Δευτέρα 13 Οκτωβρίου 2014

Προβληματίζομαι....


Γεγονότα που αποτελούν εκδηλώσεις φυσικών νόµων ...ενέργειες, πράξειςτου ανθρώπου που εξαρτώνται από τη θέληση, την πρόθεση, την απόφασητου ανθρώπου. Ηθικός προβληµατισµός: προβληµατισµός σχετικά µε τις απόψεις, τιςενέργειες, τη στάση και τη συµπεριφορά του ανθρώπου. Ο ηθικός προβληµατισµός υπάρχει σ’ όλους τους ανθρώπους, αν και οιαπαιτήσεις που δ...όθηκαν και δίνονται ποικίλουν. Κάθε Ηθική βασίζεται σε κάποια ανθρωπολογία. Ζωή χωρίς λήξη και όχι απλά αναβολή λήξης.  Οι πράξεις του ανθρώπου έχουν νόηµα, στο µέτρο που υπάρχει µέλλον...Προυπόθεση του προβληματισμού έχει άμεση σχέση με την έννοια της συνείδησης..Έννοια της Συνείδησης (= συν + οιδα): γνωρίζω κάτι, συναισθάνοµαι  κάτι.  Ψυχολογική (επίγνωση της ύπαρξης µας και του  κόσµου)  Ηθική (∆ιάκριση καλού-κακού, αξιολόγηση πράξεων- προθέσεων)  (έλεγχος Ηθικής Συνείδησης = Τύψεις)  (προέλευση-έµφυτη ανάγκη αρµονίας σχέσεων)  (∆υναµική-αλληλεπίδραση µε κοινωνικό περιβάλλον) Τα κίνητρα του προβληματισμου και της σηνείδησης....Ορισµός κινήτρων: Κίνητρα είναι οι δυνάµεις που ωθούν τον άνθρωπο..για να κάνει οτιδήποτε και οποιαδήποτε πράξη...ή να επιτελέσει κάποια δραστηριότητα.... Αποτελούν τις κινητήριες δυνάµεις του οργανισµού. Πράξεις: Η φυσική κατάληξη των κινήτρωνΠηγή των κινήτρων είναι συνήθως το ασυνείδητο.  Τα κίνητρα (όπως η πείνα, η σεξουαλική ορµή κ.α.)µόνο ότανεκδηλώνονται µπορούν να γίνουν συνειδητές δυνάµεις και να δεχθούνσυγκεκριµένο προσανατολισµό.  Για τους ανθρώπους...δεν έχει τόσο µεγάλη σηµασία η πράξη, όσο ο λόγος(πρόθεση – προαίρεση) για τον οποίο κάνει κανείς κάτι.  Αγάπη και ΕλευθερίαΔύσκολα και τα δύο....πολύ δύσκολα....ίσως και ακατόρθωτα...πάντα όμως γίνεται προσπάεια επίτευξης...και όταν υπάρχει επιτυχής κατάληξη..όλα καλά...όταν όχι.... Η ηθικότητα των πράξεων κρίνεται.... από την ατοµικότητα. (ατοµισµός , εγωισµός)  Από την συνάντηση (αλτρουισµός , ανιδιοτέλεια) άραγε ..Υπάρχει????Η ελευθερία του ανθρώπου κρίνεται από τις πράξεις ..και τις επιλογές του....και δεν έχει να κάνει με την τύχη και το πεπρωμένο....γι' αυτό...Θεωρώ πως.... Φταίχτης για το κακό που υπάρχει στον κόσµο και στις κοινωνικές σχέσεις..δεν είναι µόνο εκείνος που το διαπράττει άµεσα, αλλά κι εκείνος που δεναγανακτεί, που δεν αγωνίζεται, που σιωπά....και ανέχεται....
Αυτοί οι σημερινοί προβληματισμοί μου....

Μαρία Ιωσηφίδου

Εάν ο κόσμος ξεκινούσε ξανά, η ζωή θα εξελισσόταν με τον ίδιο τρόπο;

Σε ένα τετραώροφο εργαστήριο στο πανεπιστήμιο Χάρβαρντ στη Βοστόνη των ΗΠΑ ο καθηγητής Βιολογίας Μάικλ Ντεσάι έχει κατασκευάσει ένα ιδιότυπο πείραμα: σε εκατοντάδες διαφορετικά περιβάλλοντα, παρατηρεί τη δράση της εξελικτικής διαδικασίας με σκοπό να απαντήσει στο θεμελιώδες ερώτημα «εάν ο κόσμος ξεκινούσε ξανά, η ζωή θα εξελισσόταν με τον ίδιο τρόπο;».

Στα περιβάλλοντα που μελετάει ο Ντεσάι, καλλιεργούνται παραλλαγές των μικροοργανισμών που αποτελούν τη μαγιά που χρησιμοποιείται στην αρτοποιία.

Κάθε 12 ώρες ρομποτικά βοηθήματα παρεμβαίνουν στο πείραμα, αφήνοντας μόνο τους πιο γοργά αναπτυσσόμενους μικροοργανισμούς να επιβιώσουν, αφαιρώντας τους υπόλοιπους.

Ο ερευνητής, ο οποίος έχει υπόβαθρο φυσικής, σχεδίασε ο ίδιος το ρομποτικό σύστημα που του επέτρεψε την παράλληλη διαχείριση 640 διαφορετικών καλλιεργειών οι οποίες προέκυψαν από ένα κοινό κύτταρο δημιουργώντας ένα πείραμα που ξεπερνάει κατά πολλές τάξεις μεγέθους κάθε προηγούμενο.

Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της έρευνας που δημοσιεύει το περιοδικό Science όλες οι καλλιέργειες του Ντεσάι φαίνεται πως φτάνουν στο ίδιο εξελικτικό σημείο, το οποίο μετράται με το ρυθμό με τον οποίο μεγαλώνουν οι μικροοργανισμοί σε σχέση με τις συνθήκες που επικρατούν στο περιβάλλον τους. Το αποτέλεσμα αυτό έρχεται σε αντίθεση με μία ιδέα που έχει διαδοθεί από τη δεκαετία του 1980 σύμφωνα με την οποία η εξέλιξη της ζωής επηρεάστηκε πολύ από τις αρχικές μεταλλάξεις που τη δημιούργησαν.

Τα ευρήματα της έρευνας δείχνουν επίσης μία σημαντική διαφορά μεταξύ της εξέλιξης σε γενετικό επίπεδο και στο επίπεδο ενός ολόκληρου οργανισμού. Η εξέλιξη στο επίπεδο της γενετικής συμβαίνει με τυχαίο τρόπο, όμως φαίνεται πως το συνολικό αποτέλεσμα όλων αυτών των τυχαίων μεταλλάξεων δημιουργεί ένα προβλέψιμο μοτίβο. Το συγκεκριμένο συμπέρασμα, εάν επιβεβαιωθεί, μπορεί να βοηθήσει σημαντικά στην έρευνα στον τομέα της γενετικής όπως για παράδειγμα τη μελέτη της αντοχής των μικροβίων σε τοξίνες έπειτα από κάποια μεμονωμένη
μετάλλαξή τους. 
Προηγούμενες μελέτες σε μικροοργανισμούς όπως το βακτήριο E.coli είχαν δείξει πως μικρές αλλαγές που συνέβησαν νωρίς στη ροή της εξέλιξης, είχαν πολύ μεγάλο αντίκτυπο στο τελικό αποτέλεσμα. Επειδή όμως τα πειράματα αυτά έλαβαν χώρα σε πολύ μικρότερη κλίμακα από αυτά του Ντεσάι, ο ερευνητής αναρωτήθηκε εάν αποτελούσαν την εξαίρεση στο κανόνα, κάτι που υποστηρίζει βασιζόμενος στη δική του εργασία.

Τα αποτελέσματα αυτά είναι πολύ σημαντικά για την κατανόηση των εξελικτικών διαδικασιών που είναι υπεύθυνες για την ανάπτυξη της ζωής όπως τη γνωρίζουμε, αν και αποτελούν μία απλούστευση των χαοτικών διαδικασιών που επικρατούν στον πραγματικό κόσμο, οι οποίες μάλιστα επιδρούν σε πολύ πιο σύνθετους οργανισμούς από αυτούς που μελετήθηκαν στα πειράματα του Ντεσάι. Σε κάθε περίπτωση αποτελούν μία πρωτοφανούς κλίμακας προσπάθεια να κατανοήσουμε το φαινόμενο της ζωής.

Διαφορετικότητα: το μυστικό της ομοιότητας...

Ερινύες γαρ μετέρχονται, Φίκος.
 
«Η κόλαση είναι οι άλλοι», έγραφε ο Ζαν Πωλ Σαρτρ, αφήνοντας μετέωρη την έννοια της μοναχικότητας ως παράδεισο ή της αδυναμίας μας για αγάπη να ρέει..

Έρχεται η στιγμή που το παιδί των τριών ετών κοιτάζεται ένα πρωί στον καθρέφτη και συνειδητοποιεί με φόβο καρδιάς πως αποτελεί οντότητα ξεχωριστή, μοναδική κι ακέραιη. Ζει στο περιβάλλον του, εξελίσσεται μέσα σε αυτό, μα δεν είναι αυτό. Εκεί ξεκινά η υπέρμετρη, μα συνάμα αυθόρμητη προσπάθειά του να χτίσει ένα εγώ. Από το εγώ των άλλων ως προτύπων, μα κατά βάση ένα εγώ ολόδικό του, που θα του επιτρέψει να επιβιώσει ως ενήλικας. Αυτό το παιδί μπορεί να μην έχει οικογένεια, όπως τα άλλα, ίσως να μην έχει μάτι, χέρι ή πόδι, ίσως να χει μια ταμπέλα διάγνωσης κρεμασμένη στο λαιμό, ίσως το δέρμα του να χει άλλο χρώμα, ίσως ο Θεός του να λέγεται αλλιώς από αυτόν των άλλων παιδιών. Ίσως πάλι και όχι.

Το παιδί μεγαλώνει σταδιακά με αυτά που έχει κι αυτά που του λείπουν, καμιά φορά στιγματισμένο από το κενό του. Αρχίζει να αναπτύσσει τις πτυχές του, τα πολύτιμα μέρη του χαρακτήρα του, εκ των οποίων άλλα θα εκδηλωθούν ακριβώς επειδή θα ενισχυθούν άλλα όμως δύνανται να κρυφτούν τόσο έντονα, ώστε να τα απωθήσει ολοκληρωτικά στην πορεία του. Ενήλικο πια το παιδί ξανακοιτάζοντας τον εαυτό του στον καθρέφτη, τώρα πια ξέρει ποιο είναι, τι μπορεί, τι δεν μπορεί, τι το χαροποιεί, τι το λυπεί. Έχει πιθανόν την ψευδαίσθηση πως μπορεί να κατανομήσει όλα του τα χαρακτηριστικά, να τα καταμετρήσει και να τα τοποθετήσει πολύ εύκολα σε κατηγορίες. Δεν είναι όμως έτσι.

Το παιδί αυτό, που δεν είναι άλλο από εμάς τους ίδιους, θα θελε πολύ να γνωρίζει πώς λειτουργεί σε κάθε περίσταση, ποια τα ακριβή του στοιχεία, ποιες οι χαρές και ποιες οι λύπες του. Μα κρύβει μέσα του πτυχές, τις οποίες οφείλει να ανακαλύψει..

Η ανάγκη μας να μπορούμε να περιγράψουμε έναν άνθρωπο μέσα σε δύο φράσεις, κυρίως προκύπτει από την εσωτερική μας ανάγκη του γνώθι σαυτόν, ανάγκη απολύτως κατανοητή και απαραίτητη, μα ανάγκη απάτη. Εγκλωβισμένοι σε κοινωνικές νόρμες και θρησκευτικά στερεότυπα βιώσαμε το ανθρώπινο: την απώλεια της αναζήτησης του εαυτού μας. Το παιδί το πολύ διαφορετικό θα αρνηθεί τη διαφορετικότητά του και το παιδί που επιφανειακά μοιάζει με τα άλλα θα παλέψει να φανεί διαφορετικό. Γιατί όταν είσαι το ένα δεν μπορείς να είσαι και το άλλο. Γιατί το περιβάλλον ορίζει τα πρέπει μας. Τα στοιχεία μας. Αν θέλουμε να είμαστε σοβαροί, δεν επιτρέπεται να γελάμε. Αν θέλουμε να είμαστε δοτικοί, δεν έχουμε το δικαίωμα για όχι. Δημιουργείται επομένως σταδιακά και κοινωνικά ένα δίπολο για το πώς οφείλει ένα άτομο να είναι, να δρα, να φαίνεται. Το παιδί με καρκίνο στιγματίστηκε για πάντα, δεν θα προχωρήσει. Το παιδί το κακοποιημένο οφείλει να εξελιχθεί σε ενήλικα με κατάθλιψη. Το παιδί που έχει αναζητήσεις, θέλοντας και μη θα φτάσει στο σημείο της αναποφασιστικότητας. Κανείς δεν αφουγκράζεται τον τρόπο με τον οποίο ένα τέτοιο παιδί, ή όλα τα παιδιά μπορούν να έχουν την ευκαιρία να εξελιχθούν σε αυτό που πραγματικά θέλουν.

Όλοι έχουμε τα πάντα. Τις δυνατότητες. Τη θέληση. Την ανάγκη. Καταδικάζοντας ένα παιδί και μαζί με αυτό κι εμάς τους ίδιους, είναι σαν να παραδεχόμαστε ότι δεν αξίζει η ζωή για να τη ζεις. Οι πτυχές είναι μέσα μας, όλες αυτές που θέλουμε, που προβάλουμε, που αναζητούμε στο ταξίδι μας. Απλώς τις έχουμε κρύψει. Είναι όμως εκεί, μας περιμένουν να τις βρούμε για να τις εξελίξουμε.

Η θεραπεία δεν έγκειται απόλυτα στη συνειδητοποίηση των αντιδράσεών μας σε κάθε στιγμή. Η θεραπεία έγκειται στο χώρο που θα κληθούμε να αφήσουμε στον εαυτό μας να εξερευνήσει, να σκάψει, να φέρει στην επιφάνεια, να ανακαλύψει τις μαγικές μικρές πτυχές του, που δεν επέτρεψε να βγουν. Πτυχές που εγκλωβίστηκαν από την πηγαία μας θέληση να μοιάζουμε. Να έχουμε όλοι δύο πόδια, δύο χέρια, καθαρό μυαλό. Να μην ξεφεύγουμε, να μην μας λένε διαφορετικούς, να μη δίνουμε το δικαίωμα του κάτι ε-ξωτικού, να μην..να μην.. να μην.. Βυθισμένοι στην αποδοχή και στην ανάγκη να παραδίδουμε αποδείξεις περί της αξίας μας στους σημαντικούς άλλους, ξεχάσαμε ένα πρωί που κοιταχτήκαμε στον καθρέφτη την αξία της δικής μας αποδοχής.

Ας κάνουμε τη σκέψη μας να σιωπήσει μόνο για δυο λεπτά κι ας αφήσουμε την καρδιά να μιλήσει. Που ωφελεί η μη αποδοχή μας, πού ωφελεί ο αποκλεισμός των ανθρώπων γύρω μας και ποια η σχέση των δύο.. Αποκλείουμε το διαφορετικό γύρω μας, όταν εμείς αρνούμαστε πεισματικά να δούμε τη δική μας ολότητα. Η διαφορετικότητα είναι ισότητα, μα και μοναδικότητα, δύο άκρα, δίπολο σκληρό κι επίπονο, αλλά και διδαχή μεγάλη. Έως και τη στιγμή του θανάτου μας επέρχονται στο συνειδητό στοιχεία μας, τα οποία δεν θα μπορούσαμε ποτέ, καν να υποψιαστούμε. Ποιο το νόημα αυτής της πάλης με τον εαυτό μας και με τους άλλους λοιπόν, από τη στιγμή που η διαφορετικότητά μας μάς οδηγεί στην απόλυτη ισοτιμία και η απόλυτη ισοτιμία σε μία πρωτόγνωρη διαφορετικότητα? Λες κι άμα αποδεχτούμε και παραδεχτούμε τη διαφορετικότητα του καθενός δε θα είμαστε μέσα σε τούτο το μαζί που τόσο παλεύουμε. Μα και πάλι, μαζί θα είμαστε, όμοιοι μέσα στη διαφορά μας. Ουτοπικό το μαζί. Μα κι απαραίτητο συνάμα. Κυρίως όμως τελικά, το μαζί με τον εαυτό αναζητάμε κι ας το προβάλλουμε στο έξω.

Βιολογικά όλοι αναπνέουμε. Κοινωνικά όλοι είμαστε πολίτες. Θεολογικά όλοι αντικατοπτρίζουμε την ουσία μιας ατέλειωτης ενέργειας. Ψυχολογικά, όλοι πνιγόμαστε από τις ενορμήσεις μας. Οπότε ας ηρεμήσουμε. Ο ουρανός είναι μεγάλος. Και μας χωράει όλους.

Η άγρια πανίδα στη ζωή των αρχαίων Ελλήνων

Σπουδαίο ρόλο στη ζωή των αρχαίων Ελλήνων κατείχε η άγρια πανίδα, η προστασία της οποίας ήταν κύριο μέλημα στους αρχαίους χρόνους, γεγονός που αποτυπώνεται τόσο στο χαρακτήρα της θεάς Αρτέμιδος όσο και στις ρυθμίσεις της θήρας μέσω θρησκευτικών κανονισμών.
Τα παραπάνω στοιχεία καταγράφονται σε έρευνα των Χρήστου Σώκου, ερευνητή και διαχειριστή σε θέματα άγριας πανίδας στη Διεύθυνση Έρευνας και Τεκμηρίωσης της Κυνηγετικής Ομοσπονδίας Μακεδονίας & Θράκης και Περικλή Μπίρτσα, επίκουρου καθηγητή Βιολογίας Άγριας Πανίδας στο Τμήμα Δασοπονίας & Διαχείρισης Φυσικού Περιβάλλοντος/ ΤΕΙ Λάρισας.
Όπως αναφέρεται σε σχετική μελέτη με τίτλο «Προσεγγίσεις των αρχαίων Ελλήνων στη διατήρηση της πανίδας και στη δραστηριότητα της θήρας», οι αρχαίοι Έλληνες θεωρούσαν τη θήρα ωφέλιμη και αξιέπαινη δραστηριότητα για τον άνθρωπο, καθώς αποτελεί μέσο διαπαιδαγώγησης, δοκιμής ικανοτήτων και σύμβολο ελευθερίας.

Ο Ξενοφώντας (430-354 π.Χ.), όπως εξηγεί στο ΑΜΠΕ ο κ. Μπίρτσας, στο έργο του «Κυνηγετικός» αναδεικνύει τη θήρα σε άριστο μέσο διαπαιδαγώγησης των νέων. Θεωρεί τη θήρα απαραίτητη προϋπόθεση για τη δημιουργία ώριμου και ολοκληρωμένου πολίτη, καθώς είναι ωφέλιμη για το άτομο επειδή σκληραγωγεί το σώμα και οξύνει τις αισθήσεις και το πνεύμα.
Οι κυνηγοί κάθε εποχής, υιοθετώντας μια ολιστική προσέγγιση, η οποία ορίζεται από τις παραπάνω τρεις διαστάσεις της θήρας, αναμένεται να αποκομίζουν περισσότερα οφέλη από τη δραστηριότητά τους, σημειώνουν οι δύο ερευνητές.
Δεχόμενοι τη διαχρονικότητα των παραπάνω αξιών, οι σύγχρονοι διαχειριστές θήρας θα πρέπει να τις λαμβάνουν υπ’ όψιν τους, ώστε μέσω αυτών να εξετάζουν την ορθότητα των επιλογών τους, τονίζουν.
Οι αρχαίοι Έλληνες, σύμφωνα με τους ίδιους, δεν δίνουν έμφαση στην επεξήγηση του νοήματος της θήρας, καθώς δεν εντοπίστηκε κάποια ιδιαίτερη προσπάθεια ερμηνείας των πτυχών και των διαστάσεών της. Ίσως, επειδή για την αρχαία κοινωνία η θήρα ήταν κάτι το αυτονόητο, το απτό και το κοινό, σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει στη σύγχρονη κοινωνία.
Γι’ αυτό το λόγο, στη σχετική μελέτη έγινε η προσπάθεια να αποκαλυφθεί ο τρόπος σκέψης των αρχαίων για την πανίδα και τη θήρα, έμμεσα, από τους μύθους, τη θρησκεία, τη φιλοσοφία και την τέχνη.
Αποδείχθηκε, λοιπόν, ότι σύμφωνα με τους αρχαίους Έλληνες, η θήρα βοηθά τους ανθρώπους να βελτιώσουν και να δοκιμάσουν τις σωματικές και τις πνευματικές τους ικανότητες. Τα οφέλη του κυνηγιού συνοδεύουν τους κυνηγούς και στους άλλους τομείς της ζωής τους και τους βοηθούν να διατηρούνται εύρωστοι, να γίνονται σοφότεροι, έμπιστοι, ετοιμοπόλεμοι και να καλλιεργούν αισθήματα συνεργασίας και αλληλεγγύης.
Η θήρα για τους αρχαίους Έλληνες συγγραφείς και καλλιτέχνες
Η δραστηριότητα της θήρας παρουσιάζεται συχνά στη Μινωική και Μυκηναϊκή τέχνη από το 2000 π.Χ. και αργότερα αποτελεί μια εξέχουσα πτυχή της ελληνικής γραμματείας, από την εποχή του Ομήρου, το 800 π.Χ.. Αυτή η ενασχόληση με τη θήρα αντικατοπτρίζει το ενδιαφέρον και τον ενθουσιασμό όλων των τάξεων της αρχαίας ελληνικής κοινωνίας για την άγρια πανίδα και τη θήρα.
Ο Ξενοφώντας αναφέρει χαρακτηριστικά: «Προτρέπω τους νέους να μην περιφρονούν τα κυνήγια και την υπόλοιπη εκπαίδευση, γιατί από αυτά γίνονται καλοί στα πολεμικά και στα άλλα ζητήματα, από τα οποία είναι απαραίτητο να προέρχεται σωστή σκέψη, λόγος και πράξη».
Ο συσχετισμός της θήρας με τον ηρωισμό καταδεικνύει τον ηρωικό χαρακτήρα της θηρευτικής πράξης και τη δυνατότητά της να εξυψώσει την ανθρώπινη φύση. Σύμφωνα με τον Ξενοφώντα, το κυνήγι είναι επικίνδυνο, αλλά και συναρπαστικό.
Δεν είναι τυχαίο ότι μυθικοί ήρωες, όπως ο Οδυσσέας και ο Θησέας, απέκτησαν μεγάλη υπεροχή, μαθητεύοντας σχετικά με τη θήρα και την υπόλοιπη παιδεία κοντά στον Κένταυρο Χείρωνα, το δάσκαλο των κυνηγών.
Την ίδια εποχή, ο Πλάτωνας (428-348 π.Χ.) αποδοκιμάζει στους «Νόμους» κάθε εύκολο και δόλιο τρόπο σύλληψης των ζώων, όπως τα δίχτυα και οι παγίδες. Τέτοιες μέθοδοι δεν συμβάλλουν στην εξάσκηση του σώματος.
Πέρα από αυτό, δεν έχουν καμία παιδαγωγική επιρροή στους κυνηγούς, επειδή έτσι δεν εκτιμούν την κυνηγετική τους επιτυχία, ούτε το θήραμα (μόνο η δυσκολία δίνει αξία στο κυνήγι): «?ο νομοθέτης, για τη θέσπιση νόμων για το κυνήγι? θα πρέπει να επαινέσει το κυνήγι με σκοπό την άσκηση των νέων?».
Μια τρίτη πηγή πληροφοριών είναι το βιβλίο «Ονομαστικόν» του Πολυδεύκη, γραμμένο προς το τέλος του 2 αιώναου μ.Χ.. Πέντε αιώνες μετά τον Ξενοφώντα και τον Πλάτωνα, ο Πολυδεύκης τόνισε εκ νέου ότι οι ψυχικές και σωματικές ικανότητες δοκιμάζονται και ενισχύονται μέσα από τη θήρα.
Σύμφωνα με τον Αθήναιο (2ος-3ος αιώνας μ.Χ.), οι Μακεδόνες δεν επέτρεπαν σε ορισμένους άντρες να ξαπλώσουν κατά τη διάρκεια συμποσίου εφόσον δεν είχαν θηρεύσει κάπρο (αρσενικό αγριόχοιρο) χωρίς δίχτυ. Το δίχτυ περιόριζε το ζώο και η θανάτωσή του ήταν ευκολότερη και ασφαλέστερη για τον κυνηγό. Στη Σπάρτη, τα αγόρια δεν μπορούσαν να συμμετέχουν στο συμπόσιο προς τιμήν της Αρτέμιδος, εάν δεν είχαν συμμετάσχει σε κυνηγετικές εξόδους.
Εκτός από τα γραπτά κείμενα, μια δεύτερη πηγή πληροφόρησης είναι τα δημιουργήματα των καλλιτεχνών. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι αρχαίοι Έλληνες κυνηγοί ποτέ δεν απεικονίζονται να θηρεύουν από άρματα, όπως συμβαίνει στην Ανατολή από τους Ασσύριους, Πέρσες και Αιγύπτιους. Οι Έλληνες θηρεύουν ως ιππείς ή συχνότερα πεζοί, ενώ για τους βασιλείς, συνήθως, δεν υπάρχει βασιλική συνοδεία κατά το κυνήγι.
Το πνευματικό αποτέλεσμα της θήρας έχει αναγνωριστεί από τον Ξενοφώντα μέχρι και σύγχρονους διανοούμενους, όπως τον Ρούσβελτ, τον Ορτέγκα και τον Λέοπολντ, επισημαίνουν οι δύο ερευνητές και σημειώνουν πως η θήρα, ως αρχέγονη δραστηριότητα, είναι από τις πρώτες που οφείλουν να αντισταθούν στην αλλοτρίωση της σχέσης του ανθρώπου με τη φύση και στην αλόγιστη είσοδο και αδιάκριτη αποδοχή των προτύπων της τεχνολογικής εξέλιξης.

O Θησέας και το Hρωικό Γένος

Η ΜΥΗΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΤΟΥ ΘΡΥΛΙΚΟΥ ΒΑΣΙΛΙΑ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ

Ο ήρωας για τους αρχαίους Έλληνες υπήρξε σύμβολο υπέρβασης και εξύψωσης, ενσάρκωση της ικανότητας του ανθρώπου να έρθει σε επαφή με τη θεϊκή πλευρά του και να εκπληρώσει την βαθύτερη και αληθινή φύση του. Ο τοπικός ήρωας, ιδιαίτερα, αποτελούσε για την εκάστοτε περιοχή σύνδεσμο της φυλής με το θείο, έναν μεσάζοντα και προστάτη, καύχημα για τον λαό και τη γη που τον γέννησε, φορέα αιώνιας δόξας.Το ηρωικό γένος δικαίως θεωρήθηκε θεία σπορά. Επρόκειτο κυριολεκτικά για εξαιρετικούς ανθρώπους. Ήταν οι λαμπρές εξαιρέσεις, οι πρωτοπόροι που ξεστράτιζαν από το κοπάδι και ακολουθούσαν τα δύσβατα μονοπάτια.

Μέσα στη συνήθη τραγικότητά τους οι ήρωες ήταν οι λυτρωτές, αυτοί που μέσα από τη γνώση και τον συνεπαγόμενο πόνο και τη δυστυχία, μέσα από το θάνατο έβγαιναν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θριαμβευτές και σημάδευαν τον τόπο και τους ανθρώπους πέρα από το χρόνο, πέρα από τις αβύσσους του ανθρώπινου είναι, στα τρίσβαθα της κάθε ανθρώπινης ύπαρξης, εκεί που ανασαλεύει άλλοτε αδύναμα και άλλοτε αποφασιστικά η λαχτάρα για τους ανοιχτούς ορίζοντες, την έξαψη του κινδύνου, το μεθύσι της μάχης, τη σαγήνη της γνώσης, όταν η ψυχή αναγνωρίζει την αληθινή της πατρίδα, το δρόμο και την περιπέτεια.

Ο τοπικός ήρωας της Αθήνας, ο ημίθεος βασιλιάς της πόλης των πολλών φυλών, ο Θησέας, αποτελούσε για την Αθήνα ταυτόχρονα προστάτη της πόλης και λυτρωτή, πολιτικό και κοινωνικό μεταρρυθμιστή, ύψιστο μύστη, πολιτιστικό ηγέτη (λέγεται ότι αναδιοργάνωσε τα Παναθήναια και θέσπισε τα Ίσθμια), ισχυρό βασιλιά και προπαντός θεϊκό γέννημα άξιο λατρείας. Ο Θησέας ήταν εκείνος που αποκάλεσε για πρώτη φορά την πόλη με το όνομα «Αθήναι», αφού είχε ενώσει τις διάσπαρτες και αντιμαχόμενες αθηναϊκές φυλές και εκείνος που έθεσε τα θεμέλια του δημοκρατικού πολιτεύματος. Υπήρξε ο κατεξοχήν ηγέτης-θεσπιστής. Ο Θησέας ήταν όμως μια πιο περίπλοκη μορφή. Όσο φημισμένος ήταν για τα κατορθώματά του στις μάχες με διάφορους εχθρούς, άλλο τόσο ξακουστή ήταν η φήμη του ως άρπαγα γυναικών. Αυτή ειδικά η ιδιότητά του είναι συνυφασμένη περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη με την πορεία του Θησέα προς τη γνώση και τη μύηση.

ΕΝΑΣ ΗΡΩΑΣ ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ
Η μυθική διαδρομή που χαράζουν τα ίχνη του Θησέα έχει ως αφετηρία την Τροιζήνα όπου βασίλευε ο σοφός Πιτθέας. Σ’ αυτόν κατέφυγε ο άτεκνος Αθηναίος βασιλιάς Αιγέας για να του ερμηνεύσει έναν χρησμό της Πυθίας. Ο Αιγέας την είχε επισκεφθεί προκειμένου να μάθει πως θα μπορούσε να αποκτήσει τον πολυπόθητο διάδοχο του θρόνου του, καθώς όλες οι μέχρι τότε προσπάθειές του είχαν αποβεί άκαρπες. Εκείνη του απάντησε «να μην λύσει το πόδι που προεξέχει από τον ασκό προτού φτάσει στην Αθήνα». Ο Πιτθέας αναγνωρίζοντας το πραγματικό νόημα του χρησμού που ήταν να μη συνευρεθεί με γυναίκα προτού φτάσει στην Αθήνα, τον προέτρεψε –απατηλά σύμφωνα με κάποιες διηγήσεις – να σμίξει με την κόρη του Αίθρα.Η σύλληψη του Θησέα έγινε στο νησάκι Σφαιρία το οποίο μπορεί να προσεγγίσει κανείς και με τα πόδια από τη στεριά πατώντας επάνω σε μια σειρά από σκοπέλους. Μετά τον ιερό γάμο της Αίθρας το νησάκι ονομάστηκε Ιερά. Ο μύθος που θέλει πραγματικό πατέρα του Θησέα τον Ποσειδώνα διηγείται ότι την ώρα που περνούσε η Αίθρα πάνω από τους σκοπέλους για να συναντήσει τον Αιγέα δέχθηκε το θαλάσσιο αγκάλιασμα του θεού και συνέλαβε τον ήρωα προτού σμίξει με τον θνητό σύζυγό της. Σύμφωνα με μια άλλη διήγηση, η Αίθρα οδηγήθηκε στη Σφαιρία ύστερα από ένα όνειρο που της έστειλε η θεά Αθηνά, προκειμένου να προσφέρει θυσία στο πνεύμα του νεκρού ηνιόχου του Πέλοπα, Σφαίρου ή Μυρτίλου του οποίου το μνήμα υποτίθεται ότι βρισκόταν επάνω στο νησάκι. Τόσο η σφαίρα όσο και η μυρτιά συμβόλιζαν την γαμήλια ένωση.
Στους μύθους για την γέννηση του Θησέα πρωταγωνιστούν ο Ποσειδώνας και η Αθηνά, δύο θεοί άρρηκτα συνδεδεμένοι με την πόλη της Αθήνας. Μετά τη σειρά των χθονίων βασιλέων φαντάζει πολύ ταιριαστός ο ερχομός ενός βασιλιά γεννημένου από τη θάλασσα με τη συγκατάθεση βέβαια της προστάτιδας θεάς. Ακόμη και οι θνητοί γονείς του αποτελούν καθρεφτίσματα των δύο θεών στο γήινο επίπεδο. Το όνομα του Αιγέα φανερώνει θαλάσσια φύση, καθώς η αίγα υπήρξε αρχαιότατο σύμβολο για τα κύματα της θάλασσας. Φαίνεται ότι ο Αθηναίος βασιλιάς υπήρξε ένα είδος αντανάκλασης του θεού Ποσειδώνα στον κόσμο των θνητών. Και η Αίθρα όμως που το όνομά της σημαίνει το ουράνιο φως, ως ιέρεια της θεάς Αθηνάς αποτελεί μία σωσία και αντιπρόσωπό της στη γη.Ο Αιγέας πριν φύγει από την Τροιζήνα άφησε το σπαθί του και ένα ζευγάρι πέδιλα σ’ ένα κοίλωμα κάτω από έναν τεράστιο βράχο παραγγέλλοντας στην Αίθρα, αν γεννούσε γιο που θα μπορούσε μεγαλώνοντας να σηκώσει το βράχο και να πάρει αυτά τα αντικείμενα, να τον στείλει στην Αθήνα. Ο Θησέας πέρασε την παιδική του ηλικία απόλυτα προστατευμένος στο παλάτι του παππού του Πιτθέα. Ήταν όμως ένα παιδί που ανυπομονούσε να μεγαλώσει και να ριχτεί σε περιπέτειες. Όταν κάποτε ο Ηρακλής επισκέφθηκε την Τροιζήνα, ο μικρός τότε Θησέας δε δίστασε να επιτεθεί στη λεοντή του ήρωα νομίζοντάς την για αληθινό θηρίο, ενώ οι συνομήλικοί του για τον ίδιο λόγο έτρεξαν να κρυφτούν. Αφήνοντας πίσω του την παιδική ηλικία, ο Θησέας επισκέφθηκε τον ναό του Απόλλωνα στους Δελφούς όπου αφιέρωσε, σύμφωνα με το έθιμο, τις παιδικές μπούκλες του. Όταν επέστρεψε στην Τροιζήνα, έμαθε από την μητέρα του για τον Αιγέα, ανασήκωσε τον βράχο, πήρε τα τοποθετημένα εκεί κειμήλια και ετοιμάστηκε να ταξιδέψει για την Αθήνα και να διεκδικήσει τη θέση του εκεί ως γιος και διάδοχος του βασιλιά.
Από την Τροιζήνα προς την Αθήνα μπορούσε να ταξιδέψει κανείς τόσο από τη θάλασσα όσο και από τη στεριά. Η Αίθρα και ο Πιτθέας προσπαθούσαν μάταια να πείσουν τον Θησέα να ακολουθήσει τον ασφαλή θαλάσσιο δρόμο. Εκείνος γνωρίζοντας τους κινδύνους, θεωρούσε ότι θα ήταν ντροπιαστικό να ακολουθήσει τον εύκολο δρόμο, ενώ του δινόταν μια θαυμάσια ευκαιρία να αποδείξει την ανδρεία του. Ο πρώτος αντίπαλος στο δρόμο του ήταν ο Περιφήτης, γιος του Ηφαίστου τον οποίο συνάντησε στην Επίδαυρο. Αυτός ο σχεδόν θεϊκός αντίπαλος λεγόταν και Κορυνήτης, καθώς χρησιμοποιούσε για όπλο του ένα σιδερένιο ρόπαλο (κορύνα) που του είχε χαρίσει ο πατέρας του. Το όνομα «Περιφήτης» που σημαίνει «ο περιώνυμος» ταιριάζει, κατά τον Κερένυϊ, στον άρχοντα του Κάτω Κόσμου. Πράγματι όλοι οι κίνδυνοι που βρέθηκαν στο δρόμο του Θησέα ουσιαστικά προσωποποιούν συνεχόμενες αναμετρήσεις με το υποχθόνιο στοιχείο, δίνοντας την αίσθηση μίας μυητικής εμπειρίας του ήρωα. Ο Θησέας βγήκε νικητής από την πρώτη του σύγκρουση με τις χθόνιες δυνάμεις σκοτώνοντας τον Περιφήτη με το ίδιο του το ρόπαλο, το οποίο και πήρε στη συνέχεια μιμούμενος τον Ηρακλή που πήρε το δέρμα του λιονταριού της Νεμέας. Σε συμβολικό επίπεδο απορρόφησε τη δύναμή του και συνέχισε το δρόμο του ισχυρότερος.Ο επόμενος σταθμός του Θησέα ήταν στον Ισθμό της Κορίνθου, όπου και εξόντωσε τον Σίνη τον επονομαζόμενο Πιτυοκάμπτη, γιο του Ποσειδώνα ή του Πολυπήμονος (πιθανώς άλλη μία προσωνυμία του Άδη). Ο Σίνης όφειλε το παρατσούκλι του στη συνήθειά του να εξολοθρεύει τους άτυχους διαβάτες δένοντάς τους σε δύο γειτονικά πεύκα, τα οποία αφού πρώτα είχε λυγίσει, άφηνε να επανέλθουν στην αρχική τους θέση με αποτέλεσμα να ξεσχίζονται τα σώματά τους. Και αυτόν ο Θησέας πλήρωσε με το ίδιο νόμισμα. Όσο βρισκόταν ακόμη σε κορινθιακό έδαφος και συγκεκριμένα στην περιοχή που ονομαζόταν Κρομμυών, ο Θησέας ήρθε αντιμέτωπος με ένα τρομερό θηρίο, τέκνο του Τυφώνα και της Έχιδνας, την γουρούνα Φαιά. Όπως υποδεικνύει και το όνομά της που σημαίνει «σκοτεινή», επρόκειτο για ένα ον του Κάτω Κόσμου (θηλυκούς χοίρους θυσίαζαν προς τιμήν της Δήμητρας και της Κόρης στα Ελευσίνια Μυστήρια). Η καταγωγή του, εξάλλου, δηλώνει περισσότερο μία χθόνια στοιχειακή δύναμη παρά ένα κοινό ζώο.
Αφού εξολόθρευσε και την Φαιά, ο Θησέας προχωρώντας έφτασε σε ένα επικίνδυνο σημείο της διαδρομής του που το διαφέντευε ο Σκείρων, τις λεγόμενες Σκειρωνίδες Πέτρες. Ο Σκείρων θεωρούνταν ληστής, αλλά φαίνεται ότι επρόκειτο μάλλον για ένα genius loci, ένα ον που κυριαρχούσε στην περιοχή και ήταν ένα με τον ασβεστολιθικό εκείνο τόπο, όπως υποδηλώνει και το όνομά του (Σκείρων-σκύρον = ασβεστόλιθος). Σύμφωνα με την πιο διαδεδομένη εκδοχή, ο Σκείρων ζητούσε από τους περαστικούς να του πλύνουν τα πόδια και, ενώ εκείνοι έσκυβαν, τους γκρέμιζε με κλοτσιές κάτω στη θάλασσα όπου και τους κατασπάραζε μία τεράστια χελώνα η οποία επίσης θεωρείται ζώο του Κάτω Κόσμου. Βρήκε όμως και αυτός το θάνατο από τον Θησέα και έγινε ο ίδιος τροφή για τη χελώνα. Στην ιερή Ελευσίνα ο Θησέας συνάντησε άλλη μία χθόνια στοιχειακή οντότητα, τον Κερκυόνα. Κερκυών σημαίνει «αυτός που έχει ουρά» και ίσως επρόκειτο για ένα πλάσμα αντίστοιχο με τον Κέκροπα που ήταν μισός άνθρωπος και μισός φίδι. Ο Κερκυών προκαλούσε τους ξένους σε έναν αγώνα πάλης και τους έπνιγε με ένα θανατηφόρο αγκάλιασμα. Νικήθηκε και αυτός από τον νεαρό Θησέα και μάλιστα, σύμφωνα με μία διήγηση, παρουσία της θεάς Δήμητρας. Στην κοντινή περιοχή του Ερινεού όπου έλαβε χώρα η αρπαγή της Περσεφόνης από τον Άδη και φύτρωνε η ιερή για τα ελευσίνια μυστήρια αγριοσυκιά (Ερινεός = αγριοσυκιά) παραμόνευε τον Θησέα ο θάνατος με την μορφή του Δαμάστη πιο γνωστού ως Προκρούστη. Ο Προκρούστης αρέσκονταν να θανατώνει τους διαβάτες προσπαθώντας να τους ταιριάξει στο αποτρόπαιο κρεβάτι του είτε τεντώνοντάς τους είτε κόβοντας τα μέλη που προεξείχαν. Ο Θησέας τον ανάγκασε να ξαπλώσει σ’ αυτό το κρεβάτι όπου δοκίμασε τον ίδιο φρικτό θάνατο που μέχρι πρότινος χάριζε στους άλλους.

Η ΑΦΙΞΗ ΤΟΥ ΕΞΑΓΝΙΣΜΕΝΟΥ ΗΡΩΑ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ
Ύστερα από όλους αυτούς τους προφανέστατα τελετουργικούς φόνους, ο Θησέας είχε ανάγκη καθαρμού. Το καθήκον αυτό ανέλαβαν άνδρες από τη γενιά των Φυταλιδών που καλωσόρισαν τον ήρωα στο σημείο που η Ιερά Οδός διασχίζει τον ποταμό Κηφισό. Οι Φυταλίδες στα πλαίσια του εξαγνισμού προσέφεραν εξιλαστήριες θυσίες στον Μειλίχιο Δία, τον Δία του Κάτω Κόσμου ολοκληρώνοντας την πρώτη επαφή του ήρωα με το χθόνιο στοιχείο. Μετά τον εξαγνισμό του ο νεαρός Θησέας ήταν έτοιμος να μπει στην Αθήνα και να διεκδικήσει την θέση του βασιλικού διαδόχου έχοντας ως διακριτικά του τα σανδάλια, καθώς και το πατρογονικό ξίφος βαμμένο με το αίμα τόσων ισχυρών αντιπάλων. Είχε περάσει επιτυχώς την πρώτη του μυητική δοκιμασία και είχε γίνει άξιος αναγνώρισης. Έφτασε, ωστόσο, στην Αθήνα ως ξένος.Εκείνη την εποχή βρισκόταν στην Αθήνα ως σύντροφος του Αιγέα η μάγισσα της Κολχίδας, η Μήδεια. Η ταυτότητα του ξένου ήταν ολοφάνερη για την εγγονή του Ήλιου με τις υπερκόσμιες δυνάμεις. Φοβούμενη ότι ο νεοφερμένος αλλά πρωτότοκος γιος θα διαδεχόταν τον Αιγέα στον θρόνο εξοβελίζοντας από τα βασιλικά προνόμια τον δικό της γιο, έπεισε τον Αθηναίο βασιλιά να θανατώσει τον ξένο προσφέροντάς του μία κούπα με δηλητηριασμένο κρασί κατά τη διάρκεια ενός θυσιαστικού δείπνου. Τη στιγμή της προσφοράς ο Θησέας τράβηξε το ξίφος του δήθεν για να τεμαχίσει το κρέας και ξαφνικά άστραψε στα μάτια του Αιγέα η αναγνώριση που τον έκανε να σπρώξει μακριά το κύπελλο με το δηλητήριο. Η Μήδεια τότε, σύμφωνα με μια διήγηση, εξαφανίστηκε μαζί με το γιο της μέσα σ’ ένα πυκνό σύννεφο. Σε μια τέτοια θεϊκή γυναίκα δεν θα περιμέναμε να αποδοθεί μια λιγότερο εντυπωσιακή έξοδος! Αυτή πάντως δεν θα ήταν η μόνη συνάντηση του ήρωα με μια εγγονή του Ηλίου, με τη διαφορά ότι, ενώ η Μήδεια απείλησε τη ζωή του, εκείνη η δεύτερη, η Αριάδνη θα έκανε τα πάντα για να τη σώσει.
Ο Θησέας έγινε γρήγορα αποδεκτός από το λαό ως Αθηναίος βασιλικός απόγονος και διάδοχος, αλλά σφετεριστές του θρόνου δεν έπαψαν να υπάρχουν. Ο νέος εχθρός φάνηκε στο πρόσωπο του Πάλλαντα και των πενήντα γιων του, των λεγόμενων Παλλαντιδών. Ο Θησέας πληροφορήθηκε από έναν κήρυκα των Παλλαντιδών για μια ενέδρα που του είχαν στήσει και παραφυλάσσοντάς τους κατάφερε να εξοντώσει πολλούς από αυτούς, ενώ οι υπόλοιποι διασκορπίστηκαν. Ο κήρυκας είχε το όνομα Λεώς (=λαός). Ο Θησέας, λοιπόν, με τη βοήθεια του «λαού» εξασφάλισε την κυριαρχία του στην Αττική. Έχοντας απαλλαγεί από τους εγχώριους εχθρούς που επιβουλεύονταν τη ζωή και την εξουσία του ο Θησέας ξεκίνησε για να αντιμετωπίσει ένα θηρίο που λυμαινόταν την περιοχή του Μαραθώνα. Το θηρίο αυτό ήταν ένας ταύρος που σύμφωνα με μία εκδοχή ήταν ο ίδιος εκείνος που αναδύθηκε από τη θάλασσα στη γη της Κρήτης και άναψε αφύσικο πόθο στην καρδιά της βασίλισσας Πασιφάης. Εκείνο τον ταύρο είχε φέρει ο Ηρακλής στον Μαραθώνα ύστερα από εντολή του Μίνωα. Η αποστολή αυτή του Θησέα φαίνεται να μοιάζει περισσότερο με μια διαδικασία προετοιμασίας για την αναμέτρηση με τον Μινώταυρο που ήταν ο καρπός της ένωσης της Πασιφάης με τον ταύρο.Ο Θησέας με απίστευτη επιδεξιότητα, ανάλογη με αυτή που επεδείκνυαν οι νεαροί Κρήτες στα ταυροκαθάψια, τιθάσευσε τον θεόσταλτο ταύρο και τον έφερε ζωντανό στην Αθήνα, όπου και τον θυσίασε στο βωμό του Δελφινίου Απόλλωνα. Έτσι εγκαινιάζεται η καταλυτική παρουσία του ταύρου στη ζωή του ήρωα, μια παρουσία που θα συνόδευε τόσο αυτόν, όσο και τις θεϊκές πριγκίπισσες της Κρήτης σε μια τραγική, παράλληλη πορεία. Λέγεται, μάλιστα, πως τα πρώτα νομίσματα που έκοψε ως βασιλιάς της Αθήνας έφεραν στη μια τους όψη μία ταυροκεφαλή. Τόσο στενή έμελλε να είναι η σχέση του ήρωα με το θεοποιημένο ζώο.

ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗΝ ΜΙΝΩΪΚΗ ΚΡΗΤΗ ΚΑΙ Η ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΥ
Ανάμεσα στα θύματα του μαραθώνιου ταύρου ήταν και ο γιος του βασιλιά Μίνωα, ο Ανδρόγεως. Άλλη διήγηση ήθελε τον Ανδρόγεω να πέφτει θύμα δολοφονίας, καθώς πήγαινε στη Θήβα για τους νεκρικούς αγώνες του Λαΐου. Σε κάθε περίπτωση πάντως, ο θάνατός του αποδιδόταν σε δόλο των Αθηναίων και του Αιγέα ειδικότερα. Σύμφωνα με μία εκδοχή του μύθου, ο Ανδρόγεως διατηρούσε φιλικές σχέσεις και ίσως είχε συνάψει μυστική συμμαχία με τους Παλλαντίδες που απειλούσαν την εξουσία του Αιγέα. Μαθαίνοντας για το θάνατο του γιου του ο Μίνωας εκστράτευσε εναντίον της Αθήνας για να πάρει εκδίκηση. Ο ανελέητος πόλεμος σε συνδυασμό με διάφορες συμφορές (ξηρασία, πείνα, αρρώστιες) που έπεσαν στην Αττική και αποδόθηκαν σε θεϊκή τιμωρία, λύγισαν τους Αθηναίους. Ακολουθώντας τη συμβουλή της Πυθίας προσπάθησαν να εξευμενίσουν τον οργισμένο Μίνωα και συμφώνησαν να στέλνουν στην Κρήτη κάθε εννιά χρόνια εφτά νέους και εφτά νέες ως φόρο αίματος για τον νεκρό Ανδρόγεω. Οι δεκατέσσερις νέοι, σύμφωνα με την πιο διαδεδομένη διήγηση, κατέληγαν στον λαβύρινθο, όπου και κατασπαράζονταν από τον Μινώταυρο. Όσο ο Θησέας βρισκόταν στην Αθήνα, ήρθε η εποχή του τρίτου δασμού. Ο ήρωας τότε όχι μόνο ακολούθησε τους άτυχους νέους στην αβέβαιη μοίρα τους, αλλά τέθηκε και αρχηγός της αποστολής με σκοπό να εξοντώσει το απεχθές ταυροκέφαλο τέρας.Ο αντίπαλος όμως που περίμενε τον Θησέα στην Κρήτη δεν έμοιαζε με κανέναν απ’ όσους είχε αντιμετωπίσει ως τότε. Ίσως μάλιστα το εγχείρημα για την εξόντωσή του να μην είχε στεφθεί με επιτυχία αν δεν είχε προσφέρει την βοήθειά της η Αριάδνη, κόρη του Μίνωα και της Πασιφάης, εγγονή του Ηλίου και αδελφή του Μινώταυρου. Η Αριάδνη, σύμφωνα με τις πιο διαδεδομένες διηγήσεις, ερωτεύτηκε τον Αθηναίο ήρωα που της υποσχέθηκε να την πάρει μαζί του στην Αθήνα και να την κάνει σύζυγο και βασίλισσά του και του έδειξε τον τρόπο για να βγει με ασφάλεια από τον Λαβύρινθο.Φαίνεται ότι ο αντίπαλος που καλούνταν να αντιμετωπίσει ο Θησέας δεν ήταν μόνο ο Μινώταυρος αλλά το σύμπλεγμα που δημιουργούσε ο Λαβύρινθος με τον Μινώταυρο στο εσωτερικό του. Όμως τι ήταν ο Λαβύρινθος και τι ο Μινώταυρος;
Η λέξη «λαβύρινθος» αντλεί την ετυμολογία της από τη λέξη «λάβρυς» που σημαίνει τον διπλό πέλεκυ, σύμβολο ισχύος της Μινωικής Κρήτης εξίσου σημαντικό με τα διπλά κέρατα του ταύρου, σε συνδυασμό με την κατάληξη –ινθος που σηματοδοτεί την έννοια του χώρου (βλ. Κόρινθος). Επομένως, ετυμολογικά ο Λαβύρινθος ήταν ο χώρος του διπλού πελέκεως και δεδομένης της στενής συμβολικής σχέσης του όπλου αυτού με τα κέρατα του ταύρου μπορεί να ειπωθεί ότι ο Λαβύρινθος ήταν ταυτόχρονα και ο χώρος του θεού ταύρου. Ο Όμηρος στην Ιλιάδα του, ωστόσο, περιγράφει τον Λαβύρινθο σαν έναν χορό που επινόησε ο Δαίδαλος για χάρη της Αριάδνης. Άλλες αναφορές τον περιγράφουν σαν τόπο χορού ή τόπο τέλεσης των ταυροκαθαψίων και των Κρητικών μυστηρίων. Το γεγονός ότι δεν έχει βρεθεί μέχρι σήμερα κάποιο αρχιτεκτόνημα που να μπορεί να αποδοθεί ως λαβύρινθος εύλογα δημιουργεί τη σκέψη ότι ο Λαβύρινθος ίσως ήταν περισσότερο μία κατάσταση σώματος και πνεύματος που επιτυγχάνονταν σε συγκεκριμένο χώρο και/ή με συγκεκριμένο τρόπο. Ο κλασικός λαβύρινθος πάντως που αναπαρίσταται σε μινωικά νομίσματα παρουσιάζεται να έχει επτά διαδρόμους που κινούνται σπειροειδώς και οδηγούν κατευθείαν στο κέντρο, χωρίς αδιέξοδα και τυφλές στροφές. Ο εισερχόμενος σε αυτόν δεν χρειάζεται να επιλέξει το σωστό μονοπάτι. Η μόνη επιλογή που του διατίθεται είναι αν θα εισέλθει ακολουθώντας το μοναδικό μονοπάτι. Οι επτά διάδρομοι τους οποίους έπρεπε κανείς να διασχίσει φέρνουν στο νου τα επτά στάδια απογύμνωσης που πέρασε η Ίσις κατά την κάθοδό της στον αιγυπτιακό Άδη. Δεν είναι καθόλου απίθανο ο Κρητικός Λαβύρινθος να υπήρξε μια μίμηση της καθόδου και της επακόλουθης ανόδου από τον Κάτω Κόσμο, μια τελετουργική διαδικασία θανάτου και αναγέννησης.
Αυτή την διαδικασία επόπτευε η Κυρά του Λαβυρίνθου. Η Αριάδνη ξέχωρα από τη θνητή ταυτότητά της είχε και μια θεϊκή που διακρινόταν από τη χαρακτηριστική διττότητα της θηλυκής αρχής. Είχε, επομένως, μία πλευρά φωτεινή και μία σκοτεινή. Ήταν ταυτόχρονα η πλέον άμωμη Αριάγνη ως υποχθόνια θεά και η διαυγής Αριδήλη ως ουράνια. Ήταν εκείνη που οδηγούσε τον μυούμενο στον θάνατο και εκείνη που του δίδασκε τον τρόπο για να επιστρέψει! Ήταν η Αριάδνη, λοιπόν, η αφιερωμένη στον Ταύρο, όπως η γιαγιά της Ευρώπη και η μητέρα της Πασιφάη η μόνη που είχε εξουσία στον χώρο του Ταύρου και μπορούσε να διδάξει τον Θησέα. Σύμφωνα με την πιο γνωστή διήγηση του προσέφερε τον διάσημο μίτο που θα τον οδηγούσε με ασφάλεια πάλι στο φως του ήλιου. Όμως οι απεικονίσεις του Λαβυρίνθου που τον παρουσιάζουν με μία μοναδική διαδρομή που εύκολα οδηγούσε πάλι στην έξοδο δικαιολογούν περισσότερο την μάλλον παλαιότερη εκδοχή που θέλει την Αριάδνη να δίνει στον Θησέα το φωτεινό στεφάνι της για να του δείχνει τον δρόμο μέσα στα ζοφερά σκοτάδια του Λαβυρίνθου/Άδη. Αυτό το στεφάνι ήταν δώρο από τον θεό στον οποίο ήταν αφιερωμένη και η πράξη της να το δώσει στον Θησέα αποκαλύπτει μία προδοσία. Η προδοσία, βέβαια, της Αριάδνης και ταυτόχρονα το πεπρωμένο της ολοκληρώθηκε τη στιγμή που έγινε συνεργός στο φόνο του αδελφού της, εγκατέλειψε οικογένεια και πατρίδα για να φύγει με τον όμορφο ξένο που της υποσχέθηκε γάμο και μια νέα ζωή. Η πορεία της υπήρξε ως ένα σημείο παράλληλη με αυτή της Μήδειας, της άλλης εγγονής του Ηλίου που σκότωσε τον αδελφό της, πρόδωσε τον πατέρα της και έφυγε μακριά από τη χώρα της για την αγάπη ενός ξένου.
Η άλλη πλευρά του μυστηρίου σχετίζεται με τον Μινώταυρο. Το αφύσικο αυτό πλάσμα που έγινε γνωστό ως ταύρος του Μίνωα είχε ένα όνομα ουράνιο. Λεγόταν Αστέριος και σ’ όλες τις απεικονίσεις του παρουσιάζεται με το σώμα του διάστικτο από άστρα. Με το ίδιο αυτό όνομα προσφωνούνταν και ο Διόνυσος σαν αγόρι και παιδί των μυστηρίων. Υπάρχει μάλιστα μια ενδιαφέρουσα αγγειογραφία την οποία μνημονεύει ο Κερένυϊ και η οποία απεικονίζει την Αριάδνη ως παραμάνα του μικρού Διονύσου. Ο Διόνυσος φαίνεται να ταυτίζεται στην ουσία του με τον Μινώταυρο. Στην Ήλιδα, μάλιστα, όπου η μινωική επιρροή υπήρξε έντονη, ο Διόνυσος λατρευόταν ξεκάθαρα ως ταύρος. Οι γυναίκες της Ήλιδας τον καλούσαν να έρθει κοντά τους με πόδι ταύρου και τον επικαλούνταν ως άξιο ταύρο (Μία πολύ ενδιαφέρουσα ανάλυση στον μύθο του θεού με το πόδι ταύρου παρουσιάζει ο Robert Graves στη «Λευκή Θεά» του). Ο Διόνυσος ήταν αυτός που είχε χαρίσει το λαμπερό στεφάνι στην Αριάδνη και αυτός που κρυβόταν ως πρόσωπο ταμπού στο κέντρο του Λαβυρίνθου. Σύμφωνα με μια αφήγηση που παραδίδει ο Υγίνος, υπήρξε θεϊκός σύζυγος της Αριάδνης πριν αυτή γνωρίσει τον Θησέα. Αποτελούσαν μαζί το βασιλικό ζευγάρι των Κρητικών μυστηρίων με τη διπλή υπόστασή τους, την υποχθόνια και την ουράνια. Οδηγούσαν όσους μυούνταν, στην ένωση με το θείο. Την ίδια δοκιμασία έπρεπε να περάσει και ο Θησέας για να σώσει τον εαυτό του και τον τόπο του. Σκοτώνοντας τον Μινώταυρο θυσίασε τον γήινο ταύρο-εαυτό του και αφού πέρασε το κατώφλι του θανάτου, αντίκρισε τον Αστέριο, τον θείο/Διονυσιακό αναγεννημένο στην υπέρτατη γνώση εαυτό του με τη μορφή του ουράνιου, συμπαντικού παιδιού. Έτσι -πάντα υπό την καθοδήγηση της Κυράς του Λαβυρίνθου και το φως του θεϊκού στεφανιού της- αναδύθηκε μ’ έναν στροβιλιζόμενο και εκστατικό χορό καινούργιος και ολοκληρωμένος.

Η ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗ ΤΗΣ ΑΡΙΑΔΝΗΣ
Ο Θησέας πέρασε τη δοκιμασία του Λαβυρίνθου με επιτυχία, έσωσε τον εαυτό του και τους νέους και εξιλέωσε την Αττική. Είχε έρθει η ώρα της επιστροφής. Ο ήρωας πήρε μαζί του την Αριάδνη και την αδερφή της Φαίδρα, αχρήστευσε τα μινωικά πλοία για να γλιτώσει την καταδίωξη και απέπλευσε. Φεύγοντας από την Κρήτη, ο Θησέας έφτασε με τη συντροφιά του στο κοντινό νησάκι Δία ή στη Νάξο που τότε ονομαζόταν Δία. Ο σκοπός της στάσης αυτής έχει μείνει στη σκοτεινή πλευρά του μύθου, ίσως γιατί θεωρήθηκε κατά έναν παράξενο τρόπο αυτονόητος. Ίσως να θεωρήθηκε ότι έτσι θα εκπληρωνόταν το πεπρωμένο της Αριάδνης. Ο Θησέας ήταν σ’ αυτό το νησί ένας απλός περαστικός, ένα εμπόδιο στο σχέδιο του θεού. Πολλές αγγειογραφίες απεικονίζουν τον Θησέα να εγκαταλείπει το νησί διωγμένος από τη θεά Αθηνά, ενώ ο Διόνυσος απομακρύνεται με την Αριάδνη. Η κοιμισμένη (μήπως νεκρή;) Αριάδνη ανήκε δικαιωματικά στον θεό και ο θνητός ήρωας δεν είχε άλλη επιλογή από την αποχώρηση. Η Κυρά του Λαβυρίνθου έμεινε για τον Θησέα στη σφαίρα του ανέφικτου. Ο θεός-ταύρος παρά τη φαινομενική του ήττα στην Κρήτη, εμφανίζεται θριαμβευτής μπροστά στην θεϊκή του σύζυγο και την οδηγεί στον ουρανό, όπου το λαμπερό της στεφάνι παίρνει τη θέση του ανάμεσα στα άστρα ως «Βόρειος Στέφανος» ή λατινιστί «Corona Borealis».Οι Κέλτες, σύμφωνα με όσα περιγράφει ο Ρόμπερτ Γκρέιβς, σ’ αυτόν τον αστερισμό τοποθετούσαν το σπειροειδές κάστρο της Αριάνρχοντ, το Caer Arianrhod. Σ’ αυτό το κάστρο, περίμεναν σαν σε κάποιο βασιλικό καθαρτήριο οι διαπρεπείς ψυχές μέχρι να κερδίσουν την ανάσταση. Ο Γκρέιβς αναφέρει μάλιστα ότι η παράδοση του Σπειροειδούς Κάστρου στη Βρετανία επιβιώνει σ’ έναν χορό της υπαίθρου που λέγεται «Πασχαλινός Λαβύρινθος». Οι ομοιότητες με τον ελληνικό μύθο του Λαβυρίνθου και της Αριάδνης είναι κάτι παραπάνω από προφανείς. Άραγε υπήρξε κάποτε μία συγκεκριμένη μυητική τεχνική που περιλάμβανε με κάποιο τρόπο τον αστερισμό του Βορείου Στεφάνου σε σχέση με τη λατρεία μίας σεληνιακής-χθόνιας θεάς και ήταν κοινή για Έλληνες και Κέλτες; Μήπως ο Θησέας υπήρξε το ελληνικό σύμβολο του ανθρώπου που κατάφερνε να βγει από τον Λαβύρινθο, να επιστρέψει από το Σπειροειδές Κάστρο, να γυρίσει από τον Άλλο Κόσμο όντας κάτι παραπάνω από άνθρωπος, όντας ήρωας;
Ο ήρωας όμως τελικά το μόνο που κατάφερε να κρατήσει από την θεία θηλυκή παρουσία που οδήγησε τα βήματά του πίσω στο φως ήταν το είδωλό της. Ο Θησέας κράτησε το ξόανο της Αφροδίτης το οποίο η Αριάδνη κουβαλούσε από τη στιγμή που άφησαν την Κρήτη σαν να επρόκειτο για το δικό της alter ego, όπως εύστοχα παρατηρεί ο Κερένυϊ. Σαν ζωντανή ανάμνηση κράτησε την Φαίδρα η οποία σχετίζεται με την φωτεινή και προσιτή στον άνθρωπο όψη της Αριάδνης. Η σκοτεινή και μυστική όψη της Αριάδνης/Αριάγνης ως Κρητικής Περσεφόνης μόνο από τον θεό μπορεί να γίνει θεατή εκτός μυστηρίων. Η φωτεινή όψη της Αριάδνης γίνεται φανερή και στο όνομα της Αίγλης, της κόρης του Πανοπέως (μήπως του Ήλιου;), για χάρη της οποίας ο Θησέας εγκατέλειψε την κόρη του Μίνωα σε μια άλλη εκδοχή του μύθου. Διάφορες διηγήσεις θέλουν την Αίγλη να ονομάζεται επίσης και Κορωνίς. Αυτό το όνομα έφερε και η ερωμένη του Απόλλωνα, η άτυχη μητέρα του Ασκληπιού που πέθανε πυρπολημένη, επειδή πρόδωσε τον θεό μ’ έναν θνητό, τον Ίσχυ. Ενδιαφέρον προκαλεί στον προσεκτικό παρατηρητή μία αγγειογραφία που απεικονίζει την αρπαγή κάποιας κοπέλας με το όνομα Κορώνα από τον Θησέα. Μήπως ο Θησέας ήταν εκείνος ο ‘ισχυρός’ θνητός που για χάρη του η μητέρα του Ασκληπιού απαρνήθηκε τον Απόλλωνα, όπως η Αριάδνη είχε απαρνηθεί τον Διόνυσο; Μ’ έναν παράξενο τρόπο ο αστερισμός του Βορείου Στεφάνου φέρνει τις δύο θεϊκές συντρόφους ακόμη πιο κοντά. Η Κορωνίς ή Κορώνη αντανακλάται στην λατινική ονομασία Corona Borealis. Ένα άλλο ενδιαφέρον σημείο είναι ότι ο αστερισμός φαίνεται στον ουρανό σαν να «στεφανώνει» τον αστερισμό του Οφιούχου που σχετίζεται με τον Ασκληπιό!

ΘΡΙΑΜΒΕΥΤΙΚΗ ΚΑΙ ΠΕΝΘΙΜΗ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ
Ο Θησέας, αφήνοντας πίσω του την Αριάδνη, έφτασε με τους υπόλοιπους νέους στην Δήλο. Εκεί αφιέρωσε στον Απόλλωνα το ξόανο της Αφροδίτης που του είχε δώσει η Αριάδνη. Στη Δήλο λατρεύτηκε ως Αγνή Αφροδίτη. Αφού θυσίασε στον θεό, ο Θησέας χόρεψε με τους Αθηναίους νέους γύρω από τον Κερατώνα βωμό (που ήταν φτιαγμένος μόνο από αριστερά κέρατα!) έναν χορό που οι Δήλιοι ονόμασαν γέρανο. Ο χορός αυτός αποτελούσε μιμητική αναπαράσταση της σπειροειδούς διαδρομής του Λαβυρίνθου και ίσως να ήταν η ίδια η Αριάδνη που τον είχε πρωτοδιδάξει στον Θησέα. Αναχωρώντας από την Δήλο κατευθύνθηκαν επιτέλους προς την Αθήνα. Εξαιτίας της μεγάλης τους χαράς για την σωτηρία των νέων και την απαλλαγή της Αθήνας από τον φρικτό φόρο αίματος ή εξαιτίας της γενικής θλίψης που επικρατούσε μετά την απώλεια της Αριάδνης, ο Θησέας και οι σύντροφοί του ξέχασαν να αντικαταστήσουν το πένθιμο μαύρο πανί του πλοίου με το χαρμόσυνο λευκό που τους είχε δώσει ο ίδιος ο Αιγέας ως σύμβολο της ασφαλούς επιστροφής τους. Ο άτυχος βασιλιάς που ατένιζε τη θάλασσα περιμένοντας να φανεί το αθηναϊκό καράβι, βλέποντάς το να αρμενίζει με μαύρα πανιά δεν άντεξε τη θλίψη για τον υποδηλούμενο χαμό του γιου και μοναδικού του διαδόχου και έπεσε στο κενό. Κάποιες διηγήσεις αναφέρουν ότι γκρεμίστηκε από τον βράχο της Ακρόπολης, ενώ άλλες ότι έπεσε από το Σούνιο στη θάλασσα που από τη στιγμή εκείνη ονομάστηκε Αιγαίο Πέλαγος. Μ’ αυτή την τελευταία «θυσία» έκλεισε ο κύκλος της μινωικής ναυτικής κυριαρχίας και ξεκίνησε η εποχή της ακμάζουσας αθηναϊκής ναυτιλίας. Σε πολιτιστικό επίπεδο συντελέστηκε μία μεταφορά ηγεμονίας από την Κνωσό στην Αθήνα.Κάποιοι αφηγητές αναφέρουν ότι υπήρχε ήδη μια γυναίκα που περίμενε την επιστροφή του Θησέα στην Αθήνα, η αμαζόνα Αντιόπη ή Ιππολύτη. Γενικά επικρατεί μία ασάφεια όσον αφορά τη χρονική διαδοχή των πολλών αρπαγών που διέπραξε ο Θησέας. Αυτό ίσως υποδηλώνει ότι οι τόσες αρπαγές γυναικών περιστρέφονταν ουσιαστικά γύρω από τον ίδιο πυρήνα και διηγούνταν τις αμέτρητες παραλλαγές της ίδιας ιστορίας. Ο Πλούταρχος, ωστόσο, αναφέρει ξεκάθαρα ότι μόνο αφού πέθανε η Αντιόπη πήρε ο Θησέας ως σύζυγο τη Φαίδρα. Η Αντιόπη, η αμαζόνα με το σεληνιακό όνομα, χάρισε στον Θησέα ένα γιο τον Ιππόλυτο, ο οποίος σφράγισε τον κύκλο αίματος του ταύρου, αφού ο θάνατος τον βρήκε με τη μορφή ενός ταύρου που αναδύθηκε από τη θάλασσα. Φαίνεται ταιριαστός θάνατος για κάποιον που απέρριψε τον έρωτα μιας πριγκίπισσας της Κνωσού, της μητριάς του Φαίδρας. Η Φαίδρα δεν θα μπορούσε να ξεφύγει από την συνδεδεμένη με τον ταύρο μοίρα της που ήδη είχε σημαδέψει την Ευρώπη, την Πασιφάη και την Αριάδνη. Απελπισμένη μετά τον θάνατο του Ιππολύτου κρεμάστηκε παραδομένη στο τραγικό πεπρωμένο που φαίνεται ότι ακολουθούσε κάθε γυναίκα της οικογένειάς της.

Η ΑΡΠΑΓΗ ΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ ΚΑΙ Η ΚΑΘΟΔΟΣ ΣΤΟΝ ΑΔΗ
Ο Θησέας ήταν ήδη πενήντα ετών, όταν έγινε ο πρώτος άρπαγας και σύζυγος της Ελένης, ενώ εκείνη δεν είχε φτάσει ακόμη σε ηλικία γάμου. Αυτή την αρπαγή, ωστόσο, δεν την έφερε μόνος του εις πέρας, αλλά με τη συντροφιά του Πειρίθου, επιστήθιου φίλου του από τη Θεσσαλία. Αποτελούσαν μαζί ένα δίδυμο αντίστοιχο των Διοσκούρων. Κάποτε οι δυο φίλοι βρέθηκαν στη Σπάρτη, όπου ο Θησέας είδε την Ελένη να χορεύει στον ναό της Ορθίας Αρτέμιδος και πόθησε να την αποκτήσει. Ο ήρωας μετά την αρπαγή οδήγησε την νεαρή νύφη στις Αφίδνες, όπου και την άφησε υπό την φροντίδα της μητέρας του Αίθρας, ενώ εκείνος αναχώρησε μαζί με τον Πειρίθου για νέες περιπέτειες. Και στην πρώτη της αρπαγή η Ελένη στάθηκε αφορμή ενός αιματηρού πολέμου, καθώς τα αδέλφια της ήρθαν να τη διεκδικήσουν και ήρθαν σε σύγκρουση με τους υπερασπιστές των Αφιδνών. Ο Θησέας τότε απουσίαζε σε μια παράτολμη επιχείρηση στον Κάτω Κόσμο. Οι Διόσκουροι κατάφεραν να πάρουν πίσω την Ελένη και μαζί της την Αίθρα η οποία μάλιστα την ακολούθησε αργότερα στην Τροία.
Η κάθοδος του Θησέα και του Πειρίθου στον Άδη είχε ως αιτία και πάλι την αρπαγή μιας γυναίκας. Αυτή τη φορά όμως η ποθητή γυναίκα ήταν η φοβερή Περσεφόνη, η μυστική Κόρη, η ίδια η κυρία του θανάτου και της αναγέννησης. Ο Πλούταρχος προσπαθεί να συγκαλύψει το αδιανόητο μιας τέτοιας επιδίωξης γράφοντας ότι ο Θησέας και ο Πειρίθους επισκέφτηκαν τον βασιλιά των Μολοσσών στην Ήπειρο, Αϊδωνέα με σκοπό να αρπάξουν την θυγατέρα του που ονομαζόταν Κόρη(!). Είναι φανερό ότι ο Πλούταρχος θέλησε είτε να εκλογικεύσει και να δώσει ανθρώπινες διαστάσεις σ’ ένα εγχείρημα καθαρά αλλοκοσμικό είτε να αμβλύνει τις όποιες εντυπώσεις από μια επιδίωξη που φάνταζε τόσο ανόσια. Οι περισσότερες διηγήσεις πάντως αναφέρουν ξεκάθαρα ότι το παράτολμο ταξίδι του Θησέα και του Πειρίθου είχε ως προορισμό του τον Κάτω Κόσμο και ως σκοπό την αρπαγή της νύφης του Άδη. Αναφέρεται μάλιστα ότι εισήλθαν στο βασίλειο των νεκρών από μία είσοδο στο ακρωτήριο Ταίναρο. Με κάποιον τρόπο ξεγέλασαν τον βαρκάρη Χάροντα και κατάφεραν, αν και ζωντανοί, να περάσουν στην απέναντι όχθη. Στα ανάκτορα του Άδη τους υποδέχτηκε ο ίδιος ο Κύριος των νεκρών. Οι δύο ήρωες προσπάθησαν να τον παραπλανήσουν σχετικά με τις πραγματικές τους προθέσεις, αλλά ο θεός φάνηκε άξιος αντίπαλος στην πονηριά. Τους έβαλε να καθίσουν σε θρόνους σκαλισμένους στο βράχο, όσο εκείνος θα τους έφερνε δώρα φιλοξενίας. Το παντοδύναμο όπλο του θεού ήταν η λήθη. Η λήθη κράτησε τους δυο επίδοξους άρπαγες αιχμάλωτους σαν μαρμαρωμένους ή αλυσοδεμένους με αόρατα δεσμά. Αυτή τη φορά ο Θησέας δεν είχε τη βοήθεια του θεϊκού θηλυκού για να οδηγηθεί ξανά στο φως. Η Περσεφόνη δεν έκανε καν αισθητή την παρουσία της. Η σιωπή και η απουσία της καταδίκασαν τον Θησέα και τον Πειρίθου.
Φυσικά οι δύο ήρωες ήταν μυημένοι, αλλιώς δεν θα κατάφερναν να φτάσουν στο σημείο που έφτασαν. Ίσως όμως υπερτίμησαν τις ικανότητές τους, καθώς το εγχείρημα που αποφάσισαν να φέρουν εις πέρας να ταξιδέψουν, δηλαδή, ζωντανοί στο βασίλειο των νεκρών και να αρπάξουν τη βασίλισσά τους, προδίδει μια αλαζονεία. Σ’ αυτή την αποστολή κίνητρο δεν υπήρξε η σωτηρία της πόλης ούτε το κοινό καλό, αλλά ένα προσωπικό καπρίτσιο. Ο Θησέας μην έχοντας καμιά θεϊκή υποστήριξη απέμεινε εγκλωβισμένος, βυθισμένος στη λησμονιά. Η Περσεφόνη θα έμενε απρόσιτη για τον θρυλικό άρπαγα γυναικών. Το ίδιο απρόσιτη είχε μείνει ουσιαστικά και η Αριάδνη. Ο Ρόμπερτ Γκρέιβς εύστοχα παρατηρεί ότι η αποστολή του Θησέα στην Κρήτη και η κάθοδος στον Κάτω Κόσμο ‘αποτελούν τα δύο μέρη ενός και του αυτού συμφυρμένου μύθου’. Ο κρητικός Λαβύρινθος με τις επτά σπείρες, το κέλτικο σπειροειδές κάστρο της Αριάνρχοντ, η κατάβαση της Ίσιδος στον Κάτω Κόσμο μέσα από επτά στάδια και ο Κάτω Κόσμος του Άδη/Πλούτωνα και της Περσεφόνης αποτελούν πτυχές της ίδιας μυθολογικής παράδοσης.Ο μυημένος Θησέας όμως έμελλε να μείνει γνωστός για μία μόνο θριαμβευτική έξοδο, αυτή από τον Κρητικό Λαβύρινθο. Η ύβρις που είχε διαπράξει με την εισβολή του στον Κάτω Κόσμο και κυρίως με την πρόθεσή του να απαγάγει την Περσεφόνη κι έτσι να διαταράξει την κοσμική ισορροπία δεν μπορούσε να μείνει ατιμώρητη. Ωστόσο, κάποια στιγμή ήρθε η σωτηρία στο πρόσωπο ενός άλλου μυημένου ήρωα, του Ηρακλή. Ο Ηρακλής μάλιστα, σύμφωνα με τον μύθο, μυήθηκε στα Ελευσίνια μυστήρια ύστερα από παρότρυνση του Θησέα. Συνάντησε τους δυο ήρωες, όταν κατέβηκε στον Άδη με σκοπό την αιχμαλωσία του Κέρβερου. Έσωσε τον καταδικασμένο Θησέα ελευθερώνοντάς τον από το βράχο, δεν μπόρεσε όμως να κάνει το ίδιο και για τον Πειρίθου. Ο πιστός φίλος του Θησέα είχε ήδη κατασπαραχθεί από τον Κέρβερο, τον τρικέφαλο φύλακα της πύλης του άλλου κόσμου.

ΤΟ ΤΕΛΟΣ; ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΥ ΑΘΗΝΑΙΟΥ ΗΡΩΑ
Μετά τη διάσωσή του από τον Ηρακλή, ο Θησέας επέστρεψε στην Αθήνα, όπου η πολιτική κατάσταση ήταν έκρυθμη, λόγω της μακροχρόνιας απουσίας του ηγέτη της. Οι Αθηναίοι είχαν ήδη δυσαρεστηθεί με τον Θησέα, καθώς τους είχε οδηγήσει σε άσκοπες διαμάχες με τους Διόσκουρους που διεκδικούσαν την Ελένη, ενώ ο ίδιος δεν ήταν καν παρών για να υπερασπιστεί τα κεκτημένα του. Ερμηνεύοντας την ανάγκη του ήρωα για περισσότερη γνώση, δύναμη και περιπέτεια ως έναν απερίσκεπτο τυχοδιωκτισμό, ύψωσαν εναντίον του τείχη μίσους και αμφισβήτησης. Ίσως από τη δική τους οπτική να μην είχαν και τόσο άδικο. Ίσως ο Θησέας υπερτίμησε την ικανότητα του αθηναϊκού λαού για αυτοδιαχείριση, νομίζοντας ότι κάτι τέτοιο θα του άφηνε περιθώρια και για άλλες προσωπικές του επιδιώξεις. Απελπισμένος από την αδυναμία του να επιβάλει την πειθαρχία ακόμη και με τη βία, έφυγε για το νησί της Σκύρου. Εκεί, όπως περιγράφει ο Πλούταρχος, βρήκε το θάνατο από τον βασιλιά της Σκύρου Λυκομήδη ο οποίος τον έσπρωξε από την κορυφή ενός βουνού του νησιού στο κενό. Σ’ αυτή τη διήγηση του αποδίδεται ένας θάνατος αντίστοιχος με εκείνον του πατέρα του, Αιγέα. Τα υποτιθέμενα λείψανά του μεταφέρθηκαν πολύ αργότερα στην Αθήνα μετά από χρησμό της Πυθίας και τοποθετήθηκαν στο σημερινό Θησείο, το οποίο καθιερώθηκε ως τόπος λατρείας του ήρωα.
Ποτέ, ωστόσο, δεν βρέθηκε στη Σκύρο ή οπουδήποτε αλλού επίσημος τάφος ή έστω κάποιο μνημείο του Θησέα. Το τέλος του δίχως σαφή ίχνη παρά μόνο εκατοντάδες χρόνια αργότερα φαντάζει περισσότερο με εξαφάνιση παρά με θάνατο, όπως εύστοχα παρατηρεί ο Κερένυϊ. Ο Θησέας υπήρξε ο ήρωας που μυήθηκε στα Ελευσίνια και στα Κρητικά μυστήρια και ήρθε αμέτρητες φορές αντιμέτωπος με τις χθόνιες και αλλοκοσμικές δυνάμεις, καθώς και με την ίδια τη Μεγάλη Θεά της ζωής και του θανάτου σε διάφορες εκδηλώσεις της. Επιπλέον, ήταν ο μόνος άνθρωπος που στάθηκε μάρτυρας του αινιγματικού θανάτου (εξαφάνισης;) του Οιδίποδα. Ήταν εκείνος που με τη βοήθεια του θεϊκού έρωτα, ενώ κατέβηκε στα έγκατα της γης, έφτασε στα αστέρια και τη συμπαντική γνώση. Ένα τέλος σαν αυτό που του αποδίδεται μοιάζει παράταιρο, ακόμη και στα πλαίσια του μύθου. Μοιάζει σαν ένα τέλος δίχως σκοπό, κάτι που είναι οξύμωρο, αφού τέλος σημαίνει σκοπός. Μήπως αυτή η πτώση του Θησέα από τη βουνοκορφή στο κενό περιγράφει με κωδικό τρόπο μία εξέλιξη διαφορετική, ίσως μυστική και ακατανόητη για τους πολλούς; Μήπως επρόκειτο για την ύστατη μυητική πράξη και δοκιμασία; Γιατί όχι; Ίσως τελικά ο ήρωας να κατάφερε το οριστικό άλμα προς τα άστρα.

Ιστορίες για ήμερους

Δεν είναι τυχαίο ότι η καθεστηκυία τάξη πραγμάτων αποδεχόταν και συντηρούσε ανέκαθεν τις πατρώες αξίες.

Εκείνες τις πρακτικές των παλαιών διδασκάλων που τραβούσαν αυτί που βαρούσαν με βέργα και έχωναν μούτρα για τιμωρία στον τοίχο (οι παλαιότεροι ενθυμούνται).

Εκείνες τις δοκίμως* αρεστές που ομιλούν σθεναρώς και αδιαπραγματεύτως περί θρησκείας πατρίδος και οικογένειας. Βασιλικό και ψαλμωδία.

Δεν μάχομαι τίποτα των ανωτέρω (βιαστικός εξηγούμαι), αλλά δικαιούμαι -ακεραίαν ευθύνην- να ερευνώ και να τροποποιώ αναλόγως. Ας μην λησμονούμε ότι οι περισσότεροι ημών θα αριστεύαμε ως εξαιρετικοί αιρετικοί και όχι μόνο σε θέματα θρησκείας αλλά και πλείστων άλλων.

Η αίρεση δεν είναι κάτι το κακό. Είναι απλά μία διαφοροποίηση, μια επανάσταση ελαφράς ή βαρυτέρας μορφής (αναλόγως), αλλά και δικαίωμα του κάθε πολίτη. Του κάθε σκεπτόμενου πολίτη και ενδεχομένως και ηθική υποχρέωση.

Θα μπορούσαμε να αναρωτηθούμε στο σημείο αυτό, εάν υπάρχει ελευθερία μέσα στην απόλυτη δημοκρατία και θα ήταν ένα καλό ερώτημα με πολλές παραμέτρους, αλλά για σήμερα θα ήθελα να αναρωτηθώ εάν η ελευθερία απολαμβάνει του δημοκρατικού της εύρους όταν θίγει παγιωμένες, ντε φάκτο καταστάσεις. Όταν θίγει ταμπού θέματα βαλμένα σε κορνίζες στις ψηλές γωνιές των δωματίων.

Η απάντηση είναι πως όχι. Δεν ξεριζώνεται η εμμονή. Μπορεί ο φόβος, μπορεί η έλλειψη ανάγκης, μπορεί το βόλεμα, μπορεί και ακόμα και η αγνή και καθ’ όλα ορθή πίστη. (δεν μιλώ απαραίτητα για θρησκεία, ακόμα και όταν αναφέρω τη λέξη ‘’θεός’’ . Άλλως θα ανέφερα Θεός.)

Η επιστημονική ανάλυση, η απομυθοποίηση της κάθε μεταφυσικής** κατάστασης υποβιβάζει το ρόλο των αδιαπραγμάτευτων ιδεών και των Θεών, δίδοντας στον άνθρωπο περισσότερες ελευθερίες (αυτό είναι ευκόλως κατανοητό), στερώντας τους από δυναστεύσεις. Ο Επίκουρος ένας από τους πρώτους διδάξαντες.

Η απάντηση είναι πως όχι.

Πολλοί εξ’ ημών έχουμε τη δύναμη να αφήνουμε κατά μέρος όλα εκείνα που έχουμε εγχάρακτα στο νου αποστασιοποιούμενοι του τρόμου της αμαρτίας και να κοιτούμε την άλλη πλευρά. Το απέναντι επιχείρημα. Πολλοί άλλοι δε, όχι.

Επαναλαμβάνω, δεν ομιλώ μονάχα περί θρησκείας αλλά περί πλείστων άλλων θεμάτων. Της ομοφυλοφιλίας για παράδειγμα, της (ευγενούς) γηροκόμησης των γονέων, της ιδέας της διαπαιδαγώγησης των παιδιών. Υπάρχουν χιλιάδες ιδέες που έχουν κακώς ή καλώς ρίζες βαθιές και άξιο αντίλογο.

Μπορεί να μην συμφωνούμε με όλα μα διαλεγόμεθα και ετούτο είναι επίτευγμα.

Ένας εχθρός δεν είναι εξ’ ορισμού κακός. Μπορεί να μην είναι άριστος όμως πριν αμετακλήτως κατηγορήσουμε την απέναντι μεριά του ποταμού ας μπούμε στον κόπο να επιλέξουμε με προσοχή την δική μας.

Το λάθος των απέναντι φαντάζει ομοίως ορθό στα μάτια τους με το δικό μας πρέπον και σωστό.

Θα ήμαστε τα λαμπρά παραδείγματα εγωισμού εάν δεν αφήναμε στον αντίδικο το δικαίωμα που και εμείς απαιτούμε για τον εαυτό μας.

Ας μην ξεχνάμε ότι το δικαίωμα του ενός, είτε περί Θεού πρόκειται, είτε περί μονάρχη, εμπίπτει ακέραια στην Χομπσιανή θεωρία όπου οι άνθρωποι μια και είναι φύσει θηρία που ένα θα κατασπάρασσε το άλλο, συνομολόγησαν και παρέδωσαν την εξουσία, την δικαιοσύνη, την ελευθερία τους σε ένα αρχηγό. Σε ένα μονάρχη που θα είχε πάντα τα δικαιώματα επάνω τους αλλά και μία και μόνη υποχρέωση. Να μην τους επιτρέπει να σκοτώνονται μεταξύ τους. Να άρει από τους ώμους τους το βάρος, το άγχος της αλληλοεξόντωσης.

Πολλά κοινά μπορεί να βρει κανείς σε πολιτικά συστήματα και θρησκευτικές θεωρίες από το μεσαίωνα μέχρι σήμερα που όλα είχαν και έχουν τον περιορισμό των ελευθεριών (έστω και πλαγίως). Θα έλεγε κανείς ότι πλέουν αγαστά.

Και που θα βαδίζαμε δίχως νόμους (ηθικούς και μη) θα αναρωτηθούν κάποιοι.

Η αναρχία είναι ένα πολιτικό σύστημα, μια ιδέα, μια φιλοσοφία.

Στην αναρχία λοιπόν;

Και πώς θα μπορούσαμε τα προστατευθούμε από την υπερβολή της ελευθερίας, από την αλόγιστη δημοκρατική παρέκκλιση;

Και με τους νόμους τόσα χρόνια (από τον Μεσαίωνα και δώθε) τι έχουμε πετύχει από πλευράς δίκαιης μεταχείρισης; Οι λαοί πού δικαίωσαν τους κόπους τους; Πού βρήκαν το δίκαιά τους;

Αναλογιστείτε την σημερινή μας κατάσταση. Όπου καταργώντας το δικαίωμα της ιδιοκτησίας αποσκοπούν σε δημιουργία βιομηχανικών πόλεων. Παροχή στέγης και εργασίας σε οικογένειες πλησίον βιομηχανικών μονάδων. Σε πενήντα ή σε εκατό χρόνια. Όχι αύριο. Το σχέδιο όμως εξυφαίνεται.

Εφαρμόζουμε πλήρως το κοινωνικό συμβόλαιο του Λοκ. Το απόλυτο εγχειρίδιο της ιδιοκτησίας. Από την καλή όπου είναι συμφέρον και από την ...ανάποδη όπου δεν είναι.

Τη Λοκιανή λογική:

Όλα είναι δημόσια. Όλα ανήκουν σε όλους! (άριστο)

Όλα. Εκτός από εμένα που ανήκω στον εαυτό μου! (αρχίζει η εκ των ...έσω η εδραίωση του καπιταλισμού)
Και τα χέρια μου βεβαίως που ανήκουν σε μένα. Και τα πόδια μου ομοίως που με πάνε όπου τα προστάξω. Και η εργασία των χεριών μου. Και αυτή μου ανήκει. Και το ελάφι που σκότωσαν, τα χέρια μου και τα χειροτεχνήματα που έφτιαξαν. Και η γη που όργωσα πρώτος! Και ο χρόνος μου το ίδιο. Τον οποίο χρόνο μου μπορώ να τον δανείζω σε εκείνο που άρωσε για πρώτη φορά τη γη*** έναντι συμφωνηθέντος τιμήματος. Γη που θα του ανήκει μέχρι να πεθάνει και μεταβιβάζεται στα παιδιά και στα εγγόνια του. Εγώ όμως μπορώ να νοικιάσω τον εαυτό μου ακόμα και ως δούλο στη δούλεψή του και εκείνος μπορεί να απολαμβάνει των υπηρεσιών μου δίχως τύψεις. Μπορώ ακόμα και να στερήσω το δικαίωμα της ελευθερίας από εμένα χωρίς να απαιτώ οίκτο από τον κάτοχο της γης...

Δεν χρειάζεται λοιπόν απλά, αλλά απαιτείται η ξέχωρη ματιά.

Όχι ότι θα καταφέρουμε να αλλάξουμε τον κόσμο που είναι καμωμένος να μην αλλάζει αλλά τουλάχιστον να λέμε μεταξύ μας ότι από εδώ φεύγουμε γνώστες και όχι κοιμισμένοι αγκαλιά με το παραμύθι της γιαγιάς που μεγάλωσε γενιές και γενιές.
------------------------------------
*υπάρχουν και οι ‘’αδόκιμες’’ ασφαλώς, -εσφαλμένως βεβαίως- διότι επ’ ουδενί θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι εκείνο που αρέσει σε κάποιον και δεν βλάπτει ευθέως ή πλαγίως τον επόμενο τρίτο, θα μπορούσε να είναι κατακριτέο ή έστω και ελαφρώς αδόκιμο…
** Μεταφυσική είναι το δεύτερο βιβλίο του Αριστοτέλη. Το μετά το πρώτο του βιβλίο που ονομαζόταν ‘’φυσικά’’, επομένως λανθασμένα έχει καθιερωθεί η σημερινή ερμηνεία του όρου.
*** Και πόση γη θα πρέπει να έχει ο κάθε ένας; Μόνο τόση όση θα του επιτρέπει να ζει. Να συντηρείται. Εφ’ όσον όμως έχει το δικαίωμα της ενοικίασης των εργατών τότε μπορεί να έχει και περισσότερη εφ’ όσον την έχει αρώσει. (Στους ινδιάνους που ήταν λαός τροφοσυλλέκτης –όχι γεωργικός- δεν αναγνώρισαν ποτέ το δικαίωμα της ιδιοκτησίας της γης!) Ακόμα και όση μπορεί να κερδίζει με όποιο τρόπο θελήσει…

Θηλυκότητα

Θηλυκότητα είναι η τέχνη του να συντηρείς εσκεμμένα κάποια χαρακτηριστικά, που για αιώνες έχουν συνδεθεί με το γυναικείο φύλο, είτε ως μύθοι είτε ως παράδοση είτε ως προσδοκία, χωρίς να διακυβεύεται η προσωπικότητα και οι επιλογές, τη στιγμή, που η μάζα τα απαξιώνει ως αναχρονιστικά.

Θηλυκότητα είναι η τέχνη του να γίνεσαι ποθητή, αλλά όχι προκλητική, παίζοντας με τις ιδιότητες και αφήνοντας το αίσθημα του ανικανοποίητου, που θα κορεσθεί μόνο σταδιακά, αν κάποιος αποδειχθεί ικανός να σε κερδίσει.

Θηλυκότητα είναι η τέχνη της φιλαρέσκειας, δίχως έπαρση, της καλαισθησίας χωρίς εμμονή, της επίγνωσης των θέλω, χωρίς φλυαρία, ο συνδυασμός της τρυφερότητας με το δυναμισμό, της ευφυίας με την αφέλεια, η ικανότητα να κάνεις όσους πλησιάζουν να φαντάζονται και να μαντεύουν, ξέροντας πως ποτέ δε θα σε κατέχουν.

Θηλυκότητα είναι οι εμπειρίες, που δεν κατονομάζονται, τα αντίθετα που συναινούν με το χρόνο, η αγνότητα που έγινε σύνεση, η ευγένεια, όταν οι υπόλοιπες γίνονται αθυρόστομες, η προθυμία εκεί που οι άλλες επικαλούνται δικαιώματα και η διεκδίκηση, όταν κάποιες δειλιάζουν παρά τις μεγαλοστομίες τους.

Θηλυκότητα είναι η τέχνη του να χαρίζεσαι ως δώρο αποκλειστικά σε εκείνους που για σένα αγωνίστηκαν, η μαγεία του να αποκαλύπτεις λίγα και να πυροδοτείς πολλά, ο ρομαντισμός, που δε γίνεται γλυκανάλατος, η αυτοπεποίθηση, που δε μετατρέπεται σε θρασύτητα.

Θηλυκότητα είναι η σεξουαλική διαθεσιμότητα με τη σωφροσύνη της άρνησης, η αυτονομία, που γίνεται συγκατάβαση, το κάλλος, που εμποτίζεται από το μέτρο...

Η θηλυκότητα είναι, δυστυχώς, μια ξεχασμένη από τις πολλές τέχνη...

Ξεκινήστε τώρα να μεταμορφώνετε τον κόσμο στον οποίο ανήκετε. Μαζί με αυτόν άλλωστε, θα μεταμορφώνεστε κι εσείς

Σε μια περίοδο που από πολλούς περιγράφεται σκοτεινή και δυσοίωνη, οι συνειδητοί άνθρωποι καλούνται να θέσουν στην πράξη όλα όσα πρεσβεύουν. Η εποχή αυτή είναι η πρόσκληση, το μήνυμα, το καμπανάκι, το σημάδι, η κατάλληλη στιγμή, για να μπουν υγιή θεμέλια στον πολιτισμό μας. Όλοι οι πραγματικοί αναζητητές, σε όποιον χώρο κι αν βρίσκονται, κατανοούν ότι βρισκόμαστε σε μια κρίσιμη στιγμή αλλαγής. Σκοπός αυτού του άρθρου είναι να υπενθυμίσει σε όλους τους συνειδητούς ανθρώπους ότι τώρα είναι η ώρα που πρέπει να διαφοροποιηθούν από το πλήθος και να θέσουν ένα καινούργιο όραμα.
Παρακάτω περιγράφονται 10 απλοί – καθημερινοί τρόποι που μπορείτε να εφαρμόσετε ώστε, με το παράδειγμά σας, να αλλάξετε την κοινωνία σας, σε όποια κοινωνία κι αν βρίσκεστε:

1. Αποκοπείτε από το Σύστημα αλλά Παρακολουθείστε το

Κλείστε την τηλεόραση και οποιοδήποτε μέσο χρησιμοποιείται για να περιορίζει τη συνειδητότητά σας και να σας βυθίζει στο φόβο. Ο φόβος παραλύει και θολώνει τη σκέψη. Όπου υπάρχει φόβος, δεν υπάρχει χώρος για όραμα. Είναι σημαντικό ωστόσο να παρακολουθείτε τι συμβαίνει και να είστε πλήρως ενήμεροι. Γι αυτό, επιλέξτε μέσα και τρόπους ενημέρωσης που δεν χρησιμοποιούν ήχο και κινούμενη εικόνα. Έτσι δεν θα είστε πια, τόσο εύκολα χειραγωγήσιμοι.

2. Ανεξαρτητοποιηθείτε αλλά να Συμμετέχετε

Είναι ζωτικής σημασίας να μην εξαρτάστε. Όποιος εξαρτάται, χάνει την αυτοκυριαρχία του. Είναι σημαντικό να προσπαθήσετε στο μέτρο του δυνατού να ανεξαρτητοποιήσετε την εργασία σας, το σπίτι σας, τη διατροφή σας και ό,τι άλλο θεωρείτε ότι είναι εφικτό. Όση λιγότερη η εξάρτηση, τόσο πιο εύκολα θα μπορείτε να παίρνετε πρωτοβουλίες. Η ουσία όμως, δεν είναι η περιθωριοποίηση. Απεναντίας, το σημαντικό είναι να παραμένετε στις καρδιές των κοινωνιών σας για να τις μεταμορφώσετε από μέσα. Εάν όμως η φωνή του συστήματος (ΜΜΕ) δεν σας βρίσκει και εάν εξαρτάστε ολοένα και λιγότερο από αυτό, τότε, θα μπορέσετε να κάνετε θαυμαστές αλλαγές.

3. Προνοήστε

Είναι γεγονός ότι η ευρύτερη περίοδος την οποία διανύουμε χαρακτηρίζεται από το στοιχείο του απρόβλεπτου. Ανά πάσα στιγμή τα πάντα μπορούν να αλλάξουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Μη θεωρείτε απολύτως τίποτα δεδομένο. Προνοήστε για όσα θα μπορούσαν να συμβούν αλλά μη ζείτε με φόβο. Φτιάξτε σχέδια και μετά ξεχάστε τα στο συρτάρι σας. Μπορεί να μη χρειαστούν ποτέ ή μπορεί και να χρειαστούν. Ας είστε έτοιμοι για κάθε ενδεχόμενο.

4. Βρείτε τους συνοδοιπόρους σας

Βρείτε τους ομοϊδεάτες σας, τους πνευματικούς αδερφούς σας και δημιουργήστε πυρήνες φωτός. Οι περισσότεροι αισθάνονται ότι βρίσκονται στο σκοτάδι και περπατούν ολομόναχοι. Αυτό όμως δεν είναι αλήθεια. Ο κάθε άνθρωπος πορεύεται μόνος στο δρόμο του αλλά οι φίλοι και οι συνοδοιπόροι είναι απαραίτητα κομμάτια του δρόμου. Κάνετε συναντήσεις, έστω και σε αραιά διαστήματα. Η απομόνωση είναι ένας από τους μεγαλύτερους εχθρούς σας. Η αποκοπή από τους συνοδοιπόρους σας, σας αποδυναμώνει. Ενώ η αλληλεπίδραση ενισχύει τη συνειδητότητά σας.

5. Χρησιμοποιήστε τη δύναμη του θετικού σοκ

Σε μια περίοδο που οι συνάνθρωποί σας βυθίζονται σε λήθαργο, το σοκ ή αλλιώς το νοητικό χαστούκι είναι ένα από τα πιο αποτελεσματικά μέσα για την αφύπνισή τους. Πείτε μια ζεστή κουβέντα σε κάποιον άγνωστο, αγκαλιάστε κάποιον, φωνάξτε “Σ’ αγαπώ” στο μετρό. Το σημαντικό είναι να γίνει κάτι, ατομικά ή ομαδικά που να εκπλήξει ευχάριστα και απροσδόκητα τους άλλους. Πάντα με σεβασμό…

6. Χρησιμοποιήστε τα χρήματά σας

Τα χρήματα είναι η ενέργεια που κινεί το υλικό πεδίο μας. Εσείς, οι συνειδητοί άνθρωποι γνωρίζετε ότι η ψήφος την οποία καλείστε να δώσετε κάθε 4 χρόνια είναι στάχτη στα μάτια. Η πραγματική ψήφος λαμβάνει χώρα καθημερινά. Και η μεγαλύτερή σας δύναμη είναι η διοχέτευση του χρήματος. Αν θέλετε πραγματικά να δείτε τι ψηφίζετε, θεωρήστε ότι κάθε ευρώ σας είναι μία ψήφος, παρατηρήστε πού τα διαθέτετε και θα καταλάβετε… Στηρίξτε αποκλειστικά οργανισμούς, εταιρείες και ανθρώπους που πιστεύετε ότι είναι υγιή στοιχεία. Δυναμώστε τους! Δεν χρειάζεται απαραίτητα να συμφωνείτε με τις απόψεις τους, αρκεί να πιστεύετε ότι μπορούν να κάνουν τη διαφορά. Μη δίνετε ούτε ένα ευρώ ασυνείδητα.

7. Δυναμώστε τη φωνή σας

Δημιουργήστε αντάρτικο στην ελεγχόμενη πληροφόρηση. Δημιουργήστε μπλογκς, ενώστε τη φωνή σας με τους ομοϊδεάτες σας και παρουσιάστε την πληροφορία που ΕΣΕΙΣ θεωρείτε σημαντική και όχι να λαμβάνετε αυτό που τα ΜΜΕ επιλέγουν για εσάς. Μην μπείτε όμως στον πειρασμό να αναπαράγετε τον φόβο. Θα παρατηρήσετε ότι όσο πιο πολύ τρόμο εκπέμπει μια πληροφορία, τόσα περισσότερα “κλικ”, δηλαδή επισκέψεις, δέχεται. Αυτό συμβαίνει γιατί ο φόβος είναι το πραγματικό ναρκωτικό του σύγχρονου ανθρώπου και θα κάνει τα πάντα για να αναζητήσει τη δόση του, όσο κι αν την αναθεματίζει μετά. Ενημερώστε αλλά πείτε όχι στο φόβο.

8. Αποστασιοποιηθείτε από τις μεγάλες οντότητες

Οι μεγάλοι οργανισμοί, όπως πολυεθνικές εταιρείες, θρησκείες, μεγάλοι επιστημονικοί και κρατικοί οργανισμοί είναι συνήθως βαθιά διεφθαρμένοι. Μην γίνεστε ποίμνια κανενός ποιμένα. Η επίδρασή τους είναι έμμεση αλλά πανίσχυρη διότι έχουν τεράστια εμπειρία διαχείρισης και χειραγώγησης των ανθρώπων. Ασπαστείτε συνειδητά οτιδήποτε θέλετε αλλά μην ανήκετε πουθενά. Τα υγιή στοιχεία υπάρχουν παντού. Αμφισβητήστε τα πάσης φύσεως “ιερατεία” (θρησκευτικά και μη) αλλά αναζητήστε τους αγίους (θρησκευτικούς και μη), γιατί αυτοί πραγματικά έχουν πολλά να σας διδάξουν.

9. Χρησιμοποιήστε επιχειρήματα

Απευθυνθείτε στη λογική των ανθρώπων. Χρησιμοποιήστε τη δύναμη του δήθεν “ορθολογισμού” που τους έχει ευνουχίσει. Τεκμηριώστε τις απόψεις σας. Δεν είναι εύκολο, διότι οι περισσότερες μελέτες και επιστημονικές έρευνες χρηματοδοτούνται και ελέγχονται ασφυκτικά από τις γνωστές εταιρείες, όμως τα πράγματα έχουν αλλάξει. Υπάρχει μια ολοένα ταχέως αυξανόμενη βιβλιογραφία που δεν είναι πια ελεγχόμενη. Αναζητήστε την και υποστηρίξτε τις απόψεις σας με αποδείξεις και λογικά επιχειρήματα. Εκτός κι αν έχετε την ικανότητα, ο λόγος σας να αγγίξει απευθείας την καρδιά του συνανθρώπου σας.

10. Αγάπη – Αγάπη – Αγάπη

Η συνειδητή αγάπη είναι το μεγαλύτερο όπλο σας. Προσοχή όμως, είναι η συνειδητή αγάπη αυτή που κάνει τη διαφορά και όχι αυτό που αποκαλείται αγάπη σαν καραμέλα από όλους. Για να φτάσετε όμως στη συνειδητή αγάπη χρειάζεται αυτογνωσία. Άρα είναι πολύ σημαντικό να αναπτύσσεστε διαρκώς και να αναγνωρίζετε τις αιτίες σας. Τότε, η αγάπη σας θα μεταμορφώνει όποιον σας πλησιάζει, χωρίς κηρύγματα, χωρίς λόγια, απλά με ένα χαμόγελο από καρδιά σε καρδιά.

Αξίζει αγαπητοί φίλοι να ξεκινήσετε τώρα να μεταμορφώνετε τον κόσμο στον οποίο ανήκετε. Μαζί με αυτόν άλλωστε, θα μεταμορφώνεστε κι εσείς.

Να θυμάστε ότι τα θαύματα βρίσκονται στα πάνω ράφια της ζωής

Έχουμε μάθει , μας έχουνε μάθει, να μιλάμε με έναν τρόπο που τελικά οδηγεί στο αντίθετο αποτέλεσμα απ ότι φαινομενικά η δράση μας είχε τη πρόθεση να κάνει. Εκεί που θα "ακουμπήσουμε" τη συνείδηση μας , σε ότι συγκεντρώνεται η δύναμη του ανθρώπινου νου, αυτό διαστέλλεται. Έτσι λοιπόν μια "διαμαρτυρία" κατά στην ουσία δίνει ενέργεια στο υποκείμενο αντί να το εξασθενίσει. Σε ότι είμαστε ενάντιοι στην ουσία το δυναμώνουμε εν αγνοία μας. Ακόμη κι αν εκδηλώσουμε δράση σε βάρος αυτού του θέματος επίσης το "ενεργοποιούμε".

Αυτό που "σκοτώνει" είναι η απαξίωση του αρνητικού κι η εστίαση στο αντίστοιχο θετικό του. Η σκέψη ως αόρατο δημιουργικό εργαλείο δε πρέπει να εκχωρείται σε αυτό που δεν θέλουμε αλλά σ' αυτό που πραγματικά επιθυμούμε. Είμαστε υπέρ της ειρήνης αλλά μιλάμε για τον πόλεμο,είμαστε υπέρ της αφθονίας αλλά διαδηλώνουμε κατά της φτώχειας. Παγκόσμιες ημέρες κατά , σε βάρος κλπ. Δε ξέρω αν όλα αυτά έχουν γίνει σκόπιμα αλλά το αποτέλεσμα είναι πολύ πιο σοβαρό απ ότι φαίνεται και δεν είναι μόνο ότι το τελικό αποτέλεσμα συντηρεί τελικά ακριβώς αυτό που θέλουμε να εξαλείψουμε αλλά ταυτόχρονα χαμηλώνουμε τις δονήσεις μας και τις επιτρέπουμε να σέρνονται σε όλα τα αρνητικά.

Η δόνηση είναι η μουσική νότα που εκπέμπουμε και σύμφωνα με τη ποιότητα της έλκουμε στη ζωή μας τα πάντα Καθώς λοιπόν διαδηλώνουμε "κατά" συντονιζόμαστε άθελα μας στην άρνηση , στο συναίσθημα που αυτό εμπεριέχει κι η δόνηση μας χαμηλώνει εξαιρετικά. Το ίδιο γίνεται με τη διασπορά αρνητικών ειδήσεων κυρίως όταν πρόκειται για εντυπωσιασμό , χρησιμοποιώντας βαρύγδουπες φράσεις που φοβίζουν το πλήθος. Όλα στο βωμό του καλού και της προφύλαξης του κόσμου. Σας υπενθυμίζω ότι ο Δούρειος Ίππος δεν ήταν δώρο.

Τα μισά και πλέον άρθρα που κυκλοφορούν κινδυνολογώντας είναι αβάσιμα γεμάτα παραπληροφόρηση με ελλειπή στοιχεία και περιέχουν ένα μικρό ποσοστό αλήθειας που τελικά πνίγεται απ το ψέμα.

Έχω διασταυρώσει πάρα πολλά αλλά δε θα τα ονομάσω. Ο καθένας ας τα ερευνήσει κι ας τα εξακριβώσει μόνος του στην ώρα του. Το σημαντικό όμως είναι να μη γινόμαστε "παπαγαλάκια" των παπαγάλων, κανάλια διασποράς αρνητικών δονήσεων εξυπηρετώντας έτσι τα σχέδια της μαύρης πλευράς.

Θέλουμε την πληροφόρηση για να λάβουμε τα μέτρα μας αλλά χρειαζόμαστε και την προφύλαξη, δε θέλουμε να μάθουμε τι θα μας "δηλητηριάσει" θέλουμε και το αντίδοτο. Συνεπώς πριν διαδώσουμε μια "επικίνδυνη" είδηση ας φροντίσουμε να ερευνήσουμε και ποια είναι η ασπίδα μας. Τίποτε στη φύση δεν είναι μόνο αρνητικό άρα κάπου υπάρχει και το αντίστοιχο θετικό της, γιατί εμείς στεκόμαστε μόνο στον ένα πόλο κι ειδικά τον καταστροφικό;

Αν θέλουμε τη χαρά ας μιλάμε γι αυτήν, αν θέλουμε την ειρήνη ας μιλάμε γι αυτήν,αν θέλουμε την αφθονία ας μιλάμε γι αυτήν. Ας μάθουμε να μιλάμε γιατί ο τρόπος που μιλάμε και σκεφτόμαστε χτίζει τις αξίες μας ,πολλές φορές ενεργειακές κι αόρατες αλλά όλα είναι αόρατα πριν γίνουν ορατά. εν τούτοις ισχυρές.

Αν θέλουμε να συντονιστούμε και να έλξουμε το θετικό πρέπει να "κοιτάξουμε" προς τη πλευρά του κι ας αφήσουμε οπίσω τον "σατανά"

Να θυμάστε ότι τα θαύματα βρίσκονται στα πάνω ράφια της ζωής

Παιδική ευφυία

Παιδική ευφυίαΠως μειώνουμε την παιδική ευφυία στο 50%
Τα παιδιά στο νηπιαγωγείο έχουν ευφυΐα που φτάνει στο 98%. Με την συνεχή εκπαίδευση πάνω σε συγκεκριμένα πρότυπα, μειώνεται στο 50%
Άθλιο εκπαιδευτικό σύστημα βασισμένο σε καταστροφική μεθοδολογία. Ο Σερ Κεν Ρόμπινσον κάνει μια διασκεδαστική και έντονα συγκινητική πρόταση για τη δημιουργία ενός εκπαιδευτικού συστήματος που να γαλουχεί (αντί να υπονομεύει) τη δημιουργικότητα.
Παρακολουθήστε το βίντεο:

Είναι η Γη σφαιρική;

Είναι η Γη σφαιρική;Από πότε γνωρίζουμε ότι η Γη είναι σφαιρική: Κατ΄ αρχήν θα πρέπει να έχουμε υπ΄ όψη μας ότι η σφαιρικότητα του πλανήτη μας δεν είναι προφανής με γυμνό μάτι και παρόλο που το σχήμα του συμπεραίνεται «εύκολα» από τις εκλείψεις της σελήνης, καθώς πάνω της προβάλλεται η «φιγούρα» του, ούτε έτσι μπορεί κανείς να είναι σίγουρος, αν δεν υπάρχει μια προηγούμενη γνώση.

Η τάση να πιστεύουμε ότι η ανθρωπότητα κατέκτησε ορισμένες επιστημονικές γνώσεις μέσα από τον απλό δρόμο της παρατήρησης των φυσικών στοιχείων, μας κάνει τελικά να αγνοούμε το πρακτικό μέρος του προβλήματος, θυσιάζοντας την αλήθεια στο βωμό των κυρίαρχων συστημάτων, τα οποία, για να διαιωνίσουν την ισχύ τους, κάνουν τον άνθρωπο να πιστεύει, ότι αυτός μόνο με τη νόηση και τον υλισμό κατόρθωσε να γκρεμίσει τα τείχη της άγνοιάς του.

Με το αμφίβολο φως αυτών τω φαναριών, μπορεί κανείς να πιστέψει ότι, από τις πυραμίδες της Αιγύπτου μέχρι τη συγγραφή της «Μαχαμπαράτα» – λαμπρός πυρήνας της οποίας είναι η «Μπαγκαβάτ Γκίτα» – τα πράγματα εξελίχτηκαν και αποκτήθηκαν γνώσεις από σύμπτωση και όχι από ένα σύνολο νόμων, που η δύναμή τους μεγεθύνθηκε από τη φαντασία. Μήπως δεν δημιουργήθηκε η εντύπωση στον 20ο αιώνα, ότι οι ζωγραφιές στα σπήλαια της Αλταμίρα, ήταν καρικατούρες κάποιου Γάλλου καλλιτέχνη; Και ότι οι πυραμίδες της Αμερικής ήταν απλές συσσωρεύσεις χώματος για τη προφύλαξη ενός μικρού ναού από κάτω;

Όταν ένας ερευνητής αντιμετωπίζει το πρόβλημα του πώς η ανθρωπότητα κατόρθωσε να λύσει τα πρώτα αινίγματα και να διαμορφώσει την ύλη σ΄ ένα υπάκουο εργαλείο ενός νου με φαντασία, δεν μπορεί να μη του περάσει η ιδέα ότι ορισμένες γνώσεις και εργαλεία, τέλεια σε σχήμα, όπως η βελόνα ή το αγκίστρι, δόθηκαν στον άνθρωπο από ανώτερα όντα.

Πραγματικά από «κάτι» μπορεί να παραχθεί ένα τεράστιο φάσμα φυσικών και μεταφυσικών προϊόντων. Το να ισχυριστεί όμως κάποιος, ότι όλα αυτά έγιναν από το τίποτα, είναι αντίθετο στη λογική και στους νόμους της φύσης που μας κυβερνούν. Γι΄ αυτό το λόγο είναι κατανοητό το πώς διατυπώθηκαν ορισμένες νεο-υλιστικές αντιλήψεις σύμφωνα με τις οποίες κάποια πολιτισμένα όντα, από απόμακρα σημεία του διαστήματος, έφτασαν με τα σκάφη τους στη γη και έδωσαν στον πρωτόγονο άνθρωπο τα πρώτα στοιχεία του πολιτισμού.

Δεν υπάρχει όμως καμιά σαφής ένδειξη για μια τέτοια θέση, ενώ, από την άλλη πλευρά, σύμφωνα με τις ίδιες τις παραδόσεις των αρχαιότερων λαών, οι πρώτες γνώσεις αποδίδονται σε θεούς και πνεύματα που ακόμα κατοικούν ανάμεσά μας, αν και τώρα πια δεν μπορούμε να αντιληφθούμε την παρουσία τους με την ίδια ευκολία όπως στη Χρυσή Εποχή.

Οι υποστηρικτές των νέο-υλιστικών αντιλήψεων μπορούν να αντιτείνουν ότι, για ένα πρωτόγονο άνθρωπο, ένα διαστημικό σκάφος και κάποια όντα με σκάφανδρα, θα φαίνονταν σαν «θεοί» και θα έπαιρναν αυτό τον χαρακτηρισμό. Όμως αυτός ο χωρίς νόηση «πρωτόγονος άνθρωπος» δεν βρέθηκε ποτέ στις απαρχές της σημερινής ανθρωπότητας. Σ΄ όλες τις εποχές υπήρχαν «άγριοι» σε διάφορες αναλογίες πληθυσμού.
Ποτέ όμως δεν εκφράστηκε απ΄ αυτούς κάποια θέληση για πρόοδο, αλλά το αντίθετο. Στην πραγματικότητα, όσο περισσότερο επιστρέφουμε στην Πρώτο-ιστορία, τόσο ανακαλύπτουμε ότι, οι μεγάλοι πολιτισμοί προέρχονταν πάντα από κάποιους άλλους, και αυτό μας οδηγεί στο να θεωρήσουμε ότι ο άνθρωπος έχει πολύ μεγαλύτερη ηλικία απ΄ ό,τι πιστεύεται, αν και έχουν σημειωθεί κάποιες ελάχιστες μεταβολές στην όψη του κατά τα τελευταία δεκάδες χιλιάδες χρόνια.
Έτσι, σαν φιλόσοφοι, χωρίς να απορρίπτουμε εντελώς καμιά δυνατότητα, αλλά ούτε και να δεχόμαστε σαν θετικό αυτό που δεν έχει αποδειχθεί, μπορούμε να επισημάνουμε, με τα πολύ φτωχά δεδομένα που διαθέτουμε, ότι η ανθρωπότητα απέκτησε, έχασε και επανέκτησε τη γνώση για τη σφαιρικότητα της γης αρκετές φορές, αν και πρέπει να σκεφθούμε ότι ένας πυρήνας «Μυημένων» διατήρησε κρυφό το φως της γνώσης στη διάρκεια των γκρίζων εποχών.

Σε αναζήτηση αποδεικτικών στοιχείων που δεν μπορούν να χαρακτηριστούν σαν «ανακαλύψεις» ούτε σαν «πρωτότυπα», αλλά μάλλον σαν αντανακλάσεις άλλων παλαιότερων, μπορούμε να επισημάνουμε τη «Σούρια Σιντχάντα», ινδουιστικό κείμενο του 20ου αιώνα π.κ.ε., το οποίο περιλαμβάνει ένα ποίημα με τίτλο «Κυκλώνοντας τη Γη» στο οποίο εκφράζεται η αντίληψη για το σφαιρικό σχήμα της Γης.

Από την άλλη μεριά, στο επικό ποίημα του Ετάνα, συλλαμβάνεται η ιδέα ενός πλανήτη που πλέει σ΄ ένα μέσο με χαρακτηριστικά λεπτότερα του αέρα. Στο ποίημα αυτό υπάρχουν στοιχεία από σουμεριακές παραδόσεις του 27ου αιώνα π.κ.ε. Ανάλογες αντιλήψεις εκφράζονται και στο αιγυπτιακό «Βιβλίο του Κρυφού Οίκου», του 15ου αι. π.κ.ε. καθώς και στο μεταγενέστερο εβραϊκό «Βιβλίο του Ενώχ», του 2ου αιώνα.

Ερωτικά Υποτελείς

Ερωτικά ΥποτελείςΗ ασφυκτική αγάπη, οι σχέσεις εξάρτησης, μας κλέβουν τις αληθινές σχέσεις.
Ωραίος σαν θεός και μέγας κυνηγός. Ο Ενδυμίων. Μια μέρα παρασύρθηκε και συνέχισε να κυνηγά ως αργά. Ο ήλιος έδυσε κι εκείνος εξακολουθούσε να καταδιώκει το θήραμά του μέχρι που η λαμπερή σελήνη ανέβηκε στον ουρανό. Και καθώς αρμένιζε γαλήνια στο στερέωμα έστρεψε το βλέμμα της στη Γη. Κοίταξε κάτω και τον είδε. Κι εκείνος αυτήν. Και τότε συνέβη κάτι παράξενο. Δέθηκαν με κάτι σαν μάγια. Έναν έρωτα που καθήλωσε τον Ενδυμίωνα.

Όμως για να ενωθεί με την ουράνια αγαπημένη του έπρεπε να πέσει σε έναν παράξενο ύπνο, λέει ο μύθος, κι από εκείνη τη βραδιά εξακολουθούσε να κοιμάται ενώ μέσα στον ύπνο του ερωτοτροπούσε με τη θεά Σελήνη κάνοντας μαζί της 50 κόρες. Τόσες, όσοι οι σεληνιακοί μήνες που μεσολαβούσαν ανάμεσα σε κάθε αρχαία ολυμπιάδα. Ο έρωτας του Ενδυμίωνα και της Σελήνης έμεινε παροιμιώδης για την καθήλωση στην οποία τον οδήγησε. Ο κυνηγός είχε γίνει θήραμα.
Η συμβολική σημασία του αξύπνητου αλλά δραστήριου ερωτικά ύπνου του ήταν μια υπόμνηση γι αυτό που μας συμβαίνει όταν ερωτευόμαστε: μια υπνωτισμένη προσκόλληση του νου σε ένα ερωτικό αντικείμενο. Από μια άποψη όλοι οι έρωτες μας υπνωτίζουν και μας προκαλούν ένα είδος καθήλωσης τουλάχιστον όσο διαρκεί το πρώτο διάστημα, του μέλιτος. Όμως, όταν περάσει η πρώτη «τρέλα» ο ένας από τους δυο μισοξυπνάει. Και τότε αλίμονό του εκείνου που τα μάτια του είναι ακόμα θολά από τον ύπνο και εξακολουθεί να κοιτάζει μαγεμένος τον ερωτικό του σύντροφο. «Μέσα στη νύχτα μαγεμένος ο Ενδυμίων από την ετερόφωτη Σελήνη δεν υποψιάζεται ούτε τη σκοτεινή πλευρά της» γράφει ο ποιητής Νίκος Αντωνάτος περιγράφοντας μια πραγματικότητα που αφορά εκείνους που προσδένονται ασφυκτικά στο ερωτικό άρμα του συντρόφου τους και δεν καταφέρνουν να ξεκολλήσουν ακόμα και χρόνια μετά, όταν περάσει όλο το εύλογο και παράλογο διάστημα του έρωτα.
Λες και ζουν και υπάρχουν μόνο για τον άλλο. Οι δικές τους ανάγκες, τα δικά τους γούστα, ο εαυτός τους εξαφανίζονται. Ο άλλος αναγορεύεται σε παντοδύναμο θεό που έχει τη δύναμη να επιφέρει την πιο ακραία ευτυχία ή δυστυχία στον ψυχισμό του ερωτικά υποτελούς. Τον ανεβάζει στα ουράνια ή τον καταβαραθρώνει στα Τάρταρα με μια λέξη, μια κίνηση, μια άρνηση να σηκώσει το τηλέφωνο ή μια θερμή ματιά. Τα πάντα διογκώνονται και αποκτούν τεράστια σημασία, ακόμα και το πετάρισμα των βλεφάρων.

O άνθρωπος – Κισσός
Εκείνοι που αγαπούν ασφυκτικά αγκαλιάζουν σαν κισσός. Ταυτόχρονα διαπερνώνται από ριπές ζήλιας αν ο σύντροφός τους κοιτάξει αλλού και βυθίζονται στην πιο μαύρη απελπισία με την αδιαφορία του. Σαν βρέφη που αποκόπτονται βίαια από τον μαστό της μάνας τους θρηνούν σπαρακτικά με την απομάκρυνσή του. Πώς γεννιέται όμως αυτή η ασφυκτική αγάπη; Είναι βαθιά ψυχολογική εξάρτηση; Υπόλειμμα από την εποχή που είμαστε ένα με τη μητέρα μας; Απόπειρα να ξαναβρούμε έναν απωλεσθέντα παράδεισο; Ή μήπως πρόκειται για την αναβίωση μιας σχέσης από προηγούμενη ζωή; Σύμφωνα με τη θεωρία της μετενσάρκωσης όλοι έχουμε ανοιχτούς λογαριασμούς και ημιτελείς καταστάσεις από το παρελθόν, από άλλες ζωές.
Ανάμεσά τους υπάρχουν κάποιες συναισθηματικές εκκρεμότητες. Σχέσεις που έμειναν μετέωρες. Κάτι τις διέκοψε απότομα. Ο ένας από τους δυο πέθανε ή χρειάστηκε να φύγει μακριά ή εξαναγκάστηκε για διάφορους λόγους να εγκαταλείψει τη σχέση. Εκείνος που έμεινε πίσω κράτησε μέσα του το σοκ του χωρισμού και μια ανεκπλήρωτη βαθιά ανάγκη που καταγράφηκε στην ψυχή του αφήνοντας μια αίσθηση αγωνίας και ανασφάλειας. Έτσι, όταν ξανασυναντά σε επόμενη ζωή το αγαπημένο πρόσωπο έχει την τάση να προσδεθεί επάνω του για να μην το ξαναχάσει. Η θεωρία της μετενσάρκωσης δίνει με αυτόν τον τρόπο μια εξήγηση για τις έντονες σχέσης εξάρτησης.
Μια άλλη παρεμφερής προσέγγιση υποστηρίζει πως οι ασφυκτικές σχέσεις δημιουργούνται ανάμεσα σε αδελφές ψυχές που όταν ξανασυναντούν η μια την άλλη προσδένονται με ισχυρότατα δεσμά. Σαν αυτά που περιγράφει ο Πλάτων στο Συμπόσιό του για τους ανθρώπους που ήταν κάποτε στρογγυλοί και που ο Δίας διαχώρισε κι από τότε ψάχνουν το άλλο τους μισό που σαν το συναντήσουν το αγκαλιάζουν μεθυσμένοι από χαρά και δεν ξεκολλάνε πια. Πίσω από όλες τις θεωρίες και τους μύθους διαφαίνεται πάντα ένας ψυχολογικός παράγων. Μια ανάγκη για επανασύνδεση. Μια βαθύτερη λαχτάρα για έναν άρρηκτο δεσμό. Πρόκειται για τη βαθιά νοσταλγία της ψυχής μας που αποζητά ξανά την πρώτη της αγάπη, δηλαδή την μακαριότητα της σύνδεσής της με το Όλον, το Θεό. Όμως, στην καθημερινότητα αυτό παίρνει άλλες μορφές. Η πιο κοινή είναι οι ερωτικές μας εμμονές.

Οι Ναρκομανείς του Έρωτα
Κάπως, κάποτε όλοι το διαπιστώσαμε από πρώτο χέρι πως υπάρχουν έρωτες που μας κάνουν και βγάζουμε φτερά. Αλλά υπάρχουν κι άλλοι έρωτες που μας τα δένουν. Σφιχτά, τόσο σφιχτά που ξεχνάμε ότι τα έχουμε και νομίζουμε πως το μόνο που μας μένει είναι να αρπαχτούμε από το αγαπημένο πρόσωπο. Για να υψωθούμε με τα δικά του φτερά. Για να έχουμε λόγο ύπαρξης, αξία ως άνθρωποι και για να έχει η ζωή μας νόημα και χαρά. Κι έτσι γινόμαστε φόρου υποτελείς στην αγάπη.
Συμπεριφερόμαστε σαν ναρκομανείς. Αυτός ο χαρακτηρισμός μάλιστα δεν είναι καν μια υπερβολή αλλά μια επιστημονική αλήθεια. Οι ψυχολόγοι δεν διστάζουν να επισημάνουν πως εκτός από τους εθισμένους στα ναρκωτικά και το αλκοόλ, υπάρχουν και οι εθισμένοι στην αγάπη. Προσδένονται ασφυκτικά πάνω σε ένα άλλο πρόσωπο και ζουν τη ζωή τους μέσα από αυτό. « Ακόμα κι αν χρειαστεί να αποκηρύξει τη βάφτισή του, όλα τα σκεύη και τα σύμβολα για τη σωτηρία της ψυχής του, είναι τόσο δέσμιος του έρωτά της ώστε εκείνη μπορεί να κάνει, να ξεκάνει και να ξανακάνει ό,τι θέλει σ’ αυτόν όσο η πείνα του γι αυτήν κυριαρχεί σαν θεός μέσα του» γράφει ο Σαίξπηρ στον Οθέλλο.
Μέγας γνώστης της ανθρώπινης ψυχής και των παθών της ο μεγάλος αυτός συγγραφέας έχει άλλη μια ακόμα πιο ζοφερή περιγραφή της ερωτικής υποτέλειας. Μάλιστα, αναγνωρίζοντας ότι όντως πρόκειται για μια κατάσταση ύπνωσης την τοποθετεί στο «Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας». Εκεί, η μαγικά ερωτοχτυπημένη ηρωίδα του απογυμνώνεται από κάθε αξιοπρέπεια καθώς ζητιανεύει την ερωτική εύνοια του αγαπημένου της. « Είμαι σκυλί σου» του λέει «κι όσο εσύ με δέρνεις τόσο σου κουνάω την ουρά μου.
Λοιπόν σαν τέτοιο μεταχειρίσου με, κλώτσα με, χτύπα με, παράτησέ με, χάσε με, μόνο την άδεια δώσε μου σε μένα την ανάξια να τρέχω το κατόπι σου». Λες κι η ίδια της η ζωή κρεμόταν από την παρουσία του. Λες και κάθε αξία που θα μπορούσε να έχει, εκείνος της την έδινε. Ακόμα και με την περιφρόνησή του. Ποιος άραγε θα μπορούσε ποτέ να νιώσει έτσι παρά μόνο εκείνος που με κάποιο τρόπο έχει ξεχάσει τον εαυτό του και βρίσκεται σε κάτι βαθύτερο κι από ύπνο. Σε κατάσταση νάρκης. Σαν τον Ενδυμίωνα.

Τα βήματα της απεξάρτησης
Φαίνεται λοιπόν πως κάπως έτσι βιώνεται πράγματι γιατί όπως προκύπτει εκείνος που παγιδεύεται στον ερωτικό εθισμό αποκτά τη συμπεριφορά του ναρκομανούς. Αποζητά ξανά και ξανά με απόγνωση την παρουσία και την ανταπόκρισή του ερωτικού του αντικειμένου κι όταν δεν την έχει υποφέρει από ένα κανονικό στερητικό σύνδρομο που συμπεριλαμβάνει και σωματικά συμπτώματα. Παθαίνει ταχυπαλμίες ή λιποθυμικές τάσεις.
Πέφτει σε κατάθλιψη και παραίτηση. Κυριεύεται από έντονη νευρικότητα κι απελπισία. Τελικά, αισθάνεται ανημπόρια να τα βγάλει πέρα στη ζωή χωρίς την «αγάπη» του άλλου γι αυτό και μια μερίδα ψυχολόγων προτείνουν ειδικά προγράμματα απεξάρτησης στηριγμένα στα 12 βήματα όπως αυτά των Ανώνυμων Ναρκομανών ή Ανώνυμων Αλκοολικών. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως όσοι πάσχουν από ερωτικό εθισμό υποφέρουν βαθιά και στην ψυχή και στο σώμα γιατί μέσα τους, στο ίδιο το σώμα τους μαίνονται οι χημικές θύελλες.
Ειδικές μελέτες του εγκεφάλου αποκαλύπτουν πως ένας νευροδιαβιβαστής, η φαινυλεθυλαμίνη, μια ουσία που εκκρίνεται όταν είμαστε ερωτευμένοι προκαλεί συναισθήματα ευφορίας και ενθουσιασμού μαζί με μια έντονη υπερδιέγερση. Κάθε φορά που νιώθουμε κύματα μακαριότητας και αγαλλίασης να μας τυλίγουν καθώς συναντάμε τον άνθρωπο που είμαστε ερωτευμένοι, στον εγκέφαλό μας έχει παραχθεί μια νέα «δόση» αυτής της ουσίας. Δεν είναι λοιπόν απλά σχήμα λόγου αλλά βιοχημική πραγματικότητα όταν μερικοί λένε στον αγαπημένο τους «είσαι το ναρκωτικό μου».

Οι Ερωτικά Υποτελείς και οι Φυγάδες
Υπάρχουν δυο βασικές κατηγορίες παικτών στο ερωτικό παιχνίδι: εκείνοι που είναι πρόθυμοι να γίνουν ερωτικά υποτελείς κι εκείνοι που προσπαθούν να κρατηθούν μακριά από τον κίνδυνο της ερωτικής δέσμευσης. Οι εξαρτημένοι και οι αντι-εξαρτημένοι. Οι δεύτεροι βγάζουν πύρινους λόγους για τις αρετές της μοναχικότητας, της αυτοδιάθεσης και της ελευθερίας ενώ οι εξαρτημένοι δεν κουράζονται ποτέ να παραθέτουν τις χαρές της συντροφικότητας, του μοιράσματος και της στοργικής στενής σχέσης.
Αν και συνήθως αυτοκατατασσόμαστε σε μια από τις δυο κατηγορίες υπάρχει το ενδεχόμενο ακόμα και ο αντι-εξαρτημένος να «κολλήσει» σε μια σχέση. Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να εξηγηθεί ως μια συνάντηση με τον σύντροφο που κάποτε σε άλλη ζωή χάθηκε προτού προλάβει η σχέση να φθαρεί. Κατά κανόνα πάντως επιλέγουμε έναν από τους δύο ρόλους . Όμως, ενώ οι ερωτικά υποτελείς και οι φυγάδες παραμένουν μόνιμα στο στρατόπεδό τους έχουν παράλληλα τον τρόπο τους να βρίσκουν ο ένας τον άλλο.
Αν κοιτάξετε γύρω σας, ή και στη ζωή σας, θα δείτε πως αυτοί οι διαφορετικοί μεταξύ τους τύποι έλκονται αμοιβαία. Δημιουργούν σχέσεις τις οποίες ο εξαρτημένος επιδιώκει να είναι στενές, υποστηρικτικές και αυτοκόλλητες ώστε να κάνουν τα πάντα μαζί, ενώ ο αντι-εξαρτημένος διεκδικεί το δικαίωμά του στην ελευθερία, στην απόσυρση και στην αυτοδιάθεση. Ποιος έχει δίκιο; Στην πραγματικότητα κανείς. Και οι δυο φοβούνται εξίσου.
«Οι αντι-εξαρτημένοι φοβούνται να ανοιχτούν, να δεσμευτούν, να αφήσουν την καρδιά τους ανοίξει και να αγαπήσει γιατί ρισκάρουν τον τρομερό πόνο της απόρριψης ή της εγκατάλειψης. Οι ερωτικά εξαρτημένοι αρπάζονται από τον άλλον για να μη νιώθουν τη μοναξιά τους, το κενό , τον βαθύ πόνο που υπάρχει μέσα τους» γράφει στο βιβλίο του “Face to face with Fear” o δρ. Tόμας Τρομπ.

Δεν αντέχω τη μοναξιά!
Ο μεγαλύτερος τρόμος του ερωτικά εξαρτημένου είναι να μείνει μόνος του ή να μην αγαπιέται. Γι αυτό συχνά δημιουργεί απελπισμένες σχέσεις και καταβάλει εξίσου απελπισμένες προσπάθειες να τις διατηρήσει. Προσπαθεί να ευχαριστήσει τον πολύτιμο άλλο, να τον κολακέψει, να προσαρμοστεί στις επιθυμίες και τις παραξενιές του και σιγά –σιγά δίχως να το καταλάβει καταλήγει ικέτης της αγάπης του. Με τον καιρό χάνει τα δικά του όρια, την αίσθηση του εαυτού του.
Οι υποχωρήσεις του υπονομεύουν την ατομική του αίσθηση αξιοπρέπειας και αξίας και τότε αισθανόμενος πως δεν αξίζει και πολλά γίνεται ακόμα πιο υποχωρητικός και πρόθυμος να ικανοποιήσει τον σύντροφό του. Όσο πιο πολύ χάνει τον εαυτό του στον άλλο τόσο περισσότερο γαντζώνεται επάνω του για να υπάρχει. Μέσα σ’ αυτόν τον φαύλο κύκλο ο συναισθηματικά εξαρτημένος αναπτύσσει έναν περίτεχνο τρόπο χειρισμού: υπερπροσφέρει, γίνεται χίλια κομμάτια και ύστερα θυματοποιείται νιώθοντας κατά βάθος θυμό και για τον εαυτό του και για τον άλλο.
Αν μάλιστα αυτός ο άλλος είναι ο τύπος του αντι-εξαρτημένου θα αντιμετωπίζει όλη αυτή την υπερπροσφορά σαν μια ασφυκτική αγκαλιά νιώθοντας καταπίεση, απειλή αλλά και ενοχές. Ο ερωτικά υποτελής σύντροφός του θα φροντίσει να του τις καλλιεργήσει. Τα παράπονα του για αδιαφορία, έλλειψη συναισθηματισμού και διαθεσιμότητας τον κάνουν και νιώθει ακόμα εντονότερη τη διάθεση να αποσυρθεί στα ενδιαφέροντά του και να απομακρυνθεί από τη σχέση που πλέον τη νιώθει σαν βάρος αν όχι σαν διώκτη του. Έτσι ξεσπά ανάμεσα στο ζευγάρι ο τρίτος παγκόσμιος. Κανείς δεν έρχεται πρόσωπο με πρόσωπο με τις πραγματικές ανάγκες του.

Όταν γκρεμίζονται οι ψευδαισθήσεις
Όλοι είμαστε αιχμάλωτοι του μικρού παιδιού μέσα μας. Εκείνου που πίστεψε πως μόνο του δεν αξίζει και δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα και πως πρέπει να βρει κάποιον που θα του δώσει αξία και ασφάλεια. Εκείνου που πίστεψε πως όλοι αργά ή γρήγορα εγκαταλείπουν, φεύγουν ή πεθαίνουν. Ο εξαρτημένος ρίχνει το βάρος στον σύντροφό του δίχως να αναλαμβάνει τις ευθύνες του εαυτού του περιμένοντας από αυτόν να του θεραπεύσει τη βαθιά υπαρξιακή του μοναξιά. Ο αντι-εξαρτημένος αρνείται με τη σειρά του να συνειδητοποιήσει τη βαθιά του ανάγκη για συντροφικότητα και ζεστασιά κι έτσι αποσύρεται στον ιδιωτικό του κόσμο για να νιώσει ασφαλής.
Μολονότι εμφανίζεται πιο αυτάρκης η περίφημη μοναχικότητά του γίνεται η ασπίδα του και κρύβεται πίσω της για να μην αισθανθεί τον φόβο του πληγωμένου παιδιού που κατοικεί μέσα του και πάσχει από βαθύ φόβο εγκατάλειψης. «Καλύτερα να παραιτηθεί κανείς από την ψευδαίσθηση ότι μπορεί να βρει έναν σύντροφο που θα τον καταλάβει και θα τον αγαπήσει αληθινά. Άλλωστε, φροντίζω μόνος μου τον εαυτό μου πολύ καλύτερα. Το να ανοιχτώ και να εμπλακώ σε μια στενή ερωτική σχέση δεν έχει νόημα. Αργά ή γρήγορα θα καταλήξει κι αυτή σε μια νέα απογοήτευση». Με αυτές τις ψευδαισθήσεις τρέφει τον εαυτό του ο φυγάς των στενών σχέσεων ενώ ο ερωτικά υποτελής έχει πειστεί πως κάπου υπάρχει ο τέλειος σύντροφος.
Εκείνος που θα τον καταλάβει πραγματικά, θα τον αγαπήσει και θα διώξει μακριά του κάθε σκιά πόνου και μοναξιάς. Σε όποια από τις δύο θέσεις κι αν βρισκόμαστε πιστεύουμε εξίσου σε παραμύθια. Στην πραγματικότητα, μέχρι να αποφασίσουμε να κάνουμε ψυχολογική δουλειά με τον εαυτό μας, κανείς δεν βλέπει τον σύντροφό του όπως είναι. Απλώς προβάλλουμε ο ένας στον άλλο τους φόβους ή τις ανεκπλήρωτες ανάγκες μας. Για εκείνους που έχουν μεγάλη συναισθηματική προσκόλληση στον σύντροφό τους είναι προφανές πως χρειάζεται να ξαναβρούν τον εαυτό τους. Να τον νοιαστούν προσωπικά αντί να περιμένουν από τον άλλον να το κάνει γι αυτούς.
Και να τολμήσουν να κάνουν πράγματα μόνοι τους ή να πάρουν πρωτοβουλίες που δεν συμπεριλαμβάνουν τον σύντροφό τους όπως το να πάνε με άλλη παρέα μια εκδρομή. «Τι νιώθω ; Τι θέλω πραγματικά; Πώς μπορώ να δείξω έμπρακτη αγάπη και φροντίδα στον εαυτό μου; Μήπως ήρθε η ώρα να μου αφιερώσω προσωπικό χρόνο και να με τιμήσω;» Ιδού 4 βασικά ερωτήματα με τα οποία μπορεί ο συναισθηματικά εξαρτημένος να ξεκινήσει το συναρπαστικό ταξίδι που θα τον οδηγήσει και πάλι στον εαυτό του και θα του επιστρέψει την ενέργειά του πίσω. Και αυτός όπως και ο αντι-εξαρτημένος χρειάζεται να βρουν το θάρρος να κοιτάξουν με αληθινή εντιμότητα τον εαυτό τους. Αυτή είναι τελικά μια πανανθρώπινη αλήθεια που όσο δεν την αντικρίζουμε θα συνεχίζουμε να χτίζουμε και να γκρεμίζουμε σχέσεις εσαεί.

Εσένα, τον Εαυτό σου αναζητάς
Ενήλικες που ερωτοτροπούμε ενώ τα πληγωμένα και φοβισμένα παιδιά μέσα μας πεινούν και διψούν για αγάπη και αποδοχή. Και πίσω από αυτά τα παιδιά, στο βάθος του είναι μας, σαλεύει κάτι ακόμα βαθύτερο: μια υπαρξιακή λαχτάρα για επανασύνδεση με έναν εαυτό τέλειο και ολοκληρωμένο που δεν έχει ανάγκη να βρει κάποιον για να συμπληρωθεί. Είναι ήδη πλήρης. Από την κατάσταση της πληρότητάς του μπορεί να δημιουργήσει ολοκληρωμένες σχέσεις επεκτείνοντας τον εαυτό του και ακτινοβολώντας τη χαρά και την αγάπη του στους άλλους.
Αυτή είναι η βαθύτερη θεραπεία του υπαρξιακού μας διαχωρισμού. Το ξαναθυμήθηκα σε ένα πρόσφατο ταξίδι στην Κωνσταντινούπολη όπου παραβρέθηκα σε μια σέμα, μια τελετή περιστρεφόμενων Δερβίσηδων. Φεύγοντας αγόρασα ένα βιβλίο με ποιήματα του αρχηγού του τάγματος, του μεγάλου σούφι μυστικιστή του 13ου αιώνα Τζελαλεντίν Ρουμί. Στην πρώτη σελίδα αποκαλύπτει το μεγάλο μυστικό των σχέσεων: «Αν μπορέσεις αληθινά να κοιτάξεις το πρόσωπο του Αγαπημένου θα δεις τον εαυτό σου σε Εκείνον. Εσύ είσαι ο οίκος εσύ και ο οικοδεσπότης. Δεν υπάρχει κανείς άλλος εκτός από εσένα άλλωστε. Εσένα, τον εαυτό σου είναι που αναζητάς. Εσένα.»

Υπήρχε ζωή πριν το Ιντερνετ;

Υπήρχε ζωή πριν το Ιντερνετ;«Πολύ γρήγορα, κανένας δεν θα θυμάται τη ζωή πριν από το Iντερνετ. Τι σημαίνει αυτό το αναπόφευκτο γεγονός;». Με αυτή την ερώτηση αρχίζει ο Καναδός δημοσιογράφος Μάικλ Χάρις το πρώτο του βιβλίο, «Το τέλος της απουσίας» (The End of Absence: Reclaiming What We’ve Lost in a World of Constant Connection, εκδ. Current).

Για να φτάσει σε μια απάντηση, ο Μάικλ Χάρις «χτενίζει» όσα έχουν απομείνει από την προ Iντερνετ ζωή μας, ξεχωρίζοντας τα πράγματα που θα πάρουμε μαζί μας στον δικτυωμένο κόσμο από τα, συχνά πολύτιμα, πράγματα που θα αφήσουμε πίσω. Η ακόρεστη όρεξή μας –για πληροφορίες, ερεθίσματα, επιβεβαιώσεις– θα εξακολουθήσει να είναι μαζί μας. Όταν όμως όλες αυτές οι ανάγκες ικανοποιούνται αμέσως μόλις γίνονται αντιληπτές, η αξία που τους αποδίδουμε μπορεί να υποτιμηθεί.

Χωρίς αυτές τις απουσίες, χωρίς τα συναισθήματα στέρησης, υποστηρίζει ο Χάρις, «κινδυνεύουμε να κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας πιστεύοντας ότι τα πράγματα έχουν μικρότερη σημασία». Αναφέρει το παράδειγμα της εταιρείας De Beers, η οποία «αποθηκεύει τα διαμάντια της για να προκαλέσει τεχνητή έλλειψη, δίνοντάς τους μεγαλύτερη αξία». Η κουλτούρα της αφθονίας προκαλεί καταναλωτική υποτίμηση και εκτρέφει ένα αόριστο συναίσθημα ανικανοποίητου.

Ακόμα και η θεμελιακή πράξη του στοχασμού μπορεί να υπονομευθεί εάν η αδράνεια –όταν, για παράδειγμα, περιμένουμε το λεωφορείο– αντικατασταθεί με την εύκολη διασκέδαση που προσφέρει το κινητό τηλέφωνο. Οπως συμβαίνει και με τη μεγάλη μουσική, οι παύσεις αποτελούν εξίσου μέρος της ανθρώπινης εμπειρίας όσο και τα ηχηρά κρεσέντο. Δεν υπάρχει έμπνευση χωρίς στοχασμό.

Ο Μάικλ Χάρις δεν είναι δογματικός, ούτε κανένας ηλικιωμένος Λουδίτης. Αντιθέτως, χρησιμοποιεί μια πολύ στέρεη επιχειρηματολογία, ακολουθώντας τα βήματα συγγραφέων όπως ο Νίκολας Καρ, του οποίου το βιβλίο «The Shallows» είχε τεράστια επίδραση στην κατανόησή μας για τον τρόπο που το Ιντερνετ μεταλλάσσει το μυαλό μας. Προσπαθώντας να κατανοήσει καλύτερα τις ανησυχίες του, έχει μιλήσει με εκατομμυριούχους του Διαδικτύου, ειδικούς των υπολογιστών, επιστήμονες διαφόρων ειδικοτήτων, ακόμα και ψηφιακά ρομπότ. Και το συμπέρασμά του είναι αρκετά μετρημένο.

Παραθέτοντας λόγια του Σενέκα, ο Χάρις τονίζει την ανάγκη να συνδυάζουμε τη μοναξιά με το πλήθος «και να καταφεύγουμε εναλλάξ σε αμφότερα». Όπως οι άνθρωποι έχουν τη δυνατότητα να αρνηθούν στον εαυτό τους την υπερβολική κατανάλωση λιπαρών και ζάχαρης που το σώμα τους έχει μάθει να λαχταράει, το ίδιο θα πρέπει να δείχνουμε περίσκεψη απέναντι στην τεχνολογία. «Κάθε τεχνολογία θα σε αποξενώσει από κάποιο τμήμα της ζωής σου. Αυτή είναι η δουλειά της. Η δική σου δουλειά είναι να το πάρεις χαμπάρι». Μόνο κάνοντάς το αυτό μπορεί η τελευταία γενιά που γνώρισε τον προ Ιντερνετ κόσμο να διασφαλίσει ότι εκείνοι που ακολουθούν θα εκτιμήσουν όσα κινδυνεύουν να χαθούν.