Σάββατο 28 Φεβρουαρίου 2015

ΘΟΥΚΥΔΙΔΗΣ ΚΑΙ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ

 Θουκυδίδου Ολόρου Αλιμουσίου (470-357)
Χωρίς να είναι θεωρητικός της οικονομίας, ο Θουκυδίδης παρέχει αξιόλογες πληροφορίες για την οικονομική κατάσταση της εποχής του και μάλιστα είναι ο κατ’ εξοχήν ιστορικός που παρέμεινε αντικειμενικός και απαλλαγμένος από ηθικές κρίσεις. Είναι γνωστό ότι ο F. Μ. Comford, στο έργο του “Thucydides Mythistoricus” (1907), στρέφεται κατά του Θουκυδίδη γιατί δεν τόνισε το ρόλο της οικονομίας στην ιστορία και δεν εξήρε τα οικονομικά αίτια του Πελοποννησιακού Πολέμου, παρά το γεγονός ότι δίνει ιδιαίτερη βαρύτητα στο ύφος, στο οποίο αναγνωρίζει μια μορφή αττικού δράματος, όπου συμπράττουν η αισχύλεια τραγωδία, η τύχη, η «ύβρις», η πειθώ, ο έρως, υπό την επήρεια της ρητορικής του Γοργία, χωρίς βέβαια να παίρνουν τη μορφή «τραγικής κάθαρσης» τα ιστορικά γεγονότα. Τη μομφή της αγνόησης των οικονομικών αιτίων του Πελοποννησιακού Πολέμου επιρρίπτουν στον Αθηναίο ιστορικό και πολλοί άλλοι συγγραφείς από τους παλαιούς, όπως π.χ. ο Διονύσιος ο Αλικαρνασσεύς και από τους νεώτερους (ποιος άλλος;) ο Μ. I. FinJey.
 
Είναι ωστόσο πλάνη ο ισχυρισμός αυτός, όπως αποδεικνύει η ανάγνωση της ιστορίας του Θουκυδίδη, των περιεχομένων δημηγοριών και προ παντός του Επιταφίου του Περικλή, πολύ περισσότερο αν γίνει δεκτή η απορριπτόμενη άποψη ότι το μεγαλειώδες αυτό κείμενο είναι έργο του ίδιου του Θουκυδίδη και όχι του Αθηναίου ρήτορα. Πλήθος συγγραφέων απορρίπτουν τον πιο πάνω ισχυρισμό, αλλά και υποστηρίζουν ότι ο Θουκυδίδης είχε πλήρη συνείδηση των οικονομικών παραγόντων της ιστορίας. Ο W. Lamb παραθέτει αποσπάσματα από τον Θουκυδίδη, στα οποία καταφαίνεται η σαφής απόδειξη της γνώσης των οικονομικών συνθηκών στην πορεία της ιστορίας. Υπερβολικός εν μέρει είναι βεβαίως και ο μεγάλος φιλόλογος W. Roscher που υποστήριζε ότι ο Θουκυδίδης υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους οικονομολόγους της αρχαιότητας και ότι ουδέποτε διδάχθηκε στο πεδίο των οικονομικών επιστημών τόσα όσα από το Θουκυδίδη. Γράφει ο ίδιος: «Αναφέρω εδώ πριν από όλα το όνομα του Θουκυδίδη και ομολογώ γεμάτος σεβασμό και ευγνωμοσύνη ότι και εγώ, από την άποψη της κοινωνικής οικονομικής, από κανέναν από τους νεώτερους δεν διδάχθηκα τόσα όσα απ’ αυτόν. Ο Θουκυδίδης εμφανίζεται ως εξ ίσου άριστος γνώστης των οικονομικών συνθηκών της εποχής του όσο και των πολιτικών και των στρατιωτικών…».

Το βέβαιον είναι ότι σε πολλά σημεία του έργου του ο Θουκυδίδης αναφέρεται στις οικονομικές συνθήκες των διαφόρων χωρών, στους παράγοντες της οικονομίας, που προωθούν την εξέλιξη και στα οικονομικά συμφέροντα:
«Τῆς γάρ ἐμπορίας οὐκ οὔσης, οὐδ ’ ἐπιμειγνύντες ἀδεῶς ἀλλήλοις οὔτε κατά γῆν οὔτε διά θαλάσσης, νεμόμενοί τε τά ἑαυτῶν ἕκαστοι ὅσον ἀποζῆν καί περιουσίαν χρημάτων οὐκ ἔχοντες οὐδέ γῆν φυτεύοντες, ἄδηλον ὄν ὁπότε τις ἐπελθών, καί ἀτειχίστων ἅμα ὄντων, ἄλλος ἀφαιρέσηται, τῆς τε κάθ’ ἡμέραν ἀναγκαίου τροφῆς πανταχοῦ ἄν ἡγούμενοι ἐπικρατεῖν οὐ χαλεπῶς ἀπανίσταντο, καί δι’ αὐτό, οὔτε μεγέθει πόλεων ἴσχυον οὔτε τῇ ἄλλῃ παρασκευῇ». Η ορθή άποψη στο θέμα αυτό συνίσταται στο ότι ο ιστορικός του Πελοποννησιακού Πολέμου ανεγνώριζε το ρόλο των οικονομικών παραγόντων στην ιστορία, αλλά γι ’ αυτόν όλοι οι επηρεάζοντες την ιστορική πορεία παράγοντες ανήγοντο τελικά σε ένα μόνο, δηλαδή στον πολιτικό. Χαρακτηριστική παρατήρησή του είναι η περιεχόμενη στη δημηγορία του Περικλή: «Μέγιστον δέ, τῇ ταῶν χρημάτων σπάνει κωλύσονται, ὅταν σχολή αὐτά ποριζόμενοι διαμέλλωσιν».
 
Σε άλλο τμήμα του παρόντος παρατίθενται οι απόψεις του Πλάτωνα, που θυμίζουν τη σύγχρονη μαρξική θεωρία του ιστορικού υλισμού.
 
Στο σημείο αυτό είναι ανάγκη να υπογραμμισθεί ιδιαίτερα ότι τον ιστορικό Θουκυδίδη απασχολούσαν και τα ηθικά και τα οικονομικά κριτήρια. Αλλά η προέχουσα και περιεκτική μέθοδος ανάλυσης των ιστορικών γεγονότων γι’ αυτόν ήταν η πολιτική πλευρά, δηλαδή η κυριαρχία της λογικής της πολιτείας. Όπως ορθά παρατηρήθηκε, κανείς δεν θα επέκρινε για παραλείψεις της μορφής αυτής τους λόγους του Cavour, του Bismarck ή του Disraeli.
 
Η ιστορία του Θουκυδίδη έχει περαιτέρω ιδιαίτερη αξία από άποψη οικονομική, καθ’ ο μέτρο επιζητεί να διερευνήσει τα αίτια του αθηναϊκού ιμπεριαλισμού. Κατά τον καθηγητή Steven Forde, η παρουσίαση από το Θουκυδίδη του αθηναϊκού ιμπεριαλισμού παριστά στην πραγματικότητα μια πρωτότυπη μελέτη πολιτικής ψυχολογίας στην εξωτερική και εσωτερική πολιτική και διακλάδωσης της ψυχολογίας αυτής για το πρόβλημα της δικαιοσύνης ειδικά στη διεθνή πολιτική. Το ζήτημα του αθηναϊκού ιμπεριαλισμού συνδέεται με τον αθηναϊκό χαρακτήρα. Το δεσπόζον χαρακτηριστικό του αθηναϊκού χαρακτήρα είναι η τόλμη, που στα χέρια του Θουκυδίδη γίνεται τεχνικός όρος. Οι Κορίνθιοι, στην περίφημη περιγραφή του αθηναϊκού χαρακτήρα, δίνουν έμφαση στη φρενήρη τόλμη, που δεν ταυτίζεται ακριβώς με το θάρρος. «Οἵ μέν γάρ νεωτεροποιοί καί ἐπινοῆσαι ὀξεῖς καί ἐπιτελέσαι ἔργω ὅ ἄν γνῶσιν,… Αὖθις δέ οἱ μέν καί παρά δύναμιν τολμηταί καί παρά γνώμην κινδυνευταί καί ἐν τοῖς δεινοῖς εὐέλπιδες… Ἐν δέ τοῖς σώμασιν ἀλλοτριωτάτοις ὑπέρ ταῆς πόλεως, χρῶνται, τῆ δέ γνώμη οἰκειοτάτη ἐς τό πράσσειν τι ὑπέρ αὐτῆς», «ἀνάγκη δέ ὥσπερ τέχνης ἀεί τά ἐπιγιγνόμενα κρατεῖν».
 
Κατά τον Περικλή, το μεγαλείο της ηγεμονίας, που κάνει την πόλη των Αθηνών άξια να πεθαίνει κανείς γι ’ αυτήν είναι το τολμάν και το «γιγνώσκειν τά δέοντα». Οι Αθηναίοι ίδρυσαν, μετά τους Περσικούς Πολέμους κυρίως, την αυτοκρατορία τους με την τόλμη, όχι με την τύχη ή τη δύναμη. Ουσιώδες δείγμα της τόλμης αυτής υπήρξε η απόφαση να εγκαταλείψουν την πόλη τους, να μεταφέρουν τα υπάρχοντά τους και να γίνουν ναυτικοί. Αυτή η εγκατάλειψη υπήρξε η πιο ακραία επίδειξη τόλμης, αν ληφθεί υπόψη ότι για τους αρχαίους Έλληνες η εγκατάλειψη των εστιών τους εθεωρείτο αδιανόητη. Και η Κόρινθος και η Κέρκυρα υπήρξαν ναυτικές δυνάμεις, αλλά δεν θα διεννοούντο να μείνουν χωρίς εστίες, χωρίς θέση στην ξηρά, χωρίς τους τάφους των προγόνων, χωρίς τα ιερά τους. Από αυτή την παράτολμη ενέργεια οι Αθηναίοι στα πλοία ανακάλυψαν το δυναμικό της καθαρής ανθρώπινης δύναμης, της δύναμης χωρίς οποιαδήποτε εδαφική στήριξη. Γι’ αυτούς το κριτήριο των πράξεων στις μεταξύ των χωρών σχέσεις δεν είναι η δικαιοσύνη, αλλά η ικανότητα να κυβερνήσουν. Και του Περικλή ο Επιτάφιος είναι άσχετος με αναφορές στο θείο. Η δύναμη της Αθήνας είναι αποτέλεσμα των ανθρωπίνων δυνάμεων, αυτές είναι εκείνες που κάνουν την πόλη ό, τι είναι. Εξ άλλου, όταν ο Περικλής εγκωμιάζει την αθηναϊκή ελευθερία στον Επιτάφιο, λιγότερο εννοεί την παραδοσιακή ελευθερία της πόλης από την ατομική ελευθερία του Αθηναίου από τους μυριάδες συμβατικούς περιορισμούς, που ρυθμίζουν τις σχέσεις των ανθρώπων στις παραδοσιακές πόλεις. Πρόκειται περί αυτού που ονομάζομε ατομικισμό. Ελευθέρωση των προσόντων του ατόμου και της πρωτοβουλίας του. Ό, τι ισχύει για την πόλη στις σχέσεις της προς τα έξω, ισχύει για τον πολίτη στις σχέσεις του προς τα μέσα. Αυτό προσέδωσε ενεργητικό χαρακτήρα στον πολίτη.
 
Αυτή όμως η ατομική ελευθερία μπορούσε να οδηγήσει στην αποσύνθεση της πολιτείας. Τη λύση έδωσε ο Περικλής καταφεύγοντας στο ερωτικό πάθος προς την πόλη. Οι Αθηναίοι έπρεπε να αφοσιωθούν στην πόλη τους, να γίνουν εκούσιοι υπηρέτες της, συντηρώντας τη δύναμή της, που πρέπει να εκδηλώνεται με πράξεις και να γίνονται έτσι εραστές της: «Λέγων ὅσα ἐν τῷ τούς πολεμίους ἀμύνεσθαι ἀγαθά ἔνεστιν, ἀλλά μᾶλλον τήν τῆς πόλεως δύναμιν καθ’ ἡμέραν ἔργῳ θεωμένους καί ἐραστάς γιγνομένους αὐτῆς καί ὅταν ὑμῖν μεγάλη δόξη εἶναι, ἐνθυμουμένους ὅτι τολμῶντες καί γιγνώσκοντες τά δέοντα καί ἐν τοῖς ἔργοις αἰσχυνόμενοι ἄνδρες αὐτά ἐκτήσαντο». Μόνο το ερωτικό πάθος είναι το μοναδικό πράγμα που μπορεί να κάνει τους ατομικιστές να προσκολλώνται σε κάτι έξω από αυτούς, αυτό οδηγεί στην πιο έντονη αφοσίωση και εκούσια θυσία.
Για το Θουκυδίδη ο αθηναϊκός ιμπεριαλισμός ήταν συνδυασμός τόλμης και ερωτικού πάθους. Τα δύο αυτά χαρακτηριστικά του εθνικού χαρακτήρα των Αθηναίων συνδέονται, κατά το Θουκυδίδη, και με τη μοναδική αθηναϊκή δημοκρατία της πόλης και με τη μοναδική τους εμπειρία από τους Περσικούς Πολέμους. Ο μοναδικός αθηναϊκός χαρακτήρας κατάγεται από μια χωρίς προηγούμενο απελευθέρωση ορισμένων κινήτρων της ανθρώπινης φύσης. Αυτό προκαλεί τον αθηναϊκό ιμπεριαλισμό και δυναμισμό, αλλά καταστρέφει με τον καιρό την πόλη.
 
Ουσιώδης είναι η συμβολή του Θουκυδίδη στην παρακολούθηση και το χαρακτηρισμό των φάσεων εξέλιξης της οικονομίας προς την ανάπτυξή της. Ως βάση του χωρισμού των σταδίων ανάπτυξης παίρνει τους ποριστικούς κλάδους: πειρατικό, νομαδικό, γεωργικό και εμπορικό. Στους ποριστικούς κλάδους της ελληνικής οικονομίας μνημονεύει την πειρατεία: «ἥρπαζον καί τό πλεῖστον τοῦ βίου ἐντεῦθεν ἐποιοῦντο οὐκ ἔχοντες πῶς αἰσχύνην τούτω τώ ἔργω». Και προσθέτει: «Οἱ γάρ Ἕλληνες τό πάλαι καί ταῶν βαρβάρων οἱ τε ἐν τῇ ἡπείρῳ παραθαλάσσιοι καί ὅσοι νήσων εἶχον…, ἐτράποντο πρός ληστείαν».
 
Πραγματευόμενος την εξέλιξη της οικονομίας από τη φυσική οικονομία στη χρηματική, εξαίρει τη θέση του εμπορίου στην κοινωνική οικονομία και τις οικονομικές σχέσεις λαών και ατόμων.
Βασική σκέψη του Θουκυδίδη είναι ο καταμερισμός της εργασίας, η ανάπτυξη της παραγωγής και η πορεία των λαών προς την ευημερία. Από την άποψη αυτή εξαίρει τη σημαία της εργασίας και του υλικού πλούτου. Στο μέτρο που οι αναπτυξιακές απόψεις ανήκουν στον Θουκυδίδη και όχι στον Περικλή, πρέπει να λεχθεί ότι υπήρξε ο κυριότερος θεωρητικός της πολιτικής της οικονομικής ανάπτυξης. «Πλούτῳ τε ἔργου μᾶλλον καιρῶ ἤ λόγου κόμπω χρώμεθα, καί τό πένεσθαι οὐχ ὁμολογεῖν τινί αἰσχρόν, ἀλλά τό μή διαφεύγειν ἔργω αἴσχιον».
 
Ιδιαίτερη σημασία έχει η κινητοποίηση της αθηναϊκής οικονομίας και η ενεργοποίηση των πολιτών προς την κατεύθυνση της εργασίας, της σώρευσης υλικού πλούτου, ως βάσης της ανάπτυξης σε υψηλότερο επίπεδο και η εκτίμηση της αληθινής φύσης του κεφαλαίου. Στην εποχή του Θουκυδίδη η ελληνική οικονομία ζει έναν πρωτοφανή «ακτιβισμό», ο δε ατομικισμός βρίσκεται στην καλύτερή του απόδοση. Έτσι, ο Περικλής τονίζει: «οὐ γάρ οἱ κακοπραγοῦντες δικαιότερον ἀφειδοῖεν ν τόν βίον, οἷς ἐλπίς οὐκ ἔστιν ἀγαθοῦ, ἀλλ’ οἷς ἡ ἐναντία μεταβολή ἐν τῷ ζῆν ἔτι κινδυνεύεται καί ἐν οἷς μάλιστα μεγάλα τά ἐνδιαφέροντα, ἤν τι πταίσωσι». Αυτή την οικονομική επαγρύπνηση του πολίτη διαπιστώνουν στους Αθηναίους οι Κορίνθιοι:
«Ἀνάγκη δέ ὥσπερ τέχνης ἀεί τά ἐπιγιγνόμενα κρατεῖν καί ἡσυχαζούςῃ μέν πόλει (τά) ἀκίνητα (τά) νόμιμα ἄριστα, πρός πολλά δέ ἀναγκαζομένοις ἰέναι πολλῆς καί τῆς ἐπιτεχνήσεως δεῖ».
Για τον ίδιο λόγο εξαίρεται η δραστηριότητα έναντι της απραγμοσύνης: «Παράπαν τε γιγνώσκω πόλιν μή ἀπράγμονα τάχιστ ’ ἄν μοι δοκεῖν ἀπραγμοσύνης μεταβολή διαφθαρῆναι, καί ταῶν ἀνθρώπων ἀσφαλέστατα τούτους οἰκεῖν, οἱ ἄν τοῖς παροῦσιν ἤθεσι καί νόμοις, ἤν καί χείρω ᾖ, ἤκιστα διαφόρως πολιτεύωσιν».
 
Θα μπορούσε κανείς ακόμη να υποστηρίξει ότι ο Θουκυδίδης υπήρξε ο πρόδρομος της θεσμολογικής σχολής της οικονομίας, της οποίας ιδρυτής θεωρείται ο Τ. Veblen. Κατά τον Veblen η οικονομική επιστήμη έπρεπε να γίνει εξελικτική ώστε να γίνει «σημαντική» και από αυτό να τονίζεται ο ρόλος των θεσμών. Ο άνθρωπος δεν είναι homo economicus, που κινείται μόνο υπό το κράτος οικονομικών κινήτρων. Το έργο του “Theory κ.λπ.” είναι άρνηση του οικονομικού ανθρώπου των παραδοσιακών οικονομικών. Είναι σύνολο μη ορθολογικών κινήτρων και «υπολογιστής ευχαριστήσεων και δυσαρεσκειών». Ως θεσμούς νοεί κοινωνικές συνήθειες ή ευρύτατα ισχύοντα έθιμα και συνήθειες της σκέψης. Αυτά αποτελούν το ανθρώπινο περιβάλλον. Υπάρχουν συνήθειες που είναι ξεπερασμένες και όσον αφορά τη δημόσια και την ιδιωτική ιδιοκτησία. Οι υφιστάμενοι θεσμοί και το αξιολογικό σύστημα, το μέγεθος της ιδιοκτησίας, οι θρησκευτικές πεποιθήσεις κ.λπ. μπορούν να αποτελέσουν ανασχετικούς παράγοντες στην ανάπτυξη και κατά κανόνα προσδιορίζουν αντιοικονομική αλλά και αντικοινωνική συμπεριφορά. Και μια τάξη συνήθως ζει σε βάρος αυτών που εργάζονται παραγωγικά με επιδειξιακή κατανάλωση. Καταλήγει στην ανάγκη της αλλαγής, τονίζοντας «ότι η αλλαγή είναι η μόνη που μένει χωρίς αλλαγή». Φροντίδα για κέρδη, αντί για παραγωγή, μονοπωλιακές καταστάσεις. Οι δραστηριότητες προς την κατεύθυνση της παραγωγής κέρδους πολλές φορές είναι κατά το Veblen αντικοινωνικές. Στον Περικλή («Επιτάφιος») ο Θουκυδίδης προσπαθεί να εμφανίσει συνδυαζόμενα το ιδιωτικό και το δημόσιο συμφέρον, ως επίσης και την υποστήριξη της τάξης που η δραστηριότητα των κρατούντων ιδιοκτητών αδικεί: «ἀνεπαχθῶς δέ τά ἴδια προσομιλοῦντες, τά δημόσια μάλιστα διά δέος οὐ παρανομοῦμεν, ταῶν ἀεί ὄντων ἀκροάσει καί νόμων, καί μάλιστα ὅσοι τε ἐπ’ ώφελία τῶν ἀδικουμένων κεῖνται...». Επίσης: «Χρώμεθα γάρ πολιτεία, οὐ ζηλούση τούς τῶν πέλας νόμους». Κατά τον ίδιο τρόπο βρίσκει συσχέτιση ανάμεσα στην εκάστοτε οικονομική κατάσταση και στην αλλαγή των πολιτευμάτων.
 
Τη σημασία των θεσμών για την οικονομία εξαίρει εξ άλλου ο Πλά­των: «Πόλιν τε καί ἤθη ἀνθρώπων πρῶτον μέν καθαράν ποιήσειαν ἄν, ὅ οὐ πάνυ ράδιον». Στο ίδιο έργο του επιμένει: «Ἤ οὖν οἴει ἐκ δρυός πόθεν ἤ ἐκ πέτρας τάς πολιτείας γίγνεσθαι, ἀλλ ’ οὐχί ἐκ τῶν ἠθῶν τῶν ἐν ταῖς πόλεσι, ἅ ἄν ὥσπερ ρέψαντα, τἆλλα ἐφελκύσηται;». Κατά τον ίδιο τρόπο εκφράζεται ο Πολύβιος (κεφ. 47), ο οποίος υποστηρίζει ότι κατά την άποψή του υπάρχουν δύο βασικές αρχές οι οποίες προσδιορίζουν τη μορφή ζωής, την ουσία του κράτους, ως πρότυπου ή ως εκφοβιστικού.
 
Αξιόλογες είναι τέλος οι μαρτυρίες του Θουκυδίδη για την κατάσταση του πληθυσμού κατά την περίοδο του Πελοποννησιακού Πολέμου.
 
Πρέπει να αναφερθεί ακόμη η εκτίμηση την οποία ο Θουκυδίδης έτρεφε στην τεχνική καινοτομία. Ο ίδιος αναφέρει ότι οι Κορίνθιοι εξήραν το νεωτεριστικό πνεύμα των Αθηναίων. Όπως παρατηρεί και ο Ehrenber, οι καινοτομίες είναι θεμελιώδες χαρακτηριστικό της τεχνικής: «Οἱ μέν γάρ νεωτεροποιοί καί ἐπινοῆσαι ὀξεῖς καί ἐπιτελέσαι ἔργω, ὅ ἄν γνῶσιν».
 
Τέλος ο Θουκυδίδης απέδωσε ιδιαίτερη σημασία στην προγνωστική, υπό την επίδραση της ιπποκρατικής μεθόδου για την οποία έκανε αργότερα λόγο και ο Γαληνός: «λέγειν τά προγενόμενα, γιγνώσκειν τά παρεόντα, προλέγειν τά ἐσόμενα». Η προγνωστική θεωρείται τώρα και ειδικός κλάδος της οικονομικής. Γράφει ο ίδιος: «ὅσοι δέ βουλήσονται τῶν τε γενομένων τό σαφές σκοπεῖν καί τῶν μελλόντων ποτέ αὖθις κατά τό ἀνθρώπινον τοιούτων καί παραπλησίον ἔσεσθαι, ὠφέλιμα κρίνειν αὐτά ἀρκούντως ἕξει». Και περαιτέρω: «ἐγώ δέ οἷόν τε ἐγίγνετο λέξως καί ἀφ’ ὧν ἄν τις σκοπῶν, εἰ ποτέ καί αὖθις ἐπιπέσοι, μάλιστα ἄν ἔχοι τι προειδώς μή ἀγνοεῖν…».

Μην αμελείτε το σώμα σας...

“Ω ψυχή μου, μη ζητάς αθάνατη ζωή, αλλ' επιδίωκε μονάχα ό,τι μπορείς να κατορθώσεις”.
ΠΙΝΔΑΡΟΣ

Μην αμελείτε το σώμα σας, διότι είναι εξίσου σημαντικό με το πνεύμα. Είστε 100% εξαρτημένοι από το σώμα σας. Oλα όσα έχουμε ποτέ βιώσει ή γνωρίσει ήρθαν μέσα από το σώμα μας και τα όργανά αντίληψης του. Κάθε εμπειρία που είχατε ποτέ, ακόμα και οι σκέψεις και οι εικόνες στον εγκέφαλο του κεφαλιού σας προέρχονται από αυτό.

Το σώμα μας είναι το γήινο σκάφος μας και το πιο σημαντικό γεγονός για την ύπαρξή μας. Είναι επίσης το πιο πολύτιμο δώρο που μας έχει δοθεί.

Συνειδητοποιήστε την αναπνοή σας και την αναπνοή του σώματος σας.

Αισθανθείτε το σώμα σας από το κάτω μέρος των ποδιών σας προς την κορυφή του κεφαλιού σας, από εμπρός προς τα πίσω και από πλευρά σε πλευρά.

Αισθανθείτε την αναπνοή του σώματος σας. Αισθανθείτε το σώμα σας ως ένα οργανικό σύνολο.

Και αγαπήστε το, γιατί έχει υπάρξει ο μόνος αληθινός φίλος και σύντροφος που είχατε. Και ενώ άλλοι έρχονται και παρέρχονται, αυτό ήταν μαζί σας πριν από την πρώτη αναπνοή σας και θα παραμείνει μαζί σας μέχρι και την τελευταία αναπνοή σας.

Πέρα από αυτό, ποιος πραγματικά ξέρει…;

Tο μεγαλύτερο σπήλαιο του κόσμου που διαθέτει δική του ζούγκλα και ποτάμι

Πολλά  είναι τα σπηλαιώδη βουνά της Ασίας, αλλά το μεγαλύτερο σπήλαιο του κόσμου παρέμεινε για αιώνες καλά κρυμμένο μακριά από τα μάτια του κόσμου στην καρδιά του Εθνικού Πάρκου «Phong Nha Ke Bang», στο Βιετνάμ. 
 
Οι εικόνες που μας μεταφέρουν οι εξερευνητές είναι εντυπωσιακές, όσο και η ιστορία του. 
 
Το σπήλαιο Χανγκ Σον Ντονγκ (Sơn Đoòng Cave) έχει εντυπωσιακή  ιστορία. Ξεκινάει από τη συνηθισμένη βόλτα ενός ντόπιου αγρότη, του Ho Khanh, ο οποίος είχε κάνει αμέτρητες φορές την ίδια διαδρομή όταν ξαφνικά την τελευταία φορά που βρέθηκε σε εκείνο το σημείο, μέσα στο Εθνικό Πάρκο του Βιετνάμ, το έδαφος ξαφνικά υποχώρησε κάτω από τα πόδια του. Μόλις συνειδητοποίησε τι είχε συμβεί παρατήρησε το ανοιχτό χάσμα που είχε εμφανιστεί μέσα από το παχύ φύλλωμα. Υπήρχε πλέον μια υψομετρική διαφορά με απότομη κλίση. 
 
"Ο  Ho Khanh, από καθαρή τύχη, είχε ανακαλύψει μια κρυφή είσοδο για το μεγαλύτερο μέχρι στιγμής σπήλαιο του κόσμου, ένα μεγαθήριο πέντε φορές μεγαλύτερο από κάθε γνωστό σπήλαιο, που είχε μείνει κρυφό από το ανθρώπινο μάτι για εκατομμύρια χρόνια."
 
 
Σε έναν κόσμο με τόσα λίγα απάτητα μονοπάτια, είναι δύσκολο κανείς να φανταστεί ότι υπήρχε κάπου ένας λαβύρινθος αδιαπέραστος από τον άνθρωπο μέχρι το 1990. Κι ενώ τα περισσότερο γνωστά σπήλαια  του κόσμου συνδέονται συνήθως με λατρευτικά στοιχεία, στο Χανγκ Σον Ντονγκ δεν βρέθηκαν ούτε ναοί, ούτε αγάλματα. Αυτό βέβαια δεν αποτελεί μειονέκτημα καθώς η φυσική του ομορφιά ξεπερνά και τα πιο σπουδαία έργα τέχνης.
 
 
Δεν έχουν περάσει ούτε δυο δεκαετίες από την τυχαία ανακάλυψη του αγρότη και η ανάγκη να εξερευνηθεί το εσωτερικό του τεράστιου σπηλαίου από ειδικούς επιστήμονες έγινε εντονότερη το 2009. 
 
Το δυνατό σφύριγμα του ανέμου που προκαλούσε έναν τρομακτικό ήχο σαν βρυχηθμό, αλλά και η απότομη κάθοδος είχε εμποδίσει τους ντόπιους να μπουν στο εσωτερικό της σπηλιάς. 
 
«Ποτάμι στο Βουνό» 
 
Πέντε φορές μεγαλύτερη από κάθε άλλη σπηλιά στο Βιετνάμ, η Σον Ντόνγκ πήρε το όνομα της από τη βιετναμέζικη διάλεκτο που σημαίνει » Ποτάμι στο Βουνό» και αυτό λόγω τον μεγάλων και ορμητικών ποταμών που κρύβει μέσα της, ένας εκ των οποίων ξεπερνάει τα 4,5 χιλιόμετρα.
 
 
Σταλαγμίτες των 70 μέτρων 
 
Το σπήλαιο έχει τη δική του ζούγκλα που οι εξερευνητές ονόμασαν «Κήπο της Eden«, ενώ έχουν σχηματιστεί μερικοί από τους ψηλότερους σταλαγμίτες του κόσμου ξεπερνώντας τα 70 μέτρα.  
 
Χρειάστηκε ένας χρόνος για τους εξερευνητές Howard και Deb Limbert να φτάσουν στο τέλος του περάσματος. 
Ένα μεγάλο φυσικό εμπόδιο στην πορεία της έρευνας τους ήταν ένας ψηλός τοίχος από ασβεστίτη (200 πόδια ύψος) γνωστός ως «The Great Wall of Vietnam» που μεταφράζεται ως «ο τεράστιος τοίχος του Βιετνάμ». 
 
 
Στην άλλη πλευρά του σπηλαίου βρέθηκε ένα «πεδίο» σπάνιων και αφύσικα μεγάλων μαργαριταριών που είναι μεγάλα σαν μπάλες. 
Σχηματίζονται από μια σύμπτυξη αλάτων ασβεστίου γυαλισμένα με κινούμενο νερό.
 
 
Το σπήλαιο πιστεύεται ότι έχει σχηματιστεί τουλάχιστον πριν από δυο εκατομμύρια χρόνια και δεν θα πρέπει να μας εκπλήσσει το γεγονός ότι αυτός ο «κρυφός κόσμος» κατάφερε να δημιουργήσει ακόμα και το δικό του κλίμα. 
 
Οι επιστήμονες κατέγραψαν ότι το σπήλαιο παράγει δικά του σύννεφα βροχής και ότι μέσα στην πάροδο του χρόνου υπήρξαν υγρές και ξηρές περίοδοι. 
 
 
Το 2013 μια ομάδα τουριστών έζησε από κοντά τη συγκίνηση μιας οργανωμένης εξερευνητικής αποστολής. 
 
Έζησαν την απόλυτη περιπέτεια μέσα  την σπηλιά έναντι 3.000 δολαρίων που ήταν το κόστος της συγκεκριμένης εξειδικευμένης ξενάγησης.
 
Δείτε το βίντεο με το σπήλαιο – γίγα:
 

Αλλιώς ποιος είναι εκείνος μέσα μου, που με ωθεί να κάνω αυτά που δεν θέλω, όταν είμαι ξύπνιος?

Υπάρχει μία αδιαμφισβήτητη αλήθεια…
Τίποτα δεν μπορούμε να αλλάξουμε από το παρελθόν μας…
Μπορούμε μόνο να το ωραιοποιήσουμε ή να το αφήσουμε να παραμείνει εφιαλτικό και να ορίζει τις πράξεις μας και την σχέση με τον Εαυτό μας, συνθλίβοντας το παρόν μας.
Στην ουσία και οι δύο καταστάσεις σηματοδοτούν έναν εσωτερικό πόλεμο, που εκφράζεται με ασυνείδητες συμπεριφορές.
Κάποιοι μπορούν να πιστεύουν ότι το παρελθόν τους ήταν ένα τεράστιο λάθος… Ο τρόπος που μεγάλωσαν και βίωσαν την εμπειρία προς την ενηλικίωσή τους είχε τραγικές συναισθηματικές επιδράσεις στην προσωπικότητά τους, που τους οδήγησε να κάνουν δυσμενείς επιλογές, να αυτοπροσδιοριστούν με λανθασμένους στόχους και να ακολουθήσουν μια πορεία Ζωής, που δεν τους έδωσε καμία ευκαιρία ανάπτυξης…
Κάποιοι μπορούν να πιστεύουν ότι το παρελθόν τους ήταν φυσιολογικά ευχάριστο και τους οδήγησε σε μια ομαλή (παρ’ όλα αυτά ανούσια) πορεία Ζωής, χωρίς ιδιαίτερα σκαμπανεβάσματα, εκτός από αυτά που θεωρούνται φυσιολογικά της ανθρώπινης Ζωής και περιορίζονται σε στιγμές χαράς και θλίψης, χωρίς να επιτρέπουν στην ποιότητα της ειλικρίνειας να τους οδηγήσει σε μια πιο αυθεντική επαφή με τον Εαυτό τους και τα θέλω τους.

Ο άνθρωπος είναι μια ολοκληρωμένη Οντότητα, παρ’ όλα αυτά παραμένει μισός γιατί μεταξύ της φυσικής και της πνευματικής συνείδησης, υπάρχει ένας χαώδης συναισθηματικός κόσμος, που κανείς δεν έχει την διάθεση (και την γνώση βεβαίως) να τον φέρει σε ισορροπία. Ακόμα όμως και όταν αντιληφθούν αυτό το χάος μέσα τους, λίγοι έχουν την διάθεση να βάλουν τάξη, γιατί τους λείπει η αφοσίωση, που κάνει την εργασία μεθοδευμένη και σταθερή αξία του τώρα.
Ας πούμε ότι μπαίνουμε σε ένα σπίτι, στο οποίο επικρατεί χάος και πρέπει να το κάνουμε πάλι λειτουργικό, γιατί θέλουμε να κατοικήσουμε σ’ αυτό το συντομότερο δυνατό. Το πρώτο που θα συμβεί είναι να μας πιάσει απελπισία και να αρχίσουμε την εργασία με άγχος και σπασμωδικότητα, ο νους τρέχει στο αποτέλεσμα και η ελπίδα γι’ αυτό το αποτέλεσμα μας δίνει κουράγιο να συνεχίσουμε, ενώ δεν παίρνουμε είδηση ότι ο χρόνος τρέχει και εμείς δεν έχουμε κάνει παρά μόνο ένα δωμάτιο. Και αύριο μέρα είναι… και έτσι πάει όλη η Ζωή…
Όταν τοποθετούμε τον στόχο μας στο μέλλον, αυτό που θα συμβεί είναι να μην πάρουμε είδηση ότι το μέλλον ήρθε στο παρόν μας ενώ εμείς είμαστε στο ίδιο σημείο μεταξύ απελπισίας-ελπίδας.
Αυτό που συμβαίνει όμως είναι στο Τώρα...Και αύριο το ίδιο θα συμβεί, αν δεν του αφοσιωθούμε...
Και αφοσίωση σημαίνει μένω συνειδητός (ξύπνιος) σ' αυτό που συμβαίνει τώρα...
Η αντίληψη οξύνεται και βαθαίνει έως την πνευματική μας Υπόσταση, μόνο τότε, όταν προσπαθήσουμε να βρούμε Λογικά επιχειρήματα για τις ασυνείδητες συμπεριφορές μας και γι’ αυτό που επιτρέπουμε να μας συμβεί, δήθεν ερήμην μας…
Το συναίσθημα μας παραπλανά με την ελπίδα, που την θέτει σαν έναν μακρινό στόχο και δεν μας επιτρέπει να αφοσιωθούμε σ' αυτό που θέλουμε...
Τι σημαίνει καθαρίζω συνειδητά? Τι σημαίνει πολεμάω συνειδητά? Σημαίνει ότι δεν ελπίζω να τελειώσει κάποια στιγμή ο πόλεμος, με ευθύνη άλλων...
Το ασυνείδητο έχει εκείνη την ιδιότητα να μας βυθίζει στην πλάνη και την ψευδαίσθηση, έτσι ώστε οι πράξεις μας να είναι ανώριμες και επιτηδευμένες, χωρίς να είχαμε την πρόθεση για κάτι τέτοιο. Και αυτό μόνο όταν κοιμόμαστε μπορεί να γίνει…
Αλλιώς ποιος είναι εκείνος μέσα μου, που με ωθεί να κάνω αυτά που δεν θέλω, όταν είμαι ξύπνιος?
Η θρησκεία βρήκε την λύση! Και είναι τόσο εύκολη, όσο δύσκολο είναι να παραδεχτεί κανείς ότι ο «διάβολος» δεν είναι παρά οι μη συνειδητές και ανώριμες αντιδράσεις του, που ματαιώνουν κάθε πνευματικό Νόμο μέσα του. Μετά το έξω του καθενός θα είναι ακριβώς αυτό… Ματαίωση, αγωνία και φόβος!
Πλάκα έχει που οι περισσότεροι νομίζουν ότι υπάρχει κάποιος έξω τους που επιβουλεύεται τις αγνές τους προθέσεις…
Ο μόνος που μπορεί να μας κλέψει την αγνότητα, είναι αυτός που έχει δημιουργηθεί από εμένα τον ίδιο για να κάνει ακριβώς αυτό… Να μας αφήνει απλά να επιβιώνουμε, σαν μηχανές για να μην ξεβολευτούμε, ωριμάζοντας πνευματικά… Μπας και γίνουμε Άνθρωποι και χάσουμε την δόξα μας…
Πόσο φόβο κρύβει τούτη η κατάσταση… Να Είμαι Άνθρωπος! Αλήθεια, και μετά σε ποιόν θα ρίχνω τα βάρη για ότι συμβαίνει?
Δεν θα ξεχρεώσουμε ποτέ σαν ανθρωπότητα, όσο ο Εαυτός μας είναι ο μεγάλος Απών… Πώς να Ζήσει σε τουτο το χάος?
Όχι το έξω μας… Το μέσα μας!

Παροδικότητα και Ευτυχία

Πολλοί άνθρωποι αναφέρουν ότι πολύ σπάνια σκέφτονται τον θάνατό τους, αλλά τους απασχολεί και ο τρόμος της παροδικότητας. Κάθε ευχάριστη στιγμή διαβρώνεται από την παρασκηνιακή σκέψη πως όλα όσα ζούμε στο παρόν είναι εφήμερα και πολύ σύντομα θα τελειώσουν. Μια ευχάριστη βόλτα μ' έναν φίλο υπονομεύεται απ' τη σκέψη ότι τα πάντα είναι προορισμένα να εξαφανιστούν, ο φίλος θα πεθάνει, το δάσος αυτό θ' αλλάξει μορφή απ' την επέκταση της αστικής ανάπτυξης. Τί νόημα έχει λοιπόν οτιδήποτε, αν όλα πρόκειται να γίνουν σκόνη;

Ό Φρόυντ διατυπώνει πολύ όμορφα το επιχείρημα αυτό (και το αντεπιχείρημα) σ' ένα σύντομο έλασσον δοκίμιο του (Σχετικά με την παροδικότητα), πού αφηγείται έναν καλοκαιρινό περίπατο του με δύο συνοδοιπόρους, έναν ποιητή κι έναν συνάδελφο του ψυχαναλυτή. Ό ποιητής θρηνούσε που κάθε ομορφιά είναι προορισμένη να σβήσει στην ανυπαρξία και πού όλα όσα αγαπούσε έχαναν την άξια τους, αφού στο τέλος θα εξαφανίζονταν. Ό Φρόυντ αμφισβήτησε το σκοτεινό συμπέρασμα του ποιητή και αρνήθηκε σθεναρά ότι ή παροδικότητα ακυρώνει την αξία ή το νόημα των πραγμάτων.

"Αντίθετα", αναφώνησε. "Tην αυξάνει! Οι περιορισμοί στη δυνατότητα μιας απόλαυσης αυξάνουν την άξια της απόλαυσης". Στη συνέχεια πρότεινε ένα πολύ ισχυρό αντεπιχείρημα στην ιδέα ότι ή παροδικότητα εμπερικλείει την έλλειψη νοήματος:

« Δήλωσα ότι μου ήταν ακατανόητο, γιατί ή σκέψη της παροδικότητας της ομορφιάς να παρεμποδίζει τη χαρά πού νιώθουμε μπροστά της. Σε ότι άφορα την ομορφιά της Φύσης πού κάθε φορά την καταστρέφει ο χειμώνας, ξαναγυρίζει την επόμενη χρονιά, επομένως σε σχέση με το μήκος της ζωής μας μπορεί στην πραγματικότητα να θεωρηθεί αιώνια. Ή ομορφιά της ανθρώπινης μορφής και του ανθρώπινου προσώπου χάνεται για πάντα στην πορεία της ζωής μας, αλλά ακριβώς ή εφήμερη της φύση είναι πού της προσδίδει τη φρεσκάδα της γοητείας της. Ένα λουλούδι πού ανθίζει, μόνο για μια νύχτα, δεν μας φαίνεται γι' αυτό λιγότερο όμορφο. Ούτε μπορώ να καταλάβω γιατί ή ομορφιά κι ή τελειότητα ενός έργου τέχνης ή ενός πνευματικού επιτεύγματος χάνει την αξία της, επειδή αυτό είναι χρονικά πεπερασμένο. Μπορεί πράγματι να έρθει μια μέρα πού οι πίνακες και τ' αγάλματα, τα όποια θαυμάζουμε σήμερα, θα γίνουν σκόνη, ή μπορεί να μας διαδεχτεί μια φυλή ανθρώπων πού δεν θα κατανοούν πια τα έργα των δικών μας ποιητών και στοχαστών, ή μπορεί να φτάσει μια γεωλογική εποχή, όπου ενδεχομένως να σβήσει κάθε έμψυχη ζωή επί γης. Αφού όμως ή άξια όλης αυτής της ομορφιάς και τελειότητας προσδιορίζεται μόνο από τη σημασία της για τη δική μας συναισθηματική ζωή, δεν χρειάζεται να ζήσει έπειτα από μας και επομένως δεν εξαρτάται από την απόλυτη της διάρκεια ».

Ό Φρόυντ λοιπόν επιχειρεί να μαλακώσει τον τρόμο του θανάτου διαχωρίζοντας την ανθρώπινη αισθητική και τις ανθρώπινες άξιες απ' το άγγιγμα του θανάτου και υποστηρίζοντας τη θέση ότι ή παροδικότητα δεν μπορεί να έχει αξιώσεις πάνω στα πράγματα πού έχουν ζωτική σημασία για τη συναισθηματική ζωή ενός ανθρώπου.

Αισθηματικοτητα και συναισθηματικοτητα δεν εχουν καμια σχεση με την αγαπη

Ενα μυαλο γεματο πικρες δεν μπορει να καταλαβει τι ειναι αγαπη. Αισθηματικοτητα και συναισθηματικοτητα δεν εχουν καμια σχεση με την αγαπη. Ετσι, η αγαπη δεν εχει σχεση με την επιθυμια και την απολαυση. Γνωριζετε τι θα πει να αγαπας αληθινα καποιον? Να αγαπας χωρις μισος, χωρις ζηλεια, χωρις θυμο, χωρις να θελετε να επηρεασετε το τι σκεφτεται η τι κανει ο αλλος, χωρις να καταδικαζετε, χωρις να συγκρινετε? 

Τι ειναι η αγαπη? Η λεξη ειναι τοσο πολυ φορτωμενη και διεφθαρμενη που αποφευγω να την χρησιμοποιω. Ολοι μιλανε για αγαπη-καθε περιοδικο και εφημεριδα και καθε ιεραποστολος μιλουν συνεχως για αγαπη. Αγαπω την πατριδα μου, αγαπω τον βασιλια, αγαπω καποιο βιβλιο, αγαπω το βουνο, αγαπω την απολαυση, αγαπω την γυναικα μου, αγαπω τον θεο. Ειναι η αγαπη μια ιδεα? Αν οντως ειναι, τοτε μπορει να καλλιεργηθει, θραφει, να περιβληθει με στοργη, να επιβληθει, να αλλαξει κατα το δοκουν."

"Επειδη δεν μπορουμε να λυσουμε αυτο το ανθρωπινο ζητημα καταφευγουμε σε αφαιρεσεις. Η αγαπη μπορει να ειναι η υστατη λυση σε ολες τις δυσκολιες του ανθρωπου, τα προβληματα και τις επωδυνες προσπαθειες, οποτε πως θα βρουμε τι ειναι η αγαπη? Απλως οριζοντας την? Η εκκλησια την ορισε με τον ενα τροπο, η κοινωνια με αλλο τροπο και υπαρχουν ενα σορο αποκκλισεις και διαστρεβλωσεις. Λατρευουμε καποιον, κοιμομαστε με καποιον, η ανταλλαγη συναισθηματων, η συντροφικοτητα- ειναι αυτο που λεμε αγαπη?"

"Μπορει η αγαπη να χωρισθει στην ιερη και την ανιερη, την ανθρωπινη και την θειικη, η απλα υπαρχει μονο μια αγαπη? Ειναι η αγαπη ενα πραγμα και οχι πολλα πραγματα? Αν πουμε "σε αγαπω" αυτο αποκλειει την αγαπη για καποιον αλλον? Ειναι η αγαπη προσωπικη η μη προσωπικη? Ηθικη η ανηθικη? Οικογενειακη η μη οικογενιακη? Αν αγαπας την ανθρωποτητα αγαπας και τον καθενα ξεχωριστα? Ειναι η αγαπη συναισθημα? Ειναι η αγαπη αισθημα? Ειναι η αγαπη απολαυση και επιθυμια? Ολες αυτες οι ερωτησεις δειχνουν, ετσι δεν ειναι, οτι εχουμε ιδεες για την αγαπη, ιδεες για το τι πρεπει να ειναι και τι δεν πρεπει να ειναι η αγαπη, εναν κανονα η κωδικα που εχει δημιουργησει η κοινωνια στην οποια ζουμε."

"Τωρα πως θα βρω τι ειναι αυτη η φλογα που λεμε αγαπη? Οχι πως να βρουμε εναν τροπο να την εκφρασουμε διαφορετικα αλλα να βρουμε την σημασια της. Πρωτα θα απορριψω ο,τι εχουν πει η εκκλησια, η κοινωνια, οι φιλοι και οι γονεις μου, καθε βιβλιο και ανθρωπος διοτι θελω να βρω μονος μου τι ειναι η αγαπη. Εδω ειναι ενα τεραστιο προβλημα που εμπεριεχει ολη την ανθρωποτητα, υπαρχουν χιλιαδες τροποι να την ορισεις και εγω εχω φυλακιστει σε καποιον τροπο να την οριζω. Για αυτο τον λογο δεν πρεπει να διωξω ολες τις τασεις και τις προκαταληψεις μου? Ειμαι μπερδεμενος, διαλυμενος απο τις δικες μου επιθυμιες οποτε λεω στον εαυτο μου "πρωτα καθαρισε το δικο σου μπερδεμα. Ισως να μπορεσουμε να δουμε τι ειναι αγαπη καταλαβαινοντας τι δεν ειναι."

"Το να ανηκεις σε καποιον, το να σε φροντιζει καποιος και να εξαρτασαι απο αυτον-σε ολο αυτο πρεπει να υπαρχει παντα αγχος, φοβος, ζηλεια, ενοχη, και οσο υπαρχει φοβος δεν μπορει να υπαρξει αγαπη. Ενα μυαλο γεματο πικρες δεν μπορει να καταλαβει τι ειναι αγαπη, αισθηματικοτητα και συναισθηματικοτητα δεν εχουν καμια σχεση με την αγαπη. Ετσι, η αγαπη δεν εχει σχεση με την επιθυμια και την απολαυση."

"Η αγαπη δεν ειναι προιον της σκεψης, η οποια με την σειρας της εινα προιον του παρελθοντος. Η σκεψη δεν μπορει να καλλιεργησει την αγαπη. Η αγαπη δεν περιοριζεται και δεσμευεται απο την ζηλεια, γιατι η ζηλεια ειναι το παρελθον. Η αγαπη ειναι το τωρα, το παρον. Δεν ειναι το "θα αγαπησω" ουτε το "αγαπησα". Οταν αγαπας δεν προκειται να ακολουθησεις κανεναν. Η αγαπη δεν υπακουει. Οταν αγαπας δεν υπαρχει ουτε σεβασμος ουτε ασεβεια. Δεν γνωριζετε τι θα πει να αγαπας αληθινα καποιον? Να αγαπας χωρις μισος, χωρις ζηλεια, χωρις θυμο, χωρις να θελετε να επηρεασετε το τι σκεφτεται η τι κανει ο αλλος, χωρις να καταδικαζετε, χωρις να συγκρινετε? Οταν υπαρχει αγαπη υπαρχει συγκριση? Οταν αγαπατε καποιον με ολη σας την καρδια, με ολο σας τον νου, με ολο σας το σωμα, με ολη σας την υπαρξη, υπαρχει συγκριση? Οταν αφηνεσαι ολοκληρωτικα στην αγαπη δεν υπαρχει ο αλλος.

"Αλλα αν θελετε ακομα να βρειτε (τι ειναι η αγαπη), θα δειτε οτι δεν ειναι φοβος, εξαρτηση, ζηλεια, η κτητικοτητα, η υπεθυνοτητα και το χρεος, η αυτολυπηση, η αγωνια του να μην αγαπηθεις. Λοιπον, αφου τα διωξετε ολα αυτα, οχι με την βια, αλλα ξεπλενοντας τα οπως η βροχη ξεπλενει την σκονη πολλων ημερων απο ενα φυλλο, τοτε ισως βρειτε αυτο το περιεργο λουλουδι που ο ανθρωπος αναζητα τοσο πολυ. Θα σας υπαγορεψει καποια εξουσια, καποια μεθοδος, καποιο συστημα πως να αγαπατε? Αν καποιος σας πει πως να αγαπατε τοτε αυτο δεν ειναι αγαπη. Γινεται να πειτε "θα εξασκησω την αγαπη. Θα κατσω κατω και θα το σκεφτω μερα με την ημερα. Θα εξασκησω τον εαυτο μου να ειναι καλος και ευγενικος και θα τον πιεσω να δινει προσοχη στους αλλους?"

"Η αγαπη ειναι κατι νεο, φρεσκο, ζωντανο. Δεν εχει χτες ουτε και αυριο. Ειναι περα απο το μαρτυριο της σκεψης. Μονο το αθωο μυαλο μπορει να καταλαβει τι ειναι η αγαπη, και το αθωο μυαλο μπορει να ζησει σε εναν κοσμο που δεν ειναι αθωος. Το να βρεις αυτο το καταπληκτικο πραγμα που ο ανθρωπος αναζητα αιωνια μεσα απο την θυσια, μεσω της λατρειας, μεσω των σχεσεων, μεσω του σεξ, μεσω καθε μορφης απολαυσης και πονου, ειναι δυνατο μονο οταν η σκεψη κατανοησει τον εαυτο της και να φτασει στο τελος της. Τοτε η αγαπη δεν εχει αντιθετο, τοτε η αγαπη δεν εχει συγκρουση."

"Τι πράγμα είναι οι σχέσεις και πόσο εύκολα πέφτουμε στη συνήθεια κάποιας συγκεκριμένης σχέσης, θεωρούμε τα πράγματα δεδομένα, αποδεχόμαστε τις καταστάσεις και δεν είναι ανεκτή καμιά αλλαγή δε δεχόμαστε καμία κίνηση προς την αβεβαιότητα, ούτε για ένα λεπτό. Όλα είναι τόσο καλά ρυθμισμένα, τόσο στέρεα φτιαγμένα, τόσο δεσμευμένα, που δεν υπάρχει καμία ελπίδα για λίγη φρεσκάδα, για μια καθαρή αναζωογονητική ανοιξιάτικη ανάσα. Αυτά κι άλλα πολλά τα ονομάζουμε σχέσεις.

Αν παρατηρήσουμε από κοντά, οι σχέσεις είναι κάτι πολύ πιο λεπτό, κάτι πιο γοργό κι από την αστραπή, πιο αχανές κι από τη γη, γιατί οι σχέσεις είναι η ζωή. Η ζωή μας είναι σύγκρουση. Θέλουμε να κάνουμε τις σχέσεις χοντροκομμένες, ωμές, εύκολες. Έτσι χάνουν την ευωδιά τους, την ομορφιά τους. Όλα τούτα συμβαίνουν γιατί δεν αγαπάμε, κι η αγάπη, φυσικά, είναι το σπουδαιότερο απ’ όλα, γιατί μέσα σ’ αυτή πρέπει να εγκαταλείψει κανείς ολοκληρωτικά τον εαυτό του. (το εγώ του)

Αυτή ακριβώς η ιδιότητα της φρεσκάδας, του καινούριου, είναι ουσιαστική, αλλιώς η ζωή γίνεται ρουτίνα, συνήθεια και η αγάπη δεν είναι συνήθεια, δεν είναι κάτι βαρετό. Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν χάσει το αίσθημα της έκπληξης. Θεωρούν τα πάντα δεδομένα κι αυτή η αίσθηση της ασφάλειας καταστρέφει την ελευθερία και τις εκπλήξεις της αβεβαιότητας.

Ποινικές διώξεις για τον καφέ

Ποινικές διώξεις για τον καφέΟ καφές μπορεί τώρα να είναι σήμερα μια παγκόσμια συνήθεια, αλλά παλιότερα δεν είχαν όλοι την ίδια άποψη. Απαγορεύσεις, ποινικές διώξεις, και χρήση του καφέ ως δηλητήριο σε καταδίκους φυλακών, το «ποτό του Σατανά» έχει μεγάλη ιστορία.

1. Μέκκα. Ο καφές είχε απαγορευτεί στη Μέκκα το 1511, αφού πίστευαν ότι διεγείρει την ριζοσπαστική σκέψη. Ο καφές Ιάβας, επίσης, είχε κακή φήμη για τη χρήση του ως διεγερτικό – κάποιες αιρέσεις «Sufi» πέρναγαν γύρω γύρω καφέ μέσα σε ένα μεγάλο μπολ, στις κηδείες για να μένουν ξύπνιοι κατά τη διάρκεια των προσευχών.

2. Ιταλία. Όταν ο καφές έφτασε στην Ευρώπη τον 16ο αιώνα, κληρικοί προσπάθησαν να το απαγορεύσουν και να επισημανθεί ως «σατανικό». Αλλά όταν δοκίμασε καφέ ο Πάπας Κλήμης VIII, δήλωσε ότι είναι πολύ νόστιμο, και μάλιστα ειρωνεύτηκε ότι θα πρέπει να βαφτιστεί. Με τη δύναμη της παπική ευλογίας, πολλά καφενεία άνοιξαν γρήγορα σε ολόκληρη την Ευρώπη.

3. Κωσταντινούπολη. Όταν ο Murad IV διεκδίκησε το οθωμανικό θρόνο το 1623, απαγόρευσε τον καφέ και δημιούργησε ένα σύστημα λογικών ποινών. Η ποινή για την πρώτη παράβαση ήταν ο ξυλοδαρμός. Όποιος βρισκόταν με καφέ για δεύτερη φορά, τον έραβαν μέσα σε έναν δερμάτινο σάκο και τον έριχναν στα νερά του Βοσπόρου.

4. Σουηδία. Η Σουηδία απαγόρευσε τον καφέ το 1746. Η κυβέρνηση απαγόρευσε επίσης όλα τα «σύνεργα καφέ» – με αστυνομικούς να κατάσχουν φλιτζάνια και πιάτα καφέ. Ο Βασιλιάς Gustav ΙΙΙ, επίσης, διέταξε τους καταδικασμένους δολοφόνους για πίνουν καφέ, ενώ οι γιατροί παρακολουθούσαν πότε οι κούπες του καφέ θα τους σκότωναν, κάτι το οποίο αποδείχθηκε υπέροχο για τους καταδικασμένους και πολύ βαρετό για τους γιατρούς.

5. Πρωσσία. Το 1777, ο Φρειδερίκος ο Μέγας της Πρωσίας εξέδωσε μανιφέστο υποστηρίζοντας την υπεροχή της μπύρας πάνω από τον καφέ. Υποστήριξε ότι ο καφές παρενέβαινε με την κατανάλωση μπύρας της χώρας, ελπίζοντας ότι η βασιλική αυτή δήλωση θα έκανε τους Πρώσους πρόθυμους να πίνουν μία μπύρα για να ανοίγει το μάτι κάθε πρωί. Η δήλωση του Φρειδερίκου ήταν η εξής, «Η Αυτού Μεγαλειότητας ανατράφηκε με την μπύρα», εξηγώντας γιατί πίστευε ότι το πρωινό ποτό ήταν μια καλή ιδέα.

Ο βιασμός της επιστήμης

Ο ανήθικος «βιασμός» της επιστήμης από τις εκκλησίες: Σε πρόσφατες έρευνες που έγιναν και στατιστικές, είμαστε από τις πιο αμόρφωτες χώρες της Ευρώπης, με ελλειπή επιστημονική γνώση, ακόμα και για πολύ απλά πράγματα, όπως άτομα που δεν γνωρίζουν πως λειτουργεί η βιολογική εξέλιξη, η Μεγάλη Έκρηξη.
Πολύ βασικές γνώσεις δηλαδή που πρέπει να έχει μια κοινωνία για να μπορεί να λειτουργεί ορθολογιστικά, γνώσεις τις οποίες παρέχουν οι μεγαλύτεροι επιστήμονες σε άλλες πιο ανεπτυγμένες χώρες που μπορεί να φτάσουν και σε μας σε καμιά ακρούλα της τελευταίας σελίδας κάποιου κουτσομπολίστικου περιοδικού.
Το παράδοξο ερώτημα είναι όμως πως κατάφερε η θρησκεία και η Ορθοδοξία να έχει λέγειν σε όλα αυτά, όταν το βασικό της δόγμα στηρίζεται σε ένα πανάρχαιο βιβλίο που δεν έχει καμία σχέση με την σημερινή επιστημονική γνώση.
Έτσι λοιπόν οι μεγαλύτεροι επιστήμονες του εξωτερικού αναγκάζονται να γράφουν βιβλία αποκλειστικά για να αποφεύγουν αυτήν την αυθαίρετη ανάμειξη του «μεταφυσικού» και στην ίδια την θρησκεία η οποία στην απεγνωσμένη προσπάθεια της να παραμείνει ζωντανή έχει καταντήσει να «ντύνεται» επιστήμη και να αλλοιώνει το δόγμα της για να μπορέσει να παραμείνει ζωντανή εν όψει της αλλαγής και των νέων επιστημονικών δεδομένων.

Η επιστήμη έχει φτάσει σε σημείο να μπορεί να εξηγεί τον φυσικό κόσμο χωρίς να χρειάζεται η βοήθεια της θρησκείας, ενός μέσου που απλά βοηθούσε κάποτε τους προγόνους μας, όταν έπρεπε να να δίνουν εξηγήσεις σε εχθρικά και απειλητικά περιβάλλοντα, μέσω της ανθρωπομορφοποίησης και της προβολής του ψυχικού τους κόσμου στα φυσικά φαινόμενα. Η γνώση που υπάρχει σήμερα είναι αρκετή για να ρίξει οποιοδήποτε παιδιαρίστικο θρησκευτικό δόγμα στον κάλαθο.
Αντιλαμβάνομαι βέβαια, ότι και οι θεολόγοι κάπως πρέπει να βγάλουν το ψωμί τους, άρα βλέπουμε ότι η θρησκεία έχει γίνει το κακομαθημένο σκυλάκι της επιστήμης, και κινείται σαν μια σκακιέρα παράλληλα με τις κινήσεις της, και προσπαθεί να βρει κι αυτή ένα κενό για να χωθεί κάπου αφού πρώτα και έξυπνα να έχει θέσει «υπερφυσικά κριτήρια», με μια αλαζονεία, αναίδεια, αφέλεια και ματαιοδοξία προβάλλοντας μια εγωκεντρική σιγουριά σε σημείο που να αυτοχρίζονται «εκλεκτοί και μοναδικοί» ή γίνεται με πιο ύπουλους δόκτορες και θεολόγους που προσπαθούν αφελέστατα να βρουν τρυπάκι να περάσουν υπέρμετρους ισχυρισμούς καμουφλαρισμένους ως επιστήμη, μέσω μιας ασαφούς ξύλινης αληθοφανούς γλώσσας, ακόμη μια προσπάθεια για να επιβιώσουν οι ιδεολογίες και οι ιδεοληψίες τους στην πάλη των πρωτόγονων ιδεών τους με τον ορθολογισμό και τον πραγματισμό της σημερινής επιστημονικής σκέψης.
Ίσως οι κύριοι θεολόγοι δεν έχουν αντιληφθεί ακόμη ότι τα μεγαλύτερα ονόματα στην επιστήμη, συγκεκριμένα το 93% των επιστημόνων του «National Academy of Sciences» έχουν δηλώσει καθαρά ότι η θρησκεία όχι μόνο δεν χρειάζεται πλέον σαν μέσο εξήγησης του φυσικού κόσμου, αλλά πλέον είναι επιβλαβές για την κριτική σκέψη και τον ορθολογισμό, όχι μόνο σε ατομικό, αλλά και πιο σημαντικό, σε κοινωνικό επίπεδο. Το να εξηγείς το άγνωστο με βάση το γνωστό, είναι η σωστή και η λογική διαδικασία της σκέψης. Το να εξηγείς όμως το γνωστό με βάση και γνώμονα το άγνωστο, αυτό είναι δείγμα πρωτόγονης υποανάπτυκτης γνωσιακής αντίληψης και μορφή σχιζοφρένειας.
Αυτή η ανάμειξη θεολογίας επιστήμης όχι μόνο είναι αχρείαστη αλλά επικίνδυνη για την επιστημονική σκέψη και το πιο σημαντικό, η παραπληροφόρηση του κοινού. Είναι αδιανόητο σε μια κοινωνία του 21ου αιώνα να προωθείται περισσότερο η κάθε θεοκρατία και ψευδοεπιστήμη, και ο κόσμος να παραμένει αδαής σε βασικές γνώσεις Βιολογίας ή της εξελικτικής θεωρίας, πως λειτουργεί η φυσικής επιλογή, πως λειτουργεί ο ανθρώπινος εγκέφαλος, κ.λπ.
Δυστυχώς όμως για κάποιους, αν ενταχθούν σε μεγάλο βαθμό αυτές οι γνώσεις από μικρή ηλικία και το ενδιαφέρον για την επιστήμη, αντί κατηχητικών, ή πλασάροντας εβραϊκούς μύθους ως πραγματικότητα, δεισιδαιμονίες, και άλλα παρόμοια μεσαιωνικά μέσα, τότε οι νέοι μας θα δουν ότι απλά θρησκεία και επιστήμη δεν συμβαδίζουν όσο κι αν κόβουν και να ράβουν και να τραβούν το σχοινί, αφού θα είναι «εμβολιασμένοι» με κριτική σκέψη, λογική και ορθολογισμό, έτσι ούτως ώστε να είναι σε θέση να απορρίπτουν την τυφλή πίστη και τις αυθαίρετες εικασίες που τους βομβαρδίζουν καθημερινά οι παρανοϊκοί και σχιζοφρενείς, αυτόχριστοι, αυτοαποκαλούμενοι μεσσίες με τα καρναβαλίστικα τους ρούχα.

Ανακαλύφθηκε το γονίδιο που κάνει ξεχωριστό τον ανθρώπινο εγκέφαλο

Γερμανοί επιστήμονες ανακάλυψαν ένα γονίδιο που φαίνεται να έχει παίξει ρόλο κλειδί στην αύξηση του μεγέθους και της πολυπλοκότητας του ανθρώπινου εγκεφάλου, κάνοντάς τον να ξεχωρίζει στο ζωικό βασίλειο.
Το εν λόγω γονίδιο με την ονομασία ARHGAP11B είναι ιδιαίτερα ενεργό στα βλαστοκύτταρα του ανθρώπινου εγκεφάλου, ρυθμίζοντας τον πολλαπλασιασμό των εγκεφαλικών κυττάρων (νευρώνων) στον νεοφλοιό, περιοχή h opo;ia είναι ζωτική για τη λογική, τη γλώσσα και την αισθητηριακή αντίληψη.
Το γονίδιο έχει επίσης εντοπιστεί στα «ξαδέρφια» μας, τους Νεάντερταλ, καθώς και στους μυστηριώδεις Ντενίσοβα, ένα άλλο παρακλάδι των σύγχρονων ανθρώπων από τη Σιβηρία, αλλά δεν υπάρχει στο DNA των χιμπατζήδων ή των τρωκτικών.
Έτσι, πιστεύεται ότι εμφανίστηκε στο πρώιμο στάδιο της ανθρώπινης εξέλιξης, λίγο αφότου οι μακρινοί ανθρωπίδες πρόγονοί μας και οι πίθηκοι ακολούθησαν πλέον διαφορετικά εξελικτικά μονοπάτια.
Οι γερμανοί ερευνητές, με επικεφαλής τον νευροβιολόγο Βίλαντ Χούτνερ του Ινστιτούτου Μαξ Πλανκ Μοριακής Βιολογίας του Κυττάρου και Γενετικής στη Δρέσδη, δήλωσαν ότι η ανακάλυψη του γονιδίου ήλθε μετά από 25 χρόνια ερευνών.
«Ο τελικός στόχος μας ήταν πάντα να εντοπίσουμε τις αλλαγές στο γονιδίωμα που επέτρεψαν σε εμάς τους ανθρώπους να αποκτήσουμε μεγαλύτερους εγκεφάλους από τους άλλους πιθήκους», δήλωσε ο Βίλαντ Χούτνερ. «Σημαντικό ορόσημο στην κατανόησή μας για την αναπτυξιακή ανάδυση της ανθρώπινης μοναδικότητας» χαρακτήρισε τη νέα έρευνα ο ισπανός νευροβιολόγος Βίκτορ Μπορέλ Φράνκο. Η ανακάλυψη δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Science».
Ο ανθρώπινος εγκέφαλος έχει σχεδόν τριπλασιαστεί κατά τα τελευταία 7 εκατ. χρόνια, φθάνοντας σήμερα να έχει ένα μέσο όγκο 1.300 κυβικών εκατοστών και να περιέχει 85 έως 100 δισεκατομμύρια νευρώνες, οι οποίοι καταναλώνουν το ένα πέμπτο περίπου της συνολικής ενέργειας του ανθρώπινου σώματος.
Η επιτάχυνση της μεγέθυνσης και εξέλιξης του εγκεφάλου μας συντελέστηκε μέσα στα τελευταία δύο εκατομμύρια χρόνια. Κατά την εμφάνιση του Homo erectus πριν από περίπου 1,8 εκατ. χρόνια, ο ανθρώπινος εγκέφαλος ήταν σχεδόν ο μισός από τον σημερινό.
Σε πειράματα που έκαναν οι γερμανοί ερευνητές με έμβρυα ποντικιών επιβεβαίωσαν ότι το γονίδιο ARHGAP11B μπορεί να έχει δραστική επίπτωση στην ανάπτυξη του εγκεφάλου τους. Τα έμβρυα στα οποία εισήχθη το γονίδιο σύντομα ανέπτυξαν εγκέφαλο μεγαλύτερο και πιο όμοιο εξωτερικά με τον ανθρώπινο (αποκτώντας τις χαρακτηριστικές αύλακες και πτυχώσεις).
Ο Βίλαντ Χούτνερ προτίθεται να παρακολουθήσει την ανάπτυξη των ποντικιών με το ανθρώπινο γονίδιο για να δει πώς θα αναπτυχθεί ο εγκέφαλός τους στο μέλλον και κατά πόσον τα ζώα θα γίνουν πιο έξυπνα, με καλύτερη μνήμη και ικανότητα μάθησης.
Την προηγούμενη εβδομάδα άλλωστε μια αμερικανική ομάδα ερευνητών από το Πανεπιστήμιο Ντιουκ ανακοίνωσε ότι κατάφερε να διογκώσει το μέγεθος του εγκεφάλου τρωκτικών εισάγοντας σε αυτά ένα τμήμα ανθρώπινου DNA. Οι επιστήμονες είναι πλέον πεπεισμένοι ότι η μοναδικότητα του ανθρώπινου εγκεφάλου δεν είναι θέμα μόνο ενός ή δύο γονιδίων, αλλά περισσότερων.
«Η νόηση είναι ένα πολύπλοκο πράγμα. Δεν πιστεύουμε ότι ένα μόνο γονίδιο μάς κάνει πιο έξυπνους από τα άλλα ζώα», δήλωσε η νευροεπιστήμονας του εργαστηρίου της Δρέσδης Μάρτα Φλόριο.
Από την άλλη, εκτίμησε ότι δεν είναι πιθανό να καταφέρουν οι επιστήμονες σύντομα να δημιουργήσουν ποντίκια με ανθρώπινη εξυπνάδα. Αν και, εν προκειμένω, θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς: γιατί άραγε να συμβεί κάτι τέτοιο; Μήπως για να γίνει πιο δύσκολη η ζωή των γατών;

Φωτεινές πηγές από τον πλανήτη νάνο Δήμητρα προβληματίζουν τους επιστήμονες

Ένας πλανήτης νάνος εκπέμπει δύο φωτεινά σήματα σε ένα σκάφος της NASA το οποίο κατευθύνεται προς αυτόν και οι επιστήμονες δεν ξέρουν πραγματικά με τι έχουν να κάνουν.
Όσο και παράξενο και αν ακούγεται αυτή είναι η κατάσταση που περιγράφεται με τον πλανήτη νάνο Δήμητρα (Ceres) το μεγαλύτερο σε διαστάσεις σώμα που βρίσκεται στην ζώνη αστεροειδών μεταξύ του Άρη και του Δία.
Το διαστημόπλοιο της NASA DAWN πλησιάζει τον πλανήτη πριν το «ραντεβού» της 6ης Μαρτίου. Η φωτογραφία που μπορείτε να δείτε ελήφθη στις 19 Φεβρουαρίου και σε απόσταση 46.000 χλμ. και δείχνει δύο έντονες φωτεινές πηγές στο έδαφος του μικρο-πλανήτη.
Προηγούμενες φωτογραφίες της Δήμητρας από μεγαλύτερη απόσταση έδειχναν μια πηγή φωτός και ήταν εξίσου αινιγματικό. Στη συνέχεια το μυστήριο μεγάλωσε καθώς οι πηγές φωτός έγιναν δύο.
«Πρόκειται για κάτι απρόβλεπτο και ακόμη παραμένει μυστήριο για εμάς», εξηγεί ο Andreas Nathues επικεφαλής της ομάδας που διαχειρίζεται τα δεδομένα της κάμερας στο ινστιτούτο Max Planck της Γερμανίας:
«Το φωτεινότερο σημείο από τα δύο πάντως εξακολουθεί να είναι πολύ μικρό για να το αναλύσουμε με βάση τις φωτογραφίες, αλλά εκτός από το μέγεθός του είναι το φωτεινότερο σημείο στην επιφάνεια του μικρο-πλανήτη» συμπληρώνει.

planet_dimitraΤι μπορεί να είναι τότε αυτό που προκαλεί την αντανάκλαση αυτή του φωτός; Η πλέον προφανής εξήγηση είναι αυτή του πάγου αν και ο πάγος θα αντανακλούσε πολύ περισσότερο φως. Οι επιστήμονες έχουν προηγουμένως παρατηρήσει υδρατμούς να βγαίνουν από την επιφάνεια της Δήμητρας κάνοντας έτσι το σχηματισμό πάγου την πιο προφανή αιτία.
Υπάρχουν όμως και άλλες εξηγήσεις. Πολλοί εκτιμούν πως πρόκειται για κομμάτια άλατος. Η μικρή απόσταση όμως των δύο αυτών σημείων συνιστούν για τους επιστήμονες ότι πιθανότατα πρόκειται για κάτι που σχετίζεται με ηφαιστειακή δραστηριότητα πάγο δηλαδή που σχηματίζεται σε δύο κρατήρες ηφαιστείων.
Πάντως σε ότι και να οφείλεται η φωτεινή αυτή διαταραχή στην επιφάνεια της Δήμητρας σύντομα θα μάθουμε καθώς το διαστημόπλοιο Dawn βρίσκεται λίγες ημέρες πριν τεθεί σε τροχιά γύρω από τον πλανήτη και για τους επόμενους 16 μήνες θα αποστέλλει φωτογραφίες σε πολύ μεγαλύτερη ανάλυση.

Μυστικά για όλο το ηλιακό σύστημα ίσως κρύβει το δεύτερο «φεγγάρι» της Γης

Νέες αποκαλύψεις για την ιστορία και την εξέλιξη του ηλιακού συστήματος υπόσχεται ο 3753 Cruithne, ο δεύτερος φυσικός δορυφόρος που ανακαλύφθηκε να περιφέρεται στη «γειτονιά» της Γης, μαζί με το φεγγάρι.
Σε αντίθεση όμως με τη Σελήνη, η οποία είναι συνεχώς ορατή από τον πλανήτη μας, η ύπαρξη του 3753 Cruithne ήρθε στο φως μόλις πρόσφατα, και πιο συγκεκριμένα το 1997.
Ο λόγος είναι πως δεν ακολουθεί μία ομαλή ελλειπτική γύρω από τον πλανήτη μας, σαν τη Σελήνη, αλλά κινείται με τέτοιο τρόπο που η πορεία διαγράφει ένα περίπλοκο πεταλοειδές σχήμα. Έτσι, χαρακτηρίζεται από τους επιστήμονες ως ημι-τροχιακός δορυφόρος της Γης.
Όπως αναφέρει σε άρθρο του στο σάιτ The Conversation o Ντάνκαν Φόρκαν, αστροφυσικός στο βρετανικό πανεπιστήμιο του Σεν Άντριους, ακριβώς λόγω της πεταλοειδούς τροχιάς του, ο 3753 Cruithne είναι ιδανικός υποψήφιος για να κατανοηθεί πώς εξελίχθηκε το ηλιακό σύστημα υπό την επίδραση της βαρύτητας.
Ο Φόρκαν προσθέτει επίσης πως, μαζί με τους αστεροειδείς και τους κομήτες, ο Cruithne μπορεί να αποκαλύψει επίσης σημαντικά στοιχεία για τη διαδικασία σχηματισμού των πλανητών.
Σύμφωνα με τον επιστήμονα, για να καταλάβει κανείς πώς περίπου μοιάζει μια τέτοια περίπλοκη τροχιά, αρκεί να φανταστεί ότι κινείται μαζί με τη Γη γύρω από τον Ήλιο. Τότε, ένα σώμα που διαγράφει απλή πεταλοειδή πορεία φαίνεται από τη φαινομενικά στατική Γη να προσεγγίζει τον πλανήτη μας και στη συνέχεια να απομακρύνεται από αυτόν, επαναλαμβάνοντας συνεχώς το ίδιο μοτίβο.
Πεταλοειδείς τροχιές ακολουθούν επίσης «φεγγάρια» σε άλλους πλανήτες, όπως στον Κρόνο, αλλά επίσης και άλλοι φυσικοί δορυφόροι της Γης, οι οποίοι ανακαλύφθηκαν μετά τον 3753 Cruithne. Αυτό που είναι ιδιαίτερο στην περίπτωσή του είναι ότι οι διαδοχικές θέσεις του σχηματίζουν έναν περίπλοκο δακτύλιο γύρω από τη γήινη τροχιά, ο οποίος είναι τόσο εκτεταμένος που φθάνει μέχρι τα όρια της Αφροδίτης και του Άρη.
Ο εντοπισμός του δεύτερου «φεγγαριού» της Γης, και στη συνέχεια άλλων σωμάτων που εκτελούν ανάλογες περίπλοκες αλλά σταθερές κινήσεις, σύμφωνα με τον Φόρκαν δείχνει πως τέτοιες αλληλεπιδράσεις θα πρέπει να συμβαίνουν από την εποχή που σχηματιζόταν το ηλιακό μας σύστημα.
«Επειδή πιστεύουμε πως οι γήινοι πλανήτες δημιουργήθηκαν από τις συγκρούσεις σωμάτων με μέγεθος τουλάχιστον όσο ο 3753 Cruithne, αποτελούν μία νέα παράμετρο που πρέπει να λάβουμε υπόψη», σημειώνει χαρακτηριστικά.
Την ίδια στιγμή, οι επιστήμονες γνωρίζουν σχετικά λίγα για τον 3753 Cruithne, αν και μπορούν να διαβεβαιώσουν με σχετική ασφάλεια ότι πρόκειται για ένα αντικείμενο μεσαίου μεγέθους ανάμεσα στα μη πλανητικά σώματα του ηλιακού συστήματος.
Η διάμετρός του είναι μόλις 5 χιλιόμετρα, περίπου όσο και ο κομήτης 67Ρ Τσουριούμοφ-Γκερασιμένκο. Κάτι που σημαίνει πως για τη μελέτη του θα χρειαζόταν ένα μη επανδρωμένο σκάφος παρόμοιο με το διαστημόπλοιο Ροζέτα που βρίσκεται αυτή τη στιγμή στον κομήτη 67Ρ.
Σύμφωνα πάντως με τον αστροφυσικό από το πανεπιστήμιο του Σεν Άντριους, ο 3753 Cruithne δεν έχει μόνο επιστημονικό ενδιαφέρον, αφού θα μπορούσε να αξιοποιηθεί κάλλιστα για τη δοκιμή τεχνολογιών που κάποια μέρα θα επιτρέψουν σε αστροναύτες να ερευνήσουν επιτόπου αστεροειδείς.

Λίμνη Χούμελν στη νότια Σουηδία – Η λίμνη που ήρθε από το… Διάστημα

Έπειτα από δύο αιώνες αναζήτησης, η επιστήμη δείχνει να επιβεβαιώνει ότι η λίμνη Χούμελν στη νότια Σουηδία είναι στην πραγματικότητα ένας πλημμυρισμένος κρατήρας πρόσκρουσης.
Το σχεδόν κυκλικό σχήμα της λίμνης προσέλκυσε για πρώτη φορά το επιστημονικό ενδιαφέρον τη δεκαετία του 1820, και για πολύ καιρό θεωρούνταν κρατήρας ανενεργού ηφαιστείου, αναφέρει το LiveScience.com.
Νέα μελέτη, η οποία δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Geology», επιβεβαιώνει τις υποψίες που διατυπώθηκαν το 1960 ότι η λίμνη Χούμελν, η οποία έχει διάμετρο 1,2 χιλιομέτρων και βάθος 160 μέτρα, σχηματίστηκε από πρόσκρουση διαστημικού αντικειμένου, πιθανότατα αστεροειδή.

Η λίμνη που ήρθε από το… Διάστημα
Ο Καρλ Άλβμαρκ του Πανεπιστημίου της Λουντ στη Σουηδία εντόπισε στην περιοχή της λίμνης μικρούς κρυστάλλους χαλαζία που έφεραν ίχνη απότομης συμπίεσης. Οι σχηματισμοί αυτοί μπορούν να δημιουργηθούν μόνο από τις ακραίες πιέσεις μιας κοσμικής σύγκρουσης, όπως αναφέρει ο ερευνητής στην επιθεώρηση «Geology».
Η λίμνη χρονολογείται γύρω στα 470 εκατομμύρια χρόνια, στα τέλη της Ορδοβίκιας Περιόδου. Εκείνη την εποχή, η Γη δεχόταν καταιγισμό από τα συντρίμμια μιας σύγκρουσης ανάμεσα σε δύο μεγάλα σώματα στη Ζώνη των Αστεροειδών, ανάμεσα στις τροχιές του Άρη και του Δία.
Οι ερευνητές εκτιμούν ότι στη διάρκεια του βομβαρδισμού οι προσκρούσεις μετεωριτών ήταν 100 φορές συχνότερες από ότι σήμερα.
Η χρονολόγηση της λίμνης ήταν εφικτή επειδή στα τέλη της Ορδοβίκιας Περιόδου μεγάλου μέρος του πλανήτη καλυπτόταν από ρηχές θάλασσες. Απολιθώματα ψαριών στα ιζήματα της λίμνης επέτρεψαν στους ερευνητές να προσδιορίσουν με ακρίβεια την ηλικία της.
Όπως επισημαίνει ο Άλβμαρκ, ο βομβαρδισμός που δέχτηκε ο πλανήτης πριν από περίπου 470 εκατομμύρια χρόνια δεν αποκλείεται να ήταν τόσο έντονος ώστε να επηρέασε την εξέλιξη της ζωής.
Το αντικείμενο που δημιούργησε τον κρατήρα του Χούμελν εκτιμάται ότι είχε διάμετρο 100 με 150 μέτρα.
Συγκριτικά, το μετέωρο του Τσελιαμπίνσκ που εξερράγη πάνω από τη Ρωσία το 2013, τραυματίζοντας περίπου 1.500 άτομα, είχε διάμετρο γύρω στα 20 μέτρα.
Το αντικείμενο που πιστεύεται ότι οδήγησε στην εξαφάνιση των δεινοσαύρων πριν από 65 εκατομμύρια χρόνια εκτιμάται ότι είχε διάμετρο περίπου 10 χιλιόμετρα.

Το μεγαλύτερο αεροπλάνο στην ιστορία της αεροπλοΐας

Οι πρώτες εικόνες από την κατασκευή του Roc, το οποίο θα είναι το μεγαλύτερο αεροπλάνο στην ιστορία της αεροπλοΐας, εξάπτουν τη φαντασία για το τελικό αποτέλεσμα.
Το αεροπλάνο είναι δημιούργημα του συνιδρυτή της Microsoft Πολ Αλεν και θα χρησιμοποιηθεί για την εκτόξευση δορυφόρων στην ατμόσφαιρα αλλά και για εμπορικές πτήσεις.
Το Roc θα έχει άνοιγμα φτερών μήκους 117 μέτρων, θα τροφοδοτείται από 6 μηχανές τύπου Μπόινγκ 747 και θα μπορεί να μεταφέρει δορυφόρους βάρους μέχρι 6.124 κιλών και σε τροχιές μέχρι και 2.000 χιλιόμετρα πάνω από τη Γη.
Ο σχεδιασμός προβλέπει την ύπαρξη δύο ατράκτων, η καθεμία από τις οποίες θα έχει μήκος 72 μέτρα, ενώ το αεροπλάνο για να τροχοδρομήσει θα χρειάζεται 14 τροχούς.
Η κατασκευή του γίγαντα των αιθέρων αναμένεται να ολοκληρωθεί μέσα στο 2015 και οι πρώτες δοκιμαστικές πτήσεις θα γίνουν το 2016.
Το αεροσκάφος θα φέρει μια επανάσταση στη διαστημική αεροπλοΐα, καθώς θα μειώσει δραστικά το κόστος στα καύσιμα που χρειαζόταν για την εκτόξευση των δορυφόρων από το έδαφος.
Ο Πολ Αλεν επιθυμεί στο μέλλον να χρησιμοποιήσει το Roc και για εμπορικές πτήσεις, για να μεταφέρει στο Διάστημα επιβάτες που θα ήθελαν να ζήσουν μια μοναδική εμπειρία.
giant1

Παρασκευή 27 Φεβρουαρίου 2015

Τα μυστήρια του εγκεφάλου!


Η προβληματική και ακόμη αινιγματική σχέση ανάμεσα σε νου και σώμα ή ανάμεσα σε νου και εγκέφαλο ήταν το θέμα που επέλεξε το Τμήμα Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Vita-Salute San Raffaele του Μιλάνο για μια συζήτηση ανάμεσα σε επιστήμονες και φιλοσόφους, που οργανώθηκε με τη συνεργασία της εφημερίδας «La Repubblica». Μεταξύ άλλων, συμμετείχαν και μίλησαν ο Αμερικανός γλωσσολόγος Νόαμ Τσόμσκι και ο Ιταλός σημειολόγος Ουμπέρτο Έκο.

Nόαμ Tσόμσκι: Η σχέση ανάμεσα σε νου και εγκέφαλο ή αν προτιμάτε ανάμεσα σε νου και σώμα ήρθε στο προσκήνιο στις αρχές της επιστημονικής επανάστασης, βρίσκοντας στον Καρτέσιο τον πιο φωτεινό ερμηνευτή της. Σύμφωνα με τον Καρτέσιο, ο κόσμος μπορούσε να περιγραφεί με μηχανιστικούς όρους, ως αλληλεπίδραση σωμάτων και κίνησης.

Αλλά από αυτή τη θεώρηση διέφευγε ένα ουσιαστικό στοιχείο: η ανθρώπινη δημιουργικότητα και ιδιαίτερα η δημιουργικότητα της γλώσσας. Διαφορετικά από τις μηχανές και από τα ζώα, οι ανθρώπινες υπάρξεις μπορούν μόνο να προσκληθούν, να υποκινηθούν να πραγματοποιήσουν μιαν ορισμένη δράση, αλλά δεν μπορούν στην κυριολεξία να εξαναγκαστούν. Σε αυτό το σημείο η μοναδική λογική λύση για εκείνο τον καιρό ήταν να παραδεχθούν ότι υπάρχουν δύο διαφορετικοί τύποι πραγματικότητας: Η «res extensa», δηλαδή ο κόσμος και η «res cogitans», που εμείς σήμερα θα αποκαλούσαμε νου.

Ωστόσο, η θεωρία του Καρτέσιου, όπως και πολλές άλλες επιστημονικές θεωρίες, αποκαλύφθηκε εσφαλμένη. Ιδιαίτερα ο Νεύτων έδειξε, όχι δίχως κάποια θλίψη από μέρους του, ότι το σύμπαν δεν μπορεί να γίνεται αντιληπτό ως μια ολικά μηχανική διάταξη. Για να αναφέρουμε τα λόγια ενός ιστορικού της επιστήμης, του Αλεξάντρ Κοϊρέ, ο Νεύτων έδειξε ότι μια καθαρά μηχανιστική φυσική είναι αδύνατη και ότι είναι αναγκαίο να εισάγουμε στο εσωτερικό των φυσικών επιστημών γεγονότα που δεν μπορούμε να εξηγήσουμε. Αυτό το συμπέρασμα φάνηκε σαν ένας παραλογισμός στον ίδιο τον Νεύτωνα, ο οποίος ξόδεψε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του για να βρει μια διέξοδο.

Σήμερα είναι της μόδας να κοροϊδεύουν εκείνους που βλέπουν το φάντασμα της μηχανής, αλλά αυτό δεν είναι σωστό. Ο Nεύτων εξόρκισε τη μηχανή αλλά μας άφησε το φάντασμά της, ένα πρόβλημα ουσιαστικά άλυτο ακόμη και σήμερα. Με την εξάλειψη οποιασδήποτε συνεκτικής έννοιας του υλικού κόσμου, το πρόβλημα νους-σώμα εξαφανίζεται. Αυτό που απομένει είναι ο κόσμος με όλες τις προβληματικές όψεις του: μηχανικές, ηλεκτρομαγνητικές, χημικές και άλλου τύπου. Εμείς μπορούμε μόνο να προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε αυτά τα φαινόμενα και να επιδιώξουμε να ενοποιήσουμε τις διάφορες θεωρίες που τα περιγράφουν, αλλά τίποτα περισσότερο.

Τα φαινόμενα του νου είναι ολότελα όμοια. Ο Τζον Λοκ υπεδείκνυε ότι, αν οι δυνάμεις της έλξης δεν μπορούν να ιδωθούν με όρους καθαρής κίνησης, η σκέψη μπορεί να προστεθεί στην ύλη. Στα τέλη του 18ου αιώνα, αυτή η υπόδειξη αναδιατυπώθηκε από τον Tζόζεφ Πρίσλεϊ ως ένα είδος ταυτολογίας. Οι ιδιότητες του νου είναι, σύμφωνα με τον ονομαστό χημικό, το αποτέλεσμα, η ανάδυση της οργανικής δομής του εγκεφάλου και του νευρικού συστήματος γενικά. Ο Πρίσλεϊ δεν έχει φυσικά ιδέα για το πώς αυτές οι ιδιότητες μπόρεσαν να εμφανιστούν. Αλλά λέει ότι οι ιδιότητες του νου πρέπει να θεωρηθούν αξιωματικά με βάση πειραματικές αποδείξεις, όπως οι δυνάμεις της έλξης, η χημική συγγένεια και ο μαγνητισμός.

Το πρόβλημα του πώς αναδύονται αυτές οι ιδιότητες παραμένει μέχρι τώρα σε μεγάλο βαθμό άλυτο παρά τις προόδους των νευροεπιστημών. Αυτό δεν προξενεί έκπληξη, αν σκεφτούμε τη χημεία. Η χημεία ενοποιήθηκε με τη φυσική στην πρόσφατη εποχή και δεν επρόκειτο για μιαν αληθινή συγχώνευση αλλά για μια ριζική αναθεώρηση της φυσικής, που επέτρεψε να αφήσουν ουσιαστικά άθικτη τη χημεία. Τώρα η μελέτη της γλώσσας και άλλων ανώτερων ικανοτήτων προχωράει λίγο ως πολύ όπως η χημεία στο παρελθόν. Προσπαθούν ως επί το πλείστον να κατανοήσουν τα φαινόμενα, ενώ η δυνητική ενοποίηση παραμένει ένα γεγονός μη αποφασιστικό.

Είναι σημαντικό να θυμίσουμε το ότι ερωτήματα που ενέπνευσαν τη σύγχρονη επιστημονική έρευνα, όπως εκείνα που αφορούν το θέμα της βούλησης ή της ικανότητας επιλογής *θέματα που βρίσκονται στη ρίζα του προβλήματος νους-σώμα* δεν βρίσκονται καν στην ημερήσια διάταξη.

Το μυστήριο παραμένει ακριβώς όπως στους καιρούς του Nεύτωνα. Σε όλα τα πεδία, στην καθημερινή χρήση της γλώσσας, στη γραμματική όλων των ημερών, η οποία θεωρείται από τις απαρχές της επιστημονικής έρευνας ως η πιο σημαντική ερμηνεία αυτού του μυστηρίου, παραμένει μέχρι τώρα μυστήριο. Η εργασία που απομένει να κάνουμε για να κατανοήσουμε τις νοητικές πλευρές της ανθρώπινης γλώσσας είναι μεγάλη.

Ουμπέρτο Έκο: Hφιλοσοφία μελετούσε πάντοτε το νου. Ο Πλάτωνας, με τη θεωρία των ιδεών, με αυτό το ζήτημα ασχολήθηκε, όπως και ο Aριστοτέλης, όταν προσπαθούσε να εξηγήσει το πώς γνωρίζουμε τα πράγματα.

Η φιλοσοφία όμως δεν μελέτησε ποτέ τον εγκέφαλο. Kαι αυτό για ένα πολύ απλό λόγο. Για πολύ καιρό πίστευαν πράγματι ότι η σκέψη κατοικούσε στο συκώτι, στην καρδιά ή σε κάποιο άλλο μέρος του σώματος.

Η πρώτη αναπαράσταση περιοχών του εγκεφάλου έγινε το 16ο αιώνα ή ακόμη πιο αργά, ας πούμε στη θετικιστική ή στην προ-θετικιστική εποχή, όταν ο φρενολόγος Φραντς Γιόζεφ Γκαλ μελετούσε τους όγκους του εγκεφάλου και ο Xέγκελ ερεθιζόταν με αυτό το είδος μελετών.

Στις αρχές του αιώνα μας η φιλοσοφία υποβλήθηκε σε ένα είδος αυθαίρετης απαγόρευσης: ο νους δεν πρέπει να είναι αντικείμενο μελέτης -λένε- γιατί είναι κάτι που δεν το βλέπουμε και επομένως είναι όμοιος με την ψυχή. Ούτε και ο εγκέφαλος πρέπει να γίνεται αντικείμενο μελέτης από τους φιλοσόφους, γιατί είναι κάτι στο οποίο μπορούμε ενδεχομένως να παρέμβουμε με νυστέρια και επομένως πρέπει να αφεθεί στους γιατρούς. Έτσι, μεγάλο μέρος της φιλοσοφίας του αιώνα μας, ιδίως η αναλυτική φιλοσοφία, δεν ασχολήθηκε πλέον με τους λόγους π.χ. για τους οποίους αναγνωρίζουμε ένα σκυλί ως σκυλί και το αποκαλούμε «σκυλί».

Η φιλοσοφία δεν έθετε πλέον το πρόβλημα που ταλαιπωρούσε τον Λοκ (γιατί αναγνωρίζουμε ένα σκυλί ως σκυλί και το ονομάζουμε «σκυλί»), καθώς ασχολούνταν με τις λειτουργίες αλήθειας των φράσεών μας αλλά όχι με το γιατί εμείς γνωρίζουμε τα πράγματα.

Ωστόσο, το να εργαζόμαστε πάνω στη γλώσσα, όπως στην πραγματικότητα το έκανε η φιλοσοφία του αιώνα μας, σε τέτοιο βαθμό ώστε έγινε λόγος για μια «linguistic turn», για μια γλωσσική στροφή της φιλοσοφίας, παρήγαγε ενδιαφέροντα αποτελέσματα και για την έρευνα του νου, ακόμη και για το σώμα ή τουλάχιστον για τον εγκέφαλο.

Γιατί πρέπει να παραδεχθούμε ότι η σχέση ανάμεσα στον εγκέφαλο και στο νου είναι -ακόμη και για όποιον υποστηρίζει ότι ο νους δεν υπάρχει και ότι υπάρχει μόνον ο εγκέφαλος- πολύ σοβαρό επιστημονικό ζήτημα.

Εμείς μπορούμε να εργαστούμε πάνω στον εγκέφαλο, γιατί διαθέτουμε νου. Eίναι η ίδια σχέση που υπάρχει ανάμεσα στα πόδια και στο βάδισμα. Τα πόδια είναι ένα όργανο του οποίου η λειτουργία είναι το βάδισμα και έχουμε πολλούς να λένε ότι το βάδισμα δεν υπάρχει και υπάρχουν μόνο τα πόδια. Το βάδισμα αντίθετα υπάρχει. Οι άνθρωποι βαδίζουν. Αν αρχίσουμε να σκεφτόμαστε τη σχέση εγκέφαλος-νους με αυτούς τους όρους, θα ανακτήσουμε την οπτική ενός προσώπου το οποίο ξεχνούν ή το διαβάζουν στα απόκρυφα κείμενα ιερείς και καρδινάλιοι.

Αυτό το πρόσωπο ονομάζεται Άγιος Θωμάς ο Ακινάτης. Ο Θωμάς λέει κάτι το επαναστατικό, που δεν αναφέρεται σχεδόν ποτέ. Το πρόβλημα της γνώσης είναι να βρούμε την ουσία των πραγμάτων, την ουσία του αλόγου, του σκυλιού, του ανθρώπου. Η ουσία βρίσκεται στον ορισμό. Ο ορισμός του ανθρώπου είναι: «ζώο λογικό, θνητό». Τι είναι επομένως ο ορισμός; Είναι: γένος συν ειδοποιός διαφορά. Η ειδοποιός διαφορά είναι η ιδιότητα που κατέχει μόνον εκείνο το καθορισμένο είδος, η ειδοποιός διαφορά του ανθρώπου είναι η λογικότητα, δηλαδή η ψυχή.

Ο Άγιος Θωμάς οφείλει λοιπόν να αναρωτηθεί: πού είναι η λογικότητα; Πώς τη βλέπουμε; Με ποιο μικροσκόπιο -αν διαθέτουμε το μικροσκόπιο- μπορούμε να την εξερευνήσουμε;

Ωστόσο, τη λογικότητα δεν τη βλέπουμε ποτέ. Συνάγουμε την ύπαρξή της από τη λογική συμπεριφορά, από το γεγονός ότι ο άνθρωπος δρα και μιλά με τρόπο λογικό. Ο μοναδικός τρόπος που έχουμε για να παρατηρήσουμε το νου είναι να αναλύσουμε τη γλώσσα. Να γιατί η γλωσσική στροφή έχει με μια ορισμένη έννοια υποχρεώσει τη φιλοσοφία να ασχοληθεί με τη λειτουργία του νου, σχεδόν χωρίς να το αντιληφθούν αυτό οι φιλόσοφοι.

Mέχρι τη στιγμή που ένας από τους πιο μεγάλους γλωσσολόγους του αιώνα μας, ο Pόμαν Γιάκομπσον, δάσκαλος του Tσόμσκι, έγραψε ένα θεμελιώδες δοκίμιο στο οποίο θεωρεί ότι υπάρχουν δυο τύποι γλώσσας και δυο τύποι αφασίας. Ο Γιάκομπσον εκκινεί από μια γλωσσική υπόθεση: εμείς, για να μιλήσουμε -επομένως για να εκδηλώσουμε τη λογικότητά μας, την ειδοποιό μας διαφορά- εργαζόμαστε από τη μια μεριά στον άξονα της επιλογής και από την άλλη στον άξονα του συνδυασμού. Σε ό,τι αφορά την επιλογή, έχουμε ένα ρεπερτόριο λέξεων από τις οποίες επιλέγουμε, μπορούμε για παράδειγμα να πούμε «το μικρόφωνο είναι πάνω στο τραπέζι» ή με μιαν άλλη επιλογή «ο ενισχυτής ήχου είναι τοποθετημένος πάνω στην έδρα». Είναι σαν να παίρνουμε από ένα ράφι τη μια ή την άλλη λέξη και έπειτα να τις συνδυάζουμε -να ο άξονας του συνδυασμού- με ένα ορισμένο τρόπο.

Χάρη στους δυο άξονες της γλώσσας, μπορούμε να δημιουργήσουμε τις ρητορικές μορφές. Η μεταφορά είναι μια αντικατάσταση στον άξονα της επιλογής: στη θέση της λέξης «μουσικός» λέω «ο κύκνος». Η μετωνυμία εργάζεται αντίθετα στον άξονα του συνδυασμού: το κρασί βρίσκεται συνήθως στο ποτήριο και επομένως λέω στο φίλο μου «πάμε να πιούμε ένα ποτήρι» και όλοι καταλαβαίνουν ότι δεν θέλουμε να καταπιούμε ένα αντικείμενο, αλλά χρησιμοποιούμε το περιέχον για να εννοήσουμε το περιεχόμενο.

Ο Γιάκομπσον είχε αντιληφθεί ότι στο παιχνίδι της μεταφοράς και της μετωνυμίας αντιστοιχούν δυο μορφές αφασίας: υπάρχει η αφασία στον άξονα της επιλογής, όπου κάποιος δηλώνει ότι ο τάδε είναι εργένης, αλλά έπειτα δεν ξέρει να πει ότι «εργένης» σημαίνει «άγαμος» ή αποκαλεί «τέτοιο» ένα πρόσωπο ή ένα αντικείμενο του οποίου δεν θυμάται το όνομα. Η αφασία στον άξονα του συνδυασμού είναι αντίθετα εκείνη που οδηγεί να μην παράγουμε πλήρεις φράσεις ή στον αγραμματισμό.

Όπως βλέπουμε, μέσα από τη γλωσσική συμπεριφορά η γλωσσολογία ανακαλύπτει εγκεφαλικά φαινόμενα. Σε ένα ορισμένο σημείο οι επιστήμες της γλώσσας και οι επιστήμες της γνώσης (που με τη σειρά τους είναι επιστήμες του νου, αν τις καλλιεργούν οι ψυχολόγοι, ή επιστήμες του εγκεφάλου, αν τις καλλιεργούν οι νευροφυσιολόγοι) συναντιούνται.

Μού συνέβη κάποτε κάτι το εντυπωσιακό. Συνηθίζω να γυρνάω στα ράφια των αμερικανικών βιβλιοπωλείων, γιατί από την κατανομή των βιβλίων καταλαβαίνω προς τα πού οδηγείται η αμερικανική κουλτούρα. Υπήρξε μια περίοδος στην οποία στα ίδια ράφια έβρισκα τον Μαρξ και τον Φρόιντ (σαν να λέμε: το ίδιο πράγμα, ευρωπαϊκό πράγμα) και μαζί τα κείμενα γλωσσολογίας και σημειωτικής.

Έπειτα υπήρξε μια περίοδος στην οποία οι μελέτες σημειωματικής συνυπήρχαν με τις «ομοφυλοφιλικές και λεσβιακές μελέτες» (σαν να λέμε: ακραία πράγματα). Πρόσφατα στο βιβλιοπωλείο των Μπαρνς και Νομπλ είδα τη σημειωματική μαζί με τον Αντόρνο. Αποτελεί εξαίρεση ένας χώρος του Χάρβαρντ στον οποίο βρήκα μελέτες ψυχολογίας, γλωσσολογίας, σημειωματικής, τεχνητής νόησης, όλες κάτω από την ενιαία ετικέτα: «επιστήμες της γνώσης». Αυτή η συνένωση κάτω από την κοινή θεματική της γνώσης μας επαναφέρει, αν θέλετε, στις απαρχές της φιλοσοφίας από τον Αριστοτέλη ως τον Καντ. Ένα ενδιαφέρον φαινόμενο, όπου άνθρωποι της επιστήμης συναντιούνται με γλωσσολόγους και με φιλοσόφους.

Αν υπάρχουν ένας εγκέφαλος και ένας νους, χρειάζεται σε αυτό το σημείο να θυμηθούμε τις απειλές που στρέφονται εναντίον τους. Δεν μπορώ να μιλήσω για τις απειλές εις βάρος του εγκεφάλου, τόσο εξαιτίας επαγγελματικής αναρμοδιότητας όσο και γιατί βρίσκομαι κάτω από την επίδραση των «λαθών» που μας επαναλαμβάνει σχετικά ο τύπος. Ας πάρουμε για παράδειγμα την κλωνοποίηση.

Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης μας κάνουν να πιστεύουμε ότι με ένα κύτταρο του Χίτλερ παράγονται δέκα χιλιάδες Χίτλερ. Αλλά αυτό δεν είναι αληθινό. Το πολύ να γίνει ένα παιδί με το ίδιο γενετικό πρόγραμμα του Χίτλερ, που θα μπορούσε να καταλήξει σε μια οικογένεια Εβραίων και να βγει ολότελα διαφορετικό από το δικτάτορα ή έστω με την κλίση του για τη ζωγραφική. Από τη μεριά της η προβατίνα η Ντόλι ήδη πεθαίνει και το πρόβλημα ενός σύμπαντος κλωνοποιημένων ανθρώπων μου φαίνεται μακρινό.

Tο ίδιο και με την εικονική πραγματικότητα. Μάς έκαναν να πιστέψουμε ότι θα μπορούσαμε να πάμε στο δάσος, να κυνηγήσουμε το λιοντάρι, να κάνουμε έρωτα με την Mέριλιν Mονρόε, αλλά στην πραγματικότητα τα σχετικά cd-rom είναι σκέτη απογοήτευση.

Επομένως, με τις απειλές εις βάρος του εγκεφάλου δεν ασχολούμαι. Οι απειλές εις βάρος του νου αντίθετα είναι πολύ παλιές, γιατί φιλόσοφοι και εκπαιδευτές είχαν πάντοτε επίγνωση του γεγονότος ότι μπορούμε να επηρεαστούμε από μια λαθεμένη εκπαίδευση, δηλαδή από μιαν εκπαίδευση που πάσχει από έλλειψη πληροφόρησης. Σήμερα, με το ηλεκτρονικό δίκτυο και την πληροφορική, βρισκόμαστε μπροστά σε μιαν απειλή που προέρχεται από υπερβολική πληροφόρηση. Έλλειψη και υπερβολή πληροφόρησης είναι οι δυο επιθέσεις ενάντια στο νου που αντιμετωπίζουμε σήμερα. Η εξουδετέρωσή τους είναι η μάχη που θα δοθεί στην προσεχή χιλιετία.

Ο Τζέιμς Μποντ, η κουκλάρα και το ρολόι

O Τζέιμς Μποντ μπαίνει σ’ ένα μπαρ και κάθεται δίπλα σε μια καρακουκλάρα. Πέφτουν κλεφτές ματιές κι αρχίζει το παιχνίδι...

Κάποια στιγμή ο Τζέιμς αρχίζει να περιεργάζεται το χρυσό του ρόλεξ με επιδεικτικό τρόπο, οπότε η καρακουκλάρα μας λιγάκι ενοχλημένη ρωτά :
- Έχει αργήσει το ραντεβού σου;

- Α, όχι αγαπητή μου, απαντάει αυτός, απλά τεστάρω το τελευταίας τεχνολογίας ρολόι μου..

Επανέρχεται το ενδιαφέρον της καρακουκλάρας :
- Τελευταίας τεχνολογίας ε; Δηλαδή σαν τι μπορεί να κάνει;

Ο Τζέιμς αμέσως της εξηγεί :
- Χρησιμοποιεί κύματα και μου μιλάει τηλεπαθητικά..

- Και τι σου έλεγε μόλις προηγουμένως; ρωτά έκπληκτη η κυρία

- Να, μου έλεγε ότι δε φοράς εσώρουχα..

Η κυρία χαμογελά κοροϊδευτικά :
- Λυπάμαι που σε απογοητεύω,το ρολόι πρέπει να έχει πρόβλημα..Φοράω εσώρουχα!

Και ο Τζέιμς :
- Χμ,αυτό είναι το πρόβλημα με το ρολόι..Πάει πάντα μία ώρα μπροστά..!!!

Δημόκριτος: O θεμελιωτής του υλισμού

Συνεχίζοντας το ταξίδι στους φιλοσόφους που έχουν αφήσει ανεξάντλητο το μελάνι τους σε έναν από τους σπουδαιότερους πολιτισμούς, όπως είναι ο αρχαιοελληνικός, αξίζει να σταθούμε και στον Δημόκριτο.
 
Γεννιέται στα Άβδηρα της Θράκης το 460 π.Χ. και πεθαίνει το 370 π.Χ. Βασικός πυλώνας της θεωρίας του είναι το ο τι όλα τα πράγματα είναι φτιαγμένα από πολύ μικρά σωματίδια, τα άτομα. Άλλωστε, πάνω σε αυτή την θεωρία στηρίζεται όλη η σύγχρονη φυσική. Ο Δημόκριτος είναι ο τελευταίος της προσωκρατικής περιόδου, καθώς έχουμε κατά σειρά: Πυθαγόρας-Ηράκλειτος-Παρμενίδης-Εμπεδοκλής-Δημόκριτος-Σωκράτης κ.λπ. Τον απασχόλησαν φυσικά ερωτήματα, καθώς εκείνη την εποχή γεννήθηκε η φιλοσοφία με την στενή έννοια της λέξης και διατυπώθηκαν πολύ γενικά ερωτήματα, όπως παραδείγματος χάρη σχετικά με την δημιουργία του κόσμου. Οι προσωκρατικοί, στους οποίους ανήκει και ο Δημόκριτος, έφτιαξαν επιστημονικό και φιλοσοφικό λεξιλόγιο είτε δημιουργώντας νέους όρους, είτε δίνοντας σε ήδη υπάρχουσες λέξεις άλλη σημασία. Αυτό είναι σημαντικό καθώς αυτό το λεξιλόγιο αποτελεί τον πρόδρομο για την ορολογία μετέπειτα επιστημών. Επίσης, οι προσωκρατικοί απαντούν σε ερωτήματα φιλοσοφικά με επιχειρήματα και όχι με μύθους και έτσι, με το πάντρεμα μύθου και λογικής γεννάται η ευρωπαϊκή φιλοσοφία.

Όσον αφορά την θρησκευτική ταυτότητα του Δημόκριτου, δεν είχε επηρεασμένη θρησκευτική σκέψη και πίστευε στο «τυχαίο» και στην «αναγκαιότητα» καθώς όλα όσα συμβαίνουν έχουν κάποια πρακτική αιτία και εξυπηρετούν κάπου, μέσα σε μια εποχή με έντονη θρησκευτικότητα. Σχετίζοντας την εποχή που έζησε ο Δημόκριτος, που πίστευε έντονα στον Θεό, με την θεωρία του, προκύπτει (κατά τον φιλόσοφό μας) ότι οι αλλαγές γύρω μας είναι φαινομενικές καθώς υπάρχει μια αιώνια και αναλλοίωτη βάση που πάνω της στηρίζονται οι αλλαγές και αυτή η βάση δεν είναι άλλη από τα άτομα και όχι ο Θεός.

Όσον αφορά την πολιτική του ταυτότητα, δεν έχουν και πολλά να σημειωθούν καθώς είχε ξεκάθαρη «απολιτίκ» στάση. Ο Δημόκριτος υπήρξε θεωρητικός αντίπαλος του Πλάτωνα, κυρίως γιατί ο Δημόκριτος ήταν βασικός θεμελιωτής του υλισμού, ενώ ο Πλάτωνας ήταν ιδεαλιστής. Ο αβδηρίτης φιλόσοφος ταξίδεψε όλο τον κόσμο μετά τον θάνατο του πατέρα του και κατά κύριο λόγο στην Ανατολή.

Εστιάζοντας στην θεωρία του για τα άτομα, πρέπει να προσέξουμε τι πραγματικά έλεγε. Όλη η πραγματικότητα ,λοιπόν, κατά τον Δημόκριτο, είναι φτιαγμένη από απειροελάχιστα μικρά σωματίδια που είναι αιωνίως άθικτα και το μικρότερο και αδιαίρετο υλικό στοιχείο, κινούνται στο κενό και έχουν αμέτρητα είδη. Επειδή ακριβώς είναι τόσο μικρά και τόσο διαφορετικά, συνδυάζονται και φτιάχνουν άπειρα όντα, ενώ όταν κάτι καταστρέφεται τα άτομά του επανέρχονται στον κενό χώρο και φτιάχνουν κάτι άλλο. Η σύσταση οποιουδήποτε πράγματος από άτομα γίνεται καθαρά μηχανικά χωρίς την παρέμβαση τριτογενούς παράγοντα, όπως είναι ο Θεός. Ως μοναδική, λοιπόν, βάση των πραγμάτων αναγνώριζε τα ΆΤΟΜΑ και το ΚΕΝΟ. Ακόμα και για την ψυχή θεωρούσε ότι αποτελείται από άτομα και όταν ο άνθρωπος πεθαίνει, τα άτομα της ψυχής του διασκορπίζονται στον αέρα και κάποια στιγμή θα σχηματίσουν ή θα συμμετάσχουν στο σχηματισμό από κάτι.

Κλείνοντας, είναι σημαντικό να τονίσουμε πως ήταν ο πρώτος φιλόσοφος που για να αποδείξει κάτι φυσικό ΔΕΝ επικαλούταν θεϊκή δύναμη, αλλά το τεκμηρίωνε. Είναι ίσως μια μοναδική πρωτοπορία, που άλλαξε την παγκόσμια σκέψη για πάντα. Σήμερα, το Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης απέδωσε τον ελάχιστο φόρο τιμής σε ένα φιλόσοφο που άλλαξε την σκέψη των ανθρώπων, με την ονοματοδοσία του ιδρύματος. Και ας μην ξεχνάμε ότι «όλα τα πράγματα του κόσμου είναι φτιαγμένα από ΚΕΝΟ και ΆΤΟΜΑ», ήταν άλλωστε το μότο αυτού του σπουδαίου άνδρα.

10 λάθος λόγοι για να κάνει ένας έφηβος σεξ

Η εφηβεία είναι μια συναρπαστική περίοδος για κάθε νέο. Το σώμα, ο τρόπος σκέψης αλλά και το πώς βλέπουν τον κόσμο γύρω τους αλλάζει. Ξυπνά το ερωτικό ενδιαφέρον και οι έφηβοι έχουν τη διάθεση να εξερευνήσουν το σώμα τους.
Αυτό είναι κάτι απόλυτα φυσιολογικό αλλά. πρέπει να συνοδεύεται από κατάλληλη ενημέρωση και σεξουαλική αγωγή, ώστε να αποφευχθεί οποιαδήποτε επιλογή που μπορεί να οδηγήσει σε αρνητικές συνέπειες.
Συμβουλές προς τους έφηβους ώστε να μη βιαστούν να ξεκινήσουν σεξουαλική δραστηριότητα:
• Βεβαιωθείτε ότι αισθάνεστε έτοιμοι προτού αποκτήσετε σεξουαλικές εμπειρίες
• Μπορείτε να εκδηλώσετε τα αισθήματα σας μέσα από τη συζήτηση, το φλερτ αλλά και την συμπάθεια
• Οι ολοκληρωμένες ερωτικές εμπειρίες είναι ακόμα πιο συναρπαστικές όταν γίνονται με τον κατάλληλο σύντροφο και τον σωστό χρόνο
10 Λανθασμένοι λόγοι για να ξεκινήσεις σεξουαλική δραστηριότητα:
• Γιατί νιώθετε πίεση από τον σύντροφο σας
• Γιατί έτσι θα αισθανθείτε μεγαλύτερος/η
• Γιατί θέλετε να πληγώσετε τους γονείς σας
• Γιατί αναζητάτε κάτι διαφορετικό
• Γιατί το έχουν κάνει και οι φίλοι σας
• Γιατί είστε περίεργος/η
• Για να νιώσω αποδεκτός στην παρέα μου
• Γιατί φοβάστε ότι αν δεν πείτε «ναι» ο σύντροφος σας θα σας χωρίσει

Μία εγκυμοσύνη ή ένα σεξουαλικά μεταδιδόμενο νόσημα που μπορεί να βλάψει την υγεία ενός εφήβου, είναι οι αρνητικές συνέπειες μιας σεξουαλικής πράξης. Οι περισσότεροι έφηβοι αγνοούν το πώς μπορούν να προστατεύσουν τον εαυτό τους από ένα σεξουαλικό νόσημα και είναι ευθύνη των γονιών να τους διδάξουν πώς να μείνουν μακριά από ανεπιθύμητες συνέπειες. Εάν κάποιος γονέας δεν μπορεί να ελέγξει ή να καθοδηγήσει τη σεξουαλική ζωή του παιδιού του είναι προτιμότερο να απευθυνθεί σε έναν Ειδικό για το πώς θα χειριστεί την κατάσταση.

Kακό σεξ: Φταίει συνήθως ο άντρας ή η γυναίκα;

Η έλλειψη συμπαράστασης, η αδιαφορία, η αποστασιοποίηση και η έντονα κριτική στάση της συντρόφου μπορεί να δημιουργήσουν ή να επαυξήσουν ένα πρόβλημα του άντρα στο σεξ. Ενα πρόβλημα στυτικής δυσλειτουργίας στον άντρα, αλλά και ένα σεξουαλικό πρόβλημα στη γυναίκα, οδηγούν σε κατάρριψη της φαντασίωσης της παντοδυναμίας και της τελειότητας.
Το σεξ πρέπει να αποτελεί πηγή χαλάρωσης και αγχόλυσης και για τους δύο.

Ζούμε στην εποχή τού 'φαίνεσθαι' και της τελειοθηρίας. Ετσι, περιμένουμε τέλεια απόδοση και επίδοση σε όλα. Δυστυχώς όμως, δεν το απαιτούμε τόσο από τον εαυτό μας όσο από τον σύντροφο μας.
Είναι λοιπόν κατανοητό ότι ένα πρόβλημα στυτικής δυσλειτουργίας στον άντρα, αλλά και ένα σεξουαλικό πρόβλημα στη γυναίκα οδηγούν σε κατάρριψη αυτής της φαντασίωσης της παντοδυναμίας και της τελειότητας.
Πιθανόν για τη γυναίκα η αντιμετώπιση ενός σεξουαλικού προβλήματος της ίδιας να αποτελεί γεγονός δευτερεύουσας σημασίας για τη ζωή της, από τη στιγμή μάλιστα που επικεντρώνεται κυρίως στο συναίσθημα, ενώ το σεξουαλικό της πρόβλημα συνήθως δεν φαίνεται.
Για τον άντρα, όμως, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Ο άντρας οφείλει να αποδείξει το αυταπόδεικτο: ότι είναι άντρας!
Αυτό σημαίνει μια καλή στύση και πολύ καλό σεξ που πρέπει να γνωρίζει και να προσφέρει στη σύντροφο. Κάτι που αποτελεί ευχαρίστηση και έκφραση αγάπης μετατρέπεται τελικά για τον άντρα σε πηγή άγχους και αγωνίας, προκειμένου να αποδείξει ότι τα καταφέρνει άψογα και ότι η 'τελειότητά' του συνεχίζεται και στο κρεβάτι.
Σε πηγαδάκια αντρών και γυναικών δεν αναφέρονται ποτέ οι σεξουαλικές επιδόσεις της γυναίκας. Δεν θα ήταν σωστό, άλλωστε, για μια κυρία. Οι άντρες λοιπόν πλέκουν το εγκώμιο της απόδοσής τους και της απόλαυσης που χαρίζουν και οι γυναίκες διατυμπανίζουν και διαφημίζουν με κάθε τρόπο την επιλογή του συντρόφου τους.
Τελικά, ποιος φταίει άραγε όταν προκύπτει κάποιο πρόβλημα στυτικής δυσλειτουργίας στον άντρα; Τα πιθανά σενάρια είναι πολλά! Σημασία όμως δεν έχει ποιος είναι ο ένοχος, άλλωστε δεν πρόκειται για λαϊκό δικαστήριο αλλά για συντροφική σχέση.
Σημασία έχει το πώς μπορεί το ζευγάρι να αντιμετωπίσει κάτι τέτοιο χωρίς να ενοχοποιηθεί κανείς.
Οταν προκύπτει μια δυσκολία στη στυτική λειτουργία του άντρα, εκείνος το βλέπει και το εκλαμβάνει ως προσωπική αποτυχία, η οποία οδηγεί αρχικά σε αραίωση των σεξουαλικών επαφών. Καλό θα ήταν όμως αυτή την 'αποτυχία' να τη μοιράζονται και οι δύο, χωρίς ο ένας να φορτώνει τον άλλον με ενοχές.
Αλλωστε, είναι πολύ συχνό φαινόμενο προβλήματα σχέσεων να υποδύονται προβλήματα στο σεξ.
Η γυναίκα πρέπει να δει το ζήτημα σαν μια απλή δυσκολία και όχι σαν μια αποτυχία. Ο άντρας κάθε φορά που κάνει σεξ είναι σαν να δίνει εξετάσεις. Γι' αυτό θα πρέπει να νιώσει ασφαλής και όχι υπό κρίση ή υπό απόρριψη. Η έλλειψη συμπαράστασης, η αποστασιοποίηση, η αδιαφορία και η έντονα κριτική θέση της συντρόφου μπορεί να δημιουργήσουν ή να επαυξήσουν ένα πρόβλημα του άντρα στο σεξ.
Είναι πολύ πιθανό να υπάρχει παρανόηση όσον αφορά τον ορισμό του 'καλού σεξ'. Ολα αυτά είναι θέματα τα οποία πρέπει να συζητηθούν, ώστε το ζευγάρι να μιλάει την ίδια γλώσσα. Η ερωτική ζωή δεν πρέπει να ταυτίζεται μόνο με τη διείσδυση, η οποία προϋποθέτει μια καλή στύση.
Η ερωτική ζωή του ζευγαριού είναι κάτι πιο σφαιρικό. Ξεκινάει από την ερωτική σκέψη και δεν αποτελεί αγώνα δρόμου, κατάσταση επείγοντος και ανταγωνισμού. Μια καλή σχέση αυξάνει πάντα τις πιθανότητες ενός καλού σεξ. Και όταν λέμε καλό σεξ, εννοούμε ευχαρίστηση και από τις δύο πλευρές.
Το σεξ πρέπει να αποτελεί πηγή χαλάρωσης και αγχόλυσης και για τους δύο. Οταν ο ένας αντιμετωπίζει κάποιο πρόβλημα, αυτό που χρειάζεται είναι κατανόηση, υπομονή και ενδιαφέρον και όχι αποστασιοποίηση, ενοχική διάθεση και επιθετικότητα.
Επειδή οι γυναίκες είναι πιο εκδηλωτικές από τους άντρες, είναι πολύ πιθανό να αντιδρούν υπερβολικά σε κάποιο πρόβλημα του άντρα στο σεξ. Υπερβολική αντίδραση δεν είναι μόνον η επιθετικότητα και η επίρριψη ευθυνών στον άντρα.
Είναι επίσης και η αποστασιοποίηση, η απομόνωση, αλλά και οι ενοχές στον ίδιο της τον εαυτό.

Τι σημαίνει ΣΕΞ για άνδρες και γυναίκες;

Ο ρόλος του σεξ στη ζωή ανδρών και γυναικών και εξηγεί γιατί διαφοροποιείται η συχνότητα της ερωτικής επαφής στα δύο φύλα.

Ο άντρας θέλει να κάνει έρωτα πιο συχνά από την γυναίκα;

Γενετικά αυτό δεν ισχύει. Όμως κοινωνικά ισχύει, ο άνδρας θέλει να κάνει σεξ πιο συχνά για να αποδεικνύει το ρόλο του. Θεωρεί ότι αποδεικνύει τον ανδρισμό του στο κρεβάτι. Αυτό τον κάνει να νομίζει ότι θέλει ή ότι μπορεί να κάνει πιο συχνά.

Πώς λειτουργεί η επιθυμία για σεξ στις γυναίκες;

Γενετικά η φύση έχει δώσει και στα δύο φύλα ίδιες επιθυμίες και ορμόνες. Στο βιολογικό κομμάτι δεν διαφέρουν άνδρες και γυναίκες. Διαφέρουν στην προσέγγιση του κοινωνικού ρόλου τους: έτσι οι γυναίκες μαθαίνουν να περιμένουν όπως οι άνδρες μαθαίνουν να επιτίθενται.

Γιατί ο άντρας επιβεβαιώνεται μέσα από το σεξ;

Γιατί ο άντρας έχει εκπαιδευτεί να είναι κυνηγός μέσα από το συγκεκριμένο σύστημα. Παράλληλα, έχει πάντα την ανασφάλεια  ότι η ικανότητα του και η ταυτότητα του περνάει πάντα μέσα από την κατάκτηση του θηλυκού. Το αρσενικό πρέπει να επιβεβαιωθεί ότι είναι αρσενικό.

Ενώ το θηλυκό δεν χρειάζεται επιβεβαίωση;

Η γυναίκα έχει μια απέραντη βεβαιότητα για την θηλυκότητά της. Ξέρει ποιες είναι οι επιθυμίες της, ξέρει να τις ελέγχει και ξέρει πότε να λέει όχι.  Ο άντρας δυστυχώς δεν είναι εφοδιασμένος με τέτοια χαρίσματα. Ο άντρας χρειάζεται να επιβεβαιώνεται. Γι’ αυτό και μια γυναίκα ευφυής μπορεί  να του «κατασκευάζει», να του προκαλεί την επιθυμία και το ενδιαφέρον.

Τι εννοείτε; Με ποιο τρόπο;

Το πιο κλασικό που βλέπουμε να επαναλαμβάνεται γύρω μας είναι ότι συνήθως ο άντρας δεν φεύγει από  μια γυναίκα που δεν «έχει»  και φεύγει από μια γυναίκα που νομίζει ότι «έχει». Γιατί αν η γυναίκα είναι ευφυής και του καλλιεργεί συνέχεια το συναίσθημα ότι δεν την «έχει», ότι δεν είναι δική του, και ότι δεν είναι ένα προϊόν που αγόρασε και το έβαλε στο ράφι και μπορεί με αυτό να επιβεβαιώνεται όποτε θέλει, ο άντρας θα είναι εκεί.  Δεν θα φύγει ποτέ από μια τέτοια γυναίκα. Θα φύγει από την γυναίκα που του τα έχει δώσει όλα.

Ισχύει αυτό και για τη γυναίκα, ότι δηλαδή δεν θέλει να νιώθει δεδομένο τον άντρα της;

Βεβαίως. Όταν βλέπει ένας άντρας μια γυναίκα που δεν είναι δικιά του την ερωτεύεται, την φαντασιώνεται και την κυνηγάει. Το ίδιο και μια γυναίκα, βλέπει ένα αρσενικό, έλκεται από την εικόνα ή τον λόγο του και αυτό δημιουργεί την έλξη για το καινούργιο. Αυτό το καινούργιο όμως πρέπει να το αναπαράγεις μέσα στην σχέση. Δεν πρέπει να είναι όλα τα χαρτιά ανοιχτά. Αυτή είναι η τέχνη του έρωτα.

Υπάρχουν μοίρες που τις προκαλεί κανείς και που προσαρμόζονται σε αυτόν

Τα ευέλικτα άτομα έχουν την ικανότητα να προσαρμόζονται στον μέσο όρο κι έπειτα να μεταστρέφουν τις συνθήκες υπέρ τους για να επιτύχουν τους στόχους τους, όπως ο παλαιστής του τζούντο που κατευθύνει τη δύναμη του αντιπάλου του προς ίδιον όφελος.

Θα φέρουμε ένα παράδειγμα που απαντάται σε διάφορα λαϊκά παραμύθια: τον αγώνα ανάμεσα στο νερό, τον βράχο και το σπαθί.

Ο βράχος και το σπαθί πίστευαν ότι μπορούσαν να νικήσουν το νερό, επειδή το σπαθί θα το τραυμάτιζε, θα το χώριζε στα δύο, όπως χωρίζει οποιοδήποτε πράγμα, ενώ ο βράχος ήξερε ότι θα έπεφτε πάνω στο νερό και θα το κατέστρεφε. Ωστόσο, ούτε ο βράχος μπορεί να πληγώσει το νερό, απλώς το κάνει να παρεκκλίνει της πορείας του, ούτε το σπαθί, όσο και να βυθίσει τη λεπίδα του μές στο νερό, δεν το χωρίζει στα δύο. Το νερό προσαρμόζεται, τυλίγει το σπαθί, δεν παύει να ρέει και μπορεί, αντίθετα, να διαβρώσει αυτό τον βράχο και να κάνει το σπαθί να σκουριάσει και να μην κόβει.

Η υπομονή, η ηρεμία και η δυνατότητα προσαρμογής είναι ισχυρότερα όπλα. Το μαλακό – το νερό – αγκαλιάζει, ενώ το σκληρό – ο βράχος – αποδιώχνει. Μπορεί μία αιχμηρή πέτρα να είναι απειλητική, αλλά όταν το νερό εισχωρήσει στις σχισμές της και παγώσει, θα την κάνει κομμάτια. Η πέτρα θα σπάσει.

Ο δρόμος μας μπορεί να μας οδηγήσει σε πολλά μέρη, αλλά για να μάθουμε για αυτά, χρειάζεται να είμαστε σαν το νερό, να προσαρμοζόμαστε στην κοίτη των γεγονότων. Δεδομένου ότι ο κόσμος ποτέ δεν θα προσαρμοστεί σ’ εμάς, οφείλουμε να είμαστε ευέλικτοι σαν το μπαμπού, που λυγίζει με τον άνεμο αλλά δεν σπάει.

Κάθε φορά που ένα ποτάμι περνάει από έναν τόπο, μαζεύει στην κοίτη του ό,τι έχει ζήσει σε αυτό τον τόπο, όλα όσα έχουν συμβεί. Αυτά το πλουτίζουν. Με τον ίδιο τρόπο, ό,τι συναντάμε στον δρόμο μας μας τρέφει και μας προσφέρει σοφία, πάντα και εφόσον δεν θέλουμε να το καταστρέψουμε, να το καθυποτάξουμε ή να το περιφρονήσουμε.

Σε πολλές σχέσεις, ένα από τα μέλη του ζευγαριού ή και τα δύο προσπαθούν να αλλάξουν τον άλλον, να τον σμιλέψουν, ώστε να γίνει όπως θα τους άρεσε πραγματικά να είναι. Προσπαθούν να εξαναγκάσουν τον άλλον να είναι κάτι που δεν είναι. Το μυστικό των ευτυχισμένων ζευγαριών, όπως και κάθε είδους διαπροσωπικής σχέσης, είναι το να αθροίζουν ελευθερίες.

Το πεπρωμένο μας το φτιάχνουμε με τη φαντασία μας και με τις πρωτοβουλίες μας, αλλά κάθε πράξη μας χρειάζεται να είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα των μεταβλητών συνθηκών.
Πρέπει να παρατηρούμε και να αντιλαμβανόμαστε πρώτα και μετά να πράττουμε.