Τετάρτη 24 Ιουλίου 2019

ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ: ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗΣ - Νεφέλαι (1493-1510)

ΜΑΘΗΤΗΣ Α’
ἰοὺ ἰού.
ΣΤ. σὸν ἔργον, ὦ δᾴς, ἱέναι πολλὴν φλόγα.
1495 ΜΑ. Α’ ἄνθρωπε, τί ποεῖς; ΣΤ. ὅ τι ποῶ; τί δ᾽ ἄλλο γ᾽ ἢ
διαλεπτολογοῦμαι ταῖς δοκοῖς τῆς οἰκίας;
ΜΑΘΗΤΗΣ Β’
οἴμοι, τίς ἡμῶν πυρπολεῖ τὴν οἰκίαν;
ΣΤ. ἐκεῖνος οὗπερ θοἰμάτιον εἰλήφατε.
ΜΑ. Β’ ἀπολεῖς ἀπολεῖς. ΣΤ. τοῦτ᾽ αὐτὸ γὰρ καὶ βούλομαι,
1500ἢν ἡ σμινύη μοι μὴ προδῷ τὰς ἐλπίδας,
ἢ ᾽γὼ πρότερόν πως ἐκτραχηλισθῶ πεσών.
ΣΩ. οὗτος, τί ποιεῖς ἐτεόν, οὑπὶ τοῦ τέγους;
ΣΤ. ἀεροβατῶ καὶ περιφρονῶ τὸν ἥλιον.
ΣΩ. οἴμοι τάλας, δείλαιος ἀποπνιγήσομαι.
1505 ΜΑ. Β’ ἐγὼ δὲ κακοδαίμων γε κατακαυθήσομαι.
ΣΤ. τί γὰρ μαθόντες τοὺς θεοὺς ὑβρίζετε,
καὶ τῆς Σελήνης ἐσκοπεῖσθε τὴν ἕδραν;
δίωκε, βάλλε, παῖε, πολλῶν οὕνεκα,
μάλιστα δ᾽ εἰδὼς τοὺς θεοὺς ὡς ἠδίκουν.
1510 ΧΟ. ἡγεῖσθ᾽ ἔξω· κεχόρευται γὰρ μετρίως τό γε τήμερον ἡμῖν

***
ΕΝΑΣ ΜΑΘΗΤΗΣ, μέσα από το σπουδαστήριο.Ποπό, ποπό!
ΣΤΡ. Κοίτα, δαδί, τρανή να βγάλεις φλόγα.
ΜΑΘ. Ε συ, τί κάνεις; ΣΤΡ. Τί; Ψιλή κουβέντα
με τα δοκάρια πιάνω του σπιτιού σας.
ΑΛΛΟΣ ΜΑΘΗΤΗΣ, κι αυτός από μέσα.
Αλίμονό μας, ποιός μας καίει το σπίτι;
ΣΤΡ. Αυτός που του σουφρώσατε το ρούχο.
ΜΑΘ. Θα μας χαλάσεις, πάει, θα μας χαλάσεις.
ΣΤΡ. Αυτό ακριβώς κι εγώ ζητάω, εξόν
1500 αν μου προδώσει η τσάπα τις ελπίδες
ή αν πέσω και ξεσβερκιαστώ εγώ πρώτος.
ΣΩΚ., προβάλλοντας από το σπίτι.
Ε συ, τί κάνεις πάνω εκεί στη στέγη;
ΣΤΡ. Ανάερα πάω ξετάζοντας τον ήλιο.
ΣΩΚ. Αχ συφορά μου, ο δύστυχος θα σκάσω.
ΜΑΘ. Κι ο φουκαράς εγώ θα πάω καμένος.
ΣΤΡ. Τί παλαβιά, μωρέ, σας είχε πιάσει
και τόση στους θεούς δείχνατε ασέβεια
και της Σελήνης ψάχνατε την έδρα;
Στον Ξανθία.
Μπρος, ρίχνε, βάρα· για πολλά, και πρώτο
γιατί ζητούσαν τους θεούς να βλάψουν.

ΚΟΡ. Οδηγήστε μας έξω· γιατί έχει αρκετά
1510 ο Χορός μας για σήμερα παίξει.

Μορφές και Θέματα της Αρχαίας Ελληνικής Μυθολογίας: ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΙΣ - ΑΡΝΗ

ΑΡΝΗ
(καλιακούδα)
 
Ο μύθος της Άρνης που μεταμορφώνεται σε καλιακούδα παραδίδεται μόνο από τον Οβίδιο (7.453 κ.ε.). Σύμφωνα με τον Ρωμαίο ποιητή η Άρνη ήταν πριγκήπισσα της Σίφνου. Δέχτηκε να συμμαχήσει με τον Μίνωα στον πόλεμο εναντίον των Αθηναίων (βλ. Μίνωας), όπως και άλλα νησιά των Κυκλάδων (Ανάφη, Αστυπάλαια, Μύκονος, Κίμωλος, Σύρος, Σέριφος, Πάρος). Το κάθε νησί έπαιρνε μέρος στον πόλεμο για τους δικούς του λόγους, η Άρνη της Σίφνου για τον χρυσό που ζήτησε και πήρε από τον Μίνωα. Για την απληστία της οι θεοί τη μεταμόρφωσαν σε πουλί, την καλιακούδα με τα μαύρα πόδια και τα μαύρα φτερά.

Μιλούν την αλήθεια όσοι γνωρίζουν καλά τον εαυτό τους

Είναι υπέρτατη ικανότητα να μιλάς με αλήθεια. Ένας άνθρωπος που μιλάει με αλήθεια υποδηλώνει ότι έχει εργαστεί βαθιά με τον εαυτό του. Έχει αναγνωρίσει ποιος πραγματικά είναι, έχει αποδεχτεί τα τρωτά του σημεία και σίγουρα αυτό φέρνει πόνο ή σύγκρουση με τα εσωτερικά του κομμάτια. Έπεσε και σηκώθηκε ξανά, έπεσε και σηκώθηκε πάλι, πιο γρήγορα μέσα στο ταξίδι αυτό. Έπειτα στράφηκε στην αλλαγή, αφού πρώτα περιποιήθηκε και επούλωσε την κάθε πληγή από το παρελθόν του.

Ο άνθρωπος αυτός οδηγήθηκε βήμα βήμα με ειλικρίνεια προς την αλλαγή. Αυτός ο αληθινός άνθρωπος πλεονάζει μπροστά στους υπόλοιπους που βρίσκονται στη φάση του κρυφτού από τον ίδιο τους τον εαυτό, που υποδύονται άπειρους ρόλους, υιοθετώντας ψεύτικα προφίλ προς τους ίδιους και τους γύρω τους, κάθε φορά. Ο λόγος τους δεν έχει βαρύτητα και όσα λένε και υποστηρίζουν διαρκεί μόνο για την ώρα που τα λένε, δηλαδή κάποια δευτερόλεπτα.

Βιώνουν ανεπάρκεια, κρίνουν και επικρίνουν ακατάπαυστα και πιστεύουν εύκολα τα λόγια κάποιου που παίζει καλύτερα τους ρόλους απ’ αυτούς. Δεν αντιλαμβάνονται καθαρά αλλά βλέπουν μέσα από ένα καθρέφτη που παραμορφώνει και διαστρεβλώνει το οτιδήποτε. Μιλώντας με αλήθεια έχεις αποδεχτεί και αναλάβει την ευθύνη για όλες τις σκέψεις σου που σε οδήγησαν σε συναισθήματα κι έπειτα στις συμπεριφορές σου στο αείμνηστο παρελθόν.

Ένας άνθρωπος με αλήθεια μέσα του, μπορεί να αντιληφθεί κάθε “φυλακισμένο” άτομο μέσα στους ψεύτικους ρόλους και τα φανταστικά σενάρια. Εάν τον ξεσκεπάσεις, γίνεται εχθρός σου διότι ουσιαστικά ανακάλυψες τις κρυψώνες του. Εάν δεν τον απομακρύνεις, επανέρχεται με πολλαπλούς ρόλους για να σου τραβήξει την προσοχή. Εάν αδιαφορήσεις, ζει με την ψευδαίσθηση ότι σε έχει εκμηδενίσει.

Κάθε άνθρωπος αποζητά την αναγνώριση και την επιβεβαίωση από το περιβάλλον του και την κοινωνία, καθώς και την ασφάλεια ότι ανήκει κάπου. Αλλά ξεχνάει ότι το πρώτο βήμα είναι να ασχοληθεί με την αυτογνωσία του και να αφιερώσει χρόνια και έπειτα θα έρθει η αναγνώριση και θα συνειδητοποιήσει ότι είναι πλήρης και συνεπώς κυρίαρχος στη ζωή.

Με τον τρόπο αυτό απλά αποχωρεί για επόμενους, πιο καθαρούς και φωτεινούς ουρανούς, την ώρα που κάτι δεν τον εξυπηρετεί ή δεν του ταιριάζει πλέον. Δεν φεύγει γιατί αισθάνεται λίγος και ανεπαρκής, αλλά φεύγει με πίστη, αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση για το επόμενο βήμα, στον επόμενο προορισμό. Η μεγαλύτερη ασφάλεια του είναι η αλλαγή. Μιλώντας για αλλαγή δεν παραδίδει τα όπλα, αλλά αθόρυβα δηλώνει τη νέα του επιλογή ανεβάζοντας τον πήχη στην εξέλιξη του.

Δεν ψάχνεται για καβγά παρά μιλάει με αλήθειες που ίσως ο άλλος που παίζει το κρυφτό να τον ακούσει . Και αν πάλι βρει τον άλλον στη κρυψώνα του, πάλι με απλό και κατανοητό τρόπο θα του μιλήσει, χωρίς θυμό και ένταση, διότι κατανοεί και επιλέγει να αφιερώσει χρόνο να του δώσει πληροφορίες ώστε να βγει από τον φαύλο κύκλο του κρυφτού. Γιατί τότε, θα έρθει η στιγμή που δεν θα υπάρχουν άλλοι ρόλοι να παίξει και άλλα μέρη να κρυφτεί.

Για να μιλάς με αλήθεια χρειάζεται να επιλέξεις συνειδητά να αντιμετωπίσεις κατάματα όσα άφηνες κάτω από το χαλί για καιρό. Ήρθε η ώρα να κάνεις γενική καθαριότητα στο ίδιο σου το <<είναι>> βγάζοντας τα χαλιά και μαζεύοντας όλα τα σκουπίδια που κρύφτηκαν. Κάθε σκουπιδάκι που μαζεύεις έχει πόνο, αναμνήσεις, συναισθήματα, εικόνες, ήχους, μυρωδιές και νιώθεις την αυτοτιμωρία, όμως σε παρακαλώ μη σταματήσεις και ολοκλήρωσε τη διαδικασία.

Βγες από τη λήθη και μπες στην αλήθεια που σε οδηγεί στην ελευθερία! Άνοιξε την πόρτα στην πληροφορία, να γεμίσει φως και προχώρα στην κορύφωση προς την αγάπη, αγάπη με ανιδιοτέλεια, αγάπη για το Όλο, το Ένα!

Η ζωή είναι μια πράξη ισορροπίας

«Είμαι ένας καλλιτέχνης του ζην – το αριστούργημά μου είναι η ζωή μου» –Σουζούκι

Φανταστείτε ένα σχοινοβάτη στο τσίρκο. Βρίσκεται μπροστά σ’ ένα τεντωμένο σκοινί, κάμποσα μέτρα πάνω από το αχυροστρωμένο δάπεδο. Σκοπός του είναι να περπατήσει από μια άκρη του σκοινιού στην άλλη. Κρατά ένα μακρύ κοντάρι που τον βοηθά να διατηρεί την ισορροπία του.

Αλλά πρέπει να πετύχει κάτι περισσότερο από το απλό περπάτημα. Στους ώμους του ισορροπεί μια καρέκλα. Σ’ αυτή την καρέκλα είναι καθισμένη μια νεαρή κοπέλα που με τη σειρά της ισορροπεί ένα μεταλλικό ραβδί στο μέτωπό της και στην κορυφή αυτού του ραβδιού ισορροπεί ένα πιάτο.

Ο σχοινοβάτης δεν ξεκινάει παρά μόνον όταν όλα τα στοιχεία που στηρίζονται στους ώμους του είναι απόλυτα ευθυγραμμισμένα. Μόνο τότε κάνει το πρώτο βήμα, αργά, προσεκτικά, πάνω στο τεντωμένο σκοινί.

Αν σε κάποια στιγμή ένα από τα στοιχεία αρχίσει να ανισορροπεί, ο σχοινοβάτης πρέπει να σταματήσει μέχρι να μπορέσει και πάλι να ευθυγραμμίσει τα πάντα. Για το σχοινοβάτη η ισορροπία είναι το παν. Αν τη χάσει, θα πέσει σίγουρα.

Η ζωή ένα τεντωμένο σκοινί

Σκεφτόμαστε ότι η ζωή μοιάζει πολύ με την ισορροπία σε τεντωμένο σκοινί και ότι αρκεί ένα λάθος βήμα για να πέσουμε. Προσπαθούμε αδιάκοπα να προχωρήσουμε με βοηθό το σκοπό μας για να φτάσουμε στους στόχους μας, πασχίζοντας ταυτόχρονα να κρατάμε σε ισορροπία τα διάφορα στοιχεία της ζωής μας.

Όταν χάσουμε την ισορροπία

Πολλοί από μας χάνουμε την ισορροπία μας σε σχέση με τα χρήματα. Αν δεν έχουμε αρκετά, η ζωή μας γίνεται ένα αδιάκοπο κυνήγι χρημάτων. Αφιερώνουμε όλη μας την ενέργεια στην προσπάθεια να βελτιώσουμε τα οικονομικά μας. Σ’ αυτή μας την πορεία, αποστερούμε ενέργεια από την οικογένειά μας, το σύντροφό μας, τις πνευματικές και διανοητικές ανάγκες μας, ακόμη και από την υγεία μας.

Επιπλέον, δεν κινούμαστε προς την κατεύθυνση των σκοπών της ζωής μας. Δεν προχωράμε καθόλου πάνω στο τεντωμένο σκοινί. Πιστεύουμε ότι μόνο αφού τακτοποιήσουμε πρώτα τα οικονομικά μας θα μπορέσουμε ν’ αφιερώσουμε την ενέργειά μας σε όλα τα υπόλοιπα στοιχεία της ζωής μας και να κινηθούμε προς το σκοπό μας.

Και άλλοι τομείς της ζωής μπορεί να βρίσκονται σε δυσαρμονία. Μπορεί να είναι η σχέση ενός ζευγαριού. Μπορεί να είναι ένα πνευματικό κενό που μας κατατρώει. Μπορεί να είναι η έλλειψη κατάλληλου κοινωνικού περιβάλλοντος. Μπορεί να είναι μια αρρώστια. Αν κάποιος τομέας της ζωής μας απορροφά δυσανάλογο ποσοστό της ενέργειάς μας, παρουσιάζεται έλλειψη στους υπόλοιπους. Αυτό μας ανισορροπεί και είμαστε ανίκανοι να κάνουμε το επόμενο βήμα στο τεντωμένο σκοινί της ζωής, μέχρι ν’ αποκατασταθεί ξανά η ισορροπία μας.

Βρίσκουμε την ισορροπία

Η προτεραιότητα, επομένως, είναι να φέρουμε τη ζωή μας ξανά σε ισορροπία. Πρέπει ν’ ασχοληθούμε μ’ εκείνους τους τομείς που απορροφούν πάρα πολλή από την ενέργειά μας, να τους εξετάσουμε απ’ όλες τις πλευρές και να τους επαναφέρουμε στην ευθεία, ώστε να έχουμε ενέργεια διαθέσιμη και για άλλα πράγματα.

Είναι αναγκαίο να κρατάμε μια ισορροπία που τη συνθέτουν πολλές επιτυχημένες ταυτότητα, ως πατεράδες ή μανάδες, ως εραστές, ως σύζυγοι, ως γιοι ή κόρες, ως εργαζόμενοι, ως αφεντικά και πάει λέγοντας. Μόνο όταν η κάθε ταυτότητα είναι ολοκληρωμένη θα είναι λειτουργικό και ο αντίστοιχος τομέας της ζωής μας και δεν θα απορροφά δυσανάλογα πολλή από την ενέργειά μας.

Οι άνθρωποι με κατάθλιψη είναι οι πιο σκληροί και ψυχικά δυνατοί

Η ψυχική ασθένεια δεν είναι αδυναμία. Ακόμα υπάρχει η αντίληψη ότι αυτοί που υποφέρουν από κάποια ψυχική ασθένεια είναι ψυχικά, συναισθηματικά ακόμα και σωματικά αδύναμοι. Αυτό δεν είναι αλήθεια.

Αλλά δυστυχώς, αυτή η πεποίθηση υπάρχει παντού και πολλοί άνθρωποι δεν μπορούν να καταλάβουν ότι χωρίς να το συνειδητοποιούν δίνουν ένα στίγμα στις ψυχικές ασθένειες. Λανθασμένα υποθέτουν ότι οι συναισθηματικά και ψυχικά δυνατοί άνθρωποι δεν μπορούν να υποφέρουν από ψυχικές ασθένειες.


Ωστόσο, η αλήθεια είναι ότι πολλοί άνθρωποι που υποφέρουν από τέτοιες ασθένειες είναι άτομα πολύ δυνατά. Επιπλέον, οι πιο σκληροί άνθρωποι που συνάντησα ποτέ ήταν άτομα με κατάθλιψη ή με μετά-τραυματική αγχώδη διαταραχή.

Και αυτοί που δεν το κατανοούν αυτό, δεν μπορούν να καταλάβουν τις ψυχικές ασθένειες.

Και το πρόβλημα είναι πως οι ψυχικές ασθένειες αντιμετωπίζονται διαφορετικά από τις σωματικές ασθένειες.

Για παράδειγμα, όταν κάποιος παλεύει με τον καρκίνο κανείς δεν λέει ότι το έπαθε επειδή δεν είναι σωματικά δυνατός. Αντιθέτως, αναζητούν την αιτία αλλού, στην διατροφή, στα γονίδια, στο ανοσοποιητικό σύστημα ή στο περιβάλλον. Και ενώ είναι γεγονός πως ο καλός ύπνος, η υγιεινή διατροφή και η άθληση μπορούν να αποτρέψουν πολλά προβλήματα υγείας, υπάρχουν κάποιες καταστάσεις που δεν μπορούν να αποφευχθούν.


Ή κανείς δεν αμφισβητεί τον σωστό τρόπο ζωής κάποιου που τρέφεται υγιεινά και ασκείται και όμως παθαίνει καρδιακή προσβολή.

Γιατί δεν μπορεί το ίδιο να εφαρμοστεί και στις ψυχικές ασθένειες; Δεν θα ήταν ωραίο αντί να μιλάμε αρνητικά για κάποιον που έχει νοσηλευτεί λόγω κατάθλιψης ή άγχους και να του βάζουμε αρνητικές ταμπέλες, να εκτιμήσουμε το θάρρος και την δύναμη του;

Είναι καιρός να δούμε τους ανθρώπους που παλεύουν με τις ψυχικές ασθένειες ως δυνατούς. Όπως ένα άτομο με διαβήτη μπορεί να είναι σωματικά δυνατό έτσι και ένα άτομο που υποφέρει από κατάθλιψη μπορεί να είναι ψυχικά δυνατό.

Χρειάζεται να μιλάμε περισσότερο για την ψυχική δύναμη και να καταλάβουμε περισσότερο τι σημαίνει. Και αυτό γιατί η ψυχική δύναμη δεν είναι κάτι που μπορεί να βρεθεί μόνο στους απόλυτα υγιείς ανθρώπους που δεν έχουν προβλήματα ψυχικής υγείας.

Ήρθε η ώρα να ξεφορτωθούμε το στίγμα που περιβάλλει τις ψυχικές ασθένειες μια και καλή. Έτσι, αυτοί που παλεύουν με αυτές μπορούν να ενθαρρυνθούν ώστε να αναζητήσουν βοήθεια χωρίς να ντρέπονται ή να φοβούνται ότι θα κριθούν.

Απαιτεί πολύ χρόνο η ανάπτυξη

«ΑN ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΤΗ ΔΥΣΤΥΧΙΑ ΣΑΝ ΚΑΤΙ ΑΦΥΣΙΚΟ, κάτι που δεν θα έπρεπε να μας συμβαίνει, τότε δεν είναι καθόλου παράξενο να ψάχνουμε να βρούμε κάποιον ο οποίος ευθύνεται για τη δυστυχία μας. Ο θύτης μπορεί να είναι το κράτος, το εκπαιδευτικό σύστημα, οι καταπιεστικοί γονείς, μια δυσλειτουργική οικογένεια, το άλλο φύλο ή ο άστοργος σύντροφός μας. Ο κίνδυνος όμως που προκύπτει από τη συνεχιζόμενη απόδοση της ευθύνης και τη διατήρηση της θέσης του θύματος είναι η διαιώνιση της δυστυχίας μας -μέσα από τα επίμονα συναισθήματα θυμού, απογοήτευσης και αποστροφής».

«ΠΟΛΥ ΣΥΧΝΑ ΓΙΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΠΡΟΚΑΛΟΥΜΕ οι ίδιοι τη δυστυχία μας, με το να αρνούμεθα να εγκαταλείψουμε το παρελθόν. Αν προσδιορίσουμε την εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας με τα δεδομένα που είχε το παρουσιαστικό μας παλιότερα ή με τα δεδομένα αυτών που μπορούσαμε παλιά να κάνουμε και που δεν μπορούμε πια να κάνουμε τώρα, μπορούμε να στοιχηματίσουμε με βεβαιότητα ότι με αυτές τις αντιλήψεις δεν πρόκειται να γινόμαστε πιο ευτυχισμένοι καθώς θα μεγαλώνουμε».

«Η ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ΝΑ ΑΛΛΑΖΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ μπορεί να γίνει από τα πιο ισχυρά και αποτελεσματικά όπλα που έχουμε για να μας βοηθήσουν να ανταποκριθούμε στα προβλήματα της καθημερινής ζωής. Πρέπει να συνειδητοποιήσει κανείς ότι κάθε φαινόμενο, κάθε συμβάν, έχει διαφορετικές όψεις. Συμβαίνει συχνά όταν ανακύπτουν προβλήματα να περιορίζεται σημαντικά η θέασή μας. Όλη μας η προσοχή επικεντρώνεται στη στενοχώρια μας για το πρόβλημα και ίσως έχουμε την αίσθηση ότι είμαστε οι μόνοι που αντιμετωπίζουμε τέτοιες δυσκολίες. Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε ένα είδος αυτοαπορρόφησης, που κάνει το πρόβλημα να φαίνεται πολύ μεγάλο».

«ΑΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΜΑΘΕΙΣ ΝΑ ΑΝΑΠΤΥΣΣΕΙΣ ΥΠΟΜΟΝΗ και ανεκτικότητα απέναντι στους εχθρούς σου, τότε όλα τα άλλα έρχονται πολύ πιο εύκολα -η συμπόνια σου απέναντι σε όλους τους άλλους αρχίζει να ρέει με φυσικότητα. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ενδυνάμωση από εκείνη της υπομονής, ακριβώς όπως δεν υπάρχει χειρότερο βάσανο από το μίσος. Γι’ αυτό τον λόγο θα πρέπει να εντείνει κανείς τις προσπάθειές του όσο μπορεί, ώστε να μην τρέφει μίσος απέναντι στον εχθρό του, αλλά μάλλον να χρησιμοποιήσει την κάθε δυσκολία ως μια ευκαιρία για να αναπτύξει την άσκησή του στην υπομονή και την ανεκτικότητα. Στην πραγματικότητα, ο εχθρός είναι μια αναγκαία προϋπόθεση για την άσκηση της υπομονής».

«ΣΕ ΚΑΙΡΟΥΣ ΑΝΑΚΟΥΦΙΣΗΣ, ΣΕ ΠΕΡΙΟΔΟΥΣ ΠΡΙΝ ή μετά από άσχημες εμπειρίες δυστυχίας, μπορούμε να στοχαζόμαστε πάνω στη δυστυχία, προσπαθώντας να κατανοήσουμε το νόημά της. Και ο χρόνος και η προσπάθεια που καταβάλλουμε αναζητώντας το νόημα της δυστυχίας θα μας ανταμείψουν πλουσιοπάροχα όταν αρχίσει να μας χτυπάει το κακό».

«ΜΕΤΑΤΡΕΠΟΥΜΕ ΤΟΝ ΠΟΝΟ ΣΕ ΔΥΣΤΥΧΙΑ ακριβώς μέσα στο πνεύμα μας. Για να περιορίσουμε τη δυστυχία του πόνου, χρειάζεται να κάνουμε μια κρίσιμη διάκριση ανάμεσα στον πόνο του πόνου και στον πόνο που δημιουργούμε με τις σκέψεις μας γύρω από τον πόνο. Φόβος, θυμός, ενοχή, μοναξιά και η αίσθηση ότι είμαστε αβοήθητοι, όλα αυτά είναι νοητικές και συγκινησιακές αντιδράσεις που μπορούν να εντατικοποιήσουν τον πόνο».

«ΑΠΑΙΤΕΙ ΠΟΛΥ ΧΡΟΝΟ Η ΑΝΑΠΤΥΞΗ της κατάλληλης συμπεριφοράς και των συνηθειών εκείνων του νου που συμβάλλουν στην επίλυση των προβλημάτων μας. Απαιτεί επίσης πολύ χρόνο για να εγκαθιδρυθούν οι νέες εκείνες συνήθειες που θα προσφέρουν την ευτυχία. Δεν υπάρχει τρόπος να παραγνωρίσουμε αυτά τα απαραίτητα συστατικά, όπως η αποφασιστικότητα, η προσπάθεια και ο χρόνος. Αυτά είναι τα πραγματικά μυστικά για την κατάκτηση της ευτυχίας».

Η κρίση της Μιλήτου και οι Πάριοι εμπειρογνώμονες

Η Μίλητος, όπως θυμόμαστε από το σχολείο, ήταν η επιφανέστερη πόλη της Ιωνίας. Χτισμένη στις εκβολές του ποταμού Μαιάνδρου, από Ίωνες αποίκους, που έφτασαν εκεί από την Αττική, αλλά είχαν αρχηγούς τους Νηλείδες, τους απόγονους δηλαδή του Νέστορα, του βασιλιά της Πύλου, χάρη στη γεωγραφική της θέση και τα δυο ασφαλή λιμάνια της, έγινε πολύ γρήγορα το οικονομικό και πολιτικό κέντρο της Ιωνίας, υποσκελίζοντας την Έφεσο, την Πριήνη, τη Σάμο, τη Χίο, τη Φώκαια και τις λοιπές ιωνικές πόλεις.

Τον 6ο π.Χ. αιώνα στα λιμάνια της Μιλήτου μπορούσες να συναντήσεις πλοία από όλες τις μεσογειακές πόλεις και ανθρώπους κάθε φυλής και γλώσσας. Εκεί έφταναν έμποροι από τα βάθη της Μικρασίας και από πιο μακριά ακόμα, και από εκεί ξεκινούσαν πλοία για όλα τα λιμάνια της Μεσογείου και του Ευξείνου.

Στην Ιωνία δε συγκεντρώθηκε μονάχα μεγάλος πλούτος αλλά και πάμπολλες πληροφορίες και γνώσεις. Η κοινωνία στις ιωνικές πόλεις ήταν η πιο ανοικτή της εποχής και το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με τη συσσώρευση πλούτου και γνώσεων, έβαλε τον σπόρο από τον οποίο άνθισε η φιλοσοφία. Στη Μίλητο λοιπόν εμφανίστηκαν οι τρεις πρώτοι φιλόσοφοι, που επειδή ασχολήθηκαν κατά κύριο λόγο με τη φύση, ονομάστηκαν από τον Αριστοτέλη φυσικοί ή φυσιολόγοι. Ο Θαλής, ο Αναξίμανδρος και ο Αναξιμένης.

Από πολύ νωρίς όμως, η συσσώρευση τόσου πλούτου αλλά και η άνιση κατανομή του, προκάλεσε ταξικές αντιπαραθέσεις και κοινοτικές ταραχές. Δημιουργήθηκαν τρία «κόμματα», τα δύο από τα οποία είχαν πολύ χαρακτηριστικά ονόματα: η «Πλούτις» ήταν η παράταξη των πλουσίων και η «Χειρομάχα» η παράταξη των εργαζομένων στο λιμάνι, στα πλοία και στα εργαστήρια. Το τρίτο κόμμα, που το αποτελούσαν οι ακτήμονες αγρότες ήταν οι «Γέργιθες».

Στην αρχή την εξουσία την είχαν οι πλούσιοι, αλλά η σκληρή διακυβέρνησή τους, προκαλούσε μεγάλες αντιδράσεις στο λαό και διαρκώς εξυφαίνονταν συνωμοσίες εναντίον τους. Η ένταση έφτασε σε τέτοιο σημείο, ώστε οι εκπρόσωποι της «Πλούτιδος», από φόβο για τη ζωή τους, δε συνεδρίαζαν σε κάποιο κτίριο στη στεριά, αλλά μέσα στα πλοία τους, στην ανοιχτή θάλασσα. Και επειδή αυτό γινόταν πολύ συχνά ονομάστηκαν ειρωνικά αειναύτες.

Κάποτε η «Χειρομάχα» σε συμμαχία με τους «Γέργιθες», πήρε την εξουσία και εξαπέλυσε διωγμό κατά των πλουσίων, εξορίζοντας πολλούς και δημεύοντας τις περιουσίες τους. Οι πλούσιοι όμως, με τη βοήθεια των Λυδών και των Σπαρτιατών, ξαναπήρανε την εξουσία και προχώρησαν σε αιματηρά αντίποινα. Η Μίλητος βυθίστηκε σε βαθιά κοινωνική αλλά και οικονομική κρίση, που δεν έδειχνε σημείο ύφεσης. Τότε κάποιοι επιφανείς Μιλήσιοι σκέφτηκαν να ζητήσουν τις συστάσεις ξένων «εμπειρογνωμόνων» για το ξεπέρασμα της κρίσης.

Εκείνο τον καιρό η Πάρος ήταν μια ευημερούσα και καλά οργανωμένη πολιτεία, που όλοι οι Έλληνες σέβονταν για την κοινωνική γαλήνη και την οικονομική ευρωστία της. Στους Παριανούς λοιπόν απευθύνθηκαν οι Μιλήσιοι, ζητώντας τις συμβουλές τους. Πραγματικά έφτασε στη Μίλητο πολυμελής ομάδα πολιτών της Πάρου, οι οποίοι για έναν και πάνω μήνα δεν έκαναν τίποτε άλλο από το να γυρίζουν στην πόλη και στους γύρω αγρούς, να μπαίνουν σε σπίτια, να συζητούν με τους κατοίκους και να κρατάνε σημειώσεις. Στο τέλος συγκέντρωσαν τους πολίτες της Μιλήτου στο θέατρο της πόλης και τους ανακοίνωσαν τα πορίσματα των ερευνών τους.

«Όλον αυτό τον καιρό καταγράψαμε ποιοι από σας έχουν τα πιο περιποιημένα χωράφια, το πιο ταχτοποιημένο σπίτι, ποιοι δουλεύουν με όρεξη και αποδοτικά και καταρτίσαμε αυτό τον κατάλογο. Αυτούς λοιπόν να βάλετε να κυβερνήσουν την πόλη σας».

Ηρόδοτος, Βιβλίο Ε’, Τερψιχόρη 28-30

Οι δυνατοί δουλεύουν ήσυχα. Δεν μιλούν πολύ

Σχετική εικόναΣχεδόν παντού στον κόσμο, η παράσταση που δίνουμε στα social media είναι θετική. Βασισμένη στη λογική, «θα ήθελα να σας πω πόσο καλά πάνε τα πράγματα. Δείτε πόσο τέλεια περνάω». Σπανίως λέγεται η αλήθεια: «Φοβάμαι. Παλεύω. Δεν ξέρω».

Όλοι έχουμε μια αδύναμη πλευρά, η οποία δεν είναι ακριβώς κακόβουλη, αλλά τελικά θέλει πάντα να προσελκύει τη μεγαλύτερη δυνατή δημόσια αναγνώριση και προσοχή με τη λιγότερη δυνατή δουλειά.

Είναι σαν να θεωρούμε ότι η σιωπή είναι σημάδι αδυναμίας. Ότι το να μας αγνοούν είναι ταυτόσημο με τον θάνατο (και για το Εγώ αυτό είναι αλήθεια). Γι’ αυτό λοιπόν μιλάμε, μιλάμε, μιλάμε, λες και η ζωή μας εξαρτάται από αυτό.

Στην πραγματικότητα, η σιωπή είναι δύναμη – ειδικά στην αρχή ενός ταξιδιού. Όπως είχε προειδοποιήσει ο φιλόσοφος (και, όπως προκύπτει, εχθρός των εφημερίδων και της φλυαρίας τους) Σαίρεν Κίρκεγκωρ: “Η απλή φλυαρία προκαταλαμβάνει την πραγματική συζήτηση, και η έκφραση του περιεχομένου του νου αδυνατίζει τη δράση παρακωλύοντάς την”.

Και αυτό ακριβώς είναι το ύπουλο στη συζήτηση. Ο καθένας μπορεί να μιλήσει για τον εαυτό του. Ακόμα κι ένα παιδί ξέρει να κάνει ψιλοκουβέντα και να φλυαρεί. Οι περισσότεροι άνθρωποι τα πηγαίνουν σχετικά καλά στην προώθηση και στις πωλήσεις. Τι είναι λοιπόν αυτό που σπανίζει; Η σιωπή. Η ικανότητα να κρατάς συνειδητά τον εαυτό σου εκτός συζήτησης και να υπάρχεις χωρίς την επιβεβαίωσή της. Η σιωπή είναι η ανάπαυλα των δυνατών και σίγουρων για τον εαυτό τους ανθρώπων, ενώ η νοερή απεικόνιση του στόχου μας είναι σημαντική, από ένα σημείο και μετά το μυαλό μας αρχίζει να τη συγχέει με την πραγματική επίτευξη. Το ίδιο ισχύει για τη λεκτικοποίηση των προσδοκιών και των στόχων μας. Ακόμα και το να μιλάμε δυνατά στον εαυτό μας τη στιγμή που προσπαθούμε να λύσουμε δύσκολα προβλήματα έχει αποδειχθεί ότι μειώνει σημαντικά τη διορατικότητα και την ευρηματικότητά μας.

Όσο πιο δύσκολο είναι ένα έργο, τόσο πιο αβέβαιο γίνεται για μας το αποτέλεσμα, τόσο πιο πολύ μας κοστίζει το να συζητάμε για αυτό, και τόσο πιο πολύ απομακρυνόμαστε από την ανάληψη της ευθύνης για την επίτευξή ίου. Έχει απομυζήσει την ενέργεια που χρειαζόμαστε απελπισμένα για να κατακτήσουμε αυτό που ο Στίβεν Πρέσσφιλντ αποκαλεί «Αντίσταση» – το εμπόδιο που στέκεται ανάμεσα σ’ εμάς και στη δημιουργική έκφραση. Η επιτυχία απαιτεί το 100% των προσπαθειών μας, και η συζήτηση διασπαθίζει μέρος αυτής της προσπάθειας προτού προλάβουμε να τη χρησιμοποιήσουμε.

Πολλοί από εμάς υποκύπτουμε στον πειρασμό αυτό, κυρίως όταν νιώθουμε πνιγμένοι, πιεσμένοι ή όταν έχουμε πολλή δουλειά. Στη φάση της «οικοδόμησης» η αντίσταση αποτελεί μια διαρκή πηγή δυσφορίας. Το να μιλάμε -να ακούμε τον εαυτό μας να μιλά, να δίνει παράσταση για ένα κοινό- είναι σχεδόν θεραπευτικό. Μόλις πέρασα τέσσερις ώρες συζητώντας για το συγκεκριμένο θέμα. Αυτό δεν μετράει καθόλου; Η απάντηση είναι όχι.

Η εξαιρετική δουλειά προϋποθέτει μεγάλο αγώνα. Είναι μια διαδικασία που σε στραγγίζει, σου ρίχνει το ηθικό, σε τρομάζει – όχι πάντα, αλλά μπορεί να το νιώσεις όταν βρεθείς στη μέση της διαδρομής. Έτσι μιλάμε για να γεμίσουμε το κενό και την αβεβαιότητα. «Το κενό», είχε πει κάποτε ο Μάρλον Μπράντο -ένας λιγομίλητος ηθοποιός, αν υπάρχει αυτό το είδος- «είναι τρομακτικό για τους περισσότερους ανθρώπους». Είναι σαν να δεχόμαστε επίθεση ή σαν να προκαλούμαστε από τη σιωπή, κυρίως αν έχουμε επιτρέψει στο Εγώ μας να μας λέει ψέματα τα προηγούμενα χρόνια. Κι αυτό είναι καταστροφικό για έναν λόγο: επειδή η εξαιρετική δουλειά και η ανώτερη τέχνη είναι προϊόντα της πάλης μας με το κενό, προκύπτουν όταν αντιμετωπίζουμε το κενό, κι όχι όταν προσπαθούμε να το αποδιώξουμε. Το ερώτημα είναι τι κάνουμε όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με μια ιδιαίτερη πρόκληση – είτε πρόκειται για έρευνα σε ένα νέο πεδίο, για την έναρξη μιας νέας επιχείρησης , για την παραγωγή μιας ταινίας, για την ενίσχυση ενός σημαντικού σκοπού: Επιδιώκουμε την αναβολή μέσα από τη συζήτηση ή ριχνόμαστε άμεσα στη μάχη;

Οι δυνατοί δουλεύουν ήσυχα στη γωνία. Μετατρέπουν την εσωτερική τους αναταραχή σε προϊόν – και σταδιακά σε ηρεμία. Αγνοούν την παρόρμηση για αναγνώριση προτού κάνουν κάτι. Δεν μιλούν πολύ. Δεν τους πειράζει που κάποιοι άλλοι, οι οποίοι βρίσκονται στο επίκεντρο της δημοσιότητας, μπορεί να παίρνουν τη μερίδα του λέοντος. (Δεν την παίρνουν.) Είναι πολύ απασχολημένοι με τη δουλειά τους για να πράξουν οτιδήποτε άλλο. Και όταν μιλούν – το έχουν κερδίσει.

Η μοναδική σχέση ανάμεσα στη δουλειά και στη φλυαρία είναι ότι η μια σκοτώνει την άλλη.

Αφήστε τους υπόλοιπους να αλληλοχτυπιούνται φιλικά στην πλάτη και γυρίστε στο εργαστήριο, στο γυμναστήριο, στον δρόμο σας.

Έρευνα υπόσχεται κβαντικούς υπολογιστές με εξαιρετικά γρήγορη υπολογιστική ισχύ

Μια ερευνητική ομάδα της Αυστραλίας με επικεφαλής την διάσημη κβαντικό φυσικό Michelle Simmons, ανακοίνωσε μια σημαντική ανακάλυψη στον τομέα της κβαντικής πληροφορικής, την οποία οι ερευνητές ελπίζουν ότι θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε πολύ μεγαλύτερη υπολογιστική ισχύ μέσα σε μια δεκαετία. Λένε ότι στην έρευνα πέτυχαν επικοινωνία qubit 200 φορές πιο γρήγορα από ποτέ 
 
Η Simmons, πρώην Αυστραλή της Χρονιάς, και η ομάδα της στο Πανεπιστήμιο της Νέας Νότιας Ουαλίας ανακοίνωσαν σε άρθρο που δημοσίευσαν στο περιοδικό Nature ότι ήταν σε θέση να επιτύχουν την πρώτη πύλη δύο qubits μεταξύ qubits ατόμων σε πυρίτιο, επιτρέποντας τη μεταξύ τους επικοινωνία 200 φορές ταχύτερα από ό,τι είχε επιτευχθεί στο παρελθόν, στα 0,8 νανοσεκόντ. 
 
Το qubit είναι το κβαντικό bit: Υπό αυτή τη μορφή, αποτελείται από άτομα φωσφόρου σε πυρίτιο. Στους συμβατικούς υπολογιστές ένα bit μπορεί να βρίσκεται σε μία από δύο καταστάσεις- 1 ή 0. Για τα qubits, μπορεί να είναι 1 ή 0 ή και τα δύο ταυτόχρονα (υπερθεση). Η ιδιότητά του αυτή επιτρέπει την επίλυση προβλημάτων με πολύ μεγαλύτερη ταχύτητα από ό,τι στα bits, οπότε μιλάμε για πολύ μεγαλύτερη επεξεργαστική ισχύ σε σχέση με τους σημερινούς υπολογιστές.
 
Μία πύλη των δύο qubits λειτουργεί σαν μια λογική πύλη στους συμβατικούς υπολογιστές- και οι ερευνητές του UNSW ήταν σε θέση να επιτύχουν μεγαλύτερες ταχύτητες φέρνοντας τα δύο qubits ατόμων πιο κοντά από ποτέ άλλοτε- μόλις 13 νανόμετρα- και παρατηρώντας και μετρώντας τις καταστάσεις τους σε πραγματικό χρόνο. Ένα ειδικό μικροσκόπιο χρησιμοποιήθηκε για να εναποτεθούν σε πυρίτιο αφού είχε βρεθεί η βέλτιστη δυνατή απόσταση μεταξύ των δύο qubits.
 
Η σχετική έρευνα είναι σε εξέλιξη εδώ και περίπου δύο δεκαετίες, αφού ερευνητές στην Αυστραλία αποφάσισαν να δημιουργήσουν έναν κβαντικό υπολογιστή σε υλικό πυριτίου.
 
Με το να υπάρχει και στις δύο καταστάσεις ταυτόχρονα, το qubit μπορεί να λύσει προβλήματα πολύ ταχύτερα από τα δυαδικά ψηφία. Αυτό επιτρέπει πολύ πιο γρήγορη επεξεργασία από τους τρέχοντες υπολογιστές, πράγμα που σημαίνει ότι πολύπλοκα προβλήματα μπορούν να επιλυθούν πολύ πιο γρήγορα.
 
Η έρευνα δεν έχει προχωρήσει τόσο όσο οι αντίστοιχες της Google και της IBM, που έχουν φτιάξει επεξεργαστές των 72 και των 50 qubits. Ωστόσο η μείωση του error rate αποτελεί «κλειδί» για τον κλάδο, καθώς θεωρείται πως θα αποτελέσει το σημείο καμπής για να περάσουν οι κβαντικοί υπολογιστές σε πραγματικά άλλο επίπεδο σε σχέση με τους σημερινούς υπολογιστές.
 
Για την επιλογή του πυριτίου, η Simmons δήλωσε ότι η ερευνητική ομάδα είχε αποδείξει ότι τα κυκλώματα ατομικής κλίμακας έχουν το χαμηλότερο ηλεκτρικό θόρυβο από οποιοδήποτε σύστημα σχεδιασμένο για να συνδεθεί με ένα qubit ημιαγωγού.
 
Το επόμενο στάδιο της έρευνας για την ομάδα θα είναι να φτάσουν στα 10-qubit τα επόμενα πέντε χρόνια, και ελπίζουν μέσα σε μια δεκαετία να τα εμπορευματοποιήσουν.
 
Η Simmons είπε ότι η εργασία με την ομάδα ερευνητών του UNSW ήταν «αδίστακτα συστηματική» χωρίς περιθώρια για λάθη, αλλά ανταμείφθηκαν.

Επιστήμονες δημιούργησαν μαγνητικό υγρό για πρώτη φορά

Επιστήμονες στο Εργαστήριο Lawrence Berkeley δημιούργησαν ένα μαγνητικό υγρό το οποίο, όπως εκτιμούν, θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια επαναστατική κατηγορία εκτυπώσιμων ρευστών για ένα εύρος εφαρμογών- από τεχνητά κύτταρα τα οποία παρέχουν στοχευμένες αντικαρκινικές θεραπείες μέχρι εύκαμπτα ρευστά ρομπότ τα οποία μπορούν να προσαρμόζουν το σχήμα τους ανάλογα με το περιβάλλον τους.


«Φτιάξαμε ένα νέο υλικό που είναι υγρό και μαγνητικό. Κανείς δεν το είχε παρατηρήσει αυτό στο παρελθόν» είπε ο Τομ Ράσελ, επιστήμονας του Berkeley Lab και καθηγητής επιστήμης πολυμερών και μηχανολογίας στο Πανεπιστήμιο της Μασσαχουσέτης, Amherst, που ηγήθηκε της έρευνας. «Αυτό ανοίγει την πύλη σε έναν νέο τομέα επιστήμης στη μαγνητική, μαλακή ύλη».

Τα τελευταία επτά χρόνια ο Ράσελ, που ηγήθηκε της εν λόγω έρευνας, επικεντρώνεται στην ανάπτυξη μιας νέας κατηγορίας υλικών: 3D printable ρευστές δομές. Ο ίδιος και ο ερευνητής Ξούμπο Λιού είχαν την ιδέα της δημιουργίας ρευστών δομών από σιδηρορευστά (ferrofluids), που είναι διαλύματα σωματιδίων οξειδίου του σιδήρου τα οποία καθίστανται εξαιρετικά μαγνητικά παρουσία άλλου μαγνήτη. «Σκεφτήκαμε “αν ένα σιδηρορευστό μπορεί να γίνει προσωρινά μαγνητικό, το θα μπορούσαμε να κάνουμε για να το κάνουμε μόνιμα μαγνητικό, και να συμπεριφέρεται σαν στερεός μαγνήτης αλλά να διατηρεί την εικόνα και την αίσθηση υγρού;» είπε ο Ράσελ.

Οι δύο ερευνητές χρησιμοποίησαν μια τεχνική 3D-printing που είχαν αναπτύξει με τον πρών μεταδιδακτορικό ερευνητή Τζο Φορθ για να εκτυπώσουν σταγονίδια του ενός χιλιοστού από ένα διάλυμα σιδηρορευστού που περιείχε νανοσωματίδια οξειδίου του σιδήρου διαμέτρου μόλις 20 νανομέτρων. Στην έρευνα συνέβαλαν, χρησιμοποιώντας προηγμένες τεχνικές, και οι επιστήμονες Πολ Άσμπι και Μπρετ Χελμς του Molecular Foundry του Berkeley Lab. Το τελικό αποτέλεσμα ήταν να διαπιστωθεί πως τα σταγονίδια, μετά από μια διαδικασία που περιελάμβανε ένα μαγνητικό πηνίο, αιωρούνταν το ένα προς το άλλο με άψογο συγχρονισμό, πραγματοποιώντας μια σχεδόν «χορευτική» κίνηση. Τα σταγονίδια αυτά είχαν καταστεί μόνιμα μαγνητικά: «Σχεδόν δεν μπορούσαμε να το πιστέψουμε» είπε ο Ράσελ. «Πριν τη μελέτη μας, οι άνθρωποι θεωρούσαν πως οι μόνιμοι μαγνήτες μπορούν να είναι μόνο στερεοί».

Οι ερευνητές διαπίστωσαν επίσης πως οι μαγνητικές ιδιότητες των σταγονιδίων διατηρούνται ακόμα και μετά τον διαχωρισμό τους σε μικρότερα- μεγέθους που αντιστοιχεί σε ανθρώπινη τρίχα. Επίσης, έχουν τη δυνατότητα να αλλάζουν μορφή για να προσαρμόζονται στο περιβάλλον τους, μετατρεπόμενα από σφαίρα σε κύλινδρο, σε πίτα κλπ- χωρίς να χάνουν ποτέ τις μαγνητικές τους ιδιότητες. Επίσης, είναι δυνατή η εναλλαγή μεταξύ μαγνητικής και μη μαγνητικής κατάστασης. Όταν η μαγνητική κατάσταση είναι ενεργοποιημένη, οι κινήσεις τους μπορούν να ελέγχονται εξ αποστάσεως, μέσω εξωτερικού μαγνήτη.

Οι Λιου και Ράσελ σκοπεύουν να συνεχίσουν τις έρευνές τους με σκοπό τη δημιουργία ακόμα πιο πολύπλοκων 3D-printed δομών μαγνητικών υγρών, όπως πχ τεχνητών κυττάρων ή μικρών ρομπότ που θα χρησιμοποιούνται για στοχευμένη χορήγηση φαρμάκων σε άρρωστα κύτταρα.

Ευδαιμονία, Σέβας, Ηθική, Καλοπροαίρεση

Όχι τόσο επειδή πληθαίνουν τα δυσάρεστα που ταλαιπωρούν την υφήλιο, όσο γιατί είναι άστατη, εφήμερη και επαφίεται στη διάθεση ή την κρίση του καθενός να εκτιμήσει το χαμόγελο και τα δώρα της, που ποικίλλουν κατά περίπτωση. Όλοι οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι, από τον Θαλή τον Μιλήσιο και μετά, συμφωνούσαν ότι ο τελικός στόχος του ανθρώπου είναι η ευδαιμονία και ότι αυτό που αναζητούν οι άνθρωποι σε κάθε τους πράξη είναι η ευτυχισμένη ζωή. Είναι τόσο απλό, που δεν χρειάζονται καν λέξεις για να περιγραφεί και κάθε ευχή αντί για τα άχρηστα «χρόνια πολλά με υγεία» και τις λοιπές ανοησίες των εγωιστικών meme του πολιτισμού πρέπει να αντικατασταθούν με «Ευδαιμονία, Σέβας, Ηθική και Καλοπροαίρεση»
 
Ο Σωκράτης εισήγαγε την θεωρία της γνώσης, βασισμένη πάνω στις ηθικές έννοιες και όχι στις υλικές αρχές, πίστευε ότι «η αρετή είναι ευδαιμονία». Αντίθετα, οι σοφιστές δίδασκαν ότι η αρετή είναι μια τέχνη που διδάσκεται και αφορά την προσωπική επιτυχία στην ζωή, χωρίς να υπόκεινται σε απόλυτες ηθικές αρχές και αξίες, αφού απόλυτη γνώση δεν υπάρχει. Ο Σωκράτης δίδασκε ότι «η αρετή είναι γνώση», δηλαδή ότι η αρετή μπορεί να αποκτηθεί μέσα από την ορθή και την απόλυτη γνώση. Η ορθή γνώση, σύμφωνα με τον Σωκράτη, είναι η γνώση των απόλυτων ηθικών εννοιών που βρίσκονται σε λανθάνουσα κατάσταση μέσα στον άνθρωπο και μπορεί να επιτευχθεί με την αυτογνωσία. Για τον Σωκράτη «ουδείς εκών κακός», δηλαδή κανένας δεν κάνει κακό με την θέλησή του, αλλά, αντίθετα η κακία οφείλεται απλά στη άγνοια.
 
Ο Πλάτων, αναφέρει ότι η ευδαιμονία μπορεί να επιτευχθεί με την γνώση του κόσμου των ιδεών, οι οποίες αποτελούν τα τέλεια πρότυπα, όχι μόνο των ηθικών εννοιών, όπως υποστήριζε ο Σωκράτης, αλλά και των γνωστικών εννοιών, καθώς και όλων των πραγμάτων που αποτελούν τον ορατό κόσμο και που δεν είναι παρά «είδωλα» ή «μιμήματα» των Ιδεών. Για να γνωρίσει ο άνθρωπος τον κόσμο των Ιδεών, θα πρέπει να χρησιμοποιήσει όχι τις αισθήσεις του, αλλά την διαύγεια του νου του, ο οποίος είναι μέρος της ψυχής του.
 
Έτσι, προορισμός του ανθρώπου είναι από την μία η φυγή από τον υλικό κόσμο και από την άλλη η ομοίωσή του με το θείο, η οποία επιτυγχάνεται με τον αρμονικό συνδυασμό των τριών αρετών που αντιστοιχούν στα τρία μέρη της ψυχής, δηλαδή της «σοφίας», της «ανδρείας» και της «σωφροσύνης». Ο συνδυασμός των τριών αυτών αρετών γεννά την τέταρτη κύρια αρετή, «την δικαιοσύνη» γι’αυτό ο δίκαιος άνθρωπος είναι ο πλησιέστερος στον Θεό, άρα και ο πιο ευδαίμων.
 
Ο Αριστοτέλης αν και μαθητής του Πλάτωνος, αναφέρει ότι η θεωρία του ιδανικού κόσμου των Ιδεών ήταν τελείως φανταστική και ότι, αντίθετα, ο ορατός κόσμος είναι απόλυτα αληθινός. Αφού ταξινόμησε τις αρετές σε δύο μεγάλες κατηγορίες, «τις ηθικές» και «τις διανοητικές», κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η ευδαιμονία μπορούσε να επιτευχθεί κατά πρώτο λόγο με την άσκηση των διανοητικών αρετών, και κατά δεύτερο λόγο με την άσκηση των ηθικών αρετών, διότι η διανοητική ενέργεια συνίσταται στην καθαρή σκέψη και στην ενατένιση της αλήθειας και του ύψιστου αγαθού, του Θεού. Αυτά τα έλεγε στην μάζα – ιερείς, διδασκάλους κλπ- γιατί στους «κλειστούς κύκλους» των μαθητών του έλεγε τελείως διαφορετικά πράγματα, όπως και ο Πυθαγόρης άλλωστε.
 
Οι Κυνικοί φιλόσοφοι μας λένε ότι οι όλες οι κοινωνικές συμβάσεις και οι καθιερωμένες ανθρώπινες αξίες είναι περιττές και ότι η ευδαιμονία μπορεί να επιτευχθεί μόνο με μια ζωή όσο γίνεται πιο απλή και φυσική, όπως είναι η ζωή στην φύση. Επίσης, αναφέρουν ότι ο άνθρωπος έπρεπε να απαλλαχθεί από τα δεσμά της «Πόλης-Κράτους», καθώς και των ιδανικών της. Αξίζει να σημειωθεί ότι το όνομα «Κυνικός» προήλθε από το ψευδώνυμο κύων=σκύλος, που είχε δοθεί στον Διογένη, τον διασημότερο εκπρόσωπο των Κυνικών, για την αναισχυντία του, από αυτούς που μέχρι σήμερα ούτε ετυμολογικά δεν γνωρίζουν τι σημαίνει Ευδαιμονία.
 
Οι Σκεπτικιστές, με πρώτο απ’όλους των Πύρρωνα τον Ηλείο, πίστευαν ότι τόσο οι αισθήσεις, όσο και οι γνώσεις μας εξαπατούν και επομένως, η ορθή γνώση της φύσης των πραγμάτων δεν μπορεί να αποκτηθεί μέσω της εμπειρίας του ορατού κόσμου. Σύμφωνα, λοιπόν, με αυτούς, για να φτάσει κανείς στην ευδαιμονία πρέπει να αμφισβητεί συνεχώς τις δοξασίες όλων των ανθρώπων, ακόμα και των φιλοσόφων και να μην εκφέρει γνώμη ή οποιαδήποτε άποψη, παρά μόνο για τις προσωπικές του εμπειρίες. Μια τέτοια στάση, πίστευαν οι Σκεπτικιστές, προσφέρει ανακούφιση στους ανθρώπους, που δεν γνωρίζουν την πραγματικότητα, τους απαλλάσσει από τον δογματισμό, τους προτρέπει να ζουν σύμφωνα με τη φύση και τους χαρίζει την υπέρτατη αρετή, που δεν είναι άλλη από την πνευματική γαλήνη.
 
Σύμφωνα με τους Επικουρείους, η ευδαιμονία συνίσταται στην ψυχική ηρεμία (αταραξία) και επιτυγχάνεται με την αναζήτηση της ηδονής. Οι Επικούρειοι με τον όρο «ηδονή» δεν εννοούσαν την ηδονή που κρύβεται στις απολαύσεις και στις διασκεδάσεις («ενεργή» ή «κινητική» ηδονή, ηδονή εν κινήσει), αλλά την ηδονή που συνοδεύει την πλήρη απουσία πόθου και πόνου (απονία), δηλαδή την σωματική υγεία και την ψυχική ηρεμία («στατική» ηδονή, ηδονή καταστηματική). Έτσι, για τους Επικουρείους, η ευτυχισμένη ζωή είναι μια ζωή απαλλαγμένη από τους φόβους και τις οδυνηρές σκέψεις, οι οποίες μπορούσαν να προκαλέσουν ψυχική και σωματική οδύνη. Λέγοντας «Ηδονή» οι Επικούριοι αναφέρονται στην «Ευδαιμονία».
 
Οι Στωϊκοί, αναφέρουν ότι η αρετή είναι αρκετή για να φτάσει κανείς στην ευδαιμονία. Σύμφωνα με αυτούς, η αρετή είναι το μόνο αγαθό για τον άνθρωπο, γιατί είναι πάντα ευεργετική. Η καταγωγή, η κοινωνική θέση, ο πλούτος, οι απολαύσεις, οι οποιεσδήποτε αξίες που ταύτιζαν την ευτυχία με τα υλικά αγαθά, δεν είχαν καμμία σημασία με τους Στωϊκούς. Όλες αυτές οι αξίες ήταν –όπως έλεγαν οι Στωϊκοί- «αδιάφορες» και δεν συνεισέφεραν τίποτα όσον αφορά στην πορεία προς την αρετή, αφού οι άνθρωποι μπορούσαν να τις χρησιμοποιήσουν καλά ή άσχημα.
 
Αντίθετα, οι Στωϊκοί πίστευαν ότι τα ενάρετα άτομα έχουν ό,τι χρειάζονται για να είναι ευτυχή και επομένως, η ευδαιμονία είναι εφικτή, όχι μόνο για τους προικισμένους από την ζωή με πλούτο και κοινωνική θέση, αλλά και για όσους έχουν λιγότερη τύχη όπως οι φτωχοί, οι σκλάβοι, οι κατώτερες κοινωνικές τάξεις των τεχνητών πολιτ-ισμών. Η αρετή συνίσταται σε μια ζωή σύμφωνα με την φύση, δηλαδή σύμφωνα με την λογική ή τον λόγο (νου) του Πνεύματος, με την οποία είναι προικισμένος κάθε άνθρωπος ως μέρος της φύσης και η οποία, αν και υπάρχει ατελής μέσα του, μπορεί να τελειοποιηθεί με την αυτογνωσία.
 
Ο ενάρετος και καλοπροαίρετος άνθρωπος χαρακτηρίζεται από «Γαλήνη» και «Ευδαιμονία».
 
Οι Νεοπλατωνικοί πρεσβεύουν την θέση ότι ο δρόμος προς την ευδαιμονία είναι η ανάταση της ψυχής και η ομοίωσή της με το Πνεύμα. Σκοπός του ανθρώπου είναι να βοηθήσει την ψυχή του να επανέλθει, μετά τον θάνατο, στην αρχική της κατάσταση, σε έναν ανώτερο Πνευματικό κόσμο. Δεν μπορούμε παρά να συμφωνωνούμε με τους φιλοσόφους. Αν ζεις με τις προτροπές των ελλήνων φιλοσόφων, αντιλαμβάνεσαι πόσο εύκολο είναι να μπεις στην θέση του Οδυσσέα και να φτάσεις στην Ιθάκη. Γιατί στην Οδύσσεια μόνο αυτός που είχε ΘΕΛΗΣΗ και καλοπροαίρεση, κατάφερε να αγγίξει την Ευδαιμονία. Αν αποκοπείς από την σύνδεση σου με την ΘΕΛΗΣΗ ή Πνευματική Δύναμη δημιουργούνται ψυχολογικές παρεκκλίσεις. Το καλό και το κακό η Ευδαιμονία ή η ταραχή, προσδιορίζεται σε σχέση με κάτι άλλο, πχ. με την επιβίωση, αν πρόκειται για την ανθρώπινη ύπαρξη στο σύνολο της.
 
Κάθε τι που ενισχύει και αυξάνει την επιβίωση ενός ανθρώπου στα πλαίσια της λογικής, είναι καλό. Κάθε τι που την εξασθενίζει – στα πλαίσια της λογικής επίσης- και την σκοτώνει, είναι κακό. Αυτό είναι Ολοφάνερο, από την υγεία του ανθρώπου, ψυχική και σωματική. Κάθε καλή κατάσταση που σε τοποθετεί και ενδυναμώνει την σύνδεση σου με την Ενεργειακή Δύναμη ή Σκοπό αυτόματα σε τοποθετεί στην κατάσταση της Ευδαιμονίας, κάθε κακή κατάσταση σε αποκόβει και σε απομακρύνει από τον Σκοπό, άρα σε απομακρύνει κι από την Ευδαιμονία.
 
“Μαζί του αυτός έφερε στους ανθρώπους, το σέβας και την απαίτηση για δικαιοσύνη”
 
Ο Πρωταγόρας είναι διάλογος του Πλάτωνα, που γράφτηκε στην πρώτη σωκρατική περίοδο της συγγραφικής του δραστηριότητας και αναφέρεται στους ηθικούς κινδύνους που ελοχεύουν για όσους νέους υποστούν την παιδαγωγική επίδραση των σοφιστών. Τόπος του διαλόγου είναι το σπίτι του πλουσίου Αθηναίου Καλλία, ο οποίος φιλοξενούσε τον σοφιστή και φιλόσοφο Πρωταγόρα.
 
“Κι αφού πια ο άνθρωπος πήρε και κάποιο θεϊκό μερίδιο -πρώτα πρώτα από αυτή τη συγγένεια που έχει με τον θεό- υπήρξε το μόνο πλάσμα που αναγνώρισε θεούς και πάντα νοιαζόταν να στήνει βωμούς και αγάλματα των θεών. Παράλληλα κατάρτισε νωρίς γλώσσα και πλήθος λέξεις με την τεχνική του ικανότητα κι επινόησε οικοδομήματα και φορέματα και υποδήματα και κλινοσκεπάσματα και τους πόρους διατροφής του από προϊόντα της γης.
 
Οι άνθρωποι λοιπόν στην αρχή, εφοδιασμένοι με αυτά τα μέσα, ζούσαν διάσπαρτοι και πολιτείες δεν υπήρχαν. Έτσι αφανίζονταν από τα θηρία, γιατί, όπως ήταν παντού σκορπισμένοι, έμεναν παντού πιο αδύναμοι εμπρός σ’ αυτά. Η παραγωγική τους τεχνική εξάλλου τους ήταν βέβαια εξυπηρετική αρκετά για συντήρηση, αλλά δεν τους εξυπηρετούσε για τον πόλεμο με τα θηρία. Γιατί δεν είχαν ακόμα την πολιτική τέχνη, της οποίας μέρος αποτελεί η πολεμική τέχνη.
 
Επιδίωκαν λοιπόν να συγκεντρώνονται και να προστατεύονται μέσα σε πόλεις που έκτιζαν. Έτσι, σε όποια ευκαιρία συγκεντρώθηκαν, έκαναν αδικίες ο ένας στον άλλον, μια και δεν είχαν την τέχνη της πολιτικής οργάνωσης, με αποτέλεσμα πάλι να διασπώνται και να χάνονται. Ο Δίας τότε ανησύχησε για το είδος μας μήπως και χαθεί ολόκληρο, και στέλνει τον Ερμή. Μαζί του αυτός έφερε στους ανθρώπους το σέβας και την απαίτηση για δικαιοσύνη, ώστε να αποτελέσουν δυνάμεις συγκρότησης των πολιτειών και συνεκτικούς δεσμούς ανθρώπινης φιλίας.
 
Τότε ο Ερμής ρωτάει τον Δία να του πει με τι τρόπο τέλος πάντων θα έδινε στους ανθρώπους τη δικαιοσύνη και το σέβας. “Με ποιον από τους δύο τρόπους; Έτσι όπως είναι κατανεμημένες οι τέχνες, αυτό τον καταμερισμό να κάνω κι εδώ; Κι ο καταμερισμός είναι ο εξής: ένας έχει για ειδικότητα του την ιατρική και εξυπηρετεί πολλούς μη ειδικούς. Έτσι κάνουν και όσοι άλλοι προσφέρουν στο κοινό την εργασία τους. Ώστε και τη δικαιοσύνη και τον σεβασμό με τέτοιον τρόπο να θεσμοθετήσω ανάμεσα στους ανθρώπους ή να κάνω τη μοιρασιά σε όλους;”
 
“Σε όλους”, είπε ο Δίας, “και όλοι να πάρουν μέρος.
 
Γιατί πολιτείες δε θα μπορούσαν να σχηματιστούν, αν στους θεσμούς αυτούς μετείχαν λίγοι, όπως γίνεται σε άλλες τέχνες. Και θέσπισέ τους ακόμα έναν νόμο από μένα: όποιος δεν είναι ικανός να συμμετέχει στην τήρηση του σεβασμού και της δικαιοσύνης, να θανατώνεται ως νοσηρό στοιχείο της πολιτείας”.
 
(Πλάτων, Πρωταγόρας, κεφ. 12,322 b-c)
[ἐπειδὴ δὲ ὁ ἄνθρωπος θείας μετέσχε μοίρας, πρῶτον μὲν διὰ τὴν τοῦ θεοῦ συγγένειαν ζῴων μόνον θεοὺς ἐνόμισεν, καὶ ἐπεχείρει βωμούς τε ἱδρύεσθαι καὶ ἀγάλματα θεῶν: ἔπειτα φωνὴν καὶ ὀνόματα ταχὺ διηρθρώσατο τῇ τέχνῃ, καὶ οἰκήσεις καὶ ἐσθῆτας καὶ ὑποδέσεις καὶ στρωμνὰς καὶ τὰς ἐκ γῆς τροφὰς ηὕρετο. οὕτω δὴ παρεσκευασμένοι κατ᾽ ἀρχὰς ἄνθρωποι ᾤκουν σποράδην, πόλεις δὲ οὐκ ἦσαν: ἀπώλλυντο οὖν ὑπὸ τῶν θηρίων διὰ τὸ πανταχῇ αὐτῶν ἀσθενέστεροι εἶναι, καὶ ἡ δημιουργικὴ τέχνη αὐτοῖς πρὸς μὲν τροφὴν ἱκανὴ βοηθὸς ἦν, πρὸς δὲ τὸν τῶν θηρίων πόλεμον ἐνδεής πολιτικὴν γὰρ τέχνην οὔπω εἶχον, ἧς μέρος πολεμική ἐζήτουν δὴ ἁθροίζεσθαι καὶ σῴζεσθαι κτίζοντες πόλεις: ὅτ᾽ οὖν ἁθροισθεῖεν, ἠδίκουν ἀλλήλους ἅτε οὐκ ἔχοντες τὴν πολιτικὴν τέχνην, ὥστε πάλιν σκεδαννύμενοι διεφθείροντο.
Ζεὺς οὖν δείσας περὶ τῷ γένει ἡμῶν μὴ ἀπόλοιτο πᾶν, Ἑρμῆν πέμπει ἄγοντα εἰς ἀνθρώπους αἰδῶ τε καὶ δίκην, ἵν᾽ εἶεν πόλεων κόσμοι τε καὶ δεσμοὶ φιλίας συναγωγοί. ἐρωτᾷ οὖν Ἑρμῆς Δία τίνα οὖν τρόπον δοίη δίκην καὶ αἰδῶ ἀνθρώποις: πότερον ὡς αἱ τέχναι νενέμηνται, οὕτω καὶ ταύτας νείμω; νενέμηνται δὲ ὧδε: εἷς ἔχων ἰατρικὴν πολλοῖς ἱκανὸς ἰδιώταις, καὶ οἱ ἄλλοι δημιουργοί: καὶ δίκην δὴ καὶ αἰδῶ οὕτω θῶ ἐν τοῖς ἀνθρώποις, ἢ ἐπὶ πάντας νείμω; ἐπὶ πάντας, ἔφη ὁ Ζεύς, καὶ πάντες μετεχόντων: οὐ γὰρ ἂν γένοιντο πόλεις, εἰ ὀλίγοι αὐτῶν μετέχοιεν ὥσπερ ἄλλων τεχνῶν: καὶ νόμον γε θὲς παρ᾽ ἐμοῦ τὸν μὴ δυνάμενον αἰδοῦς καὶ δίκης μετέχειν κτείνειν ὡς νόσον πόλεως.]
Nietzshe: Τι επιδιώκει η γενεαλογία της ηθικής
 
Η Γενεαλογία της ηθικής θεωρείται ως το πιο συστηματικό και συγκροτημένο έργο του Νίτσε. Γράφτηκε μέσα σε λίγες εβδομάδες (1887) και πραγματεύεται, με έναν «πολεμικό τρόπο», το αξιακό σύστημα της Δύσης –θρησκευτικό, ηθικό και φιλοσοφικό– ως ένα σύστημα που αιχμαλώτισε την ελευθερία του ανθρώπου, έφθειρε την αυθυπόστασή του και υπονόμευσε τη γνώση. Εξ’ αυτού ανακύπτει η αναγκαιότητα μεταξίωσης, ήτοι απαξίωσης, και ανατροπής όλων των αξιών, που συνθέτουν τον «αγγελικό» κόσμο του Δυτικού πολιτισμού. Πώς εννοεί ο Γερμανός φιλόσοφος τις αξίες; Όχι απλώς ως δεοντολογικές αρχές ή στοιχεία, αλλά κυρίως ως τις πιο κεντρομόλες δυνάμεις της ζωής.
 
Αντί όμως να ενεργούν ως τέτοιες δυνάμεις, στην έκπτωσή τους συνιστούν ένα οντολογικά-ιστορικά υπονομευτικό σύστημα ηθικών προσταγμάτων, που σχετίζεται ή συσχετίζεται με όλο το σύστημα των κοινωνικών τάξεων και εκφράζει τις δικές τους εξουσιαστικές ιδεολογικοποιήσεις. Έτσι έχουμε να κάνουμε με ένα μηδενιστικό σύστημα, που δεν μεταρρυθμίζεται παρά μόνο εκμηδενίζεται.
 
Υπ’ αυτό το πνεύμα, ο μηδενισμός του Νίτσε εγγράφεται στη συνείδησή του ως προοπτική κατάφασης της ζωής, χωρίς διαμεσολαβητικές προϋποθέσεις μεγάλων ανδρών της ιστορίας ή θορυβωδών ιδεολογιών. Η προοπτική αυτή μπορεί να είναι έργο μόνο του ίδιου του ανθρώπου, εφόσον και ο ίδιος προχωρήσει πέρα και πάνω από τον τελευταίο άνθρωπο· αυτόν δηλαδή που έχει μεταποιήσει τον εαυτό του σε δούλο των αξιών. Των αξιών ως ηθικών προσταγμάτων ενός δεσποτικού συστήματος αδύναμων και καταπιεσμένων ανθρώπων: εφόσον γίνει υπέρ-άνθρωπος.
 
Ό,τι απασχόλησε τη φιλοσοφία ως την εποχή του Νίτσε, δηλαδή όλα τα θέματά της και η προβληματική της σχετίζονται γι’ αυτόν με το σύστημα των αξιών. Έτσι τίθεται υπό ριζική αμφισβήτηση κάθε αλήθεια για τις αξίες, όπως έχει διατυπωθεί ως τότε, κάθε αλήθεια της μεταφυσικής και των επιστημών. Η μόνη αλήθεια, που μπορεί να δώσει προοπτική στην ανθρώπινη ζωή, είναι η βούληση για δύναμη και η αιώνια επιστροφή. Η ηθική, υπό την οπτική αυτής της μοναδικής αλήθειας, σχετικοποιείται σε επί μέρους ηθικές με βάση τον βαθμό και τον τρόπο, που αυτές-εδώ ενσαρκώνουν την εν λόγω βούληση.
 
Ιστορικά, κατά τον Νίτσε, έχουν υπάρξει δυο τύποι ηθικής: η ηθική των δούλων, των αδύναμων, των καταπιεσμένων, που μισούν τη ζωή και επιβάλλουν την ηθική της μνησικακίας, τη φανταστική εκδίκηση. Πρόκειται για τη δύναμη, που έχει αποκοπεί από αυτό που μπορεί: είναι η ενεργός δύναμη που έγινε αντενεργός. Από την άλλη υπάρχει η ηθική των κυρίων, η οποία δεν συνιστά απλώς ένα ιδεώδες ηθικής, αντίθετο προ της ηθική των σκλάβων, όπως θέλουν να αποφαίνονται κάποιοι επιπόλαιοι αναγνώστες της νιτσεϊκής φιλοσοφίας, αλλά την όξυνση της εχθρότητας ανάμεσα στην αθεΐα του υπέρ-ανθρώπου και σε όλες τις μορφές της θεοσέβειας.
 
Ορισμένως λοιπόν η ηθική των σκλάβων αναπαράγει ή συντηρεί όλες τις χριστιανικές αρετές, που καθιστούν τον άνθρωπο αδύναμο και υποταγμένο. Στην περίπτωση τούτη, η βούληση για δύναμη εκδηλώνεται ως αδυναμία ή αδυνατότητα. Απεναντίας, στην περίπτωση των κυρίων εκδηλώνεται ως δύναμη ή ισχύς, όχι ασφαλώς με την έννοια της άσκησης εξουσίας παρά της ανάπτυξης όλων των δυνατοτήτων του ανθρώπου, από το ένστικτο ως τα συναισθήματα και τη σκέψη: πέραν κάθε εξωτερικής επιβολής ή εξουσίας. Εν τέλει, μέσα από τη γενεαλογία της ηθικής επιχειρείται να χαραχθεί η προοπτική του ανώτερου τύπου ανθρώπου με βάση την αξία που επιβάλλει η βούληση για δύναμη· η βούληση για δύναμη ως ορμή για την πλήρη αυτό-ανάπτυξη.
 
Το προφίλ του Ευτυχισμένου Ανθρώπου
 
Η ευτυχία αποτελεί, φαινομενικά τουλάχιστον, κοινή επιδίωξη όλων των ανθρώπων. Κανείς δεν θέλει να είναι άρρωστος, σκυθρωπός και λυπημένος ή μήπως όχι; Βλέπουμε γύρω μας ανθρώπους που είναι μόνιμα ευτυχισμένοι, ακόμη και εν μέσω αγωνιώδους δοκιμασίας στη ζωή τους, ακόμη και κοντά στον θάνατο. Αυτό δεν σημαίνει ότι δε νιώθουν πόνο, θλίψη ή λύπη – απλά, δεν αφήνουν αυτά τα συναισθήματα να κατακλύσουν και να ελέγξουν την ζωή τους. Πώς το καταφέρνουν; Αυτά είναι τα κυρίαρχα γνωρίσματα των ευτυχισμένων ανθρώπων, μπορείτε να αναλάβετε την Ευθύνη της Ευτυχίας σας και να ακολουθήσετε αυτόν τον μικρό οδηγό υγιούς κι ευτυχισμένης ζωής. Ποιά είναι λοιπόν η ταυτότητα ενός ευτυχισμένου ανθρώπου;
 
Εκτιμούν τη ζωή: Είναι ευγνώμονες που ξυπνούν κάθε πρωί. Αναπτύσσουν μία παιδική αίσθηση θαυμασμού για τη ζωή και εστιάζουν στην ομορφιά της κάθε στιγμής. Δεν παίρνουν τίποτε ως δεδομένο – προσπαθούν να αδράξουν την κάθε στιγμή και αγνοούν τις μικρές αναποδιές.
 
Διαλέγουν τους φίλους τους σοφά: Περιτριγυρίζονται από άλλους χαρούμενους, θετικούς ανθρώπους που μοιράζονται τις αξίες, την ηθική και τους στόχους τους. Ανθρώπους που τους ενθαρρύνουν να κυνηγήσουν τα όνειρά τους και να αξιοποιήσουν τις δυνατότητές τους. Φίλους που τους αγαπούν και τους αποδέχονται γι’ αυτό που είναι και που είναι εκεί, όταν χρειάζονται ένα χέρι βοηθείας.
 
Είναι ανεκτικοί: Αποδέχονται και σέβονται τους άλλους γι’ αυτό που είναι και για την κατάσταση στην οποία βρίσκονται. Προσεγγίζουν τους συνανθρώπους τους με καλοσύνη και γενναιοδωρία. Βοηθούν όταν μπορούν, χωρίς να θέλουν ν’ αλλάξουν τον άλλον.
 
Μαθαίνουν συνεχώς: Ενημερώνονται για ότι έχει να κάνει με την καριέρα και τα ενδιαφέροντά τους και δοκιμάζουν συνεχώς νέα, και πολλές φορές τολμηρά, εγχειρήματα που κεντρίζουν το ενδιαφέρον τους.
 
Εστιάζουν στην λύση, όχι στο πρόβλημα: Αντί να βουλιάξουν στην αυτολύπηση, με το που έρχονται αντιμέτωποι με ένα πρόβλημα, καταπιάνονται με καλή κι ευχάριστη διάθεση με το να βρουν λύση. Δεν αφήνουν τις αντιξοότητες να επηρεάζουν την διάθεσή τους και εστιάζουν στην καλή πλευρά των όποιων προβλημάτων – βλέπουν κάθε εμπόδιο σαν μία ευκαιρία να κάνουν μία αλλαγή προς το καλύτερο. Άλλωστε, ουδέν κακόν αμιγές καλού!
 
Κάνουν την εργασία που αγαπούν: Έρευνες έχουν δείξει ότι ως και 80% των ανθρώπων όπως είναι φυσικό, δεν αγαπούν την δουλειά τους, με τέτοιο ποσοστό, δεν είναι έκπληξη που υπάρχουν τόσοι δυστυχισμένοι και άρρωστοι άνθρωποι στον κόσμο! Η πραγματικότητα είναι ότι περνάμε ένα πολύ μεγάλο μέρος της ζωής εργαζόμενοι, (όχι δουλεύοντας, οι δούλοι, δουλεύουν) επομένως είναι πολύ σημαντικό να επιλέξουμε μια εργασία και όχι “δουλιεά” που να μας αρέσει, όπως επίσης και να βρίσκουμε χρόνο για τα άλλα ενδιαφέροντά μας και τις ασχολίες που μας ευχαριστούν.
 
Απολαμβάνουν τη ζωή: Ξέρουν να ζουν στο παρόν και να απολαμβάνουν τις μικρές χαρές της ζωής: ένα ηλιοβασίλεμα, μία βόλτα στη φύση, την παρέα ενός αγαπημένου προσώπου, μια μέρα κοντά στη θάλασσα, την μυρωδιά των λουλουδιών. Δεν μένουν προσκολλημένοι στο παρελθόν, ούτε ανησυχούν διαρκώς για το μέλλον και είναι ευγνώμονες γι’ αυτά.
 
Χαμογελούν ή Γελούν: Δεν παίρνουν τον εαυτό τους ή τη ζωή στα σοβαρά! Αντιμετωπίζουν με χιούμορ τις καταστάσεις και τα προβλήματα και δεν διστάζουν να γελάσουν με τον εαυτό τους. Πάντα βλέπουν την αστεία πλευρά των πραγμάτων και με το χιούμορ τους ελαφραίνουν την ατμόσφαιρα.
 
Πάντα συγχωρούν: Η κακία και το μίσος πληγώνουν, πρωτίστως αυτόν που τον κατέχει. Η συγχώρεση προσφέρει γαλήνη και ηρεμία. Βέβαια, εκτός από το να συγχωρούμε τον διπλανό μας, πρέπει να συγχωρούμε και τον εαυτό μας για τα λάθη ή τις παραλείψεις του.
 
Αισθάνονται ευγνωμοσύνη: Οι ευτυχισμένοι άνθρωποι αντιλαμβάνονται την αξία όσων έχουν, αισθάνονται ευγνωμοσύνη γι’ αυτά και την εκφράζουν. Ακόμα και για τα πράγματα που οι περισσότεροι θεωρούν δεδομένα: για την υγεία τους, το σπίτι, την εργασία τους, την οικογένεια τους και τους φίλους τους.
 
Επενδύουν στις σχέσεις: Καλλιεργούν και προστατεύουν τις σχέσεις τους με την οικογένεια και τους φίλους τους, αφιερώνοντας τον απαραίτητο χρόνο και ενδιαφέρον. Είναι υποστηρικτικοί με τους άλλους, δείχνουν κατανόηση και αγάπη και κρατούν τις υποσχέσεις τους.
 
Είναι ειλικρινείς: Η ειλικρίνεια απλοποιεί τη ζωή. Οι ευτυχισμένοι άνθρωποι είναι ειλικρινείς με τον εαυτό τους και με τους άλλους και βασίζουν τις πράξεις και τις αποφάσεις τους στην εντιμότητα.
 
Ασχολούνται με το εαυτό τους, όχι με τους άλλους: Εστιάζουν στο να φτιάξουν τη δική τους ζωή όπως την θέλουν και στη φροντίδα του εαυτού τους και των αγαπημένων τους προσώπων. Δεν ασχολούνται ιδιαίτερα με το τι λένε ή κάνουν οι άλλοι, δεν κρίνουν και δεν καταπιάνονται με κουτσομπολιά και δολοπλοκίες. Αποδέχονται ότι ο καθένας έχει δικαίωμα να ζει τη ζωή του όπως θέλει – όπως και οι ίδιοι άλλωστε!
 
Είναι αισιόδοξοι: Οι ευτυχισμένοι άνθρωποι βλέπουν πάντα το ποτήρι μισογεμάτο. Εστιάζουν στην θετική πλευρά κάθε κατάστασης – υπάρχει, ακόμα και αν ορισμένες φορές είναι, αρχικά, αδύνατον να την εντοπίσουμε. Διώχνουν συνειδητά τις αρνητικές σκέψεις και τις αντικαθιστούν με θετικές. Αποδέχονται ότι όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο, τον οποίο μπορεί βέβαια ποτέ να μην μάθουν.
 
Αγαπούν – Θαυμάζουν: Οι ευτυχισμένοι άνθρωποι δέχονται τους άλλους γι’ αυτό που είναι και δεν βάζουν όρια ή προϋποθέσεις για την αγάπη τους. Ακόμα και όταν δεν συμφωνούν ή δυσαρεστούνται από τις πράξεις των άλλων, δεν παύουν να αγαπούν.
 
Είναι επίμονοι: Δεν το βάζουν κάτω. Αντιμετωπίζουν την κάθε δυσκολία ως ένα ακόμα βήμα πιο κοντά στον στόχο τους. Δεν σταματούν να προσπαθούν ποτέ, εστιάζουν στις επιθυμίες τους και τις διεκδικούν.
 
Προλαμβάνουν τις καταστάσεις που μπορούν να ελέγξουν: Οι ευτυχισμένοι άνθρωποι δεν χάνουν χρόνο προσπαθώντας να αλλάξουν καταστάσεις που είναι εκτός του ελέγχου τους και αποδέχονται αυτά που δεν μπορούν να αλλάξουν. Γι’ αυτά όμως που μπορούν, φροντίζουν να προλαμβάνουν τις καταστάσεις και να παίρνουν τον έλεγχο, προκειμένου να δημιουργήσουν το αποτέλεσμα που επιθυμούν. Δεν περιμένουν να τους προλάβουν οι εξελίξεις.
 
Φροντίζουν τον εαυτό τους: Φροντίζουν την υγεία τους, το σώμα και το πνεύμα τους. Προσέχουν τη διατροφή τους, ασκούνται, ξεκουράζονται, κάνουν προληπτικούς ελέγχους την υγεία τους και κρατούν το μυαλό τους σε εγρήγορση. Αφιερώνουν χρόνο στον εαυτό τους και στα ενδιαφέροντα τους.
 
Έχουν αυτοπεποίθηση: Οι ευτυχισμένοι άνθρωποι αποδέχονται τον εαυτό τους για αυτό που είναι – δεν προσπαθούν να προσποιηθούν κάτι διαφορετικό. Γνωρίζουν τον εαυτό τους, τις επιθυμίες τους, τα πιστεύω και τα θέλω τους, τα όρια και τις αδυναμίες τους. Αισθάνονται σίγουροι για τον εαυτό τους και τις επιλογές τους και δεν διαμορφώνουν τη ζωή τους προσπαθώντας να ευχαριστούν τους γύρω τους.
 
Αναλαμβάνουν Ευθύνη: Είναι υπεύθυνοι. Πάνω από όλα, οι ευτυχισμένοι άνθρωποι αντιλαμβάνονται ότι είναι 100% υπεύθυνοι για τη ζωή τους. Αναλαμβάνουν την ευθύνη για τη διάθεσή τους, τη νοοτροπία τους, τις σκέψεις, τα συναισθήματα, τις πράξεις και τα λόγια τους. Παραδέχονται τα λάθη τους και αναλαμβάνουν την ευθύνη εξίσου για τις επιτυχίες και τις αποτυχίες τους.
 
Η Ευτυχία είναι Απόφαση. Το πρώτο βήμα είναι να αναλάβουμε την Ευθύνη για την Ευτυχία για να ζήσουμε μαζί της !

Αρχαία Ελληνική Γραμματεία: ΗΣΙΟΔΟΣ - Θεογονία (233-264)

Νηρέα δ᾽ ἀψευδέα καὶ ἀληθέα γείνατο Πόντος
πρεσβύτατον παίδων· αὐτὰρ καλέουσι γέροντα,
235 οὕνεκα νημερτής τε καὶ ἤπιος, οὐδὲ θεμίστων
λήθεται, ἀλλὰ δίκαια καὶ ἤπια δήνεα οἶδεν·
αὖτις δ᾽ αὖ Θαύμαντα μέγαν καὶ ἀγήνορα Φόρκυν
Γαίῃ μισγόμενος καὶ Κητὼ καλλιπάρηον
Εὐρυβίην τ᾽ ἀδάμαντος ἐνὶ φρεσὶ θυμὸν ἔχουσαν.
240 Νηρῆος δ᾽ ἐγένοντο μεγήριτα τέκνα θεάων
πόντῳ ἐν ἀτρυγέτῳ καὶ Δωρίδος ἠυκόμοιο,
κούρης Ὠκεανοῖο τελήεντος ποταμοῖο,
Πρωθώ τ᾽ Εὐκράντη τε Σαώ τ᾽ Ἀμφιτρίτη τε
Εὐδώρη τε Θέτις τε Γαλήνη τε Γλαύκη τε,
245 Κυμοθόη Σπειώ τε θοὴ Θαλίη τ᾽ ἐρόεσσα
Πασιθέη τ᾽ Ἐρατώ τε καὶ Εὐνίκη ῥοδόπηχυς
καὶ Μελίτη χαρίεσσα καὶ Εὐλιμένη καὶ Ἀγαυὴ
Δωτώ τε Πρωτώ τε Φέρουσά τε Δυναμένη τε
Νησαίη τε καὶ Ἀκταίη καὶ Πρωτομέδεια,
250 Δωρὶς καὶ Πανόπη καὶ εὐειδὴς Γαλάτεια
Ἱπποθόη τ᾽ ἐρόεσσα καὶ Ἱππονόη ῥοδόπηχυς
Κυμοδόκη θ᾽, ἣ κύματ᾽ ἐν ἠεροειδέι πόντῳ
πνοιάς τε ζαέων ἀνέμων σὺν Κυματολήγῃ
ῥεῖα πρηΰνει καὶ ἐυσφύρῳ Ἀμφιτρίτῃ,
255 Κυμώ τ᾽ Ἠιόνη τε ἐυστέφανός θ᾽ Ἁλιμήδη
Γλαυκονόμη τε φιλομμειδὴς καὶ Ποντοπόρεια
Λειαγόρη τε καὶ Εὐαγόρη καὶ Λαομέδεια
Πουλυνόη τε καὶ Αὐτονόη καὶ Λυσιάνασσα
Εὐάρνη τε φυὴν ἐρατὴ καὶ εἶδος ἄμωμος
260 καὶ Ψαμάθη χαρίεσσα δέμας δίη τε Μενίππη
Νησώ τ᾽ Εὐπόμπη τε Θεμιστώ τε Προνόη τε
Νημερτής θ᾽, ἣ πατρὸς ἔχει νόον ἀθανάτοιο.
αὗται μὲν Νηρῆος ἀμύμονος ἐξεγένοντο
κοῦραι πεντήκοντα, ἀμύμονα ἔργ᾽ εἰδυῖαι·

***
Το Νηρέα τον αψευδή, τον ειλικρινή, γέννησε ο Πόντοςγεροντότερο απ᾽ όλα τα παιδιά του. Γέροντα όμως τον καλούν,γιατί ᾽ναι αλάθευτος και μαλακός και δεν ξεχνάει τους νόμους,μα τους δίκαιους και ήπιους στοχασμούς γνωρίζει.Έπειτα πάλι το μέγα Θαύμαντα και τον αντρείο Φόρκη γέννησε,σμίγοντας με τη Γη, και την Κητώ με τα ωραία μάγουλακαι την Ευρυβίη που ᾽χει στα στήθη της καρδιά από αδάμαντα.240Κι απ᾽ το Νηρέα και την καλλίκομη Δωρίδα,την κόρη του Ωκεανού, του τέλειου ποταμού,γεννήθηκαν κορίτσια θεϊκά αναρίθμητα στον πόντο μέσα τον ατρύγητο,η Πρωθώ, η Ευκράντη, η Σαώ, η Αμφιτρίτη,η Ευδώρη, η Θέτις, η Γαλήνη, η Γλαύκη,η Κυμοθόη, η γοργή Σπειώ κι η θελκτική Θαλίη,η Πασιθέη, η Ερατώ και η Ευνίκη με τα χέρια τα ροδαλά,η Μελίτη η γεμάτη χάρη, η Ευλιμένη, η Αγαυή,η Δωτώ, η Πρωτώ, η Φέρουσα, η Δυναμένη,η Νησαίη, η Ακταίη, η Πρωτομέδεια,250η Δωρίς, η Πανόπη, η εύμορφη Γαλάτεια,η Ιπποθόη η θελκτική και η Ιππονόη με τα χέρια τα ροδαλά,η Κυμοδόκη που μες στο σκοτεινό τον πόντο τα κύματακαι τις πνοές των μανιασμένων των ανέμων εύκολα ηρεμείμαζί με την Κυματολήγη και την Αμφιτρίτη που ωραίους αστραγάλους έχει,η Κυμώ, η Ηιόνη και η ομορφοστέφανη Αλιμήδη,η Γλαυκονόμη που αγαπά να μειδιά και η Ποντοπόρεια,η Λειαγόρη, η Ευαγόρη, η Λαομέδεια,η Πουλυνόη, η Αυτονόη, η Λυσιάνασσα,η Ευάρνη εράσμια στο παράστημα και στη μορφή αψεγάδιαστη,260η Ψαμάθη γεμάτη χάρη στο κορμί, η θεϊκή Μενίππη,η Νησώ, η Ευπόμπη, η Θεμιστώ , η Προνόη,η Νημερτής που απ᾽ τον αθάνατο πατέρα της ο νους της έχει πάρει.Αυτές γεννήθηκαν από τον άμωμο Νηρέακόρες πενήντα που ξέρουν άψογες δουλειές να κάνουν.