Η τραγωδία του εμφυλίου πολέμου

(ανά τους αιώνες, όπως την ανατέμνει ο Θουκυδίδης)

 

          Οι σκηνές φρίκης της εμφύλιας τραγωδίας σε πολλά μέρη του κόσμου, που παρακολουθούμε από την τηλεόραση, μας θύμισε το αντίστοιχο κλασικό κείμενο του μεγάλου ιστορικού Θουκυδίδη για τον εμφύλιο πόλεμο των Κερκυραίων. Το κείμενο αυτό περιέχει όλες τις πολύπλοκες πτυχές εσωτερικών καταστάσεων και εξωτερικών επεμβάσεων μιας εμφύλιας τραγωδίας. Είναι ένα κείμενο περιεκτικό και απλό πολιτικής παιδείας και παρέχει τη δυνατότητα στον καθένα, σε μια έκρηξη εμφυλίου πολέμου όπου γης, να φανταστεί ανάλογες σκηνές, να κάμει λογικές εκτιμήσεις των γεγονότων και των εξελίξεων και να τις επηρεάσει στο μέτρο των δυνάμεών του.

            Κάθε κοινωνία ανθρώπων από τη μικρή ως την παγκόσμια είναι ένα ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί. Γιατί η κοινωνία περιέχει τη διαφορετικότητα, που άλλοτε οδηγεί στην αρμονία και άλλοτε στη σύγκρουση, όταν διαταραχθούν οι αναγκαίες δυνάμεις ισορροπίας. Βέβαια στον εμφύλιο πόλεμο δεν έχουμε μια περίπτωση καθαρής εμφύλιας σύγκρουσης μεταξύ της ίδιας φυλής, όπως στην περίπτωση των Κερκυραίων, αλλά εθνοτήτων. Όμως σήμερα στην πολιτική επιστήμη έχει διευρυνθεί η έννοια του εμφυλίου πολέμου και περιλαμβάνει κάθε εσωτερικό πόλεμο ενός κράτους. Και επίσης η πολεμική σύγκρουση δύο ομοφύλων κρατών Δεν θεωρείται εμφύλιος πόλεμος, αλλά εξωτερικός πόλεμος. Η διαφορετικότητα, πνευματική, θρησκευτική, κοινωνική, οικονομική, παραδοσιακή και ατομική, οδηγεί στη δημιουργία δύο πολιτικών παρατάξεων: των δημοκρατικών και των ολιγαρχικών. Και οι παρατάξεις αυτές αλληλοσυνδέονται με το εξωτερικό, με τις μικρές αλλά κυρίως με τις μεγάλες δυνάμεις, με ιδεολογικά πολιτειακά κριτήρια.

 

            Στη δίνη του Πελοποννησιακού Πολέμου και μεταξύ των δύο υπερδυνάμεων του Ελλαδικού χώρου, Αθήνας και Σπάρτης, βρέθηκε και το όμορφο νησί της Κέρκυρας. Οι δύο υπερδυνάμεις ενδιαφέρονταν ιδιαίτερα να συμπεριλάβουν στη σφαίρα επιρροής τους τη ναυτική δύναμη της Κέρκυρας, καθώς επίσης και η μητρόπολη των Κερκυραίων, η ολιγαρχική Κόρινθος, σύμμαχος της Σπάρτης. Και μάλιστα η Κόρινθος θέλοντας να επιβληθεί των Κερκυραίων, τους εξανάγκασε να συμμαχήσουν με τους Αθηναίους για τη διατήρηση της ανεξαρτησίας και της προστασίας του δημοκρατικού πολιτεύματος, οπότε το γεγονός αυτό αποτέλεσε και την αφορμή έναρξης του Πελοποννησιακού πολέμου.

 

            Από την άλλη πλευρά στο εσωτερικό οι ολιγαρχικοί Κερκυραίοι επεδίωκαν τη συμμαχία με τους ολιγαρχικούς Πελοποννησίους για την εγκαθίδρυση ολιγαρχικού πολιτεύματος, ενώ αντίθετα οι δημοκρατικοί είχαν εξασφαλίσει την συμμαχία των δημοκρατικών Αθηναίων για την προστασία του δημοκρατικού πολιτεύματος και της ανεξαρτησίας τους. Οι ολιγαρχικοί όμως, στην προσπάθειά τους για την εξόντωση των πολιτικών τους αντιπάλων, την κατάκτηση της εξουσίας και την κατάλυση του δημοκρατικού πολιτεύματος δεν δίστασαν να ποινικοποιήσουν την πολιτική ζωή της Κέρκυρας. Εισάγουν σε δίκη τον αρχηγό των δημοκρατικών Πειθία με τη βαριά κατηγορία της προδοσίας, δηλ. της υποδούλωσης της χώρας τους στους Αθηναίους. Αλλά εκείνος αθωώνεται. Και σε αντίποινα ο Πειθίας εισάγει σε δίκη με την κατηγορία της ιεροσυλίας τους πέντε πλουσιωτέρους από τους ολιγαρχικούς, οι οποίοι και καταδικάζονται. Έτσι οι ολιγαρχικοί βρίσκονται σε αδιέξοδο και καταφεύγουν σε μια χειρότερη ενέργεια, τη συνωμοσία. Αιφνιδιαστικά μπαίνουν στη βουλή και σκοτώνουν τον αρχηγό των δημοκρατικών Πειθία με άλλους εξήντα δημοκρατικούς βουλευτές και πολίτες. Και έχομε τη μεγάλη έκρηξη του ηφαιστείου του κερκυραϊκού κράτους. Ο εμφύλιος πόλεμος των Κερκυραίων σαν πυρακτωμένη λάβα κατέστρεψε το κάθε τι στο πέρασμά του.

 

            Οι πραξικοπηματίες ολιγαρχικοί, κύριοι της κατάστασης συγκαλούν το λαό και ισχυρίζονται, ότι το πραξικόπημα κρίθηκε αναγκαίο για τη σωτηρία της πατρίδας. Γιατί είναι πλέον δύσκολο να υποδουλωθούν στους Αθηναίους, αφού θα παραμείνουν ουδέτεροι. Μιλούν περί ουδετερότητας παραπλανητικά στον λαό, ενώ είναι βέβαιη η ουσιαστική συμμαχία τους με τους Πελοποννησίους. Ο λαός αναγκάζεται να επικυρώσει όλες τις πράξεις τους. Και αμέσως στέλνουν πρέσβεις στην Αθήνα με προφανή σκοπό να παραπλανήσουν και τους Αθηναίους. Αλλά εκείνοι αντιλαμβάνονται την παγίδα συλλαμβάνουν τους πρέσβεις και τους μεταφέρουν για ασφάλεια στην Αίγινα. Ταυτόχρονα δίνουν εντολή στον στρατηγό Νικόστρατο, που βρισκόταν στη Ναύπακτο, να πλεύσει προς βοήθεια των δημοκρατικών Κερκυραίων με δώδεκα πλοία και 500 Μεσσήνιους.

 

            Στην Κέρκυρα στο αναμεταξύ, μόλις έφτασε μία κορινθιακή τριήρης και Λακεδαιμόνιοι πρέσβεις, οι πραξικοπηματίες επιτέθηκαν εναντίον των δημοκρατικών, τους οποίους και νίκησαν. Αλλά κατά τη νύχτα οι μεν δημοκρατικοί κατέφυγαν στα οχυρά της ακρόπολης και στα υψηλότερα μέρη της πόλης., έχοντας και τον έλεγχο του Υλλαϊκού λιμανιού, οι Δε ολιγαρχικοί οχυρώθηκαν στην αγορά, όπου και κατοικούσαν ελέγχοντας το άλλο λιμάνι της πόλης, που είναι αντίκρυ προς την Ήπειρο. Στους δημοκρατικούς προσχώρησαν πλήθος δούλων με την υπόσχεση της απόκτησης της ελευθερίας τους, ενώ στους ολιγαρχικούς προσήλθαν από την Ήπειρο 800 μισθοφόροι. Στή μάχη που έλαβε χώρα την επόμενη μέρα, νίκησαν οι δημοκρατικοί, βοηθούμενοι ακόμη και από τις γυναίκες τους. Και οι μεν ολιγαρχικοί φεύγοντας πυρπόλησαν ακόμη και τις δικές τους κατοικίες, οι δε μισθοφόροι επέστρεψαν από κει που ήρθαν, καθώς και η κορινθιακή τριήρης απέπλευσε κρυφά.

 

            Την άλλη μέρα της νίκης των δημοκρατικών έφτασε ο Αθηναίος στρατηγός Νικόστρατος από τη Ναύπακτο. Αμέσως φρόντισε να συμβιβάσει τις δύο πολιτικές παρατάξεις : μόνο δέκα πρωταίτιοι από τους ολιγαρχικούς να δικαστούν και να υπογράψουν συμφωνία ειρήνης μεταξύ τους και με τους Αθηναίους συμμαχία που θα έχει κοινούς φίλους και εχθρούς. Ακόμη οι δημοκρατικοί έπεισαν το Νικόστρατο να τους αφήσει πέντε πλοία για τη διασφάλιση της τάξης, τα οποία θα αντικαταστήσουν με πέντε πλοία δικά τους επανδρωμένα κυρίως από τους πολιτικούς τους αντιπάλους. Οι ολιγαρχικοί όμως αντέδρασαν , επειδή φοβήθηκαν μήπως μεταφερθούν στην Αθήνα και προσήλθαν ικέτες στο ναό της Ήρας. Αλλά τελικά πείσθηκαν να μεταφερθούν σ’ ένα μικρό νησί μπροστά από το ναό της Ήρας. Τότε καταφθάνει ναυτική δύναμη των Πελοποννησίων αποτελούμενη από πενήντα τρία πλοία. Στή ναυμαχία που έλαβε χώρα, πάνω στα πλοία των Κερκυραίων έγινε πραγματική αλληλοεξόντωση μεταξύ ολιγαρχικών και δημοκρατικών. Αλλά η ναυτική δεξιοτεχνία των Αθηναίων, που υποχωρούσαν κωπηλατώντας ανάποδα, έδωσε την ευκαιρία στα κερκυραϊκά πλοία να καταφύγουν στο λιμάνι, όπου οι Πελοποννήσιοι δεν τόλμησαν να πλεύσουν (ΙΙΙ, 82 – 83).

 

            Μετά την συγκλονιστική περιγραφή των σκηνών της εμφύλιας κερκυραϊκής τραγωδίας και τη ρητή δήλωση του μεγάλου ιστορικού, ότι τα γεγονότα αυτά θα επαναλαμβάνονται πάντοτε σε κάθε περίπτωση εμφυλίου πολέμου, εφ’ όσον παραμένει ίδια η ανθρώπινη φύση, ανεξάρτητα τόπου, χρόνου, μικρής και μεγάλης κοινωνίας, μπορούμε να προχωρήσουμε στη διατύπωση πολιτικών κανόνων, που θα αποτελέσουν τμήμα της Πολιτικής Επιστήμης και για να διαπιστωθεί για μια ακόμη φορά, ότι η Πολιτική στη θεωρία και στην πράξη δεν είναι απλά και μόνο δεξιοτεχνία και δημαγωγία, όπως πιστεύεται από πολλούς, επειδή τους τελευταίους αιώνες δεν έχει καλλιεργηθεί ανάλογα, αλλά είναι επιστήμη. Και μάλιστα έρχεται στην πρώτη σειρά της ιεραρχίας των κοινωνικών επιστημών, αμέσως μετά τη Φιλοσοφία και την Ιστορία.

 

            Έτσι οι κανόνες του εμφυλίου πολέμου είναι :

1.     

1.      Η αιτία έκρηξης ενός εμφυλίου πολέμου εμπεριέχεται μέσα στην ανθρώπινη κοινωνία, που διακρίνεται για την πνευματική, θρησκευτική, οικονομική, κοινωνική, παραδοσιακή και ατομική διαφορετικότητα, καθώς και την πραγμάτωση των αιωνίων αξιών ελευθερίας, δικαίου και ειρήνης. Και μοιάζει με ένα πραγματικό ηφαίστειο, πολύ δε περισσότερο όταν η κρατική συγκρότηση εθνοτήτων ήταν αποτέλεσμα βίας.

 

2.      Η πολιτική συνοχή διατηρείται χάρις στην ισορροπία των εσωτερικών κι εξωτερικών δυνάμεων.

 

3.      Η αφορμή έκρηξης ενός εμφυλίου πολέμου οφείλεται στη διάσπαση της εξωτερικής κυρίως ισορροπίας, που επιφέρει ραγδαία και τη διάσπαση της εσωτερικής συνοχής.

 

4.      Ο σκοπός των πολιτικών αντιπάλων είναι η εξουσία, ακόμη και η μεταβολή του πολιτεύματος.

 

5.      Τα μέσα που χρησιμοποιούν οι πολιτικοί αντίπαλοι είναι η ποινικοποίηση της δημόσιας ζωής, τα αντίποινα, το πραξικόπημα και η κατάλυση της έννομης τάξης, οι δολοπλοκίες οι δολοφονίες, οι αυτοκτονίες, η ιεροσυλία ή παραβίαση των συμφωνιών, ως και η κατάργηση κάθε έννοιας δικαίου και ηθικής στο εσωτερικό, καθώς επίσης η πρόσκληση για βοήθεια και εσωτερική επέμβαση συγγενών ιδεολογικά ξένων δυνάμεων. Σήμερα το διεθνές Δίκαιο αποδέχεται την παροχή βοηθείας μόνο σε διεθνώς αναγνωρισμένες κυβερνήσεις. Ακόμη την επέμβαση δέχεται για την προληπτική αυτοάμυνα ή για «ανθρωπιστικούς» ή «δημοκρατικούς» λόγους, αλλά σε κάθε περίπτωση με απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του Ο.Η.Ε. Εν τούτοις γίνονται επεμβάσεις στρατιωτικές και για την υποστήριξη ομοφύλων ή ιδεολογικά συγγενών πολιτικών παρατάξεων κατόπιν πρόσκλησης των ενδιαφερομένων και εναντίον της νόμιμης κυβέρνησης, πράγμα που αποτελεί σαφή παραβίαση των αρχών του Διεθνούς Δικαίου και των αποφάσεων του Συμβουλίου ασφαλείας του Ο.Η.Ε. Το σχετικό άρθρο του καταστατικού του Ο.Η.Ε αναφέρει :  

«όλα τα μέλη θα απόσχουν στις διεθνείς σχέσεις τους από την απειλή ή τη χρήση βίας εναντίον της εδαφικής ακεραιότητας ή της πολιτικής ανεξαρτησίας οιουδήποτε κράτους».

6.   Οι συνέπειες ενός εμφυλίου πολέμου είναι τραγικές και δεν ενδιαφέρουν από εκείνον των ζώων. Παύει κάθε ανθρωπιά. Η τραγωδία καταλήγει σε κτηνωδία. Και επεκτείνεται η αλληλοσφαγή μέχρι τις προσωπικές σχέσεις. Γι’ αυτό η μετατραυματική περίοδος του εμφυλίου πολέμου απαιτεί πολλά χρόνια, για να επουλώσει τα υλικά και ηθικά τραύματα που επέφερε στη χώρα αυτός. Ένας εμφύλιος πόλεμος από απόψεως μέσων είναι πολύ χειρότερος ενός πολέμου μεταξύ κρατών.

 

Αν έχομε υπ’ όψιν λοιπόν τους κανόνες του εμφυλίου πολέμου, τότε μπορούμε εύκολα να επεξεργαστούμε λογικά την εξέλιξη των γεγονότων κάθε εμφυλίου πολέμου. Αν όμως σταθούμε επιφανειακά και επιπόλαια, τότε όλα τα γεγονότα του εμφυλίου πολέμου μοιάζουν παράλογα, αντιφατικά, μάταια και ανόητα. ΄Οπως το ίδιο μοιάζουν και οι φρικιαστικές σκηνές της μικρής κερκυραϊκής κοινωνίας, που συγκλονίστηκε κατά τη διάρκεια του πελοποννησιακού Πολέμου από τον εμφύλιο πόλεμο. Και όμως ένας εμφύλιος πόλεμος είναι μια υπαρκτή ιστορική περίπτωση, και σαν τέτοιας πρέπει να γνωρίζομε τους κανόνες της, για να την αποτρέψουμε, να την αντιμετωπίσομε και, ει δυνατόν, να ελαχιστοποιήσομε τις μοιραίες καταστροφές της. Μιά μικρή κοινωνία, της Κέρκυρας, κι ένας μεγάλος ιστορικός, ο Θουκυδίδης, μας έδωσαν τη δυνατότητα να βγάλουμε διαχρονικούς πολιτικούς κανόνες, που θα ισχύουν πάντοτε και θα αποτελέσουν κεφάλαιο της Πολιτικής Επιστήμης. Επίσης ο Θουκυδίδης είναι μεταξύ των πρώτων διανοητών στον κόσμο, που με κοινωνιολογικά κριτήρια κατέταξε τους μεν πλουσίους στην παράταξη των ολιγαρχικών, τους δε φτωχούς στην παράταξη των δημοκρατικών.

Η Θέση της Φυσικής Αγωγής στη Φιλοσοφία του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη

ΟΙ ΙΔΕΕΣ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΑ 
Οι θέσεις του Πλάτωνα για τη φυσική αγωγή και το ρόλο της στην κοινωνία της εποχής του είναι τόσο σημαντικές, που ακόμη και σήμερα μπορούν να μας προσφέρουν πολύτιμη βοήθεια,ώστε να αντιληφθούμε τη σχέση μεταξύ του σώματος και του πνεύματος, καθώς και τη μεταξύ τους αλληλεπίδραση.

Ο Πλάτωνας όπως και οι Πυθαγόρειοι, πίστευε ότι η ψυχή-πνεύμα του ανθρώπου ανήκει στο θείο και αιώνιο κόσμο, απ’ όπου και προήλθε, σε αντίθεση με το φυσικό σώμα, που ανήκει στη φθαρτή γη. Έτσι ο Πλάτωνας κάνει τον ουσιαστικό διαχωρισμό μεταξύ πνεύματος και ύλης, χωρίς όμως να απαξιώνει το σώμα στο οποίο δίνει μεγάλη σημασία και πιστεύει ότι από μικρή ηλικία θα πρέπει να καλλιεργείται και να συμβαδίζει με την πνευματική ανάπτυξη του παιδιού. Κατ’ αυτόν είναι σημαντικό να συμβαδίζει η πνευματική με τη σωματική ωριμότητα και μέσα απ’ τη σωστή διαπαιδαγώγηση και των δύο επιπέδων να φτάνει ο πολίτης στην κατάκτηση του καλού και αγαθού.

Ο ανώτατος όμως σκοπός της παιδείας είναι να καταστήσει τον άνθρωπο έτοιμο να συμμετέχει στα κοινά και να μπορεί να εξουσιάζει τον εαυτό του και τους άλλους, πάντοτε με άξονα τη δικαιοσύνη. Δύο είναι οι τρόποι για την επίτευξη της γενικότερης αγωγής: η καλλιέργεια του σώματος μέσω της γυμναστικής και η καλλιέργεια της ψυχής μέσω της μουσικής. Με τον όρο μουσική ο Πλάτωνας δεν εννοεί απλά την εκμάθηση κάποιου οργάνου αλλά τη γενικότερη καλλιέργεια της ψυχής. Ως γυμναστική εννοεί την αρμονική ανάπτυξη του σώματος, καθώς και της κινητικής πείρας, οι οποίες είναι απαραίτητες, για να μπορεί ο πολίτης να αντεπεξέλθει στις προκλήσεις και τις αντιξοότητες της ζωής.  Στη μουσική δίνει μια προτεραιότητα, εφόσον ασχολείται με τα ανώτερα στοιχεία του ανθρώπου.

Η φυσική αγωγή είναι απαραίτητη για τη βελτίωση της υγείας και την επίτευξη της φυσικής αρμονίας, που με τη σειρά τους βοηθούν στην υγεία της ψυχής. Σε καμία περίπτωση ο Πλάτωνας δεν υποστήριξε την περιφρόνηση προς το σώμα ούτε την ασκητική φυγή από τον κόσμο στον οποίο έδινε μεγάλη αξία ως ομοίωμα του αθάνατου, αρχετυπικού και ιδεατού κόσμου.  Η καλλιέργεια και η υγεία του πνεύματος θα έπρεπε να είναι ο κύριος στόχος κάθε πολίτη. Πώς όμως θα μπορούσε να κατοικεί ένα υγιές και δυνατό πνεύμα μέσα σ’ ένα άρρωστο και αδύναμο σώμα; Απαραίτ-ητη λοιπόν ήταν η άσκηση και η γύμναση του σώματος, ώστε να επιτευχθεί ένας ιδανικός φορέας, για να φιλοξενήσει ένα ανάλογα δυνατό πνεύμα, το οποίο και θεωρούσε μεταφορικά ότι βρισκόταν φυλακισμένο μέσα στο σώμα.

Καθήκον λοιπόν κάθε ηγέτη και κάθε κοινωνίας είναι να μεριμνά -θεσπίζοντας ακόμη και νόμους- για τη σωστή αγωγή και μέσα απ’ αυτό τη φυσική αγωγή των νέων.Ξεκινώντας από τις έγκυες γυναίκες συνιστούσε και σ’ αυτές την άσκηση, το χορό και το τραγούδι έτσι ώστε να φέρουν στον κόσμο δυνατά και υγιή παιδιά. Από τη βρεφική ηλικία, αγόρια και κορίτσια θα έπρεπε να μάθουν να χορεύουν, να τραγουδούν και να γυμνάζονται αναπτύσσοντας τις φυσικές τους ικανότητες και δεξιότητες κι ακόμη περισσότερο χρησιμοποιώντας με την ίδια δεξιότητα αμφίπλευρα χέρια και πόδια. Μεγαλώνοντας τα παιδιά θα έπρεπε να παίρνουν μια πιο σφαιρική παιδεία δίπλα σε εξειδικευμένους δασκάλους χωρίς διακρίσεις φύλου κι έχοντας ως γνώμονα τη σταδιακή και με μέθοδο επιβάρυνση, ανάλογα με τις ανατομικές και φυσιολογικές ανάγκες τους αποφεύγοντας τη μονομερή επιβάρυνση του σώματος, καθώς και κάθε πιθανή υπερβολή.

Ο Πλάτωνας έβλεπε με μεγάλη ανησυχία τους συμπολίτες του να παραμελούν την άσκηση του σώματός τους, καθώς και κάθε είδους φυσική αγωγή καθιστώντας τα σώματά τους δύσμορφα και δύσχρηστα. Έτσι υποστήριζε ότι «κανένας πολίτης δεν είχε δικαίωμα να παραμελεί τη φυσική του αγωγή, ενώ ήταν καθήκον του να βρίσκεται πάντα σε άριστη φυσική κατάσταση, έτοιμος να υπερασπιστεί την πατρίδα του, αν αυτό χρειαστεί».  Έλεγε επίσης ότι είναι ντροπή και άδικο για τον ίδιο τον πολίτη να γεράσει, χωρίς ποτέ να κατορθώσει να δει την ομορφιά και τη δύναμη του σώματός του.

Τόνιζε ακόμη ότι ένα καλογυμνασμένο σώμα βοηθά την ψυχή να ανταποκριθεί καλύτερα και στα δικά της σημαντικότερα καθήκοντα, καθώς και να αποκτήσει φρόνηση και εγκράτεια, που είναι απαραίτητα στοιχεία, ώστε να μην ξεφεύγει ο πολίτης από το μέτρο. Ανέφερε ακόμη στα έργα του ότι αυτός που μπορούσε να αντεπεξέλθει σε επίπονες σωματικές δοκιμασίες, θα είχε το απαιτούμενο θάρρος, για να κάνει το ίδιο και στις πνευματικές δοκιμασίες. Ο παιδοτρίβης ή γυμναστής πρέπει να έχει ως κύριο μέλημα και καθήκον του τη δημιουργία ωραίων και υγιών σωμάτων.

Γι’ αυτό κι έπρεπε να έχει τις ανάλογες επιστημονικές γνώσεις για την εποχή του, καθώς και να συνεργάζεται με τους γιατρούς για την επίλυση και θεραπεία διαφόρων ασθενειών. Ένα παραμελημένο και αγύμναστο σώμα μπορεί να παρουσιάσει δύο ανεπιθύμητες παρενέργειες: τη δυσμορφία ή ασχήμια και την αρρώστια.Η πρώτη θεραπεύεται με την άσκηση ενώ η δεύτερη με τη γυμναστική. Ακόμη κάνει διάκριση ανάμεσα στην υπερβολική και ασύμμετρη άσκηση, η οποία γίνεται αυτοσκοπός και στόχος του ανθρώπου και δεν τον βοηθά ούτε σωματικά αλλά ούτε και πνευματικά. Σωματικά, η υπερβολική άσκηση κάνει το άτομο νυσταλέο και χωρίς ενδιαφέροντα για τα κοινά, αφού δίνει το μεγαλύτερο μέρος της ενέργειάς του στη γυμναστική στερώντας τον εαυτό του από τις υπόλοιπες δραστηριότητες.

Ο Πλάτωνας ήταν ενάντιος στον επαγγελματικό αθλητισμό. Υποστήριζε ότι οι επαγγελματίες αθλητές δεν μπορούν να είναι ουσιαστικά χρήσιμοι σε μια μάχη ούτε κατ’ επέκταση στην πόλη, λόγω του είδους της ζωής που έκαναν και του δύστροπου χαρακτήρα που ανέπτυσσαν εξαιτίας της μονόπλευρης δραστηριότητάς τους.

Η πρόοδος και η σωτηρία της πόλης μπορούν να προέλθουν μόνο από αυτούς οι οποίοι έχουν εκπαιδευθεί στη μουσική και στη γυμναστική σε τέτοιο βαθμό, ώστε να πραγματώνουν την αρμονική ανάπτυξη και την καλλιέργεια της ψυχής και του σώματος.  Ο ίδιος ο φιλόσοφος συνιστά όλα τα αγωνίσματα, ενώ από τα λεγόμενα βαριά προτιμούσε περισσότερο την πάλη. Ο ίδιος είχε λάβει μέρος στα Ίσθμια ως αθλητής. Συνιστούσε την αποφυγή των αγωνισμάτων που προκαλούσαν τραυματισμούς ενώ παράλληλα πρότεινε και αλλαγές στους κανονισμούς διεξαγωγής των αγώνων έτσι ώστε να εξασφαλίζεται η σωματική ακεραιότητα των αθλητών. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι έχτισε τη φιλοσοφική του σχολή δίπλα στις εγκαταστάσεις του γυμναστηρίου Ακαδημία.Μεγάλη σημασία δίνει ο Πλάτωνας και στους χορούς, τους οποίους χωρίζει σε πολεμικούς και ειρηνικούς.
Από τους ειρηνικούς προτρέπει να ασχοληθούν οι νέοι με τους σοβαρούς, οι οποίοι μπορούν να αποτελούν μέρος των εορταστικών εκδηλώσεων προς τιμήν των θεών και να τελούνται με σεβασμό, κομψότητα και χάρη. Θεωρεί όμως ότι πρέπει να υφίστανται και οι χοροί αμφίβολης σπουδαιότητας, ώστε οι πολίτες να μπορούν να ξεχωρίζουν και να επιλέγουν ανάμεσα στο σοβαρό και στο γελοίο. Καθήκον των πολιτών είναι να ασχολούνται με σοβαρά πράγματα και σοβαρές ασχολίες.

Ο Πλάτωνας είναι υπέρ του αθλητικού συναγωνισμού, όταν αυτός συμβαδίζει με τη σωματική και πνευματική ωριμότητα. Αντιτίθεται στον υπερβολικό ανταγωνισμό, ο οποίος δεν προάγει ούτε την υγεία ούτε το πνεύμα του αθλητή, αφού ο αυτοσκοπός είναι η νίκη και όχι η αγωγή. Πολύ σημαντική είναι εξάλλου και η θέση του για το γυναικείο αθλητισμό, καθώς και για τη θέση της γυναίκας στην εποχή του. Πιστεύει ότι η γυναίκα μπορεί και πρέπει να ασχολείται με τη φυσική αγωγή, όπως και με τα κοινά, καθώς και με την ίδια τη διοίκηση της πόλης. Άνδρες και γυναίκες είναι ισάξιοι και ως τέτοιοι έχουν τα ίδια δικαιώματα στη γνώση, στην άθληση, στη φύλαξη και στη διοίκηση της πόλης. Μέσα απ’ τη διαδικασία της άθλησης ο Πλάτωνας απελευθερώνει το σώμα της γυναίκας και την εξισώνει με τον άνδρα, αφού δέχεται να μπορούν να αγωνίζονται γυμνές. Ο φιλόσοφος προχωράει ακόμη πιο πέρα λέγοντας ότι οι γυναίκες που θα αθλούνται  μαζί με τους άνδρες, θα εκπαιδεύονται ως αυριανοί φύλακες και θα μπορούν να επιλέγουν τους συντρόφους τους ως ίσες οδηγούμενες μέσα απ’ τον αθλητισμό στην ολοκληρωτική απελευθέρωσή τους.

Ας μην ξεχνάμε ποια ήταν η θέση της γυναίκας εκείνη την εποχή και ποιες οι αντιλήψεις των αρχαίων Ελλήνων, όταν στους Ολυμπιακούς Αγώνες, οι γυναίκες δεν μπορούσαν να παρευρίσκονται ούτε καν ως θεατές.  Για την εποχή του ο Πλάτωνας ήταν τόσο ανατρεπτικός και επαναστάτης όσο και για μας σήμερα. Πίστευε πως θα έπρεπε να ανατραπεί η υφιστάμενη κατάσταση, η οποία καθιστούσε τις γυναίκες ανενεργές και διακοσμητικές, να ελευθερωθούν οι αγώνες και να κυριαρχεί η άμιλλα, η νίκη, η δράση και η τάξη μέσα στα στάδια, τις παλαίστρες και τα γυμνάσια. Ως τελικό συμπέρασμα λοιπόν ο Πλάτων μας υποδεικνύει το πάντρεμα της μουσικής με τη γυμναστική, την οποία ως φυσική αγωγή τη θεωρεί πολύ σημαντική και απαραίτητη για τη σωστή και αρμονική ανάπτυξη των νέων, καθώς και για την πνευματική και εσωτερική τους ολοκλήρωση.

ΟΙ ΙΔΕΕΣ ΤΟΥ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ
Ο Αριστοτέλης ήταν μαθητής του Πλάτωνα και σαφώς επηρεασμένος από το δάσκαλό του, ο οποίος τον αποκαλούσε «νουν και αναγνώστην». Ίδρυσε τη φιλοσοφική σχολή του κοντά στο γυμναστήριο Λύκειο και το ίδιο όνομα έδωσε και στη δική του σχολή. Οι μαθητές του ονομάζονταν Περιπατητικοί, διότι ο Αριστοτέλης συνήθιζε να διδάσκει περπατώντας, συνήθως κάτω από ένα σκεπαστό δρόμο ανάμεσα στα κτήρια της σχολής του. Στη σχολή του διδάσκονταν, εκτός από τη φιλοσοφία, και μια σειρά από άλλες επιστήμες, όπως φυσιολογία, ανατομία, μουσική, φυσική, ψυχολογία, μαθηματικά, ιατρική, θεολογία, ρητορική και πολιτική επιστήμη.

Η σημαντικότερη αρετή κατά τον Αριστοτέλη ήταν η κατάκτηση του μέσου, η οδός η απαλλαγμένη από κάθε έλλειψη ή υπερβολή. Η χρυσή τομή βοηθάει τον άνθρωπο να εναρμονίσει την ψυχή με το σώμα. Αναφέρει τα τρία μέρη της ψυχής ταυτίζοντας το φυσικό μέρος με την έλλειψη, το ζωικό με την υπερβολή και το λογιστικό με το μέσον που μπορεί και εξισορροπεί τα δύο άκρα. Όσον αφορά τη φυσική αγωγή, όχι μόνο δεν αμφισβητεί τη χρησιμότητα και την αναγκαιότητά της αλλά θεωρεί παράλληλα ότι αποτελεί από μόνη της μια ολόκληρη επιστήμη, η οποία κατ’ αυτόν έχει μελετηθεί αρκετά. Κατά τον Αριστοτέλη η χρονική εμφάνιση του φυσικού σώματος προηγείται της εμφάνισης της ψυχής, όπως και το μη λογικό μέρος του λογικού.

Έτσι λοιπόν τα χαμηλότερα συναισθήματα και συγκινήσεις, εμφανίζονται στο παιδί νωρίτερα από τη λογική και ώριμη σκέψη. Κατά συνέπεια τα σώματα των παιδιών έχουν προτεραιότητα και πρέπει να προσεχθούν πριν από τις ψυχές τους.  Δεν ασχολήθηκε όμως μόνο με τη γυμναστική και τη χρησιμότητά της αλλά κατέγραψε και την ιστορία των αρχαίων μεγάλων αγώνων, καθώς και των μεγάλων αθλητών που διακρίθηκαν σε αυτούς. Ως αναγνώριση της προσφοράς και του μεγάλου του έργου οι Ηλείοι έστησαν τον ανδριάντα του στο ιερό της Ολυμπίας.

Ο Αριστοτέλης αναφέρει τέσσερις τομείς πάνω στους οποίους θα πρέπει να βασίζεται η αγωγή των νέων σε μια πολιτεία: ανάγνωση, γραφή, γυμναστική και μουσική. Η γυμναστική είναι αναγκαία, γιατί πέραν της ανάπτυξης της υγείας, προάγει την αρετή του θάρρους και την ηθική δύναμη του ατόμου. Η σωστή εκγύμναση και η προετοιμασία ενός σθεναρού σώματος ετοιμάζουν το νέο για τα μελλοντικά του καθήκοντα προστασίας της πολιτείας. Πρέπει δε να γίνεται με τους κατάλληλους δασκάλους και να μην υποπίπτει στην υπερβολική άσκηση, η οποία έρχεται σε αντίθεση με την αρμονική ανάπτυξη του σώματος. Πίστευε στην αρμονική και μεθοδική επιβάρυνση, κυρίως στους νεαρούς αθλητές, αναφέροντας ότι η υπερβολική άσκηση είναι αντίθετη μα την αρμονική ανάπτυξη του σώματος. Θεωρούσε ακόμη ότι οι νέοι δεν θα έπρεπε να επιδίδονται παράλληλα σε σκληρή πνευματική και σωματική άσκηση.

Όπως και ο Πλάτων, θεωρούσε ότι η μονόπλευρη άσκηση και η υπερβολή στη διατροφή δεν έκαναν καλό ούτε στην υγεία ούτε στην πνευματικότητα του νέου, ο οποίος γινόταν μονομερής και αλαζών.Υποστήριζε ακόμη ότι για την κατάκτηση μεγάλων επιδόσεων, σημαντικό ρόλο έπαιζε και η κληρονομικότητα. Πίστευε ότι δεν μπορεί κανείς να αποκτήσει ένα όμορφο και δυνατό σώμα μόνο με τη γυμναστική. Αν κάποιος δεν έχει από τη φύση του ένα όμορφο και αναλογικό σώμα, με την εξάσκηση μπορεί απλά να το βελτιώσει, αλλά ποτέ δεν θα καταφέρει να φτάσει αυτόν ο οποίος και γυμνάζεται και η φύση του έχει χαρίσει σωματικά προσόντα.

Πρότεινε τη χρήση αλτήρων ως μέσο προπόνησης αλλά και για την επίτευξη καλύτερων επιδόσεων στο άλμα εις μήκος. Θεωρούσε ότι το πένταθλο ήταν το άθλημα που γύμναζε και τελειοποιούσε όλα τα μέρη του σώματος, γι’ αυτό και οι πενταθλητές είχαν κατ’ αυτόν το τελειότερο σώμα. Όπως ήταν αντίθετος με την υπερβολική άσκηση, έτσι καυτηρίαζε και την έλλειψή της, γι’ αυτό και κατέκρινε τη σωματική ασχήμια που οφειλόταν απλά και μόνο σε αμέλεια και έλλειψη εξάσκησης.  Στις έγκυες γυναίκες συνιστούσε την άσκηση ως ωφέλιμη για την υγεία των ιδίων αλλά και των παιδιών που θα έφερναν στον κόσμο.

Ακόμη πίστευε ότι με τη μαζική εξάσκηση αυξάνονταν η δύναμη, η υγεία, η ομορφιά του σώματος και η αγωνιστική επιδεξιότητα και όλα μαζί έθεταν τις βάσεις για τη βελτίωση της ανθρώπινης φυλής. Διακρίνει την αγωγή των νέων σε τρεις φάσεις, των επτά ετών η κάθε μία.

Η αγωγή θα πρέπει να δίνεται εξίσου σε όλους τους νέους και αυτό το σύστημα αγωγής θα πρέπει να καθοριστεί από τους άρχοντες της πόλης με νόμους. Η μουσική και η γυμναστική μπορούν να φέρουν την αρμονία μέσα στην πόλη. Στα έργα του καθορίζει το είδος της αγωγής, ακόμη και το είδος της μουσικής, καθώς και τα χρονικά διαστήματα που θα πρέπει να εκπαιδεύονται οι νέοι.
Το σημαντικότερο λοιπόν καθήκον για την πολιτεία είναι ο καθορισμός της αγωγής μέσα από ένα πρόγραμμα και μία μέθοδο. Πιστεύει επίσης ότι αυτοί που πρέπει να επιλέγουν είναι οι παιδαγωγοί, τους οποίους καθορίζει εξαρχής η πολιτεία και όχι οι γονείς. Πολύ σημαντική ήταν και η θέση του σχετικά με τα ορφανά, τα οποία θα πρέπει να απολαμβάνουν την ίδια εκπαίδευση με τα παιδιά που έχουν και τους δύο γονείς, με μέριμνα της πολιτείας.

Σύμφωνα με το φιλόσοφο, ο γυμναστής πρέπει να έχει ουσιαστικές, επιστημονικές καθώς και ιατρικές γνώσεις και να είναι σε θέση όχι μόνο να διδάσκει θεωρητικά, αλλά να εκτελεί και ο ίδιος τις ασκήσεις που διδάσκει. Θα πρέπει να συνεργάζεται με τους γιατρούς, για να προλαμβάνει και να θεραπεύει τις διάφορες παθήσεις των αθλητών. Ακόμη θα πρέπει να έχει γνώσεις για το ανθρώπινο σώμα και τις κινήσεις που αυτό εκτελεί έτσι ώστε να μπορεί να κάνει χρήση των κατάλληλων ασκήσεων.Τέλος ο ίδιος να είναι πρότυπο ηθικής και σταθερότητας του χαρακτήρα, για να μπορεί να αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση για τους μαθητές και αθλητές του.

Μην αποπαίρνετε τον εαυτό σας

Είναι θλιβερό αλλά αληθινό: ένα υπολογίσιμο ποσοστό ανθρώπων έχει τη συνήθεια να αποπαίρνει τον εαυτό του ή να τον κριτικάρει υπερβολικά. Λέμε (ή σκεφτόμαστε) πράγματα όπως «Είμαι πολύ χοντρός», «Δεν αξίζω καθόλου», ή «Ποτέ μου δεν κάνω τίποτα σωστό». Μήπως έχετε κι εσείς αυτή την άχρηστη αλλά τόσο κοινή συνήθεια;

        

Το πρόβλημα όταν αποπαίρνετε τον εαυτό σας είναι πως, ανεξάρτητα από το πόσο υπέροχοι είστε στην πραγματικότητα ή από το πόσα προτερήματα έχετε, πάντα επαληθεύετε την ύπαρξη αυτού που ψάχνετε. Με άλλα λόγια, όλοι έχουμε την τάση να ανακαλύπτουμε αυτό που θεωρούμε αληθινό ανεξάρτητα από το τι είναι, επειδή η σκέψη μας, σχεδόν πάντα, καθορίζεται από τα προσωπικά μας κριτήρια. Για παράδειγμα, αν εστιάσετε την προσοχή σας σε αυτά τα τρία κιλά που δεν μπορείτε να χάσετε, πάντα θα τα προσέχετε όταν παρατηρείτε τη σιλουέτα σας – και έτσι δε θα θαυμάζετε ούτε θα εκτιμάτε τον εαυτό σας για την καλή του υγεία. Ή, αν λέτε στον εαυτό σας πως «σιχαίνεστε τις οικογενειακές συγκεντρώσεις», θα έχετε την τάση να ψάχνετε να βρίσκετε λόγους για τη δυσφορία που νιώθετε όταν παρευρίσκεστε σε κάποια. Αντί να ευχαριστιέστε τη συντροφιά των συγγενών σας, θα έχετε την τάση να παρατηρείτε την εκνευριστική φωνή της θείας να καυχιέται όλη την ώρα. Έτσι, δε θα επιμείνετε στο γεγονός ότι στο κάτω κάτω οι συγγενείς σας είναι γενικά μια χαρά άνθρωποι.

Έτσι, βλέπετε ότι, αν αποπαίρνετε τον εαυτό σας με την κάθε ευκαιρία, είναι εντελώς σίγουρο πως θα βρίσκετε αποδείξεις πως είστε λάθος και εξίσου σίγουρο πως θα συμβάλλετε στη χαμηλή αυτοεκτίμηση και στα αρνητικά συναισθήματα που θα νιώθετε.

Μια σημαντική ερώτηση είναι γιατί το κάνετε αυτό, γνωρίζοντας ότι το μόνο πιθανό αποτέλεσμα είναι μια ακόμα πιο αρνητική οπτική, περισσότερα αρνητικά συναισθήματα και λιγότερη εκτίμηση στο υπέροχο δώρο της ζωής; Η συγκεκριμένη τακτική, σας κάνει να ακούγεστε στους άλλους σαν να είστε θύμα.

Όπως είναι προφανές, ο καθένας μας έχει πλευρές του εαυτού του που θα μπορούσε, ή θα ήθελε, να βελτιώσει. Για παράδειγμα, ένα από τα πολλά πράγματα που θα ήθελα είναι να γίνω πιο υπομονετικός. Αλλά αυτό δε σημαίνει πως πρέπει να βασανίζω τον εαυτό μου και να τον αποπαίρνω, απλώς και μόνο επειδή αναγνωρίζω ότι απέχω πολύ από το να είμαι τέλειος. Η παραδοχή πως έχω ακόμα μεγάλο πεδίο εξέλιξης, είναι το καλύτερο που μπορώ να κάνω. Όσο πιο πολύ συγχωρώ και δείχνω υπομονή στον εαυτό μου, τόσο πιο εύκολο είναι για μένα να παραμείνω στο μονοπάτι της προσωπικής μου ανάπτυξης και τόσο πιο πιθανό να επιδείξω ανάλογη υπομονή και με τους άλλους.

Όποιο κι αν είναι το πρόβλημα πάνω στο οποίο θέλετε να βελτιωθείτε, να ξέρετε ότι ένα από τα χειρότερα πράγματα που μπορείτε να κάνετε στον εαυτό σας είναι να τον επιπλήττετε με την αυτοκριτική σας. Σταματήστε το λοιπόν! Κανένας μας δεν πρόκειται να γίνει ποτέ τέλειος!

Φτιάχνοντας το καβούκι

Έχεις μια συγκεκριμένη άποψη για τον "πνευματικό άνθρωπο".

Έχεις συγκεκριμένη άποψη για την "καλή μαμά", το "σωστό άντρα", τη "σωστή σχέση", την ορθή πορεία ζωής".

Έχεις μια συγκεκριμένη άποψη για το "φυσιολογικό" και οτιδήποτε πέρα ή έξω από αυτό σε απειλεί, είτε το δείχνεις είτε όχι.

Έχεις μια συγκεκριμένη άποψη για τη διατροφή, τις ασθένειες, τον "υγιεινό τρόπο ζωής", τη θεραπεία.

Έχεις συγκεκριμένη άποψη για το φόβο, τα συναισθήματα, τους άλλους, τον εαυτό σου. Δεν τα γνωρίζεις όλ' αυτά ξεκάθαρα γιατί δεν έχεις τολμήσει να τα σκεφτείς συνειδητά, αλλά υπάρχει πολύ συγκεκριμένη άποψη για όλα. Λέγεται, ο προγραμματισμός σου!

Επιλέγεις πολύ προσεκτικά πού και πώς θα εμφανιστείς, γιατί έχεις όλα τα προηγούμενα να υποστηρίξεις... πρώτα πρώτα στον εαυτό σου. Έπειτα, η άποψη όσων είναι γύρω σου είναι απόλυτα σημαντική για σένα. Εξαρτάσαι από αυτήν!

Έχεις μια συγκεκριμένη άποψη για τους Αλβανούς, τους Σύριους, τους μαύρους, τους γκέι, τους καλλιτέχνες, τους τρελούς, τους Βουδιστές, τους άθεους, τους έφηβους, τα παιδιά, το σχολείο, το τσιγάρο, τα ναρκωτικά, τους άστεγους, τους φτωχούς, τους πλούσιους, τη μοναξιά, τις σχέσεις, τη φιλία, την Ιστορία, την επιστήμη... έχεις συγκεκριμένη άποψη επί παντός επιστητού, ακόμα κι αν δεν τις έχεις εξετάσει ποτέ αυτές τις απόψεις, ακόμα κι αν νομίζεις πως δεν έχεις άποψη. Είναι όλα καταγεγραμμένα.

Έχεις συγκεκριμένη άποψη για τα πάντα, αλλά είναι η σωστή; Υπάρχει σωστή; Απειλείσαι με αντίθετες απόψεις; Έχεις μόνος σου κλειστεί σε στενά όρια αυτο-περιορισμού; Και το ονομάζεις αυτό "ηθική" ή "σωστή ζωή"; Σε κάνει ευτυχισμένο ο τρόπος που ζεις; Κρύβεις τον πραγματικό σου εαυτό από τους άλλους, τον εαυτό σου; Ή θεωρείς πως είσαι ειλικρινής, απλά επειδή έχεις ακλόνητες απόψεις που δεν τολμάς να αμφισβητήσεις πραγματικά; Πώς ορίζεις την ειλικρίνεια και την αλήθεια; Με ό,τι βολικά πιάνεις στην επιφάνεια της σκέψης και του συναισθήματος σου, των αναγκών, των πεποιθήσεων και των επιθυμιών σου; Μα, όλ' αυτά αποτελούν το καβούκι σου!

Τολμάς να βγεις ένα από τα προκαθορισμένα σου; Έχεις τολμήσει να εξετάσεις τις ακριβώς αντίθετες απόψεις/θέσεις ζωής κι ας αισθάνεσαι εκεί σαν τη μύγα μεσ' το γάλα; Τολμάς να βρεθείς σε μέρη που οι γύρω σου αλλά και οι απόψεις σου δεν θα δεχόντουσαν ποτέ; Τολμάς συζητήσεις ουσιαστικές εκεί που "δε σε παίρνει";

Αισθάνεσαι ελεύθερος μέσα σε αυτό το ασφαλές καβούκι σου;

Το καβούκι σου είναι όοοοοολες αυτές οι απόψεις σου, οι πεποιθήσεις σου, τα "σωστά" και τα "φυσιολογικά" σου. Πού και πώς να είσαι χωρίς αυτό ε; Απειλητική παραμένει η απάντηση: "στο πουθενά"!

Τόσο εύθραυστη, αν και ισχυρή η προσωπικότητα που αγωνίζεσαι να διατηρήσεις... χωρίς να το αντιλαμβάνεσαι φυσικά. Δεν αντιλαμβάνεσαι τον κόπο, το χρόνο, την ενέργεια, τη φαιά ουσία που σπαταλάς για να πετυχαίνεις συνεχώς την ανύψωση του οικοδομήματος. Γιατί δεν αντιλαμβάνεσαι πως γκρεμίζεται κάθε δευτερόλεπτο και πως σπαταλάς όλ' αυτά για να το ανυψώνεις και να το διατηρείς ξανά.

Πώς θα ήταν η ζωή σου χωρίς αυτό; Δεν το φαντάζεσαι καν! Αυτή η σκέψη βρίσκεται έξω από το πεδίο αντίληψής σου.

Κι αν είσαι "κάποιος" σε αυτό το κοινωνικό σύστημα επιφανειακών αξιών, αν έχεις κάποια θέση, αξίωμα, προφίλ, επάγγελμα, εκτόπισμα κλπ, τότε γίνεται σχεδόν αδύνατον να υπάρξεις έξω από αυτό, να εξετάσεις αντικειμενικά, να αμφισβητήσεις θαρραλέα, να επανατοποθετηθείς αληθινά.

Και όλ' αυτά, παραμένουν επιλογές, όχι επιβολές, όχι εξαναγκασμοί, όχι θυματοποιήσεις, αλλά επιλογές! Μόνο εσύ τα διατηρείς... θεατά ή αθέατα, χτίζεις το δικό σου αυτο-οικοδόμημα.

Βασίζεται όλο σε συνειδητοποιημένες και ασυνείδητες ανάγκες, που ορίζουν το ποιον και την πορεία σου. Βέβαια, πάνω από αυτές υπάρχουν σωρεία πεποιθήσεων, θεωριών, ηθικές και ερμηνείες επιλεκτικές, όμως αυτό δεν τις κάνει λιγότερο υπαρκτές και επιβλητικές.

Έτσι, το καβούκι γίνεται η φυλακή σου, από την οποία δεν μπορείς να απαλλαγείς γιατί δεν είναι κάτι που αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις σου και ο γραμμικός νους σου. Άλλωστε, δεν ξεχωρίζει πραγματικά το προφίλ από την ουσία όταν δεν θέλεις. Δεν φαίνεται το ψέμα που έχει ανάγκη να παρουσιάζεται ως αλήθεια. Δεν είναι δυνατόν να παραδεχτείς πως φοβάσαι όταν η παραδοχή θα γκρεμίσει όλα όσα έχεις με τόσο κόπο, χρόνο και εμπειρία χτίσει.

Πίσω από όλα αυτά και πολλά άλλα, κρύβεται η πραγματικότητα που θα θυσιάσεις τη ζωή σου για να μη μαρτυρήσεις!

Θα προτιμούσες όλο αυτό να είχε πιο ήπιο χαραχτήρα, να τα έγραφα στο πρώτο πληθυντικού, και έτσι να ικανοποιούσες για άλλη μια φορά την ανάγκη σου να ανήκεις, να είσαι νορμάλ, να ξεφύγεις από το τετ α τετ με τον εαυτό σου... αλλά, δεν έχω κάτι ανάγκη από σένα, όπως δεν έχω ανάγκη προσωπική που δεν είμαι πρόθυμη να φανερώσω και να κοιτάξω κατάματα γι' αυτό που είναι.

Άλλωστε, έχω μιλήσει με όλους τους τρόπους, τα ύφη, τους τόνους και τη χροιά, η ίδια στον εαυτό μου. Μόνο αυτό, μου δίνει το δικαίωμα... ή μάλλον το παίρνω μόνη μου. Όποιος θέλει, εξίσου ελεύθερα προσπερνά.

Τόλμησε όμως να δεις τις φωτογραφίες που δεν τραβάς, να ακούσεις τα λόγια που δεν ξεστομίζεις, να ανοίξεις πόρτες που κρατάς ερμητικά κλειστές... θα έχεις περισσότερο όφελος από το να προσπεράσεις...για ΣΕΝΑ! Όλοι οι άλλοι έρχονται έπειτα, φυσιολογικά και αβίαστα.

Γιατί η μαριονέτα είσαι εσύ και ο εκβιαστής είναι εντός. Άσε τι λες, τι ακούς ή τι βολεύει να πιστεύεις. Τίποτα δεν αλλάζει αυτό που είναι πραγματικά, όμως η άρνηση να το δεις το κάνει πράγματι επίμονο και το ψέμα φαντάζει αληθινό.

Και για να σε προλάβω... δεν γράφω αυτά που αρέσουν. Τέτοια υπάρχουν μυριάδες και δεν απειλούν το μάτριξ που στηρίζεις! Γράφω για να προκαλώ και για να κοιτάμε και οι δυο, μαζί, την αλήθεια που είμαστε έτοιμοι και πρόθυμοι να ξεσκεπάζουμε. Μόνο έτσι έχει ουσία ο πληθυντικός (ο άλλος είναι φοβικός και τυπικός). Μόνο έτσι φτάνουμε σε διάλογο... οι συνήθεις συζητήσεις δεν με ενδιαφέρουν.

Η συνύπαρξη είναι πανανθρώπινη ανάγκη

Η Αγάπη μεταξύ μας προκύπτει από την αληθινή μας Φύση και όχι από νόμους του ανθρώπου, σχετικά με τα συναισθήματα.

Αγαπάς το παιδί σου, και δεν αγαπάς κανένα άλλο παιδί στον κόσμο?

Αγαπάς τον σύντροφό σου και δεν αγαπάς κανέναν άλλον άνθρωπο στον κόσμο?

Υπάρχουν τα βάθη σε μια σχέση, που διαφοροποιούν την ίδια την σχέση...

Μπορεί να μην αγαπάς ούτε το παιδί σου, ούτε κανένα άλλο παιδί στον κόσμο, αλλά να το κάνεις εξ ανάγκης (γνωστό άλλωστε αυτό)

Μπορεί να μην αγαπάς ούτε τον σύντροφό σου, ούτε κανέναν άλλον άνθρωπο στον κόσμο, αλλά να το κάνεις από φόβο (κι αυτό άλλωστε γνωστό).

Η Αγάπη δεν εκφράζεται, ανάλογα με τον ποιόν έχεις μαζί σου. Αυτό δεν είναι κατάσταση Αγάπης, αλλά κατάσταση ανάγκης.

Όμως να μιλήσουμε για τα συναισθήματα και τα αισθήματα και όχι για την κατάσταση Αγάπης, που είναι η Φύση του Ανθρώπου.

Ας μην συγχέουμε τα αισθήματα Αγάπης με την κατάσταση στο Είναι μας...

Σαφώς μεταξύ μας αναπτύσσονται ιδιαίτερες σχέσεις που έχουν να κάνουν με την έλξη, την συμπάθεια, τον σεβασμό, την χαρά.

Το βάθος που θα πας με έναν άνθρωπο, ορίζει και όλα αυτά μαζί, αλλιώς η επιφάνεια ορίζει μόνον την έλξη.

Δεν μπορείς να πας σε βάθος με όλους τους ανθρώπους, με τους οποίους θα αναπτύξεις μια σχέση, είτε συντροφική, είτε φιλική...

Αν παρατηρήσουμε βαθύτερα, θα διαπιστώσουμε ότι η διαφοροποίηση σε μια σχέση, προκύπτει μόνο από το βάθος που θα αγγίξει ο ένας τον άλλον.

Αν μείνουμε στην έλξη, σε λίγο διάστημα, που κάτι θα μας ξινίσει, θα μας έλξει κάποιος άλλος, όπως το ίδιο μπορεί να συμβεί και στον σύντροφό μας. Έλξη και απώθηση είναι ένας φυσικός νόμος.

Όταν η καρδιά είναι γεμάτη άμυνες, τότε δεν μπορούμε να νιώσουμε βαθύτερα αισθήματα για κανέναν άνθρωπο. Ούτε καν την χαρά στο άγγιγμα, την επαφή, την σεξουαλικότητα, το μοίρασμα, την φροντίδα με τον σύντροφό μας.

Πως θα ανοίξεις να τον νιώσεις τον άλλον, όταν ήδη φοβάσαι να νιώσεις τον Εαυτό σου? Θα τον πολεμήσεις μέχρι εσχάτων, θα θέλεις να κυριαρχήσεις, να επιβληθείς, να τον αλλάξεις...Εκεί υπάρχει η ένταση και πουθενά αλλού.

Η διαφοροποίηση σε μια σχέση εξαρτάται από αυτό που είμαστε έτοιμοι να μοιραστούμε με τον άλλον.

Δεν θα μοιραστούμε με όλους τους ανθρώπους το ίδιο, ούτε θα πάμε βαθύτερα με όλους τους ανθρώπους. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι οι άλλοι δεν αξίζουν την Αγάπη μας.

Πολλοί αναρωτιούνται αν υπάρχει ανάγκη σε έναν άνθρωπο να έχει συντροφική σχέση…

Πιστεύω ότι δεν υπάρχει καμία τέτοια ανάγκη σε έναν Άνθρωπο, παρ' όλα αυτά ένας Άνθρωπος είναι έτοιμος να κάνει μια αρμονική συντροφική σχέση, γιατί μπορεί πολύ εύκολα να πάει βαθύτερα, χωρίς να έχει καμία άλλη ανάγκη από τον άλλον. Μπορεί πολύ εύκολα να δώσει και να πάρει, να μοιραστεί αισθήματα, χωρίς να χάσει την ακεραιότητά του...

Η ανάγκη της συντροφικής σχέσης, έτσι όπως προκύπτει σήμερα μεταξύ μας, καλύπτει συνήθως φόβους και πρότυπα ή απωθημένα.

Γι' αυτό άλλωστε δεν διατηρούνται εύκολα οι σχέσεις μας σε όμορφο επίπεδο κατανόησης και ελευθερίας και κυρίως σεβασμού.

Και όσες διατηρούνται, στο μεγαλύτερο ποσοστό, είναι από συνήθεια ή από όφελος.

Η αντίσταση στην Αγάπη, είναι μόνο ο φόβος μήπως χάσουμε τον έλεγχο των συναισθημάτων, ενώ στην ουσία τον έχουμε ήδη χάσει, όταν τα αφήνουμε να δρουν ασυνείδητα και να εκφράζονται με πράξεις που δεν είναι αυτές που θα θέλαμε, ούτε καν τις είχαμε σκεφτεί.

Η πράξη, η σκέψη, τα συναισθήματα, λες και δρουν ανεξάρτητα το ένα από το άλλο, όμως εμείς επιμένουμε ότι αγαπάμε…

Και που πάει όλη αυτή η Αγάπη, όταν ο άλλος δεν είναι όπως θα θέλαμε?

Όταν ο Εαυτός μας δεν κερδίζει τις εντυπώσεις που θα θέλαμε, πόσο τον αγαπάμε, όταν τον στήνουμε στον τοίχο, για κάθε τι που θεωρούμε ατελές?

Πόσο νοιαζόμαστε για τον Εαυτό μας, όταν η σχέση μας βασίζεται μόνο στην προσδοκία που έχουμε από τον άλλον?

Αυτή η προσδοκία που μας κάνει να χάνουμε τα όρια αυτοσεβασμού μας, πολλές φορές...

Πώς να ευοδωθεί η σχέση μεταξύ μας, όταν δεν έχει ευοδωθεί η σχέση με τον Εαυτό μας πρώτα?

Κι όμως η συνύπαρξη είναι πανανθρώπινη ανάγκη…
Το ίδιο φαίνεται να έχει γίνει και ο πόλεμος όμως…

Και ο Ποιητής είπε
Οι άνθρωποι νομίζουν πως ξέρουν τι είναι απόλαυση, ενώ στην πραγματικότητα ξεριζώνουν τα φτερά τους για χάρη μιας αυταπάτης.
Τζελαλεντίν Ρούμι

Άλλο πράγμα ο θεός

Σας λέω λοιπόν, Ιουδαίοι και χριστιανοί, ότι θεός και παιδί θεού, ούτε κατέβηκε ούτε μπορεί ποτέ να κατεβεί στη γη. Κι αν εννοείτε κάποιους αγγέλους, τι λέτε πως είναι αυτοί, θεοί ή άλλο γένος; Γιατί, φυσικά, άλλο πράγμα ο θεός και άλλο οι δαίμονες.

Με τους Ιουδαίους τώρα, είναι κανείς να απορεί που από τη μια λατρεύουν τον ουρανό και τους αγγέλους κι από την άλλη αδιαφορούν για τα πιο μεγαλοπρεπή και ισχυρά μέρη του, τον ήλιο και τη σελήνη και τους άλλους αστέρες, και τους πλανήτες και τους απλανείς.

Θαρρείς και είναι δυνατόν, το μεν όλον να είναι θεός τα δε μέρη του να μην είναι θεϊκά• ή πάλι, λατρεύουν απόλυτα εκείνα τα όντα που, καθώς λένε, ενσκήπτουν σε ανθρώπους τυφλωμένους από τα σκοτάδια της μαγείας ή σε ανθρώπους που βλέπουν στον ύπνο τους φαντάσματα.

Ενώ τους άλλους που τόσο ξεκάθαρα και διάφανα προλέγουν τα μελλούμενα, και που χάρη σ’ αυτούς εκμεταλλεύονται και διαχειρίζονται οι άνθρωποι τις βροχές και τη ζέστη του ήλιου και τα σύννεφα και τις βροντές -τις οποίες οι Ιουδαίοι προσκυνούν— τους καρπούς και όλα τα γεννήματα, και μέσω αυτών φανερώνεται ο θεός, τους επιφανέστερους κήρυκες των επουράνιων, τους πραγματικούς αγγέλους του ουρανού -αυτούς τους νομίζουν τιποτένιους.

Ακόμη, είναι ανόητο να πιστεύουν ότι όταν ο θεός θα ρίξει φωτιά -θαρρείς κι είναι κανένας μάγειρας- τότε όλο το υπόλοιπο ανθρώπινο γένος θα κατακαεί και μόνο αυτοί θα απομείνουν, όχι μόνο οι ζωντανοί αλλά κι οι πεθαμένοι από καιρό που θα έχουν βγει από τη γη με κείνες τις ίδιες τους τις σάρκες -μια ελπίδα που πραγματικά ταιριάζει σε σκουλήκια.

Γιατί ποια ανθρώπινη ψυχή θα μπορούσε ακόμα να ποθεί ένα σώμα σαπισμένο; Αφού ακόμα κι από σας κάποιοι και από τους χριστιανούς μερικοί, δεν ασπάζονται τούτο το δόγμα, χώρια που τους είναι αδύνατο αλλά και αηδιαστικό να επιχειρηματολογούν και να δικαιολογούν την απίστευτη αυτή χυδαιότητα. Ποιο σώμα, αλλοιωμένο εντελώς, μπορεί να επανέλθει στην αρχική του φυσική κατάσταση και στην ίδια εκείνη σύσταση; Μη μπορώντας να απαντήσουν τίποτα, καταφεύγουν στην πιο παράλογη υπεκφυγή, λέγοντας ότι «ο θεός όλα τα μπορεί.»

Όμως ο θεός τα επονείδιστα δεν τα μπορεί και αυτά που αντιβαίνουν στη φύση δεν τα θέλει.

Κι αν εσύ επιθυμήσεις κάτι το αηδιαστικό επειδή είσαι φαύλος, δεν πρέπει να πιστεύεις ότι ο θεός θα το μπορέσει κιόλας και ότι θα γίνει αμέσως. Γιατί ο θεός είναι το πρώτο αίτιο της ορθότητας και δικαιοσύνης των νόμων της φύσης κι όχι αρχηγέτης της ελαττωματικής επιθυμίας ούτε της πλανημένης αταξίας. Και βέβαια θα μπορούσε να παράσχει την αιώνια ζωή της ψυχής- «ενώ οι νεκροί», λέει ο Ηράκλειτος, «είναι πιο απεχθείς κι από τα περιττώματα».

Το να ανακηρύξει -παράλογα- αιώνια τη σάρκα -που ‘ναι γεμάτη πράγματα που ούτε να τα λες δεν είναι ωραίο- ούτε θα το θελήσει ο θεός ούτε θα το μπορέσει. Γιατί αυτός είναι ο Λόγος, που ορίζει όλα τα όντα• τίποτα λοιπόν παράλογο δεν μπορεί να πράξει• και τίποτα ενάντια στον εαυτό του.

Κέλσος – Αληθής Λόγος

***
Τι εννοεί ο Παύλος λέγοντας ότι «παρέρχεται η μορφή του κόσμου τούτου;» Και πώς είναι δυνατό, «οι έχοντες να είναι ωσάν να μην έχουν» και οι «χαίροντες ωσάν να μην χαίρουν», [Προς Κορινθ. Α' 7.30], και όλες οι υπόλοιπες μωρολογίες του να γίνουν πιστευτές; Γιατί, πώς μπορεί ο έχων να γίνει ως μη έχων; Και πώς να γίνει πιστευτός ο χαίρων που θα συμπεριφέρεται ως μη χαίρων; Κι ακόμα, πώς είναι δυνατό να παρέλθει η μορφή του κόσμου ετούτου;

Ποιος θα τον με­ταβάλει και για ποιο λόγο; Αν τον μετέβαλλε ο Δημιουργός, θα μπορούσε να κατηγορηθεί ότι διαταράσσει μια σταθερή και ασφαλή τάξη. Αν, πάλι, μεταβάλει το σχήμα του κόσμου προς το καλύτερο, κατηγορείται ότι δεν γνώριζε ποιο ήταν το κατάλληλο και πρέπον σχήμα του κόσμου όταν τον δημιουρ­γούσε, και ότι του ‘λείπε η ανώτερη σκέψη, με αποτέλεσμα να φτιάξει έναν κόσμο γεμάτο ατέλειες.

Πώς, λοιπόν, μπο­ρούμε να ξέρουμε ότι η φύση του κόσμου θα καταλήξει στο καλό, χάρη σε μετατροπές εκ των υστέρων; Και ποια θα είναι η ωφέλεια, αν μεταβληθεί η φυσική τάξη; Γιατί αν ο ορατός κόσμος είναι θλιβερός και αιτία για να λυπόμαστε, θα του τα ψάλλουμε για τα καλά του Δημιουργού και θα τον ζαλίσουμε με τις εύλογες επικρίσεις μας, ότι έχτισε ένα θλιβερό κόσμο που διαταράσσει τη λογική φυσική τάξη, και κατόπιν μετά­νιωσε κι αποφάσισε να αλλάξει τα πάντα.

Μπας κι είναι αυτός ο λόγος που ο Παύλος δασκαλεύει τους έχοντες να σκέφτονται ως μη έχοντες, αφού και ο Δημιουργός του κόσμου, ενώ τον έχει, είναι σα να μην τον έχει και γι’ αυ­τό πάει να του αλλάξει τη μορφή; Κι όποιον χαίρεται, του λέει να μη χαίρεται, γιατί ο Δημιουργός δεν χαίρεται βλέπο­ντας το κομψό και λαμπρό δημιούργημά του, πόσο μάλλον που επειδή στεναχωριέται πολύ, πήρε απόφαση να το αλλά­ξει και να το μετατρέψει ολωσδιόλου. Ας της χαρίσουμε λοι­πόν ένα συγκρατημένο γέλιο ετούτης της φρασούλας του Παύλου.

Ας δούμε άλλο ένα ανόητο και γεμάτο πλάνες σόφισμα του Παύλου, όπου ισχυρίζεται ότι, «εμείς που θα βρισκόμαστε ακόμα ζωντανοί κατά την έλευση του Κυρίου, δεν θα προηγηθούμε των νεκρών, διότι ο ίδιος ο Κύριος με παράγγελμα, με φωνή αρχαγγέλου και υπό τον ήχο σάλπιγγας Θεού, θα κατέβει από τον ουρανό και οι νεκροί εν Χριστώ θα αναστηθούν πρώτοι. Στη συνέχεια, εμείς οι ζώντες, ταυτό­χρονα με τους νεκρούς θα αρπαχτούμε μέσα σ’ ένα σύννεφο, ώστε να συναντηθούμε με τον Κύριο στον αέρα, έτσι θα βρε­θούμε πλάι στον Κύριο για πάντα.» [Προς Θεσσαλονικείς 4.15-17].

Αυτό το κυριολεκτικά ουρανομήκες, ψηλοκρεμαστό και υπερμεγέθες ψεύδος, ξεπερνά σε μπόι κάθε άλλο.Ακόμα και σε ζώο να το ξεφουρνίσεις, αυτό σε απάντηση θ’ αρχίσει να βε­λάζει και να κράζει δυνατά, άπαξ και καταλάβει ότι γίνεται λόγος για ανθρώπους με σάρκα και οστά ιπτάμενους σαν τα πουλιά ή πιασμένους από ένα σύννεφο!

Πόση ματαιοδοξία κρύβει όλος αυτός ο θόρυβος, για ζωντανά πλάσματα που μ’ όλο το βάρος του σώματος τους αποκτούν φυσικές ιδιότητες πουλιών με φτερά και διασχίζουν τον αέρα θαρρείς και ταξι­δεύουν σε θάλασσα, έχοντας για όχημα τα σύννεφα! Μα και να μπορούσε να γίνει αυτό, θα ήταν τερατώδες και ξένο προς τους νόμους της φύσης.

Γιατί η δημιουργός φύση από την αρ­χή ακόμα όρισε για τα πλάσματα της χώρους που να τους αρμόζουν και κατάλληλους τόπους διαμονής, τη θάλασσα για κείνα που ζουν μες στο νερό, τη στεριά για τα χερσαία, τον αέρα για τα πτηνά και τον αιθέρα για τα ουράνια σώμα­τα. Ένα απ» αυτά αν βγάλεις από τον τόπο διαμονής του, θα αφανιστεί μόλις βρεθεί σε ξένο χώρο. Ένα πλάσμα του νερού αν θελήσεις να το βάλεις με το ζόρι να ζήσει στη στεριά, το δίχως άλλο θα ψοφήσει, ένα στεριανό ζώο αν το βουτήξεις μες στο νερό θα πνιγεί και το πουλί δεν θα αντέξει αν του στερήσεις τον αέρα κι ένα ουράνιο σώμα δεν μπορείς να το μετατρέψεις σε γήινο.

Ποτέ μέχρι τώρα η ενεργός δράση του θείου Λόγου δεν το διέπραξε ούτε και πρόκειται να το πρά­ξει, παρ’ όλο που ο θείος Λόγος έχει τη δύναμη να αλλάζει τη μοίρα των πλασμάτων. Γιατί οι πράξεις κι η θέλησή του δεν καθορίζονται από το τι μπορεί, αλλά είναι σύμφωνες με τη διατήρηση της αρμονίας και τη διαφύλαξη της φυσικής τά­ξης του κόσμου.

Ούτε, λοιπόν, τη στεριά, δεν θα την κάμει πλόιμη, αν βέβαια δεχτούμε ότι το μπορεί κάτι τέτοιο, ούτε τη θάλασσα τέτοια που να οργώνεται και να καλλιεργείται, ούτε την αρετή, όσο και να μπορεί, δεν πρόκειται να τη με­τατρέψει σε κακία και αντιστρόφως, ούτε στον άνθρωπο πρό­κειται να σώσει τα μέσα να γίνει πτηνό, ούτε θα φέρει τον ου­ρανό με τ άστρα και τη γη τα πάνω κάτω. Είναι λοιπόν ανόητο το να λες ότι οι άνθρωποι θα αρπαχτούν στον αέρα.

Μα εκεί που το ψέμα του Παύλου γίνεται καταφανές, είναι όταν λέει, «Εμείς οι ζωντανοί». Πέρασαν τριακόσια χρόνια από τότε που το είπε, και κανείς πουθενά, ούτε ο Παύλος ού­τε κανείς άλλος δεν αναλήφθηκε στους ουρανούς. Αλλά ας αφήσουμε να τις σκεπάσει η σιωπή τούτες τις ανόητες κουβέ­ντες του Παύλου.

ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ Νεοπλατωνικός Κατά Χριστιανών

Κάνε ένα διάλειμμα λοιπόν σήμερα

Γιατί σήμερα δεν κάνεις ένα διάλειμμα από ότιδήποτε σε απασχολεί και να δοκιμάσεις να περάσεις την ημέρα σου με διαφορετικό τρόπο;

Δεν φαντάζεσαι τι επιλογές έχεις!

Δοκίμασε κάτι απλό, χωρίς πίεση χρόνου, χωρίς ομοιότητες με τις θλιμμένες σου στιγμές.

Είμαι βέβαιος πως αν ξεκινήσεις τη σημερινή ημέρα σου με διάθεση πειραματισμού, κάτι όμορφο θα σου συμβεί.

  Όταν ανοίγεις την πόρτα στην ζωή, εκείνη στο ανταποδίδει.

Αχ να 'ξερες πόσοι σκέφτονται κι αισθάνονται σαν εσένα.

Και πόσοι θα ήθελαν να μοιραστούν στιγμές μαζί σου.

Αλλά που να σε βρουν;

Όταν είσαι χαμένος στον κόσμο της σύγχισης και των προβλημάτων της;

Κάνε ένα διάλειμμα λοιπόν σήμερα.

Άνοιξε την πόρτα της καρδιάς σου, πειραματίσου με τη ζωή σου και μη φοβάσαι.

Μη φοβάσαι διότι μόλις έκανες ένα τεράστιο βήμα προς την χαρά που αναζητάς...

Ταξίδι στο άγνωστο με «φτιαγμένη» μηχανή

Ο αναβαθμισμένος LHC «μαρσάρει» έτοιμος να ξεκινήσει για μια εξερεύνηση που ίσως μας οδηγήσει σε παντελώς νέα τοπία της Φυσικής, ενδεχομένως και στην πολυπόθητη «θεωρία των πάντων»

Υστερα από «ύπνο» δύο ετών το τέρας ξυπνά και επιστρέφει πιο δυνατό και πιο γρήγορο από ποτέ. Μετά το κλείσιμό του για αναβάθμιση στις αρχές του 2013, ο Μεγάλος Επιταχυντής Αδρονίων (LHC), ο ισχυρότερος επιταχυντής σωματιδίων του κόσμου, είναι πλέον έτοιμος να αρχίσει ξανά τη λειτουργία του. Αν όλα πάνε σύμφωνα με το πρόγραμμα, πρόκειται να ανοίξει τις πύλες του εντός του Μαρτίου ενώ, όπως ανακοίνωσε το Ευρωπαϊκό Κέντρο Πυρηνικών Ερευνών (CERN), οι πρώτες συγκρούσεις σωματιδίων ξεκινήσαν.

Οι συγκρούσεις αυτές, οι οποίες θα γίνονται σε πρωτοφανείς ενέργειες και συχνότητες, αναμένονται εναγωνίως από τους φυσικούς σε όλον τον πλανήτη. Αυτό γιατί ο αναβαθμισμένος LHC μπορεί να μας πάει πολύ μακριά – πέρα από τα πεδία της γνωστής φυσικής, σε ανεξερεύνητα εδάφη όπου ενδέχεται να συναντήσουμε καινούργια σωματίδια ή ακόμη και το «κλειδί» για τη θεωρία των πάντων.

Το λένε «Η έρημος» – ένα τεράστιο, κενό τοπίο που μας χωρίζει από μια Γη της Επαγγελίας που σιγοφέγγει σαν αντικατοπτρισμός στον ορίζοντα. Ένα μέρος γεμάτο απαντήσεις όπου επιτέλους θα αποκτήσουμε την πλήρη κατανόηση της πραγματικότητας της ύλης.

Μην ονειρεύεστε: δεν μπορούμε να φθάσουμε σε αυτή τη νιρβάνα. Ο δρόμος μέσα από την έρημο είναι πολύ μακρύς και πολύ καυτός και δεν έχουμε όχημα να μας πάει ως εκεί. Αν όμως οι ελπίδες των φυσικών ευοδωθούν, μια μηχανή που ξυπνάει αυτή τη στιγμή από έναν διετή ύπνο ίσως μας προχωρήσει ένα αποφασιστικό βήμα προς αυτή την κατεύθυνση – ίσως μάλιστα και να μας αποκαλύψει απαντήσεις που θα πλησιάζουν ακόμη περισσότερο τον στόχο. Η εν λόγω μηχανή είναι ο Μεγάλος Επιταχυντής Αδρονίων (Large Hadron Collider – LHC).

Ο ισχυρότερος όλων των επιταχυντών σωματιδίων, ο οποίος βρίσκεται στο Ευρωπαϊκό Κέντρο Πυρηνικών Ερευνών (CERN) κοντά στη Γενεύη, γνώρισε τη δόξα με την ανακάλυψη του μποζονίου Χιγκς το 2012. Αυτό ήταν το τελευταίο αχαρτογράφητο χαρακτηριστικό ενός τοπίου που πλέον έχουμε εξερευνήσει αρκετά καλά: το τοπίο του καθιερωμένου προτύπου, της καλύτερης θεωρίας που διαθέτουμε για την ύλη και τη λειτουργία της.

Εμπειρία ζωής

Από τον Φεβρουάριο του 2013 ο LHC σταμάτησε να λειτουργεί για να του γίνει γενική αναβάθμιση. Τώρα «μαρσάρει» ξανά, ισχυρότερος από ποτέ, έτοιμος να ξεκινήσει για ένα ταξίδι στην έρημο, προς το απόλυτο άγνωστο. Και ο ενθουσιασμός είναι αισθητός. Οπως το έθεσε ο Τζιμ Ολσεν, από το πείραμα CMS του LHC: «Ζούμε μια εμπειρία ζωής, σηκώνουμε την αυλαία που θα αποκαλύψει μιαν απολύτως νέα κλίμακα ενεργειών».

Οι φυσικοί σωματιδίων μετράνε το έδαφος χρησιμοποιώντας την ενέργεια σαν βαθμολογημένη ράβδο. Βάσει της περίφημης εξίσωσης E=mc3 του Αϊνστάιν, όταν τα σωματίδια συγκρούονται σε υψηλές ταχύτητες μετατρέπονται σε «τελίτσες» τεράστιας ενέργειας, οι οποίες με τη σειρά τους μπορούν να σχηματίσουν άλλα, μεγαλύτερα σωματίδια. Το Σύμπαν μας ξεκίνησε μέσα από μια καυτή, πυκνή μεγάλη έκρηξη, οπότε όσο υψηλότερες είναι οι ενέργειες που επιτυγχάνουμε αυξάνοντας την ταχύτητα των συγκρουόμενων σωματιδίων, τόσο πιο πίσω μπορούμε να φθάσουμε προς τη γέννηση του κόσμου μας και της ίδιας της ύλης.

Κατ’ αυτόν τον τρόπο ο LHC και οι προκάτοχοί του μας επέτρεψαν να χαρτογραφήσουμε το καθιερωμένο πρότυπο. Η θεωρία αυτή περιγράφει τα θεμελιώδη σωματίδια της ύλης που είναι γνωστά ως λεπτόνια και κουάρκ, καθώς και τα σωματίδια που είναι υπεύθυνα για τη μετάδοση τριών από τις τέσσερις δυνάμεις που ενεργούν σε αυτά: τον ηλεκτρομαγνητισμό μαζί με την ασθενή και την ισχυρή πυρηνική δύναμη.

Η κορωνίδα της δόξας αυτής της προσπάθειας ήταν το μποζόνιο Χιγκς. Το σωμάτιο αυτό αντιπροσωπεύει μια διαταραχή σε μια διάχυτη, αόρατη οντότητα, το πεδίο Χιγκς, με το οποίο όλα τα άλλα θεμελιώδη σωμάτια αλληλεπιδρούν για να αποκτήσουν τη μάζα τους. Το Χιγκς είναι ουσιώδες για την ερμηνεία μιας κρίσιμης στιγμής στα πρώτα στάδια του Σύμπαντος. Αρχικά ο ηλεκτρομαγνητισμός και η ασθενής πυρηνική δύναμη αποτελούσαν μέρος μιας ενιαίας ηλεκτρασθενούς δύναμης, ως τη στιγμή που εμφανίστηκε το πεδίο Χιγκς, περίπου 10-12 δευτερόλεπτα μετά τη Μεγάλη Εκρηξη. Αυτό «έσπασε τη συμμετρία» της δύναμης, δίνοντας στα σωμάτια που τη μετέδιδαν διαφορετικές μάζες. Από εκείνη τη στιγμή ο ηλεκτρομαγνητισμός, τον οποίο φέρει το μεγαλύτερο σε μάζα φωτόνιο, απέκτησε ένα ουσιαστικά άπειρο εύρος, ενώ η ασθενής δύναμη, την οποία φέρουν τα μποζόνια W και Z, περιορίστηκε στην υποατομική κλίμακα.

Πλήρες αλλά ατελές

Η ύπαρξη του Χιγκς προβλέφθηκε για πρώτη φορά το 1964, για να βρεθεί όμως χρειαζόταν η ενέργεια του LHC: 8 τεραηλεκτρονιοβόλτ (TeV) που παράγονται σε μετωπικές συγκρούσεις μεταξύ πρωτονίων. Ακόμη και έτσι όμως οι θεωρητικοί δεν ήταν βέβαιοι σχετικά με το ποια ακριβώς μάζα θα έπρεπε να έχει το Χιγκς, αν πράγματι υπήρχε. Δεν είχαν όμως τίποτε να χάσουν: ακόμη και αν αποδεικνυόταν ότι ήταν μια μαθηματική οφθαλμαπάτη, αυτό θα τους έδινε την ώθηση να καταρρίψουν το καθιερωμένο πρότυπο και να κάνουν μια καινούργια αρχή.

Τελικά το άπιαστο σωματίδιο βρέθηκε, με μάζα 125 γιγαηλεκτρονιοβόλτ (GeV), απολύτως μέσα στα όρια της ενέργειας του LHC. Οι θεωρητικοί δικαιώθηκαν και δύο από τους πρωτεργάτες της θεωρίας Χιγκς, οΦρανσουά Ανγκλέρ και ο Πίτερ Χιγκς, μοιράστηκαν το Βραβείο Νομπέλ Φυσικής τον Οκτώβριο του 2013.

Κοιτάξτε όμως τι γίνεται: αν και το καθιερωμένο πρότυπο είναι πλέον πλήρες, παράλληλα είναι και ατελές. Η θεωρία δεν περιλαμβάνει περιγραφή της σκοτεινής ύλης – παράλειψη σημαντική εφόσον αυτή φαίνεται να αποτελεί το 85% όλης της ύλης που υπάρχει στο Σύμπαν αν κρίνουμε από παρατηρήσεις όπως το ότι οι γαλαξίες κινούνται σαν να στροβιλίζονται γύρω από ένα αόρατο βαρυτικό χέρι. Δεν κάνει καμία νύξη σχετικά με το πώς μια μικροσκοπική ανισορροπία μπορεί να προέκυψε ανάμεσα στη φυσιολογική ύλη και στην αντιύλη εξασφαλίζοντας έναν κόσμο γεμάτο από ύλη. Μένει επίσης βουβή απέναντι στη βαρύτητα, την τέταρτη από τις τέσσερις θεμελιώδεις δυνάμεις.

Για να μιλήσουμε πιο τεχνικά, το καθιερωμένο πρότυπο εξαρτάται από ένα σωρό αυθαίρετους αριθμούς για να λειτουργήσει. Το Χιγκς είναι μόνο ένα παράδειγμα: η μάζα του είναι μια από τις πολλές ποσότητες που το καθιερωμένο πρότυπο δεν μπορεί να προβλέψει και άρα πρέπει να μετρηθεί. Αν το αφήσουμε να κάνει ό,τι θέλει, το πρότυπο δίνει έναν αριθμό: λέει ότι το Χιγκς αλληλεπιδρά τόσο ισχυρά με τα βαρέα σωμάτια ώστε αποκτά μια παράλογα μεγάλη μάζα τουλάχιστον 1013 TeV.

Για τους περισσότερους φυσικούς το συμπέρασμα είναι ότι το καθιερωμένο πρότυπο αποτελεί μέρος μιας μεγαλύτερης θεωρίας – μιας θεωρίας που μας φέρνει πιο κοντά στο να ενοποιήσουμε όλες τις δυνάμεις και να κατανοήσουμε την ύλη σε όλες τις ενεργειακές κλίμακες. Το πρόβλημα είναι, αν και οι ακριβείς προβλέψεις ποικίλλουν, ότι σύμφωνα με την καλύτερη υπόθεσή μας η επόμενη έντονη δραστηριότητα ενοποίησης δυνάμεων μπορεί να βρεθεί μόνο στις κλίμακες των τρισεκατομμυρίων TeV και πάνω, οι οποίες επετεύχθησαν για τελευταία φορά την πρώτη στιγμή ύπαρξης του Σύμπαντος – μέσα σε 10-36 δευτερόλεπτα μετά τη Μεγάλη Εκρηξη.

Λατρεμένη SUSY

Κανένας επιταχυντής επί Γης δεν θα μπορούσε να επιτύχει τέτοιες ενέργειες. Υπό αυτό το πρίσμα, αυτό που βρίσκεται ανάμεσα σε εμάς και την άπιαστη Γη της Επαγγελίας είναι μια έρημος χωρίς ενδιαφέρον. Κάνει την αναβαθμισμένη ενέργεια συγκρούσεων των 13 TeV του LHC να φαίνεται σαν μια καταδικασμένη κίνηση.

Οχι, λέει ο θεωρητικός Μπεν Αλανακ από το Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ. Αν η επικρατέστερη υποψήφια για την επόμενης γενιάς κρατούσα θεωρία έχει δίκιο, η σπιθαμή του νέου εδάφους στην οποία αναμένεται να μπούμε ενδέχεται να περιέχει σωματίδια και φαινόμενα τα οποία θα μας φέρουν ένα αποφασιστικό βήμα πιο κοντά σε μια τελειωτική απάντηση.

Η εν λόγω θεωρία είναι η υπερσυμμετρία ή SUSY για τους φίλους της. Η SUSY, την οποία οι θεωρητικοί ονειρεύτηκαν για πρώτη φορά στη δεκαετία του 1970, μας δίνει την πρώτη μυρωδιά από μια «μεγάλη ενοποιημένη θεωρία» που συνδυάζει την ηλεκτρασθενή με τις ισχυρές δυνάμεις. Επιτυγχάνει κάτι τέτοιο εισάγοντας ένα δάσος από «υσωμάτια», δηλαδή από σωματίδια που αποτελούν βαρύτερους υπερσυμμετρικούς σωσίες καθενός σωματιδίου που ήδη γνωρίζουμε. Το δάσος αυτό ενδέχεται να εμφανιστεί στις κλίμακες που ο LHC μπορεί να διερευνήσει. «Αν ανακαλύψουν σήματα ενός νέου σωματίου στον LHC, θα γίνει σεισμός στη θεωρητική κοινότητα» λέει ο κ. Αλανακ. «Θα χορεύουμε στους δρόμους».

Και αυτό όχι μόνο επειδή το ελαφρύτερο υσωμάτιο αποτελεί έναν εξαιρετικό υποψήφιο για τη σκοτεινή ύλη. Στο σύνολό τους τα υσωμάτια ακυρώνουν επίσης με φυσικό τρόπο τις ενοχλητικές κβαντικές διακυμάνσεις που κάνουν τη μάζα του Χιγκς να φουσκώνει εκτός ελέγχου. Ενα σωματίδιο της SUSY που θα μοιάζει με σκοτεινή ύλη είναι πιθανό να γλιστρήσει απαρατήρητο από τους ανιχνευτές, μπορεί όμως να αφήσει πίσω του μια τρύπα όταν θα γίνει η πρόσθεση της ενέργειας και της ορμής που παρήχθησαν. Σε γενικές γραμμές ωστόσο τα σωμάτια της SUSY αναμένεται να γίνουν γνωστά από τον τρόπο με τον οποίο καταπίπτουν σε ελαφρύτερα σωματίδια του καθιερωμένου προτύπου με χαρακτηριστικά μοτίβα.

Δικλίδες ασφαλείας

Η SUSY είναι τόσο αγαπημένη των θεωρητικών και η επιθυμία όλων να τη δουν έστω και σε μια φευγαλέα ματιά είναι τόσο διακαής ώστε στη διαδικασία ανάλυσης των δεδομένων θα πρέπει να εισαχθούν δικλίδες ασφαλείας που θα προφυλάσσουν από τον υπερενθουσιασμό. Από τη στιγμή που το πλήρωμα θα είναι βέβαιο ότι η μηχανή και η ανάλυση θα λειτουργήσουν ομαλά, τα δεδομένα θα είναι «τυφλά» – οι υπολογιστές που θα κάνουν την ανάλυση δεν θα ανακοινώνουν τα αποτελέσματα ορισμένων υπολογισμών έως ότου συσσωρευθούν αρκετά δεδομένα, ώστε να αποφευχθεί να παρερμηνευθούν διαδικασίες του καθιερωμένου προτύπου ως κάτι νέο.

Προκειμένου να επιβεβαιωθεί ότι μια ανωμαλία είναι αποτέλεσμα νέου είδους φυσικής, αυτή θα πρέπει να υπάρχει στα δεδομένα και των δύο μεγάλων πειραμάτων του LHC, του ATLAS και του CMS, όπως συνέβη και με την ανακάλυψη του Χιγκς. «Η στιγμή κατά την οποία οι διακυμάνσεις βαθαίνουν και επιβεβαιώνονται αμοιβαία είναι μαγική και είναι δύσκολο να προβλέψει κάποιος πώς αυτό θα συμβεί» λέει ο Αντρέας Χέκερ από το ATLAS.

Ή αν τελικά θα συμβεί. Σε έναν τέλεια υπερσυμμετρικό κόσμο τα υσωμάτια θα έπρεπε να έχουν ταυτόσημες μάζες με τα αδελφά τους σωματίδια και θα έπρεπε να τα είχαμε δει εδώ και καιρό. Οι θεωρητικοί υποθέτουν ότι, όπως η ηλεκτρασθενής δύναμη, η SUSY έχει «σπάσει» κάνοντας τα υσωμάτια πολύ βαρύτερα. Αν ωστόσο έχουν γίνει υπερβολικά βαριά, παύουν να είναι χρήσιμα για την αντιμετώπιση προβλημάτων όπως η μάζα του Χιγκς, η φύση της σκοτεινής ύλης ή η ενοποίηση των δυνάμεων.

Το γεγονός ότι δεν ανακαλύφθηκαν υσωμάτια στον πρώτο κύκλο λειτουργίας του LHC έχει ήδη περιορίσει τον ζωτικό χώρο για τις απλούστερες, αισθητικά γοητευτικότερες παραλλαγές αυτής της θεωρίας. Οπως πολλοί θεωρητικοί, ο κ. Αλανακ λέει ότι τα δεδομένα του LHC των επόμενων χρόνων θα καθορίσουν αν θα πει ή όχι αντίο στη SUSY. Αν δεν βρεθεί τίποτε, «αυτό θα δείξει ότι υπάρχει κάτι θεμελιώδες στις υψηλές κλίμακες ενέργειας το οποίο δεν κατανοούμε».

Η ενέργεια της βαρύτητας

Ο αναβαθμισμένος LHC θα επιτυγχάνει πολύ μεγαλύτερη συχνότητα στις συγκρούσεις των σωματιδίων προσφέροντας πολλαπλάσια δεδομένα

Ενώ οι φυσικοί παρακολουθούν με ενδιαφέρον αναζητώντας μια ικανοποιητική λύση στο αίνιγμα της SUSY, παραμένει ανοιχτό το επίμαχο ζήτημα της βαρύτητας. Η συμβατική άποψη θεωρεί ότι δεν υπάρχει περίπτωση να δούμε έστω και μια υποψία ενοποίησης με αυτή τη δύναμη στις κλίμακες ενέργειας που μπορεί να διερευνήσει ο LHC. Η βαρύτητα είναι τόσο ασθενέστερη από τις άλλες τρεις δυνάμεις – κατά περίπου 40 τάξεις μεγέθους – ώστε μπορεί να ελπίζει ότι θα ενοποιηθεί με αυτές μόνο στις ασύλληπτες ενέργειες των 1016 TeV και πάνω, οι οποίες αντιστοιχούν σχεδόν στην καυτή ενέργεια της ίδιας της Μεγάλης Εκρηξης.

Το 1998 ωστόσο οι θεωρητικοί πρότειναν μια πρωτοφανή εναλλακτική: Και αν ο κόσμος μας υπάρχει μέσα σε μια μεμβράνη («brane») με τρεις χωρικές διαστάσεις, η οποία ίπταται μέσα σε έναν χώρο ανώτερων διαστάσεων; Στην περίπτωση αυτή η πραγματική ισχύς της βαρύτητας ίσως μοιράζεται σε όλες αυτές τις διαστάσεις, με αποτέλεσμα να φαίνεται παράξενα αδύναμη από τη δική μας οπτική γωνία. Αν είναι έτσι, η πραγματική ισχύς της βαρύτητας ίσως είναι τέτοια ώστε η Γη της Επαγγελίας της ενοποίησης να βρίσκεται σε ενέργειες πολύ πιο κοντινές σε αυτές στις οποίες έχουμε φθάσει αυτή τη στιγμή, ενδεχομένως ακόμη και εντός των δυνατοτήτων του LHC. Και τότε η έρημος δεν θα είναι τελικά έρημος, αλλά θα είναι γεμάτη από παράξενα αντικείμενα όπως οι μαύρες τρύπες μινιατούρες, τις οποίες ο LHC θα μπορούσε να εμφανίσει στρεβλώνοντας και τσιμπώντας τον χωροχρόνο με τις συγκρούσεις του. Οι οντότητες αυτές θα πρέπει να καταπίπτουν σε πλήθη περισσότερο οικείων σωματιδίων με εξαιρετικά χαρακτηριστικά μοτίβα.

Ακόμη και αν κάτι τέτοιο αποδειχθεί ότι είναι υπερβολικά ενεργητικό ώστε να παρατηρηθεί άμεσα, υπάρχει μια πιθανότητα ότι νέα σωματίδια – SUSY ή κάτι άλλο – επηρεάζουν τη συμπεριφορά των πραγμάτων στις χαμηλότερες ενέργειες με τρόπους οι οποίοι μπορούν να μετρηθούν. Κάποιοι ψίθυροι ανεξήγητων φαινομένων υπάρχουν στα δεδομένα από τον LHC και προγενέστερους επιταχυντές και θα ενισχυθούν ή θα σβήσουν, καθώς όλο και περισσότερες συγκρούσεις θα συγκεντρώνονται μετά την επανεκκίνηση. Αν ένα τέτοιο «μπλιπ» μεγάλωνε αρκετά, αυτό από μόνο του θα ήταν «κάτι τεράστιο», λέει ο κ. Αλανακ. Δεν θα μας έλεγε όμως απαραιτήτως για τι είδους νέο σωματίδιο πρόκειται. Το πρόβλημα με τους θεωρητικούς όπως ο ίδιος, επισημαίνει, είναι ότι θα παρουσιάσουν είκοσι ή και περισσότερες διαφορετικές υποθέσεις για να εξηγήσουν το ίδιο «μπλιπ» – και όλες θα στέκουν.

Γοητευτικό άγνωστο

Για έναν ερευνητή των πειραμάτων όπως ο κ. Χέκερ ωστόσο ο ενθουσιασμός έγκειται λιγότερο στο να αποδείξει «το τάδε ή το δείνα» σενάριο όσο ακριβώς στο ότι δεν ξέρει τι πρόκειται να έρθει. «Οπωσδήποτε υπάρχει μεγαλύτερο περιθώριο για εκπλήξεις στον τεράστιο χώρο των πιθανών φαινομένων της νέας φυσικής από ό,τι στην περίπτωση της αναζήτησης του Χιγκς» λέει.

Η ελπίδα επομένως είναι ότι το έδαφος που πρόκειται να εξερευνηθεί είναι ένα πλούσιο δάσος γεμάτο σωματίδια που θα μας δώσουν ενδείξεις για τη φύση της ερήμου – και πέρα από αυτήν. Αν όχι, τότε θα έχουμε κολλήσει, χωρίς να έχουμε κανένα δείγμα για το τι ακολουθεί και χωρίς «φυσική» εξήγηση στο γιατί κάποιες όψεις του τοπίου του καθιερωμένου προτύπου φαίνονται να είναι έτσι. Απέναντι σε μια τέτοια προοπτική οι φυσικοί δεν έχουν παρά να θεωρήσουν ότι για αυτό ευθύνεται κάποια αλλόκοτη προσαρμογή, κάποια παράξενη σύμπτωση παραγόντων. Ισως το καθιερωμένο πρότυπό μας να είναι απλώς ένα από αμέτρητα άλλα, σε έναν χώρο όπου υπάρχουν όλα τα πιθανά σύμπαντα. Ή ίσως μπορούμε να μετακινήσουμε τα γκολπόστ και να πούμε ότι οι απαντήσεις μπορούν να βρεθούν μόνο με μια μηχανή που μπορεί να φθάσει υψηλότερες κλίμακες ενέργειας.
Εν τω μεταξύ όμως ας ανέβουμε στον αναβαθμισμένο LHC για να ξεκινήσουμε το ταξίδι, όπου και αν μας βγάλει. Αλλιώς θα μείνουμε πίσω να κοιτάζουμε με λαχτάρα ένα απροσπέλαστο βασίλειο, με μια βαλίτσα που θα έχει μέσα μόνο το Χιγκς και ένα σωρό αναπάντητα ερωτήματα.

Πιο γρήγορα, πιο ψηλά, πιο δυνατά
Το διαδικτυακό παιχνίδι ParticleQuest που αναπτύχθηκε από μια ομάδα φοιτητών με επικεφαλής τον Αλεχάντρο Αβιλές έχει βραβευθεί από το CERN. Τα εικονιζόμενα «sprites» των στοιχειωδών σωματιδίων έχουν σχεδιαστεί από τον Αντρέ-Πιερ Ολιβιέ ώστε να αντανακλούν τη συμπεριφορά που επιδεικνύει το καθένα από αυτά. Οι φυσικοί ελπίζουν ότι ο ισχυρότερος LHC ίσως μας φέρει σε επαφή με σωματίδια της νέας Φυσικής, πέρα από αυτά του καθιερω-μένου προτύπου

Ο «φτιαγμένος» LHC δεν θα προσφέρει μόνο συγκρούσεις σε υψηλότερες ενέργειες αλλά επιπλέον θα διπλασιάσει τη συχνότητά τους συγκεντρώνοντας ένα γιγαμπάιτ δεδομένων το δευτερόλεπτο.

Περαιτέρω αναβαθμίσεις σχεδιάζονται, κάτι το οποίο σημαίνει ότι όλα τα δεδομένα που έχει συλλέξει ο επιταχυντής σωματιδίων ως τώρα θα αντιπροσωπεύουν μόλις το 1% του συνόλου που αναμένεται να συγκεντρώσει στο τέλος της 20ετούς αποστολής του.

Η πρώτη δουλειά μετά την επανεκκίνηση θα είναι να δούμε αν οι δύο μεγάλοι ανιχνευτές «πολλαπλών χρήσεων» του LHC, ο ATLAS και ο CMS, αντεπεξέρχονται σε αυτή την τεράστια ροή δεδομένων όπως πρέπει, βαθμονομώντας και τεστάροντάς τους στη γνωστή φυσική.

Η «εκ νέου ανακάλυψη» του μποζονίου Χιγκς και η ακριβής μέτρηση των ιδιοτήτων του, ιδιαίτερα του πώς αλληλεπιδρά με άλλα σωματίδια όπως τα υψηλά ή κορυφαία (top) κουάρκ και τα μποζόνια W και Z, αποτελούν κύριες προτεραιότητες, λέει ο Τζιμ Ολσεν από το CMS.

Στις μεθυστικές πρώτες ημέρες αμέσως μετά την ανακάλυψη του Χιγκς υπήρξαν υπόνοιες ότι αυτό κατέπιπτε σε ζεύγη φωτονίων με διπλάσιο ρυθμό από ό,τι αναμενόταν από το καθιερωμένο πρότυπο, όμως αυτή η ασυνέπεια διαλύθηκε όταν εμφανίστηκαν περισσότερα σωματίδια.

Σήμερα όλοι συμφωνούν ότι το Χιγκς έχει απογοητευτικά τη γεύση «σκέτης βανίλιας», σε συμφωνία με κάθε πρόβλεψη που έχει γίνει γι’ αυτό από το καθιερωμένο πρότυπο.

Δεν αποκλείεται όμως τα περισσότερα δεδομένα να εμφανίσουν ξανά ενδείξεις για κάτι πιο ενδιαφέρον, όπως π.χ. ότι το Χιγκς δεν είναι ένα μόνο σωμάτιο αλλά μια σύνθετη δέσμη σωματίων.

Σε κάθε περίπτωση είναι σημαντικό να διερευνήσουμε πώς φαίνεται το οικείο τοπίο του καθιερωμένου προτύπου από την οπτική γωνία της αναβαθμισμένης μηχανής.

Οι σωματιδιακές διαδικασίες μέσα σε αυτό το τοπίο θα σχηματίσουν το αναμενόμενο «υπόβαθρο» επάνω στο οποίο θα εκδηλωθούν τα όποια «μπλιπ» – οι υπογραφές της νέας φυσικής.

«Χρειαζόμαστε τόσο να επιβεβαιώσουμε ότι το καθιερωμένο πρότυπο εξακολουθεί να ισχύει σε υψηλότερες ενέργειες όσο και να αποδείξουμε ότι είμαστε ικανοί να προβλέψουμε και να μοντελοποιήσουμε το υπόβαθρο για τις αναζητήσεις της νέας φυσικής» λέει ο κ. Ολσεν. Μόνο τότε μπορεί να αρχίσει το κυνήγι για τις θεωρίες της επόμενης γενιάς όπως η υπερσυμμετρία.

Φίλος είναι κάποιος που σου δίνει πλήρη ελευθερία να είσαι ο εαυτός σου

22 ξεχωριστές δηλώσεις για τη φιλία. Από τον Αριστοτέλη μέχρι τον Νίτσε κι απ’ τον Πετράρχη μέχρι τον Τζιμ Μόρισον

Φίλος είναι κάποιος που σου δίνει πλήρη ελευθερία να είσαι ο εαυτός σου. Jim Morrison

Φίλος σου είναι ο άνθρωπος που ξέρει τα πάντα για σένα και παρόλα αυτά ακόμα του αρέσεις. Elbert Hubbard

Ο έρωτας ξεγυμνώνει τα σώματα· η φιλία ξεγυμνώνει τους χαρακτήρες. C. S. Lewis

Είναι φίλος μου όποιος μιλάει καλά για μένα πίσω από την πλάτη μου. Thomas Fuller

Πραγματικός φίλος είναι αυτός που έρχεται κοντά όταν όλος ο υπόλοιπος κόσμος απομακρύνεται. Walter Winchell

Οι σιωπές κάνουν τις πραγματικές συζητήσεις μεταξύ φίλων. Αυτό που μετράει δεν είναι να μιλάς, αλλά να μη χρειάζεται να μιλήσεις. Margaret Lee Runbeck

Εκτιμώ τον φίλο που βρίσκει χρόνο για μένα στην ατζέντα του, αλλά βασίζομαι στον φίλο που δεν συμβουλεύεται την ατζέντα του για μένα. Robert Brault

Στο «Friends with Benefits», η Μίλα Κούνις και ο Τζάστιν Τίμπερλεϊκ είναι όμορφοι, πετυχημένοι και εργασιομανείς στη Νέα Υόρκη. Γίνονται φίλοι, έχουν την ανάγκη της κοινωνικότητας στην απομόνωση της μεγαλούπολης. Γιατί λοιπόν να μην ενθέσουν και το σεξ στην κοινωνική τους επαφή;

Σκέψου αν θα αισθανόσουν άνετα να δώσεις το κλειδί του σπιτιού σου στους δυο καλύτερούς σου φίλους. Αν όχι, βρες άλλους καλύτερους φίλους. H.Jackson Brown

Αληθινός φίλος είναι αυτός που παραβλέπει τις αποτυχίες σου και αντέχει τις επιτυχίες σου. Doug Larson

Ένας πραγματικός φίλος ποτέ δεν μπαίνει στον δρόμο σου εκτός και αν πηγαίνεις προς τα κάτω. Arnold H. Glasow

Μην κάνεις φίλους αυτούς που σε κάνουν να αισθάνεσαι άνετα, αλλά αυτούς που θα σε αναγκάσουν να ανεβάσεις το επίπεδό σου. Thomas Watson

Διέκοψα τη φιλία μου με δύο ανθρώπους. Με τον ένα γιατί ποτέ δεν μου μίλησε για τον εαυτό του. Και με τον άλλο, επειδή ποτέ δεν μου μίλησε για τον εαυτό μου. Nicolas Chamfort

Μην τρέφεις αυταπάτες ότι η φιλία σου δίνει το δικαίωμα να γίνεσαι δυσάρεστος σ’ αυτούς που είναι κοντά σου. Όσο πιο στενή είναι η σχέση σου με κάποιον, τόσο πιο απαραίτητο είναι να είσαι διακριτικός και ευγενικός. Oliver W. Holmes

Αυτό που κάνει κάποιον φίλο μας είναι το να αγαλλιάζει με τη χαρά μας και όχι το να υποφέρει με τα βάσανά μας. Friedrich Nietzsche

Οι υποψίες είναι ο καρκίνος της φιλίας. Πετράρχης

Το να περπατάς με έναν φίλο στο σκοτάδι είναι καλύτερο από το να περπατάς μόνος στο φως. Helen Keller

Ένας φίλος σ’ ολόκληρη τη ζωή είναι αρκετός. Δύο είναι πολλοί. Τρεις είναι σχεδόν αδύνατον. Henry Adams

Υποθέτω ότι δεν έχεις πολλούς φίλους. Ούτε κι εγώ. Δεν εμπιστεύομαι αυτούς που λένε ότι έχουν πολλούς φίλους. Είναι ένα σίγουρο σημάδι ότι δεν ξέρουν πραγματικά κανέναν. Carlos Ruiz Zafón

Αυτός που είναι φίλος με όλους δεν είναι φίλος σε κανέναν. Αριστοτέλης

Ένα μοναδικό τριαντάφυλλο μπορεί να είναι ο κήπος μου… ένας μοναδικός φίλος, ο κόσμος μου. Leo Buscaglia

Αν γίνεις φίλος με τον εαυτό σου, δεν θα είσαι ποτέ μόνος. Maxwell Maltz

Δεν υπάρχουν ξένοι εδώ· μόνο φίλοι που δεν έχεις γνωρίσει ακόμα. William Butler Yeats

Η ψυχή μου ήθελε πάντα να πετάει, να πετάει ψηλά

 Οι νύχτες με τρομάζουν. Η δύναμη που νόμιζα πως είχα, χάνεται, σιγά - σιγά, μαζί με ό,τι λάτρεψα.
Το μόνο μου όπλο κάθε βράδυ, το σκοτάδι.
Κρύβομαι μέσα του κι εκείνο σε εμένα.
Και τότε, τίποτε και κανένας δεν μπορεί να με βρει.
Ίσως, αυτό έχω ανάγκη.
Να κρυφτώ από οτιδήποτε μου κλέβει το οξυγόνο.
Ναι, περισσότερο από όλα τα άλλα, το οξυγόνο.
Και ξέρεις για ποιο πράγμα μιλώ· για σένα.

Μια ζωή με έπνιγες. Ήλπιζα για λίγο αέρα.
Όχι. Ήταν πια αργά. Είχες αλυσοδέσει το κορμί μου.
Μα, αυτό είναι το λιγότερο...
Η ψυχή μου ήτανε εκείνη που άλλο δεν βαστούσε. Δεν της άρεσαν ποτέ οι φυλακές.Ήθελε πάντα να πετάει. Να πετάει ψηλά!
Μα τώρα, με καταλαβαίνεις καλύτερα από τον καθένα. Χάνεις κάθε μέρα κι εσύ κομμάτια του εαυτού σου. Όπως κι εγώ, κάποτε.
Όμως, επιτέλους, ήρθε η δική μου σειρά.
Το απαιτεί η ψυχή μου να πετάξει.
Ακούς; Να πετάξει!

H AΓΑΠΗ ΚΑΙ ΤΑ ΔΩΔΕΚΑ ΔΩΡΑ ΤΗΣ

Μια μέρα ένας Δάσκαλος μου είπε ότι η αγάπη είναι ένα δωδεκάπλευρο διαμάντι. Όταν τον ρώτησα ποιες ήταν αυτές οι δώδεκα πλευρές, μου απάντησε να τις ανακαλύψω μόνος μου. Αυτές είναι οι δώδεκα πλευρές που ανακάλυψα:

1. Η πρώτη πλευρά του διαμαντιού είναι η χαρά.

 Μπορείτε αμέσως να καταλάβετε αν υπάρχει αγάπη, βλέποντας αν υπάρχει χαρά. Η αγάπη φέρνει χαρά. Στην πραγματικότητα δεν χρειάζεται να προσπαθήσετε να αυξήσετε ή να μειώσετε την αγάπη.Το μυστικό για να έχετε αγάπη στη ζωή σας είναι να απομακρύνετε τα εμπόδια από τη φύση σας και η αγάπη θα κυλήσει μέσα σας. Τα εμπόδια της αγάπης είναι η άσχημη ομιλία και οι σκέψεις, τα αρνητικά συναισθήματα, η χωριστικότητα, οι θυμαπάτες και οι πλάνες. Αν απομακρύνετε αυτά τα εμπόδια από τον νου, τα συναισθήματα και τις πράξεις σας, θα δείτε ότι η αγάπη θα αυξάνεται μέσα σας. Οι άνθρωποι δεν μπορούν να υπάρξουν χωρίς αγάπη. Αν δεν υπάρχει αγάπη, όλα γίνονται άνοστα στη ζωή. Πολλές φορές μίλησα με ανθρώπους που είχαν αποπειραθεί να αυτοκτονήσουν. Όλοι μου είπαν: “Κανένας δε με αγαπάει. Κανένας δε με καταλαβαίνει. Γιατί να ζήσω;”

 2. Η αγάπη χαρίζει ελευθερία

 Η αγάπη δημιουργεί ελευθερία. Αν η αγάπη γίνεται μια φυλακή για εσάς, δεν είναι αγάπη. Αν παρακολουθείτε κάθε στιγμή για να δείτε τι κάνει ή σε ποιον μιλάει ο σύντροφος ή ο φίλος σας, τότε δεν υπάρχει αγάπη. Προσπαθείτε να δημιουργήσετε έναν σκλάβο. Το χειρότερο πράγμα είναι να αγαπάτε έναν σκλάβο.

 3. Η αγάπη χαρίζει έμπνευση

 Οι περισσότεροι επιτυχημένοι άνθρωποι είναι αυτοί που έχουν αγαπηθεί. Και αντιθέτως εκείνοι που αποτυγχάνουν είναι εκείνοι που δεν αγαπήθηκαν.

 4. Η αγάπη προκαλεί μεταμόρφωση

 Είναι αδύνατον δύο άτομα να παραμείνουν ίδια, αν αγαπιούνται μεταξύ τους. Αλλάζουν και γίνονται πιο εκλεπτυσμένα και πιο όμορφα.Η αγάπη προκαλεί μεταμόρφωση επειδή η συχνότητά της είναι θεία. Έλκει το άτομο προς την τελειότητα. Μπορούμε να μεταμορφώσουμε τα άτομα που είναι κοντά μας δείχνοντάς τους αληθινή αγάπη και φροντίδα. Η αγάπη θα μας βοηθήσει να αποκαταστήσουμε ορθές ανθρώπινες σχέσεις και ειρήνη πάνω στη γη.

 5. Η αγάπη εμπνέει τους ανθρώπους να εργαστούν σκληρά

 Κάποτε ήρθε σ’ εμένα ένα ζευγάρι λέγοντας ότι χάνουν τη δουλειά τους. “Οτιδήποτε κάνουμε δεν έχει επιτυχία”. Ζήτησα από τη γυναίκα να βγει από το δωμάτιο και ύστερα μίλησα με το σύζυγο. Εκείνος μου ομολόγησε, “Την μισώ”. “Γιατί λοιπόν παραπονιέστε για την αποτυχία;Είστε προορισμένοι να αποτύχετε αν μισείτε. Η επιτυχία έρχεται μόνο όταν αγαπάτε”.Αν αρχίσετε να αγαπάτε τον σύντροφό σας, θα δείτε ότι αυτός θα αρχίσει να εργάζεται και να μοχθεί για να βελτιώσει τα πράγματα. Αν δεν υπάρχει αγάπη, δεν υπάρχει επιτυχία. Οποιαδήποτε επιτυχία κερδίζετε χωρίς αγάπη, θα σας είναι πρόβλημα και θα σας φέρει δυστυχία και πόνο.

 6. Η αγάπη δημιουργεί ανεκτικότητα

 Αν αγαπάτε ο ένας τον άλλον, ανέχεστε τις διαφορές. Για παράδειγμα, ο άνδρας θέλει να πηγαίνει σε βουδιστικό ναό και η σύζυγος θέλει να πηγαίνει σε χριστιανική εκκλησία. Ο κάθε σύζυγος πρέπει να μπορεί να είναι αυτό που θέλει να είναι. Η ανεκτικότητα είναι η ικανότητα να κατανοείτε τις απόψεις και το επίπεδο συνείδησης των άλλων.Μια τέτοια ανεκτικότητα αφήνει χώρο σε κάθε μέλος της οικογένειας να αναπτυχθεί και να υπηρετήσει τα συμφέροντα της οικογένειας.

 7. Η αληθινή αγάπη κάνει τους ανθρώπους να απαρνούνται τα χωριστικά τους συμφέροντα

 Η αυταπάρνηση έρχεται αυτομάτως μαζί με την αγάπη. Μια γυναίκα ακόμα και αν θέλει παπούτσια, θα αγοράσει παπούτσια και ρούχα για τον άντρα της εξαιτίας της αγάπης της για εκείνον. Όταν βλέπετε την αυταπάρνηση στους ανθρώπους, ξέρετε ότι υπάρχει αγάπη στο σπίτι τους. Αν όμως ο καθένας ασχολείται με το να προσπαθεί να ικανοποιήσει τα δικά του χωριστικά συμφέροντα, δεν υπάρχει αγάπη

 8. Η αγάπη ξυπνά τη δημιουργικότητα

 Αν έχετε αγάπη είναι αδύνατον να μην έχετε δημιουργικότητα. Όλες οι δημιουργημένες μορφές της Φύσης-άστρα και γαλαξίες, άνθη και πουλιά, ανθρώπινα όντα-είναι αποτέλεσμα της αγάπης. Όταν αγαπάτε, τα εσώτατα μυστήρια σας, η ομορφιά, η δόξα που έχετε μέσα σας, θέλουν να εκδηλωθούν.Αυτό είναι δημιουργικότητα, η εκδήλωση της ουσίας σας. Όσο περισσότερο αγαπάτε, τόσο περισσότερο εκδηλώνετε τον Εαυτό σας. Αν αγαπάτε τον σύντροφό σας, τον κάνετε δημιουργικό. Πίσω από κάθε μεγάλο καλλιτέχνη, από κάθε αληθινά δημιουργικό άτομο, είναι κάποιος που αγαπάει αυτό το άτομο. Αν δεν είναι παρούσα η αγάπη, βαθμιαία η δημιουργικότητα εξαφανίζεται. Μπορεί να είναι μια μυστική αγάπη, η αγάπη ενός αόρατου Δασκάλου ή αγάπη από έναν πατέρα ή μητέρα. Η αγάπη δεν χρειάζεται να έρχεται μόνο από έναν σύντροφο. Αν παρατηρείτε ότι η δημιουργικότητά σας εξαφανίζεται, δεν πρέπει να πιέσετε τον εαυτό σας να δημιουργεί, αλλά αντίθετα, να βρείτε τα εμπόδια που φράζουν την ροή της αγάπης.

 9. Η αγάπη δίνει δύναμη, ενέργεια, ισχύ

 Κάποτε ήρθε μια γυναίκα και μου είπε: “Δεν έχω καθόλου ενέργεια” Όταν τη ρώτησα αν υπήρχαν προβλήματα στο σπίτι απάντησε: “Ασφαλώς και υπάρχουν, δεν μπορώ να αντέξω τον άντρα μου”. Αυτό ήταν η αιτία για το ενεργειακό της πρόβλημα. Μόλις το ρεύμα της αγάπης σταματήσει, το άτομο νιώθει απώλεια ζωτικότητας. Ένας άνθρωπος μπορεί να νιώσει μια ξαφνική απώλεια ενέργειας, αλλά να μην βλέπει κανέναν προφανή λόγο για αυτήν. Αν εκείνη τη στιγμή η σύζυγος ή η σύντροφός του μιλούσε αρνητικά για αυτόν σε κάποιον άλλο, η ενέργεια χάνεται. Το αιθερικό ρεύμα εξατμίζεται καθώς το συνδετικό νήμα ανάμεσα στο ζευγάρι σπάει.

 10. Η αγάπη προστατεύει

 Όταν αγαπάτε κάποιον, προστατεύετε το άτομο αυτό με τις σκέψεις και τις ιδέες σας, με τα γλυκά λόγια και την ευγένεια σας. Η προστασία δεν είναι επιβολή. Μπορείτε να προστατέψετε τη σύζυγό σας με τις υποδείξεις σας. Μπορείτε να πείτε: “Αγάπη μου, δε νομίζω ότι θα πρέπει να φας αυτό το φαγητό, γιατί δεν θα σου κάνει καλό. Αν όμως θέλεις να το φας, φάε το. Σε αγαπώ ό,τι και αν κάνεις”.Με τέτοιους τρόπους μπορείτε να προστατεύσετε την υγεία των αγαπημένων σας και σε όλους τους τομείς των συναισθημάτων, του νου και του πνεύματος, προσέχοντας ταυτόχρονα να μην επεμβαίνετε στις πράξεις του. Υπάρχει μια πολύ λεπτή γραμμή ανάμεσα στην προστασία και την επέμβαση. Αν χώνετε υπερβολικά τη μύτη σας στις υποθέσεις του αγαπημένου σας και βάζετε πολλές απαγορεύσεις, τον κάνετε σαν φυλακισμένο.

 11. Η αγάπη διαφωτίζει

 Ένας ψυχολόγος έδωσε μια διάλεξη σε ένα σχολείο για το πώς η αγάπη διαφωτίζει και ένας καθηγητής πήγε έπειτα και τον βρήκε και ισχυρίστηκε ότι δεν είναι αλήθεια πως η αγάπη μπορεί να επηρεάσει το νου. Τότε ο ψυχολόγος του πρότεινε ένα πείραμα. “Φέρε εδώ τρία αγόρια” του είπε. Στο πρώτο αγόρι που ήρθε του είπε ότι οι άνθρωποι το αγαπούσαν πραγματικά και ότι ήταν έξυπνο, όμορφο και ταλαντούχο. Τα άλλα δύο αγόρια ο ψυχολόγος τα προσέβαλε. Τους είπε ότι δεν τα πήγαιναν καλά και ότι οι άλλοι δεν τα συμπαθούσαν. Στη συνέχεια δόθηκε και στα τρία παιδιά να λύσουν ένα μαθηματικό πρόβλημα. Μόνο εκείνο που νόμιζε ότι το αγαπούσαν τα κατάφερε

 12. Η αγάπη χαρίζει διαίσθηση

 Όταν αγαπάτε, βλέπετε το μέλλον της αγάπης σας. Αν αυτός που αγαπάτε βρίσκεται σε κίνδυνο, το νιώθετε. Όταν αγαπάτε γίνεστε ένα μάτι του Θεού.

 Στην αγάπη υπάρχει η αντιμετώπιση του άλλου, αντί της προσπάθειας για φυγή. Στην αγάπη αντιμετωπίζετε τα ζητήματα κατάφατσα, κάθεστε και συζητάτε. Όταν ένα άτομο είναι απρόθυμο να συζητήσει όταν υπάρχει ένα πρόβλημα, μπορείτε να υποθέσετε ότι είναι ένοχο για κάποιο είδος “απάτης”. Εκείνοι που θέλουν να μιλήσουν, ακόμα και αν έχουν κάνει λάθος, είναι εκείνοι που προσπαθούν να αγαπήσουν. Εκείνος που δε θέλει να μιλήσει αναζητά μια φυγή από τον εαυτό του. Αν υπάρχουν προβλήματα στο σπίτι σας, μη σωπαίνετε και βράζετε σιωπηλά. Βρείτε τον χρόνο να καθίσετε και να μιλήσετε για τα προβλήματά σας.

 Η αληθινή αγάπη δεν μπορεί να είναι αγάπη αν δεν δοκιμάζεται και δεν αποδεικνύεται.Στην τηλεόραση και στο ραδιόφωνο ακούμε συνέχεια ανθρώπους να λένε “Σ’ αγαπώ”. Αυτή δεν είναι απαραίτητα η φωνή της αληθινής αγάπης. Η αγάπη πρέπει να αποδεικνύεται. Αγάπη σημαίνει δέσμευση. Δεν μπορείτε να παίζετε με την αγάπη. Δεν μπορείτε να υπάρχετε αληθινά αν δε δείχνετε την αγάπη σας. Ακόμα και η αγάπη του Θεού δεν μπορούσε να υπάρχει μέχρις ότου την απέδειξε προσφέροντας τον Υιό του. Ο Χριστός, επίσης, απέδειξε την αγάπη του όταν σταυρώθηκε. Η αγάπη δίνει. Αν αγαπάτε δίνετε. Αν δεν αγαπάτε, παίρνετε.

 Στις Ουπανισάντ βρίσκουμε μερικές πολύ ενδιαφέρουσες γραμμές:

 Αγαπώ τη σύζυγό μου
 επειδή αγαπώ τον Έναν Εαυτό.

 Αγαπώ τα παιδιά μου
 επειδή σ’ αυτά βρίσκω τον Έναν Εαυτό.

 Αγαπώ τα δέντρα και τους θάμνους
 επειδή σ’ αυτά βρίσκω τον Έναν Εαυτό.

 Αγαπώ τους βράχους και τους καταρράκτες
 επειδή σ’ αυτούς βρίσκω τον Έναν Εαυτό.

Ψάχνω

Γίναμε ζητιάνοι για ανθρωπιά, ασφάλεια, ηρεμία.
Για Ισότητα, Αλληλεγγύη, Αξιοπρέπεια, Σεβασμό.
Για Οξυγόνο, πράσινο, Καθαρό μπλε.
Για Καθαρά πρόσωπα, Ειλικρινή αισθήματα, Εγκάρδια χαμόγελα.
Για μία ανοιχτή Αγκαλιά. Για μία Αλήθεια!

Ακόμη ψάχνω...

Ψάχνω...
Αυτό το καθαρό μπλε του ουρανού που θα 'πρεπε να δεσπόζει των όλων.
Το σιτάρι και την ελιά που θα 'πρεπε να είναι αρκετά να θρέψουν την πλάση ολόκληρη.

Ψάχνω...
Την αρμονία ανάμεσα στη φύση και το αστικό τοπίο.
Δρόμους γεμάτους ποδήλατα, χωρίς σκουπίδια. Κάθε οικοδομικό τετράγωνο και μια πλατεία γεμάτη πράσινο και παιδικές φωνούλες.
Αστικά κέντρα χωρίς χαρτόκουτα που προφυλάσσουν αστέγους. Χωρίς αδέσποτα.
Να μπορώ να περπατάω αφηρημένη με τα ακουστικά στα αυτιά ακούγοντας μουσική στη διαπασών.

Ψάχνω...
Την ισότητα, όπου το χρώμα του δέρματος θα παίζει ρόλο μόνο στο βαθμό αντηλιακής προστασίας. Τα νούμερα θα λαμβάνονται σοβαρά υπόψη μόνο στην Άλγεβρα και οι ερωτικές μου προτιμήσεις θα απασχολούν μόνο το άψυχο κρεβάτι μου.

Ψάχνω...
Την ειρήνη, όπου πόλεμοι, χουλιγκανισμοί, δολοφονίες, βιασμοί, κακοποιήσεις, εμπρησμοί, ληστείες, ..., θα είναι φανταστικά σενάρια σε ταινίες τρόμου. Και οι γεμιστήρες των όπλων θα γεμίζουν μόνο νερό, να παίζουμε μπουγέλο να δροσίζεται το μέσα μας.

Ψάχνω...
Τον έρωτα. Εσένα! Να σε φωνάζω ανάσα, φως, αλήθεια, πίστη, έρωτα, ζωή. Να έρθεις και να διώξεις τους φόβους και τις αναστολές μου δείχνοντάς μου με κάθε τρόπο πως Εσύ είσαι για εμένα. Να με πάρεις και να με κλείσεις στην αγκαλιά σου και εγώ σαν κουτάβι να λαχταρώ για τα χάδια σου και να σε ακολουθώ πιστά. Να χαθώ και να με ψάξω μέσα σου...

Ψάχνω...
Έναν κόσμο όπου θα μπορώ να είμαι χαλαρή και να χαρώ όλα τα απλά και όμορφα της ζωής. Η ζωή είναι τόσο απρόβλεπτη για να της βάλω προγράμματα με deadlines τρέχοντας να προλάβω ένα τρένο που ποτέ δεν θα φτάνει στον προορισμό που θέλω γιατί κάθε φορά, ως ανικανοποίητο ον που είμαι, θα τον αλλάζω κυνηγώντας τους μεγαλεπήβολους στόχους μου.

Τελικά ίσως δεν ψάχνω σωστά.

Θα ψάξω...
Το μέσα μου! Είναι το μόνο που αξίζει να επενδύσω. Είναι το μόνο που μπορεί να καταφέρει κάτι. Όπως να σου αλλάξει γνώμη, τρόπο σκέψης, στάση ζωής και να επιφέρει ένα καλύτερο αύριο για εμένα και για εσένα.
Γιατί τα ωραία στοιχεία του εαυτού μας, εφόσον υπάρχουν, τα δίνουμε δωρεάν, τα χαρίζουμε. Κι αυτά τα "ωραία" είναι τα ανεκτίμητης αξίας!

Τι λες; Θα έρθεις να ψάξουμε μαζί;

Αλλαξε το Παραμύθι σου

Αυτό που είναι σημαντικό να καταλάβουμε είναι ότι μπορούμε να είμαστε οτιδήποτε θέλουμε να είμαστε, μια και ο καλλιτέχνης είμαστε εμείς και η ζωή μας είναι η δημιουργία μας. Το παραμύθι είναι δικό μας. Είναι η κωμωδία ή το δράμα μας και, αν τελικά το παραμύθι αλλάζει συνεχώς, τότε γιατί να μην κατευθύνουμε αυτή την αλλαγή με επίγνωση;

Τώρα που είμαστε καλλιτέχνες με επίγνωση, μπορούμε να δούμε αν μας αρέσει η τέχνη μας και μπορούμε να εξασκηθούμε ώστε να την κάνουμε καλύτερη. Η εξάσκηση φέρνει την επίτευξη. Όμως η δράση κάνει τη διαφορά. ‘Όταν το ανακάλυψα, αυτό που έκανα ήταν να αναλάβω την ευθύνη για την τέχνη μου και να εξαγνίσω το πρόγραμμά μου. Ως φιλόσοφος, άρχισα να εξερευνώ τις δυνατότητες – κάθε δράση και κάθε αντίδραση. Μιας και το έφερε η συζήτηση, αυτή είναι η πραγματική μας φύση, να εξερευνούμε. Τι να εξερευνήσουμε; Τη ζωή! Τι άλλο μπορούμε να εξερευνήσουμε;

Το να αλλάξουμε το παραμύθι της ζωής μας είναι αυτό που οι Τολτέκοι ονομάζουν επίτευξη της μεταμόρφωσης. Έχει να κάνει με τη μεταμόρφωση του εαυτού μας, του παραμυθά, αυτού που ονειρεύεται. Η ζωή αλλάζει τόσο γρήγορα και μπορούμε να δούμε ότι μεταμορφωνόμαστε διαρκώς, αλλά οδηγούμαστε στην επίτευξη αυτής της μεταμόρφωσης μόνο όταν πάψουμε να αντιστεκόμαστε στην αλλαγή. Αντιθέτως, μπορούμε να εκμεταλλευόμαστε και να απολαμβάνουμε την αλλαγή. Η επίτευξη της μεταμόρφωσης σημαίνει να ζούμε διαρκώς στην παρούσα στιγμή, στο εδώ και τώρα. Η ζωή είναι ένα αιώνιο παρόν, επειδή η δύναμη της ζωής δημιουργεί τώρα το κάθε τι και μεταμορφώνει τα πάντα επίσης τώρα.

Πώς να αλλάξουμε το παραμύθι μας; Γνωρίζουμε πια ότι δημιουργούμε το παραμύθι μας σύμφωνα με αυτό που πιστεύουμε για τον εαυτό μας. Για να μεταμορφώσουμε αυτό που πιστεύουμε για τον εαυτό μας, πρέπει να ξεμάθουμε αυτά που ήδη έχουμε μάθει. Όταν τα ξεμάθουμε, η πίστη μας επιστρέφει σε εμάς. Η προσωπική μας δύναμη αυξάνεται και μπορούμε να την επενδύσουμε σε νέα πιστεύω.

Αν θέλουμε να γνωρίζουμε την αλήθεια, εάν είμαστε έτοιμοι να αποσύρουμε την πίστη μας από τα ψέματα, τότε πρέπει να θυμόμαστε τους δύο κανόνες: Μην πιστεύετε τον εαυτό σας και μην πιστεύετε κανέναν άλλο. Αυτό σας δίνει διαύγεια γύρω από πολλά πράγματα, αλλά μπορεί να χρειαστούμε λίγη υποστήριξη ώστε να σταματήσουμε να πιστεύουμε στα ψέματα και να αρχίσουμε να σπάμε όλες τις συμφωνίες  που στρέφονται ενάντια σε εμάς τους ίδιους. Αυτή την υποστήριξη την προσφέρουν οι Τέσσερις Συμφωνίες. Υπάρχουν μόνο για εμάς, για τον πρωταγωνιστή του παραμυθιού μας. Αυτές οι τέσσερις απλές συμφωνίες μπορούν να μας οδηγήσουν στην ατομικότητά μας:
Να είμαστε άμεμπτοι με τον λόγο μας.
Να μην παίρνουμε τίποτε προσωπικά.
Να μην κάνουμε υποθέσεις.
Να κάνουμε πάντα το καλύτερο που μπορούμε.
Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να αλλάξουμε το παραμύθι μας, αλλά οι Τέσσερις Συμφωνίες είναι τα αγαπημένα μου εργαλεία για τη μεταμόρφωση. Γιατί; Επειδή έχουν τη δύναμη να μας βοηθήσουν να ξεμάθουμε όλους εκείνους τους τρόπους που έχουμε μάθει ώστε να χρησιμοποιούμε τον λόγο μας ενάντια στον εαυτό μας. Απλώς ακολουθώντας αυτές τις συμφωνίες, αμφισβητούμε όλες εκείνες τις απόψεις που δεν είναι τίποτε παραπάνω από δεισιδαιμονίες και ψέματα.
*Να είμαστε άμεμπτοι με τον λόγο μας επειδή τον χρησιμοποιούμε για να δημιουργούμε το παραμύθι μας.
*Να μην παίρνουμε τίποτε προσωπικά, επειδή ζούμε στο δικό μας παραμύθι και οι άλλοι άνθρωποι ζουν στο δικό τους.
*Να μην κάνουμε υποθέσεις, επειδή οι περισσότερες δεν είναι αληθινές είναι φανταστικές, και όταν ο παραμυθάς φτιάχνει παραμύθια -ειδικά για τους άλλους παραμυθάδες- τότε δημιουργεί μεγάλα δράματα.
*Να κάνουμε πάντα το καλύτερο που μπορούμε, επειδή αυτό εμποδίζει τη φωνή της γνώσης να μας δικάσει και όταν αναλαμβάνουμε δράση, εμποδίζουμε τη φωνή να μας μιλάει.

Ο παραμυθάς, ο ψεύτης μέσα στο κεφάλι μας, μας επιβάλλει να χρησιμοποιούμε τον λόγο μας ενάντια στον εαυτό μας. Μας επιβάλλει να παίρνουμε προσωπικά τα πάντα, κάνει πολλές υποθέσεις και μας επιβάλλει να αποτύχουμε να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε.

Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να γαληνέψουμε τον νου, αρκεί μόνο να τους χρησιμοποιήσουμε. Ωστόσο, κατά την άποψή μου ο καλύτερος τρόπος είναι να ασκούμε τις Τέσσερις Συμφωνίες. Αυτές οι συμφωνίες έχουν τη δύναμη να σπάσουν χιλιάδες από τις μικρές συμφωνίες που καταφέρονται ενάντια στον εαυτό μας, αλλά δεν είναι τόσο απλό όσο φαίνεται. Πολλοί άνθρωποι λένε: «Καταλαβαίνω τις Τέσσερις Συμφωνίες και αλλάζουν τη ζωή μου, αλλά δεν μπορώ να συνεχίσω από ένα συγκεκριμένο σημείο και μετά». Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε επειδή εκείνη τη στιγμή αντιμετωπίζουμε μια ισχυρή πεποίθηση. Η πίστη (θέληση) που επενδύσαμε σε αυτήν την πεποίθηση είναι πιο ισχυρή από την πίστη που διαθέτουμε για να την αλλάξουμε. Γι’ αυτόν το λόγο είναι σημαντικό να εξασκηθούμε πρώτα στην ανάκτηση της πίστης από τις μικρές πεποιθήσεις.

Κάθε φορά που εξασκούμε τις Τέσσερις Συμφωνίες, η έννοιά τους πηγαίνει όλο και πιο βαθιά. Όταν διαβάζουμε το βιβλίο Οι Τέσσερις Συμφωνίες, για δεύτερη ή για τρίτη φορά, από ένα σημείο και μετά μοιάζει σαν να διαβάζουμε ένα διαφορετικό βιβλίο. Μοιάζει αλλιώτικο, επειδή έχουμε σπάσει κιόλας ορισμένες μικρές συμφωνίες. Τώρα, μπορούμε να πάμε λίγο πιο βαθιά, και πάμε όλο και πιο βαθιά μέχρι που θα έρθει η στιγμή που θα ανοίξουμε τα πνευματικά μας μάτια. Οταν τελικά καταφέρουμε να μεταμορφωθούμε, η ζωή μας γίνεται ένα όνειρο που είναι έργο τέχνης, μια έκφραση του συναισθηματικού μας σώματος, όπως ήταν πριν τη γνώση.