Κυριακή 16 Φεβρουαρίου 2020

ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ: ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ - Βάκχαι (1302-1329c)

ΚΑ. ὑμῖν ἐγένεθ᾽ ὅμοιος, οὐ σέβων θεόν.
τοιγὰρ συνῆψε πάντας ἐς μίαν βλάβην,
ὑμᾶς τε τόνδε θ᾽, ὥστε διολέσαι δόμους
1305 κἄμ᾽, ὅστις ἄτεκνος ἀρσένων παίδων γεγὼς
τῆς σῆς τόδ᾽ ἔρνος, ὦ τάλαινα, νηδύος
αἴσχιστα καὶ κάκιστα κατθανόνθ᾽ ὁρῶ·
ὧι δῶμ᾽ ἀνέβλεφ᾽, ὃς συνεῖχες, ὦ τέκνον,
τοὐμὸν μέλαθρον, παιδὸς ἐξ ἐμῆς γεγώς,
1310 πόλει τε τάρβος ἦσθα· τὸν γέροντα δὲ
οὐδεὶς ὑβρίζειν ἤθελ᾽ εἰσορῶν τὸ σὸν
κάρα· δίκην γὰρ ἀξίαν ἐλάμβανες.
νῦν δ᾽ ἐκ δόμων ἄτιμος ἐκβεβλήσομαι
ὁ Κάδμος ὁ μέγας, ὃς τὸ Θηβαίων γένος
1315 ἔσπειρα κἀξήμησα κάλλιστον θέρος.
ὦ φίλτατ᾽ ἀνδρῶν (καὶ γὰρ οὐκέτ᾽ ὢν ὅμως
τῶν φιλτάτων ἔμοιγ᾽ ἀριθμήσηι, τέκνον),
οὐκέτι γενείου τοῦδε θιγγάνων χερὶ
τὸν μητρὸς αὐδῶν πατέρα προσπτύξηι, τέκνον,
1320 λέγων· Τίς ἀδικεῖ, τίς σ᾽ ἀτιμάζει, γέρον;
τίς σὴν ταράσσει καρδίαν λυπηρὸς ὤν;
λέγ᾽, ὡς κολάζω τὸν ἀδικοῦντά σ᾽, ὦ πάτερ.
νῦν δ᾽ ἄθλιος μέν εἰμ᾽ ἐγώ, τλήμων δὲ σύ,
οἰκτρὰ δὲ μήτηρ, τλήμονες δὲ σύγγονοι.
1325 εἰ δ᾽ ἔστιν ὅστις δαιμόνων ὑπερφρονεῖ,
ἐς τοῦδ᾽ ἀθρήσας θάνατον ἡγείσθω θεούς.
ΧΟ. τὸ μὲν σὸν ἀλγῶ, Κάδμε· σὸς δ᾽ ἔχει δίκην
παῖς παιδὸς ἀξίαν μέν, ἀλγεινὴν δὲ σοί.
ΑΓ. ὦ πάτερ, ὁρᾶις γὰρ τἄμ᾽ ὅσωι μετεστράφη
‹ . . . ›

***
ΚΑΔΜΟΣ
Όμοιός σας εφάνη. Δεν τιμούσε το θεό.
Γι᾽ αυτό και ο θεός σάς ένωσε όλους,
σ᾽ έναν όλεθρο,
και εσάς και αυτόν,
για να αφανίσει το σπίτι μου και εμένα.
1305 Εγώ δεν αξιώθηκα να έχω αρσενικά παιδιά,
και τώρα βλέπω νεκρό,
με θάνατο φριχτό και ντροπιασμένο,
το βλαστάρι τούτο των σπλάχνων σου, άμοιρη.
Με αυτόν το σπίτι μου έβλεπε και πάλι το φως.
Εσύ, παιδί μου,
ο γιος της κόρης μου,
1310 εστήριζες το σπίτι μου
και ήσουν το φόβητρο στην πόλη.
Έβλεπαν το πρόσωπό σου και κανείς δεν τολμούσε
να προσβάλει τον γέροντα,
γιατί εσύ τον τιμωρούσες όπως του άξιζε.
Και τώρα θα εξορισθώ από το σπίτι μου ατιμασμένος,
εγώ ο Κάδμος ο μέγας,
που έσπειρα το γένος των Θηβαίων
1315 και θέρισα τον ωραίο θερισμό.
Αγαπημένε μου,
σε αγάπησα όσο κανέναν.
Και τώρα που δεν υπάρχεις πια,
εγώ, παιδί μου, θα σ᾽ έχω με τους πιο αγαπημένους μου.
Ποτέ πια δεν θα μ᾽ αγκαλιάσεις,
το χέρι σου δεν θα χαϊδέψει τα γένια μου,
«πατέρα της μάνας» δεν θα με φωνάξεις,
δεν θα μου ξαναπείς, παιδί μου:
1320 «Ποιός σε αδικεί; Ποιός σε ατιμάζει, γέροντα;
Ποιός σε πληγώνει και ταράζει την καρδιά σου;
Πες μου, πατέρα,
για να τον τιμωρήσω αυτόν που σε αδικεί».
Και τώρα, είμαι άθλιος εγώ, άμοιρος εσύ,
θλιβερή η μητέρα σου, και οι αδελφές της άμοιρες.
1325 Αν υπάρχει κάποιος που περιφρονεί τα θεία,
να δει αυτόν εδώ τον θάνατο και να πιστεύει.
ΧΟΡΟΣ
Για τη μοίρα σου, Κάδμε,
αισθάνομαι οδύνη.
Το παιδί του παιδιού σου έλαβε τιμωρία δίκαιη,
οδυνηρή όμως για σένα.
ΑΓΑΥΗ
Πατέρα μου, βλέπεις πόσο άλλαξε η ζωή μου.*
‹Κάποτε με μακάριζαν, (1)
τώρα είμαι πικρά δυστυχισμένη.
Πώς να σε κηδέψω, γιε μου;
Σε ποιόν τάφο ν᾽ αποθέσω το σώμα σου;
Με τί πέπλους να σε σκεπάσω; (5)
Άφησέ με, πατέρα,
ν᾽ αγκαλιάσω τα σπαραγμένα μέλη του,
να φιλήσω τις σάρκες που έθρεψα.
Πώς να σε κρατήσω στην αγκαλιά μου η άθλια,
χωρίς να φανώ ασεβής;
Πώς να θρηνήσω; (10)
Έλα, γέροντα,
να ταιριάσουμε σωστά το κεφάλι του άμοιρου,
να μπουν τα μέλη του το ένα πλάι στο άλλο
με ακρίβεια,
να είναι το σώμα του, όσο γίνεται, ολόκληρο.
Αγαπημένο μου πρόσωπο,
μάγουλό μου τρυφερό, (15)
γλυκύτατό μου στόμα,
γνώριμα χέρια που σας έλυσε ο θάνατος,
γόνατο στιβαρό,
σώμα που αγκάλιασα τόσες φορές με τόση αγάπη,
άλλοτε καμάρωνα, (20)
τώρα οδυρμός και οδύνη.
Κρύβω με το μαντήλι μου το πρόσωπό σου.
Σκεπάζω τα αιμόφυρτα και αυλακωμένα μέλη
με τους πέπλους μου.
Μικρή παρηγοριά για τους νεκρούς. (25)
--------------------------------------
* Στο σημείο αυτό υπάρχει χάσμα στο χειρόγραφο. Εικάζεται ότι το κείμενο που εξέπεσε κατελάμβανε τουλάχιστον 50 στίχους. Ο ρήτορας Αψίνης (3ος αι. μ.Χ.) και ο συμπιλητής του Χριστού Πάσχοντος (πιθανώς 12ος αι.) είχαν διαβάσει και το κείμενο που σήμερα δεν σώζεται. Κυρίως στη μαρτυρία του Αψίνη και σε στίχους του Χριστού Πάσχοντος, που πιθανότατα προέρχονται από το χαμένο τμήμα των Βακχών, βασίστηκε η συμπλήρωση. (Οι πρόσθετοι στίχοι τυπώνονται με πλάγια και με χωριστή στιχαρίθμηση). Στον Αψίνη οφείλουμε την ενδιαφέρουσα πληροφορία ότι η Αγαύη, όταν συνέρχεται, κατηγορεί τον εαυτό της και θρηνεί παίρνοντας στα χέρια της ένα ένα τα σπαραγμένα μέλη του Πενθέα (ἕκαστον γὰρ αὐτοῦ τῶν μελῶν ἡ μήτηρ ἐν ταῖς χερσὶ κρατοῦσα καθ᾽ ἕκαστον αὐτῶν οἰκτίζεται).

Μακεδονία εν μύθοις φθεγγομένη: Μύθοι τοπικοί - Δίκαια ή Δικαία

Μία σειρά από περιοχές και πόλεις (Αλμωπία, Δίκαια ή Δικαία, Τορώνη, Ποτίδαια) σχετίζονται άμεσα ή έμμεσα με τον Ποσειδώνα, ως υπόμνηση της δράσης του θεού στην περιοχή, με τη ναυτική του ιδιότητα ως θεός της θάλασσας και προστάτης τον ναυτικών, ή ως χθόνιος θεός, υπεύθυνος για μια σειρά από γεωλογικά φαινόμενα, όπως η διαμόρφωση της γήινης επιφάνειας με βουνά, κοιλάδες, νησιά, πορθμούς, ισθμούς κτλ.

Η Δίκαια ή Δικαία βρίσκεται στον μυχό του Θερμαϊκού κόλπου και δεν πρόκειται για την ιωνική αποικία στο στόμιο της Βιστονίδας λίμνης, κοντά στο Πόρτο Λάγος. Ονομάστηκε από τον γιο του Ποσειδώνα Δίκαιο ή από τον ίδιο τον Ποσειδώνα, ένα από τα επίθετα του οποίου ήταν Δίκαιος (Στ. Βυζ.).

Κοινωνική βία: Το φαινόμενο και η επίδρασή του στο κοινωνικό σύνολο

Καθημερινά τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης μας φέρνουν αντιμέτωπους με ποικίλα περιστατικά κοινωνικής βίας. Κλοπές, τρομοκρατικά χτυπήματα, βανδαλισμοί, συμπλοκές, οικογενειακές τραγωδίες. Πολλά περιστατικά, με διαφορετικές μορφές εκτέλεσης, και κοινό παρονομαστή ένα φαινόμενο που εξελίσσεται ραγδαία και είτε ως θύματα, μάρτυρες ή παρατηρητές, μας επηρεάζει άμεσα.

Είναι μία υπαρκτή κοινωνική συνθήκη, κατά την οποία όποιος και αν είναι ο ρόλος και η θέση του ατόμου στο συμβάν, κατακλύζεται και κυριαρχείται από το αίσθημα του φόβου και της ανασφάλειας. Είναι μία συλλογική συνθήκη η οποία μας αφορά, μας επηρεάζει και ως ένα βαθμό μας καθορίζει όλους ως κοινωνικό σύνολο. Ο φόβος για το άγνωστο και ο φαύλος κύκλος της καχυποψίας, στον οποίο εισερχόμαστε, σε κάθε έκθεση μας σε ακραία ή μη περιστατικά που έρχονται στο φως της δημοσιότητας ή τα βιώνουμε στο άμεσο κοινωνικό και οικογενειακό μας περιβάλλον, μας αφορούν άμεσα και σε ένα σημαντικό βαθμό ορίζουν τις επιλογές μας και το αίσθημα ελευθερίας μας.

Αρχικά, για να αντιληφθούμε την κοινωνική βία ως φαινόμενο, πρέπει να απομονώσουμε την προσοχή μας από τα επαναπαυτικά κλισέ, τόσο εκείνα που ταυτίζουν τους νέους με τη βία, όσο και τις ιδεολογικές προκαταλήψεις. Είναι σύνηθες να απομονώνουμε τα περιστατικά και να βάζουμε το εαυτό μας σε μία θέση παρατηρητή - κριτή θεωρώντας ότι όχι μόνο δεν μας αφορά άμεσα, αλλά δεν έχουμε και καμία προσωπική ευθύνη στην κατανόηση και στην εξέλιξη του φαινομένου. Είναι σημαντικό να είμαστε σε θέση να αναλύουμε τα γεγονότα με μία αντικειμενική ματιά, ακόμα και αν κινδυνεύουμε να καταλήξουμε σε απρόσμενα συμπεράσματα.

Αντικοινωνικές συμπεριφορές


Με τον όρο αντικοινωνικές συμπεριφορές περιγράφουμε τις επιθετικές, όχι όμως υποχρεωτικά εγκληματικές συμπεριφορές. Θα μπορούσαμε ενδεχομένως να τις αντιμετωπίσουμε ως μία πράξη εξέγερσης από μέρους των δραστών, οι οποίοι είναι αντιμέτωποι με τις δικές τους εσωτερικές και ανεπίλυτες διαμάχες, οι οποίες προβάλλονται στο κοινωνικό σύστημα, ως όλο. Τα περιστατικά αυτά, προκαλούν πάντα έντονη οδύνη τόσο στα θύματα, όσο και στους μάρτυρες και τους παρατηρητές... Διακατέχονται από ένα αίσθημα προσβολής αφενός ως μέλη μίας κοινωνίας που δεν θέλει, ή δεν μπορεί πλέον να τα υπερασπιστεί, και αφετέρου σαν άτομα που τα ταπεινώνουν και τους αποστερούν τον σεβασμό που τους οφείλουν.

Επομένως, για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε την ανασφάλεια που προέρχεται από τις αντικοινωνικές συμπεριφορές, είναι θεμιτό να προσεγγίσουμε αυτό που διακυβεύεται στη σχέση θύτη-θύματος. Είναι σημαντικό να κρατάμε το γεγονός, ότι οι θύτες επιθυμούν λιγότερο ή περισσότερο συνειδητά να δράσουν εις βάρος των θυμάτων τους, καθώς ο εσωτερικευμένος θυμός που απευθύνουν μέσα από τις πράξεις τους, πολλές φορές δεν απευθύνεται άμεσα στο αντικείμενο της επίθεσης αλλά στο ευρύτερο κοινωνικό σύστημα ως μία συμβολική οικογένεια που δεν τους έχει εμπεριέξει.
 

Το προφίλ των επιτιθεμένων


Κάνοντας μια ανασκόπηση των αντικοινωνικών συμπεριφορών, είναι θεμιτό να αναγνωρίσουμε και να αναφέρουμε τα διαρθρωτικά αίτια που συνδέονται με την ανάπτυξη του ατόμου. Στα παιδιά κάτω των 13 ετών, οι μικροκλοπές και άλλες αντικοινωνικές συμπεριφορές μοιάζουν με παιχνίδι. Πρόκειται για ένα βραχυπρόθεσμο συμβάν, που αποκτά χαρακτήρα διερεύνησης και μύησης στους κόλπους μίας ομάδας συνομηλίκων. Με τον τρόπο αυτό, τα παιδιά προσπαθούν να ελέγξουν αρχικά τον κόσμο που τα περιβάλλει και εν συνεχεία τον ίδιο τους τον εαυτό.

Προκαλώντας μία κοινωνική αντίδραση μέσα από προκλητικές και επικίνδυνες συμπεριφορές, διερευνούν τα προσωπικά τους όρια. βιώνουν τους φόβους τους και διερευνούν τον ελεγκτικό χαρακτήρα τους, πρώτα ως προς τον εαυτό και έπειτα στο σύνολο. Ουσιαστικά προσπαθούν να ανακαλύψουν πόσο μακριά μπορούν να φτάσουν.

Εάν δεν βρεθεί κάποιος ενήλικας να τους οριοθετήσει και να τους δώσει την κατάλληλη απάντηση ή αν δεν λάβουν καμία οριοθέτηση - απάντηση, αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα να προκαλέσουν, να χτυπήσουν ή να φωνάξουν πιο δυνατά, να κάνουν μεγαλύτερο κακό και να διακινδυνέψουν ακόμα περισσότερο καθώς δεν είναι σε θέση από μόνα τους να δημιουργήσουν ένα πλαίσιο ασφαλείας και να κινηθούν μέσα σε αυτό.

Στην εφηβεία, δεν έχει πλέον τη μορφή του παιχνιδιού, αλλάζει και ερχόμαστε να μιλήσουμε για διερεύνηση των κοινωνικών κανόνων του παιχνιδιού. Σε αυτό το ηλικιακό πλαίσιο, το περιβάλλον είναι ιδιαίτερα σημαντικό να είναι συντονισμένο και να συμβαδίζει με τις ανάγκες και τις συμπεριφορές του εφήβου, καθώς οι απαντήσεις, η οριοθέτηση των συμπεριφορών και το πλαίσιο γύρω από το οποίο κινείται ο έφηβος και λαμβάνει ερεθίσματα, είναι ιδιαίτερα σημαντικά, έως και καθοριστικά.
Ο λόγος είναι επειδή οι έφηβοι αισθάνονται αβέβαιοι για την ταυτότητα τους και διακατέχονται από υπαρξιακές ανησυχίες.
Έχουν ανάγκη να ανήκουν σε ένα σύνολο για να νιώθουν επαρκείς. Η αναγνώριση και η αποδοχή των συνομηλίκων είναι σημαντική για εκείνους. Εάν λοιπόν τα μοντέλα των ομάδων που κινούνται είναι ανεπαρκή ή υπερβολικά περίπλοκα, τους δημιουργείται η ψευδαίσθηση ότι βρίσκονται σε έναν κόσμο χωρίς κοινωνικούς κανόνες και συνέπειες.

Ωστόσο, για να αποκτήσει παθολογικό χαρακτήρα, μία συμπεριφορά, διαρθρωτικής αρχικά φύσης, θα πρέπει να προαναγγέλεται από πρόδρομα συμπτώματα. Αυτό λοιπόν προϋποθέτει στην πλειοψηφία του, την ύπαρξη ιστορικού διαταραχών συμπεριφοράς πριν από την ηλικία των 15 ετών, που εκδηλώνονται με φυγή, κλοπές, συνεχή ψέμματα κλπ. Εάν οι περισσότερες συμπεριφορές αυτού του τύπου δεν αναγνωριστούν άμεσα από το περιβάλλον και συνεχιστούν και μετά την ενηλικίωση, ο νέος είναι πολύ πιθανό να παρουσιάσει ένα προφίλ αντικοινωνικής προσωπικότητας.

Τα θύματα των επιθέσεων


Στην πλειοψηφία τους, τα θύματα των επιθέσεων διακατέχονται τρόμο, φόβο και ανασφάλεια. Αυτά τα έντονα συναισθήματα διαρκούν για μεγάλο χρονικό διάστημα, ακόμη και για μήνες. Η ένταση και η διάρκεια τους ποικίλει ανάλογα με τη σοβαρότητα του συμβάντος. Η τραυματική εμπειρία που αντιμετώπισαν, μπορεί να βιωθεί ξανά με ποικίλους τρόπους. Μερικά άτομα αναφέρουν οξυθυμία, κρίσεις θυμού ή δυσκολία συγκέντρωσης ή διεκπεραίωσης των καθηκόντων τους, δυσκολία προσαρμογής και επανένταξης στο κοινωνικό σύνολο και επιστροφής στους πρότερους ρυθμούς.

Συνήθως τα θύματα αναβιώνουν το αίσθημα της οδύνης, μέσα από τα όνειρα τους, κάτι που μπορεί οδηγήσει σε διαταραχές ύπνου, με μία φθίνουσα πορεία της παραγωγικότητας του ατόμου και εν συνεχεία της ποιότητας ζωής του. Συχνά, όταν το άτομο βρεθεί σε καταστάσεις που θυμίζουν ή συμβολίζουν μία πτυχή της τραυματικής εμπειρίας, παρατηρούμε ψυχολογική οδύνη και διαταραχές στη φυσιολογία τους.

Τι κάνουμε σε περίπτωση στρες μετά από μία επίθεση;


Όταν ένα άτομο έχει βιώσει μία έντονη κατάσταση. στρες, τα συμπτώματα εκδηλώνονται μέσα στις πρώτες τέσσερις εβδομάδες μετά το συμβάν και εξαφανίζονται περίπου στο ίδιο χρονικό διάστημα, αναλόγως της σοβαρότητας του συμβάντος και της ψυχικής κατάστασης του ατόμου. Υπάρχει κίνδυνος το θύμα να αναπτύξει κάποια διαταραχή προσαρμογής, να περιπέσει σε μεγάλη κατάθλιψη ή σε μια κατάσταση μετατραυματικού στρες. Σε κάθε περίπτωση το θύμα θα πρέπει να συμβουλευτεί έναν ειδικό ψυχικής υγείας εάν νιώθει ότι δυσφορεί και δεν είναι σε θέση να νιώσει ασφάλεια στο υποστηρικτικό περιβάλλον μέσα στο οποίο ζει.

Η συλλογική ευθύνη απέναντι στο αίσθημα αβεβαιότητας


Η ζωή στις μεγάλες πόλεις καθιστά τους ανθρώπους ιδιαίτερα ευάλωτους. Κάθε κακή διαγωγή ή αντικοινωνική συμπεριφορά, εις βάρος ανθρώπων ή υλικών αγαθών, πρέπει να λειτουργεί σαν σήμα κινδύνου. Τις περισσότερες φορές, οι αντικοινωνικές συμπεριφορές δεν έχουν άμεσες συνέπειες εκτός από κάποια δυσφορία και ανησυχία. Όταν όμως συσσωρεύονται, οι συμπεριφορές αυτές διαμορφώνουν ένα πλαίσιο που επιδεινώνει την κατάσταση. Πρέπει λοιπόν να εντοπίσουμε τα συμπτώματα αυτής της τάσης, ούτως ώστε να αντιμετωπίσουμε αυτές τις παρεκτροπές, προτού πάρουν τις διαστάσεις μιας ευρύτερης και πιο νόμιμης βίας.

Η επικρατούσα αντίληψη ότι οι αντικοινωνικές συμπεριφορές είναι πανταχού παρούσες και εξαπλώνονται τόσο εύκολα, επειδή κατά βάθος δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για αυτές, υποδηλώνει την αδυναμία ανάληψης ευθυνών επί του κοινωνικού συνόλου, μέσα από την οικογένεια και τα πλαίσια εκπαίδευσης. Λειτουργούμε ως εξωτερικοί παρατηρητές, καθιστώντας τους εαυτούς μας αδύναμους να αντιμετωπίσουν και να διαχειριστούν το κάθε συμβάν.

Αποποιούμαστε των ευθυνών έναντι του κοινωνικού συνόλου, μέσα από τις ευθύνες και τις συμπεριφορές μας και το εκάστοτε αξιακό σύστημα που υιοθετούμε. Η ευθύνη είναι συνολική και ο καλύτερος τρόπος για να μην αφήσουμε την κατάσταση να επιδεινωθεί είναι να καταφύγουμε στον διάλογο και να κατανοήσουμε ανοιχτά τα προβλήματα.

Οι συνέπειες αυτών των ρήξεων με τους κώδικες της κοινωνικότητας είναι σημαντικές και είναι αδύνατον να υπάρξει συλλογική δράση όταν τα άτομα έχουν χάσει το ηθικό τους και νιώθουν αδύναμα και ανυπεράσπιστα. Το κοινωνικό σύνολο έρχεται σε σχάση με πολλαπλές συνειδητές ή ασυνείδητες ταυτίσεις είτε με τον θύτη είτε με το θύμα.

Σε κάθε περίπτωση, στο οικογενειακό περιβάλλον, στο σχολείο, στον δρόμο, πρέπει να υπάρχει μια άμεση αντίδραση που θα υπενθυμίζει τον κανόνα που μόλις παραβιάστηκε, και θα ενισχύσει την ενσυναίσθηση στο πρόσωπο τόσο των θυμάτων όσο και των θυτών και στην άμεση υποστήριξη τους.

Ρωσοτουρκικοί πόλεμοι

Αποτέλεσμα εικόνας για Ρωσοτουρκικοί πόλεμοιΟι σχέσεις της Ρωσίας με την Τουρκία, περνούν από διάφορες διακυμάνσεις μέσα στα χρόνια, ενώ πολλάκις έχουν οδηγήσει τις δύο χώρες ακόμη και σε πολέμους.

Εφαλτήριο των συγκρούσεων μπορεί να θεωρηθεί η επεκτατική πολιτική των Οθωμανών στα μέσα του 17ου αιώνα.

Ύστερα από την κατάκτηση της Κρήτης από τους Βενετούς το 1669, οι Τούρκοι έστρεψαν εκ νέου το ενδιαφέρον τους στα βόρεια σύνορά τους και, αφού το 1676 απέσπασαν την Ποδολία από την Πολωνία, πολέμησαν, μαζί με τους υποτελείς τους Τατάρους της Κριμαίας, τους Ρώσους και τους Κοζάκους (1676-81), καθιστώντας υποτελή ηγεμονία τη δυτική Ουκρανία και φτάνοντας τα σύνορά τους έως τον ποταμό Δνείπερο, παραχωρώντας με τη συνθήκη του Μπαχτσισαράι ως αντάλλαγμα στους Ρώσους το δικαίωμα να εμπορεύονται ελεύθερα στην Κριμαία.

Η ειρήνη αυτή, όμως, αποδείχθηκε ιδιαίτερα εύθραυστη.

Η συντριβή των Οθωμανών στη δεύτερη πολιορκία της Βιέννης (1683) από τις ενωμένες αυστριακές και πολωνικές δυνάμεις οδήγησε το 1684 στον λεγόμενο Ιερό Συνασπισμό του Λιντς εναντίον των Τούρκων, στον οποίο συμμετείχαν υπό τις ευλογίες του πάπα Ινοκέντιου ΙΑ’ (1676-89) η Αυστρία, η Πολωνία και η Βενετία, ενώ προσχώρησε το 1686 και η Ρωσία, κηρύσσοντας τον πόλεμο στην Οθωμανική αυτοκρατορία (1686-1700).

Οι Ρώσοι πραγματοποίησαν αρχικά δύο αποτυχημένες εκστρατείες στην Κριμαία (1687 και 1689). Στη συνέχεια, όμως, και με τον Τσάρο Πέτρο Α’ τον Μέγα (1682-1725) να έχει αναλάβει προσωπικά τη διοίκηση του στρατού, πολιόρκησαν δύο φορές το Αζόφ (1695 και 1696), καταλαμβάνοντάς το. Ο πόλεμος έληξε το 1700 με τη συνθήκη της Κωνσταντινούπολης, η οποία αποτελούσε συνέχεια των συνθηκών του Κάρλοβιτς.

Δέκα χρόνια αργότερα, ο σουλτάνος Αχμέτ Γ’ (1703-30) πείστηκε από τον ηττημένο στη μάχη της Πολτάβα βασιλιά της Σουηδίας, Κάρολο ΙΒ’ (1697-1718), να κηρύξει τον τρίτο κατά σειρά πόλεμο στη Ρωσία (1710-11), κατά τη διάρκεια του οποίου οι Ρώσοι υπέστησαν συνεχείς ήττες στην εκστρατεία του Προύθου και υποχρεώθηκαν να επιστρέψουν στους Τούρκους το Αζόφ και σειρά φρουρίων στον Δνείπερο.

Παρά την ήττα, η δύναμη της Ρωσίας μεγάλωνε τα επόμενα χρόνια, σε αντίθεση με την Οθωμανική αυτοκρατορία, που είχε περάσει στη φάση της παρακμής, και το 1735 οι επιδρομές των Τατάρων της Κριμαίας στην Ουκρανία έδωσαν την αφορμή για μία ακόμη πολεμική σύρραξη (1735-39), η οποία οδήγησε στην ανάκτηση του Αζόφ από τη Ρωσία και στην υπογραφή της συνθήκης του Βελιγραδίου.

Ο πρώτος, όμως, αποφασιστικός πόλεμος ανάμεσα στις δύο αυτοκρατορίες και με άμεσο αντίκτυπο στους Έλληνες ξέσπασε το 1768 και κατά τη διάρκειά του οι Ρώσοι κατόρθωσαν να κατακτήσουν τις βόρειες περιοχές του Καυκάσου και τη νότια Ουκρανία και να καταστήσουν υποτελές τους το χανάτο της Κριμαίας. Οι συγκρούσεις έληξαν το 1774 με τη συνθήκη του Κιουτσούκ Καϊναρτζή.Ο έκτος ρωσοτουρκικός πόλεμος

Η προσάρτηση από τη Ρωσία του χανάτου της Κριμαίας λίγα χρόνια αργότερα, σε συνδυασμό με την επιθυμία των Τούρκων να ανακτήσουν τις μεγάλες απώλειες του τελευταίου πολέμου οδήγησε τον σουλτάνο Αβδούλ Χαμίτ Α’ (1774-89) στην κήρυξη του έκτου ρωσοτουρκικού πολέμου (1787-92), κατά τη διάρκεια του οποίου οι Ρώσοι, επικουρούμενοι και από τους Αυστριακούς, επιβεβαίωσαν τη στρατιωτική ανωτερότητά τους και υποχρέωσαν την Οθωμανική αυτοκρατορία στην υπογραφή της συνθήκης του Ιασίου.

ΔΕΣ: ΤΑ ΟΡΛΩΦΙΚΑ (Η ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ)

Η ΤΣΑΡΙΚΗ ΡΩΣΙΑ ΚΑΙ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1821

Στο μεσοδιάστημα, βέβαια, είχαν προκαλέσει εκ νέου εξεγέρσεις των υπόδουλων Ελλήνων, οι οποίες συνδυάστηκαν με τη δράση του Λάμπρου Κατσώνη.

Οι κακές σχέσεις των δύο αυτοκρατοριών δεν τους επέτρεψαν ούτε και κατά την περίοδο των Ναπολεόντειων πολέμων να επέχουν των πολεμικών συρράξεων. Η αποπομπή από την Οθωμανική αυτοκρατορία των φιλικά προσκείμενων προς τη Ρωσία ηγεμόνων της Μολδαβίας (Αλέξανδρος Μουρούζης) και της Βλαχίας (Κωνσταντίνος Υψηλάντης) οδήγησε το 1806 σε νέο Ρωσοτουρκικό πόλεμο (1806-12), ο οποίος, ύστερα από τις ρωσικές στρατιωτικές επιτυχίες, διευθετήθηκε με τη συνθήκη του Βουκουρεστίου.

Ο σημαντικότερος, πάντως, για την Ελλάδα Ρωσοτουρκικός πόλεμος διεξήχθη την περίοδο 1828-29, μεσούσης της Ελληνικής Επαναστάσεως του 1821, και αποτελούσε ουσιαστικά συνέχιση της ρωσικής πολιτικής, μετά τη ναυμαχία του Ναυαρίνου (20 Οκτωβρίου 1827).

Η αφορμή δόθηκε από τις πολεμικές προπαρασκευές των Τούρκων για ενδεχόμενη πολεμική αναμέτρηση με τη Ρωσία και την κυκλοφορία τουρκικής προκήρυξης, στην οποία η Ρωσία χαρακτηριζόταν "προαιώνιος εχθρός της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και του Ισλάμ".

Τα τσαρικά στρατεύματα στην Ασία προέλασαν στη Γεωργία και στην Αρμενία, καταλαμβάνοντας το Καρς και το Ερζερούμ, ενώ στην Ευρώπη έφτασαν έως την Αδριανούπολη, υποχρεώνοντας τον σουλτάνο Μαχμούτ Β’ (1808-39) να υπογράψει εκεί συνθήκη ειρήνης, αναγνωρίζοντας για πρώτη φορά την προοπτική ίδρυσης ελληνικού κράτους.


Το 1853, η απόρριψη από τον σουλτάνο Αβδούλ Μετζίτ Α’ του ρωσικού αιτήματος για την παραχώρηση στους ορθόδοξους χριστιανούς στους Αγίους Τόπους προνομίων αντίστοιχων με αυτά που είχε δώσει στους καθολικούς, οδήγησε στην έκρηξη νέου ρωσοτουρκικού πολέμου (1853-56), ο οποίος στην πορεία κλιμακώθηκε στον Κριμαϊκό πόλεμο.

Ο δέκατος ρωσοτουρκικός πόλεμος, ξέσπασε το 1877.

Η αποτυχημένη εξέγερση στη Βοσνία το 1875, η βουλγαρική επανάσταση του 1876, την οποία κατέπνιξαν οι Τούρκοι, διαπράττοντας ωμότητες που προκάλεσαν την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη, και η ήττα των Σέρβων στον Σερβοτουρκικό πόλεμο του 1877 έδωσαν στους Ρώσους την αφορμή να επέμβουν ένοπλα "υπέρ των Σλάβων ομοεθνών τους", όπως διατείνονταν, αφού όμως πρώτα απέτυχε η διπλωματική συνδιάσκεψη της Κωνσταντινούπολης (1876-77) και εξασφάλισαν την ουδετερότητα της Αυστροουγγαρίας, της Γαλλίας και του Ηνωμένου Βασιλείου.

Ο πόλεμος κηρύχθηκε στις 24 Απριλίου 1877 και λίγο αργότερα ο ρωσικός στρατός διέσχισε τον Δούναβη και πολιόρκησε το Πλέβεν (Ιούλιος 1877), το οποίο και κατέλαβε τον Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου, για να προελάσει στη συνέχεια ανενόχλητος προς την Κωνσταντινούπολη.

Τον Φεβρουάριο του 1878 ο κίνδυνος άλωσης της οθωμανικής πρωτεύουσας προκάλεσε τη βρετανική παρέμβαση για τον τερματισμό των εχθροπραξιών και στις 3 Μαρτίου 1878 η Οθωμανική αυτοκρατορία υπέγραψε τη συνθήκη του Αγίου Στεφάνου, η οποία όμως δεν εφαρμόστηκε ποτέ, καθώς λίγο αργότερα οι όροι της αναθεωρήθηκαν από το συνέδριο του Βερολίνου.

Οι συγκρούσεις στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο

Το 1914 οι Αυστριακοί επιτέθηκαν εναντίον της Σερβίας και σημείωσαν αρχικά επιτυχίες, νικώντας στους ποταμούς Σάβο και Δρίνο και στην Κολουμπάρα (Νοέμβριος) και αναγκάζοντας τους Σέρβους να εκκενώσουν το Βελιγράδι (30 Νοεμβρίου). Οι Σέρβοι, όμως, υπό την αρχηγία του Ραντομίρ Πούτνικ, πέρασαν στην αντεπίθεση, νίκησαν τους Αυστριακούς στη μάχη του Ρούδνικ και ανακατέλαβαν την πρωτεύουσά τους (15 Δεκεμβρίου).

Ο Τούρκος στρατηγός Εμβέρ πασάς, θεωρώντας πως το συμφέρον της Τουρκίας βρισκόταν με το μέρος της Γερμανίας, υπέγραψε μυστική συνθήκη με αυτήν στις 2 Αυγούστου. Στις 10 Αυγούστου, δύο γερμανικά καταδρομικά, το "Γκέμπεν" και το "Μπρεσλάου", μπήκαν στη Μεσόγειο και έγιναν δεκτά στα τουρκικά χωρικά ύδατα. Ακολούθησε, κατόπιν, εικονική πώλησή τους στην Τουρκία, η οποία στη συνέχεια βομβάρδισε την Οδησσό κι άλλα ρωσικά λιμάνια (30 Οκτωβρίου). Η Ρωσία κήρυξε τον πόλεμο κατά της Τουρκίας (1 Νοεμβρίου) και ακολούθησαν οι σύμμαχοί της (5 Νοεμβρίου), ενώ αγγλικές δυνάμεις αποβιβάστηκαν στον Περσικό κόλπο. Η είσοδος της Τουρκίας στον πόλεμο είχε ως αποτέλεσμα τη δημιουργία τριών νέων μετώπων (Καλλίπολης, Καυκάσου, Μεσοποταμίας).

Στις 26 Μαΐου 1916 καταλήφθηκε το οχυρό Ρούπελ, από τις γερμανοβουλγαρικές δυνάμεις, παρά την μη συμμετοχή της Ελλάδας στον πόλεμο.

Η Ελλάδα μπήκε στον πόλεμο στις 28 Ιουνίου 1917 και η κυβέρνηση του Ελευθέριου Βενιζέλου συγκέντρωσε 300.000 στρατιώτες που εντάχθηκαν κατά το μεγαλύτερο μέρος τους στο αγγλογαλλικό στράτευμα που πολεμούσε στην Μακεδονία. Η αποφασιστική μάχη δόθηκε στο Σκρα στις 30 Μαΐου 1918, γνωστή και ως "μάχη του Σκρα", με ολοκληρωτική νίκη των ελληνικών δυνάμεων.

Η Βουλγαρία συνθηκολογεί τον Σεπτέμβριο του 1918 ενώ η Τουρκία τον Οκτώβριο του 1918. Ο αγγλογαλλικός στρατός καταλαμβάνει την Κωνσταντινούπολη και μαζί του εγκαθίσταται σ' αυτήν ένα άγημα ελληνικού στρατού με αρχηγό τον Λεωνίδα Παρασκευόπουλο. Συγχρόνως, ο ελληνικός στόλος, με ναυαρχίδα το θωρηκτό Αβέρωφ, αγκυροβολούσε στον Βόσπορο.

Όπως είναι γνωστό, η Συνθήκη των Σεβρών (1920) παραχώρησε στην Ελλάδα τη Δυτική και Ανατολική Θράκη, τα νησιά Ίμβρο και Τένεδο, επικύρωσε την κυριαρχία της στα άλλα νησιά του Αιγαίου που κατείχε από το 1913, και ανέθεσε τη διοίκηση της περιοχής της Σμύρνης στο ελληνικό κράτος, με ρόλο τοποτηρητή για τη δημόσια τάξη στην Ιωνία.

Οι κάτοικοι της περιοχής θα καλούνταν σύμφωνα με την αρχή της αυτοδιάθεσης των λαών, μετά από πέντε έτη να δηλώσουν αν προτιμούν την Ένωση με την Ελλάδα ή την παραμονή τους στην Τουρκία. Η Βόρεια Ήπειρος ενσωματωνόταν στο ιδρυόμενο αλβανικό κράτος, ουσιαστικά προτεκτοράτο της Ιταλίας, η οποία όμως παραχωρούσε στην Ελλάδα τα Δωδεκάνησα εκτός της Ρόδου. (Η συμφωνία ακυρώθηκε από την Ιταλία το 1922).

Η μετανάστευση ως αγορά

Η οικονομία των μετακινούμενων πληθυσμών και τα υπερκέρδη της
 
Το σύγχρονο φαινόμενο της μετανάστευσης καθορίζεται μεταξύ άλλων και από έναν αυτοτροφοδοτούμενο πολλαπλασιαστικό παράγοντα, τις διαστάσεις του οποίου συχνά υποτιμούμε στον δημόσιο διάλογο: Την αγορά που έχει αναπτυχθεί για την υποστήριξή της. Γύρω από την κολοσσιαία μετακίνηση πληθυσμών της εποχής μας έχουν στηθεί διάφορες «βιομηχανίες»: Από την ανθρωπιστική οικονομία μέχρι την οικονομία των διακινητών, αλλά και εκείνην των εμβασμάτων, οι οποίες απορροφούν τεράστια κεφάλαια, κάτι που ανατροφοδοτεί και κλιμακώνει περαιτέρω την ίδια τη μετανάστευση.

Οι διάφοροι τομείς των οικονομικών της μετανάστευσης δεν σχετίζονται άμεσα ή απευθείας μεταξύ τους, λόγου χάρη τα εμβάσματα, με τους τζίρους των διακινητών, ή το συνολικό ύψος της χρηματοδότησης του ανθρωπιστικού κλάδου που δραστηριοποιείται μέσα στο φαινόμενο. Αναμφίβολα συνεπιδρούν όμως επάνω του, γεγονός που δείχνει το πόσο πολύπλοκα έχει εξελιχθεί, ιδίως τα τελευταία χρόνια. Η Ελλάδα είναι μια κατ’ εξοχήν χώρα που αναπτύσσονται αυτοί οι παράγοντες και γι’ αυτό έχει σημασία να τους εξετάσουμε έστω και συνοπτικά.

Η οικονομία των διακινητών
 
Σύμφωνα με τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών, η οικονομία της παράνομης διακίνησης ανθρώπων υπολογίστηκε το 2018 στα 7 δισ.$ ετησίως. Τα πραγματικά μεγέθη της όμως είναι αδύνατον να υπολογιστούν, εξαιτίας της σκιώδους φύσεως των δραστηριοτήτων της. Γι’ αυτό και υπάρχει μεγάλη διχογνωμία για τον πραγματικό παγκόσμιο οικονομικό της αντίκτυπο, ακόμα και μεταξύ των μεγάλων διεθνών οργανισμών. Έτσι, ο επικεφαλής του Παγκόσμιου Οργανισμού για τη Μετανάστευση (IOM), δήλωσε στο Ρόιτερς το 2017, ότι ο οργανισμός του ανεβάζει κατά πολύ αυτό το ποσό στα… 35 δισ.$ (1).

Σε ό,τι αφορά στην Ελλάδα, δεν κατέστη δυνατό να βρεθούν συγκεντρωτικά στοιχεία που να υπολογίζουν έστω και κατά προσέγγιση τα έσοδα που αποκομίζει η οικονομία των λαθροδιακινητών από τη συστηματική τους δραστηριότητα στα νησιά του Αιγαίου, τον Έβρο αλλά και τις μεγάλες πόλεις της χώρας.

Αξίζει, όμως, για να συλλάβουμε την ένταση των δραστηριοτήτων, να αναφερθούμε σε ένα παράδειγμα από το 2015: Σύμφωνα με μια έκθεση της Παγκόσμιας Πρωτοβουλίας για την Καταπολέμηση του Πολυεθνικού Οργανωμένου εγκλήματος, 100 βάρκες κατά μέσο όρο έφταναν ημερησίως στα νησιά του Αιγαίου, σε μεταφορές πληθυσμών που απέδιδαν 1 εκ.$ ημερησίως στους διακινητές που τις οργάνωναν από τις τουρκικές πόλεις (2).

Ενδιαφέρον, ωστόσο, παρουσιάζει και το πώς οι διακινητές μετακινούν αυτά τα κεφάλαια έξω από την Ελλάδα: Η Χαουάλα είναι ένα μουσουλμανικό σύστημα πίστης, ιδιαίτερα διαδεδομένο κατά τον Μεσαίωνα, που σήμερα γνωρίζει νέα άνθιση. Στηρίζεται στη μεταφορά χρημάτων μέσω κωδικών, που ανταλλάσσονται από τους χειριστές αυτού του συστήματος τηλεφωνικά. Ο τελευταίος κόμβος του δικτύου πραγματοποιεί την συναλλαγή που ξεκίνησε ο πρώτος, και η εκκαθάριση των πιστώσεων μεταξύ των κόμβων, γίνεται ανά τακτά χρονικά διαστήματα (3).

Το σύστημα αυτό είναι ιδιαίτερα αναπτυγμένο στην Ελλάδα, κυρίως μεταξύ των μουσουλμανικών κοινοτήτων» γράφει ήδη από το 2012, η Έφη Λαμπροπούλου καθηγήτρια Εγκληματολογίας του Παντείου (4). Σε δημοσίευμα από το αστυνομικό ρεπορτάζ, μαθαίνουμε ότι τον Οκτώβριο του 2014 εξαρθρώθηκε μια απόληξη αυτού του παράνομου δικτύου, που λειτουργούσε επί της οδού 3ης Σεπτεμβρίου στην Αθήνα, όπου «ο broker της οδού 3ης Σεπτεμβρίου που συνελήφθη προχθές υπολογίζεται ότι το τελευταίο διάστημα διαχειρίστηκε χρηματικά ποσά που διακινήθηκαν στο εξωτερικό άνω των 4.500.000 ευρώ» (5).

Τα ποσά αυτά δεν προέρχονται μόνον από τα κεφάλαια των διακινητών, η Χαουάλα λειτουργεί ταυτόχρονα και ως άτυπο δίκτυο διακίνησης εμβασμάτων, μιας και χρεώνει ως προμήθεια μόλις ένα 5%, το μισό δηλαδή από τα επίσημα δίκτυα μεταφοράς χρημάτων (Western Union, Money Transfer κ.ά.). Φυσικά, εξαιτίας του άτυπου χαρακτήρα του, επιλέγεται και για τη διακίνηση κεφαλαίων που σχετίζονται με τον ISIS, όπως π.χ. για τη χρηματοδότηση της εκστρατείας του στη Συρία από την Ευρώπη (6).
 
Εμβάσματα
 
Τα εμβάσματα που προαναφέραμε, αποτελούν τον δεύτερο μεγάλο παράγοντα αυτοτροφοδότησης του μεταναστευτικού φαινομένου. Στην περιγραφή που ακολουθεί, βλέπουμε πως αντιπροσωπεύουν μια κολοσσιαία μεταφορά κεφαλαίων από τις χώρες υψηλού εισοδήματος, κυρίως την Ευρώπη και τις ΗΠΑ, προς τον υπόλοιπο πλανήτη.

Σύμφωνα με εκτιμήσεις της Παγκόσμιας Τράπεζας, το ύψος των συνολικών εμβασμάτων που πραγματοποιήθηκαν παγκοσμίως το 2018 είναι 689 δισ.$. Από αυτά, τα 539 δισ.$ αφορούν στη μεταφορά κεφαλαίων από τις χώρες υψηλού μέσου εισοδήματος, προς τις χώρες μεσαίου και χαμηλού μέσου εισοδήματος. Για να κατανοήσουμε το πραγματικό χρηματοοικονομικό αποτύπωμα των εμβασμάτων σε παγκόσμια κλίμακα, αξίζει να αναφέρουμε ότι το ύψος τους ισούται με το τριπλάσιο της επίσημης αναπτυξιακής βοήθειας που χορηγούν οι αναπτυγμένες στις αναπτυσσόμενες χώρες, και, κινείται επίσης στα ίδια μεγέθη με τις Ξένες Άμεσες Επενδύσεις –στην πραγματικότητα είναι πολύ μεγαλύτερο αν από τη σχετική στατιστική κατηγορία των χωρών μεσαίου εισοδήματος εξαιρέσουμε την Κίνα για ευνόητους λόγους (7).

Σε ό,τι αφορά στην Ελλάδα, τα τελευταία διαθέσιμα στοιχεία από τους διεθνείς οργανισμούς αναφέρονται στο 2017, και υπολογίζουν το ύψος των εμβασμάτων που διαρρέουν από τη χώρα στα 2 δισ.$, ή το 1% του ΑΕΠ της χώρας. Το πόσο αυτό ισοδυναμεί με τη συνεισφορά του κρατικού ταμείου στο πρόγραμμα δημόσιων επενδύσεων για το ίδιο έτος. Κυριότερες χώρες είσπραξης των εμβασμάτων είναι: H Αλβανία (608,4 εκ,$), η Γεωργία (94,1 εκ.$), η Βουλγαρία (86,4 εκ.$), η Νιγηρία (78,7 εκ.$) και το Πακιστάν (77,8 εκ.$) (8).

Παρ’ όλο που η συνεισφορά των εμβασμάτων σε κεφάλαια είναι τόσο βαρύνουσα για την οικονομία των χωρών μεσαίου και κατώτερου εισοδήματος, ωστόσο, το μεγαλύτερο μέρος τους απορροφάται στην οικονομία με μη παραγωγικό τρόπο: Αυξάνει την κατανάλωση των νοικοκυριών (και άρα θα μπορούσαμε να πούμε ότι επιδεινώνει τα εμπορικά ελλείμματα των συγκεκριμένων χωρών, αντί να αναβαθμίζει την παραγωγικότητά τους), κατευθύνεται σε επενδύσεις σε ακίνητα, ή για την εκπαίδευση των μελών τους, ενώ επίσης επενδύεται και στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις που διατηρούν άλλα μέλη της οικογένειας.

Από τον όγκο των εμβασμάτων μπορούμε να κατανοήσουμε το γιατί η σύγχρονη μετανάστευση αποτελεί –πολύ περισσότερο απ’ ό,τι παλαιότερα– μια μορφή έμμεσης ανακατανομής του πλούτου, ο οποίος διανέμεται άνισα μεταξύ των πιο πλούσιων και των φτωχότερων χωρών. Η εικόνα αυτή επιβεβαιώνει πλήρως την άποψη του Παναγιώτη Κονδύλη, που θεωρούσε τη σύγχρονη μετανάστευση περισσότερο έναν «αγώνα κατανομής» πλανητικής κλίμακας(9): Αυτό που συμβαίνει, στην πραγματικότητα, είναι ότι οι μεγάλες μάζες, που βρίσκονται μεν έξω από τη Δύση, έχουν όμως έρθει σε επαφή με την καταναλωτική της κουλτούρα, και την εικόνα της ως τόπου αφθονίας, επιδιώκουν μέσω της μετανάστευσης να κόψουν δρόμο προς την ευημερία της.

«Οικονομία του ανθρωπισμού»
 
Σύμφωνα με τον ΟΗΕ, οι ανθρωπιστικές δραστηριότητες απορρόφησαν το 2018 πόρους της τάξης των 28,9 δισ.$ παγκοσμίως (10). Οι ΜΚΟ, δηλαδή, διαχειρίζονται σημαντικά κεφάλαια, και αυτό εξηγεί και τη βαρύτητα που έχουν αποκτήσει στη σύγχρονη κοινωνική και πολιτική ζωή.
Η Ε.Ε. διαθέτει δύο ειδικά ταμεία για τη μετανάστευση, το Ταμείο Μετανάστευσης, Ασύλου και Ενσωμάτωσης, το οποίο διαχειρίζεται για την περίοδο 2014-2020 κεφάλαια της τάξης των 6,6 δισ.€, και το Ταμείο Εσωτερικής Ασφάλειας με 3,8 δισ.€. Ωστόσο, κονδύλια για τη μετανάστευση περιλαμβάνονται και σε άλλα χρηματοδοτικά προγράμματα για την Ευρώπη, όπως το Horizon 2020 ή το Ταμείο για την Ευρωπαϊκή Συνοχή (11).

Από τα κεφάλαια των δυο ταμείων, για την Ελλάδα αναλογούν 1,69 δισ. €, τα οποία, σύμφωνα με στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, κατανεμήθηκαν ως εξής: Ελληνικές αρχές 794 εκ. €, Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες 506,67 εκ. €, Διεθνής Οργανισμός Μετανάστευσης (IOM) 119,7 εκατ. €, η Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Ασύλου 26 εκατ. €, οι διάφορες διεθνείς ΜΚΟ – εταίροι της Ευρωπαϊκής Επιτροπής 201 εκατ. €, ενώ τη στιγμή που ανακοινώθηκαν τα στοιχεία (Οκτώβριος 2018) είχαν εγκριθεί αλλά παρέμεναν αδιάθετα επιπλέον 44,6 εκατ.€ προς Διεθνείς Οργανισμούς ή ΜΚΟ (12).

Σε αυτούς τους πόρους θα πρέπει να συνυπολογιστούν και η χρηματοδότηση Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων που προέρχονται από ιδίους πόρους ή χορηγίες ιδιωτών, δεν υπάρχουν ωστόσο γι’ αυτές αξιόπιστα στοιχεία. Το γεγονός αυτό, όπως και το γενικότερο έλλειμμα καταγραφής και εποπτείας στην δραστηριότητα των ΜΚΟ (που βρίσκεται η κάθε μια, πόσους ανθρώπους απασχολούν, τι ακριβώς κάνουν), αποτελεί μια ακόμη τρανταχτή ένδειξη για το υποτυπώδες της μεταναστευτικής πολιτικής του ελληνικού κράτους και το κενό ασφαλείας που αυτό συνεπάγεται.

Για την αδυναμία της Ελλάδας να θεσπίσει καθεστώς πλήρους διαφάνειας ως προς την χρηματοδότηση των οργανώσεων αυτών, έχει προειδοποιήσει και ο διεθνής διακυβερνητικός οργανισμός που είναι αρμόδιος για να καταπολεμήσει το ξέπλυμα χρήματος (Financial Action Task Force). Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση ΜΚΟ που άρχισε να ελέγχεται πρόσφατα (Μάιος 2019) από τις ελληνικές αρχές έπειτα από καταγγελία ξένων αρχών. Η εν λόγω οργάνωση είχε αναπτύξει υπερδεκαετή δράση πάνω στο μεταναστευτικό, και απορροφούσε μάλιστα κονδύλια από τα υπουργεία Δημόσιας Τάξης και Μεταναστευτικής Πολιτικής. Σύμφωνα με τα στοιχεία της καταγγελίας, η συγκεκριμένη ΜΚΟ είχε από το 2011 έως και το 2018 ακαθάριστα έσοδα ύψους 23,13 εκατ.€ και επιχορηγήσεις ύψους 9,7 εκ. €, ενώ βρέθηκε να έχει λάβει σημαντική οικονομική ενίσχυση από fund σαουδαραβικών συμφερόντων που δραστηριοποιείται στην Ελλάδα (13).

Το οικονομικό αποτύπωμα των μη κυβερνητικών οργανώσεων στην ελληνική κοινωνία αυξάνει διαρκώς, δεδομένης της κρίσης και της συρρίκνωσης στην οποία υπόκεινται και άλλοι κλάδοι, ιδίως στις περιοχές που επιβαρύνονται περισσότερο από τις μεταναστευτικές εισροές. Εκεί, η αρνητική σχέση που διέπει τους κλάδους της φιλοξενίας των μεταναστών με τον τουρισμό, διαμορφώνει συνθήκες μονοκαλλιέργειας των ανθρωπιστικών δραστηριοτήτων μεταβάλλοντας έτσι τόπους με μια πολύμορφη οικονομία, σε χώρους που ασκούν κατ’ αποκλειστικότητα δραστηριότητες φύλαξης, φιλοξενίας και διαχείρισης των πληθυσμιακών ροών (14). Βλέπουμε έτσι το πώς «η μεταβολή της χώρας σε χώρο», είναι κάτι παραπάνω από ένα εύληπτο σχήμα λόγου, και αποτυπώνει ανάγλυφα την πραγματικότητα.

Ενδεικτικοί ως προς αυτό, είναι και οι τίτλοι και το περιεχόμενο άρθρων που θα δημοσιεύσει η εφημερίδα Εμπρός της Μυτιλήνης, μεταξύ του Δεκεμβρίου 2015 και του Ιανουαρίου 2016: «Οι ΜΚΟ ανάχωμα στην ανεργία», «Οι ΜΚΟ συνεχίζουν να δημιουργούν θέσεις εργασίας» (15/01/2019). Στο δεύτερο άρθρο, συζητείται το ενδεχόμενο πλήγμα που θα δεχθεί η Λέσβος στον τουρισμό ενόψει της επικείμενης σεζόν, και το άρθρο της εφημερίδας σημειώνει: «Ο μεγάλος κίνδυνος είναι η απώλεια θέσεων εργασίας από τα ξενοδοχεία, τα εστιατόρια, τις ταβέρνες και γενικότερα τα καταστήματα μαζικής εστίασης, που δουλεύουν κυρίως με ξένους τουρίστες και που δε θα λειτουργήσουν ή θα υπολειτουργήσουν τη νέα τουριστική περίοδο που ξεκινάει σε τρεις περίπου μήνες, δηλαδή κατά το Πάσχα. Ως αντιστάθμισμα αυτής της τάσης θα μπορούσε να λειτουργήσει η ενοικίαση ξενοδοχείων για την προσωρινή φιλοξενία προσφύγων και μελών ΜΚΟ που δραστηριοποιούνται στα νησιά» (15).

Η δημιουργία ενός εγχώριου πληθυσμού, εξαρτώμενου από τις ΜΚΟ και τις μεταναστευτικές χρηματοδοτήσεις, είναι σε γνώση της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας, και των δυο μεγάλων κομμάτων: Η Τασία Χριστοδουλοπούλου, υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ κατά την περίοδο της κρίσης του 2015, παροτρύνει με απίστευτη κυνικότητα, τους δημοσιογράφους, «να βοηθήσουν την κατάσταση»: «να αρχίσετε να τους αποκαλείτε πρόσφυγες γιατί αν μιλάτε για μετανάστες ή λαθρομετανάστες η ΕΕ δεν θα εγκρίνει κονδύλια» (16). O περιφερειάρχης Θεσσαλίας και πρόεδρος της Ένωσης Περιφερειών Ελλάδας Κώστας Αγοραστός, θα δηλώσει ότι, «το προσφυγικό είναι ευκαιρία διεκδίκησης κονδυλίων και (sic!) για την κοινωνική πρόνοια των Ελλήνων» (17).

Τα φαινόμενα διασπάθισης των κονδυλίων που δίνονται επί του προσφυγικού και του μεταναστευτικού είναι γνωστά και η δημοσιοποίησή τους έχει λάβει διεθνείς διαστάσεις. Οι καταγγελίες ερευνώνται ακόμα και από την OLAF, την ειδική υπηρεσία της Ε.Ε. για τη διαφθορά, ενώ αποτελεί κοινό μυστικό ότι η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ διοχέτευε αρκετούς από τους πόρους και για πελατειακούς σκοπούς, ή προς ενίσχυση των φίλιων διαπλεκόμενων συμφερόντων (18).

Δεν είναι λίγες οι φορές που η κρατική με τη μη κρατική πολιτική για τη μετανάστευση δεν συμβαδίζει: H δράση των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων, ιδίως εκείνη που σχετίζεται με την ανθρωπιστική συνδρομή στην παράνομη μετανάστευση, έρχεται σε σύγκρουση με τις προσπάθειες των κρατών να την αντιμετωπίσουν, μέσα από τη συστηματικότερη φύλαξη των συνόρων τους, ή την ενίσχυση των μηχανισμών καταπολέμησης της διακίνησης ανθρώπων. Σε έκθεση της Resoma, οργανισμού για τη μετανάστευση και το άσυλο που χρηματοδοτείται από την Ευρωπαϊκή Ένωση, αναφέρεται ότι η αυστηροποίηση της ευρωπαϊκής πολιτικής σε σχέση με τη φύλαξη των εξωτερικών συνόρων της Ευρώπης ευθύνεται για την κάμψη της δραστηριότητας ανθρωπιστικών οργανώσεων που παρεμβαίνουν στο ίδιο πεδίο (19).

Ένα παραστατικό παράδειγμα: Η Ιταλική εφημερίδα Ιλ Τζιορνάλε κατήγγειλε πριν από μερικές μέρες τον βίο και την πολιτεία ορισμένων μεταναστών, τους οποίους παρέλαβε από βάρκες που έπλεαν στα ανοιχτά της Λιβύης το Sea Watch της Καρόλα Ρακέτε, κατά το περιβόητο πλέον επεισόδιο που είχε με τις ιταλικές αρχές τον Ιούνιο του 2019. Σύμφωνα με την καταγγελία, τρεις από τους σαράντα συνολικά επιβαίνοντες, κρατήθηκαν από την ιταλική αστυνομία, καθώς φέρονται να συμμετέχουν σε κύκλωμα δουλεμπόρων που κρατούσε παράνομα και βασάνιζε μετανάστες σε στρατόπεδο της Λιβύης. Οι εκπρόσωποι, μάλιστα, της ΜΚΟ δήλωσαν για τις καταγγελίες ότι δεν αποκλείουν το γεγονός, καθώς δεν γνωρίζουν την ταυτότητα των ανθρώπων που διασώζουν (20). Μια δήλωση που ισοδυναμεί με σιωπηρή παραδοχή ότι πολλές από τις δράσεις των οργανώσεων αυτό αν μη τι άλλο συντελούνται σε κενό κράτους δικαίου.

Βρισκόμαστε επομένως στο εξής παράδοξο: Οι ανθρωπιστικοί μηχανισμοί θεωρούν ως στόχους μιας ανώτερης ηθικής αποστολής την περαιτέρω επέκταση των χρηματοδοτήσεων, της δραστηριότητάς τους, του ρόλου που διαδραματίζουν. Την ίδια στιγμή όμως διαχειρίζονται ως κλάδος δισεκατομμύρια ευρώ, γεγονός που συνεπάγεται ιδιαίτερη οικονομική και κοινωνική ισχύ. Το αποτέλεσμα είναι ότι με άλλοθι την απόλυτη ηθική προτεραιότητα, αρκετές από τις οργανώσεις αυτές καταλήγουν να λειτουργούν ως κράτος εν κράτει, υλοποιώντας τη δική τους πολιτική, η οποία συχνά, μάλιστα, δεν είναι διόλου «μη κρατική». Πολλές ΜΚΟ χρηματοδοτούνται κρατικά και υλοποιούν τα γεωπολιτικά συμφέροντα του χρηματοδότη τους, ενώ είναι γνωστή η διείσδυση των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών στους κόλπους ορισμένων ΜΚΟ που δρουν στα ελληνικά νησιά –μέσα στο καθεστώς ασυδοσίας που επέτρεψε η ελληνική πολιτεία. Σύμφωνα με ρεπορτάζ, ένας μάλιστα εργαζόμενος σε ΜΚΟ στη Μυτιλήνη, αποκαλύφθηκε να έχει στήσει ολόκληρο σύστημα υποκλοπών (21).

Οι ΜΚΟ, επομένως, αποτελούν έναν παράγοντα που όχι μόνον διευκολύνουν την κλιμάκωση του μεταναστευτικού φαινομένου, αλλά και που πολύ συχνά το πράττουν κρύβοντας πίσω από την επίκληση ανώτερων ηθικών αξιών, πολύ συγκεκριμένα γεωπολιτικά σχέδια τα οποία επενδύουν στη μετακίνηση πληθυσμών. Λειτουργούν δε συμπληρωματικά ως προς τη δραστηριότητα των δουλεμπόρων, μιας και για την δική τους δράση, είναι αδιάφορο το με ποιες διαδικασίες καταλήγουν οι άνθρωποι που μεταχειρίζονται στα χέρια τους. Καταλήγουν έτσι να αποτελούν τον επόμενό τους κρίκο στην αλυσίδα της μετακίνησης πληθυσμών.
 
Εν κατακλείδι
 
Οι προαναφερόμενοι παράγοντες δρουν στο παρασκήνιο των μεταναστευτικών ροών. Τις προετοιμάζουν, διευκολύνουν την υποδοχή τους στην Ευρώπη, οργανώνουν μετά την άφιξή τους τα δίκτυα συναλλαγών με τις χώρες αφετηρίας. Όπως η πλανητική ελευθερία κυκλοφορίας κεφαλαίων, διαθέτει τη δική της «οργανωτική οικονομία» ώστε να υλοποιηθεί, με φορείς από χρηματιστές μέχρι παγκόσμια τραπεζικά δίκτυα, το ίδιο συμβαίνει και με την οιωνοί ελεύθερη, παγκόσμια κυκλοφορία των ανθρώπων. Επειδή δε τα περισσότερα από αυτά τα δίκτυα της «οργανωτικής οικονομίας» του μεταναστευτικού είναι άτυπα, ή υποκαθιστούν ανοιχτά τις κρατικές μεταναστευτικές πολιτικές, όσο πιο οργανωμένη, συμπαγής και σαφής είναι η τελευταία, τόσο πιο πολύ εξασθενούν τα δίκτυα αυτά, πράγμα που συμβάλλει στο να αποκατασταθεί ο πολιτικός έλεγχος πάνω στο μεταναστευτικό φαινόμενο.

Γιατί είναι σαφές πως ο τελευταίος έχει διαφύγει από τα χέρια των κοινωνιών, που έμμεσα διά των κυβερνήσεων εξέφραζαν και υλοποιούσαν την βούλησή τους για το πόσο ανοιχτή ή κλειστή θα είναι μια κοινωνία απέναντι σε ένα φαινόμενο που αντιπροσωπεύει την μεγαλύτερη σε αριθμούς μετακίνηση πληθυσμών στην ανθρώπινη ιστορία.

Αυτό στην εποχή της ασύδοτης παγκοσμιοποίησης καθορίζεται ολοένα και εντονότερα από τρίτους παράγοντες, η δράση των οποίων είναι άκρως σημαντική για να κατανοήσουμε το γιατί η μετανάστευση διατηρεί τέτοια δυναμική στην εποχή μας.

Ιδίως στην Ελλάδα, όπου λόγω κάμψης της κυριαρχίας και του αυτοδιοίκητου που χαρακτηρίζει την ελληνική πολιτεία από το ξέσπασμα της κρίσης κι έπειτα, με αποκορύφωμα τα τελευταία χρόνια πολιτείας της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, η δράση όλων αυτών των προαναφερόμενων παραγόντων, τόσο στα νησιά του Αιγαίου όσο και στην ενδοχώρα, έχει κλιμακωθεί σε βαθμό άνευ προηγουμένου.

Αν επιθυμεί η κυβέρνηση της ΝΔ να ελέγξει την κατάσταση, με τρόπο που θα διαφοροποιείται από την καταστροφική πολιτική της προηγούμενης, αυτά είναι τα δίκτυα τα οποία θα πρέπει να διαλευκάνει και να ελέγξει. Είναι ένας έμμεσος, αλλά αποφασιστικός, παράγοντας αποτροπής για την περαιτέρω είσοδο πληθυσμών στην χώρα, ωστόσο η κυβέρνηση προτιμάει να θέτει σε δεύτερη μοίρα την αντιμετώπισή τους – αν δεν έχει αποδεχτεί τη λειτουργία τους, όπως συμβαίνει με το καθεστώς ασυδοσίας που δρουν οι ΜΚΟ…
--------------------------------
1.Axel Bugge, «People smugglers make $35 bln a year on migrant crisis: IOM head», reuters.com, 31/05/2017.
2. Tuesday Reitano και Peter Tinti, « Survive and advance The economics of smuggling refugees and migrants into Europe», Institute for Security Studies Paper, no. 289, Νοέμβριος 2015.
3. Giovanni Legorano και Joe Parkinson «Following the Migrant Money Trail», The Wall Street Journal, 30 Δεκεμβρίου 2015.
4. Effi Lambropoulou, «Athens: Illegal markets in a disintegrating city», inerp.gr, 30/07/2012.
5. Ηλίας Γ. Μπέλλος, «Στα πλοκάμια του Hawala η Ελλάδα», capital.gr, 02/10/2014.
6. «Islamic State group: Spain arrests man financing return of fighters», bbc.com, 31/05/2019.
7. «Migration and Remittances: Recent Developments and Outlook», Migration and Development Brief, Παγκόσμια Τράπεζα, no.19, Απρίλιος 2019, σελ. 1-3.
8. Πηγή: https://countryeconomy.com/demography/migration/remittance/greece.
9. Παναγιώτης Κονδύλης, Από τον 20ό στον 21ο αιώνα: Τομές στην πλανητική πολιτική περί το 2000, Θεμέλιο, Αθήνα 2000, σ. 67.
10. Angus Urquhart, Global Humanitarian Assistance Report 2019, Development Initiatives. Διαθέσιμο στο διαδίκτυο στην ηλεκτρονική σελίδα reliefweb.int.
11. «EU funds for migration, asylum and integration policies», Policy Department for Budgetary Affairs, European Parliament, Απρίλιος 2018.
12. Θοδωρής Κολυδάς, «Προσφυγικό: Στα 1,69 δισ. ευρώ η συνολική βοήθεια της ΕΕ», news247.gr, 12/10/2018.
13. Θανάσης Κουκάκης, «Αποκλειστικό: Ξέπλυμα χρήματος μέσω ΜΚΟ στην Ελλάδα –Τι διερευνούν οι αρχές», Cnn Greece, 03/05/2019.
14. Χαρακτηριστικοί ως προς αυτό, οι τίτλοι και το περιεχόμενο άρθρων που θα δημοσιεύσει η εφημερίδα Εμπρός, μεταξύ του Δεκεμβρίου 2015 και του Ιανουαρίου 2016: «Οι ΜΚΟ ανάχωμα στην ανεργία» (24/12/2015), «Οι ΜΚΟ συνεχίζουν να δημιουργούν θέσεις εργασίας» (15/01/2019). Στο δεύτερο άρθρο, συζητείται το ενδεχόμενο πλήγμα που θα δεχθεί η Λέσβος στον τουρισμό ενόψει της επικείμενης σεζόν, και το άρθρο της εφημερίδας σημειώνει: «Ο μεγάλος κίνδυνος είναι η απώλεια θέσεων εργασίας από τα ξενοδοχεία, τα εστιατόρια, τις ταβέρνες και γενικότερα τα καταστήματα μαζικής εστίασης, που δουλεύουν κυρίως με ξένους τουρίστες και που δε θα λειτουργήσουν ή θα υπολειτουργήσουν τη νέα τουριστική περίοδο που ξεκινάει σε τρεις περίπου μήνες, δηλαδή κατά το Πάσχα. Ως αντιστάθμισμα αυτής της τάσης θα μπορούσε να λειτουργήσει η ενοικίαση ξενοδοχείων για την προσωρινή φιλοξενία προσφύγων και μελών ΜΚΟ που δραστηριοποιούνται στα νησιά».
15. «Οι ΜΚΟ συνεχίζουν να δημιουργούν θέσεις εργασίας», Εμπρός, 15/01/2019.
16. «Παραλήρημα Χριστοδουλοπούλου: Δεν υπάρχουν μετανάστες στο κέντρο. Απλά το πρωί λιάζονται», Πρώτο Θέμα, 14/04/2015.
17. «K. Αγοραστός: Το προσφυγικό ευκαιρία διεκδίκησης κονδυλίων και για την κοινωνική πρόνοια των Ελλήνων», ert.gr, 03/10/2019.
18. «Καταγγελίες για τα προσφυγικά κονδύλια έφεραν την LOAF», Το Βήμα, 26/09/2018.
19. Lina Vosyliūtė & Carmine Conte, «Crackdown on NGOs and volunteers helping refugees and other migrants», Research Social Platform on Migration and Asylum, Ιούνιος 2019, σσ. 4-5.
20. Benjamin Bathke, «Report: Libyan torturers came to Italy via Sea-Watch migrant rescue vessel», infomigrants.net, 27/09/2019.
21. Νεφέλη Λυγερού, «Ευρωπαίοι κατάσκοποι της ΜΙΤ στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου», slrpress.gr, 22/02/2019.

Ο Πνευματικός Πολεμιστής/στρια

Ένας Πολεμιστής του Φωτός έχει εκπαιδευτεί να ακολουθήσει τις διαταγές και να σέβεται το σύστημα που τον ή την εκπαίδευσε.

Ο Πνευματικός Πολεμιστής είναι πιο αυτόνομος και ανεξάρτητος.

Πιθανόν να έχετε ζήσει πολλές ζωές στο παρελθόν. Και από αυτές τις ζωές, υπάρχει μια καλή πιθανότητα να έχετε ζήσει ως πολεμιστής/στρια. Ξέρω ότι έχω ζήσει πολλές ζωές ως πολεμιστής Φωτός. Ακόμα και τώρα μου είναι δύσκολο να βάλω κάτω το σπαθί και την ασπίδα κατά καιρούς. Έτσι, σε αυτή τη ζωή μαθαίνω  τη μετάβαση από μια ταυτότητα Πολεμιστή του Φωτός σε μια ταυτότητα Πνευματικού Πολεμιστή. Αντί να καταστείλω εντελώς ή να αρνηθώ τις  ιδιότητες που έμαθα ως πολεμιστής Φωτός, μπορώ να εφαρμόσω αυτές τις ιδιότητες ζώντας ως Πνευματικός Πολεμιστής/στρια.

Σε μερικούς συνδυάζοντας την έννοια του πολεμιστή μέσα στην πνευματική σφαίρα μπορεί να φαίνεται σαν ένα παράδοξο. Και εκείνοι που είναι ειρηνιστές στην καρδιά μπορεί να πονάνε στη σκέψη της πολεμικότητας. Ωστόσο, ένας πολεμιστής μπορεί να είναι παθιασμένος με την ειρήνη.

Εκτός από αυτό, ένας Πνευματικός Πολεμιστής/στρια   έχει  και τα ακόλουθα χαρακτηριστικά:
  • είναι δημιουργικός
  • δεν τα παρατά ποτέ
  • αρπάζει την κάθε πρόκληση σαν ευκαιρία
  • έχει στόχους
  • αγκαλιάζει την αυτο-ανακάλυψη
  • έχει δεσμευτεί σε αξίες και αρχές
  • είναι σε επαφή με την καρδιά του
  • συγχωρεί και αποφεύγει την εκδίκηση
  • δίνει και μοιράζεται με άλλους
  • χρησιμοποιεί τη δύναμη και την εξουσία για να ξεπεράσει τα εμπόδια του
  • αναλαμβάνει την ευθύνη για τις επιλογές του και τις πράξεις του
  • εξυπηρετεί με αγάπη και δίνει απλόχερα, ενώ δίνει και στον εαυτό του
  • έχει μια ισχυρή αίσθηση της δικαιοσύνης και θα υπερασπιστεί αυτό που θεωρεί ως σωστό
  • είναι πάντα έτοιμος να προστατεύσει και να σώσει τους αγαπημένους του και αθώες ψυχές
  • είναι ευέλικτος και προσαρμόσιμος είναι σε θέση να ενεργεί ανεξάρτητα, αλλά και σαν ένας παίκτης της ομάδας
  • αυτοκυριαρχία -υπερνικά ηθικά ζητήματα και αδυναμίες χαρακτήρα
  • δέχεται την πρόκληση όταν του πετά το γάντι ο φόβος, τα ψέματα, οι ψευδείς πεποιθήσεις και αποφάσεις που δημιουργούν τον πόνο και τη δυστυχία
'Ενας Πνευματικός πολεμιστής/στρια έχει μια ισόβια δέσμευση να:
  • Μελετά, να εκπαιδεύεται και να εφαρμόζει
  • Αναπτύσσει την επιμονή και την ψυχική εστίαση
  • Αναπτύσσει την πειθαρχία τόσο εσωτερικά όσο και εξωτερικά
  • Αντιμετωπίζει δυσκολίες, πόνο, ταλαιπωρία, απογοήτευση, φόβους χωρίς να παραιτείται
'Ενας Πνευματικός πολεμιστής/στρια είναι συμπονετικός βοηθώντας τους άλλους με σοφία.

'Ενας Πνευματικός πολεμιστής/στρια:
  • εμπιστεύεται
  •  είναι ταπεινός.
  •  συν-δημιουργεί.
  •  είναι ευγνώμων.
  • προσφέρει υπηρεσίες.
  •  δεν ανησυχεί.
  • έχει ή καλύτερα είναι αυτοπεποίθηση.
  • συγχωρεί και είναι συμπονετικός.
Ο Πνευματικός Πολεμιστής δέχεται όλα τα πράγματα.
Ο Πνευματικός Πολεμιστής συνεργάζεται με όλα τα πράγματα.
Ο Πνευματικός Πολεμιστής καταλαβαίνει όλα τα πράγματα.
Ο Πνευματική Πολεμιστής έχει ενθουσιασμό για όλα τα πράγματα.
Ο Πνευματικός πολεμιστής έχει συμπάθεια για όλα τα πράγματα.

3 ποιότητες είναι ιδιαίτερα ζωτικής σημασίας είναι γι' αυτόν:

Πρόθεση. Σιγουρεύονται ότι πρόθεσή τους είναι πολύ σαφής γιατί ξέρουν ότι αυτό που βάζουν έξω στον κόσμο είναι αυτό που παίρνουν πίσω.

Αγνότητα. Χρησιμοποιούν την ενέργεια τους με σύνεση και σκοπό με τέτοιο τρόπο που να διατηρούν την ευθυγράμμισή τους με το Πνεύμα.

Σκληρότητα , ναι σκληρότητα! γιατί αυτό είναι το ξίφος του Πνευματικού Πολεμιστή της Αλήθειας, το ξίφος της καρδιάς, η οποία κόβει μακριά όλα αυτά που δεν είναι πλέον αναγκαία ή χρήσιμα. Δε θα σας καλοπιάσουν για να μη χάσουν! Δεν έχουν κάτι να χάσουν από εσάς γιατί δε σας βλέπουν ως ύλη και υλικά πράγματα. Αυτό τους δίνει και τον αέρα της αυτονομίας τους.

Ποιο είναι το αρχέτυπο του Πνευματικού Πολεμιστή;

Δεν είναι μόνο ένα!

Τα αρχέτυπα του Πνευματικού Πολεμιστή είναι ένα ταξίδι αυτο-ανακάλυψης και ανάπτυξης.
Αρχίζουν ως

Μάρτυρες – Όλοι ξεκινάμε από το επίπεδο μάρτυρας, ξέρετε αυτό το μέρος που είμαστε το θύμα όλων όσων μας συμβαίνουν. Λέμε ότι φταίνε οι άλλοι για όλες εκείνες τις δυνάμεις που είναι φαινομενικά εκτός ελέγχου μας. Ως μάρτυρες είμαστε σε μια κατάσταση αλληλοεξάρτησης, επειδή τα όρια μας είναι αδύναμα.

Σηκώνονται όμως από αυτό το στάδιο-επίπεδο του μάρτυρα  και γίνονται…πολεμιστές!


Πολεμιστής – Έχουμε βγει από τη θυματοποίηση και είμαστε στην προσωπική μας δύναμη. Μαθαίνουμε να βάζουμε όρια και να υπερασπιζομαστε τον εαυτό μας. Μπορούμε να διακρίνουμε μεταξύ του τι είμαι εγώ και τι δεν είναι εγώ. Μαθαίνουμε να αναπτύσσουμε ισχυρά χαρακτηριστικά που ενσωματώνονται στις προσωπικότητες μας. Αρχίζουμε να δεχόμαστε την ευθύνη των αποτελεσμάτων των δικών μας ενεργειών.

Στη συνέχεια, προκειμένου να εξισορροπήσουν αυτή τη φύση του “πολέμου” μεταφέρονται στο στάδιο του ειρηνιστή.

Ειρηνιστής – Χρειαζόμαστε και αυτο το στάδιο, γιατί έτσι μαθαίνουμε τον Τρόπο της Καρδιάς. Μαθαίνουμε να σβήνουμε κατηγορίες προς τον εαυτό μας και μαθαίνουμε να συγχωρούμε τον εαυτό μας και τους άλλους. ΔΕΝ ακολουθούμε πλέον το πλήθος, αλλά ακολουθούμε τα δικά μας πιστεύω.

Επόμενος σταθμός είναι

Ταξιδευτής – Τελικά φτάνουμε σε ένα σημείο όταν συνειδητοποιούμε ότι πρέπει να συνθέσουμε όλα αυτά που έχουμε μάθει. Αυτό μας στέλνει σε ένα ταξίδι ως ερευνητές, σε μια πνευματική αναζήτηση για απαντήσεις.

και τελικά…

Μάγος! έχουμε μάθει πώς να ενσωματώνουμε τον Εαυτό με το Πνεύμα. Γινόμαστε σύνολο, σοφοί, ισορροπημένοι, και σε ειρήνη μέσα στην ίδια μας την ψυχή. Έχουμε μάθει ότι δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα όπως φταίξιμο επειδή όλα συμβαίνουν την τέλεια στιγμή και τον τέλειο τόπο για τον τέλειο λόγο.

Κατάλογοι αθεϊστών: Κατάλογος αθεϊστών φιλοσόφων

Ο αθεϊσμός είναι, με μια ευρεία έννοια, η έλλειψη πίστης στην ύπαρξη θεοτήτων . In a narrower sense, atheism is simply the absence of belief that any deities exist. Με τη στενότερη έννοια, ο αθεϊσμός είναι απλώς η απουσία πεποίθησης ότι υπάρχουν οποιεσδήποτε θεότητες. This is a compilation of the various lists of atheists with articles in Wikipedia. Αυτή είναι μια συλλογή των διαφόρων λιστών αθεϊστών με άρθρα στην Wikipedia. Living persons in these lists are people whose atheism is relevant to their notable activities or public life, and who have publicly identified themselves as atheists. Τα πρόσωπα που ζουν σε αυτούς τους καταλόγους είναι άνθρωποι των οποίων ο αθεϊσμός σχετίζεται με τις αξιοσημείωτες δραστηριότητες ή τη δημόσια ζωή τους και οι οποίοι έχουν αναγνωριστεί δημόσια ως αθεϊστές.

Υπήρξαν πολλοί φιλόσοφοι στην καταγεγραμμένη ιστορία που ήταν άθεοι . This is a list of atheist philosophers with articles in Wikipedia. Αυτός είναι ένας κατάλογος αθεϊσών φιλοσόφων με άρθρα στην Wikipedia. Living persons in this list are people relevant to their notable activities or public life, and who have publicly identified themselves as atheists. Τα πρόσωπα που ζουν σε αυτόν τον κατάλογο είναι άτομα που σχετίζονται με τις αξιοσημείωτες δραστηριότητες ή τη δημόσια ζωή τους και έχουν αναγνωριστεί δημοσίως ως αθεϊστές.