Τρίτη 21 Μαΐου 2019

ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ: ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗΣ - Λυσιστράτη (254-285)

ΧΟΡΟΣ ΓΕΡΟΝΤΩΝ
χώρει, Δράκης, ἡγοῦ βάδην, εἰ καὶ τὸν ὦμον ἀλγεῖς
255 κορμοῦ τοσουτονὶ βάρος χλωρᾶς φέρων ἐλάας.

ἦ πόλλ᾽ ἄελπτ᾽ ἔνεστιν ἐν τῷ μακρῷ βίῳ, φεῦ, [στρ.]
ἐπεὶ τίς ἄν ποτ᾽ ἤλπισ᾽, ὦ Στρυμόδωρ᾽, ἀκοῦσαι
260 γυναῖκας, ἃς ἐβόσκομεν
κατ᾽ οἶκον ἐμφανὲς κακόν,
κατὰ μὲν ἅγιον ἔχειν βρέτας
κατά τ᾽ ἀκρόπολιν ἐμὴν λαβεῖν,
μοχλοῖς δὲ καὶ κλῄθροισιν
265 τὰ προπύλαια πακτοῦν;

ἀλλ᾽ ὡς τάχιστα πρὸς πόλιν σπεύσωμεν, ὦ Φιλοῦργε,
ὅπως ἂν αὐταῖς ἐν κύκλῳ θέντες τὰ πρέμνα ταυτί,
ὅσαι τὸ πρᾶγμα τοῦτ᾽ ἐνεστήσαντο καὶ μετῆλθον,
μίαν πυρὰν νήσαντες ἐμπρήσωμεν αὐτόχειρες
270 πάσας, ἀπὸ ψήφου μιᾶς, πρώτην δὲ τὴν Λύκωνος.

οὐ γὰρ μὰ τὴν Δήμητρ᾽ ἐμοῦ ζῶντος ἐγχανοῦνται· [ἀντ.]
ἐπεὶ οὐδὲ Κλεομένης, ὃς αὐτὴν κατέσχε πρῶτος,
275 ἀπῆλθεν ἀψάλακτος, ἀλλ᾽
ὅμως Λακωνικὸν πνέων
ᾤχετο θὤπλα παραδοὺς ἐμοί,
σμικρὸν ἔχων πάνυ τριβώνιον,
πινῶν ῥύπ᾽, ἀπαράτιλτος,
280 ἓξ ἐτῶν ἄλουτος.

οὕτως ἐπολιόρκησ᾽ ἐγὼ τὸν ἄνδρ᾽ ἐκεῖνον ὠμῶς
ἐφ᾽ ἑπτακαίδεκ᾽ ἀσπίδων πρὸς ταῖς πύλαις καθεύδων.
τασδὶ δὲ τὰς Εὐριπίδῃ θεοῖς τε πᾶσιν ἐχθρὰς
ἐγὼ οὐκ ἄρα σχήσω παρὼν τολμήματος τοσούτου;
285 μή νυν ἔτ᾽ ἐν ‹τῇ› τετραπόλει τοὐμὸν τροπαῖον εἴη.

***
(Αλλάζει το σκηνικό. Είσοδος της Ακρόπολης. Απ᾽ τη δεξιά πάροδο μπαίνει ο Χορός των γερόντων με ξύλα στον ώμο και μια φουφού στα χέρια).

ΧΟΡΟΣ ΓΕΡΟΝΤΩΝ
ΚΟΡΥΦΑΙΟΣ
Άνοιγε γρηγορότερα τα σκέλια, γέρο-Δράκο·
βαριά η κουτσούρα της ελιάς σού τσάκισε τον ώμο!

Α’ ΗΜΙΧΟΡΙΟΝ
Πολλά ᾽ναι τ᾽ αναπάντεχα στην πολυχρόνια ζήση! [στρ.]
Ποιός το ᾽λπιζε, Στριγμόδωρε, ν᾽ ακούσει τέτοιο πράμα!
260 Οι γυναίκες, η πανούκλα,
που την θρέφουμε στο σπίτι,
χέρι βάλαν στης Παρθένας
τ᾽ άγιο ξόανο και μας πήραν
την Ακρόπολη και βάλαν
στα Προπύλαια την αμπάρα.

ΚΟΡ. Βιάσου, Φιλώτα, γρήγορα το βράχο ν᾽ ανεβούμε,
να στήσουμε τα κούτσουρά μας ολοτρόγυρά τους,
σ᾽ αυτές, που μας σκαρώσανε σήμερα τέτοια νίλα.
Κι ανάβοντας φωτιά μεγάλη να τις κάψουμε ούλες
270 χερόβολο και πρώτηνε του Λύκωνα τη σκρόφα.

Β’ ΗΜΙΧΟΡΙΟΝ
Ναι, μά τη Δήμητρα, όσο ζούμε δε θαν τους περάσει, [αντ.]
αφού δεν μπόρεσε ουδ᾽ αυτός ο βασιλιάς Κλεομένης.
Την Ακρόπολη αν μας πήρεν
ο νταής ο μοραΐτης,
τονε κάναμε ν᾽ αφήσει
τ᾽ άρματα και να το σκάσει
βρόμικος και κουρελιάρης
280 κι άκουρος πολλά χρονάκια.

ΚΟΡ. Με πόση τον μπλοκάραμε λύσσα τον άντρα εκειόνε
κοιμάμενοι μπροστά στην πύλη απάνου στην ασπίδα!
Και τώρα, λες, ν᾽ αφήσω εγώ να με καταντροπιάσουν
τα θηλυκά, που τα μισούν θεοί μας κι Ευριπίδης;
Μα τότε ας πάει στ᾽ ανάθεμα της Αθηνάς η δόξα!

Μορφές και Θέματα της Αρχαίας Ελληνικής Μυθολογίας: ΜΑΝΤΕΙΣ - ΒΡΑΓΧΟΣ

Ο Βράγχος ήταν πρόγονος του Μαχαιρέα που σκότωσε ο Νεοπτόλεμος στους Δελφούς, γιος του ήρωα Σμίκρου από τους Δελφούς. Αυτός εγκαταστάθηκε στη Μίλητο, όπου και παντρεύτηκε. Η μητέρα του ονόμασε το παιδί που γέννησε Βράγχο, γιατί, πριν γεννήσει, ονειρεύθηκε τον ήλιο να μπαίνει στο κορμί της από τον λάρυγγα (βράγχιον), να το διαπερνά, και να βγαίνει από την κοιλιά της.

Οι μάντεις θεώρησαν το όραμα ευνοϊκό οιωνό. Και πράγματι, το παιδί συνδέθηκε με τον Απόλλωνα και τη μαντική τέχνη. Γιατί, μια μέρα που έβοσκε τα πρόβατα του πατέρα του στο βουνό, έτσι όμορφος που ήταν και καθώς έπαιζε με τον σκύλο του, τον είδε ο Απόλλωνας και τον ερωτεύτηκε, τον φίλησε και του μετέδωσε το μαντικό χάρισμα. Γι' αυτό και ο Απόλλωνας απέκτησε τα επίθετα «φίλιος» και «βράγχιος».

Ο Βράγχος έχτισε βωμό προς τιμή του «φίλιου» Απόλλωνα και μαντείο στα Δίδυμα, νότια της Μιλήτου, ισότιμο σχεδόν με των Δελφών. Μάλιστα, έσωσε κάποτε την πόλη από λοιμό* ραίνοντας τον λαό με κλαδιά δάφνης και ψάλλοντας ύμνους. Στο μαντείο ιερείς γίνονταν οι απόγονοί του, οι Βραγχίδες. Ως γιος του Βράγχου αναφέρεται ο Χίλων ο Λακεδαιμόνιος (Διογ. Λ. 1.72.8· Αρισταγόρας fr. 11.3)
----------------------
*Ο καθαρμός των Μιλησίων από τον μάντη Βράγχο
Ἀπολλόδωρος δ᾽ ὁ Κερκυραῖος τοὺς στίχους τούσδε ὑπὸ Βράγχου ἀναφωνηθῆναι τοῦ μάντεως λέγει Μιλησίους καθαίροντος ἀπὸ λοιμοῦ. ὃ μὲν γὰρ ἐπιρραίνων τὸ πλῆθος δάφνης κλάδοις προκατήρχετο τοῦ ὕμνου ὧδέ πως· μέλπετε, ὦ παῖδες, ἑκάεργον καὶ ἑκαέργαν· ἐπέψαλλεν δὲ ὡς εἰπεῖν ὁ λαός· "βέδυ, ζάψ, χθώμ, πλῆκτρον, σφίγξ· κναξζβίχ, θύπτης, φλεγμό, δρώψ." μέμνηται τῆς ἱστορίας καὶ Καλλίμαχος ἐν ἰάμβοις. κναξζβὶχ δὲ κατὰ παραγωγὴν ἡ νόσος παρὰ τὸ κναίειν καὶ διαφθείρειν, θῦψαί τε τὸ κεραυνῷ φλέξαι. (Κλήμης Αλεξ., Στρωμ. 5.8.48)

Όσο πιο πολύ φωνάζουν κάποιοι, τόσο λιγότερα έχουν να σου πουν

Θα περάσουν άνθρωποι από την ζωή σου, που θα σου τεντώσουν το δάχτυλο και θα σου παραδώσουν μαθήματα για πράγματα που δεν ξέρουν, δεν έμαθαν και δεν κατάλαβαν ποτέ.
Θα περάσουν άνθρωποι από την ζωή σου, που θα φωνάζουν, θα ωρύονται για ένα δίκιο τους, κι όταν τους δείξεις το άδικό τους, θα συνεχίζουν να φωνάζουν γιατί δεν έχουν τίποτε άλλο να πουν.
Θα περάσουν άνθρωποι από την ζωή σου, που θα τα ξέρουν όλα καλύτερα, θα τα έχουν κάνει όλα καλύτερα, που κάθε φράση τους θα ξεκινά με ένα “εγώ”..
Θα περάσουν άνθρωποι από την ζωή σου που θα σου πουλήσουν τα “υπόσχομαι” και θα σου ξεπουλήσουν τα “μαζί” ευκολία..
Θα περάσουν άνθρωποι από την ζωή σου που θα σου διαφημίσουν την μαγκιά τους και την στάση ζωής τους..

Και μετά, θα μιλήσουν οι πράξεις τους! Και το κενό τους, δεν θα μπορούν να το καλύψουν οι κραυγές τους, όσο δυνατές κι αν είναι. Και το ψέμα τους, δεν θα μπορέσει να το καλύψει κανένας ψευτοτσαμπουκάς.

Κι εσύ, θα κάνεις αυτό που ξέρεις καλά μιας και δεν είναι οι πρώτοι περαστικοί που περνάνε από την ζωή σου! Εσύ, θα σιωπήσεις και θα χαμογελάς.

Θα χαμογελάς, γιατί εσύ ξέρεις πώς είναι να αγαπάς εκείνους τους ανθρώπους που έχουν αλήθεια στα μάτια τους και φως στην ψυχή τους. Γιατί εσύ αγαπάς τους ανθρώπους που ξέρουν να κάνουν λάθη! Είναι άνθρωποι που τίποτα δεν τους χαρίστηκε εύκολα κι ότι κέρδισαν, το κέρδισαν παλεύοντας με νύχια και με δόντια, πληρώνοντας ακριβά τα διόδια της ζωής τους.

Θα χαμογελάς, γιατί εσύ ξέρεις πως δεν έχουν τίποτα δήθεν οι άνθρωποι αυτοί. Θα χαμογελάς, γιατί εσύ ξέρεις πως οι άνθρωποι αυτοί κάνουν εύκολα εχθρούς γιατί την αλήθεια τους, της σερβίρουν ατόφια! Και ελαττώματα έχουν αυτοί οι άνθρωποι σωρό! Όμως ξέρουν να ζητάνε συγγνώμη στο λάθος τους. Ξέρουν να κοιτούν με μπέσα και ντόμπρα. Ξέρουν να είναι άνθρωποι, ανθρωπένιοι!

Αληθινοί, τρωτοί, σημαδεμένοι, ατόφιοι! Χωρίς φωτοστέφανα και βάθρα αγιοσύνης...

Και ποτέ μα ποτέ, δεν είναι περαστικοί..

Οι δεσμοφοβικοί είναι στην ουσία καχύποπτοι

Ίσως να σου ‘χει τύχει κι εσένα να βρεθείς αντιμέτωπος με έναν άνθρωπο που δεν ήθελε ή απλά φοβόταν να δεσμευτεί, παρέμενε απόμακρος κι αρνήθηκε, τελικά, να μπει σε μια σχέση μαζί σου, ενώ αρχικά έδειχνε να γουστάρει. Προτιμούσε μερικές όμορφες βραδιές, περιστασιακή συναναστροφή, πλήρως απαλλαγμένη από καθετί που μοιάζει με συναίσθημα, αντί να αφήσει τις αναστολές του και να αφεθεί.    

Τον ονόμασες «δεσμοφοβικό», και καλά έκανες γιατί ήταν. Μάστιγα της εποχής, οι δεσμοφοβικοί είναι εκεί έξω κι είναι πολλοί. Αρνούνται τη σχέση ή αν, τελικά, αποφασίσουν να κάνουν, παραμένουν ρηχοί και κυνικοί. Δε δίνονται, δεν αποκαλύπτουν τα συναισθήματά τους και γενικότερα πολλά «δεν».

Είναι καχύποπτοι μαζί σου, ειδικά όταν προσπαθείς να τους πλησιάσεις. Μην τυχόν κι ανακαλύψεις την αχίλλειο πτέρνα τους. Εκείνο το σημείο, δηλαδή, που τους κάνεις αδύναμους και τρωτούς και που αν το βρεις θα ‘χεις ανακαλύψει και τον τρόπο για να δεθούν μαζί σου. Γιατί, μη νομίζεις, όλοι έχουν ένα τέτοιο, όσο άτρωτοι κι αν προσπαθούν να δείχνουν.

Καχύποπτοι, δεν είναι, όμως, μόνο μαζί σου, με τη σχέση σας ή την παραλίγο σχέση σας. Φέρονται διστακτικά σε καθετί που συναντούν στη ζωή τους. Φιλίες, επαγγελματικά, ίσως ακόμη και στα οικογενειακά. Ίσως να αντιμετωπίζουν και την ίδια τη ζωή με καχυποψία. Προτιμούν να μένουν αποστασιοποιημένοι και παρουσιάζουν εμφανή δείγματα αντικοινωνικότητας. Οτιδήποτε μη οικείο τούς τρομάζει κι έτσι κρατούν αποστάσεις ασφαλείας, ιδιαίτερα όταν αυτό νιώθουν ότι απειλεί την κυριαρχία τους. Δεν είναι ομιλητικοί, ούτε δεκτικοί. Αν σου μιλήσουν θα ‘ναι μόνο δύο-τρεις τυπικές κουβέντες και μέχρι εκεί.

Ζούμε σε μια εποχή που δυστυχώς παρατηρείται έντονα το φαινόμενο της κοινωνικής παθογένειας και ψυχοπαθολογίας. Το φαινόμενο αυτό, λοιπόν, χαρακτηρίζεται απ’ την αντικοινωνική συμπεριφορά, την κοινωνιοφοβία και τέλος την κοινωνιοπάθεια. Όλα αυτά που συναντάς και στους δεσμοφοβικούς, με λίγα λόγια, αφού και τις συναναστροφές με τους γύρω τους αποφεύγουν, και τον κόσμο φοβούνται, κι απαθείς απέναντι στην εξελικτική πορεία της ζωής μένουν.

Ο άνθρωπος είναι απ’ τη φύση του ον κοινωνικό και χωρίς το μοίρασμα και τη μέθεξη όλων των πραγμάτων, των συναισθημάτων και των λοιπών αγαθών του ανθρώπινου βίου, η ζωή του επί Γης καθίσταται «βίος αβίωτος». Έτσι, καταλήγει κενός από βιωματικές εμπειρίες κι ουσιαστικό περιεχόμενο. Πρέπει να ξέρεις, όμως, αν δεν το έχεις σκεφτεί ήδη, ότι για τη συμπεριφορά τους αυτή και τη στάση τους απέναντι στη ζωή δε φταίνε –αποκλειστικά– οι ίδιοι. Δε φταίνε αυτοί που αντιμετωπίζουν τα πάντα με καχυποψία και φοβούνται μέχρι και τη σκιά τους. Φταίνε, συνήθως, τα ερεθίσματα που έλαβαν από μικρά παιδιά.

Μέσα μας επιδρούν διάφορες δυνάμεις που καθορίζουν τη σύνδεσή μας με τους άλλους και την κοινωνία. Βασιζόμενοι σε επιρροές απ’ τις σχέσεις που βιώσαμε στην παιδική κι εφηβική μας ηλικία και στην πρώιμη ωριμότητά μας, σχηματοποιούμε απόψεις για το πώς σχετιζόμαστε με τους άλλους, για το αν και πώς τους προσεγγίζουμε, αν αποφεύγουμε τη δέσμευση ή αν παραλύουμε. Εξελίσσουμε ο καθένας μας διαφορετικά είδη σχέσεων λόγω γονιδίων κι εμπειριών.

Οι συμπεριφορές μας βασίζονται σε κρυμμένα μονοπάτια που στην πλειονότητά τους παγιώνονται από πολύ νωρίς στο μυαλό και την ψυχή μας. Κάποια μετατραυματική σύγκρουση, όπως οι συνεχείς καβγάδες των γονιών ή ο χωρισμός τους ή ακόμη κι η έλλειψη ενδιαφέροντος για την επαρκή κι υγιή ανάπτυξη της συμπεριφοράς του παιδιού εκ μέρους τους, δημιουργούν μια αίσθηση φόβου για κοινωνικοποίηση και δέσμευση. Κι όταν το τραύμα επιδεινωθεί, οδηγούμαστε στη δημιουργία αυτών που ονομάζουμε δεσμοφοβικούς.

Σαν μια πληγή που αν δεν την προσέξουμε και τη φροντίσουμε, ώστε να κλείσει και να επουλωθεί, είναι πάντα εκεί και με την παραμικρή απροσεξία ανοίγει. Έτσι και τα φοβικά σύνδρομα που έχουν τέτοιοι άνθρωποι, όταν δε φροντίζονται με κάποιου είδους ψυχολογική υποστήριξη, συντελούν στο να παραμένουν στάσιμοι και συναισθηματικά κενοί.

Άλλωστε, η καχυποψία είναι απλώς εξωτερική έκφραση κι εκδήλωση φοβικών ψυχολογικών καταστάσεων, ανασφάλειας κι αβεβαιότητας, σε συνδυασμό με την άρνηση κάθε μορφής διάθεσης για μοίρασμα λεπτών συγκινήσεων και βιωμάτων, με αποτέλεσμα να μην καταφέρνει το άτομο να μοιραστεί μια ισορροπημένη, ευχάριστη κι ωφέλιμη ζωή με το ταίρι του, μέσα απ’ την οποία θα ωριμάζουν και θα τελειοποιούνται κι οι δύο.

Σχεσιακή Ψυχοθεραπεία

Μέχρι τα μέσα του 20oύ αιώνα κυριαρχούσε η άποψη ότι ο άνθρωπος είναι μια αυτόνομη ατομική μονάδα, σαφώς διαχωρισμένη από τους ανθρώπους γύρω του. Η συνάντηση-σχέση μεταξύ δύο ανθρώπων είναι μια συνάντηση ανάμεσα σε δύο ξεχωριστές υπάρξεις που διατηρούν την ατομικότητά τους. Η σύγχρονη δυτική βιομηχανοποιημένη κοινωνία επιμένει να δίνει έμφαση στην ανάπτυξη πτυχών της ατομικότητας όπως είναι η αυτονομία, η ανεξαρτησία, η ταυτότητα και τα προσωπικά επιτεύγματα.

Αντίθετα, οι ανατολικές κουλτούρες και οι λιγότερο ανεπτυγμένες τεχνολογικά κοινωνίες δίνουν μεγαλύτερη έμφαση στις αρμονικές σχέσεις οικειότητας με τους άλλους, στις κοινωνικές διαδικασίες, ακόμη και στην επαφή με τη φύση. Εκεί, ο εαυτός ορίζεται κυρίως μέσα από τις σχέσεις του (Blatt, 2010).

Είμαστε τόσο ξεχωριστοί και διαχωρισμένοι από τους άλλους;


Πολλοί φιλόσοφοι και ψυχολόγοι αμφισβήτησαν τη στάση αυτή και υποστήριξαν ότι «είμαστε αναπόσπαστα συνυφασμένοι με τους άλλους και η ύπαρξή μας είναι βασικά μία "ύπαρξη σε σχέση"» (Mearns & Cooper, 2006).

Ο Heίdegger (1962) υποστήριξε ότι η ανθρώπινη ύπαρξη δεν μοιάζει με ένα αντικείμενο που έχει μια συγκεκριμένη, σταθερή δομή, όπως για παράδειγμα το τραπέζι. Αντίθετα, συνιστά μια εμπειρία με συνεχή, μεταβαλλόμενη ροή, στο πλαίσιο της οποίας οι άλλες υπάρξεις κατέχουν έναν κεντρικό ρόλο στην ουσία τού ποιοι είμαστε. «Όπως ο αέρας που αναπνέουμε, έτσι και οι άλλοι που μας τριγυρίζουν και συγχρόνως είναι μέσα μας, αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της ύπαρξής μας» (Mearns & Cooper, 2006).

Είμαστε σε συνεχή αλληλεπίδραση με τους άλλους, σκεφτόμαστε τους άλλους, φανταζόμαστε να κάνουμε πράγματα με τους άλλους και χρησιμοποιούμε «εργαλεία» που προκύπτουν από μια σχεσιακή μήτρα.

Ταυτόχρονα, είμαστε ξεχωριστές, αυτόνομες υπάρξεις και έχουμε την ανάγκη για προσωπικό χώρο, είμαστε υπεύθυνοι για τις επιλογές μας και τις συνέπειες που αυτές φέρουν.

Ο Reiman (1994) χρησιμοποιεί έναν όμορφο παραλληλισμό ανάμεσα στους ανθρώπους και στο σύμπαν για να περιγράψει αυτές τις πολικότητες, μέσα από μια αντινομία. Αναφέρει ότι όπως η Γη κινείται γύρω από τον Ήλιο, οι άνθρωποι είναι γεννημένοι με την ανάγκη να σχετίζονται με άλλους, πολλές φορές ακόμη βάζουν στην άκρη τις επιθυμίες τους για χάρη της κοινωνίας. Ταυτόχρονα, όπως η Γη γυρίζει γύρω από τον εαυτό της, έτσι και ο άνθρωπος κινείται γύρω και μέσα στον εαυτό του, προσπαθώντας να κερδίσει την αυτονομία του. Η ισορροπία ανάμεσα στους δύο πόλους είναι σημαντική για την ύπαρξή μας.

Στο πλαίσιο της ίδιας της ψυχοθεραπείας, υπάρχουν σχολές που τείνουν να υποστηρίζουν περισσότερο έναν από τους δύο πόλους, καθώς δίνουν μεγαλύτερη βαρύτητα είτε στην εξατομίκευση και στον αυτο-προσδιορισμό είτε στον δεσμό προσκόλλησης και στη διαπροσωπική σχέση (Blatt, 2010).

Ανεξαρτήτως της βαρύτητας που δίνεται στον κάθε πόλο, είναι φανερό ότι οι σχέσεις αποτελούν αναγκαία προϋπόθεση για την ύπαρξη του ανθρώπου. Γεννιόμαστε μέσα σε μια δυνατή, συχνά γεμάτη έντονη αγάπη σχέση, μαθαίνουμε να ορίζουμε τον εαυτό μας μέσα από τις σχέσεις μας και, κατά τη διάρκεια της ζωής μας, αξιολογούμε τον εαυτό μας μέσα από τις σχέσεις ή τουλάχιστον επηρεαζόμαστε σημαντικά από αυτές. Ταυτόχρονα, η ίδια η σχέση μπορεί να αποβεί άκρως καταστροφική.
Η κριτική μας πληγώνει γιατί προέρχεται από έναν άλλο άνθρωπο, και η κακοποίηση είναι καταστροφική, ειδικά όταν προέρχεται από αυτόν που θα «έπρεπε» να μας αγαπά (Mearns & Cooper, 2006).
Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν πληγωθεί ή ακόμη και "καταστραφεί" από τις σχέσεις τους με τους άλλους σε τέτοιο βαθμό, ώστε να επιζητούν να διαχωρίσουν τον εαυτό τους από τους άλλους.

Οι άνθρωποι είναι επιδέξιοι στους τρόπους που αφορούν στο πως κινούνται μέσα σε μια σχέση και μεγαλοφυείς στο να προστατεύσουν τον εαυτό τους από μια σχέση, προβαίνοντας συχνά σε ακραίες λύσεις/άμυνες, π.χ. αποσύρονται, επιτίθενται.

Η σχέση θεραπεύει. Οι 7 αποτελεσματικές μεταβλητές στη θεραπευτική σχέση


Μπορεί κάποιος να παράσχει μια συνάντηση απελευθερωμένη από την απειλή της «εισβολής» και να το κάνει με έναν τρόπο που να είναι πιστευτός;

Η έρευνα στην ψυχοθεραπεία έχει δείξει ότι ο σημαντικότερος θεραπευτικός παράγοντας είναι η ίδια η σχέση: «Η σχέση Θεραπεύει». Η σχέση είναι σημαντικότερη από τις τεχνικές, ανεξαρτήτως θεωρητική προσέγγισης. Πιο συγκεκριμένα, υπάρχουν επτά μεταβλητές που έχουν αποδειχθεί αποτελεσματικές στη σχέση Θεραπευτή και θεραπευομένου (Mearns & Cooper, 2006):
  1. Η αποδοχή (προσωποκεντρική συνθήκη).
  2. Το επίπεδο συμφωνίας.
  3. Η ποιότητα ανατροφοδότησης του θεραπευτή προς τον πελάτη.
  4. Το επίπεδο αυτοαποκάλυψης του θεραπευτή.
  5. Η προθυμία και η ικανότητα του θεραπευτή να επανορθώσει τυχόν «ρήξεις» στη Θεραπευτική σχέση.
  6. Η ικανότητά του να διαχειριστεί θέματα μεταβίβασης και αντιμεταβίβασης.
  7. Η ποιότητα σχεσιακών ερμηνειών (εστίαση στο πώς είναι ο πελάτης με τον θεραπευτή).
Η σχέση είναι σημαντική από τη στιγμή της γέννησής μας. Πολλοί ψυχολόγοι και ψυχαναλυτές υποστηρίζουν ότι τα βρέφη δεν έρχονται στον κόσμο ως ξεχωριστές, απομονωμένες υπάρξεις, αλλά ως μέλη μιας θεμελιώδους σχεσιακής μήτρας.

Ποικίλες έρευνες στο πεδίο της εξελικτικής ψυχολογίας υποδεικνύουν ότι οι άνθρωποι έχουν μια έμφυτη επιθυμία και ικανότητα όχι μόνο να αναπτύσσουν δεσμούς με τους άλλους, αλλά και να αλληλεπιδρούν και να επικοινωνούν μαζί τους. Θέλουν να δώσουν και να πάρουν αγάπη, να μετάσχουν σε μία σχέση, και προσπαθούν να βρουν τρόπους για να τη διατηρήσουν (Bowlby, 1988, Mίtchell, 2000, Stern, 2003).

Επιπρόσθετα, πολλοί ενήλικες αναφέρουν ότι το πιο σημαντικό κομμάτι της ζωής τους είναι οι σχέσεις. Και φαίνεται τελικά ότι το πιο σημαντικό στις σχέσεις είναι η αλληλεπίδραση, η αμοιβαιότητα, η διπλή κατεύθυνση από τον ένα στον άλλο.

Αυτό σηματοδοτεί μια μετάβαση από την ψυχολογία του ενός ατόμου -όπου δίνεται έμφαση στην ενδοψυχική ιστορία του ατόμου και στις εσωτερικές δυνάμεις και υπάρχει μεγαλύτερη αποστασιοποίηση του θεραπευτή, όπως συμβαίνει στην κλασική ψυχανάλυση και σε κάποιες σχολές αντικειμενοτρόπων σχέσεων- στην ψυχολογία του ενάμισι ατόμου. Σε αυτήν, ο Θεραπευτής είναι το «καλό αντικείμενο», που παρέχει στον θεραπευόμενο ασφάλεια, ενσυναίσθηση, άνευ όρων αποδοχή, μια δηλαδή περισσότερο επανορθωτική εμπειρία, πιο έκδηλη στη θεωρία του εαυτού, του δεσμού προσκόλλησης και άλλων. Η επόμενη μετάβαση είναι στην ψυχολογία των δύο ατόμων - στην οποία ο θεραπευτής συμμετέχει πιο ενεργά και μοιράζεται τα συναισθήματά του στη σχέση με τον πελάτη, όπως συμβαίνει στη διαλογική θεωρία και τη σχεσιακή ψυχανάλυση (DeYoung, 2003, Evans & Gilbert, 2006).

Το φαινόμενο του "Στρουθοκαμηλισμού": Κατανοώντας την άρνηση

Η άρνηση συμβαίνει στους περισσότερους ανθρώπους και μπορεί να είναι μια φυσιολογική και ωφέλιμη αντίδραση. Από την άλλη, το να ‘κατοικεί’ κανείς στη ‘χώρα της άρνησης’ για πολύ φαίνεται ότι μπορεί να γίνει επιζήμιο.  Άρνηση: πότε υγιής άμυνα και πότε βλαπτική αυταπάτη. Ο Sigmund Freud ήταν εκείνος που έβαλε σε λέξεις και προσδιόρισε μέσα από τις παρατηρήσεις του έναν ψυχολογικό ‘μηχανισμό άμυνας’, όπως τον ονόμασε, του ανθρώπου, την άρνηση.
 
Η άρνηση είναι σε μεγάλο βαθμό μια υποσυνείδητη διαδικασία. Δηλαδή δεν αποφασίζεις ότι ‘τώρα θα είμαι σε άρνηση’. Όμως, υπάρχουν έρευνες που δείχνουν ότι υπάρχει και μια συνειδητή πλευρά στην άρνηση, όπου, δηλαδή, μπορεί κάποιος να αποφασίσει να βρίσκεται σε αυτή την ψυχική και διανοητική κατάσταση παραβλέποντας τα γεγονότα.
 
Η άρνηση συμβαίνει στους περισσότερους ανθρώπους και μπορεί να είναι μια φυσιολογική και ωφέλιμη αντίδραση. Μεταξύ άλλων προστατεύει τον ψυχικό μας εαυτό από τις συνέπειες μιας δραστικής συναισθηματικής αλλαγής, ή αλλιώς θα λέγαμε μιας ‘συναισθηματικής εισβολής’.
 
Προσφέρει χρόνο σε κάποιον που μόλις έχει βιώσει π.χ. μια πολύ δυσάρεστη, απειλητική ή ανεπιθύμητη κατάσταση, για να προσαρμοστεί προοδευτικά στις νέες συνθήκες.
 
Από την άλλη, το να ‘κατοικεί’ κανείς στη ‘χώρα της άρνησης’ για πολύ φαίνεται ότι μπορεί να γίνει επιζήμιο, καθώς κάτι τέτοιο απομακρύνει από την πραγματικότητα, περιορίζει κι εμποδίζει το να δει κανείς πιο ‘καθαρά’ τη μεγάλη εικόνα.
 
Αυτό μπορεί να στερήσει από ένα άτομο, μια ομάδα ατόμων, ακόμα και από ολόκληρες κοινωνίες ή και χώρες τη δυνατότητα να διαχειριστούν μια άβολη κατάσταση ή να δράσουν κατά το δυνατόν αποτελεσματικότερα.
 
Τι είναι;
 
Η άρνηση, ως ψυχολογική διαδικασία, είναι η απόρριψη-παράβλεψη μιας πραγματικής κατάστασης ή ενός γεγονότος, που είναι πολύ στρεσογόνο ή επώδυνο για να γίνει άμεσα αποδεχτό από εκείνον ή εκείνους που το βιώνουν ή/και που επηρεάζονται από αυτό.
 
Πολλοί άνθρωποι χρησιμοποιούν την άρνηση στην καθημερινή τους ζωή προσπαθώντας να αποφύγουν επίπονα ή άβολα συναισθήματα και σκέψεις, αναβάλλοντας έτσι και την απολεσματικότερη δράση.
 
Για παράδειγμα, κάποιος μπορεί να κάνει φανερά κατάχρηση αλκοόλ αλλά ο ίδιος απλά αρνείται ότι έχει πρόβλημα αλκοολισμού. Αντ’αυτού υποστηρίζει ότι δεν έχει κανένα σημαντικό πρόβλημα στη ζωή του κι ότι όλα είναι ‘μια χαρά’.
 
Παράλληλα, το πρόβλημα μπορεί να είναι φανερό στους γύρω.
 
Η άρνηση στη γλώσσα της ψυχολογίας θεωρείται ένας από τους πιο αρχέγονους - δηλαδή από τους πιο παλιούς και πρώιμους - μηχανισμούς άμυνας, καθώς χαρακτηρίζει τα πρώτα χρόνια της παιδικής ηλικίας του ανθρώπου.
 
Μερικές φορές η άρνηση μπορεί να βιωθεί ακόμα και σε θετικά στρεσογόνες καταστάσεις (π.χ. όταν κάποιος περάσει στις εξετάσεις που τόσο ήθελε αλλά δεν νιώθει την έντονη χαρά που προσδοκούσε ότι θα αισθανόταν.)
 
Μπορεί να βρίσκεσαι σε άρνηση για κάτι που συμβαίνει είτε σε ‘σένα είτε και σε κάποιον άλλον.
 
Χαρακτηριστικά της άρνησης
 
Μερικά βασικά γνωρίσματα της άρνησης, σύμφωνα με μελέτες είναι για παράδειγμα:
 
‘Κάνε σαν να μην υπάρχει’: Εδώ η άρνηση σε εμποδίζει να αναγνωρίσεις ένα στρεσογόνο πρόβλημα ή μια πραγματικά δύσκολη κατάσταση. Για παράδειγμα, συμβαίνει ένα αρκετά σοβαρό ατύχημα και ο τραυματίας ισχυρίζεται ότι είναι ‘μια χαρά’, ‘δεν επηρεάστηκε καθόλου από αυτή την εμπειρία’ και ‘δεν έχει ανάγκη από βοήθεια’.
 
Συμπεριφέρεται σαν το ατύχημα να μη συνέβη ποτέ.
 
‘Δεν είναι τόσο σοβαρό... υπερβολές!’: Το να υποτιμάς ένα γεγονός ή μια κατάσταση και να αρνείσαι τη σοβαρότητά της και τις πιθανές συνέπειες. Για παράδειγμα, το να βυθίζεται κάποιος ολοένα και περισσότερα σε χρέη, ωστόσο να μην κάνει τίποτα γι’ αυτό θεωρώντας ότι τα πράγματα ‘δεν είναι τόσο σοβαρά όσο φαίνονται’.
 
‘Έγινε αλλά εγώ δεν φταίω σε τίποτα’: Το να αναγνωρίζεις μια δύσκολη κατάσταση αλλά να αρνείσαι κάθε είδους ευθύνη ή στάσης υπευθυνότητας σε σχέση με αυτήν.
 
Ποιοι μπορεί να είναι οι λόγοι;
 
Συνήθως, οι άνθρωποι βρίσκονται σε άρνηση όταν αισθάνονται ιδιαίτερα ευάλωτοι ή όταν απειλείται η αίσθηση του ελέγχου που έχουν σε μια κατάσταση στη ζωή τους, όπως είναι για παράδειγμα:
 
Οι χρόνιες ή ανίατες ασθένειες.
 
Οι καταθλίψεις ή άλλα ζητήματα ψυχικής υγείας.
 
Τα οικονομικά προβλήματα.
 
Οι εξαρτήσεις.
 
Τα εργασιακά προβλήματα.
 
Οι συγκρουσιακές ή δυσλειτουργικές σχέσεις.
 
Διάφορα τραυματικά περιστατικά, όπως π.χ. η απώλεια.
 
Οι περίοδοι κρίσης (προσωπικής, κοινωνικής ή άλλης).
 
Σε τι ωφελεί η αναγνώριση της άρνησης;
 
Όπως ανέφερα και παραπάνω, η ψυχολογική διαδικασία της άρνησης άλλοτε μπορεί να είναι βοηθητική και άλλοτε ζημιογόνα. Η άρνηση μπορεί να είναι βοηθητική για ένα σύντομο χρονικό διάστημα, όταν έχεις βιώσει μια επώδυνη ή στρεσογόνο κατάσταση δίνοντάς σου την ευκαιρία να ‘χωνέψεις’ πιο σταδιακά την εμπειρία.
 
Από την άλλη, όταν η άρνηση γίνει ακόμα και ‘στάση ζωής’ τότε τα πράγματα μπορούν να δυσκολέψουν.
 
Μια τέτοια ‘στάση’ μπορεί να περιορίσει κατά πολύ τις επιλογές που θα μπορούσε να έχει ένας άνθρωπος έγκαιρα και αποτελεσματικότερα απέναντι σε μια πραγματικά δύσκολη κατάσταση.
 
Για παράδειγμα, αν αρνείται να εξετάσει ένα πρόβλημα υγείας τότε αυτό το πρόβλημα μπορεί να γίνεται ολοένα και χειρότερο με το χρόνο, δυσκολεύοντας έτσι την αποτελεσματικότερη αντιμετώπισή του.
 
Αν αρνείται να αναγνωρίσει τα δυσμενή οικονομικά του θέματα, αν δεν αποδέχεται τη σοβαρότητα των συνεπειών μιας επιβλαβούς συμπεριφοράς ή αν ανέχεται χωρίς προβληματισμό μια δυσλειτουργική σχέση, τότε η άρνηση μάλλον βλάπτει παρά βοηθά την ποιότητα της υγείας, των σχέσεων και ζωής του ατόμου και των γύρω, γενικότερα.
 
Το φαινόμενο της άρνησης δεν είναι ανάγκη να το συναντά κανείς ή/ και να το βιώνει μόνο σε ατομικό επίπεδο. Είναι μια ψυχική λειτουργία που κανείς μπορεί να τη συναντήσει και σε επίπεδο ομάδων, κοινωνιών ακόμα και χωρών. Έτσι, έχει γίνει γνωστή αυτή η συμπεριφορά άρνησης και ως ‘στρουθοκαμηλισμός’.
 
Το να αρνείται, δηλαδή, κάποιος να λαμβάνει υπ’ όψιν του τα γεγονότα ή τον ρεαλιστικό κίνδυνο, αποφεύγοντας έτσι προσωρινά επώδυνα και άβολα συναισθήματα ή καταστάσεις.
 
Τελικά η στρουθοκάμηλος χώνει το κεφάλι της στην άμμο’;
 
Οι ζωoλόγοι λένε πως όχι. Αυτό είναι ένας μύθος που πιθανολογείται ότι προέρχεται από μια φράση σ’ ένα κείμενο ενός Ρωμαίου στοχαστή που τον έλεγαν Πλίνιο. Λέγεται ότι εν συνεχεία διαδόθηκε ότι η στρουθοκάμηλος ‘χώνει το κεφάλι της στην άμμο’, για να μη βλέπει τον κίνδυνο που έρχεται.
 
Αυτό, όμως, που πραγματικά κάνει μπροστά στον κίνδυνο αυτό το ζώο με τον ψηλό λαιμό – εκτός από το να τρέχει πολύ γρήγορα ή να κλωτσάει τον εισβολέα του - είναι να χαμηλώνει το σώμα του και να προσπαθεί να ακουμπήσει το μακρύ λαιμό του στο έδαφος, δίνοντας την εντύπωση ότι έχει χώσει το κεφάλι του στην άμμο.
 
Έτσι, καταφέρνει να γίνεται λιγότερο ορατό. Αυτό σε συνδυασμό με τα χρώματα του φτερώματός του το κάνει να μοιάζει περισσότερο με αμμόλοφο. Έτσι, μειώνει τις πιθανότητες να το εντοπίσει π.χ. το λιοντάρι ή η ύαινα που κυνηγάνε τη λεία τους στην περιοχή.
Προφανώς, λοιπόν, η πρώτερη ερμηνεία δεν ισχύει.
 
Άραγε, κατά πόσο θεωρείς ‘στρουθοκαμηλίστικη’ την πραγματική συμπεριφορά της στρουθοκάμηλου;

Αγάπη και λογική

Ο Σπινόζα, ένα από τα μεγάλα πνεύματα του ευρωπαϊκού Διαφωτισμού, λέει στο μεγάλο του έργο «Ηθική» ότι ο οίκτος και το μίσος είναι συναισθήματα λύπης συνδυασμένα με την ιδέα της εξωτερικής αιτίας. Η διαφορά ανάμεσά τους έγκειται μόνο στη φύση της εξωτερικής αιτίας: στην περίπτωση του οίκτου, είναι η θέα της άθλιας κατάστασης του άλλου· στην περίπτωση του μίσους, είναι η ίδια η ύπαρξη του άλλου. Το γεγονός ότι και τα δύο συναισθήματα ανήκουν στο ίδιο γένος σημαίνει πως η μετάλλαξη του οίκτου σε μίσος δεν είναι δύσκολη, αλλά —όπως μας δείχνει η εμπειρία της ζωής— ούτε και σπάνια όταν συντρέχουν οι κατάλληλες συνθήκες.

Το γεγονός ότι οίκτος και μίσος, όπως και όλα τα υπόλοιπα αρνητικά συναισθήματα, είναι μόνο αποχρώσεις ενός βασικού συναισθήματος λύπης που προέρχεται από την αίσθηση της ίδιας μας της ατέλειας οδηγεί τον Σπινόζα στο συμπέρασμα ότι οι πράξεις μας δεν πρέπει να καθοδηγούνται από τα συναισθήματα αλλά από τη λογική και ότι πρέπει να πράττουμε το καλό, όχι γιατί σκοπεύουμε να αποφύγουμε αρνητικά συναισθήματα, αλλά γιατί το επιτάσσει η λογική. Και, επειδή κάθε πράξη συνοδεύεται πάντα από ένα συναίσθημα, η καλή πράξη, δηλαδή η πράξη που την επιτάσσει η λογική βασιζόμενη στη γνώση, συνοδεύεται και από ένα θετικό συναίσθημα που όμως δεν συνδέεται με μια εξωτερική αιτία, επειδή πηγάζει μόνο από εμάς — ο Σπινόζα ονομάζει αυτό το συναίσθημα «αγάπη».

Ποιο είναι το κριτήριο που καθορίζει τις επιταγές του λογικού; Η γνώση της φύσης των πραγμάτων και των καταστάσεων που μας περιβάλλουν, λέει ο Σπινόζα, προτρέποντάς μας να πράξουμε το καθήκον μας. Για να μπορέσουμε να το κάνουμε αυτό, είμαστε υποχρεωμένοι να γνωρίσουμε τη φύση των πραγμάτων και των καταστάσεων στις οποίες ζούμε, γιατί ο λογικός άνθρωπος αντιμετωπίζει κάθε πράγμα σύμφωνα με τη φύση του. Έτσι λοιπόν, όπως είναι υπό κανονικές συνθήκες ανόητο το να χρησιμοποιήσει κανείς ένα γυάλινο ποτήρι σαν σφυρί, ή να ζέψει ένα λιοντάρι σε ένα κάρο, είναι και ανόητο να αντιμετωπίσει κανείς έναν άνθρωπο είτε ως πηγή οίκτου που προκαλεί μια ορισμένη συμπεριφορά, είτε ως μέσο για την επίτευξη ενός ιδιοτελούς σκοπού, ακόμη και αν αυτός έχει έναν ωφελιμιστικό κοινωνικό μανδύα του τύπου, «Οι πρόσφυγες και οι μετανάστες θα μας βοηθήσουν να λύσουμε το δημογραφικό μας πρόβλημα».

Τι δίδαγμα μπορούμε να εξαγάγουμε από αυτές τις σκέψεις του Σπινόζα για την αντιμετώπιση της πραγματικότητας που καθορίζεται από το —για τη σημερινή γενιά— πρωτόγνωρο φαινόμενο των προσφύγων και μεταναστών που βρίσκουν καταφύγιο στην Ελλάδα;

Προς το παρόν, η αντιμετώπιση των ανθρώπων αυτών χαρακτηρίζεται από τον οίκτο, σε ατομικό, σε συλλογικό αλλά και στο επίπεδο της πολιτείας. Όμως ο οίκτος μπορεί ανά πάσα στιγμή και για εντελώς συμπτωματικούς λόγους να μετατραπεί σε μίσος. Το μόνο που μπορεί να αποτρέψει κάτι τέτοιο είναι η αντιμετώπιση της κατάστασης με βάση την αρχή ότι, επειδή έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους, ξέρουμε πολύ καλά τι πρέπει να κάνουμε: πρέπει να τους βοηθήσουμε να ξαναπάρουν τη μοίρα τους στα χέρια τους, πρέπει να τους δώσουμε τη δυνατότητα να ξαναχτίσουν τη ζωή τους και, αν μπορούμε, να τους βοηθήσουμε να ξανακερδίσουν την πατρίδα τους.

Κι αυτό θα το κάνουμε, όχι επειδή μάς κινεί ο οίκτος, ούτε και από ωφελιμιστικό συμφέρον. Θα το κάνουμε επειδή αυτό αρμόζει στην κοινή μας ανθρώπινη φύση, επειδή αυτό επιτάσσει η λογική.

Επειδή είναι πράξη αγάπης.

Ο Ηράκλειτος και το βέλος του χρόνου

Ο Ηράκλειτος είναι μία από τις πιο αινιγματικές μορφές της Προσωκρατικής Φιλοσοφίας. Ο Κικέρωνας τον αναφέρει ως «σκοτεινό» φιλόσοφο, ένα προσωνύμιο δικαιωματικά δοσμένο, λόγω της δυσνόητης (ποιητικής) γλώσσας που είχε επιλέξει. Καταγόταν από αριστοκρατική οικογένεια της Εφέσου, αλλά παραιτήθηκε του δικαιώματος της βασιλείας για χάρη του αδελφού του (στην πραγματικότητα επρόκειτο περισσότερο για έναν τίτλο). Δεν πήγε σε καμία σχολή. Σε νεαρή ηλικία υποστήριζε (το ίδιο θα έκανε αργότερα ο Σωκράτης) ότι δεν ήξερε τίποτα, αλλά στη συνέχεια (αντίθετα από τον Σωκράτη) πίστευε ότι γνώριζε πολλά.
 
Ήταν μοναχικός και μελαγχολικός. Οι περισσότεροι φιλόσοφοι της εποχής ονόμαζαν το έργο τους «Περί Φύσεως», το ίδιο και ο Ηράκλειτος και, όπως συνέβη σε όλους τους Προσωκρατικούς, το έργο του Ηράκλειτου έχει χαθεί. Αντ’ αυτού, έχουμε περίπου 130 αποσπάσματα σωσμένα από τα έργα μετέπειτα φιλοσόφων, οι οποίοι είχαν διαβάσει το βιβλίο του. Οι πηγές είναι πολλές, αλλά δεν είναι όλες αξιόπιστες. Για παράδειγμα, η γνωστή φράση «τα πάντα ρει» δεν περιλαμβάνεται στα αυθεντικά ηρακλείτεια αποσπάσματα. Ο Ηράκλειτος μίλησε όμως για τον Χρόνο, με τρόπο που κανείς έως τότε δεν είχε μιλήσει: «ο Χρόνος είναι ένα παιδί που παίζει. Που παίζει με πεσσούς. Η βασιλεία ενός παιδιού», έγραψε. Το πιο γνωστό όμως απόσπασμα, που συνοψίζει ποιητικά το βέλος του Χρόνου είναι το ποταμολογικό του: «δεν μπορείς να μπεις στο ίδιο ποτάμι δυο φορές». Με αυτόν τον τρόπο, ο Ηράκλειτος έθεσε το πρόβλημα του Χρόνου τον 5ο αι. π.Χ. Η επιστήμη της Φυσικής ενσωμάτωσε το βέλος του Χρόνου στις εξισώσεις της μόλις τον 20ό αι. Η ιδέα του βέλους του Χρόνου, όπως αναφέρει ο Ilya Prigogine (νομπελίστας χημικός που μελέτησε τα συστήματα μακράν ισορροπίας), βρίσκεται στη διαμάχη των θέσεων του Παρμενίδη (η πραγματικότητα είναι άχρονη) και του Ηράκλειτου (η πραγματικότητα είναι η αλλαγή). Σήμερα, η θερμοδυναμική με τον δεύτερο νόμο της, την αύξηση της εντροπίας, έχει αποδείξει ότι ο Χρόνος έχει κατεύθυνση (αν και η διαμάχη των Φυσικών συνεχίζεται). Ο Χρόνος κινείται από το παρελθόν προς το μέλλον σαν ένα βέλος. Δεν υπάρχει αναστρεψιμότητα, δε γυρίζει πίσω. Με άλλα λόγια, τα νερά του ποταμού είναι διαφορετικά κάθε φορά που βρέχουμε τα πόδια μας.
 
Ωστόσο, οι άνθρωποι ζουν σαν να μην υπάρχει χρόνος, δίνοντας δίκαιο στον Παρμενίδη. Περιμένουν να περάσουν οι καθημερινές για να φτάσουν στο σαββατοκύριακο, διοχετεύοντας τον πολύτιμο χρόνο τους στην παθητική και όχι στην ενεργητική ψυχαγωγία (αγωγή της ψυχής), μην έχοντας συνειδητοποιήσει ότι ζουν μόνο το παρόν. Ζούμε στιγμές. Στην ουσία πρόκειται για ένα παράδοξο των καιρών μας. Ενώ περνάμε ώρες παθητικά στον υπολογιστή ή την τηλεόραση βλέποντας βίντεο ή παρακολουθώντας τα Μέσα κοινωνικής δικτύωσης, γνωρίζουμε εξίσου καλά ότι υπάρχουν χιλιάδες ευχάριστα πράγματα που μπορούμε να κάνουμε, όπως να δούμε τους φίλους μας, να περπατήσουμε στη φύση ή να κάνουμε ιστιοπλοΐα. Όπως το έθεσε ο μεγάλος Bertrand Russell, «το να περνάμε τον χρόνο μας ευφυώς είναι μορφή πολιτισμού, και δυστυχώς λίγοι το καταφέρνουν». 
 
Τις αναμνήσεις τις θυμόμαστε, δεν τις βιώνουμε, ενώ το μέλλον δε θα το ζήσουμε ποτέ. Ζούμε μόνο το παρόν. Οι νέοι, φυσικά, είναι οι πρώτοι που θέλουν το παρόν να περάσει. Θέλουν να ζήσουν στο μέλλον, να τελειώσουν το σχολείο, να πάρουν το πτυχίο τους, να βρουν δουλειά, να κάνουν οικογένεια. Το παρόν είναι ένα εμπόδιο για το μέλλον τους, το καθυστερεί. Δεν επιθυμούν να ζήσουν το παρόν. Οι γεροντότεροι από την άλλη, χρειάζονται κι άλλο χρόνο, θέλουν να γυρίσουν τον χρόνο πίσω, να αλλάξουν το παρελθόν, για να είναι αλλιώς και το παρόν. Πόσος χρόνος χαμένος!
 
Το παρόν είναι τώρα. Μπορούμε να αλλάξουμε συνήθειες, να μιλήσουμε με τους φίλους μας, να αφιερώσουμε χρόνο στον εαυτό μας. Να μπούμε στο ποτάμι του Ηράκλειτου και να βρέξουμε τα πόδια μας. Πολλές φορές.

Πότε ήταν η τελευταία φορά που επιτρέψατε σε κάποιον να σας κάνει να γελάσετε;

Επιτρέψτε μου λοιπόν να σας κάνω μια ερώτηση. Πόσο αστειοδεκτικοί είστε εσείς; Πότε ήταν η τελευταία φορά που επιτρέψατε σε κάποιον να σας κάνει να γελάσετε τόσο που τα δάκρυα να τρέχουν στα μάγουλά σας;

Πόσο συχνά κοντοστέκεστε για να χαχανίσετε – ακόμη και για τα μπερδεμένα πράγματα; (Η ζωή είναι μπερδεμένη μερικές φορές, το σωστό να λέγεται· όμως να αγαπάτε τα μπερδέματα – εκεί μέσα βρίσκονται οι πλουσιότερες πηγές για την ανάπτυξή σας).

Οι καλύτεροι ανάμεσά μας δεν παίρνουν πολύ στα σοβαρά τον εαυτό τους (κανείς δεν θα σας πάρει σοβαρά αν παίρνετε υπερβολικά στα σοβαρά τον εαυτό σας). Κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν και το αφήνουν – κι αφήνουν τη ζωή να κάνει τα υπόλοιπα. Η ζωή έχει τη δική της ευφυΐα.

Γι΄αυτό, να είστε αστειοδεκτικοί. Χαλαρώστε. Ναι, να στοχεύσετε τις παγκόσμιες επιδόσεις. Αλλά προσθέστε σ’ αυτή την προσπάθεια μια σταλιά αναψυχή κα γιορτές. Κρατηθείτε χαλαρά στη σύνδεσή σας με την πραγματική ζωή.

Κάθε εμπόδιο έχει μέσα του τον σπόρο μιας ακόμα πιο μεγάλης ευκαιρίας (χρειάστηκα χρόνια για να το καταλάβω αυτό). Και ο σκοπός της ζωής δεν ήταν ποτέ να γίνει βάσανο. Σκοπός ήταν να είναι καθαρή ευχαρίστηση. Πότε ήταν η τελευταία φορά που επιτρέψατε σε κάποιον να σας κάνει να γελάσετε τόσο που τα δάκρυα να τρέχουν στα μάγουλά σας;

Θάρρος η αλήθεια;

Αυτό το θάρρος η αλήθεια σε λάθος ηλικία το παίζαμε τελικά.
Ανώδυνες ερωτήσεις, ανώδυνες απατήσεις, που στο άκουσμα τους τότε κοκκίνιζες από ντροπή. Ένα γέλιο σου φέρνουν αυτές οι αναμνήσεις. Γέλιο που σου θυμίζει ανεμελιά και αθωότητα. Κοκκίνιζες στην αλήθεια για το ποιον αγαπάς και στο θάρρος αν μπορείς να του το πεις. Υπέροχα χρόνια, γεμάτα όμορφες αναμνήσεις .

Επιστροφή στο σήμερα και στο τώρα.
Και τώρα; Ποιος έχει τη δύναμη, το κουράγιο να παίξει αυτό το παιχνίδι; Κανείς. Οι ερωτήσεις βλέπεις δεν είναι πια τόσο αθώες, δεν είναι τόσο ανώδυνες. Ακόμα και μια παρτίδα παιχνιδιού με τον εαυτό σου, είναι επώδυνη.

Θα εξομολογηθείς την αλήθεια σου;
Έχεις το θάρρος να παλέψεις γι’ αυτή;

Σου γίνεται η ερώτηση. Αλήθεια ή θάρρος; Επιλέγεις αλήθεια για αρχή με έναν δισταγμό κι ένα τρέμουλο στην φωνή σου. Σιωπή.
Έλα απάντησε. Τι κοιτάζεις στον καθρέπτη θλιμμένος; Γιατί βλέπω φόβο;
Τι φοβάσαι μωρέ; Μιλάμε για την αλήθεια σου. Πες τη στον εαυτό σου. Όσο επίπονη κι αν είναι αυτή η διαδικασία, ξεκίνα .

Δισταγμό διακρίνω. Θα σε βοηθήσω λοιπόν. Είσαι ευτυχισμένος; Αγαπάς; Σε αγαπούν; ΣΕ ΑΓΑΠΑΣ; Βλέπω έκπληξη στα μάτια σου στην τελευταία ερώτηση. Ναι αυτό σε ρωτάω αγαπάς τον εαυτό σου; Κατεβάζεις τα μάτια. Έδωσες την απάντηση σου.

Πάμε στο θάρρος τώρα.

Έχεις θάρρος μωρέ να αλλάξεις την πραγματικότητα σου; Έχεις θάρρος να αλλάξεις τη ζωή σου; Έχεις θάρρος να κυνηγήσεις τα όνειρα που έθαψες; Τώρα βλέπω τρόμο στα μάτια σου. Φοβάσαι τις αλλαγές. Μάλλον δεν σε αγαπάς γι' αυτό δεν έχεις το θάρρος να αλλάξεις την ζωή σου. Προτιμάς μια βολεμένη πραγματικότητα κι ας μην σε γεμίζει. Ο χρόνος κυλάει όμως ξύπνα.

Παίξε το παιχνίδι με τον εαυτό σου. Κάνε το για την πάρτη σου. Παίξε που να σε πάρει ο διάολος μήπως την δεις αλλιώς και πάρεις μπροστά. Κοίτα στον καθρέπτη γαμώτο, μην χαμηλώνεις τα μάτια, μη στέκεις βουβός. Μίλα στον εαυτό σου, ρίξτου ένα χαστούκι να συνέλθει. Ξύπνα μωρέ πια από το λήθαργο. Βρες πάλι εσένα και ξεθάρρεψε πια.

Αναστενάζεις και το παίρνεις απόφαση. Ένα παιχνίδι λες είναι για να την δεις πιο χαλαρά. Συνεχίζεις να παίζεις πιο ξεθαρρεμένος.
Σαν να βλέπω ένα χαμόγελο στα χείλη σου. Ξεκινάς και μπαίνεις στο νόημα του παιχνιδιού. Αρχίζεις και το απολαμβάνεις. Ξανασυστήνεσαι με τον εαυτό σου. Επιτέλους αρχίζεις να τον ακούς. Ομολογείς τις αλήθειες σου κι ας μη μιλάς. Το βλέπω στο βλέμμα σου. Ένα βλέμμα που τα λέει όλα. Σιγά σιγά ανακαλύπτεις εσένα που σε παραμέλησες. Ξεκίνα από αυτό. Βρες πάλι τον εαυτό σου, δες τι αξίζεις, δες τι άντεξες, πως πάλεψες, τι κατάφερες και νιώσε περήφανος για τα σωστά σου και τα λάθη σου.Είναι δικά σου, κατάδικά σου. Αυτά σε άλλαξαν σε διαμόρφωσαν.

Πάρε το τιμόνι της ζωή σου στα χέρια σου και προχώρα.
Κάνε κάτι και για σένα επιτέλους.
Μέσα από την αλήθεια που ανακάλυψες, μέσα από την αλήθεια που ομολόγησες παίρνει σειρά το θάρρος.
Έχεις θάρρος λοιπόν να αλλάξεις ρότα; έχεις θάρρος να τελειώσεις ότι άφησες στη μέση; Έχεις θάρρος να πας μπροστά; Έχεις θάρρος να γίνεις ευτυχισμένος;

Καλώς όρισες στο παιχνίδι που τώρα πια ονομάζεται αυτογνωσία.
Θαρρώ φίλε μου πως σε βοήθησα να ξανασυστηθείς στον εαυτό σου. Κάπως έτσι κάποιος άλλος βοήθησε κι εμένα. Και κάπως έτσι όλοι μαθαίνουμε να μας αγαπάμε.

Να τον αγαπάς τον εαυτό σου λοιπόν και να τον φροντίζεις. Τότε και μόνο τότε θα αλλάξεις τη ζωή σου.

Ομολόγησε την αλήθεια σου λοιπόν και βρες το θάρρος να κυνηγήσεις τα όνειρα σου, να αλλάξεις τη ζωή σου. Του το οφείλεις, γιατί εσύ κι αυτός μένετε πάντα στο τέλος. Είναι ο πιο πιστός σου σύντροφος. Ο πιο καλός σου φίλος…
Να σε αγαπάς!

Όποιος δίνει μεγάλη αξία στη γνώμη των ανθρώπων τους τιμά περισσότερο από όσο θα ‘πρεπε

ΑΥΤΟ το πώς είμαστε κατά τη γνώμη των άλλων, εξαιτίας μιας ιδιαίτερης αδυναμίας της φύσης μας, παίρνει σε κάθε περίπτωση υπερβολική βαρύτητα, παρόλο που λίγη μόνο σκέψη και περισυλλογή θα μας δίδασκε ότι για την ευτυχία μας δεν έχει καμία σημασία. Είναι επομένως δύσκολο να εξηγηθεί το ότι κάθε άνθρωπος χαίρεται μέσα του τόσο πολύ και νιώθει να κολακεύεται η ματαιοδοξία του όταν αντιληφθεί σημάδια ευνοϊκής γνώμης από τους άλλους και αντίστροφα, είναι ν’ απορεί κανείς πόσο πολύ κάθε αμφισβήτηση της φιλοδοξίας του με οποιαδήποτε έννοια, σε οποιονδήποτε βαθμό και σχέση, κάθε υποτίμηση, υποβάθμιση, έλλειψη εκτίμησης βρίσκει τον στόχο της με βεβαιότητα, τον πληγώνει και συχνά τον πονάει βαθιά. Εφόσον σε τούτη την ανθρώπινη ιδιότητα βασίζεται το αίσθημα της τιμής, μπορεί να είναι χρήσιμη και παραγωγική για τη συμβατική καλή συμπεριφορά πολλών σαν υποκατάστατο της ηθικής τους, αλλά στην ευτυχία του ανθρώπου, και ιδίως στην τόσο ουσιαστικής σημασίας για την ευτυχία του ψυχική ηρεμία και ανεξαρτησία, δεν συμβάλει, πιο πολύ τη διαταράσσει και δημιουργεί προσκόμματα. Γι' αυτό μέσα από τους ενδεδειγμένους συλλογισμούς και τη σωστή εκτίμηση των αγαθών θα συμβουλεύαμε να μετριάσει κανένας κατά το δυνατόν εκείνη τη μεγάλη ευαισθησία απέναντι στην ξένη γνώμη, τόσο εκεί που κολακεύεται όσο και εκεί που πληγώνεται γιατί και τα δύο κρέμονται από την ίδια κλωστή. Διαφορετικά μένει κανείς δούλος της ξένης γνώμης και των ξένων σκέψεων:

Sic leve, sic parvum est, animum quod laudis avarum Subruit ac reficit.
[Τόσο μικρό, τόσο ασήμαντο είναι αυτό που ρίχνει κάτω και που ανυψώνει εκείνον που διψάει για εγκώμια.]
Οράτιος, Epistulae 2, 1, 179

Εκτός αυτού, ό,τι διαδραματίζεται σε μια ξένη συνείδηση, καθαυτό, για εμάς είναι αδιάφορο, και επίσης κι εμείς σιγά σιγά θα γινόμαστε αδιάφοροι, όταν αποκτήσουμε αρκετή γνώση του επιφανειακού και ρηχού των σκέψεων, της πνευματικής στενότητας των εννοιών, της μικροπρέπειας του φρονήματος, του στρεβλού των απόψεων και του πλήθους των πλανών στα περισσότερα κεφάλια, κι ακόμα μάθουμε από προσωπική πείρα με πόση υποτίμηση μιλάει κανένας συχνά για κάποιον όταν δεν έχει να φοβηθεί τίποτε από αυτόν ή νομίζει πως δεν θα φτάσει στ’ αφτιά του. Ιδιαίτερα όμως, αφού μια φορά θα ακούσουμε με πόση περιφρόνηση μιλάνε μερικοί ηλίθιοι για τους μεγαλύτερους άντρες. Τότε θα καταλάβουμε πως όποιος δίνει μεγάλη αξία στη γνώμη των ανθρώπων τους τιμά περισσότερο από όσο θα ‘πρεπε.

 Πράγματι, η αξία που δίνουμε στη γνώμη των άλλων και η διαρκής έγνοια μας γι’ αυτή υπερβαίνει κατά κανόνα κάθε λογικό όριο, έτσι που να μπορεί να θεωρηθεί σαν ένα είδος γενικά εξαπλωμένης ή πιο πολύ έμφυτης μανίας. Σε όλα όσα χάνουμε ή αποφεύγουμε πρώτα πρώτα σκεφτόμαστε την ξένη γνώμη, και από την έγνοια μας γι’ αυτή, με μια ακριβέστερη εξέταση διαπιστώνουμε πώς έχει προέλθει σχεδόν το μισό από όλες τις στενοχώριες και τους φόβους που έχουμε νιώσει ποτέ. Γιατί βρίσκεται πίσω από κάθε συναίσθημα μείωσης, πίσω από όλες τις φιλαρέσκειες και τις αλαζονείες, την επιδεικτικότητα και την καυχησιολογία. Χωρίς αυτή την έγνοια και μανία η πολυτέλεια και η χλιδή θα έχαναν τα εννιά δέκατα της αξίας τους. Κάθε αλαζονική υπερηφάνεια, όσο διαφορετικού είδους και περιοχής και αν είναι, κάθε έπαρση βασίζεται σε αυτή – και τι θυσίες απαιτεί πολλές φορές!

ARTHUR SCHOPENHAUER, Το ασήμαντο αιώνια επαινούν

Ο «Μέγας» Αιμοχαρής Κωνσταντίνος

Ο «Μέγας» Αιμοχαρής ΚωνσταντίνοςΆγιοι της Χριστιανικής Εκκλησίας: Άγριοι, Αιμοσταγείς και Δολοφόνοι

Η χριστιανική πανούκλα διαθέτει εκατοντάδες αγίους, μάρτυρες, ήρωες, ενάρετους φιλάνθρωπους με δήθεν σπουδαίο έργο που αγιοποιήθηκαν. Ωστόσο πίσω από τα εικονίσματα που οι πιστοί -πρόβατα γονατίζουν κι αφήνουν τον οβολόν τους, κρύβονται σαδιστές, βάρβαροι, δολοφόνοι κι εγκληματίες κατά συρροή, που όμως -όπως βολεύει την χριστιανική πανούκλα- μετανόησαν ή έγιναν «χορηγοί» της Εκκλησίας που τους αγιοποίησε, “με τον παρά μου και την κυρά μου” που λέει και η σοφία.

Οι «άγιοι-δολοφόνοι» είναι συνήθως αυτοκράτορες, επίσκοποι ή πατριάρχες και οι γυναίκες είναι σύζυγοι ή μητέρες αυτοκρατόρων που εξαγόρασαν την αγιοποίησή τους με «υπηρεσίες» όπως δωρεές, ανέγερση εκκλησιών, ευνοϊκούς νόμους. Ο «Μέγας» Κωνσταντίνος είναι ένας κατά συρροή δολοφόνος αφού σκότωσε με φρικτό τρόπο, γαμπρό, γιο, εγγονό και τη σύζυγό του μαζί με εκατοντάδες χιλιάδες θύματα στους πολέμους του. Ο «Μέγας» Θεοδόσιος βαρύνεται ανάμεσα σε άλλα και με τη Σφαγή του Ιπποδρόμου στη Θεσσαλονίκη το 590 μ.κ.ε. με δέκα έως δεκαπέντε χιλιάδες θύματα, όταν στις 8 Νοεμβρίου του 392 έθεσε εκτός νόμου τις αρχαίες θρησκείες, στις 2 Μαΐου του 381 εξέδωσε το λεγόμενο «έδικτο κατά των αποστατών» με το οποίο τιμωρούσε με πλήρη στέρηση δικαιωμάτων δικαιοπραξίας όλους τους πρώην χριστιανούς που επέστρεφαν στην Εθνική Θρησκεία. Στις 21 Δεκεμβρίου του 382 απαγόρευσε με ποινή θανάτου και δήμευση της περιουσίας των ενόχων Εθνικών (που χαρακτηρίζονται «παράφρονες» και «ιερόσυλοι»), κάθε μορφή θυσίας, μαντικής, ψαλμωδιών προς τιμή των Θεών ή τις απλές επισκέψεις σε αρχαίους Ναούς.

Το 384 διέταξε την κατεδάφιση ή το σφράγισμα ειδωλολατρικών Ιερών και υπέγραψε νέα απαγόρευση των θυσιών, ενώ στις 24 Φεβρουαρίου του 391 ανανέωσε την πλήρη απαγόρευση των θυσιών, των επισκέψεων σε ειδωλολατρικούς ναούς: «Κανείς δεν θα μολυνθεί με θυσίες και σφάγια, κανείς δεν θα πλησιάσει ή θα εισέλθει σε Ναούς, ούτε θα σηκώσει τα μάτια σε εικόνες φτιαγμένες από ανθρώπινο χέρι, διαφορετικά θα είναι ένοχος μπροστά στους ανθρώπινους και τους θεϊκούς νόμους». Ως συνέπεια της διογκούμενης έλλειψης ανεκτικότητας, το 392 καταστράφηκε ο μεγάλος ναός του Σέραπι στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Σταμάτησαν να δίνονται επιχορηγήσεις προς τα παγανιστικά ιερατεία, ενώ αυξήθηκε η οχλοκρατική βία εναντίον των παγανιστικών ναών και ομοιωμάτων με την υποκίνηση των μοναχών. Στις 5 και 6 Σεπτεμβρίου του 394 εξουδετέρωσε τα στρατεύματα υπό τους Βίριο Νικόμαχο Φλαβιανό και Αρβογάστη, τα οποία είχαν την υποστήριξη της παγανιστικής πλειοψηφίας της ρωμαϊκής Συγκλήτου, νικώντας τον στρατό τους στην φονική μάχη του Φρίγδου και εξοντώνοντας μετά όλους τους πρωτεργάτες της ανταρσίας. Θα επανέλθω στον «Μέγα» Θεοδόσιο, σ’ αυτό το επαίσχυντο ανθρωποειδές, σε προσεχές άρθρο, αφού ήταν ο κατεδαφιστής των μνημείων του Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού. 

Πολλές χριστιανικές «αγίες» όπως η Ειρήνη η Αθηναία, έχουν σκοτώσει ακόμα και τα παιδιά τους, αλλά η χριστιανική πανούκλα τις έκανε εικονίσματα. Ο Ιουστινιανός και η Θεοδώρα με μια άλλη σφαγή τριάντα πέντε χιλιάδων στη Στάση του Νίκα είναι επίσης άγιοι. Ακόμα και ο Κύριλλος, ο ηθικός αυτουργός της δολοφονίας της Υπατίας που κομμάτιασαν και έκαψαν χριστιανοί παρανοϊκοί στην Αλεξάνδρεια.

Άλλοι είναι άγιοι με το σπαθί τους, όπως ο Νικηφόρος Φωκάς που έσφαζε αλλά στο όνομα του Κυρίου τους. Η αγιοποίηση εγκληματιών πολέμου και βασανιστών την εποχή του χριστιανικού «Ιερού Πολέμου» γίνεται δεκτή πάντα από το αμαθές κι αμόρφωτο πλήθος που δεν ξεχωρίζει την ήρα από το σιτάρι. Έτσι κανένας δεν ασχολείται με τον «Άγιο» Πορφύριο ή τον «Άγιο» Μεθόδιο και δεκάδες άλλους «αγίους» της Βυζαντινής χριστιανικής Αυτοκρατορίας που δεν διστάζουν πολλές φορές να ξεθάψουν τα κόκαλα των αντιπάλων τους για να τα αναθεματίσουν, να τα μαστιγώσουν και να τα κάψουν. Η αναγνώριση των «αγίων» στην αρχή είχε τοπικό χαρακτήρα. Αρκούσε η αναγραφή των αγίων στα μαρτυρολόγια – αγιολόγια, μηνολόγια. Άλλες φορές γινόταν με συνοδική πράξη της Εκκλησίας. Οι προϋποθέσεις κατά τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων Νεκτάριο ήταν «Ορθοδοξία άμωμος, αρετή και πίστις μέχρις αίματος και η παρά Θεού επίδειξις σημείων υπερφυών τε και θαυμάτων».

Η «αγιοποίηση» από την Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία του εκτελεσθέντος από τους κομμουνιστές τσάρου Νικολάου Β’ της δυναστείας των Ρομανόφ δημιούργησε πολλά ερωτήματα. Η αγιοποίηση του Αγίου Νεκταρίου, σαράντα χρόνια μετά το θάνατό του το 1961, προκάλεσε σχόλια και αντιδράσεις. Ποιος αποφασίζει για το ποιος είναι άγιος; Πολύ συχνά η αγιοποίηση συνδέεται και με άσχετα θέματα, όπως το παγκάρι, καθώς η χρηματιστηριακή αξία του αγίου είναι ανεβασμένη και γεμίζει την τσέπη των παπάδων. Ο περίφημος μητροπολίτης Αττικής Παντελεήμων -που βρέθηκε πάμπλουτος στην φυλακή- ενεπλάκη σε διαμάχη με τις μοναχές του γυναικείου μοναστηριού του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου στη Νέα Μάκρη. Το θέμα δεν ήταν η διαχείριση των λειψάνων του «θαυματουργού» Οσίου Εφραίμ. Ήταν τα έσοδα από τον οβολό των πιστών προβάτων που προσέρχονται αθρόως καθημερινά στο μοναστήρι προκειμένου να προσκυνήσουν τα λείψανα που αποκαλύφθηκαν έπειτα από όραμα που είδε η άλλοτε ηγουμένη του μοναστηριού !!!

Η ανακομιδή των λειψάνων είναι απαραίτητη όπως και η πράξη ανακήρυξης ή μια ιδιαίτερη ακολουθία. Αλλά δεν είναι πάντα άγιοι όσοι εμφανίζονται ως άγιοι. Ανάλογα με τον τίτλο τους, άγιος, όσιος, οσιομάρτυς, μέγας, ισαπόστολος, οι χιλιάδες χριστιανοί κάθε λογής αίρεσης άγιοι, ακολουθούν μια διαβάθμιση ανάλογα με τα αστέρια τους και την αξία τους στο χρηματιστήριο της πίστης των ηλιθίων.

«Μέγας» Κωνσταντίνος και «Αγία» Ελένη
Εξολοθρευτές και τύραννοι λαών, βάρβαροι και διαφθαρμένοι.

Μετά τον «Μέγα» Αλέξανδρο που αιματοκύλησε τον τότε γνωστό κόσμο, τον νεκροθάφτη του κλασσικού ελληνισμού και της δημοκρατίας, έρχεται ο «Μέγας» Κωνσταντίνος που η βασιλεία του υπήρξε η δεύτερη μετά την αλεξανδρινή, αιμοσταγής, βάρβαρη και ζοφερή περίοδος της αρχαιότητας. Όχι μόνο εξαιτίας των πολύνεκρων εμφυλίων που ο ίδιος προκάλεσε για την κατάκτηση της μονοκρατορίας των βαρβαροτήτων, των ειδεχθών εγκλημάτων, της αντιλαϊκής, καταπιεστικής, τυραννικής και ληστρικής πολιτικής του αλλά κυρίως εξαιτίας της διπροσωπίας και της απάτης απέναντι στον χριστιανισμό. Διέφθειρε το χριστιανικό ιερατείο παραχωρώντας του (πέρα από κάθε φαντασία) πλούτη και προνόμια κι εμφανιζόταν, διαμέσου των αυλοκολάκων και τις προπαγάνδας, ως οπαδός της νέας θρησκείας με μυθοπλασίες, ψεύδη και «θαύματα» για την προσέλκυση των μαζών.

Το χειρότερο δε: με την εκκοσμίκευση του χριστιανικού ιερατείου και την συμμετοχή της εκκλησίας στην εξουσία της αυτοκρατορίας – συμμαχία με την μοναρχία στην Ανατολή, ανταγωνισμοί και πόλεμοι στην Δύση-  νοθεύτηκε κι εκφυλίστηκε η ευαγγελική διδασκαλία με ολέθριες συνέπειες για τον δημόσιο και κοινωνικό βίο και τις δύο μεταχριστιανικές χιλιετίες. Αιματοβαμμένος, στιγματισμένος με αναρίθμητες κακουργίες κι απάτες ο Κωνσταντίνος. Αλλά η χριστιανική εκκλησία τον ανακήρυξε «άγιο» ενώ δεν ασπάσθηκε τον χριστιανισμό (το ότι στο νεκροκρέβατο του έγινε χριστιανός είναι μια πολύ βολική προπαγάνδα-απάτη του χριστιανικού διεφθαρμένου ιερατείου) κι από τους χριστιανούς ιστορικούς αποκαλείται «Μέγας». Θεωρείται μάλιστα ως ο πρώτος βυζαντινός αυτοκράτορας, αν και παρέμεινε ως το τέλος της ζωής του ρωμαίος και ήταν ξένος κι εχθρός προς κάθε τι Ελληνικό.

Τα περισσότερα αρχαία κείμενα που αναφέρονται στον βίο και την πολιτεία του Κωνσταντίνου διαστρέφουν σκοπίμως την ιστορική πραγματικότητα. Πρόκειται για προπαγανδιστικές αναφορές, έργα αυλοκολάκων και διεφθαρμένων παρατρεχάμενων. Χρειάζεται επομένως εξονυχιστική διερεύνηση των πηγών, λεπτομερής ανάλυση και διασταύρωση του ιστορικού υλικού. Όλες σχεδόν οι μαρτυρίες είναι σαθρές κι απατηλές. Δεν επισημαίνεται κανένας αυτόπτης των γεγονότων που αναφέρονται στα τεχνάσματα και στις ραδιουργίες της θρησκευτικής πολιτικής του Κωνσταντίνου. Όλα τα «στοιχεία» υποτάσσουν την ιστορική αλήθεια σε προσωπικά συμφέροντα και πολιτικές σκοπιμότητες. Μεγαλύτερη αξιοπιστία έχουν οι εξωφιλολογικές πηγές: επιγραφές, χαράγματα νομισμάτων, έργα τέχνης κ.α.

Οι νεώτεροι ιστορικοί ωστόσο (κι υπολογίζονται σε χιλιάδες τα αναφερόμενα στον Κωνσταντίνο και την εποχή του τα κείμενα που κυκλοφορούν) αντλούν πληροφορίες από τα ψεύτικα υμνητικά κείμενα, τα παγιδευτικά δοξολογήματα και τους απεχθείς λιβανωτούς των διεφθαρμένων αυλοκολάκων. Ακριβώς όπως και για τον Αλέξανδρο. Αυτά τα προπαγανδιστικά κείμενα -που εκπαιδεύουν και τους μαθητές- είναι απλώς ένα λιβανωτός για τους μονάρχες και την κάθε αυταρχική κι αντιεπιβιωτική εξουσία κι αποτελούν μαύρες σελίδες στην ιστορία της ανθρωπότητος –πλαστογραφίες, διαστρεβλώσεις, μυθεύματα, ψεύδη. Από την «Κύρου Παιδεία» του Ξενοφώντος και την πραγματεία του Πλουτάρχου «Περί της Αλεξάνδρου τύχης ή αρετής» ως τα υμνολογήματα των χριστιανών αυλικών του Κωνσταντίνου, του Ευσέβιου επισκόπου Καισαρείας (!!!) και τους πανηγυρικούς των Λατίνων ειδωλολατρών.

Στους αιώνες της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας η διαδοχή στον θρόνο συνοδευόταν πάντοτε από αιματοχυσίες, συνομωσίες, αλληλοεξόντωση κληρονόμων, πραξικοπήματα κι ανθρωποσφαγές απαράλλακτα όπως στην μακεδονική δυναστεία επί Φιλίππου κι Αλέξανδρου και στις ηγεμονίες της ελληνιστικής εποχής, κατά τον μεσαίωνα ακόμη και στους νεώτερους χρόνους στις Αυλές των μοναρχών. Συχνά οι νόμιμοι κληρονόμοι του θρόνου θανατώνονταν, πριν αναρριχηθούν στο πατρικό αξίωμα. Τον πρώτο ρόλο στην διαδοχή τον είχε ο στρατός και κυρίως η αυτοκρατορική φρουρά, οι πραιτωριανοί, που αναγόρευαν Αύγουστο τον δικό τους εκλεκτό, έναν αγροίκο συνήθως στρατιωτικό που τους εξασφάλιζε, την εύνοια τους με υποσχέσεις πλουτισμού, δύναμης και δόξας.

Το πέρασμα τον Δ’ αιώνα του Κωνσταντίνου έγινε με αυτόν τον τρόπο, φονικούς αλληλοσπαραγμούς, βίαιες ανατροπές, διαγκωνισμούς, συμφορές. Τον αυτοκρατορικό θρόνο τον κέρδισε με πολυαίμακτες συρράξεις, εξολόθρευση των ανταγωνιστών και φρικαλέα εγκλήματα. Όταν πέθανε ο Κωνσταντίνος Χλωρός το 306 π.κ.ε. η αυτοκρατορική φρουρά έσπευσε να ανεβάσει στον θρόνο τον νόθο γιό του Κωνσταντίνο, από την παλλακίδα Ελένη, προσδοκώντας ως συνήθως πλούσιες λεηλασίες και παροχές.

Η Ελένη ήταν μια ξενοδόχα (stabularia)      

Αυτήν την ξενοδόχα μια πόρνη της εποχής ο Κωνσταντίνος την παρουσίασε σαν Βρετανή πριγκηπέσα. Κατά τον Ευτρόπιο ο Κωνσταντίνος ήταν «καρπός ενός γάμου που δεν του παραποιούσε τιμήν» Ο Δε Βυζαντινός Ζωναράς γράφει ότι η Ελένη δεν ήταν σύζυγος αλλά ερωμένη. Ο Αμβρόσιος ένας από τους πατέρες της Λατινικής Εκκλησίας γράφει ότι «την Ελένη ο Χριστός την περιμάζεψε από την κοπριά και την ανέβασε στον θρόνο» αυτήν την φράση επανέλαβε ο Αντιόχειας Ευστάθιος το 326 μ.κ.ε. κατά την επίσκεψη της Ελένης στους «Αγίους Τόπους» οργίσθηκε ο Κωνσταντίνος και τον τιμώρησε με ισόβια εξορία. Η Ελένη ήταν βάρβαρη, διεφθαρμένη, πανούργα, ραδιούργα και ανενδοίαστη, προκάλεσε με ραδιουργίες τον χωρισμό του Κωνσταντίνου Χλωρού με την νόμιμη γυναίκα του, την ανιψιά του Μαξιμιανού Θεοδώρα, την απομόνωσε σε μια μακρινή πτέρυγα του παλατιού και με την ιδιότητα της ερωμένης προωθούσε τον νόθο γιό της για τον θρόνο.

Αυτός ο νόθος γιός ο Κωνσταντίνος, όταν έγινε κυρίαρχος και μοναδικός σε Ανατολή και Δύση αποκαλύπτει τον βάρβαρο και διαφθαρμένο χαρακτήρα του. Κατέκτησε την απόλυτη εξουσία κι έγινε μοναδικός μονάρχης στην ρωμαϊκή επικράτεια αφού αιματοκύλησε ολόκληρη την αυτοκρατορία προκαλώντας με τους εμφυλίους σπαραγμούς και τους κατακτητικούς πολέμους σφαγές, καταστροφές πόλεων, διώξεις κι ερήμωση πολυάριθμων περιοχών. Στην συρροή όλων αυτών των κακουργιών κι άλλων βδελυροτήτων οφείλεται η προσωνυμία «Μέγας» τίτλος υμνητικός που απονέμουν στον ευεργέτη τους κι αφέντη τους οι αυλοκόλακες εγκωμιαστές και οι συνένοχοι του χριστιανικού ιερατείου παρά το γεγονός ότι ποτέ ο Κωνσταντίνος δεν υπήρξε χριστιανός.

Στην διεφθαρμένη αυτή πόρνη την Ελένη οφείλεται το γεγονός των παραχαράξεων που γενικεύθηκαν στον χριστιανικό κόσμο μετά τις αγιοποιήσεις και την καθιέρωση της λειψανολατρείας και των κάθε λογής «ιερών κειμηλίων». Ο ανταγωνισμός των μοναστηριών οδήγησε στην συγγραφή πλαστών συναξαρίων από κληρικούς και μοναχούς κι αυτές οι απάτες που συνεχίζονται μέχρι σήμερα, εξελίχθησαν σε κερδοφόρες βιομηχανίες σε ολόκληρη την αυτοκρατορία. Ενώ μέχρι τότε οι άνθρωποι είχαν σαν πρότυπα τους ήρωες και τ’ ανδραγαθήματα τους από τότε μέχρι σήμερα έχουν σαν πρότυπα αγίους υποτακτικούς πόρνες κι απατεώνες.

Η Αγία Πλαστογραφία – Προπαγάνδα

Οι πλαστογράφοι αναδιφούσαν τα κείμενα των γραφών και παρασκεύαζαν διάφορα αντικείμενα που τα μοσχοπουλούσαν – τα φτερά των αρχαγγέλων, το κλαδί της ελιάς του κατακλυσμού, το «τίμιο ξύλο» που κυκλοφορεί ως τις μέρες μας υπολογίζεται σε εκατοντάδες τόνους, εκατομμύρια οι βελόνες από το ακάνθινο στεφάνι, τα δάκρυα και τα εργόχειρα της Παναγιάς – μόνο τρίχες από τ’ αρχίδια του Χριστού δεν έχουν παρουσιάσει, αν και ποτέ κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος με την χριστιανική πανούκλα. Στις λειψανοθήκες των μοναστηριών υπάρχουν δεκάδες κάρες του ιδίου αγίου σε διαφορετικές ηλικίες.

Οι εκκλησιαστικές πλαστογραφίες στον πρώιμο μεσαίωνα αναρίθμητες κι επαίσχυντες, κερδοσκοπικές και σκανδαλώδεις, υπήρξαν τα πρότυπα για τις δόλιες παραχαράξεις των κατοπινών αιώνων κι αυτό συνεχίζεται ως σήμερα. Ο χριστιανικώς μεσαίωνας υπήρξε η χρυσή εποχή για τους πλαστογράφους. Τέτοιο όργιο απάτης γράφει ο H. Fuhrmann, δεν παρατηρείται σε καμία άλλη περίοδο της ευρωπαϊκής ιστορίας. Η νοθεία αποτελεί χρέος και εξυμνείται ως αρετή και ήταν ολότελα ακίνδυνη αν και ανήθικη, επειδή είχε τις ευλογίες της χριστιανικής εκκλησίας και των ηγεμόνων.

Οι σύγχρονοι ιστορικοί όμως, σαν πιστοί χριστιανοί δεν αναφέρουν πουθενά αυτόν τον εκφυλισμό, το όνειδος των παραχαράξεων κι αποφεύγουν τον στιγματισμό τους. Άλλοι αποσιωπούν τις πλαστογραφίες  που επί Κωνσταντίνου και των διαδόχων του εντάσσονταν στην αυτοκρατορική πολιτική και άλλοι –οι πιο ηλίθιοι, τις υπερασπίζονται και τις επαινούν. Είναι «ευσεβής απάτη» (pia fraus) πρέπει να εκτιμηθεί, αφού η νόθευση γινόταν με –θεϊκή έμπνευση !!!! (per inspirationem Dei) και με την παρότρυνση του Αγίου Πνεύματος (instinctu spiritus sancti) !! Τύφλα να ’χει ο Χίμλερ. Αυτή την νοθεία και τον εκφυλισμό των ηθών που πρώτος δίδαξε, επέβαλε και καθιέρωσε στα χριστιανικά ιερατεία ο Κωνσταντίνος και η Ελένη, μαζί με την υποκρισία και την απάτη ευλογούν κάμποσοι πατέρες της εκκλησίας. Ο Ιωάννης Χρυσόστομος αποκαλεί την πλαστογραφία «ευγενή πανουργία» κι «εύστοχο ψεύδος» Ο Αυγουστίνος διδάσκει ότι δεν πρόκειται για απάτη αλλά για «μυστήριον» και δεν είναι ευτελές τεχνάσματα αλλά «έκφραση της μοναδικής αλήθειας» Τι να πει κάποιος λογικός άνθρωπος, απ’όπου κι αν τους αγγίξεις λερώνεσαι.

Κατά γενική ομολογία, το κομβικό σημείο στο οποίο ο xριστιανισμός εκτινάχθηκε από το περιθώριο κι άνοιξε ο δρόμος για να φέρει τα πάνω κάτω στην παγκόσμια ιστορία (με όλες τις γνωστές ολέθριες συνέπειες), ήταν τα χρόνια κατά τα οποία αυτοκράτορας της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ήταν ο Κωνσταντίνος ο Α’. Ως γνωστόν, ο Κωνσταντίνος με το «Διάταγμα των Μεδιολάνων» (Mediolanum: Το σημερινό Μιλάνο της Ιταλίας), αναγνώρισε και νομιμοποίησε τον xριστιανισμό, δήθεν στα πλαίσια της ανεξιθρησκείας. Ήταν το πρώτο μεγάλο βήμα για την θρησκεία που έκτοτε θα έδειχνε τα δόντια της, με την κάλυψη της αυτοκρατορικής εξουσίας και θα άλλαζε τον κόσμο -προς το χειρότερο.

Το ερώτημα για τον πολύ κόσμο, όμως, είναι τεράστιο: Τι οδήγησε τον Κωνσταντίνο στην απόφαση αυτή, δεδομένου ότι μέχρι τότε, οι χριστιανοί είχαν αντιρωμαϊκή και αντικρατική συμπεριφορά, ήταν εχθρικοί προς τις άλλες θρησκείες, ενώ δεν μπορεί να παραβλέψει κανείς, ότι αρνούνταν και την απαιτούμενη λατρεία τού αυτοκράτορα; Ήταν «θεία φώτιση»; Μια ειλικρινής προσπάθεια τού αυτοκράτορα να επιφέρει την ειρήνη μεταξύ των υπηκόων της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας; Ή μήπως -κάτι άλλο;

«Θεία φώτιση»

«Εν τούτω νίκα» Είναι γνωστή η χριστιανική εκδοχή της μεταστροφής τού αυτοκράτορα, όταν είδε το περίφημο «Εν τούτω νίκα» στον ήλιο τού καταμεσήμερου, όπου ο Κωνσταντίνος και οι στρατιώτες του, κατά την διάρκεια εκστρατείας, είδαν αυτό το μήνυμα (οι απόψεις διίστανται αν το είδαν στον ύπνο τους ή στον ξύπνιο τους). Το καταπληκτικό με αυτό το μήνυμα, είναι ότι ήταν γραμμένο σε μια γλώσσα (την ελληνική) την οποία ο Ιλλυριός Κωνσταντίνος την αγνοούσε. (Κι εδώ πάντως οι απόψεις διίστανται, καθώς αναφέρεται και η λατινική εκδοχή: «In hoc signo vinces»).

Σύμφωνα με τον χριστιανικό αυτό μύθο, το μήνυμα «Εν τούτω νίκα», συνοδεύονταν από έναν συνδυασμό των ελληνικών γραμμάτων «Χ» και «Ρ», τον οποίον οι χριστιανοί, άγνωστο με ποιο σκεπτικό, τον ονομάζουν φωτεινό σταυρό. Βέβαια, όπως γίνεται με τα περισσότερα μυθολογήματα, αυτή δεν είναι η μοναδική εκδοχή. Σύμφωνα με άλλη, πιο προχωρημένη εκδοχή, ο Κωνσταντίνος δέχθηκε την επίσκεψη του Ιησού αυτοπροσώπως (στον ύπνο του πάλι), ο οποίος τον παρότρυνε να βάλει το προαναφερθέν σύμπλεγμα των γραμμάτων «Χ» και «Ρ», ως έμβλημα στις ασπίδες των στρατιωτών του για να πάρει την νίκη. Εδώ πραγματικά δεν ξέρει κάποιος με τι να πρωτογελάσει.

Με το ότι ο ταπεινός Ιησούς που «δίδασκε» το «ειρήνη υμίν» (Ιωάννης 20: 21), συμβουλεύει έναν ειδωλολάτρη αυτοκράτορα πως να επικρατήσει (με !!! λουλουδοπόλεμο) επί των -επίσης ειδωλολατρών- αντιπάλων του, δηλαδή, με το ότι προτρέπει, άνθρωπο να σκοτώσει άνθρωπο, στ’ όνομά του ή με το ότι ο εβραίος Ναζωραίος αναγνωρίζει ως «υπογραφή» του το ελληνικό «χριστολογότυπο» (αυτό το χρησιμοποιούν για να υποστηρίξουν την ελληνική καταγωγή τού Ιησού -κοντολογής πιασ’ τ’ αυγό και κούρευτο). Η μεγάλη απορία βέβαια, παραμένει: Σε τι γλώσσα μίλησε ο εβραίος Ναζωραίος στον Κωνσταντίνο και η ακόμη μεγαλύτερη: Μα καλά, ο Κωνσταντίνος είδε τέτοια σημάδια, οράματα κι ολόκληρο Ιησού -έστω και στον ύπνο του- κι εν τούτοις επέμενε μέχρι και το τέλος της ζωής του να είναι ειδωλολάτρης;

Μυστηριώδη παρανοϊκά πράγματα

Η φαιδρότητα όμως στα παραπάνω, έχει και εξήγηση και όνομα: Ευσέβιος Καισαρείας. Περιώνυμος χριστιανός παραμυθατζής και πλαστογράφος, που εντελώς καταχρηστικά αναφέρεται και ως «ιστορικός», εκτός από επίσκοπος που ήταν. Τα κείμενα του Ευσέβιου που αναφέρονται στον βίο και την πολιτεία του Κωνσταντίνου δεν είναι ιστορικά κείμενα, ούτε αποτελούν ιστορική πηγή, πρόκειται για μυθιστορηματικούς πανηγυρικούς ένα σύμφυρμα κολακειών και πολιτικής προπαγάνδας. Αν και ο Ευσέβιος, δεν ήταν η μοναδική πηγή αυτών των μυθολογημάτων (βλέπε Λακτάντιος).

Σημειώστε δε, πως ο μύθος, σύμφωνα με τον οποίο, ο Κωνσταντίνος βαπτίσθηκε χριστιανός, λίγο πριν πεθάνει, αποτελεί καθαρά ένα αποκύημα της φαντασίας του Ευσέβιου και τίποτε παραπάνω από μια κλασική περίπτωση χριστιανικής προπαγάνδας. Σύμφωνα μάλιστα με την χριστιανική «παράδοση» ο Κωνσταντίνος φέρεται να έβαλε το έμβλημα και στο αυτοκρατορικό στέμμα. Βεβαίως, το ότι ο Κωνσταντίνος δεν απεικονίζεται σε νομίσματα της εποχής του με το «χριστόγραμμα» στο στέμμα, είναι μια «μικρή» κι «ασήμαντη» λεπτομέρεια (το «χριστόγραμμα» εντοπίζεται μόνο στην πίσω πλευρά νομίσματος τού 337 μ.κ.ε. -δηλαδή το έτος που πέθανε). Ο Κωνσταντίνος ουδέποτε έγινε χριστιανός, ενώ μέχρι και την προτελευταία ημέρα της ζωής του θυσίαζε στον Δία -μια υποχρέωση που είχε κι από τον ύψιστο τίτλο της ρωμαϊκής θρησκείας του «Υπατου Ποντίφικα» (Pontifex Maximus) έναν τίτλο που δεν απέρριψε ποτέ.

Ειρηνική συνύπαρξη: Η εκδοχή αυτή, δημιουργεί πλήθος ερωτηματικών, αν λάβει κανείς υπ’ όψιν μερικά δεδομένα: 1. Τον βίαιο χαρακτήρα τού Κωνσταντίνου, για τον οποίον η αξία της ανθρώπινης ζωής ήταν ασήμαντη. Υπενθυμίζεται, ότι ο «πράος» και «ειρηνιστής» Κωνσταντίνος δεν δίστασε να στείλει στον τάφο, μεταξύ άλλων, τον γιο του Κρίσπο, την σύζυγό του Φαύστα, τον πεθερό του Μαξιμινιανό, τον κουνιάδο του Μαξέντιο, τούς γαμβρούς του Λικίνιο και Βασσιανό κ.ά. 2. Τον αδίστακτο και φιλοπολεμικό του χαρακτήρα ο οποίος τον ώθησε να στραφεί, με διάφορα προσχήματα, εναντίον των συναυτοκρατόρων του (κάποιοι και συγγενείς του), διεκδικώντας όλη την αυτοκρατορία για τον εαυτόν του.

3.Την αντισυμβατική συμπεριφορά των χριστιανών, οι οποίοι πέραν τού ότι αρνούνταν να υπηρετήσουν την αυτοκρατορία, αρνούνταν και την λατρεία τού αυτοκράτορα, κάτι που ισοδυναμούσε με προδοσία και μπορούσε να επιφέρει την ποινή τού θανάτου. 4. Οι χριστιανοί δεν ήταν εχθρικοί προς τις άλλες θρησκείες και δεν τις περιγελούσαν, επειδή ένιωθαν περιθωριοποιημένοι από το ρωμαϊκό κράτος, αλλά επειδή είχαν -και συνεχίζουν να έχουν- την ισχυρή πεποίθηση ότι η δική τους θρησκεία ήταν η μόνη αληθινή. Μήπως -κάτι άλλο;

Σαφώς κι ονομάζεται «πολιτική σκοπιμότητα»

Τα χριστιανικά ιερατεία σταδιακά ανέπτυσσαν το δυναμικό τους, καθώς στις τάξεις τους προσέφευγαν όλο και περισσότεροι φτωχοί πολίτες -κυρίως χωρικοί- της ρωμαϊκής επικράτειας, οι οποίοι αδυνατώντας να αντεπεξέλθουν στις δυσκολίες της επίγειας ζωής, έβρισκαν καταφύγιο, στήριγμα κι ελπίδα στην μεταθανάτια που πρόσφερε η νέα θρησκεία. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο, ότι εκείνη την εποχή, ο χριστιανισμός αποκαλούνταν και «αίρεση των φτωχών». Η χριστιανική θρησκεία όμως έβρισκε απήχηση και στα μεσαία, αλλά και στα υψηλά κοινωνικά στρώματα, που αντιπαθούσαν τον αυτοκρατορικό αυταρχισμό. Οι χριστιανοί εξακολουθούσαν βέβαια να είναι μειοψηφία, αλλά πλέον ήταν μια υπολογίσιμη δύναμη, με ανοδικές τάσεις. Μια δύναμη που ο Κωνσταντίνος θεώρησε ότι θα του ήταν εξαιρετικά πολύτιμη αν την συνεταιριζόταν προκειμένου να επιτύχει τον στόχο του και να γίνει μονοκράτορας, ήταν ένας από τους πέντε -αρχικά- αυτοκράτορες που διοικούσαν την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία κατά το πρότυπο «διαίρει και βασίλευε» και δεν έπεσε έξω, καθώς η συνέχεια τον δικαίωσε.

Η μεταστροφή τού Κωνσταντίνου, δεν ήταν τίποτε άλλο λοιπόν, παρά το αποτέλεσμα συναλλαγής, μεταξύ αυτού και των χριστιανών. Συναλλαγής πολιτικής, γιατί όλες οι θρησκείες είναι ΠΟΛΙΤΙΚΗ και τίποτε άλλο.

Έτσι, οι χριστιανοί, πέραν της αυτονόητης αναγνώρισης και νομιμοποίησης, κέρδισαν κρατικά αξιώματα, αποκατάσταση περιουσιακών στοιχείων, οικονομικά προνόμια, απόκτηση γης, ο κλήρος φορολογική απαλλαγή, χορηγίες και δικαίωμα ιδιοκτησίας επί ναών των εθνικών. Σε αντάλλαγμα, οι χριστιανοί σταμάτησαν πλέον ν’ αρνούνται την στράτευση (η οποία ήταν και το κυρίως ζητούμενο για τον Κωνσταντίνο) παραχώρησαν στον Κωνσταντίνο δικαιοδοσία πάνω σε θεολογικά ζητήματα, καθώς και στον διορισμό επισκόπων, ενώ τον έχρισαν και ως 13ο απόστολο (ισαπόστολος). Με λίγα λόγια, ο Κωνσταντίνος ανέλαβε την προστασία και κηδεμονία της χριστιανικής θρησκείας. Η συνέχεια γνωστή. Ο ήδη ενισχυμένος, από τον Κωνσταντίνο, χριστιανισμός, έγινε η μοναδική επίσημη και υποχρεωτική θρησκεία, επί Θεοδοσίου επίσης «Μέγας» για ευνόητους λόγους, δείχνοντας πλέον και το πραγματικό του πρόσωπο, βυθίζοντας την ανθρωπότητα στο σκοτάδι και το αίμα.

Τα ανδραγαθήματα του μεγάλου ανδρός Κωνσταντίνου

324 μ.κ.ε. Μετά την εξόντωση του ανταγωνιστή του Λικίνιου, ο ρωμαίος αυτοκράτορας Φλάβιος Βαλέριος Κωνσταντίνος, αρχίζει την συστηματική καταστροφή των ελληνικών ιερών. Λεηλατεί το περίφημο Μαντείο του Διδυμαίου Απόλλωνος στην Ιωνία και θανατώνει με φρικτά βασανιστήρια όλους τους ιερείς.

326 μ.κ.ε. Κάποια χρονική στιγμή μεταξύ 15 Μαΐου και 17 Ιουνίου του 326 συνελήφθη και εκτέλεστηκε, μετά από διαταγή του Κωνσταντίνου, ο μεγαλύτερος γιος του (και γιος της Μινερβίνης), ο Κρίσπος με «ψυχρό δηλητήριο» στην Πούλα της Κροατίας. Τον Ιούλιο ο Κωνσταντίνος εκτέλεσε την σύζυγό του Φαύστα, κατ’ εντολή της μητέρας του Ελένης. Η Φαύστα αφέθηκε να πεθάνει σε ένα υπερθερμασμένο λουτρό. Τα ονόματά τους διαγράφηκαν από πολλές επιγραφές, οι αναφορές στη ζωή τους αφαιρέθηκαν από τα φιλολογικά αρχεία, και η μνήμη τους καταδικάστηκε. O Ευσέβιος, για παράδειγμα, στο εγκώμιο του Κωνσταντίνου, που συνέθεσε από μεταγενέστερα αντίγραφα της Historia Ecclesiastica του, και της Vita Constantini δεν συμπεριλαμβάνει αναφορές στη Φαύστα ή στον Κρίσπο. Λίγες αρχαίες πηγές προτίθενται να αναλύσουν τα πιθανά κίνητρα για αυτά τα γεγονότα. Αυτές οι λίγες πηγές, που προσφέρουν μη πειστικές εξηγήσεις, είναι πιο πρόσφατης προέλευσης, και είναι γενικά αναξιόπιστες

326 μ.κ.ε. Ο Κωνσταντίνος με την προτροπή της φανατικά χριστιανής μητέρας του Ελένης, (φυσικά χριστιανή κατόπιν συναλλαγής κι όχι από πεποίθηση, γι αυτό και δεν έχασε τον μανιακό χαρακτήρα της) καταστρέφει ολοκληρωτικά το ιερό του Θεού Ασκληπιού στις Αίγες της Κιλικίας

330 μ.κ.ε Ο Κωνσταντίνος κλέβει όλους τους θησαυρούς και τα αγάλματα που βρίσκονται μέσα στα Ελληνικά Ιερά για να διακοσμήσει την Nova Roma (Κωνσταντινούπολη). Η πρωτεύουσα της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας εγκαθίσταται στην Μεγαρικής προέλευσης πόλη Βυζάντιον. Ο ελληνικός χαρακτήρας της πόλης αλλοιώνεται από βαρβαρικούς πληθυσμούς που μαζικά μεταφέρονται στην πόλη ώστε να αυξηθεί ο πληθυσμός της. Το ελληνικό στοιχείο μετατρέπεται από κυρίαρχο, σε μια μικρή μειοψηφία.

Η χερσόνησος του Άθου από Ιερό Ελληνικό Άλσος των Μουσών της Αρτέμιδος, μετά από σφαγές και καταστροφές ναών μετατρέπεται από τον Κωνσταντίνο (με την προτροπή της θεομανούς μητέρας του) σε μοναστικό χριστιανικό κέντρο (κι ετσι ζούμε μέχρι σήμερα το έκτρωμα του άβατου στο Ελληνικό Ιερό Όρος). Τον ίδιο χρόνο ο χριστιανικός όχλος, συνεπαρμένος από τη μισαλλόδοξη χριστιανική εκκλησία, καίει στο Bayeux το ιερό του Βελλενού-Απόλλωνος και λυντσάρει τους ιερείς του. Η Θεά Άρτεμης ήταν σύμβολο της αγνότητας και της αιώνιας παρθενίας, της άσπιλης κι αμόλυντης παρθένας, η οποία ουδέποτε γνώρισε τον έρωτα, την ανδρική κλίνη κι ουδέποτε γέννησε. Από βρέφος είχε ζητήσει από τον πατέρα της Δία την αιώνια παρθενία και δεν υπέκυψε στα βέλη του Θεού Έρωτα όταν αισθάνθηκε το ερωτικό σκίρτημα για τον εκπάγλου καλλονής Ενδυμιώνα. Ολοφάνερο πως οι καλόγεροι με τα δικά τους παραμύθια έφεραν την Παναγία από την έρημο και ονόμασαν το Ελληνικό Ιερό, «Άγιο Όρος» κήπο και περιβόλι της Παναγίας. Αυτά είναι εγκλήματα για τα οποία δεν λογοδότησε ποτέ κανείς.

335 μ.κ.ε Ο Κωνσταντίνος καταστρέφει δεκάδες ιερούς εθνικούς ναούς στη Μικρά Ασία και Παλαιστίνη ενώ διατάζει την ΣΤΑΥΡΩΣΗ όλων των μάγων και μάντεων. Με αυτούς τους χαρακτηρισμούς οι αμόρφωτοι και μισέλληνες χριστιανοί εννοούσαν όλους τους επιστήμονες, φιλόσοφους, ιερείς. Τότε είναι που μαρτύρησε και ο νεοπλατωνικός φιλόσοφος Σώπατρος.

Ακολουθούν καταστροφές ελληνικών ναών και στη θέση τους κτίζονται χριστιανικές εκκλησίες

337 μ.κ.ε. Είναι το έτος που ο Κωνσταντίνος από τους πρώτους καταστροφείς του ελληνικού πνεύματος, παιδοκτόνος και συζυγοκτόνος. Ο Κωνσταντίνος διατάζει την εκτέλεση της συζύγου του Φαύστας, την οποία και βράζουν ζωντανή!!! Κωνσταντίνος κι Ελένη δηλητηριάζουν τον άτυχο Κρίσπο, γιο του Κωνσταντίνου από την παλλακίδα του Μινερβίνα, με την δικαιολογία ότι συνωμοτούσε ενάντια στον θρόνο καθώς και ουκ ολίγους συγγενείς τους [Ζώσιμος, Νέα Ιστορία] Ύστερα σκότωσε το γαμπρό του Μαξιμίνο και τον αντίπαλό του Λικίνιο που είχε καταφύγει ικέτης στη Θεσσαλονίκη. Όταν ανέσυρε το πτώμα του Μαξέντιου από τον Τίβερη, το αποκεφάλισε και το κάρφωσε σε ένα παλούκι για να το περιφέρει στους δρόμους της Ρώμης, πεθαίνει ενώ λίγο πριν είχε βαπτιστεί χριστιανός.

341 μ.κ.ε. Ο αυτοκράτωρ Κωνστάντιος Θέτει εκτός νόμου το Ελληνίζειν και την παραδοσιακή μαντική. Πολλοί Έλληνες είτε εκτελούνται, είτε φυλακίζονται.

346 μ.κ.ε. Μεγάλης κλίμακας διωγμοί εναντίον των εθνικών, Ελλήνων και μη της Κωνσταντινούπολης. Ο ρήτωρας, φιλόσοφος και συγγραφέας Λιβάνιος κατηγορείται ως μάγος και εξορίζεται.

353 μ.κ.ε. Με διάταγμα ο Κωνστάντιος απαγορεύει την λατρεία και την προσφορά θυσιάσματος στους εθνικούς δια ποινής θανάτου.

354 μ.κ.ε. Με νέο διάταγμα ο Κωνστάντιος απαγορεύει την λειτουργία των εθνικών και ελληνικών ιερών και διατάζει το κλείσιμο τους. Οι ιεροί ναοί των Ελλήνων και των άλλων εθνικών λατρειών μετατρέπονται σε πορνεία και ταβέρνες. Οι εθνικοί ιερείς εκτελούνται. Καινούριο αυτοκρατορικό διάταγμα διατάζει την «ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΕΘΝΙΚΩΝ ΝΑΩΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΣΦΑΓΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΘΝΙΚΩΝ». Αρχίζουν οι πρώτες πυρπολήσεις βιβλιοθηκών σε πολλές πόλεις της αυτοκρατορίας.

Χριστιανοί ασβεστοπαραγωγοί κατασκευάζουν ασβεστοκάμινους δίπλα σε ελληνικούς ναούς για να εκμεταλλευτούν τα μάρμαρα των ναών. Είναι η αρχή για ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα ενάντια στην επιστήμη και πνευματική και τεχνολογική πρόοδο της ανθρωπότητας. Από το 354 μ.κ.ε. και για 1500 χρόνια ακόμα θα καούν στην πυρά ανυπολόγιστος αριθμός ελληνικών βιβλίων. Βιβλία φιλοσοφίας, λογοτεχνίας , μαθηματικών, ιστορίας, γεωγραφίας, ποιητικές συλλογές και κυρίως επιστημονικά βιβλία. Σε αυτά τα τελευταία οι φανατικοί χριστιανοί θα επιδείξουν ιδιαίτερο ζήλο καθώς για τον εξαιρετικά χαμηλού πνευματικού επιπέδου χριστιανικό όχλο αποτελούν, ιδιαίτερα τα μαθηματικά, κείμενα μαγείας. Το αποτέλεσμα αυτών των πράξεων φαίνεται σήμερα αφού από την αρχαιοελληνική γραμματεία έχουμε όπως υπολογίζεται λιγότερο από τον 1% . Όσα σώθηκαν, σώθηκαν κυρίως από τους άραβες.

357 μ.κ.ε. Ο Κωνστάντιος απαγορεύει δια νόμου όλες τις μεθόδους μαντείας.

359 μ.κ.ε. Στην Σκυθόπολη της Συρίας οργανώνονται από τους χριστιανούς τα πρώτα στρατόπεδά θανάτου της ιστορίας. Εκεί συγκεντρώνονται οι συλληφθέντες Εθνικοί από όλα τα μέρη της αυτοκρατορίας. Τα βασανιστήρια και οι εκτελέσεις είναι σε καθημερινή βάση. Τύφλα να ‘χουν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης των ναζιστών και των κομουνιστών. [αναζήτησε το άρθρο: Σκυθόπολη και Σταυροφορίες: Θρησκευτικό Πλιάτσικο] Η απόλυτη παράνοια, η χριστιανική εκκλησία για το θεάρεστο έργο του, τον ανακηρύσσει άγιο και ισαπόστολο, όπως επίσης και την φρικτή δολοφόνο μητέρα του Ελένη ως αγία!!

Κωνσταντίνος κι Αλέξανδρος: Σχιζοφρενής Μεγαλομανία 

Οι πράξεις και η συμπεριφορά του Κωνσταντίνου όπως και του Αλεξάνδρου, δεν θα προκαλέσουν μόνο συμφορές στους δυστυχείς λαούς της κυριαρχίας τους, αλλά τα εγκλήματα και η διαφθορά τους θα επηρεάσουν την ιστορία (έστω και παραποιημένη) της ανθρωπότητας επιφέροντας νέα δεινά, υποδούλωση, κοινωνικές διαβρώσεις και διαφθορά. Στην άσκηση της καταστροφικής για την πορεία του κόσμου, πολιτικής τους, έπαιξε ρόλο ο κακός χαρακτήρας τους και το ανύπαρκτο προσωπικό τους ήθος. Ο Κωνσταντίνος ήταν βάναυσος κι απαίδευτος, αμόρφωτος, σπαθοφόρος, από τις επιστολές και τα κείμενα του που διασώθηκαν μονάχα η υπογραφή τους είναι γνήσια.

Σαν άνθρωπος της εξουσίας άξεστος κι αγράμματος χρησιμοποιεί έμπειρους συμβούλους για την σύνταξη λόγων και διαγγελμάτων. Ο Κωνσταντίνος εκφράζει γνώμη και δίνει οδηγίες για δογματικά θέματα παρά την παντελή θεολογική του άγνοια, διαμέσου των θεολογικών επισκόπων. «Αμαθής και ανόητος» χαρακτηρίζεται σε ένα αρχαίο κείμενο. Η αχαλίνωτη μεγαλομανία, η πολεμική δόξα (που συνοδεύεται με χιλιάδες θύματα) η επίδειξη ανατολικής χλιδής και αυτοκρατορικού μεγαλείου με μυθικού πλούτου διακοσμήσεις ήταν τα μεγάλα πάθη του. Το 325, κατά τον εορτασμό της 20ετηρίδος της ηγεμονίας του εμφανίστηκε με διάδημα στην κεφαλή και κεφαλόδεσμο από μαργαριτάρια, όπως οι πέρσες μονάρχες που αποτελούσαν και για τον Αλέξανδρο το πρότυπο της αυτοκρατορικής απολυταρχίας.

Αρεσκόταν να απονέμει κούφιους από ουσία, τίτλους βαρύγδουπους και αξιώματα σε αυλικούς και συγγενείς του. Ο πρώτος ευνούχος της Αυλής ήταν το επισημότερο, το πιο έμπιστο αλλά και το υψηλότερο αξίωμα. Αυτός ο ευνούχος εξουσίαζε όλους τους παλατιανούς και τους «σιλεντάριους» που επέβαλαν γενική σιωπή σε κάθε εμφάνιση του αφέντη τους. Οτιδήποτε αφορά τον αιμοσταγή Κωνσταντίνο είναι «ιερό» Αυτό το έκφυλο σκηνικό χλιδής και δεσποτισμού, τρόμου και δολοπλοκιών ενστερνίστηκα όλοι οι Βυζαντινοί αυτοκράτορες. Εγκολπώθηκε όπως κι ο Αλέξανδρος τα ασιατικά ήθη, τις ενδυμασίες, την μεγαλοπρέπεια, τρυφηλότητα και το πομπώδες – προκαλώντας απέχθεια στους δύστυχους υπηκόους τους.

Εμφανιζόταν στους δημόσιους χώρους  με βαρύτιμα διαδήματα, αμέτρητα κοσμήματα, περιλαίμια και βραχιόλια, μανδύες μεταξωτούς με χρυσοκέντητα άνθη δίνοντας την εντύπωση θηλυπρέπειας και μαλθακότητας. Επίδειξη κι απολαύσεις «τρυφή τον βίον ενδούς» γράφει ο Ζώσιμος. Σπατάλες, ασωτίες, διασπάθιση του δημοσίου χρήματος, σε εξαγορά συνειδήσεων, σε παλάτια και άχρηστα κτιριακά συγκροτήματα. Υπήρξε βάναυσος με βίαιες εκρήξεις οργής κι απερίσκεπτες αποφάσεις υπό το κράτος της εξαλλοσύνης, ακριβώς όπως κι ο Αλέξανδρος.

Στα νομίσματα έδινε εντολή να χαραχθούν επιγραφές «θριαμβευτής πάνω σε όλα τα έθνη» και «κυβερνήτης της οικουμένης» Για τους κόλακες αυλικούς του προπαγανδιστές είναι «μεγαλόφρων» ο λογισμός του μετεωρίζεται «υπέρ την ουράνιον αψίδα» μέρα και νύχτα επικαλείται τον «ουράνιον πατέρα». Ποιος; Ο Κωνσταντίνος που έστρωσε την αυτοκρατορία σε Δύση και Ανατολή με πτώματα. Πολλοί ιστορικοί χριστιανοί χαρακτηρίζουν την περίοδο της αυτοκρατορίας του ως «μία από τις σημαντικότερες βασιλείες» της παγκόσμιας ιστορίας. Στην πραγματικότητα υπήρξε μια περίοδος αίματος, βαθιάς διαφθοράς, με πρωταρχικό ένοχο τον Κωνσταντίνο και την πόρνη μητέρα του Ελένη. Με την παραμόρφωση της χριστιανικής  ιδεολογίας και τον ξεπεσμό της εκκλησίας με τις βάναυσες επεμβάσεις και την αγυρτεία.  Ο ίδιος ο Κωνσταντίνος μια εγκληματική μορφή ισάξια των σύγχρονων Χίτλερ και Στάλιν, υπαίτιος απάνθρωπων και κατάπτυστων πράξεων, επέβαλε την απολυταρχία ταυτίζοντας τον έκφυλο εαυτό του με τον νόμο «Έμψυχος Νόμος» ο αυτοκράτορας, «ότι αρέσει στον αυτοκράτορα είναι νόμος»

O Κωνσταντίνος πέθανε τον Μάιο του 337 μ.κ.ε σε ηλικία 65 ετών

Κατά την παράδοση, ύστερα από ασθένεια, μεταφέρθηκε στη Νικομήδεια όπου, πριν ξεψυχήσει, ζήτησε να βαπτιστεί χριστιανός (πολύ βολικό). Σύμφωνα όμως με πληροφορίες εκκλησιαστικών συγγραφέων και Βυζαντινών χρονογράφων ο Κωνσταντίνος ούτε ασθένησε, ούτε ασπάστηκε τον χριστιανισμό. Δολοφονήθηκε από τους ετεροθαλείς αδερφούς του, νόμιμους κληρονόμους του θρόνου, που είχαν παραμερισθεί με την ανάδειξη στο αξίωμα του καίσαρος των τριών γιών του. Ο Φιλοστόργιος γράφει ότι ο Κωνσταντίνος  δολοφονήθηκε με δηλητήριο- «εν Νικομήδεια, φαρμάκοις υπό των αδελφών τεθνάναι» και ο Μιχαήλ Γλυκάς: «Τελευτά δε του βίου εξ επιβουλής των ετεροθαλών αυτού αδελφών φάρμακον αυτώ δηλητήριον εγχεαμένων». Φαινόμενο των εσωδυναστικών ανταγωνισμών για τον θρόνο οι συνομωσίες, οι φόνοι ή αλληλοεξόντωση των υποψηφίων κληρονόμων της εξουσίας. Ο ίδιος ο Κωνσταντίνος είχε δολοφονήσει τον γιο του Κρίσπο, πρώτο διάδοχο και πρόσκομα για τους άλλους τρεις βασιλοπαίδες.

Η σορός του αυτοκράτορα θα διακομισθεί «εν λάρνακι χρυσή» όπως ιστορεί ο Ζώσιμος και θα ενταφιασθεί στον ναό των αγίων Αποστόλων. Θα υμνηθεί ως θεοσεβής, θεοφιλής, ιεραπόστολος και θα αναγορευθεί ισαπόστολος ή μάλλον δέκατος τρίτος απόστολος. Ήταν μια ασεβής κολακεία, ένα ανιστόρητο εγκώμιο που υπαγορευόταν από τις σκοπιμότητες της κοσμικής εκκλησιαστικής εξουσίας. Το μαυσωλείο του Κωνσταντίνου, ο ναός των αγίων Αποστόλων ήταν άλλοτε, κατά τον Νικηφόρο Κάλλιστο Ξανθόπουλο (ΙΔ’αι.) «βωμός των Ελλήνων, δωδεκάθεον όνομα». Ισαπόστολος, απεσταλμένος του θεού, ισάξιος του Παύλου, όπως δοξολογείται σε έναν ύμνο του Μηναίου:
«ουκ εξ ανθρώπων κλήσιν έλαβες
Αλλ’ ως θεσπέσιος Παύλος
Έσχες μάλλον, ένδοξε, ταύτην
Εξ ύψους, Κωνσταντίνε, ισαπόστολε»


Ο ενταφιασμός του, όπως και ο βίος του, συνοδεύτηκε από φρικώδη αιματοχυσία.
 
Η σορός, με πρωτοβουλία του πατριάρχη, μεταφέρεται, άγνωστο γιατί, από τον ναό των αγίων Αποστόλων στον ναό του αγίου Ακακίου. Ακολούθησαν συγκρούσεις και πραγματικό μακελειό, όπως γράφει ο βυζαντινός Θεοφάνης. Γέμισαν αίματα η αυλή, το φρέαρ του ναού και οι γύρω πλατείες, «Φόνος γέγονε πολύς ώστε πληρωθήναι το φρέαρ και την αυλήν του μαρτυρίου αιμάτων και τας παρακείμενας πλατείας».

Δυο χρόνια πριν από τον θάνατο του, το 335 μ.κ.ε, ο Κωνσταντίνος αποφάσισε τη διανομή της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας που κατέκτησε εξοντώνοντας, ύστερα από πολύνεκρους εμφυλίους πολέμους, τους συνηγεμόνες του της τετραρχίας και προκαλώντας τον όλεθρο εκατομμυρίων ψυχών, στους τρεις γιους του, για να μην προκληθεί εσωδυναστική διαμάχη. Στον Κωνσταντίνο παραχώρησε την άλλοτε επικράτεια του πατέρα του Κωνστάντιου Χλώρου, την Βρετανία, την Ιβηρική και τη Γαλατία. Στον Κωνσταντίο τη Μ. Ασία, Συρία και Αίγυπτο, ενώ στον Κώνσταντα την περιοχή μεταξύ Εύξεινου Πόντου, Αδριατικής και Αιγαίου.

Η διαμάχη ωστόσο ήταν αιματηρή, όπως συνήθως στις μοναρχίες, κυρίως των Μεγάλων της Ιστορίας. Αμέσως μετά τον θάνατο του Κωνσταντίνου η αυτοκρατορική φρουρά θανάτωσε τους ετεροθαλείς αδελφούς του και έξι ανιψιούς -νόμιμους υποψήφιους για το θρόνο- με εντολή των τριών γιών του, καθώς και μεγάλων αριθμό αξιωματούχων της Αυλής. Ακολουθεί ο αλληλοσπαραγμός των τριών αδελφών, που διεκδικούν τη μονοκρατορία, ο καθένας για τον εαυτό του, όπως κι ο πατέρας τους. Ο Κωνσταντίνος, ο πρωτότοκος, φονεύεται κατά τη διάρκεια επιδρομής στην επικράτεια του αδελφού του Κώνσταντος. Δυο χρόνια αργότερα φονεύεται και αυτός ύστερα από πραξικόπημα του Μαγνέντιου και η αυτοκρατορία θα περιέλθει τελικά στον Κωνστάντιο.

Η πλειοψηφία των χριστιανών ιστορικών υποστηρίζει ότι ο Κωνσταντίνος είχε ασπασθεί τον χριστιανισμό. Μερικοί μάλιστα διατυπώνουν την άποψη ότι κατέβαλε προσπάθειες για την εγκαθίδρυση, με συγκρητισμό, ενός εναρμονισμένου θρησκευτικού αμαλγάματος, μιας θρησκείας συγκερασμού του παραδοσιακού πολυθεϊσμού με τον φιλοσοφικό μονοθεϊσμό και τη χριστιανική ιδεολογία. Πρόκειται για τη διαιώνιση μύθων που είχε χαλκεύσει η κωνσταντινική  προπαγάνδα και το εξωνημένο ιερατείο καταβαραθρώνοντας τις θεμελιώδεις αρχές της ευαγγελικής διδασκαλίας των πρώτων χριστιανικών αιώνων.

Ο αυταρχισμός, η βία, η αδικοπραγία που χαρακτηρίζει την πολιτική του Κωνσταντίνου και η διαφθορά του ιερατείου εξαιτίας των επεμβάσεων, των συναλλαγών και της εξαγοράς, θα επηρεάσει βαθύτατα την πνευματική υπόσταση του χριστιανισμού. Η διάδοση της νέας θρησκείας δεν συνακολουθείται από κοινωνική εξυγίανση και ηθική αναμόρφωση. Αλλαγή θρησκευτικού προσανατολισμού δεν συνεπάγεται και ανασύσταση του ιδεολογικού πεδίου. Η καταπίεση και η εκμετάλλευση, η βαρβαρότητα της αυτοκρατορικής εξουσίας και των φεουδαρχών και η εξαχρείωση των κυβερνώντων συνεχίζονται με έντονο ρυθμό. Καμία αλλαγή στον δημόσιο και κοινωνικό βίο.

Ο Ελληνικός πολιτισμός με τον Κωνσταντίνο δέχτηκε το δεύτερο θανάσιμο πλήγμα μετά τον Αλέξανδρο. Αποκαλείται «Μέγας» ο αποτρόπαιος τύραννος που βαρύνεται με ειδεχθή εγκλήματα και κατηγορείται ότι με την διαφθορά και τις βαρβαρότητες του «ατίμασε την αυτοκρατορική πορφύρα» Εύστοχος επομένως ο χαρακτηρισμός του από τον ποιητή Shelley «Αυτό το τέρας ο Κωνσταντίνος, με το ψυχρό αίμα, που παριστάνει τον άγιο, αυτός ο υποκριτής, ο βάρβαρος, έκοψε του γιού του το λαρύγγι, στραγγάλισε την γυναίκα του, σκότωσε τον πεθερό και τον γαμπρό του. Στην Αυλή του περιστοιχιζόταν από μια κλίκα αιμοδιψών ψευδοευλαβών χριστιανών κληρικών και ένας μόνο από αυτούς θα μπορούσε να παρακινήσει την μισή ανθρωπότητα να σφάξει την άλλη μισή»

Θρησκείες, παιχνίδια θανάτου και πλιάτσικο

 Όπως είναι γνωστό η πλέον διαδεδομένη θρησκεία στον κόσμο είναι ο Μουσουλμανισμός (Ισλάμ) που είναι και η πολυπληθέστερη. Ακολουθούν ο Ιουδαϊσμός και ο Χριστιανισμός. Οι θρησκείες αυτές σαν αφετηρία τους έχουν την αραβική έρημο, μέσα στην οποία οι ιδρυτές αυτών των θρησκειών περιφερόντουσαν με τις καμήλες τους, τη φυλή τους και τις κατσίκες τους. Ένας Ρωμαίος πολίτης ο Σαούλ, διώκτης μιας σέχτας Ιουδαίων οπαδών κάποιου που τον έλεγαν Ιησού και αγωνίζονταν κατά των κατακτητών ρωμαίων για την ελευθερία τους, βρήκε μια καλή ευκαιρία να αλλάξει στρατόπεδο κατόπιν Ρωμαϊκής εντολής. Από διώκτης γίνεται υπέρμαχος και προστάτης του κινήματος, θα το ονομάσει θρησκεία και θα αναλάβει τη διάδοσή της σε όλη την παραμεσόγειο Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία από όπου οι Ρωμαίοι αντλούσαν το στρατιωτικό τους δυναμικό.

Οι οπαδοί του Παύλου πλέον, θα του δώσουν τον τίτλο του Αποστόλου των Εθνών. Η ρωμαϊκή αυτοκρατορία ως πολυεθνικό και πολυθρησκευτικό μόρφωμα αντιμετώπιζε προβλήματα συνοχής και φυγοκέντρων πολιτικών τάσεων και προκειμένου να αποφύγει την διάσπαση σιγοντάρισε και δημιούργησε τη νέα θρησκεία που πλασάριζε ο Παύλος. Στόχος ήταν όλοι οι υπήκοοι της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας να ομογενοποιηθούν, να καταργηθεί κάθε διαφορά μεταξύ τους για να αποφευχθεί το αλληλοφάγωμα, να γίνουν όλοι οι λαοί ένα συνονθύλευμα, χωρίς φυλετικές και θρησκευτικές διαφορές για να έχουν οι Αυτοκράτορες το κεφάλι τους ήσυχο από επαναστάσεις. Ως γνωστόν ακολουθήσανε αμέτρητες σφαγές προκειμένου να υποταχθούν όλοι στην θέληση των βυζαντινών αυτοκρατόρων. Σκοπός των σφαγών ήταν να επιτευχθεί μια ενότητα θεολογικού και πολιτικού δόγματος.

«Ο άνθρωπος αντι-εξελισσεται σε μαιμού (νοητικά) ΤΕΛΕΙΑ ΚΑΙ ΠΑΥΛΑ !»
«ΠΛΟΥΤΙΣΑΜΕ ΟΛΟΙ με τον ΜΥΘΟ του Ιησού» Το είπε ο Πάπας Λέων Ι΄Πάπας της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας από 11-3-1513 έως 1-12-1521

«ΘΥΜΗΘΕΙΤΕ ΤΗΝ ΣΚΥΘΟΠΟΛΗ ! η μεγαλύτερη και πρώτη γενοκτονία των Ελλήνων, απο τους Χριστιανους. 26.000.000 Ελληνες, ΑΔΕΙΑΣΕ Η ΕΛΛΑΔΑ και ήρθαν αλλογενείς, δειτε τα τοπονύμια μέχρι σήμερα, και το ΕΙΣ ΕΔΑΦΟΣ ΦΕΡΕΙΝ

«Τα τρία κακά της μοίρας μας Ιουδαϊσμός, Χριστιανισμός, Μουσουλμανισμός, δεν τα βλέπω να καταστρέφονται σύντομα, ειδικά τώρα που η άκρα επιθετικότητα του τελευταίου, επηρεάζει μοιραία και την επιθετικότητα των άλλων δύο.»

Γιατί να διαβάσεις Φιλοσοφία

Πολλοί άνθρωποι αποφεύγουν να διαβάσουν Φιλοσοφία. Ο λόγος είναι απλός. Η σύγχρονη φιλοσοφία έχει πάρει διαφορετική τροπή από αυτήν που είχε στην αρχαιότητα. Τότε, συναντούσες παντού φιλοσόφους να συνδιαλέγονται με τον κόσμο. Δεν χρειαζόταν καν να φοιτήσεις σε μια σχολή, τους συναντούσες στον δρόμο (πολλές φορές ζούσαν εκεί), η φιλοσοφία και η ζωή τους ήταν ένα.

Σήμερα, όσοι τη σπουδάζουν είναι κλεισμένοι στα Πανεπιστήμια εκεί όπου έχουν φυλακίσει και τη γνώση των αρχαίων, ψάχνοντας τη διαφορετική ερμηνεία της λέξης του Πλάτωνα ή του Αριστοτέλη (ελπίζοντας να κάνουν ανακοίνωση σε ένα συνέδριο). Εξάλλου, η ορολογία της σύγχρονης φιλοσοφίας από μόνη της είναι αποτρεπτική. Μήπως όμως δεν είναι έτσι; Μήπως όλα αυτά είναι παραπλανητικά και αξίζει να μελετήσεις φιλοσοφία;

1. Ο πρώτος λόγος για να διαβάσει κάποιος Φιλοσοφία είναι ότι δεν είναι μία, είναι πολλές.
 
Κατά συνέπεια, δεν μπορείς να την απορρίψεις γενικά (δεν μου αρέσει η φιλοσοφία…), αλλά μπορείς να διαλέξεις αυτή που σου ταιριάζει. Η ποικιλία είναι τεράστια. Από τον άκρατο ηδονισμό της Κυρηναϊκής σχολής ως τον ασκητικό Κυνισμό μεσολαβεί ένα ευρύ φάσμα φιλοσοφικών Σχολών και φιλοσόφων, πανέτοιμων να σου χαρίσουν το οπλοστάσιο της σοφίας τους. Η φιλοσοφία αυτών των Σχολών δεν αλλάζει κάθε τρεις και λίγο, όπως η επιστήμη, ούτε βασίζεται στην πίστη, όπως η θρησκεία. Επίσης, δεν μαλώνουν μεταξύ τους (φυσικά υπάρχουν γόνιμες φιλοσοφικές διαμάχες), αλλά τουλάχιστον δεν προκαλούν σταυροφορίες και πολέμους. Οι φιλόσοφοι σέβονται τις διαφορετικές απόψεις και ενίοτε τις διακωμωδούν και τις χλευάζουν.

2. Η φιλοσοφία είναι τρόπος ζωής, σε βοηθάει να ζεις καλύτερα.
 
Οι πρακτικές φιλοσοφίες έχουν δοκιμαστεί στο παρελθόν και οι εμπειρίες των φιλοσόφων έχουν καταγραφεί. Γιατί να ξεκινάς από την αρχή; Η φιλοσοφία ασχολήθηκε με την ευτυχία από τον 5ο π.Χ. αιώνα. Επικουρισμός, Κυνισμός, Στωικισμός, αλλά και φιλόσοφοι, όπως ο Αριστοτέλης και ο Δημόκριτος, στοχάστηκαν πάνω στο νόημα της ζωής, δείχνοντάς μας τον δρόμο. Ο Στωικισμός έχει παγκοσμίως χιλιάδες οπαδούς σήμερα.

3. Φιλοσοφία σημαίνει Λογική.
 
Ο φιλόσοφος πρέπει πάντα να μπορεί να αποδείξει τον συλλογισμό του, να προσφέρει επιχειρήματα. Η Λογική, ως κλάδος της Φιλοσοφίας, είχε τεράστια επιρροή στη Δυτική σκέψη. Από το βέλος του Ζήνωνα ως τον Ρινόκερο του Wittgenstein οι φιλόσοφοι είχαν να λύσουν προβλήματα με τη βοήθεια της λογικής. Υπάρχει ένας ρινόκερος στην αίθουσα; Αυτό το πρόβλημα έθετε ο Bertrand Russell στον μαθητή του, Ludwig Wittgenstein, ο οποίος αρνιόταν να παραδεχτεί ότι δεν υπήρχε. Ο Russell αστειευόμενος έψαχνε κάτω από τα έδρανα. Αλλά ο Wittgenstein δεν ήθελε να στηριχθεί στα εμπειρικά δεδομένα. Ο φιλόσοφος βασίζεται πρωτίστως στη λογική απόδειξη.

4. Οι φιλόσοφοι ήταν αστείοι.
 
Τουλάχιστον οι αρχαίοι. Είχαν αίσθηση του χιούμορ που ήταν δείγμα της ευφυΐας τους. Ήταν είρωνες και ετοιμόλογοι, σάρκαζαν εαυτούς και αντιπάλους. Η φιλοσοφία είναι διανθισμένη με ιστορίες και ευφυολογήματα που αποτυπώνουν τη μεταξύ τους σχέση. Ο Διογένης ο Κυνικός δεν έχανε ευκαιρία να ειρωνεύεται τον Πλάτωνα. Όταν λοιπόν ο Πλάτων έδωσε τον γνωστό ορισμό του ανθρώπου ως «δίποδου ζώου χωρίς φτερά» («Ἄνθρωπός ἐστι ζῷον δίπουν ἄπτερον») ο Διογένης μάδησε έναν πετεινό και τον παρουσίασε στην αγορά φωνάζοντας: «Ιδού ο άνθρωπος του Πλάτωνα». Ο Πλάτων τότε αναγκάστηκε να προσθέσει στον ορισμό «και με επίπεδα νύχια» («πλατώνυχον»). Η φιλοσοφία βρίθει από τέτοιες ιστορίες.

5. Η γλώσσα της φιλοσοφίας επίσης δεν είναι μία.
 
Μπορείς να τη διαβάσεις σε μορφή ποίησης (Εμπεδοκλής), αποφθεγμάτων (Ηράκλειτος), μύθων (Πλάτωνας), επιστημονικής διατριβής (Αριστοτέλης), ημερολογίου (Μάρκος Αυρήλιος). Ο κατάλογος είναι ατελείωτος.

Γιατί ζούμε; Για τον Σωκράτη, μια ζωή που δεν εξετάζεται δεν αξίζει να τη ζει κανένας άνθρωπος (ὁ δὲ ἀνεξέταστος βίος οὐ βιωτὸς ἀνθρώπῳ). Ζούμε μόνο μια φορά. Η ζωή μας έχει την αξία που εμείς θα της δώσουμε. Αυτός είναι ο σπουδαιότερος λόγος για να μελετήσουμε φιλοσοφία.