Παρασκευή 3 Ιανουαρίου 2014

Ξενοφών: Τα δεινά που προκαλούν οι τύραννοι στην πατρίδα

"ΞΕΠΑΣΤΡΕΥΟΥΝ" ΤΟΥΣ ΚΑΛΥΤΕΡΟΥΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

Οι τύραννοι, τώρα, αναγκάζονται πολύ συχνά να ληστεύουν άδικα τα ιερά και τους ανθρώπους, γιατί πάντοτε χρειάζονται χρήματα για τις απαραίτητες δαπάνες τους. Γιατί, σαν να ζουν διαρκώς σε κατάσταση πολέμου, είναι αναγκασμένοι να συντηρούν στράτευμα ή να καταστραφούν.

Ξενοφών. Ιέρων ή τυραννικός (4.11)

Θα σου πω κι ένα άλλο από τα δυσάρεστα που παθαίνουν οι τύραννοι, Σιμωνίδη. Αυτοί, παρ’ όλο που αναγνωρίζουν τους γενναίους, τους σοφούς και τους δίκαιους όχι λιγότερο απ’ ότι οι ιδιώτες, τους φοβούνται μάλλον παρά τους θαυμάζουν∙ τους ανδρείους, μήπως και τολμήσουν κάτι για χάρη της ελευθερίας· τους σοφούς μήπως και μηχανευτούν κάτι· τους δίκαιους, μήπως τους θελήσει το πλήθος για κυβερνήτες του.

Κι όταν οι τύραννοι από το φόβο τους τούς ξεπαστρέψουν αυτούς, ποιοι άλλοι θα τους μείνουν για να τους χρησιμοποιούν εκτός από τους άδικους, τους έκλυτους και τους δουλοπρεπείς; Τους άδικους τους εμπιστεύονται, γιατί κι αυτοί φοβούνται, όπως οι τύραννοι, μήπως η πόλη κάποια μέρα γίνει ελεύθερη και ασκήσει πάνω τους την εξουσία της· τους έκλυτους εξαιτίας της ελευθερίας δράσης που έχουν προς το παρόν∙ και τους δουλοπρεπείς, επειδή αυτοί δεν έχουν καμιά αξίωση να είναι ελεύθεροι. Μου φαίνεται λοιπόν δυσάρεστο κι αυτό το πάθημα: άλλους να θεωρείς χρηστούς άνδρες κι άλλους να είσαι αναγκασμένος να χρησιμοποιείς.

 Επιπλέον, ο τύραννος είναι αναγκασμένος να αγαπά την πόλη του· γιατί χωρίς αυτή δεν μπορεί ούτε να υπάρχει ούτε να ευτυχεί· η τυραννία όμως αναγκάζει τους τυράννους να εγκαλούν την ίδια την πατρίδα τους. Γιατί, δεν χαίρονται κάνοντας τους πολίτες πιο γενναίους ή εξοπλίζοντας τους καλύτερα αλλά ευχαριστιούνται περισσότερο καθιστώντας τους ξένους ισχυρότερους για να τους χρησιμοποιούν μετά ως φρουρούς τους. Ακόμη κι όταν έρχονται καλές χρονιές για τις σοδειές και υπάρχει αφθονία αγαθών, ούτε τότε χαίρεται ο τύραννος· γιατί πιστεύει πως όσο πιο φτωχοί είναι οι άνθρωποι τόσο πιο υποταγμένοι είναι ώστε να τους χρησιμοποιεί.

Ξενοφών. Ιέρων ή τυραννικός (5.1–5.4)

Η Αρχαία Ελληνική πόλη Άντανδρος στην Μ.Ασία (...εκεί ο Πάρης έδωσε το μήλο στην Αφροδίτη)


Ο λόγος για την αρχαία ελληνική πόλη Άντανδρο στην Μικρά Ασία, εκεί υπάρχουν πολλά έργα τέχνης που έχουν ανακαλυφθεί κατά τη διάρκεια αρχαιολογικών ανασκαφών.

Η πόλη βρίσκεται στην περιοχή της Edremit Balikesir, πιο γνωστό στην Ελλάδα ως Παλαιόκαστρο. Τα ευρήματα των ανασκαφών εκτίθενται στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Προύσας. Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, και των κατοίκων της, εκεί ο Πάρης έδωσε το μήλο στην Αφροδίτη.
Η αρχαία πόλη Άντανδρος χρειάζεται έναν χορηγό για τη δημιουργία ενός μουσείου, όπου οι αρχαιολογικές ανασκαφές θα μπορούν αν παρουσιάζονται στο κοινό Οι ανασκαφές που άρχισαν πριν από 13 χρόνια, σύμφωνα με τον επικεφαλής της Ένωσης για τη διάσωση και την προστασία της πόλης, Μεχμέτ Sakaroğlu. Συνέχισε, τονίζοντας πόσο καιρό αυτές οι ανασκαφές έχουν λάβει χώρα και πόσο σκληρή δουλειά απαιτείται για να αναδειχθούν.
Επιπλέον, τώρα είμαστε σε αναζήτηση περισσότερων χορηγών για να βοηθήσουν στην παρουσίαση των έργων τέχνης που βρέθηκαν. Σύμφωνα με τον Sakaroğlu, κατά τη διάρκεια των ανασκαφών πολλά πολύτιμα αντικείμενα ανακτήθηκαν, ειδικά στην περιοχή της νεκρόπολης στην πόλη. Στις ανασκαφές συμμετείχαν πολλοί αρχαιολόγοι και φοιτητές από τρία διαφορετικά πανεπιστήμια.
Επιπλέον, υπογράμμισε πόσο σημαντικό ήταν να βρει τους χορηγούς που ήδη έχουν συνεισφέρει , μια ασφαλιστική εταιρεία και το Δήμο Altinluk. Εξάλλου, σύμφωνα με τον Sakaroğlu, «Τα αρχαία αντικείμενα και τα μουσεία είναι δύο καθοριστικοί παράγοντες για την ανάπτυξη μιας χώρας.
Μουσεία με αρχαιολογικά ευρήματα έλκουν την προσοχή των κατοίκων της περιοχής, καθώς και τουρίστες. Παρά το γεγονός ότι έχουμε πολλά πολύτιμα και ιστορικά κειμήλια στην περιοχή μας, δεν μπορούμε να κάνουμε χρήση τους, καθώς δεν υπάρχουν μουσεία.
Έτσι, έχουμε ως στόχο να αυξήσουμε τον αριθμό των χορηγών μας, που θα επιτρέψει να δημιουργηθεί ένα μουσείο όπου θα μπορεί να παρουσιάσει αντικείμενα της περιοχής μας και να ενισχύσει τον τουρισμό της πόλης, ταυτόχρονα.
Αντικείμενα που βρέθηκαν κατά τη διάρκεια των ανασκαφών εκτίθενται στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Προύσας. Δυστυχώς, η πλειοψηφία αυτών θα πρέπει να διατηρούνται σε αποθήκευση. Δεν γνωρίζουμε υπό ποιες συνθήκες αυτά φυλάσσονται Αν είναι ασφαλές ή όχι. Ο κύριος σκοπός μας είναι να ανοίξει ένα μουσείο στην περιοχή“.
Η Άντανδρος ήταν μια ελληνική πόλη στη βόρεια πλευρά του κόλπου του Αδραμυττίου στην περιοχή της Τρωάδος. Η γύρω περιοχή ήταν γνωστή ως Ἀντανδρία και περιελάμβανε τις πόλεις Ασπονεύς στην ακτή και τα Άστυρα προς τα ανατολικά. Πάνω από την πόλη ήταν το όρος Ίδα της Φρυγίας.
Τοποθετείται στον λόφο Ντεβρέν, μεταξύ του σημερινού χωριού Αβτσιλάρ και της πόλεως Αλτινολούκ.Ως προς τους οικιστές της πόλεως, οι αρχαίοι Έλληνες παρουσίαζαν διαφορετικές απόψεις: τόσο ο ποιητής Αλκαίος[4] (7ος αι. π.Χ.), όσο και ο Ηρόδοτος (5ος αι. π.Χ.), υποστήριξαν ότι η Άντανδρος ιδρύθηκε από τα παλαιότατα πρωτοελληνικά φύλα των Πελασγών και Λελέγων στην προϊστορία.
Λίγο αργότερα ο Θουκυδίδης (5ος αι. π.Χ.) και ο Στέφανος ο Βυζάντιος (6ος αι. π.Χ.) διατράνωσαν την άποψη ότι ήταν αποικία των Αιολέων . Από την άλλη, ο Αριστοτέλης προσθέτει ότι η πόλη λεγόταν αλλιώς Ἠδωνίς και Κιμμερίς, όπως διασώζει ο Στέφανος ο Βυζάντιος .
Αντίθετα προς όλους, ο γραμματικός Δημήτριος από την Σκήψιν (205 -130 π.Χ.) τόνιζε ότι η Άντανδρος κατοικήθηκε από τους Κίλικες της πεδιάδας της Θήβης (βορείως του Αδραμυττίου)[4].
Τελικά ο μυθιστοριογράφος Κόνων -την εποχή του αυτοκράτορα Αυγούστου- έδωσε μιαν άλλη ερμηνεία για την προέλευση της πόλεως, ετυμολογώντας την από την πρόθεση ἀντί και Ἄνδρος, είτε από ίδιο πρώτο συνθετικό και την λέξη ἀνήρ. Βάσει της πρώτης εικασίας, η Άντανδρος μπορεί να ιδρύθηκε από εξόριστους από την Άνδρο, κτίζοντας έτσι μιαν αποικία στην θέση της Άνδρου (ἀντ ‘Ἄνδρου).
Με βάση την δεύτερη εκδοχή, ο υιός του Αινεία, Ασκάνιος, ήταν κυβερνήτης της πόλεως, μέχρι που αιχμαλωτίστηκε από τους γείτονες Πελασγούς. Τα λύτρα που απαίτησαν οι Πελασγοί για την ελευθέρωσή του, ήταν να τους παραδοθεί η πόλη. Έτσι ἀντί ἀνδρός (δηλ. του Ασκανίου), η πόλη δόθηκε στους Πελασγούς.
Μέχρι προσφάτως δεν είχαν πραγματοποιηθεί ουσιαστικές ανασκαφές στον χώρο της Αντάνδρου. Ωστόσο από κάποιες ανασκαφές της τουρκικής αρχαιολογικής υπηρεσίας, ήλθαν στο φως κεραμικά του 8ου -7ου αι. π.Χ. και αποδεικνύουν τον υλικό πλούτο της ελληνικής αυτής πόλης, καθώς και το εμπόριο που ανέπτυξε με τις γύρω ελληνικές αποικίες.
Κατά την αρχαϊκή περίοδο, οι Αιολείς κατείχαν τμήματα της Τρωάδος, γεγονός που έκανε τον Αλκαίο να υποθέσει ότι ήταν αποικία των συμπατριωτών του η Άντανδρος. Φαίνεται όμως ότι ο ιθαγενής μικρασιατικός (πελασγικός) πληθυσμός ήταν ανεξάρτητος από τους Μυτιληναίους αποίκους έως και τον 6ο αι. π.Χ.
Το πρώτο γεγονός στο οποίο πληροφορούμαστε για την Άντανδρο, είναι όταν το 512 π.Χ. ο Οτάνης, ένας Πέρσης σατράπης της Ελλησποντικής Φρυγίας, κατέλαβε την πόλη, ενώ υπέτασσε την βορειοδυτική Μικρά Ασία. Η Άντανδρος είχε πρόσβαση σε μεγάλες ποσότητες ξυλείας που προέρχονταν από το όρος Ίδη, καθώς και πίσσα, γεγονός που την καθιστούσε ιδανική τοποθεσία για την κατασκευή μεγάλων στόλων, δίνοντας στην πόλη στρατηγική σημασία.
Το 424 π.Χ. κατά τη διάρκεια του Πελοποννησιακού Πολέμου, όταν η πόλη είχε καταληφθεί από Μυτιληναίους εξορίστους, , ο ιστορικός Θουκυδίδης αναφέρει ότι:
Το σχέδιό τους ήταν να απελευθερώσουν τις άλλες πόλεις, επίσης, οι οποίες είναι γνωστές ως πόλεις Ακταίες, οι οποίες ήταν παλιά υπό την κατοχή της Μυτιλήνης, αλλά τώρα κατέχονται από την Αθήνα, και έδωσαν ιδιαίτερη σημασία στην Άντανδρο. Από τη στιγμή που εγκαταστάθηκαν εκεί θα ήταν εύκολο γι’ αυτούς να κατασκευάσουν πλοία, δεδομένου ότι υπήρχε ξυλεία σε εκείνο το μέρος, και η Ίδα ήταν τόσο κοντά.
Άλλες προμήθειες θα είναι επίσης διαθέσιμες και με αυτή τη βάση στα χέρια τους, θα μπορούσαν εύκολα να κάνουν επιδρομές στη Λέσβο, η οποία δεν ήταν μακριά, και να υποτάξουν τις αιολικές πόλεις στην ηπειρωτική χώρα.
Η σημασία της Αντάνδρου πιστοποιείται αργότερα από τον Ξενοφώντα στον Πελοποννησιακό Πόλεμο, το 409 και το 405 π.Χ., και αναφέρεται στην Αινειάδα του Βιργίλιου, ως το μέρος όπου ο Αινείας χτίζει τον στόλο του πριν ξεκινήσει για την Ιταλία. Όντας μέλος της Δηλιακής Συμμαχίας το 425 π.Χ., η Άντανδρος εμφανίζεται για πρώτη φορά στις αθηναϊκές φορολογικές λίστες το 421 / 0 π.Χ., έχει μια αξιολόγηση των 8 ταλάντων, αναφέροντας εκ νέου την σχετική ευημερία της πόλης.
Το 411/10 π.Χ. η πόλη απέλασε την περσική φρουρά της, με τη βοήθεια των Πελοποννησιακών στρατευμάτων που στάθμευαν στην Άβυδο. Έχοντας σύντομα κέρδισε την ελευθερία της, γρήγορα επανήλθε στον περσικό έλεγχο, και το 409 π.Χ. ο Φαρνάβαζος κατασκεύασε στόλο για τους Πελοποννήσιους χρησιμοποιώντας την άφθονη ξυλεία του όρους Ίδη.
Την ίδια χρονιά οι Συρακούσιοι είχαν κερδίσει την φιλία των Αντανδρίων, συμβάλλοντας στην ανοικοδόμηση των οχυρώσεών τους, γεγονός που υποδηλώνει ότι μια πολιορκία είχε πραγματοποιηθεί κατά το προηγούμενο έτος. Το καλοκαίρι του 399 π.Χ. οι Μύριοι του Ξενοφώντος πέρασαν από εκεί στον δρόμο της επιστροφής τους. Ο Ξενοφών στα Ελληνικά του τόνισε την στρατηγική σημασία της πόλης κατά τη διάρκεια του Κορινθιακού πολέμου (395-387 π.Χ.).
Μετά την κλασική περίοδο, οι αναφορές για την Άντανδρο σπανίζουν. Την συναντά κανείς στα 200 π.Χ. όταν ήταν στον δρόμο ταξιδιού των Δελφικών θεαροδοκών. Από μια επιγραφή του 2ου αι. π.Χ. μαθαίνουμε ότι η πόλη έστειλε δικαστές στις Πέλτες της Φρυγίας, για να διαιτητεύσουν σε μια διαφορά.
Κατά την περίοδο 440-284 π.Χ., η Άντανδρος έκοβε δικό της νόμισμα, αυτό άρχισε και πάλι επί του αυτοκράτορος Τίτου (79-81 μ.Χ.) και συνεχίστηκε μέχρι τη βασιλεία του Ηλιογάβαλου (218 – 222 μ.Χ.).
Κατά τη Βυζαντινή περίοδο, η Άντανδρος ήταν έδρα επισκοπής υπαγομένη στην μητρόπολη της Εφέσου. Τέλος στα τέλη του 14ου αιώνα μ.Χ. ένας Οθωμανός ναύαρχος χρησιμοποίησε την ξυλεία της Αντάνδρου για την κατασκευή μερικών εκατοντάδων πλοίων.

Κοσμικισμός

Κοσμικισμός ή σεκουλαρισμός ονομάζεται η άποψη πως το κράτος και κάθε άλλη κοινωνική οντότητα πρέπει να είναι εντελώς διαχωρισμένη από τους διάφορους θρησκευτικούς θεσμούς και πεποιθήσεις. Ο κοσμικισμός διεκδικεί το δικαίωμα του θρησκευτικού αποχρωματισμού κοινωνικών και πολιτικών θεσμών, δηλαδή τον πλήρη διαχωρισμό εκκλησίας-κράτους.
 
Αν και συχνά ο όρος κοσμικισμός συγχέεται με αυτόν της εκκοσμίκευσης, ο κοσμικισμός αναφέρεται κυρίως στην ιδέα πως η θρησκεία δεν πρέπει να έχει καθόλου επιρροή στους κοινωνικούς θεσμούς, ενώ η εκκοσμίκευση αναφέρεται στην κοινωνική διαδικασία μετατροπής μιας κοινωνίας σε άθρησκη, δηλαδή στην εφαρμογή του κοσμικισμού στην πράξη.
Το κεντρικό σκεπτικό του κοσμικισμού είναι η άποψη πως οι ανθρώπινες πράξεις και αποφάσεις, κυρίως οι πολιτικές, πρέπει να βασίζονται σε αντικειμενικά στοιχεία και γεγονότα καθώς και σε καθολικά αποδεκτές αρχές και αξίες. Οι διάφορες θρησκευτικές πεποιθήσεις δεν έχουν αντικειμενικό έρεισμα αλλά βασίζονται σε ένα εξ αποκαλύψεως δόγμα του οποίου η ορθότητα δεν τίθεται υπό συζήτηση και επιπλέον διαφέρουν από θρήσκευμα σε θρήσκευμα. Συνεπώς δεν μπορούν να χρησιμεύσουν ως βάση για συγκρότηση μιας ελεύθερης κοινωνίας, δεδομένου ότι δεν έχουν καθολική αποδοχή, και η υιοθέτηση οποιασδήποτε θρησκευτικής πεποίθησης εκ των πραγμάτων στην καλύτερη περίπτωση παραγκωνίζει και στη χειρότερη καταπιέζει ή και καταδιώκει όλες τις άλλες. Η επιρροή των θρησκευτικών πεποιθήσεων στις πολιτικές και κοινωνικές διαδικασίες, είτε γίνεται εσκεμμένα και ιδιοτελώς από διάφορους θρησκευτικούς οργανισμούς είτε γίνεται ασυναίσθητα και καλοπροαίρετα από κρατικούς και κοινωνικούς λειτουργούς που πρόσκεινται σε συγκεκριμένα θρησκεύματα, αλλοτριώνει τις ανθρώπινες σχέσεις και οδηγεί σε φαινόμενα κρατικών λειτουργών που προτάσσουν τη θρησκευτική πίστη τους έναντι των ανειλημμένων υποχρεώσεών τους προς την πολιτεία και έναντι των ευθυνών τους προς τους συμπολίτες τους.
Όπως αναφέρει η Πηνελόπη Φουντεδάκη, επίκουρη καθηγήτρια του Παντείου Πανεπιστημίου, στο άρθρο της «Σχέσεις κράτους και εκκλησίας στον ευρωπαϊκό χώρο» (περιοδικό Το Σύνταγμα, τ.4-5/2000), κοινό χαρακτηριστικό των δύο πόλων του ζεύγματος εκκλησία-κράτος είναι η εξουσία και κοινό πεδίο διεκδίκησης ο δημόσιος χώρος. Ο José Casanova, καθηγητής κοινωνιολογίας της θρησκείας στο πανεπιστήμιο του Georgetown, στο βιβλίο του Public Religions in the Modern World, υπογραμμίζει την εμμονή των εκκλησιών στη διεκδίκηση του δημόσιου πεδίου. Η αποσύνδεση του κράτους από την εκκλησία σε επίπεδο συνταγματικών προβλέψεων αλλά και στο επίπεδο της εφαρμογής τους στην πράξη δεν είναι ούτε απλή ούτε αναίμακτη· οι λόγοι είναι αρκετοί, με σημαντικότερους τους εξής:
Πρώτος λόγος είναι η εξ ορισμού διαφορετικότητα μεταξύ των δύο. Το κράτος στηρίζεται στη λαϊκή κυριαρχία από την οποία απορρέει η σχετικότητα της αλήθειας, ενώ οι θρησκείες στηρίζονται στην αλήθεια της θείας αποκάλυψης. Παρατηρείται, συνεπώς, αφ' ενός η υιοθέτηση διαφορετικών αξιών από τμήματα της κοινωνίας με τη στήριξη του κράτους, αφ' ετέρου εκδηλώσεις μη σεβασμού της διαφορετικής άποψης με τη στήριξη της εκκλησιαστικής πλευράς.
Δεύτερος λόγος είναι η διαφορά του σκοπού στη δράση των δύο. Κάθε θρησκεία στοχεύει στη διατήρηση και αύξηση των πιστών της και στην προστασία των δογμάτων της, ενώ το σύγχρονο κράτος έχει σκοπό να διασφαλίζει την ανεμπόδιστη άσκηση της θρησκευτικής ελευθερίας και της ελευθερίας συνείδησης των πολιτών του σε συνδυασμό με την ανοχή, που υπαγορεύεται και από τις νέες δομές των πολυπολιτισμικών ευρωπαϊκών κοινωνιών.
Ακριβώς αυτοί οι δύο λόγοι που αναφέρει η Φουντεδάκη είναι, κατά τη γνώμη μου, οι βασικότεροι λόγοι για τους οποίους επιβάλλεται η πλήρης απεμπλοκή θρησκείας και πολιτείας, δηλαδή η εκκοσμίκευση του κράτους.

Θρησκευτικές πεποιθήσεις

Προκειμένου να εξετάσουμε τη σχέση της εκκοσμίκευσης με τις διάφορες θρησκευτικές πεποιθήσεις ή την απουσία τους, καλό θα ήταν να έχουμε μια σαφή εικόνα των κατηγοριοποιήσεων που υπάρχουν στη θεώρηση του ζητήματος του θεού.
Όσον αφορά την πίστη σε θεότητα: θεϊστές, ντεϊστές και αθεϊστέςάθεοι).
Όσον αφορά την γνωσιολογική προσέγγιση: αγνωστικιστές και μη αγνωστικιστές.
Όσον αφορά την ένταξη σε θρήσκευμα: θρήσκοι και άθρησκοι.
Ανάμεσα στις παραπάνω κατηγορίες μπορεί να υπάρξει οποιοσδήποτε συνδυασμός, ακόμη και θρήσκος αθεϊστής. Μην πάμε μακριά, η Ελλάδα είναι γεμάτη τέτοιους. Ένας καλός φίλος μου δηλώνει «ορθοδόξως άθεος», και είναι πολλοί οι Έλληνες που αυτοχαρακτηρίζονται Χριστιανοί Ορθόδοξοι, συμμετέχουν περιστασιακά στα τελετουργικά και τηρούν ορισμένα έθιμα, ενώ παράλληλα δεν υιοθετούν το δόγμα στην ολότητά του, δεν πιστεύουν στην ύπαρξη θεού, και δεν φαίνονται να βιώνουν καμία αντίφαση.
Η Ευδοκία Ψαρρά, γραμματέας της Έν.Α., είχε γράψει στο φόρουμ «Αθεΐα»: «Ποτέ δεν ήταν δύσκολο για τον χριστιανό να διαχωρίσει τη θρησκεία από την εκκλησία στο μυαλό του. Από την άλλη, του ήταν πάντα δύσκολο να διαχωρίσει τη θρησκεία από το κράτος και το έθνος.»
Πράγματι, η πλειοψηφία των Ελλήνων που θέλουν να λέγονται Χριστιανοί Ορθόδοξοι καταφέρονται συχνά εναντίον της Εκκλησίας, της διαφθοράς και της υποκρισίας που διακρίνει τον κλήρο, όταν όμως παρατηρήσει κανείς ότι με τη στάση ζωής τους στηρίζουν αυτή την ίδια εκκλησία που κατηγορούν, αμέσως υπερασπίζονται τη θέση τους ισχυριζόμενοι ότι «άλλο θρησκεία και άλλο εκκλησία». Θα περίμενε κανείς κατόπιν τούτου να έχουν μια πνευματική σχέση με τη θρησκεία, παρακάμπτοντας τους κατά γενική παραδοχή ανάξιους λειτουργούς της στην επικοινωνία τους με το θείο. Αντίθετα, βλέπουμε να μην έχουν καθόλου πνευματική ζωή και να σχετίζονται με τους λειτουργούς της θρησκείας καθαρά επιφανειακά και εργολαβικά, χρησιμοποιώντας τους αποκλειστικά ως τελετάρχες σε γάμους, κηδείες, βαπτίσεις (που τις αντιμετωπίζουν ως ονοματοδοσίες και όχι ως μυήσεις), καθώς και στο άναμμα της λαμπάδας και τους ψαλμούς της αναστάσεως επί ένα δεκάλεπτο.
Ας δούμε λίγο τώρα τις έννοιες που αναφέραμε.
Θρήσκος θεωρείται αυτός που αυτοχαρακτηρίζεται ως οπαδός συγκεκριμένου θρησκεύματος, συνήθως δε (αλλά όχι πάντα) και ως μέλος συγκεκριμένου θρησκευτικού οργανισμού.
Αθρησκεία ονομάζεται η μη ένταξη σε συγκεκριμένο θρήσκευμα. Ένας άθρησκος ενδέχεται να πιστεύει σε θεότητες, δηλαδή να είναι θεϊστής, αλλά όχι στο πλαίσιο κάποιας θρησκείας. Η αθρησκεία μπορεί να συμβαδίζει με την αθεΐα, τον ντεϊσμό, τον θεϊσμό ή τον αγνωστικισμό. Μπορεί να συνδυάζεται με αντιθρησκευτικότητα, αλλά όχι αναγκαστικά.
Η αντιθρησκευτικότητα ή αντιθεϊσμός είναι η εχθρική και επιθετική στάση απέναντι στη θρησκευτική πίστη και ιδιαίτερα απέναντι στην οργανωμένη θρησκεία και τους θρησκευτικούς οργανισμούς. Ενδέχεται να πηγάζει από μια πολιτική ιδεολογία όσο και από μια υλιστική ή σκεπτικιστική φιλοσοφική θεώρηση.
Οι όροι αθεϊσμός και αθεΐα είναι συνώνυμοι και δηλώνουν την οντολογική θέση που απορρίπτει την ύπαρξη του Θεού. Είναι ο αντίποδας του θεϊσμού, δηλαδή της πεποίθησης ότι υπάρχει θεότητα ή θεότητες, και περιλαμβάνει τόσο τις απόψεις εκείνων που δεν πιστεύουν στην ύπαρξη θεοτήτων (αρνητικός αθεϊσμός) όσο κι εκείνων που είναι πεπεισμένοι για την ανυπαρξία τέτοιων οντοτήτων (θετικός ή σκληροπυρηνικός αθεϊσμός). Στη συνείδηση των περισσότερων ανθρώπων, ο αθεϊσμός ταυτίζεται με τη δεύτερη κατηγορία. Ωστόσο η εμπειρία μου μέσα από την Έν.Α. μου έδειξε ότι στην πλειοψηφία τους όσοι δηλώνουν άθεοι ανήκουν στην πρώτη.
Προσωπικά προτιμώ να χρησιμοποιώ τη λέξη άθεος για να προσδιορίσω το άτομο που απλώς δεν τρέφει πίστη σε θεότητες, είτε έχει καταλήξει στη θέση αυτή μετά από προβληματισμό είτε όχι, και τη λέξη αθεϊστής για δηλώσω το άτομο που έχει διερευνήσει το ερώτημα περί ύπαρξης θεοτήτων και έχει καταλήξει συνειδητά στην άποψη ότι δεν υπάρχει κανένα τεκμήριο τέτοιας ύπαρξης ούτε κανένας λόγος να δεχτούμε την ύπαρξη αυτή άνευ τεκμηρίων. Κάνω δηλαδή μια λίγο έως πολύ αυθαίρετη διάκριση μεταξύ της αθεΐας ως κατάστασης, και του αθεΐσμού ως ιδεολογίας, με αφορμή κυρίως αυτήν την κατάληξη –ισμός που κατά κανόνα παραπέμπει σε ιδεολογία, αλλά και την αναγκαιότητα διάκρισης των συνειδητών άθεων (αθεϊστών, κατ’ εμέ) από τους μη συνειδητούς.
Αγνωστικισμός ονομάζεται η φιλοσοφική θεώρηση ότι η αλήθεια ορισμένων μεταφυσικών υποθέσεων, όπως οι θεολογικοί ισχυρισμοί που αφορούν την ύπαρξη του Θεού, των θεών ή θεοτήτων, είναι είτε προς το παρόν άγνωστη είτε εγγενώς απρόσιτη. Ο όρος αυτός πλάστηκε από τον Τόμας Χένρυ Χάξλεϋ στα 1869, και χρησιμοποιείται επίσης για να περιγράψουν μια σκεπτικιστική ή διπλωματική στάση σχετικά με την ύπαρξη θεοτήτων καθώς και με άλλα ζητήματα της θρησκείας.
Όσοι αυτοχαρακτηρίζονται αγνωστικιστές χωρίζονται σε δύο γενικές κατηγορίες: αυτούς που ισχυρίζονται ότι δεν είναι δυνατόν να κατακτήσουμε απόλυτη ή βέβαιη πνευματική ή μεταφυσική γνώση, και σε εκείνους που πρεσβεύουν ότι ενώ η βεβαιότητα ενδέχεται να είναι δυνατή, οι ίδιοι προσωπικά δεν κατέχουν τέτοια γνώση. Η δεύτερη κατηγορία είναι μακράν η πολυπληθέστερη σήμερα, τουλάχιστον απ’ όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω εμπειρικά. Και στις δύο περιπτώσεις, ο αγνωστικισμός εμπεριέχει σκεπτικισμό απέναντι στις θρησκευτικές βεβαιώσεις, αλλά οι δύο περιπτώσεις διαφέρουν κατά πολύ μεταξύ τους: η πρώτη κατηγορία κάνει μια δήλωση σχετικά με τη φύση της γνώσης, ενώ η δεύτερη κάνει απλώς μια δήλωση για την προσωπική γνωσιολογική κατάσταση του υποκειμένου· είναι ένα απλό «δεν ξέρω» που απαντά στο ερώτημα «υπάρχει θεός;» Έτσι λοιπόν διακρίνουμε δύο πολύ διαφορετικές αγνωστικιστικές θέσεις:
Ισχυρός αγνωστικισμός (σκληροπυρηνικός, κλειστός, αυστηρός) — η άποψη ότι το ερώτημα για την ύπαρξη των θεοτήτων είναι από τη φύση του ανεξιχνίαστο ή ότι τα ανθρώπινα όντα δεν είναι κατάλληλα εξοπλισμένα να κρίνουν τις σχετικές ενδείξεις.
Ασθενής αγνωστικισμός (μετριοπαθής, ανοιχτός, εμπειρικός) — η άποψη ότι η ύπαρξη ή η ανυπαρξία του Θεού ή των θεών είναι προς το παρόν άγνωστη, όχι όμως απαραίτητα ανεξιχνίαστη, επομένως αναβάλλει κανείς την κρίση του μέχρις ότου περισσότερες αποδείξεις είναι διαθέσιμες.
Από τις δύο παραπάνω θέσεις, μόνον η πρώτη ταυτίζεται με τον γνήσιο αγνωστικισμό όπως ορίστηκε από τον Χάξλεϋ. Παρατηρούμε δε ότι ο γνήσιος αγνωστικισμός δεν συνιστά θρησκευτική πεποίθηση αλλά φιλοσοφική θεώρηση της γνώσης, και είναι συμβατός με όλες τις θρησκευτικές πεποιθήσεις. Μπορεί κανείς να είναι αγνωστικιστής θεϊστής, αγνωστικιστής ντεϊστής ή αγνωστικιστής αθεϊστής, και μπορεί να είναι είτε θρήσκος είτε άθρησκος.
Περισσότερα για τον αγνωστικισμό
Πρώτος αγνωστικιστής της ιστορίας μπορεί να θεωρηθεί ο αρχαίος Έλληνας σοφιστής Πρωταγόρας. Όταν του ζήτησαν να τοποθετηθεί σχετικά με την ύπαρξη των θεών, απάντησε: "Για τους θεούς δεν μπορώ να γνωρίζω τίποτα: ούτε ότι υπάρχουν, ούτε ότι δεν υπάρχουν, ούτε τι λογής μορφή έχουν. Γιατί είναι πολλά τα όσα εμποδίζουν να γνωρίζουμε. Από τη μία το άδηλο του ζητήματος και από την άλλη η συντομία της ανθρώπινης ζωής". Τα λόγια αυτά περιέχουν τον πυρήνα του αγνωστικισμού, την πεποίθηση δηλαδή ότι το ερώτημα περί ύπαρξης θεοτήτων είτε είναι εγγενώς ανεξιχνίαστο είτε η διερεύνησή του ξεφεύγει από τις ανθρώπινες δυνατότητες.
Οι απόψεις του ίδιου του Χάξλεϋ φαίνεται να εκφράζουν περισσότερο μια ξεκάθαρα αθεϊστική παρά μια αγνωστικιστική θέση: «Την αθανασία του ανθρώπου ούτε τη βεβαιώνω ούτε την αρνούμαι. Δεν βλέπω κανέναν λόγο να την πιστέψω, από την άλλη όμως, δεν έχω και κανέναν τρόπο να την καταρρίψω. Δεν αντιτίθεμαι a priori στο δόγμα. [...] Δώστε μου σχετικές αποδείξεις, τέτοιες που θα δικαιολογούσαν την πίστη μου σε οτιδήποτε άλλο, και θα το πιστέψω.» «Δεν είχα ποτέ μου έστω και ελάχιστη συμπάθεια για την a priori επιχειρηματολογία κατά της ορθοδοξίας, και τρέφω από τη φύση και τον χαρακτήρα μου τη μεγαλύτερη δυνατή αντιπάθεια προς την όλη σχολή των αθεϊστών και των απίστων. Εντούτοις γνωρίζω ότι είμαι, παρά τις ενστάσεις μου, αυτό ακριβώς που ένας Χριστιανός θα αποκαλούσε, και δικαιολογημένα απ' όσο μπορώ να δω, αθεϊστή και άπιστο. Δεν μπορώ να διακρίνω μια σκιά ή έστω μια υπόνοια αποδείξεως ότι το μεγάλο άγνωστο που υπόκειται των φαινομένων του σύμπαντος στέκεται ενώπιόν μας με τη μορφή ενός Πατέρα που μας αγαπά και νοιάζεται για μας, όπως διαβεβαιώνει ο Χριστιανισμός. Έτσι, αναφορικά με τα άλλα μεγάλα Χριστιανικά δόγματα, την αθανασία της ψυχής και τη μέλλουσα κατάσταση της ανταμοιβής και της τιμωρίας, ποιες πιθανές αντιρρήσεις μπορώ εγώ [...] να προβάλω σ' αυτά τα δόγματα; Δώστε μου μιαν αναλαμπή αποδείξεως και είμαι πρόθυμος να τα ενστερνιστώ με ενθουσιασμό.»
Σχετικά με την προέλευση του όρου «αγνωστικιστής» για να περιγράψει τη στάση του, ο Χάξλεϋ έδωσε την ακόλουθη εξήγηση: "Έτσι σκέφτηκα, και εφηύρα τον κατάλληλο, κατά τη γνώμη μου, τίτλο ‘αγνωστικιστής’. Μου ήρθε στο νου ως δηλωτικά αντίθετος στον τίτλο ‘γνωστικιστής’ της Εκκλησιαστικής ιστορίας, ο οποίος διατεινόταν ότι γνωρίζει τόσο πολλά για αυτά τα ίδια πράγματα που εγώ δηλώνω αδαής."
Μια που αναλύσαμε τόσο τον αγνωστικισμό, αξίζει ίσως να κάνουμε μια σύντομη αναφορά στον γνωστικισμό, ένα προχριστιανικό φιλοσοφικό και θρησκευτικό κίνημα, το οποίο εντάχθηκε στον Χριστιανισμό και εκφράστηκε μέσα απ' αυτόν. Το κεντρικό δόγμα περί σωτηρίας στον γνωστικισμό ισχυρίζεται ότι η θεϊκή σπίθα μέσα στους ανθρώπους ελευθερώνεται μόνο μέσω της απόκτησης γνώσης όσον αφορά το μέρος από όπου προήλθε, το πώς βρέθηκε εδώ και το πώς μπορεί να επιστρέψει εκεί. Η απελευθέρωση από αυτόν τον υλικό κόσμο, με άλλα λόγια, μπορεί να επέλθει μόνο μέσω απελευθερωτικής, μυστικιστικής Γνώσης. Αυτή η Γνώση, όμως, δεν μπορεί να αποκτηθεί με μέσα αυτού του κόσμου. Πρέπει συνεπώς να προέλθει από εξωτερική πηγή, από έναν θεϊκό λυτρωτή. Σε χριστιανικούς τύπους γνωστικισμού, ο Ιησούς Χριστός είναι εκείνος που φέρει αυτή τη γνώση. Είναι φανερό ότι αυτή η μυστικιστική «γνώση» καμία σχέση δεν έχει με την πραγματική γνώση του κόσμου, την οποία αποκτάμε μόνο με την παρατήρηση και τη λογική επεξεργασία των δεδομένων και όχι μέσα από μυστικιστικές διεργασίες.
Γράφει ο Χάξλεϋ στο δοκίμιό του «Αγνωστικισμός και χριστιανισμός»: «Σε θέματα διανόησης, ακολουθήστε τη λογική μέχρι εκεί που μπορεί να σας βγάλει, χωρίς να σας απασχολεί οποιαδήποτε άλλη έγνοια. Και αντίστροφα: σε θέματα διανόησης, μην προσποιείστε ότι είναι βέβαια συμπεράσματα τα οποία δεν έχουν αποδειχθεί ή δεν μπορούν να αποδειχθούν.» (Χάξλεϋ, Αγνωστικισμός, Agnosticism and Christianity and Other Essays, 1889). Ο Α. Γ. Μόμερι παρατηρεί ότι αυτό δεν είναι παρά ένας ορισμός της εντιμότητας. Ο συνήθης ορισμός του Χάξλεϋ προχωρούσε ωστόσο πέραν της απλής εντιμότητας, καθώς επέμενε ότι αυτά τα μεταφυσικά ζητήματα ήταν θεμελιωδώς ανεξιχνίαστα.
Σε σχέση με τη στάση που τηρούμε απέναντι στη θρησκεία, και σε ατομικό επίπεδο αλλά κυρίως σε επίπεδο κράτους, χρήσιμο είναι στο σημείο αυτό να αναλύσουμε λίγο την πολυσυζητημένη έννοια της ανεξιθρησκίας.
Ανεξιθρησκία λέγεται η αναγνώριση και ανοχή του δικαιώματος του κάθε ανθρώπου είτε να πιστεύει σε όποια θρησκεία επιθυμεί και να θρησκεύεται ελεύθερα, κατά το δόγμα του, χωρίς περιορισμούς, είτε ακόμα και να μην πιστεύει σε καμία (αθεΐα). Στο πλαίσιο του κράτους και τις σχέσεις του με τους πολίτες, η ανεξιθρησκία αποτελεί όρο του Συνταγματικού Δικαίου και δηλώνει την ανοχή του Κράτους απέναντι σε κάθε γνωστή και αναγνωρισμένη θρησκεία.
Από πολλούς η ανεξιθρησκία θεωρείται ικανοποιητική αντιμετώπιση στο θέμα της θρησκείας και παραπάνω από επαρκής για ένα κράτος δικαίου. Ωστόσο πρέπει να γίνει καλά κατανοητό ότι η ανεξιθρησκία συνιστά απλώς ανοχή της λατρείας των θρησκευμάτων και συχνά ούτε καν όλων, παρά μόνο των «γνωστών» ή «αναγνωρισμένων», κάτι που ισχύει και στη χώρα μας, χωρίς καν να δίνεται ορισμός του τι σημαίνει «γνωστή θρησκεία» και χωρίς να θεσπίζεται διαδικασία «αναγνώρισης» ενός θρησκεύματος. Η ανοχή στην πράξη σημαίνει απλώς ότι το κράτος δεν ασκεί δίωξη κατά κανενός θρησκεύματος και τίποτε παραπάνω. Υπό το καθεστώς της ανεξιθρησκίας το άτομο έχει τη δυνατότητα να ασκεί τη λατρεία της προτίμησής του, δεν μπορεί όμως να αξιώσει κανένα άλλο δικαίωμα για την ικανοποίηση της θρησκευτικής του συνείδησης, την οποία δεν σέβεται πάντοτε σε όλη της την έκταση η πολιτεία υπό το καθεστώς αυτό.
Υπό το καθεστώς της ανεξιθρησκίας ο πολίτης που δεν ανήκει στην επίσημη θρησκεία του κράτους αισθάνεται μειωμένος ως πολίτης δεύτερης κατηγορίας, γιατί η έννοια της ανοχής δεν απέχει πολύ από την έννοια της επιείκειας και της συγγνώμης. Όπως είπε και ο Μιραμπώ κατά την εποχή της Γαλλικής Επανάστασης: «Η πιο απεριόριστη ελευθερία της θρησκείας είναι στα μάτια μου ένα δικαίωμα τόσο ιερό, ώστε η λέξη ανεξιθρησκία που θα μπορούσε κανείς να χρησιμοποιήσει για να την αποδώσει θα μου φαινόταν αυτόχρημα τυραννική, αφού η ύπαρξη μιας αρχής που ανέχεται, επιβουλεύεται συγχρόνως, με την ανοχή την ελευθερία της σκέψης, και θα ήταν δυνατόν να πάψει να ανέχεται.»
Περισσότερα για την ανοχή

Στην σύγχρονη προοδευτική κοινωνία μας, η ανεκτικότητα (tolerance, όπως λέμε στα ελληνικά) προβάλλεται ως ιδανικό. Μιλάμε για "ανεξιθρησκία" και θεωρούμε ότι είναι μια ιδανική κατάσταση για τις σχέσεις μεταξύ ανθρώπων με διαφορετικές θρησκευτικές πεποιθήσεις. Είναι και που αυτό το "ανεξι-" στο πρώτο συνθετικό θυμίζει κάπως την "ανεξαρτησία" που ακούγεται ωραία και απελευθερωτικά, και δεν συνειδητοποιούμε ίσως ότι στην πραγματικότητα προέρχεται από την "ανοχή", πάει να πει ότι ανεχόμαστε όλες τις θρησκείες — κάπως όπως ανεχόμαστε την κυβέρνηση ή τις αλλαγές του καιρού: σαν αναγκαία ή αναπόφευκτα δεινά.
Ανεχόμαστε τους "αλλόθρησκους", ανεχόμαστε τους "αλλοδαπούς", ανεχόμαστε κάθε τι "άλλο" και "ξένο", με την ανωτερότητα και τη μεγαλοθυμία των πολιτισμένων. Ή, τέλος πάντων, παριστάνουμε ότι τα ανεχόμαστε, αρκεί να μη μας ενοχλούν, να ξέρουν ποια είναι η θέση τους, βρε αδελφέ, να μην αξιώνουν τίποτε παραπάνω από αυτή την ανεκτικότητα. Οι άθρησκοι να αρκούνται στο δικαίωμα απαλλαγής από το μάθημα των θρησκευτικών και από τη συμμετοχή σε τελετές, να μη ζητούν κατάργηση του μαθήματος και των τελετών, οι αλλόθρησκοι να αρκούνται στο δικαίωμα της λατρείας, να μη ζητούν κατασκευή τεμένους για να ασκήσουν αυτό τους το υποτιθέμενο δικαίωμα. [...]
Μαύροι ανέχονται λευκούς, γαύροι ανέχονται βάζελους, θρήσκοι ανέχονται άθεους, όλοι τελικά ανεχόμαστε όλους τους "άλλους" –γείτονες, συναδέλφους, συνανθρώπους, συγκατοίκους στον πλανήτη Γη– και κάτω από τη λεπτή κρούστα της ανοχής σιγοβράζει η ενόχληση, η απέχθεια, η μισαλλοδοξία, η οργή. Είναι αυτό τελικά το ζητούμενο; [...] Δεν μπορώ να μην παρατηρήσω ότι η "ανεκτικότητα" δεν επαρκεί, ότι αυτό που χρειάζεται δεν είναι ανοχή αλλά αποδοχή.
Η ανοχή, λοιπόν, δεν αρκεί. Όπως είπε και ο Ζαν Κοκτώ: «Με προσβάλλει να με ανέχονται».
Ο ακόλουθος ορισμός της θρησκευτικής ελευθερίας προέρχεται από το λήμμα «ανεξιθρησκία» της εγκυκλοπαίδειας Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα. Συγγραφέας του λήμματος είναι ο Αναστάσιος Μαρίνος, διδάκτωρ Νομικής και επίτιμος αντιπρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας, και στη βιβλιογραφία αναφέρει το έργο του Η θρησκευτική ελευθερία (Αθήνα 1972). Αξιοσημείωτο είναι ότι ο κ. Μαρίνος είναι θερμός υποστηρικτής του χριστιανισμού, κατά της κατάργησης του θρησκευτικού όρκου, υπέρ των υποχρεωτικών θρησκευτικών (με μορφή κατήχησης στο ορθόδοξο χριστιανικό δόγμα), των αγιασμών και των προσευχών στα σχολεία, υπέρ της διατήρησης χριστιανικών εικονισμάτων και συμβόλων σε δικαστήρια, σχολεία και λοιπά δημόσια κτίρια.
Αντίθετα με την ανεξιθρησκία, η θρησκευτική ελευθερία είναι δικαίωμα ατομικό και σημαίνει την παροχή νομικής εγγυήσεως εκ μέρους της πολιτείας προς κάθε άτομο ότι καθιερώνεται και θα διατηρηθεί στο μέλλον δικαίωμα ελεύθερης διαμόρφωσης της θρησκευτικής συνείδησης κάθε προσώπου ως προς όλες τις μορφές εκδήλωσής της. Μόνον τότε κατοχυρώνεται νομικά, και μάλιστα σε επίπεδο συντάγματος, όχι μόνο η ελευθερία της λατρείας αλλά και η ελευθερία της συνείδησης σε όλες τις ειδικότερες εκδηλώσεις της. Το άτομο έχει αξίωση για ελεύθερη διαμόρφωση της θρησκευτικής του συνείδησης, καθώς και για την ακώλυτη άσκηση της λατρείας. Η πολιτεία δεν περιορίζεται στο ρόλο του αδιάφορου θεατή, αλλά λαμβάνει θέση ενεργή, περιφρουρώντας αυτή την ελευθερία και εγγυώμενη αυτήν.
Πραγματικά ισότιμη αντιμετώπιση όλων των θρησκευτικών πεποιθήσεων, δηλαδή όλων ανεξαιρέτως των θρησκευμάτων καθώς και της αθρησκείας, δεν έχουμε υπό καθεστώς ανεξιθρησκίας, αλλά μόνον υπό καθεστώς θρησκευτικής ελευθερίας.
Αυτός είναι και ο λόγος που ως Ένωση Αθέων έχουμε συμπεριλάβει στους σκοπούς του καταστατικού μας, μεταξύ άλλων, και την προώθηση της θρησκευτικής ελευθερίας.

Η ΧΡΗΣΗ ΤΟΥ ΚΡΑΣΙΟΥ ΣΤΗΝ ΙΑΤΡΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Ενώ δέν υπάρχει περιθώριο γιά παρανόηση της λέξης οίνος, ή λέξη πνεΰμα είναι έννιολογικά πολυσήμαντη. Πνεΰμα είναι καί ή πνοή, δηλαδή ή αναπνοή καί σέ προέκταση ή ϊδια ή ζωή, πνεΰμα καί τό φύσημα καί ό άέρας, πνεϋμα κι αυτός. Στόν αφόρητο διχασμό τής άνθρώπινης ύπαρξης ό,τι δέν είναι «σώμα» είναι πνεύμα, όπως πνεΰμα είναι καί οί ανώτερες νοητικές λειτουργίες.

Πνεΰμα καί τό φάντασμα καί κάθε άυλη ύπαρξη αλλά καί τό κεντρικό νόημα ένός κειμένου ή ένός συγγραφέα. Πνεύμα καί τό γνωστό στούς παλιότερους σημείο τής στίξης-σήμερα ξεχασμένο άπ’ τούς πολλούς κι άγνωστο στούς νεότερους. Πνεΰμα είναι καί τό πιό καθοριστικό άπό τό πλήθος των στοιχείων πού συνιστοΰν τόν οίνο, εκείνο πού άποχωρίζεται μέ τήν ειδική διαδικασία τής άπόσταξης.

Συχνά τό αποτέλεσμα τής κατανάλωσης οίνου καί οινοπνεύματος είναι ή μέθη. Μέθυ άλλωστε, μέ υ, τό μέθυ-τού μέθους, είναι στόν Όμηρο τό κρασί καί κάθε μεθυστικό ποτό. Μέθη: θεών καί άνθρώπων πάθος, μέ ιστορία πανάρχαια στίς χώρες τής Μεσογείου, άπό τή Θράκη κι ώς τήν Αθήνα κι άπό τή Θήβα ώς τήν Κύπρο, καί πέρα άπό τόν γεωγραφικό τούτο χώρο, άπό τή Σικελία κι ώς τήν Ίουδαία. Άπό τόν Ίκάριο ώς τόν Νώε καλλιεργητές καί παραγωγοί είναι ταυτόχρονα δωρητές καί καταναλωτές τού προϊόντος. Σ’ όλες λίγο πολύ τίς Ιστορίες ή κατανάλωση άκολουθεϊται άπό μέθη καί δευτερογενείς άρνητικές έπιπτώσεις.

Είδαμε άλλοτε τή μέθη(1). Άς δούμε τώρα τό κρασί καί τό πνεΰμα του. Θετικά.
Δική μου κάβα γιά τήν άντληση τοΰ προϊόντος οί άρχαΐοι γιατροί, πού τό βλέπουν συχνότερα ώς άγαθό – καί άγαθοποιό, σπανιότερα δέ ώς πηγή νόσου, ώς μέσο έξάρτησης ή ώς αίτιο δυστυχίας. Ό οίνος ήταν, λοιπόν, τό κυριότερο μετά τό νερό ποτό τών άρχαίων Ελλήνων. ’Απαραίτητο συμπλήρωμα διατροφής, δυναμωτικό γιά «κοπιώντες», άναληπτικό γιά «πεφορτισμένους», άλλά καί τό μέσον γιά τήν έπίτευξη εύωχίας, πνευματικών επιδόσεων καί κοινωνικότητας. Λόγω τοΰ διαφορετικοΰ τρόπου κατασκευής του καί τής έγκλειόμενης δύναμης δέν τόν έπιναν σχεδόν ποτέ άκρατον. Ή άραίωσή του γινόταν διά κράσεως, δηλαδή μέ τήν άνάμειξή του μέ νερό. Άπό έδώ έμεινε άλλωστε καί ή λέξη κρασί γιά τόν οίνο. “Ηταν μάλιστα διαφορετική ή άνάμειξη γιά διαφορετικές περιπτώσεις: οί γέροντες, οί στρατιώτες, οί οδοιπόροι κ.λπ. δικαιούνταν μικρότερη άραίωση, ώστε τό ποτό τους νά είναι πιό δυναττό καί πιό πλούσιο σέ θερμίδες. Ό Όμηρος άποκαλεϊ αύτόν τόν οίνο ζωρότερο (Ίλιάδα Ω, 203).

Ώς δυναμωτικό καί ώς πηγή θερμίδων περιγράφει καί ό ‘Ιπποκράτης τό κρασί:
Ύδωρ ψυχρόν καί ύγρόν, οίνος θερμόν καί ξηρόν…
Τοΰ άναγνωρίζει όμως καί πολλές άλλες Ιδιότητες άνάλογα μέ τό είδος(2): άν είναι μέλας ή λευκός ή κιρρός ή μελιχρούς, άν είναι αυστηρός ή υδαρής ή άσθενής, άν είναι νέος ή παλαιός, όζων (δηλ. άρωματικός) ή άνοδμος (χωρίς μυρουδιά), άν είναι γλυκύς ή οξίνης.

Ανάμεσα στίς διαφορετικές και είδος κρασιού ιδιότητες περιγράφονται:
α) ύπακτή δηλαδή καθαρτική δράση: έχει δέ τι καί καθαρτικόν άπό της ύλης…
β) ξηραντική, διότι άναπτύσσει θερμότητα καί έτσι καταναλώνονται τά ύγρά τοΰ σώματος: ξηραίνουσι δέ τη θερμασίη, τό ύγρόν έκ σώματος καταναλίσκοντες…
γ) διευκολύνουν την έξοδο άερίων καί τήν κένωση: φυσώσι καί διαχωρέουσι…
δ) άλλοι διευκολύνουν τήν ούρηση μάλλον παρά τήν άφόδευση: ούρέονται μάλλον ή διαχιρέουσι…
ε) καί παγώνουν καί ύγραίνουν τό σώμα έπειδή κάνουν τό αίμα τών άγγείων άσθενές, ενώ αύξάνουν τό αίμα τής κυκλοφορίας:., καί ψύχουσι καί ίσχναίνουσι μέν καί ύγραίνουσι τό σώμα τό αϊμα άσθενέες ποιέουσι, αύξοντες τό άντίπαλον τω αϊματι έν τώ σώματι…(Περί διαίτης Β’ 52, 1494-1512
Τίς ίδιες άντιλήψεις μέ τόν πατέρα τής Ίατρικής ύποστηρίζουν καί οί επίγονοι. Όλοι ομολογούν ότι ό οίνος είναι άπό εκείνα πού μας τρέφουν, γράφει ο Γαληνός. Κι έφόσον όλα όσα μας τρέφουν είναι τροφή πρέπει νά ποΰμε ότι καί τό κρασί ύπάγεται στά τρόφιμα:
«ότι μέν έκ των τρεφοντων έστίν ό οίνος, άπαντες όμολογοϋσι καί ει γε τό τρέφον άπαν τροφή έστίν, ρητέον ώς εϊη άν έκ τοΰ γένους τών τροφών καί ό οίνος…»
(Περί δυνάμεως τροφών, 4,2)

Ό Ροΰφος έπαινεί τό κρασί ώς τό πιό καί πράγμα γιά τήν ύγεία, άν θέλουμε νά μήν πάθουμε άνεπανόρθωτη ζημιά. Γιατί μπορεϊ ν’ άνάψει τη θερμότητα καί νά γεμίσει δύναμη τό σώμα μας, να διευκολύνει τήν πέψη καί νά μας φτιάξει τή διάθεση:
«Οίνον έπαινώ μέν πρός ύγείαν ώς ούδέν χρήμα άλλο δει δι’ έπιστήμης τώ πίνοντι, ει μέλλοι μηδέν άνήκεστον πάσχειν οίνος γάρ δύναται άνάψαι μέν τό θερμόν, ισχύος δ’ έμπλήσαι τό σώμα, πέψαι δέ τήν τροφήν δϊ όλων… δύναται δ’ οίνος καί τη ψυχή διάθεσιν τινά παρασχείν τό γάρ της λύπης φάρμακον οίνος έστί…»(4).

’Ανάλογα υποστηρίζει καί ό Όρειβάσιος: τό κρασί δίνει δύναμη καί χαρά στήν ψυχή καί ηδονή. ’Αλλά αυτά τά παρέχει όταν πίνεται μέ μέτρο, γιατί όταν πίνεται χωρίς μέτρο φέρνει τά άντίθετα: «…τη ψυχή ευφροσύνην καί ηδονήν έμποιεϊ καί ρώμην παρέχει… τούτων μέν ούν των άγαθών ό μετρώ πινόμενος αίτιος γίνεται των δ’ έναντίων ό άμετρος».
(Πρός Εύνάπιον Ι,ιβ)(5).

Άλλά εκτός από πηγή θερμίδων, διουρητικό καί υπακτικό ποτό, έκτός άπό θερμαντικό καί παυσίλυπο, τό κρασί (ή ορισμένοι του τύποι) μπορεΐ νά διευκολύνουν τήν άπόχρεμψη καί άλλοι νά φτιάχνουν αίμα. Τό γλυκό κρασί λέει ό ‘Ιπποκράτης «πτυέλου άναγωγός έστί» καί έπαναλαμβάνει ό Γαληνός:
«…άναγωγός πτυέλου μάλιστα πάντων οίνων έστίν ό γλυκύς, όταν μή σφόδρα παχύς η»
(‘Υπόμνημα εις τό Ίπποκράτους περί διαίτης οξέων)(6)
«…όσοι δέ των ώχρών ή ξανθών οίνων παχεϊς εισίν, αϊμα γεννώσιν οΰτοι καί τρέφουσι τό σώμα…». (Υγιεινός Λόγος)(7).

Όμως έκτός άπό αύτές τίς παρεμβάσεις στή φυσιολογία του οργανισμού, γρήγορα έγινε γνωστό ότι τό κρασί μπορεΐ νά χρησιμοποιείται καί ώς φάρμακο, δηλαδή ώς ουσία πού χορηγείται μέ διάφορους τρόπους γιά τήν επίτευξη ένός θεραπευτικού σκοποϋ. Βρίσκουμε πλήθος εφαρμογών στήν αρχαία ’Ιατρική. Ό Ιπποκράτης τό χρησιμοποιεί σέ έξωτερική εφαρμογή, σέ έσωτερική χορήγηση καί σέ ύποκαπνισμούς.(8)

Ή έξωτερική χρήση έχει νά κάνει μέ τή μικρή ή τή μεγάλη χειρουργική: έκπλυση πρόσφατων τραυμάτων γιά απολύμανση, επιθέματα ή έμποτίσματα σέ παλαιά καί δυσίαχα τραύματα, διακλυσμός των αύτιων σέ ρήξεις τοΰ τυμπάνου. Χαρακτηριστικές φράσεις άπό τό Ιπποκρατικό σώμα γιά τίς χρήσεις πού άναφέραμε είναι οί ακόλουθες:
…”Ελκος έν τη κεφαλή, ού χρη τέγγειν ούδενί. ουδέ οίνω…
…Έλκεα ξύμπαντα ού χρή τέγγειν, πλήν οίνω.. …
Οίνος δέ γλυκύς, όσα χρόνια τρώματα, συνεχέως χρωμένω αυτάρκες…
…είρίοισι πουλλοϊσι (=πολλά τολύπια άπό έριο) οίνω ύποχρίων, καταδεΐν… (γιά τήν έπίδεση καταγμάτων)
…Μή θεραπεύειν τά ούατα (=ώτα), πριν άν έρρωγός ίδης τό πϋον. Έπήν δέ ραγή τό πύον, έπισχεϊν, έστ’ άν ή πολλή τής ρύσεως παύσηταν έπειτα κλύζειν τά ούατα οίνω γλυκέει…

Σέ έσωτερική χορήγηση οίνου ό ‘Ιπποκράτης προχωρεί σέ περιπτώσεις καταγμάτων τής κεφαλής, σέ τραύματα τοΰ θώρακα καί τής κοιλίας, σέ πόνους των ματιών, σέ γενική αδιαθεσία μέ χασμουρητά καί ρίγη, σέ άναιμία άπό έπίσταξη (δηλαδή ρινορραγία) κ.λπ.

Παραθέτουμε κι εδώ χαρακτηριστικές φράσεις:
… Ήν τής κεφαλής τό όστέον κατεαγή διδόναι γάλα καί οίνον πίνειν ίσον ίσω… (δηλαδή άραιωμένο μέ νερό σέ ίση ποσότητα)
…Τρωθέντος έντοσθιδίου [ ] διδόναι [ ] οίνον ίσον ίσω. Άλύκη, χάσμη, φρίκη οίνος ίσος ίσω… πινόμενος λύει.
Άντιθέτως άκρατον οίνον δίνει στούς πόνους των ματιών καί τή ρινορραγία:
…Όδύνας οφθαλμών άκρητοποσίη [ ] λύει…
…Όδύνας οφθαλμών άκριτον ποτίσας καί λούσας πολλω θερμώ φλεβοτόμει…
…Οΐσιν αίμα ρεί πολύ καί πολλάκις έκ ρινέων, οίσι μέν άχροία άκρητος τουτέοισιν ολίγα άρήγει…
Τέλος ό πατέρας της ’Ιατρικής χρησιμοποιεί τό κρασί σέ ύποκαπνισμούς, σέ περιπτώσεις οιδημάτων τής μήτρας:
…Όπόταν δέ αί μήτραι πρησθείσαι συνοιδήσωσι [] καί πυριάν οίνω κάτωθεν…

’Αλλά τό κρασί δέν χρησιμοποιήθηκε μόνο αύτούσιο στήν άρχαία θεραπευτική. Χρησιμοποιήθηκε έπίσης καί ώς διαλυτικό μέσον γιά διάφορες -φυτικές κυρίως- ούσίες μέ σκοπό όχι μόνο άρωματικό άλλά – καί κυρίως – φαρμακευτικό.
Διάφορες φαρμακοδραστικές ούσίες έκχυλίζονταν σέ κρασί άπό τά βότανα πού τίς περιείχαν. Ό Διοσκουρίδης άναφέρει όχι μόνο ρητινίτην ή ροδίτην (μέ ρόδα) ή άνθοσμίαν άλλά καί έλλεβορίτην πού περιείχε τόν γνωστό καί πολυσυζητημένο έλλέβορο, τόν θυμίτην (μέ θύμο), τόν άψινθίτην κ.λπ. Γιά πολλά άπό τά βότανα ό συνδυασμός μέ κρασί ένίσχυε τή δράση τους, περίπου όπως σήμερα συνεργοΰν μέ τά οινοπνευματώδη ποτά ήρεμιστικά καί ψυχοτρόπα φάρμακα. (Δέν πρέπει νά ξεχνάμε άλλωστε τήν έπισήμανση αύτή της συνέργειας πολύ πρίν από τόν Ίπποκράτη καί ήδη από τά ομηρικά έπη: τό παυσίλυπο βοτάνι ήταν πολύ πιό δραστικό όταν συνοδευόταν από κρασί. Τότε ξεχνούσες όλους τούς πόνους της ψυχής).
’Ακόμα, ή χρήση του κρασιού είναι άλλοτε σέ άλλο βαθμό ωφέλιμη, άνάλογα όχι μόνο μέ τό άτομο, τήν ήλικία του ή τήν απασχόλησή του, άλλά καί μέ τήν έποχή καί τίς κλιματολογικές συνθήκες ένός τόπου.

«Τον χειμώνος είναι τό πόμα οίνον ώς άκρητέστερον… όταν τό έαρ έπιλαμβάνη τότε χρή πίνειν οίνον ύδαρέστερον… [ ] τοΰ δέ θέρεος τό ποτό ύδαρέει… [ ] έν δέ τφ φθινοπώρω τά ποτά έλάσσω καί άκρητέστερα…». Τό χειμώνα δηλαδή τό κρασί πρέπει νά είναι λιγότερο άραιωμένο (γιά νά δίνει περισσότερες θερμίδες καί νά ζεσταίνει) όταν όμως φθάνει ή άνοιξη πρέπει τό κρασί νά είναι περισσότερο νερωμένο. Τό καλοκαίρι τά ποτά μας πρέπει νά είναι υδαρή τό δέ φθινόπωρο λιγότερα σέ ποσότητα καί λιγότερο άραιωμένα. Στά ύγιεινολογικά αυτά παραγγέλματα θά έπανέλθουμε γιά έναν διαφορετικό σχολιασμό στήν έξέλιξη τοΰ κειμένου μας.

Οί άντιλήψεις τοΰ ‘Ιπποκράτη διατηρήθηκαν άπό τούς έπιγόνους καί στήν άσκηση τής ιατρικής καί στά έργα τους. Άπό συγγραφέα σέ συγγραφέα κι άπό χειρόγραφο σέ χειρόγραφο κάλυψαν πολλούς αιώνες ζωής. Γιατροί πού άσκοΰσαν τήν πρακτική ιατρική -τέχνη περισσότερο παρά έπιστήμη- έκαναν τίς δικές τους συναγωγές έπαγγελματικών γνώσεων πού συχνά έφερναν -ή υποτίθεται ότι έφερναν- τό βάρος καί τό κύρος μεγάλων προσωπικοτήτων καί οπωσδήποτε κουβαλοΰσαν τό κύρος αιώνων. Αύτή ή ιατρική σοφία άποτέλεσε τήν πρώτη ύλη τών ιατροσοφίων, πού άποτελοΰν καί ένα άπό τά έρείσματα τής λαϊκής μας ιατρικής. Βλέπουμε έτσι τίς ίδιες τίς άρχαΐες άντιλήψεις νά διατηρούνται στή λαϊκή παράδοση.

Τό κρασί χρήσιμοποιήθηκε έπί αιώνες γιά τό πλύσιμο τραυμάτων. Κι έξω άπό τήν παράδοσή μας, θυμίζουμε ότι «ό καλός Σαμαρείτης» έπλυνε μέ κρασί καί γλύκανε μέ λάδι τίς πληγές τοΰ τραυματισμένου ’Ιουδαίου πού βρήκε στό δρόμο του. Ή συνήθεια αύτή μακροημέρευσε κι έφθασε πολύ κοντά μας.

Θυμίζουμε τούς στίχους άπό τό δημοτικό τραγούδι:
«Κακό πού ’ναι τό λάβωμα, κακό πού ‘ναι τό βόλι. Γιά πιάστε με νά σηκωθώ καί βάλτε με νά κάτσω. Βάλτε με κει στό κρύο νερό, στή ρίζα τοΰ πλατάνου καί φέρτε μου γλυκό κρασί νά πλύνω τίς πληγές μου…».

Κι’ άλλο τραγούδι:
«Παιδιά μου μή σκανιάζεστε καί μή παραπονιέστε εγώ δέν έχω τίποτα, λίγο ’μαι λαβωμένος. Πικρό πού ’ναι τό λάβωμα, πικρό καί τό μολύβι καί στρώστε μου χλωρά κλαριά καί βάλτε με νά κάτσω
καί φέρτε καί γλυκό κρασί άπό τούς Παπαδάτες
νά πλύνω τή λαβωματιά, οπού ’μαι λαβωμένος»’’.
Ή συνήθεια κρατιέται άκόμα: Πλένονται καί σήμερα πληγές μέ κρασί (κι άλλου μέ ούζο ή μέ ρακή – άλλωστε, τί διαφορά έχει ή τελευταία άπό τό χημικό οινόπνευμα τοΰ έμπορίου;)
Αύτά γιά τήν έξωτερική χρήση.

Τήν ίδια έκείνη έποχή πού περιγράφεται καί στα δημοτικά τραγούδια ό λαός, φορέας τής παράδοσης, χρησιμοποιεί τό κρασί καί ώς φάρμακο. Γιά δυσκολοχώνευτα φαγητά, τό κρασί είναι τό χωνευτικό. Γιά τήν άναιμία τό γλυκό βαθύ κόκκινο ή μαΰρο κρασί -πού μοιάζει μέ αίμα- θεωρείται στοιχείο πού βοήθα στήν αίμοποίηση. ’Ακόμα συνιστάται στίς έγκυες νά πίνουν άπό λίγη μαυροδάφνη γιά νά φτιάχνουν αίμα. Τό ίδιο άκοΰμε καί άπό άναρρωνύοντες: τό θέλουν γιά τονωτικό. Κι άκόμα γιά τούς άνόρεχτους θεωρείται όρεχτικό.

’Αλλά καί ή έπίσημη ιατρική μέχρι ολόκληρο τόν προηγούμενο καί μέχρι τίς πρώτες δεκαετίες τοΰ αιώνα μας είχε άνάλογες άντιλήψεις. Στό «Έγκόλπιον τών Ιατρών», σύγγραμμα τοΰ γιατροΰ καί ίατροδιδασκάλου Διον. Πύρρου, πού έκδόθηκε στά 1831, ό συγγραφέας άναφέρει ορισμένους φαρμακευτικούς ή, όπως τούς γράφει, «τεχνητούς οίνους».

«Οί φιλάνθρωποι ιατροί, οί όποιοι είναι έπιστάται της άνθρωπότητος, κατασκευάζουσι μερικούς ιατρικούς οίνους, όχι πρός τέρψιν καί μέθην τών άνθρώπων, άλλά πρός όφελος τής ζωής τών άνθρώπων…»(11).
Μεταξύ αύτών ό οίνος δυναμωτικός καί άρωματικός περιέχει κίνα, κανέλα, γαρίφαλα, κάλαμο άρωματικό, μοσχοκάρυδα, άψίνθιο (άψέντι), φλούδα νεραντζιοΰ, κοπανισμένα καί έκχυλισμένα έπί μερικές ήμέρες σέ καλό λευκό κρασί.
Ό οίνος άντιπυρετικός καί διουρητικός περιέχει ρίζες άπό ραπάνια καί φλούδες νεραντζιοΰ βρασμένες στό κρασί καί θεραπεύει τόν άσκίτη καί ορισμένους πυρετούς. Στάχτη άπό σπάρτα ή κλήματα σέ κρασί έχει έπίσης διουρητική δράση.

Ό Πύρρος δίνει άκόμα στό «Έγκόλπιον ’Ιατρικής» συνταγή γιά άντισκορβουτικό οίνο, γιά τήν άντιμετώπιση τοΰ σκορβούτου καί γιά οίνο καλλιβεάτο, κρασί δηλαδή μέ ρινίσματα χάλυβα

Όσο γιά τήν ορθολογιστική χρήση τοΰ κρασιού κατά έποχή καί κλιματικές συνθήκες, πρέπει νά έπισημάνουμε ότι οί άντιλήψεις των άρχαίων γιατρών πέρασαν, μαζί μ’ έκεϊνες γιά τή διατροφή, στούς Βυζαντινούς, στά ιατροσόφια καί στή σύγχρονη λαϊκή ιατρική.
Στά διάφορα μηνολόγια, πού έχουν συντάξει βυζαντινοί γιατροί, τονίζεται πάντα ή ποσότητα καί ή πυκνότητα τοΰ κρασιοΰ πού πρέπει νά καταναλώνεται. Δέν έπεκτεινόμαστε στό θέ
μα σέ τοΰτο τό άρθρο, θά θυμίσουμε όμως μιά πολύ γνωστή παροιμία πού λέγεται καί σήμερα: «Μήνα πού δέν έχει ρό βάζε στό κρασί νερό».(12)
Οι μήνες αυτοί είναι ό Μάιος, Ιούνιος, ’Ιούλιος, Αύγουστος, μήνες δηλαδή πού στήν Ελλάδα χαρακτηρίζονται άπό ύψηλές θερμοκρασίες. Ή κατανάλωση κρασιού μέ τή ζέστη θά μπορούσε νά οδηγήσει σέ διάφορα προβλήματα ύγείας, τά όποια ή λαϊκή σοφία προσπαθεί μέ τά παραγγέλματά της νά προλάβει.

Εκτός άπό τούς οίνους, ή ιατρική μας παράδοση χρησιμοποιεί καί τά πνεύματα. Φαίνεται ότι πνεύματα έφτιαχναν μέ άπόσταξη καί οί άρχαϊοι λαοί. Οί Κινέζοι γύρω στά 800 π.Χ., μετά οί Ινδοί, μετά οί Άραβες. Μιά πρωτόγονη άπόσταξη γινόταν καί στήν άρχαία Ελλάδα. Οί Ρωμαίοι ακολούθησαν. Οί πρώτες άναφορές γίνονται σέ κείμενα γύρω στό 100 π.Χ. Ή μέθοδος παραγωγής πνεύματος οίνου προάγεται κατά τούς μέσους αιώνες.

’Αξίζει έδω νά θυμίσουμε ότι ό κόσμος αυτά τά πνεύματα τά λέει καί σπίρτα. Καί βέβαια, νά σχολιάσουμε ότι ή λέξη σπίρτο άποτελεϊ έφθαρμένο τύπο τής λέξης spiritus πού καί πάλι σημαίνει πνεύμα. Μήπως άλλωστε τό ίδιο δέν σημαίνει καί ή λέξη άλκοόλ ή άλκοόλη, Α1 cojol είναι τό πνεύμα στήν αραβική γλώσσα. Βλέπουμε λοιπόν, ότι γιά τίς τρεις αυτές γλώσσες ύπάρχει έννοιολογική σύμπτωση γιά τήν έκφραση τού πνεύματος τού οίνου.
Ή ρακή, πού αλλού λέγεται τσίπουρο καί άλλου τσικουδιά, είναι παραδοσιακό άπόσταγμα τής άγροτικής οικογένειας. Κι όχι μόνο γιά πόση: άντισηψία των πληγών καί των τραυμάτων, άντισηψία τού στόματος, πονόδοντος, άμυγδαλές ήταν (κι άκόμα είναι) στίς ενδείξεις της.
Τό ίδιο ίσχύει καί γιά τό ούζο, παραδοσιακό έπίσης παρασκεύασμα γιά άλλες περιοχές. Ακόμα μέ τά δυνατά αύτά οινοπνεύματα γίνονται εντριβές, έμποτίζονται κομπρέσες, άντιμετωπίζεται ή δυσπεψία, διευκολύνεται ή χώνεψη, άνακουφίζονται οί πόνοι στήν κοιλιά.

Άς δοΰμε, πώς ό Δ. Πύρρος στή «Φαρμακοποιία» του περιγράφει τήν κατασκευή οινοπνεύματος:

«Πνεύμα τού οίνου. Alcoole.
Μέθοδος τής κατασκευής: Βάνομεν εις ένα λαμπίκον (= είδος ύάλινου δοχείου) μίαν ποσότητα ρακής καθαράς καί τήν λαμπικάρομεν μέ μίαν φωτιάν ήσυχον, έως ου τό άρεόμετρον (sic) βυθισθέν εις αύτό, νά δεικνύει τούς 30 βαθμούς αυτού. Όταν θέλη τις νά τό έχει πλέον δυνατόν, έπαναλαμβάνει τήν πράξιν, προσθέτων όλίγην σκόνην ξηρής ποτάσσης».

Ακολουθεί περιγραφή των χαρακτηριστικών του καί οί τρόποι μεταχείρισης:
«Μόνον, ή ένωμένον μέ νερόν άπλούν, ή ζακχαρωμένον, ή άρωματικόν ή μεμιγμένον μέ άλλα ιατρικά».(13)
Γιά κάποιες άπό αύτές τίς φαρμακευτικές συνθέσεις ό Πύρρος παρέχει λεπτομερείς οδηγίες για τήν κατασκευή τους, όπως λ.χ. γιά τό πνεύμα τού οίνου μέ όξυσηπτονικόν, πού είχε τίς ίδιες ένδείξεις μέ τόν αιθέρα, καί τό άνώδυνον τού Όφμάνου γιά πόνους καί άλλες καταστάσεις.

Παρέχει άκόμα λεπτομερείς οδηγίες γιά τήν παρασκευή διαφόρων φαρμάκων άπό τήν ψυχρά έκχύλιση, τό βρασμό, τήν άπόσταξη κ.λπ. διαφόρων φυτικών ύλων μέ τό πνεύμα τού οίνου. Μεταξύ άλλων βασικά σκευάσματα είναι:
- πνεύμα τής ρεοβαρβαραλοής γιά στυπτικότητα των έντέρων, διάρροια, έλμινθες
- πνεύμα πολυαρωματικόν μέ άψινθιά, άλιφασκιά, λεβάντα, μαντζουράνα, δενδρολίβανο, ύσσωπο, άπήγανο, μελισσόχορτο, θύμο, βασιλικό, ρίγανη καί ίπερικό γιά έξωτερική καί έσωτερική χρήση
- πνεύμα τής μυρραλοής, γιά καχεξίες, χλώρωση, άμηνόρροια κ,λπ.
- πνεύμα τού βρωμοκρομμίου (sic) γιά όλα τά ύστερικά πάθη, τίς «νευρικές θέρμες», κολικούς εντέρου κ.λπ.
- πνεύμα τού οίνου μέ βάλσαμο τού Περού γιά τή γονόρροια, έσωτερικως, καί γιά ρυπαρές πληγές καί γάγγραινα, έξωτερικως
- πνεύμα τής άψινθέας, γιά «ταρακτικάς θέρμας», δηλαδή πυρετούς μέ δυνατό ρίγος ή σπασμούς
- πνεύμα τού μοσχοθυμιάματος
- πνεύμα τού άρωματικού καλάμου
- πνεύμα των κανθαρίδων ώς δυναμωτικό καί
έμμηναγωγό, κυρίως όμως ώς αναγνωρισμένο άφροδισιακό. Γιά τήν κατασκευή του έκτός από 200 δράμια (640 γραμμάρια) οινοπνεύματος χρειάζονταν καί οκτώ δράμια (25,6 γρ.) κατσαρίδες σέ σκόνη πού έμεναν στόν ήλιο, μέσα σ’ ένα αγγείο, γιά τέσσερις ήμερες.
- πνεϋμα τοϋ καστορχίου, άντισπασμωδικό, δυ- ναμωτικό, νευρικό καί έμμηναγωγό
- πνεϋμα της κίνας, μέ τίς ίδιες ένδείξεις τής κίνας, δραστικό συστατικό τής όποίας είναι ή κινίνη
- πνεϋμα της κανέλας, δυναμωτικό καί ευφραντικό
- πνεϋμα της πορφύρας διγιτάλης, άλκοολικό διάλυμα τοϋ φυτού διγιτάλη μέ γνωστές καρδιοτονωτικές καί διουρητικές ιδιότητες
- πνεϋμα τοϋ έλλεβόρου, γιά τήν καταστολή τής μανίας καί άλλων ψυχοδιεγερτικών καταστάσεων.

Ή μυθολογία των Ελλήνων μιλά γιά τίς Οίνοτρόπους, κόρες τού ’Ανία καί τής Δωρίππης.
Ό ’Ανίας ήταν Ιερέας τού ’Απόλλωνα στή Δήλο, ή Δωρίππη έγγονή τού Διονύσου. Όχι τυχαία. Ήταν μία σύζευξη τού Θεού τού φωτός (καί τής ποίησης καί τής μουσικής καί τής θεραπευτικής τέχνης) μέ τόν θεό τής βλάστησης, τής μέθης, τής ψυχαγωγίας. Σύζευξη διονυσιακή καί Άπολλώνεια. Τά όνόματά τους – ούτε κι έκεΐνα τυχαία: Οίνώ, Έλαΐς (ή Έλαιώ) καί Σπερμώ. Είχαν τή θεία δωρεά άπ’ τόν Διόνυσο: κι ό,τι έπιαναν γινόταν οίνος, έλαιον ή σπέρματα σιτηρών. Παραπέμπουν στά βασικά προϊόντα τού τόπου καί τής εύρύτερης περιοχής – όλα τους συνδυαζόμενα όχι μόνο μέ τήν ίδια τή ζωή, άλλά καί μέ τούς θεούς: – Διόνυσο, Άθηνα καί Δήμητρα. Όλα τους, έπίσης, ύλικά βασικά στίς μυστηριακές τελετές. Μέ τό χρόνο ενσωματώθηκαν καί στή διάδοχο θρησκεία: ό σίτος, ό οίνος καί τό έλαιον, βασικά στοιχεία, έπίσης αναγκαία γιά τήν τέλεση των χριστιανικών μυστηρίων.

Έδω μιλήσαμε γιά τόν οίνο καί τό ρόλο του στίς παραδοσιακές κοινωνίες. Εκεί ό οίνος ήταν βασικό θρεπτικό στοιχείο. Έπίσης ήταν βασικό φάρμακο – γιά τόν πόνο, γιά τή λύπη, γιά τήν πληγή. ’Ακόμα λέμε γιά νά χαρακτηρίσουμε ένα καλό κρασί: είναι φάρμακο. Κι ακόμα, ήταν άναγκαϊο μέσο γιά τήν ιερά μέθη, τή μυσταγωγική έκσταση. Σήμερα, γιά τίς άνεπτυγμένες κοινωνίες δέν άποτελεϊ πιά τροφή. Δέν άποτελεϊ ούτε φάρμακο, ή χημεία δίνει περισσότερα καί δραστικότερα. Καί στίς θρησκείες ό ρόλος του είναι πιά μόνο συμβολικός. Άλλά ούτε ό οίνος ούτε τό πνεύμα του παραμένουν χωρίς ρόλο.

Παραμένουν ακόμα τό μέσον πού θά ένώσει μιά όμάδα άνθρώπων – τήν παρέα, τό μέσον πού θά χαλαρώσει τόν άγχωμένο, τόν καταπιεσμένο καί καταπονημένο αστό. Ό οίνος είναι τό άγαθό πνεϋμα πού θά λύσει τά δεσμά τής καθημερινότητας, θά άρει τό παραπέτασμα των αναστολών, θά άποτινάξει τό βάρος των καταθλιπτικων καταπιέσεων. Γιατί «οίνος εύφραίνει καρδίαν άνθρώπου», όπως γράφει ή Παλαιά Διαθήκη. ’Αλλά ό έπαινος αύτός είναι λίγος μπροστά στούς έπαίνους πού άπονέμονται από άλλους σέ έναν τύπο κρασιού (άπό νήσο Χίο): «άριστος πάντων, άμύμων, άλυπος, χαριέστατος, πεπτικός, τρόφιμος, αίματος χρηστού, γεννητικός, προσηνέστατος, πλήσμιος διά τό παχύν είναι τη δυνάμει, τά άποιότατα των ύδάτων εύθετεί» (’Αθήναιος), «άπαλώτερος των άλλων, εύτροφος, πότιμος, ήττον μεθύσκων, ρεύματος σταλτικός, χρήσιμός εις τά οφθαλμικά» (Διοσκουρίδης) κ.λπ
.
Τέλος δέν πρέπει νά μας φεύγει άπό τό νού μιά χρυσή τομή γιά τή χρήση τού οίνου διατυπωμένη άπό τόν Ίπποκράτη: τό κρασί καί τό μέλι είναι τά καλύτερα γιά τούς άνθρώπους, άν μέ φυσικό τρόπο, στήν ώρα τους καί μέ μέτρο προσφέρονται καί σέ όσους ύγιαίνουν καί σέ όσους είναι άρρωστοι. Ή, στό πρωτότυπο: «οίνος καί μέλι κάλλιστα κέκρηται άνθρώποισιν, ήν πρός τήν φύσιν καί ύγιαίνουσι καί άσθενέουσι, σύν καιρώ καί μετριότητι προσφέροιντο…».

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
1. Ρηγάτος Γ.: «Θεών καί άνθρώπων πάθη. Ή μέθη». ’Ιχνευτής, τεΰχ. 18, χειμώνας 1996, σελ. 58-71 (όπου καί βιβλιογραφία 30 λημμάτων).
2. ‘Ιπποκράτης: «Περί διαίτης» A’, Β , Γ’, Δ . Είς: Ίπποκράτους “Απαντα τά Έργα. Μετάφρασις: Κ. Εμμανουήλ. ΕΙσαγωγή Γ.Κ, Πουρναρόπουλος, Έκδ. Μαρτίνος, Τόμος Δ’, Άθηναι 19691 (Άλλες έκδόσεις: «Ιατρική Βίβλος». Εισαγωγή-Μεταφρασις Κ. Μητρόπουλος, Άθηναι 1952, 1953. Πιό πρόσφατη καί προσιτή η| έκδοση στή σειρά «Οί Έλληνες» τοΰ Κάκτου).
3. Γαληνός: «Περί δυνάμεως τροφών». Ed. G. Helmreich. Corpus! Medicorum Grecorum. V. 4,2 s. 199-386, Leipzig und Berlin 1923.1
4. Ροΰφος: Oeuvres de Rufus d’ Ephese. Texte collationne sur las manuscrits, traduit pour le premiere fois en France, avec une introduction par Ch. Daremberg et E. Ruelle. Paris 1879, Reprint I Amsterdam 1963.
5. Όρειβάσιος: Oribasii Synopsis ad Eustathium; Libri ad Eunapium. Ed. J. Raeder. Corpus Medicorum Grecorum, Vol VI, s. 328. Leipzig I und Berlin 1926.Reprint Amsterdam 1964.
6. Γαληνός: «’Υπόμνημα είς τό Ίπποκράτους περί διαίτης όξέων». Ed. J. Westenberger. Corpus Medicorum Grecorum V. 9,1. Leipzig und Berlin 1914.
7. Γαληνός: « Υγιεινός Λόγος». Ed. K. Koch. Corpus Medicorum Grecorum V. 4,2. Leipzig und Berlin 1923.
8. Πουρναρόπουλος Γ.Κ.: «Εισαγωγή εις τόν Ιπποκράτη». [Ανάτυπο άπό Ίπποκράτους Άπαντα, Τόμ. Α – ΣΤ’, Έκδ. Μαρτίνος, Αθηναι 1967-1970.
9. Πολίτης Ν. Γ.: «Έκλογαί άπό τά τραγούδια τοΰ ‘Ελληνικοί λαοϋ». Έκδ. Στ’ Ε.Γ. Βαγιονάκης, Άθηναι (Α’ έκδ. Τυπ. «Εστίας», Άθήναι 1914).
10. Πουρναρόπουλος Γ.Κ.: «Ή Ιατρική τοΰ άγώνος». Άθηναι 1973.
11. Πύρρος Διον.: «’Εγκόλπιον των Ιατρών» ήτοι πρακτική Ιατρική κ,λπ. Τόμ. Δεύτερος, έν Ναυπλίω 1831.
12. Ρηγάτος Γ.: «Ιατρική Παροιμιολογία». Περιοδ. Αρχεία Ελληνικής Ιατρικής/ Εκδόσεις Βήτα, Αθήνα 1996.
13. Πύρρος Δ.: «Φαρμακοποιία Γενική έκ τών πλέον νεοτέρων σοφών χυμικών (sic) καί φαρμακοποιών συγγραφέων τής Εύρώπης» κ.λπ. ’Εν Κωνσταντινουπόλει 1818.

Τα..παραμύθια του σεξ που μας μπλοκάρουν. Τελικά τα πράγματα δεν είναι όπως διαδίδονται. Έρευνα.

Τα..παραμύθια του έρωτα! Έρευνα

Η ανθρώπινη σεξουαλικότητα αποτελεί ένα πεδίο που έχει κατακλυστεί από μύθους, σοφιστείες και ψευδείς πεποιθήσεις.
Οι μύθοι συμβάλλουν στο να δημιουργούνται μη ρεαλιστικές προσδοκίες, γύρω από την έκφραση και εμπειρία της ανθρώπινης σεξουαλικότητας.
Οι επιστήμονες που μελετούν την ανθρώπινη σεξουαλικότητα έχουν χρέος να συμβάλλουν στην κατάρριψη των μύθων που μας εμποδίζουν να βιώνουμε τη σεξουαλικότητά μας με αίσθημα ελευθερίας και ασφάλειας.
Ο κ. Δημήτρης Χατζηχρήστου, καθηγητής Ουρολογίας στο Α.Π.Θ., πρόεδρος Ι.Μ.Ο.Π. (Ινστιτούτου Μελέτης Ουρολογικών Παθήσεων), και η κ. Εύη Κυράνα, ψυχολόγος υγείας, σεξολόγος, υπεύθυνη του ΚΕ.Σ.Α.Υ., αναφέρονται στους κυριότερους μύθους για το σεξ.
Το μέγεθος του πέους
Τα προβλήματα στην εικόνα σώματος των αντρών αφορούν κυρίως στο μέγεθος του πέους τους. Η εικόνα σώματος αναφέρεται στις σκέψεις που κάνει κάποιος για το σώμα του, καθώς και στις πεποιθήσεις του για το πώς οι άλλοι το αντιλαμβάνονται.
Πολλοί άντρες, επηρεασμένοι από κοινούς μύθους ή από πορνογραφικές ταινίες, διαμορφώνουν μη ρεαλιστικές αντιλήψεις σχετικά με το «φυσιολογικό» μέγεθος του πέους.
Επίσης, ο μύθος ότι το μέγεθος παίζει καταλυτικό ρόλο στην ευχαρίστηση της γυναίκας ενισχύει τη σημασία που αποδίδουν οι ίδιοι στο μέγεθος του πέους.
Όπως επισημαίνει ο Δημήτρης Χατζηχρήστου καθ. Ουρολογίας Α.Π.Θ., πρόεδρος ΙΜΟΠ η εικόνα σώματος επηρεάζει τη σεξουαλική λειτουργία κυρίως μέσα από τις σκέψεις που κυριαρχούν κατά τη διάρκεια της επαφής (Pujols 2010). Όταν, δηλαδή, οι ανησυχίες για το σώμα είναι τόσο έντονες, που διασπούν την προσοχή από τα σεξουαλικά ερεθίσματα, τότε είναι πολύ πιθανή η μείωση της ικανοποίησης και η εμφάνιση δυσλειτουργίας.
Σε πρόσφατη μελέτη, το 21% των γυναικών που ερωτήθηκαν είπε πως το μήκος του πέος είναι «σημαντικό» και μόνο 1% απάντησε πως είναι «πάρα πολύ σημαντικό». Το μήκος ήταν λιγότερο σημαντικό από το πάχος και 32% ανέφερε πως το πάχος είναι σημαντικό.
Σύμφωνα με τον κΧατζηχρήστο οι διακυμάνσεις στο μήκος του πέους καθορίζονται από πολλούς παράγοντες, κυρίως φυλετικούς. Το μήκος του πέους σε στύση κυμαίνεται από 11 έως 15 εκ. (ο μέσος όρος για τη λευκή φυλή είναι τα 13 εκ.).
Η επιστήμη έχει καθορίσει ως παθολογικό μήκος πέους αυτό κάτω από 7 εκ. (το μήκος του κόλπου είναι περίπου 7 εκ.).
Ωστόσο, οι μελέτες συμφωνούν στο ότι το πώς νιώθουμε για το σώμα μας επηρεάζει τη σεξουαλική μας ικανοποίηση πολύ περισσότερο από ό,τι τα αντικειμενικά σωματικά χαρακτηριστικά (Weaver 2006).
Ο αυνανισμός σταματά
Η δοξασία ότι ο αυνανισμός είναι επιβλαβής για την υγεία έχει καταρριφθεί εδώ και πολλά χρόνια. Ωστόσο, πολλοί πιστεύουν πως η αυτοϊκανοποίηση είναι φυσιολογική συμπεριφορά, μόνο εφόσον δεν υπάρχει σεξουαλική σύντροφος και δυνατότητα επαφών.
Ωστόσο, τα δεδομένα διαψεύδουν το μύθο αυτό συνεχίζει  ο κ.Χατζηχρήστος  Μία από τις μεγαλύτερες μελέτες έδειξε πως άνω του 60% των αντρών και 40% των γυναικών αυνανίστηκαν τον τελευταίο χρόνο. Όταν το δείγμα περιορίστηκε σε άτομα που συζούσαν και είχαν σταθερή σχέση, τα ποσοστά ήταν ακόμη μεγαλύτερα: 85% των αντρών και 45% των γυναικών αυτοϊκανοποιούνταν.
Επιπλέον, τα δεδομένα προοπτικής μελέτης που παρακολούθησε τη συχνότητα αυτοϊκανοποίησης σε διάρκεια 8 ετών έδειξε πως παραμένει σταθερή στο χρόνο, παρότι αυξάνεται η συχνότητα των επαφών .
Η ομοφυλοφιλία είναι παθολογική συμπεριφορά
Από το 1974, η Αμερικάνικη Ψυχιατρική Εταιρεία έπαψε να χαρακτηρίζει την ομοφυλοφιλία ως ψυχική διαταραχή.
Ο σεξουαλικός προσανατολισμός του ανθρώπου συνήθως δε βιώνεται ως επιλογή αλλά ως ψυχολογική ώθηση να αναπτύξει σχέση συναισθηματική και σωματική με άτομα του ίδιου ή του άλλου φύλου.
Ωστόσο, η έκφραση αυτής της ανάγκης προϋποθέτει το να μπορεί κανείς να νιώθει ελευθερία και ασφάλεια.
Στο σημείο αυτό η Εύη Κυράνα Ψυχολόγος Υγείας, Σεξολόγος, Υπεύθυνη ΚΕ.Σ.Α.Υ. υπογραμμίζει ότι στις κοινωνίες που χαρακτηρίζονται από προκαταλήψεις και χαμηλό δείκτη ανοχής στη διαφορετικότητα, το αίσθημα της ελευθερίας και της ασφάλειας είναι σε χαμηλά επίπεδα. Ένα τέτοιο περιβάλλον, όμως, δυσχεραίνει την έκφραση των προσωπικών αναγκών.
Το δικαίωμα να απολαμβάνει κανείς τις σεξουαλικές του σχέσεις έχει αναγνωριστεί ως ανθρώπινο δικαίωμα από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, και όλες οι κοινωνίες οφείλουν να διασφαλίζουν ένα περιβάλλον που σέβεται και προστατεύει τη σεξουαλικότητα του κάθε ανθρώπου. Μόνο μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον μπορούμε να διερευνήσουμε, να κατανοήσουμε και να βιώσουμε τα πρόσωπα της σεξουαλικότητάς μας, χωρίς ενοχές και αρνητικά συναισθήματα.
Η επιλογή συντρόφου στηρίζεται στη σεξουαλική επίδοση
Πολλοί άντρες πιστεύουν ότι η σεξουαλική επίδοση είναι ο καθοριστικός παράγοντας για να τους προτιμήσει μία γυναίκα. Ωστόσο, η εξελικτική ψυχολογία έχει δείξει ότι οι γυναίκες ενδιαφέρονται για τους άντρες στους οποίους διακρίνουν χαρακτηριστικά που οι ίδιες αξιολογούν ως σημαντικά για την ανατροφή των παιδιών τους.
Σειρά μελετών του DavidBuss σε 37 χώρες του κόσμου έδειξε πως η ελκυστική εξωτερική εμφάνιση είναι σημαντική και για τα δύο φύλα, αλλά οι άντρες τη θεωρούν σημαντικότερη από ό,τι οι γυναίκες. Όσον αφορά στις οικονομικές δυνατότητες του ή της συντρόφου, η ίδια σειρά μελετών έδειξε ότι θεωρούνται περισσότερο σημαντικές για τις γυναίκες από ό,τι για τους άντρες. Αυτό συνδέεται με την επιθυμία της γυναίκας να εξασφαλίσει την επιβίωση των παιδιών της.
Οι άντρες είναι πάντα έτοιμοι για σεξ
Πολλοί άντρες πιστεύουν πως μπροστά σε μία ελκυστική γυναίκα πρέπει πάντα να είναι σε θέση να έχουν στύση. Αυτό δεν είναι αλήθεια, π.χ. μπορεί ο άντρας να αισθάνεται κόπωση, μπορεί να επιθυμεί να αναπτύξει πρώτα οικειότητα και συναισθηματική σχέση με τη γυναίκα, μπορεί να μην επιθυμεί να απιστήσει, να έχει ενοχές ή να μην του αρέσουν οι συγκυρίες κ.ά.
Επίσης, συμβαίνει συχνά να προκαλείται στύση, αλλά να χάνεται κατά τη διείσδυση ή κατά τη διάρκεια της επαφής, πριν από την ολοκλήρωση. Πολλά μπορεί να συμβαίνουν: δεν είχε αρκετή επιθυμία, είχε άγχος να εντυπωσιάσει τη γυναίκα ή απλώς επέδρασαν τυχαίοι λόγοι. Μάλιστα, πρόσφατη μελέτη έδειξε πως οι άντρες που πιστεύουν ότι «πρέπει» πάντα να είναι έτοιμοι είχαν μεγαλύτερα ποσοστά εμφάνισης προβλημάτων στύσης, συγκριτικά με εκείνους που δεν είχαν αυτήν την πεποίθηση (Nobre, 2006).
Το σεξ είναι καθημερινό για τα περισσότερα ζευγάρια
Ο μύθος ότι το σεξ είναι καθημερινή δραστηριότητα δεν ισχύει για την πλειοψηφία των ζευγαριών. Φαίνεται πως τα περισσότερα ζευγάρια κάνουν σεξ 1-2 φορές την εβδομάδα.
Πρόσφατα, δημοσιεύτηκαν τα αποτελέσματα μελέτης, η οποία κατέγραψε κατά πόσο τα ζευγάρια που βρίσκονται σε σταθερή μακροχρόνια σχέση είναι ικανοποιημένα από τη συχνότητα των σεξουαλικών τους επαφών.
Τα αποτελέσματα ήταν εντυπωσιακά, διότι μόνο το 46% των αντρών και το 58% των γυναικών ανέφεραν πως ήταν ικανοποιημένοι/ες από τη συχνότητα των σεξουαλικών τους επαφών.
Η συντριπτική πλειονότητα των αντρών που δεν ήταν χαρούμενοι με τη συχνότητα των επαφών τους θα ήθελε να κάνει σεξ πιο συχνά. Από τις γυναίκες που δεν ήταν ικανοποιημένες, τα 2/3 ήθελαν σεξ πιο συχνά και μόνο το 1/3 ήθελε σεξ πιο αραιά.
Το γεγονός ότι ένα μεγάλο ποσοστό των ζευγαριών δεν ήταν ικανοποιημένο με τη συχνότητα των επαφών δείχνει ότι υπάρχει ένα χάσμα ανάμεσα στις προσδοκίες των ανθρώπων και σε αυτό που τελικά καταφέρνουν να βιώνουν στη σχέση τους.
Το ότι η δυσαρέσκεια ήταν κοινή στα δύο φύλα δείχνει πως το πρόβλημα προκύπτει όχι από διαφορετικά επίπεδα σεξουαλικής επιθυμίας, αλλά από το ότι άλλες ασχολίες και υποχρεώσεις καταλαμβάνουν τον κοινό χρόνο που το ζευγάρι θα μπορούσε να περνάει μαζί.
Ο άντρας πρέπει να φέρνει τη γυναίκα πάντα σε οργασμό
Ο άντρας μπορεί μέσω σεξουαλικών πρακτικών και της σχέσης του με τη γυναίκα να συμβάλλει στην ευχαρίστησή της, αλλά δεν έχει τον απόλυτο έλεγχο της κατάστασης.
Σημαντικό ρόλο στην ευχαρίστηση της γυναίκας έχει και η ίδια, π.χ. πόσο χαλαρή και ξεκούραστη είναι, πόσο γνωρίζει τι της αρέσει και πόσο άνετα νιώθει να το δείξει στο σύντροφό της, αν κάνει σεξουαλικές σκέψεις κ.ά.. Κάθε άνθρωπος, ανεξαρτήτως φύλου, επηρεάζει την ατομική του ευχαρίστηση, καθώς και του ή της συντρόφου του.
Η επίμονη προσπάθεια επίτευξης οργασμού και η επικέντρωση σε αυτόν μπορεί να μειώσει την ευχαρίστηση και των δύο συντρόφων, ακόμη και να καταστρέψει τη σεξουαλική σχέση.
Η γέννηση του παιδιού ευνοεί τη σεξουαλική ζωή και τη σχέση του ζευγαριού
Μελέτη σε ζευγάρια που απέκτησαν το πρώτο τους παιδί έδειξε πως, 8 μήνες μετά τον ερχομό του παιδιού, το 50% ανέφερε πως η σεξουαλική του ζωή είναι «κακή» ή «όχι πολύ καλή» και το ένα στα πέντε ήθελε βοήθεια γι’ αυτό. Επίσης, το ποσοστό όσων αξιολόγησαν την ποιότητα της σχέσης τους ως «κακή» ή «όχι πολύ καλή» αυξήθηκε, από 1% πριν από τη γέννα, σε 20% 8 μήνες μετά. Τα νέα ζευγάρια πρέπει να προστατεύσουν την προσωπική τους σχέση, εξασφαλίζοντας λίγο χρόνο γι’ αυτήν.
Ακόμη και η προσπάθεια για σύλληψη μπορεί να προκαλέσει σεξουαλικά προβλήματα. Η γυναίκα μπορεί να ενδιαφέρεται για σεξ μόνο τις γόνιμες ημέρες, ενώ ο άντρας να καλείται να εκτελέσει το καθήκον του συγκεκριμένη ημέρα και ώρα, με πιθανό αποτέλεσμα μία ψυχογενή σεξουαλική δυσλειτουργία.
Η χρήση πορνογραφικού υλικού είναι καταστροφική για τη σχέση
Πρόσφατη μελέτη σε 8.376 άτομα έδειξε ότι η μικρή ή μέτρια σε συχνότητα χρήση πορνογραφικού υλικού έχει θετικές συνέπειες στη σχέση του ζευγαριού, αυξάνοντας τη συχνότητα και την ποιότητα του σεξ, καθώς και την εγγύτητα ανάμεσα στο ζευγάρι.
Επιπλέον, η ήπια ή μέτρια χρήση πορνογραφικού υλικού φάνηκε να συσχετίζεται με καλύτερη σεξουαλική επικοινωνία ανάμεσα στο ζευγάρι.
Μελέτη σε 1.291 άτομα που βρίσκονταν σε σταθερή σχέση παρουσίασε ενδιαφέροντα δεδομένα, συγκρίνοντας τη χρήση πορνογραφικού υλικού ως ατομική δραστηριότητα ή ως δραστηριότητα του ζευγαριού.
Περισσότεροι άντρες (76,8%) παρά γυναίκες (31,6%) ανέφεραν ότι βλέπουν πορνογραφικό υλικό ατομικά, αλλά περίπου οι μισοί (44,8%) από τους άντρες και τις γυναίκες ανέφεραν ότι κάποιες φορές βλέπουν πορνογραφικό υλικό με τον/τη σύντροφό τους.
Εκείνοι που χρησιμοποιούσαν πορνογραφικό υλικό πάντα με τον/τη σύντροφό τους είχαν καλύτερη σεξουαλική ικανοποίηση και μεγαλύτερη αφοσίωση στη σχέση, συγκριτικά με εκείνους που το χρησιμοποιούσαν πάντα μόνοι τους.
Είναι εντυπωσιακό ότι τα παγκόσμια έσοδα από τη βιομηχανία παραγωγής πορνογραφίας εκτιμώνται γύρω στα 97 δισ. δολάρια ετησίως, ποσό μεγαλύτερο από το άθροισμα των εσόδων της Microsoft,Google, Amazon, eBay, Yahoo, AppleandNetflix μαζί!
Το δεδομένο αυτό είναι χρήσιμο, όχι τόσο γιατί αναδεικνύει την υψηλή συχνότητα χρήσης πορνογραφικού υλικού, αλλά περισσότερο γιατί τονίζει πως πίσω από τα σχετικά προϊόντα υπάρχει μία τεράστια βιομηχανία που, προκειμένου να πουλήσει, κατασκευάζει ελκυστικά πρότυπα γυναικών και αντρών, που πολύ απέχουν από το μέσο άνθρωπο!
Μετά την ηλικία των 60, δεν υπάρχει σεξουαλική δραστηριότητα
Ένα θέμα που απασχολεί όλο και περισσότερο την επιστήμη της σεξουαλικής ιατρικής είναι η σεξουαλικότητα των ηλικιωμένων. Το θέμα αυτό απασχολεί, διότι στην Ευρώπη, για παράδειγμα, το ποσοστό των ανθρώπων άνω των 60 ετών αναμένεται να αυξηθεί κατά 50% στα επόμενα 30 χρόνια (Kontoula, 2009).
Επιπλέον, η έκφραση της σεξουαλικότητας στους ηλικιωμένους έχει συσχετιστεί με καλύτερη κατάσταση της γενικής υγείας, λιγότερη χρήση υπηρεσιών υγείας, καθώς και καλύτερη ποιότητα ζωής.
Στο πλαίσιο αυτό, πρόσφατα δημοσιεύτηκαν σχετικά δεδομένα από τον πληθυσμό άνω των 65 ετών της Ισπανίας . Η μελέτη αυτή επιβεβαίωσε πως ένας σημαντικός αριθμός ηλικιωμένων έχει ενεργή σεξουαλική ζωή.
Συγκεκριμένα, το 63% των αντρών και το 37,4% των γυναικών ανέφεραν πως είχαν σεξουαλική δραστηριότητα. Οι πιο συχνές σεξουαλικές πρακτικές ήταν τα φιλιά, οι αγκαλιές και η συνουσία.
Η μελέτη αυτή συμφωνεί με άλλες σχετικές μελέτες και δείχνει ότι, εφόσον κάποιος ηλικιωμένος άντρας ή γυναίκα έχει σύντροφο και καλή γενική υγεία, είναι πολύ πιθανό να μπορεί να συνεχίσει να απολαμβάνει τη σεξουαλική του ζωή έως τα βαθιά γεράματα.
Tα σεξουαλικά προβλήματα είναι πιο συχνά στους άντρες
Τα σύγχρονα επιδημιολογικά δεδομένα δείχνουν ότι τα σεξουαλικά προβλήματα είναι πιο συχνά στις γυναίκες από ό,τι στους άντρες. Απλώς, στον άντρα τα σεξουαλικά προβλήματα (π.χ., αδυναμία στύσης ή πρόωρη εκσπερμάτιση) δεν κρύβονται εύκολα.
Ανεξαρτήτως ηλικίας, 40%-50% των γυναικών, σε σχέση με 20%-30% των αντρών, αντιμετωπίζουν τουλάχιστον μία έντονη σεξουαλική δυσλειτουργία. Οι σεξουαλικές δυσλειτουργίες συνδέονται με την ηλικία, αφού όλα τα οργανικά αίτια σε άντρες και γυναίκες είναι απότοκα οργανικών παθήσεων των αγγείων, των νεύρων και των ορμονών. Τα ψυχογενή αίτια, όμως, είναι συχνά σε όλες τις ηλικίες.

Πότε έχεις μια ευτυχισμένη ζωή;

Μια έρευνα διάρκειας 75 ετών διεξήγαγε το Πανεπιστήμιο του Harvard με κεντρικό ερώτημα τι χρειάζετομαστε στη ζωή μας για να είμαστε ευτχισμένοι. Το συμπέρασμα είναι πολύ πιο απλό απ' όσο φαντάζεστε...

Σύμφωνα με τους ερευνητές "Ευτυχία είναι η αγάπη"!
Το project ξεκίνησε το 1938. Στο μικροσκόπιο των ερευνητών μπήκαν οι ζωές 268 φοιτητών του Harvard για τα επόμενα 75 χρόνια. Η μελέτη έγινε με άξονα τα ψυχολογικά, ανθρωπολογικά και φυσικά χαρακτηριστικά τους, από τον τύπο της προσωπικότητάς τους έως το IQ, τις συνήθειες ποτού και τις οικογενειακές σχέσεις, σε μία προσπάθεια να αποσαφηνιστούν οι παράγοντες που συμβάλλουν περισσότερο στην ευημερία και την ευτυχία ενός ατόμου.

Η μελέτη δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά τον Ιούνιο του 2009 με τίτλο “Grant Study”. Προσφάτως, ο George Vaillant, ο οποίος διηύθυνε την έρευνα για περισσότερο από τρεις δεκαετίες, δημοσιοποίησε μία σύνοψη των συμπερασμάτων με τίτλο Triumphs of Experience.

Μεταξύ άλλων ο Vaillant διαπιστώνει:
  1.     Το κάπνισμα είναι πράγματι κάτι κακό γιατί οδηγεί ή σε θάνατο ή σε πρώιμα καρδιακά νοσήματα.
 2.  Ο αλκοολισμός είναι μία διαταραχή με ισχυρή καταστροφική δύναμη: όπως προέκυψε, αποτελεί την κύρια αιτία διαζυγίου μεταξύ των ζευγαριών.
Παράλληλα, συνδέεται άμεσα με νευρώσεις και κατάθλιψη, ενώ σε συνδυασμό με το κάπνισμα αποτελεί το μοναδικό ισχυρό παράγοντα που συμβάλλει στην εμφάνιση μιας νόσου ή ακόμη και στο θάνατο.
  3. Η ευφυΐα πάνω από κάποιο επίπεδο δεν έχει σημασία. Όπως προκύπτει από την έρευνα, δεν υπάρχει σημαντική διαφορά όσον αφορά στο εισόδημα ανάμεσα στους ανθρώπους με IQ από 110 έως 115 και σε όσους έχουν πάνω από 150.
  
Οι φιλελεύθεροι ηλικιωμένοι κάνουν περισσότερο σεξ: η πολιτική ιδεολογία μπορεί να μην έχει σοβαρό αντίκτυπο στην ευτυχία, αλλά οι περισσότεροι συντηρητικοί σταματούν τις σεξουαλικές σχέσεις κατά μέσο όρο στην ηλικία των 68 ετών, ενώ η πλειονότητα των φιλελεύθερων έχει ενεργή σεξουαλική ζωή μέχρι τα 80.

  4.  Τα χρήματα δεν φέρνουν την ευτυχία ή την επιτυχία.
  5.  Η ευτυχισμένη παιδική ζωή οδηγεί τους ενήλικες στην ευτυχία.
  6.Η συνεχής μόρφωση σε όλα τα πεδία μέχρι τα γεράματα μας, συνεισφέρει στην ευτυχία.  


Πάντως, σύμφωνα με τον Vaillant ο σημαντικότερος παράγοντας, που σχετίζεται με την υγεία και την ευτυχία σε προχωρημένη ηλικία, είναι η ζεστασιά των ανθρώπινων σχέσεων. Για παράδειγμα, οι 58 άνδρες, που είχαν το υψηλότερο…σκορ στις “ζεστές σχέσεις”, κέρδιζαν κατά μέσο όρο 141.000 δολάρια το χρόνο περισσότερα όταν οι μισθοί τους είχαν φθάσει στο ανώτερο επίπεδο ( συνήθως στην ηλικία των 55 με 60) σε σχέση με τους 31, που είχαν χαμηλότερο σκορ.

Οι πρώτοι είχαν επίσης τρεις φορές περισσότερες πιθανότητες να σημειώσουν επαγγελματική επιτυχία, που θα τους κατέτασσε στον κατάλογο “Ποιος είναι ποιος” ( Who’s Who).
Ακόμη και ο Freud επιβεβαιώνεται βάσει των ευρημάτων της πολυετούς έρευνας, αφού προκύπτει ότι η ποιότητα της σχέσης με τη μητέρα παίζει καθοριστικό ρόλο στην ενηλικίωση.

    Οι άνδρες, που είχαν “ζεστή” σχέση με τη μητέρα τους όταν ήταν παιδιά, κέρδιζαν 87.000 δολάρια παραπάνω σε σχέση με εκείνους που δεν ένιωσαν τη μητρική φροντίδα.
    Οι άνδρες, που είχαν άσχημη σχέση με τη μητέρα τους όταν ήταν παιδιά, είχαν  περισσότερες πιθανότητες να εμφανίσουν γεροντική άνοια.
    Η σχέση του αγοριού με τη μάνα - και όχι με τον πατέρα- συνδέεται άμεσα με την αποτελεσματικότητα στη δουλειά.


Από την άλλη πλευρά, η ζεστή σχέση παιδιού-πατέρα συνδέεται με χαμηλότερο επίπεδο άγχους, μεγαλύτερη διασκέδαση στις διακοπές, και αυξανόμενη “ικανοποίηση από τη ζωή” στην ηλικία των 75

O Vaillant, πάντως, δίνει το στίγμα της πολυετούς έρευνας με δικά του λόγια:

    “Υστερα από εβδομήντα πέντε χρόνια έρευνας και 20 εκατομμύρια δολάρια, που ξοδεύτηκαν πάνω στο Grant Study καταλήγουμε στο εξής απλό συμπέρασμα: ‘Η ευτυχία είναι αγάπη.”

Μνημείο πολιτικού κυνισμού: Ο διάλογος μεταξύ Αθηναίων και Μηλίων

Ο διάλογος Αθηναίων και Μηλίων, που τον έχει διασώσει ο Θουκυδίδης, έχει δραματική επικαιρότητα, όχι μόνο για μας, αλλά γενικότερα για την ανθρωπότητα, που παραστέκεται μάρτυρας πολλών τέτοιων «διαλόγων» (με διάφορες παραλλαγές) ανάμεσα στην πάνοπλη αλαζονεία των ισχυρών και τη θαρραλέα αντιπαράταξη των μικρών λαών. Από το ίδιο το κείμενο αναδύεται ανενδοίαστη και απάνθρωπη και προκλητική η αλαζονεία της δύναμης και η ροπή της δύναμης προς την αδικία και την αυτοκαταστροφή.
ΤΟ 416-415 π.Χ. ο Πελοποννησιακός Πόλεμος βρίσκεται ήδη στο 16ο έτος του και τίποτε δεν δείχνει ποια θα είναι η κατάληξή του, έντεκα, περίπου, χρόνια αργότερα -όταν τελείωσε με πλήρη νίκη της Σπάρτης και ήττα των Αθηνών.
Ενώ ακόμα διαρκούσε η Νικίειος Ειρήνη που είχαν υπογράψει Αθηναίοι και Σπαρτιάτες, επιχείρησαν οι πρώτοι να εκβιάσουν τους Μήλιους να μπουν στην Αθηναϊκή Συμμαχία, μολονότι οι Μήλιοι ήταν άποικοι των Λακεδαιμονίων και δεν ήθελαν να γίνουν υπήκοοι των Αθηναίων, ενώ είχαν μείνει ως τότε, ουδέτεροι στη μεγάλη σύγκρουση.
Οι Μήλιοι, πιεζόμενοι από τους Αθηναίους, που ερήμωναν το έδαφός τους, περιήλθαν σε κατάσταση απροκάλυπτου πολέμου μ’ αυτούς. Οι τελευταίοι, θέλοντας να ξεκαθαρίσουν -μια για πάντα- το πρόβλημα της Μήλου, εκστράτευσαν εναντίον των Μηλίων, τον Μάρτιο του 416 π.Χ. Είχαν μαζί τους τριάντα δικά τους πλοία και οκτώ συμμαχικά (έξι από τη Χίο και δύο από τη Λέσβο) και η στρατιωτική τους δύναμη αποτελούνταν από Αθηναίους μεν 1.200 οπλίτες, 300 τοξότες και 20 ιπποτοξότες, συμμάχους δε, κυρίως νησιώτες, 1.500 περίπου. Συνολικά, δηλαδή είχαν μια δύναμη 3.000 περίπου ανδρών -πολλαπλάσια από εκείνη που μπορούσαν να αντιπαρατάξουν οι Μήλιοι.
Στρατοπέδευσαν έξω από τα τείχη της πόλης και έστειλαν προς διαπραγμάτευση πρέσβεις, σε μια προσπάθεια ειρηνικής υποταγής της νήσου. Οι Μήλιοι δεν παρουσίασαν τους πρέσβεις ενώπιον του λαού, όπως γινόταν σε άλλες περιπτώσεις, αλλά, προφανώς φοβούμενοι μήπως ο λαός παρασυρθεί από τα επιχειρήματα των πρέσβεων και δεν λάβει τη σωστή απόφαση, ζήτησαν από αυτούς να εκθέσουν τον σκοπό της ελεύσεώς τους, προς τις αρχές του τόπου και το κυβερνητικό συμβούλιο της Μήλου.
Οι Αθηναίοι πρέσβεις, αρχίζοντας την ομιλία τους, είπαν ότι, αφού δεν πρόκειται να μιλήσουν ενώπιον του λαού, αλλά η συνδιάσκεψη θα είναι κλειστή, επιτρέπουν στους Μήλιους, αντί να περιμένουν το τέλος του λόγου των Αθηναίων, να απαντούν αμέσως σε κάθε σημείο του, στο οποίο διαφωνούν, εκθέτοντες την αντίθετη άποψή τους. Και ρώτησαν τους Μήλιους αν εγκρίνουν τον τρόπο αυτόν της συζητήσεως.

Τότε άρχισε ένας από τους σημαντικότερους διαλόγους που έχει διασώσει η παγκόσμια Ιστορία. Πρόκειται για ένα κείμενο πολιτικού ρεαλισμού και αμοραλισμού, όπως θα δούμε παρακάτω, από τα λίγα που μπορεί να βρει κανείς. Είναι η περίπτωση όπου η δύναμη (Αθηναίοι) ποδοπατεί την έννοια της δικαιοσύνης που την επικαλείται η αδύναμη πλευρά (οι Μήλιοι). Είναι το δίκαιο του ισχυρού. Οι λόγοι των Αθηναίων στην περίοδο αυτή έχουν αποτελέσει κλασικό δείγμα πολιτικού κυνισμού και είναι ο πυρήνας της επιστημονικής μελέτης σε επίπεδο διεθνών σχέσεων.
Όταν οι «διαπραγματεύσεις» απέτυχαν, γιατί οι Μήλιοι επέμεναν να μείνουν ανεξάρτητοι και ουδέτεροι στο μικρό νησί τους, οι Αθηναίοι τους πολιόρκησαν, τους νίκησαν και την νίκη τους την επισφράγισαν με την ανηλεή σφαγή των Μηλίων…

Ο ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΑΘΗΝΑΙΩΝ ΚΑΙ ΜΗΛΙΩΝ
Αθηναίοι: Επειδή οι προτάσεις μας δεν θα γίνουν προς τον λαό, για να μην εξαπατηθεί το πλήθος ακούγοντάς μας να εκθέτουμε, σε μια συνεχή αγόρευση, επιχειρήματα ελκυστικά και ανεξέλεγκτα (γιατί καταλαβαίνουμε πως αυτό το νόημα έχει, το ότι μας φέρατε μπροστά στους λίγους), εσείς οι συγκεντρωμένοι εδώ κάνετε κάτι ακόμη πιο σίγουρο. Μην μας απαντάτε κι εσείς μ’ έναν συνεχή λόγο, αλλά σε κάθε σημείο που νομίζετε πως δεν μιλάμε όπως είναι το συμφέρον σας, να μας σταματάτε και να λέτε τη γνώμη σας. Και πρώτα πρώτα πείτε μας, αν συμφωνείτε μ’ όσα προτείνουμε.
Μήλιοι: Την καλή σας ιδέα να δώσουμε μεταξύ μας με ησυχία εξηγήσεις δεν την κατακρίνουμε, οι πολεμικές όμως ετοιμασίες που δεν είναι μελλοντικές, αλλά παρούσες ήδη, βρίσκονται σε φανερή αντίθεση με την πρότασή σας αυτή. Γιατί βλέπουμε ότι έχετε έρθει, εσείς οι ίδιοι δικαστές, για όσα πρόκειται να ειπωθούν και ότι στο τέλος της συζητήσεως, σύμφωνα με κάθε πιθανότητα, θα φέρει σε μας πόλεμο, αν υπερισχύσουμε εξαιτίας του δίκιου μας και γι’ αυτό αρνηθούμε να υποχωρήσουμε, ενώ δουλεία αν πειστούμε.
Αθηναίοι: Αν ήρθατε σ’ αυτή τη συνεδρίαση για να κάνετε εικασίες για τα μελλούμενα ή για τίποτε άλλο, κι όχι, απ’ την τωρινή κατάσταση κι απ’ όσα βλέπετε, να σκεφτείτε για τη σωτηρία της πολιτείας σας, μπορούμε να σταματήσουμε. Αν όμως γι’ αυτό, μπορούμε να συνεχίσουμε.
Μήλιοι: Είναι φυσικό και δικαιολογείται, στη θέση που βρισκόμαστε, να πηγαίνει ο νους μας σε πολλά, κι επιχειρήματα και σκέψεις. Αναγνωρίζομε, όμως, ότι αντικείμενο της συνδιασκέψεως αυτής είναι η σωτηρία μας κι έτσι ας διεξαχθεί η συζήτηση με τον τρόπο που προτείνετε.
Αθηναίοι: Έχει καλώς. Εμείς, εν τούτοις, δεν θα χρησιμοποιήσουμε ωραίες φράσεις, υποστηρίζοντας με πολλά λόγια, που δεν πρόκειται να πείσουν κανένα, ή ότι την ηγεμονία μας αποκτήσαμε δικαίως, λόγω του ότι νικήσαμε τους Πέρσες ή ότι επιδιώκουμε την επανόρθωση αδικιών, οι οποίες έγιναν εις βάρος μας. Ζητούμε όμως και από σας να μη νομίσετε ότι θα μας πείσετε, ισχυριζόμενοι ή ότι ως άποικοι των Λακεδαιμονίων, δεν λάβατε μέρος στον πόλεμο στο πλευρό μας, ή ότι δεν μας προξενήσατε κανένα κακό. Νομίζουμε, αντιθέτως, ότι επιβάλλεται να επιδιώξουμε, κι εσείς κι εμείς, εκείνο που θεωρούμε αληθινά κατορθωτό, αφού, πραγματικά, και οι δύο γνωρίζομε ότι κατά τη συζήτηση των ανθρωπίνων πραγμάτων, το επιχείρημα της δικαιοσύνης έχει αξία μόνο μεταξύ ίσων, ότι, όμως, ο ισχυρός επιβάλλει ό,τι του επιτρέπει η δύναμή του και ο ασθενής παραχωρεί ό,τι του επιβάλλει η αδυναμία του.
(Σημείωση: Στις λίγες αυτές λέξεις των Αθηναίων, όπως τις μεταδίδει ο Θουκυδίδης, περιέχεται όλη η θεωρία του πολιτικού ρεαλισμού αλλά και η θεωρία της Δημοκρατίας, κατά την οποία η αρχή της ισότητος αποτελεί τη βάση της Δικαιοσύνης).
Μήλιοι: Αφού αναγκαζόμαστε να μιλήσουμε για το συμφέρον, το οποίο θέσατε ως βάση της συζητήσεως, παραμερίζοντας το δίκαιο, εμείς τουλάχιστον θεωρούμε χρήσιμο να μην παραγνωρίσετε το κοινό συμφέρον αλλά ν’ αναγνωρισθεί γι’ αυτόν που κάθε φορά βρίσκεται σε κίνδυνο, το εύλογο και το δίκαιο και να επιτραπεί σ’ αυτόν να επιδιώξει, με την πειθώ, μερικά ωφελήματα, έστω κι αν τα επιχειρήματά του δεν βρίσκονται μέσα στα πλαίσια του αυστηρού δικαίου. Αυτό, εξ άλλου, συμφέρει και σας εξ ίσου, αφού, αν γιατί, αν νικηθείτε, θα μπορούσατε να γίνετε παράδειγμα στους άλλους για να σας επιβάλουν την πιο μεγάλη τιμωρία.
Αθηναίοι: Εμείς για το τέλος της ηγεμονίας μας, αν αυτή θα καταλυθεί κάποτε, δεν ανησυχούμε γιατί δεν είναι επικίνδυνοι στους νικημένους όσοι, όπως οι Λακεδαιμόνιοι, ασκούν ηγεμονία πάνω σ’ άλλους (άλλωστε, δεν έχουμε σήμερα να κάνουμε με τους Σπαρτιάτες), αλλά επικίνδυνοι είναι οι υπήκοοι, αν τυχόν αυτοί ξεσηκωθούν και νικήσουν εκείνους που τους εξουσίαζαν. Όσο γι’ αυτό, ας μείνει σε μας η φροντίδα να αντιμετωπίσουμε τον κίνδυνο. Εκείνο όμως που θέλουμε τώρα να κάνουμε φανερό σ’ εσάς, είναι ότι βρισκόμαστε εδώ για το συμφέρον της ηγεμονίας μας και ότι όσα θα πούμε τώρα, σκοπό έχουν τη σωτηρία της πολιτείας σας, επειδή θέλουμε και χωρίς κόπο να σας εξουσιάσουμε και για το συμφέρον και των δυο μας να σωθείτε.
Σας θέλουμε εχθρούς
Μήλιοι: Και πώς είναι δυνατόν να είναι εξ ίσου συμφέρον για εμάς να γίνουμε δούλοι, και συγχρόνως να είναι δικό σας συμφέρον να γίνετε κυρίαρχοί μας;
Αθηναίοι: Επειδή εσείς θα έχετε τη δυνατότητα να υποταχτείτε πριν να πάθετε τις πιο μεγάλες συμφορές, κι εμείς, αν δεν σας καταστρέψουμε, θα έχουμε κέρδος.
Μήλιοι: Ώστε, δεν θα μας δεχθείτε να είμαστε φίλοι σας και όχι εχθροί σας, αλλά να διατηρήσουμε την ειρήνη και την ουδετερότητά μας;
Αθηναίοι: Όχι, γιατί δεν μας βλάπτει τόσο η έχθρα σας όσο η φιλία σας. Η φιλία σας, στα μάτια των υπηκόων μας, θα ήταν απόδειξη αδυναμίας, ενώ το μίσος σας απόδειξη της δύναμής μας.
Μήλιοι: Έτσι σκέφτονται οι υπήκοοί σας για το σωστό, ώστε να βάζουν στην ίδια μοίρα εκείνους που δεν έχουν καμμία φυλετική σχέση μαζί σας κι εκείνους που οι περισσότεροί τους, είτε είναι άποικοί σας, είτε έγιναν άποικοι επειδή αποστάτησαν κι υποτάχτηκαν;
Αθηναίοι: Ναι, γιατί νομίζουν ότι λόγια που να στηρίζονται στο δίκαιο δεν λείπουν από κανένα. νομίζουμε όμως ότι όσοι διατηρούν την ελευθερία των οφείλουν τούτο στη δύναμή των, εμείς δε δεν επιτιθόμαστε εναντίον αυτών, εξ αιτίας του φόβου. Έτσι, το να σας υποτάξουμε εκτός που θα επέκτεινε την ηγεμονία μας, θα μας πρόσφερε και ασφάλεια, ενώ επειδή νησιώτες είσαστε και ασθενέστεροι από άλλους, θα αποδείκνυε, επιπλέον, ότι δεν είστε ανώτεροι από εμάς, που είμαστε κυρίαρχοι της θάλασσας.
(Σημείωση: Άλλο σοβαρό δίδαγμα πολιτικού ρεαλισμού και διεθνούς πολιτικής: Αν θέλεις να διατηρήσεις την ελευθερία σου, φρόντιζε να είσαι ισχυρός. Γιατί, όπως η φύση, έτσι και η πολιτική δεν ανέχεται το κενό. Όταν οι άλλοι ανακαλύψουν ότι είσαι αδύνατος, θα σπεύσουν να σου στερήσουν την ελευθερία σου κατά τον έναν ή τον άλλο τρόπο).
Μήλιοι: Δεν νομίζετε όμως, ότι τέτοια ασφάλεια παρέχει η πολιτική, που εμείς προτείνουμε; Γιατί οφείλουμε και πάλι, αφού μας βγάζετε από το έδαφος των επί του δικαίου στηριζομένων επιχειρημάτων και μας επιβάλλετε να υποταχθούμε στο συμφέρον σας, να σας εξηγήσουμε ποιο είναι το δικό μας συμφέρον και να προσπαθήσουμε να σας πείσουμε να το αποδεχτείτε, αν τούτο συμβαίνει να είναι συγχρόνως και δικό σας. Διότι, πώς είναι δυνατόν να μην κάνετε εχθρούς σας, όσους τυχόν είναι σήμερα ουδέτεροι, όταν, βλέποντας αυτοί την τύχη μας, αντιληφθούν, ότι θα έρθει η μέρα, κατά την οποία θα επιτεθείτε και κατ’ αυτών; Και με την πολιτική σας αυτή, τι άλλο κατορθώνετε, παρά να ενισχύσετε εκείνους που είναι ήδη εχθροί σας και να στρέψετε εναντίον σας, παρά τη θέλησή τους, εκείνους που δεν σκέφθηκαν ποτέ να γίνουν εχθροί σας;
Αθηναίοι: Καθόλου. Γιατί δεν νομίζουμε ότι είναι πιο επικίνδυνοι για μας, αυτοί που, κατοικώντας κάπου στην στεριά, εξαιτίας της ελευθερίας τους, θ’ αργήσουν πολύ να πάρουν προφυλακτικά μέτρα εναντίον μας, αλλά οι νησιώτες, όσοι, όπως εσείς, βρίσκονται κάπου ανεξάρτητοι, κι όσοι είναι κιόλας ερεθισμένοι από τις αναγκαίες πιέσεις της ηγεμονίας μας. Αυτοί λοιπόν, με το να στηριχτούν πολύ στην απερισκεψία, μπορούν να φέρουν, και τον εαυτό τους κι εμάς, σε φανερούς κινδύνους.
Πριν γίνουμε δούλοι
Μήλιοι: Επομένως, αν εσείς αναλαμβάνετε τόσο μεγάλους κινδύνους για να μην καταλυθεί η εξουσία σας κι αν οι υπόδουλοι διακινδυνεύουν τόσο πολύ για να απαλλαγούν από αυτήν, τότε εμείς που είμαστε ακόμα ελεύθεροι, θα θεωρηθούμε τελείως ανίκανοι και δειλοί, αν δεν φτάσουμε στα έσχατα προκειμένου να μην υποδουλωθούμε
Αθηναίοι: Όχι, δεν χρειάζεται καθόλου να φτάσετε στα έσχατα, αν σκεφτείτε συνετά. Γιατί δεν αγωνίζεστε περί αρετής με ίσους όρους για να δείξετε την ανδρεία σας, όποτε θα ήταν ντροπή να υποχωρήσετε, αλλά αγωνίζεστε για τη σωτηρία σας. Επομένως δεν πρέπει να αντισταθείτε σε πολύ ανώτερούς σας.
(Σημείωση: Στους περσικούς πολέμους, για τους οποίους τόσο επαίρονταν οι Αθηναίοι (χωρίς να είναι οι μόνοι από τους Έλληνες που νίκησαν τους Πέρσες), είχαν αγωνιστεί περί αρετής εναντίον πολύ ισχυρότερου αντίπαλου. Η επιθυμία για ελευθερία ήταν αυτό που έδωσε τη νίκη στους Έλληνες και όχι η υπεροπλία και η αριθμητική υπεροχή. Στο διάλογο με τους Μήλιους οι Αθηναίοι φαίνεται να το έχουν ξεχάσει. Απαιτούν μάλιστα υποταγή με την ίδια ωμότητα που την απαιτούσαν οι Πέρσες από τους Έλληνες).
Μήλιοι: Ωστόσο, καμμιά φορά το αποτέλεσμα του πολέμου εξαρτάται από την τύχη και όχι από την υπεροχή δυνάμεων. Αν τώρα εμείς, αμέσως, χωρίς αντίσταση υποχωρήσουμε, δεν έχουμε καμιά ελπίδα σωτηρίας. Αν όμως αντισταθούμε, υπάρχει ελπίδα να σωθούμε.
Αθηναίοι: Η ελπίδα την ώρα του κινδύνου είναι παρηγοριά στον άρρωστο. Κι αν βλάψει αυτούς που έχουν άφθονα πολεμικά μέσα, τουλάχιστον δεν τους καταστρέφει εντελώς. Αλλά όσοι τα παίζουν όλα για όλα, όπως στα ζάρια, στηριγμένοι στην ελπίδα (γιατί απ’ τη φύση της είναι σπάταλη), όταν διαψευσθούν, βλέπουν ότι καταστράφηκαν και δεν τους έχει μείνει πια τίποτε. Εσείς λοιπόν που είστε αδύναμοι και βρίσκεστε σε τόσο κρίσιμη θέση, κοιτάξτε να μην το πάθετε αυτό. Ούτε να μοιάσετε μ’ εκείνους που ενώ μπορούν να σωθούν, όταν τους βρουν συμφορές και εξανεμιστεί και η τελευταία φανερή ελπίδα τους, το γυρίζουν στις αφανείς ελπίδες, στους χρησμούς και στις μαντικές και σε όλες αυτές τις ανοησίες που τους προσφέρουν αβέβαιη ελπίδα και τους καταστρέφουν.
(Σημείωση: Οι Αθηναίοι μπρος, σ’ αυτό το, εν πάση περιπτώσει, αρκετά ρεαλιστικό επιχείρημα των Μηλίων, τους συμβουλεύουν να μη φτάσουν ως το σημείο της γνωστής παροιμίας, που λέει ότι, «ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται»).
Μήλιοι: Ναι, το ξέρουμε, είναι δύσκολο να αγωνιζόμαστε συγχρόνως εναντίον σας και εναντίον της τύχης, εφ’ όσον η τύχη δεν είναι ίση και για τους δυο μας. Αλλά με τη βοήθεια των θεών πιστεύουμε ότι δεν θα είμαστε πιο άτυχοι από σας, γιατί εμείς αγωνιζόμαστε δίκαιοι εναντίον αδίκων. Κι αν είμαστε πιο αδύναμοι από σας, υπολογίστε και τη δύναμη των Σπαρτιατών που θα προστεθεί. Γιατί αυτοί θα έρθουν οπωσδήποτε σε βοήθειά μας, αν όχι γι’ άλλον λόγο, τουλάχιστον λόγω φυλετικής συγγένειας και από φιλότιμο, αφού είμαστε άποικοί τους. Επομένως το θάρρος που επιδεικνύουμε δεν είναι παράλογο.
Όλα για το συμφέρον
Αθηναίοι: Ούτε κι εμείς θα στερηθούμε την εύνοια των θεών. Δεν κάνουμε τίποτα που να είναι αντίθετο προς την ευσέβεια απέναντι στο θείο ή αντίθετο στην ανθρώπινη επιθυμία για τις ανθρώπινες σχέσεις. Σύμφωνα με την κρατούσα αντίληψη, οι θεοί και οι άνθρωποι άρχουν κατά φυσική ορμή εκεί που είναι ανώτεροι. Αυτόν τον φυσικό νόμο ακολουθούμε κι εμείς. Δεν τον έχουμε θέσει εμείς, ούτε και είμαστε οι πρώτοι που τον χρησιμοποιούμε. Υπήρχε, τον παραλάβαμε και μετά από μας θα υπάρχει αιώνια. Το ίδιο θα κάνατε κι εσείς στη θέση μας, το ίδιο θα κάνουν όλοι όσοι φτάσουν στο σημείο της δικής μας δύναμης. Άρα, όσον αφορά στους θεούς, δεν έχουμε κανέναν λόγο να φοβόμαστε ότι θα είμαστε πιο άτυχοι από σας. Όσο για τους Σπαρτιάτες που πιστεύετε ότι θα σας βοηθήσουν, είστε πολύ αφελείς. Αυτοί φέρονται τίμια στις δικές τους υποθέσεις μέσα στη χώρα τους. Όταν όμως έχουν να κάνουν με τους άλλους, τότε τίμια είναι γι’ αυτούς τα ευχάριστα και δίκαια όσα τους συμφέρουν. Άρα δεν σας ωφελεί η παράλογη ελπίδα ότι θα σας βοηθήσουν.
Μήλιοι: Εμείς πιστεύουμε το αντίθετο. Ότι δηλαδή για το συμφέρον τους, εφόσον είμαστε άποικοί τους, δεν θα θελήσουν να μας προδώσουν, γιατί έτσι θα φανούν αναξιόπιστοι στους φίλους τους, πράγμα που θα ωφελήσει τους εχθρούς τους.
Αθηναίοι: Το συμφέρον συμβαδίζει με την ασφάλεια. Το δίκαιο και το τίμιο γίνεται με κίνδυνο. Τέτοιο πράγμα δεν το αποτολμούν οι Σπαρτιάτες.
Μήλιοι: Θεωρούμε ότι οι Σπαρτιάτες θα αναλάβουν αυτόν τον κίνδυνο για χάρη μας, επειδή μας θεωρούν πιστότερους από τους άλλους και γιατί βρισκόμαστε πολύ κοντά στην Πελοπόννησο. Αλλά και ως προς το φρόνημα θα μας βρουν πιστότερους λόγω φυλετικής συγγένειας.
(Σημείωση: Αυτό, με σημερινούς όρους πάλι, θα το χαρακτηρίζαμε πολιτική αφέλεια. Οι Αθηναίοι, έμπειροι γνώστες της διεθνούς πολιτικής της εποχής τους, γνωρίζουν ότι κάτι τέτοιο δεν θα συμβεί).
Το ψευδές αίσθημα της τιμής
Αθηναίοι: Εγγύηση γι’ αυτούς που συμπολεμήσουν δεν είναι η φιλική διάθεση αυτών που τους καλούν, αλλά αν υπερέχουν σε πραγματική δύναμη κι αυτό το λογαριάζουν οι Σπαρτιάτες, περισσότερο από κάθε άλλον (από έλλειψη άλλωστε εμπιστοσύνης στη δική τους ετοιμασία, μονάχα με πολλούς συμμάχους εκστρατεύουν εναντίον των γειτόνων τους), ώστε δεν φαίνεται πιθανό ότι αυτοί, μ’ εμάς θαλασσοκράτορες, θα στείλουν στρατό σ’ ένα νησί.
Μήλιοι: Μπορούν όμως να μας στείλουν άλλους συμμάχους τους. Και ναι μεν, είστε θαλασσοκράτορες εσείς, αλλά το Κρητικό πέλαγος είναι μεγάλο και δεν θα καταφέρετε να τους πιάσετε. Αλλά κι αν ακόμα αποτύχουν οι Σπαρτιάτες στη θάλασσα, μπορούν να στραφούν εναντίον της χώρας σας και εναντίον των συμμάχων σας, σ’ όσους δεν έφτασε ο Βρασίδας. Και τότε ο πόλεμος που θα αναλάβετε, δεν θα αφορά τη Μήλο, μια ξένη γη για σας, αλλά τον ίδιο σας τον τόπο και την επικράτειά σας.
(Σημείωση: Κάτι τέτοιο όμως θα σήμαινε παραβίαση της Νικίειου ειρήνης εκ μέρους των Σπαρτιατών. Ήταν άραγε η Μήλος τόσο πολύτιμη γι’ αυτούς, όσο νομίζουν οι Μήλιοι; Ή απλώς θέλουν να φοβερίσουν τους Αθηναίους σαν το ποντίκι που βρυχάται;).
Αθηναίοι: Ίσως. Αλλά πολύ καλά γνωρίζετε, ότι οι Αθηναίοι δεν έλυσαν ποτέ καμιά πολιορκία από φόβο για άλλες υποθέσεις. Παρατηρούμε ωστόσο ότι, αν και είπατε ότι θα μιλήσετε για τη σωτηρία σας, όμως παρά τα πολλά σας λόγια, τίποτα δεν αναφέρατε ως τώρα σχετικά με το πώς μπορείτε να σωθείτε. Αυτά όλα που μας αραδιάζετε ως ακλόνητα επιχειρήματα είναι μόνο μελλοντικές ελπίδες, ενώ η δύναμή σας σε σύγκριση με τη δική μας είναι μηδαμινή. Θα δείξετε λοιπόν μεγάλη απερισκεψία, αν μετά το τέλος αυτής της συζήτησης δεν αποφασίσετε κάτι λογικότερο. Θα προτιμήσετε με άλλα λόγια την οδό της ντροπής, αν δεν υποταχτείτε με τη θέλησή σας. Η οποία ντροπή οδηγεί σε κινδύνους εξευτελιστικούς και ολοφάνερους. Πολλοί άνθρωποι μολονότι είδαν το μεγάλο κίνδυνο προς τον οποίο ανοήτως οδηγούνταν, όμως δελεάστηκαν και παρασύρθηκαν από τη δύναμη της λέξης «αισχρό» (την υπακοή δηλαδή στους ισχυρότερους). Έτσι έπεσαν εκούσια σε αθεράπευτες συμφορές και δοκίμασαν χειρότερη ντροπή υποδουλωμένοι με δική τους απόφαση. Στη ντροπή αυτή προστέθηκε και η κατηγορία της ανοησίας τους και όχι της κακής τους τύχης. Απ’ αυτό θα προφυλαχτείτε, αν σκεφτείτε φρόνιμα. Αν δεν θεωρήσετε άπρεπο να υποταχτείτε σε ισχυρότατη πόλη που σας κάνει ήπιες προτάσεις, δηλαδή να γίνετε σύμμαχοί της, να κατέχετε τη χώρα σας και να καταβάλλετε φόρο. Σας δόθηκε η ευκαιρία να εκλέξετε μεταξύ πολέμου και ειρήνης, μην αποφασίσετε λοιπόν το χειρότερο. Πολλά κατορθώνουν αυτοί που δεν υποχωρούν στους ίσους τους, που υπακούν στους ισχυρότερούς τους και που φέρονται με μετριοπάθεια στους κατώτερούς τους. Τώρα που εμείς αποχωρούμε, σκεφτείτε ότι αποφασίζετε για την πατρίδα σας που είναι μία. Με μία μόνο απόφασή σας θα την ανορθώσετε ή θα την καταστρέψετε.

Όταν έφυγαν οι Αθηναίοι, οι Μήλιοι συζήτησαν μεταξύ τους και κατόπιν έδωσαν στους Αθηναίους την εξής περήφανη απάντηση που ηχεί αλλόκοτα σε κείνους αλλοτριωμένους καιρούς:
Ούτε την αρχική μας απόφαση αλλάζουμε ούτε θα επιτρέψουμε να καταργηθεί μέσα σε λίγο χρόνο η ελευθερία μιας πόλης που κατοικείται εδώ και εφτακόσια χρόνια. Πιστεύοντας στην καλή τύχη από μέρους των θεών και στη βοήθεια από μέρους των ανθρώπων και ιδιαίτερα από μέρους των Σπαρτιατών, θα προσπαθήσουμε να τη σώσουμε. Σας ζητάμε να φύγετε από τη χώρα μας. Είμαστε φίλοι και με σας και με τους Σπαρτιάτες. Ας κάνουμε μεταξύ μας συνθήκες επωφελείς και για τους δυο μας.
Με τη σειρά τους οι πρέσβεις των Αθηναίων, τους έδωσαν την εξής ειρωνική, περιφρονητική, κυνική και απόλυτα ρεαλιστική απάντηση:
Όπως φαίνεται από την απόφασή σας, μόνο εσείς από όλους τους ανθρώπους πιστεύετε ότι τα μέλλοντα είναι πιο σίγουρα από αυτά που βρίσκονται μπροστά στα μάτια σας. Βλέπετε να πραγματοποιούνται τώρα τα αόρατα, επειδή αυτό επιθυμείτε. Θα αποτύχετε οικτρά παραδομένοι στις ελπίδες σας, στην τύχη και στους Σπαρτιάτες.
Η σφαγή των Μηλίων
Οι Αθηναίοι πρέσβεις γύρισαν στο στρατόπεδο κι οι στρατηγοί, αφού οι Μήλιοι δεν υποχωρούσαν σε τίποτε, άρχισαν αμέσως τις εχθροπραξίες, κι αφού μοίρασαν τη δουλειά στα στρατιωτικά τμήματα της κάθε πόλης έζωσαν κυκλικά με τείχος τους Μήλιους. Ύστερα οι Αθηναίοι άφησαν φρουρά από δικούς τους στρατιώτες και συμμάχους, στη στεριά και στη θάλασσα, κι έφυγαν με το μεγαλύτερο μέρος τους στρατού. Οι υπόλοιποι έμειναν και πολιορκούσαν τον τόπο.
Επωφεληθέντες οι Μήλιοι, κατέλαβαν με νυκτερινή έφοδο το μέρος του περιτειχίσματος των Αθηναίων, όπου ήταν η αγορά τους, σκότωσαν μερικούς Αθηναίους και αφού έφεραν στην πόλη τρόφιμα και όσα άλλα χρήσιμα μπόρεσαν, αποσύρθηκαν και παρέμειναν σε αδράνεια. Έπειτα από αυτό οι Αθηναίοι βελτίωσαν την επιτήρησή τους. Έτσι, τελείωσε το καλοκαίρι.
Το χειμώνα που επακολούθησε, οι Μήλιοι πάλι σ’ άλλο σημείο κυρίεψαν ένα μέρος απ’ το τείχος των Αθηναίων που τους έζωνε, όπου οι φρουροί δεν ήταν πολλοί. Ύστερα απ’ τα γεγονός αυτό ήρθε κι άλλος στρατός απ’ την Αθήνα, με αρχηγό τον Φιλοκράτη του Δημέα. Ο αποκλεισμός έγινε πλέον στενότατος και συγχρόνως μερικοί από τους Μήλιους ήλθαν σε μυστικές συνεννοήσεις με τους Αθηναίους. Φαίνεται, ότι όλοι οι Μήλιοι δεν ήταν σύμφωνοι με την αδιάλλακτη στάση των αρχόντων των. Συνθηκολόγησαν με τους Αθηναίους, με τον όρο να αποφασίσουν εκείνοι για την τύχη τους. Και αυτοί κατέσφαξαν όλους τους ενηλίκους άνδρες, ενώ τα γυναικόπαιδα τα πούλησαν ως δούλους. Έπειτα δε, έστειλαν πεντακόσιους Αθηναίους πολίτες και εποίκισαν τη Μήλο με νέο πληθυσμό.
Μία από τις σκληρότερες γενοκτονίες της αρχαίας ελληνικής ιστορίας είχε συντελεσθεί. Και αποτέλεσε ένα στίγμα της Αθηναϊκής Συμπολιτείας, που τόσο προωθημένη ήταν, από πολλές απόψεις, στον πολιτισμό.