Δευτέρα 23 Ιανουαρίου 2017

ΡΗΤΟΡΙΚΗ: ΑΝΤΙΦΩΝ - Φαρμακείας κατὰ τῆς μητρυιᾶς (28-31)

Αποτέλεσμα εικόνας για Λώρενς Άλμα-Τάντεμα[28] Θαυμάζω δὲ ἔγωγε τῆς τόλμης τοῦ ἀδελφοῦ καὶ τῆς διανοίας, τὸ διομόσασθαι ὑπὲρ τῆς μητρὸς εὖ εἰδέναι μὴ πεποιηκυῖαν ταῦτα. πῶς γὰρ ἄν τις εὖ εἰδείη οἷς μὴ παρεγένετο αὐτός; οὐ γὰρ δή που μαρτύρων γ᾽ ἐναντίον οἱ ἐπιβουλεύοντες τοὺς θανάτους τοῖς πέλας μηχανῶνταί τε καὶ παρασκευάζουσιν, ἀλλ᾽ ὡς μάλιστα δύνανται λαθραιότατα καὶ ὡς ἀνθρώπων μηδένα εἰδέναι·

[29] οἱ δὲ ἐπιβουλευόμενοι οὐδὲν ἴσασι, πρίν γ᾽ ἤδη ἐν αὐτῷ ὦσι τῷ κακῷ καὶ γιγνώσκωσι τὸν ὄλεθρον ἐν ᾧ εἰσί. τότε δέ, ἐὰν μὲν δύνωνται καὶ φθάνωσι πρὶν ἀποθανεῖν, καὶ φίλους καὶ ἀναγκαίους τοὺς σφετέρους ‹αὐτῶν› καλοῦσι καὶ μαρτύρονται, καὶ λέγουσιν αὐτοῖς ὑφ᾽ ὧν ἀπόλλυνται, καὶ ἐπισκήπτουσι τιμωρῆσαι σφίσιν αὐτοῖς ἠδικημένοις·

[30] ἃ κἀμοὶ παιδὶ ὄντι ὁ πατήρ, τὴν ἀθλίαν καὶ τελευταίαν νόσον νοσῶν, ἐπέσκηπτεν· ἐὰν δὲ τούτων ἁμαρτάνωσι, γράμματα γράφουσι, καὶ οἰκέτας τοὺς σφετέρους αὐτῶν ἐπικαλοῦνται μάρτυρας, καὶ δηλοῦσιν ὑφ᾽ ὧν ἀπόλλυνται. κἀκεῖνος ἐμοὶ νέῳ ἔτι ὄντι ταῦτα ἐδήλωσε καὶ ἐπέστειλεν, ὦ ἄνδρες, οὐ τοῖς ἑαυτοῦ δούλοις.

[31] Ἐμοὶ μὲν οὖν διήγηται καὶ βεβοήθηται τῷ ‹τε› τεθνεῶτι καὶ τῷ νόμῳ· ἐν ὑμῖν δ᾽ ἐστὶ σκοπεῖν τὰ λοιπὰ πρὸς ὑμᾶς αὐτοὺς καὶ δικάζειν τὰ δίκαια. οἶμαι δὲ καὶ θεοῖς τοῖς κάτω μέλειν οἳ ἠδίκηνται.

***
[28] Μένω έκπληκτος με το θράσος και την πρόθεση του αδερφού μου να πάρει όρκο πως είναι σίγουρος για την αθωότητα της μητέρας του και να αναλάβει την υπεράσπισή της. Πώς λοιπόν μπορεί κάποιος να έχει σαφή άποψη για γεγονότα στα οποία δεν ήταν ο ίδιος παρών; Γιατί, αυτοί που σχεδιάζουν το φόνο των γειτόνων τους, δεν κάνουν σχέδια ούτε προετοιμάζονται μπροστά σε μάρτυρες, αλλά ενεργούν με άκραν μυστικότητα και με τέτοιο τρόπο ώστε να μη γίνει γνωστό σε κανέναν.

[29] Αντίθετα, τα θύματα δεν ξέρουν τίποτε, ώς τη στιγμή που θα βρεθούν στην ίδια τη συμφορά, και τότε βλέπουν τον όλεθρο μέσα στον οποίο βρίσκονται. Τότε, εφόσον μπορούν και προλάβουν πριν πεθάνουν, καλούν φίλους και συγγενείς τους, τους καθιστούν μάρτυρες, τους αποκαλύπτουν τους δολοφόνους τους και τους καθιστούν υπεύθυνους να πάρουν εκδίκηση για τον άδικο χαμό τους.

[30] Αυτές τις εντολές έδωσε και σ᾽ εμένα, παιδί όντας, ο πατέρας μου τις τελευταίες του στιγμές, όταν κατατρυχόταν από την άθλια αυτή αρρώστια. Αν δεν έχουν συγγενείς, γράφουν επιστολές, επικαλούνται ως μάρτυρες τους δούλους τους και τους αποκαλύπτουν τους δολοφόνους. Έτσι, εκείνος εκμυστηρεύτηκε, κύριοι, αυτά σ᾽ εμένα, νέο ακόμη, σε εμένα επαναλαμβάνω, έδωσε την εντολή και όχι στους δούλους του.

[31] Εγώ λοιπόν, όσα είχα να πω σχετικά με την υπόθεση, τα είπα και έχω κάνει το καθήκον μου τόσο απέναντι στο νεκρό όσο και απέναντι στο νόμο· όσο για τα υπόλοιπα, από σας εξαρτάται να κρίνετε τα πράγματα με τη συνείδησή σας και να πάρετε δίκαιη απόφαση. Υποθέτω πως και οι θεοί του κάτω κόσμου νοιάζονται γι᾽ αυτούς που έχουν αδικηθεί.

Τι χρωστάμε στον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη

Αποτέλεσμα εικόνας για αριστοτέλησ και πλάτωνασΟ Πλάτων και ο Αριστοτέλης είναι δύο κολοσσοί, των οποίων όλοι μας είμαστε τα τέκνα. Ακόμη και αν δεν τους γνωρίζουμε καλά, ακόμη και αν δεν τους έχουμε διαβάσει, το ίχνος τους είναι ορατό στους τρόπους με τους οποίους σκεφτόμαστε, κρίνουμε ή συζητάμε. Αυτοί οι δύο εξαιρετικοί άνθρωποι, αυτές οι δύο πελώριες και ανόμοιες μεγαλοφυΐες, έθεσαν τα θεμέλια όλης της δυτικής φιλοσοφίας. Από αυτούς τους δύο διατυπώθηκαν όλοι οι κανόνες του παιχνιδιού, κατανεμήθηκαν οι θέσεις και οι ρόλοι.
     
Εχει συμβεί χίλιες φορές να αντιπαλέψει κάποιος τη μία ή την άλλη άποψή τους, αλλά αυτό έγινε πάντοτε στο πεδίο που αυτοί οροθέτησαν και με τα εργαλεία που αυτοί καθόρισαν. Για την ευρωπαϊκή σκέψη δεν υπάρχουν βαθύτερες ούτε και πιο χαρακτηριστικές πνευματικές αναφορές. Ακόμη και η θρησκευτική αποκάλυψη, που είναι άλλης τάξης, έγινε προσπάθεια να διατυπωθεί με όρους που δανείζεται από τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη, όταν οι Πατέρες της Εκκλησίας εργάστηκαν για να ενσωματώσουν στο ιουδαϊκό και χριστιανικό μήνυμα τη σκέψη των Ελλήνων.
 
Με δυο λόγια, πρόκειται για θεμελιώδεις σκέψεις, που είναι ωστόσο συχνά αντιτιθέμενες. Ο Αριστοτέλης, ο οποίος υπήρξε για είκοσι χρόνια ο πιο προικισμένος μαθητής του Πλάτωνα, είναι επίσης ο πιο ισχυρός κριτικός του, ο πιο φοβερός αντίπαλός του. Πρόκειται μήπως για μια κλασική περίπτωση πατροκτονίας; Προφανώς όχι. Αυτό που τους αντιπαραθέτει είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένα ζήτημα γενεών ή προσωπικής αντιπαλότητας. Κατέληξαν να συμβολίζουν δύο οικουμενικούς δρόμους της σκέψης, δύο γενικές στάσεις απέναντι στον κόσμο αλλά και απέναντι στη γνώση και την πολιτική.
 
Στην περίφημη τοιχογραφία του με τίτλο «Η σχολή των Αθηνών», ο Ραφαήλ εκφράζει τη διαφορά τους με ένα χαρακτηριστικό στοιχείο: Ο Πλάτων τείνει το δάχτυλο προς τον ουρανό, ο Αριστοτέλης προς τη γη.
 
Σε αυτή την προοπτική, ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης ενσαρκώνουν δύο πόλους της διανοητικής ζωής. Ο ένας ουτοπιστής, ο άλλος ρεαλιστής. Ο πρώτος γοητεύεται από τα ιδεώδη, τις καθαρές αφαιρέσεις, τους κόσμους του επέκεινα. Ο δεύτερος παραμένει προσεκτικός στα πολλαπλά μαθήματα της πραγματικότητας, ανοιχτός στην παρατήρηση του πεδίου. Ο διαχωρισμός είναι σαφής: θεωρητικός έναντι πραγματιστή, στοχαστικό πνεύμα έναντι εγκυκλοπαιδικής έρευνας ή και ονειροπόλος έναντι επιστήμονα. Θα μπορούσαμε να τονίσουμε ακόμη περισσότερο την αντίθεση: ο Πλάτων φαινόταν να επιθυμεί τη φυγή από αυτόν τον κάτω κόσμο, για να ξανασυναντηθεί με τη θεϊκή τελειότητα, ενώ ο Αριστοτέλης κατέγραφε μεθοδικά αυτό που έχουμε στα χέρια μας, μπροστά στα μάτια μας και στο κεφάλι μας.
 
Ο Κόλριτζ στον 19ο αιώνα έφτασε ώς το σημείο να πει ότι κάθε άνθρωπος είναι είτε πλατωνικός είτε αριστοτελικός, σαν να επρόκειτο για δύο μεγάλους ανθρώπινους χαρακτήρες, ανεξάρτητους από ιστορικές και πολιτισμικές περιστάσεις. Είναι αλήθεια ότι αυτή η αντίθεση είναι βολική. Δεν χρειάζεται να ψάξουμε πολύ για να την ξαναβρούμε στην ηθική. Ο Πλάτων επινοεί μια τόσο φωτεινή και τόσο υψηλή μορφή του καλού που είναι αδύνατο να περιγραφεί, ενώ ο Αριστοτέλης επινοεί πιο ανθρώπινες αξίες. Το ίδιο ισχύει και στο πολιτικό πεδίο. Ο ουτοπιστής Πλάτων φαντάζεται μια δίκαιη πολιτεία, περιγράφει την τέλεια οργάνωση και τη λεπτομερή της ρύθμιση.
 
Ο ρεαλιστής Αριστοτέλης συγκρίνει τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα των υπαρχόντων πολιτευμάτων
 
Ο άνθρωπος των ιδεών επιθυμεί να κατορθώσει να στοχαστεί τα αιώνια και αμετάβλητα πρότυπα σε έναν ουρανό όπου δεν φτάνουν παρά μόνον τα μάτια της ψυχής. Ο άνθρωπος των γεγονότων θέλει να κατανοήσει το πώς αυτά τα γεγονότα γεννιούνται, εκτυλίσσονται, ρυθμίζονται, το πώς εξελίσσονται και χάνονται. Με δυο λόγια, ο ένας ψάχνει μια προϋπάρχουσα αλήθεια, ο άλλος προσπαθεί να θεμελιώσει τη δική μας αλήεια. Αυτή η κεντρική αντίθεση παίρνει και άλλες μορφές. Ο Πλάτων εξερευνά, ο Αριστοτέλης διδάσκει. Ο πρώτος αναρωτιέται, υποδεικνύει δρόμους, δοκιμάζει χίλιες υποθέσεις, συχνά δεν καταλήγει σε συμπεράσμτα. Ο δεύτερος θεμελιώνει και συστηματοποιεί. Ο Πλάτων θα ήθελε να ξαναφτιάξει τον κόσμο, ο Αριστοτέλης αρκείται στο να τον ταξινομεί. Πολιτικά ο ουτοπιστής κλίνει προς τον επαναστάτη και καταλήγει σε μια μορφή ολοκληρωτισμού. Ο ρεαλιστής θα γίνει πιο πρόθυμα μεταρρυθμιστής, φροντίζοντας να μην ανατρέψει ριζικά την κοινωνική τάξη. Ο Πλάτων είναι εύκολα εξτρεμιστής, ενώ ο Αριστοτέλης είναι γενικά μετριοπαθής.
 
Ακόμη και το ύφος τους διαφέρει. Ο Πλάτων είναι ένας συγγραφέας με εξαιρετικές ικανότητες, ενώ ο απείθαρχος μαθητής του φαίνεται πάντοτε πιο βαρύς. Γραμμένοι από έναν ποιητή, έναν δραματουργό, έναν στυλίστα, οι διάλογοι του Πλάτωνα είναι αριστουργήματα της παγκόσμιας φιλολογίας, καθώς και έργα ιδρυτικά της δυτικής φιλοσοφίας. Ο Αριστοτέλης από την άλλη μεριά φαίνεται καθηγητικός και μερικές φορές αδέξιος.
 
Δεν πρέπει, βέβαια, να ξεχνάμε ότι αυτή η διαφορά ενισχύθηκε και εν μέρει κατασκευάστηκε από την ιστορία των κειμένων και της μεταβίβασής τους. Από τον Πλάτωνα διαθέτουμε έργα που έχει συγγράψει, αλλά δεν διαθέτουμε ντοκουμέντα από τη θεωρητική διδασκαλία του στην Ακαδημία. Με τον Αριστοτέλη ισχύει το αντίστροφο. Αυτό που διαβάζουμε είναι οι σημειώσεις του, που έχει προετοιμάσει για να παραδώσει μαθήματα, και όχι τα έργα που έχει αναθεωρήσει και διορθώσει, τα οποία χάθηκαν. Αυτό μπορεί να εξηγήσει το γιατί ο Αριστοτέλης μάς φαίνεται βαρύς και ο Πλάτων γλαφυρός.
 
Στις εικόνες που έχουμε γι' αυτούς τους δύο αρχαίους κολοσσούς παρεμβαίνουν επίσης οι περίπλοκες δοκιμασίες των αντίστοιχων έργων τους μέσα στους αιώνες. Ο Πλάτων, που τον οικειοποιήθηκαν πρώτα οι Πατέρες της Εκκλησίας, στη συνέχεια σχεδόν έπεσε στη λήθη, διαβάστηκε λίγο στο Μεσαίωνα και τον ανακάλυψαν ξανά μόνο στην Αναγέννηση. Ο Αριστοτέλης, αντίθετα, γίνεται μαζί με τον Θωμά τον Ακινάτη ο στοχαστής στον οποίο αναφέρεται η Εκκλησία και η σχολαστική, ο «δάσκαλος αυτών που γνωρίζουν», όπως λέει ο Δάντης. Αυτή η μακρά μεταβίβαση και οι πολυάριθμες περιπέτειές της ασκούν επίδραση ως τις μέρες μας.
 
Τελικά αυτά τα δύο μεγάλα πνεύματα είναι τόσο ανταγωνιστικά όσο λέγεται; Παρά το ότι περιέχει ένα στοιχείο αλήθειας, η αντίθεση είναι απλουστευτική. Η πραγματικότητα όπως πάντοτε είναι πιο περίπλοκη. Ναι, οι ανόμοιες ιδιοσυγκρασίες τους ενσαρκώνουν διαφορετικές στάσεις απέναντι στη σκέψη και τη δράση. Αλλά δεν θα 'πρεπε να ξεχνάμε τα πολλαπλά κοινά σημεία αυτών των ιδρυτικών μορφών. Και οι δυο τους είναι Ελληνες από σπουδαία οικογένεια. Ο αριστοκράτης Πλάτων κατάγεται μέσω του πατέρα του από τον τελευταίο βασιλιά των Αθηνών, ενώ ο Αριστοτέλης προέρχεται από ένα μακρύ γενεαλογικό δέντρο γιατρών. Και τους δυο τους τους ξαναβρίσκουμε σε ένα περιβάλλον ισχυρών ανδρών. Ο Πλάτων συναναστρέφεται με τον Διονύσιο, τον τύραννο των Συρακουσών, ενώ ο Αριστοτέλης γίνεται δάσκαλος του Αλέξανδρου, του γιου του βασιλιά της Μακεδονίας. Και οι δυο τους ιδρύουν στην Αθήνα παρόμοιους όσο και αντίπαλους φιλοσοφικούς θεσμούς. Ο Πλάτος την Ακαδημία και ο Αριστοτέλης το Λύκειο. Τέλος, παρά τις διαφορές τους, ποτέ οι στοχαστές της αρχαιότητας δεν είχαν θεωρήσει τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη ριζικά ασύμβατους.
 
Αυτό που επινοούν μαζί ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης μέσα από τη σχέση τους και τη διαφωνία τους, είναι μια θεμελιώδης μορφή της δυτικής φιλοσοφίας: το ζεύγος των πολύ οικείων εχθρών, των οποίων οι σκέψεις άλλοτε διαπλέκονται και άλλοτε συγκρούονται. Θα εμφανιστούν στη συνέχεια ο Ντεκάρτ και ο Σπινόζα, ο Καντ και ο Σοπενάουερ, ο Χέγκελ και ο Μαρξ, ο Χούσερλ και ο Χάιντεγκερ. Οι φιλόσοφοι πράγματι ασκούν πιο πρόθυμα τη διαφωνία παρά τη συναίνεση.
 
Τι σκέφτεται ακριβώς ο Πλάτων; Δεν είναι εύκολο να το προσδιορίσουμε. Η ίδια η μορφή του έργου του δημιουργεί την αβεβαιότητα. Μπροστά σε μια σειρά διαλόγων, στους οποίους τα διάφορα πρόσωπα ενσαρκώνουν διαφορετικές προοπτικές, πώς να γνωρίζουμε αυτό που σκέφτεται ο συγγραφέας;
 
Αυτός ο ίδιος αρνήθηκε να δημοσιεύσει ένα εγχειρίδιο ή μιαν εξήγηση. Στον 18ο αιώνα, ο Λάιμπνιτς παραπονιέται γιατί δεν γνωρίζουμε με βεβαιότητα αυτό που υποστηρίζει ο Πλάτων. Ο Χέγκελ στον επόμενο αιώνα ισχυρίζεται ότι ο Πλάτων δεν έχει σύστημα. Εξάλλου, δεν διακρίνουμε πάντοτε στους διαλόγους αυτό που ανήκει αληθινά στον Σωκράτη και αυτό που ο Πλάτων βάζει στο στόμα του δασκάλου του...
 
Προτού διαμορφώσει οποιαδήποτε θεωρία, ο Πλάτων είναι πάνω απ' όλα ο δημιουργός μιας διαρκούς παρακίνησης για έρευνα. Αυτός ο άνθρωπος είναι κάποιος που μας αφυπνίζει, που μας ανοίγει το πνεύμα. Δεν παύει να ταρακουνάει τα βαρίδια της πίστης και τις άκαμπτες βεβαιότητες. Θέτει σε κίνηση μηχανισμούς που υποκινούν το ένα ερώτημα μετά το άλλο. Για να το κατορθώσει αυτό, ανεβάζει στη σκηνή τον Σωκράτη, τον δάσκαλό του, που με τα τρομερά ερωτήματά του φέρνει σε αμηχανία τους συνομιλητές του, κάνοντάς τους να ανακαλύψουν ότι δεν γνωρίζουν αληθινά αυτό που νομίζουν ότι γνωρίζουν. Το πρώτο πράγμα που μας μαθαίνει ο Πλάτων είναι το ότι οι πεποιθήσεις μας είναι συγκεχυμένες και οι γνώμες μας ασυνάρτητες. Αυτός ο πρώτος κλονισμός μάς επιτρέπει να ξεκινήσουμε. Δεν κατέχουμε την αλήθεια, αλλά θα πάμε να την αναζητήσουμε.
 
Ο καλύτερος μαθητής επιτίθεται στον δάσκαλο. Κλασική ιστορία. Με τον Αριστοτέλη ωστόσο είναι μια από τις πρώτες φορές που παίζεται. Ο Αριστοτέλης είναι ένας ακούραστος εργάτης του πνεύματος. Ολα τον ενδιαφέρουν, από τη φυσική ώς τη γεωγραφία, από τα μαθηματικά ώς τις φυσικές επιστήμες, από την ποιητική τέχνη ώς την πολιτική. Δεν αρκείται στο να διαβάζει ούτε στο να συλλογίζεται. Παρατηρεί, ταξινομεί, πειραματίζεται...
 
Αν υπάρχει ένας κοινός παρονομαστής στις πολυάριθμες πραγματείες του Αριστοτέλη -που συχνά είναι ανόμοιες και δύσκολα εναρμονίζονται μεταξύ τους- είναι η θέληση να διασώσει την ισορροπία ανάμεσα στην ενότητα και τη διαφορετικότητα, η φροντίδα να σεβαστεί αυτό που με σύγχρονους όρους αποκαλούμε «η αυτονομία των διάφορων επιπέδων της πραγματικότητας». Υπήρξε πράγματι ο πρώτος που επικεντρώθηκε σε μιαν αποσαφήνιση των λογικών προϋποθέσεων της γνώσης, που προσπάθησε να φωτίσει τις τυπικές επιταγές του συλλογισμού, να υποταχθεί με ταπεινότητα στους νόμους της γλώσσας και του λόγου. Εξερευνητής πολύπλευρος, συνετός, ανοιχτός, αυτό το οικουμενικό πνεύμα είναι το εντελώς αντίθετο ενός δογματικού. Αυτό που διδάσκει σε όποιον θέλει να κατανοήσει τον κόσμο είναι πρώτα απ' όλα μια απαίτηση μεθόδου. Με αυτήν την έννοια το έργο του συγκροτεί τη μήτρα της δυτικής σκέψης.

Μια Άλλη Εκπαίδευση

Αποτέλεσμα εικόνας για Ένα παιδί γράφει στην άμμοΚαι μετά - δύσκολα - αρχίζεις ν' ανακαλύπτεις πως είναι άλλη η εκπαίδευση, είναι άλλα τα εργαλεία, είναι άλλη η ζωή.
 
Και όσα μαθαίνεις, όσα ανακαλύπτεις, δεν αποτυπώνουν επακριβώς το μέγεθος της άγνοιας, μα και τη μεγαλοπρέπεια της απλότητας της έμπνευσης. 
 
Και χαλαρώνεις, όλο και περισσότερο, όσο παθιάζεσαι. Δεν χρειάζεται να μιλάς ακατάπαυστα και παντού. Έτσι κι αλλιώς βλέπεις το αστείο της προσπάθειας αναγνώρισης.
 
Οι λέξεις αποκτούν νόημα μόνο μέσα στο πλαίσιο στο οποίο διατυπώνονται. Χαμογελάω... υπάρχει λόγος που οι δυσλεκτικοί γράφουν διαφορετικά την ίδια λέξη, στο "ίδιο" σύνολο/περιεχόμενο. Αλλά δεν πειράζει...ο ύπνος είναι αναγκαίος για όσο τον χρειαζόμαστε και το ξύπνημα έχει ήδη παρερμηνευθεί.
 
Προχωράμε επιστρέφοντας; Ορίζουμε σκοπό ...για πού; Όλες οι θεάσεις και όλες οι αντιλήψεις είναι χρήσιμα περάσματα. Αλλά το πέρασμα το θεωρούμε πεδίο άφιξης....έστω κι αν δεν το φτάνουμε ποτέ!
 
Διασκεδάζουμε τα όνειρα, τα οράματα, τους εφιάλτες και τις γνώσεις μας, ως μικροί (ή μεγαλοφανείς) θεοί. Κι ο χρόνος παραμένει αδυσώπητος, όπως το κύμα που αλλάζει την ακτή με κάθε πέρασμά του. 
 
Ένα παιδί γράφει με ένα ξυλαράκι στην άμμο. 
- Γιατί γράφεις τόσο κοντά στο κύμα, αφού τα σβήνει το κύμα;
- Μα, γιατί ανήκουν στη θάλασσα αυτά που γράφω, αυτά που θέλω να της πω. Το κύμα τα πάει μέσα της, κι έτσι γίνονται δικά της.
Πόσα ακόμα δεν καταλαβαίνουμε που έχει να μάς διδάξει ένα (γνήσιο) παιδί, επειδή εκπαιδευόμαστε αλλιώς; Επειδή μεγαλώσαμε. Επειδή δεν υπήρξαμε παιδιά!
 
Στην άκρη του ματιού σου υπάρχουν πολλά που η κεντρική, εστιασμένη σου όραση δεν βλέπει. Έτσι, το κάθε παιδί αντιλαμβάνεται πολλά περισσότερα απ' όσα νομίζεις ή απ' όσα σού δείχνει. Τα "παιδιά" δεν έχουν να κάνουν με τη βιολογική ηλικία ή τα σώματα. Η κεντρική όραση σε παγιδεύει, όπως και όλη η γνώση σου.
 
Κάποια άλλη στιγμή, θα χρησιμοποιήσω άλλα λόγια, άλλους ορισμούς, άλλες εκφράσεις. Και θα μου πεις, "μα τότε είπες αυτό", χωρίς να αντιλαμβάνεσαι ότι εσύ έχεις μείνει κάπου που εγώ δεν βρίσκομαι πια, προσπαθώντας ακόμα να συμφωνήσεις ή να διαφωνήσεις. 
 
Δεν μπορείς βλέπεις να κλείσεις τη μάθηση σε "εκπαίδευση", τη γνώση σε "μεθόδους", τη σοφία σε "προσωπικότητες". Δεν μπορεί ο λογικός, αναλυτικός νους σου να βγάλει νόημα από ένα περιεχόμενο που φαίνεται να μην έχει κεντρικό θέμα, αρχή και τέλος, αναλυτική επεξεργασία πληροφοριών. 
 
Δεν ανήκεις ουσιαστικά σε καμία ομάδα, σε καμία θεωρία, σε καμία σχέση, σε καμία ζωή, αν δεν ανήκεις στον Εαυτό σου. Αλλά μην προσπαθήσεις να τον ορίσεις. Οι λέξεις είναι επικίνδυνες, όσο είναι και εργαλεία.
 
Αυτό (το να ανήκεις στον Εαυτό σου) απαιτεί να καταστρέψεις τα πάντα. Να πετάξεις όλα τα άχρηστα που μαζεύεις τόσο καιρό, μήπως και κάποια μέρα τα χρειαστείς. Να καθαρίσεις το χώρο σου. Απαιτεί να παραιτηθείς από τα όρια της ασφάλειάς σου. Ακόμα κι αν δεν έχεις από πού να κρατηθείς. Ειδικά αν δεν έχεις από πού να κρατηθείς. 
 
Χρειάζεται να αποδεχθείς και να ακολουθήσεις όλη τη γνώση που έχεις κατακτήσει μέχρι να την απορρίψεις, όλη. Να σκοτώσεις όλους τους σοφούς, τους ειδικούς, τις αυθεντίες, έναν έναν. Όχι όλους μαζί! Αυτό θα είναι η αλαζονεία που καραδοκεί σε κάθε σου θαρραλέο βήμα, η πλάνη της ψευδούς ατομικότητας. Τα αντίθετα θα συνεχίζουν να πολεμούν μέσα σου, ενώ θα νομίζεις πως απαλλάσσεσαι. 
 
Να θυμάσαι πως όταν τα κάνεις όλ' αυτά, όταν κατανοήσεις τις λέξεις μου μέσα στο συναίσθημα, στα κύτταρα, στη σκέψη και στη δράση της ζωής σου (που σημαίνει πως δεν θα είναι "δικά μου" πλέον αλλά "δικά σου", με εντελώς δική σου έκφραση) θα περνάς απαρατήρητος. Αόρατος στους πολλούς.
 
Δεν μπορείς να έχεις δάφνες, έπαθλα, τίτλους, ακόλουθους. Δεν μπορείς να κρατήσεις ή να εκμεταλλευτείς τίποτα απ' όσα έχεις κατακτήσει. Αν και θα προσπαθήσεις...για να θυμάσαι τα περάσματα...
 
Αλλά ούτε μπορείς να χαρίζεις την πολυτιμότερη ουσία της ύπαρξής σου. Τίποτα δεν χαρίζεται πραγματικά κι ας συνεχίζει το όνειρο να διαδραματίζεται δίπλα στην αλήθεια της πραγματικότητας. Άλλωστε, το Επέλεξες. 
 
Κι εσύ, συνεχίζεις να υπάρχεις και να λειτουργείς μέσα σε αυτό και ταυτόχρονα έξω από αυτό. Μια συνεχιζόμενη λεπτή ισορροπία σε τεντωμένο σκοινί, μαθαίνοντας να ισορροπείς, να κρατιέσαι, να πέφτεις, να αιωρείσαι...
 
- Μαμά, γιατί δεν μπορώ να πετάξω;
- Μα μπορείς, αλλιώς δεν θα θυμόσουνα τη σκέψη για να την εκφράσεις. Μήπως όμως επέλεξες να μάθεις να περπατάς, να ισορροπείς, να πέφτεις, να κουράζεσαι, να πονάς, να πειθαρχείς, να αφοσιώνεσαι, να εκτιμάς τα βήματα, να παραμένεις αντί να προσπερνάς, ενόσω ξέρεις/θυμάσαι πως μπορείς να πετάς;
 
Είναι πιο εύκολο να δραπετεύεις. Ο άνθρωπος έμαθε να επιλέγει τη φυγή πιο εύκολα. Πολεμά μόνο όταν δεν έχει καμία άλλη επιλογή. Υπάρχει λόγος που μάθαμε πρώτα τη φυγή. Δεν θα τον ανακαλύψεις αν κατηγορείς.
 
Η εκπαίδευση μάς διδάσκει να "ξεπερνάμε" τα ένστικτα μας, εκλογικεύοντας. Κι όλο κι εμφανίζονται καμουφλαρισμένα, πιο ισχυρά, πιο διαστρεβλωμένα. Με άπειρες γνωματεύσεις, διαγνώσεις, θεραπείες που δεν αντιλαμβανόμαστε πως μάς κρατάνε σε έναν εικονικό χρόνο, ίδιο, ξεπερασμένο, ενώ νομίζουμε πως προχωράμε. Για πού; 
 
Χρειαζόμαστε την περιφερική όραση για να δούμε αυτά που η κεντρική, εστιασμένη γραμμικά όραση αδυνατεί να δει. Χρειάζονται και τα δυο...γι' αυτό και τα διαθέτουμε!
 
Καμία ποσότητα λέξεων ή αναλυτική περιγραφή δεν μπορεί να αποδώσει το σύνολο όλων όσων θέλω να γράψω. Καμία ποσότητα βιβλίων δεν μπορεί να χωρέσει τη γνώση. Καμία τελεία δεν τελειώνει κανένα άρθρο, όπως ούτε την ύπαρξη. 
 
Η κάθε "τελική" τελεία, σημειώνει μια νέα πρόκληση, που έχουμε την επιλογή ν' αναλάβουμε, γράφοντας τη συνέχεια στη ζωή ή όχι. 
 
Το αστείο είναι ότι λέξη "εκπαίδευση" στον τίτλο, θα απωθήσει ήδη πολλούς....

Και έρχεται η στιγμή, που λες… δεν με νοιάζει τίποτα πια

Αποτέλεσμα εικόνας για Και έρχεται η στιγμή, που λες…δεν με νοιάζει τίποτα πιαΧαράσσω ελαφρά τα βήματά μου στην έρημο μέσα μου και ακολουθώ απλά το φως μακριά.
Μερικές φορές δεν χρειάζεται προσπάθεια. Το βλέπεις.
Αν γυρίσεις με μια μικρή χρονομηχανή τη ζωή σου πίσω,  θα δεις ότι τα σημαντικά, οι άνθρωποι, οι σχέσεις, οι καταστάσεις και οι χαρές,  απλά συνέβησαν. ΑΠΛΑ.

Χωρίς κόπο, χωρίς γιατί, τυχαία και μοιραία ίσως κάποιες φορές.
Και όσες φορές βιάσαμε τις καταστάσεις, τις σχέσεις, τα γεγονότα, τίποτα δεν λειτούργησε καλά. Μείναμε με ένα μεγάλο γιατί, να μας κατατρώει τα σπλάχνα τα βράδια, και ένα ανικανοποίητο θέλω να ξυπνάει σαν θεριό τις αισθήσεις.
 
Κάποιοι το λένε σύμπτωση, κάποιοι το λένε μοιραίο… αλλά πήγαινε πίσω και δες... πάντα όταν κάτι είναι όμορφο, συμβαίνει όμορφα, γλυκά και αβίαστα, όπως τρέχει το καθαρό νεράκι μέσα σε ένα ποταμάκι στο δάσος.
Και όσο για τους ορμητικούς καταρράχτες που συνάντησες, αυτοί έσκασαν με πάταγο, μόλις τέλειωσε η ορμή τους.
Συνέχεια αν έχεις τα ματιά της ψυχής ανοιχτά, βλέπεις τριγύρω σου να πλέκονται συμπτώσεις, ευκαιρίες και θαύματα!
 
Όμως πολύ συχνά κολλάμε σε ανθρώπους και γεγονότα που μπλοκάρουν αυτή τη γλυκιά ροή της ζωής μας, που την τέμνουν άγρια, αφήνοντας το τίποτα μέσα μας, και κλέβοντας τη χαρά μας.
Όλοι κάποια στιγμή πονάμε για ανθρώπους που έφυγαν, για απότομες διακοπές, για χαρακιές, για μαχαίρια που μπήξαμε μόνοι μας στο κόκαλο ή στα ίδια μας τα σωθικά αδιαφορώντας για το αν αξίζει να πηγαίνουμε αντίθετα στο ρεύμα της ζωής μας. Όλοι.
 
Χωρίς σθένος πια, αναγκαζόμαστε να κουρνιάσουμε μέσα μας, να αφουγκραστούμε την παιδική φωνή μας και τέλος να ανοίξουμε τα μάτια βλέποντας το «όλο» της ζωής, πιο σφαιρικά όχι σαν σκηνοθέτες αλλά σαν μέλη της συμπαντικής αυτής ολότητας.
 
Ίσως να χρειάζεται να περάσουμε όλες αυτές τις φάσεις... ίσως γιατί νομίζαμε ότι είμαστε παντοδύναμοι και αγνοήσαμε το απέναντι εγώ.
Ίσως γιατί έπρεπε να ξαναβρούμε την καθαρότητα μέσα μας. Αλλά ποτέ δεν είναι αργά. Αρκεί να κοιτάξουμε προσεχτικά πίσω. Το παρελθόν,  μας δίνει τη σκυτάλη για το παρόν και για το μέλλον μας.
 
Ανεξάρτητα από το μοιρολατρικό της υπόθεσης, βλέποντας πίσω, ανακαλύπτεις ότι τα σημαντικά, τα ουσιαστικά και τα μικρά μας θαύματα «απλά συνέβησαν» …γλυκά και χωρίς πίεση και στεναχώρια.
 
Κοιτάω πίσω λοιπόν και βλέπω!
Χαιρετίζω το θαύμα της ζωής. Ότι δεν ήταν να συμβεί, δεν συνέβη. Δεν άξιζε να συμβεί ή δεν ήμουν άξια να το γευτώ ακόμα.

Τώρα, δεν με νοιάζει τίποτα πια, θα περπατώ, ελαφρά,  πάντα χαρίζοντας χαμόγελα και φως.
 
Πάντα αληθινά, για να μην πω ότι δεν πρόλαβα, δεν έδειξα τι είμαι και τι θέλω. Αληθινά για όσους μπορούν να είναι αληθινοί!

Το παρελθόν σας έχει φτιάξει τη γυναίκα που είστε σήμερα

Αποτέλεσμα εικόνας για Το παρελθόν σας έχει φτιάξει τη γυναίκα που είστε σήμεραΗ γυναίκα που είστε σήμερα έχει μια μοναδική και ξεχωριστή ιστορία. Η προσωπική σας ιστορία χαρακτηρίζεται τόσο από φως όσο και από σκοτάδι. Περιλαμβάνει στιγμές από προσωπικές δυσκολίες και στιγμές προσωπικών επιτυχιών.

Όλα όσα έχετε ζήσει, αισθανθεί και δει, δημιουργούν μια έκθεση εμπειριών οι οποίες συνθέτουν όλα όσα είστε σήμερα. Όταν ένα άτομο είναι έτοιμο να αποδεχτεί όλα αυτά τα κομμάτια χωρίς λύπη και χωρίς να έχει μετανιώσει για κάτι, θα μπορέσει να διανύσει τον κύκλο της ζωής του πολύ πιο εύκολα.
Φυσικά, υπάρχουν ορισμένες αναμνήσεις που προκαλούν πολύ θυμό και στρες αλλά παράλληλα υπάρχουν και αρκετές στιγμές ευτυχίας.

Σίγουρα υπάρχει μια έκδοση του εαυτού σας που δεν σας αρέσει και θέλετε να εξαλείψετε. Ωστόσο, δεν μπορείτε να το κάνετε αυτό.

Θα πρέπει να αποδεχτείτε τη γυναίκα που ήσασταν χθες επειδή εκείνη σας βοήθησε να προσφέρετε δύναμη και ομορφιά στη γυναίκα που είστε σήμερα.
Μάθετε περισσότερα παρακάτω.

Η σημερινή γυναίκα κοιτάζεται στον καθρέφτη και αντικρίζει μια απίστευτη ιστορία
Μόνο εσείς μπορείτε να δείτε όλα τα μονοπάτια τα οποία έχετε διαβεί. Κανείς άλλος δεν γνωρίζει τις προσωπικές σας ανησυχίες ή το πόσο πολύ κοπιάζετε για τα πράγματα που αγαπάτε.

Ο προσωπικός σας χάρτης θα περιλαμβάνει μερικές σκοτεινές γωνίες, γωνίες που δεν έχετε μοιραστεί ποτέ με κανέναν. Δεν το έχετε κάνει επειδή αντικατοπτρίζουν κρίσιμες εποχές για τις οποίες δεν είστε και ιδιαίτερα περήφανες.

Ωστόσο, όταν τις κοιτάτε από κάποια απόσταση, μπορείτε να τις αποδεχτείτε και να αναγνωρίσετε το πόσο μεγάλη επιρροή είχαν.

Μια αποτυχημένη και οδυνηρή σχέση, ένα έργο το οποίο δεν πέτυχε – όλα αυτά είναι υπολείμματα του παρελθόντος που μερικές φορές η θύμησή του μας προκαλεί πόνο.

Αλλά εκτός από το να κοιτάμε τη ζωή μας σαν να ήταν μια σειρά από σταθμούς θα πρέπει να τη δούμε και σαν ένα συνεχόμενο κύκλο όπου το καθετί καθορίζει τη γυναίκα που είμαστε σήμερα.

Αποδεχτείτε τον εαυτό σας
Η αποδοχή του εαυτού μας δεν σημαίνει ότι απλά κοιταζόμαστε στον καθρέφτη και λατρεύουμε κάθε εκατοστό από αυτό που αντικατοπτρίζεται στην επιφάνειά του. Είναι πολλά περισσότερα από αυτό. Στην πραγματικότητα, η αποδοχή του εαυτού μας είναι κάτι που πρέπει να κάνουμε κάθε μέρα.

Αποδέχομαι τον εαυτό μου, σημαίνει ότι γνωρίζω πώς να αναλαμβάνω την ευθύνη των πράξεών μου και να μαθαίνω από τα λάθη μου.

Αποδέχομαι τον εαυτό μου, σημαίνει ότι αντιλαμβάνομαι ότι κανείς δεν είναι αλάνθαστος, ότι δεν μπορώ να κάνω τα πάντα ή να ικανοποιήσω τις επιθυμίες όλων των ανθρώπων γύρω μου.

Αποδέχομαι τον εαυτό μου, σημαίνει ότι γνωρίζω ότι η ζωή είναι γεμάτη με αλλαγές και ότι πρέπει να προσαρμόζομαι σε κάθε μια από αυτές με αισιοδοξία και ακεραιότητα. Αν όχι τότε δεν θα μπορέσετε να απολαύσετε τη ζωή.

Η ωριμότητα είναι ένα πολύτιμο εσωτερικό ταξίδι
Κάθε χρονιά που μεγαλώνουμε δεν είναι ακόμη ένα πάρτι γενεθλίων. Κάθε χρονιά που περνά, σημαίνει ότι μπορούμε να πραγματοποιήσουμε τα όνειρά μας. Δεν υπάρχει τίποτα πιο ενοχλητικό από το να αφήνουμε το χρόνο να περνά έτσι απλά χωρίς αισθήσεις, ανακαλύψεις, νέα πράγματα, λάθη και χαμόγελα.

Η πραγματική ζωή βρίσκεται έξω από τη περιοχή ασφαλείας σας. Αυτό σημαίνει ότι όταν ζείτε έξω από αυτή τη γραμμή, λίγο πιο πέρα από το φράγμα του φόβου, μπορούν να συμβούν αρκετά όμορφα πράγματα.

Το να μεγαλώνουμε είναι ένα εσωτερικό ταξίδι στο οποίο θα πρέπει να εκμεταλλευτείτε όλα όσα σας έχουν διδάξει οι εμπειρίες σας για να μπορέσετε να τροποποιήσετε την προσωπικότητά σας.

Δεν είστε η ίδια γυναίκα που ήσασταν 20 χρόνια πριν. Σίγουρα έχετε διατηρήσει κάποιο κομμάτι από εκείνη τη γυναίκα αλλά αυτό το ταξίδι ξεφορτώνεται πολλά παλιά κομμάτια και τα αντικαθιστά με νέα.

Ποτέ μην αισθάνεστε φόβο επειδή μεγαλώνετε, να φοβάστε μόνο εκείνα τα κομμάτια της ζωής που δεν καταφέρατε να ζήσετε.

Ποια είμαι τώρα
Τώρα βρίσκεστε στο μέσο της διαδρομής κατά την οποία μπορείτε να κοιτάξετε το χθες με ικανοποίηση επειδή έχετε αποδεχτεί όλα τα μονοπάτια που έχετε διαβεί και τις επιλογές που έχετε κάνει. Ωστόσο, εστιάζετε την προσοχή σας στο μέλλον και συνεχίζετε να αναρωτιέστε τι υπάρχει στον ορίζοντα.

Ανεξάρτητα από το τι θα φέρει, το μέλλον δεν έχει έρθει ακόμα. Οι σοφοί άνθρωποι πιστεύουν σε ένα πράγμα: η καλύτερη ώρα είναι τώρα.

Η καλύτερη ηλικία σας είναι η τωρινή και η πιο σημαντική στιγμή της ζωής σας ανοίγεται μπροστά σας τώρα, ακριβώς αυτή τη στιγμή.

Ξέρετε ότι η ζωή είναι ρόδα και γυρίζει. Ωστόσο, εσείς είστε η δημιουργός της δικής σας πραγματικότητας, εσείς είστε υπεύθυνες για τις αποφάσεις σας και να πολεμάτε πάντα για όσα θέλετε να αποκτήσετε.

Ολόκληρη η ζωή, σας έχει προσφέρει δύναμη, θάρρος και αποφασιστικότητα και όλα αυτά είναι ανεκτίμητοι θησαυροί. Αυτή είναι η προσωπική σας κληρονομιά, κάτι που αναμφίβολα είναι πραγματικά υπέροχο.

ΤΙΠΟΤΑ ΔΕ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΤΥΧΑΙΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ

Αποτέλεσμα εικόνας για ΤΙΠΟΤΑ ΔΕ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΤΥΧΑΙΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣΌλοι οι άνθρωποι για να ζήσουμε για πάντα ελεύθεροι και ποτέ ταπεινωμένοι από την σκλαβιά του αισθητού σώματος που ενδυθήκαμε, πρέπει να σκεφτόμαστε και οδηγούμαστε από την ψυχή!

Διότι η νοητική ουσία της ψυχής διαθέτει την ανδρεία την οποία οδηγεί η σωφροσύνη, και μέσω αυτής της δύναμης της ψυχής μπορούμε να κάνουμε ότι θέλουμε χωρίς περιορισμούς, να πάμε όπου θέλουμε χωρίς περιορισμούς, με οδηγό την ορθή μας σκέψη από την οποία πηγάζει ο ορθός λόγος της ψυχής, και πλέον σπάμε όλα τα φράγματα του matrix συνεχώς.

ΝΟΗΤΗ ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ Η ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΒΟΥΛΗΣΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΟΠΟΥ ΓΕΝΝΑ ΜΕ ΤΟΝ ΟΡΘΟ ΤΗΣ ΛΟΓΟ ΤΗΝ ΑΝΔΡΕΙΑ.
Η ψυχή είναι η νοητή ζωή, εξουσιάζει με την δική της ελεύθερη σκέψη την νοερή ζωή του αισθητού σώματος που είναι γεμάτο φόβους και ανασφάλειες.
Η ψυχή με τον ορθό της λόγο γεννά την ανδρεία με την οποία αντιμετωπίζει την δειλία που γεννά η νοερή ζωή του αισθητού σώματος.

ΝΟΕΡΗ ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΙΣΘΗΤΟ ΣΩΜΑ ΟΠΟΥ ΓΕΝΝΑ ΜΕ ΤΗΝ ΔΕΙΛΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΦΟΒΟΥΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΕΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ.Ο κυρίαρχος φόβος εξουσιάζει τη νοερή ζωή του αισθητού μας σώματος που ενδυθήκαμε, είναι όλες οι αρνητικές μας σκέψεις οι οποίες μας καταβάλλουν συνεχώς, είναι όλες οι αρνητικές μας αισθήσεις όπου μας καταβάλλει ο πόνος του σώματος συνεχώς και σε συνδυασμό με όλα τα αρνητικά συναισθήματα τα πάθη τις επιθυμίες, είναι η γενεσιουργός αρχή όλων των αρνητικών γεγονότων στη ζωή μας.

Το οποιονδήποτε φόβο τον εξουσιάζουμε μόνον με την ανδρεία της ψυχής όπου ο ορθός της λόγος εξουσιάζει το σκοτάδι. Η ψυχή είναι η νοητή ζωή, που ενδύεται και ενώνεται με το σκοτάδι δίνοντας του την νοερή ζωή.

Η ψυχή δίνει την νοερή ζωή στο αισθητό σώμα που γεννά την δειλία, και η δειλία επιφέρει την υποδούλωση μας στο σκοτάδι.

Τίποτα δεν συμβαίνει τυχαία στη ζωή μας
Η στέγη στην νοερή ζωή του αισθητού σώματος, είναι η νοητή ζωή της ψυχής μας όπου γεννά την ανδρεία μέσω της σωφροσύνης, και όπου υπάρχει η ανδρεία στη ζωή μας δεν υπάρχει το σκοτάδι.

Η ΑΝΔΡΕΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ!

Με ανδρεία ψυχής εύχομαι σε όλους τους ανθρώπους που φέρουν τον λόγο στην ψυχή τους, να επαναφέρουν τον ορθό λόγο και στην εδώ νοερή ζωή τους, ώστε να εξαλειφθεί μια για πάντα ο φόβος και η ανασφάλεια του αισθητού σώματος, που έφτασε στο σημείο η νοερή ζωή του αισθητού σώματος που είναι η ίδια η ανυπαρξία της ζωής, να εξουσιάζει την νοητή ζωή της ψυχής την αλήθεια της ζωής.

Ρώτα την ψυχή σου!

Αποτέλεσμα εικόνας για 475330Ρώτα αυτήν που σημαίνει ελευθερία,
που το όνομά της είναι αγάπη!
Μη ρωτάς το μυαλό σου,
μην ψάχνεις προς τα πίσω στην παγκόσμια ιστορία.

Η ψυχή σου δε θα σε κατηγορήσει
επειδή δε σε ενδιέφερε ιδιαίτερα η πολιτική,
επειδή δεν κουράστηκες πολύ,
επειδή δεν μίσησες τους εχθρούς σου αρκετά
ή επειδή δεν ενίσχυσες τα σύνορά σου όσο έπρεπε.

Ίσως όμως σε κατηγορήσει
επειδή τόσο συχνά φοβήθηκες
και απέφυγες τις απαιτήσεις της,
επειδή ποτέ δεν είχες χρόνο να της δώσεις,
σε αυτήν που είναι το πιο όμορφο παιδί σου,
χρόνο για να παίξεις μαζί της,
χρόνο για να ακούσεις το τραγούδι της,
επειδή συχνά την πούλησες για να κερδίσεις χρήματα,
την πρόδωσες για να προαχθείς…

Θα είσαι δυστυχής και εχθρός της ζωής σου,
αν την παραμελήσεις και αν δε στραφείς σε αυτή ολοκληρωτικά
με ολοκαίνουργια αγάπη και φροντίδα.

Έρμαν Έσσε

Συναισθηματική νοημοσύνη για τις δύσκολες στιγμές

Η συναισθηματική νοημοσύνη είναι η καλύτερη στρατηγική για τη βελτίωση της ποιότητας της ζωής μας. Όλοι περνάμε προσωπικές στιγμές που είναι ιδιαίτερα περίπλοκες και δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από το να κυριαρχούμε επιδέξια στο συναισθηματικό μας κόσμο.

Όπως λέγεται, τα συναισθήματα μπορούν να αποτελέσουν τη μεγαλύτερή μας δύναμη μέσα στη μεγαλύτερη αδυναμία μας. Τα πάντα εξαρτώνται από το πώς τα χρησιμοποιούμε μέσα στη δεδομένη πραγματικότητα.

Πρέπει να έχουμε υπόψη μας ότι οι ψυχολογικές καταστάσεις όπως η λύπη, ο φόβος ή η οργή δεν είναι όσο αρνητικές πιστεύουμε.

Τελικά προσπαθούν να «τραβήξουν την προσοχή μας», ειδοποιώντας μας ότι κάτι δεν πάει καλά. Πρόκειται για συναγερμούς απέναντι στους οποίους πρέπει να γνωρίζουμε πώς να αντιδράσουμε, να τους διαχειριστούμε και να τους αλλάξουμε χωρίς να τους επιτρέπουμε να μας εξουσιάζουν.

Συναισθηματική νοημοσύνη: το κλειδί για την ευτυχία σας
Αν θέλετε να εντρυφήσετε στις πάντοτε ενδιαφέρουσες και χρήσιμες θεωρίες για τη συναισθηματική νοημοσύνη, συνιστούμε βιβλία όπως το: «Η Δύναμη της Συναισθηματικής Νοημοσύνης στο Χώρο της Εργασίας» ή «Η Δύναμη της Συναισθηματικής Νοημοσύνης στη Διοίκηση Οργανισμών» του Daniel Goleman, και το «Οι Περιοχές των Σφαλμάτων σας» του Wayne Dyer.

Πρόκειται για εξαιρετικές πηγές γνώσης προκειμένου να ξεκινήσετε την προσωπική αλλαγή για να είστε πιο ευτυχισμένοι και παραγωγικοί στην εργασία, στην προσωπική ζωή ή στις σχέσεις σας.

Θέλουμε να σας παρουσιάσουμε μερικά μικρά βήματα που μπορείτε να κάνετε κάθε μέρα για να μετατρέψετε τις στιγμές που αισθάνεστε ευάλωτοι σε κρίσιμα σταυροδρόμια προς ευκαιρίες για να γίνετε πιο δυνατοί.

Αυτογνωσία
Αυτή η πρώτη στρατηγική μπορεί αρχικά να μοιάζει πολύ απλή.

Όμως αν κάνετε τις ασκήσεις που προτείνουμε παρακάτω, θα συνειδητοποιήσετε ότι μερικές φορές αυτό που νομίζουμε ότι είμαστε δεν εκφράζεται από τις πράξεις μας στην καθημερινή μας ζωή.
Σκεφτείτε τα παρακάτω για λίγο.

Χρησιμοποιήστε έξι λέξεις για να περιγράψετε τον εαυτό σας και έπειτα δώστε παραδείγματα που όντως επιβεβαιώνουν την περιγραφή αυτή.

Μερικά απλά παραδείγματα:
Είμαι γενναίος/α. Μπορώ να το αποδείξω; Όχι, επειδή μέχρι τώρα είμαι στο έλεος όσων λένε ή αποφασίζουν οι άλλοι.
Είμαι θετικός άνθρωπος. Μπορώ να το αποδείξω; Όχι, επειδή αυτή τη στιγμή τα πράγματα δεν πάνε καλά και έχω σταματήσει να βλέπω τη θετική πλευρά της ζωής.
Είμαι στοργικός/ή. Μπορώ να το αποδείξω; Μάλλον όχι, επειδή δεν αισθάνομαι καλά για τον εαυτό μου και δεν είμαι τόσο στοργικός/ή με τους άλλους όσο ήμουν προηγουμένως.

Τώρα που έχουμε περιγράψει τον εαυτό μας, ας γράψουμε πώς θα θέλαμε να ήμασταν αυτές τις στιγμές:
Τώρα θα ήθελα να αισθάνομαι χαλαρός/ή.
Θα ήθελα να αισθάνομαι καλά για τον εαυτό μου, να είμαι περήφανος/η.
Αυτή τη στιγμή θα ήθελα να είμαι μόνος/η.

Δώστε προσοχή στις διαφορές ανάμεσα σε όλες τις καταστάσεις και σκεφτείτε πάνω σε αυτές: αυτό που αισθάνεστε αυτή τη στιγμή και το πώς θα θέλατε πραγματικά να αισθάνεστε.

Μην κατηγορείτε τους άλλους: εσείς είστε υπεύθυνοι για την ευτυχία σας
Ίσως αυτό τραβάει την προσοχή σας. Πώς μπορείτε να μην κατηγορήσετε το συγκεκριμένο άτομο για τη δυστυχία σας, όταν το μόνο που σας προσφέρει είναι εξαπάτηση και δάκρυα;

Πάνω απ’όλα, η συναισθηματική νοημοσύνη μας διδάσκει την ανάγκη να αναλάβουμε την ευθύνη του εαυτού μας, να γνωρίσουμε τις ανάγκες, τους φόβους και τις αρετές μας.

Εφόσον πρέπει να αναλάβουμε την ευθύνη της ευτυχίας μας, πρέπει να παίρνουμε αποφάσεις. Αν οι άνθρωποι σας βλάπτουν, υπερασπιστείτε τον εαυτό σας με αποφασιστικότητα ξεκαθαρίζοντας ποια είναι τα όρια.

Εκφράζετε τα συναισθήματά σας με σαφήνεια. Αν οι άλλοι δεν συμπεριφέρονται αναλόγως, είναι απαραίτητο να πάρετε μια απόφαση με ενδιαφέρον και σεβασμό.

Μην κατηγορείτε, μη συσσωρεύετε πικρία, θυμό ή κακεντρέχεια. Όλα αυτά επιβαρύνουν πολύ την καρδιά μας. Η συναισθηματική νοημοσύνη μας διδάσκει ότι για να είμαστε ευτυχισμένοι πρέπει να απελευθερωθούμε από τα παραπάνω συναισθήματα.

Εσείς αποφασίζετε ποια είναι η αξία σας
Έχει έρθει η στιγμή που γνωρίζουμε απόλυτα τα συναισθήματά και τις ανάγκες μας και ξέρουμε ότι πρέπει να είμαστε αποφασιστικοί και να θέτουμε όρια σχετικά με το τι επιτρέπουμε και τι όχι.

Ποιο είναι το επόμενο βήμα που πρέπει να κάνουμε σε αυτό το προσωπικό σταυροδρόμι στο οποίο βρισκόμαστε;

Αναγνωρίστε τα πλεονεκτήματα και τις αρετές σας. Ξέρετε την αξία σας και τις ανάγκες σας, επομένως αρχίστε να βιώνετε την εσωτερική ηρεμία. Τέλος οι αμφιβολίες και οι φόβοι.

Δεν έχετε ανάγκη να αποδείξετε τίποτα σε κανέναν. Κάθε άτομο έχει το δικό του προσωπικό σύμπαν και το δικό του τρόπο να καταλαβαίνει τον κόσμο. Όπου υπάρχει σεβασμός, όλοι έχουμε το δικαίωμα να είμαστε αυτοί που είμαστε και επιτρέπουμε στους άλλους να είναι αυτοί που είναι.

Βάλτε μπρος τη μηχανή της αλλαγής. Εσείς ξέρετε πόσο έχετε υποφέρει και αγωνιστεί στη ζωή σας, ποιος λοιπόν λέει ότι δεν αξίζετε να είστε ευτυχισμένοι «με το δικό σας τρόπο»;

Εμπρός. Ξεκινήστε αυτή τη στιγμή.

Τα μυστικά του μοναστικού τάγματος των Ναΐτών

Αποτέλεσμα εικόνας για Τα μυστικά του μοναστικού τάγματος των ΝαΐτώνΔεν είναι πολλές οι σκιώδεις και αποκρυφιστικές οργανώσεις που έχουν μαγνητίσει διαχρονικά το συλλογικό φαντασιακό όσο τοπεριβόητο χριστιανικό μοναστικό τάγμα και μάλλον υπάρχει καλός λόγος γι’ αυτό.

Καμιά άλλη μασονικού τύπου σέχτα δεν έφτασε ποτέ σε τέτοια επίπεδα διπλής εικόνας, με την ευσεβή αφοσίωση να συνυπάρχει σε ίδιο βαθμό με την απόλυτη αιρετικότητα.Πώς κατάφεραν δηλαδή οι άλλοτε υπερασπιστές των χριστιανικών καραβανιών στους Αγίους Τόπους να μετατραπούν σε τραπεζίτες πανευρωπαϊκού κύρους, να συγκεντρώσουν αμύθητα πλούτη και να αφοριστούν τελικά από τη ρωμαιοκαθολική εκκλησία, η οποία και τους κυνήγησε κατόπιν λυσσαλέα;

Οι θρύλοι που αφορούν στους Φτωχούς Συστρατιώτες του Τάγματος του Χριστού και του Ναού του Σολομώντα πολλοί, τα μυστήρια ακόμα περισσότερα, την ίδια ώρα που η διαχωριστική γραμμή μεταξύ μύθου και πραγματικότητας φαίνεται εδώ να παραείναι λεπτή και δυσδιάκριτη.

Πώς απέκτησαν όμως οι μοναχοί-μαχητές που υπερασπίζονταν κάποτε τα καραβάνια των χριστιανών προσκυνητών τόση δύναμη και κύρος που να μπορούν να γονατίζουν κραταιές ευρωπαϊκές αυτοκρατορίες; Βρήκαν όντως τα ιερά κειμήλια της χριστιανοσύνης; Και από την άλλη, έπεσαν πράγματι θύμα της ανίερης συνωμοσίας Πάπα και βασιλιά της Γαλλίας;

Ας δούμε τι ξέρουν σήμερα οι ιστορικοί και τι ήθελε να κρύψει το μοναστικό τάγμα που μετατράπηκε σε συνωμοσιολογική σέχτα…

Οι 12 που ξέφυγαν

Είναι ιστορική αλήθεια ότι οι Ναΐτες κάηκαν στην πυρά αφότου καταδικάστηκαν για αιρετική δράση στις αρχές του 14ου αιώνα. Τους συνέλαβαν στη Γαλλία και τους εξαφάνισαν με συνοπτικές διαδικασίες από προσώπου γης. Αυτή είναι όμως η επίσημη ιστορία, καθώς μέσα στην τραγωδία υπάρχει η απόκρυφη ιστορία των γάλλων Ναΐτών που κατάφεραν να γλιτώσουν τη φωτιά και το τσεκούρι.

Όπως ξέρουμε, όλοι οι Ναΐτες συνελήφθησαν την Παρασκευή και 13 του Οκτωβρίου 1307, αν και από τα 3.000 μέλη που φέρονται να αριθμούσαν στια τάξεις τους, έχουμε αρχεία για τις ανακρίσεις και την τραγική μοίρα μόλις 600 από αυτούς. Τι απέγιναν οι άλλοι; Κανείς δεν ξέρει.

Παρά τη μαζική και συνδυασμένη δράση των γαλλικών αρχών, η φερόμενη σύλληψη όλων των Ναϊτών δεν πείθει κανέναν. Σίγουρα κάποιοι θα γλίτωσαν, όπως μας πληροφορούν εξάλλου τα μητρώα της γαλλικής βασιλείας, με τους στρατιώτες να βρίσκονται στο κατόπι μιας ομάδας Ιπποτών που είχαν γλιτώσει τη σφαγή. Από απόρρητο ντοκουμέντο που ήταν χαμένο μάλιστα για αιώνες μαθαίνουμε για μια λίστα 12 ονομάτων που είχαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τις γαλλικές αρχές.

Οι μεσαιωνικοί ιστορικοί έχουν ταυτοποιήσει κάποια από τα ονόματα και αποκωδικοποίησαν τους λόγους που τα άτομα αυτά ήταν τόσο σημαντικά για τη Γαλλία. Ο Humbert Blanc, για παράδειγμα, ήταν Σταυροφόρος και δούκας της Ωβέρνης, ο οποίος πέρασε από δίκη το 1308, αρνήθηκε κάθε κατηγορία (κατά τα μυστικιστικά πρότυπα των Ναϊτών), και βασανίστηκε με καυτό σίδερο, αν και η τύχη του αγνοείται μετά. Άλλα δύο ονόματα, των Renaud de la Folie και Pierre de Boucle, εμφανίζονται και επανεμφανίζονται στα κιτάπια των δικαστικών περιπετειών των Ναϊτών, αν και δεν υπάρχουν άλλες πληροφορίες για το ποιοι ήταν.

Οι υπόλοιποι της διαβόητης λίστας των 12 μεγαλοστελεχών των Ναϊτών που ξέφυγαν από τα χέρια του Φιλίππου Δ’ παραμένουν μυστήριο. Ένας μάλιστα εξ αυτών, κάποιος Guillaume de Lins, έχει ερωτηματικό δίπλα στο όνομά του στην περιβόητη λίστα! Ήταν απλά στόχος της γαλλικής μοναρχίας ή κάτι άλλο συνέβαινε;

Ο Gillierm de Lurs, μέγας μάγιστρος των Ναϊτών που αναφέρεται στον κατάλογο των 12, καταγράφεται με διάφορες γραφές και δεν είναι εύκολο να ταυτοποιηθεί αν πρόκειται πράγματι για τον τελετάρχη των Ναϊτών. Όσο για τους Hugues Daray και Adam de Valencourt, δεν ξέρουμε απολύτως τίποτα, παρά μόνο ότι ο δεύτερος ήταν ένας ηλικιωμένος άντρας που οι γαλλικές αρχές ισχυρίζονταν ότι είχε ενταχθεί στους Ναΐτες δύο φορές!

Χρέη, σχέδιο δολοφονίας και συλλήψεις

Στην ίδια λίστα, υπάρχει και ένα όνομα που είναι μυστήριο όχι γιατί δεν ξέρουμε ποιος ήταν, αλλά ακριβώς επειδή ξέρουμε! Ο Hugues de Chalon πέρασε από δίκη μετά τη σύλληψή του ως υψηλόβαθμος αξιωματούχος των Ναϊτών στην Καμπανία της βορειοανατολικής Γαλλίας, αν και τα μητρώα τον θέλουν να είχε συναντηθεί με τον Πάπα το 1302, παρά τις ρητές εντολές του Φιλίππου που απαγόρευαν στους Ναΐτες να απαντήσουν στις παπικές κλητεύσεις. Η ιστορία όσων αψηφούσαν τις βασιλικές βουλές είναι γνωστή.

Ο de Chalon αναφέρεται σε ένα ακόμα ντοκουμέντο που συνδέεται με τον ιστορικό που έφερε στο φως τη λίστα των 12, τον Heinrich Finke. Το απόρρητο κιτάπι κάνει λόγο για συνωμοσία κατά της ζωής του βασιλιά, με ιθύνοντα νου τον de Chalon και εκτελεστές άλλους κατώτερους τη τάξει Ναΐτες, που δεν κατονομάζονται ωστόσο. Στο ίδιο ντοκουμέντο αναφέρεται ένα ακόμα όνομα, του Gerard de Montclair, τον οποίο οι ιστορικοί προσπαθούν να συνδέσουν με τον Richard de Montclair της Κύπρου, αν και η σχέση τους μας διαφεύγει.

Μια συνωμοσία πάντως κατά του Φιλίππου του Ωραίου δεν μοιάζει απίθανη, καθώς ο βασιλιάς της Γαλλίας ήταν καταχρεωμένος στο μοναστικό τάγμα και είχε ήδη προβεί σε μια μακρά σειρά από δημιουργικές κινήσεις για να ελαφρύνει το χρέος του στους Ναΐτες: χαρακτήριζε αιρετικές ολόκληρες κοινότητες για να υφαρπάξει τις περιουσίες των κατοίκων, στράφηκε κατά των λομβαρδών εμπόρων, «έπαιξε» με το γαλλικό νόμισμα για να χρηματοδοτήσει τις επεκτατικές του εκστρατείες και πολλά ακόμα. Πολλοί ιστορικοί βλέπουν ακόμα και πίσω από τη σύλληψη των Ναϊτών την απέλπιδα προσπάθεια του βασιλιά να απαλλαγεί από το χρέος του, κι αυτό φαίνεται να είναι η ιστορική αλήθεια πίσω από το κυνήγι μαγισσών των Ιπποτών…

Ποιος ήταν ο θεός των Ναϊτών Ιπποτών

Σύμφωνα με τις αιρετικές κατηγορίες, οι Ναΐτες είχαν ως έμβλημα και αντικείμενο λατρείας ένα κεφάλι, το οποίο δεν παραδεχόταν φυσικά κανείς τους, αν και αυτόπτες μάρτυρες φαίνεται να είδαν τον William της Arreblay σε μυστικιστική τελετή στο Παρίσι δίπλα σε μια ασημένια κεφαλή που στρογγυλοκαθόταν σε έναν βωμό λατρείας. Αυτό ήταν υποτίθεται το κεφάλι της Αγίας Ούρσουλας, η οποία είχε αποκτήσει ιδιαίτερο ρόλο στο μοναστικό τάγμα.

Από άλλες πηγές μαθαίνουμε ότι το κεφάλι είχε δύο πρόσωπα, ενώ άλλες αναφορές θέλουν την κεφαλή να είναι του Baphomet, του τραγοπρόσωπου παγανιστή θεού που φέρονται να λάτρευαν μυστικά οι Ναΐτες και για τον οποίο κατηγορήθηκαν και κατασυκοφαντήθηκαν οι Ιππότες στις αιρετικές τους δίκες. Στα εντάλματα σύλληψης των Ναΐτών ο θεός αναφέρεται βέβαια ως Mahomed, αν και η λατρεία εξωχριστιανικών συμβόλων φαίνεται να ευσταθεί.

Όπως κι αν έχει, όταν τα πράγματα άρχισαν να μην πάνε κατ’ ευχή για τους Ιππότες, το κεφάλι απομακρύνθηκε από τον ναό τους στο Παρίσι και πολλές τρίτες πηγές το επιβεβαιώνουν αυτό, όπως και την ίδια την ύπαρξη της ασημένιας κεφαλής με τις λινές φασκιές και το «Νούμερο 58» πάνω της. Άλλοι ιστορικοί το θέλουν να ανήκει στην ορθόδοξη Αγία Ευφημία της Χαλκηδόνας.

Οι Ναΐτες ισχυρίζονταν ότι κατά την Δ’ Σταυροφορία τα ιερά λείψανα της αγίας έπεσαν στα χέρια τους στην Κωνσταντινούπολη και μεταφέρθηκαν αμέσως στην Κύπρο, με τις κατοπινές περιπέτειές των απομειναριών της Ευφημίας να πιστοποιούνται από τα κιτάπια των Ιωαννιτών Ιπποτών της Ρόδου και αργότερα της Μάλτας (αρχές 17ου αιώνα). Οι Ναΐτες κρατούσαν την ιερή κεφαλή ως ένδειξη της θεϊκής εύνοιας αλλά και για να αποτινάξουν από πάνω τους τη ρετσινιά του αιρετικού. Παρά ταύτα, η σορός της Αγίας Ευφημίας φυλασσόταν στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου της Κωνσταντινούπολης και ήταν άθικτη…

Τα κρανία των Ναϊτών

Η απομονωμένη περιοχή των Πυρηναίων, ένας δύσβατος και κακοτράχαλος τόπος που ονομάστηκε Luz και αποτελεί Μνημείο σήμερα Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO, ήταν σχεδόν ανεξάρτητη επαρχία μέχρι και τη Γαλλική Επανάσταση, απολαμβάνοντας πρωτόγνωρα προνόμια που δεν συναντιόνταν πουθενά αλλού στη μοναρχική Γαλλία.

Στη Luz υπάρχει και μια από τις καλύτερα σωζόμενες εκκλησίες των Ναΐτών, δίπλα στα ερείπια του Κάστρου της Αγίας Μαρίας. Ο ναός περιβάλλεται από οδοντωτά τοιχώματα, πυργίσκους, προμαχώνες και πύλες, φανερώνοντας ότι όποιος τον έχτισε ήθελε να κρατήσει μακριά τους ανεπιθύμητους.

Μέσα στην εκκλησία της Gavarnie υπήρχαν 12 κρανία που ο θρύλος θέλει να ανήκαν στους Ναΐτες που ζούσαν στην οχυρωμένη Luz την εποχή της εξόντωσης του τάγματος στη Γαλλία. Ούτε ονόματα υπάρχουν,ούτε σώματα να τα συνοδεύουν ούτε και η παραμικρή πληροφορία σε ποιον ανήκουν. Άλλο ένα μυστήριο των Ναϊτών, με το τελετουργικό των επιγόνων τους να κάνει το πράγμα ακόμα πιο σκιώδες.

Σύμφωνα με το τυπικό ιεροτελεστικό τους, το φάντασμα του μάγιστρου de Molay μπαίνει μια φορά τον χρόνο στην εκκλησία ρωτώντας τα κρανία αν έχει μείνει κανείς για να υπερασπιστεί το τάγμα, όταν ένα προς ένα τα κεφάλια απαντούν «Κανείς, ο Ναός καταστράφηκε»…

Τι κρύβεται στο Παρεκκλήσι του Ρόσλιν;

Καμιά άλλη τοποθεσία δεν έχει συνδεθεί τόσο με τα χρονικά των Ναϊτών όσο το Παρεκκλήσι του Ρόσλιν της Σκοτίας, εκεί που τα εντυπωσιακά σκαλίσματα στην πέτρα και οι αποκρυφιστικές επιγραφές κόβουν την ανάσα στον αμύητο. Εκεί λέγεται ότι ψευτοκοιμούνται θαμμένοι οι 12 Ναΐτες πανέτοιμοι να επιστρέψουν στον κόσμο όταν κληθούν!

Οι περισσότεροι θρύλοι προέρχονται από τον Σινκλέρ και τις σχέσεις του με τους Ναΐτες, αλλά και τον αβά Ρίτσαρντ Χάι του 18ου αιώνα, απ’ όπου μαθαίνουμε τα χρονικά του ναού, τον μυστικιστικό συμβολισμό, τα κρυμμένα θησαυροφυλάκια και το περίπλοκο δίκτυο των υπόγειων στοών που οδηγούν στο σημείο ανάπαυσης των 12 Ιπποτών.

Το 2010, η Σχολή Τεχνών και Ιστορίας της Σκοτίας, με έδρα τη Γλασκόβη, επιδόθηκε σε μια σταυροφορία για το λύσιμο των μυστηρίων του Παρεκκλησίου του Ρόσλιν, σκανάροντας το εκκλησάκι από άκρη σε άκρη ώστε να αποκαλυφθούν όλα τα μυστικά περάσματα και οι περιβόητες κρύπτες.

Βρήκαν λοιπόν ένα θησαυροφυλάκιο στα θεμέλια του ναού, αν και η χρονολόγησή του έδειξε ότι φτιάχτηκε στα τέλη του 19ου αιώνα. Κανείς Ναΐτης δεν βρέθηκε θαμμένος εκεί, ανασύρθηκε όμως η σορός ενός κόμη του Ρόσλιν που είχε ενταφιαστεί εκεί το 1937. Εντοπίστηκαν πάντως ίχνη από υπόγεια τούνελ που οδηγούσαν μακριά από το εκκλησάκι, αν και η τιτάνια προσπάθεια αναστήλωσής του δεν επέτρεψε περαιτέρω έρευνα…

Στα έγκατα του Όρους του Ναού

Οι Ναΐτες έχουν συνδεθεί με τα λαμπρότερα κειμήλια της χριστιανοσύνης και του ιουδαϊσμού, όπως το Άγιο Δισκοπότηρο και η Κιβωτός της Διαθήκης. Κι ενώ τα περισσότερα είναι απλοί θρύλοι και λαϊκές διηγήσεις, κατά τις πρώτες ημέρες του τάγματος στους Αγίους Τόπους δεν αποκλείεται να είχαν ξεθάψει κάτι σημαντικό.

Οι Φτωχοί Συστρατιώτες του Χριστού φαίνεται ότι επιδόθηκαν στην πρώτη ευρείας κλίμακας ανασκαφή στο Όρος του Ναού της Ιερουσαλήμ, είτε γιατί έχτιζαν τα δικά τους οικοδομήματα είτε γιατί κάτι συγκεκριμένο αναζητούσαν.

Αν βρήκαν κάτι, κανείς δεν το ξέρει, η ιστορία όμως πάει κάπως έτσι: το 1118 μ.Χ. οι Σταυροφόροι είχαν την Ιερουσαλήμ στα χέρια τους εδώ και 19 χρόνια και οι Ναΐτες, που δεν είχαν σταθερή βάση μέχρι τότε, έλαβαν ως δώρο για τις υπηρεσίες τους από τον βασιλιά της Ιερουσαλήμ, Βαλδουίνο Β’, τόσο τη γη όσο και τα κτίσματα του Όρους του Ναού.

Το μέρος ήταν γεμάτο με χριστιανικά και μουσουλμανικά κτίσματα, την ίδια στιγμή που ήταν γνωστό ότι το όρος λειτουργούσε εδώ και αιώνες ως χώρος απόθεσης και φύλαξης θρησκευτικών κειμηλίων.

Όταν οι Ναΐτες απέκτησαν την κυριότητα του Όρους του Ναού, δεν πήραν από το μαγικό βουνό μόνο το όνομά τους, αλλά βάλθηκαν να το κάνουν απόλυτα δικό τους, χτίζοντας μια σειρά από οικοδομήματα, καθώς ο νέος ρόλος τους τους ήθελε τώρα θεματοφύλακες των ιερών κειμηλίων της χριστιανοσύνης.

Σύντομα το νεοϊδρυθέν μοναστικό τάγμα θα είχε την πλήρη υποστήριξη τόσο του βασιλιά της Ιερουσαλήμ όσο και πολλών ευρωπαίων μοναρχών και ευγενών, αφήνοντας όλους με το στόμα ανοιχτό για το πώς κατάφεραν σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα να γίνουν τόσο δυνατοί.

Η θεωρία ότι κάτι σημαντικό βρήκαν στις ανασκαφές τους, κάτι που έκανε τη χριστιανική Ευρώπη να πέσει στα πόδια τους, έχει υποστηριχθεί πολλάκις ως εξήγηση για την πρωτόγνωρη δύναμη και πλούτο που απέκτησαν μέσα σε λίγα χρόνια.

Πρόσφατες ανασκαφές στο Όρος του Ναού έφεραν στο φως ένα στοιχείο που πέρασε στα ψιλά της αρχαιολογίας, αν και για το θέμα μας έχει ενδεχομένως τη δική του σημασία: μια σφραγίδα από τον μέγα μάγιστρο του Πρώτου Ναού σε μια άδεια κρύπτη! Τι περιείχε η κρύπτη, ποιος να πει…

Οι Ναΐτες στο Μπάνοκμπερν

Το τι απέγιναν οι Ναΐτες που γλίτωσαν από τον διωγμό και τη μήνη του Φιλίππου παραμένει αντικείμενο ιστορικής έριδας, η θεωρία πάντως που τους θέλει να καταφεύγουν στη Σκοτία φαίνεται να έχει έρεισμα, λαμβάνοντας υπόψη τα τόσα αποκρυφιστικά χνάρια τους που εντοπίζονται στα βόρεια της ευρωπαϊκής ηπείρου. Οι γάλλοι Ναΐτες βρήκαν λοιπόν καταφύγιο στη Σκοτία και σύντομα ένωσαν τις δυνάμεις τους με τον Ροβέρτο Α’ της Σκοτίας, πάνω στην ώρα για τη Μάχη του Μπάνοκμπερν (1314).

Όπως ξέρουμε, η συγκεκριμένη μάχη άλλαξε τη μοίρα της σκοτσέζικης ιστορίας, με τον θρίαμβο κατά των αγγλικών δυνάμεων να προσυπογράφει την ανεξαρτησία της Σκοτίας από το βρετανικό στέμμα. Οι περίφημοι μαχητές μοναχοί έπαιξαν λέει καθοριστικό ρόλο στη νίκη των Σκοτσέζων, καθώς δεν θα μπορούσε ο πολέμαρχος Ροβέρτος να τα βάλει μόνος με τις υπέρτερες βρετανικές δυνάμεις.

Η Σκοτία λειτούργησε ως επίγειος παράδεισος για τους Ναΐτες, παραχωρώντας τους προνόμια, εδάφη και ασφάλεια από τη λύσσα του ρωμαιοκαθολικισμού και του γαλλικού θρόνου, αν και ιστορικά ή αρχαιολογικά πειστήρια που να επιβεβαιώνουν τη συνεισφορά των Ναϊτών στο Μπάνοκμπερν δεν υπάρχουν μέχρι στιγμής. Χρονογράφοι ωστόσο της εποχής φαίνεται να απέδιδαν την αναπάντεχη νίκη του Ροβέρτου στην «ξαφνική εμφάνιση μιας άγνωστης ομάδας μαχητών»…

Οι άγνωστοι Ιππότες της Εκκλησίας του Ναού

Η Εκκλησία του Ναού του Λονδίνου λειτούργησε από το 1185 ως το στρατηγείο των Ναϊτών στο Λονδίνο, με τον Ερρίκο Β’ να προσέρχεται μάλιστα για τα λαμπρά εγκαίνιά της. Μέσα στην εκκλησία βρίσκονταν τα ομοιώματα εφτά φιγούρων, που περιγραφή του 1576 τα θέλει να ανήκουν σε ευγενείς και ιππότες. Ξέρουμε ότι το ένα ομοίωμα είναι ο δούκας του Pembroke, William Marshal, και τα άλλα δύο οι γιοι του, ενώ τρία ακόμα έχουν ταυτοποιηθεί και ανήκουν στους Geoffrey de Mandeville, William de Ros και Richard του Hastings. Η ταυτότητα των άλλων παραμένει μυστήριο.

Οι παλιότερες αναφορές δεν συμφωνούν για τον αριθμό των αγαλμάτων, που άλλες τα θέλουν 11, άλλες 8 και άλλες πάλι 9, και δεν αποκλείεται να έχουν προστεθεί κι άλλα στα επόμενα χρόνια, αν και κανείς δεν ξέρει με ποια κριτήρια περιλαμβανόταν κάποιος στο εσωτερικό του ναού.

Το 1842 οι φιγούρες υπέστηκαν ριζική αποκατάσταση, η οποία αποκάλυψε τα ονόματα των Ναϊτών που αναφέραμε πρωτύτερα, όχι όμως και τα υπόλοιπα. Μερίδα ερευνητών υπέθεσε ότι μπορεί να μην ανήκουν καν σε Ναΐτες, μιας και δεν φέρουν τη γνώριμη αναπαράσταση των Ιπποτών με το μούσι και την πανοπλία.

Το 1941, η Εκκλησία του Ναού βομβαρδίστηκε και τα ομοιώματα αποκαταστάθηκαν αργότερα από τις εκτεταμένες φθορές τους, όταν και μεταφέρθηκαν στο μουσείο Victoria & Αlbert. Είναι πολύ πιθανό να μη μάθουμε ποτέ ποιοι ήταν οι μυστηριώδεις Ναΐτες, αρκούντως σημαντικοί ώστε να απεικονίζονται στον ναό τους, αφήνοντας το μυστήριο στη λήθη του χρόνου…

Αγοραφοβία: Τι είναι αυτή η ψυχική νόσος και ποια τα αίτιά της

Αποτέλεσμα εικόνας για agorafobiaΣυνήθως, η αγοραφοβία συνοδεύει μια διαταραχή άγχους όπως είναι η γενικευμένη αγχώδης διαταραχή.
 
Η αγοραφοβία είναι μια ψυχική δυσκολία που περιλαμβάνει έντονο φόβο και άγχος σε περιστάσεις ή μέρη όπου η διαφυγή μπορεί να είναι δύσκολη. Οι άνθρωποι που υποφέρουν από αγοραφοβία μπορεί να αποφύγουν καταστάσεις όπως το ταξίδι με αεροπλάνο ή αυτοκίνητο, τα πολυσύχναστα μέρη, το ασανσέρ.
 
Συνήθως, η αγοραφοβία συνοδεύει μια διαταραχή άγχους, όπως είναι η γενικευμένη αγχώδης διαταραχή. Για παράδειγμα, ένα άτομο που υποφέρει από γενικευμένη αγχώδη διαταραχή μπορεί υπό συγκεκριμένες περιστάσεις να εκδηλώσει μια κρίση πανικού (πχ. όταν βρεθεί με πολύ κόσμο). Ένα τέτοιο ενδεχόμενο μπορεί να δημιουργήσει εκ νέου άγχος που συνδέεται με συγκεκριμένες περιστάσεις και έτσι το άτομο να αρχίσει να αποφεύγει να βρίσκεται μόνο του έξω από το σπίτι.
 
Η αγοραφοβία επηρεάζει περίπου το ένα τρίτο όλων των ανθρώπων με διαταραχή πανικού. Συνήθως, οι άνθρωποι με αγοραφοβία περιορίζονται σε μια «ζώνη ασφαλείας» που δεν επεκτείνεται μακριά από το σπίτι τους. Η επιβάρυνση από την αγοραφοβία είναι σημαντική στην καθημερινότητα και τη λειτουργικότητα του ανθρώπου που υποφέρει.
 
Το άτομο με αγοραφοβία μπορεί να δυσκολεύεται να δουλέψει και να κοινωνικοποιηθεί. Σταδιακά, η αυτονομία του ατόμου περιορίζεται και αυξάνεται η εξάρτηση του από τους άλλους, καθώς χρειάζεται όλο και περισσότερο την οικογένεια ή τους δικούς του ανθρώπους για να εκτεθεί σε καταστάσεις που τον δυσκολεύουν.
 
Τα αίτια της διαταραχής δεν είναι επαρκώς εξακριβωμένα. Φαίνεται ότι μια σειρά παράγοντες-γενετικοί, οικογενειακοί, εμπειρίες ζωής- συμβάλλουν στη δημιουργία τους προβλήματος. Πολύ συχνά, οι άνθρωποι που αναπτύσσουν αγοραφοβία έχουν τάση να θέλουν να ικανοποιούν πολύ τους άλλους, δυσκολεύονται να βάλουν όρια και τείνουν να θέλουν να είναι «καλοί» σε όλα.
 
Άλλοτε, η αγοραφοβία σχετίζεται και με ένα υπερπροστατευτικό οικογενειακό περιβάλλον και την αίσθηση ότι το άτομο δεν είναι ικανό να καταφέρει νέα πράγματα μόνος του.
 
Η θεραπεία της αγοραφοβίας έχει ως βασικό στόχο να βοηθήσει τον ασθενή από τη μια να αντιληφθεί τις σκέψεις που τον οδηγούν στο να φοβάται συγκεκριμένες καταστάσεις και από την άλλη στο να μπορέσει σταδιακά να εκτεθεί στις καταστάσεις αυτές. Σε ορισμένες περιπτώσεις, όταν το άγχος παρεμποδίζει σοβαρά την καθημερινότητα του ατόμου, η ενδεδειγμένη θεραπεία μπορεί να είναι και η φαρμακευτική αγωγή.
 
Παράλληλα, έχει βρεθεί ότι η ομαδική ψυχοθεραπεία και οι ομάδες υποστήριξης μπορεί να συμβάλλουν σημαντικά στην αντιμετώπιση της αγοραφοβίας και την αντιστροφή των συνεπειών της στην λειτουργικότητα του ατόμου.

Πώς εκδηλώνεται η «χαμογελαστή» κατάθλιψη

Αποτέλεσμα εικόνας για Πώς εκδηλώνεται η «χαμογελαστή» κατάθλιψηΗ κατάθλιψη είναι πλέον ολοένα και συχνότερη, σχεδόν σε όλες τις ομάδες του πληθυσμού, και κυρίως στη μέση ηλικία. Πολλοί άνθρωποι επιλέγουν να μην εκφράζουν τα συναισθήματά τους, να δείχνουν μια εικόνα ότι πάνε όλα καλά και στην ουσία να προσποιούνται ή  να αποδέχονται ότι μπορούν να νιώθουν άσχημα και να μην το εκφράζουν ή, ακόμα χειρότερα, να μη διεκδικούν μια πιο ικανοποιητική ζωή και καλύτερη ποιότητα στη σχέση με τον εαυτό τους και με τους άλλους.
 
Στις περιπτώσεις αυτές, μπορεί να παρατηρείται αυτό που ονομάζουμε χαμογελαστή κατάθλιψη (smiled depression).
 
Θα πρέπει να πούμε σε αυτούς τους ανθρώπους ότι η κατάθλιψη δεν φεύγει από μόνη της, όπως επίσης και ότι η κατάθλιψη θεραπεύεται αν ληφθούν τα απαραίτητα μέτρα.
 
Ποιες είναι οι ενδείξεις που θα μας υποψιάσουν για πιθανή κατάθλιψη; Ποια είναι τα κρυφά σημάδια της κατάθλιψης;
 
- Διαταραχές προσοχής και συγκέντρωσης: Το άτομο δεν μπορεί να συγκεντρωθεί σε μια δραστηριότητα, αποσπάται εύκολα και δεν έχει τη διάθεση να επιμείνει.
 
- Αλλαγή στις συνήθειες του ύπνου (λιγότερες ώρες ύπνου ή περισσότερος ύπνος), της διατροφής (αύξηση του φαγητού ή ανορεξία), της χρήσης εξαρτητικών ουσιών (ουσίες, αλκοόλ, τσιγάρο).
 
- Επιθετική συμπεριφορά: Σε κάποιες περιπτώσεις, η επιθετική συμπεριφορά υποκρύπτει κατάθλιψη. Θα πρέπει να είμαστε σε εγρήγορση εάν οι αγαπημένοι μας τείνουν να είναι περισσότερο επιθετικοι απ' όσο πριν.
 
- Αύξηση του άγχους: Και το υπερβολικό άγχος, σε κάποιες περιπτώσεις, μπορεί να υποδηλώνει κατάθλιψη.
 
- Αποφυγή κοινωνικών σχέσεων (στις κοινωνικές σχέσεις χρειάζεται κάποιος να προσποιείται και να δείχνει ότι είναι καλά): Συχνά,τα άτομα σε αυτές τις περιπτώσεις λένε μια δικαιολογία για να μην εμφανιστούν σε μια κοινωνική εκδήλωση ή πάνε σε μια κοινωνική εκδήλωση και φεύγουν νωρίς.
 
- Απαισιοδοξία η αίσθημα ματαιότητας: Μπορεί για παράδειγμα να λένε συχνά: Δεν πρόκειται να γίνει τίποτα, δεν θα πάει καλά αυτό που επιθυμώ, όλα είναι μάταια κ.λπ.
 
- Συναισθηματικά ξεσπάσματα: Μπορεί να ξεσπά σε κλάματα βλέποντας μια ταινία ή ακούγοντας μια δυσάρεστη διήγηση και η αντίδραση αυτή να είναι δυσανάλογη με την αντίδραση που θα είχε κάποιος άλλος στο άκουσμα των παραπάνω.
 
Εάν βιώνετε κάποια από αυτά τα συναισθήματα και νιώθετε απογοητευμένοι, σε αδιέξοδο, με χαμηλή αυτοεκτίμηση, δεν θα πρέπει να επιτρέψετε στον εαυτό σας να συνεχίσει να νιώθει έτσι. Θα πρέπει να απευθυνθείτε σε ψυχολόγο, να συζητήσετε τους λόγους για τους οποίους νιώθετε έτσι, να διεκδικήσετε την ψυχική σας υγεία και την αυτοεκτίμησή σας. Δεν θα πρέπει ποτέ να ξεχνάτε ότι όλα τα προβλήματα έχουν τη λύση τους, ότι η ζωή είναι ωραία ακόμα και στις δύσκολες στιγμές και ότι κατάθλιψη είναι μια ψυχολογική διαταραχή που θεραπεύεται, εφόσον αντιμετωπίζεται.

Φώσφορος: Απαραίτητο για το ανθρώπινο DNA αλλά είναι σπάνιο στο ηλιακό μας σύστημα και μπορεί να ήταν ανύπαρκτο στην πρώιμη Γη

dn10583-1_512
Πάνω από 13 δισεκατομμύρια χρόνια πριν, τουλάχιστον ένα από τα κύρια στοιχεία της ζωής μπορεί να ξεκίνησε στα νέφη των νεφελωμάτων. Εάν περιοριστούμε στο Γαλαξία μας, ο οποίος είναι ηλικίας 13,6 δισεκατομμυρίων ετών, οι πρώτοι χημικοί συνδυασμοί θα ήθελαν δισεκατομμύρια χρόνια για να γίνουν αυτοαναπαραγόμενοι οργανισμοί με ένα γονιδίωμα του DNA πολύ πριν την δημιουργία της Γης.

Στην εικόνα το ροζ νέφος στο κέντρο είναι ένα νέο νεφέλωμα που μπορεί να οφείλεται στην κατάποση ενός εμβρυϊκού πλανήτη από ένα άστρο. Το πράσινο μικρό κομμάτι είναι ένα σημείο από όπου εκδιώχθηκε η ύλη από τη γειτονιά του άστρου και χτυπά στο περιβάλλον υλικό

Τα νέφη των νεφελωμάτων πιστεύεται ότι είναι το πιο πιθανό περιβάλλον για τη σύνθεση και την προώθηση της εξέλιξης των μορίων, που απαιτούνται για την προέλευση της ζωής. Τα δομικά στοιχεία για το DNA θα μπορούσαν να έχουν δημιουργηθεί ή να έχουν συνδυαστεί μέσα σε διαστρικά νέφη και το DNA θα γινόταν τμήμα του συγκροτήματος πρωτεΐνης και αμινοξέως. Το υδρογόνο, οξυγόνο, άνθρακας, ασβέστιο, θείο, άζωτο και φώσφορος, για παράδειγμα συνεχώς ακτινοβολούνταν από ιόντα, τα οποία μπορεί να δημιουργήσουν μικρά οργανικά μόρια, και τα οποία εξελίσσονται σε μεγαλύτερα σύνθετα οργανικά μόρια, έχοντας ως αποτέλεσμα το σχηματισμό των αμινοξέων και άλλων ενώσεων.

Ο φωσφόρος, λόγου χάριν, είναι σπάνιος στο ηλιακό μας σύστημα και μπορεί να ήταν ανύπαρκτος στην πρώιμη Γη, είναι δε ένα στοιχείο ουσιαστικής σημασίας για την κατασκευή του DNA.

Από το Big Bang προχωράμε πολύ γρήγορα μπροστά στον χρόνο, κάπου 4.6 δισεκατομμύρια χρόνια πριν, στη Γη τα βήματα που οδηγούν από την τυχαία ανάμειξη των χημικών ουσιών στο πρώτο νανο-σωματίδιο θα απαιτούσε πιθανόν εκατοντάδες εκατομμύρια και ακόμα δισεκατομμύρια χρόνια προτού διαμορφωθεί η πρώτη αυτοαναπαραγόμενη μοριακή ένωση. Ακόμα και μετά από δισεκατομμύρια χρόνια, το πρώτο αντίτυπο μπορεί να μην έχει DNA.

Φαίνεται ότι είμαστε μέσα σε μια «τοπική φυσαλίδα" σε ένα δίκτυο από κοιλότητες στο διαστρικό μέσο, ​​πιθανότατα σκαλισμένες από μαζικές εκρήξεις άστρων (σουπερνόβα) εκατομμύρια χρόνια πριν. Το διαστρικό μέσο (ή ISM) είναι η ύλη που υπάρχει στο χώρο μεταξύ των άστρων σε έναν γαλαξία. Αυτή η ύλη περιλαμβάνει αέριο σε ιοντική, ατομική και μοριακή μορφή, σκόνη, και κοσμικές ακτίνες. Γεμίζει το διαστρικό διάστημα και αναμιγνύεται ομαλά με τον περιβάλλοντα διαγαλαξιακό χώρο.

Το διαστρικό μέσο (ISM) διαδραματίζει ένα καίριο ρόλο στην αστροφυσική, ακριβώς λόγω του ενδιάμεσου ρόλου του μεταξύ της αστρικής και της γαλαξιακής κλίμακας, με τα αστέρια να σχηματίζονται εντός των πυκνότερων περιοχών του ISM και των μοριακών νεφών, ενώ το ISM ξαναγεμίζει με ύλη και ενέργεια μέσω των πλανητικών νεφελωμάτων, των αστρικών ανέμων και των σουπερνόβα.

Το τοπικό μας περιβάλλον κάπου 1500 έτη φωτός μακριά μας. Βλέπουμε ότι ο ήλιος μας περνά μέσα από ένα Τοπικό Διαστρικό Νέφος (LIC), που εμφανίζεται σε βιολετί χρώμα, και το οποίο ρέει μακριά από την περιοχή νεαρών άστρων Σκορπιού-Κενταύρου

Το Νεφέλωμα Gum με πράσινο χρώμα, είναι μια περιοχή από καυτό ιονισμένο αέριο υδρογόνου. Αυτό το σύνθετο νεφέλωμα θεωρείται κατάλοιπο ενός σουπερνόβα πάνω από ένα εκατομμύριο χρόνια παλιό, Οι μελλοντικές παρατηρήσεις θα βοηθήσουν τους αστρονόμους να μάθουν περισσότερα για την τοπική γαλαξιακή γειτονιά μας και πώς θα μπορούσε να επηρεάσει κατά το παρελθόν στο κλίμα της Γης.

Η πολωμένη ακτινοβολία στα νέφη του νεφελώματος οδηγεί στο σχηματισμό των πρωτεϊνών, των νουκλεοτιδίων και στη συνέχεια του DNA. Ο συνδυασμός του υδρογόνου, του άνθρακα, του οξυγόνου, του αζώτου, του κυάνιου και πολλών άλλων στοιχείων, θα μπορούσε να δημιουργήσει την αδενίνη, η οποία αποτελεί τη βάση του DNA, ενώ το οξυγόνο και ο φωσφόρος θα μπορούσε να φτιάξει τη σκάλα του DNA με ζεύγη βάσεων. Η γλυκίνη έχει επίσης εντοπιστεί μέσα στα διαστρικά νέφη.

Βρέχει μεθάνιο κάθε 1000 χρόνια στον Τιτάνα

saturn_titan
Πάνω στον Τιτάνα το φεγγάρι του Κρόνου σπάνια πέφτουν βροχές, οι επιστήμονες υπολογίζουν κάθε 1000 χρόνια. Φυσικά όχι βροχές με νερό, αλλά βροχές υγρού μεθανίου που πλημμυρίζουν εκτάσεις μεγαλύτερες από την Ελλάδα.

Έτσι, η Γη και ο Τιτάνας είναι τα μόνα γνωστά μέρη στο ηλιακό σύστημα που πέφτουν υγρές βροχές σε στερεά επιφάνεια – αν και έχουν διαφορετική σύσταση. Στα σώματα αυτά επιβεβαιωμένα διαθέτουν ποτάμια και λίμνες, αλλά ο υδρολογικός κύκλος που καθορίζει τις κλιματικές συνθήκες στη Γη, αντικαθίσταται στον Τιτάνα από τον κύκλο του μεθανίου.

Χρησιμοποιώντας δεδομένα του Cassini, της πρώτης αποστολής που κατάφερνε να διακρίνει την επιφάνεια του Τιτάνα κάτω από την παχιά πορτοκαλί του ατμόσφαιρα, οι πλανητολόγοι μπορούν για πρώτη φορά να μελετήσουν το κλίμα ενός εξωγήινου κόσμου. Βρέθηκε λοιπόν πως στους πόλους του Τιτάνα, το μεγαλύτερο φεγγάρι του Κρόνου, τα καλοκαίρια φέρνουν μουσώνες με καταρρακτώδεις βροχές.

Με τη μέση θερμοκρασία να κυμαίνεται γύρω στους -179 βαθμούς Κελσίου, το μεθάνιο στον Τιτάνα μπορεί να υπάρχει σε στερεά, υγρή και αέρια κατάσταση, όπως συμβαίνει με το νερό στη Γη.

Στην τελευταία μελέτη, ερευνητές του Πανεπιστημίου Τζον Χόπκινς υπολογίζουν ότι οι βροχές στον Τιτάνα γενικά δεν είναι συχνές. Για ένα οποιοδήποτε τυχαίο σημείο της επιφάνειας, η βροχή έρχεται μόλις μια φορά ανά χίλια χρόνια.

«Περνούν ολόκληροι αιώνες πριν ξανάρθει η βροχή. Όταν όμως έρθει, απελευθερώνει δεκάδες εκατοστά ή ακόμα και μέτρα μεθανίου» ανέφερε ο Ralph Lorenz, επικεφαλής της μελέτης. στο Συνέδριο Σεληνιακής και Πλανητικής Επιστήμης στο Τέξας.

Ο καιρός, όμως, είναι πολύ διαφορετικός στους πόλους του Τιτάνα, όπου η αμυδρή ζέστη του καλοκαιριού εξατμίζει το μεθάνιο, μετατρέποντάς στο σε νέφη και τελικά σε βροχές.

«Οι προσομοιώσεις δείχνουν ότι στη διάρκεια της καλοκαιρινής περιόδου μπορούν να πέσουν έως και 1.000 κιλά μεθανίου ανά τετραγωνικό μέτρο, ενώ τοπικά μπορεί να φτάσουν τα 2.000 κιλά ανά τετραγωνικό μέτρο» ανέφερε στο συνέδριο ο Ralph Lorenz.

Ο υπολογισμός της ενέργειας που τροφοδοτεί το κλίμα του Τιτάνα δείχνει ότι σε παγκόσμιο επίπεδο οι βροχοπτώσεις είναι πολύ πιο περιορισμένες, και φτάνουν κατά μέσο όρο τα 0,3 με 0,6 μέτρα βροχής.

Καταρρακτώδεις βροχές φαίνεται όμως ότι φτάνουν και μέχρι τον ισημερινό, έστω και σπάνια: Διαφορετική ομάδα ερευνητών στο Τζον Χόπκινς παρουσίασε στο συνέδριο τις παρατηρήσεις του Cassini το 2004 και το 2010, όταν το σκάφος είδε μεγάλες περιοχές κοντά στον ισημερινό να σκοτεινιάζουν απότομα.

Το συμπέρασμα είναι ότι επρόκειτο για εκτεταμένες πλημμύρες, οι οποίες κάλυψαν με υγρό μεθάνιο μια έκταση 500.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων, σχεδόν τέσσερις φορές μεγαλύτερη από την Ελλάδα.

Σχεδιάζονται ήδη κάποιες μελλοντικές αποστολές, μεταξύ των οποίων η Titan Mare Explorer (TiME) η οποία θα φτάσει σε μια από τις μεγαλύτερες λίμνες του Τιτάνα – την Ligeia Mare – και για 96 ημέρες θα αναλύσει το βάθος της όπως και την χημεία της. Θα συλλέξει επίσης στοιχεία για το γύρω περιβάλλον, δηλαδή και τον καιρό που επικρατεί εκεί πάνω.

Η TiME είναι μία από τις τρεις τελικές προτάσεις για την αποστολή στον Τιτάνα. Οι άλλες δύο είναι η InSight και η CHopper. Η απόφαση για ποιά πρόταση θα επιλεγεί θα παρθεί τον άλλο μήνα.

Τι βλέπουν τα μωρά τους πρώτους μήνες της ζωής τους;

Αποτέλεσμα εικόνας για Τι βλέπουν τα μωρά τους πρώτους μήνες της ζωής τους;Για να δώσει μια εικόνα στους γονείς, οι οποίοι εκφράζουν συχνά-πυκνά την απορία αν μπορούν τα μωρά τους να τους δουν καθαρά κατά τη διάρκεια των πρώτων μηνών της ζωής τους, αλλά και το πότε ξεκινούν να αντιλαμβάνονται τις αλλαγές και το περιβάλλον, ο γιατρός Romesh Angunawela δημιούργησε ένα gif λίγων δευτερολέπτων.

Στο gif φαίνεται πως τα μωρά δεν μπορούν αρχικά να συγκεντρωθούν στο πρόσωπο των γονιών τους και το μόνο που βλέπουν είναι μια σκιά. Η όρασή τους βελτιώνεται κατά τον 3ο μήνα της ζωής του, όποτε και οι μορφές που αντικρίζουν είναι πιο ξεκάθαρες, ωστόσο ακόμη και τότε η όραση συγκεντρώνεται σ’ ένα μόνο πράγμα, με αποτέλεσμα το περιβάλλον στο οποίο βρίσκεται να παραμένει θολό. Η όραση ενός μωρού καλυτερεύει όταν βρίσκεται σε ηλικία 12 μηνών, ωστόσο σύμφωνα με τον οφθαλμίατρο η όραση ενός παιδιού συνεχίζει να εξελίσσεται μέχρι την ηλικία των 2 ετών.

Τελετουργία

Αποτέλεσμα εικόνας για ΤελετουργίαΤελετουργία: το σύνολο των τυπικών μηχανιστικών κι αυτοματοποιημένα επαναλαμβανόμενων διαδικασιών σύμφωνα με τις οποίες διεξάγεται μια θρησκευτική, μαγική ή παγανιστική τελετή. Ενας πολύ επίσημος παγιωμένος τρόπος για την εκτέλεση μιας καθημερινής, απλής πράξης: Tο σερβίρισμα του φαγητού ήταν μια τελετουργική ιεροτελεστία. Τελετουργία και ιεραρχία είναι κύρια γνωρίσματα των νεκρών κλειστών συστημάτων. Ο δημιουργός κι η δημιουργία, η κόλαση κι ο παράδεισος, είναι κλειστά συστήματα με τελετουργικά και ιεραρχίες. Όλα τα κλειστά συστήματα είναι πυραμιδοειδή δηλ. γραμμικά [ντετερμινισμός] κι όπου υπάρχουν ιεραρχίες απαιτούνται και τελετουργικά. Τα ανοικτά συστήματα στον αντίποδα είναι φρακταλικά όπου δεν υπάρχουν τελετουργίες αφού δεν υπάρχει ιεραρχία. Αν θέλεις να βγεις έξω από αυτά ή να ζεις σε ανοιχτά συστήματα μείνε μακριά από την διαστρέβλωση της ζωντανής ζωής. Αυτονόητο έτσι; Από την άλλη Κάνε Ό,τι Θέλεις κανείς μας δεν νοιάζεται!

Θεωρίες για την Τελετουργία
Με τον όρο τελετουργία εννοείται ένα σύνολο κινήσεων που διαθέτουν συμβολικό νόημα, διαφέροντας με αυτόν τον τρόπο από τις κινήσεις της καθημερινότητας. Η διαφορά θεμελιώνεται στο ιδιαίτερο νόημα που αποδίδεται στην τελετουργική πράξη με τη χρήση συγκεκριμένων συμβόλων.
Στηριγμένος στον ορισμό του Κλίφορντ Γκερτζ (Clifford James Geertz) για τον πολιτισμό ο Ντέιβιντ Κέρτζερ (David Kertzer) ορίζει την τελετουργία ως δράση συνδεδεμένη σε ένα δίκτυο συμβολισμού. [1] Κάτι τέτοιο υπονοεί ότι η τελετουργία έχει έναν επικοινωνιακό ρόλο. Εν γένει υφίσταται ένας σκοπός, μια λειτουργία και ένα νόημα πριν την τελετουργική δράση, γεγονός που δημιουργεί επιπλοκές στις σχέσεις της τελετουργίας με την πολιτική και την κοινωνική δομή. [2]

Οι απόψεις ως προς τον σκοπό, τη λειτουργία και το νόημα της τελετουργίας διαφέρουν. Όπως υπέδειξαν οι Κέλι και Κάπλαν (John D. Kelly & Martha Kaplan), η τελετουργία συνδέεται εθιμικά με την παράδοση και το ιερό. [3] Προσπάθειες καθορισμού της διασύνδεσης της τελετουργίας με το πολιτικό και το κοινωνικό γίγνεσθαι οδήγησαν τους κοινωνιολόγους στην άποψη πως η τελετουργία ενισχύει την κοινωνική δομή είτε αναπαριστώντας την άμεσα, είτε νομιμοποιώντας εν κρυπτώ την κοινωνική εξουσία. Ιδωμένος από αυτή την οπτική γωνία ο κοινωνικός ρόλος της τελετουργίας είναι είτε να προωθήσει ή να αποκρύψει την επικρατούσα πολιτική τάξη.

Από τις πρώτες θεωρίες που εμφανίστηκαν για την τελετουργία είναι εκείνη του Φρίντριχ Μαξ Μίλερ (Friedrich Max Müller) (1823-1900) που άσκησε σημαντική επίδραση στις πρώτες προσπάθειες κατανόησης της ελληνικής μυθολογίας. Ο Μίλερ υπέθεσε ότι αυτό που γνωρίζουμε ως μύθο ήταν αρχικά ποιητικές αναφορές για τη φύση, ιδιαίτερα τον ήλιο, από τους αρχαίους Ινδοευρωπαίους, ένα νομαδικό λαό που μετανάστευσε από τις κεντρικές στέπες της Κ. Ασίας περί το 1500 Π.Κ.Ε. [4]

Την άποψη του Μίλερ αμφισβήτησαν ο εθνολόγος ‘Aντριου Λανγκ (Andrew Lang), (1844-1912) και ο ανθρωπολόγος Έντουαρντ Μπαρνέτ Τάιλορ (Edward Burnet Tylor), (1832-1917) [5] Ο Τάιλορ θεώρησε πως ο μύθος δε θα έπρεπε να ερμηνεύεται ως παρανόηση, αλλά ως συνειδητή φιλοσοφική προσπάθεια ερμηνείας και κατανόησης του κόσμου. Υπό αυτή την οπτική γωνία ο μύθος μελετάται «ως ενδιαφέρον προϊόν του ανθρώπινου νου» και «πρωτόγονος τρόπος αιτιολόγησης» των πραγμάτων. [6]

Με τη σειρά του ο Γουίλιαμ Ρόμπερτσον Σμιθ (William Robertson Smith) (1846-1894), γλωσσολόγος, ακολουθώντας εν γένει το εξελικτικό πλαίσιο του Τάιλορ, αμφισβήτησε ωστόσο τα πρωτεία της τελετουργίας από τις αντιλήψεις περί ψυχής ως βασικού θεμέλιου της θρησκείας και της κοινωνίας. Η θρησκεία κατά την άποψή του δεν προήλθε από τον ανιμισμό, αλλά από δραστηριότητες που στερέωναν τους δεσμούς της κοινότητας. Σύμφωνα με τα λόγια του ίδιου η «θρησκεία δημιουργήθηκε από μία σειρά πράξεων … και δεν δημιουργήθηκε για την λύτρωση των ψυχών αλλά για την διατήρηση και την ευημερία της κοινωνίας» [7].

Οι έρευνες του Ρόμπερτσον Σμιθ στην τελετουργία έβαλαν τα θεμέλια για την ανάπτυξη τριών διαφορετικών σχολών ερμηνευτικής της θρησκείας. [8] Η πρώτη ήταν η σχολή του «μύθου και της τελετουργίας», που συνδέθηκε εξαρχής με το έργο του Τζέιμς Φρέιζερ (James George Frazer), στο οποίο κατέθεσε την άποψη πως για να γίνει κατανοητός ο μύθος, χρειάζεται καταρχήν να καθορίσει κανείς την τελετουργία με την οποία συνδέεται. Η δεύτερη ήταν η κοινωνιολογική άποψη που συνδέθηκε με τον Εμίλ Ντιρκέμ (Emile D. Durkheim), για τον οποίο η θρησκεία ήταν κοινωνική κατασκευή που υπάρχει όχι για σωτηριολογικούς λόγους, αλλά για την συντήρηση και ευημερία της κοινότητας. [9]

Μια τρίτη ερμηνευτική προσέγγιση, εκείνη της ψυχαναλυτικής σχολής του Ζίγκμουντ Φρόιντ (Sigmund Freud), υιοθέτησε τις ιδέες του Ρόμπερτσον Σμιθ για τον τοτεμισμό, την πρωταρχική θυσία και τις κοινωνικές αρχές της θρησκευτικής αυθεντίας, της ενοχής και της ηθικότητας. Για τους ψυχαναλυτές η έμφαση του Ρόμπερτσον Σμιθ στη σημασία της τελετουργίας, υποδείκνυε τρόπους ανάλυσης και ερμηνείας που εξαπλώνονται πέρα από το τι νομίζουν οι άνθρωποι ότι κάνουν ή πιστεύουν. Από αυτή την άποψη ο Ρόμπερτσον Σμιθ θεωρείται πρωτοπόρος σε αυτό που ονομάστηκε «αντιδιανοητική» κατανόηση της ανθρώπινης συμπεριφοράς, δηλαδή, συμπεριφοράς που είναι ριζωμένη σε παράλογες παρορμήσεις και δε συμμορφώνεται με τους βασικούς κανόνες της -πρωτόγονης έστω- λογικής.

Ένας μαθητής του Ρόμπερτσον Σμιθ, ο Τζέιμς Τζορτζ Φρέιζερ (1854-1941), ενδιαφέρθηκε επίσης για τις εμπειρίες και τις δραστηριότητες από τις οποίες προέκυψε η θρησκεία. Αν και η έρευνά του ήταν εντοπισμένη κυρίως στις πίστεις που υποκρύπτονται στην τελετουργία, η έρευνά του για τα τελετουργικά έθιμα του προσέδωσε το προσωνύμιο του «επιφανέστερου προγόνου της γενεαλογίας της τελετουργίας» [10]. Ο Φρέιζερ ξεκίνησε χρησιμοποιώντας τη θεωρία του Τάιλορ για τον μύθο ως ερμηνευτική προσέγγιση, αλλά σταδιακά υποβίβασε τον μύθο ως δευτερεύον υπόλειμμα ή επιβίωση της τελετουργικής δραστηριότητας. Συνεπώς για τον Φρέιζερ η τελετουργία είναι η αρχική πηγή των περισσότερων από τις πλέον εκφραστικές μορφές πολιτισμικής ζωής. [11]

Οι διαδοχικές εκδόσεις του έργου του Φρέιζερ “Ο Χρυσός Κλώνος” ανέπτυξαν την ιδέα του Ρόμπερτσον Σμιθ για την τελετουργική θυσία του θείου τοτέμ σε μια σύνθετη νέα θεωρία, η οποία συνοπτικά αναφέρει ότι το παγκόσμιο πρότυπο πίσω από την τελετουργία είναι η πραγμάτωση του θανάτου και της ανάστασης ενός θεού ή θείου βασιλιά, ο οποίος συμβόλιζε και εξασφάλιζε τη γονιμότητα της γης και την ευημερία του λαού. Για τον Φρέιζερ και εκείνους που ασπάστηκαν τις θεωρίες του περί του τελετουργικού θανάτου και αναγέννησης του θεού έγινε η βάση όλων των μύθων και της λαϊκής παράδοσης.

Ο Φρέιζερ άρχισε να καταλογογραφεί αδιάκριτα έθιμα των «πρωτόγονων» της εποχής του -από τη γαλλική επαρχία ως τους πλέον απομακρυσμένους νησιωτικούς πολιτισμούς του Ειρηνικού- αν ικανοποιούσαν τη συνθήκη του κεντρικού θέματος του θανάτου και της ανάστασης του θεού, γεγονός που οδήγησε στη δωδεκάτομη 3η έκδοση του έργου του (1911-15). Όπως ο Τάιλορ και άλλοι προγενέστεροι, ο Φρέιζερ θέλησε να καταγράψει την πλήρη εξέλιξη του ανθρώπινου πνεύματος «από την άγρια κατάσταση έως τον πολιτισμό» όπως επίσης και τις επιβιώσεις της πρωτόγονης μαγείας και της προκατάληψης στις «υψηλές θρησκείες» του χριστιανισμού, του ιουδαϊσμού και του ισλαμισμού. [12]

Ερμηνευτικές Προσεγγίσεις
Οι Ρόμπερτσον Σμιθ και Φρέιζερ ήταν οι δύο πόλοι έμπνευσης της σχολής του μύθου και της τελετουργίας, μια προσέγγιση ουσιαστικά στα ιστορικά και πολιτισμικά πρωτεία της τελετουργίας, που θεμελίωσαν και δύο αλληλεξαρτώμενους κλάδους της έρευνας της Εγγύς Ανατολής και των Κλασικιστών του Κέιμπριτζ. [13] Από τον πρώτο κλάδο ο μελετητής της Παλαιάς Διαθήκης Σάμιουελ Χένρι Χουκ (Samuel Henry Hooke) (1874-1968) υπoστήριξε τη θέση ότι ο μύθος και η τελετουργία -αυτό που λέγεται και αυτό που πράττεται- ήταν αναπόσπαστα συνδεδεμένα στους πρώιμους πολιτισμούς της Αρχαίας Αιγύπτου, της Βαβυλώνας και της Xαναάν σε μία τελετουργική θρησκεία που επικεντρωνόταν στην δραματοποίηση του θανάτου και της ανάστασης του βασιλιά ως θεού, στον οποίο στηριζόταν η ευημερία της κοινότητας. Ουσιαστική για την τελετουργική πράξη ήταν η απαγγελώμενη ιστορία, που φαίνεται ότι περιέκλειε ίση δυνατότητα με την τελετουργική πράξη. Βέβαια, στην πορεία του χρόνου η πράξη και η εξιστόρηση διαχωρίστηκαν, γεννώντας διακριτές θρησκείες και δραματικά είδη. [14]

Η σχολή των κλασικιστών του Κέιμπριτζ ανέπτυξε συστηματικά τούτη τη θεωρία, επιχειρηματολογώντας ότι η λαϊκή παράδοση και η λογοτεχνία ξεπήδησαν από τελετουργικές δραστηριότητες αρχαίων ιερών βασιλέων, όχι από την πραγματική ιστορία ή τη λαϊκή φαντασία, όπως πίστευαν επί μακρόν οι άνθρωποι. Ιδιαίτερα οι Γκίλμπερτ Μάρεϊ (George Gilbert Aimé Murray), Φράνσις Μ. Κόρνφορντ (Francis Macdonald Cornford) προσπάθησαν να δείξουν με ποιον τρόπο παρέχει τα δομικά πρότυπα του ελληνικού δράματος ο μύθος του θνήσκοντος και αναγεννώμενου θεού-βασιλέα της Εγγύς Ανατολής, παρών και στις τελετουργίες της διονυσιακής γονιμότητας. [15]

Μία από τις σημαντικότερες μορφές που επηρέασε τους σύγχρονους και μεταγενεστέρους κλασικιστές του Κέιμπριτζ ήταν η Τζέιν Έλεν Χάρισον (Jane Ellen Harrison) με δύο σημαντικές μελέτες, τα Προλεγόμενα στη Μελέτη της Ελληνικής Θρησκείας (1903) και το Θέμις (1912), προσπάθησε εν μέρει να στερεώσει τις απαρχές του ελληνικού μύθου, του δραματικού θεάτρου ακόμη και τους ολυμπιακούς αγώνες στις αρχαίες τελετουργίες που περιγράφει ο Φρέιζερ. [16]
Θέτοντάς το απλά, η Χάρισον είδε την τελετουργία ως πηγή του μύθου. Το εξελικτικό της πλαίσιο υπέθετε πως οι αρχέγονες τελετουργικές δραστηριότητες έσβησαν με το πέρασμα του μύθου, ενώ οι συνοδευτικοί μύθοι συνέχισαν να υπάρχουν σε διάφορες μορφές. Θεώρησε επίσης ότι από τη στιγμή που ο μύθος έχασε την αρχέγονη σχέση του με την τελετουργία, εξαιτίας του εγγενούς δυναμικού του διευρύνθηκε διανοητικά εφαρμοζόμενος σε συγκεκριμένες ιστορικές μορφές, ενώ ταυτόχρονα υιοθετήθηκε ως ψευδοεπιστημονική -μαγική κατά τον Ράπαπορτ (Angelo Solomon Rappoport)- ερμηνεία ιδιαίτερων φαινομένων. Τούτη η υπόθεση, την οποία παρουσίασε η Χάρισον στο Θέμις, αποκρυστάλλωνε ουσιαστικά τις βασικές ιδέες της σχολής των τελετουργιστών του Κέιμπριτζ και πολλοί ερευνητές τις εφάρμοσαν ευρύτατα, όπως ο Κόρνφορντ, ο Μάρεϊ ή ο Χουκ. [17]

Σε μια ιδιαίτερα σημαντική κριτική που άσκησε ο Κλάιντ Κλάκχον (Clyde Kluckhohn), υπέδειξε ότι όπως υπάρχουν μύθοι και τελετουργικά πλήρως αλληλεξαρτώμενα, έτσι είναι δυνατόν να υπάρξουν μύθοι και τελετουργικά πλήρως ανεξάρτητα μεταξύ τους. Βασισμένος στις δικές του μελέτες υποστήριξε ότι «μήτε ο μύθος ούτε η τελετουργία μπορεί να θεωρηθεί πρωταρχική» [18]

Προκειμένου να βελτιωθούν οι μέθoδοι που χρησιμοποιούσε η σχολή του μύθου και της τελετουργίας, ο Κλάκχον κάλεσε την ακαδημαϊκή κοινότητα να δοκιμάσει τις γενικότητες με πραγματικά δεδομένα και λεπτομερείς μελέτες των πραγματικών σχέσεων ανάμεσα στον μύθο και την τελετουργία. [19]

Η κριτική του Γιόζεφ Φόντενροουζ (Joseph Fontenrose) σχεδόν τριάντα χρόνια αργότερα υπήρξε ακόμη πιο αυστηρή από του Κλάκχον. Υποδεικνύοντας ασυνέπειες και λάθη της σχολής του μύθου και της τελετουργίας, ιδιαίτερα στο έργο του Φρέιζερ, ο Φόντενροουζ έδειξε ότι δεν υπάρχουν ιστορικά ή εθνογραφικά στοιχεία που να μπορούν να χρησιμεύσουν ως μαρτυρίες για το πρότυπο της θυσίας στους βασιλείς της Εγγύς Ανατολής. Η κριτική του που ήταν συνδυασμός των προκλήσεων του Κλάκχον και άλλων υπονόμευσε σε μεγάλο βαθμό τις τάσεις καθολικής εφαρμογής προτύπων των προηγούμενων γενεών ερευνητών. [20]

Με τη σειρά τους οι φαινομενολόγοι της θρησκείας μετατόπισαν αρκετά την ιδέα της τελετουργίας στη βάση της Religionswissenschaft, ή της «επιστήμης της θρησκείας», όρο που χρησιμοποίησε πρώτος ο Μίλερ για να προσδιορίσει μία μη θεολογική και μη φιλοσοφική προσέγγιση στη θρησκεία, ακόμη και αν δεν ήταν σίγουρος πως ήταν η κατάλληλη εποχή για τέτοιες ιδέες. Οι φαινομενολόγοι απέρριψαν την ορθολογιστική προσέγγιση της θρησκείας του Τάιλορ ως μορφή πρωτόγονης ερμηνείας. Ανέπτυξαν την ιδέα του ότι οι μύθοι είναι ή αντιπροσωπεύουν μια μορφή κατανόησης, ενώ παράλληλα απέρριψαν το συμπέρασμά του ότι «τέτοιες θρησκευτικές ερμηνείες, αν και ενδιαφέρουσες, δεν είναι τίποτα άλλο από υποκειμενικές πλάνες και λανθασμένες λογικές επαγωγές».

Ένας από τους πρώτους φαινομενολόγους, ο Ρούντολφ Ότο (Rudolf Otto) (1869-1937) στο “Ιδέα του Ιερού” (1917), προσέγγισε τη θρησκευτική εμπειρία ως πραγματικό φαινόμενο και συμβούλεψε τους λόγιους ερευνητές να εξερευνήσουν τα στοιχεία τέτοιων εμπειριών όπως η βίωση του μύθου, η τελετουργία και άλλες εμπειρίες του «ιερού» ως κάτι εντελώς διαφορετικό. Αργότερα οι φαινομενολόγοι κατανόησαν πως δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν το εξελικτικό πρότυπο για να αιτιολογήσουν τις διαφορές ανάμεσα στις διάφορες θρησκείες, ούτε να διερευνήσουν την ιστορικότητα του μύθου και της τελετουργίας. Σε γενικές γραμμές για τον ιστορικό των θρησκειών το γεγονός ότι η τελετουργία ή ο μύθος είναι σχεδόν πάντα ιστορικά τροποποιημένος, δεν εξηγεί καθόλου την ίδια την ύπαρξη του μύθου ή της τελετουργίας. Με άλλα λόγια η ιστορικότητα μιας θρησκευτικής εμπειρίας δεν μας λέει απολύτως τίποτα για το τι είναι εν τέλει η θρησκευτική εμπειρία.

Η Τελετουργία στην Εσωτερική Παράδοση
Οι θρησκείες, οι φιλοσοφίες και οι επιστήμες ωριμάζουν όσο ωριμάζει η ίδια η ανθρωπότητα, επεκτείνoντας τη συνειδητότητά της προς το άγνωστο –κάτι που συνιστά απόλυτη αναγκαιότητα για την εξέλιξη. Η βάση όλων των πεποιθήσεών μας δεν είναι τίποτε άλλο από «μαγεία»[21]

Ο ορισμός της μαγείας είναι σε ένα μεγάλο μέρος του ζήτημα ατομικής άποψης, δεδομένου ότι σημαίνει τόσα πολλά πράγματα σε διαφορετικούς ανθρώπους. Ωστόσο, στη θεμελιακή ερμηνεία της η μαγεία ήταν η πλέον αποφασιστική προσπάθεια για να καθιερωθεί μια πραγματική λειτουργική σχέση μεταξύ των εσωτερικών και των εξωτερικών καταστάσεων της ύπαρξης.

Η μαγεία μεταφράζει ή προσπαθεί να μεταφράσει ενέργειες από τη μία κατάσταση ύπαρξης σε μια άλλη στηριζόμενη στην πρόθεση της ενεργητικής διάνοιας. Το ίδιο κάνει ουσιαστικά και η επιστήμη αλλά με έναν διαφορετικό τρόπο και διαφορετική μέθοδο. [22] Τα συμβολικά εργαλεία του μάγου και του μαθηματικού λειτουργούν στις εσωτερικές διαστάσεις του σύμπαντος για να παράγουν εξωτερικά αποτελέσματα.

Υπό αυτή την έννοια η τελετουργία είναι ένα εξαιρετικό εργαλείο μετουσίωσης της δύναμης και είναι ανεκτίμητης αξίας για εκείνους που μπορούν να τη χειριστούν αποτελεσματικά, ενώ σαν τρόπος ζωής έχει πολλά να προσφέρει σε εκείνους που μπορούν να ακολουθήσουν τα μονοπάτια της. [23] Ουσιαστικά είμαστε όλοι τελετουργοί, γιατί η ίδια η ζωή χρειάζεται μια τελετουργικά επαναλαμβανόμενη πράξη, προκειμένου να κυλήσει τον τροχό του χρόνου. Είμαστε επίσης τελετουργοί στη λογοτεχνία, στο δράμα, τη μουσική, την τέχνη και την επιστήμη. Όλες οι εκφάνσεις της ζωής υφαίνουν τελετουργικά το χαλί της ύπαρξης είτε το συνειδητοποιούμε είτε όχι.

Στη σύγχρονη εποχή η τελετουργία θεωρείται τύπος στερεότυπης συμπεριφοράς που συμβολίζει ή εκφράζει κάτι και, υπό αυτή τη μορφή, συσχετίζει την ατομική συνείδηση με την κοινωνική οργάνωση. Δηλαδή, δεν είναι πλέον συνταγή γραμμένη για να ρυθμίσει την πρακτική του εσωτεριστή, αλλά ένας λειτουργικός τύπος πρακτικής ερμηνεύσιμος και αντιπροσωπευτικός μιας αόρατης και σιωπηρής πράξης. [24]

Από τα τελετουργικά κείμενα και τα μαγικά γκριμουάρ η ανθρωπότητα έφθασε να συνειδητοποιεί την τελετουργία ως πράξη επαναλαμβανόμενης συμβολικής συμπεριφοράς, [25] γεγονός που υποδεικνύει την ευρύτητα του όρου στις διαφορετικές εκφάνσεις όχι μόνον της εσωτερικής αλλά και της εξωτερικής ζωής.
---------------
Σημειώσεις
[1]. Kertzer, D.I. (1988) Ritual, Politics and Power, London: Yale University Press, σ. 9.
[2]. Alan Barnard – Jonathan Spencer (eds), Encyclopedia of Social and Cultural Anthropology, New York, USA, σ. 738.
[3]. Kelly, J.D. – Kaplan M. (1990) «History, Structure and Ritual», Annual Review of Anthropology, 19, σσ. 119–150.
[4]. Βλ. το Muller F. Max (1967) Lectures on the Science of Language, Scribner, Armstrong and Co., New York.
[5]. ‘Aποψη που εκτέθηκε στο Lang Andrew, (1968) The Making of Religion, AMS Press, New York.
[6]. Ackerman Robert, (1975) «Frazer on Myth and Ritual», στο Journal of the History of Ideas, 36, σ. 117.
[7]. Robertson Smith William, Lectures on the Religion of the Semites: The Fundamental Institutions, KTAV Publishing House, New York, σσ. 28-29.
[8]. Beidelman T.O. (1974), W. Robertson Smith and the Sociological Study of Religion, University of Chicago Press, Chicago, σσ. 57-61.
[9]. Robertson Smith William, (1969) ό.π., σ. 29.
[10]. Ackerman Robert, (1975) ό.π., σσ. 115, 122.
[11]. Για τις σύνθετες μετατοπίσεις της σκέψης του Φρέιζερ βλ. Ackerman Robert, (1975) ό.π., 123, 132.
[12]. Frazer James George (1955), The Golden Bough: A Study in Magic and Religion, 3d ed. [1911] Macmillan, London, vol. 10, p. vi. επίσης Jonathan Z. Smith, (1973) «When the Bough Breaks», History of Religions 12, no. 4, σ. 345.
[13]. Περαιτέρω ανάλυση αυτών των σχολών στο Doty W.G. (1986), Mythography: The Study of Mths and Rituals, University of Alabama Press, Tuscaloosa, σσ. 73-78 και Segal R.A. (1980), «The Myth-Ritualist Theory of Religion», στο Journal for the Scientific Study of Religion 19, no. 2 : 173-85.
[14]. Bell, Catherine M., (1997), Ritual: perspectives and dimensions, Oxford University Press, New York Oxford.
[15]. Arlen Shelley (1990), The Cambridge Ritualists: An Annotated Bibliography of the Works by and about Jane Ellen Harrison, Gilbert Murray, Francis M. Cornford, and Arthur Bernard Cook, Scarecrow, Metuchen, N.J. και το Calder W.M. (1991)(ed.), The Cambridge Ritualists Reconsidered, Scholars Press, Atlanta.
[16]. Jane Ellen Harrison, Προλεγόμενα στη μελέτη της ελληνικής θρησκείας, Ιάμβλιχος, Αθήνα και Jane Ellen Harrison, Θέμις: Μια μελέτη των κοινωνικών πηγών της ελληνικής θρησκείας, Ιάμβλιχος, Αθήνα.
[17]. Hyman St.E., (1955), «The Ritual View of Myth and the Mythic», Journal of American Folklore 68 σσ. 463-65.
[18]. Kluckhohn Clyde (1942), «Myths and Rituals: A General Theory» στο Harvard Theological Review, σσ. 54, 55.
[19]. Kluckhohn Clyde (1942), «Myths and Rituals: A General Theory» ό.π., σ. 59. 35.
[20]. Fontenrose Joseph (1971, The Ritual Theory of Myth, University of California Press, Berkeley, σσ. 56-59, όπου εφαρμόζει έναν λειτουργιστικό τύπο προσέγγισης, χρησιμοποιώντας για παράδειγμα τον σχηματισμό του μύθου που προτείνει ο Μπρόνισλαβ Μαλινόβσκι.
[21]. Gray William G., Magical Ritual Methods, Wiser, Maine, York Beach, 7.
[22]. Butler Eliza Marian 1949, Ritual Magic, Cambridge University Press, 3.
[23]. Gray William G., ό.π., 8.
[24]. Asad, Talal. «Toward a Genealogy of the Concept of Ritual» in Asad (ed.). Genealogies of Religion: Discipline and Reasons of Power in Christianity and Islam. Baltimore and London: Johns Hopkins University Press, 1993. 55–79. σ 57.
[25]. Boudewijnse, B. 1998. «British roots of the concept of ritual» in Molendijk and Pels (eds.) Religion in the Making, 277–295, σ. 277.