Σάββατο 7 Μαρτίου 2015

Μακεδόνας βασιλεύς και φαραώ

Αποτέλεσμα εικόνας για πτολεμαιοσ σωτηρ
Σαν πρωτεύουσα της Αιγύπτου των Λαγιδών η Αλεξάνδρεια ταυτίζεται με τον βασιλιά και ο βασιλιάς παίρνει τις πραγματικές του διαστάσεις στην Αλεξάνδρεια, όπου, περισσότερο από οπουδήποτε αλλού, ενσαρκώνει την ελληνομακεδονική παρουσία στην Αίγυπτο.

Εκεί μένουν οι Πτολεμαίοι και η Αυλή. Με τη λέξη αυλή εννοείται ταυτόχρονα ο βασιλικός θεσμός, το περιβάλλον του ηγεμόνα και οι επίσημοι χώροι, όπου εκδηλώνεται η εξουσία· από τ’ άλλο μέρος ο όρος (τα) βασίλεια θυμίζει με περισσότερη ακρίβεια τον χώρο των ανακτόρων, που πιάνει μια μεγάλη συνοικία της χερσονήσου Λοχιάδας προς το εσωτερικό της πόλης.

Ο Πτολεμαίος είναι μαζί βασιλιάς Μακεδόνας και φαραώ. Μολονότι η εξουσία του είναι διττή, με την παραπάνω έννοια, ο Λαγίδης ηγεμόνας μένει ξένος απέναντι στον χιλιόχρονο πολιτισμό των αιγυπτιακών του κτήσεων.

Υιοθετεί, βέβαια, τους τίτλους και τα βασιλικά σύμβολα των φαραώ. Στην Αλεξάνδρεια όμως, που είναι περισσότερο ελληνική παρά αιγυπτιακή, εκδηλώνονται με δύναμη οι ελληνομακεδονικές του ρίζες, όπως θυμίζει ο Παυσανίας: «Γιατί στους βασιλιάδες της Αιγύπτου άρεσε να ονομάζονται Μακεδόνες, όπως ήταν πραγματικά».

Αυτές τις μακεδονικές ρίζες θυμίζει το ίδιο το όνομα των ηγεμόνων, Πτολεμαίος, που μεταβιβάζεται αμετάβλητο από τον γιο του Λάγου, ιδρυτή της δυναστείας, ως τον δέκατο πέμπτο και τελευταίο με αυτό το όνομα, τον Πτολεμαίο Καισαρίωνα, γιο της Κλεοπάτρας Ζ΄ και του Καίσαρα.

Ο Πτολεμαίος, ο γιος του Λάγου, ανήκει στη μακεδονική δυναστεία. Απόγονος, από τη μητέρα του, του μεγάλου βασιλιά Αμύντα Α΄, επικαλείται, καθώς οι πρόγονοί του, τον θεϊκό Ηρακλή.

Στη Μακεδονία, καθώς ήταν ένας από τους ακόλουθους της Αυλής, έκανε παρέα δίχως άλλο με τον Αλέξανδρο –είχαν την ίδια ηλικία και– πήρε μέρος δίπλα του στις πρώτες ηπειρωτικές εκστρατείες, πριν να μπλεχτεί στη μεγάλη ασιατική περιπέτεια.

Ο άντρας, αποτραβηγμένος και σταθερός, αληθινός στρατιωτικός, δεν διακρίθηκε με καμιά λαμπρή πράξη στη διάρκεια της κατάκτησης. Ωστόσο ήταν παρών, όταν μοιράζονταν τα εδάφη, που υποτάχτηκαν στον νόμο του Αλεξάνδρου. Από τους συγγενείς του Αλεξάνδρου θα είναι ο τελευταίος που θα επιζήσει.

Με τον θάνατο του Αλεξάνδρου παίρνει την Αίγυπτο στο μοίρασμα των εδαφών, που κατακτήθηκαν από τον ελληνομακεδονικό στρατό.

Ο Πτολεμαίος ονομάστηκε σατράπης της Αιγύπτου το 322 και πήρε τον τίτλο βασιλεύς το 305 π.Χ. κατά την επέτειο του θανάτου του Μεγάλου Αλεξάνδρου αρχίζοντας τη βασιλεία του από τη θλιβερή αυτή ημερομηνία. Βρίσκεται στην αρχή μιας μακριάς σειράς, που σβήνει μετά την καταστροφή του Ακτίου, το 30 π.Χ.

Μέσα στην πρωτεύουσα η εκλογή του ηγεμόνα φαίνεται πως επικυρωνόταν από τη Συνέλευση των Μακεδόνων, εμπνευσμένη πλασματικά από τον τρόπο εκλογής στην αυλή της Μακεδονίας. Μια επικύρωση περισσότερο τυπική, δίχως άλλο, παρά πραγματική.

Ωστόσο οι προσωπικές και θρησκευτικές διαστάσεις της βασιλείας των Λαγιδών, το ανέβασμα των δυναστικών λατρειών και η επίδραση της περσικής και της αιγυπτιακής μοναρχίας της δίνουν μια μορφή εντελώς ειδική.

Αν από το τέλος του 3ου αιώνα π.Χ. η πάλη για την εξουσία απασχολεί την πολιτική σκηνή στην Αλεξάνδρεια και στα εδάφη, που βρίσκονται κάτω από τον έλεγχο των Λαγιδών, η διαδοχή στον θρόνο παραμένει οικογενειακή υπόθεση, που μερικές φορές ρυθμίζεται μέσα στο σόι.

Το όνομα του βασιλιά ακολουθείται από επίθετα που εξυμνούν τα χαρίσματά του: Ο Πτολεμαίος ο Α΄ είναι «Σωτήρ», ο Πτολεμαίος Β΄ «Ευεργέτης». Άλλα χαρακτηριστικά επίθετα μαρτυρούν την εσωτερική δομή της διαδοχής: ο Πτολεμαίος Β΄ είναι αυτός «που αγαπά την αδερφή του» (ή τον αδερφό του), «Φιλάδελφος», τίτλος που αναφέρεται στη συμβασιλεία ενός αδερφού και μιας αδερφής· ο Πτολεμαίος Στ΄, ακριβώς όπως ο Πτολεμαίος Ι΄, είναι αυτός «που αγαπά τη μητέρα του» (Φιλομήτωρ)· ο τίτλος δείχνει συμβασιλεία μητέρας και γιου.

Ο Μακεδόνας βασιλεύς είναι και βασιλιάς της Αιγύπτου· όσο ζει, ο Μέγας Αλέξανδρος θεωρείται από τους Αιγυπτίους σαν ένας φαραώ και μετά τον θάνατό του οι Πτολεμαίοι υιοθετούν τη φαραωνική διατύπωση του τίτλου· αυτή αποτελείται από πέντε ονόματα, πριν από τα οποία μπαίνει ένας ειδικός τίτλος: «Ώρος», «(Κύριος) των δυο θεαινών», «Χρυσός Ώρος», «Βασιλιάς της Άνω και Κάτω Αιγύπτου», και «Γιος του Ρα».

Καθένα από τα πέντε ονόματα έχει μια ξεκάθαρη θεολογική εμβέλεια. Παρά την απουσία ασφαλών πιστοποιητικών για τις τελετές ενθρόνισης πριν από τον Πτολεμαίο Ε΄ Επιφανή, είναι πάρα πολύ πιθανό πως οι πρώτοι Πτολεμαίοι έλαβαν «κατοχή του θρόνου» και στέφθηκαν φαραώ στη Μέμφιδα.

Αλλά η αιγυπτιακή έκφραση της βασιλείας και των τυπικών της ασκείται προπάντων στην επαρχία. Στην Αλεξάνδρεια ο φαραώ μένει στη σκιά του Μακεδόνα βασιλιά.

Η γέννηση του Περσέα

Αποτέλεσμα εικόνας για Η γέννηση του ΠερσέαΜια φορά και έναν καιρό, τα πολύ παλιά τα χρόνια, στην ωραία και καλή πόλη του Άργους ήταν ένας ισχυρός βασιλιάς, ο Ακρίσιος.

Ήταν δυο αδέλφια δίδυμα, αυτός και ο Προίτος, που τσακώνονταν πριν ακόμα γεννηθούν, μέσα στην κοιλιά της μητέρας τους της Αγλαΐας, χτυπιόντουσαν και αμφισβητούσε ο ένας τον άλλο, όπως θα έκαναν τελικά και σε όλη τους τη ζωή. Συγκεκριμένα μάλιστα, έμελλε να συγκρουστούν για την εξουσία στην πλούσια κοιλάδα της Αργολίδας.

Τελικά, ο ένας βασίλεψε στο Άργος, ο άλλος, ο Προίτος, στην Τίρυνθα. Ο Ακρίσιος είναι λοιπόν ο βασιλιάς του Άργους. Στενοχωριέται που δεν έχει παιδί αρσενικό. Όπως συνηθίζεται, πηγαίνει να συμβουλευτεί το μαντείο των Δελφών αν θα αποκτήσει κληρονόμο και τι πρέπει ενδεχομένως να κάνει για να τον αποκτήσει.

Ως συνήθως, το μαντείο δεν απαντάει στην ερώτησή του, αλλά του λέει ότι ο εγγονός του, ο γιος της κόρης του, θα τον σκοτώσει.

Την κόρη του τη λένε Δανάη. Είναι μια πανέμορφη κοπέλα και ο Ακρίσιος την αγαπάει πολύ, έχει τρομοκρατηθεί όμως με την ιδέα ότι ο εγγονός του πρόκειται να τον σκοτώσει. Τι να κάνει; Η μία λύση που σκέφτεται είναι να τη φυλακίσει.

Πράγματι, είναι στη μοίρα της Δανάης να είναι συχνά φυλακισμένη. Ο Ακρίσιος χτίζει μια υπόγεια χάλκινη φυλακή, προφανώς στην αυλή του παλατιού του, όπου κλείνει τη Δανάη μαζί με μια γυναίκα για να την υπηρετεί και τις κλειδαμπαρώνει και τις δυο.

Ο Δίας όμως, ψηλά από τον ουρανό, είδε τη Δανάη, στο άνθος της νιότης και της ομορφιάς της, και την ερωτεύτηκε.

Την εποχή που μιλάμε, η μοιρασιά ανάμεσα στους θεούς και τους θνητούς έχει γίνει πια. Έχουν ξεχωρίσει λοιπόν, η απόσταση που τους χωρίζει όμως δεν είναι και πολύ μεγάλη και οι θεοί μπορούν και ρίχνουν πού και πού καμιά ματιά από ψηλά, από την κορυφή του Ολύμπου και τον λαμπερό αιθέρα, στις όμορφες θνητές.

Βλέπουν τις κόρες της Πανδώρας, την οποία έστειλαν στους ανθρώπους και ο Επιμηθέας έκανε το λάθος και την έβαλε στο σπίτι του. Τις βρίσκουν υπέροχες. Όχι πως οι θεές δεν είναι όμορφες, ίσως όμως οι θεοί βρίσκουν στις θνητές κάτι που δεν έχουν οι θεές.

Ίσως την εύθραυστη ομορφιά τους ή το γεγονός ότι δεν είναι αθάνατες και οι θεοί πρέπει να τις κορφολογήσουν όσο βρίσκονται ακόμα στην ακμή της νιότης και της γοητείας τους.

Ο Δίας ερωτεύεται τη Δανάη και χαμογελάει όταν βλέπει ότι ο πατέρας της την έχει κλείσει στην υπόγεια χάλκινη φυλακή. Γίνεται χρυσή βροχή, κατεβαίνει και πλαγιάζει δίπλα της. Στη φυλακή αυτή εμφανίζεται ως θεός, παίρνοντας ανθρώπινη μορφή, μία και μοναδική φορά.

Ο Δίας σμίγει λοιπόν με τη Δανάη με άκρα μυστικότητα. Η Δανάη περιμένει παιδί, ένα αγόρι που το λένε Περσέα. Η περιπέτειά της παραμένει μυστική, έως ότου μια μέρα ο Περσέας, ζωηρό μωρό, βάζει τέτοια κλάματα, που ο Ακρίσιος, περαστικός από την αυλή, ακούει έναν παράξενο θόρυβο από τη φυλακή όπου έχει κλείσει την κόρη του.

Ο βασιλιάς ζητάει να τη δει. Τους ανεβάζει όλους απάνω, ανακρίνει τη βάγια και μαθαίνει ότι κάτω υπάρχει ένα αγοράκι. Τον πιάνει τρόμος και μανία μαζί, καθώς θυμάται τον χρησμό του μαντείου των Δελφών. Σκέφτεται ότι η δούλα έμπασε κάποιον στα κρυφά για τη Δανάη.

Ανακρίνει την κόρη του: «Ποιος σου σκάρωσε το παιδί; - Ο Δίας».

Ο Ακρίσιος δεν πιστεύει λέξη. Διώχνει πρώτα τη δούλα που είχε γίνει βάγια, για την ακρίβεια τη θυσιάζει στον εφέστιο βωμό του Δία. Τη Δανάη και το παιδί, όμως, τι να τους κάνει;

Ο πατέρας δεν μπορεί να λερώσει τα χέρια του με το αίμα της κόρης και του εγγονού του. Αποφασίζει να τους φυλακίσει και πάλι.

Φωνάζει έναν μαραγκό πολύ άξιο, πολύ επιδέξιο, ο οποίος φτιάχνει μια κιβωτό και τους βάζει μέσα και τους δυο, τη Δανάη και τον Περσέα. Αφήνει τους θεούς να μεριμνήσουν πώς θα ρυθμίσουν το ζήτημα. Αυτή τη φορά όμως δεν τους ξεφορτώνεται κλείνοντάς τους στο υπόγειο του σπιτιού του.

Κλειδώνει την κόρη και τον γιο της στην κρύπτη αυτή και τους αφήνει να πλανηθούν στους υδάτινους ορίζοντες. Πράγματι, η κιβωτός αρμενίζει στη θάλασσα και φτάνει στις ακτές ενός μικρού και φτωχού σχετικά νησιού, στη Σέριφο.

Ένας ψαράς, από βασιλική γενιά όμως, ο Δίκτυς, πιάνει στα δίχτυα του την κιβωτό. Την ανοίγει και βλέπει τη Δανάη και το παιδί της.

Γοητεύεται και αυτός από την ομορφιά της Δανάης, παίρνει τη γυναίκα και τον γιο της στο σπίτι του και τους συμπεριφέρεται όπως στην οικογένειά του. Κρατάει μαζί του τη Δανάη, της φέρεται με σεβασμό και μεγαλώνει τον Περσέα σαν να ήταν γιος του.

ΕΛΛΑΣ, ΕΛΛΗΝΕΣ, ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑ

Άνθρωπος ονομάζεται η ύπαρξη που τοποθετεί πάνω απ’ αυτή κάποιον θεό. Έλληνας ονομάζεται ο άνθρωπος που τοποθετεί πάνω απ’ τους θεούς την Ελευθερία.
Όλοι οι λαοί έχουν μια εθνική παρακαταθήκη: την Ελευθερία· οι Έλληνες όμως έχουν και δεύτερη: τον ορθό Λόγο.

Πλάι στο μνημείο των πεσόντων στήνουν την Ακαδημία.

Ο Έλληνας που αγκαλιάζει μ’ αγάπη την προγονική του κληρονομιά, δεν γυρίζει πίσω· γυρίζει μπροστά.
Οι σημερινοί Έλληνες είναι οι κλειδοκράτορες του αρχαίου τους πολιτισμού, που έχασαν τα κλειδιά (και κάποιοι απ’ αυτούς τ’ αναζητάνε έξω απ’ την Ελλάδα).
Η Ελλάδα δεν είναι πατρίδα· είναι νοοτροπία.
Οι Έλληνες έχουν ιδιαίτερη ευαισθησία στο φως του Λόγου. Γιατί η φύση τούς μαθαίνει να βιώνουν το φως και η ιστορική τους παράδοση να βιώνουν τον Λόγο.
Το ηθικό δώρο της Ελλάδας στην ανθρωπότητα είναι: η «έλλογη αρετή». Το αισθητικό της δώρο είναι η «έλλογη τέχνη» και το γνωσιολογικό της δώρο, η «έλλογη αλήθεια».
Σε εποχές που οι λαοί δεν είχαν να επιδείξουν παρά μια τελειότατη Ατέλεια, οι Έλληνες πέτυχαν μια ατελή Τελειότητα.
Για τους Έλληνες, η δυστυχία μέσα στη γνώση στάθηκε πιο επιθυμητή από την ευτυχία μέσα στην άγνοια.
Υπάρχει ένας σκόπελος στη σύγχρονη παγκόσμια διανόηση: ότι πάντα κάποιος αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος προηγήθηκε σ’ οτιδήποτε «νέο» προσκομίσει.
Τους σοφούς προγόνους μας, οι ξένοι τους κάνουν συνείδηση· εμείς τους κάνουμε αγάλματα.
Αυτός ο πάσσαλος που βάζει ο ισχυρός στο δεντράκι της ελευθερίας του αδύνατου για να το προστατέψει, έρχεται μέρα που αν δεν βγει, εμποδίζει την ανάπτυξή του.
Έλληνας λέγεται όποιος προσπέρασε αδιάφορος την ευτυχία, στον νου του μόνον έχοντας Ελευθερία.
Με μέτρο τους προγόνους μας μετράμε το ανάστημά μας και το βρίσκουμε μικρό. Μα δεν εγκαταλείπουμε αυτό το μέτρο (και δεν καταδεχόμαστε άλλο) γιατί αυτή η επίγνωση της μικρότητάς μας γίνεται αφορμή ύψους.
Μόνον ένας Έλληνας μπορεί να συνδυάσει αρμονικά την απαισιοδοξία της σκέψης με την αισιοδοξία της θέλησης.

H Μεγάλη Άρκτος

Αν κοιτάξουμε το βράδυ προς τον Βορρά, θα βρούμε εύκολα τον αστερισμό της Μεγάλης Άρκτου. Ο αστερισμός αυτός θα είναι η αφετηρία των αναζητήσεών μας. Αποτελείται συνολικά από 138 άστρα (2ου-6ου μεγέθους).

Τη Μεγάλη Άρκτο θα την αναγνωρίσουμε εύκολα από τα 7 λαμπρότερα άστρα της, που αν τα ενώσουμε με νοητές γραμμές σχηματίζουν ένα σχήμα σαν κατσαρόλα. Από τα 7 λαμπρότερα άστρα της, τα 4 σχηματίζουν ένα τετράπλευρο, το σώμα της Άρκτου, και τα υπόλοιπα 3 την ουρά της.

Ο αστερισμός της Μεγάλης Άρκτου είναι ο σπουδαιότερος αστερισμός του βόρειου ημισφαιρίου, γνωστός από την αρχαιότητα. Πολλοί λαοί την ονομάζουν Άμαξα, γιατί τα 4 άστρα της αποτελούν το αμάξι και τους τροχούς του, ενώ τα άλλα τρία το τιμόνι ή τα άλογα.

Πάνω στο προτελευταίο άστρο της ουράς της, το Μιζάρ, βρίσκεται ένα μικρό άστρο 4ου μεγέθους, που εχρησιμοποιείτο στην αρχαιότητα, για να ελέγχουν οι αξιωματικοί αν οι στρατιώτες τους έβλεπαν καλά. Ονομάζεται Αλ-Σαϊδάκ, Αλκόρ ή Δοκιμή, και όποιος το διακρίνει καλά μπορεί να πει ότι διαθέτει καλή όραση.

Θεωρείται ο αναβάτης του αλόγου που αντιπροσωπεύει ο Μιζάρ, γι΄αυτό ο Αλκόρ ονομάζεται ακόμα: Ιππέας ή Ταχυδρόμος.

Τη Μεγάλη Άρκτο ο Όμηρος την ονομάζει και Ελίκη, λόγω της συνεχούς περιστροφής της γύρω από τον Βορρά, ενώ οι Ρωμαίοι την ονόμαζαν Άροτρο, και τα 7 άστρα που την αποτελούν Επτά Βόες. Από αυτούς πήρε και το όνομά του ο γειτονικός αστερισμός του Βοώτη (ο βοσκός των βοδιών).

Ακόμα, από τη λατινική τους μετάφραση «σέπτεμ τριόνες» (επτά βόδια) προήλθε η λατινική ονομασία του Βορρά, μια και βρίσκονται κοντά σ’ αυτόν.

Εκτός των προηγουμένων, η Μεγάλη Άρκτος έχει και πολλές άλλες λαϊκές ονομασίες. Έτσι, στον Μεσαίωνα ονομαζόταν Άμαξα του Δαβίδ και Κιβωτός του Νώε, ενώ ο Σίλλερ την ονομάζει Πλοιάριο του Αγίου Πέτρου.

Ο λαός μας την ονομάζει ακόμα: Αναποδοκάραβο, Κάραβο, Αλέτρι, Αλετροπόδι, Συμπεθεριό, Κλέφτη, Εφτά Αδέλφια και Χορό των Εφτά Παρθένων.

Μυθολογία

Η πλούσια σε φαντασία ελληνική μυθολογία συνδέει τη Μεγάλη Άρκτο με την ερωτική δραστηριότητα του σκανταλιάρη Δία.

Ο Δίας, λοιπόν, έβαλε στο μάτι την πανέμορφη Νύμφη Καλλιστώ, τη μονάκριβη κόρη του Λυκάονα, βασιλιά της Αρκαδίας με τους 50 γιους. Η Καλλιστώ από την ερωτική της σχέση με τον Δία γέννησε τον ήρωα Αρκάδα, γενάρχη των Αρκάδων.

Η παράνομη αυτή σχέση προκάλεσε, όπως ήταν επόμενο, τη ζήλια και την οργή της θεάς Ήρας. Έτσι, για να εκδικηθεί, μεταμόρφωσε την πεντάμορφη Καλλιστώ σε αρκούδα, το πιο άσχημο ζώο του ζωικού βασιλείου.

Η κακομοίρα η Καλλιστώ, μεταμορφωμένη σε αρκούδα, περιπλανιόταν χρόνια μέσα στα πυκνά δάση της Αρκαδίας, ώσπου κάποτε συνάντησε, παλικάρι πια, τον γιο της τον Αρκάδα, που κυνηγούσε άγρια ζώα στο δάσος.

Η Καλλιστώ επηρεασμένη από τη μητρική της αγάπη, ξεχνώντας ότι ήταν αρκούδα, έτρεξε να τον αγκαλιάσει. Ο Αρκάδας, όμως, όπως ήταν επόμενο, δεν αναγνώρισε τη μάνα του. Βλέποντας μια αρκούδα να του επιτίθεται, σήκωσε το δόρυ του να τη σκοτώσει.

Ο πανταχού παρών, όμως, Δίας, για να προλάβει τη μητροκτονία, μεταμόρφωσε και τον Αρκάδα σε Άρκτο. Μόνο τότε το μικρό αρκουδάκι αναγνώρισε τη μάνα του και έτρεξε χαρούμενο να κυλιστεί στα πόδια της.

Ο παντοδύναμος Δίας, για να τους γλιτώσει μια και καλή από την οργή της Ήρας, έστειλε και τους δύο στον ουρανό και τους έκανε αστερισμούς, για να χαίρονται εκεί αιώνια τις νύχτες ο ένας κοντά στον άλλο.

Η μητέρα έγινε ο αστερισμός της Μεγάλης Άρκτου, η κορωνίδα του βόρειου ημισφαιρίου του ουρανού, και ο γιος της, ο Αρκάδας, ο αστερισμός της Μικρής Άρκτου.

Η ζήλια, όμως, της Ήρας δεν σταμάτησε εδώ. Αφού έκανε μια ζωηρή σκηνή ζηλοτυπίας στον πονηρούλη Δία, θυμωμένη πολύ από τη μεγάλη τιμή που έκανε στη φίλη του και τον γιο τους, έστειλε τη Θέτιδα να διατάξει τον Ωκεανό, που αντιπροσώπευε τον ουρανό, να μην επιτρέψει ποτέ στους αστερισμούς αυτούς να βρουν ξεκούραση στους κόλπους του.

Απαγόρευσε, λοιπόν, στους δύο εχθρούς της να ανατέλλουν και να δύουν, για να μη λούζονται ποτέ στα υγρά βασίλεια του Ωκεανού και να ξεκουράζονται. Έγιναν, δηλαδή, αειφανείς αστερισμοί.

Έτσι, οι δύο Άρκτοι από τότε ουδέποτε ξεκουράζονται, ενώ τους καταδιώκει συνεχώς ο Αρκτούρος, ο επικεφαλής των Θηρευτικών Κυνών.

Η ονομασία της Μεγάλης Άρκτου συνδέεται με έναν αρχαϊκό αρκαδικό μύθο. Στη Μαντινεία της Αρκαδίας υπάρχει η εξής παράδοση:

«Στους αρχαϊκούς χρόνους ο ουρανός ήταν κολλημένος με τη Γη, γυάλινος αλλά μεριές μεριές μαλακός. Κάποιοι κυνηγοί σκότωσαν σε ένα κυνήγι μιαν αρκούδα και κάρφωσαν το αρκουδοτόμαρο στον ουρανό. Έτσι, σχηματίστηκε η Μεγάλη Άρκτος, και τα καρφιά έγιναν τα άστρα της».

Το Μυστικό της Νίκης: Ένα βίντεο που πρέπει να δείτε με το παιδί σας

Η Νίκη έχει ένα μυστικό: Ένα άτομο από το οικείο περιβάλλον της θέλει να τη βλάψει. Την επίμαχη στιγμή, όμως, η Νίκη ξέρει τι πρέπει να κάνει για να προστατεύσει τον εαυτό της, γιατί γνωρίζει τον κανόνα του εσώρουχου. Το δικό σας παιδί γνωρίζει αυτόν τον κανόνα; Αν όχι, τότε αφιερώστε μερικά λεπτά για να παρακολουθήσετε μαζί το παρακάτω animation.

«To Μυστικό της Νίκης» είναι μια ιστορία κινουμένων σχεδίων (3D animation video), με ελληνικούς χαρακτήρες, που δημιουργήθηκε στο πλαίσιο της καμπάνιας "ΕΝΑ στα ΠΕΝΤΕ" του Συμβουλίου της Ευρώπης για την πρόληψη της παιδικής σεξουαλικής κακοποίησης. Η επίσημη πρώτη δωρεάν κυκλοφορία του DVD έγινε σε εκδήλωση στο Μακεδονία Παλλάς, την περασμένη Κυριακή, από τη συντονίστρια της καμπάνιας στην Ελλάδα, Έλενα Ράπτη.

«Πρόκειται για μια παραγωγή που έχει στόχο να ενημερώσει και να ευαισθητοποιήσει την ελληνική κοινωνία και να φτάσει σε γονείς και παιδιά σε ολόκληρη τη χώρα» εξήγησε η κ. Ράπτη. «Ηρωίδα της ταινίας είναι η Νίκη, μία μαθήτρια Δημοτικού την οποία επισκέπτεται στο σπίτι της ένας 'φίλος', όπως τον αποκαλούμε στην ιστορία, θέλοντας να τονίσουμε το γεγονός ότι τα περισσότερα περιστατικά σεξουαλικής κακοποίησης έχουν δράστες πρόσωπα από το φιλικό περιβάλλον των γονιών» πρόσθεσε η κ. Ράπτη, προσθέτοντας ότι όταν ο «φίλος» προτείνει στο κοριτσάκι να το αγγίξει στο εσώρουχο, αυτό αρνείται γνωρίζοντας τον κανόνα.

«Τότε, ο 'φίλος' συρρικνώνεται και φεύγει και το κοριτσάκι δέχεται την επίσκεψη μιας νεράιδας, στην οποία αφηγείται ό,τι έχει συμβεί, ενθαρρύνοντας με αυτόν τον τρόπο τα παιδιά να μιλάνε για τέτοια περιστατικά» τόνισε η συντονίστρια της καμπάνιας.
Δείτε το animation:
 

Ένα συγκλονιστικό βίντεο της σύγχρονης σκλαβιάς

slaveheroΗ φωτογράφος Λίσα Κριστίν έχει ταξιδέψει ανά τον κόσμο, καταγράφοντας την αβάσταχτα σκληρή πραγματικότητα της σύγχρονης σκλαβιάς. Με τις φωτογραφίες της προσπαθεί να ρίξει φως στηv συμφορά 27 εκατομμυρίων σκλαβωμένων ψυχών παγκοσμίως. Παράλληλα προσπαθεί να φωτίσει και να αφυπνίσει και τις δικές μας συνειδήσεις.
Γιατί για όσο χρονικό διάστημα σαν ανθρωπότητα θα επιτρέπουμε τέτοια φαινόμενα και δεν θα παλέυουμε με όλες μας τις δυνάμεις για την εξάλειψή τους, δεν πρόκειται να έχουμε καμία εξέλιξη και πρόοδο. 
 
Αγάπα τον άνθρωπο, όχι από δεοντολογία ή κατ' επιταγή. Αγάπα τον άνθρωπο, αδιαφορών αν αυτός σε αγαπά, σε μισεί ή σε περιφρονεί. Στο πρόσωπο του κάθε ανθρώπου να βλέπεις επαναλαμβανόμενη την δική σου υπόσταση. Σεβάσου πάντοτε οποιονδήποτε άνθρωπο, αγαθό ή κακό, πεπαιδευμένο ή άξεστο, γιατί είναι μια αξία της Φύσεως που εργάσθηκε επί πολλούς αιώνες για την ανθρώπινη οντότητα. Η οντότητα αυτή έχει λανθάνοντες τους Νόμους της αρετής και της Σοφίας. Βοήθησε τον εσύ με την αγάπη σου και το ενδιαφέρον σου για να τους εκδηλώσει έντονα. Χτύπα και καυτηρίαζε την κακία και την αγνωσία. Σεβάσου όμως τον άνθρωπο, κάθε άνθρωπο, γιατί και αυτός προορίζεται να γίνει μια ημέρα θεία ύπαρξη. Δείχνε πάντα ανεξάντλητη επιείκεια και ανοχή.... Αγάπα κάθε πνοή, κάθε συνείδηση υπανθρώπινη, ανθρώπινη και υπερανθρώπινη για να αισθανθείς και συ τις περιπτύξεις και την θέρμη της παγκόσμιας αγάπης. Για να γίνεις ελεύθερος, να αναγνωρίζεις και στον άλλο το δικαίωμα να γίνει και αυτός ελεύθερος. Βοήθησε πάντοτε να απολαύσουν και οι άλλοι την οικονομική, την κοινωνική και την πνευματική ελευθερία και να μπουν στην τροχιά του Φυσικού Νόμου και στον κύκλο της παγκόσμιας αρμονίας. Να είσαι δίκαιος, δηλαδή αναγνώριζε και σεβάσου τα δικαιώματα που έχει κάθε ύπαρξη, η οποία είδε το Φως του Ηλίου για να απολαμβάνει την ζωή, να προοδεύει και να εξελίσσεται πνευματικά.
 

Βαφή από νανοσωματίδια αυτοκαθαρίζει κάθε επιφάνεια

Ανθεκτικές επιφάνειες που αυτοκαθαρίζονται, ακόμα και αν γρατζουνιστούν, μπορεί να δημιουργήσει μια νέα βαφή, η οποία μπορεί να επικαλύψει διάφορες τόσο μαλακές, όσο και σκληρές επιφάνειες (ρούχα, χαρτί, γυαλί, μέταλλα).
 
Η βαφή από νανοσωματίδια διοξειδίου του τιτανίου είναι υδροφοβική (διώχνει γρήγορα το νερό, κρατώντας στεγνή την επιφάνεια), ενώ διατηρεί την αποτελεσματικότητά της ακόμη κι αν εκτεθεί σε λάδι. Ακριβώς επειδή είναι τόσο ανθεκτική, θα μπορούσε να αξιοποιηθεί μελλοντικά σε μια πληθώρα εφαρμογών, από τις βιομηχανίες ένδυσης έως τις αυτοκινητοβιομηχανίες και τα ναυπηγεία.
 
Οι ερευνητές, με επικεφαλής την καθηγήτρια ανόργανης χημείας Κλερ Κάρμαλτ του University College του Λονδίνου, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο «Science», σύμφωνα με το πρακτορείο Reuters και τη βρετανική Indepedent πραγματοποίησαν μια σειρά πειραμάτων, με τα οποία διαπίστωσαν πως τα υλικά που επικαλύπτονται με την εν λόγω βαφή, διώχνουν γρήγορα το νερό από πάνω τους και οι σταγόνες παίρνουν μαζί τους κάθε βρωμιά (σκόνη, βακτήρια κ.α.). Ο αυτοκαθαρισμός λειτουργεί ακόμη κι αν η επιφάνεια χαραχτεί με μαχαίρι ή τριφτεί με γυαλόχαρτο.
 
Το νέο υλικό φέρνει πιο κοντά το όνειρο για αυτοκίνητα που δεν θα χρειάζονται πλύσιμο, πλοία που δεν θα σκουριάζουν, παράθυρα που θα καθαρίζονται από μόνα τους και ρούχα που δεν θα αποκτούν λεκέδες εύκολα. Διάφορες ερευνητικές ομάδες στον κόσμο εργάζονται πάνω σε μια μεγάλη ποικιλία νέων πολλά υποσχόμενων υλικών.
 

Ο Άρης είχε τον δικό του ωκεανό νερού

Το γεγονός αυτό αυξάνει και την πιθανότητα να υπήρχε κάποτε ζωή στον γειτονικό πλανήτη
Ο σημερινός ξερός και σκονισμένος Άρης διέθετε πριν από δισεκατομμύρια χρόνια έναν τεράστιο ωκεανό, που είχε τόσο όγκο νερού όσο ο Αρκτικός ωκεανός στη Γη, ενώ κάλυπτε μια έκταση του «κόκκινου» πλανήτη (19%) μεγαλύτερη από αυτή της Γης που καλύπτει σήμερα ο Ατλαντικός (17%).
Αυτό είναι το εντυπωσιακό συμπέρασμα μιας νέας μελέτης των επιστημόνων της Αμερικανικής Διαστημικής Υπηρεσίας (NASA). Είναι η πρώτη φορά που οι επιστήμονες θεωρούν ότι έχουν πειστικές πλέον ενδείξεις πως κάποτε ένας τεράστιος ωκεανός σκέπαζε περίπου το ένα πέμπτο του Άρη.
Το γεγονός αυτό αυξάνει και την πιθανότητα να υπήρχε κάποτε ζωή στον γειτονικό πλανήτη. Άλλοι πάντως επιστήμονες, εμφανίστηκαν πιο επιφυλακτικοί και ανέφεραν πως, προς το παρόν, μπορεί κανείς να μιλήσει μόνο για υπόθεση και όχι για βεβαιότητα, όσον αφορά την ύπαρξη ενός τόσο μεγάλου ωκεανού.
Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον Τζερόνιμο Βιλανουέβα του Κέντρου Διαστημικών Πτήσεων Γκόνταρντ, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό «Science», εκτιμούν ότι η μεγαλύτερη ποσότητα (γύρω στο 87%) από αυτό το αρειανό νερό χάθηκε στο διάστημα, ενώ το υπόλοιπο 13% βρίσκεται σήμερα με μορφή πάγου στους αρειανούς πόλους.
Οι νέες εκτιμήσεις, βασίζονται στην εξαετή ανάλυση της χημικής «υπογραφής» του νερού στην αραιή ατμόσφαιρα του γειτονικού πλανήτη, με τη βοήθεια των ισχυρότερων τηλεσκοπίων της Γης, όπως το Κεκ στη Χαβάη και το Πολύ Μεγάλο Τηλεσκόπιο του Ευρωπαϊκού Νοτίου Αστεροσκοπείου στη Χιλή.

Εκτιμάται ότι στα «νιάτα» του ο Άρης είχε αρκετό νερό για να καλύψει όλη την επιφάνειά του με ένα στρώμα βάθους 137 μέτρων. Πρόκειται για την μεγαλύτερη εκτίμηση ποσότητας νερού στον Άρη, που έχει γίνει μέχρι σήμερα.
Το πιθανότερο είναι πως αυτός ο υδάτινος όγκος (τουλάχιστον 20 εκατομμύρια κυβικά χιλιόμετρα) σχημάτιζε έναν τεράστιο ωκεανό, ο οποίος καταλάμβανε σχεδόν το ήμισυ του βορείου ημισφαιρίου του πλανήτη, φθάνοντας σε μερικά σημεία να έχει βάθος έως 1,6 χιλιομέτρων.
Η ζεστή και υγρή περίοδος εκτιμάται ότι έλαβε πρόωρο τέλος πριν από περίπου 3,7 δισεκατομμύρια χρόνια (ο πλανήτης δημιουργήθηκε πριν από 4,5 δισ. χρόνια). Παραμένει ασαφές πόσο νερό μπορεί να έχει απομείνει σήμερα κάτω από την επιφάνεια του Άρη. Ερωτηματικό αποτελεί επίσης αν, όσο υπήρχε νερό στον πλανήτη, αναπτύχθηκαν κάποιες μορφές ζωής σε αυτόν (κατά πάσα πιθανότητα μικροοργανισμοί).
Η διαστημοσυσκευή MAVEN της NASA ήδη μελετά την αρειανή ατμόσφαιρα για να φωτίσει το μυστήριο εξαφάνισης του νερού, ενώ το 2018 έχει προγραμματιστεί να φθάσει στον Άρη και η πρώτη αποστολή ExoMars του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαστήματος (ESA).
Το ευρωπαϊκό ρομποτικό ″ρόβερ″ θα ψάξει για ίχνη ζωής, πιθανώς μικρόβια που επιβιώνουν ακόμη στο υπέδαφος. Οι επιστήμονες έχουν ανιχνεύσει μεθάνιο στην αρειανή ατμόσφαιρα και δεν αποκλείουν αυτό να έχει βιολογική προέλευση (από μεθανογόνα βακτήρια).

Η πραγματικότητα, ποια πραγματηκότητα;

Όταν ο Ράσσελ, Βρετανός Φιλόσοφος, συμπέραινε πως η πραγματικότητα δεν είναι αντιληπτή από τον άνθρωπο κατά τρόπο αντικειμενικό, αφού η μέθοδος αντίληψης της, είναι μια νοητική διεργασία που οδηγεί σε μια νοητική αποτύπωση, δεν απείχε πολύ από το να αμφισβητεί αυτό που θεωρείται δεδομένο. Προσπαθώντας να εξηγήσουμε το συλλογισμό του, θα μπορούσε να ειπωθεί πως η πραγματικότητα ενός αντικειμένου π.χ μιας καρέκλας δεν γίνεται αντιληπτή πλήρως, αλλά μόνο στο μέτρο που η απεικόνιση της, σαν μια εγκεφαλική δραστηριότητα οδηγεί σε μια νοητική αποτύπωση, δηλαδή σε ένα νοητικό δημιούργημα.

Στην προκειμένη περίπτωση αυτό που βλέποντάς το, το ονομάζουμε καρέκλα είναι μέσα στο μυαλό μας! Είναι κάτι εσωτερικό.

Έτσι, αν υπήρχαν εξωγήινοι και είχαν διαφορετική εγκεφαλική λειτουργία θα μπορούσαν να αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα ενός αντικειμένου διαφορετικά από εμάς. Αν όμως εξωγήινος και άνθρωπος μπορούσε να χρησιμοποιεί με συνέπεια την δική του αντίληψη για κάθε αντικείμενο και στην προκειμένη περίπτωση για την καρέκλα, με τρόπο που να μπορούν να προβλέψουν και οι δύο πως να καθίσουν και πως να την χρησιμοποιούν, τότε προσεγγίζοντας το θέμα μέσα από την πρακτική του αξία -η οποία έγκειται στην επαλήθευση διαφορετικών νοητικών εικόνων στο φυσικό μας κόσμο -η υποθετική αυτή διαφορά θα αποτελούσε πρόβλημα ακαδημαϊκού χαρακτήρα. Με άλλα λόγια ο καθένας θα είχε ένα μοντέλο νοητικό για το ίδιο αντικείμενο που όμως θα λειτουργούσε με συνέπεια, άσχετα με την αληθινή υπόσταση αντικειμένου, που αποτελείται από απροσδιόριστο αριθμό ατόμων πυρήνων και quark.

Μια καλή συνέχεια στα όσα ήδη έχουν ειπωθεί είναι οι απόψεις που προέρχονται από έναν μεγάλο πρακτικό φιλόσοφο και ερευνητή τον S. Hawkings. Αυτός αναφέρει το παράδειγμα του χρυσόψαρου μέσα στην γυάλα που παρατηρεί τον εξωτερικό κόσμο, θέλοντας προφανώς να οδηγήσει σε παραλληλισμούς που σχετίζονται με την ανθρωπότητα και την γυάλα της γης ή του ήδη γνωστού, χωρικά και υλικά, σύμπαντός μας. 

Το χρυσόψαρο, παρατηρώντας μέσα από την γυάλα τον εξωτερικό κόσμο και τις κινήσεις ενός σώματος αντιλαμβάνεται μια διαφορετική πραγματικότητα από αυτή που αντιλαμβάνεται ένας παρατηρητής εκτός της γυάλας.

Έτσι, ενώ ο παρατηρητής που βρίσκεται εκτός, αντιλαμβάνεται την κίνηση σε μια ευθεία γραμμή ως τέτοια, το χρυσόψαρο θα την βλέπει σαν ελλειπτική, λόγο της κύρτωσης της γυάλας και της διάθλασης του φωτός μέσα από το νερό και το κρύσταλλο.

Παρόλα αυτά, και το χρυσόψαρο αλλά και ο εξωτερικός παρατηρητής μπορούν να δημιουργήσουν διαφορετικά μαθηματικά μοντέλα, ένα ο καθένας, με τα οποία θα προβλέπουν την κίνηση ενός σώματος παρατηρώντας το έξω από την γυάλα και εντός αυτής.

Άρα, κατά κάποιο τρόπο η πραγματικότητα είναι διαφορετική αλλά και πρακτικά αληθής και για τους δύο παρατηρητές αφού η προβλεψιμότητα στηριζόμενη σε δυο διαφορετικά μαθηματικά μοντέλα επιβεβαιώνει και τους δυο (αν ο καθένας κάνει χρήση του δικού του από την δική του θέση).
Παρόλα αυτά, η υπέρβαση για το χρυσόψαρο θα είναι να καταλάβει πως η ελλειπτική τροχιά των σωμάτων που παρατηρεί εκτός της γυάλας, πολύ πραγματική για το δικό του μοντέλο παρατήρησης, δεν είναι πραγματική.

Και αυτό, διότι στο μέτρο που πχ θα ήθελε να στείλει ένα τηλεκατευθυνόμενο αεροπλανάκι προερχόμενο από το δικό του κόσμο, σε ένα συγκεκριμένο σημείο εκτός της γυάλας, αν χρησιμοποιούσε το δικό του μαθηματικό μοντέλο παρατήρησης, δεν θα έφτανε ποτέ στο σημείο που θα ήθελε.

Tο χρυσόψαρο θα μπορούσε να προβλέψει τις συγκρούσεις δυο σωμάτων που κινούνται εκτός της γυάλας (αφού εδώ δεν είναι ζητούμενο η αληθινή θέση σύγκρουσης αλλά η σύγκρουση) με βάση την τροχιά τους, αλλά δεν θα μπορούσε να προβλέψει την επιθυμητή θέση προσγείωσης για το αεροπλανάκι (εδώ το ζητούμενο είναι η αληθινή θέση).

Στην προκειμένη περίπτωση θα έπρεπε να διορθώσει το μαθηματικό του μοντέλο.

Κάτι ανάλογο έκανε και η ανθρωπότητα στηριζόμενη στην θεωρία σχετικότητας του Einstain, όταν προσπαθούσε να στείλει επανδρωμένη αποστολή στο φεγγάρι, αφού για τις ακριβείς θέσεις προσγείωσης έπρεπε να ληφθούν υπόψη παράμετροι καμπύλωσης του χωροχρόνου ανάλογα με την ποσότητα μάζας ή ενέργειας που αυτός περιέχει.

Από τα άνω παραδείγματα φαίνεται πως ακόμη και αν υπάρξουν μαθηματικά μοντέλα στηριζόμενα στην παρατήρηση, αυτό δεν καθιστά την αντίληψή της πραγματικότητας που μας περιβάλει, απαραίτητα, αντικειμενική. Επιπλέον, αν θεωρήσουμε πως ο παρατηρητής που είναι έξω από την γυάλα κατέχει πιο σωστή γνώση για τους νόμους του κόσμου που τον περιβάλλει σε σχέση με το χρυσόψαρο, εντούτοις θα ήταν δύσκολο να υπάρξει ο ισχυρισμός ότι και αυτός κατέχει την απόλυτη γνώση. 

Όπως λέει ο Hawkings, παλιά στους επιστήμονες δεν άρεσε να παραδέχονται αλήθειες που δεν επιβεβαιώνονται με την παρατήρηση, ακόμη και αν ικανοποιούσαν μοντέλα που μπορούσαν να επιβεβαιώσουν με ακρίβεια προβλέψεις (κατόπιν παρατήρησης).

Αυτό ξεπεράστηκε μετά από την ανακάλυψη, με μαθηματικό τρόπο, των quarks παρά το γεγονός ότι δεν ήταν δυνατό να παρατηρηθούν.

Από τότε και στο εξής η επιστήμη έχει γίνει πιο δεκτική στο να παραδεχθεί αυτό που δεν παρατηρείται.

Πως λοιπόν είναι σίγουρος ο εξωτερικός μας παρατηρητής ο οποίος κατέχει ένα μεγάλο ή μικρό ποσοστό της πραγματικότητας για τον κόσμο που τον περιβάλει ότι αυτή δεν είναι η προέκταση ενός παιχνιδιού που παίζεται πχ σε ένα βιολογικό ή κβαντικό κομπιούτερ Ενός Δημιουργού.

Υπάρχει απάντηση σε αυτή την ερώτηση;

Σύμφωνα με το Hawkings και ναι και όχι.

Αν ο Δημιουργός σέβεται τους νόμους του παιχνιδιού και δεν παρεμβαίνει στα μαθηματικά μοντέλα που είναι συνυφασμένα με την εξέλιξη του, τότε κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος πως κατέχει την απόλυτη πραγματικότητα, καθώς η επιστήμη αποδεικνύει πως η εκδοχή αυτή δεν είναι απαραίτητη για την ύπαρξη του σύμπαντος (αναγκαία όχι, πιθανή και ικανή ναι) 
 
Αν ο Δημιουργός του παιχνιδιού παρεμβαίνει για διάφορους λόγους, τότε αυτό θα παρατηρηθεί από την επιστήμη και θα εκτιμηθεί σαν μια παρέκκλιση κάποιου νόμου του σύμπαντος, ανεξήγητη, κάτι σαν θαύμα, -με την προϋπόθεση πως το μοντέλο μας είναι σωστό- οπότε ο παρατηρητής θα εικάσει πως η πραγματικότητα του, πιθανό αποτελεί μέρος ενός παιχνιδιού, ο Δημιουργός του οποίου κατά το δοκούν μπορεί να αλλάζει τους νόμους!;

Πώς να είστε χαρούμενοι όταν όλα πάνε στραβά

Όταν όλα πάνε καλά είναι πολύ ευκολότερο  να είμαστε θετικοί και αισιόδοξοι. Η θετική σκέψη και η αισιοδοξία είναι όμως ακόμα πιο σημαντικές όταν τα πράγματα δεν πάνε τόσο καλά όσο θα θέλαμε ή όταν έχουμε να αντιμετωπίσουμε δυσκολίες. Τον τελευταίο καιρό, ακούγονται  παντού γύρω μας  αρνητικά νέα, στις ειδήσεις, στις εφημερίδες, στις συζητήσεις με τους άλλους. Η ατμόσφαιρα είναι φορτισμένη με αρνητικότητα, φόβο για το μέλλον, θυμό για την κατάσταση της χώρας και δυσπιστία.  Κάποιοι έχουν ίσως χάσει τη δουλειά τους, κάποιοι έχουν δεχτεί σημαντική μείωση στο μισθό τους  με αποτέλεσμα να βρίσκουν όλο και πιο δύκολο ν’αντεπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους και να συσσωρεύουν όλο και περισσότερο χρέος , γεγονός που αυξάνει το άγχος για το μέλλον.

Μέσα σε αυτό το εξαιρετικά αρνητικό κλίμα, είναι  φυσικό να βιώνουμε απογοήτευση. Είναι όμως σημαντικό να καταλάβουμε ότι όσο και δικαιολογημένα να είναι αυτά τα συναισθήματα, είναι σχεδόν απίθανο να μας βοηθήσουν να παλέψουμε ή να επιβιώσουμε την κρίση.  Όσο πιο απογοητευμένοι αισθανόμαστε, τόσο περισσότερο ο ψυχικός μας κόσμος θα εξουθενώνεται , τόσο περισσότερο θα χάνουμε τις ελπίδες μας και ίσως να αρχίσουμε να παραιτούμαστε.

Φανταστείτε ότι ταξιδεύετε με το αυτοκίνητο σας στο βουνό  για ώρες και χάνεστε σε μια περιοχή  έρημη και αφιλόξενη. Τι θα κάνατε; Θα σταματούσατε και θα σκεφτόσασταν ότι δεν υπάρχει τρόπος να ξαναβρείτε το δρόμο σας;  Πώς θα σας βοηθούσε αυτή η σκέψη; Εάν αντίθετα μιλούσατε στον εαυτό σας ενθαρρυντικά και παρακινητικά,  εάν σκεφτόσαστε πώς δε θα παραμείνετε για πάντα χαμένοι στο βουνό κι αν πιστεύατε ότι μπορείτε να βρείτε το δρόμο της επιστροφής,σίγουρα θα είχατε περισσότερο κουράγιο για να συνεχίσετε το ψάξιμο.

Παρομοίως, εάν βρίσκεστε σε δύσκολη οικονομική κατάσταση, σκέψεις  του τύπου «είμαι σε πολύ άσχημη κατάσταση», η «δεν υπάρχει φώς στο τούνελ», δεν μπορούν να σας βοηθήσουν να βγάλετε χρήματα και κατά συνέπεια να λύσετε το πρόβλημα σας. Το μόνο που μπορούν να κάνουν αυτές οι σκέψεις είναι να επιτείνουν την απογοήτευση και το άγχος που μπορεί να νιώθετε.

Βέβαια, συχνά ακόμα κι αν έχουμε επίγνωση του πώς οι αρνητικές σκέψεις μπορεί να μας επηρεάζουν, είναι δύσκολο να περάσουμε στην πράξη και να αλλάξουμε σε μια πιο αισιόδοξη και θετική προσέγγιση. Όπως πάντα, η θεωρία είναι πιο εύκολη από την  πράξη. Πώς είναι δυνατόν να πετάξουμε από πάνω μας αυτόν το χιτώνα της αρνητικότητας και να γίνουμε πραγματικά αισιόδοξοι;

Α) Πρώτα απ’όλα είναι σημαντικό να καταλάβουμε ότι η αρνητική σκέψη δε θα μας λύσει το πρόβλημα. Πολλοί άνθρωποι εξακολουθούν να ανησυχούν για διάφορες καταστάσεις  γιατί ενδόμυχα πιστεύουν ότι η ανησυχία τους μπορεί να τους οδηγήσει σε λύσεις. Πιστεύουν ότι είναι παράλογο να είναι αισιόδοξοι όταν τα πάντα γύρω τους ενθαρρύνουν για το αντίθετο. Τι σημαίνει όμως αισιοδοξία; Δεν είναι το να πιστεύει κανείς ότι οι δύσκολες καταστάσεις είναι αναστρέψιμες; «Δεν υπάρχει τίποτα πιο μόνιμο από την αλλαγή» υποστηρίζει ένα γνωστό ρητό, και η φράση αυτή εμπεριέχει όχι μόνο σοφία αλλά και τη θετική σκέψη ότι όλα ανατρέπονται. Η χρησιμότητα της θετικής σκέψης λοιπόν σε δύσκολες καταστάσεις είναι ότι μας κρατάει δυνατούς για να συνεχίσουμε να προσπαθούμε.

Β) Το να είμαστε αισιόδοξοι και θετικοί δε σημαίνει να εθελοτυφλούμε μπροστά στην κρισιμότητα της τωρινής μας κατάστασης.  Σημαίνει ότι αποδεχόμαστε αυτό που συμβαίνει και μας δυσκολεύει αλλά ταυτόχρονα αρνούμαστε να παραδοθούμε στη δίνη των αρνητικών συναισθημάτων μας. Σημαίνει να αποδεχόμαστε  αυτά που δεν μπορούμε να ελέγξουμε και να ελέγχουμε αυτά που μπορούμε.  Ίσως δεν μπορούμε να ελέγξουμε την κατάσταση της οικονομίας για παράδειγμα, αλλά μπορούμε να ελέγξουμε τον τρόπο που νιώθουμε και τον τρόπο που βλέπουμε την κατάσταση.

Γ) Ας ρωτήσουμε τον εαυτό μας, «τι ευκαιρίες μπορεί να μου δώσει η κρίση που περνάω; Τι μπορώ να μάθω που δεν ήξερα; Τι μπορώ να δοκιμάσω να κάνω που δεν έχω ξανακάνει;». Συχνά οι προκλήσεις στη ζωή κρύβουν μέσα τους ευκαιρίες που δεν θα μπορούσαμε να δούμε εάν η ζωή δε μας είχε φέρει στο συγκεκριμένο σημείο της διαδρομής.

Δ) Οι αρνητικές καταστάσεις είναι σαν αγκάθια που μας τρυπάνε και γι’αυτό είναι εύκολο να τις αναγνωρίσουμε, επειδή είναι επίπονες. Σίγουρα όμως, ο καθένας από εμάς, δεν έχει μόνο δυσκολίες, αλλά και πράγματα που του δίνουν χαρά, πράγματα για τα οποία μπορεί να νιώσει ευγνωμοσύνη. Αξίζει να αναλογιστούμε λοιπόν, ποιά είναι τα πράγματα αυτά για τα οποία μπορούμε να πούμε ευχαριστώ σήμερα, ποιά είναι τα πράγματα που μας δίνουν χαρά σήμερα. Έτσι αλλάζουμε οπτική γωνία και βλέπουμε τη ζωή μας πιο σφαιρικά, πιο θετικά.

Ε) Όταν σκεφτόμαστε αισιόδοξα, πιστεύουμε ότι κάθε πρόβλημα έχει τη λύση του. Αυτό δε σημαίνει ότι το πρόβλημα θα λυθεί αύριο ή ως δια μαγείας. Συχνά χρειάζεται πρώτα να κάνουμε μικρά βήματα, να «σπάσουμε» το στόχο μας σε μικρότερους στόχους. Ακόμα και τα μικρά βήματα είναι καλύτερα από την αδράνεια, όχι μόνο γιατί μας οδηγούν σιγα σιγά στο στόχο μας αλλά επειδή χτίζουν την αυτοπεποίθηση μας ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε καθώς  και την πίστη μας ότι η κατάσταση είναι  επιλύσιμη.

Τα τακούνια έγιναν της μόδας από τους άντρες

Οι πρώτοι άνδρες που χρησιμοποίησαν τακούνια στα υποδηματά τους ήταν οι Πέρσες ιππείς πολεμιστές, για να μη γλυστρούν τα πόδια τους από τους αναβολείς (στηρίγματματα των ποδιών) της σέλας κατά τον καλπασμό , αλλά και για να μπορούν να κρατούν ισορροπία όταν στέκονταν όρθιοι πάνω στο άλογο και στόχευαν με το τόξο.

Το 1559, μια αντιπροσωπία Περσών διπλωματών ήρθε στην Ευρώπη, για να ζητήσει βοήθεια από τις μεγάλες δυνάμεις της εποχής στον πόλεμο εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Τελικά οι Πέρσες βοήθεια δεν πήραν από τους δυτικό-ευρωπαίους, όμως αναπτύχθηκε στους αριστοκρατικούς κύκλους της Ευρώπης μια τρέλα για την περσική κουλτούρα και ειδικά για τα παπούτσια με τακούνι.

Θεωρούνταν ένδειξη κύρους και υψηλής κοινωνικής θέσης, ενώ ενίσχυε και το ύψος των ευγενών που είχαν τέτοιου είδους πρόβλημα.

<Ανδρικό παπούτσι του 17ου αιώνα

Μανιακός συλλέκτης των παπουτσιών με τακουνι, ήταν ο Βασιλιάς της Γαλλίας Λουδοβίκος ο 14ος. Οι γυναίκες της υψηλής κοινωνίας, πήραν τη μόδα από τους άνδρες της εποχής για λόγους ισότητας απέναντι τους.

Συγχώρεση για κάθαρση του πνεύματος και της καρδιάς

Είτε επιθυμείτε τη δουλειά των ονείρων σας, είτε μία σχέση που να κάνει την καρδιά σας να χτυπά, είτε έναν λογαριασμό τραπέζης που δεν αδειάζει ποτέ, η πρακτική που ακολουθεί μπορεί εγγυημένα να βοηθήσει να έλξουμε οτιδήποτε θέλουμε στη ζωή μας. Είναι τόσο δυνατή που προτείνεται η καθημερινή της εφαρμογή. Βοηθάει στην άμβλυνση όσων λειτουργούν ως αγκάθια και μας χαλάνε την καθημερινότητα. Χαλαρώστε από ό,τι σας προκαλεί ένταση. Όλα θα γίνουν ξεκάθαρα και ένα κύμα ευδαιμονίας θα σας κατακλύσει.

Βασικό βήμα είναι η συγχώρεση.

Όχι, όμως, για τους λόγους που μπορεί να φαντάζεστε. Για την ακρίβεια, υπάρχουν λόγοι για να μη συγχωρήσετε. Μη συγχωρείτε επειδή θέλετε να αποφύγετε σημαντικά θέματα ή να ευχαριστήσετε άλλους. Μη συγχωρείτε επειδή θέλετε να υπάρχει αρμονία. Μη συγχωρείτε επειδή «πρέπει». Η συγχώρεση πρέπει να είναι πηγαία και αυθόρμητη για να είναι αυθεντική.

Αν είστε έτοιμες να αφήσετε ανάλαφρη την καρδιά σας και ανοικτό το πνεύμα σας, τότε ναι, είναι η ώρα να συγχωρήσετε. Βάρη όπως η δυσαρέσκεια, ο θυμός , η θλίψη, η αίσθηση ματαίωσης και ο ανταγωνισμός σας εγκλωβίζουν σε μία κατάσταση φόβου. Η συγχώρεση είναι ένα παράθυρο που φωτίζει τη ζωή και μας μαθαίνει πώς να βλέπουμε κάθε κατάσταση από διαφορετική γωνία. Φυσικά, λέγεται πιο εύκολα από ό,τι γίνεται.

Αφήστε πίσω κάθετι που σας βαραίνει με τύψεις και ενοχές. Διορθώστε ό,τι μπορεί να διορθωθεί και τα υπόλοιπα αφήστε τα στο παρελθόν, όπου και ανήκουν. Μην αφήνετε το παρόν σας να πηγαίνει χαμένο. Κάθε νέα μέρα αξίζει. Συγχωρήστε τον εαυτό σας για όσα έκανε ή δεν έκανε και θεωρήστε πως οτιδήποτε συμβαίνει είναι μάθημα ζωής. Τώρα ξέρετε τι θα πρέπει να κάνετε σε παρόμοιες περιπτώσεις που μπορεί να προκύψουν στο μέλλον.

Η γνώση είναι το δώρο που κάνει το παρελθόν στο παρόν για να είναι καλύτερο το μέλλον.

Όποτε νιώσετε να σας κατακλύζουν αρνητικά συναισθήματα ή σκέψεις για άλλους ή για εσάς, βρείτε έναν ήσυχο χώρο και αφιερώστε τρία λεπτά από τον χρόνο σας για να συγκεντρωθείτε σε ό,τι αισθάνεστε και να το αντιμετωπίσετε. Εισπνεύστε βαθιά, χαλαρώστε και αφήστε τη συγχώρεση να λειτουργήσει λυτρωτικά πάνω στον ψυχισμό σας.

Η συγχώρεση δεν έχει να κάνει με την αγνόηση γεγονότων, πράξεων ή λόγων άλλων ανθρώπων ή και δικών μας. Δεν κλείνουμε τα μάτια και προσποιούμαστε πως δεν συνέβησαν ποτέ. Απλώς μας επιτρέπει να μαλακώσουμε και να αντικρύζουμε με περισσότερη επιείκεια τους άλλους και εμάς τους ίδιους. Σε αντάλλαγμα μας προσφέρει τη δυνατότητα να αναπτύξουμε μια νέα οπτική γωνία για τα γεγονότα, πιο ξεκάθαρη και βασισμένη στην αγάπη και την κατανόηση. Αποτέλεσμα αυτής της νέας αντιμετώπισης είναι να αφήνουμε ό,τι δεν μας βοηθάει, αλλά μας φθείρει και μας αλλοιώνει. Κάθε αρνητικό συναίσθημα φεύγει και μένει χώρος για περισσότερη χαρά, ολοκλήρωση και αρμονία. Και αυτός είναι σίγουρα ο καλύτερος τρόπος για να ζούμε μια ισορροπημένη ζωή με αγάπη.

Η θέση του θύματος είναι δική μου!

Στα διαπροσωπικά παίγνια των ανθρώπων, η θέση του θύματος είναι καταρχήν περιζήτητη. Καθένας σπρώχνει, τραβάει, κάνει κόλπα, βάζει στους άλλους ή στον εαυτό του τρικλοποδιές, κινεί γνωστούς και βάζει μέσον, εξαντλεί πόρους και μυαλό, κατά κανόνα ασυναίσθητα, ασυνείδητα, ώστε να βρεθεί εκείνος στη θέση του θύματος – όποτε προβλέπεται, και συχνά προβλέπεται.

Ο πρώτος λόγος που κάνει τη θέση του θύματος έτσι περιζήτητη είναι ενδοψυχικός. Είμαι στη θέση του θύματος σημαίνει πέρα απ’ τ’ άλλα δύο πράγματα: Την πρωτοβουλία τού τι συμβαίνει δεν την έχω εγώ, αλλά ο άλλος. Και, αν κάποιος χρωστάει στον άλλον, αυτός δεν είμαι εγώ. Είναι, σαν να λέμε, μια θέση ανεύθυνου παίκτη, που προσδοκά να βγει κερδισμένος και όποτε νικά και όποτε χάνει την παρτίδα: Όποτε γίνεται αυτό που λέει πως θέλει, επειδή έγινε. Κι όποτε δεν γίνεται, επειδή ο άλλος, που ‘ναι ο φταίχτης, του οφείλει αποζημίωση και επανόρθωση. Μ’ αυτό το ψυχικό στρατήγημα, μ’ αυτό το ασυνείδητο κόλπο, όποιος αισθάνεται ότι κατέχει τη θέση του θύματος επιδιώκει ή και κατακτά δύο ενδοψυχικά έπαθλα: Από τη μια, αισθάνεται απαλλαγμένος από την ευθύνη και την υποχρέωση ν’ αντιμετωπίσει, να επεξεργαστεί και να πάρει θέση απέναντι σε διάφορα ηθικά και πρακτικά διλήμματα, με όλον τον κόπο και τις επιπτώσεις που ίσως εξυπονοούν οι επιλογές του. Κι από την άλλη – βαθύτερος λόγος – επειδή έτσι αποφεύγει να έρθει αντιμέτωπος με την αλήθεια της ψυχής του. Αποφεύγει ν’ αντικρύσει μηχανισμούς, επιθυμίες, φαντασιώσεις και συγκρούσεις που έχουν σαν θέατρο επιχειρήσεων τη δική του ψυχή.

Θα μου πείτε, και καλά, γιατί ένας συνήθης, κοινός άνθρωπος να κάνει τόσον κόπο προκειμένου ν’ αποφύγει να δει καθαρά την αλήθεια της ψυχής του; Θα σας πω κι εγώ: Επειδή κάθε άνθρωπος, κι ο πιο κοινός και ο πιο συνήθης, έχει ασυνείδητο. Έχει απωθημένα, δηλαδή ψυχικές παραστάσεις και ροπές πανίσχυρες, αλλά ανεπίτρεπτες, απορριπτόμενες από το Εγώ του (από την επίσημη ιδέα του για το ποιος είναι). Έχει φαντασιώσεις και επιθυμίες (αυτοί είναι οι οδηγητές της ασυνείδητης ψυχικής ζωής). Οι οποίες, αν βρεθούν στο προσκήνιο και πάρουν τα ηνία και της συνειδητής ψυχικής ζωής, ενδεχομένως θ’ αποσταθεροποιήσουν εικόνες για τον εαυτό του κατασκευασμένες με πολύ καιρό και κόπο, με μεγάλες θυσίες και έξοδα. Η συμφιλίωση ανάμεσα στα δύο αυτά πεδία της ψυχής (συνειδητό και ασυνείδητο ή, από την άλλη σκοπιά, Εγώ και Αυτό=αμυντικός και ενορμητικός πόλος της ψυχής) είναι καρπός μακράς πορείας στη ζωή – πορείας εξωτερικής και εσωτερικής. Ενώ η σύγκρουση και η διαμάχη ανάμεσά τους είναι η φυσική κατάσταση της ψυχής – με όλες τις επιπτώσεις που έχει μία τέτοια κατάσταση, όπως η προαναφερθείσα αυθόρμητη τάση αποφυγής της εσωτερικής αλήθειας.

Γι’ αυτούς τους κύριους ενδοψυχικούς λόγους, είναι αυθόρμητη ροπή του ανθρώπου, σε κάθε σχέση που έχει απαιτήσεις (και οι περισσότερες έχουν) και, οπωσδήποτε, σε κάθε στιγμή που γεννιέται μία σημαντική ένταση στη σχέση, να επιδιώκει ασυναίσθητα να καταλάβει τη θέση του θύματος, του αδικημένου, του ριγμένου…Έχει όμως ή εικάζεται ότι έχει και πρόσθετα πλεονεκτήματα η θέση του θύματος. Έχει μια δύναμη, μια ισχύπου δεν είναι διόλου αμελητέες, ιδίως όταν το παιχνίδι της ανθρώπινης σχέσης εκτραπεί ή εκφυλιστεί σε παιχνίδι εξουσίας – στο γνωστό “τίνος θα περάσει”. Εκεί η κατάσταση είναι προφανής: Αφού για να συνεχίσει η σχέση, το παιχνίδι, απαιτείται να υπάρχουν και τα δύο μέλη, και οι δύο παίκτες, τότε τι είναι πιο ξεκούραστο, ισχυρότερο και, εγωιστικά ιδωμένο, πιο επωφελές; Να τραβάς και να σπρώχνεις και να κοπιάζεις εσύ ή και εσύ – ή να χτυπιέται ο άλλος για να σε κρατήσει, για να σ’ ευχαριστήσει, κινητοποιήσει και τα όμοια; Όποιος πει ότι ποτέ δεν έχει δει τέτοια παιχνίδια, ας κοιταχτεί λιγάκι στον καθρέπτη. Κι όποιος πάλι πει ότι, σε τεταμένες καταστάσεις και περίπλοκες ασκήσεις δεν βλέπει ποια είναι η αυθόρμητη (εγωιστική, πλην τόσο ανθρώπινη) τάση της ψυχής μάλλον έχει χάσει επεισόδια.

Για να το πούμε πολύ απλά: Τη μεγαλύτερη ισχύ και απολαβή την έχει, σε τέτοιες τεταμένες και μπερδεμένες καταστάσεις, εκείνος που βρίσκεται στη θέση του τραβάτε με κι ας κλαίω – ή όπως το διατύπωσε μία άλλη ασθενής μου, εκείνος που, για να κάνει αυτό που θέλει και τον συμφέρει, καταφέρνει και βάζει τους άλλους να τον παρακαλάνε: “Έλα, Μαρία”, “Μα έλα, βρε Γιάννη”, και τα όμοια.

Τα όσα είπαμε μέχρι τώρα δείχνουν και κάτι ακόμη: Η ανθρώπινη σχέση είναι παιχνίδι για δύο (τουλάχιστον). Κι όποτε προκύπτει, σε μία συνηθισμένη ιστορία, θέση θύματος, τότε καλό είναι να τραβήξει κανείς (το θύμα, το έτερο μέλος της σχέσης, οι θεατές…) λιγάκι την κουρτίνα και να δει τι παίζεται στ’ αλήθεια στο συγκεκριμένο σενάριο θυματοποίησης. Κι εκεί συχνότατα θα δούμε, στο παρασκήνιο, ότι σε συνήθεις ανθρώπινες ιστορίες που παράγουν θέση θύματος, κατά κανόνα και τουλάχιστον κατά ένα μέρος, το θύμα είναι πλάσμα διπλής όψεως. Θα δούμε ότι το ίδιο το θύμα τροφοδοτεί το παιχνίδι που παράγει θέση θύματος με πολλούς τρόπους. Υπάρχουν μάλιστα δύο κύριες και πολύ συνηθισμένες εκδοχές παιχνιδιών, όπου το θύμα συμβάλλει καθοριστικά στην τύχη του:
- Στην πρώτη εκδοχή ανευρίσκουμε το συναινούν θύμα. Δηλαδή, έναν άνθρωπο που με τη στάση του και με τις πράξεις του, με όσα έμπρακτα υποστηρίζει και αρνείται, τροφοδοτεί και διαιωνίζει το συγκεκριμένο παιχνίδι – κατά κανόνα συνοδεύοντας τη στάση του με διάφορες εκλογικεύσεις.
- Στη δεύτερη εκδοχή αυτό που συναντάς είναι ο θύτης-θύμα. Έχει δύο παραλλαγές: Στην πρώτη παραλλαγή συναντάμε το σύνδρομο του Σαμψών, σαν να λέμε. Δηλαδή, έναν άνθρωπο ο οποίος, αφού δεν γίνεται το δικό του (καλό ή κακό με κάποια κριτήρια, άσχετο), άρα είναι “το θύμα”, προτιμά να καταστρέψει τα πάντα – δηλαδή μετατρέπεται σε “θύτη”. Αυτό το σύνδρομο το συναντάμε με αυξημένη συχνότητα στις άψυχες σχέσεις, όπου δυο άνθρωποι σαπίζουν μαζί επειδή κανείς δεν έχει το κουράγιο να θάψει μια νεκρή σχέση, καθώς και σε βίαιους χωρισμούς, με τη λογική “δεν θα σε χαίρομαι εγώ, δεν θα σε χαίρεται κανείς”. Στο “σύνδρομο του Σαμψών” ο θύτης-θύμα έχει πάντοτε κάποια επίγνωση του τι κάνει – απλώς, του είναι αδύνατο να το αποφύγει ή να στερηθεί την απόλαυση του κακού που προκαλεί. Στη δεύτερη παραλλαγή, αντίθετα, ένας άνθρωπος καταρχήν ανεπιγνώτως προκαλεί κακό στους άλλους και στον εαυτό του με τον εξής τρόπο: Κάνει ό,τι μπορεί ώστε να βρεθεί στη θέση του θύματος των περιστάσεων, των άλλων ανθρώπων, των μηχανισμών, του συστήματος – κατά κανόνα, αρχίζοντας αυτός ο ίδιος εχθροπραξίες, που η έκβασή τους είναι προδιαγεγραμμένη και τα σπασμένα θα τα πληρώσει κι ο ίδιος. Παιδιά με βίαιες ή παραβατικές συμπεριφορές, χρήστες ουσιών, στην οδό της σχολικής αποτυχίας…είναι οι πιο τυπικές όσο και τραγικές μορφές αυτής της παραλλαγής του υποδείγματος “θύμα-θύτης” που θα το χαρακτηρίζαμε σύνδρομο του Γολγοθά: Αρνούνται, πονούν, ενοχοποιούν, παγιδεύουν και πληγώνουν τους άλλους μέσα από τη δική τους θυματοποίηση, χωρίς επίγνωση του πόσο θα κοστίσει σ’ αυτά τα ίδια μια τέτοια πορεία. Στους μεγαλύτερους, αλκοολισμός, τοξικομανίες και παραβατικότητες, καθώς και ανοιχτές ή συγκεκαλυμμένες απόπειρες αυτοκτονίας είναι το αντίστοιχο αυτό- και ετεροκαταστροφικό σχήμα “θύτης-θύμα”.

Τα λογικά πορίσματα που προκύπτουν από όλα τα παραπάνω, μπορούν να διατυπωθούν ως εξής: Έχε επίγνωση της θέσης σου μέσα στην σχέση. Μη δικάζεις, μην καταδικάζεις. Κατανόησε τον άλλον, το παιχνίδι και τον εαυτό σου μέσα σ’ αυτό. Και, το σπουδαιότερο: Αντί να κλαις τη μοίρα σου, κοίτα να δεις τι περνά από το χέρι σου. Αντί να ψευτοζείς με τις απολαβές του θύματος, δηλαδή, κοίτα τι είναι αυτό που μπορείς να κάνεις για να πάνε τα πράγματα προς ένα σημείο που θα βρίσκεται πιο κοντά στην αληθινή σου ζωή. Η συμμόρφωση με τις προδιαγραφές της θέσης θύματος, όποιες κι αν είναι οι συναισθηματικές ή πρακτικές απολαβές της, έχει πάντοτε ανθρώπινο κόστος. Που μπορεί να πάρει ακόμη και οριακές, υπαρξιακές διαστάσεις – όπως δείχνει η ακόλουθη κουβέντα ενός ώριμου πλέον άνδρα (επιτυχημένου, επιπρόσθετα) στο πλαίσιο της ψυχανάλυσής του:
“Στη ζωή μου πάντοτε προσπαθούσα να προσαρμοστώ στην εικόνα που είχαν οι άλλοι για μένα, ώστε να γίνω αποδεκτός. Έτσι όμως ήμουν χαμένος από χέρι. Αν δεν τα κατάφερνα, θα είχα αποτύχει. Κι αν πάλι τα κατάφερνα, θα είχα χάσει τον εαυτό μου. Ήμουν, σαν να λέμε, κυριολεκτικά σφαγμένος από χέρι”.

Η δράση είναι αυτή που φέρνει τα αποτελέσματα

Η σκέψη χωρίς τη δράση, είναι ονειροπόλημα.

-Λένε πολλά για τη θετική σκέψη δάσκαλε!

-Ναι, το ξέρω, καλή είναι, αλλά ακόμα καλύτερα είναι να έχεις θετική δράση.
Θετική δράση, είναι η δράση αυτή, στην οποία στρέφεσαι κάνοντας έστω και απειροελάχιστα βήματα, ακόμα και αν αυτά δεν σου αποφέρουν ορατά αποτελέσματα.

Θετική δράση, είναι οι φορές που θα ξανασηκωθείς, αφού έχεις πέσει.

Θετική δράση, είναι να επιμένεις και να κινείσαι προς το φως σου, στις πιο σκοτεινές σου περιόδους.

Θετική δράση θα έχεις, όποτε κάνεις τη δράση συνήθεια τόσο, ώστε να είναι ανεξάρτητη από τα γεγονότα γύρω σου.

Τα γεγονότα είναι αυτά που επηρεάζουν τη σκέψη σου. Όμως δεν μπορούν να επηρεάσουν τη δράση σου.

Έτσι, θα αναγκάσεις με τη συνεχόμενη δράση σου, να αποκτήσεις ουσιαστική θετική σκέψη.

Η δράση είναι αυτή που φέρνει τα αποτελέσματα. Η σκέψη χωρίς τη δράση, είναι ονειροπόλημα.

Το θετικό ονειροπόλημα, από το αρνητικό ονειροπόλημα, δεν έχουν διαφορά.

Ονειροπόλημα παραμένει!

Περί αιτιών του πόνου και συμπόνιας



Αγαπητοί μου φίλοι.... Βαθιά μέσα μας υποφέρουμε, πονάμε, είμαστε δυστυχείς, βιώνουμε καταστάσεις ψυχολογικά, συναισθηματικά και νοητικά οδυνηρές. Μέχρις ότου και αυτό έχει ένα αντίκτυπο στο σώμα μας, και τότε εκφράζονται οι ψυχοσωματικές ασθένειες. Εμείς όμως δεν αντιλαμβανόμαστε την απλή αυταπόδεκτη αλήθεια μας, αυτή του πόνου, και της οδύνης μας, πόσο μάλλον τις αιτίες της.

Πολύ περισσότερο υποπέφτουμε στο σφάλμα να νομίζουμε εσφαλμένα ότι η αιτία της δυστυχίας μας, είναι κάτι το εξωτερικό, είναι ένας παράγοντας εξωγενής. Αυτό που μας συμβαίνει είναι ότι ασυνείδητα ταυτιζόμαστε με τα γεγονότα, με τις καταστάσεις, με τα λόγια των ανθρώπων.

Αυτή η ταύτιση συμβαίνει με έναν ασυνείδητο τρόπο, και οι βάσεις της βρίσκονται σε ασυνείδητες εντυπώσεις, οι οποίες μεταφράζονται με έναν πιο συγκεκριμένο τρόπο στο προσυνείδητό μας μέρος ως πεποιθήσεις, σ’ ένα άλλο ως σκέψεις. Αυτό είναι ένα κομμάτι της επιστήμης του νου και της ψυχολογίας. Αν μελετήσετε Σιβανάντα, Σαμαέλ, Γιούγκ και Φρόυντ αλλά και τους Βουδιστές θα το αντιληφθείτε.

Εμείς νομίζουμε ότι οι σκέψεις μας και το ποιόν τους, αλλά και τα αρνητικά μας συναισθήματα ξεπηδούν από την αλληλεπίδρασή μας με τον αισθητηριακό κόσμο. Αλλά για τον νοητικό κόσμο, γνωρίζουμε από λίγο έως καθόλου. Οι εντυπώσεις είναι στοιχεία τα οποία έχουμε προσλάβει επίσης ασυνείδητα, και παραμένουν στο ασυνείδητο. Το ασυνείδητο είναι μια βάση για το συνειδητό και υπάρχει μια διαρκής αλληλεπίδραση, εάν και εφόσον το Συνειδητό δεν είναι αρκετά οριοθετημένο και αυτοστοχαζόμενο.

Οποιοσδήποτε αυτοπαρατηρηθεί σοβαρά θα διαπιστώσει ότι υπάρχουν ψυχολογικά διάφορες καταστάσεις, μέσω των οποίων αντίστοιχα και ανάλογα υπάρχει μια αλληλεπίδραση μεταξύ αυτών των μερών. Η κατάσταση αυτή ορίζει και το είδος της πρόσληψης των εντυπώσεων από το ψυχολογικό μας κομμάτι στο σύνολο ή εν μέρει.

Εάν δεν δυνάμεθα να αυτοθεωρηθούμε με ένα αυστηρά αμερόληπτο αποστασιοποιημένο και αντικειμενικό τρόπο εσωτερικά δεν μπορούμε να ελέγξουμε τι μπαίνει και τι βγαίνει μέσα μας και το πώς αυτό μας επηρεάζει. Και μιλήσαμε για αυτό που μπαίνει, αλλά αυτό που βγαίνει έχει άμεσα συνάφεια με αυτό που έχει μπει και το ποιόν του. Και αυτό –η εμπειρία-συνειδητά ή ασυνείδητα δεν ορίζει a priori το ποιοι είμαστε πραγματικά, διότι ούτε είναι αυτούσιο και αγνό και αναλλοίωτο, ούτε έχει την βουλητική συμμετοχή μας. Έτσι το ποιόν των σκέψεων, των συναισθημάτων, των πεποιθήσεων και των εντυπώσεών μας βασίζεται (εφόσον δεν έχει υπάρξει μια εργασία προς την αντίθετη κατεύθυνση) σε μια μηχανικότητα, ένα μηχανικό τρόπο ζωής, σε μια απλή διαπίστωση επαγωγικού συλλογισμού του «σκέφτομαι και άρα υπάρχω». Αλλά αυτό δεν είναι όλο.

Η σκέψη είναι απλώς το αποτέλεσμα και ενόσω εμείς δεν γνωρίζουμε το αίτιο και τους μηχανισμούς του αιτίου, είμαστε τα αποτελέσματα μιας μηχανικότητας μέχρι να το συνειδητοποιήσουμε αυτό. Η σκέψη διαφέρει στην μορφή και μόνο ως προς την ονειροπόληση, ενώ αυτή η τελευταία δεν είναι πάρα το ίδιο της υπόβαθρο της σκέψης μεταφρασμένο διαφορετικά.

Το ότι υπάρχει ένα μοντέλο κατηγοριοποίησης και συνέχειας, το οποίο εμείς ονομάζουμε λογική -χάριν του λόγου, ή λόγου χάριν, δεν μας κάνει και κατόχους της γνώσης του όλου μηχανισμού, το οποίο απαιτεί μια εσωτερική αποταύτιση. Αυτός είναι ο δρόμος της αυτεπίγνωσης ή αυτοσυνείδησης το οποίο είναι το θεμελιακό κομμάτι της κατανόησης ότι πράγματι είμαστε κάτι το ξεχωριστό από το παρατηρούμενο κομμάτι, άσχετα με το αν είμαστε ή δεν είμαστε και ποια η πραγματική γνώση αυτής της φύσης, κάτι το οποίο είναι κάτι πολύ διαφορετικό που θα κληθούμε να ανακαλύψουμε ή αποκαλύψουμε κάποια στιγμή.

Αλλά μπορούμε να έχουμε μια ιδέα ότι αυτό είναι κάτι ξεχωριστό, τουλάχιστον προς το παρών, και να αφοσιωθούμε ώστε να εξετάσουμε την σύσταση αυτού του οποίου φαίνεται, το οποίο φαίνεται (με μια προσεκτική εξέταση) να είναι αλλοιωμένο και νοθευμένο από την αρχική του κατάσταση και το οποίο μας εμποδίζει από το να συνειδητοποιήσουμε την αρχική του μορφή.

Εμείς ταυτιζόμαστε τόσο από την εμπειρία μας και την αλληλεπίδρασή μας με αυτή, διότι θεωρούμε ότι όλα αυτά είναι πραγματικά, αλλά μόνο η θεώρηση αυτή είναι πλάνη. Δεν είναι ότι δεν είναι πραγματικά τα πράγματα και οι καταστάσεις καθ’ αυτά, αλλά η εντύπωση, η ιδέα, οι αντιλήψεις και κατά συνέπεια οι σκέψεις που κάνουμε για αυτά, το πώς αισθανόμαστε για αυτά. Αυτός είναι ο αναπόφευκτος υποκειμενισμός –όχι του ανθρώπου αλλά του διανοητικού ζώου, ο οποίος όχι απλά δεν έχει καταλάβει το νόημα της ζωής αλλά αναλώνεται και καταναλώνεται σε ανούσια, εφήμερα και δευτερεύοντα πράγματα.

Ίσως βέβαια μέσα σε αυτό το κοσμικό συμπαντικό παιχνίδι να έχουν την αξία τους, ώστε κάποιος όντως να φτάσει να κατανοήσει τον πόνο, και την αιτία του πόνου και να αναζητήσει την παύση του πόνου και τον τρόπου της παύσης του πόνου. Με άλλα λόγια την απελευθέρωση. Η αντικειμενικότητα όντως υπάρχει, και αυτός είναι ο νόμιμος και πραγματικός άνθρωπος με τις πραγματικές αξίες και την πραγματική γνώση της γνώσης, η οποία είναι πέρα από την πλάνη. Τότε σταματάμε να υποφέρουμε.

Αλλά πρέπει να αρχίσουμε από τώρα, αναζητώντας τον τρόπο στον οποίο θα ξεφύγουμε από την οδύνη και τον πόνο. Και μια καλή αρχή είναι να δούμε με συμπόνια όλα τα όντα. Αν δεν το καταφέρουμε αυτό, αλλά να κατακλύσει όλο μας το είναι, σημαίνει ότι δεν έχουμε καταλάβει την φύση της δυστυχίας μας, και την απαρνούμαστε (την απωθούμε: ασυνείδητο). Και επίσης ότι η δυστυχία μας και η οδύνη μας δεν προέρχεται από το εξωτερικό αλλά από αυτό που εμείς νομίζουμε για τα πράγματα. Με άλλα λόγια όταν κάποιος σου προσφέρει ένα δηλητήριο δεν είσαι αναγκασμένος να το πιείς. Αλλά εμείς διαρκώς το πίνουμε και αυτό γιατί πιστεύουμε ότι αυτό είναι κάτι καλό, επειδή είμαστε γεμάτοι λαθεμένες απόψεις. Αν δεν δεχτούμε το δώρο, το δώρο μένει σε αυτόν που το κάνει. Ας μην δεχτούμε το δώρο των προσβολών, και ας έχουμε συμπόνια για αυτόν που τις εκφέρει, πρώτον γιατί το δώρο μένει σε αυτόν και δεύτερον γιατί έφτασε σε μια τόσο απελπιστική κατάσταση ώστε να πράξει με αυτόν τον τρόπο, επειδή στην πραγματικότητα είναι βαθιά δυστυχισμένος.

Αν εξετάσουμε προσεκτικά, κάθε άνθρωπος έχει τρομερές ομοιότητες μαζί μας, αλλά εμείς εστιάζουμε στις διαφορές. Εστιάζουμε στα πράγματα που μας χωρίζουν και όχι σε αυτά που μας ενώνουν. Η κοινωνία μας πραγματικά νοσεί, και εμφυσά ως ρητά ήθη και έθιμα στους απογόνους μια νοσηρή στάση ζωής απέναντι στους συνανθρώπους της και στην ίδια την ζωή και το νόημά της. Η αυτοκρισία σήμερα έχει μόνο το νόημα της αποδοχής των επιλογών μας εν συγκρίσει με τις επιλογές των άλλων, και η αυτογνωσία δεν στοχάζεται πάνω στο βάθος της αυτοθεώρησης και της αμεροληψίας της. Για να κλείσω, θέλω να πω, ότι η αλλαγή είναι πραγματικά εφικτή, όταν καταλάβουμε τις απεριόριστες δυνατότητες που μας εμφυσήσει ο Θεός και για καλό και για κακό.

Ας έχουμε διάκριση κάθε φορά και περισσότερη, ώστε να επιλέγουμε τον δρόμο μας με σοφία και να μην φοβόμαστε να αναθεωρήσουμε τις απόψεις μας, ούτε να φοβόμαστε να συμπονέσουμε και να αγαπήσουμε.

Οκτώ και μισή

Δεν είχα διάθεση να γυρίσω από τόσο νωρίς και εξάλλου, είχα μπροστά μου ένα μισάωρο για να προλάβω να επιστρέψω στο σπίτι να αλλάξω ρούχα και να ετοιμαστώ για το πάρτι που μου είχανε ετοιμάσει φίλοι και συγγενείς για τα γενέθλια των σαράντα μου χρόνων... Η ώρα, ήταν επτά και μισή ακριβώς και εκείνο το χειμωνιάτικο απόγευμα, παρόλο που ζύγωνε τέλος Νοέμβρη όλα έδειχναν πως θα είχαμε μια πολύ γλυκιά νύχτα μπροστά μας. Κάθισα στο παγκάκι που βρίσκεται στην πίσω πλευρά της πλατιάς έτσι ώστε να βρίσκομαι ακριβώς δίπλα από το γέρικο πια πεύκο για να απολαύσω τα τεράστια κλαδιά του που λικνίζονταν απαλά με τον ρυθμό του ανέμου. Τι υπέροχη ετούτη η ώρα! Πόση ηρεμία και πόση γαλήνη ψυχής στ’ αλήθεια μπορεί να προσφέρει έστω και ένα μισάωρο στο μικρό πάρκο της γειτονιάς... Έκλεισα για λίγο τα μάτια προσπαθώντας να χαλαρώσω όσο περισσότερο γίνεται και να χαρώ εκείνη την δική μου, την μονάχα δική μου στιγμή. Τι όνειρο! Πόσο απλός είναι τελικά ο Παράδεισος!

Μέσα σε λίγα μονάχα λεπτά, μες στην απέραντη απλότητα που τύλιγε το τοπίο ένιωθα πως δεν θα μπορούσε τίποτε άλλο να με κάνει να νιώσω τόση ευτυχία... Κατά βάθος, δεν ήθελα να γυρίσω ακόμη πίσω και εξάλλου και πάλι θα μπορούσα να προφτάσω κι ας είχε ήδη πάει οκτώ πάρα δέκα... δίπλα μένω, δεν χρειάζεται και να τρέξω, σίγουρα θα είμαι σπίτι στην ώρα που πρέπει. Η παιδική χαρά, παρόλο που δεν είχε ούτε ένα παιδί, είχε τόση ενέργεια, τόση ζωντάνια... λες και οι κούνιες, η τραμπάλα, η τσουλήθρα, όλα εκείνα τα όμορφα παιχνίδια είχανε μέσα τους ζωή και μπορούσανε ακόμη και να μου μιλήσουν. Πόσο θα ’θελα να ήμουνα πάλι παιδί! Να ’μουν εδώ πάλι και να παίζω, να τρέχω, να φτιάχνω πύργους και διάφορες περίεργες κατασκευές με την λάσπη να μου φωνάζει η μητέρα μου πως πρέπει να γυρίσω και να διαβάσω και εγώ να τρέχω να κρύβομαι για να μην χάσω λεπτό από αυτήν την αγνή ξενοιασιά...να παίζω κυνηγητό με τις φίλες μου, να παίζουμε μήλα, κουτσό και σκοινάκι και να μην κουράζομαι ούτε λεπτό. Τι ανέμελα χρόνια αλήθεια! Όλα είναι τόσο ζωντανά μες στο μυαλό μου... πέρασε η ώρα... οκτώ και μισή ακριβώς. Κι όμως εγώ δεν θέλω να επιστρέψω, δεν με ενδιαφέρει αν είναι τα δικά μου γενέθλια, αν με περιμένουνε φίλοι, συγγενείς, με δώρα, με τραγούδια, με γέλια και αγκαλιάσματα... Οκτώ και μισή και ξέχασα ακόμη και που έμενα κάποτε... ξέχασα το όνομα μου... ξέχασα ακόμη και γιατί ήρθα έως εδώ...οκτώ και μισή και το μόνο που δεν θέλω ποτέ πια να ξεχάσω, είναι πως είμαι ακόμη ένα παιδί και κρύβομαι κάτω απ’ τ’ αυτοκίνητα για να μην με βρει ποτέ εκείνο το δευτερόλεπτο που θα ’χω ξεχάσει να γελάω δυνατά.

Ο ήχος της σιωπής

Και μετά την ατέλειωτη φλυαρία η σιωπή.
Βουβή και έρημη.
Μα τόσο δυνατή. Εκκωφαντική στ' αλήθεια.
Τόσο πολύ που σε αναγκάζει να κλείνεις τ' αυτιά σου για να την αντέξεις.
Μα έχει ήχο η σιωπή; Θα με ρωτήσεις.
Φυσικά και έχει.
Αυτόν τον απόκοσμο ήχο της.

Κι εσύ εκεί να περιμένεις να ακουστεί κάτι... κάτι...
Ένας άλλος ήχος να σπάσει τον ήχο της σιωπής.
Όχι η ηχώ της... κάτι άλλο.
Ένας ήχος ζωής... Μια λέξη, μια συλλαβή, μια πρόταση.
Κάτι να υποδηλώσει την ανθρώπινη παρουσία γύρω σου.
Μα είσαι περιστοιχισμένος από ανθρώπινες παρουσίες... πολλές.
Κι όμως σιωπή...
Μα δεν τους ακούς που μιλάνε; θα με ρωτήσεις.
Ναι τους ακούω... κι όμως σιωπή... δεν έχουν τίποτε να πούνε...
Και περιμένεις... μια λέξη, μια συλλαβή, μια πρόταση να αρχίσει πάλι η φλυαρία.
Η φλυαρία της σιωπής...

ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΑΝΤΟΣΥΝΗ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ

Η Βίωση της Πραγματικότητας είναι άμεση υπερδιανοητική αντίληψη «αυτού που είναι», «αυτού που συμβαίνει», δηλαδή της «Ίδιας της Ζωής», που είναι πραγματική μόνο στην Στιγμή ( Εδώ, Τώρα) που Ρέει.

Τα όντα που Βιώνουν την Πραγματικότητα, επειδή Βιώνουν την Μία και Μοναδική και Κοινή Πραγματικότητα - που Βρίσκεται στην Βάση Όλων - επικοινωνούν μεταξύ τους – εξαιτίας της Συμμετοχής τους στην Πραγματικότητα – ακόμα κι αν δεν «επικοινωνούν» στο φυσικό πεδίο.

Η χρησιμοποίηση του νου κατασκευάζει μια αναπαράσταση της Πραγματικότητας, ένα πίνακα της Πραγματικότητας. Αυτό που συλλαμβάνει ο νους είναι σύμβολα, συμβατικά ιδεογραφήματα των πραγματικών συμβάντων, όχι τα φυσικά περιστατικά.

Ο νους εργάζεται σε ένα ιδεατό χώρο, με πολλές υποθέσεις, με πολλά κενά, με πολλές ερμηνείες των πραγμάτων… και μοιραία καταλήγει σε μια «φανταστική εικόνα της Πραγματικότητας»: Έτσι καθένας απομονώνεται στην δική του πραγματικότητα, δηλαδή στον δικό του φανταστικό κόσμο, που είναι αληθοφανής (αφού χρησιμοποιεί στοιχεία της φυσικής πραγματικότητας) αλλά δεν είναι η Πραγματικότητα.

Η Υπέρβαση του νου δεν γίνεται μέσω του νου, μέσω της διανοητικής ή οποιασδήποτε άλλης προσπάθειας.

Δεν υπάρχει Πύλη προς την Αλήθεια: Οι πύλες, οι διαχωρισμοί, η εξέλιξη, η φώτιση, η λύτρωση, ανήκουν στον χώρο του φανταστικού.

Απλά Κατανοείς Αυτό που Είσαι, Τώρα, Εδώ, στην Αιωνιότητα που Ρέει, Κάθε Στιγμή.

Ξύπνα επιτέλους !

Τι πιθανότητες έχει η ασθενική πνευματική φλόγα μέσα στην ασφυκτική συσκότιση που ολημερίς ορθώνει γύρω της ο άνθρωπος να συνεχίσει να λάμπει; Ελάχιστες… έτσι θα πρέπει ή να συμβιβαστεί με την άθλια μοίρα του θανάτου της ή να επαναστατήσει.

 Κι όμως όλοι αποδεχτήκαμε το σβήσιμο της φλόγας μας∙ όλοι αποδεχτήκαμε τον επικείμενο θάνατο μας. Μας πως δεν εξοργίζεσαι γι’ αυτή τη μοίρα που σου επιβλήθηκε χωρίς κανείς να σε ρωτήσει; Γιατί δεν αντιστέκεσαι στις αμείλικτες δυνάμεις, στα σιδερένια γρανάζια που σε κρατούν δέσμιο στον ανελέητο αυτό τροχό της γέννησης και του θανάτου;

Άρχισε να στοχάζεσαι…

Πόσο φυσιολογικό είναι να ζεις παθητικά αναμένοντας την ώρα του θανάτου σου; Τι διαφορά θα υπήρχε σ’ αυτή την παθητική αντιμετώπιση της ζωής αν πέθαινες αυτή τη στιγμή ή σε λίγα χρόνια από τώρα;

Ένα άδειο κουφάρι, τροφή για τα σκουλήκια είναι το μέλλον σου; Το μέλλον των παιδιών σου, αυτά που διαμόρφωσες κατ’ εικόνα σου, πως θα μπορούσε να είναι διαφορετικό απ’ το δικό σου μέλλον;

Μήπως εκ γενετής βολεύτηκες στη χλιαρή πίστη μιας υποτιθέμενης αθανασίας της ψυχής κι ενός ανύπαρκτου παραδείσου; Μιας πίστης χωρίς βάθος που μετατρέπεται κάποιες στιγμές σε ακραίο φανατισμό εναντίων των αλλόπιστων, επιτιθέμενη σε όλες τις αντίθετες ιδεολογίες, στην προσπάθεια να τις εξαλείψει, για να εμποδίσει την κατάρρευση του σαθρού οικοδομήματος της (…αν όλοι πιστεύουν αυτό που πιστεύεις εσύ, τότε οι πιθανότητες να είναι αλήθεια είναι μεγαλύτερες…). Πρόσεξε! Το ψέμα δεν αντέχει άλλο ψέμα αλλά ούτε και θέλει να ακούσει ποτέ την αλήθεια.

Ή μήπως τελικά, επειδή αυτή την ψυχή που από μικρό παιδί σου ζαλίσανε τα αυτιά να την αναγνωρίσεις, ποτέ δεν την βίωσες αληθινά, κατέληξες στο εύκολο συμπέρασμα πως τίποτα πέρα απ’ αυτό που βλέπουν τα μάτια σου δεν υπάρχει και πως όλα είναι εφήμερα; Μήπως από αντίδραση τελικά έγινες οπαδός του άσματος «μία είναι η ουσία δεν υπάρχει αθανασία»;

 Στοχάσου βαθύτερα τώρα. Αρκετά χρόνια χάλασες παίζοντας το ρόλο της ωραίας κοιμωμένης που περιμένει τον πρίγκιπα για να την αφυπνίσει. Δεν υπάρχει πρίγκιπας. Άνοιξε τα μάτια σου. Επιτέλους ξύπνα! Πιο εύκολα θα βρει αυτός που έμαθε να στοχάζεται τον μίτο της Αριάδνης απ’ τους υπόλοιπους που εξέπεσαν χαμηλότερα από το βάθρο της διανόησης.

Μήπως τελικά είναι αφύσικο όλοι γύρω σου να αντιμετωπίζουν το φαινόμενο του θανάτου σαν απόλυτα φυσικό;

 Άσε τους άλλους στον ύπνο τους να αδιαφορούν για την τραγική τους μοίρα και ξύπνα! Εσύ που στοχάζεσαι βαθιά δεν μπορεί να μην αγανακτείς μ’ αυτό που συμβαίνει. Άφησε την απόγνωσή σου λοιπόν να γίνει ελεγχόμενη οργή που θα συμπαρασύρει όλα τα εμπόδια, που θα γκρεμίσει όλες τις επίκτητες πεποιθήσεις, όλες τις προκαταλήψεις στην έκρηξή της∙ επαναστάτησε τώρα!

 Μήπως τελικά η αθανασία δεν χαρίζεται εύκολα αλλά κερδίζεται με κόπους και αγώνες, πλέοντας κόντρα στους ανάπρυμους ανέμους, με πειθαρχία, υπομονή και ασυμβίβαστη επιμονή;

Μήπως αυτό που τώρα που στοχάζεσαι θέτει αυτή την ερώτηση, μέσα στο σώμα σου που καθημερινά αλλοιώνεται, είναι ο αναλλοίωτος εκείνος παράγοντας που επαναστατεί καθώς δεν ανέχεται μια μοίρα ξένη προς αυτή που γνωρίζει πως δικαιούται;

 Για σένα που σήμερα αληθινά στοχάστηκες μαζί μου, μέρα που θα περάσει πια χωρίς να έχεις απολυτρώσει το Αθάνατο από τον θάνατο, θα είναι χαμένη μέρα.

 Επιτέλους ξύπνησες !
 

Ήταν ο Ιησούς Χριστός, Έλληνας ή φιλέλληνας;

Τελευταία γίνεται πολύς λόγος από ελληνορθόδοξους κύκλους και για τη δήθεν ελληνική καταγωγή του Ιησού. Ο Ιησούς ήταν ένας Εβραίος. Όταν η Σαμαρείτιδα τόνισε την ιουδαϊκή του καταγωγή, εκείνος δεν την αρνήθηκε («κατά Ιωάννη» δ΄9). «Παλαιά» και «Καινή Διαθήκη» εμμένουν στην καταγωγή του Ιησού από τον Δαβίδ και τον Αβραάμ και οι ελληνορθόδοξοι επιμένουμε πως ήταν Έλληνας. Η φύση θέλει τους απογόνους να ανήκουν στην ίδια φυλή με τους προγόνους τους. Σε πείσμα κάθε λογικής εμείς οι Έλληνες επιμένουμε πως είμαστε Εβραίοι, «απόγονοι του Αβραάμ» («προς Γαλάτας» γ΄29) και ο Εβραίος Ιησούς ότι ήταν Έλληνας. Είναι να χάνει κανείς το μυαλό του!

Ο Ιησούς δεν ανέπτυξε ποτέ ελληνική σκέψη και οι διδαχές του δεν είναι παρά εβραϊκά κατασκευάσματα γραμμένα στο πόδι, γι’ αυτό και δεν συμφωνούν το ένα με το άλλο. Ο Ιησούς, αν υπήρξε ποτέ, γιατί καμιά άλλη πηγή, πλην των Εβραϊκών, δεν τον αναφέρει ενώ έζησε σε μια από τις καλύτερα τεκμηριωμένες ιστορικές περιόδους, ήταν ένας Εβραίος και αυτό το αποδεικνύει επίσης περίτρανα κι η περιτομή του που τόσο υπερήφανα άλλωστε εορτάζουμε οι Έλληνες την 1η Ιανουαρίου εκάστου έτους.

Από τον απλό λαό δεν μπορείς ίσως να ζητήσεις ευθύνες. Αυτά έμαθε στην οικογένεια και στο σχολείο, αυτά πιστεύει. Οι επαγγελματίες προπαγανδιστές του Χριστιανισμού, αλλά και άλλοι συνοδοιπόροι τους μας βομβαρδίζουν καθημερινώς από τα παράθυρα των τηλεοπτικών διαύλων, από εφημερίδες και περιοδικά και χαϊδεύουν τα αυτιά μας με τα υποτιθέμενα κηρύγματα αγάπης του Ιησού, με την δήθεν αγάπη του για τους Έλληνες, με την δήθεν ελληνικότητα της ορθοδοξίας κι άλλα πολλά. Όλες αυτές οι ανακρίβειες που υποστηρίζονται δεν είναι τυχαίες ούτε γίνονται κατά λάθος. Ορισμένοι εξ αυτών που τις προβάλλουν είναι άνθρωποι ανωτάτης μορφώσεως, καθηγητές κ.λ.π. Τα πράγματα είναι οφθαλμοφανή. Δεν μπορεί να μην τα βλέπουν. Γνωρίζουν ότι εσκεμμένα συντελούν στη διαιώνιση της παραπλάνησης του ελληνικού λαού. Κι όμως επιμένουν. Δυστυχώς εκτός από την άγνοια υπάρχει κι ο δόλος.

Το περίφημο απόσπασμα στο οποίο κατά κόρον αναφέρονται οι ελληνορθόδοξοι στην προσπάθειά τους να δείξουν, ότι ο Ιησούς δήθεν αγαπούσε τους Έλληνες, είναι το εξής:
«Ήταν μερικοί Έλληνες μεταξύ εκείνων που είχαν ανεβεί για να προσκυνήσουν κατά την εορτή. Αυτοί λοιπόν ήλθαν στον Φίλιππο ο οποίος ήταν από τη Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας και του είπαν: "Κύριε, θέλουμε να δούμε τον Ιησού". Έρχεται ο Φίλιππος και το λέει στον Ανδρέα και ο Ανδρέας κι ο Φίλιππος το λέγουν στον Ιησού. Ο Ιησούς αποκρίθηκε σ’ αυτούς: "Ήλθε η ώρα για να δοξαστεί ο υιός του ανθρώπου"» («κατά Ιωάννη» ιβ΄20-23).

Κι εδώ είναι φανερό ότι παραμερίζεται η κοινή λογική. Ας δεχθούμε όμως ότι οι σημερινοί Έλληνες που έχουν υποστεί τη συνεχή επί σχεδόν δεκαεπτά αιώνες χριστιανική προπαγάνδα έχουν «πεισθεί», ότι το Πάσχα είναι ελληνική εορτή. Οι Έλληνες όμως του 33 μ.Χ. γνώριζαν το Πάσχα; Aσφαλώς όχι! Ήταν Έλληνες λοιπόν εκείνοι που ζήτησαν να δουν τον Ιησού; Όχι βέβαια! Εβραίοι ήταν κι αυτοί, κάτοικοι ίσως της Ελλάδας, που μιλούσαν όμως ελληνικά και τίποτε περισσότερο. Αποκαλούνται Έλληνες προκειμένου να διακριθούν από τους υπόλοιπους Εβραίους που δεν μιλούσαν την ελληνική γλώσσα. Η μονομερής επανάληψη ενός και μοναδικού ομιχλώδους και δήθεν κολακευτικού εδαφίου και η αποσιώπηση όλων των άλλων που καταφαίνονται με ξεκάθαρες διαθέσεις εναντίον των Ελλήνων όπως θα αναλύσουμε παρακάτω, μόνον δόλια μπορεί να χαρακτηρισθεί.

Μολονότι τα περισσότερα κείμενα που συμπεριλαμβάνονται στην «Καινή Διαθήκη» είναι γραμμένα στην ελληνική γλώσσα αυτό δεν θα έπρεπε να μας προξενεί ούτε ίχνος υπερηφάνειας, αφού ούτε για την Ελλάδα μιλούν, ούτε ελληνικούς σκοπούς εξυπηρετούν. Γράφτηκαν στα ελληνικά από Εβραίους συγγραφείς (όχι απαραίτητα από αυτούς που δηλώνουν), κυρίως γιατί τότε η ελληνική γλώσσα ήταν «οικουμενική». Κανένα από τα κείμενα, είτε της «Παλαιάς» είτε της «Καινής Διαθήκης» δεν απευθύνεται σε Έλληνες. Αυτούς τους δώδεκα έστειλε ο Ιησούς και τους παράγγειλε τα εξής: «Προς τους εθνικούς μην πηγαίνετε και στην πόλη των Σαμαρειτών μην μπαίνετε, αλλά πηγαίνετε μάλλον στα χαμένα πρόβατα της γενεάς του Ισραήλ». («κατά Ματθαίο» ι΄5-6).

Όταν ο Παύλος αποστέλλει επιστολές προς Εφεσίους, Φιλιππησίους, Θεσσαλονικείς ή Κορινθίους κ.λ.π., δεν τις αποστέλλει στους Έλληνες των πόλεων αυτών, αλλά στους Εβραίους που ζουν στις Ελληνικές πόλεις και που υπήρξαν οι πρώτοι προσήλυτοι στο Χριστιανισμό, όχι από δική τους αυθόρμητη προσχώρηση αλλά μετά από εντολή που πήραν από τους ραβίνους τους, να υποδυθούν τους πιστούς της νέας θρησκείας. Όπου δηλαδή γίνεται δηλαδή αναφορά για Εφεσίους, εννοείται ότι είναι οι Εβραίοι της Εφέσου κι όχι οι Έλληνες, όταν γίνεται αναφορά στους Κορινθίους, εννοείται ότι πρόκειται για τους Εβραίους της Κορίνθου. Οι Έλληνες δεν είχαν καμιά σχέση με όλα αυτά.
Ο «Νόμος» δεν διδάσκεται στους Έλληνες το γένος. Οι Απόστολοι, γράφει ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος («Εις τας Πράξεις, Ομιλία ΚΕ΄») «δεν κήρυτταν το θείο λόγο σε κανένα παρά μόνο στους Ιουδαίους» («μηδενί λαλούντες το λόγο ει μη μόνον Ιουδαίοις» «Πράξεις» ια΄19-20) και συνεχίζει: «Δεν το έκαναν αυτό φοβούμενοι τους ανθρώπους, αλλά το έκαναν τηρώντας το Νόμο». Υπήρχαν όμως και κάποιοι Κύπριοι και Κηρυναίοι οι οποίοι «ελάλουν προς τους Ελληνιστάς, ευαγγελιζόμενοι τον Κύριον Ιησούν» («Πράξεις» ια΄20) και διευκρινίζει ο Χρυσόστομος «Ίσως επειδή δεν γνώριζαν τα Εβραϊκά τους ονόμαζαν Έλληνες». Στη συνέχεια ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος επανέρχεται στο θέμα («Εις τας Πράξεις, Ομιλία Λ΄»): «Συνέβη δε και στο Ικόνιο το ίδιο να μπούν στη συναγωγή των Ιουδαίων και να μιλήσουν έτσι ώστε να πιστέψει μεγάλο πλήθος από τους Ιουδαίους κι από τους Έλληνες». Ως γνωστόν δεν συναντά κανείς Έλληνες στη συναγωγή. Είναι καταφανές πως πρόκειται για Εβραίους που έχασαν τη γλώσσα τους και μιλούσαν Ελληνικά.

Ας εξετάσουμε τώρα τι γνώμη είχε ο Ιησούς για τους αυθεντικούς Έλληνες. Ο Ματθαίος (ιε΄22-28) και o Μάρκος (ζ΄25-30) περιγράφουν μία πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία. Πρόκειται για την θεραπεία της κόρης μιας γυναίκας πού παρουσιάζεται ως κανονική Ελληνί­δα, όχι Εβραία που μιλούσε ελληνικά, καθότι γίνεται σαφής διάκριση: Είναι «Ελληνίδα Συροφοινίκισσα στο γένος» («κατά Μάρκο» ζ΄ 26). Εδώ θέλει αρκετή προσοχή γιατί μόνο το πρωτότυπο κείμενο μιλάει για Ελληνίδα. Αν διαβάζετε το κείμενο στη νεοελληνική απόδοση των Χριστιανών μεταφραστών, κατά κανόνα μεταφράζουν το «Ελληνίδα» σε «ειδωλολάτρις», οπότε ο ανυποψίαστος αναγνώστης προσπερνάει το κείμενο χωρίς να αντιληφθεί την πραγματική σημασία του.

Η γυναίκα αυτή λοιπόν έπεσε στα πόδια του Ιησού παρακαλώντας τον να θεραπεύσει την άρρωστη κόρη της, καθότι ο Ιησούς εμφανίζεται κατ' εξοχή ως θεραπευτής. Ξέρετε όμως ποια ήταν η αντίδρασή του; «Κι εκείνος δεν της αποκρίθηκε ούτε μία λέξη. Και τότε οι μαθητές τον πλησίασαν και του είπαν «διώξε την γιατί φωνάζει από πίσω μας». Κι εκείνος τους αποκρίθηκε: «Δεν είμαι σταλμένος παρά μόνο για τα χαμένα πρόβατα του οίκου του Ισραήλ. Δεν είναι σωστό να παίρνεις το ψωμί από τα παιδιά και να το δίνεις στα σκυλιά» (η λέξη είναι «κυνάρια», δηλαδή μικρά σκυλιά) («κατά Ματθαίον» ιε΄26 και «κατά Μάρκο» ζ΄27-28). «Ναι, Κύριε» του απάντησε τότε ή γυναίκα, «αλλά και τα σκυλιά τρώνε από τα ψίχου­λα πού πέφτουν κάτω από το τραπέζι των κυρίων τους». Τότε μόνον ικανοποιήθηκε αυτός και «θεραπεύτηκε η κόρη της από την ώρα εκείνη».
Η συμπεριφορά του «Υιού του Θεού» στο περιστατικό αυτό, δεν εγείρει καμία αμφιβολία, είναι σαφέστατη: Θεωρεί τους Έλληνες σκυλιά που δεν αξίζει να τρώνε ούτε τα ψίχουλα που πέφτουν από το τραπέζι των κυρίων τους, των Εβραίων!

Πέραν αυτού όμως, μια τέτοια συμπεριφορά γεννά κι ορισμένα επί πλέον ερωτήματα. Ή πρώτη αντίδρασή του, όπως είδαμε, ήταν να αρνηθεί την θεραπεία. Οι αρχαίοι Έλληνες ιατροί, άλλα και οι σύγχρονοι, ορκίζονται τον περίφημο «Όρκο του Ιπποκράτη» στον όποιο συνομολογούν πως θα ασκήσουν την τέχνη τους σε κάθε έναν που θα τους το ζητήσει, είτε αυτός είναι άνδρας, γυναίκα, ελεύθερος η δούλος. Σε κανένα σημείο του Όρκου δεν υπάρχει περιορισμός της άσκησης του επαγ­γέλματός τους επειδή ο ασθενής είναι αλλόφυλος ή αλλόθρησκος. Ο Ιπποκράτης ούτε καν το σκέφτεται να κάνει τέτοιου είδους διακρίσεις. Ο Ιησούς όχι μόνο το σκέφτεται αλλά και το εφαρμόζει. Η θεραπευτική δεινότητα του Ιησού ήταν τελικά ένα καρβέλι ψωμί, δηλαδή περιορισμένο σε ποσότητα και όταν παρείχε μερικά ψίχουλα σε κάποιον αλλόφυλο αυτό σήμαινε ότι τα στερούσε από τα «χαμένα πρόβατα του Ισραήλ»; Γνωρίζει περιορισμούς η Χριστιανική Θεία Χάρις;
Στις «Πράξεις» επίσης (κα΄28-29) διαβάζουμε ακόμα ένα απίστευτα προσβλητικό και υποτιμητικό απόσπασμα για τους Έλληνες: «Μέχρι και Έλληνες έβαλε μέσα στο ιερό και μόλυνε τον άγιο τούτο τόπο».

Ο Ιησούς, υποτίθεται, ότι εισήγαγε τη συγχώρεση. Στην πραγμα­τικότητα η χριστιανική συγχώρεση δίνεται υποκριτικά και επιλεκτι­κά. Παράδειγμα ο Ιούδας. Ενώ ο ίδιος ο Ιησούς συγχώρεσε την πόρνη, τον ληστή πάνω στο σταυρό, τους ίδιους τους σταυρωτές του με το περίφημο: «άφες αυτοίς», τον Ιούδα δεν τον συγχώρεσε παρόλο πού μεταμελήθηκε έμπρακτα. Κι η εκκλησία, επί 2.000 και πλέον χρόνια ακολου­θώντας το παράδειγμα του Ιησού, συγχώρεσε ειδεχθείς εγκληματίες και επί πλέον τους ανακήρυξε Μεγάλους και Αγίους, όπως τον αιμο­σταγή αδελφοκτόνο, συζυγοκτόνο και υιοκτόνο Μ. Κωνσταντίνο. Τον Ιούδα όμως δεν τον συγχώρεσε -παρότι αποδεδειγμένως μετανόησε- με το γελοίο και υποκριτικό επιχείρημα ότι ο Ιούδας δεν συγχωρεί­ται όχι γιατί πρόδωσε τον Ιησού αλλά γιατί αυτοκτόνησε. Η ζωή είναι δώρο του Θεού -λένε- ανήκει στο Θεό και κανένας δεν έχει το δικαίωμα να την αφαιρέσει αυτοκτονώντας. Αν το κάνει, δεν του παρέχεται συγχώρεση, όπως στον Ιούδα. Όταν αφαιρείς όμως τη ζωή η τις ζωές των άλλων, γιατί συγχωρείσαι; Eκείνες, πού είναι επίσης δώρα του Θεού, έχεις δικαίωμα να τις αφαιρέσεις; Φαίνεται ότι το έχεις, αφού η εκκλησία όχι μόνο σε συγχωρεί αλλά σε ανακηρύσσει Άγιο και Μέγα, κατά το παράδειγμα του Μεγάλου Κωνσταντίνου.