Ο έρωτας της Σελήνης και του Ενδημίωνα, αποσυμβολισμός...

 

Η Σελήνη, το λυχνάρι της νύχτας, ανέκαθεν συνόδευε τους ανθρώπους τις σκοτεινές ώρες του εικοσιτετράωρου. Ο άνθρωπος, ακουμπούσε εκεί τις ανησυχίες του, φώτιζε τις αγωνίες του και ηρεμούσε κάτω από το φως του έναστρου ουρανού. Οι φάσεις της Σελήνης είχαν εναλλαγές που συνέπιπταν με εκείνες της καθημερινότητας, μέσα από τις ψυχολογικές μεταπτώσεις αλλά και τις φυσικές μεταβολές.
.

Γι’ αυτό η Σελήνη παρατηρήθηκε από τα αρχαία χρόνια και συνοδεύει από εκείνες τις εποχές την σοφία και τις παραδόσεις των λαών. Ο σεληνιακός κύκλος είναι ένας ρυθμός συγκινήσεων και φυσικής ισορροπίας που αγγίζει τον καθένα μας. Ο μεταβολισμός μας, οι αντιδράσεις σε κάθε πλάσμα της φύσης, οι επιδράσεις στο ζωικό και φυτικό βασίλειο, έπλεξαν μία μυθοπλασία γύρω από τις φάσεις του φεγγαριού, αλλά κυρίως αυτή της Πανσελήνου.
 .

Θεοί και θεές συνδέθηκαν κατά καιρούς με την Σελήνη και διαμορφώθηκαν ανάλογα με τις τοπικές παραδόσεις. Ας αναφερθούμε σε κάποιες από αυτές.

Θηλυκή θεά, κατ’ εξοχήν η Σελήνη, εμφανίζεται ως μυστηριώδης, γλυκιά και γοητευτική, με την γονιμότητα να είναι στα βασικά της προσόντα.
 .

.  Το όνομά της ετυμολογείται από το σέλας (φως). Είναι μία θεά πολύ όμορφη, με ένα λευκό και λαμπερό πρόσωπο και ασημένια μακριά μαλλιά. Παραλάμβανε τα ηνία στον ουράνιο θόλο, μετά την δύση του θεού Ήλιου. Ιερά ζώα της Σελήνης θεωρούνταν ο σκύλος, ο λέων (παράδοση του μύθου του λέοντος της Νεμέας), το βόδι και ο πετεινός, ακόλουθοι της Σελήνης στο πέρασμά της κατά τη νύχτα και το λυκαυγές. Είχε μεγάλα φτερά και πανέμορφα λαμπερά ρούχα.
 .

Στην Ελλάδα τιμούσαν τη θεά του φεγγαριού σαν Σελήνη, αλλά και σαν την Αρτέμιδα κατ’ άλλους μελετητές. Στη Ρώμη ήταν η Λούνα. Καθώς χρησίμευε για τη μέτρηση του χρόνου, στην Αίγυπτο, θεός του φεγγαριού ήταν ο Θωτ ή Θωθ, κύριος του χρόνου, των αριθμών και του νόμου. Στην Ασσυρο-βαβυλωνιακή μυθολογία, ο θεός-Σελήνη λεγόταν Σιν και είχε εξέχουσα θέση, καθώς ήταν πρώτος στην αστρική «τριάδα», με παιδιά του τον Σαμάς (Ήλιο) και την Ιστάρ (Αφροδίτη). Είναι ο Μάνι για τη τευτονική θρησκεία. Στη Λιθουανική παράδοση, έχουμε τη Σελήνη σαν αρσενικό θεό Μένουο, κύριο της νύχτας και ρυθμιστή του χρόνου. Στην ουγγρική μυθολογία είναι η Κούου. Στους Σλάβους είναι ο Μέσσιατς.
 .

Με τις διάφορες φάσεις της συνδέονται οι ιδέες του θανάτου και της μετενσάρκωσης. Συνδέεται με τις αλλαγές και τις μεταμορφώσεις, με την αύξηση και τη μείωση στον κύκλο της ζωής. Όλες οι σεληνιακές θεές ελέγχουν το πεπρωμένο και υφαίνουν τη μοίρα και μερικές φορές, εμφανίζονται σαν αράχνες στο κέντρο του ιστού τους. Η άτρακτος και η ρόκα είναι επίσης τα γνωρίσματά τους.

Στην ελληνική παράδοση την βρίσκουμε σαν Σελήνη, αλλά έχει μείνει πιο έντονα σαν θεά Άρτεμις, η οποία, όπως θα δούμε, έχει σεληνιακά χαρακτηριστικά.

Βρίσκουμε τη Σελήνη σαν αδελφή του Ήλιου, της οποίας τα δύο ονόματα είναι Σελήνη και Μήνη, και θυμίζουν είτε τη λάμψη του φωτός (σέλας), είτε τις μεταμορφώσεις της κατά τη διάρκεια του μηνός (μην), του οποίου και τη πορεία ρυθμίζει.
 .

Εμφανίζεται σαν όμορφη παρθένος, με ασημένιες ανταύγειες και με τη λάμψη της σβήνουν μπροστά της τα άστρα του ουρανού. Σαν Μήνη φέρει φτερά και χρυσό στεφάνι στο κεφάλι και ταξιδεύει πάνω στο άρμα της με τα δυνατά και ωραία άλογά της. Για τους έρωτές της υπάρχουν διάφορες παραδόσεις, από περιοχή σε περιοχή της Ελλάδας.
 .

Αγαπήθηκε από τον βασιλιά των ουρανών και γέννησε την Πανδία, η οποία εορταζόταν με τον Δία, κατά την εαρινή ισημερία. Η Πανδία αντιπροσώπευε τη λάμψη των φωτεινών αττικών νυκτών. Στην Αρκαδία ήταν η αγαπημένη του Πάνα, εξ ου και οι γιορτές του κατά τις οποίες έλεγαν ότι οι άνθρωποι «σεληνιάζονταν» και το επίθετο που είχε «Σειληνός».
 .

Η Άρτεμις είναι η αδελφή του Απόλλωνα.  Γεννήθηκαν και οι δύο στη Δήλο, παιδιά του Δία και την Λητώς. Ο Απόλλωνας είναι ο Φοίβος (λάμπων) και η Άρτεμις είναι η Φοίβη (λάμπουσα). Ενώ ο Απόλλων είναι ηλιακός θεός, η αδελφή του είναι σεληνιακή θεότητα. Όπως ο αδελφός της, φέρει κι αυτή φαρέτρα και βέλη, τα οποία σημειοδοτούν τις ακτίνες της Σελήνης.
 .

Είναι η θεά του καθαρού φωτός,  η αγνή παρθένος. Το θέμα της αγνότητας είναι αυστηρός κανόνας γι’ αυτήν και για κάθε ιέρεια που της είναι αφιερωμένη. Στα λιβάδια που της είχαν προσφερθεί, ουδέποτε έβοσκαν κοπάδια, ουδέποτε επιτρεπόταν το κυνήγι και ουδέποτε έκοβαν καρπούς και λουλούδια. Κάθε αγνή παρθενική ψυχή προστατευόταν από τη θεά.
 .

Η αγνότητα των αφοσιωμένων της φαίνεται και από τον μύθο του Ιππόλυτου, γιου της Αμαζόνας Αντιόπης. Ο πανέμορφος αυτός νέος, αφοσιωμένος στην θεά Αρτέμιδα, δεν δέχθηκε τις ερωτικές κρούσεις της Φαίδρας και βρήκε άδικο θάνατο. Ωστόσο, η προστάτιδά του, τον αντάμειψε στην «άλλη ζωή».
 .

 .Θεωρείται πολύ όμορφη μέσα στα κείμενα του Ομήρου, «η καλλίστη» και τη θαύμαζαν. Είναι, ακόμη, αυτή που βοηθά τη βλάστηση μετά από την επιρροή των ηλιακών ακτινών, να πίνει τη δροσιά της νύχτας και να ανανεώνει τις δυνάμεις της. Ευνοούσε τη παραγωγή των ζώων, σαν «Λοχεία» Άρτεμις, προστάτιδα των τοκετών. Υπήρξε προστάτιδα και του κυνηγιού, καθώς και των νόμων της θηρίας.  
 .

O πιο γνωστός όμως αγαπημένος της Σελήνης ήταν ο Ενδημίων, νέος ωραίος, βοσκός ή κυνηγός.  Μια μέρα παρασύρθηκε και συνέχισε να κυνηγά ως αργά.

Ο ήλιος έδυσε κι εκείνος εξακολουθούσε να καταδιώκει το θήραμά του μέχρι που η λαμπερή σελήνη ανέβηκε στον ουρανό. Και καθώς αρμένιζε γαλήνια στο στερέωμα έστρεψε το βλέμμα της στη Γη. Κοίταξε κάτω και τον είδε. Και εκείνος αυτήν. Και τότε συνέβη κάτι παράξενο. Δέθηκαν με κάτι σαν μάγια. Έναν έρωτα που καθήλωσε τον Ενδυμίωνα. Όμως για να ενωθεί με την ουράνια αγαπημένη του έπρεπε να πέσει σε έναν παράξενο ύπνο, λέει ο μύθος, κι από εκείνη τη βραδιά εξακολουθούσε να κοιμάται ενώ μέσα στον ύπνο του ερωτοτροπούσε με τη θεά Σελήνη κάνοντας μαζί της 50 κόρες.
 .

Τόσες, όσοι οι σεληνιακοί μήνες που μεσολαβούσαν ανάμεσα σε κάθε αρχαία ολυμπιάδα. Ο έρωτας του Ενδυμίωνα και της Σελήνης έμεινε παροιμιώδης για την καθήλωση στην οποία τον οδήγησε. Ο κυνηγός είχε γίνει θήραμα. Η σελήνη αστρολογικά επηρεάζει τα  συναισθήματα και τα πάθη....

Αποσυμβολισμός, «Ἔρως ἀνίκατε μάχαν» ...
Η σελήνη αστρολογικά επηρεάζει τα  συναισθήματα και τα πάθη....

Κάτ’ αυτόν τον τρόπο, η  συμβολική σημασία του αξύπνητου αλλά δραστήριου ερωτικά ύπνου του Ενδυμίωνα  ήταν μια υπόμνηση γι αυτό που μας συμβαίνει όταν ερωτευόμαστε. Mια υπνωτισμένη προσκόλληση του νου σε ένα ερωτικό αντικείμενο. Από μια άποψη όλοι οι έρωτες μας υπνωτίζουν και μας προκαλούν ένα είδος καθήλωσης τουλάχιστον όσο διαρκεί το πρώτο διάστημα, του μέλιτος. Όμως, όταν περάσει η πρώτη «τρέλα» ο ένας από τους δυο μισοξυπνάει. Και τότε αλίμονό του εκείνου που τα μάτια του είναι ακόμα θολά από τον ύπνο και εξακολουθεί να κοιτάζει μαγεμένος τον ερωτικό του σύντροφο. 
 .

«Μέσα στη νύχτα μαγεμένος ο Ενδυμίων από την ετερόφωτη Σελήνη δεν υποψιάζεται ούτε τη σκοτεινή πλευρά της» γράφει ο ποιητής Νίκος Αντωνάτος περιγράφοντας μια πραγματικότητα που αφορά εκείνους που προσδένονται ασφυκτικά στο ερωτικό άρμα του συντρόφου τους και δεν καταφέρνουν να ξεκολλήσουν ακόμα και χρόνια μετά, όταν περάσει όλο το εύλογο και παράλογο διάστημα του έρωτα. Λες και ζουν και υπάρχουν μόνο για τον άλλο. Οι δικές τους ανάγκες, τα δικά τους γούστα, ο εαυτός τους εξαφανίζονται. Ο άλλος αναγορεύεται σε παντοδύναμο θεό που έχει τη δύναμη να επιφέρει την πιο ακραία ευτυχία ή δυστυχία στον ψυχισμό του ερωτικά υποτελούς. Τον ανεβάζει στα ουράνια ή τον καταβαραθρώνει στα Τάρταρα....

Η Γλαύκα της Αθηνάς και ο συμβολισμός της...

Η κουκουβάγια  το ιερό πουλί της Θεάς Αθηνάς, αποτελεί σύμβολο σοφίας,  σύνεσης, αλλά και της πόλης των Αθηνών. Ως ιερό πουλί της Αθηνάς ονομάζεται «Γλαύκα», καθώς ένα από τα προσωνύμια της Θεάς  της Σοφίας ήταν «γλαυκώπις», λόγω των σπιθιροβόλων γαλάζιων ματιών της.

Η Γλαύκα συμβολίζει την σοφία,  διότι είναι νυχτόβιο πτηνό το οποίο έχει εξαιρετική όραση ακόμα και στο σκοτάδι. Έχει την φυσική συνεπώς ιδιότητα  να βλέπει την «αθέατη πλευρά των πραγμάτων»,  εκεί που άλλοι αδυνατούν λόγω του σκότους. Συμβολίζει κατ’ αυτόν τον τρόπο την «σοφία»  που  αφορά  την  μετουσίωση της  απλής γνώσης σε βίωμα,  πνευματικότητα και στάση ζωής. 
Κάτι τέτοιο μπορεί να επιτευχθεί  μόνο μακριά από το φως της ημέρας και την φασαρία («εις εαυτόν διείσδυση),  όταν ο άνθρωπος απομονώνεται από το φυσικό περιβάλλον του, προσπαθώντας να ανακαλύψει  την αυτογνωσία, την πραγματική υπόσταση των πραγμάτων, και την Θεία του υπόσταση.
Για αυτό τον λόγο και «η γλαύκα της Αθηνάς πετάει μόλις η μέρα γείρει προς την δύση της...». Δεν είναι φυσικά καθόλου τυχαίο, πως οι «μυήσεις» κατά την διάρκεια των μυστηριακών τελετών γινόταν πάντα νύχτα.

Δεν είναι επίσης τυχαίο πως  επιλέχθηκε (την δεκαετία του 1960), ως σήμα  του Ελληνικού Οργανισμού Εκδόσεων σχολικών διδακτικών Βιβλίων (1). 
Ψιλά γράμματα αυτά για τους περισσότερους βέβαια, και εν κατακλείδι δεν γνωρίζω κατά πόσο ο συγκεκριμένος συμβολισμός  του Ο.Ε.Δ.Β.,  ανταποκρινόταν στην πραγματικότητα....

Όπως επισημαίνει μάλιστα  ο δάσκαλος Γιώργιος Τρούλης (2) στην πραγματικότητα το πτηνό που χρησιμοποιούσε  ως σήμα  του Ο.Ε.Δ.Β, δεν είναι μία Κουκουβάγια αλλά ένας.... Μπούφος. Αυτό είναι εύκολα διακριτό στην εικονογράφηση των δύο αυτών  πτηνών. Στο κεφάλι του μπούφου σχηματίζεται ένα είδος αυτιών από φτερά, εν αντιθέσει με την κουκουβάγια, στης οποίας το κεφάλι δεν υπάρχει αντίστοιχος σχηματισμός. 

Αυτή τη λεπτομέρεια την γνώριζαν οι αρχαίοι Έλληνες, αφού το αρχαίο Αθηναϊκό τετράδραχμο του 5^ου αιώνα π.Χ. φέρει την εικόνα της κουκουβάγιας χωρίς αυτά τα «αυτιά». 

Αντίγραφο του Αθηναϊκού τετράδραχμου υπάρχει στο νόμισμα του Ελληνικού ενός ευρώ.

Παρατηρήστε και συγκρίνετε το σήμα του Ο.Ε.Δ.Β. με αυτό του ευρώ. Η διαφορά είναι εμφανής. Ο συμβολισμός άραγε;

1) Ο  Ο.Ε.Δ.Β καταργήθηκε το 2012μετά από νομοσχέδιο που είχε ψηφιστεί τον Μάιο του 2011 (Νόμος 3966/2011), με σκοπό τον «ορθολογικό εκσυγχρονισμό των επιστημονικών οργάνων που υποστηρίζουν το υπουργείο Παιδείας στο σχεδιασμό και την εφαρμογή της εκπαιδευτικής πολιτικής». Τον ρόλο του ΟΕΔΒ ανέλαβε το Ινστιτούτο Τεχνολογίας Υπολογιστών και Εκδόσεων «ΔΙΟΦΑΝΤΟΣ» (ΙΤΥΕ - Διόφαντος), η Διεύθυνση Εκδόσεων του οποίου ιδρύθηκε το καλοκαίρι του 2011 σε συνέχεια του νόμου.
2 ) Ρεθεμνιώτικα Νέα, 10/03/2010

Η ΜΑΛΑΚΙΑ ΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΦΙΛΟΣΟΦΟΙ

Ο διάβολος του καλόγερου, του επισκόπου, του οσίου και κάθε πιστού χριστιανού λέγεται μαλακία, σεξουαλική αυτοϊκανοποίηση. Ο διάβολος αυτός δεν εξορκίζεται με τίποτε. Παραμένει εκεί, αλώβητος από κάθε ανάθεμα, μέσα στο βρακί του επίδοξου αυτοευνούχου, υπενθυμίζοντάς του συνεχώς το ύβρισμά του
Τον αυτοευνουχισμό,  του τον πρότεινε ο Ιησούς στα ίσια: (Ματθ. 19. 12) «Διότι υπάρχουν ευνούχοι, οι οποίοι από την κοιλιά της μητέρας τους γεννήθηκαν έτσι. Και υπάρχουν ευνούχοι, οι οποίοι έγιναν ευνούχοι από τους ανθρώπους, και υπάρχουν ευνούχοι, οι οποίοι μόνοι τους έγιναν ευνούχοι δια την βασιλεία των ουρανών. Όποιος μπορεί να το δεχθεί, ας το δεχθεί».
Αυτός ο θεός μπορεί να λέγεται θεός της αγάπης. Αλλά  την ερωτική και γενετήσια αγάπη φαίνεται ότι  την απεχθάνονταν. Η φύση όμως δεν μπορεί να νικηθεί από κανέναν άνθρωπο, για τον απλούστατο λόγο, διότι ο άνθρωπος είναι γέννημα της φύσης και μόνον αυτής. Για τον λόγο αυτόν η μαλακία είναι κατ’  εξοχήν επίδοση του πολεμίου της. Η ανικανότητα της υπερνίκησής της τρανώνει το μίσος κατά της. Το τι της σούρνει ο κατανικόμενος από αυτή είναι και για γέλια και για κλάματα.
Το «ΠΗΔΑΛΙΟ» (εκδ. Βασ. Ρηγοπούλου, Καρόλου Ντηλ 4, Θεσς/νίκη) κατά τον χριστιανικό κόσμο «είναι η Διαθήκη μετά την καινή και την παλαιά, η μετά τας αγίας Γραφάς αγία γραφή» (σελ. Λστ΄).  Στη σελίδα 704 στην υποσημείωση (2) διαβάζουμε «Εφθάσαμεν τέλος πάντων και εις την κατάρατον μαλακία, ήτις την σήμερον αληθώς είναι η κοινή ψυχόλεθρος πανούκλα οπού φθείρει απολλύει τους περισσοτέρους ανθρώπους του κόσμου, και μάλιστα τους αθλίους νέους, κατά της οποίας όσα και αν ειπεό τινας, έχωντας σκοπόν να εκριζώσει από τον κόσμον τοιούτον φοβερόν και θεομίσητον κακόν, ποτέ δεν ήθελαν νομισθούν μάταια και περιττά».Κι όλ’  αυτά διότι ο Γιαχβέ θανάτωσε τον Αυνάν όταν προέβη στο έγκλημα αυτό!! Οποία αγάπη, ανεκτικότητα και δικαιοσύνη! Τώρα γιατί όλοι οι υπόλοιποι αρσενικοί ανά τους αιώνες γλίτωσαν από την τιμωρία αυτή, κανείς δεν θα το μάθει ποτέ. Διότι το γνωρίζουν άπαντες πολύ καλά ότι δεν υπάρχει αρσενικό, το οποίο να μη υποπίπτει συχνά στο «έγκλημα» αυτό.
Όταν όμως η μαλακία κτυπά στο κεφάλι αυτόν που του απαγορεύεται να την διαπράξει, κι ο οποίος ολημερίς έχει τον νου του σ’  αυτήν, ιδού τι μαλακίες μπορεί να ξεστομίζει: από τη προηγούμενη και πάλι σελίδα «και είναι γνώμη τινών διδασκάλων ότι ο θεός μισώντας τόσον πολλά τους υπερηφάνους φιλοσόφους των Ελλήνων, τους αφήκε να κυριευτούν από την αμαρτίαν αυτήν (εννοεί την μαλακία) δια τιμωρίαν της ειδωλολατρίας των, επειδή γνώντες τον θεόν, ουχ ως θεόν εδόξασαν».Δηλαδή όλοι αυτή, ανά τον κόσμον, οι οποίοι θαυμάζουν και μελετούν τους φιλοσόφους της αρχαίας Ελλάδος, δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να μαλακίζονται!!!

Αυτόν τον ανόητο και ανώμαλο άνθρωπο που έγραψε τις προαναφερόμενες μαλακίες, τον Νικόδημο τον αγιορείτη, οι πατέρες τον ανακήρυξαν εξέχοντα άγιο!!! Από το στόμα του ίδιου τώρα, καλοί μας χριστιανοί, ας πληροφορηθείτε γιατί και πώς όλοι σας έχετε χάσει, μιά και καλή, την βασιλεία των ουρανών αφού, ούτως ή άλλως, άπαντες εμαλακίσθητε, όπως βεβαίως και άπαντες οι υπόλοιποι.Σελ. 705: «η μαλακία όχι μόνον προξενεί ζημίαν αιώνιον εις την ψυχήν αλλά και εις την υγείαν του σώματος. Ζημίαν αιώνιον εις την ψηχήν, διατί την υστερεί της Βασιλείας των Ουρανών, και την καταδικάζει εις την παντοτεινήν τιμωρίαν, ως λέγει ο Παύλος (Α΄ Κορινθ. Στ΄ 9)». Τώρα μπορούμε να καταλάβουμε γιατί όλοι οι καλόγεροι θεωρούσαν τον εαυτό τους αμαρτωλούς και άξιους της αιωνίας κολάσεως. Να υπήρχε άραγε κανείς που να μην είχε υποπέσει στο αμάρτημα αυτό;
Και συνεχίζει «Μη πλανάσθε, ούτε πόρνοι, ούτε ειδωλολάτραι, ούτε μοιχοί, ούτε μαλακοί, Βασιλείαν θεού ου κληρονομήσουσι». Μας εξηγεί δε ότι παρ’ όλο που μερικοί πατέρες άλλως ερμήνευσαν την λέξη μαλακοί ωστόσο, «πολλοί των δασκάλων και επί της εννοίας ταύτης τους μαλακούς εξέλαβον».
Όσο για τις ζημίες του σώματος απαριθμούνται αμέσως: «Α΄ κιτρινίζουσι, Β΄ αδυνατεί ο στόμαχός των και να χωνεύσουσι δέν ημπορούν, Γ΄ ασθενεί η όρασις των οφθαλμών τους, Δ΄ χάνουσιν την φωνήν, Ε΄ χάνουσι την ευφυΐαν και οξύτητα του νοός, ΣΤ΄ χάνουσι την μνήμην, Ζ΄ χάνουσι τον ύπνον, με κάποια ταραχώδη ενύπνια, Η΄ τρέμει το σώμα των, Θ΄ χάνουσιν όλην την ανδρείαν του σώματος και της ψυχής, και γίνονται άνανδροι ωσάν γυναίκες, Ι΄ ακολουθεί εις αυτούς η αποπληξία, ήτοι ταμπλάς, ΙΑ΄ ακολουθεί εις αυτούς συχνάκις η καθ’ ύπνους ρεύσις, πολλάκις δε και όταν ήναι έξυπνοι, δια το πολύ άνοιγμα των σπερματικών τους πόρων και ΙΒ΄ , τέλος πάντων γηράσκουσι ογλίγωρα και αποθνήσκουσι κακώς».
Μάλλον δεν θα μπορούσε να υπάρξει ακριβέστερη περιγραφή των συμπτωμάτων του ανθρώπου που μαλακίζεται μετά ενοχών. Μιά έτοιμη έρευνα για παθοσεξολόγους, όπως και έτοιμες γνώσεις: «ένα δράμι σπέρμα αξίζει δια σαράντα δράμια αίμα, και η δύναμις εκείνου είναι ισόμετρος με την δύναμιν των τεσσαράκοντα δραμίων του αίματος».
Αυτή είναι η προσφορά των καλόγερων στην επιστήμη της ιατρικής: μαλακίες επί μαλακιών.
Λίγο πιό κάτω έχουμε περιγραφή και των ειδών της μαλακίας. Σας προτείνουμε εδώ να δώσετε μεγάλη προσοχή, διότι είναι αδύνατον να αποκτήσετε, περί μαλακίας, γνώσεις που να προέρχονται από εμπειρότερα, στο θέμα αυτό άτομα. «Αλλά πρέπει και να σημειώσωμεν  ότι η μαλακία γίνεται τριών λογιών, ή με το χέρι το ίδιον του ανθρώπου, ή με το χέρι άλλου, ή με το κοπάνισμα και κτύπημα εις τα μηρία». Όπως αντιλαμβανόμαστε οι δύο τελευταίες περιπτώσεις απαιτούν την συμμετοχή τουλάχιστον δυο ατόμων.
Τέλος εφιστάται η προσοχή ότι «Δεν πρέπει και τούτο να λανθάνη τους πνευματικούς πατέρας, ότι η κατάρατος μαλακία προχωρεί και εις τας γυναίκα. Δια τούτο και αυταί πρέπει να κανονίζονται ωσάν και οι άνδρες, ίνα μη λέγω και βαρύτερα». Δέν θέλει , όπως βλέπετε, να λησμονήσει ο άγιος και τα περί ισότητος των δύο φύλων, αφού λέει «ινα μη λέγω και βαρύατερα». Αυτά τα ολίγα περί της μαλακίας των γυναικών διότι λείπει η ανάλογη εμπειρία.

Ας μη μας πει κάποιος ότι όλ’ αυτά τυγχάνουν παρωχημένα στον χριστιανικό κόσμο. Αρκεί να εξομολογηθεί κανείς αυτό το «αμάρτημα» σε εξομολόγο για να διαπιστώσει του λόγου το αληθές.
Η υποβολή της ενοχής στους νέους, για το θέμα αυτό, αποτελεί εγκληματική ενέργεια, αφού ολοφάνερα δεν πρόκειται ούτε για αμάρτημα ούτε για κανένα έγκλημα, όπως θέλουν τα αρρωστημένα και ανώμαλα μυαλά των αγίων. Έτσι κι αλλιώς κανείς δεν βρέθηκε μέχρι στιγμής κι ούτε πρόκειται να βρεθεί, που να προτείνει την μαλακία ως ευγενές άθλημα. Παράλληλα είναι αδύνατον να εμποδίσει κανείς την αυτοϊκανοποίηση του γενετήσιου ενστίκτου όταν αυτό εμποδίζεται να ικανοποιηθεί φυσιολογικώς.
Ας πάψουν λοιπόν οι μισούντες την ανθρώπινη φύση και της εκδηλώσεις της να μολύνουν τις αθώες ψυχές των νέων. Διότι το μόνο που πετυχαίνουν είναι να τους καταστήσουν άρρωστους με τα συμπτώματα που μας περιέγραψαν πιό πάνω. Ποτέ οι κοινωνίες δεν αντιμετώπισαν προβλήματα σ’ αυτό το θέμα, παρά μόνον οι χριστιανικές, κι αυτές μόνον και μόνον επειδή αναθεματίζοντας την αυτοϊκανοποίηση, αρρώστησαν τις ψυχές των νέων, με αδικαιολόγητες ενοχές.
Παππούληδες κρατήστε την αρρωστημένη φαντασία σας για τους εαυτούς σας. Σεβαστείτε επί τέλους την αθωότητα των νέων.
Υπάρχουν τεράστιες ευθύνες των «αγίων» της χριστιανικής πίστης για προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι νέοι σχετικά με το θέμα που διαπραγματευόμαστε εδώ. Ιδού ένα από αυτά, σοβαρότατο: Θεσσαλονίκη 7-10-2000. Ο γενικός αρχίατρος Παύλος Διδάγγελος, πρόεδρος της οργανωτικής επιτροπής του 18ου  Ιατρικού Συνεδρίου Ενόπλων Δυνάμεων ανακοινώνει: «Δραματική αύξηση του καρκίνου των όρχεων στους στρατεύσιμους». Ωστόσο στο πρόβλημα αυτό υπάρχει μιά πιό δραματική διάσταση, και προσθέτει «Οι στρατιώτες διστάζουν να αναφέρουν σε ανώτερους ή σε γιατρούς για τυχόν ενοχλήσεις ή συμπτώματα κατά την διάρκεια της θητείας και της εκπαίδευσής τους, με αποτέλεσμα να έρχονται σε μας με καρκίνο σε προχωρημένο στάδιο».
Στο ίδιο συνέδριο δηλώνεται ότι η έγκαιρη αντιμετώπιση του προβλήματος αυτού, θεραπεύει το 98% των περιπτώσεων. Αντιθέτως, αντιστρόφως ανάλογη είναι η επιτυχία σε σχέση με την καθυστέρηση αντιμετώπισης του προβλήματος.
Ρωτάμε λοιπόν τους πατέρες, που τόσο κόπτονται γιά τη υγεία των νέων, εάν οι νέοι αυτοί είχαν το πρόβλημα σ’ ένα άλλο μέλος ή σημείο του σώματός τους θα δίσταζαν να το αναφέρουν στους γιατρούς και στους δικούς τους; Βεβαίως και όχι. Δεν το αναφέρουν λοιπόν γιατί ντρέπονται. Εάν οι νέοι αυτοί ζούσαν ανάμεσα σε δεκάδες γυμνά αγάλματα, όπως οι πρόγονοί τους, αν αθλούνταν γυμνοί όπως στην αρχαιότητα, θα ντρέπονταν καθόλου για το σώμα και τα γεννητικά τους όργανα; Βεβαίως και όχι.
Ποιός τους έμαθε να ντρέπονται για τα γεννητικά τους όργανα; Κανείς άλλος εκτός από σας. Το μίσος σας για το ανθρώπινο σώμα και τα γεννητικά όργανά του δεν περιγράφεται. Ο αρχιερέας σας ιερός Αυγουστίνος έφθασε στο σημείο να θεωρεί το ανθρώπινο γένος συλλήβδην βρωμερό επειδή λέει ο άνθρωπος γεννιέται μέσα στις βρωμιές της μάνας του.
Βρέ βρωμερό κτήνος με ποιό δικαίωμα προσβάλλεις τη μανούλα μου και μένα;;; Και όσο για μένα, άντε πάει κι έρχεται. Αλλά την μανούλα μου, που με τόση υπομονή και αγάπη με κυοφορούσε τόσους μήνες, που με βύζαινε, με ξεσκάτωνε, με νανούριζε, που μ’ έτρεχε ανάστατη στους γιατρούς για ψύλλου πήδημα, που μπορούσε να σκοτώσει άνθρωπο αν με πείραζε, που με διάβαζε για να μορφωθώ, που δεν υπάρχει κανένας άλλος  τρόπος για να την τιμήσει το παιδί της,  παρά να την λατρεύει απεριόριστα.  Με ποιό δικαίωμα λοιπόν αχρείε μας την προσβάλλεις.
Αυτούς τους ανθρώπους αποκάλεσε ιερούς και άγιους ο χριστιανισμός!!! Αυτούς που βδελύσσονται το ανθρώπινο γένος. Αυτούς που έλεγαν και έπρατταν μαλακίες βλαβερότατες για το ανθρώπινο γένος.

Η χαμένη πόλη της Αιγύπτου

 

Αποκαλύπτεται η χαμένη πόλη Τελ ελ Αμάρνα, γνωστή για τις αινιγματικές αναπαραστάσεις ενός άγνωστου βασιλικού ζεύγους, όπως και η μυστηριώδης σχέση του με τον πιο διάσημο Φαραώ, τον θρυλικό Τουταγχαμών.
Η αρχαία πόλη Τελ ελ Αμάρνα είναι περιτριγυρισμένη από τάφους, οι τοίχοι των οποίων είναι καλυμμένοι με τις μερικώς κατεστραμμένες εικόνες ενός αρχαίου Αιγύπτιου βασιλιά και μιας βασίλισσας, οι οποίοι είναι απεικονισμένοι με τρόπο που δεν έχει ξαναγίνει. Φαίνονται να λατρεύουν όχι κάποιον από τους πολλούς Θεούς τις αρχαίας Αιγύπτου αλλά τον Ήλιο του ουρανού.
Ποιο ήταν αυτό το ζευγάρι; Γιατί οι εικόνες τους ήταν κατεστραμμένες; Και ποια ήταν η σχέση τους με τον διασημότερο φαραώ, τον Τουταγχαμών, στου οποίου τον θρόνο υπήρχε το ίδιο σύμβολο του Ήλιου.

Η Χαμένη Πόλη Της Αιγύπτου 

Τίς ὁ παρ᾽ Ἰουδαίοις Θεός – Ποιός ο Θεός τῶν Ἰουδαίων ~ Πλούταρχος

    Θαυμάσας οὖν τὸ ἐπὶ πᾶσι ῥηθὲν ὁ Σύμμαχος “ἆρ᾽” ἔφη “σὺ τὸν πατριώτην θεόν, ὦ Λαμπρία, “εὔιον ὀρσιγύναικα μαινομέναις ἀνθέοντα τιμαῖσι Διόνυσον” ( Lyr. adesp. 131) ἐγγράφεις καὶ ὑποποιεῖς τοῖς Ἑβραίων ἀπορρήτοις; ἢ τῷ ὄντι λόγος ἔστι τις ὁ τοῦτον ἐκείνῳ τὸν αὐτὸν ἀποφαίνων;” ὁ δὲ Μοιραγένης ὑπολαβών “ἔα τοῦτον” εἶπεν· “ἐγὼ γὰρ Ἀθηναῖος ὢν ἀποκρίνομαί σοι καὶ λέγω μηδέν᾽ ἄλλον εἶναι· καὶ τὰ μὲν πολλὰ τῶν εἰς τοῦτο τεκμηρίων μόνοις ἐστὶ ῥητὰ καὶ διδακτὰ τοῖς μυουμένοις παρ᾽ ἡμῖν εἰς τὴν τριετηρικὴν παντέλειαν· ἃ δὲ λόγῳ διελθεῖν οὐ κεκώλυται πρὸς φίλους ἄνδρας, ἄλλως τε καὶ παρ᾽ οἶνον ἐπὶ τοῖς τοῦ θεοῦ δώροις, ἂν οὗτοι κελεύωσι, λέγειν ἕτοιμος.” Πάντων οὖν κελευόντων καὶ δεομένων “πρῶτον μέν” ἔφη “τῆς μεγίστης καὶ τελειοτάτης ἑορτῆς παρ᾽ αὐτοῖς ὁ καιρός ἐστιν καὶ ὁ τρόπος Διονύσῳ προσήκων. τὴν γὰρ λεγομένην νηστείαν ἀκμάζοντι τρυγητῷ τρα πέζας τε προτίθενται παντοδαπῆς ὀπώρας ὑπὸ σκηναῖς καὶ καλιάσιν ἐκ κλημάτων μάλιστα καὶ κιττοῦ διαπεπλεγ μέναις· καὶ τὴν προτέραν τῆς ἑορτῆς σκηνὴν ὀνομάζουσιν. ὀλίγαις δ᾽ ὕστερον ἡμέραις ἄλλην ἑορτήν, οὐκ (…) ἂν δι᾽ αἰνιγμάτων ἀλλ᾽ ἄντικρυς Βάκχου καλουμένην, τελοῦ σιν. ἔστι δὲ καὶ κραδηφορία τις ἑορτὴ καὶ θυρσοφορία παρ᾽ αὐτοῖς, ἐν ᾗ θύρσους ἔχοντες εἰς τὸ ἱερὸν εἰσίασιν· εἰσελ θόντες δ᾽ ὅ τι δρῶσιν, οὐκ ἴσμεν, εἰκὸς δὲ βακχείαν εἶναι τὰ ποιούμενα· καὶ γὰρ σάλπιγξι μικραῖς, ὥσπερ Ἀργεῖοι τοῖς Διονυσίοις, ἀνακαλούμενοι τὸν θεὸν χρῶνται, καὶ κιθαρίζοντες ἕτεροι προΐασιν, οὓς αὐτοὶ Λευίτας προσ ονομάζουσιν, εἴτε παρὰ τὸν Λύσιον εἴτε μᾶλλον παρὰ τὸν Εὔιον τῆς ἐπικλήσεως γεγενημένης. οἶμαι δὲ καὶ τὴν τῶν σαββάτων ἑορτὴν μὴ παντάπασιν ἀπροσδιόνυσον εἶναι· Σάβους γὰρ καὶ νῦν ἔτι πολλοὶ τοὺς Βάκχους καλοῦσιν καὶ ταύτην ἀφιᾶσι τὴν φωνὴν ὅταν ὀργιάζωσι τῷ θεῷ, οὗ πίστωσιν ἔστι δήπου καὶ παρὰ Δημοσθένους ( 18, 260 ) λαβεῖν καὶ παρὰ Μενάνδρου ( fr. 1060 ), καὶ οὐκ ἀπὸ τρόπου τις ἂν φαίη τοὔνομα πεποιῆσθαι πρός τινα σόβησιν, ἣ κατέχει τοὺς βακχεύοντας· αὐτοὶ δὲ τῷ λόγῳ μαρτυροῦσιν, ὅταν σάββατα τελῶσι, μάλιστα μὲν πίνειν καὶ οἰνοῦσθαι παρακαλοῦντες ἀλλήλους, ὅταν δὲ κωλύῃ τι μεῖζον, ἀπογεύεσθαί γε πάντως ἀκράτου νομίζοντες. καὶ ταῦτα μὲν εἰκότα φαίη τις ἂν εἶναι· κατὰ κράτος δὲ τοὺς ἐναντίους πρῶτον μὲν ὁ ἀρχιερεὺς ἐλέγχει, μιτρη φόρος τε προϊὼν ἐν ταῖς ἑορταῖς καὶ νεβρίδα χρυσόπαστον ἐνημμένος, χιτῶνα δὲ ποδήρη φορῶν καὶ κοθόρνους, κώδωνες δὲ πολλοὶ κατακρέμανται τῆς ἐσθῆτος, ὑποκομ ποῦντες ἐν τῷ βαδίζειν, ὡς καὶ παρ᾽ ἡμῖν· ψόφοις δὲ χρῶνται περὶ τὰ νυκτέλια, καὶ χαλκοκρότους τὰς τοῦ θεοῦ τιθήνας προσαγορεύουσιν· καὶ ὁ δεικνύμενος ἐν τοῖς (…) ἐναντίοις τοῦ νεὼ θύρσος ἐντετυπωμένος καὶ τύμπανα· ταῦτα γὰρ οὐδενὶ δήπουθεν ἄλλῳ θεῶν ἢ Διονύσῳ προσ ῆκεν. ἔτι τοίνυν μέλι μὲν οὐ προσφέρουσι ταῖς ἱερουρ γίαις, ὅτι δοκεῖ φθείρειν τὸν οἶνον κεραννύμενον καὶ τοῦτ᾽ ἦν σπονδὴ καὶ μέθυ, πρὶν ἄμπελον φανῆναι· καὶ μέχρι νῦν τῶν τε βαρβάρων οἱ μὴ ποιοῦντες οἶνον μελί τειον πίνουσιν, ὑποφαρμάσσοντες τὴν γλυκύτητα οἰνώδεσι ῥίζαις καὶ αὐστηραῖς, Ἕλληνές τε νηφάλια ταὐτὰ καὶ μελίσπονδα θύουσιν, ὡς ἀντίθετον φύσιν μάλιστα τοῦ μέλιτος πρὸς τὸν οἶνον ἔχοντος. ὅτι δὲ τοῦτο νομίζουσι, κἀκεῖνο σημεῖον οὐ μικρόν ἐστι, τὸ πολλῶν τιμωριῶν οὐσῶν παρ᾽ αὐτοῖς μίαν εἶναι μάλιστα διαβεβλημένην, τὴν οἴνου τοὺς κολαζομένους ἀπείργουσαν, ὅσον ἂν τάξῃ χρόνον ὁ κύριος τῆς κολάσεως·

    —-(Βλ., Πλούταρχος « Συμποσιακῶν» 671.C.4 – 672.C.4)—-

    Δηλαδή:

    Ἀπορώντας μὲ αὐτό ποὺ ἐλέχθη στὸ τέλος, ὁ Σύμμαχος εἶπε: «Ἐπομένως, Λαμπρία, τόν συμπατριώτη σου Θεό, τόν Διόνυσο τοῦ Εὔιον, ποὺ ξεσηκώνει τὶς γυναῖκες καὶ δέχεται τὶς τιμές ποὺ τοῦ ἀποδίδουν μέσα στὴν μανία τους, τὸν πολιτογραφεῖς καὶ τόν εἰσάγεις κρυφά στὰ ἀπόρρητα δόγματα τῶν ῾Εβραίων; Ἤ μήπως ὑπάρχει ὄντως κάποια παράδοσι ποὺ τὸν ταυτίζει μὲ ἐκείνον;».

Ὁ Μοιραγένης ὅμως πῆρε τὸν λόγο καὶ εἶπε: «Ἀφησέ τον Λαμπρία, διότι ἐγώ, ποὺ εἶμαι Ἀθηναῖος, σοῦ ἀπαντῶ καὶ σοῦ λέω πώς δὲν εἶναι διαφορετικός.

 Τὰ περισσότερα τεκμήρια γιὰ τὸ θέμα αὐτό εἶναι ρητά και διδάσκονται μόνο σὲ ὅσους μυοῦνται στὰ μέρη μας στὴν Τριετηρική Παντέλεια[1], ἐνῷ ὅσα δὲν ἀπαγορεύεται νὰ ἐκθέση κανείς σὲ φίλους, τὴν στιγμή μάλιστα ποὺ βρισκόμαστε μπροστά στὸν οἶνο καὶ τὰ δῶρα τοῦ Θεοῦ, ἄν αὐτοί μοῦ τὸ ζητήσουν, εἶμαι ἕτοιμος νὰ σοῦ τὰ πῶ.» Καθώς ὅλοι  τὸν καλοῦσαν καὶ τὸν παρακαλοῦσαν νὰ μιλήση, εἶπε: «Πρῶτα ἀπ’ ὅλα ὁ καιρός(ἐποχή) καί ὁ τρόπος τῆς μεγίστης καὶ τελειοτάτης ἑορτῆς τους, ταιριάζει στὸν Διόνυσο. Πράγματι, ὅταν τηροῦν τὴν λεγόμενη νηστεία, πάνω στὴν κορύφωση τοῦ τρύγου, στρώνουν τραπέζια μὲ κάθε εἴδους φροῦτα κάτω ἄπό σκηνές και καλύβες πλεγμένες κυρίως ἀπό κλήματα καὶ κισσό. Εξ άλλου, την πρώτη μέρα τῆς ἑορτῆς ὀνομάζουν σκηνή.

Λίγες μέρες ἀργότερα ἑορτάζουν ἄλλη ἑορτή, πού δέν τήν ονομάζουν (…) μὲ αἰνίγματα ἀλλά τὴν ἀποκαλοῦν ξεκάθαρα «τοῦ Βάκχου».

῾Υπάρχει ἐπίσης σὲ αὐτούς καὶ ἑορτή ποὺ γίνεται λιτανεία μὲ κλαδιά καὶ θύρσους, κατά τὴν ὁποῖα, κρατώντας θύρσους, μπαίνουν στὸ ἱερό. Ἀφ,οὗ μποῦν δὲν ξέρουμε τὶ κάνουν, κατά πᾶσα πιθανότητα ὃμως τά ὅσα γίνονται εἶναι βακχικά: καὶ σάλπιγγες μικρές χρησιμοποιοῦν γιὰ νὰ καλέσουν τὸν Θεό, ὅπως ἀκριβῶς οἱ Ἀργεῖοι στὰ Διονύσια, καὶ ἄλλοι προχωροῦν μπροστά παίζοντας κιθάρα, τοὺς ὁποίους τοῦς ἀποκαλοῦν Λευίτες, καὶ τὸ ὂνομα προέρχεται εἴτε ἀπό τὸ «Λύσιος» ἡ  πιὸ πιθανό, ἀπό τὸ «Εὔιος».

Ἀλλά καὶ  ἡ ἑορτή τῶν Σαββάτων δέν εἶναι θαρρῶ τελείως ἄσχετη μὲ τὸν Διόνυσο, διότι ἀκόμα καὶ σήμερα πολλοί ἀποκαλοῦν τούς Βάκχους, Σάβους και αὐτή εἶναι ἡ φωνή τους ὅταν τελοῦν τίς ὀργιαστικές τελετές πρὸς τιμήν τοῦ Θεοῦ, κάτι γιὰ τὸ ὁποῖο μπορεί νὰ βρῆ ἐπιβεβαίωσι στὸν Δημοσθένη καὶ στὸν Μέναδρο καὶ δὲν θὰ ἦταν ἄστοχο νὰ πῆ κανείς ὅτι τὸ  ὄνομα εἶναι πεποιημένο ἀπό ἕνα εἴδους παράκρουσεως (σόβησιν) ποὺ κατέχει τοὺς βακχεύοντες.

Οἱ ἴδιοι, ἐξ ἄλλου, μαρτυροῦν ὑπέρ τῆς παραδόσεως αὐτής, ὅταν ἑορτάζουν τὰ Σάββατα, ὅπου κυρίως καλεῖ ὁ ἕνας τὸν ἄλλον νὰ πίνη καὶ νὰ μεθᾶ, καὶ ἔχουν ἔθιμο, ὅταν τοὺς ἐμποδίζει κάποια ἀνώτερη βία, νὰ γεύωνται τουλάχιστον σὲ κάθε περίπτωσι οἶνο ἄκρατο.

 Αὐτὰ βεβαίως θὰ μποροῦσε νὰ πῆ κανείς πὼς δὲν εἶναι παρά πιθανοφανῆ. Ἰσχυρότατη διάψευσι ὅμως γιὰ ὃσους ἔχουν ἀντίθετη γνώμη εἶναι ὁ ἀρχιερεύς, ὁ ὁποῖος πηγαίνει μπροστά στὶς ἑορτές φορώντας μίτρα, τυλιγμένος μέσα σὲ χρυσοποίκιλτο δέρμα ἐλαφιού[2] (νεβρίδα χρυσόπαστον), φορώντας ποδήρη χιτώνα και κοθόρνους, ἐνῷ πολλά κουδουνάκια κρέμονται ἀπό τά ροῦχα του, ποὺ ἠχοῦν ὅταν βαδίζει, ὅπως ἀκριβώς καὶ σὲ μᾶς∙ παράγονται ἐπίσης θόρυβοι κατά τὰ νυκτέλια και ὀνομάζονται χαλκόκροτοι οἱ παραμᾶνες τροφοί τοῦ Θεοῦ∙ ἀλλά καὶ ὁ σκαλισμένος θύρσος ποὺ βλέπουμε (…) στὰ πλάγια τοῦ Ναοῦ καὶ τὰ τύμπανα, τὰ ὁποῖα βεβαίως δὲν ταιριάζουν σὲ  κανέναν ἀλλον ἀπό τοὺς Θεούς περισσότερο παρά μόνο στον Διόνυσο.

Ἐπίσης, δὲν κάνουν βεβαίως προσφορές μὲ μέλι στὶς ἱερουργίες, ἐπειδή θεωρεῖται ὅτι καταστρέφει τὸν οἶνον ἀνακατεμένο μαζί του, ἀλλά αὐτό  ἐχρησιμοποιεῖτο στὶς σπονδές ὡς ποτό, προτοῦ φανῆ τὸ ἀμπέλι.

Ἐπίσης, μέχρι σήμερα ὅσοι ἀπό τοὺς βαρβάρους δὲν φτιάχνουν οἶνο πίνουν μελίτειον (ὑδρόμελι), μειώνοντας τη γλυκύτητά του μὲ ρίζες ποὺ ἔχουν τὴν  στυφή γεῦσι τοῦ οἴνου,  ἐνῷ οἱ Ἕλληνες τὸ ἴδιο αὐτό μεῖγμα προσφέρουν ὡς νηφάλιες σπονδές καὶ μελίσπονδα (νερό, γάλα καὶ μέλι), ἐπειδή θεωροῦν ὅτι ἡ φύσις τοῦ μελιοῦ εἶναι κατ’ ἐξοχήν ἀντίθετη πρὸς τοῦ οἴνου.

Γιὰ τὸ  ὅτι αὐτὸ πιστεύουν(οἱ Ἰουδαῖοι)    ἐνδεικτικό σημεῖο ὄχι ἀσήμαντο εἶναι καὶ τὸ ὅτι ἀνάμεσα στὶς πολλές τιμωρίες ποὺ ἐφαρμόζουν μία εἶναι κυρίως ἡ  πιὸ ἀτιμωτική, ἡ ὁποία ἀπαγορεύει στοὺς τιμωρουμένους νὰ πίνουν οἶνο γιὰ ὅσο χρόνο ὁρίσει αὐτός ποὺ ἐπιβάλλει τὴν τιμωρία·τοὺς δὲ οὔτως κολα…..

Σὲ αὐτὸ τὸ σημεῖο σταματᾶ ἀπότομα τὸ κείμενο.

 

Συμποσιακά προβλήματα .
Πραγματεία τοῦ Πλουτάρχου σὲ 9 βιβλία .
Ἀποτελοῦν μέρος τοῦ ἔργου “Ἠθικά”.
Τα πρῶτα ὀχτώ περιλαμβάνουν δέκα προβλήματα τὸ καθένα καὶ τὸ ἔνατο δεκαπέντε.
Μερικά ἀπό αὐτά τὰ προβλήματα χάθηκαν καὶ σώθηκαν μόνον οἱ τίτλοι τους.
῾Ο Πλούταρχος ἀναφέρει ἀναμνήσεις ἀπό θέματα ποὺ συζητήθηκαν σὲ διάφορα συμπόσια στὴν Ρώμη καί στὴν Ἑλλάδα, ἀλλά στὴν πραγματικότητα εἶναι δικές δικές του μελέτες πάνω στὰ θέματα ποὺ συζητοῦνται στὰ συμπόσια καὶ ἀποτελοῦν πηγή σημαντικῶν
πληροφοριών.
Μὲ τὸν Πλούταρχο συμφωνεῖ καὶ ὁ Βολταῖρος.
Τώρα θὰ μοῦ πῆτε,καὶ ποιός εἶναι ὁ Βολταῖρος; Σὰν τὸ:Καὶ ποιὸς εἶναι ὁ Πλούταρχος;
Ἐγώ ὅμως εἶμαι ὑποχρεωμένη νὰ τὸ ἀναφέρω εὶς ἐπίρρωσιν τῶν ὅσων ἔγραψα προχθές.
Ἀπό τό Φιλοσοφικὸ λεξικὸ-Βολταῖρος
καὶ τὴν λέξι Ἀβραάμ..
………
Εἶναι γεγονὸς ὅτι τὸ ἑβραϊκὸ ἔθνος ἦταν μιὰ ὁρδή μεταγενέστερη,ὅτι δὲν ἐγκαταστάθηκε στὴν Φοινίκη,παρὰ πολύ ἀργότερα,ὅτι περιβαλλόταν ἀπὸ ἀρχαίους λαοὺς,ὅτι υἱοθέτησε τήν γλῶσσα τους,ὅτι δανείστηκε ἀπὸ αὐτοὺς ἀκόμη καὶ τὸ ὄνομα τοῦ Ἰσραὴλ,τὸ ὁποῖο εἶναι χαλδαϊκὸ,σύμφωνα μὲ τὴν μαρτυρία τοῦ Ἑβραίου Φλαβίου Ἰωσήπου.
Εἶναι ἐπίσης γνωστὸ ὃτι δανείστηκε μέχρι καὶ τὰ ὀνόματα τῶν ἀγγέλλων ἀπὸ τοὺς Βαβυλωνίους·καὶ τέλος ὅτι δὲν ἀποκαλοῦσε τὸν Θεό μὲ τό ὄνομα Ἐλωχίμἤ Ἐλόα,Ἀδωνάϊ,Ἰεχωβᾶ ἤ Ἴακχο*ΠΑΡΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΦΟΙΝΙΚΩΝ………………………………………………………………………………………..
………………………………..εἶναι προφανές ὅτι ὃλα τὰ βασίλεια τῆς Ἀσίας ἦταν στὸν κολοφῶνα τῆς ἀκμῆς τους πρίν ἡ ὁρδή τῶν περιπλανώμενων Ἀράβων, τῶν ἐπιλεγομένων Ἑβραίων,καταλάβει μιά μικρή γωνιά τῆς γῆς,πρίν ἀποκτήσει πόλι,νόμους,σταθερή θρησκεία.
Ὅταν λοιπόν βλέπουμε ἕνα ἀρχαῖο τελετουργικὸ,μία ἀρχαία ἀντίληψι θεμελιωμένη στὴν Αἴγυπτο ἤ στὴν Ἀσία καὶ στοὺς Ἑβραίους,εἶναι φυσικὸ νὰ ὑποθέσουμε ὅτι τοῦτος ὁ μικρὸς νέος λαὸς,ἀδαής,ἄξεστος,ἐνδεής τεχνῶν,ἀντέγραψε* ὅπως μποροῦσε,προγενέστερα ἀκμάζοντα καὶ φίλεργα ἔθνη.
Βάσει αὐτῆς τῆς ἀρχῆςπρέπει νὰ ἀξιολογηθῆ ἡ Ἰουδαία,ἡ Βισκαΐα,ἡ Κορνουάλη,τὸ Μπέργκαμο, κλπ.
Βεβαίως ἡ τροπαιοφόρος Ρώμη δὲν μιμήθηκε σὲ τίποτα τὴν Βισκαΐα,τὴν Κορνουάλη,τὸ Μπέργκαμο·καὶ πρέπει νὰ εἶναι κανείς φοβερά ἀδαής ἤ μεγάλος ἀπατεῶνας νὰ ἰσχυρισθῆ ὅτι οἱ Ἑβραῖοι δίδαξαν τοὺς Ἕλληνες.
Ἄθρο ποὺ τυπώθηκε ἀπὸ τὸν Freret Nicola(1767),μόνιμος γραμματέας τῆς Βασιλικῆς Ἀκαδημίας τῶν Γραμμάτων.
Υ.Γ
Σᾶς θυμίζουν τίποτα τὰ ὀνόματα: ἈδωνάΪ,Ἴακχος;
Ὁ Ἰεχωβὰς εἶναι ὁ θεὸς τῶν χριστιανῶν λέει ἡ Βίβλος:

Ἡ παλαιὰ διαθήκη εἶναι ἡ ἰδία καὶ στοὺς χριστιανοὺς καὶ στοὺς ἰουδαίους.
Οἱ χριστιανοὶ ὅμως, γιὰ νὰ μὴν φαίνεται τὸ ὄνομα Ἰεχωβάς, τὸ ὀνομάσαν Κύριος.
Τοὺς ξεφυγε ὅμως ἡ παράγραφος Ἔξοδος 6-3, ποὺ λεει ὅτι ὁ θεὸς λέγεται Γιαχβέ.
Πιὸ κάτω ἡ παράγραφος για ὅσους δὲν πιστεύουν:
Ἔξοδος 6-3:
καὶ φάνηκα στὸν Ἀβραάμ, στὸν Ἰσαὰκ καὶ στὸν Ἰακώβ, μὲ τὸ ὄνομα ὁ Θεός, ὁ Παντοκράτορας•
δὲν γνωρίστηκα ὅμως σ’ αὐτοὺς μὲ τὸ ὄνομά μου Γιαχβέ•
Ἐπάνω,  σὲ φωτογραφία ἡ βίβλος, στὰ ξένα, ποὺ γράφει τὸ ἴδιο.
Μὴν ξεχνᾶτε ὅτι τὸ Ἀλληλούια τὸ ξέρουν καὶ τὸ ψέλνουν ὅλοι οἱ χριστιανοί.
Δεν εἶναι ἑλληνικὴ λέξη.
Θὰ πῇ δόξα στὸν Ἰεχωβά.
Ἔχουμε συνέχεια.
Κάτω εἰκόνα μὲ τὸν θεὸ νὸ τὸν λεει Ἰεχωβά.

Ἂν εἶναι να βρίσετε, βρίστε αὐτοὺς ποὺ ἔκαναν τὴν εἰκόνα καὶ αὐτούς ποὺ ἔγραψαν τὸ Ἔξοδος 6-3 καὶ ὄχι ἔμενα.
Ἐγὼ ἀντιγραφὴ κάνω.
Ὁ θεὸς τῶν χριστιανῶν εἶναι ὁ Σέθ, ὁ «κακός», ὁ Τυφῶνας τῶν προγόνων μας; 

Μήπως γι΄ αὐτό ὅλοι μᾶς μισοῦν; Γιατὶ τὸν σκότωσε ὁ Δίας;

Ὁ Ἰεχωβὰς εἶναι ὁ θεὸς τῶν χριστιανῶν λέει ἡ Βίβλος:

Ἔξοδος 6-3:
καὶ φάνηκα στὸν Ἀβραάμ, στὸν Ἰσαὰκ καὶ στὸν Ἰακώβ, μὲ τὸ ὄνομα ὁ Θεός, ὁ Παντοκράτορας•
δὲν γνωρίστηκα ὅμως σ’ αὐτοὺς μὲ τὸ ὄνομά μου Γιαχβέ•

Ὁ Τάκιτος, ὁ Ῥωμαῖος ἱστορικός, στὴν «Ἱστορία» του γράφει γιὰ τὶς τελετὲς τῶν πρώτων χριστιανῶν:
«Στα ἱερά τους λατρεύουν τὴν εἰκόνα τοῦ γαϊδάρου.
Ὁ Munz Felix, στὴν πραγματεία του «Octavius» ἀναφέρεται ἐπίσης στὴν λατρεία τῶν πρώτων Χριστιανῶν τῆς κεφαλῆς τοῦ γαϊδουριοῦ.

Γιατί ὅμως λάτρευαν οἱ χριστιανοί τήν εἰκόνα τοῦ γαϊδάρου;
(φωτογραφία ἐπάνω).

Ὡς γάιδαρο (τὸ πρόσωπο) οἱ Αἰγύπτιοι λάτρευαν τὸν εὐνουχισμένο δαίμονα τοῦ κακοῦ, τὸν Σέθ, ποὺ ἑλληνικὰ λεγόταν Τυφῶνας.

Διαβᾶστε τὸ τὶ γράγει ὁ Πλούταρχος, γιὰ τό τὶ πίστευαν οἱ Ἑβραῖοι στήν ἐποχή του.
Ὁ Πλούταρχος ἀναφέρει: ὅτι ὁ Seth, ὁ Κύριος, ὁ Θεὸς τοῦ Ἀβραάμ, τοῦ Ἰσαάκ, τοῦ Ἰακὼβ – εἶναι ἡ ἰδία ὀντότητα.

«Ὅσοι λέει ὅτι ὁ Τυφῶνας (Seth) μετὰ ἀπὸ ἑπτὰ ἡμέρες  πάλης, γιὰ νὰ διαφύγουν σὲ ἕνα γαϊδουράκι, δραπέτευσε καὶ ἔγινε ὁ πατέρας τοῦ Ἰούδα καὶ τῆς Ἱερουσαλῆμ , ἐκεῖνα ποὺ σαφῶς καὶ προφανῶς ἕλκονται ἀπὸ τὸν μύθο τῆς ἑβραϊκῆς παραδόσεως»,
«On Ἴσις καὶ Ὄσιρις» 31.
Ὁ Πλούταρχος, θυμηθεῖτε, ἔζησε τὸ 45 – 127 μ.Χ., ὅταν ὁ Χριστιανισμὸς δὲν ἤταν ἀκόμη ἡ ἐπίσημη θρησκεία τῆς Ῥωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας.
Σύμφωνα μὲ τὰ γραφόμενα τῶν πιὸ πάνω ἱστορικῶν, βγαίνει τὸ συμπέρασμα ὅτι ὁ θεὸς τῶν χριστιανῶν, ὁ Κύριος, ὁ Γιαχβε εἶναι ὁ Σέθ, ὁ Τυφῶνας.
Ἂν διαβάσετε γιᾶ τὸν Σὲθ ἢ γιὰ τὸν Τυφῶνα θὰ φρίξετε. Γι΄ αὐτὸ στὴν παλαιὰ διαθήκη ὅλο σκοτώνει ὁ θεὸς. (Περίπου 2 ἐκατομμυρια κόσμο) καὶ γιὰ αὐτὸ ἤθελε τὰ πρωτότοκα ἀγόρια τῶν Ἰουδαίων, ἀλλὰ ἠ γυναίκα τοῦ Μωϋσῆ ἔκοψε τὴν πόσθη τοῦ παιδιοῦ της καὶ τὴν προσέφερε στὸν Κύριο καὶ αὐτὸς ἐδέχθῃ.
Γιατί ἔμεινε ἰκανοποιημένος μέ τήν περιτομή;
Γιατὶ ὁ Σὲθ ἦταν εὐνουχισμένος, καὶ ὅπως λέει ἡ βίβλος ἦταν ζηλόφθων.
Γι΄ αὐτὸ  στὸν χριστιανισμὸ ἡ θέση τῆς γυναίκας εἶναι κατώτερη. Δὲν γίνονται ἱερεῖς καὶ ἀπεφάσισαν οἱ χριστιανοὶ νὰ ποῦν ὅτι ἡ γυναῖκα ἔχει ψύχη, μετὰ τὸν Κωνσταντῖνο.

Αὐτὰ τὰ ἠξεραν οἱ Γνωστικοί.
Γι΄ αὐτὸ τοὺς ἔσφαξαν οἱ χριστιανοί.
Αὐτὸν τὸν Σέθ, τὸν θεὸ  τῶν χριστιανῶν, σκότωσε ὁ Δίας.
Νὰ γιατὶ μᾶς Μισοῦν.

Ἐπάνω ὁ Σὲθ σὲ πάπυρο. Ἑλληνορωμαϊκὴ Περίοδος, Ῥωμαϊκή, τοῦ 4ου αἰῶνα, Leiden Μουσεῖο, AMS 75. καὶ στὴν τρίτη φωτογραφία ὁ Σὲθ μὲ κεφαλὴ γαιδάρου.

Ὁ Τάκιτος, ὁ Ῥωμαῖος ἱστορικός, στὴν «Ἱστορία» του γράφει γιὰ τὶς τελετὲς τῶν πρώτων χριστιανῶν:
«Στα ἱερά τους λατρεύουν τὴν εἰκόνα τοῦ γαϊδάρου.
Ο Munz Felix, στὴν πραγματεία του «Octavius» ἀναφέρεται ἐπίσης στὴν λατρεία τῶν πρώτων Χριστιανῶν, τῆς κεφαλῆς τοῦ γαϊδουριοῦ.
Μπορεῖτε νά  βρεῖτε ἂν εἶναι ἀλήθεια καὶ ἂν εἶναι, γιατί τούς λάτρευαν;
Ἐπάνω σὲ ἔναν στὴν Ῥώμη, περίπου 200 μ.Χ.
Ὑπάρχουν καὶ ἄλλες εἰκόνες.
Ὅσο παράξενο κι ἄν φαίνεται τὴν ἐπάνω ἐικόνα λάτρευαν οἱ πρῶτοι χριστιανοί.
Εἶναι τοῦ Σέθ.

Ἄντε νὰ τό πῶ…
Αὐτὸ λατρεύει καὶ ὁ πάπας.
Ἕνα κόμμα τῆς Ἀμερικῆς, τὸ ῥεμπουπλικανικό, ἢ τὸ δημοκρατικό,  δὲν θυμᾶμαι αὐτὸ τὸ σύμβολο ἔχει . 

Benson Ford: Το πλοίο που έριξε άγκυρα και μετατράπηκε σε πολυτελές σπίτι

Όποιος το δει, νομίζει ότι τον γελούν τα μάτια του.
Πως γίνεται ένα πλοίο να είναι ακουμπισμένο πάνω σε ένα λόφο; Όχι μόνο γίνεται, αλλά το περιβάλλει και μία θαυμάσια ιστορία.

Το Benson Ford άνηκε στη γνωστή αυτοκινητοβιομηχανία και από το 1924 που ναυπηγήθηκε, μετέφερε σιδηρομεταλλεύματα για λογαριασμό της.

Αργότερα, ο ίδιος ο Χένρι Φορντ το ανασχεδίασε εσωτερικά, μετατρέποντάς το σε προσωπικό του σκάφος, εσωτερικά επενδεδυμένο με ξύλο καρυδιάς, στο οποίο φιλοξενούσε συχνά τον Τόμας Έντισον.

Το 1985, και αφού το Benson Ford, είχε μείνει σε αχρηστία για τέσσερα χρόνια, ο νέος ιδιοκτήτης τους το έκοψε στη μέση και με τη βοήθεια γερανού μετέφερε το πάνω μέρος του στην κορυφή ενός βράχου, θεωρώντας ότι θα το εκμεταλλευόταν εμπορικά ως ξενοδοχείο.

Η πολυπόθητη άδεια όμως δεν ήρθε ποτέ και αναγκάστηκε κι αυτός με τη σειρά του να το πουλήσει το 1992 στην οικογένεια Kaspar.

Πατέρας και υιός Kaspar το ανακαίνισαν με τη σειρά τους, ώστε το πλοίο να παρέχει όλες τις ανέσεις ενός πολυτελούς σπιτιού, όπως master κρεβατοκάμαρες, game room, γκαράζ, κουζίνα-έργο τέχνης και 4 μπάνια.

Και όλα αυτά, με θέα στη λίμνη, την οποία αγναντεύουν μέσα από τα φινιστρίνια και την κουπαστή του σπιτιού τους.

 

 

 

 

Πλάτων - Κριτίας και η Προϊστορία της πόλης των Αθηνών

Ο Κριτίας είναι φιλοσοφικός διάλογος του Πλάτωνα και γράφτηκε ανάμεσα στο 360 π.κ.χ. - 353 π.κ.χ.

Στην αρχή της αφήγησής του ο Κριτίας εκθέτει τα σχετικά με την αρχαία πόλη των Αθηνών, εννέα χιλιάδες χρόνια πριν από τον διαδραματιζόμενο διάλογο, απώτερη πηγή των οποίων είναι οι πληροφορίες που έδωσαν στον Σόλωνα οι ιερείς της Αιγύπτου.
Η αρχαία Αττική, χώρα προστατευόμενη από την Αθηνά και τον Ήφαιστο, περιγράφεται ως εύφορη και με φυσικές καλλονές περιοχή, στην οποία οι γηγενείς κάτοικοι δημιούργησαν πολιτικό σύστημα με βασικούς θεσμούς αυτούς που περιγράφονται στο πρώτο μέρος του Τίμαιου και απηχούν τις σχετικές ρυθμίσεις της Πολιτείας.
Ιδιαίτερη έμφαση δίνεται στην περιγραφή της γεωλογικής μορφολογίας και σύστασης του εδάφους της Αττικής, πριν αυτό αλλοιωθεί από σειρά φυσικών καταστροφών που ακολούθησαν
Πλάτων- Κριτίας [108e]
Πρώτα απ' όλα, πρέπει να θυμηθούμε ότι πέρασαν συνολικά εννέα χιλιάδες χρόνια από τότε που έγινε ο πόλεμος ανάμεσα σ' εκείνους που ζούσαν έξω από τις στήλες του Ηρακλή και σ' όλους εκείνους που κατοικούσαν στο μέσα μέρος. Οφείλω λοιπόν να σας μιλήσω για τον πόλεμο με όλες τις λεπτομέρειες.
Στην αρχηγία όσων κατοικούσαν μέσα λέγεται πως είχε αυτή η πόλη μέχρι το τέλος του πολέμου, ενώ των άλλων αρχηγοί ήταν οι βασιλιάδες της νήσου Ατλαντίδας, που, όπως είπαμε, ήταν κάποτε μεγαλύτερη από τη Λιβύη και την Ασία μαζί. Τώρα που βυθίστηκε από σεισμούς, έχει καλυφθεί από λάσπη, η οποία εμποδίζει όσους θέλουν να ταξιδέψουν στον ωκεανό που βρίσκεται πιο πέρα.
Στα πολυάριθμα βαρβαρικά έθνη και όλα τα Ελληνικά γένη που υπήρχαν εκείνη την εποχή, θα τα φανερώσει ο λόγος σαν να σηκώνει ότι συναντά σε κάθε σημείο πρέπει όμως στην αρχή να πω πρώτα για τους Αθηναίους εκείνης της εποχής και τους εχθρούς, που πολέμησαν μεταξύ τους, για τη στρατιωτική δύναμη και τα πολιτεύματα τους. Από αυτά λοιπόν πρέπει να προτιμήσω ν' αναφέρω πρώτα τα εξής.
Κάποτε οι θεοί έβαλαν σε κλήρο τις διάφορες περιοχές όλης της γης και τις μοιράστηκαν μεταξύ τους, χωρίς τσακωμούς. Δεν θα ήταν ασφαλώς σωστό να μην ξέρουν τι ανήκει στον καθένα τους ούτε να θέλουν να πάρουν με έριδες κάτι, αν και ξέρουν ότι ανήκει σε κάποιον άλλο.
Αφού λοιπόν έγινε η διανομή με κλήρο, πήρε καθένας το μερίδιο του και κατοίκησαν στην περιοχή που κέρδισαν. Κι όταν εγκαταστάθηκαν, μας έτρεφαν σαν κοπάδια, δικά τους αποκτήματα και ζωντανά, χωρίς να χρησιμοποιούν όμως σωματική βία, σαν τους βοσκούς που οδηγούν τα κοπάδια στη βοσκή χτυπώντας τα.
Επειδή ο άνθρωπος είναι ευκολοκυβέρνητο πλάσμα, κατευθύνουν, όπως το πλοίο από την πρύμνη με το πηδάλιο, αγγίζοντας την ψυχή με την πειθώ ανάλογα με τις διαθέσεις τους, και δίνοντας κατεύθυνση μ' αυτό τον τρόπο κυβερνούσαν όλους τους θνητούς.
Άλλοι λοιπόν από τους θεούς, αφού πήραν με κλήρο διάφορους τόπους, τους τακτοποίησαν. Tον Ήφαιστο και την Αθηνά όμως, επειδή είχαν κοινή φύση, σαν αδέλφια από τον ίδιο πατέρα, και είχαν την ίδια κατεύθυνση στη σοφία και τις καλές τέχνες, έτυχε να πέσει στον κλήρο αυτή εδώ η περιοχή, η οποία από τη φύση της τους ταίριαζε και ήταν κατάλληλη για την αρετή και τη φρόνηση τους.
Έφτιαξαν λοιπόν εκεί καλούς κατοίκους και τους βοήθησαν ν' αντιληφθούν ποιος ήταν ο σωστότερος τρόπος για τη διακυβέρνηση της πολιτείας τους. Τα ονόματα των ντόπιων εκείνης της εποχής έχουν διατηρηθεί μέχρι σήμερα, έχουν όμως χαθεί τα έργα τους από τις πολλές καταστροφές που έκαναν οι διάδοχοι τους και από τη φθορά του χρόνου.
Όπως ήδη έχει αναφερθεί, όσοι επιζούσαν μετά από κάθε καταστροφή ήταν αγράμματοι βουνίσιοι, που είχαν ακούσει μόνο τα ονόματα των παλιών ηγετών αλλά γνώριζαν ελάχιστα πράγματα για τα έργα τους.
Έτσι, προτιμούσαν να δίνουν αυτά τα ονόματα στα παιδιά τους, αγνοούσαν όμως τις αρετές και τους νόμους των προγενέστερων, εκτός από κάποιες ασαφείς πληροφορίες που είχε τύχει ν' ακούσουν για τον καθένα.
Και επειδή ακόμα οι ίδιοι και τα παιδιά τους επί πολλές γενιές δεν είχαν τα αναγκαία μέσα για τη συντήρηση τους, σκέφτονταν συνεχώς για τα πράγματα που τους έλειπαν, χωρίς να δίνουν καμιά σημασία σε όσα είχαν συμβεί προηγουμένως τα περασμένα χρόνια.
Οι ιστορικές γνώσεις και η έρευνα του παρελθόντος ήρθαν και τα δυο στις πόλεις αργότερα, όταν οι άνθρωποι είχαν εξασφαλίσει τα απαραίτητα για τη ζωή τους, και όχι πριν". Με αυτό τον τρόπο διατηρήθηκαν τα ονόματα των αρχαίων αλλά όχι και τα έργα τους.
Αναφέρω αυτά συμπεραίνοντας από το ότι ο Σόλωνας είπε πως οι Αιγύπτιοι ιερείς, περιγράφοντας τον πόλεμο εκείνης της εποχής, με αυτά ως επί το πλείστον ονόμαζαν εκείνους, όπως του Κέκροπα, του' Ερεχθέα, του Εριχθόνιου, του Ερυσίχθονα, καθώς και πολλά άλλα που αναφέρονταν σε ήρωες παλαιότερους από τον Θησέα.
Με τον ίδιο τρόπο διατηρήθηκαν και τα ονόματα των γυναικών. Ακόμα, η εικόνα και το άγαλμα της θεάς δείχνουν ότι εκείνη την εποχή οι πολεμικές ασχολίες ήταν κοινές και για τις γυναίκες και για τους άνδρες.
Έτσι, σύμφωνα μ' εκείνο το έθιμο, η θεά οπλισμένη ήταν αφιέρωμα για τους τότε κατοίκους, απόδειξη ότι όλα τα ζώα, αρσενικά και θηλυκά, που ζουν μαζί, είναι ικανά από τη φύση τους να εξασκούν τις ικανότητες που έχει το γένος του καθενός.
Μ' εκείνο τον τόπο κατοικούσαν τότε και οι άλλες τάξεις των πολιτών που ασχολούνταν με τις τέχνες και τη γεωργία, υπήρχε επίσης και η τάξη των πολεμιστών από άνδρες που είχαν θεϊκή καταγωγή.
Η τάξη αυτή χωρίστηκε από την αρχή και κατοικούσε σε ιδιαίτερη περιοχή, έχοντας ότι χρειαζόταν για την τροφή και την εκπαίδευση της, χωρίς κανένας τους να έχει τίποτα δικό του αλλά όλα τα πράγματα θεωρούνταν κοινά για όλους.
Δεν δέχονταν από τους άλλους πολίτες τίποτα πέρα από αρκετή τροφή κι έκαναν όλες τις δουλειές που αναφέραμε χθες, όταν μιλήσαμε για τους διορισμένους φύλακες.
Ακόμα, λεγόταν για τη χώρα μας το εξής πιθανό και πιστευτό, ότι δηλαδή τα σύνορα της τότε έφθαναν μέχρι τον Ισθμό, και από το άλλο μέρος της ξηράς μέχρι τον Κιθαιρώνα και την Πάρνηθα, κι ότι κατέβαιναν τα σύνορα μέχρι τον Ασωπό ποταμό έχοντας στα δεξιά την Ωρωπία και στ' αριστερά τη θάλασσα.
Αυτός ο τόπος ξεπερνούσε κάθε άλλον στη γονιμότητα,γι' αυτό και μπορούσε τότε να τρέφει πολύ στρατό που προερχόταν από γειτονικά μέρη. Μεγάλη μάλιστα απόδειξη της γονιμότητας του είναι το γεγονός ότι το μέρος που απέμεινε σήμερα από εκείνη την περιοχή ξεπερνάει οποιονδήποτε άλλο τόπο στην παραγωγή και την αφθονία καρπών, ενώ επίσης είναι πλούσιο σε βοσκοτόπια για όλα τα είδη ζώων.
Εκείνη την εποχή, εκτός από τις φυσικές καλλονές, αυτά όλα τα είχε σε αφθονία. Πώς όμως μπορούν ν' αποδειχτούν όλ' αυτά και για ποιο λόγο πρέπει ο τόπος μας να χαρακτηριστεί αληθινά απομεινάρι εκείνης της πλούσιας γης; Η περιοχή μας ξεχωρίζει από την υπόλοιπη στεριά και χώνεται σαν ακρωτήριο μέσα στο πέλαγος, τυχαίνει μάλιστα όλη η θάλασσα γύρω της να έχει μεγάλο βάθος.
Επειδή όμως έγιναν πολλοί μεγάλοι κατακλυσμοί στη διάρκεια των εννέα χιλιάδων ετών —τόσα πέρασαν από τότε μέχρι σήμερα— το χώμα σ' αυτά τα χρόνια και εξαιτίας αυτών των γεγονότων απομακρυνόταν από τα υψώματα και δεν συγκεντρωνόταν πάνω στο έδαφος, όπως συμβαίνει σε άλλους τόπους, αλλά πάντοτε γλιστρούσε σε μεγάλες ποσότητες και εξαφανιζόταν στα βάθη της θάλασσας.
Έτσι, όπως συμβαίνει στα μικρά νησιά, αυτό που έχει απομείνει, συγκρινόμενο με εκείνο που υπήρχε στο παρελθόν, μοιάζει με σκελετό άρρωστου κορμιού, αφού το χώμα, όσο ήταν εύφορο και μαλακό, παρασύρθηκε μακριά κι απέμεινε μόνο ο ρηχός φλοιός της γης.
Εκείνη όμως την παλαιά εποχή ο τόπος μας,επειδή διατηρούσε την ακεραιότητα του, αντί για βουνά και τους σημερινούς ξερότοπους είχε ψηλούς χωμάτινους λόφους, και αυτές οι πεδιάδες που σήμερα ονομάζονται φελλέες ήταν γεμάτες εύφορο χώμα και τα βουνά είχαν πολλά δάση, από τα οποία ακόμα και σήμερα φαίνονται σημάδια.
Υπάρχουν δηλαδή μερικά βουνά που παράγουν μόνο τροφή για μέλισσες, ενώ παλαιότερα είχαν τεράστια δέντρα από τα οποία έχουν γίνει οι στέγες πολλών κτιρίων που εξακολουθούν να είναι άθικτες μέχρι τις μέρες μας.
Ακόμα, υπήρχαν πολλά άλλα καρποφόρα δέντρα και άφθονα βοσκοτόπια για τα κοπάδια. Πλουτιζόταν επίσης κάθε χρόνο με το νερό που έπεφτε από τον Δία, το οποίο δεν χανόταν όπως σήμερα που κυλάει πάνω στην αποψιλωμένη γη και καταλήγει στη θάλασσα, αλλά έχοντας πολλά χώματα το συγκρατούσε η ίδια, αποθηκεύοντας το κάτω από τη λάσπη που σκέπαζε τη γη, επειδή το άφηνε να τρέχει από τα υψώματα στις λεκάνες που βρίσκονταν πιο χαμηλά έτσι όλα τα μέρη είχαν τρεχούμενα νερά από πηγές και ποτάμια.
Οι βωμοί που έχουν απομείνει μέχρι σήμερα στα μέρη όπου υπήρχαν πηγές είναι σημάδια που επιβεβαιώνουν ότι είναι αληθινά όσα λέγονται τώρα γι' αυτή.
Έτσι λοιπόν φτιάχτηκαν από τη φύση τα υπόλοιπα μέρη, τα οποία, όπως είναι φυσικό, καλλιεργούνταν από πραγματικούς γεωργούς, που ασχολούνταν μόνιμα με τη γη, που αγαπούσαν το ωραίο και ήταν έξυπνοι. Είχαν πλούσιο έδαφος, άφθονα νερά και ακόμα εποχές με εύκρατο το κλίμα. Όσο για την πόλη, είχε οργανωθεί τότε με τον εξής τρόπο:
Κατ' αρχάς, η Ακρόπολη τότε δεν ήταν σαν τη σημερινή. Κάποια νύχτα έτυχε να πέσει ασυνήθιστα δυνατή βροχή που παρέσυρε όλο το χώμα γύρω της και την άφησε γυμνή, ενώ στη συνέχεια ακολούθησαν σεισμοί και τρεις καταστρεπτικές πλημμύρες πριν από τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα.
Πιο πριν όμως, σε άλλες εποχές, η έκταση της έφθανε μέχρι τον Ηριδανό και τον Ιλισό, περιλάμβανε την Πνύκα και είχε για σύνορο τον Λυκαβηττό απέναντι από την Πνύκα. Ολόκληρη είχε πλούσιο χώμα και, εκτός από ελάχιστα σημεία, ήταν επίπεδη στο πάνω μέρος της.
Στα εξωτερικά της σημεία, κάτω από τις πλαγιές, κατοικούσαν τεχνίτες και αγρότες που καλλιεργούσαν τις γύρω περιοχές. Στο πάνω μέρος, γύρω από το ιερό της Αθηνάς και του Ηφαίστου, κατοικούσε η τάξη των πολεμιστών, περίκλειστη από φράχτη, όπως ο κήπος σπιτιού.
Στο βόρειο μέρος βρίσκονταν οι κοινές κατοικίες των πολεμιστών και οι χειμερινές εγκαταστάσεις για τα συσσίτια τους και όσα κτίρια ήταν αναγκαία για τις κοινές ανάγκες της πολιτείας, να κατοικούν οι ίδιοι και οι ιερείς, χωρίς να έχουν χρυσάφι ή ασήμι απ' αυτά τίποτα και καθόλου δεν χρησιμοποιούσαν, αλλά, επιδιώκοντας το ενδιάμεσο της σπατάλης και της φιλαργυρίας, έχτιζαν όμορφα σπίτια, όπου έμεναν οι ίδιοι και τα παιδιά τους μέχρι να γεράσουν και στη συνέχεια τα έδιναν στις επόμενες γενιές χωρίς ν' αλλάζουν τίποτα.
Όσο για τα νότια σημεία της Ακρόπολης, αυτά χρησιμοποιούνταν ως κήποι, γυμναστήρια και χώροι συσσιτίων. Στο καλοκαίρι, πάντως, τα εγκατέλειπαν. Στο μέρος όπου βρίσκεται σήμερα η Ακρόπολη υπήρχε μια πηγή που καταστράφηκε από τους σεισμούς, και το μόνο που απομένει απ' αυτή είναι μερικά ρυάκια ολόγυρα.
Τότε όλοι έπαιρναν τρεχούμενο νερό απ' αυτή τη βρύση, που ήταν αρκετά ζεστό τον χειμώνα και δροσερό το καλοκαίρι. Μ' αυτό τον τρόπο λοιπόν ζούσαν οι πολεμιστές που ήταν φύλακες των συμπολιτών τους και ηγέτες των άλλων Ελλήνων, με τη θέληση των τελευταίων. Φρόντιζαν να κρατούν πάντοτε σταθερό αριθμό ανδρών και γυναικών ικανών να φέρουν όπλα, δηλαδή περίπου ήταν εκείνη την εποχή είκοσι χιλιάδες.
Αυτοί λοιπόν τέτοιοι ήταν οι Αθηναίοι και κυβερνούσαν δίκαια τη γη τους και ολόκληρη την Ελλάδα πάντοτε με τον τρόπο αυτό. Ήταν πασίγνωστοι στην Ευρώπη και την Ασία, όπου τους θαύμαζαν για τα όμορφα κορμιά και τα κάθε είδους ψυχικά τους χαρίσματα.