Στις αφηγήσεις που δίνουμε ο ένας για τον άλλον, οι ισχυρισμοί σχετικά με τις ικανότητές μας φαίνεται να είναι απαραίτητοι. Ορισμένες ικανότητες είναι έτσι ευρέως διαδεδομένο ότι πολλοί που τα έχουν τα θεωρούν δεδομένα, όπως το ικανότητα να περπατάει, ή να γράφει το όνομά του, ή να ξεχωρίζει ένα γεράκι από ένα πριόνι χειρός. Άλλες είναι συγκριτικά σπάνιες και αξιοσημείωτες, όπως η ικανότητα να χτυπήσει ένα fastball Major League ή να συνθέσει μια συμφωνία, ή Για να πείτε μια φτελιά από μια οξιά. Σε κάθε περίπτωση, ωστόσο, όταν αποδίδουμε Τέτοιες ικανότητες ο ένας στον άλλο έχουμε την εντύπωση ότι είμαστε κάνοντας ισχυρισμούς που, είτε αξίζει να ειπωθούν είτε όχι, είναι τουλάχιστον Μερικές φορές αλήθεια. Η εντύπωση της αλήθειας ασκεί πίεση προς δίνοντας μια φιλοσοφική θεωρία της ικανότητας. Δεν αποτελεί επιλογή, στο τουλάχιστον στην αρχή, να απορρίψουμε όλες τις συζητήσεις μας για την ικανότητα ως μυθοπλασία ή ξεκάθαρο ψεύδος. Μια θεωρία ικανότητας μπορεί εύλογα να αναμένεται να Πείτε τι είναι να έχετε μια ικανότητα με τρόπο που δικαιώνει το Εμφάνιση της αλήθειας. Μια τέτοια θεωρία θα αξίζει το όνομα «φιλοσοφική» στο βαθμό που δίνει έναν απολογισμό, όχι Αυτό ή εκείνο το εύρος ικανοτήτων, αλλά των ικανοτήτων γενικά.
Αυτό το άρθρο χωρίζεται σε τρία μέρη. Επί του πρώτου σκέλους, τμήματα 1 και 2, δηλώνει ένα πλαίσιο για τη συζήτηση φιλοσοφικών θεωριών ικανότητας. Η ενότητα 1 θα πει περισσότερα για τη διάκριση μεταξύ ικανοτήτων και άλλες εξουσίες πρακτόρων και αντικειμένων. Το τμήμα 2 θα κάνει κάποια επίσημη διακρίσεις που είναι χρήσιμες για τη διαμόρφωση οποιασδήποτε θεωρίας ικανότητας. Ο δεύτερο μέρος, Ενότητες 3–5, έρευνες θεωρίες ικανότητας που έχουν υπερασπίστηκε στη φιλοσοφική βιβλιογραφία. Το τμήμα 3 αφορά Το πιο σημαντικό είδος θεωρίας, πάνω στο οποίο πρέπει να βασίζονται οι ικανότητες νοείται με όρους υποθετικού στοιχείου που σχετίζεται με τις ενέργειες ενός πράκτορα στις βουλήσεις της. Το τμήμα 4 αφορά θεωρίες που δεν είναι υποθετική με αυτόν τον τρόπο, αλλά που διατηρούν ωστόσο το βασικό Αναγωγικός προσανατολισμός υποθετικών θεωριών. Τμήμα 5 τότε συζητά διάφορες εναλλακτικές θεωρίες ικανότητας που έχουν που προτείνονται στην πρόσφατη βιβλιογραφία. Το τρίτο μέρος, τμήμα 6, αφορά Η σχέση μεταξύ μιας θεωρίας της ικανότητας και της ελεύθερης βούλησης Συζητήσεις. Τέτοιες συζητήσεις συχνά περιλαμβάνουν ισχυρισμούς σχετικά με τους πράκτορες. ικανότητες, και πολλοί ήλπιζαν ότι θα γινόταν σαφέστερο σχετικά με τις ικανότητες Οι ίδιοι θα μπορούσαν να επιλύσουν, ή τουλάχιστον να ρίξουν φως, σε τέτοιες συζητήσεις. Ο Στόχος αυτού του τελευταίου τμήματος θα είναι να εκτιμηθεί εάν αυτές οι ελπίδες είναι λογικές.
1. Ταξινόμηση
Τι είναι η ικανότητα; Σε μια ανάγνωση, αυτό το ερώτημα είναι ένα αίτημα για μια θεωρία ικανότητας του είδους που περιγράφηκε παραπάνω. Επί Μια άλλη ανάγνωση, ωστόσο, αυτή η ερώτηση ζητά απλώς έναν πρόχειρο οδηγό σε τι είδους πράγματα μιλάμε όταν μιλάμε «ικανότητες». Έτσι κατανοητό, αυτή η ερώτηση δεν θέτει για μια θεωρία της ικανότητας, αλλά για μια εξήγηση του τι ακριβώς ένα Η θεωρία της ικανότητας θα ήταν μια θεωρία της. Αυτή η ενότητα θα προσφέρουν μια απάντηση σε αυτό το ερώτημα σχετικά με αυτό το δεύτερο, πιο μετριοπαθές, ανάγνωση.
1.1 Διατάξεις και άλλες εξουσίες
Θα ήταν χρήσιμο να ξεκινήσετε εξετάζοντας ένα θέμα που σχετίζεται με, αλλά ονομαστικά διακριτές από, ικανότητες: διαθέσεις.
Οι διαθέσεις είναι, εκ πρώτης όψεως, εκείνες οι ιδιότητες που επιλέγονται από κατηγορήματα όπως «είναι εύθραυστο» ή «είναι διαλυτό», ή, εναλλακτικά, με προτάσεις της μορφής «x είναι είναι διατεθειμένο να σπάσει όταν χτυπηθεί» ή «το X είναι διατεθειμένο να διαλύονται όταν τοποθετούνται σε νερό.» Διαθέσεις έτσι κατανοητά έχουν καταλάβει κεντρική θέση στη μεταφυσική και τη φιλοσοφία του επιστήμη του περασμένου αιώνα (Carnap 1936 &; 1937, Goodman 1954), και επίσης σε σημαίνουσες περιγραφές του νου (Ryle 1949). Αυτά είναι: παρόμοιες ικανότητες από πολλές σημαντικές απόψεις, ιδίως στο γεγονός ότι είναι ιδιότητες πραγμάτων που μπορούν να υπάρξουν ακόμη και όταν δεν υπάρχουν Εκδηλώνεται: όπως ένα ποτήρι μπορεί να είναι εύθραυστο ακόμα και όταν δεν είναι σπασμένο, έτσι Μπορεί ένα άτομο να έχει την ικανότητα να σηκώσει το χέρι του ακόμα και όταν δεν είναι σηκώνοντας το χέρι της.
Ενώ οι διαθέσεις ήταν κεντρικές στη σύγχρονη φιλοσοφική συζητήσεις, δεν εξαντλούν το εύρος των δυνατοτήτων εγγενής στα πράγματα. Ιδιαίτερα αξιοσημείωτα, για τους σημερινούς σκοπούς, είναι εκείνοι που συνδέονται στενά με την ελεύθερη βούληση. Αυτά περιλαμβάνουν το ευαισθησία των πραγμάτων που πρέπει να ενεργηθούν με ορισμένους τρόπους — όπως όπως η βρώσιμη ενός μήλου ή η βατότητα ενός μονοπατιού — ότι ο ψυχολόγος J.J. Gibson ονόμασε προσιτές δυνατότητες (Gibson, 1979). Αυτές περιλαμβάνουν επίσης τις εξουσίες δράσης που αποδίδουμε στα πράγματα, το είδος που παρατήρησε ο Thomas Reid: «Έτσι λέμε, ο άνεμος φυσάει, Η θάλασσα μαίνεται, ο ήλιος ανατέλλει και δύει, τα σώματα έλκονται και κίνηση» (Reid 1788/2010, 16· Ο ίδιος ο Reid θεωρούσε αυτές τις τοποθεσίες ως "εσφαλμένες εφαρμογές" ενεργών ρημάτων, με βάση εσφαλμένα απόψεις των λόγων εξουσίας). Τέλος, και κυρίως, αυτά περιλαμβάνουν τις εξουσίες των ίδιων των πρακτόρων.
Υπό το πρίσμα αυτής της οντολογικής ποικιλομορφίας, θα ήταν χρήσιμο να έχουμε μια όρος που περιλαμβάνει όλες τις δυνατότητες που είναι εγγενείς στα πράγματα και Παράγοντες. Ας κρατήσουμε τη λέξη «εξουσία» γι' αυτόν τον στρατηγό κλάση. Οι διατάξεις, όπως ορίζονται παραπάνω, αποτελούν κατάλληλο υποσύνολο εξουσιών γενικότερα. Οι οικονομικές δυνατότητες, όπως σκιαγραφήθηκαν παραπάνω, είναι ένα άλλο. Και Οι ικανότητες, κατά μία έννοια που δεν έχει ακόμη καθοριστεί, είναι ένα ακόμη.
Μπορεί ακόμη οι διαθέσεις να είναι ιδιαίτερα προνομιούχες μεταξύ των Εξουσίες. Για παράδειγμα, μπορεί να είναι πιο θεμελιώδεις από τις άλλες εξουσίες, υπό την έννοια ότι άλλες εξουσίες μπορούν να περιοριστούν σε αυτές. Διαθέτει προτάθηκε, για παράδειγμα, ότι οι προσωρινές παροχές μπορούν να μειωθούν σε διαθέσεις (Scarantino 2003). Και θα εξετάσουμε λεπτομερώς, στο τμήμα 5.1, την πρόταση ότι οι ίδιες οι ικανότητες μπορούν να μειωθούν στις διαθέσεις. Αλλά η αρχική μας υπόθεση είναι ότι οι διαθέσεις είναι απλώς ένα μέλος της ευρύτερης οικογένειας δυνάμεων, αν και έχει έλαβε μεγάλη προσοχή στη φιλοσοφική λογοτεχνία.
1.2 Ικανότητα οριοθέτησης
Οι ικανότητες, λοιπόν, είναι ένα είδος δύναμης. Τι είδους δύναμη, ακριβώς, Είναι ικανότητα; Όπως θα γίνει κατανοητός ο όρος εδώ, υπάρχουν δύο πρόσθετες προϋποθέσεις που πρέπει να πληροί μια εξουσία προκειμένου να είναι ικανότητα. Πρώτον, οι ικανότητες διακρίνονται από τα θέματά τους. Οι ικανότητες είναι ιδιότητες των πρακτόρων, παρά των πραγμάτων που δεν είναι Παράγοντες. Τα αντικείμενα έχουν διαθέσεις και δυνατότητες - όπως ένα γυαλί είναι διατεθειμένο να σπάσει όταν χτυπηθεί ή παρέχει την κατανάλωση υγρού — αλλά δεν έχουν ικανότητες. Το να είσαι μια δύναμη ενός πράκτορα είναι Δεν είναι, ωστόσο, επαρκής προϋπόθεση για να είναι κανείς ικανός. Αυτό είναι Επειδή οι πράκτορες έχουν δυνάμεις που δεν είναι ικανότητες. Ως εκ τούτου, δεύτερον, Οι ικανότητες πρέπει να διακρίνονται από τα αντικείμενά τους: οι ικανότητες σχετίζονται πράκτορες σε ενέργειες.
Ορισμένα παραδείγματα μπορεί να καταστήσουν σαφή την ανάγκη για αυτή τη δεύτερη προϋπόθεση. Μερικοί Οι δυνάμεις, αν και ιδιότητες των παραγόντων, δεν περιλαμβάνουν διαισθητικά καμία σχέση με τη δράση. Σκεφτείτε τη δύναμη της κατανόησης της γλώσσας. Κατανόηση μιας πρότασης, ενώ δεν είναι εντελώς παθητική ή παράλογη, δεν είναι συνήθως μια ενέργεια. Αντίθετα, μιλώντας μια πρόταση είναι. Έτσι η δύναμη κατανόησης των γαλλικών δεν θα είναι ικανότητα, προς το παρόν ταξινόμηση. Αντίθετα, η δύναμη να μιλάς γαλλικά θα είναι μια ικανότητα, δεδομένου ότι συνεπάγεται σχέση δράσης. (Βλέπε van Inwagen 1983, 8–13.)
Έτσι, όπως ο όρος θα γίνει κατανοητός εδώ, μια ικανότητα είναι μια δύναμη που συσχετίζει έναν πράκτορα με μια ενέργεια. Αυτός ο τρόπος οριοθέτησης των ικανοτήτων, Ενώ μπορεί να λειτουργήσει για τους σκοπούς μας, δεν είναι χωρίς προβλήματα. Για αυτό κληρονομεί τα προβλήματα που συνεπάγεται η διάκριση μεταξύ δράσεις και μη δράσεις. Πρώτον, υπάρχει το πρόβλημα ότι ο τομέας της δράσης είναι από μόνη της ένα επίμαχο θέμα. Δεύτερον, υπάρχει το πρόβλημα ότι, ακόμη και αν έχουμε συμβιβαστεί με έναν απολογισμό δράσης, είναι εύλογο ότι το πεδίο δράσης θα είναι ασαφές, έτσι ώστε να υπάρχουν Μερικά γεγονότα που δεν είναι σίγουρα ενέργειες, αλλά που δεν είναι Σίγουρα ούτε οι ενέργειες. Αναμφισβήτητα και τα δύο αυτά σημεία σχετικά με Η αγωγή ισχύει, επίσης, για την ιδιότητα του αντιπροσώπου. Εάν αυτό είναι σωστά, τότε ο παρών λογαριασμός ικανότητας, ο οποίος εξαργυρώνεται σε Οι όροι της αντιπροσωπείας και της δράσης, θα είναι αντίστοιχα αμφιλεγόμενοι και ασαφής. Οι οριακές περιπτώσεις ενδέχεται, τελικά, να δημιουργήσουν προβλήματα στην Θεωρία της ικανότητας. Αλλά τέτοια προβλήματα δεν θα είναι κεντρικά εδώ. Για Δίνοντας μια τέτοια θεωρία θα είναι αρκετά δύσκολο ακόμα και όταν εστιάζουμε παραδειγματικές περιπτώσεις πρακτορείας και δράσης, και ούτω καθεξής παραδειγματικές περιπτώσεις ικανότητα.
Σημειώστε ότι υπάρχει μια ομοιότητα μεταξύ της παρούσας κατηγορίας ικανότητας, όπως διακριτή από άλλες δυνάμεις, και την παραδοσιακή κατηγορία ενεργών εξουσίες, όπου ενεργές δυνάμεις είναι εκείνες που περιλαμβάνουν κατ' ουσίαν την διαθήκη (Reid 1788/2000). Αλλά δεν είναι σαφές ότι αυτές οι διακρίσεις επικαλύπτονται ακριβώς. Για παράδειγμα, η ίδια η δύναμη της βούλησης θα είναι σαφώς μια ενεργή δύναμη. Είναι λιγότερο σαφές αν θα μετρήσει ως ικανότητα, Διότι η απάντηση στο ερώτημα αυτό θα ενεργοποιήσει το επίμαχο ερώτημα για το αν η θέληση είναι από μόνη της μια πράξη.
1.3 «Τεχνογνωσία» και ευφυείς δυνάμεις
Κάποιοι θα περίμεναν ότι ένας λογαριασμός ικανότητας θα ήταν επίσης ένας λογαριασμός του τι είναι να γνωρίζουμε πώς να εκτελέσουμε μια ενέργεια, σχετικά με το Ας υποθέσουμε ότι κάποιος ξέρει πώς να εκτελέσει μια συγκεκριμένη ενέργεια μόνο στο Η πρώτη περίπτωση έχει τη δυνατότητα να εκτελέσει αυτή την ενέργεια. Αυτή η υπόθεση, που μπορούμε να ονομάσουμε Rylean αφήγηση της τεχνογνωσίας (δεδομένου ότι είναι πιο ρητά υπερασπίστηκε στο Ryle 1949, 25-61), έχει κληθεί υπό αμφισβήτηση από τους Jason Stanley και Timothy Williamson (Stanley και Williamson 2001). Ας εξετάσουμε εν συντομία τους Stanley και Williamson επιχείρημα και πώς σχετίζεται με τη θεωρία της ικανότητας.
Οι Stanley και Williamson υποστηρίζουν, για ευρείς γλωσσικούς λόγους, ότι η Η προεπιλεγμένη άποψη της τεχνογνωσίας θα έπρεπε να είναι μάλλον διαφορετική από αυτή του Ryle. Μέρος του επιχειρήματος για αυτό είναι ότι οι τυποποιημένες επεξεργασίες των ενσωματωμένων ερωτήσεις («γνωρίζω ποιος», «γνωρίζω πού» και ούτω καθεξής εμπρός; Karttunen 1977) προτείνουν μια μάλλον διαφορετική μεταχείριση. Επί αυτή η θεραπεία, για να ξέρετε πώς να Α είναι να γνωρίζετε ένα συγκεκριμένο πρόταση. Στο πρώτο πέρασμα, στο Stanley και του Williamson παρουσίαση, για να γνωρίζει το S πώς να A είναι για το S να γνωρίζει, κάποιου σχετικού με τα συμφραζόμενα τρόπου δράσης w, ότι το w είναι ένας τρόπος για το S στο A. Οι Stanley και Williamson αναπτύσσουν και υπερασπίζονται μια τέτοια θεραπεία και προσφέρουν ανεξάρτητες εκτιμήσεις για την απόρριψη των επιχειρημάτων του ίδιου του Ryle υπέρ την άποψη του Rylean. Κατά την άποψή τους, λοιπόν, το να γνωρίζουν πώς να Α δεν σημαίνει να έχουν ικανότητα.
Τα επιχειρήματα των Stanley και Williamson δεν είναι ευρέως αποδεκτά (βλ. Noë 2005), αλλά λένε τουλάχιστον ενάντια στην απλή υπόθεση ότι ένας λογαριασμός ικανότητας θα είναι επίσης ένας λογαριασμός τεχνογνωσίας. Έτσι, θα αφήσουμε τα ζητήματα της τεχνογνωσίας στην άκρη τι ακολουθεί. Είναι επίσης λογικό να ελπίζουμε ότι ένας απολογισμός ικανότητα, ενώ μπορεί να μην είναι απλώς ένας απολογισμός τεχνογνωσίας, θα ρίξει τουλάχιστον φως στις διαφωνίες σχετικά με την τεχνογνωσία. Για όσο διάστημα έλλειψη θεωρίας για το τι είναι μια ικανότητα, το ακριβές περιεχόμενο του Rylean Η άποψη (και η άρνησή της) παραμένει ασαφής. Έτσι μπορεί να είναι ότι να πάρει Η σαφήνεια των ικανοτήτων μπορεί να μας βοηθήσει, ίσως έμμεσα, να ξεκαθαρίσουμε Μάθετε επίσης πώς. (Πρόσθετη συζήτηση αυτών των ερωτήσεων μπορεί να είναι που βρέθηκαν στην ανάπτυξη του βιβλίου του Stanley και Η αρχική θέση του Williamson (Stanley 2011), καθώς και η έγγραφα που συλλέχθηκαν στο (Bengson and Moffett 2011).
Όποια και αν είναι η άποψή μας για την ικανότητα και την τεχνογνωσία, υπάρχει ένα περαιτέρω ερώτημα στη διασταύρωση αυτών των θεμάτων που αξίζει να εξεταστεί. Αυτό είναι Πώς να εξυπηρετήσετε εκείνες τις εξουσίες των πρακτόρων που φαίνεται να είναι ιδιαίτερα συνδέονται στενά με την πρακτική νοημοσύνη, όπως οι δεξιότητες και ταλέντα – τα οποία θα μπορούσαμε συλλογικά να ονομάσουμε ευφυή εξουσίες. Είναι οι νοήμονες δυνάμεις απλά ένα είδος ικανότητας; ή απαιτούν ανεξάρτητη θεραπεία; Υπάρχουν ορισμένα πρόσφατες προτάσεις που πρέπει να εξεταστούν εδώ. (Robb προσεχώς) προτείνει ένα Διαθετική θεωρία του ταλέντου, στην οποία ένα ταλέντο είναι μια διάθεση να διατηρήσει και να αναπτύξει μια δεξιότητα. (McGeer 2018) τονίζει το σημασία ενός διακριτού είδους ευφυούς δύναμης, το οποίο (ακολουθώντας τον Ryle) αποκαλεί «ευφυή ικανότητα» και το οποίο προσφέρει επίσης μια ευρέως διαθετική αφήγηση. Αυτοί Οι προτάσεις προτείνουν ένα γενικότερο πρόγραμμα διάθεσης σχετικά με το ευφυείς δυνάμεις, η οποία έχει υποδηλωτικούς παραλληλισμούς με το διάθεση σχετικά με την ικανότητα που θα εξετάσουμε στην Ενότητα 5.1. Ακόμη γενικότερα, εξηγώντας με ακρίβεια τη φύση του ευφυείς δυνάμεις, και η σχέση αυτών με τις ικανότητες και με Οι εξουσίες γενικότερα, παραμένουν ένα ανοιχτό και ενδιαφέρον πρόβλημα.
2. Δύο θεμελιώδεις διακρίσεις
Αν κάποιος θέλει να δώσει μια θεωρία ικανότητας του είδους που περιγράφεται στο Αρχικά, είναι χρήσιμο για αυτή τη θεωρία να παρατηρήσει κάποια τυπική διακρίσεις που έχουν επισημανθεί στη βιβλιογραφία. Αυτή η ενότητα Δύο από τις σημαντικότερες επίσημες διακρίσεις.
2.1 Γενική και ειδική ικανότητα
Το προηγούμενο τμήμα ασχολήθηκε κυρίως με τη διάκριση ικανότητες από άλλες δυνάμεις. Υπάρχει όμως και μια διάκριση που πρέπει να γίνει φτιαγμένο μέσα στην ίδια την κατηγορία των ικανοτήτων. Αυτή είναι η διάκριση μεταξύ γενικών και ειδικών ικανοτήτων (Honoré 1964, Mele 2002).
Η διάκριση μεταξύ γενικών και ειδικών ικανοτήτων μπορεί να γίνει ως παράδειγμα. Σκεφτείτε έναν καλά εκπαιδευμένο τενίστα εξοπλισμένο με μπάλα και ρακέτα, στέκεται στη γραμμή σέρβις. Υπάρχει, όπως είναι Δεν υπήρχε τίποτα που να στέκεται ανάμεσα σε αυτήν και ένα σερβίς: κάθε προϋπόθεση για Το σερβίρισμα της έχει ικανοποιηθεί. Ένας τέτοιος πράκτορας είναι σε θέση να υπηρετήσει ή έχει χρησιμεύσει ως επιλογή. Ας πούμε ότι μια τέτοια Ο πράκτορας έχει τη συγκεκριμένη ικανότητα να εξυπηρετεί.
Αντίθετα, σκεφτείτε έναν κατά τα άλλα παρόμοιο τενίστα που δεν διαθέτει ρακέτα και μπάλα, και απέχει μίλια από ένα γήπεδο τένις. Υπάρχει σαφώς μια καλή αίσθηση στην οποία ένας τέτοιος πράκτορας έχει την ικανότητα να χτυπήσει ένα Υπηρετούν: Έχει εκπαιδευτεί να το κάνει αυτό, και το έχει κάνει πολλές φορές το παρελθόν. Ωστόσο, ένας τέτοιος πράκτορας στερείται της συγκεκριμένης ικανότητας να υπηρετούν, όπως μόλις ορίστηκε αυτός ο όρος. Ας πούμε ότι ένας τέτοιος πράκτορας έχει τη γενική ικανότητα να εξυπηρετεί.
Η ανησυχία αυτού του άρθρου θα είναι γενικές ικανότητες με αυτή την έννοια, και οι ανεπιφύλακτες αναφορές στην «ικανότητα» θα πρέπει να διαβάζονται στο με αυτόν τον τρόπο. Αλλά θα συζητηθούν και συγκεκριμένες ικανότητες. Αυτό είναι για στο τουλάχιστον δύο λόγους.
Το πρώτο αφορά την κάλυψη: πολλές από τις σχετικές προτάσεις στην κατανόηση της ικανότητας, ειδικά της κλασικής «ανάλυση υπό όρους» (εξετάζεται στο τμήμα 3.1 κατωτέρω), διαβάζονται φυσικά ως προτάσεις σχετικά με συγκεκριμένες ικανότητες στο παρόν αίσθηση, και μια κατάλληλα ευρεία αντίληψη της ικανότητας μας επιτρέπει να τα διατηρήσουμε αυτά προτάσεις εντός του πεδίου συζήτησής μας.
Ο δεύτερος λόγος είναι πιο σωστά φιλοσοφικός. Αν δεχτούμε το διάκριση μεταξύ γενικών και ειδικών ικανοτήτων, τότε θέλουμε Ο λογαριασμός μας για την ικανότητά μας να φιλοξενήσουμε και τους δύο, και τελικά να Εξηγήστε πώς σχετίζονται μεταξύ τους. Για τη διάκριση αυτή είναι δεν διαγιγνώσκεται εύλογα ως απλή ασάφεια· μάλλον σημαδεύει Κάτι σαν δύο τρόποι ενός ενιαίου είδους εξουσίας. Υπάρχουν τουλάχιστον Δύο είδη προτάσεων μπορεί κανείς να κάνει εδώ. Ένα, αναμφισβήτητα υπονοούμενο στο πολλές από τις «νέες διαθεσικές» προσεγγίσεις στην ικανότητα, είναι ότι η γενική ικανότητα είναι κατά κάποιο τρόπο πριν από την ειδική ικανότητα: να έχουν μια συγκεκριμένη ικανότητα είναι απλά να έχουν μια γενική ικανότητα και να πληρούν ορισμένους περαιτέρω περιορισμούς, όπως η ύπαρξη μιας ευκαιρίας. Άλλος πρόταση (που προτείνεται στο Maier 2015) είναι ότι η συγκεκριμένη ικανότητα είναι σε ορισμένες Αίσθηση πριν από τη γενική ικανότητα: Το να έχεις μια γενική ικανότητα είναι απλά να έχουν μια συγκεκριμένη ικανότητα κάτω από ένα ορισμένο φάσμα περιστάσεων.
Η ιδέα ότι υπάρχει κάποιο είδος διμερούς διάκρισης που πρέπει να γίνει Το Between Abilities έχει αποτελέσει εξέχον θέμα στη σύγχρονη εργασία σχετικά με ικανότητα. Έχει εγκριθεί και αναπτυχθεί, σε διάφορα πλαίσια, από Glick (2012), Vihvelin (2013) και Whittle (2010). Είναι ένα ανοιχτό Διερωτάται αν οι διμερείς διακρίσεις στην ικανότητα που εισάγονται από Αυτοί οι συγγραφείς είναι οι ίδιοι μεταξύ τους ή ίδιοι με αυτόν εισάγεται εδώ. Θα μπορούσε να είναι ότι υπάρχουν πολλές διμερείς διακρίσεις που πρέπει να γίνουν σε αυτόν τον τομέα, ή ότι απλώς έχουμε μία διάκριση με διάφορα ονόματα.
2.2 Ικανότητες και ικανότητες-περιγραφές
Πολλή φιλοσοφική συζήτηση για την ικανότητα έχει λάβει χώρα στο επίσημη, σε αντίθεση με το υλικό, τρόπο. Έτσι, συχνά μας ζητείται να να διακρίνουν τις αισθήσεις της «ικανότητας» ή να σκέφτονται σχετικά με το τι σημαίνει «μπορεί». Αυτή η λεπτή μετατόπιση μεταξύ Η συζήτηση για την ικανότητα και η συζήτηση για την περιγραφή της ικανότητας είναι συχνά αβλαβής. Ωστόσο, είναι σημαντικό να έχουμε κατά νου τη διάκριση μεταξύ αυτών των ερωτήσεων, και να επισημάνει ρητά αυτή τη διάκριση στο την αρχή.
Από τη μία πλευρά, υπάρχουν ερωτήματα σχετικά με την ίδια την ικανότητα. Το κεντρικό ερώτηση εδώ για να δώσει μια περιγραφή του τι είναι μια ικανότητα, με την έννοια σε πρώτο πλάνο στην αρχή. Οι δευτερεύουσες ερωτήσεις εδώ περιλαμβάνουν, για παράδειγμα, εάν οι ικανότητες μπορεί να υπάρχουν όταν δεν ασκούνται, αν οι ικανότητες είναι εγγενή ή εξωγενή χαρακτηριστικά των κομιστές, και αν οι πράκτορες έχουν ικανότητες σε ντετερμινιστικούς κόσμους. Αυτά είναι, σε γενικές γραμμές, ερωτήματα σχετικά με τη μεταφυσική του ικανότητα.
Από την άλλη, υπάρχουν ερωτήματα σχετικά με τις περιγραφές ικανοτήτων. Οι ικανότητες αποδίδονται χαρακτηριστικά (στα αγγλικά) με προτάσεις με τη συμμετοχή των βοηθητικών μέσων μεταφοράς «μπορεί» και «είναι σε θέση να.» Κατά συνέπεια, το κεντρικό ερώτημα εδώ είναι να δοθεί μια σημασιολογία για προτάσεις που περιλαμβάνουν αυτές τις εκφράσεις. Επικουρικά καθήκοντα περιλαμβάνουν την επίλυση ορισμένων ανοικτών προβλημάτων στη σημασιολογία αυτών εκφράσεις, όπως η παρατηρούμενη «επίπτωση της πραγματικότητας» in (Bhatt 1999), και ενσωματώνοντας μια σημασιολογία για agentive modals με μια σημασιολογία για τις τροπικές εκφράσεις γενικότερα. Αυτά είναι, σε γενικές γραμμές, Μιλώντας ερωτήσεις σχετικά με τη σημασιολογία της πρακτορικής τροπικότητας.
Σε ορισμένες αντιλήψεις του φιλοσοφικού εγχειρήματος, το έργο του δίνοντας μια θεωρία της ικανότητας και αυτή της δίνοντας μια σημασιολογία για Οι περιγραφές ικανοτήτων συνδέονται στενά και ακόμη και καταρρέουν σε κάθε μία άλλος. Παρ' όλα αυτά, υπάρχει τουλάχιστον μια μεθοδολογική διάκριση να σημειώνονται εδώ. Έχοντας σηματοδοτήσει αυτή τη διάκριση, αυτή η συζήτηση θα να ασχολείται κυρίως με το πρώτο από αυτά τα έργα, το έργο της παροχής μιας θεωρίας ικανότητας. Παρ 'όλα αυτά, το σχέδιο της παροχής ενός Η σημασιολογία για τις περιγραφές ικανοτήτων θα είναι επίσης συχνά σχετική. Όπως Με τη διάκριση μεταξύ γενικών και ειδικών ικανοτήτων, αυτό είναι Για δύο λόγους, έναν για την κάλυψη και έναν πιο σωστά φιλοσοφικός.
Ο πρώτος λόγος, αυτός της κάλυψης, είναι ο ακόλουθος. Πολλά από τα πιο εξέχουσες θεωρίες ικανότητας που υπερασπίζονται στη φιλοσοφική βιβλιογραφία υπήρξαν στην πραγματικότητα, κατά πρώτο λόγο, θεωρίες Ικανότητες-Περιγραφές. Πράγματι, η κεντρική σκέψη σε πολλή δουλειά Η ικανότητα στην αναλυτική παράδοση υπήρξε ένα είδος σημασιολογίας Αποπληθωρισμός, στον οποίο μπορούμε να δώσουμε μια σημασιολογία για τις περιγραφές ικανοτήτων Αυτό δεν ποσοτικοποιεί τις ίδιες τις ικανότητες. Αυτό είναι αναμφισβήτητα το κύριο θέμα των υποθετικών θεωριών που πρέπει να εξεταστούν στο τμήμα 3, και τις θεωρίες τροπικών μεταφορών που πρέπει να εξεταστούν στο τμήμα 4. Δεδομένου αυτού τάση σκέψης σχετικά με την ικανότητα, μια επισκόπηση της φιλοσοφικής εργασίας σχετικά με την ικανότητα που παραμελεί το ρόλο της ικανότητας-περιγραφές θα είναι σοβαρά ελλιπής.
Υπάρχει και ο δεύτερος, πιο φιλοσοφικός, λόγος. Οποιοσδήποτε λογαριασμός Οι ικανότητες μας οφείλουν, μεταξύ άλλων, έναν απολογισμό Ικανότητες-Περιγραφές. Αυτό ισχύει ίσως για φιλοσοφικά θέματα γενικά, αλλά ισχύει για την ικανότητα ειδικότερα. Ακόμη και φιλόσοφοι οι οποίοι είναι σαφείς στην «άρνησή τους να λάβουν τη γλώσσα ως σημείο εκκίνησης στην ανάλυση της σκέψης και της τροπικότητας» (Lewis 1986, xi) είναι επιρρεπείς στο να κάνουν ρητή έκκληση στη γλώσσα όταν το θέμα στρέφεται στην ικανότητα, όπως συμβαίνει στο (Lewis 1976) ή (Taylor 1960). Αυτό είναι για διάφορους λόγους, αλλά ίσως κυρίως επειδή είναι δύσκολο ακόμη και να προσδιοριστεί το υπό εξέταση θέμα χωρίς τη χρήση ή αναφέροντας ορισμένες φράσεις, ιδίως «μπορεί» και «είναι» ικανός να.»
Ευτυχώς, το θέμα των περιγραφών ικανοτήτων είναι ένα θέμα στο οποίο οι γλωσσολόγοι Και οι φιλόσοφοι έχουν σημειώσει σημαντική πρόοδο. Ενώ υπάρχει μεγάλη διάρκεια υπήρξε σημαντικό φιλοσοφικό ενδιαφέρον εκφράσεις όπως «μπορεί» και «μπορεί», δεν υπάρχει τίποτα αναγνωρίσιμη ως αυστηρή σημασιολογική θεωρία τέτοιων όρων πριν από την θεμελιώδες έργο της Angelika Kratzer, πρόσφατα αναθεωρημένο και συλλεγμένο στο (Kratzer 2012). Το έργο του Kratzer ήταν κεντρικό στο φυσικό σημασιολογία της γλώσσας, και η σημασία της για τη φιλοσοφική εργασία είναι εξακολουθεί να εκτιμάται. Το ερώτημα αν είναι σωστό ως Ο απολογισμός της σημασιολογίας της πρακτορικής τροπικότητας είναι ανοικτός: σημαντικές προκλήσεις περιλαμβάνουν (Hackl 1998) και, πιο πρόσφατα, (Mandelkern, Schultheis, and Boylan, 2017), (Schwarz 2020), και (Willer προσεχώς). Η σημασιολογία Kratzer και μια άποψη της ικανότητας ποια σημασιολογία παίζει θεμελιώδη ρόλο, θα εξεταστεί στο μερικές λεπτομέρειες στο τμήμα 4. Όσο πιο μεθοδολογική παρατήρηση γίνεται Εδώ είναι ότι κάθε επαρκής περιγραφή της ικανότητας θα πρέπει να παρέχει μια λογαριασμό των περιγραφών ικανότητας, και ως εκ τούτου μπορεί να θέλετε να υπολογίσετε Αυτή η συνεχιζόμενη συζήτηση στη σημασιολογία των τροπικών εκφράσεων.
3. Υποθετικές θεωρίες ικανότητας
Το μεγαλύτερο μέρος των θεωριών ικανότητας που έχουν υποστηριχθεί στο Η ιστορική και σύγχρονη λογοτεχνία υπήρξαν αυτό που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε υποθετικές θεωρίες. Σε τέτοιες απόψεις, το να έχεις μια ικανότητα είναι για να συμβεί ότι κάποιος θα ενεργούσε με ορισμένους τρόπους εάν: Κάποιος έπρεπε να έχει ορισμένες βουλήσεις. Κάποιος φτάνει σε διαφορετικές θεωρίες ανάλογα με το πώς αντιλαμβάνεται κανείς τις εν λόγω βουλήσεις και πώς Ακριβώς αυτές οι ενέργειες θα εξαρτώνταν υποθετικά από αυτές, αλλά Παρ' όλα αυτά, αυτές οι απόψεις αποτελούν κάτι σαν μια ενοποιημένη οικογένεια. Δεδομένης της εξέχουσας θέσης και της ενότητάς τους, είναι φυσικό να ξεκινήσουμε την έρευνά μας για θεωρίες ικανότητας μαζί τους.
3.1 Η υπό όρους ανάλυση
Η πιο εξέχουσα υποθετική θεωρία της ικανότητας είναι αυτό που έχει καταλήξει ονομάζεται «ανάλυση υπό όρους». Σε αυτή την ενότητα, θα ερευνήσει αυτή τη μορφή ανάλυσης, τα προβλήματά της, και εναλλακτικές λύσεις σε αυτό που υποτίθεται ότι θα ξεπεράσουν αυτά τα προβλήματα.
Η υπό όρους ανάλυση της ικανότητας έχει τουλάχιστον δύο πτυχές. Πρώτον, το S έχει την ικανότητα να Α μόνο σε περίπτωση που ένα συγκεκριμένο Υπό όρους ισχύει γι 'αυτήν. Δεύτερον, η προϋπόθεση αυτή έχει ως εξής: μορφή: S θα A αν S επρόκειτο να έχει ένα ορισμένο βούληση. Η ακριβής μορφή που θα λάβει μια τέτοια ανάλυση θα εξαρτηθεί από: Πρώτον, πώς ερμηνεύουμε αυτή την προϋπόθεση και, δεύτερον, ποια βούληση αριθμούς στο προηγούμενο.
Έχει καθιερωθεί στη βιβλιογραφία, όταν αυτή η πρώτη ερώτηση έχει τέθηκε για να κατανοήσουμε το υπό όρους ως υποτακτική υπό όρους (Ginet 1980), και θα υποθέσουμε στη συνέχεια ότι αυτό είναι η καλύτερη μορφή της υπό όρους ανάλυσης. Υπήρξαν κάποιες διαφωνία σχετικά με το αν είναι μια ισχύς ή μια διαθήκη υπό όρους που είναι σχετική (για μια περιγραφή αυτής της διάκρισης, βλ. Lewis 1973, 21-24), καθώς και για το ποια βούληση είναι σχετική. Στη συνέχεια, θα πάρουμε τη σχετική προϋπόθεση να είναι μια προϋπόθεση και τη σχετική βούληση να προσπαθήσουμε, αν και τίποτα δεν θα κρέμεται από αυτές τις επιλογές, και το Τα ζητήματα που πρέπει να τεθούν θα ισχύουν και για άλλες μορφές υπό όρους ανάλυση, τηρουμένων των αναλογιών.
Έτσι, καταλήγουμε στην ακόλουθη μορφή της υπό όρους ανάλυσης:
γα) S έχει την ικανότητα να A iff S θα A αν S προσπάθησε να A.
Αν το (CA) ήταν αληθές, θα αποτελούσε μια θεωρία ικανότητας υπό την έννοια ότι θα έλεγε ακριβώς υπό ποιες συνθήκες κάποιος πράκτορας έχει την ικανότητα να Εκτελέστε κάποια ενέργεια χωρίς να κάνετε αναφορά στην ιδέα της ικανότητας μόνο του. (Σημειώστε ότι μια παραλλαγή του (CA) που συζητείται μερικές φορές, σύμφωνα με την οποία το S έχει την ικανότητα να A iff S θα μπορούσε A αν S προσπάθησε να A, δεν θα πληρούσε αυτό το πρότυπο, δεδομένου ότι το Το «θα μπορούσε» φαίνεται να κάνει έναν ισχυρισμό για τον S Ικανότητες. Επομένως, μια τέτοια άποψη δεν είναι στην πραγματικότητα μια υπό όρους ανάλυση. Πράγματι, δεν είναι καν σαφές ότι περιλαμβάνει γνήσια υπό όρους, για λόγους που συζητήθηκαν στο Ώστιν το 1970 (211–213).
Η υπό όρους ανάλυση που έγινε κατ' αυτόν τον τρόπο κατανοητή έχει υποβληθεί σε δίκαιη ποσό κριτικής, το οποίο θα εξεταστεί στην επόμενη ενότητα. Πρέπει να σημειωθεί, ωστόσο, πόσο εύστοχος φαίνεται ένας απολογισμός της ικανότητας στο πρώτο πέρασμα. Ικανοποιεί, τουλάχιστον κατά την πρώτη προσέγγιση, την Επεκτατικοί περιορισμοί: υπάρχουν πολλές δράσεις σε σχέση με τις οποίες Ένας τυπικός πράκτορας ικανοποιεί τη σχετική υπό όρους, αλλά και πολλές ενέργειες σε σχέση με τις οποίες δεν το κάνει, και αυτές χονδρικά αντιστοιχούν στις ικανότητές της. Αυτό επιβάλλει μια απαίτηση ακόμη και σε εκείνους που επιθυμούν να απορρίψουν (CA), δηλαδή να εξηγήσουν γιατί, εάν (CA) είναι απλώς Λάθος, προσεγγίζει τόσο πολύ την αλήθεια για τις ικανότητες.
Η κατά προσέγγιση ικανοποίηση των επεκτατικών περιορισμών είναι επίσης εύλογα ένας λόγος για τον οποίο κάτι σαν (CA) έχει βρει τόσα πολλά στοχαστικοί υποστηρικτές. Προτείνεται τουλάχιστον έντονα, για παράδειγμα, με τις ακόλουθες παρατηρήσεις από την έρευνα του Hume:
Γιατί τι σημαίνει ελευθερία, όταν εφαρμόζεται σε εθελοντικές δράσεις; Εμείς δεν μπορεί σίγουρα να σημαίνει ότι οι πράξεις έχουν τόσο μικρή σχέση με τα κίνητρα, κλίσεις, και περιστάσεις, που δεν ακολουθεί κανείς με ένα κάποιο βαθμό ομοιομορφίας από το άλλο, και ότι το ένα δεν παρέχει συμπέρασμα με το οποίο μπορούμε να συμπεράνουμε την ύπαρξη του άλλου. Για Αυτά είναι απλά και αναγνωρισμένα γεγονότα. Με την ελευθερία, λοιπόν, εμείς μπορεί να σημαίνει μόνο μια εξουσία δράσης ή μη δράσης, σύμφωνα με το προσδιορισμοί της διαθήκης· Δηλαδή, αν επιλέξουμε να παραμείνουμε σε ηρεμία, Μπορούμε; Αν επιλέξουμε να μετακινηθούμε, μπορούμε επίσης. Τώρα αυτό το υποθετικό Η ελευθερία επιτρέπεται παγκοσμίως να ανήκει σε κάθε έναν που δεν είναι φυλακισμένος και αλυσοδεμένος. (8.1; Hume 1748, 72)
Φυσικά, ο Hume και πολλοί από εκείνους που τον ακολούθησαν ήταν προσπαθώντας να κάνουμε κάτι περισσότερο από το να προσφέρουμε μια θεωρία ικανότητας. Η πρόθεση του Χιουμ ήταν να δείξει ότι οι διαφωνίες σχετικά με «Ζήτημα ελευθερίας και αναγκαιότητας, το πιο αμφιλεγόμενο ζήτημα της μεταφυσικής» ήταν «απλώς λεκτική» (8.1; Hume 1748, 72). Όποια και αν είναι η γνώμη μας για αυτόν τον εντυπωσιακό ισχυρισμό, Ωστόσο, υπάρχει ένα διαλεκτικό χάσμα μεταξύ αυτού και της υποτιθέμενης αλήθειας του (CA). Για να προβλέψουμε ένα θέμα που θα είναι κεντρικό σε αυτό που ακολουθεί, Πρέπει να είμαστε προσεκτικοί στη διάκριση μεταξύ, αφενός, του επάρκεια των διαφόρων απόψεων σχετικά με την ικανότητα και, από την άλλη, το περισσότερο αμφισβητούμενα μεταφυσικά ερωτήματα σχετικά με την ελευθερία στην οποία ανήκουν αναμφίβολα σχετική. Το πρώτο θα είναι το μέλημά μας σε αυτό τμήμα.
3.2 Προβλήματα για την υπό όρους ανάλυση
(CA) λέει ότι η ικανοποίηση μιας ορισμένης προϋπόθεσης είναι επαρκής και απαραίτητο για να έχετε μια συγκεκριμένη ικανότητα. Υπάρχουν δύο είδη αντιπαραδείγματα που μπορούν να ασκηθούν κατά (CA): αντιπαραδείγματα την επάρκειά του και την αναγκαιότητά του. Ας τα πάρουμε αυτά με τη σειρά.
Τα αντιπαραδείγματα για την επάρκεια των (ΑΑ) ήταν τα περισσότερα εξέχουσα θέση στη βιβλιογραφία. Ανεπίσημα, προτείνονται από το ερώτηση: "αλλά θα μπορούσε ο S να προσπαθήσει να Α;" Εκεί είναι διάφοροι τρόποι μετάφρασης αυτού του ρητορικού ερωτήματος σε αντιπαράδειγμα. Μπορούμε να διακρίνουμε δύο: παγκόσμια αντιπαραδείγματα, σύμφωνα με τα οποία (CA) μπορεί πάντα να πάρει το γεγονότα σχετικά με τη λανθασμένη ικανότητα και τοπικά αντιπαραδείγματα, σύμφωνα με την οποία (CA) μπορεί μερικές φορές να πάρει τα γεγονότα σχετικά με ικανότητα λάθος.
Ξεκινήστε με παγκόσμια αντιπαραδείγματα. Ας πούμε ότι ο ντετερμινισμός είναι αληθινός στον κόσμο μας. Γνωστά επιχειρήματα φιλοδοξούν για να δείξει ότι, αν συμβαίνει αυτό, τότε κανείς δεν έχει τη δυνατότητα να το κάνει οτιδήποτε, εκτός ίσως από αυτό που πραγματικά κάνει (για αρκετούς εξελίξεις ενός τέτοιου επιχειρήματος, βλέπε van Inwagen 1983, 55–105). Αλλά αν το (CA) είναι αληθές, τότε οι πράκτορες θα έχουν τη δυνατότητα να εκτελέσουν διάφορες ενέργειες που δεν εκτελούν στην πραγματικότητα. Διότι είναι εύλογο ότι οι προϋποθέσεις από την άποψη των οποίων (CA) αναλύει την ικανότητα θα εξακολουθούν να ισχύουν σε έναν ντετερμινιστικό κόσμο. Αλλά τότε, αφού κάνει λάθος προβλέψεις για έναν τέτοιο κόσμο, ο οποίος για όλα όσα γνωρίζουμε μπορεί να είναι δικός μας, (CA) είναι ψευδής.
Οι δυσκολίες αυτού του είδους αντιπαραδείγματος είναι σαφείς. Ο υποστηρικτής της (CA) θα απορρίψει τα επιχειρήματα για την ασυμβατότητα της ικανότητας και του ντετερμινισμού ως αβάσιμων. Πράγματι, είναι ακριβώς η σκέψη της ότι τέτοια επιχειρήματα είναι αβάσιμα που έχει Συνήθως την οδήγησε να πάρει την ικανότητα να αναλύεται με όρους όπως αυτοί του (CA). Έτσι, τα παγκόσμια αντιπαραδείγματα, ενώ μπορεί να είναι επιτυχημένα, είναι διαλεκτικά αναποτελεσματικά σε σχέση με το εύρος των ερωτήσεων που συζητούνται στις συζητήσεις σχετικά με την ικανότητα.
Φαίνεται, ωστόσο, ότι μπορούμε να δείξουμε ότι το (CA) είναι ψευδές ακόμη και σχετικό σε χώρους που μοιράζονται μεταξύ διαφόρων διαφωνούντων στο ελεύθερο θα συζητήσεις. Αυτό δείχνουν τα τοπικά αντιπαραδείγματα έως (CA). Ένα τέτοιο παράδειγμα δίνεται από τον Keith Lehrer:
Ας υποθέσουμε ότι μου προσφέρεται ένα μπολ με καραμέλες και στο μπολ είναι μικρά στρογγυλές κόκκινες μπάλες ζάχαρης. Δεν επιλέγω να πάρω μία από τις κόκκινες ζάχαρη μπάλες επειδή έχω μια παθολογική αποστροφή σε τέτοιες καραμέλες. (Ίσως μου θυμίζουν σταγόνες αίματος και ...) Είναι λογικό συνεπής να υποθέσω ότι αν είχα επιλέξει να πάρω την κόκκινη μπάλα ζάχαρης, Θα είχα πάρει ένα, αλλά, όχι τόσο επιλέγοντας, είμαι εντελώς ανίκανος να το κάνω Αγγίξτε ένα. (Lehrer 1968, 32)
Ένα τέτοιο παράδειγμα δείχνει ότι η (CA) είναι ψευδής χωρίς να υποθέτει τίποτα αμφιλεγόμενη σε συζητήσεις για την ελευθερία. Γυρίζει μάλλον σε ένα απλό Σημείο: ότι οι ψυχολογικές ελλείψεις, τόσο οι εξωτερικές όσο και οι εξωτερικές εμπόδια, μπορεί να υπονομεύσουν τις ικανότητες. (CA), η οποία δεν αναγνωρίζει Ως εκ τούτου, το σημείο αυτό υπόκειται σε αντιπαραδείγματα όταν Οι ψυχολογικές ελλείψεις γίνονται σχετικές. Μπορούμε, αν θέλουμε, διακρίνουν το «ψυχολογικό» από το «μη ψυχολογική» ικανότητα, και ισχυρίζονται ότι (CA) σωστά λογαριασμοί για το τελευταίο (προτείνεται αυτό το είδος στρατηγικής, για παράδειγμα, από τον Albritton 1985). Αλλά η συνηθισμένη μας έννοια της ικανότητας, ότι του οποίου προσπαθούμε να δώσουμε μια θεωρία, φαίνεται να περιλαμβάνει τόσο ψυχολογικές όσο και μη ψυχολογικές απαιτήσεις. Και αν αυτό είναι σωστό, τότε το παράδειγμα του Lehrer πετυχαίνει ως αντιπαράδειγμα στο (CA) ως θεωρία της συνηθισμένης έννοιας μας ικανότητα.
Τα αντιπαραδείγματα στην αναγκαιότητα της (ΑΑ) ήταν λιγότερα συχνά συζητούνται (αν και βλ. Wolf 1990), αλλά εγείρουν επίσης σημαντικά ζητήματα σχετικά με την ικανότητα. Εξετάστε μια περίπτωση όπου ένας καλός παίκτης γκολφ χάνει ένα εύκολο putt. Δεδομένου ότι αυτός ο παίκτης γκολφ προσπάθησε να κάνει το putt και απέτυχε, είναι ψευδές ότι θα είχε κάνει το putt αν είχε προσπάθησε? Μετά από όλα, το δοκίμασε και δεν τα κατάφερε. (Αυτή η σκέψη δικαιώνεται από τις καθιερωμένες απόψεις της υποτακτικής Υποθετικοί; βλέπε Bennett 2003, 239). Αλλά, ως καλή παίκτρια γκολφ, αυτή Προφανώς είχε την ικανότητα να κάνει το putt. Έτσι, αυτό φαίνεται να είναι ένα περίπτωση όπου κάποιος μπορεί να έχει μια ικανότητα χωρίς να ικανοποιεί τη σχετική υπό όρους, και ως εκ τούτου ένα αντιπαράδειγμα στην αναγκαιότητα του (CA).
Εδώ ο υπερασπιστής της (CA) θα μπορούσε να κάνει χρήση της διάκρισης μεταξύ ειδικών και γενικών ικανοτήτων. (CA), θα μπορούσε να πει, είναι ένα Απολογισμός του τι σημαίνει να έχεις μια συγκεκριμένη ικανότητα: δηλαδή, να να είστε σε θέση να εκτελέσετε μια ενέργεια. Ο παίκτης του γκολφ στερείται αυτή η ικανότητα σε αυτήν την περίπτωση, όπως (CA) προβλέπει σωστά. Είναι Παρ 'όλα αυτά, είναι αλήθεια ότι ο παίκτης του γκολφ έχει τη γενική ικανότητα να νεροχύτη putts όπως αυτό. Αλλά το (CA) δεν φιλοδοξεί να είναι μια ανάλυση γενική ικανότητα, και ως εκ τούτου είναι συμβατή με τον παίκτη γκολφ που έχει αυτό είδος ικανότητας. Και πάλι, η αληθοφάνεια αυτής της απάντησης θα παραμείνει τη βιωσιμότητα της διάκρισης μεταξύ ειδικού και γενικού Ικανότητες.
Έχουμε δει ότι (CA) αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα, ειδικά ως επαρκή προϋπόθεση για την ικανότητα, ακόμη και όταν έχουμε οριστεί σε ένα παράπλευρους αμφισβητούμενους ισχυρισμούς σχετικά με την ελευθερία και τον ντετερμινισμό. Εάν αυτό είναι σωστό, τότε το (CA) πρέπει είτε να τροποποιηθεί είτε να απορριφθεί εντελώς. Αφήνω Εξετάζουμε πρώτα τις προοπτικές τροποποίησης.
3.3 Η ανάλυση υπό όρους: ορισμένες παραλλαγές
Η κατευθυντήρια ιδέα των υποθετικών αφηγήσεων είναι ότι οι ικανότητες πρέπει να είναι ορίζεται από την άποψη του τι θα έκανε κάποιος αν ήταν σε ορισμένες ψυχολογικές καταστάσεις. Υπάρχουν διάφοροι τρόποι ανάπτυξης αυτή η ιδέα που δεν ταιριάζει στη μορφή (CA). Τουλάχιστον δύο τέτοια Οι προτάσεις αξίζουν προσοχής εδώ.
Ο Donald Davidson ανησυχεί για την επάρκεια του (CA), ειδικά όπως αναπτύχθηκε στο Chisholm το 1964, για να πει αποφασιστικά εναντίον αυτό. Πιο συγκεκριμένα, παίρνει το μάθημα αυτού του προβλήματος να είναι είναι εκείνος:
Το προηγούμενο ενός αιτιώδους όρου που επιχειρεί να αναλύσει «μπορεί» ή «θα μπορούσε» ή «ελεύθερο να» πρέπει δεν περιέχει, ως κυρίαρχο ρήμα, ρήμα δράσης ή οποιοδήποτε ρήμα που βγάζει νόημα από την ερώτηση, Μπορεί κάποιος να το κάνει; (Davidson 1980, 68)
Ο Davidson προτείνει ότι μπορούμε να ξεπεράσουμε αυτή τη δυσκολία τουλάχιστον με Υιοθετώντας:
Ο Α μπορεί να κάνει το x σκόπιμα (κάτω από την περιγραφή d) σημαίνει ότι αν ο Α έχει επιθυμίες και πεποιθήσεις ότι εξορθολογίστε το x (κάτω από το d), τότε το A κάνει το x. (Davidson 1980, 68)
Ο Davidson προχωρά στην εξέταση ορισμένων περαιτέρω προβλημάτων για αυτό πρόταση και για την αιτιώδη θεωρία της δράσης γενικά, αλλά παίρνει αρκεί τουλάχιστον να ξεπεραστούν οι συνήθεις αντιρρήσεις για την επάρκεια του (CA).
Το πρόβλημα είναι ότι δεν είναι καθόλου σαφές ότι το κάνει. Για αυτά Οι αντιρρήσεις δεν εξαρτώνταν ουσιαστικά από ένα ρήμα δράσης που εμφανίζεται στο το προηγούμενο της υπό όρους ανάλυσης. Σκεφτείτε το Lehrer's περίπτωση και πάλι. Φαίνεται αλήθεια ότι αν ο φανταστικός πράκτορας του Lehrer έχει επιθυμίες και πεποιθήσεις που εκλογίκευσαν αυτή τη δράση στο πλαίσιο του Περιγραφή «τρώγοντας μια κόκκινη καραμέλα»—δηλαδή, υιοθετώντας η ανάλυση του Davidson 1963, μια επιθυμία για μια κόκκινη καραμέλα και μια πεποίθηση ότι αυτή η πράξη είναι ένας τρόπος να φάει μια κόκκινη καραμέλα – θα έτρωγε μια κόκκινη καραμέλα. Αλλά το πρόβλημα είναι ακριβώς αυτό, λόγω της ψυχολογική αναπηρία, είναι ανίκανη να έχει αυτή την επιθυμία, και Επομένως, δεν είναι δυνατή η σκόπιμη εκτέλεση αυτής της ενέργειας. Για το λόγο αυτό το κάνει δεν φαίνεται ότι η πρόταση του Davidson ξεπερνά επιτυχώς το πρόβλημα επάρκειας, τουλάχιστον όχι στον τρόπο ανάπτυξης του Lehrer αυτό το πρόβλημα.
Μια δεύτερη και μάλλον διαφορετική προσέγγιση για την τροποποίηση (CA) ήταν λαμβάνονται σε πρόσφατη εργασία του Christopher Peacocke. Η Peacocke δέχεται ότι (CA) είναι ανεπαρκής υπό το πρίσμα αντιπαραδειγμάτων όπως του Lehrer. Αλλά υποστηρίζει ότι θα μπορούσαμε να συμπληρώσουμε (CA) για να Ξεπεράστε αυτές τις δυσκολίες. Σύμφωνα με τους όρους της παρούσας συζήτησης, Η πρόταση του Peacocke είναι: Το S έχει τη δυνατότητα να A μόνο σε περίπτωση: (i) (CA) ισχύει για το S και (ii) το πιθανότητα στην οποία το S προσπαθεί να A είναι α «κοντά» ένα. Η εγγύτητα μιας πιθανότητας όπως εμφανίζεται στο (ii) πρέπει να γίνει κατανοητό, εκ πρώτης όψεως, από την άποψη του τι μπορούμε Βασιστείτε εύλογα σε: μια πιθανότητα είναι μακρινή μόνο στο περίπτωση που μπορούμε εύλογα να βασιστούμε ότι δεν θα αποκτήσει. Διαφορετικά, είναι ένα κλείστε ένα (Peacocke 1999, 310). Για να τροποποιήσετε ένα από τα Peacocke's Παραδείγματα, η πιθανότητα απελευθέρωσης τοξικών αναθυμιάσεων σε αμαξοστοιχία το αυτοκίνητο που είναι μονωμένο με ασφάλεια είναι μακρινό. Από την άλλη πλευρά, το πιθανότητα απελευθέρωσης τοξικών αναθυμιάσεων σε βαγόνι τρένου όπου απλά τυχαίνει να μπλοκαριστεί από μια τυχαία διάταξη των αποσκευών είναι ένα κλείστε ένα.
Η σκέψη του Peacocke είναι ότι αυτό αρκεί για να ξεπεραστεί το αντίρρηση επάρκειας: αν και ο πράκτορας του Lehrer ικανοποιεί (i), δεν ικανοποιεί (ii): δεδομένων των γεγονότων σχετικά με την ψυχολογία του, το Η πιθανότητα να προσπαθήσει να Α δεν είναι στενή. Ο Το πρόβλημα, ωστόσο, είναι ότι η πρόταση του Peacocke υπόκειται σε τροποποιημένες εκδόσεις του αντιπαραδείγματος του Lehrer. Εξετάστε έναν πράκτορα της οποίας η αποστροφή για τις κόκκινες καραμέλες δεν είναι μόνιμο χαρακτηριστικό της ψυχολογία, αλλά μια απρόβλεπτη και προσωρινή «διάθεση». Εξετάστε τον πράκτορα κάποια στιγμή όταν είναι στην αποκρουστική της διάθεση. Αυτό Ο πράκτορας ικανοποιεί (i), για τον ίδιο λόγο όπως παραπάνω, και επίσης ικανοποιεί (ii): δεδομένης της ευθραυστότητας της διάθεσής της, η πιθανότητα Η προσπάθειά της είναι στενή με τη σχετική έννοια. Ωστόσο, ένας τέτοιος πράκτορας στερείται της ικανότητας να φάει μια κόκκινη καραμέλα, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο όπως αυτή κάνει στο αρχικό παράδειγμα του Lehrer.
Είναι μια ενδιαφέρουσα ερώτηση πώς θα μπορούσαμε να αναπτύξουμε άλλες στρατηγικές «συμπλήρωσης» για (CA) (οι στρατηγικές αυτές είναι: επίσης προτάθηκε από τον Ginet 1980), αν και το ιστορικό αυτής της μεθόδου ανάλυσης σε άλλους τομείς (για παράδειγμα, το έργο «Συμπλήρωση» της ανάλυσης των γνώσεων όσον αφορά: δικαιολογημένη αληθινή πίστη, ως απάντηση στο (Gettier 1963)) δεν εμπνέει εμπιστοσύνη.
4. Τροπικές θεωρίες ικανότητας
Υπάρχει μια εκπληκτική αποσύνδεση μεταξύ του τρόπου με τον οποίο υπήρξαν οι ικανότητες συζητήθηκε στη φιλοσοφική βιβλιογραφία στην παράδοση του Hume και Ο τρόπος με τον οποίο έχουν προσεγγιστεί σε πιο πρόσφατες εργασίες στη λογική και γλωσσολογία. Εδώ, οι ισχυρισμοί ικανότητας νοούνται ως κατηγορηματικοί Ισχυρισμοί πιθανοτήτων: ισχυρισμοί σχετικά με το τι κάνει κάποιος πράκτορας σε μερικούς μη πραγματική κατάσταση πραγμάτων (ή «πιθανός κόσμος»). Ας είναι μια τροπική θεωρία της ικανότητας οποιαδήποτε θεωρία για την οποία οι ισχυρισμοί σχετικά με Οι ικανότητες ενός πράκτορα νοούνται από την άποψη των αξιώσεων σχετικά με τι κάνει στην πραγματικότητα αυτός ο πράκτορας σε κάποιο πιθανό κόσμο (ή σύνολο κόσμους). Η ιδέα ότι κάποια τέτοια τροπική θεωρία της ικανότητας πρέπει να είναι αληθινή αποτελεί τεκμήριο πολλών επίσημων εργασιών σχετικά με την ικανότητα και Ικανότητες-Περιγραφές. Ωστόσο, υπάρχουν σοβαρές προκλήσεις στην ιδέα ότι Η ικανότητα είναι με αυτή την έννοια μια τροπικότητα.
4.1 Η ανάλυση των τρόπων μεταφοράς
Διαισθητικά, οι ισχυρισμοί σχετικά με την ικανότητα είναι ισχυρισμοί σχετικά με τη δυνατότητα. Είναι κατά κάποιο τρόπο μια κοινοτοπία ότι κάποιος είναι σε θέση να εκτελέσει κάποια πράξη μόνο σε περίπτωση που είναι δυνατόν να το εκτελέσει.
Για να αναπτύξετε αυτή την υποτιθέμενη κοινοτοπία, ξεκινήστε με τη σκέψη ότι για να έχει το S την ικανότητα να Α είναι απαραίτητο, αλλά όχι επαρκής, ώστε να είναι πιθανό ότι ο S κάνει A. Αυτό Η αξίωση θα είναι αμφισβητούμενη για διάφορα πιο εξειδικευμένα είδη δυνατότητα, όπως η νομική δυνατότητα. Αλλά αν μπορούμε να βοηθήσουμε τον εαυτό μας στην ιδέα της δυνατότητας simpliciter («μεταφυσική δυνατότητα», σε τουλάχιστον μία ανάγνωση αυτής της φράσης), τότε αυτός ο ισχυρισμός φαίνεται εύλογος. (Θα ερευνήσουμε μερικές ιστορικές και σύγχρονες προκλήσεις σε αυτό παρακάτω στην ενότητα 4.2.) Από την άλλη φαίνεται απίθανο ότι αυτό το είδος Η δυνατότητα είναι επαρκής προϋπόθεση: υπάρχουν πολλές πράξεις ότι είναι μεταφυσικά δυνατό να εκτελεστεί ότι ένας πράκτορας θα μπορούσε παρ 'όλα αυτά δεν είναι σε θέση να εκτελέσει.
Αυτό υποδηλώνει μια φυσική υπόθεση. Το να έχεις μια ικανότητα σημαίνει να είναι δυνατόν να Α με κάποια περιορισμένη έννοια του δυνατότητα. Καθώς η νομική δυνατότητα είναι δυνατότητα σε σχέση με τους νόμους της φύσης, και η επιστημική δυνατότητα είναι δυνατότητα σε σχέση με αυτό που Ένας πράκτορας γνωρίζει, έτσι μπορεί η ικανότητα να είναι πιθανή σε σχέση με μερικούς ανεξάρτητα προσδιορίσιμο σύνολο συνθηκών.
Για να αποδώσουμε ακριβώς αυτή την υπόθεση, μπορούμε να βοηθήσουμε τον εαυτό μας να επίσημο πλαίσιο «πιθανών κόσμων», το οποίο προσφέρει μια Κομψή και ισχυρή σημασιολογία για τροπική γλώσσα. Στο πλαίσιο αυτό, Μια πρόταση είναι δυνατή μόνο σε περίπτωση που είναι αλήθεια σε κάποια πιθανή κόσμος. Μπορούμε τότε να πούμε ότι ένας πράκτορας είναι σε θέση να Α μόνο σε περίπτωση που εκτελέσει που δρουν σε κάποιο κόσμο (ή σύνολο κόσμων) που ικανοποιούν κάποιους ανεξάρτητα προσδιορίσιμο σύνολο συνθηκών.
Φτάνουμε έτσι στην τροπική ανάλυση της ικανότητας:
(ΜΑ) S έχει την ικανότητα να A iff S κάνει A σε κάποιο κόσμο (ή σύνολο κόσμων) ικανοποιώντας την προϋπόθεση C.
(MA) στην πραγματικότητα δεν είναι από μόνη της μια ανάλυση, αλλά μάλλον ένα πρότυπο για μια γενική οικογένεια αναλύσεων. Διαφορετικά μέλη αυτής της οικογένειας θα είναι διακρίνονται από τους διαφορετικούς υποψηφίους που θα μπορούσαν να προτείνουν για το C, όπως καθώς και αν ποσοτικοποιούν μεμονωμένους κόσμους ή σύνολα Κόσμους. Ωστόσο, οι αναλύσεις αυτές καταδεικνύουν επαρκή θεωρητική ενότητα ώστε να μπορούν να θεωρηθούν, σε κατάλληλο επίπεδο αφαίρεσης, ως ενιαία προσέγγιση στην ανάλυση της ικανότητας.
Δύο σημεία σχετικά με το (MA) αξίζει να σημειωθούν. Πρώτον, το «modal» εδώ είναι χρησιμοποιείται με σχετικά αυστηρό και στενό τρόπο. Ενίοτε Ο όρος «τροπικός» χρησιμοποιείται χαλαρά για να περιγράψει φαινόμενα που συνδέεται με τη δυνατότητα (και την αναγκαιότητα) με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Όπως Σημειώνεται παραπάνω, είναι κοινοτοπία ότι υπάρχει κάποια σχέση μεταξύ ικανότητα και αναγκαιότητα, και έτσι αυτή η ικανότητα είναι με αυτή τη χαλαρή έννοια «τροπικό». Ο υποστηρικτής του (MA) ασχολείται με τη τροπικότητα Με μια αυστηρότερη έννοια: προτείνει ότι η ικανότητα μπορεί να αναλυθεί σε Όροι του ακριβούς πλαισίου των προτάσεων και των πιθανών κόσμων μόλις αποτυπώθηκε. Ο αντίπαλος του (MA), με τη σειρά του, παραχωρεί αυτή την ικανότητα έχει κάποια σχέση με την πιθανότητα, αλλά αρνείται ότι οποιαδήποτε τέτοια ανάλυση Επιτυγχάνει.
Δεύτερον, ενώ η (ΔΑ) παρουσιάστηκε ως εναλλακτική λύση στην (ΠΑΥ), η (ΠΑΥ) είναι αναμφισβήτητα μόνο μία συγκεκριμένη έκδοση του (MA). Διότι, όπως προαναφέρθηκε, (CA) απευθύνεται σε μια υποτακτική υπό όρους, και την τυπική σημασιολογία για την υποτακτική υπό όρους (αναπτύχθηκε με ελαφρώς διαφορετικούς τρόπους στο Stalnaker 1968 και Lewis 1973) αναφέρεται με όρους ποσοτικοποίησης πάνω από πιθανούς κόσμους. Συγκεκριμένα (στην έκδοση του Stalnaker) ένα Η υποτακτική υπό συνθήκη είναι αληθής μόνο σε περίπτωση που η επακόλουθή της είναι αληθής στο ο κόσμος όπου ισχύει το προηγούμενο του, δηλαδή κατά τα άλλα στο μέγιστο· παρόμοια με τον πραγματικό κόσμο. Με αυτούς τους όρους, το (CA) είναι περίπου ισοδύναμα με τα ακόλουθα:
(ΓΑΑποκλειστικό) Ο S έχει την ικανότητα να A iff S κάνει A σε έναν κόσμο στον οποίο ο S προσπαθεί στο Α που κατά τα άλλα είναι μέγιστα παρόμοιο με τον πραγματικό κόσμο.
Αυτό είναι προφανώς μια έκδοση του (MA), με «S προσπαθεί στο Α και κατά τα άλλα είναι μέγιστα παρόμοιο με το πραγματικό κόσμο» που χρησιμεύει ως όρος Γ.
Εάν αυτό είναι σωστό, τότε οι περισσότερες συζητήσεις της ανάλυσης σχετικά με την ικανότητα στον εικοστό αιώνα έχουν επικεντρωθεί σε μια ειδική και κάπως ιδιοσυγκρασιακή περίπτωση ενός πολύ ευρύτερου προγράμματος ανάλυσης, δηλαδή του πρόγραμμα παροχής μιας τροπικής ανάλυσης της ικανότητας. Οι εκτιμήσεις Αντίθετα, στο υπόλοιπο του παρόντος τμήματος αναφέρονται: ασχολείται με τη γενική υπόθεση.
4.2 Η τροπική ανάλυση: λογικές εκτιμήσεις
Υπάρχουν δύο ερωτήματα που θα μπορούσαν να τεθούν για την παρούσα πρόταση σχετικά με: ικανότητα. Πρώτον, η ικανότητα πράγματι παραδέχεται κάποιο είδος τρόπου ανάλυση? Δεύτερον, αν ναι, πώς ακριβώς θα εξηγήσουμε το λεπτομέρειες αυτής της ανάλυσης — ειδικότερα, πώς πρέπει να αρθρωτή κατάσταση Γ; Ας ξεκινήσουμε με το πρώτο, πιο βασικό, ερώτηση.
Σύμφωνα με το (MA), η εκτέλεση μιας πράξης σε κάποιο πιθανό κόσμο (ή σύνολο κόσμους) είναι τόσο απαραίτητη όσο και επαρκής για να έχει την ικανότητα να Εκτελέστε αυτήν την πράξη. Ένας τρόπος αμφισβήτησης αυτού του ισχυρισμού είναι η άρνηση του Ισχυρισμός αναγκαιότητας: δηλαδή, να υποστηρίξει ότι μερικές φορές συμβαίνει ότι Ένας πράκτορας είναι σε θέση να εκτελέσει μια πράξη που δεν εκτελεί σε καμία πιθανό κόσμο.
Αυτό είναι ένα επιχείρημα που έχει γίνει στην πραγματικότητα από αρκετούς συγγραφείς. Ο Καρτέσιος, για παράδειγμα, φαίνεται να έχει υποστηρίξει ότι ο Θεός είναι ένας τέτοιος παράγοντας (Curley 1984). Ένα πραγματικά παντοδύναμο ον, θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει, θα έπρεπε να είναι σε θέση να εκτελέσει οποιαδήποτε πράξη, ακόμη και τις αδύνατες. Αυτό Η άποψη της παντοδυναμίας είναι αμφιλεγόμενη, αλλά δεν είναι σαφές ότι θα έπρεπε να αποκλειστεί τυπικά, από την ίδια την ανάλυση της ικανότητας, όπως κάνει η (ΜΑ). Ο Spencer (2017) υποστηρίζει ότι ακόμη και μη παντοδύναμοι παράγοντες μπορεί μερικές φορές έχουν την ικανότητα να εκτελούν πράξεις που δεν εκτελούν σε καμία πιθανό κόσμο.
Ας δεχτούμε, ωστόσο, ότι η δυνατότητα εκτέλεσης μιας πράξης είναι αναγκαία προϋπόθεση για την τέλεση της πράξης αυτής, και ότι, υπό την έννοια αυτή, Η απόδοση ικανότητας συνεπάγεται αξίωση πιθανότητας. Κάποιος θα μπορούσε παρ 'όλα αυτά αντιστέκονται στην άποψη ότι η ικανότητα παραδέχεται μια τροπική ανάλυση σε τον τρόπο που προτείνει η (ΔΑ).
Αυτό είναι το είδος του επιχειρήματος που αναπτύχθηκε σε μια προφητική συζήτηση από Anthony Kenny (Kenny 1975; η παρουσίαση του Kenny εδώ είναι χρεωμένη στη συζήτηση στο Brown 1988). Ο Kenny υποστηρίζει ότι, αν κάτι σαν (MA) είναι πράγματι αλήθεια, τότε η ικανότητα πρέπει να υπακούει στις αρχές που διέπουν τον τελεστή πιθανότητας σε τυποποιημένες τροπικές λογικές. Ο Κένι ισχυρίζεται Η ικανότητα αυτή δεν πληροί τις ακόλουθες δύο αρχές:
(1) Ένας→◊Ένας.Ένας→◊Ένας.
Ανεπίσημα, (1) εκφράζει την αρχή ότι εάν ένας αντιπρόσωπος εκτελεί δράση, τότε έχει τη δυνατότητα να εκτελέσει αυτή τη δράση. Αυτό είναι, Ο Κένι υποστηρίζει, ψευδής ικανότητα.
(2) ◊(Ένας∨B)→(◊Ένας∨◊B).◊(Ένας∨B)→(◊Ένας∨◊B).
Ανεπίσημα, (2) εκφράζει την αρχή ότι εάν ένας αντιπρόσωπος έχει ικανότητα να εκτελεί μία από τις δύο ενέργειες, τότε έχει τη δυνατότητα να Εκτελέστε είτε την πρώτη είτε τη δεύτερη ενέργεια. Αυτός είναι, Kenny επιχειρηματολογεί, ψευδής της ικανότητας.
Ας ξεκινήσουμε με το (1). Ο Kenny ισχυρίζεται ότι αυτή η αρχή είναι λανθασμένη στο φως περιπτώσεων όπως οι ακόλουθες: «Ένας απελπισμένος παίκτης βελών μπορεί, Μια φορά σε μια ζωή, χτυπήστε τον ταύρο, αλλά μην μπορείτε να επαναλάβετε το απόδοση επειδή δεν έχει τη δυνατότητα να χτυπήσει το ταύρος» (Kenny 1975, 136). Αυτό το είδος «fluky επιτυχία» έχει συζητηθεί εκτενώς στο φιλοσοφικό λογοτεχνία - ίσως πιο γνωστή στο Ώστιν (1956) - στο προκειμένου να γίνουν διάφορα σημεία. Η διορατικότητα του Kenny είναι να παρατηρεί ότι αυτές οι απλές περιπτώσεις αντιτίθενται στην τροπική ανάλυση της ικανότητας, όπως παραβιάζουν ένα αξίωμα πολλών τροπικών λογικών, δηλαδή οποιουδήποτε συστήματος όπως ισχυρή όπως το σύστημα Τ.
Μια απλή απάντηση σε αυτό το σημείο είναι να αρνηθούμε ότι το Τ (ή οποιαδήποτε ισχυρότερη λογική) είναι η σωστή λογική για την ικανότητα. Το να το αρνηθείς αυτό είναι ακόμη για να καταστεί δυνατή η θεραπεία της ικανότητας στο πλαίσιο πιθανοί κόσμοι. Συγκεκριμένα, η τροπική λογική Κ είναι μία που δεν επικυρώνει (1). Μια φυσική αντίδραση στην πρώτη του Kenny σημείο, λοιπόν, είναι να πούμε ότι το Κ, και όχι το Τ ή κάποιο ισχυρότερο σύστημα, είναι η σωστή τροπική λογική ικανότητας.
Αυτή η απάντηση δεν είναι διαθέσιμη, ωστόσο, ως απάντηση στην απάντηση του Kenny δεύτερη ένσταση. Υπενθυμίζουμε ότι η ένσταση ήταν ότι το (2) ισχύει για δυνατότητα αλλά όχι ικανότητα. Εδώ η υποχώρηση σε ασθενέστερους τρόπους Οι λογικές δεν θα λειτουργήσουν, αφού το (2) είναι αποδείξιμο στο ασθενέστερο πρότυπο τροπική λογική, δηλαδή Κ. Ωστόσο, ο παράλληλος ισχυρισμός το κάνει δεν φαίνεται αλήθεια της ικανότητας. Ο Kenny δίνει το ακόλουθο παράδειγμα:
Δεδομένου ενός πακέτου καρτών, έχω τη δυνατότητα να επιλέξω κατόπιν αιτήματος ένα κάρτα που είναι μαύρη ή κόκκινη· αλλά δεν έχω τη δυνατότητα να Επιλέξτε μια κόκκινη κάρτα κατόπιν αιτήματος ούτε τη δυνατότητα να διαλέξετε μια μαύρη κάρτα κατόπιν αιτήματος. (Κένι 1975, 137)
Αυτό τότε φαίνεται να είναι μια περίπτωση όπου ο S έχει την ικανότητα να Α ή Β, αλλά δεν έχει την ικανότητα να Α και στερείται την ικανότητα να Β. Έτσι φαίνεται ότι το (2) είναι ψευδές της ικανότητας. Υπό το πρίσμα αυτό, ο Kenny καταλήγει στο συμπέρασμα ότι «αν θεωρήσουμε δυνατόν σημασιολογία κόσμων ως καθιστώντας σαφές τι περιλαμβάνει η ύπαρξη ενός δυνατότητα, πρέπει να πούμε ότι η ικανότητα δεν είναι κανενός είδους δυνατότητα» (Kenny 1975, 140).
Για να εκτιμήσουμε το συμπέρασμα του Kenny, είναι διδακτικό να εργαστούμε μέσω του γιατί ακριβώς αυτό είναι ένα αντιπαράδειγμα στο (MA). Εξετάστε ένα πράκτορας S που έχει τη δυνατότητα να επιλέξει κόκκινη κάρτα ή μαύρη κάρτα, αλλά δεν έχει τη δυνατότητα να πάρει κόκκινη κάρτα ή τη δυνατότητα για να επιλέξετε μια μαύρη κάρτα. Σύμφωνα με το (MA), το S έχει την ικανότητα σε A iff S κάνει A σε κάποιο κόσμο (ή σύνολο κόσμους) ικανοποιητική συνθήκη Γ. Εξετάστε την περίπτωση κατά την οποία (MA) απευθύνεται σε έναν ενιαίο κόσμο, όχι σε ένα σύνολο κόσμων. Εάν το S έχει το δυνατότητα επιλογής κόκκινης κάρτας ή μαύρης κάρτας, τότε από (MA) υπάρχει έναν κόσμο w που ικανοποιεί τη συνθήκη C όπου ο S επιλέγει κόκκινη ή μαύρη κάρτα. Στη συνέχεια, είτε το S επιλέγει ένα κόκκινο κάρτα στο w ή S επιλέγει μια μαύρη κάρτα στο w. Στη συνέχεια, εφαρμόζοντας (MA) τώρα στο άλλο κατεύθυνση, ο S έχει τη δυνατότητα να επιλέξει κόκκινη κάρτα ή ο S έχει τη δυνατότητα να επιλέξει μαύρη κάρτα. Αλλά αυτό, κατά υπόθεση, δεν είναι την υπόθεση. Δεδομένου ότι η (MA) είναι η μόνη ουσιαστική παραδοχή που επικαλείται η αρχή αυτή (MA) πρέπει να απορριφθεί.
Σημειώστε ότι αυτό το επιχείρημα στράφηκε ουσιαστικά στην υιοθέτηση της έκδοσης του (MA) που απευθυνόταν σε έναν ενιαίο κόσμο, και όχι σε ένα σύνολο κόσμων. Έτσι Ένας τρόπος απάντησης σε αυτήν την ένσταση είναι η προσφυγή σε σύνολα κόσμους στην τροπική ανάλυση της ικανότητας. Αυτό ακριβώς είναι το πρόταση του Mark Brown, ο οποίος υποστηρίζει ότι, αν πάρουμε την προσβασιμότητα σχέσεις μεταξύ ενός κόσμου και ενός συνόλου κόσμων, τότε εμείς μπορεί να συλλάβει τη συζήτηση για την ικανότητα μέσα σε ένα πιθανό πλαίσιο κόσμων που είναι σε γενικές γραμμές στο πνεύμα των τυποποιημένων απόψεων (Brown 1988· βλ. επίσης Cross 1986). Εναλλακτικά, μπορούμε να πάρουμε αυτό το είδος σημείου για να αγωνιστούμε υπέρ της επιστροφής σε υποθετικές θεωρίες ικανότητας, αφού, τουλάχιστον, σχετικά με την άποψη του Lewis για τις υποτακτικές προϋποθέσεις, μπορεί να είναι ότι ένα Η διάζευξη προκύπτει από έναν ισχυρισμό αντιπαραδείγματος χωρίς κανένα από τα διαζεύξεις που απορρέουν από αυτόν τον ισχυρισμό (Lewis 1973, 79–80). Αποκλειστικό Οι λογαριασμοί που απευθύνονται σε σύνολα κόσμων είναι «μη φυσιολογικοί» στο την αίσθηση ότι δεν ικανοποιούν το αξίωμα Κ, αλλά παραμένουν πιστοί στο γράμμα του (MA) καθώς και στο πνεύμα του modal αναλύσεις γενικά, στο βαθμό που κάνουν χρήση μόνο των δυνατών κόσμους και ποσοτικοποίηση αυτών.
4.3 Η ανάλυση των τρόπων μεταφοράς: γλωσσικές θεωρήσεις
Στην υλική λειτουργία, η τροπική ανάλυση δίνει μια περιγραφή του τι είναι να έχουμε μια ικανότητα ποσοτικοποίησης πάνω σε πιθανούς κόσμους. Στην τυπική λειτουργία, δίνει μια σημασιολογία για την περιγραφή της ικανότητας — παραδειγματικά, προτάσεις που περιλαμβάνουν «μπορεί» ή «είναι σε θέση να» — από την άποψη του ποσοτικού προσδιορισμού σε πιθανοί κόσμοι.
Αυτή η τυπική πτυχή της τροπικής ανάλυσης ήταν εμφανής στην φιλοσοφική και γλωσσολογική λογοτεχνία επειδή η τυπική σημασιολογία Για τις περιγραφές ικανοτήτων είναι ρητά τροπική. Αυτή είναι η άποψη αναπτύχθηκε σε μια σειρά εργασιών από την Angelika Kratzer (Kratzer 2012). Ο Kratzer αντιμετωπίζει εκφράσεις όπως «S can A» και «S είναι σε θέση στο Α' όπως ισχυρίζεται η πιθανότητα. Δηλαδή, το «S είναι σε θέση να Α» είναι αλήθεια μόνο σε περίπτωση που υπάρχει πιθανότητα κόσμο w πληρούν ορισμένες προϋποθέσεις υπό τις οποίες S κάνει Α. Οι προϋποθέσεις είναι ότι i) θα είναι προσβάσιμο δεδομένου ορισμένου συνόλου γεγονότων που καθορίζονται από τα συμφραζόμενα (βάση των τρόπων μεταφοράς) και ii) ότι θα είναι τουλάχιστον εξίσου καλό, σύμφωνα με μια κατάταξη κόσμων που καθορίζεται από τα συμφραζόμενα (η πηγή παραγγελίας), όπως κάθε άλλος προσβάσιμος κόσμος. Ο Η σημασιολογία Kratzer είναι επομένως ένα παράδειγμα της τροπικής ανάλυσης στο σημασιολογική διατύπωση:
(ΜΑσημασιολογικός) «S είναι σε θέση να Α» είναι αλήθεια iff S κάνει A σε κάποιο κόσμο (ή σύνολο κόσμους) ικανοποιητική συνθήκη Γ.
Έχουν διατυπωθεί ορισμένες αντιρρήσεις κατά της ανάλυσης των τρόπων εκτέλεσης των μεταφορών στο Αυτή η τελευταία, επίσημη, πτυχή.
Μια αντίρρηση εμφανής στην πρόσφατη βιβλιογραφία (Mandelkern et al. 2017; Schwarz 2020) είναι αυτή η σημασιολογία του Kratzer, ή οποιαδήποτε ανάλυση της μορφής (MAσημασιολογικός), φαίνεται να έχει πρόβλημα σηματοδοτώντας μια διαισθητική διάκριση μεταξύ του τι μπορεί να κάνει κάποιος και τι είναι δυνατόν να κάνει. Ας πούμε ότι ένας ανειδίκευτος Ο παίκτης βελάκια είναι έτοιμος να ρίξει ένα βελάκι. Εκστομίζει:
(3) Είμαι σε θέση να χτυπήσω το bullseye
Διαισθητικά, αυτό που λέει είναι ψευδές: δεν είναι σε θέση να χτυπήσει το bullseye, καθώς είναι μια κακή βελάκια-παίκτρια. Ωστόσο, υπάρχει μια προσιτή και απόλυτα καλό δυνατό κόσμο w στον οποίο χτυπά το bullseye - που είναι απλώς να πούμε, στην αντικειμενική γλώσσα, ότι αυτό είναι πιθανό να χτυπήσει το bullseye.
Αυτή η περίπτωση υποδηλώνει ότι η σημασιολογία Kratzer δεν διαθέτει τους πόρους για να συλλαμβάνουν τη διακριτικά πρακτορική δύναμη μιας πρότασης όπως (3). Υπάρχουν, επιπλέον, μια σειρά από άλλες εκκρεμείς εμπειρικές προβλήματα για τη σημασιολογία του Kratzer για τους τρόπους ικανότητας. Το ένα είναι το Πρόβλημα υπολογισμού των τρόπων «καταναγκασμού» όπως «Δεν μπορώ παρά να πω την αλήθεια» (Mandelkern et al. 2017). Ένα άλλο είναι αυτό της προσαρμογής της «πραγματικότητας» συνεπάγεται» όπου, σε πολλές γλώσσες, κάποια ικανότητα οι ποινές συνεπάγονται ότι η εν λόγω πράξη εκτελέστηκε πράγματι (Bhatt 1999; βλ. επίσης Hacquard 2009). Όποια και αν είναι η ετυμηγορία μας για (ΜΑσημασιολογικός), η σημασιολογία των περιγραφών ικανοτήτων παραμένει ένα ανεπίλυτο και δυνητικά πλούσιο ζήτημα στα όρια της Γλωσσολογία και φιλοσοφία δράσης.
5. Νέες προσεγγίσεις στην ικανότητα
Τα ανωτέρω κατέδειξαν σοβαρές ανησυχίες σχετικά με την επάρκεια του Ορθόδοξες προσεγγίσεις στην ικανότητα και την περιγραφή της: η υπό όρους ανάλυση (CA) και η τροπική ανάλυση (MA), εκ των οποίων (CA) είναι αναμφισβήτητα απλά μια ειδική περίπτωση. Αυτό εγείρει το ερώτημα τι Μη υποθετική και μη τροπική περιγραφή της ικανότητας και της περιγραφής της μπορεί να μοιάζει.
Δεδομένου ότι οι ικανότητες είναι, όπως σημειώνεται στο Τμήμα 1.1, ένα είδος δύναμης, ένα Η φυσική ιδέα είναι να αναλύσουμε τις ικανότητες από την άποψη κάποιου άλλου είδους δύναμη. Η προσφυγή αυτή μπορεί να προχωρήσει με διάφορους τρόπους. Το ένα είναι η έκκληση στις διαθέσεις, και αναλύοντας τις ικανότητες από την άποψη αυτού δήθεν καλύτερα κατανοητό είδος εξουσίας. Ένας άλλος είναι με την αναχώρηση πιο ριζικά από την καθιερωμένη οντολογία της πρόσφατης μεταφυσικής, και αναλύοντας την ικανότητα από την άποψη κάποιας νέας και διακριτής ποικιλίας δύναμη. Θα εξετάσουμε αυτές τις προσεγγίσεις με τη σειρά στις ενότητες 5.1 και 5.2. Τέλος, στην ενότητα 5.3, θα στραφούμε στα διάφορα εναλλακτικές προσεγγίσεις στην ικανότητα, οι οποίες απορρίπτουν την υπό όρους και τροπικές αναλύσεις, οι οποίες όμως δεν φιλοδοξούν να αναλύσουν τις ικανότητες με όρους των εξουσιών είτε.
5.1 Η «νέα διάθεση»
Τα τελευταία χρόνια αρκετοί συγγραφείς έχουν επανεξετάσει τη σκέψη ότι μπορεί να δώσει μια γενικά υποθετική περιγραφή της ικανότητας, χωρίς να εγκρίνει την προβληματική αξίωση (CA). Αυτή είναι η άποψη της ικανότητας που έχει υπάρξει υπερασπίστηκε από τους Smith (2003), Vihvelin (2004, 2013) και Fara (2008). Μετά τον Clarke (2009), μπορούμε να ονομάσουμε αυτή την άποψη ως «Νέα διάθεση».
Αυτό που ενοποιεί τους νέους διαθέτες είναι ότι επιστρέφουν στο Υπό όρους ανάλυση της ικανότητας υπό το φως δύο σκέψεων. Το πρώτο Η σκέψη είναι ήδη σημειωμένη: ότι υπάρχει μια ποικιλία δύναμης, διαθέσεις, που είναι παρόμοιες από πολλές απόψεις με τις ικανότητες. Ο Η δεύτερη σκέψη είναι ότι υπάρχουν γνωστά προβλήματα δίνοντας ένα υπό όρους ανάλυση των διαθέσεων, υπό το πρίσμα των οποίων πολλές Οι συγγραφείς έχουν την τάση να απορρίπτουν τη μακροχρόνια υποτιθέμενη σχέση μεταξύ διαθέσεις και προϋποθέσεις. Συνολικά, αυτές οι σκέψεις δίνουν μια υποσχόμενη νέα γραμμή σχετικά με τις ικανότητες: ότι αν και πρέπει να απορρίψουμε το Υπό όρους ανάλυση των ικανοτήτων, μπορούμε ακόμα να υπερασπιστούμε έναν απολογισμό διάθεσης των ικανοτήτων.
Γιατί πρέπει να απορρίψουμε την υπό όρους ανάλυση των διαθέσεων; Θεωρώ Η ακόλουθη ανάλυση της διάθεσης θραύσης όταν χτυπηθεί:
(CD) x είναι διατεθειμένο να σπάσει όταν χτυπηθεί iff S θα σπάσει αν χτυπηθεί το S.
Παρά τη διαισθητική έκκληση του (CD), φαίνεται να υπάρχουν τουλάχιστον δύο είδη αντιπαραδειγμάτων σε αυτό. Πρώτον, σκεφτείτε ένα κρυστάλλινο ποτήρι που, Αν ήταν έτοιμο να χτυπηθεί, θα μεταμορφωνόταν σε χάλυβα. Αυτό το ποτήρι είναι διατεθειμένο να σπάσει όταν χτυπηθεί, αλλά δεν είναι αλήθεια ότι θα το έκανε Σπάστε αν χτυπηθεί - ο μετασχηματισμός το καθιστά ψευδές. Αυτό είναι ένα περίπτωση finking, στη γλώσσα του Martin 1994. Δευτερόλεπτο Εξετάστε ένα κρυστάλλινο ποτήρι γεμιστό με συσκευασία φελιζόλ. Αυτό το ποτήρι είναι διατεθειμένο να σπάσει όταν χτυπηθεί, αλλά δεν είναι αλήθεια ότι θα το έκανε Σπάστε εάν χτυπηθεί - η συσκευασία το αποτρέπει. Αυτή είναι μια περίπτωση συγκάλυψης, στη γλώσσα του Johnston 1992. Υπό το πρίσμα αυτών περιπτώσεις, φαίνεται ότι πρέπει να απορρίψουμε (CD).
Η σχέση αυτών των σημείων με την προηγούμενη συζήτησή μας για το Η ανάλυση υπό όρους είναι η ακόλουθη. Φαίνεται ότι υπάρχουν αρκετά γενικά προβλήματα για την υπό όρους ανάλυση των αρμοδιοτήτων. Έτσι μπορεί να είναι ότι οι αποτυχίες της υπό όρους ανάλυσης της ικανότητας δεν οφείλονταν σε κάποιο γεγονός σχετικά με τις ικανότητες, αλλά μάλλον σε ένα μειονέκτημα των υπό όρους αναλύσεων γενικά. Ένας τρόπος για να ξεπεραστεί αυτό το πρόβλημα, Εάν αυτή η διάγνωση είναι σωστή, είναι να αναλυθούν οι ικανότητες απευθείας στο Όροι διάθεσης.
Μια τέτοια ανάλυση προτείνεται από τον Fara 2008, ο οποίος υποστηρίζει:
Η Σ έχει την ικανότητα να Α σε περιστάσεις Γ iff έχει τη διάθεση να Α όταν, στην περίπτωση Γ, προσπαθεί να Α. (Φάρα 2008, 848)
Η ομοιότητα αυτής της ανάλυσης με τις υποθετικές αναλύσεις που εξετάστηκαν νωρίτερα είναι σαφείς. Αυτό εγείρει αρκετά άμεσα ερωτήματα, όπως κατά πόσον η ανάλυση αυτή μπορεί να υπερνικήσει το πρόβλημα της επάρκειας που μάστιζε αυτές τις προσεγγίσεις (βλ. Fara 2008, 851–852 για ένα καταφατική απάντηση, και Clarke 2009, 334–336 για ορισμένες αμφιβολίες). Αυτό που είναι πιο εντυπωσιακό για τους νέους διαθέτες, ωστόσο, είναι πώς Φέρνουν αυτό το είδος της αφήγησης της ικανότητας να φέρει σε ορισμένους οικείους Περιπτώσεις.
Σκεφτείτε πώς η νέα διάθεση επηρεάζει τους λεγόμενους «Υποθέσεις Φρανκφούρτης». Πρόκειται για περιπτώσεις που οφείλονται στη Φρανκφούρτη 1969, όπου ένας πράκτορας επιλέγει και εκτελεί κάποια ενέργεια Α ενώ ταυτόχρονα υπάρχει κάποια άλλη ενέργεια Β όπως ότι, αν ο πράκτορας ήταν έτοιμος να επιλέξει τον Β, ένας Ο «παρεμβαίνων» θα είχε αλλάξει τον εγκέφαλο του πράκτορα έτσι ότι ο πράκτορας θα είχε επιλέξει και θα εκτελούσε αντ' αυτού τον Α. Ένα ερώτημα σχετικά με τέτοιες περιπτώσεις είναι αν ο πράκτορας, στην πραγματική ακολουθία γεγονότων, είχε την ικανότητα να Β. Φρανκφούρτης Η διαίσθηση, και των περισσότερων άλλων, είναι ότι δεν το έκανε. Δεδομένης της περαιτέρω ισχυρίζονται ότι ο πράκτορας είναι παρ' όλα αυτά ηθικά υπεύθυνος για κάνοντας Α, αυτή η περίπτωση φαίνεται να είναι ένα αντιπαράδειγμα στο τι Η Φρανκφούρτη αποκαλεί την Αρχή των Εναλλακτικών Δυνατοτήτων (PAP): ο πράκτορας είναι ηθικά υπεύθυνος για την Aing μόνο αν είχε το ικανότητα εκτέλεσης κάποιας ενέργειας εκτός από το Α.
Οι νέοι διαθέτες διαφωνούν. Ας επικεντρωθούμε στα Φάρα διάγνωση της περίπτωσης. Το ερώτημα αν ο πράκτορας είχε το ικανότητα να Β γυρίζει, για τη Φάρα, στο ερώτημα αν ήταν διατεθειμένη στον Β όταν προσπάθησε να Β. Φάρα ισχυρίζεται ότι έχει τέτοια διάθεση. Ο Κατά την άποψη της Fara, η παρουσία της παρεμβαίνουσας είναι παρόμοια με την προαναφερθείσα συσκευασία φελιζόλ σε κρυστάλλινο ποτήρι. Καλύπτει τη διάθεση του γυαλιού να σπάσει όταν χτυπηθεί, αλλά δεν αίρει τη διάθεση αυτή. Ομοίως, υποστηρίζει η Fara, η Η παρουσία του παρεμβαίνοντος συγκαλύπτει τη διάθεση του εντολοδόχου στον Β όταν προσπαθεί να Β, αλλά δεν αφαιρεί αυτή τη διάθεση. (Υπάρχει κάποια διαφωνία μεταξύ Οι νέοι διαθέτες σχετικά με το αν πρόκειται για περίπτωση φινιρίσματος ή Συγκάλυψης; βλέπε Clarke 2009, 340 για συζήτηση). Έτσι, ρυθμός Φρανκφούρτη, ο πράκτορας έχει την ικανότητα να Β τελικά. Και έτσι δεν έχουμε, σε αυτή την περίπτωση τουλάχιστον, κανένα αντιπαράδειγμα στο PAP.
Μια φυσική ανησυχία σε αυτό το σημείο είναι ότι ο νέος διαθέτης έχει απλά άλλαξε το θέμα. Διότι είναι σαφές ότι, στην μια απόλυτα συνηθισμένη αίσθηση ικανότητας, ο πράκτορας της Φρανκφούρτης δεν έχει την ικανότητα να κάνει διαφορετικά. Ένας απολογισμός ικανότητας που το αρνείται αυτό φαίνεται να μιλάει για κάποια άλλη έννοια γενικά. Ένας τρόπος για να αναδειχθεί αυτό που λείπει είναι η ιδέα ότι Φαίνεται να υπάρχει μια σύνδεση μεταξύ των ικανοτήτων μου, με την έννοια ικανότητα που σχετίζεται με την ελεύθερη βούληση και τι εξαρτάται από μένα. Ο Clarke ισχυρίζεται ότι αυτό το είδος σύνδεσης αποτυγχάνει στο νέο Διαθετική άποψη της ικανότητας:
Αν και η παρουσία ενός πτερυγίου ή μάσκας που θα εμπόδιζε την Aing κάποιου είναι συμβατή με την ύπαρξη γενικής χωρητικότητας (η ανεμπόδιστη ικανότητα στο Α), υπάρχει μια συνηθισμένη έννοια στο η οποία, υπό τις συνθήκες αυτές, ένας αντιπρόσωπος θα μπορούσε κάλλιστα να μην είναι σε θέση να Α ... Εάν υπάρχει κάτι που θα εμπόδιζε μου από το Aing θα πρέπει να προσπαθήσω να Α, αν δεν είναι μέχρι εμένα ότι θα με εμπόδιζε έτσι, και αν δεν εξαρτάται από μένα ότι μια τέτοια πράγμα είναι στη θέση του, τότε ακόμα κι αν έχω την ικανότητα να Α, είναι όχι από εμένα αν θα ασκήσω αυτή την ιδιότητα. (Κλαρκ 2009, 339)
Έτσι, η ένσταση είναι ότι, ενώ ο νέος διαθέτης έχει ίσως πρόσφερε μια θεωρία για κάτι, δεν είναι μια θεωρία ικανότητα.
Πώς πρέπει να αντιδράσει ο νέος διαθετικός; Μια σκέψη είναι ότι εμείς συναντούν και πάλι εδώ τη διάκριση μεταξύ γενικών και συγκεκριμένες ικανότητες. Ο νέος διαθέτης θα μπορούσε να υποστηρίξει ότι, ενώ ο πράκτορας σε μια υπόθεση της Φρανκφούρτης μπορεί να μην έχει την ειδική ικανότητα να το πράξει Διαφορετικά, έχει τη γενική ικανότητα να κάνει διαφορετικά, και ότι είναι Αυτή τη γενική ικανότητα που δίνει ο νέος διαθέτης λογαριασμός.
Αυτή η απάντηση, ωστόσο, αναβάλλει ένα κρίσιμο και πολύ ευρύτερο ερώτημα. Το ερώτημα είναι το εξής: θα πρέπει η «ικανότητα» στο (PAP) να είναι νοείται ως γενική ικανότητα ή ειδική ικανότητα; Εάν γενική ικανότητα είναι αυτό που έχει σημασία, τότε οι υποθέσεις της Φρανκφούρτης μπορεί πράγματι να μην λένε εναντίον (PAP), διότι ο πράκτορας διατηρεί τη γενική ικανότητα να πράττει διαφορετικά. Αν Είναι η συγκεκριμένη ικανότητα που έχει σημασία, ωστόσο, η πρόκληση για (PAP) (βλ. επίσης Whittle 2010). Αυτό είναι ένα ζωτικής σημασίας ερώτημα για κατανόηση της υποτιθέμενης σύνδεσης μεταξύ των ικανοτήτων των πρακτόρων και ζητήματα ηθικής ευθύνης, όποια και αν είναι η ετυμηγορία μας για νέα η ίδια η διάθεση. (Βλέπε Cyr and Swenson 2019 για ένα χρήσιμο πρόσφατη συζήτηση αυτών των θεμάτων).
5.2 Ικανότητες ως διακριτές δυνάμεις
Όπως σημειώνεται στην ενότητα 1.1, οι διατάξεις αποτελούν απλώς ένα μέλος του ευρύτερη οικογένεια εξουσιών, αν και έχει εξέχουσα θέση στην πρόσφατη μεταφυσική. Μια εναλλακτική περιγραφή των ικανοτήτων θα μπορούσε να δώσει μια Αναφορά των ικανοτήτων από την άποψη κάποιου άλλου είδους δύναμης, ίσως ενός καλύτερα προσαρμοσμένο στις διακριτές πτυχές των ικανοτήτων.
Μια αφήγηση αυτού του είδους αναπτύσσεται σε μια σειρά έργων της Barbara Vetter (ειδικά Vetter 2015). Ο Vetter προτείνει ότι ο βασικός μας τρόπος Η έννοια πρέπει να είναι η δυνατότητα. Σε μια παραδοσιακή άποψη (η οποία Vetter απορρίπτει) οι διαθέσεις περιλαμβάνουν μια δυαδική σχέση μεταξύ ενός ερέθισμα και εκδήλωση (για παράδειγμα: ένα ποτήρι διατίθεται σε διάλειμμα όταν χτυπηθεί). Αντίθετα, τα δυναμικά περιλαμβάνουν μια μοναδική σχέση σε μια εκδήλωση (για παράδειγμα: ένα ποτήρι έχει τη δυνατότητα να σπάσει). Αυτό καθιστά τις δυνατότητες ιδιαίτερα κατάλληλες για να δώσουν έναν απολογισμό ικανότητες, οι οποίες φαίνεται επίσης να περιλαμβάνουν μια μοναδική σχέση με μια πράξη, δηλαδή η πράξη που υποδηλώνεται με το συμπλήρωμα μιας περιγραφής ικανότητας (για παράδειγμα: Μπορώ να παίξω τένις). Για να έχει μια ικανότητα, ο Vetter υποστηρίζει, είναι απλώς να έχεις ένα συγκεκριμένο είδος δυνατότητας. Η Vetter παρέχει επίσης μια ρητή σημασιολογία για την πρακτορική τροπικότητα όσον αφορά την περιγραφή της δυνατότητας (Vetter 2013), η οποία αποτελεί συστηματική εναλλακτική λύση αντί της (MA).
Μια άλλη άποψη προτείνεται από την πρόσφατη εργασία της Helen Steward δίνοντας έμφαση στην παραδοσιακή ιδέα μιας «αμφίδρομης εξουσίας» (Steward 2012, Steward 2020· βλ. επίσης Alvarez 2013). Ο Steward υποστηρίζει ότι οι ενέργειες είναι ασκήσεις αμφίδρομων εξουσιών — «εξουσίες που ένας πράκτορας μπορεί να ασκήσει ή όχι σε μια δεδομένη στιγμή, ακόμη και κρατώντας όλα προκαθορισμένες προϋποθέσεις εκείνη τη στιγμή» (Steward 2020, 345). Αυτά πρέπει να αντιπαραβληθούν με μονόδρομες δυνάμεις, οι οποίες εκδηλώνονται κάθε φορά που πραγματοποιούνται οι συνθήκες εκδήλωσής τους, ως εύθραυστες Το γυαλί σπάει κάθε φορά που χτυπάει. Σε αντίθεση με τα δύο νέα διαθέτες από τη μία πλευρά και Vetter από την άλλη, Steward βλέπει μια θεμελιώδη ασυμμετρία μεταξύ των παραγόντων, οι οποίοι είναι φορείς αμφίδρομες δυνάμεις, και απλά αντικείμενα, που είναι φορείς μόνο μονόδρομου Εξουσίες. Είναι φυσικό λοιπόν να σκεφτόμαστε ότι τι σημαίνει να έχεις μια ικανότητα είναι να έχουμε μια αμφίδρομη δύναμη ενός ορισμένου είδους, και ότι μια θεωρία της Η ικανότητα θα πρέπει να προκύπτει από έναν λογαριασμό της υπηρεσίας και της αμφίδρομης Εξουσίες.
Έτσι, έχουμε τουλάχιστον τρεις απόψεις που βασίζονται στην εξουσία ικανότητες: η νέα διάθεση, η δυνατότητα του Vetter και αμφίδρομη προβολή βάσει ισχύος του Steward. Είναι διδακτικό να εξετάσει πώς διαφέρουν αυτοί οι τρεις λογαριασμοί σε σχέση με δύο μεγαλύτερους· φιλοσοφικά έργα.
Το ένα είναι το έργο της ανάλυσης της τροπικής γλώσσας, συμπεριλαμβανομένων Ικανότητες-περιγραφές, όσον αφορά τους πιθανούς κόσμους. Το νέο απορρίπτει τις διατάξεις (CA) και (MA), αλλά εξακολουθεί, κατ' αρχήν, συμπάσχει με αυτό το σχέδιο, στο βαθμό που επιτρέπει αυτή τη διάθεση Οι ίδιες οι περιγραφές μπορούν τελικά να γίνουν κατανοητές ως εξής: ποσοτικοποίηση σε πιθανούς κόσμους. Αυτού του είδους η άποψη είναι ρητά υποστηρίχθηκε, για παράδειγμα, από τον Smith (2003). Αντίθετα, ο Vetter είναι ρητά αντίθετη σε αυτό το έργο, ενώ εμφανίζεται η άποψη του Steward ουδέτερη σε αυτό το ερώτημα.
Ένα άλλο είναι το σχέδιο του επιχειρήματος ότι οι ικανότητες των πρακτόρων είναι, ή δεν είναι, συμβατά με τη δυνατότητα ντετερμινισμού. Αυτό είναι ένα ερώτηση που θίξαμε εν συντομία στο τμήμα 5.1. Όπως σημειώνεται εκεί, το νέο Οι διαθέτες υποκινούνται, εν μέρει, από το σχέδιο της επιχειρηματολογίας για συμβατότητα. Αντίθετα, ο Steward ενδιαφέρεται ρητά για Υπερασπιστείτε το ασυμβίβαστο. (Ο Vetter φαίνεται να είναι ουδέτερος σε αυτό ερώτηση.) Το ζήτημα του τρόπου με τον οποίο η ανάλυση της ικανότητας επηρεάζει την Οι συζητήσεις ελεύθερης βούλησης κυριαρχούν σε πολλές από αυτές τις συζητήσεις, και θα το κάνουμε αντιμετωπίστε την άμεσα και εκτενώς κατωτέρω στο τμήμα 6.
5.3 Άλλες προσεγγίσεις
Ακόμα άλλες προσεγγίσεις στην ικανότητα απορρίπτουν (CA) και (MA) ενώ απορρίπτουν Επίσης, η σκέψη ότι κάποιοι απευθύνονται στην εξουσία - είτε πρόκειται για Η διάθεση, μια δυνατότητα ή μια αμφίδρομη δύναμη - είναι απαραίτητη για Υπολογίστε τις ικανότητες.
Μια επαναλαμβανόμενη σκέψη είναι ότι, παρά τις διάφορες προκλήσεις που έχουν ασκηθεί εναντίον της, η ικανότητα εξακολουθεί να συνδέεται στενά με κάποιο είδος σχέσης μεταξύ των βουλήσεων ενός πράκτορα (δοκιμές, προθέσεις) και τις ενέργειές της. Ένα σημασιολογικά εξελιγμένο ανάπτυξη αυτής της σκέψης είναι Mandelkern et al, 2017, η οποία προτείνει να ληφθεί ως βασική έννοια του «πρακτικά διαθέσιμου» δράσεις» και να αναπτύξει ως προς αυτές μια σημασιολογία για πρακτορική τροπικότητα, στην οποία οι προϋποθέσεις συνδέουν τις βουλήσεις με Οι δράσεις εξακολουθούν να διαδραματίζουν ουσιαστικό ρόλο. Μια άλλη προσέγγιση, σε μια πρόσφατη βιβλιογραφική επεξεργασία της ικανότητας (Jaster 2020), προτείνει ότι Οι ικανότητες θα πρέπει να εξετάζονται με βάση τις αναλογίες των περιπτώσεων όπου Ένας πράκτορας κάνει με επιτυχία αυτό που σκοπεύει να κάνει (συγκρίνετε το προσέγγιση των διατάξεων που υποστηρίζεται στο Manley και Wasserman 2008). Αμφότεροι αυτών των προσεγγίσεων είναι ρητές στην άρνησή τους (CA), αλλά Μοιραστείτε – με τους νέους διαθέτες – τη σκέψη ότι Η ανάλυση της ικανότητας θα πρέπει με κάποιο τρόπο να απευθύνεται σε ένα πρότυπο εξάρτηση μεταξύ βούλησης και δράσης.
Αυτό δεν προκαλεί έκπληξη. Η υπό όρους ανάλυση είναι μια αναμφισβήτητη πρόταση, που εγκρίθηκε από πολλές από τις σημαντικότερες προσωπικότητες στην αγγλική γλώσσα φιλοσοφία. Υπό το πρίσμα αυτό, φαίνεται λογικό να προσπαθήσουμε να απορρίψουμε το γράμμα του (CA), αλλά διατηρεί το πνεύμα του. Διότι μπορεί να είναι ότι το ιστορική αποτυχία της (CA) οφείλεται σε δυσκολίες και παραλείψεις που Η ίσως πιο σταθερή κατανόηση των τεχνικών ζητημάτων μας επιτρέπει να ξεπεράσουμε. Πρόκειται για ένα λογικό και καλά αιτιολογημένο σχέδιο, αν και μένει να είναι δει αν θα είναι, τελικά, επιτυχής.
Παραμένουν ακόμα άλλοι λογαριασμοί που δεν ταιριάζουν εύκολα στο ταξινόμηση που παρέχεται εδώ. Αυτές περιλαμβάνουν πριμιτιβιστικές προτάσεις, οι οποίες Πάρτε την ικανότητα ή κάποια στενά συνδεδεμένη έννοια ως αναλυτικά θεμελιώδης. Μια εξέλιξη αυτής της ιδέας είναι ο Maier 2015, ο οποίος προτείνει: Σε αντίθεση με τους περισσότερους συγγραφείς, αυτή η συγκεκριμένη ικανότητα είναι θεμελιωδώς προγενέστερη στη γενική ικανότητα. Υποστηρίζει ότι πρέπει να δώσουμε έναν απολογισμό γενική ικανότητα όσον αφορά συγκεκριμένες ικανότητες, τις οποίες ονομάζει «επιλογές»: περίπου, ένας πράκτορας έχει τη γενική ικανότητα να Α iff έχει συνήθως Α ως επιλογή. Οι επιλογές, με τη σειρά τους, είναι πρωτόγονες. Πολλά εδώ θα περιμένουν να πούμε περισσότερα για τις επιλογές και με ποια έννοια Εμφανίζονται ως πρωτόγονοι στη θεωρία της αυτενέργειας.
Τέλος, ένα περίγραμμα μιας πρότασης του David Lewis (που χρονολογείται από το 2001 αλλά μόλις πρόσφατα δημοσιεύθηκε ως Lewis 2020) προσφέρει μια εντελώς διαφορετική προσέγγιση της ικανότητας. Ο Lewis έχει κίνητρα, όπως πολλοί υποστηρικτές του (CA), με στόχο την υπεράσπιση του συμβατισμού, αλλά παίρνει (CA) να είναι ανεπαρκής. Ως εκ τούτου, προτείνει μια άνευ όρων ανάλυση ικανότητα. Η ανάλυσή του, χονδρικά, είναι ότι ο S έχει την ικανότητα να εκτελέστε μια ενέργεια Β μόνο σε περίπτωση που υπάρχει κάποια βασική ενέργεια Α τέτοια ώστε (i) η ενέργεια του S Α να προκαλεί ή να συνιστά ενέργεια του S B και (ii) δεν υπάρχει κανένα εμπόδιο στο να κάνει ο S το A. Ο Το πρόβλημα της παροχής μιας θεωρίας ικανότητας γίνεται τότε το πρόβλημα της δίνοντας μια θεωρία των εμποδίων, κάτι στο οποίο ο Lewis, στο δικό του περίγραμμα, κάνει μια αρχή. (Βλέπε Beebee et al 2020 για πρόσθετη συζήτηση).
Η πρόταση του Lewis αποτελεί έμπνευση για περαιτέρω έρευνα στο τουλάχιστον με δύο τρόπους. Πρώτον, δείχνει ότι ο Lewis, ένας συστηματικός φιλόσοφος της τροπικότητας, είδε το πρόβλημα της ανάλυσης της ικανότητας ως σημαντικού πλεονεκτήματος έργο. Δεύτερον, καταδεικνύει ότι οι πραγματικά καινοτόμες προσεγγίσεις ικανότητα παραμένουν διαθέσιμες, και το έργο της παροχής μιας θεωρίας της Η ικανότητα μπορεί να βρίσκεται ακόμη στα αρχικά της στάδια.
6. Ικανότητες και συζητήσεις ελεύθερης βούλησης
Μέχρι στιγμής οι ερωτήσεις μας σχετικά με τις ικανότητες ήταν επίσημες: έχουμε ρωτάμε τι σημαίνει να έχουμε μια ικανότητα χωρίς να ασχολούμαστε με τον εαυτό μας με την ουσιαστική εργασία που μπορεί να έχει να κάνει μια θεωρία ικανότητας. Αλλά υπάρχει πολλή δουλειά που πρέπει να γίνει για μια θεωρία της ικανότητας: ικανότητες έχουν σχηματιστεί ως ανεξήγητες εξηγήσεις σε μια σειρά φιλοσοφικών θεωρίες, για παράδειγμα σε λογαριασμούς εννοιών (Millikan 2000), γνώση (Greco 2009, Sosa 2007), και της «γνώσης του τι είναι όπως» (Lewis 1988). Ίσως ο πιο σημαντικός ουσιαστικός ρόλος Γιατί μια θεωρία της ικανότητας ήταν οι χρήσεις στις οποίες οι λογαριασμοί του Η ικανότητα έχει τεθεί στις συζητήσεις για την ελεύθερη βούληση. Ας κλείσουμε λοιπόν με ένα Σύντομη επισκόπηση του τι έργο αναμένεται να κάνει μια θεωρία ικανότητας σε αυτές τις συζητήσεις.
Οι ερωτήσεις σχετικά με τις ικανότητες έχουν πρωταγωνιστήσει περισσότερο στις συζητήσεις πάνω από τον συμβατισμό. Ο όρος «συμβατισμός» χρησιμοποιείται με πολλούς τρόπους, Αλλά ας το καταλάβουμε εδώ ως τη θέση ότι η ικανότητα να Εκτελέστε ενέργειες που κάποιος δεν εκτελεί είναι εφικτό με την αλήθεια του ντετερμινισμό, ο οποίος μπορεί να θεωρηθεί ότι είναι η άποψη ότι τα γεγονότα σχετικά με το Το παρελθόν και οι νόμοι καθορίζουν από κοινού τα γεγονότα σχετικά με το παρόν και όλες τις μελλοντικές στιγμές. (Θα πρέπει να διακρίνουμε έντονα αυτή την άποψη, την οποία θα μπορούσε να ονομάσει κλασικό συμβατισμό, από πιο πρόσφατες απόψεις όπως ο «ημισυμβατισμός» των Fischer και Ravizza 1998). Στο βαθμό που ο συμβατισμός, έτσι κατανοητός, έχει ρητά υπερασπιζόμενοι, αυτές οι άμυνες έχουν κάνει έκκληση σε θεωρίες ικανότητας, ιδίως την υπό όρους ανάλυση και τις παραλλαγές της, καθώς και την Ανάλυση διάθεσης που ευνοείται από τους νέους διαθέτες.
Στη συζήτηση της υπό όρους ανάλυσης, διακρίναμε μεταξύ παγκόσμιων και τοπικών αντιπαραδειγμάτων υποθετικές θεωρίες ικανότητας, όπου οι πρώτες απευθύνθηκαν στο γεγονός ότι οποιαδήποτε τέτοια θεωρία θα καθιστούσε την ικανότητα συμβατή με ντετερμινισμός που, σύμφωνα με τον αντιρρησία, δεν είναι. Εκεί εμείς σημείωσε τους διαλεκτικούς περιορισμούς τέτοιων αντιπαραδειγμάτων, δηλαδή το αμφισβήτηση της κύριας προϋπόθεσής τους. Αλλά οι συμβατιστές έχουν συχνά ήταν ένοχος για αυτό που φαίνεται να είναι το αντίθετο λάθος. Δηλαδή, αυτοί έχουν προσφέρει θεωρίες ικανότητας που δείχνουν ότι οι ικανότητες είναι συμβατές με ντετερμινισμό, και έχουν υποστηρίξει από αυτό τον ισχυρισμό ότι Τέτοιες ικανότητες είναι πράγματι συμβατές με τον ντετερμινισμό.
Οι αδυναμίες αυτής της στρατηγικής διαγιγνώσκονται όμορφα από τον Peter van Inwagen. Μετά από έρευνα των τοπικών αντιπαραδειγμάτων που προκύπτουν για διάφορες υποθετικές θεωρίες ικανότητας, ο van Inwagen φαντάζεται ότι εμείς έχουν καταλήξει στην καλύτερη δυνατή υποθετική θεωρία της ικανότητας, την οποία ονομάζει «Ανάλυση». van Inwagen τότε Γράφει:
Τι κάνει η Ανάλυση για εμάς; Πώς επηρεάζει την κατανόησή μας του προβλήματος συμβατότητας; Κάνει πολύ λίγα για εμάς, στον βαθμό που εγώ μπορούμε να δούμε, εκτός αν έχουμε κάποιο λόγο να πιστεύουμε ότι είναι σωστό. Πολλοί συμβατιστές φαίνεται να πιστεύουν ότι χρειάζεται μόνο να παρουσιάσουν ένα υπό όρους ανάλυση της ικανότητας, υπεράσπισή της ή τροποποίησή της το πρόσωπο, τέτοια αντιπαραδείγματα που μπορεί να προκύψουν, και ότι έχουν Με αυτόν τον τρόπο έγινε ό, τι είναι απαραίτητο για την υπεράσπιση του συμβατισμού. Αυτό δεν είναι πώς το βλέπω. Η ιδιαίτερη ανάλυση της ικανότητας που ένας συμβατιστής τα δώρα είναι, κατά τη γνώμη μου, απλώς μία από τις παραδοχές του· Η κεντρική του προϋπόθεση, στην πραγματικότητα. Και οι παραδοχές πρέπει να υποστηριχθούν. (van Inwagen 1983, 121)
Το σημείο του van Inwagen είναι ότι, υπό την προϋπόθεση ότι ο ασυμβίβαστος έχει Προτάθηκαν επιχειρήματα για τον ισχυρισμό ότι τέτοιες ικανότητες είναι ασύμβατο με τον ντετερμινισμό – όπως, στο έργο του van Inwagen παρουσίαση, ο ασυμβίβαστος έχει – την παραγωγή ενός Η ανάλυση δεν αποτελεί ακόμη απάντηση στα επιχειρήματα αυτά. Για τα επιχειρήματα αυτά αποτελούν επίσης επιχειρήματα, μεταξύ άλλων, κατά της Ο αγαπημένος λογαριασμός ικανότητας του συμβατιστή.
Υπάρχουν, λοιπόν, αρκετά εμπόδια για τον συμβατιστή που το επιθυμεί Προσφυγή σε έναν απολογισμό ικανότητας για την υπεράσπιση του συμβατισμού. Πρώτος Υπάρχει η γενική δυσκολία να δοθεί πραγματικά μια επέκταση επαρκή θεωρία ικανότητας. Επιπλέον, έχουμε πλέον εμφανίσει ένα Μερικές πιο συγκεκριμένες προκλήσεις για τον συμβατό. Υπάρχει βαν Το επιχείρημα της Inwagen που μόλις περιγράφηκε, δηλαδή ότι τα επιχειρήματα υπέρ της Η ασυμβατότητα των ικανοτήτων και ο ντετερμινισμός είναι, μεταξύ άλλων, επιχειρήματα ενάντια σε οποιαδήποτε θεωρία ικανότητας που είναι σύμφωνη με την συμβατός. Και, τέλος, υπάρχει το σημείο που συναντήσαμε στο τη συζήτησή μας για τη νέα διάθεση στην Ενότητα 5.1, η οποία είναι ότι ορισμένες κοινοτοπίες σχετικά με την ικανότητα — ιδίως εκείνες εμπλέκονται σε ορισμένες κρίσεις σχετικά με την ηθική ευθύνη — Μάιος Να είστε απείθαρχοι σε συμβατικές θεραπείες. Συνολικά, αυτά Τα σημεία φαίνεται να αποτελούν σοβαρό εμπόδιο σε οποιαδήποτε θεωρία ικανότητας που είναι τόσο συμβατό με τον ντετερμινισμό όσο και σύμφωνο με το συνηθισμένο μας κρίσεις σχετικά με το τι απαιτεί η ικανότητα.
Τι πρέπει να πει ο συμβατιστής υπό το πρίσμα αυτών των εμποδίων; Ένα Η απάντηση είναι να γίνει διάκριση μεταξύ δύο ειδών συμβατιστών έργο. (Συγκρίνετε Pryor 2000 σχετικά με τις απαντήσεις στον σκεπτικισμό). Ένα έργο είναι να πείσεις κάποιον που κινείται από τον ασυμβίβαστο επιχειρήματα για να υποχωρήσει από τη θέση της. Ονομάστε αυτό φιλόδοξο συμβατισμό. Για τους λόγους ακριβώς που αναφέρει ο van Inwagen, είναι αμφίβολο ότι οποιαδήποτε θεωρία ικανότητας θα είναι αρκετή για την υπεράσπιση της φιλόδοξος συμβατισμός. Υπάρχει ένα άλλο έργο, ωστόσο, ότι το Ο συμβατιστής μπορεί να συμμετέχει. Ας το πούμε αυτό, για κάποιο λόγο ή άλλο, η ίδια δεν πείθεται από τον ασυμβίβαστο επιχείρημα. Εξακολουθεί να έχει ένα επεξηγηματικό βάρος, δηλαδή να να εξηγήσει, έστω και μόνο προς δική της ικανοποίηση, πώς θα μπορούσε Είτε αυτές οι ικανότητες είναι συμβατές με την αλήθεια του ντετερμινισμού. Εδώ ο στόχος του συμβατιστή δεν είναι να πείσει το ασυμβίβαστος του λάθους των τρόπων της, αλλά απλώς για να επεξεργαστεί ένα ικανοποιητική αντίληψη του συμβατισμού. Ας το ονομάσουμε αυτό μετριοπαθή συμβατισμό. Η διάκριση αυτή δεν γίνεται συχνά, και Δεν είναι πάντα σαφές ποιο από αυτά τα έργα είναι κλασικό Οι συμβατιστές συμμετέχουν. Εάν το τελευταίο αυτό σχέδιο αποτελεί πράγματι μέρος κλασικός συμβατισμός, τότε μπορούμε να δεχτούμε πολλά από τα παραπάνω σημεία ενώ εξακολουθεί να παρέχει στη θεωρία της ικανότητας μια κεντρική θέση στις άμυνες του συμβατισμού. Γιατί μπορεί να είναι ότι, αν και μια θεωρία της ικανότητας είναι Δεν ωφελεί τον φιλόδοξο συμβατιστή, έχει να διαδραματίσει κρίσιμο ρόλο για την υπεράσπιση του μέτριου συμβατισμού.
Ακόμη και αυτές οι συμβατιστικές φιλοδοξίες, ωστόσο, μπορεί να είναι υπερβολικές αισιόδοξη, ή τουλάχιστον πρόωρη. Γιατί στις θεωρίες τοπογραφίας του ικανότητα έχουμε εμφανίσει σοβαρές δυσκολίες, και για τις δύο υποθετικές και μη υποθετικές προσεγγίσεις, οι οποίες δεν φαίνεται να ενεργοποιούν ζητήματα σχετικά με τον ντετερμινισμό. Έτσι, ίσως η καλύτερη ελπίδα για πρόοδο να είναι Ακολουθήστε θεωρίες ικανότητας ενώ βάζετε στην άκρη τα προβλήματα που τέθηκαν στις συζητήσεις για την ελεύθερη βούληση. Δεδομένων των δυσκολιών που θέτει η ικανότητες, και δεδομένης της σημασίας των θεωριών ικανότητας για περιοχές της φιλοσοφίας αρκετά μακριά από τις συζητήσεις για την ελεύθερη βούληση, υπάρχει κάτι που πρέπει να ειπωθεί για την επιδίωξη μιας θεωρίας της ικανότητας ενώ αγκαλιάζει, έστω και προσωρινά, ένας ορισμένος ησυχασμός για τους γρίφους που Ο ντετερμινισμός μπορεί να θέσει.
Η Ομιλία του Κολοκοτρώνη στην Πνύκα
