«Αγαπάτε Αλλήλους» Η Πραγματική Έννοια Της Εντολής Του Ιησού

Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει την συγκεκριμένη φράση της Καινής Διαθήκης (Κατά Ιωάννην, κεφάλαιον 13, §34,35);

«Αγαπάτε αλλήλους», μία πρόταση σημαία της χριστιανοσύνης και της Ορθοδοξίας μας. Μία πρόταση που την χρησιμοποιούν για να υποδείξουν στους λαούς (ή μόνο στους Έλληνες, δεν ξέρουμε τι γίνεται σε άλλες χώρες) ότι πρέπει όλοι οι άνθρωποι μαζί να είναι αγαπημένοι και να ανέχονται ο ένας τον άλλον, χωρίς όρους, περιορισμούς και μέτρο!

Είναι όμως έτσι; Είπε δηλαδή ο Ιησούς Χριστός «Αγαπάτε αλλήλους» ως μία παραίνεση σε κάποιο κοινό που τον παρακολουθούσε; Το είπε ως δίδαγμα στα Ευαγγέλια, ότι δηλαδή θα πρέπει όλοι οι άνθρωποι να αγαπάνε ο ένας τον άλλον; Υπάρχει έτσι γραμμένο στα κείμενα;

Η αλήθεια είναι ότι όχι. Το «Αγαπάτε αλλήλους» δεν είναι μία έκφραση γενικευμένη, μία εξαγγελία προς ένα πλήθος πιστών, μία συμβουλή, ένα δίδαγμα για όλη την ανθρωπότητα. Είναι μία πρόταση που είχε συγκεκριμένους αποδέκτες και αυτοί ήταν οι 12 Μαθητές Του.

Διαβάζουμε λοιπόν στο ευαγγελικό κείμενο:

«Εντολή καινήν δίδωμι υμίν ίνα αγαπάτε αλλήλους. Καθώς ηγάπησα υμάς ίνα και υμείς αγαπάτε αλλήλους. Εν τούτω γνώσονται πάντες ότι εμοί μαθηταί εστε, εάν αγάπην έχητε εν αλλήλοις.»

Απόδοση: Εντολή καινούργια δίδω σε εσάς, να αγαπάτε ο ένας τον άλλον. Όπως αγάπησα εσάς έτσι και εσείς να αγαπάτε ο ένας τον άλλον. Έτσι θα γνωρίσουν άπαντες ότι είστε δικοί μου μαθητές, εάν αγάπη έχετε ο ένας για τον άλλον. Δηλαδή να έχουν αγάπη και ομόνοια μεταξύ τους οι μαθητές.

Η συγκεκριμένη παράγραφος ελέχθη μετά τον μυστικό δείπνο και αποκλειστικώς στους Μαθητές του! Και μάλιστα, και αυτό είναι και το σημαντικότερο όλων, ελέχθη αφού το Ιούδας ο Ισκαριώτης, φεύγει από το δείπνο και πηγαίνει να προδώσει τον Δάσκαλό Του.

Δηλαδή, όχι μόνο ήταν μία κλειστή εντολή που απευθυνόταν μόνο στους Μαθητές του, αλλά ήταν και μία εντολή που είχε αποδέκτες τους 11 από αυτούς, εξαιρώντας τον Ιούδα…!

Είναι κυρίως μία παραίνεση προς τους μετέπειτα Αποστόλους, να μείνουν ενωμένοι και αγαπημένοι μετά την σύλληψή Του από τους Ρωμαίους, για να συνεχίσουν το έργο Του.

Δεν είναι λοιπόν μία πανανθρώπινη εντολή. Είναι μία εντολή συσπείρωσης θα μπορούσαμε να πούμε, προς την ομάδα των μαθητών του, από την οποία εξαιρεί, επαναλαμβάνουμε, εξαιρεί τον προδότη Ιούδα! Είναι μία παραίνεση προς ομοϊδεάτες, φίλους, ακολούθους, μαθητές…

Αποδεικνύεται λοιπόν, ότι η συγκεκριμένη φράση, που έχει απομονωθεί από το υπόλοιπο κείμενο, χρησιμοποιείται λανθασμένως και καθ’ υπερβολήν· και στην συγκεκριμένη παράγραφο, ο Ιησούς Χριστός σε καμμία περίπτωση δεν ομιλεί για μία πανανθρώπινη αγάπη.

Θα μπορούσαμε μάλιστα να πούμε ότι όποιοι χρησιμοποιούν την συγκεκριμένη πρόταση με αυτήν την έννοια, όχι μόνο σφάλλουν, αλλά και παρερμηνεύουν το νόημα και τις εντολές του ίδιου του Ιησού, και δεν έχει σημασία αν το κάνουν με… αγνό σκοπό.

Θα έπρεπε δε, μελετητές των πατερικών κειμένων και ιεράρχες, να μη συνεχίζουν να την παραφράζουν κατά το δοκούν.