Το Βασίλειο του Διαλογισμού: Αγκαλιάζοντας το Απόλυτο Παρόν

Στα βάθη της ανθρώπινης συνείδησης, ο Πραγματικός Διαλογισμός είναι ένα ταξίδι στο Απόλυτο Παρόν. Είναι μια αδιάκοπη εμπλοκή με τη συνεχή ροή της ζωής, μια κατάσταση Πλήρους Προσοχής που διατηρεί άμεση επαφή με την εκτυλισσόμενη πραγματικότητα. Αυτό το μονοπάτι απαιτεί απελευθέρωση από τα όρια της σκέψης, της γνώσης, των αναμνήσεων και των εμπειριών. Απαιτεί μια υπέρβαση του ίδιου του χρόνου, επιτρέποντας ένα όραμα που δεν θολώνεται από τις κατασκευές του νου. Αυτή η κατάσταση του Πλήρους Απελευθερωμένου Οράματος είναι η ουσία του Πραγματικού Διαλογισμού.

Ζώντας σε Αληθινή Εγρήγορση

Το να διαλογίζεσαι σημαίνει να ζεις σε αληθινή εγρήγορση. Είναι να απαλλαγείτε από τις αυταπάτες που δημιουργεί η σκέψη και να απορρίψετε τις σταθερές, μόνιμες εικόνες που κατασκευάζει η σκέψη. Όταν δεν είμαστε σε αυτή την κατάσταση, παγιδευόμαστε σε έναν εικονικό κόσμο δυαδικότητας και χωρισμού, υποστηρίζοντας έναν ψεύτικο εαυτό. Αυτός ο ψεύτικος εαυτός, στις προσπάθειές του να απελευθερωθεί και να επιτύχει τη φώτιση, εμπλέκεται σε πράξεις που είναι εγγενώς ψευδείς. Καμία προσπάθεια δεν μπορεί να απελευθερώσει ένα κατασκεύασμα από το δικό του εγγενές ψεύδος.

Η Ψευδαίσθηση του Ψεύτικου Εαυτού

Ένα λανθασμένο πρόβλημα δημιουργεί ψευδείς λύσεις, οδηγώντας σε άχρηστα και μη ευεργετικά αποτελέσματα. Ο ψεύτικος εαυτός, όσο σκληρά κι αν προσπαθεί, δεν μπορεί να ξεφύγει από τα όρια του - απλώς παραμένει στην ύπαρξή του. Η αληθινή λύση βρίσκεται στο να δούμε την αλήθεια αυτού που συμβαίνει. Το να είσαι σε άμεση επαφή με τα πραγματικά συμβάντα της παρούσας στιγμής σημαίνει να συνειδητοποιήσεις ότι ο ψευδής εαυτός είναι ένα απλό κατασκεύασμα σκέψης. Αυτή η συνειδητοποίηση διαλύει την ψευδαίσθηση, φέρνοντας μια εσωτερική γαλήνη που ακτινοβολεί προς τα έξω.

Διαλύοντας Παραισθήσεις

Σκεφτείτε να περπατάτε τη νύχτα και να παρερμηνεύετε τις σκιές με τέρατα. Η λύση δεν είναι να υποκύψετε στον φόβο ή να πολεμήσετε με ανύπαρκτα πλάσματα. Αντίθετα, πρέπει να αναγνωρίσουμε την αυταπάτη - ότι οι αθώες σκιές έχουν παρερμηνευθεί ως απειλητικές μορφές. Αυτή η κατανόηση επιφέρει μια βαθιά αλλαγή. Η αυταπάτη διαλύεται και βρίσκει κανείς την αλήθεια μέσα του. Η κατανόηση είναι το μονοπάτι του διαλογισμού. Είναι η ίδια η ουσία της Απελευθέρωσης.

Το Μονοπάτι του Διαλογισμού

Ο διαλογισμός δεν είναι μια πρακτική που περιορίζεται σε συγκεκριμένες ώρες ή μέρη. Είναι μια συνεχής κατάσταση ύπαρξης, μια αδιάκοπη ενασχόληση με το παρόν. Είναι η άμεση εμπειρία της ζωής καθώς εκτυλίσσεται, απαλλαγμένη από τις στρεβλώσεις της σκέψης. Σε αυτή την κατάσταση, βλέπουμε ξεκάθαρα, απεριόριστα από το παρελθόν ή τις προβλέψεις του μέλλοντος. Ασχολούμαστε με τον κόσμο όπως είναι, όχι όπως τον φανταζόμαστε.

Αληθινή Απελευθέρωση

Η Αληθινή Απελευθέρωση είναι η συνειδητοποίηση ότι ο ψευδής εαυτός και τα προβλήματά του είναι απλά κατασκευάσματα σκέψης. Όταν παύουμε να υποστηρίζουμε αυτές τις κατασκευές, επιστρέφουμε στη φυσική κατάσταση της ύπαρξης. Αυτή η κατάσταση χαρακτηρίζεται από ειρήνη, διαύγεια και βαθιά αίσθηση σύνδεσης με την παρούσα στιγμή. Είναι μια κατάσταση αληθινής ελευθερίας, όπου δεν είμαστε πλέον δεσμευμένοι από τις ψευδαισθήσεις του νου.

Κατανόηση και Απελευθέρωση

Η κατανόηση είναι και το μονοπάτι και ο στόχος του διαλογισμού. Είναι η διαδικασία να δούμε μέσα από τις ψευδαισθήσεις που δημιουργούνται από τη σκέψη και να αναγνωρίσουμε την αλήθεια αυτού που συμβαίνει στην παρούσα στιγμή. Αυτή η κατανόηση φέρνει την απελευθέρωση, απελευθερώνοντάς μας από τα όρια του ψεύτικου εαυτού και τα απατηλά προβλήματά του. Είναι μια επιστροφή στη φυσική κατάσταση της ύπαρξης, όπου ζούμε σε αρμονία με τη ροή της ζωής.

Συμπέρασμα

Το Βασίλειο του Διαλογισμού είναι ένα ταξίδι στην καρδιά της πραγματικότητας. Είναι μια συνεχής ενασχόληση με την παρούσα στιγμή, απαλλαγμένη από τις στρεβλώσεις της σκέψης και τις ψευδαισθήσεις του ψευδούς εαυτού. Μέσω της κατανόησης, επιτυγχάνουμε την αληθινή απελευθέρωση, επιστρέφοντας σε μια κατάσταση ειρήνης, διαύγειας και σύνδεσης με την εκτυλισσόμενη πραγματικότητα. Αυτή είναι η ουσία του Πραγματικού Διαλογισμού—μια ζωή που ζούμε στο Απόλυτο Παρόν, σε αρμονία με την αιώνια ροή της ύπαρξης.

Η Αλήθεια: Ζώντας στο Αιώνιο Τώρα

Στην ταπισερί της ύπαρξης, η Αλήθεια βρίσκεται στο παρόν, στην ουσία αυτού που συμβαίνει εδώ και τώρα. Το να βλέπεις και να κατανοείς αληθινά τα γεγονότα που εκτυλίσσονται σημαίνει να αποκαλύπτεις την Αλήθεια, η οποία με τη σειρά της αποκαλύπτει τους κατάλληλους τρόπους αντίδρασης και εξέλιξης. Αυτή η κατανόηση μας ωθεί μπροστά στη ζωή, επιτρέποντας την ανάπτυξη και τη μεταμόρφωση. Η πράξη του να βλέπεις - το να είσαι πλήρως ξύπνιος τη στιγμή - είναι μια δυναμική διαδικασία που ανανεώνεται συνεχώς, ενσωματώνοντας την ουσία της Αληθινής Ζωής.

Η ουσία της ζωντανής αλήθειας

Το να Ζεις την Αλήθεια είναι άμεσο, μια άμεση εμπειρία που εμφανίζεται σε πραγματικό χρόνο. Είναι η διαρκώς ανανεούμενη επαφή με την Πραγματικότητα, μια συνεχής ροή μέσα από το αιώνιο παρόν. Αυτή η σύνδεση απαιτεί ενέργεια και συνεχή δράση, μια συνεχή ενασχόληση με την παρούσα στιγμή. Για όσους δεν είναι συνηθισμένοι σε μια τέτοια ζωή, μπορεί να είναι εξαντλητική. Ωστόσο, για όσους το ασπάζονται, γίνεται μια ανεξάντλητη πηγή ανανέωσης, γαλήνης και ευδαιμονίας.

Η ψευδαίσθηση των νοητικών κατασκευών

Σε μια προσπάθεια να εξοικονομήσουν ενέργεια και να απλοποιήσουν τις εμπειρίες τους, οι άνθρωποι έχουν ιστορικά δημιουργήσει σταθερές εικόνες και έννοιες, αποθηκεύοντάς τις στη μνήμη. Αυτή η διαδικασία οδήγησε στο σχηματισμό ενός παράλληλου, εικονικού σύμπαντος - ενός νοητικού αντιγράφου της πραγματικότητας. Το λάθος δεν έγκειται στη σκέψη ή τη μνήμη ως λειτουργίες αλλά στην κακή χρήση τους. Σε αντίθεση με τα ζώα, που χρησιμοποιούν αυτές τις λειτουργίες με φυσικό τρόπο, οι άνθρωποι έχουν μετατρέψει τη σκέψη σε ένα περίπλοκο σύστημα που συχνά οδηγεί σε παραμόρφωση και ασθένειες.

Το θεμελιώδες πρόβλημα με την ανθρώπινη σκέψη είναι ότι προσπαθεί να επιβάλει σταθερότητα σε μια πραγματικότητα που είναι εγγενώς ρευστή. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα έναν στατικό, απολιθωμένο κόσμο εννοιών και αντικειμένων που έρχεται σε έντονη αντίθεση με τη συνεχή ροή των εξωτερικών φαινομένων. Οι άνθρωποι παγιδεύονται σε αυτό το νοητικό κατασκεύασμα, μεγαλώνοντας γενιές μέσα στα όριά του, διαιωνίζοντας έναν κύκλο ψευδαισθήσεων.

Ζώντας σε άμεση επαφή με την πραγματικότητα

Η Αλήθεια είναι εδώ, τώρα, σε άμεση επαφή με την πραγματικότητα. Το να ζεις την Αλήθεια σημαίνει να τη βιώνεις, να την ενσωματώνεις και να περπατάς μέσα της. Αυτό δεν είναι μια θεωρία, διδασκαλία ή πρακτική, αλλά ο ίδιος ο ιστός της ζωής. Είτε ζούμε αληθινά, σε άμεση επαφή με την πραγματικότητα, είτε ονειρευόμαστε μέσα στα όρια της σκέψης. Στην ουσία υπάρχει μόνο η Αλήθεια. Οι κατασκευές της σκέψης, συμπεριλαμβανομένου του εγώ, είναι απλές ψευδαισθήσεις - φαινόμενα χωρίς πραγματική ουσία.

Ο κόσμος της σκέψης είναι ένα βασίλειο ψυχικών απολιθωμάτων, όπου βασιλεύει η δυαδικότητα. Εδώ, οι σταθερές οντότητες δημιουργούν την ψευδαίσθηση ενός ξεχωριστού υποκειμένου και αντικειμένου, οδηγώντας σε μια κατακερματισμένη αντίληψη της πραγματικότητας. Αυτός ο δυϊστικός κόσμος γεννά αντίθετα - αλήθεια και ψέμα, καλό και κακό, πάνω και κάτω. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, το εγώ (ένα κατασκεύασμα της σκέψης) γίνεται το κέντρο της ψυχολογικής συμπεριφοράς, οδηγώντας τα άτομα να αναζητήσουν την αλήθεια, τη γνώση, την ευτυχία και άλλα αντιληπτά αγαθά.

Το Ψευδοπρόβλημα του Εγώ

Η αναζήτηση της Αλήθειας από την οπτική γωνία του εγώ είναι ένα ψευδοπρόβλημα. Το εγώ, ένα κατασκεύασμα της σκέψης, αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως πραγματικό και επομένως βλέπει τον κόσμο της δυαδικότητας ως πραγματικό. Αναζητά μια κατασκευασμένη «Αλήθεια» ως αντίθετο της πλάνης και της άγνοιας, θέτοντας την ως απτό στόχο. Ωστόσο, το εγώ, ως ψεύτικο κατασκεύασμα, δεν μπορεί να αποκτήσει την Αληθινή Αλήθεια. Οι δραστηριότητες του εγώ, είτε προσευχή, διαλογισμός ή άλλες επιδιώξεις, παραμένουν στη σφαίρα της σκέψης και της ψευδαίσθησης.

Οι άνθρωποι ζουν σε ένα μεταφορικό Σπήλαιο Σκιών, παρεξηγώντας το με τον πραγματικό κόσμο. Ανεξάρτητα από τις προσπάθειές τους, δεν μπορούν να βρουν δρόμο προς την Αλήθεια, αρκεί να καθοδηγούνται από το εγώ. Δεν υπάρχει δρόμος προς την Αλήθεια για το εγώ γιατί το ίδιο το εγώ είναι ψέμα.

Το απλό γεγονός της θέασης

Η λύση βρίσκεται στην απλή πράξη του Βλέπειν. Πρέπει να δούμε τη φύση της σκέψης, πώς δημιουργείται το εγώ και την ψευδαίσθηση της δυαδικότητας και της σωτηρίας. Αυτό δεν απαιτεί πολύπλοκη ανάλυση. Απαιτεί διάθεση για άμεση αντίληψη της πραγματικότητας, χωρίς τις στρεβλώσεις της σκέψης. Έχουμε την επιθυμία να το κάνουμε αυτό; Αν ναι, πρέπει απλώς να το κάνουμε. Διαφορετικά, χάνουμε ενέργεια και χρόνο κυνηγώντας μια ψεύτικη αλήθεια που ορίζεται από το εγώ.

Αγκαλιάζοντας τη Ζωντανή Αλήθεια

Το να αγκαλιάζεις τη Ζωντανή Αλήθεια σημαίνει να βγαίνεις από τις σκιές της σκέψης και στο φως της άμεσης εμπειρίας. Είναι να ρέεις με το αιώνιο παρόν, να ασχολείσαι με την πραγματικότητα με έναν τρόπο που είναι άμεσος, δυναμικός και αληθινός. Αυτός είναι ο δρόμος προς την αληθινή ειρήνη και ευδαιμονία, μια ζωή που ζει σε αρμονία με την αιώνια ροή της ύπαρξης. Είναι η απόλυτη απελευθέρωση, η συνειδητοποίηση ότι η Αληθινή Ζωή είναι εδώ και τώρα, στην άμεση, διαρκώς ανανεούμενη επαφή με την Πραγματικότητα.

Ζώντας στο Παρόν - Ο Δρόμος της Αλήθειας

Ζώντας στο Παρόν

Πάντα, ο χρόνος της ανθρώπινης σκέψης αφήνει πίσω όσα έγιναν, και καλά και κακά, κι η Ζωή Αναβλύζει την Στιγμή που Ζούμε Φρέσκια, σαν το ολόδροσο νερό της πηγής… μόνο οι ανόητοι δένονται με το παρελθόν.

Όποιος είναι εξοικειωμένος με τον Ουρανό και την γη γνωρίζει τα μυστικά της ύπαρξης, κι ειρηνικά πορεύεται, και σε εύφορες κοιλάδες και σε ερήμους.

Στον Κόσμο, στην σκέψη των ανθρώπων, σε κάθε εξέλιξη της αντίληψης υπάρχει πάντα Μια Και Μοναδική Κορυφή, ο Θεός.

Η Αλήθεια δεν έχει ανάγκη από υπεράσπιση. Στο τέλος, πάντα επικρατεί.

Στην αντίληψη των ανθρώπων τον μεγαλύτερο ρόλο τον παίζει, όχι η άμεση αντίληψη αυτού που υπάρχει, αλλά η φαντασία των ανθρώπων που οικοδομεί την εικόνα αυτού που θα έπρεπε να είναι… έτσι όμως οι άνθρωποι λοξοδρομούν από την Πραγματικότητα.

Η Νοημοσύνη, επειδή Ζει στο Παρόν, είναι αναγκασμένη να «αυτοσχεδιάζει» σύμφωνα με τα γεγονότα. Μόνο η σκέψη των ανθρώπων φτιάχνει σχέδια και προσπαθεί να προσαρμόσει στα σχέδια την Πραγματικότητα, αλλά η Πραγματικότητα Ακολουθεί τον Δικό της Δρόμο, δεν ακολουθεί ποτέ την φαντασία των ανθρώπων.

Για τον Φωτισμένο άνθρωπο δεν υπάρχουν καλοί και κακοί άνθρωποι, υπάρχουν καλοί άνθρωποι κι άνθρωποι που ακολουθούν λάθος δρόμο.

Ο Δρόμος της Αλήθειας

Στον Δρόμο για το Αληθινό, πάντα, είναι λάθος να πεις έφτασα. Η Αλήθεια δεν γίνεται κτήμα κανενός εγώ… Θα έχεις φτάσει πραγματικά όταν δεν θα υπάρχει Ούτε «Αλήθεια», ούτε «κάποιος» να αποκτήσει εμπειρία της… ούτε προσπάθεια ακόμα, παρά μόνο Ατέλειωτη Ειρήνη.

Ούτε Απόλυτο Υπάρχει, ούτε Φώτιση, για το εγώ που σκαρφαλώνει στο βουνό της σκέψης. Αυτά «Εμφανίζονται» όταν σβήνει το εγώ… αλλά, δεν υπάρχει κανείς εκεί για να τα «δει»… Υπάρχει Μόνο Φως και Μακαριότητα.

Ο Αληθινός Σκοπός της Ζωής είναι να Περάσουμε «Πέραν», όχι να αφοσιωνόμαστε σε εγκόσμιους σκοπούς και να χανόμαστε σε επίγεια προβλήματα.. ολόκληρη η Δημιουργία είναι μονάχα ένα όνειρο.

Υπάρχει μονάχα ένας τρόπος να απελευθερωθείς από τα δεσμά που σε δένουν στο κόσμο, να τα εγκαταλείψεις όλα. Υπάρχει μονάχα ένας Δρόμος που Οδηγεί στην Αλήθεια, η ταπεινότητα, η εξάλειψη του εγώ. Υπάρχει μονάχα Ένας Ουρανός, ο Ουρανός της Αιωνιότητας.

Μονάχα τα Οράματα που είναι φτιαγμένα από Ουρανό βγαίνουν αλήθεια. Τα οράματα της νύχτας, που είναι φτιαγμένα από σκέψη, πάντα τελειώνουν με την Ανατολή της Αλήθειας

Μονάχα τότε ο άνθρωπος βλέπει ολοκάθαρα, όταν σβήνουν οι σκέψεις κι οι αισθήσεις καταλαγιάζουν. Τότε μονάχα ο Κόσμος είναι Φωτεινός κι ο Δρόμος της Αιωνιότητας ανοιχτός και ο Ορίζοντας χωρίς τέλος.

Τον Ουρανό και την Κόλαση, μόνοι τους οι άνθρωποι χτίζουν, σκέψη την σκέψη, πράξη την πράξη.

Πώς αλλάζουν τα μυαλά;

Δύο ψυχολόγοι στο Χάρβαρντ, ο Jerome Bruner και ο Leo Postman, έκαναν ένα πείραμα με τραπουλόχαρτα. Έδειχναν διαφάνειες με εικόνες χαρτιών τράπουλας και ζητούσαν από το υποκείμενο να αναγνωρίζει το χαρτί, να λέει τι βλέπει φωναχτά («3 καρό» ή «άσος κούπα») και μετά να πατάει ένα κουμπί για να προχωρήσει στην επόμενη διαφάνεια.

Όμως τα υποκείμενα δε γνώριζαν ότι οι πειραματιστές ανάμεσα στα τραπουλόχαρτα που τους έδειχναν είχαν φυτέψει και μερικές “ανωμαλίες“, κάρτες δηλαδή που δεν υπάρχουν σε μια κανονική τράπουλα. Περιστασιακά τους εμφανίζονταν για παράδειγμα μαύρες καρδιές ή κόκκινα μπαστούνια. Στην αρχή, τα άτομα δεν πρόσεχαν τις νέες κάρτες και εκφωνούσαν τα ονόματά τους σαν να ήταν κανονικά και οικεία. Όμως, μέσα στην άγνοιά τους, ο εγκέφαλός τους παρατήρησε ότι κάτι δεν πάει καλά και οι χρόνοι απόκρισής τους αυξάνονταν όλο και περισσότερο όσο πιο συχνά εμφανιζόταν μια περίεργη κάρτα.

Οι πειραματιστές ολοένα και αύξαιναν τον αριθμό των ανωμαλιών μέσα στο δείγμα. Τα περισσότερα άτομα συνέχισαν να αναγνωρίζουν εσφαλμένα τις ανωμαλίες ως φυσιολογικές, αλλά άρχισαν επίσης να αναφέρουν ότι ένιωθαν κάποια δυσφορία. Όταν έβλεπαν μια κάρτα με λάθος χρώμα, συχνά έλεγαν ότι τους φαινόταν γκριζοκαφέ, κοκκινόμαυρη ή ακόμα και μοβ. Ένιωθαν ότι κάτι δεν πάει καλά, αλλά δεν μπορούσαν να εντοπίσουν τι ήταν και οι χρόνοι απόκρισής τους άρχισαν να μεγαλώνουν καθώς συλλογίζονταν τη σύγχυσή τους.

Όταν οι επιστήμονες έβαλαν ακόμη περισσότερες κάρτες με λάθος χρώμα, ορισμένοι άρχισαν να βιώνουν αυτό που οι επιστήμονες ονόμασαν «αντιληπτική κρίση». Όταν εμφανιζόταν κάποια ψεύτικη κάρτα, τα μισά από τα υποκείμενα άρχισαν να λένε πράγματα όπως “Θα είμαι χαζός αν μου πείτε ότι αυτό είναι κόκκινο;” Ή «καλά, δεν είμαι σίγουρος τώρα πώς μοιάζει το μπαστούνι! Θα τρελαθούμε;!”

Τελικά, μετά από κάποιο εκτεταμένο γνωστικό σκίρτημα, τα υποκείμενα έφτασαν σε αυτό που οι Bruner και Postman ονόμασαν «το σοκ της αναγνώρισης». Σε μια ξαφνική, συναρπαστική επιφοίτηση, συνειδητοποίησαν ότι κάποιες από τις κάρτες είχαν “πειραχτεί”. Ε βέβαια γι’ αυτό τους φαινόταν τόσο περίεργες! Αναστέναζαν ανακουφισμένοι. «αχα! ναι βρε οι κάρτες έχουν λάθος χρώμα!». Και από εκείνο το σημείο και μετά, αντί να προσπαθούν να κάνουν τις ανωμαλίες να ταιριάζουν με τις προσδοκίες τους, άλλαξαν τις προσδοκίες τους για να εξηγήσουν το νέο είδος κάρτας. Μόλις αποδέχτηκαν ότι τα χρώματα μπορεί να είναι λάθος, μπόρεσαν να τα δουν όπως ήταν. Στη συνέχεια τις αναγνώρισαν αμέσως και αβίαστα και οι χρόνοι απόκρισής τους επέστρεψαν στο φυσιολογικό.

Στα καρτούν όταν κάποιος συλλαμβάνει μια ιδέα ή επιλύει ένα πρόβλημα, το απεικονίζουν συνήθως με ένα φλας, μια έκλαμψη φωτός που βγαίνει από τον εγκέφαλο. Κάτι σαν το φαινόμενο Zeeman, που ανακάλυψε ότι φως παράγεται όταν τα ηλεκτρόνια «πέφτουν» από μία τροχιά που βρίσκεται μακρύτερα από τον πυρήνα σε μια κοντινότερη τροχιά. Έτσι και οι άνθρωποι, ισορροπούν καθώς μπαίνουν σε μια νέα τροχιά σκέψεων.

Στο βιβλίο του “Η δομή των επιστημονικών επαναστάσεων“, ο Thomas Kuhn αναφέρει ότι το πείραμα Bruner και Postman απεικόνισε τέλεια πώς αλλάζουν τα μυαλά. Ενώ στην αρχή, οι κάρτες με λάθος χρώμα τους ήταν αόρατες, καθώς οι ανωμαλίες έγιναν πάρα πολλές για να αγνοηθούν, προσπάθησαν να τις ενσωματώσουν στα υπάρχοντα μοντέλα τους. Άρχισαν να σκέφτονται μια μέση λύση του τύπου «δεν είναι και πολύ κόκκινη». Όταν η αφομοίωση αυτή απέτυχε, ο εγκέφαλός τους ενέδωσε και δημιούργησε μια νέα αντίληψη: είναι κάρτες που πειράχτηκαν.

Όταν υποπτευόμαστε για πρώτη φορά ότι μπορεί να κάνουμε λάθος, όταν οι προσδοκίες μας διαψεύδονται, αρχίζουμε να νιώθουμε άβολα και αντιστεκόμαστε προσπαθώντας να προσαρμόσουμε τα τρέχοντα μοντέλα της πραγματικότητας στα προηγούμενα πιστεύω μας. Μόνο όταν ο εγκέφαλος αποδεχθεί ότι το υπάρχον μοντέλο του δε θα επιλύσει ποτέ τις ασυμφωνίες, κάνει update, το ενημερώνει δηλαδή, λειαίνοντας το έδαφος για να υποδεχτεί τη νέα αντίληψη. Το αποτέλεσμα είναι μια αποκάλυψη, η συνειδητοποίηση ότι το μυαλό μας είναι τελικά αυτό που άλλαξε αυτό που μας προβλημάτιζε, όχι αυτή καθαυτή η αλλαγή.

Ο Kuhn πίστευε ότι «η καινοτομία αναδύεται μόνο με δυσκολία, που εκδηλώνεται με αντίσταση, σε ένα υπόβαθρο που παρέχεται από την προσδοκία». Με άλλα λόγια, όταν δεν ξέρουμε αυτό που δεν ξέρουμε, στην αρχή βλέπουμε μόνο αυτό που περιμένουμε να δούμε, ακόμα και όταν αυτό που βλέπουμε δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες μας. Όταν έχουμε αυτή την αίσθηση ότι «μπορεί να κάνω λάθος», αρχικά προσπαθούμε να το εξηγήσουμε, ερμηνεύοντας την καινοτομία ως επιβεβαίωση, αναζητώντας στοιχεία ότι τα μοντέλα μας εξακολουθούν να είναι σωστά, δημιουργώντας αφηγήσεις που δικαιολογούν τη διατήρηση των προκατειλημμένων αντιλήψεών μας. Εκτός και αν ανατραπούν σε μεγάλο βαθμό, τα μοντέλα μας πρέπει να μας απογοητεύσουν μερικές φορές προτού αρχίσουμε να τα συνταιριάζουμε.

Όταν αυτό συμβαίνει στην επιστήμη, ο Kuhn το ονομάζει «αλλαγή παραδείγματος», είναι εκείνη η στιγμή που ένα μοντέλο που δεν μπορεί να ενσωματώσει τις ανωμαλίες του αποσύρεται για ένα άλλο που μπορεί. Ως παραδείγματα για το πόσο γρήγορα μπορεί να συμβεί αυτό, έδειξε τις οπτικές ψευδαισθήσεις που μπορούν να φανούν με δύο διαφορετικούς τρόπους όπως το παπιοκουνέλι της παραπάνω εικόνας, που μοιάζει με πάπια όταν το βλέπει κανείς με έναν τρόπο και κουνέλι όταν το βλέπει με άλλον τρόπο. Ο Kuhn πρότεινε ότι όταν “ενημερώνουμε“, δεν αλλάζουν τα στοιχεία, αλλά η δική μας ερμηνεία. Ο φυσικός κόσμος παραμένει ο ίδιος από το ένα παράδειγμα στο άλλο, αλλά καθώς οι ανωμαλίες στις εξηγήσεις μας δημιουργούνται με την πάροδο του χρόνου, απαιτούν από εμάς να αναζητήσουμε διαφορετικές εξηγήσεις για αυτό που προηγουμένως πιστεύαμε ότι είχε διευθετηθεί και κατανοηθεί.

Ο Jean Piaget συμφώνησε με πολλά από αυτά που είχε πει ο Kuhn, αλλά διαφώνησε σε ένα σημαντικό σημείο. Η έρευνά του πάνω στην ανάπτυξη των παιδιών κατά τη διάρκεια των διαφόρων σταδίων προτείνει ότι τα παλιά μοντέλα δεν πετιούνται ποτέ. Αντίθετα, χτίζουμε πάνω τους. Έβλεπε το μυαλό να αλλάζει σαν ένα είδος πλοίου του Θησέα, που αντικαθιστούσαν σιγά-σιγά τα πράγματα ενώ βρισκόταν στη θάλασσα, ώστε να μην κινδυνεύσει ποτέ να βυθιστεί.

Αυτό που ο Kuhn ονόμασε αλλαγή παραδείγματος, ο Piaget το είδε σαν μια στιγμή ολοκλήρωσης, όχι αντικατάστασης. Έγραψε ότι όλη η γνώση, «όσο νέα κι αν είναι, δεν είναι ποτέ αρχική και εντελώς ανεξάρτητη από την προηγούμενη γνώση. Είναι μόνο μια αναδιοργάνωση, προσαρμογή, διόρθωση ή προσθήκη σε σχέση με την υπάρχουσα γνώση. Ακόμη και πειραματικά δεδομένα άγνωστα μέχρι ένα ορισμένο χρονικό διάστημα πρέπει να ενσωματωθούν με την υπάρχουσα γνώση. Αλλά αυτό δεν συμβαίνει από μόνο του. Χρειάζεται μια προσπάθεια αφομοίωσης και προσαρμογής».

Ο Piaget πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του γράφοντας για το πώς οι εγκέφαλοι δημιουργούν γνώση από την εμπειρία. Ήταν ανένδοτος ότι η δημιουργία της υποκειμενικής μας πραγματικότητας, και επομένως η κατανόησή μας για τον κόσμο, της ίδιας της γνώσης, ήταν μια ενεργή διαδικασία και όχι μια κατάσταση.

Για παράδειγμα, όταν ένα παιδί βλέπει για πρώτη φορά ένα μικρό ζώο με τέσσερα πόδια και μια ουρά και ένας γονιός του λέει: «Σκύλος!» το παιδί στη συνέχεια δημιουργεί μια κατηγορία για μη ανθρώπινα ζώα με τέσσερα πόδια. Αργότερα, όταν το ίδιο παιδί βλέπει ένα άλογο και λέει: «Σκύλος!» ο γονιός πρέπει να το διορθώσει. «Όχι, αυτό είναι άλογο». Εκείνη τη στιγμή, το παιδί εγκαταλείπει το μοντέλο του, αναθεωρώντας την παλιά κατηγορία που κάποτε περιλάμβανε όλα τα τετράποδα και δημιουργώντας μια νέα με χώρο για ακόμη περισσότερες.

Για τον Piaget, οι οργανισμοί προσαρμόζονται συνεχώς στην επιδίωξη να κάνουν το περιβάλλον τους βέλτιστο μέχρι να νιώσουν ότι έχουν κατακτήσει επαρκώς αυτό το περιβάλλον. Όταν φτάνουν σ αυτό το σημείο το ονόμασε «ισορροπία».

Η εξισορρόπηση είναι αφομοίωση, «ενσωμάτωση νέων πληροφοριών σε προϋπάρχουσες δομές» και προσαρμογή, «αλλαγή και οικοδόμηση νέων δομών για την κατανόηση των πληροφοριών».

Εν κατακλείδι. Ο εγκέφαλος είναι κάτι εύπλαστο, που πάντα μαθαίνει, πάντα ενημερώνεται, αλλά προχωρά με προσοχή, με τέτοιο ρυθμό που να αποφεύγει τον κίνδυνο, θέλει να νοιώθει καλά, σιγουριά, απεχθάνεται το χάος και να του τραβάνε το χαλί κάτω από τα πόδια. Εκείνες τις στιγμές που πλήττονται τα πιστεύω μας, κινδυνεύουν οι προσδοκίες μας και τα γεγονότα δε συμβαδίζουν με την πραγματικότητα, αρχίζουμε να βιώνουμε αβεβαιότητα, νοιώθουμε μια βασανιστική ανισορροπία. Για να επιλυθεί αυτή η κατάσταση ή θα οδηγηθούμε σε γνωστική ασυμφωνία ή πρέπει να κάνουμε update, να αλλάξουμε. Βέβαια, ακόμη και όταν κάνουμε την “αναβάθμιση” το θεωρούμε πάντα επίτευγμα δικό μας ακόμη και αν είναι έργο άλλων…

Δεν υπάρχουν όρια ανάμεσα στον ηρωισμό και την προδοσία

Στη Σαλαμίνα πολέμησαν, βέβαια, και οι Σπαρτιάτες. Αλλά, λίγο με το ζόρι. Ο Σπαρτιάτης αρχηγός του Ελληνικού στόλου Ευρυβιάδης επιχειρεί να την κοπανήσει καναδυό φορές, όμως ο Θεμιστοκλής βρίσκει τρόπο να τον επαναφέρει και στην τάξη και στη μάχη.

Η παρουσία και μόνο Σπαρτιατών σ’ ένα οποιοδήποτε πεδίο μάχης ήταν επαρκής λόγος για μια επαρκή αναπτέρωση του ηθικού και των μη Σπαρτιατών στρατιωτών.

Γνωρίζοντας, λοιπόν, ο Θεμιστοκλής την πλήρη ανεπάρκεια της «ελληνικής εθνικής συνειδήσεως» από μέρους των Σπαρτιατών, όπως θα λέγαμε σήμερα που οι Σπαρτιάτες θέλουν να εμφανίζονται κι αυτοί σαν ακραιφνείς Έλληνες όπως όλοι οι άλλοι Έλληνες, αμέσως μετά την τρομερή ναυμαχία της Σαλαμίνας το χειμώνα του 480 π.Χ. πηγαίνει στη Σπάρτη όπου, ναι μεν γίνεται δεκτός με τιμές ήρωα, όμως αποτυγχάνει να πείσει τους περιστασιακούς των Αθηναίων συμμάχους, που ενεργοποιούνται μόνο όταν νιώσουν πως απειλούνται κι οι ίδιοι, πως είναι ανάγκη να συνεχιστεί η συμμαχία. Διότι ο κατά ξηράν αρχηγός του περσικού στρατού, ο Μαρδόνιος, έχει στρατοπεδεύσει στη Θεσσαλία.

Καρδαμωμένοι λοιπόν οι Πέρσες απ’ τα πλούσια ελέη της θεσσαλικής γης, που οι άρχοντες του τόπου τα έθεσαν γενναιόδωρα στη διάθεσή τους, ετοιμάζονται για μια τελευταία προσπάθεια υποταγής και των περιοχών εκείνων της Ελλάδας που δεν είχαν προς το παρόν υποταγεί ή που δεν είχαν μηδίσει, πράγμα που από πραχτική άποψη είναι το ίδιο. Μ’ αυτή την κίνηση που ετοιμάζει ο Μαρδόνιος στην κατά τα άλλα ελληνικότατη Θεσσαλία, θα δινόταν ο χρόνος στο ρημαγμένο απ’ τη Σαλαμίνα περσικό στόλο να ανασυνταχτεί και να ξαναεπιτεθεί.

Ο Θεμιστοκλής δεν κατάφερε να πείσει τους Σπαρτιάτες για τον επικρεμάμενο και επί της δικής τους κεφαλής κίνδυνο, προφανώς γιατί δεν πίστευαν οι δύσπιστοι Λακεδαιμόνιοι πως ο Μαρδόνιος με τους 50.000 περίπου στρατιώτες, που είχαν αποσπαστεί απ’ το κυρίως εκστρατευτικό σώμα, θα τολμούσε να περάσει τον Ισθμό της Κορίνθου, που για τους Σπαρτιάτες ήταν το προς Βορράν όριο ασφαλείας, αλλά και το σύνορο ανάμεσα στη σπαρτιατική και την αθηναϊκή ζώνη επιρροής, όπως θα λέγαμε σήμερα.

Όταν ο Θεμιστοκλής επέστρεψε άπρακτος στην Αθήνα, οι συμπατριώτες του θύμωσαν τόσο για τούτη τη διαπραγματευτική του αποτυχία (τους είχε συνηθίσει, βλέπεις, σε επιτυχίες), που του αφαίρεσαν αμέσως τον τίτλο του στρατηγού, λίγους μόλις μήνες μετά το θρίαμβό του στη Σαλαμίνα. Ίσως να ήταν βέβαιοι οι Αθηναίοι πως αυτή τη φορά, δεν τους σώζει τίποτα, ούτε καν η μεγαλοφυία του Θεμιστοκλή, που έμοιαζε να έχει εξαντλήσει τις ικανότητές του σε κείνη την τιτάνεια προσπάθεια στη Σαλαμίνα, που από πολιτικής απόψεως ήταν ακόμα πιο δύσκολη.

Την τραγική μοίρα του Θεμιστοκλή θα τη δούμε στο επόμενο κείμενο που θα του είναι αφιερωμένο ολόκληρο, έτσι, τιμής ένεκεν που λεν και οι λόγιοι. Σήμερα θα παραμείνουμε στην χωρίς τον Θεμιστοκλή μάχη των ΓΙλαταιών, όπου ο επικεφαλής των Αθηναίων στρατιωτών Αριστείδης, ο επιλεγόμενος Δίκαιος, τον οποίο ο Θεμιστοκλής στην αρχή της πολιτικής του καριέρας είχε εξορίσει, αλλά που τον είχε χρησιμοποιήσει ωστόσο με επιτυχία στη Σαλαμίνα, τα ’κάνε ρόιδο, κατά το δη λεγόμενον.

Πρέπει να πούμε, πάντως, πριν μπούμε στον αγώνα, πως τούτη η περίεργη μάχη, που ακόμα προβληματίζει τους ιστορικούς της στρατιωτικής τέχνης (η οποία, ως γνωστόν, δεν ανήκει στις... καλές τέχνες), δεν θα γινόταν αν δεν αποτύγχαναν ως διπλωμάτες και οι Πέρσες. Που πιθανώς θα κάθονταν για λίγο ακόμα ήσυχα στο όμορφο περιβάλλον της ελληνικής Θεσσαλίας κι ύστερα θα έφευγαν για την πατρίδα τους να δουν επιτέλους τις γυναίκες και τα παιδιά τους.

Που λέτε, την άνοιξη του 479 π.Χ. καταφτάνει στην Αθήνα με την ιδιότητα του μεσολαβητή και του ειρηνοποιού, ποιος νομίζετε! Ο βασιλεύς της Μακεδονίας Αλέξανδρος ο Α' αυτοπροσώπως!!! (Προσοχή, μη γίνει καμιά τραγική σύγχυση με τον Μεγαλέξαντρο, του οποίου ο πατέρας χρειάζεται ακόμα ενενήντα τρία συναπτά έτη για να δει το φως της μέρας και της Ιστορίας).

Όταν ήρθε στην Αθήνα ο στενός φίλος των Περσών, ο Μακεδών βασιλεύς, ο Θεμιστοκλής δεν ήταν πλέον στα πράγματα και οι αριστοκράτες διάδοχοί του, ο Αριστείδης, και ο Ξάνθιππος, δεν θεώρησαν επαρκείς τις ευνοϊκότατες προσφορές των Περσών, που έκαναν μια ύστατη προσπάθεια να τα βολέψουν όπως όπως διά της διπλωματίας, όπως και παλιότερα. Ξαπόστειλαν λοιπόν το Μακεδόνα βασιλιά στην αριστοκρατούμενη και μονίμως μηδίζουσα Θεσσαλία και περίμεναν ή το μοιραίο ή τους Σπαρτιάτες.

Μ’ αυτά και μ’ άλλα οι Πέρσες θυμώνουν πολύ, τελικά. Και ξανακατηφορίζουν απ’ τα γνωστά μονοπάτια. Τις Θερμοπύλες τις φυλάν πλέον ανεπαρκώς μόνο οι τάφοι των ηρώων. Και τούτο διότι οι Σπαρτιάτες που θα πολεμήσουν στις Πλαταιές υπό τον Παυσανία βρίσκονται προς το παρόν στη Σπάρτη, θα ξεκινήσουν από κει εσπευσμένα, μόνο όταν διαπιστώσουν πως οι Πέρσες δεν αστειεύονται, τουλάχιστον στον κατά ξηρά πόλεμο. Και θα το διαπιστώσουν μόνο όταν οι Πέρσες έχουν ήδη μπει στην Αθήνα και έχουν ήδη ρημάξει ό,τι δεν πρόλαβαν να ρημάξουν την πρώτη φορά που την κατέλαβαν, λίγο πριν απ’ τη Σαλαμίνα.

Η Αθήνα, η ταλαίπωρη Αθήνα, αυτή τη φορά θα σωθεί στ’ αλήθεια χάρις στον προαιώνιο εχθρό της, τη Σπάρτη. Η οποία ωστόσο, τη σώζει όχι από αλτρουισμό, αλλά για να σωθεί η ίδια.

Βέβαια, η Σπάρτη δεν θα σώσει την Αθήνα, ως πόλη, γιατί, όπως ήδη είπαμε, την πόλη θα την ισοπεδώσουν οι Πέρσες. Σώζει όμως εκείνους που βασανίστηκαν περισσότερο απ’ όλους στους Μηδικούς Πολέμους, τους δύστυχους Αθηναίους που άλλη μια φορά βρήκαν καταφύγιο στην Αίγινα, την Τροιζήνα και την Κόρινθο. Αυτή η προσφυγιά έπρεπε να τελειώνει επιτέλους, προκειμένου η Αθήνα να αρχίσει να ετοιμάζει ολομόναχη σχεδόν αλλά με γερές ρίζες σ’ ολόκληρο το μεσογειακό πολιτισμό, το θαύμα του «Χρυσού Αιώνα».

Ο Παυσανίας που οδηγεί τους Σπαρτιάτες προς Βορράν δεν έχει κανένα αξίωμα, πλην του κηδεμόνα του νεαρού βασιλιά Πλειστάρχου, γιου του Λεωνίδα, που ξαπόμεινε ο δύστυχος στις Θερμοπύλες «τοις κείνων ρήμασι πειθόμενος» κι όχι γιατί είχε καμιά διάθεση ν’ αυτοκτονήσει στα σίγουρα. (Η πειθαρχία δημιουργεί όντως ήρωες κι αυτό το ξέρουν όλοι οι στρατοί, που δεν εμπιστεύονται τον ηρωισμό στην... ιδιωτική πρωτοβουλία).

Δεν ξέρουμε πολλές λεπτομέρειες για τη μάχη των Πλαταιών, μια πόλη που βρισκόταν στα δυτικά του δρόμου Αθηνών-Θηβών. Ξέρουμε πάντως πως ο Μαρδόνιος, που εκτός από σπουδαίος διπλωμάτης ήταν και καλός στρατηγός, όταν είδε να πλησιάζουν στην Αθήνα οι Σπαρτιάτες, την εγκατέλειψε στη δυστυχία της και στήθηκε στις Πλαταιές να περιμένει τον εχθρό.

Αυτή τη φορά, ήθελε να διαλέξει εκείνος το πεδίο της μάχης, διότι η υπεροπλία του δεν ήταν ιδιαίτερα σημαντική. Είχε 50.000 και οι 'Ελληνες 30.000 μάχιμους. Κι όταν λέμε Έλληνες, στη συγκεκριμένη περίπτωση εννούμε Σπαρτιάτες (κυρίως), Αθηναίους, Πλαταιείς, Μεγαρείς, Αιγινήτες και Κορίνθιους. Αλλά, αν ο Παυσανίας ήταν μόνος με τα παληκάρια του, θα έκανε καλύτερα τη δουλειά του.

Αμαθοι οι υπόλοιποι στην τακτική του σπαρτιατικού στρατού, σε μάχη επιθετική και όχι αμυντική, όπως στις Θερμοπύλες, τα έκαναν μούσκεμα. Μάλιστα οι Αθηναίοι, υπό τον πολύ Αριστείδη, που έπαιξε βέβαια το ρόλο του στον καταποντισμό του Θεμιστοκλή, αντί να κινηθούν προς Νότον, όπως τους διέταξε ο Παυσανίας κινήθηκαν προς Βορράν.

Έκτοτε, αγνοείται η τύχη του αθηναϊκού στρατιωτικού αγήματος. Όχι, όμως, και του Αριστείδη. Αυτός, που σημειωτέον είχε πολεμήσει και στο Μαραθώνα, θα επανεμφανιστεί στην Αθήνα το 478 π.Χ., ένα χρόνο μετά τη μάχη των Πλαταιών, ως επώνυμος άρχων. Τώρα που εξαφάνισε τον Θεμιστοκλή τούτος ο αδιόρθωτος αριστοκράτης, μπορούσε ν’ αλωνίζει ελεύθερα.

Θέλουμε να πούμε, δηλαδή, ότι δεν είναι και τόσο σίγουρο πως το παρωνύμιον «Δίκαιος» του το έδωσε η Ιστορία και όχι οι πολιτικοί του φίλοι. Τρέχα γύρευε! Πού να ψάχνεις τώρα, ύστερα από τόσα χρόνια!!!

Μετά το αίσιο πέρας της μάχης των Πλαταιών χάρη στην έξοχη στρατιωτική ταχτική των Σπαρτιατών, οι εξ Ελλήνων σύμμαχοι αποφασίζουν να κυνηγήσουν τους Πέρσες μέχρι τη φωλιά τους. Κι έτσι, ένα χρόνο μετά τις Πλαταιές, ο Ελληνικός στόλος, με επικεφαλής το Σπαρτιάτη βασιλιά Λεωτυχίδα, αποπλέει για τον Ελλήσποντο και στην Μυκάλη συντρίβει τα εναπομείναντα από τη Σαλαμίνα πλοία των Περσών.

Ύστερα απ’ αυτή την επιτυχία, οι Ίωνες ξεθαρρεύουν και εξεγείρονται και πάλι κατά των Περσών. Επειδή, όμως, ήξεραν τι τους περίμενε όταν θα ’φευγαν οι σύμμαχοι, ζήτησαν απ’ τους Σπαρτιάτες να τους ανακηρύξουν και επισήμως συμμάχους... όλων των συμμάχων που κυνηγούσαν τους Πέρσες. Αλλά οι Σπαρτιάτες δεν θέλησαν να αναλάβουν τόσο δύσκολες και επικίνδυνες υποχρεώσεις και αντιπρότειναν, όλοι οι Ίωνες να πάρουν τα μπαγκάζια τους και να ’ρθουν να εγκατασταθούν στις ελληνικές πόλεις που εμήδισαν, όπως π.Χ. η Θήβα.

Φυσικά, το ολοφάνερα βλακώδες σχέδιο δεν πραγματοποιήθηκε και η μεταφορά των πληθυσμών θα γίνει τελικά με καθυστέρηση, ακριβώς 2.400 ετών, το 1922. (Όποια βλακεία δεν πρόλαβαν να την κάνουν οι αρχαίοι 'Ελληνες, την έκαναν οι νέοι. Και κουβάλησαν τους προγόνους μου σε τούτο εδώ τον κακορίζικο τόπο, όπου ακόμα δεν πιάσανε ρίζες ούτε οι της δεύτερης γενιάς πρόσφυγες, που κάποιοι ανίατα κρετίνοι συνεχίζουν να μας θεωρούν «τουρκόσποροι, και παρείσακτους. Λοιπόν, ας ερχόμασταν τότε που έλεγαν οι Σπαρτιάτες και θα ’βλεπες τι χαμπάρια, μάστορα δημαγωγέ, που μηδίζεις ανά τους αιώνες με την πρώτη ευκαιρία).

Το 477 π.Χ., δύο χρόνια μετά την μάχη των Πλαταιών και τη σχεδόν συνεχόμενη εκστρατεία στη Μυκάλη της Μικράς Ασίας, πάλι ο Λεωτυχίδας εκστρατεύει, αυτή τη φορά εναντίον των Θεσσαλών, προκειμένου να τους τιμωρήσει παραδειγματικά για την όντως αισχρή συμπεριφορά τους κατά τους Μηδικούς Πολέμους. Όμως φτάνοντας εκεί, αντί έστω να τους τραβήξει τ’ αυτί, «τ’ αρπάζει» που λέμε σήμερα, κοτζάμ βασιλιάς αυτός. Και γυρίζει άπραγος. Είδες οι Θεσσαλοί; Ατσίδες! Ήταν πολύ πλούσιοι, βλέπεις! Μπορούσαν ν’ αγοράσουν μέχρι και βασιλιάδες!

Το 476 π.Χ., ένα χρόνο μετά την εκστρατεία του τυχερού Λεωτυχίδα στην εκ φύσεως τυχερή, λόγω γονίμου εδάφους, Θεσσαλία, ο γνωστός μας Παυσανίας (που δεν πρέπει να συγχέεται με τον περιηγητή και γεωγράφο του 2ου μ.Χ. αιώνα) πηδάει στα πλοία και παίρνει δρόμο για την Κύπρο, την οποία και ελευθερώνει απ’ τους Πέρσες.

Απ’ την Κύπρο τον τρομερό Παυσανία τον βρίσκουμε ξαφνικά στο Βυζάντιο, που πάρα πάρα πολύ αργότερα θα δώσει το όνομα του στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, ίσα ίσα για να μας καρφωθεί η παρανοϊκή ιδέα της «Μεγάλης Ιδέας» που γέννησε την ιδέα της «μεγάλης Ελλάδας», που όσο περισσότερο μικραίνει, τόσο μεγαλύτερο φαντάζεται τον εαυτό της.

(Ω κρετίνοι, τώρα που μας κουβαλήσατε εδώ θέλετε να μας ξαναπάτε εκεί; Και γιατί δεν μας αφήνατε στον τόπο μας; Σε δουλειά να βρίσκεστε και «δουλειές» να κάνετε; Και ποιος σας είπε ότι μας αρέσει να είμαστε το μπαλάκι στο παιχνίδι σας;)

Αλλά κοιτάξτε να δείτε την πλάκα που έπαθε τούτος ο σπουδαίος Έλληνας όταν έφτασε στο Βυζάντιο, που τότε ήταν το ορμητήριο του περσικού στόλου: Ήταν τέτοιος ο πλούτος και η χλιδή που αντίκρισαν εκεί τα μάτια του, που ζαλίστηκε εντελώς ο καημένος!

Πέταξε, λοιπόν, την Ελληνική χλαμύδα, φόρεσε τη φρεσκοραμμένη περσική στρατιωτική στολή και έγινε Πέρσης με τα όλα του!!!

Ραχάτ-λουκούμ δεν υπήρχε, βέβαια, εκεί εκείνη την εποχή, για τον απλό λόγο πως δεν υπήρχαν Τούρκοι. Όμως τα χανουμάκια δεν είναι τούρκικη εφεύρεση. Μ’ αυτά και μ’ άλλα λοιπόν ο Παυσανίας εξόκειλε πλήρως. Τον καταλαβαίνω τον άνθρωπο!

Όμως, ο Παυσανίας κάποτε βαρέθηκε και είπε να γυρίσει στη μητέρα πατρίδα, όπως και οι κουρασμένοι απ’ τη λάντζα Ελληνοαμερικανοί που έρχονται εδώ ίσα ίσα για να' πεθάνουν. Βέβαια, ο στρατηγός πλέον Παυσανίας, όπως όλοι οι στρατηγοί, δεν έκανε ποτέ λάντζα στο Βυζάντιο. Καιρός, λοιπόν, ήταν να ζοριστεί λιγάκι στην Σπάρτη. Για ένα διάστημα πάντως τη βόλεψε καλά κοροϊδεύοντας τον έναν και τον άλλο, ως γνήσιος Έλλην. Αλλά στο τέλος και καθώς κατέφταναν τα τεκμήρια της προδοσίας, οι συμπατριώτες του τον έκλεισαν σ’ ένα ναό και τον άφησαν εκεί να πεθάνει απ’ την πείνα. Και όταν ακριβώς ήταν να ξεψυχήσει, του άνοιξαν την πόρτα και πέθανε στο κατώφλι του ναού. Έτσι, και η θανατική ποινή εξετελέσθη και ο ναός δεν βεβηλώθηκε μ’ ένα θάνατο εντός αυτού.

Εκπληχτικοί αυτοί οι Σπαρτιάτες! Που μπορεί να μην είχαν και τόσο αναπτυγμένο το «εθνικό φρόνημα», είχαν όμως πολύ αναπτυγμένο το αίσθημα της αξιοπρέπειας κι αυτό νομίζω πως είναι κάτι πολύ πιο σοβαρό, παρότι πολλοί Νεοέλληνες θα διαφωνήσουν επ’ αυτού.

Ας αποχαιρετήσουμε λοιπόν για πάντα το μεγάλο ήρωα των Πλαταιών, που καθώς είχαμε εμείς την ατυχία να μη σκοτωθεί στη μάχη, δημιούργησε μύρια όσα προβλήματα στους Έλληνες ιστορικούς, που δεν αποφάσισαν ακόμα αν πρέπει να τον κατατάξουν στους «σωτήρες του έθνους» ή στους «προδότες του έθνους».

Λοιπόν, οι Έλληνες τελικά νίκησαν κατά κράτος τους κραταιούς Πέρσες χάρη στην εκπληχτική έννοια της «προσωπικότητας», που αναφύεται για πρώτη φορά στην Ιστορία αυτή την περίοδο. Προσοχή, όμως: Όταν λέμε «προσωπικότητα» δεν εννοούμε «ατομικότητα», που είναι έννοια νομική και που σήμερα χρησιμοποιείται δολίως αντί της «προσωπικότητας».

Μηριόνης: Ο καλύτερος τοξοβόλος του Τρωικού πολέμου

«Και των Κρητών ήτο ο αρχηγός ο Ιδομενεύς ο ανδρείος όσους απόστειλε η Κνωσός και η πυργωμένη Γόρτυς και ο λευκόγειος Λύαστος και η Μίλητος και η Λύκτος, το Ρύτιον και η Φαιστός, χώρες λαμπρές και άλλοι όπου την εκατόμπολιν εκατοικούσαν Κρήτην. Όλων αυτών ήτο αρχηγός ο Ιδομενεύς ο ανδρείος και ο Μηριόνης, όμοιος του ανθρωποφόνου Άρη κι είχαν ογδόντα ολόμαυρα κατόπι τους καράβια…»

Στην Ελληνική μυθολογία ο Μηριόνης ήταν ήρωας από την Κρήτη, γιος του Μόλου, νόθου γιου Δευκαλίωνα, (πατέρα του Ηδομενέα) που έλαβε μέρος στον Τρωικό Πόλεμο. Ο πρώτος επώνυμος διάσημος Κρητικός τοξότης. Για αυτόν μιλάει ο Όμηρος στην «Ιλιάδα» και ο Αρριανός στον «Κυνηγετικό» του. Η Κρήτη θεωρούνταν πατρίδα δεινών τοξωτών στα ομηρικά χρόνια. Πήρε μέρος στη μάχη που έγινε για τη σορό του Πάτροκλου και κατόρθωσε να περισώσει το πτώμα του. Ο Μηριόνης απέδειξε την ικανότητα του στη χρήση του τόξου στους αγώνες που διοργάνωσε ο Αχιλλέας προκειμένου να τι­μήσει τον αγαπημένο του φίλο Πάτροκλο, «άθλα επί Πατρόκλω».

Ανάμεσα στα άλλα αγωνίσματα που έγιναν ήταν και η σκοποβολή με τόξο. Σ' αυτόν τον αγώνα τοξοβολίας πρώτευσε ο Μηριόνης.

Ο Μενέλαος και ο Μηριόνης μεταφέρουν τη σορό του Πάτροκλου

Οι αγώνες αυτοί γίνονται μπροστά σε όλο το στρατό, κοντά στον τύμβο του Πάτροκλου. Ο στόχος είναι ένα περιστέρι δεμένο στο κατάρτι ενός καραβιού. Η ατμόσφαιρα είναι πολύ ζωντανή και οι θεατές ενθουσιάζονται, ενθαρρύνουν και καμαρώνουν τους αθλητές. Στον αγώνα παίρνουν μέρος ονομαστοί τοξότες της αρχαιότητας όπως ο Τεύκρος, ο Μηριόνης κ.α. Η σειρά των τοξωτών καθορίστηκε με κλήρο. Όλοι παίρνουν έπαθλα ακόμα και οι νικημένοι.

Ως πρώτο έπαθλο, σε αυτόν που θα πετύχει το περιστέρι, ο Αχιλλέας προσφέρει δέκα διπλούς πέλεκυς από σίδερο και γι΄αυτόν που θα πετύχει μόνο το σκοινί δέκα μονούς πέλεκυς από σίδερο.

Πρώτα σημάδευσε ο Τεύκρος που κατάφερε να πετύχει μόνο το σκοινί με αποτέλεσμα να αρχίσει το περιστέρι να πετά ελεύθερο, τότε ο Μηριόνης γρήγορα το σημαδεύει και το πετυχαίνει στον αέρα. Η νίκη του έχει μεγαλύτερη αξία, διότι νίκησε τον Τεύκτρο, που ήλθε δεύτερος, ο οποίος ήταν φημισμένος τοξότης ανάμεσα στους Αχαιούς.

Στην Ιλιάδα, ο Μηριόνης παρουσιάζεται για πρώτη φορά στη ραψωδία Β', ως φίλος του αρχηγού των Κρητών Ιδομενέα, ενώ στις ραψωδίες Ν' και Ψ' ο Όμηρος περιγράφει τα κατορθώματά του.

Ο Μηριόνης σκότωσε πολλούς εχθρούς, ανάμεσα στους οποίους οι Φέρεκλος, Αδάμας, Αθάμαντας, Ακάμαντας, Αρπαλίωνας, ο Λαόγονος και ο Ιπποτίωνας. Ακόμα, τραυμάτισε τον Δηίφοβο και απέφυγε με ταχύτατες μετακινήσεις τα χτυπήματα του Αινεία ο οποίος τον αποκαλούσε σκωπτικά «ορχηστή», δηλαδή «χορευτή», εξαιτίας του τρόπου του οποίου απέφευγε τα βέλη, στο πεδίο της μάχης.

Ετυμολογικά το όνομά του προέρχεται από το Μηριαίο οστό-Μηρό και αυτό λέγεται ότι του δόθηκε εξαιτίας των έντονων μηρών που είχε, από την άριστη φυσική κατάσταση του σώματός του. Μηρό επίσης ονόμαζαν οι πρόγονοί μας τον Σείριο. Ο Διόνυσος θεωρείται ότι γεννήθηκε από τον Μηρό του Διός.

Η προσωπικότητα του Μηριόνη διαφαίνεται από τα αποδιδόμενα σε αυτόν επίθετα στην Ιλιάδα: «ήρως», «δουρικλυτός» (φημισμένος για το δόρυ)», «δαΐφρων» (συνετός), «πεπνυμένος» (σώφρονας), ενώ για τη γενναιότητά του παρομοιάζεται με τον ίδιο τον θεό του πολέμου Άρη.

 
Σε αυτόν αποδίδεται και η φράση που έχει φτάσει ως τις μέρες μας: "Από που κρατά η σκούφια σου" η οποία αν και είχε τις ρίζες της στην αρχαιότατη Ελλάδα, την προ των Τρωικών ακόμα, αλλά το πόσο σημαντική είναι η σημασία της δηλώνεται στην Ιλιάδα, Ραψωδία 10, στ. 260 κ.εξ.
Ας δούμε πως έμεινε η ρήση.

Οι Αχαιοί θέλουν να στείλουν δυο κατασκόπους στο Τρωικό στρατόπεδο και δηλώνουν πρόθυμοι ο Διομήδης και ο Οδυσσέας. Στον πρώτο δίνει, σπαθί και κράνος ο Θρασυμήδης, γιος του Νέστορα. Στον δεύτερο, δίνει ο Μηριόνης, ανεψιός του Ιδομενέα. Ο Όμηρος περιγράφοντας αυτή την σκηνή, παίρνει την ευκαιρία να μας πει και την ιστορία του κράνους [δερμάτινου] που είχε ο Μηριόνης:

"Και ο Μηριόνης έδωκε φαρέτραν του Οδυσσέως
τόξον και ξίφος. Κι έπειτα την κεφαλήν με κράνος
δερμάτινο του εσκέπασε, σφικτά στερεωμένο
μέσα σε πάμπολλα λουριά, κι είχε μαλλί στο βάθος,
και χοίρου δόντια σύμπυκνα λευκά το περιδέναν.
Τούτο είχε κλέψ’ ο Αυτόλυκος στην Ελεώνα, οπόταν
του Ορμενίδη Αμύντορος ετρύπησε το δώμα.
Στην Σκάνδειαν του Αμφιδάμαντος, κατοίκου των Κυθήρων
το’στειλε αυτός κι ενθύμημα στον Μόλον της ξενίας
ο Αμφιδάμας το’δωκε.
Και στον υιόν του ο Μόλος
τον Μηριόνην τ’ άφησε.
Και αυτό το κράνος ήταν
πού έζωσε το μέτωπον του θείου Οδυσσέως."

Ο Αμύντωρ Ορμενίδης που ήταν ο πρώτος κάτοχος του κράνους αυτού, ήταν ο πατέρας του Φοίνικα, δασκάλου του Αχιλλέα. Το έκλεψε με ριφιφί ο Αυτόλυκος, παππούς του Οδυσσέα, από την μητέρα του, την Αντίκλεια, σύζυγο του Λαέρτη. Περνάει σε διάφορα χέρια και καταλήγει στον Οδυσσέα, ο οποίος φυσικά μετά το κράτησε. Πρέπει να πούμε εδώ, πως εκείνη τη βραδιά που έγιναν αυτά, ο Φοίνικας είχε μείνει στην σκηνή του Αχιλλέα και δεν ήταν μπροστά. Αν ήταν θα αναγνώριζε σίγουρα το κράνος και θα υπήρχαν προβλήματα, γιατί θα το διεκδικούσε.

Μετά την άλωση της Τροίας, ο Μηριόνης με τον Ιδομενέα επέστρεψαν σώοι στην Κρήτη, όπου μετά τον θάνατό τους τιμήθηκαν από τους κατοίκους ως ήρωες. Στους πίνακες των βασιλέων της Κρήτης ο Μηριόνης φέρεται 17ος κατά σειρά.

Σύμφωνα με μια μεταγενέστερη παράδοση, ο Μηριόνης ταξίδεψε μετά και στη Σικελία, όπου τον υποδέχθηκαν οι εκεί Κρητικοί άποικοι στη Ηράκλεια Μινώα και στο Εγγύιον.

Στο Εγγύιο αναφέρεται και λατρεία του ήρωα σε σωζόμενο ιερό όπου αποκαλύφθηκε κράνος με την επιγραφή «ΜΗΡΙΟΝΟΥ». Στον Μηριόνη αποδόθηκε και η ίδρυση της πόλεως Κρήσσα στην Παφλαγονία.

Ο Μηριόνης έδωσε το όνομά του στον αστεροειδή Μηριόνη (3596 Meriones) της Τρωικής Ομάδας, που ανακαλύφθηκε το 1985.

Κλείνοντας την αναφορά σε αυτόν τον αγνωστο αλλά τόσο σημαντικό ήρωα, αξίζει να διαβάσουμε πως ο Λατίνος ποιητής Οράτιος τον παρομοίασε σε μια ωδή του:

«Ποιος θα μπορούσε άξια να γράψει για τον Άρη,
ντυμένο με ατσαλένιο θώρακα ή για τον μαύρο από την τρωική σκόνη
Μηριόνη ή για τον γιο του Τυδέα που με τη βοήθεια της Παλλάδας
έγινε ίσος με τους θεούς;»

Και των Κρητών ήτο αρχηγός ο Ιδομενεύς ο ανδρείος,όσους απόστειλε η Κνωσός και η πυργωμένη Γόρτυς
και η λευκόγειος Λύκαστος και η Μίλητος και η Λύκτος.
το Ρύτιον και η Φαιστός χώρες λαμπρές και άλλοι
οπού την εκατόμπολιν εκατοικούσαν Κρήτην.
Όλων αυτών ήτο αρχηγός ο Ιδομενεύς ο ανδρείος,
και ο Μηριόνης όμοιος του ανθρωποφόνου Άρη.
(Β' 645 - 651)

Πρώτος σηκώθη ο δυνατός, ο μέγας Αγαμέμνων.
Κατόπιν ο ανίκητος Τυδείδης Διομήδης,
οι Αίαντες, μ’ αδάμαστην ζωσμένοι ανδραγαθίαν,
ο Ιδομενεύς και ο σύντροφος εκείνου Μυριόνης,
στην δύναμιν ισόπαλος του ανδροφόνου Άρη,
ο Ευρύπυλος του Ευαίμονος λαμπρός υιός και ο Θόας
Ανδραιμονίδης και μ’ αυτούς ο θείος Οδυσσέας,
με τον γενναίον Έκτορα καθείς να πολεμήση.
(Η' 162 - 167)

Και προς αυτόν ο συνετός αντείπε Μηριόνης:
«Πολλά ’χω λάφυρα κι εγώ παρμέν’ από τους Τρώες
εις την σκηνήν. Αλλά σιμά δεν είναι να τα λάβω.
Ότι ουδ’ εμέ δεν άφησε, πιστεύω, η πρωτη ανδρεία.
Και όταν ανάφτει λυσσερό το πείσμα του πολέμου
στην μάχην, δόξαν των ανδρών, προβάλλω με τους πρώτους
κι εάν κανείς των Αχαιών χαλκοχιτώνων άλλος
τούτο δεν ξεύρει, καν εσύ, θαρρώ να το γνωρίζεις.».
Και των Κρητών ο αρχηγός: «Πόσον γενναίος είσαι
το ξεύρω. Να το λέγεις συ ποσώς δεν είναι ανάγκη.
Διότι αν εκλεγόμασθεν οι πρώτοι πολεμάρχοι
δια το καρτέρι, όπ’ άσφαλτα διακρίνετ’ η ανδρεία
όπου ο δειλός γνωρίζεται και δείχνεται ο γενναίος –
του ανάνδρου βλέπεις τη θωριά να συναλλάζει χρώμα,
δεν τον αφήν’ η αστήρικτη ψυχή του να ησυχάζει,
αλλά στες δυο φτέρνες του συχνά καθίζει επάνω,
σφόδρα η καρδιά του βροντά στα στήθη, ως βλέπει εμπρός του
τες μοίρες, και τα δόντια του τριζοκοπούν στο στόμα.
Αλλ’ ο γενναίος την θωριά δεν άλλαξε, αλλά μένει
εις την καθίστραν άφοβος με τους ανδρειωμένους
και ολόψυχα παρακαλεί πότε ν’ αρχίσει η μάχη. –
Και μήδ’ αυτού δεν θα’ψεγε κανείς την δύναμίν σου.
Διότι αν λόγχη σ’ έβρισκε μαχόμενον ή ξίφος
μήτε στο ζνίχι θα’πεφτε το βέλος ή στην πλάτην,
αλλά στα στήθη θα’πληκτεν εμπρός ή την γαστέρα,
ως πρόθυμος θα πρόβαλλες μες στους συντρόφους πρώτος.
Αλλ’ ας μη στέκωμεν εδώ σα νήπια μωρολόγα
μήπως απότολμος κανείς πικρά μας ονειδίσει.
Αλλ’ άμε, πάρε απ’ την σκηνήν το στερεό κοντάρι.».
Είπεν αυτά και ο ισόπαλος του Άρη Μηριόνης
γρήγορα επήρε απ’ την σκηνήν το χάλκινο κοντάρι
κι έτρεξε πάλι όλος φωτιά προς τον Ιδομενέα.
Ο Άρης ως ο φονικός ορμά στην μάχη κι έχει
σιμά τον Φόβον, δυνατόν κι ατρόμητον υιόν του,
που και τον γενναιότερον πολεμιστήν φοβίζει
(Ν' 266 - 299)

Ο Όμηρος περιγράφοντας αυτή την σκηνή, παίρνει την ευκαιρία να μας πει και την ιστορία του κράνους [δερμάτινου] που είχε ο Μηριόνης.

"Και ο Μηριόνης έδωκε φαρέτραν του Οδυσσέως
τόξον και ξίφος. Κι έπειτα την κεφαλήν με κράνος
δερμάτινο του εσκέπασε, σφικτά στερεωμένο
μέσα σε πάμπολλα λουριά, κι είχε μαλλί στο βάθος,
και χοίρου δόντια σύμπυκνα λευκά το περιδέναν.
Τούτο είχε κλέψ’ ο Αυτόλυκος στην Ελεώνα, οπόταν
του Ορμενίδη Αμύντορος ετρύπησε το δώμα.
Στην Σκάνδειαν του Αμφιδάμαντος, κατοίκου των Κυθήρων
το’στειλε αυτός κι ενθύμημα στον Μόλον της ξενίας
ο Αμφιδάμας το’δωκε.
Και στον υιόν του ο Μόλος τον Μηριόνην τ’ άφησε.
Και αυτό το κράνος ήταν
πού έζωσε το μέτωπον του θείου Οδυσσέως."

Όπως και να έχει και ο Πάνδαρος με τις παραπομπές που υπάρχουν έπαιξε σπουδαίο ρόλο στην έκβαση του Τρωικού πολέμου. Απλά η υπεροχή του Μηριόνη κατά την γνώμη μας μεταξύ των δύο έγκειται στην επιτυχία του στους αγώνες που διοργάνωσε ο Αχιλλέας για τον Πάτροκλο και η συχνή αναφορά περί της αποτελεσματικότητας του αφού παρουσιάζεται ως όμοιος με τον Άρη στους φόνους μέσα στον πόλεμο. Τέτοιες προσωπικότητες πρέπει να γίνουν κτήμα μας.

Τζιορντάνο Μπρούνο: Η φύση είναι ο θεός στα πράγματα

«Θα έρθει η μέρα που ο άνθρωπος θα ξυπνήσει από την λήθη και θα καταλάβει επιτέλους ποιος είναι πραγματικά και σε ποιον παρέδωσε τα ινία της ύπαρξης του, σε ένα παραπλανητικό μυαλό, ψευδή, που τον κρατά και τον καθιστά σκλάβο. Ο άνθρωπος δεν έχει όρια και όταν μια μέρα θα το καταλάβει και θα το συνειδητοποιήσει, θα είναι ελεύθερος και εδώ σε αυτόν τον κόσμο. Είτε μας αρέσει είτε δεν μας αρέσει, εμείς είμαστε η αιτία του εαυτού μας. Έχοντας γεννηθεί σε αυτόν τον κόσμο, πέφτουμε στην ψευδαίσθηση των συναισθημάτων… πιστεύουμε σε ότι βλέπουμε. Αγνοούμε πως είμαστε τυφλοί και κουφοί. Τότε μας επιτίθεται ο φόβος και ξεχνάμε πως είμαστε θεϊκοί, πως μπορούμε να αλλάξουμε την πορεία των συμβάντων, ακόμα μέχρι και το ζωδιακό κύκλο. Δεν γνωρίζω το πότε, αλλά γνωρίζω πως έχουμε έρθει πάρα πολλοί για να αναπτύξουμε τέχνες και επιστήμες, για να βάλουμε τα θεμέλια ενός νέου πολιτισμού που θα ανθίσει, απρόσμενα, αναπάντεχα, τότε που η εξουσία θα έχει την ψευδαίσθηση πως έχει νικήσει!» -Giordano Bruno

Ο Τζορντάνο Μπρούνο, (Giordano Bruno1548-1600), Ιταλός φιλόσοφος, μαθηματικός, ποιητής, αστρονόμος, κοσμολόγος, αλχημιστής και ιερέας που θεωρείται μεγάλος μάρτυρας του πνεύματος και της επιστήμης. Γεννήθηκε την 1η Ιανουαρίου 1548 στη Νόλλα της Καμπανίας ένα χωριό στους πρόποδες του Βεζούβιου κοντά στη Νάπολι, ως Filippo Bruno, ενώ το πλήρες Λατινικό του όνομα ήταν Iordanus Brunus Nolanus. Συνελήφθη στη Βενετία στις 22 Μάιου 1592, μεταφέρθηκε στη Ρώμη όπου παρέμεινε φυλακισμένος για 7 χρόνια, όσο διήρκεσε και η δίκη του από την Ιερά Εξέταση. Στις 20 Ιανουαρίου 1600 ο Πάπας Clement κηρύσσει τον Μπρούνο αιρετικό.

Ο Μπρούνο υποστήριξε, μεταξύ άλλων, ότι ο χρόνος και το διάστημα είναι άπειρα, ότι υπάρχουν πολλαπλοί κόσμοι και ότι υπάρχει ζωή και σε άλλους πλανήτες, αντίθετα από την εκκλησιαστική άποψη που επιθυμούσε την συνέχεια του γεωκεντρικού κοσμολογικού μοντέλου, καθώς αρνείται τον ηλιοκεντρισμό και αντιλαμβάνεται τον Ήλιο ως ένα μόνο από τα άπειρα κινούμενα ουράνια σώματα. Η Ιερά Εξέταση της Καθολικής Εκκλησίας αποφάσισε ότι οι φιλοσοφικές του αντιλήψεις αποτελούσαν αιρετικές κακοδοξίες, έχοντας ψευδείς πεποιθήσεις σχετικά με την Αγία Τριάδα και την υπόσταση του Χριστού, ότι πίστευε στην μετενσάρκωση των ψυχών και ότι διέδιδε κακοδοξίες.

Ο φιλοσοφικός στοχασμός που αναπτύσσει ο Μπρούνο επηρεάζεται καταλυτικά από το νεοπλατωνικό ρεύμα που αναπτύχθηκε στη Φλωρεντία κατά την Αναγέννηση. Μία εποχή που γίνεται η δημοσίευση των συγγραμμάτων του Ερμή του Τρισμέγιστου, του Πλάτωνα, του Ιάμβλιχου σχετικά με τα μυστήρια της Αιγύπτου, οι εργασίες του Πίκο ντέλα Μιράντολα για την εβραϊκή Καμπάλα, οι αναφορές του Palingenius για επαφές με ευλογημένα πνεύματα, η απόκρυφη φιλοσοφία του Αγρίππα.

Για τον Μπρούνο (όπως και για τους μεγάλους φιλόσοφους και μυστικιστές του παρελθόντος), η θεολογία και η φιλοσοφία ήταν ένα και το αυτό, αξεχώριστες. Το δήλωσε αυτό μεστά στην προλογική του επιστολή με το οποίο αφιερώνει το πόνημά του Η Καβάλα του Πήγασου (1585) στον φανταστικό Επίσκοπο του Καζαμαρτσιάνο:

"Δεν γνωρίζω εάν είστε θεολόγος, φιλόσοφος, η καβαλιστής – αλλά στα σίγουρα ξέρω ότι είστε όλα αυτά συνάμα … Και συνεπώς, ιδού για σας – καβάλα, θεολογία και φιλοσοφία, μια καβάλα της θεολογικής φιλοσοφίας, μια φιλοσοφία της καβαλιστικής θεολογίας, μια θεολογία της φιλοσοφικής καβάλα".

Ο Μπρούνο πίστευε ότι το έργο του ήταν σύνολο των τριών και ήταν ατελές εάν ερμηνευόταν ως ένα από τα τρία ξεχωριστά˙ έγραφε ως φιλόσοφος αλλά θεωρούσε τον εαυτό του Καθηγητή της Ιεράς Θεολογίας. Στο έργο του "Spaccio de la Bestia Trionfante", εξηγεί ότι σε κάθε άνθρωπο αντανακλάται ο κόσμος, το σύμπαν. Κάθε μετασχηματισμός που συντελείται στον ουρανό έχει συνέπειες στην προσωπικότητα του ανθρώπου.

Η μαγική αντίληψη, η μνήμη και η φαντασία είναι οι γέφυρες που συνδέουν τον άνθρωπο με τον κόσμο και τη θεότητα. Η μελέτη του φυσικού κόσμου κατά τον Μπρούνο αποτελεί την αληθινή μορφή φιλοσοφίας που είναι ικανή να μας αποκαλύψει τα μυστικά του σύμπαντος και να μας εξασφαλίσει έγκυρη γνώση. Όπως και ο Φιτσίνο, έτσι και ο Μπρούνο πιστεύει ότι ο άνθρωπος δεν ερμηνεύει απλώς τον κόσμο, αλλά έχει τη δυνατότητα να παρεμβαίνει στη φύση και να επηρεάζει τη συμπεριφορά της για το καλό του ανθρώπινου γένους. Η ύλη είναι εκείνη που εμπεριέχει τις μορφές και τις περιπλέκει.

Ο καλύτερος αυτός γονέας, γεννήτορας και μητέρα των φυσικών πραγμάτων, είναι επομένως θείο πράγμα. Η ύλη δεν επιθυμεί τη μορφή για τη διατήρησή της, εφόσον το φθαρτό δε διατηρεί το αιώνιο. Επιπλέον, η ύλη έχει όλα όσα είχε πριν βρεθεί η μορφή και μπορεί ακόμη να έχει και άλλες μορφές. Συμπερασματικά, ολόκληρη η φιλοσοφία του Μπρούνο αναπτύσσεται γύρω από την ιδέα ενός νου που απελευθερώνει τον άνθρωπο από κάθε μορφή υποδούλωσης. Ο Μπρούνο θεωρεί ότι όλα τα πράγματα, είτε βρίσκονται κοντά, είτε μακριά, αλληλεπιδρούν με τη βοήθεια της ψυχής, που ζωογονεί το σύμπαν και τα διάφορα μέρη του.

Σταδιακά ο Μπρούνο, αρχίζει να διατυπώνει μια πανθεϊστική θέση στην οποία παραδεχόταν μεν την ύπαρξη Θεού, αλλά ως ενοποιό ουσία των πάντων, αμφισβητώντας ταυτόχρονα το επίσημο δόγμα και διατυπώνοντας αντιρρήσεις για τον Ιησού, την Παναγία και την Αγία Τριάδα. Για τον Πανθεϊσμό, το αιώνιο σύμπαν και δη την ενέργεια ή την δύναμη που όλα τα έχει δημιουργήσει φυσικά εξελικτικά και στην διάρκεια δισεκατομμυρίων ετών ως μοναδική πραγματικότητα και τον κόσμο ως αυτογέννητο. Το “θείον” είναι διάχυτο παντού : στην φύση, στον άνθρωπο και στο σύμπαν, στο γνωστό και στο άγνωστο. Μπορεί να προσδοθεί χωρίς πολλά προβλήματα στην αιώνια ενέργεια το επίθετο θεϊκή ή και να την ονομάσει κανείς Θεότητα. Ο πανθεϊστής δεν χρειάζεται έναν διαμεσολαβητή (ιερατείο) μεταξύ της έτσι εννοούμενης Θεότητας και του εαυτού του, ούτε ιερούς ναούς.

Η φιλοσοφία του Τζορντάνο Μπρούνο περιστρέφεται γύρω από τρία βασικά κέντρα: το Εν, τον κόσμο και τον άνθρωπο, και οι απόψεις του είναι συγγενικές με αυτές των Νέο Πλατωνικών και ιδιαιτέρως του Πλωτίνου.

Το Εν για τον Μπρούνο είναι ακίνητο, άπειρο, χωρίς τέλος και όρια. Δεν μετακινείται, δεν πολλαπλασιάζεται, δεν φθείρεται και δεν μεταβάλλεται – δεν είναι ούτε ύλη ούτε μορφή• δεν μπορεί να μετρηθεί ή να συγκριθεί. Όλα όσα έχουν υπόσταση στο άπειρο έχουν ασήμαντες διαφορές μεταξύ τους.

Το Εν είναι αιώνιο, ενώ οτιδήποτε άλλο είναι προσωρινό. Ως απλό και αδιαίρετο, γεμίζει όλα τα πράγματα και κατοικεί σε όλα τα μέρη του Σύμπαντος. Ως προς τις κοσμολογικές αντιλήψεις του, ο Μπρούνο επηρεάστηκε από τον Κοπέρνικο και τον Νικόλαο Κουσανό. Ο πρώτος, στο έργο του "De revolutionibus orbium celestium", ανέπτυξε ένα σύστημα βάσει του οποίου η Γη και ο Ήλιος άλλαξαν τις παλιές τους θέσεις, έτσι ώστε η Γη πλέον να κινείται γύρω από έναν ακίνητο Ήλιο.

Ο δεύτερος αναφέρθηκε σε ένα άπειρο Σύμπαν το οποίο δεν έχει κέντρο. Ως εκ τούτου, ανατράπηκε η άποψη που είχαν διατυπώσει πρώτα ο Αριστοτέλης και στη συνέχεια ο Πτολεμαίος, ότι δηλαδή η Γη είναι το κέντρο του κόσμου γύρω από το οποίο περιστρέφονταν ο Ήλιος και τα άλλα ουράνια σώματα. Η εικόνα που είχαν ο Αριστοτέλης και ο Πτολεμαίος για το Σύμπαν ήταν η μορφή ενός κλειστού συστήματος που είχε περατά όρια ή σύνορα.

Αντίθετα, για τον Μπρούνο η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Το Σύμπαν είναι ανοικτό, απέραντο, χωρίς κανένα κεντρικό σύστημα αναφοράς. Στα έργα του «La Cena de le Ceneri» και «De L’infinito», θεωρεί τον κόσμο άπειρο, συνεπώς, δεν υπάρχει κανένα σώμα στο κέντρο ή στο άκρο ή ανάμεσά τους. Μπορούμε απλώς να κάνουμε λόγο για σχέσεις ορισμένων σωμάτων με άλλα σώματα. Μέσα στο άπειρο Σύμπαν υπάρχουν άπειροι ήλιοι και πλανήτες. Δίκαια λοιπόν θεωρείται ο εκπρόσωπος της θεωρίας ενός αποκεντρωμένου και άπειρα κατοικημένου Σύμπαντος. Επηρεασμένος από τον Πλάτωνα, υποστήριξε ότι ο κόσμος που βλέπουμε δεν είναι ο πραγματικός. Αυτό που αντικρίζουμε είναι οι σκιές της πραγματικότητας, οι σκιές των ιδεών.

Ο μαγικοθρησκευτικός δρόμος που προτείνει ο Μπρούνο, ο οποίος θα οδηγήσει τον άνθρωπο από το σκοτάδι στο ηλιακό φως, θυμίζει πολύ το δρόμο που προτείνει ο Πλάτων στην Πολιτεία (514α & 517α) για να βγει ο δεσμώτης από τη σπηλιά. Ο Μπρούνο δέχεται ότι ο κόσμος είναι έμψυχος και ότι υπάρχει μια μορφική αρχή, η παγκόσμια ψυχή, η οποία δίνει ψυχή και ζωή σε όλα τα μέρη του Σύμπαντος. Η ψυχή του Σύμπαντος είναι ταυτόχρονα αρχή και αιτία των φυσικών πραγμάτων. Όταν εμψυχώνει, απλώνεται στα μορφικά μέρη του Σύμπαντος, όταν όμως διευθύνει και κυβερνά, δεν είναι αρχή αλλά αιτία. Έχει τον έλεγχο των σύνθετων πραγμάτων και καθορίζει τη σταθερότητα των μερών. Είναι μία, αλλά μπορεί να διαμορφώσει διάφορα σχήματα – γεμίζει όλα τα πράγματα, όχι όμως κατά τον ίδιο τρόπο. Για να εξηγήσει τη δυνατότητα της παγκόσμιας ψυχής να είναι πανταχού παρούσα μέσα στο όλον και μέσα σε κάθε μέρος του, την παρομοιάζει με μια φωνή η οποία ακούγεται σε ολόκληρο το δωμάτιο αλλά και σε κάθε μέρος του ξεχωριστά.

Η παγκόσμια ψυχή δεν είναι αδιαίρετη όπως ένα σημείο, αλλά κατά κάποιον τρόπο απλώνεται, όπως η φωνή, σε όλα τα μέρη του Σύμπαντος και τα περιβάλλει. Στη διαμόρφωση της άποψής του για την παγκόσμια ψυχή επηρεάστηκε και από τον Φιτσίνο. Η παγκόσμια ψυχή συνδέει το σώμα με το πνεύμα. Όπως στον κόσμο υπάρχουν δύο ριζικά διαφορετικές οντότητες, η κοσμική ψυχή και το κοσμικό σώμα, που συνδέονται με το κοσμικό πνεύμα, έτσι και στον άνθρωπο το σώμα του και η ψυχή του επικοινωνούν χάρη σε μια τρίτη οντότητα, το πνεύμα του.

Ο άνθρωπος είναι για τον Μπρούνο η μικρογραφία της φύσης, ο μικρόκοσμος που αναπαριστά το μακρόκοσμο του Σύμπαντος. Έτσι, ο άνθρωπος είναι σε θέση να γνωρίσει τη φύση με άμεσο, ενορατικό, εσωτερικό τρόπο και όχι μέσα από την εξωτερική θεώρηση των πραγμάτων. Στο έργο του "Spaccio de la bestia trionfante", εξηγεί ότι σε κάθε άνθρωπο αντανακλάται ο κόσμος, το Σύμπαν. Κάθε μετασχηματισμός που συντελείται στον ουρανό έχει συνέπειες στην προσωπικότητα του ανθρώπου.

Η μαγική αντίληψη, η μνήμη και η φαντασία είναι οι γέφυρες που συνδέουν τον άνθρωπο με τον κόσμο και τη θεότητα. Η συνέχεια μεταξύ του ενός, του απόλυτου και του ανθρώπου εξασφαλίζεται με τη μεσολάβηση της ψυχής. Με βάση την αρχή της συνέχειας, ανάμεσα σε δύο ακραίους όρους παρεμβάλλεται πάντα ένας τρίτος, ενδιάμεσος όρος που λειτουργεί ως συνδετικός κρίκος βάσει του οποίου εξασφαλίζεται η συνέχεια στο Σύμπαν.

Η μελέτη του φυσικού κόσμου κατά τον Μπρούνο αποτελεί την αληθινή μορφή φιλοσοφίας που είναι ικανή να μας αποκαλύψει τα μυστικά του Σύμπαντος και να μας εξασφαλίσει έγκυρη γνώση. Όπως και ο Φιτσίνο, έτσι και ο Μπρούνο πιστεύει ότι ο άνθρωπος δεν ερμηνεύει απλώς τον κόσμο, αλλά έχει τη δυνατότητα να παρεμβαίνει στη φύση και να επηρεάζει τη συμπεριφορά της για το καλό του ανθρώπινου γένους.

Η ύλη είναι εκείνη που εμπεριέχει τις μορφές και τις περιπλέκει. Ο καλύτερος αυτός γονέας, γεννήτορας και μητέρα των φυσικών πραγμάτων είναι, επομένως, θείο πράγμα. Η ύλη δεν επιθυμεί τη μορφή για τη διατήρησή της, εφόσον το φθαρτό δεν διατηρεί το αιώνιο. Επιπλέον, η ύλη έχει όλα όσα είχε πριν βρεθεί η μορφή και μπορεί ακόμη να έχει και άλλες μορφές. Ολόκληρη η φιλοσοφία του Μπρούνο αναπτύσσεται άρα γύρω από την ιδέα ενός νου που απελευθερώνει τον άνθρωπο από κάθε μορφή υποδούλωσης.

Ως επίλογο παραθέτω μία σύνθεση επιλεγμένων αποσπασμάτων από το έργο του Μπρούνο ώστε όποιος ενδιαφέρεται να γνωρίσει άμεσα τον φιλοσοφικό του λόγο:

"H θεότητα ενυπάρχει στον καθένα μας και στον πλανήτη μας, όπως ακριβώς ενυπάρχει στα ουράνια σώματα. Για το λόγο αυτό, ο άνθρωπος μπορεί να αντιληφθεί τους νόμους που διέπουν τη φύση και να απελευθερωθεί από το φόβο των άγριων θεοτήτων, που κυβερνούν το σύμπαν.

Oι θεοί δρουν στα ουράνια και αστρικά σώματα, τα οποία είναι θεϊκά σώματα. Αυτά με τη σειρά τους ενεργούν στα πνεύματα που κατοικούν και ελέγχουν τα αστέρια, ένα από τα οποία είναι και η γη. Τέλος, τα πνεύματα επιδρούν στα στοιχεία, τα στοιχεία στις ενώσεις, οι ενώσεις στις αισθήσεις, οι αισθήσεις στην ψυχή και η ψυχή σε όλο τον οργανισμό. Αυτή είναι η λεγόμενη κατιούσα πορεία. Απεναντίας, όταν από τον οργανισμό προχωρούμε μέσω της ψυχής στις αισθήσεις, μέσω των αισθήσεων στις ενώσεις, μέσω των ενώσεων στα στοιχεία, μέσω των στοιχείων στα πνεύματα, μέσω των πνευμάτων στα αστέρια και από εκεί στους ασώματους θεούς, που διέπονται από μια αιθέρια ουσία ή ένα αιθέριο σώμα, και από αυτούς στην ψυχή του κόσμου ή του πνεύματος του σύμπαντος, τότε καταλήγουμε στη θεώρηση του ενός, του απλούστατου, του άριστου, του σπουδαιότερου, του απόλυτου και του αυτάρκους όντος.

Η πορεία αυτή ονομάζεται ανιούσα. Συμπερασματικά, διακρίνουμε κάθοδο από τον θεό μέσω του κόσμου στους οργανισμούς και άνοδο από τους οργανισμούς μέσω του κόσμου στον θεό. Αυτός αποτελεί το υψηλότερο σημείο της κλίμακας, την αγνή και καθαρή ενέργεια και δύναμη, ενώ στο κατώτατο σημείο της κλίμακας βρίσκεται η ύλη, το σκότος, η παθητική δύναμη. Ανάμεσα σε αυτά τα δυο σημεία, υπάρχουν άλλα ενδιάμεσα, το ανώτερο από τα οποία συμμετέχει περισσότερο στο φως, τη δράση, ενώ το κατώτερο συμμετέχει κυρίως στο σκότος.

Όποιος γνωρίζει την αδιάσπαστη συνέχεια της ψυχής και την αναγκαία σύνδεσή της με ένα σώμα, κατέχει μία σημαντική αρχή, για να κατανοεί τα φυσικά πράγματα. Η ύπαρξη της παγκόσμιας ψυχής που ευθύνεται για τις μορφές των πραγμάτων, καθιστά περιττή την ύπαρξη του θεού για τη δημιουργία του κόσμου.

Ο άνθρωπος είναι η μικρογραφία της φύσης, ο μικρόκοσμος που αναπαριστά το μακρόκοσμο του σύμπαντος. Έτσι, ο άνθρωπος είναι σε θέση να γνωρίσει τη φύση με άμεσο, ενορατικό, εσωτερικό τρόπο και όχι μέσα από την εξωτερική θεώρηση των πραγμάτων. Η μελέτη του φυσικού κόσμου αποτελεί την αληθινή μορφή φιλοσοφίας που είναι ικανή να μας αποκαλύψει τα μυστικά του σύμπαντος και να μας εξασφαλίσει έγκυρη γνώση.

Όλα τα πράγματα είναι γεμάτα από πνεύματα, ψυχές, θεϊκή δύναμη, θεό ή θεότητα. Ο νους και η ψυχή είναι παντού, μολονότι δεν ευθύνονται για ό, τι παρατηρούμε γύρω μας.

Kάθε ψυχή και κάθε πνεύμα έχει κάποιο βαθμό συγγένειας με το παγκόσμιο πνεύμα, το οποίο υπάρχει όχι μόνο όπου ζει και αντιλαμβάνεται η ψυχή του ατόμου, αλλά επίσης είναι εξαπλωμένο παντού, αποτελούμενο από την ίδια ακριβώς ουσία και σύσταση."

Τα όμοια αναγνωρίζουν τα όμοια τους.

«Στα δε Ελευσίνια Μυστήρια, ο μεν Ιεροφάντης υποδύεται την εικόνα του Δημιουργού, ο δε Δαδούχος αυτήν του Ηλίου, ο Επιβώμιος Ιερεύς υποδύεται την εικόνα της Σελήνης, ο δε Ιεροκήρυκας αυτή του Ερμού». -Πορφύριος: Περί Αγαλμάτων

Αν μπορεί να γίνει με κάποιο τρόπο το θείο γνωστό, να είναι αντιληπτό από την ύπαρξη της ψυχής και από αυτήν να αναγνωρίζεται, καθ’ όσον είναι δυνατόν. Γιατί παντού τα όμοια αναγνωρίζουν τα όμοιά τους. Η ψυχή εισερχόμενη στον εαυτό θα δει και τον θεό. Και στην ένωσή της με το κέντρο της ζωής, ξεπερνώντας το πλήθος και την ποικιλία των κάθε είδους δυνάμεων που βρίσκονται σε αυτήν, ανεβαίνει στη ίδια εις την πηγή των.

Και όπως ακριβώς στις πιο ιερές τελετές λένε ότι οι μύστες στην αρχή συναντούν πολυποίκιλα και πολυειδή τα γένη των θεών που έχουν προπορευτεί, ενώ, αν εισέλθουν ατάραχοι και προστατευόμενοι από τις τελετές, τότε την ίδια τη θεία έλλαμψιν ακραιφνώς μεταλαμβάνουν.

Κατά τον ίδιο τρόπο η ψυχή η οποία κοιτάζει αυτά που βρίσκονται μετά από αυτήν, βλέπει τις σκιές και τα είδωλα των όντων, ενώ, αν στραφεί προς τον εαυτό της, ξεδιπλώνει τη δική της ουσία και τους δικούς της λογικούς προσδιορισμούς.

Και αρχικά, καθώς βλέπει μόνο τον εαυτό της, εμβαθύνει στην αυτογνωσία της και βρίσκει τον νου μέσα της και τις βαθμίδες των όντων, και προχωρώντας στο εσωτερικό της και περίπου στο άδυτο της ψυχής, εκεί «με κλειστά τα μάτια» (εξ ου και μύηση) παρατηρεί (εξ ου και εποπτεία) και «το γένος των θεών» . Γιατί όλα υπάρχουν εντός μας με τρόπο ψυχικό και για αυτό από τη φύση μας τα γνωρίζουμε όλα, αφυπνίζοντας τις δυνάμεις που βρίσκονται εντός μας και τις εικόνες των πάντων.

To ταξίδι της ανθρώπινης ψυχής είναι ένα «εις εαυτόν» εσωτερικό ταξίδι, καθώς η ψυχή «ήξει ουκ εις άλλα, αλλά εις εαυτόν». «Πάντα είσω», τα πάντα είναι μέσα μας, αναφέρει χαρακτηριστικά ο Πλωτίνος. Για να επιτευχθεί αυτό πρέπει να απομακρυνθούμε από όλα τα εξωτερικά, στραμμένοι ολοκληρωτικά προς τα μέσα. Καμία κλίση προς τα έξω, το σύνολο των πραγμάτων πρέπει να αγνοηθεί. Η ψυχή τότε δεν θα δει τον θεό να εμφανίζεται ξαφνικά μέσα της, διότι δεν υπάρχει τίποτα πια που να τους χωρίζει, καθώς τότε δεν υπάρχουν δύο. Ο ορών είναι ένα με το ορώμενο, δεν είναι όραμα αλλά ένωση. Και τότε η ψυχή δεν έχει πια συνείδηση πως βρίσκεται μέσα σε ένα σώμα, ούτε πως ο εαυτός της έχει κάποια ταυτότητα.

Και εάν κάποιος ρωτούσε αυτόν που κατάφερε να «δει» το νοητό φως, από πού αυτό προήρθε , από έξω ή από μέσα, πλανάται. Δεν πρέπει να ερωτηθεί από πού ήρθε: δεν υπάρχει ένα ‘από πού’, επειδή ούτε ήρθε ούτε έφυγε, αλλά εμφανίστηκε, και εξαφανίστηκε. Για αυτό δεν είναι ανάγκη να το εξαναγκάσει, αλλά πρέπει να περιμένει σιωπηλός έως ότου εμφανιστεί και να προετοιμαστεί για να το δει, όπως το βλέμμα περιμένει την ανατολή του ήλιου...!

Μητρότητα Πέρα από τις Προσδοκίες: Οι Αόρατες Πιέσεις και η Αναγνώριση της Αλήθειας

Η μητρότητα έχει εξιδανικευτεί στη σύγχρονη κοινωνία ως η απόλυτη και ανώτερη εμπειρία για κάθε γυναίκα.

Αυτή η αφήγηση παρουσιάζει τη μητρότητα ως την πιο χαρούμενη και ολοκληρωτική περίοδο της ζωής, μια στιγμή που φέρνει μόνο χαρά, γαλήνη και συναισθηματική πληρότητα.

Για πολλές γυναίκες, όμως, αυτή η εξιδανίκευση της μητρότητας δεν αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα. Οι κοινωνικές προσδοκίες που επιβάλλουν μια "τέλεια" μητέρα, δημιουργούν έναν αόρατο, αλλά έντονο ψυχολογικό κλοιό γύρω από τις μητέρες, οδηγώντας σε πιέσεις που συχνά παραμένουν ανομολόγητες.

Η ψυχική εξάντληση, η επιλόχεια κατάθλιψη, και η αίσθηση ανεπάρκειας είναι συχνά συμπτώματα μιας διαρκούς πάλης ανάμεσα σε αυτό που η κοινωνία απαιτεί από μια μητέρα και σε αυτό που η ίδια αισθάνεται πραγματικά.

Ας δούμε πώς αυτές οι κοινωνικές προσδοκίες συμβάλλουν στην κρίση της μητρότητας και πώς μπορούμε να στηρίξουμε τις γυναίκες που βρίσκονται αντιμέτωπες με αυτό το βάρος.

1. Οι Ρίζες των Κοινωνικών Προσδοκιών για τη Μητρότητα

Οι προσδοκίες γύρω από τη μητρότητα έχουν βαθιές ρίζες σε παλαιότερες κοινωνικές αντιλήψεις και πολιτισμικά πρότυπα. Στη δυτική κοινωνία, η ιδέα της «καλής μητέρας» είναι συχνά συνυφασμένη με ατέλειωτη αυτοθυσία, αντοχή, και αγάπη χωρίς όρια.

Η μητέρα θεωρείται υπεράνθρωπη φιγούρα, ικανή να συνδυάσει το μεγάλωμα των παιδιών με την επαγγελματική επιτυχία και τη διατήρηση των προσωπικών της σχέσεων, διατηρώντας ταυτόχρονα μια αψεγάδιαστη εικόνα.

Μέσα από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, τα κοινωνικά δίκτυα, αλλά και τους διαγενεακούς μύθους που κληρονομούμε από την οικογένεια και τον ευρύτερο κοινωνικό περίγυρο, οι γυναίκες μαθαίνουν ότι πρέπει να ενσαρκώνουν την ιδανική μητέρα.

Όμως, για πολλές γυναίκες, αυτή η εικόνα απέχει πολύ από την πραγματικότητα. Η έλλειψη ύπνου, το άγχος, οι σωματικές αλλαγές και οι απαιτήσεις της καθημερινότητας με ένα παιδί, συχνά δημιουργούν ένα χάσμα μεταξύ του πώς αναμένουν να αισθανθούν ως μητέρες και του πώς αισθάνονται πραγματικά.

2. Επιλόχεια Κατάθλιψη και Μελαγχολία

Οι Αποσιωπημένες Αλήθειες: Η επιλόχεια κατάθλιψη είναι ένα φαινόμενο που, παρά την αυξανόμενη ενημέρωση, εξακολουθεί να φέρει το στίγμα της ντροπής και της αποτυχίας.

Πολλές μητέρες που βιώνουν κατάθλιψη μετά τη γέννα αποφεύγουν να το παραδεχτούν, φοβούμενες την κριτική και την απόρριψη.

Οι κοινωνικές προσδοκίες δεν τους επιτρέπουν να παραδεχτούν ότι αισθάνονται εξάντληση, απογοήτευση ή ακόμα και αμφιβολίες για τη μητρότητα.

Η μελαγχολία της μητρότητας συχνά συνδέεται με το χάσμα ανάμεσα στο "πρέπει" και στο "είναι".

Όταν οι μητέρες αισθάνονται ότι δεν ανταποκρίνονται στις εξωπραγματικές προσδοκίες που τους έχουν επιβληθεί, έρχονται αντιμέτωπες με συναισθήματα ενοχής και απογοήτευσης. Η κυρίαρχη ιδέα ότι η μητρότητα είναι η καλύτερη περίοδος της ζωής τους μπορεί να γίνει μια ψυχική φυλακή για τις γυναίκες που δεν βιώνουν αυτήν την εμπειρία ως απόλυτα θετική.

3. Οι Αόρατες Πιέσεις και η Αντίφαση της Πραγματικότητας

Πολλές γυναίκες, εν μέσω της μητρότητας, νιώθουν να βρίσκονται παγιδευμένες ανάμεσα σε κοινωνικές νόρμες που τους λένε πως "πρέπει να είναι χαρούμενες" και σε μια καθημερινή πραγματικότητα γεμάτη άγχος, ευθύνες και αίσθημα ανεπάρκειας.

Αυτές οι αόρατες πιέσεις οδηγούν συχνά σε κρίσεις ταυτότητας, καθώς οι γυναίκες πασχίζουν να συμβιβαστούν με τις αντικρουόμενες απαιτήσεις της μητρότητας και των άλλων ρόλων τους.

Οι κοινωνικές προσδοκίες για το πώς πρέπει να είναι η μητρότητα δεν επιτρέπουν στις γυναίκες να αναγνωρίσουν και να επεξεργαστούν τα αρνητικά συναισθήματα που μπορεί να βιώνουν. Το αποτέλεσμα είναι ότι πολλές γυναίκες αισθάνονται απομονωμένες, αδύναμες να εκφράσουν τις πραγματικές τους ανάγκες και δυσκολίες.

4. Τι Μπορεί να Αλλάξει: Προς μια Νέα Κατανόηση της Μητρότητας

Για να μπορέσουμε να υποστηρίξουμε ουσιαστικά τις μητέρες, είναι απαραίτητο να επαναπροσδιορίσουμε τις κοινωνικές μας νόρμες και τις προσδοκίες γύρω από τη μητρότητα.

Ορισμένα βήματα που μπορούν να ληφθούν περιλαμβάνουν:

Εκπαίδευση και Ευαισθητοποίηση: Χρειάζεται ευρύτερη ενημέρωση για τις ψυχικές δυσκολίες που μπορεί να αντιμετωπίζουν οι νέες μητέρες, όπως η επιλόχεια κατάθλιψη. Η κατανόηση ότι η μητρότητα είναι ένα πολύπλευρο ταξίδι, με δυσκολίες και προκλήσεις, είναι το πρώτο βήμα για την αλλαγή της συζήτησης γύρω από τη μητρότητα.

Στήριξη και Αυτοφροντίδα: Η αυτοφροντίδα πρέπει να γίνει θεμέλιος λίθος για κάθε μητέρα. Οι μητέρες πρέπει να ενθαρρύνονται να ζητούν βοήθεια και να αναγνωρίζουν ότι οι δικές τους ανάγκες είναι εξίσου σημαντικές με αυτές των παιδιών τους. Υποστηρικτικά δίκτυα από φίλους, οικογένεια ή επαγγελματίες ψυχικής υγείας μπορούν να διαδραματίσουν κρίσιμο ρόλο.

Αλλαγή Κοινωνικών Προτύπων: Η απελευθέρωση από τις προσδοκίες της τελειότητας και η δημιουργία μιας κοινωνίας που επιτρέπει στις μητέρες να είναι ανθρώπινες, με αδυναμίες και ελαττώματα, είναι θεμελιώδης για την ψυχική υγεία τους. Πρέπει να δημιουργήσουμε μια κουλτούρα που επιτρέπει στις μητέρες να αναγνωρίζουν και να αποδέχονται ότι η μητρότητα δεν είναι πάντα εύκολη και δεν χρειάζεται να είναι τέλεια για να είναι αρκετή.Συμπέρασμα:

Η μητρότητα, όπως και κάθε άλλος ρόλος στη ζωή, είναι γεμάτη προκλήσεις και αντιφάσεις.

Οι κοινωνικές νόρμες και προσδοκίες που επιβάλλουν στις γυναίκες μια εξιδανικευμένη εικόνα της μητρότητας εντείνουν την πίεση και οδηγούν πολλές γυναίκες σε συναισθηματικές κρίσεις. Είναι καιρός να αναγνωρίσουμε την αλήθεια πίσω από τη μητρότητα και να επιτρέψουμε στις γυναίκες να εκφράσουν τις πραγματικές τους ανάγκες και δυσκολίες χωρίς φόβο κριτικής.

Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να δημιουργήσουμε μια κοινωνία που πραγματικά υποστηρίζει τις μητέρες, δίνοντάς τους τη δυνατότητα να ζουν τη μητρότητα με τον δικό τους, αυθεντικό τρόπο.

Η ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΙΜΕΡΑΣ ΚΑΙ Η ΝΑΥΜΑΧΙΑ ΤΗΣ ΣΑΛΑΜΙΝΑΣ

Η ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΕΡΗ ΗΜΕΡΑ ΣΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ                      

Η μάχη της Ιμέρας, η οποία ήταν η αιτία να εξαλειφθεί η απειλή των εβραιοκαρχηδονίων για την Ελληνική Σικελία και τις άλλες Ελληνικές κτήσεις της Νότιας Ευρώπης, αναγνωρίστηκε δικαίως σαν μία λαμπρή νίκη, ισάξια της ναυμαχίας της Σαλαμίνας.

Την 22α Σεπτεμβρίου του 480 π.Χ. ο Ελληνικός λαός συντρίβει ταυτόχρονα τους Πέρσες, τους Καρχηδόνιους και τους όπισθεν αυτών ευρισκόμενους αφανείς Εβραίους καθοδηγητές τους. Έτσι ναυάγησε το σχέδιο του «προφήτη» Ζαχαρία να εξοντώσει τον Ελληνικό λαό.

«ΘΑ ΘΑΨΟΥΜΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΠΕΤΡΕΣ» «Παλαιά
Διαθήκη» Βιβλίο Ζαχαρίας 9.13-15.

O «ΠΡΟΦΗΤΗΣ» ΖΑΧΑΡΙΑΣ.

ΣΤΟΝ ΤΑΛΑΙΠΩΡΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΑΟ ΕΠΙΒΛΗΘΗΚΕ ΝΑ ΓΙΟΡΤΑΖΕΙ  ΚΑΙ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΕΒΡΑΙΟ ΣΤΙΣ 8 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ, ΓΙΑΤΙ ΣΧΕΔΙΑΣΕ  ΤΟΝ ΑΦΑΝΙΣΜΟ ΤΟΥ  

Την επεξεργασία του σχεδίου για τον αφανισμό του Ελληνικού λαού την είχε κάνει ο ιουδαίος «προφήτης» Ζαχαρίας το 520 π.Χ. σαράντα χρόνια πριν.

« Θα εξεγείρω τα τέκνα της ΣΙΩΝ κατά των τέκνων των ΕΛΛΗΝΩΝ. θα πέσουμε πάνω τους σαν κεραυνός, θα πορευθούμε απειλητικά εναντίον τους
ΚΑΙ ΘΑ ΘΑΨΟΥΜΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΠΕΤΡΕΣ».
«Παλαιά Διαθήκη» Βιβλίο Ζαχαρίας 9.13-15.

Την δήλωση αυτή – «να θάψουμε κάτω από πέτρες όλους τους έλληνες» – την έκανε και την κατέγραψε ο Εβραίος Ζαχαρίας το 520 π.Χ. δηλαδή ένα χρόνο μετά την άνοδο στον περσικό θρόνο του φιλοεβραίου και ανθέλληνα Δαρείου και έκτοτε ήταν το επίσημο δόγμα της πολιτικής της Περσίας.

«Προφήτης» Ζαχαρίας Θ΄13-15

«διότι ενέτεινα σε Ιούδα, εμαυτώ εις τόξον, έπλησα τον Εφραϊμ και εξεγερώ τα τέκνα σου, Σιών, επί τα τέκνα των Ελλήνων και ψηλαφήσω σε ως ρομφαίαν μαχητού. Και Κύριος έσται επ' αυτούς και εξελεύσεται ως αστραπή βολίς, και Κύριος παντοκράτωρ υπερασπιεί αυτούς, και καταναλώσουσιν αυτούς, και καταχώσουσιν αυτούς εν λίθοις σφενδόνης και εκπιόνται αυτούς ως οίνον και πλήσουσιν ως φιάλας θυσιαστηρίων»

Μετάφραση:
Ζαχαρίας 9.13-15.
«Διότι σε τέντωσα Ιούδα για τον εαυτό μου ως τόξο και σαν σπαθί μαχητού και (θα) εξεγείρω τα τέκνα σου Σιών, κατά των τεκνών των Ελλήνων και ο Κύριος θα πέσει πάνω τους σαν κεραυνού βολίδα. Ο Κύριος σαλπίζοντας θα πορευθεί απειλητικά εναντίον τους. Ο Κύριος θα βοηθήσει αυτούς (τα τεκνά της Σιών) και θα καταναλώσουν και θα θάψουν (τους Έλληνες) κάτω από λίθους σφενδόνης και σαν οίνο θα τους καταπιούν».

ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΠΟΛΕΙΣ ΣΤΗΝ ΜΕΣΟΓΕΙΟ

      Οι αρχαίοι Έλληνες ήταν ανήσυχα πνεύματα, δημιουργικοί, εφευρετικοί, με δυνατό τεχνολογικό μυαλό, λεπτολόγοι, με υψηλό το αίσθημα της φιλοπατρίας,και φυσικά πραγματικά προοδευτικοί. Ποτέ δεν επέλεγαν τυχαία τα σημεία οπού θα έκτιζαν τις νέες αποικίες. Πάντοτε είχαν συγκεκριμένες οδηγίες από τα ιερατεία των μητροπολιτικών πόλεων για το πού και πως θα κτίσουν τη νέα πόλη.

      Κάθε καινούρια Ελληνική πόλη έπρεπε οπωσδήποτε να είχε τείχη, στρατώνες, ναό στον πολιούχο θεό, αγορά, σχολεία ή ακαδημίες, θέατρα, ωδεία, γυμνάσια, αποθήκες, εργαστήρια, υδραγωγεία, λουτρά, αποχετευτικό σύστημα αλλάκαι να είναι οπωσδήποτε χτισμένη με καλαισθησία και αρμονία με το περιβάλλον!


Οι πιο μετριοπαθείς εκτιμήσεις ξένων ιστορικών αναφέρουν ότι οι αρχαίοι
Έλληνες είχαν φτάσει συνολικά τον 3ο αιώνα π.Χ κοντά στα 20.000.000.
(Την εποχή του Χριστού οι Έλληνες υπολογίζονται από 40.000.000 μέχρι 80.000.000).

Μέχρι το τέλος του 2ου αιώνα π.Χ είχαν καταγραφεί από τους γεωγράφους της αρχαιότητας πάνω από 1500 μεγάλες Ελληνικές πόλεις και αποικίες στις περιοχές της Μεσογείου, του Ευξείνου Πόντου και της Βόρειας Αφρικής και χιλιάδες άλλες
κωμοπόλεις και μικρότερα χωριά.

     Μάλιστα οι πιο μετριοπαθείς εκτιμήσεις των ξένων ιστορικών
αναφέρουν ότι οι αρχαίοι Έλληνες είχαν φτάσει συνολικά τον 3ο αιώνα π.Χ κοντά στα 20.000.000. (Την εποχή του Χριστού οι Έλληνες
υπολογίζονται από 40.000.000 μέχρι 80.000.000).

    Η Αθήνα στο απόγειό της είχε πληθυσμό κοντά στις 500.000 κατοίκους ενώ μόνο η Σικελία έφτασε μέχρι και τους 1.000.000 Έλληνες!

Γι αυτό άλλωστε και εκείνη η περιοχή ονομαζόταν''Μεγάλη Ελλάδα'', επειδή έφτασε να έχει πληθυσμό Ελλήνων μεγαλύτερο από την κυρίως Ελλάδα!

    Μπορεί σήμερα η Ελλάδα να έχει περιοριστεί στα σημερινά της σύνορα, όμως η αρχαία κλασσική Ελλάδα αδιαμφισβήτητα ήταν η κοσμοκράτειρα δύναμη του τότε κόσμου και οι Έλληνες ήταν η κυρίαρχη ράτσα της Μεσογείου, με μεγάλη διαφορά
σε πληθυσμό, πολιτισμό και δυναμισμό από τους υπόλοιπους λαούς. .

    Οι θαλασσοπόροι και ποντοπόροι Έλληνες είχαν καταφέρει να αποικίσουν σε παρθένες τότε περιοχές περισσότερες από 1500 μεγάλες και περήφανες πόλεις σε κάθε γωνία του τότε γνωστού κόσμου !

       Στην Σικελία π.χ. οι πόλεις Γέλας και Ακράγας συγκρότησαν εκτενή και συμπαγή κράτη, όπως εκείνα της Θεσσαλικής Τετραρχίας και της Σπάρτης στην Ελλάδα. Τα εδάφη του Γέλωνος, έκτασης περίπου 11.500 τετρ. Χλμ. συγκέντρωναν περί το 45 % της έκτασης της Σικελίας. Το κράτος του Θήρωνος του Ακράγαντα, έκτασης 6.500 τετρ. Χλμ., ήλεγχε περί το 25 % της μεγαλονήσου. Προς σύγκριση, κατά τον πρώιμο 5ο αι., η Θεσσαλική Τετραρχία ήλεγχε περίπου 16.000 τετρ. Χλμ. με περίπου 600.000 κατοίκους, ενώ το κράτος των Λακεδαιμονίων είχε έκταση 8.400 τετρ. Χλμ. με περίπου 330.000 κατοίκους. Τα κράτη της Γέλας και του Ακράγαντα είχαν συνολική έκταση περίπου 18.000 τετρ. Χλμ (το 70 % της Σικελίας) με 700-800.000 κατοίκους (κατ’ εκτίμηση), ενώ τα στρατεύματα τους έφθαναν τις 100.000 άνδρες μαζί με τους μισθοφόρους, τις φρουρές και τις εφεδρείες, κρίνοντας από τις δυνάμεις που παρέταξαν στη μεγάλη μάχη της Ιμέρας (480 π.Χ.).

Μέσα σε δυο αιώνες (688-484 π.Χ.), το πολεμοχαρές πνεύμα των αρχικών Δωριέων αποίκων της Γέλας (μόλις μερικών εκατοντάδων ανθρώπων όπως εκτιμάται) επέτυχε τον έλεγχο του μεγαλύτερου μέρους της Σικελίας

      Το 480 π.Χ., ο Γέλων διέθετε πολεμικό στόλο 200 σκαφών, τριήρων, διήρων και πεντηκοντόρων, προερχόμενα κυρίως από τις Συρακούσες και τις χαλκιδικές πόλεις. Ο στόλος του ήταν ένας από τους ισχυρότερους στη Μεσόγειο. Επειδή η επικράτεια του Γέλωνος δεν μπορούσε να συγκεντρώσει αυτόν τον αριθμό σκαφών, το πιθανότερο είναι ότι συμπεριλαμβάνονταν τα πλοία του στόλου του πεθερού του, Θήρωνος του Ακράγαντα. Γενικά, φαίνεται ότι τα κράτη Γέλας και Ακράγαντα ήταν συνδεδεμένα συνομοσπονδιακά.


Ο ανθρωπόμορφος ταύρος σε νόμισμα της Γέλας (480-470 π.Χ.), δημοφιλές έμβλημα στις ασπίδες των Γελώων.

Ο βασιλιάς της Περσικής αυτοκρατορίας Δαρείος ο Α΄ απεβίωσε το έτος 486 π.Χ. χωρίς να κατορθώσει να υλοποιήσει το σχέδιό του, (το σχέδιο δεν ήταν δικό του, όπως είπαμε,
ήταν επεξεργασία του «προφήτη» Ζαχαρία. To επιτελείο του Δαρείου είχε άφθονους
Ιουδαίους, π.χ. ο προσωπικός φρουρός του Δαρείου ήταν ο Ιουδαίος Ζοροβάβελ).

Το μεγαλεπήβολο αυτό σχέδιο του εβραίου προφήτη Ζαχαρία ήταν η καταστροφή των Αθηνών και της υπόλοιπης Ελλάδος. Ο προσωπικός φρουρός του Δαρείου
(πιθανώς ο Ζοροβάβελ), είχε αναλάβει να τον ξυπνάει κάθε πρωί με την φράση: «Δέσποτα, μέμνησο των Αθηναίων». Έτσι δύο φορές τα όνειρα του Δαρείου μετατράπηκαν σε εφιάλτες, όταν στην χερσόνησο του Άθωνα και στον Μαραθώνα, καταστράφηκαν οι δυνάμεις του και οι στρατηγοί του επέστρεψαν στην Περσία ντροπιασμένοι.

Με την άνοδο στον περσικό θρόνο του Ξέρξη του Α’, γιού του Δαρείου και της Άτοσσας, το σχέδιο για την υποδούλωση της Ελλάδας ατόνησε, διότι ο Ξέρξης προετοίμαζε τον στρατό του, για να επιχειρήσει την κατάληψη της Αιγύπτου.

Όμως η επιρροή των ΕΒΡΑΙΩΝ στην αυλή των Περσών, δεν άργησε να διαφοροποιήσει τα επεκτατικά σχέδια του νέου Μονάρχη. Αυτή η επιρροή, έφθανε στον βασιλικό θρόνο, μέσω δύο ανθρώπων: α. της πρώτης παλλακίδας του βασιλικού χαρεμιού, της ιουδαίας Εσθήρ και β. του θείου και αρραβωνιαστικού της και ταυτόχρονα πρωθυπουργού της περσικής αυτοκρατορίας, του ιουδαίου Μαρδοχαίου.

      Η εκστρατεία αυτή των περσών θα είχε σαν στόχο την κατάληψη της Ελλάδος και της Μεγάλης Ελλάδος (της Κάτω Ιταλίας και Σικελίας), ώστε αφ’ ενός μεν το Ελληνικό Γένος των βορείων ακτών της Μεσογείου να καταστραφεί ολοσχερώς, αφ’ ετέρου δε να ανοίξει ο δρόμος, γιά την προώθηση των Περσικών και εβραιοφοινικικών δυνάμεων στο εσωτερικό της Ευρώπης, αφού θα είχε καταλυθεί η δύναμη των Ελλήνων, η οποία αποτελούσε την ασπίδα προστασίας του μαλακού υπογαστρίου της Ευρώπης στην Μεσόγειο!

     Ο Ηρόδοτος στο Ζ΄βιβλίο της Ιστορίας του (Πολύμνια), αναφέρεται εκτεταμένα στις
συσκέψεις του συμβουλίου του Ξέρξη σχετικά με την επίθεση στην Ελλάδα. Διαβάζοντάς το νομίζει κανείς, ότι παρακολουθεί τις σημερινές συσκέψεις στον Λευκό Οίκο με τον Κίσινγκερ, τον Ροκφέλερ και τον Σιφ να συμβουλεύουν τους βλάκες αμερικανούς προέδρους.

Συνετοί Πέρσες αξιωματούχοι, όπως ο συνετός Αρτάβανος, θείος του Ξέρξη, προσπάθησαν να αποτρέψουν τον Ξέρξη από αυτό το τόλμημα.

Η απόφαση του Ξέρξη ήταν ήδη ειλημμένη:

Η πολεμική μηχανή των Περσών και των Φοινίκων θα επιτίθετο ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ στις δύο πλευρές της Ελληνικής επικράτειας.

Οι μεν Πέρσες θα ανελάμβαναν την υποταγή της Ηπειρωτικής Ελλάδος και των νήσων της, οι δε Εβραιοκαρχηδόνιοι, είχαν σαν αποστολή την κατάληψη της Σικελίας και της Κάτω Ιταλίας.

    (Πρέπει να προσέξουμε το «ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΟ»: Σίγουρα θα έγιναν φοβερές υπόγειες διαπραγματεύσεις (μέσω ποίων άραγε;), για τις οποίες δεν γνωρίζουμε τίποτε. Όταν ο Ξέρξης επιτέθηκε στην Ελλάδα έσερνε πίσω του 47 λαούς της περσικής αυτοκρατορίας, τους οποίους αναφέρει έναν – έναν ο Ηρόδοτος. Περιέργως ένας μόνο λαός στο κείμενο του Ηροδότου σβήστηκε, (από ποιούς; Πότε;) (Παπαρηγόπουλος, Ιστορία του Ελλ. ΄Εθνους). Ποιός άραγε λαός της περσικής αυτοκρατορίας λείπει από το κείμενο του Ηροδότου; Μήπως ο λαός στον οποίο ανήκε η Εσθήρ, η γυναίκα του Ξέρξη και ο πρωθυπουργός του ο Μαρδοχαίος;)

        Γιά την ΚΟΙΝΗ αυτή επιχείρηση και συμμαχία Περσών και Καρχηδονίων, ο ιστορικός Διόδωρος ο Σικελιώτης, αιώνες μετά, στο 11ο βιβλίο του έργου του «Ιστορική Βιβλιοθήκη» γράφει τα ακόλουθα:

«Ο Ξέρξης βουλόμενος πάντας τους Έλληνας, αναστάτους ποιήσαι, διεπρεσβεύσατο προς Καρχηδονίους, περί KOINOΠΡΑΓΙΑΣ και συνέθετο προς αυτούς, ώστε αυτόν μεν επί τους την Ελλάδα κατοικούντας Έλληνας στρατεύειν, Καρχηδονίους δε ΤΟΙΣ ΑΥΤΟΙΣ ΧΡΟΝΟΙΣ μεγάλας παρασκευάσασθαι δυνάμεις και καταπολεμήσαι των Ελλήνων τους περί Σικελίαν και Ιταλίαν οικούντας….»

 ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ

«Ο Ξέρξης επιθυμώντας ΝΑ ΥΠΟΔΟΥΛΩΣΕΙ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ, έστειλε πρέσβεις προς τους Καρχηδονίους να ΣΥΝΑΨΟΥΝ ΣΥΜΜΑΧΙΑ και συμφώνησε μαζί τους, ώστε αυτός μεν να εκστρατεύσει εναντίων των Ελλήνων της Ελλάδας, οι δε Καρχηδόνιοι ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ, αφού συγκεντρώσουν μεγάλη δύναμη, να υποτάξουν τους Έλληνες της Σικελίας και της Ιταλίας…..»

ΧΑΡΤΗΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΠΟΛΕΩΝ ΤΗΣ ΝΟΤΙΟΥ ΙΤΑΛΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΙΚΕΛΙΑΣ (ΣΕ ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ ΟΙ ΜΗΤΡΙΚΕΣ ΠΟΛΕΙΣ) ΠΟΥ ΘΑ ΚΑΤΕΣΤΡΕΦΑΝ ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΚΑΡΧΗΔΟΝΙΟΙ




ΗΡΟΔΟΤΟΣ ΒΙΒΛΙΟ ΠΟΛΥΜΝΙΑ

165

1 λέγεται δὲ καὶ τάδε ὑπὸ τῶν ἐν τῇ Σικελίῃ οἰκημένων, ὡς ὅμως καὶ μέλλων ἄρχεσθαι ὑπὸ Λακεδαιμονίων ὁ Γέλων ἐβοήθησε ἂν τοῖσι Ἕλλησι, εἰ μὴ ὑπὸ Θήρωνος τοῦ Αἰνησιδήμου Ἀκραγαντίνων μουνάρχου ἐξελασθεὶς ἐξ Ἱμέρης Τήριλλος ὁ Κρινίππου τύραννος ἐὼν Ἱμέρης ἐπῆγε ὑπ᾽ αὐτὸν τὸν χρόνον τοῦτον Φοινίκων καὶ Λιβύων καὶ Ἰβήρων καὶ Λιγύων καὶ Ἐλισύκων καὶ Σαρδονίων καὶ Κυρνίων τριήκοντα μυριάδας καὶ στρατηγὸν αὐτῶν Ἀμίλκαν τὸν Ἄννωνος, Καρχηδονίων ἐόντα βασιλέα, κατὰ ξεινίην τε τὴν ἑωυτοῦ ὁ Τήριλλος ἀναγνώσας καὶ μάλιστα διὰ τὴν Ἀναξίλεω τοῦ Κρητίνεω προθυμίην, ὃς Ῥηγίου ἐὼν τύραννος τὰ ἑωυτοῦ τέκνα δοὺς ὁμήρους Ἀμίλκᾳ ἐπῆγε ἐπὶ τὴν Σικελίην τιμωρέων τῷ πενθερῷ· Τηρίλλου γὰρ εἶχε θυγατέρα Ἀναξίλεως, τῇ οὔνομα ἦν Κυδίππη. οὕτω δὴ οὐκ οἷόν τε γενόμενον βοηθέειν τὸν Γέλωνα τοῖσι Ἕλλησι ἀποπέμπειν ἐς Δελφοὺς τὰ χρήματα.

166

1 πρὸς δὲ καὶ τάδε λέγουσι, ὡς συνέβη τῆς αὐτῆς ἡμέρης ἔν τε τῇ Σικελίῃ Γέλωνα καὶ Θήρωνα νικᾶν Ἀμίλκαν τὸν Καρχηδόνιον καὶ ἐν Σαλαμῖνι τοὺς Ἕλληνας τὸν Πέρσην. τὸν δὲ Ἀμίλκαν Καρχηδόνιον ἐόντα πρὸς πατρός, μητρόθεν δὲ Συρηκόσιον, βασιλεύσαντά τε κατ᾽ ἀνδραγαθίην Καρχηδονίων, ὡς ἡ συμβολή τε ἐγίνετο καὶ ὡς ἑσσοῦτο τῇ μάχῃ, ἀφανισθῆναι πυνθάνομαι· οὔτε γὰρ ζῶντα οὔτε ἀποθανόντα φανῆναι οὐδαμοῦ γῆς· τὸ πᾶν γὰρ ἐπεξελθεῖν διζήμενον Γέλωνα.

167

1 ἔστι δὲ ὑπ᾽ αὐτῶν Καρχηδονίων ὅδε λόγος λεγόμενος, οἰκότι χρεωμένων, ὡς οἱ μὲν βάρβαροι τοῖσι Ἕλλησι ἐν τῇ Σικελίῃ ἐμάχοντο ἐξ ἠοῦς ἀρξάμενοι μέχρι δείλης ὀψίης (ἐπὶ τοσοῦτο γὰρ λέγεται ἑλκύσαι τὴν σύστασιν), ὁ δὲ Ἀμίλκας ἐν τούτῳ τῷ χρόνῳ μένων ἐν τῷ στρατοπέδῳ ἐθύετο καὶ ἐκαλλιερέετο ἐπὶ πυρῆς μεγάλης σώματα ὅλα καταγίζων, ἰδὼν δὲ τροπὴν τῶν ἑωυτοῦ γινομένην, ὡς ἔτυχε ἐπισπένδων τοῖσι ἱροῖσι, ὦσε ἑωυτὸν ἐς τὸ πῦρ· οὕτω δὴ κατακαυθέντα ἀφανισθῆναι. 2 ἀφανισθέντι δὲ Ἀμίλκᾳ τρόπῳ εἴτε τοιούτῳ ὡς Φοίνικες λέγουσι, εἴτε ἑτέρῳ ὡς Καρχηδόνιοι καὶ Συρηκόσιοι, τοῦτο μέν οἱ θύουσι, τοῦτο δὲ μνήματα ἐποίησαν ἐν πάσῃσι τῇσι πόλισι τῶν ἀποικίδων, ἐν αὐτῇ τε μέγιστον Καρχηδόνι.

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ

165

Αυτοί που είναι εγκατεστημένοι στη Σικελία προσθέτουν και τα εξής: πως ο Γέλων, κι ας ήταν να ᾽ναι κάτω από τις διαταγές των Λακεδαιμονίων, θα βοηθούσε τους Έλληνες, αν ο Τήριλλος, ο γιος του Κρινίππου, τύραννος της Ιμέρας, δεν εξοριζόταν από τον μονάρχη των Ακραγαντίνων, τον Θήρωνα, γιο του Αινησιδήμου, από την Ιμέρα και δεν έκανε να συναχτούν εναντίον του Θήρωνος εκείνο τον καιρό
στρατιωτικές δυνάμεις τριακοσίων χιλιάδων αντρών από Φοίνικες και Λίβυες και Ίβηρες και Λίγυες και Ελισύκους και Σαρδηνίους και Κυρνίους, με στρατηγό τους το βασιλιά των Καρχηδονίων Αμίλκα, το γιο του Άννωνος· αυτόν τον έπεισε ο Τήριλλος με τους δεσμούς φιλίας που είχε μαζί του, περισσότερο όμως με τη δραστηριότητα που έδειχνε ο Αναξίλας, ο γιος του Κρατίνου, τύραννος του Ρηγίου, που έδωσε τα παιδιά του ομήρους στον Αμίλκα και τον ξεσήκωσε εναντίον της Σικελίας, βοηθώντας τον πεθερό του· γιατί ο Αναξίλας είχε τη θυγατέρα του Τηρίλλου, που την έλεγαν Κυδίππη· κι έτσι δε στάθηκε δυνατό ο Γέλων να βοηθήσει τους Έλληνες κι έστειλε εκείνα τα χρήματα στους Δελφούς.

166

Και συμπληρώνουν τη διήγησή τους με τ᾽ ακόλουθα, πως συνέβη την ίδια μέρα να νικούν στη Σικελία ο Γέλων και ο Θήρων τον Αμίλκα τον Καρχηδόνιο και στη Σαλαμίνα οι Έλληνες τους Πέρσες. Και πληροφορήθηκα πως ο Αμίλκας, που από τη μεριά του πατέρα του ήταν Καρχηδόνιος, αλλά από της μητέρας του Συρακούσιος, κι έγινε βασιλιάς των Καρχηδονίων με τ᾽ ανδραγαθήματά του, όταν ήρθαν στα χέρια και νικιόταν στη μάχη, έγινε άφαντος· γιατί δε φάνηκε πουθενά πάνω στη γη, ούτε ζωντανός ούτε πεθαμένος, μολονότι ο Γέλων δεν άφησε μεριά που δεν την ερεύνησε αναζητώντας τον.

167

Τώρα, οι Καρχηδόνιοι από τη μεριά τους διηγούνται την εξής ιστορία, που φαίνεται πιθανή· ότι οι βάρβαροι πολεμούσαν με τους Έλληνες, και μάχονταν από την αυγή ώς αργά το δειλινό (γιατί λένε πως τόσο κράτησε η σύγκρουση), κι ο Αμίλκας όλο αυτό το διάστημα έμενε στο στρατόπεδο κι έκανε θυσίες για να πάρει αίσιο προμήνυμα, ρίχνοντας πάνω σε μεγάλη πυρά τα σφάγια μ᾽ όλα τους τα μέλη· κι όταν είδε το στράτευμά του να τρέπεται σε φυγή, όπως βρέθηκε να κάνει σπονδές πάνω στα σφάγια, ρίχτηκε από μόνος του στη φωτιά· κι έτσι λοιπόν έγινε στάχτη κι εξαφανίστηκε Και για τον Αμίλκα, που εξαφανίστηκε είτε με τον τρόπο που λένε οι Φοίνικες είτε με κάποιον άλλο, κάνουν θυσίες για να τον τιμήσουν κι έχτισαν κενοτάφια σ᾽ όλες τις πόλεις των αποικιών τους, και το μεγαλύτερο στην ίδια την Καρχηδόνα.

Αυτά λοιπόν για τα γεγονότα της Σικελίας.

 Η επιθυμία του Ξέρξη να προχωρήσει με τον στρατό του και στο εσωτερικό της Ευρώπης, μετά την κατάληψη της Ελλάδος, αποδεικνύεται και από την συγκέντρωση των τεραστίων μαχίμων δυνάμεών του, οι οποίες υπερέβαιναν το ένα εκατομμύριο άνδρες. Μεγάλο μέρος αυτών των δυνάμεων θα χρησιμοποιούσε, ως στρατεύματα κατοχής των υποδουλωμένων πόλεων και χωρών, ενώ εκείνος θα προχωρούσε στην υποταγή όλης της Ευρώπης.

Είναι γνωστή η τύχη του Ξέρξη, αλλά και του Μαρδονίου και του τεραστίου στρατεύματός του, όταν μέσα σε δύο έτη (480 και 479), απώλεσε και την δύναμη και τις κτήσεις επί Ελληνικού εδάφους, αλλά και την υπερηφάνειά του, συγκρουόμενος με τους Έλληνες στις Θερμοπύλες, στο Αρτεμίσιο, στην Σαλαμίνα, στις Πλαταιές και στην Μυκάλη.

Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΟΕΤOΙΜΑΣΙΕΣ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΟΚΑΡΧΗΔΟΝΙΩΝ

       Το σκέλος της επίθεσης κατά του Ελληνισμού, το οποίον είχαν αναλάβει να φέρουν εις πέρας οι ΕΒΡΑΙΟΚΑΡΧΗΔΟΝΙΟΙ, για άγνωστους λόγους, δεν μας το διδάσκουν στο σχολείο. Οι λεπτομέρειες της σύγκρουσης αναφέρονται από τον Διόδωρο Σικελιώτη, του οποίου οι πηγές φτάνουν μέχρι τον Έφορο.

         Μετά τη μάχη του Μαραθώνα και τη μεγάλη προετοιμασία του Ξέρξη, οι Πέρσες εισέβαλλαν στην Ελλάδα (480 π.Χ.). Κατά τον Ηρόδοτο και τον Αριστοτέλη (ο οποίος θεωρούσε ότι ο συγχρονισμός ήταν καθαρά τυχαίος), η μάχη της Ιμέρας πραγματοποιήθηκε την ίδια ημερομηνία με τη ναυμαχία της Σαλαμίνας. Κατά τον Τίμαιο, ο οποίος είναι η πηγή του Διόδωρου του Σικελιώτη για την ιστορία της Σικελίας, συνέπεσε με τη μάχη των Θερμοπυλών. Και ο φημισμένος ποιητής Πίνδαρος τους επανέλαβε σε ωδή του.

Εν τω μεταξύ στη Δυτική Μεσόγειο, σύμφωνα με τον Διόδωρο Σικελιώτη, οι Καρχηδόνιοι είχαν έρθει σε συμφωνία με τους Πέρσες για να δημιουργήσουν αντιπερισπασμό στους Έλληνες της Μεγάλης Ελλάδας, για να μη στείλουν ενισχύσεις στους Έλληνες της Ανατολικής Μεσογείου. Σύμφωνα όμως με τον Ηρόδοτο, ο Θήρωνας ο Ακραγαντίνος, τύραννος του Ακράγαντα έδιωξε τον τύραννο της Ιμέρας, τον Τέριλλο το 483 π.Χ. ο οποίος δεν είχε λαϊκή υποστήριξη κάτι που πιθανά εκμεταλλεύτηκε ο Θήρων , για να μπορεί να έχει ο Ακράγαντας την Ιμέρα ως λιμάνι στην βόρεια Σικελία ,κομβικό σημείο στον έλεγχο του Τυρρηνικού πελάγους αλλά και στο διαμετακομιστικό εμπόριο με το ασήμι της Ιβηρικής. Κατόπιν και μετά το γεγονός αυτό ο Τέριλλος, γιος του Κρίνιππου ζήτησε βοήθεια από τους Καρχηδόνιους, ο Αναξίλας επίσης ασκούσε πιέσεις στους Καρχηδόνιους για λογαριασμό του και έστειλε τα παιδιά του ως ομήρους στην Καρχηδόνα ως ένδειξη πίστης. Οι Καρχηδόνιοι άδραξαν την ευκαιρία προκειμένου να προλάβουν τη συνένωση της Σικελίας υπό τον τύραννο της Γέλας και των Συρακουσών, Γέλωνα.

Η Καρχηδόνα εξάλλου ήθελε να εξαφανίσει μια ισχυρή ελληνική απειλή, στη συνέχεια, σε εύθετο χρόνο να κινηθούν ανατολικά και μία- μία να καταλάβει όλες τις ελληνικές πόλεις, αυτό ήταν πάντα μέρος της μακροπρόθεσμης στρατηγικής τους.

Μετά την σύναψη της συμμαχίας με τους Πέρσες, το 483 π.Χ. οι εβραιοκαρχηδόνιοι άρχισαν μεθοδικά (από το 483 μέχρι το 480 π.Χ.) να στρατολογούν πολλούς μισθοφόρους από όλες τις περιοχές της Δυτικής Μεσογείου, όπως Φοίνικες, Λίβυους, Ίβηρες, Λίγυρες, Ελίσυκες, Σαρδήνιους, Κύρνιους, (Κορσικανούς) καθώς και επίλεκτους Καρχηδόνιους στρατιώτες. Είναι σημαντικό ότι οι Κορσικανοί και οι Σαρδηνοί , οι οποίοι ένοιωθαν μεγάλο φθόνο από τον πλούτο της ελληνικής Ιταλικής και Σικελικής γης αλλά και την τεχνολογία τους, ήταν μεταξύ των μισθοφόρων από τον τεράστιο στρατό ο οποίος συνόδευε τον Αμίλκα. Το εκστρατευτικό σώμα έφτανε, κατά τους αρχαίους ιστορικούς, τους 300.000 άνδρες και ο στόλος αποτελούνταν από 200 πολεμικά και 1.000 μεταγωγικά πλοία. Στρατηγός των εβραιοκαρχηδονίων, εξελέγη ο Αμίλκας, γιό του Άννονα, βασιλιά της Καρχηδόνας.


ΑΝΑΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΠΟΛΕΜΙΚΩΝ ΠΛΟΙΩΝ ΤΗΣ ΚΑΡΧΗΔΟΝΑΣ

Αύγουστος 480 π.Χ.

         Ο Αμίλκας, αφού επιβίβασε το στράτευμά του στα πλοία, απέπλευσε από την Καρχηδόνα το καλοκαίρι του 480. Διασχίζοντας όμως το Λιβυκόν πέλαγος, από κακό σχεδιασμό και
πρόγνωση της κατάστασης, συνάντησε ισχυρή τρικυμία, η οποία του κατέστρεψε πολλά από τα μεταγωγικά του πλοία και ένα σημαντικό μέρος του ιππικού και των αρμάτων του.

Προσορμίσθηκε στο ελληνικό λιμάνι της Πανόρμου (σημερινό Παλέρμο) και διά τρείς ημέρες ξεκούραζε και ετοίμαζε το στρατό του και διόρθωνε τις ζημιές, τις οποίες είχαν υποστεί τα πλοία του από την τρικυμία. Κατόπιν παραλαμβάνοντας το στράτευμα, βάδισε ανατολικά, εναντίον της πόλεως της Ιμέρας, της πρώτης πόλεως στην βόρεια ακτή της Σικελίας, η οποία συμμετείχε στον ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ, μαζί με τις Συρακούσες και τον Ακράγαντα, ενώ στον ΕΒΡΑΙΟΚΑΡΧΗΔΟΝΙΑΚΟ ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ είχαν αναγκασθεί να συμμετέχουν οι Ελληνικές
πόλεις του Σελινούντος, της Πανόρμου, της Ζάγκλης και του Ρηγίου.

Σε αντίθεση με την εισβολή του Ξέρξη, όπου η διαδρομή του στρατεύματος ήταν
προβλέψιμη, η εισβολή στην Σικελία θα μπορούσε να αρχίσει σε διάφορα σημεία.
Το πιο πιθανό ίσως να ήταν η πόλη του Σελινούντα στο νότο, που είχε συμμαχήσει με την Καρχηδόνα. Οι Έλληνες οι οποίοι τον κύριο στόλο τον είχαν στις Συρακούσες, δεν είχαν
καμία δυνατότητα να γνωρίζουν που θα γινόταν το πρώτο χτύπημα.

Μόλις έφτασε ο τεράστιος στρατός του Αμίλκα έξω από την Ιμέρα έστησε δύο στρατόπεδα , ένα παραθαλάσσιο και οχυρωμένο για τις ναυτικές του δυνάμεις, βόρεια της πόλεως, πλησίον του δυτικώς ευρισκόμενου ποταμού και άφησε και 20 τριήρεις να περιπολούν στην θάλασσα και ένα οχυρωμένο στρατόπεδο για το πεζικό στην ενδοχώρα, έτσι ώστε να φτάνει στους λόφους στα δυτικά της πόλης και η Ιμέρα να αποκοπεί. Αφού ετοιμάστηκαν τα στρατόπεδα, μετέφερε σ’ αυτά με τον στόλο του, σιτάρι και εφόδια από την Λιβύη και την Σαρδηνία και άρχισε τις πολεμικές επιχειρήσεις καταλήψεως της Ιμέρας.

       Οι Ιμεραίοι τρομοκρατήθηκαν από τον τεράστιο στρατό. Ο Αμίλκας έκανε την πρώτη κίνηση και έστειλε ένα ισχυρό απόσπασμα στρατιωτών να δοκιμάσουν τα τείχη και την άμυνα της πόλης. Την πόλη υποστήριζε η φρουρά της, με αρχηγό τον Θήρωνα, τύραννο του Ακράγαντος. Οι πρώτες συμπλοκές όμως, οι οποίες έγιναν εκτός των τειχών της πόλεως, απέβησαν εις βάρος των Ελλήνων, κι έτσι ο Θήρων έστειλε και ζήτησε βοήθεια από τον Γέλωνα, τον τύραννο των Συρακουσών.

Σεπτέμβριος 480 π.Χ.

       Ο Γέλων, συνετός και ικανότατος στρατηγός, έχοντας τις δυνάμεις του σε ετοιμότητα, ξεκίνησε γρήγορα με 50.000 πεζούς και 5.000 ιππείς (σ’αυτούς περιλαμβάνονταν οι 20.000 οπλίτες που είχε υποσχεθεί για την υπεράσπιση της μητροπολιτικής Ελλάδας, καθώς και αρκετές χιλιάδες τοξότες, σφενδονιστές και ελαφρύ πεζικό) και σε λίγες ημέρες βρέθηκε κοντά στην πόλη της Ιμέρας. Αφού στρατοπέδευσε στα περίχωρά της και οχύρωσε το στρατόπεδό του με βαθειά τάφρο και χαράκωμα εξαπέστειλε τους ιππείς του εναντίον των δυνάμεων του Αμίλκα, οι οποίες λεηλατούσαν την ύπαιθρο χώρα της Ιμέρας. Αιφνιδιάζοντας τα διασκορπισμένα και ασχολούμενα με την λεηλασία τμήματα του εχθρού, οι ιππείς του Γέλωνος, σκότωσαν πολλούς και συνέλαβαν 10.000 αιχμαλώτους. Όταν τους οδήγησαν στην πόλη, έδωσαν μεγάλο θάρρος στους πολιορκούμενους, οι οποίοι απέφραξαν πάλι τις πύλες του τείχους, τις οποίες είχε κτίσει ο Θήρων, διά καλύτερη προστασία από τις επιθέσεις του εχθρού.

Επειδή όμως η δύναμη των εβραιοκαρχηδονίων παρέμενε μεγάλη και ισχυρή και συνεχώς τροφοδοτούνταν διά θαλάσσης, ο Γέλων με την στρατηγική του δεινότητα, δεν παρασύρθηκε, αλλά καιροφυλακτούσε την ευκαιρία, η οποία θα του επέτρεπε να καταστρέψει τους βαρβάρους, χωρίς να διατρέξει η δική του δύναμη τον κίνδυνο ήττας. Σχεδίαζε να βρει τον τρόπο για να κάψει τον εχθρικό στόλο και να αποκόψει τις δυνάμεις των Καρχηδονίων στην Σικελία.

Ο Αμίλκας κατείχε ακόμη το αριθμητικό πλεονέκτημα σε σχέση με τους Έλληνες αντιπάλους του, αλλά παρεμποδίζεται από το γεγονός ότι είχε χάσει τόσα πολλά άλογα στο ναυαγισμένα μεταφορικά πλοία - μειώνοντας έτσι πολύ από το τεράστιο ιππικό του. Έτσι έστειλε ένα επείγον μήνυμα στους συμμάχους του στην Σελινούντα ζητώντας να στείλουν όλο το διαθέσιμα ιππικό τους.

ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΗΣ ΣΙΚΕΛΙΑΣ. ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΕΒΡΑΙΟΚΑΡΧΗΔΟΝΙΟΥΣ

21 Σεπτεμβρίου 480 π.Χ.

        Το πρωΐ της 21ης Σεπτεμβρίου κάποιοι ιππείς του Γέλωνα, από αυτούς που διενεργούσαν αιφνιδιαστικές επιθέσεις σε βαρβαρικά τμήματα, τα οποία λεηλατούσαν την ύπαιθρο, συνέλαβαν αιχμάλωτο έναν ταχυδρόμο και τον οδήγησαν στον Γέλωνα. Ο ταχυδρόμος έφερε μαζί του γράμματα των Σελινουντίων προς τον Αμίλκα, στα οποία του κοινοποιούσαν ότι το ιππικό, το οποίο τους είχε ζητήσει να του στείλουν, θα έφθανε στο βαρβαρικό στρατόπεδο την επομένη ημέρα, την οποία τους είχε προκαθορίσει, και κατά την οποία, ο Αμίλκας θα βρίσκονταν, όπως τους είχε πει, στο ναυτικό του στρατόπεδο, ασχολούμενος με την προετοιμασία μιας θυσίας προς τον Ποσειδώνα, την οποίαν θα τελούσε.

Έτσι ο Γέλωνας συνέλαβε το τολμηρό σχέδιο να εισβάλλει αμαχητί στο καρχηδονιακό στρατόπεδο, στέλνοντας δικούς του ιππείς αντί για τους Σελινούντιους. Ο Σελινούντας, αν και σύμμαχος της Καρχηδόνας, ήταν μια ελληνική πόλη και οι στρατιώτες και ιππείς του έφεραν τις ίδιες στολές, πανοπλίες, και άλογο-στολίδια, όπως και οποιοσδήποτε άλλος από τους Έλληνες της Σικελίας. Οι ιππείς αυτοί του Γέλωνα θα έκαιγαν τα εχθρικά πλοία, θα σκότωναν τον Αμίλκα και θα έδιναν το σύνθημα για γενική επίθεση.

Επίσης έστειλε και σκοπούς στους λόφους πάνω από την πόλη, διατάζοντάς τους να τον ειδοποιήσουν με σήματα, όταν δουν τους ιππείς να μπαίνουν μέσα στο τείχος του εχθρικού ναυτικού στρατοπέδου. Αφού έδωσε αυτές τις εντολές ο Γέλων, συγκέντρωσε τις δυνάμεις του και ανέμενε το σήμα των σκοπών από τους λόφους.

22 Σεπτεμβρίου 480 π.Χ.     

         Με το ξημέρωμα της 22 Σεπτεμβρίους, οι ιππείς του Γέλωνα, προσποιούμενοι τους Σελινούντιους, πλησίασαν το ναυτικό στρατόπεδο των βαρβάρων και ξεγελώντας τους φρουρούς εισήλθαν στο ξύλινο τείχος. Πριν προλάβει κανείς από τους εβραιοκαρχηδόνιους να καταλάβει τι συνέβαινε, όρμησαν επάνω τους και επάνω στον Αμίλκα, ο οποίος με τους αξιωματούχους του ετοίμαζε την θυσία, και τον σκότωσαν, ρίχνοντάς τον επάνω στην αναμμένη πυρά του βωμού. Στην συνέχεια, χωρίς αντίσταση, πυρπόλησαν τον προσαραγμένο στόλο των εβραιοκαρχηδονίων. Κατά την εκδοχή του Ηροδότου, η οποία προέρχεται από την καρχηδονιακή πλευρά και εντάσσεται στην ηρωική παράδοση γύρω από το πρόσωπο του Καρχηδόνιου στρατηγού, ο Αμίλκας ρίχτηκε απελπισμένος στη φωτιά, όταν είδε τη φυγή των στρατιωτών του.

Ο Γέλων, ειδοποιημένος από το σήμα των σκοπών, βάδισε γρήγορα με όλη την δύναμή του εναντίον του στρατοπέδου των πεζικών δυνάμεων του εχθρού.

Οι εβραιοκαρχηδόνιοι εξήλθαν του στρατοπέδου τους για να αντιμετωπίσουν τους Έλληνες και η μάχη η οποία συνήφθηκε ήταν αιματηρή και στην αρχή αμφίρροπη, επειδή οι δυνάμεις του εχθρού ήταν κατά πολύ μεγαλύτερες των Ελληνικών. Όταν όμως στον ουρανό φάνηκε ο καπνός των καιγόμενων πλοίων, οι εβραιοκαρχηδόνιοι λύγισαν, ενώ οι Έλληνες οπλίσθηκαν με υπερβολικό θάρρος.

Το αποτέλεσμα ήταν Η ΣΥΝΤΡΙΒΗ των Καρχηδονίων, από την Ελληνική παράταξη.

Επειδή ο Γέλων είχε δώσει εντολή να μην συλλαμβάνουν αιχμαλώτους, επακολούθησε μία φοβερή σφαγή.

Περισσότεροι από 150.000 εβραιοκαρχηδόνιοι και οι μισθοφόροι τους σκοτώθηκαν.

Ένας μεγάλος αριθμός των επιζώντων, ωστόσο, κατάφεραν να διαφύγουν στο Όρος
Καλόγερος , περίπου 8 χιλιόμετρα δυτικά της Ιμέρας. Ο Γέλων περικύκλωσε το λόφο, αλλά δεν έκανε καμία επίθεση στην θέση των Καρχηδονίων. Ήξερε κάτι που οι ξένοι δεν το ήξεραν. Ο Καλόγερος είναι όρος άνυδρο και τελικά όλοι παραδόθηκαν. Οι ζωές τους γλίτωσαν,
( περί το ήμισυ του στρατού του Αμίλκα), όμως έγιναν τώρα δούλοι των Ελλήνων, θα εργάζονταν για το υπόλοιπο της ζωής τους, εμπλουτίζοντας με την εργασία τους τις πόλεις της Σικελίας.

Διόδωρος ο Σικελιώτης: «ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΤΡΑΤΟ ΤΩΝ ΚΑΡΧΗΔΟΝΙΩΝ ΔΕΝ ΓΛΥΤΩΣΕ ΓΙΑ ΝΑ ΜΕΤΑΦΕΡΕΙ ΤΗΝ ΕΙΔΗΣΗ ΤΗΣ ΗΤΤΑΣ ΣΤΗΝ ΚΑΡΧΗΔΟΝΑ».

Ένα μικρό πλοιάριο με ελάχιστους ναύτες κατάφερε, ύστερα από πολύ καιρό, να φθάσει στην Καρχηδόνα, φέρνοντας την σύντομη είδηση: «Χάθηκαν όλοι».

          Η περίλαμπρη αυτή νίκη των Ελλήνων οφείλεται τόσον στο Ελληνικό ακμαίο ηθικό, όσο και στο στρατηγικό σχέδιο του Γέλωνος, ο οποίος απέκτησε μεγάλη δόξα και φήμη.

Συνέπεσε δε, όπως εξιστορεί ο Ηρόδοτος στο Ζ΄ βιβλίο (Πολύμνια 166) της Ιστορίας του, η ημέρα της μάχης της Ιμέρας να είναι Η ΙΔΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΝΑΥΜΑΧΙΑΣ ΤΗΣ ΣΑΛΑΜΙΝΟΣ δηλαδή η 22α Σεπτεμβρίου του 480 π.Χ.

              Έτσι την ίδια ημέρα ναυάγησαν τα σχέδια των συνασπισμένων βαρβάρων ΕΒΡΑΙΟΠΕΡΣΩΝ και ΕΒΡΑΙΟΚΑΡΧΗΔΟΝΙΩΝ, για την κατάληψη της Ελλάδος και της Μεγάλης Ελλάδος, καθώς και η σχεδιαζόμενη εισβολή τους από εκεί στο εσωτερικό της Ευρώπης.


Η κορυφή του όρους Καλόγερος όπου οπισθοχώρησαν οι μισθοφόροι των Καρχηδονίων και τελικά παραδόθηκαν λόγο δίψας

Η Καρχηδόνα, τρομοκρατημένη από την θριαμβευτική νίκη των Ελλήνων και με τον φόβο ότι θα μπορούσαν οι Έλληνες να αποκλείσουν την πόλη τους από τη θάλασσα, έστειλαν πρέσβεις στον Γέλωνα για συνθηκολόγηση. Ο Γέλων ήταν μετριοπαθής, δεν επιθυμούσε πόλεμο μεγαλύτερης διάρκειας με την Καρχηδόνα και έτσι δεν ζήτησε την αποχώρηση των καρχηδονιακών φρουρών και την απαγόρευση εγκατάστασης αποίκων τους στη Σικελία. Οι Καρχηδόνιοι θα κατέβαλλαν αποζημίωση 2.000 αργυρών ταλάντων και θα κατασκεύαζαν δύο ναούς όπου θα χαραζόταν το κείμενο της συνθήκης . Οι Σελινούντιοι παρέμειναν σύμμαχοι των Καρχηδονίων αλλά, όπως και ο Αναξίλας, τύραννος της Ζάγκλης και του Ρηγίου, ήρθαν σε συμβιβασμό με τον Γέλωνα, ενώ η Ιμέρα φαίνεται πως εντάχθηκε στον άξονα Συρακουσών-Ακράγαντα.


Ο ναός της Ομόνοιας ήταν αφιερωμένος στην ενότητα των Ελλήνων της Σικελίας.

Ο Γέλων κέρδισε μια περήφανη νίκη και απέκτησε τεράστια δόξα στην πατρίδα του και οι Συρακούσες αναδείχτηκαν στο μεγαλύτερο πολιτικό και πολιτιστικό κέντρο της ελληνικής Δύσης. Από τα λάφυρα και την αποζημίωση, οι Συρακούσιοι και οι Ακραγαντίνοι έχτισαν πολλούς ναούς, έστειλαν αναθήματα στους Δελφούς και την Ολυμπία και κόπηκαν ειδικά κέρματα για να γιορτάσουν τη νίκη . Επιπλέον, ο Θήρωνας, με τα χρήματα από τα λάφυρα και την εργασία των αιχμαλώτων, έκανε τον Ακράγαντα την πιο όμορφη πόλη της Σικελίας.

«Ὁ δὲ Γέλων μετὰ τὴν νίκην τούς τε ἱππεῖς τοὺς ἀνελόντας τὸν Ἀμίλκαν δωρεαῖς ἐτίμησε καὶ τῶν ἄλλων τοὺς ἠνδραγαθηκότας ἀριστείοις ἐκόσμησε. τῶν δὲ λαφύρων τὰ καλλιστεύοντα παρεφύλαξε»

Οι ήττα οδήγησε τους Καρχηδόνιους σε δραστική αλλαγή πολιτικής για τις επόμενες δεκαετίες. Σταμάτησαν τις προστριβές με τους Έλληνες της Σικελίας, περιόρισαν τις εκεί κτήσεις τους στο νοτιοδυτικό άκρο της και αφοσιώθηκαν στην παγίωση της αφρικανικής αυτοκρατορίας τους και τα ταξίδια προς τη Δυτική Μεσόγειο και τον Ατλαντικό Ωκεανό. Τα αρχαιολογικά ευρήματα από την περίοδο αυτή δείχνουν σημαντική μείωση των καρχηδονιακών εισαγωγών από τους Έλληνες, τους Ετρούσκους και τη Φοινίκη.