Παρασκευή 21 Οκτωβρίου 2016

ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ: ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ - Τρῳάδες (860-894)

Αποτέλεσμα εικόνας για εκτορασΕΠΕΙΣΟΔΙΟΝ Γ'

ΜΕΝΕΛΑΟΣ
860 ὦ καλλιφεγγὲς ἡλίου σέλας τόδε,
ἐν ᾧ δάμαρτα τὴν ἐμὴν χειρώσομαι
Ἑλένην· ὁ γὰρ δὴ πολλὰ μοχθήσας ἐγὼ
Μενέλαός εἰμι καὶ στράτευμ᾽ Ἀχαιικόν.
ἦλθον δὲ Τροίαν οὐχ ὅσον δοκοῦσί με
865 γυναικὸς οὕνεκ᾽, ἀλλ᾽ ἐπ᾽ ἄνδρ᾽ ὃς ἐξ ἐμῶν
δόμων δάμαρτα ξεναπάτης ἐλῄσατο.
κεῖνος μὲν οὖν δέδωκε σὺν θεοῖς δίκην
αὐτός τε καὶ γῆ δορὶ πεσοῦσ᾽ Ἑλληνικῷ.
ἥκω δὲ τὴν Λάκαιναν —οὐ γὰρ ἡδέως
870 ὄνομα δάμαρτος ἥ ποτ᾽ ἦν ἐμὴ λέγω—
ἄξων· δόμοις γὰρ τοῖσδ᾽ ἐν αἰχμαλωτικοῖς
κατηρίθμηται Τρῳάδων ἄλλων μέτα.
οἵπερ γὰρ αὐτὴν ἐξεμόχθησαν δορί,
κτανεῖν ἐμοί νιν ἔδοσαν, εἴτε μὴ κτανὼν
875 θέλοιμ᾽ ἄγεσθαι πάλιν ἐς Ἀργείαν χθόνα.
ἐμοὶ δ᾽ ἔδοξε τὸν μὲν ἐν Τροίᾳ μόρον
Ἑλένης ἐᾶσαι, ναυπόρῳ δ᾽ ἄγειν πλάτῃ
Ἑλληνίδ᾽ ἐς γῆν κᾆτ᾽ ἐκεῖ δοῦναι κτανεῖν,
ποινὰς ὅσοις τεθνᾶσ᾽ ἐν Ἰλίῳ φίλοι.
880 ἀλλ᾽ εἶα χωρεῖτ᾽ ἐς δόμους, ὀπάονες,
κομίζετ᾽ αὐτὴν τῆς μιαιφονωτάτης
κόμης ἐπισπάσαντες· οὔριοι δ᾽ ὅταν
πνοαὶ μόλωσι, πέμψομέν νιν Ἑλλάδα.
ΕΚ. ὦ γῆς ὄχημα κἀπὶ γῆς ἔχων ἕδραν,
885 ὅστις ποτ᾽ εἶ σύ, δυστόπαστος εἰδέναι,
Ζεύς, εἴτ᾽ ἀνάγκη φύσεος εἴτε νοῦς βροτῶν,
προσηυξάμην σε· πάντα γὰρ δι᾽ ἀψόφου
βαίνων κελεύθου κατὰ δίκην τὰ θνήτ᾽ ἄγεις.
ΜΕ. τί δ᾽ ἔστιν; εὐχὰς ὡς ἐκαίνισας θεῶν.
890ΕΚ. αἰνῶ σε, Μενέλα᾽, εἰ κτενεῖς δάμαρτα σήν.
ὁρῶν δὲ τήνδε φεῦγε, μή σ᾽ ἕλῃ πόθῳ.
αἱρεῖ γὰρ ἀνδρῶν ὄμματ᾽, ἐξαιρεῖ πόλεις,
πίμπρησι δ᾽ οἴκους· ὧδ᾽ ἔχει κηλήματα.
ἐγώ νιν οἷδα καὶ σὺ χοἰ πεπονθότες.

***

ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ ΤΡΙΤΟ

Έρχεται από το στρατόπεδο ο Μενέλαος· τον ακολουθούν δορυφόροι.

ΜΕΝΕΛΑΟΣ860Ω με τί λάμψη φέγγεις σήμερα, ήλιε,που αφέντης της γυναίκας μου θα γίνω!Είμαι ο Μενέλαος, που πολλά έχω πάθει,κι όλος ο αχαϊκός στρατός μαζί μου.Δεν ήρθα εδώ στην Τροία για μια γυναίκα,σαν που νομίζουν· ήρθα να χτυπήσωτον άντρα που ασεβώντας στην ξενίαμου άρπαξε τη γυναίκ᾽ από το σπίτι.Αυτός μαζί κι η χώρα του έχουν λάβειαπ᾽ τους θεούς τη δίκια τιμωρία·το ελληνικό τη ρήμαξε κοντάρι.Τώρα τη Λάκαινα ήρθα δω να πάρω—τ᾽ όνομα εκείνης που γυναίκα μου ήταν870κάποτε δε μ᾽ αρέσει να το λέω —·μαζί με τις Τρωαδίτισσες την έχουνμες στα καλύβια εδώ των αιχμαλώτων.Αυτοί που πολεμήσαν να την πάρουνμου τη δώσαν και μου ᾽παν: σκότωσέ τηνή πάλι, αν θέλεις, πάρ᾽ την πίσω στο Άργος.Δε θα τη θανατώσω εδώ στην Τροία·απόφαση έχω, με το πλοίο μου νά ᾽ρθειη Ελένη στην Ελλάδα· εκεί τη δίνωνα τη σφάξουν αυτοί πὄχουν να παίρνουναίμα δικών τους, στο Ίλιο εδώ χυμένο.880Μπρος, δούλοι, στην καλύβα· αδράχτε τήνεαπ᾽ τα καταραμένα τα μαλλιά της,σύρτε την έξω, και, όταν πάρει πρίμοςαέρας, θα την πάμε στην Ελλάδα.ΕΚΑ., ενώ ανασηκώνεται αργά αργά.Βάθρο της γης, που η ίδια και έδρα σου είναι,δυσκολομάντευτο αίνιγμα εσύ Δία,ό,τι και να ᾽σαι, αλύγιστος της φύσηςνόμος ή νους θνητών, σε προσκυνώ·γιατί ένα δρόμο αθόρυβο ακλουθώνταςτ᾽ ανθρώπινα όλα δίκια εσύ ρυθμίζεις.ΜΕΝ. Τί προσευχή πρωτότυπη! Τί τρέχει;890ΕΚΑ. Αξιέπαινη η βουλή σου να σκοτώσεις,Μενέλαε, τη γυναίκα σου· μα φύγεαπό μπροστά της, μήπως σε κυριέψειο πόθος της, γιατί έχει τέτοια μάγια,ώστε τα μάτια των αντρών σκλαβώνει,καίει τα σπίτια και ρημάζει πολιτείες.Κι εγώ κι εσύ κι όσοι παθοί την ξέρουν.

Από μια καλύβα βγαίνει η Ελένη, καλοντυμένη και καλοσυγυρισμένη· τη συνοδεύουν οι στρατιώτες που είχαν πάει να τη φέρουν.

Δαχτυλίδι του Γύγη – Μύθος του Ηρός – Αλληγορία του σπηλαίου

Αποτέλεσμα εικόνας για Δαχτυλίδι του Γύγη – Μύθος του Ηρός –  Αλληγορία του σπηλαίουΣτο δαχτυλίδι του Γύγη ο βοσκός έχοντας βγει στο φως του ήλιου αρχίζει μια μορφής έρευνα στηριγμένη στην τύχη χωρίς τη συνδρομή ενός δασκάλου. Η ίδια η φύση τον οδηγεί σε ένα χάσμα της γης-της ύλης. Ο ήρωας εισέρχεται μέσα και κάτω από μία περιέργεια εκπηγάζουσα από τις δυνάμεις της φύσης και όχι από την αέναη παγκόσμια τάξη του κόσμου. Μέσα στη σπηλιά θαυμάζει, αλλά όχι με ένα σωκρατικό θαυμασμό που θα μπορούσε να είναι η αρχή της φιλοσοφίας. Βλέπει ένα άλογο (θα μπορούσε να ερμηνευθεί ως ά-λογο=χωρίς τον Λόγο, προσοχή δεν το συσχετίζω ετυμολογικά). Ένα άλογο τόσο μεγάλο που μπορεί και εμπεριέχει έναν άνθρωπο στην κοιλιά του. Το άλογο είναι ένα, σε αντίθεση με το άρμα της ψυχής στον Φαίδρο που απαρτίζεται από δύο άλογα. Εδώ είναι το ένα δηλ. μόνο το υλικό μέρος της ψυχής ανίκανο να κινηθεί αλλά και σαν νεκρό όπως και το ανθρώπινο σώμα μέσα του. Ο συνειρμός μας παραπέμπει στο άλογο της απάτης και της ύπουλης νίκης: το άλογο του τρωικού πολέμου. Ένα άλογο σύμβολο της ψευδοενότητας του ελληνικού κόσμου. Το νεκρό σώμα μέσα στο ά-λογο είναι ένα ανθρώπινο σώμα αποξενωμένο από τη θέρμη του πνεύματος που ολοκληρώνει την ανθρώπινη ενότητα: ο λόγος είναι ζωοφόρος του συνόλου.
 
Μέσα στο σώμα είναι ένα χρυσό δαχτυλίδι. Τυχαία το βρήκε . Τι προσφέρει το δαχτυλίδι; την αποποίηση της ευθύνης: Μπορεί να γίνεται αόρατος. Ο βοσκός σταματά πια να υπάρχει ως υπεύθυνο ον. Πολλοί από εμάς σήμερα δεν επιλέγουμε να ζούμε στις ψευδαισθήσεις μας που αλλοιώνουν την πραγματικότητα; Ο βοσκός με συνεργό την επιθυμία και την πείνα προερχόμενα αποκλειστικά από τις δυνάμεις του σώματος – της ύλης, φτάνει στο ύψιστο σημείο “δόξας” : ξελογιάζει τη Βασίλισσα και δολοφονεί το Βασιλιά. Η αλληγορία είναι λίγο πολύ εμφανής: Αν δούμε τη Βασίλισσα ως την ύλη και το Βασιλιά ως τον Δημιουργό του κόσμου, έχουμε ένα εξουσιαστή θνητό που συμπορεύεται με την ύλη για να δολοφονήσει το ύψιστο πνευματικό κομμάτι που κυριαρχεί στον κόσμο.
 
Και αν με το δαχτυλίδι του Γύγη ο Πλάτων ξεκινά την έρευνά του για τη δικαιοσύνη με την έννοια της ευθύνης, ο μύθος του Ηρός αναδεικνύει την προβληματική της ελεύθερης επιλογής. Ο Πλάτων αναγνωρίζει τη δυσκολία της ορθής επιλογής ανάμεσα σε ένα πονηρό ή αγαθό βίο. Με τον εν λόγω μύθο διαφαίνεται η έμφαση στη βιωματικότητα της ζωής στον κόσμο των αισθήσεων. Οι ψυχές που πόνεσα στη ζωή και είδαν και τις άλλες να υποφέρουν έχουν μεγαλύτερη φρόνηση και σύνεση ως προς την ορθότερη επιλογή. Η αρετή λοιπόν, χρειάζεται την εμπειρία των κακών. Η συνείδηση προσανατολισμένη στον κόσμο των ιδεών και αδαής από τη βίωση των κακών και του πόνου είναι περισσότερο επιρρεπής σε λανθασμένη επιλογή του βίου. Η εκγύμναση της ψυχής απέναντι στον πόνο της παρέχει αξιοπρέπεια απέναντι στις συμφορές που ενδέχεται να της επιβληθούν. Λαμπρό παράδειγμα ο Σωκράτης που αντιμετώπιζε με γαλήνιο τρόπο τα δυσάρεστα περιστατικά ακόμη και τον δικό του θάνατο. Ευτυχισμένη η ψυχή που εξάγει το καλό μέσα από το κακό. Μπορεί να ειπωθεί ότι ο μύθος του Ηρός αντιστρέφει την αλληγορία του σπηλαίου. Και αυτό γιατί το καλύτερο πρότυπο ζωής το διδάσκουν οι άνθρωποι που έρχονται από το βασίλειο των σκιών. Η ελεύθερη επιλογή του ορθού τρόπου ζωής δε γίνεται απριορικά αλλά είναι ένα γίγνεσθαι, μια διαδικασία με δική της δυναμική. Μέσα από ένα διαρκές continuum διαμορφώνεται ο χαρακτήρας. Οι ψυχικές αρετές δεν είναι εξασφαλισμένες, αλλά καταλήγουν απότοκα ενός ψυχικού αγωνίζεσθαι με τις εχθρικές δυνάμεις που υπονομεύουν την ψυχική καθαρότητα. Η καθαρότητα προϋποθέτει την ησυχία. Η ηρεμία της ψυχής είναι μία μέση κατάσταση. Δεν είναι ούτε χαρά ούτε λύπη. Στο πεδίο της ετερότητας δεν υπάρχει αληθινή ηδονή αλλά γοητεία τις , μια φαντασμαγορία, μια αυταπάτη. Η καθαρή ηδονή είναι σε ανώτερο γνωσιολογικό και οντολογικό επίπεδο.
 
Πρέπει να προσεχθεί ότι στον εν λόγω μύθο πουθενά δεν αναφέρεται με σαφήνεια αν είμαστε στον κάτω κόσμο. Αντίθετα υπονοείται ότι βρισκόμαστε κάπου ανάμεσα. Ο τόπος είναι ένας λειμών, ένα πεδίον. Η περιγραφή από τον κάτω έρχεται με την ιστορία του Αρδιαίου του Τύραννου. Έτσι, εύκολο είναι να δούμε όλη αυτή την περιγραφή να αφορά τον κόσμο μας και τις ψυχές μας.
 
Ο Μύθος δίνει έμφαση στην ανθρώπινη ελευθερία. Η τάξη αφορά όλο τον κόσμο, αλλά η ευθύνη είναι σε αυτόν που επιλέγει. Η κοσμική τάξη και η ηθική τάξη ομονοούν και ομολογούν. Αλλά στην προσωπική ελεύθερη επιλογή ό, τι προτιμηθεί θα μείνει ανάλλαχτο. Το πολύ πολύ στη ζωή να βελτιώσει ή να χειροτερεύσει το λαχνό που ελεύθερα διάλεξε. Ελευθερία και ανάγκη είναι οι όψεις του ίδιου νομίσματος: της προσωπικότητας του ανθρώπου.
 
Το συναπάντημα των ψυχών είναι σαν πανηγύρι, όπου ανταλλάσσονται η πείρα και η γνώση προερχόμενη από αυτήν. Διαπιστώνεται ο συντροφικός μόχθος δύο ψυχών που αγωνίζονται για την αλήθεια. Η υπεύθυνη κρίση βασίζεται στην ανάμνηση της ψυχής του τι μεταφέρει από την προηγούμενη ζωή.
 
Η προσέγγιση του Αγαθού απαιτεί αρετή. Η αρετή όμως είναι αδέσποτος. Δηλ. Η αρετή είναι ελεύθερη. Και η ελευθερία είναι διττή. Δεν έχει κύριο , αλλά και κάθε άνθρωπος μπορεί να την τιμήσει η να την ατιμάσει. Η ελευθερία της αρετής και η ελευθερία του ανθρώπου είναι συνάλληλα. Η ελευθερία εξαρτάται από τη μάθηση, τη νόηση, τη φρόνηση. Άρα, η ζωή στη γη έχει απόλυτη αξία.
 
Αξιοσημείωτο είναι ότι εδώ οι Μοίρες έχουν διαφορετικό ρόλο από ό,τι εννοούν τα ονόματά τους. Η Λάχεσις (Μοίρα) λέει το παρελθόν-τα γεγονότα, η Ατροπός που σημαίνει το απαράλλαχτο, λέει τα μέλλοντα, και η Κλωθός που αφορά μια περιδίνηση φαίνεται να είναι στη θέση που της αρμόζει, στη μέση, και λέει τα όντα. Φαίνεται λοιπόν ότι σε αυτό τον τόπο το μέλλον είναι το παρελθόν και το παρελθόν το παρόν, στο παρελθόν βρίσκεται το μέλλον και στο μέλλον βρίσκεται το παρελθόν.
 
Κατά συνάφεια, η ψυχή ριγμένη στην υλική πραγματικότητα ενέχει το θεϊκό, το λόγο. Και με τη βοήθεια του Δαίμονος που αντιστοιχεί στον καθένα από μας θα μπορέσουμε να θυμηθούμε το ξεχασμένο. Η ανάμνηση είναι μη – λήθη, α-λήθεια. Αυτό το μοίρασμα του θεϊκού που ενοικεί μέσα μας έγινε από τη Μοίρα και αυτό θα μας ωθήσει στις ορθές επιλογές της ζωής, στην ορθή επιλογή της ζωής. Η Μοίρα επιλέγει μόνο πότε θα ζήσουμε, όχι πώς θα ζήσουμε.
 
Γύγης
Σπηλιά
Ηρ
Φύσις ανασκάπτοντας το δαχτυλίδι359d-e(9)
Φύσις φυλακισμένοι στη σπηλιά514a/515c(31)
Φύσις/Kρίσις προέλευση και κρίση των ψυχών614b-616b(77)
Λόγος ανδιπλώνοντας τη δύναμη του δαχτυλιδιού359e-360a(12)
 
Λόγος/δομή του σύμπαντος616b-617d(65)
 
Λόγος άνοδος προς τον Ήλιο515c-516b(32)
/Λόγος αρχές της επιλογής της ζωής617d-619b(60)
Kρίσις χρησιμοποιώντας τη δύναμη του δαχτυλιδιού360α-b(4)
Kρίσις κρίση και επιστροφή516b-517a(31)
Kρίσις/Φύσις επιλογές των ζωών και γέννηση ψυχών619b-621b(76)
 
Υπάρχουν λοιπόν οι νόμοι του σύμπαντος, που αποτελούν μιαν απάντηση στον Γύγη και στη αποποίηση της ευθύνης του, ότι δηλ. η κοσμική αρμονία είναι που προωθεί ένα εν τάξει μοντέλο προς μίμηση. Υπάρχουν και οι νόμοι του ανθρωπίνου είδους που συσχετίζονται με την εκπαιδευτική θεματική της αλληγορίας του σπηλαίου, στις παιδαγωγικές διαδικασίες και στις επιλογές τρόπων ζωής. Οι νόμοι του σύμπαντος δεν παρεμβαίνουν στις ανθρώπινες επιλογές. Ο Γύγης όμως δεν είναι ο μοναδικός κριτής, αλλά θα κριθεί από κάτι ανώτερο.
 
Ο μύθος του Ηρός μπορεί να διαβαστεί με δύο τρόπους, όπως δείχνει και ο πίνακας. Από πάνω προς τα κάτω, όπου οι ψυχές πριν γεννηθούν εξαρτώνται από τις συμπαντικές δομές και κατά συνέπεια, η ψυχή μετά τη γέννησή της είναι μια μαριονέτα στο κοσμικό θέατρο. Κάτι τέτοιο όμως είναι παραπλανητικό.
 
Από την άλλη, μια πορεία από τα κάτω προς τα πάνω, αφορμάται από τη γέννηση των ψυχών με τις διαφορετικές φύσεις τους και καταλήγει στην τελική κρίση από κάτι ανώτερο. Σε αυτό το διάβασμα ο άνθρωπος συναντάται με την ελεύθερη επιλογή. Εδώ όμως χάνεται η όλη διαδικασία πριν από τη γέννηση που είναι και η πιο σημαντική για την ορθότητα της επιλογής κάθε ψυχής, σε σχέση με τις δικές της εμπειρίες αλλά και σε σχέση με τις εμπειρίες των υπολοίπων ψυχών.
 
Θα πρέπει να δεχθούμε και τους δύο τρόπους ανάγνωσης για να φανεί η ιδιοφυΐα του Πλάτωνα. Θα προσεγγίσω το σκεπτικό του Πλάτωνα μέσα από τα λόγια του Heidegger στην αυθεντικότητα της κατανόησης και πώς αυτή δι-εργάζεται και συμφύρει τις χρονικές βαθμίδες του παρελθόντος, παρόντος και μέλλοντος.
 
Στην αυθεντική κατανόηση(κατανόηση=υποτύπωση των προσωπικών οντολογικών δυνατοτήτων, μία διάνοιξη του δυνάμει Είναι. Αυτό όμως την ίδια στιγμή δεν είναι και η πλήρωση του μέλλοντος;ε αυτός ο τρόπος πλήρωσης του μέλλοντος είναι η προδρομή) η ενθαδικότητα διατηρεί μέσα της το παρελθόν της ωςπροδρομή, δηλ. έχει ήδη προβλεφτεί η ταυτότητα με τον εαυτό μας ως γίγνεσθαι :
 
” Με την προ-δρομή επαναλαμβάνεται προδρομικά η ενθαδικότητα μέσα στην ίδια της την οντολογική δυνατότητα. Το αυθεντικό παρελθόν το ονομάζουμε επανάληψη
Στην προδρομή

“προσιδιάζει ένα παρόν, στο οποίο μια απόφαση φανερώνει την κατάσταση. Σε αυτήν την αποφασιστικότητα το παρόν [...]συγκρατείται στο μέλλον και στο παρελθόν . Το συγκρατούμενο μέσα στην αυθεντική χρονικότητα , δηλ. το αυθεντικό παρόν, το ονομάζουμε ριπή οφθαλμού

Στην αυθεντική ολοκλήρωση,

η ριπή οφθαλμού αφορά το παρόν, το μέλλον είναι προ-δρομή, και το παρελθόν
είναι επανάληψη.
 
Η ενθαδικότητα μπορεί να προστρέχει στο παρελθόν και έτσι να διατηρεί το παρελθόν της:
“η ενθαδικότητα μπορεί ουσιαστικά να είναι παρελθούσα εφ’όσον είναι μέλλουσα.
 
Η παρελθοντικότηταεκπηγάζει από το μέλλον”
                  
Συνοψίζοντας: Η αποφασιστικότητα εν ριπή οφθαλμού(:στο παρόν) είναι η μνήμη αυτού που έχει χαθεί (λήθη) αλλά και υπάρχει και δημιουργεί προϋποθέσεις για τη διάνοιξη ενός απροσδιόριστου μέλλοντος (δυνάμει Είναι)αυθεντικού ως προδρομής. Και σε αντίθεση, η μη-αυθεντικότητα,είναι η λήθη του παρελθόντος που οδηγεί σε ένα αναυθεντικό μέλλον, γιατί το παρόν είναι προσκολλημένο στην βιο-μέριμνα. Δηλ. εδώ η οντολογική δυνατότητα δεν καταλαβαίνει τον εαυτό της στη βάση του μέλλοντος που ανοίγει η αποφασιστικότητα και η μνήμη του παρελθόντος ως επανάληψης, αλλά βάσει μόνο του μεριμνώμενου που παρίσταται.
 
Ετυμολογία:
 
Ο Γύγης έχει σχέση με τη γη, δηλ. με την προσκόλληση στην υλικότητα και την αδυναμία να αναχθεί μέσω της πνευματικότητας στον παράδεισο των ιδεών.
 
Ο Ηρ είναι το έαρ, η άνοιξη, συσχετίζεται με το έρως αλλά και με το αήρ σε αντιπαράθεση τη γειωμένη θέση του Γύγη. Η ελπίδα δε βρίσκεται στη γήινη φύση μας αλλά στην ουράνια θεϊκή δύναμη της σκέψης και του Έρωτος που μας ανάγει προς το Αγαθόν.
 
Η Παμφυλία, η φυλή του Ηρός είναι η φυλή του καθενός, ενώ ο πατέρας του Ηρός, ο Αρμένιος παραπέμπει στην αρμονία των νόμων του σύμπαντος.

Έλλειψη τρυφερότητας: Πώς επηρεάζει την υγεία

Ολοένα περισσότεροι άνθρωποι νιώθουν αποξενωμένοι, μόνοι ή δηλώνουν πως δεν έχουν έναν άνθρωπο να μιλήσουν. Οταν όμως «πεινάμε» για τρυφερότητα, έχουμε ανάγκη για σωματική εγγύτητα.

Η ανάγκη αυτή είναι κάτι παραπάνω από απλή επιθυμία, αφού η σωματική εγγύτητα μάς είναι απαραίτητη. Οπως διψάμε, όχι απλώς επειδή επιθυμούμε να πιούμε νερό, αλλά γιατί έχουμε ανάγκη το νερό, έτσι έχουμε ανάγκη για τροφή, για ξεκούραση, για σωματική εγγύτητα και εν τέλει για τρυφερότητα.

Πρόσφατα έγινε έρευνα σε 500 άτομα για να διαπιστωθεί αν η τρυφερότητα και η έλλειψή της μπορούν να επηρεάσουν την υγεία. Τα αποτελέσματα ήταν εντυπωσιακά.

Σε σύγκριση με τους εθελοντές που βίωναν μέτρια ή χαμηλή έλλειψη τρυφερότητας, όσοι βίωναν μεγάλη έλλειψη τρυφερότητας ήταν λιγότερο χαρούμενοι και είχαν περισσότερες πιθανότητες να παρουσιάζουν συμπτώματα κατάθλιψης και άγχους. Επιπλέον, η γενική κατάσταση της υγείας τους ήταν χειρότερη και είχαν μεγαλύτερη επιβάρυνση από παθήσεις του ανοσοποιητικού.

Η μελέτη έδειξε ακόμα πως οι άνθρωποι που ζούσαν με μεγάλη έλλειψη τρυφερότητας ήταν άνθρωποι που δύσκολα ένιωθαν ασφάλεια στις σχέσεις τους και δεν αναγνώριζαν εύκολα τα συναισθήματά τους.

Η μελέτη δεν μπόρεσε να εξακριβώσει αν η έλλειψη τρυφερότητας δημιουργεί τα προαναφερθέντα προβλήματα ή αν τα παραπάνω προβλήματα οδηγούν στην έλλειψη τρυφερότητας. Το πιο πιθανό είναι ότι συνυπάρχουν και δημιουργούν ένα κράμα χαρακτηριστικών που το ένα επηρεάζει το άλλο.

Ευτυχώς, η έλλειψη της τρυφερότητας δεν αποτελεί μία μόνιμη, μη αναστρέψιμη κατάσταση. Ασφαλώς η τρυφερότητα δεν έρχεται από μόνη της, αλλά σίγουρα μπορούμε να την επιδιώξουμε. Για κάποιους είναι ίσως πιο εύκολο απ’ ό,τι για άλλους, αλλά σε κάθε περίπτωση μπορεί να επιτευχθεί. Και μια καλή αρχή θα ήταν να κλείσουμε για λίγο τις οθόνες των τηλεοράσεων και των ηλεκτρονικών υπολογιστών, και να επιδιώξουμε να συσχετιστούμε με άλλους ανθρώπους διά ζώσης.

Μια νέα εποχή γεννιέται

Αποτέλεσμα εικόνας για Ποια είναι τα πράγματα που αξίζουν στη ζωή; (Οδύνη και ηδονή)Και τι είναι τελικά αυτό που χρειάζεται να έχει ο σύγχρονος άνθρωπος για να επιβιώσει της εποχής του; Αυτή η συγκεκριμένη ερώτηση πυροδότησε μια ολόκληρη πορεία σκέψεων, πράγματι αναρωτήθηκα, ποιό να είναι άραγε εκείνο το χαρακτηριστικό που θα μπορούσε να μας βοηθήσει στο σήμερα, στην πραγματικότητα που ζούμε εδώ και τώρα;

Έκανα μια σύντομη ιστορική αναδρομή στο μυαλό μου, καλά λίγο και στο Wikipedia, ώστε να παρατηρήσω στις πολύ βασικές παγκόσμιες ιστορικές περιόδους ποια ήταν τα χαρακτηριστικά που είχαν οι άνθρωποι στην εκάστοτε χρονική στιγμή, που τους βοήθησαν να ενσωματωθούν στην κοινωνία της εποχής τους και να παραδώσουν τη ζωή στην επόμενη γενιά.

Ξεκίνησα λοιπόν από την Παλαιολιθική/Νεολιθική εποχή και σκέφτηκα πως τότε το βασικότερο χαρακτηριστικό που έπρεπε να κατέχει ο άνθρωπος ήταν το ένστικτο της επιβίωσης. Κυριολεκτικά το ζήτημα ήταν να επιβιώσει από τις επιθέσεις ζώων, άλλων ανθρώπων, καιρικών φαινομένων. Στη συνέχεια, στα χρόνια της αρχαίας ιστορίας, το χαρακτηριστικό που τον βοήθησε να πάει παρακάτω ήταν η ανάλυση. Ο αρχαίος άνθρωπος είχε ανάγκη να επεξηγήσει τα πάντα, φυσικά φαινόμενα, συμπτώματα οργανισμού, τη συμπεριφορά του, η ανάλυση αυτή τον οδήγησε στην επιστήμη, την τέχνη, την φιλοσοφία.

Ύστερα από την ανάπτυξη του αρχαίου κόσμου, ο Μεσαίωνας απαίτησε από τον τότε σύγχρονο άνθρωποσυντηρητισμό. Πράγματι, επιβίωνε ότι μπορούσε να εξηγηθεί ορθολογιστικά, σχεδόν δογματικά, η σταθερότητα και η παλινδρόμηση στην ανάπτυξη αποτέλεσαν εργαλεία επιβίωσης για τον άνθρωπο που έζησε στον Μεσαίωνα, αντίθετα στην Αναγέννηση το στοιχείο εκείνο που χαρακτήρισε τους ανθρώπους της εποχής ήταν η πρωτοπορία. Η ευρηματικότητα, η ευφυΐα και ο πρωτότυπος τρόπος σκέψης πήραν χώρο και βοήθησαν στη μετάβαση της νέας περιόδου. Όταν η παγκόσμια ιστορία υποδέχτηκε το νέο της κεφάλαιο, τον Α' και Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, οι άνθρωποι της εποχής καλλιέργησαν περισσότερο απ' όλα το στοιχείο της συλλογικής σκέψης, λειτούργησαν ομαδικά. Τότε, σημασία είχε η πατρίδα, προσωπικά όνειρα και φιλοδοξίες παραγκωνίστηκαν.

Φτάνοντας στο σήμερα, την εποχή της Παγκοσμιοποίησης, μου έγινε φανερό ότι κουβαλάμε από τις προηγούμενες γενιές εμπειρία, τραύματα, προβλήματα και λύσεις να τα ξεπερνάμε. Όμως, η εποχή μας χαρακτηρίζεται μεταβατική και καινούργια, στην ιστορία μας δεν έχουμε ξαναζήσει πόλεμο χωρίς όπλα, στις προηγούμενες εποχές ήταν ξεκάθαρο ποιος ήταν ζωντανός και ποιος νεκρός, αφορούσε βιολογικά αίτια, οπότε η διάκριση προφανής. Σήμερα, επιτρέπεται σε όλους μας να ζήσουμε, αυτό δε σημαίνει όμως ότι το κάνουμε κιόλας. Τίποτα από όσα ξέραμε δε φαίνεται να πιάνει: ο θεσμός του γάμου έχει στατιστικά αποτύχει, δουλειά δε βρίσκουμε πλέον μέσω αγγελίας και η επαφή με τους φίλους μας γίνεται όλο και πιο τυπική. Ο σύγχρονος άνθρωπος βιώνει αποξένωση και μοναξιά και η εντύπωσή μου είναι μεγάλη από τη μια, γιατί πράγματι κουβαλάμε έτη πολλά εμπειρίας, από την άλλη πιστεύω στη φράση που υποστηρίζει ότι τα οχυρά καταλαμβάνονται από μέσα.

Προσωπική λοιπόν άποψη, σύμφωνα με το πώς βιώνω εγώ τον κόσμο, εκείνο που χρειάζεται να γίνει ο σύγχρονος άνθρωπος είναι συνδυαστικός. Πράγματι, φαίνεται ότι έχει έρθει η στιγμή να εξαργυρώσει τους αιώνες εμπειρίας που έχει, αφού βίωσε πως να είσαι συντηρητικός και πως πρωτοπόρος, πως να επιβιώνεις και πως να φιλοσοφείς, πληροφορίες που έχουν φτάσει μέχρι σήμερα και έχουμε όλοι πάρει. Παρόλα αυτά οφείλει να μπει στη νέα εποχή ταυτόχρονα σαν άπειρος, άρα και ανοιχτός στο διαφορετικό που τώρα χτίζεται και δε φέρει ακόμα τίτλο.Θα συμβούλευα λοιπόν, να συνδυάσει την εμπειρία με την απειρία, τη νόηση με το συναίσθημα, την ατομική του εξέλιξη με τη συλλογική πορεία.

Αν καταφέρουμε και γεφυρώσουμε το τρομαχτικό σχίσμα ανάμεσα σε αντίθετα χαρακτηριστικά και κάνουμε χώρο ώστε να είμαστε όχι μόνο το ένα, αλλά και το άλλο, συνθέσουμε τις ατομικές μας ιδιότητες και τις ενσωματώσουμε στην ομαδική συνειδητότητα, τότε θα παραστούμε μάρτυρες της γέννησης μια νέας εποχής, όχι μόνο στην τέχνη και την επιστήμη, αλλά και στις διαπροσωπικές μας σχέσεις, στη θέση που έχει ο άντρας και η γυναίκα σήμερα και στον τρόπο που μεταξύ μας σχετιζόμαστε.

Αν δεδομένο είναι ότι μια νέα εποχή αναγεννιέται, τότε ζητούμενο είναι το πώς θα τη διαχειριστούμε.

Περί αντοχής (resilience)

Αποτέλεσμα εικόνας για Ποια είναι τα πράγματα που αξίζουν στη ζωή; (Οδύνη και ηδονή)Η αντίδραση του στρες του οργανισμού με την οποία αυτός αντιδρά σε κάθε τι που απειλεί την ισορροπία του, δεν είναι βλαβερή. Αυτό πρέπει να το κατανοήσουμε. Η αντίδραση αυτή γίνεται για να αυξήσει την δύναμη του οργανισμού ώστε να είναι αυτός ικανός να παλέψει με ότι τον απειλεί ή να τρέξει μακριά του για να σωθεί.

Με την πάλη ή την φυγή, οι ορμόνες που παράγονται κατά την αντίδραση του στρες καταναλώνονται και ο οργανισμός επανέρχεται στην ισορροπία του.

Ο παράγοντας που μπορεί να κάνει αυτή την αντίδραση βλαπτική για την υγεία είναι η αντοχή μας. Αν αυτή είναι μικρότερη από τη διάρκεια της αντίδρασης του στρες, οι ορμόνες που παράγονται θα βλάψουν την υγεία μας, ενώ αν η αντοχή μας είναι μεγαλύτερη, η δύναμη, που η αντίδραση του στρες μας δίνει, βοηθάει να είμαστε δημιουργικοί και να πετυχαίνουμε στόχους. Η διάκριση, δηλαδή του στρες σε θετικό (μικρής διάρκειας) και βλαβερό (μεγάλης διάρκειας) εξαρτάται από την αντοχή μας.

Το θέμα της αντοχής, λοιπόν, είναι πολύ σημαντικό για την υγεία και τη ζωή. Και όσο τα στρες της ζωής αυξάνουν γύρω μας, λόγω του τεχνολογικού πολιτισμού μας, τόσο περισσότερο γίνεται αναγκαία η αύξηση αυτής της αντοχής.

Πολλοί είναι αυτοί που δίνουν συμβουλές για την αύξηση της αντοχής. Οι συμβουλές αυτές είναι κυρίως θεωρητικές. Αυτό γίνεται, γιατί οι περισσότεροι θεωρούν το στρες μόνον ψυχικό, πράγμα που όπως πολλές φορές σας έχω επισημάνει δεν είναι σωστό. Τα στρες τα περιβαλλοντικά που υπάρχουν γύρω μας δυστυχώς αυξάνουν όλο και περισσότερο και βλάπτουν και αυτά την υγεία μας.

Γι αυτό και προσωπικά, θεωρώ, πως είναι απαραίτητη η ολοκληρωμένη αντιμετώπιση του στρες. Πρέπει, δηλαδή, κάποιος να τρέφεται σωστά και να γειώνεται συχνά, να ασκείται και να απασχολείται με δημιουργικές εργασίες, να γελάει, να βρίσκεται σε συχνή επαφή με φίλους και τη φύση, να χαλαρώνει και να διαχειρίζεται σωστά τα συναισθήματά του.

Χρειάζεται όλη αυτή η πρακτική αντιμετώπιση των στρες εκτός από την κατανόηση και την προσπάθεια αλλαγής οπτικής γωνίας από την οποία βλέπει κάποιος τα προβλήματα, προκειμένου να έχει αρκετή αντοχή στα στρες και να μην βλάπτεται από αυτά η υγεία και η ζωή του. Γιατί η αντοχή μας κληρονομείται μέσω των γονιδίων μας, όπως και όλα τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά της λειτουργίας του οργανισμού μας, ωστόσο σύμφωνα με την νέα επιστήμη της Επιγενετικής, μπορεί και αυτή να αλλάξει από τον τρόπο που ζούμε και σκεπτόμαστε.

Οι βλάβες που προκαλούν οι ορμόνες του στρες όταν παραμένουν για πολύ μέσα στον οργανισμό πρέπει, επομένως, να αντιμετωπισθούν με αλλαγή και του τρόπου ζωής μας, όχι μόνον της θεώρησης των πραγμάτων.

Ποια είναι τα πράγματα που αξίζουν στη ζωή; (Οδύνη και ηδονή)

Αποτέλεσμα εικόνας για Ποια είναι τα πράγματα που αξίζουν στη ζωή; (Οδύνη και ηδονή)Καθώς μέσω του διαδικτύου κάνουμε μια δωρεά ρυζιού σε μια περιοχή τον πλανήτη που λιμοκτονεί, ανακαλύπτουμε ότι οι επιλογές μας φτάνουν πλέον μέχρι την ποικιλία ρυζιού που θέλουμε να στείλουμε. Εμφανίζονται τρεις επιλογές: Η μία ποικιλία είναι άνοστη, η δεύτερη γνωστή για το εξαίρετο άρωμά της, ενώ η τρίτη προκαλεί στομαχόπονο στους περισσότερους ανθρώπους που την τρώνε. Ως προς όλα τα υπόλοιπα, το κόστος, τη θρεπτική αξία, τη μέθοδο παραγωγής κ.ο.κ., και οι τρεις ποικιλίες είναι ίδιες.

Ποιαν από αυτές πρέπει να επιλέξουμε; Φαίνεται πως δεν θέλει και πολύ μυαλό. Φυσικά και είναι καλύτερο να στείλουμε το νόστιμο ρύζι, και φυσικά δεν θα επιλέγαμε ποτέ το ρύζι που προκαλεί στομαχόπονο.

Αλλά γιατί άραγε είναι τόσο σαφής αυτή η επιλογή;
Διότι η ηδονή (pleasure) είναι καθεαυτήν καλή και η οδύνη (pain) καθεαυτήν κακή. Για να το θέσουμε αλλιώς, caeteris paribus, η οδύνη επιδεινώνει την κατάσταση του ανθρώπου και η ηδονή του κάνει καλό.

Συνεπώς, από τη στιγμή που δεν υπάρχει κάποιο επιπλέον κόστος, οικονομικό ή άλλης φύσης, στην επιλογή του ρυζιού που προσφέρει ευχαρίστηση, προφανώς είναι καλύτερο οι αποδέκτες της βοήθειας να φάνε αυτή την ποικιλία ρυζιού παρά μια λιγότερο ευχάριστη.

Παρομοίως, εφόσον δεν υπάρχει αντισταθμιστικό όφελος για τον πόνο που επιφέρει η τρίτη ποικιλία, δεν υπάρχει λόγος να την επιλέξουμε εις βάρος της άνοστης ή της γευστικής που μας παρέχονται εναλλακτικώς.

Πρόκειται για μια περίπτωση που δεν απαιτεί ιδιαίτερα βαθυστόχαστη σκέψη.
Η σημασία της ωστόσο καθίσταται περισσότερο προφανής εάν προσπαθήσουμε να σκεφτούμε κάποια άλλα πράγματα που είναι καλά καθεαυτά. Η γνώση ίσως;

Σίγουρα όχι- ουδείς περνάει καλύτερα επειδή απλώς γνωρίζει περισσότερα. Εάν ίσχυε κάτι τέτοιο, τα άτομα θα μπορούσαν να βελτιώσούν τη μοίρα τους απλώς αποστηθίζοντας τον τηλεφωνικό κατάλογο.
Τα χρήματα; Ακόμα και αν αποδεχτούμε ότι τα χρήματα είναι κάτι καλό, και πάλι δεν είναι κάτι καλό από μόνα τους, αλλά μόνο για όσα μπορούμε να επιτύχουμε χρησιμοποιώντας τα.

Η ζωή; Στην πραγματικότητα οι άνθρωποι Θα προτιμούσαν έναν βίο βραχύτερο και πληρέστερο, από μια μακρύτερη και αθλιότερη ζωή. Επιπλέον πολλοί Θα επέλεγαν την ανθρώπινη ζωή, ακόμα και συντομότερη, από τη ζωή ενός φυτού.

Συνεπώς η απλή ζωή δεν μοιάζει να είναι κάτι που οι άνθρωποι εκτιμούν σε μεγάλο βαθμό. Για πολλούς ανθρώπους, ανάμεσά τους για τον Αριστοτέλη, τον Τζέρεμυ Μπένθαμ (1748-1832) και τον Τζων Στιούαρτ Μιλ, ο κατάλογος των πραγμάτων που είναι πραγματικά εγγενώς καλά -σαφώς πολύτιμα καθεαυτά- είναι πολύ μικρός: η ηδονή ή η ευτυχία.

Αυτά τα δύο δεν είναι απαραιτήτως τα ίδια, αμφότερα όμως σχετίζονται με την υποκειμενική ευημερία των ενσυνείδητων όντων.

Αντιστοίχως, ο κατάλογος των πραγμάτων που είναι σαφώς κακά καθεαυτά συνοψίζεται στην οδύνη και στη δυστυχία. Όλα τα υπόλοιπα είναι καλά ή κακά μόνο σε σχέση με τα παραπάνω.

Εάν η τέχνη είναι καλή, είναι επειδή αποτελεί μια μορφή ανώτερης ηδονής.

Εάν το ψέμα είναι κακό, είναι επειδή συνήθως προκαλεί θλίψη.

Εάν η ζωή είναι καλή, είναι μονάχα επειδή αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για την ευτυχία.

Μια ζωή επομένως που είναι αδύνατα να μας κάνει να βιώσουμε ηδονή ή ευτυχία δεν έχει και μεγάλη αξία.

Για να δοκιμάσετε την αληθοφάνεια αυτού τον επιχειρήματος, φανταστείτε έναν πλανήτη πού ανακαλύφθηκε και ο οποίος κατοικείται από όντα αέανα να νιώσουν ηδονή ή οδύνη.
Θα ήταν άραγε δυνατό να έχουν τα πλάσματα αυτά ηθική – ή τουλάχιστον την ιδέα ενός καθεαυτόν καλού;

Οι ενοράσεις μας επ’ αυτού είναι ασαφείς.

Πόσα πραγματικά χρειαζόμαστε;

Η αγάπη για το χρήμα και το όνειρο της καλής ζωής...

Ποιος με καταδίκασε σε αυτό το ατέλειωτο θέατρο

Αποτέλεσμα εικόνας για εμεισ θεατροΜέσα σε δυο μήνες μεγαλώσαμε κατά δέκα χρόνια
Γίναμε ρολόγια καλοκουρδισμένα
οι λεπτοδείκτες τρέχουν και μονάχα η λογική προλαβαίνει να τους ακολουθήσει
Το συναίσθημα έμεινε πίσω στη στροφή

Πώς περνάει έτσι ανελέητα ο χρόνος
πώς δε ντρέπεται να μας προσπερνάει έτσι

Πότε είναι η κατάλληλη στιγμή να κάνεις αυτό που θέλεις πραγματικά;
Και πότε γίνεσαι εγωιστής;
Πότε θύτης και πότε θύμα;

Πότε έγινα εγώ και τα δύο;
Πώς άφησα τον εαυτό μου να καταλήξει εκεί;
Πότε επιτέλους θα βρω λίγη γαλήνη και θα μπορέσω να μείνω εκεί ευτυχισμένη
χωρίς να ψάχνομαι για δυσκολίες και δάκρυα;

Ποιος με καταδίκασε σε αυτό το ατέλειωτο θέατρο...
ποιος εαυτός με τιμωρεί
και γιατί παλεύουν όλοι μεταξύ τους..

Γιατί κανείς δε μ' αφήνει να ησυχάσω;

Κάνω σα μικρό παιδί με τα τόσα μου γιατί και πως
σα μικρό παιδί εγκλωβισμένο σε ένα ενήλικο σώμα
χωρίς την πολυτέλεια να τρέχει, να παίζει, να πέφτει
κι αντί να κλαίει, να γελάει

Μακάρι να σκούριαζε η αλυσίδα του ποδηλάτου μου
μα τώρα πια σκουριάζει η αλυσίδα του μυαλού μου
και σκοντάφτω συνέχεια στις λασπωμένες σκέψεις μου

Τώρα πια η κάθε πτώση μου στοιχίζει δυο μελανιές στα γόνατα και μία στην καρδιά.

Εκείνοι οι άτρωτοι άνθρωποι

Ας το παραδεχτούμε… Όλοι μας έχουμε την ανάγκη να κρατάμε τα ηνία στη ζωή μας. Να έχουμε τον έλεγχο. Αυτή η ανάγκη συνεπάγεται τη δυνατότητα να αποφασίζουμε και να δρούμε αυτόνομα, να βάζουμε την προσωπική μας «σφραγίδα» στα πράγματα, ενισχύοντας την αυτοεκτίμηση και τη γενικότερη αίσθηση ικανοποίησης στη ζωή.

Το ζήτημα είναι να μην αναπτύσσεται σε υπερβολικό βαθμό μέσα μας και να φτάνουμε στο σημείο να μεταμφιεζόμαστε στους λεγόμενους «παντοδύναμους» ανθρώπους. Γιατί αυτό δημιουργεί συναισθηματικές δυσκολίες και προβλήματα στις σχέσεις με τους γύρω μας.

Κάποιοι από εσάς έχετε πέσει στην παγίδα αυτή και σε σας απευθύνομαι, λοιπόν, απόψε.
Ναι, σε σας που κρύβεστε πίσω από τη σκιά σας, γιατί κάποτε πληγωθήκατε από κάποιον πολύ . Θέλοντας να νιώθετε άτρωτοι πια, φασκιωθήκατε, φορέσατε και την ασπίδα που θα κρατήσει αλώβητη την άμυνα σας απέναντι στα πάντα.

Στην επαφή σας με την ανθρώπινη φύση, δεν αφήνεστε ποτέ, ενώ πάντα φροντίζετε να προβάλλετε σ’ όλους την παντοδυναμία σας. Όλα τα αντέχετε, όλα τα μπορείτε.

Βλέπετε πίσω από το προσωπείο σας τους ανθρώπους, αλλά σας κατακλύζει ο φόβος και η ανάγκη του ελέγχου, ώστε δεν συνδέεστε μαζί τους. Απλά σας προσπερνούν και ποτέ δεν ακουμπούν.
Εξάλλου πώς να το κάνουν, όταν το τείχος που ορθώνετε για την αυτοπροστασία σας, είναι τόσο γερό;

Ακούτε πίσω από τις κλειδαμπαρωμένες πόρτες την καρδιά τους να χτυπάει, αλλά το άγγιγμα τους δεν το νιώθετε.

Μα χάσατε μ’ αυτόν τον τρόπο κάθε επαφή με τις υπέροχες, ανθρώπινες ανάγκες σας και μετατράπηκε μέσα σας η επιθυμία να μπορείτε να αντέχετε σε ένα μόνιμο άγχος για αντοχή και σε μια μόνιμη ανάγκη να προστατεύεστε και να είστε αυτάρκεις σε όλα τα επίπεδα.

Δεν αφήνετε κανέναν και καμία να καταλάβει τον πόνο σας. Κι έτσι θάψατε την ψυχή σας και το μεγαλείο των συναισθημάτων σας, αρχίζοντας να υποτιμάτε την ίδια σας την ευαισθησία, την ίδια σας μοναδική ανάγκη για ανθρώπινη επαφή, απλά και μόνο γιατί δεν αντέχετε.

Δεν είναι ότι δεν αποζητάτε την ανθρώπινη επαφή, την συναισθηματική επικοινωνία, το άγγιγμα και το χάδι. Αλλά γνωρίζετε ότι το ρίσκο είναι μεγάλο για το πάρετε κι έτσι με τον τρόπο που εσείς επιθυμείτε, προστατεύεστε.

Αναρωτιέμαι, όμως… έτσι πιστεύετε ότι ζείτε πραγματικά; Ότι μπορείτε να γευθείτε το «νέκταρ» των συναισθημάτων σας; Χωρίς να αφήνετε τους άλλους να δουν την ομορφιά στην ανασφάλεια σας και να σας δείξουν την αγάπη τους; Χωρίς να αφήνετε την αύρα σας να φυσήξει στους ανθρώπους και τα λόγια σας να τους ταξιδέψουν.

Να αφουγκραστείτε και να αισθανθείτε στην ψυχή σας τη μελωδία της ανθρώπινης επαφής, όσο αγκαλιάζεστε με το φόβο να μένετε εκτεθειμένοι μπροστά στους άλλους;

Θυμηθείτε, όμως κάτι. Τι γινόταν, όσες φορές μεγαλώνοντας πέσατε και χτυπήσατε; Δεν ξανασηκωθήκατε; Παρ’ όλες τις πληγές η ίδια η εσωτερική σας ανάγκη να συνεχίσετε και να ζήσετε ήταν που σας ώθησε να ξαναπατήσετε στα πόδια σας. Να μην τα παρατήσετε.

Έτσι είναι και η ζωή για τον άνθρωπο. Με τα όμορφα και τα άσχημα. Έχει αγάπη αλλά και αποχωρισμό, έχει έρωτα αλλά και πόνο, χαρά αλλά και απογοήτευση. Και σε όλα αυτά επίκεντρο της είναι ο άνθρωπος, δηλαδή εσείς.

Γίνετε οι πρωταγωνιστές στο έργο της ζωής, όπως είστε: άνθρωποι.

Η αξία της μοναξιάς...

Χρόνια τώρα επικρατεί μία προπαγάνδα η οποία αποτελεί μία πλύση εγκεφάλου για τους ανθρώπους, σχετικά με τη μοναξιά. Παντού επικρατεί η ιδέα πως η ευτυχία συνεπάγεται με τον έρωτα και η πληρότητα με τον αριθμό 2. Τι γίνεται όμως, όταν το 2 έρχεται να ταράξει τον αριθμό 1, που προσπάθησες τόσο πολύ να αποδεχτείς και να προστατέψεις; Και ποιος μας εγγυάται πως η μοναξιά μόνο δυστυχία μπορεί να δημιουργήσει;

Πάντα θαύμαζα τους ανθρώπους, που έβγαιναν μόνοι πίνοντας ένα καφέ ή βλέποντας ένα θεατρικό έργο ή μια κινηματογραφική ταινία, εντελώς μόνοι. Πολλοί στην ιδέα φοβούνται, ίσως και πανικοβάλλονται. Οι αιώνιοι κριτές, πάλι, συνδυάζουν τη μοναξιά του ατόμου με την, μάλλον, ανεπαρκή προσωπικότητά του. Η μοναδική μου απορία ήταν αν οι ίδιοι βαριούνται μη έχοντας κάποιον να μοιραστούν τις σκέψεις τους, τον θαυμασμό τους, την απορία τους.

Η ζωή απαντά πάντα στα ερωτήματά μας. Έτσι κλήθηκα κι εγώ να μείνω μόνος μου, για ώρες, μέρες. Στην αρχή φοβόμουν και μόνο στην ιδέα αλλά τελικά η ηρεμία που αισθάνθηκα ήταν ανεκτίμητη. Κανείς δεν τάραζε τις σκέψεις μου, κανείς δεν μου μιλούσε αποσυντονίζοντας με, κανείς δεν με ανάγκαζε να δημιουργήσω έναν διάλογο. Πολλές φορές οι άνθρωποι είναι αναγκασμένοι να δημιουργούν διαλόγους, ενώ δεν το θέλουν. Ή να μοιραστούν, ενώ την προκειμένη στιγμή δεν έχουν καμία τέτοια διάθεση.

Η μοναξιά προϋποθέτει δύναμη. Η σιωπή ηρεμία και ο εσωτερικός διάλογος μόνο τον εαυτό σου.

Ας μάθουν λοιπόν οι άνθρωποι να μη φοβούνται τη μοναξιά, να μην αναγκάζονται να υπομένουν και επιμένουν σε σχέσεις, που δεν τους καλύπτουν απλά και μόνο για να μην μείνουν μόνοι. Η μοναξιά βοηθάει στην ανακάλυψη του εαυτού, στην εξοικείωση με την απόλυτη σιωπή, στο να αντέχεις τον εαυτό σου και να τον αγαπάς. Η μοναξιά θα αλλάξει τις απαιτήσεις σου από τους ανθρώπους κι έτσι θα υποδέχεσαι στη ζωή σου αυτούς, που σου δίνουν χώρο και χρόνο, αυτούς που εσύ επέλεξες να τους εντάξεις σ'αυτή και δεν αναγκάστηκες.

Η μοναξιά είναι ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου, αφού δεν αποτελείται από τίποτα άλλο παρά από τον ίδιο σου τον εαυτό.

Περίεργο δεν είναι όμως; Να φοβόμαστε να μείνουμε μόνοι με τον εαυτό μας. Δηλαδή φοβόμαστε τον ίδιο μας τον εαυτό ή απλώς τον βαριόμαστε; Ιδού η απορία!

Μην εγκαταλείπεις...

Η πλειονότητα των ανθρώπων θέλει στην ζωή του να έχει ανθρώπους, επιζητά την συντροφικότητα, την παρέα, την φιλία, τον έρωτα . Είμαστε άνθρωποι και έχουμε ανάγκη να ζούμε όλοι, μηδενός εξαιρουμένου θεωρώ, ανάμεσα και κυρίως μαζί με ανθρώπους. Κανείς ποτέ δεν κατάφερε να φτάσει στο επιθυμητό αποτέλεσμα ολομόναχος. Η συλλογικότητα είναι εκείνη που βοηθά τον κάθε άνθρωπο να πάει ένα βήμα πιο μπροστά. Η ανάγκη μας να είμαστε με ανθρώπους είναι τόσο ισχυρή και εσωτερική, ώστε όταν μας αγνοεί κάποιος βιώνουμε την εγκατάλειψη.

Είμαστε ευτυχισμένοι, όταν ανήκουμε σε μία ομάδα και όταν επικοινωνούμε και όχι όταν βιώνουμε τα πάντα μόνοι μας. Η αίσθηση πως ανήκουμε κάπου, δεν δημιουργείται μόνο από την οικογένεια, αλλά από τους φίλους που έχουμε, από τις δραστηριότητες που κάνουμε και από το εργασιακό περιβάλλον. Είναι ηλίου φαεεινότερο, ότι η σύνδεση που έχουμε με άλλους ανθρώπους αποτελεί ένα πανίσχυρο φαινόμενο, το οποίο μας επηρεάζει με τρόπους που δεν μπορούμε καν να φανταστούμε. Το συναίσθημα της εγκατάλειψης είναι επίπονο για τον άνθρωπο.

Δημιουργεί μία αστάθεια στα συναισθήματα που βιώνει και στον τρόπο που βλέπει την ζωή του. Αν σκεφτεί κανείς τον εαυτό του, να περνάει ολομόναχος όλες τις εκφάνσεις της ζωής του, είτε αυτές είναι στιγμές χαράς είτε λύπης, πιθανότατα θα αισθανθεί μεγάλη δυσφορία. Δεν είναι δύσκολο να επιδιώκουμε το μαζί, αλλά να αφήσουμε τον εαυτό μας να δει καθαρά, απαλλαγμένο από κάθε ίχνος εγωισμού, εγωπάθειας και εγωκεντρικότητας.

Η επιλογή του να δρα κανείς μόνος δίνει τροφή στο να εγκαταλείπει παράλληλα τους ανθρώπους γύρω του γιατί τους απομονώνει ο ίδιος. Δεν είναι δύσκολη η συλλογικότητα...

Η αληθινή προδοσία είναι να ζεις σ’ έναν τέτοιο κόσμο και να χρησιμοποιήσεις το πνεύμα σου για να τον δικαιολογήσεις

Αποτέλεσμα εικόνας για Η αληθινή προδοσία είναι να ζεις σ’ έναν τέτοιο κόσμοΠαρ’ όλες τις οπισθοδρομήσεις που καταγράφει η ιστορία, παρά την άνοδο και την πτώση των πολιτισμών, παρά τον αφανισμό φυλών και ηπείρων, υπάρχει κάποιο αήττητο και κραταιό οικοδόμημα που είναι το αληθινό ενδιαίτημα του ανθρώπου. Όταν το συνειδητοποιήσουμε, θα πάμε να το κατακτήσουμε. Δεν θα είναι ανάγκη να σωριάσουμε τον κόσμο σε ερείπια προηγουμένως.

Όπως ακριβώς οι ποταμοί χύνονται και γίνονται ένα με τον ωκεανό, έτσι όλοι οι ελάσσονες τρόποι πρέπει εντέλει να ενδώσουν στον μείζονα τρόπο, βαφτίστε τον όπως θέλετε. Ήθη, έθιμα, νόμοι, συνήθειες, πεποιθήσεις, δόγματα – όλα αυτά είναι ήσσονος σημασίας. Το μόνο που ενδιαφέρει είναι να γίνει κανόνας το θαυμαστό. Ακόμα και σήμερα, όσο ματαιωμένοι και απογοητευμένοι κι αν είμαστε, το θαυμαστό δεν είναι ολότελα απόν. Αλλά πόσο γκροτέσκες, πόσο σπασμωδικές και αδέξιες είναι οι προσπάθειές μας να το αναδείξουμε. Όλη η ευφυία, όλος ο σπαραξικάρδιος μόχθος που ξοδεύεται στις επινοήσεις, τις οποίες εκλαμβάνουμε ως εξαίσια θαύματα, δεν πρέπει να αντιμετωπιστούν ως νέτες σκέτες σπατάλες αλλά και ως ασυναίσθητες προσπάθειες εκ μέρους του ανθρώπου ώστε να προβλέψει και να αποφύγει το θαυμαστό.

Γεμίζουμε ακατάσχετα τον κόσμο με τις επινοήσεις μας, δίχως ποτέ να διανοούμαστε μήπως είναι αχρείαστες – ή και επιζήμιες. Μηχανευόμαστε εκπληκτικά μέσα επικοινωνίας, αλλά επικοινωνούμε, άραγε, ο ένας με τον άλλο; Μετακινούμε εδώ κι εκεί τα κορμιά μας με απίστευτες ταχύτητες, αλλά αφήνουμε ποτέ όντως το σημείο από όπου ξεκινήσαμε; Διανοητικά, ηθικά, πνευματικά, είμαστε αλυσοδεμένοι. Τι έχουμε πετύχει με το να εξαφανίσουμε ολόκληρες οροσειρές, με το να τιθασεύσουμε την ενέργεια πανίσχυρων ποταμών, ή με το να μετακινήσουμε ολόκληρους πληθυσμούς εδώ κι εκεί σαν πιόνια στη σκακιέρα, αν εμείς οι ίδιοι παραμένουμε τα ίδια νευρικά, ελεεινά, απογοητευμένα πλάσματα που ήμασταν και πριν; Το να αποκαλείς πρόοδο μια τέτοια δραστηριότητα είναι η απόλυτη αυταπάτη. Μπορεί να πετυχαίνουμε στο να αλλοιώνουμε το πρόσωπο της γης ώσπου να γίνει αγνώριστο, αλλά αν αυτό δεν έχει επίδραση και σ’ εμάς, τότε ποιο το νόημα;

Οι έλλογες, εννοηματωμένες πράξεις δεν χρειάζονται σάλο. Όταν τα πράγματα είναι έτοιμα να σωριαστούν σε ερείπια και να καταστραφούν, ίσως η πιο μεστή νοήματος στάση είναι να μείνεις ασάλευτος. Ο άνθρωπος που επιτυγχάνει να συνειδητοποιήσει και να εκφράσει την αλήθεια που βρίσκεται εντός του μπορούμε να πούμε ότι προβαίνει σε μια δραστηριότητα πολύ πιο ισχυρή απ’ ό,τι το ρήμαγμα μιας αυτοκρατορίας. Δεν είναι, επιπλέον, πάντοτε απαραίτητο να εκφέρεις την αλήθεια. Όσο κι αν καταρρέει και αποσυντίθεται ο κόσμος, πάντα η αλήθεια εμμένει.

Εν αρχή ην ο Λόγος. Ο άνθρωπος τον κάνει πράξη ασυναίσθητα. Αυτός είναι η πράξη, και όχι ο πράττων.

Δοκίμασε μία άλλη πόρτα...

Αποτέλεσμα εικόνας για поиск работыΓια να επιτύχεις το ο,τιδήποτε στην ζωή σου, πρέπει να προσπαθήσεις. Αυτό μαθαίνουμε όλα τα χρόνια της ζωής μας και όντως ισχύει ως αντίληψη, αλλά κατά το ήμισυ. Στην διάρκεια της ζωής μας, θα έπρεπε το περιβάλλον μας να μας εμφυσήσει πως δεν κάνουν όλοι για όλα. Δεν μπορούν όλες οι πόρτες να ανοίξουν και να τους δεχτούν όλους.

   Αυτό δεν σημαίνει βέβαια πως είναι κάτι το κακό. Εκεί γίνεται το μπέρδεμα και νομίζουν πως όλοι μπορούν να πράξουν τα πάντα. Αν κάτι που κάνουμε δεν εννοεί να λειτουργήσει τότε το να επιμένουμε περισσότερο πιθανότατα δεν θα το κάνει να λειτουργήσει. Όταν μία πόρτα δεν μπορεί να ανοίξει, τότε μπορεί εμείς κάλλιστα να μην μπορούμε να την περάσουμε και να πρέπει να στραφούμε σε άλλη. Δεν θεωρείται αποτυχία κάτι τέτοιο αλλά απεναντίας δήλωνει την δύναμη που έχουμε να αντιληφθούμε την ζωή μας.

Η αληθινή δύναμη είναι ήπια, όχι βίαιη.

Το να κολυμπάμε κόντρα στο ρεύμα της ζωής δεν έχει κάποιο όφελος. Η ζωή έχει τη δύναμη να μας παρασύρει και όχι εμείς εκείνη. Είναι ανώφελο να προσπαθούμε να ανοίγουμε πόρτες, χωρίς να έχουμε αυτογνωσία για το εαυτό μας και χωρίς να λαμβάνουμε υπόψη τις δυνατότητες μας.

   Για κάθε ανάγκη που έχουμε, υπάρχει στον κόσμο κάποιος που έχει και αυτός την ανάγκη να προσφέρει αυτό που θέλουμε. Ας αποκρυπτογραφήσουμε σωστά τα σημάδια που δείχνουν σε τι δρόμο βρισκόμαστε είτε βρισκόμαστε στο σωστό είτε ψάχνουμε σε λάθος μέρος για το καλό μας.

Συγχωνεύτηκαν δύο άστρα καθώς πλησίασαν οι τροχιές τους

twostarsΓια τους αστροφυσικούς, η φράση "και έσονται οι δύο εις σάρκα μίαν" πήρε ένα εντελώς νέο νόημα, μετά την άμεση παρατήρηση – για πρώτη φορά – της τελικής συγχώνευσης δύο άστρων, τα οποία βρίσκονταν σε τροχιά το ένα γύρω από το άλλο και μάλιστα πολύ κοντά.
 
Τα δύο άστρα, που έχουν ονομαστεί V1309 Sco, ανακαλύφθηκαν όταν ξέσπασε μια πολύ λαμπρή έκλαμψη. Οι αστρονόμοι είχαν προτείνει διάφορες εξηγήσεις για την έκρηξη αυτή από τότε, χωρίς όμως να υπάρχει συναίνεση για το τι ήταν.
 
Οι ειδικοί είχαν προτείνει εδώ και δεκαετίες ότι τέτοια άστρα – που περιστρέφονται τόσο κοντά το ένα στο άλλο που τα εξωτερικά στρώματά τους πρακτικά εφάπτονται – θα πρέπει τελικά να αναμιχθούν. Μια νέα εργασία, από τον Romuald Tylenda του Αστρονομικού Κέντρου “Νικόλαος Κοπέρνικος” στην Πολωνία, κατάφεραν να απεικονίσουν τα δύο άστρα επί τω έργω.

Το παρατηρητήριο Kepler εξετάζει σε βάθος έναν ερυθρό γίγαντα

red_giant
Οι αστρονόμοι ανακάλυψαν ένα εργαλείο για να εξετάσουν βαθιά μέσα στην καρδιά ενός ετοιμοθάνατου άστρου, γνωστού και ως ερυθρού γίγαντα, την αστροσεισμολογία.

Το φως από τον κόκκινο γίγαντα μας βοηθάει στην έρευνα του εσωτερικού του

Η ανακάλυψη αυτή που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Science, θα βοηθήσει τους ερευνητές να κατανοήσουν την τελική τύχη του Ήλιου, όταν πεθάνει σε περίπου 5 δισεκατομμύρια χρόνια.

Ένας από τους ερευνητές, ο αστροσεισμολόγος Tim Bedding από το Πανεπιστήμιο του Σύδνεϋ, λέει ότι η ομάδα του χρησιμοποίησε το διαστημικό τηλεσκόπιο Kepler της NASA για να ψάξουν για ταλαντώσεις σε ένα μακρινό ‘φουσκωμένο’ κόκκινο γίγαντα που ονομάζεται KIC 6928997.

Ο Bedding υποστηρίζει πως όπως ακριβώς οι σεισμολόγοι χρησιμοποιούν τις σεισμικές δονήσεις για να εξετάσουν την εσωτερική δομή της Γης, έτσι και οι αστρονόμοι μπορούν να χρησιμοποιήσουν τις ταλαντώσεις ή τις μεταβολές στη φωτεινότητα των άστρων για να μάθουν για τη δομή τους.

"Εξετάζοντας τις διακυμάνσεις στο φως που εκπέμπουν, μπορούμε να μετρήσουμε τις περιόδους των ταλαντώσεων που είναι μια επαναλαμβανόμενη κίνηση διαστολών και συστολών του άστρου, που οφείλονται στα κύματα που αναπηδούν στο εσωτερικό του”, τονίζει.

Ψάχνοντας για μοτίβα

Ο Bedding και οι συνεργάτες του χρησιμοποίησαν την μαθηματική ανάλυση Fourier για να ψάξουν για ευδιάκριτα μοτίβα, βρίσκοντας τελικά 20 διαφορετικά σήματα ταλάντωσης.

"Χρειαστήκαμε 320 ημέρες παρατηρήσεων με το Κέπλερ για να διαλευκάνουμε τις πολύπλοκες ταλαντώσεις του άστρου”, λέει. “Είναι ταλαντώσεις με πολλά διαφορετικά μοτίβα συγχρόνως. Αυτές διαφέρουν πολύ λίγο μεταξύ τους, αλλά δείχνουν κύματα που ξεκινούν από το κέντρο του άστρου προς την επιφάνεια."

Σύμφωνα με τον Bedding, τα άστρα δεν έχουν ενιαία μορφή παντού, όμως όλα γίνονται πιο καυτά και πυκνότερα προς τον πυρήνα. Τα μοτίβα σε αυτές τις ταλαντώσεις δείχνουν τις αλλαγές στην πυκνότητα.

"Θα είμαστε κάποια στιγμή σε θέση να μάθουμε για την πυκνότητα και τη θερμοκρασία στο εσωτερικό τους. Καθώς δε διατρέχουμε το εσωτερικό τους, δεν ξέρουμε αν αυτές αυξάνονται σταδιακά ή ξαφνικά".

"Επίσης, η πυρηνική σύντηξη λαμβάνει χώρα κάπου στο μέσον. Δεν υπάρχουν πυρηνικές αντιδράσεις στην επιφάνεια."

"Οι κόκκινοι γίγαντες είναι πολύ μεγαλύτεροι από τον Ήλιο, αλλά η περιοχή όπου οι συμβαίνουν οι πυρηνικές αντιδράσεις είναι σχετικά μικρή. Με την έρευνα θα μάθουμε τι συμβαίνει εκεί μέσα, αν υπάρχει μόνο υδρογόνο, ή αν θα μπορούσε να υπάρχει σύντηξη ηλίου.”

Μυστηριώδεις κοσμικές εκρήξεις πονοκεφαλιάζουν τους αστρονόμους

Αποτέλεσμα εικόνας για Μυστηριώδεις κοσμικές εκρήξεις πονοκεφαλιάζουν τους αστρονόμουςΟι Αμερικανοί αστρονόμοι ανακάλυψαν στο σύμπαν μυστηριώδεις πηγές «εκρήξεων» που στέλνουν πρόσκαιρα στο διάστημα τρομερά ισχυρές ακτίνες-Χ.

Όταν συμβαίνει η έκρηξη αυτών των ακτίνων-Χ, τα αινιγματικά αντικείμενα-πηγές γίνονται 100 έως 200 φορές φωτεινότερα μέσα σε λιγότερο από ένα λεπτό, αλλά μετά από μια ώρα περίπου επιστρέφουν στα κανονικά επίπεδα φωτεινότητάς τους.

Ο εντοπισμός
Η ανακάλυψη έγινε με τα δύο διαστημικά τηλεσκόπια ακτίνων-Χ, το Chandra της NASA και το XXM-Newton του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαστήματος. Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον Τζίμι Ίργουιν του Πανεπιστημίου της Αλαμπάμα, έκαναν τη σχετική δημοσίευση στην επιθεώρηση «Nature».

Οι αστρονόμοι εντόπισαν τέτοιες εκρήξεις σε δύο γαλαξίες που απέχουν 47 και 14 εκατομμύρια έτη φωτός αντίστοιχα. Ευτυχώς ο γαλαξίας μας δεν διαθέτει τέτοια εκρηκτική πηγή (όχι ακόμη τουλάχιστον).

Οι επιστήμονες θεωρούν πιθανό ότι πρόκειται για άγνωστα έως τώρα κοσμικά «αντικείμενα» που αντιπροσωπεύουν μια νέα κατηγορία εκρηκτικών φαινομένων. Τα ονόμασαν «Υπέρλαμπρες Πηγές Ακτίνων-Χ» (ULX) και τα διακρίνουν από τα μάγναστρα (magnetars), τα νεαρά άστρα νετρονίων που διαθέτουν ισχυρά μαγνητικά πεδία και επίσης μπορούν να παράγουν απότομα ισχυρές ακτίνες-Χ.

«Ποτέ έως τώρα δεν είχαμε δει κάτι τέτοιο», ανέφερε ο Ίργουιν και δήλωσε άγνοια για τη φύση αυτών των «εκρήξεων». Μια πιθανή εξήγηση είναι ότι παράγονται, όταν η ύλη από ένα άστρο πέφτει μέσα σε μια μαύρη τρύπα ή σε ένα άστρο νετρονίων (πάλσαρ).