ΤΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΜΥΘΕΥΜΑ "ΑΓΑΠΑΤΕ ΑΛΛΗΛΟΥΣ"

ΑΓΑΠΑΤΕ ΑΛΛΗΛΟΥΣ
1. Εισαγωγή
Αυτές οι δυο λέξεις αποτελούν μια παροιμιώδη χριστιανική φράση την οποία χρησιμοποιούν πολλοί για να μας αποδείξουν ότι το μήνυμα του Χριστιανισμού είναι η αγάπη, ότι η εντολή της αγάπης είναι η υπέρτατη εντολή και ότι ο Χριστιανισμός είναι η κατ’ εξοχήν θρησκεία της αγάπης.
Αυτή η φράση, ως έχει, εμφανίζεται μόνον στα εξής δύο κείμενα του Κατά Ιωάννην Ευαγγελίου όπου ο Χριστός εν μέσω «θεολογικών» λόγων στα κεφάλαια 13 και 15 λέγει:
Ιωάννης 13: 34-35, «εντολήν καινήν δίδωμι υμίν ίνα αγαπάτε αλλήλους,
καθώς ηγάπησα υμάς ίνα και υμείς αγαπάτε αλλήλους. εν τούτω γνώσονται πάντες ότι εμοί μαθηταί έστε, εάν αγάπην έχητε εν αλλήλοις.».
Ιωάννης 15: 11-17, «Ταύτα λελάληκα υμίν ίνα η χαρά η εμή εν υμίν μείνη και η χαρά υμών πληρωθή. αύτη εστίν η εντολή η εμή, ίνα αγαπάτε αλλήλους
καθώς ηγάπησα υμάς. μείζονα ταύτης αγάπην ουδείς έχει , ίνα τις την ψυχήν αυτού θή υπέρ των φίλων αυτού . υμείς φίλοι μου έστε, εάν ποιήτε όσα εγώ εντέλλομαι υμίν. ουκέτι υμάς λέγω δούλους, ότι ο δούλος ουκ οίδε τι ποιεί αυτού ο κύριος• υμάς δε είρηκα φίλους, ότι πάντα ά ήκουσα παρά του πατρός μου εγνώρισα υμίν. ουχ υμείς με εξελέξασθε, αλλ' εγώ εξελεξάμην υμάς, καί έθηκα υμάς ίνα υμείς υπάγητε και καρπόν φέρητε, καί ο καρπός υμών μένη, ίνα ό,τι αν αιτήσητε τόν πατέρα εν τω ονόματί μου, δω υμίν. Ταύτα εντέλλομαι υμίν, ίνα αγαπάτε αλλήλους.».
Ας κοιτάξομε προσεκτικά τα κείμενα αυτά. Απ’ αυτά βλέπομε ότι, την εντολήν αυτή ο Χριστός την δίνει στους μαθητές του και για του τους μαθητές τους, και ότι είναι μια καινούργια εντολή: «Να αγαπάτε ο ένας τον άλλον όπως και εγώ αγάπησα εσάς. Έτσι θα γνωρίζουν όλοι ότι είστε μαθητές μου.». Περίεργο! Δεν την ήξεραν νωρίτερα;
Εδώ ο Χριστός τονίζει καθαρά και μόνο στους μαθητές του «αγαπάτε αλλήλους». Δεν τους είπε να αγαπάνε όλο τον κόσμο αδιακρίτως, αυτούς που δεν γνωρί-ζουν και αυτούς που διαφέρουν! Η νέα εντολή είναι σαφής και δεν έχει να κάνει με τον καθολικό χαρακτήρα της γενικής αγάπης ως Πλατωνικής Ιδέας. Ούτε υπονοείται η αγάπη όλων των ανθρώπων για όλους τους ανθρώπους . Στον Λουκάν 19: 27 λέγει: «πλήν τους εχθρούς μου εκείνους, τους μη θελήσαντάς με βασιλεύσαι επ’ αυτούς, αγάγετε ώδε και κατασφάξατε αυτούς έμπροσθέν μου.», όπως και πολλά άλλα τέτοια για του απίστους, κλπ., που θα καταγράψομε παρακάτω.
Είναι λοιπόν μια εσωτερική εντολή, δηλαδή εντολή διά τους εντός της ομάδος των μαθητών. Εκ των υστέρων και κατ’ επέκταση γίνεται εντολή και γι’ αυτούς που θέλησαν να γίνουν μαθητές κατά τις επιταγές του Χριστιανισμού. Είναι δηλαδή εντολή προς τους Χριστιανούς και για τους Χριστιανούς.
Μπορεί η εντολή αυτή, όπως ανακοινώνεται, να ήταν καινούργια γι’ αυτήν την ομάδα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι οι άνθρωποι δεν την είχαν σκεφτεί και προφέρει πριν από την χριστιανική μεσσιανική κίνηση. Οι Στωικοί, οι Πλατωνικοί, ο Κικέ-ρων και άλλα φιλοσοφικά ρεύματα είχαν διακηρύξει την αγάπη πολύ πριν από τα Ευαγγέλια είτε με μερικό είτε με καθολικό ανθρωπιστικό χαρακτήρα. Η έννοια της αγάπης είτε εντός μιας ομάδας είτε καθολικά υπήρχε ήδη. Δεν την πρωτοδίδαξε ο Χριστός στην ανθρωπότητα. Η ιδέα της αγάπης ήταν ήδη γνωστή.
Η Ιστορία μας διδάσκει ότι η αγάπη των Χριστιανών για τους Χριστιανούς είναι ότι χειρότερο παράδειγμα υπάρχει κατά της εννοίας της αγάπης . Με αυτό βεβαίως εννοούμε όλα όσα συνέβησαν ανάμεσα στις διαφόρες χριστιανικές αιρέσεις και σχίσ-ματα. Η δε αγάπη των Χριστιανών για μη Χριστιανούς ξεπέρασε κάθε όριο φαντασίας σε εκδίκηση και θηριωδία. Τί να πρωτοπούμε...! Όλα αυτά είναι τόσο γνωστά και καταγεγραμμένα που δεν θα καταπιαστούμε μαζί τους στο παρόν άρθρο. Όσοι δεν τα γνωρίζουν ας θελήσουν να τα μάθουν και να φροντίσουν να βρουν τις κατάλληλες πηγές για να τα μελετήσουν.
2. Αιρέσεις και έλλειψη «αγάπης» στις πρωτοχριστιανικές κοινότητες
Ειδικά όμως, πέραν των απανταχού εντός των Ευαγγελίων συνεχών αμφιβολιών των μαθητών περί του Ιησού πριν αλλά και μετά την ανάστασή του (παραλείπομε τις πολυάριθμες αναφορές των), ήδη εντός όλης της Καινής Διαθήκης συναντάμε διχόνοιες, διχοστασίες, φιλονικίες τόσο μεταξύ των μαθητών όσο και εντός των πρώτων χριστιανικών κοινοτήτων και των κοινοτήτων του Παύλου. Ακόμα βλέπομε και τη δημιουργία πρωτοχριστιανικών αιρέσεων ήδη από τα μέσα του πρώτου αιώνα. Πολύ περίεργο δεν είναι! Εκτός του ότι ένας εκ των μαθητών έγινε προδότης, σύμφωνα με όλες τις σχετικές αφηγήσεις για την προδοσία τις οποίες παραλείπομε εδώ ως πολύ γνωστές , και ότι ο Παύλος κηρύττει άλλα αντί άλλων, έχομε και πολλά άλλα περιστατικά.
Π. χ.:
1. Μάρκος 9: 33-34, «Και ήλθεν εις Καπερναούμ• και εν τη οικία γενόμενος επηρώτα αυτούς• τι εν τη οδω προς εαυτούς διελογίζεσθε; οι δε εσιώπων• προς αλλήλους γαρ διελέχθησαν εν τη οδω τις μείζων.»
Μάρκος 10: 35-41, «Και προσπορεύονται αυτώ Ιάκωβος και Ιωάννης υιοί Ζεβεδαίου λέγοντες• διδάσκαλε, θέλομεν ίνα ό εάν αιτήσωμεν ποιήσης ημίν. ο δε είπεν αυτοίς• τι θέλετε ποιήσαί με υμίν; οι δε είπον αυτώ• δος ημίν ίνα εις εκ δεξιών σου και εις εξ ευωνύμων σου καθίσωμεν εν τη δόξη σου. ο δε Ιησούς είπεν αυτοίς• ουκ οίδατε τι αιτείσθε. δύνασθε πιείν το ποτήριον ό εγώ πίνω, και το βάπτισμα ό εγώ βαπτίζομαι βαπτισθήναι; οι δε είπον αυτώ• δυνάμεθα. ο δε Ιησούς είπεν αυτοίς• το μεν ποτήριον ό εγώ πίνω πίεσθε, και το βάπτισμα ό εγώ βαπτίζομαι βαπτισθήσεσθε• το δε καθίσαι εκ δεξιών μου και εξ ευωνύμων ουκ έστιν εμόν δούναι, αλλ’ οίς ητοίμασται. και ακούσαντες οι δέκα ήρξαντο αγανακτείν περί Ιακώβου και Ιωάννου.».
Παραθέτομε το ίδιο επεισόδιο και από τον Ματθαίον 20: 20-24, για να παρα-τηρήσομε και μερικές αντιφάσεις στις αφηγήσεις των δύο κειμένων: «Τότε προσήλθεν αυτώ η μήτηρ των υιών Ζεβεδαίου [όχι οι ίδιοι όπως λέγει ο Μάρκος] μετά των υιών αυτής προσκυνούσα και αιτούσά τι παρ’ αυτού. ο δε είπεν αυτή• τι θέλεις; λέγει αυτώ• ειπέ ίνα καθίσωσιν ούτοι οι δύο υιοί μου εις εκ δεξιών σου και εις εξ ευωνύμων σου εν τη βασιλεία σου. αποκριθείς δε ο Ιησούς είπεν• ουκ οίδατε τι αιτείσθε. δύνασθε πιείν το ποτήριον ό εγώ μέλλω πίνειν, ή το βάπτισμα ό εγώ βαπτίζομαι βαπτισθήναι; λέγουσιν αυτώ• δυνάμεθα. και λέγει αυτοίς• το μεν ποτήριόν μου πίεσθε, και το βάπτισμα ό εγώ βαπτίζομαι βαπτισθήσεσθε• το δε καθίσαι εκ δεξιών μου και εξ ευωνύμων μου ουκ έστιν εμόν δούναι, αλλ’ οίς ητοίμασται υπό του πατρός μου. και ακούσαντες οι δέκα ηγανάκτησαν περί των δύο αδελφών.».
2. Ματθαίος 26: 6-16, «Του δε Ιησού γενομένου εν Βηθανία εν οικία Σίμωνος του λεπρού, προσήλθεν αυτώ γυνή αλάβαστρον μύρου έχουσα βαρυτίμου, και κατέχεεν επί την κεφαλήν αυτού ανακειμένου. ιδόντες δε οι μαθηταί αυτού ηγανάκτησαν λέγοντες• εις τι η απώλεια αύτη; ηδύνατο γαρ τούτο το μύ-ρον πραθήναι πολλού και δοθήναι τοις πτωχοίς. γνούς δε ο Ιησούς είπεν αυτοίς• τι κόπους παρέχετε τη γυναικί; έργον γαρ καλόν ειργάσατο εις εμέ. τους πτωχούς γαρ πάντοτε έχετε μεθ’ εαυτών, εμέ δε ου πάντοτε έχετε. Βαλούσα γαρ αύτη το μύρον τούτο επί του σώματός μου, προς το ενταφιάσαι με εποίησεν. αμήν λέγω υμίν, όπου εάν κηρυχθή το ευαγγέλιον τούτο εν όλω τω κόσμω, λαληθήσεται και ό εποίησεν αύτη εις μνημόσυνον αυτής. Τότε πορευθείς εις των δώδεκα, ο λεγόμενος Ιούδας Ισκαριώτης, προς τους αρχιερείς είπε• τι θέλετέ μοι δούναι, και εγώ υμίν παραδώσω αυτόν; οι δε έστησαν αυτώ τριάκοντα αργύρια. και από τότε εζήτει ευκαιρίαν ίνα αυτόν παραδώ. Βλέπε και Μάρκος 14: 3-11 και Ιωάννης 12: 1-8.
3. Πράξεις 5: 1-11, «Ανήρ δε τις Ανανίας ονόματι συν Σαπφείρη τη γυναικί αυ-τού επώλησε κτήμα και ενοσφίσατο από της τιμής, συνειδυίας και της γυναι-κός αυτού, και ενέγκας μέρος τι παρά τους πόδας των αποστόλων έθηκεν. Είπε δε Πέτρος• Ανανία, διατί επλήρωσεν ο σατανάς την καρδίαν σου, ψεύσα-σθαί σε το Πνεύμα το Άγιον και νοσφίσασθαι από της τιμής του χωρίου; ουχί μένον σοι έμενε και πραθέν εν τη σή εξουσία υπήρχε; τι ότι έθου εν τη καρδία σου το πράγμα τούτο; ουκ εψεύσω ανθρώποις, αλλά τω Θεω. ακούων δε ο Ανανίας τους λόγους τούτους πεσών εξέψυξε, και εγένετο φόβος μέγας επί πάντας τους ακούοντας ταύτα. αναστάντες δε οι νεώτεροι συνέστειλαν αυ-τόν και εξενέγκαντες έθαψαν. Εγένετο δε ως ωρών τριών διάστημα και η γυνή αυτού, μη ειδυία το γεγονός, εισήλθεν. απεκρίθη δε αυτη ο Πέτρος• ειπέ μοι, ει τοσούτου το χωρίον απέδοσθε; η δε είπε• ναί, τοσούτου. ο δε Πέτρος είπε προς αυτήν• τι ότι συνεφωνήθη υμίν πειράσαι το Πνεύμα Κυρίου; ιδού οι πόδες των θαψάντων τον άνδρα σου επί τη θύρα και εξοίσουσί σε. έπεσε δε παραχρήμα παρά τους πόδας αυτού και εξέψυξεν• εισελθόντες δε οι νεανίσκοι εύρον αυτήν νεκράν, και εξενέγκαντες έθαψαν προς τον άνδρα αυτής. και εγένετο φόβος μέγας εφ’ όλην την εκκλησίαν και επί πάντας τους ακούοντας ταύτα.».
4. Πράξεις 6: 1, «Εν δε ταις ημέραις ταύταις πληθυνόντων των μαθητών εγένετο γογγυσμός των Ελληνιστών προς τους Εβραίους, ότι παρεθεωρούντο εν τη διακονία τη καθημερινή αι χήραι αυτών.».
5. Πράξεις 11: 1-18, Ο Πέτρος έρχεται σε αντιπαράθεση με τα μέλη της εκκλησίας της Ιερουσαλήμ ένεκα των επεισοδίων με τον Κορνήλιο. Κατάφορη η αντίφαση αυτού του επεισοδίου με Ματθαίον 28: 19-20, «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αυτούς τηρείν πάντα όσα ενετειλάμην υμίν•...», Μάρκον 16: 15, Λουκάν 24: 46-48, Πράξεις 1: 8.
6. Πράξεις 15: 36-40, «Μετά δε τινας ημέρας είπε Παύλος προς Βαρνάβαν• επιστρέψαντες δη επισκεψώμεθα τους αδελφούς ημών κατά πάσαν πόλιν εν αις κατηγγείλαμεν τον λόγον του Κυρίου, Πως έχουσι. Βαρνάβας δε εβουλεύσατο συμπαραλαβείν τον Ιωάννην τον επικαλούμενον Μάρκον• Παύλος δε ηξίου, τον αποστάντα απ’ αυτών από Παμφυλίας και μη συνελθόντα αυτοίς εις το έργον, μη συμπαραλαβείν τούτον. εγένετο ουν παροξυσμός, ωστε αποχωρισ-
θήναι αυτούς απ’ αλλήλων , τον τε Βαρνάβαν παραλαβόντα τον Μάρκον εκπ-λεύσαι εις Κύπρον. Παύλος δε επιλεξάμενος Σίλαν εξήλθε, παραδοθείς τη χά-ριτι του Θεού υπό των αδελφών,».
7. Πρός Ρωμαίους 12: 19, «μη εαυτούς εκδικούντες, αγαπητοί, αλλά δότε τόπον τη οργή• γέγραπται γαρ• εμοί εκδίκησις, εγώ ανταποδώσω, λέγει Κύριος.». Προσοχή λοιπόν: Να δίνετε τόπο στην οργή, διότι η εκδίκηση ανοίκει μόνο στον Θεό Γιαχβέχ, κλπ.
Πρός Ρωμαίους 16: 17-18, «Παρακαλώ δε υμάς, αδελφοί, σκοπείν τους τας διχοστασίας και τα σκάνδαλα παρά την διδαχήν ην υμείς εμάθετε ποιούντας, και εκκλίνατε απ’ αυτών• οι γαρ τοιούτοι τω Κυρίω ημών Ιησού Χριστω ου δουλεύουσιν, αλλά τη εαυτών κοιλία, και διά της χρηστολογίας και ευλογίας εξαπατώσι τας καρδίας των ακάκων•»
8. Α΄ Πρός Κορινθίους 1: 10-13, «Παρακαλώ δε υμάς, αδελφοί, διά του ονόμα-τος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ίνα το αυτό λέγητε πάντες, και μη ή εν υμίν σχίσματα, ήτε δε κατηρτισμένοι εν τω αυτώ νοϊ και εν τη αυτη γνώμη. Εδηλώθη γαρ μοι περί υμών, αδελφοί μου, υπό των Χλόης ότι έριδες εν υμίν εισι. λέγω δε τούτο, ότι έκαστος υμών λέγει• εγώ μεν ειμι Παύλου, εγώ δε Απολλώ, εγώ δε Κηφά, εγώ δε Χριστού. μεμέρισται ο Χριστός;».
Α΄ Πρός Κορινθίους 3: 3-4, «όπου γαρ εν υμίν ζήλος και έρις και διχοστασίαι, ουχί σαρκικοί εστε και κατά άνθρωπον περιπατείτε; όταν γαρ λέγη τις, εγώ μεν ειμί Παύλου, έτερος δε εγώ Απολλώ, ουχί σαρκικοί εστε;».
Α΄ Πρός Κορινθίους 6: 7-8, «ήδη μεν ουν όλως ήττημα υμίν εστιν ότι κρίματα έχετε μεθ’ εαυτών. διατί ουχί μάλλον αδικείσθε; διατί ουχί μάλλον αποστερείσθε; αλλά υμείς αδικείτε και αποστερείτε, και ταύτα αδελφούς;», όπως και όλοι οι στίχοι 6: 1-11.
Α΄ Πρός Κορινθίους 11: 17-22, «Τούτο δε παραγγέλλων ουκ επαινώ ότι ουκ εις το κρείττον, αλλ’ εις το ήττον συνέρχεσθε. πρώτον μεν γαρ συνερχομένων υμών εν εκκλησία ακούω σχίσματα εν υμίν υπάρχειν, και μέρος τι πιστεύω• δεί γαρ και αιρέσεις εν υμίν είναι, ίνα οι δόκιμοι φανεροί γένωνται εν υμίν. συνερχομένων ουν υμών επί το αυτό ουκ έστι κυριακόν δείπνον φαγείν• έκαστος γαρ το ίδιον δείπνον προλαμβάνει εν τω φαγείν, και ος μεν πεινά, ος δε μεθύει. μη γαρ οικίας ουκ έχετε εις το εσθίειν και πίνειν; ή της εκκλησίας του Θεού καταφρονείτε και καταισχύνετε τους μη έχοντας; τι υμίν είπω; επαινέσω υμάς εν τούτω; ουκ επαινώ.».
9. Μελετείστε τα τραγικότατα γεγονότα όπως περιγράφονται και εξυπακούονται στην Α΄ Πρός Κορινθίους κεφάλαιο 5, με συνέχεια στην Β΄ Πρός Κορινθίους κεφάλαιο 7.
Αμφότερες οι Επιστολές Πρός Κορινθίους είχαν αφορμή συγγραφής σοβαρά και τραγικά επεισόδια που ελάμβαναν χώρα εντός της Παυλικής ομάδας της Κορίνθου και ο Παύλος επληροφορήθη διά ιδικών του ανθρώπων εν τη απουσία του. Ο Παύλος λόγω όλων αυτών αναπτύσσει δικά του κοινωνικά, δογματικά και θεολογικά θέματα, απαιτεί τιμωρίες, παραγγέλλει τρόπους δράσεως, τρόπους σχέσεων, κλπ.
10. Β΄ Πρός Κορινθίους 11: 4-5, «ει μεν γαρ ο ερχόμενος άλλον Ιησούν κηρύσσει ον ουκ εκηρύξαμεν, ή πνεύμα έτερον λαμβάνετε ό ουκ ελάβετε, ή ευαγγέλιον έτερον ό ουκ εδέξασθε, καλώς ανείχεσθε. λογίζομαι γαρ μηδέν υστερηκέναι των υπερλίαν αποστόλων...» και 13-15, «...οι γαρ τοιούτοι ψευδαπόστολοι, εργάται δόλιοι, μετασχηματιζόμενοι εις αποστόλους Χριστού. και ου θαυμαστόν• αυτός γαρ ο σατανάς μετασχηματίζεται εις άγγελον φωτός. ου μέγα ουν ει και οι διάκονοι αυτού μετασχηματίζονται ως διάκονοι δικαιοσύνης, ων το τέλος έσται κατά τα έργα αυτών.»
11. Πρός Γαλάτας 1: 7-9, «ό ουκ έστιν άλλο, ει μη τινές εισιν οι ταράσσοντες υμάς και θέλοντες μεταστρέψαι το ευαγγέλιον του Χριστού. αλλά και εάν ημείς ή άγγελος εξ ουρανού ευαγγελίζηται υμίν παρ’ ό ευηγγελισάμεθα υμίν, ανάθεμα έστω. ως προειρήκαμεν, και άρτι πάλιν λέγω• ει τις υμάς ευαγγελίζεται παρ’ ό παρελάβετε, ανάθεμα έστω.».
2: 11-14, «Οτε δε ήλθε Πέτρος εις Αντιόχειαν, κατά πρόσωπον αυτώ αν-τέστην, ότι κατεγνωσμένος ην προτου γαρ ελθείν τινας από Ιακώβου μετά των εθνών συνήσθιεν• ότε δε ήλθον, υπέστελλε και αφώριζεν εαυτόν, φοβούμενος τους εκ περιτομής. και συνυπεκρίθησαν αυτώ και οι λοιποί Ιουδαίοι,
ωστε και Βαρνάβας συναπήχθη αυτών τη υποκρίσει. Αλλ’ ότε είδον ότι ουκ ορθοποδούσι προς την αλήθειαν του ευαγγελίου, είπον τω Πέτρω έμπροσθεν πάντων• ει συ Ιουδαίος υπάρχων εθνικώς ζής και ουκ ιουδαϊκώς, τι τα έθνη αναγκάζεις ιουδαϊζειν;...».
3: 1, «Ω ανόητοι Γαλάται, τις υμάς εβάσκανε τη αληθεία μη πείθεσθαι, οίς κατ’ οφθαλμούς Ιησούς Χριστός προεγράφη εν υμίν εσταυρωμένος;».
5: 12, «όφελον και αποκόψονται οι αναστατούντες υμάς.».
5: 14-15, «ο γαρ πας νόμος εν ενί λόγω πληρούται, εν τω, αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν. ει δε αλλήλους δάκνετε και κατεσθίετε, βλέπετε μη υπ' αλλήλων αναλωθήτε.»
12. Πρός Εφεσίους 4: 2-3, «μετά πάσης ταπεινοφροσύνης και πραότητος, μετά μακροθυμίας, ανεχόμενοι αλλήλων εν αγάπη, σπουδάζοντες τηρείν την ενότητα του Πνεύματος εν τω συνδέσμω της ειρήνης.».
13. Πρός Κολασσαείς 2: 18-23, «μηδείς υμάς καταβραβευέτω θέλων εν ταπεινοφροσύνη και θρησκεία των αγγέλων, α μη εώρακεν εμβατεύων, εική φυσιούμενος υπό του νοός της σαρκός αυτού, και ου κρατών την κεφαλήν, εξ ου παν το σώμα διά των αφών και συνδέσμων επιχορηγούμενον και συμβιβαζόμενον αύξει την αύξησιν του Θεού. Ει ουν απεθάνετε συν τω Χριστω από των στοιχείων του κόσμου, τι ως ζώντες εν κόσμω δογματίζεσθε, μη άψη μηδέ γεύση μηδέ θίγης - ά εστι πάντα εις φθοράν τη αποχρήσει- κατά τα εντάλματα
και διδασκαλίας των ανθρώπων; άτινά εστι λόγον μεν έχοντα σοφίας εν εθελοθρησκία και ταπεινοφροσύνη και αφειδία σώματος, ουκ εν τιμή τινι προς πλησμονήν της σαρκός.»
14. Πρός Φιλιππησίους 2: 1-4: Εδώ ο Παύλος θερμοπαρακαλεί τους δικούς του χριστιανούς να έχουν ενότητα.
Πρός Φιλιππησίους 4: 2-3: «Ευοδίαν παρακαλώ και Συντύχην παρακαλώ το αυτό φρονείν εν Κυρίω• ναί ερωτώ και σε, Σύζυγε γνήσιε, συλλαμβάνου αυταίς, αίτινες εν τω ευαγγελίω συνήθλησάν μοι μετά και Κλήμεντος και των λοιπών συνεργών μου, ων τα ονόματα εν βίβλω ζωής.».
15. Β΄ Πρός Θεσσαλονικείς 1: 8-9, «εν πυρί φλογός, διδόντος εκδίκησιν τοις μη ειδόσι Θεόν και τοις μη υπακούουσι τω ευαγγελίω του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, οίτινες δίκην τίσουσιν όλεθρον αιώνιον από προσώπου του Κυρίου και από της δόξης της ισχύος αυτού,» Β΄ Πρός Θεσσαλονικείς 3: 6-14, «Παραγγέλλομεν δε υμίν, αδελφοί, εν ονόμα-
τι του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, στέλλεσθαι υμάς από παντός αδελφού ατάκτως περιπατούντος και μη κατά την παράδοσιν ην παρέλαβον παρ' ημών. αυτοί γαρ οίδατε πως δεί μιμείσθαι ημάς, ότι ουκ ητακτήσαμεν εν υμίν, ουδέ δωρεάν άρτον εφάγομεν παρά τινος, αλλ' εν κόπω και μόχθω, νύκτα και ημέραν εργαζόμενοι, προς το μη επιβαρήσαί τινα υμών• ουχ ότι ουκ έχομεν εξουσίαν, αλλ' ίνα εαυτούς τύπον δώμεν υμίν εις το μιμείσθαι ημάς. και γαρ ότε ήμεν προς υμάς, τούτο παρηγγέλλομεν υμίν, ότι ει τις ου θέλει εργάζεσθαι, μηδέ εσθιέτω. ακούομεν γαρ τινας περιπατούντας εν υμίν ατάκτως, μηδέν εργαζομένους, αλλά περιεργαζομένους• τοις δε τοιούτοις παραγγέλλομεν και παρακαλούμεν διά του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ίνα μετά ησυχίας εργαζόμενοι τον εαυτών άρτον εσθίωσιν. Υμείς δε, αδελφοί, μη εκκακήσητε καλοποιούντες. ει δε τις ουχ υπακούει τω λόγω ημών διά της επιστολής, τούτον σημειούσθε, και μη συναναμίγνυσθε αυτω, ίνα εντραπή•»
16. Όλη η Επιστολή Πρός Φιλήμονα.
17. Α΄ Πρός Τιμόθεον 1: 20, «ων εστιν Υμέναιος και Αλέξανδρος, ους παρέδωκα τω σατανά, ίνα παιδευθώσι μη βλασφημείν.»
18. Α΄ Πρός Τιμόθεον 6: 20-21, «Ω Τιμόθεε, την παρακαταθήκην φύλαξον,
εκτρεπόμενος τας βεβήλους κενοφωνίας και αντιθέσεις της ψευδωνύμου γνώσεως, ην τινες επαγγελλόμενοι περί την πίστιν ηστόχησαν.»
19. Β΄ Πρός Τιμόθεον 2: 16-18, «τας δε βεβήλους κενοφωνίας περιΐστασο• επί
πλείον γαρ προκόψουσιν ασεβείας, και ο λόγος αυτών ως γάγγραινα νομήν έξει• ων εστιν Υμέναιος και Φιλητός, οίτινες περί την αλήθειαν ηστόχησαν, λέγοντες την ανάστασιν ήδη γεγονέναι, και ανατρέπουσι την τινων πίστιν.».
20. Πρός Τίτον 1: 5-16, «Τούτου χάριν κατέλιπόν σε εν Κρήτη, ίνα τα λείποντα επιδιορθώση, και καταστήσης κατά πόλιν πρεσβυτέρους, ως εγώ σοι διεταξά-μην, ει τις εστιν ανέγκλητος, μιας γυναικός ανήρ, τέκνα έχων πιστά, μη εν κατηγορία ασωτίας ή ανυπότακτα. δεί γαρ τον επίσκοπον ανέγκλητον είναι ως Θεού οικονόμον, μη αυθάδη, μη οργίλον, μη πάροινον, μη πλήκτην, μη αισχ-ροκερδή, αλλά φιλόξενον, φιλάγαθον, σώφρονα, δίκαιον, όσιον, εγκρατή, αντεχόμενον του κατά την διδαχήν πιστού λόγου, ίνα δυνατός ή και παρακαλείν εν τη διδασκαλία τη υγιαινούση και τους αντιλέγοντας ελέγχειν. Εισί γαρ πολλοί και ανυπότακτοι, ματαιολόγοι και φρεναπάται, μάλιστα οι εκ περιτομής, ους δεί επιστομίζειν, οίτινες όλους οίκους ανατρέπουσι διδάσκοντες α μη δεί αισχρού κέρδους χάριν. είπέ τις εξ αυτών ίδιος αυτών προφήτης• Κρήτες αεί ψεύσται, κακά θηρία, γαστέρες αργαί. η μαρτυρία αύτη εστίν αληθής. δι’ ην αιτίαν έλεγχε αυτούς αποτόμως, ίνα υγιαίνωσιν εν τη πίστει, μη προσέχοντες Ιουδαϊκοίς μύθοις και εντολαίς ανθρώπων αποστρεφομένων την αλήθειαν. πάντα μεν καθαρά τοις καθαροίς• τοις δε μεμιαμμένοις και απίστοις ουδέν καθαρόν, αλλά μεμίανται αυτών και ο νους και η συνείδησις. Θεόν ομολογούσιν ειδέναι, τοις δε έργοις αρνούνται, βδελυκτοί όντες και απειθείς και προς παν έργον αγαθόν αδόκιμοι.».
21. Πρός Εβραίους 10: 26-31, «Εκουσίως γαρ αμαρτανόντων ημών μετά το λαβείν την επίγνωσιν της αληθείας, ουκέτι περί αμαρτιών απολείπεται θυσία, φοβερά δε τις εκδοχή κρίσεως και πυρός ζήλος εσθίειν μέλλοντος τους υπεναντίους. αθετήσας τις νόμον Μωϋσέως χωρίς οικτιρμών επί δυσίν ή τρισί μάρτυσιν αποθνήσκει• πόσω δοκείτε χείρονος αξιωθήσεται τιμωρίας ο τον υιόν του Θεού καταπατήσας και το αίμα της διαθήκης κοινόν ηγησάμενος, εν ω ηγιάσθη, και το Πνεύμα της χάριτος ενυβρίσας; οίδαμεν γαρ τον ειπόντα• εμοί εκδίκησις, εγώ ανταποδώσω, λέγει Κύριος• και πάλιν• Κύριος κρινεί τον λαόν αυτού. φοβερόν το εμπεσείν εις χείρας Θεού ζώντος.»
22. Α΄ Ιωάννου 4: 1-6, «Αγαπητοί, μη παντί πνεύματι πιστεύετε, αλλά δοκιμάζετε τα πνεύματα ει εκ του Θεού εστιν, ότι πολλοί ψευδοπροφήται εξεληλύθασιν εις τον κόσμον. εν τούτω γινώσκετε το πνεύμα του Θεού• παν πνεύμα ό ομολογεί Ιησούν Χριστόν εν σαρκί εληλυθότα, εκ του Θεού έστι• και παν πνεύμα ό μη ομολογεί τον Ιησούν Χριστόν εν σαρκί εληλυθότα, εκ του Θεού ουκ έστι• και τούτό εστι το του αντιχρίστου ό ακηκόατε ότι έρχεται, και νυν εν τω κόσμω εστίν ήδη. Υμείς εκ του Θεού εστε, τεκνία, και νενικήκατε αυτούς, ότι μείζων εστίν ο εν υμίν ή ο εν τω κόσμω. αυτοί εκ του κόσμου εισί• διά τούτο εκ του κόσμου λαλούσι και ο κόσμος αυτών ακούει. ημείς εκ του Θεού εσμεν• ο γινώσκων τον Θεόν ακούει ημών. ος ουκ έστιν εκ του Θεού ουκ ακούει ημών. εκ τούτου γινώσκομεν το πνεύμα της αληθείας και το πνεύμα της πλάνης.»
23. Β΄ Ιωάννου 7-12, «ότι πολλοί πλάνοι εισήλθον εις τον κόσμον, οι μη ομολογούντες Ιησούν Χριστόν ερχόμενον εν σαρκί• ούτός εστιν ο πλάνος και ο αντίχριστος. πας ο παραβαίνων και μη μένων εν τη διδαχή του Χριστού Θεόν ουκ έχει• ο μένων εν τη διδαχή του Χριστού, ούτος και τον πατέρα και τον υιόν έχει. βλέπετε εαυτούς, ίνα μη απολέσωμεν α ειργασάμεθα, αλλά μισθόν πλήρη απολάβωμεν.ει τις έρχεται προς υμάς και ταύτην την διδαχήν ου φέρει, μη λαμβάνετε αυτόν εις οικίαν, και χαίρειν αυτώ μη λέγετε• ο γαρ λέγων αυ-τώ χαίρειν κοινωνεί τοις έργοις αυτού τοις πονηροίς. Πολλά έχων υμίν γράφειν, ουκ ηβουλήθην διά χάρτου και μέλανος, αλλά ελπίζω ελθείν προς υμάς και στόμα προς στόμα λαλήσαι, ίνα η χαρά ημών ή πεπληρωμένη.».
24. Γ΄ Ιωάννου 9-10, «Έγραψα τη εκκλησία• αλλ’ ο φιλοπρωτεύων αυτών Διοτρεφής ουκ επιδέχεται ημάς. Διά τούτο, εάν έλθω, υπομνήσω αυτού τα έρ-γα α ποιεί, λόγοις πονηροίς φλυαρών ημάς• και μη αρκούμενος επί τούτοις
ούτε αυτός επιδέχεται τους αδελφούς και τους βουλομένους κωλύει και εκ της εκκλησίας εκβάλλει.».
13-14, «Πολλά είχον γράφειν, αλλ’ ου θέλω διά μέλανος και καλάμου σοι γράψαι• ελπίζω δε ευθέως ιδείν σε, και στόμα προς στόμα λαλήσομεν.». 
25. Επιστολή Ιούδα 4, «παρεισέδυσαν γαρ τινες άνθρωποι, οι πάλαι προγεγραμμένοι εις τούτο το κρίμα, ασεβείς, την του Θεού ημών χάριν μετατι-θέντες εις ασέλγειαν και τον μόνον δεσπότην και Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν αρνούμενοι.»
26. Μελετείστε τις επτά Καθολικές Επιστολές (π. χ., Β΄ Πέτρου 2: 1-15) και τα τρία πρώτα κεφάλαια της Αποκαλύψεως του Ιωάννου (ακόμα καλλίτερα ολόκ-ληρη την Αποκάλυψιν). Δεν έχει νόημα να παραθέσομε και να αναπτύξομε εδώ όλες τις αναφορές που καταδεικνύουν τις σκληρές διαμάχες, τις απροσπέλαστες διαφορές και τους άσχημους διαπληκτισμούς εντός των κατά τόπων χριστιανικών εκκλησιών των πρωτοχριστιανικών χρόνων και μεταξύ των υψηλά ισταμένων προσώπων τους. Εκτός τούτων, τα κείμενα αυτά καταφέρονται και κατά των ήδη υπαρχόντων αιρέσεων, αντιχρίστων, ψευδοδιδασκάλων, ψευδοπροφητών, κλπ., και επιζητούν τον απόλυτο διαχωρισμό των «ορθοδόξων» πιστών από τους απίστους ή τους αιρετικούς ή τους αλλόθρησκους, κλπ. Όπως είδαμε σε μερικές από τις παραπάνω αναφορές, όλα αυτά απαντώνται συχνά μέσα στις Επιστολές του Παύλου και ο Παύλος τα έχει υπερτονίσει! Μόνοι σας μπορείτε να βρείτε περισσότερες τέτοιες αναφορές μέσα στις Επιστολές του.
Βλέπομε λοιπόν ότι η εντολή ως εδόθη στο Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον είναι καθαρή υπόθεση των μελών της ομάδας. Ο Χριστός του Ιωάννη λέγει στους μαθητές του να αγαπά ο ένας τον άλλον για να σταματήσουν να τσακώνονται . Έτσι θα γνωρίζουν όλοι εκτός της ομάδας ότι είναι μαθητές του! Εκ των υστέρων και κατ ’ επέκταση η εντολή ισχύει για όσους επιθυμούν να είναι μέλη της χριστιανικής κοινωνίας ή έθνους. Βλέπομε επίσης ότι εντός των κατά τόπους χριστιανικών κοινοτήτων (εκκλη-σιών) υπήρχαν ήδη από τότε πολλές, επικίνδυνες και δεινές διχοστασίες.
3. «Ιωάννειος» ιδέα η ενταύθα αγάπη
Όπως στο Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον, το ίδιο ισχύει και για την αγάπη που κη-ρύσσεται από τον Ιωάννη στις τρεις επιστολές του. Από μία κριτική μελέτη του Ευαγγελίου και των τριών Επιστολών του Ιωάννου βλέπομε ότι η εντολή της αγάπης απευθύνεται μόνο προς τα μέλη των Ιωαννικών χριστιανικών κοινοτήτων τα οποία μάλι-στα συνηγορούσαν επακριβώς μόνο με ό,τι έλεγε ο Ιωάννης. Αυτός καθόριζε την πίστη εντός των κοινοτήτων του, εντός των οποίων υπήρχαν πολλές ισχυρές φαγωμάρες και διαφορές που έπρεπε να αποφευχθούν. Γι’ αυτόν τον σκοπό ο Ιωάννης βρίσκει σαν μέσο την διακήρυξη της αγάπης επενδυμένης με θεολογικό μανδύα . Αυτό που γράφει ο Ιωάννης 13: 34-35, «εντολήν καινήν δίδωμι υμίν ίνα αγαπάτε αλλήλους, καθώς ηγάπησα υμάς ίνα και υμείς αγαπάτε αλλήλους. εν τούτω γνώσονται πάντες ότι εμοί μαθηταί εστε, εάν αγάπην έχητε εν αλλήλοις.» φαίνεται πως είναι δικό του τσιτάτο που το έβαλε στο στόμα του Ιησού για να πείθει τους πιστούς του.
Πρώτον, κανείς άλλος μέσα στην Καινή Διαθήκη δεν αναφέρει αυτήν «την καινήν εντολήν», ούτε ο παρών Ματθαίος. Δεύτερον, από μια ενδελεχή εννοιολογική ανάλυ-ση αυτές οι λέξεις δεν φαίνονται να προήλθαν από το στόμα του Ιησού, τουλάχιστον αυτού του Ιησού που περιγράφουν οι τρεις πρώτοι Συνοπτικοί Eυαγγελιστές. Γενι-κώς, ο Ιησούς του Κατά Ιωάννην Ευαγγελίου είναι ένας άλλος διαφορετικός και αλλιώτικος από τον Ιησού των τριών Συνοπτικών ή τον Ιησού του Παύλου. Αυτός ο Ιησούς είναι ένα κατασκεύασμα του Ιωάννου, δηλαδή φτιαγμένος με λόγια του Ιωάννου και για τις ανάγκες που ο Ιωάννης επειγόντως αντιμετώπιζε.
(Αναλόγως δρα και ο Παύλος όταν αντιμετωπίζει τα ίδια προβλήματα μέσα στις ομάδες του. Όπως είδαμε και θα δούμε στα ενταύθα κείμενα στις Επιστολές του, ο Παύλος αναπτύσσει θεολογία κατά περίπτωση για να αποσοβήσει τον κίνδυνο. Υπάρχουν ακόμα πολλοί που εικάζουν ότι ο φιλοπρωτεύων και Διοτρεφής, εναντίον του οποίου ωρύεται ο Ιωάννης στην Γ΄ Επιστολή πρέπει να ήταν ο Παύλος ! Από τις ολίγες γραμμές της ίδιας επιστολής προκύπτουν μερικά εύλογα στοιχεία γι ’ αυτή την εικασία. Ακόμα αυτό που γράφει στην Α΄ Επιστολή 4: 3: «και παν πνεύμα ό μη ομολογεί τον Ιησούν Χριστόν εν σαρκί εληλυθότα, εκ του Θεού ουκ έστι• και τούτό εστι το του
αντιχρίστου ό ακηκόατε ότι έρχεται, και νυν εν τω κόσμω εστίν ήδη.», όπως και στην
Β΄ Επιστολή 7, θυμίζει ακριβώς τον Παύλον, τους Γνωστικούς και τις διδασκαλίες των. Άραγε αυτόν ή αυτούς ονομάζει ο Ιωάννης «αντιχρίστον νυν ήδη εν τω κόσμω»!; Πάντως μας λέγει ότι ο αντίχριστος είναι ήδη τώρα στον κόσμο παρών, ενώ στην Αποκάλυψιν η λέξη αντίχριστος δεν υπάρχει!).
Ως γνωστόν, ο Ιωάννης ήταν ο Αγαπητός Μαθητής, Απόστολος και Θεολόγος. Τον τίτλο του Θεολόγου τον απέκτησε λόγω του Ευαγγελίου του εντός του οποί-ου αναπτύσσει θεολογίες, πολλές ακαταλαβίστικες και πολλές γνωστικιστικές. Παρ’ όλον ότι είχε ονομαστεί Υιός Βροντής ή Βοανεργές, Μάρκος 3: 17, έχει λάβει και τον τίτλο του Ευαγγελιστού της Αγάπης. Αυτά που γράφει στο Ευαγγέλιό του περί αγάπης τα βρίσκομε περίπου τα ίδια και σε μερικά σημεία των τριών καθολικών Επιστολών του. Έτσι φαίνεται ότι όλα αυτά είναι κηρύγματα του ιδίου και όχι του Ιησού . Το ίδιο ισχυρίζεται και η χριστιανική παράδοση η οποία του αποδίδει την φράση: «τεκνία αγαπάτε αλλήλους». Αυτήν, όπως μας λένε, συνήθιζε να λέγει στους φιλόνικους Χριστιανούς της κοινότητάς του μέχρι που πέθανε σε βαθύ γήρας. Ήταν όμως άραγε η αγάπη η μόνη κινητήρια δύναμη για τον Ιωάννη; Για να απαντήσομε πρέπει να εξετάσομε το Ευαγγέλιο και τις Επιστολές του σε όλο τους το μήκος. Έχομε ήδη δει τα σημεία περί αγάπης του Ευαγγελίου του. Στις επιστολές του βλέπομε:
Α΄ Ιωάννου 3: 11, «ότι αύτη εστίν η αγγελία ην ηκούσατε απ’ αρχής, ίνα αγαπώμεν αλλήλους,».
3: 15 «πας ο μισών τον αδελφόν αυτού ανθρωποκτόνος εστί, και οίδατε ότι πας ανθρωποκτόνος ουκ έχει ζωήν αιώνιον εν εαυτώ μένουσαν.». (Εδώ ο Ιωάννης αγνοεί τα λόγια του Κυρίου του Ιησού Χριστού όπως τα καταγράφει ο Λουκάς 14: 26 «ει τις έρχεται προς με και ου μισεί τον πατέρα
εαυτού και την μητέρα και την γυναίκα και τα τέκνα και τους αδελφούς και τας αδελφάς, έτι δε και την εαυτού ψυχήν, ου δύναταί μου μαθητής είναι.»!
Τι λέτε, έχομε ή δεν έχομε άλλη μια αντίφαση, μέσα στις χιλιάδες αντιφάσεις της Αγίας και Θεόπνευστης Γραφής;).
3: 23, «και αύτη εστίν η εντολή αυτού, ίνα πιστεύσωμεν τω ονόματι του υιού αυτού Ιησού Χριστού και αγαπώμεν αλλήλους καθώς έδωκεν εντολήν.».
4: 7-12, «Αγαπητοί, αγαπώμεν αλλήλους, ότι η αγάπη εκ του Θεού εστι, και πας ο αγαπών εκ του Θεού γεγέννηται και γινώσκει τον Θεόν. ο μη αγαπών ουκ έγνω τον Θεόν, ότι ο Θεός αγάπη εστίν. εν τούτω εφανερώθη η αγάπη του Θεού εν ημίν, ότι τον υιόν αυτού τον μονογενή απέσταλκεν ο Θεός εις τον κόσμον ίνα ζήσωμεν δι’ αυτού. εν τούτω εστίν η αγάπη, ουχ ότι ημείς ηγαπήσαμεν τον Θεόν, αλλ’ ότι αυτός ηγάπησεν ημάς και απέστειλε τον υιόν αυτού ιλασμόν περί των αμαρτιών ημών. Αγαπητοί, ει ούτως ο Θεός ηγάπησεν ημάς, και ημείς οφείλομεν αλλήλους αγαπάν. Θεόν ουδείς πώποτε τεθέαται• εάν αγαπώμεν αλλήλους, ο Θεός εν ημίν μένει και η αγάπη αυτού τετελειωμένη εστίν εν ημίν.».
Β΄ Ιωάννου 5-6, «και νυν ερωτώ σε, κυρία, ούχ ως εντολήν γράφων σοι καινήν, αλλά ήν είχομεν απ’ αρχής, ίνα αγαπώμεν αλλήλους. και αύτη εστίν η αγάπη, ίνα περιπατώμεν κατά τας εντολάς αυτού. αύτη εστίν η εντολή, καθώς ηκούσατε απ’ αρχής, ίνα εν αυτή περιπατήτε.».
Αν όμως κρίνομε τα περιεχόμενα του Ευαγγελίου του και των τριών Επιστολών του συνολικώς, τότε βλέπομε ότι όσοι διαφωνούσαν από την γραμμή ή έλεγαν ή προέτειναν κάτι άλλο έπρεπε να εξοστρακισθούν και να μην τους βάζουν στο σπίτι τους ούτε να τους λένε καλημέρα (χαίρετε!). Κάνετε τον κόπο να τα μελετήσετε προσεκτικά . Στο μεν Ευαγγέλιο ο Ιωάννης παρουσιάζει έναν Χριστό να λέγει: Iωάννης 3: 18, «ο πιστεύων εις αυτόν ου κρίνεται, ο δέ μή πιστεύων ήδη κέκριται,...».
3: 36, «... ο δε απειθών τω υιώ ουκ όψεται ζωήν, αλλ' η οργή του Θεού μέ-νει επ' αυτόν.».
5: 29, «και εκπορεύσονται οι τα αγαθά ποιήσαντες εις ανάστασιν ζωής, οι δε τα φαύλα πράξαντες εις ανάστασιν κρίσεως.».
8: 24, «είπον ουν υμίν ότι αποθανείσθε εν ταις αμαρτίαις υμών• εάν γαρ μη πιστεύσητε ότι εγώ ειμι, αποθανείσθε εν ταις αμαρτίαις υμών.».
12: 48, «ο αθετών εμέ και μη λαμβάνων τα ρήματά μου, έχει τον κρίνοντα αυτόν• ο λόγος ον ελάλησα, εκείνος κρινεί αυτόν εν τη εσχάτη ημέρα•». 15: 6, «εάν μη τις μείνη εν εμοί, εβλήθη έξω ως το κλήμα και εξηράνθη, και συνάγουσιν αυτά καί εις το πυρ βάλλουσι, και καίεται.» [1].
[Υποσημείωση 1: Η πυρομανία στον Χριστιανισμό τόσο στη θεωρία όσο και στην πράξη είναι η ισχυρότερη, συμπλεγματικότερη και καταστροφικότερη εμμονή αυτής της φρικτής μάστιγας! Απαντάτε απανταχού!]
Στις δε Επιστολές του ο ίδιος ο Ιωάννης γράφει:
Α΄ Επιστολή Ιωάννου 5: 10-12, «ο πιστεύων εις τον υιόν του Θεού έχει την μαρτυρίαν εν αυτώ• ο μη πιστεύων τω Θεώ ψεύστην πεποίηκεν αυτόν, ότι ου πεπίστευκεν εις την μαρτυρίαν ην μεμαρτύρηκεν ο Θεός περί του υιού αυτού. και αύτη εστίν η μαρτυρία, ότι ζωήν αιώνιον έδωκεν ημίν ο Θεός, και αύτη η ζωή εν τω υιώ αυτού εστιν. ο έχων τον υιόν έχει την ζωήν• ο μη έχων τον υιόν του Θεού την ζωήν ουκ έχει.».
Β΄ Επιστολή Ιωάννου 7-11, «ότι πολλοί πλάνοι εισήλθον εις τον κόσμον, οι μη ομολογούντες Ιησούν Χριστόν ερχόμενον εν σαρκί• ούτός εστιν ο πλά-
νος και ο αντίχριστος. βλέπετε εαυτούς, ίνα μη απολέσωμεν α ειργασάμεθα, αλλά μισθόν πλήρη απολάβωμεν. πας ο παραβαίνων και μη μένων εν τη διδαχή του Χριστού Θεόν ουκ έχει• ο μένων εν τη διδαχή του Χριστού, ούτος και τον πατέρα και τον υιόν έχει. ει τις έρχεται προς υμάς και ταύτην την διδαχήν ου φέρει, μη λαμβάνετε αυτόν εις οικίαν, και χαίρειν αυτώ μη λέγετε• ο γαρ λέγων αυτώ χαίρειν κοινωνεί τοις έργοις αυτού τοις πονηροίς.».
Γ΄ Επιστολή Ιωάννου 9-10, «Έγραψα τη εκκλησία• αλλ’ ο φιλοπρωτεύων αυτών Διοτρεφής ουκ επιδέχεται ημάς. Διά τούτο, εάν έλθω, υπομνήσω αυτού τα έργα α ποιεί, λόγοις πονηροίς φλυαρών ημάς• και μη αρκούμενος επί τούτοις ούτε αυτός επιδέχεται τους αδελφούς και τους βουλομένους κωλύει και εκ της εκκλησίας εκβάλλει.».
Τί βλέπομε λοιπόν σ’ αυτά τα αποσπάσματα; Δεν είναι η αγάπη η μόνη κινη-τήρια δύναμη για τον Ιωάννη ή τον Χριστό του Ιωάννου. Ο μεν Χριστός του Ιωάννη έχει ήδη καταδικάσει όλους όσους δεν τον πιστεύουν στην μεν άλλη ζωή με αιώνιες τιμωρίες εις δε την παρούσα με την οργή του Θεού, εξοστρακισμό και φωτιά. Κύριε τάδε δεν μπορείς να μην πιστεύεις σε μένα. Αλλιώς κάηκες! Ο δε Ιωάννης στις επιστολές του διατάζει ότι όσοι δεν είναι σύμφωνοι με το κήρυγμά του πρέπει να τίθενται εκτός και να μην τους λέμε ούτε καλημέρα ούτε να τους βάζομε στα σπίτια μας. «Τεκνία: Μόνο αυτά που λέω εγώ ..., αλλιώς έξω.». Ακόμα βλέπομε ότι οι διαμάχες εντός των κοινοτήτων του Ιωάννη πρέπει να ήταν πολύ ισχυρές και έτσι έπρεπε να βρει και να κάνει κάτι και να το θεμελιώσει θεολογικώς. Αυτό που ο Ιωάννης βρήκε ήταν από τη μια πλευρά το κήρυγμα της αγάπης και από την άλλη πλευρά η εξ-αγγελία τιμωριών, απειλών, βίας, φόβου και τρόμου. Η αγάπη λοιπόν ήταν ένα μό-
νο μέρος του εσωτερικού κηρύγματος, δηλαδή του κηρύγματος που αφορούσε μόνο τα μέλη των κατά τόπους Ιωαννικών κοινοτήτων και ομάδων. Δεν ήταν λοιπόν η αγά-πη η μόνη κινητήρια δύναμη για τον Ιωάννη. Ο Ιωάννης μάλλον ήταν υιός βροντής περισσότερο από απόστολος της αγάπης!
Αυτά που γράφει ο Ιωάννης αντανακλούν τις καταστάσεις που υπήρχαν ήδη εντός των ιδικών του χριστιανικών ομάδων και κοινοτήτων. Παρά την θεϊκή και εξ αποκαλύψεως αλήθεια του χριστιανικού κηρύγματος σε όλες τις χριστιανικές κοινότητες, όχι μόνο του Ιωάννου, ήδη από την αρχή υπήρχαν: Μεγάλες φαγωμάρες, διαφωνίες, αιρέσεις, ψευδοδιδάσκαλοι, ψευδοπροφήτες, ταραξίες, φιλοπρωτεύοντες, κλπ. Έτσι ο Ιωάννης παροτρύνει τα μέλη της κοινότητάς του να έχουν αγάπη μεταξύ των την οποία επενδύει με θεολογική κάλυψη ως εντολή δοθείσα από τον ίδιο τον Ιη-σού Χριστό. Όμως για όλους εκείνους που δημιουργούν οιαδήποτε προβλήματα, τα οποία αυτός και μόνο κρίνει ως προβλήματα, δεν ξεχνά βεβαίως να δώσει ρητές, σκληρές και αμετάκλητες εντολές. Πρέπει να αποβάλλονται πλήρως από την ομάδα και από τα σπίτια όλων που ανήκουν στην ομάδα. Δεν θα τους λέτε ούτε «χαίρετε»! Εδώ τους περιμένει φωτιά σαν τις ξερές κληματόβεργες και εις τα επέκεινα αιώνια τι-μωρία, κλπ. Δεν υπάρχει λοιπόν γενική αγάπη που τα πάντα υπομένει, αλλά η αγάπη προς την γραμμή που αυτός χαράσσει . Ακόμα με την μεταξύ των μελών αγάπη του τύπου που αυτός κηρύττει προσπαθεί να αποφεύγει την δημιουργία προβλημάτων. Δηλαδή χρησιμοποιεί την αγάπη και εν είδει τεχνάσματος.
Περιττό να αναγράψομε λεπτομέρειες από την Αποκάλυψιν του Ιωάννου. Διαβάστε την. Γέμει από κάθε είδους ασχημίες, πληγές, απειλές, φόνους, φόβους, τρόμους, διαστροφές, επιβλαβή έντομα, καταστροφές, λίμνες με πυρ και θείον και με μια μανιακή συμπλεγματική εκδικητικότητα ενός παντοδυνάμου και παναγάθου Θεού για τον οποίον ο Ιωάννης έχει δηλώσει «ότι ο Θεός αγάπη εστίν .» (Α΄ Ιωάννου 4: 8, 16, κλπ.)! Τέλος δεν παραλείπει την ανάδειξη της Νέας Εβραϊκής Ιερουσαλήμ την οποίαν οι Χριστιανοί ερμήνευσαν διά μεταφοράς ως κάποια ουράνια φανταστική πόλη. Πώς συμβιβάζονται όλα αυτά; Μόνον ο Ιωάννης γνωρίζει!
Μερικοί για να συμβιβάσουν όλα αυτά τα ασυμβίβαστα και αντιφατικά επικα-λούνται την θεία δικαιοσύνη. Αλλά τότε η αγάπη, όπως και η φιλευσπλαχνία ακόμα και η παντοδυναμία, περιορίζεται και δεν είναι ούτε το υψηλότερο ιδανικό και ούτε η πρώτη και ανώτερη εντολή. Από την άλλη μεριά τί σόι θεϊκή δικαιοσύνη είναι αυτή για όποιον δεν ξέρει, ή είναι συνεχώς θύμα, ή δεν ημπορεί να πιστέψει αυτόν τον Θεό για τους δικούς του λόγους; Είναι δίκαιο άραγε κάθε άνθρωπος ερχόμενος εις τον κόσμο να φέρει το προπατορικό αμάρτημα του Αδάμ και της Εύας; Ας μας πούνε επίσης αν ο προορισμός είναι γνώρισμα θείας δικαιοσύνης ή θείας διακρίσεως; Είναι άραγε η εσαεί σκληρή και φρικτή τιμωρία ακόμα και για οποιονδήποτε αμαρτωλό ή άπιστο γνώρισμα θεϊκής δικαιοσύνης ή φιλευσπλαχνίας; Αυτή η δικαιοσύνη η οποία περι-γράφεται στα θεία κείμενα, είτε της Παλαιάς είτε της Καινής Διαθήκης, είναι μια μανιακή, συμπλεγματική, και άκρατη εκδικητικότητα και μια κτηνώδης σκληρότητα και τις πιο πολλές φορές άδικη. Αυτά τα χαρακτηριστικά όμως είναι ιδιότητες εντελώς ανάρμοστες προς το «Θείον»!
4. Ουδείς νεωτερισμός έναντι της Παλαιάς Διαθήκης στα λοιπά Ευαγγέλια
Οι άλλοι τρεις ευαγγελιστές, για μυστήριο λόγο, δεν έχουν καταγράψει αυτήν την «καινήν εντολή» όπως και τους λόγους του Ιησού προς τους μαθητές τους εντός των οποίων ευρίσκεται, όπως αυτοί εκτίθενται στον Ιωάννη . Ακόμα και ο αυτόπτης μάρτυς Ματθαίος όχι μόνον δεν τους αναγράφει αλλά ούτε υποδεικνύει καν τίποτα απ ’ αυτούς! Τί συμβαίνει άραγε εδώ, εφ’ όσον αυτή η υπέρτατη εντολή ήταν καινή;... Ο Ματθαίος την ξέχασε;...
Ενίοτε στην Καινή Διαθήκη συναντούμε την αγάπη όπως την είχε ήδη θεσμοθετήσει ο Γιαχβέχ στον Μωσαϊκό Νόμο της Παλαιάς Διαθήκης. Μελετήστε μόνοι σας τα σχετικά κεφάλαια της Παλαιάς προσεκτικά για να δείτε ακριβώς τι γράφουν. Έχομε δηλαδή την αγάπη που προέρχεται από τις δέκα εντολές Έξοδος 20: 1-17, το Δευτερονόμιον 5: 1-33 και το Λευιτικόν 19: 18, 34, κ. α. Τώρα στα Ευαγγέλια, π. χ., τα εξής τρία κείμενά των προέρχονται κατ’ ευθεία από αυτές εδώ τις παραπομπές εντός της Παλαιάς Διαθήκης: Ματθαίος 19: 19, «τίμα τον πατέρα και την μητέρα, και αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν.».
Μάρκος 12: 28-33, « Και προσελθών εις των γραμματέων ακούσας αυτών συ-ζητούντων, ιδών ότι καλώς αυτοίς απεκρίθη , επηρώτησεν αυτόν• ποία εστί πρώτη πάντων εντολή; ο δε Ιησούς απεκρίθη αυτώ ότι πρώτη πάντων εντο-λή• άκουε, Ισραήλ, Κύριος ο Θεός ημών Κύριος είς εστι• και αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου και εξ όλης της ψυχής σου και εξ όλης της διανοίας σου και εξ όλης της ισχύος σου. αύτη πρώτη εντολή. και δευτέρα ομοία, αύτη• αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν. μείζων τούτων άλλη εντολή ουκ έστι. και είπεν αυτώ ο γραμματεύς• καλώς, διδάσκαλε, επ’ αληθείας είπας ότι εις εστι και ουκ έστιν άλλος πλήν αυτού • και το αγαπάν αυτόν εξ όλης της καρδίας και εξ όλης της συνέσεως και εξ όλης της ψυχής και εξ όλης της ισχύος, και το αγαπάν τον πλησίον ως εαυτόν πλείόν εστι πάντων των ολοκαυτωμάτων και θυσιών.».
Λουκάς 10: 27, «ο δε αποκριθείς είπεν• αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου και εξ όλης της ψυχής σου και εξ όλης της ισχύος σου και εξ όλης της διανοίας σου, και τον πλησίον σου ως σεαυτόν•».
Όλα αυτά όμως ήταν ήδη πολύ γνωστά μεταξύ των Εβραίων και δεν χρειαζόταν πλέ-ον κάποιον Ιησού για να τους τα κάνει πιο γνωστά. Ο Ιησούς σ’ αυτά τα χωρία δεν τους είπε κάτι καινούργιο. Απλώς αναμασάει τα ήδη από πολλών αιώνων γεγραμμένα. Αν μελετήσετε ολόκληρα τα κεφάλαια αυτά θα δείτε ότι μόνο στη συνέχεια προσέθεσε μερικές άλλες εντολές τελείως ιδιωτικού χαρακτήρα.
Αλλά και στην Παλαιά Διαθήκη η εντολή της αγάπης είναι και εκεί εσωτερική εντολή και ουδέν περαιτέρω. «Η αγάπη προς τον πλησίον» του Λευιτικού απευθύνεται μόνον προς τον πλησίον Ισραηλίτη και κανέναν άλλον. Πρέπει να το ξε-καθαρίσομε ότι «πλησίον» για τον Γιαχβέχ και τους Εβραίους της «θεόπνευστης» Παλαιάς Διαθήκης ήταν συνώνυμος με τον «γείτονα» Ισραηλίτη. (Π. χ., βλέπε Έξοδος 22: 26, κ. α.). Διά τούτο ο «ξένος μέσα στη περιφέρεια» του Ισραήλ, παρά τις καθορι-σμένες αρχές «ενός νόμου» για Ιουδαίο ή Εθνικό, υπέκειτο σε μερικές περίεργες διακρίσεις. Π. χ., στο Δευτερονόμιον 23: 19-20 ή 20-21 διαβάζομε: «δεν θα δανείσεις με τόκο στον αδελφό σου (Εβραίο)... Στον ξένο μπορείς να δανείσεις με τόκο.». (Βλέπε και Έξοδος 22: 25-26). Άλλο σημείο: Οι εκλεκτοί απαγορευόταν να φάνε πτώμα νεκρού ζώου που βρέθηκε κατά τύχη, για τους προφανείς λόγους. Αλλά όπως μας λέει το θεϊκό Δευτερονόμιον 14: 21: «Θα το δώσεις στον ξένο που βρίσκεται εντός των πυλών σου για να το φάει, ή μπορείτε να το πουλήσετε σε μη Ισραηλίτη.». Ακόμα: Οι Εκλεκτοί δεν μπορούσαν να αγοράσουν Εκλεκτούς για δούλους εκτός και μόνο για επτά χρόνια δηλαδή «μέχρι του Ιωβηλαίου έτους». Αλλά ο Γιαχβέχ θεσπίζει νόμο ότι μπορούν να αγοράζουν ειδωλολάτρες και ξένους που ζουν ανάμεσά τους για ισόβια δουλεία, όπως μας λέει το Λευιτικόν 25: 44-45. Οι δε περιγραφές μεταχειρίσεως των δούλων από τους Εκλεκτούς σε πολλά εδάφια του ιερού και θεοπνεύστου βιβλίου είναι τα καλλίτερα παραδείγματα προς αποφυγήν! (Αναζητείστε τα και μελετήστε τα!)
Ακόμα και ο «αδελφός» που περιέχει το παρακάτω ηθικό εδάφιο του Δευτερο-νομίου 22: 1-4, εννοεί τον αδελφό Ισραηλίτη. «Μη ιδών τον μόσχον του αδελφού σου ή το πρόβατον αυτού πλανώμενα εν τη οδω υπερίδης αυτά• αποστροφή αποστρέψεις αυτά τω αδελφω σου, και αποδώσεις αυτω. εάν δε μη εγγίζη ο αδελφός σου προς σε μηδέ επίστη αυτόν, συνάξεις αυτά ένδον εις την οικίαν σου, και έσται μετά σου, έως αν ζητήση αυτά ο αδελφός σου, και αποδώσεις αυτω. ούτω ποιήσεις τον όνον αυτού και ούτω ποιήσεις το ιμάτιον αυτού και ούτω ποιήσεις κατά πάσαν απώλειαν του αδελφού σου, όσα εάν απολήται παρ’ αυτού και εύρης• ου δυνήση υπεριδείν. ουκ όψη τον όνον του αδελφού σου ή τον μόσχον αυτού πεπτωκότας εν τη οδω, μη υπερίδης αυτούς• ανιστών αναστήσεις μετ’ αυτού.». Αυτό το εδάφιο είναι μια εσωτερική εντολή μεταξύ αδελφών Ισραηλιτών. Διότι σε όλο το μήκος και το πλάτος αυτού του θεϊκού βιβλίου έχομε πολυάριθμες περιπτώσεις, τις οποίες θεωρούμε γνωστές για να τις καταγράψομε εδώ, στις οποίες δίδονται εντολές από τον ίδιο τον Θεό Γιαχβέχ ή τους εντεταλμένους του για την σύληση των περιουσίων πολλών γειτονικών λαών, την καταστροφή των οικιών τους, τον βιασμό τους, των σφαγών τους, την αρπαγή των παρθένων τους, κλπ, μαζί με κάθε είδους ασχημία και αναισχυντία. Δηλαδή και η εντολή «ού φονεύσεις», από τις δέκα εντολές, είναι καθαρά εσωτερική εντολή. Και πριν και μετά απ’ αυτήν διατάζει πολυάριθμες φορές να φονεύσεις, να εξολοθρεύσεις, να... και να...και να...και να.... Ιδού το Αίσχος... και η Αντίφαση!
Συνεχίζομε με μερικές επιπλέον σαφείς διακρίσεις από τις πάμπολλες που υπάρχουν στην «Αγίαν και Θεόπνευστον» Παλαιά Διαθήκη. Ένας άνδρας που είχε την κακοτυχία να πάθει ζημιά στα γεννητικά του όργανα είναι διά παντός αφορισμένος από την αγία κοινωνία του Γιαχβέχ, όπως μας το δηλώνει ρητά το Δευτερονόμιον 23: 1-2 (αν και έρχεται σε κατάφορη αντίφαση με τον Ησαΐα 56: 3-5. Βλέπετε στον Εβραιοχριστιανισμό οι θεόπνευστες αντιφάσεις είναι περισσότερο πανταχού παρούσες από το Άγιο Πνεύμα!). Κατ’ αυτόν τον τρόπο, ο άνδρας που πιθανώς γεννήθηκε με αυτό ή άλλο σωματικό ελάττωμα, ενώ δεν φταίει, έγινε ταμπού, και όπως μας εξη-γεί το Λευιτικόν 21: 16-23 τίθεται πάλι εκτός. Ακόμα: «Το μπάσταρδο παιδί δεν θα προσέλθει στη συνάθροιση του Γιαχβέχ, αυτό και οι απόγονοί του μέχρι δεκάτης γε-νεάς», όπως μας το δηλώνει ρητά το Δευτερονόμιον 22: 2- 3. Το ίδιο ισχύει, αλλά αυτή τη φορά διά παντός, για κάθε Αμμανίτη και Μωαβίτη, (εξαδέλφια των Εκλεκτών μέσω του αγίου Λωτ που γκάστρωσε τις δύο κόρες του), αν και η Ρούθ, η «ενάρετη» γυναίκα του Βοόζ, παππού του εκλεκτού βασιλέα Δαυίδ, ήταν Μωαβίτισσα. (Πάλι αντίφαση. Έχομε αηδιάσει να βρίσκομε συνεχώς αντιφάσεις με αυτόν τον πάνσοφο, παντογνώστη και παντοδύναμο Θεό Γιαχβέχ, πατέρα Θεό των Χριστιανών.). Έχομε πάρα πολλές ρατσιστικές διακρίσεις σε όλο το μήκος και το πλάτος αυτού του θεϊκού και ιερού βιβλίου οι οποίες χαίρουν ιδιαιτέρας προτιμήσεως στους Αγίους και Πεφω-τισμένους Προφήτες στα γραπτά των οποίων τις απαντάμε πολύ συχνά!
Δεν θα επεκταθούμε περισσότερο στο να εκθέτομε την έννοια της «αγάπης» κατά τον Θεόν Γιαχβέχ της Παλαιάς Διαθήκης, Πατέρα Θεό της Εβραϊκής, Χριστιανι-κής και Μουσουλμανικής Θρησκείας. Είναι ένα πολύ μεγάλο κεφάλαιο εκδικητικότητας, οργής, πολεμοφιλίας, βαρβαρότητας, συμπλεγματισμού και όλων των συνωνύμων αυτών των λέξεων. Μαρτυρούνται θηριωδίες , κτηνωδίες, φόνοι, εμπρησμοί, λα-φυραγωγήσεις, αρπαγές, δολιότητες, απάτες , κλπ, που ευρίσκονται πολύ πέραν κάθε εννοίας αγάπης, ανεκτικότητας, συγγνώμης, ανοχής και ιδιοτήτων κάθε καλής θεότη-τας. Μόνο στον χώρο της μανίας, κακίας, συμπλεγματισμού, εκδικήσεως, ψυχοπάθειας και τρέλας μπορούμε να βρούμε τέτοια, τόσο πολλά και τόσο απαίσια γεγονότα. Πρόκειται για ένα θέμα προς το οποίο η χριστιανική θεολογία ποιεί τη νύσσα και όσο ημπορεί αποφεύγει κάθε πρόκληση συσκοτίζοντας τα πράγματα. Δεν ημπορεί βεβαί-ως να υπεκφεύγει συνεχώς και έτσι οσάκις τεθούν τα σχετικά ερωτηματικά στους Χριστιανούς ειδικούς, ακούμε τις πιο απίθανες ψευδο-απαντήσεις και ψευδο-δικαιο-λογήσεις. Παραλείπομε το να εκθέσομε όλα αυτά τα θέματα λόγω οικονομίας χώρου και επειδή είναι πολύ γνωστά στους μελετημένους. Πάρα πολλά εξαιρετικά πονήματα έχουν ήδη γραφτεί επ’ αυτών των ζητημάτων από σπουδαίους μελετητές παγκοσμίως. Δεν χρειάζεται να προσθέσομε και εμείς άλλο ένα. Όσοι πάλι δεν τα γνωρίζουν τότε οφείλουν να μελετήσουν την Παλαιά Διαθήκη με υπομονή και επιμονή ( διότι είναι ένα εξόχως βαρετό και κακογραμμένο βιβλίο) και μετά ας ανακοινώσουν τα συμπεράσματά τους.
Παρ’ όλα ταύτα όμως η χριστιανική θρησκεία και θεολογία, ακόμα και ο Ιησούς Χριστός και ο αλλοπρόσαλλος αντιφατικός Απόστολος Παύλος (π. χ. Ματθαίος 5: 18, Λουκάς 16: 17, Πρός Γαλάτας 3: 24, κλπ.), παραδέχονται τον βάρβαρο Μωσαϊκό Νόμο και την Παλαιά Διαθήκη γενικότερα χωρίς να απορρίπτουν ένα ιώτα ή μίαν κεραία! (Για να λάβετε μια γεύση της αλλοπροσαλλοσύνης του Απόστολου Παύλου και των «θεοπνεύστων γραφών», διαβάστε προσεκτικά τις παρακάτω αναφορές με την σειρά που τις παραθέτομε: Πράξεις 13: 39, Ματθαίος 5: 17-18 και Λουκάς 16: 17, Πρός Ρωμαίους 6: 14, 7: 1, 6, Πρός Γαλάτας 3: 10, Πρός Ρωμαίους 4: 14 -15, Πρός Γαλάτας 3: 19, Α΄ Ιωάννου 3: 4, Πρός Ρωμαίους 7: 12, 14, Πρός Γαλάτας 7: 22-23, Πρός Ρωμαίους 3: 19.).
Όλες οι εντολές της Παλαιάς Διαθήκης είναι εσωτερικές τοιαύτες, δηλαδή δοσμένες για τους Εκλεκτούς και αφορώσες μόνο αυτούς και κανέναν άλλον. Χωρίς να επεκταθούμε, για να μην ξεφύγομε πολύ από το παρόν θέμα μας, αναφέρομε ξανά την εντολή του δεκαλόγου «ού φονεύσεις». Μετά όμως, σε ένα τεράστιο πλήθος σημείων απαντάμε τον ίδιον τον Γιαχβέχ ή τον αντιπρόσωπό του ή τον Νόμον του να δίνει την εντολή «να φονεύσεις...», ακόμα και για τιποτένιους, παιδαριώδεις, παράλογους και άδικους λόγους. Τις πιο πολλές φορές πρόκειται για περιπτώσεις μη Εκλεκτών, αλλά και τα παραδείγματα Εκλεκτών φονευθέντων κατ’ εντολή του Γιαχβέχ , του αντιπροσώπου του και της νομοθεσίας του, δεν είναι καθόλου λίγα σ’ αυτόν τον τεράστιο, αποτρόπαιο και αισχρότατο κατάλογο φόνου και θηριωδιών. Αυτός ο κατάλογος και όχι το «αγαπάτε αλλήλους» είναι ο πρόδομος των άνευ προηγουμένου χριστιανικών θηριωδιών και από αυτόν οι Χριστιανοί αντλούν πολλές θεολογικές και θεωρητικές δικαιολογήσεις των ανά τους αιώνες αγριοτάτων πράξεών τους. Οι παντός είδους δικαιολογήσεις επεξετάθησαν, αν ήταν δυνατόν, στην Καινή Διαθήκη και στην Παράδοση των Πατέρων!
Παραλείπομε τις πολυάριθμες και τις σχετικά γνωστές και αντιπροσωπευτικές αναφορές σε όλο το μήκος και το πλάτος αυτού του θεϊκού βιβλίου, τις οποίες έχομε καταγράψει σε άλλες εργασίες μας. Αν δεν τις γνωρίζετε , καλά θα κάνετε να μην αδρανήσετε αλλά να μελετήσετε προσεκτικά από την αρχή μέχρι το τέλος το εξόχως βαρετό και κακογραμμένο, αν και «θεόπνευστο», βιβλίο της Παλαιάς και Καινής Δια-θήκης ή να συζητήσετε με κάποιον που τις γνωρίζει. Απ’ όλα όσα έχομε αναπτύξει μέχρι εδώ και όλα όσα θα αναπτύξομε παρακάτω το τελικό συμπέρασμα είναι: Έχομε να κάνομε με εσωτερικές εντολές στην Παλαιά και με εσωτερικές εντολές και στην Καινή! Ουδείς νεωτερισμός!
5. Αντιφάσεις της Καινής Διαθήκης σχετικώς με την αγάπη
Μέσα στη Βίβλο, μόνο στον Λουκάν 10: 28- 37 δίδεται η ηθική παραβολή του «Καλού Σαμαρείτου» όπου η έννοια του «πλησίον» και της φροντίδας γι ’ αυτόν παίρ-νει γενικότερη και ανθρωπιστική μορφή. Να που επί τέλους βρήκαμε και κάτι πιο γενικό, ηθικό [2] και ανθρωπιστικό• όχι όμως και πρωτόγνωρο. Σημειωτέον ότι αυτή την παραβολή μας την δίδει μόνο ο Λουκάς, ο οποίος ήταν Χριστιανός εξ εθνικών και ομιλεί διά Σαμαρείτη και όχι Ιουδαίο! Αυτά τα δύο στοιχεία δεν είναι απλώς σύμπτωση αλλά έχουν μεγάλη σημασία. Παρατηρούμε δηλαδή ότι μόνον ένας πρώην εθνικός δίδει αυτή την γενικοτέρας ανθρωπιστικής σημασίας παραβολή, διά μέσου ενός Καλού Σαμαρείτου και έτσι θέτει τους Ιουδαίους εκτός. Το ίδιο επαναλαμβάνει ο Λου-κάς και στην αφήγησή του περί της θεραπείας των δέκα λεπρών όπου μόνο ο ένας εξ αυτών Σαμαρείτης με πίστη επέστρεψε για να ευγνωμονήσει τον Ιησού, ενώ οι άλλοι εννέα αφήνονται να εννοηθούν παντελώς αγνώμονες και άπιστοι, Λουκάς 17: 11-19.
[Υποσημείωση 2: Σημειώστε ότι τα εδάφια: Ματθαίος 13: 24-42, 24: 43-44, 25: 14-30, Μάρκος 3: 27, Λουκάς 12: 39, 16: 1-7, 18: 1-8, 19: 11-27 είναι ανήθικες παραβολές ή παραβολές με ανήθικους ήρωες μέσα στο ιερό βιβλίο, οι οποίες ελέχθησαν από το στόμα του Ιησού Χριστού.]
Στην «Επί του Όρους Ομιλία» ο Ιησούς για να νεωτερίσει κάπως ξεπερνά τα όρια των σχετικών χωρίων της Παλαιάς Διαθήκης και διδάσκει μια ασυγκράτητη και άνευ όρων αγάπη και καμία αντίδραση κατά του κακού.
Ματθαίος 5: 38-47, «Ηκούσατε ότι ερρέθη, οφθαλμόν αντί οφθαλμού και οδόντα αντί οδόντος• Εγώ δε λέγω υμίν μη αντιστήναι τω πονηρω• αλλ’ όστις σε ραπίσει επί την δεξιάν σιαγόνα, στρέψον αυτώ και την άλλην• και τω θέλοντί σοι κριθήναι και τον χιτώνά σου λαβείν, άφες αυτώ και το ιμάτιον• και όστις σε αγγαρεύσει μίλιον εν, ύπαγε μετ’ αυτού δύο• τω αιτούντί σε δίδου και τον θέλοντα από σου δανείσασθαι μη αποστραφής. ’Ηκούσατε ότι ερρέθη, αγαπήσεις τον πλησίον σου και μισήσεις τον εχθρόν σου. Εγώ δε λέγω υμίν, αγαπάτε τους εχθρούς υμών, ευλογείτε τους καταρωμένους υμάς, καλώς ποιείτε τοις μισούσιν υμάς και προσεύχεσθε υπέρ των επηρεαζόντων υμάς και διωκόντων υμάς. όπως γένησθε υιοί του πατρός υμών του εν ουρανοίς, ότι τον ήλιον αυτού ανατέλλει επί πονηρούς και αγαθούς και βρέχει επί δικαίους και αδίκους. εάν γαρ αγαπήσητε τους αγαπώντας υμάς, τίνα μισθόν έχετε; ουχί και οι τελώναι το αυτό ποιούσι; και εάν ασπάσησθε τους φίλους υμών μόνον, τι περισσόν ποιείτε; ουχί και οι τελώναι ούτω ποιούσιν;». Βλέπε και Λουκάς 6: 27-29, 35.
Πλην όμως στον Ματθαίον 10: 14-15 (και Μάρκον 6: 11, Λουκάν 9: 5, 10: 11-12, κ. α.) ο ίδιος ο Ιησούς προστάζει: «και ός εάν μη δέξηται υμάς μηδέ ακούση τους λόγους υμών, εξερχόμενοι έξω της οικίας ή της πόλεως εκείνης εκτινάξατε τον κονι-ορτόν των ποδών υμών. αμήν λέγω υμίν, ανεκτότερον έσται γη Σοδόμων και Γομόρρας εν ημέρα κρίσεως ή τη πόλει εκείνη. Κλπ.». Δηλαδή εδώ βλέπομε κατάρα, εκδί-κηση και έσχατη τιμωρία. Πού πήγε τώρα η ανεπιφύλακτη αγάπη προς τους εχθρούς; Πού; Ο ίδιος ο Ιησούς πολύ συχνά φάσκει και αντιφάσκει με όλες σχεδόν τις εντολές του και τα θέματα της διδασκαλίας του. Εκτός των όσων έχομε ήδη αναφέρει θα αναφέρομε ακόμα ολίγα παραδείγματα παρακάτω.
Την παραβολή των δέκα μνών στον Λουκάν 19: 11-27, ο ίδιος ο Ιησούς την τελειώνει με τον εξής στίχο: «πλήν τους εχθρούς μου εκείνους, τους μη θελήσαντάς με βασιλεύσαι επ’ αυτούς, αγάγετε ώδε και κατασφάξατε αυτούς έμπροσθέν μου.». Αυτά τα λόγια τα βάζει ο Ιησούς στο στόμα κάποιου βασιλιά, διά του οποίου υπονοεί τον εαυτόν του, τον οποίον πολλοί υπήκοοί του για πολλούς σοβαρούς και βασίμους λόγους που με χιούμορ και θράσος τους αναφέρει εντός της παραβολής, δεν τον θέλανε για βασιλιά τους. Έχετε ακούσει αισχρότερα λόγια από έναν ηθικό θεό; Όλα τα παραδείγματα αυτού του αντιφατικού είδους είναι πάρα πολλά για να τα καταγράψομε εδώ. Π. χ. Βλέπε: Ματθαίος 21: 44, 22: 7, 25: 29-30, κλπ.
Τα ίδια περίπου λέει και ο Παύλος περί αγάπης στην Πρός Ρωμαίους 12: 14, 17-21 και Α΄ Πρός Κορινθίους 13: 1-13 (ύμνος της αγάπης). Αλλά και ο Παύλος, μέσα στις επιστολές του, μεταπίπτει πρακτικώς και γραπτώς σε άπειρες ίδιες και χειρότερες αντιφάσεις προς την αγάπη που περιγράφει ο ίδιος, τις οποίες έχομε πολλαπλώς παρουσιάσει σε άλλα άρθρα.
Αυτές οι εντολές, εκτός του ότι είναι εκ των πραγμάτων ανεφάρμοστες, μη πρακτικές και δυνητικώς επικίνδυνες, τις πιο πολλές φορές ούτε ο ίδιος ο Χριστός τις τηρούσε. Π. χ . στο επεισόδιο με το ράπισμα που εδέχθη από έναν υπηρέτη του Αρχιερέα προς τον οποίον διαμαρτυρήθηκε αρκετά έντονα (Κατά Ιωάννην 18: 22-23) αντί να στρέψει και την άλλη σιαγόνα, κλπ. Ακόμα, αντιβαίνουν προς τον Μωσαϊκόν Νόμον, ο οποίος είναι θεϊκός νόμος και για τον οποίον ο ίδιος ο Χριστός δήλωσε ότι δεν θα παρέλθει ούτε ένα ιώτα ούτε μία κεραία. Ματθαίος 5: 18, «αμήν γαρ λέγω υμίν, έως αν παρέλθη ο ουρανός και η γη, ιώτα εν ή μία κεραία ου μη παρέλθη από του νόμου έως αν πάντα γένηται.». Όπως ο ίδιος παντοδύναμος, πάνσοφος, παντογνώσ-της, αλάνθαστος , πανάγαθος και χριστιανικός τριαδικός Θεός έδωσε τις εντολές: «οφθαλμόν αντί οφθαλμού και οδόντα αντί οδόντος•... αγαπήσεις τον πλησίον σου και μισήσεις τον εχθρόν σου.» (Ματθαίος 5: 38, 43) στον φίλτατόν του προφήτη Μωυσή εν μέσω τεράτων και σημείων , αστραπών και βροντών στο όρος Σινά, για να γυρίσει μετά από 1200 χρόνια περίπου να διορθώσει το λάθος του και συνεπώς να αλλάξει τις αρχικές εντολές του. Έτσι και πάλι έχομε μία μεγάλη θεολογική αντίφαση θεϊκής προελεύσεως, μέσα σε χιλιάδες άλλες, που δεν ξεμπερδεύεται. Εκτός απ’ αυ-τές τις συνεχείς αντιφάσεις κατ’ αυτών των εντολών, αυτές οι εντολές δεν αποτελούν κανέναν ουσιαστικό νεωτερισμό αλλά μόνο υπερβολές έναντι των σχετικών χωρίων της Παλαιάς Διαθήκης. Λόγω αυτών των υπερβολών και άλλων λόγων προκύπτουν αναγκαστικά οι μετέπειτα αντιφάσεις.
Τέτοιες εντολές εντός λογικών ορίων και κατά περίσταση βρίσκομε ακόμα και σε πολλούς αρχαιότερους και νεώτερους σοφούς. Ο Kersey Graves στα βιβλία του:
(1) The Three Pillars Of The Christian Faith: The Miracles, Prophesies, And Precepts, Kessinger Publishing, και (2) The World’s Sixteen Crucified Saviors, Christianity before Christ, Sixth Edition, AUP Publishers, 1875-2001, σελίδες 350-352, καταγράφει 36 τέτοιες ηθικές εντολές που αναφέρονται στις εξής πηγές : Περσική Βίβλο Σαδδέρ, Περσική Βίβλο Ζεντ-Αβέστα, Πιττακό τον Μυτιληναίο, Κώδικα του Μενού, Κομφούκιο, Πυθαγόρα , Διογένη, Πούμπλιο τον Σύρο, Σωκράτη, Πλάτωνα, Σέξτο τον Πυθαγόρειο, Σενέκα τον Στωικό, Αντωνίνο τον Ευσεβή, Κοράνιο, Χαφίζ τον Μωαμεθανό.
Πέραν τούτων, οι εντολές αυτές όπως αναφέρονται εντός της Καινής Διαθήκης από τον ίδιο τον Ιησού και επομένως από τον ίδιο τον Θεό, δεν λαμβάνουν καμία μέριμνα του πως να γίνει να μην υπάρχουν εχθροί, να μην χρειάζεται ο δανεισμός, να μην υπάρχουν γυμνοί και πτωχοί για να τους ελεούν αυτοί που έχουν και κατασπατα-λούν τα πολλά... Όλες αυτές οι κατηγορίες ανθρώπων υπάρχουν σ’ όλη τη θεϊκή Βίβλο αξιωματικά, παρά την τέλεια δημιουργία! Για τον Θεό -Ιησού και τον Χριστιανισμό του δεν υπάρχουν κοινωνικοοικονομικές δομές για να σταματήσουν όλα αυτά τα σιχαμερά κοινωνικά φαινόμενα, παρ’ όλο που μόνο προς στιγμήν αναγνωρίζει ότι το να ζητιανεύεις είναι αναξιοπρεπές : μόνο στον πρώην εθνικό Λουκάν 16: 3 διαβάζομε: «είπε δε εν εαυτώ ο οικονόμος• τι ποιήσω, ότι ο κύριός μου αφαιρείται την οικονομίαν απ’ εμού; σκάπτειν ουκ ισχύω, επαιτείν αισχύνομαι •». Βεβαίως πολλές φορές συμβαίνει η ζητιανιά να μεταλλάσσεται σε βολικό κόλπο του ζητιάνου και εκμετάλλευση γι’ αυτούς που κάνουν την ελεημοσύνη, αλλά κατά κανόνα είναι προσβολή, εντροπή και αποκρουστικό κοινωνικό φαινόμενο.
Για τον Χριστιανισμό όμως, ας υπάρχουν οι φτωχοί για να τους ελεούν άλλοι που έχουν αρκετά και έτσι να εισπράττουν ένσημα διά «την βασιλείαν των ουρανών». Ματθαίος 19: 21, «ει θέλεις τέλειος είναι, ύπαγε πώλησόν σου τα υπάρχοντα και δος πτωχοίς, και έξεις θησαυρόν εν ουρανώ, και δεύρο ακολούθει μοι.». Δηλαδή πώλησε όσα έχεις και δεν έχεις και έτσι τώρα γίνου εσύ φτωχός και επαίτης και μετά ακολούθησε με! Πάρα πολύ ωραία! Ακόμα: «τους πτωχούς γαρ πάντοτε έχετε μεθ’ εαυτών, εμέ δε ου πάντοτε έχετε.», Ματθαίος 26: 11, Μάρκος 14: 7, Ιωάννης 12: 8.
Δεν θα αναπτύξομε στην παρούσα εργασία την απλοϊκή, αφελή, αντιφατική, επικίνδυνη αλλά και πολύ καταστροφική κοινωνικοοικονομική «θεωρία » του Χριστιανισμού. Αυτό είναι ένα πολύ σπουδαίο κεφάλαιο για άλλη φορά, αλλά ήδη πολυσχολιασ-μένο από πλειάδα μελετητών.
Ο Χριστός, μόνο στον Λουκάν 23: 34, συγχώρεσε τους διώκτες του από τον σταυρό. (Βλέπε και υποσημείωση 4 παρακάτω.) . Αλλού όμως τον βλέπομε να αφρίζει από οργή, να απειλεί, να υβρίζει, να υπόσχεται φρικτές τιμωρίες, κλπ. Όσο για τους απίστους , τους αμαρτωλούς και αυτούς που δεν είναι μαζί του επεφύλαξε και εδώ και επέκεινα σκληρές και αιώνιες τιμωρίες. Η Αποκάλυψις του Ιησού Χριστού στον Ιωάννη είναι γεμάτη με όσες θέλεις απ’ αυτές! Μια ακόμα από τις χιλιάδες αντιφάσεις του θεόπνευστου βιβλίου!
Σε πάρα πολλές περιπτώσεις εξαπέλυσε φρικιαστικά υβρεολόγια, περιφρονη-τικές εκφράσεις, πλήθος τρομερών απειλών, ρήσεις ωμής βίας και πολλά εξαίσια τοιαύτα κατά διαφόρων. (Κατά πρώτον λόγο κατά των Φαρισαίων, άλλων Εβραίων που δεν τον πιστεύουν, των απίστων γενικότερα, ολοκλήρων πόλεων που δεν τον πίστεψαν, των πλουσίων και των Εθνικών. Κατά δεύτερον λόγο κατά των Σαδδουκαίων, του Ηρώδη Αντίπα, μιας Ελληνίδας Συροφοινίκισας, κ. ά.). Όποιος διαβάζει αυτά τα Κυριακά Λόγια όχι μόνον απορεί και ανατριχιάζει, αλλά και σίγουρα βλέπει μια ακατάσχετη οργή πέραν κάθε υγιούς μέτρου και κατάφορη παραβίαση διαφόρων εντολών που ο ίδιος έδινε στους άλλους. Πικρόχολος και άδικος προς όσους διαφέρουν απ’ αυτόν (Ματθαίoς 12: 30 και Λoυκάς 11: 23, «ο μη ων μετ’ εμού κατ ’ εμού εστι, και ο μη συνάγων μετ’ εμού σκορπίζει.»). Ούτε έστρεψε και την αριστερά όταν του δόθηκε η τρανή ευκαιρία να το αποδείξει ο ίδιος στο επεισόδιο κατά το οποίο εδέχθη ράπισμα από έναν υπηρέτη του Αρχιερέα. Αντ’ αυτού διαμαρτυρήθηκε αρκετά έντονα (Κατά Ιωάννην 18: 22-23).
Για όλα αυτά και πολλά άλλα σχετικά σημεία μελετήσετε τις παρακάτω αναφορές:
1) Σκληρή τιμωρία των απίστων, εκφοβισμοί και απειλές: Ματθαίoς 10: 14-15, 33, 11: 20-24, 12: 32 (βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος), 13: 30, 40, 42, 24: 38-39, 51, 25: 31-46, Μάρκoς 3: 29 (βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος), 6: 11, 8: 38, 16: 16, Λoυκάς 9: 5, 10: 10-15, 12: 9-10, 47-48, 13: 5, 16: 19-31, 17: 26-29, 19: 26-27, 20: 18, Iωάννης 3: 18, 36, 5: 29, 8: 24, 12: 48, κλπ.
2) Καταδίκη των πλουσίων και του πλούτου, εγκώμιο του πένθους: Ματθαίος
6: 19-21, 13: 22, 19: 22-24, Μάρκος 4: 19, 10: 23-25, Λουκάς 1: 53, 6: 20-25,
8: 14, 12: 16-21, 16: 19-31, 18: 23-25, κλπ.
3) Βία και μισαλλοδοξία: Ματθαίος 3: 10, 12 (φωτιά), 7: 6 «Μη δώτε το άγιον τοις κυσί μηδέ βάλητε τους μαργαρίτας υμών έμπροσθεν των χοίρων, μήποτε καταπατήσωσιν αυτούς εν τοις ποσίν αυτών και στραφέντες ρήξωσιν υμάς.»,
8: 22, 10: 21, 32-38, 12: 30, 13: 30, 40 (φωτιά), 15: 13, 18: 34-35 (βασανι-στήρια), 21: 44, 22: 7, 25: 29-30, .Λουκάς 3: 9, 17, 11: 23, 12: 47-53 (48 ξυλοδαρμός), 14: 23 («ανάγκασον εισελθείν», το «cogito intrare» του Ιερού Αυγουστίνου), 26, 17: 34, 19: 27 («πλήν τους εχθρούς μου εκείνους, τους μη θελήσαντάς με βασιλεύσαι επ’ αυτούς, αγάγετε ώδε και κατασφάξατε αυτούς έμπροσθέν μου.», 22: 36-38, 49-50, Ιωάννης 12: 48, 15: 6 (φωτιά για την ιερά εξέταση, όπως το παραθέσαμε αυτούσιο παραπάνω), κλπ.
4) Ύβρις και οργή: Ματθαίος 7: 6, 8: 11-12, 15: 14, 26, 16: 23, 22: 13, 23: 13-33, 24: 51, 25: 30, Μάρκος 7: 27, 8: 33, Λουκάς 11: 29-52, 13: 28, 22: 36, 38,
Ιωάννης 3: 36, 8: 44, Αποκάλυψις, κλπ.
Όλα αυτά και πολλά άλλα δεν συμβαδίζουν καθόλου με την άκρατη και άνευ όρων αγάπη και την απόλυτα παθητική ανοχή του κακού που διακήρυξε. Αντιθέτως για όσους δεν είναι στην ομάδα δεν υπάρχει ούτε αγάπη, ούτε κατανόηση, ούτε οίκτος. Αν κάποιοι είναι στην ομάδα και δεν ομονοούν τότε εκβάλλονται από την ομάδα με όλες τις παρεπόμενες φρικτές συνέπειες σε τούτη και στην άλλη ζωή.
6. Ο «Ύμνος της Αγάπης» και οι αντιφάσεις του Παύλου
Πoλλά έχoυν λεχθεί επαινετικά για τoν ύμνo της αγάπης, Α΄ Πρός Κoρινθίoυς 13: 1-13. Βεβαίως ο Παύλος αναφέρει ή κηρύττει την αγάπη σε πολλά σημεία μέσα στις επιστολές του. Π. χ., Πρός Ρωμαίους 12: 9, 13: 4, 8-10, Πρός Γαλάτας 5: 14,
Πρός Εφεσίους 4: 32, κλπ, έχομε και πάλι την αγάπη που προέρχεται από τις δέκα εν-
τολές Έξοδος 20: 1-17, Δευτερονόμιον 5: 1-33 και το Λευιτικόν 19: 18, 34. Αυτή η αγάπη απευθύνεται προς τους πιστούς των χριστιανικών οργανώσεων, του Παύλου κυρίως, όπως ακριβώς και η αγάπη προς τον πλησίον του Λευιτικού απευθύνεται μό-νον προς τον πλησίον Ισραηλίτη και κανέναν άλλον. Δεν νoμίζω να υπάρχει κανείς πoυ να απoρρίπτει την αγάπη σαν μεγάλo παράγoντα στη βελτίωση της ζωής και στην ευτυχία των ανθρώπων. Πλην όμως εδώ για τον φημισμένο ύμνο θα κάνομε μερικές παρατηρήσεις. Είναι γεγονός ότι οι στίχοι 1-7 και ο τελικός στίχος 13 του ύμνου έχουν μια ποιητικότητα που προκαλεί συγκίνηση σε πολλούς (ιδίως όταν απαγγέλλεται σε ένα κινηματογραφικό έργο με κατάλληλη μουσική υπόκρουση και φωτισμό όπως «Η Μπλε Ταινία» του Πολωνού μεταφυσικού σκηνοθέτη Krzysztof Kieslowski).
Όμως η απεριόριστη και άνευ όρων αγάπη που τα πάντα πιστεύει και τα πάν-τα υπομένει όπως την κηρύττει εδώ o Παύλoς (ιδίως στoν στίχo 7) δεν είναι η νoυνεχής αγάπη αλλά αυτή πoυ καθιστά τo άτoμo πρόβατo και χωρίς αμυντικoύς μηχανισμoύς στις αντιξoότητες τoυ υπάρχοντος ατελούς κόσμoυ. Έρχεται σε τεράστια αντίφαση με τoν εαυτό τoυ όταν στoυς στίχoυς Πρός Ρωμαίoυς 9: 13-15 υπoδηλώνει την αγάπη, τo μίσoς και τον προορισμό ως εργαλεία τoυ ίδιoυ τoυ Θεoύ. Υπάρχει και άλλη αντίφαση τoυ στίχoυ 11 με: Ματθαίoν 18: 3, 19: 14, Μάρκoν 9: 36-37, 10: 13-16,
Λoυκάν 9: 48, 18: 17 και Α΄ Πέτρου 2: 1-3. Μετά, από τoν στίχo 9 μέχρι τον 12, διαβλέπoμε ότι o ύμνoς (που τελειώνει με τον στίχο 13) είναι καθαρά μεταφυσικός και έχει να κάνει με τη μέλλoυσα ζωή και την άμεση εσχατολογία στην οποίαν πιστεύει ο Παύλος φανατικά και προπαγανδίζει με κάθε μέσο• ελπίζει δε στην εκπλήρωσή της κατά την διάρκεια της ζωής του. Τότε και εκεί o Παύλoς ελπίζει ότι θα αποκτήσει την τέλεια γνώση αντί της μερικής πoυ έχει τώρα στον εδώ φυσικό κόσμο. Τότε θα βλέπει «πρόσωπoν πρoς πρόσωπoν» [τον Θεό Γιαχβέχ]. Κατά κάποιο περίεργο τρόπο δηλα-δή, έχει κάνει ένα σύμφυρμα αγάπης και μεταφυσικής γνώσης ή αγάπης για κάποια μεταφυσική γνώση που μόνο ο Παύλος αντιλαμβάνεται. Διερωτάται κανείς τί νόημα να έχει αυτό το μπουρδούκλωμα ή αν καταλαβαίνει κανείς πέραν της άμεσης εσχατολογίας που το πάει! Είναι πολύ περίεργο τί θέση έχουν αυτοί οι στίχοι (8-12) εντός αυτού του ύμνου της αγάπης. Είναι καθαρά εκτός θέματος! Τί να έχει συμβεί άραγε; Δεν αποκλείεται να συνέβη κάποια παρεμβολή και χάλκευση. Αλλά και δεν αποκλείεται να είναι μια κάποια στρεψοδικία του Παύλου ο οποίος , ως είναι γνωστόν, συνηθίζει να στρεψοδικεί πολύ συχνά. Συνεπώς, αυτός o ύμνoς ως μεταφυσικός, ασαφής και αντιφατικός προς τα χωρία τα οποία παραθέσαμε ανωτέρω είναι ανεφάρμοστoς στη φυσική ζωή επί της γης και μόνο διά της νεφελώδους και εσχατολογικής φαντασίας του Παύλου δύναται να εννοηθεί και να ερμηνευθεί!
Ας δούμε και τον ίδιο τον Παύλο κατά πόσον εφάρμοσε αυτήν την αγάπη την οποίαν εκήρυττε. Βλέπομε τoν Παύλo να:
(1) Καταριέται τον κόσμο στην Κόρινθο (Πράξεις 18: 6).
(2) Να υβρίζει τoν αρχιερέα (Πράξεις 23: 3).
(3) Να υπoστηρίζει τη δoυλεία, Πρός Ρωμαίους 14: 4, Α΄ Πρός Κoρινθίoυς 7: 20-24, Πρός Εφεσίoυς 6: 1-8, Πρός Κoλασσαείς 3: 22-25, δ΄: 1, Α΄ Πρός Τιμό-θεoν 6: 1-2, Πρός Τίτoν 2: 9-11, ολόκληρη η Πρός Φιλήμoνα Επιστολή.
(4) Να τα ψάλλει υβριστικά στoν Πέτρo (Πρός Γαλάτας 2: 11-14).
(5) Να εκνευρίζεται και να αποκαλεί τoυς Γαλάτες ανόητoυς (Πρός Γαλάτας 3: 1).
(6) Να καθυβρίζει τoυς Κρητικoύς (Πρός Τίτον 1: 5-13).
(7) Να μην συγχωρεί, αλλά να καταριέται τoν Αλέξανδρo τoν χαλκέα για τα κακά πoυ τoυ έκανε να τoυ τα ξεπληρώσει o Κύριoς (Β΄ Πρός Τιμόθεoν 4: 14), όπως και με τον Υμέναιον και τον Αλέξανδρον (Α΄ Πρός Τιμόθεoν 1: 20).
(8) Επίσης έχομε το πάθημα του Βαριησού-Ελύμα στην Πάφο της Κύπρου (Πράξεις 13: 6-11), (παρόμοιο με την περίπτωση του Πέτρου με τον Ανανία και τη Σαπφείρα, Πράξεις 5: 1-11).
(9) Στην Πρός Ρωμαίoυς 9: 13-14 μας διαβεβαιώνει ότι o Θεός δεν διέπραξε αδικία εις βάρoς τoυ Ησαύ (Γένεσις 25: 19-34, και κεφάλαιο 27) με τo να τoν μισήσει και αμέσως μετά στoυς στίχoυς 9: 15-16 βλέπoμε ότι o Θεός ελεεί επιλεκτικά αυτoύς πoυ θέλει, ώστε ακόμα και ο Θεός με τις επιλογές του και τον προορισμό περιορίζει την αγάπη. Όλoι oι στίχoι Πρός Ρωμαίoυς 9: 6-33 είναι ένας καθαρός Γιαχβισμός αντίθετoς με την άνευ όρων αγάπη τoυ Παύλoυ στην Α΄ Πρός Κoρινθίoυς 13: 1-13.
(10) Να διαβολοστέλνει (Α΄ Πρός Κορινθίους 5: 5, Α΄ Πρός Τιμόθεον 1: 20).
Και ερωτούμε: Πoιός έχει δίκιo, o Παύλoς, o Γιαχβέχ, o Θεός; Τί συνέβη σε όλες αυ - τές τις περιπτώσεις με την απεριόριστη και άνευ όρων αγάπη που τα πάντα υπομένει; Στον Παύλo έχομε τις παρακάτω αναφορές που αποδεικνύουν ότι η αγάπη την οποίαν εκήρυττε ήταν εσωτερική υπόθεση, δηλαδή μόνο για τους δικούς του οπαδούς. Μελετήστε τις:
Πράξεις 13: 8-11, Πρός Ρωμαίους 16: 17 (κατασκόπευση και αποφυγή των διαφωνούντων), Α΄ Πρός Κoρινθίoυς 5: 2-5, 13, 10: 14-20, 15: 33, 16: 22, Β΄ Πρός Κoρινθίoυς 6: 14-18 (που αναγράψαμε παραπάνω πλήρως), 7: 8-12, 11: 13-15, Πρός Γαλάτας 1: 7- 9, 3: 1-3, 5: 12, Πρός Φιλιππησίους 2: 14-15, 3: 2, Β΄ Πρός Θεσσαλoνικείς 1: 8-9, 3: 6, 14, Α΄ Πρός Τιμόθεoν 1: 3-4, 8, 6: 4-5, 20, Β΄ Πρός Τιμόθεoν 2: 14-16, 22-24, 3: 5, Πρός Τίτoν 1: 11, 3: 9-11, Πρός Εβραίους 10: 26-31, 13: 9.
Μελετήστε ακόμα προσεκτικά τα τραγικά γεγονότα που περιγράφονται και εξυπα-κούονται στην Α΄ Πρός Κορινθίους κεφάλαιο 5 και τη συνέχεια τους στην Β΄ Πρός Κορινθίους κεφάλαιο 7. Εκεί από αγάπη..., άλλο τίποτα...!
Τον βλέπομε συχνά να ωρύεται κατά των απίστων, να απαγορεύει τη συναναστρoφή μαζί τoυς και να πρooιωνίζεται την τιμωρία τoυς. Ωρύεται και φωνάζει: «Ή ακούτε και πιστεύετε αυτά που λέω εγώ ή αλλιώς να πάτε στ’ ανάθεμα και στον διάολο.» (Α΄ Πρός Κορινθίους 16: 22, Πρός Γαλάτας 1: 8-9). Ο Παύλος είναι μάλλον ο πρώτος στην «ιστορία» που διαολόστειλε άλλους. Π. χ., Α΄ Πρός Κορινθίους 5: 5, «...παραδούναι τον τοιούτον τω σατανά ...», Α΄ Πρός Τιμόθεον 1: 20, «ων εστιν Υμέναιος και Αλέξανδρος, ους παρέδωκα τω σατανά,...».).
Ιδού και άλλες αναφορές μισαλλοδοξίας κατά των απίστων:
Πρός Ρωμαίoυς 14: 23, Α΄ Πρός Κoρινθίoυς 6: 1-11, Β΄ Πρός Κoρινθί-oυς 6: 14-18 «Μη γίνεσθε ετεροζυγούντες απίστοις• τις γαρ μετοχή δικαιοσύνη και
ανομία; τις δε κοινωνία φωτί προς σκότος; 15 τις δε συμφώνησις Χριστω προς Βελίαλ; ή τις μερίς πιστώ μετά απίστου; τις δε συγκατάθεσις ναω Θεού μετά ειδώλων; υμείς γαρ ναός Θεού εστε ζώντος, καθώς είπεν ο Θεός ότι ενοικήσω εν αυτοίς και εμπεριπατήσω, και έσομαι αυτών Θεός, και αυτοί έσονταί μοι λαός. διό εξέλθετε εκ μέσου αυτών και αφορίσθητε, λέγει Κύριος, και ακαθάρτου μη άπτεσθε, καγώ εισδέξομαι υμάς, και έσομαι υμίν εις πατέρα, και υμείς έσεσθέ μοι εις υιούς και θυγατέρας, λέγει Κύριος παντοκράτωρ.», Πρός Εφεσίoυς 2: 12, 5: 4-8,
Πρός Κoλασσαείς 3: 6, Β΄ Πρός Θεσσαλoνικείς 2: 11-12, Α΄ Πρός Τιμόθεoν 1: 19-20,
6: 20-21, Β΄ Πρός Τιμόθεoν 2: 12, 23, Πρός Τίτoν 3: 9-10, Πρός Εβραίoυς 10: 28-31. (Βλέπε και και Α΄ Ιωάννου 2: 12-17, Β΄ Ιωάννου 10-11.).
Το μυστήριο είναι ότι παρ ’ όλη τη φόρα που είχε πάρει ο Παύλος και τη νομιμοποίηση που είχε λάβει από τον ίδιον τον Κύριον, Πράξεις 9: 15 «είπε δε προς αυτόν ο Κύριος• πορεύου, ότι σκεύος εκλογής μοί εστιν ούτος του βαστάσαι το όνομά μου ενώπιον εθνών και βασιλέων υιών τε Ισραήλ•» (και Α΄ Πρός Τιμόθεον α΄: 12, κ. α.),δεν τον αναφέρει κανένας απόστολος ή συγγραφέας στις επτά καθολικές επιστολές(!), εκτός από την Επιστολή Β΄ Πέτρου [3] 3: 15-16. Σκεφτείτε ότι, ούτε η Αποκάλυψις, που όπως οι Χριστιανοί μας λένε γράφτηκε κάπου 30 χρόνια μετά τον θάνατο του Παύλου, δεν τον αναφέρει καθόλου. Έτσι δεν του παρέχει καμιά ξεχωριστή θέση όπως κάνει για τους άλλους Αποστόλους στο κεφάλαιο 21, στίχος 14. Δεν τον αναφέρει πουθενά· σαν να μην υπάρχει! Γιατί άραγε ; Πολύ θα θέλαμε να ξέραμε ποιος είναι τελικά το πιο αντιλεγόμενο σημείο· ο Παύλος ή ο Ιησούς;
[Υποσημείωση 3: Η Επιστολή Β΄ Πέτρου θεωρείται ψευδεπίγραφη από πολλούς ειδι-κούς για πολλούς λόγους. Αυτή η μοναδική περί Παύλου αναφορά στις επτά Καθολικές Επιστολές και την Αποκάλυψιν έχει πολύ ύποπτο περιεχόμενο, χαρακτήρα και προέλευση. Το περιεχόμενό της είναι απαράδεκτο από θεολογικής και ιστορικής απόψεως ώστε δεν είναι δυνατό να την έγραψε ο Πέτρος πριν το 66 Κ. Ε., το έτος θανάτου του Πέτρου. «και την του Κυρίου ημών μακροθυμίαν σωτηρίαν ηγείσθε, καθώς και ο αγαπητός ημών αδελφός Παύλος κατά την αυτώ δοθείσαν σοφίαν έγραψεν υμίν, ως και εν πάσαις ταις επιστολαίς λαλών εν αυταίς περί τούτων, εν οίς εστι δυσνόητά
τινα, α οι αμαθείς και αστήρικτοι στρεβλούσιν ως και τας λοιπάς γραφάς προς την ιδίαν αυτών απώλειαν.».]

7. Κριτική του Sigmund Freud
Ο Εβραίος νευρολόγος και ψυχίατρος Sigmund Freud (1856-1939) αν και ανατράφηκε σε βαθιά εβραϊκά θρησκευόμενο οικογενειακό περιβάλλον αρνήθηκε από ‘νωρίς την Εβραϊκή θρησκεία και παρά τις τρομερές και μακροχρόνιες δοκιμασίες που εγνώρισε στην ζωή του, παρέμεινε άθεος διά βίου. Εγνώριζε καλώς τον Εβραϊσμό και τον Χριστιανισμό. Διά την καταγωγή του Εβραϊσμού έγραψε το βιβλίο:
Moses and Monotheism, Translated (from the German original, 1939) by Katherine Jones, New York, Vintage Books, 1967, το οποίο οι θρήσκοι Εβραίοι θεωρούν ως βλασφημία κατά της θρησκείας των και έτσι τον έχουν αποκηρύξει. Γενικώς ο Freud θεωρούσε την θρησκεία ως ψυχωτική διαταραχή, την δε εμμονή στην πίστη σε έναν θεό ως αρχέγονη ενστικτώδη αναζήτηση ενός κηδεμόνος πατρός.
Όσο αφορά τις Εβραιοχριστιανικές εντολές «αγαπήσεις τον πλησίον σου ως εαυτόν», «αγαπάτε τους εχθρούς υμών, ευλογείτε τους καταρωμένους υμάς, καλώς ποιείτε τοις μισούσιν υμάς και προσεύχεσθε υπέρ των επηρεαζόντων υμάς και διωκόντων υμάς», κλπ., τις θεωρεί παράξενες υπερβολές εντελώς παράλογες. Συνεπώς δεν εκπλήσσεται από την αντιφατικότητα των Εβραίων και των Χριστιανών τόσο στα λόγια όσο και στις πράξεις τους, μέρη της οποίας εκθέσαμε παραπάνω.
Αυτός αντιπροτείνει την λογική εντολή: «Αγάπα τον πλησίον σου όπως σ’ αγαπά και ‘κείνος.».

8. Η συγχώρεση στον Χριστιανισμό
Όπως την αγάπη έτσι και την συγχώρεση επικαλούνται πολλοί Χριστιανοί απολογητές ως ένα από τα μεγαλύτερα προτερήματα του Χριστιανισμού. Μας λένε μάλιστα ότι αγάπη και συγχώρεση πάνε μαζί και ότι μόνο στον Χριστιανισμό υπάρχει καθολική και άνευ όρων συγχώρεση. Οπότε πρέπει να εξετάσομε εδώ κατά πόσον αυτά ισχύουν και με το ζήτημα της συγχώρεσης.
Πρώτα απ’ όλα στον Εβραϊσμό, την πατρική θρησκεία του Χριστιανισμού δηλαδή, δεν υπάρχει συγχώρεση αλλά σκληρή και ωμή ανταπόδοση , σύμφωνα με τον ακρογωνιαίο λίθο της Θεϊκής νομοθεσίας που ο ίδιος ο Θεός έδωσε στον φίλο του και προφήτη Μωυσή. Πρόκειται για τον ίδιο Πατέρα Θεό του Χριστιανισμού, ο οποίος χάραξε στην πέτρα τον Νόμον της Ανταποδόσεως ή Αντεκδικήσεως και μάλιστα τρεις φορές: Έξοδος 21: 23-25, Λευιτικόν 24: 17-21 και Δευτερονόμιον 19: 21.
«Θα δώσεις ψυχήν αντί ψυχής, οφθαλμόν αντί οφθαλμού, οδόντα αντί οδόντος, χείραν αντί χειρός, πόδαν αντί ποδός, έγκαυμα αντί εγκαύματος, μώλωπα αντί μώλωπος.».
Μετά όμως ο ίδιος Θεός διά του Υιού του , Ιησού Χριστού, μας προτρέπει να στρέφομε και την άλλη σιαγόνα: Ματθαίος 5: 39 «Εγώ δε λέγω υμίν μη αντιστήναι τω πονηρώ• αλλ’ όστις σε ραπίσει επί την δεξιάν σιαγόνα, στρέψον αυτώ και την άλλην•»! Αλλά στον Ιωάννη 18: 22-23 ο ίδιος δεν τηρεί αυτή την εντολή: «ταύτα δε αυτού ειπόντος εις των υπηρετών παρεστηκώς έδωκε ράπισμα τω Ιησού ειπών• ούτως αποκρίνη τω αρχιερεί; απεκρίθη αυτώ ο Ιησούς• ει κακώς ελάλησα, μαρτύρησον περί του κακού• ει δε καλώς, τι με δέρεις;»!
Στον Χριστιανισμό λοιπόν, όπως η αγάπη έτσι και η συγχώρεση ευρίσκει θέση μόνο μεταξύ των μελών της δεδομένης χριστιανικής ομάδας ή κοινότητας και μόνο υπό ορισμένες συνθήκες. (Εξετάσετε ξανά τις αναφορές που έχομε ήδη παραθέσει μέσα στο παρόν άρθρο.). Είναι δηλαδή και αυτή εσωτερική εντολή και υπό συνθήκες όπως θα αναπτύξομε ευθύς αμέσως. Ιστορικώς δεν υπήρχε καμία απολύτως συγχώρε-ση προς άλλους, εχθρούς, αλλόθρησκους, αιρετικούς, κλπ, από τον Αβραάμ μέχρι και σήμερον.
Όπως είδαμε προηγουμένως , αν εξετάσομε όλες τις αναφορές που πήραμε από τον Παύλο, όπως η αγάπη έτσι και η συγχώρεση τίθεται πέρα για πέρα αντιφατικώς από τον πρώτο θεολόγο του Χριστιανισμού. Παρά τις αντιφάσεις και τις στρεψοδικίες του ο Παύλος διακατέχεται από μια συνεχή εκδίκηση, φοβέρα , αιώνια τιμωρία, εξο-στρακισμό και μίσος κατά των υπεναντίων. Π. χ., ενώ στην Α΄ Πρός Κορινθίους, κεφάλαιο 5, έχει εν τη απουσία του καταδικάσει έναν κατά την κρίση του ανομούντα εις θάνατον και όλεθρον της σαρκός κλπ., στην Β΄ Πρός Κορινθίους, κεφάλαιο 2, προσποιείται αγάπη και συγχώρεση προς στιγμήν για να ξαναφανερώσει σαν καταπέλτης όλες τις πραγματικές επιθυμίες και τα πραγματικά αισθήματά του για εκδίκηση και τη χαρά του για τη θανατική τιμωρία του ανομούντος στο κεφάλαιο 7. Απολύτως καμία συγχώρεση ή δεύτερη ευκαιρία δηλαδή! Αυτό θα πει αγάπη και συγχώρεση για τον αλλοπρόσαλλο και στρεψόδικο Παύλο. Στο ίδιο επεισόδιο διά του στίχου Α΄ Πρός Κορινθίους 5: 5 «παραδούναι τον τοιούτον τω σατανά εις όλεθρον της σαρκός, ίνα το πνεύμα σωθή εν τη ημέρα του Κυρίου Ιησού.» ο Παύλος θέτει το πρώτο χριστι-
ανικό δόγμα για την θεμελίωση και απαρχή της Ιεράς Εξετάσεως! (Μελετήστε προσεκτικά ολόκληρα τα τρία αυτά κεφάλαια και βγάλετε και ‘σεις τα συμπεράσματά σας και συγκρίνετε τα με τα δικά μας.).

Είδαμε επίσης προηγουμένως το επεισόδιο κατά το οποίο ο Ανανίας και η συμβία του Σαπφείρα τιμωρήθηκαν ακαριαία διά θανάτου από το ίδιο το Άγιο Πνεύμα, αν όχι από τον ίδιον τον Πέτρο, χωρίς να τους δοθεί δεύτερη ευκαιρία, αν πιστέ-ψομε την αφήγηση των Πράξεων 5: 1-11, επειδή είπαν ένα ψεματάκι στον Πέτρο το οποίο θα μπορούσε να διευθετηθεί πολύ εύκολα. Μαζί μ’ αυτό δημιουργήθηκε μέγας φόβος σε όλους μέσα στην εκκλησία. Ο Βαριησούς Ελύμας, στην Πάφο της Κύπρου, επειδή δεν πίστευε τα λόγια του Παύλου τιμωρήθηκε πάραυτα διά τυφλώσεως από το Άγιο Πνεύμα, αν όχι από τον ίδιο τον Παύλο, Πράξεις 13: 6-12. Όσο για τον μαθητή Ιούδα Ισκαριώτη, παρ’ όλο που ήταν προκαθορισμένος και προφητευμένος να πράξει ως έπραξε, τα Ευαγγέλια γράφουν «καλλίτερα να μην είχε γεννηθεί, κλπ.», Ματθαίος 26: 24, Μάρκος 14: 21. Στο τμήμα 5 του παρόντος άρθρου καταγράψαμε και πολλές αναφορές για την ήδη αποφασισμένη αιωνία καταδίκη των απίστων, την τιμωρία των πλουσίων, κλπ... «Εν δέ τώ άδη ούκ έστι μετάνοια» ούτε δυνητικώς και επομένως «ούκ έστι συγχώρησις!». Όσα δε «προφητεύει» η Αποκάλυψις είναι οτιδήποτε άλλο εκτός από συγχώρεση και αγάπη του Φιλευσπλάχνου και Παντοδυνάμου.
Αυτό που λένε πολλοί Χριστιανοί, ότι μόνο στον Χριστιανισμό υπάρχει συγχώρεση είναι τουλάχιστον λάθος, αν δεν είναι ψέμα. Εκτός του ότι συγχώρεση υπάρ-χει σε πολλές φιλοσοφίες και θρησκείες, με τις οποίες δεν θα καταπιαστούμε εδώ, στον Χριστιανισμό η συγχώρεση δεν είναι ούτε καθολική ούτε άνευ όρων. Η χριστιανική δογματική το δηλώνει απεριφράστως: «Το προπατορικό αμάρτημα το φέρει κάθε άνθρωπος ερχόμενος εις τον κόσμο» [4]. Συγχωρείται μόνο με το βάπτισμα, την από-ταξη του σατανά και με το να παραμείνεις ακράδαντα πιστός Χριστιανός! Όσα μωρά γεννιόνται πεθαμένα και όσοι πεθάνουν πριν βαπτιστούν γίνονται διαβολάκια και κα-ταδικάζονται στην αιώνια κόλαση, λόγω του προπατορικού αμαρτήματος. Για πόσα εκατομμύρια μανάδες και πατεράδες αχρηστεύτηκε η ζωή και η προσωπικότητά τους ένεκα των ενοχών που είχαν για ‘κείνα τα παιδιά τους που είχαν την κακοτυχία να πεθάνουν πριν βαπτιστούν...! Από την άλλη πλευρά ισχυρίζονται ότι, όσα νήπια πεθά-νουν μετά το βάπτισμα και προτού ενηλικιωθούν γίνονται αγγελάκια δίπλα στον θεό Γιαχβέχ! Σε κάνουν δηλαδή να παρακαλείς να πεθάνεις όσο πιο μικρός γίνεται για να μην σου δοθεί χρόνος να διαπράξεις αμαρτίες και έτσι να γίνεις αγγελάκι του Γιαχβέχ! Καταστροφική θρησκεία από πάσης απόψεως!
[Υποσημείωση 4: Ένεκα αυτού του φρικιαστικού, ανηθίκου, αχαρακτηρίστου και αν-τιφατικού αξιώματος (και ορισμένων άλλων ακόμα) οι Χριστιανοί θεολόγοι χρειάστηκαν να δημιουργήσουν το δόγμα της αμώμου συλλήψεως του Ιησού Χριστού. Ο Χριστός, ο Υιός του Θεού του ζώντος που τελικά ήταν Θεός και αυτός ο ίδιος, ακόμα και ως άνθρωπος έπρεπε να είναι αναμάρτητος και ως εκ τούτου να μην φέρει το προπατορικό αμάρτημα του Αδάμ και της Εύας! Έτσι η Εβραιοπούλα Μαίριαμ έπρεπε να καταστεί έγκυος όχι διά της πεπατημένης οδού αλλά διά του Αγίου Πνεύματος του Θεού Γιαχβέχ και να παραμείνει παρθένος τόσο κατά τη σύλληψη όσο και κατά τη γέννηση. (Στον Χριστιανισμό η ερωτική συνεύρεση είναι βαρύτατη αμαρτία, ενώ η παρθενία υπέρτατη αρετή!). Η Καθολική Eκκλησία απαίτησε άμωμο σύλληψη όχι μόνο διά τον Ιησού Χριστό αλλά και διά την ίδια τη μητέρα του, την Παναγία Θεομήτορα Μαίριαμ! Μόνο έτσι απέφυγαν και οι δύο το αβάσταχτο βάρος του προπατορικού αμαρτήματος!]
Πέραν του προπατορικού αμαρτήματος έχομε και την εξής αμαρτία που είναι η μόνη παντελώς ασυγχώρητη. Αυτή είναι η «βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος» Διαβάστε προσεκτικά: Ματθαίος 12: 31-32 και Μάρκος 3: 28-29. Αν και οι στίχοι αυτοί είναι ασαφείς διότι δεν μας εξηγούν καθόλου σε τι ακριβώς συνίσταται αυτή η βλασφημία και αμαρτία, οι διάφοροι κληρικοί την απέδιδαν στους λαϊκούς κατά το δοκούν. Ένεκα αυτής της αόριστης και ασαφούς αμαρτίας κατεστράφησαν εκα-τομμύρια ανθρώπινες ζωές, προσωπικότητες και υπάρξεις ανά τους αιώνες. Αυτή συμπληρώνει το προπατορικό αμάρτημα διότι απεδίδετο και σε πολλούς γονείς που είχαν την κακοτυχία να χάσουν αβάπτιστα παιδιά. Οι λαϊκοί αυτοί για να εξιλεωθούν, παρ’ όλο που σύμφωνα με το εκκλησιαστικό δόγμα αυτό δεν ήταν πλέον δυνατόν, δώριζαν όλη την περιουσία τους, ό,τι είχαν και δεν είχαν, στις εκκλησίες και έτσι μετετρέποντο σε πάμφτωχους επαίτες με εξαθλιωμένες οικογένειες. Με αυτούς τους εκφοβισμούς και την επιβολή ενοχών οι εκκλησίες καταλήστευαν τον δεισιδαίμονα κοσμάκη και συσσώρευαν αμύθητα πλούτη και ακίνητη περιουσία. Καταστροφική θρησκεία λοιπόν σε όλο της το μεγαλείο!
Υπάρχουν και άλλες αμαρτίες που δεν πρόκειται να συγχωρεθούν. Είναι ήδη καταδικασμένες: Πρός Ρωμαίους 1: 24-32 ( προκαθορισμένοι αμαρτωλοί), Α΄ Πρός Κορινθίους 6: 9-10 «ή ουκ οίδατε ότι άδικοι βασιλείαν Θεού ου κληρονομήσουσι; μη πλανάσθε• ούτε πόρνοι ούτε ειδωλολάτραι ούτε μοιχοί ούτε μαλακοί ούτε αρσενοκοίται ούτε πλεονέκται ούτε κλέπται ούτε μέθυσοι, ου λοίδοροι, ουχ άρπαγες βασιλείαν Θεού ου κληρονομήσουσι.», Αποκάλυψις 21: 8, 22: 15 «έξω οι κύνες και οι φαρμακοί και οι πόρνοι και οι φονείς και οι ειδωλολάτραι και πας ο φιλών και ποιών ψεύδος.».
Κακή τύχη είχαν και απειράριθμοι Χριστιανοί πιστοί κατά το μυστήριο της εξομολογήσεώς τους . Ανάλογα με τις αμαρτίες για τις οποίες ζητούσαν συγχώρεση και ανάλογα με τους εκκλησιαστικούς κανόνες και πολλές φορές με το κέφι του εξομολόγου ιερέως έπρεπε να υποστούν πολλά σκληρά επιτίμια. Μερικά τέτοια επιτίμια επί παρατεταμένα χρονικά διαστήματα ήταν: Τεράστιος αριθμός μετανοιών, χρονοβόρα επανάληψη προσευχών, επιβλαβείς νηστείες, αγρυπνίες , εκφοβισμοί, αναθέματα, απαγόρευση της θείας μεταλήψεως, βαρύτιμα τάματα, κλπ. Τα επιτίμια αποτελούσαν μια μέθοδο πλύσεως εγκεφάλου και θρησκευτικού παραληρήματος των πιστών των οποίων η προσωπικότητα καταρρακωνόταν από τις ενοχές που αυτά υποκινούσαν. Όλα αυτά είναι καταγραμμένα στα πολλά και διάφορα νομοκανόνα και τα δογματικά βιβλία αυτής της μάστιγας και μπορείτε να τα βρείτε σχετικώς εύκολα και να τα μελετήσετε.
Με τα τάματα αυτά πολλές οικογένειες επτώχευσαν και οι εκκλησίες επλουτήσαν. Για πολλούς αιώνες είχαμε και τον θαυμάσιο θεσμό των «συγχωροχαρτίων». Αυτός ο θεσμός κατά εποχές και κατά τόπους υπήρχε τόσο στη Δύση όσο και στην Ανατολή . Είναι ψέμα το ότι τα συγχωροχάρτια ήταν εφεύρημα μόνο της Δυτικής Εκκλησίας. Πλήρωνες λοιπόν όσα σου ζητούσαν οι κληρικοί των διαφόρων βαθμίδων και πατριαρχείων και αναλόγως αγόραζες τη συγχώρεση που ήθελες ή αυτήν που αυ-τοί σου έταζαν. Αν δεν είχες να πληρώσεις τότε αγόραζες μερική λιγότερη συγχώρεση ή δεν σου πωλούσαν τίποτα. Να κόψεις το λαιμό σου αν δεν έχεις να πληρώσεις! Υπήρχαν ακριβά συγχωροχάρτια πολυτελείας και φτωχικά φτηνά! Να τί θα πει εκκλησία που θεμελίωσε ο Ιησούς ο Υιός του Γιαχβέχ και καθοδηγείται από το Άγιο Πνεύμα του Γιαχβέχ!
Αν κάποιος κατά το μυστήριο της εξομολογήσεως δεν ομολογήσει όλες τις αμαρτίες του ενώπιον του εξομολόγου ή ψευσθεί, τότε ο Θεός Γιαχβέχ δεν τον συγ-χωρεί. Χωρίς έγκυρη εξομολόγηση η θεία μετάληψη με τη σειρά της, είναι άκυρη και η διάπραξή της είναι βαρυτάτη αμαρτία. Ο ούτως αναξίως μεταλαμβάνων πιστός θεωρείται από τους χριστιανούς ως ο προδότης μαθητής, Ιούδας. Βλέπε και Α΄ Πρός Κορινθίους ια΄: 27-28 για την τρομερή ενοχή που φέρουν όσοι μεταλαμβάνουν αναξίως.
Πρέπει να τονίσομε εδώ ότι οι χριστιανοί πιστεύουν ότι μπορούν να αμαρτάνουν και να εξομολογούνται κατά συρροήν και επ’ αόριστον και μετά να συγχωρούνται με μια καλή τελική εξομολόγηση από έναν επειηκή και πολλάκις καλοπληρωμένο εξομολόγο. Θα κάνω ό,τι μου γουστάρει και μετά πριν πεθάνω θα εξομολογηθώ σου λένε πολλοί. Βέβαια αυτό φανερώνει τόσο την υποκρισία των όσο και την αντιφατικότητα της θεωρίας, των πράξεων και της θρησκείας των που δεν έχουν ούτε αρχή ούτε τέλος. Αλλά επί πλέον φανερώνει και την άγνοιά των, καθ’ ότι ο Χριστός στο Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον 9: 41 λέγει στους Ιουδαίους: «ει τυφλοί ήτε , ουκ αν είχετε αμαρτίαν• νυν δε λέγετε ότι βλέπομεν• η ουν αμαρτία υμών μένει.», 15: 22. Στον Ματθαίο 19: 21 δίνει την εντολή να είμαστε τέλειοι όπως ο Πατέρας του στον ουρανό. Έχομε προσέτι τους σαφείς στίχους Πρός Εβραίους 6: 4-6 «αδύνατον γαρ τους άπαξ φωτισθέντας γευσαμένους τε της δωρεάς της επουρανίου και μετόχους γενηθέντας Πνεύματος Αγίου και καλόν γευσαμένους Θεού ρήμα δυνάμεις τε μέλλοντος αιώνος, και παραπεσόντας, πάλιν ανακαινίζειν εις μετάνοιαν, ανασταυρούντας εαυτοίς τον υιόν του Θεού και παραδειγματίζοντας.», 10: 26 «Εκουσίως γαρ αμαρτανόντων ημών μετά το λαβείν την επίγνωσιν της αληθείας, ουκέτι περί αμαρτιών απολείπεται θυσία ,», Β΄ Πέτρου 2: 20-22 «ει γαρ αποφυγόντες τα μιάσματα του κόσμου εν επιγνώσει του Κυρίου και σωτήρος Ιησού Χριστού, τούτοις δε πάλιν εμπλακέντες ηττώνται, γέγονεν αυτοίς τα έσχατα χείρονα των πρώτων, κρείττον γαρ ην αυτοίς μη επεγνωκέναι την οδόν της δικαιοσύνης ή επιγνούσιν επιστρέψαι εκ της παραδοθείσης αυτοίς αγίας εντολής. Συμβέβηκε δε αυτοίς το της αληθούς παροιμίας, κύων επιστρέψας επί το ίδιον εξέραμα, και, ύς λουσαμένη εις κύλισμα βορβόρου.». Αυτοί οι στίχοι όπως βλέπετε καθιστούν σαφές ότι όταν έχεις μάθει την αλήθεια και η γνώση περί του Κυ-ρίου και σωτήρος Ιησού Χριστού κλπ., αλλά εσύ συνεχίζεις να αμαρτάνεις δεν συγχωρείσαι πλέον. Οπότε αμαρτωλοί χριστιανοί την πατήσατε με την άγνοια και την υποκρισία σας. Γιατί άραγε δεν τα κάνουν αυτά γνωστά στους πιστούς οι χριστιανοί ιερείς; Εύκολη η απάντηση. Εκτός ελαχίστων δεν θα είχε μείνει κανένας κοντά τους ή θα αποδεικνυόταν περίτρανα η υποκρισία τόσο των κληρικών όσο και των λαϊκών!
Αν πάλι ο εξομολόγος δεν είναι εχέμυθος, τότε μπορεί άνετα ο ειλικρινής πιστός να βρει τον μπελά του και μάλιστα με πολύ άσχημα αποτελέσματα. Δεν είναι καθόλου ολίγοι αυτοί που έτυχε να βρούνε μεγάλους μπελάδες ή και να χάσουν τις ζωές τους κατ’ αυτόν τον τρόπο!
Έχουν όμως βάλλει και άλλους τρόπους για να συγχωρεθείς. Τέτοιοι είναι: Η μετάνοια, Λουκάς 13: 3, 24: 46-47, Πράξεις 2: 38, 3: 19, Α΄ Ιωάννου 1: 9, κλπ. Το βάπτισμα κατά Ιωάννην Βαπτιστή και Ιησού Χριστόν, Ματθαίος 3, 28: 18-19, Μάρκος 1: 4, 16: 16, Ιωάννης 1: 28, κλπ. Να συγχωρείς τα παραπτώματα των άλλων,
Ματθαίος 6: 12, 14-15, 18: 34-35, κλπ. Να ομολογείς τον Ιησού Χριστό, Ματθαίος
10: 32-33, κλπ. Επίσης οι στίχοι αυτοί δηλώνουν ότι εάν δεν τα κάνεις αυτά, τότε δεν πρόκειται να συγχωρεθείς (διαβάστε τους προσεκτικά). Διαλέξτε λοιπόν ποιος τρόπος σας αρμόζει και πράξετε αναλόγως.
Όπως αναφέρεται μόνο στον Λουκάν 23: 34 [5], ο Χριστός συγχώρεσε τους διώκτες του από τον σταυρό. Ακόμα λένε ότι συγχώρεσε την πόρνη, μόνο στον Ιωάννη 8: 1- 11 [6 ]. Δεν έκανε όμως το ίδιο με τους Αρχιερείς, Γραμματείς και Φαρισαίους προς τους οποίους συχνά και με ξέφρενη οργή εξαπολύει τρομερές ύβρεις και απειλές σε όλα τα Ευαγγελία. Όπως σε όλα τα χριστιανικά θέματα έτσι και σε τούτο πρυτανεύει η αντίφαση! Για όσους δεν ήταν μαζί με τον Ιησού Χριστό και δεν τον πίστευαν έχομε ένα τεράστιο αριθμό αναφορών με απειλές και μελλοντικές τιμωρίες εναντίον τους εντός των «περιφήμων» Κυριακών Λογίων. Οι αναφορές αυτές είναι πολύ γνωστές για να τις αναγράψομε άλλη μια φορά. Μελετείστε τα Κυριακά Λόγια όπως αυτά ευρίσκονται σκόρπια εντός των Ευαγγελίων! Τα κύρια χαρακτηριστικά τους είναι η άμεση εσχατολογία, η πλήρης απαξία του υπάρχοντος κόσμου, ο φόβος και οι απειλές. Όλοι οι άπιστοι συλλήβδην, αν γλιτώσουν στην εδώ ζωή από τα λαγωνικά της χριστιανικής πίστεως, έχουν προκαταδικασθεί για το πυρ και το σκότος το εξώτερο, πάει και τελείωσε! Όπως έχομε ειπεί αρκετές φορές ο Ιησούς σπανιότατα τηρούσε τις εντολές που ο ίδιος έδινε στους άλλους.
[Υποσημείωση 5: Ο Πάπυρος 75 (Ρ75), ο οποίος χρονολογείται περί το 200 Κ. Ε. (15 χρόνια μετά την έκδοση των Ευαγγελίων υπό του Ειρηναίου), περιέχει ένα μικρό κομ-μάτι από το Κατά Λουκάν Ευαγγέλιον στο οποίο δεν υπάρχει το πρώτο ήμισυ του στίχου 23: 34, δηλαδή το κομμάτι: «ο δε Ιησούς έλεγε• πάτερ, άφες αυτοίς• ου γαρ οίδασι τι ποιούσι.» ενώ έπρεπε να ευρίσκετο εντός του κειμένου που ο πάπυρος αυτός περιέχει. (Το δεύτερον ήμισυ του στίχου είναι: «διαμεριζόμενοι δε τα ιμάτια αυτού έβαλον κλήρον.», το οποίον είναι ανακόλουθο ως προς το πρώτο και είναι κλεμμένο από τους Ψαλμούς 21 ή 22 στίχος 13!). Ακόμα ο Ιησούς στον Ματθαίον 26: 24 διά τον Ιούδα εμφατικά δηλώνει: «ο μεν υιός του ανθρώπου υπάγει καθώς γέγραπται περί αυτού•
ουαί δε τω ανθρώπω εκείνω δι’ ου ο υιός του ανθρώπου παραδίδοται• καλόν ην αυτώ ει ουκ εγεννήθη ο άνθρωπος εκείνος.», εντελώς αντίθετο με κάθε πνεύμα συγχωρήσεως! Εδώ ακόμα είναι αξιοπαρατήρητη η αντίφαση στους λόγους του Ιησού εντός του ίδιου στίχου! Ενώ «ο μεν υιός του ανθρώπου υπάγει καθώς γέγραπται περί αυτού•» αμέσως μετά του φταίει ο Ιούδας και τον καταριέται. Αφού «υπάγει καθώς γέγραπται», τότε και ο Ιούδας είναι θύμα του προκαθορισμού του και συνεπώς αξιολύπητος και συγχωρητέος. Τί να υποθέσει κανείς; Σχιζοφρένεια άραγε, ή θρησκεία για τρελούς;
Αυτό το σημαντικότατο και νευραλγικό κομματάκι, στο οποίο ο Ιησούς συγχωρεί από τον σταυρό αυτούς που τον εστραύρωσαν αναφέρεται μόνο στο Κατά Λουκάν Ευαγγέλιο και πουθενά αλλού, πλην όμως αυτός ο πάπυρος δεν το περιέχει. (Βλέ-πε: Bart D. Ehrman, Misquoting Jesus, σελίδες 190 - 195.). Έχομε λοιπόν και εδώ άλλη μια απόδειξη ότι στα Ευαγγέλια έχουν γίνει πολλές προσθαφαιρέσεις σύμφωνα με τις ανάγκες των καιρών, των κατά τόπους χριστιανικών κοινοτήτων και της χριστιανι-κής πίστεως. Συνεπώς δεν είναι τα ίδια με τα Ευαγγέλια που πρωτοσυνέταξε ο Ειρηναίος! Επίσης είναι άκρως ύποπτο το γεγονός ότι ο Ιωάννης δεν αναφέρει αυτό το ανακόλουθο πρώτο ήμισυ του στίχου 23: 34 που υποτίθεται ότι αναφέρει ο εθνικός Λουκάς διά τους εξής λόγους: Ο Ιωάννης ήταν ένας από τους δώδεκα, ήταν θεολόγος, ήταν Εβραίος, ήταν αυτόπτης μάρτυς στη δίκη και στη σταύρωση. Τέτοιο πράγμα όμως δεν το άκουσε κάτω από τον σταυρό που στεκότανε και το οποίο αν κατάγραφε θα βοηθούσε κατά πολύ διάφορα σημεία των θεολογιών του και την προβολή του δασκάλου του! Τελικά βρέθηκε ένας άσχετος εθνικός για να το αναγράψει;!
Περίεργα πράγματα!]
[Υποσημείωση 6: Ο σπουδαίος ερευνητής Bart D. Ehrman (καθηγητής του Πανεπιστημίου της Πολιτείας North Carolina, at Chapel Hill, ο οποίος θεωρείται αυθεντία στα χριστιανολογικά θέματα) στο εξαιρετικό βιβλίο του Misquoting Jesus (Λανθασμένες Αναφορές στον Ιησού) πραγματεύεται ένα πλήθος παρεμβολών και χαλκεύσεων εντός των Ευαγγελίων και αναπτύσσει τους λόγους διά τους οποίους τα υπό εξέταση κείμενα απεδείχθησαν ότι είναι παρεμβολές και χαλκεύσεις. Στις σελίδες 62-69 εξηγεί τους αδιασείστους λόγους διά τους οποίους το κείμενο αυτό του Ιωάννου δεν υπήρχε στο πρωτότυπο αλλά είναι υστερότερη παρεμβολή . Ο αριθμός χαλκεύσεων, μικρών και μεγάλων, σε ολόκληρη την Καινή Διαθήκη που έχει εξακριβωθεί από τους ειδικούς είναι τεράστιος. Αποτέλεσμα, η Καινή είναι έργο μιας διαστρεβλωμένης και καταστροφικής πίστεως και θεολογίας που διαμορφώθηκε μέσα σε πολλές εκατοντάδες χρόνων και δεν έχει καμία απολύτως ιστορική αξία!
Τί να πρωτοθαυμάσει κανείς από τον κυκεώνα των χριστιανικών θεοπνεύστων παραχαράξεων!...]
Στον Ματθαίος 18: 15-17 βλέπομε τον Ιησού Χριστό να λέγει: «Εάν δε αμαρτήση εις σε ο αδελφός σου, ύπαγε και έλεγξον αυτόν μεταξύ σου και αυτού μόνου• εάν σου ακούση, εκέρδησας τον αδελφόν σου• εάν δε μη ακούση , παράλαβε μετά σου έτι ένα ή δύο, ίνα επί στόματος δύο μαρτύρων ή τριών σταθή παν ρήμα [κατά τον Μωσαϊκόν Νόμον]. εάν δε παρακούση αυτών, ειπέ τη εκκλησία• εάν δε και της εκκλησίας παρακούση, έστω σοι ώσπερ ο εθνικός και ο τελώνης.». Δηλαδή υπάρχει η συνθήκη ότι, εάν ο αντίδικός σου παρακούσει και της εκκλησίας τότε δεν συγχωρείται αλλά εξοστ-ρακίζεται όπως ο εθνικός ή ο τελώνης. (Εδώ βλέπομε ότι, το να είσαι εθνικός για τους Χριστιανούς είναι ύβρις και ασυγχώρητη αμαρτία. Το ίδιο ισχύει αν εκτελείς την εργασία του τελώνη!). Οπότε όλα εκείνα για την απόλυτη συγχώρεση και απόλυτη ανο-χή του πονηρού (κακού) και το στέψε και την αριστερά, κλπ., όπως αναφέραμε παρα-πάνω , είναι φούμαρα και πάνε πάλι περίπατο. Αντίφαση! Να ήταν η μόνη!... Ας μην πάμε όμως μακριά ! Ενώ ο Ιησούς λέγει αυτά εδώ στους μαθητές του, αμέσως μετά τρεις στίχους μόνο καθώς συνεχίζει την ομιλία του, ο ίδιος τώρα τους λέγει ότι πρέπει να συγχωρούμε τον αδελφόν μας εβδομηκοντάκις επτά: Ματθαίος 18: 21-22: «Τότε προσελθών αυτώ ο Πέτρος είπε• Κύριε, ποσάκις αμαρτήσει εις εμέ ο αδελφός μου και αφήσω αυτώ; έως επτάκις; λέγει αυτώ ο Ιησούς• ου λέγω σοι έως επτάκις, αλλ’ έως εβδομηκοντάκις επτά.». Ο ίδιος ο Ιησούς δηλαδή έρχεται σε αντίφαση με τα λόγια του μέσα σε τέσσερις στίχους ενός πολύ μικρού λογύδριού του προς τους μαθητές του! Αυτό θα πει θεϊκή σοφία! Αυτές οι απανταχού αντιφάσεις σε κάνουν σχιζοφρενή...
Ακόμα περί του διακανονισμού των διαφορών σου με τον αντίδικόν σου βλέπε εντός της «Επί του Όρους Ομιλίας» στον Ματθαίον 5: 25-26: «Ίσθι ευνοών τω αντιδίκω σου ταχύ έως ότου ει εν τη οδώ μετ’ αυτού, μήποτέ σε παραδώ ο αντίδικος τω κριτή και ο κριτής σε παραδω τω υπηρέτη, και εις φυλακήν βληθήση• αμήν λέγω σοι, ου μη εξέλθης εκείθεν έως ου αποδως τον έσχατον κοδράντην.», και ακόμα στον Λουκάν 12: 58-59: «ως γαρ υπάγεις μετά του αντιδίκου σου επ’ άρχοντα, εν τη οδώ
δος εργασίαν απηλλάχθαι απ’ αυτού, μήποτε κατασύρη σε προς τον κριτήν, και ο κριτής σε παραδω τω πράκτορι, και ο πράκτωρ σε βαλεί εις φυλακήν, λέγω σοι, ου μη εξέλθης εκείθεν έως ου και το έσχατον λεπτόν αποδώς.». Εδώ όχι μόνο συγχώρεση και άφεση αμαρτιών δεν έχομε αλλά ο Ιησούς προτρέπει να απαλλαχθείς πάση θυσία και ταχέως από τον αντίδικόν σου «εν τη οδώ» (καθ’ οδόν προς τον δικαστή κλπ.), οτιδήποτε μπορεί να σημαίνει αυτό, αλλιώς θα την έχεις άσχημα με δικαστές, πράκτορες και φυλακίσεις. Από δε την φυλακή δεν πρόκειται να εξέλθεις μέχρις ότου του αποδώσεις και το τελευταίο λεπτό , την τελευταία δεκάρα! Τί σόι άνευ όρων χριστιανική αγάπη, αλληλοβοήθεια και συγχώρεση είναι αυτή; Βγάλετε μόνοι σας συμπέρασμα. Έχομε ή δεν έχομε αντιφατικά λόγια και κηρύγματα; Αν αυτά απευθύ-νονται προς τους Χριστιανούς τότε γιατί δεν έδωσε εντολή να λύουν τις διαφορές μεταξύ τους (αν υπάρχουν!) με ειρήνη και αγάπη και όχι με απαλλαγή (τί να σημαίνει αυτό άραγε ;!), δικαστήρια και φυλακίσεις μέχρι ότου εξοφλήσεις ακόμα και το τελευταίο λεπτό. Ακούσατε καλά: και το τελευταίο λεπτό!
Παρακάτω έπεται και η παραβολή του «οφειλέτου μυρίων ταλάντων», Ματ-θαίος 18: 24-35. Εκτός του ότι η παραβολή περιέχει μια συχνή-πυκνή και με ειδική προτίμηση θεολογική φιλολογία με δούλους, πράγμα που απαντάται πολύ συχνά στα λόγια του Ιησού, τελειώνει με τα εξής λόγια: «...τότε προσκαλεσάμενος αυτόν ο κύριος αυτού λέγει αυτώ• δούλε πονηρέ , πάσαν την οφειλήν εκείνην αφήκά σοι, επεί παρεκάλεσάς με. ουκ έδει και σε ελεήσαι τον σύνδουλόν σου, ως και εγώ σε ηλέησα; και οργισθείς ο κύριος αυτού παρέδωκεν αυτόν τοις βασανισταίς έως ου αποδώ παν το οφει-λόμενον αυτώ. Ούτω και ο πατήρ μου ο επουράνιος ποιήσει υμίν, εάν μη αφήτε έκαστος τω αδελφώ αυτού από των καρδιών υμών τα παραπτώματα αυτών.». Λέγει δηλαδή: Πονηρέ δούλε εφ’ όσον εσύ δεν ελέησες τον σύνδουλό σου με το να του χαρίσεις όλα όσα σου όφειλε έτσι και συ δεν θα ελεηθείς από μένα. Θα βασανιστείς μέχρι να μου αποδώσεις παν οφειλόμενο. Όπως ακριβώς με το «οφθαλμόν αντί οφθαλμού...κλπ.» του θεϊκού Μωσαϊκού Νόμου. Αν δεν μπορείς, να κόψεις τον λαιμό σου, αλλιώς θα βασανιστείς! Το μόλις πριν αναφερθέν «εβδηκοντάκις επτά» σ’ αυτή την περί-πτωση ξεχάστηκε και πήγε περίπατο ! Αν πάλι δεν συγχωρήσεις τα παραπτώματα του αδελφού σου τότε ο Κύριος Γιαχβέχ θα σε περιποιηθεί καταλλήλως στην επερχόμενη υποθετική ζωή. Τότε ο φιλεύσπλαχνος Θεός της αγάπης δεν θα σε συγχωρήσει αλλά θα σε βασανίζει αιωνίως. Βλέπομε δηλαδή εν προκειμένω ότι η συγχώρεση τελείται υπό ορισμένες συνθήκες. Δεν αποδίδομε εδώ δίκιο ή άδικο, αλλά να μην μας διατυμ-πανίζουν οι διάφοροι αδαείς ή εκ προθέσεως ιεροκήρυκες ότι η χριστιανική συγχώρεση και αγάπη είναι τυφλή, καθολική και χωρίς συνθήκες. Από πότε; Το ίδιο πνεύμα βλέπομε και στα λόγια του Ιησού στον Ματθαίον 6: 14-15 Μάρκον, 11: 25-26 και Λουκάν 6: 36-38 στα οποία δηλώνει ότι η απαραίτητη συνθήκη για τον ουράνιο Πατέ-ρα Θεό για να σας συγχωρέσει είναι: «Εσείς πρώτοι να συγχωρέσετε τους συνανθρώπους σας. Αλλιώς δεν πρόκειται να σας συγχωρήσει!». Δηλαδή, κάνε... για να σου κάνω..., κλπ.
Γενικώς όμως παρατηρούμε ότι στην κοινωνία του Χριστιανισμού δεν προ-βλέπονται ούτε υπάρχουν δομές οι οποίες προλαμβάνουν και αποτρέπουν τα άθλια καταντήματα πτωχεύσεων, δανεισμών, ανικανότητας εξοφλήσεων χρεών κλπ. προτού αρχίσουν ή φτάσουν σε βαθμό απροσπέλαστο. Σ’ αυτή την «απόλυτα αληθινή» εξ αποκαλύψεως θρησκεία υπάρχουν μόνο κάτι αφηρημένες, ακραίες, ανεδαφικές, μη πρακτικές και ανεφάρμοστες εντολές τις οποίες ούτε η ίδια εφάρμοσε κάπου και ποτέ στην ιστορία της! Εκείνο που επικρατεί πάνω απ’ όλα είναι η συνεχής φοβέρα και η αιώνια αμετάκλητη τιμωρία! Το «αγαπάτε αλλήλους» αντικαθίσταται πολύ καλλίτερα και ακριβέστερα με το «φοβερίζετε αλλήλους»!
Η συγχώρεση όπως λαμβάνει χώρα στον Χριστιανισμό είναι ουσιαστικά ένα χριστιανικό κόλπο εξαιρετικά αποδοτικό και καταστροφικό συνάμα . Έχοντας κατατά-ξει σχεδόν τα πάντα στον κατάλογο των αμαρτιών, ―π. χ. το τί και πόσο τρώγει ή πί-νει κανείς (επικίνδυνες και ανθυγιεινές νηστείες), να είσαι εθνικός ή τελώνης, να εί-σαι πλούσιος, το διαζύγιο και το να ξαναπαντρευτείς (Ματθαίος 5: 32, 19: 1-12, Μάρ-κος 10: 1-12, Λουκάς 16: 18), την ιδέα του ερωτισμού (Ματθαίος 5: 28 «Εγώ δε λέγω υμίν ότι πας ο βλέπων γυναίκα προς το επιθυμήσαι αυτήν ήδη εμοίχευσεν αυτήν εν τη καρδία αυτού»), το να σκέπτεσαι την αύριον, κλπ.― είναι σίγουρο ότι ο Χριστιανισμός δεν θα αποκτούσε οπαδούς ακόμα και από τα περιθωριακά στοιχεία και απο-βράσματα της κοινωνίας που προσείλκυσε στην αρχή. Δεν θα είχε παραμείνει κανείς εκεί μέσα. Αλλά όπως καθόρισε σχεδόν τα πάντα ως αμαρτίες έτσι απέδιδε και τη συγχώρεσή τους κάτω από κατάλληλες συνθήκες όταν αυτές εκρίνοντο ικανοποιητικές.
Ο ίδιος ο Χριστός έδωσε στους εξομολόγους και εντολοδόχους του το εξής εν λευκώ δικαίωμα: Ματθαίος 6: 19 «και δώσω σοι τας κλείς της βασιλείας των ουρανών , και ό εάν δήσης επί της γης , έσται δεδεμένον εν τοις ουρανοίς, και ό εάν λύσης επί της γης, έσται λελυμένον εν τοις ουρανοίς.». Ιωάννης 20: 23 «αν τινων αφήτε τας αμαρτίας, αφίενται αυτοίς, αν τινων κρατήτε, κεκράτηνται.». Αμέτρητος κόσμος καταστράφηκε και εξαθλιώθηκε από πάσης απόψεως και έγινε πειθήνιο όργανο και ανδρείκελο των κληρικών. Ακόμα και στο κρεβάτι του πόνου, της αρρώσ-τιας και της ύστατης στιγμής οι ιερείς ζητούν εξομολόγηση για να δώσουν συγχώρε-ση και θεία μετάληψη ή οι ίδιοι οι ετοιμοθάνατοι τους παρακαλούν για όλα αυτά. Οι εκκλησίες πάλι με τις φρούδες υποσχέσεις, συγχωρήσεις και τα συγχωροχάρτια τους απέκτησαν αμέτρητους σκλάβους και συνεσσώρευσαν αμύθητα πλούτη και περιουσίες. Οι ενοχές, λύπες, συντριβές και οι νευρώσεις, ακόμα και μετά την συγχώρεση, έγι-ναν το καθημερινό σαράκι της κοινωνίας και της ψυχολογικής υγείας των ανθρώπων!
Από την άλλη πλευρά όμως πολλοί βρίσκουν πολύ βολικό μέσο την συνεχή εξομολόγηση και συγχώρεση έστω και με όλα τα επιτίμια διά να διαπράττουν παντός είδους αμαρτίες, αφού στο τέλος θα συγχωρηθούν όσες φορές και αν αμαρτήσουν και ό,τι και αν κάνουν. Έτσι λένε : «θα κάνω ό,τι θέλω και όταν πλησιάζει το τέλος θα εξομολογηθώ, κοινωνήσω και συγχωρεθώ». Εκεί βέβαια οι ιερείς του Χριστιανισμού αντιτείνουν ότι μπορεί να μην προφτάσει να λάβει την συγχώρεση, πράγμα αρκετά πιθανόν. Εκτός του ότι πολλοί προφτάνουν (τρανό παράδειγμα ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος, όστις αν και μέγας εγκληματίας στο τέλος άγιασε), δι’ όλους αυτή η κατάσταση καταντά ισχυρό δέλεαρ. Έτσι όσοι δεν προφτάσουν να συγχωρεθούν πριν το τέλος τους πέφτουν στην παγίδα της αιώνιας κόλασης. Αυτό το φαινόμενο έχει ονο-μαστεί στα χρονικά ως Ρασπουτινισμός, διότι ο εκ Σιβηρίας Χριστιανός καλόγερος Rasputin εκτός του ότι το εφάρμοσε ο ίδιος στον εαυτόν του παρακινούσε και τους άλλους να κάνουν τα ίδια. Ο Ισπανός κινηματογραφιστής Luis Buñuel χλευάζει με πολύ σαρκασμό αυτή την γελοιώδη κατάσταση στο βραβευμένο κινηματογραφικό έργο του Viridiana.
Δεν είναι όμως ανάγκη να αναφερθούμε σε τόσο πρόσφατα άτομα. Ήδη ο πρώτος θεολόγος του Χριστιανισμού ο Απόστολος Παύλος είχε μυριστεί την αντίφαση και το δίλημμα αυτής της κατάστασης και γι’ αυτό στην Πρός Ρωμαίους 5: 20-21 γράφει: «νόμος δε παρεισήλθεν ίνα πλεονάση το παράπτωμα. ου δε επλεόνασεν η αμαρτία, υπερεπερίσσευσεν η χάρις, ίνα ώσπερ εβασίλευσεν η αμαρτία εν τω θανάτω, ούτω και η χάρις βασιλεύση διά δικαιοσύνης εις ζωήν αιώνιον διά Ιησού Χριστού του Κυρίου ημών.», και αμέσως στη συνέχεια (στο επόμενο κεφάλαιο της ίδιας Επιστολής) προσπαθεί να το μπαλώσει: 6: 1-2 «Τί ουν ερούμεν; επιμενούμεν τη αμαρτία ίνα η χάρις πλεονάση; μη γένοιτο. οίτινες απεθάνομεν τη αμαρτία, πώς έτι ζήσομεν εν αυτή;»! Φαίνεται λοιπόν ότι όσο πιο πολύ αμαρτήσεις τόσο πιο πολλή χάριν θα λάβεις διότι θα συγχωρεθείς για πιο πολλά αμαρτήματα! Πάρα πολύ ωραία!
9. Εξιλασμός στον Εβραϊσμό - Γιαχβισμό
Δια το παρόν θέμα της αφέσεως αμαρτιών πρέπει να προσθέσομε λίγα λόγια για τον εξιλασμό αμαρτιών (εξιλέωση, Γιομ Κιπούρ) στον Εβραϊσμό, εφ’ όσον αυτός είναι η πατρική θρησκεία του Χριστιανισμού και θεολογικώς ο Χριστιανισμός δεν απορρίπτει τίποτα από τον Εβραϊσμό. Πρέπει λοιπόν να δούμε πως αυτός ο εξιλασμός επιτυγχανόταν στην πατρική θρησκεία για να δώσει την συγχώρεσή Του ο Θεός Πατήρ Γιαχβέχ!
Ο εξιλασμός λοιπόν επιτυγχανόταν κατά εποχές με μετάνοια, συντριβή καρδίας, θυσίες και ολοκαυτώματα ανθρώπων, αμνών, κριών, εριφίων, τράγων και πτηνών, με τον αποδιοπομπαίο τράγο, με τάματα, με το ζύμωμα των αμαρτιών σε ένα μολυβένιο τάλαντο που το έκλειναν μέσα σε ένα δοχείο, κλπ ., όπως όλα αυτά απαντώνται απανταχού μέσα στο «ιερό και θεόπνευστο» βιβλίο της Μασόρας ή της Παλαιάς Διαθήκης, τον πρόδρομο της «μόνης αληθινής θρησκείας του Χριστιανισμού». Συγκεκριμμένα ιδού πως έχουν μερικοί Θεόδοτοι νόμοι:
Μια «ευφυέστατη» επινόηση για την απαλλαγή του αγίου και εκλεκτού λαού από την αμαρτία εις βάρος κάποιου ζώου είναι αυτή της θυσίας του «αποδιοπομπαίου τράγου» στον διάβολο, δηλαδή του τράγου που θυσιάζεται στον «αποδιοπομπαίο», τουτέστιν στον Σατανά. Η φράση «αποδιοπομπαίος τράγος» είναι λάθος όρος των μεταφράσεων [όπως των Εβδομήκοντα(δύο), κ. α.] ο οποίος χρησιμοποιείται για να αποκρύψει ό,τι ονομάζει το New Standard Bible Dictionary (Νέο Καθιερωμένο Λεξι-κό της Βίβλου) «ίχνος πρωτόγονης Σημιτικής Δαιμονολογίας» (Βλέπε και: Encyclo-pedia Biblica, Vol. I, col. 395). Ο Σύμμαχος έγραφε «απερχόμενος», ο Ακύλας «απολυόμενος» και πολύ θα θέλαμε να ξέραμε τί έγραφε ο Θεοδοτίων. ( Εκτός από μερικά αποσπάσματα και οι τρεις μεταφράσεις, όπως και το υποτιθέμενο «Διά Τεσσάρων» του Τατιανού και τα Τετραπλά έως Εννεαπλά του Ωριγένη εξαφανίστηκαν μετά τον Κωνσταντίνο και τον Ευσέβιο. Γιατί άραγε;) Αυτά θεσπίζονται σε έναν από τους πιο παράξενους νόμους του Γιαχβέχ στο Λευιτικόν κεφάλαιο 16, που θα τον αποκαλούσαμε «Νόμο της Διαβολολατρείας»!
Η λέξη που χρησιμοποιείται στην Εβραϊκή Βίβλο, και που μπήκε στο περιθώριο του Authorized Bible Version, αλλά ειλικρινώς αποκαθίσταται στο κείμενο του Revised Bible Version, είναι Αζαζήλ, ένα Εβραϊκό όνομα για τον διάβολο, ο οποίος λατρευόταν από τους αρχαίους Εβραίους. Η «προσφορά αμαρτίας» στον Γιαχβέχ έπρεπε να συνοδεύεται και με προσφορά στον μεγάλο ανταγωνιστή του τον Σατανά. Νομοθετήθηκε λοιπόν ότι, μετά από πολυάριθμες τελετές :
«Ο ιερέας θα πάρει δύο τράγους και θα τους φέρει ενώπιον του Γιαχβέχ,...
και ο Ααρών θα ρίξει τα ζάρια πάνω στους δύο τράγους, το ένα ζάρι για τον Γιαχβέχ και το άλλο ζάρι για τον Αζαζήλ.».
Τότε μετά από παρατεταμένους και ισχυρούς εξορκισμούς και ραντίσματα από το αίμα του πρώτου τράγου , ο οποίος είχε θυσιαστεί για τον Γιαχβέχ, ο ιερέας θα φέρει πλησίον του τον ζωντανό τράγο του διαβόλου, όπως το βλέπομε στο Λευιτικόν 16: 23-26:
«Και ο Ααρών θα θέσει και τα δυο του χέρια πάνω στο κεφάλι του ζωντανού τράγου και θα εξομολογηθεί επάνω του όλες τις αδικίες των τέκνων του Ισραήλ,... βάζοντάς τις πάνω στο κεφάλι του τράγου,... και ο τράγος θα φέρει επάνω του όλες τις αμαρτίες των... και θα αφήσει τον τράγο να φύγει στην άγρια φύση... για τον Αζαζήλ.».
Αυτή η τελετή δεικνύει ότι ο λαός του Γιαχβέχ λάτρευε επίσης τον διάβολο και θυσίαζε σ’ αυτόν. Συνέχισε να κάνει τέτοιες θυσίες τουλάχιστον μέχρι της εποχής του Ροβοάμ, ο οποίος και «χειροτόνησε ιερείς για τους διαβόλους», όπως το βλέπομε στο 2 Παραλειπομένων 11: 15 (όπως τουλάχιστον το διατυπώνουν οι Μασσορίτες). (Ακόμα βλέπε: Λευιτικόν 17: 7 και Δευτερονόμιον των Μασσοριτών 32: 16.).
Αργότερα ένα πιο δραματικό σχήμα επινοήθηκε και νομοθετήθηκε από τον Γιαχβέχ για να απαλλάσσει τον άγιο λαό του από τις αμαρτίες του. Στο βιβλίο του Ζαχαρία των Μασσοριτών και των Προτεσταντών , 5: 5-11, αναφέρονται τα εξής: Διέταζαν δυο φτερωτές γυναίκες με «φτερούγες σαν τις φτερούγες πελαργού » να συγκεντρώνουν όλες τις αμαρτίες που μπορούσαν να τσακώσουν, και μετά να τις ζυμώνουν μέσα σ’ ένα «τάλαντο μολύβδου». Αυτή η μάζα λοιπόν επρόκειτο μετά να δοθεί σε «μια γυναίκα που καθόταν μέσ’ τη μέση ενός εφάχ » (είδος μεγάλου δοχείου που χρη-σιμοποιούταν σαν μέτρο χωρητικότητας) . Τότε οι δυο φτερωτές γυναίκες «σήκωναν ψηλά το εφάχ μεταξύ γης και ουρανού» και πετούσαν μαζί με το εφάχ μακριά στη χώρα Σινάχ (αγνοείται αυτή η χώρα), όπου έχτιζαν ένα είδος φυλακής για την παντοτινή του φυλάκιση.
Την εποχή του ζηλωτή Γιοκχαννάν (Ιωάννου Προφήτου Προδρόμου και Βαπ-τιστού), αρχές του 1ου αιώνος , ήταν ήδη εν ενεργεία και η πλέον αποτελεσματική μέθοδος αφέσεως αμαρτιών διά πλύσεως (βαπτισμού) εντός δεξαμενών ύδατος ή εντός λιμναζόντων υδάτων ποταμών και υδάτων λιμνών, όπως μας έχουν παρουσιάσει οι Χριστιανοί το θέμα αυτό στα Ευαγγέλια της Καινής Διαθήκης. (Ο Ιώσηπος στην Ιου-δαϊκή Αρχαιολογία XVIII, 116-119 και XX 200, παρουσιάζει το ίδιο θέμα διαφορετι-κά.). Η «αποτελεσματική» αυτή μέθοδος είχε εισαχθεί πριν τον Γιοκχαννάν από τους συνοδοιπόρους του Εσσαίους. Ενώ λοιπόν ο ακριδοτραφείς ημιάγριος ζηλωτής Γιοκχαννάν δεν πλενότανε ποτέ του από το γόνατο και πάνω, ξέπλενε τις αμαρτίες των άλλων λες και ήταν η κασίδα που ο ίδιος κουβαλούσε πάνω του!
(Βγάλετε μόνοι σας συμπέρασμα περί της ενταύθα θεοπνευστίας, ανοησίας, αρλουμπολογίας κλπ ... Και όμως αυτό το άχρηστο και αισχρό βιβλίο και οι θρησκεί-ες που θεμελιώνονται σ’ αυτό επεκράτησαν!)
Εν συνεχεία καταγγέλλομε τον εξής σημαντικότατο παράλογο και άδικο νόμο της ενοχής του αθώου: Η πρώτη ομολογία των ούτω καλουμένων «Δέκα Εντολών» αποκαλύπτει κάτι που σε κάθε άλλη «ψευδή» θρησκεία αναμφιβόλως θα εκλαμβανόταν πως έχομε να κάνομε με μια τρομερή και άδικη θεότητα· ενταύθα την θεότητα Γιαχβέχ του Εβραιοχριστιανισμού ! Συγκεκριμένα στη δεύτερη εντολή, Έξοδος 20: 4-5, στον στίχο 5 και Δευτερονόμιον 5: 9 (και Έξοδος 34: 7) διαβάζομε:
«Διότι εγώ είμαι ο Γιαχβέχ ο Θεός σου, Θεός ζηλότυπος, ο οποίος επιβάλλει τιμωρίες στα τέκνα για τις αμαρτίες των γονέων μέχρι τρίτης και τετάρτης γενεάς, αυτών που με μισούν.».
Είναι η ίδια θεότητα η οποία σύμφωνα με την αποκαλυπτική «ιστορία» της Εδέμ, καταράστηκε ολόκληρη την ανθρωπότητα «εις πάντας τούς αιώνας» επειδή μια άπειρη γυναίκα, αφού απατήθηκε από «έναν ομιλούντα όφιν», έφαγε τον καρπό του Δένδρου της Γνώσεως προς ανυπακοή του πρώτου «δέν θά ...» (Γένεσις κεφάλαιο 3) και είναι η ίδια θεότητα που αργότερα έπνιξε σχεδόν όλη τη δημιουργία της ένεκα της οργής της για τα σεξουαλικά παραπτώματα «των υιών των Ελωχίμ» (Γένεσις 6: 4-8). Είναι η ίδια θεότητα η οποία επέτρεψε στον «εκλεκτό και ενάρετο» Νώε να καταδικάσει τον μικρό εγγονό του Χαναάν και τους απογόνους του σε διαρκή δουλεία στους απογόνους του Σήμ και του Ιάφεθ. Ενώ δεν έφταιχαν σε τίποτα απολύτως εν τούτοις επέσυραν την κατάρα του Νώε επάνω τους και καταδικάστηκαν αιωνίως ένεκα ενός σφάλματος όχι των ιδίων αλλά του Χαμ, πατέρα του Χαναάν, ( αν τελικά ήταν σφάλμα το ότι ο Χαμ κατά τύχη είδε τον πατέρα του Νώε να κυλιέται γυμνός επειδή είχε μεθύσει, Γενεσις 9: 18-27). Έτσι ετέθησαν οι θρησκευτικές και θεολογικές βάσεις της στυγνής δουλείας που βασίζεται στην διαφορά φυλής.
Τώρα λοιπόν η ίδια θεότητα γράφει στην πέτρα την αμετάκλητη διαταγή της πετρωμένης καρδίας της ότι το αγέννητο αθώο θα πληρώσει την τιμωρία εκείνων των ενόχων που δεν αγαπούσαν έναν τέτοιο Θεό, όπως ακριβώς το Δευτερονόμιον 7: 10 μας λέγει γι’ αυτούς ότι:
«Έτσι ο Γιαχβέχ ανταποδίδει προσωπικώς σ’ αυτούς που τον μισούν και εξολοθρεύει αυτούς. Δεν θα βραδύνει επίσης να τιμωρήσει προσωπικώς τους μισούντας αυτόν και να ανταποδώσει σ’ αυτούς κατά τα έργα των.».
Εν τούτοις, είτε η Εβραϊκή θεότητα σε κατοπινές εποχές έγινε πιο πολιτισμένη είτε οι γραμματείς της έπεσαν σε άλλη μια από αυτές τις ακατάπαυστες πανταχού παρούσες αντιφάσεις οι οποίες καλύπτουν ένα τεράστιο μέρος των θεοπνεύστων αποκαλύψεων του Γιαχβέχ τους. Διότι θετικώς αναφέρεται, π. χ. Ιεζεκιήλ 18: 1, 20 και Δευτερονόμιον 24: 16, ότι:
«Και μίλησε Γιαχβέχ προς εμέ ξανά λέγων... Δεν θα τιμωρηθούν διά θανάτου πατέρες εξ αιτίας των τέκνων των, ούτε και τα παιδία εξ αιτίας των πατέρων των. Ο καθένας θα τιμωρείται διά τη δικήν του αμαρτία.».
Κανονική Βαβυλωνία αντιφάσεων ενός κυκλοθυμικού θεού! Μα τί κάνει τελικά αυτό το Άγιο Πνεύμα; Δεν προσέχει καθόλου; Προς τούτο βλέπε και Β΄ Παραλειπομένων 25: 4, κ . α. Πάντως αυτός ο Θεός ετιμώρησε τον Δαυίδ και την Βηρσαβεέ με το να θανατώσει το αθώο πρώτο τέκνο τους, ένεκα των φοβερών αμαρτιών τους (μοιχεία κατά συρροήν και σατανική δολοφονία συζύγου, Β΄ Σαμουήλ ή Β΄ Βασιλειών 11: 1-27 και 12: 9-19. Ανάλογα επεισόδια με τέτοιου είδους τιμωρίες υπάρχουν και αλλού μέσα στη θεοφώτιστη Βίβλο.). Εδώ οι εντολές «ού μοιχεύσεις», «ού φονεύσεις» και «ούκ επιθυμήσεις...» δεν είχαν καμίαν ισχύν αφού βεβαίως επρόκειτο για τον εκλεγμένο βασιλέα , εκλεκτό φίλο και σύμφωνο της καρδίας του Γιαχβέχ (Πράξεις 13: 22)...! Κανονικά έπρεπε να θανατωθούν και οι δύο διά λιθοβολισμού σύμφωνα με τις διατάξεις του Θεόδοτου Μωσαϊκού Νόμου (Λευιτικόν 20: 10, Αριθμοί 35: 16-34, Δευτερονόμιον 22: 22 κλπ.).
Συνεχίζομε με το να αναφέρομε ότι στην Παλαιά Διαθήκη ο Θεός Πατήρ Γιαχβέχ ζητεί από τον εκλεκτό, εκλεγμένο και προκαθορισμένο λαό του (διαβάστε την αναφορά: Δευτερονόμιον 7: 6-7) να διαπράξει 11 γενοκτονίες στη Γένεσιν 15: 18-20 και 7 στο Δευτερονόμιον 20: 17. Η χριστιανική θεολογία δικαιολογεί αυτές τις 11 ή 7 γενοκτονίες με το να κατηγορεί αυτούς τους 11 ή 7 λαούς ως ειδωλολάτρες! Δηλαδή αν δεν είσαι σαν εμένα, τότε θα εξαφανιστείς . Καμία συγχώρεση και κανένας οίκτος! Το πλήθος σφαγών, θηριωδιών, ζηλωτισμού, εγκλημάτων πολέμου και ποινικών εγκλημάτων σε όλη την Παλαιά Διαθήκη και όχι μόνο στην Πεντάτευχον μαζί με το πνεύμα άμετρης εκδίκησης και ζηλωτισμού είναι απέραντο.
Δεν θα καταγράψομε τις εκατοντάδες (αν όχι χιλιάδες) αναφορές με αυτά τα φρικιαστικά επεισόδια σφαγών, βασανιστηρίων , οργής, ζηλωτισμού, αισχύνης και συμπλεγματισμού, αλλά θα αναφέρομε μόνο τα εξής δύο περί του πνεύματος ακρά-του και νομοθετημένης εκδικήσεως με κανένα ίχνος συγχωρήσεως: Έξοδος 21: 23-25, Λευιτικόν 24: 17-21, Δευτερονόμιον 19: 21, διάταξη του θεϊκού Μωσαϊκού Νόμου: «Θα δώσεις ψυχήν αντί ψυχής, οφθαλμόν αντί οφθαλμού, οδόντα αντί οδόντος, χείραν αντί χειρός , πόδαν αντί ποδός, έγκαυμα αντί εγκαύματος, μώλωπα αντί μώλωπος.». Ψαλμοί 57: 11 ή 58: 10 «ευφρανθήσεται δίκαιος, όταν ίδη εκδίκησιν• τας χείρας αυτού νίψεται εν τω αίματι του αμαρτωλού.», Ψαλμοί 109 (ή 110): 5 -6 «Κύριος εκ δεξιών σου συνέθλασεν εν ημέρα οργής αυτού βασιλείς• κρινεί εν τοις έθνεσι, πληρώσει πτώματα, συνθλάσει κεφαλάς επί γης πολλών.», Ψαλμοί 136 (ή 137): 7-9 «μνήσθητι, Κύριε, των υιών Εδώμ την ημέραν Ιερουσαλήμ των λεγόντων• εκκενούτε, εκκενούτε, έως των θεμελίων αυτής. Θυγάτηρ Βαβυλώνος η ταλαίπωρος, μακάριος ος ανταποδώσει σοι το ανταπόδομά σου, ό ανταπέδωκας ημίν• μακάριος ός κρατήσει και εδαφιεί τα νήπιά σου προς την πέτραν.». Τέτοια χωρία ευρίσκονται απανταχού μέσα στο ιερό αυτό βιβλίο.
(Μια παρένθεση: Οι κατάλογοι των δέκα εντολών των δύο παραπάνω κεφαλαίων παρουσιάζουν μερικές διαφορές. Όποιος θέλει ας τους συγκρίνει λέξη προς λέξη και ας τους κρίνει. Δημιουργούνται σίγουρα μερικά σοβαρά ερωτηματικά , αλλά δεν θα το κάνομε μεγάλο ζήτημα εδώ. Υπάρχει όμως κάτι πολύ παράξενο με το κεφάλαιο 34 της Εξόδου. Εδώ αντικαθίστανται οι πρώτες πλάκες που έσπασε ο Μωυσής πάνω στον θυμό του (Έξοδος 32: 19, διά τον χρυσούν μόσχον όν εποίησε ο αδελφός του Ααρών..., άλλο μεγάλο ερωτηματικό, Έξοδος 32: 1-6, 35) με νέες, κατ ’ εντο-λήν του ίδιου του Θεού Γιαχβέχ. Δεν βλέπομε όμως τις δέκα εντολές των δύο άλλων κεφαλαίων. Εκτός από δυο-τρεις που μοιάζουν, οι άλλες εντολές είναι εντελώς άσχετες και ανήθικες. Διαβάστε λοιπόν τα τρία αυτά κεφάλαια περί των δέκα εντολών και ρωτήστε τους πνευματικούς σας φωστήρες ποιος είναι επί τέλους ο σωστός κατάλο-γος των δέκα εντολών. Στην Έξοδο 34: 28 αναφέρεται σαφώς η απάντηση ότι αυτός είναι ο κατάλογος των δέκα ( άλλων αντί άλλων) εντολών! Άλλη μια θεόπνευστη αντίφαση μεγάλης ολκής ! Τί να σημαίνουν άραγε όλα αυτά;... Όταν βρείτε την απάντηση πολύ θα θέλαμε να μας την ανακοινώσετε για να την μάθομε και εμείς οι άσχετοι.
Επίσης, από τις δέκα πολυδιαφημισμένες εντολές, Έξοδος 20: 1-17, Δευτερονόμιον 5: 1-33 οι τέσσερις πρώτες δεν έχουν καμία παγκόσμια ηθική αξία. Είναι απλώς κανόνες της ιδιοσυστασίας του τότε Εβραϊκού λαού. Στην παρούσα παράγραφο καταγγέλλομε την αδικία και την βαρβαρότητα του δευτέρου μέρους της δευτέρας εντολής. Επίσης, με το πρώτο μέρος αυτής της εντολή καταδικάστηκαν άπαξ οι τέχνες της ζωγραφικής και της γλυπτικής. Οι υπόλοιπες έξη εντολές είναι στη γενικότητά τους τόσο κοινή λογική ώστε να υπάρχουν σε κάθε νομοθεσία οιουδήποτε έθνους πριν και μετά τη μωσαϊκή νομοθεσία και χωρίς αυτό το έθνος να έχει χρειαστεί την θεϊκή αποκάλυψη ή επιφοίτηση!
Υπάρχουν κάπου 7000 αντιφατικά ζεύγη στίχων και λαθών μέσα στο «θεόπνευστο βιβλίο»! Το φαινόμενο της αντίφασης, του λάθους και της ανακολουθίας μέσα σ’ ολόκληρη τη Βίβλο όπως και σε ολόκληρο τον Εβραιοχριστιανισμό και την ιστορική διαδρομή του είναι τόσο συχνό και πυκνό που έχομε κουραστεί , βαρεθεί και αηδιάσει να το επαναλαμβάνομε. Τελικά εκτός από τα αντιφατικά λόγια του ίδιου του Ιησού , με μια προσεκτική μελέτη των Ευαγγελίων διαπιστώνομε και το γεγονός ότι εκτός ίσως της σεξουαλικής αγνότητος ούτε ο ίδιος τηρούσε τις εντολές που έδινε στους άλλους! Κλείνει η παρένθεση.).
10. Η αγάπη και η συγχώρεση στη ιστορία του Χριστιανισμού
Σε όλη την ιστορία και θεολογία του Εβραιχριστιανισμού ο διαχωρισμός πιστών και απίστων τίθεται κατηγορηματικώς, είναι σαφής και αδιάλλακτος, όπως έχομε ήδη αναγράψει πολλές φορές. Οι άπιστοι δεν θα βρούνε καμία συγχώρεση και έχει ήδη αποφασισθεί ότι κατά την κρίση θα βρεθούν ένοχοι . «Εν δέ τώ άδη ούκ έστι με-τάνοια»· δεν υπάρχει συγχώρεση και δεύτερη ευκαιρία. Θα καταδικαστούν αιωνίως. Ακόμα η πληθώρα αναφορών βίας και μισαλλοδοξίας σε όλη την Καινή Διαθήκη (αφήνοντας κατά μέρος την Παλαιά), πολλές των οποίων έχομε ήδη εδώ και αλλού καταγράψει, φανερώνει αυτό που είπαμε στην αρχή, ότι δηλαδή η συγχώρεση ήταν επιλεκτική και μεταξύ των μελών της ομάδας και εφ’ όσον αυτά τα μέλη συνεμορφούντο με τη γραμμή. Στην ιστορία της χριστιανικής λαίλαπας δεν υπήρχε καμία συγχώρεση, λύπη, οίκτος, κατανόηση, κλπ., προς κάθε αλλόθρησκο, μέλος άλλου πολιτισμού, ή όποιον δεν επείθετο για να υπακούει τις χριστιανικές επιταγές, διδασκαλίες και δεισιδαιμονίες και να γίνει μέλος του εθνισμού των. (Ματθαίoς 12: 30 και Λoυκάς 11: 23, «ο μη ων μετ’ εμού κατ’ εμού εστι, και ο μη συνάγων μετ’ εμού σκορπίζει.»).
Εσχάτως διάφοροι ιερωμένοι και απολογητές δεν ημπορούν να καλύψουν τη σχιζοφρενική αντίφαση μεταξύ της αγάπης και φιλευσπλαχνίας ενός παντοδυνάμου, φιλευσπλάχνου και παναγάθου Θεού και της ατελεύτητης τιμωρίας, της μη συγχωρήσεως, του εκφοβισμού, της καταδίκης στην αιώνια κόλαση της φωτιάς των βασανιστηρίων και των διαβόλων και όλα όσα αναφέρομε εδώ. Έτσι βρήκαν διάφορα πονηρά και δόλια μέσα για ψευτοδικαιολογίες. Π. χ. λένε:
(α) Δεν υπάρχει κόλαση αλλά μια κατάσταση λύπης και ενοχής ένεκα της απομακρύνσεως από τον Θεό και διάφορα τέτοια παρεμφερή. Όχι κύριοι να είστε σταθεροί και ειλικρινείς! Δεν μιλάτε καθόλου για κάποια κατάσταση και επ’ αυτού σας ρωτάμε: Τα σχετικά χωρία όλης της Καινής Διαθήκης αυτά γράφουν; Έχετε διαβάσει τα γραπτά περί κολάσεως του θεολόγου σας Τερτυλλιανού και πολλών άλλων ; Αν δεν τα έχετε διαβάσει γιατί δεν κάνετε τον κόπο να τα διαβάσετε και να μας ανακοινώσετε τί καταλάβατε; Τα δόγματα και οι αποφάσεις περί κολάσεως των συνόδων σας αυτά δηλώνουν; Τί τα κάνατε τώρα όλα αυτά; Τα διαγράψατε, τα σβήσατε ή κάνετε πως τα ξεχάσατε; Έχετε ποτέ ανακοινώσει ότι αυτή είναι τώρα η επίσημη θέση σας;
(β) Ακούμε ακόμα το εξής σοφιστικοειδές σόφισμα : Καταδικάζομε την κακή πράξη και την αμαρτία, αλλά όχι τον πράξαντα και τον αμαρτωλό. Μα καλά, γίνεται πράξη και αμαρτία χωρίς υποκείμενο; Έτσι βγαίνει μια πράξη μόνη της χωρίς κανείς να την έχει σκεφθεί και μετά να την διαπράξει; Δηλαδή πώς τιμωρείτε μόνο την κακή πράξη και αμαρτία; Απλώς ως ιδέα και αφήνετε τον αμαρτωλό ελεύθερο και όπως ήταν και πριν αμαρτήσει; Τότε γιατί συνεχώς αναγγέλλετε τις αιώνιες τιμωρίες και τα φρικτά βασανιστήρια; Γιατί επανα-λαμβάνετε φράσεις όπως: «Θα σε τιμωρήσει ο Θεός», «Θα έχεις να δώσεις απολογία επί του φοβερού βήματος του Χριστού», «καί καλήν απολογίαν τήν επί τού φοβερού βήματος τού Χριστού αιτησόμεθα» κλπ ; Γιατί εκφοβίζετε τον κόσμο με τέτοιες φράσεις; Πολλές φορές έχει συμβεί κάποιος κακοποιός ή εγκληματίας να ξεφύγει από τις τιμωρίες που προβλέπουν οι ανθρώπινοι νόμοι και δικαστήρια ακόμα και σε περιπτώσεις εσχάτων και ειδεχθών εγκλημάτων. Οι αντιφατικοί Χριστιανοί τότε αντί να βρούνε τα σημεία στα οποία το σύστημα είναι τρύπιο και να το διορθώσουν ώστε να μην ξεφεύγει κανένας, παρηγορούνται με το να λένε ότι μπορεί να τη γλίτωσε τώρα αλλά δεν θα γλιτώσει από θεϊκό δικαστήριο όταν έλθει η ώρα! Εκεί δεν περνάνε δικηγόροι, μάρτυρες, δωροδοκήσεις και αθέμιτες διευθετήσεις! Θα έχει να δώσει απολογία για τις πράξεις του μπροστά στον τον ανώτατο δικαστή Χριστό με την «σιδηρά ράβδον»! Κλπ, και μετά το θέμα ξεχνιέται τελείως.
Κύριοι, πάρτε το χαμπάρι: «Δεν μπορείτε να έχετε και την πίτα γερή και τον σκύλο χορτάτο», «μονά ζυγά δικά σας »! Σταματήστε επί τέλους να στρεψοδικείτε και μείνετε σταθεροί και ειλικρινείς στα δόγματά σας. Αλλιώς εγκαταλείψετε αυτή την ανόητη και καταστροφική θρησκεία και σταματήστε να εκφοβίζετε τον αδαή λαό!

Η ιστορία του Χριστιανισμού από το 313 Κ. Ε. μέχρι και σήμερον διδάσκει κάθε άλλο από συγχώρεση και αγαθή ή ανυπόκριτη αγάπη που τα πάντα υπομένει. Όταν ο μονοκράτορας Κωνσταντίνος έδωσε το πράσινο φως στους Χριστιανούς η επιλογή κάθε ανθρώπου που βρέθηκε κοντά τους ήταν, ή Χριστιανός ή νεκρός. Δεν θα υπεισέλθομε σε λεπτομέρειες εδώ. Η διεθνής βιβλιογραφία σ’ αυτά τα θέματα είναι απέραντη και πλήρης αν κανείς ενδιαφέρεται να ερευνήσει . Απλώς με αδρές και περιληπτικότατες γραμμές αναφέρομε ότι : Για 250 χρόνια μετά τον Κωνσταντίνο, αλλά και πολύ μετά, χριστιανικοί νόμοι επί νόμων εθεσπίσθησαν για τη βίαια μετατροπή του κόσμου στη νέα θρησκεία. Οι νόμοι αυτοί έχουν διασωθεί και μπορούν να μελετηθούν. Οι σφαγές εναντίον των εθνικών και Ελληνιζόντων αποτελούν κάτι απερίγραπτο. Ακόμα χειρότερες ήταν οι σφαγές μεταξύ των χριστιανικών αιρέσεων. Η ισοπέδωση του αρχαίου κόσμου ήταν ολοκληρωτική. Καμία μεγάλη βιβλιοθήκη δεν διασώθηκε. Όλες εκάησαν. Τα εγκλήματα των χριστιανικών εκκλησιών είτε μεταξύ των είτε εναντίον των άλλων θρησκειών και λαών είναι το χειρότερο κακό που συνέβη ποτέ στην ιστορία της ανθρωπότητας. Ο υπερχιλιετής Μεσαίων, το σφαγείο της Σκυθόπολης, η ολοκληρωτική αμορφωσιά, η καύση των μάγων και μαγισσών, οι σταυροφορίες, η ιερά εξέταση, η σωματική και η ηθική τυραννία των ατόμων, οι εξοντώσεις των αιρετικών, οι θρησκευτικοί πόλεμοι, ο εκχριστιανισμός της Ευρώπης και της Αμερικανικής ηπείρου, η εναντιότητά του κατά της επιστήμης , της φιλοσοφίας και της προόδου και πάρα πολλά άλλα τοιαύτα αποτελούν τις πλέον φρικιαστικές σελίδες της ιστορίας. Τα ανά τον κόσμο αθώα ανθρώπινα θύματα της χριστιανικής μάστιγας και λαίλαπας υπολογίζονται περί τα 200 εκατομμύρια σε 1700 χρόνια.
Μόνο η Ιερά Εξέτασις έπραττε την αιμοδιψή εργασία της για 15 αιώνες μετά τον Κωνσταντίνο τον «Μέγα» τόσο στην Ανατολή όσο και στην Δύση. (Εδώ δεν εν-νοούμε μόνο τις ιερές εξετάσεις από τον 12ον αιώνα και μετά . Εννοούμε όλες όπως αυτές άρχισαν με τον Κωνσταντίνο το 325 Κ. Ε. και τελείωσαν το 1860 Κ. Ε.) . Άπαν-τες οι Ιεροεξεταστές σε όλες τις χριστιανικές χώρες κατά την διάρκεια αυτών των αιώνων, καταπιάστηκαν με την εξής θαυμάσια δουλειά. Έδιναν στα θύματά τους μια ευκαιρία να εξαγοράσουν ατελεύτητους αιώνες «βασάνων και πυρός» στην επερχομένη ζωή, διά μίας σύντομης περιόδου βασανιστηρίων και καύσεως στην παρούσα ζωή. Όλοι τους ακολουθούσαν τις διδασκαλίες και παραδείγματα: Της Παλαιάς Διαθήκης, του Ιησού των Ευαγγελίων, του Πέτρου, του Παύλου, του Τερτυλλιανού, του Ιερωνύμου, του Ιερού Αυγουστίνου, κ. α. Καταπιάστηκαν με την καταστροφή ενός τεραστίου αριθμού σωμάτων, για να σωθεί ένα τεράστιο πλήθος ψυχών κατά την ημέρα του Κυρίου Ιησού (Α΄ Πρός Κορινθίους 5: 5). Είναι οι θέσεις του Θεού της Παλαιάς Διαθήκης, του Ιησού Χριστού και των Αποστόλων. Οι άγιοι και θεοφόροι πατέρες επεξέτειναν όλα αυτά έτι περαιτέρω, αν ήταν δυνατόν!
Και οι Εβραίοι πλήρωσαν πολύ ακριβά αυτή την χριστιανική αγάπη στα χέρια των χριστιανικών εθνών. Παρ’ όλον που ο Χριστιανισμός είναι αίρεση, παιδί δηλαδή, της Εβραϊκής θρησκείας, έγινε το κακό παιδί που εστράφη εναντίον των γονέων του. Η Ιστορία αυτή μας διδάσκει για άλλη μια φορά ότι: «Ο πόλεμος μεταξύ αδελφών ή μεταξύ γονέων και τέκνων είναι πάντα πιο σκληρός!».
Εδώ όμως πρέπει να πούμε ότι η σχέση Χριστιανισμού και Εβραϊσμού ήταν και είναι πέρα για πέρα μια σχιζοειδής κατάσταση. Καθόλου παράξενο αφού και οι δύο αυτές θρησκείες είναι σχιζοειδείς! Από τη μια μεριά ο Χριστιανισμός βοήθησε την επιβίωση του Εβραϊσμού διά μέσου των 20 αιώνων κατά τους οποίους το Εβραϊκό έθνος ζούσε εντός των χωρών των άλλων εθνών. Αυτό συνετελέσθη διά ειδικών διατάξεων όπου άφηναν τις Εβραϊκές κοινότητες σχεδόν αυτόνομες και επέτρεπαν μόνο σε Εβραίους να χειρίζονται τα χρηματιστικά, τραπεζιτικά και εμπορικά ζητήματα, αφού κατά την στενοκεφαλιά των Χριστιανών το χρήμα στα χέρια ιδιωτών Χριστιανών είχε καταταγεί στον κατάλογο των αμαρτιών. Τέλος, τον 20ον αιώνα τα έθνη αυτά ανέστησαν και πάλι τον Εβραϊσμό σαν αυτοδύναμη γεωπολιτική οντότητα ύστερα από 1950 χρόνια.
Σήμερα δε πολλές χριστιανικές αιρέσεις (όλες οι ευαγγελιστικές, κλπ.) έχουν γίνει ιουδαϊκότερες των Ιουδαίων, διατυμπανίζοντας συνεχώς ότι οι Εβραίοι είναι ο Εκλεκτός και Περιούσιος λαός του αληθινού Θεού Γιαχβέχ και ως εκ τούτου άμεμπτοι και άθικτοι. Έχομε δηλαδή τον απόλυτο θεϊκό ρατσισμό! Ακόμα περιμένουν τον Αρμαγεδώνα, την Νέα Ιερουσαλήμ και τη Δευτέρα Παρουσία να λάβουν χώρα εντός του Ισραήλ μαζί με την τρίτη ανοικοδόμηση του Ναού του Γιαχβέχ του οποίου, κατά την παράδοση της Παλαιάς Διαθήκης, η πρώτη έγινε από τον βασιλέα Σολομώντα! Σήμερα όλες οι χριστιανικές εκκλησίες κατηγορηματικώς δηλώνουν ότι δεν έχουν απολύτως κανένα πρόβλημα με τον Εβραϊσμό! Κυριολεκτικώς τον έχουν μετατρέψει σε ένα ταμπού που πρέπει κανείς να το προφέρει με μεγάλη προσοχή και απόλυτη «πολιτική ορθότητα». Από την άλλη μεριά όμως, κατά τους τέσσερις πρώτους αιώνες οι διάφορες χριστιανικές κοινότητες αντιμετώπισαν μια απροσπέλαστη Εβραϊκή αντιπαράθεση και επιχειρηματολογία εναντίον τους. Η πρώτη ριπή εναντίον των Εβραίων ήταν ένα «χαζό » διάγγελμα του ανισορρόπου αυτοκράτορα Κωνσταντίνου. Ύστερα απ’ αυτό, εκτός από κάθε κακία , περιφρόνηση και διαβολή, (βλέπε π. χ. τους λόγους του Ιωάννου του Χρυσοστόμου κατά των Εβραίων, τα γραπτά του Ιερού Αυγουστί-νου, όπως Η Πόλις του Θεού XVII, 46, κ. ά.) οι Χριστιανοί εξαπέλυσαν κατά τόπους και εποχές πολλούς θηριώδεις διωγμούς κατά των Εβραίων. Κύριοι λόγοι ήταν να αρπάξουν τα πλούτη τους και το ότι οι Εβραίοι παραμένοντες πιστοί στην θρησκεία τους ηρνούντο, τις πιο πολλές φορές μέχρι θανάτου, να ασπαστούν την χριστιανική αίρεση και βλακεία παρά τις συνεχείς προσπάθειες των Χριστιανών να τους προσηλυτίσουν. Άλλοι λόγοι ήταν διάφορες τρελές δεισιδαιμονίες και αποτυχίες των Χριστιανών για τις οποίες υπαίτιοι εθεωρήθησαν οι Εβραίοι, κλπ.
Οι Εβραίοι σήμερα δεν ανασκαλεύουν αυτή την οδυνηρή ιστορία και προτιμούν να τηρούν σιγή. Ενώ έχουν την γνώση, την ικανότητα και τα στοιχεία να δώσουν ένα ανεπανόρθωτο κτύπημα στην χριστιανική αίρεση η οποία έκανε τρομερά κακά σ ’ αυτούς όπως και σ’ όλους τους άλλους, εντοσούτω δεν το κάνουν. Ημπορούν να την ξεμπροστιάσουν και να την τσακίσουν κυριολεκτικά. (Δεν είναι ολίγα τα εξαιρετικά συγγράμματα περί ή κατά του Χριστιανισμού πολυσπουδασμένων Εβραίων ερευνητών που έχομε συμπεριλάβει στην βιβλιογραφία μας!). Όμως τουλάχιστον φαινομενικά ικανοποιήθηκαν με κάτι συγγνώμες που τους ζήτησε ο Πάπας της Ρώμης, Ιωάννης Παύλος ΙΙ, και το θέμα μπήκε στο ψυγείο. Από την άλλη, όπως προαναφέραμε, οι Χριστιανοί σήμερα έχουν μεταλλάξει τον Εβραϊσμό σε ένα ταμπού που κανείς δεν επιτρέπεται να αγγίξει, ει μη μόνο διά προεξοφλημένου και προβλεψίμου λόγου και αποτελέσματος. Έτσι και οι μεν και οι δε αλληλοβοηθούνται για την ώρα και προσέχουν το συμφέρον τους εις βάρος της αλήθειας και όλων όσων δεν συμφωνούν μαζί τους. Το ερώτημα όμως παραμένει, μέχρι πότε θα κρατήσουν αυτές οι λυκοφιλίες. Όλα αυτά τα σχιζοειδή Εβραιοχριστιανικά και Γνωστικοχριστιανικά φαινόμενα είχαν, έχουν και θα έχουν τεράστιες συνέπειες για ολόκληρη την ανθρωπότητα!
Σήμερα στην Αμερικανική Ήπειρο και ιδιαιτέρως στις Ηνωμένες Πολιτείες όλες οι Προτεσταντικές αιρέσεις, άλλες πολύ και άλλες λιγότερο και με την ανοχή ή την σιωπηρή ή φανερή συνδρομή όλων των άλλων χριστιανικών εκκλησιών (Ορθοδόξων, Καθολικών, Μαρτύρων του Ιαχωβά, Μορμόνων, κλπ.), ωθούν όλες τις Αμερικανικές κυβερνήσεις, βουλευτές, γερουσιαστές, προέδρους, υπουργούς να εξυπηρετούν τυφλά τα Εβραϊκά συμφέροντα, να εγγυώνται την ακεραιότητα τού κράτους του
Ισραήλ ακόμα και με τίμημα την καταστροφή ολοκλήρου της υδρογείου και να περιθάλπουν με κάθε τρόπο και μέσο τον περιούσιο και εκλεκτό λαό του Θεού, όπως επιμένουν βασισμένοι στην Βίβλο. Ο σημερινός όρος για τους χριστιανούς αυτού του τύπου είναι, «χριστιανο-σιωνιστές » ή «σιωνιστές χριστιανοί». Οι χριστιανο-σιωνιστές προσπαθούν να εξάγουν και να εξαπλώσουν τα μηνύματα και τις μεθόδους των σε όλα τα μέρη του πλανήτη. Προσπαθούν να πείσουν ή εξωθούν κυβερνήσεις και σημαίνοντα άτομα να μην λαμβάνουν καμία μέριμνα για το περιβάλλον και να κάνουν όσο πιο πολλούς πολέμους δύνανται διά να έλθει ο Αρμαγεδδών μια μέρα νωρίτερα και έτσι να επισπεύσουν την έλευση της Δευτέρας Παρουσίας. Τότε, όπως επιμένουν, ο Ιησούς Χριστός θα επιβάλλει την ορθή τάξη πραγμάτων που αυτός έχει προνοήσει για το ανθρώπινο γένος! Μεταφέρουν στο Ισραήλ, χρυσό, άργυρο, άμφια-ιμάτια ιερέων-ραβίνων και πολλές αγελάδες κοκκίνου χρώματος για να εκπληρωθούν και οι τελευταίες συνθήκες για την ανοικοδόμηση του Ναού και την θυσία της απολύτως ερυθράς δαμάλεως, κλπ. Έτσι λένε θα εκπληρώσουν τις «προφητείες» που πρέπει να προηγηθούν της Δευτέρας Παρουσίας. Οπότε, μέσα σε ένα τέτοιο σημερινό χριστιανικό κλίμα, παραλήρημα και ξεχαρβάλωμα γιατί οι Εβραίοι να φέρουν αντιλόγους στους χριστιανούς; Δεν υπάρχει κανένας λόγος αφού η κατάσταση τούς έχει έλθει τόσο ευνοϊκή ώστε να εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους πλήρως, ασφαλώς και με το αζημίωτο. Ποιος βλαξ θα έλεγε όχι;
Πριν ολίγα χρόνια λοιπόν η Καθολική Εκκλησία διά του Πολωνού Πάπα Ρώμης Ιωάννου Παύλου ΙΙ, ζήτησε συγγνώμη και άφεση αμαρτιών από τον Εβραϊκό λαό για τα τρομερά εγκλήματα και τις βιαιοπραγίες που η καθολική εκκλησία είχε διαπράξει κατά του Εβραϊκού έθνους κατά τους τελευταίους 17 αιώνες. Μάλιστα δε, αφαίρεσε τον στίχο «τό αίμα αυτού εφ’ ημάς καί επί τά τέκνα ημών» από το Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον 27: 25. Αυτή η αφαίρεση αποδεικνύει για άλλη μια φορά τη «θεοπνευστία» των αντιφατικών γραφών και της χριστιανικής εκκλησίας! Τί νόημα είχε αυτός ο στίχος μαζί με τους στίχους Ματθαίος 26: 24-25 «ο μεν υιός του ανθρώπου υπάγει καθώς γέγραπται περί αυτού• ουαί δε τω ανθρώπω εκείνω δι’ ου ο υιός του ανθρώπου παραδίδοται• καλόν ην αυτώ ει ουκ εγεννήθη ο άνθρωπος εκείνος αποκριθείς δε Ιούδας ο παραδιδούς αυτόν είπε• μήτι εγώ ειμι , ραββί; λέγει αυτώ, συ είπας.», (βλέπε και Μάρκος 14: 21) αν ο ίδιος ο Χριστός από τον σταυρό συγχώρεσε όλους τους διώκτες του κλπ. (Λουκάς 23: 34) και στην «Επί του Όρους Ομιλία» μας διδάσκει να αγαπάμε, ευλογούμε και συγχωρούμε τους εχθρούς μας, αυτούς που μας καταριόνται, αυτούς που μας μισούν και όσους θέλουν το κακό μας και όλα αυτά τα τοιαύτα; (Ματθαίος 5: 39, 44, Λουκάς 6: 27-29, 35, Παύλος Πρός Ρωμαίους 12: 14, 17-21). Ας μας εξηγήσουν αυτή την κραυγαλέα αντίφαση οι φωστήρες του Χριστιανισμού. Ευτυχώς που υπήρχαν αυτές οι διδασκαλίες και στίχοι, αλλιώς ποιος ξέρει τί περισσότερα και χειρότερα κακά θα πάθαινε η ταλαίπωρη ανθρωπότητα στα χέρια αυτών που αγαπάνε αλλήλους και τους εχθρούς των ακόμα ;! ... {Καλόν όμως θα είναι να μελετήσει κανείς το εξαιρετικό σύγγραμμα του Gerald Friedlander The Jewish Sources Of The Sermon Of the Mount (Οι Ιουδαϊκές Πηγές της «Επί του Όρους Ομιλίας»), London: George Routledge & Sons, Limited, New York: The Bloch Publishing Co, 1911, republished by Kessinger.}.
Οι καταστροφές πολιτισμών, έργων κοινής ωφελείας και τέχνης, η ολοσχερής καύση βιβλιοθηκών, τα 200 εκατομμύρια αθώων θυμάτων, η αποκήρυξη της επιστήμης, της φιλοσοφίας, της λογικής, της κριτικής, κλπ., έχουν καταγραφεί σε πάρα πολλούς τόμους της παγκόσμιας βιβλιογραφίας και έρευνας. Η ιστορία αυτή της Χριστια-νικής λαίλαπας, μάστιγας και σκότους τόσο στην Δύση όσο και στην Ανατολή είναι το χειρότερο κακό που συνέβη μέχρι στιγμής στην ανθρώπινη ιστορία.
Ο κάθε ενδιαφερόμενος μπορεί να ερευνήσει και να μελετήσει ανεπηρέαστα, αρκεί να το θελήσει. Δεν θα επαναλάβομε τα ήδη γεγραμμένα στην παρούσα μελέτη. Ας μην ξεχνάμε τις πράξεις του Κωνσταντίνου, του Θεοδοσίου, του Ιουστινιανού, πάρα πολλών κληρικών όλων των βαθμίδων, μοναχών, καλογήρων, λαϊκών πιστών, κλπ., τόσο στην Δύση όσο και στην Ανατολή, (π. χ., το σφαγείο στρατόπεδο συγκεντρώσεως της Σκυθοπόλεως της Παλαιστίνης, τους χριστιανικούς νόμους από τον Κωνσταντίνο μέχρι και προ τίνος μπορούμε να πούμε και πόσα πολυάριθμα άλλα...
Υπάρχουν πολλοί εκτεταμένοι κατάλογοι των εγκλημάτων των Χριστιανών ανά την υφήλιο στη διεθνή βιβλιογραφία. Βρείτε μερικούς απ’ αυτούς και μελετήστε τους, αν αντέχετε!).
11. Συμπέρασμα: το πραγματικό, ουσιαστικό και θεμελιώδες θεολογικό μήνυμα του Χριστιανισμού
Το ότι: «Ο Χριστιανισμός είναι η τέλεια και αληθινή, ευγενής και ανθρωπιστική θρησκεία της αγάπης» αποδεικνύεται , για μια ακόμα φορά, ότι είναι ένα, αλλά όχι το μόνο, μεγάλο ψέμα της χριστιανικής απάτης και προπαγάνδας. Αυτά που ισχυρί-ζονται πολλοί, ότι ο τέλειος Χριστιανισμός έχασε την ευκαιρία του με την κρατικοποίησή του από τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο διότι ετέθη στην υπηρεσία της εξουσίας, και ότι τον τέλειο Χριστιανισμό τον χάλασαν οι άνθρωποι, και ειδικά μετά τον «Μέγα» Κωνσταντίνο , δεν ευσταθούν καθόλου, ούτε από θεολογικής ούτε από ιστορικής, κοινωνικής και ψυχολογικής απόψεως. Δεν είναι δυνατόν ευθύς με το γύρισμα του διακόπτη που έκανε ο Κωνσταντίνος να ξεχυθεί η μειοψηφία των χριστιανών ανά την αυτοκρατορία και να διαπράττει με αμέτρητο πάθος οτιδήποτε εγκλήματα και καταστροφές, για τα οποία διαμαρτύρεται έντονα μέσα σε 15 χρόνια ο Μέγας Ιουλιανός, αν δεν το είχε ως πεποίθηση με δογματική και θεολογική κάλυψη εκ των προτέρων ότι έτσι πρέπει να δράσει. Δεν τους φανάτισε ούτε τους πάρεξε δογματική και θεολογική κάλυψη ο αγράμματος και άξεστος Κωνσταντίνος. Ήταν ήδη έτοιμοι και περίμεναν το πράσινο φως! Την δογματική και θεολογική κάλυψη την είχαν οι ίδιοι μαγειρέψει βασισμένοι σ’ όλη την πανάθλια Βίβλο τους και στον κομπλεξισμό και το μίσος που είχαν καλλιεργήσει εναντίον του κόσμου και του πολιτισμού για 2-3 αιώνες. Μάλιστα δε, ενώ πριν αρνιόταν να στρατεύονται, με τον Κωνσταντίνο έγιναν οι πιο φα-νατισμένοι στρατιώτες και αξιωματικοί για να αρπάξουν μεταξύ όλων των προνομίων που έλαβαν και τον στρατό στα χέρια τους και να τον κάνουν όργανο των αισχρών και μοιραίων επιδιώξεών τους. Ο πιο φρικτός και μοιραίος ολετήρας του αρχαίου κό-σμου μετά από 50 χρόνια μόνον, ο Θεοδόσιος, ήταν στρατηγός.
Για να εξετάσομε λοιπόν τα ερωτήματα αυτά.
Πριν τον Κωνσταντίνο, αλλά και μετά, υπήρχαν πολλοί Χριστιανισμοί όπου ο καθένας έλεγε ό,τι νόμιζε και ό,τι τον συνέφερε. Αυτοί εμάχοντο μεταξύ τους σαν θηρία. Δεν είχαν καμία αγάπη και σεβασμό μεταξύτους . Ο Ειρηναίος στο έργο του Κατά των Αιρετικών (180-185 Κ. Ε.) αποκαλεί τους κατά τον ορισμό του μη ορθοδόξους, αιρετικούς και όργανα του διαβόλου, κλπ. Ήδη επί Παύλου έχομε: Α΄ Πρός Κορινθίους 1: 10-13
«Παρακαλώ δε υμάς, αδελφοί, διά του ονόματος του Κυρίου ημών Ιησού Χρι-στού, ίνα το αυτό λέγητε πάντες, και μη ή εν υμίν σχίσματα, ήτε δε κατηρτισμένοι εν τω αυτώ νοϊ και εν τη αυτη γνώμη. εδηλώθη γαρ μοι περί υμών, αδελφοί μου, υπό των Χλόης ότι έριδες εν υμίν εισι. λέγω δε τούτο, ότι έκαστος υμών λέγει• εγώ μεν ειμι Παύλου, εγώ δε Απολλώ, εγώ δε Κηφά, εγώ δε
Χριστού. μεμέρισται ο Χριστός; μη Παύλος εσταυρώθη υπέρ υμών; ή εις το όνομα Παύλου εβαπτίσθητε;»
Βλέπε και Α΄ Ιωάννου 4: 1-6, κλπ. Ας μην επεκταθούμε στο να αναγράψομε τις εκατό (100), περίπου, χριστιανικές αιρέσεις των πρώτων δύο αιώνων.
Το πλήθος των αιρέσεων και τάσεων καθώς και η σημαντική έλλειψη ανεξαρτήτων και αμερολήπτων ιστορικών αναφορών, στοιχείων και τεκμηρίων, ένεκα του εξαφανισμού των από τον τέταρτο αιώνα και μετά , δεν μας δίνουν την δυνατότητα να σχηματίσομε σαφή και αντικειμενική εικόνα περί του τι ακριβώς ήταν ο Χριστιανισμός των τριών πρώτων αιώνων Κ. Ε. Η αρχαιολογία δεν μπόρεσε να μας παρέξει πολλά πράγματα. Βασικά δεν ξέρομε τι ήταν αυτός ο Χριστιανισμός των τριών πρώτων αιώνων Κ. Ε. Όλες οι πηγές προέρχονται εκ των ένδον. Δεν έχομε έξωθεν ανεξάρτητες και αλληλοδιασταυρούμενες πηγές. Η εικόνα που μπορούμε να σχηματίσομε βάσει όλων όσων υπάρχουν είναι αμυδρή με πολλές ελλείψεις και ατέλειες. Το μόρφωμα ή μάλλον τα μορφώματα που μπορούμε να διακρίνομε ή να φανταστούμε μέσα απ’ αυτή την αχλύα κάθε άλλο παρά επαινετικά ή ιδεώδη για τον Χριστιανισμό είναι. Ο Χριστιανισμός που γνωρίζομε καλώς είναι αυτός που έφτιαξαν ο Κωνσταντίνος και ο Ευσέβιος και ό,τι προέκυψε από τον τέταρτο αιώνα και μετά. Αυτά λοιπόν που διαλαλούν οι μετά τον τέταρτο αιώνα χριστιανοί για τον ιδεώδη Χριστιανισμό των αγαπών των τριών πρώτων αιώνων κλπ. είναι φούμαρα και ψεύδη.
(Περί Αγαπών και κοινοκτημοσύνης έχομε τις ενδείξεις στις Πράξεις 2: 42-47, 4: 32-37, 5: 1-11, 6: 1-6. Πρόκειται για τον βραχυχρόνιο Εβιωνιτικό Χριστιανισμό του Πέτρου αρχικά και Ιακώβου Αδελφοθέου στη συνέχεια . Ο Χριστιανισμός αυτού του τύπου κατά τον οποίον εξοδεύομε τώρα ό,τι έχομε διότι όπου να ‘ναι θα συμβεί η Δευτέρα Παρουσία, μόνο διά της εμμονής στην άμεση εσχατολογία και διά του τρόμου που αυτή προκαλούσε στα μέλη των πιστών μπορεί να εννοηθεί . Μετά την οικτρή αποτυχία αυτής της εσχατολογίας οι χριστιανοί αυτού του τύπου ευρέθηκαν επαίτες στους δρόμους. Έτσι ο Χριστιανισμός των Αγαπών εξέλειψε πολύ νωρίς και με την πρόωρη διάσπαση του Χριστιανισμού σε πολλές και διάφορες σέκτες και αιρέσεις που αλληλοσπαράχθηκαν, οι Εβιωνίτες έπαψαν να υπάρχουν κατά τον πέμπτο αιώνα.).
Χωρίς να επεκταθούμε, αναφέρομε ότι η αποτυχία και το χάλασμα του Χριστιανισμού λόγω των ανθρώπων δεν στέκει καθόλου θεολογικώς για πολλούς λόγους. Εδώ αναφέρομε τον κυριότερο λόγο, ότι δηλαδή σύμφωνα με τα χριστιανικά δόγματα κατά τα έτη του Κυρίου και της Χάριτος η Εκκλησία, ο Κλήρος και ο Πιστός λαός προστατεύονται και καθοδηγούνται από την Θεία Προστασία και Πρόνοια και το Άγιο Πνεύμα . Άρα δεν μπορεί να υποπίπτουν σε σφάλματα. Ο ίδιος ο αληθινός Θεός μπήκε άμεσα και ενεργά μέσα στο ιστορικό γίγνεσθαι της ανθρωπότητας! Το βάπτισμα, το σημείο του σταυρού, τα μυστήρια, η Παναγία και όλοι οι άγιοι εκδιώκουν τον Σατανά. Μετά αφού ο Γιαχβέχ είναι παντοδύναμος και πανάγαθος γιατί με μια κίνησή του δεν βγάζει τον Σατανά με τους Διαβόλους του από τη μέση ώστε εις το εξής η ατελής δημιουργία του να μείνει ήσυχη;
Αν και μπορούμε να πούμε ότι η σημερινή μορφή του Χριστιανισμού φτιάχτηκε από τον αγριάνθρωπο Κωνσταντίνο, τον αρχιψεύτη Ευσέβιο και τα ανάμικτα επιτελεία τους, οι θεολογικές θέσεις, αντιφάσεις, πολλές εντολές και πάρα πολλές πράξεις και «ιστορίες» της Παλαιάς Διαθήκης καθώς και πολλές θεολογικές θέσεις, αντιφάσεις , διδασκαλίες, εντολές, και πράξεις του ιδρυτή Ιησού Χριστού και των διαδόχων του Αποστόλων, της Καινής Διαθήκης, κλπ., είχαν ήδη καταδικάσει τον Χριστιανισμό σε παταγώδη αποτυχία από πάσης απόψεως και εκ προοιμίου. Όλα όσα συνέβησαν ήταν λογικά και αναπόφευκτα παρεπόμενα, αποτελέσματα και προεκτάσεις όλων όσων έγιναν αρχές της χριστιανικής πίστεως και εδογματίσθησαν από τα εντός και τα εκτός της Βίβλου. Το μόνο που έμενε ήταν να δοθεί στους Χριστιανούς το πράσινο φως. Αυτό ακριβώς τους δόθηκε από τον Κωνσταντίνον και την μάνα του την Ελένη. Τα όσα έγραψαν, είπαν και έπραξαν οι επίσκοποι, οι πατριάρχες, οι πάπες, οι πατέρες, οι καλόγηροι και κάθε αξιωματούχοι της εκκλησίας γενικώς πριν και μετά τον Κωνσταντίνον, όπως και πολλοί αυτοκράτορες και κυβερνήτες που τον διαδέχθηκαν, ήταν απόλυτα ευθυγραμμισμένα με αυτή την καταστροφική θεολογία και παράλογη «λογική». Δεν πρόκειται καθόλου για παρέκκλιση ή παρεξήγηση.
Περιληπτικότατα αναφέρομε ότι ο Χριστιανισμός ήταν καταδικασμένος σε πλήρη αποτυχία εν τη γενέσει του. Η κρατικοποίησή του από τον Κωνσταντίνο μπορεί να του ήλθε βολική, αλλά δεν στάθηκε υπεράνω καταστάσεων. Δεν έγινε μόνο όργανο της εξουσίας αλλά τις πιο πολλές φορές η εξουσία, η οποία ήταν τυραννία που καταπάτησε κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα και δικαίωμα. Αυτά που έκαναν ο χριστιανικός κλήρος και οι χριστιανοί επιστάτες βασίζονταν στις άγιες γραφές τους και στις ερμηνείες τους, παρ’ όλον ότι άλλα δόγματά τους επικαλούνται την προστασία τους και την καθοδήγησή τους από το Άγιο Πνεύμα.
Τον Χριστιανισμό δεν τον «χάλασαν» οι άνθρωποι από τον Κωνσταντίνον και μετά, αλλά ήταν ήδη χαλασμένος εν τη γενέσει του. Για το εκ των υστέρων φταίξιμο των ανθρώπων ευθύνεται και πάλι ο ίδιος ο Χριστιανισμός. Η καταστροφή και η αθλιότητα που επακολούθησαν, όπου επεκράτησε, ήταν συνέπειες της αλλοπρόσαλλης, παράλογης και σχιζοειδής διδασκαλίας και ηθικής του μαζί με τον απεριόριστο εκφοβισμό και την αιώνια τιμωρία. Η ολοκληρωτική καταστροφή που επήλθε οφειλόταν στη λογική και πιστή εφαρμογή όλων όσων εξάγγειλε ο Χριστιανισμός. Π. χ: Άραγε, τί θα προτιμούσες; Βασανιστήρια δύο ή τριών ημερών εδώ στη γη ή βασανιστήρια μιας χιλιετίας στο καθαρτήριο ή την κόλαση; Τί θα διάλεγες αλήθεια; Απορούμε γιατί οι χριστιανοί δεν παραδίδουν πια τους εαυτούς των στα βασανιστήρια και τις στερήσεις εθελουσίως όπως κάνανε οι πιο πολλοί απ’ αυτούς πρίν τον 4ο αιώνα, ώστε μετά να απολαύουν την αιώνια ανταμοιβή και ευτυχία. Γιατί δεν κάθονται επάνω σ’ ένα στύλο για μερικά χρόνια όπως κάνανε μερικοί τότε;
Όπως έχομε αναπτύξει λεπτομερώς και με πλήθος αναφορών σε άλλες μελέτες μας και περιληπτικώς στο αρχικό μας άρθρο «Διατί απορρίπτομε τον Χριστιανισμό», αυτή η εκ προοιμίου παταγώδης αποτυχία του Χριστιανισμού οφείλεται κυρίως στα ακόλουθα:
1. Ήταν Ιουδαϊκή αίρεση που βασιζόταν στην Παλαιά Διαθήκη και ως εκ τούτου δεν μπορούσε να έχει απήχηση στους άλλους λαούς. Η Παλαιά Διαθήκη έγεμε θηριωδιών, βλακειών και κακουργημάτων και έτσι είχε πλέον ξεπέσει ακόμα και μεταξύ πολλών Ιουδαίων. Ήταν πλέον ανεφάρμοστη.
2. Ήταν μεσσιανική, μεταφυσική και άμεσα εσχατολογική αίρεση με ξύλινη και καταστροφική ηθική και ανόητες αποκαλύψεις. Όλα βασίζονταν στον άκρατο φόβο και την αιώνια τιμωρία Το τέλος του κόσμου αναμενόταν από στιγμή σε στιγμή, οπότε δεν χρειαζόταν καμία κοινωνική πρόνοια και αντιμετώπιση του αύριο. Η κυριαρχία του κόσμου ανήκε στον σατανά, στους διαβόλους του και στην αμαρτία. Έτσι ο άρχων της δικαιοσύνης θα εμφανιζόταν λίαν συντόμως να αποκαταστήσει τα κακώς κείμενα.
3. Εκτός από ολίγες ανεφάρμοστες, ακραίες και μερικές καταστροφικές εντολές δεν φρόντισε διά την ουσιαστική διευθέτηση και λύση των προβλημάτων της καθημερινής ζωής και των ανθρωπίνων σχέσεων. Αντ’ αυτών εξαίρεται η παραίτηση από τα εγκόσμια, η αδιαφορία διά την αύριον, ή απαξία του κόσμου, ο αναχωρητισμός , ο μοναχισμός, ο ασκητισμός, το πένθος, η αθλιότητα, η αφύσικη νηστεία, ο αντιερωτισμός και τόσα άλλα.
4. Τα βιβλία και τα κηρύγματά του εκτός από αναμασήματα, κοινοτοπίες και τε-τριμμένα γέμουν λαθών, αντιφάσεων, υπερβολών, εκφοβισμού, κλπ. Δεν είχε καμία εγγενή λογική και συνέπεια. Τα πάντα έγιναν μαντάρα...!
5. Δεν έλαβε καμία μέριμνα για την γνώση, την φιλοσοφία, την επιστήμη, την ιατρική, την ψυχολογία, την πρόοδο, κλπ. Μόνη αρχή ήταν το «πίστευε και μη ερεύνα» και όλη η σκέψη αναλωνόταν για τον θάνατο και την άλλη ζωή. Οι φυσικές καταστροφές και οι αρρώστιες, σωματικές ή ψυχολογικές, οφείλον-ταν στις αμαρτίες και ήταν ενέργειες των διαβόλων ή της οργής του Πανάγαθου. Η θεραπεία ήταν το ευχέλαιο, το θαύμα, το σημείο του σταυρού, η ελιά και το βάιο του σταυρού, ο αγιασμός, ο εκκλησιασμός, η εξομολόγηση, η λιτανεία, ο εσπερινός, η παράκληση, το φυλαχτό, η προσευχή, η νηστεία, το θυμίαμα, το τάμα, η απόταξη του σατανά, η ανάγνωση και αποστήθιση αποσπασμάτων της Βίβλου και άλλων διαφόρων χριστιανικών βιβλίων, οι εξορκισμοί, οι ευχές, οι μετάνοιες, οι εικόνες και οι μπογιές τους, τα άχραντα μυστήρια και τα διάφορα παρεπόμενα όλων αυτών των μεθόδων.
6. Καταδίκασε τον έρωτα ως αμαρτία. Εξαίρει την παρθενία και τον ευνουχισμό. Κατάστρεψε, δηλαδή, την μεγαλύτερη κινητήρια δύναμη της ζωής, διέρρηξε τις ρίζες των σχέσεων μεταξύ των δύο φύλων και των οικογενειακών σχέσεων και έτσι δημιούργησε έναν τεράστιο αριθμό ψυχοσωματικών διαταραχών και νευρώσεων. Ει δυνατόν «παρελθέτω ο κόσμος ούτος» και να επέλθει η εξάλειψη του ανθρωπίνου γένους τη σωτηρία του οποίου επαγγέλθηκε.
7. Για να κερδίσομε την άλλη ζωή πρέπει να μισήσομε ετούτη.
Για να καταδείξομε τα οικτρά χάλια του Χριστιανισμού ένεκα των αρχών του και όχι ένεκα του ότι τον χάλασαν εκ των υστέρων οι άνθρωποι θα τελειώσομε με την καταγγελία ότι κάθε «ιερά εξέταση» από τον 4ον αιώνα και εφεξής θεμελιώθηκε και δικαιολογήθηκε θεολογικώς διά των «ιερών κειμένων» της Βίβλου και των Πατέρων. Η κάθε ιερά εξέταση τόσο στη Δύση όσο και στην Ανατολή από τον 4ο αιώνα και μετά, και όχι μόνον η ισπανική των 12ου-19ου αιώνων, βασίστηκε σε:
1. Πολλά χωρία της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης.
2. Στους: Ιησού, Πέτρο, και Παύλο.
3. Έργα Πατέρων (πρωτίστως του Τερτυλλιανού, Ιερωνύμου, Αμβροσίου και του Αυγουστίνου, και άλλων).
4. Νομοθεσίες από τον «Άγιο!» Κωνσταντίνον μέχρι τον εμπαθή θεολόγο αυτο-κράτορα Ιουστινιανόν, αλλά και διάφορες άλλες μετά.
5. Αποφάσεις συνόδων και συμβουλίων.
Όλα αυτά εκθέτονται με πλήθος αναφορών και στοιχείων στο εξαιρετικό βιβλίο του ερευνητή Charles B. Waite, The History of Christian Religion to the Year 200, (Η ιστορία της Χριστιανικής Θρησκείας μέχρι το Έτος 200), σελίδες 519-537.
Ένα απλούστατο παράδειγμα σχιζοφρενικής λογικής και καταστροφικής θεολογίας το οποίο έχει σχέση με το εδώ θέμα μας και ακούμε συχνά είναι το εξής. Η χριστιανική θεολογία, εκτός από την ύπαρξη των απειραρίθμων και πανταχού παρόν των διαβόλων, δικαιολογεί την ύπαρξη κάθε κακού στον κόσμο (δισεκατομμυρίων επιβλαβών ιών και μικροβίων, εκατομμυρίων ασθενειών, χιλιάδων φυσικών καταστροφών, συνεχών κατασπαράξεων ζώων από άλλα ζώα, απείρων αδικιών, πόνου, θλί-ψεως, πένθους, λύπης, στεναγμού,... και ο κατάλογος συνεχίζεται επ’ άπειρον) διά της ατελεύτητης οργής του Θεού της (Γιαχβέχ ), ένεκα των ανθρωπίνων αμαρτιών και κυρίως λόγω του προπατορικού αμαρτήματος. Ο Θεός λόγω του προπατορικού αμαρτήματος του Αδάμ και της Εύας καταράστηκε εσαεί ολόκληρη τη δημιουργία Του και συνεχώς εξοργίζεται μαζί της ένεκα νέων ανθρωπίνων αμαρτιών ώστε να παίρνει συνεχώς εκδίκηση μέσω των απείρων κακών που δημιουργεί. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά επιτρέπει ακόμη στον σατανά και στους υπηρέτες του διαβόλους να σκανδαλίζουν συνεχώς τους ανθρώπους, να τους ωθούν προς την αμαρτία και το κακό, να τους προξενούν πολλά κακά και έτσι να υπονομεύουν συνεχώς την «τέλεια» δημιουργία του Παντοδυνάμου. Π. χ . οι ασθένειες είναι προϊόντα των δαιμόνων (Ματθαίος 12: 43-45, Λουκάς 11: 24-26 θαυμάστε: «Όταν το ακάθαρτον πνεύμα εξέλθη από του ανθρώπου, διέρχεται δι’ ανύδρων τόπων ζητούν ανάπαυσιν, και μη ευρίσκον λέγει• υποστρέψω εις τον οίκόν μου όθεν εξήλθον• και ελθόν ευρίσκει σεσαρωμένον και κεκοσμημένον. τότε πορεύεται και παραλαμβάνει επτά έτερα πνεύματα πονηρότερα εαυτού, και εισελθόντα κατοικεί εκεί, και γίνεται τα έσχατα του ανθρώπου εκείνου χείρονα των πρώτων.», 13: 10-16, Πράξεις 8: 7, κλπ.), αλλά και αμαρτιών (απανταχού στην Παλαιά Διαθήκη και στον Ιωάννην 5: 14 «... μηκέτι αμάρτανε, ίνα μη χείρόν σοί τι γένηται.»).
Ένα άλλος λόγος για τον οποίον ο Θεός των Χριστιανών επιτρέπει στους δια-βόλους και τον σατανά να διαπράττουν όλα αυτά, όπως οι Χριστιανοί ισχυρίζονται, είναι το ότι ο Θεός θέλει να μας δοκιμάζει! Απορούμε με την ακατάπαυστη επιμονή και συνεχή άγνοιά Του! Ποιος ξέρει τί άλλα θα ακούσομε ακόμα!
Η μόνη ασυγχώρητη αμαρτία, δηλαδή η βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος, Ματθαίος 12: 31-32 και Μάρκος 3: 28-29, έγινε η αιτία ανιάτων ενοχών, καταρ-ρακώσεως της προσωπικότητας και καταστροφής της ζωής χιλιάδων ανθρώπων. Όλα αυτά όμως δεν στάθηκαν αρκετά για τον φιλεύσπλαχνο Θεό Πατέρα και έτσι μας έχει επιφυλάξει πολλά άλλα πολύ χειρότερα για την μετά θάνατον ζωή! Είναι αδύνατο να βρεθεί θρησκεία τόσο καταστροφική, καταπιεστική, αντιφατική, εκδικητική, εκφοβι-στική και εκβιαστική όσο η Εβραιοχριστιανική! Μετά όμως γυρνάνε οι Χριστιανοί, αρχής γενομένης με τον Ιωάννη τον Ευαγγελιστή και Θεολόγο να μας ανακοινώσουν με απόλυτη βεβαιότητα, χιούμορ και θράσος ότι «ο Θεός αγάπη εστί όλως» και ότι ήταν ο Χριστιανισμός εκείνος που έφερε το μήνυμα της αγάπης και της συγχώρεσης στον κόσμο. Μας λένε επίσης με «πλήρη γνώση και βεβαιότητα» ότι όλα αυτά τα άπειρα και ανατριχιαστικά κακά τα επιτρέπει ή τα προκαλεί ο Πανάγαθος διά παιδαγωγικούς λόγους!
«Έλα να σε κάψω Γιάννη, να σε κάψω για να ‘γιάνεις!»
Από κοινωνικής, ψυχολογικής, και πάσης απόψεως , στα μέρη όπου επικράτη-σε ο Χριστιανισμός έκανε τα πάντα μαντάρα. Προέκυψαν: Άνευ προηγουμένου δεισιδαιμονία, πόνος, θλίψη, φόβος, τρόμος, αναχωρητισμός , ερημιτισμός, ενίοτε ευνουχι-σμός και στηλιτισμός, φόνος, καταστροφή, αθλιότητα, βασανιστήρια, αγραμματοσύνη, αντιεπιστημονικότητα, βρωμιά, απλυσιά, αρρώστια, αντιερωτισμός, μισογυνισμός, μυστικοκοπάθεια, νεύρωση, καχυποψία, μισαλλοδοξία, ενοχή , δυστυχία, εκμετάλλευση, αιρέσεις, εξοστρακισμοί, αφορισμοί, θρησκευτικοί και μη θρησκευτικοί πόλεμοι, εκατομμύρια αθώα θύματα και όλο το κακό συναπάντημα
Ο Χριστιανισμός δεν έλυσε κανένα από τα κοινωνικά προβλήματα των οποίων την λύση έστω και υποτυπωδώς επαγγέλθηκε. Τα πράγματα , από πάσης απόψεως, έγιναν τρισχειρότερα από ότι ήταν πριν! Οι μη πιστεύσαντες ή οι αιρετικοί εθανατώθηκαν. Η προηγούμενη δεισιδαιμονία αντικατεστάθη με μια άλλη πολύ χειρότερη, φανατική και άκρως εκδικητική. Η δικαστική εξουσία εδόθη στα χέρια των χριστια-νών ιερωμένων και δη των επισκόπων, παπών και πατριαρχών . Το δημόσιο χρήμα εξανεμίσθηκε από τις κατά τόπους εκκλησίες με το να χτίζουν ναούς και μοναστήρια και για τα δικά τους συμφέροντα και ενδιαφέροντα. Ούτε η χριστιανική οικουμένη έγινε μία ποίμνη με έναν ποιμένα, αλλ’ αντιθέτως πολλές φανατικά αντιμαχόμενες μερίδες και αιρέσεις. Ούτε η αγάπη επεκράτησε ως οδηγός του κοινωνικού βίου, αλλ’ αντιθέτως η βία, ο φόνος, η εκδίκηση και η καταστροφή. Ο Ελληνορωμαϊκός πολιτισμός ισοπεδώθηκε. Όλα τα επιτεύγματα ενός πολιτισμού πολλών λαών και άνω των χιλίων ετών διεγράφησαν και κατεδαφίστηκαν με μια μονοκονδυλιά. Αντ’ αυτών επεκ-ράτησε η κατήφεια και το πένθος.
Είναι αξιοπαρατήρητο το γεγονός ότι ενώ: στις νομοθεσίες, στα Πατερικά κεί-μενα, στις αποφάσεις συνόδων, στους χριστιανικούς αφορισμούς γενικώς που μόνο τρομακτκή αηδία προκαλούν, σε μερικά τροπάρια, στον ακάθιστο ύμνο, στα αναθέματα και κείμενα της Κυριακής της Ορθοδοξίας, κ. α ., ευρίσκομε πάρα πολλές υβριστικές, κακοηθέστατες και υποτιμητικές φράσεις μαζί με παντός είδους διωκτικά συν-θήματα και κατάρες που καταφέρονται ονομαστικώς εναντίον των εθνοτήτων: Ελλή-νων, Ελληνιζόντων, Αθηναίων, Πλατωνιζόντων, και αιρετικών χριστιανών, χωρίς καμία απολύτως συστολή ή περιτροπή, μετά οι χριστιανοί έχουν την αντιφατικότητα, ανακολουθία και σχιζοφρένεια να καυχώνται ότι αποτελούν θρησκεία της αγάπης και αγαπούν και συγχωρούν ακόμα και τους εχθρούς των. Μόνο νοσηρές, αρρωστημένες, φαντασίες και άνθρωποι του μίσους και με ψυχολογικές διαταραχές μπορούν να γράφουν τέτοια πράγματα...! Όλα αυτά έχουν κυκλοφορήσει επαρκώς και ευρέως ώστε εύκολα μπορείτε να τα βρείτε και να τα διαβάσετε για να δείτε ακριβώς κατά πόσο λέμε την αλήθεια.
Πολλοί αμαθείς ή πιθηκίζοντες θα ρωτήσουν: αν δεν είναι η αγάπη, τότε ποιο είναι το μήνυμα του Χριστιανισμού στον κόσμο; Η απάντηση είναι σύντομη και απλή. Πρώτα απ’ όλα ο Χριστιανισμός δεν μας είπε τίποτα για την εδώ ζωή ή για την αγάπη που δεν το είχαμε σκεφτεί, συζητήσει, αναπτύξει, και φιλοσοφήσει πριν απ’ αυτόν. Όλη η θεολογική δικαιολογία υπάρξεως του Χριστιανισμού γράφεται επισήμως και διά πρώτη φορά στις Επιστολές του Παύλου, κυρίως Πρός Ρωμαίους, Α΄ και Β΄ Πρός Κορινθίους, Πρός Εβραίους κλπ.. Με δυο λέξεις, αυτή βασίζεται στο προπατορικό αμάρτημα του Αδάμ και της Εύας και την απολύτρωση του ανθρωπίνου γένους από την αμαρτία, την αρχική ολοκληρωτική κατάρα και την συνεχή οργή του Πανάγαθου Θεού Πατρός Γιαχβέχ , ο οποίος «αγάπη εστί!». Με το «προπατορικό αμάρτημα» η αμαρτία και η δράση του Σατανά και των διαβόλων του, ωσάν Πλατωνικές ιδέες, εισήλθαν στον κόσμο και όλος κόσμος έπρεπε υποχρεωτικά να σωθεί απ’ αυτές και από την τρομερή οργή του Πανάγαθου Θεού, ο οποίος εκτός από τον Αδάμ και την Εύα καταράστηκε όλους τους απογόνους των και όλη τη δημιουργία εις πάντας τους αιώνας.
Ο πρώτος θεολόγος και συγγραφέας του Χριστιανισμού, ο Απόστολος Παύλος , υπερτονίζει το σημείο αυτό στις Επιστολές του και η θεολογία του στρέφεται γύρω απ’ αυτό. Βλέπε π . χ. Πρός Ρωμαίους 5: 6-21 και κεφάλαια 6, 7, κ . α. Μετά ταύτα, ό,τι γράφει ο Παύλος έγιναν δόγματα ολοκλήρου του Χριστιανισμού και η χριστιανική θεολογία περιστρέφεται γύρω απ’ αυτά . Ο Θεός Πατήρ «σωτηρίαν ηργάσατο εν μέσω της γης ». Ο εξευμενισμός της οργής του Φιλεύσπλαχνου έπρεπε να επιτευχθεί διά του θείου δράματος. Όπως περιγράφει η Καινή Διαθήκη αυτό παίχτηκε στο θέατρο της σωτηρίας διά της θυσίας του «ομοουσίου τω Πατρί» Υιού Του Θεού, Ιησού Χριστού (διά τεσσάρων τρόπων). Από δω και μπρος η Θεότητα μπήκε ενεργώς στο ιστορικό γίγνεσθαι της ανθρωπότητας. (Πριν άραγε απλώς έριχνε καμιά ματιά απ’ έξω όπως έλεγε και ο αρχιαιρεσιάρχης χριστιανογνωστικιστής Μαρκίων;!). Από κει και πέρα αν πιστέψομε και κολλήσομε σ’ αυτή την ιστοριούλα έχομε σωθεί. Ειδάλλως , μας πήρε και μας σήκωσε!... Ο «καταραμένος όφις» του μύθου του παραδείσου των πρωτοπλάστων τον οποίον η χριστιανική θεολογία ταύτισε με τον Σατανά (ή τον αστέρα Εωσφόρο, που είναι ο πλανήτης Αφροδίτη!) και οι υπηρέτες του διάβολοι (εκπεσόντες αστέρες, διάττοντες και κομήτες!) μας περιμένουν στο άσβεστο πυρ της αιωνίου κολάσεως για να μας περιποιηθούν με κάθε βασανιστήριο που μπορεί ή δεν μπορεί να φανταστεί κάθε νοσηρά φαντασία. Αυτή είναι η θεολογική δικαιολόγηση και καταξίωση του Χριστιανισμού όπως την διατύπωσαν οι φωστήρες του. Αυτή έγι-νε και η αιτία κάθε βίας, μισαλλοδοξίας, και συμφοράς ! Η σχετική αγάπη και συγχώ-ρεση λοιπόν έξω από τις κατά τόπους κλειστές ομάδες των θρησκολήπτων του Χριστιανισμού είτε δεν υπήρχε ευθύς εξ’ αρχής είτε λησμονήθηκε γρήγορα ... Ήταν κούφια λόγια και φούμαρα, όπως σαφώς φανερώνουν τα γραπτά ολοκλήρου της Βίβλου και ειδικά της Καινής Διαθήκης, ολόκληρη η Χριστιανική Ιστορία και χίλια δυο άλλα κανονικά ή αιρετικά και απόκρυφα γραπτά!... Αν υπάρχει κάτι που να καθορίζει την κεντρική ιδέα και το άξονα περιστροφής της θεολογίας του Χριστιανισμού αυτό είναι η άνευ ορίων οργή του «Παντοδυνάμου και Παναγάθου Γιαχβέχ» και ο συνεχής και άκρατος εκφοβισμός μαζί με τον αέναο αγώνα κατά του σατανά και την από στιγμή σε στιγμή εσχατολογική κρίση. Οργή, φόβος, τρόμος, σατανάς, διάβολοι, την προσμονή της εσχάτης κρίσεως από στιγμή σε στιγμή... Πάνω απ’ όλα όμως ο εκφοβισμός! «...και εγένετο φόβος μέγας εφ’ όλην την εκκλησίαν και επί πάντας τους ακούοντας ταύτα.», Πράξεις 5: 5, 11.
Μήνυμα λοιπόν: Θέλετε δεν θέλετε, υποχρεωτική σωτηρία από την αρχική κατάρα και την ασυγκράτητη συνεχή οργή του πανάγαθου Γιαχβέχ, συμμετοχή στον αδιάκοπο αγώνα κατά του Σατανά και των διαβόλων και της αμαρτίας, απόλυτη προετοιμασία εν όψει μιάς άμεσης εσχατολογίας συγκαλυμμένης με μια αποκαλυπτική, καταστροφική και σωτηριολογική θεολογία περί θεϊκής δικαιοσύνης και αιωνίου τιμωρίας!
Ένεκα αυτού του «μηνύματος», σαχλαμάρας, που δεν κάνει ούτε για παραμύθι για μικρά παιδία, διακόσια εκατομμύρια έχασαν την ζωή τους, πολλά εκατομμύρια εβασανίστηκαν, πολλά εκατομμύρια έγιναν αναχωρητές, μοναστές, ευνούχοι, πολλοί πολιτισμοί ισοπεδώθηκαν, λαοί χάθηκαν, οι επιστήμες έσβησαν, η φιλοσοφία γελοιοποιήθηκε, η τέχνη καταστράφηκε, κλπ και επεκράτησε ο φόβος και ο τρόμος.
Αντί του εντός των χριστιανικών ομάδων περιορισμένου ή του γενικώς αορί-στου «αγαπάτε αλλήλους» η κεντρική ιδέα του Χριστιανισμού, πέραν από εκδίκηση κατάρα και έσχατη τιμωρία, αντιπροσωπεύεται πλήρως με το «εκφοβίζετε αλλήλους». Στον Χριστιανισμό παντού και πάντοτε διαχέεται ένας διαρκής, έντονος και αγχώδης φόβος, γεγονός κυριολεκτικά αποδεδειγμένο από τη θεωρία, τη διδασκαλία και την ιστορική διαδρομή του! Ο απροκάλυπτος και άκρατος εκφοβισμός δηλαδή. Πέραν των όσων έχομε ήδη καταγράψει ή αναφέρει εντός του κειμένου ιδού ακόμα μερικά συμπληρωματικά παραδειγματικά χωρία:
Ματθαίος 13: 24-30 «Άλλην παραβολήν παρέθηκεν αυτοίς λέγων• ωμοιώθη η βασιλεία των ουρανών ανθρώπω σπείραντι καλόν σπέρμα εν τω αγρώ αυτού• εν δε τω καθεύδειν τους ανθρώπους ήλθεν αυτού ο εχθρός και έσπειρε ζιζάνια ανά μέσον του σίτου και απήλθεν. ότε δε εβλάστησεν ο χόρτος και καρπόν εποίησε, τότε εφάνη και τα ζιζάνια. προσελθόντες δε οι δούλοι του οικοδεσπότου είπον αυτώ• κύριε, ουχί καλόν σπέρμα έσπειρας εν τω σω αγρω; πόθεν ουν έχει ζιζάνια ; ο δε έφη αυτοίς• εχθρός άνθρωπος τούτο εποίησεν. οι δε δούλοι είπον αυτώ• θέλεις ουν απελθόντες συλλέξωμεν αυτά; ο δε έφη• ου , μήποτε συλλέγοντες τα ζιζάνια εκριζώσητε άμα αυτοίς τον σίτον• άφε-τε συναυξάνεσθαι αμφότερα μέχρι του θερισμού, και εν καιρω του θερισμού ερώ τοις θερισταίς• συλλέξατε πρώτον τα ζιζάνια και δήσατε αυτά εις δέσμας προς το κατακαύσαι αυτά, τον δε σίτον συναγάγετε εις την αποθήκην μου.».
Αυτή η ανήθικη και ανάρμοστη προς κάθε θεϊκή ιδιότητα παραβολή, εκ-τός από την έμπνευση φόβου και κατακαύσεως μας λέγει ότι όσοι επιχειρηματολογούν και να εγείρουν ζητήματα γίνονται ζιζάνια που τα αφήσομε ανενόχλητα προσωρινώς σαν να τους στήσομε παγίδα και τελικά θα τα κατακαύσομε. Άστε τα ήσυχα για την ώρα και μην προσπαθήσετε να τα σώσετε κι’ αυτά. Μετά θα τα κατακαύσω εγώ ... Οι μαθητές ήταν τόσο βραδύνοες που αναγκά-στηκε να τους παραδώσει και την εξήγηση της παραβολής, στους στίχους του Ματθαίου 13: 36-42. Ειδικά στους στίχους 39-42 λέγει:
Ματθαίος 13: 39-42 «ο δε εχθρός ο σπείρας αυτά εστιν ο διάβολος• ο δε θερισμός συντέλεια του αιώνός εστιν• οι δε θερισταί άγγελοί εισιν. ωσπερ ουν συλλέγεται τα ζιζάνια και πυρί καίεται, ούτως έσται εν τη συντελεία του αιώνος τούτου. αποστελεί ο υιός του ανθρώπου τους αγγέλους αυτού, και συλλέξουσιν εκ της βασιλείας αυτού πάντα τα σκάνδαλα και τους ποιούντας την ανομίαν, και βαλούσιν αυτούς εις την κάμινον του πυρός• εκεί έσται ο κλαυθμός και ο βρυγμός των οδόντων.».
Ίσως όμως να δικαιολογούνται διότι όσο απλοϊκοί κι’ αν ήταν, μάλλον δεν θα μπορούσαν να φανταστούν ότι ο θεός της αγάπης μπορούσε να είναι κάτι τέτοιο και η εσχατολογία για την οποία μιλούσε ήταν τόσο άμεση!
Β΄ Πρός Θεσσαλονικείς 1: 8-9 «εν πυρί φλογός, διδόντος εκδίκησιν τοις μη
ειδόσι Θεόν και τοις μη υπακούουσι τω ευαγγελίω του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, οίτινες δίκην τίσουσιν όλεθρον αιώνιον από προσώπου του Κυρίου και από της δόξης της ισχύος αυτού,».
Πρός Εβραίους 10: 27 «φοβερά δε τις εκδοχή κρίσεως και πυρός ζήλος εσθίειν μέλλοντος τους υπεναντίους.», Πρός Εβραίους 10: 31 «φοβερόν το εμπεσείν εις χείρας Θεού ζώντος.».
Αποκάλυψις του Ιωάννου. Όλη η Αποκάλυψις αποτελεί ένα ρυπαρογράφημα καταστροφής και εκδικήσεως με σκοπό την απόλυτη επιβολή φόβου και τρομοκρατήσεως του πτωχού τω πνεύματι κοσμάκη, πράγματα που δεν αρμόζουν σε έναν θεό που χαρακτηρίζεται ως πανάγαθος, παντοδύναμος και δίκαιος. Π.χ., 14: 17-20 «Και άλλος άγγελος εξήλθεν εκ του ναού του εν τω ουρανώ, έχων και αυτός δρέπανον οξύ. Και άλλος άγγελος εξήλθεν εκ του θυσιαστηρίου, έχων εξουσίαν επί του πυρός, και εφώνησε κραυγή μεγάλη τω έχοντι το δρέπανον το οξύ λέγων • πέμψον σου το δρέπανον το οξύ και τρύγησον τους βότρυας της αμ-πέλου της γης, ότι ήκμασεν η σταφυλή της γης. και έβαλεν ο άγγελος το δρέπανον αυτού εις την γην, και ετρύγησε την άμπελον της γης, και έβαλεν εις την ληνόν του θυμού του Θεού την μεγάλην. και επατήθη η ληνός έξω της πόλεως, και εξήλθεν αίμα εκ της ληνού άχρι των χαλινών των ίππων από σταδίων χιλίων εξακοσίων.».
Υπάρχουν αμέτρητα άλλα τέτοια χωρία μέσα στην «Ιερά Βίβλο» που απαντώνται στα λόγια όλων και του Θεού και του Ιησού συμπεριλαμβανομένων...! Λοιπόν και ‘σεις αγαπητοί αναγνώστες μελετήσετε, κρίνετε και καταγγείλετε.