Μονοδρομος

Πάλι κλαμένα μάτια και πιεσμένη καρδιά, πάλι κρύο και απελπισία.

Πάλι φόβος και νεύρα και ασχήμια. Πόση ασχήμια μπορεί να χωρέσει μια στιγμή. Πόσα λάθη κάνεις και πόσα λάθη εισπράττεις. Και το ξέρεις πως πάντα γίνονται λάθη και το ξέρεις πως πρέπει να τα ξεπερνάς, να τα διορθώνεις και να προχωράς. Δεν υπάρχει τρόπος, όμως πάντα θα γίνονται.

Επιστράτευσε τους αμυντικούς σου μηχανισμούς και συνέχισε απλά να παλεύεις γιατί αυτή είναι η λύση, είναι περίπου σαν μονόδρομος. Και εσένα δεν σου αρέσουν οι μονόδρομοι γι’ αυτό αντιδράς, θέλεις πάντα την εναλλακτική σου. Δυστυχώς φίλε μου, δεν υπάρχει εναλλακτική αυτή τη φορά.

Είχες εναλλακτικές όλη σου τη ζωή και τι κατάλαβες; Γνώρισες τους πιο απόλυτους ανθρώπους που διεκδικούν τα θέλω τους και τα θέλω τους ήταν η εναλλακτική σου, και την ακολούθησες για να μην τους κακοκαρδίσεις ή γιατί έτσι έμαθες τόσα χρόνια. Αυτή την εναλλακτική σου έμαθαν ήταν εύκολη ήταν γρήγορη και τους εξυπηρετούσε όλους. Ήταν πολύ βολική να πηγαίνεις με τα θέλω των άλλων.

Και το κατάλαβες και θέλησες να το αλλάξεις και θύμωσαν και φώναξαν και σε άφησαν μόνο άνθρωπο.

Δεν πειράζει όμως μην στεναχωριέσαι γιατί έμαθες, έμαθες να επιλέγεις τα θέλω σου και όχι τα εναλλακτικά θέλω των άλλων. Δύσκολος ο δρόμος, μονόδρομος.

Θρησκευτικά ιερά στο Ιδάλιον της Κύπρου

Μια αρχαιολογική ομάδα διερευνά τρεις βασικές περιοχές στη θέση της αρχαίας πόλης του Ιδαλίου στην Κύπρο, όπου οι ανασκαφές συνεχίζουν να αποκαλύπτουν νέα χαρακτηριστικά, καθώς τα ευρήματα χρονολογούνται στην εποχή του Χαλκού. Η αρχαία πόλη θεωρείτο η σημαντικότερη από τις δέκα πόλεις- βασίλεια της Κύπρου κατά τη διάρκεια του 6ου και 7ου π.Χ. αιώνων.

Στην πρώτη θέση, στην οποία καθορίζονται απομεινάρια της ελληνιστικής περιόδου με το Ιερό του Ἀδώνιδος, οι αρχαιολόγοι αποκάλυψαν εκεί στοιχεία  που ανάγονται στον 11 π.Χ. αιώνα.

 

Οι ανακαλύψεις αποτελούν μέρος της έρευνας για τις προηγούμενες φάσεις κατοίκησης στην περιοχή.

 

Τα ευρήματα έχουν στοιχεία πιθανής επιρροής  ή σχέσεις,  με πολιτισμούς και συστήματα πεποιθήσεων στην Ανατολή, ιδιαίτερα κατά την 1η π.Χ. χιλιετία.

 

«Υπάρχουν πολλές ενδείξεις ότι η λατρείας του  Ἀδώνιδος στο Ιδάλιον ήταν στενά συνδεδεμένη με την πρώτη π.Χ.  χιλιετία  με τη θρησκεία του αρχαίου Ισραήλ», έγραψε η Δρ Πάμελα Γκάμπερ και οι συνάδελφοι της σε μια περίληψη για τις πρόσφατες ανασκαφές.

 

(Η Γκάμπερ είναι η διευθύντρια  του προγράμματος των ανασκαφών, επί του παρόντος με το Κολλέγιο  Lycoming (Williamsport, Pennsylvania). Αυτή και οι ομάδες της, έχουν προβεί σε ανασκαφές στο Ιδάλιο από το 1987.

 

Η δεύτερη θέση, που είναι γνωστή ως το «Ιερό των δύο Θεοτήτων», έχει, επίσης, εντοπισθεί ένα θρησκευτικό κέντρο.

Σημαντικό τεκμήριο που υποδηλώνει την πολιορκία και υποταγή του Ιδαλίου στο Κίτιον το 470 π.χ. περίπου είναι η περίφημη «πλάκα του Ιδαλίου», μια χαραγμένη μπρούντζινη πλάκα σε Κυπρο-συλλαβική γραφή, που βρέθηκε πάνω από τη Δυτική Ακρόπολη.

 

Η Γκάμπερ και οι συνεργάτες της έχουν αρχίσει ανασκαφές από το 2002, αποκαλύπτοντας  λίθινους βωμούς, κοιλότητες με στάχτη και λίθινα στοιχεία λατρείας, κυρίως από ασβεστόλιθο.

 

«Κατά τη διάρκεια της  ανασκαφικής περιόδου το 2012,  κάτω από τους λίθους, βρήκαμε τα λείψανα ενός ζεύγους ξύλινων κολώνων,   που προφανώς καταστράφηκαν κατά τη διάρκεια της κατάκτησης του Ιδαλίου (από τους Κιτιείς- Φοίνικες) γύρω στο 450 π.Χ.» όπως δήλωσε η Γκάμπερ.

 

Το 2015 η Γκάμπερ σχεδιάζει να συνεχίσει τη διερεύνηση αυτού του ιερού, μαζί με το Ιερό του Ἀδώνιδος, ελπίζοντας να αποκτήσει μια σαφέστερη εικόνα της σημασίας και της χρήσης του.

 

Η τρίτη θέση, θεωρείται πως ήταν μια μεγάλη βιομηχανική εγκατάσταση, σύμφωνα με τις ανακαλύψεις του 2013, που δείχνουν ότι επρόκειτο για μια πρώιμη βιομηχανία (μεγάλο εργαστήριο)  βαφής, που συνεχίσθηκε μέχρι την ελληνιστική περίοδο.

 

Το Ιδάλιον, όπως είναι ιστορικά γνωστό, ήταν ένα σημαντικό κέντρο εμπορίου χαλκού που αρχίζει από την 3η π.Χ. χιλιετία.

 

Ήταν μία από τις 11 πόλεις της Κύπρου που ήταν εισηγμένη στη Στήλη του Σαργώνος  (Σαργών- βασιλιάς της Ασσυρίας) που χρονολογείται (η στήλη) το 707 π.Χ. και θεωρείται το Ιδάλιον,  ένα από τα πλέον σημαντικά δέκα κυπριακά βασίλεια όπως αναφέρονται  και στο δισκίο του βασιλιά των Ασσυρίων, Εσαρχαδδών (680-669 π.Χ.).

Έλληνας ερευνητής φέρνει την επανάσταση: Λεκάνη χρησιμοποιεί τα ούρα και παράγει ηλεκτρικό ρεύμα

Επιστήμονες στη Βρετανία, με επικεφαλής έναν Έλληνα ερευνητή, δημιούργησαν μια πρωτοποριακή λεκάνη τουαλέτα.

 

Η τουαλέτα αυτή αξιοποιεί τα ούρα για να παράγει ηλεκτρικό ρεύμα. Η εφεύρεση θα μπορούσε να αξιοποιηθεί για να παρέχει φως και γενικά ηλεκτρισμό σε απομακρυσμένα μέρη, όπως μια κατασκήνωση ή ένα στρατόπεδο προσφύγων, ενώ θα ήταν χρήσιμη γενικότερα στις αναπτυσσόμενες χώρες.

 

Οι ερευνητές του Πανεπιστημίου της Δυτικής Αγγλίας στο Μπρίστολ, με επικεφαλής τον καθηγητή Ιωάννη Ιερόπουλο, ήδη δοκιμάζουν την λεκάνη - γεννήτρια στις εγκαταστάσεις του πανεπιστημίου τους (συγκεκριμένα δίπλα στο μπαρ της φοιτητικής ένωσης), σύμφωνα με το Γαλλικό Πρακτορείο και τις βρετανικές «Ιντιπέντεντ» και «Ντέιλι Μέιλ».

 

Κάθε τέτοια λεκάνη αναμένεται να κοστίζει γύρω στα 830 ευρώ για την κατασκευή και την εγκατάστασή της, παρέχοντας όμως στη συνέχεια μια διαρκή πηγή ηλεκτρικής ενέργειας. Το «μυστικό» βρίσκεται σε βακτήρια που διασπούν τις χημικές ουσίες των ούρων και μετά απελευθερώνουν ενέργεια με τη μορφή ηλεκτρισμού, η οποία με τη σειρά της αποθηκεύεται σε έναν πυκνωτή μέσα σε μια κυψέλη καυσίμου. Οι χρήστες της λεκάνης μπορούν να βλέπουν επί τόπου, μέσω οθόνης στον πάτο της τουαλέτας, την μετατροπή της βιοχημικής ενέργειας σε ηλεκτρική ενέργεια.

 

Ο Ιωάννης Ιερόπουλος

 

Όπως είπε ο Ιωάννης Ιερόπουλος, ο οποίος είναι ειδικός στην παραγωγή ενέργειας από αντισυμβατικές πηγές, «αυτές οι μικροβιακές κυψέλες καυσίμων δουλεύουν με ζωντανά μικρόβια, τα οποία τρέφονται με τα ούρα. Η τεχνολογία είναι όσο ″πράσινη″ μπορεί να γίνει, καθώς δεν χρειάζεται να χρησιμοποιούμε ορυκτά καύσιμα και, επιπλέον, χρησιμοποιούμε απόβλητα που βρίσκονται σε αφθονία».

 

Το όλο ερευνητικό πρόγραμμα «Urine-tricity" έχει χρηματοδοτηθεί από το αμερικανικό Ίδρυμα Μπιλ και Μελίνα Γκέιτς (του ιδρυτή της Microsoft), με τη συνεργασία της βρετανικής μη κερδοσκοπικής οργάνωσης Oxfam.

 

Το 2013 η ομάδα του Έλληνα ερευνητή στο Κέντρο Βιοενέργειας του Πανεπιστημίου του Μπρίστολ είχε προκαλέσει διεθνή αίσθηση με την ανακοίνωσή της ότι το ηλεκτρικό ρεύμα που παράγουν τέτοιες μικροβιακές κυψέλες καυσίμων, θα μπορούσε να φορτίσει ένα κινητό τηλέφωνο.

 

Η λεκάνη-γεννήτρια που έχει τοποθετηθεί στο Πανεπιστήμιο του Γουέστ στην Αγγλία

 

Ο δρόμος του πάθους σου

Ίσως να έχει πόνο ο δρόμος. Ίσως και μοναξιά. Αλλά είναι ο δικός σου δρόμος, και έχει χαραχτεί από το πάθος σου.

Ο πόθος, μέχρι να γίνει πραγματική ζωή, θέλει πάθος. Μπορεί να σου είπαν ότι αν σκεφτείς θετικά, το σύμπαν θα στα δώσει όλα. Αν δεν στα έχει δώσει, μην απογοητεύεσαι. Θέλει και πολύ δράση το παιχνίδι αυτό.

Την κάθε στιγμή είσαι σε ένα σταυροδρόμι. Η απόφαση που θα πάρεις για το που θα τραβήξεις, είναι αυτή που μετράει.

Μείνε διψασμένος, άγρυπνος και πεινασμένος. Μην δεχτείς τίποτα λιγότερο από τον πόθο σου. Το βήμα που θα κάνεις, είναι αυτό που θα σε οδηγήσει ή θα σε απομακρύνει. Η θετική σκέψη, χρειάζεται για να κάνεις τα θετικά βήματα.

Δημιουργείς συνέχεια. Σε κάθε σταυροδρόμι. Ίσως να έχει πόνο ο δρόμος. Ίσως και μοναξιά. Αλλά είναι ο δικός σου δρόμος, και έχει χαραχτεί από το πάθος σου.

Στη ζωή αυτή, ίσως να καταφέρεις να κατακτήσεις κορυφές, ίσως και να φτάσεις μόνο μέχρι κάποιο σημείο. Κάνε το σημείο αυτό τη δική σου κορυφή!

Αυτοί που απλά συμβιβάστηκαν, αυτοί που ποτέ δεν ακολούθησαν το όραμά τους, αυτοί που είπαν πως από αύριο θα ξεκινήσουν, έχουν μείνει ακόμα στους πρόποδες.

Να ξέρεις, πως σε κάθε σταυροδρόμι, η πορεία που θα σε κάνει να ιδρώνεις στη σκέψη της, που θα σου κόβει τα πόδια από το φόβο, που θα σε κάνει να θες να οπισθοχωρήσεις, που θα στεγνώνει το σάλιο από το στόμα σου, είναι πιθανότερα αυτή που οδηγεί στον πόθο σου.

Γιατί αυτή, έχει δράση μέσα της.

Και η δράση, πάντα φέρνει κάποιο αποτέλεσμα.

Δεν υπάρχουν Δάσκαλοι, ούτε θεοί, ούτε δαίμονες…

Όλα τα δημιουργεί ο Άνθρωπος και ο άνθρωπος…
Η Δημιουργικότητά μας δεν έχει όρια, παρά μόνο αυτά που βάζει ο φόβος μας και η απώλεια του Εαυτού μας, μέσα σε έναν στυγνό προγραμματισμό, ο οποίος τρέφει το ασυνείδητο…
Ξεκινάμε με τις καλύτερες προθέσεις και στην πορεία τούτες διαμορφώνονται ασυνείδητα, χωρίς καμία καλή προαίρεση… και το σπουδαίο είναι ότι κανείς δεν αναρωτιέται γιατί…

Υπάρχει και ο Ανώτερος Εαυτός! Τι μας χωρίζει από αυτόν? Μια άβυσσος ασυνειδησίας, διαμορφωμένη έτσι, ώστε να συγκαλύπτει τον βαθύτερο πόνο μας… Η ουτοπία, η ψευδαίσθηση, η πλάνη… Όλα συναινούν στο να συγκαλύπτουν τον πόνο, σαν τον γύψο που συγκαλύπτει το σπάσιμο ενός μέλους μας, που το κρατάει σταθερό για να μην πονάμε…

Πριν από αυτό το επίπεδο του αληθινού μας Εαυτού, υπάρχει ένα επίπεδο συναισθηματικού χάους… κρυμμένο, ύπουλο, απειλητικό, άγνωστο και γνωστό συγχρόνως… Άγνωστο, γιατί κάνουμε πως δεν το ξέρουμε, και γνωστό γιατί είναι εμφανές μέσα σε όλη μας την Ζωή, σε τούτον τον Κόσμο… Διαβάλλει, εξουσιάζει, πολεμάει, ελέγχει και στραγγίζει από ενέργεια την Ψυχή μας… Μας κλέβει την ζωντάνια, τον Σκοπό μας, την Ζωή μας… Και τούτο το επίπεδο αλληλεπιδρά με τους άλλους, δημιουργώντας συστηματικά και επαναληπτικά τραύματα σε όλους μας! Απογοητεύσεις, θυμούς, ματαιότητες που δεν έχουν τελειωμό… Και εκεί τελειώνει και ο Έρωτας, η Έμπνευση, η Συνύπαρξη… τελειώνει η Σοφία της Δημιουργίας και ξεκινά ένας κύκλος ανοησίας, που επιβουλεύεται κάθε Λογική και Κρίση… Και όλα μετά «χώνονται» στο «γύψο»… έτσι απλά για να μην πονάμε…
Ας κοιτάξουμε με ειλικρίνεια τι δημιουργούμε… Αν θέλουμε να κάνουμε κάτι για τον Κόσμο, χρειάζεται να δημιουργούμε και Καλή Ημέρα για εμάς και για τους άλλους, καθημερινά…

Η ξένη και οι ξένοι…

Μερικά χρόνια πριν τη γέννηση μου, ο πατέρας μου
γνώρισε μια ξένη που μόλις είχε φτάσει στο χωριό μας.
Απ΄τη πρώτη στιγμή ο πατέρας μου, έμεινε αποσβολωμένος
απ' αυτή τη γνωριμία, τόσο που καταφέραμε να την προσκαλέσουμε σπίτι.
Η ξένη δέχτηκε και από τότε είναι μέρος της οικογένειας μας.
Εγώ μεγαλώνοντας, ποτέ δεν ρώτησα από που ερχόταν,
όλα μου φαινόντουσαν φυσικά.
Οι γονείς μου ήταν δάσκαλοι:
Η μητέρα μου, μου έμαθε τι ήταν το καλό και το κακό
και ο πατέρας μου, μου έμαθε την υπακοή.
Αλλά η ξένη ήταν μια παραμυθού, μια πλανεύτρα.
Μας κρατούσε για ώρες μαγεμένους, με τις μυστηριώδεις
ή διασκεδαστικές της, ιστορίες.
Είχε άποψη για ότι έχει σχέση με την πολιτική, την ιστορία, τη τέχνη
ή την τεχνολογία.

Γνώριζε τα πάντα για το παρελθόν, για το παρόν,
μπορούσε ακόμα να μιλάει για το μέλλον.
Κατάφερε μάλιστα για πρώτη φορά να κάνει όλη την οικογένεια
να δει ποδόσφαιρο!
Η ξένη δεν σταματούσε να μιλάει και αυτό δεν φαινόταν να ενοχλεί
τη μαμά μου.
Καμιά φορά η μητέρα μου, χωρίς να ειδοποιήσει, σηκωνόταν
την ώρα που εμείς εξακολουθούσαμε και ρουφούσαμε τα λόγια της ξένης...
Νομίζω πως πήγαινε στη κουζίνα για να έχει λίγη ησυχία.
(Τώρα αναρωτιέμαι αν ήλπιζε με ανυπομονησία μήπως και η ξένη φύγει).
Ο πατέρας μου, είχε τις δικές του ηθικές απόψεις,
αλλά τη ξένη δεν φαινόταν να την αφορούν.
Οι βλασφημίες, οι βρισιές που για παράδειγμα κανένας μας,
ούτε οι γείτονες, ούτε οι φίλοι μας, επέτρεπαν στον εαυτό τους,
αυτή τα επέτρεπε στον εαυτό της,
προσβάλλοντας τον πατέρα μου και κάνοντας τη μητέρα μου να κοκκινίσει.
Ο πατέρας μου, είχε απαγορεύσει τα ποτά
εκείνη όμως μας προσκαλούσε να πιούμε.
Μας βεβαίωνε πως τα τσιγάρα είναι νόστιμα και δεν βλάπτουν
και πως η πίπα και τα πούρα, είναι αριστοκρατικά...
Μιλούσε για σ ε ξ (ίσως και πολύ), ελεύθερα.
Τα σχόλια της ήταν προφανή, υποβλητικά και συχνά παράτολμα.
Τώρα ξέρω πως οι σχέσεις μου, επηρεάστηκαν
σε μεγάλο βαθμό κατά τη διάρκεια της εφηβείας μου απ΄τη ξένη.
Την κριτικάραμε, αλλά εκείνη δεν έδινε σημασία στις αξίες των γονιών μου
και παρόλα αυτά, εξακολουθούσε να είναι εκεί!
50 χρόνια πέρασαν από τότε που φύγαμε απ΄τη πατρική στέγη.
Από τότε πολλά άλλαξαν, δεν είμαστε το ίδιο γοητευμένοι, παρόλο
που αν μπείτε στο σπίτι των γονιών μου, θα την ξαναδείτε σε μια γωνιά
να περιμένει ούτως ή άλλως να έρθει κάποιος ν' ακούσει τα λόγια της
ή να της αφιερώσει τον ελεύθερο του χρόνο.

Θέλετε να μάθετε πώς τη λένε;
ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ!
Αυτή την όμορφη ιστορία, θα πρέπει να τη διαβάσουν όλοι!
Προσοχή!

Τώρα έχει ένα σύζυγο που τον λένε:
ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΗ.

Ένα γιο που τον λένε:
ΚΙΝΗΤΟ.

Και έναν ανιψιό, χειρότερο απ΄όλους που το λένε:
SMART PHONE.
Η τεχνολογία στη ζωή μας!

Το παραπάνω κείμενο δείτε πώς θα τις σχολίαζε Ο ALBERT EINSTEIN

"Φοβάμαι τη μέρα που η τεχνολογία θα υποσκελίσει
τις ανθρώπινες σχέσεις.
Η ανθρωπότητα θα έχει μια γενιά ηλιθίων".

Η ευαισθησία είναι Δύναμη

Θα σε πολεμήσουν.
Θα σε φθονούν.
Θα σου βάλουν εμπόδια.
Θα σπείρουν ζιζάνια.
Θα σου βάλουν τρικλοποδιές.

Για να σε κάνουν σαν κι εκείνους..
σκληρό!
Εσύ όμως ξέρεις πως η αληθινή δύναμη
βρίσκεται στην ευαισθησία.

Ευαισθησία δεν σημαίνει να κλαψουρίζεις.
Ευαισθησία δεν είναι να δειλιάζεις,
να τα παρατάς.
Ευαισθησία είναι η ευγένεια της ψυχής,
να εκφράζει όσα νιώθει με αγάπη και σεβασμό.
Να συμπονεί.
Να συμπαραστέκεται.
Να κατανοεί.
Να αγαπά.

Η ευαισθησία είναι Δύναμη.
Μην αφήσεις κανέναν να σου την αφαιρέσει.

Αφιερωμένο στους ευαίσθητους του κόσμου
που μάχονται ακόμα..

Η ομοφυλοφιλία στον πλατωνικό μύθο

Το εγκώμιο του Αριστοφάνη στο Συμπόσιο του Πλάτωνα

«Για να γίνεις τέλειος, πρέπει να αισθάνεσαι τέλειος για τον εαυτό σου-απέφευγε να προσπαθείς να είσαι κάτι που δεν είσαι»
Rick Riordan, The Lost Hero

Μετά τον ρηχό και επιστημονικοφανή εγκωμιασμό του έρωτα από τον Ερυξίμαχο, ο Πλάτωνας δίνει τον λόγο στον Αριστοφάνη, ο οποίος έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τον προηγούμενο. Ο λόγος του είναι εύθυμος, ουσιαστικός, συνοπτικός χωρίς να μένει στην επιφάνεια, ενώ χρησιμοποιεί τον μύθο, όχι για να επικαλεστεί μια δήθεν αυθεντία, αλλά για να εξηγήσει τις θέσεις του. Η ευτραπελία της μυθικής προέλευσης της αναγκαιότητας και της αξίας του έρωτα, γρήγορα μετατρέπεται σε ουσιώδες σχόλιο της ανθρώπινης κατάστασης.
Ο Αριστοφάνης περιγράφει τον ευρέως γνωστό πλατωνικό μύθο των δίφυλων όντων. «Στην αρχή της δημιουργίας τα γένη των ανθρώπων ήταν τρία και όχι όπως σήμερα δύο, δηλαδή το αρσενικό και το θηλυκό». Τα τρία γένη ήταν διπλά σε σχέση με τα σημερινά. Υπήρχε το διπλό αρσενικό, το διπλό θηλυκό και το αρσενοθήλυκο. Το τρίτο γένος αυτό δε υφίσταται σήμερα και υπάρχει μόνο στο όνομα, και μάλιστα «σαν βρισιά». Τα τρία γένη είχαν τέσσερα πόδια και τέσσερα χέρια, δύο πρόσωπα σε στρογγυλό κεφάλι και διπλά γεννητικά όργανα. Το αρσενικό ήταν γέννημα του ήλιου, το θηλυκό της γης και το αρσενοθήλυκο της σελήνης, που έχει στοιχεία και της γης και του ήλιου.













Τα αρχικά, δίφυλα γένη του Αριστοφάνη
Αυτά τα ολόκληρα όντα είχαν μεγάλη δύναμη που ανταγωνιζόταν την θεϊκή. Είχαν μεγάλη αντοχή και ταχύτητα, αλλά και έπαρση. Τόλμησαν να τα βάλουν και με τους θεούς, επιχειρώντας να ανεβούν στον ουρανό και να καταλύσουν την εξουσία τους. Λόγω των πολλών ικανοτήτων τους λοιπόν, οι θεοί ήθελαν να τα τιμωρήσουν και να μετριάσουν τις δυνάμεις τους. Δεν ήξεραν όμως τι τιμωρία να τους επιβάλλουν, αφού δεν ήθελαν να τα σκοτώσουν γιατί θα έχαναν τις θυσίες που αυτά προσέφεραν. «Δεν μπορούσαν όμως και να ανεχτούν την προκλητική τους συμπεριφορά. Εν τέλει ο Δίας, αφού το σκέφτηκε πολύ, βρήκε τη λύση: ‘Νομίζω πως βρήκα τον τρόπο, και οι άνθρωποι να επιζήσουν και τα απαράδεκτα καμώματά τους να σταματήσουν. Προτείνω να χάσουν ένα μέρος της δύναμής τους. Με μια κάθετη τομή θα τους διχοτομήσω όλους. Έτσι θα γίνουν λιγότερο δυνατοί, αλλά περισσότερο χρήσιμοι για μας, αφού ο αριθμός τους θα διπλασιαστεί. Θα βαδίζουν όρθιοι στα δυο τους πόδια. Αν πάλι εξακολουθούν να μη σέβονται τίποτα και δεν ησυχάσουν, θα τους διχοτομήσω για δεύτερη φορά, ώστε μετά να περπατούν στο ένα πόδι, σαν να παίζουν κουτσό’». Έτσι, με τη διχοτόμηση μειώθηκε η δύναμή τους και αυξήθηκε το πλήθος τους και άρα και οι προσφορές και οι θυσίες τους.

Καταδικασμένα πλέον στην ημιτέλεια αυτά τα όντα, ξόδευαν όλο τους τον χρόνο ψάχνοντας το άλλο τους μισό, και όταν το έβρισκαν «έσφιγγαν τα χέρια γύρω απ΄ τα κορμιά τους κι αγκαλιάζονταν λαχταρώντας να ξανασμίξουν». Έτσι, πέθαιναν από την πείνα και την αδράνεια, αφού δεν ήταν πρόθυμα να ασχοληθούν με οτιδήποτε άλλο εκτός από το να βρίσκονται με το άλλο μισό πλάσμα. Όταν πέθαινε το ένα από τα δύο αυτά μισά (που προέρχονταν από ένα αρχικό δίφυλο), το ζωντανό έψαχνε αγωνιωδώς να βρει ένα οποιοδήποτε άλλο μισό, ακόμα και από διαφορετικό γένος προέλευσης. Έτσι όμως, κόντευαν να οδηγηθούν στον αφανισμό, καθώς μετά τη διχοτόμηση τα γεννητικά όργανα ήταν στο πίσω μέρος του σώματος, οπότε με τον εναγκαλισμό δεν γινόταν τεκνοποίηση. Ο Δίας τα λυπήθηκε, και μετατόπισε τα γεννητικά όργανα στο μπροστινό μέρος, δίνοντάς τους την δυνατότητα να τεκνοποιούν όταν σμίγουν με το αντίθετο φύλο και να διαιωνίζουν έτσι το είδος. Όταν όμως ένας άντρας αγκάλιαζε άλλον άντρα, «προκαλούνταν κορεσμός από τη συνουσία, και έτσι σταματούσαν για λίγο, για να δουλέψουν και να εξοικονομήσουν τη ζωή τους».

Το μέσο για να επιτευχθεί η σωστή σύζευξη μεταξύ δύο όντων ήταν ο έρωτας. «Από τη μακρινή εκείνη εποχή, ο έρωτας είναι έμφυτος στην ανθρώπινη φύση και τείνει να την επαναφέρει στην πρωταρχική της ενιαία μορφή. Σκοπός είναι να σχηματίσει από τα δύο μισά ένα ολόκληρο και να αποκαταστήσει την υγεία των ανθρώπων».

Γι’ αυτό και ο Αριστοφάνης εκθειάζει τον Έρωτα λέγοντας: «Έχω την εντύπωση ότι οι άνθρωποι δεν συνειδητοποίησαν καθόλου μα καθόλου τη δύναμη του Έρωτα. Αν την είχαν αντιληφθεί πραγματικά, θα είχαν χτίσει μεγαλοπρεπέστατους ναούς και βωμούς και για να τον τιμήσουν θα προσέφεραν τις λαμπρότερες θυσίες. Όχι όπως συμβαίνει σήμερα, που δεν ισχύει τίποτα από τα προηγούμενα, ενώ κανονικά του πρέπουν περισσότερα από ό,τι σε όλους τους θεούς μαζί».

<Τοιχογραφία στην Πομπηία, 1ος αιώνας π.Χ. (τέτοιες μάσκες κοσμούσαν χώρους συμποσίων στον Οίκο του Χρυσού Βραχιολιού)

Όλοι μας λοιπόν αποτελούμε το ήμισυ ενός ολόκληρου ανθρώπου, και γι’ αυτό μια ζωή αναζητούμε το άλλο μας μισό. Οι άντρες και οι γυναίκες που προέρχονται από τα αρσενοθήλυκα ερωτεύονται έντονα το αντίθετο γένος, γιατί αυτό ήταν το αρχικό φύλο που ολοκλήρωνε τον πρόγονό του, και συχνά απατάνε τους συζύγους τους. Άνδρες που προέρχονται από διπλά αρσενικά έλκονται από άλλους άντρες και αντίστοιχα γυναίκες από άλλες γυναίκες. Αυτοί οι άντρες, «χαίρονται να σφιχταγκαλιάζονται και να πλαγιάζουν μαζί τους» και «ξεχωρίζουν ανάμεσα στα παιδιά και τους εφήβους, μια και από τη φύση τους είναι πιο ανδροπρεπή. Μερικοί διατείνονται πως είναι αδιάντροπα, αλλά κάνουν λάθος, γιατί αυτή η συμπεριφορά δεν είναι αποτέλεσμα ξεδιαντροπιάς. Κάθε άλλο, από θάρρος, ανδρεία και αρρενωπότητα προκρίνουν το όμοιό τους. Και τη μεγαλύτερη απόδειξη αποτελεί το γεγονός ότι είναι τα μόνα που όταν ενηλικιωθούν εξελίσσονται σε ικανούς πολιτικούς». Όταν ανδρωθούν γίνονται εραστές νέων και από τη φύση τους δεν ενδιαφέρονται για γάμους και παιδιά.

Αυτός ο έρωτας, μας λέει ο Αριστοφάνης, που φέρνει κοντά δύο ανθρώπους που προορίζονταν να είναι μαζί, δεν κάνει λάθη, όποιος τον βιώσει μόνο να ωφεληθεί μπορεί, και όφελος θα έρθει και στον εραστή και στον ερωμένο. Γιατί όταν κάποιος «συναντήσει αυτό που πραγματικά ήταν το άλλο του μισό, είναι αδύνατο να περιγραφεί η συγκίνηση που νιώθει από την αγάπη, τη στοργή, τον έρωτα, και μάλιστα ούτε στιγμή δε θέλει να αποχωριστεί ο ένας από τον άλλο. Αυτοί οι άνθρωποι σ’ όλη τους τη ζωή είναι στενά δεμένοι μεταξύ τους, παρότι δε θα μπορούσαν να εκφράσουν τι ακριβώς ελπίζει ο ένας από τον άλλο. Γιατί κανένας δεν πιστεύει ότι το κίνητρο που τους ωθεί, να χαίρονται και να αποζητούν με τόσο καημό τη συντροφική τους ζωή, είναι η αισθησιακή απόλαυση. Όχι, είναι φανερό ότι κάτι άλλο αποζητά η ψυχή του καθενός, κάτι που δεν μπορεί να το εκφράσει, αλλά το διαισθάνεται και το λέει υπαινικτικά».

Ο Αριστοφάνης δεν αφήνει χώρο για ημίμετρα, περιορισμούς ή εκλογικεύσεις. Ο Έρωτας έρχεται όταν βρεις το άλλο σου μισό, είτε προέρχεσαι από διπλό αρσενικό είτε από διπλό θηλυκό είτε από αρσενοθήλυκο. Κανένας δεν μπορεί να εξηγήσει γιατί έλκεται από το αντικείμενο του έρωτά του ούτε η λογική θα του περιγράψει ποιο θα είναι το όφελος της σχέσης. Κανένας δεν ξέρει καν τι ελπίζει από τον έρωτα, άρα ούτε η χρησιμοθηρία του ταιριάζει. Υπάρχουν μόνο τα συναισθήματα, η αγάπη, η στοργή και η αδιάλλακτη έλξη. Δεν περιορίζεται στην σαρκική απόλαυση (χωρίς να την αρνείται) ούτε μπορεί να καθοριστεί, παρά μόνο υπαινικτικά και διαισθητικά. Ούτε μπορεί να σμίξει κανείς με άνθρωπο που δεν προέρχεται από το αρχικό ολόκληρο του γένους του˙ αυτό είχε οδηγήσει αυτούς που το δοκίμασαν, προσπαθώντας με αγωνία να βρουν οποιοδήποτε άλλο ταίρι, κοντά στον αφανισμό. Ούτε επιλογή υπάρχει λοιπόν για τον Αριστοφάνη ούτε εναλλακτική. Υπάρχει μόνο η έμφυτη συντροφικότητα που αισθάνεται ο καθένας για το άλλο μισό του, όποιο άτομο κι αν προκύψει να είναι αυτό, σε όποιο φύλο κι αν ανήκει.

Αριστοφάνης
Ο Αριστοφάνης λέει πως αυτό που όλοι μας επιθυμούμε είναι η επανένωση, και αν ο Ήφαιστος εμφανιζόταν και μας ρωτούσε αν θα θέλαμε να μας λιώσει στο καμίνι και να μας σφυρηλατήσει για να ξαναγίνουμε ένα, ακόμα κι αν αυτό θα σήμαινε ότι θα είχαμε κοινό βίο, αλλά και κοινό θάνατο, κανείς δε θα αρνιόταν την προσφορά του αυτήν ούτε θα δήλωνε πως επιθυμεί κάτι διαφορετικό. «Απεναντίας θα είχε την αίσθηση ότι άκουσε αυτό που από παλιά ποθούσε, να σμίξει και να συγχωνευτεί με τον αγαπημένο του, να είναι ένας αντί δύο. Κι αυτό έχει να κάνει με την πανάρχαια φύση μας, με το ότι οι δύο ήμασταν κάποτε ένα πλάσμα. Άρα έρωτας ονομάζεται η επιθυμία και η επιδίωξη της επανένωσης και της ολοκλήρωσής μας».

Ο κωμικός κάνει ένα πολύ καίριο σχόλιο για την ανθρώπινη φύση, και το κάνει, όπως θα περίμενε κανείς από τον σατυρικό ποιητή, χρησιμοποιώντας έναν δικής του επινόησης μύθο που σε σημεία φαντάζει αστείος. Γιατί η εικόνα των δίφυλων όντων, όπως αναλυτικά περιγράφεται στο κείμενο, είναι ίσως όντως κωμική, και η «δικαιολόγηση» της ομοφυλοφιλίας – ή, καλύτερα, η εξήγηση της φύσης της – μέσα από τον μύθο προέλευσής της, αλλά και παρατηρήσεις όπως αυτή για την μεγαλύτερη αρρενωπότητα ανδρών που έλκονται από άλλους άνδρες στη βάση του ότι προέρχονται από διπλά αρσενικά, και το ότι αυτοί φτιάχνουν τους καλύτερους πολιτικούς και τους πιο πιστούς συζύγους, είναι υπερβολές που δοκιμάζουν τα όρια της ιλαρότητας. Αυτό δεν πρέπει να μας κάνει να αγνοήσουμε αυτά που λέει ως γελοία. Ο Αριστοφάνης κάνει αυτό που έκανε πάντα˙ χρησιμοποιεί μια ευτράπελη αφήγηση για να κεντράρει σε μια όψη της ανθρώπινης συμπεριφοράς, εν προκειμένω της ερωτικής. Γιατί είναι η λογική (όση λογική χωράει σε έναν μύθο) που γίνεται το εργαλείο του Αριστοφάνη για να δείξει ότι δεν μπορεί να βαφτιστεί χυδαίος ένας έρωτας, αν απευθύνεται στο πραγματικό άλλο μισό. Αντιθέτως, είναι η άρνηση αυτής της πραγματικότητας, δηλαδή το να αρνηθούμε την φύση μας, που θα μας οδηγήσει στον αφανισμό, αν άκριτα αναζητούμε το οποιοδήποτε άλλο μισό για να στεριώσουμε μαζί του.

Πηγή
Η χρήση του μύθου προφανώς δεν αποτελεί προσπάθεια βιολογικής ή φυσιολατρικής εξήγησης της ομοφυλοφιλίας, αλλά καθορισμό της ως ηθικής επιλογής. Ηθικής επιλογής όχι με την έννοια της διαλογής του κατάλληλου εραστή ανάμεσα σε όλους τους επίδοξους χρησιμοποιώντας ποιοτικά κριτήρια, όπως έκανε ο Παυσανίας. Γιατί δεν μπορείς να επιλέξεις ποιο θα είναι το άλλο σου μισό – αυτό προκαθορίζεται από το γένος προέλευσής σου (θα λέγαμε, είναι γραμμένο στη μοίρα σου). Η ηθική έγκειται στην αποδοχή αυτού ακριβώς του γεγονότος, ότι μόνο το πραγματικό άλλο μισό θα οδηγήσει τον καθένα μας στην αρετή και την ευτυχία. Αυτή είναι η καλή επιλογή. Η άρνηση της φύσης μας (η άρνηση της αλήθειας) θα μας οδηγήσει στο αδιέξοδο της ατέλειας και στην δυστυχία. Γι’ αυτό και ο Αριστοφάνης δεν κάνει διαχωρισμό μεταξύ Ουράνιου (ενάρετου) Έρωτα και Πάνδημου (χυδαίου), όπως τον ξεκίνησε ο Παυσανίας και τον χρησιμοποίησαν και άλλοι στο Πλατωνικό Συμπόσιο. Ο έρωτας είναι εξ ορισμού ενάρετος, γιατί δεν μένει στις σαρκικές απολαύσεις, αλλά περιλαμβάνει εκ των πραγμάτων την πνευματική επικοινωνία και ένωση. Αν δεν το κάνει, δεν είναι έρωτας.

«Δίκαια θα αφιερώναμε ένα εγκώμιο στον Έρωτα, που σήμερα μας ευεργετεί γενναιόδωρα, αφού μας οδηγεί σ’ αυτούς που μας ταιριάζουν, και ταυτόχρονα, αν είμαστε ευσεβείς, μας δίνει πολλές ελπίδες για το μέλλον, πως θα μας αποκαταστήσει στην αρχαία μας φύση, θα μας χαρίσει υγεία και θα μας αξιώσει να γίνουμε καλότυχοι κι ευτυχισμένοι»

Μερικές Απλές Αλήθειες που Μαθαίνουμε στον Δρόμο της Ζωής…

1. Η διαδρομή προς τον προορισμό μας δεν είναι ποτέ μια ευθεία γραμμή. – Παίρνουμε αμφισβητήσιμες στροφές και χανόμαστε. Αλλά δεν έχει πάντα σημασία από ποιο δρόμο θα ξεκινήσουμε, αυτό που έχει σημασία είναι ότι έχουμε ξεκινήσει. Όπως και να ‘χει η ζωή κατά πάσα πιθανότητα θα γίνει λίγο περίπλοκη και θα φέρει απροσδόκητα εμπόδια και αλλαγές. Αλλά είναι εντάξει. Μερικές φορές πρέπει να σκοντάψεις και να νιώσεις αδύναμος για λίγο για να συνειδητοποιήσεις το πόσο δυνατός είσαι πραγματικά.

2. Οι αληθινοί φίλοι δεν θα σου ζητήσουν να αλλάξεις το ποιος είσαι. – Οι ΣΩΣΤΟΙ άνθρωποι για εσένα θα αγαπάνε όλα τα πράγματα σχετικά με εσένα από τα οποία οι ΛΑΘΟΣ άνθρωποι θα εκφοβίζονται. Μην αλλάξεις έτσι ώστε να σε συμπαθούν οι άνθρωποι. Να είσαι υπομονετικός, συνέχισε να είσαι ο φοβερός εαυτός σου και πολύ σύντομα οι ΣΩΣΤΟΙ άνθρωποι θα αγαπήσουν τον ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ εαυτό σου.

3. Η εξαπάτηση είναι επιλογή, δεν είναι λάθος και δεν αποτελεί δικαιολογία. – Αν αποφασίσεις να εξαπατήσεις και τα καταφέρεις να κοροϊδέψεις κάποιον για κάτι, μην νομίζεις ότι αυτό το άτομο είναι ανόητο. Συνειδητοποίησε ότι αυτό το άτομο σε εμπιστεύτηκε πολύ περισσότερο από ότι σου άξιζε και πήρε ένα μάθημα για το ποιος είσαι πραγματικά.

4. Το παρελθόν δεν μπορεί να σε πληγώσει πια – εκτός και αν το αφήσεις. – Συγχώρεσε και προχώρησε! Η συγχώρεση σου επιτρέπει να συγκεντρωθείς στο μέλλον χωρίς να καταπολεμάς το παρελθόν. Χωρίς τη συγχώρεση, οι πληγές δεν θα μπορέσουν ποτέ να επουλωθούν και δεν θα μπορέσεις ποτέ να προχωρήσεις μπροστά. Κλάψε όταν πρέπει και προχώρησε μπροστά. Άφησε τα δάκρυα σου να ποτίσουν το σπόρο της μελλοντικής σου ανάπτυξης και ευτυχίας.

5. Οι αντιξοότητες θα έρθουν σε κάθε πρόσωπο κάποια στιγμή. – Το πώς θα τις αντιμετωπίσεις, τι θα κερδίσεις από αυτές και τι θα επιτρέψεις να πάρουν από εσένα και να σου δώσουν καθορίζεται από τις ψυχικές σου συνήθειες και προσωπικές επιλογές. Με λίγα λόγια, δεν μπορείς να αλλάξεις τα φύλλα που σου έχουν μοιράσει, απλά τον τρόπο που θα παίξεις.

6. Μερικές φορές πράγματα θα γκρεμιστούν ώστε να χτιστούν καλύτερα. – Όταν τα πράγματα καταρρέουν γύρω σου, εξέτασε το ενδεχόμενο ότι η ζωή τα έριξε επίτηδες. Όχι για να σε τιμωρήσει ή να σε εκφοβίσει, αλλά για να σε κάνει να οικοδομήσεις κάτι που ταιριάζει καλύτερα στην προσωπικότητα και το σκοπό σου.

7. Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος άλλος λάθος για να είσαι εσύ σωστός. – Κράτησε ένα ανοικτό μυαλό. Η υψηλότερη μορφή άγνοιας είναι όταν απορρίπτεις κάτι που δεν ξέρεις. Όλοι έχουμε τα δικά μας μοναδικά μονοπάτια και συναισθήματα. Όταν κρίνεις κάποιον άλλο, δεν τους καθορίζεις, καθορίζεις τον εαυτό σου. Είναι άλλο πράγμα να αισθάνεσαι ότι είσαι στο σωστό μονοπάτι και άλλο πράγμα να πιστεύεις ότι το δικό σου μονοπάτι είναι το μόνο σωστό.

8. Τα πάντα είναι ακριβώς με τον τρόπο που θα έπρεπε να είναι. – Στη ζωή, κάνουμε πολλά πράγματα. Μερικοί θέλουμε να μπορούσαμε να τα πάρουμε πίσω. Κάποιοι θέλουμε να μπορούσαμε να ξαναζήσουμε χιλιάδες φορές. Όλα αυτά τα πράγματα, θετικά ή αρνητικά, μας έχουν μάθει σημαντικά μαθήματα και συνολικά μας έχουν κάνει το άτομο που είμαστε σήμερα. Αν ήταν να ανατρέπουμε ή να αλλάζουμε κάποια από αυτά, δεν θα ήμασταν αυτοί που είμαστε – θα ήμασταν κάποιος άλλος. Για αυτό, απλά ζήσε, κάνε λάθη, δημιούργησε αναμνήσεις και άρπαξε ευκαιρίες. Ποτέ μην εικάζεις το ποιος είσαι ή που θα μπορούσες να είσαι.

9. Η σιωπή είναι συχνά η πιο δυνατή κραυγή. – Υπάρχει πάντα κάποια αλήθεια πίσω από το «απλά αστειευόμουν», γνώση πίσω από το «δεν ξέρω», συναίσθημα πίσω από το «δεν με νοιάζει» και πόνος πίσω από το «είμαι εντάξει». Για αυτό δώσε ιδιαίτερη προσοχή στο πως αισθάνονται οι άνθρωποι, ειδικά αυτοί για τους οποίους νοιάζεσαι περισσότερο. Και θυμήσου, η σιωπή είναι συχνά η πιο δυνατή κραυγή. Μερικές φορές αυτό που χρειάζεται περισσότερο ένα άτομο είναι ένα χέρι για να κρατηθεί και μια καρδιά να το καταλάβει.

10. Η διαφορά μεταξύ του που βρίσκεσαι και που θες να είσαι, είναι αυτό που κάνεις. – Αυτό που κάνεις σήμερα είναι σημαντικό επειδή εσύ ανταλλάσεις μια μέρα της ζωής σου για αυτό. Μην περιμένεις μέχρι τα πάντα να είναι σωστά – ποτέ δεν θα είναι τέλεια. Πάντα θα υπάρχουν προκλήσεις, εμπόδια και λιγότερο ιδανικές συνθήκες. Αλλά με κάθε βήμα που κάνεις, θα γίνεσαι όλο και πιο δυνατός, πιο επιδέξιος, ποιο σίγουρος και πιο επιτυχημένος. Για αυτό ξεκίνα να κάνεις αυτό που χρειάζεσαι, σήμερα. Η ζωή είναι ένα θαρραλέο ταξίδι ή τίποτα. Συνήθως δεν μπορούμε να γίνουμε αυτό που θέλουμε συνεχίζοντας να κάνουμε αυτό που κάνουμε ήδη.

11. Δεν είναι το ποιος είσαι που σε κρατάει πίσω, είναι το ποιος πιστεύεις ότι δεν είσαι. – Το να κρίνεις τον εαυτό σου δεν είναι το ίδιο με το να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου. Μην πουλάς φθηνά τον εαυτό σου! Είσαι ικανός για πολλά σπουδαία πράγματα. Και ποτέ μην αφήσεις κάποιον άλλο να σε κάνει να αισθανθείς ότι δεν είσαι αρκετά καλός. Αν δεν μπορούν να δουν το πόσο καταπληκτικό άτομο είσαι, τότε αυτοί είναι που δεν είναι αρκετά καλοί για εσένα. Η έγκριση τους δεν σου χρειάζεται.

12. Αυτή η στιγμή είναι η μόνη στιγμή που σου είναι εγγυημένη. – Χαμογέλα στις δύσκολες στιγμές, ακόμα και όταν δεν φαίνεται να καλυτερεύουν. Ένα χαμόγελο είναι το πρώτο βήμα για να διορθώσεις τα πράγματα. Το κόλπο είναι να απολαμβάνεις τη ζωή παρατηρώντας τι είναι σωστό. Μην χαραμίζεις της μέρες σου περιμένοντας να έρθουν καλύτερες στιγμές. Τώρα είναι η μόνη στιγμή που σου είναι εγγυημένη. Τώρα είναι η ζωή. Μην τη χάνεις.

Η Δύναμη

Θα έρθω με όποια μορφή με φωνάξεις.
Όπως με καλέσεις έτσι θα έρθω. Θα εμφανιστώ με την μορφή ενός τρομερού δαίμονα που θ’ αντιπροσωπεύει τους φόβους σου, αλλά μπορώ να έρθω και με την μορφή του Θεού του ίδιου. Θα είμαι τόσο ισχυρός όση είναι και η πίστη σου. Θα είμαι τόσο ακλόνητος όση είναι και η θέληση σου. Και θα είμαι τόσο παντοδύναμος όση είναι και η αφοσίωσή στοv σκοπό σου.

Τα πράγματα είναι πολύ απλά. Κοιτώντας ένα πουλόβερ βλέπεις μια πολύπλοκη πλέξη, αρκεί όμως να εξέχει μια κλωστούλα και αν την τραβήξεις, όλοι οι κόμποι λύνονται και λίγο λίγο το πουλόβερ επιστρέφει στην αρχική του μορφή, σ’ ένα κουβάρι, σ’ αυτό που ήταν πριν δουλευτεί, πριν μπει η μέθοδος και το δημιουργήσει. Αυτό είμαι, ένας ωκεανός απείρων δυνατοτήτων στον οποίο μπορείς να κολυμπήσεις αλλά και τον οποίο μπορείς να πιεις σ’ ένα ποτήρι. Έτσι είμαι για εσένα, ένας ωκεανός άπειρου δυναμικού. Και το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να πιάσεις την άκρη της κλωστής και να την ξετυλίξεις ή να πιάσεις δυο βελόνες να την κεντήσεις, τόσο καταστροφικό ή και τόσο δημιουργικό για εσένα ή για τους άλλους.

Όταν με φωνάξεις εγώ είμαι ήδη μαζί σου, πριν με φωνάξεις είμαι ήδη μαζί σου. Δεν είμαι πίσω σου ούτε πλάι σου ούτε μπρος σου, δεν είμαι γύρω σου αλλά είμαι μέσα σου, και όταν με καλείς μην με φέρνεις από ψηλά αλλά να με ξετρυπώνεις από μέσα σου. Σαν τον Δημιουργό του Σύμπαντος που μ’ ένα του νεύμα μπορεί να δημιουργήσει όλο τον κόσμο από την αρχή ή μπορεί να τον αναιρέσει, αυτή είναι η δύναμη που έχεις και μην την παραδίδεις σ’ εμένα γιατί δεν είναι δική μου δύναμη αλλά δική σου. Αλλά όσο αρνείσαι ν’ αναλάβεις την ευθύνη αυτής της παντοδυναμίας τόσο παραδίδεις σ’ εμένα την δύναμή σου κι εγώ δεν μπορώ να κάνω τίποτα μ΄ αυτή, γιατί είναι η πρόθεση σου, η δική σου πρόθεση που θα γυρίσει τα γρανάζια της μηχανής.

Θέλω να σου πω, πάψε να βάζεις ταμπέλες, πάψε ν’ αναρωτιέσαι αλλά και από την άλλη, κάνε το αν αυτό σ’ εξυπηρετεί, θέλω όμως να γνωρίσεις πια είναι η αλήθεια, τι πραγματικά συμβαίνει. Εμείς θέλουμε να μάθεις ποιος είσαι και ας μείνεις προσκολλημένος στα παλαιά σου αλλά λειτουργικά πρότυπα. Θα σου ξαναπώ για να το καταλάβεις, για να το βάλεις καλά στο μυαλό σου, να κοιμάσαι μ’ αυτό. Είμαι τόσο παντοδύναμος όση είναι και η Πίστη σου. Είμαι τόσο δυνατός όση είναι και η Πίστη σου. Αν τίποτα δεν μπορεί να κλονίσει την δέσμευσή σου σ’ έναv στόχο, τίποτα δεν μπορεί να μετακινήσει εμένα από την μεθόδευση και την εκτέλεσή του. Αυτό είναι ένα αρχαίο μυστικό μαγείας που όμως εξελίχθηκε με τα χρόνια και απλουστεύτηκε και αυτή είναι πλέον μια πληροφορία που μοιράζεται ελεύθερα. Αυτό που μου προκαλεί πολύ μεγάλη εντύπωση είναι πώς κάποτε οι άνθρωποι δίνανε στην πραγματικότητα την ζωή τους για να προστατέψουν αυτή την πληροφορία, για να ζήσουν μ’ αυτή την πληροφορία και πώς σήμερα που αυτή είναι διαθέσιμη, οι άνθρωποι την απαξιώνουν, δεν την εκτιμούν και έτσι αποδυναμώνουν την λειτουργία της. Ίσως γιατί έτσι συνέβαινε πάντοτε, όταν δεν έχεις κάτι ή όταν απειλείσαι για κάτι, η πίστη σου να θεριεύει και όταν αυτό σου δοθεί απλόχερα και εύκολα τότε ν’ αδιαφορείς γι’ αυτό, να μην το εκτιμάς. Να θυμάσαι πόσο δυνατός είσαι, να θυμάσαι πόσο ισχυρός είσαι, χωρίς όρια.

Μπορείς ν’ αναστηθείς ή ν’ εξαφανιστείς μέσα σε μια στιγμή. Μπορείς ν’ αλλάξεις τον κόσμο γύρω σου αλλά αυτό δεν είναι τόσο εντυπωσιακό όσο ν΄ αλλάξεις τον κόσμο μέσα σου σε μια στιγμή, και όταν αλλάξεις τον κόσμο μέσα σου μέσα σε ΜΙΑ στιγμή, τότε την ίδια στιγμή αλλάζει και ο κόσμος γύρω σου, γιατί εγώ είμαι εδώ πριν ακόμα με καλέσεις. Γιατί είμαστε ενωμένοι, αδιάσπαστοι, αχώριστοι, και γιατί στην πραγματικότητα Εγώ είμαι Εσύ. Γιατί εγώ μπορεί να είμαι η Δύναμη αλλά εσύ είσαι η Μέθοδος.

Μόνο που εσύ είσαι και αρκετά μετριόφρων ή αρκετά φοβισμένος ή αρκετά σεμνότυφος για να τ’ αναγνωρίσεις και έτσι στέκεσαι μπροστά στον καθρέφτη και έχεις τα μάτια σου κλειστά, το είδωλο σου όμως να ξέρεις τα έχει ανοιχτά και σε βλέπει. Τα έχει ανοιχτά και σε βλέπει και είναι όμως λειψό, είναι λάθος, το μόνο που περιμένει είναι ν’ ανοίξεις κι εσύ τα μάτια σου για να ταυτιστεί μαζί σου, για να γίνει ένα είδωλο ολοκληρωμένο.

Το στοιχείο του χρόνου δεν υπάρχει πια. Ο χρόνος δεν υπάρχει πια. Έτσι δεν μεσολαβεί πια χρόνος για να συμβεί οτιδήποτε. Ο χρόνος εμφανίζεται μόνο όταν εσύ τον καλείς, όταν εσύ τον δημιουργείς, όταν εσύ τον επιβάλεις. Ο χρόνος δεν υπάρχει σε καμιά του μορφή κι έτσι μαζί του δεν υπάρχει το παρελθόν, το παρόν ή το μέλλον. Άρα τίποτα δεν μπορεί να σου αφαιρέσει αυτό που πραγματικά είσαι, ο Κυρίαρχος της Στιγμής, μιας στιγμής που επεκτείνεται αιώνια. Και μ’ αυτή την δύναμη ξεκίνα να δημιουργήσεις τον κόσμο μέσα σου. Γιατί με την ίδια αυτή δύναμη θα δημιουργήσεις τον κόσμο γύρω σου. Και όσο βλέπει ο κόσμος την διάρκεια της στιγμής, θ΄ αναγνωρίζει αυτή την δύναμη στα μάτια σου, στα λόγια σου, στο άγγιγμα σου.

Σ΄ εσένα μιλάω που έχασες για λίγο την Πίστη σου, σ’ εσένα που δεν χρειάζεται ποτέ ξανά ν’ αμφισβητήσεις την αιωνιότητα σου, το μεγαλείο σου. Μην παίζεις με το μυαλό σου γυρνώντας μπρος και πίσω συνέχεια, μην χαραμίζεις την δύναμη σου, μην την αφήνεις να χάνεται στον χρόνο που δημιουργείς, χρόνο που μόνο μέσα σου υπάρχει.

Κάνε χρήση αυτής της δύναμης τώρα γιατί αν όχι εσύ, τότε ποιος θα το κάνει; Κάνε το Τώρα.
Εμπρός θεραπευτή, γιάτρεψε τώρα. Εμπρός φιλόσοφε, διεύρυνε τον νου και σύνδεσε τον με τις καρδιές, εμπρός κυβερνήτη, κυβέρνησε με σύνεση, κάνε την αγάπη να κυριαρχήσει επιτέλους στις καρδιές των ανθρώπων. Εμπρός φωτισμένε, μάθε τον κόσμο ν’ αποδέχεται και ν’ αγαπάει τον εαυτό του. Εμπρός προφήτη, μίλησε χωρίς φόβο για το μέλλον ως προβολή της στιγμής. Εμπρός καμηλιέρη, οδήγησε το καραβάνι με ασφάλεια μέσα από την έρημο, πίσω στην Πηγή.
Το μόνο που χρειάζεσαι είναι η Πρόθεση και η απόλυτη - Πίστη σου στον σκοπό.

Είμαστε τόσο μικροί, τόσο μικροί μέσα σ’όλο αυτό το σύμπαν των πιθανοτήτων,
κι όμως τόσο μεγάλοι. Είμαστε άπειροι.
Κάθε φορά που παίρνουμε μια απόφαση είμαστε μεγάλοι.
Κάθε φορά που ξεπερνάμε τον εαυτό μας, που πατάμε κάτω το μικρό και κυνηγάμε το μεγάλο, κάθε φορά που σταματάμε να φοβόμαστε.
Κάθε φορά που σταματάμε να φοβόμαστε.
Κάθε φορά που ξυπνάμε και επιλέγουμε να είμαστε χαρούμενοι.

Και κοιτάμε τον ήλιο και ξέρουμε ότι μπορούμε να καταφέρουμε τα πάντα.
Και με όλη μας τη δύναμη γινόμαστε μεγάλοι, τόσο μεγάλοι που βλέπουμε τον κόσμο από ψηλά και γελάμε γιατί ξέρουμε.
Ξέρουμε τη δύναμή μας.
Και μ’αυτή τη δύναμη γεμίζουμε το μικρόκοσμό μας με καθημερινά θαύματα.
Και αφηνόμαστε ελεύθεροι να δημιουργούμε. Τη ζωή μας, το περιβάλλον μας, τον τρόπο που βλέπουμε τον κόσμο. Mια σειρά δημιουργιών και ελεύθερων επιλογών.
Κάπως έτσι είναι η ζωή. Και κάπως έτσι σταματάς να θρηνείς.
Να πονάς.
Να λυπάσαι.
Κι όταν το κάνεις, σαν να χαίρεσαι μ’αυτό γιατί ξέρεις πως είναι κι αυτό μέρος του παιχνιδιού σου.
Αν δεν πονάς πώς θα ξέρεις πότε είσαι ευτυχισμένος;
Και τα πάντα είναι όπως πρέπει να είναι.
Οι επιλογές σου. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο.
Γι’αυτό σου λέω, κοίτα γύρω σου τα μικρά σου θαύματα και νιώσε μεγάλος.
Γιατί είσαι άπειρος!

Να ταξιδέψω στα αλήθεια…

Μια ζωή ονειρεύεσαι να ταξιδέψεις!

Μια ζωή ονειρεύεσαι να ταξιδέψεις! Μια ζωή, όλοι οι γύρω σου με τρένα, αεροπλάνα, αυτοκίνητα και καράβια φεύγουν και έρχονται, και εσύ μένεις εκεί, να τους κοιτάς… να λαμβάνεις τα σουβενίρ που σου φέρνουν, χωρίς ποτέ να μπορείς να τους ακολουθήσεις. Οι λόγοι πολλοί…άλλες φορές γραφειοκρατικοί, άλλες οικονομικοί και άλλες φορές απλά και μόνο επειδή σου φαίνεται αδιανόητο «το ταξίδι» οπότε και παύεις να προσπαθείς.

Όχι όμως αυτή τη φορά! Αυτή τη φορά, είπα θα το κάνω και το έκανα! Το μόνο που χρειάζεται είναι να το πάρεις απόφαση και να κάνεις αυτό το βήμα. Είναι απίστευτο το πώς μπορεί ένα ταξίδι να σε κάνει να δεις τα πράγματα τόσο διαφορετικά, τόσο καθαρά˙ σαν κάποιος να καθάρισε το οπτικό σου πεδίο και έπαψες να τα βλέπεις θολά. Τα ταξίδια είναι ευλογία, είναι μαθήματα που παίρνεις ζώντας τα!

Οι άνθρωποι, οι δρόμοι, οι μυρωδιές και οι εικόνες που λαμβάνεις σε αλλάζουν προς το καλύτερο και σε κάνουν να εκτιμάς κάθε λεπτό που περνάς, όπου και να βρίσκεσαι και σε κάνουν να αισθάνεσαι ελεύθερος.

Ταξίδεψε λοιπόν και ζήσε την ελευθερία…

Ο Ιησούς γύρισε την πλάτη, στο μοναδικό άσυλο ανιάτων που έτυχε να συναντήσει!

Η κοροϊδευτική θεραπεία στην κολασμένη κολυμπήθρα Βηθζαθά

  «Στην Ιερουσαλήμ υπήρχε μια δεξαμενή με πέντε στοές, που στα εβραϊκά ονομαζόταν Βηθζαθά. Σ’ αυτές τις στοές κείτονταν πλήθος ασθενών, τυφλοί, κουτσοί, παράλυτοι, που περίμεναν να αναταραχθεί το νερό, γιατί άγγελος Κυρίου κατέβαινε από καιρό σε καιρό στην δεξαμενή και ανατάραζε τα νερά, και όποιος έμπαινε πρώτος μετά την αναταραχή του νερού, αυτός γινόταν καλά, όποια κι αν ήταν η ασθένεια του. Εκεί, (σύμφωνα με την αφήγηση), ήταν επί τριάντα οκτώ χρόνια, και ένας ασθενής τον οποίο ρώτησε δε ο Ιησούς: Θέλεις να γίνεις υγιής; Κύριε άνθρωπο δεν έχω να με ρίξει στην δεξαμενή μόλις αναταραχθούν τα νερά και ενώ εγώ προσπαθώ, πάντοτε κάποιος άλλος πέφτει πριν από μένα». Β.Β. Ιωάνν.5.1-7.

Ιλαροτραγωδίας το αποκορύφωμα!

Τι να πει κανείς για τους αμέτρητους αναγνώστες της Βίβλου και την ανεξήγητη έλλειψη απομυθοποιητικής διάθεσης τόσων αιώνων; Πώς να σχολιάσει κανείς τον ανεπανάληπτο αυτόν θεϊκό σαδισμό, που ανενόχλητος παραμένει θρονιασμένος στα δήθεν ιερά αυτά κείμενα τόσες εκατονταετίες τώρα;

Είναι πραγματικά άξιον βαθύτατης απορίας, το γιατί εδώ και αιώνες δε βρέθηκαν "κάποιοι" με απλό παραστατικό τρόπο, να μας δώσουν να καταλάβουμε μια για πάντα, ότι το απάνθρωπο σκηνικό αυτής της ιστορίας, είναι εξαιρετικά ύποπτο και τόσο βρώμικο, που δεν θα μπορούσε ποτέ να ανήκει σε οποιονδήποτε αξιοπρεπή θεό! Θέλει πολύ για να δει κανείς, ότι η αθλοθέτηση ταχύτερης εκκίνησης... μεταξύ αναπήρων, δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι τίποτε περισσότερο από κακόψυχη έμπνευση, διεστραμμένων, χαιρέκακων ιερέων;

Φαίνεται όμως πως μπροστά σε θεολογικές μεγαλοστομίες, εύκολα μας εγκαταλείπει και ο ελάχιστος αναλυτικός νους που διαθέτουμε και μαζί του παραλύει και κάθε διάθεση κριτικής! Δεν εξηγείται διαφορετικά, γιατί απ’ την μια άκρη του πλανήτη μέχρι την άλλη, εμείς τα αναρίθμητα θρησκομανή ανθρωπάρια, παρά το πέρασμα τόσων αιώνων, δεν μπορέσαμε, ούτε καν να διαισθανθούμε τις άθλιες αυτές θεολογικές κοροϊδίες!

Πώς είναι αλήθεια δυνατόν, άνθρωποι με συγκροτημένη σκέψη, κοινό νου και στοιχειωδώς υγιείς αντιδράσεις, να θεωρούν πιθανό ότι όλη αυτή την σαδιστική κοροϊδία, δηλαδή το βραβείο ταχύτερου αναπήρου, το αθλοθέτησε θεός;! Δεν είναι με την πρώτη ματιά ολοφάνερο, ότι οι νεώτεροι, οι δυνατότεροι και γενικότερα οι λιγότερο ασθενείς, θα ήταν αυτοί που θα κέρδιζαν μονίμως το έπαθλο μιας τέτοιας θεραπείας;

Και επιτέλους, πώς θα μπορούσε ένας τυφλός να δει πρώτος τα νερά που αναταράχθηκαν και πώς ένας παράλυτος θα κατάφερνε να τρέξει πρώτος να πέσει σ’ αυτό το νερό της κοροϊδίας! Δεν είναι αυτά κανονικά ανέκδοτα για γέλια και... για κλάματα;

Φαντάζεστε την θλίψη και την επαναλαμβανόμενη ψυχική αναστάτωση όλων εκείνων των απελπισμένων, σε κάθε αναταραχή υδάτων;

Αλήθεια ποιός έσωζε κάθε φορά τους δύσμοιρους εκείνους ανάπηρους από πνιγμό, κάθε φορά που είχαν την ατυχία να πέσουν με καθυστέρηση δευτερολέπτων στο καταραμένο εκείνο ιαματικό νερό; Το πιθανότερο είναι, ότι στον κολασμένο εκείνο φαρισαϊκό νερόλακκο, περισσότερα ήταν τα ψυχικά θύματα και οι επιδεινώσεις υγείας, παρά οι ευεργετημένοι απ’ αυτόν!

Σκεφθείτε τους κακόψυχους Φαρισαίους ιερείς, (ο Ναός βρισκόταν ακριβώς πάνω απ’ την κολασμένη αυτή δεξαμενή) με πόση επαγγελματική υποκρισία παρηγορούσαν και ανανέωναν τις ελπίδες των απελπισμένων εκείνων Εβραίων, κάθε φορά που δεν προλάβαιναν να πέσουν πρώτοι στο ψευδο-ιαματικό νερό!

Φαντασθείτε τους αγιόσχημους εκείνους στυγερούς εκμεταλλευτές του ανθρώπινου πόνου, που με ωραία λόγια και κούφιες ελπίδες, έδεναν ξανά και ξανά όλους εκείνους τους ταλαιπωρημένους άρρωστους ανθρώπους, γύρω απ’ το απατηλό νερό, για να περιμένουν την επόμενη φορά που ο δαιμονιώδης εκείνος "θεός", θα καταδεχόταν να αναταράξει τα δήθεν ιαματικά νερά της δεξαμενής!

Ακόμα και αυτή η ίδια η γελοία ιαματική αναταραχή των υδάτων, μας θυμίζει την επίδειξη του Φαρισαίου εξορκιστή Ελεάζαρου, μπροστά στον αυτοκράτορα Βεσπασιανό και την απάτη της αναταραχής του νερού στο δοχείο, από τον εξορκισμένο δαίμονα, που είδαμε να περιγράφει ο Ιώσηπος. Η ιδέα είναι ακριβώς η ίδια, και μόνο η κλίμακα είναι μεγαλύτερη! Βλέπε: Φλ. Ιώσηπος Ιουδ. Αρχαιολ. 8.43-49.

Σύμφωνα με την ομολογία του ευαγγελίου, που αυθαίρετα φέρει το όνομα του Ιωάννη,[2] το κολαστήριο αυτό, λειτουργούσε τουλάχιστον τα τελευταία σαράντα χρόνια! Συνεπώς εκεί στην κολυμπήθρα Βηθζαθά, είχε στηθεί ήδη πολύ πριν γεννηθεί ο Χριστός, ένας χρυσοφόρος προσκυνηματικός τόπος γιαχβικής θεουργίας! Ένα απατηλό θεραπευτήριο πάσης νόσου, που ουσιαστικά διαλαλούσε την αντίστοιχη παν-ιαματική φήμη του πατρός Γιαχβέ, συντηρώντας το θρησκευτικό εμπόριο της Ιερουσαλήμ!

Ο παλαιοδιαθηκικός Ιουδαϊσμός, σαν θεμελιώδη θεσφατική του αρχή είχε την θεήλατη (θεόσταλτη) ασθένεια και την αμαρτία ως βασική της αιτία! Διάφορα εδάφια της Ο΄ που τελικώς αλλοιώθηκαν, το δείχνουν αυτό με ικανοποιητική σαφήνεια: «ο Κύριος θανατώνει και ζωογονεί... και ο Κύριος ασθενή ποιήσει τον αντίδικον αυτού» (Ο΄)Α΄Βασ.2.3. «Επί τω Κυρίω ελπίζων ου μη ασθενήσω» (Ο΄)Ψαλμ.25.1. «Οι δε ασεβείς ασθενήσουσιν εν κακοίς» (Ο΄)Παρ.24.16. «Ο καθαρός από αμαρτίας... ουκ ασθενήσει» (Ο΄) Ψαλ.Σολομ.17.36. «Ασθενήσουσιν εν ταίς αδικίαις αυτών» (Ο΄) Ωσηέ 5.5. «Ασθενήσουσιν εν τοις σώμασιν αυτών από πλήθους πορνείας» (Ο΄) Ναούμ 3.19. «Ιδού εγώ δίδω επί τον λαόν τούτον ασθένειαν και ασθενήσουσιν εν αυτή πατέρες και υιοί άμα και γείτων και ο πλησίον αυτού» (Ο΄) Ιερεμ.6.21. «Γενέσθω η ασθένεια αυτών εν καιρώ θυμού σου» (Ο΄) Ιερεμ.18.23. Βλέπε επίσης, Δευτερονόμιο ΚΗ΄ όπου αμέτρητες ασθένειες και λοιπά δεινά απαριθμούνται, σαν αποτέλεσμα παρακοής στον Γιαχβέ!

Η συμπεριφορά του Γιαχβέ-Ιησού ή Γιάχσουα ήταν ευθέως ανάλογη! Μάλιστα είναι στην συγκεκριμένη περίπτωση, που ο Ιησούς συνδέει άμεσα την αμαρτία με την αρρώστια, καθιστώντας κάθε φουκαρά ασθενή, μοναδικό υπεύθυνο των σωματικών παθήσεών του, και μάλιστα για οποιαδήποτε ασθένεια!

Ο Ιησούς συνάντησε λίγο αργότερα τον ίδιο αυτόν παραλυτικό στον περίβολο του ναού και του είπε: «βλέπεις έγινες υγιής, (όμως) μην αμαρτάνεις πλέον για να μην πάθεις χειρότερα» Ιωάνν.5.14.

Την ευρύτατα διαδεδομένη περίπτωση, που την γνωρίζουμε όλοι σήμερα, δηλαδή τρισάθλιοι κοινωνικοί καταπιεστές και κοινοί εγκληματίες, να σφύζουν δια βίου από υγεία, να έχουν την καλύτερη δυνατή περίθαλψη και να καλοπερνούν προκλητικά, δεν φαίνεται να την γνώριζε τότε, ο επί γης θεός!

Παν-ιαματικός αλλά και αρρωστημένα επιλεκτικός ο πατέρας Γιαχβέ στην κολυμπήθρα της Βηθζαθά! Παν-ιαματικότερος όμως και εξ ίσου επιλεκτικός και ο γιος του, ο περιοδεύων σωτήρας και διαμονο-διώκτης Γιάχσους, ο μελλοντικός κοσμαγάπητος και θεοποιημένος ήρωας της Μεσογείου!

Προσπαθήστε όμως για λίγο, να φαντασθείτε το καθημερινό μαρτύριο όλων εκείνων των αληθινά δύστυχων ανθρώπων! Συνωστιζόμενοι ολοχρονίς στο ρείθρο της δεξαμενής, να κοιτούν απολιθωμένοι μέρα και νύχτα το ανελέητα ακίνητο εκείνο θαυματόνερο, προσπαθώντας να συγκεντρώσουν και την τελευταία ικμάδα της προσοχής και της δύναμής τους, μήπως και καταφέρουν επιτέλους να πηδήξουν πρώτοι μέσα σ’ αυτήν την άθλια υδάτινη ελπίδα και κατακτήσουν το απατηλό δώρο του αβρααμικού θεού Γιαχβέ!

Οι ταλαίπωροι εκείνοι ασθενείς, είχαν πιαστεί στα πυκνά δίχτυα του αναίσχυντου φαρισαϊκού δόλου! Στα σκληρά δεινά της σωματικής τους πάθησης και στις δυσβάστακτες θεολογικές ενοχές περί αμαρτίας, που αδιάκοπα τους ενέπνεε ο παλαιοδιαθηκικός θεός Γιαχβέ, οι Φαρισαίοι ιερείς τούς είχαν προσθέσει και την απίστευτη ταλαιπωρία, της χρόνιας ενατένισης μιας υδάτινης επιφάνειας!

Πόσο απ’ τον χρόνο τους μπορούσαν να δαπανήσουν σε ενατένιση μιας ακίνητης επιφάνειας, χωρίς να φθείρουν και το υπόλοιπο της υγείας τους, οι εύθραυστοι και ταλαίπωροι εκείνοι ασθενείς; Πόσα χρόνια μπορούσαν να αντέξουν κοιτώντας το μισητό εκείνο νερό, πριν αποτρελαθούν; Σκεφθείτε την υγρασία και τις γενικότερες συνθήκες εξυπηρέτησης των βασικών τους αναγκών, μέσα στις πέντε εκείνες πανάθλιες σκοτεινές στοές! Είναι εντελώς βέβαιο, ότι με τέτοιες συνθήκες διαβίωσης και αδιάκοπης ψυχικής έντασης, δεν πρέπει να είναι καθόλου λίγοι εκείνοι που πραγματικά παραφρόνησαν, μετά από αλλεπάλληλες αποτυχίες ετών!

Πόσοι έχασαν ακόμα και τον ευεργετικό λιγοστό τους ύπνο, ή καταξόδεψαν το υπόλοιπο της υγείας τους, βλέποντας εφιάλτες αναταράξεων στο δήθεν ιαματικό νερό και αγωνιώντας μέχρι θανάτου να προλάβουν; Πόσοι πέθαναν απογοητευμένοι, συντετριμμένοι απ’ την συσσωρευμένη πίκρα μιας πολύχρονης αποτυχίας; Σας φαίνονται πολύ θεϊκά όλα αυτά;

Ξαναρωτώ... σας φαίνονται πολύ θεϊκά όλα αυτά; Κι όμως αποδίδονται στο θεό που αφελώς πιστέψαμε!

Ακόμα κι αν μετατρέψουμε το ψυχοφθόρο αυτό θαύμα, σε ανταγωνισμό συνοδών αναπήρων, το γελοίον του πράγματος μάλλον χειροτερεύει! Φαντασθείτε κάποιον πλούσιο ασθενή, να καταφθάνει στον χώρο του θαύματος, με το πολυάριθμο υπηρετικό προσωπικό του... Σκεφθείτε τις πολλαπλάσιες δυνατότατες που είχε ο κάθε πλούσιος ασθενής, να εκμεταλλευθεί με τους άγρυπνους υπηρέτες του, το περίεργο αυτό έπαθλο υγείας, που σαν μοναδική προϋπόθεση δεν είχε άλλον όρο αρετής ή πίστης, παρά μόνο την πρωτιά, που με απόλυτη άνεση μπορούσαν να εξασφαλίσουν οι πλούσιοι, με τις απεριόριστες δυνατότητες διαρκούς επαγρύπνησης και ένταση προσοχής του πολυάνθρωπου προσωπικού τους! Δεν είναι όλα αυτά ανεπίτρεπτες γελοιότητες, ανάξιες οποιουδήποτε θεού;

Η κολυμπήθρα της Βηθζαθά λοιπόν, χωρίς καμμιά αμφιβολία ήταν μια αισχρή φαρισαϊκή ελπιδοπαγίδα! Μια αναίσχυντη θεολογική εκμετάλλευση της φυσικής ανθρώπινης αγωνίας για υγεία και μακροημέρευση!

Δεν χρειάζεται να περιγράψω άλλες πιθανές και απίθανες αθλιότητες, που θα μπορούσαν να εκτυλιχθούν ανάμεσα στους φτωχούς ασυνόδευτους ασθενείς και τους πλούσιους και συνοδευόμενους ανταγωνιστές τους! Ακόμα και ο δήθεν θεραπευθείς παραλυτικός της αφήγησης, αν και σαφώς "ημέτερος", με όσα φέρεται να λέει, απλώς επιβεβαιώνει, ότι ο κάθε φουκαράς σακάτης Εβραίος, θα μπορούσε επί σαράντα συνεχή χρόνια... να είναι το κορόιδο των ίδιων του των ιερέων! Τραγική λοιπόν και απάνθρωπη από κάθε άποψη, η εκμετάλλευση των πασχόντων στην πανάθλια αυτή κολασμένη κολυμπήθρα της Βηθζαθά!

Φυσικά έντεχνοι τρόποι αναταραχής των υδάτων υπήρχαν πολλοί, πάντοτε ανάλογοι με την κατασκευή της δεξαμενής! Μια απλή ξαφνική εσωτερική εισροή υδάτων, από μικρότερη κρυφή υπερκείμενη δεξαμενή, θα μπορούσε να προκαλεί την ελεγχόμενη αναταραχή στην επιφάνεια της δεξαμενής. Γνωρίζουμε άλλωστε ότι οι δεξαμενές αυτές εδέχοντο νερά από υπερκείμενη πηγή.[3] Έτσι ο εκάστοτε συνεργός του φαρισαϊκού ιερατείου, δηλαδή ο "ημέτερος", ενημερωμένος για την επικείμενη αναταραχή, έπεφτε πρώτος στην κολυμπήθρα και "θεραπευμένος" απ’ την προσποιητή ασθένειά του, ανέσταινε τον θρύλο της περιοχής, βοηθώντας τους ιερείς της Ιερουσαλήμ, να κοροϊδέψουν μέχρι την επόμενη φορά, τους δύστυχους ελπιδο-δεμένους ασθενείς της Βηθζαθά!

Και ξαφνικά... απ’ το μοναδικό αυτό αηδιαστικό κολαστήριο ψυχών και σωμάτων, περνάει καμαρωτός και ήρεμος, ο γιος του Γιαχβέ, ο δήθεν πονόψυχος παν-ιαματικός Ιησούς! Περιέργως δεν εκφράζει την παραμικρή ένσταση για την απάνθρωπη λειτουργία του κολαστηρίου! Τίποτε απολύτως δεν του προξενεί αγανάκτηση... "θεραπεύει" έναν μοναδικό ασθενή λέγοντάς του: «πάρε το κρεβάτι σου και περπάτα» Ιωάνν.5.8, και σπεύδει να φύγει μεγαλόπρεπα όπως ήρθε! Τι συμβαίνει λοιπόν, εμείς δεν καταλάβαμε κάτι, ή ο γιος του Γιαχβέ, δεν ένιωσε τίποτε απ’ όλα αυτά που εντελώς δικαιολογημένα εδώ περιγράψαμε;

Τι να πρωτο-ρωτήσουμε λοιπόν;! Γιατί ο θεός έκανε εκείνη την "πανέξυπνη" ερώτηση: «θέλεις να γίνεις υγιής;» στον κατάκοιτο της εκλογής του; Η μάστιγα της ανθρωπότητας, οι θεολόγοι, ακόμα προσπαθούν να ανακαλύψουν το βαθύτερο νόημα μιας τόσο βαθυστόχαστης ερώτησης!

Υποτίθεται πως ο άνθρωπος αυτός, ήταν τριάντα οκτώ ολόκληρα χρόνια κατάκοιτος σε μια άθλια στοά αγωνίας, με αναρίθμητες πλέον αποτυχίες στο κυνήγι του θαύματος, που τον μετέβαλαν σε φαινόμενο αντοχής στη δυστυχία! Και ξαφνικά, εμφανίζεται κάποιος που τον ρωτά, ό,τι πιο απίθανο... αν ήθελε να γίνει καλά! Αν ο άνθρωπος αυτός, ήταν στ’ αλήθεια τριάντα οκτώ έτη άρρωστος και ανήμπορος δίπλα στο θεϊκό έπαθλο... το πιθανότερο είναι πως μια τέτοια ερώτηση, θα έκανε το ποτήρι της υπομονής του να ξεχειλίσει, και τα σμπαραλιασμένα νεύρα του να πεταχτούν σαν ελατήρια στον αέρα! Υποθέτοντας δικαιολογημένα πως κάποιος παίζει ξεδιάντροπα με τον πόνο του, θα ξεσπούσε με όποιον τρόπο μπορούσε πάνω στον άνθρωπο που τόλμησε να του κάνει την αφελέστατη αυτή ερώτηση!

Μα, για ποιον άλλον λόγο θα βρισκόταν εκεί, τριάντα οκτώ ολόκληρα χρόνια, αν δεν ήθελε να γίνει καλά; Ποιός "τυφλός" δεν θα ήθελε το φως του; Ποιός από τους ταλαίπωρους εκείνους ασθενείς, θα απαντούσε αρνητικά σε μια τέτοια "κουφή" ερώτηση;

Στα βιογραφικά δεδομένα της ζωής του θεραπευτή Ιησού, το πέρασμά του απ’ αυτήν την κολυμπήθρα των αληθινών πασχόντων, θα έπρεπε να ήταν το ενδοξότερο αποκορύφωμά της! Ο περιοδεύων θεραπευτής όλων των σωματικά καταπονημένων, ο σπλαχνικότερος όλων Ιησούς, έφθασε επιτέλους στην αυθεντικότερη και μαζικότερη σύναξη παθόντων! Ο θεός της θεραπείας, βρήκε επιτελούς την οδυνηρότερη γωνία της Παλαιστίνης! Τον μοναδικό αυτόν τόπο, που δεκαετίες τώρα, ήταν γεμάτος από πραγματικούς πάσχοντες! Γιατί λοιπόν εκεί δεν τους θεράπευσε όλους; Γιατί δεν απηύθυνε, δυνατά προς όλους τους παρευρισκόμενους την ίδια ερώτηση: «θέλετε να γίνετε υγιείς»;

Είναι περισσότερο από βέβαιο, ότι απολύτως κανείς δεν θα απαντούσε όχι! Στην συνέχεια, ένα απίστευτο πανηγύρι χαράς θα ξεσπούσε ανάμεσα στους, ταλαίπωρους αυτούς ανθρώπους, που γέμιζαν ασφυκτικά τις πέντε αυτές στοές του κολαστηρίου και με καυτά δάκρυα ευγνωμοσύνης, θα ευχαριστούσαν τον ευεργέτη τους, για το αναπάντεχο δώρο της θεόσταλτης θεραπείας! Αν μάλιστα υπήρχαν αμφιβολίες για την πίστη ορισμένων, ο Ιησούς θα μπορούσε να απευθύνει προς όλους εκείνο το περίφημο: «κατά την πίστιν υμών γενηθήτω υμίν» (Ματθ.9.29), που είπε σε φιλική οικία, ή στους δύο τυφλούς που τον ακολούθησαν! Τίποτε απ’ όλα αυτά όμως δεν συνέβη! Ο Ιησούς ήρθε στην φωλιά των πασχόντων, θεράπευσε μόνο έναν και έφυγε αθόρυβα όπως ήρθε... Γιατί; ... ΓΙΑΤΙ;

Για άλλες συνάξεις πασχόντων, αμφιβόλου αυθεντικότητας, διαβάσαμε: «και πάντας τους κακώς έχοντας εθεράπευσεν» Ματθ.8.16.&12.15 Στις Πράξεις επίσης: «έχρισε αυτόν (τον Ιησού) ο θεός με πνεύμα άγιον και δυνάμεις και διήλθε ευεργετών και ιώμενος (θεραπεύοντας) πάντας τους καταδυναστευομένους υπό του διαβόλου» Πραξ.10.38. Γιατί λοιπόν ως όφειλε ο περιοδεύων θεραπευτής, συνεπής προς την συγκεκριμένη αποστολή του... δεν ελευθέρωσε όλους εκείνους τους ταλαίπωρους από την άθλια εκείνη φαρισαϊκή σφηκοφωλιά της απάτης, θεραπεύοντας απλά όλους τους εκεί πάσχοντες; Γιατί δεν εξέβαλε ούτε έναν δαίμονα; Δεν υπήρχαν εκεί δαιμον-ασθένειες;

Σαν θεμελιωτής μιας υποτιθέμενης νέας, πιο ανθρώπινης διαθήκης, με έμφαση στην συμπόνια και την αγάπη, γιατί δεν άλλαξε έστω ελαφρώς προς το καλύτερο, τους άθλιους όρους της πραγματοποίησης του ελεεινού εκείνου γιαχβικού θαύματος; Γιατί ως φιλάνθρωπος και σπλαχνικότερος απ’ τον σκληροτράχηλο πατέρα του Γιαχβέ, δεν όρισε: όχι πια μόνο ο πρώτος, ο νεότερος, ο πλουσιότερος ή ο ταχύτερος, αλλά εφεξής όλοι όσοι θα έπεφταν την ίδια ημέρα της αναταραχής των υδάτων, θα θεραπεύονται οπωσδήποτε, για να μειωθεί στο ελάχιστο το μαρτύριο της αναμονής;

Αντί όμως όλων αυτών, ο Χριστός γύρισε την πλάτη του και έφυγε βιαστικά από την κολυμπήθρα της Βηθζαθά, χωρίς το παραμικρό σχόλιο για την κορυφαία αυτή κακοήθεια των Φαρισαίων! Το θεουργικό όμως αυτό κολαστήριο, εξακολούθησε να λειτουργεί και να δέχεται απελπισμένους ασθενείς, για μερικές δεκαετίες ακόμα! Η Ιερουσαλήμ καταστράφηκε το 70 μ.Χ. από τον στρατηγό Τίτο! Ασφαλώς μέχρι τότε, μέσα στις πέντε άθλιες στοές βασανισμού παθόντων της Βυθζαθά, το θέατρο της σωτηρίας συνεχιζόταν! Φαντάζεστε λοιπόν πόσοι ακόμα δεινοπάθησαν μετά το βιαστικό πέρασμα του Ιησού από την καταραμένη εκείνη ψευδο-θεραπευτική, γιαχβο-φαρισαϊκή ελπιδοπαγίδα;

Αν ο Ιησούς περιόδευε για να κηρύξει και να θεραπεύσει, γιατί δεν έκανε τίποτε από τα δυο, στον μοναδικό αυτόν τόπο, των απολύτως αυθεντικών πασχόντων, που τα είχαν περισσότερο ανάγκη από οποιουσδήποτε άλλους; Κάποιος θα αντειπεί, κι όμως έστω θεράπευσε έναν! Όμως έστω κι αυτόν τον έναν, τον θεράπευσε πράγματι;

Στην συγκεκριμένη σύντομη βιβλική περιγραφή, ανεξήγητη παραμένει, η απόλυτη απουσία των υπόλοιπων πασχόντων της ιαματικής δεξαμενής Βηθζαθά! Γιατί αλήθεια δεν περιγράφονται πουθενά, οι οποιεσδήποτε αντιδράσεις των υπόλοιπων ασθενών, που κανονικά έπρεπε να είχαν παρακολουθήσει έκπληκτοι την θαυματουργική θεραπεία του παραλυτικού, που πρέπει να ήταν ο αρχαιότερος ανάμεσα τους;

Ανεξήγητη είναι επίσης και η απόλυτη έλλειψη επαφής του Ιησού μαζί τους! Αλήθεια, γιατί στους πραγματικά διψασμένους για παρηγοριά αυτούς ανθρώπους δεν απηύθυνε έστω έναν παρηγορητικό λόγο! Γιατί δεν τους έκανε λίγη συντροφιά, δεν τους πρόσφερε μια μικρή, τυπική, καθημερινή βοήθεια, εκεί που και η παραμικρότερη βοήθεια πραγματικά μετρούσε; Γιατί δεν έβαλε έστω τους μαθητές του να τους προσφέρουν μια οποιαδήποτε καθημερινή βοήθεια; Γιατί δεν τους μίλησε για την αξία της πίστης, της αρετής ή την παρήγορη έλευση της βασιλείας του; Γιατί δεν τους είπε κάποια απ’ τις παραβολές του... κάτι για τα πετεινά του ουρανού, τα ζιζάνια των αγρών, τον... καλό Σαμαρείτη, ή μια ιστορία με τα χαμένα πρόβατα του θεού; Γιατί δεν τους είπε έναν μακαρισμό, μια προφητεία, ένα γνωμικό... τέλος πάντων κάτι, οτιδήποτε πνευματικό και βαθυστόχαστο;

Γιατί δεν έκανε μια οποιαδήποτε απλή πράξη αγάπης... πλένοντας π.χ. το πρόσωπο, τα χέρια ή... τα πόδια κάποιων κατάκοιτων, που το είχαν πραγματικά ανάγκη, αντί να το κάνει αργότερα εντελώς θεατρικά στους υγιέστατους μαθητές του; Δεν είναι αυτός για τον οποίο διαβάσαμε: «έβγαλε το ιμάτιό του ο Ιησούς, ζώστηκε μια πετσέτα, έβαλε νερό στην λεκάνη και άρχισε να πλένει τα πόδια των μαθητών του και να τα σκουπίζει με την πετσέτα που είχε ζωστεί»; Β.Β.Ιωάνν.13.

Για να μην αναφερθούμε αναλυτικότερα στις καυτές ανάγκες των κατάκοιτων εκείνων ανθρώπων, προσπαθήστε λίγο να φανταστείτε μια ομήγυρη αναπήρων και κατάκοιτων ανθρώπων και θα καταλάβετε από πού έσπευσε να φύγει εντελώς άπρακτος, ο δήθεν φιλεύσπλαχνος και φιλάνθρωπος Ιησούς!

Γιατί λοιπόν δεν έκανε τίποτε για τις καυτές ανάγκες αυτών των ανθρώπων; Γιατί δεν απάλυνε με οποιονδήποτε τρόπο, τον αληθινό πόνο όλων αυτών των πέρα για πέρα αληθινά καταπονημένων ανθρώπων;! Δεν ήταν αυτός που είπε: «όλα όσα θέλετε να κάνουν οι άνθρωποι σε σας, αυτά να κάνετε πρώτοι εσείς σ’ αυτούς» Ματθ.7.12. Γιατί δεν τήρησε τον δικό του χρυσό κανόνα; Λέτε να μην ήθελαν την υγεία τους όλοι εκείνοι οι δυστυχισμένοι Εβραίοι ομοεθνείς του; Γιατί δεν τους έδωσε έστω μια μοναδική ευκαιρία;

Κι αν επιτέλους ο "θεάνθρωπος" είχε κάποιους ιδιαίτερους λόγους, για τους οποίους δεν θεράπευσε κανέναν απ’ τους πολυπληθείς εκείνους ασθενείς, γιατί αυτοί οι λόγοι δεν αναφέρονται πουθενά στα "ιερά" κείμενα; Δεν ήταν αυτός που είπε: «έλθετε προς εμέ πάντες οι κοπιώντες και οι πεφορτισμένοι και εγώ θέλω αναπαύσει υμάς» Ματθ.11.28. Εκεί ακριβώς μπροστά του, ήταν τόσοι αληθινά σακατεμένοι άνθρωποι, γιατί δεν έκανε τίποτε γι αυτούς; Για πρώτη φορά στην δίχρονη υποτίθεται περιοδεία του για αναζήτηση πασχόντων, είχε μπροστά του όλους μαζί τους πλέον αδιαμφισβήτητα ταλαιπωρημένους της περιοχής, γιατί λοιπόν τους γύρισε την πλάτη; Γιατί έφυγε χωρίς να τους παρηγορήσει με έργα ή έστω και με απλά λόγια; Γιατί...; Αν ακούσετε ποτέ κάποια λογική απάντηση, παρακαλώ γράψτε τη και σε μένα!

Πειθήνιοι θεολόγοι και παπαγαλάκια ιεροκήρυκες, χρυσοποίκιλτοι παπάδες κάθε βαθμίδος, μωρόσοφοι "καθηγητές" και περιώνυμα μέλη της ιεράς συνόδου... όλοι εσείς που ξεχαστήκατε στο πετυχημένο θεολογικό σας εμπόριο ελπίδας... οι ερωτήσεις αυτές είναι για σας! Αιώνες τώρα είστε οι σημαιοφόροι της θεολογικής δεισιδαιμονίας σ’ αυτόν τον τόπο, και οι πλέον καλοπληρωμένοι δεσμώτες της χώρας, που λυσσαλέα πολεμάτε να αφανίσετε κάθε φλόγα ιερής αμφισβήτησης! Εσείς που είστε τα "φρόνιμα" φίδια[4] των ελιγμών και της αοριστολογίας, εμπρός, απαντήστε στα συγκεκριμένα ερωτήματα!

Για τον στοιχειωδώς λογικά σκεπτόμενο άνθρωπο, η απάντηση είναι προφανής. Ο Ιησούς, δεν μπήκε ποτέ σε καμμία από τις πέντε πανάθλιες στοές της ιαματικής κολυμπήθρας Βηθζαθά! Ο μοναδικός εκείνος παραλυτικός, που "θεραπεύτηκε", πρέπει να βρισκόταν κάπου έξω και οπωσδήποτε αρκετά μακριά απ’ τις κατάμεστες με πραγματικούς πάσχοντες στοές, γιατί διαφορετικά δεν εξηγείται, πώς μετά την δημόσια θεραπεία του ενός, δεν ξέσπασε ανάμεσα στους υπόλοιπους πολυπληθείς ασθενείς της Βηθζαθά, ένα ασταμάτητο ντελίριο παρακλήσεων!

Οι ταλαίπωροι εκείνοι άνθρωποι, είχαν ήδη στραφεί σε δύση και ανατολή, ψάχνοντας και ικετεύοντας για θεραπεία! Είχαν υποστεί τα πάντα, με αποκορύφωμα την φρικτή κόλαση αναμονής στην Βηθζαθά! Καταλαβαίνετε τι θα συνέβαινε, αν όλοι αυτοί οι άνθρωποι, είχαν αντιληφθεί ότι κάπου μέσα στις πέντε αυτές στοές της ταλαιπωρίας τους, ή έξω κάπου εκεί κοντά απ’ αυτές, βρισκόταν ο παν-ιαματικός Ιησούς και μάλιστα είχε ήδη θεραπεύσει τον αρχαιότερο ασθενή της κολυμπήθρας!

Είναι περισσότερο από βέβαιο, ότι θα ακολουθούσε πανδαιμόνιο παρακλήσεων και οι περισσότεροι απ’ αυτούς, με οποιονδήποτε τρόπο μπορούσαν, θα τον ακολουθούσαν μέχρι την άκρη του κόσμου, έως ότου εισακουστούν οι παρακλήσεις τους, για να βρουν επιτέλους την πολυπόθητη γιατρειά τους! Στην αφήγηση όμως, τίποτε απολύτως απ’ όλα αυτά δεν συμβαίνει. Γιατί; Ούτε ένας απ’ αυτούς δεν ξεσπά σε παρακλήσεις, ούτε ένας απ’ αυτούς δεν ακολουθεί τον Ιησού μετά το πέρασμά του απ’ την κολυμπήθρα! Γιατί;

Ο μοναδικός λοιπόν εκείνος ευτυχής παραλυτικός, που δέχθηκε την όπως και να την δούμε ανόητη εκείνη ερώτηση του θεραπευτή, προφανώς δεν ήταν μέσα σε κάποια απ’ τις στοές της Βηθζαθά! Όπου κι αν συνέβη αυτή η συνάντηση, το σίγουρο είναι πως τον μοναδικό "τυχερό" μας παραλυτικό, δεν τον περιστοίχιζαν άλλοι πάσχοντες.

Η μυστηριώδης αυτή περίπτωση, της μιας και μοναδικής θεραπείας ανάμεσα σε έναν ολόκληρο πληθυσμό πραγματικών ασθενών, δεν έχει άλλη ερμηνευτική διέξοδο, εκτός απ’ τις δύο παρακάτω περιπτώσεις. Πρώτον οι πάσχοντες της Βηθζαθά δεν αντελήφθησαν καν την παρουσία του Ιησού και δεύτερον, κάθε υπόθεση μαζικής απιστίας των υπολοίπων πασχόντων στο πρόσωπο του θεραπευτή Ιησού, αποκλείεται εντελώς, μια και όλοι οι ασθενείς και οι σακατεμένοι του κόσμου, δεν έχουν τίποτε να χάσουν, πληρώνοντας με πίστη οποιοδήποτε παιχνίδι ελπίδας! Άλλωστε, ούτε το κείμενο κάνει οποιονδήποτε υπαινιγμό, για μαζική απιστία των ασθενών της Βηθζαθά!

Η περίφημη συνάντηση λοιπόν, του υποτιθέμενου παραλυτικού και του "θεϊκού" θεραπευτή του, πρέπει να έγινε κάπου έξω και αρκετά μακριά απ’ τις κατάμεστες στοές ασθενών της Βηθζαθά, αφού κανένας απ’ τους θαμώνες των πέντε στοών της, δεν εμφανίζεται στην αφήγηση, έστω για να βεβαιώσει ότι ο μοναδικός εκείνος παραλυτικός, ήταν πράγματι εκεί όλα αυτά τα χρόνια!

Δικαιολογημένα λοιπόν συμπεραίνουμε, πως όχι τριάντα οκτώ χρόνια αλλά ούτε καν τριάντα οκτώ ώρες, δεν πρέπει να ήταν εκεί ο παραλυτικός του Ιησού, γιατί απλούστατα ήταν ένας εκ των αφανών "ημετέρων", που θεατρικά προσποιείτο τον παράλυτο! Μάλιστα και ο τόπος του συγκεκριμένου "θαύματος", πρέπει υποχρεωτικά να ήταν κάπου έξω και μακριά απ’ τις στοές του πόνου, μια και οι χρόνιοι θαμώνες των στοών αυτών, γνώριζαν και τον τελευταίο ανάμεσά τους! Οποιαδήποτε λοιπόν τέτοια ψευδο-θεραπεία, θα ξεσήκωνε θύελλες διαμαρτυριών από τους θαμώνες των στοών αυτών, που θα βεβαίωναν ότι ο "παραλυτικός" του Ιησού, ουδέποτε έζησε ανάμεσά τους!

Ακόμα και η ίδια η συμπεριφορά του "παραλυτικού" είναι άκρως αποκαλυπτική. Σε αντίθεση με ό,τι γενικά πιστεύεται, έγινε καλά μόνο επειδή το ήθελε και όχι επειδή πίστεψε οτιδήποτε στο πρόσωπο του Ιησού! Απόδειξη της απουσίας οποιασδήποτε τέτοιας θεραπευτικής πίστης, είναι τα όσα διαβάζουμε λίγο αργότερα γι αυτόν: «ερώτησαν δε οι (φαρισαίοι) άρχοντες. Ποιός είναι ο άνθρωπος που σου είπε: πάρε το κρεβάτι σου και περπάτα; Ο θεραπευμένος όμως δεν ήξερε να πει ποιός ήταν, επειδή ο Ιησούς έφυγε (κειμ: εξένευσε[5]) όχλου όντος εν τω τόπω» Ιωάνν.5.13.

Η απόλυτη απουσία οποιαδήποτε πίστης, στο πρόσωπο του Ιησού βεβαιώνεται απ’ τον ίδιο τον πάσχοντα! Κατά την ίδια λοιπόν την αφήγηση, ο παραλυτικός έγινε καλά, χωρίς καν να γνωρίζει ποιός ήταν ο θεραπευτής του, πόσο μάλλον να πιστέψει σε οποιαδήποτε ιδιότητα ή επαγγελία του! Τα περί ιαματικής πίστεως λοιπόν, στις περισσότερες θεραπείες του Ιησού δεν έχουν καμμία ανάμειξη!

Μάλιστα σύμφωνα με το κείμενο, ο Ιησούς έσπευσε να φύγει, επειδή στον τόπο υπήρχε όχλος πολύς (όχι πάσχοντες)! Έτσι φαίνεται καθαρά ότι η θεραπεία του παραλυτικού συνέβη κάπου κοντά στην κολυμπήθρα και όχι μέσα στις στοές του άσυλου των ανιάτων! Μάλιστα ο Ιησούς βλέποντας κόσμο γύρω του, όχι μόνο δεν μπήκε στις στοές των δυστυχισμένων αυτών ασθενών, αλλά έκανε νεύμα στους μαθητές του δια της κεφαλής, να απομακρυνθούν το γρηγορότερο από τον τόπο!

Στην κατεύθυνση της στημένης θεραπείας, βρίσκονται και οι αντιδράσεις του μοναδικού θεραπευθέντος. Ο πανευτυχής παραλυτικός, ενώ ευχαρίστως συζητάει με τους Φαρισαίους αν έπρεπε ή όχι να σηκώσει το κρεβάτι του την ημέρα του Σαββάτου, παρ’ όλα αυτά δεν έκανε το εντελώς αναμενόμενο... δεν έτρεξε καν να ειδοποιήσει περιχαρής τους συμπάσχοντες συνανθρώπους του στις στοές, μαζί με τους οποίους υποτίθεται πως πέρασε, ολόκληρες δεκαετίες πόνου και ανημπόριας, πράγμα που αποδεικνύει ότι εκεί, όπου δήθεν πέρασε ολόκληρη την ζωή του, δεν είχε ούτε έναν γνωστό, ούτε έναν επιστήθιο φίλο και συνοδοιπόρο στον μακρύ μαρτυρικό δρόμο της υποτιθέμενης ασθένειάς του!

  Να γιατί ο Ιησούς έφυγε εγκαίρως απ’ την περιοχή, κάνοντας συνωμοτικά νόημα δια της κεφαλής και όχι μιλώντας προς όλους με θάρρος! Φαντάζεστε την πικρή έκπληξη των δυστυχισμένων εκείνων ανθρώπων, όταν με καθυστέρηση θα μάθαιναν ότι από κοντά τους πέρασε ο παν-ιαματικός Χριστός;!

Κάτω απ’ το βάρος αυτής της διαπίστωσης, δεν θα ήταν καθόλου υπερβολή να πούμε ότι, πολιτισμένες και ευνομούμενες κοινωνίες, δηλαδή οργανωμένες κοινωνίες προστασία της δημόσιας υγείας, θα αντιμετώπιζαν παρόμοιες περιπτώσεις πολύ εύκολα, υποχρεώνοντας τον θεραπευτή, να αποδείξει τις ικανότητες του σε απολύτως ελεγχόμενες συνθήκες και σε παθόντες πέραν πάσης αμφιβολίας και όχι σε σκοτεινής προελεύσεως και αμφιβόλου παθήσεων πάσχοντες!

Ο Ιησούς διεκδίκησε τον τίτλο του φιλάνθρωπου θεραπευτή, περισσότερο απ’ οποιονδήποτε θεοποιημένο ήρωα της ανθρώπινης ιστορίας. Ε λοιπόν, τουλάχιστον στην περίπτωση της κολυμπήθρας της Βηθζαθά, φαίνεται πεντακάθαρα ένας εντελώς διαφορετικός Ιησούς! Βλέπουμε τον θεοποιημένο περιοδεύοντα θεραπευτή, να προσπερνάει ευχαρίστως το γνωστότερο κέντρο σύναξης ασθενών ολόκληρης της περιοχής, χωρίς να θεραπεύει κανέναν!

Δείτε την εικόνα! Ο κήρυκας της αγάπης και της ευσπλαχνίας, γύρισε την πλάτη του στο μοναδικό πραγματικό άσυλο ανίατων που έτυχε να συναντήσει! Άφησε πίσω του χωρίς καμμία θεραπεία, ένα ολόκληρο γκέτο από αναρίθμητους, συνωστιζόμενους εξαθλιωμένους βρώμικους ασθενείς, γέρους, νέους, φτωχούς και αβοήθητους, να βυθιστούν στην ασφυκτική αγωνία και τον μακρόσυρτο ασίγαστο πόνο των ανίατων παθήσεών τους! Και το χειρότερο, τους παράτησε ανυπεράσπιστους, εύκολη λεία στην άθλια φαρισαϊκή εκμετάλλευση, την οποία προσποιήθηκε ότι δεν αντελήφθη!

Το συμπέρασμα είναι απλό: ο Ιησούς γύρισε την πλάτη, στο μοναδικό άσυλο ανιάτων που έτυχε να συναντήσει! Μπροστά σ’ αυτήν την συγκλονιστική και απόλυτα αληθινή σύναξη πονεμένων ανθρώπων, μπροστά στην συγκλονιστικότερη συσσώρευση ανθρώπινου πόνου της Ιερουσαλήμ και ολόκληρης της Παλαιστίνης, ο Ιησούς έκανε στους μαθητές του νεύμα απομάκρυνσης και γυρίζοντας την πλάτη του... απλά έφυγε όσο γρηγορότερα μπορούσε!

Δεν υπάρχει καμμία αμφιβολία! Οι πολυάριθμοι και περιώνυμοι αιώνιοι αναλυτές του χριστολογικού προβλήματος... μας κορόιδεψαν! Δεν χρειαζόταν παρά να αναλύσουν προσεκτικά, μόνο αυτό το αίνιγμα της Βηθζαθά, και θα καταλάβαιναν αμέσως, ποιος ήταν ο πραγματικός Χριστός των ευαγγελίων!

Ο Ιησούς απέφυγε να επισκεφθεί αυτή την κολυμπήθρα των ανιάτων περισσότερο από μιά φορές! Όταν για πρώτη φορά ο Ιησούς, δωδεκαετής ακόμα βρέθηκε στον ναό και συνομιλούσε με τους Φαρισαίους νομοδιδασκάλους, η κολυμπήθρα με τους βαριά ασθενείς ήταν εκεί τριακόσια περίπου μέτρα μακρύτερα. Όταν αργότερα, ανεβασμένος απ’ τον Σατανά πάνω στο πτερύγιο του Ναού, μπορεί από ‘κει να μην έβλεπε καθαρά τα έθνη της γης, (γιατί και τοτε η γη ήταν σφαιρική) αν όμως έσκυβε λίγο, θα μπορούσε να δει τις στοές της απόλυτης οδύνης που βρίσκονται ελάχιστες δεκάδες μέτρα πιο χαμηλά από το βορειότερο τείχος του ναού!

Όταν του έδειχναν τις οικοδομές του Ναού και γεμάτος προφητική χάρη, πρόβλεπε την καταστροφή τους, βρισκόταν και πάλι εκεί κοντά στο κολαστήριο του πάθους! Όταν εισήλθε στην Ιερουσαλήμ μετά βαΐων και κλάδων. Όταν περισπούδαστα κοιτούσε τον βράχο της Ιερουσαλήμ, απ’ τον απέναντι λόφο των ελαιών. Όταν δείπνησε σε κάποιο ανώγι της Ιερουσαλήμ. Όταν έτρωγε το Πάσχα την πρώτη αλλά και την τελευταία φορά, σ’ όλες αυτές τις περιπτώσεις, ο δήθεν σπλαχνικός θεραπευτής Ιησούς, βρισκόταν σε απόσταση ολίγων βημάτων από το κολαστήριο αυτό, το οποίο ποτέ του δεν καταδέχθηκε να επισκεφτεί!

Τώρα νομίζω μπορείτε κι εσείς να απαντήσετε ευκολότερα στην αρχική ερώτηση: περιοδεύοντας ο Ιησούς, έψαχνε για πάσχοντες ή τους απέφευγε;! Αν πραγματικά τους έψαχνε, τότε γιατί στην Βηθζαθά, όταν βρέθηκε κοντά στους μοναδικούς αυθεντικούς πάσχοντες της ιστορίας του, βιάστηκε να φύγει, πριν ακόμα αντιληφθούν την παρουσία του; Ναι, η Βηθζαθά ήταν το μόνο μέρος, όπου ο Ιησούς επρεπε να τους θεραπευσει ολους... και όμως δεν το έκανε... γιατί ποτέ του δεν υπηρξε πραγματικος θεραπευτης!

-----------------------
[1] Τόση είναι η προχειρότητα των κατοπινών διορθωτών (Μασσοριτών) που αιώνες μετά, ανέλαβαν να "διορθώσουν" τα κείμενα, ώστε μετέφρασαν το όνομα της κολυμπήθρας της Ιερουσαλήμ ως Βηθεσδά που ήταν όνομα πόλης! (Λουκ.9.10)

[2] Στο ευαγγέλιο του δήθεν Ιωάννη, αναφέρεται κατ’ επανάληψη η έκφραση «δια τον φόβο των Ιουδαίων» εννοώντας τους Φαρισαίους! Η έκφραση όμως αυτή ταιριάζει μόνο σε εθνικό, και δεν θα μπορούσε να γραφτεί από έναν Ιουδαίο Ιωάννη!

[3] Η πηγή λέγεται «της Παναγιάς», το αρχαίο όνομά της όμως ήταν «πηγή Γισών».

[4] Στην παράξενη αυτή εντολή ο Ιησούς ζητάει: «γίνεστε λοιπόν φρόνιμοι ως οι όφεις και αγνοί ως οι περιστερές» Ματθ.10.16. Κανείς δεν φαίνεται να καταλαβαίνει, ότι ο συνδυασμός των δύο αυτών ιδιοτήτων είναι η ουσία της εντολής! Όταν είστε ανίσχυροι, να παριστάνετε τις λευκές περιστερές (αθώους), όταν όμως μπορείτε να δαγκώσετε, κάντε το σιωπηλά και αποτελεσματικά σαν τους όφεις!

[5] «Εκνεύω, εξένευσα. Νεύω προς τα έξω. Κλίνω την κεφαλί (νεύοντας) με νόημα. Κάνω νεύμα σε κάποιον δια κινήσεως της κεφαλής».

Το μυστήριο της χαμένης λάμψης του Σύμπαντος

Πολλοί γαλαξίες παραμένουν γόνιμοι. Ο δικός μας Γαλαξίας, για παράδειγμα, γεννά τουλάχιστον ένα νέο άστρο το χρόνο. Άλλοι γαλαξίες όμως έχουν μείνει στείροι, και τα άστρα τους είναι δεκάδες φορές λιγότερα από ότι θα έπρεπε.

Νέα αμερικανική μελέτη δείχνει τώρα να απαντά στο μυστήριο της απούσας λάμψης του Σύμπαντος: σε πολλούς γαλαξίες, τα σύννεφα αέριου υδρογόνου είναι υπερβολικά καυτά για να συμπυκνωθούν και να σχηματίσουν άστρα.

Αστρονόμοι του ΜΙΤ και του Πολιτειακού Πανεπιστημίου του Μίσιγκαν εξέτασαν τις εκπομπές ακτίνων Χ από 200 γαλαξιακά σμήνη: ομάδες αποτελούμενες από 50 έως 1.000 γαλαξίες, οι οποίοι περιβάλλονται από αχανείς ατμόσφαιρες αερίου.
Οι ποσότητες αερίου είναι τόσο μεγάλες ώστε θα περίμενε κανείς ότι όλοι αυτοί οι γαλαξίες θα παρήγαγαν διαρκώς εκατομμύρια νέα άστρα. Περιέργως, όμως, τα γεννητούρια είναι σπάνια.
Και αυτό μπορεί να οφείλεται σε δύο λόγους, δείχνει νέα μελέτη. Σε πολλές περιπτώσεις, διαπίστωσαν οι ερευνητές, μεγάλες ποσότητες θερμότητας μεταφέρονται από τα κέντρα των γαλαξιών προς το αέριο που τους περιβάλλει, πιθανώς λόγω προηγούμενης σύγκρουσης του γαλαξία με άλλους γαλαξίες.
Σε αυτές τις περιπτώσεις το αέριο έχει θερμοκρασία δεκάδων εκατομμυρίων βαθμών Κελσίου, και δεν μπορεί να συμπυκνωθεί, να καταρρεύσει υπό το ίδιο του το βάρος και να σχηματίσει άστρα.
Ακόμα κι αν το νέφος κρυώσει τοπικά, η θερμότητα του περιβάλλοντος καταδικάζει κάθε απόπειρα. Είναι «σαν να πετάει κανείς ένα παγάκι μέσα σε νερό που βράζει» σχολιάζει ο Μάικλ ΜακΝτόναλντ του MIT, μέλος της ερευνητικής ομάδας.
Υπάρχει όμως και μια δεύτερη κατηγορία γαλαξιακών σμηνών, των οποίων το αέριο έχει πολύ μικρότερη θερμοκρασία, της τάξης των μερικών εκατομμυρίων βαθμών. Ακόμα κι έτσι, όμως, τα νέα άστρα φαίνονται λίγα.
Σε αυτές τις περιπτώσεις, οι ένοχοι πρέπει να είναι οι μαύρες τρύπες που κρύβονται στα κέντρα των γαλαξιών. Το υλικό που πέφτει στην παγίδα περιδινίζεται βίαια πριν χαθεί για πάντα στη μαύρη τρύπα. Ένα μέρος του όμως επιζεί και εκτινάσσεται στο Διάστημα με αστρονομικές ταχύτητες, θερμαίνοντας απότομα τυχόν μάζες ψυχρού αερίου.
«Ορισμένα άστρα θα προλάβουν να σχηματιστούν. Πριν προλάβει όμως η διαδικασία να πάρει μπροστά, η μαύρη τρύπα θα ξαναζεστάνει τα πάντα.
Λειτουργεί σαν θερμοστάτης του σμήνους» εξηγεί ο ΜακΝτόναλντ. Σε συνδυασμό, καταλήγουν οι ερευνητές, η απευθείας διάχυση της θερμότητας στα γαλαξιακά σμήνη, και η θέρμανση του αερίου λόγω των μελανών οπών, προσφέρουν μια ικανοποιητική εξήγηση για το γεγονός ότι τα άστρα του Σύμπαντος είναι περίπου δέκα φορές λιγότερα από το αναμενόμενο.
Το μυστήριο της χαμένης λάμψης του Σύμπαντος, επομένως, μπορεί και να έχει λυθεί.

Progress Eagle: Το απίστευτο αεροπλάνο του μέλλοντος

Είναι το Progress Eagle, ένα φιλικό προς το περιβάλλον, υβριδικό αεριωθούμενο επιβατηγό αεροσκάφος 800 θέσεων με έξι κινητήρες καυσίμου υδρογόνου

Ο σχεδιαστής Oscar Viñals έχει οραματιστεί το μέλλον. Και το μέλλον δεν είναι άλλο από ένα φιλικό προς το περιβάλλον, υβριδικό αεριωθούμενο επιβατηγό αεροσκάφος 800 θέσεων με έξι κινητήρες καυσίμου υδρογόνου.

Ηλιακοί συλλέκτες στο πάνω μέρος του αεροσκάφος θα απορροφούν την ηλιακή ενέργεια και με την έξυπνη μηχανική που θα διαθέτει ο ήχος του αεροπλάνου που φέρει μέσω του αέρα θα μειωθεί κατά 75%, σύμφωνα με τον Viñals.
Το Progress Eagle θα είναι μεγαλύτερο από τα σημερινά αεροσκάφη.
Στο αεροπλάνο αυτό προβλέπεται ένα ξεχωριστό δωμάτιο, ή μάλλον μια νέα κατηγορία καμπίνας, ισάξια με αυτή του πιλότου.
Σε αυτές τις σειρές καθισμάτων η θέα θα είναι απλά μοναδική.




 

Περίπου 2.500 από τις 6.000 γλώσσες στον κόσμο απειλούνται με εξαφάνιση

Περίπου 2.500 από τις 6.000 γλώσσες στον κόσμο απειλούνται με εξαφάνιση σύμφωνα με τον Άτλαντα για τις Γλώσσες του Κόσμου που Κινδυνεύουν (Atlas of the World\’s Languages in Danger), η τελευταία έκδοση του οποίου δόθηκε στην δημοσιότητα από την UNESCO.

\»Ο θάνατος μίας γλώσσας σημαίνει ταυτόχρονα την εξαφάνιση μιας πολιτιστικής κληρονομιάς, από ιστορίες μέσω θρύλων μέχρι παροιμίες και αστεία\», δήλωσε ο επικεφαλής της UNESCO Κοϊσίρο Ματσουούρα.

Ο Άτλας αυτός είναι αποτέλεσμα διεθνούς συνεργασίας περισσότερων από 30 γλωσσολόγων από όλο τον κόσμο, ορισμένοι από τους οποίους είχαν ήδη συμμετοχή στις προηγούμενες δύο εκδόσεις.
Ο διευθυντής της έκδοσης Κρίστοφερ Μόουσλι δήλωσε ότι περίπου 200 γλώσσες πέθαναν τις προηγούμενες τρεις γενιές. Πέρυσι η γλώσσα της Αλάσκας Eyak εξαφανίστηκε με τον θάνατο της τελευταίας που την ομιλούσε, της Μαρί Σμιθ Τζόουνς.

Οι συνηθέστεροι λόγοι για την εξαφάνιση μίας γλώσσας είναι οι πόλεμοι και ο αναγκαστικός εκτοπισμός λαών. Οι γλώσσες εξαφανίζονται επίσης επειδή οι μετανάστες αντικαθιστούν την μητρική τους γλώσσα με τη γλώσσα της χώρας όπου εγκαθίστανται μόνιμα, αναφέρει ο Μόσλει.
Όμως, παραδείγματα εξακολουθούν να υπάρχουν, κυρίως στην Αυστραλία, όπου απειλούμενες γλώσσες ομιλούνται τώρα από νέους και δημιουργείται έτσι η ελπίδα ότι οι γλώσσες θα επιβιώσουν.
Οι περιοχές με την μεγαλύτερη γλωσσική ποικιλία, όπως η Μελανησία, η Υποσαχάριος Αφρική και η Νότια Αμερική, είναι μεταξύ αυτών των οποίων οι γλώσσες διατρέχουν τον μεγαλύτερο κίνδυνο εξαφάνισης.

Αλλά και στην Γαλλία 13 γλώσσες διατρέχουν μεγάλο κίνδυνο να εξαφανιστούν, σύμφωνα με τον Άτλαντα, όπως η νορμανδική και η γλώσσα της Βρετάνης.