Παρασκευή 22 Μαΐου 2015

ΣΩΚΡΑΤΙΚΗ ΜΗ ΑΝΤΑΠΟΔΟΣΗ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΑΓΑΠΗ

Η σωκρατική μη ανταπόδοση του κακού αντιδιαστέλλεται

στη χριστιανική αγάπη και δεν την προοικονομεί! 

 
 Είναι αλήθεια ότι βρίσκουμε στον ελληνικό πνευματικό κόσμο κάτι που σηματοδοτεί ταυτόχρονα ένα όριο και μια αλλαγή, και για το οποίο ελέχθη – κακώς – ότι προανήγγειλε το χριστιανισμό. Πρόκειται βεβαίως για τη θέση που αποδίδει ο Πλάτων στον Σωκράτη, που προέρχεται πιθανότατα από τον Σωκράτη ως ιστορικό πρόσωπο, και συνίσταται στην προτροπή του να μην απαντάς στο κακό με το κακό. Είναι προτιμότερο να υφίστασαι την αδικία παρά να τη διαπράττεις. Είναι όμως διαφορετικό να πεις: μην απαντάς στο κακό με το κακό, πράγμα που αφορά στη συμπεριφορά μας και εξαρτάται από εμάς, είναι, όπως λέει ο Αριστοτέλης, ἐφ’ ἡμῖν. Και είναι άλλο να λες: να αγαπάς αυτόν που σου κάνει κακό. Αυτή η προτροπή δεν αφορά στη συμπεριφορά, αλλά στο συναίσθημα και είναι καθαυτή παράλογη, διότι κανείς δεν μπορεί να κυριαρχήσει τα συναισθήματά του. Δεν συζητώ καν για το αν πρέπει ή όχι να αγαπάμε αυτούς που κάνουν κακό. Αν θεωρήσουμε όμως τι συνεπάγεται αυτό, θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι όσο περισσότερο ο τάδε έχει βασανίσει στο Άουσβιτς, τόσο περισσότερο θα πρέπει να αγαπηθεί! Πρόταση απολύτως απορριπτέα.
 
Εδώ έγκειται η διπλοπροσωπία ή η θεμελιώδης υποκρισία του χριστιανισμού. Υποκρισία όχι με την τρέχουσα, αλλά με την οντολογική έννοια. Αυτό που προτείνεται εδώ είναι ένα είδος ψευδούς απολύτου, δεδομένου ότι πρόκειται για απόλυτο απολύτως μη πραγματοποιήσιμο και επομένως ανύπαρκτο. Και ζούμε κάτω ακριβώς από την τερατώδη κυριαρχία αυτής της αδύνατης ηθικής εδώ και σχεδόν δεκαεπτά αιώνες – θα δούμε σε λίγο γιατί πρέπει να ξεχωρίσουμε τους πρώτους αιώνες του χριστιανισμού -, πράγμα που φέρνει, φυσικά, καταστροφικά αποτελέσματα, όπως ο ουσιώδης διχασμός στον εσωτερικό κόσμο των ατόμων, που ο Hegel είχε πολύ καθαρά δει. Όταν μιλά για τη δυστυχή συνείδηση, αναφέρεται κατά μία έννοια στο χριστιανισμό, που επιβάλλει στο άτομο έναν κανόνα στον οποίο δεν μπορεί ποτέ να υπακούσει. Εν ολίγοις, υπάρχει θεμελιώδης διαφορά ανάμεσα σε μια ηθική που λέει ότι αυτός που κάνει το κακό (αυτό που θεωρώ, αυτό που θεωρούμε κακό) πρέπει παρά ταύτα να αντιμετωπίζεται ως άτομο που δεν υποβιβάζεται εντελώς στο κακό που διαπράττει, ως άτομο που μπορεί να αναπτύξει και άλλες δυνατότητες – αυτή η προτροπή έχει περιεχόμενο, δυνατότητα εφαρμογής, και αφορά σε μια συμπεριφορά, όχι σε συναισθήματα -, και μια άλλη που λέει ότι αυτόν που κάνει το κακό πρέπει να τον αγαπάς εξίσου, και μάλιστα περισσότερο από τους άλλους – πράγμα που καταλήγει σε μια ηθική η οποία, κυριολεκτικά, θα μας προέτρεπε να αγαπάμε τον Χίτλερ και τον Στάλιν. Σχηματοποιώ φυσικά, αλλά αυτή η εναλλακτική λύση είναι σαφώς παρούσα.
 

Η δεύτερη ηθική, η χριστιανική, της οποίας εξάλλου θα μπορούσαμε να εντοπίσουμε τους προδρόμους στην Παλαιά Διαθήκη – η Καινή είναι από αυτή την άποψη λιγότερο ανακαινιστική απ’ όσο θα ήθελε -, καταλήγει επομένως να μεταμορφώσει το άτομο σε αιώνιο ένοχο, που παραμένει πάντοτε ανεπαρκές απέναντι στον κανόνα. Είναι ως εκ τούτου καταδικασμένο να συμβιβάζεται διαρκώς με αυτό τον κανόνα, να ζει μέσα στον κομφορμισμό και στη διπλοπροσωπία, σχετικοποιώντας, ως μη όφειλε, τα πράγματα. Όσο για το κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο, ο χριστιανισμός ξεκινά αγνοώντας το αναφανδόν: δεν μας αφορά, λένε τα Ευαγγέλια, πάσα εξουσία εκ Θεού, τα του Καίσαρος τω Καίσαρι (είναι η Προς Ρωμαίους Επιστολή) κ.λπ. Έτσι καταλήγουμε αναγκαστικά σε μια σχάση, σε μια διάσπαση. Από τη μια ένας δημόσιος χώρος, θεσμισμένος, όπου ο Καίσαρ κάνει ό, τι έχει να κάνει και όπου, παρ’ όλες τις συζητήσεις περί αυτού, δεν βλέπουμε με ποιο τρόπο θα μπορούσαν να εφαρμοστούν οι κανόνες της ηθικής: ο εξομολογητής του βασιλιά μπορεί βεβαίως να του επιβάλλει μια μετάνοια επειδή διέταξε τη σφαγή μερικών χιλιάδων υπηκόων του, όμως αυτό δεν αλλάζει σε τίποτα τη νομιμότητα του βασιλιά. Από την άλλη, ένας ιδιωτικός χώρος όπου ισχύει αυτή η μη πραγματοποιήσιμη προτροπή του να αγαπάς τον πλησίον σου, όποιος κι αν είναι αυτός, περισσότερο από τον εαυτό σου. Ασφαλώς, μετά τη θέσμισή του, ο χριστιανισμός απέκτησε εξαιρετική πνευματική ευρύτητα, οικειοποιούμενος μεγάλο τμήμα της αρχαίας φιλοσοφίας και των μεθόδων της, οπότε τα προβλήματα εμφανίζονται πιο επεξεργασμένα, συμπεριλαμβανομένων και των πολιτικών, και ενεργοποιείται μια ολόκληρη σοφιστεία. Όλα αυτά τα βρίσκουμε, από κάποια στιγμή και μετά, στους Πατέρες της Εκκλησίας και στη συνέχεια στους θεολόγους του Μεσαίωνα. Και τα επιχειρήματα εξακοντίζονται προς όλες τις κατευθύνσεις: για να καταδικάσουν το φόνο του βασιλιά ή για να τον δικαιολογήσουν ή και τα δύο… επειδή έχει επανεισαχθεί στον δημόσιο χώρο κάτι σαν θείο φυσικό δίκαιο, που ο μονάρχης είναι παρά ταύτα υποχρεωμένος να σεβαστεί. Δεν επιτυγχάνεται όμως ποτέ μια συμφωνία, ένα μονοσήμαντο δόγ­μα. Παραμένει σε τελευταία ανάλυση αυτή η διπλοπροσωπία της θέσμισης, ανάμεσα σε μια πολιτική που προέρχεται από την απλή πραγματικότητα και σε μια ηθική που περιορίζεται στον ιδιωτικό βίο των ανθρώπων.

Όμως, το σημαντικό – αυτός εξάλλου είναι και ο λόγος που επέμεινα σε αυτή την παρέκβαση – είναι ότι δεν υπάρχουν στον αρχαίο ελληνικό κόσμο η διπλοπροσωπία, το ενσωματωμένο ψέμα στην πραγματική λειτουργία της κοινωνίας και στην παράσταση που φτιάχνει η ίδια για τον εαυτό της και η οποία εξακολουθεί να υφίσταται από το Μεσαίωνα μέχρι τον σύγχρονο κόσμο μας. Θα μπορούσαμε μάλιστα να πούμε ότι απουσιάζει από όλες τις ιστορικές κοινωνίες, με εξαίρεση τις μονοθεϊστικές. Οι ασιάτες δεσπότες δεν θα πουν κάτι και θα κάνουν κάτι άλλο. Στην Ελλάδα, στη Ρώμη, δεν θα πουν ότι όλα τα ανθρώπινα όντα είναι ίσα για να επικυρώσουν στη συνέχεια τις υπάρχουσες ιεραρχίες. Δεν θα ισχυριστούν ότι η δικαιοσύνη οφείλει να προέχει στις σχέσεις μεταξύ πόλεων. Θα πουν ότι αυτό που υπερισχύει στις σχέσεις μεταξύ πόλεων, αν δεν είναι ίσες, είναι η βία. Δεν θα βρούμε όμως αυτές τις εξωφρενικές καταστάσεις στις οποίες έχουμε από τη μια μεριά ένα διεθνές δίκαιο που υποτίθεται ότι εξασφαλίσει τη δικαιοσύνη στις σχέσεις μεταξύ Κρατών και από την άλλη παρεμβάσεις στη Νικαράγουα, στα νησιά Φόκλαντ, στο Αφγανιστάν κ.α., καταστάσεις στις οποίες το δίκαιο δεν παίζει απολύτως κανένα ρόλο. Εφιστώ την προσοχή σας σε αυτό το κεφαλαιώδες γεγονός: μία από τις συνθήκες ύπαρξης αυτού που αποκαλούμε ιδεολογία – με την πραγματική έννοια του όρου και όχι με την έννοια που κολλά παντού, όπως στους αλθουσερικούς ή σε άλλους, που μιλάνε για ιδεολογία των Ελλήνων ή των Παπούα – είναι ακριβώς αυτός ο διχασμός ανάμεσα στο λέγειν και το πράττειν.


Μια τέτοια απόσταση ανάμεσα σε απατηλό λόγο και πραγματικότητα της κοινωνικής δράσης έχει σημαντικές προεκτάσεις. Ελπίζω να επανέλθουμε επ’ αυτού του χρόνου, όταν μιλήσουμε για τον χριστιανικό και τον μεταχριστιανικό κόσμο. Για την ώρα σημειώστε απλώς αυτό: μια πραγματική ηθική μόνο στα ἐφ’ ἡμῖν, σε ό, τι εξαρτάται από εμάς, μπορεί να αναφέρεται. Και είναι ουσιώδες να αναγνωρίσουμε αυτόν ακριβώς το χώρο της ψυχικής ζωής που ο άνθρωπος δεν ελέγχει – εξάλλου δεν μπορούμε να δούμε στη συγκεκριμένη περίπτωση τι θα σήμαινε ο έλεγχος. Μπορούμε να ελέγξουμε τη συμπεριφορά που προέρχεται από τα συναισθήματα, όχι όμως τα ίδια τα συναισθήματα. Κατά συνέπεια, κάθε ηθική προτροπή απευθυνόμενη στα συναισθήματα [χειρόγρ. σημ.: στις επιθυμίες, στις παραστάσεις με την αληθινή (βαθιά) έννοια του όρου] είναι παράλογη. Ακόμη μεγαλύτερος παραλογισμός είναι η προσπάθεια επιβολής αδύνατων ή αντιφατικών συναισθημάτων. Όποιος αγαπά όλο τον κόσμο φυσικά δεν αγαπά κανένα. Και όποιος αγαπά αυτό που μισεί δεν μισεί τίποτα – αλλά όποιος δεν μισεί τίποτα δεν επενδύει τίποτα συναισθηματικά. Πράγμα που οριακά είναι δυνατό, αλλά αποτελεί εξ ορισμού αποκλειστικότητα ορισμένων ατόμων, χριστιανών αναχωρητών στην έρημο ή οπαδών του βουδισμού. Και η ύπαρξη αυτών των περιθωριακών ατόμων, ερημιτών ή αγίων, επιτρέπει ταυτόχρονα στην κοινωνία να δικαιολογείται και να ενοχοποιείται, δίνοντας στον εαυτό της την απατηλή απόδειξη της δυνατότητας να πραγματωθεί το διακηρυσσόμενο ιδεώδες. Ο άγιος τάδε το καταφέρνει, άρα η ηθική μας δεν είναι παράλογη· εμείς όμως δεν έχουμε το απαιτούμενο ανάστημα, πρέπει επομένως να εξιλασθούμε, να γονυπετήσουμε, να συνεισφέρουμε στους εράνους για την ανοικοδόμηση του ιερού ναού κ.λπ. – και ταυτόχρονα, αναμφίβολα, να μάθουμε να εξαπατάμε.

Ίσως υπήρξε κάποια στιγμή στην ιστορία του χριστιανισμού που αυτή η διπλοπροσωπία δεν είχε ακόμη εμφανιστεί: αναφέρομαι στους δύο πρώτους αιώνες της εξάπλωσής του (τον 2ο και τον 3ο μ.Χ. αιώνα), περίοδο για την οποία έχει κανείς την εντύπωση σε μεγάλο βαθμό ότι αυτοί οι χριστιανοί είχαν πράγματι παραιτηθεί από την εγκόσμια ζωή και περίμεναν ανά πάσα στιγμή τη Δευτέρα Παρουσία, την επιστροφή του Χριστού επί της γης. Ως εκ τούτου, η επίγεια ζωή – συμπεριλαμβανομένης βεβαίως και της ζωής των πολιτικών θεσμών – έχανε κάθε σημασία, αφού ο Μεσσίας θα εμφανιζόταν από τη μια στιγμή στην άλλη. Υπό αυτές τις συνθήκες, όταν τα άτομα ζουν μια ζωή που μόνο κατ’ όνομα είναι ζωή, σε απόλυτη ετοιμότητα και με τις αποσκευές ανά χείρας για το ταξίδι στον άλλο κόσμο, είναι δυνατό να φανταστούμε εφαρμογή της χριστιανικής ηθικής που να μην αποτελεί διαρκή διπλοπροσωπία. Από τη στιγμή όμως που οι χριστιανοί εγκαθίστανται μόνιμα στη ζωή της κοινωνίας, και επομένως από τη στιγμή όπου ο χριστιανισμός αναγνωρίζεται (το 313 μ.Χ., επί Κωνσταντίνου) και στη συνέχεια γίνεται η υποχρεωτική θρησκεία για όλους τους κατοίκους της Αυτοκρατορίας επί ποινή διώξεων (384, ψήφισμα του Θεοδόσιου), η διπλοπροσωπία βρίσκεται στην καρδιά της χριστιανικής θέσμισης της κοινωνίας και η κατάσταση αυτή προεκτείνεται μέχρι τις μέρες μας με τη διάσταση ανάμεσα σε ένα δικαιολογητικό λόγο και στην πραγματικότητα.

ΠΕΙΤΕ «ΟΧΙ» ΧΩΡΙΣ ΠΑΡΕΞΗΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΕΝΟΧΕΣ

 Το «όχι» είναι μια ολοκληρωμένη πρόταση – γι΄αυτό μην διστάζετε να την πείτε. Αν, όμως, νομίζετε ότι λέγοντας «όχι» πηγαίνετε κατευθείαν για καβγά, τότε χρησιμοποιείστε την ακόλουθη τεχνική. Η τεχνική αυτή είναι ένα από τα καλύτερα ψυχολογικά εργαλεία και θα σας σώσει από πολλούς εκνευρισμούς αλλά και στεναχώριες.

Υπάρχει ένας κανόνας πειθούς που λέγεται αμοιβαιότητα και ο οποίος, βασικά, λέει πως, όταν κάποιος μας κάνει μια χάρη, συνήθως νιώθουμε την ανάγκη να την ανταποδώσουμε. Όταν κάποιος μας δίνει κάτι (π.χ. χρόνο, πληροφορίες, κάποιο δώρο κ.λπ.) συχνά νιώθουμε υπόχρεοι απέναντί του. Να γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι δυσκολεύονται να μην αγοράσουν κάτι από ένα μαγαζί που ο πωλητής τους έχει αφιερώσει τόσο πολύ χρόνο.

Αυτός, λοιπόν, ο νόμος της αμοιβαιότητας μπορεί να εφαρμοστεί και αντίστροφα. Η τεχνική λειτουργεί κάπως έτσι: Αφού αρνηθείτε τη χάρη ή την εξυπηρέτηση (αυτή που σας ζητείται), ζητήστε εσείς μια χάρη, ακριβώς μετά τη δική σας άρνηση στο αίτημα του άλλου. Με το να ζητάτε εσείς τώρα μια χάρη, την οποία ο άλλος, κατά πάσα πιθανότητα, δεν θα σας την κάνει, ουσιαστικά ξεπληρώνετε το χρέος σας τη στιγμή που ο άλλος θα σας την αρνηθεί.

Ας πούμε, για παράδειγμα, ότι ένας φίλος σας παίρνει τηλέφωνο και ζητά να δανειστεί το αυτοκίνητό σας. Εσείς του απαντάτε: «Α, δεν γίνεται, γιατί το χρειάζομαι. Όμως καλά έκανες και με πήρες, γιατί σε ήθελα. Υπάρχει περίπτωση την επόμενη εβδομάδα που θα λείπω να βγάζεις το σκύλο μου βόλτα;» Τώρα αυτός είναι αναγκασμένος να απολογηθεί σε σας και να σας εξηγήσει γιατί δεν μπορεί να σας εξυπηρετήσει.

Αυτή η τεχνική λειτουργεί περίφημα, ακόμη και με τους ανθρώπους εκείνους που προσπαθούν να σας «φορτώσουν ενοχές». Θα τους κάνει να αισθανθούν εξαιρετικά αμήχανα και πολύ άβολα να σας πιέσουν να τους κάνετε τη χάρη που σας ζητάνε. Φροντίστε μόνο, η χάρη που θα ζητήσετε από τον άλλο να είναι πάνω από τις δυνατότητές του.

Μια ακόμη συναρπαστική και αποτελεσματική προσθήκη σ’ αυτήν τη τεχνική είναι η χρήση της λέξης «γιατί». Επειδή η λέξη «γιατί» πυροδοτεί την ασυνείδητη παραδοχή ότι ακολουθεί μια λογική εξήγηση. Όταν ακούμε κάτι, έχουμε σχεδόν μια Παβλοφική αντίδραση να το αποδεχθούμε.

Όταν, λοιπόν, θέλετε να πείτε «όχι», απλά πείτε το, χρησιμοποιήστε τη λέξη «γιατί ή επειδή» και μετά ζητήστε κι εσείς μια χάρη. Η συζήτηση θα λήξει χωρίς παρεξηγήσεις κι εσείς θα αισθάνεστε υπέροχα.

Με τρομάζουν οι άνθρωποι που μόνο κοιτούν

Έφαγα τα χρόνια μου σ'αυτή την έρημη ακρογιαλιά περιμένοντάς σε. Είπες περίμενε κι εγώ μόνο αυτό έκανα,τίποτα παραπάνω. Πάντα υπακούω, πάντα τηρώ αυτά που μου ζητάνε.

 Περίμενα να έρθεις τουλάχιστον να πεις αντίο για να σταματήσω να περιμένω.Να πεις ζήσε για να ζήσω. Δεν το έκανες κι εγώ περίμενα.Κι ενώ περίμενα τα μαλλιά μου μακραίνανε. Έχω μια ουρά μαλλιά πίσω μου,με ακολουθεί. Όχι ότι πάω μακριά.

Δεν απομακρύνομαι μην τυχόν και χάσω το σημείο. Δυο­ τρία βήματα όλα κι όλα. Να με βρεις εκεί. Είναι και το βάρος τους που με κουράζει. Πού να μετακινηθώ με τόσο βάρος. Και τα νύχια μου. Και τα νύχια μου έχουν μακρύνει κι έχουν γυρίσει προς τα μέσα. Σαν άγριου πουλιού. Έχουν μπει μες στο δέρμα και το ματώνουν. Ξεραμένο αίμα, φρέσκο αίμα. Kαι ιδρώτας. Απ'την αγωνία. Και τη λαχτάρα. Είπες πως θα'ρθεις. Το δέρμα μου τραχύ και γεμάτο γραμμές. Πέρασε ο καιρός. Με γέρασε η αρμύρα και ο ήλιος. Αμφιβάλλω αν θα με αναγνωρίσεις όταν 'ρθεις. Αυτό με ανησυχεί πιο πολύ.

Ότι θα έρθεις, θα σου μιλώ και δε θα βλέπεις, μόνο θα κοιτάς τη γερασμένη μου μορφή αμήχανα. Με τρομάζουν οι άνθρωποι που μόνο κοιτούν. Αν βρείτε ποτέ άνθρωπο που βλέπει να τον κρατήσετε,μην τον αφήσετε να φύγει. Ζούμε στην εποχή της τυφλότητας και είναι σπάνιο αυτό το είδος ανθρώπων. Με τρομάζουν οι άνθρωποι που μόνο κοιτούν. Αν βρείτε ποτέ άνθρωπο που βλέπει να τον κρατήσετε,μην τον αφήσετε να φύγει. Ζούμε στην εποχή της τυφλότητας και είναι σπάνιο αυτό το είδος ανθρώπων. Είπες πως θα 'ρθεις. Κι έχει ξεθωριάσει ακόμα και το χρώμα των ματιών μου.

Φοβάμαι πως θα'ρθεις και δε θα αναγνωρίζεις το βλέμμα μου.Θα προσπαθήσω να μπω με τα μάτια μου στα μάτια σου και θα με ασφαλίσεις σαν ξένη απ'έξω. Θα παλεύω να μπω κι εσύ θα με πολεμάς. Με τρομάζει ο πόλεμος, ξέρεις. Είπες πως θα 'ρθεις. Δεν έχω βγάλει μιλιά από τότε που έφυγες. Δε θέλω να μιλήσω σε κανέναν περαστικό. Ποτέ οι λέξεις δε φτάνουν να εξηγήσουν. Μετέωρες αιωρούμενες λέξεις προκαλούν μελαγχολία.Δε μου αρέσει η μελαγχολία και λυπάμαι τις λέξεις. Επιλέγω σιωπή. Ζούμε στην εποχή της κώφωσης. Σ'αγαπώ σου είχα πει και φοβόμουν μην απαντήσεις "κι εγώ" και δε σε πιστέψω. Είπες"τι;"και σε πίστεψα ότι δεν άκουγες. Ζούμε στην εποχή της παρανόησης. Σου είχα πει θέλω να σε μάθω κι εσύ έβγαλες ταυτότητες και άπλωσες αριθμούς.

Είπα "ααα"και ησύχασα ότι δεν κατάλαβες. Αν καταλάβαινες θα σκιαζόμουνα. Γιατί μετά θα ήθελες να μάθεις κι εμένα. Κι εγώ φοβάμαι μη με μάθουν. Μην πάρουν φόρα τα από μέσα και ξεχυθούν απέξω και τρομάξουν οι άνθρωποι από σκέψεις και όνειρα και προσδοκίες που δεν είναι τούτου του κόσμου. Κι έτσι προσπαθώ να συγκρατήσω τα μέσα μέσα και παραμέσα. Μόνο καλύτερα λίγο αίμα να τρέξει να ξεθυμάνει η πίεση και η ορμή.

Είπες θα έρθεις και περιμένω αφήνοντας στάλες αίμα να εκτονώσει την αναμονή. Είπες θα έρθεις και είμαι σίγουρη ότι θα σε αναγνωρίσω στο βλέμμα, κι ας με κοιτάξεις σαν άγνωστη θα είμαι εγώ. Αυτό το συναπάντημα δεν το περίμενα αλήθεια.Ήρθε και με ρούφηξε η συνάντηση σαν ανεμοστρόβιλος. Όχι γλυκό αιγαιοπελαγίτικο αεράκι. Δυνατός αέρας μεμιάς κι εγώ στροβιλίζομαι­ μαζί σου;Δεν μπορώ ακόμα να καταλάβω αν είσαι κι εσύ μέσα ή απ'έξω ακούω μια φωνή να λέει "άγνωστη"... "Είμαι εδώ", δεν ξέρω αν φτάνει η φωνή μου τη φωνή σου...έστω κάτι από εμάς να συναντηθεί επιτέλους,να ενωθεί όπως ενωνόμουν κάθε βράδυ στα όνειρά μου μαζί σου."Άγνωστη" άκουσα ξανά και κατάλαβα ότι μάλλον μου κάνει παιχνίδια η φύση με επαναλήψεις.

Άγνωστη έμεινα για πάντα, καταραμένη άγνωστη και στη μορφή και στο από μέσα. Το νοθευμένο από μέσα που ψάχνει το αθάνατο νερό να εξαγνιστεί από λογικές και μεθοδευμένες σκέψεις. Άγνωστη για σένα, άγνωστη για μένα και αόρατη για όλους. Συνειδητή επιλογή παράφορα ρομαντική κατάληξη ενός ακόμα τυχαίου περάσματος; Φέρνει ζαλάδα το στροβίλισμα άγνωστε αγαπημένε.

Είπες θα 'ρθεις. Περάσανε τα χρόνια κι ήρθες. Μα τυχαίο ήτανε το πέρασμά σου κι εγώ για ραντεβού το πέρασα κι έτρεξα στον καθρέφτη να φτιαχτώ. Και μέχρι να γυρίσω είχες ήδη πάλι χαθεί. Η απώλειά σου με ρούφηξε κι είναι οι φωνές που ακούω από άλλες εποχές. Μπερδεμένοι χρόνοι, σχετικοί, κι εγώ άσχετη με υπολογισμούς, μόνο ένστικτα. Μαζί σου ένστικτα και βίαια και ζωώδη λαι αγγελικά και εξαγνισμένα. Όλα μαζί σε δόσεις απροσδιόριστες, τυχαίες. Μικρές εκρήξεις μέσα μου, μικρά φουρνέλα βγάζουν φωτιές, αφήνουν σπινθιροβόλες εξαγωγές συναισθήματος. Τι κρίμα που δεν ήσουν εδώ να δεις, τι κρίμα που δε θα είσαι ποτέ εδώ. Είναι δικό σου επίτευγμα αυτό, άγνωστε δημιουργέ και επιμελώς συγκαλειμμένε συνοδοιπόρε.

Σπάταλα ξοδεύεις, αστόχευτα, ενέργεια, κι εγώ πάλι τη χαρίζω απλόχερα στο σύμπαν αφού άλλο παραλήπτη δεν έχω. Μικρά βεγγαλικά, προσπαθώ να τα συγκρατήσω μα διαχέομαι απ'το φως, μου ανοίγει τρύπες το φως σου και ξεπηδούν πρωτοχρονιάτικες σπίθες γιορτής. Κρίμα που δεν είσαι εδώ. Μια στιγμή­ δυο στιγμές, τόση η ζωή η ζωή μαζί σου. Στροβιλίζομαι ακόμα. Ο "άγνωστη" φωνάζει κι όταν καταλαγιάσει δε θα είμαι ούτε εγώ καν εδώ.

Η Τολμηρή Περιπέτεια Της Αγάπης Προς Εαυτόν

Είναι συναρπαστικό να γράφεις τις σκέψεις που σου γεννιούνται, έχοντας ως ερέθισμα τις “τυχαίες” συζητήσεις που έχεις κάνει στο διάστημα των τελευταίων ημερών. Όσοι με γνωρίζετε, ξέρετε πολύ καλά την γνώμη μου για την τύχη: απλά δεν υφίσταται. Όλα έχουν ένα σκοπό, όλα γίνονται για κάποιο λόγο. Έτσι λοιπόν και οι συζητήσεις στις οποίες βρέθηκα είχαν και αυτές έναν σκοπό – να δημιουργηθεί το περιεχόμενο αυτού του άρθρου.

Ένας φίλος λοιπόν με ρώτησε πρόσφατα, ποιο πιστεύω ότι είναι το χαρακτηριστικό που με καθορίζει περισσότερο στην ζωή μου και που με έχει στηρίξει στο να πετυχαίνω πάντα τους στόχους μου. Του απάντησα χωρίς δισταγμό πως είναι η τόλμη: η δύναμη-ώθηση να προχωράω μπροστά για να βιώσω αυτό που επιθυμώ, έστω και αν φοβάμαι, έστω και αν δεν υπάρχουν εγγυήσεις και το ρίσκο είναι πολύ μεγάλο -προσωπικό, οικογενειακό, οικονομικό, συναισθηματικό.

Η επόμενη εύλογη ερώτηση του ήταν: «από πού απορρέει αυτή η τόλμη;» Η μόνη απάντηση που μπόρεσα να δώσω είναι «από την αγάπη προς τον εαυτό μου».

Όταν αγαπάτε αρκετά τον εαυτό σας, δεν μπορείτε παρά να επιδιώξετε να τον κάνετε ευτυχισμένο. Αργά ή γρήγορα οι κοινωνικοί συμβιβασμοί καταρρέουν, αποκτάτε διαύγεια για τον σκοπό σας και η μόνη κίνηση που σας μένει είναι το άλμα που θα οδηγήσει στην ουσιαστική ικανοποίηση του εαυτού, έστω και αν είναι ένα άλμα στο άγνωστο.

Δεν μπορεί κανείς να ζήσει το μεγαλείο του αν πρώτα δεν αγαπήσει τον εαυτό του.

Τελευταία πολλοί πηγαίνουμε σε συμβούλους, δασκάλους, θεραπευτές, σεμινάρια, σε αναζήτηση της αγάπης -ιδιαίτερα της αγάπης που μπορεί να προσφέρει μια ερωτική σχέση. Οι περισσότεροι όμως δεν καταφέρνουν να την βρουν, ανεξάρτητα με το πόσο την αναζητούν, το πόσο προσπαθούν, ή το πόσα ξοδεύουν. Και αυτό, διότι δεν αντιλαμβάνονται ότι η αγάπη που ψάχνουν βρίσκεται στο ένα σημείο που δεν θέλουν να κοιτάξουν – μέσα τους.

Όταν δεν νιώθετε αγάπη για τον εαυτό σας ή -ακόμα χειρότερα- δεν κατανοείτε ακριβώς τι σημαίνει αυτή η φράση τότε κοιτάζετε την ζωή μέσα από θολούς φακούς.

Ένας λόγος που συμβαίνει αυτό είναι διότι οι περισσότεροι έχουν αντίστροφη κατανόηση για το πώς λειτουργούν τα πράγματα. Περιμένουν δηλαδή να αγαπήσουν τον εαυτό τους αφού πρώτα κατακτήσουν κάτι που έχουν θέσει ως στόχο -επαγγελματική εξέλιξη, το τέλειο κορμί, τη σχέση που θα τους απογειώσει. Αυτό μοιάζει με το να λέμε στο αυτοκίνητο μας ότι θα του βάλουμε βενζίνη αφού έχει διασχίσει την διαδρομή που επιθυμούμε.

Αγαπήστε πρώτα τον εαυτό σας. Αγαπήστε τον ΤΩΡΑ! Αυτή είναι η βάση πάνω στην οποία θα κτίσετε εποικοδομητικές εμπειρίες -συμπεριλαμβανομένων και των σχέσεων σας- και ακόμα καλύτερα, είναι η βάση που θα σας οδηγήσει να ζήσετε τον μεγάλο σκοπό της ζωής σας.

Πώς μπορούμε λοιπόν να αγαπήσουμε τον εαυτό μας;
Ας εξετάσουμε καταρχήν έναν ορισμό της Αγάπης προς εαυτόν:
Αγάπη προς εαυτόν είναι η ανιδιοτελής αγάπη και σεβασμός που τρέφεις για τον εαυτό σου, που είναι τόσο βαθιά, τόσο σταθερή και ακλόνητη, που σε οδηγεί στο να επιλέγεις μόνο καταστάσεις και σχέσεις που αντανακλούν την ίδια ανιδιοτελή αγάπη και σεβασμό.

Ας κάνουμε εδώ μία παύση. Θέλω να νιώσετε βαθιά αυτά τα λόγια. Βάλτε πρώτο ενικό και με το χέρι στην καρδιά ξαναδιαβάστε τον ορισμό δυνατά. Νιώστε την δόνηση που διαπερνά τα λόγια σας και κινεί το σώμα σας καθώς λέτε αυτή την αλήθεια:
Αγάπη προς εαυτόν είναι η ανιδιοτελής αγάπη και σεβασμός που τρέφω για τον εαυτό μου, που είναι τόσο βαθιά, τόσο σταθερή και ακλόνητη, που με οδηγεί στο να επιλέγω μόνο καταστάσεις και σχέσεις που αντανακλούν την ίδια ανιδιοτελή αγάπη και σεβασμό.

Η επιλογή των λέξεων «ανιδιοτέλεια και σεβασμός» είναι μία ισχυρή και στοχευμένη επιλογή. Σημαίνει ότι -χωρίς διάκριση, προϋποθέσεις, κανόνες και προσδοκίες- δεσμεύεστε να δώσετε στον εαυτό σας αγάπη και σεβασμό. Σημαίνει ότι η αγάπη και ο σεβασμός που θα τρέφετε για τον εαυτό σας, θα υπάρχει πάντα, ακόμα και όταν δεν καταφέρνετε αυτό που θέλετε, όταν κάνετε κακές επιλογές ή όταν δεν βγάζετε τον καλύτερο εαυτό σας. Είσαστε άνθρωποι και αυτό σημαίνει ότι θα κάνετε λάθη, ότι θα αποτύχετε και θα πέσετε. Αλλά η ανιδιοτελής αγάπη είναι αυτή που θα σας σηκώσει αμέσως όρθιους για να συνεχίσετε την περιπέτεια.

Πώς είναι να αγαπάτε τον εαυτό σας τόσο πολύ που να υπερασπίζεστε το δικαίωμα σας για ανιδιοτελή αγάπη και σεβασμό πριν από όλα και όλους;
Είναι σαν να μπαίνετε στον ρόλο του καλύτερου φίλου σας, που σας γνωρίζει εις βάθος, σας αποδέχεται και σας στηρίζει σε ό,τι και αν κάνετε.

Είναι η συμπεριφορά που αναλαμβάνετε απέναντι σε ένα μικρό παιδί που προσπαθεί να μάθει να περπατάει, αλλά πέφτει ή παραπατά. Δεν θα πείτε «Σήκω αποτυχημένε! Ποιο είναι το πρόβλημά σου;» Πιθανότατα θα πείτε «όλα είναι εντάξει, συνέχισε να προσπαθείς, θα τα πας περίφημα, είναι σίγουρο ότι θα μάθεις να περπατάς!».

Είναι δουλειά σας να κάνετε το ίδιο και με τον εαυτό σας, να επιλέγετε πάντα να του δίνετε μία αγκαλιά και να του θυμίζετε ότι κάθε στιγμή μαθαίνει κάτι, ανεξάρτητα με την ηλικία του ή με τις καταστάσεις που αντιμετωπίζει.

Όταν καταστήσετε την αγάπη προς εαυτόν ως την βάση των επιλογών και των πράξεων σας, η περιπέτεια της ζωής σας θα πάρει μία πολύ διαφορετική τροπή.

Πολλοί έχουν βρεθεί σε σχέσεις όπου οι άνθρωποι δεν τους αγαπήσανε με ανιδιοτέλεια, αλλά αντίθετα χρησιμοποίησαν την αγάπη ως έπαθλο, ως τιμωρία, ή για να τους χειραγωγήσουν. Ή ακόμα χειρότερα, πολλοί εμπιστεύτηκαν ανθρώπους που αγαπούσανε –γονείς, φίλους ή εραστές– και αυτοί κατέρριψαν αυτή την αγάπη, δημιουργώντας ίσως μερικές από της πιο οδυνηρές και δύσκολες καταστάσεις που έχουν αντιμετωπίσει.

Κάντε λοιπόν στον εαυτό σας μία χάρη. Μην επαναλαμβάνετε το ίδιο λάθος. Αλλάξτε την σχέση σας με τον εαυτό σας, αφού είναι και η μόνη σχέση που μπορείτε απολύτως να ελέγξετε. Κάντε την πιο ουσιαστική, έτσι ώστε η αγάπη να είναι πάντα παρούσα, πάντα δεδομένη –ό,τι και αν συμβαίνει.
Πώς μπορείτε να καταστήσετε την αγάπη προς εαυτόν καθημερινό βίωμα; Παρακάτω θα βρείτε κάποιες ιδέες για να το πετύχετε:
1) Επιλέξτε την Αγάπη,τη φροντίδα και τη συμπόνια προς τον εαυτό σας κάθε στιγμή. Η επιλογή είναι από τις μεγαλύτερες δυνάμεις που σας έχουν δοθεί για να δημιουργήσετε την ζωή που θέλετε.
Το τι ακριβώς θα επιλέξετε εξαρτάται ασφαλώς από αυτό που θέλει ο καθένας. Αλλά υπάρχουν κάποια πράγματα που ταιριάζουν σε όλους, διότι έχουν θετικό αντίτυπο και εκφράζουν αδιαμφισβήτητα την αγάπη προς εαυτόν: Επιλέξτε να φροντίσετε το σώμα σας μέσο καλής διατροφής και αναζωογονητικής άσκησης. Επιλέξτε να δραστηριοποιείστε στο πεδίο που σας ενδιαφέρει και που σας κάνει να νιώθετε χαρά και διεύρυνση, έστω και αν οι συνθήκες δεν είναι εύκολες προς το παρόν. Επιλέξτε να χαρίσετε στον εαυτό σας καθημερινά στιγμές ψυχαγωγίας και διασκέδασης, που σας κάνουν να νιώθετε χαρά. Επιλέξτε τη δημιουργία αφθονίας γύρω σας, συνειδητοποιώντας τις μικρές απολαύσεις που σας ανήκουν, όπως μία κούπα ζεστό καφέ ή ένα αναζωογονητικό μπάνιο στην αρχή της ημέρας. Επιλέξτε να αγαπήσετε τον εαυτό σας με το να του φέρεστε με τρυφερότητα, κάθε στιγμή της κάθε μέρας.


2) Σταματήστε τις εμμονές:Σταματήστε να κριτικάρετε τον εαυτό σας, να τον βγάζετε άχρηστο και να εστιάζεστε στο τι δεν σας αρέσει πάνω του. Την έχετε αυτή την επιλογή. Κάντε μία ουσιαστική πράξη αγάπης προς τον εαυτό σας και σταματήστε τον υπ’ αριθμόν ένα υβριστή σας, που θίγει την τιμή και την αξιοπρέπειά σας: την εσωτερική κριτική που ασκείτε στον εαυτό σας. Όταν σταματήσετε να καταδικάζετε τον εαυτό σας συνεχώς, θα απαλλαγείτε από την αμυντική σας στάση και, κατά συνέπεια, από κάποιους από τους φόβους και τους πόνους σας. Η ζωή σας θα πάψει να είναι μια συνεχής πάλη. Θα πάρετε μία ανάσα και θα μπορείτε να σταθείτε σε ένα πιο ενδυναμωτικό σημείο εκκίνησης για την επίτευξη των επιδιώξεών σας.

3) «Δείτε» τον Εαυτό σας: Κοιτάξτε βαθιά μέσα στα μάτια σας κάθε μέρα. Δείτε τα να καθρεπτίζουν τον αληθινό εαυτό σας, τα αληθινά σας συναισθήματα. Δείτε την ψυχή σας. Η αγάπη κατοικεί μέσα σας. Όταν επιλέξετε να το πιστέψετε, θα το δείτε. Και όταν το δείτε στον εαυτό σας, θα μπορέσετε να το αναγνωρίσετε και στους άλλους -και οι άλλοι θα μπορέσουν να το δουν σε εσάς με την σειρά τους.

4) «Ακούστε» τον εαυτό σας: Το σώμα, η καρδιά και το πνεύμα σας επικοινωνούν μαζί σας κάθε στιγμή. Αν τα ακούσετε, τότε θα λάβετε όλη την καθοδήγηση που χρειάζεστε για να ζήσετε ατέλειωτη αγάπη. Αγάπη σημαίνει ότι δίνετε προσοχή. Αγάπη σημαίνει ότι ακούτε.
Λαμβάνετε συνεχώς μηνύματα από το σώμα σας και την εσωτερική διαισθητική καθοδήγηση σας, όπως: «ξεκουράσου», «παίξε», «κάνε έρωτα», «χόρεψε», «σταμάτα να τρως αυτά που σε πληγώνουν». Μηνύματα ακόμα λαμβάνετε και μέσα από τα συναισθήματά σας για κάθε κατάσταση που βιώνετε. Όταν πάρετε ένα τέτοιο μήνυμα, ακούστε το προσεκτικά και προσπαθήστε να το κατανοήσετε. Θέστε τις βάσεις για έναν ανοιχτό διάλογο με τον εαυτό σας. Θα εκπλαγείτε από την διαύγεια και την δύναμη που θα κερδίσετε από αυτό.

5) Δράστε πάνω στην καθοδήγηση που λαμβάνετε: χωρίς δράση τίποτα δεν θα αλλάξει! Είναι πιο αποδοτικό να κάνετε το βήμα που σκέπτεστε, για να δείτε αν θα σας πάει εκεί που θέλετε, παρά να παραμένετε στάσιμοι στην σκέψη, ζυγίζοντας ξανά και ξανά την κάθε παράμετρο. Αν περιμένετε να σιγουρευτείτε 100% ότι είναι το σωστό βήμα, δεν θα κινηθείτε ποτέ. Κάνοντας τέτοια βήματα όποτε έχετε την ευκαιρία, θα είσαστε σε θέση να συλλέγετε περισσότερες πληροφορίες και να δοκιμάζετε τον εαυτό σας, και αυτό θα σας οδηγήσει να κάνετε όλο και καλύτερες επιλογές.

6) Γιορτάστε: Γιορτάστε κάθε σας βίωμα. Αντί να σκέφτεστε τι δενκάνατε σήμερα και τι έχετε να κάνετε αύριο, στο τέλος κάθε μέρας δώστε λίγο χρόνο και αναλογιστείτε τι κάνατε και πετύχατε. Έστω και αν αυτό είναι ότι ξεκουραστήκατε, διαβάσατε ένα βιβλίο, οργανωθήκατε ή κάνατε ένα τηλεφώνημα. Μετρήστε όλα όσα κάνατε ως επιτυχία. Αυτό θα αναπτερώσει το ηθικό σας και θα σας κρατάει σε εγρήγορση για να κινηθείτε προς τα εμπρός.

7) Ξεκουραστείτε, ανανεωθείτε, λάβετε: Προγραμματίστε την καθημερινή ξεκούραση σας, αλλά κάντε και τακτικά διαλείμματα κατά την διάρκεια της εργασίας σας. Κάντε κάτι που θα διεγείρει τις αισθήσεις σας, όπως αργές και ανακουφιστικές διατάσεις, έκθεση του προσώπου σας στον ήλιο (ή στο κρύο), κίνηση στο ρυθμό ενός τραγουδιού που σας ενεργοποιεί! Δώστε στον εαυτό σας τακτικά την ευκαιρία να απολαύσει το συναίσθημα ότι είναι ζωντανός. Συνήθως οι άνθρωποι –και ιδιαίτερα οι γυναίκες– αφοσιώνονται στο να προσφέρουν διαρκώς και καταλήγουν εξαντλημένοι/ες. Όταν είστε υπερβολικά κουρασμένοι, συμπεριφέρεστε με τρόπους που πολύ συχνά μετανιώνετε. Πρέπει να επιτρέψετε στον εαυτό σας να «γεμίζει» και να ικανοποιείται –πριν προσφέρετε στους άλλους. Μην δίνετε από τις εφεδρείες σας. Δώστε από το περίσσευμά σας.

Όταν λαμβάνετε από τον εαυτό σας για τον εαυτό σας αγάπη, ενέργεια και αφθονία, δημιουργείτε τις συνθήκες και για μια συνεχή προσφορά από εσάς προς τους άλλους. Η αγάπη και η ενέργεια είναι πόροι που ανανεώνονται. Όταν γεμίζετε τον εαυτό σας με την αγάπη που είστε, αυτή αντανακλά χωρίς κόπο και στους άλλους. Συμπεριλάβετε λοιπόν συνειδητά και σκόπιμα την ανάπαυση και την αναψυχή στην κάθε σας μέρα, δεν είναι πολυτέλεια. Είναι μια απαραίτητη, ουσιαστική πράξη αγάπης προς τον εαυτό σας και προς τους άλλους.

Περηφάνια και Εγώ

Στον εξωτερικό κόσμο, υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να δυναστεύουν και υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να δυναστεύονται. Η ευθύνη δεν είναι μονόπλευρη. Υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να σκλαβωθούν, γιατί έχει ένα πράγμα η σκλαβιά: σου αφαιρεί κάθε ευθύνη. Την ευθύνη την έχει τότε ο ιδιοκτήτης σου. Εσύ είσαι απλώς υποχείριος. Ό,τι σου λέει το κάνεις, αλλά δεν αισθάνεσαι κανένα βάρος. Έτσι λοιπόν οι περισσότεροι άνθρωποι θέλουν κατά βάθος να παραμείνουν σκλάβοι.

Σκλαβιά στο χώρο της θρησκείας σημαίνει ότι παραμένεις Ινδουϊστής, Μωαμεθανός, Χριστιανός. Και φοβάσαι κιόλας, γιατί η σκλαβιά σου έχει ως βάση της μόνο κάποια πιστεύω. Προσπαθούν λοιπόν οι πάντες να προστατεύσουν το ποίμνιό τους, ώστε να μην έρχεται σε επαφή με άλλους.
Εδώ πέρα μαζί μου, υπάρχει κάποιο άρωμα θρησκείας αλλά όχι κάποια θρησκεία συγκεκριμένα. Αυτό σου δίνει απόλυτη ελευθερία. Σε κάνει υπερήφανο για τον εαυτό σου και ευγνώμονα για όλα όσα έχει κάνει για σένα η ύπαρξη. Να θυμάσαι, η υπερηφάνεια δεν αποτελεί το εγώ.

Το εγώ είναι κάτι χωρίς περιεχόμενο. Για παράδειγμα, κάποιος άνθρωπος που δεν μπορεί να τραβήξει ούτε μια ίσια γραμμή, θεωρεί τον εαυτό του μεγάλο ζωγράφο, αυτό είναι το εγώ, δεν υπάρχει κανένα περιεχόμενο. Αν όμως θεωρεί ο Πικάσο ότι είναι μεγάλος ζωγράφος, αυτό είναι απλώς ένα γεγονός, κι αν είναι υπερήφανος για την ιδιοφυία του, δεν υπάρχει τίποτε κακό σε τούτο. Θα πρέπει μάλιστα να βοηθήσουμε τους ανθρώπους να βρουν κάποια υπερηφάνεια για την ατομικότητά τους, γιατί η υπερηφάνεια εκείνη θα κάνει τα μάτια τους να λάμπουν, το πρόσωπό τους να είναι φωτεινό, η υπερηφάνεια εκείνη θα τους κάνει μοναδικά στο είδος τους άτομα, χωρίς να υπάρχει πλέον ζήτημα κατωτερότητας και ανωτερότητας.

Και δεύτερον, όποιος είναι υπερήφανος, είναι πάντοτε ευγνώμων. Επειδή η ιδιοφυία τού Πικάσο ή του Γιεχούντι Μενουχίν δεν είναι δική τους, οι ίδιοι είναι απλώς οι αγωγοί. Πρόκειται για το πέραν το οποίο έρχεται με μέσο εκείνους, στη μουσική, τον χορό, τη ζωγραφική, την επιστημονική έρευνα, την ποίηση, με χίλιους τρόπους, αλλά η αληθινή ιδιοφυία θα το γνωρίζει αυτό με βεβαιότητα, ότι έρχεται από το πέραν. Είναι υπερήφανος που έχει επιλεγεί, δεν είναι υπερήφανος σε σύγκριση με σένα. Το εγώ αποτελεί σύγκριση: είσαι υψηλότερος, είσαι ανώτερος, υπάρχει πάντως σύγκριση. Δεν μπορείς να είσαι ανώτερος αν ζεις μόνος σου μέσα σε ένα δάσος, ανώτερος από ποιόν; Δεν μπορείς να είσαι καν κατώτερος, κατώτερος από ποιόν;

Ο υπερήφανος άνθρωπος έχει ένα βαθύ αίσθημα ευγνωμοσύνης που η ύπαρξη τον έχει επιλέξει, παρόλο που δεν είναι άξιος. Πρόκειται για παράξενο φαινόμενο. Όσο πιο άξιος είσαι, τόσο πιο πολύ αισθάνεσαι ότι δεν είσαι αρκετά άξιος. Σου έχουν δοθεί τόσα πολλά πράγματα και δεν μπορείς να κάνεις τίποτε σε ανταπόδοση.

Εδώ, θα υπάρχουν άνθρωποι με υπερηφάνεια. Θα ήθελα να είναι υπερήφανοι οι σαννυάσιν μου, ακόμη και για το γεγονός ότι είναι σαννυάσιν, ότι είχαν αρκετό θάρρος ώστε να πάνε ενάντια σε όλες τις ορθοδοξίες, τις παραδόσεις, τις συμβάσεις, σε όλα όσα είναι σάπια, και να βγουν έξω μέσα στο δροσερό, το νέο, μέσα στο καινούργιο. Είστε ευλογημένοι. Αλλά η ευλογία σας αυτή θα είναι γεμάτη από ευγνωμοσύνη. Αυτή τη διάκριση ακριβώς πρέπει να θυμάσαι μεταξύ εγώ και υπερηφάνειας.

Καταστρέφω το εγώ και δημιουργώ την υπερηφάνεια. Το εγώ είναι κάτι σαν καρκίνος ο οποίος απλούστατα σε κατατρώει και κατατρώει και τους άλλους. Η υπερηφάνεια, ο αυτοσεβασμός, είναι δημιουργικό φαινόμενο. Εκπληρώνει τις δυνατότητές σου και μοιράζεται μαζί με όλο τον κόσμο όλους τους θησαυρούς που έχεις φέρει στον κόσμο. Εδώ λοιπόν η κατάσταση είναι τελείως διαφορετική.

Θα ήθελα να συμβεί το ίδιο σε ολόκληρο τον κόσμο, αλλά είναι πάρα πολύ φοβισμένοι. Ο φόβος τους πως μπορώ να καταστρέψω την ηθική τους, τη θρησκεία τους, το παρελθόν τους, αποτελεί ξεκάθαρη ένδειξη ότι έχουν ήδη χάσει τις ρίζες τους στο παρελθόν. Ελπίζουν απλώς, ενάντια σε κάθε ελπίδα, ότι θα μπορούν με κάποιο τρόπο να μεταφέρουν όλα εκείνα τα παλιά σκουπίδια. Γιατί τα έχουμε σεβαστεί σαν να είναι από χρυσάφι επί αιώνες. Τώρα, αν τα πετάξεις ξαφνικά ως σκουπίδια στην άκρη του δρόμου, θα πληγωθεί το εγώ, γιατί θα σημαίνει τούτο ότι το εγώ έκανε λάθος επί αιώνες.

Ο σαννυάσιν χρειάζεται να έχει το θάρρος να αφήσει τον φόβο, γιατί αν δεν αφήσει το φόβο, δεν μπορεί να αφήσει το εγώ. Κι αν δεν αφήσει το εγώ, θα πρέπει να μεταφέρει ολόκληρο το φορτίο, όλες τις αποσκευές, τις εντελώς σάπιες. Όλη σου η ενέργεια πάει χαμένη καθώς κουβαλάς τους νεκρούς.

Για σκέψου τον εαυτό σου να κουβαλάς τον πατέρα σου, τον παππού σου, τους προγόνους σου, να τους έχεις όλους πάνω στην πλάτη σου και να πηγαίνεις βόλτα στην παραλία. Νομίζεις ότι θα φτάσεις ποτέ στην παραλία; Επειδή οι άνθρωποι που στέκουν στη σειρά πάνω στην πλάτη σου θα είναι ατέλειωτοι, όλοι σου οι ουρανοξύστες θα δείχνουν σαν πυγμαίοι. Το φορτίο θα είναι τόσο τεράστιο που δεν θα μπορείς να το μεταφέρεις χωρίς τη βοήθεια τού Σουράτζ Πρακάς. Θα χρειαστείς φορτηγά, οχήματα μεταφοράς. Και όλη σου η ζωή θα πάει απλούστατα χαμένη καθώς θα κουβαλάς όλους αυτούς τους νεκρούς ανθρώπους. Και τους κουβαλάμε όλοι.

Γι΄ αυτό και γίνεται σοβαρή η ζωή, φορτική, βαριά, χωρίς χυμούς, στεγνή. Διαφορετικά, δεν υπάρχει λόγος. Μπορείς να είσαι καταπράσινος με κόκκινα λουλούδια. Και δεν υπάρχει λόγος για καμιά σύγκριση. Γιατί να μην κάνουμε όλους τους ανθρώπους του πλανήτη να είναι αυτοκράτορες; Τι πρόβλημα υπάρχει; Είναι ζήτημα κατανόησης του κόσμου και αν καταλαβαίνεις τον εαυτό σου, δεν είναι δύσκολο να καταλάβεις τον κόσμο, είναι το απλούστερο πράγμα. Και μόλις έχεις καταλάβει ότι είναι δική σου η απόφαση αν θα είσαι αυτοκράτορας ή αν θα είσαι σκλάβος, ποιος θα επιλέγει να είναι σκλάβος;

Όταν μπορείς να βάλεις όλη σου την ενέργεια στη δημιουργία κάποιου πράγματος που θα σου δώσει ικανοποίηση, που θα σου δώσει μια βαθιά αίσθηση πλήρωσης, μια αίσθηση πως δεν υπήρξες μάταια εδώ, πως έχεις συνεισφέρει κάτι, έχεις κάνει λίγο πιο όμορφο τον κόσμο, του έχεις προσθέσει λίγα ακόμη λουλούδια.
Αν προσθέτουν οι πάντες λίγα ακόμη λουλούδια, όλος αυτός ο κόσμος μπορεί να γίνει κήπος και πάλι.

Δεν υπάρχει λόγος να πολεμάς. Δεν υπάρχει λόγος να είσαι ανώτερος από κάποιον, γιατί σας δίνω κάτι που είναι πολύ ανώτερο από την ανωτερότητα.

Σας κάνω μοναδικά στο είδος σας άτομα.

Ο αριθμός

 
Υπάρχει άραγε κάποια αντικειμενική εκτίμηση για το πόσους σεξουαλικούς συντρόφους πρέπει να έχει κάποιος στην ζωή του; Υπάρχει αλήθεια ο ‘σωστός’ και ο ‘λάθος’ αριθμός; Και πόσο τελικά επηρεάζει αυτός ο αριθμός την ζωή ενός ανθρώπου, τόσο πρακτικά όσο και ψυχολογικά;

Όλοι έχουν έναν ‘αριθμό’. Μην προσπαθήσετε να το αρνηθείτε. Δεν θα σας πιστέψει κανείς. Αν αυτό υπάρχει σε μια καταγεγραμμένη λίστα με πολλές ή λίγες λεπτομέρειες, ή αν άπλα είναι όλα καλά φυλαγμένα στο μυαλό σας, δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. Γι’ αυτό και σας προτείνουμε να μην υποστηρίξετε ότι ‘δεν θυμάστε’, να μην δείξετε αδιάφοροι και υπεράνω και σε καμία περίπτωση, μην πείτε «στάσου, ένα λεπτό…» και ξεκινήσετε να μετράτε με τα δάκτυλα κοιτώντας προς τα πάνω σκεπτικά. Στην τελική, να μην υποκριθείτε. Δεν είναι κακό να τον διατηρείτε. Αποδεχτείτε την προ-διάθεση όλων των ανθρώπων στην συλλογή των εμπειριών, ειδικά των ευχάριστων.

Το αν επιλέξετε όμως να μοιραστείτε την πληροφορία αυτή, είναι ένα εντελώς διαφορετικό θέμα. Είναι αναμφισβήτητα μια εμπιστευτική πληροφορία που χρήζει ειδικής διαχείρισης. Ο λόγος που την κάνει εμπιστευτική είναι διότι αυτός ο πολύ ιδιαίτερος αριθμός σέρνει μια ουρά από στερεότυπα και φανταστικά συμπεράσματα τα οποία μπορούν να καταπιούν την προσωπικότητα σας. Είτε ο αριθμός αυτός είναι μικρός, αναμενόμενος ή μεγάλος, θα σας στιγματίσει με κάποιον τρόπο. Σύμφωνα με πρόσφατες έρευνες, ο μέσος όρος για ολόκληρη την ζωή ενός άντρα κυμαίνεται μεταξύ των 9 με 10 σεξουαλικών συντρόφων. Στην γυναίκα αντίστοιχα, ο αριθμός κυμαίνεται μεταξύ 4ων με 5. Είναι μια μέτρηση που για να εκτιμηθεί, πρέπει να λάβουμε υπόψη και όλες τις παραμέτρους της. Είναι για παράδειγμα σε απόλυτη συνάρτηση με την εποχή που εξετάζουμε, την χώρα και την ηλικία. Οι αριθμοί για τους άνδρες και τις γυναίκες αντίστοιχα, που αναφέρθηκαν εδώ, εκπροσωπούν ένα βασικό πλαίσιο που αφορά την εποχή μας και σε παρόμοιες κοινωνίες με την δική μας.

Είναι λοιπόν τα όρια αυτά, του μέσου όρου, που υποδεικνύουν την λεγόμενη ‘αντικειμενική εκτίμηση’ περί του αποδεκτού αριθμού; Σε καμία περίπτωση. Λογικά σκεπτόμενοι, δεν μπορούμε να κρίνουμε τον ‘αριθμό’ παρά μόνο αν εξετάζουμε κάθε περίπτωση ανθρώπου μεμονωμένα και ξεχωριστά. Η λογική αυτή όμως, δεν κυριαρχεί στην σκέψη μας όταν ερχόμαστε σε πρώτη επαφή με αυτή την πληροφορία για κάποιο άλλο πρόσωπο ή ακόμα και για τον εαυτό μας. Έχουμε την διάθεση να αντλήσουμε γρήγορα συμπεράσματα. Έτσι βιαζόμαστε στο να χαρακτηρίσουμε κάποιον αναλόγως ή να πιέσουμε ψυχολογικά τον εαυτό μας, είτε προς την μια ή την άλλη κατεύθυνση.

Πιο πολύ στο ανδρικό φύλο, είναι σύνηθες να συναντήσεις έναν ελάχιστο ‘πήχη’, που θέτει έναν άνδρας μόνος του και ανάλογα με τις προσδοκίες του, που θα πρέπει για κάποιον αόριστο λόγο να φτάσει στην ζωή του πριν, κατά κάποιον τρόπο, κατασταλάξει. Αν και «εφηβική» η προσέγγιση αυτή, δεν παύει να ισχύει και να επηρεάζει την ζωή ενός άνδρα. Η πληρότητα, όπως ο κάθε ένας την αντιλαμβάνεται, έχει άμεση σχέση με την εξέλιξη της συμπεριφοράς ενός ανθρώπου. Ο ‘αριθμός’ αυτός, καταφέρνει αναπόφευκτα να τρυπώσει σε αυτό το παιχνίδι του μυαλού.

Το γυναικείο φύλο από την άλλη είναι πιο ώριμο και αρκετά πιο πρακτικό. Στην περίπτωση της γυναίκας, η πληρότητα είναι περισσότερο συνδεδεμένη με την ψυχολογία της παρά με τον ‘αριθμό’. Επίσης, τα ταμπού και τα στερεότυπα τα οποία συνοδεύουν τον ‘αριθμό’, την αποτρέπουν από τον φανερό υπολογισμό του. Ο αριθμός όμως δεν παύει να υπάρχει και εδώ, απλά είναι απόρρητος. Το μυστικό σε αυτή την περίπτωση είναι επτασφράγιστο. Αν είστε άνδρας και ευελπιστείτε να μάθετε τον ‘αριθμό’ της κοπέλας σας, απλά ξεχάστε το. Αυτό που μπορείτε να κάνετε είναι να προσθέσετε μια μεταβλητή ‘Χ’ σε ότι αριθμό σας πει. Αν είστε γυναίκα και έχετε την αντίστοιχη επιθυμία, κάντε το αντίθετο. Δηλαδή αφαιρέστε μια μεταβλητή από τον αριθμό που θα σας αποκαλύψει. Τώρα αν η αναμενόμενη μεταβλητή μπορεί να είναι το ένα ή το δέκα ή το είκοσι, αυτό το αφήνω σε σας να το εκτιμήσετε.

Συμπερασματικά, όλα δείχνουν ότι δεν υπάρχει ‘σωστός’ και ‘λάθος’ αριθμός. Πρόκειται για κάτι πλασματικό και αφηρημένο. Η επιδίωξη της ευτυχίας, αν όλα καταλήγουν εκεί, δεν εξαρτάται από την πρόσθεση αυτή και δεν υπάρχουν πρότυπα στην συσσώρευση εμπειριών που να μας παροτρύνουν προς αυτό τον δρόμο. Αντίθετα θα βρούμε πολλές περισσότερες περιπτώσεις ανθρώπων που να μας ενθαρρύνουν στην διερεύνηση πιο ουσιαστικών εμπειριών.

Ο διάσημος αμερικάνος μπασκετμπολίστας Wilt Chamberlain (1936 – 1999) ισχυρίστηκε στο βιβλίο του το 1991 ότι είχε κοιμηθεί με 20.000 διαφορετικές γυναίκες στην ζωή του. Όταν τον ρώτησαν για αυτό υποστήριξε ότι δεν έκανε τίποτα περίεργο. Είπε με περισσή απλότητα: «Έκανα ακριβώς ό,τι ήταν φυσικό, δηλαδή κυνηγούσα κυρίες που μου άρεσαν, όποιες και αν ήταν, όπου και αν ήταν». Αυτός ο ανεκδιήγητος τύπος λοιπόν, τοποθέτησε σίγουρα τον ‘αριθμό’ σε άλλο επίπεδο. Υπερβολή από κάθε οπτική, αλλά σίγουρα δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να ανακαλύψεις την ουσία κάποιου θέματος πέρα από το να το εξετάσεις στην υπερβολή του. Όσο πιο έντονη είναι αυτή, τόσο πιο ξεκάθαρη γίνεται η ουσία του θέματος. Λίγο πριν πεθάνει, το 1999, σε μια συνέντευξη είπε το εξής: «Το να έχεις χίλιες διαφορετικές κυρίες είναι μια αρκετά καλή εμπειρία, έμαθα στη ζωή μου. Ανακάλυψα όμως επίσης, ότι το να πας με μια γυναίκα χίλιες διαφορετικές φορές, είναι πιο ικανοποιητικό».

Σήμερα ξέχασα τον καλύτερο μου φίλο

Απίστευτο κι όμως αληθινό. Συμβαίνει καθημερινά και συμβαίνει σε όλους. Ξεχνάμε επανειλημμένα τον καλύτερο μας φίλο. Αυτόν που είναι μαζί μας και στα δύσκολα και στα εύκολα. Ξαφνικά γίνεται αόρατος και είναι σαν να μην υπάρχει. Δεν τον βλέπουμε, δεν τον αισθανόμαστε, δεν τον ακούμε κι όμως είναι τόσο κοντά μας...

Πως θα ένιωθες εσύ για έναν άνθρωπο που φέρεται έτσι στον καλύτερο του φίλο; Τι θα του έλεγες;

Εσύ, που ίσως είσαι ο μεγάλος κριτής για κάποιον που φέρεται με αυτόν το τρόπο στον φίλο του, εσύ ο ίδιος το κάνεις καθημερινά.

Πόσες φορές μέσα στη μέρα αισθανόμαστε το σώμα μας; Το αισθανόμαστε πραγματικά και αφουγκραζόμαστε τις ανάγκες και τις επιθυμίες του. Οι μόνες στιγμές που αρχίζουμε να το προσέχουμε είναι όταν εκείνο αρχίζει να διαμαρτύρεται για τον τρόπο που του φερόμαστε και φέρνει τον πόνο στο προσκήνιο. Ο πόνος είναι για το σώμα ο τρόπος για να επικοινωνήσει μαζί μας
Πονάει το κεφάλι μας, τότε αρχίζουμε να νιώθουμε ότι έχουμε κεφάλι. Πονάει το πόδι μας, τότε αρχίζουμε να νιώθουμε ότι έχουμε πόδι. Πονάει το στομάχι μας, τότε αρχίζουμε να νιώθουμε ότι έχουμε ένα σώμα πέρα από τα δυο χέρια, τα δυο πόδια και το κεφάλι. Ακόμα όμως και σε αυτές τις περιπτώσεις ανταποκρινόμαστε με τελείως λάθος τρόπο. Αντί να προσεγγίσουμε τον φίλο μας, να τον αγκαλιάσουμε, να τον αγαπήσουμε και να τον ρωτήσουμε πως νιώθει, τι χρειάζεται, εμείς τον χαπακώνουμε με χίλιες δυο χημείες, αντιβιοτικά και φάρμακα.

Πριν επιλέξουμε όμως να παραδοθούμε στην χημεία ίσως είναι καλό να ρωτήσουμε το σώμα τι είναι αυτό που το έχει φέρει στην κατάσταση του πόνου. Τι κάνουμε εμείς και με ποιο τρόπο συμπεριφερόμαστε ώστε να φτάσουμε στο σημείο να πονάμε. 

Ο πόνος είναι φίλος όχι εχθρός και μπορεί να μας οδηγήσει στην αλλαγή, την μεταμόρφωση και το μεγάλωμα. Είναι το μέσον που χρησιμοποιεί το σώμα για να μας δείξει ότι κάτι δεν πάει καλά και ότι ίσως ήρθε η ώρα να εγκαταλείψουμε κάτι. Μόνο όταν αφήσουμε να φύγει το παλιό (συνήθειες, εξαρτήσεις, τρόπο σκέψης, συμπεριφορά, αρνητικότητα) μόνο τότε δημιουργούμε χώρο για να γεννηθεί το καινούριο.

Όταν υποφέρουμε, δεν πονάει μόνο το σώμα αλλά και ο νους γιατί αυτά τα δυο έχουν βαθιά σύνδεση μεταξύ τους. Όταν για μέρες βιώνουμε ένα συγκεκριμένο συναίσθημα τότε αυτό δεν υπάρχει μόνο στο μυαλό μας αλλά γίνεται και μέρος του σώματός μας. Το κουβαλάμε σωματικά. Κάπου σε κάποιο σημείο του σώματος έχει δημιουργηθεί η καταγραφή του συναισθήματος. Και σίγουρα δεν μπορεί να διαλυθεί μόνο μέσα από το νου. Χρειάζεται να διαλυθεί και από το σώμα επίσης.

Όμως συνήθως υποκρινόμαστε ότι αυτό που μας πονά δεν υπάρχει. Ή νομίζουμε ότι με κάποιο μαγικό τρόπο αυτό θα εξαφανιστεί χωρίς να χρειάζεται να κάνουμε κάτι εμείς. Όμως όσο κι αν εθελοτυφλούμε, τίποτε δεν μπορεί να μείνει κρυφό για πολύ καιρό. Όλα αυτά που αρνιόμαστε να δούμε, να νιώσουμε, όλα αυτά που δεν αποδεχόμαστε για μας, δουλεύουν με έναν υπόγειο τρόπο στο ασυνείδητο, φέρνοντας στην επιφάνεια με την πάροδο του χρόνου, πόνο και αρρώστια. Το σώμα μας τότε, με τον πόνο ή την αρρώστια, είναι σαν μας χτυπάει καμπανάκι, ζητώντας μας να αφυπνιστούμε και να κυττάξουμε τον εαυτό μας.

Όποια κι αν είναι η αλήθεια που υπάρχει στη ζωή μας είναι καλό να τη γνωρίζουμε και να την αποδεχόμαστε. Χωρίς να την επικρίνουμε και να λέμε: αυτό είναι καλό ή αυτό δεν είναι. Αυτό είναι σωστό ή αυτό είναι λάθος.

Αν αποδεχτούμε αυτό που αληθινά υπάρχει μέσα μας, όταν επιτρέψουμε στο νου μας να ησυχάσει και στην καρδιά μας να είναι ανοικτή τότε δεν χρειάζεται προσπάθεια για το λάθος ή το σωστό. Δεν υπάρχει καμιά ανησυχία και καμιά εσωτερική διαταραχή. Η αποδοχή της ύπαρξής μας, μας οδηγεί στην υγεία και την πληρότητα.

Γιατί αγαπάμε το ψέμα

Ναι, το αγαπάμε. Δεν εξηγείται διαφορετικά η εξάρτηση μας από αυτό. Φαίνεται να είναι το πιο κοινό χαρακτηριστικό στην ανθρώπινη συμπεριφορά. Είναι δημοφιλέστερο και πιο αποδεκτό από την αλήθεια. Μην βιαστείτε να πείτε ότι δεν είστε κι εσείς ψεύτες. Είστε. Όλοι είμαστε. Προτιμάμε το ψέμα από την αλήθεια. Μας αρέσει να το λέμε και καλωσορίζουμε το άκουσμα του. Γιατί άραγε;

Έχουν γίνει πολλές έρευνες για το πόσο ψεύδεται ο άνθρωπος κατά μέσο όρο. Έχει εξεταστεί το θέμα τόσο από την πλευρά της ανθρώπινης ψυχολογίας όσο και στην κοινωνική του διάσταση. Συνεχίζει να αποτελεί ένα θέμα για περεταίρω έρευνα και υπάρχουν διάφορες προσεγγίσεις στην αιτιολόγηση του. Εκεί που συγκλίνουν όμως όλες οι έρευνες είναι στο εντυπωσιακά διευρυμένο μέρος που καταλαμβάνει το ψέμα στην ζωή μας. Οι αριθμοί ποικίλουν αλλά μια καλή εικόνα μας παρουσιάζεται από μια έρευνα στην οποία μετρήθηκε το 60% των ανθρώπων να μην μπορεί να μιλήσει πάνω από 10 λεπτά χωρίς να πει ένα ψέμα. Ίσως το ποσοστό είναι πολύ μεγαλύτερο στην πραγματικότητα.

Είναι φυσικό αν το σκεφτούμε. Η κοινωνία, οι ανθρώπινες σχέσεις, ακόμα και ο εαυτός μας, δεν μπορεί να λειτουργήσει παραγωγικά με την ‘αλήθεια’ παρούσα. Το ψέμα γίνεται ευεργετικό στην εξέλιξη μας. Αρκεί μόνο να φανταστούμε μια ακραία κατάσταση όπου όλοι λέγαμε την αλήθεια. Θα έπρεπε να παραδεχτείς στην φίλη σου ότι είναι πολλά περισσότερα κιλά από ότι θα έπρεπε, ίσως να έλεγες στο αφεντικό σου ότι τον θεωρείς άχρηστο, στην μητέρα σου ότι το φαγητό σήμερα ήταν χάλια και πολλά αλλά τέτοια. Επίσης, όσο έτοιμοι είμαστε να πούμε ψέματα ανά πασά στιγμή, άλλο τόσο είμαστε και έτοιμοι να τα ακούσουμε. Τα δεχόμαστε όταν επικοινωνούμε με άλλους ανθρώπους, όταν δεχόμαστε πληροφορία από οπουδήποτε και όταν σκεπτόμαστε. Εντυπωσιακό αλλά ακόμα και στον εσωτερικό διάλογο του εαυτού μας με την σκέψη μας, κατά κάποιο τρόπο, ακόμα και εκεί υπάρχουν ψέματα.

Η αλήθεια είναι τόσο αντιπαθητική και ενοχλητική καμιά φορά. Σαν να είσαι σε ένα πάρτι και να έρχεται ο ηλικιωμένος γείτονας από το κάτω διαμέρισμα και να σε απειλεί ότι αν δεν χαμηλώσεις την μουσική θα καλέσει την αστυνομία. Είναι ξενέρωτη!

Αυτό το έχουμε αντιληφτεί, γι’ αυτό και η παρουσία της αλήθειας στη ζωή μας είναι ελεγχομένη. Δεν είμαστε πηγαία ειλικρινείς ποτέ. Αν ποτέ το δοκιμάσατε είναι πολύ πιθανό να το μετανιώσατε. Διότι οι άνθρωποι προτιμούν να κινούνται μέσα στην δική τους φαντασία. Είναι και αυτό ένα μέρος της επιβίωσης μας. Είναι το «χάπι» που δίνει την δύναμη να αντέξεις την πραγματικότητα καμιά φορά. Αυτό είναι αποδεδειγμένο και επιστημονικά από την τεράστια σημασία που έχει η διατήρηση μιας θετικής ψυχολογίας ενός ασθενή για την ανάρρωση του, ακόμα και για την πλήρη ίαση του.

Υπάρχουν όμως διακρίσεις στα ψέματα. Είναι αυτά που χαρακτηρίζουμε ως κατά συνθήκη ψέματα και τα άλλα που συνηθίζουμε να τα λέμε «μεγάλα» ψέματα.

Στην ερώτηση «τι κάνεις τώρα;» δεν χρειάζεται να μοιραστείς με τον άλλο ότι αφοδεύεις στην τουαλέτα εκείνη την στιγμή, μπορείς άπλα να πεις «να μωρέ, φτιάχνω κάτι στην ντουλάπα μου». Όσο γελοίο και να είναι το παράδειγμα, υποδεικνύει ξεκάθαρα την βάση του κατά συνθήκη ψεύδους. Είναι μια αποδέκτη συμπεριφορά που υπαγορεύεται από άγραφους κανόνες ευγένειας και συμβατικής κοινωνικότητας. Τα μεγάλα ψέματα όμως ξεχωρίζουν από τα κατά συνθήκη σαν φάροι στο σκοτάδι. Συνήθως η αποκάλυψη τους έχει μόνιμες ή/και καθοριστικές συνέπιες. Ακόμα και η μη αποκάλυψη παράγει συνέπειες μέσα από την επιρροή που έχει στην συμπεριφορά μας.

Πόσα τέτοια ψέματα λέει ο μέσος άνθρωπος άραγε; Είναι δύσκολο να εντοπιστεί ένα ενδεικτικό ποσοστό. Ο λόγος είναι ότι το τι χαρακτηρίζει κάποιος «μεγάλο» ψέμα είναι υποκειμενικό. Σε άλλους τομείς όμως, όπως τα βιογραφικά για παράδειγμά, οι έρευνες δείχνουν ότι το 50% από αυτά περιέχει και ψευδείς πληροφορίες. Στα διαδικτυακά προφίλ που στοχεύουν στην εύρεση συντρόφων το ποσοστό αυτό ανεβαίνει στο 90%. Ακριβώς. Οι 9 από τους 10 θα πούνε ψέματα. Οι γυναίκες συνήθως θα πουν ψέματα για θέματα σχετικά με την ηλικία τους και την εμφάνιση τους, όπως το βάρος τους. Οι άντρες λένε συνήθως ψέματα για το ύψος τους, την οικονομική τους δυνατότητα και την μόρφωση τους.

Καμία φορά, τα όρια που ξεχωρίζουν τα κατά συνθήκη από τα μεγάλα ψέματα είναι δυσδιάκριτα. Και να ήταν μόνο αυτά. Υπάρχουν και άλλες κατηγορίες. Υπάρχει η λεγόμενη ‘μισή αλήθεια’ που είναι ξεκάθαρα και αυτή ένα ψέμα. Είναι απλή η συλλογιστική. Αν σκεφτούμε ότι η αλήθεια είναι η ‘ολόκληρη’, οπότε η ‘μισή’ είναι κάτι άλλο, πέρα από την ‘ολόκληρη’, άρα δεν είναι η αλήθεια, άρα είναι ψέμα. Έχουμε επίσης και τα ψέματα που είναι ‘για το καλό’. Μπορεί για το κάλο του αποδέκτη, του πομπού ή του συνόλου. Δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. Εξοστρακίζουν την ευθύνη μέσα από την στόχευση στο γενικότερο καλό, βάση πάντα μιας υποκειμενικής κρίσης, η οποία δεν αποκλείεται να είναι και αντικειμενικά σωστή. Εδώ επιστρέφουμε στην θεώρηση του κατά συνθήκη ψεύδους όπου η ύπαρξη του είναι ευεργετική. Το πρόβλημα όμως σε αυτή την περίπτωση, σε αντίθεση με τα κατά συνθήκη, ορθώς βρίσκεται στο ποιος αποφασίζει τι είναι καλό ή όχι και στο πόσο ακριβείς μπορείς να είσαι στις επιπτώσεις που θα έχει η αποκάλυψη.

Η αλήθεια δεν είναι για όλους. Μπορούμε να την εξυψώνουμε θεωρητικά στις αρετές που όλοι επιδιώκουμε και αναζητάμε, αλλά στην πραγματικότητα είναι σπάνια και μετρημένη η χρήση της. Ο Βολταίρος (1694-1778, Γάλλος φιλόσοφος και συγγραφέας) υποστήριξε ότι «η αλήθεια είναι ένα φρούτο που μπορούμε να το κόψουμε όταν είναι πολύ ώριμο».Πράγματι, θέλει ειδικό χειρισμό η αλήθεια. Αλίμονο όμως στους ακραίους. Σε αυτούς που νομίζουν ότι η απόλυτη ειλικρίνεια είναι αρετή, αποδέκτη από το κοινωνικό σύνολο. Όπως σε οτιδήποτε, η υπερβολή είναι εξ ορισμού λανθασμένη, ακόμα και στην χρήση της αλήθειας. Βεβαίως είναι θεμιτές κάποιες εξαιρέσεις όπου προτείνεται η χρήση της απόλυτης ειλικρίνειας, όπως μας παροτρύνει άλλωστε και ο Ουαλός ποιητής George Herbert (1593-1633). Έτσι, συνιστάται ανεπιφύλακτα να είσαστε απόλυτα ειλικρινής στον γιατρό σας, στον εξομολογητή σας και τέλος στον δικηγόρο σας.

ΟΙ ΜΕΓΑΛΟΙ ΝΟΜΟΙ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ


  1. Όπου η φαντασία κυριαρχεί η λογική περιττέυει.
  2. Ποτέ μην ζητάς συμβουλές  για να κάνεις τέχνη από έναν οικονομολόγο ή έναν άσχετο.
  3. Συνδύασε οτιδήποτε με οτιδήποτε.
  4. Οποιος σου λέει πως η τέχνη έχει όρια ανήκει στους ανθώπους που αναφέρει ο 2ος νόμος.  
  5. Η έμπνευση όταν θα έρθει θα σε μεθύσει με ιδέες.
  6. Μη σπαταλάς το χρόνο σου.Δημιούργησε αυτά που εμπνεύστηκες.
  7. Βάλε στο έργο σου αρμονία, μελώδια, ρυθμό, κίνηση, χρώμα, ποίηση.
  8. Η τέχνη δεν έχει πατρίδα, έχει απλά θαυμασμό.
  9. Μάθε ποιός/α είσαι μέσω της τέχνης.
  10. Δώσε σε όλους Φως μέσω του έργου σου.
  11. Δες μπροστά σου ότι είναι να δημιουργήσεις και μετά, με όποια τεχνική θες, εξέφρασέ το όσο πιο άριστα γίνεται.
  12. Θυμήσου τα όνειρα του ύπνου σου και κάνε τα μουσική, χορό, πίνακες, ποιήματα, κτίρια, γλυπτά ή μουσική.
  13. Πέτα στα σκουπίδια τα σταυρόλεξα, τα μαθηματικά και κάθε τι που έχει να κάνει με τη λογική.

ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ ΕΛΛΗΝΑΣ

Αναλογιστήκατε ποτέ πόσο βαρύνει στους ώμους του Έλληνα ο απροσμέτρητος πλούτος της αρχαίας κληρονομιάς;

Στο κείμενο που ακολουθεί επιδιώκεται μια πρώτη προσέγγιση του τεράστιου θέματος η οποία άπτεται σίγουρα κάποιων εξαιρετικά ευαίσθητων χορδών του ψυχισμού μας.

Γεννήθηκα ‘Ελληνας. Τι σημαίνει αυτό; Έλληνας σημαίνει βέβαια πολλά, αλλά εδώ θα εξετάσουμε την έννοια από την οπτική του φυσικού αποδέκτη μιας γιγάντιας κληρονομιάς. Της σημαντικότερης πολιτισμικής κληρονομιάς της παγκόσμιας ιστορίας.

Με αυτή την έννοια εγώ ο Έλληνας και όλοι οι συμπατριώτες και συμπατριώτισσές μου, Ελληνίδες και Έλληνες, είμαστε όλοι συγκληρονόμοι του απροσμέτρητου πλούτου τον οποίο μας κληροδότησαν οι πρόγονοί μας....

Τι απομένει λοιπόν;
Μα τι άλλο;
Η πράξη της αποδοχής της αρχαίας κληρονομιάς – με τη νομική έννοια του όρου – και οι συνέπειές της.
Διότι εάν αποδεχθώ την κληρονομιά των προγόνων μου τότε θα πρέπει να φανώ αντάξιός της.
Δηλαδή:
Οφείλω να μοιάσω στους προγόνους μου.
Οφείλω να γίνω ήρωας και ημίθεος όπως εκείνοι.
Οφείλω να γίνω μέγας εραστής της πατρίδας μου.
Οφείλω να τιμώ τον Έρωτα.
Οφείλω να θεωρώ κάθε αντιληπτή εκδήλωση της Μητέρας Φύσης ως Θεό και Θεά.
Οφείλω να τιμώ τους Αθάνατους Έλληνες Θεούς.
Οφείλω να ασχολούμαι διαρκώς με τα κοινά.
Οφείλω να διδαχθώ από τον πλούτο της ελληνικής φιλοσοφίας και να επιλέξω ποια από τις πολυποίκιλες εκφράσεις της με ικανοποιεί περισσότερο, ποιες από αυτές μπορώ να συνδυάσω καλύτερα και πως μπορώ να διαμορφώσω και να εισηγηθώ τη νέα δική μου φιλοσοφία και να την εφαρμόσω στην πράξη.
Οφείλω να γίνω μέγας εξερευνητής του σύμπαντος κόσμου.
Οφείλω να υιοθετήσω κάθε αξία των προγόνων μου αλλά και να διδαχθώ από τα σφάλματά τους.
Οφείλω να γνωρίζω ότι ο Χρυσούς Αιώνας υπήρξε ανθρώπινο επίτευγμα και στο χέρι μου είναι να τον ξανακάνω πραγματικότητα.
Οφείλω να διδάξω τους νέους την αγάπη για την Ελλάδα και την Ελληνική Παιδεία.
Οφείλω να ξανακάνω την Ελλάδα αυτό που ήταν κατά την εποχή της δόξας των προγόνων μου: το Φως της Οικουμένης!..

Έλληνας είναι όποιος μετέχει της Ελληνικής Παιδείας.
Και τι σημαίνει αυτό;
Σημαίνει ότι αγαπώ αυτό τον τόπο.
Σημαίνει ότι υπερασπίζομαι αυτόν τον τόπο.
Σημαίνει ότι μελετώ με πάθος τα αρχαία συγγράμματα, τους καρπούς της νόησης των προγόνων μου.
Σημαίνει ότι τιμώ τους Θεούς των προγόνων μου, τουλάχιστον ως ιδανικά πρότυπα ελεύθερων, ωραίων, ερωτικών και δημιουργικών Ανθρώπων.
Σημαίνει ότι σέβομαι απεριόριστα τη Μητέρα Φύση, τόσο το φυσικό περιβάλλον όσο και τη φύση του σώματός μου.
Σημαίνει ότι αγαπώ την καλλιέργεια του σώματος και του πνεύματος.
Σημαίνει ότι επιθυμώ να ζω για πάντα ελεύθερος.
Σημαίνει ότι αγαπώ, σέβομαι και υπερασπίζομαι τη ζωή.
Σημαίνει ότι αγαπώ χωρίς διακρίσεις όλους τους άλλους λαούς τους κόσμου και – εάν το επιθυμούν – τους διαφωτίζω με τις γνώσεις μου, και – εάν διαθέτουν αξιόλογα πράγματα – τα υιοθετώ.
Σημαίνει ότι αναγνωρίζω τον Έρωτα ως υπέρτατο δημιουργικό Θεό και συμπεριφέρομαι ερωτικά προς τους πάντες και τα πάντα.
Σημαίνει ότι χρησιμοποιώ τη Λογική ως εργαλείο επεξεργασίας κάθε γνώσης και κάθε πληροφορίας με πλήρη ωστόσο συνείδηση της σχετικότητας της.
Σημαίνει ότι επιδιώκω δια της Φιλοσοφίας τη γνώση του Σύμπαντος Κόσμου,
τη γνώση του Εαυτού μου,
τη γνώση της κοινωνίας και υιοθετώ αρχές που ταιριάζουν στη Φύση μου και εξυπηρετούν τη συνέχιση της Ζωής.
Σημαίνει ότι ασχολούμαι περισσότερο με τις κοινές παρά με τις ιδιωτικές υποθέσεις.
Σημαίνει ότι θεωρώ τη Δημοκρατία ως το ιδανικότερο σύστημα συμβίωσης πολιτισμένων ελεύθερων ανθρώπων.
Σημαίνει ότι αγαπώ τις καλές τέχνες και προσπαθώ να είμαι καλλιτέχνης στον καθημερινό μου βίο. Διότι η τέχνη κρύβει τα κλειδιά της Επικοινωνίας με τον κόσμο πέρα από τα όρια της Λογικής.

Γεννήθηκα Έλληνας.
Είμαι από τη φύση και την παιδεία μου ελεύθερος.
Δεν θέλω να είμαι δούλος κανενός.
Ούτε του Θεού.
Δεν είναι Θεός όποιος με θέλει δούλο του.

Εγώ σαν Έλληνας μπορώ, εάν θέλω, να μην πιστεύω σε κανέναν Θεό.
Τόσο η Φύση όσο και η Παιδεία μου το επιτρέπουν.
Μπορώ ακόμη, με τον καλλιεργημένο νου και το ευαίσθητο συναίσθημά μου να αποδεχθώ την ύπαρξη των θεών.
Των Αθάνατων Ελλήνων Θεών.
Αλλά δεν είμαι δούλος τους. Ούτε αυτοί είναι αφέντες μου.
Οι Έλληνες Θεοί είναι φίλοι και συμπαραστάτες μου.

Διότι η αρχαία παράδοση μας διδάσκει ότι τούτη είναι η κολακευτικότερη προσφώνηση προς έναν Έλληνα Θεό: «Φίλε!»
«Φίλε Ζευ», «Φίλη Αθηνά», «Φίλε Απόλλω», «Φίλη Αφροδίτη!..»
Για μένα, λοιπόν, τον Έλληνα άνθρωπο, οι Θεοί και οι Θεές είναι οι φίλοι και οι φίλες μου.
Είναι Θεοί στην πλειοψηφία τους ορατοί και άμεσα αντιληπτοί.
Είναι οι φυσικές δυνάμεις του Σύμπαντος Κόσμου.
Του Έξω κόσμου και του Έσω κόσμου. Του ορατού και του αόρατου.

Είναι ακόμη η τάξη του Σύμπαντος Κόσμου γεννημένη μέσα από τους ίδιους τους νόμους της Φύσης και του πρωταρχικού Χάους. Διότι εκεί κατατείνουν σήμερα όλες οι μαθηματικές θεωρίες περί Χάους. Από την ίδια του τη Φύση το Χάος, και ενώ τείνει διαρκώς προς την αταξία, παράγει τελικά την τάξη του Σύμπαντος Κόσμου.
Θεματοφύλακες της τάξης του Σύμπαντος Κόσμου είναι οι Θεοί των Ελλήνων.
Τη δράση τους την ιστορεί η Ελληνική Μυθολογία. Η υπέρτατη συνάθροιση αιώνιων αληθειών.

Βρείτε μου έναν Ελληνικό Μύθο χωρίς νόημα.
Δείξτε μου έναν Ελληνικό Μύθο χωρίς αλήθεια.
Αναφέρτε μου έναν Ελληνικό Μύθο χωρίς ουσία.

Ο Μύθος λέει την Αλήθεια.
Και μάλιστα την λέει τρυφερά, απαλά, χαριτωμένα, ηδονικά, διότι ο μυθοπλάστης αγαπάει τον συνάνθρωπό του και του μιλάει για τους φίλους του, τους Θεούς και τις Θεές και τις ιδιότητές τους.
Φυσικές δυνάμεις, λοιπόν, είναι οι Έλληνες Θεοί; Όχι μόνον. Είναι και επιστημονικές αλήθειες. Κι επάνω απ’ όλα είναι φυσικές συνθήκες, χάρη στις οποίες υπήρχε, υπάρχει και θα θα υπάρχει πάντοτε ο Κόσμος.
Ο Κόσμος τον οποίο κανένας δεν τον έφτιαξε ποτέ, αλλά πάντοτε υπήρχε, πάντοτε υπάρχει και πάντοτε θα υπάρχει, όπως μα δίδαξε ο σοφότατος πρόγονός μας, ο Ηράκλειτος:

ΚΟΣΜΟΝ ΤΟΝΔΕ ΤΟΝ ΑΥΤΟΝ ΑΠΑΝΤΩΝ
ΟΥΤΕ ΤΙΣ ΘΕΩΝ ΟΥΤΕ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΕΠΟΙΗΣΕΝ
ΑΛΛ ΗΝ ΑΕΙ ΚΑΙ ΕΣΤΙΝ ΚΑΙ ΕΣΤΑΙ ΠΥΡ ΑΕΙΖΩΟΝ
ΑΠΤΟΜΕΝΟΝ ΜΕΤΡΑ ΚΑΙ ΑΠΟΣΒΕΝΝΥΜΕΝΟΝ ΜΕΤΡΑ

Τούτο τον κόσμο, τον ίδιο για όλους,
ούτε κανείς θεός ούτε άνθρωπος έπλασε
αλλά ήταν, είναι και θα είναι πυρ ζωντανό αιώνιο
που με μέτρο ανάβει και με μέτρο σβήνει.

Ωραία όλα αυτά. Αλλά η ζωή; Η καθημερινή ζωή; Η κοινή μικρή και ασήμαντη – όπως νομίζουν αρκετοί – ζωούλα μας; Τι γίνεται μ’ αυτήν; Ποιος τελικά είναι ο ρόλος των Ελλήνων Θεών στην καθημερινή μας ζωή;
Αρκεί λιγάκι να ξεπλύνουμε τη θολούρα από το βλέμμα και…
Ιδού η Θεά Εστία που φροντίζει το σπιτικό μας.
Ιδού η Θεά Ήρα που φροντίζει την οικογένειά μας.
Ιδού η Θεά Αφροδίτη που ομορφαίνει και αναπαράγει τη ζωή μας.
Ιδού ο Θεός Ερμής, που αποκαλύπτει τις αλήθειες, που συμβάλλει ως Κερδώος στην επιβίωση, που διδάσκει ως Μέγιστος Αγγελιαφόρος ότι μια είναι η ουσία του πλούτου: η πληροφορία.
Και ιδού ο ικανός τεχνίτης, ο Θεός Ήφαιστος, που κάνει πιο άνετη τη ζωή μας.
Και ιδού ο μεγάλος πολεμιστής, ο Θεός Άρης, που υπερασπίζεται τα κεκτημένα μας.
Και ιδού ο Θεός Ζευς που γονιμοποιεί ως Όμβριος τους κόλπους της Μητέρας Γης.
Και ιδού η Θεά Δήμητρα, που τίκτει άφθονους τους βρώσιμους καρπούς, συνθήκη αναγκαία και καθημερινή για την δική μας επιβίωση.
Και ιδού η πάνσοφη νικηφόρα στρατηγός, η Θεά Αθηνά, που καλύπτει υπό την αιγίδα Της, την καλλιέργεια της γνώσης.
Και ιδού οι Μούσες που αναπτύσσουν τις τέχνες και τις επιστήμες.
Και ιδού ο Διόνυσος, ο Διγενής, που μας διδάσκει την ευφορία του οίνου, την μέθεξη του θεάτρου και το μυστικό της μακροβιότητας με την διπλή του γέννηση.
Και ιδού ο Μέγας Παν…
Και ιδού και ιδού και ιδού…

Αρκεί και μόνον να στοχαστούμε του Αθάνατους φίλους μας κι αμέσως ομορφαίνει η ζωή μας. Αποκτά και πάλι ό,τι της ανήκει. Νόημα και ουσία. Αρκεί και μόνο να αφηγηθούμε ένα μύθο ελληνικό και ιδού αναπαύεται η ψυχή μας.

Και τι είναι η ψυχή μας;
Αναμφίβολα η απόγονος της Θεάς Ψυχής η οποία πέρασε τα μύρια βάσανα για χάρη της λατρείας του Έρωτα, ώσπου τον ξαναβρήκε, σμίξανε και ως αθάνατο ζευγάρι πλέον επάνω στον Όλυμπο γέννησαν μια θυγατέρα: την Ηδονή.

Η ψυχή λοιπόν είναι η μητέρα της Ηδονής.
Της ηδονής της συνεύρεσης, της ηδονής της βρώσης και της πόσης, της ηδονής της γνώσης, της ηδονής της παιδείας και της παιδειάς, της ηδονής της καλής παρέας, της ηδονής της ύπαρξης, της ηδονής του ανοιξιάτικου πρωινού, του παιδικού χαμόγελου, του γλυκού ψωμιού, του οίνου του ευωδιαστού, του ανθισμένου δέντρου...

Είναι Θεός το δέντρο. Κατάπληκτος το παρατηρώ το μέγα θαύμα του σπόρου. Χώνεται στα σπλάχνα της Μάνας Γης, υγραίνεται, θερμαίνεται στην αγκαλιά της, κι έπειτα ιδού βλασταίνει!..
Μέρα με τη μέρα, νύχτα με τη νύχτα, υψώνεται προς τον Ήλιο. Απλώνει φύλλα και κλαδιά, δένει καρπούς, γιγαντώνεται, όμοιο με τα άλλα, διαφορετικό από κάθε άλλο.
Διότι ο σπόρος ο μικρούλης «ξέρει» κάθε φορά τι δέντρο να βλαστήσει και τι καρπούς να αποδώσει. Για χάρη του Έρωτα και της Ψυχής βγάζει άνθη και καρπούς.
Και η Θεά Ηδονή τρυφερά τον οδηγεί να γίνει δέντρο, να θρέψει ζουμερούς καρπούς, να καλέσει ηδονικά το ζώο, το έντομο, το πτηνό, να τρυγήσουν τους καρπούς, να μεταφέρουν τη γύρη, να γίνει η συνεύρεση με το άλλο δέντρο, να γεννηθούν κι άλλα φυτά, κι άλλα δέντρα, δάση ολόκληρα...
Αυτό είναι θαύμα και αυτό είναι ο Θεός. Το δέντρο είναι ο φίλος μας ο Θεός. Και κάθε δέντρο το φρουρεί μια πεντάμορφη Θεά Δρυάδα!..

Αυτό είναι με λίγα λόγια το απόσταγμα της Ελληνικής Σοφίας. Κι από δω εκπορεύεται ο απροσμέτρητος πλούτος της Αρχαίας Ελληνικής Κληρονομιάς.
Απέναντί του στέκομαι εγώ ο ταλαίπωρος άνθρωπος του τέλους της εποχής του Σκότους.

Τι να κάνω;
Να σβήσω ένα ακόμη λυχνάρι εξανθρωπισμού και να συμβάλλω στη διαιώνιση του σκοτεινού θριάμβου;
Ή σαν το δέντρο να στραφώ προς τον Ζωοδότη Ήλιο, να βγάλω ρίζες, να απλώσω φύλλα, να δέσω κλαριά, να αποδώσω καρπούς και ηδονικά να σμίξω με τα άλλα δέντρα για να υφάνουμε όλα μαζί το νέο καταπράσινο ευωδιαστό μανδύα της Μάνας Γης:

Γεννήθηκα Έλληνας.
Η κληρονομιά των προγόνων μου δεν χάθηκε.
Υπάρχει.
Η επιλογή είναι δική μου.
Ή αποκηρύσσω την κληρονομιά μου και παραμένω τουρκοραγιάς/φραγγοραγιάς Ρωμιός ή την αποδέχομαι και ξαναγίνομαι Έλληνας με όλη τη σημασία της λέξης.
Η πράξη αποδοχής της Αρχαίας Ελληνικής Κληρονομιάς με περιμένει!...

Το πείραμα του Γαλιλαίου στο μεγαλύτερο θάλαμο κενού αέρος

Το πείραμα του Γαλιλαίου στο μεγαλύτερο θάλαμο κενού αέρος
Η άποψη ότι τα βαρύτερα σώματα πέφτουν με μεγαλύτερη ταχύτητα από όση τα ελαφρότερα είναι κάτι που φαίνεται φυσικό, ακόμη και προφανές, στους περισσότερους από εμάς.
Μια μπάλα του μπόουλινγκ και ένα φτερό πέφτουν από το ίδιο ύψος, την ίδια στιγμή. Ποιο από τα δύο θα φτάσει γρηγορότερα στο έδαφος;
Ο καθηγητής φυσικής Μπράιαν Κοξ από το BBC, επισκέπτεται τον μεγαλύτερο θάλαμο κενού αέρος στον κόσμο για να επαναλάβει το πείραμα του Γαλιλαίου σε συνθήκες που επικρατούν στο διάστημα, δηλαδή χωρίς την αντίσταση του αέρα.

Ο «δαίμονας του Λαπλάς»: Σύστημα «πρόληψης μαζικής ανυπακοής»

texniti-noimosyniΟ «δαίμονας του Λαπλάς»: Σύστημα «πρόληψης μαζικής ανυπακοής»
Η επιστημονική φαντασία είναι γεμάτη με τρόπους πρόγνωσης του μέλλοντος, από την ψυχοϊστορία του Χάρι Σέλντον στη «Γαλαξιακή Αυτοκρατορία» του Ισαάκ Ασίμοφ μέχρι τους precogs του Minority Report, τις μυστικιστικές μεθόδους του Dune κ.α.
Ωστόσο, ρωσικό think tank αναπτύσσει μια εφαρμογή η οποία παραπέμπει περισσότερο στις τεχνητές νοημοσύνες της τηλεοπτικής σειρά Person of Interest: όπως αναφέρεται σε σχετικό δημοσίευμα του Ars Technica, που επικαλείται αναφορά της Izvestia, το Κέντρο Έρευνας Νομιμότητας και Πολιτικής Διαμαρτυρίας ισχυρίζεται πως έχει αναπτύξει λογισμικό που μπορεί να ψάχνει ρωσικές δημοσιεύσεις σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης και να εντοπίζει ενδείξεις και ίχνη σχεδίων από στοιχεία που αντιτίθενται στην κυβέρνηση με στόχο τη διεξαγωγή μη εγκεκριμένων διαμαρτυριών ή συναθροίσεων.

Περιγράφεται ως ένα σύστημα «πρόληψης μαζικής ανυπακοής» που ψάχνει σε posts σε social media μια φορά ανά πέντε λεπτά για να «πιάσει» νύξεις/ ενδείξεις για σχεδιασμένο μη εγκεκριμένων ενεργειών και να ενημερώσει τις αρχές.

Το λογισμικό φέρεται να ενεργοποιήθηκε στις 18 Μαΐου και αποκαλείται «δαίμονας του Λαπλάς»– μια θεωρητική δαιμονική οντότητα, την οποία φαντάστηκε ο μαθηματικός Πιερ Σιμόν Λαπλάς* τον 19ο αιώνα, η οποία υποτίθεται πως, αν γνώριζε την ακριβή θέση του κάθε ατόμου στο σύμπαν, θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει τους νόμους του Νεύτωνα για να αποκαλύψει όλη την πορεία των κοσμικών γεγονότων του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος, το οποίο στα μάτια του δαίμονα θα φάνταζε ως «παρόν».

Σύμφωνα με τον διευθυντή του Κέντρου, Γεβγκένι Βενέντικτοφ, το λογισμικό παρακολουθεί πολιτικώς προσανατολισμένες/ ενεργές ομάδες κοινωνικής διαμαρτυρίας, καθώς και πλατφόρμες συζητήσεων σε συγκεκριμένες γεωγραφικές περιοχές, με ειδική μέριμνα για την καταμέτρηση των «likes» και αναδημοσιεύσεων σε δημοσιεύσεις σε εξτρεμιστικά γκρουπ.

Τα γκρουπ και οι σελίδες που σχετίζονται με «εξτρεμιστικές δραστηριότητες» επισημαίνονται από εθελοντές, εισάγονται σε μια κεντρική βάση δεδομένων και αναλύονται/ φιλτράρονται από κοινωνιολόγους και πολιτικούς επιστήμονες.

Οι πληροφορίες σχετικά με επικείμενες κινητοποιήσεις μπορούν να αποστέλλονται σε μονάδες/ άτομα που βρίσκονται επί τόπου, μέσω εφαρμογής για κινητά.

Προς το παρόν, το λογισμικό- όπως αναφέρεται- παρακολουθεί σελίδες χρηστών και γκρουπ στο Facebook και το Vkontakte, ενώ επέκταση για το Twitter είναι σχεδιασμένη για τον Σεπτέμβριο.

Πιερ Σιμόν Λαπλάς

Pierre-Simon_LaplaceΓεννήθηκε το 1749 στο Μπωμόν-αν-Ωζ (Beaumont-en-Auge), στη στρατιωτική σχολή του οποίου σπούδασε με τη βοήθεια των συμπατριωτών του επειδή προερχόταν από φτωχή οικογένεια.
Σε ηλικία 18 ετών (1767) διορίστηκε καθηγητής των μαθηματικών στη στρατιωτική σχολή του Παρισιού. Άρχισε από τότε να ασχολείται πολύ σοβαρά με την έρευνα και το 1773 παρουσιάζει πρότυπη μαθηματική εργασία επί διαφορικού λογισμού όπου και γίνεται μέλος της Ακαδημίας Επιστημών της Γαλλίας και πρόεδρος της επιτροπής οργάνωσης του Πολυτεχνείου.

Εκλέχθηκε γερουσιαστής και αργότερα έφτασε μέχρι το αξίωμα του υπουργού Εσωτερικών όπου και ανακηρύχθηκε μέλος όλων των Ακαδημιών του κόσμου, πράγμα που πετύχαιναν ελάχιστοι.
Το 1804 έλαβε τον τίτλο του κόμητα και το 1817 τον τίτλο του μαρκήσιου, μετά από την αποκατάσταση των Βουρβόνων. Πέθανε το 1827.

Συνέγραψε σειρά έργων που εξέδωσε αργότερα η γαλλική κυβέρνηση σε επτά τόμους και στη συνέχεια και η Ακαδημία των Επιστημών

Εξέτασε πολλά θέματα που προβλημάτιζαν την εποχή του πάνω στην Ουράνια Μηχανική. Την ελλειπτική κίνηση των πλανητών, τις κινήσεις της Σελήνης, το σχήμα της Γης, τη μέθοδο για να βρεθεί η απόσταση του Ήλιου, τις τροχιές των πλανητών Δία και Κρόνου κλπ. Η θεωρία του για την κοσμογονία εκτίθεται μέσα από το έργο του «Έκθεση του συστήματος του κόσμου» που εξέδωσε το 1796. Σημειώνεται πως το έργο αυτό απανεκδόθηκε το 1824 μαζί με την «Ιστορία της Αστρονομίας».

Είναι επίσης αυτός που επινόησε την περίφημη εξίσωση Λαπλάς. Αν και ο μετασχηματισμός Λαπλάς ονομάζεται προς τιμή του Λαπλάς, (οποίος χρησιμοποίησε το μετασχηματισμό στην εργασία του για τη θεωρία πιθανοτήτων), ο μετασχηματισμός αυτός ανακαλύφθηκε αρχικά από τον Λεονάρτ Όϊλερ, τον Ελβετό μαθηματικό. Ο μετασχηματισμός Λαπλάς εμφανίζεται σε όλους τους κλάδους της μαθηματικής φυσικής
Ο Δαίμονας του Λαπλάς
Ο Πιερ – Σιμόν Λαπλάς οραματίστηκε το 1814 το Δαίμονα του Λαπλάς, έναν υποθετικό δαίμονα που, αν γνώριζε την ακριβή θέση του κάθε ατόμου στο σύμπαν, τότε θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει τους νόμους του Νεύτωνα για να αποκαλύψει όλη την πορεία των κοσμικών γεγονότων, του παρελθόντος και του παρόντος:

Αν θεωρηθεί για μια στιγμή ότι υπάρχει μια νοημοσύνη ικανή να κατανοήσει όλες τις δυνάμεις που κινητοποιούν τη φύση, καθώς και την αντίστοιχη κατάσταση των όντων που τη συνθέτουν, θα περιέκλειε στον ίδιο μαθηματικό τύπο τις κινήσεις των μεγαλύτερων ατόμων.

Αφού γι αυτήν τίποτα δε θα ήταν αβέβαιο, το μέλλον, όπως ακριβώς και το παρελθόν, θα φάνταζε στα μάτια της ως παρόν.

Πώς η Πομπηία παρέμεινε ανέπαφη χιλιάδες χρόνια μετά την καταστροφή της

p4_10Η ιστορία πίσω από αυτή την εικόνα είναι τρομακτική. Όπως και η στάση του σώματος του παιδιού για το οποίο ο χρόνος φαίνεται ότι πέτρωσε κυριολεκτικά σε μία μόνο στιγμή.
Φοβισμένο, στέκεται πάνω στη μητέρα του, 1900 σχεδόν χρόνια πριν, το βράδυ της 14ης Αυγούστου του 79 μ.Χ., όταν ο Βεζούβιος εξερράγη και έθαψε κάτω από μέτρα λάβας, καυτής λάσπης και στάχτης, όχι μόνο αυτό, αλλά ολόκληρη την Πομπηία.
Το παιδί, υπολογίζεται ότι ήταν μόλις τεσσάρων ετών. Δίπλα του βρέθηκε ένα ακόμα, μικρότερης ηλικίας, και δύο σώματα ενηλίκων για τα οποία οι ειδικοί εικάζουν ότι ανήκουν στους γονείς τους.
Τα τέσσερα σώματα μαζί με κάποιες δεκάδες ακόμα ετοιμάζονται στον Αρχαιολογικό χώρο της Πομπηίας για την επικείμενη έκθεση Πομπηία και Ευρώπη.
 
p1_21
p13
Οι στάσεις όλων τους αποκαλύπτουν πόσο τραγικός ήταν ο θάνατός τους. Κάποιοι εγκλωβίστηκαν, σε κτίρια, ενώ άλλοι σκοτώθηκαν όσο έψαχναν καταφύγιο για τις οικογένειές τους.
Όλοι τους όμως θάφτηκαν κάτω από μία τέφρα. Όσο περνούσε ο χρόνος, αυτή σκλήραινε γύρω τους σχηματίζοντας ένα πορώδες κέλυφος. Όλοι οι σκελετοί έμειναν ανέπαφοι, «εγκλωβισμένοι» στη στάση που είχαν τη μοιραία στιγμή.
Ανέπαφη αποτυπώθηκε και η πολεοδομική και αρχιτεκτονική ταυτότητα της πόλης, προσφέροντας έτσι στους επιστήμονες μερικά από τα σημαντικότερα ευρήματα της ρωμαϊκής περιόδου.

p14
Οι αναφορές λένε ότι η Πομπηία ανακαλύφθηκε εκατοντάδες χρόνια μετά, το 1748. Κάτω από ένα στρώμα συντριμμιών, βρέθηκαν σχεδόν ανέπαφα κτίρια, τεχνουργήματα, και σκελετοί. Όλος ο οικισμός ήταν άριστα διατηρημένος και οι ανασκαφείς εξεπλάγησαν σε τέτοιο σημείο που θέλησαν να βρουν έναν τρόπο για να καταφέρουν να «παγώσουν» τον χρόνο οριστικά γύρω του.
p9_3
p9_4
Για να διατηρήσουν τη στάση των θυμάτων, έχυσαν γύψο γύρω και μέσα από τα σώματά τους και μόνο μετά το πέρασμα κάποιων ημερών προχώρησαν στη μετακίνησή τους. Μπορεί να ακούγεται απλή διαδικασία, είναι όμως ιδιαίτερα δύσκολη καθώς ο γύψος πρέπει να είναι αρκετά λεπτός ώστε να είναι ορατές οι λεπτομέρειες και αρκετά συμπαγής ώστε να μπορεί να συγκρατήσει τα λείψανα. Έτσι, οι επιστήμονες αναζητούν νέους τρόπους για να καταφέρουν να διατηρήσουν ανέπαφη τη νεκρόπολη της Καμπανίας.
Σήμερα, η Πομπηία έχει ενταχθεί στη λίστα των Μνημείων της Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO και δέχεται 25.000.000 επισκέπτες κάθε χρόνο.

p_28
p5_6
p6_4
 

Η συντέλεια του κόσμου μέσα από καλλιτεχνική ματιά

Η συντέλεια του κόσμου μέσα από καλλιτεχνική ματιά
Οι θεωρίες για το τέλος του κόσμου ανέκαθεν αποτελούσαν αγαπημένο θέμα των καταστροφολόγων.

Τα τελευταία χρόνια έχει μπει και στις… καρδιές καλλιτεχνών όπως του Evgeny Kazantsev.
Οι εικόνες όπως τις φαντάστηκε ο Evgeny Kazantsev:
1
2
3
4
5
6
7
8
9

Πίνακας του Βίνσεντ βαν Γκογκ «ζωντανεύει» με 3D τεχνολογία

Τι σκεφτόταν ο Βίνσεντ βαν Γκογκ όταν ζωγράφιζε; Ή μάλλον, τι έβλεπε μπροστά του;
Στο βίντεο που ακολουθεί θα δείτε μία 3D έκδοση του πίνακα The Night Cafe, έτσι ώστε να μπορείτε να περιηγηθείτε και να εξερευνήσετε το ζωντανό κόσμο που ζούσε ο Βαν Γκογκ.
Όσο βρισκόταν εν ζωή ο Βίνσεντ βαν Γκογκ, τα έργα του δεν σημείωσαν καμία επιτυχία, ούτε ο ίδιος αναγνωρίστηκε ως σημαντικός καλλιτέχνης.
Ωστόσο, μετά το θάνατό του, η φήμη του εξαπλώθηκε και σήμερα αναγνωρίζεται η καταλυτική επίδραση του στα μεταγενέστερα κινήματα του εξπρεσιονισμού, του φωβισμού αλλά και εν γένει της αφηρημένης τέχνης.

 

Σημαντική αποκάλυψη! Υπήρχαν Νεάντερταλ στη Νάξο;

Υπήρχαν Νεάντερταλ στη Νάξο;

Πολύ πιθανόν, όπως προκύπτει από τις νέες έρευνες στη Στελίδα της Νάξου, που βρίσκεται στον λόφο βορειοδυτικά του νησιού, σε μια αναπτυγμένη τουριστικά περιοχή, τρία χιλιόμετρα από τη Χώρα.

Οι έρευνες, που ξεκίνησαν το 2013 από το Καναδικό Ινστιτούτο, σε συνεργασία με την Εφορεία Αρχαιοτήτων Κυκλάδων, έφεραν στο φως πλήθος αντικειμένων τα οποία πιστοποιούν την εμφάνιση πρώιμων ανθρώπων στην περιοχή ως και πριν από 260.000 χρόνια.
Η συντριπτική πλειοψηφία των ευρημάτων που εντοπίστηκαν στην επιφανειακή αρχαιολογική έρευνα του 2013 είχαν τη μορφή πελεκημένης πέτρας (πυριτόλιθος), ενώ βρέθηκε και μικρή ποσότητα σμύριδας (υλικό που αφθονεί στο νησί, αν και όχι στη Στελίδα) και ακόμα μικρότερες ποσότητες μαρμάρου, που επίσης υπάρχει στη Νάξο.

simantiki-apokalipsi-ipirchan-neantertal-sti-naxo_1Η κεραμική που συλλέχθηκε ήταν πολύ σπάνια και η πλειοψηφία της είναι πολύ μεταγενέστερη. Το ενδιαφέρον στην έρευνα, που θα συνεχισθεί καθώς το νέο πενταετές πρόγραμμα πήρε το «πράσινο φως» από το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο, είναι η χρονολόγηση των ευρημάτων, που αλλάζει τα προϊστορικά δεδομένα στις Κυκλάδες.

Μέχρι πρόσφατα οι ειδικοί θεωρούσαν ότι η ανθρώπινη δραστηριότητα στα νησιά ξεκινούσε πολύ αργότερα, γύρω στην 5η χιλιετία π.Χ., ενώ μόλις το 1981, με την ανακάλυψη της θέσης στη Στελίδα, εμφανίστηκε δειλά η πιθανότητα μιας πρωιμότερης χρονολόγησης.

Το νέο ερευνητικό πρόγραμμα, τη διεύθυνση του οποίου θα έχει ο δρ. Δημήτρης Αθανασούλης, προϊστάμενος της Εφορείας Αρχαιοτήτων Κυκλάδων, ενώ επικεφαλής από πλευράς Καναδικού Ινστιτούτου στην Ελλάδα θα είναι ο καθηγητής Τριστάν Κάρτερ, έχει πολλαπλούς στόχους.
Ένας από αυτούς είναι η χρονολόγηση της θέσης με τη χρήση επιστημονικών τεχνικών ώστε να διευκρινισθεί πότε οι πρώιμοι άνθρωποι μετανάστευσαν στην Ευρώπη μέσω της λεκάνης του Αιγαίου και αν η μετανάστευση αυτή έγινε με ναυσιπλοΐα.

Επίσης, θα γίνει λεπτομερής τυπολογική ανάλυση των τεχνέργων και θα διερευνηθούν οι σχέσεις συμπεριφοράς (λατόμευση και κατασκευή εργαλείων) των πρώιμων ανθρώπων στην περιοχή, δηλαδή των Νεάντερνταλ και των Homo sapiens.