Την εποχή λοιπόν που βασιλιάς στην Ιερουσαλήμ ήταν ο Άχαζ, συνέβη κάτι αναπάντεχα προδοτικό. Το βόριο εβραϊκό έθνος του Ισραήλ, με πρωτεύουσα την Σαμάρεια, συμμάχησε με τους Ασσύριους, με προφανή σκοπό την κοινή υποδούλωση του νότιου εβραϊκού έθνους των Ιουδαίων και της πρωτεύουσάς τους Ιερουσαλήμ! Ο αδελφοκτόνος πόλεμος και η συντριβή της Ιερουσαλήμ φαινόταν πως ήταν πλέον ζήτημα χρόνου.
Ο βασιλιάς της Ιερουσαλήμ κάλεσε τον προφήτη Ησαΐα (που τότε ήταν κάτι σαν υπουργός άμυνας) να τον συμβουλευθεί. Οι μυστικές πληροφορίες που είχε ο προφήτης και τα όπλα μαζικού θανάτου που διέθετε καθιστούσαν την γνώμη του πραγματικά θεϊκή.
Ο Ησαΐας απάντησε καθησυχαστικά στον βασιλιά: «να μένεις ήσυχος. Μη φοβηθείς, μηδέ μικροψυχήσεις, από τον άγριο θυμό της Σαμάρειας και της Συρίας... Τούτο (η συμμαχία Σαμάρειας και Συρίας) δεν θα σταθεί ουδέ θέλει γίνει» Ησαΐας 7.4-7. Όμως, αμέσως μετά την διαβεβαίωση αυτή και μέσα στην συζήτηση περί του ενδεχόμενου πολέμου... ο Ησαΐας πιέζει τον βασιλιά να ζητήσει απ’ τον θεό, κάποιο σημείο (θαύμα) που να επιβεβαιώνει αυτή την καλή προφητεία του!
Ο βασιλιάς Άχαζ τα ‘χασε, όχι μόνο δεν καταλάβαινε που το πάει ο προφήτης, αλλά εντελώς φυσιολογικά, απάντησε ότι δεν θα τολμούσε ποτέ του να ζητήσει θαύμα επιβεβαίωσης στην καλή αυτή προφητεία! Και τότε, χωρίς καν να του το ζητήσει ο βασιλιάς, ολοφάνερα για δικούς του λόγους, ο Ησαΐας κάνει μια προφητεία: «ακούστε τώρα όλοι εσείς απ’ τον οίκο του Δαυίδ... ο Κύριος θα σας δώσει σημείον, (αν και κανένας δεν το ζήτησε) ιδού η παρθένος (προφανώς τους δείχνει κάποια κοπέλα) θέλει συλλάβει και γεννήσει υιόν και θέλει καλέσει το όνομα αυτού Εμμανουήλ, μέλι θα τρώει και ανθόγαλο, και πριν το παιδί (αυτό) μάθει να απορρίπτει το κακό και να εκλέγει το αγαθό (εκπληκτικές αοριστίες που μπορούν να εφαρμοστούν από την βρεφική ηλικία μέχρι και την εφηβεία του παιδιού!) η γη την οποίαν εσύ τρέμεις θα εγκαταλειφθεί από τους δυο βασιλείς». Ησαΐας 7.13-16.
Οι εξελίξεις του αναμενόμενου πολέμου μπορούσαν ακόμα να περιμένουν! Ο Ησαΐας πρόβλεψε την διάλυση της συμμαχίας μεταξύ Σαμάρειας και Συρίας, κάτι που θα μπορούσε να αποπειραθεί οποιοσδήποτε είχε απλώς περισσότερες πληροφορίες. Όμως, όσα είπε στην συνέχεια ο Ησαΐας για ένα παιδί, που θα γεννηθεί από παρθένο, ακούγονται εντελώς περιττά!
Ποιά ανάγκη υπήρχε να δώσει ο θεός πρόσθετες εγγυήσεις για την καλή έκβαση των εξελίξεων, καθιστώντας (θαυματουργικά) έγκυο μια άσχετη παρθένο, θέτοντάς την σε κίνδυνο λιθοβολισμού; Και επειδή γνωρίζουμε, ότι σαφώς κανένας θεός δεν σχετίστηκε ποτέ με οποιουσδήποτε προφήτες, αντιμετωπίζοντας κατάματα την ουσία, πρέπει να ρωτήσουμε... τί ανάγκασε τον προφήτη να εμπλέξει στις πολιτικο-στρατιωτικές συζητήσεις και πιθανές εξελίξεις της περιοχής του, την παρθενογένεση κάποιου παιδιού, δίνοντας επιπλέον διαβεβαιώσεις που κανένας δεν του ζήτησε;
Η εξήγηση είναι εξαιρετικά απλή! Ο προφήτης γνώριζε ότι μια αφιερωμένη στον ναό ανύπαντρη προφήτης, θα γεννούσε εξώγαμο παιδί! Εξ αιτίας της εξωσυζυγικής της εγκυμοσύνης, η κατάστασή της ήταν τραγική! Κάτι έπρεπε λοιπόν να γίνει και μάλιστα επειγόντως, για να αποφευχθεί ο υποχρεωτικός θάνατός της! Μόνο μια ανάλογη προφητική κίνηση, που θα έδινε άλλη θεϊκότερη διάσταση στο γεγονός της άνομης σύλληψης αυτού του παιδιού, θα μπορούσε να σώσει την κακόμοιρη νεαρή έγκυο και το παιδί της από τον λιθοβολισμό ή την καύση της στην πυρά που της επέβαλε ο απάνθρωπος μωυσιακός ή μωσαϊκό νόμος!
Η αναγόρευση της φυσιολογικής αλλά εξωσυζυγικής και εξ αυτού παράνομης εγκυμοσύνης της νεαρής, σε θεόσταλτη παρθενο-σύλληψη και η μετατροπή της σε θεοσημία, ήταν ο μόνος τρόπος διαφυγής και διάσωσης από τον βίαια θάνατό της! Εξ αφορμής λοιπόν κάποιων άσχετων και μελλοντικών στρατιωτικών εξελίξεων στην περιοχή, ο Ησαΐας πιθανότατα για προσωπικούς του λόγους, (ενδεχομένως να ήταν ο ίδιος πατέρας του Εμμανουήλ) είχε την ευφυή πρωτοβουλία, να δώσει στην περίπτωση διαστάσεις θαύματος και παρθενο-σύλληψις, αποτρέποντας τον προβλεπόμενο θάνατο της μητέρας του Εμμανουήλ στην πυρά!
Η χωρίς την σύμπραξη ανδρός, θεόδοτη εγκυμοσύνη, ήταν η μοναδική θεολογική δικαιολογία, που μπορούσε να βρει ο προφήτης για να σώσει το παιδί και την αγαπημένη του άγαμη (παρθένα) προφήτισσα! Άλλωστε, σε κάτι ανάλογο κατέφευγε ολόκληρη η αρχαιότητα σε παρόμοιες περιπτώσεις.
Οι αγιοσπορές λοιπόν και οι "παρθενογενέσεις", είχαν εφευρεθεί από πολύ παλιά και είχαν το μερίδιό τους ανάμεσα στα τόσα θαύματα των προφητών, που ουσιαστικά δεν άφηναν τίποτε που να μην το μετατρέπουν σε θαύμα, αρκεί να υπήρχε λόγος γι’ αυτό!
Ότι πρόκειται για συγκεκριμένο παιδί, παράνομης σχέσης και όχι για αόριστη προφητεία, το βλέπουμε λίγα εδάφια παρακάτω! Το παιδί εκείνο (δέκα μόλις εδάφια μετά την αναγγελία της γέννησής του) γεννήθηκε πράγματι και ο προφήτης μαζί με άλλους ιερείς και «πιστούς μάρτυρες» παρευρέθησαν στην ονοματοδοσία του "παρθενο-γεννημένου" αυτού παιδιού: «και προσήλθον προς την προφήτισσα ήτις συνέλαβε και γέννησε τον υιόν (τον Εμμανουήλ δηλαδή). Και είπε ο Κύριος, κάλεσον το όνομα αυτού: Εμμανουήλ (που κατά το Μασοριτικό κείμενο[1] σημαίνει) Ταχέως σκύλευσον οξέως προνόμευσον, διότι πριν το παιδί (αυτό) καταφέρει να πει πατέρα και μητέρα, (που σημαίνει ότι το παιδί απέκτησε τελικά και ανάδοχο πατέρα) τα πλούτη της Σαμάρειας θα διαρπαγούν από τον βασιλιά της Ασσυρίας». (Ο΄) Ησαΐας 8.3-4.
Δεν γνωρίζουμε αν ο Ησαΐας ήταν ο ίδιος ο πατέρας αυτού του παιδιού. Το σίγουρο είναι, ότι ο Ησαΐας έσωσε μια νεαρή αφιερωμένη (προφήτισσα) που είχε την ατυχία (ή την τύχη) να την επισκεφθεί "ουρανόσταλτο σπέρμα" και να μείνει έγκυος άγαμη, δηλαδή έξω απ’ τους κανόνες του Μωυσή! Ο Ησαΐας γνώριζε πως απ’ την στιγμή που η εγκυμοσύνη της θα γινόταν φανερή, η ζωή της κινδύνευε να τελειώσει με λιθοβολισμό ή επειδή ήταν προφήτισσα, στην πυρά του εξαγνισμού, όπως απαιτούσε ο κατά τα αλλά θεόπνευστος νομοθέτης Μωυσής!
Το περίεργο είναι, ότι αυτήν ακριβώς την περίπτωση της ολοφάνερα κίβδηλης παρθενο-γένεσης, στην εποχή του Ησαΐα, που κανένας δεν θα έπρεπε να μπορεί να δώσει άλλη απ’ την παραπάνω ερμηνεία, (γιατί το συγκεκριμένο παιδί γεννήθηκε την εποχή εκείνη) επικαλούνται ως την πλέον εντυπωσιακή προφητεία, για την μοναδική όπως λένε, παρθενο-γένεση του θεοποιημένου Ιησού! Μάλιστα, δεν διστάζουν να συνδέσουν τον Ιησού, με το παιδί του οποίου το όνομα (όπως οι ίδιοι λένε) σημαίνει "αισχρό πόλεμο" και όχι αγάπες και λουλούδια, δηλαδή: «Γρήγορα σκύλευσε[2], ταχύτατα λαφυραγώγησε»!
Τελικά κανένας δεν μας εξήγησε, γιατί αφού ο ίδιος ο άγγελος ζήτησε το όνομά του να είναι Εμμανουήλ, (Ματθ.1.23) τελικώς το παιδί της Μαρίας ονομάσθηκε Ιησούς;! Το όνομα Ιησούς είναι εντελώς διαφορετικό από το όνομα Εμμανουήλ και το τι σημαίνει μας το ξεκαθαρίζει ο άριστος γνώστης της Ιουδαϊκής γλώσσας (και πιθανότατα Ιουδαίος) Ευσέβιος: «το όνομα του Ιησού μεταληφθέν (μεταφραζόμενο) στα ελληνικά σημαίνει σωτήριον θεού. Επειδή Ισουά στα εβραϊκά σωτηρία σημαίνει. Ιησούς δε από τους ίδιους (τους Εβραίους) Ιωσουέ ονομάζεται. Ιω-σουέ δε εστίν Ιαώ σωτηρία» Ευσέβιος «ευαγγελικής αποδείξεως 4.17.23.3-9.
Το πραγματικό όνομα του Ιησού λοιπόν είναι: Ιωσουέ ή Ιω-σουέ ή Ιαώ-σουε ή Γιάχ-σουε ή Γιαχσού[3] (ή Jeh-sus) ή «Γιαχβέ-σωτήρ».
------------------------------------
[1] Στην ίδια θέση το μασσοριτικό κείμενο γράφει: «Μαχέρ-σαλάλ-χάσ-βάζ»! που σύμφωνα με την ίδια την βιβλική εξήγηση σημαίνει: «Γρήγορα σκύλευσε, ταχύτατα λαφυραγώγησε»! Η συνοπτική εγκυκλοπαίδεια του Halley (σελ.376) το αποδίδει: «Η φθορά σπεύδει η λεία επισπεύδεται»! Αν η προφητεία του Ησαΐα εφαρμόζεται στον Ιησού, τότε στον ίδιο πρέπει να εφαρμοστεί και το κρυφό πολεμικό νόημα-μήνυμα του ονόματος Εμμανουήλ.. που τελικά μόνο... «μεθ’ ημών ο θεός» δεν φαίνεται να σημαίνει!
[2] «Σκυλεύω: απογυμνώνω φονευθέντα εχθρό» Λεξικό Σταματάκου.
[3] Το όνομα Ιησούς ή Jesus ή ορθότερα Je(h)sus εβραϊστί yeshua ή jeshua έχει πρόθεμα το όνομα του θεού πατρός Ιεχωβά ή το τετράγραμμο yhwh ή jhvh. Ανάμεσα στα τέσσερα αυτά σύμφωνα Γ-Χ-Β-Χ τοποθετούσαν με άγνωστο τρόπο εκφοράς, τα φωνήεντα Α-Ω-Α-Ι από τον επίθετο Α-(δ)-ω(ν)α-ι.
ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ
Εισήλθε ή δεν εισήλθε;
Όλοι γνωρίζουμε ότι κάθε Πάπας μόλις ανεβαίνει στο θρόνο του, υφίσταται μια θαυματουργή πνευματική αναβάθμιση. Πώς γίνεται ακριβώς, θα σας γελάσω... Με θεία επιφοίτηση, με ταχύρυθμο ουράνιο φροντιστήριο ή με θεογονιδιακή μετάλλαξη; Πάντως το αποτέλεσμα είναι ένα: Από κει και πέρα το μυαλό του κάθε Ποντίφηκα τρέχει με χίλια! Και, φυσικά, δεν κάνει ποτέ του λάθος!
Όλοι γνωρίζουμε ότι κάθε Πάπας μόλις ανεβαίνει στο θρόνο του, υφίσταται μια θαυματουργή πνευματική αναβάθμιση. Πώς γίνεται ακριβώς, θα σας γελάσω... Με θεία επιφοίτηση, με ταχύρυθμο ουράνιο φροντιστήριο ή με θεογονιδιακή μετάλλαξη; Πάντως το αποτέλεσμα είναι ένα: Από κει και πέρα το μυαλό του κάθε Ποντίφηκα τρέχει με χίλια! Και, φυσικά, δεν κάνει ποτέ του λάθος!
Το δήλωσε ο Πάπας λοιπόν, άρα δεν χωρά καμιά αμφιβολία. ο παρθενικός υμένας της Μαριάμ έμεινε αλώβητος! Ήταν η μόνη γυναίκα στην ιστορία του ανθρώπινου γένους, για την οποία υπάρχει επίσημο και αναμφισβήτητο πιστοποιητικό ότι έμεινε πάναγνη παρόλο που τεκνοποίησε! Δηλαδή ακόμα κι αν δεχτούμε την άμωμη σύλληψη, ούτε η γέννα κατάφερε να διασπάσει τον παρθενικό υμένα της. Τώρα, πώς κατάφερε να βγει ο Χριστός, αυτό είναι μια βλάσφημη απορία.Είχαν δίκιο λοιπόν οι άγιοι Πατέρες που κατακεραύνωναν κατόπιν κάθε απλή γυναικούλα, ακόμα και τη μάνα τους την ίδια, ως ακάθαρτη και αμαρτωλή, επειδή δεν κατάφερε κι αυτή να γεννήσει διατηρώντας τον παρθενικό της υμένα άθικτο.
Γιατί όμως στην εποχή μας εξακολουθούμε να μιλάμε για τον παρθενικό υμένα μιας Εβραιοπούλας που έζησε, αν έζησε πραγματικά, δυο χιλιάδες χρόνια πριν;Κάποτε στην Αλεξάνδρεια του 3ου αιώνα π.Χ. μαζεύτηκαν καμια εβδομηνταριά Εβραίοι με λειψές γνώσεις Ελληνικής και βάλθηκαν να μεταφράσουν την Εβραϊκή μυθολογία και θεολογία στα Ελληνικά. Ήταν το μεράκι του Πτολεμαίου Β΄ που ήθελε λέει στη Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας να υπάρχουν όλα τα βιβλία του κόσμου. Έφτασαν λοιπόν και στο κεφάλαιο του Ησαΐα (7-14) όπου υπάρχει η προφητεία ότι μια "νεαρή γυναίκα" θα συλλάβει αγόρι και αυτό το αγόρι θα...θα... κ.λπ.
Η εβραϊκή λέξη "αλμά" που σημαίνει "νεαρή γυναίκα" αποδόθηκε στη μετάφραση με την ελληνική λέξη “παρθένος”. Εκείνη την εποχή οι λέξεις δεν απείχαν και πολύ σημασιολογικά. Πράγματι στην αρχαία Ελλάδα παρθένος λεγόταν η νεαρή ανύπαντρη γυναίκα ανεξάρτητα από την κατάσταση του... παρθενικού της υμένα. Παρθενογένεση σήμαινε απλά ότι η μητέρα δεν ήταν παντρεμένη. Αργότερα η παρθένος πήρε, σχεδόν αποκλειστικά, την έννοια της γυναίκας που δεν είχε σαρκική επαφή με άντρα.Ήρθαν κατόπιν τα Ευαγγέλια. Τα Ευαγγέλια που φτιάχτηκαν να υπηρετήσουν τους στόχους μιας "νέας θρησκείας", ακολουθώντας, υποτίθεται, τα έργα και τις ημέρες κάποιου θαυματοποιού της εποχής.Απώτερος στόχος όμως, τα όσα ιστορούν να δεθούν με την Εβραϊκή γενεαλογία και θεολογία, έτσι που η Παλαιά Διαθήκη να γίνει αναπόσπαστο τμήμα του νέου δόγματος και ο Εβραϊσμός να μπεί απ' το παράθυρο στη συνείδηση των λαών. Υπηρετώντας παράλληλα τις δεσποτικές εξουσίες. Φυσική συνέπεια ήταν οι άπειρες αντιφάσεις, ανακολουθίες, άτεχνες συρραφές, διορθώσεις εκ των υστέρων κ.λπ. Έτσι ο κατασκευαστής του κατά Ματθαίον Ευαγγελίου θεώρησε απαραίτητο να κολλήσει τη γέννηση του θαυματοποιού με την προφητεία του Ησαΐα. "Αλμά" έλεγε ο Ησαΐας, "παρθένος" μετάφρασαν οι εβδομήντα, παρθένα έβαλε κι αυτός.Όταν ο ιουδαιοχριστιανισμός έγινε εξουσία και ξεκίνησε τον λυσσαλέο του αγώνα κατά του Πολιτισμού, ιδιαίτερα του Ελληνικού, μαζί με την καταστροφή αμαρτωλών βιβλίων, έργων τέχνης, μνημείων κ.λπ, φρόντισε να χτυπήσει και την ουσία της Ελληνικής κοσμοθέασης που ήταν η χαρά της ζωής. Έτσι άρχισε η συστηματική εκστρατεία ενάντια στη διασκέδαση, το γέλιο και τον έρωτα. Ο Ι. Χρυσόστομος έγραψε ολόκληρη διατριβή για να πείσει ότι ο Χριστός δεν γέλασε ποτέ!
Κύριος στόχος όμως έγινε ο Έρωτας που από μέγιστος Θεός-Σύμβολο της δημιουργίας και βασικός συντελεστής για μια ισορροπημένη προσωπικότητα, κατηγορήθηκε ως πηγή πάσης αμαρτίας. Και η γυναίκα κατ' επέκταση ως... σκεύος αμαρτωλής ηδονής!
Έτσι οι πρώτοι "Πατέρες της Εκκλησίας", οι... μεγάλες αυτές "διαταραγμένες προσωπικότητες" κομπλεξικών και μισανθρώπων, που σήμερα τιμούνται ως... προστάτες της Ελληνικής Παιδείας, δημιούργησαν μια άρρωστη λατρεία της παρθενίας. Με πρόσχημα πάντα την αναφορά του Ματθαίου θεοποίησαν την παρθένα όχι με την έννοια της ανύπαντρης κοπέλας αλλά με την έννοια του άθικτου παρθενικού υμένα! Με ακραίες επιθέσεις κατά του έρωτα, παράνομου ή νόμιμου, και κατάρες κατά των γυναικών, οι οποίες, όλες χωρίς καμιά εξαίρεση, ήταν αμαρτωλές, όργανα του Σατανά! Τις συνέκριναν φυσικά με τη μία, τη μοναδική, τη γυναίκα που κατάφερε να γεννήσει χωρίς σεξουαλική επαφή! Για να φτάσουμε στη διεστραμμένη και παρανοϊκή άποψη, που έγινε κανόνας από τους Άγιους Πατέρες, ότι η κάθε γυναίκα που ακολουθούσε τη φύση της ήταν υπόλογη διότι δεν κατάφερε να διατηρήσει δια θαύματος την παρθενιά της!
Ποτέ η γυναίκα σε όλη την ιστορία της δεν έπεσε τόσο χαμηλά.
ΔΕΣ:
- Η γυναίκα στην Αγία Γραφή
- Γυναίκα και Εκκλησία – Πώς ο Χριστιανισμός απαξίωσε τη γυναίκα
- Η γυναίκα στον Χριστιανισμό και στην Ορθοδοξία
- Θρησκευτικός μισογυνισμός και πατριαρχική εξουσία
Περιφρονημένη, καθυβριζόμενη, διασυρόμενη από τους Ιεράρχες, χωρίς καμιά οντότητα, χωρίς κανένα δικαίωμα, ακόμα και χωρίς ψυχή! Ναι, χωρίς ψυχή! Η μισογυνική υστερία έφτασε και ως αυτό το σημείο. Με επίσημες αποφάσεις οι πρώτες Σύνοδοι απεφάνθησαν ότι η γυναίκα δεν έχει ψυχή! Μόνο τον 6ο αιώνα καινούργια απόφαση, της επέστρεψε την... ψυχή, διατηρώντας όμως όλους τους χαρακτηρισμούς περί ρυπαρού και αμαρτωλού όντος.
Και η αρρωστημένη λατρεία της παρθενίας αγκάλιασε φυσικά και τους ίδιους τους Άγιους Πατέρες που αποστρέφονταν μετά βδελυγμίας κάθε σκέψη επαφής με το ρυπαρό φύλο, προτρέποντας και τους πιστούς να κάνουν το ίδιο. Η παράνοια αυτή ήταν ένας από τους λόγους που οδήγησαν στην άνθηση της ομοφυλοφιλίας στους ιερατικούς κύκλους με την επισημοποίηση των "αδελφικών" ζευγών και τη σύνταξη ακόμα και ειδικής "γαμήλιας" τελετής!
Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ο Μέγας Βασίλειος, ο Αυγουστίνος κ.α. ήταν από τους φανατικούς κήρυκες της αντιερωτικής καμπάνιας, ενώ ένας άλλος πατέρας, ο Ωριγένης, αποφάσισε να αυτοευνουχιστεί για να σιγουρευτεί ότι δεν θα υποκύψει στον πειρασμό!Αλλά η ζωή φυσικά δεν μπορεί να εγκλωβιστεί στους κανόνες κάποιων διεστραμμένων εγκεφάλων. Το πρωταρχικό στοιχείο της, ο Ερωτας, επανήλθε στη φυσιολογική του θέση όταν σάπισε το θεοκρατικό Βυζάντιο και η Αναγέννηση ξαναβρήκε τις ζωοδότρες πνοές του Ελληνικού πολιτισμού.
Τα Ευαγγέλια μπήκαν κάτω από τον έλεγχο της έρευνας. Εντοπίστηκαν οι αντιφάσεις, οι αφέλειες και τα ψεύδη τους. Αμφισβητήθηκαν όχι μόνο τα θαύματα και η "διά του κρίνου σύλληψη" αλλά και η ίδια η ύπαρξη του Γιεσούα σαν ιστορικού προσώπου. Άλλοι πάλι μελετώντας τα, "απέδειξαν" ότι η μητέρα του Γιεσούα, Μαρία, είχε και άλλα παιδιά, ενώ κάποιοι έδωσαν τη χαριστική βολή στο μισογυνισμό του Χριστιανισμού, ανακαλύπτοντας ότι ο Γιεσούα είχε σχέσεις με γυναίκες και μάλιστα είχε παντρευτεί, στον εν Κανά γάμο, τη Μαγδαληνή!
Επιστημονική έρευνα και παραφιλολογία τράβηξαν το δρόμο τους, η πρώτη γκρεμίζοντας τους χοντροκομένους μύθους και η δεύτερη δημιουργώντας καινούργιους με "Αγια Δισκοπότηρα" και απογόνους του Γιεσούα!
Ο Χριστιανισμός όμως, ως Δούρειος Ίππος του Εβραϊσμού, μετά από αιώνων διωγμούς, απειλές και γενοκτονίες, είχε καταφέρει να ριζώσει για τα καλά στο πίσω μέρος των εγκεφάλων εκατομμυρίων πιστών. Είχε γίνει πια "παράδοση" και καμιά λογική δεν τον κουνούσε.
Μια παράδοση που είναι πανίσχυρη και σήμερα. Σε τέτοιο βαθμό ώστε ο "νέος μας" αρχιεπίσκοπος σε λόγο του στη Μητρόπολη, ενώπιον σύμπασας της πολιτικής ηγεσίας, να πετά την πιο χοντρή ανθελληνική κοτσάνα και κανείς να μην τολμά να τον βάλει στη θέση του. Να λέει, ότι ο πολιτισμός άρχισε στην Ελλάδα με την... έλευση του χριστιανισμού και αυτόν τον πολιτισμό πρέπει να αναδεικνύουν διανοούμενοι και καλλιτέχνες, και να τον ακούν όλοι σαν μαθητούδια με ευλάβεια.
Παρ' όλα αυτά η πανίσχυρη πάντα Εκκλησία αναγκάζεται κατά καιρούς να επαναδιατυπώνει τα παράλογα δόγματά της, αδιαφορώντας για τη σύγκρουσή τους με την κοινή λογική. Είτε επιβεβαιώνοντας τη θαυματουργή δύναμη της εικόνας του "Αξιον Εστί", είτε πιστοποιώντας τη... θεϊκή παρέμβαση στο άναμμα του... Αγίου Φωτός, είτε υπερασπιζόμενη με το Αλάθητο του Πάπα την παρθενία της Μαριάμ!
Επανερχόμαστε λοιπόν στο μέγα θέμα περί παρθενίας! Το οποίο, για την περίπτωση που εξετάζουμε, συνοψίζεται στο ερώτημα: Εισήλθε ή δεν εισήλθε φυσιολογικά ο "άγγελος με το κρίνο" στην Μαριάμ;
Γιατί αν εισήλθε, τότε η παρθενία πάει περίπατο. Εκτός αν, μετά την "εισαγωγή", επενέβη θεϊκό χέρι και την αποκατέστησε με μια θαυματουργή παρθενορραφή! Ας δούμε λοιπόν τι λένε τα "ιερά ευαγγέλια" ότι συνέβη εκείνο το πρωινό που η Μαριάμ δέχτηκε μια βίζιτα: "...απεστάλη ο άγγελος Γαβριήλ... προς παρθένον μεμνηστευμένη ανδρί, τώ όνομα Ιωσήφ, εξ οίκου Δαυίδ, και το όνομα της παρθένου Μαριάμ, και εισελθών ο άγγελος προς αυτήν είπε, "χαίρε κεχαριτωμένη"... η δε ιδούσα διεταράχθη επί τω λόγω αυτού, και διελογίζετο, ποταπός είη ο ασπασμός ούτος, και είπεν ο άγγελος αυτή "Μή φοβού Μαριάμ...και ιδού συλλήψη εν γαστρί και τέξη υιόν, και καλέσεις το όνομα αυτού Ιησούν..." (Λουκάς κεφ. Α, στίχ. 26-35)
Το παραπάνω εδάφιο είναι πραγματικό περιβόλι από το οποίο ο προσεχτικός κηπουρός μπορεί να δρέψει ζουμερούς και σκανδαλιστικούς καρπούς. Αλλά και να γελάσει με τις κωμικές προσπάθειες των σημερινών μεταφραστών να καλύψουν τα αυτονόητα.Κεντρική επί της ουσίας είναι η φράση "εισελθών ο άγγελος προς αυτήν". Εισέρχομαι σημαίνει μπαίνω μέσα. Θα 'λεγε κανείς ότι ο άγγελος μπήκε μέσα στο σπίτι της Μαριάμ. Όμως το αντικείμενο περιέργως είναι η ίδια η Μαριάμ, όπως φαίνεται ξεκάθαρα από το "προς αυτήν"...
Ας δούμε λοιπόν από άλλα βιβλικά κείμενα τί ακριβώς σημαίνει αυτή η έκφραση: "είπε δε Σάρα προς Αβραάμ "Ιδού συνέκλεισε με Κύριος του μη τίκτειν, είσελθε ούν προς την παιδίσκην μου, ίνα τεκνοποιήσωμεν εξ αυτής..." O δε Αβραάμ, άλλο που δεν ήθελε, δέχτηκε την... ανήθικη πρόταση της γυναίκας του και: "...εισήλθε προς Αγαρ, και συνέλαβε, και είδεν ότι εν γαστρί έχει..." (Γένεσις ιστ' 2)Σόι όμως πάει το βασίλειο γιατί το ίδιο έκανε και η Ραχήλ με τη δούλη της Βαλλάν: "και έδωκεν αυτώ Βαλλάν, την παιδίσκην αυτής αυτώ γυναίκα, και εισήλθε προς αυτήν Ιακώβ" (Γένεσις λ,4)Αλλά και ο Δαυίδ όταν του γυάλισε κάποια γυναίκα που λουζόταν, έστειλε αγγέλους να του τη φέρουν και στη συνέχεια: "...έλαβε αυτήν και εισήλθε προς αυτήν, και εκοιμήθη μετ'αυτής, και εν γαστρί έλαβεν η γυνή..." (Σαμουήλ Β' ια 2-21)
Πανομοιότυπη λοιπόν η έκφραση σε όλες τις περιπτώσεις με την ίδια πάντοτε έννοια. "Εισέρχομαι" προς μία γυναίκα σημαίνει πέρα από κάθε αμφιβολία "Συνευρίσκομαι" με αυτήν.
Θέλετε τώρα να γελάσετε; Ακούστε πώς μεταφράζει το εδάφιο στο κατά Λουκάν ο σοφώτατος κύριος Π. Ν. Τρεμπέλας υποτιμώντας τη νοημοσύνη μας: "και αφού εμβήκεν ο άγγελος εις το δωμάτιον της, της είπε..." Ανασκολόπιση του κειμένου με την Μαριάμ να γίνεται δωμάτιο!
Ας πάμε όμως παρακάτω, στην επόμενη φράση που επιβεβαιώνει πανηγυρικά το είδος της "εισαγωγής". "...και διελογίζετο αύτη, ποταπός είη ο ασπασμός ούτος... Δεν χρειάζονται καν γνώσεις των αρχαίων Ελληνικών. Η παλιά καθαρεύουσα του Γυμνάσιου είναι αρκετή για να καταλάβουμε ότι η Μαριάμ ταράχτηκε από το αισχρό, χυδαίο φίλημα που δέχτηκε από τον "άγγελο". Τι άλλο μπορεί να σημαίνει ο "ποταπός ασπασμός";
Θαυμάστε τώρα τον κ. Π. Ν. Τρεμπέλα και την... κεραμίδα που μας πετάει κατακέφαλα για να σφραγίσει το μικρό παράθυρο αλήθειας του ευαγγέλιου. "... και εσκέπτετο μέσα της, ποίαν σημασίαν και ποίον σκοπόν να είχε ο χαιρετισμός ούτος."Το αισχρό φίλημα, που όλοι ξέρουμε ότι για να είναι αισχρό συνοδεύεται και από "ξεδιάντροπες" πράξεις, έγινε απλός και αθώος χαιρετισμός! Κατόπιν τούτου ο κ. Τρεμπέλας πήγε ήσυχος για ύπνο βαθύ, ύπνο του... δικαίου ανδρός που εξετέλεσε το χρέος του απέναντι σ' αυτούς που ευνούχισαν πολιτιστικά το λαό μας και τον αποκοίμησαν με ψέματα και παραμύθια.Ο δε Πάπας βγήκε το 1987 να μας επιβεβαιώσει με το... αλάθητο του ότι είμαστε ηλίθιοι...
Εγώ να προσθέσω μόνο ότι, όποια ιστορία αυτής της θρησκείας κι αν πιάσεις, είναι επινοημένη και συναρμολογημένη... Για τον απλούστατο λόγο ότι δεν βγήκε μέσα από τις παραδόσεις κάποιου λαού, αλλά κατασκευάστηκε με κομμάτια από άλλες θρησκείες για να ικανοποιεί -σκέφτηκαν- τους πάντες και να αξιοποιείται εύκολα από την εξουσία! (Οι εικόνες δείχνουν τη διαχρονική αξιοποίηση φτερωτών ανδρών ή γυναικών για τη μεταφορά μηνυμάτων από τους θεούς στους πιστούς, από τους Βαβυλώνιους και τους Ασσύριους, μέχρι τους Ιουδαίους και τους Χριστιανούς)
Ένα σημαντικό ερώτημα:
Ήταν η Μαριάμ, φυσική ή παρένθετη μητέρα του Ιησού;
1) Αν ήταν φυσική μητέρα του Ιησού τότε τα γονίδιά του (DNA) ήταν 50% ανθρώπινα και 50% μόνο Θεϊκά, άρα έχουμε ΗΜΙΘΕΟ.
2) Αν ήταν παρένθετη μητέρα του Ιησού τότε τα γονίδιά του (DNA) ήταν 100% Θεϊκά τότε έχουμε μόνο Θεό και όχι Άνθρωπο.
Πάντως όποια απάντηση και να επιλέξουμε ερχόμαστε σε αντίθεση με το επίσημο Δόγμα και πέφτουμε σε Αίρεση!
Ο ισχυρισμός ότι η μητέρα του Ιησού, η Παναγία, δέχτηκε την διείσδυση κάποιου άντρα προκειμένου να συλλάβει τον Υιό της, είναι ένα μεγάλο πλήγμα για έναν πιστό. Όταν τόσους αιώνες μαθαίνουμε πως η Παρθένος Μαρία δεν αγγίχτηκε από κανέναν άντρα, ούτε καν από τον Θεό, αποτελεί προσβολή, σίγουρα.
Ναι, σαφώς είναι βλασφημία να ειπωθεί κάτι τέτοιο, αλλά μόνο για εκείνον που είναι πιστός χωρίς να ξέρει για ποιο λόγο είναι πιστός και σε τι πιστεύει (όταν δεν διαβάζει τα ιερά και θεόπνευστα βιβλία και μένει μόνο στην προφορική διδασκαλία). Αν ο «πιστός» είχε, λοιπόν, την υπομονή και το θάρρος να διαβάσει ολόκληρη την Βίβλο –και όχι από κάποια μετάφραση– θα μπορούσε να έχει καλύτερη άποψη για όλα αυτά που είναι γραμμένα εκεί μέσα, σε αντίθεση με όλα εκείνα που μάθαινε τόσα χρόνια από το σχολείο, την οικογένεια, την Εκκλησία, την κοινωνία κλπ.
Δεν μένει, τώρα, παρά να στηρίξουμε τον ισχυρισμό μας.
Πρώτα, λοιπόν, θα δούμε πως περιγράφεται η σεξουαλική πράξη στην Αγία Γραφή (με κείμενα που προέρχονται από το επίσημο site της Εκκλησίας) και, μάλιστα, με την συνοδεία εγκεκριμένης, από την ίδια την Εκκλησία, μετάφραση στην δημοτική, από τις εκδόσεις Ελληνική Βιβλική Εταιρία του 1997:
Στους πρωτόπλαστους:
Αδάμ δὲ ἔγνω Εὔαν τὴν γυναῖκα αὐτοῦ, καὶ συλλαβοῦσα ἔτεκε τὸν Κάϊν
Ο Αδάμ συνευρέθηκε με την Εύα, την γυναίκα του, κι εκείνη έμεινε έγκυος και γέννησε τον Κάιν (Γένεσις Δ΄ 1)
Ο Κάιν συνευρέθηκε με την γυναίκα του, κι εκείνη έμεινε έγκυος και γέννησε τον Ενώχ (Γένεσις Δ΄ 17)
Εγνω δὲ ᾿Αδὰμ Εὔαν τὴν γυναῖκα αὐτοῦ, καὶ συλλαβοῦσα ἔτεκεν υἱόν
Ο Αδάμ συνευρέθηκε πάλι με την γυναίκα του, κι εκείνη γέννησε γιο (Γένεσις Δ΄ 25)
Όταν στην γη ζούσαν γίγαντες:
Εκείνο τον καιρό και αργότερα, ζούσαν στην γη οι γίγαντες, απόγονοι των γιων του Θεού από την ένωσή τους με τις κόρες των ανθρώπων (Γένεσις Στ΄ 4)
Ανάμεσα στους ανθρώπους:
καὶ εἰσῆλθε πρὸς ῎Αγαρ, καὶ συνέλαβε.
Ο Άβραμ, λοιπόν, συνευρέθηκε με την Άγαρ κι εκείνη έμεινε έγκυος (Γένεσις ΙΣτ΄ 4)
εἶπε δὲ ἡ πρεσβυτέρα πρὸς τὴν νεωτέραν· ὁ πατὴρ ἡμῶν πρεσβύτερος, καὶ οὐδείς ἐστιν ἐπὶ τῆς γῆς, ὃς εἰσελεύσεται πρὸς ἡμᾶς, ὡς καθήκει πάσῃ τῇ γῇ· 32 δεῦρο καὶ ποτίσωμεν τὸν πατέρα ἡμῶν οἶνον καὶ κοιμηθῶμεν μετ᾿ αὐτοῦ καὶ ἐξαναστήσωμεν ἐκ τοῦ πατρὸς ἡμῶν σπέρμα.
Μια μέρα, η μεγαλύτερη κόρη είπε στην μικρότερη: «Ο πατέρας μας γέρασε και δεν υπάρχει στην περιοχή άντρας να συνευρεθεί μαζί μας, όπως γίνεται σε όλο τον κόσμο. Έλα να μεθύσουμε τον πατέρα μας με κρασί και να πλαγιάσουμε μαζί του για να αφήσουμε απογόνους από αυτόν». (Οι επίμαχες περιγραφές «εισέρχομαι προς κάποιον» βρίσκονται σε συνεχή έκταση στο Γένεσις ΙΘ΄ 30-38)
ἡ δὲ παρθένος ἦν καλὴ τῇ ὄψει σφόδρα· παρθένος ἦν, ἀνὴρ οὐκ ἔγνω αὐτήν.Η κόρη (η Ρεβέκκα) ήταν πολύ όμορφη στην εμφάνιση και παρθένα.
Κανένας άντρα δεν την είχε αγγίξει. (Γένεσις ΚΔ΄ 16)
εἶπε δὲ ᾿Ιακὼβ τῷ Λάβαν· δός μοι τὴν γυναῖκά μου, πεπλήρωνται γὰρ αἱ ἡμέραι, ὅπως εἰσέλθω πρὸς αὐτήν.
Μετά είπε στον Λάβαν (ο Ιακώβ): «Ο χρόνος της δουλείας μου συμπληρώθηκε. Δώσε μου την γυναίκα μου να μείνω μαζί της» (Γένεσις ΚΘ΄ 21) Διαβάζοντας ολόκληρο το κείμενο (Γένεσις ΚΘ΄ 16-32), όπως θα διαπιστώσουμε και στο απόσπασμα που παραθέτουμε στην συνέχεια (Γένεσις ΚΘ΄ 30), το «εισέλθω προς αυτήν» στην ουσία θα έπρεπε να μεταφραστεί ως «για να πλαγιάσω μαζί της» διότι αυτή ήταν η συμφωνία μεταξύ Ιακώβ και Λάβαν.
καὶ λαβὼν Λείαν τὴν θυγατέρα αὐτοῦ εἰσήγαγε πρὸς ᾿Ιακὼβ καὶ εἰσῆλθε πρὸς αὐτὴν ᾿Ιακώβ
Πήρε την κόρη του (ο Λάβαν) την Λεία και την έφερε στον Ιακώβ, κι εκείνος πλάγιασε μαζί της (Γένεσις ΚΘ΄ 23)
Ο Ιακώβ πλάγιασε και με την Ραχήλ (Γένεσις ΚΘ΄ 30)
καὶ ἔδωκεν αὐτῷ Βαλλὰν τὴν παιδίσκην αὐτῆς αὐτῷ γυναῖκα· καὶ εἰσῆλθε πρὸς αὐτὴν ᾿Ιακώβ καὶ συνέλαβε Βαλλὰ ἡ παιδίσκη Ραχὴλ καὶ ἔτεκε τῷ ᾿Ιακὼβ υἱόν.
Του έδωσε, λοιπόν, την δούλη της Βαλλά για γυναίκα και ο Ιακώβ κοιμήθηκε μαζί της. Η Βαλλά έμεινε έγκυος και του γέννησε γιο (Γένεσις Λ΄ 4-5)
Εἶδε δὲ Λεία ὅτι ἔστη τοῦ τίκτειν, καὶ ἔλαβε Ζελφὰν τὴν παιδίσκην αὐτῆς καὶ ἔδωκεν αὐτὴν τῷ ᾿Ιακὼβ γυναῖκα καὶ εἰσῆλθε πρὸς αὐτὴν καὶ συνέλαβε Ζελφὰ ἡ παιδίσκη Λείας καὶ ἔτεκε τῷ ᾿Ιακὼβ υἱόν.
Η Λεία, βλέποντας ότι έπαψε να γεννάει, πήρε την δούλη της Ζελφά και την έδωσε στον Ιακώβ για γυναίκα (ο οποίος εισήλθε προς αυτήν κι εκείνη) η Ζελφά γέννησε στον Ιακώβ γιο (Γένεσις Λ΄ 9-10)
πρὸς ἐμὲ εἰσελεύσῃ σήμερον· μεμίσθωμαι γάρ σε ἀντὶ τῶν μανδραγορῶν τοῦ υἱοῦ μου. καὶ ἐκοιμήθη μετ᾿ αὐτῆς τὴν νύκτα ἐκείνην.
«Σε μένα θα έρθεις (να εισέλθεις, λέει η Λεία στον Ιακώβ), γιατί σε πλήρωσα με αντίτιμο τα μήλα του μανδραγόρα του γιού μου». Ο Ιακώβ κοιμήθηκε μ’ αυτήν εκείνη την νύχτα. (Γένεσις Λ΄ 16)
Θεωρώ ότι ως εδώ, όλα αυτά τα παραδείγματα, είναι αρκετά.
Το «σεξ», η «ερωτική πράξη», η «συνουσία», η «διείσδυση», το «πλαγιάζω με κάποια ή κάποιον», το «κοιμάμαι με κάποια ή κάποιον», το «κοκό», το «πήδημα», ή όπως αλλιώς κι αν το ονομάζει ο καθένας μας, βρίσκεται παντού και με τον ίδιο πάντα τρόπο γραμμένο στην Παλαιά Διαθήκη: με τα ρήματα «γνωρίζω» και «εισέρχομαι προς κάποιον ή κάποιον».
Και σημαίνει πάντα το ίδιο: την ερωτική πράξη.
Για ποιο λόγο να διαφέρει η περιγραφή στην Καινή Διαθήκη;
κεχαριτωμένη· ὁ Κύριος μετὰ σοῦ· εὐλογημένη σὺ ἐν γυναιξίν. ἡ δὲ ἰδοῦσα διεταράχθη ἐπὶ τῷ λόγῳ αὐτοῦ, καὶ διελογίζετο ποταπὸς εἴη ὁ ἀσπασμὸς οὗτος. καὶ εἶπεν ὁ ἄγγελος αὐτῇ· Μὴ φοβοῦ, Μαριάμ· εὗρες γὰρ χάριν παρὰ τῷ Θεῷ. καὶ ἰδοὺ συλλήψῃ ἐν γαστρὶ καὶ τέξῃ υἱόν, καὶ καλέσεις τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἰησοῦν. (Κατά Λουκάν Α΄ 28-31)
Στην συνέχεια η Μαριάμ ρωτά τον άγγελο «Πώς θα μου συμβεί αυτό, αφού εγώ δεν έχω συζυγικές σχέσεις με κανέναν άντρα (Πῶς ἔσται μοι τοῦτο, ἐπεὶ ἄνδρα οὐ γινώσκω;)».
Αναρωτήθηκε η Μαριάμ, διότι αν και ήταν αθώο κορίτσι, είχε αντιληφθεί ότι τα παιδιά γεννιούνται μετά από κάτι που λέγετε «ερωτική πράξη» και γίνεται με μία γυναίκα και έναν άντρα. Που να φανταστεί ότι την ίδια ερωτική πράξη θα την έκανε με έναν «άγγελο» και απεσταλμένο του Θεού!
Ωστόσο, η ουσία δεν βρίσκεται στο τι φαντάστηκε ούτε στο τι ήξερε, περί ερωτικών πράξεων, η Μαριάμ, ούτε στο αν συνέναισε ή στο αν ξεγελάστηκε.
Η ουσία έγκειται στο ότι ο άγγελος «εισήλθε προ αυτήν», δηλαδή, διείσδυσε μέσα της και, μάλιστα, ύστερα από κάποιον χαιρετισμό που της φάνηκε ποταπός (εξευτελιστικός) και την τάραξε…
Και, άρα, πολύ απλά:
η Παναγία συνεβρέθηκε με κάποιον που ο Λουκάς κατονομάζει ως τον «άγγελο Γαβριήλ».
Κάπως έτσι με προγενέστερη επίσκεψη γεννήθηκαν και τα πρώτα αδέλφια του Ιησού:
...και ο Κύριος επισκέφθηκε την Άννα και συνέλαβε, και γέννησε τρεις γιους και δυο θυγατέρες. (Σαμουήλ Α', 2:21)------------------------------
Ο 80χρονος Ιωσήφ, δεν μπορούσε να έχει νόμιμη γυναίκα του μια 14χρονη έγκυο παιδούλα!
Ο Επιφάνιος δεν απαντά καθόλου στο επίμαχο ερώτημα:
Πως μπορούσε o 80χρονος Ιωσήφ, να έχει νόμιμη γυναίκα του την Μαρία μια εκτός γάμου έγκυο παιδούλα;
7. 8 Ἤκουσα γὰρ παρά τινος ὥς τινες τολμῶσι περὶ ταύτης λέγειν
ὅτι μετὰ τὸ γεγεννηκέναι τὸν σωτῆρα συνήφθη ἀνδρί. καὶ οὐ θαυ-
μάζω. ἀεὶ γὰρ ἡ ἄγνοια τῶν μὴ τὰ ἀκριβῆ ἐγνωκότων τῶν θείων
γραφῶν μηδὲ ἱστορίαις προσεγγισάντων, ἀφ' ἑτέρων εἰς ἕτερα τρέπει
καὶ περισπᾷ τὸν ἀπ' ἰδίου νοὸς βουλόμενόν τι περὶ τῆς ἀληθείας
ἰχνηλατεῖν. πρῶτον γὰρ ὅτε ἡ παρθένος παρεδίδοτο τῷ Ἰωσήφ,
κλήρων εἰς τοῦτο ἀναγκασάντων αὐτὴν ἥκειν, οὐ παρεδόθη αὐτῷ
εἰς συνάφειαν, εἰ δεῖ τὰ ἀληθῆ λέγειν, ἐπειδὴ χῆρος ἦν. ἀλλὰ διὰ τὸν
νόμον μὲν ἀνὴρ κέκληται τῆς αὐτῆς, κατὰ δὲ τὴν ἀκολουθίαν ἐκ τῆς
τῶν Ἰουδαίων παραδόσεως δείκνυται ὡς οὐχ ἕνεκεν τοῦ ζευχθῆναι
αὐτῷ παρεδίδοτο αὐτῷ ἡ παρθένος, ἀλλ' ὅπως διαφυλαχθείη εἰς
μαρτύριον τῶν ἐσομένων ὅτι οὐ νόθος ἡ τῆς ἐνσάρκου παρουσίας οἰ-
κονομία ἐπεδήμησεν, ἀλλὰ μεμαρτυρημένη ἐν ἀληθείᾳ, ἐκτὸς μὲν
σπέρματος ἀνδρός, ἐν πνεύματι ἁγίῳ οἰκονομηθεῖσα ἐν ἀληθείᾳ.
πῶς γὰρ ἠδύνατο ὁ τοσοῦτος γέρων παρθένον ἕξειν γυναῖκα, ὢν ἀπὸ
πρώτης γυναικὸς χῆρος τοσαῦτα ἔτη;
οὗτος μὲν γὰρ ὁ Ἰωσὴφ ἀδελφὸς γίνεται τοῦ Κλωπᾶ,
ἦν δὲ υἱὸς τοῦ Ἰακώβ, ἐπίκλην δὲ Πάνθηρ καλουμένου·
ἀμφότεροι οὗτοι ἀπὸ τοῦ Πάνθηρος ἐπίκλην γεννῶνται.
ἔσχε δὲ οὗτος ὁ Ἰωσὴφ τὴν μὲν πρώτην αὐτοῦ γυναῖκα ἐκ τῆς φυλῆς Ἰούδα,
καὶ κυΐσκει αὐτῷ αὕτη παῖδας τὸν ἀριθμὸν ἕξ, τέσσαρας μὲν ἄρρενας,
θηλείας δὲ δύο, καθάπερ τὸ εὐαγγέλιον τὸ κατὰ Μάρκον καὶ κατὰ
Ἰωάννην ἐσαφήνισαν.
ἔσχε μὲν οὖν πρωτότοκον τὸν Ἰάκωβον τὸν
ἐπικληθέντα Ὠβλίαν, ἑρμηνευόμενον τεῖχος, καὶ δίκαιον ἐπικληθέντα,
Ναζιραῖον δὲ ὄντα, ὅπερ ἑρμηνεύεται ἅγιος. καὶ πρῶτος οὗτος εἴληφε
τὴν καθέδραν τῆς ἐπισκοπῆς, ᾧ πεπίστευκε κύριος τὸν θρόνον αὐτοῦ
ἐπὶ τῆς γῆς πρώτῳ· ὃς καὶ ἐκαλεῖτο ὁ ἀδελφὸς τοῦ κυρίου, καθάπερ
καὶ ὁ ἀπόστολος συνᾴδει τούτοις, ὧδέ που λέγων «ἕτερον δὲ τῶν ἀπο-
στόλων οὐκ εἶδον, εἰ μὴ Ἰάκωβον τὸν ἀδελφὸν τοῦ κυρίου» καὶ τὰ
ἑξῆς. ἀδελφὸς δὲ τοῦ κυρίου οὗτος καλεῖται διὰ τὸ ὁμότροφον, οὐχὶ
κατὰ φύσιν, ἀλλὰ κατὰ χάριν.
Μαρία μὲν γὰρ ὁρμασθεῖσα τῷ Ἰωσὴφ
ἐδόκει γυνὴ εἶναι τοῦ ἀνδρός, μὴ ἔχουσα πρὸς αὐτὸν σωμάτων συνά-
φειαν. ἐκ ταύτης δὲ τῆς ὑποθέσεως ἡ γειτνίασις ἀγχιστείας τῶν υἱῶν
Ἰωσὴφ πρὸς τὸν σωτῆρα ἐν ἀδελφῶν τάξει κέκληται, μᾶλλον δὲ καὶ
ἐλογίσθη· ὡς γὰρ καὶ αὐτὸς ὁ Ἰωσὴφ μὴ σχὼν κοινωνίαν πρὸς τὴν
γέννησιν τὴν κατὰ σάρκα τοῦ σωτῆρος ἐν τάξει πατρὸς λογίζεται κατ'
οἰκομονίαν, καθὼς λέγει Λουκᾶς ὁ εὐαγγελιστὴς περὶ αὐτοῦ τοῦ σω-
τῆρος ὅτι «ὢν υἱός, ὡς ἐνομίζετο, Ἰωσήφ», ὡς καὶ αὐτὴ ἡ Μαριὰμ
ἔφη πρὸς αὐτὸν ἐν τῷ κατὰ Λουκᾶν εὐαγγελίῳ «ἰδού, ἐγὼ καὶ ὁ
πατήρ σου ἐζητοῦμέν σε ὀδυνώμενοι». τίς οὖν ἂν εἴποι τὸν Ἰωσὴφ
πατέρα τοῦ κυρίου, ὃς οὐδὲν πρὸς αὐτὸν εἶχεν αἴτιον, μάλιστα τῆς
ἐνσάρκου παρουσίας ἐκτὸς σπέρματος ἀνδρὸς ὑπαρχούσης; ἀλλὰ διὰ
τῆς οἰκονομίας τοῦτον εἴληφε τὸν κλῆρον τὰ πράγματα.
8. 8 Τίκτει μὲν τοῦτον τὸν Ἰάκωβον ἐγγύς που περὶ ἔτη γεγονὼς
τεσσαράκοντα, πλείω ἐλάσσω. μετ' αὐτὸν δὲ γίνεται παῖς Ἰωσῆ
καλούμενος. εἶτα μετ' αὐτὸν Συμεών, ἔπειτα Ἰούδας, καὶ δύο θυγατέρες.
μετὰ ἔτη πολλὰ λαμβάνει τὴν Μαρίαν χῆρος, κατάγων ἡλικίαν περί
που ὀγδοήκοντα ἐτῶν καὶ πρόσω ὁ ἀνήρ. καὶ μετὰ ταῦτα λαμβάνει τὴν
Μαρίαν, ὡς καὶ ἐν τῷ εὐαγγελίῳ λέγει· «μνηστευθείσης» γάρ φησι «τῆς
Μαρίας», καὶ οὐκ εἶπε γαμηθείσης. καὶ πάλιν ἄλλοτε «οὐκ ᾔδει αὐτήν»·
θαυμάσαι δὲ ἔστιν ἐπὶ πᾶσιν οἷς † αἱ προφάσεις θηρῶνται αἱ πονηραί,
καὶ ὧν οὐκ ἔστι χρεία ἐρευνᾶν τὰς αἰτίας καὶ ζητεῖν τὰ μὴ ζητούμενα,
Epiphanius Scr. Eccl., Panarion (= Adversus haereses) (2021: 002)
“Epiphanius, Bände 1–3: Ancoratus und Panarion”, Ed. Holl, K.
Leipzig: Hinrichs, 1:1915; 2:1922; 3:1933; Die griechischen christlichen Schriftsteller 25, 31, 37.
Volume 3, page 458, line 6
Ο 80χρονος Ιωσήφ, δεν μπορούσε να έχει νόμιμη γυναίκα του μια 14χρονη έγκυο παιδούλα!
Ο Επιφάνιος δεν απαντά καθόλου στο επίμαχο ερώτημα:
Πως μπορούσε o 80χρονος Ιωσήφ, να έχει νόμιμη γυναίκα του την Μαρία μια εκτός γάμου έγκυο παιδούλα;
7. 8 Ἤκουσα γὰρ παρά τινος ὥς τινες τολμῶσι περὶ ταύτης λέγειν
ὅτι μετὰ τὸ γεγεννηκέναι τὸν σωτῆρα συνήφθη ἀνδρί. καὶ οὐ θαυ-
μάζω. ἀεὶ γὰρ ἡ ἄγνοια τῶν μὴ τὰ ἀκριβῆ ἐγνωκότων τῶν θείων
γραφῶν μηδὲ ἱστορίαις προσεγγισάντων, ἀφ' ἑτέρων εἰς ἕτερα τρέπει
καὶ περισπᾷ τὸν ἀπ' ἰδίου νοὸς βουλόμενόν τι περὶ τῆς ἀληθείας
ἰχνηλατεῖν. πρῶτον γὰρ ὅτε ἡ παρθένος παρεδίδοτο τῷ Ἰωσήφ,
κλήρων εἰς τοῦτο ἀναγκασάντων αὐτὴν ἥκειν, οὐ παρεδόθη αὐτῷ
εἰς συνάφειαν, εἰ δεῖ τὰ ἀληθῆ λέγειν, ἐπειδὴ χῆρος ἦν. ἀλλὰ διὰ τὸν
νόμον μὲν ἀνὴρ κέκληται τῆς αὐτῆς, κατὰ δὲ τὴν ἀκολουθίαν ἐκ τῆς
τῶν Ἰουδαίων παραδόσεως δείκνυται ὡς οὐχ ἕνεκεν τοῦ ζευχθῆναι
αὐτῷ παρεδίδοτο αὐτῷ ἡ παρθένος, ἀλλ' ὅπως διαφυλαχθείη εἰς
μαρτύριον τῶν ἐσομένων ὅτι οὐ νόθος ἡ τῆς ἐνσάρκου παρουσίας οἰ-
κονομία ἐπεδήμησεν, ἀλλὰ μεμαρτυρημένη ἐν ἀληθείᾳ, ἐκτὸς μὲν
σπέρματος ἀνδρός, ἐν πνεύματι ἁγίῳ οἰκονομηθεῖσα ἐν ἀληθείᾳ.
πῶς γὰρ ἠδύνατο ὁ τοσοῦτος γέρων παρθένον ἕξειν γυναῖκα, ὢν ἀπὸ
πρώτης γυναικὸς χῆρος τοσαῦτα ἔτη;
οὗτος μὲν γὰρ ὁ Ἰωσὴφ ἀδελφὸς γίνεται τοῦ Κλωπᾶ,
ἦν δὲ υἱὸς τοῦ Ἰακώβ, ἐπίκλην δὲ Πάνθηρ καλουμένου·
ἀμφότεροι οὗτοι ἀπὸ τοῦ Πάνθηρος ἐπίκλην γεννῶνται.
ἔσχε δὲ οὗτος ὁ Ἰωσὴφ τὴν μὲν πρώτην αὐτοῦ γυναῖκα ἐκ τῆς φυλῆς Ἰούδα,
καὶ κυΐσκει αὐτῷ αὕτη παῖδας τὸν ἀριθμὸν ἕξ, τέσσαρας μὲν ἄρρενας,
θηλείας δὲ δύο, καθάπερ τὸ εὐαγγέλιον τὸ κατὰ Μάρκον καὶ κατὰ
Ἰωάννην ἐσαφήνισαν.
ἔσχε μὲν οὖν πρωτότοκον τὸν Ἰάκωβον τὸν
ἐπικληθέντα Ὠβλίαν, ἑρμηνευόμενον τεῖχος, καὶ δίκαιον ἐπικληθέντα,
Ναζιραῖον δὲ ὄντα, ὅπερ ἑρμηνεύεται ἅγιος. καὶ πρῶτος οὗτος εἴληφε
τὴν καθέδραν τῆς ἐπισκοπῆς, ᾧ πεπίστευκε κύριος τὸν θρόνον αὐτοῦ
ἐπὶ τῆς γῆς πρώτῳ· ὃς καὶ ἐκαλεῖτο ὁ ἀδελφὸς τοῦ κυρίου, καθάπερ
καὶ ὁ ἀπόστολος συνᾴδει τούτοις, ὧδέ που λέγων «ἕτερον δὲ τῶν ἀπο-
στόλων οὐκ εἶδον, εἰ μὴ Ἰάκωβον τὸν ἀδελφὸν τοῦ κυρίου» καὶ τὰ
ἑξῆς. ἀδελφὸς δὲ τοῦ κυρίου οὗτος καλεῖται διὰ τὸ ὁμότροφον, οὐχὶ
κατὰ φύσιν, ἀλλὰ κατὰ χάριν.
Μαρία μὲν γὰρ ὁρμασθεῖσα τῷ Ἰωσὴφ
ἐδόκει γυνὴ εἶναι τοῦ ἀνδρός, μὴ ἔχουσα πρὸς αὐτὸν σωμάτων συνά-
φειαν. ἐκ ταύτης δὲ τῆς ὑποθέσεως ἡ γειτνίασις ἀγχιστείας τῶν υἱῶν
Ἰωσὴφ πρὸς τὸν σωτῆρα ἐν ἀδελφῶν τάξει κέκληται, μᾶλλον δὲ καὶ
ἐλογίσθη· ὡς γὰρ καὶ αὐτὸς ὁ Ἰωσὴφ μὴ σχὼν κοινωνίαν πρὸς τὴν
γέννησιν τὴν κατὰ σάρκα τοῦ σωτῆρος ἐν τάξει πατρὸς λογίζεται κατ'
οἰκομονίαν, καθὼς λέγει Λουκᾶς ὁ εὐαγγελιστὴς περὶ αὐτοῦ τοῦ σω-
τῆρος ὅτι «ὢν υἱός, ὡς ἐνομίζετο, Ἰωσήφ», ὡς καὶ αὐτὴ ἡ Μαριὰμ
ἔφη πρὸς αὐτὸν ἐν τῷ κατὰ Λουκᾶν εὐαγγελίῳ «ἰδού, ἐγὼ καὶ ὁ
πατήρ σου ἐζητοῦμέν σε ὀδυνώμενοι». τίς οὖν ἂν εἴποι τὸν Ἰωσὴφ
πατέρα τοῦ κυρίου, ὃς οὐδὲν πρὸς αὐτὸν εἶχεν αἴτιον, μάλιστα τῆς
ἐνσάρκου παρουσίας ἐκτὸς σπέρματος ἀνδρὸς ὑπαρχούσης; ἀλλὰ διὰ
τῆς οἰκονομίας τοῦτον εἴληφε τὸν κλῆρον τὰ πράγματα.
8. 8 Τίκτει μὲν τοῦτον τὸν Ἰάκωβον ἐγγύς που περὶ ἔτη γεγονὼς
τεσσαράκοντα, πλείω ἐλάσσω. μετ' αὐτὸν δὲ γίνεται παῖς Ἰωσῆ
καλούμενος. εἶτα μετ' αὐτὸν Συμεών, ἔπειτα Ἰούδας, καὶ δύο θυγατέρες.
μετὰ ἔτη πολλὰ λαμβάνει τὴν Μαρίαν χῆρος, κατάγων ἡλικίαν περί
που ὀγδοήκοντα ἐτῶν καὶ πρόσω ὁ ἀνήρ. καὶ μετὰ ταῦτα λαμβάνει τὴν
Μαρίαν, ὡς καὶ ἐν τῷ εὐαγγελίῳ λέγει· «μνηστευθείσης» γάρ φησι «τῆς
Μαρίας», καὶ οὐκ εἶπε γαμηθείσης. καὶ πάλιν ἄλλοτε «οὐκ ᾔδει αὐτήν»·
θαυμάσαι δὲ ἔστιν ἐπὶ πᾶσιν οἷς † αἱ προφάσεις θηρῶνται αἱ πονηραί,
καὶ ὧν οὐκ ἔστι χρεία ἐρευνᾶν τὰς αἰτίας καὶ ζητεῖν τὰ μὴ ζητούμενα,
Epiphanius Scr. Eccl., Panarion (= Adversus haereses) (2021: 002)
“Epiphanius, Bände 1–3: Ancoratus und Panarion”, Ed. Holl, K.
Leipzig: Hinrichs, 1:1915; 2:1922; 3:1933; Die griechischen christlichen Schriftsteller 25, 31, 37.
Volume 3, page 458, line 6
Άλλο ένα κείμενο για το ίδιο θέμα
του Raibeart Cailean
Αφού είδαμε ότι ο Ιησούς γεννήθηκε 4 χρόνια μετά το θάνατο του Ηρώδη (πράγμα που δεν τον εμπόδισε να σφάξει τα νήπια, όντας πεθαμένος), ας αφήσουμε τις ανοησίες των απολογητών και ας πάμε πάλι στις ασυναρτησίες της Καινής Διαθήκης...
Όπως ισχυρίζονται οι ευαγγελιστές, η Μαρία συνέλαβε τον Ιησού χωρίς φυσική επαφή. Το θαυμάσιο γεγονός αναγγέλεται από τον άγγελο υπηρεσίας στους γονείς και συγκεκριμένα:
Μόνο στον Ιωσήφ (Ματθ. 1:20)
Μόνο στη Μαρία (Λουκ. 1:30-31)
Μόνο στη Μαρία (Λουκ. 1:30-31)
Ενώ λοιπόν ο Ματθαίος μας πληροφορεί πως ο άγγελος παρουσιάστηκε στον Ιωσήφ, ο Λουκάς μας ενημερώνει πως αυτός παρουσιάστηκε στη Μαρία. Φυσικά δεν μπορεί πάλι να είναι και τα δύο σωστά, οπότε ένας απ’ αυτούς τους δύο κάνει λάθος. Οι χριστιανοί συχνά, προσπαθώντας να γεφυρώσουν τις αντιφάσεις, προβαίνουν σε σύνθεση των ευαγγελίων: «Ο άγγελος παρουσιάστηκε και στους δύο» λένε. «Απλά ο Λουκάς μας περιγράφει την επίσκεψή του στη Μαρία ενώ ο Ματθαίος την επίσκεψή του στον Ιωσήφ». Βέβαια, από το ευαγγέλιο του κάθε ευαγγελιστή δεν προκύπτει κάτι τέτοιο. Ο καθένας είναι σαφής ως προς αυτό που περιγράφει. Αν ο Ματθαίος πίστευε ή/και γνώριζε πως ο άγγελος παρουσιάστηκε και στη Μαρία, γιατί δεν το αναφέρει; Γνωρίζει πως μερικά χρόνια αργότερα θα το αναφέρει ο Λουκάς ή κάνει οικονομία στο μελάνι;
Μπορεί οι αυθαίρετες ερμηνείες και οι δικαιολογίες των απολογητών να μην έχουν ούτε θεολογική ούτε καν λογική βάση, αλλά ομολογουμένως είναι αρκούντως διασκεδαστικές.
Στο θέμα της αναγγελίας της σύλληψης του Ιησού, οι ευαγγελιστές, εκτός από το πρόσωπο στο οποίο παρουσιάζεται ο άγγελος, διαφωνούν και ως προς το χρόνο που παρουσιάζεται. Συγκεκριμένα, ο Ματθαίος υποστηρίζει πως ο άγγελος παρουσιάστηκε στον Ιωσήφ μετά τη σύλληψη ενώ ο Λουκάς λέει πως αυτός παρουσιάστηκε στη Μαρία πριν τη σύλληψη.
Απορίας άξιο είναι από πού αντλούν τις πληροφορίες τους και οι δύο ευαγγελιστές, από τη στιγμή που δεν είναι αυτόπτες μάρτυρες των γεγονότων και ειδικά στο ευαγγέλιο του Ματθαίου. Αν υποθέσουμε πως το ευαγγέλιο είναι όντως του Ματθαίου, ο οποίος γνώρισε τον Ιησού στα τριάντα του, πώς γνωρίζει τι είχε ονειρευτεί ο πατέρας του Ιησού τριάντα χρόνια πριν; Μήπως ο Ματθαίος γράφει πάλι τις συνηθισμένες του φαντασιώσεις;
Το θέμα όμως της αναγγελίας από τον άγγελο στη Μαρία ότι θα συλλάβει τον Ιησού έχει ένα σημείο που αξίζει την προσοχή μας: Λέει ο Λουκάς:
«Και εισελθών ο άγγελος προς αυτήν, είπε...» (Λουκ. 1:28)
Το σημείο που μας προβληματίζει είναι εκείνο το «εισελθών προς αυτήν», που βάζει φαρδιά-πλατιά ο Λουκάς. Δεν πρόκειται για δηλωτικό μιας αθώας επίσκεψης. Στην «Αγία Γραφή», όπου χρησιμοποιείται ο συγκεκριμένος όρος, δηλώνει τη γενετήσια πατροπαράδοτη πράξη με την οποία συλλαμβάνουν οι γυναίκες. Την ίδια έκφραση, πάντα με το ίδιο νόημα, τη συναντάμε σε πολλά σημεία της Βίβλου:
«Είπεν δε Ιακώβ τω Λάβαν: άποδος την γυναίκα μου πεπλήρωνται γαρ αι ημέραι μου, όπως εισέλθω προς αυτήν» (Γέν. 29:21)
«Λαβών Λάβαν Λείαν τη θυγατέρα αυτού εισήγαγεν αυτήν προς Ιακώβ και εισήλθεν προς αυτήν ο Ιακώβ» (Γεν. 29:23)
«Εισήλθεν δε προς αυτήν Ιακώβ. Και συνέλαβε Βάλλα η παιδίσκη Ραχήλ και έτεκεν τω Ιακώβ υιον» (Γεν. 30:4-5)
«Εισήλθεν δε προς αυτήν Ιακώβ και συνέλαβε Ζέλφα η παιδίσκη Λεία και έτεκεν τω Ιακώβ υιόν» (Γεν. 30:10)
«....είπεν δε Σάρα προς Άβραμ “Ιδού συνέκλινέ με Κύριος του μη τίκτειν” είσελθε ουν προς την παιδίσκην μου , ίνα τεκνοποιήσωμεν εξ αυτής , υπήκουσε δε Άβραμ της φωνής Σάρας...Και εισήλθε προς Άγαρ και συνέλαβε , και είδεν ότι εν γαστρί έχει» (Γεν. 16:2)
και πολλά άλλα εδάφια, ων ουκ έστι αριθμός, όλα με το ίδιο νόημα.
Το νόημα της φράσης «εισελθών προς αυτήν» είναι φανερό και δεν επιδέχεται αμφισβήτησης ή παρερμηνείας. Αν συνδυάσουμε τη φράση αυτή με τη γενική συμπεριφορά του αγγέλου προς τη Μαρία (η οποία θεωρεί τον ασπασμό του αγγέλου «ποταπό» - ποιός ξέρει πώς έγινε) αλλά και με τη στάση του Λουκά που σε κανένα σημείο του ευαγγελίου του δεν κάνει λόγο για «παρθένο Μαρία» μετά την επίσκεψη του αγγέλου αλλά μιλάει μόνο για Μαρία, οδηγούμαστε στο συμπέρασμα πως ενδεχομένως ο Λουκάς να περιγράφει τη φυσιολογική σύλληψη του Ιησού με τη βοήθεια κάποιου απεσταλμένου του θεού – πιθανώς κάποιου μέλους του ιερατείου - με το όνομα Γαβριήλ ο οποίος «εισήλθεν προς αυτήν» προκειμένου να συλλάβει η Μαρία.
Η Μαρία γνωρίζει ότι θα αντιμετωπίσει πρόβλημα με την εγκυμοσύνη της, από τη στιγμή που δεν προέρχεται από το σύζυγό της, γεγονός που (σύμφωνα με τους άσχετους ευαγγελιστές) θα την οδηγούσε κατ’ ευθείαν στο λιθοβολισμό ή (σύμφωνα με το νόμο των Εβραίων) στο στραγγαλισμό. Μας το επιβεβαιώνει ο Ματθαίος που αναφέρει σχετικά πως:
«πριν έλθουν σε επαφή (ο Ιωσήφ και η Μαρία) βρέθηκε με μωρό από το “Άγιο Πνεύμα”» (Ματθ. 1:18)
Η θεωρία της παρθενογένεσης του Ιησού εφευρέθηκε από τους πρώτους χριστιανούς αντιγράφοντας τους ρωμαϊκούς και παγανιστικούς μύθους (η γέννηση ενός γιου του θεού από παρθένο είναι ρωμαϊκή πρόληψη), για να αλλάξει την άποψη που ήταν ευρέως διαδεδομένη τα πρωτοχριστιανικά χρόνια πως η Μαρία ήταν η μοιχαλίδα σύζυγος ενός ξυλουργού. Η άποψη αυτή αποτυπώνεται καθαρά στο έργο του νεοπλατωνικού φιλόσοφου Κέλσου «Λόγος αληθής ή κατά χριστιανών» (το οποίο εξαφάνισαν οι χριστιανοί, όπως και πολλά άλλα).
Έπειτα, είναι και η στάση της Μαρίας. Ενώ της λέει ο άγγελος (αφού εισήλθε προς αυτήν) πως θα συλλάβει με πνεύμα άγιο, δεν ενημερώνει τον Ιωσήφ. Ο Ιωσήφ διαπιστώνει μόνος του, μετά από μήνες, όταν άρχισαν να φαίνονται τα συμπτώματα της εγκυμοσύνης, πως η Μαρία είναι έγκυος. Η Μαρία δεν του έχει πει τίποτε κι αυτόν τον ζώνουν τα φίδια, καθώς αναρωτιέται πώς έμεινε αυτή έγκυος πριν αυτός την ακουμπήσει (Ματθ. 1:18). Παρ’ όλο που ο άγγελος ήταν σαφής, η Μαρία φαίνεται να ντρέπεται για την εγκυμοσύνη της κι αποφεύγει να το πει στον Ιωσήφ, ο οποίος τελικά το μαθαίνει από κάποιον τρίτο (άλλον άγγελο). Φαίνεται πως και την εποχή εκείνη, ο σύζυγος το μάθαινε τελευταίος.
Γιατί όμως να ντρέπεται η Μαρία να ομολογήσει την κατάστασή της στον σύζυγό της, από τη στιγμή που ο ίδιος ο άγγελος τη βεβαίωσε ότι είχε επιλεγεί από τον ίδιο το Γιαχωβά να γεννήσει το παιδί του; Δεν θα έπρεπε όλο χαρά να αναγγείλει το ευχάριστο γεγονός στον άντρα της; Κι όμως, ο Ιωσήφ δεν μαθαίνει τίποτε από τη Μαρία. Αυτό φαίνεται από το γεγονός πως ο Ιωσήφ δεν είχε ιδέα για το «Πνεύμα Αγίου» που κατέστησε έγκυο τη Μαρία, και αναγκάζεται ο άγγελος να του τα εξηγήσει στον ύπνο του (Ματθ. 1:20). Για να καταλάβει όμως ο Ιωσήφ ότι η Μαρία ήταν έγκυος, σημαίνει πως είχε περάσει τουλάχιστον ένα χρονικό διάστημα πέντε-έξι μηνών, οπότε άρχισε να φαίνεται η εγκυμοσύνη. Έξι μήνες και η Μαρία δεν του έχει πει τίποτε απολύτως. Παράξενη πραγματικά συμπεριφορά από κάποιαν που υποτίθεται ότι την έχει διαλέξει ο θεός.
Εφόσον όμως η όλη ιστορία της σύλληψης του Ιησού βασίζεται σε όνειρα και σε αγγέλους, γιατί να δώσει κανείς περισσότερη σημασία και πιστοποιητικά αξιοπιστίας σ’ αυτήν απ’ ό,τι θα έδινε σε μια παρόμοια ιστορία που οδηγούσε στην ίδια ακριβώς κατάσταση στην οποία βρέθηκαν οι μητέρες άλλων θεών προγενέστερων του Ιησού; Γιατί για παράδειγμα η μητέρα του Μίθρα δεν μπορούσε να γεννήσει ένα θεό χωρίς σεξουαλική πράξη και μπορούσε να το κάνει η Μαρία (που στο κάτω-κάτω έχουμε και την ύποπτη «είσοδο προς αυτήν» του αγγέλου);
Δεν θα πρέπει φυσικά να ξεχνάμε το βασικό ερώτημα που προκύπτει από την παράθεση των δύο γενεαλογιών από τους ευαγγελιστές όσο και από την παράθεση από τους ίδιους της «θαυματουργής» σύλληψης του Ιησού. Εφ’ όσον και οι δύο αναγνωρίζουν ευθέως πως ο Ιησούς κατάγεται απ’ ευθείας από το θεό και γνωρίζουν τα εβραϊκά έθιμα και νόμους περί καταγωγής, γιατί ιδρώνουν (και ιδρώνουν πολύ) να μας πείσουν πως ο πατέρας του, ο Ιωσήφ, κατάγεται απ’ ευθείας από το Δαβίδ και πως ο Ιησούς έχει τις απαραίτητες προϋποθέσεις να είναι ο Μεσσίας; Εδώ είναι θεός ο ίδιος, ανώτατος απ’ όλους τους Μεσσίες μαζί. Δεν γνωρίζουν πως ο Ιησούς με τον Ιωσήφ δεν έχουν καμία σχέση; Δεν γνωρίζουν πως μόνον ο φυσικός γιος του Ιωσήφ θα μπορούσε να κληρονομήσει τη βασιλική καταγωγή του πατέρα του; Μήπως τελικά οι ευαγγελιστές πιστεύουν πως ο Ιησούς είναι ο φυσικός γιος του Ιωσήφ και πως συνελήφθη με απολύτως φυσικό τρόπο και όλα αυτά που αναφέρονται σε «αγγέλους» που εισέρχονται προς τη Μαρία, σε «αγγέλους» που εμφανίζονται στον ύπνο του Ιωσήφ και σε συλλήψεις χωρίς επαφή είναι μεταγενέστερες προσθήκες;
Η ιδέα της μεταγενέστερης πρόσθεσης της ιδέας της παρθενογένεσης του Ιησού υποστηρίζεται και από το υπόλοιπο του ευαγγελίου. Ενώ τα πρώτα κεφάλαια του Λουκά και του Ματθαίου υποστηρίζουν πως τόσο ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, όσο και η μητέρα του Ελισάβετ αλλά και η Μαρία αναγνωρίζουν την μεσσιανικότητα του Ιησού, παρακάτω, στο κεφάλαιο 11:2-3 του Ματθαίου και στο 7:19-20 του Λουκά βλέπουμε πώς ο Ιωάννης είχε τις αμφιβολίες του σχετικά με τη θεϊκότητα του Ιησού. Ακόμη κι ο Ιωάννης στο ευαγγέλιό του μας πληροφορεί πως ούτε τα αδέλφια του δεν πίστευαν σ’ αυτόν:
«ουδέ γαρ οι αδελφοί αυτού επίστευον εις αυτόν» (Ιωάν. 7:5)
Είναι δυνατόν να πιστέψει κανείς πως η μητέρα του Ιησού θα άφηνε τα υπόλοιπα παιδιά της στην άγνοια σχετικά με την θεϊκή καταγωγή του αδελφού τους; Είναι δυνατόν να πιστέψει κανείς πως η Μαρία θα ξεχνούσε όλα εκείνα τα θαυμαστά που είχαν γίνει σχετικά με τη σύλληψη του Ιησού και θα συντασσόταν με το πλήθος που κρατούσαν τον Ιησού γιατί θεωρούσε ότι ήταν «εκτός ελέγχου»;
Πολλοί μελετητές, ακόμη και χριστιανοί θεολόγοι θεωρούν πως τα πρώτα κεφάλαια του Λουκά προστέθηκαν εκεί πολύ μετά τη συγγραφή του ευαγγελίου του, όπως για παράδειγμα ο Arthur Wright, θεολόγος και ιερέας, που θεωρεί πως το πρώτο, το δεύτερο και το μισό από το τρίτο κεφάλαιο του ευαγγελίου του Λουκά δεν υπήρχαν στο αρχικό κείμενο και αποτελούν μεταγενέστερες προσθήκες (A. Wright, “Some New Testament problems”, 2008, σελ. 14).
ΔΕΣ:
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου