπειες στον ψυχισμό του καθενός μας.

Ο ναρκισσισμός είναι περισσότερο διαβρωτικός στις στενές διαπροσωπικές μας σχέσεις. Ο θαυμασμός και η ανάγκη για επιβεβαίωση δεν επαρκεί για την ανάπτυξη μιας συναισθηματικής επαφής και για τη δόμηση βαθύτερων σχέσεων. Το άτομο με ναρκισσιστικά στοιχεία δεν έχει καθόλου αναπτυγμένη την ενσυναίσθηση και δεν μπορεί να συναισθανθεί τον άλλο μέσα σε μια σχέση. Ο καθένας βιώνει τη δική του πραγματικότητα για τη σχέση, το θέμα είναι πόσο το άτομο αγνοεί την πραγματικότητα του άλλου.

Στην περίπτωση του ναρκισσισμού, το άτομο θεωρεί τελείως λανθασμένη την οπτική του άλλου και ασκεί έντονη κριτική στον άλλο, προσπαθώντας να διατηρήσει ή να εξυψώσει τη δική του εικόνα.

Προσδοκώντας το ενδιαφέρον και την αγάπη του άλλου, πιανόμαστε από τα ψίχουλα που μας δίνει και πιστεύουμε ότι με το πέρασμα του χρόνου θα ανταποκριθεί σε μια βαθιά συναισθηματική σχέση. Μήπως όμως μπερδεύουμε τον θαυμασμό με την αγάπη και περιμένουμε από κάποιον άνθρωπο που το μόνο που έχει ανάγκη είναι ο θαυμασμός των άλλων και η επιβεβαίωση της ύπαρξής του να μας αγαπήσει; Κι αν εμείς τον αγαπήσουμε πόσο πιθανό είναι από κάποιον που έχει ναρκισσιστικά στοιχεία να νιώσει την ύπαρξη αυτής της αγάπης.

Μία από τις δυσκολίες που βιώνουν τα άτομα με έντονο ναρκισσισμό είναι να μην εμπιστεύονται τα συναισθήματα των άλλων ανθρώπων. Θεωρούν πως όσο ρευστή είναι η εικόνα που έχουν αυτοί για τον εαυτό τους τόσο ρευστά είναι και τα συναισθήματα των άλλων για αυτούς. Επομένως, δεν πιστεύουν ότι θα τους αγαπήσει κάποιος και ζώντας διαρκώς με την αμφιβολία για αγάπη νιώθουν ότι ποτέ δεν πρόκειται να αγαπηθούν…

Η ανάγκη για θαυμασμό είναι πιο έντονη από την ανάγκη για αγάπη στα άτομα με ναρκισσισμό. Ο θαυμασμός τρέφει την εικόνα του εαυτού τους, τους κάνει να νιώθουν σημαντικοί και ιδιαίτεροι κι εφόσον νιώθουν ξεχωριστοί θεωρούν ότι μπορούν να είναι καθοδηγητικοί και παρεμβατικοί απέναντι στους άλλους.

Έχουν ανάγκη από μια διαρκή παροχή θαυμασμού για να μπορούν να διατηρούν την αίσθηση της μοναδικότητας, της δύναμης και της ανωτερότητας για τον εαυτό τους. Ο θαυμασμός επικυρώνει την ύπαρξή τους και τη σημαντικότητα του εαυτού τους.

Νιώθουν πιο άβολα όταν δέχονται αγάπη και νιώθουν πιο ασφαλή όταν δέχονται θαυμασμό. Τον θαυμασμό νιώθουν ότι μπορούν να τον ελέγξουν και να τον διαχειριστούν, ενώ ταυτόχρονα είναι απαραίτητος για τη συνέχιση της ύπαρξής τους…

Προμηθέας Δεσμώτης

Το διαμάντι αυτό της ελληνικής μυθολογίας (και όχι μόνο της ελληνικής αλλά και της παγκόσμιας λογοτεχνίας) σκοπό έχει να διδάξει ότι η ανθρωπότητα μεγαλούργησε και πρόσφερε μόνο μέσα από τις προσωπικές θυσίες και την θεομάχητο ανυπακοή!
ΧΟΡΟΣ: Σοφός αλήθεια, ήταν σοφός αυτός που πρώτος μες στο νου του το ζύγιασε και το ‘πε πως δεν είναι καλύτερο απ’ αυτό, γάμο να κάνεις μ’ ανθρώπους της σειράς σου, μήτε να θες να συγγενέψεις, όντας φτωχός, μ’ εκείνους που καυχιούνται για τα πολλά τους πλούτη, μήτε μ’ όσους για τη μεγάλη τους γενιά κομπάζουν. Ω Μοίρες πολυσέβαστες, ποτέ, ποτέ να μη με δείτε νύφη να φτάνω στο κλινάρι του Δία· μήτε απ’ τα ουράνια κανείς γαμπρός να με ζυγώσει. Γιατί φοβάμαι την Ιώ θωρώντας, την άπραγη κι αμάλαγη παρθένα, με κακοπλάνητους να τυραννιέται παραδαρμούς εξαφορμής της Ήρας. Δε με τρομάζει ο ταιριαστός γάμος· φοβάμαι μόνο την άφευχτη ματιά του να μη ρίξει πάνω μου των τρανών θεών ο έρωτας. Τι ο πόλεμος αυτός είναι απολέμητος, κι η ελπίδα του χωρίς ελπίδα (ον δε δέδια, μη κρεισσόνων θεών έρως άφευκτον όμμα προσδράκοι με. απόλεμος όδε γ’ ο πόλεμος, άπορα πόριμος· ούδ’ έχω τις αν γενοίμαν)· μήτε και ξέρω τι θ’ απογινόμουν γιατί δε βλέπω με ποιο τρόπο θα ξέφευγα τη θέληση του Δία.

ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ: Όμως ο Δίας, παρ’ όλο που κομπάζει με φουσκωμένο νου, θα ‘ρθει μια μέρα που ταπεινός θα γίνει, γιατί γάμο είναι έτοιμος να κάνει, που απ’ το θρόνο κι από την τυραννία θα τον γκρεμίσει·και του πατέρα Κρόνου θ’ αληθέψει τότε η κατάρα ολότελα, που εκείνος ξεστόμιζε καθώς απ’ τους αρχαίους έπεφτε θρόνους. Και τον τρόπο τέτοια πάθη για να ξεφύγει, άλλος κανένας θεός, εξόν εγώ, δε θα μπορούσε ξάστερα να του δείξει. Εγώ μονάχα τα ξέρω αυτά και πώς θα γίνουν.

Τώρα περήφανος ας κάθεται όλος θάρρη για τις ουρανοκρέμαστες βροντές του, το φλογοφόρο αστροπελέκι σειώντας στα χέρια. Όμως αυτά δε θα τον σώσουν καθόλου από βαθιά και ντροπιασμένα γκρεμίσματα ανεπίστροφα· ετοιμάζει τέτοιον αυτός αντίμαχο του, τέρας ακατανίκητο, που θα ‘βρει φλόγα του κεραυνού τρανότερη και βρόντο κι απ’ της βροντής φριχτότερον ακόμη, που και του Ποσειδώνα το κοντάρι, την κοσμοσείστρα τρίαινα, τη φοβέρα της θάλασσας, κομμάτια θα σκορπίσει. Κι όταν στη συμφορά βουλιάξει ετούτη, θα μάθει τότε πόσο ξέχωρο είναι αφέντης να ‘σαι ή να ‘σαι σκλάβος.
 
ΧΟ: Όσα ποθείς, αυτά του Δία φορτώνεις.

ΠΡ Όσα θα γίνουν λέω κι όσα θέλω.

ΧΟ:   Δούλος ελπίζεις πως θα γίνει ο Δίας σ’ άλλον;

ΠΡ:   Και θα ‘χει πιο βαριά από τούτα πάθη.

ΧΟ:   Τέτοια πετώντας λόγια δε φοβάσαι;

ΠΡ:   Τι να φοβάμαι, θάνατο ως δεν έχω;

ΧΟ:   Σε πόνους πιο τρανούς θα σε βουλιάξει.

ΠΡ:   Τα πάντα εγώ προσμένω· να το κάνει.

ΧΟ:   Σοφοί όποιοι την Αδράστεια προσκυνούνε.

ΠΡ:   Καλόπιανε, προσκύνα, λάτρευε όποιον την εξουσία κατέχει. Μα για μένα πιο λίγο κι απ’ το τίποτα είναι ο Δίας. Τώρα ό,τι θέλει ας κάνει, ας κυβερνάει στο λίγο αυτόν καιρό’ τι ακόμη δε θα ‘ναι για πολύ θεών αφέντης. Μα να, βλέπω του Δία μαντατοφόρο, τον υπηρέτη αυτόν του νέου τυράννου· κάτι καινούριο βέβαια θα μας φέρνει.

(Μπαίνει ο Ερμής.)

ΕΡΜΗΣ: Εσένα το σοφό που ‘σαι γιομάτος χολή και πίκρα, που έχεις αμαρτήσει μπρος στους θεούς, τιμώντας τους ανθρώπους, εσένα της φωτιάς τον κλέφτη λέω· να φανερώσεις ο πατέρας σε προστάζει τους γάμους που κομπάζεις πως θα γίνουν αιτία να χάσει αυτός το θρόνο· λέγε ξέχωρα το καθένα και καθάρια, χωρίς αινίγματα, και μη με βάλεις δρόμους διπλούς να κάνω, Προμηθέα· Βλέπεις ο Δίας δε μαλάζεται με τέτοια.

ΠΡ: Βροντόλαλα, γιομάτα περηφάνια τα λόγια σου είναι, όπως ταιριάζει στον υπηρέτη των θεών. Καινούριοι τώρα με την καινούριαν εξουσία σ’ ατράνταχτους λογιάζετε πως ζείτε καστρόπυργους· μα εγώ δυο βασιλιάδες δεν είδα να γκρεμίζονται από τούτους; Τρίτος θα δω σκληρά και ντροπιασμένα να πέφτει αυτός που τώρα βασιλεύει. Μήπως λοιπόν θαρρείς πως τους φοβάμαι τους νέους θεούς και μπρος τους πως ζαρώνω; Αδύνατο να γίνει αυτό σε μένα. Κι εσύ το δρόμο που ήρθες πάρε πάλι· γιατί όσα με ρωτάς, δε θα τα μάθεις.

ΕΡ: Μ' αυτές σου τις αυθάδειες και πρώτα σε τέτοιες συμφορές έχεις αράξει

ΠΡ: Εγώ τη δυστυχία μου, να το ξέρεις, δε θ’ άλλαζα ποτέ με τη σκλαβιά σου (της σης λατρειας την εμην δυσπραξιαν, σαφως επιστασ’, ουκ αν αλλαξαιμι εγώ).

ΕΡ:    Κάλλιο στο βράχο τούτο θέλεις σκλάβος, παρά πιστός του Δία μαντατοφόρος;

ΠΡ:   Πρέπει να βρίζεις έτσι, όπως σε βρίζουν.

ΕΡ:    Φαίνεται καμαρώνεις τα δεινά σου.

ΠΡ:   Ναι; Τους εχθρούς μου να ‘βλεπα όμοια να καμαρώνουνε· σ’ αυτούς βάζω και σένα.

ΕΡ:    Φταίχτη κι εμένα λες στις συμφορές σου;

ΠΡ: Το λέω απλά: μισώ τους θεούς όλους που είδαν καλό από με κι αισχρά με βλάφτουν. (τους πάντας εχθαιρω θεους, οσοι παθοντες ευ κακουσι μ’ εκδικως).

ΕΡ: Μεγάλη βλέπω τρέλα σε κατέχει.

ΠΡ: Αν είναι τρέλα να μισείς εχθρούς σου.

ΕΡ: Αν ευτυχούσες, δε θα σ’ άντεχε κανένας.

ΠΡ: Αλίμονο.

ΕΡ: Το λόγο αυτόν ο Δίας δεν τον γνωρίζει.

ΠΡ: Ο Χρόνος που γερνά δάσκαλος σ’ όλα.

ΕΡ: Όμως κι εσύ δεν έμαθες γνωστικός να ‘σαι.

ΠΡ: Μα ναι, γιατί δε θα μιλούσα σ’ ένα δούλο.

ΕΡ: Βλέπω δε θ’ απαντήσεις στον πατέρα.

ΠΡ: Α να του πλέρωνα τη χάρη που χρωστάω!

ΕΡ: Με ανάμπαιξες σα να ‘μουνα παιδάκι.

ΠΡ: Ανόητος σαν παιδί τάχα δεν είσαι, κι ακόμα πάρα πάνω, άμα προσμένεις κάτι να μάθεις από μένα; Μήτε βασανιστήριο, μήδε τέχνη υπάρχει, για να με κάνει ο Δίας να μιλήσω, προτού με λύσει απ’ τ’ άτιμα δεσμά μου. Κι ας ρίξει τη λαμπαδιασμένη φλόγα, και με λευκόφτερου χιονιού νιφάδες και με βροντές μες απ’ τη γη βαθύχτυπες τα πάντα ας συνταράξει κι ας σαλέψει· δε με λυγάει τίποτα από τούτα, για να του πω απ’ το θρόνο πώς θα πέσει.

ΕΡ: Μα κοίταξε αν αυτά θα σ’ ωφελήσουν.

ΠΡ: Καιρό τα ‘χω κοιτάξει και ζυγιάσει.

ΕΡ: Βάλε μυαλό επιτέλους, μάταιο πείσμα, και μπρος στις συμφορές σου λογικέψου.

ΠΡ: Του κάκου ως κύμα οι συμβουλές σου πάνε. Ποτέ να μην περάσει απο το νου σου πως θα τρομάξω εγώ στου Δία τη γνώμη και σα γυναίκα θα γενώ, παρακαλώντας το μέγα πολυμίσητον εχθρό μου με θηλυκά φερσίματα ικεσίας, για να με λύσει απ’ τα δεσμά· ποτέ μου ετούτο.

ΕΡ: Όσα κι αν πω, θαρρώ, θα ναι χαμένα· τι εσύ δε μαλακώνεις διόλου, μήτε λυγάς στα παρακάλια μου· τα γκέμια δαγκώνοντας σα νιόζευχτο πουλάρι, λυσσάς το χαλινό σου για να κόψεις. Η ορμή σου όμως σε κούφια γνώμη στέκει. Και της αποκοτιάς το θράσος, δίχως κρίση σωστή, πιο λίγο αξίζει κι από ένα τίποτα. Στοχάσου ακόμη ποια βαρυχειμωνιά, άμα δε μ’ ακούσεις, και ποιων δεινών η ανεμοζάλη θα ‘ρθει να πέσει απάνω σου άφευχτα· και πρώτα το κοφτερό φαράγγι ετούτο με βροντές και με κεραύνιες φλόγες ο πατέρας θα το σπαράξει ακέριο, το κορμί σου βαθιά θα κρύψει, και θα σε βαστάξουν του βράχου αυτού τα σπλάχνα. Κι ως περάσει του Χρόνου μέγα μάκρος, στο φως πάλι θα βγεις· μα ο φτερωτός του Δία σκύλος, ο σαρκοβόρος αετός, θα σου ξεσκίζει το πληγωμένο σου κορμί με λύσσα και κάθε μέρα ακάλεστος θα φτάνει ξεφαντωτής και θα σου κατατρώει το μελανόχρωμο συκώτι. Τέρμα στον πόνο αυτόν μην καρτερείς, πριν κάποιος θεός τις συμφορές σου να σηκώσει και στον ανήλιαγο Άδη αντί για σένα στους άφεγγους κατέβει του Ταρτάρου βυθούς.

Σκέψου καλά, δεν είναι τούτα μονάχα κούφιος κομπασμός, μα λόγος που αλήθεια θα γενεί· δεν ξέρει ο Δίας ψέματα ν’ αραδιάζει, μα ό,τι λέει το κάνει πράξη ευθύς. Λοιπόν στοχάσου και πρόσεξε καλά, μήτε να βάλεις πιο πάνω απ’ τη σωστή γνώμη το πείσμα. Ο Ερμής σωστά μιλάει, λογιάζω· ζητά από σε το πείσμα σου ν’ αφήσεις και σκέψη μυαλωμένη να ‘βρεις· είναι ντροπή μεγάλη στο σοφό να σφάλλει. Τα μαντάτα που εφώναξε τούτος τα γνώριζα, διόλου δεν είναι ντροπή να παθαίνεις εχθρός από εχθρούς σου. Λοιπόν καταπάνω μου ας πέσει της φλόγας ο δίκλωνος βόστρυχος, της βροντής οι χτυπιές και των άγριων ανέμων η μπόρα ας σπαράξουν τον αιθέρα· ας τραντάξει της γης τα θεμέλια σεισμός βαθυτίναχτος, το κύμα του πόντου ανεβαίνοντας με τρίσβαθο βόγγο τους δρόμους τους ουράνιους ας πνίξει των άστρων, και στον άραχλο Τάρτατο ανάερο το κορμί μου να ρίξει, βαθιά στης Ανάγκης το στρόβιλο ρέμα· δεν μπορεί να μου δώσει το θάνατο.

ΕΡΜονάχα από μυαλό που ‘χει σαλέψει γίνεται να γρικήσεις τέτοια λόγια και τέτοιους στοχασμούς. Θολό δεν είναι οι ευχές του παραλόισμα και τρέλα; Όμως εσείς που για τα βάσανα του τον συμπονάτε, εμπρός, από τους τόπους αυτούς γοργά φευγάτε, μην τρελάνει και τα δικά σας φρένα της βροντής το άγριο μούγκρισμα.

ΧΟ: Άλλο τίποτα πες κι άλλες δος μου συμβουλές να με πείσεις· τα λόγια που ξεστόμισες, βέβαια δεν είναι μπορετό να τ’ ακούσω. Μια τέτοια ντροπή πώς προστάζεις να κάνω; Θέλω μαζί του να πάθω ό,τι να ‘ναι· να μισώ τους προδότες με δίδαξαν, κι απ’ αυτήν την αρρώστια καμιά δε σιγαίνομαι πιότερο.

ΕΡ: Όμως σκεφτείτε αυτά που σας προλέγω κι όταν η συμφορά σας κυνηγήσει, να μην κατηγορήσετε την τύχη, μηδέ ποτέ να πείτε πως ο Δίας σε ξαφνικά δεινά σας έχει ρίξει· όχι, μα εσείς μονάχες σας θα φταίτε. Τι ενώ το ξέρατε, ούτε απάντεχα ούτε κρυφά, μπλεχτήκατε έτσι δίχως σκέψη στο αφεύγατο του ολέθρου δίχτυ.

[Φεύγει ο Ερμής].

ΠΡ: Μα τώρα κοιτάχτε, στ’ αλήθεια
κι όχι με λόγια μονάχα τραντάζεται η γη.
Και μαζί της βροντής ο βαθύβουος
απ’ την άβυσσο αντίλαλος βόγγει, λαμπάζουν
αστραπής ολοφλόγιστοι κύκλοι
κι ανεβαίνει σε σύμπυκνα
στροβιλίσματα η σκόνη ψηλά·
των ανέμων τινάζονται αντίμαχες
οι πνοές και χτυπιούνται·
συνταράζεται αιθέρας και πόντος.
Τέτοια Διόσταλτη αντάρα
καταπάνω μου ορμώντας ζυγώνει,
ολοφάνερο τρόμο σκορπώντας.
Ω πανσέβαστη μάνα, ω αιθέρα
που τα πάντα τυλίγεις στο φως σου,
κοιτάξτε πόσο άδικα πάσχω
Αισχύλου, Προμηθέας Δεσμώτης 
 

Ονειροχώρα

Αποτέλεσμα εικόνας για castle on a cloudΑπό δρόμο μοναχικό κι αδιόρατο,[1]
με νοσηρούς στοιχειωμένο μονάχα αγγέλους,
όπου είδωλο ένα με τ΄ όνομα Νύχτα
σε μαύρο θρόνο βασιλεύει ορθό,
μόλις έφτασα σε τούτη τη γη
απ’ την έσχατη δυσδιόρατη Θούλη,
από άγριο παράδοξο τόπο που έξοχος στέκει
έξω από χώρο και χρόνο.

Φαράγγια απύθμενα, δίχως όρια πλημμύρες,
χάσματα και σπηλιές και τιτάνια δάση,
με μορφές που κανείς δεν μπορεί να γνωρίσει
απ’ τα δάκρυα που ολόγυρα στάζουν.
Βουνά που εσαεί καταρρέουν
σε θάλασσες χωρίς ακρογιάλια,
θάλασσες που παλεύουν ακούραστα
σ’ ουρανούς της φωτιάς να υψωθούν.
Λίμνες που αδιάκοπα απλώνουν
τα μοναχικά τους νερά -νεκρά και μόνα-
τα ακίνητά τους νερά -κρύα κι ακίνητα-
με τα χιόνια κρεμάμενων κρίνων.

Πλάι στις λίμνες που έτσι απλώνουν
τα μοναχικά τους νερά -νεκρά και μόνα-
τα θλιμμένα νερά τους -θλιμμένα και κρύα-
με τα χιόνια κρεμάμενων κρίνων.
Πλάι στα όρη, κοντά στο ποτάμι
που με τόνο χαμηλό ψιθυρίζει, παντοτινά ψιθυρίζει,
πλάι στα δάση τα γκρίζα, πλάι στον βάλτο
όπου μένουν ο φρύνος κι ο τρίτωνας,
πλάι στα κατηφή τα τέλματα και τις στέρνες,
όπου κατοικούνε οι δαίμονες-
κάθε σημείο και πιο ανόσιο-
κάθε γωνιά και πιο μελαγχολική-
εκεί ο ταξιδιώτης έμφοβος βρίσκει
καλυμμένες μνήμες του παρελθόντος,
σαβανωμένες μορφές που κινούν να στενάζουν
καθώς προσπερνούνε τον οδοιπόρο,
λευκοντυμένες μορφές φίλων δοσμένων καιρό
στον ουρανό και τη γη, μ’ αγωνία.

Στην καρδιά που αμέτρητοι οι πόνοι της είναι
είναι ετούτη η χώρα ειρηνική και παρήγορη,
για το πνεύμα που στο σκότος βαδίζει
είν' αυτή ένα Ελ Ντοράντο.
Μα ο ταξιδιώτης που μέσα απ’ αυτήν ταξιδεύει
είναι καλό να μην τολμήσει φανερά να την δει.
Τα μυστικά της ποτέ δεν εκτίθενται
στ’ ανοιχτά αδύναμα ανθρώπινα μάτια.
Έτσι είναι του βασιλιά η βουλή που απαγόρεψε
το ανασήκωμα των παρυφών του πέπλου.
Κι η θλιμμένη ψυχή που περνά από δω
την βλέπει, αλλά μέσα από γυαλί σκοτεινό.

Από δρόμο μοναχικό κι αδιόρατο,
με νοσηρούς στοιχειωμένο μονάχα αγγέλους,
όπου είδωλο ένα με τ΄ όνομα Νύχτα
σε μαύρο θρόνο βασιλεύει ορθό,
μόλις γύρισα από ταξίδι πίσω στο σπίτι,
απ’ αυτή την έσχατη δυσδιόρατη Θούλη.
---------------
Ανάλυση του ποιήματος
Το ποίημα ανοίγει με έναν μυστηριώδη δρόμο ή μονοπάτι μέσω του οποίου πορευόμαστε από ένα μέρος σε ένα άλλο. Δεν ξεκαθαρίζεται ωστόσο με σαφήνεια από πού προέρχεται ο οδοιπόρος ή ποιος είναι ο τελικός προορισμός του ταξιδιού του. Η χρήση της λέξης obscure είναι αμφίσημη, αφού σημαίνει κάτι που είναι σκοτεινό, αλλά και κάτι που είναι δύσκολο να το βρεις ή να το προσδιορίσεις. Η μοναχικότητα του δρόμου υπονοεί και τη μοναξιά του ταξιδιώτη. Έτσι με λίγες λέξεις ο Πόε κατορθώνει να μας μεταδώσει μία συγκεκριμένη ατμόσφαιρα. Η χρήση της λέξης ill για τους αγγέλους που στοιχειώνουν την περιοχή είναι επίσης αμφίσημη. Μπορεί απλώς να υποδηλώνει έναν κακό άγγελο, αλλά ακόμη χειρότερα έναν αρρωστημένο άγγελο, ο οποίος ίσως λειτουργεί ως αντανάκλαση των εσωτερικών παθών του ομιλητή. Σε κάθε περίπτωση έχουμε να κάνουμε με μια νοσηρή ατμόσφαιρα. Ο βασιλιάς ή μάλλον η βασίλισσα της περιοχής είναι η Νύχτα ή καλύτερα το είδωλό της, το φάσμα της, το οποίο βασιλεύει στητό (upright) και ακίνητο στον μαύρο του θρόνο. Μας θυμίζει τα αγάλματα αρχαίων θεοτήτων τα οποία δεσπόζουν μέσα στην ακινησία τους. Αμέσως μετά ο αφηγητής μάς μιλά για την Θούλη, το αρχαίο όνομα ενός νησιού στην άκρη του κόσμου, το μακρινότερο μέρος στο οποίο μπορεί κανείς να πάει, ένα μέρος έξω από τον γνωστό κόσμο, έξω από τον χώρο και τον χρόνο. Πρόκειται, λοιπόν, για ένα μέρος υπερφυσικό.

Στη δεύτερη στροφή μαθαίνουμε περισσότερα για την τοπογραφία και τα στοιχεία της γεωγραφίας του τόπου στον οποίο κατέφτασε ο αφηγητής. Έχουμε τη χρήση μιας σειράς επιθέτων, τα οποία δηλώνουν την έλλειψη ορίων ή τον γιγαντισμό όσων υπάρχουν στην περιοχή, όπως τα τεράστια δάση. Οι μορφές των πραγμάτων είναι ακαθόριστες, γιατί παντού κυριαρχούν τα δάκρυα, τόσο στα μάτια του αφηγητή, όσο και στο γύρω περιβάλλον,[2] καθιστώντας ελλιπή την όραση και δίνοντας την εντύπωση ότι μετέχουμε σε μια παραίσθηση. Τα όρια των πραγμάτων συγχέονται, τα βουνά καταρρέουν, οι θάλασσες δεν έχουν ακτές, Προσπαθούν να αγγίξουν, όπως κανονικά κάνουν τα βουνά,[3] έναν πύρινο ουρανό. Σε αντίθεση με τις θάλασσες και τα βουνά και τον ουρανό που βρίσκονται σε διαρκή αναταραχή, οι λίμνες της περιοχής εκφράζουν αντιθετικά την ακινησία, την στασιμότητα, τη μοναξιά και τον θάνατο. Η ακινησία αυτή επισφραγίζεται από το χιόνι που καλύπτει τα πάντα και έχει το χρώμα του κρίνου.

Στην τρίτη στροφή επαναλαμβάνεται με μικρές παραλλαγές η εικόνα των λιμνών, δημιουργώντας ένα είδος υπνωτικής επανάληψης. Αμέσως μετά εισερχόμαστε σε ένα καινούργιο μέρος αυτής της παράξενης χώρας. Εδώ υπάρχει ένα ποτάμι που δεν σταματάει να κυλά ποτέ, γκρίζα δάση, έλη και βάλτοι, στάσιμα νερά. Ο αρρωστημένος αυτός τόπος κατοικείται από νοσηρά πλάσματα, δαίμονες και βρικόλακες. Εδώ επίσης κατοικούν φαντάσματα από μνήμες του παρελθόντος, από φίλους οι οποίοι παραδόθηκαν για πάντα στη γη και στον θάνατο. Οι φασματικές αυτές μορφές προσπερνούν τον ταξιδιώτη δίχως να τον αναγνωρίσουν, γεγονός που δείχνει ότι είναι στερημένες από τη μνήμη τους. Η περιγραφή είναι εμπνευσμένη εδώ από την κάθοδό του Οδυσσέα στον Άδη και τη συνάντηση του με τα είδωλα των νεκρών που περιπλανιούνται άσκοπα και χωρίς να θυμούνται τίποτα στα λιβάδια του Κάτω Κόσμου. Με μια παράδοξη ανατροπή της συναισθηματικής κατάστασης, ο αφηγητής μάς βεβαιώνει πως εδώ νιώθει καλύτερα, παρά την τρομακτική υφή του κόσμου που αντικρίζει. Ίσως γιατί η ψυχή του είναι εξίσου νοσηρή και βρίσκει ανακούφιση στη νοσηρότητα αυτού του αρρωστημένου κόσμου. Όσο όμως και αν ο ταξιδιώτης αισθάνεται μία ορισμένη εσωτερική ειρήνη εδώ που έχει φτάσει, ωστόσο δεν πρόκειται για τη χώρα του, γι’ αυτό και είναι απλώς περαστικός και δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει στην πληρότητά τους τα μυστικά αυτού του κόσμου, τα οποία τα βλέπει μονάχα μέσα από ένα θολό καθρέφτη, Πρόκειται για μια προφανή αναφορά στο διάσημο χωρίο της επιστολής του αποστόλου Παύλου (Α΄ Κορ. 13.12, βλέπομεν γὰρ ἄρτι δι' ἐσόπτρου ἐν αἰνίγματι). Τα μυστικά αυτά ίσως να του αποκαλυφθούν οριστικά, όταν θα επιστρέψει όχι ως θλιμμένη περαστική ψυχή, αλλά ως μόνιμος κάτοικος, σαν τα φαντάσματα των νεκρών αυτού του κόσμου. Δεν είμαστε βέβαιοι αν ο βασιλιάς αυτής της περιοχής ταυτίζεται με το είδωλό της νύχτας που αναφέρθηκε στην αρχή του ποιήματος, αν και η ταύτιση αυτή ενισχύεται από την επανάληψη των αρχικών στίχων που αποτελεί και το τέλος του ποιήματος. Υπάρχει μόνο μια μικρή διαφορά. Ο ταξιδευτής έχει επιστρέψει πια στο ανώνυμο σπίτι του.

Λαμβάνοντας υπόψη τον τίτλο του ποιήματος, Ονειροχώρα, μπορούμε να υποθέσουμε ότι όλα όσα προηγήθηκαν αποτελούν το περιεχόμενο ενός συμβολικού ονείρου. Επομένως η υποθετική επιστροφή στο σπίτι αποτελεί στην πράξη το ξύπνημα του ποιητικού υποκειμένου. Ωστόσο αυτό το όνειρο γειτονεύει ανησυχητικά και με την πραγματικότητα, όπως την βιώνουμε όταν είμαστε ξύπνιοι, αλλά ενδεχομένως και με τη μεταφυσική αλήθεια, όπως θα την βιώσουμε μετά τον θάνατο. Συνεπώς η χώρα του ονείρου είναι ένας ενδιάμεσος τόπος και χρόνος, ένα είδος γεύσης του παρόντος και πρόγευσης του μέλλοντος.
----------------------
[1] By a route obscure and lonely,
Haunted by ill angels only,
Where an Eidolon, named NIGHT,
On a black throne reigns upright,
I have reached these lands but newly
From an ultimate dim Thule—
From a wild clime that lieth, sublime,
Out of SPACE— out of TIME.

Bottomless vales and boundless floods,
And chasms, and caves, and Titan woods,
With forms that no man can discover
For the tears that drip all over;
Mountains toppling evermore
Into seas without a shore;
Seas that restlessly aspire,
Surging, unto skies of fire;
Lakes that endlessly outspread
Their lone waters— lone and dead,—
Their still waters— still and chilly
With the snows of the lolling lily.

By the lakes that thus outspread
Their lone waters, lone and dead,—
Their sad waters, sad and chilly
With the snows of the lolling lily,—
By the mountains— near the river
Murmuring lowly, murmuring ever,—
By the grey woods,— by the swamp
Where the toad and the newt encamp—
By the dismal tarns and pools

Where dwell the Ghouls,—
By each spot the most unholy—
In each nook most melancholy—
There the traveller meets aghast
Sheeted Memories of the Past—
Shrouded forms that start and sigh
As they pass the wanderer by—
White—robed forms of friends long given,
In agony, to the Earth— and Heaven.

For the heart whose woes are legion
'Tis a peaceful, soothing region—
For the spirit that walks in shadow
'Tis— oh, 'tis an Eldorado!
But the traveller, travelling through it,
May not— dare not openly view it!
Never its mysteries are exposed
To the weak human eye unclosed;
So wills its King, who hath forbid
The uplifting of the fringed lid;
And thus the sad Soul that here passes
Beholds it but through darkened glasses.

By a route obscure and lonely,
Haunted by ill angels only,
Where an Eidolon, named NIGHT,
On a black throne reigns upright,
I have wandered home but newly
From this ultimate dim Thule.

[2] Επομένως συγχέεται ο εξωτερικός κόσμος (βροχή) με τον συναισθηματικό κόσμο (δάκρυα) και ταυτίζονται. Τα δάκρυα-βροχή σαν ομίχλη θολώνουν την όραση.
[3] Τα βουνά εδώ δεν μπορούν να αγγίξουν τον ουρανό, γιατί έχουν καταρρεύσει μέσα στις θάλασσες, οι οποίες παίρνουν τη θέση των βουνών και προσπαθούν να αγγίξουν αυτές τον ουρανό.

Έντγκαρ Άλλαν Πόε, Ονειροχώρα (Edgar Allan Poe, Dreamland)

Συγχώρεση: Ο Δρόμος για Ψυχική και Σωματική Υγεία

Αποτέλεσμα εικόνας για Συγχώρεση: Ο Δρόμος για Ψυχική και Σωματική ΥγείαΓιατί πρέπει κάποιος να συγχωρήσει; Δεν υπάρχει ένας μόνο λόγος, αλλά ένα είναι το σίγουρο: η υπόθαλψη θυμού και η αγανάκτηση είναι σωματικά, διανοητικά και πνευματικά ανθυγιεινές. Οι άνθρωποι που δεν είναι σε θέση να συγχωρήσουν τον εαυτό τους ή τους άλλους έχουν αυξημένη συχνότητα εμφάνισης κατάθλιψης, ενεργούν με αναλγησία προς τους άλλους, είναι λιγότερο ευτυχείς, και έχουν υψηλότερα ποσοστά θνησιμότητας. Αυτά όμως είναι μόνο η αρχή!

Χωρίς συγχώρεση, η οργή και η αγανάκτηση «σαπίζουν» τον εσωτερικό μας κόσμο. Όταν είμαστε δεμένοι στο παρελθόν, ενεργούμε σαν αυτοδημιούργητη παγίδα του εαυτού μας με την πρόβλεψη ενός στενού και εκδικητικού μέλλοντος. Ίσως ο Max Lucado το έθεσε καλύτερα όταν είπε, «Το μίσος, είναι ένα λυσσαλέο σκυλί που στρέφεται απειλητικά προς τον ιδιοκτήτη του. Η εκδίκηση, είναι η φωτιά που μαίνεται καταναλώνοντας τον εμπρηστή που την έθεσε. Πικρία, είναι η παγίδα που εγκλωβίζει έναν κυνηγό.» Ακόμα και δικαιολογημένη να είναι η οργή, μπορεί να είναι τόσο αυτοκαταστροφική, όσο και ο εθισμός: Και τα δύο μπορούν να σε κάνουν να αισθανθείς καλά, αλλά είναι τοξικά.

Η συγχώρεση είναι λυτρωτική για αυτόν που συγχωράει. Έρευνες δείχνουν επίσης ότι οι άνθρωποι που σκέφτονται να συγχωρέσουν δεν είναι μόνο πιο ευτυχισμένοι - είναι επίσης και πιο υγιείς. Ακόμη και να σκεφτόμαστε την συγχώρεση, βοηθά στο να βελτιωθεί το νευρικό και το καρδιαγγειακό σύστημα.

Ακόμα περισσότερα οφέλη:

• Φυσική Υγεία: Εκτός από τα χαμηλότερα ποσοστά θνησιμότητας, η συγχώρεση συνδέεται με την καλύτερη λειτουργία του ανοσοποιητικού συστήματος, στη μείωση της χοληστερόλης, μείωση της αρτηριακής πίεσης και μειωμένο κίνδυνο καρδιακών προβλημάτων.

• Ψυχική Υγεία: Η συγχώρεση συνδέεται με λιγότερα αρνητικά συναισθήματα (άγχος και κατάθλιψη), μεγαλύτερη αυτοεκτίμηση, περισσότερα συναισθήματα ελέγχου και ελευθερίας, μια αυξημένη ικανότητα για αντιμετώπιση του άγχους και αυξημένο αίσθημα εγγύτητας προς τους άλλους.

• Υγεία Σχέσεων: Η συγχώρεση συνδέεται με υψηλότερη ποιότητα σε σχέσεις γάμου καθώς και ποιότητα σε ρομαντικές σχέσεις. Με τη συγχώρεση, κακίες δεν εισβάλλουν στις σχέσεις και τα ζευγάρια μπορούν να εργαστούν προς την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης.

Σε αντίθεση με ό,τι μας οδηγεί να πιστεύουμε ότι η συγχώρεση είναι μια πράξη αδυναμίας, δεν συγχωρούμε επειδή είμαστε αδύναμοι, αλλά γιατί είμαστε αρκετά ισχυροί για να συνειδητοποιήσουμε ότι μόνο με το να «αφήσουμε» καταστάσεις και ανθρώπους που μας προκαλούν δυσαρέσκειες θα είμαστε ευτυχισμένοι και εν ειρήνη.

Στη ζωή, θερίζουμε ό,τι σπείρουμε. Δεδομένου του ότι είμαστε όλοι άνθρωποι, και όλοι κάνουμε λάθη, θα έπρεπε να συγχωρούμε τους άλλους για λάθη του παρελθόντος και του παρόντος έτσι ώστε και οι άλλοι με την σειρά τους να μας συγχωρούν όταν κάνουμε λάθη. Επιτρέποντας την συγχώρεση στη ζωή σας, ανοίγετε την πόρτα στην ψυχική και σωματική υγεία καθώς και στις αρμονικές σχέσεις με τους άλλους.

Οι συμπεριφορές που πρέπει να αποφύγετε αν αγαπάτε τον εαυτό σας

Αποτέλεσμα εικόνας για Γίνε η Αλήθεια σουΚάποτε έρχεται η στιγμή που πρέπει να κάνουμε δραστικές αλλαγές στη ζωή μας για να πετύχουμε τη μεταμόρφωση του εαυτού μας σε κάτι ανώτερο και αυτό απαιτεί θάρρος, διαφάνεια και ειλικρίνεια. Πρέπει να αφήσουμε πίσω ό,τι δεν κάνει καλό πλέον στη ψυχή μας και να αναδείξουμε τον πραγματικό μας εαυτό.

Αν πράγματι σέβεστε και αγαπάτε τον εαυτό σας τότε θα πρέπει να αποφύγετε τις παρακάτω τοξικές συμπεριφορές:

1. Να ευχαριστείτε όλους τους άλλους.
Στην τελική πρέπει απλά να κάνετε αυτό που κάνει εσάς ευτυχισμένους και να εμπιστεύεστε το ένστικτο σας. Ξεχάστε ότι πρέπει να πείσετε όλους τους άλλους : θα προσπαθήσουν μόνο να σας κρατήσουν πίσω και να σας δώσουν 1000 λόγους γιατί δεν πρέπει να ακολουθήσετε αυτό που λέει η καρδιά σας. Πρέπει να αναδυθείτε πάνω από τις γνώμες των άλλων και απλά να κάνετε αυτό που νιώθετε πως πρέπει να κάνετε. Κάθε άνθρωπος που σέβεται τον εαυτό του τιμά πάνω από όλα τα δικά του θέλω και όχι των άλλων.

2. Να έχετε αρνητική γνώμη για τον εαυτό σας
“Να είσαι προσεκτικός με τον εσωτερικό σου διάλογο: είναι διάλογος με τον σύμπαν.” -David James Lees

Αν θέλετε η ζωή σας να είναι πιο θετική και φωτεινή τότε πρέπει και οι σκέψεις σας να συμφωνούν με αυτό που θέλετε να μοιάζει ο κόσμος σας. Αν έχετε αρνητική γνώμη για τον εαυτό σας ο κόσμος σας θα μοιάζει μουντός και καταθλιπτικός. Αν όμως έχετε μία πιο θετική σχέση με τον εαυτό σας θα δείτε αμέτρητες ευκαιρίες και την ευτυχία όπου και να κοιτάξετε. Οι άνθρωποι με αυτοσεβασμό αγαπάνε τον εαυτό τους και γεμίζουν τη ζωή τους με θετικές σκέψεις, σχέσεις, επαγγέλματα και στόχους.

3. Να μένετε στάσιμοι
“ Το χωράφι της άνεσης είναι ένα όμορφο μέρος αλλά τίποτα δεν φυτρώνει ποτέ εκεί.” -Άγνωστος
Αν κοιτάξετε γύρω σας ίσως ο κόσμος να φανεί σαν ένα τρομερά τρομακτικό μέρος και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο πολλοί άνθρωποι προτιμούν να μείνουν κλεισμένοι στην φυλακή της ασφάλειας τους για να αποφύγουν οτιδήποτε θα μπορούσε να τους ταράξει αυτή την ασφάλεια. Παρόλα αυτά δεν είναι δυνατόν να εξελιχτείτε αν δεν δοκιμάσετε καινούρια πράγματα. Οι άνθρωποι που σέβονται τον εαυτό τους αγαπούν τις προκλήσεις που δοκιμάζουν τα όρια τους με στόχο να εξελιχθούν σαν άτομα.

4. Να προσπαθείτε να χωρέσετε σε κοινωνικές φόρμες
Δεν θα μπορέσετε να αναπτυχθείτε και να αποκτήσετε γνώσεις αν ενδιαφέρεστε μόνο να ακολουθήσετε το κοπάδι. Για να ευδοκιμήσετε στη ζωή αυτή θα πρέπει να χαράξετε το δικό σας μονοπάτι και να μάθετε να εμπιστεύεστε το δικό σας ένστικτο και όχι τις φθαρμένες γνώμες των άλλων. Μάθετε να νιώθετε καλά με τον εαυτό σας και να εμπιστεύεστε πραγματικά την διαίσθηση σας και τότε θα δείτε έναν διαφορετικό κόσμο να ανοίγεται μπροστά σας.

5. Να έχετε μία ψυχοφθόρα δουλειά
Δυστυχώς πολλοί άνθρωποι δουλεύουν σε δουλειές που μισούν μόνο και μόνο για να πληρώνουν τους λογαριασμούς τους. Μπορείτε να αφήσετε τη δουλειά που σας στραγγίζει ψυχολογικά και να ψάξετε για αυτήν που πραγματικά θα σας αρέσει. Οι άνθρωποι που σέβονται τον εαυτό τους σέβονται και αυτά που θέλουν, ψάχνουν ακατάπαυστα να βρουν ποια είναι τα θέλω τους και προσπαθούν να τα πραγματοποιήσουν. Φυσικά δεν σας συμβουλεύουμε να μείνετε άνεργοι αλλά σας ενθαρρύνουμε να ψάξετε για κάτι που θεωρείτε ότι σας ταιριάζει καλύτερα ενόσω εργάζεστε.

6. Να παραμελείτε την υγεία σας
Το να νιώθετε καλά αρχίζει και τελειώνει με εσάς : κανένας άλλος δεν μπορεί να αναλάβει την προστασία της υγείας σας εκτός από εσάς τους ίδιους. Αν δεν νιώθετε καλά ψυχικά, σωματικά ή συναισθηματικά εντοπίστε ποιες αλλαγές πρέπει να κάνετε στη ζωή σας.

Οι αλλαγές δεν πραγματοποιούνται σε μία νύχτα αλλά συμβαίνουν σταδιακά με το πέρασμα του χρόνου κάνοντας σταθερά βήματα. Κάθε άνθρωπος που σέβεται τον εαυτό του μεριμνά για την καλή του υγεία και τη βάζει πρώτη από όλα γιατί γνωρίζει πως χωρίς αυτήν δεν μπορεί να απολαύσει τη ζωή στο έπακρο ούτε να βγάλει τον καλύτερο του εαυτό προς τα έξω.

7. Να συνάπτετε καταπιεστικές σχέσεις
Αν έχετε φίλους ή σύντροφο που προσπαθούν να επιβληθούν σε κάθε πτυχή της ζωή σας τότε αυτό πρέπει αναμφίβολα να κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου. Δεν θα πρέπει ποτέ να ανέχεστε κάποιον που θέλει να χειραγωγήσει και να ελέγχει τη σχέση σας. Οι τοξικές σχέσεις μπορούν να συμβούν σε οποιαδήποτε μορφή σχέσης, φιλική-ερωτική, και κάνουν πολύ κακό στην υγεία σας.

Αξίζετε φιλίες και ερωτικούς δεσμούς που θα προάγουν την ευδαιμονία στη ζωή σας και θα σας βοηθούν να αναπτύσσεστε και να μαθαίνετε. Για να το θέσουμε απλά : αν κάποιος στη ζωή σας σας στενοχωρεί περισσότερο απ' ότι σας κάνει χαρούμενους τότε θα πρέπει να τον αφήσετε πίσω. Οι άνθρωποι που σέβονται τον εαυτό τους δεν θα αφήσουν κανέναν εκτός από τους ίδιους να ελέγξει την ζωή τους.

8. Να τεμπελιάζετε
Στην εποχή της τεχνολογίας πολλοί από εμάς έχουμε επιτρέψει στα κινητά, τα τάμπλετς και τους υπολογιστές να μας διασκεδάζουν τις περισσότερες ώρες της ημέρας. Έχουμε χάσει κάθε κίνητρο γιατί μοιάζει πιο εύκολο να καθόμαστε πάνω από μία οθόνη από το να βγούμε έξω στον κόσμο και να κάνουμε πράγματα. Οι άνθρωποι με αυτοσεβασμό δεν θα επιτρέψουν στους εαυτούς τους να εφησυχαστούν: συνεχίζουν να εργάζονται σκληρά για να επιτύχουν τους στόχους τους και ξέρουν πότε πρέπει να έχουν αυτοέλεγχο και πειθαρχία για το δικό τους όφελος.

9. Να μην επιλέγετε την ευτυχία
Πάρα πολλοί άνθρωποι αρκούνται σε πολύ λιγότερα από αυτά που πραγματικά αξίζουν γιατί πολύ απλά δεν γνωρίζουν την αξία τους ή έχουν βολευτεί στη τωρινή τους κατάσταση και φοβούνται να κάνουν αλλαγές στη ζωή τους. Οι άνθρωποι που σέβονται και αγαπάνε τον εαυτό τους θα κάνουν τα πάντα για να διαλέξουν αυτό που θα τους κάνει τους πιο χαρούμενους, ασχέτως με το τι πρέπει να περάσουν για να το πετύχουν αυτό. Δεν βάζουν κανένα όριο στη ζωή τους γιατί πιστεύουν πως υπάρχει μαγεία σε αυτή τη ζωή, παρόλα αυτά.

Αν δεν κάνετε αυτό που σας κάνει ευτυχισμένους θα το μετανιώσετε στο τέλος της ζωής σας. Για να ανυψώσετε την ψυχή σας θα πρέπει να αφήσετε πίσω οτιδήποτε δεν την εμπλουτίζει και να επιλέξετε όλα αυτά που την βελτιώνουν. Αυτό ισχύει για ανθρώπους, δουλειές, σχέσεις, το που μένετε, τη διατροφή σας, τη γυμναστική σας ρουτίνα και οτιδήποτε άλλο στη ζωή σας. Έχουμε έρθει σε αυτή τη ζωή να ευδοκιμήσουμε και όχι απλώς να επιβιώσουμε, θυμηθείτε το αυτό την επόμενη φορά που θα βρεθείτε σε μία μη ευχάριστη κατάσταση.

Γίνε η Αλήθεια σου

Αποτέλεσμα εικόνας για Γίνε η Αλήθεια σουΠοιος διάβολος σε γέλασε, σου έδεσε τα μάτια και σε έμαθε πως η μόνη λύση που θα βρεις είναι το να υποκρίνεσαι κάτι που δεν είσαι…;!

Πείθεις τους γύρω σου πως ξέρεις ποιος είσαι, πως ξέρεις που θες να πας και κάπως έτσι νομίζεις πως έχεις προσεγγίσει την ευτυχία της ζωής.

Είναι κοινό χαρακτηριστικό γνώρισμα πολλών ανθρώπων αυτή η υποκρισία και στον πλανήτη που ζούμε συνήθως πετυχαίνει χωρίς να έχει επιτυχία και ουσιαστικό όφελος για ‘σένα που την επιλέγεις ως λύση!

Μα και αν πετυχαίνει σε ένα βαθμό αυτή η υποκρισία και σε ανακουφίζει προσωρινά, η αλήθεια σου δεν σκεπάζεται όσο και αν προσπαθείς. Σου χτυπά την πόρτα και σου φανερώνεται μέσα από τη σιωπή της μοναξιάς σου. Όχι της γνωστής μοναξιάς που χρησιμοποιείς για καταφύγιο όταν θες να αποφύγεις τον καθρέφτη, αλλά της άλλης, αυτής… της υπαρξιακής!

Και χάνεσαι μέσα στα κύματα της μοίρας που έρχεται να σε ταπεινώσει λίγο ακόμα… και χωρίς κανένα έλεος σε κάνει να πάσχεις πιο πολύ, σε μαθαίνει να αντέχεις τον ίδιο σου τον θάνατο σωπαίνοντας τις πληγές σου για να μην καταλάβεις ποτέ πως δεν ζεις στα αλήθεια. Και βρίσκεσαι σε μια ατελείωτη βαλτώδη κατάσταση βυθιζόμενος μέσα στην κινούμενη άμμο των λυπημένων σου κόπων.

Μένεις εκεί νομίζοντας πως αυτό είναι ο προορισμός σου… ο πόνος… και σιγά, σιγά τον συνηθίζεις, τον δέχεσαι, τον αφήνεις να σε ορίζει μέχρι που τελικά νομίζεις πως είσαι φτιαγμένος από αυτόν… και έτσι νομίζεις πως σε έχεις ανακαλύψει… πως ξέρεις ποιος είσαι…

Όμως εκεί μέσα όταν ξεχνιέσαι για ένα λεπτό και χωρίς να το καταλάβεις, βγαίνεις για λίγο έξω από τον πόνο σου και ξαφνικά ξεπηδάει ένα τόσο δα μικρό όνειρο, μια μικρή ελπίδα, μια αχνή αισιοδοξία ότι ΜΠΟΡΕΙΣ… όσα κρυφά έχεις θελήσει, όσα κρυφά έχεις ονειρευτεί!

Μα ποιος είναι αυτός που ονειρεύεται; Ποιος είναι αυτός που μπορεί να σε κάνει να βλέπεις έστω και μία εικόνα έξω από τον πόνο, την ματαιότητα και την απαισιοδοξία;

Και τότε έρχεται αυτή η φωνή που σε προτρέπει λέγοντας σου… ΖΗΣΕ!
Και αντιστέκεσαι σε αυτήν την προτροπή και λες…

«Πως; Δεν μπορεί να γίνει αυτό! Πως θα μπορούσα να ζήσω;»

Και επιλέγεις πάλι τον πόνο και σε ρημάζει ο χρόνος με τη φθορά του, και βυθίζεσαι πιο βαθιά και πλέον σε αδικεί εκείνος που σε έπεισε ότι είναι πιο ισχυρός από εσένα μέχρι που σε συντρίβει! Και αρχίζεις να εκλιπαρείς αυτούς που δεν ξέρουν να αγαπούν, να σε αγαπήσουν και τότε μαθαίνεις να υπομένεις με σκυμμένο το κεφάλι την ύβρι της εξουσίας και τον ύπνο της ανυπαρξίας. Και συνεχίζεις να ζεις υπομένοντας, πονώντας, εκλιπαρώντας για μια αληθινή στιγμή ουσίας. Και βυθίζεσαι ακόμα περισσότερο μέχρι που παραδίδεις τα όπλα σου και σταματάς να μάχεσαι!

Και τα έργα τα μεγάλα για τα οποία γεννήθηκες ξεμακραίνουν από τον ορίζοντα, χάνονται και ποτέ δεν γίνονται πράξεις…

Γιατί εσύ χάνεις εσένα! Γιατί εσύ σιγά, σιγά ξεχνάς εσένα και ξεμακραίνει και η αλήθεια σου στον ορίζοντα μαζί με τα μεγάλα για τα οποία γεννήθηκες! Και έτσι ούτε τα μεγάλα τολμάς να τα κάνεις, αλλά ούτε και τον εαυτό σου τολμάς να βρεις!

Και αρχίζεις και πάλι να κάνεις αυτό που ξέρεις καλύτερα! Να υποκρίνεσαι ότι ξέρεις ποιος είσαι, ότι ξέρεις τι θες, ότι ξέρεις που πας! Υποκρίνεσαι ξανά και ξανά πως ξέρεις τι έχεις να κάνεις με αυτό που είσαι! Και γίνεσαι ειδικός στην τέχνη της πειθούς γιατί όσο καλύτερα πείσεις τους άλλους γι’ αυτή σου την υποκρισία, τόσο καλύτερα θα νιώθεις ότι είσαι.

Όμως αυτό που είσαι δεν σταματά, δεν παραδίδει ποτέ τα όπλα, συνεχίζει να μάχεται για εσένα και σου χτυπά την πόρτα ασταμάτητα μέχρι να σε ακούσεις! Και σε προσκαλεί, προκαλώντας σε, σε μια πνευματική μονομαχία! Σε μια μονομαχία έξω από το μυαλό σου! Σε προκαλεί και σου πετά το γάντι!

Σήκω λοιπόν! Ορθώσου! Δέξου αυτή το μονομαχία!
Δώσε μία από της μεγαλύτερες μάχες της ζωής σου!
Την μάχη ανάμεσα σε αυτό που ΕΙΣΑΙ και σε αυτό που δεν είσαι!
Σήκω! Τόλμα! Αγωνίσου με όλες σου τις δυνάμεις!
Πέτα έξω τους ψεύτες, τους κλέφτες, τους προδότες!
Σήκω και δώσε αυτή τη μάχη!
Σήκω! Θυμήσου!

ΘΥΜΗΣΟΥ πως η λύση δεν είναι η σωτηρία εξ υποταγής!

ΘΥΜΗΣΟΥ πως η λύση είναι Η ΔΥΝΑΜΗ ΣΟΥ!

ΘΥΜΗΣΟΥ πως ΕΙΣΑΙ ΜΑΧΗΤΗΣ!

ΘΥΜΗΣΟΥ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΣΟΥ!

ΘΥΜΗΣΟΥ ΚΑΙ ΣΗΚΩΣΕ ΤΟ ΣΠΑΘΙ ΣΟΥ ΔΙΝΟΝΤΑΣ ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΕΣ ΜΑΧΕΣ ΠΟΥ ΔΟΘΗΚΑΝ ΠΟΤΕ ΣΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ! ΑΥΤΗ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΑΓΝΟΙΑ ΚΑΙ ΤΗ ΓΝΩΣΗ!

ΘΥΜΗΣΟΥ! ΤΟΛΜΑ! ΑΓΩΝΙΣΟΥ! ΓΝΩΡΙΣΕ! ΓΙΝΕ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΣΟΥ!

ΔΗΜΗΤΗΡ: Η θεά της γης και της επιβίωσης

Το όνομα της θεάς είναι ελληνικό: Δη-μήτηρ, Γη-Μήτηρ, Μητέρα της Γης, δηλαδή με υποκοριστικό το Δηώ. Ωστόσο, πριν την ενσωματώσουν οι Έλληνες στην θρησκεία τους, στην γνωστή μας μυθολογία, η λατρεία της είχε απλωθεί παντού, με διαφορετικά, πολλές φορές άγνωστα ονόματα. Λόγου χάριν, οι θρησκειολόγοι πιστεύουν ότι ήταν γνωστή από την 3η χιλιετία π.Χ.

Στην Ελευσίνα λατρευόταν αφ’ ενός η Δήμητρα και η Κόρη (Περσεφόνη ή Φερσεφόνη ή Πηριφόνα) και αφ΄ετέρου η Κόρη και ο απαγωγέας σύζυγός της Πλούτων ( θεός και του πλούτου που παράγει η γη και του Κάτω Κόσμου). Αυτή η διπλή ιδιότητα φαίνεται (ενδεικτικά), α) σε μια κύλικα στην οποία ο Πλούτων κρατά το Κέρας της Αμάλθειας, το γνωστό σύμβολο της αφθονίας, και β) η επωνυμία του ως στυγερός Άδης και η Κόρη ως φοβερή(επαινή) βασίλισσά του.

Οι προσωνυμίες της Δήμητρας, από την άλλη, δείχνουν την κύρια φύση της: Καρποφόρος, Σιτώ, Ιμαλίς, Μεγάλαρτος.

Το ρήμα δαματρίζω στην Κύπρο σήμαινε «μαζεύω τα γεννήματα» και οι καρποί της γης γενικότερα εξακολουθούν να φέρουν το όνομα της θεάς ως τις μέρες μας: δημητριακά.

Οι πρώτοι άνθρωποι που ασχολήθηκαν με τη γη αισθάνονταν το προστατευτικό της χέρι πάνω τους, αφού όλα όσα έκαναν ήταν δικά της έργα, δική της διδαχή.

Τα Θαλύσια ήταν η γιορτή της συγκομιδής και λάμβαναν χώρα στο αλώνι και, παρά το γεγονός ότι γίνονταν θυσίες σε όλους τους θεούς, το τιμώμενο θεϊκό πρόσωπο ήταν η Δήμητρα.

Τα Αλώα γίνονταν τον Δεκέμβριο για να προστατέψουν τα σπαρτά που μόλις ξεφύτρωναν απο τη γη- εξ ού και το προσωνύμιο της θεάς:Χλόη- βάζοντας μέσα στη γιορτή και τον Διόνυσο, αφού άνοιγαν και τα βαρέλια με το καινούριο κρασί.


Πάνω απ’ όλες τις γιορτές, σημαντικότερη ήταν τα Θεσμοφόρια, τα οποία γιορτάζονταν το φθινόπωρο, την εποχή της σποράς, σε όλη την Ελλάδα. Όταν οι αρχαίοι μας πρόφονοι ήθελαν να αναφερθούν και στις δύο θεές(Δήμητρα και Κόρη) χρησιμοποιούσαν τη φράση τω θεώ ή τω Θεσμοφόρω. Και σ’ αυτή την σημαντικότατη γιορτή έπαιρναν μέρος μόνον γυναίκες. Οι κρυφές, μαγικές τελετές που γινόντουσαν κατά τη διάρκεια της γιορτής ήταν σχετικές με την ευφορία της γης, αλλά και με τη δική τους γονιμότητα- την συνέχιση της ζωής του ανθρώπινου είδους.

Στην Θέλπουσα της Αρκαδίας πίστευαν ότι όταν η Δήμητρα έψαχνε με αγωνία την Κόρη, ο αδελφός της Ποσειδών-κύριος της ζωής στη θάλασσα- την ακολουθούσε με άλλους σκοπούς. Εκείνη δεν είχε διάθεση για ζευγαρώματα και, βλέποντας κάποια κοπάδια αλόγων να βόσκουν, μεταμορφώθηκε σε φοράδα. Ο Ποσειδών δεν έχασε καιρό: μεταμορφώθηκε σε αρσενικό άλογο και έσμιξε μαζί της.

Τούτο το σμίξιμο γέννησε δύο παιδιά: μια κόρη, που κανένας αμύητος δεν γνώριζε το όνομά της, και το άλογο Αρίων.

Πριν λάβει τη μορφή της, η Δήμητρα-φοράδα έσκυψε να πιει νερό στις πλαγιές των Αροανίων(Χελμός). Το νερό της πηγής ήταν σαν κρύσταλλο και είδε να καθρεφτίζεται η μορφή της, κάτι που δεν της άρεσε καθόλου. Καταράστηκε τα νερά, να μείνουν μαύρα στους αιώνες των αιώνων. Σήμερα, τα νερά της Στύγας είναι γνωστά ως Μαυρονέρι, λόγω της σκοτεινιάς και της θολούρας τους.

Η θυμωμένη με τα καμώματα του Ποσειδώνα Δήμητρα έγινε Ερινύς, αλλά βλέποντας την ομορφιά του ποταμού, μαλάκωσε και μπήκε να λουστεί και άλλαξε όνομα, έγινε Λουσία και το ποτάμι Λούσιος.

Ο Πλούτος ήταν γιός της θεάς, από την ένωση του έρωτά της με τον Ιασίωνα, στα εύφορα λιβάδια της Κρήτης, στα λιβάδια που είχαν οργωθεί τρεις φορές. Ο Δίας θύμωσε κι έριξε αστροπελέκι πάνω στον θνητό Ιασίωνα, κατακαίοντάς τον.

Ο συμβολισμός εδώ είναι ότι ο πλούτος, παιδί της θεάς γης, κάνει τα γεννήματα να πληθαίνουν, ενώ το σμίξιμο της θεάς με έναν απλό άνθρωπο πάνω στο χώμα καρπίζει την ίδια τη γη.

Δεν χάνονται…

Αποτέλεσμα εικόνας για Δεν χάνονται…Τι είναι αυτό που κάνει έναν άνθρωπο εξερευνητή; Τι τον σπρώχνει να φύγει; Να απομακρυνθεί, να χαθεί;

Συζητούσαν για ώρες. Ήταν φίλοι, κάτι περισσότερο… πολλά χρόνια τώρα. Ο ένας έβρισκε ανάπαυση στο στοχασμό του άλλου. Χρειάζονταν μόνο λίγα λεπτά κάθε φορά για να αισθανθούν αυτό το πρωτογενές ρίγος της μεγάλης φιλίας, της βαθιάς αγάπης που πολύ σπάνια ευλογεί τους ανθρώπους. Κι είχαν πάντοτε ερωτήματα ανήσυχα όταν αντάμωναν. Και μια γλυκύτητα ειρήνης όταν χώριζαν.

Τα ερωτήματα δεν τίθονταν για να απαντηθούν. Δεν έχουν αυτό το λόγο ύπαρξης ποτέ τα ερωτήματα. Τα σημαντικά και μεγάλα ερωτήματα τίθενται για να τα ψελλίσεις, να τα ακούσεις, να γευτείς το μέγεθός τους… να πάρουν τις διαστάσεις τους αφού εκφωνηθούν, να καταλάβουν το ζωτικό τους χώρο… κάποτε, μερικά από αυτά θα απαντηθούν, ίσως ελάχιστα, ίσως κανένα…

Τι είναι αυτό που δεν βρίσκει καταφυγή στο τώρα, στο εδώ και αναζητά πάντα έναν άλλο χώρο, έναν άλλο τρόπο, έναν άλλο κόσμο;

Η σπουδαιότητα της φιλίας δεν είναι μονάχα η συγκλονιστική αίσθηση πως δεν είσαι, έστω για λίγο, έστω και σε κάποιο βαθμό μόνος… είναι πως έχεις μια γέφυρα επικοινωνίας και μια τράπεζα κοινωνίας με μια ψυχή που μπορεί να πάλλεται σε συνήχηση με τη δική σου… τούτο και μόνο αρκεί για να σιγήσει τους φοβερούς δαίμονες που θορυβούν μέσα σου, τούτο και μόνο αρκεί κάποιες φορές για να αισθανθείς την ίδια τη ζωή και το κατηγόρημά της.

Τι νοηματοδοτεί το βίο αν όχι η ίδια η διακινδύνευσή του; Να συσσωρεύεις διαρκώς και να στερεώνεις οικοδομήματα του ψεύδους… το ένα πάνω στο άλλο… το ένα πιο σαθρό από το άλλο… δεν μπορεί να είναι αυτό… τι αξιοδοτεί το βίο αν όχι ο κρυφός πόθος να τον ακυρώσεις; Να τον εκτοξεύσεις σε μια άλλη διάσταση; Να τον πυροδοτήσεις με το δικό σου, ολόδικό σου πυρ και να τον αναλώσεις;

Περνούσαν τα χρόνια, μεγάλωναν, άλλαζαν όμως όσα τους έδεναν βάθαιναν και αποκτούσαν μια ποιότητα παράξενη και εντελώς καινούργια. Δεν έρχεται η φθορά ποτέ όταν ανάμεσα σε δυο ανθρώπους δεν έχει υπάρξει η συντριβή της απογοήτευσης, η ήττα της προδοσίας, η περιπέτεια της εγκατάλειψης. Δεν θα νικήσει η φθορά όταν ανάμεσα σε δυο ανθρώπους δεν έχει εκμαυλιστεί η ιερότητα του βλέμματος, δεν έχει δηωθεί το άβατο της εμπιστοσύνης, δεν έχει απαλλοτριωθεί το πιο μυστικό δωμάτιο της σιωπής… δυο άνθρωποι που μοιράστηκαν τις φωνές του κόσμου και επιβίωσαν έχουν καλές ελπίδες να περπατούν μαζί για χρόνια. Δυο άνθρωποι που μοιράστηκαν τη τρομερή σιωπή της ύπαρξης και δεν δείλιασαν, δεν έφυγαν, δεν λιποτάκτησαν… θα είναι μαζί για πάντα…

Τι κάνει το βήμα μας τόσο βαρύ, τόσο αβέβαιο; Αν το νόμισμα για να πληρωθεί τούτη η αγωνία ήταν ένα σύμπαν, θα στο προσέφερα ευχαρίστως αδελφέ μου… ίσως να μην το έχω κι όμως, επειδή ακριβώς είσαι κοντά μου, το διεκδικώ…

Σκέψου μονάχα, κάθε φορά που ανταμώνουμε, το σύμπαν αυτό αλλάζει… με έναν περίεργο, όμορφο, μουσικό τρόπο… για λίγο, για λίγο έστω, εμείς είμαστε οι πρωτουργοί τούτης της κοσμογένεσης… για πολύ λίγο έστω, το χώμα θα το πλάσουμε στα δικά μας χέρια… κι αν όταν χωρίσουμε ο πύργος χαλάσει και διαλυθεί, όσα βιώσαμε έγραψαν στη ψυχή μας
Και δεν χάνονται

Αφού σου μιλώ ακόμα και το ρίγος σπάει τούτες τις συλλαβές… όχι, δεν χάνονται…

Κρατάς μυστικό;

Αποτέλεσμα εικόνας για คน ใน ความ ลับΌταν έχω διάθεση να γράψω… ας φιλοσοφήσουμε λοιπόν.

Σας παραθέτω το δικό μου απόκρυφο κατάλογο και σας προτρέπω να δημιουργήσετε τον δικό σας. Όλο και κάποια κοινά μυστικά έχουμε εμείς οι άνθρωποι μεταξύ μας…

Οι στενοχώριες είναι χρήσιμες γιατί μαθαίνεις πώς να στενοχωριέσαι άνετα σε όλη σου τη Ζωή.
Στην ουσία δεν πρέπει ποτέ να κάνεις ζαβολιές… ή τουλάχιστον να προσέχεις να μη σε τσακώσουν… αλλιώς θα πληρώσεις το τίμημα που έτσι κι αλλιώς πιστεύω ότι θα γίνει.
Οφείλεις πάντα να βλέπεις την καλή πλευρά των πραγμάτων. Χρειάζεται όμως να είσαι προσεκτικός για να μη χάσεις αυτή την πλευρά. Υπάρχουν ωστόσο άνθρωποι που δεν καταλαβαίνουν καν ότι υπάρχουν πλευρές κι άλλοι πάλι που δεν ξεχωρίζουν τη μία πλευρά από την άλλη.
Όλοι οι άνθρωποι έχουμε άσχημες αντιδράσεις. Χρειαζόμαστε χρόνο για να επανέλθουμε. Νομίζουμε ότι δεν θέλουμε βοήθεια. Μερικοί μάλιστα ούτε καν τη ζητάμε. Υπάρχουν όμως πάντα κάποιοι άνθρωποι που θα βρίσκονται δίπλα μας, ακόμη κι όταν νιώσουμε μόνοι.
Αν δεν τα καταφέρεις την πρώτη φορά, είναι απαραίτητο να ξαναπροσπαθήσεις.
Με τους άλλους πρέπει να είσαι ευγενικός, αλλά να λες πάντα αυτό που θέλεις.
Πριν κάνεις κάτι, οφείλεις να σκεφτείς τι θα γίνει μετά, κι αυτό ονομάζεται συνέπειες.
Ακόμη κι όταν προσπαθείς να είσαι καλός, δε σημαίνει ότι και οι άλλοι θα είναι καλοί μαζί σου.
Το σημαντικό στη Ζωή είναι να σε σέβονται. Όταν δεν θυμώνεις, οι άλλοι μπορεί να σε φοβηθούν περισσότερο.
Είναι πολύ δύσκολο να τους ευχαριστήσεις όλους… δε γίνεται.
Ένας καλός τρόπος να καταστρέψεις την ευτυχία σου είναι να κάνεις συγκρίσεις.
Η ευτυχία σίγουρα δε διαρκεί για πάντα.
Το να κρατάς μυστικά σημαίνει ότι ωρίμασες.
Ακόμη κι αν κάνεις ωραία πράγματα, δεν ανταμείβεσαι πάντα.
Τα όνειρα πραγματοποιούνται κυρίως στα όνειρα.

Βρέθηκε σε κβάζαρ το μεγαλύτερο νέφος νερού στο σύμπαν

quasarΑστρονόμοι βρήκαν ένα πελώριο νέφος νερού – που περιέχει περίπου 140 τρισεκατομμύρια φορές περισσότερο νερό από αυτό που βρίσκεται στη Γη – να αιωρείται γύρω από ένα μακρινό κβάζαρ.

Πρόκειται για το πιο μακρινό και το πιο παλιό σώμα νερού που έχει εντοπιστεί ποτέ, σύμφωνα με τους επιστήμονες, ενώ οι παρατηρήσεις δείχνουν πως έχει ηλικία 12 δισεκατομμύρια έτη, δηλαδή σχηματίστηκε 1,6 δισεκατομμύρια έτη μετά τη Μεγάλη Έκρηξη.

Το κβάζαρ, γύρω από το οποίο πλέει το νέφος, είναι ένα από τα πιο γνωστά ισχυρά αντικείμενα στο σύμπαν, με ενέργεια που φτάνει τους 1.000 τρισεκατομμύρια ήλιους. Η ισχύς του προέρχεται από ύλη που πέφτει σπειροειδώς στην κεντρική υπερμεγέθη μαύρη τρύπα, που έχει περίπου 20 δισεκατομμύρια φορές τη μάζα του Ήλιου μας.

Η ποσότητα του νερού, που εκτιμάται ότι βρίσκεται στο κβάζαρ, είναι τουλάχιστον 100.000 φορές η μάζα του Ήλιου ή αντίστοιχα 34 δισεκατομμύρια φορές η μάζα της Γης.

«Τα ευρήματα είναι συναρπαστικά» αναφέρει ο καθηγητής Jason Glenn στο Πανεπιστήμιο του Boulder. «Δεν είναι μόνο ότι εντοπίσαμε νερό στο πιο μακρινό σημείο του σύμπαντος, αλλά και ότι το νερό αυτό είναι αρκετό για να γεμίσει τους ωκεανούς της Γης πάνω από 100 τρισεκατομμύρια φορές.»

Οι μετρήσεις δείχνουν πως υπάρχουν αρκετά αέριο ώστε να μεγαλώσει η μαύρη τρύπα περί τις έξι φορές του τωρινού της μεγέθους – αν και κάποια από αυτά τα αέρια θα καταλήξουν τελικά να σχηματίσουν αστέρες ή θα εκτοξευτούν από το κβάζαρ.

Στο Γαλαξία μας υπάρχει τουλάχιστον 4.000 φορές λιγότερο ατμοποιημένο νερό απ’ ότι στο κβάζαρ αυτό, γιατί ο μεγαλύτερος όγκος του νερού του Γαλαξίας μας είναι πάγος. Και ενώ οι υδρατμοί στο Γαλαξία μας εντοπίζονται μόνο σε συγκεκριμένες περιοχές, που εκτείνονται το πολύ μερικά έτη φωτός, εντούτοις το νερό στο μακρινό αυτό κβάζαρ φαίνεται να εκτείνεται σε εκατοντάδες έτη φωτός.

Η ανακάλυψη έγινε από τον φασματογράφο Z-Spec, στο Παρατηρητήριο του Τεχνολογικού Ινστιτούτου της Καλιφόρνιας στη Χαβάη, που χρησιμοποιεί τεχνολογία με μήκη κύματος χιλιοστών του μέτρου. Μπορεί έτσι να παρατηρήσει αρχαίους γαλαξίες στη φάση σχηματισμού νέων άστρων καθώς και υπερβαρέες μαύρες τρύπες.

Από πού προερχόμαστε; είμαστε το προϊόν αρχέγονων κβαντικών διακυμάνσεων ..

Γιατί είμαστε εδώ; Από πού προερχόμαστε; Σύμφωνα με τους Boshongo, ένα λαό της κεντρικής Αφρικής, πριν από μας υπήρχε μόνο σκοτάδι, νερό και ο μεγάλος θεός Bumba. Μια μέρα που ο Bumba είχε πόνο στο στομάχι και από τον εμετό του προήλθε ο Ήλιος. Ο Ήλιος εξάτμισε κάποια ποσότητα νερού και εμφανίστηκε έτσι η Γη. Όμως ο Bumba μετά έκανε και πάλι εμετό και έτσι δημιουργήθηκε η Σελήνη, τα άστρα και στη συνέχεια η λεοπάρδαλη, ο κροκόδειλος, η χελώνα και στο τέλος τέλος ο άνθρωπος.

Αυτός ο μύθος περί Δημιουργίας, όπως και πολλοί άλλοι, προσπαθεί να απαντήσει σε τέτοιου είδους ερωτήματα, που ακόμα ρωτάμε. Ευτυχώς, όμως σήμερα έχουμε ένα εργαλείο για να δώσουμε τις κατάλληλες απαντήσεις: την επιστήμη.

Η πρώτη επιστημονική απόδειξη για την εμφάνιση της ζωής ήρθε πριν από περίπου 80 χρόνια, όταν ο Edwin Hubble άρχισε τις παρατηρήσεις του στη δεκαετία του 1920, με το τηλεσκόπιο των 100 ιντσών, στο όρος Wilson στο Los Angeles.

Με έκπληξη ο Hubble διαπίστωσε ότι σχεδόν όλοι οι γαλαξίες απομακρύνονται από εμάς. Επιπλέον, όσο πιο μακρινοί είναι οι γαλαξίες, τόσο πιο γρήγορα απομακρύνονται. Η διαστολή του σύμπαντος ήταν μια από τις πιο σπουδαίες επιστημονικές ανακαλύψεις όλων των εποχών.

Αυτό το εύρημα μετασχημάτισε το δημόσιο διάλογο σχετικά με το αν το σύμπαν είχε ένα ξεκίνημα. Αν οι γαλαξίες απομακρύνονται μεταξύ τους τώρα, τότε αυτοί θα έπρεπε να ήταν πιο κοντά στο παρελθόν. Αν η ταχύτητά τους ήταν σταθερή τότε πριν από δισεκατομμύρια χρόνια όλοι τους θα βρίσκονταν στο ίδιο σημείο. Ήταν αυτό το σημείο η απαρχή του σύμπαντος; Εκείνη την εποχή πολλοί επιστήμονες δυσφορούσαν με την ιδέα ότι το σύμπαν είχε μια αρχή, διότι αυτό υπονοούσε την κατάρρευση της φυσικής.

Θα έπρεπε κάποιος να επικαλεστεί ένα εξωτερικό παράγοντα, που για ευκολία μπορεί κανείς να τον ονομάσει Θεό, για να εξηγήσει το πώς ξεκίνησε το σύμπαν. Γι αυτό οι επιστήμονες προτίμησαν να λένε ότι το σύμπαν διαστέλλεται μεν στον παρόντα χρόνο, αλλά δεν είχε δε καμιά αρχή. Ίσως η πιο γνωστή θεωρία τότε ήταν η θεωρία της σταθερής κατάστασης, που προτάθηκε το 1948.

Σύμφωνα με τη θεωρία της σταθερής κατάστασης το σύμπαν υπήρχε από πάντα και ήταν το ίδιο σε όλες τις χρονικές στιγμές. Αυτή η τελευταία ιδιότητα είχε το μεγάλο πλεονέκτημα ότι θα μπορούσε να ελεγχθεί, μια κρίσιμη παράμετρος για την επιστημονική μέθοδο. Και γι αυτό αυτή η θεωρία διαπιστώθηκε ελλιπής.

Παρατηρητικά δεδομένα που επιβεβαίωναν την ιδέα ότι το σύμπαν είχε μια πολύ πυκνή αρχή εμφανίστηκαν τον Οκτώβριο του 1965, με την ανακάλυψη της μικροκυματικής ακτινοβολίας υποβάθρου σε όλο το διάστημα. Η μόνη λογική ερμηνεία της ήταν ότι αυτή η ακτινοβολία υποβάθρου είναι ότι απέμεινε από μια αρχέγονη θερμή και πυκνή κατάσταση. Καθώς το σύμπαν διαστέλλεται, η ακτινοβολία ολοένα ψύχεται για να καταλήξει στα κατάλοιπα επίπεδα που βλέπουμε σήμερα.

Η θεωρία δικαιολογεί πολύ καλά αυτή την άποψη. Με τον Roger Penrose δείξαμε ότι αν η γενική θεωρία της σχετικότητας είναι ορθή, τότε θα υπάρχει μια ιδιομορφία, ένα σημείο με άπειρη πυκνότητα και χωροχρονική καμπυλότητα, εκεί όπου ο χρόνος έχει μια αρχή.

Το σύμπαν ξεκίνησε με τη Μεγάλη Έκρηξη, διαστελλόμενο με ολοένα πιο γρήγορη ταχύτητα (ακόμα και πιο γρήγορα από το φως). Αυτό το στάδιο ονομάζεται πληθωρισμός, ενώ αποδεικνύεται ότι ο πληθωρισμός στο αρχέγονο σύμπαν ήταν πάρα πολύ γρήγορος: το σύμπαν διπλασίασε το μέγεθός του πολλές φορές μέσα ένα πολύ μικρό κλάσμα δευτερολέπτου.

Ο πληθωρισμός έκανε το σύμπαν πολύ μεγάλο, πολύ ομοιόμορφο και επίπεδο. Ωστόσο, δεν ήταν εντελώς ομογενές: υπήρξαν μικροσκοπικές διακυμάνσεις από τόπο σε τόπο. Οι διακυμάνσεις αυτές οφείλονται σε μικρές διαφορές στη θερμοκρασία του αρχέγονου σύμπαντος, τις οποίες μπορούμε να δούμε στο Μικροκυματικό Κοσμικό Υπόβαθρο.

Οι διακυμάνσεις σημαίνουν ότι ορισμένες περιοχές θα επεκτάθηκαν λιγότερο γρήγορα. Οι βραδύτερες περιοχές σταμάτησαν να διαστέλλονται και κατέρρευσαν πάλι για να σχηματίσουν τους γαλαξίες και τα άστρα. Και στη συνέχεια τα ηλιακά συστήματα.

Εμείς οφείλουμε την ύπαρξή μας σ’ αυτές τις διακυμάνσεις. Αν το αρχέγονο σύμπαν ήταν εντελώς ομοιόμορφο, δεν θα υπήρχαν τα άστρα και συνεπώς η ζωή δεν θα μπορούσε να αναπτυχθεί.

Παρόλα αυτά υπάρχουν πολλά ακόμη μυστήρια που δεν κατανοούμε. Είμαστε όμως πολύ κοντά στην απάντηση των πανάρχαιων ερωτήσεων. Από πού προερχόμαστε; Και είμαστε τα μόνα όντα στο σύμπαν που μπορούν να θέσουν αυτές τις ερωτήσεις;

Ζυγίζοντας τα νετρίνα με το πείραμα KATRIN

KATRINΤο νετρίνο είναι ένα ουδέτερο στοιχειώδες σωματίδιο, δηλαδή ένα απειροελάχιστα μικρό σωμάτιο που δεν αποτελείται από άλλα, μικρότερα. Η κρατούσα θεωρία που περιγράφει τη Φυσική τέτοιου είδους σωματιδίων ονομάζεται Καθιερωμένο Πρότυπο και ερμηνεύει με πολύ μεγάλη επιτυχία όλα τα γνωστά φαινόμενα της Φυσικής στη μικρότερη δυνατή κλίμακα. To Καθιερωμένο Πρότυπο δέχεται ότι το νετρίνο δεν έχει μάζα, υποθέτει δηλαδή κάτι ανάλογο με αυτό που συμβαίνει με το φωτόνιο, το οποίο είναι γνωστό ότι έχει μηδενική μάζα. Την τελευταία δεκαπενταετία όμως διαρκώς πληθαίνουν οι πειραματικές ενδείξεις ότι αυτή η θεώρηση δεν είναι σωστή και ότι το νετρίνο έχει μη μηδενική μάζα. Η οριστική επιβεβαίωση αυτών των ενδείξεων θα σημάνει την ανάγκη βελτίωσης του Καθιερωμένου Προτύπου, το οποίο – έτσι όπως είναι σήμερα – θα ισχύει πια μόνο προσεγγιστικά.
 
Το φασματόμετρο του πειράματος KATRIN βάρους 200 τόνων: Η νέα «ζυγαριά» των νετρίνων
Σε αυτήν την περίπτωση η ακριβής μέτρηση της μάζας του νετρίνου θα βοηθήσει στη διατύπωση μιας νέας, ελπίζουμε πλήρους, θεωρίας για τη Φυσική των στοιχειωδών σωματιδίων. Αυτές τις ημέρες άρχισε να λειτουργεί στην Καρλσρούη της Γερμανίας το πείραμα KATRIN, το οποίο έχει για σκοπό αυτήν ακριβώς τη μέτρηση. Το συγκεκριμένο πείραμα αξίζει ιδιαίτερη προσοχή, όχι μόνο επειδή τα αποτελέσματά του θα έχουν θεμελιώδη σημασία για τη Φυσική, αλλά και επειδή ο εξοπλισμός του αποτελεί αξιοσημείωτο επίτευγμα της εφαρμοσμένης Φυσικής και της τεχνολογίας της.
 
Αναζητώντας την άγνωστη μάζα
Η ύπαρξη του νετρίνου προτάθηκε από τον γερμανό φυσικό Wolfgang Pauli το 1930 για να ερμηνευθούν τα δυσεξήγητα, αλλιώς, πειραματικά αποτελέσματα της εποχής. Συγκεκριμένα κατά τη διάσπαση των νετρονίων οι ανιχνευτές κατέγραφαν την παραγωγή ενός πρωτονίου και ενός νετρονίου, οι ταχύτητες των οποίων όμως δεν συμφωνούσαν με τους δύο βασικότερους νόμους της Κλασικής Μηχανικής, δηλαδή με τους νόμους διατήρησης της ενέργειας και της ορμής. Επειδή οι ανιχνευτές καταγράφουν μόνο φορτισμένα σωματίδια, σε αυτήν την περίπτωση το θετικό πρωτόνιο και το αρνητικό ηλεκτρόνιο, ο Pauli πρότεινε την ιδέα ότι κατά τη διάσπαση αυτή, που ονομάζεται «διάσπαση-β», παράγεται και ένα τρίτο, ουδέτερο και άρα «αόρατο» σωματίδιο, η ενέργεια και η ορμή του οποίου είναι τέτοιες ώστε να ισχύουν οι δύο νόμοι της Κλασικής Μηχανικής που ανέφερα παραπάνω. Η επιτυχία αυτής της πρόβλεψης διαπιστώθηκε 26 χρόνια αργότερα, όταν το 1956 ανακαλύφθηκε πειραματικά το σωματίδιο αυτό. Από την εποχή εκείνη υπήρξε μια μεγάλη προσπάθεια για να μετρηθούν τα βασικά χαρακτηριστικά του νετρίνου, και κυρίως η μάζα του. Οπως ήδη ανέφερα, η σήμερα ισχύουσα θεωρία προβλέπει ότι το νετρίνο έχει μηδενική μάζα, υπάρχουν όμως σημαντικότατες πειραματικές ενδείξεις ότι αυτό δεν είναι αλήθεια. Φαίνεται ότι το νετρίνο έχει μάζα, αν και σημαντικά μικρότερη από όλα τα άλλα στοιχειώδη σωματίδια. Σύμφωνα με τη Θεωρία της Σχετικότητας, μάζα και ενέργεια είναι ισοδύναμες φυσικές ποσότητες. Στη Φυσική των στοιχειωδών σωματιδίων, μια συνηθισμένη μονάδα μέτρησης της ενέργειας είναι το ηλεκτρονιοβόλτ. Ετσι η μάζα ενός ηλεκτρονίου είναι 500.000 ηλεκτρονιοβόλτ, ενώ, σύμφωνα με τις πιο πρόσφατες εκτιμήσεις, η μάζα ενός νετρίνου αναμένεται να είναι μικρότερη από 0,3 αλλά μεγαλύτερη από 0,04 ηλεκτρονιοβόλτ.
 
Η ευρηματικότητα του KATRIN
Υστερα από πολλές πειραματικές προσπάθειες, αποφασίστηκε τελικά η πραγματοποίηση ενός πειράματος, του KATRIN, το οποίο θα προσπαθήσει να «ζυγίσει» με ακρίβεια τη μάζα του νετρίνου. Το πείραμα είναι βελτιστοποιημένο για να μετράει μάζες νετρίνων στο διάστημα μεταξύ 0,2 και 2 ηλεκτρονιοβόλτ, οπότε έχει πολύ μεγάλη πιθανότητα να δώσει θετικά και οριστικά αποτελέσματα. Πώς όμως έχει σχεδιαστεί αυτή η τόσο «ευαίσθητη» ζυγαριά, η οποία μπορεί να μετρήσει μάζες 1 εκατομμύριο φορές μικρότερες από τη μάζα ενός ηλεκτρονίου; Αυτό είναι προφανώς ένα θαύμα της θεωρητικής ευρηματικότητας και των σημερινών τεχνολογικών δυνατοτήτων. Για αυτούς τους δύο λόγους αξίζει να δούμε με μεγαλύτερη λεπτομέρεια αυτό το πείραμα.
 
KATRIN-Beamline-2011-Slide
 
KATRIN είναι το ακρωνύμιο του πλήρους ονόματος Karlsruhe Tritium Neutrino Experiment (= πείραμα της Καρλσρούης για νετρίνα από τη διάσπαση τριτίου), το οποίο περιγράφει τόσο τον τόπο όσο και τη θεωρητική σύλληψη του πειράματος. Τρίτιο είναι το ραδιενεργό ισότοπο του υδρογόνου, ο πυρήνας του οποίου αποτελείται από ένα πρωτόνιο και δύο νετρόνια. Ο πυρήνας του τριτίου υφίσταται διάσπαση-β και εκπέμπει ένα ηλεκτρόνιο και ένα νετρίνο, με συνολική ενέργεια των δύο ίση με 18.600 ηλεκτρονιοβόλτ. Το πείραμα συνίσταται στη μέτρηση της ενέργειας των ηλεκτρονίων. Αν το νετρίνο έχει μηδενική μάζα, τότε η ενέργεια των ηλεκτρονίων θα μπορεί να φθάνει ως τα 18.600 ηλεκτρονιοβόλτ, στην περίπτωση που η ενέργεια του νετρίνου είναι σχεδόν μηδέν. Αν όμως το νετρίνο έχει μη μηδενική μάζα, τότε η μέγιστη ενέργεια του ηλεκτρονίου θα είναι 18.600 ηλεκτρονιοβόλτ μείον τη μάζα του νετρίνου, εκφρασμένη σε μονάδες ενέργειας. Μετρώντας τη μέγιστη ενέργεια των ηλεκτρονίων και αφαιρώντας την από τα 18.600 ηλεκτρονιοβόλτ βρίσκουμε τη μάζα του νετρίνου!
 
Ο όγκος μετράει!
Το πείραμα είναι σχεδιασμένο να μετράει με ακρίβεια την ενέργεια των ηλεκτρονίων που είναι μόλις κατά ένα ποσό της τάξης των 0,2-2 ηλεκτρονιοβόλτ μικρότερη από το όριο των 18.600 ηλεκτρονιοβόλτ. Αυτά τα γεγονότα είναι πολύ σπάνια, συμβαίνουν μόνο μία φορά για κάθε 1 τρισεκατομμύριο διασπάσεις. Για να μετρήσουμε τόσο σπάνια γεγονότα, χρειαζόμαστε ένα όργανο πολύ μεγάλου όγκου, και αυτό είναι το φασματόμετρο του πειράματος, ένα κυλινδρικό δοχείο διαμέτρου 10 μέτρων και μήκους 23 μέτρων. Το υλικό κατασκευής του είναι ανοξείδωτος χάλυβας εξαιρετικά μικρής περιεκτικότητας σε ραδιενεργές προσμείξεις, έτσι ώστε να περιοριστούν όσο είναι δυνατόν τα «παράσιτα» που μπορεί να «επισκιάσουν» τα σπάνια γεγονότα που αναζητούμε. Το όργανο αυτό κατασκευάστηκε στην πόλη Deggendorf της Γερμανίας, η οποία απέχει λιγότερο από 400 χιλιόμετρα από την Καρλσρούη. Ωστόσο ο όγκος και η λεπτή κατασκευή του οργάνου δεν επέτρεψαν την οδική μεταφορά του από το Deggendorf στην Καρλσρούη, και αντ’ αυτής επελέγη η μεταφορά με πλοία σε ένα μήκος 8.600 χιλιομέτρων. Κατ’ αυτήν το όργανο μεταφέρθηκε με ποταμόπλοιο από το Deggendorf στον Ατλαντικό, από εκεί με κανονικό πλοίο μέσω Γιβραλτάρ και Μεσογείου στη Μαύρη Θάλασσα, και στη συνέχεια πάλι με ποταμόπλοιο μέσω Δούναβη και Ρήνου στην Καρλσρούη. Το όργανο συναρμολογήθηκε τελικά στο Εργαστήριο Τριτίου του Πολυτεχνείου της Καρλσρούης το 2015 και, έπειτα από εξονυχιστικούς ελέγχους, άρχισε να λειτουργεί και να παίρνει μετρήσεις την Παρασκευή 14 Οκτωβρίου 2016. Τα πρώτα αποτελέσματα αναμένονται, με πολύ ενδιαφέρον αν όχι με αγωνία, ύστερα από έναν χρόνο, το φθινόπωρο του 2017.

H υπόσταση της θνητής φύσις μας

H υπόσταση της θνητής φύσις μαςΟ Χαιρωνεύς Πλούταρχος στο έργο του “Περί του ΕΙ του εν Δελφοίς, 392.A.10 – 392.E.6” σχετικά με την υπόσταση της θνητής φύσις μας αναφέρει το εξής:

“Εμείς δεν έχουμε κανένα μερίδιο στο όντως Είναι, αλλά κάθε θνητή φύση βρίσκεται μεταξύ της γενέσεως και της φθοράς και παρέχει μόνο ένα φάσμα και μία αμυδρή και αβέβαιη εικόνα του εαυτού της.

Άν τώρα προσηλώσεις την διάνοιά σου επιθυμώντας να τη συλλάβεις: όπως το δυνατό δράξιμο του ύδατος κάνει να χαθεί το περιεχόμενο διαρρέοντας με την πίεση και τη συγκέντρωση του ύδατος στο ίδιο σημείο, έτσι και η λογική αποτυγχάνει, όταν την άκρα σαφήνεια για κάθε πράγμα από εκείνα που μπορούν να αλλοιωθούν και να μεταβληθούν, επειδή άλλοτε εξετάζει το γιγνόμενο και άλλοτε το φθορά του, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να κατανοήσει τίποτα από τα σταθερά και όντως Όντα.
“Αδύνατον να μπείς δυο φορές στο ίδιο ποτάμι” κατά τον Ηράκλειτο, ούτε να αγγίξεις θνητή ουσία δύο φορές στην ίδια κατάσταση, αλλά εξαιτίας της οξύτητας και της ταχύτητας της μεταβολής “σκορπά και πάλι μαζεύεται” ή καλύτερα ούτε πάλι ούτε ύστερα, αλλά ταυτόχρονα και συγκεντρώνεται και διαλύεται και “έρχεται και φεύγει”.

Για αυτό τον λόγο και δεν οδηγεί στο Είναι το γιγνόμενο από αυτή ακριβώς επειδή η γένεσι ποτέ δεν σταματά ούτε στέκεται, αλλά μεταβάλλοντας το αδιάκοπα, από τότε που είναι ακόμα σπέρμα, δημιουργεί το έμβρυο, έπειτα το βρέφος, μετά τομ παίδα, κατόπιν στη σειρά το μειράκιο, τον νεανίσκο έπειτα, τον άνδρα, τον ώριμο άνθρωπο, τον γέροντα, καταστρέφοντας τις πρώτες γενέσεις και ηλικίες με τις επόμενες.

Κι εμείς με τρόπο γελοίο φοβόμαστε ένα και μόνο θάνατο, τη στιγμή που έχουμε πεθάνει και πεθαίνουμε τόσους θανάτους! Γιατί δεν ισχύει μόνο, όπως έλεγε ο Ηράκλειτος, ότι “ο θάνατος του πυρός είναι γένεσι αέρος και ο θάνατος του αέρος είναι γέννεσι του ύδατος” αλλά ακόμα σαφέστερα στη δική μας περίπτωση ο άνθρωπος που βρίσκεται στην ακμή του καταστρέφει όταν γεννιέται ο γέροντας, καταστρέφεται ο νέος μεταπίπτοντας στον ακμάζοντα, ο παίς σε νέον, το νήπιο στον παίδα.

Ο χθεσινός άνθρωπος έχει πεθάνει μεταπίπτοντας στον σημερινό, ενώ ο σημερινός έχει πεθάνει μεταπίπτοντας στον αυριανό. Κανείς δεν μένει ο ίδιος και κανείς δεν είναι ένας, αλλά γιγνόμεθα πολλοί, καθώς η ύλη περιστρέφεται και γλιστρά γύρω από ένα φάντασμα και ένα κοινό εκμαγείο.
Γιατί πως παραμένουμε οι ίδιοι, ενώ χαιρόμαστε τωρα με άλλα πράγματα, πρωτύτερα με άλλα, ενώ αγαπάμε και μισούμε, θαυμάζουμε και ψέγουμε κάθε φορά αντίθετα πράγματα, ενώ διαθέτουμε διαφορετικά λόγια και διαφορετικά συναισθήματα, χωρίς να διατηρούμε το ίδιο είδος, την ίδια μορφή, ούτε κάν την ίδια διάνοια;

Γιατί ούτε είναι λογικό να νιώθει κανείς διαφορετικά συναισθήματα άνευ μεταβολής, ούτε και κανείς αν μεταβληθεί μένει ο ίδιος. Αν, τώρα, κανείς δεν είναι πάντα ο ίδιος, τότε ούτε και υπάρχει, αλλά μεταβάλλει την ίδια του την φύση καθώς γίνεται άλλος από άλλον. Και η αίσθηση, επειδή αγνοεί το ΟΝ, αποφαίνεται λανθασμένα ότι αυτό που φαίνεται υπάρχει στα αλήθεια.

Πλούταρχος ο Χαιρωνεύς