Σάββατο 31 Αυγούστου 2013

Οι φοιτητές κυριεύονται από τον Διάβολο. Μητρόπολις Καστοριάς



«Αυτοί που νοικιάζουν τα σπίτια τους στους φοιτητές καλό θα είναι μόλις ξενοικιαστούν να κάνουν έναν αγιασμό»

Απόσπασμα συνέντευξης στα τοπικά ΜΜΕ, εκπροσώπου της Ι. Μητροπόλεως Καστοριάς:

«Ένα θέμα που ταλαιπωρεί πάρα πάρα πολύ την Καστοριά με πολύ άσχημο τρόπο, ειδικά την Καστοριά, ίσως πιο πολύ από άλλες περιοχές της Ελλάδος, είναι το θέμα των πνευματιστικών συγκεντρώσεων. Στην επαρχία μας συμβαίνουν πάρα πολλές τέτοιες συγκεντρώσεις, δηλαδή συγκεντρώσεις ανθρώπων γύρω από τραπέζια εννοώντας τα χέρια και επικαλούνται τα πνεύματα και έχουν την εντύπωση αυτοί οι άνθρωποι κυρίως νεαρής ηλικίας ότι αυτό είναι μια εμπειρία ή ένα παιχνίδι και να τους καλύψει κάποια περιέργεια. Δεν είναι τα πράγματα έτσι.

» Όταν καλούμε ένα πνεύμα το πνεύμα αυτό είναι ο Διάβολος. Δεν υπάρχουν άλλα πνεύματα. Υπάρχουν μόνο οι Άγγελοι και ο Διάβολος.

» Όταν κάτι μπαίνει σπίτι μας, αυτό σίγουρα δεν είναι Άγγελος, είναι Διάβολος. Και ο Διάβολος δεν φεύγει επειδή τον διώχνουμε εμείς. Όταν κάπου μπει ο Διάβολος, δεν φεύγει μετά.

» Για να φύγει, πρέπει να προστρέξει η Εκκλησία, πρέπει να υπάρχει εξομολόγηση, μετάνοια, αγιασμός στο σπίτι μας. Θέλει πάρα πολύ κόπο, και να τονίσουμε ότι πολλές οικογένειες έχουν καταστραφεί, από τέτοιες «αθώες» συγκεντρώσεις.

» Προβλήματα έχουν μετά τα σπίτια, είτε με παρουσιάσεις του Δαίμονος με διάφορες μορφές και υπό διάφορες συνθήκες, είτε χτυπήματα στα παράθυρα, είτε διάφορα άλλα, τα οποία τρομοκρατούν τον κόσμο.

» Και πιο άμεσες εμφανίσεις του Διαβόλου, κυρίως, καταστρέφονται άνθρωποι, χωρίζουν οικογένειες, γεμίζουν οι άνθρωποι με ψυχολογικά προβλήματα, και να αναφέρουμε και τα μάγια…


» Ασφάλεια είναι, να είμαστε κοντά στην Ενορία μας, κοντά στον πνευματικό μας, να εξομολογούμαστε και να κοινωνάμε…

» Αυτοί που νοικιάζουν τα σπίτια τους στους φοιτητές καλό θα είναι μόλις ξενοικιαστεί να κάνουν έναν αγιασμό. Διότι στους φοιτητές, είναι αρκετά συχνό το φαινόμενο αυτό των τελετών.

» Αν και συνήθως, υπάρχει εμφάνιση του Διαβόλου, τρομοκρατούνται οι ένοικοι, και σταματάνε.

» Αλλά από το σταμάτημα και μετά, αρχίζει το μαρτύριο του Γολγοθά των συμμετεχόντων. Η ζωή όσων έχουν συμμετάσχει, γίνεται μαρτυρική.

» Και μετά καλούν την Εκκλησία, και προσπαθούμε εμείς να επουλώσουμε τις συνειδήσεις και τις ζωές ανθρώπων οι οποίοι πλήγονται.

» Ο Διάβολος δεν φεύγει εύκολα, να το ξέρουμε. Και αυτό να το συνειδητοποιήσουμε μέσα μας.

» Με τον Διάβολο, δεν παίζουμε, δεν τον καλούμε, δεν αναφέρουμε το όνομά του, δεν ασχολούμαστε με τον Διάβολο. Ο Διάβολος είναι μισάνθρωπος, και ήδη όπως είναι δομημένη η κοινωνία, έχει θεμέλια που πατούν σε ένα εκκοσμικευμένο πνεύμα το οποίο εισβάλει και στην εκκλησία μέσα…».

*****************************************************

Σελίδα απ’ το βιβλίο θρησκευτικών της Α’ τάξης ΤΕΕ:
thratee

Από τον φίλο Μάγκα

***********************************************

Επειδή είναι ηλίου φαεινότερο ότι οι φοιτητές που σπουδάζουν στην Καστοριά είναι αδύνατον να διαφέρουν σε κάτι από τους φοιτητές οιασδήποτε άλλης πόλης, διαφαίνεται εδώ η απόπειρα του άπληστου παπαδαριού της Καστοριάς να ανοίξει δρόμο σε μια ακόμη πηγή είσπραξης χρημάτων από το αφελές ποίμνιό της. Ο αγιασμός βεβαίως-βεβαίως δεν γίνεται άνευ καταβολής χρημάτων, όπως άλλωστε ισχύει αυτό για κάθε άλλο μυστήριο. Πενία τέχνας κατεργάζεται.

Ο εξεβραϊσμένος και ηττημένος ελληνισμός! Δημήτρης Λιαντίνης

«Μ’ ένα λόγο, ο μέγας και ο βαθύς εβραίικος πολιτισμός –δεν ειρωνεύομαι, κυριολεκτώ- μέσα από τη χριστιανική του μετάλλαξη, κι αυτή πια δεν είναι ούτε μεγάλη ούτε βαθιά, πέρασε ως το μυελό των οστών και στη διπλή σπείρα του DNA όλων των νεοελλήνων.


Ένα μόνον δεν γνωρίζουν. Ότι ο σπουδαίος αυτός πολιτισμός είναι εντελώς αντίθετος με τον πολιτισμό της κλασικής Ελλάδας. Το αρνί και ο λύκος. Ο πάμφωτος ναός της Αφαίας στην Αίγινα, και το μονύδριο της αγίας Ελεούσας στο νησί της λίμνης των Ιωαννίνων, με την αγράμματη καλόγρια που κυνηγά τις έγκυες και τις λεχώνες, γιατί `ναι μαγαρισμένες, λεέι.
Αλλά δεν είναι εδώ ο καιρός και ο τόπος για τέτιες εξηγήσεις. Το θηρίο το καταπάλαιψα σε άλλες εκστρατείες. Ήμουν και εγώ στον πόλεμο τοξότης που ξαστόχησε, λέει ο ποιητής.
Τέτοια λογής αποτέλεσμα θα μας δώσει η στατιστική έρευνα στον πληθυσμό της χώρας αναφορικά με την απόδραση του Ελληνικού, και την επίδραση του Εβραίικου. Στην επιφάνεια και στον τύπο και στο όνομα είμαστε έλληνες. Στο βυθό όμως και στην ουσία και στην ύλη είμαστε εβραίοι.
Και μην μας παραπλανά το απλοϊκό δικηγοριλίκι, που κανοναρχούν ιεροκήρυκες και ιερολόγοι, ότι τάχατες άλλο εβραίοι κι άλλο χριστιανοί. Άλλο ορθόδοξοι κι άλλο ρωμαιοκαθολικοί. Ο ισχυρισμός αυτός είναι δόλιο σόφισμα, και αφέλεια ξεχειλωμένη.
Όσοι λένε τούτη την παλαβομάρα, είναι σα να λένε: Άλλο εταίρα κι άλλο πουτάνα. Μα σε σεμνεία δουλεύουνε και οι δύο. Άλλο δρομέας κι άλλο δισκοβόλος. Μα αθλητές είναι και οι δύο. Άλλο λέμφωμα, άλλο λευχαιμία, κι άλλο νεοπλασία του λάρυγγα. Μα καρκίνοι είναι όλοι τους. Και κακά σπυριά, που σκοτώσανε Καβάφη και Φρόυντ.
Οι νεοέλληνες εκρατήσαμε το σχήμα από τους έλληνες . Η μάζα όμως, το m που λένε οι φυσικοί, είναι καθαρά εβραίικη. Και ο χώρος, το spatium ή s που λένε οι φυσικοί, μέσα στον οποίο συντελέστηκε η αφελλήνιση των ελλήνων είναι τό χριστιανικό βυζάντιο. Και ο χρόνος ο tempus ή το t που λένε οι φυσικοί, που στη διάρκειά του συντελέστηκε ο εξεβραϊσμός των ελλήνων είναι από τον καιρό του Θεοδόσιου μέχρι σήμερα.
Αλλά πέστε να πάψουν επάνω οι φωνές των γυναικών. Και σταματήστε τα δάκρυα για τον Ορέστη. Γιατί κάπου βαθιά στον καθένα μας υπάρχουν κρυμμένοι οι έλληνες. Και περιμένουν.

Πηγή: Από Γκέμμα, το κύκνειο άσμα του Δημήτρη Λιαντίνη
Οι εβραίοι εκαλλιέργησαν τη γη της πίστης. Οι έλληνες εκαλλιέργησαν τη γη της γνώσης. Οι εβραίοι ήσαν αδίσταχτοι, οι έλληνες ήσαν ευγενικοί.
Για αυτό και νίκησαν οι εβραίοι τους έλληνες.
Εχρησιμοποίησαν σαν όπλο τους βέβαια το χριστιανισμό, ένα νόθο και μυσαρό παρασάρκωμα του σώματος τους, από τους ίδιους απόβλητο, και αφάνισαν την ωραία Ελλάδα. Ότι δεν εκατάφερε η ανδρεία, το κατάφερε ο δόλος. Η κλασική περίπτωση του έλληνα Διγενή.
Ζηλεύγει ο Χάρος, με χωσιά μακρά τονε βιγλίζει,
και λάβωσέ του την καρδιά και την ψυχή του επήρε.

Ελληνοχριστιανική αγωγή (Δημήτρης Λιαντίνης)

Μας δίδαξαν πως ο Χριστιανισμός ήρθε και συμπλήρωσε τον Ελληνισμό. Πως με τις νέες ιδέες κάλυψε τα κενά, θεράπευε τις ατέλειες και τα λάθη, ολοκλήρωσε την οπτική και τη θεωρία του, και βάθυνε τα αμμώδη και τα ρηχά της προβληματικής των Ελλήνων. Πως πράυνε τη σκληρότητα και μάλαξε την αγερωχία τους για τον άνθρωπο, στρογγύλεψε τις ακμές και τις οξείες της ελληνικής περηφάνειας, και ημέρωσε την τραχύτητα της ανθρώπινης πράξης. Μ’ έναν λόγο, πως εξευγένισε τη γενική λειτουργία και έκφραση του βιοτικού τρόπου των Ελλήνων…

Διδάσκοντας οι δάσκαλοι τα αρχαία ελληνικά, μας έμαθαν να βλέπουμε ερμηνευτικά τους Έλληνες κάτω από τα τσακίσματα και τους ρυθμούς των χριστιανών. Αυτό σημαίνει, πως αν οι δάσκαλοι από την άποψη της ουσίας παραχάραξαν το ελληνικό νόμισμα, από την άποψη της μορφής ο τρόπος που ερμήνευαν στη συνέχεια τους Έλληνες ήταν να διαθέσουν το κίβδηλο χρήμα στην αγορά από όλες τις τράπεζες του κόσμου. Η υφήλιος γιόμισε κάλπικη μονέδα. Σύμφωνα με την τακτική αυτή, κάθε αποτίμηση ελληνικού στοιχείου έπρεπε να περνά μέσα από τους ηθμούς της χριστιανικής λογικής, της χριστιανικής ηθικής, και της χριστιανικής αισθητικής. Οι αρχαίοι κίονες γίνανε πέτρες, για να χτιστούν οι τοίχοι των νέων ναών…
Το δίκαιο των ανθρώπινων νόμων δεν είναι να μας χαρίζουν το μεγαλύτερο καλό, αλλά να μας φυλάγουν μέσα στο μικρότερο κακό. Ο νόμος των ανθρώπων δεν φιλοδοξεί να μου προσφέρει τον Παράδεισο. Του στέκεται αρκετό να αποτρέψει την Κόλαση να γκρεμιστεί απάνω μου. Μια βασική θέση των Ελλήνων, που είναι και η παιδαγωγική της φυσικότητας και της υγείας, λέει πως, είμαι ευτυχισμένος στο βαθμό που δεν είμαι δυστυχισμένος.
Αν θέλουμε να βρισκόμαστε σύμμετροι με την πραγματικότητα, και όχι με τις αφελείς επιθυμίες μας, τότε θα δεχθούμε ότι μέσα στην ανθρώπινη φύση περιπλεονάζει η φαυλότητα και το στοιχείο της άρνησης. Μία από τις δέκα θεμελιώδεις προτάσεις των Ελλήνων, που τη βάζουν μάλιστα και στο στόμα των εφτά σοφών, λέει: «Οι πλείστοι άνθρωποι κακοί». Και στη νεότερη εποχή το ίδιο νόημα μας το ‘δωκε η απαρηγόρητη διατύπωση του Χόμπς: «Ο άνθρωπος είναι λύκος για τον συνάνθρωπο». Σε μια τέτοια λοιπόν πραγματικότητα να πασχίζεις να εφαρμόσεις το «αγαπάτε αλλήλους» των χριστιανών είναι σαν να βάζεις φωτιά και να ζητάς να πυρπολήσεις τον χιονισμένο κάμπο…
Σχετικά με την αγάπη, την παρούσα στους χριστιανούς και την απούσα στους Έλληνες, αν θέλουμε να βρισκόμαστε σύμμετροι, όχι με την πλάνη και την υποκρισία, αλλά με την αλήθεια και την εντιμότητα, θα υποχρεωθούμε να αναδιατάξουμε τις θέσεις μας από τα θεμέλιά τους. Για τους Έλληνες αγάπη είναι η υποταγή στη φυσική και στην ηθική τάξη· αυτό που διαφορετικά το περιγράψανε με τη μεγαλώνυμη λέξη της Δίκης· να επιδικάζεις στον άνθρωπο την τιμή του· να μη γίνεσαι υπέρογκος και υβριστής απέναντι στους νόμους της φύσης και στους νόμους των ανθρώπων να κατέχεις και να δείχνεις τη νόστιμη και τη μέτρια ανθρωπιά· αυτό που οι Ευρωπαίοι ερμηνευτικά το βάφτισαν Ουμανισμό. Και όλα αυτά χωρίς γλυκασμούς και χωρίς ηχηρότητα. Με γνώση, με πίκρα και με βούληση.
Για τους Έλληνες, δηλαδή, αγάπη δε σημαίνει να δίνεις τον ένα από τους δύο χιτώνες σου. Αλλά να μην επιτρέπεις στον εαυτό σου να ‘χει τρεις χιτώνες, όταν ο διπλανός δεν έχει κανέναν. Η θέση των χριστιανών να δίνεις από τα δύο το ένα σε ‘κείνον που δεν έχει κανέναν, είναι η νοσηρή αντίδραση απέναντι στους νοσηρούς όρους. Η ελεημοσύνη δεν ταιριάζει στον αξιοπρεπή και τον περήφανο άνθρωπο. Γιατί ζητεί να λύσει το πρόβλημα προσωρινά, και εκ των ενόντων να «κουκουλώσει» μια κοινωνική αταξία. Ενώ η θέση των Ελλήνων να μην αποκτήσεις τρία, όταν ο δίπλα σου δεν έχει ούτε ένα, είναι η υγεία. Σου υποδείχνει να προλαβαίνεις στοχαστικά, για να μη χρειάζεσαι ύστερα να γιατροπορεύεις ατελέσφορα. Άλλωστε η θέση αυτή είναι, αλλιώτικα, η βάση εκείνης της υπέροχης σύλληψης στο κοινωνικό πρόβλημα, που οι Έλληνες την είπανε δημοκρατία. Ξέρεις άλλη λέξη με πιο αδρή, πιο γόνιμη, πιο πλούσια, πιο σοφή, και πιο έμορφη αν θέλεις ουσία από τη λέξη δημοκρατία; Εγώ δεν ξέρω. Και γράμματα γνωρίζω, που λένε στα δικαστήρια.
Αυτή την πρωταρχική συμπεριφορά των Ελλήνων, που προφταίνει να σε φυλάγει από τη διολίσθηση στο ηθικό χάος, ο Αριστοτέλης τη χάραξε σε μια πρόταση μαρμάρινη. Μοιάζει με τις εξισώσεις που διατυπώνουν οι μεγάλοι φυσικοί: «Ο αλτρουισμός», λέει, «είναι στον ίδιο βαθμό λανθασμένη προκατάληψη με τον εγωισμό». Ο αλτρουισμός των χριστιανών όμως δεν είναι τέτοιο δώρο. Αλλά είναι η πρόφαση για να διαιωνίζεται ο εγωισμός τους. Σκέφτηκες ποτέ πόσο ατιμωτική είναι για σένα η στιγμή που ελεείς το διακονιάρη; Πώς επιτρέπεις, και πώς ανέχεσαι την υπεροχή σου απέναντί του; Η ελεημοσύνη σου τον φτύνει καταπρόσωπα.
Οι χριστιανοί ποτέ δε 8α μπορούσαν να πουν αυτό τον λόγο του Αριστοτέλη. Γιατί έρχονται να διακονήσουν την αρρώστεια. Δεν έρχονται να στεφανώσουν την υγεία. Η πρόταση του Αριστοτέλη είναι ο λόγος ο φυσικός και ο ολόκληρος. Αντίθετα, το «αγαπάτε αλλήλους» των χριστιανών είναι η θέση η μισή και η αφύσικη. Γιατί ο άνθρωπος δεν αγαπά μόνο, αλλά εξίσου μισεί. Πράγμα που είναι και το φυσικό και το καθημερινά συμβαίνον… Ένας άνθρωπος που δεν μπορεί να μισήσει ποτέ, μοιάζει με τη σκύλα που δεν μάχεται τον λύκο, σαν έρχεται επίβουλα στο μαντρί, αλλά ζευγαρώνει μαζί του. Έτσι όμως ποιος θα φυλάξει τα πρόβατα;
Επειδή η διδασκαλία των χριστιανών αγνόησε ή παράβλεψε αυτό το δεύτερο φυσικό μισό, η φύση και τα πράγματα την τιμώρησαν με τη χειρότερη τιμωρία. Την έκαμαν στα λόγια να γίνεται διδασκαλία απλότητας και αγάπης, και στην πράξη να μένει συμπεριφορά πονηρίας και μίσους. Αυτό το αναποδογύρισμα στα σκοτεινά το περιγράφει η περίφημη υποκρισία των χριστιανών, που συνέχεια τη βλέπουμε γύρω μας, και συνέχεια την παραβλέπουμε αδιάφορα. Η υποκρισία των χριστιανών μας είναι καθημερινή και βραδυνή και μεσημβρινή. Μας παραστέκει όπως το νερό που πίνουμε, και μας κυκλώνει όπως ο αέρας που ανασαίνουμε. Παράδειγμα. Στο χωριό Μαύρη Τρύπα ένας τοκογλύφος έσπρωξε τον οφειλέτη του στην απόγνωση. Κρεμάστηκε στην πόρτα του σπιτιού του. Με τρία παιδάκια μέσα. Δεν είχε να πληρώσει τα χρέη. Σαν του είπαν πως εξαιτίας του σκοινιάστηκε ο άνθρωπος, εκείνος αγανάκτησε, σήκωσε τα χέρια του παλαβά, και φώναξε: «Ποιος θα μου δώσει τα λεφτά μου τώρα;». Από τη σύγχυση και την οργή του, πήγε ο ψυχοβγάλτης στα εικονίσματα ν’ ανάιψει το τσιγάρο του στη φλόγα του καντηλιού. Να γλιτώσει και το σπίρτο. Εκεί ήταν που λαδώθηκε το χαρτί στην άκρη του τσιγάρου του από το λάδι του καντηλιού. Σαν το είδε ο τοκογλύφος γονάτισε κι αρχίνησε να ικετεύει: «Συχώρα με, Χριστέ! Μεγάλη Παρασκευή σήμερα, κι αρτεύτηκα. Οι καμπάνες χτυπούν λυπητερά το σταυρό σου, κι εγώ κατάλυσα τη νηστεία. Ήμαρτον ο αμαρτωλός». Τέτοιοι είμαστε οι πλείστοι χριστιανοί. Και το χειρότερο δεν το ξέρουμε. Και το χείριστο δεν θα το μάθουμε ποτές…
Θα φέρω δύο δείγματα, για να δείξω ότι αυτό το μίσος είναι η οξύτερη μορφή εχθροπάθειας, που μπόρεσε να ξεδιπλώσει η ανθρώπινη φύση. Το ένα δείγμα είναι η επινόηση της Κόλασης με τα βασανιστήρια της. Αναλογίστηκες ποτέ, τι σημαίνει την ώρα που πεθαίνει ο άνθρωπος να του φορτώνεις τον τρόμο του αιώνιου μαρτυρίου της Κόλασης; Η ώρα του θανάτου που κάποτε θα ‘ρθει για τον καθένα μας, ο θάνατος είναι η μοναδική σταθερά της ανθρώπινης φύσης, είναι μια ώρα απερίγραπτης τραγικότητας. Γιατί εκείνη τη φοβερή στιγμή ο άνθρωπος εξοφλεί την επιταγή της ζωής. Μην κοιτάς τι σημαίνει να σου πουν ξαφνικά ότι κέρδισες ένα δισεκατομμύριο στο λότο. Αλλά να κοιτάς τι σημαίνει να σου πουν ξαφνικά ότι οφείλεις να πληρώσεις, και μάλιστα αμέσως, ένα δισεκατομμύριο που δεν ήξερες ότι το ‘χεις χρεωθεί και το ‘χεις σπαταλήσει. Και που πια δε σου βρίσκεται ούτε δραχμή. Ρωτάς: Ποια είναι η χρέωση, και ποια είναι η σπατάλη μου; Μα είναι η ίδια η ζωή. Η ζωή η δική σου που έζησες, με όλες τις χαρές που σού ‘δειξε. Ότι είδες τον ήλιο το πρωί, και τη θάλασσα τον Ιούλιο. Ότι περπάτησες σε μια ρεματιά τον Μάη μ’ ένα κορίτσι στο πλάι σου, κι ακούσατε τ’ αηδόνι. Ότι δίψασες, και ήπιες το κρύο νερό της πηγής. Αυτά πληρώνεις την ώρα που πεθαίνεις.
Εκείνη, λοιπόν, τη στιγμή της ανεκλάλητης χρείας και της φρικτής εγκατάλειψης είναι ακριβώς που διάλεξε η Εκκλησία να φορτώσει τον αφελή χριστιανό με τους αιώνιους τρόμους της Κόλασης:
Θα ζεις, του λέει, αιώνια κλεισμένος σ’ έναν πύρινο τάφο.
Θα περνάς τους αιώνες με το αίσθημα του ραγδαίου ιλίγγου ενός ανθρώπου που γκρεμίζεται από του τριακοστό όροφο.
Θα περπατάς γυμνός σε άδεντρο τόπο, κάτου από ένα ορμητικό φλογοβρόχι.
Θα σε ρίχνουν χωρίς σταμάτημα σ’ ένα βαθύ πηγάδι γιομάτο με κόκκινα, και μαύρα, και κίτρινα φίδια. Κόμπρες, οχιές, κροταλίες.
Θα βουτάς σε βόθρους. Και θα πνίγεσαι επαναληπτικά και ακατάπαυστα μπουκωμένος τα περιττώματα.
Μυτερώνυχοι διάβολοι θα σε καρφώνουν ανάσκελα με τεράστιες πηρούνες.
Θα ‘σαι φυτεμένος αιώνια στους πάγους, και θα σε φυσάει κατάγυμνο ο δρεπανηφόρος Καικίας.
Θα μεταμορφώνεσαι σε δέντρο, σε φίδι, σε τέρας. Θα ζεις, δηλαδή, το μαρτύριο της αλλαγής της σάρκας σου.
Και όλα αυτά τα φρικώδη στους αιώνες των αιώνων. Χωρίς την ελπίδα της παύλας. Ο Δάντης εκείνους που διαβαίνουν την πύλη της Κόλασης τους βάζει να διαβάζουν μια επιγραφή που δεν παρηγοριέται με τίποτα: «Την πάσα ελπίδα αφήστε όσοι περνάτε!».
Να φορτώνεις λοιπόν τον άνθρωπο τον αφελή και τον αθώο κάπου, γιατί είναι το μεγάλο σου θύμα, με τέτοιες φρικτές φαντασίες την πανίερη και την υπέρτατη και τη φοβερή ώρα που ψυχομαχεί· την ώρα που δίνει την πιο άγρια μάχη -τί ‘ναι μπροστά της τα Γαυγάμηλα και οι Κάννες και η Μάχη των Εθνών!- να βγει η ψυχούλα του για να λυτρωθεί από την αγωνία του θανάτου. Ερωτώ: Ποιος σατανάς, ποιο ανθρώπινο τέρας, ποιος αρχιτέκτονας του σκότους και του ουαί θα μπορούσε να δείξει αγριότερο μίσος και να επινοήσει χειρότερο μαρτύριο για τους ανθρώπους;
Το άλλο δείγμα μου είναι το κείμενο του αφορισμού της Εκκλησίας. Ακούστε τις λέξεις, κοιτάχτε τις σκηνές, και μετρήστε το μίσος που υπάρχει στο τυπικό του αφορισμού, την ώρα που ξεστομίζεται από το ρύγχος του ιερέα: «Να είσαι αφωρισμένος, καταραμένος, και μετά θάνατον άλυτος. Αι πέτραι και ο σίδηρος να λυθούν, συ δε μηδαμώς. Να σχισθή η γη και να σε κοταπίη ως τον Δαθάν και τον Αβειρών. Να τρέμης επί γης ως ο Κάιν, και να απόκτησης την λέπραν του Γιεζή, και την αγχόνην του Ιούδα. Περιπλέον να έχης τας αράς των 318 θεοφόρων πατέρων».
Ναι. Τις κατάρες των θεοφόρων πατέρων! Οι άγιοι, δηλαδή, και ο θεός που φέρνουν μέσα τους, θεοφόροι για, δεν είναι άλλο παρά χολή και ανάθεμα, πίσσα, οργή, μισανθρωπία, βρασμός και βρυγμός και τριγμός, καταλαλιά και αποθηρίωση. Ίδε η θρησκεία της αγάπης! Οποίον τρομερόν όπλον! λέει ο άγιος Παπαδιαμάντης μας για τον αφορισμό. Κι ένας άλλος θα μπορούσε να προσθέσει: Και ενάντια σε τι ανθρώπους σφεντονίζεται!…
Αν διατάξει κανείς το πρόβλημα της σχέσης Ελληνισμού και Χριστιανισμού μετωπικά, και το κοιτάξει κατάματα, θα βρει να κρατήσει δύο κρατούμενα. Το ένα είναι πως η σύνθεση αυτών των δύο κοσμοθεωριών σε ενότητα συνιστά το ακρότατο σημείο του αφύσικου μέσα σε ολόκληρη την ιστορία του ανθρώπινου πνεύματος. Το άλλο είναι πως η απόπειρα να συνταιριαστούν αυτές οι δύο αταίριαστες ροπές δυνάμεων συνιστά την κατεξοχήν ερμηνευτική τερατωδία του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Μεγαλύτερη πομφόλυγα, και πιο γελοίο τσαλίμι από αυτό που ονομάστηκε «Ελληνοχριστιανικός Πολιτισμός» δε θα μπορούσε να σκαρφιστεί και να σκαρώσει ο άνθρωπος. Βλέπω έναν Τουρκαλβανό, με προβιά και τουλουπάνι, να πηδοκοπά και να λυγίζει χορεύοντας βαλς στα Χειμερινά Ανάκτορα της Πετρούπολης την εποχή του Στολύπιν…
Χαλκεύουμε και τεχνουργούμε το νέο άνθρωπο εκατό τοις εκατό πλαστικό, και εκατό τοις εκατό αφύσικο. Γιατί αφύσικη και πλαστική ως το μυελό των οστών της είναι τούτη η περιλάλητη ελληνοχριστιανική σύνθεση. Ενώστε το τραγί και την έλαφο, και θα ‘χετε τραγέλαφο. Ενώστε την κατσίκα και την έχιδνα, και θα ‘χετε χίμαιρα. Ενώστε τα σκέλη του ίππου με την κεφαλή και τις πλάτες του Θαλή του Μιλήσιου, και θα ‘χετε Κένταυρο. Ενώστε τα μπροστινά του Ερμή με τα βυζάκια της Αφροδίτης, και θα προβάλει ντροπαλός ο Ερμαφρόδιτος… Παράλογα και αφύσικα, και πανούργα και γελοία, ανυπόστατα και καρκινοπαθή, και εγκληματικά και απάνθρωπα έργα του ανθρώπου ψάχνοντας θα βρούμε πολλά. Η έμπνευση όμως που είχαν κάποιοι να επιχειρήσουν τη μίξη του Ελληνισμού με τον Χριστιανισμό, και στη συνέχεια να την ονομάσουνε «εύκρατη κράση», είναι μία πράξη που μένει σαν η αποθέωση του θράσους, της άγνοιας, της πανουργίας, και της σύγχυσης των φρενών…
Τι ορίζει τη διαφορά ανάμεσα στους Έλληνες και στους χριστιανούς; Μία διαφορά, που από ένα σημείο και πέρα γίνεται αντίθεση, εναντίωση, ρήξη, πάλη της φωτιάς με το νερό; Εκείνο που ορίζει τη διαφορά είναι κάτι απλό και σαφές, όσο και το φύλλο της ελιάς. Αλλά γι’ αυτό ακριβώς είναι απόλυτο και ακραίο. Η διαφορά ανάμεσα στους δύο είναι πως οι Έλληνες οικοδόμησαν έναν κόσμο που στηρίζεται στην παρατήρηση και στη νόηση, ενώ οι χριστιανοί οικοδόμησαν ένα κόσμο που στηρίζεται στην υπόθεση και στη φαντασία.
Η παρατήρηση των Ελλήνων είναι τέτοιας ποιότητας, ώστε πάντα να βεβαιώνεται πρακτικά από τα συμβαίνοντα στη φύση, και πάντα να αποδεικνύεται χειροπιαστά από το πείραμα στο εργαστήριο. Λέμε, για παράδειγμα, σήμερα ατομική φυσική, και ξεκινάμε από το «άτομο» του Δημόκριτου. Και στην ατομική φυσική τίποτα δεν γίνεται δεκτό από την κοινότητα των φυσικών, εάν προηγουμένως δεν του δοθεί το «ναι» του εργαστηρίου. Αντίθετα, η υπόθεση των χριστιανών είναι τέτοιας ποιότητας, ώστε μένει αναπόδειχτη. Οποιοδήποτε δεδομένο των χριστιανών ποτέ δε θα βρει την εφαρμογή του μέσα στην κλίμακα της φύσης. Ποτέ και κανείς, λόγου χάρη, δεν είδε τον θεό μέσα στις εξισώσεις του Αϊνστάιν ή στο λαμπορατόριο. Ποτέ και κανείς δεν είδε ένα νεκρό να ξανανεβαίνει στο φως, και να βγάζει λόγο για τον Παράδεισο και την Κόλαση. Ποτέ και κανείς δεν αγάπησε το ξένο παιδί όσο αγαπά το δικό του, ή δέχτηκε να πεθάνει το δικό του παιδί στη θέση του παιδιού ενός ξένου.
Πιο απλά, οι Έλληνες ξεκινούν από τη φύση και το ορατό. Το όργανο της μελέτης τους είναι η λογική… Αντίθετα, οι χριστιανοί ξεκινούν από την ψυχή και το αόρατο. Το όργανο της μελέτης τους είναι η φαντασία και το συναίσθημα… «Με τη φαντασία γίνεσαι Θεός και Ρήγας, κι έχεις την ψυχή μιας μύγας», καθώς λέει ο καλός Βάρναλης. Με τη λογική μου όμως, για να φτάσω στη Σελήνη, απόσταση ένα δευτερόλεπτο φωτός, έπρεπε να οργανώσω τη γνώση μου σ’ ένα σύστημα αναγκαίας διαδοχής κατακτημένων πληροφοριών… Ξεκινώντας λοιπόν από τις αφετηρίες της παρατήρησης και της φαντασίας βρίσκουμε και εξηγούμε, γιατί η μέθοδος των Ελλήνων οδήγησε στην επιστήμη, και γιατί ο τρόπος των χριστιανών οδήγησε στη θρησκεία. Και πάρα πέρα, βρίσκουμε και εξηγούμε, γιατί το κριτήριο της επιστήμης είναι η πειραματική απόδειξη της γνώσης, και στη συνέχεια η αναγκαστική αποδοχή της από κάθε φρόνιμο άνθρωπο, ενώ το γνώρισμα της θρησκείας είναι «η εξ αποκαλύψεως αλήθεια» και το «δόγμα». Όροι, που για την επιστήμη δεν έχουνε νόημα. Ο Αυγουστίνος, ένας πρώιμος και βαθύς θεωρητικός των χριστιανών, έλεγε ότι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για τον Χριστιανισμό είναι τα μαθηματικά. Η πιο καθαρή δηλαδή μορφή της επιστήμης. Ήξερε ο άνθρωπος… Τον Αναξίμανδρο και τον Λεύκιππο τους έχει ακουστά ένας στους χίλιους Ευρωπαίους. Τον Αβραάμ όμως και τον Βαπτιστή Ιωάννη τους έχουν ακουστά εννιακόσιοι εβδομήντα στους χίλιους Ευρωπαίους. Τι σημαίνει αυτό; Αυτό σημαίνει ότι ο Αναξίμανδρος και ο Λεύκιππος ανήκουν στην περιοχή της επιστήμης, ενώ ο Αβραάμ και ο Βαφτιστής ανήκουν στη μη επιστήμη…
Οι χριστιανοί του Μεσαίωνα, και μάλιστα του βυζαντινού, ήσαν πολύ πιο έντιμοι από τους σύγχρονους ανεμοκυκλοπόδηδες, που με τον ζήλο τους να συγχρωτίσουν Ελληνισμό και Χριστιανισμό ανακάτεψαν τον λαγό με τη χελώνα. Γιατί είπαν καθαρά και ξάστερα ότι οι Έλληνες ήσαν μωροί. Τους κηρύξανε μια και καλή σε πνευματική πτώχευση ως την αυτοκτονία. Και διαρρήξανε μαζί τους τελειωτικά όλους τους ιστούς και όλους τους συνδέσμους. «Τί πλανώνται προς Πλάτωνα; Τί Δημοσθένη στέργουσι τον ασθενή; Τί μη ορώσιν Όμηρον όνειρον αργόν;», λέει ο Ρωμανός σε κάποιον ύμνο του για τη μωρία, την αφασία, και την παραλυσία των Ελλήνων… Είναι έντιμη στάση, γιατί από το βάθρο της καθαιρεί τη λογική των Ελλήνων, και στη θέση της υψώνει την πίστη… Η σύγχρονη όμως τακτική των σχολείων μας που θέλει να ερμηνεύει τους Έλληνες μέσα από το καλειδοσκόπιο των χριστιανών, είναι οικτρή απόπειρα ευνουχισμένων στο κρεβάτι. Και τρομάρα νεκροφάνειας στο φέρετρο…
Πηγή: Αποσπάσματα από τα «Ελληνικά» του Δημήτρη Λιαντίνη
 
 

Ο Δημήτρης Λιαντίνης για το νεοέλληνα.

Είναι ότι: νεοέλληνες ίσον ελληνοεβραίοι.

«Θέλεις νά ΄χεις πιστή την εικόνα του νεοέλληνα; Λάβε το ράσο του γύπα και του κόρακα. Λάβε τις ασπιδωτές κοιλιές των ιερέων, το καλυμμαύκι Μακαρίου Β΄ της Κύπρου. Και τα γένεια τα καλογερικά, που κρύβουν το πρόσωπο, καθώς άκοσμοι αγκαθεροί φράχτες τους αγρούς. Και τις κουκουλωμένες καλόγριες, την άλλη έκδοση του φερετζέ της τούρκισσας, και έχεις το νεοέλληνα φωτογραφία στον τοίχο. Απέναντι σε τούτη τη μελανή και γανιασμένη φοβέρα, φέρε την εικόνα του αρχαίου Έλληνα, για να μετρήσεις τη διαφορά. Φέρε τις μορφές των νέων σωμάτων, τις ευσταλείς και τις διακριτές. Να ανεβαίνουν από την Ολυμπία και τους Δελφούς, καθώς λευκοί αργυρόηχοι κρότοι κυμβάλων.
 
Τους ωραίους χιτώνες τους χειριδωτούς, και τα λευκά ιμάτια τα πτυχωτά και τα ποδήρη. Τα πέδιλα από δέρματα μαροκινά, αρμοσμένα στις δυνατές φτέρνες. Φέρε την εικόνα που μας αφήσανε οι γυναίκες της αρχαίας Ελλάδας. Οι κοντυλογραμμένες, με τις λεπτές ζώνες, τον κυανό κεφαλόδεσμο, και το ζαρκαδένιο τόνο του κορμιού. Οι ελληνίδες του Αργούς και της Ιωνίας, οι λινές και οι φαινομηρίδες. Τρέχουνε στα όρη μαζί με την Αταλάντη. Και κοιμούνται στα κοιμητήρια σαν την Κόρη του Ευθυδίκου. Όλες και όλοι στηριγμένοι χαρούμενα σε κάποια μαρμάρινη στήλη, σ” ένα λιτό κιονόκρανο, σε μια κρήνη λευκή της Αγοράς. Με περίγυρα τους ωραίους γεωμετρημένους ναούς, αναπαμένους στο φως και στην αιθρία. Άνθρωποι, και θεοί, και αγάλματα ένα.
Όλα ετούτα, για να συγκρίνεις την παλαιή και τη νέα Ελλάδα, να τα βάλεις και να τα παραβάλεις. Και στήσε τον Φράγκο από δίπλα, να τα κοιτάει και να τα αποτιμά. Με το δίκιο του θά “χει να σου ειπεί: «άλλο πράμα η μέρα και το φως, και άλλο η νύχτα και οι μαύροι βρυκολάκοι». Δε γίνεται να βάλεις στο ίδιο βάζο υάκινθους και βάτα. Και κάπου θα αποσώσουν επιτιμητικά την κρίση τους: – Ακούς αναίδεια; Να μας ζητούν κι από πάνω τα ελγίνεια μάρμαρα. Ποιοι μωρέ; Οι χριστιανοχομεΐνηδες; Το πράγμα έχει και περιγραφή και ερμηνεία Μέσα στη χώρα, μέσα στην παιδεία δηλαδή και την παράδοση μας, εμείς περνάμε τους εαυτούς μας λιοντάρια, εκεί που οι έξω από τη χώρα μας βλέπουνε ποντίκια.
Θαρρούμε πως είμαστε τα παιδόγγονα του Αριστοτέλη και του Αλέξανδρου. Οι ξένοι όμως σε μας βλέπουνε τις μούμιες που βρεθήκανε σε κάποια ασήμαντα Μασταβά. Γιατί; Τα διότι είναι πολλά. Όλα όμως συρρέουν σε μια κοίτη. Σε μια απλή εξίσωση με δύο όρους και ένα ίσον. Είναι ότι: νεοέλληνες ίσον ελληνοεβραίοι. Αν εφαρμόσουμε αυτή την εξίσωση στα πράγματα, θα μας δώσει δύο γινόμενα. Το πρώτο είναι ότι ζούμε σε εθνική πόλωση. Το δεύτερο, ακολουθία του πρώτου, ότι ζούμε χωρίς εθνική ταυτότητα. Ότι οι νεοέλληνες είμαστε ελληνοεβραίοι σημαίνει το εξής: ενώ λέμε και φωνάζουμε και κηρύχνουμε ότι είμαστε έλληνες, στην ουσία κινιόμαστε και υπάρχουμε και μιλάμε σα να είμαστε εβραίοι. Αυτή είναι η αντίφαση. Είναι η σύγκρουση και η αντινομία που παράγει την πόλωση. Και η πόλωση στην πράξη γίνεται απώλεια της εθνικής ταυτότητας. Και το τελευταίο τούτο σημαίνει πολλά.
Στην πιο απλή διατύπωση, σημαίνει νά “σαι τουρκόγυφτας, και να ζητάς να σε βλέπουν οι άλλοι πρίγκιπα. Σημαίνει νά “σαι η μούμια των Μασταβά, και να ζητάς από τους ευρωπαίους να σε βλέπουν ιδιοκτήτη της Ακρόπολης. Σημαίνει να σε θωρείς λιοντάρι, και οι ξένοι να σε λογαριάζουνε πόντικα. Απώλεια της εθνικής ταυτότητας είναι να σε βλέπουν οι άλλοι αρκουδόρεμα, και συ να τους φωνάζεις πως ντε και καλά είσαι η Ολυμπία. Και ύστερα να τους ζητάς Ολυμπιακούς αγώνες στην καλογρέζα. Χλευαστικό του καλογριά. Είναι μεγάλη ιστορία να πιαστώ να σε πείσω, ότι οι νεοέλληνες από τους αρχαίους έχουμε μόνο το τομάρι που κρέμεται στο τσιγκέλι του σφαγέα, θέλει κότσια το πράμα. Θέλει καιρό και κόπο. Θέλει σκύψιμο μέσα μας, και σκάψιμο βαθύ. Και κυρίως αυτό: θέλει το μεγάλο πόνο.»
Δ. Λιαντίνης.

Παρασκευή 30 Αυγούστου 2013

Οι 200+ τούρκικες λέξεις που χρησιμοποιούμε καθημερινά και δεν το ξέρουμε

Καθημερινά χρησιμοποιούμε πολλές δεκάδες λέξεις οι οποίες είναι τουρκικές και έχουν παρεισφρύσει στη γλώσσα μας χωρίς να γνωρίζουμε την προέλευσή τους και την αντίστοιχη ελληνική έννοια.
Οι λέξεις του καταλόγου είναι 220 αλλά δύο από αυτές (μπόρα και ταπί) δεν έχουν τουρκική προέλευση, επομένως ο κατάλογος κανονικά έχει 218 λέξεις -το άφησα 220 στον τίτλο για να είναι πιο στρογγυλό. Όταν λέμε "τουρκική προέλευση" συνυπολογίζουμε και την απώτερη αραβική ή περσική προέλευση των λέξεων. Βέβαια, λείπουν πολλές λέξεις που λέμε συχνά, αλλά αφού ο συντάκτης ήθελε να διαλέξει περίπου 200 λέξεις, κάποιες έπρεπε να αφήσει έξω. Μοιραία προκύπτει το ερώτημα, πόσα είναι τα τουρκικά δάνεια της ελληνικής γλώσσας ή (αν δεν μας ενοχλεί η ανακρίβεια), "πόσες είναι οι τουρκικές λέξεις της ελληνικής γλώσσας". Δεν είναι εύκολες τέτοιες μετρήσεις, γιατί υπάρχουν λέξεις ξεχασμένες και λέξεις ζωντανές, όπως επίσης υπάρχουν αρχικές λέξεις και παράγωγες-σύνθετες λέξεις. Για παράδειγμα, από τη λέξη 'γλέντι' έχουμε και το ρήμα γλεντάω, έχουμε τον γλεντζέ και τη γλεντζού, που μας δίνουν το επίθετο 'γλεντζέδικος' και το επίρρημα 'γλεντζέδικα'. Έχουμε το υποριστικό "γλεντάκι", ενώ στον Μπαμπινιώτη υπάρχει και ο ημιλόγιος τύπος 'γλεντιστής'. Έχουμε τέλος και τον γλεντοκόπο, το γλεντοκόπι ή γλεντοκόπημα, το ρήμα γλεντοκοπώ. Η μια "αρχική" λέξη δίνει δώδεκα μαζί με τα παράγωγά της. Δεν είναι όλες τόσο παραγωγικές, αλλά κάποιες είναι περισσότερο. Πλάι σε κάθε "τούρκικη" λέξη, ο αρχικός συντάκτης δίνει, σε παρένθεση, ένα συνώνυμο ή μια εξήγηση με "αμιγώς ελληνικές" λέξεις. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι μπορούμε να αντικαταστήσουμε τις "τούρκικες" λέξεις με τις "εγχώριες", όπως επιχείρησαν κάποιοι σε ένα μαζικό τηλεμήνυμα, που χρησιμοποιεί αυτόν τον κατάλογο λέξεων, δίνοντας μερικά παραδείγματα τέτοιας (υποθετικής και αγλωσσολόγητης) αντικατάστασης: «Το βράδυ τρώω μόνο ένα πηγμένο γάλα» (γιαούρτι) «Θα μας τρελάνουν πάλι οι ετησίες άνεμοι» (μελτέμια) «Κάναμε πολλή ευδιαθεσία χτες στου Νίκου» (κέφι) «Με τη ζέστη ένα υδροπεπόνι είναι ό,τι πρέπει» (καρπούζι) «Οι φοιτητές στη Λάρισα πήγαν από πύραυνο» (μαγκάλι) «Τον κοιτούσε κι έτρεχαν τα πυκνόρρευστα διαλύματα ζάχαρης» (σιρόπια) Λοιπόν, οι 218 (220-2) τουρκικής προέλευσης λέξεις του καταλόγου είναι: 1. Αγάς (δεσποτικός-αυταρχικός),
2. Αγιάζι (πρωινό ή νυχτερινό κρύο),
3. Αλάνα (ανοιχτός χώρος),
4. Αλάνι (αλήτης)
5. Γιακάς (περιλαίμιο),
6. Γιαπί (οικοδομή),
7. Γιαρμάς (ροδάκινο),
8. Γιαούρτι (πηγμένο γάλα)
9. Γιλέκο (περιθωράκιον)
10. Γινάτι (πείσμα),
11. Γιουρούσι (επίθεση)
12. Γκάιντα (άσκαυλος),
13. Γκέμι (χαλινάρι)
14. Γλέντι (διασκέδαση)
15. Γούρι (τύχη),
16. Γρουσούζης (κακότυχος),
17. Δερβένι (κλεισούρα),
18. Εργένης (άγαμος),
19. Ζαμάνια (μεγάλο χρονικό διάστημα),
20. Ζαρζαβατικά (λαχανικά),
21. Ζόρι (δυσκολία),
22. Ζουμπούλι (υάκινθος),
23. Καβγάς (φιλονικία),
24. Καβούκι (καύκαλο),
25. Καβουρδίζω (φρυγανίζω-ξεροψήνω),
26. Καζάνι (λέβητας),
27. Καΐκι (βάρκα)
28. Καλέμι (γραφίδα),
29. Καλούπι (μήτρα-πρότυπο),
30. Κάλπικος (κίβδηλος),
31. Καπάκι (σκέπασμα- κάλυμμα),
32. Καραούλι (φρουρά-σκοπιά),
33. Καρπούζι (υδροπέπων),
34. Κασμάς (αξίνα-σκαπάνη)
35. Κατσίκα (ερίφι-γίδα)
36. Καφάσι (κιβώτιο),
37. Κελεπούρι (ανέλπιστο εύρημα)
38. Κέφι (ευδιαθεσία)
39. Κιμάς (ψιλοκομμένο κρέας),
40. Κιόσκι (περίπτερο),
41. Κολάι (ευκολία-άνεση),
42. Κολαούζος (οδηγός),
43. Κόπιτσα (πόρπη),
44. Κοτζάμ (τεράστιος-πελώριος),
45. Κοτσάνι (μίσχος),
46. Κότσι (αστράγαλος),
47. Κουβαρντάς (γενναιόδωρος-ανοιχτοχέρης)
48. Κουβάς (κάδος-αγγείο),
49. Κουμπαράς (δοχείο χρημάτων),
50. Κουσούρι (ελάττωμα-μειονέκτημα),
51. Κουτουρού (ασύνετα-απερίσκεπτα),
52. Λαγούμι (υπόνομος-οχετός),
53. Λαπάς (χυλός),
54. Λεβέντης (ανδρείος-ευσταλής),
55. Λεκές (κηλίδα),
56. Λελέκι (πελαργός),
57. Λούκι (υδροσωλήνας),
58. Μαγιά (προζύμη-ζυθοζύμη),
59. Μαγκάλι (πύραυνο),
60. Μαγκούφης (έρημος),
61. Μαϊντανός (πετροσέλινο-μακεδονίσι)
62. Μαντζούνι (φάρμακο),
63. Μαούνα (φορτηγίδα)
64. Μανάβης (οπωροπώλης),
65. Μαράζι (φθίση),
66. Μαραφέτι (μικρό εργαλείο),
67. Μασούρι (μικρό ξύλο),
68. Μαχαλάς (συνοικία),
69. Μεζές (ορεκτικά),
70. Μελτέμι (άνεμος ετησίας),
71. Μενεξές (εύοσμο λουλούδι),
72. Μεντεσές (στρόφιγγα),
73. Μεράκι (πόθος),
74. Μερεμέτι (επισκευή-επιδιόρθωση)
75. Μουσαμάς (κερωμένο-αδιάβροχο ύφασμα),
76. Μουσαφίρης (φιλοξενούμενος-επισκέπτης),
77. Μπαγιάτικο (μη νωπό),
78. Μπαγλαρώνω (δένω-φυλακίζω),
79. Μπαϊράκι (σημαία)
80. Μπακάλης (παντοπώλης),
81. Μπαλτάς (πελέκι),
82. Μπάμια (ιβίσκος ο εδώδιμος),
83. Μπαμπάς (πατέρας),
84. Μπάμπαλης (ο πολύ γέρος),
85. Μπαξές (περιβόλι-κήπος),
86. Μπαρούτι (πυρίτιδα),
87. Μπατζάκι (κνήμη-σκέλη),
88. Μπατζανάκης (σύγαμπρος-συννυφάδα),
89. Μπατίρισα (πτωχεύω-χρεοκοπώ),
90. Μπαχαρικό (αρωματικό άρτυμα),
91. Μπεκρής (μέθυσος),
92. Μπελάς (ενόχληση),
93. Μπινές (κίναιδος-ασελγής)
94. Μπογιά (βαφή-χρώμα),
95. Μπογιατζής (ελαιοχρωματιστής)
96. Μπόι (ανάστημα-ύψος),
97. Μπόλικος (άφθονος)
98. Μπόρα (καταιγίδα)
99. Μπόσικος (χαλαρός),
100. Μποστάνι (λαχανόκηπος),
101. Μπούζι (πάγος-ψύχρα),
102. Μπουλούκι (στίφος-άτακτο πλήθος),
103. Μπουλούκος (καλοθρεμμένος-παχουλός),
104. Μπουνταλάς (κουτός-ανόητος),
105. Μπουντρούμι (φυλακή),
106. Μπουρί (καπνοσωλήνας),
107. Μπούτι (μηρός),
108. Μπούχτισμα (κορεσμός),
109. Νάζι (κάμωμα-φιλαρέσκεια),
110. Νταβαντούρι (σύγχυση)
111. Νταμάρι (φλέβα-λατομείο),
112. Νταμπλάς (αποπληξία),
113. Νταντά (παραμάνα-τροφός),
114. Νταραβέρι (συναλλαγή-αγοραπωλησία) *** Λάθος, το νταραβέρι είναι ιταλικής προέλευσης (dare e avere, δούναι και λαβείν). Το τουρκογενές αντίστοιχο είναι το αλισβερίσι.
115. Ντελάλης (διαλαλητής),
116. Ντελής (παράφρονας),
117. Ντέρτι (καημός)
118. Ντιβάνι (κρεβάτι)
119. Ντιπ για ντιπ (ολωσδιόλου),
120. Ντουβάρι (τοίχος),
121. Ντουλάπι (ιματιοθήκη),
122. Ντουμάνι (καταχνιά-καπνός),
123. Ντουνιάς (κόσμος-ανθρωπότητα),
124. Παζάρι (αγορά-διαπραγμάτευση),
125. Παντζάρι (κοκκινογούλι-τεύτλο),
126. Πατζούρι (παραθυρόφυλλο),
127. Παπούτσι (υπόδημα),
128. Περβάζι (πλαίσιο θυρών),
129. Πιλάφι (ρύζι),
130. Πούστης (κίναιδος-ασελγής)
131. Ραχάτι (ησυχία)
132. Ρουσφέτι (χαριστική εξυπηρέτηση),
133. Σακάτης (ανάπηρος),
134. Σαματάς (θόρυβος),
135. Σεντούκι (κιβώτιο),
136. Σέρτικο (τσουχτερό, βαρύ),
137. Σινάφι (συντεχνία, κοινωνική τάξη),
138. ΣιντριβάνιΙ(πίδακας),
139. Σιρόπι (πυκνόρρευστο διάλυμα ζάχαρης),
140. Σαΐνι (ευφυής),
141. Σοβάς (ασβεστοκονίαμα),
142. Σόι (καταγωγή-γένος),
143. Σοκάκι (δρόμος),
144. Σόμπα (θερμάστρα),
145. Σουγιάς (μαχαιράκι),
146. Σουλούπι (μορφή-σχήμα)
147. Ταβάνι (οροφή),
148. Ταμπλάς (αποπληξία-συγκοπή),
149. Ταπί (χωρίς χρήματα)
150. Ταραμάς (αυγοτάραχο),
151. Τασάκι (σταχτοδοχείο),
152. Ταχίνι (αλεσμένο σουσάμι),
153. Ταψί (μαγειρικό σκεύος),
154. Τεκές (καταγώγιο)
155. Τεμπέλης (οκνηρός-ακαμάτης),
156. Τενεκές (δοχείο),
157. Τερτίπι (τέχνασμα-απάτη),
158. Τεφαρίκι (εκλεκτό-αριστούργημα),
159. Τεφτέρι (κατάστιχο)
160. Τζάκι (παραγώνι),
161. Τζάμι (υαλοπίνακας-γυαλί),
162. Τζάμπα (δωρεάν),
163. Τζαναμπέτης (κακότροπος-δύστροπος),
164. Τόπι (σφαίρα),
165. Τουλούμι (ασκός),
166. Τουλούμπα (αντλία),
167. Τουμπεκί (σιωπή),
168. Τράμπα (ανταλλαγή),
169. Τσαίρι (λιβάδι-βοσκοτόπι),
170. Τσακάλι (θώς),
171. Τσακίρης (γαλανομάτης),
172. Τσακμάκι (αναπτήρας),
173. Τσάντα (δερμάτινη θήκη),
174. Τσαντίρι (σκηνή),
175. Τσαπατσούλης (ανοικοκύρευτος-άτσαλος),
176. Τσάρκα (επιδρομή-περιπλάνηση),
177. Τσαντίζω (εξοργίζω-προσβάλω),
178. Τσαχπίνης (κατεργάρης-πονηρός),
179. Τσέπη (θυλάκιο)
180. Τσιγκέλι (αρπάγη-σιδερένιο άγκιστρο),
181. Τσιγκούνης (φιλάργυρος)
182. Τσιμπούκι (καπνοσύριγγα),
183. Τσιράκι (ακόλουθος),
184. Τσίσα (ούρα)
185. Τσίφτης (άψογος-ικανός) **αυτό είναι μάλλον λάθος, διότι ο τσίφτης πρέπει να πρόερχεται από τα αλβανικά· αντικαταστήστε το με το "τσιφλίκι"
186. Τσιφούτης (φιλάργυρος),
187. Τσομπάνης (βοσκός-ποιμένας)
188. Τσουβάλι (σακί),
189. Τσουλούφι (δέσμη μαλλιών),
190. Τσογλάνι (νέος)
191. Τσοπάνης (βοσκός) Υπάρχει και πιο πάνω, ας βάλω στη θέσητου το τσουρέκι να μη χαλάσει η αρίθμηση
192. Φαράσι (φτυάρι-σκουπιδολόγος),
193. Φαρσί (τέλεια-άπταιστα),
194. Φιντάνι (φυτώριο),
195. Φιστίκι (πιστάκη),
196. Φιτίλι (θρυαλλίδα),
197. Φλιτζάνι (κύπελλο),
198. Φουκαράς (κακομοίρης-άθλιος),
199. Φουντούκι (λεπτοκάρυο-λεφτόκαρο),
200. Φραντζόλα (ψωμί),
201. Χαβάς (μουσικός σκοπός)
202. Χαβούζα (δεξαμενή νερού),
203. Χάζι (ευχαρίστηση),
204. Χαλαλίζω (συγχωρώ),
205. Χάλι (άθλιο),
206. Χαλί (τάπητας),
207. Χαλκάς (κρίκος),
208. Χαμάλης (αχθοφόρος)
209. Χαμπάρια (αγγελία-νέα),
210. Χάνι (πανδοχείο),
211. Χάπι (καταπότι),
212. Χαράμι (άδικα),
213. Χαρμάνης (χασισοπότης),
214. Χαρτζιλίκι (μικρό χρηματικό ποσό),
215. Χασάπικο (κρεοπωλείο),
216. Χατίρι (χάρη),
217. Χαφιές (καταδότης),
218. Χουζούρεμα (ανάπαυση),
219. Χούι (ιδιοτροπία),
220. Χουνέρι (πάθημα-εξαπάτηση)

Η μουσική που ακούς αποκαλύπτει το χαρακτήρα σου

Μια μελέτη, με χιλιάδες εθελοντές απ’ όλο τον κόσμο, αποδεικνύει πως οι μουσικές προτιμήσεις και η προσωπικότητά μας σχετίζονται στενά. Σύμφωνα με δημοσιεύματα του βρετανικού Τύπου, στη μελέτη συμμετείχαν 36.518 εθελοντές από πολλές και διαφορετικές χώρες – από τη Μαλαισία και την Κίνα, μέχρι την Ιαπωνία και τη Χιλή – από τους οποίους ζητήθηκε να βαθμολογήσουν 104 στυλ μουσικής, που κυμαίνονταν από τσαρτ ποπ έως όπερα. Το κεντρικό συμπέρασμα ήταν πως οι φαν του κάθε μουσικού είδους, παρότι δεν έχουν κατ’ ανάγκην κοινό γούστο στα ρούχα ούτε προέρχονται από την ίδια ηλικιακή ομάδα, είναι σχεδόν πανομοιότυποι στα χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς τους. Απρόσμενο εύρημα Ένα πάντως από τα πιο εκπληκτικά, σύμφωνα με τους ερευνητές, και απρόσμενα ευρήματα της μελέτης ήταν ότι φαν δύο τόσο διαφορετικών μουσικών ειδών, όπως είναι η κλασική μουσική και το χέβι μέταλ, έχουν παρόμοια προσωπικότητα. «Πραγματικά με εξέπληξε το πόσο όμοιοι είναι στην πραγματικότητα οι φαν του χέβι μέταλ με τους λάτρεις της κλασικής μουσικής», είπε ο επικεφαλής ερευνητής δρ Άντριαν Νορθ, καθηγητής και επικεφαλής του Τμήματος Εφηρμοσμένης Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο HeriotWatt του Εδιμβούργου, ο οποίος έχει (και) PhD στην Ψυχολογία της Μουσικής. «Πέρα από τις διαφορές που έχουν στην ηλικία τους, είναι σχεδόν πανομοιότυποι ως προσωπικότητες. Και οι μεν και οι δε είναι πιο δημιουργικοί από τους άλλους ανθρώπους, ήρεμοι ως χαρακτήρες αλλά όχι πολύ εξωστρεφείς. »Πολύς κόσμος έχει ένα στερεότυπο στο μυαλό του για τους “χεβιμεταλάδες”, ότι δηλαδή είναι καταθλιπτικοί σε βαθμό αυτοκτονίας, άγριοι και επικίνδυνοι για τον εαυτό τους και τους άλλους. Στην πραγματικότητα, όμως, είναι πολύ ευαίσθητοι και πράοι». Ο δρ Νορθ πιστεύει πως αυτά τα δύο είδη μουσικής έχουν μια αίσθηση θεατρικότητας που ενδεχομένως ελκύει παρόμοιους τύπους προσωπικότητας.
 
Αποκαλύψεις για τον χαρακτήρα
«Πάντοτε υποπτευόμασταν ότι οι μουσικές προτιμήσεις και η προσωπικότητα σχετίζονται. Δεκαετίες τώρα έχουν δημοσιευθεί μελέτες που δείχνουν πως οι φαν του ροκ και της ραπ είναι επαναστατικοί, ενώ αυτοί της όπερας είναι εύποροι και με υψηλή μόρφωση. Είναι όμως η πρώτη φορά, όμως, που εξετάζεται τόσο λεπτομερώς το θέμα και σε δεκάδες είδη μουσικής», πρόσθεσε ο δρ Νορθ. «Όποια μουσική κι αν αρέσει σε έναν άνθρωπο, αποκαλύπτει πολλά για τον χαρακτήρα του».
Η μελέτη, που διεξάγεται μέσω Διαδικτύου, συνεχίζεται και ο καθηγητής Νορθ εξακολουθεί να αναζητά εθελοντές, οι οποίοι θα συμπληρώσουν ένα σύντομο online ερωτηματολόγιο. Τι υποδηλώνει η μουσική Μερικά από τα ευρήματα της μελέτης για την προσωπικότητα ανά είδος μουσικής, είναι τα εξής:

* Μπλουζ: Υψηλή αυτοεκτίμηση, δημιουργικότητα, εξωστρέφεια, αβρότητα και πραότητα
* Τζαζ: Υψηλή αυτοεκτίμηση, δημιουργικότητα, εξωστρέφεια και πραότητα
* Κλασική μουσική: Υψηλή αυτοεκτίμηση, δημιουργικότητα, εσωστρέφεια και πραότητα.
* Ραπ: Υψηλή αυτοεκτίμηση, εξωστρέφεια
* Όπερα: Υψηλή αυτοεκτίμηση, δημιουργικότητα, αβρότητα
* Κάουντρι και γουέστερν: Εργατικότητα, εξωστρέφεια
* Ρέγκε: Υψηλή αυτοεκτίμηση, δημιουργικότητα, όχι εργατικότητα, εξωστρέφεια, αβρότητα και πραότητα
* Ντανς: Δημιουργικότητα, εξωστρέφεια, όχι αβρότητα
* Ίντι: Χαμηλή αυτοεκτίμηση, δημιουργικότητα, όχι εργατικότητα, όχι αβρότητα
* Μπόλιγουντ: Δημιουργικότητα, εξωστρέφεια
* Ροκ/χέβι μέταλ: Χαμηλή αυτοεκτίμηση, δημιουργικότητα, όχι εργατικότητα, όχι εξωστρέφεια, αβρότητα, πραότητα
* Τσαρτ ποπ: Υψηλή αυτοεκτίμηση, όχι δημιουργικότητα, εργατικότητα, εξωστρέφεια, αβρότητα, όχι πραότητα
* Σόουλ: Υψηλή αυτοεκτίμηση, δημιουργικότητα, εξωστρέφεια, αβρότητα και πραότητα

Τα ρομπότ των Αρχαίων

Ρομπότ. Η ίδια η λέξη θυμίζει ταινίες επιστημονικής φαντασίας και εικόνες από το μέλλον. Μπορεί, όμως, οι πρόγονοί μας να έχουν δημιουργήσει μηχανές, εκατοντάδες ή και χιλιάδες χρόνια πριν;

Ανθρωποειδή σε κανονικό μέγεθος. Ζώα που κινούνται μόνα τους. Πολύπλοκοι ρομποτικοί χρονομετρητές ύψους 15 μέτρων. Νέα στοιχεία υποδηλώνουν ότι τα ρομπότ μπορεί πράγματι να υπήρξαν.

Ο κόσμος της αρχαιότητας είναι γεμάτος ιστορίες για αυτόματες μηχανές-ρομπότ, όπως το μυθικό ρομπότ Τάλως...
που κατασκευάστηκε από τον Ηφαιστο.

Η εκπομπή εξετάζει την τεχνολογία της αρχαιότητας και ανακατασκευάζει ορισμένα από τα ρομπότ της & τους αυτοματισμούς των αρχαίων.


ΤΑ ΟΥΡΙ ΤΟΥ ΙΣΛΑΜΙΚΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ

Όπως αναφέρει η παράδοση, ο προφήτης είπε: «Ο Θεός έφτιαξε το πρόσωπο των ουρί από τέσσερα χρώματα: λευκό, πράσινο, κίτρινο και κόκκινο- το σώμα τους από ζαφορά, μόσχο, ήλεκτρο και καμφορά· τα μαλλιά τους από γαρύφαλλα που μυρίζουν όμορφα.
Από τα νύχια των ποδιών μέχρι τα γό­νατα είναι από ζαφορά που μοσχοβολάει, από τα γόνατα μέ­χρι το στήθος από μόσχο, από το στήθος μέχρι το λαιμό από ήλεκτρο, από το λαιμό μέχρι το κεφάλι από καμφορά. Και αν κάποια φορά αποφάσιζαν να φτύσουν τον κόσμο, το σάλιο τους θα ήταν από μόσχο.
Στο στήθος της κάθε γυναίκας είναι γραμμένο το όνομα του συζύγου της και το όνομα του Θεού. Η απόσταση ανάμεσα στους ώμους τους είναι τόσο μεγάλη σαν μια παρασάνγκα(περίπου 5 χιλιόμετρα). Σε κάθε χέρι έχουν δέκα χρυσά βραχιόλια, στα δάχτυλα τους δέκα δαχτυλίδια και στα πόδια τους αλυσίδες από πολύτιμες πέτρες και μαργαριτάρια».

Ο Ιμπν Άβας αναφέρει στο όνομα του προφήτη, ότι στον παράδεισο υπήρχαν παρθένες, που τις ονόμαζαν κούκλες. Ο Θεός τις είχε φτιάξει από τέσσερα υλικά: μόσχο, καμφορά, ήλεκτρο και ζαφορά. Ο θρόνος τους ήταν φτιαγμένος από το νερό της ζωής. Όλα τα ουρί -οι παρθένες του παραδείσου-έχουν σάλιο που είναι έτσι φτιαγμένο, ώστε αν φτύσουν μια φορά τη θάλασσα, αρκεί για να γίνει το νερό της γλυκό. Ψηλά στο στήθος τους είναι γραμμένες οι λέξεις: Όποιος θέλει να γίνει όμοιος με εμένα, πρέπει να δηλώνει υποταγή στον Κύριο του.


Στην παράδοση του Ιμπν Μασ’ούντ αναφέρεται ότι ο προφήτης είπε το εξής:
Αφού ο Θεός έφτιαξε τους κήπους του παραδείσου, φώναξε τον Γαβριήλ και του είπε: «Πήγαινε να δεις τι έφτιαξα για αυτούς που με λατρεύουν και για τους φίλους μου». Ο Γαβριήλ έφυγε και πήγε να δει τους κήπους. Όταν βρισκόταν εκεί, κάποια από τις παρθένες με τα ωραία μαύρα μάτια, που βρίσκονταν στο ανάκτορο, κοίταξε κάτω και μόλις τον είδε, του χαμογέλασε. Οι κήποι της Εδέμ άστραψαν από τη λάμψη των δοντιών της. Ο Γαβριήλ έπεσε στα γόνατα και προσευχήθηκε, γιατί πίστεψε ότι η λάμψη προερχόταν από το φως του Παντοδύναμου. Η παρθένα τό­τε του φώναξε: «Έμπιστε άγγελε του Θεού, σήκωσε το κεφά­λι σου!» Εκείνος το σήκωσε, την είδε και είπε: «Δοξασμένος ο Κύριος που σε δημιούργησε!» Η παρθένα τον ρώτησε: «Έμπιστε άγγελε του Θεού, ξέρεις για ποιον με δημιούργη­σε;» Εκείνος απάντησε: «Όχι!» Τότε εκείνη του είπε: «Για εκείνον που τιμάει περισσότερο τη θέληση του Θεού από τις δικές του επιθυμίες!»
Η παράδοση αναφέρει ακόμη: Κανείς από τους ανθρώ­πους δε νηστεύει το μήνα Ραμαδάν, χωρίς ο Θεός να του δώ­σει στον παράδεισο μια παρθένα με σκούρο δέρμα που θα τον περιμένει σε μια σκηνή από λευκά μαργαριτάρια, όπως λέει και το Κοράνιο: «Τα ουρί του παραδείσου σάς περιμένουν στις σκηνές»(Σούρα 55,72). Κάθε μια από αυτές τις γυναίκες έχει εβδομή­ντα κρεβάτια, που το καθένα είναι φτιαγμένο από κόκκινο υά­κινθο και πάνω του υπάρχουν εβδομήντα αναπαυτικά μαξιλά­ρια. Σε κάθε μαξιλάρι είναι ξαπλωμένες εβδομήντα γυναίκες. Κάθε γυναίκα έχει χίλιες υπηρέτριες και κάθε μια βαστάει μια χρυσή γαβάθα. Και την πλησιάζει ο άντρας της τόσες φορές, όσες ημέρες νήστευε το μήνα Ραμαδάν, χωρίς να υπολογίζο­νται και οι καλές πράξεις που έκανε επιπλέον.

Η παράδοση αναφέρει:
Από την απέναντι πλευρά της γέ­φυρας της κολάσεως υπάρχουν απέραντα λιβάδια με όμορφα δέντρα. Κάτω από κάθε δέντρο υπάρχουν δυο πηγές με νερό που πηγάζει από τον παράδεισο: μια στα δεξιά και μια στα αριστερά. Όταν οι πιστοί, αφού σηκωθούν από τους τάφους τους και ζεσταθούν από το φως του ήλιου, ξεκινήσουν για να κριθούν και να περάσουν τη γέφυρα της κολάσεως, φτάνουν εκεί διψασμένοι και πίνουν από τη μια πηγή. Όταν το νερό φτάσει μέχρι το στήθος τους, σβήνει κάθε μίσος, λάθος και άρνηση που υπάρχει μέσα τους. Μόλις το νερό κατέβει μέχρι την κοιλιά τους, διαλύονται όλες οι ακαθαρσίες, το αίμα και τα ούρα που βρίσκονται στο σώμα τους, έτσι ώστε να είναι καθαροί εξωτερικά, αλλά και εσωτερικά. Μετά φτάνουν σε μια άλλη πηγή με νερό και πλένουν εκεί το κεφάλι και το σώμα τους. Η όψη τους είναι τόσο λαμπερή όπως η σελήνη τη νύχτα που έχει πανσέληνο. Το σώμα τους γίνεται απαλό και μαλακό σαν ζουμερός χουρμάς, ενώ μοσχοβολάνε μόσχο.
Έτσι φτά­νουν στην πύλη του παραδείσου, και δες!, η πύλη είναι φτιαγ­μένη από κόκκινο υάκινθο. Χτυπούν την πόρτα και φωνά­ζουν. Οι γυναίκες του παραδείσου, που έχουν κιόλας μαζευτεί εκεί, βγαίνουν και αγκαλιάζουν τους συζύγους τους. Κάθε μια από αυτές λέει στο σύζυγο της: «Είσαι δικός μου, είσαι ο αγα­πημένος μου και σε θέλω πολύ! Ποτέ δε θα είμαι δυσαρεστη­μένη από εσένα! Έλα μέσα!» Και εκείνος μπαίνει στο σπίτι. Εκεί υπάρχουν εβδομήντα κρεβάτια και πάνω στο καθένα βρίσκονται εβδομήντα μαξιλάρια και σε κάθε μαξιλάρι εβδομή­ντα σύζυγοι που κάθε μια φοράει εβδομήντα πέπλα. Είναι όμως τόσο λεπτά, που διαγράφεται το σώμα τους. Τα μαλλιά των ουρί είναι τόσο λαμπερά, ώστε αν μια τρίχα τους έπεφτε στη γη, θα απλωνόταν παντού φως.
Η παράδοση αναφέρει:
Κάθε ένας από τους κατοίκους του παραδείσου φοράει εβδομήντα πολύτιμους χιτώνες, και κάθε ένας από αυτούς αλλάζει σε μια ώρα εβδομήντα φορές το χρώμα του. Ο άντρας κοιτάζει ελεύθερα το πρόσωπο, το στήθος και τα πόδια της γυναίκας και εκείνη τον κοιτάζει στο πρόσωπο, το στήθος και τα πόδια. Δε φτύνουν και δε φτερνί­ζονται. Εκτός από φρύδια, μαλλιά και βλέφαρα, δεν έχουν άλλες τρίχες πουθενά, ούτε στις μασχάλες, ούτε στα γεννητικά όργανα. Κάθε μέρα που περνάει αποκτούν μεγαλύτερη χάρη και ομορφιά, αντίθετα με το γήινο κόσμο, όπου οι άνθρωποι γερνούν μέρα με την ημέρα. Κάθε άντρας αποκτά τη δύναμη που έχουν χίλιοι άντρες στον κόσμο, όχι μόνο στο φαγητό και το ποτό, αλλά και στην ερωτική πράξη. Κοιμάται όμως με τη σύζυγο του, που τη βρίσκει παρθένα κάθε φορά που την πλησιάζει, με τον ίδιο τρόπο που κοιμούνται οι ζωντανοί με τις γυναίκες τους. Κάθε μέρα γεύεται την ηδονή από αυτήν, σαν να χαιρόταν εκατό γυναίκες.
Ο Ιμπν Άβας είπε:
«Αν ο πιστός που λατρεύει τον Θεό απολαύσει από τους καρπούς του παραδείσου όσους θέλει, αρχίζει να ζητάει άλλη τροφή». Τότε ο Θεός δίνει εντολή να του προσφέρουν. Αμέσως έρχονται εβδομήντα χιλιάδες υπηρέτριες και φέρνουν εβδομήντα χιλιάδες τραπέζια από μαργαριτάρια και υάκινθο. Πάνω σε κάθε τραπέζι υπάρχει μια χρυσή γαβάθα, όπως λέει και το Κοράνιο: «Θα σας μοιράσουν χρυσές γαβάθες και κύπελλα που θα έχουν ό,τι θελήσει η ψυχή σας και τα μάτια σας. Θα μείνετε αιώνια εκεί». Σε κάθε γαβάθα υπάρχουν εβδομήντα χιλιάδες είδη φαγητού. Δεν τα έχει αγγίξει φωτιά, ούτε τα έχει μαγειρέψει κάποιος μάγει­ρας, ούτε έβρασαν σε κάποιο χάλκινο ή όμοιο σκεύος. Μόνον ο Θεός είπε: «Γίνου!» και αμέσως έγιναν, χωρίς κόπο και χω­ρίς φασαρία.
Ο πιστός τρώει ό,τι θελήσει η ψυχή του και ευχαριστιέται μαζί με τη σύζυγο του. Όταν χορτάσουν, έρχονται πουλιά από ψηλά και φέρνουν δροσερό νερό. Μετά έρχονται και τα παραδείσια πουλιά που το μέγεθος τους φτάνει το μέγεθος μιας καμήλας. Στέκονται με τα φτερά ανοιχτά πάνω από το κεφάλι του πιστού. Κάθε ένα από τα πουλιά λέει: «Φίλε του Θεού, εί­μαι αυτό το πουλί, έχω πιει τόσο νερό από τους ποταμούς Σαλσαμπίλ και Κουφούρ και έχω φάει τόσους καρπούς από τον παράδεισο». Τότε ο πιστός καταλαμβάνεται από την επι­θυμία για αυτά τα πουλιά και με εντολή του Θεού εμφανίζεται στο τραπέζι ένα πιάτο με το είδος που προτιμάει. Είναι ψημένο και έχει το κρέας που του αρέσει. Μετά από αυτό, τα πουλιά επιστρέφουν με την άδεια του Θεού πίσω στον παράδεισο, όμως τα φαγητά που έχουν φέρει, δεν τελειώνουν ποτέ. Όσο και να φάει κάποιος, δεν λιγοστεύουν.
Πηγή το βιβλίο του Helmut Werner: Το Ισλαμικό Βιβλίο των Νεκρών

Ο Θεός είναι μια ελέγξιμη υπόθεση λέει ένας φυσικός

Μεταξύ των επιστημόνων – τόσο πιστών όσο και μη πιστών – υπάρχει μια ενιαία γραμμή ότι η επιστήμη και η θρησκεία είναι μη επικαλυπτόμενες περιοχές. Έτσι, το 1998 η αμερικανική Εθνική Ακαδημία Επιστημών εξέδωσε μια δήλωση υποστηρίζοντας ότι «Η επιστήμη δεν μπορεί να πει τίποτα για το υπερφυσικό. Είτε υπάρχει Θεός είτε όχι είναι ένα ζήτημα για το οποίο η επιστήμη είναι ουδέτερη»
Ωστόσο, σύμφωνα με μια έρευνα του ίδιου έτους, το 93% των μελών της Ακαδημίας δήλωσε ότι δεν πιστεύει σε κανέναν προσωπικό Θεό.
Επειδή περίπου το ίδιο ποσοστό από όλους τους πολίτες των ΗΠΑ λέει ότι πιστεύει σε ένα προσωπικό θεό, μας κάνει να αναρωτιόμαστε τι, αν όχι η επιστήμη τους, οδηγεί την αφρόκρεμα των Αμερικανών επιστημόνων να διαφέρουν τόσο δραματικά από το γενικό πληθυσμό.
creationΗ πλειοψηφία των επιστημόνων σε όλα τα επίπεδα δεν πιστεύουν σε κανένα θεό. Ωστόσο, οι περισσότεροι δεν είναι πρόθυμοι να αμφισβητήσουν τις θρησκευτικές πεποιθήσεις των άλλων. Είμαι ένας φυσικός ο οποίος είναι πρόθυμος να αμφισβητήσει τις θρησκευτικές πεποιθήσεις. Οι θεοί λατρεύονταν από δισεκατομμύρια είτε υπάρχουν είτε δεν υπάρχουν. Και οι θεοί, αν υπάρχουν, πρέπει να έχουν παρατηρήσιμες συνέπειες. Έτσι, το ζήτημα της ύπαρξης τους είναι νόμιμο επιστημονικό ζήτημα που έχει βαθιά επίδραση στην ανθρωπότητα.
Μπορούμε να θεωρήσουμε την ύπαρξη του Θεού ότι είναι μια επιστημονική υπόθεση και ψάχνουμε τα εμπειρικά δεδομένα που την ακολουθούν. Πολλά από τα χαρακτηριστικά που συνδέονται με τον ιουδαϊκό – χριστιανικό – ισλαμικό Θεό έχουν συγκεκριμένες συνέπειες οι οποίες μπορούν να ελεγχθούν εμπειρικά. Ένας τέτοιος Θεός υποτίθεται ότι διαδραματίζει κεντρικό ρόλο στη λειτουργία του σύμπαντος και της ζωής των ανθρώπων. Σαν αποτέλεσμα, τα αποδεικτικά στοιχεία γι ‘αυτόν τον Θεό θα πρέπει να είναι εύκολα ανιχνεύσιμα από τα επιστημονικά μέσα.
Εάν ένα κατάλληλα ελεγχόμενο πείραμα κατέληγε σε μια παρατήρηση που δεν μπορεί να εξηγηθεί με φυσικό τρόπο, τότε η επιστήμη θα πρέπει να λάβει σοβαρά το ενδεχόμενο ενός κόσμου πέρα ​​από την ύλη.

Μάλιστα τέτοια πειράματα έχουν επιχειρηθεί στο παρελθόν. Οι επιστήμονες έχουν ελέγξει εμπειρικά την αποτελεσματικότητα της προσευχής – προσευχές που τις λένε άλλοι. Αυτές οι μελέτες, κατ ‘αρχήν, θα μπορούσαν να δείξουν επιστημονικά ότι υπάρχει κάποιος θεός. Αν οι μελέτες έβρισκαν κατά αδιαμφισβήτητο τρόπο, σε ένα ελεγχόμενο πείραμα με εικονικό φάρμακο (όπως γίνονται οι μελέτες στην Ιατρική), ότι η μεσολαβητική προσευχή θεραπεύει τους αρρώστους, θα ήταν τότε δύσκολο να βρείτε μια φυσική εξήγηση. Όμως αυτό δεν συνέβη.
Παρόμοιες δοκιμές έχουν γίνει και για τις επιθανάτιες εμπειρίες. Μερικοί άνθρωποι έχουν μια επιθανάτια εμπειρία κατά τη διάρκεια της χειρουργικής επέμβασης. Έχουν αναφερθεί περιστατικά να αιωρούνται πάνω από το χειρουργικό τραπέζι και να βλέπουν όλα όσα συμβαίνουν στη συνέχεια. Είτε αυτό είναι μια πραγματική εμπειρία είτε μια ψευδαίσθηση αυτή η εμπειρία μπορεί να ελεγχθεί εύκολα με την τοποθέτηση ενός μυστικού μηνύματος σε ένα υψηλό ράφι έξω από τα μάτια του ασθενούς και το προσωπικό του νοσοκομείου. Αυτό το πείραμα έχει δοκιμαστεί, αλλά κανείς δεν έχει αναφέρει κάποια επιθανάτια εμπειρία να έχει διαβάσει το μυστικό μήνυμα.
Ακριβώς όπως η επιστήμη μπορεί να σχεδιάσει πειράματα για να ελέγξει την ύπαρξη του Θεού, μπορεί να ζητήσει επίσης αποδείξεις κι εναντίον της ύπαρξη ενός θεού στον κόσμο γύρω μας. Εδώ πρέπει να είμαστε σαφείς ότι δεν μιλάμε για αποδείξεις ενάντια σε οποιονδήποτε και όλους τους πιθανούς θεούς. Για παράδειγμα, ένας θεός που δημιουργεί το σύμπαν και στη συνέχεια απλά το αφήνει μόνο του (στην τύχη του) θα ήταν πολύ δύσκολο να παραποιηθεί. Αλλά κανείς δεν λατρεύει ένα θεό που δεν κάνει τίποτα απολύτως.
Αν ο Θεός είναι ο ευφυής σχεδιαστής της ζωής πάνω στη Γη, τότε θα πρέπει να βρούμε αποδείξεις για τη νοημοσύνη σε παρατηρήσεις της δομής της ζωής. Εμείς δεν την βρήκαμε. Το κίνημα του Ευφυούς Σχεδιασμού απέτυχε στην προσπάθειά του να αποδείξει ότι η πολυπλοκότητα που βρέθηκε σε ορισμένα βιολογικά συστήματα είναι ανεπίδεκτα μείωσης και δεν μπορεί να εξηγηθεί μέσω της δαρβινικής θεωρίας της εξέλιξης. Η ζωή στη Γη μοιάζει ακριβώς όπως αυτή θα πρέπει να μοιάζει εάν προέκυπτε από τη φυσική επιλογή.
Οι περισσότερες θρησκείες υποστηρίζουν ότι οι άνθρωποι έχουν μια άυλη ψυχή που ελέγχει μεγάλο μέρος της διανοητικής διαδικασίας μας. Αν αυτό ήταν αλήθεια, τότε θα πρέπει να είμαστε σε θέση να παρατηρούμε με διανοητικό τρόπο παραγόμενα φαινόμενα, που να είναι όμως ανεξάρτητα της χημείας του εγκεφάλου. Εμείς δεν το είδαμε ποτέ.
Αν ο Θεός είναι η πηγή της ηθικής, τότε θα πρέπει να βρούμε στοιχεία για την υπερφυσική προέλευση στην ανθρώπινη συμπεριφορά. Εμείς δεν τα βλέπουμε. Οι άνθρωποι που πιστεύουν δεν συμπεριφέρονται κατά μέσο όρο καλύτερα, και σε ορισμένες περιπτώσεις συμπεριφέρονται χειρότερα, από τους ανθρώπους χωρίς πίστη. Η ιστορία δείχνει ότι οι ηθικές και ηθικιστικές οδηγίες που οι περισσότεροι από εμάς εφαρμόζουμε δεν κατάγονται από τις μονοθεϊστικές θρησκείες, καθώς οι οπαδοί των θρησκειών μας κάνουν να πιστέψουμε. Αντίθετα, η ηθική συμπεριφορά φαίνεται να έχει εξελιχθεί κοινωνικά.
prayersΚαι πάλι, αν ο Θεός απαντούσε στις προσευχές, θα πρέπει να βλέπουμε θαυματουργά αποτελέσματα αυτής της προσευχής. Με εκατομμύρια προσευχών που γίνονται κάθε μέρα για χιλιάδες χρόνια, θα περιμέναμε κάποιες να έχουν απαντηθεί έως τώρα με ένα επαληθεύσιμο τρόπο. Δεν έχουν γίνει.
Αν ο Θεός έχει αποκαλύψει κάποιες αλήθειες στην ανθρωπότητα, τότε αυτές οι αλήθειες πρέπει να είναι ελέγξιμες. Κατά τη διάρκεια χιλιάδων χρόνων πολλοί άνθρωποι έχουν αναφέρει θρησκευτικές ή μυστικιστικές εμπειρίες στις οποίες έχουν επικοινωνήσει με τον έναν ή τον άλλο θεό.
Μέχρι τώρα, θα έπρεπε να είχαμε δει κάποια επιβεβαιωμένα στοιχεία για αυτό, όπως ένα επαληθεύσιμα γεγονός που δεν θα υπήρχε μόνο στο κεφάλι του προσώπου που το λέει, αν είχε αποκαλυφθεί σε αυτούς. Εμείς δεν το έχουμε.
Αν ο Θεός είναι ο δημιουργός του σύμπαντος, τότε θα πρέπει να βρούμε αποδείξεις για αυτόν στην αστρονομία και τη φυσική. Εμείς δεν τις έχουμε. Η προέλευση του σύμπαντος, δεν χρειάστηκε θαύματα. Επιπλέον, η σύγχρονη κοσμολογία προτείνει ένα αιώνιο «πολυσύμπαν» στο οποίο πολλοί άλλοι κόσμοι έρχονται και παρέρχονται.
Εάν οι άνθρωποι είναι μια ειδική δημιουργία του Θεού, τότε το σύμπαν θα πρέπει να είναι ευχάριστο για την ανθρώπινη ζωή. Αυτή όμως δεν είναι. Οι θεϊστές ισχυρίζονται ότι οι παράμετροι του σύμπαντος είναι τέλεια συντονισμένοι για την ανθρώπινη ζωή. Δεν είναι. Το σύμπαν δεν είναι ρυθμισμένο για εμάς. Είμαστε εμείς ρυθμισμένοι στο σύμπαν. Μετά την αξιολόγηση όλων των αποδεικτικών στοιχείων, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι το σύμπαν και η ζωή είναι ακριβώς όπως θα ήταν αναμενόμενο να τα δούμε αν δεν υπήρχε Θεός.
Τέλος, θα ήθελα να σχολιάσω την τρέλα της πίστης. Όταν η πίστη αποφαίνεται (δεσπόζει) πάνω στα γεγονότα, η μαγική σκέψη ριζώνει βαθιά και στρεβλώνει όλους τους τομείς της ζωής. Παράγει ένα νοητικό πλαίσιο στο οποίο οι έννοιες διατυπώνονται με βαθύ πάθος, αλλά χωρίς την παραμικρή προσοχή στα αποδεικτικά στοιχεία. Πουθενά δεν είναι αυτό τόσο εμφανές όσο στις ΗΠΑ σήμερα, όπου χριστιανοί, οι οποίοι επιδιώκουν να μετατρέψουν το έθνος σε μια θεοκρατία, κυριαρχούν στο Ρεπουμπλικανικό κόμμα. Η τυφλή πίστη δεν είναι τρόπος για να δουλέψει ένας κόσμος.
Άρθρο του διακεκριμένου φυσικού Victor Stenger στο New Scientist

Μπαίνει ο Θεός στο… μικροσκόπιο;

«Η πλειονότητα των επιστημόνων σε όλα τα επίπεδα δεν πιστεύει σε κάποιον θεό. Παρ’ όλα αυτά οι περισσότεροι είναι απρόθυμοι να αμφισβητήσουν τις θρησκευτικές πεποιθήσεις των άλλων. Είμαι ένας φυσικός ο οποίος, μαζί με άλλους τους οποίους αποκαλούν «οι νέοι άθεοι», είναι πρόθυμος να αμφισβητήσει τη θρησκευτική πίστη»
Η γραμμή μεταξύ των επιστημόνων – πιστών και μη πιστών – είναι ότι η επιστήμη και η θρησκεία αποτελούν αυτό που ο Στίβεν Τζέι Γκουλντ έχει αποκαλέσει «μη επικαλυπτόμενες διδασκαλίες». Το 1998 η Εθνική Ακαδημία Επιστημών των Ηνωμένων Πολιτειών εξέδωσε μια ανακοίνωση στην οποία βεβαίωνε ότι «η επιστήμη δεν μπορεί να πει τίποτε για το υπερφυσικό. Το αν ο Θεός υπάρχει ή όχι είναι ένα ζήτημα στο οποίο η επιστήμη είναι ουδέτερη».
Ωστόσο σύμφωνα με μια έρευνα της ίδιας χρονιάς το 93% των μελών της Ακαδημίας δεν πίστευε σε κάποιον θεό.
Από τη στιγμή που περίπου το ίδιο ποσοστό των αμερικανών πολιτών δηλώνει ότι πιστεύει σε κάποιον θεό, διερωτάται κανείς τι, αν όχι η επιστήμη τους, κάνει την ελίτ των αμερικανών επιστημόνων να διαφέρει τόσο πολύ από τον γενικό πληθυσμό.
Η πλειονότητα των επιστημόνων σε όλα τα επίπεδα δεν πιστεύει σε κάποιον θεό. Παρ’ όλα αυτά οι περισσότεροι είναι απρόθυμοι να αμφισβητήσουν τις θρησκευτικές πεποιθήσεις των άλλων. Είμαι ένας φυσικός ο οποίος, μαζί με άλλους τους οποίους αποκαλούν «οι νέοι άθεοι», είναι πρόθυμος να αμφισβητήσει τη θρησκευτική πίστη. Οι θεοί που λατρεύονται από δισεκατομμύρια είτε υπάρχουν είτε δεν υπάρχουν. Και αυτοί οι θεοί, αν υπάρχουν, πρέπει να έχουν παρατηρήσιμες συνειδήσεις. Ετσι, το ερώτημα της ύπαρξής τους αποτελεί ένα θεμιτό επιστημονικό ζήτημα το οποίο έχει βαθιά σημασία για την ανθρωπότητα.
Παρατήρηση και πείραμα
Μπορείτε να θεωρήσετε την ύπαρξη του Θεού μια επιστημονική υπόθεση και να αναζητήσετε τα επακόλουθά της εμπειρικά στοιχεία. Πολλές από τις ιδιότητες που συνδέονται με τον ιουδαϊκο-χριστιανικο-ισλαμικό θεό έχουν συγκεκριμένες συνέπειες οι οποίες μπορούν να εξεταστούν εμπειρικά. Ενας τέτοιος θεός θεωρείται ότι παίζει κεντρικό ρόλο στη λειτουργία του Σύμπαντος και στις ζωές των ανθρώπων. Ως εκ τούτου οι υπέρ του αποδείξεις θα έπρεπε να είναι εύκολα ανιχνεύσιμες με επιστημονικά μέσα.

Αν ένα κατάλληλα ελεγχόμενο πείραμα κατέληγε σε μια παρατήρηση η οποία δεν μπορεί να εξηγηθεί με φυσικά μέσα, τότε η επιστήμη θα έπρεπε να πάρει στα σοβαρά την πιθανότητα ενός κόσμου πέρα από την ύλη.
Απόπειρες για τέτοια πειράματα έχουν γίνει. Οι επιστήμονες έχουν εξετάσει εμπειρικά την αποτελεσματικότητα της μεσολαβητικής προσευχής – της προσευχής που λέγεται προς όφελος άλλων. Οι μελέτες αυτές, θεωρητικά, θα μπορούσαν να έχουν αποδείξει επιστημονικά ότι υπάρχει κάποιος θεός. Αν είχαν διαπιστώσει σαφώς, σε μια διπλά τυφλή και ελεγχόμενη για το φαινόμενο placebo δοκιμή, ότι οι μεσολαβητικές προσευχές γιατρεύουν τον άρρωστο, θα ήταν δύσκολο να βρεθεί μια φυσική εξήγηση. Δεν το διεπίστωσαν όμως.
Παρόμοιες δοκιμές έχουν γίνει σε επιθανάτιες εμπειρίες. Ορισμένοι άνθρωποι, οι οποίοι είχαν μια επιθανάτια εμπειρία κατά τη διάρκεια κάποιας χειρουργικής επέμβασης, έχουν αναφέρει ότι ίπταντο επάνω από το χειρουργικό τραπέζι παρακολουθώντας όλα όσα γίνονταν κάτω. Το αν αυτό είναι μια πραγματική εμπειρία ή μια παραίσθηση μπορεί να εξεταστεί εύκολα τοποθετώντας ένα μυστικό μήνυμα σε ένα ράφι που βρίσκεται ψηλά και δεν μπορούν να το δουν ο ασθενής και το προσωπικό του νοσοκομείου. Αυτό έχει δοκιμαστεί και κανείς απ’ όσους έχουν αναφέρει μια επιθανάτια εμπειρία δεν έχει διαβάσει το μήνυμα.
Σύμπαν και ψυχή
Ακριβώς όπως η επιστήμη μπορεί να σχεδιάσει πειράματα για να ελέγξει την ύπαρξη του Θεού, μπορεί επίσης να αναζητήσει αποδείξεις εναντίον της ύπαρξης του Θεού στον κόσμο γύρω μας. Εδώ πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν μιλάμε εναντίον της ύπαρξης οποιουδήποτε θεού ή κάθε έννοιας θεού που θα μπορούσε να υπάρχει. Για παράδειγμα, ένας θεός ο οποίος δημιουργεί το Σύμπαν και μετά το αφήνει να λειτουργεί από μόνο του θα ήταν πολύ δύσκολο να καταρριφθεί. Κανείς όμως δεν λατρεύει έναν θεό ο οποίος δεν κάνει τίποτε.
Σχεδιασμός και βιολογία
Αν ο Θεός είναι ο ευφυής σχεδιαστής της ζωής στη Γη, τότε θα έπρεπε να βρούμε ενδείξεις γι’ αυτή την ευφυΐα σε παρατηρήσεις της δομής της ζωής. Δεν βρίσκουμε. Το κίνημα του Ευφυούς Σχεδιασμού απέτυχε στην προσπάθειά του να αποδείξει ότι η πολυπλοκότητα που συναντάμε σε ορισμένα βιολογικά συστήματα δεν επιδέχεται απλούστευση και δεν μπορεί να ερμηνευθεί με την εξελικτική θεωρία του Δαρβίνου. Η ζωή στη Γη φαίνεται ακριβώς όπως θα έπρεπε να φαίνεται αν είχε προκύψει από τη φυσική επιλογή.
Οι περισσότερες θρησκείες υποστηρίζουν ότι οι άνθρωποι έχουν άυλες ψυχές οι οποίες ελέγχουν σε μεγάλο βαθμό τις νοητικές διεργασίες μας. Αν αυτό ίσχυε, θα έπρεπε να μπορούμε να παρατηρήσουμε νοητικά παραγόμενα φαινόμενα τα οποία δεν εξαρτώνται από τη χημεία του εγκεφάλου. Δεν παρατηρούμε όμως.
Πίστη και συμπεριφορά
Αν ο Θεός είναι η πηγή της ηθικής, τότε θα έπρεπε να βρίσκουμε ενδείξεις για μια υπερφυσική προέλευση στην ανθρώπινη συμπεριφορά. Δεν βρίσκουμε όμως. Οι άνθρωποι της πίστης δεν συμπεριφέρονται σε γενικές γραμμές καλύτερα, ενώ σε ορισμένες περιπτώσεις συμπεριφέρονται χειρότερα από τους ανθρώπους που δεν έχουν πίστη. Η Ιστορία δείχνει ότι οι ηθικές επιταγές με τις οποίες ζούμε οι περισσότεροι δεν γεννήθηκαν με τις μονοθεϊστικές θρησκείες, όπως οι υπέρμαχοι αυτών των θρησκειών θέλουν να μας κάνουν να πιστεύουμε. Αντιθέτως, η ηθική συμπεριφορά φαίνεται να έχει εξελιχθεί κοινωνικά.
Επίσης, αν ο Θεός απαντά στις προσευχές θα έπρεπε να δούμε θαυματουργά αποτελέσματα στην προσευχή. Με τα εκατομμύρια προσευχών που έχουν ειπωθεί καθημερινά επί χιλιάδες χρόνια, θα περιμέναμε κάποια από αυτές να είχε απαντηθεί ως τώρα με έναν επαληθεύσιμο τρόπο. Δεν έχει γίνει όμως κάτι τέτοιο.
Αν ο Θεός έχει αποκαλύψει αλήθειες στην ανθρωπότητα, τότε οι αλήθειες αυτές θα έπρεπε να είναι εξετάσιμες. Ανά τις χιλιετίες πολλοί άνθρωποι έχουν αναφέρει θρησκευτικές ή μυστικές εμπειρίες στις οποίες επικοινώνησαν με τον Θεό ή με κάποιον άλλον. Ως τώρα θα έπρεπε να είχαμε δει κάποια ένδειξη που να το επιβεβαιώνει, όπως ένα επαληθεύσιμο γεγονός το οποίο δεν θα μπορούσε να «βγει» από το μυαλό κάποιου παρά μόνον αν του είχε αποκαλυφθεί. Δεν έχουμε δει όμως.
Είναι το Σύμπαν στα μέτρα μας;
Αν ο Θεός είναι ο δημιουργός του Σύμπαντος, τότε θα έπρεπε να βρίσκουμε στοιχεία γι’ αυτό στην Αστρονομία και στη Φυσική. Δεν βρίσκουμε όμως. Η γέννηση του Σύμπαντός μας δεν χρειάστηκε θαύματα. Επιπλέον, η σύγχρονη Κοσμολογία προτείνει ένα αέναο «πολυσύμπαν» μέσα στο οποίο πολλά άλλα σύμπαντα έρχονται και φεύγουν.

Αν οι άνθρωποι είναι ένα ξεχωριστό δημιούργημα του Θεού, τότε το Σύμπαν θα έπρεπε να είναι φιλόξενο για την ανθρώπινη ζωή. Δεν είναι όμως. Οι υπέρμαχοι του Θεού υποστηρίζουν ότι οι παράμετροι του Σύμπαντος είναι συντονισμένες για την ανθρώπινη ζωή. Δεν είναι όμως. Το Σύμπαν δεν είναι συντονισμένο για εμάς. Εμείς είμαστε συντονισμένοι στο Σύμπαν. Αφού εξετάσαμε όλα τα στοιχεία, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι το Σύμπαν και η ζωή φαίνονται ακριβώς όπως θα περιμέναμε να φαίνονται αν δεν υπήρχε Θεός.
Τέλος, θα ήθελα να σχολιάσω την αφροσύνη της πίστης. Οταν η πίστη επικρατεί έναντι των γεγονότων, η μαγική σκέψη ριζώνει βαθιά και στρεβλώνει όλους τους τομείς της ζωής. Παράγει ένα νοητικό πλαίσιο στο οποίο οι έννοιες διατυπώνονται με βαθύ πάθος αλλά χωρίς την παραμικρή προσοχή στα στοιχεία. Πουθενά αυτό δεν είναι περισσότερο εμφανές απ’ ό,τι σήμερα στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου χριστιανοί οι οποίοι επιζητούν να μετατρέψουν το κράτος σε θεοκρατία κυριαρχούν στο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα. Η τυφλή πίστη δεν είναι τρόπος για να κυβερνά κάποιος έναν κόσμο.
Ο κ. Βίκτορ Σένγκερ είναι επίτιμος καθηγητής Φυσικής στο Πανεπιστήμιο της Χαβάης και συνεργαζόμενος καθηγητής Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο του Κολοράντο στο Μπόλντερ.

H Ναυμαχία του Γέροντα


Μία από τις σημαντικότερες ναυτικές επιχειρήσεις της Επανάστασης του ’21, που τελείωσε νικηφόρα για τα Ελληνικά όπλα.

Διεξήχθη στις 29 Αυγούστου 1824 στ' ανοιχτά του ακρωτηρίου Ποσείδιο ή Γέροντας της Μικράς Ασίας (νυν Didim Τουρκίας), απέναντι από τα νησιά Λειψοί και Λέρος της Δωδεκανήσου. Αντιμέτωποι τέθηκαν ο Ελληνικός στόλος υπό τον Ανδρέα Μιαούλη, που αριθμούσε γύρω στα 70 πλοία και ο υπέρτερος (τεχνολογικά και ποσοτικά) τουρκοαιγυπτιακός στόλος υπό τους πασάδες Χοσρέφ και Ιμπραήμ, με πάνω από 250 πλοία.

Μετά την καταστροφή της Κάσου (30 Μαΐου 1824) και των Ψαρών (21 Ιουνίου 1824), το ηθικό του ελληνικού ναυτικού είχε καταπέσει. Η βοήθεια που παρείχε ο χεβίδης της Αιγύπτου Μοχάμετ Άλι στον Σουλτάνο Μαχμούτ έθετε σε κίνδυνο την Ελληνική Επανάσταση.

Στόχος του Μοχάμετ Άλι ήταν να συντρίψει το ελληνικό ναυτικό για να μπορέσει ο γιος του Ιμπραήμ Πασάς να αποβιβασθεί με τη μεγαλύτερη δυνατή ασφάλεια στη Πελοπόννησο και να καταστείλει την ελληνική επανάσταση. Άλλωστε, το έπαθλο για τον πανέξυπνο Αλβανό εκ Καβάλας ήταν μεγάλο. Αν επιτύγχανε τον στόχο του, ο σουλτάνος θα τον επιβράβευε με την παραχώρηση της Κρήτης και της Πελοποννήσου.

Στο πλαίσιο του κοινού τουρκοαιγυπτιακού σχεδίου, ο Τούρκος ναύαρχος Χοσρέφ Πασάς επιχείρησε στις αρχές Αυγούστου του 1824 να καταλάβει τη Σάμο. Ο ελληνικός στόλος, που αποτελείτο από υδραίικα, σπετσιώτικα και λίγα ψαριανά πλοία, τον εμπόδισε να πλησιάσει το νησί με μια σειρά συγκρούσεων, που κράτησαν περίπου μία εβδομάδα. Ο Χοσρέφ δεν είχε άλλη επιλογή από το να καταφύγει με τον στόλο του ανάμεσα στην Κω και την Αλικαρνασσό και να περιμένει ενισχύσεις από τον στόλο του Ιμπραήμ, που κατέφθασε στην περιοχή στις 19 Αυγούστου.

Πέντε ημέρες αργότερα έγιναν οι πρώτες αψιμαχίες μεταξύ των δύο στόλων, οι οποίες συνεχίστηκαν και τις επόμενες ημέρες. Η αποφασιστική ναυμαχία δόθηκε στις 29 Αυγούστου, ημέρα Παρασκευή. Τα εχθρικά πλοία προσπάθησαν να κυκλώσουν τα ελληνικά, αλλά ο Μιαούλης με εννέα πλοία και δύο πυρπολικά προχώρησε προς τον κόλπο του Γέροντα.

Τα αιγυπτιακά πλοία, που κάλυπταν το δεξιό άκρο του εχθρικού στόλου, αποφάσισαν να τα χτυπήσουν, καθώς ήταν απομονωμένα. Ο Παπανικολής προσπάθησε να τα εμποδίσει να πλησιάσουν τα πλοία του Μιαούλη, αλλά δέχθηκε ομαδικό πυρ και αναγκάστηκε να υποχωρήσει, αφού έκαψε πρώτα το πυρπολικό του. Η νηνεμία που επικρατούσε στη θάλασσα δεν επέτρεψε τη δράση των πυρπολικών του Ματρόζου, του Πιπίνου και του Νικόδημου.

Η κατάσταση μεταβλήθηκε γύρω στο μεσημέρι, όταν ο άνεμος έγινε ευνοϊκός για τον ελληνικό στόλο. Τα ελληνικά πλοία διείσδυσαν ανάμεσα στα εχθρικά, με αποτέλεσμα να μην πρόκειται πλέον για ναυμαχία εκ παρατάξεως (θα ήταν χαμένη υπόθεση για τον ελληνικό στόλο, λόγω της ποιοτικής και ποσοτικής υπεροχής του εχθρού), αλλά για μια σύγκρουση, όπου όλα μαζί τα πλοία μάχονταν ανακατεμένα. Η κίνηση τακτικής του Μιαούλη ευνοούσε τα πυρπολικά, που ανέλαβαν δράση, κρίνοντας την έκβαση της ναυμαχίας.

Ο σπετσιώτης μπουρλοτιέρης Λάζαρος Μουσούς κατόρθωσε να προσκολλήσει το πυρπολικό του σ' ένα αιγυπτιακό μπρίκι. Έντρομοι οι 300 άνδρες που αποτελούσαν το πλήρωμά του έπεσαν στη θάλασσα και το μπρίκι ακυβέρνητο παρασύρθηκε από το ρεύμα και λίγο πιο κάτω ανατινάχθηκε. Δύο πυρπολικά υπό τους Παπαντώνη και Βατικιώτη κατόρθωσαν να κολλήσουν σε μια μεγάλη αιγυπτιακή φρεγάτα με 44 κανόνια, η οποία κάηκε μέσα σε λίγα λεπτά, παρασύροντας στον βυθό τούς περισσότερους από τους 1.100 άνδρες του πληρώματός της.

Μετά τη δυσμενή γι’ αυτόν εξέλιξη, ο τουρκοαιγυπτιακός στόλος άρχισε να υποχωρεί προς την Κω, ενώ ο ελληνικός αγκυροβόλησε και πάλι στον Γέροντα. Η επιτυχία αυτή του ελληνικού ναυτικού αναπτέρωσε το ηθικό των ανδρών του, διέσωσε τη Σάμο και καθυστέρησε την απόβαση του Ιμπραήμ στην Πελοπόννησο.

Η ναυμαχία του Γέροντα είναι μία από τις λαμπρότερες σελίδες της Επανάστασης του '21. Οι αντίπαλες δυνάμεις ήταν τόσο πολύ άνισες, που η θετική έκβαση της ναυμαχίας για τους Έλληνες προκάλεσε τον θαυμασμό των ξένων. Ο Γάλλος ναύαρχος Εντμόν Ζιριέν ντε λα Γκραβιέρ (1812-1892), αναφερόμενος στη ναυμαχία του Γέροντα, παρατηρεί: «Η ναυτική ιστορία ίσως να μην έχει σελίδα περισσότερο ενδιαφέρουσα από αυτήν για έναν ναυτικό».

H θεραπευτική δύναμη του νου

Πολλά έχουν ειπωθεί και γραφτεί για τη δύναμη του ανθρώπινου και πάνω στο κατά πόσο μπορεί ένας άνθρωπος να αυτοθεραπευτεί ή ακόμα και να θεραπεύσει άλλους ανθρώπους. Τέτοια θέματα η σύγχρονη επιστήμη τα αντιμετωπίζει με σκεπτικισμό καθώς δεν μπορεί να «δει» μια ξεκάθαρη αλληλεπίδραση νου-σώματος.

Τον τελευταίο καιρό όμως, πληθαίνουν οι περιπτώσεις επιστημόνων που ενισχύουν με τις θεωρίες τους αλλά και με πειραματικά δεδομένα την πεποίθηση ότι, η δύναμη του νου είναι τόση ώστε μπορεί να επηρεάσει άμεσα την ανθρώπινη υγεία.

Μια τέτοια περίπτωση είναι του χημικού David Hamilton, ο οποίος εργάζονταν για πολλά χρόνια σε μία φαρμακευτική εταιρεία, προσπαθώντας να συνθέσει φαρμακευτικές ουσίες προκαλώντας μετατροπές στη μοριακή δομή διάφορων φυσικών ουσιών. Με άλλα λόγια προσπαθούσε να «βελτιώσει» το έργο της φύσης.

Όμως μέσα απ’ τη δουλειά του ο κ. Hamilton άρχισε να συνειδητοποιεί ότι αυτή η προσέγγιση της δεν είναι απαραίτητα και η πιο σωστή. Ο ίδιος βρέθηκε πολλές φορές μπροστά στη διαπίστωση του γνωστού στους επιστήμονες σαν φαινόμενο “placebo”, το οποίο προκύπτει όταν οι επιστήμονες προσπαθούν να διαπιστώσουν αν ένα φάρμακο πάνω στο οποίο πειραματίζονται κάνει όντως τη δουλειά για την οποία προορίζεται.

Στα πλαίσια αυτών των πειραμάτων το φάρμακο δοκιμάζεται σε κάποιους ασθενείς, ενώ παράλληλα σε κάποιους άλλους ασθενείς δίνεται κάποια ουσία που δεν έχει καμία σχέση με τη φαρμακευτική ουσία που δοκιμάζεται (π.χ. ζάχαρη).

Ο Hamilton λοιπόν παρατήρησε ότι, στα στατιστικά δεδομένα τέτοιων πειραμάτων υπήρχε ένα μεγάλο ποσοστό ασθενών (κυμαίνονταν από 30% έως 90%) που ανάρρωνε παρόλο που έπαιρναν την ουσία “placebo” (τη ζαχαρίτσα τους δηλαδή). Άρα ο ίδιος ασθενής προκαλούσε την ίασή του !!! Πώς; Απλά αλλάζοντας τη νοητική του στάση και βλέποντας τα πάντα πιο αισιόδοξα και ελπιδοφόρα.

Αυτή η διαπίστωση έκανε τον κ. Hamilton να κάνει στροφή 180 μοιρών και να αρχίσει την έρευνα και τις επαφές του με την εναλλακτική θεραπευτική, διάφορους πνευματικούς δάσκαλους ή ανθρώπους που θεράπευαν μέσω της πίστης ή με άλλες μεθόδους που διέφεραν πολύ από αυτές τις κατεστημένης επιστήμης.

Τελικά ο Hamilton έφτασε να διοργανώσει μια τεράστια συγκέντρωση χιλιάδων ατόμων στο στάδιο Hampden της Γλασκόβης, που πίστευαν στη δύναμη της θετικής σκέψης ή ήθελαν να την γνωρίσουν. Επιπλέον, το σύνολο της εμπειρίας του έχει ήδη αρχίσει να το καταγράφει σε ένα βιβλίο με τίτλο “It’s The Thought That Counts” («Η Σκέψη είναι που μετράει»), το οποίο θα κυκλοφορήσει μέσα στο 2005 απ’ τις εκδόσεις “Hamilton Press”.

Το σπουδαίο στην όλη προσπάθεια του Hamilton είναι ότι υποστηρίζει την πεποίθησή του για την άμεση σχέση νοητικής λειτουργίας και σωματικής υγείας με πλήθος επιχειρημάτων που έχουν προκύψει από την επιστημονική έρευνα. Μάλιστα, στην προσπάθειά του αυτή, έρχονται να συμβάλλουν και άλλοι σύγχρονοι επιστήμονες που και αυτοί έχουν να παρουσιάσουν έναν ικανοποιητικό αριθμό στοιχείων προς το ίδιο συμπέρασμα.

Ο Hamilton υποστηρίζει ότι έχει συγκεντρώσει περίπου 500 επιστημονικές εργασίες που αποδεικνύουν ότι το συναίσθημα, η σκέψη και η πίστη σχετίζονται άμεσα με τη σωματική υγεία.

Το εντυπωσιακό είναι ότι πολλά στοιχεία συγκλίνουν στη διαπίστωση ότι το αίσθημα ευτυχίας, αισιοδοξίας και η καλλιέργεια θετικών σκέψεων μπορεί στην ουσία να αλλάξει το ανθρώπινο DNA ! Αν και το 99, 9% των γονιδίων είναι ίδια σε όλους τους ανθρώπους, η νοητική μας στάση μπορεί να καθορίσει ποια από αυτά θα ενεργοποιηθούν και ποια όχι, κάνοντας έτσι τη διαφορά!

Στο ίδιο συμπέρασμα με τον Hamilton έχει φτάσει και ο Eric Kandel, κάτοχος του βραβείου Νόμπελ Ιατρικής του 2000, ο οποίος διαπίστωσε ότι κάποια γονίδια ενεργοποιούνται και κάποια όχι σε σχέση με το κοινωνικό περιβάλλον που κινείται ένας άνθρωπος.

Με βάση αυτά τα δεδομένα έχει τελευταία δημιουργηθεί ένας νέος κλάδος της Ιατρικής που ονομάζεται «Ψυχο-νευρο-ανοσολογία», η οποία μελετάει τα αποτελέσματα της σκέψης στη βιοχημεία του ανθρώπινου οργανισμού, η οποία συνδέεται άμεσα με τη δομή και τη λειτουργία του DNA μας.

Τελικά, όλο και πληθαίνουν οι ενδείξεις ότι η επιστήμη φτάνει με αργά αλλά σταθερά βήματα στο συμπέρασμα ότι «Η ΛΥΣΗ ΕΙΝΑΙ ΜΕΣΑ ΜΑΣ», κάτι που τόνιζαν εδώ και χιλιάδες χρόνια οι φιλόσοφοι όλων των πολιτισμών.

Πως συνδέεται η Μυθολογία με ιστορικά, κοσμικά και γεωλογικά συμβάντα

Οταν τα νησιά ήταν νύμφες και ο Βόσπορος κοιλάδα. Ο καθηγητής Γεωλογίας κ. Η. Μαριολάκος αναζητά τη σχέση μύθων και φυσικών φαινομένων. Οι μύθοι γεννιόντουσαν ως «εξηγήσεις» γεωλογικών φαινομένων υποστηρίζει ο καθηγητής κ. Η. Μαριολάκος

Η εποχή που, όταν οι θεοί «θύμωναν», γίνονταν σεισμοί και κατακλυσμοί, δημιουργούνταν νέες στεριές, νησιά αναδύονταν από τη θάλασσα και άλλα καταποντίζονταν χαρακτηρίζεται σήμερα απλώς μυθική, άρα στη σφαίρα της φαντασίας. Στην πραγματικότητα όμως αυτοί οι μύθοι αντανακλούσαν μεγάλα φυσικογεωλογικά γεγονότα, που διασώθηκαν έτσι στο πέρασμα χιλιετιών. Αυτός είναι και ο λόγος που ο καθηγητής Γεωλογίας κ. Ηλίας Μαριολάκος θέτει το ζήτημα της επανεξέτασης της Προϊστορικής εποχής κάτω από τα νέα δεδομένα της γεωλογικής έρευνας.

«Θεοί, θεότητες, ήρωες, τέχνες και τεχνολογία, οικονομική δραστηριότητα, ακόμα και το πολίτευμα συνδέονται άμεσα ή έμμεσα με το φυσικογεωλογικό περιβάλλον και τις μεταβολές του. Γι΄ αυτό πιστεύω ότι θα μπορούσε να αναπτυχθεί η γεωμυθολογική ανάλυση διαφόρων συμβάντων στη Γη και ιδιαίτερα στον δικό μας χώρο», λέει ο κ. Μαριολάκος. Αλλωστε θεωρεί ότι η βάση της ελληνικής μυθολογίας χρονολογικά πρέπει να φτάνει ως το 16.000 πριν από σήμερα!

Για το θεό Αχελώο δεν ήταν τίποτε να ξαποστείλει τις νύμφες που ζούσαν γύρω από τις εκβολές του, στη… θάλασσα _ «σε έναν άλλο τόπο» όπως λέει χαρακτηριστικά ο μύθος_ για να τις τιμωρήσει που δεν τον τιμούσαν όπως έπρεπε ενώ αντίθετα τιμούσαν άλλους θεούς. Και όντως έτσι έγινε, με αποτέλεσμα οι Εχινάδες νύμφες να γίνουν τα μικρά νησάκια, που βρίσκονται… έκτοτε στο Ιόνιο, κατά μήκος των ακτών της Αιτωλοακαρνανίας.

Ο περιγραφόμενος από τον Διόδωρο τον Σικελιώτη κατακλυσμός της Σαμοθράκης που, όπως λέει, ήταν ο αρχαιότερος από όλους και στον οποίο εμπλέκεται και ο Δάρδανος, που σύμφωνα με διάφορες εκδοχές θεωρείται ο θεμελιωτής της Τροίας ήταν πραγματικό γεγονός. Άλλωστε, η ονομασία Δαρδανέλια αλλά και η προϊστορική χώρα Δαρδανία φέρουν το όνομά του. Ο κατακλυσμός αυτός, πριν από 14.000 _ 12.500 χρόνια προέκυψε από την είσοδο της Μαύρης θάλασσας στο Αιγαίο έτσι, που η περιοχή του Βοσπόρου (πόρος βοός) από κοιλάδα που ήταν, να αποκτήσει ένα στενό θαλάσσιο πέρασμα. Αλλά και τα πολλά επίθετα του Ποσειδώνα «Ίσθμιος», «Γεωσείστης», «Σεισίχθων» κ. ά. φανερώνουν μεγάλες γεωλογικές μεταβολές, όπως και οι μύθοι που σχετίζονται με τους Τιτάνες.

«Σε όλα αυτά υπάρχει ταύτιση του μύθου με γεωφυσικά γεγονότα, κι επειδή, όσο πάμε σε παλαιότερες εποχές, τόσο περισσότερο ο άνθρωπος εξαρτάται από το περιβάλλον, τόσο η ελληνική μυθολογία είναι γεμάτη από περιγραφές τέτοιων φαινομένων, που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στο πολιτισμικό γίγνεσθαι των προϊστορικών ανθρώπων», λέει ο Μαριολάκος, που ανέπτυξε το θέμα «Η παλαιότητα της Ελληνικής Μυθολογίας _ Μία Φυσικογεωλογική – Γεωμυθολογική Προσέγγιση» σε παλαιότερη ομιλία στο Αμφιθέατρο Δρακόπουλου του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Ο αρχαιοελληνικός πολιτισμός συνδέεται άμεσα με το γεωπεριβάλλον και τις μεταβολές του, κατά τα τελευταία 18.000 χρόνια κυρίως, πιστεύει ο κ. Μαριολάκος. «Στον Αιγαιακό και Περι – Αιγαιακό χώρο οι ρίζες του πολιτισμού συνδέονται όχι μόνον με τις ευνοϊκές κλιματικές συνθήκες της περιοχής αλλά και με το γεωτεκτονικό δυναμικό.

Μέσα σε 12.000 χρόνια είχε αλλάξει εντελώς ολόκληρο το παράκτιο τοπίο. Οι ρίζες λοιπόν του αρχαιοελληνικού πολιτισμού συνδέονται με αυτές τις φυσικογεωλογικές μεταβολές και με το γεωδυναμικό καθεστώς που επικρατούσε στην περιοχή», λέει.

Επομένως, όπως λέει ο κ. Μαριολάκος «Η ελληνική μυθολογία δεν είναι μόνον αποκύημα της φαντασίας των ευφάνταστων Ελλήνων αλλά υπάρχει άμεση σχέση ανάμεσα σε πολλούς μύθους και σε φυσικογεωλογικές διεργασίες που εξελίχθηκαν στον Περι – Αιγαιακό και Παρα – Ευξείνιο χώρο ενώ υπάρχουν αναφορές που συνδέονται με πάρα πολύ παλαιά φυσικογεωλογικά φαινόμενα και διεργασίες, δηλαδή κατά την Άνω Παλαιολιθική Εποχή».

Αναπόφευκτα όμως δημιουργούνται έτσι και πολλά εύλογα ερωτήματα, που ζητούν απάντηση: Πώς είναι δυνατόν δηλαδή να διατηρήθηκαν όλοι αυτοί οι μύθοι, δηλ. η προφορική παράδοση ως την ιστορική εποχή. Σε ποια γλώσσα έγινε η προφορική μετάδοση από γενιά σε γενιά. Δηλαδή σε ποια γλώσσα μεταβιβάστηκε η φυσικογεωλογική αυτή εξέλιξη από τις γενιές της Άνω Παλαιολιθικής εποχής, της Μεσολιθικής και της Νεολιθικής εποχής, ως την εποχή του Ησιόδου και των άλλων που τα κατέγραψαν. Επιπλέον, αν οι Έλληνες έφτασαν στον ευρύτερο Αιγαιακό χώρο γύρω στο 2000 π. Χ. (ή κατ’ άλλους γύρω στο 3000 π. Χ)., σε ποιά γλώσσα συνεννοηθήκαν με τους «Προέλληνες» ντόπιους. Και εν τέλει αν ήλθαν από το Βορρά (ινδογερμανική εκδοχή), γιατί δεν έφεραν μαζί τους κάποιον μύθο, που να συνδέεται με τους παγετώνες, και γενικότερα τα φαινόμενα που συνδέονται με το ψύχος.

Πέμπτη 29 Αυγούστου 2013

Τα κινητά τηλέφωνα δημιουργούν «γενιά ηλιθίων»

«Σκέφτομαι με τρόμο την ημέρα κατά την οποία η τεχνολογία θα υποσκελίσει τον άνθρωπο.
Τότε ο κόσμος θα έχει μόνο μια γενιά, από ηλίθιους», είχε πει κάποτε ο Άλμπερτ Άινσταϊν, διαισθανόμενος την επερχόμενη μαζική αναπηροποίηση όλόκληρων πληθυσμών, εξαιτίας της επέλασης όλων εκείνων των «τεχνολογικών» (μαρκετίστικων) εργαλείων που μας καθιστούν σήμερα ανά πάσα στιγμή εντοπίσιμους, εκμεταλλεύσιμους, ελλειμματικούς δίχως αυτά…


Το φιλμ μικρού μήκους που ακολουθεί οπτικοποιεί με τον καλύτερο τρόπο αυτή τη νέα σχετικά κατάσταση καθυπόταξης του ανθρώπου στην «ηλιθιότητα» του δυαδικού κώδικα.


Ανακάλυψαν αρχαία Μακεδονική πόλη στην Κίνα!


Βρέθηκε αρχαία πόλη των Μακεδόνων στην Κίνα! Ευρήματα μαρτυρούν αρχαία σχέση της Κίνας με Μακεδονία-Βοιωτία-Θεσσαλία-Κάσο...

Έως τώρα, η κομμουνιστική Κίνα απαγόρευε τις αρχαιολογικές ανακαλύψεις στην χώρα της, ενώ ακόμη και όσες έρχονταν στο φως, χωρίς να μπορεί ή να προλάβει να τις κρύψει, λογοκρίνονταν... Θεωρούσε το κομμουνιστικό καθεστώς πως με σκοταδισμό θα μπορούσε να γαντζωθεί για πάντα στην κυβέρνηση... Η λογοκρισία και οι μέρες της απαγορεύσεως πέρασαν και σαν χιονοστιβάδα έρχονται η μία μετά την άλλη οι ανακαλύψεις και οι ανακοινώσεις...

Υπάρχουν δυο κοινοί θεοί στην μυθολογία και την θεογονία των δυο αρχαίων λαών, των Ελλήνων και των Κινέζων: Η Αθηνά (Φου Σι στα κινεζικά) και ο Παν.

Οι Κινέζοι αναφέρονται στην αρχαία Ελληνική γραμματεία ως Σίνες. Το αρχαίο Ελληνικό όνομά τους διατήρησαν έως σήμερα (China). Κι αυτό φαίνεται όταν όλος ο κόσμος γνωρίζει το σπουδαιότερο μνημείο τους ως Σινικό Τείχος. Ακόμα λέμε «σινο-ιαπωνικές σχέσεις»... κλπ.

Οι Σίνες ήταν ληστές και εξολοθρευτές. Εξολόθρευσαν τους Ίωνες Έλληνες, που κατοίκησαν στα ΝΑ. της σημερινής εκτάσεως της αχανούς χώρας. Οι Ίωνες αφανίσθηκαν απ' εκεί, αλλά όχι το τοπωνύμιο. Ακόμη η περιοχή αυτή λέγεται Γιουνάν (δηλ. Ιωνία)...

Τα αρχαιότερα ευρήματα που έχουν βρεθεί έως τώρα στην Κίνα, ευρέθησαν σε αυτήν την επαρχία, την Γιουνάν, και είναι κουμπιά και λίθινα εργαλεία, 600-500.000 χρονών, που έχουν κάνει κάποιους παλαιοανθρωπολόγους να μιλούν πια για τον «άνθρωπο του Yuanmou», είδος του erectus. Ευρέθησαν δύο κοπτήρες του, στο Danawu στην επαρχία Yuanmou, στα ΝΔ. της Γιουνάν. Ανακαλύφθηκαν στις 1.5.1965, από τον γεωλόγο Fang Qian, ο οποίος εργαζόταν για το Γεωλογικό Ινστιτούτο Ερευνών Μηχανικής.

Τα απολιθώματα εκτίθενται στο Εθνικό Μουσείο της Κίνας, στο Πεκίνο. (Αργότερα, στην ίδια περιοχή ευρέθησαν λίθινα αντικείμενα, κομμάτια οστών ζώων κλπ. σημάδια ανθρώπινης εργασίας και τέφρας από φωτιές). Υπάρχουν επίσης και τα ευρήματα 50 σκελετών, που συμβατικώς ονομάσθηκαν «Άνθρωπος του Πεκίνου», και που βρέθηκαν στο σπήλαιο του Τσουκουτιέν, την δεκαετία του 1920, μαζί με 17.000 εργαλεία. Είναι ο παλαιότερος κάτοικος της περιοχής, αφού αυτός ανάγεται στα 750-500.000 χρόνια πριν από σήμερα.Παρ' όλ' αυτά, η συμβατική επιστήμη, εξακολουθεί να λέει και να διδάσκει πως ο πολιτισμός, στην μακρινή Κίνα, ξεκινά την... 3η χιλιετία π.Χ.!


Υπάρχουν ευρήματα και από μούμιες (και μάλιστα 200!), που δείχνουν πως οι κάτοικοί της, την 2η-3η χιλιετία π.Χ. δεν είχαν... κινεζικά χαρακτηριστικά, αλλά «ευρωπαϊκά» (καστανά ή ξανθά μαλλιά, μεγάλη μύτη, κλπ.). Βρέθηκαν σε ένα μοναδικό έως τώρα νεκροταφείο, Β. του Θιβέτ, το οποίο ήταν γεμάτο με φαλλικά σύμβολα, που ανήκει - λένε - σε έναν «άγνωστο έως τώρα πολιτισμό». Οι τάφοι είναι... βάρκες αναποδογυρισμένες και θαμμένες στην άμμο.

Προφανώς οι δημιουργοί του ήθελαν να αφήσουν στην ιστορία την ναυτική καταγωγή των προγόνων τους... Από κάθε βάρκα «ξεφυτρώνει» ένας στύλος ύψους 4 μ. Έχει σχήμα του αιδοίου στους ανδρικούς τάφους και φαλλού στους γυναικείους.[3] Και δεν είναι οι μόνες αρχαίες μούμιες που βρίσκονται στην Άπω Ανατολή, με μη «κίτρινα» χαρακτηριστικά.

Υπάρχουν και σύμβολα γραφής του 3000 π.Χ. Πάλι προσφάτως αρχαιολόγοι ανακάλυψαν (στον νεολιθικό χώρο του Λιανγκζού, Ν. της Σαγκάη, στην Α. Κίνα), 200 κομμάτια θρυμματισμένων λίθινων τσεκουριών, με σύμβολα που παραπέμπουν σε γραφή της εποχής. Σαν κι αυτά έχουμε πολλά στην Θεσσαλία.

Οι αρχαίοι Έλληνες συνήθιζαν να χαράσσουν λέξεις σε αστρολίθους (τα λεγόμενα αστροπελέκια). Αν είναι έτσι, τότε οι Κινέζοι είχαν γραφή συγχρόνως με τους Μεσοποταμίους, 2.000 χρόνια αργότερα από τους Έλληνες και 1.400 χρόνια παλαιότερα, σε σχέση με αυτό που πίστευαν έως τώρα οι αρχαιολόγοι για την κινεζική γραφή. Μαζί με αυτά στον ίδιο τόπο ευρέθησαν χιλιάδες ευρήματα κεραμικής, ξυλουργείας, νεφρίτη, ελεφαντόδοντου και πέτρας.

Υπάρχουν και ζωγραφιές Ελλήνων στρατιωτών (3ου-2ου αι. π.Χ.). Έχουν βρεθεί σε μάλλινα υφάσματα. Εκτίθενται στο Μουσείο Sampul, στην Urumqi Xinjiang της Κίνας.

Υπάρχουν και αγάλματα Ελλήνων στρατιωτών του 3ου αι. π.Χ. Αρκετά ειδώλια και αναπαραστάσεις Ελλήνων στρατιωτών ευρέθησαν Β. του Tien Shan. Εκτίθενται στο μουσείο στο Xinjiang Urumqi (Boardman).


Υπάρχει ολόκληρος κατάλογος με ευρήματα μαιάνδρων στην Κίνα...

Υπάρχουν δεκάδες πυραμίδες, κάτω από τυμβόσχημους λόφους στην Κίνα - μόνο στην επαρχία Shaanxi στην «απαγορευμένη ζώνη», ευρέθησαν άλλες 37! Πρώτος γι' αυτές έγραψε ο Victor Segalen, που επισκέφθηκε την Κίνα το 1913. Στο «Mission Archeologique en Chine» έγραψε άρθρο με τίτλο «L'art funeraire a l'epoque des Han" (1914), όπου έγραφε για τον τάφο του πρώτου αυτοκράτορα (και ότι υπάρχουν κ.ά. τάφοι στην περιοχή).

Αλλά η πρώτη πυραμίδα ανακαλύφθηκε στις 28.3.1947, εν πτήσει, ΝΔ. του Ξιάν, από τον Αμερικανό σμήναρχο Maurice Sheahan, ο οποίος εντόπισε έναν τέτοιο μυστηριώδη γιγαντιαίο λόφο στην πεδιάδα Τσιν Τσουάν. Αργότερα οι «NY Times» (30.3.1947) ασχολήθηκαν με την ανακάλυψή του! Εάν είναι πυραμίδα, είπαν, μπροστά της η μεγάλη πυραμίδα της Αιγύπτου θα μοιάζει... νάνος! Και απεδείχθη πως η πυραμίδα αυτή ήταν ένα Maoling Μαυσωλείο του αυτοκράτορος Γου Χαν.

Η κομμουνιστική κυβέρνηση της Κίνας τρομοκρατημένη ενώπιον μιας τέτοιας ανακαλύψεως, κάνει μια εγκληματική κίνηση: Φυτεύει δένδρα πάνω στους «ύποπτους» λόφους, έτσι ώστε να μην είναι διακριτό πλέον το τυμβοειδές σχήμα τους...

Οι υποστηρικτές της αιγυπτο-αφρο-κεντρικής ιστορίας τα έχασαν! Το «Science News Letter» (νυν «Science News»)[4] έσπευσε να πει ότι «οι κινεζικές πυραμίδες είναι... αναχώματα»... Σήμερα γνωρίζουμε πως οι κινεζικές πυραμίδες είναι τύμβοι-μαυσωλεία. Έτσι τις λένε και διεθνώς: tumulus mound! Όμως, τύμβους για τάφους των βασιλιάδων τους έκτιζαν μόνον οι αρχαίοι Μακεδόνες! Αυτή η πυραμίδα υπό τον λόφο, ίσως είναι κλιμακωτή, όπως συνηθίζεται στην περιοχή της ΝΑ. Ασίας (και της Κ. και Ν. Αμερικής).

Τέτοια ακριβώς έχουμε και κάτω από τον Αμφίο λόφο στην πόλη των Θηβών Βοιωτίας! Η ύπαρξη τέτοιων ιερών μνημείων στην «απαγορευμένη ζώνη» σημαίνει πως και οι μετέπειτα τοπικοί αυτοκράτορες ακολούθησαν ως ιερό τόπο αυτόν που επέλεξαν ή υπέδειξαν οι Μακεδόνες - προφανώς στρατιώτες του Μεγ. Αλεξάνδρου, που δεν θέλησαν να γυρίσουν πίσω, και τράβηξαν κι άλλο προς Α. Και μάλιστα υιοθέτησαν να θάβουν τους ηγεμόνες τους με τον μεγαλοπρεπή μακεδονικό τρόπο. Στον δε τύμβο-μαυσωλείο του α΄ μεγάλου Κινέζου αυτοκράτορα (210 π.Χ.) η πλαστική τέχνη του «πήλινου στρατού» που βρέθηκε, έχει ελληνικές επιρροές...

Ο Ουγγρο-Βρετανός εβραίος αρχαιοκλέπτης

Πρώτος σημείωσε πως άκουσε από Κινέζους χωρικούς για την ύπαρξη μιας αρχαίας ελληνικής πόλεως, κάτω από κάτι «μεγάλους αμμόλοφους», ο Ουγγρο-Βρετανός - εβραϊκής καταγωγής - εξερευνητής sir Marc Aurel Stein (1862-1943)... Ο Stein - επηρεασμένος από το έργο του Sven Hedin (1898) - πραγματοποίησε 4 μεγάλες αποστολές προς την Κ. Ασία: 1900, 1906-08, 1913-16 και 1930. Τα κρυοπαγήματα που έπαθε σε αυτές, του στοίχισαν αρκετά δάκτυλα από το δεξί του πόδι.

Στην πόλη Niya βρήκε περισσότερες από 100 ξύλινες πινακίδες γραμμένες το 105 μ.Χ. Αυτά τα δισκία έφεραν πήλινες σφραγίδες, επίσημες διαταγές και επιστολές, σε πρώιμη ινδική.

Δεν υπήρχαν παλαιότερα ινδικά κείμενα έως τότε. Ο Stein βρήκε επίσης πολλά νομίσματα, της Δυναστείας Χαν, μια αρχαία ποντικοπαγίδα, ένα μπαστούνι, τμήμα κιθάρας, ένα τόξο που λειτουργούσε ακόμη, ένα σκαλισμένο σκαμνί, ένα περίτεχνα σχεδιασμένο χαλί, σκαλιστά αρχιτεκτονικά μέλη, αφυδατωμένες μούμιες σε απλά ξύλινα φέρετρα, κουβέρτες, κ.ά. κλωστοϋφαντουργικά, ξύλινα έπιπλα, περίτεχνα έργα γλυπτικής, κεραμικής, κινεζική καλαθοπλεκτική, είδη υγιεινής, καθώς και πολλά άλλα αντικείμενα οικιακής χρήσεως!

Γι' αυτό ο A. Stein επισκέφθηκε την Niya 4 φορές μεταξύ 1901-31. Οι ανακαλύψεις αυτές έκαμαν τον Στάιν διάσημο. Το 1959 Κινέζοι αρχαιολόγοι συνέχισαν να σκάβουν στην Niya...

Η μεγαλύτερη ανακάλυψή του Στάιν όμως ήταν στις σπηλιές Mogao (γνωστές ως «Σπηλιές με τους χιλιάδες Βούδες»), στο Dunhuang, το 1907. Ήταν τότε που ανακάλυψε το Diamond Sutra, το δεύτερο παλαιότερο τυπωμένο κείμενο στον κόσμο - μετά τον δίσκο της Φαιστού - του 868 μ.Χ.

Επίσης βρήκε και 40.000 άλλους παπύρους, τους οποίους... εξάλειψε σταδιακώς (1907-14), δωροδοκώντας τον ταοϊστή μοναχό επιστάτη!.. Φυγάδευσε έτσι, λαθραία χιλιάδες κινεζικά, σανσκριτικά, σογδιανά, θιβετιανά, ρουνικά, τούρκι και ουιγκουρικά χειρόγραφα! Και 4 ζωγραφικά έργα! Η λεία του αποτελεί σημαντική συλλογή του Βρετανικού Μουσείου!

Εις ανταμοιβήν... εχρίσθη... ιππότης - CIE (Companion του Τάγματος της Ινδικής Αυτοκρατορίας, 1910) και KCIE (Ταξιάρχης του Τάγματος της Ινδικής Αυτοκρατορίας, 1912), δηλ «sir»! Ο πολυγραφότατος «sir» Stein, για την μεγάλη του κλοπή, για την απομάκρυνση αμέτρητων ανεκτίμητων έργων τέχνης από τις σπηλιές και τις σοβαρές ζημιές που προεκλήθησαν σε αυτές, καταδικάσθηκε στην Κίνα.

Ο Stein θα είναι πάντα ένας «ξένος διάβολος» για την Κίνα. Στα μάτια των Κινέζων, ο Στάιν και άλλοι ξένοι αρχαιολόγοι λήστεψαν την Κίνα την ιστορία της. Η λεία της αρχαιοκαπηλίας του άνοιξε την όρεξη σε Γάλλους, Ρώσους, Γερμανούς, Ιάπωνες και Κινέζους «κυνηγούς θησαυρών», που προσέτραξαν στην αχανή και αφύλακτη περιοχή και την αποψίλωσαν αρχαιολογικά...

Ήταν η εποχή των τεράστιων αντιπαλοτήτων Βρετανών και Αμερικανών, οι οποίοι σφάζονταν για το ποιοι θα πρωτοκαταληστεύσουν την Κίνα, για να γεμίσουν θησαυρούς τα μουσεία τους... Γούρλωσαν τα μάτια των Γερμανών και των Ιαπώνων με την δόξα του Stein. Άλλοι, όπως οι S. Hedin, sir Fr. Younghusband και N. Przhevalsky, έγιναν πιόνια στo αγγλορωσικό σκάκι για την επιρροή στην Κ. Ασία, το λεγόμενο «Μεγάλο Παιγνίδι». Οι εξερευνήσεις τους ήσαν επίσημες και υποστηρίχθηκαν τόσο από την βρετανική και την ρωσική αυτοκρατορία και είχαν πάντα επιστημονική επίφαση. Τα αντικείμενα τέχνης που έκλεψαν δεσπόζουν σήμερα σε 30 μουσεία, μεταξύ των οποίων, το Βρετανικό, η Βρετανική Βιβλιοθήκη - και κάποια έμειναν το Μουσείο Σριναγκάρ, και το Εθνικό Μουσείο της Ινδίας, στο Ν. Δελχί.

Η αρχαία μακεδονική πόλη

Υπάρχουν τουλάχιστον 12 αρχαίες ελληνικές πόλεις στην Κίνα, βάσει ανασκαφών των πανταχού παρόντων Γερμανών αρχαιολόγων! Η κινεζική κυβέρνηση - επειδή δυσαρεστήθηκε που δεν βρήκαν... βούδες - απέλασε όλες αυτές τις αρχαιολογικές αποστολές...

Οι αρχαιολόγοι έφυγαν, το καζάνι όμως έβραζε... Από τη δεκαετία του 1980, και μετά, αναζωπυρώθηκε το αρχαιολογικό ενδιαφέρον στην Κίνα, και μια ομάδα Κινέζων και Ιαπώνων ερευνητών, άρχισε να ψάχνει για την φημολογούμενη χαμένη αρχαία πόλη ΝΑ. της Kashgar. Την Kashgar, που ο αρχαίος Έλλην γεωγράφος, Κλ. Πτολεμαίος (1ος αι. μ.Χ.), την αναφέρει ως Κασία (στα Κάσια όρη, στην Κασία χώρα, ορμητήριο των Σκυθών)[5], ενώ άλλοι μιλούσαν για τις Κάσιες Πύλες[6].

Άρα την εγνώριζαν οι αρχαίοι Έλληνες! Ενώ οι επιστήμονες έλεγαν έως τώρα, πως η παλαιότερη αναφορά της Kashgar καταγράφεται από... κινεζική αποστολή της Δυναστείας Χαν - κάπου μεταξύ 206 π.Χ. και 220 μ.Χ. - για τα περιβόητα ταξείδια του «Δρόμου του Μεταξιού»...

Μια αρχαιολογική ανακοίνωση τάραξε τα κοιμισμένα ιστορικά ύδατα, το 1993: Ένας αρχαίος ελληνικός πολιτισμός βρέθηκε στην Niya[7] - περίπου 640 χλμ. ΝΑ. της Κασίας, στην έρημο Τακλαμακάν! Εκεί όπου είχε «σηκώσει» την αρχαία πόλη ο Stein! Και πράγματι, «κάτω από κάτι μεγάλους αμμόλοφους», όπως είχε σημειώσει ο Stein, από διηγήσεις εντοπίων, ανακαλύφθηκαν και τα ερείπια της αρχαίας πόλεως... Μέσα στα ερείπια ευρέθησαν ένας αρχαίος ελληνικός αμφορέας, έπιπλα αρχαιο-ελληνικού στυλ, ανάγλυφες παραστάσεις με μαιάνδρους, ελληνικοί αμφορείς με αναπαραστάσεις από τα ομηρικά έπη, κλπ. Όλα αλεξανδρινής εποχής... Στον δε «τάφο 3» ήταν θαμμένοι ένας άνδρας και μια γυναίκα, υπέροχα ενδεδυμένοι με μεταξένια ρούχα (κουκκούλες, πολύχρωμες ρόμπες, παντελόνια, υποκάμισα, και κεντημένη δερματινη σόλα υποδημάτων!).

Ο άνδρας είχε μαζί του την φαρέτρα, το τόξο, και τα βέλη του. Δεν θα πήγαινε στον άλλο κόσμο χωρίς τα όπλα του! Φορούσε επενδύτη (ένα κινεζικό σακκάκι). Η γυναίκα φορούσε χρυσά ενώτια και είχε ένα κύπελλο με σφαιρίδια από το περιδέραιό της. Σε ένα άλλο κουτί υπήρχε η χτένα, το μακιγιάζ της, και ένα σετ ραπτικής! Απεριποίητη θα πήγαινε; Προφανώς θα ήταν πλούσιοι.

Αλλού βρέθηκε επιγραφή σε πρώιμη κινεζική, που είχε αστρολογική πρόβλεψη: «Η εμφάνιση των πέντε αστέρων στα Α. είναι ευνοϊκή για την Κίνα»[8]... Οι κάτοικοι της Niya διατρέφονταν με κρέας, αχλάδια και σταφύλια. Λέτε η Niya να αποδειχθεί πως ήταν η αρχαία Νήσσα, μια από τις αινιγματικές γενέτειρες του Διονύσου;

Επίσης, αφού επισήμως και συμβατικώς, ο Μ. Αλέξανδρος έφθασε μέχρι τον Γάγγη ποταμό, πώς υπήρχαν ελληνικές πόλεις πέραν αυτού, στην Κίνα;

Τέλος, μήπως η Kashgar/Κασία είναι ένα ακόμη αφίδρυμα των Κασίων (Δωδεκανησίων), οι οποίοι είχαν ιδρύσει σημαντικούς ναούς του Κασίου Διός στα σύνορα Αιγύπτου-Πετραίας Αραβίας[9] και στην Β. Συρία; Διόλου απίθανο απ' εκεί να μετέβησαν προς εξερεύνηση και αναζήτηση νέων πόρων στην περιοχή, και να ονοματίσθηκαν εξ αυτών Κασίαι αι πύλαι αυτού του εμπορικού δρόμου. Ίσως να έφερναν την κασία απ' εκεί, ένα ισχυρό μύρο και φάρμακο. Πώς έφθασαν ως εκεί;

Μα οι τολμηροί Κάσιοι ναυτικοί θα το έκαναν ακολουθώντας τον ανάπλου του ποταμού Niya, ο οποίος φθάνει έως το χωριό Uygur. Ίσως γι' αυτό να μνημονεύουν τους βαρκάρηδες προγόνους τους οι θαμμένοι στους βαρκόσχημους τάφους, καταμεσίς της ερήμου... Ποιος ξέρει; Η σκαπάνη θα δείξει... Επισήμως, οι αρχαιολόγοι λένε πως θα απαιτηθούν άλλα 10 χρόνια σκληρής δουλειάς για να βρεθούν απαντήσεις...