Κυριακή 28 Ιουνίου 2015

Η αξιοπρέπεια είναι προσωπική υπόθεση

0512-0708-0112-2325Η αξιοπρέπεια ορίζεται ως η αίσθηση που έχει ο άνθρωπος, ότι οι άλλοι τον σέβονται κι ο ίδιος νιώθει ότι έχει αξία.
            
Ο αυτοσεβασμός και η ανωτερότητα, όχι ο καθωσπρεπισμός, ούτε ο εγωισμός.
Αυτές οι δύο έννοιες πολλές φορές συγχέονται με την αξιοπρέπεια και της προσδίδουν έναν αρνητικό χαρακτήρα.
Το να είναι κάποιος αξιοπρεπής, δε σημαίνει ούτε ότι είναι εγωιστής, ούτε «καθώσπρέπει» για τα μάτια του κόσμου. Ο αξιοπρεπής άνθρωπος διαλέγει τη στάση ζωής του πρώτα για τον εαυτό του και για τη συνείδηση του και μετά για οποιοδήποτε άλλο λόγο.

Λένε πως η αξιοπρέπεια σπανίζει στις μέρες μας.
Μπορεί και να ισχύει, αλλά δε θέλω να το πιστέψω. Ίσως μπορώ να δεχτώ ότι υπάρχει κάπου καλά κρυμμένη και απλά τώρα λόγω δύσκολων συνθηκών εκλείπει.

Όπως λέει και ο Μοχάμεντ Μπουαζίζι «Η αξιοπρέπεια είναι μια πολυτέλεια που τη χαίρεται κανείς όταν, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, έχει ξεπεράσει την ανάγκη». Όταν ο άνθρωπος έχει αυξημένες πρώτες ανάγκες, δε λογαριάζει την αξιοπρέπεια του. Πρωτίστως πρέπει να καλύψει την επιβίωση του και μετά όλα τα υπόλοιπα.

Τι θέλω να πω;
Όταν μια μάνα δεν έχει φαγητό για τα παιδιά της, θα κάνει τα πάντα για να βρει κι ας ταπεινωθεί. Όταν ένας άνθρωπος έχει κάποιον δικό του άρρωστο και δεν έχει χρήματα για νοσήλια, φάρμακα και γιατρούς θα προσπαθήσει να τα βρει με κάθε δυνατό τρόπο κι ας αναγκαστεί να «ζητιανέψει».

Το τι θεωρεί ο καθένας αξιοπρεπές διαφέρει από άτομο σε άτομο. Ο καθένας έχει τους κανόνες και τα όρια του. Για παράδειγμα, αν μιλάμε για τον ερωτικό τομέα, για ‘μένα αξιοπρέπεια είναι ένας χωρισμός, όσο κι αν πονάει, όσο κακός κι αν είναι και προκαλεί βαθύ πόνο, όσο κι αν στιγματίζει, να μην ξεφτιλίζει και υποβιβάζει την προσωπικότητα κανενός απ’ τους δύο.

Ναι, μπορεί να παρασυρθώ και να πάρω ένα λάθος τηλέφωνο και να δώσω μια δεύτερη ευκαιρία, ενώ ξέρω το αποτέλεσμα, αλλά θα σταματήσω εκεί. Μέχρι εκεί είναι τα όρια της δικής μου αξιοπρέπειας. Μετά τη χάνω.

Για κάποιον άλλον, ίσως και η όγδοη ευκαιρία να θεωρείται αξιοπρεπής στάση.
Δικαίωμα του, δε θα κρίνω, δεν είμαι αρμόδια γι’ αυτό, άλλωστε.
Φυσικά, δεν είναι μόνο το ερωτικό κομμάτι. Η αξιοπρέπεια υπάρχει σε όλους τους τομείς της ζωής. Αξιοπρέπεια όπως την ορίζει η κοινωνία, η θρησκεία, ο πολιτισμός. Υπάρχουν, όπως ανέφερα και παραπάνω, οι προσωπικοί άγραφοι κανόνες του καθένα, υπάρχει, όμως, και νομοθεσία περί αξιοπρέπειας και αξιοπρεπούς συμπεριφοράς. Ποικίλλει, βέβαια από χώρα σε χώρα.
Μια άλλη άποψη, που εκφράστηκε από τη Σκάρλετ Ο Χάρα, είναι πως είμαστε αξιοπρεπείς από δειλία. Η αδυναμία μας να φτάσουμε τις καταστάσεις στο τέρμα και να αποδεχθούμε τις συνέπειές τους, μας κάνει δειλούς και ταυτόχρονα αξιοπρεπείς. Ο φόβος μην εκτεθούμε ανεπανόρθωτα λοιπόν, είναι υπεύθυνος γι’αυτή.

Ενδιαφέρουσα άποψη.
Η έννοια της αξιοπρέπειας έχει άπειρες προεκτάσεις και για να μη μακρηγορώ, θα προσπαθήσω να την ορίσω, όπως την αντιλαμβάνομαι εγώ.
Αν με ρωτήσει, λοιπόν κανείς, τι είναι για ‘μένα η αξιοπρέπεια, θα του πω ότι αρχικά είναι η αγάπη που έχουμε για τον εαυτό μας.
Ο σεβασμός που του δείχνουμε όταν είμαστε μόνοι μαζί του. Όλα αυτά που κάνουμε χωρίς να περιμένουμε ανταπόδοση και μπράβο. Είμαστε αξιοπρεπείς γιατί ό,τι κάνουμε, το κάνουμε για την ψυχή μας.

Είναι η περηφάνια μας, με όλη τη θετική της σημασία, όχι με έπαρση και δήθεν συμπεριφορές.

Το να περπατάς στο δρόμο με το κεφάλι ψηλά και να ξέρεις ότι έκανες το καλύτερο.

Να σε θυμούνται όλοι με χαμόγελο, από πρώην ερωτικές σχέσεις μέχρι κάποιον που συνάντησες δυο φορές.

Να νιώθεις ότι δεν ξόδεψες τον εαυτό σου για κάτι που δεν έπρεπε. Δεν τον ξεφτίλισες.
Αξιοπρέπεια είναι η καθαρή συνείδηση.
Κι όπως, πολύ εύστοχα έγραψε ο Κ.Π. Καβάφης:
«Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.
Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ’ εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική.»


Αν τύχει να τη χάσουμε και καμιά φορά. Κάπου θα βρίσκεται και θα μας περιμένει.

Ο σπόρος του φυτού που γίνεται 'τρυπάνι' και μπαίνει μόνος του στο έδαφος!

Ονομάζεται Καλόγερος ή Ερωδιός ο Κωνιόμορφος και έχει έναν πραγματικά ιδιαίτερο τρόπο για να φυτρώνει. Τροφοδοτούμενος από την υγρασία, ο σπόρος του συγκεκριμένου φυτού αρχίζει να στρίβει «βιδώνοντας» τον εαυτό του στο έδαφος!

Επαναστατική μέθοδος σπάει τα φράγματα στα δίκτυα οπτικών ινών

Μία νέα τεχνική που μειώνει τον «θόρυβο» στα καλώδια οπτικών ινών, αυξάνει εντυπωσιακά την ισχύ των σημάτων και την απόσταση που αυτά μπορούν να ταξιδέψουν.
Όπως ανακοίνωσαν ερευνητές στις ΗΠΑ, κατάφεραν να βρουν ένα τρόπο να σπάσουν τα σημερινά τεχνικά φράγματα στα οπτικά τηλεπικοινωνιακά δίκτυα, σχεδόν διπλασιάζοντας τις δυνατότητές τους και μειώνοντας παράλληλα το κόστος τους. Εφόσον αποδειχθεί ότι όντως η νέα τεχνολογία μπορεί να εφαρμοσθεί με επιτυχία στα υπάρχοντα δίκτυα οπτικών ινών που έχουν «ζώσει» τη Γη, τότε -μεταξύ άλλων- ανοίγει ο δρόμος και για ένα πολύ πιο γρήγορο Ίντερνετ από το σημερινό.
Οι ερευνητές, με επικεφαλής τους Νικόλα Αλιτς και Στόγιαν Ράντιτς του Εργαστηρίου Φωτονικής του Τμήματος Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Μηχανικών Η/Υ του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια-Σαν Ντιέγκο, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό "Science", πέτυχαν να στείλουν κωδικοποιημένες πληροφορίες μέσω καλωδίων οπτικών ινών και μετά να τις αποκωδικοποιήσουν με ακρίβεια, σε απόσταση-ρεκόρ 12.000 χιλιομέτρων μεταξύ πομπού και δέκτη. Παράλληλα, κατόρθωσαν να 20πλασιάσουν την ισχύ των οπτικών σημάτων.
Η νέα μέθοδος μπορεί να μειώσει σημαντικά το κόστος των τηλεπικοινωνιακών υποδομών, επειδή καθιστά περιττή την περιοδική ενίσχυση (με τον κατάλληλο ηλεκτρονικό εξοπλισμό) των οπτικών σημάτων κατά μήκος των οπτικών ινών.
Τα οπτικά δίκτυα εμφανίσθηκαν στη δεκαετία του ΄80 ως μια ταχύτερη εναλλακτική λύση σε σχέση με τα παραδοσιακά δίκτυα από χάλκινα τηλεπικοινωνιακά καλώδια. Σταδιακά, η σχετική τεχνολογία έχει βελτιωθεί περαιτέρω, καθώς ολοένα περισσότερα δεδομένα «πακετάρονται» σε διαφορετικά κανάλια, που συνυπάρχουν σε διαφορετικές συχνότητες ("χρώματα") στην ίδια ακτίνα φωτός.
Τα οπτικά σήματα που μεταφέρουν τα δεδομένα και ταξιδεύουν μέσα στα καλώδια οπτικών ινών σε ακτίνες λέιζερ, πρέπει ανά τακτά διαστήματα να ενισχύονται. Επιπλέον, η διαδικασία μετατροπής των οπτικών σημάτων σε ηλεκτρικά και αντιστρόφως κάθε μερικές δεκάδες χιλιόμετρα γίνεται από υπολογιστές, πράγμα που αυξάνει το κόστος αυτών των δικτύων, ενώ περιορίζει και τα πόσα δεδομένα είναι δυνατό να μεταδοθούν.
Η νέα τεχνική ξεπερνά αυτούς τους φραγμούς. Οι ερευνητές κατόρθωσαν να στείλουν οπτικά σήματα σε απόσταση 12.000 χλμ., χωρίς να χρειασθεί να τα ενισχύσουν καθόλου καθ' όλη τη διαδρομή τους από τον πομπό έως τον δέκτη.
Στη χρηματοδότηση της έρευνας συνέβαλαν η Google και η ιαπωνική Sumitomo Electric Industries, παραγωγός καλωδίων οπτικών ινών. Αλλοι επιστήμονες εμφανίσθηκαν πάντως πιο επιφυλακτικοί κατά πόσο η νέα μέθοδος θα μπορούσε να εφαρμοσθεί με την ίδια επιτυχία στον πραγματικό κόσμο, πέρα από το εργαστήριο.

Το πιο έξυπνο κράνος - Όλα για την ασφάλεια

helm3Η αμερικανική Intelligent Cranium Helmets σχεδιάζει να φτιάξει το πιο εξελιγμένο κράνος μοτοσικλέτας. Φορτωμένο με έναν τόνο ηλεκτρονικά, το iC-R έρχεται να προσφέρει τα πάντα στην υπηρεσία της ασφάλειας του αναβάτη.

Ξεκινάμε από τις δύο οθόνες head up display (HUD) που προβάλλουν στο κάτω μέρος της ζελατίνας του αναβάτη. Αυτές είναι πλήρως ρυθμιζόμενες από τον αναβάτη και μπορούν να προβάλλουν ένα σωρό πληροφορίες.

Αρχικά έχουμε δύο κάμερες στο πίσω μέρος του κράνους, οι οποίες καλύπτουν μια γωνία 210 μοιρών και την προβάλλουν στις δύο αυτές οθόνες μέσα στο κράνος. Παράλληλα, ο αναβάτης μπορεί να θέλει στη μια οθόνη να βλέπει πληροφορίες από τη Bluetooth συσκευή που επίσης είναι μέρος του κράνους, άρα όταν χτυπά το τηλέφωνο να βλέπει πρακτικά την οθόνη του κινητού του να προβάλλεται εκεί. Μπορεί ακόμη να προβάλλει στη μια οθόνη πληροφορίες από το ίντερνετ, όπως λ.χ. το δελτίο καιρού, το κυκλοφοριακό δελτίο ή οδικούς χάρτες.

Παράλληλα, ένα GPS μόνιμα ενσωματωμένο στο κράνος προσφέρει άμεση πληροφόρηση για την ταχύτητα του οχήματος και όλες αυτές οι σχετικές πληροφορίες μπορούν να προβληθούν στο HUD.
Το καλύτερο ωστόσο είναι το γεγονός πως το πρόγραμμα Assisted Rider Software που χειρίζεται την πληροφορία του κράνους θα διατίθεται ως open source ώστε να μπορεί ο καθένας να αναπτύξει εφαρμογές γι' αυτό. Έτσι η προβολή HUD μέσα στο κράνος μπορεί να είναι εντελώς προσωποποιημένη, μέχρι και τηλεόραση, που λέει ο λόγος, θα μπορεί να βλέπει ο πιο ασυνείδητος ιδιοκτήτης του.

Ένα ακόμη σπουδαίο κόλπο που προβλέπεται να ενσωματωθεί στο κράνος αφορά στο σύστημα LiDAR, δηλαδή ένα laser που κοιτά πίσω και χρησιμοποιείται για να υπολογίζει την κίνηση των οχημάτων και να προβλέπει αν υπάρχει κίνδυνος οπίσθιας πρόσκρουσης. Στην περίπτωση αυτή μια σειρά από LED λυχνίες στο σαγόνι του κράνους ειδοποιούν τον αναβάτη για τον επερχόμενο κίνδυνο ώστε να μην τον βρει απροετοίμαστο.

Στα πιο απλά, η ζελατίνα του κράνους είναι LCD και μπορεί να γίνει σκούρα στο πάτημα ενός κουμπιού σε χρόνο λιγότερο από ένα δευτερόλεπτο.
Φυσικά όλα αυτά προφανώς έχουν ανάγκες τροφοδοσίας, μεγάλες ανάγκες. Η iC-R δε μας λέει ακόμη τι γίνεται με τη μπαταρία, δηλαδή τα χαρακτηριστικά της, σε ποιο σημείο του κράνους βρίσκεται, χρόνους διάρκειας και φόρτισης κ.ο.κ. Περιορίζεται στο να μας δείχνει κάτω δεξιά στο πλάι του κράνους τη θύρα όπου συνδέεται το κράνος για να φορτιστεί. Εδώ θα έχει πολύ ενδιαφέρον το ζήτημα, καθώς μια βαριά μπαταρία θα είναι πρόβλημα σε ένα κράνος που έτσι κι αλλιώς ακούγεται βαρύ, χώρια που σε περίπτωση ατυχήματος τα εσωτερικά της μπορεί να είναι επιβλαβή για το κεφάλι μας.

Αυτό που μας λέει η Intelligent Cranium είναι πως στο πάνω μέρος του κράνους της υπάρχει ένας ευμεγέθης ηλιακός συλλέκτης που θα συνεισφέρει στο να κρατά όλα τα συστήματα σε λειτουργία.
Προς το παρόν το iC-R δεν είναι διαθέσιμο, υπάρχει μόνο ως πρωτότυπο. Η εταιρεία ξεκίνησε καμπάνια crowd funding του στο Indiegogo και το πλάνο είναι να μπει σε παραγωγή το Δεκέμβριο το 2017. Προβλεπόμενη τιμή; Γύρω στα 1.500 ευρώ, στις ΗΠΑ. Μπορείτε πάντως να προλάβετε να καπαρώσετε ένα (ή περισσότερα) σε προνομιακές τιμές εφόσον θέλετε να χρηματοδοτήσετε την καμπάνια της εταιρείας.
Δείτε το προωθητικό βίντεο της iC-R...

Τι συμβαίνει στο μυαλό των εφήβων; - Έλλειψη προνοητικότητας, ανυπομονησία και παρορμητικότητα

Η εφηβεία είναι μια δύσκολη φάση στη ζωή… τόσο των ίδιων των εφήβων, όσο και των γονιών τους.

Οι έφηβοι είναι γνωστό, ότι χαρακτηρίζονται από ανυπομονησία και παρορμητικότητα και μια καινούρια έρευνα, βρήκε μια εξήγηση στο γιατί οι νέοι και οι νέες θέλουν «τα πάντα, τώρα» και γιατί «επαναστατούν» αν δεν περάσει το δικό τους.
Σύμφωνα με μια ομάδα ερευνητών από τη Γερμανία, φαίνεται ότι ο εγκέφαλος των εφήβων είναι έτσι «καλωδιωμένος» σε αυτή τη φάση της ζωής τους και καθώς αναπτύσσεται με τα χρόνια, γίνεται πιο υπομονετικός.
Οι επιστήμονες εξέτασαν δύο θεωρίες ως προς το γιατί οι έφηβοι είναι περισσότερο ανυπόμονοι-στοιχείο «κλειδί» της παρορμητικότητας.
Η μία υποστήριζε ότι οι έφηβοι αντιδρούν περισσότερο στις άμεσες ανταμοιβές και η άλλη ότι οι έφηβοι σκέφτονται λιγότερο για το μέλλον και περισσότερα για το εδώ και τώρα.
Οι 25 συμμετέχοντες, ηλικίας από 8 έως 25 ετών, αξιολογήθηκαν με βάση το αν θα προτιμούσαν να πάρουν μια μικρότερη ανταμοιβή τώρα, ή μεγαλύτερη ανταμοιβή στο μέλλον.
Οι ερευνητές διαπίστωσαν, ότι η ανυπομονησία -και η προτίμηση στην πρόωρη πληρωμή- κορυφωνόταν στις αρχές της εφηβείας, ενώ ο «μελλοντικός προσανατολισμός» αυξανόταν με την ηλικία. Ακόμη, βρήκαν ότι υπήρχε μικρή διαφορά ανάμεσα στην ευαισθησία των εφήβων και των νεαρών ενηλίκων στις άμεσες ανταμοιβές.
Μαγνητικές τομογραφίες στους εγκεφάλους των εφήβων αποκάλυψαν το μηχανισμό που συμμετέχει στη διαδικασία λήψης αποφάσεων και βρήκαν, ότι η παρορμητικότητα αυξανόταν καθώς μεγάλωνε ο αριθμός των συνδέσεων νευρώνων στο μπροστινό τμήμα του εγκεφάλου, που ονομάζεται ραχιαίος-πλευρικός προμετωπιαίος φλοιό.
Οι συγγραφείς της μελέτης αναφέρουν, ότι «τα αποτελέσματα δείχνουν ότι πρόκειται κυρίως για αυξημένο έλεγχο και για όχι ευαισθησία στα άμεσα οφέλη, αυτό που οδηγεί στις αναπτυξιακές μειώσεις της ανυπομονησίας».
Οι επιστήμονες τονίζουν, ωστόσο, ότι παρότι η παρορμητικότητα αποτελεί μέρος της υγιούς ανάπτυξης ενός εφήβου, μπορεί να προκαλέσει πραγματικά προβλήματα. Όπως σημειώνουν, έχει παρατηρηθεί μια αύξηση στην εισαγωγή εφήβων στα τμήματα επειγόντων περιστατικών, εξαιτίας της αυξημένης κατανάλωσης αλκοόλ και άλλων ουσιών από εφήβους.
«Ενώ αυτό οφείλεται εν μέρει στο γεγονός ότι έχουν μεγαλύτερη πρόσβαση σε πιο επικίνδυνες καταστάσεις -συμπεριλαμβανομένων των αυτοκινήτων, του αλκοόλ, των ναρκωτικών και της σεξουαλικής δραστηριότητας- ο ρόλος της παρορμητικότητας πρέπει να γίνει καλύτερα κατανοητός».
Επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας ήταν ο Wouter van den Bos από το ινστιτούτο Μαξ Πλανκ στο Βερολίνο, ο οποίος τόνισε ότι απαιτείται να γίνουν περαιτέρω έρευνες, για να διερευνηθεί ο ρόλος που παίζει η πίεση από τους συνομήλικους στην παρμορμητικότητα.
Τα συμπεράσματα της έρευνας δημοσιεύτηκαν στο επιστημονικό περιοδικό Proceedings of the National Academy of Sciences.

Αφαντασία: Υπάρχει, είναι πάθηση και αναφέρθηκε για πρώτη φορά το 2010

Αφαντασία... Πρόκειται, λίγο πολύ, για αυτό το οποίο φαντάζεστε, εάν φυσικά δεν πάσχετε από αυτήν. Την αδυναμία, δηλαδή, να φέρεται στο μυαλό σας εικόνες, είτε πρόκειται για ένα ηλιοβασίλεμα είτε πρόκειται για πρόσωπα φίλων.
 
Η αφαντασία περιγράφηκε για πρώτη φορά στη βιβλιογραφία μόλις το 2010, από τότε όμως έχουν εμφανιστεί πολλά περιστατικά.
 
Ο πρώτος ασθενής με αφαντασία ήταν ένας 65χρονος συνταξιούχος που επισκέφθηκε το 2005 τον νευρολόγο Άνταμ Ζέμαν του Πανεπιστημίου του Έξετερ στη Βρετανία. Όπως του είχε χαρακτηριστικά αναφέρει τότε, προσπαθώντας να περιγράψει το πρόβλημα που αντιμετώπιζε, ήταν ότι η φαντασία του είχε ξαφνικά «τυφλωθεί».
 
Ο Δρ Ζέμαν δεν είχε απάντηση να δώσει, ωστόσο το περιστατικό προκάλεσε την περιέργειά του και γι αυτό χρησιμοποιήθηκε η τεχνολογία της μαγνητικής τομογραφίας, προκειμένου να αποτυπωθούν τυχόν ανωμαλίες στην εγκεφαλική του δραστηριότητα.
 
Ο ΜΧ (τα αρχικά του ασθενούς είναι μόνο γνωστά) πετύχαινε καλές επιδόσεις σε τεστ μνήμης και άλλων γνωσιακών ικανοτήτων. Επίσης, όταν κλήθηκε να κατονομάσει διάσημα πρόσωπα που εμφανίζονταν σε φωτογραφίες, συγκεκριμένες περιοχές ενεργοποιούνταν στον εγκέφαλό του, οι ίδιες περιοχές που δραστηριοποιούνται και σε άλλους ανθρώπους όταν κοιτούν πρόσωπα.
 
Το περίεργο παρατηρήθηκε στην αντίστροφη δοκιμασία, όταν ο ασθενής κλήθηκε να διαβάσει διάσημα ονόματα και να φανταστεί τα πρόσωπά τους.
 
Αυτό, κανονικά, θα ενεργοποιούσε τις ίδιες περιοχές με την πρώτη δοκιμασία. Στον εγκέφαλο του MX, όμως, οι περιοχές αυτές έμειναν ανενεργές.
 
Το παράδοξο της υπόθεσης, βέβαια, είναι ότι ο MX μπορούσε να απαντήσει σε ερωτήσεις που απαιτούν οπτική φαντασία, όπως το να πει τι χρώμα μάτια έχει ο Τόνι Μπλερ, κάτι που σημαίνει ότι ο εγκέφαλός του είχε βρει εναλλακτικούς τρόπους για να λύνει οπτικά προβλήματα.
 
Ο Δρ Ζέμαν παρουσίασε την περίπτωση το 2010 στην επιθεώρηση Neuropsychologia. Η μελέτη έγινε το αντικείμενο άρθρου στο περιοδικό Discover, και αρκετοί αναγνώστες επικοινώνησαν με τον αρθρογράφο Καρλ Ζίμερ για να αναφέρουν ότι είχαν κι αυτοί το ίδιο πρόβλημα.
 
Σε αντίθεση με τον MX, που είχε χάσει την οπτική φαντασία του ξαφνικά, αρκετοί από τους 21 επόμενους ασθενείς δήλωσαν ότι αδυνατούσαν να φανταστούν εικόνες ανέκαθεν.

Ρομπότ που κατευθύνεται με τη σκέψη είναι πραγματικό "avatar"

H τεχνολογία τηλεπαρουσίας λαμβάνει τη μορφή ενός ρομπότ, ικανό να «αναπαριστά» άτομα με κινητικά προβλήματα
 
Τα άβαταρ, οι εικονικοί χαρακτήρες που επιλέγουμε να μας εκπροσωπούν στον κυβερνοχώρο, αποκτούν τώρα πραγματικό σώμα, έστω και μηχανικό: ερευνητές στην Ελβετία ανέπτυξαν ένα κινούμενο ρομπότ μέσω του οποίου μπορούν να επικοινωνούν με τον έξω κόσμο οι καθηλωμένοι ασθενείς.
 
Εννέα ασθενείς με κινητικά προβλήματα και δέκα υγιείς εθελοντές σε τρεις χώρες μπόρεσαν να πιλοτάρουν από το σπίτι τους το ρομπότ που βρισκόταν σε εργαστήριo του Ομοσπονδιακού Ινστιτούτου Τεχνολογίας στη Λωζάνη.
 
«Και οι εννέα εθελοντές με αναπηρίες μπόρεσαν να τηλεκατευθύνουν το ρομπότ με ευκολία με λιγότερο από δέκα μέρες εξάσκησης» αναφέρει ο καθηγητής Χοσέ Μιλάν, επικεφαλής του εγχειρήματος.

Γιατί μας χαλαρώνει η θάλασσα

Το καλοκαίρι και η θάλασσα είναι έννοιες ταυτόσημες, τουλάχιστον για εμάς τους Έλληνες που έχουμε μεγαλώσει δίπλα σε καταγάλανα νερά και η θάλασσα είναι μέρος της ίδιας της ιδιοσυγκρασίας μας.
Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι μια βόλτα στην παραλία, ή λίγες ώρες δίπλα στο κύμα μας αναζωογονούν και μας γεμίζουν ενέργεια.

Δείτε πώς καταφέρνει η θάλασσα να μας “μαγεύει” με αυτό τον τρόπο:

-Όταν βλέπουμε ορίζοντα, ξεκουράζονται τα μάτια, φεύγει ο πονοκέφαλος και εκκρίνουμε ανακουφιστικές ορμόνες. Αυτές, τελικά, μας χαλαρώνουν.

-Όταν κολυμπάμε, η άνωση του αλμυρού νερού χαλαρώνει τις αρθρώσεις και μας ξεκουράζει. Επίσης, το θαλασσινό νερό έχει καταπραϋντικές δράσεις, τόσο στο δέρμα, όσο και σε άλλα όργανα.

-Επίσης, ο ήχος του ήπιου παφλασμού των κυμάτων είναι χαλαρωτικός, ακόμα και για τους ψυχικά πάσχοντες.

Η χρήση του κρασιού στήν ιατρική παράδοση των Ελλήνων

Ενώ δέν υπάρχει περιθώριο γιά παρανόηση της λέξης οίνος, ή λέξη πνεΰμα είναι έννιολογικά πολυσήμαντη. Πνεΰμα είναι καί ή πνοή, δηλαδή ή αναπνοή καί σέ προέκταση ή ϊδια ή ζωή, πνεΰμα καί τό φύσημα καί ό άέρας, πνεϋμα κι αυτός. Στόν αφόρητο διχασμό τής άνθρώπινης ύπαρξης ό,τι δέν είναι «σώμα» είναι πνεύμα, όπως πνεΰμα είναι καί οί ανώτερες νοητικές λειτουργίες. Πνεΰμα καί τό φάντασμα καί κάθε άυλη ύπαρξη αλλά καί τό κεντρικό νόημα ένός κειμένου ή ένός συγγραφέα.

Πνεύμα καί τό γνωστό στούς παλιότερους σημείο τής στίξης-σήμερα ξεχασμένο άπ’ τούς πολλούς κι άγνωστο στούς νεότερους. Πνεΰμα είναι καί τό πιό καθοριστικό άπό τό πλήθος των στοιχείων πού συνιστοΰν τόν οίνο, εκείνο πού άποχωρίζεται μέ τήν ειδική διαδικασία τής άπόσταξης.

Συχνά τό αποτέλεσμα τής κατανάλωσης οίνου καί οινοπνεύματος είναι ή μέθη. Μέθυ άλλωστε, μέ υ, τό μέθυ-τού μέθους, είναι στόν Όμηρο τό κρασί καί κάθε μεθυστικό ποτό. Μέθη: θεών καί άνθρώπων πάθος, μέ ιστορία πανάρχαια στίς χώρες τής Μεσογείου, άπό τή Θράκη κι ώς τήν Αθήνα κι άπό τή Θήβα ώς τήν Κύπρο, καί πέρα άπό τόν γεωγραφικό τούτο χώρο, άπό τή Σικελία κι ώς τήν Ίουδαία. Άπό τόν Ίκάριο ώς τόν Νώε καλλιεργητές καί παραγωγοί είναι ταυτόχρονα δωρητές καί καταναλωτές τού προϊόντος. Σ’ όλες λίγο πολύ τίς Ιστορίες ή κατανάλωση άκολουθεϊται άπό μέθη καί δευτερογενείς άρνητικές έπιπτώσεις.

Είδαμε άλλοτε τή μέθη(1). Άς δούμε τώρα τό κρασί καί τό πνεΰμα του. Θετικά.

Δική μου κάβα γιά τήν άντληση τοΰ προϊόντος οί άρχαΐοι γιατροί, πού τό βλέπουν συχνότερα ώς άγαθό - καί άγαθοποιό, σπανιότερα δέ ώς πηγή νόσου, ώς μέσο έξάρτησης ή ώς αίτιο δυστυχίας. Ό οίνος ήταν, λοιπόν, τό κυριότερο μετά τό νερό ποτό τών άρχαίων Ελλήνων. ’Απαραίτητο συμπλήρωμα διατροφής, δυναμωτικό γιά «κοπιώντες», άναληπτικό γιά «πεφορτισμένους», άλλά καί τό μέσον γιά τήν έπίτευξη εύωχίας, πνευματικών επιδόσεων καί κοινωνικότητας. Λόγω τοΰ διαφορετικοΰ τρόπου κατασκευής του καί τής έγκλειόμενης δύναμης δέν τόν έπιναν σχεδόν ποτέ άκρατον. Ή άραίωσή του γινόταν διά κράσεως, δηλαδή μέ τήν άνάμειξή του μέ νερό. Άπό έδώ έμεινε άλλωστε καί ή λέξη κρασί γιά τόν οίνο. "Ηταν μάλιστα διαφορετική ή άνάμειξη γιά διαφορετικές περιπτώσεις: οί γέροντες, οί στρατιώτες, οί οδοιπόροι κ.λπ. δικαιούνταν μικρότερη άραίωση, ώστε τό ποτό τους νά είναι πιό δυναττό καί πιό πλούσιο σέ θερμίδες. Ό Όμηρος άποκαλεϊ αύτόν τόν οίνο ζωρότερο (Ίλιάδα Ω, 203).

Ώς δυναμωτικό καί ώς πηγή θερμίδων περιγράφει καί ό 'Ιπποκράτης τό κρασί:

Ύδωρ ψυχρόν καί ύγρόν, οίνος θερμόν καί ξηρόν...
Τοΰ άναγνωρίζει όμως καί πολλές άλλες Ιδιότητες άνάλογα μέ τό είδος(2): άν είναι μέλας ή λευκός ή κιρρός ή μελιχρούς, άν είναι αυστηρός ή υδαρής ή άσθενής, άν είναι νέος ή παλαιός, όζων (δηλ. άρωματικός) ή άνοδμος (χωρίς μυρουδιά), άν είναι γλυκύς ή οξίνης.
Ανάμεσα στίς διαφορετικές και είδος κρασιού ιδιότητες περιγράφονται:
> α) ύπακτή δηλαδή καθαρτική δράση: έχει δέ τι καί καθαρτικόν άπό της ύλης...
β) ξηραντική, διότι άναπτύσσει θερμότητα καί έτσι καταναλώνονται τά ύγρά τοΰ σώματος: ξηραίνουσι δέ τη θερμασίη, τό ύγρόν έκ σώματος καταναλίσκοντες...
γ) διευκολύνουν την έξοδο άερίων καί τήν κένωση: φυσώσι καί διαχωρέουσι...
δ) άλλοι διευκολύνουν τήν ούρηση μάλλον παρά τήν άφόδευση: ούρέονται μάλλον ή διαχιρέουσι...
ε) καί παγώνουν καί ύγραίνουν τό σώμα έπειδή κάνουν τό αίμα τών άγγείων άσθενές, ενώ αύξάνουν τό αίμα τής κυκλοφορίας:., καί ψύχουσι καί ίσχναίνουσι μέν καί ύγραίνουσι τό σώμα τό αϊμα άσθενέες ποιέουσι, αύξοντες τό άντίπαλον τω αϊματι έν τώ σώματι...(Περί διαίτης Β' 52, 1494-1512

Τίς ίδιες άντιλήψεις μέ τόν πατέρα τής Ίατρικής ύποστηρίζουν καί οί επίγονοι. Όλοι ομολογούν ότι ό οίνος είναι άπό εκείνα πού μας τρέφουν, γράφει ο Γαληνός. Κι έφόσον όλα όσα μας τρέφουν είναι τροφή πρέπει νά ποΰμε ότι καί τό κρασί ύπάγεται στά τρόφιμα:
«ότι μέν έκ των τρεφοντων έστίν ό οίνος, άπαντες όμολογοϋσι καί ει γε τό τρέφον άπαν τροφή έστίν, ρητέον ώς εϊη άν έκ τοΰ γένους τών τροφών καί ό οίνος...»
(Περί δυνάμεως τροφών, 4,2)

Ό Ροΰφος έπαινεί τό κρασί ώς τό πιό καί πράγμα γιά τήν ύγεία, άν θέλουμε νά μήν πάθουμε άνεπανόρθωτη ζημιά. Γιατί μπορεϊ ν’ άνάψει τη θερμότητα καί νά γεμίσει δύναμη τό σώμα μας, να διευκολύνει τήν πέψη καί νά μας φτιάξει τή διάθεση:
«Οίνον έπαινώ μέν πρός ύγείαν ώς ούδέν χρήμα άλλο δει δι’ έπιστήμης τώ πίνοντι, ει μέλλοι μηδέν άνήκεστον πάσχειν οίνος γάρ δύναται άνάψαι μέν τό θερμόν, ισχύος δ’ έμπλήσαι τό σώμα, πέψαι δέ τήν τροφήν δϊ όλων... δύναται δ’ οίνος καί τη ψυχή διάθεσιν τινά παρασχείν τό γάρ της λύπης φάρμακον οίνος έστί...»(4).

’Ανάλογα υποστηρίζει καί ό Όρειβάσιος: τό κρασί δίνει δύναμη καί χαρά στήν ψυχή καί ηδονή. ’Αλλά αυτά τά παρέχει όταν πίνεται μέ μέτρο, γιατί όταν πίνεται χωρίς μέτρο φέρνει τά άντίθετα: «...τη ψυχή ευφροσύνην καί ηδονήν έμποιεϊ καί ρώμην παρέχει... τούτων μέν ούν των άγαθών ό μετρώ πινόμενος αίτιος γίνεται των δ’ έναντίων ό άμετρος».
(Πρός Εύνάπιον Ι,ιβ)(5).

Άλλά εκτός από πηγή θερμίδων, διουρητικό καί υπακτικό ποτό, έκτός άπό θερμαντικό καί παυσίλυπο, τό κρασί (ή ορισμένοι του τύποι) μπορεΐ νά διευκολύνουν τήν άπόχρεμψη καί άλλοι νά φτιάχνουν αίμα. Τό γλυκό κρασί λέει ό 'Ιπποκράτης «πτυέλου άναγωγός έστί» καί έπαναλαμβάνει ό Γαληνός:
«...άναγωγός πτυέλου μάλιστα πάντων οίνων έστίν ό γλυκύς, όταν μή σφόδρα παχύς η»
('Υπόμνημα εις τό Ίπποκράτους περί διαίτης οξέων)(6)
«...όσοι δέ των ώχρών ή ξανθών οίνων παχεϊς εισίν, αϊμα γεννώσιν οΰτοι καί τρέφουσι τό σώμα...». (Υγιεινός Λόγος)(7).

Όμως έκτός άπό αύτές τίς παρεμβάσεις στή φυσιολογία του οργανισμού, γρήγορα έγινε γνωστό ότι τό κρασί μπορεΐ νά χρησιμοποιείται καί ώς φάρμακο, δηλαδή ώς ουσία πού χορηγείται μέ διάφορους τρόπους γιά τήν επίτευξη ένός θεραπευτικού σκοποϋ. Βρίσκουμε πλήθος εφαρμογών στήν αρχαία ’Ιατρική. Ό Ιπποκράτης τό χρησιμοποιεί σέ έξωτερική εφαρμογή, σέ έσωτερική χορήγηση καί σέ ύποκαπνισμούς.(8)

Ή έξωτερική χρήση έχει νά κάνει μέ τή μικρή ή τή μεγάλη χειρουργική: έκπλυση πρόσφατων τραυμάτων γιά απολύμανση, επιθέματα ή έμποτίσματα σέ παλαιά καί δυσίαχα τραύματα, διακλυσμός των αύτιων σέ ρήξεις τοΰ τυμπάνου. Χαρακτηριστικές φράσεις άπό τό Ιπποκρατικό σώμα γιά τίς χρήσεις πού άναφέραμε είναι οί ακόλουθες:

..."Ελκος έν τη κεφαλή, ού χρη τέγγειν ούδενί. ουδέ οίνω...
...Έλκεα ξύμπαντα ού χρή τέγγειν, πλήν οίνω.. ...
Οίνος δέ γλυκύς, όσα χρόνια τρώματα, συνεχέως χρωμένω αυτάρκες...
...είρίοισι πουλλοϊσι (=πολλά τολύπια άπό έριο) οίνω ύποχρίων, καταδεΐν... (γιά τήν έπίδεση καταγμάτων)
...Μή θεραπεύειν τά ούατα (=ώτα), πριν άν έρρωγός ίδης τό πϋον. Έπήν δέ ραγή τό πύον, έπισχεϊν, έστ' άν ή πολλή τής ρύσεως παύσηταν έπειτα κλύζειν τά ούατα οίνω γλυκέει...
Σέ έσωτερική χορήγηση οίνου ό 'Ιπποκράτης προχωρεί σέ περιπτώσεις καταγμάτων τής κεφαλής, σέ τραύματα τοΰ θώρακα καί τής κοιλίας, σέ πόνους των ματιών, σέ γενική αδιαθεσία μέ χασμουρητά καί ρίγη, σέ άναιμία άπό έπίσταξη (δηλαδή ρινορραγία) κ.λπ.
Παραθέτουμε κι εδώ χαρακτηριστικές φράσεις:
... Ήν τής κεφαλής τό όστέον κατεαγή διδόναι γάλα καί οίνον πίνειν ίσον ίσω... (δηλαδή άραιωμένο μέ νερό σέ ίση ποσότητα)
...Τρωθέντος έντοσθιδίου [ ] διδόναι [ ] οίνον ίσον ίσω. Άλύκη, χάσμη, φρίκη οίνος ίσος ίσω... πινόμενος λύει.
Άντιθέτως άκρατον οίνον δίνει στούς πόνους των ματιών καί τή ρινορραγία:
...Όδύνας οφθαλμών άκρητοποσίη [ ] λύει...
...Όδύνας οφθαλμών άκριτον ποτίσας καί λούσας πολλω θερμώ φλεβοτόμει...
...Οΐσιν αίμα ρεί πολύ καί πολλάκις έκ ρινέων, οίσι μέν άχροία άκρητος τουτέοισιν ολίγα άρήγει...
Τέλος ό πατέρας της ’Ιατρικής χρησιμοποιεί τό κρασί σέ ύποκαπνισμούς, σέ περιπτώσεις οιδημάτων τής μήτρας:
...Όπόταν δέ αί μήτραι πρησθείσαι συνοιδήσωσι [] καί πυριάν οίνω κάτωθεν...
’Αλλά τό κρασί δέν χρησιμοποιήθηκε μόνο αύτούσιο στήν άρχαία θεραπευτική. Χρησιμοποιήθηκε έπίσης καί ώς διαλυτικό μέσον γιά διάφορες -φυτικές κυρίως- ούσίες μέ σκοπό όχι μόνο άρωματικό άλλά - καί κυρίως - φαρμακευτικό.
Διάφορες φαρμακοδραστικές ούσίες έκχυλίζονταν σέ κρασί άπό τά βότανα πού τίς περιείχαν. Ό Διοσκουρίδης άναφέρει όχι μόνο ρητινίτην ή ροδίτην (μέ ρόδα) ή άνθοσμίαν άλλά καί έλλεβορίτην πού περιείχε τόν γνωστό καί πολυσυζητημένο έλλέβορο, τόν θυμίτην (μέ θύμο), τόν άψινθίτην κ.λπ.

Γιά πολλά άπό τά βότανα ό συνδυασμός μέ κρασί ένίσχυε τή δράση τους, περίπου όπως σήμερα συνεργοΰν μέ τά οινοπνευματώδη ποτά ήρεμιστικά καί ψυχοτρόπα φάρμακα. (Δέν πρέπει νά ξεχνάμε άλλωστε τήν έπισήμανση αύτή της συνέργειας πολύ πρίν από τόν Ίπποκράτη καί ήδη από τά ομηρικά έπη: τό παυσίλυπο βοτάνι ήταν πολύ πιό δραστικό όταν συνοδευόταν από κρασί. Τότε ξεχνούσες όλους τούς πόνους της ψυχής).
’Ακόμα, ή χρήση του κρασιού είναι άλλοτε σέ άλλο βαθμό ωφέλιμη, άνάλογα όχι μόνο μέ τό άτομο, τήν ήλικία του ή τήν απασχόλησή του, άλλά καί μέ τήν έποχή καί τίς κλιματολογικές συνθήκες ένός τόπου.

«Τον χειμώνος είναι τό πόμα οίνον ώς άκρητέστερον... όταν τό έαρ έπιλαμβάνη τότε χρή πίνειν οίνον ύδαρέστερον... [ ] τοΰ δέ θέρεος τό ποτό ύδαρέει... [ ] έν δέ τφ φθινοπώρω τά ποτά έλάσσω καί άκρητέστερα...». Τό χειμώνα δηλαδή τό κρασί πρέπει νά είναι λιγότερο άραιωμένο (γιά νά δίνει περισσότερες θερμίδες καί νά ζεσταίνει) όταν όμως φθάνει ή άνοιξη πρέπει τό κρασί νά είναι περισσότερο νερωμένο. Τό καλοκαίρι τά ποτά μας πρέπει νά είναι υδαρή τό δέ φθινόπωρο λιγότερα σέ ποσότητα καί λιγότερο άραιωμένα. Στά ύγιεινολογικά αυτά παραγγέλματα θά έπανέλθουμε γιά έναν διαφορετικό σχολιασμό στήν έξέλιξη τοΰ κειμένου μας.

Οί άντιλήψεις τοΰ 'Ιπποκράτη διατηρήθηκαν άπό τούς έπιγόνους καί στήν άσκηση τής ιατρικής καί στά έργα τους. Άπό συγγραφέα σέ συγγραφέα κι άπό χειρόγραφο σέ χειρόγραφο κάλυψαν πολλούς αιώνες ζωής. Γιατροί πού άσκοΰσαν τήν πρακτική ιατρική -τέχνη περισσότερο παρά έπιστήμη- έκαναν τίς δικές τους συναγωγές έπαγγελματικών γνώσεων πού συχνά έφερναν -ή υποτίθεται ότι έφερναν- τό βάρος καί τό κύρος μεγάλων προσωπικοτήτων καί οπωσδήποτε κουβαλοΰσαν τό κύρος αιώνων.
Αύτή ή ιατρική σοφία άποτέλεσε τήν πρώτη ύλη τών ιατροσοφίων, πού άποτελοΰν καί ένα άπό τά έρείσματα τής λαϊκής μας ιατρικής. Βλέπουμε έτσι τίς ίδιες τίς άρχαΐες άντιλήψεις νά διατηρούνται στή λαϊκή παράδοση.

Τό κρασί χρήσιμοποιήθηκε έπί αιώνες γιά τό πλύσιμο τραυμάτων. Κι έξω άπό τήν παράδοσή μας, θυμίζουμε ότι «ό καλός Σαμαρείτης» έπλυνε μέ κρασί καί γλύκανε μέ λάδι τίς πληγές τοΰ τραυματισμένου ’Ιουδαίου πού βρήκε στό δρόμο του. Ή συνήθεια αύτή μακροημέρευσε κι έφθασε πολύ κοντά μας.
Θυμίζουμε τούς στίχους άπό τό δημοτικό τραγούδι:
«Κακό πού ’ναι τό λάβωμα, κακό πού 'ναι τό βόλι. Γιά πιάστε με νά σηκωθώ καί βάλτε με νά κάτσω. Βάλτε με κει στό κρύο νερό, στή ρίζα τοΰ πλατάνου καί φέρτε μου γλυκό κρασί νά πλύνω τίς πληγές μου...».
Κι’ άλλο τραγούδι:
«Παιδιά μου μή σκανιάζεστε καί μή παραπονιέστε εγώ δέν έχω τίποτα, λίγο ’μαι λαβωμένος. Πικρό πού ’ναι τό λάβωμα, πικρό καί τό μολύβι καί στρώστε μου χλωρά κλαριά καί βάλτε με νά κάτσω
καί φέρτε καί γλυκό κρασί άπό τούς Παπαδάτες
νά πλύνω τή λαβωματιά, οπού ’μαι λαβωμένος»'’.
Ή συνήθεια κρατιέται άκόμα: Πλένονται καί σήμερα πληγές μέ κρασί (κι άλλου μέ ούζο ή μέ ρακή - άλλωστε, τί διαφορά έχει ή τελευταία άπό τό χημικό οινόπνευμα τοΰ έμπορίου;). Αύτά γιά τήν έξωτερική χρήση.

Τήν ίδια έκείνη έποχή πού περιγράφεται καί στα δημοτικά τραγούδια ό λαός, φορέας τής παράδοσης, χρησιμοποιεί τό κρασί καί ώς φάρμακο. Γιά δυσκολοχώνευτα φαγητά, τό κρασί είναι τό χωνευτικό. Γιά τήν άναιμία τό γλυκό βαθύ κόκκινο ή μαΰρο κρασί -πού μοιάζει μέ αίμα- θεωρείται στοιχείο πού βοήθα στήν αίμοποίηση. ’Ακόμα συνιστάται στίς έγκυες νά πίνουν άπό λίγη μαυροδάφνη γιά νά φτιάχνουν αίμα. Τό ίδιο άκοΰμε καί άπό άναρρωνύοντες: τό θέλουν γιά τονωτικό. Κι άκόμα γιά τούς άνόρεχτους θεωρείται όρεχτικό.

’Αλλά καί ή έπίσημη ιατρική μέχρι ολόκληρο τόν προηγούμενο καί μέχρι τίς πρώτες δεκαετίες τοΰ αιώνα μας είχε άνάλογες άντιλήψεις. Στό «Έγκόλπιον τών Ιατρών», σύγγραμμα τοΰ γιατροΰ καί ίατροδιδασκάλου Διον. Πύρρου, πού έκδόθηκε στά 1831, ό συγγραφέας άναφέρει ορισμένους φαρμακευτικούς ή, όπως τούς γράφει, «τεχνητούς οίνους».

«Οί φιλάνθρωποι ιατροί, οί όποιοι είναι έπιστάται της άνθρωπότητος, κατασκευάζουσι μερικούς ιατρικούς οίνους, όχι πρός τέρψιν καί μέθην τών άνθρώπων, άλλά πρός όφελος τής ζωής τών άνθρώπων...»(11).

Μεταξύ αύτών ό οίνος δυναμωτικός καί άρωματικός περιέχει κίνα, κανέλα, γαρίφαλα, κάλαμο άρωματικό, μοσχοκάρυδα, άψίνθιο (άψέντι), φλούδα νεραντζιοΰ, κοπανισμένα καί έκχυλισμένα έπί μερικές ήμέρες σέ καλό λευκό κρασί.

Ό οίνος άντιπυρετικός καί διουρητικός περιέχει ρίζες άπό ραπάνια καί φλούδες νεραντζιοΰ βρασμένες στό κρασί καί θεραπεύει τόν άσκίτη καί ορισμένους πυρετούς. Στάχτη άπό σπάρτα ή κλήματα σέ κρασί έχει έπίσης διουρητική δράση.

Ό Πύρρος δίνει άκόμα στό «Έγκόλπιον ’Ιατρικής» συνταγή γιά άντισκορβουτικό οίνο, γιά τήν άντιμετώπιση τοΰ σκορβούτου καί γιά οίνο καλλιβεάτο, κρασί δηλαδή μέ ρινίσματα χάλυβα ή σιδήρου μέ ένδειξη τήν άτονία καί τήν άμηνόρροια. Ό οίνος έκκοπροτικός (sic) ήτοι καθαρτικός περιέχει, κατά τόν συγγραφέα, ρεοβάρβαρο, πολυπόδιο (φτέρη), άνθη μέλανος έλλεβόρου, σιναμική, καρδάμωμο, άλας τρυγίας, νερό καί καλό λευκό κρασί.

Όσο γιά τήν ορθολογιστική χρήση τοΰ κρασιού κατά έποχή καί κλιματικές συνθήκες, πρέπει νά έπισημάνουμε ότι οί άντιλήψεις των άρχαίων γιατρών πέρασαν, μαζί μ’ έκεϊνες γιά τή διατροφή, στούς Βυζαντινούς, στά ιατροσόφια καί στή σύγχρονη λαϊκή ιατρική.

Στά διάφορα μηνολόγια, πού έχουν συντάξει βυζαντινοί γιατροί, τονίζεται πάντα ή ποσότητα καί ή πυκνότητα τοΰ κρασιοΰ πού πρέπει νά καταναλώνεται. Δέν έπεκτεινόμαστε στό θέμα σέ τοΰτο τό άρθρο, θά θυμίσουμε όμως μιά πολύ γνωστή παροιμία πού λέγεται καί σήμερα: «Μήνα πού δέν έχει ρό βάζε στό κρασί νερό».(12)

Οι μήνες αυτοί είναι ό Μάιος, Ιούνιος, ’Ιούλιος, Αύγουστος, μήνες δηλαδή πού στήν Ελλάδα χαρακτηρίζονται άπό ύψηλές θερμοκρασίες. Ή κατανάλωση κρασιού μέ τή ζέστη θά μπορούσε νά οδηγήσει σέ διάφορα προβλήματα ύγείας, τά όποια ή λαϊκή σοφία προσπαθεί μέ τά παραγγέλματά της νά προλάβει.

Εκτός άπό τούς οίνους, ή ιατρική μας παράδοση χρησιμοποιεί καί τά πνεύματα. Φαίνεται ότι πνεύματα έφτιαχναν μέ άπόσταξη καί οί άρχαϊοι λαοί. Οί Κινέζοι γύρω στά 800 π.Χ., μετά οί Ινδοί, μετά οί Άραβες. Μιά πρωτόγονη άπόσταξη γινόταν καί στήν άρχαία Ελλάδα. Οί Ρωμαίοι ακολούθησαν. Οί πρώτες άναφορές γίνονται σέ κείμενα γύρω στό 100 π.Χ. Ή μέθοδος παραγωγής πνεύματος οίνου προάγεται κατά τούς μέσους αιώνες.
’Αξίζει έδω νά θυμίσουμε ότι ό κόσμος αυτά τά πνεύματα τά λέει καί σπίρτα. Καί βέβαια, νά σχολιάσουμε ότι ή λέξη σπίρτο άποτελεϊ έφθαρμένο τύπο τής λέξης spiritus πού καί πάλι σημαίνει πνεύμα. Μήπως άλλωστε τό ίδιο δέν σημαίνει καί ή λέξη άλκοόλ ή άλκοόλη, Α1 cojol είναι τό πνεύμα στήν αραβική γλώσσα. Βλέπουμε λοιπόν, ότι γιά τίς τρεις αυτές γλώσσες ύπάρχει έννοιολογική σύμπτωση γιά τήν έκφραση τού πνεύματος τού οίνου.

Ή ρακή, πού αλλού λέγεται τσίπουρο καί άλλου τσικουδιά, είναι παραδοσιακό άπόσταγμα τής άγροτικής οικογένειας. Κι όχι μόνο γιά πόση: άντισηψία των πληγών καί των τραυμάτων, άντισηψία τού στόματος, πονόδοντος, άμυγδαλές ήταν (κι άκόμα είναι) στίς ενδείξεις της.
Τό ίδιο ίσχύει καί γιά τό ούζο, παραδοσιακό έπίσης παρασκεύασμα γιά άλλες περιοχές. Ακόμα μέ τά δυνατά αύτά οινοπνεύματα γίνονται εντριβές, έμποτίζονται κομπρέσες, άντιμετωπίζεται ή δυσπεψία, διευκολύνεται ή χώνεψη, άνακουφίζονται οί πόνοι στήν κοιλιά.
Άς δοΰμε, πώς ό Δ. Πύρρος στή «Φαρμακοποιία» του περιγράφει τήν κατασκευή οινοπνεύματος:

«Πνεύμα τού οίνου. Alcoole

Μέθοδος τής κατασκευής: Βάνομεν εις ένα λαμπίκον (= είδος ύάλινου δοχείου) μίαν ποσότητα ρακής καθαράς καί τήν λαμπικάρομεν μέ μίαν φωτιάν ήσυχον, έως ου τό άρεόμετρον (sic) βυθισθέν εις αύτό, νά δεικνύει τούς 30 βαθμούς αυτού. Όταν θέλη τις νά τό έχει πλέον δυνατόν, έπαναλαμβάνει τήν πράξιν, προσθέτων όλίγην σκόνην ξηρής ποτάσσης».

Ακολουθεί περιγραφή των χαρακτηριστικών του καί οί τρόποι μεταχείρισης:
«Μόνον, ή ένωμένον μέ νερόν άπλούν, ή ζακχαρωμένον, ή άρωματικόν ή μεμιγμένον μέ άλλα ιατρικά».(13)

Γιά κάποιες άπό αύτές τίς φαρμακευτικές συνθέσεις ό Πύρρος παρέχει λεπτομερείς οδηγίες για τήν κατασκευή τους, όπως λ.χ. γιά τό πνεύμα τού οίνου μέ όξυσηπτονικόν, πού είχε τίς ίδιες ένδείξεις μέ τόν αιθέρα, καί τό άνώδυνον τού Όφμάνου γιά πόνους καί άλλες καταστάσεις.

Παρέχει άκόμα λεπτομερείς οδηγίες γιά τήν παρασκευή διαφόρων φαρμάκων άπό τήν ψυχρά έκχύλιση, τό βρασμό, τήν άπόσταξη κ.λπ. διαφόρων φυτικών ύλων μέ τό πνεύμα τού οίνου. Μεταξύ άλλων βασικά σκευάσματα είναι:

- πνεύμα τής ρεοβαρβαραλοής γιά στυπτικότητα των έντέρων, διάρροια, έλμινθες
- πνεύμα πολυαρωματικόν μέ άψινθιά, άλιφασκιά, λεβάντα, μαντζουράνα, δενδρολίβανο, ύσσωπο, άπήγανο, μελισσόχορτο, θύμο, βασιλικό, ρίγανη καί ίπερικό γιά έξωτερική καί έσωτερική χρήση
- πνεύμα τής μυρραλοής, γιά καχεξίες, χλώρωση, άμηνόρροια κ,λπ.
- πνεύμα τού βρωμοκρομμίου (sic) γιά όλα τά ύστερικά πάθη, τίς «νευρικές θέρμες», κολικούς εντέρου κ.λπ.
- πνεύμα τού οίνου μέ βάλσαμο τού Περού γιά τή γονόρροια, έσωτερικως, καί γιά ρυπαρές πληγές καί γάγγραινα, έξωτερικως
- πνεύμα τής άψινθέας, γιά «ταρακτικάς θέρμας», δηλαδή πυρετούς μέ δυνατό ρίγος ή σπασμούς
- πνεύμα τού μοσχοθυμιάματος
- πνεύμα τού άρωματικού καλάμου
- πνεύμα των κανθαρίδων ώς δυναμωτικό καί έμμηναγωγό, κυρίως όμως ώς αναγνωρισμένο άφροδισιακό. Γιά τήν κατασκευή του έκτός από 200 δράμια (640 γραμμάρια) οινοπνεύματος χρειάζονταν καί οκτώ δράμια (25,6 γρ.) κατσαρίδες σέ σκόνη πού έμεναν στόν ήλιο, μέσα σ’ ένα αγγείο, γιά τέσσερις ήμερες.
- πνεϋμα τοϋ καστορχίου, άντισπασμωδικό, δυ- ναμωτικό, νευρικό καί έμμηναγωγό
- πνεϋμα της κίνας, μέ τίς ίδιες ένδείξεις τής κίνας, δραστικό συστατικό τής όποίας είναι ή κινίνη
- πνεϋμα της κανέλας, δυναμωτικό καί ευφραντικό
- πνεϋμα της πορφύρας διγιτάλης, άλκοολικό διάλυμα τοϋ φυτού διγιτάλη μέ γνωστές καρδιοτονωτικές καί διουρητικές ιδιότητες
- πνεϋμα τοϋ έλλεβόρου, γιά τήν καταστολή τής μανίας καί άλλων ψυχοδιεγερτικών καταστάσεων.

Ή μυθολογία των Ελλήνων μιλά γιά τίς Οίνοτρόπους, κόρες τού ’Ανία καί τής Δωρίππης.

Ό ’Ανίας ήταν Ιερέας τού ’Απόλλωνα στή Δήλο, ή Δωρίππη έγγονή τού Διονύσου. Όχι τυχαία. Ήταν μία σύζευξη τού Θεού τού φωτός (καί τής ποίησης καί τής μουσικής καί τής θεραπευτικής τέχνης) μέ τόν θεό τής βλάστησης, τής μέθης, τής ψυχαγωγίας. Σύζευξη διονυσιακή καί Άπολλώνεια. Τά όνόματά τους - ούτε κι έκεΐνα τυχαία: Οίνώ, Έλαΐς (ή Έλαιώ) καί Σπερμώ. Είχαν τή θεία δωρεά άπ’ τόν Διόνυσο: κι ό,τι έπιαναν γινόταν οίνος, έλαιον ή σπέρματα σιτηρών. Παραπέμπουν στά βασικά προϊόντα τού τόπου καί τής εύρύτερης περιοχής - όλα τους συνδυαζόμενα όχι μόνο μέ τήν ίδια τή ζωή, άλλά καί μέ τούς θεούς: - Διόνυσο, Άθηνα καί Δήμητρα. Όλα τους, έπίσης, ύλικά βασικά στίς μυστηριακές τελετές. Μέ τό χρόνο ενσωματώθηκαν καί στή διάδοχο θρησκεία: ό σίτος, ό οίνος καί τό έλαιον, βασικά στοιχεία, έπίσης αναγκαία γιά τήν τέλεση των χριστιανικών μυστηρίων.

Έδω μιλήσαμε γιά τόν οίνο καί τό ρόλο του στίς παραδοσιακές κοινωνίες. Εκεί ό οίνος ήταν βασικό θρεπτικό στοιχείο. Έπίσης ήταν βασικό φάρμακο - γιά τόν πόνο, γιά τή λύπη, γιά τήν πληγή. ’Ακόμα λέμε γιά νά χαρακτηρίσουμε ένα καλό κρασί: είναι φάρμακο. Κι ακόμα, ήταν άναγκαϊο μέσο γιά τήν ιερά μέθη, τή μυσταγωγική έκσταση. Σήμερα, γιά τίς άνεπτυγμένες κοινωνίες δέν άποτελεϊ πιά τροφή. Δέν άποτελεϊ ούτε φάρμακο, ή χημεία δίνει περισσότερα καί δραστικότερα. Καί στίς θρησκείες ό ρόλος του είναι πιά μόνο συμβολικός. Άλλά ούτε ό οίνος ούτε τό πνεύμα του παραμένουν χωρίς ρόλο.

Παραμένουν ακόμα τό μέσον πού θά ένώσει μιά όμάδα άνθρώπων - τήν παρέα, τό μέσον πού θά χαλαρώσει τόν άγχωμένο, τόν καταπιεσμένο καί καταπονημένο αστό. Ό οίνος είναι τό άγαθό πνεϋμα πού θά λύσει τά δεσμά τής καθημερινότητας, θά άρει τό παραπέτασμα των αναστολών, θά άποτινάξει τό βάρος των καταθλιπτικων καταπιέσεων. Γιατί «οίνος εύφραίνει καρδίαν άνθρώπου», όπως γράφει ή Παλαιά Διαθήκη. ’Αλλά ό έπαινος αύτός είναι λίγος μπροστά στούς έπαίνους πού άπονέμονται από άλλους σέ έναν τύπο κρασιού (άπό νήσο Χίο): «άριστος πάντων, άμύμων, άλυπος, χαριέστατος, πεπτικός, τρόφιμος, αίματος χρηστού, γεννητικός, προσηνέστατος, πλήσμιος διά τό παχύν είναι τη δυνάμει, τά άποιότατα των ύδάτων εύθετεί» (’Αθήναιος), «άπαλώτερος των άλλων, εύτροφος, πότιμος, ήττον μεθύσκων, ρεύματος σταλτικός, χρήσιμός εις τά οφθαλμικά» (Διοσκουρίδης) κ.λπ

Τέλος δέν πρέπει νά μας φεύγει άπό τό νού μιά χρυσή τομή γιά τή χρήση τού οίνου διατυπωμένη άπό τόν Ίπποκράτη: τό κρασί καί τό μέλι είναι τά καλύτερα γιά τούς άνθρώπους, άν μέ φυσικό τρόπο, στήν ώρα τους καί μέ μέτρο προσφέρονται καί σέ όσους ύγιαίνουν καί σέ όσους είναι άρρωστοι. Ή, στό πρωτότυπο: «οίνος καί μέλι κάλλιστα κέκρηται άνθρώποισιν, ήν πρός τήν φύσιν καί ύγιαίνουσι καί άσθενέουσι, σύν καιρώ καί μετριότητι προσφέροιντο...».
---------------------
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
1. Ρηγάτος Γ.: «Θεών καί άνθρώπων πάθη. Ή μέθη». ’Ιχνευτής, τεΰχ. 18, χειμώνας 1996, σελ. 58-71 (όπου καί βιβλιογραφία 30 λημμάτων).
2. 'Ιπποκράτης: «Περί διαίτης» A', Β , Γ', Δ . Είς: Ίπποκράτους "Απαντα τά Έργα. Μετάφρασις: Κ. Εμμανουήλ. ΕΙσαγωγή Γ.Κ, Πουρναρόπουλος, Έκδ. Μαρτίνος, Τόμος Δ', Άθηναι 19691 (Άλλες έκδόσεις: «Ιατρική Βίβλος». Εισαγωγή-Μεταφρασις Κ. Μητρόπουλος, Άθηναι 1952, 1953. Πιό πρόσφατη καί προσιτή η| έκδοση στή σειρά «Οί Έλληνες» τοΰ Κάκτου).
> 3. Γαληνός: «Περί δυνάμεως τροφών. Ed. G. Helmreich. Corpus! Medicorum Grecorum. V. 4,2 s. 199-386, Leipzig und Berlin 1923.1
4. Ροΰφος: Oeuvres de Rufus d’ Ephese. Texte collationne sur las manuscrits, traduit pour le premiere fois en France, avec une introduction par Ch. Daremberg et E. Ruelle. Paris 1879, Reprint I Amsterdam 1963.
5. Όρειβάσιος: Oribasii Synopsis ad Eustathium; Libri ad Eunapium. Ed. J. Raeder. Corpus Medicorum Grecorum, Vol VI, s. 328. Leipzig I und Berlin 1926. Reprint Amsterdam 1964.
6. Γαληνός: «'Υπόμνημα είς τό Ίπποκράτους περί διαίτης όξέων». Ed. J. Westenberger. Corpus Medicorum Grecorum V. 9,1. Leipzig und Berlin 1914.
7. Γαληνός: « Υγιεινός Λόγος». Ed. K. Koch. Corpus Medicorum Grecorum V. 4,2. Leipzig und Berlin 1923.
8. Πουρναρόπουλος Γ.Κ.: «Εισαγωγή εις τόν Ιπποκράτη». [Ανάτυπο άπό Ίπποκράτους Άπαντα, Τόμ. Α - ΣΤ', Έκδ. Μαρτίνος, Αθηναι 1967-1970.
9. Πολίτης Ν. Γ.: «Έκλογαί άπό τά τραγούδια τοΰ 'Ελληνικοί λαοϋ». Έκδ. Στ' Ε.Γ. Βαγιονάκης, Άθηναι (Α' έκδ. Τυπ. «Εστίας», Άθήναι 1914).
10. Πουρναρόπουλος Γ.Κ.: «Ή Ιατρική τοΰ άγώνος». Άθηναι 1973.
11. Πύρρος Διον.: «’Εγκόλπιον των Ιατρών» ήτοι πρακτική Ιατρική κ,λπ. Τόμ. Δεύτερος, έν Ναυπλίω 1831.
12. Ρηγάτος Γ.: «Ιατρική Παροιμιολογία». Περιοδ. Αρχεία Ελληνικής Ιατρικής/ Εκδόσεις Βήτα, Αθήνα 1996.
13. Πύρρος Δ.: «Φαρμακοποιία Γενική έκ τών πλέον νεοτέρων σοφών χυμικών (sic) καί φαρμακοποιών συγγραφέων τής Εύρώπης» κ.λπ. ’Εν Κωνσταντινουπόλει 1818.

Τάο Τε Κινγκ

Το Τάο, η Πραγματικότητα, χωρίς «όνομα» (χωρίς αντίληψη)
Η Πραγματικότητα Είναι Αυτό που Υπάρχει, Αυτό που Συμβαίνει, Με τον Τρόπο που Συμβαίνει, «Όλα» όσα συμβαίνουν. Μπορούμε να το Βιώσουμε, να το Ακολουθήσουμε, να Αφεθούμε (και να Αναπαυθούμε) σε Αυτό, αλλά δεν μπορούμε να το «αντιληφθούμε, να το «κατανοήσουμε», να το «αναλύσουμε», να το περιγράψουμε», να το «μεταδώσουμε», γιατί κάθε προσπάθεια να το «αντιληφθούμε» είναι μια κατασκευή της αντίληψης, όχι η Πραγματικότητα (που Βιώνουμε) αλλά μια «Αντίληψη της Πραγματικότητας» (που είναι κάτι διαφορετικό).

Το Τάο, η Πραγματικότητα, με «όνομα» (με αντίληψη)
Όταν η αντίληψη προσπαθεί να «προσεγγίσει» το Τάο, την Πραγματικότητα,, τότε «Αυτό» που συλλαμβάνει (όταν βρίσκει «κάτι» να πιαστεί από «αυτό», για να πει «αυτό είναι το Τάο», «έτσι είναι το Τάο»), δεν είναι το Αληθινό Τάο (Τσ’ ανγκ Τάο… Ταό Τε Κινγκ, I), αλλά μόνο η «Αντίληψη για το Τάο», το Τάο της αντίληψης, ή η αντίληψη που σχηματίζουμε για το Τάο. Αυτό είναι μια «κατασκευή» της αντίληψης, Όχι η Πραγματικότητα, αλλά μια κατασκευασμένη πραγματικότητα.
Πάνω σε αυτή την αντίληψη του Τάο (σαν μιας Μεταφυσικής Αρχής) χτίζεται όλη η μεταφυσική (που είναι μια ψεύτικη μεταφυσική) του Ταοϊσμού όπως τον αντιλαμβάνονται διανοητικά οι άνθρωποι που δεν βιώνουν πραγματικά το Τάο, αλλά έχουν απλά μια φιλοσοφική αντίληψη για το Τάο.
Από το Τάο, την Αρχική Ενότητα, προκύπτει (τελείως φυσικά, σαν μια «ανάπτυξη») ο «διαχωρισμός» σε Γιανγκ και γιν, κι από την «συνεργασία» των δύο «συμπληρωματικών» (και συνεργαζόμενων) δυνάμεων προκύπτει ο κόσμος των φαινομένων, ο κόσμος των 10.000 πραγμάτων.

Αναζητώντας το Τάο
Όλη αυτή η θαυμάσια μεταφυσική που περιγράφει το Τάο, την Ανάπτυξή του και την Επιστροφή του, του Δρόμους που Ακολουθεί, την Δραστηριότητά του, που από την φύση της εμπεριέχει μια Ηθική και μια Δράση, μια «θρησκεία» σε τελευταία ανάλυση, δεν έχει σε τελευταία-τελευταία ανάλυση καμία σχέση με το Τάο, την Πραγματικότητα. Οι άνθρωποι έχουν κατασκευάσει αυτή την θαυμάσια θεωρία και νομίζουν όταν μιλούν για το Τάο ότι το προσεγγίζουν πραγματικά, ή όταν ακολουθούν διάφορες ηθικές (που έχει κατασκευάσει η αντίληψη) ότι ακολουθούν το Τάο. Στην πραγματικότητα ακολουθούν μόνο τις δικές τους νοητικές κατασκευές, τις δικές τους αυταπάτες. Δεν είναι Αυτό το Τάο, Δεν είναι Αυτός ο «Δρόμος» του Τάο.
Η «οποιαδήποτε» προσπάθεια (να προσεγγίσουμε το Τάο) που γίνεται στα πλαίσια της (ανθρώπινης) αντίληψης, παραμένει στα όρια αυτής της αντίληψης. Κι η οποιαδήποτε «πειθαρχημένη ηθική» ακολουθούμε δεν είναι η Αυθόρμητη Ηθική του Τάο. Αυτός ο δρόμος είναι αδιέξοδος.
Ο «Δρόμος» του Τάο (η Αλήθεια, η Δράση, η Τέλεια Αρετή του Τάο) είναι η Μη-Δράση (το Γου-Γουέι). Τι σημαίνει πραγματικά Μη-Δράση; Σημαίνει πραγματικά Μη-Δράση. Σημαίνει να Ζούμε να Ανταποκρινόμαστε με την Βαθύτερη Αληθινή Φύση και να Αφηνόμαστε σε Αυτή την Βαθύτερη Φύση να μας «Καθοδηγεί» και να μην παρεμβαίνουμε στην «Δράση» του Ταό, να Πορευόμαστε με το Τάο. Σημαίνει, με άλλα λόγια, να μην χρησιμοποιούμε επιφανειακές δράσεις όπως η αντίληψη, η σκέψη, η ανάλυση, οι ιδέες, για να συλλάβουμε, να κατανοήσουμε, να αναλύσουμε, να περιγράψουμε, ή να διαμορφώσουμε την Πραγματικότητα.
Εννοείται πως η Μη-Δράση δεν είναι να «μην κάνουμε τίποτα». Ήδη, όλα τα όντα είναι σε δραστηριότητα, έτσι κι αλλιώς. Το να «μην κάνουν τίποτα» σημαίνει να συνεχίσουν την αυτοτροφοδοτούμενη δραστηριότητά τους. Η λύση δεν βρίσκεται στην επιφανειακή δραστηριότητα, αλλά στην Βαθύτερη Φύση (στην Συμπεριφορά της Βαθύτερης Φύσης). Με άλλα λόγια η πραγματική δράση δεν μπορεί να μείνει στο επιφανειακό επίπεδο της αντίληψης (εδώ όποια προσπάθεια κι αν κάνουμε θα είναι αδιέξοδη και μάταιη). Πρέπει να μεταφερθούμε στο επίπεδο της Αληθινής Φύσης. Άλλωστε το μόνο Πραγματικό που υπάρχει είναι η Αληθινή Φύση κι όχι οι ονειροφαντασίες των ανθρώπων, (που χτίζουν με την αντίληψη οι άνθρωποι).

Η Αληθινή Μη-Δράση
Πρέπει να είναι κατανοητό ότι Μόνος «Τρόπος» να Βιώσουμε την Πραγματικότητα, να «Γίνουμε Ένα» με το Τάο είναι Απλά να Δούμε την Πραγματικότητα Όπως Είναι, Όπως Συμβαίνει. Αυτό πρέπει να «αφήσουμε» την Φύση να το Κάνει (να «αφήσουμε» να Ενεργοποιηθεί η Βαθύτερη Φύση), παραιτούμενοι ουσιαστικά από οποιαδήποτε προσωπική προσπάθεια. Κι αυτό είναι η Φυσική Όραση, η Αυθόρμητη Αντίληψη, Η Ζωντανή Επαφή με την Πραγματικότητα. Οποιαδήποτε «ανθρώπινη» παρέμβαση (στο Έργο της Φύσης) χαλάει την επαφή με την Πραγματικότητα. Τότε δεν έχουμε Επαφή με την Πραγματικότητα αλλά μια διαστρεβλωμένη (από την αντίληψη και τις προσωπικές προσπάθειες) εικόνα της Πραγματικότητας.
Επειδή αυτό (που λέμε) είναι κάτι που Πρέπει να Κάνουμε, Απλά να Κάνουμε, κι όχι κάτι που πρέπει να κατανοήσουμε διανοητικά, ίσως φαίνεται δυσνόητο στους ανθρώπους. Γιατί φαίνεται δυσνόητο; Επειδή προσπαθούμε να το κατανοήσουμε διανοητικά. Απλά πρέπει να το Κάνουμε. Ασφαλώς δεν είναι εύκολο για τον καθένα να το κάνει. Γιατί δεν είναι εύκολο; Επειδή είμαστε απορροφημένοι στην εξωτερική δραστηριότητα, επειδή είμαστε προσκολλημένοι σε εξωτερικές πράξεις και αντικείμενα.

Περπατώντας τον «Δρόμο» του Τάο
Πρέπει να είναι ολοφάνερο ότι εδώ δεν υπάρχει καμία διδασκαλία. Δεν μπορούμε να συλλάβουμε το Τάο, να περιγράψουμε το Τάο, να μιλήσουμε για το Τάο… Όποιος μιλά για το Τάο είναι ανόητος.
Εδώ δεν υπάρχει, επίσης, κάποια πρακτική, τεχνική, συμπεριφορά, ή δραστηριότητα, για να «ακολουθήσουμε» το Τάο.
Οι Αρχαίοι Σοφοί που Βάδισαν τον «Δρόμο» του Τάο Ακολούθησαν Πάντα την Οδό της Μη-Δράσης. Κι αυτό που «μετέδιδαν» πάντα σε αυτούς που ακολουθούσαν είναι να βαδίζουν την Οδό της Μη-Δράσης. Το μόνο έργο που μπορούσαν να πραγματοποιήσουν σε ανθρώπινο επίπεδο ήταν ακριβώς να υποδείξουν ευγενικά την «παρεκτροπή», την «λαθεμένη δράση», που εμπλέκει τους ανθρώπους στον εικονικό κόσμο της αντίληψης, στους λαβύρινθους της διανοητικής αναζήτησης και στις ερήμους των αποκρυσταλλωμένων ιδεών.
Ο «Δρόμος» του Τάο είναι ο «Δρόμος της Ζωής». Το Μόνο Πραγματικό Είναι Αυτό που Συμβαίνει, Αυτό που Ζούμε, η Ζωή που Μας Οδηγεί… όχι ό,τι σκεφτόμαστε, ό,τι φανταζόμαστε, ό,τι ονειρευόμαστε.

Μη-νους
Ο Λάο-Τσε ήταν ένας κινέζος Σοφός (ή ηλίθιος, κατά τα λεγόμενά του: Ταό Τε Κινγκ, 20), που δεν «έκανε» τίποτα, κι «άφηνε» τα πράγματα να τραβούν το δρόμο τους... Αν νομίζετε πως αυτό είναι εύκολο, δοκιμάστε! Δοκιμάστε να καθίστε ήσυχα και να μην κάνετε τίποτα, και να αφήσετε το νου να «ρέει» ελεύθερα, χωρίς να αρπάζεστε από πουθενά, χωρίς να καθυστερείτε πουθενά. Θα δείτε ότι είναι αδύνατο!
Κατ’ αρχήν ο νους είναι όχι απλά αρπαγμένος, αλλά «φρεναρισμένος», σε μία ηλίθια αντίληψη περί εαυτού, γύρω από την οποία συγκεντρώνεται ένα πλήθος από ψυχολογικά συμπλέγματα, αντιλήψεις, δραστηριότητες, συνήθειες. Μετά ο νους αρπάζεται και καθυστερεί σε διάφορες αντιλήψεις, σε ανθρώπους, σε σχέδια, σε δραστηριότητες, στο παρελθόν, στο μέλλον...
Το πιο δύσκολο πράγμα στον κόσμο, τελικά, είναι να αφήσουμε το νου να ρέει ελεύθερα, να ανυψωθεί, χωρίς τα φορτία της έγνοιας, της μνήμης, των δεσμεύσεων, στον Eλεύθερο Ουρανό του Τώρα, που δεν γνωρίζει προέλευση, δεν γνωρίζει προορισμό, όπου είσαι Ελεύθερος να πας όπου θες, όπου όλοι οι ορίζοντες είναι δικοί σου...
Κι όμως Εδώ βρίσκεται η Αλήθεια, Εδώ Αποκαλύπτεται η Πραγματικότητα... Όταν ο νους σκαλώνει η Πραγματικότητα παραμορφώνεται και δημιουργούνται επιπλοκές... όλο το σύμπαν πηγαίνει κουτρουβαλώντας.
Το να είσαι Ελεύθερος δεν είναι απλά το σημαντικότερο πράγμα στον κόσμο, φαίνεται να είναι και τρομερά δύσκολο! Και που είναι η δυσκολία; Μόνο στην εμμονή μας στον «εαυτό», στην φαντασία μας... Περίεργο πράγμα ο νους... Οι ανόητοι νομίζουν ότι με την σκέψη θα πετύχουν κάτι, και το μόνο που πετυχαίνουν είναι να μπλέκονται όλο και πιο πολύ στα δίχτυα της σκέψης...

***
Το Αληθινό Τάο
Όσο κι αν αναζητάς το Τάο δεν μπορείς να το βρεις. Είναι Ακατάληπτο.
Όσο κι αν προσεγγίζεις το Τάο δεν μπορείς να το νοιώσεις. Είναι Σιωπή.
Όσο κι αν ψηλαφίζεις το Τάο δεν μπορείς να το συλλάβεις. Είναι Χωρίς Ιδιότητες.
Αυτά τα τρία Χαρακτηριστικά δείχνουν ότι το Τάο είναι Ανεξιχνίαστο
Κι έτσι όλα μαζί διαλύονται στο τίποτα.
(Κι έτσι) Δεν υπάρχει ανώτερη φωτεινή αντίληψη
Ούτε κατώτερες σκοτεινές καταστάσεις.
Ασταμάτητα το Χωρίς Όνομα Τάο επιστρέφει στην Κενότητα.
Είναι Άμορφο,
Είναι Χωρίς Χαρακτηριστικά.
Είναι Ακαθόριστο και Σκοτεινό.
Όσο κι αν προσεγγίζεις το Τάο δεν συναντάς τίποτα,
Όσο κι αν το ακολουθείς δεν υπάρχουν ίχνη.
Ωστόσο, όταν ακολουθήσεις το Αρχαίο Τάο
Θα βιώσεις το Αιώνιο Παρόν, Εδώ, Τώρα.
Γνωρίζοντας την Πηγή
Ακολουθείς το Μονοπάτι του Τάο.

Τάο Τε Κινγκ, 14

Γεννηθήκαμε με αδάμαστο Πνεύμα…

Όλες οι αλλαγές στον κόσμο άρχισαν από ανθρώπους που έβλεπαν μακριά και πίστευαν ότι τίποτα δεν είναι ανέφικτο. Που δεν περιοριζόταν στα μέτρα και τα σταθμά της λογικής τους αλλά αφουγκραζόταν την καρδιά τους και έδιναν φως στο όραμα τους. Ένα όραμα που δεν αφορούσε την τσέπη τους, τις προσδοκίες τους, τον μικρόκοσμο τους αλλά το γενικότερο καλό…

Κι εμείς οι Έλληνες το ξέρουμε καλά αυτό! Tο δείχνει η ιστορία μας. Ποτέ δεν μας σταμάτησε τίποτα! Το ΟΧΙ που έβγαινε από τα χείλη μας ερχόταν από την καρδιά μας δονούσε το στερέωμα και έφερνε ανατροπές αλλάζοντας την ροή της ιστορίας…

ΟΧΙ φωνάζαμε και τρέχαμε στις Θερμοπύλες, στα Δερβενάκια, στη Βόρεια Ήπειρο… Και τώρα καλούμαστε να για άλλη μια φορά να πούμε ΟΧΙ!

ΟΧΙ στους εξουσιαστές που μας θέλουν πρόβατα… που θέλουν να ζούμε με σκυμμένο το κεφάλι και να εκλιπαρούμε για ένα πιάτο φακή…

ΟΧΙ στο παράλογο…
Γιατί λογικό δεν είναι να ζεις μέσα στο φόβο, την φτώχεια, την ανέχεια, την ανασφάλεια και να μαθαίνεις στα παιδιά σου να μην δρουν, να μην αντιδρούν και να γίνονται ρομποτάκια στους χειρισμούς των «επιτήδειων»…
Λογικό δεν είναι να καταστρέφεις το ελεύθερο πνεύμα σου και να ξεριζώνεις τα φτερά σου για να μην δοκιμάσεις να πετάξεις φλερτάροντας με την ελευθερία…

Γεννηθήκαμε με αδάμαστο Πνεύμα…
Τι είναι αυτό άραγε που μας ευνουχίζει και μας μεταλλάσσει από Ανθρώπους σε ανθρωπάκια;
Τι είναι αυτό που μας κάνει να επιλέγουμε να είμαστε Ραγιάδες και για ένα πιάτο φακή (που το χρυσοπληρώνουμε) να απορρίπτουμε τα πρωτοτόκια της Ελευθερίας;

Και αναρωτιέμαι: Ποιος είναι ο αληθινός πλούτος;
Αυτά που έχουμε, που νομίζουμε ότι κατέχουμε, που φτιασιδώνουν το προσωπείο μας τροφοδοτώντας το Εγώ μας;

Όλη σου τη ζωή μοχθείς, τρέχεις, χτίζεις… χτίζεις σπίτια στην άμμο και δεν το ‘χεις καταλάβει. Αρκεί μια φωτιά, μια πλημμύρα, ένας σεισμός για να γκρεμίσουν τον ¨μόχθο¨ σου …


Τίποτε δεν είναι σίγουρο έξω από Σένα… κ α τ ά λ α β έ τ ο…
Το μόνο σπίτι που δεν μπορεί να γκρεμιστεί ποτέ ούτε από φωτιές ούτε από πλημμύρες ούτε από σεισμούς ούτε από οικονομικές καταστροφές είναι το σπίτι του Εαυτού σου…

Και είναι καλό στις δύσκολες στιγμές να, πρέπει κι εσύ ο ίδιος να πιστέψεις στον εαυτό σου…

Εύχομαι μέσα σε αυτή τη δύσκολη κατάσταση να καταφέρουμε να δούμε τον Eαυτό μας, να ξεπεράσουμε τα προγράμματα και τους προσδιορισμούς που έχουμε δεχτεί όλα αυτά τα χρόνια και η απόφαση που θα πάρουμε, όποια κι αν είναι αυτή, να μας οδηγήσει να γίνουμε καλύτεροι Άνθρωποι…

Η «ελληνικότητα» και «δημοκρατικότητα» του Ιησού

Στο βιβλίο των Θεοδοσίου και Δανέζη, "Στα Χρόνια του Βυζαντίου" (εκδόσεις Δίαυλος, Αθήνα 2010), που το θέμα του είναι η μελέτη της επιστήμης στο Βυζάντιο, είδαμε ήδη μια παρέκβαση για το θέμα της ελληνικότητας του Βυζαντίου. Μέσα σε αυτό το βιβλίο, υπάρχει και μια δεύτερη μεγάλη αυτή τη φορά παρέκβαση (σελ 112-6), όπου οι συγγραφείς μας εξηγούν ότι η Εκκλησία απομακρύνθηκε από το δόγμα του Χριστού και αυτό ήταν το πρόβλημα. Επίσης μας λένε ότι η χριστιανική διδασκαλία έχει σχέση με τις αρχαιοελληνικές αξίες, κάτι που δεν μπορεί να αφεθεί έτσι απλά. Με τον τρόπο αυτό προσπαθούν ίσως να δικαιολογήσουν κατά κάποιο τρόπο, γιατί στην Δύση υπήρξε εξέλιξη της επιστήμης σε αντίθεση με το Βυζάντιο.
Είναι κατανοητό ότι για έναν σύγχρονο άνθρωπο που θέλει να λέγεται επιστήμονας αλλά έχει γεννηθεί μέσα στα νάματα της Ορθοδοξίας χωρίς να τα έχει ήδη ανατρέψει, υπάρχει μεγάλο πρόβλημα. Βλέπει τον πόλεμο της Εκκλησίας κατά της επιστήμης και πρέπει να τον δικαιολογήσει με κάποιο τρόπο, να βρει που είναι το στραβό. Επειδή αυτό δεν διανοείται να το δει στην βάση της θρησκείας -στην θεωρούμενη αδιαμφισβήτητη θεότητα, το ρίχνει στην Εκκλησία που πήρε στραβό δρόμο, μη κατανοώντας η Εκκλησία τα πραγματικά μηνύματα του Χριστού, την στιγμή που ο ίδιος τα έχει καταλάβει.
Ας δούμε τι πράγματι νομίζουν ότι κατάλαβαν οι δύο αυτοί επιστήμονες, οι παρενθέσεις και οι υπογραμμίσεις δικές μου:

“Η απομάκρυνση από το δόγμα του Χριστού”
Έτσι τιτλοφορείται η παρέκβαση και ξεκινάει: “....Βασικές έννοιες της χριστιανικής διδασκαλίας υπήρξαν εκείνες της αγάπης, της ισότητας, της εσωτερικής ελευθερίας, της οικουμενικότητας και του μέτρου των πραγματικών αναγκών στην επιδίωξη απόκτησης υλικών αγαθών”. Αυτά είναι η ουσία του τι μας δίδαξε ο Χριστός κατά τους συγγραφείς.
Παρακάτω μας λένε ότι για να οικειοποιηθεί το κράτος την Εκκλησία έπρεπε να γίνουν αλλαγές στις έννοιες αυτές δηλαδή:
1. Ο Χριστιανισμός να καταστεί μιλιταριστικός,
2. Να δοξάζει με κάθε μέσον τις τάσεις χλιδής και πλούτου ως μέσου διάκρισης,
3. Να αντικαταστήσει την αγάπη του Θεού με τον φόβο του Θεού.
Η μετάλλαξη αυτή έγινε με την ιδεοληψία της συνολικής αποδοχής των κανόνων και των δογμάτων του προχριστιανικού ιουδαϊκού φονταμενταλισμού από τον Ιησού. Πράγμα που κατά τους συγγραφείς δεν είναι αληθές γιατί:
* Ο Ιησούς δεν τηρούσε την ημέρα του Σαββάτου.
* Βρισκόταν σε ολομέτωπη αντίθεση με το ιουδαϊκό ιερατείο.
* Συνέτριψε τον σκληρό πυρήνα της Παλαιάς Διαθήκης που αναγκάζει τον Ιουδαϊσμό να είναι αντεκδικητικός, εθνικιστικός, ρατσιστικός και ταξικός.
Το δόγμα του είναι παγκόσμιο, δεν διαχωρίζει άνδρες-γυναίκες, φτωχούς-πλούσιους κ.λπ., υπάρχουν μόνο πολίτες του Θεού με ίσα δικαιώματα και ευθύνες.
Εδώ έρχεται το κερασάκι. Με τον τρόπο αυτό το δόγμα του Χριστού ταυτίζεται απόλυτα με το πιο προηγμένο ελληνικό φιλοσοφικό δόγμα, το Δόγμα της Δημοκρατίας”, (Ναι σωστά διαβάσατε). Το επιστημονικό αυτό βιβλίο συνεχίζει όμως για να μας το αιτιολογήσει “όπως περιγράφεται στις Πράξεις των Αποστόλων (ΙΕ΄ 12), στην αποστολική Σύνοδο μετείχε “πᾶν τὸ πλῆθος” των πιστών. Ας σημειωθεί μάλιστα ότι οι αποφάσεις λαμβάνονταν με τη σύμφωνη γνώμη των αποστόλων, του κλήρου και του λαού”. Ακολουθούν άλλα παραδείγματα συμμετοχής του πλήθους λένε αυτοί (του όχλου διορθώνω) στην εκλογή και χειροτονία του κλήρου όλων των βαθμίδων και αποφάσεων σε συνόδους (φέρνει για παράδειγμα τις συνόδους της Ελίρας (305) και της Καλκούτας (789)(!).
Συνεχίζουν οι συγγραφείς πιστεύοντας ίσως ότι μπορούν να μας τρελάνουν τελείως και γράφουν: “Ο Ιησούς μπορεί να γεννήθηκε εκτός του φυσικού ελληνικού χώρου, αλλά ήταν Έλληνας, υπό την έννοια ότι μετείχε της ελληνικής σκέψης και εξέφραζε με τον πιο αυθεντικό τρόπο τα πιο ευγενικά ιδανικά της δημοκρατίας, παγκοσμιότητα ιδεών, ανεκτικότητα, σεβασμό στον πλησίον, ελευθερία σκέψης και έκφρασης”.
Αφού παρακάτω μας, πουν το πλέον εντυπωσιακό: “Όμως ο Ιησούς έκανε ακόμα μία εκπληκτική τομή για την εποχή του, την οποία δεν αναδεικνύουν οι θεολόγοι, οι οποίοι υποτίθεται ότι υπηρετούν και προάγουν το δόγμα του. Ως εκείνη τη στιγμή, τα ιερατεία όλων των πολιτισμών διατηρούσαν υπό τον έλεγχό τους και τους τρεις πολιτιστικούς πυλώνες, τον πυλώνα της εσωτερικής φιλοσοφίας, τον πυλώνα της επιστημονικής κοσμοθεωρίας και τον πυλώνα της κοινωνικής φιλοσοφίας. Με τον τρόπο αυτό ήλεγχαν (τα ιερατεία) τόσο τις θρησκευτικές, όσο και τις επιστημονικές και πολιτικές δομές της κοινωνίας... Ο Ιησούς...ξεχώρισε τους τρεις αυτούς πυλώνες διατυπώνοντας την άποψη ότι η θεολογία και ο Θεός απηχούν μόνο την έκφραση της ψυχής, του πνεύματος και του θείου. Συγχρόνως ένωσε το δόγμα Του με αυτό της κλασικής ελληνικής φιλοσοφικής σκέψης, δομώντας έτσι ένα ελληνιστικό χριστιανικό δόγμα (Ωϊμέ)... Ξεχωρίζει δηλαδή τους τρεις αυτούς πολιτιστικούς πυλώνες κρατώντας για τη θρησκεία Του τον έλεγχο του πυλώνα που θεραπεύει την ψυχή και το πνεύμα του ανθρώπου. Ωστόσο, η μεγάλη αυτή τομή είχε ήδη θεμελιωθεί στο πλαίσιο της ελληνικής φιλοσοφίας. Έτσι μπορούμε να υποστηρίξουμε χωρίς φόβο ότι ο Χριστός εκφράζει, εμμέσως πλην σαφώς ένα βαθύ ελληνιστικό πνεύμα... Ο Ιησούς επαναδιατυπώνει με σαφήνεια τις πιο εξελιγμένες ελληνιστικές πολιτισμικές αρχές, και προσπάθησε απεγνωσμένα να τις διδάξει σε ένα κοινό πολωμένο εναντίον των Ελληνιστών...”.

Σχόλια στο κείμενο των συγγραφέων
Προσωπικά έμεινα άφωνος και είμαι σίγουρος και αρκετοί από εσάς. Είναι γνωστό ότι πολλοί “νεοέλληνες” εκφράζουν αυτές τις προτεσταντικές απόψεις, ότι δηλαδή η μεταγενέστερη θεολογία διαστρέβλωσε το μήνυμα του Χριστού, το οποίο προφανώς ήταν τόσο ξεκάθαρο, που αυτοί το καταλαβαίνουν καλύτερα από όλους τους Αγίους και μεταγενέστερους θεολόγους. Επίσης υπάρχουν τάσεις υποβάθμισης της Παλαιάς Διαθήκης κάτι που η ίδια η Εκκλησία έχει καταδικάσει και που όπως θα δούμε είναι ανέφικτο. Η “ελληνικότητα” όμως του Χριστού και η “δημοκρατικότητα” του σημαίνει ότι δεν έχουμε ιδέα τι σημαίνουν οι λέξεις. Η ενσωμάτωση αυτού του κειμένου (όπως και του προηγούμενου περί ελληνικότητας του Βυζαντίου) σε ένα επιστημονικό σύγγραμα, για να αιτιολογήσει τον τρόπο που η Εκκλησία συμπεριφέρθηκε τόσο σκαιά στις επιστήμες και γενικά στην άλλη άποψη, δεν κάνει τίποτα άλλο από το να μειώνει το έργο και την αξιοπιστία των συγγραφέων.
Καταρχήν για την οικονομία του κειμένου θα ξεπεράσουμε το θέμα της ιστορικότητας του Ιησού, αν είναι υπαρκτός και μάλιστα όπως τον περιγράφουν τα επίσημα κείμενα της Εκκλησίας, ή ένας δημιουργημένος ήρωας, που η ζωή του είναι σύζευξη της δράσης πολλών Μεσσιών της εποχής, με την δράση κάποιου άγνωστου και άσημου δασκάλου, που έδωσε απλές ηθικές συμβουλές λίγο διαφορετικές των άλλων, και του φορτώθηκαν όλα τα υπόλοιπα για να θαυματοποιήσουν τη δράση του, ένα θέμα που έχει αναλυθεί στο παρόντα χώρο με πάρα πολλά στοιχεία.
Θα χρησιμοποιήσω λοιπόν τα επίσημα κείμενα όπως τα έχουμε σήμερα. Μολονότι οι συγγραφείς φέρουν ένα μόνο χωρίο και δεν αιτιολογούν την άποψή τους, θα δεχτώ ότι υπάρχουν κάποια χωρία που θα συμφωνούσαν. Τα ξέρουμε άλλωστε και από άλλους απολογητές. Το θέμα όμως είναι ότι τα τέσσερα επίσημα ευαγγέλια είναι και αντιφατικά και διφορούμενα. Σε πολλά σημεία έχουν τόσες αντιφάσεις μεταξύ τους, που ο κάθε ένας μπορεί να πάρει ότι θέλει από αυτά και να υποστηρίξει επίσης ότι θέλει. Με τον ίδιο τρόπο που κάνουν οι προαναφερθέντες επιστήμονες, θα χρησιμοποιήσω αντίστοιχα χωρία για να αποδείξω ότι δεν ξέρουν τι λένε.

Η σχέση Παλαιάς και Καινής Διαθήκης
Η σχέση αυτή είναι τόσο προφανής και ξεκάθαρη που μόνο ένας τυφλός δεν την βλέπει. Υπάρχουν δεκάδες χωρία που την υπενθυμίζουν συνέχεια για να δείξουν ότι η έλευση του Μεσσία-Χριστού είχε δήθεν προβλεφθεί. Γίνονται μονίμως αναφορές στον Μωυσή και τον Αβραάμ, τους πατέρες, τους προφήτες και τον Νόμο, αλλά το σπουδαιότερο είναι το σωτηρολογικό μήνυμα του Χριστού, όπως το έθεσε ο Παύλος (Προς Εβραίους 11: 9-22). Ο Χριστός ήρθε στην γη ως ο αναμενόμενος Μεσσίας, για να λυτρώσει τον άνθρωπο από τις αμαρτίες που του έχουν φορτωθεί από το Αρχαίο Κακό –δηλαδή το προπατορικό αμάρτημα. Η μη παραδοχή του Κακού αυτού ή η συμβολοποίησή του, μετατρέπει τον Χριστό από Σωτήρα, σε έναν απλό ηθικολόγο, και φυσικά την ανάγκη ύπαρξη της Εκκλησίας περιττή!
Ας δούμε λίγο αναλυτικά τα επιχειρήματα περί διαφορετικότητας του Χριστού με τον ιουδαϊσμό όπως τα αναφέρει το βιβλίο αυτό.
Το γεγονός ότι ο Χριστός δεν τηρούσε αυστηρά την ημέρα του Σαββάτου δεν λέει απολύτως τίποτα, και σήμερα υπάρχουν πάρα πολλοί ορθόδοξοι Εβραίοι που δεν την τηρούν σε σχέση με λίγους και ακραίους. Από μόνο του αυτό δεν δείχνει καμμιά ανατροπή του Νόμου, το αντίθετο. Το γεγονός επίσης ότι κατηγορεί το ιερατείο σε αρκετά σημεία, δεν σημαίνει τίποτα περισσότερο, παρά ότι κατηγορεί ακριβώς την τυπολατρία τους, την προσήλωσή τους στον τύπο του Νόμου και όχι στην ουσία του, όπως την φανταζόταν εκείνος. Το θέμα της οικουμενικότητας του μηνύματός του, που θα δούμε παρακάτω (αν ισχύει ή όχι), πάλι δεν τον φέρνει σε αντίθεση, ακόμα και αν δεχτούμε ότι είναι έτσι ακριβώς. Ποια η διαφορά αν ο Νόμος απευθύνεται μόνο στους λίγους ή τους πολλούς, αφού ο Νόμος είναι ο ίδιος.
Κράτησα για το τέλος το θέμα της συντριβής, όπως αναφέρουν, του σκληρού πυρήνα της Παλαιάς Διαθήκης που αναγκάζει τον Ιουδαϊσμό να είναι αντεκδικητικός, εθνικιστικός, ρατσιστικός και ταξικός. Προφανώς ξεχνούν οι συγγραφείς ότι τα αναφερόμενα στον Νόμο κείμενα, αποτελούν δράσεις του Πατέρα του Χριστού προς τον περιούσιο λαό με τον οποίον συνήψε συμφωνία που σφραγίστηκε με συγκεκριμένη τελετή (να κόψουν την άκρη [ακροβυστία] από το μόριο τους), να τον λατρεύουν δηλαδή χωρίς όρια, για να τους φέρει και να τους δώσει την γη της Επαγγελίας. Το ότι δείχνει ανεκτικότητα και περνάει κάποια μηνύματα αγάπης χωρίς να ανατρέπει την βάση των ιερών κειμένων, σημαίνει ότι τα αποδέχεται χωρίς συζήτηση. Την ουσία φυσικά αυτών, δηλαδή πως ακριβώς τα εννοούσε θα την δούμε παρακάτω. Η ρήση "αγαπάτε αλλήλους" φαίνεται να αναιρεί την ανταποδοτικότητα της πράξης, δεν καταργεί όμως την ουσία της Παλαιάς Διαθήκης. Δεν είναι η Παλαιά Διαθήκη μόνο μια θεολογία ανταποδοτικότητας. Ο πυρήνας της δείχνει τέτοιος μόνο για κάποιον που την αρνείται όπως εμείς, και οι νεορθόδοξοι ελληνοχριστιανοί που νομίζουν ότι μπορούν να βγάλουν από την Ορθοδοξία την Παλαιά Διαθήκη. Για διαβάστε όμως τα εβραϊκά κείμενα να δείτε τι συμβολισμούς και νοήματα βγάζουν πέρα από την ανταποδοτικότητα και τον εθνικισμό τους οι Εβραίοι. Ο ίδιος ο Χριστός το ξεκαθάρισε, δεν ήρθε για να καταλύσει τον Νόμο, αλλά να τον ενισχύσει. Άλλωστε ο εθνικισμός είναι κάτι που ο ίδιος ο Θεός φαίνεται να τον προκαλεί, διαχωρίζοντας τον λαό αυτό από τους γύρω του “ειδωλολάτρες”. Ο Χριστός δεν λέει κάτι διαφορετικό, μόνο σε αυτούς απευθύνεται, τα απολωλότα πρόβατα όπως λέει και τους αντιδιαστέλλει με τα "κυνάρια" τους άλλους. Ποτέ δεν δίδαξε ή απευθύνθηκε από μόνος του σε άλλους μη Εβραίους.
Ας δούμε το θέμα της χριστιανικής διδασκαλίας και αυτά που θεωρούν οι συγγραφείς ως ουσιαστικά, συμπτυγμένα σε ομάδες.

Αγάπη - εσωτερική ελευθερία – ανεκτικότητα
Η αγάπη είναι συνδυασμός συναισθήματος, διαύγειας νου, πνευματικότητας, και σίγουρα είναι προσωπική υπόθεση για τον κάθε ένα. Αν στο”αγαπάτε αλλήλους” εννοείται η αγάπη, και μάλιστα σε όλους, τότε δεν δείχνει πολύ σοφή παρότρυνση. Ποιος άνθρωπος αγαπά ανεξέλεγκτα; Αυτή η ρήση μπορεί να απευθύνεται στα παιδιά των λουλουδιών. Αν είσαι μαστουρωμένος πράγματι μπορείς να τα βλέπεις όλα θελκτικά και αγαπημένα, δεν μιλάμε όμως για την πραγματική κοινωνία, η δε πράξη και ιστορία έχουν δείξει ότι αυτό δεν μπορεί να συμβαίνει σε φυσιολογικούς ανθρώπους. Το πόσο εύκολο, πρακτικό και χρήσιμο είναι αυτό, το έχει απαντήσει η ψυχολογία. Το ενδιαφέρον είναι ότι ο βιασμός της θέλησης να αγαπάς με το ζόρι, αρνούμενος τα συναισθήματά σου, έρχεται σε αντίθεση με το επιχείρημα της “εσωτερικής ελευθερίας”.
Η κοινωνική πρακτική που ήταν και είναι η ηθική της κοινωνίας, είναι η λογική προσέγγιση που ακόμα και κάποιος να έχεις αντιπάθεια για κάποιον, δεν είναι πρακτικό και ωφέλιμο να δείξει την αντιπάθεια του, γιατί η σύγκρουση είναι αντιπαραγωγική και ο άνθρωπος είναι από τη φύση του κοινωνικό ον, άρα κατά κανόνα κάνει προσπάθειες σύγκλησης παρά σύγκρουσης που θα φέρει η εξωτερίκευση αυτής της αντιπάθειας. Αυτό είναι “ανεκτικότητα”, δεν είναι όμως αγάπη, και φυσικά δεν περίμενε ο πλανήτης τον Χριστό για να την διδάξει.
Η έννοια της “εσωτερικής ελευθερίας” υπήρξε σε όλο της το μεγαλείο στην αρχαιοελληνική σκέψη, γιατί μόνο άνθρωποι με εσωτερική ελευθερία μπορούν να αναπτύξουν μια τέτοια υπέροχη τέχνη σαν τις αρχαϊκής και κλασικής εποχής και μια φιλοσοφία που δεν δίνει στενές απαντήσεις αλλά δημιουργεί συνεχώς νέα ερωτήματα. Από την άλλη όποιος θεωρεί ότι έχει την μία και απόλυτη αλήθεια, αυτό και μόνο τον καθιστά περιορισμένο και ανελεύθερο.
Η αγάπη από την πλευρά του Θεού, αν καταλαβαίνουμε τι σημαίνει, θα έπρεπε να είναι απόλυτη, θα ήταν αναμενόμενο να εκφραζόταν σε πλήρη απάληψη του ανθρώπινου πόνου. Αυτό θα περίμενε η ανθρωπότητα από έναν υιό θεού που υποτίθεται ότι αγαπάει. Για σκεφτείτε, έχετε μπροστά σας το ποιο αγαπημένο σας πρόσωπο που λατρεύετε και αυτό πονάει. Εσείς όμως έχετε την δυνατότητα να του απαλύνετε τον πόνο δεν θα το κάνατε; (Φυσικά όταν θέλεις να αποδείξεις το πιο παράλογο πράγμα, πάντα υπάρχει μια λογική εξήγηση, και οι απολογητές είναι μανούλες σε αυτά, έχουν την σχετική απάντηση, μόνο που είναι σαθρή και δεν πείθουν. Η απάντηση περιλαμβάνει την γνωστή δοκιμασία που κάνει ο Θεός στον άνθρωπο ή ότι ο πόνος προέρχεται από τις πράξεις μας. Από εκεί και πέρα ξεκινάει το παιχνίδι: Αυτός που κάνει καλές πράξεις ο Θεός τον δοκιμάζει ή τον επιβραβεύει, αυτός που κάνει κακές πράξεις, δοκιμάζεται για να γίνει καλός, τι γίνεται όταν ο κακός κάνει συνέχεια κακές πράξεις και συνέχεια επιβραβεύεται; το παιχνίδι συνεχίζει αλλάζοντας τερέν, Ο Θεός αφήνει κάποιους κακούς να επιβραβεύονται για να δοκιμάσει τους καλούς κ.λπ. κ.λπ. κατά τα άλλα όπως θα δείτε παρακάτω μιλάνε για ισότητα).
Ας δούμε κάποια θέματα αγάπης, ηθικής και ισότητας από τις προτάσεις του Χριστού.
Ένα θέμα είναι η συμπεριφορά προς τους γονείς και η προτροπή ώστε οι μαθητές του να εγκαταλείψουν την οικογένειά τους (Λουκάς 14: 26, Ματθαίος 10: 35-6, Ματθαίος 19: 29).
Άλλο θέμα είναι η σωτηρία (το θαύμα) του παράλυτου στην δεξαμενή της Βηθζαθά στην Ιερουσαλήμ (Ιωάννης 5: 1-7). Ο Χριστός ο υποτιθέμενος θεός της Αγάπης, βρίσκεται στο κέντρο του ανθρώπινου πόνου των Εβραίων, όλοι οι ανάπηροι, τυφλοί, άρρωστοι παραπληγικοί είναι μαζεμένοι εκεί περιμένοντας το θαύμα, άλλα ο Χριστός δεν ασχολείται μαζί τους. Βρίσκει έναν άρρωστο που βρίσκεται όσο πιο μακρυά γίνεται από όλους, σχεδόν απέξω, τον σώνει (!) και φεύγει τρέχοντας, λέγοντάς του να διαδώσει ποιος τον έσωσε (!), σαν να πρέπει όλο αυτό να γίνει, μόνο και μόνο για να τεθεί το θέμα του Σαββάτου σε νέα βάση.
Τρίτο θέμα είναι η παραβολή η αναφερόμενη στον Λουκά (19: 27), "πλὴν τοὺς ἐχθρούς μου ἐκείνους, τοὺς μὴ θελήσαντάς με βασιλεῦσαι ἐπ' αὐτοὺς, ἀγάγετε ὧδε καὶ κατασφάξατε αὐτοὺς ἔμπροσθέν μου", που μας αφήνει σε απορία από το ύφος κυρίως του θεού της Αγάπης.

Ισότητα
Σήμερα ξέρουμε ότι ισότητα δεν υπάρχει, ήδη από την στιγμή της γέννησης έχουμε ενσωματωμένες μέσα μας διαφορετικές προδιαθέσεις για πολλά θέματα που άπτονται της ηθικής και της βιολογικότητάς μας, οι ανισότητες αυτές διαφοροποιούνται ακόμη περισσότερο από το οικογενειακό, το κοινωνικό και το εθνικό περιβάλλον που διαμορφωνόμαστε σαν ανθρώπινοι χαρακτήρες.
Η ισότητα των ανθρώπων όπως την βλέπει ο Χριστός είναι όπως ακριβώς την βλέπει αλλά την εκφράζει καλύτερα ο Παύλος. Δηλαδή στα μάτια του Θεού και μόνο, είμαστε όλοι ίσοι (στα δύο προηγούμενα παραδείγματα βέβαια δεν φάνηκε αυτό), αλλά οι ανισότητες που υπάρχουν στην πραγματική ζωή δεν απασχολούν, δεν αναφέρονται δεικτικά που σημαίνει ότι είναι αποδεκτές, ο Παύλος μάλιστα τις σχολιάζει. Αυτό είναι προφανές και μόνο από το γεγονός ότι όπως όλοι μας λένε, δεν ήρθε για να ελευθερώσει από την σκλαβιά τους Ιουδαίους, αλλά για να δώσει το μήνυμά του. Η επίγεια λοιπόν ελευθερία και ισότητα δεν είναι κάτι που απασχολεί τον Χριστό. Η ρήση, “τά τοῦ Καίσαρος τῶ Καίσαρι καί τα τοῦ Θεού τῶ Θεῶ”, το επιβεβαιώνει. Είμαστε όλοι παιδιά του Θεού και προφανώς ίσοι στα μάτια του, αλλά αυτή η ισότητα ίσως εκφρασθεί μόνο όταν πεθάνουμε. Μόνο που και εδώ ο ίδιος λέει, ότι θα μας κρίνει (θα διαχωρίσει δηλαδή) για το αν θα μετέχουμε της βασιλείας των ουρανών ή θα μας στείλει εκεί “όπου οι φαύλοι θα βασανίζονται στην Κόλαση αιωνίως" (Μάρκος 9: 43-8), που σημαίνει ότι ούτε εκεί θα υπάρχει ισότητα.
Η περίφημη λοιπόν χριστιανική ισότητα είναι λέξη χωρίς ουσιαστικό νόημα (γήινο ή επουράνιο), πέρα από την φαντασία των χριστιανών.

Οικουμενικότητα - παγκοσμιότητα ιδεών
Δεν υπάρχει τίποτα στα λόγια του Χριστού που να δείχνει παγκοσμιότητα ιδεών, ο πρώτος που κάνει το μήνυμα του Χριστού “παγκόσμιο” είναι ο Παύλος. Ειδάλλως το οποιοδήποτε ηθικό κήρυγμα που είπε κάποιος, μπορούμε να πούμε ότι είναι παγκόσμιο, αφού μέσες άκρες όλοι αποδεχόμαστε κάποια βασική ηθική, αλλά αυτό δεν κάνει το έργο κάποιου οικουμενικό. Ο ίδιος ο Χριστός, δείχνει επανειλημμένα να ενδιαφέρεται μόνο για τους Ιουδαίους που τους θεωρεί απολωλότα πρόβατα, δηλαδή ότι έχουν ξεφύγει από τον ίσιο δρόμο (Ματθαίος 10: 5-6, 15: 24, 9: 12-3), δεν θέλει καν να ασχοληθεί ή να θεραπεύσει τους άλλους (τους προσδιορίζει κιόλας τους εθνικούς και Σαμαρείτες -σήμερα αυτό θα το λέγαμε σίγουρα ρατσισμό), και όταν το έκανε αυτό μια φορά, στο περιστατικό με την Ελληνίδα-Συροφοινίκισσα, φαίνεται σαν να υποχωρεί από την πάγια θέση του. Το ενδιαφέρον για την “οικουμενικότητά” του σε αυτό το συμβάν, είναι ότι τους άλλους (τους μη Ιουδαίους -συγκεκριμένα τους Έλληνες), τους λέει...κυνάρια. (Κατά Μάρκον 7: 27-28) . Τώρα το πόσο ηθικό (ή μη ρατσιστικό) ήταν αυτό το συγκεκριμένο ή το γενικό μήνυμα του Χριστού, το αγγίξαμε λίγο πάρα πάνω, άλλα έχει απαντηθεί κατάλληλα και σε άλλες δημοσιεύσεις.

Το μέτρο της επιδίωξης και απόκτησης υλικών αγαθών
Εδώ υπάρχει ένα ενδιαφέρον παράδειγμα που ο Χριστός λέει ξεκάθαρα ότι δεν υπάρχει μέτρο. Οι πλούσιοι όπως και να ορίζονται αυτοί, δεν πρόκειται ποτέ να μπουν στην “βασιλεία των ουρανών” (Ματθαίος 19: 23-4). Αυτό από μόνο του παρά την στρογγυλοποίηση της Εκκλησίας και την συνειδητή αγνόησή του από τους χριστιανούς, είναι ταξική διάκριση όπως και να το μεταφράσουμε.

Η δημοκρατία του Χριστού και η δημοκρατία της Εκκλησίας - Eλευθερία σκέψης και έκφρασης
Στο κείμενο που με αφορμή τους ίδιους συγγραφείς διερευνήσαμε την ελληνικότητα του Βυζαντίου, φαίνεται ξεκάθαρα και σε συντομία ότι η δημοκρατία δημιουργήθηκε σταδιακά κάτω από συγκεκριμένες προϋποθέσεις. Δεν ήταν θέμα DNA, δεν ήταν θεόσταλτη, δεν ήταν θέμα εξυπνάδας των Ελλήνων. Η δημοκρατία και ο ενεργός πολίτης ήταν αποτέλεσμα των συνθηκών και της διάθεσης για ελευθερία. Επίσης η δημοκρατία δημιούργησε με την σειρά της, σειρά άλλων αξιών, στις περισσότερες από τις οποίες αναφερόμαστε όταν μιλούμε για “ελληνικότητα” και που έβαλαν τις βάσεις του σύγχρονου μπορούμε ίσως να πούμε δυτικού “πολιτισμού”. Αναρωτιέμαι σε ποία χωρία βρήκαν οι συγγραφείς κάτι που να θυμίζει δημοκρατικότητα, σε ένα άνθρωπο που προέρχεται από έναν λαό που δεν έχει σχέση σε τίποτα με αυτήν. Όσο για την ελευθερία σκέψης και έκφρασης αρκεί μόνο το “όποιος δεν είναι μαζί μου είναι εναντίον μου” ( “ὁ μὴ ὢν μετ’ ἐμοῦ κατ’ ἐμοῦ ἐστίν”, Ματθαίος 12: 30), Λουκάς 11: 23), κάτι που ξαναειπώθηκε από πολλούς “δημοκράτες” έκτοτε.
Η λέξη και μόνο “δόγμα” δεν έχει καμιά σχέση με οτιδήποτε το ελληνικό, το δόγμα είναι στον αντίποδα της ελεύθερης διάνοιας και έκφρασης, καθώς και της ίδιας της δημοκρατίας. Το δόγμα είναι θεόσταλτο και υποχρεωτικό, η δημοκρατία όχι είναι απλή πρακτικότητα.
Πολλοί απολογητές για να μας δείξουν την δημοκρατικότητα του Χριστού, αναφέρουν το κουτσουρεμένο χωρίο “Εἴ τις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν”, που θέλουν να μας πουν ότι ο Χριστός δεν υποχρεώνει κανέναν για να τον ακολουθήσει, υπάρχει ελευθερία απόφασης άρα δημοκρατία. Εσκεμμένως ξεχνούν ότι το χωρίο έχει και συνέχεια: “ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθείτω μοι” (Ματθαίος 16: 24, Μάρκος 8: 34, Λουκάς 9: 23) που λέει τι πρέπει να κάνει αυτός που θέλει να ακολουθήσει τον Χριστό, δηλαδή να απαρνηθεί τον εαυτό του. Δεν αναφέρεται λοιπόν στην ελεύθερη βούληση αλλά της προϋπόθεσης για να ακολουθήσει κάποιος τον δάσκαλο και μόνο που σημαίνει απάρνηση του εαυτού άρα και βιασμό της βούλησης. Που είναι ακριβώς η δημοκρατικότητα; που η ελληνικότητα; Ποιος Έλληνας θα έλεγε ή θα δεχόταν το “Μακάριοι οἱ πτωχοί τῶ πνεύματι”, τι σχέση έχει αυτό με το “αἰέν ἀριστεύειν”, ή το “Γνῶθι σ΄αὐτόν”; Τι σχέση έχει η απόλυτη πίστη που ζητάει ο Χριστός, με την φιλοσοφία και τον ορθολογισμό των Ελλήνων;
Η Δημοκρατία στην Εκκλησία είναι ένα θέμα. Το χωρίον που φέρνουν σαν στοιχείο οι συγγραφείς (Πράξεις Αποστόλων 15: 12) αναφέρει “Εσιώπησε δέ πᾶν τὸ πλῆθος", μόνο που από τι συνίστατο το “πλήθος” το λέει παραπάνω (15: 6): “συνήχθησαν οἱ ἀπόστολοι καὶ οἱ πρεσβύτεροι, διά νὰ σκεφθῶσι...”.
Όσο είμαστε λίγοι, ίσως μπορούμε να μαζευτούμε και να λύσουμε “δημοκρατικά” κάποια θέματα αφού ο Χριστός φεύγοντας δεν άφησε εμφανώς κάποιον να ξεχωρίσει, φτάνει να βλέπουμε τα πράγματα με το ίδιο μάτι. Αν όμως καταλαβαίνουμε λίγο διαφορετικά το δόγμα του Χριστού τότε υπάρχει θέμα. Αμέσως λοιπόν εμφανίστηκαν χιλιάδες διαφορετικές γνώμες, που όμως δεν αντιμετωπίστηκαν με δημοκρατικές διαδικασίες. Εμφανίζονται πύρινοι λόγοι εκατέρωθεν, με την χρήση της ρητορικής, την γνώση της φιλοσοφίας και φυσικά αφορισμών, όχι όμως για να βγει μια δημοκρατική απόφαση, αλλά για να επικρατήσει η μία φατρία -αίρεση πάνω στην άλλη με σκοπό την εκμηδένισή της.
Η έκφραση του τριαδικού δόγματος δείχνει την τάση της φασιστοποίησης αυτής ξεκάθαρα. Όλοι πρέπει να έχουν μία θέληση κατά το πρότυπο της Τριάδας (τρία διαφορετικά πρόσωπα μία όμως κοινή θέληση), η όποια διαφορετική άποψη πρέπει να συντριβεί και τα όπλα και οι νόμοι του Βυζαντίου από τον 4ο αιώνα και μετά βοήθησαν σε αυτό και αυτό κόστισε και πολύ αίμα. Η παρουσία λαϊκών λοιπόν σε συνελεύσεις και χειροτονίες και η φωνή-ψήφος “άξιος άξιος” δεν έχουν καμιά σχέση με δημοκρατικές διαδικασίες, με ισηγορία και ισονομία, αλλά με δράση κατευθυνόμενου όχλου, που στην εκκλησιαστική ιστορία είναι πάντα παρών και δυνατός, και δρα συνήθως υπέρ των απόψεων των ιεραρχών που επικράτησαν, και επέφερε πολλές καταστροφές.
Νομίζω όμως ότι το χαρακτηριστικότερο χωρίο στο ίδιο κείμενο των Πράξεων, που δείχνει την “δημοκρατικότητα” της πρώτης Εκκλησίας, είναι το συμβάν με τον Ανανία και την γυναίκα του Σαπφείρη. Οι πιστοί αυτοί πούλησαν τον αγρό τους για να συνδράμουν την Εκκλησία, αλλά δεν έφεραν όλο το ποσό στον Πέτρο, κράτησαν κάτι τις για τα γηρατειά τους, το αποτέλεσμα είναι ότι δολοφονήθηκαν από τον Πέτρο επειδή του είπαν ψέματα! (Πράξεις Αποστόλων 5: 1-11) και το ζουμί είναι στο τέλος “ἐπέπεσε φόβος μέγας ἐφ ' ὅλην τὴν ἐκκλησίαν καὶ ἐπί πάντας τοὺς ακούοντας ταῦτα”. Και εδώ ο φόβος είναι φόβος όχι σεβασμός όπως συνήθως μας λένε, είναι ο φόβος της θεοπρόβλητης εξουσίας.

Ξεχώρισε τους τρεις πυλώνες (της εσωτερικής φιλοσοφίας, της επιστημονικής κοσμοθεωρίας και της κοινωνικής φιλοσοφίας)
Εδώ ίσως θα πρέπει να κάνουμε τον ντετέκτιβ να δούμε τι ακριβώς εννοούν οι συγγραφείς. Το μόνο σχετικό χωρίο ίσως είναι το “Ἀπόδοτε ουν τά τοῦ Καίσαρος τῶ Καίσαρι καί τα τοῦ Θεού τῶ Θεῶ” (Ματθαίος 22: 21), που λένε ότι διαχωρίζει την θρησκευτική από την πολιτική εξουσία. Αυτή η φράση ειπώθηκε κάτω από συνθήκες που η Βίβλος εξηγεί ξεκάθαρα. Δεν ήταν συγκεκριμένη θέση-ιδεολογία, αλλά απάντηση σε ερώτηση παγίδα, που φυσικά αντανακλά μια ιδεολογία. Το ότι στην πραγματικότητα ξεχωρίζει την φορολογία του Καίσαρα που μπορούμε ίσως να γενικεύσουμε σε πολιτική, από την θρησκεία, μπορεί άραγε να στηρίξει όλο αυτό το οικοδόμημα που ισχυρίζονται οι συγγραφείς, θέλει πολύ φαντασία κατά την γνώμη μου. Το θέμα της επιστήμης και της φιλοσοφίας, είναι άγνωστο στο κήρυγμα του Χριστού, το “ερευνάτε τα γραφάς” είναι προφανές ότι αναφέρεται στον Νόμο, αφού μόνο με αυτόν ασχολείται και με τον τρόπο εφαρμογής του, αν πρέπει ή όχι να είναι τυπικός. Πως λοιπόν ακόμα και αν δεχτούμε γενικευτικά ότι ο Χριστός, θεωρεί τους δύο πρώτους πυλώνες ξέχωρους, οι συγγραφείς το γενικεύουν επιπλέον και αυθαίρετα και στον τρίτο (της επιστήμης) που τον αγνοεί παντελώς;

Επίλογος
Είδαμε σε αυτό το κείμενο μία από τις μεθόδους που κάποιοι σύγχρονοι χριστιανοί ετοιμάζονται να εγκαταλείψουν το σκάφος της ορθόδοξης Εκκλησίας πριν αυτό διαλυθεί και τα ιδεολογήματα που δημιουργούν. Η “ελληνικότητα” του Χριστού βρίσκεται προφανώς μόνο στα μυαλά των κυρίων Θεοδοσίου και Δανέζη. Το τι ονομάζουν “ελληνικότητα” - “δημοκρατία”, το πόσο άγνοια έχουν της ίδιας της θεολογίας τους, το πως επιλέγουν (ούτε καν επιλέγουν -αφήνουν να εννοηθούν) συγκεκριμένα χωρία και αγνοούν άλλα, για να πείσουν για την επιστημονική τους ορθότητα είναι τραγικό. Αν ήταν ένα απλό απολογητικό κείμενο δεν θα έδινα καμμιά σημασία, το γεγονός ότι εμφανίζεται σε επιστημονικό σύγγραμμα, νομίζω ότι προκάλεσε αυτόματα τον σχολιασμό του.
Η εποχή που αναφερόντουσαν οι ιδεοληψίες του κάθε ενός σαν θέσφατα χωρίς αντίλογο, έχει παρέλθει. Δεν μπορούμε να αφήνουμε πλέον αναπάντητη την θολούρα των χριστιανών που ακόμα έχουν την απεριόριστη εξουσία και τα μέσα, να δημοσιεύουν αστήρικτες χαζομάρες μέσα σε επιστημονικά κείμενα.

Σοφία και Γνώση Υπάρχει Διαφορά;

Σοφία και Γνώση είναι δυο πράγματα διαφορετικά: Κάποιος μπορεί να διαθέτει Γνώση χωρίς Σοφία, αλλά δεν μπορείς να διαθέτεις Σοφία χωρίς τη Γνώση. Η σχέση μεταξύ των δύο είναι η εξής:

Σοφία είναι η σώφρων (ορθή) χρήση της Γνώσης - γνώση που συνίσταται στην ενήμερη και δίκαιη διάκριση. Πολλοί άνθρωποι διαθέτουν γνώση αλλά τη χρησιμοποιούν χωρίς ενήμερη και δίκαιη διάκριση (budhi) - απερίσκεπτα, κι αυτό δεν είναι Σοφία. Steve Joyce.

Καθώς λέει και ο λόγιος της Αναγέννησης Μαρσίλιο Φιτσίνο (Marcilio Ficino) (1433 - 1499) στην επιστολή του στο Μεγάλο Μέδικο Cosimo il Vecchio: Η Σοφία μονάχα εξασφαλίζει τη σωστή χρήση της Γνώσης— το 1463, στην Α΄Επιστολή προς τον Μέδικο, που βρισκόταν εκείνη την εποχή, στο εξοχικό του αγρόκτημα στη περιοχή Carregi, της Φλωρεντίας.

Αυτό (η διαφορά) παρατηρείται στις τέχνες όπου μόνο οι ειδικευμένοι τεχνίτες χρησιμοποιούν ορθά και τα υλικά και τα εργαλεία τους. Η σοφία ομοίως εξασφαλίζει ότι θα χρησιμοποιήσουμε ορθά τα πλούτη, την υγεία, την ομορφιά, το σθένος, καθώς και όλα τα άλλα χαρίσματα που ονομάζονται "αγαθά". Έτσι λοιπόν η γνώση είναι η αιτία της καλής και επιτυχημένης πράξης, με την κατοχή, χρήση και εφαρμογή κάθε χαρίσματος.

Ο άνθρωπος που έχει πολλά χαρίσματα αλλά τα χρησιμοποιεί δίχως νοημοσύνη, θα βλαφθεί πολύ. Όσο περισσότερα έχει, τόσο περισσότερη η βλάβη, διότι τόσο περισσότερη η κακή χρήση.

Ασφαλώς, όσο λιγότερα κάνει ένας ανόητος, τόσο λιγότερα και τα λάθη του και όσο λιγότερη η βλάβη τόσο λιγότερη η δυστυχία του.

Tώρα, εξάπαντως ένας άνθρωπος κάνει λιγότερα πράγματα όταν είναι φτωχός παρά πλούσιος, αδύνατος παρά δυνατός, δειλός παρά θαρραλέος, νωθρός παρά ξύπνιος, αργός παρά γρήγορος και βλάκας παρά έξυπνος.

Συνεπώς, κανένα από τα πράγματα που νωρίτερα ονομάσαμε αγαθά δεν είναι αγαθά καθεαυτά. Διότι αν κυβερνιούνται απο άγνοια, είναι χειρότερα απο τα αντίθετα τους - αφού θα μπορύσαν να γίνουν όργανα για πολλά εγκλήματα σε έναν κακό ηγεμόνα. Όταν όμως αυτές οι ιδιότητες κυβερνιούνται από σωφροσύνη και σοφία, τότε είναι πραγματικά αγαθά.
Έτσι λοιπόν καθεαυτά δεν είναι ούτε καλά ούτε κακά. Για τον σοφό και οι ευκολίες και οι δυσκολίες είναι χρήσιμες διότι θα τι ς χρησιμοποιήσει εξίσου ορθά. Ενώ για τον ανόητο ισχύει ακριβώς το αντίθετο.

Από όλα τα πράγματα που έχουμε, μόνο η σοφία καθεαυτή είναι αγαθό.

Μόνο η άγνοια καθεαυτή είναι κακό. Εφόσον δεν μπορούμε να αποκτήσουμε την ευτυχία χωρίς την ορθή χρήση των χαρισμάτων μας και εφόσον μόνο η γνώση αποκαλύπτει την ορθή χρήση: γιαυτό ας αφήσουμε παράμερα όλα τα άλλα, και ας επιδιώξουμε με όλη την υποστήριξη της Φιλοσοφίας και της θρησκείας να γίνουμε όσο το δυνατό σοφοί.

Σιωπή... και πάλι...

Μια φορά κάποιος ρώτησε τον Βούδα:
- Υπάρχει Θεός;
- Ναι, απάντησε ο Βούδας.
Την ίδια μέρα ένας άλλος άνθρωπος τον ρώτησε:
- Υπάρχει Θεός;
Και ο Βούδας είπε:
- Όχι.
Στο τέλος της ημέρας ένας τρίτος άνθρωπος ρώτησε τον Βούδα για την ύπαρξη του Θεού και ο Βούδας δεν απάντησε, μόνο σήκωσε το δάχτυλό του, δείχνοντας τον ουρανό.

Όλα αυτά τα παρακολουθούσε ο μαθητής του ο Ανάντα. Τη νύχτα ρώτησε τον Βούδα:
- Δεν μπορώ να κοιμηθώ. Σε παρακαλώ, πες μου, γιατί στην ίδια ερώτηση έδωσες τρεις διαφορετικές απαντήσεις;

Ο Βούδας είπε:
- Γιατί ήταν τρεις διαφορετικοί άνθρωποι.
Ο πρώτος πίστευε ότι δεν υπάρχει Θεός και ήθελε πάρα πολύ να δυναμώσει την πίστη του. Εγώ του είπα ότι υπάρχει Θεός, γιατί για να φτάσει στην Αλήθεια ο άνθρωπος πρέπει να απαλλαχθεί από αυτά στα οποία πιστεύει. Ο άλλος πίστευε ότι Θεός υπάρχει. Σ' αυτόν είπα ότι δεν υπάρχει Θεός. Είμαι εδώ, πάνω στη γη για να καταστρέψω κάθε πίστη για να φτερουγίσει ο νους πάνω στην πίστη και μόνο τότε ο άνθρωπος θα γνωρίσει την Αλήθεια.
Ο τρίτος δεν ήταν θρήσκος, ούτε άθεος, δεν υπήρχε ανάγκη να πω "Ναι" ή "Όχι", γι' αυτό σιώπησα, λέγοντας με αυτόν τον τρόπο "Κάνε όπως εγώ, δηλαδή βυθίσου στη σιωπή και τότε θα ξέρεις".

Τα σημεία της στίξεως

Την περίοδο του Εθνικού διχασμού στην Κρήτη, ένας επιθεωρητής δημοτικής εκπαίδευσης ανέβαινε με ένα μουλάρι σ’ ένα ορεινό και δύσβατο χωριό, για να επιθεωρήσει τον εκεί δάσκαλο. Στον δρόμο που πήγαινε συναντά έναν αγωγιάτη και τον ρωτά:
-Δε μου λες, πατριώτη, ο δάσκαλος τι είναι; Βενιζελικός ή Βασιλικός;
-Βενιζελικός, απαντά ο αγωγιάτης.
-Α, το γαϊδούρι σχολίασε ο επιθεωρητής.
Ο αγωγιάτης όμως ήταν και αυτός Βενιζελικός και φίλος του δασκάλου και έτρεξε να μεταφέρει στον δάσκαλο την στιχομυθία:
-Το και το, δάσκαλε. Σε είπε γαϊδούρι.

Την επομένη μπαίνει ο επιθεωρητής στην τάξη και ρωτά τον δάσκαλο ποιο είναι το μάθημα της ημέρας.
-Τα σημεία της στίξεως, απαντά ο δάσκαλος.
-Ας δούμε, λοιπόν, τι ξέρουν τα παιδιά, λέει ο επιθεωρητής.
Ο δάσκαλος σήκωσε έναν μαθητή, τον Σήφη, στον πίνακα και του είπε να γράψει την φράση:

«Ο επιθεωρητής είπε, ο δάσκαλος είναι γαϊδούρι».

Αφού, έκπληκτος ο μαθητής, το έγραψε, τον ρωτά ο δάσκαλος:
-Ποιος είναι, παιδί μου, γαϊδούρι;.
-Ο δάσκαλος, ψέλλισε ο Σήφης.
-Και ποιος το είπε;.
-Ο επιθεωρητής, κύριε.
-Ωραία, είπε ο δάσκαλος. Βάλε ακόμα ένα κόμμα.

«Ο επιθεωρητής, είπε ο δάσκαλος, είναι γαϊδούρι».

Μόλις τελείωσε ο μαθητής, τον ρωτά ο δάσκαλος:
-Ποιος είναι τώρα, παιδί μου, το γαϊδούρι;.
-Ο επιθεωρητής, απαντά δειλά ο Σήφης.
-Και ποιος το είπε;
-Ο δάσκαλος, απαντά ο Σήφης.
Οπότε στρέφεται ο δάσκαλος στην τάξη και λέει:
-Είδατε παιδιά τι κάνουν τα κόμματα; Πότε βγάζουν γάιδαρο τον επιθεωρητή και πότε το δάσκαλο!
Στις μέρες μας, ο Σήφης, παππούς πλέον, καθισμένος στην πολυθρόνα του μπροστά στη τηλεόραση άκουσε για νέες μειώσεις στις συντάξεις και είπε:
-Όταν ήμουν μαθητής, άκουγα κάθε τόσο τον δάσκαλο να μας λέει:

Να προσέχετε τα κόμματα! Ένα λάθος κόμμα, μπορεί να σας χαλάσει τελείως την σύνταξη!

Έπρεπε να περάσουν εξήντα χρόνια για να καταλάβω τι εννοούσε…

Πώς είναι να είσαι σε σχέση με κάποιον πολύ ευαίσθητο

Οι σχέσεις είναι δύσκολες, ανεξάρτητα από την προσωπικότητα ή τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που έχει κανείς, αλλά υπάρχουν ορισμένα κοινά αποδεκτά στοιχεία όπως ότι οι τσακωμοί δεν είναι ποτέ ευχάριστοι για κανέναν, ότι όλοι εκτιμούν μία ευγενική χειρονομία και η επικοινωνία είναι σημαντική για το ζευγάρι.

Πολλά από τα παραπάνω στοιχεία, όμως, είναι πιο έντονα για τους ανθρώπους που είναι πιο ευαίσθητοι από την φύση τους. Εάν το άλλο σας μισό, είναι από την φύση του μία ευαίσθητη ψυχή, θα πρέπει να έχει υπόψη σας τα παρακάτω 9 πράγματα.

Ακολουθούν πολύ το ένστικτό τους
Εάν ο/η σύντροφός τους είναι αναστατωμένος ή έχει εκνευριστεί με κάτι, θα το καταλάβουν όσο κι αν προσπαθεί να το κρύψει. Γενικά, παρατηρούν όλες τις αλλαγές στη διάθεση.

Αγαπούν βαθιά
Επειδή βιώνουν πολύ έντονα τα συναισθήματά τους, οι σχέσεις τους είναι κι εκείνες έντονες και πολύ συναισθηματικές.

Δεν τους αρέσει να έρχονται σε αντιπαράθεση
Οι τσακωμοί μέσα στο ζευγάρι δεν είναι ευχάριστοι για κανέναν, αλλά είναι ιδιαίτερα άβολοι για κάποιον που είναι πολύ ευαίσθητος. Ο λόγος είναι ότι κατά τη διάρκεια ενός τσακωμού, κάποιος που είναι πολύ ευαίσθητος, βιώνει μία εσωτερική πάλη. Από τη μία θέλει να μιλήσει για όλα όσα νιώθει και από την άλλη φοβάται να έρθει σε αντιπαράθεση.

Θέλουν οι γύρω τους να αναγνωρίζουν τα συναισθήματά τους
Φράσεις όπως «μην το παίρνεις τόσο προσωπικά» μπορεί να πληγώσουν όποιον είναι ευαίσθητος. Για εκείνους τους ανθρώπους, κανένα συναίσθημα δεν περνά απαρατήρητο και αυτά που νιώθουν δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται ως αδυναμία.

Βαριούνται εύκολα
Μπορεί να είναι ευαίσθητοι, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα συμβιβαστούν με μία σχέση που δεν τους προσφέρει τη συναισθηματική σταθερότητα και δεν καλύπτει τις ανάγκες τους.

Είναι πιο συναισθηματικοί στις αντιδράσεις τους
Μπορεί να βάλουν τα κλάματα για να δείξουν ότι είναι στεναχωρημένοι, αλλά θα δείξουν και την χαρά που νιώθουν με τον ίδιο έντονο τρόπο.

Το ιδανικό ραντεβού δεν περιλαμβάνει πολλές δραστηριότητες
Δεν είναι ότι δεν τους αρέσει να κάνουν πράγματα, αλλά προτιμούν να περάσουν χρόνο με τον άνθρωπο που βγαίνουν ραντεβού και να απολαύσουν μία συζήτηση μαζί τους παρά να αναλωθούν σε συνεχείς δραστηριότητες.

Δίνουν προσοχή στα «θέλω» των συντρόφων τους
Θέλουν να ευχαριστούν τον/την σύντροφό τους και μπορούν γρήγορα να αντιληφθούν όλα όσα αναζητά ο/η σύντροφός τους.

Δεν περιμένουν από το άλλο τους μισό να έχει τα ίδια χαρακτηριστικά με εκείνους
Επειδή κάποιος είναι πολύ ευαίσθητος, δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να είναι και με κάποιον που δεν είναι.