Σάββατο 16 Αυγούστου 2014

Αριστοτέλης - ποιες είναι οι φυσικές αιτίες που φθείρουν ή διατηρούν τη μοναρχία

aristotleΤώρα απομένει να ερευνήσουμε ποιες είναι οι φυσικές αιτίες που φθείρουν ή διατηρούν τη μοναρχία. Ό,τι λοιπόν συμβαίνει στα πολιτεύματα, για τα οποία μιλήσαμε, ανάλογα πράγματα συμβαίνουν και στις βασιλείες και τις τυραννίδες. Η βασιλεία κλίνει προς την αριστοκρατία και η τυραννίδα περιέχει στοιχεία του χειρότερου τύπου και της ολιγαρχίας και της δημοκρατίας.
 
Γι' αυτό και βλάπτει ιδιαίτερα τους αρχόμενους, αφού δημιουργείται από δυο κακά πολιτεύματα και περιλαμβάνει τόσο τις παρεκβάσεις όσο και τα ελαττωματικά στοιχεία των δυο κακών τούτων πολιτευμάτων.
 
Τα δυο τούτα πολιτεύματα είναι αντίθετα από τη στιγμή της δημιουργίας τους. Γιατί η βασιλεία δημιουργήθηκε για να βοηθά ο λαός τους επιφανείς πολίτες, και βασιλιάς αναδεικνύεται ένας από τους επιφανείς, από εξέχουσα οικογένεια, με βάση την υπεροχή της αρετής του ή τις ενάρετες πράξεις του ή την εξέχουσα καταγωγή του. Αντίθετα ο τύραννος προέρχεται από τον λαό και το πλήθος κι έχει σκοπό να προστατέψει τον λαό από τους προνομιούχους, για να μην τον αδικούν. Και τούτο αποδεικνύεται από τα γεγονότα. Μπορούμε να ισχυριστούμε πως οι περισσότεροι τύραννοι προήλθαν από τους δημαγωγούς, αφού κέρδισαν την εμπιστοσύνη του λαού, κατηγορώντας τους προνομιούχους. Έτσι ορισμένες τυραννίδες επικράτησαν όταν οι πόλεις έγιναν πιο πολυάνθρωπες, ενώ άλλες νωρίτερα, επειδή οι βασιλείς παρέβησαν τους παραδοσιακούς νόμους και επιδίωξαν μεγαλύτερη απολυταρχία.
 
Αλλες δημιουργήθηκαν από άτομα που πήραν αξιώματα με εκλογή (αφού τα χρόνια τα παλιά τα δημοκρατικά πολιτεύματα έκαναν μακρόχρονες τις θητείες των θρησκευτικών και πολιτικών αρχόντων). Άλλες πάλι γεννήθηκαν μέσα από τα ολιγαρχικά πολιτεύματα, αφού τα τελευταία αναδείκνυαν ένα μόνο ανώτατο άρχοντα. Με όλες τούτες τις συνθήκες εύκολα γινόταν κάποιος τύραννος, φτάνει να το ήθελε, αφού η βασιλεία και τα αξιώματα του έδιναν τη δυνατότητα.

Έτσι από βασιλιάς ο Φείδων έγινε τύραννος στο Αργός και άλλοι αλλού. Στην Ιωνία ο Φάλαρης, που κατείχε υψηλά αξιώματα. Στους Λεοντίνους της Σικελίας ο Παναίτιος, στην Κόρινθο ο Κύψελος, στην Αθήνα ο Πεισίστρατος και στις Συρακούσες ο Διονύσιος, κι άλλοι από δημαγωγοί έγιναν βασιλείς. Είπαμε λοιπόν ότι η βασιλεία κλίνει προς την αριστοκρατία, γιατί η βασιλική εξουσία βασίζεται στην αξία καθενός ή στην ευγενική καταγωγή ή στις υπηρεσίες που προσφέρει ή σε όλα μαζί και στη δύναμη. Γιατί το αξίωμα τούτο το πήραν όσοι πρόσφεραν υπηρεσίες στην πόλη ή στο έθνος, ενώ άλλοι, όπως για παράδειγμα ο Κόδρος, επειδή ελευθέρωσαν τον λαό με πόλεμο, ή όπως ο Κύρος, άλλοι πάλι, επειδή ίδρυσαν πόλεις ή κατέκτησαν εδάφη, όπως οι βασιλείς των Σπαρτιατών, των Μακεδόνων και των Μολοσσών.
 
Ο βασιλιάς έχει χρέος να φροντίζει να μην βλάπτονται όσοι έχουν περιουσίες και να μην προσβάλλεται ο λαός. Όπως έχουμε ξαναπεί, η τυραννία δεν έχει κανένα καλό σκοπό για το σύνολο, αλλά επιδιώκει μόνο το δικό της συμφέρον. Ο τύραννος επιδιώκει τις απολαύσεις, ενώ ο βασιλιάς να κάνει καλό. Γι' αυτό χαρακτηριστικό πλεονέκτημα του τυράννου είναι τα χρήματα, ενώ του βασιλιά οι τιμές. Αλλά και τη φρουρά του βασιλιά την αποτελούν πολίτες, ενώ του τυράννου μισθοφόροι.

Είναι φανερό ότι η τυραννίδα περιέχει όλα τα κακά της δημοκρατίας και της ολιγαρχίας. Από την ολιγαρχία έχει την επιδίωξη του πλούτου (γιατί έτσι μόνο εξασφαλίζει τη διατήρηση και την τρυφηλότητα) και την έλλειψη εμπιστοσύνης προς τον λαό (γι' αυτό του παίρνει τα όπλα, φέρεται άσχημα στο πλήθος, βασανίζει τους πολίτες, εξαναγκάζοντάς τους να φεύγουν για άλλους τόπους). Τούτα είναι ελαττώματα τόσο της τυραννίδας όσο και της ολιγαρχίας. Κι από την ακραία όμως δημοκρατία η τυραννίδα έχει πάρει τη δίωξη των επιφανών και την κρυφή και φανερή εξόντωσή τους και την εξόριση τους, αφού τους θεωρεί αντιπάλους και εμπόδιο στην εξουσία. Γιατί σ' αυτούς οφείλονται συνήθως οι προσπάθειες ανατροπής, αφού υπάρχουν άλλοι που θέλουν να ανεβούν στην εξουσία κι άλλοι που δεν ανέχονται να είναι δούλοι. Σε τούτο οφείλεται και η παραίνεση του Περιάνδρου στον Θρασύβουλο να κόψει τις κορφές από τα ψηλότερα στάχυα, με την έννοια ότι πρέπει να αποκεφαλίζονται όσοι θέλουν να είναι ανώτεροι από τους άλλους.
 
Είπαμε λοιπόν  ότι πρέπει να πιστέψουμε πως ίδιες αιτίες μεταβολής του πολιτεύματος υπάρχουν τόσο στις πολιτείες, όσο και στις μοναρχίες. Ενάντια στη μοναρχία επιτίθενται οι πολίτες εξαιτίας της αδικίας, του φόβου και της προσβολής (και περισσότερο εξαιτίας της αδικίας που συνιστά προσβολή), και κάποτε και της δήμευσης της περιουσίας. Γι' αυτό λοιπόν γίνονται οι επαναστάσεις ενάντια στις τυραννίδες και τις βασιλείες' γιατί όλοι θέλουν να αποκτήσουν τα πλούτη και τις τιμές που έχει ο μονάρχης. Αλλοτε οι επιθέσεις στοχεύουν στη ζωή κι άλλοτε στην εξουσία τους. Οι επιθέσεις που στοχεύουν στη ζωή οφείλονται στην αλαζονεία τους· κι επειδή η αλαζονεία έχει πολλές μορφές, όλες οι μορφές προκαλούν οργή.
 
Έτσι οι περισσότεροι απ' όσους οργίζονται, επιτίθενται με σκοπό την εκδίκηση και όχι την κατάληψη της εξουσίας. Η συνωμοσία εναντίον των γιων του Πεισιστράτου έγινε γιατί πρόσβαλαν την αδερφή του Αρμοδίου και τον έκαναν να θυμώσει (η συνωμοσία έγινε και εξαιτίας της προσβολής της αδελφής του Αρμοδίου, αλλά κι από τον Αριστογείτονα εξαιτίας της προσβολής εναντίον του Αρμοδίου). Παρόμοια συνωμοσία έγινε και εναντίον του τυράννου της Αμβρακίας Περιάνδρου, επειδή ρώτησε τον ερωμένο του, που έπινε μαζί του, αν είχε μείνει έγκυος.

Ο Παυσανίας επιτέθηκε στον Φίλιππο επειδή ο Φίλιππος δεν τιμώρησε τους φίλους του Αττάλου που τον είχαν προσβάλει. Και ο Δέρδας επιτέθηκε στον Αμύντα τον μικρό, επειδή καυχήθηκε ότι τον είχε ερωμένο, όταν ήταν νέος. Και ο ευνούχος που επιτέθηκε στον Ευαγόρα τον Κύπριο, το έκανε επειδή ένας γιος του Ευαγόρα απήγαγε τη γυναίκα του. Σκότωσε τον Ευαγόρα, γιατί θεώρησε ότι είχε προσβληθεί. Πολλές επιθέσεις σε μονάρχες έγιναν επειδή ασέλγησαν σε βάρος υπηκόων τους, όπως για παράδειγμα ο Κραταιός επιτέθηκε στον βασιλιά Αρχέλαο. Ο Κραταιός δυσανασχετούσε πάντα για τη σχέση του με τον Αρχέλαο, οπότε ένα ασήμαντο γεγονός αποτέλεσε πρόσχημα για την επίθεση. Ο Αρχέλαος δηλαδή, αν και υποσχέθηκε να του δώσει γυναίκα μια κόρη του, παραβίασε την υπόσχεση και πάντρεψε τη μεγαλύτερη με τον βασιλιά της Ελίμειας, κάτω από την πίεση του πολέμου εναντίον του Σίρρα και του Αρραβαίου. Έδωσε τη μικρότερη στον γιο του Αμύντα, πιστεύοντας πως με τον τρόπο τούτο θα έλυνε τις διαφορές με τον αδελφό του από την Κλεοπάτρα. Αλλά η εχθρότητα του Κραταιού οφειλόταν στο ότι τον ενοχλούσε η σωματική σχέση με τον Αρχέλαο. Για τον ίδιο λόγο, μαζί με τον Κραταίο, επιτέθηκε στον Αρχέλαο και ο Ελλανοκράτης ο Λαρισαίος. Ο Αρχέλαος χαιρόταν το σώμα του δίνοντας την υπόσχεση ότι θα τον επαναπάτριζε" αθέτησε όμως την υπόχεσή του με συνέπεια ο Ελλανοκράτης να πιστεύει ότι η σχέση δεν οφειλόταν στο ότι τον είχε ερωτευτεί ο βασιλιάς, αλλά στο ότι ήθελε να τον προσβάλει. Τον Κότυ τον σκότωσαν ο ΙΙύθων και ο Ηρακλείδης από την Αίνη της Θράκης, για να πάρουν εκδίκηση για τον πατέρα τους· και ο Αδάμας προσπάθησε να εξεγερθεί ενάντια στον Κότυ, επειδή εκείνος τον είχε ευνουχίσει όταν ήταν μικρός και πίστευε πως τον είχε προσβάλει.
 
Πολλοί άλλοι πάλι ταλαιπωρήθηκαν σωματικά και οργίστηκαν, κι άλλοι σκότωσαν, άλλοι προσπάθησαν να σκοτώσουν άρχοντες και βασιλικές οικογένειες, με τον ισχυρισμό ότι είχαν εξευτελιστεί. Στη Μυτιλήνη ο Μεγακλής και οι οπαδοί του επιτέθηκαν στους Πενθιλίδες, που τριγύριζαν στην πόλη και χτυπούσαν τους πολίτες. Αργότερα ο Σμέρδης σκότωσε τον Πένθιλο, γιατί η γυναίκα του τον ξυλοκόπησε και τον πέταξε έξω σέρνοντάς τον. Ο Δεκάμινχος τάχθηκε επικεφαλής της επίθεσης εναντίον τού Αρχελάου, ενθαρρύνοντας πρώτος τους επιτιθέμενους' θύμωσε επειδή τον παρέδωσε στον ποιητή Ευριπίδη να τον μαστιγώσει. Ο Ευριπίδης είχε οργιστεί, επειδή τον είχε κοροϊδέψει που μύριζε το στόμα του. Κι άλλοι πολλοί σκοτώθηκαν ή έγιναν στόχος συνωμοσιών για παρόμοιες αιτίες. Τέτοιες πράξεις οφείλονταν στον φόβο. Γιατί ο φόβος είναι ένας από τους λόγους που προκαλούν επιθέσεις στα πλαίσια των μοναρχιών και των άλλων πολιτευμάτων. Ο Αρταπάνης σκότωσε τον Ξέρξη γιατί φοβήθηκε τις κατηγορίες του Δαρείου, αφού είχε απαγχονίσει άτομα χωρίς εντολή του Ξέρξη, νομίζοντας ότι θα τον συγχο^ρούσε, γιατί θα είχε ξεχάσει την εντολή που είχε δώσει στο συμπόσιο.
 
Άλλες επαναστάσεις προκάλεσε η περιφρόνηση, όπως έγινε με τον Σαρδανάπαλο που τον σκότωσε κάποιος όταν τον είδε να ξαίνει μαλλιά μαζί με τις γυναίκες (αν είναι αλήθεια όσα λένε οι μυθοποιοί" αν όμως δεν συνέβη σ' αυτόν, θα συνέβη σε κάποιον άλλο). Ο Δίων επιτέθηκε στον Διονύσιο τον νεότερο επειδή τον περιφρονούσε, γιατί οι πολίτες περιφρονούσαν τον ίδιο, που ήταν συνέχεια μεθυσμένος. Κάποτε στον τύραννο επιτίθενται και οι οπαδοί του, επειδή τον περιφρονούν.7
 
ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ Ε

ΑΤΑΡΑΧΗ ΣΑΝ ΟΥΡΑΝΟΣ ΜΗΤΕΡΑ ΜΕΓΑΛΟΨΥΧΗ!


ΜΗΤΕΡΑ ΜΕΓΑΛΟΨΥΧΗ
 
Μητέρα, μεγαλόψυχη στον πόνο και στη δόξα
κι αν στο κρυφό μυστήριο ζουν πάντα τα παιδιά σου
με λογισμό και μ’ όνειρο, τι χάρη έχουν τα μάτια,
τα μάτια τούτα να σε ιδούν μες το πανέρμο δάσος,
που ξάφνου σου τριγύρισε τ’ αθάνατα ποδάρια.
Κοίτα, με φύλλα της Λαμπρής, με φύλλα των Βαϊώνε!
Το θεϊκό σου πάτημα δεν άκουσα, δεν είδα,
ατάραχη σαν ουρανός μ’ όλα τα κάλλη πώχει,
που μέρη τόσα φαίνονται και μέρη `ναι κρυμμένα.
Αλλά, Θεά, δεν ημπορώ ν’ ακούσω τη φωνή σου
κι ευθύς εγώ του Ελληνικού κόσμου να τη χαρίσω;
Δόξα `χ’ η μαύρη πέτρα του και το ξερό χορτάρι.
 
 

Το μικρό "τίποτα" και τα "κάτι"...

Κάποτε υπήρχε ένα μικρό "τίποτα". Ως "τίποτα" που ήταν όμως, δεν μπορούσε ούτε να καταλάβει, ούτε να προσδιορίσει τον εαυτό του. Και έτσι, το μικρό μας "τίποτα", αποφάσισε να μοιράσει την ύπαρξή του σε πολλά και ανομοιομερή "κάτι". Με αυτό τον τρόπο, το κάθε "κάτι" βλέπει το άλλο "κάτι" και αφού είναι διαφορετικό, μπορεί και το προσδιορίζει! Γεννήθηκε έτσι ο προσδιορισμός και η ταυτότητα!

Έλα όμως που τα "κάτι", αφού προσδιοριζόντουσαν, και αφού με τη σειρά τους έδιναν ταυτότητες στα άλλα "κάτι" που ανακάλυπταν, άρχισαν να νομίζουν πως είναι μοναδικά και αυτούσια! Και ξεκίνησαν οι διαμάχες για το ποια είναι τα αυθεντικά και πιο αρχέγονα "κάτι", ποια είναι αντιπρόσωποι του μικρού "τίποτα", σε ποια "κάτι" τους έχει ταχτεί να διοικούν τα υπόλοιπα, και ποια "κάτι" κατέχουν περισσότερο "τίποτα" μέσα τους, από όλα τα άλλα "κάτι"!

Και στην ιστορία αυτή, το μικρό μας "τίποτα" κάθεται και γελά! Γιατί κάθε "κάτι" που νομίζει ότι κάτι είναι, στο "τίποτα" θα γυρίσει! Ίσως, κάποτε να λένε ιστορίες για κάποια από αυτά, μπορεί και να γραφτούν τραγούδια, αλλά τίποτα δεν μπορεί να γίνει τόσο μεγάλο "κάτι", αν δεν συνειδητοποιήσει ότι από το "τίποτα" προέρχεται και στο "τίποτα" θα καταλήξει.
…μια μικρή φανταστική ιστορία του κόσμου μας.

Η αρχή του Κενού



Έχεις τη συνήθεια να φυλάς άχρηστα πράγματα, Πιστεύοντας πως μια μέρα… (άγνωστο πότε)
…θα τα χρειαστείς;
Έχεις τη συνήθεια να κρατάς χρήματα,
μόνο για να μην τα ξοδέψεις γιατί μπορεί να σου λείψουν στο μέλλον;
Έχεις τη συνήθεια να φυλάς ρούχα, παπούτσια, έπιπλα, οικιακές συσκευές και άλλα πράγματα του νοικοκυριού που δεν χρησιμοποιείς εδώ και πολύ καιρό;
Και μέσα σου…;
Έχεις τη συνήθεια να κρατάς κακίες, στεναχώριες, φόβους και άλλα;
Αυτό να μην το κάνεις ποτέ! Είναι αντίθετο με την ευημερία σου!

Είναι σημαντικό να αφήσεις χώρο, ένα κενό, για να έρθουν καινούρια πράγματα στη ζωή σου.
Είναι απαραίτητο να ξεφορτωθείς ό,τι άχρηστο υπάρχει τόσο μέσα σου όσο και στη ζωή σου, προκειμένου να έρθει η ευημερία.
Η δύναμη αυτού του κενού θα απορροφήσει και θα έλξει όλα αυτά που επιθυμείς.
Όσο εσύ γεμίζεις, υλικά ή συναισθηματικά, με παλιά και άχρηστα, δεν αφήνεις κενό για νέες ευκαιρίες.
Τα αγαθά πρέπει να ανακυκλώνονται… Καθάρισε τα συρτάρια, τις ντουλάπες, την αποθήκη, το γκαράζ…
Δώρισε όλα εκείνα που πια δεν χρησιμοποιείς…
Το να φυλάς ένα σωρό από άχρηστα πράγματα το μόνο που καταφέρνεις είναι να δένεις την ίδια σου τη ζωή.
Το πρόβλημα δεν είναι τα αντικείμενα που στιβάζονται στη ζωή σου…
Αλλά το νόημα του να κρατάς…
Όταν κρατάς, όταν φυλάς πράγματα, υπάρχει πρόβλημα έλλειψης, απουσίας…
Πιστεύεις ότι αύριο μπορεί να τα χρειαστείς, και ίσως τότε να μην υπάρχει τρόπος να καλύψεις αυτή σου την ανάγκη…
Με αυτό το σκεπτικό, το μήνυμα που στέλνεις τόσο στο μυαλό σου όσο και στη ζωή σου…
είναι ότι δεν εμπιστεύεσαι το αύριο…
καθώς επίσης και ότι το καινούριο και το καλύτερο ΔΕΝ είναι για σένα,
Γι’ αυτό βρίσκεις ικανοποίηση στο να φυλάς όλα αυτά τα παλιά και άχρηστα πράγματα…
Ξεφορτώσου όλα αυτά που έχασαν το χρώμα και τη λάμψη τους…
Επέτρεψε να μπει το καινούριο στο σπίτι σου… Και μέσα σου…
Γι’ αυτό, αφού διαβάσεις αυτό το μήνυμα…
Μην τον φυλάξεις…
Διώξε το για να έρθουν γρήγορα σε σένα ευημερία και ειρήνη.
ΑΜΗΝ

Τι είναι Διαλογισμός; Γιατί είναι μία Επιστήμη;


Το λεξικό Webster ορίζει το «διαλογισμό» ως «ενασχόληση με την ενατένιση ή το στοχασμό». Αυτό αποτελεί μία ακριβή περιγραφή μιας αποτελεσματικής μορφής, που μπορεί να προσλάβει ο σύγχρονος διαλογισμός. Προχωρά πιο πέρα από τη μυστικιστική μέθοδο, που επιδιώκει την εκστατική ένωση με το θείο ή με τον Θεό, για χάρη αυτής της ένωσης. Υπερβαίνει το στόχο πολλών σύγχρονων τύπων διαλογισμού, που δίνουν έμφαση «στην ηρεμία του νου», αποσπώντας το νου από όλες τις φυσιολογικές του λειτουργίες, κάτι δηλαδή που προκαλεί συχνά μια αίσθηση διανοητικής παράλυσης μάλλον παρά ηρεμίας. Μ’ αυτόν τον τρόπο ο νους καθίσταται ανίκανος για καταγραφή, ερμηνεία και εφαρμογή.

Πιθανόν, αυτές οι τρεις λέξεις να αποδίδουν τον πλέον ακριβή ορισμό του δημιουργικού διαλογισμού: καταγραφή, ερμηνεία και εφαρμογή. Υπονοούν διανοητική δραστηριότητα η οποία εμπλέκει αιτία και αποτέλεσμα, επαφή με μια πηγή έμπνευσης και τη συνακόλουθη ικανότητα να χρησιμοποιεί και να εφαρμόζει κάποιος τους καρπούς του διαλογισμού.

Υπάρχει κάποιος τρόπος, με τον οποίον η συνείδηση μπορεί να εστιασθεί, να ευθυγραμμιστεί και να στραφεί προς την πρώτη πηγή της πνευματικής έμπνευσης – την ψυχή και, σε αυτόν, μπορεί κάποιος να εξασκηθεί. Ξεκινά με διανοητική δραστηριότητα. Όχι απλώς και μόνο εκείνη του κατώτερου νου, δηλαδή την ικανότητα ανάλυσης και κατεύθυνσης, αλλά επίσης την ικανότητα να οδηγεί τον κατώτερο νου μέσω συνειδητής κατεύθυνσης, σ’ ευθυγράμμιση με τον ανώτερο νου και την ψυχή. Μια σκέψη, η «σπερματική ιδέα», όταν εξετάζεται στο φως της ψυχής, παράγει νέες σκέψεις, νοητική φώτιση, την οποία ο κατώτερος νους ερμηνεύει και εφαρμόζει.

Δεδομένου ότι ο διαλογισμός ασχολείται με τη διανοητική σύλληψη, είναι ουσιαστικά ένα μέσο για διοχέτευση ενέργειας. Οι επιστήμονες, σήμερα, τείνουν να συμφωνήσουν ότι «τα πάντα είναι ενέργεια» – κάτι που συνιστά ένα βασικό αποκρυφιστικό αφορισμό. Η δύναμη της ζωής που κρατά σύμπασα την ύπαρξη σε εκδήλωση, είναι η ενέργεια. Η συνείδηση είναι ανταπόκριση στην ενέργεια και εμποτίζει τις ανθρώπινες καρδιές και διάνοιες. Η κατευθυνόμενη καθαρή σκέψη κατά το διαλογισμό, με τον νου να διατηρείται σταθερά στο φως της ψυχής, αποτελεί ένα επιστημονικό μέσο για να έλθει κάποιος σε επαφή μ’ εκείνες τις μεγαλύτερες όψης της δύναμης της ζωής, που ονομάζουμε φως και αγάπη και δύναμη, δίνοντάς τους την ορθή ερμηνεία και κατευθύνοντάς τες με τη μορφή ιδεών και προγραμματισμού, σε ειδική δραστηριότητα.

Ο διαλογισμός είναι μια επιστημονική τεχνική πάνω στην οποία μπορεί να βασισθεί κανείς για να παράγει αποτελέσματα, αν την ακολουθήσει με φροντίδα και ακρίβεια σε όλη της την έκταση. Ενώ μπορεί κανείς να μάθει την τεχνική του διαλογισμού, ο τρόπος που εφαρμόζεται η τεχνική ποικίλλει για τον καθένα. Ο καθένας πρέπει μόνος του να βρει αυτόν τον τρόπο, γιατί ακριβώς με τον πειραματισμό αποκτούμε πείρα στην ορθή χρήση του νου, φέρουμε σ’ ευθυγράμμιση τη συνείδηση με την ενέργεια της ψυχής και μαθαίνουμε, με το διαλογισμό, τον τρόπο να εκφράζουμε σωστά τ’ άφθονα πνευματικά μέσα, τα οποία προσφέρονται για υπηρεσία.

Κατανόηση, Αποδοχή, Παράδοση, οι δρόμοι που οδηγούν στην ελευθερία



Το ερώτημα που αναδύεται σχετικά με τις σχέσεις είναι το εξής: τι σημαίνει για κάποιον/α να είναι ανοικτός προς ένα άλλο ανθρώπινο ον, να λέει αλήθειες, να διακινδυνεύει και να πηγαίνει πιο βαθιά;
Επιτρέψτε στον εαυτό σας κάθε στιγμή να κοιτάζει και να αναρωτιέται: Είμαι αληθινός με τον εαυτό μου; Είμαι αληθινός με τη σχέση; Η σχέση μας έχει βάθος και πληρότητα; Αυτά που κάνω βαθαίνουν τη σχέση ή τη διαλύουν;

Κοιτάζουμε με μεγάλη προσοχή όταν βλέπουμε αυτόν/η που αγαπάμε με τα μάτια της καρδιάς. Η προσοχή είναι επιλογή. Επιλέγουμε που δίνουμε την προσοχή μας, και η επιλογή κάποιου πράγματος περικλείει, οπωσδήποτε, τον αποκλεισμό κάποιου άλλου. Όταν συγκεντρώνουμε την προσοχή μας στον αγαπημένο ή στην αγαπημένη μας και αποκλείουμε τους άλλους, τότε αυτός ή αυτή γίνεται το κέντρο του κόσμου μας. Είναι μια τολμηρή επένδυση.

Αν σταματήσετε να προσέχετε με την καρδιά σας, θα υπάρξουν μικρογεγονότα που θα φέρουν στην επιφάνεια κρυμμένες πληγές. Το ταίρι σας δεν έχει καθαρίσει τον πάγκο της κουζίνας. Αντιδράτε. Διαισθητικά διαπιστώνετε ότι έχετε ξανανοίξει έναν παλιό καβγά. Διαισθητικά ξέρετε πως δεν μαλώνετε για την κουζίνα. Την επόμενη φορά που θα μαλώσετε για μικροπράγματα, δοκιμάστε την εξής απλή άσκηση:

Αντί να δίνετε τόσο μεγάλη αξία στο θυμό και στο θέμα που φαινομενικά ανακύπτει μπαίνοντας, έτσι ξανά στο παλιό μονοπάτι, σταματήστε. Νιώστε το θυμό σας, νιώστε τη δύναμη και τις συνέπειες που έχει αυτό το συναίσθημα στην ενότητα νου/σώματος. Εξετάστε, τώρα, άλλους τομείς της σχέσης, έως ότου βρείτε ένα βαθύτερο θέμα που συνδέεται με αυτό το θυμό. Μπορεί να νιώθετε ότι το ταίρι σας δεν σας προσέχει όσο θέλετε, ότι σας κριτικάρει, σας υποτιμά ή σας προδίδει. Μήπως ο πατέρας σας συμπεριφερόταν με τον ίδιο τρόπο στη μητέρα σας; Κράτησε ο γάμος τους;
Τα μικροπροβλήματα της καθημερινή ζωής, όπως το θέμα της καθαριότητας στο σπίτι, είναι άμεσα συνδεδεμένα με ουσιαστικά ζητήματα της ζωής και της σχέσης. Παρ’ όλ’ αυτά, οι μικροδιαφωνίες σπάνια έχουν σχέση με μικροπράγματα. Προσπαθήστε να ανακαλύψετε τα θέματα που κρύβονται κάτω από τα φαινομενικά προβλήματα. Επιλύοντας άμεσα με το ταίρι σας τα πραγματικά προβλήματα, απελευθερώνετε την ενέργεια και καθιστάτε δυνατή την ανανέωση.

ΠΑΡΑΔΟΣΗ:
Η παράδοση αποτελεί ουσιαστικό στοιχείο της ανοιχτής καρδιάς. Πολλοί άνθρωποι, λανθασμένα, ταυτίζουν την παράδοση με την απώλεια της ελεύθερης θέλησης ή της προσωπικής δύναμης. Παράδοση, όμως, σημαίνει “να διαλύεσαι σε κάτι ανώτερο”. Σημαίνει να σέβεσαι και να καλωσορίζεις το ανώτερο δυναμικό σου.

Η παράδοση δεν έρχεται με κάποια συμφωνία με το Θεό ή με το να εγκαταλείψουμε τη δύναμή μας, αλλά με το να αγκαλιάσουμε το είναι. Η αγάπη μας είναι το μεγάλο άλμα της καρδιάς μας. Και ονομάζουμε παράδοση την πληρότητα της. Είναι ένα άλμα στην πίστη και παρά τους φόβους μας, στην αθωότητα των νέων ξεκίνημάτων. Κάθε φορά που τολμάμε με την καρδιά μας και ανοιγόμαστε στην αγάπη, γευόμαστε την αληθινή ελευθερία και χαρά.

Η μεγαλύτερη πρόκληση είναι να ισορροπήσουμε ανάμεσα στην παράδοση της καρδιάς μας και στις εγκόσμιες ανάγκες, υποχρεώσεις και φιλοδοξίες που, παρότι απειλούν τη στενή σχέση των εραστών και διαταράσσουν το εύθραυστο δίκτυο των σχέσεων, αυτά τα ίδια είναι τα εμπόδια και οι δοκιμασίες που ο έρωτας πρέπει να ξεπεράσει για να επιβιώσει. Ο έρωτας είναι ο μεγαλύτερος δάσκαλος. Μας καλεί να παραδοθούμε άνευ όρων και προκαθορισμένων ιδεών στην αχαρτογράφητη ελευθερία της αφυπνισμένης καρδιάς: την πόρτα που οδηγεί στο Θεό και στη Θεά, σε όλα τα ακατονόμαστα και απερίγραπτα. Όταν η καρδιά μας ανοίγει και η αγάπη μας γίνεται παράδοση, μπορούμε να αγαπήσουμε με κάθε τρόπο, σε κάθε διάσταση, πέρα από τις εξαρτήσεις και τους φόβους μας. Και ο πόνος μας θα μας διδάξει τη σοφία. Τότε είναι που θα έχουμε φτάσει στο σπίτι.

Η παράδοση είναι ο δρόμος της ελευθερίας. Μας συνδέει με την Πηγή μας και μας επιτρέπει να ανθήσουμε σαν εκστατικά όντα. Δεν χρειάζεται χρόνια θεραπείας ή περίπλοκων πνευματικών πρακτικών. Μπορείτε να παραδοθείτε εκεί που βρίσκεστε. Ακριβώς εδώ. Τώρα αμέσως. Πώς;
Ξεκινάμε εγκαταλείποντας την προσκόλλησή μας στην ορθότητα μας — εμπιστευόμενοι ότι η ζωή είναι μαζί μας — αποδεχόμενοι ως διδασκαλία το είναι.

Όταν βρισκόμαστε βαθιά στο κέντρο της καρδιάς μας και αποδεχόμαστε αυτό που ζούμε εκεί ανακαλύπτουμε έναν χώρο χωρίς σύνορα όπου δεν χρειάζεται τίποτα να εξηγηθεί να επιλυθεί ή να αλλάξει. Στην αρχή μπορεί να νιώσουμε λύπη, πόνο ή φόβο. Αν όμως θελήσουμε να δεχτούμε αυτό που νιώθουμε η σχέση μας με αυτά τα συναισθήματα θα αρχίσει να αλλάζει και μια μερα θα παρουσιαστεί μια λαχτάρα. Η λαχτάρα να ζήσουμε στον κόσμο με ανοικτή καρδιά, να σταλθούμε ανυπεράσπιστοι απέναντι στη ζωή, να είμαστε παρόντες όταν οι φίλοι μας έχουν προβλήματα και μας χρειάζονται.

Αν καταφέρουμε να μεταμορφώσουμε όλο αυτό το μπερδεμένο υλικό που συνήθως απωθούμε και να μαλακώσουμε την καρδιά μας θα επανακτήσουμε διαυγή σκέψη και θα ξαναβρούμε ζην ικανότητά μας να ανοίγουμε όλο και περισσότερο.

Όταν μπορέσουμε να αγκαλιάσουμε τον εαυτό μας έτσι όπως είναι, μπορούμε να προσεγγίσουμε τη ζωή με περιέργεια, θαυμασμό και ευχαρίστηση. Αντιλαμβανόμαστε ότι μπορούμε να αγαπήσουμε και να παραδοθούμε στη στιγμή, όπως ακριβώς είναι. Υπέροχη, Οδυνηρή, Άθλια. Ανεξάρτητα από το αν ταιριάζει, ή όχι στην εικόνα μας.

Εφόσον είμαστε σε θέση να αποδεχτούμε τη στιγμή όπως είναι και να μάθουμε αυτό που έχει να μας διδάξει, είμαστε ελεύθεροι. Δεν χρειαζόμαστε κάτι ιδιαίτερο, δεν είμαστε υποχρεωμένοι να πετύχουμε μια συγκεκριμένη κατάσταση, να διατηρήσουμε μια συγκεκριμένη εικόνα στο μυαλό μας, ούτε να επιβάλουμε ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα στον κόσμο. Εφόσον είμαστε παρόντες στη στιγμή και κρατάμε την καρδιά μας ανοιχτή, αρχίζουμε να εκτιμούμε τον εαυτό μας και να καλωσορίζουμε ο ένας τον άλλο.

Ερωτευόμαστε τη ζωή!

Ο χρόνος και οι μεταλλωρύχοι

“Θα σας διηγηθώ μια ιστορία που λένε ότι είναι αληθινή. Προφανώς, συνέβη κάπου στην Αφρική”.

Έξι μεταλλωρύχοι εργάζονται σε μια πολύ βαθιά σήραγγα και βγάζουν ορυκτά από τα έγκατα της γης. Ξαφνικά, μια κατολίσθηση φράζει την έξοδο της σήραγγας και τους απομονώνει από τον έξω κόσμο. Μόλις γίνεται αυτό, με μια γρήγορη ματιά, χωρίς να πουν λέξη, εκτιμούν την κατάσταση. Είναι όλοι τους πολύ έμπειροι και καταλαβαίνουν αμέσως πως το μεγάλο πρόβλημα θα είναι το οξυγόνο. Αν κάνουν ό,τι πρέπει, τους μένουν τρεις, το πολύ τρεισήμισι ώρες αέρα.

Ο κόσμος απέξω ξέρει πως είναι εκεί εγκλωβισμένοι, μια τέτοια κατολίσθηση όμως σημαίνει ότι θα πρέπει να ανοίξουν τη σήραγγα από την αρχή για να κατέβουν να τους βρουν. Θα προφτάσουν πριν τους τελειώσει ο αέρας;
Οι έμπειροι μεταλλωρύχοι αποφασίζουν πως πρέπει να εξοικονομήσουν όσο γίνεται περισσότερο οξυγόνο.

Συμφωνούν να κάνουν την ελάχιστη δυνατή σωματική δαπάνη. Σβήνουν τις λάμπες που κρατούν και ξαπλώνουν στο πάτωμα χωρίς να μιλάνε.
Βουβοί λόγω της κατάστασης και ακίνητοι μέσα στο σκοτάδι, είναι δύσκολο να υπολογίσουν το πέρασμα του χρόνου. Συμπτωματικά, ένας μόνο έχει ρολόι. Σ’ αυτόν λοιπόν απευθύνονται όλες οι ερωτήσεις: Πόση ώρα πέρασε; Πόση απομένει; Και τώρα;

Ο χρόνος αρχίζει να μακραίνει, τα δύο λεπτά τους φαίνονται μία ώρα. Η απελπισία πριν από κάθε απάντηση κάνει ακόμη μεγαλύτερη την ένταση που νιώθουν. Ο επικεφαλής των μεταλλωρύχων συνειδητοποιεί πως αν συνεχίσουν έτσι, η αγωνία θα τους κάνει να αναπνέουν πιο γρήγορα κι αυτό μπορεί να τους σκοτώσει. Διατάζει, λοιπόν, εκείνον που έχει το ρολόι να ελέγχει, εκείνος μόνο, το πέρασμα της ώρας. Κανένας πλέον δεν θα κάνει ερωτήσεις, θα τους ενημερώνει εκείνος κάθε μισή ώρα.

Αυτός, εκτελώντας τη διαταγή, παρακολουθεί το ρολόι του. Και μόλις περνάει η πρώτη μισή ώρα, λέει «πέρασε μισή ώρα». Ένα μουρμουρητό ακούγεται… Η αγωνία τους πλανιέται στον αέρα.

Ο κάτοχος του ρολογιού καταλαβαίνει πως, όσο περνάει η ώρα, θα είναι όλο και πιο φοβερό να τους ανακοινώνει ότι πλησιάζει το τελευταίο λεπτό. Χωρίς να το συζητήσει με κανέναν, αποφασίζει πως δεν τους αξίζει να βασανίζονται μέχρι να πεθάνουν. Έτσι, την επόμενη φορά που τους ανακοινώνει τη μισή ώρα, έχουν στην πραγματικότητα περάσει 45 λεπτά.

Δεν υπάρχει τρόπος να καταλάβουν τη διαφορά, κι έτσι δεν αμφιβάλλει κανείς.
Αφού βλέπει ότι πέτυχε το τέχνασμα, την τρίτη ενημέρωση την κάνει μία ώρα μετά. Τους λέει: «πέρασε άλλη μισή ώρα…» Και οι πέντε πείθονται ότι έχουν περάσει παγιδευμένοι, συνολικά, μιάμιση ώρα, και σκέφτονται μάλιστα πόσο μακρύς τους φαίνεται ο χρόνος.

Έτσι συνεχίζει αυτός με το ρολόι, κάθε μία ολόκληρη ώρα να τους ενημερώνει πως έχει περάσει μόνο μισή.

Στο μεταξύ, η ομάδα που επιχειρεί το έργο της διάσωσης ξέρει σε ποιον θάλαμο έχουν παγιδευτεί, και ξέρουν, επίσης, ότι θα είναι πολύ δύσκολο να φτάσουν εκεί πριν περάσουν τουλάχιστον τέσσερις ώρες.

Φτάνουν, τελικά, μετά από τεσσερισήμισι ώρες. Το πιθανότερο είναι να βρουν τους έξι μεταλλωρύχους νεκρούς. Βρίσκουν ζωντανούς τους πέντε.
Ένας πέθανε από ασφυξία… Εκείνος που είχε το ρολόι.

Να τι δύναμη έχουν οι πεποιθήσεις στη ζωή μας. Να τι μπορούν να μας κάνουν οι εξαρτήσεις μας.

Κάθε φορά που κατασκευάζουμε τη βεβαιότητα ότι κάτι ανεπανόρθωτα καταστρεπτικό θα μας συμβεί —κι ας μην ξέρουμε πώς (ή και ξέροντάς το)—, αυτό που στην ουσία κάνουμε είναι ότι προκαλούμε, πάμε γυρεύοντας, βοηθάμε και σίγουρα δεν κάνουμε το παραμικρό για να μη μας συμβεί στ’ αλήθεια κάτι (έστω και λίγο) από το κακό που είχαμε προβλέψει.

Παρεμπιπτόντως, (όπως στην ιστορία), ο μηχανισμός λειτουργεί και αντίστροφα: Όταν νομίζουμε, ή μάλλον έχουμε την πεποίθηση, ότι με κάποιον τρόπο μπορούμε να πάμε μπροστά, οι πιθανότητες να προχωρήσουμε πολλαπλασιάζονται.

Είναι φανερό πως αν η ομάδα διάσωσης είχε κάνει 12 ώρες να φτάσει, δεν θα μπορούσαν ούτε να διανοηθούν ότι θα έβρισκαν ζωντανούς τους μεταλλωρύχους. Δεν λέω πως από μόνη της η θετική στάση είναι ικανή να αποτρέψει το μοιραίο ή να αποφύγει μια τραγωδία. Αυτό που λέω είναι ότι, οι πεποιθήσεις αυτο-υποτίμησης καθορίζουν χωρίς αμφιβολία τον τρόπο που ο καθένας μας αντιμετωπίζει τις δυσκολίες.

Χόρχε Μπουκάι

Η Σουφική «Οδός»

Αυτοί (όσοι είναι αυτοί) που γνώρισαν τον Σουφισμό από «μέσα», με το να ενταχθούν (με πολύ δυσκολία) σε μια πραγματική «Σουφική οδό» («ταρίκα»), ή ομάδα ανθρώπων που επιτελεί μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο ένα πνευματικό έργο («αμάλ»), γνωρίζει εμπειρικά μια πολύ μεγάλη αλήθεια για τον Σουφισμό που αγνοούν όλοι οι εξωτερικοί μελετητές του, πολυμαθείς κι εξαιρετικά αναλυτικοί κατά τα άλλα: «Ο Σουφισμός πήγασε κατευθείαν από την Καρδιά του Ισλάμ, από το Μυστικό Βίωμα του Προφήτη και το φλογερό κήρυγμά του, στους ελάχιστους που εμπιστευόταν ιδιαίτερα»… κι είναι βαθιά κρυμμένος μέσα στο «Κοράνι», που περιέχει και πολλά πολλά άλλα πράγματα, (γιατί υπήρχε λόγος να τα περιέχει).

Ο Σουφισμός (αυτό είναι βέβαιο) δεν προέκυψε από ξένες επιρροές ή συγκερασμό διαφόρων ξένων παραδόσεων, όπως υποστηρίζουν πολλοί εξωτερικοί μελετητές του. Ξεκινά από τον Μωάμεθ κι αποτελεί την βαθύτερη Ουσία του Ισλάμ, που γίνεται όμως προσιτή και κατανοητή από ελάχιστους… οι περισσότεροι γνωρίζουν μόνο εξωτερικά το Ισλάμ.

Κάποιες από τις «Οδούς» («Ταρίκα», σουφικά τάγματα, κατά την ορολογία των δυτικών, που είχαν υπόψη τους τα χριστιανικά μοναχικά τάγματα ) είναι πανάρχαιες και φτάνουν πίσω μέχρι τον Προφήτη, άλλα είναι νεότερα, κι άλλα εμφανίστηκαν και χάθηκαν, αφού εκπλήρωσαν τον προορισμό τους… Η ουσία είναι μία, για να γνωρίσεις πραγματικά τον Σουφισμό πρέπει να τον γνωρίσεις από «μέσα».
.
Η αλήθεια είναι ότι ο Σουφισμός, επειδή είναι ακριβώς «Βίωση του Πραγματικού», στην απόλυτη έκφρασή του, κι επειδή αποτελεί την Αλήθεια (που είναι Αιώνια) ξεπερνά τα όρια του Ισλάμ, ή μιας θρησκείας, είναι η Αληθινή Θρησκεία… Το ίδιο μπορούμε να πούμε για την πραγματική ουσία (το «Μυστικό Βίωμα») που βρίσκουμε στην καρδιά όλων των θρησκειών.

Ο Σουφισμός γεννήθηκε μέσα από την Βαθιά Μυστική Εμπειρία του Προφήτη για την «Μοναδικότητα του Θεού» (που σημαίνει «Υπάρχει Μόνον Θεός, τίποτα άλλο»), «αντίληψη» που υπάρχει σε διάφορα «σημεία» του Κορανίου, αλλά τα αναγνωρίζουν και κατανοούν το πραγματικό νόημά τους (στην πλήρη έκτασή του) οι λίγοι «μυημένοι».

Για να Ανυψωθούμε Ως τον Θεό, να Βιώσουμε την Μοναδικότητα του Θεού, ουσιαστικά πρέπει να εξαλείψουμε τα πάντα, αντιλήψεις, σκέψεις, δραστηριότητες… όλα (όλες οι αντιλήψεις, ακόμα και οι αντιλήψεις περί Θεού, εφόσον υπονοούν ένα «διαχωρισμό» μας από τον Θεό), θεωρούνται ουσιαστικά απατηλές: Υπάρχει Μόνον Θεός, Τίποτα άλλο… Πρακτικά, αυτό σημαίνει ακριβώς την εξάλειψη της ατομικής συνείδησης και την βύθισή μας στην Ενότητα της Ύπαρξης, στο Πραγματικό.

Το αν αυτό γίνεται (πραγματοποιείται) κι είναι αποτέλεσμα της άμεσης κατανόησής μας και χωρίς διαδικασία, ή αν πρέπει κάποιος να εργαστεί (πράγμα που είναι και το πιο συνηθισμένο) προς αυτή την κατεύθυνση για να το βιώσει, είναι καθαρά θέμα της ποιότητας του ανθρώπου, ή καλύτερα του επιπέδου κατανόησης που έχει, ή του βαθμού απορρόφησής του στον απατηλό κόσμο των φαινομένων… Μόνο ο Θεός Υπάρχει, Πίσω από όλα. Η προσωρινή ύπαρξη όλων των όντων κι όλων των πραγμάτων, Πηγάζει από τον Θεό, και σε Αυτόν επιστρέφει.
.
Ο Θεός (Αλλάχ σημαίνει ακριβώς Θεός, ο Θεός) ονομάζεται ακριβώς στον Σουφισμό Αλ-Χακ, το Πραγματικό, ακριβώς για να μας αποσπά από τις απατηλές αντιλήψεις περί πραγματικότητας… Οι Σούφι είναι οι «Αλ Αλ-Χακ», οι Οπαδοί, οι Λάτρεις, του Πραγματικού, Αυτοί που Οδεύουν προς το Πραγματικό, που Βιώνουν το Πραγματικό.

Το «Φανά», το σβήσιμο μέσα στον Θεό, δεν είναι τόσο η εξάλειψη του προσωπικού εγώ, όσο το Άνοιγμα στην Απεραντοσύνη, σε μια Άλλη Ύπαρξη, σε μια Άλλη Αληθινή Ζωή. Ο άνθρωπος, «χάνοντας» τον εαυτό του μέσα στον Θεό, μετουσιώνεται ο ίδιος στην Αληθινή Ύπαρξη, Βρίσκει την Αληθινή Φύση του, μέσα στην Παγκόσμια Ενότητα της Ύπαρξης.

Επειδή ακριβώς το αληθινό έργο («αμάλ») είναι η Βίωση της Απόλυτης Ενότητας της Ύπαρξης (του Πραγματικού), κι επειδή πρόκειται για μια μοναδική αιώνια αλήθεια που έχει βρει ο άνθρωπος και που μπορεί να βιώσει ο καθένας (στον βαθμό που το επιδιώκει και το πραγματοποιεί), είναι φυσικό σε αυτό ακριβώς (το ουσιαστικό σημείο) ο Σουφισμός να ταυτίζεται με όλες τις Γνήσιες Παραδόσεις. Αλλά το ότι οι Παραδόσεις μιλάνε όλες για την Αλήθεια, αυτό δεν συνεπάγεται κανένα αλληλοεπηρεασμό (χωρίς βεβαίως να το αποκλείει). Η Ενότητα των Παραδόσεων πηγάζει από την βαθύτερη ουσία τους κι όχι από εξωτερικούς παράγοντες.
.
Από καθαρά πρακτική άποψη ο Σουφισμός είναι πολλά πράγματα μαζί.
Είναι η Άμεση Ενόραση της Αλήθειας, που μας μεταφέρει άμεσα στο Χώρο του Πραγματικού.
Είναι επίσης πρακτικές που οδηγούν σε αυτό το υπέρτατο βίωμα.
Είναι «διδασκαλίες» που το υποδεικνύουν, με άμεσο λόγο, με υποδείξεις, παραβολές, «παραμύθια»…
Είναι δραστηριότητες που βοηθούν και πράξεις που το προετοιμάζουν να πραγματοποιηθεί.
Είναι όλα αυτά, και πέρα από όλα αυτά, η Βίωση της Αλήθειας, η Επαφή με το Απέραντο…. Είναι το Βίωμα της Πραγματικότητας, του Πραγματικού.

Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι επειδή μιλάμε για μια πραγματική μεταστοιχείωση του ανθρώπου, για κάτι απόλυτα πρακτικό, που ο καθένας πραγματοποιεί προσωπικά και με τον μοναδικό τρόπο του (γιατί αφορά αυτόν), μέχρι να «αφήσει» τον εαυτό για να περάσει την Πύλη του Ουρανού… δεν μπορεί να υπάρχει κάποια (γενική) πρακτική που μπορεί να εφαρμόσει ο άνθρωπος… αυτό είναι πολύ θεωρητικό... Ο καθένας πρέπει να βαδίσει την «Οδό» αυτός ο ίδιος, και να το κάνει πρακτικά, μεταμορφούμενος από την περιορισμένη ύπαρξη στην Απέραντη Ενότητα της Ύπαρξης… άλλος δρόμος δεν υπάρχει.

Ο όρος «Φανά φι ‘λ-Χακ», σβήσιμο μέσα στο Πραγματικό, στην πραγματικότητα, πέρα από το πραγματικό τελειωτικό νόημά του, σημαίνει επίσης τα διάφορα στάδια ή βαθμίδες πραγμάτωσης, για αυτούς που δεν μπορούν να έχουν «Άμεση Όραση του Θεού», και προχωράνε σταδιακά προς τον Θεό, που είναι το πιο εύκολο για τους πιο πολλούς ανθρώπους.
1. Το πρώτο πράγμα που σηματοδοτεί την «Είσοδο στην Οδό», στο «Ρεύμα της Ζωής» είναι η απάρνηση του κόσμου, η αληθινή φτώχεια, η μη-κατοχή περίσσιων αγαθών από όσα χρειάζεται πραγματικά ο άνθρωπος.
2. Η κάθαρση (της κατώτερης ψυχής , «ναφς») από επιθυμίες και πάθη είναι αυτό που ανοίγει πραγματικά τον δρόμο για τον Ουρανό.
3. Η Αντίληψη της Παρουσίας του Θεού, η «Συγκέντρωση στο Θεό» σημαίνει τον παραμερισμό όλων των αντιλήψεων, των σκέψεων, όλων των νοητικών διαδικασιών, που είναι απομάκρυνση από τον Θεό. Το πέρασμα πέραν όλων αυτών, η εξάλειψη της προσωπικής ύπαρξης είναι το «φανά», το σβήσιμο του εγώ μέσα στην Ενότητα της Ύπαρξης.
Αυτή είναι η βαθύτερη ουσία του «Ντικρ», της «Ανάμνησης του Θεού», τουλάχιστον στο «εσώτατο ντικρ», που είναι πέρα από το «ντικρ της γλώσσας» και το «ντικρ της καρδιάς»…
4. Αυτή όμως η «Αντίληψη της Ενότητας της Ύπαρξης» όπου έχει «διαλυθεί» το εγώ δεν είναι η Τελική Κατάσταση… πρέπει να ξεπεραστεί ακόμα και αυτή η Αντίληψη, σαν διαδικασία, σαν προσπάθεια σύλληψης, κατανόησης, και κατοχής του Πραγματικού, κάθε συνειδητή προσπάθεια να αντιλαμβανόμαστε… Μόνο όταν περνάμε στην «ακινησία του να είμαστε» Ανατέλλει η «Άμεση Πλήρης Όραση της Πραγματικότητας», Γινόμαστε η Πραγματικότητα, το Πραγματικό… Αυτό είναι το «φανά αλ-φανά», το «σβήσιμο του σβησίματος».
5. Το Πραγματικό Ανήκει σε Άλλη Οντολογική Περιοχή από την δική μας (προσωρινή και σχετική) ύπαρξη, πέρα από την «κίνηση της αντίληψης»… Είναι η Αιώνια Σταθερή Πραγματικότητα που Υπάρχει, Ρέει Χωρίς να Αλλοιώνεται, επειδή είναι πέρα από το χρόνο και το κοσμικό γίγνεσθαι.
.
Το ουσιαστικό στον Σουφισμό, πέρα από τις όποιες θεωρητικές περιγραφές, είναι ότι όλα αυτά πρέπει να πραγματοποιηθούν.

Η «Ιερή Αποδημία», το «Ιερό Προσκύνημα στον Αληθινό Θεό», που μόνο ένα εξωτερικό σύμβολό του είναι το «προσκύνημα στην Μέκκα», (το «χατζ»), δεν μπορεί να είναι ούτε ευσεβής πόθος, ούτε πορεία χωρίς φτάσιμο… Πρέπει να βρεθούμε Εδώ, στο Θεό, να τον Αγγίξουμε, να Γίνουμε Ένα Μαζί Του… όλα τα άλλα είναι απλά ανθρώπινες ανοησίες.

Το μεγάλο κρεβάτι του σεξ

Λοιπόν, για να εξηγούμαστε. 

Μπορείς να με πεις συντηρητικό, οπισθοδρομικό, ξενέρωτό, ό,τι γουστάρεις.

Πλερέζα δε θα κρεμάσω, ούτε θα ιδρώσει κάνα αυτί μου.

Μπορείς να με πεις απόλυτό, πεισματάρη, φανατισμένο και άδικο δεν θα έχεις.

Μπορείς να κατηγορήσεις το σόι μου και την ανατροφή μου, τη βλαχιά που ενδεχομένως θεωρείς πώς με διέπει, και ό,τι άλλο κατεβάσει το κεφάλι σου.

Ούτε σε αυτό θα με δεις να τσινάω ιδιαιτέρως.

Άλλωστε, από μόνος μου λέω ότι έχω γεννηθεί σε λάθος εποχή κι εσύ κάνεις πως δεν με πιστεύεις.

Γιατί την εποχή του «ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε», την ξερνάω πριν καν φτάσω στο ψέκασμα.

Και αυτό ενοχλεί πολύ και γενικώς.

Εδώ, ούτε τα τζάμια μου ψεκάζω καλά-καλά.

Γιατί να ψεκάσω εσένα ή να σε αφήσω να με ψεκάσεις;

Μπορείς βέβαια να πεις ότι υποκρίνομαι, αλλά αυτό έχω συνηθίσει να το ακούω, το διασκεδάζω και ξεκαρδίζομαι.

Επίσης, αν και αχαΐρευτος όσο δεν πάει, σιχαίνομαι οτιδήποτε fast και τζάμπα.

Κάλλιο να μείνω νηστικός, παρά να φάω ετοιματζίδικο σουβλάκι, εκτός αν με έχει βρει το ξημέρωμα και δεν βρίσκω τίποτα άλλο ανοιχτό.

Από τζάμπα έχουμε πήξει.

Τζάμπα μάγκες, τζάμπα αισθήματα, τζάμπα λόγια και πεπραγμένα.

Φίλοι μπερδεμένοι σε ερωτικά τρίγωνα, τετράγωνα και όρεξη να 'χεις να μετράς γωνίες.

Φίλοι λίγο δεξιά, λίγο αριστερά και λίγο πίσω.

Με τόσα που έχω ακούσει από τις γυναίκες κολλητές μου, δεν θα 'πρεπε να ξαναεμπιστευτώ θηλικό, στον αιώνα τον άπαντα.

Χάος, μπέρδεμα και σεξ.

Σεξ παντού.

Σεξ σαν απόλυτη συνθήκη, σεξ ξελιγωμένο και φτηνιάρικο σαν ξεβαμμένο μαλλί.

Σεξ του μπες-βγες και του «ντύσου να φύγουμε, μη χρυσοπληρώσουμε το δωμάτιο».

Σεξ «θα τα πούμε» και να μην τα ξαναπούμε δεν τρέχει και μία.

Σεξ όλοι μαζί.

Και ταυτοχρόνως.

Εν έτει 2014, η σεξουαλική εκτόνωση, μοιάζει πιο καταπιεσμένη από ποτέ.

Πόση εγκλωβισμένη τεστοστερόνη ψάχνει επιτέλους διέξοδο;

Στην εποχή που η τσόντα είναι μόλις τρία δευτερόλεπτα μακριά από τον καθένα και ενώ η σεξουαλική απελευθέρωση των προηγούμενων ετών, θα 'πρεπε -λογικά σκεπτόμενος- να μας κάνει να απολαμβάνουμε το σεξ περισσότερο, απ' ό,τι φαίνεται, λειτουργεί αντίθετα.

Ο πληθωρισμός έριξε την αξία και βρήκαν δίοδο οι εναλλακτικές για να τρυπώσουν.

Το φυσικό θεωρείται αφύσικο και τετριμμένο.

Η μαγεία -γέλα ελεύθερα, δεν παρεξηγώ- έχει εξαφανιστεί.

Το κρεβάτι δεν είναι, παρά, ένα παιχνίδι εντυπώσεων.

Ποιος έχει την πιο προχώ ιδέα, ποιος τα καλύτερα sex toys, ποιους τους περισσότερους παρτενέρ, ποιος είναι πιο ανοιχτός στο να πειραματιστεί. Το καυλόμετρο, είναι εκεί και μετράει.

Το συναίσθημα τρομάζει και προκαλεί αμηχανία.

Η φράση «κάνω έρωτα» ακούγεται γελοία, ακόμα και αν συμβαίνει ανάμεσα σε ερωτευμένους.

Και το ετοιματζίδικο σεξ, λίγο μετά, έχει τη γεύση ξαναζεσταμένης τυρόπιτας.

Είναι πολλοί οι άνθρωποι ωστόσο που το απολαμβάνουν το ίδιο ίσως και περισσότερο.

Να σου πω την αλήθεια, κατά βάθος ίσως τους ζηλεύω λίγο.

Οι επιλογές σου σε αυτή την περίπτωση είναι απείρως περισσότερες.

Δεν χρειάζεται να περιμένεις να εντυπωσιαστείς, να πλέξεις παραμύθια στο μυαλό σου, να ανακαλύψεις και να ανακαλυφθείς.

Δεν ρισκάρεις να πληγωθείς και να βρεθείς να μετράς χαμένες μέρες και σβησμένα αποτσίγαρα.

Είναι όλα τόσο πιο απλά, καθημερινά και εύκολα.

Κάτι άλλο όμως που απεχθάνομαι, είναι και η ευκολία.

Ίσως επειδή όσοι την προτιμούν, στα μάτια μου φαντάζουν δειλοί.

Και τους αντιπαθώ κι αυτούς.

Γι’ αυτό σου λέω, βλέπεις πόσο εύκολα χρησιμοποιώ ρήματα τύπου «απεχθάνομαι, μισώ, σιχαίνομαι, αντιπαθώ και αηδιάζω».

Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι θα πω «ναι» στην ανήθικη πρότασή σου;

Και αφού η χρονομηχανή για εμάς τους αμετανόητα ρομαντικούς δεν έχει ακόμη εφευρεθεί, τουλάχιστον αφήστε μας να ζούμε στον κόσμο μας.

Είμαστε ευτυχισμένοι εκεί, αγκαλιαζόμαστε και βολευόμαστε ωραιότατα σε μονά στρώματα και δεν έχουμε ανάγκη από κρεβάτια king size.

Ο πλανήτης μεταξύ απληστίας και φανατισμού

M.Escher-terra-papers-10Ο ηλικιωμένος τεχνίτης που κάνει απεντομώσεις στο σπίτι μου – τον φωνάζω για πλάκα «κύριε Μυρμηγκοφάγε» – είναι πολύ ιδιόμορφος αλλά και φιλοσοφημένος.

Για να είναι αποτελεσματικός στη δουλειά του έχει μελετήσει σε βάθος χρόνου τις συνήθειες των εντόμων και έχει βγάλει σημαντικά συμπεράσματα, που μπορεί εύκολα να μεταφερθούν και στις οργανωμένες κοινωνίες των ανθρώπων.

Έχει μάλιστα παρακολουθήσει απίθανα ντοκιμαντέρ με έντομα όπως εκείνο το περίφημο που προβαλλόταν στις αίθουσες των κινηματογράφων στα τέλη της δεκαετίας του ’70 («Το χρονικό του Ελστρομ» νομίζω ότι λεγόταν) και έδειχνε πόσο οργανωμένες είναι οι κοινωνίες των μυρμηγκιών, με σαφείς ρόλους, ιεραρχία και κατανομή αρμοδιοτήτων σε κάθε μυρμηγκοαποικία.
«Αντί να στρέφεται κανείς κατά των στρατιωτών της μυρμηγκοφωλιάς, του απλού δηλαδή μυρμηγκιού που κουβαλάει φαγητό όλη τη μέρα, θα πρέπει να στραφεί κατά της βασίλισσας που γεννάει χιλιάδες στρατιώτες-κουβαλητές για να κρατάει σταθερό τον πληθυσμό στο βασίλειό της» μου επαναλαμβάνει.

Για τον σκοπό αυτόν παρασκευάζει ένα ειδικό δηλητήριο από μια ουσία που λατρεύουν οι βασίλισσες των μυρμηγκιών και την προσφέρει στους στρατιώτες να την κατεβάσουν στη φωλιά. Εκείνη, ανίκανη να αντισταθεί στη λιχουδιά, τη δοκιμάζει και πεθαίνει οδηγώντας στην καταστροφή την υπόλοιπη αποικία.
«Κύριε δημοσιογράφε» με φωνάζει για πλάκα «ο πλανήτης καταστρέφεται γιατί βρίσκεται ανάμεσα σε δύο μυλόπετρες. Από τη μία μεριά είναι η μυλόπετρα της απληστίας – που θυσιάζει τα πάντα στον βωμό του κέρδους και δεν ενδιαφέρεται για τις κραυγαλέες ανισότητες το 1% του πληθυσμού του πλανήτη να έχει το 50% του πλούτου και το 50% του πληθυσμού του κόσμου να ζει με ένα δολάριο την ημέρα. Από την άλλη, είναι η μυλόπετρα της θρησκείας που αλέθει όλους τους ανθρώπους που έχουν άγνοια και βρίσκονται σε οικονομική απόγνωση. Πείθει νέα παιδιά να ζωθούν εκρηκτικά και να σπείρουν τον θάνατο για να πετύχουν την αιώνιο ζωή του μουσουλμανικού Παραδείσου, με τρεχούμενα νερά, πιλάφια και παρθένες».
«Με τον ίδιο τρόπο που σταματάμε την επέλαση των μυρμηγκιών στρεφόμενοι κατά της βασίλισσας θα πρέπει να στραφούμε και κατά της καρδιάς της οικονομικής απληστίας αλλά και κατά της καρδιάς της θρησκευτικής μυθοπλασίας» μου επισημαίνει.

«Για να χτυπήσουμε τις ακρότητες των τζιχαντιστών πρέπει να δώσουμε τη γνώση και την ελπίδα στον μουσουλμανικό κόσμο και όχι να τον βομβαρδίζουμε και να τον φέρνουμε σε απόγνωση. Αυτό δημιουργεί κάθε φορά ολοένα και περισσότερους καμικάζι».

«Για να χτυπήσουμε την απληστία της αγοράς πρέπει να βάλουμε κανόνες και φρένο στα οικονομικά μεγαθήρια που νέμονται τον πλούτο του πλανήτη, να εξουδετερώσουμε τα πανίσχυρα κερδοσκοπικά funds, τους διεθνείς οίκους αξιολόγησης και τα χρηματιστήρια εικονικού πλούτου που έχουν γίνει πιο ισχυρά από τα κράτη».

Θα πείτε: σκέψεις και λόγια ενός φιλοσοφημένου αλλά ιδιόμορφου εξολοθρευτή εντόμων – πόση βαρύτητα μπορεί να έχουν; Πάντως στην καταπολέμηση των μυρμηγκιών είναι άσος.

Θεόφραστου χαρακτήρες: Ο Ψευδολόγος

pseftis“Η ψευδολογία είναι η σύνθεση ψευδών λόγων και πράξεων, για τις οποίες αυτός που ψευδολογεί επιθυμεί να γίνει πιστευτός, ενώ ο ψευδολόγος το είδος του ανθρώπου που μόλις απαντήσει το φίλο του, αμέσως χαλαρώνει το ύφος του και χαμογελώντας ρωτά: «Από πού έρχεσαι; Έχεις κάτι να μου πεις; Πώς είσαι;» και προτού εκείνος να προλάβει να πει «Είμαι καλά», ο ψευδολόγος προσθέτει:
«Ρωτάς μήπως κυκλοφορεί κανένα νέο; Ναι, και μάλιστα τα νέα είναι καλά». Και χωρίς να αφήσει τον άλλο να αποκριθεί, λέει: «Τί λες; Δεν έχεις ακούσει τίποτε; Θαρρώ ότι θα σε χορτάσω με φρέσκα νέα»·

Και έχει πάντα στη διάθεσή του κάποιον, ή στρατιώτη ή δούλο του Αστείου του αυλητή ή το Λύκωνα τον εργολάβο, που επέστρεψε από την ίδια τη μάχη και από τον οποίο ισχυρίζεται ότι άκουσε τα νέα· και τα πρόσωπα στα οποία αποδίδει τα λόγια του είναι τέτοια, ώστε κανείς δε θα μπορούσε να τον αντικρούσει·

Και διηγείται, ισχυριζόμενος ότι εκείνοι του το είπαν, ότι ο Πολυπέρχων και ο βασιλιάς νίκησαν στη μάχη και ότι ο Κάσσανδρος συνελήφθη ζωντανός. Κι αν κάποιος του πει «Εσύ τα πιστεύεις αυτά;», απαντά ότι τα πιστεύει, γιατί όλη η πόλη μιλά γι᾽ αυτή την υπόθεση και η φήμη απλώνεται και όλοι συμφωνούν, καθώς λένε τα ίδια πράγματα για τη μάχη.

Και λέει ότι η αιματοχυσία ήταν μεγάλη, ότι απόδειξη για τα λεγόμενά του είναι τα πρόσωπα των αρχόντων της πόλης, αφού παρατήρησε ότι όλων είναι αλλαγμένα. Λέει επίσης ότι άκουσε λαθραία πως κρύβουν σ᾽ ένα σπίτι κάποιον, ο οποίος έχει κιόλας πέντε μέρες που έφτασε από τη Μακεδονία και ο οποίος ξέρει τα πάντα.

Και καθώς τα διηγείται όλα αυτά, δε φαντάζεστε με πόσο πειστικό τρόπο αγανακτεί και λέει: «Δυστυχισμένε Κάσσανδρε! Ταλαίπωρε! Αντιλαμβάνεσαι πόσο ευμετάβολη είναι η τύχη;
Κι όμως, κάποτε ήταν ισχυρός» και προσθέτει: «Μόνο εσύ πρέπει να τα ξέρεις αυτά».
Ο ίδιος όμως έχει τρέξει διαδίδοντας την ιστορία σε όλους στην πόλη.
Απορώ μ᾽ αυτούς τους ανθρώπους, τί επιζητούν τέλος πάντων με το να διαδίδουν φήμες.
Γιατί όχι μόνο ψεύδονται, αλλά και απέρχονται δίχως ωφέλεια. Γιατί πολλές φορές άλλοι απ᾽ αυτούς, ενώ μαζεύουν γύρω τους κόσμο στα λουτρά, χάνουν τα ιμάτιά τους· άλλοι, ενώ νικούν μάχες κατά ξηρά και κατά θάλασσα στη στοά, καταδικάζονται ερήμην στο δικαστήριο. Είναι και ορισμένοι που, ενώ με τα λόγια κυριεύουν κατά κράτος πόλεις, εντούτοις χάνουν το δείπνο τους.
Η συμπεριφορά τους είναι πραγματικά αξιοθρήνητη.

Γιατί σε ποιά στοά, σε ποιό εργαστήριο, σε ποιό μέρος της αγοράς δεν περνούν τη μέρα τους, κάνοντας τους ακροατές τους να απαυδήσουν; Τόσο πολύ τους καταπονούν με τις ψευδολογίες τους.”

Δείτε έξι φρούτα που καθαρίζουμε «λάθος»

06072010161542Δεν χρειάζεται να γίνετε ταχυδακτυλουργοί ή μάγοι – Δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο – Δείτε ένα δροσερό βίντεο που αποκαλύπτει μυστικά για να καθαρίσετε καρπούζι, φράουλες, μάνγκο, ρόδι, ακτινίδιο και πορτοκάλι

Τα φρούτα όλοι γνωρίζουμε ότι πρέπει να έχουν ξεχωριστή θέση στη διατροφή μας. Τώρα που είναι καλοκαίρι υπάρχει ένας λόγος παραπάνω να τρώμε ελαφρά γεύματα, τα οποία να συμπεριλαμβάνουν και φρούτα, που τα περισσότερα βρίσκουμε άφθονα στις αγορές.

Έξι από αυτά είναι αρκετά δημοφιλή και αποτελούν, τα περισσότερα, σημαντική πηγή βιταμίνης C. Ακτινίδια, πορτοκάλια, ρόδια, καρπούζια, μάνγκο και φράουλες, μονοπωλούν συχνά τις προτιμήσεις των καταναλωτών. Ξέρουμε όμως να τα τρώμε με τον σωστό τρόπο; Ένα βίντεο θα σας βοηθήσει με απλές και εντυπωσιακές κινήσεις να τρώτε τα αγαπημένα σας φρούτα σωστά.

Σίγουρα θα εκπλαγείτε όταν ανακαλύψετε πώς με ένα καλαμάκι θα καθαρίζετε τις φράουλες, πώς με ένα μόνο κουτάλι θα έχετε στο λεπτό καθαρισμένο ένα ακτινίδιο, όσο για το καρπούζι, απλά απολαύστε το νέο τρόπο που θα το τρώτε…

Λιαντίνης «Ο Ελληνο – Ελληνας»

«Τι φωνάζουμε, φουσκώνουμε και χτυπάμε το κούτελο στο μάρμαρο ότι είμαστε Έλληνες;»

Ότι οι Νεοέλληνες είμαστε Ελληνοεβραίοι σημαίνει το εξής: Ενώ λέμε και φωνάζουμε και κηρύχνουμε ότι είμαστε Έλληνες, στην ουσία κινιόμαστε και υπάρχουμε και μιλάμε σα να είμαστε Εβραίοι. Αυτή είναι η αντίφαση. Είναι η σύγκρουση και η αντινομία που παράγει την πόλωση. Και η πόλωση στην πράξη γίνεται απώλεια της εθνικής ταυτότητας. Και το τελευταίο τούτο, σημαίνει πολλά.

Στην πιο απλή διατύπωση, σημαίνει να ‘σαι τουρκόγυφτας, και να ζητάς να σε βλέπουν οι άλλοι πρίγκιπα. Σημαίνει να ‘σαι η μούμια των Μασταβά, και να ζητάς από τους Ευρωπαίους να σε βλέπουν ιδιοκτήτη της Ακρόπολης. Σημαίνει να σε θωρείς λιοντάρι, και οι ξένοι να σε λογαριάζουνε πόντικα.

Είναι μεγάλη ιστορία να πιαστώ να σε πείσω, ότι οι Νεοέλληνες από τους αρχαίους έχουμε μόνο το τομάρι που κρέμεται στο τσιγκέλι του σφαγέα, θέλει κότσια το πράμα. Θέλει καιρό και κόπο. Θέλει σκύψιμο μέσα μας, και σκάψιμο βαθύ. Και κυρίως αυτό: θέλει το μεγάλο πόνο.

Θα σε καλέσω όμως σ’ έναν απλό περίπατο. Θα κάνουμε ένα πείραμα, που λένε οι φυσικοί. Για να ‘χουμε αποτέλεσμα έμπεδο. Και η γνώση που θα κερδίσουμε να ‘ναι σίγουρη. Θα επιχειρήσουμε μια στατιστική έρευνα. Θα διατρέξουμε τη χώρα απ’ άκρη σ’ άκρη. Από το χωριό Πυρσόγιαννη της Ηπείρου ως την επαρχία Βιάνου της Κρήτης. Από τη Νίψα και τις Σάππες της Θράκης ως το Παραλίμνι της Κύπρου, κι ως την άκρη το Ταίναρο.

Θα ρωτήσουμε Νεοέλληνες απ’ όλες τις τάξεις και όλα τα επίπεδα. Γυναίκες και άντρες, γερόντους και παιδιά, αγράμματους και επιστήμονες, φτωχούς και πλούσιους, ακοινώνητους και αριστοκράτες, πουτάνες και καλόγριες, ξωχάρηδες και αστούς, φιλέρημους και χαροκόπους. Για να ‘ναι το δείγμα μας ευρύ και πλήρες, που λένε οι γραφειοκράτες. Όλα ετούτα τα αθώα και ανυποψίαστα πλήθη θα τα ρωτήσουμε δυο τρεις ερωτήσεις από το Ελληνικό, κι άλλες τόσες από το Εβραίικο.

-Στο Ελληνικό λοιπόν: Να μας ειπούν τι γνωρίζουν για την αρχαία Ελλάδα. Ζητούμε μια γνώση σοβαρή και υποψιασμένη. Όχι φολκλόρ και γραφικότητες. Γιατί γνώση της Ελλάδας είναι εκείνο που ξέρουμε να το ζούμε κιόλας.

Όχι δηλαδή ο Ηρακλής μωρό έπνιξε τα φίδια• ότι ο Αρχιμήδης εχάραζε κύκλους στην άμμο, ούτε ταν ή επί τας, μέτρον άριστον, ο Μινώταυρος στην Κρήτη και το πιθάρι του Διογένη, ούτε αν ξέρουν πως η ψωλή του Δία εγίνηκε κεραυνός και χτύπησε τους σχιστούς λειμώνες της Ολυμπιάδας, για να γεννήσει στο Φίλιππο τον Αλέξανδρο.

Τέτοια γνώση της κλασικής Ελλάδας θα ‘τανε τουρισμός στην Τυνησία. Η φουστανέλα και το κόκκινο φέσι στη Μελβούρνη και στην Πέμπτη Λεωφόρο κατά τις εθνικές γιορτές.

Θα ζητήσουμε γνώση ουσίας. Να μας ειπούνε, δηλαδή, αν έχουνε ακουστά τα ονόματα Εμπεδοκλής, Αναξίμανδρος, Αριστόξενος ο Ταραντίνος, Διογένης Λαέρτιος, Αγελάδας, Λεύκιππος, Πυθαγόρας ο Ρηγίνος, Πυθέας, που στον καιρό μας αντίστοιχα σημαίνουν Αϊνστάιν, Δαρβίνος, Μπετόβεν, Έγελος, Μιχαήλ Άγγελος, Μαξ Πλανκ, Ροντέν, Κολόμβος.

Να μας μιλήσουν για κάποιους όρους σειράς και βάσης, όπως σφαίρας στον Εμπεδοκλή, κενό στο Δημόκριτο, εκπύρωση στον Ηράκλειτο, μηδέν στον Παρμενίδη, κατηγορία στον Αριστοτέλη, τόνος στους Στωικούς.

Να μας ειπούν οι κάθε λογής Έλληνες επιστήμονες τι τους λέει η λέξη ψυχρά φλογί στον Πίνδαρο, μεταδάλλον αναπαύεται στον Ηράκλειτο, δακρυόεν γελάσασα στον Όμηρο, χαλεπώς μετεχείρισαν στο Θουκυδίδη.

Να μας ειπούνε, πόσοι φιλόλογοι, έξω από τα σχολικά κολυβογράμματα, έχουν διαβάσει στο πρωτότυπο τρεις διάλογους του Πλάτωνα, δύο Νεμεόνικους του Πινδάρου, την Ωδή στην αρετή του Αριστοτέλη, έναν Ομηρικό Ύμνο. (Και αυτό δεν είναι ραψωδία).

Και για να μας πιάσει τεταρταίος και καλπάζουσα, να μας ειπεί ποιος γνωρίζει και διδάσκει από τους ειδικούς προφεσσόρους στα πανεπιστήμια ότι οι τρεις τραγικοί ποιητές μας στη βάση τους είναι φυσικοί επιστήμονες, ότι στη διάλεξη του για την αρετή ο Πλάτων έκαμε στους ακροατές του ένα μάθημα γεωμετρίας, ότι η Ακρόπολη των Αθηνών είναι δωρικό, και όχι ιωνικό καλλιτέχνημα, ότι η διδασκαλία τραγωδίας στο θέατρο ήταν κήρυγμα από άμβωνος, ότι η θρησκεία των Ελλήνων ήταν αισθητική προσέγγιση των φυσικών φαινομένων.

Δε νομίζω, αναγνώστη μου, ότι σε όλα αυτά τα επίπεδα η έρευνα μας θα δώσει ποσοστά γνώσης και κατοχής σε βάθος του κλασικού κόσμου από τους Νεοέλληνες που να υπερβαίνουν τους δύο στους χίλιους.

Τι φωνάζουμε τότε, και φουσκώνουμε, και χτυπάμε το κούτελο στο μάρμαρο ότι είμαστε Έλληνες; Για το θεό δηλαδή.

Παράκρουση και παραφροσύνη.

-Από το Ελληνικό ερχόμαστε στο Εβραίικο: Ερωτάμε το ίδιο στατιστικό δείγμα, το ευρύ και το πλήρες, αν έχουν ακουστά τα ονόματα Μωϋσής, Αβραάμ, Ησαΐας, Ηλίας με το άρμα, Νώε, Βαφτιστής, Εύα η πρωτόπλαστη, Ιώβ, ο Δαναήλ στο λάκκο, η Σάρα που γέννησε με εξωσωματική. Και όχι μόνο τα ονόματα, αλλά και τις πράξεις ή τις αξίες που εκφράζουν αυτά τα ονόματα.

Υπάρχει γριά στην επικράτεια που να μην τους ξεύρει τούτους τους Εβραίους;

Δεν υπάρχει ούτε γριά, ούτε ορνιθοκλόπος στις Σποράδες, ούτε κλεφτογιδάς στην Κρήτη. Εδώ τα ποσοστά αντιστρέφουνται. Στους χίλιους Νεοέλληνες τα ναι γίνουνται εννιακόσια τόσα, και τα όχι δύο.

Και δεν ξεύρουν μόνο τα ονόματα, αλλά είναι έτοιμοι να σου κάνουν αναλύσεις στην ουνιβερσιτά και στην ακαντέμια για τις ηθικές και άλλες αξίες που εκφράζει το κάθε όνομα.

Το ίδιο συμβαίνει και για φράσεις όπως Προς Κολασσαεΐς, Προς Κορινθίους, Έκ τοϋ κατά Λουκάν.

Εδώ μάλιστα μεγάλος αριθμός Νεοελλήνων ξεύρει απόξω ολόκληρα χωρία και περικοπές.

Το ίδιο συμβαίνει, αν τους ειπείς για τόπους όπως Ιορδάνης, Γαλιλαία, Γεσθημανή , Όρος Σινά, Καπερναούμ, Τιβεριάς.

Αν όμως τους ειπείς για Βάσσες ή Φιγαλία, για Αργινούσες ή Πλημμύριον, για Περίπατο ή Κήπο (περιπατητικοί, επικούρειοι), σου απαντούν, όπως ο Μακρυγιάννης όταν είδε το Σκούρτη και τους άλλους ναυάρχους στα όρη να οδηγούν σε μάχη τους στρατιώτες του Νικηταρά με ναυτικά παραγγέλματα: – Τι όρτζα, πότζα, και γαμώ το καυλί του μας λέει ο κερατάς;

Το ίδιο συμβαίνει, αν ζητήσεις να σου αναλύσουν την επί του Όρους Ομιλία, ή να σου τραβήξουνε διάλεξη περί νηστείας, περί προσευχής, περί του «Δεύτε οι ευλογημένοι».

Ο κάθε Νεοέλληνας εδώ είναι πτυχιούχος και ειδήμονας. Είναι κληρονόμος και καθηγητής. Ξέρει να ταΐσει άχυρα το σκυλί του, και κόκαλα το γαϊδούρι του. Γνώση και πίστη και σοφία, που να ιδούν τα μάτια σου και να μην πιστεύει ο νους σου.

Ένας παπάς, και Κρητικός μάλιστα, στη μητρόπολη Κορίνθου, με κοίταζε κάποτε γλαρωμένος.
- Τι βλέπεις παπά;
- Έχω ένα όραμα, μου λέει. Να μαζέψω κάποτες λεφτά από τους ομογενήδες. Να σηκώσω εδώ στον Ισθμό, μπαίνοντας στο Μοριά να το βλέπουν ούλος ο κόσμος, ένα άγαλμα του απόστολου Παύλου. Ίσαμε πενήντα πήχες ψηλός, και βάλε.
- Σαν το άγαλμα της Ελευθερίας ε; του κάνω.
- Έτσι, μου λέει. Κι όλο έπαιρνε φωτιά.
- Και γιατί του Παύλου, δηλαδή; Και τόσο πελώριο;
- Μα για τις «Προς Κορινθίους» ντε!
- Τον ξέρεις τον Κολοσσό της Ρόδου; τον ερωτώ.
- Ναι. Τέτοιονε θέλω και τον Παύλο.
- Τον Κολοσσό του Μαρουσιού τον ξέρεις;
- Εννοείς το βιβλίο για τον Κατσίμπαλη; Το ξέρω.
- Τον κώλο του Μαρουσιού, παπά, τον ξέρεις;
- …
- Άστα αυτά, του λέω. Είναι της αριστερής διανόησης.
- Εμ, λέω κι εγώ. Γι’ αυτό δεν τον ξέρω, μου απαντάει.
- Γιατί, βρε αρκουδόπαπα, ξέσπασα, δε στήνεις ένα άγαλμα του Νικηταρά ή του Κολοκοτρώνη, που μας λευτερώσανε και είδαμε μοίρα στον ήλιο; Και να το κάμεις ψηλό και βαρύ ωσάν τον Ακροκόρινθο που βλέπεις αντίκρια σου; Όπως θα ταίριαζε στους παλικαράδες μας;

Μόνο μου θέλεις τον Εβραίο. Δεν ξέρεις ότι με τους Εβραίους οι Έλληνες είμαστε η φωτιά με το νερό; Όχι από εθνικό μίσος, όπως με άλλους, αλλά από αντιπαράθεση κοσμοθεωριών; Δεν άκουσες ποτέ την ιερή βρισιά του λαού μας: «Γαμώ τον Εβραίο σου!». Δεν άκουσες ποτέ το δημοτικό μας τραγούδι, «Και κείνη η σκύλα η άνομη, Οβρέσσας θυγατέρα»; Άιντε, καημένε μου. Που να ζεις και νά είσαι. Κι είσαι κι από τα χωριά του Ερωτόκριτου και του Βενιζέλου.»

Μ’ ένα λόγο, ο μέγας και ο βαθύς εβραίικος πολιτισμός -δεν ειρωνεύομαι, κυριολεκτώ- μέσα από τη χριστιανική του μετάλλαξη, κι αυτή πια δεν είναι ούτε μεγάλη ούτε βαθιά, πέρασε ως το μυελό των οστών και στη διπλή σπείρα του DNA όλων των Νεοελλήνων. Ένα μόνο δε γνωρίζουν. Ότι ο σπουδαίος αυτός πολιτισμός είναι εντελώς αντίθετος με τον πολιτισμό της κλασικής Ελλάδας.

Το αρνί και ο λύκος. Ο πάμφωτος ναός της Αφαίας στην Αίγινα, και το μονύδριο της αγίας Ελεούσας στο νησί της λίμνης των Ιωαννίνων, με την αγράμματη καλόγρια που κυνηγά τις έγκυες και τις λεχώνες, γιατί ‘ναι μαγαρισμένες, λέει. Αλλά δεν είναι εδώ ο καιρός και ο τόπος για τέτοιες εξηγήσεις. Το θηρίο το καταπάλαιψα σε άλλες εκστρατείες.

Ήμουν κι εγώ στον πόλεμο τοξότης που ξαστόχησε, λέει ο ποιητής.

Τέτοιας λογής αποτέλεσμα θα μας δώσει η στατιστική έρευνα στον πληθυσμό της χώρας αναφορικά με την απόδραση του Ελληνικού, και την επίδραση του Εβραίικου.

Στην επιφάνεια και στον τύπο και στο όνομα είμαστε Έλληνες.

Στο βυθό όμως και στην ουσία και στην ύλη είμαστε Εβραίοι.

Και μη μας παραπλανά το απλοϊκό δικηγοριλίκι, που κανοναρχούν ιεροκήρυκες και ιερολόγοι, ότι τάχατες άλλο Εβραίοι κι άλλο χριστιανοί. Άλλο ορθόδοξοι κι άλλο ρωμαιοκαθολικοί.

Ο ισχυρισμός αυτός είναι δόλιο σόφισμα, και αφέλεια ξεχειλωμένη.

Όσοι λένε τούτη την παλαβομάρα, είναι σα να λένε: Άλλο εταίρα κι άλλο πουτάνα. Μα σε σεμνεία δουλεύουνε και οι δύο. Άλλο δρομέας κι άλλο δισκοβόλος. Μα αθλητές είναι και οι δύο. Άλλο λέμφωμα, άλλο λευχαιμία, κι άλλο νεοπλασία του λάρυγγα.

Μα καρκίνοι είναι όλοι τους. Και κακά σπυριά, που σκοτώσανε Καβάφη και Φρόυντ.

Οι Νεοέλληνες εκρατήσαμε το σχήμα μόνο από τους Έλληνες.

Η μάζα όμως, το πι που λένε οι φυσικοί, είναι καθαρά εβραίικη.

Και ο χώρος, το βραύνιπι ή β που λένε οι φυσικοί, μέσα στον οποίο συντελέστηκε η αφελλήνιση των Ελλήνων είναι το χριστιανικό Βυζάντιο.

Και ο χρόνος, ο Ιειτιριιβ ή το ΐ που λένε οι φυσικοί, που στη διάρκεια του συντελέστηκε ο εξεβραϊσμός των Ελλήνων είναι από τον καιρό του Θεοδόσιου μέχρι σήμερα. Ο Θεοδόσιος εγκρέμισε τους ναούς, έσπασε τα αγάλματα, έκλεισε τα στάδια, τα θέατρα, τα ελληνικά σχολεία. Όλες τις πηγές που ποτίζανε την ελληνική αντίληψη ζωής.

Γι’ αυτό τον εβαφτίσανε Μέγας. Όπως εβαφτίσανε Μέγας και τον προαγωγό του, με τη διπλή σημασία η λέξη, τον Κωνσταντίνο.Τον καίσαρα που έσφαξε τη γυναίκα του και το γιό του. Και τους εβάφτισαν Μέγας, εκείνοι που εβάφτισαν Μέγας και τους Αθανάσιους, τους Βασίλειους, και όσους τέτοιους.

Όλοι τους γκρεμιστάδες, παραχαράκτες, αλάριχοι, βάνδαλοι της ελληνικής ιδέας. Η άλλη φωνή, που λέει ότι τίποτα δεν εσήμαιναν ετούτες οι φρικαλεότητες των χριστιανών κατά των Ελλήνων, για όσους δεν εξεφτίσανε σε Εβραιοέλληνες αλλά έμειναν Ελληνοέλληνες, έρχεται από πολύ μακρυά και την ακούνε λίγοι:

«Γιατί τα σπάσαμε τ’ αγάλματα των, γιατί τους διώξαμεν
απ’ τους ναούς των, διόλου δεν πέθαναν γι’ αυτό οι θεοί».

Καβάφης ειν’ αυτός, αναγνώστη μου, δεν είναι σαράφης.
Ούτε Βούδας και Κούδας.
Και το ποίημα λέγεται Ιωνικόν.
Δε λέγεται Χερουβικόν.»

Λιαντίνης «Ο Ελληνο – Ελληνας»

Δεινοκράτης: Ο αρχιτέκτονας του Μεγάλου Αλεξάνδρου που έφτιαξε και τον τάφο στην Αμφίπολη

Ο Δεινοκράτης που έφτιαξε σύμφωνα με τους αρχαιολόγους τον τάφο στην Αμφίπολη είναι από τους μεγαλύτερους αρχιτέκτονες όλων των εποχών.
Γεννήθηκε στη Μακεδονία ή στη Ρόδο και στα κείμενα της αρχαίας γραμματείας αναφέρεται με πολλά ονόματα: Στασικράτης, Στησικράτης, Χειροκράτης, Δεινοχάρης, Δεινοκράτης κ. ἄ

Με διαταγή του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ο Δεινοκράτης οροθέτησε το σχέδιο της Αλεξάνδρειας, σχεδιάζοντας, σύμφωνα με την παράδοση, τη γραμμή των τειχών της με μία λωρίδα αλεύρι.
Έργο του είναι και ο επιτάφιος τύμβος του Ηφαιστίωνα στη Βαβυλώνα, ένα κολοσσιαίο μνημείο έξι ορόφων πλάτους 180 μέτρων στη βάση του, με διάφορες χρυσές διακοσμήσεις στους ορόφους.
Το όνομα του Δεινοκράτη συνδέεται και με μία μελέτη μετατροπής του όρους Άθω.
Η μελέτη προέβλεπε το σκάλισμα του βουνού ώστε να κατασκευαστεί ένα πελώριο άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Αυτό το έργο έφερε κοντά τον Μέγα Αλέξανδρο με τον σημαντικό αρχιτέκτονα.
Τη συνάντηση του Δεινοκράτη με τον Αλέξανδρο την περιγράφει ο Πλούταρχος στο «Περὶ τῆς Ἀλεξάνδρου τύχης ἢ ἀ­ρετῆς»:
[...Μεταξὺ τῶν ἄλλων τεχνιτῶν ζοῦσε τότε καὶ ὁ ἀρχιτέκτων Στασικράτης, τοῦ ὁποίου τὰ ἔργα δὲν ἐπιδίωκαν χάρη καὶ συγκίνηση καὶ προοπτικὴ μὲ τὴ μορφή τους. Τὰ σχέδιά του ἦταν τόσο με­γαλεπήβολα ὥστε τὰ ἔσοδα ἑνὸς μεγάλου κράτους μὲ δυσκολία θὰ ἐπαρκοῦσαν γιὰ τὴν ἐκτέλεσή τους.
Αὐτός, ἀφού πῆγε στὸν Ἀλέξανδρο, κατηγοροῦσε τὶς ζωγραφιστὲς εἰκόνες του καὶ τοὺς μαρμάρινους ἢ χάλκινους ἀνδριάντες του ὡς ἔργα δειλῶν καὶ ταπεινῶν τεχνιτῶν.
«Ἐγώ» εἶπε «ἔχω σκεφτεῖ, βασιλιά, νὰ ἐμπιστευθῶ τὴν ὁμοιότητα τοῦ σώμα­τός σου σὲ ὕλη ἄφθαρτη καὶ ζωντανὴ ποὺ νὰ ἔχει θεμέλια αἰώνια καὶ βάρος ἀκίνητο καὶ ἀπαρασάλευτο.

Δηλαδὴ τὸ ὄρος Ἄθως τῆς Θράκης, ἐκεῖ ὅπου ἔχει τὸ μεγαλύτερο ὄγκο του καὶ ὑψώνεται περιφανέστατος καὶ ἔχει ὕψος καὶ πλάτη συμμετρικὰ καὶ βραχώδεις ἐκτάσεις καὶ συναρμογὲς καὶ δια­στήματα μὲ κάποια μορφή.
Ὁ Ἄθως αὐτός εἶναι δυνατὸν μὲ τὴν τέχνη νὰ κατεργαστῇ καὶ νὰ μετασχηματιστῂ ὧστε νὰ ὀνομάζεται ἀνδριάντας τοῦ Ἀλεξάνδρου καὶ νὰ εἶναι ἀληθινὸς ἀνδριάντας αὐτοῦ, ποὺ μὲ τὰ πόδια του θὰ ἐγγίζῃ τὴ θάλασσα, μὲ τὸ ἕνα χέρι θὰ ἀγκαλιάζῃ καὶ θὰ ὑποβαστάζῃ πόλη ἰκανὴ νὰ περιλάβῃ 10.000 κατοίκους.
Μὲ τὸ δεξί χέρι κρατῶντας φιάλη νὰ χύνῃ ἀπὸ αὐτὴ σπονδὲς πρὸς τιμὴ τῶν θε­ῶν ὁλόκληρο ποταμὸ ποὺ θὰ ρέῃ ἀκατάπαυστα καὶ θὰ ἐκβάλλῃ στὴ θάλασσα. Τὰ χρυσὰ καὶ χαλκὰ καὶ τὰ ἐλεφάντινα καὶ τὰ ξύλινα καὶ τὰ ἔγχρωμα ἔργα, ὅλες τὶς μικρὲς καὶ ἀγοραστὲς εἰκόνες ποὺ τὶς κλέβουν ἄς τὶς ἀφήσουμε».
Αὐτά, ἀφοῦ ἄκουσε ὁ Ἀλέξανδρος, θαύμασε τὴν τόλμη τοῦ καλλιτέχνη, ἐπαίνεσε τὴν πεποίθησή του καὶ πρόσθεσε: «Ἄσε τὸν Ἄθω νὰ μένει στὴ θέση του, ἀρκεῖ ὅτι εἶναι μνημεῖο τῆς ὕβρεως τοῦ βασιλιᾶ (ἐννοούσε τὸν Ξέρξη, ποὺ εἶχε ἐπιχειρήσει νὰ κατασκευάσῃ διώρυγα). Ἐμένα θὰ μὲ κάνῃ γνωστὸ ὁ Καύκασος καὶ τὰ Ἠμωδά ὄρη (Ἱμαλάια) καὶ ὁ Τάναης καὶ ἡ Κασπία θάλασσα. Οἱ πράξεις μου θὰ εἶναι οἱ εἰκόνες μου...]
Ένα από τα σημαντικότερα έργα του Δεινοκράτη ήταν και η θεμελίωση της Αλεξάνδρειας το 325 π.Χ. στην τοποθεσία της αρχαίας αιγυπτιακής πόλης Ρακώτις, εκτιμώντας ότι η πόλη θα εξελισσόταν σε μεγάλο εμπορικό κέντρο λόγω του εξαιρετικού λιμένα, που κατασκεύασαν οι μηχανικοί Διάδης και Χαρίας, υπό την επίβλεψη του αρχιτέκτονα Δεινοκράτη.
Τα όρια της Αλεξάνδρειας σχεδίασε ο ίδιος ο Αλέξανδρος, εμπνευστής του φιλόδοξου ονείρου μιας πόλης με επιβλητικά ανάκτορα, πολυτελέστατα κτίρια, περίτεχνους ναούς και πολλούς πνεύμονες πράσινου.
Ο αρχιτέκτονας Δεινοκράτης ο Ρόδιος ανέλαβε την πολεοδόμηση και την ανέγερση των βασιλικών κτιρίων, κατασκευάζοντας μια πόλη – πρότυπο για την εποχή εκείνη.
Ήταν ο εμπνευστής του τύπου «Καννάβου», που αποτέλεσε αργότερα το πρότυπο για τη δημιουργία πολλών νέων πόλεων.
Την χώρισε σε πέντε περιφέρειες, που ενώνονταν με φαρδείς δρόμους, ενώ σε όλο το μήκος των δύο κεντρικών λεωφόρων, πλάτους 22 μέτρων η καθεμιά, υπήρχαν στοές.
Σημεία αναφοράς για τον επισκέπτη ήταν τα ανάκτορα, το θέατρο, η αγορά, ο ναύσταθμος με τις τεράστιες αποθήκες, οι βασιλικοί κήποι, το Μουσείο, το Σώμα, όπου για πολλούς βρισκόταν θαμμένος ο Μέγας Αλέξανδρος, αλλά και η Βιβλιοθήκη και ο Φάρος.

Απίστευτες τεχνολογίες που βρίσκονται υπό ανάπτυξη!

Καθώς η επιστημονική έρευνα προχωρά καινούριες τεχνολογικές ανακαλύψεις κάνουν συνεχώς την εμφάνισή τους. Μερικές από αυτές μας είναι αρκετά οικείες, άλλες πάλι φαίνεται να έρχονται από το μακρινό μέλλον.

Σας παρουσιάζουμε τεχνολογίες που βρίσκονται στην αιχμή της επιστημονικής έρευνας και παρόλο που ακούγονται απίστευτες δεν αποκλείεται σε λίγα χρόνια να αποτελούν μέρος της καθημερινότητάς μας.

6. Αντηλιακό χάπι
Ένα αποτελεσματικό αντηλιακό που μπορεί να χορηγηθεί από το στόμα είναι σίγουρα μια ανακάλυψη που θα τύχει ευρείας αποδοχής. Μια γιατρός ισχυρίζεται ότι ένα εκχύλισμα φτέρης, που περιέχει την ένωση polypodium leucotomos, μπορεί να λειτουργήσει ως αντηλιακό χάπι.
Επίσης πολλά υποσχόμενη είναι μια μελέτη στο King College του Λονδίνου, η οποία έχει προσδιορίσει μια μέθοδο με την οποία κοράλλι προστατεύει τον εαυτό του από την υπεριώδη ακτινοβολία μέσα από τη σχέση του με μια συμβιωτική άλγη που ζει μέσα σε αυτό.
Η άλγη παράγει μια χημική ένωση η οποία μετατρέπεται από το κοράλλι σε… αντηλιακό, προς όφελος όχι μόνο του κοραλλιού και τα φυκιών, αλλά και των ψαριών που τρέφονται απ’ αυτά. Οι μελέτες βέβαια ακόμη δεν έχουν δοκιμαστεί σε ευρύ δείγμα ώστε τα χάπια να χαρακτηριστούν ασφαλή.

5. Υπολογιστές και κινητά ευλίγιστα και λεπτά σα χαρτί
Πρόσφατα η εταιρεία Plastic Logic παρουσίασε ένα νέο προϊόν με τη χαρακτηριστική ονομασία Papertab (Paper+tablet). Είναι ένα πλήρως λειτουργικό tablet λεπτό και ευλύγιστο σα χαρτί. Επίσης μια Καναδό-αμερικανική σύμπραξη παρουσίασε ένα smart phone με αντίστοιχα χαρακτηριστικά. Οι υπεύθυνοι των εταιρειών υπολογίζουν ότι σε 5 με 10 χρόνια θα είναι εφικτή (οικονομικά) η μαζική παραγωγή.

4. Ολογραφική τηλεόραση
Ερευνητές στο MIT, έχουν δημιουργήσει ένα τσιπ που μπορεί να υποστηρίξει μια ολογραφική οθόνη των 50 gigapixels ανά δευτερόλεπτο – αρκετά για να προσομοιώσουν αντικείμενα του πραγματικού κόσμου, όπως αναφέρεται στο περιοδικό Nature.
Όπως ισχυρίζεται ο Michael Bove, επικεφαλής της ομάδας Object-Based Media του ΜΙΤ, η τεχνολογία δεν έχει ακόμη εφαρμοστεί σε οθόνες αλλά είναι εξαιρετικά πιθανό η ολογραφική τηλεόραση να είναι έτοιμη για την αγορά μέσα σε 10 χρόνια και μάλιστα με τιμές αντίστοιχες των συμβατικών τηλεοράσεων!

3. Τεχνητά βράγχια
Οι επιστήμονες επιδιώκουν από καιρό να κατασκευάσουν μια υποβρύχια αναπνευστική συσκευή που δεν αποθηκεύει οξυγόνο, αλλά το εξάγει από το νερό όπως ακριβώς κάνουν τα βράγχια στα ψάρια. Ο Ισραηλινός εφευρέτης Alon Bodner έχει πλησιάσει αρκετά.
Η συσκευή που κατασκεύασε, εύστοχα ονομάστηκε LikeAFish, λειτουργεί χρησιμοποιώντας μια φυγόκεντρο για να μειώσει την πίεση του νερού μέσα σε ένα αεροστεγή θάλαμο. Δεδομένου ότι μόνο μια μικρή ποσότητα οξυγόνου περιέχεται στο νερό, η συσκευή πρέπει να επεξεργάζεται περίπου 190 λίτρα νερού ανά λεπτό, προκειμένου ένα μέσο άτομο να μπορεί να αναπνεύσει άνετα.
Το μόνο πραγματικό εμπόδιο για την εφαρμογή είναι το μέγεθος και το βάρος, ωστόσο πρόσφατα ανακοίνωσε την κατασκευή ενός πρωτοτύπου ενώ παράλληλα η συσκευή εξετάζεται για στρατιωτική χρήση αρκετά χρόνια τώρα.

2. Αναγέννηση δοντιών
Η αναγέννηση των τμημάτων του ανθρώπινου σώματος ανήκει για πολλούς στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας, αν και πολλά είδη ζώων μπορούν να αναγεννήσουν μέλη που έχουν χάσει. Είναι γνωστό ότι οι αλιγάτορες είναι σε θέση να αναγεννήσουν τα δόντια που χάνουν. Αυτό είναι πολύ σημαντικό γιατί η δομή των δοντιών στους αλιγάτορες, είναι αρκετά παρόμοια με τη δική μας.
Το πρόβλημα είναι ότι οι εσωτερικές περιοχές των δοντιών περιέχουν ζωντανό ιστό, γνωστό ως πολφό, που δεν αναγεννάται. Ωστόσο η λύση μπορεί να βρεθεί στα βλαστοκύτταρα. Πανεπιστήμιο της Γιούτα σε μελέτη το Νοέμβριο του 2012 επιβεβαίωσε ότι αυτό θα μπορούσε να γίνει σε ένα εργαστήριο.

1. Ασύρματος ηλεκτρισμός
Η έννοια της ασύρματης ηλεκτρικής ενέργειας συζητάτε πολύ περισσότερο καιρό από ό,τι θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί. Πολλοί σήμερα γνωρίζουν ότι, ακόμη και αν δεν έχει προφανώς ακόμη να αναπτυχθεί μαζικά, ασύρματη μεταφορά ενέργειας υπάρχει στην πραγματικότητα.
Η ασύρματη φόρτιση συσκευών είναι ήδη πραγματικότητα και η σχετική τεχνολογία συνεχίζει να βελτιώνεται. Εταιρείες όπως η Witricity είναι στη διαδικασία ανάπτυξης ηλεκτρικών «hubs» που θα μπορούν να τροφοδοτήσουν ένα ολόκληρο σπίτι σας. Τους πρωτότυπο ονομάζεται «Prodigy» και βασίζεται σε έρευνα που έγινε από το φυσικό Marin Soljacic του MIT.
Λειτουργεί με την εκμετάλλευση του γεγονότος ότι ορισμένες συχνότητες των ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων διευκολύνουν την ευκολία της μεταφοράς ενέργειας, και δύο αντικείμενα που συντονίζονται με μια τέτοια συχνότητα μπορούν εύκολα να μεταφέρουν ηλεκτρικό ρεύμα μεταξύ τους, ακόμα και σε κάποια απόσταση. Όταν η τεχνολογία τελειοποιηθεί (πολλοί ισχυρίζονται μέσα στην επόμενη δεκαετία), θα φέρει το τέλος των μπαταριών και ίσως τον καλωδίων.

Οι διχασμένες «προσωπικότητες» της φύσης

Είναι αντικείμενα, δομές και φαινόμενα του Διαστήματος και της φύσης με μη συμβατικά χαρακτηριστικά στα οποία οι επιστήμονες προσδίδουν τον χαρακτηρισμό «διχασμένες προσωπικότητες».

Ας δούμε ορισμένα από τα πιο εντυπωσιακά εξ αυτών...

Ο κομήτης - πατάτα
Πριν από λίγες ημέρες ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Διαστήματος (ESA) ανακοίνωσε ότι ο κομήτης τον οποίο προσεγγίζει η ευρωπαϊκή αποστολή Rosetta φαίνεται ότι είναι στην πραγματικότητα δύο σώματα που συγκρατούνται χαλαρά μεταξύ τους και κινούνται μαζί στο Διάστημα.
Μάλιστα η ανώμαλη επιφάνειά τους ίσως δυσκολέψει την επιχείρηση προσεδάφισης. Ο κομήτης 67/Ρ Τσουριούμοφ/Γερασιμένκο (67P/C-G) είναι χωρισμένος σε δύο τμήματα με σχήμα που θυμίζει πατάτα. Παραμένει ασαφές αν ο κομήτης ήταν κάποτε ενιαίος και έσπασε ή αν πρόκειται για διαφορετικά σώματα που πλησίασαν το ένα το άλλο και σχημάτισαν ένα «δυαδικό σύστημα επαφής», όπως το ονομάζουν οι αστρονόμοι.

Άστρο με διπλή προσωπικότητα
Ένα από τα πιο σπάνια και εντυπωσιακά κοσμικά αντικείμενα ανακάλυψαν ανεξάρτητες ερευνητικές ομάδες. Πρόκειται για ένα άστρο νετρονίου που περιστρέφεται μία φορά κάθε 3,9 χιλιοστά του δευτερολέπτου! Ταυτόχρονα το άστρο αυτό εκπέμπει δύο είδη ακτινοβολίας, φαινόμενο που έχει παρατηρηθεί μόλις άλλη μια φορά ως σήμερα.
Τα άστρα νετρονίου που είναι πιο γνωστά με τον όρο «πάλσαρ» είναι σώματα υψηλής πυκνότητας και σχηματίζονται από άστρα τα οποία έχουν ολοκληρώσει τον κύκλο της ζωής τους και καταρρέουν. Όλα τα πάλσαρ εκπέμπουν τις δέσμες ακτινοβολίας από τους πόλους τους και καθώς περιστρέφονται, γίνονται ορατά από τη Γη ως περιοδικές, σύντομες λάμψεις.
Τα πάλσαρ εκπέμπουν την ακτινοβολία (είτε ραδιοκύματα, είτε ακτινοβολία γ, είτε ακτίνες Χ) με σταθερό ρυθμό. Ορισμένοι μάλιστα τα περιγράφουν ως «κοσμικούς ραδιοφάρους».
Μια ερευνητική ομάδα εντόπισε πριν από λίγο καιρό ένα άστρο νετρονίου σε απόσταση 18 χιλιάδων ετών φωτός από εμάς και έκανε τη σχετική ανακοίνωση. Διαπιστώθηκε ότι το πάλσαρ αυτό στροβιλίζεται με απίστευτη ταχύτητα. Οι ερευνητές υπολόγισαν ότι περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό του μία φορά κάθε 3,9 χιλιοστά του δευτερολέπτου. Η ομάδα διαπίστωσε ότι το άστρο αυτό εκπέμπει ακτίνες Χ.
Μια εβδομάδα αργότερα μια δεύτερη ερευνητική ομάδα έστρεψε τα τηλεσκόπια στην ίδια περιοχή και εντόπισε ένα άστρο νετρονίου που εξέπεμπε ραδιοκύματα. Αρχικά οι ερευνητές σχημάτισαν την εντύπωση ότι επρόκειτο για ένα δεύτερο πάλσαρ. Όπως αποδείχτηκε όμως πρόκειται για το ίδιο άστρο νετρονίου που έχει, όπως αναφέρουν οι ειδικοί, «διχασμένη προσωπικότητα». H ανακάλυψη είναι πολύ σημαντική αφού τέτοια συμπεριφορά σε πάλσαρ έχει παρατηρηθεί μόλις άλλη μια φορά.
Το πάλσαρ που στροβιλίζεται με αυτή την «τρελή» ταχύτητα και εκπέμπει δύο είδη ακτινοβολίας έλαβε την κωδική ονομασία PSR J1824-2452I.

Σωματίδιο εναντίον Υπερσυμμετρίας
Μια από τις πιο σπάνιες «μεταμορφώσεις» στον κόσμο των σωματιδίων εθεάθη για πρώτη φορά «live» στον Μεγάλο Επιταχυντή Αδρονίων (LHC) του CERN και ανάβει φωτιές ποικιλοτρόπως στον κόσμο της Σωματιδιακής Φυσικής και όχι μόνο. Η πρωτοφανής στα ανθρώπινα μάτια διάσπαση ενός μεσονίου Bs σε ένα μιόνιο και ένα αντιμιόνιο προσφέρει μια «γερή» επιβεβαίωση στο Καθιερωμένο Πρότυπο.
Ταυτοχρόνως όμως καταφέρνει ένα ακόμη πλήγμα στην Υπερσυμμετρία, τη «σούπερ» θεωρία που έχει προταθεί για τη συμπλήρωση των κενών του Καθιερωμένου Προτύπου αλλά ακόμη δεν έχει βρει την απόδειξή της.
Η επιβεβαίωση για το Καθιερωμένο Πρότυπο ήρθε από το γεγονός ότι οι επιστήμονες του πειράματος LHCb ή beauty, οι οποίοι και «είδαν» το μεσόνιο Bs να διασπάται σε ένα ζεύγος μιονίων, ανακοίνωσαν ότι, σύμφωνα με τις ως τώρα μετρήσεις τους, η διάσπαση του είδους είναι εξαιρετικά σπάνια, ακριβώς όπως προβλέπει ο θεμελιώδης «νόμος» της Σωματιδιακής Φυσικής.
 

Νησιώτικες ιστορίες μυθολογίας

Στη Δήλο γεννήθηκαν ο Απόλλωνας και η Άρτεμις, στην Κρήτη ο Μινώταυρος κατασπάραζε κάθε χρόνο μερικούς Αθηναίους για κολατσιό. Τα Ελληνικά νησιά είναι ποτισμένα από τις διηγήσεις για τους έρωτες και τις περιπέτειες ανθρώπων και θεών, τους μύθους και τις ιστορίες ηρώων και γιγάντων. Έξι από αυτές, τις πιο ενδιαφέρουσες και λιγότερο διαδεδομένες, νησιώτικες ιστορίες μυθολογίας συγκεντρώσαμε, για να έχετε κάτι να διηγείστε καθ’ οδόν για το νησί.

Στη Νίσυρο
Τις μέρες εκείνες που στο Αιγαίο μαίνεται ο πόλεμος μεταξύ των Γιγάντων, γιων της Ρέας, και των δώδεκα θεών του Ολύμπου, ο Ποσειδώνας καταδιώκει έναν από τους Γίγαντες, τον Πολυβώτη, σε στεριές και θάλασσες. Μην μπορώντας να τον πιάσει, κι έχοντας φτάσει πια στην Κω, κόβει με την τρίαινα ένα κομμάτι του νησιού και το ρίχνει κατά πάνω του.
Ο Πολυβώτης θάφτηκε ζωντανός από κάτω, με το στόμα του να ανοίγει στη θέση που βρίσκεται σήμερα το ηφαίστειο και τους βρυχηθμούς του να προκαλούν τακτικές δονήσεις στο μικρό κομμάτι γης που αργότερα ονομάστηκε Νίσυρος. Ένας ακόμα από τους Γίγαντες συνδέθηκε αργότερα με τους σεισμούς, και θάφτηκε κι εκείνος κάτω από ένα νησί, την Σικελία, από τον Δία. Το όνομά του ήταν Εγκέλαδος.

Στη Νάξο
Κόρη του Μίνωα και της Πασιφάης, η πανέμορφη Αριάδνη ερωτεύτηκε τον Θησέα, που είχε έρθει στην Κρήτη για να σκοτώσει τον Μινώταυρο, βάζοντας τέλος στο αιματηρό χρέος των Αθηναίων να στέλνουν κάθε χρόνο δέκα νέους θυσία στο τερατάκι του βασιλιά πατέρα της.
Η Αριάδνη του έδωσε τον μίτο, τον οποίο της είχε χαρίσει ο ίδιος ο Ήφαιστος, και ο γενναίος Αθηναίος κατάφερε να βρει τον δρόμο του βγαίνοντας από τον λαβύρινθο. Για να της ανταποδώσει την χάρη, ο Θησέας υποσχέθηκε να την παντρευτεί, και την πήρε μαζί του φεύγοντας από την Κρήτη.
Όταν, όμως, το πλοίο έφτασε στη Νάξο, ο γιος του Αιγέα, που δεν ήταν στην πραγματικότητα ερωτευμένος μαζί της, την εγκατέλειψε καθώς εκείνη κοιμόταν σε μια παραλία, και άνοιξε πανιά για την Αθήνα. Εκεί την βρήκε ο Διόνυσος, ο οποίος την ερωτεύτηκε με την πρώτη ματιά. Την πήγε στη Λήμνο, την παντρεύτηκε και ζήτησε από τον Δία να την κάνει αθάνατη και αγέραστη για χάρη του, όπως και έγινε. Παιδιά του Διονύσου και της Αριάδνης είναι ο Οινοπίων, ο Στάφυλος, ο Θόας, ο Πεπάρεθος και ο Ευρυμέδων.

Στην Χίο
Ο γιος του Διονύσου και της Αριάδνης, Οινοπίων, ήταν ο πρώτος βασιλιάς του νησιού. Η όμορφη κόρη του, Μερόπη, υπήρξε ο πρώτος έρωτας του γίγαντα Ωρίωνα, γιου του Ποσειδώνα, τον οποίο ο Οινοπίων φιλοξενούσε στο παλάτι του. Όταν, κατά μία εκδοχή, ο Ωρίωνας βίασε την Μερόπη ή κατά μία άλλη απλώς την ερωτεύτηκε και θέλησε να την πάρει μακριά από τον πατέρα της, ο Οινοπίων τύφλωσε τον γίγαντα, δίνοντάς του να πιεί ένα ποτό, και τον πέταξε στη θάλασσα.
Ο Ωρίωνας, που είχε από τον πατέρα του το χάρισμα να περπατά επάνω στο νερό, έφτασε περπατώντας στη Λήμνο, όπου ζήτησε βοήθεια από τον Ήφαιστο. Εκείνος με την σειρά του τον έστειλε στον Απόλλωνα, ο οποίος του ξανάδωσε την όρασή του.
Ο Ωρίωνας επέστρεψε στη Χίο για να εκδικηθεί τον Οινοπίωνα, αλλά ο βασιλιάς κρύφτηκε σε μια σπηλιά, και ο γίγαντας, μην μπορώντας να τον βρει, εγκαταστάθηκε για τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του στην Δήλο, όπου κυνηγούσε παρέα με την Άρτεμις. Πέθανε από δάγκωμα σκορπιού, τον οποίο έστειλε, σύμφωνα με τον Όμηρο, η θεά να τον δαγκώσει τυφλωμένη από την ζήλια της, όταν ο Ωρίωνας ερωτεύτηκε την Ηώ. Οι δύο εχθροί, Ωρίωνας και Σκορπιός, έγιναν αστερισμοί που κυνηγιούνται μέχρι σήμερα στο ουράνιο στερέωμα –εξ ου και όταν ο ένας ανατέλλει, ο άλλος δύει.

Στη Ρόδο
Κόρη της Θάλασσας και αδελφή των Τελχινών, η Αλία ήταν μία νύμφη την οποία είχε ερωτευτεί ο Ποσειδώνας. Μαζί της απέκτησε έξι γιους και μία κόρη, τη Ρόδο. Οι γιοι του Ποσειδώνα και της Αλίας δεν έδωσαν καταφύγιο στην Αφροδίτη, η οποία ταξίδευε στις θάλασσες από τα Κύθηρα προς την Κύπρο, και η θεά προσβεβλημένη τιμώρησε τους νεαρούς με την κατάρα της παραφροσύνης.
Επάνω στην τρέλα τους, εκείνοι βίασαν τη μητέρα τους, η οποία ντροπιασμένη αυτοκτόνησε πέφτοντας στην θάλασσα. Ο Ποσειδώνας τιμώρησε τους γιους του φυλακίζοντάς τους στις θαλάσσιες σπηλιές κάτω από το νησί, τις οποίες στοίχειωσαν ως δαίμονες. Το νησί αργότερα ονομάστηκε Ρόδος, από το όνομα της αδελφής τους.

Στην Αίγινα
Γιος του Δία και της νύμφης Αίγινας, ο Αιακός ήταν ο πρώτος βασιλιάς του νησιού και, σύμφωνα με τον Πλίνιο, εκείνος που ανακάλυψε το ασήμι και έκοψε το πρώτο νόμισμα. Ο Αιακός απέκτησε τρεις γιούς από δύο διαφορετικές γυναίκες: τον Πηλέα, τον Τελαμώνα και τον Φώκο.
Επειδή αυτός ο τελευταίος ήταν καλύτερος από τον Τελαμώνα σε όλα τα αθλήματα, όταν ο Τελαμώνας τον σκότωσε κατά λάθος ενώ εξασκούνταν στην δισκοβολία, οι κάτοικοι της Αίγινας πίστεψαν ότι το έκανε από φθόνο.
Ο πατέρας του, που τον αγαπούσε πάρα πολύ, εξόρισε και τους δύο γιους του από την Αίγινα για να κατευνάσει τους δύσπιστους πολίτες της. Έτσι ο Πηλέας κατέφυγε στη Φθία όπου παντρεύτηκε την Θέτιδα με την οποία απέκτησε ένα γιο, τον Αχιλλέα, ενώ ο Τελαμώνας πήγε στη Σαλαμίνα, όπου έγινε βασιλιάς και πατέρας του Αίαντα –τα δύο εγγόνια του Αιακού θα συναντηθούν πολλά χρόνια αργότερα, στον Τρωικό Πόλεμο.
Καθώς έβαλε τη δικαιοσύνη πάνω από τους συγγενικούς δεσμούς, ο Αιακός θεωρήθηκε ο πιο ευσεβής και δίκαιος άνθρωπος στον κόσμο και για αυτό τον λόγο έγινε μετά τον θάνατό του κριτής στον Κάτω Κόσμο και κάτοχος των κλειδιών του Άδη.

Στη Σάμο
Γιος του Ωκεανού και της Τέθυδας, ή κατά μία διαφορετική εκδοχή του Απόλλωνα και της Νύμφης Ωκυρρόης, ο Ίμβρασος ήταν ποτάμιος θεός (*) στην όχθη του οποίου γεννήθηκε η Ήρα. Ονομαζόταν και Παρθένιος, λόγω της μαγικής του ιδιότητας να… ξανακάνει την θεά παρθένα κάθε φορά που εκείνη λουζόταν εκεί.
Η κόρη του, η Νύμφη Ωκυρρόη, προσπάθησε να ξεφύγει από την… ερωτική πολιορκία του Απόλλωνα φεύγοντας από το νησί με μια βάρκα με κουπιά. Ο θεός του φωτός, όμως, μεταμόρφωσε την βάρκα σε βράχο επάνω στον οποίο συνευρέθηκε με τη νύμφη.
(*) Συνηθισμένα πρόσωπα στην ελληνική μυθολογία, οι ποτάμιοι θεοί ήταν ποταμοί οι οποίοι μπορούσαν να πάρουν τη μορφή ανθρώπων ή άλλων πλασμάτων –σε μία από τις μεταμορφώσεις του, για παράδειγμα, ο Αχελώος είχε σώμα ανθρώπου και κεφάλι βοδιού, από τη γενειάδα του οποίου έτρεχαν νερά. Ο Ίμβρασος σήμερα είναι χείμαρρος της Σάμου.