Παρασκευή 21 Μαΐου 2021

ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ: ΣΟΦΟΚΛΗΣ - Ἀντιγόνη (134-161)

ἀντιτύπᾳ δ᾽ ἐπὶ γᾷ πέσε τανταλωθεὶς [στρ. β]
135 πυρφόρος ὃς τότε μαινομένᾳ ξὺν ὁρμᾷ
βακχεύων ἐπέπνει
ῥιπαῖς ἐχθίστων ἀνέμων.
εἶχε δ᾽ ἄλλᾳ τὰ μέν,
ἄλλα δ᾽ ἐπ᾽ ἄλλοις ἐπενώ-
μα στυφελίζων μέγας Ἄ-
140 ρης δεξιόσειρος.

ἑπτὰ λοχαγοὶ γὰρ ἐφ᾽ ἑπτὰ πύλαις
ταχθέντες ἴσοι πρὸς ἴσους ἔλιπον
Ζηνὶ τροπαίῳ πάγχαλκα τέλη,
πλὴν τοῖν στυγεροῖν, ὣ πατρὸς ἑνὸς
145 μητρός τε μιᾶς φύντε καθ᾽ αὑτοῖν
δικρατεῖς λόγχας στήσαντ᾽ ἔχετον
κοινοῦ θανάτου μέρος ἄμφω.

ἀλλὰ γὰρ ἁ μεγαλώνυμος ἦλθε Νίκα [ἀντ. β]
τᾷ πολυαρμάτῳ ἀντιχαρεῖσα Θήβᾳ,
150 ἐκ μὲν δὴ πολέμων
τῶν νῦν θέσθαι λησμοσύναν,
θεῶν δὲ ναοὺς χοροῖς
παννυχίοις πάντας ἐπέλ-
θωμεν, ὁ Θήβας δ᾽ ἐλελί-
χθων Βάκχιος ἄρχοι.

155 ἀλλ᾽ ὅδε γὰρ δὴ βασιλεὺς χώρας,
Κρέων ὁ Μενοικέως, ‹. . .› νεοχμὸς
νεαραῖσι θεῶν ἐπὶ συντυχίαις
χωρεῖ τίνα δὴ μῆτιν ἐρέσσων,
ὅτι σύγκλητον τήνδε γερόντων
160 προύθετο λέσχην,
κοινῷ κηρύγματι πέμψας;

***
Και τον αντιδούπησε η γη, όταν χάμω βροντήχτηκε
με τη δάδα στο χέρι του, αυτός
που μ᾽ ορμή τότε ξώφρενη
φαρομανώντας φυσούσε
μ᾽ άγριων ανέμων ριπές·
μα αυτά τού ηρθαν αλλιώς,
κι άλλη στους άλλους φύλαγε μοίρα ξεκάνοντάς τους
140 ο μέγας Άρης, δεξιός παραστάτης μας.

Γιατί εφτά στις εφτά πύλες λοχαγοί τους
ίσοι με ίσους σε δικούς μας αντικρύ παραταγμένοι
φόρον άφησαν στο Δία τον τροπαιούχο
τις ολόχαλκες αρματωσιές των,
έξω από τους άθλους δυο, που από τον ίδιο
τον πατέρα γεννημένοι και τη μάνα,
διπλό στήσανε κοντάρι κι ο ένας του άλλου νικητής
κοινό θάνατο έχουν πάρει.

Μ᾽ αφού μας ήρθεν η Νίκη, —μεγάλο της τ᾽ όνομα—
φέρνοντας χάρη αντίχαρη
στην πολυάρματη Θήβα της,
150 τους πολέμους πια τώρα
που περάσαν ξεχάσετε,
και στων θεών όλων τους ναούς
χορούς να στήσομε ας πάμε ολονύχτιους, κι ομπρός ας σέρνει
το χορό ο Βάκχος, της Θήβας τραντάχτορας.

Αλλά νά του Μενοικέα ο γιος ο Κρέοντας,
ο νέος βασιλιάς της χώρας, μ᾽ αυτές τώρα
που μας ήρθαν συντυχιές απ᾽ τους θεούς,
κατά δω προβαίνει. Τάχα
ποιά βουλή μέσα στο νου του ν᾽ αναδεύει,
για να στείλει και την έκτατη αυτή σύναξη
160 των γερόντων συγκαλέσει
με μια για όλους προσταγή;

Αρχαία Ελληνική Γραμματολογία: 2. Αρχαϊκή εποχή (700-508 π.Χ.)

2.4.Β.iii. Ελεγείες

Στις ελεγείες ανήκουν όλα τα ποιητικά έργα που είναι γραμμένα σε ελεγειακό δίστιχο, ένα δίστιχο όπου ο πρώτος και μεγαλύτερος στίχος του ταυτίζεται με τον δακτυλικό εξάμετρο στίχο του έπους, και ο δεύτερος, λίγο μικρότερος, αποτελεί διπλή επανάληψη του πρώτου μέρους ενός δακτυλικού εξαμέτρου. Η μικρότερη δυνατή ελεγεία απαρτίζεται από ένα μόνο δίστιχο, οι άλλες από μιαν ακολουθία από δίστιχα, όσα χρειαστούν.

Η λέξη ἐλεγεία (ἐλεγεῖον, ἔλεγος) είναι μικρασιάτικη, ίσως φρυγική, αλλά η αρχική σημασία της μας είναι άγνωστη. Στην αρχαιοελληνική και ρωμαϊκή παράδοση η ελεγεία συνδέεται πολλαπλά με τον θρήνο· καθώς μάλιστα ως ποιητικό είδος η ελεγεία πρωτοεμφανίστηκε στη μικρασιατική Ιωνία, φαίνεται πιθανό η απώτερη προέλευσή της να είναι από τον ανατολίτικο θρήνο, όπως π.χ. τον περιγράφει ο ποιητής της Ιλιάδας (Ω 719-76). Ανατολική προέλευση είχε πιθανότατα και το μουσικό όργανο που συνόδευε την εκφορά της ελεγείας, ο αυλός. Ο πολυχρωματικός, μακρόσυρτος, διαπεραστικός ήχος του συνταιριάζει και αυτός απόλυτα με το θρηνητικό κλίμα.[1]

Αινιγματικός είναι και ο τρόπος εκφοράς του ελεγειακού διστίχου. Σε γενικές γραμμές μπορούμε να φανταστούμε έναν αρχιτραγουδιστή να τραγουδά τον πρώτο στίχο και γύρω του ένα Χορό να παρεμβαίνει, επαναλαμβάνοντας ένα μέρος του στίχου που μόλις άκουσε. Αυτός ο τρόπος απαντά στις επιτάφιες τελετές, αρχαίες και νεότερες, όταν σαν Χορός οι παριστάμενοι στηρίζουν το κεντρικό πρόσωπο του θρήνου· απαντά όμως και σε άλλες, ανοιχτόκαρδες κοινωνικές εκδηλώσεις, όπως στα συμπόσια, όταν ένας πάρει να τραγουδά και ολόκληρη η παρέα συμμετέχει στο τραγούδι του, παρεμβάλλοντας γυρίσματα ή επαναλαμβάνοντας, μισόν ή ολόκληρο, τον στίχο που μόλις έχει ακούσει.[2]

Όποια και αν ήταν η μακρινή προέλευση και ο αρχικός τρόπος εκφοράς της, στα ιστορικά χρόνια που τη συναντούμε η ελεγεία έχει ολοκληρώσει τη μορφολογική της τελείωση και έχει επεκταθεί σε πολλά και ποικίλα θεματικά πεδία. Ουσιαστικά, οι λυρικοί ποιητές μπορούσαν να εκφράσουν σε ελεγειακά δίστιχα οποιοδήποτε συναίσθημα, σκέψη κλπ.· και όταν μιλούμε για πολεμικές, ερωτικές, πολιτικές και γνωμικές ελεγείες, άλλο δεν κάνουμε πάλι από το να ξεχωρίζουμε τις μεγαλύτερες και πιο συνηθισμένες κατηγορίες.

Έχοντας αναπτυχτεί στην Ιωνία και ακολουθώντας δακτυλικά μέτρα και ρυθμούς, η ελεγεία φυσικό ήταν να υιοθετήσει και την ποιητική γλώσσα του έπους· όμως και πάρα πέρα: ιδιαίτερα σε θέματα όπως ο πόλεμος, όπου το έπος είχε προηγηθεί, οι ελεγειακοί ποιητές βλέπουμε να έχουν δεχτεί πλήθος επικές επιδράσεις, να υιοθετούν όχι μόνο λέξεις και εκφράσεις αλλά και σκέψεις και εικόνες που μας είναι γνωστές από την Ιλιάδα και την Οδύσσεια.
-------------------------------
1. Θρηνητικές ελεγείες υπήρξαν σίγουρα πολλές· όμως δε σώθηκε παρά μόνο μία, αυτή που έγραψε ο Αρχίλοχος όταν σε ένα ναυάγιο χάθηκαν πολλοί Παριανοί.

2. Έτσι εκφέρονται σήμερα τα λαϊκά δίστιχα (μαντινάδες, στιχουπλάκια, κοτσάκια κλπ.), που συχνά αυτοσχεδιάζονται από τον πρώτο τραγουδιστή, όπως και τα μοιρολόγια.

Ο πόνος και η δυσφορία

Ο πόνος και η δυσφορία είναι λέξεις που χρησιμοποιούμε για να περιγράψουμε μια συγκεκριμένη ενεργειακή κατάσταση εντός του σώματος μας και συγκεκριμένα εντός του συναισθηματικού μας κόσμου. Αυτή λοιπόν η ενεργειακή κατάσταση που αντιλαμβανόμαστε, δια μέσου του σώματος μας και των συναισθημάτων μας ως δυσφορική, κρύβει συνήθως ένα φορτίο, το οποίο δεν έχουμε επιτρέψει ουδέποτε να γίνει μέρος του οργανικού μας συνόλου και είναι αυτό που προκαλεί τη δυσφορία.

Δυστυχώς όμως, τα δυσάρεστα συναισθήματα που νιώθουμε, τα ερμηνεύουμε ως απόρροια της συμπεριφοράς κάποιου άλλου απέναντί μας ή κάποιας εξωτερικής κατάστασης, αλλά αυτό είναι απλά ένα συμπέρασμα στο οποίο καταλήγει η σκέψη μας και τίποτα παραπάνω. Επιπλέον, σε επίπεδο διανοητικό, το δυσάρεστο βίωμα μας φαίνεται ως κάτι το απεχθές, το εχθρικό, το αφύσικό και κάτι από το οποίο χρειάζεται άμεσα να απαλλαγούμε.

Ο χειρισμός των δυσάρεστων συναισθημάτων

Χάρη στη περιορισμένη αντιληπτική μας ικανότητα, να δούμε την αλήθεια που κρύβεται πίσω από τα δυσάρεστα συναισθήματα και να προβούμε στον κατάλληλο χειρισμό τους, η αυτοματοποιημένη μας αντίδραση βασίζεται συνήθως στο φόβο, τον οποίο ακολουθεί η περίφημη «αντίσταση».

Αυτή η ψυχική δυσφορία, που αισθανόμαστε και που επαναλαμβάνεται τακτικά στη ζωή μας, είναι λες και μας χτυπάει την πόρτα ανά τακτά διαστήματα, προκειμένου να της ανοίξουμε και να περάσει μέσα ώστε να πάρει τη θέση της στην εστία του σπιτιού μας. Θυμίζει κάτι από τα μικρά παιδιά που αν και τα έχουν μαλώσει οι γονείς τους, εκείνα τρέχουν πίσω σ’ αυτούς και παρακαλούν να χωθούν στην αγκαλιά τους προκειμένου να πάρουν πάλι τη δικαιωματική τους θέση στην καρδιά τους και να κατευνάσουν το άγχος που αυτή η παροδική απομάκρυνση τους δημιουργεί.

Δυστυχώς, από τη στιγμή που γεννιόμαστε μαθαίνουμε, βάσει παραδείγματος, να φοβόμαστε και να αντιστεκόμαστε στον πόνο με το να προσπαθούμε να τον ελέγξουμε, να τον ελαχιστοποιήσουμε, να τον παγώσουμε, με το να προσπαθούμε να μας αποσπούμε την προσοχή, ή να μας ναρκώνουμε για να μη νιώθουμε. Είναι λες και τα δυσάρεστα συναισθήματα είναι οι εχθροί μας, από τους οποίους πρέπει να απαλλαγούμε πάση θυσία. Και επειδή δεν την έχουμε αμφισβητήσει ποτέ, αυτή τη καλά μαθημένη συνήθεια, δεν αναλογιζόμαστε ποτέ την πιθανότητα μια οποιαδήποτε εμπειρία ψυχικής δυσφορίας να είναι σκόπιμη και χρήσιμη. Μπορεί να είναι ο μόνος τρόπος που έχει το σώμα μας να μας δείξει ότι κάτι έχουμε αφήσει έξω από την πόρτα, ένα αποτύπωμα που ίσως προσπαθεί εναγωνίως να μας περάσει το μήνυμα ότι περιμένει να του ανοίξουμε για να αναγνωρίσουμε το ουσιαστικό του πρόσωπο προκειμένου να επανασυνδεθεί με την υπόλοιπη «οικογένεια» και να επέλθει η χαρά και η οικογενειακή αρμονία.

Η ανάγκη να είμαστε συναισθηματικά διαθέσιμοι

Όταν λοιπόν αντιμετωπίζουμε ένα παιδί που γκρινιάζει και επιμένει είναι καλό να μην του αποσπούμε την προσοχή, να μην του τάζουμε δώρα, να μην το καθίζουμε μπροστά σε μια οθόνη και κυρίως να μην φανταζόμαστε ότι θα το ξεπεράσει και αυτό με κάποιο μαγικό τρόπο. Είναι βοηθητικό να στρεφόμαστε προς την ανάγκη του, όσο παράλογη και αν μας φαίνεται και να μην επιμένουμε στη δική μας. Είναι αυτές οι στιγμές που χρειάζεται να είμαστε συναισθηματικά διαθέσιμοι απέναντι του και συντονισμένοι στο παρόν με αυτό που πραγματικά του συμβαίνει και όχι να αντιδρούμε στη βάση της δικής μας δυσκολίας και του «δράματος» που βιώνουμε εκείνη τη στιγμή και σχεδόν πάντα δεν έχουμε ιδέα τί το πυροδοτεί.

Έτσι, το παιδί θα λάβει το μήνυμα ότι όταν δυσκολεύεται είναι σημαντικό να ανταποκρίνεται σε αυτό που του συμβαίνει, να το αναγνωρίζει, να το εκφράζει και να το αποδέχεται ως έχει, και σε δεύτερο χρόνο να μπαίνει σε δράση, αναλόγως με την κατάσταση που αντιμετωπίζει. Όταν απλά αντιδρούμε στις καταστάσεις, ουσιαστικά δρούμε βάσει ανεπίλυτων δικών μας θεμάτων. Όταν βιαζόμαστε να επιβάλουμε τη δική μας θέση, δεν συνομιλούμε με τον άλλον αλλά συνδιαλεγόμαστε με την έλλειψη επίγνωσης του δικού μας ασυνείδητου.

Σαφώς το ιδανικό είναι να γνωρίζουμε από που προέρχονται οι δικές μας συναισθηματικές δυσκολίες ώστε να μην τις προβάλουμε στους άλλους και κυρίως στα παιδιά.

Ωστόσο είναι σημαντικό να γνωρίζουμε ότι όταν ένα παιδί δυσκολεύεται, τότε στρέφεται στον ενήλικα γονέα του προκειμένου να μπορέσει να αυτορυθμιστεί, δηλαδή να ησυχάσει.

Δηλαδή χρησιμοποιεί τους μετωπιαίους λοβούς του ενήλικα για να μπορέσει να εξισορροπήσει τη δική του δυσκολία και να καταλαγιάσει το άγχος που το κατακλύζει, μέχρι να μπορέσουν οι δικοί του μετωπιαίοι λοβοί να αναπτυχθούν και να αναλάβουν τα ηνία.

Όταν βιώνουν οι ενήλικες ψυχική δυσφορία

Θυμίζει λίγο τους επιβάτες ενός καραβιού που αντιλαμβάνονται ότι κάτι δεν πάει καλά με το καράβι και στρέφονται προς τον καπετάνιο. Αν ο καπετάνιος στέκεται μπροστά στο γεγονός με τόλμη, εκπέμπει μια σιγουριά στις πληροφορίες που μεταφέρει, εξηγεί με σαφήνεια τι ακριβώς συμβαίνει και δίνει πιθανές λύσεις στο πρόβλημα, τότε και οι επιβάτες καθησυχάζονται και ίσως δείξουν και την ανάλογη προθυμία να γίνουν αρωγοί στο έργο της εξόδου από την κρίση. Όταν όμως ο καπετάνιος είναι άφαντος, ανεπαρκής, απόμακρος ή σε πανικό, τότε αναμενόμενο είναι και στους επιβάτες να επικρατήσει η αναρχία ή το χάος.

Ευτυχώς που τα παιδιά είναι σε θέση, λοιπόν, να επικοινωνούν την ανησυχία τους με τους ενήλικες που τα φροντίζουν. Ωστόσο στην περίπτωση των ενηλίκων, τη δική μας δηλαδή, όταν νιώθουμε μια ψυχική δυσφορία καλώς την αισθανόμαστε και ευτυχώς την αισθανόμαστε, αλλά δεν χρειάζεται να στραφούμε προς τα έξω για να την αλλάξουμε, τουλάχιστον σε πρώτο χρόνο. Η δυσφορία που νιώθουμε είναι απλά ένα βοηθητικό και φιλικό εισερχόμενο μήνυμα που μας ειδοποιεί να ανοίξουμε την πόρτα σε κάτι που δεν έχουμε δει, ώστε να πάρει τη θέση του στο σύστημα μας που δεν μπορεί να θεωρείται αρτιμελές χωρίς αυτό.

Τα συμπτώματα της δυσφορίας μας είναι οι αντανακλάσεις ή η ηχώ από κάποια ιστορία του παρελθόντος μας, που συνεχίζει να κάνει την εμφάνιση της ως μια δυσάρεστη συναισθηματική αίσθηση.

Και είναι υγιές, να μας επιτρέπουμε να αισθανθούμε αυτή τη δυσφορία και να την συνοδεύσουμε μέχρι να ενσωματωθεί στο όλον και να πάψει να είναι το απόκληρο παιδί. Είναι η άσχημη αίσθηση που ήρθε ως απάντηση σε κάποια ερμηνεία που δώσαμε σε κάποιο γεγονός στο μακρινό μας παρελθόν αλλά αντισταθήκαμε να νιώσουμε και συνεχίζουμε να αρνούμαστε κατά κάποιο τρόπο να αισθανθούμε.

Με λίγα λόγια είναι όλα αυτά τα «δυσάρεστα» συναισθήματα που, μόλις ξεπροβάλλουν, σπεύδουμε να καταπιέσουμε, δηλαδή να τα πιέσουμε προς τα κάτω, προς τον χώρο των κρυφών και αζήτητων, δημιουργώντας ένα ενεργειακό μπλοκάρισμα. Τι στιγμή όμως που θα αντιμετωπίσουμε αυτά τα συναισθήματα, όπως καλούμαστε να φροντίσουμε ένα παιδί συναισθηματικά, δηλαδή με άνευ όρων αποδοχή και χωρίς κριτική διάθεση, επέρχεται, σταδιακά, ελεύθερη η ροή στη συναισθηματική ενέργεια και είναι λες και σπάνε οι αλυσίδες που μας κρατούν δέσμιους στις δυσκολίες της παιδικής μας ιστορίας και αφήνουμε πίσω το «δράμα» που αναπαράγουμε στη ζωή μας.

Η έννοια του πολιτισμού

Από τη χρήση του πρώτου εργαλείου ή όπλου (π.χ ακατέργαστου λίθου) ως την κατάκτηση του διαστήματος ο άνθρωπος έχει πραγματοποιήσει μία θριαμβευτική πορεία για τη γνώση του κόσμου και τη βελτίωση των όρων της ζωής του. Όλα τα επιτεύγματα του ανθρώπου που προάγουν τη ζωή του αποτελούν τον πολιτισμό. Οι τρόποι καλλιέργειας της γης, οι κανόνες συμβίωσης μέσα στην κοινωνία, οι νόμοι που θεμελιώνουν οργανωμένο κράτος, οι επιστήμες, τα τεχνικά μέσα, τα καλλιτεχνικά δημιουργήματα, η γλώσσα, η θρησκεία, όλα συναποτελούν τον ανθρώπινο πολιτισμό.

Η κουλτούρα, (που οφείλεται στη γερμανική λέξη Kultur), σημαίνει την καλλιέργεια του πνεύματος, την παιδεία αλλά και το σύνολο της πνευματικής παράδοσης και δημιουργίας ενός κοινωνικού συνόλου. Η κουλτούρα είναι υποσύνολο του πολιτισμού.

Για να μελετήσουμε αυτή τη ευρεία έννοια του πολιτισμού μπορούμε να την αναλύσουμε στις παρακάτω επιμέρους κατηγορίες που οι ειδικοί ονομάζουν τομείς του πολιτισμού:

α. Οικονομική ζωή. Είναι όλη η προσπάθεια του ανθρώπου να εξασφαλίσει την τροφή του, το ντύσιμο του, το σπίτι του με όσες ανέσεις μπορεί. Εκφράζεται με κάθε μορφή παραγωγής και μεταποίησης αγαθών (γεωργία, κτηνοτροφία, αλιεία, βιοτεχνία, βιομηχανία) και κατανάλωσης. Ενδιάμεσες φάσεις ανάμεσα στην παραγωγή και την κατανάλωση είναι η μεταφορά ,η συντήρηση και το εμπόριο των αγαθών. Ένα κριτήριο σύγχρονης αντίληψης για τη λειτουργία της οικονομικής ζωής μιας κοινωνίας τείνει να είναι το να απολαμβάνει ο καθένας το προϊόν του μόχθου του και οπωσδήποτε όχι λιγότερα από όσα είναι απαραίτητα για τις υλικές και πνευματικές ανάγκες του.

β. Κοινωνική ζωή. Είναι το σύνολο των διαπροσωπικών σχέσεων που δημιουργεί η συμβίωση των ατόμων μέσα στην κοινωνία. Μερικές από τις σχέσεις αυτές είναι ο αμοιβαίος σεβασμός, η συνεργασία, η αλληλεγγύη, η ίση μεταχείριση και η δικαιοσύνη.

Η μελέτη της κοινωνικής ζωής αναφέρεται σε θέματα όπως τα παρακάτω: γένεση της κοινωνικής ζωής, αναγκαιότητά της, σκοποί της κοινωνικής οργάνωσης, λειτουργία της κοινωνίας, προβλήματά της.

γ. Ηθική. Η δραστηριότητα του ατόμου μέσα στην κοινωνία είναι δυνατόν να επηρεάζει τη ζωή των άλλων θετικά ή αρνητικά. Γι αυτό είναι ανάγκη να προσδιορίζονται κανόνες συμπεριφοράς, που ορίζουν τα πλαίσια δράσης και ελευθερίας του ατόμου. Οι κανόνες που αποδέχονται και εφαρμόζουν τα μέλη μιας κοινωνίας αποτελούν την ηθική της.

δ. Πολιτεία. Μερικοί κανόνες συμπεριφοράς (π.χ. σεβασμός της ζωής ή της προσωπικής ιδιοκτησίας του άλλου) είναι τόσο θεμελιακοί για την ομαλή κοινωνική συμβίωση, ώστε η τήρησή τους να θεωρείται υποχρεωτική και η παραβίασή τους να αποδοκιμάζεται έντονα από την κοινή γνώμη. Τέτοιους κανόνες οι κοινωνίες τους θεσπίζουν ως νόμους, συνήθως γραπτούς (θετό δίκαιο) και τιμωρούν τους παραβάτες.

Έτσι διαμορφώνεται σταδιακά η κρατική εξουσία, που πρέπει να αντιπροσωπεύει τα συμφέροντα και τη βούληση όλων των πολιτών.

Η μελέτη της έννοιας της πολιτείας, περιλαμβάνει τη γένεση της πολιτείας, τη δομή και λειτουργία της, και όργανα και τις αρμοδιότητές τους, τα δικαιώματα του πολίτη κλπ.

ε. Θρησκεία. Η θρησκευτική πίστη είμαι υπόθεση προσωπική για τον καθένα και απαντάει στα μεγάλα και εναγώνια ερωτήματα -που ακόμα δεν ερμηνεύει η επιστήμη- για την προέλευση του κόσμου και της ζωής, την πιθανή ύπαρξη του Θεού και τη σχέση του με τους ανθρώπους.

Η θεωρεία της θρησκείας εξετάζει τη γένεση της θρησκευτικής ιδέας, την επιμέρους διδασκαλία των θρησκειών κλπ. Όλες οι θρησκείες έχουν και κάποιον ηθικό κώδικα, που συνήθως υποδείχνει στους πιστούς καθήκοντα πιο πολλά και ποιοτικά, διάφορα από εκείνα που απαιτεί η κοινή γνώμη και επιβάλει ο νόμος. Βασικά στοιχεία της θρησκείας είναι: το δόγμα, η λατρεία και η ηθική.

στ. Επιστήμη. Είναι όλες οι οργανωμένες γνώσεις του ανθρώπου για τη φύση, για την κοινωνία και τον εαυτό του. Οι ειδικοί χωρίζουν τις επιστήμες σε φυσικές, μαθηματικές, κοινωνικές (επιστήμες του ανθρώπου). Σκοπός της επιστημονικής έρευνας είναι η εύρεση της αλήθειας.

ζ. Τεχνική – Τεχνολογία. Όταν τα πορίσματα της επιστήμης τα χρησιμοποιούμε για πρακτικές εφαρμογές (π.χ. το νόμο διαστολής των σωμάτων τον λαμβάνουμε υπόψη για την τοποθέτηση σιδηροτροχιών) δημιουργούμε την τεχνική. Όλες μαζί οι τεχνικές μέθοδοι αποτελούν ότι ονομάζουμε τεχνολογία.

η. Τέχνη. Το συναίσθημα του ωραίου είναι έμφυτο. Όταν ο άνθρωπος θαυμάζει το ωραίο στη φύση ή στα ανθρώπινα έργα, εκφράζει την καλαισθησία του. Αν ο ίδιος δημιουργεί κάτι ωραίο, γιατί του αρέσει ή γιατί επιθυμεί με αυτό να συγκινήσει ή να διδάξει τους άλλους (π.χ. ένα ποίημα ή ζωγραφικό πίνακα), τότε δημιουργεί τέχνη. Η καλαισθητική αυτή τάση του ανθρώπου ως θεατή ή ως δημιουργού του ωραίου διαπιστώνεται από τα προϊστορικά χρόνια (εποχή των σπηλαίων).

θ. Γλώσσα. Οι ανθρώπινες μονάδες επικοινωνούν μεταξύ τους, με κινήσεις συμβολικές (π.χ. κατάφαση ή άρνηση, με κίνηση των ματιών ή των χεριών κλπ). Ανώτερος τρόπος επικοινωνίας είναι με τις μορφές της τέχνης. Αλλά το κυριότερο μέσο επικοινωνίας, πλουσιότερο, σαφέστερο και τελειότερο είναι η γλώσσα. Πως και πότε παρουσιάστηκε η γλώσσα (ως μέσο συνεννόησης, ως εικόνα και τελικά ως γραφή σχηματοποιημένη) είναι προβλήματα επιστημονικά. Βέβαιο όμως είναι ότι η γλώσσα βρίσκεται σε διαρκή εξέλιξη και προσαρμογή, ανάλογα με τις ανάγκες επικοινωνίας των ανθρώπων. Με τη γλώσσα εκφράζονται και διασώζονται οι ιδέες, προάγεται η επιστήμη, και ο πολιτισμός γενικότερα, καλλιεργείται ο διάλογος και η συνεννόηση των ανθρώπων.

Κάθε άτομο γίνεται κοινωνός του πολιτισμού και μόνο με το γεγονός ότι γεννήθηκε και μεγάλωσε μέσα σε κάποια κοινωνία (μαθαίνει γλώσσα, συνήθειες, πρακτικές γνώσεις κλπ). Κάθε κοινωνία μεταδίδει τον πολιτισμό της στην επόμενη γενιά με την παράδοση και με την εκπαίδευση.

Το άτομο συνήθως δε μένει παθητικός δέκτης του πολιτισμού, αλλά με τον τρόπο του και ανάλογα με τις ικανότητές του κάτι τροποποιεί και βελτιώνει π.χ. μπορεί να ανακαλύψει ένα καινούριο φάρμακο στην ιατρική, να κάνει ένα νέο πείραμα στην Χημεία, να βελτιώσει μια μέθοδο καλλιέργειας κλπ.

Έτσι γίνεται και δημιουργός και φορέας του πολιτισμού.

Αντινομίες του πολιτισμού: Με τον όρο εννοούμε τη θετική και αρνητική διάσταση του πολιτισμού.

Στα θετικά γνωρίσματα του πολιτισμού συγκαταλέγονται η ανάπτυξη της καθαρής γνώσης (επιστήμη) και η τεχνολογική επανάσταση, η εξάπλωση των δημοκρατικών θεσμών, η βελτίωση του βιοτικού επιπέδου, η ενίσχυση του διεθνισμού, η άνοδος του πνευματικού επιπέδου κ.ά.

Ωστόσο, διαπιστώνονται έντονα αρνητικά στοιχεία όπως λ.χ. η γενικευμένη αλλοτρίωση το πνεύμα υλισμού και ευδαιμονισμού, η καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος, η έξαρση των ανισοτήτων σε παγκόσμιο επίπεδο αλλά και στις δυτικές χώρες, η απειλή της ειρήνης, η παραβίαση των ανθρώπινων δικαιωμάτων.

Μην μετανιώνεις. Δεν υπάρχει εισιτήριο για το παρελθόν

Μην μετανιώνεις. Δεν υπάρχει εισιτήριο για το παρελθόν. Ότι έγινε δεν μπορεί να αλλάξει. Ανήκει στην ιστορία που μας διαμορφώνει.

Μπορούμε όμως να επιλέξουμε το πώς θα αντιδράσουμε από εκεί και έπειτα. Να αποφασίσουμε να διδαχτούμε και να αναπτυχθούμε μέσα από κάθε εμπειρία που βιώνουμε.

Πρέπει να αγκαλιάζουμε όλα όσα μας συμβαίνουν. Να αποδεχόμαστε τις μπόρες και τις ηλιόλουστες μέρες με τον ίδιο τρόπο. Να αγαπάμε όλες τις στιγμές μας και να βγαίνουμε νικητές από όλα τα δεινά.

Νικητής θα πει να έχουμε μάθει. Να είμαστε ένα βήμα παραπέρα στην εξελικτική μας πορεία. Να αγαπάμε τον εαυτό μας και όλα όσα φέρουμε μέσα μας, όλα όσα έχουμε ανάγκη να ζήσουμε και ας μοιάζουν λάθος μερικές φορές στα μάτια.

Ας μην κρίνουμε ούτε τον εαυτό μας, ούτε κανέναν. Ο κάθε άνθρωπος έχει ανάγκη να ζήσει συγκεκριμένα πράγματα για να οδηγηθεί εκεί που πρέπει. Η ψυχή μας αναζητά συγκεκριμένα βιώματα για να σπάσει τους κύκλους που τον περιορίζουν.

Μπορούμε να διδαχτούμε μέσα από την ενδοσκόπηση, δίχως να μας «κατακρίνουμε», απλά παρατηρώντας εμάς τους ίδιους πως ενεργούμε. Διορθώνοντας την κάθε μας πράξη που θεωρούμε λάθος, μέσα από την δύναμη της σκέψης, τον οραματισμό προς στο παρελθόν, στην στιγμή εκείνη, αλλάζοντας την στον νου μας. Βελτιώνοντας την καταγραφή αυτή, βελτιωνόμαστε σιγά σιγά και εμείς.

Η ζωή είναι αγάπη, ας αγαπάμε εμάς, το ταξίδι μας, τους γύρω μας, την ζωή.

Η ζωή μοιάζει σαν ένα ταξίδι με τρένο. Υπάρχουν πολλές σιδηροδρομικές γραμμές, που οδηγούν σε πολλούς προορισμούς. Επιλέγεις ποιον δρόμο θέλεις να ακολουθήσεις.

Αγοράζεις εισιτήριο με κάποιο κόστος.

Μπαίνεις στο τρένο και αφήνεσαι στο ταξίδι. Μπορεί να κάνεις πολλές στάσεις..

Να αλλάξεις πολλά τρένα στην πορεία σου..

Όμως ο προορισμός σου είναι εκεί που τελικά θα καταλήξεις.

Όταν φτάσεις στο σημείο που οι επιλογές σου σε οδήγησαν, στον τελικό προορισμό σου, δεν έχεις παρά να νιώθεις ευγνωμοσύνη.

Γιατί αν δεν είχες επιλέξει αυτό το τρένο..

Αν δεν είχες μπει σε αυτό το βαγόνι..

Αν δεν είχες κάνει αυτό το ταξίδι δεν θα κατέληγες να είσαι αυτός που είσαι σήμερα.

Με τις εμπειρίες που σε διαμόρφωσαν, με τους ανθρώπους που σε πλαισίωσαν, με τα νέα όνειρα που έπλασες.

Κατανόηση, η αρετή της καρδιάς

Την κατανόηση δεν μπορείς να την σπουδάσεις δεν μπορεί να στην διδάξει κανείς.

Χρειάζεται να γίνεις φως εσύ για τον εαυτό σου. Χρειάζεται να ψάξεις και να αναζητήσεις μέσα στην ύπαρξή σου, γιατί βρίσκεται ήδη εκεί στον ίδιο τον πυρήνα.

Αν βουτήξεις βαθιά, θα την βρεις. Θα χρειαστεί να μάθεις πώς να βουτάς μέσα στον εαυτό σου, όχι μέσα στις γραφές, αλλά μέσα στη δική σου ύπαρξη.

Ο συναισθηματικά ώριμος άνθρωπος είναι γεμάτος κατανόηση και ξέρει ότι τίποτε δεν είναι όπως φαίνεται. Γνωρίζει ότι πίσω από τις έντονες αντιδράσεις των άλλων ανθρώπων κρύβεται κάποια πληγή που δεν έχει επουλωθεί και κάποιος φόβος που δεν θέλουν αυτοί να φανερώσουν. Έχει πάψει να είναι εγωιστής και να σκέφτεται τον εαυτό του. Έχει σταματήσει να βάζει στους ανθρώπους γύρω του ταμπέλες και να τους τοποθετεί μέσα στο κουτί της ίδιας, επαναλαμβάνουσας και κυλιόμενης συμπεριφοράς.

Δεν παίρνει ποτέ την θέση του ισχυρού αλλά μπορεί να γίνει ένας πολύ καλός ακροατής- εμψυχωτής γιατί έχει βαθιά ενσυναίσθηση της συναισθηματικής κατάστασης του άλλου. Μπορεί να ¨νιώθει¨ τον πόνο του ενώ ταυτόχρονα να αντιλαμβάνεται και τις σκέψεις του. Σαν να είναι και οι δυο στο ίδιο έργο θεατές μόνο που την ταινία την βλέπει μόνο ο ένας. Έχει μάθει πια μέσα από τις εμπειρίες της ζωής του ότι η αληθινή κατανόηση έρχεται μόνο όταν συναντάς τον άλλον μέσα στη μοναδικότητα του και του δίνεις το χώρο και το χρόνο να εκφραστεί.

Όταν σε αυτή την συνάντηση δεν υπάρχουν δυο Εγώ, δυο μυαλά που ανταγωνίζονται για το ποιος θα κυριαρχήσει, για το ποιος έχει δίκιο, για το ποια αλήθεια είναι πιο “αληθινή”, αλλά δυο καρδιές που συναντιόνται και αναγνωρίζουν η μια στην άλλη το μεγαλείο της τότε αυτοί οι δυο άνθρωποι έρχονται σε πραγματική επαφή και μπορούν να ακουστούν πίσω από τις λέξεις, να δουν πίσω από τις εικόνες, να επικοινωνήσουν στην σιωπή. Κι εκεί δεν υπάρχει διαχωρισμός αλλά γίνονται ένα. Δυο σώματα και μια καρδιά που κολυμπά στην βαθιά θάλασσα της κατανόησης.

Για να το καταφέρει όμως κάποιος αυτό πρέπει να ρίξει πολλές φορές μέσα στις συμπληγάδες της ταπεινότητας το Εγώ του. Να σταματήσει να μιλά και να αρχίσει να ακούει. Να σταματήσει το μυαλό του να είναι γεμάτο από τη δική του φωνή, το δικό του πρόβλημα, την δική του άποψη. Να σταματήσει να είναι ¨έξυπνος¨ και να αρχίσει να γίνεται ξύπνιος. Να βουτήξει πολλές φορές μέσα του για να δει και να αγαπήσει το σκιερό Εαυτό του. Να βουτήξει πολλές φορές μέσα του για να αναδυθεί στο τέλος ολόκληρος…

Ο άνθρωπος που δεν έχει κατανόηση για τον ίδιον, που δεν έχει προσεγγίσει τα λιγότερο θελκτικά κομμάτια του εαυτού του, που δεν τα έχει αγαπήσει, δεν μπορεί να έχει κατανόηση για κανέναν άνθρωπο δίπλα του. Πως μπορεί άλλωστε όταν ο άλλος του καθρεφτίζει αυτό που θεωρεί εκείνος αδυναμία ή ακόμα και “μίασμα”.

Μόνο κάποιος που έχει ξεγυμνώσει, έχει αποδεχτεί και αγαπήσει τον εαυτό του μπορεί αυτός να αγαπήσει και να κατανοήσει πλήρως έναν άλλον άνθρωπο. Διαφορετικά πάντα θα υπάρχει μια εκκρεμότητα, μια προσδοκία, μια κρυμμένη μη αποδοχή. Κι όταν αφήσει κάποιος την καρδιά του να τον μετασχηματίσει τότε θα ανακαλύψει ότι και οι άλλοι άνθρωποι έχουν ένα κόσμο μέσα τους πολύ πιο πλούσιο και πολύ πιο όμορφο από ότι μπορούσε ποτέ να φανταστεί.

Η κατανόηση που θα μπορεί να προσφέρει στους ανθρώπους γύρω του θα είναι ένα πολύτιμο δώρο γι’ αυτούς αφού σταδιακά, θα μπορέσουν να δουν κι αυτοί μέσα από τον κατασκευασμένο εαυτό τους ποιοι είναι πραγματικά και θα αρχίσουν κι αυτοί με τη σειρά τους, να μοιράζουν ολόγυρα τους το δώρο της κατανόησης.

Αυτός είναι και ο τρόπος που ο ένας αλλάζει τους πολλούς, χωρίς προσπάθεια, χωρίς εγώ, μόνο με αγάπη…

ην ψάχνεις την αποδοχή. Ζήσε τη ζωή σου ελεύθερα και γέμισε τη ψυχή σου με νέες εμπειρίες

Οι νέες εμπειρίες γεμίζουν την ψυχή, ενώ η ανάγκη γι' αποδοχή την αδειάζει. Οι νέες εμπειρίες είναι κάτω απ’ τον έλεγχο σου ενώ η άποψη των άλλων όχι…

Ποτέ μην θυσιάσεις εμπειρίες μόνο και μόνο επειδή δεν είναι αποδεχτές από τους άλλους. Σε μια έρευνα που διεξήχθη σε 12.000 ανθρώπους, βρήκε πως τα άτομα που αναζητούν νέες εμπειρίες είναι πιο ευτυχισμένα απ’ τα άτομα που κυνηγούν υλικά αγαθά.

Το κυνήγι της αποδοχής δεν πρόκειται να τελειώσει ποτέ πολύ απλά γιατί δεν θέτεις εσύ τα όρια αλλά το άτομο που προσφέρει την αποδοχή. Ακόμα, η ηρεμία σου θα εξαρτάται απ’ το αν θα πάρεις αποδοχή ή όχι.

Απ’ την άλλη, η δημιουργία νέων εμπειριών προσφέρει μακροπρόθεσμη αξία στην ζωή σου – είναι ένα είδος επένδυσης που δεν χάνει ποτέ την αξία του. Έρευνες έχουν δείξει ότι εμπειρίες που ήταν δύσκολες, άλλαξαν πιο γρήγορα και πιο θετικά τα άτομα που ενεπλάκησαν σ’ αυτές απ’ ότι εμπειρίες που ήταν εύκολες και άνετες.

5 Συνέπειες του να έχεις ανάγκη την αποδοχή

#1. Χάνεις την δημιουργικότητα σου

Είναι αδύνατο να είσαι δημιουργικός όταν αναζητάς συνεχώς αποδοχή απ’ τους άλλους. Οι ιδέες σου είναι τα δικά σου, προσωπικά, δημιουργήματα και δεν γίνεται να τις αλλάζεις ή να τις καταπιέζεις επειδή κάποιος δεν τις εγκρίνει. Αν το κάνεις, μειώνεις δραματικά την μάθηση που πρόκειται να πάρεις βάζοντας σ’ εφαρμογή τις ιδέες σου.

#2. Χάνεις την ταυτότητα σου

Όταν αναζητάς συνεχώς αποδοχή, χάνεις την αίσθηση του εαυτού σου. Οι απόψεις σου και οι συμπεριφορές σου είναι άμεση έκφραση της προσωπικότητας σου. Όσο περισσότερο την καταπιέζεις τόσο περισσότερο χάνει την υπόσταση της.

#3. Η καριέρα σου φτάνει γρήγορα σε τέλμα

Το μονοπάτι που σου ταιριάζει περισσότερο είναι και αυτό που αισθάνεσαι πιο εύκολα την παρόρμηση ν’ ακολουθήσεις. Κανείς δεν μπορεί να κρίνει τα όνειρα σου και το ένστικτο σου.

Αντί να μένεις συγκεντρωμένος για το που θέλεις να φτάσεις, συγκεντρώνεσαι στο τι πρόκειται να πουν οι άλλοι. Σε δεύτερο επίπεδο, δεν πρόκειται ποτέ να κάνεις κάτι σπουδαίο αν περιμένεις να σου προσφέρει κίνητρο κάποιος εξωτερικός παράγοντας.

#4. Βρίσκεσαι συνεχώς σε μια κατάσταση πίεσης και ενοχής

Για να καταφέρνεις συνεχώς να παίρνεις αποδοχή απ’ τους άλλους, θα πρέπει διαρκώς να καταπιέζεις τις δικές σου ανάγκες έναντι των άλλων. Θα προσπαθείς να κάνεις τους άλλους ευτυχισμένους αντί τον εαυτό σου.

Θα ζεις για τους άλλους και όχι για εσένα….

#5. Ζεις στον φόβο

Η συνεχής ανησυχία για το αν θα πάρεις την αποδοχή ή όχι, σε τοποθετεί σε ένα πλαίσιο φόβου. Φοβάσαι μήπως οι αποφάσεις σου δεν γίνουν αποδεχτές και τι συνέπειες θα υπάρξουν έπειτα.

Το παράδοξο με την ανάγκη για αποδοχή βρίσκεται πως όταν αν τα πράγματα δεν πάνε καλά, θα είσαι ο πρώτος που θα δεχτεί τις συνέπειες.

5 Πλεονεκτήματα του να Κυνηγάς Νέες Εμπειρίες

#1. Μαθαίνεις τι να μην κάνεις

Ανάπτυξη σημαίνει να δημιουργείς τις διαδικασίες μέσω των οποίων μαθαίνεις τι δεν θέλεις. Οι εμπειρίες είναι εξαιρετικοί δάσκαλοι επειδή μας δείχνουν όχι μόνο τι χρειάζεται να κάνουμε αλλά και τι χρειάζεται ν’ αποφεύγουμε.

#2. Μαθαίνεις τις αξίες σου και τις δυνάμεις σου

Η αποδοχή απ’ τους άλλους είναι ένας φτωχός τρόπος να καταλάβεις εις βάθος σε τι είσαι πραγματικά καλός. Αν κάποιος έχει ως κεντρική αξία την ασφάλεια, μέσω της άποψης του, θα σε αποτρέψει στο να κυνηγήσεις μια ιδέα ή ένα όραμα.

Όσες περισσότερες εμπειρίες έχεις τόσο πιο γρήγορα θα καταλάβεις τις δυνάμεις σου και τα φυσικά σου ταλέντα.

#3. Γίνεσαι πιο ενδιαφέρον άνθρωπος

Το να κάνεις τα ίδια πράγματα και δραστηριότητες κάθε μέρα δεν είναι εμπειρία. Είναι έλλειψη εμπειρίας και κάτι βαρετό. Κυνηγώντας εμπειρίες όμως, προσφέρεις τις ευκαιρίες στον εαυτό σου να ξεδιπλώσει τα χαρίσματα του.

#4. Οι σχέσεις σου θα δυναμώσουν

Όταν ζεις ξεχωριστές εμπειρίες με άλλα άτομα, οι δεσμοί που σας ενώνουν μένουν για πάντα. Ακόμα, οι άνθρωποι που θα σταθούν δίπλα σου στο κυνήγι νέων εμπειριών, είναι άτομα που σου ταιριάζουν.

#5. Αποκτάς καλύτερη αντίληψη του κόσμου

Οι εμπειρίες, σου προσφέρουν το χάρισμα της στρατηγικής σκέψης. Όταν δοκιμάζεις νέα πράγματα, επεκτείνεις την αντίληψη σου. Ανυψώνεις τον εαυτό σου στο επόμενο επίπεδο και αποκτάς μεγαλύτερη σιγουριά στον εαυτό σου.

Το κυνήγι νέων εμπειριών είναι ένα παράθυρο προς νέους κόσμους που σου δίνουν την δυνατότητα να τους διαμορφώσεις στηριζόμενος στις βαθύτερες αξίες σου.

Το χιούμορ είναι απλώς μια μεταφορά για την αγάπη

Ο Άγιος Πέτρος ετοιμάστηκε για τη δεκαπενθήμερη καθιερωμένη τον άδεια και ο Ιησούς προσφέρθηκε να τον αντικαταστήσει στην πύλη του Παραδείσου, για όσον καιρό εκείνος θα έλειπε.

“Είναι στ’ αλήθεια πολύ εύκολη δουλειά”, είπε ο Πέτρος. “Κάθεσαι στη ρεσεψιόν και μόλις φτάσει κάποιος, τον ρωτάς για τη ζωή του. Χαμογέλα, κάνε τον να νιώσει άνετα και ύστερα στείλ’ τον στην αποθήκη να παραλάβει τις φτερούγες του”.

Την τρίτη μέρα, νωρίς το πρωί, ο Ιησούς είδε ένα σαστισμένο γεροντάκι να προχωράει προς τη ρεσεψιόν.

“Είμαι ένας απλός ξυλουργός”, είπε το γεροντάκι, “και κάποτε είχα ένα γιο. Γεννήθηκε μ’ έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο και δεν υπήρξε κανένας άλλος όμοιος του σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Πέρασε μια μεγάλη μεταμόρφωση παρ’ όλες τις τρύπες που είχε στα χέρια και στα πόδια του. Τον πήραν από κοντά μου για ένα μεγάλο διάστημα, αλλά το πνεύμα του ζει για πάντα. Σε όλο τον κόσμο οι άνθρωποι διηγούνται την ιστορία του”. Ο γέροντας σταμάτησε να μιλάει και ένα δάκρυ κύλησε στα μάγουλά του.

Ο Ιησούς σηκώθηκε με τα χέρια απλωμένα. Είχε κι Εκείνος δακρύσει από τη συγκίνηση, και τον έσφιξε στην αγκαλιά του. “Πατέρα”, φώναξε. “Πέρασε τόσος καιρός!” Το γεροντάκι έριξε μια ματιά πάνω από τα χοντρά του γυαλιά, τον κοίταξε εξεταστικά και απορημένα, και ύστερα είπε: “Πινόκιο;”

Το χιούμορ είναι ένα δώρο- για κάποιους είναι ένα δώρο από το Θεό. Όταν μπορούμε να γελάμε με τον εαυτό μας χωρίς να θυσιάζουμε την αυτοεκτίμησή μας, όταν μπορούμε να βλέπουμε την ειρωνεία στα καθημερινά γεγονότα και να γελάμε με τα παράλογα της ζωής, όταν μαθαίνουμε να μην παίρνουμε τους εαυτούς μας πολύ στα σοβαρά, τότε τιμούμε αληθινά το θεϊκό δώρο του χιούμορ. Έτσι, όταν μαζεύονται τα μαύρα σύννεφα στον ουρανό μας, όταν η βροχή χαλάει το γλέντι μας, χρειάζεται να αλαφρώνουμε την καρδιά μας, να παίζουμε και να χρησιμοποιούμε το χαμόγελο σαν ομπρέλα. Η ζωή δεν είναι τραγωδία, αν και μερικές φορές μπορεί να μοιάζει έτσι. Ό,τι κι αν μας συμβαίνει, υπάρχουν αμέτρητοι τρόποι για να ευθυμήσουμε. Έχει ο Θεός αίσθηση του χιούμορ; Πολλοί θεολόγοι δεν το πιστεύουν — ούτε και το ελπίζουν.

Η χαρά, όταν τη βιώνεις, μπορεί να μην είναι ουράνια έκσταση, έχει όμως τη δυναμική να σε οδηγήσει προς αυτή την κατεύθυνση. Με τη χαρά, προσθέτουμε βάρος στο δίσκο της συναισθηματικής μας ζυγαριάς, διατηρώντας έτσι μια ισορροπία ανάμεσα στο κέφι και στην ακεφιά, στα πάνω και στα κάτω που συναντάμε όλοι στο ταξίδι μας. Είχα ακούσει τον Νόρμαν Κάζινς να λέει στην τελευταία του συνέντευξη: Πολλοί άνθρωποι παρεξηγούν το μήνυμά μου για το χιούμορ. Δεν ήταν το χιούμορ που με θεράπευσε. Ήταν η αγάπη. Το χιούμορ είναι απλώς μια μεταφορά για την αγάπη.

ΚΟΜΦΟΥΚΟΣ: Να μην πραγματοποιώ αυτό που θεωρώ καθήκον μου, να μην απασχολούμαι με τα ίδια μου τα λάθη - Αυτές είναι οι ανησυχίες μου

Ο Κομφούκιος γεννήθηκε στην Κίνα την εποχή περίπου του Βούδα στην Ινδία και του Πυθαγόρα στην Ελλάδα, το 552 π.Χ.

Όπως οι περισσότεροι από τους πραγματικά μεγάλους ηγέτες των αρχών και της ηθικής δεν έγραψε τίποτα. Η διδασκαλία του καταγράφηκε (από τους οπαδούς του) σε τέσσερα κύρια έργα έναν αιώνα μετά το θάνατό του, που ονομάζονται τα Σου (τα τέσσερα Κλασικά). Απ’ αυτά, η κύρια εργασία πάνω στην ηθική είναι το Λούεν Γιου.

Ο Κομφούκιος ήταν άνθρωπος, όχι θεός. Δεν ανέπτυξε ούτε θεωρητικά, ούτε καθολικά αποφθέγματα. Δεν διατύπωσε υποδείγματα για την ανθρώπινη φύση ή για θεϊκές εντολές. Απέφυγε ν’ ασχοληθεί με το μυστικισμό και τα πνευματικά ζητήματα και συγκεντρώθηκε περισσότερο στις απτές καθημερινές δραστηριότητες, τις περιπλοκές και τα διλήμματα της ζωής.

Αναφέρεται συχνά ως ο μεγαλύτερος διδάσκαλος στην κινέζικη ιστορία και αφιέρωσε ολόκληρη τη ζωή του στις ανθρωπιστικές του διδασκαλίες και τη διαμόρφωση του ηθικού χαρακτήρα. Μπορεί στην ουσία να ειπωθεί ότι ήταν περισσότερο ένας κοινωνικός μεταρρυθμιστής από έναν θρησκευτικό ηγέτη. Τα μεγαλύτερα ενδιαφέροντά του ήταν να παρακινήσει τους ανθρώπους να έχουν το κουράγιο να είναι ο εαυτός τους και ν’ αποκτήσουν τη σύνεση, να αποτελέσουν ένα ενεργό κομμάτι της κοινωνίας μέσα στην οποία ζουν. Στην ουσία, ο σκοπός της αυτοπραγμάτωσης, σύμφωνα με τον Κομφούκιο, ήταν να μας βοηθήσει ν’ ανακαλύψουμε το μέρος που μας αναλογεί στη διαδικασία σύνθεσης και εναρμονισμού του κόσμου.

Στο κεφάλαιο V της Μεγάλης Μάθησης, ο Κομφούκιος λέει:

Όσοι θέλουν να δείξουν τον λεπτό τους χαρακτήρα στον κόσμο θα πρέπει πρώτα να βάλουν πειθαρχία στην κατάστασή τους. Αυτοί που θέλουν να βάλουν πειθαρχία στην κατάστασή τους θα πρέπει πρώτα να ρυθμίσουν τα του οίκου τους. Αυτοί που θέλουν να ρυθμίσουν τα του οίκου τους, θα πρέπει πρώτα να καλλιεργήσουν την ανθρώπινη υπόστασή τους.

Συνεχίζει:

Αυτοί που θέλουν να καλλιεργήσουν την ανθρώπινη υπόστασή τους θα πρέπει πρώτα να πετύχουν τον εξευγενισμό του μυαλού τους. Αυτοί που θέλουν να πετύχουν τον εξευγενισμό του μυαλού τους θα πρέπει πρώτα να πετύχουν την ειλικρίνεια των επιθυμιών τους. Αυτοί που θέλουν να πετύχουν την ειλικρίνεια των επιθυμιών τους θα πρέπει πρώτα να επεκτείνουν τις γνώσεις τους. Η επέκταση των γνώσεων εξαρτάται από την έρευνα των πραγμάτων. Όταν εξετάζονται τα πράγματα, η γνώση επεκτείνεται. Όταν επεκτείνεται η γνώση, επιτυγχάνεται η ασφάλεια της επιθυμίας και το μυαλό εξευγενίζεται. Όταν εξευγενίζεται το μυαλό, καλλιεργείται η ανθρώπινη υπόσταση.

Η προσωπικότητα δεν ήταν για τον Κομφούκιο μια κατάσταση τελειότητας, αλλά περισσότερο μια συνεχώς μεταβαλλόμενη, πολύ ανθρώπινη κατάσταση, ακολουθούμενη συχνά από ανησυχία. Έλεγε για τον εαυτό του, “Το να μην αφοσιώνομαι στην αρετή, να μην εξηγώ στον εαυτό μου καθαρά τι μελετώ, να μην πραγματοποιώ αυτό που θεωρώ καθήκον μου, να μην απασχολούμαι με τα ίδια μου τα λάθη: Αυτές είναι οι ανησυχίες μου”. (Λουέν Γιου, VII, 3).

ODIN DUPEYRON: ΤΑ ΠΑΝΤΑ

Ναι, θέλω να ξέρω. Τι υπάρχει στο μέλλον μου;

Τα πάντα, είπε η Ζόε χαμογελαστή.

Τα πάντα. Τι εννοείς τα πάντα;

Όπως το ακούς: ΤΑ ΠΑΝΤΑ. Η Ζόε την κοιτούσε στα μάτια σαν να προσπαθούσε να της πει κάτι. Πριγκίπισσα, έχεις όλες τις δυνατότητες. Αυτό που χρειάζεσαι δεν είναι να μαντέψεις το μέλλον. Αυτό που χρειάζεσαι είναι να έχεις όσο πιο ξεκάθαρο το παρόν σου για να μη σε πειράζει ποτέ αυτό που θα έρθει. Δεν μπορείς να ξέρεις με ακρίβεια αν στο μέλλον θα έχεις συντροφιά τα παιδιά σου και έναν άντρα να σε αγαπάει, ή αν θα είσαι μόνη. Αυτό που μπορείς να ξέρεις είναι τι θα κάνεις σήμερα για να έχεις μια καλή σχέση με τα παιδιά σου και για να επιτρέψεις στον εαυτό σου να αγαπήσει και ν’ αγαπηθεί. Δεν μπορείς να ξέρεις αν θα είσαι πλούσια, αλλά μπορείς να δουλέψεις πολύ σήμερα για να το καταφέρεις. Δεν μπορείς να ξέρεις αν στο μέλλον θα είσαι άρρωστη, αλλά μπορείς να προσέξεις σήμερα για να ζήσεις μια πιο υγιεινή ζωή. Η αληθινή δύναμη πάντα βρίσκεται στο παρόν. Αν μάθεις να έχεις ξεκάθαρο το παρόν σου, τότε μπορείς να δεις ξεκάθαρα και το μέλλον σου.

Η Οντάι την κοιτούσε. Έδειχνε να καταλαβαίνει.

Έχεις μάθει πολλά στη ζωή σου. Έχεις μάθει πια ότι δεν μπορείς να έχεις τον έλεγχο όλων των πραγμάτων, αλλά σίγουρα έχεις τον έλεγχο του εαυτού σου. Η φωνή της Ζόε ήταν γλυκιά, σχεδόν μητρική, ήταν… Η φωνή της Ζωής. Δεν μπορείς να ελέγξεις αν αύριο θα βρέξει ή αν θα έχει ήλιο. Όμως αυτό που έχεις υπό τον έλεγχό σου είναι η στάση σου απέναντι στη βροχή ή στον ήλιο. Δεν μπορείς να ελέγξεις αν η ζωή σου θα είναι γεμάτη όμορφες στιγμές ή αν θα υπερισχύουν οι πίκρες. Όμως μπορείς να ελέγξεις τη διάθεσή σου, την επιθυμία σου για ζωή και τη στάση σου απέναντι στην αποτυχία. Αυτή είναι η δύναμή σου, ο έλεγχος της στάσης σου, γιατί η στάση, αγαπητή πριγκίπισσα, είναι ΤΑ ΠΑΝΤΑ. Σ’ αυτή τη ζωή θα πρέπει να μάθεις ότι δεν υπάρχουν άνθρωποι-κλειδιά, δεν υπάρχουν στιγμές-κλειδιά, δεν υπάρχουν ευκαιρίες-κλειδιά, μόνο υπάρχουν: στάσεις-κλειδιά. Η ζωή πάντα επαναλαμβάνεται. Κάποιος πληγώνεται από τον έρωτα και μετά ερωτεύεται ξανά, χάνει τη δουλειά του και μετά βρίσκει ξανά δουλειά. Κάποιος μπορεί να κερδίσει τα πάντα, να τα χάσει όλα και να τα κερδίσει ξανά. Η ζωή είναι φτιαγμένη από αιώνιες αρχές, εκκινήσεις. Ξέρεις ήδη ότι η ζωή είναι μια μεγάλη περιπέτεια. Ζήσε την!

ODIN DUPEYRON, Και το παραμύθι δεν τελείωσε

Πως να μετρήσετε τα επίπεδα μεγαλομανίας ενός ατόμου με πολλούς απλούς τρόπους

Μπορείτε να μετρήσετε τα επίπεδα μεγαλομανίας ενός ατόμου με πολλούς απλούς τρόπους. Για παράδειγμα, παρατηρήστε το πώς οι άνθρωποι αντιδρούν στην κριτική γι’ αυτούς ή τη δουλειά τους. Είναι φυσιολογικό να γινόμαστε αμυντικοί και να αναστατωνόμαστε όταν μας επικρίνουν. Αλλά μερικοί άνθρωποι εξοργίζονται και αντιδρούν υστερικά επειδή έχουμε αμφισβητήσει τη μεγαλομανία τους. Να είστε σίγουροι ότι ένα τέτοιο άτομο έχει υψηλά επίπεδα μεγαλομανίας. Ομοίως, τέτοιοι τύποι μπορεί να κρύβουν την οργή τους πίσω από μια έκφραση πικραμένου οσιομάρτυρα που θα σας κάνει να νιώσετε τύψεις. Η έμφαση δεν δίνεται στην κριτική και στο τι πρέπει να μάθουν, αλλά στην αίσθηση του παράπονου.

Αν είναι επιτυχημένοι, παρατηρήστε πώς φέρονται σε πιο ιδιωτικές στιγμές τους. Μπορούν να χαλαρώσουν και να γελάσουν με τον εαυτό τους, αφήνοντας στην άκρη τη δημόσια περσόνα τους, ή έχουν ταυτιστεί τόσο πολύ με την ισχυρή δημόσια εικόνα τους, ώστε τη μεταφέρουν και στην ιδιωτική τους ζωή; Στη δεύτερη περίπτωση, έχουν πιστέψει στον μύθο τους και είναι όμηροι της ισχυρής μεγαλομανίας τους.

Οι μεγαλομανείς άνθρωποι είναι γενικά φαφλατάδες. Παίρνουν τα εύσημα ακόμα και για την πιο ασήμαντη ή έμμεσα σχετιζόμενη επιτυχία στη δουλειά τους, εφευρίσκουν παλιούς θριάμβους, μιλούν για τις προφητικές τους ικανότητες -το πώς προέβλεψαν κάποιες τάσεις ή γεγονότα-, για πράγματα που δεν μπορούν να επαληθευτούν. Τέτοιου είδους μεγαλοστομίες θα πρέπει να σας κάνουν διπλά καχύποπτους. Αν ξαφνικά ένα δημόσιο πρόσωπο πει κάτι που του προκαλεί προβλήματα επειδή φανερώνει έλλειψη ευαισθησίας, δεν θα ήταν λάθος να το αποδώσετε στη μεγαλομανία του. Οι μεγαλομανείς είναι τόσο προσκολλημένοι στις απόψεις τους, που θεωρούν δεδομένο ότι όλοι οι άλλοι θα τις ερμηνεύσουν με το σωστό πνεύμα και θα συμφωνήσουν μαζί τους. Τα άτομα με υψηλά επίπεδα μεγαλομανίας γενικά εμφανίζουν χαμηλά επίπεδα ενσυναίσθησης. Δεν είναι καλοί ακροατές. Όταν η προσοχή δεν είναι εστιασμένη πάνω τους, έχουν απόμακρο και αφηρημένο βλέμμα και συστρέφουν τα δάχτυλά τους με ανυπομονησία. Μόνο όταν τα φώτα της δημοσιότητας πέσουν πάλι πάνω τους ζωντανεύουν. Τείνουν να βλέπουν τους ανθρώπους ως προεκτάσεις του εαυτού τους – εργαλεία που μοναδικός προορισμός τους είναι να χρησιμοποιούνται στα σχέδιά τους, πηγές προσοχής. Τέλος, παρουσιάζουν μη λεκτική συμπεριφορά που μπορεί να χαρακτηριστεί μόνο ως μεγαλομανής. Οι χειρονομίες τους είναι πλατιές και δραματικές. Σε μια συνάντηση, καταλαμβάνουν πολύ προσωπικό χώρο. Η φωνή τους τείνει να είναι πιο δυνατή από των άλλων και μιλούν με γρήγορο ρυθμό, χωρίς να αφήνουν κανέναν να τους διακόψει.

Με εκείνους που παρουσιάζουν μέτρια μεγαλομανία θα πρέπει να είστε επιεικείς. Σχεδόν όλοι μας ταλαντευόμαστε μεταξύ περιόδων στις οποίες αισθανόμαστε ανώτεροι και σπουδαίοι και άλλες στις οποίες επιστρέφουμε στη γη. Αναζητήστε τέτοιες στιγμές ρεαλισμού στη συμπεριφορά των ανθρώπων, επειδή είναι σημάδι κανονικότητας. Αλλά με όσους έχουν τόσο μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους ώστε δεν αφήνουν περιθώρια για αμφιβολίες είναι καλύτερο να αποφεύγετε τις σχέσεις ή τις εμπλοκές. Στις ερωτικές σχέσεις, θα έχουν την τάση να απαιτούν εκδηλώσεις λατρείας και μονόπλευρη προσοχή. Αν είναι υπάλληλοι, επιχειρηματικοί εταίροι ή προϊστάμενοι, θα υπερτονίζουν τις ικανότητές τους. Η υπερβολική αυτοπεποίθησή τους θα σας αποσπάσει την προσοχή από τις ανεπάρκειες των ιδεών, των εργασιακών συνηθειών και του χαρακτήρα τους. Εάν δεν μπορείτε να αποφύγετε μια τέτοια σχέση, προσέξτε την τάση τους να αισθάνονται σίγουροι για την επιτυχία των ιδεών τους και διατηρήστε τον σκεπτικισμό σας. Κοιτάξτε τις ίδιες τις ιδέες και μην παρασυρθείτε από τη σαγηνευτική αυτοπεποίθησή τους. Μην έχετε την ψευδαίσθηση ότι μπορείτε να τους ξεσκεπάσετε και μην προσπαθήσετε να τους προσγειώσετε, γιατί έτσι μπορεί να προκαλέσετε την οργή τους. Αν τέτοιοι τύποι τυχαίνει να είναι αντίπαλοί σας, θεωρήστε τον εαυτό σας τυχερό. Είναι εύκολο να τους προκαλέσετε και να τους εξωθήσετε σε υπερβολικές αντιδράσεις. Αν σπείρετε αμφιβολίες για το μεγαλείο τους, θα τους εξοργίσετε και θα τους κάνετε διπλά παράλογους.

Τέλος, θα πρέπει να διαχειριστείτε τις δικές σας μεγαλομανείς τάσεις. Η μεγαλομανία έχει κάποιες θετικές και παραγωγικές χρήσεις. Η ευφορία και η υψηλή αυτοπεποίθηση που προέρχονται από αυτή μπορούν να διοχετευτούν στη δουλειά σας, να σας βοηθήσουν και να σας εμπνεύσουν (για περισσότερα σχετικά με αυτό, βλ. «Πρακτική μεγαλομανία» στη σελίδα 389). Αλλά γενικά θα ήταν καλύτερο να αποδεχτείτε τους περιορισμούς σας και να πορευτείτε με όσα έχετε αντί να φαντάζεστε ότι διαθέτετε θεϊκές δυνάμεις. Η μεγαλύτερη προστασία από τη μεγαλομανία είναι να διατηρήσετε μια ρεαλιστική στάση. Ξέρετε σε ποια θέματα και δραστηριότητες προσελκύεστε εκ φύσεως. Δεν μπορείτε να είστε ικανοί σε όλα. Πρέπει να πορεύεστε σύμφωνα με τις δυνάμεις σας και να μη φαντάζεστε ότι μπορείτε να τα καταφέρετε άψογα σε ό,τι θα θέλατε. Πρέπει να έχετε απόλυτη επίγνωση των επιπέδων της ενεργητικότητάς σας, του μέχρι ποιου σημείου μπορείτε να ωθήσετε τον εαυτό σας χωρίς δυσάρεστες επιπτώσεις και του πώς αυτό αλλάζει με την ηλικία. Και να έχετε σταθερή αντίληψη για την κοινωνική σας θέση – τους συμμάχους σας, τους ανθρώπους με τους οποίους έχετε τη μεγαλύτερη σχέση, το κοινό στο οποίο απευθύνεται η δουλειά σας. Δεν μπορείτε να ευχαριστήσετε τους πάντες.

Αυτή η αυτογνωσία περιέχει ένα φυσικό συστατικό στο οποίο πρέπει να είστε ευαίσθητοι. Όταν ασχολείστε με δραστηριότητες που ταιριάζουν στις φυσικές σας κλίσεις, νιώθετε άνεση και ευκολία. Μαθαίνετε γρηγορότερα. Έχετε περισσότερη ενέργεια και μπορείτε να αντέξετε τη μονοτονία που συνοδεύει την εκμάθηση κάθε σημαντικού πράγματος. Όταν αναλαμβάνετε πάρα πολλές ευθύνες, περισσότερες απ’ όσες μπορείτε να χειριστείτε, αισθάνεστε όχι μόνο εξαντλημένοι, αλλά και ευερέθιστοι και νευρικοί. Είστε επιρρεπείς σε πονοκεφάλους. Όταν έχετε επιτυχία στη ζωή, θα αισθανθείτε φυσικά ένα άγγιγμα φόβου, την αγωνία μήπως ξαφνικά σας εγκαταλείψει η καλή σας τύχη. Αυτός ο φόβος σας κάνει να αντιλαμβάνεστε τους κινδύνους που μπορεί να προκύψουν από το να ανεβαίνει κανείς πολύ ψηλά και να νιώθει πολύ ανώτερος. Είναι ένα αίσθημα που μοιάζει με ίλιγγο. Το άγχος σάς λέει να επιστρέψετε στη γη. Θα ήταν σκόπιμο να ακούσετε το σώμα σας, επειδή σας δείχνει ότι ετοιμάζεστε να υπερβείτε τις δυνάμεις σας.

Γνωρίζοντας τον εαυτό σας, αποδέχεστε τα όριά σας. Είστε απλά ένα άτομο μεταξύ πολλών άλλων στον κόσμο και δεν είστε ανώτεροι από κανέναν. Δεν είστε θεοί ή άγγελοι, αλλά ατελείς άνθρωποι όπως όλοι μας. Αποδέχεστε το γεγονός ότι δεν μπορείτε να ελέγξετε τους ανθρώπους γύρω σας και ότι καμία στρατηγική δεν είναι ποτέ αλάνθαστη. Η ανθρώπινη φύση είναι απρόβλεπτη. Με αυτή την αυτογνωσία και την αποδοχή των ορίων θα έχετε την αίσθηση της αναλογίας. Θα έχετε τα μάτια σας ανοιχτά για ενδείξεις μεγαλομανίας στη δουλειά σας. Και όταν αισθάνεστε την παρόρμηση να υπερτιμήσετε τον εαυτό σας περισσότερο απ’ όσο είναι λογικό, αυτή η αυτογνωσία θα χρησιμεύσει ως μηχανισμός βαρύτητας, θα σας τραβήξει πίσω και θα σας κατευθύνει προς τις πράξεις και τις αποφάσεις που θα εξυπηρετήσουν καλύτερα τη συγκεκριμένη φύση σας.

Ο ESA σχεδιάζει δίκτυο δορυφόρων στη Σελήνη για τηλεπικοινωνίες και... GPS

Βάσει όσων γνωστοποιήθηκαν, ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Διαστήματος (ESA) σχεδιάζει να δημιουργήσει ένα δίκτυο δορυφόρων, τηλεπικοινωνιών και πλοήγησης γύρω από τη Σελήνη.

Το ευρωπαϊκό σεληνιακό δορυφορικό δίκτυο με την ονομασία Moonlight (Σεληνόφως) θα υλοποιηθεί με τη συνεργασία του ιδιωτικού τομέα. Δύο κοινοπραξίες ευρωπαϊκών εταιρειών -με επικεφαλής τη βρετανική Surrey Satellite Technology και την ιταλική Telespazio αντίστοιχα- θα υποστηριχθούν από τον ESA για να σχεδιάσουν τις λεπτομέρειες του δικτύου.

Ο ESA φιλοδοξεί να είναι ο πρώτος που θα αναπτύξει τέτοια υποδομή στη Σελήνη, όπου πολλές χώρες αλλά και εταιρείες σχεδιάζουν να αποκτήσουν πιο μόνιμη παρουσία τα επόμενα χρόνια. Η αρχή για τον ESA θα γίνει με την εκτόξευση του -ήδη υπό κατασκευή- δορυφόρου Lunar Pathfinder το 2024 που θα μελετήσει τις καλύτερες δυνατές τροχιές για τους μελλοντικούς δορυφόρους.

Όπως δήλωσε σε συνέντευξη Τύπου ο διευθυντής πλοήγησης του ESA, Πάουλ Βερχόεφ, η ύπαρξη ενός μόνιμου δικτύου επικοινωνιών στο φεγγάρι σημαίνει ότι τα διαστημικά σκάφη δεν θα χρειάζεται να μεταφέρουν δικά τους τέτοια συστήματα.

GPS με ακρίβεια από 30 έως 100 μέτρα

Στην πορεία το ίδιο δίκτυο θα παρέχει, πέρα από τηλεπικοινωνίες, υπηρεσίες πλοήγησης τύπου GPS (sat-nav) και εντοπισμού θέσης πάνω στο φεγγάρι με ακρίβεια της τάξης των 30 έως 100 μέτρων.

Αρχικά το δίκτυο θα αποτελείται από τρεις έως τέσσερις σεληνιακούς δορυφόρους, αριθμός που θα αυξηθεί αργότερα, εάν κριθεί αναγκαίο. Ένα τέτοιο δίκτυο, μεταξύ άλλων, θα βοηθήσει τις αποστολές στη «σκοτεινή» πλευρά του φεγγαριού, όπου η επικοινωνία με τη Γη είναι πολύ πιο δύσκολη.

Οι σεληνιακές βάσεις και τα ρομποτικά ρόβερ οπουδήποτε πάνω στο φεγγάρι θα μπορούν να αξιοποιήσουν το νέο δίκτυο. Έτσι, μπορεί να καταστεί εφικτός και ο τηλεχειρισμός των ρόβερ, αλλά και άλλου εξοπλισμού (π.χ. τηλεσκοπίων), απευθείας από τη Γη. Και όπως δήλωσε η διευθύντρια τηλεπικοινωνιών του ESA, Ελοντί Βιό, «ποιος ξέρει, μπορεί να κάνουμε και Skype με τη Σελήνη».

Ο ESA συνεργάζεται με την Αμερικανική Διαστημική Υπηρεσία (NASA) για την υλοποίηση του προγράμματος «Άρτεμις» (διαδόχου του ιστορικού προγράμματος «Απόλλων») που έχει θέσει ως στόχο την επιστροφή των ανθρώπων στη Σελήνη το 2024. Μεταξύ άλλων, ο ESA αναπτύσσει τη μονάδα επικοινωνιών Esprit για τη μελλοντική επανδρωμένη τροχιακή σεληνιακή βάση Gateway.

Οι πιο ακριβείς μετρήσεις – μέχρι σήμερα – των γαλαξιακών κοσμικών ακτίνων από τον DAMPE

Μετά από την αναφορά μας, χθες, στο όργανο μέτρησης – ανάμεσα σε άλλα – των κοσμικών ακτίνων που βρίσκεται στο εξωτερικό του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού (ΔΔΣ), σήμερα θα αναφερθούμε σε ένα διαστημικό τηλεσκόπιο, μια άλλη συσκευή μέτρησης των κοσμικών ακτίνων, τον DAMPE, ένα από τα πέντε προγράμματα αποστολής δορυφόρων της Κινεζικής Ακαδημίας Επιστημών (CAS). Ο DArk Matter Particle Explorer για πάνω από 5 χρόνια περιφέρεται γύρω από τη Γη ανιχνεύοντας ιόντα κοσμικών ακτίνων, υψηλής ενέργειας ακτίνες γ και ηλεκτρόνια, για να βοηθήσει στην έρευνα για την σκοτεινή ύλη. Ο σχεδιασμός του έγινε για να ερευνά για έμμεσα σήματα διάσπασης ενός υποθετικού υποψηφίου για τη σκοτεινή ύλη που σηματοδοτείται από τους επιστήμονες με το όνομα WIMP, ή καλύτερα weakly interacting massive particles (WIMPs). Η επιστημονική ομάδα που βρίσκεται πίσω από το τηλεσκόπιο έχει πλέον αναλύσει δεδομένα 4,5 ετών για τις κοσμικές ακτίνες, βρίσκοντας φασματικά χαρακτηριστικά τα οποία δεν ταιριάζουν με τις προβλέψεις.

Ενώ παρόμοια χαρακτηριστικά έχουν εμφανιστεί να υπονοούνται σε άλλα πειράματα, οι μετρήσεις από τον DAMPE έχουν υψηλότερη ακρίβεια και καλύπτουν ευρύτερη περιοχή ενεργειών από ότι οποιοδήποτε άλλο πείραμα. Τα ευρήματα θα μπορούσαν να βοηθήσουν τους ερευνητές να αποκαλύψουν την προέλευση των γαλαξιακών κοσμικών ακτίνων. Οι κοσμικές ακτίνες συνίστανται κυρίως από πρωτόνια και ιόντα ηλίου και θεωρούνται ότι εκλύονται από υπερκαινοφανείς. Στο ταξίδι τους προς τη Γη οι ακτίνες εκτρέπονται από διαστρικά μαγνητικά πεδία, πράγμα που καθιστά δύσκολο τον εντοπισμό των πηγών τους. Όμως οι ερευνητές ελπίζουν ότι μετρώντας το ενεργειακό φάσμα των κοσμικών ακτίνων, μπορούν να εξάγουν κάποιες πληροφορίες σχετικές με τους υπερκαινοφανείς που τους έστειλαν και σχετικές με τη δομή του Γαλαξία μας.



Επάνω γράφημα: Φάσμα ιόντων ηλίου από τις μετρήσεις του DAMPE – Κάτω γράφημα: Σύγκριση με άλλες μετρήσεις (με μετατροπή σε κινητική ενέργεια ανά νουκλεόνιο). Αξίζει να παρατηρηθούν οι μπάρες με τις στατιστικές αβεβαιότητες.

Στην ανάλυσή τους, οι ερευνητές της ομάδας DAMPE, επεξεργάστηκαν το ενεργειακό φάσμα των ιόντων ηλίου που ανιχνεύθηκαν. Τα σωματίδια αυτά είχαν ενέργειες από 70 GeV μέχρι 80 TeV, μια τάξη μεγέθους μεγαλύτερη από αυτή που ανιχνεύθηκαν με το AMS-02 (Alpha Magnetic Spectrometer), που βρίσκεται στον ΔΔΣ, και 100 φορές υψηλότερη από αυτή του δορυφόρου PAMELA. Στα περίπου 1,3 TeV τα μέλη της επιστημονικής ομάδας παρατήρησαν την ένταση του φάσματος να αρχίζει να αυξάνεται, φθάνοντας περίπου στα 34 TeV. Η στατιστική σημαντικότητα των ευρημάτων είναι 4,3 σ. Σημάδια ενός τέτοιου τινάγματος έχουν εντοπιστεί και προηγουμένως, όμως οι αβεβαιότητες στα προηγούμενα δεδομένα ήταν πολύ μεγάλες για να επιβεβαιωθεί η παρουσία του τινάγματος. Τα μέλη της ομάδας υποστηρίζουν ότι θεωρούν το χαρακτηριστικό όμοιο με τίναγμα μπορεί να προκλήθηκε από ένα κοντινό υπερκαινοφανή, αλλά αυτό παραμένει ανεπιβεβαίωτο.

Άγιοι καταστροφείς: Ο Μέγας Κωνσταντίνος και Αγία Ελένη

 Άγιοι της χριστιανοσύνης που φέρονται ως καταστροφείς του αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού ή των αντιπάλων τους ή και δολοφόνοι!

Ένας από τους γνωστούς ισχυρισμούς των χριστιανών απολογητών είναι ότι: "Οι χριστιανοί δεν έκαναν καταστροφές, ο Ελληνικός πολιτισμός κατέπεσε από μόνος του και αν έγιναν κάποιες ελάχιστες καταστροφές από κάποιους φανατικούς· αυτό έγινε λόγω των διωγμών που υπέστησαν από τους εθνικούς". Θα δούμε αν ευσταθεί αυτός ο πολύ συχνός ισχυρισμός τους, με βάση τα δικά τους κείμενα που είναι τα συναξάρια των αγίων, από τα οποία θα δούμε αποσπάσματα καταστροφών, όπως και από την ιστορία, τι αναφέρει για όσους από αυτούς τους αγίους, έχουμε ιστορικά στοιχεία.

Τα Συναξάρια είναι οι βιογραφίες των αγίων του Χριστιανισμού, άσχετα αν περιλαμβάνουν πλήθος μυθικών και υπερφυσικών στοιχείων, ή πολλές από αυτές είναι δημιουργήματα μεταγενέστερης ανάγκης για ύπαρξη πληθώρας μαρτύρων

Τα σχετικά με καταστροφές αποσπάσματα που ακολουθούν, είναι κυρίως από την συλλογή του Άγιου Νικόδημου του Αγιορείτη. Ακολουθεί ο "σύνδεσμος 1" στο πρωτότυπο. Ο δεύτερος "σύνδεσμος 2", είναι ένα διαδομένο συναξάρι στο Διαδίκτυο, που έχει μεταφρασμένα τα κείμενα, και ίσως πληροφορίες και από άλλα συναξάρια, αλλά όπως θα διαπιστώσετε και αρκετά αλλοιωμένα. Όταν ο δεύτερος σύνδεσμος είναι σε παρένθεση, υπάρχει αλλοίωση που συνήθως σημειώνεται δίπλα του σε παρένθεση. Για τα ιστορικά πρόσωπα χρησιμοποιήθηκαν άλλες πηγές.

Ο Μέγας Κωνσταντίνος και Αγία Ελένη (εορτάζουν για την Εκκλησία στις 21 Μαΐου).

Οι «διευκολύνσεις» και η προνομιακή μεταχείριση που προσφέρθηκαν στην Εκκλησία από τον αυτοκράτορα Φλάβιο Βαλέριο Κωνσταντίνο, ήταν αρκετά για να κάνει άγιο κάποιον, που θεωρείται υπεύθυνος ή ηθικός αυτουργός, για τις δολοφονίες του 17χρονου γιου του, του 12χρονου ανηψιού του, της συζύγου του, του πεθερού του, των δυο γαμπρών του και του κουνιάδου του. Επειδή κοντά στον βασιλικό ποτίζεται και η γλάστρα, όπως λέει μια λαϊκή παροιμία, η Εκκλησία φρόντισε να «αγιοποιήσει» και να «τιμήσει» (επίσης στις 21 Μαΐου) και την μητέρα του Μεγάλου Κωνσταντίνου, Ελένη (ηθικός συναυτουργός στην δολοφονία της νύφης της), η οποία ως φαίνεται, ασκούσε το αρχαιότερο επάγγελμα στο πανδοχείο του πατέρα της, μέχρι την στιγμή που γνώρισε τον πατέρα του Μέγα Κωνσταντίνου, Κωνστάντιο και έγινε αρχικά μια απ' τις παλλακίδες του, έως ότου την νυμφευθεί. Ένας άλλος άγιος μάλιστα, ο άγιος Αμβρόσιος είχε αναφέρει χαρακτηριστικά, πως «ο Χριστός την περιμάζεψε από την κοπριά».

Ο ακαδημαϊκός και λογοτέχνης Άγγελος Βλάχος στις αναμνήσεις του ως πρόξενου στα Ιεροσόλυμα (Μια φορά κι ένα καιρό ένας διπλωμάτης-εκδ.Εστία) γράφει: «Όταν διαβάζει κανείς το χρονικό (απόκρυφο υποθέτω) της ανακαλύψεως του Τιμίου Σταυρού από την Αγία Ελένη, φρικιά με τα απάνθρωπα βασανιστήρια που μεταχειρίστηκε η Αγία για να αναγκάσει τρεις Εβραίους να της αποκαλύψουν το μέρος όπου είχαν κρύψει το Τίμιο Ξύλο. Τρεις μέρες τους βασάνιζε κάνοντας το χριστιανικό της χρέος και, αν θυμούμαι καλά, τους θανάτωσε όταν της είπαν την αλήθεια, όχι βέβαια για να τους απαλλάξει ευσπλαχνικά από την ζωή, αφού τους είχε σπάσει τα κόκαλα και τους είχε παντοιοτρόπως τσουρουφλίσει, αλλά για να τους τιμωρήσει»".

Για τους Κωνσταντίνο και Ελένη υπάρχει και ξεχωριστή ανάρτηση εδώ.

Η αλήθεια είναι ότι τα συναξάρια είναι σε απίστευτο βαθμό μυθολογήματα και εφόσον δεν μπορούμε να δεχτούμε ως αληθή τα εξόφθαλμα θαύματα που περιέχουν, άλλο τόσο και τις ιστορίες τους. Αυτά όμως μαζί και με τις πράξεις των ιστορικών αγίων, αλλά και ότι έχουμε δει ήδη για το πως επικράτησε ο Χριστιανισμός, δείχνουν την ιδεολογία των χριστιανών διαχρονικά στο πως έβλεπαν τις άλλες θρησκείες και το μίσος τους για τις θεωρήσεις των άλλων που δεν άντεχαν, κυρίως των αρχαίων Ελλήνων που τους θεωρούσαν "μιαρούς", και "διεφθαρμένους". Αντικατοπτρίζουν τελικά το ποιοι κατέστρεφαν τα αρχαία ιερά, επίσης αντικατοπτρίζει τον πραγματικό λόγο που έγιναν οι σχετικά λίγοι διωγμοί των χριστιανών: Έγιναν εξαιτίας της επιθετικής τους δράσης κατά της αρχαίας θρησκείας, αφού εκείνη την εποχή και μέχρι να επικρατήσουν, υπήρχε πραγματική ανεξιθρησκεία.


Βλέπετε, για τους χριστιανούς τότε δεν εθεωρείτο κακό να καταστρέψεις τον ναό μιας άλλης θρησκείας ή τα αγάλματα της, υπήρχαν άλλωστε και οι κανόνες του Δευτερονομίου που δεν φαίνεται κανείς στον Χριστιανισμό να τους θεωρεί ως άκυρους, το αντίθετο. Υπάρχουν επίσης και οι εντολές του ίδιου του Ιησού, που είπε: ότι όποιος δεν είναι μαζί του είναι εναντίον του, ότι θα φέρει διχόνοια και ότι όποιος είναι έξω από την διδασκαλία του, πρέπει να αποβληθεί και να ριφθεί στην φωτιά. Έτσι δεν μας κάνουν εντύπωση τα κατορθώματα και οι καταστροφές αγίων χριστιανών, αφού συμφωνούν και με την θεωρία του. Μια θεωρία που η σύγχρονη Εκκλησία θέλει να ξεχάσει ή να συμβολοποιήσει.

Η μελέτη αυτή μπήκε για να ξεκαθαρίσουμε άλλη μια φορά, ότι ο Χριστιανισμός στην ουσία του και συχνά με την πράξη του, δεν έχει καμιά σχέση με την αγάπη και την ειρήνη που δήθεν θέλει να μας πει, ειδικά στον τρόπο που εξαπλώθηκε. Ήταν φονταμενταλιστικός, δηλαδή επικροτούσε και εφάρμοσε την βία στους άλλους όπως κάνουν τώρα οι μουσουλμάνοι, το προβάλει αυτό σαν επίτευγμα στα κείμενα αλλά και σε εικόνες του. Έτσι εξαπλώθηκε και δυστυχώς δεν υπάρχει καμιά διασφάλιση ότι δεν μπορεί να ξαναγίνει κάποια στιγμή το ίδιο.

ΔΕΣ: Άγιοι καταστροφείς

Ο αρχαίος Eλληνικός σκεπτικισμός

Η αμφισβήτηση ανέκαθεν υπήρξε φίλη της φιλοσοφίας. Οι πρώτοι μεγάλοι Δυτικοί σκεπτικιστές είναι θρυλικές φυσιογνωμίες, παρ’ ότι οι ίδιοι επιτέθηκαν στους θρύλους. Είχαν επιτεθεί και στην ίδια τη γνώση, ακόμα και στην πιθανότητα κατάκτησής της. Ο σκεπτικισμός έχει πεθάνει πολλές φορές, αλλά όσες ξαναγεννήθηκε, αναζωπύρωσε το πνεύμα της φιλοσοφίας.

Ξενοφάνης

Ο Ξενοφάνης ήταν ποιητής-φιλόσοφος και έζησε τον 6ο π.Χ. αιώνα. Πίστευε στον Θεό, όπως φαίνεται στο περίφημο ρητό του «εις θεός εν τε θεοίσιν και ανθρώποισι μέγιστος» (Ένας θεός μέγιστος μεταξύ των θεών και των ανθρώπων), ουδέποτε όμως ισχυρίστηκε πως ήταν βέβαιος γι’ αυτό («Για όλα τα πράγματα υπάρχουν μόνο γνώμες»). Ήταν επιφυλακτικός απέναντι στις ιστορίες που αφηγούνταν διαπρεπείς ποιητές όπως ο Όμηρος και ο Ησίοδος, όταν αναπαριστούσαν τους θεούς με ανθρώπινες αδυναμίες (ζήλια, οργή, σεξουαλικές απρέπειες). Χλεύαζε την ευπιστία.

«Οι άνθρωποι πιστεύουν ότι οι θεοί γεννιούνται όπως οι ίδιοι, ότι ντύνονται με τα ρούχα των ανθρώπων και ότι έχουν ανθρώπινη φωνή και ανθρώπινο σώμα. Ωστόσο, αν οι αγελάδες και τα λιοντάρια είχαν χέρια που θα τους επέτρεπαν να ζωγραφίζουν… και να παράγουν έργα όπως οι άνθρωποι, θα έπλαθαν τους θεούς τους και θα τους φαντάζονταν με σώματα σαν τα δικά τους – τα άλογα θα έπλαθαν τους θεούς με αλογίσιο σώμα, οι αγελάδες με αγελαδινό».

Πύρρων ο Ηλείος

Ο Πύρρων θεωρείται ο εισηγητής του ακραίου ελληνικού σκεπτικισμού (360-217 π.Χ.). Λέγεται ότι ο επιστημολογικός μηδενισμός που ανέπτυξε ήταν συνέπεια της συνάντησής του με έναν Ινδό ασκητή, που ήταν ένας από τους «γυμνοσοφιστές», τους γιόγκι που συνόδευαν τον Μέγα Αλέξανδρο κατά τη στρατιωτική του αποχώρηση από την Ινδία. Ήταν παρόν όταν ο Κάλανος, Ινδός ασκητής που είχε αρρωστήσει κατά τη διάρκεια του ταξιδιού και ήταν ετοιμοθάνατος, ζήτησε να τον κάψουν ζωντανό, πράγμα που εντυπωσίασε βαθύτατα τον Πύρρωνα. Τελικά, ο Πύρρων θεώρησε ότι αυτή η νηφαλιότητα και ο αυτοέλεγχος θα πρέπει να χαρακτηρίζει ολοένα και περισσότερο τον ιδανικό φιλόσοφο, που πρέπει να είναι απρόσβλητος από πόνο, να έχει απόλυτη αυτοκυριαρχία και να μην πιστεύει σε κανένα δόγμα. Επηρεασμένος από αυτή την επίδειξη αταραξίας, ο Πύρρων διαμόρφωσε την ακραία φιλοσοφία του, που συνάγεται σε τρία σημεία:
  1. Δεν υπάρχει τίποτα.
  2. Εάν υπήρχε κάτι, δεν θα ήμαστε σε θέση να το γνωρίσουμε.
  3. Εάν το γνωρίζαμε, δεν θα ήμαστε σε θέση να το εκφράσουμε.
Το ίδιο το κριτήριο της αλήθειας, ο παράγοντας που μας δίνει τη δυνατότητα να διαχωρίσουμε το αληθές από το ψευδές, πρέπει να υποβληθεί σε δοκιμασία. Διότι εάν περάσει επιτυχώς τη δοκιμασία, είναι ψευδές κριτήριο. Εάν όμως την περάσει σύμφωνα με τη λογική, το επιχείρημα μας επαναφέρει από εκεί που αρχίσαμε: το κριτήριο είναι αληθές επειδή είναι αληθές. Συνεπώς κανένα κριτήριο αληθείας δεν μπορεί να αποδειχθεί αληθές.

ΑΡΡΙΑΝΟΣ - Ἀλεξάνδρου Ἀνάβασις (1.3.5-1.4.5)

[1.3.5] Ἔνθα δὴ Ἀλέξανδρος ἀπαγαγὼν τὰς ναῦς ἔγνω διαβαίνειν τὸν Ἴστρον ἐπὶ τοὺς Γέτας τοὺς πέραν τοῦ Ἴστρου ᾠκισμένους, ὅτι τε συνειλεγμένους ἑώρα πολλοὺς ἐπὶ τῇ ὄχθῃ τοῦ Ἴστρου, ὡς εἴρξοντας, εἰ διαβαίνοι, —ἦσαν γὰρ ἱππεῖς μὲν ἐς τετρακισχιλίους, πεζοὶ δὲ πλείους τῶν μυρίων—καὶ ἅμα πόθος ἔλαβεν αὐτὸν ἐπέκεινα τοῦ Ἴστρου ἐλθεῖν. [1.3.6] τῶν μὲν δὴ νεῶν ἐπέβη αὐτός· τὰς δὲ διφθέρας, ὑφ᾽ αἷς ἐσκήνουν, τῆς κάρφης πληρώσας καὶ ὅσα μονόξυλα πλοῖα ἐκ τῆς χώρας ξυναγαγών—ἦν δὲ καὶ τούτων εὐπορία πολλή, ὅτι τούτοις χρῶνται οἱ πρόσοικοι τῷ Ἴστρῳ ἐφ᾽ ἁλιείᾳ τε τῇ ἐκ τοῦ Ἴστρου καὶ εἴποτε παρ᾽ ἀλλήλους ἀνὰ τὸν ποταμὸν στέλλοιντο καὶ λῃστεύοντες ἀπ᾽ αὐτῶν οἱ πολλοί—ταῦτα ὡς πλεῖστα ξυναγαγὼν διεβίβαζεν ἐπ᾽ αὐτῶν τῆς στρατιᾶς ὅσους δυνατὸν ἦν ἐν τῷ τοιῷδε τρόπῳ. καὶ γίγνονται οἱ διαβάντες ἅμα Ἀλεξάνδρῳ ἱππεῖς μὲν ἐς χιλίους καὶ πεντακοσίους, πεζοὶ δὲ ἐς τετρακισχιλίους.

[1.4.1] Διέβαλον δὲ τῆς νυκτὸς ᾗ λήιον ἦν σίτου βαθύ· καὶ ταύτῃ μᾶλλόν τι ἔλαθον προσχόντες τῇ ὄχθῃ. ὑπὸ δὲ τὴν ἕω Ἀλέξανδρος διὰ τοῦ ληίου ἦγε, παραγγείλας τοῖς πεζοῖς πλαγίαις ταῖς σαρίσσαις ἐπικλίνοντας τὸν σῖτον οὕτω προάγειν ἐς τὰ οὐκ ἐργάσιμα. οἱ δὲ ἱππεῖς ἔστε μὲν διὰ τοῦ ληίου προῄει ἡ φάλαγξ ἐφείποντο· [1.4.2] ὡς δὲ ἐκ τῶν ἐργασίμων ἐξήλασαν, τὴν μὲν ἵππον ἐπὶ τὸ δεξιὸν κέρας αὐτὸς Ἀλέξανδρος παρήγαγεν, τὴν φάλαγγα δὲ ἐν πλαισίῳ Νικάνορα ἄγειν ἐκέλευσε. [1.4.3] καὶ οἱ Γέται οὐδὲ τὴν πρώτην ἐμβολὴν τῶν ἱππέων ἐδέξαντο· παράδοξος μὲν γὰρ αὐτοῖς ἡ τόλμα ἐφάνη τοῦ Ἀλεξάνδρου, ὅτι εὐμαρῶς οὕτως τὸν μέγιστον τῶν ποταμῶν διεβεβήκει ἐν μιᾷ νυκτὶ τὸν Ἴστρον οὐ γεφυρώσας τὸν πόρον, φοβερὰ δὲ καὶ τῆς φάλαγγος ἡ ξύγκλεισις, βιαία δὲ ἡ τῶν ἱππέων ἐμβολή. [1.4.4] καὶ τὰ μὲν πρῶτα ἐς τὴν πόλιν καταφεύγουσιν, ἣ δὴ ἀπεῖχεν αὐτοῖς ὅσον παρασάγγην τοῦ Ἴστρου· ὡς δὲ ἐπάγοντα εἶδον σπουδῇ Ἀλέξανδρον τὴν μὲν φάλαγγα παρὰ τὸν ποταμόν, ὡς μὴ κυκλωθεῖέν πῃ οἱ πεζοὶ ἐνεδρευσάντων τῶν Γετῶν, τοὺς ἱππέας δὲ κατὰ μέτωπον, λείπουσιν αὖ καὶ τὴν πόλιν οἱ Γέται κακῶς τετειχισμένην, ἀναλαβόντες τῶν παιδαρίων καὶ τῶν γυναικῶν ἐπὶ τοὺς ἵππους ὅσα φέρειν οἱ ἵπποι ἠδύναντο· [1.4.5] ἦν δὲ αὐτοῖς ἡ ὁρμὴ ὡς πορρωτάτω ἀπὸ τοῦ ποταμοῦ ἐς τὰ ἔρημα. Ἀλέξανδρος δὲ τήν τε πόλιν λαμβάνει καὶ τὴν λείαν πᾶσαν ὅσην οἱ Γέται ὑπελίποντο. καὶ τὴν μὲν λείαν Μελεάγρῳ καὶ Φιλίππῳ ἐπαναγαγεῖν δίδωσιν, αὐτὸς δὲ κατασκάψας τὴν πόλιν θύει τε ἐπὶ τῇ ὄχθῃ τοῦ Ἴστρου Διὶ Σωτῆρι καὶ Ἡρακλεῖ καὶ αὐτῷ τῷ Ἴστρῳ, ὅτι οὐκ ἄπορος αὐτῷ ἐγένετο, καὶ ἐπανάγει αὐτῆς ἡμέρας σώους σύμπαντας ἐπὶ τὸ στρατόπεδον.

***
[1.3.5] Γι᾽ αυτό ακριβώς ο Αλέξανδρος απομάκρυνε τα πλοία του και αποφάσισε να διαβεί τον Ίστρο, για να επιτεθεί στους Γέτες, που κατοικούσαν στην απέναντι όχθη του Ίστρου. Για δυο λόγους ο Αλέξανδρος πήρε αυτή την απόφαση: και γιατί έβλεπε πολλούς Γέτες συγκεντρωμένους στην αντικρινή όχθη του Ίστρου, για να τον εμποδίσουν αν επιχειρούσε να περάσει τον ποταμό —και ήταν πράγματι συγκεντρωμένοι τέσσερις περίπου χιλιάδες ιππείς και περισσότεροι από δέκα χιλιάδες πεζοί— και γιατί συγχρόνως τον κατέλαβε η μεγάλη επιθυμία να πάει στην απέναντι όχθη του ποταμού. [1.3.6] Στα πλοία λοιπόν επιβιβάστηκε ο ίδιος· γέμισε επίσης με ξερό χόρτο τις δερμάτινες σκηνές όπου κατασκήνωναν οι στρατιώτες και συγκέντρωσε όσα μονόξυλα πλοιάρια βρήκε στην περιοχή — και υπήρχε μεγάλη αφθονία από αυτά, επειδή οι κάτοικοι των παραδουνάβιων περιοχών τα χρησιμοποιούσαν για ψάρεμα στον Ίστρο καθώς και για να επικοινωνούν μεταξύ τους διαπλέοντας τον ποταμό, οι περισσότεροι όμως για να επιχειρούν με αυτά ληστρικές επιδρομές. Αφού λοιπόν συγκέντρωσε όσο πιο πολλά πλοιάρια μπορούσε, μετέφερε με αυτά στην απέναντι όχθη όσο το δυνατό περισσότερους στρατιώτες του. Ο αριθμός των ανδρών που πέρασαν τον ποταμό με τον Αλέξανδρο έφθασε τους χίλιους πεντακόσιους ιππείς και τους τέσσερις χιλιάδες πεζούς.
[1.4.1] Πέρασαν λοιπόν τον ποταμό μέσα στη νύχτα και σε μέρος όπου υπήρχαν ψηλά σπαρτά· και μάλλον γι᾽ αυτό μπόρεσαν να πλησιάσουν την όχθη χωρίς να γίνουν αντιληπτοί. Μόλις ξημέρωσε, ο Αλέξανδρος οδήγησε τον στρατό του μέσα από τα σπαρτά, αφού παρήγγειλε στους πεζούς στρατιώτες του να πλαγιάζουν το σιτάρι με γερμένες τις σάρισές τους και να προχωρούν έτσι προς τα χέρσα. Και οι ιππείς ακολουθούσαν όσην ώρα η φάλαγγα προχωρούσε μέσα από τα σπαρμένα χωράφια. [1.4.2] Όταν όμως βγήκαν έξω από την καλλιεργημένη γη, μετακίνησε ο ίδιος ο Αλέξανδρος το ιππικό στη δεξιά πτέρυγα, διατάζοντας συγχρόνως τον Νικάνορα να οδηγήσει εμπρός τη φάλαγγα σε ορθογώνιο σχηματισμό. [1.4.3] Οι Γέτες δεν αντιστάθηκαν ούτε στην πρώτη καν επίθεση του ιππικού. Γιατί τους φάνηκε απίστευτη η τόλμη του Αλεξάνδρου να περάσει έτσι εύκολα μέσα σε μια νύχτα τον Ίστρο, τον μεγαλύτερο ποταμό, χωρίς μάλιστα να κατασκευάσει γέφυρα για να τον διαβεί· τους φόβισαν συγχρόνως η πυκνότητα της φάλαγγας και η ορμητική επίθεση των ιππέων. [1.4.4] Στην αρχή οι Γέτες κατέφυγαν στην πόλη τους που απείχε έναν περίπου παρασάγγη από τον Ίστρο. Όταν όμως είδαν τον Αλέξανδρο να οδηγεί με βιασύνη τη φάλαγγα παράλληλα στον ποταμό, για να μην πέσουν σε ενέδρα και κυκλωθούν από τους Γέτες οι πεζοί στρατιώτες του, και τους ιππείς να προχωρούν κατά μέτωπο, οι βάρβαροι εγκατέλειψαν και την πόλη τους, που ήταν άλλωστε κακά οχυρωμένη, παίρνοντας επάνω στα άλογα όσα παιδιά και γυναίκες μπορούσαν τα άλογα να σηκώσουν· [1.4.5] η διάθεσή τους ήταν να καταφύγουν σε τόπους έρημους όσο γινόταν πιο μακριά από τον ποταμό. Ο Αλέξανδρος κυρίευσε την πόλη καθώς και όλα τα λάφυρα που άφησαν φεύγοντας οι Γέτες. Και τα λάφυρα τα παρέδωσε στον Μελέαγρο και στον Φίλιππο να τα μεταφέρουν πίσω στο στρατόπεδο, ενώ ο ίδιος κατεδάφισε την πόλη και θυσίασε δίπλα στην όχθη του Ίστρου στον Δία Σωτήρα και στον Ηρακλή καθώς και στον ίδιο τον Ίστρο, γιατί δεν τον εμπόδισε να τον περάσει· την ίδια μέρα οδήγησε σώους όλους τους άνδρες του πίσω στο στρατόπεδο.
[1.4.8.] Από αυτούς όμως δόθηκε μια αναπάντεχη για τον Αλέξανδρο απόκριση. Επειδή ήταν πράγματι εγκατεστημένοι σε χώρα μακρινή από τη Μακεδονία και συγχρόνως απρόσιτη και επειδή έβλεπαν ότι η διάθεση του Αλεξάνδρου κατευθυνόταν προς άλλα μέρη, αποκρίθηκαν ότι φοβούνται μήπως πέσει ο ουρανός επάνω τους. Είπαν ακόμη ότι ήρθαν πρεσβευτές στον Αλέξανδρο όχι από φόβο ή από συμφέρον, αλλά γιατί τον θαύμαζαν. Ωστόσο και αυτούς ακόμη τους ονόμασε φίλους ο Αλέξανδρος, τους έκαμε συμμάχους του και τους έστειλε πίσω στη χώρα τους, προσθέτοντας μονάχα τούτο, ότι οι Κέλτες είναι πάρα πολύ περήφανοι.