Δευτέρα 20 Οκτωβρίου 2014

Ένα ψάρι εφηύρε το σεξ!

Οι επιστήμονες πιστεύουν ότι ανακάλυψαν τις απαρχές της συνουσίας και τα αρχαιότερα γεννητικά όργανα, που επέτρεψαν σε δύο οργανισμούς να κάνουν σεξ με διείσδυση του αρσενικού μορίου στο θηλυκό, αν και όχι ακριβώς με τον τρόπο που το φανταζόμαστε. Η ανακάλυψη οδηγεί στο να ξαναγραφτεί η πανάρχαια ιστορία του σεξ στον πλανήτη μας.

Η «πρωτιά» συνέβη ανάμεσα σε ψάρια (πλακόδερμα) που ζούσαν πριν από περίπου 385 εκατ. χρόνια. Η σεξουαλική πράξη κατά πάσα πιθανότητα γινόταν κάπως ασυνήθιστα, με το πλαϊνό μέρος και των δύο συντρόφων, καθώς το αρσενικό γεννητικό όργανο ήταν ένα οστό σε σχήμα αγγλικού γράμματος L, ενώ το θηλυκό ψάρι διέθετε μια μικρή ανατομική δομή στο πίσω μέρος του, δύο μικρά οστά, ανάμεσα στα οποία «κλείδωνε» το αρσενικό μόριο που μετέφερε το σπέρμα.

Τα πλακόδερμα είναι οι αρχαιότεροι σπονδυλωτοί πρόγονοι των ανθρώπων. Σημερινά ανατομικά χαρακτηριστικά όπως τα σαγόνια, τα δόντια και τα δύο ζεύγη άκρων για πρώτη φορά εμφανίστηκαν στα πλακόδερμα, που πήραν το όνομά τους από το γεγονός ότι διέθεταν μια εξωτερική οστέινη «πανοπλία» για να προστατεύονται στα επικίνδυνα νερά όπου κυκλοφορούσαν. Μετά από μακρά εξέλιξη 70 εκατ. ετών, αυτοί οι οργανισμοί εξαφανίστηκαν μυστηριωδώς πριν από περίπου 360 εκατ. χρόνια.

Οι ερευνητές από πολλές χώρες, με επικεφαλής τον καθηγητή παλαιοντολογίας Τζον Λονγκ του Πανεπιστημίου Φλίντερς της Αδελαϊδας της Αυστραλίας, που έκαναν τη δημοσίευση στο περιοδικό «Nature», σύμφωνα με το BBC, τα πρακτορεία Reuters και Γαλλικό και το «New Scientist», δήλωσαν ότι ουσιαστικά επρόκειτο για μια τυχαία ανακάλυψη.

Όπως ανακοίνωσαν, μελετώντας απολιθώματα ξεχασμένα σε διάφορα παλαιοντολογικά μουσεία ανά τον κόσμο, ανακάλυψαν πως το ψάρι Microbrachius dicki, μήκους οκτώ εκατοστών, το οποίο ζούσε σε αρχαίες λίμνες στη σημερινή Σκωτία, στην Εσθονία και στην Κίνα, είναι το πρώτο γνωστό ζώο που εγκατέλειψε την έως τότε πρακτική της εξωτερικής γονιμοποίησης (εκτόξευση σπερματοωαρίων και ωαρίων στο νερό, όπου γονιμοποιούνται), για να υιοθετήσει την πρακτική της εσωτερικής γονιμοποίησης μέσω διείσδυσης του ενός γεννητικού οργάνου στο άλλο. Πιο απλά, το εν λόγω ψάρι εφηύρε το σεξ!

«Προσδιορίσαμε το συγκεκριμένο σημείο της εξέλιξης, όπου άρχισε η καταγωγή της εσωτερικής γονιμοποίησης σε όλα τα ζώα. Πρόκειται για πραγματικά μεγάλο βήμα», δήλωσε ο Λονγκ και πρόσθεσε ότι, όπως φαίνεται από την ιδιόμορφη ανατομία των πρώτων αυτών γεννητικών οργάνων, τα ψαράκια έπρεπε να κάνουν περίεργες χορευτικές «πιρουέτες» κατά τη συνουσία τους. «Δεν θα μπορούσαν να το κάνουν στην τυπική ιεραποστολική στάση. Η πρώτη-πρώτη πράξη της συνουσίας θα έγινε σε πλαϊνή στάση», πρόσθεσε, ενώ διευκρίνισε ότι το σχήματος L όργανο του αρσενικού ήταν δυσανάλογα μεγάλο σε σχέση με το μήκος του ζώου.

Το αξιοπερίεργο, σύμφωνα με τους επιστήμονες, είναι ότι αυτή η πρώτη προσπάθεια εσωτερικής γονιμοποίησης μέσω σεξ εγκαταλείφθηκε στη συνέχεια, στην πορεία της εξέλιξης, καθώς τα ψάρια επέστρεψαν στην πρακτική της εξωτερικής γονιμοποίησης στο νερό. Χρειάστηκαν να περάσουν 20 έως 40 εκατομμύρια ακόμη χρόνια, εωσότου η εσωτερική γονιμοποίηση υιοθετηθεί ξανά από τους προγόνους των καρχαριών και των σαλαχιών - και αυτή τη φορά όχι σε πλαϊνή στάση.

Τι να κάνετε για πιο εύκολο ύπνο

Ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι αντιμετωπίζουν σοβαρό πρόβλημα ύπνου τα βράδια.
 
Οι έντονοι ρυθμοί της ζωής, το στρες και η τεχνολογία (το φως από τις οθόνες τηλεοράσεων και ηλεκτρονικών συσκευών) επηρεάζουν το «βιολογικό ρολόι» του οργανισμού και αποσυντονίζουν τον κιρκαδικό σας ρυθμό με αποτέλεσμα να μην μπορείτε να κοιμηθείτε.
 
Δείτε τι μπορείτε να κάνετε για να έχετε πιο εύκολο ύπνο τα βράδια:
 
Διατηρήστε ένα σταθερό ωράριο ύπνου: Προσπαθήστε να προσαρμόσετε τις υποχρεώσεις και τις δραστηριότητές σας με τέτοιον τρόπο ώστε να πηγαίνετε για ύπνο κάθε βράδυ την ίδια ώρα, ακόμα και τις ημέρες που δεν εργάζεστε.
 
Μην φέρνετε τη δουλειά στο κρεβάτι: Τα λάπτοπ και τα τάμπλετ δεν έχουν δουλειά στο κρεβάτι. Αφήστε τις εργασίες έξω από την κρεβατοκάμαρα. Το κρεβάτι σας έχει δύο σκοπούς. Ο καλός ύπνος ο ένας από αυτούς…
 
Επιλέξτε ένα άνετο στρώμα: Είναι πολύ πιο σημαντικό από ό,τι ίσως φαντάζεστε. Ένα καλό στρώμα, στο οποίο το σώμα σας θα νιώθει άνετα και θα σας ξεκουράζει είναι πολύ σημαντικό. Ο εγκέφαλος ηρεμεί και μόνο στην σκέψη ότι θα ξαπλώσετε σε ένα στρώμα που ξεκουράζει στο μέγιστο το σώμα σας.
 
Να ασκείστε τακτικά: Πολλές έρευνες έχουν δείξει ότι η σωματική άσκηση μπορεί να βοηθήσει τον κύκλο ύπνου σε άτομα που αντιμετωπίζουν δυσκολίες. Για καλύτερα αποτελέσματα, προσπαθήστε να έχετε ολοκληρώσει το πρόγραμμα γυμναστικής σας τουλάχιστον 3 ώρες πριν πέσετε για ύπνο.
 
Περιορίστε την κατανάλωση καφεΐνης: Είναι γνωστό ότι η καφεΐνη φέρνει σε εγρήγορση τον οργανισμό και αυτό θα σας κάνει να έχετε μεγάλες δυσκολίες στον ύπνο. Προσπαθήστε να μην πίνετε καφέ μετά το μεσημέρι, προκειμένου ο οργανισμός σας να έχει αρκετό χρόνο να αποβάλλει όλη την καφεΐνη.
 
Μην διστάζετε να κοιμάστε για λίγα λεπτά μέσα στην ημέρα: Ακόμα και 10-20 λεπτά ύπνου μέσα στην ημέρα θα σας βοηθήσουν να νιώσετε ξεκούραστοι και θα έχετε περισσότερη ενέργεια και καλύτερη συγκέντρωση στη συνέχεια της ημέρας. Προσπαθήστε, ωστόσο, να μην το κάνετε μετά τις 16:00 το απόγευμα.
 
Βγείτε έξω: Το φυσικό φως θα βοηθήσει τον κιρκαδικό σας ρυθμό να επανασυντονιστεί. Ο εγκέφαλός μας είναι «προγραμματισμένος» να αντιδράει σύμφωνα με το φυσικό φως. Βγείτε περισσότερες ώρες έξω και θα αυξήσετε και την παραγωγή μελατονίνης που είναι η «ορμόνη του ύπνου».
 
Διατροφή: Επιλέξτε τροφές που είναι πλούσιες σε μαγνήσιο (αμύγδαλα, σπανάκι) και βιταμίνη Β (πράσινα φυλλώδη λαχανικά, όσπρια).
 
Αποφύγετε τα γεύματα πολύ αργά τη νύχτα: Προσπαθήστε να ολοκληρώνετε τα γεύματά σας τουλάχιστον 2 ώρες πριν πέσετε για ύπνο.
 
Χαμηλώστε το φως: Αν είναι δυνατόν, επιλέξτε στο δωμάτιο να μην υπάρχει καθόλου φως. Επίσης, μην παρακολουθείτε τηλεόραση ή ασχολείστε με τον ηλεκτρονικό υπολογιστή τουλάχιστον 1 ώρα πριν πάτε στο κρεβάτι για ύπνο.

Τι θα γίνει όταν ο γαλαξίας μας συγκρουστεί με την Ανδρομέδα;

Εκπληκτική προσομοίωση της NASA
Σε περίπου πέντε δισεκατομμύρια χρόνια από τώρα ο Γαλαξίας μας (Milky Way) θα συγκρουστεί με τον κοντινό γαλαξία της Ανδρομέδας. Ερευνητές της NASA δημιούργησαν εκπληκτικά βίντεο που προσομοιώνουν αυτή την εκπληκτική σύγκρουση και πώς θα φαίνεται από τη Γη.
 
Το βίντεο προσομοιώνει τη σύγκρουση του Γαλαξία μας με το γαλαξία της Ανδρομέδας, που φιλοξενούν περισσότερα από 100 δισεκατομμύρια άστρα ο καθένας και είναι παρόμοιοι σε σχήμα και μέγεθος.
 
Αν και ο καταστροφικός όρος «σύγκρουση» υποδηλώνει μία τρομερή καταστροφή, οι δύο σπειροειδείς γαλαξίες δεν θα συγκρουστούν πραγματικά ο ένας με τον άλλο, αφού οι αποστάσεις τους είναι πολύ μεγάλες. Ουσιαστικά μετά την ολοκλήρωση της «σύγκρουσης» θα συγχωνευτούν μέσα σε 5000 εκατομμύρια χρόνια σε έναν ελλειπτικό γαλαξία.
 
Δείτε τα 2 εντυπωσιακά βίντεο:
 

 

Πλούτωνας και Περσεφόνη

Είναι γεγονός ότι οι νεκρικές αντιλήψεις και οι ταφικές συνήθειες ενός λαού προσφέρουν ένα εξαιρετικά πρόσφορο πεδίο για τη μελέτη της «βιο-κοσμοθεωρίας» του. Συνηθίζεται μάλιστα το γεγονός του θανάτου να συνδέεται με μια χωροταξική διαίρεση του Κοσμικού σύμπαντος σε Απάνω (επίγειο) Κόσμο των ζωντανών και σε Κάτω (υπόγειο) Κόσμο, όπου είναι η ζοφερή περιοχή των νεκρών ψυχών και η «επικράτεια του Χάρου». Έτσι λοιπόν και ο ελληνικός λαός φαντάζεται τον Άδη σαν έναν απέραντο υπόγειο Χώρο μέσα βαθιά στη γη, κοινό τόπο όλων των νεκρών, δικαίων και αδίκων, αλλά χωρισμένο οριστικά και διακριτά σε χώρο δικαίων και σε χώρο αμαρτωλών, όπως δηλαδή πίστευαν οι αρχαίοι Έλληνες τουλάχιστον από την κλασική εποχή και ύστερα, οι Εβραίοι της Π. Διαθήκης και όλοι σχεδόν οι λαοί της γης.

Ειδικότερα οι ιδέες και οι παραστάσεις της νεότερης λαογραφικής μας παράδοσης για τον Άδη, σαν κοινό τόπο διαβίωσης των νεκρών, είναι ανάλογες με αυτές των αρχαίων Ελλήνων, της Π. Διαθήκης, της Κ. Διαθήκης, της δογματικής διδασκαλίας των μεγάλων Πατέρων και των εκκλησιαστικών συγγραφέων, της υμνογραφίας της Ορθόδοξης Ανατολικής Εκκλησίας και της βυζαντινής αγιογραφίας, χωρίς βέβαια να εκλαμβάνονται κατά γράμμα αυτές οι τοπογραφικές ιδέες και περιγραφές του Άδη.

Συνεπώς, όπως σχεδόν σε όλες τις αρχαίες θρησκείες γίνεται λόγος για έναν κόσμο (σύμπαν) χωρισμένο σε τρία επίπεδα, δηλαδή στον κόσμο του ουρανού, της γης (ή της θάλασσας) και στον κάτω κόσμο του Άδη, έτσι και στην αρχαία ελληνική θρησκεία βλέπουμε ότι ακόμη και ο μέγιστος Δίας, «ο πατήρ θεών τε και ανθρώπων», μολονότι απέναντι στο σύνολο των άλλων θεών έχει την υπέρτατη εξουσία, εμφανίζεται στη σύνθεση μιας «ιερής Τριάδας (sic) μαζί με τον Ποσειδώνα και τον Άδη για να ορίσει τα κοσμικά πεδία». Ο απέραντος ουρανός λοιπόν («ουρανός ευρύς») και το φως του επάνω κόσμου θα ανήκουν στο Δία, η θάλασσα («πολιής άλας») στον Ποσειδώνα, και ο Κάτω Κόσμος με το πυκνό σκοτάδι κληρώθηκε στον Άδη, ο οποίος έγινε έτσι βασιλιάς των νεκρών και μέγας κριτής των θνητών. Βέβαια και οι τρεις από κοινού θα ορίζουν την επιφάνεια της Γης και θα συνοικούν στον Όλυμπο. Ο Άδης όμως ζούσε χωριστά από τους άλλους θεούς και από τότε «υπό χθονί δώματα ναίει νηλεές ήτορ έχων».Ποιος είναι όμως ο Άδης;

 ΑΔΗΣ (Ο ΘΕΟΣ ΠΛΟΥΤΩΝ)

Ο Άδης ή Αϊδης ή Αϊδωνεύς ή Αις ή Αΐδας (δωρική διάλεκτος), γιος του Κρόνου και της Ρέας, αδελφός του Δία, του Ποσειδώνα και της Ήρας, δεν ήταν παλιός θεός της προ-ελληνικής λατρείας, αλλά «γνήσιο επικό κατασκεύασμα της αριστοκρατικής κοινωνίας των πρωτογεωμετρικών χρόνων, με σκοπό να απορροφήσει πλήθος τοπικών χθονίων θεοτήτων ή δαιμόνων του Κάτω Κόσμου και φυσικά να υποκαταστήσει στο υποχθόνιο βασίλειο τον "γαιάοχο" Ποσειδώνα και τον "καταχθόνιο" Δία, τους οποίους οι ίδιοι οι μυθοπλάστες ύψωσαν σε ουράνιες θεότητες». Πάντως, στα ομηρικά έπη εμφανίζεται μία θεότητα, ο Άδης ο τρομερός, τον οποίο φοβούνται και απεχθάνονται θεοί και άνθρωποι και επίσης ένα βασίλειο για τη διαμονή των νεκρών ψυχών καθορισμένο τοπογραφικά και μορφολογικά, στο οποίο βασιλεύει αυτός και η επίσης φοβερή σύζυγός του Περσεφόνη.

Παρόλα αυτά, ο Άδης, αντίθετα με τους άλλους ολύμπιους θεούς, δεν μνημονεύεται πολύ συχνά από τη μυθολογία. Ελάχιστες φορές παρουσιάζεται να βγαίνει από το σκοτεινό βασίλειό του, είτε για να απαγάγει την Περσεφόνη, μετά από εντολή του Δία, είτε για να θεραπευθεί από τον Παιώνα στον Όλυμπο, μετά τον τραυματισμό του από τον Ηρακλή. Κατά τη θεομαχία επίσης εμφανίζεται να αναπηδά από το θρόνο του φωνάζοντας, επειδή φοβάται μήπως ανοίξει η γη και έρθει στο φως το βασίλειό του, φρικτό, μουχλιασμένο, βδέλυγμα των θεών.

Τα ομηρικά επίθετα για τον Άδη εκφράζουν την αγριότητα, τη φρίκη και τον τρόμο που εμπνέει ο υποχθόνιος αυτός θεός: «Ίφθιμος», «Κρατερός», «Στυγερός», «Αμείλιχος» και «Αδάμαστος». Με την ομηρική αυτή ιδιότητα του φοβερού βασιλιά των νεκρών, ο υποχθόνιος θεός Άδης, θα διατηρηθεί και από τους μεταγενέστερους ποιητές, όπως φαίνεται από τα κοινά επίθετα που χρησιμοποιούν.

Οι άνθρωποι έτρεμαν τον Άδη τόσο πολύ, ώστε του αφιέρωναν και επιτάφια επιγράμματα, σπάνια όμως με το όνομα Άδης, αλλά με τα παλιά προσωνύμια του θεού, όπως Άναξ κρατερός, Πολυδέγμων ή Πολυδέκτης ή Αΐδης πολυσημάντωρ (που προστάζει πολλούς), καθώς και Άδμητος (αδάμαστος) και Νηλεύς (άσπλαχνος). Επειδή τα άλογα του Άδη, με τα οποία αρπάζει κάθε άνθρωπο, όπως άρπαξε την Κόρη στο Νύσιον πεδίον, ήταν θεϊκά και μοναδικά στον κόσμο για τη γρηγοράδα και την ευφυΐα τους, στον Όμηρο χαρακτηρίζεται επίσης Αΐδης κλυτόπωλος. Υπήρχαν βέβαια και τοπικά ονόματα για το θεό του Κάτω Κόσμου, όπως Ζευς ο καταχθόνιος. Οι Ορφικοί τον θεωρούσαν ως άλλη «διάσταση» του Διόνυσου και ως ευεργετικό θεό και τον αποκαλούσαν Ζαγρέα (μεγάλος κυνηγός που πετυχαίνει πάντοτε τη «λεία του»).

Ο πρωταρχικός αυτός τύπος του φοβερού Άδη δεν έμεινε βέβαια αμετάβλητος σε όλη την αρχαιότητα, αφού μεταγενέστερα θα μεταμορφωθεί και από «αμείλιχτος» και «στυγερός» θα μετατραπεί σε θεό ευεργετικό, τον οποίο επικαλούνται οι άνθρωποι να τους χαρίζει άφθονα τα αγαθά της γης (ο Άδης ως Πλούτων), αλλά να τους δώσει ακόμη και καλές συμβουλές (κατ' ευφημισμό Εύβουλος ή Ευβουλεύς, δηλαδή αυτός που δίνει καλές συμβουλές ή Κλύμενος, δηλαδή ο ένδοξος, ο ξακουστός ή Αγησίλαος, δηλαδή αυτός που συγκεντρώνει τους ανθρώπους στο βασίλειό του).

Στο σημείο αυτό αξίζει να επισημάνουμε και την άλλη όψη, τη θετική και ευεργετική των χθονίων θεοτήτων (ακόμη και του Άδη), διότι, όπως αναφέρει και ο W. Burktert, «ο φόβος του κακού είναι η μία μόνο πλευρά των χθονίων». Το γεγονός και μόνο ότι ο σχετικός μύθος ταυτίζει την Κόρη με την «πάρεδρο» του Άδη και την παρουσιάζει να μοιράζει τη φροντίδα της τόσο στον κόσμο των νεκρών όσο και στη βλάστηση των καρπών της γης, είναι αρκετό για να καταλάβουμε ότι οι χθόνιες θεότητες είχαν εξελιχθεί σε θεότητες της ευφορίας.
Όπως αναφέρθηκε στην προηγούμενη ενότητα, αφ' ότου υπάρχει γεωργία, είναι φυσικό η τροφή και επομένως η ζωή να αναπτύσσεται από τα βάθη της Γης.

Έτσι, η βασική γεωργική πηγή των σιτηρών θα οδηγήσει στη βεβαιότητα ότι «τα δημητριακά έρχονται από τους νεκρούς». Μάλιστα ακόμη και ο Άδης δεν είναι μόνο θεός που προκαλεί απόγνωση, τρόμο και φρίκη. Έχοντας το βασίλειό του μέσα στη Γη, η οποία παράγει τους δημητριακούς καρπούς, θεωρείται συγχρόνως και θεός της γεωργικής αφθονίας και γι' αυτό μετονομάζεται και Πλούτων, δηλαδή ένα παράγωγο της λέξης «πλούτος». Με τη δεύτερη αυτή ιδιότητά του, ο Άδης ως Πλούτωνας, είναι θεός ευεργετικός, καθώς είναι κάτοχος και χορηγός όλου του πλούτου της γης, ακόμη και των μετάλλων, προπάντων όμως είναι ο φύλακας και ο δωρητής του πλούτου των δημητριακών, γι' αυτό και συνδέεται με τη θεά Δήμητρα, με την ευνοϊκή διάθεση και τη βοήθεια της οποίας, παράγεται η καλή σοδιά.

Η συσχέτιση του Πλούτωνα με την ευφορία της γης συμπεραίνεται κυρίως από το κυρίαρχο σύμβολό του, το κέρας της Αμαλθείας. Μάλιστα σε μεγάλο ανάγλυφο της Ελευσίνας (περίπου 450-430 π.Χ.) είναι χαρακτηριστική η παράσταση του Πλούτου, ο οποίος παρουσιάζεται ως μικρό παιδί ανάμεσα στη Δήμητρα και την Περσεφόνη. Επίσης, όπως αναφέρει ο Π. Παχής, σε θραύσμα από αμφορέα της περιοχής των Λοκρών της Κ. Ιταλίας (530-520 π.Χ.), στο οποίο διακρίνονται οι μορφές της Δήμητρας, της Αθηνάς, του Ηρακλή και του Τριπτόλεμου, ο οποίος μάλιστα παριστάνεται να κρατά στο χέρι του σιτηρά, απεικονίζεται δίπλα σ' αυτές τις μορφές γενειοφόρος άνδρας με την επιγραφή Πλουτοδότας (sic). Και ο Ν. Παπαχατζής αναφέρει ότι ο θεός Πλούτωνας εμφανίζεται προς το τέλος των πρωτογεωμετρικών χρόνων, για να αντικαταστήσει τον «Δία καταχθόνιο» και ότι η ίδια αντίληψη για την ταύτιση των δύο αυτών μορφών συναντάται συχνά και στα κλασικά χρόνια.


Η στενή αυτή σχέση των δύο θεών γίνεται ακόμη πιο κατανοητή, αν λάβουμε υπόψη μας τη γνωστή προσευχή που απευθύνει ο ευσεβής γεωργός στη Δήμητρα και στο χθόνιο Δία, πριν την έναρξη της σποράς και του οργώματος του αγρού του.
Για τον τρόπο λατρείας του Άδη και των άλλων χθόνιων θεών έχουμε πολύ λίγες πληροφορίες. Οι αρχαίοι ποιητές γενικότερα αναφέρουν ότι οι άνθρωποι, όταν ήθελαν να επικαλεστούν τους νεκρούς ή τις χθόνιες θεότητες έπεφταν στο έδαφος και χτυπούσαν με την παλάμη ή τις γροθιές τους τη γη, για να τους εισακούσουν και να τους απαλλάξουν από τα βάσανα της ζωής ή να συμβάλλουν στην ευφορία της γης (ανακάλημα ή «ανακαλείν»). Βέβαια τέτοιες επικλήσεις προς τους νεκρούς ή τους χθόνιους θεούς από τον 5ο Π.Χ. αιώνα και μετά θα αλλάξουν νόημα και σκοπό και θα αποβλέπουν στην κατάρα και γενικά στη βλάβη των εχθρών. Έτσι, στη θέση της προφορικής επίκλησης των θεών εμφανίστηκε η γραπτή μαγική πράξη των καταδέσεων επάνω σε «πλάκες μολύβδου».

Ο ΑΔΗΣ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΙΣ ΑΡΧΑΙΟΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΟΜΗΡΙΚΑ ΕΠΗ

Καταρχάς αξίζει να τονίσουμε ότι η ομηρική Νέκυια (ραψωδία λ) και η Δευτερονέκυια (ραψωδία ω, 1-204), όπως επίσης η ονειρική εμφάνιση του νεκρού Πάτροκλου στον φίλο του Αχιλλέα (ραψωδία Ψ), καθορίζουν γενικότερα τις μεταθανάτιες αντιλήψεις των αρχαίων Ελλήνων για τις ψυχές των νεκρών και τον τόπο διαμονής τους.

Ο Όμηρος λοιπόν αναφέρει ότι οι ψυχές, μετά το χωρισμό τους απ' το σώμα, πηγαίνουν σαν είδωλα νεκρών «στα δώματα του Άδη», τον οποίο ονομάζει Αΐδη, δηλαδή Αόρατο. Η έννοια του αόρατου ήταν αυτονόητη για τους αρχαίους Έλληνες, διότι η ετυμολογία της λέξης Αΐδης προέρχεται από το στερητικό (α) και το (ιδείν). Αυτή η ετυμολογία φαίνεται ότι έχει τύχει καθολικής αποδοχής, ενώ παράλληλα αναφέρονται και άλλες ετυμολογίες της λέξης. Ο Όμηρος, μεταξύ άλλων ονομάτων, τον αποκαλεί «άναξ ενέρων» ή «ενέροισιν ανάσσων», ενώ ο Αισχύλος τον ονομάζει «βασιλέα ενέρων».

Με τον Άδη, ως αόρατο θεό, φυσικό ήταν να συνδεθεί ο πριν απ' αυτόν γνωστός μαγικός σκούφος που είχε την ιδιότητα να κάνει αόρατο όχι μόνο τον Άδη, αλλά και κάθε άλλο θεό ή ήρωα ή άνθρωπο που θα τον φορούσε. Αυτόν το σκούφο ο Όμηρος τον ονομάζει «Άϊδος κυνέην» (περικεφαλαία από δέρμα σκύλου), επειδή υπήρχε η αντίληψη ότι μ' αυτήν κάλυπτε το κεφάλι του ο Άδης όταν ήθελε να κρυφτεί για να εκπληρώσει τον «άχαρο ρόλο του». Μάλιστα φορώντας την «κυνέην», δώρο από τους Κύκλωπες, ο Άδης βοήθησε στη νίκη των θεών κατά των Τιτάνων. Τον ίδιο σκούφο βέβαια φορά και η θεά Αθηνά όταν θέλει να βοηθήσει το Διομήδη, χωρίς να γίνει αντιληπτή απ' το θεό Άρη, αλλά και ο Περσέας, όταν επιχειρούσε τον αποκεφαλισμό της Μέδουσας, καθώς και ο θεός Ερμής κατά την Γιγαντομαχία . Στα ιστορικά χρόνια οι άνθρωποι φαντάζονταν την «Άϊδος κύνην» σαν σύννεφο που μπορούσε να περιβάλει θεό ή ήρωα και να τον κάνει αόρατο.

Επειδή θεωρούσαν τον Άδη ανεξιλέωτο και «κρυερό» θεό, πολλοί πίστευαν πως δεν είχε ναούς και βωμούς και πως δεν λατρευόταν πουθενά, διότι ήταν «αμείλιχος ηδ' αδάμαστος». Από τα πρώιμα ιστορικά χρόνια και όταν οι φοβεροί χθόνιοι θεοί άρχισαν να γίνονται «στρεπτοί» και «μειλίχιοι», σε αρκετά μέρη θεώρησαν ότι και ο καταχθόνιος Άδης ο «στυγερός» και «θεός έχθιστος απάντων», θα μπορούσε με τη λατρεία και τις προσφορές να εξευμενιστεί. Έτσι άρχισε να λατρεύεται σε ελάχιστες βέβαια περιοχές, όπως π.χ. στη Νύσσα, στην Οπούντα, στην Τροιζήνα και ιδιαίτερα στην Πύλο της Ηλείας (Ήλιδα), με τελετές που γίνονταν μόνο κατά τη διάρκεια της νύκτας ή μέσα σε σκοτεινό χώρο.

Ο Παυσανίας εντυπωσιασμένος αναφέρει ότι οι κάτοικοι της Ήλιδας είναι οι μόνοι σ' ολόκληρο τον κόσμο που τιμούν τον Άδη, όπου μάλιστα υπήρχε «ιερός του Άϊδου περίβολός τε και ναός», στο βωμό του οποίου πρόσφεραν ταύρους και μαύρα κριάρια. Άλλωστε, όπως αναφέραμε και παραπάνω, στους ουράνιους θεούς θυσιάζονταν άσπρα βόδια ή αρνιά, ενώ στους υποχθόνιους μαύρα. Πάντως με το όνομα Άδης, ο βασιλιάς του Κάτω Κόσμου, μαζί με τη Δήμητρα και την Περσεφόνη, λατρευόταν και στο βουνό Μίνθη της Τριφυλίας (σύνορα Ηλείας, Αρκαδίας και Μεσσηνίας).


Αξίζει επίσης να αναφέρουμε ότι το ιερό δέντρο του Άδη ήταν η «αίγειρος» (πανύψηλη λεύκη) και η κυπάρισσος, το γνωστό κυπαρίσσι που «διακοσμεί» συμβολικά και τα σημερινά νεκροταφεία. Ως ιερό φυτό έχει το πολύτριχο και ως ιερό άνθος το νάρκισσο, ενώ ο ηδύοσμος (δυόσμος) και ο ασφόδελος ήταν τα ιερά φυτά της βασίλισσας του Κάτω Κόσμου. Τέλος, το φίδι, το «ιερότερο» ζώο των νεκρών, αποτελεί στις εικονογραφικές παραστάσεις το βασικότερο σύμβολο της λατρείας των χθόνιων «δυνάμεων». Άλλωστε ήταν γενική η πίστη των αρχαίων Ελλήνων ότι ο νεκρός μπορεί να εμφανιστεί με τη μορφή φιδιού και να τρομοκρατήσει τους ζωντανούς, όπως και το φίδι προξενεί μεγάλο φόβο στον άνθρωπο, καθώς εμφανίζεται αιφνίδια, «για να γλείψει τα υπολείμματα των σπονδών, και εξαφανίζεται γρήγορα στη φωλιά του».

Πλούτωνας και Περσεφόνη


Όπως προαναφέραμε, στενά συνδεμένη με τον Άδη-Αϊδωνέα ή Άδη- Πλούτωνα είναι η θυγατέρα της θεάς Δήμητρας, η Κόρη, η οποία έχει το δικό της, αινιγματικό όνομα της προ-ελληνικής βασίλισσας του Κάτω Κόσμου, της «επαινής» Περσεφόνης ή Φερσεφόνης ή Φερσέφασσας ή Φερέφαττας ή Πηριφόνειας.

Για το όνομα της Περσεφόνης και κυρίως για τον γνωστό μύθο της αρπαγής ή του «γάμου» της «Κόρης» των νεκρών ή «Κόρης» της Δήμητρας με τον θεό Πλούτωνα (Άδης) δόθηκαν διάφορες ερμηνείες. Ο W. Burktert επισημαίνει ότι από τους πρώτους που ερμήνευσαν το μύθο της «Αρπαγής» ή «Καθόδου της Κόρης» στον Κάτω Κόσμο με βάση την αγροτική συνήθεια της αποθήκευσης των σιτηρών σε υπόγειες αποθήκες επί τέσσερις μήνες μετά τη συγκομιδή τους και λαμβάνοντας υπόψη το μεσογειακό κλίμα της Ελλάδας ήταν ο Cornfort και ο Μ. Nilsson. Πράγματι ο Μ. Nilsson διαπίστωσε ότι κατά το μεσοδιάστημα των τεσσάρων αυτών θερινών μηνών, λόγω καύσωνα, παύει κάθε βλάστηση και αναπαραγωγή και «νεκρώνεται» κάθε είδος ζωής.

Οι άνθρωποι, λοιπόν, ερμηνεύοντας το σχετικό μύθο, πίστευαν ότι όσον καιρό η Περσεφόνη παραμένει στον Κάτω Κόσμο και η Δήμητρα θρηνεί και οδύρεται για την «Κόρη» της, επικρατεί αντιστροφή της κανονικής ζωής, διότι νεκρώνεται τι φύση και διακόπτεται η παραγωγή των σιτηρών. Συγχρόνως, η σπορά των σιτηρών τον Οκτώβριο και η εμφάνιση της νέας βλάστησης της φύσης, μετά τις πρώτες φθινοπωρινές βροχές, συνδυάστηκαν με την επιστροφή («άνοδο της Κόρης») στον Επάνω Κόσμο και τον εξευμενισμό της Μητέρας Δήμητρας, της θεάς των δημητριακών, η οποία από τη χαρά της για την επιστροφή της «Κόρης» της, θα επιτρέψει τον κανονικό ρυθμό της φύσης και θα συμβάλλει στη βελτίωση των μεθόδων καλλιέργειας των σιτηρών και συγχρόνως στη βελτίωση των συνθηκών ζωής των ανθρώπων, θεσμοθετώντας τη λατρεία της στην Ελευσίνα.

Μάλιστα ο Μ. Nilsson επισημαίνει ότι «οι δύο διαφορετικές όψεις της Κόρης, οι σχετικές με τη ζωή και το θάνατο, δηλαδή της θυγατέρας της Δήμητρας και της συζύγου του Πλούτωνα (Περσεφόνη), αποτελούσαν πηγή θρησκευτικού πλούτου για τα Ελευσίνια Μυστήρια». Κατά συνέπεια, η «Κόρη του σίτου», μετά από τέσσερις μήνες, «ανεβαίνει» στον Επάνω Κόσμο, για να συναντηθεί και να παραμείνει (για τους επόμενους οκτώ μήνες) μαζί με τη «Μητέρα των σιτηρών», ενώ συγχρόνως η αποθηκευμένη συγκομιδή της προηγούμενης σοδιάς θα βγει από τις υπόγειες σιταποθήκες, για να σπαρθεί, ώστε να παραχθεί η καινούργια σοδιά. Έτσι «η βλάστηση του νέου σιταριού θα γίνει το σύμβολο της αιωνιότητας της ζωής».

Σύμφωνα, λοιπόν, με τα δεδομένα της αρχαιοελληνικής μυθολογίας, ο Άδης συγκατοικεί με τη σύζυγό του Περσεφόνη, την «Κόρη» της Δήμητρας, σε αόρατο θρόνο ενός ανακτόρου με τεράστια «Πύλη», την οποία θα διαβούν όλοι οι θνητοί, χωρίς όμως να μπορούν επιστρέψουν στην εδώ ζωή.

Περιστοιχίζεται από τους μόνιμους συνοδούς του: τις Κήρες, μαύρες θεότητες και πνεύματα του θανάτου και της εκδίκησης, τις Μοίρες τις φονικές, οι οποίες θανατώνουν τους ανθρώπους και στέλνουν τις ψυχές τους στον Ερμή, για να τις οδηγήσει μέχρι την «Πύλη» του σκοτεινού βασιλείου του, τη Νέμεση, η οποία εκδικείται τους αδικημένους, την Άτη, τη θεά της βλάβης και της παραπλάνησης, τις Άρπυιες, αρπακτικές θεότητες, και τις Ερινύες, τις ανελέητες θεότητες της κατάρας και της εκδίκησης, δηλαδή τις θυγατέρες της Νύχτας, τις οποίες έστελνε στον κόσμο η σύζυγός του Περσεφόνη. Επίσης, ο Άδης, εκπροσωπούνταν και από τις άλλες υποχθόνιες θεότητες: Τριπτόλεμο, Γη χθονία, Εκάτη, Αφροδίτη, Μεαινίδα, Δήμητρα Μέλαινα, Δήμητρα Ερινύν, Ήρα Μειλιχία, Σεμέλη, Ευρυδίκη.

Ιδιαίτερα αξιομνημόνευτη είναι η λατρεία της χθόνιας Εκάτης, η οποία ήταν η κύρια πηγή και δημιουργός όλων των φαντασμάτων και την οποία περιέβαλλαν ένα άγριο συνονθύλευμα από αλλόκοτα καταχθόνια φαντάσματα, όπως η Γοργώ, η Μορμώ, η Δάμια, η Βαυβώ, η Γελλώ ή η Έμπουσα. Η χθόνια θεότητα Εκάτη συγχέεται συχνά με την Περσεφόνη και γι' αυτό θεωρείται ως βασίλισσα στον Άδη, να μοιράζεται το θρόνο του Πλούτωνα.

Σαν σκληρός τιμωρός και κριτής των αδίκων, ο Άδης, είχε το άχαρο έργο να καταγράφει σε βιβλίο τις ανθρώπινες πράξεις. Γι' αυτό, όπως η μυθολογία έτσι και η τέχνη, δεν ασχολήθηκαν πολύ με τη σκιαγράφηση του προσώπου του, παρά μόνο τον παρίσταναν συνήθως καθισμένο επάνω σε θρόνο, φτερωτό, με μακριά μαύρα μαλλιά ριγμένα στο μέτωπό του. Τα λιγοστά αγάλματά του τον παράσταιναν σκυθρωπό, να κρατεί στο ένα χέρι το σκήπτρο του και στο άλλο τα κλειδιά του Κάτω Κόσμου, με τον τρομερό Κέρβερο μονοκέφαλο (ή πολυκέφαλο) συχνότερα τρικέφαλο, δίπλα στο θρόνο και στα πόδια του να φρουρεί τις ψυχές και να μην αφήνει να δραπετεύσουν από τον Άδη. Βέβαια, όπως προαναφέρθηκε, ο Άδης ως Πλούτωνας πολύ συχνά εικονίζεται στο πλευρό της Περσεφόνης κρατώντας στο χέρι το «κέρας της αφθονίας».

Πολλές φορές ταυτίζεται ή εναλλάσσεται με τον Θάνατο και σχετίζεται με το Διόνυσο ήδη από την εποχή του Ηράκλειτου, όπως φαίνεται από ανάγλυφες παραστάσεις σε τάφους και αγγεία.

Για τον Άδη, ως τόπο διαμονής των νεκρών, η επικρατέστερη αντίληψη είναι αυτή της Ιλιάδας, η οποία τον τοποθετεί στα βάθη της γης, σε τόπο καλυπτόμενο από πυκνό σκοτάδι. Η άλλη παράλληλη παράδοση, η οποία διασώθηκε στην Οδύσσεια, τον τοποθετεί πέρα από τον Ωκεανό, στο τέρμα της δύσης, στη χώρα των μυθικών Κιμμερίων, σ' έναν τόπο άγονο και θλιβερό, με το «λιβάδι των ασφόδελων» και με το δάσος της Περσεφόνης γεμάτο από ψηλές λεύκες («αιγείρους»), όπου όλα τα τυλίγει η συννεφιά και η ομίχλη και βασιλεύει αιώνια νύχτα. Προσπερνώντας το ζήτημα των ομηρικών αντιφάσεων, αξίζει να επισημάνουμε ότι από τις δύο παραπάνω παραδόσεις η επικρατέστερη και δημοφιλέστερη είναι η παράδοση της Ιλιάδας.

Πάντως και στις δύο ομηρικές παραδόσεις ο Κάτω Κόσμος οριοθετείται από τον Επάνω από φοβερούς ποταμούς, τα ονόματα των οποίων συμβολίζουν τις θλίψεις και τους στεναγμούς που δοκιμάζουν οι ψυχές στον Άδη. Στον Όμηρο, λοιπόν, μνημονεύονται ο Αχέροντας ποταμός (ποτάμι του «άχους», δηλαδή της στενοχώριας και της θλίψης), στον οποίο χύνονται ο Κωκυτός (ποταμός των «κλαυθμών» και των θρηνητικών κραυγών), ο Πυριφλεγέθοντας («πύρινο ποτάμι») και η πηγή του Κάτω Κόσμου, η Στυξ, με το «μαύρο νερό» (ποτάμι του «μίσους», στύγω= μισώ), δηλαδή η φοβερή κόρη του Ωκεανού, που, κατά τον Ησίοδο, προκαλεί τρόμο ακόμη και στους αθάνατους θεούς γι' αυτό και την επικαλούνται, όταν ορκίζονται.


Αναλυτικότερη και από την ομηρική περιγραφή των ποταμών του Κάτω Κόσμου, έχουμε και στον Πλάτωνα (Φαίδων 112e 113c), όπου κατονομάζονται τέσσερα μεγάλα ρεύματα: Ο Ωκεανός, ο Αχέροντας, ο Πυριρλεγέθοντας και ο Κωκυτός. Στους ποταμούς αυτούς αργότερα προστέθηκε και ο ποταμός της Λήθης (ή της λησμονιάς), που τα νερά του έφερναν τη λησμονιά του Επάνω Κόσμου. Στη θέση του Αχέροντα ποταμού, απ' την κλασική εποχή και μετά, εμφανίζεται η Αχερουσία λίμνη, στη μία όχθη της οποίας ο πορθμέας Χάροντας παραλάμβανε από τον ψυχοπομπό Ερμή τους νεκρούς που έφταναν στον Άδη είτε ένας ένας είτε πολλοί μαζί, για να τους μεταφέρει με πλοιάριο στην απέναντι όχθη της λίμνης, αντί ενός οβολού, τον οποίο έβαζαν στο στόμα ή στο χέρι του νεκρού οι συγγενείς κατά τον ενταφιασμό του. Τέλος ο Λουκιανός -πιθανότατα από δική του έμπνευση, διότι δεν μνημονεύεται σε άλλα αρχαία κείμενα- κάνει λόγο και για το Αχερούσιον πεδίον, στο οποίο μάλιστα παρουσιάζει να συνυπάρχουν διάφοροι νεκροί (ημίθεοι, ηρωίδες, βασιλιάδες, ζητιάνοι και δούλοι).

Συμπερασματικά θα τονίσουμε ότι όλες αυτές οι παραστάσεις και οι περιγραφές για τον Άδη, ως θεό του Κάτω Κόσμου και ως τόπο διαμονής των νεκρών ψυχών, καθώς και οι ιδέες για τις ψυχές των νεκρών διαμορφώθηκαν από την ομηρική «θρησκεία» και διατηρήθηκαν σχεδόν αναλλοίωτες σε όλη την ελληνική αρχαιότητα. Βέβαια οι δοξασίες αυτές συμπληρώθηκαν κατά καιρούς και από άλλες παραδόσεις, όπως αυτές των ορφικών και των πυθαγορείων, με τις διδασκαλίες τους περί «αμοιβών και ποινών», καθώς και από τις λαϊκές διηγήσεις για «καθόδους» ή «καταβάσεις» στον Κάτω Κόσμο ζωντανών ηρώων ή και θεών, για τις οποίες αξίζει να κάνουμε μια σύντομη αναφορά.

Στις περισσότερες «μυθολογίες» των λαών και στις σχετικές δοξασίες για τον Κάτω Κόσμο, είναι κοινή η αντίληψη ότι η αλληλεπίδραση μεταξύ ζωντανών και νεκρών δεν παύει, αλλά απεναντίας υπάρχει δυνατότητα επικοινωνίας μεταξύ των κόσμων τους: οι νεκροί μπορούν, σε ορισμένες συγκεκριμένες περιπτώσεις, να γυρίζουν στη γη, αλλά και οι ζωντανοί μπορούν να επισκέπτονται τον άλλο κόσμο. «Η αντίληψη αυτή σταδιακά», όπως αναφέρει ο Στέλιος Λαμπάκης, «πήρε τη μορφή αυτοτελούς διήγησης, και έτσι από τέτοιες διηγήσεις προήλθαν οι αφηγήσεις ταξιδιών στον κόσμο των νεκρών».

Πως η Αρχαία Ελληνική Αγορά άλλαξε τον κόσμο

Πως η Αρχαία Ελληνική Αγορά άλλαξε τον κόσμοΠοιος μπορεί να πει με βεβαιότητα πώς θα ήταν ο κόσμος σήμερα εάν δεν υπήρχε η Αγορά στην Αρχαία Ελλάδα; Ενδεχομένως να μην υπήρχε η έννοια της δημοκρατίας ή ο μαθηματικός τύπος για το μήκος των πλευρών ενός τριγώνου (προς ανακούφιση των μαθητών και φοιτητών) ή ενδεχομένως οι γιατροί να μην έδιναν ποτέ τον όρκο του Ιπποκράτη.
Αποτελούσε την καρδιά της πόλης. Εκεί οι πολίτες αγόραζαν και πουλούσαν αγαθά, συζητούσαν για την πολιτική, ενώ τα λαμπρά μυαλά της εποχής, όπως ο Αριστοτέλης και ο Πλάτωνας μοιράζονταν τις ιδέες τους.
Τα όσα συνέβαιναν στην Αγορά ξεπερνούσαν τις απλές καθημερινές εμπορικές συναλλαγές. Οι συζητήσεις που πραγματοποιούνταν εκεί και οι ιδέες  που γεννήθηκαν τότε εξακολουθούν να μας επηρεάζουν ακόμα και σήμερα, από τον τρόπο που οι επιστήμονες διεξάγουν το έργο τους μέχρι τον τρόπο που φτιάχνουμε νόμους.
Η καρδιά της δημόσιας ζωής
Σχεδόν κάθε πόλη στην Αρχαία Ελλάδα είχε μία Αγορά – εννοώντας ένα μέρος συνάθροισης –  μέχρι το 600 π.Χ περίπου, όταν η κλασσική περίοδος του Ελληνικού πολιτισμού άρχισε να ανθίζει. Η Αγορά βρισκόταν σχεδόν πάντα κοντά στο κέντρο της πόλης και ήταν εύκολα προσβάσιμη από όλους τους πολίτες, ενώ απαρτιζόταν από μία μεγάλη κεντρική πλατεία με εμπορικούς πάγκους, περιτριγυρισμένη από δημόσια κτήρια.
Η Αγορά της Αθήνας – ο ομφαλός του Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού – είχε το μέγεθος πολλών ποδοσφαιρικών γηπέδων, ενώ η κίνηση ήταν αυξημένη όλες τις μέρες της εβδομάδας. Οι γυναίκες δεν σύχναζαν ιδιαίτερα εκεί, αλλά οποιαδήποτε άλλη φιγούρα της Αρχαίας Ελλάδας περνούσε τις πύλες της: πολιτικοί, εγκληματίες, φιλόσοφοι, αλλά και έμποροι, αριστοκράτες, επιστήμονες, αξιωματούχοι και σκλάβοι.
Οι Αρχαίοι Έλληνες δεν πήγαιναν στην Αγορά μόνο για να αγοράσουν φρέσκο κρέας και μάλλινα υφάσματα για να φτιάξουν ρούχα. Πήγαιναν και για να συναντήσουν και να χαιρετίσουν φίλους και συναδέλφους. Όπως συμβαίνει σήμερα και με τα επαγγελματικά γεύματα, έτσι και τότε, ένα μεγάλο μέρος των συμφωνιών επιτυγχάνονταν κατά τη διάρκεια του μεσημεριανού φαγητού.
Τεράστια προσέλευση ψηφοφόρων
Πολλές από τις μεγαλύτερες ιδέες παγκοσμίως γεννήθηκαν και τελειοποιήθηκαν μέσα στα όρια της Αθηναϊκής Αγοράς, όπως η έννοια της Δημοκρατίας.
Οι Αθηναίοι πολίτες ψήφιζαν για οτιδήποτε και για τα πάντα, όντας περήφανοι για τις δημοκρατικές τους μεθόδους. Κανένας πολίτης δεν ήταν πάνω από τον νόμο – οι νόμοι τοιχοκολλούνταν στην Αγορά, ώστε να μπορούν όλοι να τους δουν – και κανένας πολίτης δεν αποκλειόταν από τη νόμιμη διαδικασία της ψηφοφορίας. Για την ακρίβεια, οι Αθηναίοι θεωρούσαν καθήκον και προνόμιό τους να λαμβάνουν μέρος στις ψηφοφορίες. Τόσο τα δικαστήρια όσο και η Γερουσία βρίσκονταν εντός της Αγοράς, υποδεικνύοντας την ίση φύση της αθηναϊκής ζωής και το ίσο δικαίωμα όλων των πολιτών να παρευρίσκονται εκεί.
Η δημοκρατική διαδικασία στην Αθήνα, με την οποία επιλύονταν διάφορα θέματα μέσω δημοσίου διαλόγου και κατόπιν ψηφοφορίας, αποτελεί τη βάση των περισσοτέρων σύγχρονων συστημάτων διακυβέρνησης.
Συναθροίσεις με καταιγισμό ιδεών
Και η επιστημονική θεωρία ξεκίνησε, όμως, από την Αγορά, όπου τα λαμπρότερα μυαλά της πόλης συναντιόντουσαν σε τακτική ανεπίσημη βάση και αντάλλασσαν απόψεις. Ο Σωκράτης, ο Πλάτωνας και ο Αριστοτέλης, όλοι τους σύχναζαν στην Αθηναϊκή Αγορά, συζητούσαν για φιλοσοφικά θέματα και δίδασκαν τους μαθητές τους.
Ιδιαίτερα ο Αριστοτέλης είναι γνωστός για την πολλαπλή συνεισφορά του στην επιστήμη, και είναι πολύ πιθανό να ανέπτυξε τις σημαντικές του θεωρίες για την εμπειρική μέθοδο, τη ζωολογία και τη φυσική όσο συζητούσε στους πάγκους της αγοράς ή όσο καθόταν στα σιντριβάνια της.
Ο Ιπποκράτης, ο πατέρας της σύγχρονης ιατρικής και ο Ιπποκράτειος Όρκος του, καθώς και ο Πυθαγόρας, ο μαθηματικός που ανέπτυξε τη γεωμετρική θεωρία των πλευρών του τριγώνου, αποτελούσαν και οι δύο εξαιρετικά δημοφιλείς φυσιογνωμίες, που δίδασκαν και μοιράζονταν τις ιδέες τους με τους συμπολίτες τους.

Μινωϊκός ο πρώτος αναλογικός υπολογιστής

Τον πρώτο αναλογικό υπολογιστή στην ιστορία της ανθρωπότητας είχαν ανακαλύψει οι Μινωίτες, όπως υποστηρίζει ο κρητικός ερευνητής αιγαιακών γραφών, Μηνάς Τσικριτσής.

Σύμφωνα με τον ερευνητή, το μινωικό αντικείμενο, που είχε βρεθεί το 1898 στο Παλαίκαστρο Σητείας, προηγήθηκε του «Μηχανισμού των Αντικυθήρων» κατά 1.400 χρόνια και είναι ο πρώτος αναλογικός υπολογιστής στην Ιστορία και μάλιστα φορητός.

«Αναζητώντας μινωικά ευρήματα με αστρονομικές απεικονίσεις στο Αρχαιολογικό Μουσείο Ηρακλείου, εντοπίσαμε μια λίθινη μήτρα από την περιοχή του Παλαίκαστρου Σητείας. Στην μήτρα αυτή είχαν αναφερθεί ο Στέφανος Ξανθουδίδης και ο Άρθουρ Έβανς, διατυπώνοντας ότι τα ανάγλυφα σύμβολα που εμφανίζονται στην επιφάνεια της μήτρας συσχετίζονται με τον Ήλιο και τη Σελήνη», τονίζει ο κ. Τσικριτσής.

Όπως εξηγεί ο κρητικός ερευνητής αφού πρώτα αναλύθηκε η ανάγλυφη απεικόνιση του ακτινωτού δίσκου στο δεξιό μέρος της μήτρας αυτής, στη συνέχεια τεκμηριώθηκε η χρήση αυτού, ως μήτρα για την κατασκευή ενός μηχανισμού, που χρησίμευε ως αναλογικός υπολογιστής προσδιορισμού εκλείψεων. Ταυτόχρονα εξετάσθηκαν οι χρήσεις του μηχανισμού ως ηλιακό ρολόι και ως όργανο υπολογισμού γεωγραφικού πλάτους.

«Η κατασκευή αυτή έχει τη δυνατότητα να προσδιορίσει την ώρα και το γεωγραφικό πλάτος ενός τόπου αν χρησιμοποιήσουμε τα τρία εργαλεία, δύο βελόνες κι έναν διαβήτη, που υπάρχουν στην μήτρα πάνω από το δίσκο», τονίζει ο κ. Τσικριτσής και εξηγεί: «Ο ακτινωτός δίσκος έχει στην περιφέρεια 25 τριγωνικά σχήματα αν τα αριθμήσουμε ανά μισή ώρα και τοποθετήσουμε μία βελόνα κάθετα στο κεντρικό βαθούλωμα και προσανατολίσουμε τον κεντρικό σταυρό σε βορρά - νότο, τότε η σκιά της βελόνας δείχνει το σημείο του ακτινωτού δίσκου που αντιστοιχεί στην ώρα της παρατήρησης. Φαίνεται λοιπόν ότι ο μηχανισμός αυτός θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως ημερήσιο ηλιακό ρολόι χειρός (12,5ωρών). Από αυτή τη χρήση προκύπτει ότι η ώρα αντιστοιχεί σε περίπου 58 λεπτά, πολύ κοντά στην ώρα που χρησιμοποιείται σήμερα. Θεωρώντας ότι ένας τριγωνικός δείκτης (ακτινωτό τμήμα) αντιστοιχεί σε περίπου μισή ώρα, οι πέντε κουκίδες που υπάρχουν πάνω σε κάθε τριγωνικό δείκτη χωρίζουν αυτόν σε 5 μικρότερες μονάδες χρόνου, διάρκειας περίπου 6 σημερινών λεπτών».

Εξηγώντας ο κ. Τσικριτσής τη χρήση του μηχανισμού για τον υπολογισμό του γεωγραφικού πλάτους, τονίζει ότι «αν ο χρήστης του δίσκου χρησιμοποιούσε ως όργανα, μία βελόνα και μία λαβίδα, που υπάρχουν στο αποτύπωμα του πλακιδίου και σημείωνε ανά δύο εβδομάδες την άκρη της σκιάς όταν μεσουρανεί ο Ήλιος, τότε θα μπορούσε με την γωνία «ω» να καταγράφει το γεωγραφικό πλάτος του τόπου που βρίσκεται. Έτσι σε μελλοντική απομάκρυνση του από τον τόπο του στο βορρά, βρίσκοντας τη γωνία απόκλισης τού τόπου του θα μπορούσε, παρατηρώντας τη σκιά της βελόνας, την αντίστοιχη εβδομάδα, να προσδιορίσει πόσο βόρεια κατευθύνθηκε, ώστε να μπορεί να επιστρέψει».

«Γράφοντας το βιβλίο μου για την «Αστρονομία του Κρητομυκηναϊκού Πολιτισμού», έφτασα και στο συγκεκριμένο εύρημα. Πρόκειται γι’ έναν μικρό, φορητό, αναλογικό υπολογιστή που προσδιορίζει όλες τις εκλείψεις και κάνει την ίδια δουλειά με τον “Μηχανισμό των Αντικυθήρων”, τον οποίο μέχρι πρόσφατα θεωρούσαμε τον αρχαιότερο μηχανικό υπολογιστή», δηλώνει και προσθέτει: «Επιπλέον, όμως, τα αντίγραφα αυτού του δίσκου έχουν τη δυνατότητα να δουλέψουν ως ηλιακά ρολόγια, αν τοποθετηθεί μία βελόνα κάθετα στο κέντρο και προσανατολιστεί ο κεντρικός σταυρός σε βορά-νότο. Παράλληλα μπορούσαν να προσδιορίζουν το γεωγραφικό πλάτος. Είναι ένα όργανο που μπορεί να χρησιμοποιηθεί και στη ναυσιπλοΐα αλλά και στην Αστρονομία».

Λειτουργία μέχρι σήμερα

«Συνδυάζοντας τις γνώσεις μου για τον Μινωικό Πολιτισμό και την Αστρονομία κατέληξα στο συμπέρασμα ότι η λειτουργία του μηχανισμού αυτού αφορούσε τη μέτρηση του χρόνου και την πρόβλεψη σεληνιακών και ηλιακών εκλείψεων», μας ανέφερε. Η εντυπωσιακή αποκάλυψη του κ. Τσικριτσή λειτουργεί μέχρι και σήμερα καθώς, όπως αναφέρει, «διαπιστώνω με το αντίγραφο που κατασκεύασα ότι ο υπολογιστής αυτός είναι σε θέση να προβλέπει τις εκλείψεις. Το επιβεβαίωσα ξεκινώντας από την ολική σεληνιακή έκλειψη στις 21 Δεκεμβρίου 2010 και έφθασα να προβλέπω όλες τις εκλείψεις μέχρι το 2018 χρησιμοποιώντας τον δίσκο αυτόν».

Ο ακτινωτός δίσκος του 15ου αιώνα π.Χ. χωρίζεται σε δύο ημικύκλια, που το καθένα έχει 29 και 30 χαράξεις. Αυτά τα ημικύκλια αναπαριστούν δύο σεληνιακούς μήνες 29,5 ημερών, που αρχίζουν και τελειώνουν με πανσέληνο.

Αν, κάθε μέρα, μετακινείται δεξιόστροφα μία βελόνα στον εσωτερικό κύκλο (της Σελήνης) και κάθε δύο μήνες μετακινείται μία άλλη βελόνα με τον ίδιο τρόπο στην περιφέρεια με τα ακτινωτά τριγωνικά δόντια που έχουν 112 τρύπες, τότε καταγράφεται η πορεία της Σελήνης ως προς τη θέση των δεσμών.

Η πορεία του Ήλιου καταγράφεται στον κύκλο της περιφέρειας του Δίσκου με κίνηση αντίθετη από την κίνηση της Σελήνης, ώστε κάθε περίπου 6 μέρες να κινείται μία θέση. Αν συνέπιπτε ο Ήλιος να είναι κοντά σ’ ένα δεσμό και η Σελήνη σε πανσέληνο ή νέα Σελήνη τότε έχουμε έκλειψη. «Οι Μινωίτες γνώριζαν για το φυσικό φαινόμενο που ονομάζεται “Σάρος”», αναφέρει ο κ. Τσικριτσής και εξηγεί πως «πρόκειται για το γεγονός ότι οι εκλείψεις επαναλαμβάνονται με την ίδια σειρά κάθε 18,5 σεληνιακά χρόνια».

Ο κ. Τσικριτσής, σημειώνει ακόμη ότι «πάνω στη μήτρα που βρέθηκε υπήρχαν δύο βελόνες και μία λαβίδα. Ένας διαβήτης, δηλαδή. Οπότε μ’ αυτά τα εργαλεία το δουλεύεις άνετα. Θα μπορούσαμε να το ονομάσουμε ένα μικρό «portable» χρησιμοποιώντας τους όρους της σύγχρονης τεχνολογίας. Το σημαντικό είναι ότι αυτό το εύρημα αλλάζει την ιστορία της Τεχνολογίας, καθώς είναι μια εφεύρεση προγενέστερη του Μηχανισμού των Αντικυθήρων».

Χαρακτηριστικό είναι, ότι με βάση την έρευνα του κρητικού ερευνητή γίνεται συσχετισμός του ευρήματος της Σητείας με το φημισμένο Στόουνχεντζ της Βρετανίας. «Ουσιαστικά το Στόουνχεντζ αποτελεί μια αποτύπωση σε μεγάλη κλίμακα του υπολογιστή αυτού ή κάποιου άλλου αντίστοιχου», τονίζει.

Όπως εξηγεί, αν τοποθετηθεί το αποτύπωμα του μηχανισμού του Παλαικάστρου πάνω σ’ ένα σκίτσο του Στόουνχετζ, έτσι ώστε η ευθεία συμμετρίας που στοχεύει στο θερινό ηλιοστάσιο στο Στόουνχετζ να ταυτιστεί με την εσωτερική γραμμή της διπλής σειράς του σταυρού στο δίσκο του Παλαικάστου και να φέρουμε και μία κάθετη γραμμή στον άξονα, τότε παρατηρείται ότι:

α) οι δύο δίσκοι με τους κάθετους άξονες χωρίζονται σε 4 τεταρτημόρια που καθένα έχει τους ίδιους αριθμούς χαράξεων(14 &15 άνω, 16 &14 κάτω) δίσκος Παλαικάστρου, και στο Στόουνχετζ οι κύκλοι Ζ΄ και Υ΄ με τις 29 και 30 οπές ταυτίζονται ομοιόμορφα.

β) γενικότερα το πλήθος των χαράξεων29 και 30 στον εσωτερικό κύκλο του Παλαικάστρου σχετίζονται με το πλήθος των οπών των δύο κύκλων Ζ΄ (29) και Υ΄ (30). Το πλήθος αυτών των οπών η χαράξεων αντιστοιχούν σε σεληνιακό μήνα 29,5 ημερών. Επιπρόσθετα μπορεί το πλήθος των 59 χαράξεων του Παλαικάστρου να ταυτιστεί και με τον κύκλο από 59 μικρότερες γαλαζόπετρες που ονομάζεται (Κύκλος από Γαλαζόπετρες) γύρω από τα 5 τρίλιθα του Στόουνχετζ.

γ) O εξωτερικός τελικός κύκλος που περιβάλει όλο το Στόουνχετζ, με τις 57 οπές με όνομα κύκλος Όμπρι (Aubrey Holes). Μπορεί να ταυτιστεί με τον εξωτερικό κύκλο του δίσκου του Παλαικάστρου που έχει και αυτός 58 οπές.

δ) Μέσα από τα τρίλιθα στο Στόουνχετζ υπάρχουν 19 πέτρες σε σχήμα πέταλου με όνομα (Πέταλο από Γαλαζόπετρες), το ίδιο πλήθος υπάρχει και στο δίσκο του Παλαικάστρου με μορφή μικρών οπών σε δύο περιοχές του εσωτερικού σταυρού.

«Τελικά με βάση τα περιγραφόμενα διαφαίνεται ότι ο Μινωικός Πολιτισμός θα πρέπει να είχε σχέση και επαφή με τους υπερβορείους, όπως αναφέρει και ο Διώδορος ο Σικελιώτης», επισημαίνει ο κ. Τσικριτσής και προσθέτει ότι «αυτά που έχουμε βρει είναι ελάχιστα και προσωρινά αρχεία των Μινωιτών. Αποδεικνύεται ότι είχαν πλούσια γνώση σε τομείς, όπως η Αστρονομία και τα Μαθηματικά. Ήταν ένας Πολιτισμός πολύ προχωρημένος που είχε φτάσει σε διάφορα μέρη του τότε κόσμου».

Οι Βόες του Ηλίου και τα βόδια


της ανοησίας της σπατάλης της επίδειξης της διασκέδασης της απληστίας

μ Οδυσσείας

Επιστρέφοντας από τον Κάτω Κόσμο ο Οδυσσέας περνά πάλι από το νησί της Κίρκης, όπου η μάγισσα του δίνει συμβουλές για ν’ αντιμετωπίσει τα εμπόδια που θα βρει στον δρόμο του. Το πλοίο περνά από το νησί των Σειρήνων και, ακολουθώντας τις οδηγίες της Κίρκης, ο Οδυσσέας βουλώνει με κερί τ’ αυτιά των
συντρόφων που τον δένουν σφιχτά στο κατάρτι κι ακούει το μαγευτικό τραγούδι τους χωρίς να υποστεί το τραγικό τέλος όσων το είχαν ακούσει. Ύστερα πέρασαν από το στενό της Σκύλλας και της Χάρυβδης, όπου τα έξι κεφάλια του φοβερού τέρατος, της Σκύλλας, άρπαξαν έξι συντρόφους του Οδυσσέα. Τέλος έφτασαν στο νησί του Ήλιου. Ο Οδυσσέας επανέλαβε στους συντρόφους την προειδοποίηση του Τειρεσία και της Κίρκης να μη πειράξουν τα βόδια του Ήλιου, αλλά οι άνεμοι ήταν ενάντιοι, οι προμήθειες τελείωσαν και οι άντρες άρχισαν να πεινούν. Τελικά έσφαξαν κι έφαγαν τις αγελάδες την ώρα που ο Οδυσσέας κοιμόταν. Ο Ήλιος παραπονέθηκε στον Δία κι αυτός σήκωσε θύελλα τρομερή και χτύπησε με κεραυνό το πλοίο. Όλοι οι σύντροφοι του Οδυσσέα χάθηκαν κι αυτός έφτασε ύστερα από εννιά μέρες, άθλιος ναυαγός, στο νησί των Φαιάκων.
Στο νησί του Ήλιου οι συντρόφοι του, ανόητοι πεινασμένοι για φθηνή επιβεβαίωση, εγωμανείς και κουρασμένοι σφάζουν όλους τους Βόες του Χρόνου σαν βόδια. Η προειδοποίηση όμως είναι σαφής. Δεν θα επιστρέψει κανείς εκτός από τον Οδυσσέα που θα συνεχίσει μόνος για το νησί της Καλυψούς.
Ο θεός του Ήλιου ο Απόλλων αμείλικτος δεν θα δεχθεί καμία δικαιολογία.
Στο νησί του Ήλιου σπαταλούν τον χρόνο τους διασκεδάζοντας σε in πολύβουα μέρη, με in ηλίθιους ανθρώπους που το πιο ακριβό πράγμα που έχουν πάνω τους είναι η πανάκριβη τσάντα Λουι Βιττόν, παντρεύονται ανύπαρκτου εγκεφάλου τοπ μόντελ, παρακολουθούν παραστάσεις στο μέγαρο για να φωτογραφηθούν με επώνυμους “μνηστήρες” και οδηγούν τζιπ 4χ4 σην πόλη “σπουδαίοι “πολύ, προσέχουν τις μάρκες και τις φίρμες οπωσδήποτε γιατί έχουν ακριβά γούστα αν και φθηνοί και, μερικές φορές χωρίς να πληρώνουν τα τέλη κυκλοφορίας, καθώς το θέμα που τους απασχολεί είναι τα ποσοστά τηλεθέασης της πρωινής γλάστρας μαζί με τις συνταγές άφθονες της μαγειρικής και τους χαρωπούς κομμωτές της ασυμμάζευτης ακριτομυθίας. Ενίοτε ασχολούνται και με την πολιτική για να την καταντήσουν μια διασκέδαση άρτων και θεαμάτων φθηνή μαζί με τα βλακώδη περιοδικά του down down life που οδηγούν την ζωή όλο και πιο κάτω χαμηλά… Λόλα.
Τα βόδια τα ξανασυναντούμε στο παλάτι της Ιθάκης μαζί με την σπατάλη, την απληστιά των μνηστήρων που τα σφάζουν,.Τα φυλά ο τυχερός Φιλοίτιος που την τελευταία στιγμή στην τύχη τους τα παρατά και είναι χαρακτηριστική η πανίδα στην Ομηρική Αλληγορία.
Το πρόβλημα των βοδιών είναι πάντοτε ένα. Πάντα θα κοιτούν τα τρένα να περνούν χωρίς αυτά με το βλέμμα της αγελάδος γιατί βόσκουν ηλίθια σε λιβάδια μεγάλης ανοησίας, ούτε δακρύζουν ούτε καταλαβαίνουν ούτε ξέρουν να χαμογελούν.
Το πρόβλημα της ψυχαγωγίας είναι ένα πρόβλημα ψυχολογίας και η αγωγή της ψυχής απουσιάζει στην διασκόρπιση της διασκέδασης.
Το πρόβλημα στο νησί του Ήλιου είναι η γνώση και η συνείδηση, όταν απουσιάζει ο άνθρωπος καταστρέφεται χωρίς επιστροφή.
Και είναι πάντοτε ερωτική η αναζήτηση για την γνώση αυτή στον μεγάλο ΕΡΩΤΙΚΟ Λόγο τον Ομηρικό.

Ο ΚΟΣΜΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ ΚΑΙ Η ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΑΦΥΠΝΙΣΗΣ...

Τοῦ δὲ λόγου τοῦδ᾽ ἐόντος ἀεὶ ἀξύνετοι γίνονται ἄνθρωποι καὶ πρόσθεν ἢ ἀκοῦσαι καὶ ἀκούσαντες τὸ πρῶτον· γινομένων γὰρ πάντων κατὰ τὸν λόγον τόνδε ἀπείροισιν ἐοίκασι, πειρώμενοι καὶ ἐπέων καὶ ἔργων τοιούτων, ὁκοίων ἐγὼ διηγεῦμαι κατὰ φύσιν διαιρέων ἕκαστον καὶ φράζων ὅκως ἔχει· τοὺς δὲ ἄλλους ἀνθρώπους λανθάνει ὁκόσα ἐγερθέντες ποιοῦσιν, ὅκωσπερ ὁκόσα εὕδοντες ἐπιλανθάνονται.
---------------------------
Αν και ο Λόγος αυτός διαχέεται αιωνίως, οι άνθρωποι είναι ανίκανοι να τον καταλάβουν και πριν τον ακούσουν και αφού τον ακούσουν για πρώτη φορά.

Διότι, ενώ τα πάντα συντελούνται σύμφωνα με αυτόν τον Λόγο, αυτοί εμφανίζονται να μην έχουν πείρα, κάθε φορά που επιχειρούν να ασχοληθούν με λόγους και έργα, σαν κι αυτά που εγώ διηγούμαι, διαιρώντας τό κάθε τι σύμφωνα με την φύση του κι εκθέτοντας τό πώς έχει.

Αλλά οι άλλοι άνθρωποι δεν έχουν επίγνωση των όσων πράττουν όταν είναι ξυπνητοί, όπως βεβαίωςλησμονούν και όσα βλέπουν όταν κοιμούνται!

Ηράκλειτος (απόσπασμα 1)

River Flows In You....

και ένας ασυγκράτητος χείμαρρος σε τυλίγει... φθινοπωρινά!

Γιατί πρέπει ΠΑΝΤΑ να γελάμε;

 Το γέλιο είναι άρρηκτα δεμένο με την ανθρώπινη φύση, ενώ κάθε μέρα που περνάει και δεν έχετε σκάσει χαμόγελο είναι μια χαμένη μέρα. Όχι μόνο για τον προφανή λόγο, σύμφωνα με τον οποίο το γέλιο μας κάνει να ξεχνάμε τα προβλήματά μας και να δενόμαστε ακόμα περισσότερο με τους φίλους μας, αλλά επειδή κάνει πολύ καλό και στη συνολική μας υγεία.
 
Το γέλιο είναι το φάρμακο με τις καλύτερες παρενέργειες, καθώς προσφέρει θετικά σε σωματικό, ψυχολογικό, συναισθηματικό και κοινωνικό επίπεδο. Το γέλιο με φίλους είναι το καλύτερο δώρο που μπορείτε να κάνετε στον εαυτό σας, ενώ είναι στο χέρι σας πόσο πολύ ανοιχτοί θα είστε, ώστε να γελάσετε μέχρι δακρύων και να απολαύσετε στο μέγιστο τις ευεργετικές επιδράσεις αυτής της φυσικής αντίδρασης του εγκεφάλου σε ένα καλό ανέκδοτο.
Ακολουθούν, λοιπόν, 10 τρόποι με τους οποίους ωφελούμαστε κάθε φορά που σκάει το χειλάκι μας...

1. Εσωτερική γυμναστική
Το γέλιο, το οποίο συνήθως βγαίνει αβίαστα, θεωρείται ένας από τους καλύτερους τρόπους γυμναστικής των εσωτερικών οργάνων.  Ένα καλό γέλιο, γυμνάζει το διάφραγμα, την κοιλιά, το αναπνευστικό σύστημα, ακόμα και τους ώμους, γι’ αυτό μετά από ένα καλό αστείο, συχνά νιώθουμε πιο χαλαροί και με λιγότερο σφιγμένους μύες.
Πέρα από τη γύμναση των μυικών ομάδων, με το γέλιο και με τις βαθιές ανάσες που παίρνουμε όταν γελάμε, ενισχύουμε τις εισπνοές και εισάγουμε περισσότερο οξυγόνο στον οργανισμό μας, κάτι που επίσης ενισχύει την καλή λειτουργία του.

2. Μείωση του άγχους
Το γέλιο όχι μόνο ρίχνει τα επίπεδα των ορμονών του στρες, που είναι η κορτιζόλη και η επινεφρίνη, αλλά αυξάνει τα επίπεδα ορμονών που κάνουν καλό στη διάθεση και γενικότερη υγεία. Η γυμναστική, ακόμα, που προσφέρει το γέλιο, όπως προαναφέρουμε, ενεργοποιεί την κυκλοφορία του αίματος, κάτι που επίσης αντιμετωπίζει τα σωματικά συμπτώματα του άγχους.

3. Καλύτερος ύπνος
Το γέλιο ενεργοποιεί την παραγωγή της μελατονίνης στον εγκέφαλο, η οποία ορμόνη βοηθάει στην ποιότητα του ύπνου, ενώ επιστημονικές μελέτες έχουν βρει βοηθητική σχέση μεταξύ του γέλιου και της αϋπνίας. Δεδομένου μάλιστα, ότι το γέλιο καταπολεμά το άγχος, είναι λογική η επίδρασή του και στον ύπνο, ο οποίος συχνά διαταράσσεται από το καθημερινό στρες.

4. Καταπολεμά την κατάθλιψη
Το γέλιο βοηθά σημαντικά όσους πάσχουν από εποχιακή συναισθηματική διαταρραχή ή ακόμα και κατάθλιψη. Η θεραπεία γέλιου έχει εντυπωσιακά αποτελέσματα σε καταθλιπτικούς ασθενείς, ενώ με αυτή την αντικαταθλιπτική δράση του γέλιου σχετίζεται και η ικανότητά του να μειώνει τις ορμόνες του άγχους και να ανεβάζει τα επίπεδα των ορμονών που σχετίζονται με την ευδιαθεσία του ατόμου. Αυτή η καλή διάθεση που προσφέρει το γέλιο, προστατεύει ακόμα το άτομο από την ροπή του για αρνητικές σκέψεις και μελαγχολική διάθεση.

5. Ενισχύει το ανοσοποιητικό
Το γέλιο, αυξάνει τα επίπεδα των αντισωμάτων στο σώμα, ενισχύοντας έτσι την απόδοση του ανοσοποιητικού συστήματος. Αυτό το συμπέρασμα βγαίνει από πλήθος ερευνών, γι’ αυτό αν νιώθετε το ανοσοποιητικό σας να χάνει τις δυνάμεις του, ρίξτε το στο καλαμπούρι.

6. Ανακουφίζει τον πόνο
Μια ακόμα δράση του γέλιου είναι η αναλγητική δράση, καθώς έχει αποδειχθεί πως όσοι γελούν έχουν μεγαλύτερες αντοχές στον πόνο, κατά 10%, συγκριτικά με όσους δε γελάνε τόσο πολύ. Η απελευθέρωση ενδοφρινών που συμβαίνει στον εγκέφαλο με ένα καλό γέλιο, αποδίδει καλύτερα ακόμα και από τη μορφίνη, όσον αφορά την ανακούφιση από τον πόνο.
Το γέλιο ακόμα αποσπά το μυαλό σας από τις αρνητικές σκέψεις και τον πόνο, ενώ όσον αφορά ορισμένες μυικές διαταραχές σπάει τον φαύλο κύκλο του πόνου και των μυικών σπασμών, καθώς χαλαρώνει τους μύρες και τη διάθεση του ασθενή.

7. Ρυθμίζει το διαβήτη
Σύμφωνα με έρευνα ιαπωνικού πανεπιστημίου το γέλιο έχει την ικανότητα να ρίξει τα επίπεδα του ζαχάρου στο αίμα. Αν και δεν είναι ξεκάθαρη η αιτία που συμβαίνει αυτό, ένα πιθανό ενδεχόμενο είναι η δράση που έχει το γέλιο στο νευροενδοκρινές σύστημα, το οποίο σχετίζεται άμεσα με τη γλυκόζη που εντοπίζεται κάθε στιγμή στο σώμα. Εάν είστε διαβητικός λοιπόν, εντάξτε στη θεραπευτική σας αγωγή μισή ώρα γέλιου καθημερινά και αν μη τι άλλο θα έχετε καλή διάθεση που πάντα βοηθάει τις χρόνιες καταστάσεις.

8. Προστατεύει την υγεία της καρδιάς
Η καρδιά είναι μυς, ο οποίος, όπως όλοι οι μύες, αποδίδουν καλύτερα με την άσκηση, γι’ αυτό και το γέλιο είναι ένα από τα καλύτερα είδη γυμναστικής για την καρδιά. Όταν γελάμε, διαστέλλονται τα αιμοφόρα αγγεία και διευκολύνεται η κυκλοφορία του αίματος στα αγγεία, κάτι που από μόνο του προστατεύει από το ενδεχόμενο της καρδιακής προσβολής.
Τέλος, η χαλαρωτική δράση του γέλιου, ρίχνει και τα επίπεδα της τυχόν υψηλής αρτηριακής πίεσης, ενώ 15 λεπτά γέλιου τη μέρα, σας προστατεύουν από πιθανά καρδιοαγγειακά προβλήματα.

9. Διατηρεί τη νεότητα
Το καθημερινό γέλιο, σας κάνει να δείχνετε νεότεροι, καθώς το χαμόγελο και το γέλιο ενεργοποιούν 15 μύες του προσώπου, με αποτέλεσμα να ενισχύεται η κυκλοφορία του αίματος στο πρόσωπο, κάνοντας σας να δείχνετε πιο νέοι. Η δε σωματική άσκηση και συναισθηματική ευεξία που προσφέρει το γέλιο, σας κάνει υγιέστερους και, όταν νιώθετε και είστε υγιείς δείχνετε και νεότεροι.
Μην εστιάζετε λοιπόν τόσο σε αντιγηραντικές κρέμες, όσο σε κάτι που θα σας διασκεδάζει καθημερινά και σε μια καλή ενυδατική που θα σας προστατέψει από τις χαριτωμένες ρυτίδες του γέλιου.

10. Ενεργοποιεί μυαλό και σώμα
Το γέλιο ενεργοποιεί το μυαλό και το σώμα, καθώς οι βαθιές ανάσες που παίρνουμε όταν γελάμε, αυξάνουν την κυκλοφορία του οξυγόνου στους μύες και τα ζωτικά όργανα του σώματος, καταλήγοντας σε αυξημένα επίπεδα ενέργειας. Η αυξημένη ενέργεια αυξάνει την εγρήγορση και διεγείρει το πνεύμα και τη δημιουργικότητα του ατόμου. Όπως λοιπόν εντάσσετε τη γυμναστική στην καθημερινή σας ρουτίνα, έτσι κάντε το γέλιο, καθημερινή συνήθεια.

Πώς να ξεχωρίσετε την πείνα από τις… λιγούρες

Η γραμμή ανάμεσα στο πραγματικό αίσθημα πείνας και τη λιγούρα που μας πιάνει για να φάμε μια κρέπα σοκολάτα ή ένα σουβλάκι είναι λεπτή. Πολύ λεπτή. Τόσο λεπτή που οι περισσότεροι δεν μπορούν να την ξεχωρίσουν.
Κι όμως, τα πράγματα είναι απλά.


Πότε πεινάμε πραγματικά;
Μια σωστή διατροφή περιλαμβάνει 3 κύρια γεύματα μέσα στην ημέρα και 2 σνακ ενδιάμεσα, που σημαίνει ότι περίπου ανά τρίωρο, όταν τρεφόμαστε έτσι, ο οργανισμός μας ζητάει «καύσιμο». Τότε είναι που αισθανόμαστε και την πραγματική πείνα η οποία καταφτάνει σταδιακά και αν δεν την καταπολεμήσουμε τρώγοντας, οδηγεί στο γνωστό μας… γουργουρητό, σε σουβλιές και σε κάποιες περιπτώσεις σε ζαλάδες, σε αδυναμία και σε αίσθημα κενού στο στομάχι. Όλα αυτά φυσικά περνούν όταν φάμε το γεύμα μας και αν υποθέσουμε ότι τα αγνοούμε, αυτά γίνονται ακόμη πιο έντονα, καταπονώντας τον οργανισμό μας.

Πότε νιώθουμε λιγούρα;
Η λιγούρα διαφέρει κατά πολύ από την πραγματική πείνα και όποιος θέλει μπορεί να την αποκωδικοποιήσει πολύ γρήγορα. Έρχεται ξαφνικά και απροειδοποίητα κι όχι σταδιακά όπως συμβαίνει με την πείνα. Συνήθως έχει αιτία κάτι που μας μύρισε, κάτι που μας «σφηνώθηκε» στο μυαλό, αυτά τα εκλεράκια που είναι από χθες κρυμμένα στο ψυγείο και μας στέλνουν σήματα να τα εξαφανίσουμε…
Οι λιγούρες, επίσης, μπορεί να σχετίζονται και με τη συναισθηματική μας κατάσταση και να προκαλούνται π.χ. από το αίσθημα ανίας που μας «περιτριγυρίζει», το οποίο μας ωθεί στο ψυγείο και συνήθως –αλλά όχι πάντα- ικανοποιούνται όχι από φασολάκια και μπρόκολο, αλλά από τροφές «απαγορευμένες» όπως junk food, γλυκά, τρόφιμα με πολλά λιπαρά κ.ο.κ. Κι αυτό επαληθεύεται εύκολα από το ότι λίγες έως καμία φορές στη ζωή μας επιθυμήσαμε ξαφνικά… κουνουπίδι.

Τι πρέπει να κάνουμε;
Καταρχάς, το πρώτο βήμα εντοπίζεται στο να αποκωδικοποιήσετε τα σημάδια και να καταλάβετε αν αυτό που αισθάνεστε είναι πραγματική πείνα ή λιγούρα. Αν, για παράδειγμα, είναι 2 η ώρα το μεσημέρι κι εσείς έχετε να φάτε από τις 10 το πρωί είναι πασιφανές ότι έχει έρθει η ώρα για το μεσημεριανό σας και δεν πρόκειται για… κολπάκι του εγκεφάλου σας. Κι εδώ τα πράγματα είναι απλά: τρώτε το γεύμα σας.
Αν έχετε να κάνετε με λιγούρα, η πρώτη σας κίνηση είναι να εντοπίσετε το αίτιό της και να την καταπολεμήσετε από τη ρίζα. Αν οφείλεται στο ότι δεν έχετε τίποτα καλύτερο να κάνετε ή ότι αισθάνεστε μελαγχολία, τότε προσπαθήστε να διορθώσετε την κατάσταση πηγαίνοντας μια βόλτα, ακούγοντας μουσική, κάνοντας πράγματα που θα γεμίσουν το χρόνο σας και θα κρατήσουν το μυαλό σας απασχολημένο κι όχι κολλημένο στο ψυγείο.
Σε άλλη περίπτωση, καλό κάνει να περιμένετε μισή ώρα πριν φάτε κάτι, για να διαπιστώσετε αν αναγνωρίζετε όντως τα σημάδια που στέλνει ο οργανισμός όταν πρέπει πραγματικά να καταναλώσετε ένα γεύμα. Πιείτε λίγο νερό, δώστε λίγο χρόνο στη λιγούρα, καταναλώστε κάτι υγιεινό όπως μια σαλάτα ή λίγους ξηρούς καρπούς που θα πάρουν το μυαλό σας από το… τρόφιμο-στόχο και το πιθανότερο είναι να φύγει και να φάτε κανονικά πάλι την ώρα που θα πρέπει.
Αν πάλι δεν φεύγει με τίποτα, μήπως ήρθε η ώρα να φύγει εκείνο το μισοτελειωμένο προφιτερόλ από το ψυγείο που σας τυραννάει εδώ και 3 μέρες;

10... χαζά λάθη που κάνουμε στα εστιατόρια

Υπάρχει μεγάλη διαφορά από το να είσαι αγενής σε ένα εστιατόριο και να είσαι λίγο… ανόητα αθώος. Μπορεί και τα δύο να κουράζουν το σερβιτόρο και να τα σχολιάζει με τους υπόλοιπους στο τέλος της ημέρας, αλλά τουλάχιστον στη δεύτερη περίπτωση δεν υπάρχει κακή πρόθεση.
 
Παρ’ όλ’ αυτά, μπορούμε πολύ εύκολα να γίνουμε κουραστικοί, αστείοι και εκνευριστικοί ταυτόχρονα από τις αθώες μας παραβλέψεις και το χειρότερο είναι ότι τελικά γινόμαστε, μέσα από τουλάχιστον 10 συχνά λάθη που κάνουμε στα εστιατόρια.

1. Δεν κάνουμε κράτηση
Μπορεί μια-δυο φορές να μας έχει τύχει να βρούμε τραπέζι χωρίς να κάνουμε προηγουμένως κράτηση. Αυτό δεν σημαίνει, βέβαια, ότι θα μας τυχαίνει πάντα και μάλιστα Σάββατο βράδυ. Αν δεν θέλετε να καταλήγετε για σουβλάκια αντί για ουγγαρέζικο κοτόπουλο, ένα τηλεφώνημα στο εστιατόριο αρκεί.

2. Προφέρουμε λανθασμένα τις προφανείς ονομασίες
Ενδεχομένως το να προσπαθείτε να διαβάσετε το mille-feuille από τον κατάλογο με γαλλική προφορά, ενώ όλοι ξέρουμε πως λέγεται μιλφέιγ να μην είναι και τόσο μεμπτό, αλλά το να προφέρετε το λάμδα στην quesadilla μπορεί να δημιουργήσει πνιχτά γέλια στους γύρω σας –και στο σερβιτόρο.

3. Ζητάμε να μας μαγειρέψουν αυτά που τρώγονται ωμά
Το σούσι τρώγεται ωμό. Το ίδιο και το ταρτάρ. Το ίδιο και το carpaccio. Αν δεν σας αρέσουν τα ωμά φαγητά, μάλλον πρέπει να προσανατολιστείτε προς άλλο σημείο του καταλόγου και να παραγγείλετε κάτι που μπορεί να μαγειρευτεί, να ψηθεί, να τηγανιστεί και ό,τι άλλο θέλετε.

4. Καθόμαστε από μόνοι μας
Φυσικά δεν μιλάμε για το ταβερνάκι της γειτονιάς, αλλά για την περίπτωση ενός εστιατορίου όπου θα πρέπει να περιμένετε να σας δείξουν το τραπέζι σας και να σας τραβήξουν την καρέκλα. Μην βιαστείτε, λοιπόν, και μην κάνετε καμία κίνηση, αν δεν σας την υποδείξουν οι άνθρωποι του μαγαζιού.

5. Δεν διαβάζουμε καλά το μενού
Δεν είναι και πολύ έξυπνη κίνηση να παραγγείλουμε ένα πιάτο χωρίς να έχουμε ιδέα περί τίνος πρόκειται, χωρίς να έχουμε διαβάσει την περιγραφή του στο μενού και χωρίς να έχουμε ρωτήσει το παραμικρό τον σερβιτόρο. Το να στείλουμε ένα πιάτο πίσω λόγω του ότι περιέχει κάτι που δεν αναφέρεται στο μενού (π.χ. φιστίκια στα οποία είμαστε αλλεργικοί) είναι δικαιολογημένο, αλλά το να το επιστρέψουμε επειδή δεν καταλάβαμε ότι έχει μανιτάρια ενώ το αναφέρει ξεκάθαρα στον κατάλογο, παίζει με τα νεύρα του σερβιτόρου και του σεφ ταυτόχρονα.

6. Ζητάμε να κάτσουμε κάπου ήσυχα
Αυτό έχει λογική, αν το εστιατόριο που επιλέξατε να περάσετε τη βραδιά σας είναι γενικά ήσυχο. Αν, όμως, επιλέξατε το πιο θορυβώδες, trendy εστιατόριο με δυνατή μουσική και πολυκοσμία, όπου και να καθίσετε το μπάσο του ηχείου και τα κουτσομπολιά των διπλανών θα σας κυνηγάνε –και δεν θα φταίνε οι άλλοι γι’ αυτό.

7. Παραγγέλνουμε σε όλους εκτός από το σερβιτόρο
Αν παραγγέλνετε στον ιδιοκτήτη που περνάει να δει αν είστε ικανοποιημένοι άλλο ένα μπουκάλι κρασί, στον μετρ λίγο νερό ακόμη και στον σεφ που πέρασε να πάει στην τουαλέτα «άλλη μια πατάτες», τότε ίσως να μην έχετε καταλάβει τι δουλειά κάνει ο σερβιτόρος.

8. Αλλάζουμε τραπέζι χωρίς να ρωτήσουμε
Όταν δεν είστε ευχαριστημένοι με το τραπέζι σας, αυτό που πρέπει να κάνετε είναι να ενημερώσετε το σερβιτόρο σας ή τον μετρ και να του ζητήσετε να σας αλλάξει θέση (όσο πιο νωρίς, τόσο το καλύτερο). Αποφύγετε να σηκωθείτε και να διαλέξετε μόνοι σας τραπέζι, καθώς μπορεί κάτι τέτοιο να φέρει περισσότερη αναστάτωση στο προσωπικό απ’ ό,τι φαντάζεστε –συν του ότι είναι πολύ πιθανό το τραπέζι που θα κάτσετε να είναι ρεζερβέ.

9. Ζητάμε να μιλήσουμε στον σεφ
Το να έχετε ένα πρόβλημα με το φαγητό μπορεί να συμβεί παντού και σίγουρα δεν πρέπει να το «καταπιείτε» και να μην ευχαριστηθείτε το γεύμα σας. Μεταφέρετε το παράπονό σας στο σερβιτόρο ή αν είναι κάτι πολύ σημαντικό στο διευθυντή του εστιατορίου, χωρίς να βγάλετε τον σεφ από την κουζίνα του για να του δώσετε οδηγίες μαγειρικής.

10. Παραπονιόμαστε αφού φάμε όλο μας το φαγητό
Άμεσα συνδεδεμένο με το προηγούμενο… λαθάκι, το να παραπονεθούμε αφού έχουμε καταβροχθίσει ολόκληρο το αρνί μας κάνει λιγότερο αξιόπιστους στα μάτια του προσωπικού –και πιθανούς… τσαμπατζήδες που θέλουν να γλιτώσουν τη λυπητερή. Όσο πιο νωρίς καταλάβετε ότι κάτι δεν πάει καλά με το φαγητό, τόσο το καλύτερο και μην περιμένετε λεπτό για να ενημερώσετε τους υπεύθυνους. 

Πώς σκέφτονται τα «μεγάλα μυαλά»

Τι είναι αυτό που τους κάνει ξεχωριστούς;

Οι ερωτήσεις «ξέρεις να παίζεις πιάνο;» και «παίζεις πιάνο;» μπορεί να φαίνονται ίδιες, όμως στην πραγματικότητα δεν είναι και μάλιστα, φανερώνουν κάτι για τον τρόπο που μαθαίνει κανείς.

«Είναι δύο πολύ διαφορετικές ερωτήσεις» εξηγεί η Shari Tishman από το Χάρβαρντ και η απάντηση στο πρώτο ερώτημα μπορεί να είναι «ναι», ενώ στο δεύτερο «όχι».
Αν αναρωτιέστε πώς μπορεί να ισχύει αυτό, όπως εξηγεί η ίδια, «η πρώτη ερώτηση αφορά την ικανότητα, ενώ η δεύτερη ρωτά σιωπηρά πολύ περισσότερα και, πέρα από την ικανότητα, ρωτά και για την κλίση του ατόμου» αναφέρει δημοσίευμα του Business Insider.Η ίδια διάκριση -μεταξύ ικανότητας και κλίσης- εκτείνεται και στην ψυχική μας ζωή.

Για παράδειγμα, οι έρευνες γύρω από τη σκέψη δείχνουν, ότι οι άνθρωποι μπορούν να επικαλεστούν επιχειρήματα για τις δύο πλευρές ενός ζητήματος, όταν καθοδηγούνται μέσα από μια διαδικασία, κάτι που φανερώνει ότι έχουν την ικανότητα αυτή. Όμως οι άνθρωποι συνήθως δεν αξιολογούν και τις δύο πλευρές, καθώς δεν έχουν τη διάθεση να το κάνουν.

Έτσι, αν κάποιος θέλει να εξασκήσει περισσότερο την κριτική του σκέψη, πρέπει να κάνει ακριβώς αυτό. «Το να είναι κανείς ένας καλά σκεπτόμενος άνθρωπος σημαίνει, ότι έχει τη σωστή διάθεση για σκέψη» υποστηρίζει ακόμη η ίδια. «Διαφορετικά, δε θα καταφέρει ποτέ να χρησιμοποιήσει στο έπακρο όλες τις ικανότητές του».

Υπάρχουν επτά τέτοιες διαθέσεις-σκέψης, οι οποίες είναι οι εξής:

1. Η διάθεση να έχουν ανοιχτό μυαλό και να είναι περιπετειώδεις. Η τάση για να είναι ανοιχτόμυαλοι, να εξερευνούν εναλλακτικές απόψεις, εναλλακτικές της στενής σκέψης και η ικανότητα να παράγουν πολλαπλές επιλογές.

2. Η διάθεση προς διανοητική περιπέτεια. Η τάση να αναρωτιέται κανείς, να δοκιμάζει, να βρίσκει προβλήματα, να διερωτάται, να εμφανίζει εγρήγορση σε ό,τι αφορά τις ανωμαλίες και η ικανότητα στενής παρατήρησης και διαμόρφωσης ερωτημάτων.

3. Η διάθεση αποσαφήνισης και αναζήτησης της κατανόησης. Μια επιθυμία για ξεκάθαρη κατανόηση, αναζήτηση συνδέσεων και εξηγήσεων, μια εγρήγορση σε ό,τι αφορά την ασάφεια, η ανάγκη για συγκέντρωση και η ικανότητα να «χτίζει» έννοιες.

4. Η διάθεση για σχεδιασμό και στρατηγική. Το κίνητρο για τον καθορισμό στόχων, για τη δημιουργία και εκτέλεση σχεδίων και για ενόραση των αποτελεσμάτων, μια εγρήγορση για το πιθανό λάθος και την ανακρίβεια και η ικανότητα να θέτει στόχους και να φτιάχνει συγκεκριμένα πλάνα.

5. Η διάθεση να είναι διανοητικά προσεκτικός. Η θέληση για ακρίβεια, οργάνωση, πληρότητα, μια εγρήγορση για το πιθανό λάθος ή ανακρίβεια και η ικανότητα να επεξεργάζεται πληροφορίες με ακρίβεια.

6. Η διάθεση για αναζήτηση και αξιολόγηση. Η τάση να αμφισβητεί τα δεδομένα, να απαιτεί αιτιολόγηση, μια εγρήγορση στην ανάγκη για παροχή αποδείξεων και η ικανότητα να ζυγίζει και να αξιολογεί.

7. Η διάθεση μεταγνωστικής: Η τάση να παρακολουθεί και να ελέγχει τη ροή της σκέψης ενός ατόμου, εγρήγορση σε πολύπλοκες έννοιες και τρόπο σκέψης και η ικανότητα να ασκεί έλεγχο σε ψυχικές διαδικασίες και να είναι ανακλαστικός.

Όλα αυτά τα χαρακτηριστικά μαζί, όταν χρησιμοποιηθούν στις κατάλληλες περιπτώσεις, επιτρέπουν στους ανθρώπους να εμπλακούν πλήρως με δύσκολα πνευματικά προβλήματα.

ΜΕΤΡΟΝ ΑΧΡΗΣΤΟΝ

Αν υπάρχει μια εποχή που έχει καταρρίψει ΑΠΟΛΥΤΑ το περίφημο "μέτρον άριστον" είναι τούτη δω η παράνοια που έχουν μεταφράσει σαν καθημερινότητα οι άνθρωποι. Η υπερβολή σ΄ολο το μεγαλείο της. Υπερβολικές, βουλιμικές επιθυμίες για το οποιοδήποτε σκατό κυκλοφορεί. Κσι δεν μιλάω μόνο για τους εθισμένους αποχαυνωμένους καταναλωτές της ύλης, στο "όλοι" συμπεριλαμβάνεται και η λεγόμενη ελιτ του πνεύματος, της επιστήμης της τεχνολογίας. Που θέλουν να φτάσουν αυτοί οι άνθρωποι επιτέλους? Τι θέλουν να αποκτήσουν? Υπάρχει ένα όριο, έστω και χαμένο κάπου στο βάθος του ορίζοντα, που να είναι ΤΟ ΟΡΙΟ ΙΚΑΝΟΠΌΙΗΣΗΣ αυτής της απύθμενης και αρρωστημένης απληστίας που έχει θερίσει κάθε έννοια λογικής στον ανθώπινο νου? Αναρωτιέμαι υπήρξε τελικά, ποτέ, ένα τέτοιο όριο?

Γιατί κάποιος θέλει να τα έχει όλα? Γιατί κάποιος θέλει να μάθει τα πάντα? Για να γίνει τι? ΘΕΟΣ? Και να κάνει τι όταν γίνει θεός του χρήματος ή θεός του πνεύματος? Να υποτάξει τους υπόλοιπους? Να τους κοιτάει από ψηλά? Να παίζει με τις μάζες? Να γίνει το μέγιστο οικοδόμημα ανάμεσα στα χαμόσπιτα? Μας τα έχουν πρήξει στη κυριολεξία οι κάθε είδους σωτήρες, μεσσίες, όσοι είδαν το φως το αληθινό, μας τα έχουν πρήξει στο ίδιο βαθμό κι ίσως χειρότερα ακόμα από εκείνους που ονειρεύονται τα ηλίθια μπιχλιμπιδια που θέλουν ν΄αποκτήσουν.

Ο πολιτισμός της βουλιμίας....

Γυρνάς το μάτι από τη μία και βλέπεις ανθρώπους που καταναλώνουν όλη τη ζωή τους να αγοράζουν... να αγοράζουν ασταμάτητα, να δουλεύουν σαν σκλάβοι, τρελλαμένοι, για να αγοράζουν. Οτιδήποτε τους πλασάρρουν εκείνοι που καταναλώνουν όλη τη ζωή τους για να πουλάνε. Κι από την άλλη υπάρχει ένας κόσμος υποτίθεται πνευματικός που κάνει τι ακριβώς? Ονειρεύεται σενάρια αθανασίας, ονειρεύεται να δημιουργήσει νέους Αδάμ? Δισεκατομμύρια πειραματατόζωα μιας παρανοϊκής κοινωνίας που έχει χάσει ΚΑΘΕ ΜΕΤΡΟ. Μια απίστευτη Βαβέλ που ΘΕΛΕΙ, ΘΕΛΕΙ, ΘΕΛΕΙ κι άλλα, κι άλλα... ΟΛΑ.

Ο ανθρωπάκος που δεν έχει τίποτα συνθλίβεται γιατί αυτά που του υπέδειξαν σαν γνώμονα για την επιτυχία κοστίζουν. Συνθλίβεται ανάμεσα σε χρέη που δεν ξέρει πως δημιουργήθηκαν, σε αρρώστιες που δεν ξέρει πως να γιατρέψει, σε μια καθημερινότητα που δεν την ορίζει ΠΟΤΕ. Κι ο "επιτυχημένος" ανθρωπάκος δεν μπορεί να σταματήσει. Δεν ξέρει που είναι τα όρια της ευτυχίας του. Δεν μπορεί να την αντλήσει από πουθενα γιατί πάντα ΚΑΤΙ ΛΕΙΠΕΙ. Ολη η υπόλοιπη φύση που είναι δίπλα του γεμάτη από χιλιάδες είδη που δεν ανήκουν στο βασίλειό του του φαίνεται ταπεινή, ανούσια, κατώτερή του.... Το σκυλάκι που έχει στο σπίτι, το γατάκι, το θεωρεί υπολελειμμένο στου νου σε σχέση με τη δική του απίστευτη ικανότητα εφυίας που υποτίθεται πηγάζει από το ότι είναι η.... κορωνίδα της δημιουργίας...

Θαυμάστε μια κορωνίδα... Θαυμάστε τον εφυέστατο άνθρωπο... Με τις ιδιαίτερες ικανότητες που του έχουν δοθεί σαν προνομιούχο παιδί από κάποιο δημιουργό. Θαυμάστε τον μεγάλο άνθρωπο , τον σούπερμαν και τον μπάτμαν μαζί σε μια συσκευασία που έχει το θράσος να νοιώθει ανώτερος από μια αμοιβάδα...Την ώρα που ο σκύλος του είναι ξαπλωμένος κάπου κι ονειρεύεται χωρίς να υπάρχει τίποτα άλλο να τον ενοχλήσει εκτός από αυτό που η φύση επιβάλλει.. το αφεντικό του το πανέξυπνο, αυτός ο τιτανας της γνώσης, είναι στημέος σε μια ουρά... για να παρακαλάει για μια δουλειά, για να αγοράζει μπιλχιμπίδια, για να πληρώνει χαράτσια, για να αλλάζει κάθε τρεις και λίγο ρουχα, παπούτσια, αυτοκίνητα, κινητά, ακίνητα, για να σχεδιάζει να πληρώσει ή να αγοράει κι αλλα, κι άλλα, κι άλλα....

Εχοντας στο μεσοδιάστημα ξεχάει τι πρέπει να τρώει, αναζητάει τη συμβουλή του διατροφολόγου, έχοντας ξεχάσει πως να κοιμάται αναζητάει την βοήθεια από χάπια και ξύδια, έχοντας ξεχάει πως να γ@μαει, αναζητάει βοηθήματα κι ανωμαλίες για να το καταφέρει... έχοντας ξεχάσει πως είναι το σώμα του τι ζητάει, τι πραγματικές ανάγκες έχει, τι τον ζωντανεύει και τι τον πεθαίνει τελικά, ικευτεύει για φάρμακα για νυστέρια, έχοντας ξεχάσει να αναπνέει κοιτάζει με λαχτάρα τους αναπνευστήρες και τα μηχανήματα υποστήριξης της ζωής του... κι όλα αυτά μέχρι ο σκύλος του να σηκωθεί από τον ύπνο να ψάξει για ένα κόκκαλο, να το μασουλήσει και να γυρίσει από την άλλη ευτυχισμένος να συνεχίσει το όνειρό του....

Τι να πρωτοδιαλέξει κανείς από τις ουρές των φουκαριάρηδων για να δώσει το βραβείο ηλιθιότητας? Τους τρελλαμένους που ικευτέουν για μια ρύμιση στα χαράτσια τους σε εφορίες και τράπεζες? Τους τρελλαμένους που περιμένους σαν τους πανίβλακες για να πάρουν πρώτοι το αι-χασου? Τους τρελλαμένους που περιμένουν ένα θεό να τους σώσει? Η τους άλλους τους άλλης πνευματικής διάστασης ψωνισμένους οι οποίοι κάνουν όλα τα παραπάνω αλλά φαντασιώνονται πως είναι κάτι άλλο.....

Ο υποτίθεται ανεπτυγμένος κόσμος καταρρέι σαν χάρτινος πύργος.... Κι ο λεγόμενος υποανάπτυκτος σφαγιάζεται ανελέητα....

Κι αυτό το "μέτρον άριστον".. ακούγεται σαν μια ηχώ από κάποιο άλλο πλανήτη, που δεν καταλαβαίνει κανείς πλέον το νόημα του. Ισως ελάχιστοι. Διάσπαρτοι ένας εδώ κι ένας παραπέρα. Που με τεράστιο κόπο προσπαθούν να κάνουν το αυτονόητο. Προσπαθούν να κρατήσουν τη ζωή τους ανάμεσα σε όσους έχουν ξεχάσει πως μοιάζει. Η καλύτερα που δεν έμαθαν ποτέ σε τι χρησιμεύει τελικά. Γιατί που να χτυπηθούμε κάτω ΔΕΝ ΘΑ ΜΑΣ ΑΦΗΣΟΥΝ να τη βρούμε αυτή την άγνωστη. Τα τέρατα που εμείς οι ίδοι πλάσαμε με την απληστία μας, με τους φόβους μας, με τη βουλιμία μας, αυτά τα τέρατα δρουν ερήμην μας πλέον. Εχουν ξαμοληθεί σε κάθε γωνιά του πλανήτη και σπέρνουν την αρρώστεια τους χωρίς να μπορεί να τα ελέγξει κανένας. Σάρκα από τη σάρκα μας. Πλασμένα από τα διαστρεβλωμένα όνειρά μας. Καλοαναθρεμένα από τη μωροδοξία μας και το βουλιμικό εγώ μας, αλωνίζουν τώρα ελεύθερα και ορίζουν το μέλλον των αγέννητων ακόμα...

Δεν είναι εξωγήινοι, δεν είναι δαίμονες, δεν είναι θεοί, είναι ο ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ ΣΟΥ, που σκέπασες μ΄ενα σεντόνι και τον άφησες να σχηματίζει το αληθινό σου πρόσωπο, ενώ εσύ το έπαιζες κορωνίδα της δημιοιυργίας. Είναι το γερασμένο τέρας πίσω από τη κουρτίνα που δεν θέλεις να παραδεχτείς πως υπάρχει ΕΞ ΑΙΤΙΑΣ σου. Το χειρότερο από όλα είναι πως όλα αυτά τα βλέπεις σαν μια ΦΥΣΙΚΗ ΤΑΞΗ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ. Σαν μια ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ. Σαν την ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΕΦΙΚΤΗ ΛΥΣΗ. Κι ενώ όλα τα αυτά τα τέρατα έχουν βγει τελικά από την ίδια μήτρα, το δικό σου μυαλό, το μυαλό όλης της ανθρώπινης ιστορίας, είναι οι βασιλιάδες που έχρισε ο άνθρωπος σαν τέτοιους, για να τους εξυπηρετεί και να τους υπηρετεί... έχει βρει ένα σωρό ονόματα, και στρατόπεδα, και ιδεολογίες, και κάθε είδους κατηγοριοποιήσεις, για να λες δεν φταίμε εμείς... οι άλλοι φταίνε . Για να δικαιολογείς τα αδικαιολόγητα πετώντας μόνιμα το μπαλάκι.. στον άλλον. Που δεν ξέρει το σωστό που εσύ ξέρεις και που τελικά κανείς δεν ξέρει τη τύφλα του.

Κάτω από το χαράτσι κρύβεται αυτός που το έφτιαξε, κάτω από αυτόν που το έφτιαξε βρίσκεται αυτός που τον διατάζει, κάτω από αυτόν που τον διατάζει βρίσκεται το όραμα που εξυπηρετεί, κάτω από το όραμα που εξυπηρετεί βρίσκεται αυτός που του πέρασε από το μυαλό κι ονειρεύτηκε να το υλοποιήσει, κάτω από αυτό βρίσκεται η επιλογή ανάμεσα σε δυο διαφορετικούς δρόμους, κι ανάμεσα σ΄αυτούς , αυτός που έπρεπε να διαλέξει πάνω σε ποιον θα χτιστεί όλο το οικοδόμημα. Και ω τι έκπληξη μάντεψε ποιος είναι αυτός ο κάπιοος....

Αλλά και σ΄αυτό ακόμα έχεις μια καλή δικαιολογία... Δεν φταίω εγώ. Το φίδι έφταιγε...

Μήπως ήρθε η ώρα, ξανά ν΄αφήσει το κατοικιδιο σου να σε εκπαιδεύσει εκ νέου? Μήπως αυτό που μας λείπει είναι να κατεβάσουμε μερικές κλίμακες πιο κάτω το ψωνισμένο εγώ μας και να ανατρέξουμε στη γνώση που προσφέρει η απλότητα, και να απαιτήσουμε επί τέλους, να έχουμε τόσα όσα χρειάζονται για να σπάσουμε τα δεσμά της εξάρτησης? Ισως ο λευκός άνθρωπος για να εκτιμήσει εκ νέου την αληθινή αξία της ζωής που τόσο επιδεικτικά έχει φτύσει, να πρέπει να τα χάσει όλα. Αρχίζω και σκέφτομαι πως τη τελική λύση θα την δώσουν και πάλι τα τέρατα πέφτοντας στο ίδιο λάθος. Θα έχουν πιστέψει πως είναι αθάνατα, θα έχουν σιγουρευτεί πως είναι οι κυρίαρχοι του κόσμου, θα φτάσουν την απληστία τους πέρα από κάθε όριο, και τότε ίσως ο κατεστραμένος ανθρωπάκος, πιάνοντας πάτο, ξυπνήσει. Οπως ξυπνάει κανείς πατώντας φρένο στον ύπνο του μετά από ένα εφιάλτη...

Mυστικά αναίσθητων ανθρώπων (και πώς να τους μοιάσετε)

Τι κρύβεται μέσα στο μυαλό όσων κοιμούνται σαν πουλάκια, σπανίως ανησυχούν και το στρες φαίνεται να μην τους αγγίζει;
Κάνουμε μια βουτιά στις σκέψεις εκείνων που δεν αφήνουν την ανησυχία να στοιχειώσει τη ζωή τους και αποκαλύπτουμε κάποια μυστικά τους.
Η ανησυχία είναι ωφέλιμη όταν μας κινητοποιεί να δράσουμε και να βρούμε λύσεις.
Όταν όμως στο μυαλό μας κυριαρχούν τα χειρότερα σενάρια, τότε ξεκινούν τα προβλήματα.
«Και αν με απολύσουν και καταλήξω στο δρόμο;», «Και αν δεν πληρώσω το πρόστιμο και βρεθώ χρεωμένος και μπω στη φυλακή;», «Τι θα συμβεί αν..;».
Η υπερβολική ανησυχία, που συνδυάζεται με μπόλικα στοιχεία αβεβαιότητας και καταστροφολογίας, σπανίως ωφελεί.

Οι άνθρωποι που ανησυχούν υπερβολικά συνήθως φοβούνται μια απροσδιόριστη απειλή – ένα αόριστο κακό ενδεχόμενο στο μέλλον.
Η συνεχής ανησυχία είναι δυνατόν να επηρεάσει τη ζωή μας και να μας παραλύσει συναισθηματικά.
Μπορούμε, όμως, να σπάσουμε το φαύλο κύκλο των παράλογων φόβων παίρνοντας πρώτα απ? όλα μαθήματα από εκείνους που δεν χάνουν τον ύπνο τους, ούτε τρώνε τα νύχια τους ανησυχώντας για το «τι θα συμβεί αν…».

Ας δούμε, λοιπόν, πώς σκέφτονται.
Εστιάζουν στο παρόν
Μία από τις μεγαλύτερες διαφορές ανάμεσα σε εκείνους που ανησυχούν υπερβολικά και σε όσους δεν αφήνουν την ανησυχία να επηρεάζει τη ζωή τους, είναι ότι οι δεύτεροι δεν αναλώνονται σκεπτόμενοι διαρκώς τι θα φέρει το μέλλον.
Το μυστικό: Μια τεχνική που μπορεί να μας βοηθήσει είναι να σημειώσουμε σε ένα χαρτί ποιο ακριβώς είναι το θέμα που μας ανησυχεί, έτσι ώστε να μην αφήσουμε το μυαλό μας να παρασυρθεί από παράλογες φοβίες που μας απομακρύνουν από το αληθινό πρόβλημα.

Αποστασιοποιούνται
Οι άνθρωποι που δεν ανησυχούν υπερβολικά όταν έρχονται αντιμέτωποι με ένα πρόβλημα παίρνουν τις αποστάσεις τους, γεγονός που τους επιτρέπει να δουν την κατάσταση πιο αντικειμενικά και με τη συναισθηματική αποστασιοποίηση, που είναι απαραίτητη για να βρουν λύσεις.
Το μυστικό: Ακόμη και αν αυτό φαίνεται δύσκολο για τους… ανήσυχους τύπους, οι ειδικοί τούς προτείνουν να καταγράφουν τα «χειρότερα σενάρια» που περνούν από το μυαλό τους και να βλέπουν κατά πόσον είναι πιθανά.
Να αντιμετωπίζουν, δηλαδή, τις ανησυχίες τους όχι ως γεγονότα, αλλά ως υποθέσεις τις οποίες ελέγχουν για να δουν αν ευσταθούν. Ο τρόπος αυτός αποδυναμώνει τα εφιαλτικά σενάρια και βοηθά να εστιάσουμε στο τρέχον πρόβλημα.

Ανησυχούν, αλλά… αργότερα
Όλοι οι άνθρωποι ανησυχούν – μάλιστα οι γυναίκες φαίνεται να είναι πιο επιρρεπείς από τους άνδρες, ίσως επειδή εξελικτικά ο ρόλος τους είναι να προστατεύουν τα παιδιά από τους πιθανούς κινδύνους.
Ωστόσο, η μεγάλη διαφορά ανάμεσα σε εκείνους που γίνονται έρμαια των φόβων τους και σε όσους διαχειρίζονται αποτελεσματικά τις ανησυχίες τους, είναι ότι οι δεύτεροι δεν αναλώνονται στην καταστροφολογία.
Το μυστικό: Μια καλή στρατηγική για την αντιμετώπιση της υπερβολικής ανησυχίας είναι να ασχοληθούμε με αυτήν… αργότερα.
Την ώρα που η ενοχλητική σκέψη εισβάλλει στο μυαλό μας ας συνεχίσουμε με τις δραστηριότητές μας, λέγοντας στον εαυτό μας ότι θα σκεφτούμε τι θα κάνουμε με αυτή μια συγκεκριμένη στιγμή της ημέρας αργότερα.
Συχνά, το αποτέλεσμα είναι να την ξεχάσουμε εντελώς.
Δεν παρασύρονται
Η συνεχής ανησυχία εμπλέκει τα θύματά της σε έναν φαύλο κύκλο αρνητικών σκέψεων, με αποτέλεσμα ένα πρόβλημα που μπορεί να είναι αντιμετωπίσιμο να φαίνεται ανυπέρβλητο, αφού στο μυαλό τους όλα έχουν ήδη πάει στραβά.
Το μυστικό: Καταγράφουμε το πραγματικό πρόβλημα με το οποίο είμαστε αντιμέτωποι στο παρόν, προσπαθώντας να εντοπίσουμε πιθανές λύσεις, τις οποίες και τολμάμε να δοκιμάσουμε ακόμη και αν δεν μπορούμε να γνωρίζουμε εκ των προτέρων την αποτελεσματικότητά τους.

Αποδέχονται την αβεβαιότητα
Η αδυναμία να αποδεχθούμε την αβεβαιότητα βρίσκεται στη ρίζα των παράλογων φόβων.
Όσοι ανησυχούν υπερβολικά έχουν μια έντονη ανάγκη να γνωρίσουν και να ελέγξουν ό,τι θα τους συμβεί στο μέλλον.
Ανησυχώντας για κάθε πιθανό καταστροφικό σενάριο, πιστεύουν ότι μπορούν να προβλέψουν και να αντιμετωπίσουν ό,τι τους επιφυλάσσει το μέλλον και να αποφύγουν τα δυσάρεστα.
Το πρόβλημα είναι, όπως εξηγούν οι ειδικοί, ότι αυτή η τακτική δεν είναι αποτελεσματική.
Το μυστικό: Ανησυχώντας για ό,τι μπορεί να πάει στραβά, δεν ξορκίζουμε το κακό.
Ενδεχομένως να νιώθουμε πιο ασφαλείς, αλλά αυτό είναι μια πλάνη. Εστιάζοντας σε επικείμενες απειλές, όχι μόνο δεν τις αποτρέπουμε, αλλά στερούμαστε και την απόλαυση της ζωής μας στο παρόν.
Ενίοτε, μάλιστα, είναι δυνατόν με αυτόν τον τρόπο και να τις προκαλέσουμε.
Για παράδειγμα, αν πηγαίνοντας σε μια συνέντευξη για δουλειά κάνουμε αρνητικές σκέψεις απαξίωσης και γελοιοποίησης του εαυτού μας, γινόμαστε περισσότερο νευρικοί, γεγονός που μπορεί να έχει αρνητικές συνέπειες όσον αφορά την εντύπωση που θα αποκομίσει για εμάς ο πιθανός εργοδότης μας.
Ας αναλογιστούμε, λοιπόν, αν είναι δυνατόν να είμαστε σίγουροι για οτιδήποτε στη ζωή. Ας σκεφτούμε αν περιμένουμε «τα χειρότερα» μόνο και μόνο επειδή είναι απρόβλεπτα.
Ας προκαλέσουμε τον ίδιο τον φόβο της αβεβαιότητας και θα έχουμε κάνει ένα σημαντικό βήμα προόδου.

Σε αρμονία με τα συναισθήματά τους
Η συνεχής ανησυχία κρατά το μυαλό απασχολημένο και μας αποσπά από τα ίδια μας τα συναισθήματα.
Δεν είναι όμως δυνατόν να «σωπάσουμε» τα συναισθήματά μας με αυτόν τον τρόπο.
Περιστασιακά τα καταστέλλουμε, αλλά μόλις σταματήσουμε τις καταστροφικές σκέψεις αυτά βρίσκουν ξανά διέξοδο και μας ζητούν να τα διαχειριστούμε.
Το μυστικό: Όσοι δεν καταστροφολογούν είναι σε αρμονία με τα συναισθήματά τους – θετικά και αρνητικά. Αποδέχονται ότι δεν μπορούν να έχουν διαρκώς τον έλεγχο και ότι τα συναισθήματα που βιώνουν δεν είναι πάντα ξεκάθαρα.
Η αλήθεια είναι ότι τα συναισθήματα, όπως και η ίδια η ζωή, είναι μπερδεμένα.
Μπορούμε, όμως, να δούμε τα αρνητικά συναισθήματα ως ένα σημάδι ότι η κατάσταση που τα προκαλεί -π.χ. σχέσεις, δουλειά, λογαριασμοί- απαιτεί την προσοχή μας και να λάβουμε τα μέτρα μας.

Οι σωστές ερωτήσεις
Όταν το μυαλό αρχίζει να κατρακυλά στο μονοπάτι των παράλογων σκέψεων, ας θέσουμε στον εαυτό μας μια σειρά ερωτήσεων που μπορούν να μας επαναφέρουν στον ορθό δρόμο της λογικής:
1 «Είναι δικό μου πρόβλημα;».
2 «Έχω κάποιο βαθμό ελέγχου της κατάστασης;».
3 «Έχω ήδη κάνει ό,τι μπορώ γι? αυτό;».
4 «Είναι κάτι που πρόκειται να συμβεί σύντομα; Εάν δεν είναι επικείμενο, δεν υπάρχει λόγος να ανησυχήσω γι? αυτό τώρα».
5 «Υπάρχουν αποδείξεις για αυτήν μου τη σκέψη;».

Η εναλλακτική σκέψη
Οι έρευνες αποκαλύπτουν ότι όσο προσπαθούμε να διώξουμε μια δυσάρεστη σκέψη από το μυαλό μας τόσο αυτή κυριαρχεί στον νου μας. Αντί, λοιπόν, να προσπαθούμε να μη σκεφτούμε αρνητικά, ας προσπαθήσουμε να κάνουμε έναν εσωτερικό διάλογο, θέτοντας ερωτήσεις που οδηγούν σε εναλλακτικές σκέψεις.
Ας αναρωτηθούμε για παράδειγμα: «Πώς θα σκεφτόταν κάποιος άλλος στη θέση μου;», «Τι θα έλεγα σε κάποιον άλλο για να τον βοηθήσω με αυτές τις σκέψεις;», «Πώς θα σκέφτομαι για το ίδιο πράγμα σε μερικά χρόνια;».

Oι κατάλληλες παρέες
Εάν υπάρχει κάποιο πρόσωπο στη ζωή μας που μας αυξάνει τα επίπεδα του στρες και πυροδοτεί το φαύλο κύκλο της ανησυχίας, καλό είναι να θέσουμε κάποια όρια όσον αφορά τα θέματα που επιτρέπεται να συζητάμε μαζί του.

Γιατί γινόμαστε εύκολα θύματα;

Ο Πύργος του Άιφελ βρίσκεται στη Γαλλία. Σωστό ή λάθος; Οι περισσότεροι από εμάς μπορούν με ταχύτητα να απαντήσουν σε αυτή την ερώτηση με βάση τις γενικές τους γνώσεις. Εάν απεναντίας κάποιος διατύπωνε την πρόταση, “Η κυψέλη είναι ένα κτίριο στη Νέα Ζηλανδία”, πόσοι από εμάς θα καταλήγαμε εύκολα σε μία απάντηση εάν δεν είχαμε πρώτα επισκεφθεί τη χώρα ή παρακολουθήσει κάποιο ντοκιμαντέρ; Η διαίσθηση θα έπαιρνε τον κύριο λόγο.

Μέχρι να φτάσουμε στη γνώση για κάθε απάντηση που μας ζητείται, εμπιστευόμαστε τη διαίσθησή μας. Με διαφορετικά λόγια, στηριζόμαστε στο ένστικτο μας, σε ένα είδος αληθοφάνειας όπως το αποκαλεί ο Stephen Colbert, και όχι σε γνώσεις που αποκτάμε από τα βιβλία που διαβάζουμε. Μία ομάδα γνωστικών ψυχολόγων προχώρησε σε αυτή ακριβώς τη μελέτη. Θέλησε να εξετάσει πώς τείνουμε να πιστεύουμε γεγονότα που ποτέ δεν συνέβησαν και γιατί πολλοί μορφωμένοι άνθρωποι χρησιμοποιούν ανακριβείς πληροφορίες για να αποφασίσουν πότε πρέπει να πιστέψουν σε κάτι ή όχι.

Για παράδειγμα, σε μία έρευνα του πανεπιστημίου του Michigan, η πλειοψηφία των ανθρώπων θεωρούσε ότι μία πρόταση ήταν αληθής όταν ήταν γραμμένη σε υψηλή αντίθεση χρωμάτων, (οι λέξεις είχαν μπλε χρώμα σε λευκό φόντο), και όχι σε χαμηλή αντίθεση, όταν δηλαδή οι λέξεις είχαν κίτρινο χρώμα σε λευκό φόντο. Παρόλο που η αντίθεση στα χρώματα δεν είχε καμία σχέση με την εγκυρότητα της θέσης μπορούσε να προκαταβάλει την απάντηση πολλών ανθρώπων.

Οι ζωηρές διαφορές στα χρώματα είχαν τη δύναμη να δημιουργήσουν ένα πλέγμα αληθοφάνειας γύρω από μία πρόταση, δεδομένου ότι ήταν ευκολότερο να διαβαστούν απ? ότι οι απόψεις που ήταν γραμμένε με κίτρινο χρώμα. Αυτό σημαίνει πως η εύκολη ανάγνωση και επεξεργασία δημιουργεί μία εξίσου εύκολη παραδοχή πως αυτό που διαβάζουμε εκείνη τη στιγμή είναι και αξιόπιστο. Μας αρέσει ο τρόπος που είναι γραμμένο οπότε θεωρούμε ότι είναι και αληθές.

Μία φωτογραφία… χίλιες εσφαλμένες λέξεις

Σε ένα γενικότερο πλαίσιο, εκείνο που αποδείχθηκε είναι πως η εύκολη επεξεργασία μας κάνει να πιστεύουμε πως οι πληροφορίες που λαμβάνουμε, είναι αξιόπιστες, αληθινές και οικείες. Η αίσθηση της οικειότητας σηματοδοτεί κάτι που μπορούμε να εμπιστευτούμε, ενώ οι πληροφορίες που είναι δύσκολο να επεξεργαστούν, επισημαίνουν κίνδυνο. Η απόδειξη αυτού έρχεται από μία ακόμη μελέτη. Ψυχολόγοι από τον Καναδά και τη Νέα Ζηλανδία, εστίασαν τις ερευνητικές τους μεθόδους γύρω από το πώς ονόματα και φωτογραφίες μπορεί να μας επηρεάσουν ως προς τις αναμνήσεις μας και τις αντιλήψεις που έχουμε για τους άλλους.

Μία “πειραγμένη” φωτογραφία είναι ικανή να ανασύρει μνήμες που δεν υπήρξαν ποτέ

Δεδομένου ότι μία φωτογραφία είναι η καταγραφή πραγματικών γεγονότων, διαπιστώθηκε μπορεί να μας επηρεάσει έμμεσα με τέτοιο τρόπο που να μας ωθήσει να θυμηθούμε ένα γεγονός παρότι δεν έχει συμβεί ποτέ. Για παράδειγμα, όταν μία ομάδα ανθρώπων είδε στα πλαίσια της έρευνας, μια αλλοιωμένη φωτογραφία του Μπαράκ Ομπάμα να ανταλλάσσει χειραψία με τον πρώην πρόεδρο του Ιράν, Αχμαντινετζάντ Μαχμούντ, είπε πως πραγματικά θυμόταν το συμβάν παρόλο που ήταν ψευδές. Οι φωτογραφίες έχουν τη δύναμη να μας παγιδεύσουν ακόμη και στην προσπάθεια μας να ανασύρουμε αναμνήσεις από την παιδική μας ηλικία.

Με παρόμοιο τρόπο, οι άνθρωποι που είδαν μία παραποιημένη φωτογραφία από τα παιδικά τους χρόνια, ανακάλεσαν μία ψεύτικη εμπειρία, όπως μία βόλτα με αερόστατο με τον ίδιο εκφραστικό τρόπο που θα περιέγραφαν ένα αληθινό βίωμα. Μία φωτογραφία ασκεί τόσο μεγάλη επιρροή επάνω μας που μπορεί να μας κάνει μέχρι και να αλλάξουμε την άποψη μας για κάτι.

Για παράδειγμα, σύμφωνα με το πανεπιστήμιο Βικτόρια του Ουέλινγκτον, όταν οι άνθρωποι διάβαζαν μία δήλωση όπως, ότι “Τα Macadamia καρύδια ανήκουν στην ίδια εξελικτική οικογένεια με τα ροδάκινα” και η θέση αυτή συνοδευόταν από μία φωτογραφία με τίτλο “Ένα μπολ με macadamia καρύδια”, αυξάνονταν οι πιθανότητες να πιστέψουν ότι ο ισχυρισμός αυτός είναι αληθινός.

Ένα εύκολο όνομα… σε βιαστικές κρίσεις

Οι φωτογραφίες περιείχαν αληθοφάνεια, είχαν τη δύναμη να πείσουν το κοινό που τις έβλεπε, αλλά ένα φωτογραφικό υλικό δεν είναι το μόνο με βάση τους επιστήμονες, που μπορεί να επηρεάσει την κρίση των ανθρώπων. Η προφορά μίας λέξης όσο κι αν φαίνεται παράξενο, επηρεάζει κατά πολύ τις αντιλήψεις μας για προϊόντα και διάφορες δραστηριότητες.

Ένα εύκολο όνομα είναι συνώνυμο της αξιοπιστίας

Όπως αποδεικνύεται, είναι στην ανθρώπινη φύση να προτιμάμε πράγματα που είναι ευκολότερο να προφέρουμε. Για παράδειγμα, πιστεύουμε ότι το τρενάκι στο λούνα παρκ (roller coaster), που ονομάζεται “Ohanzee” είναι λιγότερο επικίνδυνο από εκείνο που ονομάζεται “Tsiischili”, ή ότι το “Magnalroxate” είναι πιο ασφαλές προσθετικό τροφίμων από το “Hnegripitrom”.

Η προφορά είναι ένα στοιχείο που επεκτείνεται ως προς την επιρροή που ασκεί, και στην καθημερινότητα, σύμφωνα με τους ειδικούς. Τείνουμε να δίνουμε περισσότερες ψήφους σε ονόματα που μένουν στη μνήμη μας γιατί τα θεωρούμε περισσότερο οικεία, ασφαλή και λιγότερο ριψοκίνδυνα, σε μία δουλειά, ένα εύκολο όνομα θα μπορούσε να μετρήσει ευνοϊκά στην αξιολόγηση ενός βιογραφικού.

Μπορεί να μας φαίνεται αδύνατο έως ακατόρθωτο αλλά πολλές από τις προκαταλήψεις μας συνδέονται σε μεγάλο βαθμό με βιαστικές εντυπώσεις στις οποίες καταλήγουμε. Η διαίσθηση δεν μπορεί να μας κατευθύνει στην αλήθεια από μόνη της. Ιδιαίτερα ένα εύκολο όνομα ή μία εντυπωσιακή φωτογραφία… Πόσοι από εμάς είχαμε παρατηρήσει αλήθεια, τέτοια σύνδεση;