Τετάρτη 18 Ιουνίου 2014

Αισώπου: Άνθρωπος και σάτυρος

"Λένε πως κάποτε κάποιος άνθρωπος έκανε φιλία με κάποιον Σάτυρο. 'Οταν λοιπόν έφτασε ο χειμώνας και έπιασε κρύο, ο άνθρωπος φυσούσε τα χέρια του. ..

Όταν ο Σάτυρος τον ρώτησε γιατί το κάνει, έλεγε ότι ζεσταίνει τα χέρια του εξαιτίας του κρύου. Αργότερα, όταν τους έστρωσαν να φάνε και το φαγητό ήταν πολύ ζεστό, ο άνθρωπος έπαιρνε λίγο-λίγο, το έφερνε στο στόμα του και το φυσούσε.
Όταν τον ρώτησε πάλι ο Σάτυρος, έλεγε ότι κρυώνει το φαγητό επειδή είναι πολύ ζεστό.
Και εκείνος του είπε:
"Κόβω την φιλία μας άνθρωπε,επειδή από το ίδιο στόμα βγάζεις και ζέστη και κρύο."

Λοιπόν πρέπει και εμείς να αποφεύγουμε την φιλία εκείνων που έχουν αμφίβολη διάθεση.

Ἄνθρωπον ποτε λέγεται πρὸς σάτυρον φιλίαν σπείσασθαι. Καὶ δὴ χειμῶνος καταλαβόντος καὶ ψύχους γενομένου, ὁ ἄνθρωπος προσφέρων τὰς χεῖρας τῷ στόματι ἐπέπνει. Τοῦ δὲ σατύρου τὴν αἰτίαν ἐρομένου δι' ἣν τοῦτο πράττει, ἔλεγεν ὅτι θερμαίνει τὰς χεῖρας διὰ τὸ κρύος. Ὕστερον δὲ παρατεθείσης αὐτοῖς τραπέζης καὶ προσφάγματος θερμοῦ σφόδρα ὄντος, ὁ ἄνθρωπος ἀναιρούμενος κατὰ μικρὸν τῷ στόματι προέσφερε καὶ ἐφύσα. Πυνθανομένου δὲ πάλιν τοῦ σατύρου τί τοῦτο ποιεῖ, ἔφασκε καταψύχειν τὸ ἔδεσμα, ἐπεὶ λίαν θερμόν ἐστι. Κἀκεῖνος ἔφη πρὸς αὐτόν·
" Ἀλλ' ἀποτάσσομαί σου τῇ φιλίᾳ, ὦ οὗτος, ὅτι ἐκ τοῦ αὐτοῦ στόματος καὶ τὸ θερμὸν καὶ τὸ ψυχρὸν ἐξιεῖς."

Ἀτὰρ οὖν καὶ ἡμᾶς περιφεύγειν δεῖ τὴν φιλίαν ὧν ἀμφίβολός ἐστιν ἡ διάθεσις.

Συμβουλή για σωστή για καθημερινή ενυδάτωση το καλοκαίρι

Συμβουλή για σωστή για καθημερινή ενυδάτωση το καλοκαίριΤο καλοκαίρι είναι μια περίοδος κατά την οποία οι υψηλές θερμοκρασίες αυξάνουν τις ανάγκες του οργανισμού μας σε υγρά.

Είναι λοιπόν σημαντικό να φροντίζουμε για τη σωστή και επαρκή ενυδάτωσή μας, ώστε να διατηρήσουμε την καλή λειτουργία και απόδοση του σώματός μας και να αποφύγουμε τα δυσάρεστα συμπτώματα της αφυδάτωσης.

Το αίσθημα της δίψας, αποτελεί σαφώς μια ένδειξη των επιπέδων υδάτωσης, αν και όταν εμφανίζεται έχουμε ήδη χάσει περίπου το 2% του βάρους μας σε νερό, ενώ ακόμη και απώλεια της τάξης του 1% μπορεί να προκαλέσει αδυναμία συγκέντρωσης και απόδοσης. Ένας επιπλέον δείκτης εκτίμησης είναι και το χρώμα των ούρων, καθώς όσο πιο σκουρόχρωμα είναι τα ούρα τόσο μεγαλύτερη είναι και η πιθανότητα ανεπαρκούς ενυδάτωσης του οργανισμού.

Σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Αρχή Ασφάλειας Τροφίμων (EFSA) η πρόσληψη 2 και 2,5 λίτρων υγρών για γυναίκες και άνδρες αντίστοιχα, θεωρείται επαρκής για την κάλυψη των ημερήσιων αναγκών σε υγρά.
Ωστόσο οι ανάγκες κάθε ατόμου διαφοροποιούνται ανάλογα με τις περιβαλλοντικές συνθήκες (θερμοκρασία, υγρασία), το μέγεθος του σώματος, τα επίπεδα φυσικής δραστηριότητας καθώς και τη γενικότερη σύνθεση της διατροφής του, αφού δε θα πρέπει να ξεχνάμε ότι οι πηγές νερού δεν περιλαμβάνουν μόνο το πόσιμο νερό και τα διάφορα ροφήματα, αλλά και τρόφιμα όπως τα φρούτα, τα λαχανικά και τα γαλακτοκομικά προϊόντα. Υπολογίζεται ότι η συνολική ημερήσια πρόσληψη νερού προέρχεται κατά 20-30% από τις στερεές τροφές και κατά 70-80% από τα διάφορα ροφήματα, αν και τα ποσοστά μπορεί να διαφοροποιούνται ανάλογα με τις διατροφικές συνήθειες και επιλογές του ατόμου.

Για να παραμένετε λοιπόν επαρκώς ενυδατωμένοι και να καλύπτετε τις ανάγκες σας σε υγρά στις υψηλές θερμοκρασίες του καλοκαιριού, ακολουθείστε τις παρακάτω συμβουλές:

- Καταναλώνετε επαρκείς ποσότητες υγρών κατά τη διάρκεια της μέρας και πριν να αισθανθείτε δίψα.

- Προτιμήστε το νερό ως κύριο μέσο ενυδάτωσης, αποφεύγοντας ροφήματα που περιέχουν ζάχαρη και θερμίδες.

- Οι φυσικοί χυμοί φρούτων και λαχανικών αποτελούν ένα καλό μέσο ενυδάτωσης, ωστόσο απαιτείται έλεγχος στη συχνότητα και ποσότητα κατανάλωσης, καθώς εκτός από απαραίτητα θρεπτικά συστατικά και νερό, περιέχουν και θερμίδες.

- Καταναλώνετε επαρκείς ποσότητες φρούτων και λαχανικών.

- Φροντίστε να είστε επαρκώς ενυδατωμένοι πριν και κατά τη διάρκεια της άσκησης σε υψηλές θερμοκρασίες και να αναπληρώνετε τις απώλειες υγρών μετά το πέρας αυτής.

- Έχετε μαζί σας νερό όταν κυκλοφορείτε σε εξωτερικούς χώρους ή/και εκτίθεστε στον ήλιο για παρατεταμένο χρονικό διάστημα.

- Περιορίστε την κατανάλωση αλκοόλ.

Το μήνυμα του κυρίου ''Τ''

Το ξυπνητήρι άρχισε να αναβοσβήνει τα λαμπάκια του. Σχεδόν αμέσως, από τα μικροσκοπικά ηχεία, άρχισε να ακούγεται μια μουσική γλυκανάλατη, σαν κι αυτές που ακούγονται στα ασανσέρ. Κι έπειτα άρχισε να μιλά: «Καλή σας ημέρα κύριε Τ. Η εταιρεία ωρολογίων «save time» σας υπενθυμίζει ότι ήρθε η ώρα να σηκωθείτε. Εργασία και χαρά», κι αμέσως ακούστηκε πάλι η ίδια γλυκανάλατη μουσική.
Ο κύριος Τ τρεμόπαιξε τα βλέφαρα. Νύσταζε. Ήταν ζήτημα αν είχε κοιμηθεί τέσσερις ώρες. Ένιωθε τόσο αδύναμος και κουρασμένος που δεν μπορούσε να κουνηθεί.
Έσυρε με κόπο το χέρι του και άρχισε να ψαχουλεύει επάνω στο κομοδίνο. Όταν έπιασε ένα μικρό, κυλινδρικό κουτί το έφερε κατευθείαν μπρος στα μάτια του. Του έριξε μια σύντομη ματιά, για να βεβαιωθεί ότι δεν είχε κάνει λάθος, και άνοιξε το πώμα του.
Από το εσωτερικό τού κουτιού ακούστηκε μουσική. Γλυκανάλατη κι αυτή, όπως και η προηγούμενη. Κι αμέσως μετά το μήνυμα: «Οι βιταμίνες «pure power» σας οπλίζουν με δύναμη και ενεργητικότητα. Βιταμίνες και συμπληρώματα διατροφής «pure power». Μόνο για τους πολύ απαιτητικούς».
Ο κύριος Τ έβγαλε ένα δισκίο από το κουτί και το έβαλε στο στόμα του. Πήρε το ποτήρι με το νερό και ήπιε μια μεγάλη γουλιά. Το δισκίο με τις βιταμίνες προσγειώθηκε στο στομάχι του. Σχεδόν αμέσως τινάχτηκε. Λες και τον είχε χτυπήσει ηλεκτρικό ρεύμα.
Κάθισε στην άκρη του κρεβατιού. Ανοιγόκλεισε τα μάτια του και χασμουρήθηκε. Η κούραση είχε αρχίσει να αντικαθίσταται από την ενεργητικότητα της βιταμίνης. Έσυρε τα πόδια του αργά, προσπαθώντας να τα βάλει μέσα στις μαύρες, δερμάτινες παντόφλες του. Όταν τα κατάφερε, ακούστηκε το μήνυμα: «Η εταιρεία ανατομικών υποδημάτων «shoe care» σας ευχαριστεί για την προτίμησή σας. «Shoe care», υποδήματα υψηλής ποιότητας».
Κατευθύνθηκε στο μπάνιο. Πάτησε το κουμπί του διακόπτη για να ανάψει το φως: «Μην ξεχνάτε: υπάρχουν οι εταιρείες ηλεκτρικής ενέργειας, υπάρχει και η «soul energy». «Soul energy», η πιο ισχυρή σας ενέργεια».
Στάθηκε πάνω από τη λεκάνη και άρχισε να κατουράει. Σχεδόν αμέσως ακούστηκε το μήνυμα: «αποσμητικά «flower smell». «Flower smell», και τέρμα οι ενοχλητικές μυρωδιές».
Κατούρησε, ξαλάφρωσε και κοιτάχτηκε στον καθρέφτη του νιπτήρα. Έδειχνε χάλια. Οι δυο μεγάλοι, μαύροι κύκλοι κάτω από τα μάτια του. Αυτοί τον ενοχλούσαν κυρίως. Έμεινε ακίνητος, λες κι η εικόνα του τον πάγωσε. Τη μια κοιτούσε τους μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια του, την άλλη τις μεταξωτές, χρυσοκόκκινες πιτζάμες του. Εντελώς αταίριαστο θέαμα. Ή μήπως απολύτως ταιριαστό;
Άνοιξε τη βρύση. Το μήνυμα ξεχύθηκε μεμιάς: «η εταιρεία ύδρευσης «fresh water» σας υπενθυμίζει ότι το νερό είναι πολύτιμο αγαθό. Μην το ξοδεύετε αναίτια».
Βγήκε από το μπάνιο και κατευθύνθηκε στην κουζίνα. Κάθισε σε μια καρέκλα, κοίταξε την καφετιέρα και παρήγγειλε: «Διπλό εσπρέσο. Σκέτο». Η καφετιέρα αναβόσβησε κάποια από τα λαμπάκια της, σημάδι ότι έλαβε την εντολή: «Κάνατε την καλύτερη επιλογή. «Future machine», οι ηλεκτρικές συσκευές που οι άλλοι θα ανακαλύψουν στο μέλλον».
Πήρε το φλιτζάνι με τον εσπρέσο και βγήκε στη βεράντα. Για πρώτη φορά σχηματίστηκε ένα αμυδρό χαμόγελο στο πρόσωπό του. Εξαιρετική η θέα. Χαλάλι το αστρονομικό ποσό που πλήρωσε για να αγοράσει το σπίτι. Αυτή, στην πραγματικότητα, ήταν και η μοναδική του ευχαρίστηση: να κάθεται στη βεράντα του και να αγναντεύει τη θάλασσα.
Αν ήταν στο χέρι του δεν θα έκανε τίποτα άλλο, θα καθόταν στη βεράντα του, θα έπινε καφέ ή ποτό, ανάλογα με την ώρα, και θα κοιτούσε τη θάλασσα. Με τις ώρες, με τις μέρες.
Έφερε το φλιτζάνι με τον καφέ στο στόμα του. Ο καφές μίλησε: «Italian espresso». Ο γνήσιος εσπρέσο». Ήπιε μια μικρή γουλιά κι έπιασε το πακέτο με τα πουράκια του. Μόλις το άνοιξε, και πριν καν προλάβει να πάρει πουράκι, ακούστηκε: «Η εταιρεία ασφαλειών υγείας, «long life», σας υπενθυμίζει ότι το κάπνισμα αυξάνει τα ασφάλιστρά σας και μειώνει το προσδόκιμο ζωής. «Long life», γι’ αυτούς που ενδιαφέρονται να ζήσουν πολύ».
Ένα σιγανό, σχεδόν ξεψυχισμένο «άντε γαμήσου», βγήκε από το στόμα του κυρίου Τ. Έπιασε το πουράκι και το άναψε. Το πουράκι μίλησε: «Smoke pleasure», καθαρή απόλαυση».
Ήπιε μια μεγάλη γουλιά καφέ και τράβηξε μια βαθιά ρουφηξιά. Την κράτησε λίγη ώρα μέσα του κι ύστερα την εκτόξευσε με δύναμη προς τα έξω. Για λίγα δευτερόλεπτα μπροστά από το πρόσωπό του αιωρούταν ένα σύννεφο καπνού. Σήκωσε το δεξί του χέρι και προσπάθησε να το διαλύσει. Του έκρυβε τη θάλασσα. Κι όσο κι αν αγαπούσε τον καπνό, μπρος στη θάλασσα δεν έβαζε τίποτα.
Το βλέμμα του στη θάλασσα. Το μυαλό του στην εργασία του. Όλη του η σκέψη, η ενέργειά του, η ζωή του εν κατακλείδι, στην εργασία του. Γι’ αυτήν ζούσε. Αυτή του προσέφερε όλα αυτά τα αγαθά. Αγαθά που κάποιοι άλλοι ούτε διανοούνταν ότι θα μπορούσαν ποτέ να αποκτήσουν. Βέβαια, το τίμημα ήταν μεγάλο. Πόσοι θα μπορούσαν να εργάζονται δεκατέσσερις ή και δεκαέξι ώρες την ημέρα;
Ελάχιστοι. Ο κύριος Τ ήταν ένας από αυτούς. Τους προνομιούχους ελάχιστους.
Σηκώθηκε και πήγε πλάι στα κάγκελα της βεράντας. Άφησε το φλιτζάνι του επάνω στην κουπαστή κι άναψε πάλι το πουράκι του, που είχε σβήσει. Η Θάλασσα λάδι, ακύμαντη, λες και τον προσκαλούσε να την επισκεφθεί, να βουτήξει μέσα της και να χαθεί, να ξεχαστεί, να κρυφτεί απ’ όλους και όλα.
«Τα ωρολόγια «save time» σας υπενθυμίζουν ότι εντός τριάντα λεπτών πρέπει να αποχωρήσετε για την εργασία σας». Κοίταξε το ρολόι του. Η έκφρασή του σκλήρυνε, λες και το ρολόι δεν του υπενθύμισε κάποια ανειλημμένη υποχρέωση αλλά τον έβρισε. Τρεμόπαιξε λίγο τα χείλη του, ρούφηξε τη μύτη του και έριξε το βλέμμα του κάτω, στον ακάλυπτο της πολυκατοικίας.
Τέσσερα γατάκια έπαιζαν επάνω στο υγρό γρασίδι. Τα αγαπούσε τα ζώα. Αλλά ποτέ δεν μπόρεσε να αποκτήσει κάποιο δικό του. Πώς να έχεις ζώο όταν στο σπίτι σου επιστρέφεις μόνο για να κοιμηθείς; Όχι, αδύνατον. Φιλόζωος ήταν, ναι, αλλά ανεύθυνος, ώστε να πάρει ένα ζώο το οποίο δεν θα το έβλεπε ποτέ, όχι.
Έγειρε επάνω στα κάγκελα και έμεινε να παρακολουθεί τα γατάκια που έπαιζαν. Ένα αλλοπρόσαλλο κύμα χαράς ένιωσε να τον πλημμυρίζει. Λες κι έβλεπε κάτι εξαιρετικά σπάνιο, που μόνο αυτός είχε τη δυνατότητα να δει. Κι άξαφνα συνειδητοποίησε πως, όντως, το θέαμα με τα γατάκια ήταν σπάνιο. Γεμάτος ο τόπος με γάτες, αλλά αυτός δεν τις έβλεπε. Και πώς να τις δει, κλεισμένος μέσα σε ένα γραφείο; Χιλιάδες, εκατομμύρια γάτες, αλλά αυτός τις έβλεπε, κι αν τις έβλεπε, μόνο μέσα από την οθόνη τού υπολογιστή.
Ένιωσε να βουρκώνει. Χωρίς να ξέρει το λόγο. Ένα αίσθημα δυσφορίας τον κατέκλυσε. Άναψε κι άλλο πουράκι. Η ασφαλιστική του εταιρεία επανέλαβε το μήνυμα: «Η εταιρεία ασφαλειών υγείας, «long life», σας υπενθυμίζει ότι το κάπνισμα αυξάνει τα ασφάλιστρά σας και μειώνει το προσδόκιμο ζωής. «Long life», γι’ αυτούς που ενδιαφέρονται να ζήσουν πολύ».
Ένα «άντε γαμήσου», πιο δυνατό αυτή τη φορά, βγήκε από το χείλη του κυρίου Τ. Ήθελε να μείνει μόνος. Να ξεφορτωθεί ρολόγια, τσιγάρα, καφετιέρες. Ως και τα ρούχα του ήθελε να ξεφορτωθεί. Να μείνει εκεί, γυμνός, βουβός, και πάνω απ’ όλα μόνος. Χωρίς διαφημιστικά μηνύματα, χωρίς κονσερβαρισμένες συμβουλές.
Έγειρε το σώμα του έξω από τα κάγκελα και έμεινε να παρατηρεί τα γατάκια που έπαιζαν. Και τι δεν θα έδινε να ήταν ένα από αυτά. Κι ας ήξερε πως τα περισσότερα δεν έχουν παρά λίγους μήνες ζωής. Θες από φόλα, θες από κάποιο αυτοκίνητο ή κάποια ασθένεια, τα ψωμιά τους ήταν λίγα. Αλλά δεν τον ένοιαζε το πόσο. Το πώς, αυτό ήταν που τον έκαιγε. Να ζήσει λίγο, αλλά να ζήσει.
Πέρασε το σώμα του έξω από τα κάγκελα και κάθισε επάνω στην κουπαστή. Μπροστά η θάλασσα, κάτω τα γατάκια. Αν δεν είχε ξεχάσει πως είναι η ευτυχία, θα έλεγε πως εκείνη τη στιγμή ένιωθε ευτυχισμένος. Αλλά δεν ήταν σίγουρος. Για τίποτα δεν ήταν τώρα πια σίγουρος.
Σχεδόν αμέσως ακούστηκε το μήνυμα: «Η εταιρεία ασφαλειών υγείας «long life», σας υπενθυμίζει ότι η πτώση από ύψος 38,9 μέτρων επιφέρει ακαριαίο θάνατο. Προσοχή. «Long life» για όσους ενδιαφέρονται να ζήσουν πολύ».
Ο κύριος Τ έβαλε τα γέλια. Άρχισε να γελά δυνατά, σαν μανιακός. Τα μάτια του γέμισαν δάκρυα. Το μυαλό του θολωμένο. Ή μήπως απολύτως καθαρό; Δεν ήξερε. Τίποτα δεν ήξερε. Ούτε καν γιατί γελάει. Γιατί κατά βάθος ήθελε να κλάψει. Έκλαψε βέβαια, αλλά δεν έκλαψε για τους λόγους που ήθελε. Τι ήθελε; Ποιος ξέρει;
Σκούπισε τα μάτια του. Έριξε μια παρατεταμένη ματιά στη θάλασσα. Κι ύστερα έφερε το βλέμμα του στα γατάκια, τα οποία εξακολουθούσαν να παίζουν στο γρασίδι. Χαμογέλασε, φώναξε ένα «άντε γαμήσου», και πήδηξε στο κενό.
Αμέσως ακούστηκε το μήνυμα: «Η εταιρεία ασφαλειών υγείας «long life» σας υπενθυμίζει ότι η απόπειρα αυτοκτονίας απαγορεύεται από το νόμο. Εκτός αυτού, σε περίπτωση που δεν είναι επιτυχής, σας υπενθυμίζει ότι δεν καλύπτει τα έξοδα νοσηλείας. «Long life» για όσους ενδιαφέρονται να ζήσουν πολύ».

Τεχνολογία Εξολόθρευσης της Ζωής

suicide seedsΠώς η Τεχνολογία Εξολόθρευσης οδηγεί στη βιολογική σκλαβιά.
Η Τ.Τ. (Terminator Technology) – αναφέρεται και ως Σύστημα Τεχνολογικής Προστασίας (Technology Protection System, T.P.S.) ή Τεχνολογίες Περιορισμού Γενετικής Χρήσης (Genetic Use Restriction Technologies, G.U.R.Ts) Αφορά σε φυτά που τροποποιούνται γενετικά ώστε να παρέχουν στείρους σπόρους. Εάν εισαχθεί στο εμπόριο θα αφαιρέσει τη δυνατότητα των αγροτών να συλλέγουν σπόρους από τη σοδειά τους και να τους σπέρνουν την επόμενη χρονιά.
Αυτοί οι «σπόροι αυτοκτονίας» (suicide seeds) θα εξαναγκάσουν τους παραγωγούς να προστρέχουν κάθε χρόνο στις εταιρίες σπόρων, και θα εξαφανίσουν μια παράδοση συλλογής 12.000 ετών, προσαρμογής και ανταλλαγής σπόρων η οποία ενισχύει τη βιοποικιλότητα και αυξάνει την διατροφική ασφάλεια.
Οι σπόροι της Τ. Τ. διαφέρουν απ’ αυτούς των υβριδίων. Τα υβρίδια, θεωρητικά τουλάχιστον, (και με την προσθήκη λιπασμάτων, εκτεταμένη χρήση βιοκτόνων και με αυξημένη άρδευση) προσφέρουν στον παραγωγό βελτιωμένα αγρονομικά χαρακτηριστικά και ΔΕΝ είναι στείρα. Παρότι οι σπόροι της δεύτερης υβριδικής γενιάς δεν εμφανίζουν τα ίδια βελτιωμένα χαρακτηριστικά με τους γονικούς σπόρους, μπορούν να επανασπαρούν. Σε αντίθεση, η Τ. Τ. δεν προσφέρει κανένα αγρονομικό πλεονέκτημα.
Στόχος της παραγωγής στείρων σπόρων με γενετική διαφοροποίηση, είναι να αυξηθούν τα κέρδη των σποροπαραγωγικών εταιριών, καταπατώντας το δικαίωμα των αγροτών να διατηρούν τους δικούς τους σπόρους και να αναπτύσσουν τις δικές τους καλλιέργειες.

Η Τεχνολογία Προδοσίας (Tr T) επιτρέπει σε κάποιο γενετικό χαρακτηριστικό ενός φυτού να εμφανίζεται και να εξαφανίζεται όταν κάποια χημική ουσία εφαρμόζεται στο φυτό ή στο σπόρο. (Η Τ. Τ. είναι κάποιου είδους Tr T στην οποία η στειρότητα προκαλείται με χημικά μέσα). Η βιομηχανία ισχυρίζεται ότι οι αγρότες θα μπορούν να ενεργοποιήσουν γενετικά χαρακτηριστικά, όπως η αντίσταση στις ασθένειες, εφαρμόζοντας κάποιο προκαθορισμένο (και αποκλειστικής εκμετάλλευσης από κάποια εταιρεία) χημικό στα φυτά ή στους σπόρους τους. Όμως, η Tr T έχει και άλλες, πολύ πιο ύπουλες διαστάσεις.
Μαζί με τους σπόρους της Τ. Τ. έχουν αναπτυχθεί ιδιαιτέρως ανησυχητικές πατέντες που αφορούν σε γενετικά τροποποιημένα φυτά με εξασθενημένο ανοσοποιητικό σύστημα, η επανάκτηση της φυσικής αντίστασης των οποίων, σε ζιζάνια και ασθένειες, εξαρτάται από την εφαρμογή κάποιου χημικού. Οι μακροχρόνιες επιπτώσεις για τους αγρότες και τη διατροφική αυτονομία είναι δυσοίωνες.
Η παραγωγή μιας χώρας μπορεί να γίνει πλήρως εξαρτώμενη από τις εισαγωγές κρίσιμων χημικών ουσιών οι οποίες θα διατιμώνται ανάλογα με τα εμπορικά συμφέροντα της εξάγουσας χώρας ή δεν θα εξάγονται καν όταν αυτή το αποφασίζει. Οι σπόροι της Τ. Τ. και της Tr T οδηγούν σε καταστάσεις «βιολογικής σκλαβιάς» (bioserfdom). Είναι τεχνολογίες που απειλούν να καταστήσουν τους αγρότες ομήρους των υπερεθνικών αγροχημικών εταιριών, είτε μέσω στείρων σπόρων είτε μέσω χημικοεξαρτημένων φυτών.

Ποιοι αναπτύσσουν την Terminator Technology;  Η έρευνα για την Τ. Τ. δε γίνεται από μια ή δυο εταιρίες. Ο γενετικός έλεγχος των χαρακτηριστικών αποτελεί στόχο διαφόρων τομέων της βιομηχανίας, εκτείνεται και συνδέει διάφορα τμήματά της. Το 1999 δύο μεγάλες αγροχημικές εταιρίες, Monsanto & ή Astra Zeneca, βεβαίωναν δημόσια για τη μη εμπορική χρήση των σπόρων της Τ. Τ. Αρκετοί πίστεψαν πως η κρίση είχε περάσει. Δυστυχώς, δεν ήταν έτσι. Τον Αύγουστο του 2001, το Υπουργείο Γεωργίας των Η.Π.Α ανακοίνωσε ότι κατοχύρωσε την αποκλειστική χρήση της Τ. Τ. στη Delta & Pine Land, τη μεγαλύτερη εταιρία παραγωγής βαμβακόσπορου στον κόσμο. Η Delta & Pine Land δημοσίως εκδήλωσε τη πρόθεση της να εμπορευτεί τους σπόρους της Τ. Τ.
Ο πρόεδρος της Delta & Pine Land, Murray Robinson, δήλωσε ότι η Τ. Τ. θα μπορούσε κάποια μέρα να χρησιμοποιηθεί σε περισσότερα από 400.000.000 εκτάρια παγκοσμίως (όσο η νότια Ασία) και ότι η τεχνολογία αυτή θα προσφέρει έναν «ασφαλή δρόμο» για την εισαγωγή προϊόντων αποκλειστικής εκμετάλλευσης σε γιγαντιαίες, ανεκμετάλλευτες αγορές σπόρων όπως η Κίνα, η Ινδία και το Πακιστάν. Η Delta & Pine Land έχει κοινοπραξίες ή θυγατρικές εταιρίες στην Τουρκία, την Κίνα, τη Βραζιλία, την Αργεντινή, το Μεξικό, την Παραγουάη, τη Νότια Αφρική και την Αυστραλία.
Δεν μπορούμε, τελικά να στηριζόμαστε στην καλή θέληση υπερεθνικών εταιριών για την αποτροπή της εισαγωγής στο εμπόριο των σπόρων της Τ. Τ. Η T.T.αποτελεί παγκόσμια απειλή για τη διατροφική ασφάλεια, την επιβίωση των αγροτών και τη βιοποικιλότητα. Περισσότεροι από 1,4 δις άνθρωποι – κυρίως οι φτωχοί της περιφέρειας – εξαρτώνται από τη συλλογή σπόρων στο χωράφι ως κύρια πηγή νέου πολλαπλασιαστικού υλικού. Εάν μία αγρότισσα χάσει αυτή τη δυνατότητα, θα σταματήσει και να επιλέγει φυτά που προσαρμόζονται καλύτερα στις τοπικές συνθήκες και ανάγκες.
Οι τοπικές κοινότητες που χάνουν τον έλεγχο των σπόρων τους κινδυνεύουν να χάσουν και τον έλεγχο των καλλιεργητικών τους μεθόδων και να γίνουν έρμαια εξωτερικών πηγών για την εξασφάλιση τόσο των σπόρων όσο και των νέων απαιτούμενων εισροών. Δίχως ένα αγροτικό σύστημα καλλιέργειας προσαρμοσμένο σε μια κοινότητα και στο οικοσύστημά της, η διατροφική ασφάλεια μιας χώρας είναι αδύνατη. Είναι ξεκάθαρο ιστορικά, πως οι φτωχές χώρες δεν μπορούν να βασίζονται στις πλούσιες για να εξασφαλίζουν τα διατροφικά τους αποθέματα.
Η χρησιμοποίηση της τροφής ως πολιτικό όπλο – μια μορφή οικονομικής βιολογικής απειλής – συνεχίζεται ακόμη και σήμερα. Η Τ. Τ. αποτελεί μια πολύ επικίνδυνη προσθήκη σ’ αυτό το οπλοστάσιο. Η Τ. Τ. δεν αποτελεί λύση για τη γενετική επιμόλυνση από τις γενετικά τροποποιημένες καλλιέργειες. Η βιομηχανία της βιοτεχνολογίας, η κυβέρνηση των ΗΠΑ και κάποια επιστημονικά ιδρύματα, προωθούν την Τ.Τ. ως εργαλείο για τον περιορισμό της γενετικής επιμόλυνσης από γενετικά τροποποιημένα φυτά. Ισχυρίζονται ότι η γενετικά κατασκευασμένη στειρότητα προσφέρει ένα ενσωματωμένο χαρακτηριστικό στα γενετικά τροποποιημένα φυτά, το οποίο μας προστατεύει από τη γενετική επιμόλυνση, καθώς εάν γονίδια από μια Τ.Τ. καλλιέργεια «διασταυρωθούν» με γειτονικά σχετικά είδη οι σπόροι που θα παραχθούν θα είναι στείροι, οπότε και δε θα φυτρώσουν.
Υπάρχουν ισχυρές ενδείξεις ότι γονίδια από γενετικά τροποποιημένα φυτά προκαλούν ήδη γενετική επιμόλυνση σ’ ολόκληρο τον κόσμο, ακόμη και σε Θύλακες Γενετικής Ποικιλότητας στον 3ο κόσμο (περιοχές των τροπικών και υποτροπικών απ’ όπου προέρχεται το μεγαλύτερο μέρος των βασικών καλλιεργειών τροφής ή όπου η γενετική ποικιλότητα είναι η μέγιστη.)
Η παραδοχή ότι η Τ.Τ. είναι ευεργετική ως εργαλείο βιοασφάλειας, το οποίο θα αποτρέψει την εξάπλωση γενετικά τροποποιημένων γονιδίων, αποτελεί μια σιωπηρή παραδοχή ότι οι γενετικά τροποποιημένες καλλιέργειες δεν είναι περιβαλλοντικά ασφαλείς. Η διατροφική ασφάλεια των φτωχών δε μπορεί να θυσιαστεί για να λύσει τα προβλήματα γενετικής επιμόλυνσης που προκαλεί η βιομηχανία. Αποτελεί ειρωνεία και ανευθυνότητα να προτείνεται η εξάρτηση της γεωργίας από γενετικά στείρους σπόρους ως μέθοδος ελέγχου ανεπιθύμητων διασταυρώσεων από γενετικά τροποποιημένα φυτά.

Είναι σαν να φέρνεις στο σπίτι σου μια τίγρη για να σου διώξει τα ποντίκια.
Προωθώντας την Τ.Τ. ως «πράσινη» λύση για τη γενετική επιμόλυνση, η βιομηχανία επιτίθεται με την πιο μονοπωλιακή και κερδοφόρα επιλογή της. Ξεφορτώνει ολόκληρο το γενετικά τροποποιημένο φορτίο της στους αγρότες, ενώ ταυτοχρόνως αυξάνει τον εταιρικό έλεγχο. Αν οι γενετικά τροποποιημένοι σπόροι δεν είναι ασφαλείς, δεν πρέπει να χρησιμοποιούνται. Εάν επιμολύνουν, το κόστος αποκατάστασης πρέπει να βαρύνει τις εταιρίες.

Η θέση των συναισθημάτων στη ζωή σου

Όταν μεγαλώνεις μέσα σε μια οικογένεια που έχει προβλήματα και δε λειτουργεί σωστά, τότε μαθαίνεις να αποφεύγεις όσο είναι δυνατόν τις αντιπαραθέσεις, γεγονός που σε αναγκάζει να απαρνηθείς τα συναισθήματά σου.
Συχνά, πιστεύεις ότι κάποιοι θα καλύψουν τις ανάγκες σου κι έτσι δε ζητάς καν βοήθεια. Είσαι πεπεισμένος ότι πρέπει να έχεις τη δύναμη να αντιμετωπίσεις τα γεγονότα μόνος σου και το μόνο που πετυχαίνεις είναι να χάσεις την επαφή με τα συναισθήματά σου.
Τα συναισθήματα είναι ο πιο χρήσιμος συνδετικός κρίκος στις σχέσεις που έχεις με τον εαυτό σου, με τους άλλους και με τον κόσμο γύρω σου και αποτελούν ενδείξεις για αυτά που πάνε καλά και για εκείνα που δεν πάνε καλά στη ζωή σου.
Με το να τα απομονώνεις, οδηγείσαι σε πιο πολύπλοκα προβλήματα και σε σωματικές αρρώστιες/ Αυτό που μπορείς να νιώσεις μπορείς και να το γιατρέψεις. Αν όμως δεν επιτρέπεις στον εαυτό σου να αισθανθεί τι συμβαίνει μέσα σου, τότε δε θα ξέρεις από πού να αρχίσεις τη θεραπευτική διαδικασία.

Από την άλλη μεριά πολλοί νιώθουν συνεχώς ενοχές, ζήλια, φόβο ή λύπη και δημιουργούν πρότυπα συνηθειών που διαιωνίζουν τις ίδιες εμπειρίες που λένε ότι δε θέλουν να έχουν. Αν συνεχίσεις να αισθάνεσαι τέτοια συναισθήματα και δεν προσεγγίσεις τη γενεσιουργό αιτία που κρύβεται πίσω από αυτά, τότε θα συνεχίσεις να δημιουργείς κι άλλο θυμό, λύπη, φόβο, κλπ. Όταν όμως πάψεις να αισθάνεσαι ότι είσαι θύμα, τότε θα μπορέσεις να ανακτήσεις τη δύναμή σου. Χρειάζεται να είσαι πρόθυμος να μάθεις το μάθημα, για να μπορέσεις να εξαφανίσεις το πρόβλημα.
Όταν έχεις εμπιστοσύνη στη διαδικασία της ζωής και στην πνευματική σου σύνδεση με το σύμπαν (ΕΡΩ), τότε μπορείς να διαλύεις εύκολα τους θυμούς και τους φόβους σου μόλις εμφανίζονται. Πάντα μπορούμε να εμπιστευόμαστε τη ζωή και ξέρουμε ότι τα πάντα γίνονται με θεία τάξη, στον τέλειο συνδυασμό χρόνου και χώρου.

Τι είναι ο χρόνος;

Ο Χρόνος υπάρχει πάντα όπου υπάρχει η λέξη  “υπάρχει” και “πάντα”.
Χωρίς αυτό να σημαίνει πως υπάρχει πάντα.

Αυτές οι δύο λέξεις, “υπάρχει” και “πάντα” αλλά και οι λέξεις γενικότερα κάνουν τον χρόνο στην γραμμική του μορφή να υπάρχει. Ο κόσμος των λέξεων και των σκέψεων αλλά και ο τρόπος  που τα χρησιμοποιούμε κάνουν τον χρόνο να υπάρχει. Άλλωστε αυτές είναι που δημιουργούν και τον χρόνο και τον χώρο.

Χρόνος Κβαντικός, Γραμμικός, Φρακταλικός, Άπειρος, Στατικός. Χρόνος δημιουργικός, χρόνος για χάσιμο, για πέταμα, χρόνος υπαρκτός ή ανύπαρκτος. Τι είναι τελικά ο χρόνος;

Στον νέο κόσμο ο άνθρωπος είναι αιχμάλωτος του Χρόνου, είναι αιχμάλωτος σε έναν αριθμητικό υπολογισμό ωρών, λεπτών, ετών. Ο χρόνος ποτέ δεν φτάνει και αν κάποια στιγμή έχει λίγο παραπάνω ή δεν ξέρει τι να τον κάνει!!! ή τον σπαταλάει σε ανοησίες!!! Τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του δεν υπάρχουν αλλά και ούτε που ξέρει ο άνθρωπος αν υπάρχει αυτό που δεν έχει.

Πάντα έτσι ήταν στο γραμμικό κόσμο του “Εγώ” ο άνθρωπος και όλα τα όντα που συνυπάρχουν μαζί του, οργανικά και ανόργανα, είναι κάτω από την κηδεμονία, την εξουσία και τα καπρίτσια του χρόνου.

Υπάρχει ο χρόνος; Όπως τον αντιλαμβανόμαστε και όπως μας χρησιμοποιεί; “Θέλω να κάνω αυτό ή το άλλο αλλά δεν έχω χρόνο” ή “Δεν προλαβαίνω τρέχω όλη την ώρα” ή “καλή νέα χρονιά” και άλλα τέτοια όμορφα λόγια και σκέψεις σου δίνουν την εντύπωση ότι ο χρόνος υπάρχει. Αλλά η σύγχρονη  επιστήμη και ειδικά η Κβαντική θεωρία αλλά και η θεωρία του Χάους και τα Fractal και εν μέρη η θεωρία της σχετικότητας λένε ότι ο χρόνος όπως τον μετράς καθημερινά είτε τον κυνηγάς είτε σε κυνηγάει Δεν υπάρχει. Τουλάχιστον όχι, με την έννοια που έχεις μάθει να του δίνεις.
Εφ όσον ο χρόνος δεν υπάρχει.. Εσύ πως καταφέρνεις να μην έχεις κάτι που δεν υπάρχει;
Σε κάποιες Πνευματικές κοινωνίες ο χρόνος είναι Ενέργεια του Σύμπαντος, Ένα ποτάμι που πρέπει να διαβούμε πλέοντας, Ενώ στις σκληρές μεταβιομηχανικές κοινωνίες ο χρόνος είναι απρόσωπος, εξωτερικός, ξέχωρος από την πνευματικότητα.

Όσο υπάρχει η ξεπερασμένη πλέον αντίληψη ότι ο Χρόνος είναι μια ευθεία γραμμή που ξεκινάει από κάπου στο άγνωστο και καταλήγει κάπου αλλού στο μακρινό μέλλον, τόσο θα είναι δύσκολο να ερμηνεύσεις αλλά και να αξιοποιήσεις τις Πνευματικές του Ενεργειακές διαστάσεις του. Η Θεωρία του Χάους αλλά και η Κβαντική θεωρία αντικαθιστούν την γραμμή -γραμμικός χρόνος- με μια ατέλειωτη πολύπλοκη σχηματική παράσταση Fractal διάστασης. Σε κάθε κλίμακα μεγέθυνσης το Fractal αποκαλύπτει καινούργια σχήματα και νέους ατελείωτους δαιδάλους.

Ποιό απλά, κάθε τι που φαίνεται με την πρώτη ματιά γραμμικό δηλ μια ευθεία μπορεί, αν μελετηθεί σε βάθος να εμφανίζει στροφές, καμπύλες, αραβουργήματα σε Fractal ατελείωτες λεπτομέρειες. Άλλωστε η θεωρία του Χάους αλλά και η Κβαντική λένε ξεκάθαρα πως τίποτε δεν υπάρχει ευθεία στην φύση. Δεν υπάρχουν απλές ευθείες γραμμές. Άρα ο χρόνος πως μπορεί να είναι γραμμικός; Πως μπορεί κάτι τόσο Πνευματικό όπως ο ΧωροΧρόνος να είναι μια ευθεία γραμμή όταν τίποτε δεν είναι γραμμικό;

Υπάρχουν δισεκατομμύρια δισεκατομμυρίων σύμπαντα που σε κάποια από αυτά ο χρόνος όπως τον ξέρεις εδώ σε αυτό το Σύμπαν, όπως τον μετράς με το ακριβό σου ρολόι, πολύ απλά δεν Υπάρχει. Τώρα πως εσύ καταφέρνεις να μην έχεις κάτι που δεν υπάρχει; Αυτή είναι μια καλή ερώτηση… κι αν κάνεις καλές ερωτήσεις θα έχεις και καλές απαντήσεις.

Ο χρόνος όχι μόνο δεν υπάρχει “πάντα” αλλά δεν υπάρχει και “παντού” Η Κβαντική αλλά και η θεωρία της Σχετικότητας, δεν θεωρούν τον χρόνο ως απόλυτο. “Υπάρχει όμως πάντα” λέει. Αλλά η Κβαντική δίνει και μια άλλη διάσταση στο θέμα “Χρόνος” Χρησιμοποιώντας τον ισομορφισμό του Sidis, μπορούμε να ισχυριστούμε ότι όντως ο χρόνος υπάρχει πάντα.

Το πρώτο πρόβλημα που προκύπτει είναι, αν υπάρχει ο χρόνος παντού και όχι πάντα, εφόσον υπάρχουν και άλλες διαστάσεις στο χωροχρόνο, διότι η λέξη “πάντα”  είναι αποκλειστικά χρονική.

Υπάρχει, λοιπόν, ένας χώρος όπου δεν υπάρχει ο χρόνος; Αν και είναι φαινομενικά παράδοξο, η ίδια η κβαντική θεωρία μας επιτρέπει να απαντήσουμε θετικά. Για να γίνει αυτό πρέπει και αρκεί να εισαγάγουμε το διάστημα του Planck. Στην ουσία, υπάρχει ένα όριο που δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε μέσα στο διακριτό χωροχρόνο. Συνεπώς, όχι μόνο ο χρόνος δεν είναι απόλυτος, μα επιπλέον δεν αποτελεί αναγκαστικά ένα συνεχές στοιχείο. Υπάρχει μόνο και μόνο για σένα, εκεί που μπορείς  να του δώσεις ένα νόημα.

Όμως αυτό το νόημα δεν είναι αντικειμενικό και γι’ αυτόν το λόγο υπάρχει αυτή η απορία. Αν όμως αποδεχτούμε ότι υπάρχει Κβάντωση της Ενέργειας και του Χώρου, είναι φυσιολογικό να γενικεύσουμε αυτή την έννοια και στο Χρόνο εφόσον ο ΧώροΧρόνος αποτελεί μια ενιαία οντότητα.

Αυτές οι μη συνεχόμενες υπάρξεις του χώρου προσφέρουν δυνατότητες ερμηνείας του διαστήματος του χρόνου με τις μικροτοπικές αλλαγές φάσης. Ο χρόνος με αυτόν τον τρόπο έχει μια γεωμετρία που δεν είναι πια γραμμική ή μονοδιάστατη τυπλογικά. ..και αυτή η γεωμετρία μπορεί να είναι και μορφοκλασματική εφόσον η θεωρία των Fractal  μπορεί να κωδικοποιήσει το Χώρο  Με άλλα λόγια, ο χρόνος παρουσιάζεται ως μια πολυπλοκότερη έννοια που εμπεριέχει μη κλασικά στοιχεία.

Κατά τον Heidegger, ο χρόνος δεν είναι ένα πράγμα υπάρχον, αλλά μια εκτύλιξις η οποία γίνεται εις την ενότητα των κινήσεών της. Η κριτική της εννοίας του χρόνου είναι ανάλογος προς την του χώρου. Ο απόλυτος χρόνος, ανεξάρτητος μεταβλητών, είναι φανταστικός και παράλογος. Η κριτική του φαινομενικού χρόνου κατά τον Λεϊβνίτιο είναι όμοια προς την του χώρου.

Ο χρόνος αντιμετωπίζεται συμφώνως προς την σκέψη του Αριστοτέλη είναι γενικώς η μετάβασης, η πραγματική διάρκεια του σωματικού κόσμου. Η διάρκεια ενός σώματος δεν είναι εις τον χρόνο, αλλά, από κοινού με την διάρκεια των άλλων σωμάτων, αποτελεί τον πραγματικό χρόνο. Ο χρόνος, ως πραγματικός, είναι μια όψης της πραγματικής διάρκειας του σωματικού σύμπαντος, από την οποίαν δεν διακρίνεται.

Εις τον Καντ, ο χρόνος είναι ανάλογος προς τον χώρο. “Δεν είναι εμπειρική έννοια, προερχομένη από την εμπειρία τινός”, είναι “μια αναγκαία παράσταση, η οποία ίσταται εις την βάση όλων των διαισθήσεων”. “Δεν είναι μια έννοια, ως λέγεται, παγκόσμιος, αλλά μια καθαρή μορφή της υλικής διαισθήσεως”.

“Ο χρόνος ουδέν άλλο είναι ει μή η μορφή της εσωτερικής αισθήσεως, ήτοι της διαισθήσεως ημών των ιδίων και της εσωτερικής μας καταστάσεως”. Κατά τον Έγελο, “οι διαστάσεις του χρόνου παρόν, μέλλον, παρελθόν, είναι το γίγνεσθαι ως τοιούτον εις την εξωτερικότητα του”. Εις την φιλοσοφία των ημερών μας, ο χρόνος εμφανίζεται ενίοτε ως κατηγορία του πραγματικού.

Ο Νεοπλατωνισμός θεωρεί τον χρόνο υποκειμενικό.

Ο Πλωτίνος συνάπτει τον χρόνο όχι με τον φυσικό κόσμο, αλλά με την ψυχή και την αιωνιότητα, υποστηρίζοντας ότι ο χρόνος αποτελεί την ζωή της ψυχής και συνίσταται εις την κίνηση, δια της οποίας η ψυχή μεταβαίνει από μίαν κατάσταση ζωής εις άλλην κατάσταση ζωής.

Ο Ι. Αυγουστίνος έχει ιδιαιτέρα άποψη περί του χρόνου και διατυπώνει τα εξής: “Αν τίποτε δεν ήτο, τώρα δεν θα υπήρχε το παρόν”. (Conf. XI, 14).

Ο Καρτέσιος υποστηρίζει ότι ο χρόνος “ον διακρίνομεν από την γενικώς λαμβανομένην διάρκειαν και λεγομένην ότι είναι ο αριθμός της κινήσεως, ουδέν άλλο είναι ει μη ωρισμένος τις τρόπος μεθ’ ου σκεπτόμεθα την διάρκειαν ταύτην”. Διά τούτο χρόνος “έξω της αληθινής διαρκείας των πραγμάτων, ουδέν άλλο είναι ει μη εις τρόπος του σκέπτεσθαι”.

Ο Νεύτων και ο S. Clarke διατείνονται ότι ο χρόνος, ως και ο χώρος, είναι αναγκαία συνέπεια της υπάρξεως του Θεού και εν ιδίωμά του, άνευ του οποίου ο Θεός δεν θα ήτο αιώνιος.

Ο Λεϊβνίτιος διατυπώνει το παράδοξον ότι “ο Θεός θα εξαρτάται κατά τινα τρόπον εκ του χρόνου… και θα έχη ανάγκην τούτου”. Επιμένει δε ότι ο χρόνος είναι “καθαρώς σχετικός”, είναι “μία τάξις διαδοχών” η τάξις των ασταθών δυνατοτήτων, “αίτινες έχουν μία συνάφειαν”. Ο απόλυτος χρόνος, ο οποίος ευρίσκεται έξω των προσκαίρων πραγμάτων, είναι μηδέν.

Ο G. Berkeley κρίνει τον απόλυτον χρόνον του Νεύτωνος και υποστηρίζει ότι “ο χρόνος είναι μηδέν όταν γίνεται αφαίρεσις από την διαδοχήν των ιδεών του νοός μας”.

Εις την αρχαία Ελληνική φιλοσοφία, ο χρόνος θεωρείται υπό πνεύμα ρεαλιστικό.

Ο Πυθαγόρης θεωρούσε τον χρόνο ως σφαίρα η οποία περιβάλλει το παν (H. Diels, Die Frag..).

Ο Πλάτων συνάπτει την μεταβλητότητα με τον χρόνο και την αιωνιότητα με το αμετάβλητο.

Ο Αριστοτέλης αναφερόμενος εις τον χρόνο διατείνεται ότι, ο χρόνος αποτελεί μίαν όψιν της διαρκούς κινήσεως των σωμάτων, επ’ αυτού δε στηρίζεται η υποκειμενικότης του.Ο χρόνος δεν είναι η κίνησις, εφ’ όσον υπάρχουν πολλαί κινήσεις επί μέρους, ενώ ο χρόνος είναι μοναδικός.

Οι Στωϊκοί δέχονται ότι ο χρόνος είναι ασώματος, ενδιάμεσον της κινήσεως του σύμπαντος (Διογένης Λαέρτιος).

Ο Ζήνων χρησιμοποιεί τον περί ενδιαμέσου ορισμό του χρόνου και υποστηρίζει ότι “χρόνος είναι ψυχή και όρος ταχύτητος και βραδύτητος των όντων επί μέρους και συμφώνως προς αυτόν άρχονται, λήγουν και υπάρχουν τα πάντα.”

Σε αυτό το γίγνεσθαι της αδιάκοπης χρονικής «ροής» ο Ηράκλειτος θα διαβλέψει μια σύνθεση της ύπαρξης και της ανυπαρξίας, που την πιστοποιούμε ως εμπειρία αδιάκοπα καινούργιων πραγματοποιήσεων: «στο ίδιο ποτάμι δεν γίνεται να μπούμε δυο φορές» – τα νερά που μας βρέχουν κάθε φορά είναι άλλα. Η «ροή» είναι κυκλική, όχι σταθερή περιοδική επανάληψη των ίδιων γεγονότων, αλλά μια αδιάκοπα επιστρεπτική ενοποίηση κάθε έκφανσης του υπάρχειν (ροή συναγωγής και διασκορπισμού, σύστασης και αφανισμού, παρουσίας και απουσίας).

Χρόνος είναι ο Κρόνος, (Δημιουργός») ένας θεός, ένα ον,  που γεννάει παιδιά και τα τρώει (….δημιουργεί, δημιουργεί, δημιουργεί, στο άπειρο, δημιουργίες)  Η εικόνα αναπαράγει τη χρονική διαδοχή σαν πραγματικότητα προσωποποιημένη: Κάποιος «θεός-δημιουργός» μεταβάλλει αδιάκοπα το παρόν σε παρελθόν, την ύπαρξη σε ανυπαρξία και τούμπαλιν ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ.

Η κριτική σκέψη, που πρωτογέννησαν στην ανθρώπινη Ιστορία, οι προ-αρχαίοι Έλληνες Φιλόσοφοι, αποπροσωποποίησε τον γεννήτορα-δημιουργό:
Τον χρόνο τον γεννάει η μεταβολή, η αέναη στο σύμπαν κίνηση. Ταυτίζεται ο χρόνος με την ουράνια σφαίρα στην κίνησή της, τα ουράνια σώματα είναι «όργανα χρόνου», μέτρα για να μετράμε τον χρόνο.
Σε άμεση συνάρτηση με την ύλη, που είναι το δεδομένο και άναρχο υποκείμενο της κινητικής μεταβολής, είναι και ο χρόνος αγέννητος, άπειρος (δίχως πέρατα), στοιχείο αναπόσπαστο της κοσμικής ολότητας, ανερμήνευτα δεδομένο «γίγνεσθαι» συστατικό του υπάρχειν.

Η Fractal Έννοια του Χρόνου: Υπάρχει μια ιστορία σε πολλές κουλτούρες και πολιτισμούς με πολλές παραλλαγές που όμως λέει το ίδιο. Την έννοια του Fractal Χρόνου και την θεώρηση του Κβαντικού Άλματος. Δεν είναι Επιστημονική αλλά Πνευματική. Άλλωστε οι Πνευματικοί και οι Φιλόσοφοι από πάντα “Ξέρουν”, αυτούς τους φιλόσοφους απλά επιβεβαιώνουν σήμερα οι επιστήμονες της σύγχρονης κοινωνίας.

Μια μέρα ένας μοναχός γυρνώντας από το δάσος που είχε πάει για να μαζέψει ξύλα, στάθηκε για να ακούσει ένα πουλί που κελαηδούσε. Μαγεύτηκε με το τραγούδι του που ήταν πάρα πολύ ωραίο και ο μοναχός στάθηκε λίγη ώρα πριν να συνεχίσει τον δρόμο του  και την δουλειά του. Όταν επέστρεψε στο μοναστήρι, βρήκε νέα πρόσωπα άγνωστα σε αυτόν, άλλο μοναστήρι και άλλο χρόνο. Ακούγοντας το τραγούδι του πουλιού είχε περάσει ένας ολόκληρος αιώνας και οι φίλοι του είχαν πεθάνει. Μπαίνοντας ολοκληρωτικά σε ένα πολύ μικρό λεπτό του χρόνου είχε αγγίξει την αιωνιότητα.

>Να είναι οι μέρες σου γρήγορες σαν αστραπή και να ζεις μέσα σε μια στιγμή χιλιάδες χρόνια. Κρισναμούρτι.

Είτε το πεις Κβαντικό Άλμα είτε το πεις Fractal Ο χρόνος όπως τον ξέρεις όπως στον έμαθαν ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ.
Αρα όταν λες καλή χρονιά, ευτυχισμένος ο νέος χρόνος, να ξέρεις πως δεν υπάρχει αυτό που λες! Σε Πνευματική διάσταση αλλά και σε επιστημονική, ο χρόνος απλά δεν Υπάρχει!

> Δεν υπάρχει χρόνος που να μην υπήρξε: Το τέλος και η αρχή είναι όνειρα. Αναξίμανδρος

> Εκείνοι που θέλουν να είναι αθάνατοι πρέπει να ζουν με ευσέβεια και δικαιοσύνη. Αντισθένης

> Εκείνος ζει, ο οποίος πεθαίνει για να κερδίσει όνομα αθάνατο. Στοβαίος

>Εκείνος ζει, που πεθαίνει να κερδίσει όνομα αθάνατο. Βησκονφίλδ

>Η αθανασία είναι το μόνο πράγμα ου δεν επιδέχεται αναβολή. Kraus Karl

> Η γη μεταβάλλεται, αλλά η ψυχή και ο θεός μένουν. Μπράουνινγκ

>Η ελπίδα της αθανασίας κάνει τους δειλούς ήρωες.

> Η ψυχή είναι αθάνατη διότι το αεικίνητο είναι αθάνατο. Πλάτων

> Ο αθάνατος ζει τις μάστιγες όλων των εποχών Kraus Karl

> Ο μόνος που είναι αθάνατος ειν’ τελικά ο θάνατος Πέρρος Α.Γ.

> Ο μόνος τόπος στον οποίο η αθανασία είναι παρούσα βρίσκεται στις βιβλιοθήκες Γκρεγκοριάν Β.

> Οι ανόητοι αναζητούν τις απολαύσεις και πέφτουν στο βάραθρο του θανάτου. Οι σοφοί κατανοούν το νόημα της αθανασίας και δεν αναζητούν το αιώνιο στο εφήμερο Ουπανισάδες

> Όλων των ανθρώπων οι ψυχές είναι αθάνατες, αλλά των δικαίων οι ψυχές είναι αθάνατες και θείες. Σωκράτης

> Αποφεύγουμε την οκνηρία για να κερδίσουμε χρόνο για μας, όπως ακριβώς κάποιος πολεμά για να έχει ειρήνη. Αριστοτέλης

> Ο σωστά αξιοποιημένος ελεύθερος χρόνος είναι ο χρόνος της πραγματικής ελευθερίας και της πραγματικής ζωής, ενώ ο χρόνος δουλειάς είναι χρόνος δουλείας. Κουμάντος Γ.

> Όχι πια η εργασία, αλλά ο ελεύθεος χρόνος ανάγεται στη σφαίρα του κεντρικού νοήματος της ζωής. Νάρστερντ Β.

> Παραδέχομαι πως ο παρατεταμένος ελεύθερος χρόνος θα μεταμορφώσει τους ανθρώπους και θα τους δώσει την κλίση σε πιο ευγενικές ψυχαγωγίες Μωρουά Α.

> Πόσες φορές πρέπει να σ’ το πω, ότι η δουλειά δεν πρόκειται να σε κάνει πλούσιο; Πόσες φορές πρέπει να σε υπενθυμίζω πως πλούσιος γίνεσαι στον ελεύθερο από την δουλειά χρόνο. Κιοσάκι Ρ.

> Σπάνια απολαμβάνουμε ελεύθερο χρόνο χωρίς να τον κερδίσουμε. Μπράουν Τζ.

> Τα τρία δυσκολότερα πράγματα είναι να κρατήσει κανείς ένα μυστικό, να λησμονήσει μια ύβρη και να διαθέσει καλώς τις ώρες της σχόλης του. Χίλων

> Αγαπάς τη ζωή; Τότε μη σπαταλάς το χρόνο σου, γιατί απ’ αυτόν είναι φτιαγμένη η ζωή. Φραγκλίνος Βενιαμίν

> Αν θέλεις ανάπαυση, χρησιμοποίησε καλά τον χρόνο. Φραγκλίνος

> Ανάπαυση είναι ο χρόνος για να κάμεις κάτι χρήσιμο. Βίσμαρκ

> Εάν θέλεις ανάπαυση, μεταχειρίσου καλά τον χρόνο. Φραγκλίνος

> Εάν μορφωθεί πραγματικά ο άνθρωπος δε θα έχουμε λόγο να ανησυχήσουμε για το πώς θα διαθέσει το χρόνο της αργίας του. Παπανούτσος Ε.

>Η έγνοια της μετριότητας είναι πώς θα σκοτώνει το χρόνο, ο ιδιοφυής προσπαθεί να εκμεταλλευτεί κάθε δευτερόλεπτο. Σοπενάουερ Α.

> Η τάξη αποτρέπει τη σπατάλη του χρόνου Αινίας ο Τακτικός
> Οι αμερικανοί έχουν πολύ περισσότερο μηχανές που οικονομούν χρόνο, ενώ λιγότερο χρόνο απ’ τον οποιοδήποτε άλλο λαό.

> Οι άνθρωποι έχουν τόσο πολύ χρόνο, ώστε τον σκοτώνουν! Δεν γνωρίζουν πώς να τον χρησιμοποιήσουν. Σας παρακαλώ! διατηρήστε αυτές της στιγμές που θέλετε να σκοτώσετε για τον διαλογισμό. Σιντάρτα Γκαοτάμα

> Όποιος χάνει μια μέρα, χάνει ζωή. Έμερσον

> Ούτε μια στιγμή δεν μπορείς να ξανακερδίσεις απ’ τη ζωή σου, για όλο το χρυσάφι του κόσμου. Ποια λοιπόν ζημιά είναι μεγαλύτερη απ’ το χρόνο που άσκοπα έχεις σπαταλήσει; Παντιτα Τσανάκια

> Το πρόβλημα είναι ότι νομίζετε πως έχετε χρόνο. Σιντάρτα Γκαοτάμα

> Χρόνου φείδου (Μη σπαταλάς τον καιρό σου) Χίλων

> Αγαπάς τη ζωή; Τότε μη σπαταλάς το χρόνο σου, γιατί απ’ αυτόν είναι φτιαγμένη η ζωή. Φραγκλίνος Βενιαμίν

> Για όλες τις αμαρτίες, εκτός του να σκοτώνεις το χρόνο σου, υπάρχει συγχώρηση. Γνωμικό των Σούφι

> Δεν μπορείς σκοτώνοντας τον καιρό σου να μη βλάπτεις την αιωνιότητα. Θόρεϊ Χ.

> Είναι σοφός εκείνος που μόνο σε μια περίπτωση νευριάζει, όταν του κλέβουν το χρόνο. Δάντης

> Ο κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα να σκοτώνει το χρόνο, αλλά μόνο το δικό του, όχι των άλλων. Τοϊσιμπέκοφ Μπ.

> Ο σοφότερος είναι και ο θιλιβόμενος περισσότερο για την απώλεια του χρόνου. Δάντης

> Ούτε μια στιγμή δεν μπορείς να ξανακερδίσεις απ’ τη ζωή σου, για όλο το χρυσάφι του κόσμου.
Ποια λοιπόν ζημιά είναι μεγαλύτερη απ’ το χρόνο που άσκοπα έχεις σπαταλήσει; Παντιτα Τσανάκια

>Πόσοι άνθρωποι χάνουν τον καιρό τους νοσταλγώντας τον καιρό που χάθηκε! Ρενάν

>Τίποτε άλλο δεν ενθαρρύνει την τεμπελιά τόσο, όσο οι συζητήσεις περί ανέμων και υδάτων. – Λέων Τολστόι

Η Συγχυση Των Λεξεων

Η πρώτη και σημαντική ικανότητα που απαιτείται για να βαδίσει κάποιος στο μονοπάτι του Πολεμιστή – Κατεργάρη είναι η ικανότητα του να διαφοροποιεί και ν’ αντιλαμβάνεται αφηρημένες έννοιες.  Γι’ αυτό χρειάζεται ικανότητα ΔΙΑΚΡΙΣΗΣ και ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗΣ και ένα καλό λεξικό, όπως και η ικανότητα να μπορεί να διαβάζει ένα λεξικό.

Σε αντιδιαστολή με τον κοινό άνθρωπο που σε κατάσταση ύπνωσης, πελαγοδρομεί, ταυτίζοντας τα όλα με όλα, χωρίς διαφοροποίηση και μιλάει χωρίς να γνωρίζει τους ορισμούς των λέξεων που χρησιμοποιεί. Με αντώνυμο της Διαφοροποίησης να  είναι η Ταύτιση ο μαζάνθρωπος είναι ανίκανος να ξεχωρίσει τι είναι καλό γι αυτόν και την επιβίωση του και τι δεν είναι.

 Έτσι φαντασιώνεται πως αυτό που τον μπερδεύει είναι η παραπληροφόρηση κάποιων κακών … ενώ το πρόβλημα έγκειται στην ανικανότητα του να Διαφοροποιεί, και στην πολύ κακή –έως ανύπαρκτη-σχέση που έχει με τα λεξικά και τους ορισμούς των λέξεων που χρησιμοποιούνται γύρω του.
Αν θέλεις να δεις την πνευματική υγεία και την αξία  ενός ανθρώπου κοίταξε πόση ικανότητα έχει να Διαφοροποιεί τα Ομοια ή να Ταυτίζει  τα Ανόμοια. Επίσης πόσο καλή σχέση έχει με τους ορισμούς των λέξεων που χρησιμοποιεί.
Αυτή η ικανότητα του να αξιολογείς τους γύρω σου, στις επιχειρήσεις, στις πωλήσεις, στην δικτύωση, στις σχέσεις, στην ζωή γενικότερα, είναι τόσο πολύτιμη, γιατί σε προστατεύει από μπελάδες και άσκοπα χαμένο χρόνο απ αυτούς που επιδιώκουν να αποτύχεις στην ζωή σου.
Αν έχεις απορίες σχετικά με κάποιο θέμα βρες ποια λέξη σε μπλοκάρει και χρησιμοποιησε ένα καλό λεξικό. Είναι ο μοναδικός τρόπος για να ξεφύγεις από την σύγχυση που σου προκαλεί η άγνοια.
Ο μόνος λόγος για τον οποίον βρίσκεσαι σε συνεχή σύγχυση και στο τέλος τα παρατάς είναι γιατί δεν γνωρίζεις τους ορισμούς των λέξεων που χρησιμοποιείς εσύ ή που υπάρχουν σε ένα κείμενο. Ο μοναδικός λόγος που δεν σε καταλαβαίνουν όταν επικοινωνείς ή δεν καταλαβαίνεις εσύ τους άλλους, είναι ή η παρερμηνεία των εννοιών-ορισμών  ή η μη γνώση τους. Όταν συνεχίζεις δε, να μιλάς, ενώ υπάρχει παρούσα, άγνοια των ορισμών των λέξεων που χρησιμοποιούνται, τότε είναι παρόντες επίσης, η ανικανότητα κατανόησης ή αντίληψης του τι στο καλό λέγετε, τι στην ευχή λένε ! Αυτό μπορείς να το δεις σε οποιαδήποτε επικοινωνία μεταξύ ηγετών πολιτικών ή θρησκευτικών στην γειτονιά σου ή στην τηλεόραση.

Σου έχει συμβεί να παρακολουθήσεις μια ομιλία ή να διαβάζεις ένα βιβλίο ή ένα άρθρο και στο τέλος να μην ξέρεις τι στο διάολο διάβασες ή άκουσες; Λοιπόν ο μόνος λόγος που νοιώθεις έτσι είναι γιατί στο κείμενο ή στον λόγο υπάρχουν λέξεις που δεν γνωρίζεις ή παρανοείς τον ορισμό τους.  Στην χαριτωμένη πρόταση, που σε μερικά κράτη κι εποχές, μπορεί να σου στοιχίσει την ζωή σου η λάθος απάντηση  «πιστεύεις στον θεό;» η απάντηση δεν είναι καθόλου προφανής, ούτε κι είναι μια.

Η λέξη «πίστη» έχει πάνω από 5 διαφορετικούς  ορισμούς και κανένας δεν είναι φιλοεπιβιωτικός.
Η λέξη «θεός» έχει πάνω από 200 ορισμούς, και υπάρχουν και γύρω στους 5000 θεούς και θεές.
Υπάρχει και η λέξη «στον»
… και υπαρχει κι ένα ερωτηματικό στο τέλος.

Αν ανοίξεις ένα λεξικό και μάθεις τους ορισμούς αυτών των λέξεων, άμεσα αντιλαμβάνεσαι, την μεγάλη νοητική και ψυχική σύγχυση που βρίσκονται όσοι λένε αστόχαστα «πιστεύω στον θεό!!!» Η ακόμη πιο άστοχα κάνουν αυτήν την ανόητη ερώτηση, που δεν περιέχει κανένα νόημα, τουλάχιστον για εχέφρονες ανθρώπους.

Ας διαβάσουμε μια ενδιαφέρουσα προσέγγιση του Κώστα Γ. Νικολουδάκη, περί της αυθαιρεσίας των λέξεων και της σύγχυσης που προκαλούν,  μερικές φορές σκοπίμως,  άλλωστε είναι η τεχνική της ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑΣ ΤΩΝ ΜΑΖΩΝ η σύγχυση με το παιχνίδι των λέξεων.


[Περί της Αυθαιρεσίας των Λέξεων: Όπως γίνονται λάθη από την ανεπίτρεπτη γενικότητα των εννοιών, έτσι γίνεται και το αντίθετο λάθος, ν’ αποκρύπτουμε τα κοινά στοιχεία πολλών πραγμάτων, συγκεντρώνοντας πολλές συγγενικές ή ειδικότερες έννοιες μέσα σε πολλές διαφορετικές λέξεις. Είναι συνηθισμένο να γίνονται διαπιστώσεις για μικρότερο αριθμό πραγμάτων απ’ όσο μας επιτρέπεται ή ν’ ανακαλύπτονται σχέσεις ανάμεσα σε πράγματα, για τα οποία είχαμε προκαταλάβει ότι δεν συνδέονται.

Όταν λ.χ. λέμε σε κάποιον, πως η ζωή του θα ήταν διαφορετική αν είχε γεννηθεί σ’ ένα διαφορετικό τόπο ή από μία διαφορετική πράξη του στο παρελθόν, αυτή είναι μία αξιόπιστη διαπίστωση, η οποία μπορεί να γίνει για αναρίθμητους άλλους. Παλαιότερα, έτσι περιόριζαν την έννοια της ουσίας στα χημικά στοιχεία, αντιπαρέθεταν την ενέργεια με την ύλη, το φως δεν ήταν ένα μέρος της ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας, η ψυχή ήταν ανεξάρτητη αν όχι διαφορετική από την υλική βιοσύνθεση, η φυσική πιο άσχετη από τη χημεία… και η αισθητικότητα δεν ήταν ένας άλλος τρόπος της διάνοιας.

Πολύ συχνά διατυπώνουμε τις ίδιες γενικές αλήθειες με άλλα διαφορετικά λόγια και οι εξειδικευμένοι ανακαλύπτουν τις μερικές περιπτώσεις, ύστερα από μεγάλη διάρκεια αναζήτησης και με πολύ κόπο. Δεν είναι τυχαίο, που ο άνθρωπος μπορεί να διανοείται και να διαμορφώνει απόψεις για πράγματα που ξεπερνούν την εμπειρία του, για τα πιο μακρινά, τα πιο μεγάλα και τα πιο μικρά, για τα αόρατα και για όλο το Σύμπαν. Και οι φιλόσοφοι δεν ήταν τόσο παραπλανημένοι και ξεροκέφαλοι, όσο φαίνεται από τις ασυνέπειες, τα λάθη και τις διαφορές τους.

Αναρίθμητες συγγενικές λέξεις εκφράζουν το ίδιο πράγμα από άλλη οπτική γωνία, με διαφορετικές σχέσεις και συμπεριφορά. Μάνα ως προς το παιδί, γιαγιά προς το εγγόνι, κόρη η ίδια προς τους δικούς της γονείς, γυναίκα προς τον άνδρα, άνθρωπος προς το ζωικό βασίλειο, μητέρα με διαφορετική λέξη. Όταν έχουμε παρακολουθήσει πως γίνεται ένα και το ίδιο πράγμα να ενεργεί με διαφορετικούς τρόπους, να μεταμορφώνεται και να περνάει από διάφορες φάσεις, τότε οι διαφορετικές λέξεις δεν μας μπερδεύουν. Αντιθέτως, μας αποκαλύπτουν τις δυνατές αποκλίσεις και τις πιθανές διασυνδέσεις τους.

Όταν, όμως, έχουμε ονομάσει διαφορετικά και τυχαία ένα πλήθος πραγμάτων, χωρίς να έχουμε προσέξει προηγουμένως όλους τους τρόπους, που εκείνα συνδέονται και εξελίσσονται, τότε οι λέξεις γίνονται αυταπάτες. Σαν χιλιάδες καθρέφτες που αντανακλούν αυτό το οποίο θέλουμε να πλησιάσουμε. Το νόημα αυτών των λέξεων μπορεί να είναι αρκετό για να προσδιορίσουμε κάτι αναγνωρίσιμο και το όνομα βοηθάει στην αρχειοθέτηση. Είναι ωστόσο, αβάσιμα επιλεγμένο και αποσπασμένο και αυτό προκαλεί λάθος εντυπώσεις, ανύπαρκτες αντιθέσεις, ανόητες απορίες και διαστρεβλωμένες απόψεις.
Αυτή η ποικιλία στο λεξιλόγιο και οι λεπτές διαφορές των νοημάτων μπορεί να εμπνέουν τους λογοτέχνες και τους φιλόσοφους και να προσφέρουν διέξοδο στην εκφραστικότητά τους. Προκαλούν, όμως, σύγχυση και παραπλάνηση στη συνεπή διαμόρφωση των απόψεών μας και στη συνέπεια των διατυπώσεων. Φανταστείτε τους γραμματικούς και συντακτικούς κανόνες, πόσο ανώμαλοι γίνονται για τη θεωρητική αναζήτηση, όταν επιτρέπουν να εκφράσουμε σαν ουσιαστικό κάτι που πραγματικά υπάρχει μόνο σαν ενέργεια ή με πιο πολύπλοκο τρόπο (λ.χ. η ψυχή). Όπως όταν διαχωρίζουν τα άψυχα πράγματα σε αρσενικά και σε θηλυκού γένους ή όταν άσχετα πράγματα έχουν παρόμοια ονομασία.
Ένα από τα πιο ξεχωριστά παραδείγματα ασυνέπειας από αβάσιμη χρήση των εννοιών στο χώρο της Επιστήμης είναι η χρήση του όρου «δύναμη» με υπονοούμενη την άπειρη ταχύτητα μετάδοσής της. Στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν έχουμε να κάνουμε μόνο με αβάσιμη αποδοχή της άπειρης ταχύτητας αλλά βλέπουμε ακόμα, πως η εμπειρία μπορεί να μας εξαπατήσει, όταν προέρχεται από άγνωστα φαινόμενα και όταν είναι δύσκολο να μετρηθούν.

Από την αβάσιμη αποδοχή της άπειρης ταχύτητας μετάδοσης ορισμένων δυνάμεων, η σύγχρονη φυσική έπεσε σε περιπέτειες και οι επιστήμονες με μεγάλη καθυστέρηση και με έκπληξη ανακαλύπτουν την ανακρίβεια προγενέστερων θεωριών, οι οποίες ήταν τυφλά αποδεκτές επί μερικούς αιώνες. Όλοι οι τύποι και οι υπολογισμοί, οι σχετικοί με τη μετάδοση της δύναμης, με την ταχύτητα, την επιτάχυνση δεν είναι συνεπείς για όλα τα φαινόμενα και ακόμα διορθώνονται. Η έννοια του χρόνου έχει γίνει πολύ ρευστή αγγίζοντας τα όρια της τρέλας.

Στον επιστημονικό χώρο μεταχειρίζονται όρους και νοήματα, τα οποία οδηγούν μόνα τους από τον ένα ειδικό γνωστικό χώρο στον άλλο και εκτός αυτού. Είναι όροι και έννοιες για φαινόμενα, τα οποία δεν είναι ξεκομμένα από άλλα πράγματα και φαινόμενα και τα οποία ξεφεύγουν από τα προκαθορισμένα όρια του γνωστικού χώρου που διεκδικούν. Όχι λίγες φορές, ασαφείς έννοιες χρησιμοποιήθηκαν επιπόλαια και οδήγησαν σε αδιέξοδα κορυφαίους επιστήμονες.

Σε αυτές τις περιπτώσεις, δικαιοδοτούμαστε να αναφερθούμε «παράπλευρα» σε ζητήματα της αρμοδιότητάς τους και να εισχωρήσουμε σαν διωγμένοι στον οικειοποιημένο χώρο τους, όπως εκείνοι τον υπερβαίνουν σαν πειρατές. Η γλώσσα για τις επιστήμες είναι το κοινό διάμεσο της δημιουργίας και της ανάπτυξής τους, όπως είναι ο κορμός για το δέντρο.

Δεν έχουμε ανάγκη να γνωρίσουμε ένα προς ένα το κάθε μόριο της ύλης ή τον κάθε άνθρωπο για να γνωρίσουμε μερικά από τα στοιχεία και τις δυνατότητες του καθενός και δεν απελπιζόμαστε από την ύπαρξη της μεγάλης ποσότητας αυτών των πραγμάτων. Για τον ίδιο λόγο, μπορούμε να στοχαστούμε για το Σύμπαν, χωρίς να χρειάζεται να γνωρίσουμε ή ν’ αντιληφθούμε το κάθε μέρος του.

Μπορούμε να το περιγράψουμε και να το αιτιολογήσουμε με ορισμένες αφηρημένες έννοιες, χωρίς να δείξουμε τα περισσότερα από τα στοιχεία και τις δυνατότητές του. Ωστόσο, αυτή η ελάχιστη γνώση μπορεί να είναι εύστοχη και με δυνατότητα αναλυτικής ανάπτυξης. Με την απλή και προσγειωμένη λογική για την ύπαρξη κοινών και σταθερών στοιχείων στα διάφορα πράγματα, εμείς μπορούμε να εξηγήσουμε και να συμπεράνουμε επιτυχώς ένα πλήθος διαφορετικών φαινομένων.]

Γεννούν υποχρεώσεις οι λέξεις: Να γνωρίσεις καλά το περιεχόμενό τους, το εύρος και το βάθος τής πληροφορίας που δηλώνουν, δηλ. τη σημασία τους. Να σεβαστείς τη λειτουργία τους στην επικοινωνία, χρησιμοποιώντας τες και ερμηνεύοντας σωστά τη σημασία που έχουν στη γλώσσα. Η ειλικρίνεια στη χρήση και ερμηνεία των λέξεων είναι θέμα σεβασμού των αρχών τής επικοινωνίας και μαζί τής ηθικής τής γλώσσας. Γιατί κάθε ηθελημένη αλλοίωση τού περιεχομένου των λέξεων που χρησιμοποιείς ο ίδιος ή κάθε παραποίηση τής σημασίας των λέξεων που χρησιμοποιεί ο άλλος οδηγούν σε στρέβλωση τής επικοινωνίας και νόθευση των ανθρωπίνων σχέσεων.

Έτσι η αναζήτηση τής πιο πρόσφορης λέξης ή συνδυασμού λέξεων (φράσης, πρότασης) που θα πραγματώσει ένα επικοινωνιακό γεγονός δεν είναι πολυτέλεια· είναι ανάγκη. Ανάγκη επικοινωνιακή· που θα πει νοητική, πνευματική, εσωτερική. Κι όσο πιο γνήσια, πιο κατανοητά, πιο άμεσα πληρωθεί αυτή η ανάγκη, τόσο πιο ανθρώπινη, πιο ειλικρινής, πιο ουσιαστική γίνεται η επικοινωνία μας. Γι’ αυτό η πάλη με τις λέξεις, η αναμέτρηση με τον θησαυρό τής γλώσσας απ’ όπου αντλούμε τις λέξεις μας, η αγωνία για τη σωστή λέξη έχουν μεγάλη σημασία, αφού καθορίζουν την ποιότητα τής επικοινωνίας.

«Πάρε τη λέξη μου, δώσε μου το χέρι σου» λέει ο Εμπειρίκος, ζητώντας να μεταβληθεί ο λόγος σε πράξη, να υπάρξει ανταπόκριση και πραγματική επικοινωνία. Άλλωστε, οι λέξεις (και γενικότερα η γλώσσα) σε τι άλλο οδηγούν παρά σε πράξεις. «How to do things with words», πώς να πράττουμε με λέξεις, διδάσκει χαρακτηριστικά ο φιλόσοφος τής γλώσσας Austin. Κι αν υπάρχει ένας κατεξοχήν χώρος όπου κυριαρχούν οι λέξεις, ο χώρος αυτός είναι η ποίηση: το βασίλειο των λέξεων. Γιατί εκεί πραγματικά η λέξη ή και ο απλούστερος συνδυασμός λέξεων, η φράση, μπορεί να σηκώνει το κύριο βάρος τού μηνύματος.

Οι παρανοήσεις των λέξεων δημιουργούν αμφιβολίες: Ξεφορτώσου όσες από τις αρχικές ρυθμίσεις περιέχουν το στοιχείο της αμφιβολίας. Δεν έχεις έμφυτη κλίση προς την αποτυχία, απλώς έχεις γεμίσει το σκληρό δίσκο του μυαλού σου με υπερβολικές αμφιβολίες και λανθασμένες ε­ντυπώσεις από ακατάλληλες ερμηνείες συγκεκριμένων λέξεων. Οι αμφιβολίες δεν οδήγησαν ποτέ κανέναν σε ένα καλύτερο μέλλον, ενώ η Βεβαιότητα, μόνο επιτυχίες μπορεί να προσφέρει και αυτή την βεαιότητα  την αποκτάς με την ΔΙΑΚΡΙΣΗ και βοηθό της ένα καλό λεξικό.

Όταν κάνεις το μυαλό σου να είναι Βέβαιο στους ορισμούς που δίνεις στις λέξεις που χρησιμοποιείς, αντί να σε αμφισβητεί, οι πράξεις σου αρχίζουν να συμβαδίζουν με τις πεποιθήσεις σου. Η δημιουργική ικανότητά σου αρχίζει να γεννά πρωτότυπες ιδέες. Οι άλλοι άνθρωποι αρχίζουν να είναι Βέβαιοι για σένα γι αυτά που εσύ είσαι Βέβαιος για τον εαυτό σου. Το εισόδημά σου αρχίζει να αντικατοπτρίζει τις πεποιθήσεις σου. Εάν μπορείς να φανταστείς τον εαυτό σου με περισσότερα έσοδα, είναι επειδή οι παραγωγικές ικανότητές σου προσπα­θούν να τραβήξουν την προσοχή σου. Το εισόδημα δεν είναι μόνο χρημα, δες τον ορισμό.

Γι αυτό σε πολύ περιορισμένη χρήση βλέπετε την λέξη ΘΑ ή την λέξη ΠΡΈΠΕΙ, ή την λέξη ΠΙΣΤΗ … τουλάχιστον στα δικά μου άρθρα. Το θέμα του ορισμού των ορισμών των λέξεων και η μη παρερμηνεία τους μας  γλυτώσει από μπελάδες τόσο πολύ που όσοι μιλάνε μαζί μας θεωρούν πως είμαστε «σοφοί» ή «γνώστες»  ή κάτι παρόμοιο, ενώ εμείς,  απλώς ΞΕΡΟΥΜΕ ΤΙ ΛΕΜΕ και τίποτε  άλλο.

-Τζορτζ Όργουελ, «1984»: Ο έλεγχος της σκέψης μέσω της καταστροφής των λέξεων..
  • «Δίνουμε στη γλώσσα την τελική της μορφή, τη μορφή που θα έχει όταν κανείς δε θα μιλάει άλλη γλώσσα. Οταν τελειώσουμε, οι άνθρωποι σαν εσένα θα πρέπει να τη μάθουν απ’ αρχής. Πιστεύεις, φαντάζομαι, ότι η κύρια δουλειά μας είναι να εφεύρουμε νέες λέξεις. Αλλά δε συμβαίνει καθόλου κάτι τέτοιο! Καταστρέφουμε λέξεις – εικοσάδες, εκατοντάδες κάθε μέρα. Πετσοκόβουμε τη γλώσσα ως το κόκαλο».
Και σε κάποιο άλλο σημείο:
  • «Δε βλέπεις ότι ο σκοπός της Νέας Ομιλίας είναι να στενέψει τα όρια της σκέψης; Στο τέλος θα κάνουμε κυριολεκτικά αδύνατο το έγκλημα της σκέψης, γιατί δε θα υπάρχουν λέξεις για να το εκφράσει κανείς. Κάθε γενική έννοια που μπορεί ποτέ να εκφραστεί θα καλύπτεται με μια μόνο λέξη, που το νόημά της θα είναι αυστηρά καθορισμένο και όλες οι παραπλήσιες έννοιές της θα έχουν εκλείψει και ξεχαστεί. Η Παλαιά Ομιλία θα εκτοπιστεί μια για πάντα και θα έσπαζε και ο τελευταίος κρίκος με το παρελθόν».
Οι λέξεις και οι ορισμοί τους είναι ο κόσμος μας, είναι η πραγματικότητα μας, για να κάνετε κάτι πάνω σε αυτήν την πραγματικότητα, είναι απαραίττητο πριν, να γνωρίζετε την ουσία της. Οι λέξεις είναι η ουσία της.

Εν αρχή ην η Σκέψη
Η Σκέψη εκδηλώνεται με την Λέξη
και Δημιουργεί.

Η Πολιτική Γλώσσα (George Orwell)

Το παρακάτω κείμενο περιλαμβάνει εκτεταμένα αποσπάσματα από ένα εκτενέστερο δοκίμιο του George Orwell που δημοσιεύθηκε το 1946 με τον τίτλο ‘Politics and the English Language’[υπάρχει ολόκληρο στο Διαδίκτυο, σε πολλές διευθύνσεις]. Παραλείποντας μόνο τα παραδείγματα και τα σχόλια που αναφέρονται συγκεκριμένα στην αγγλική γλώσσα, μετέφρασα τα τμήματα που έχουν γενικότερο ενδιαφέρον, υπεράνω γλωσσικών συνόρων, όπου το κείμενο γράφει ‘αγγλική’, ο αναγνώστης μπορεί να βάλει ‘ελληνική’ χωρίς να αλλάζει ουσιαστικά το νόημα.

Όσοι πιστεύουν ότι η χρήση της γλώσσας από τους πολιτικούς έχει βελτιωθεί από τότε, μπορεί να αλλάξουν γνώμη διαβάζοντας το κείμενο. Μάλιστα στην εποχή μας η γενικευμένη τάση της ‘πολιτικής ορθότητας’ (political correctness) και η υποταγή της πολιτικής βούλησης στην ‘επικοινωνιακή τεχνική’ έχουν κάνει τη γλώσσα σχεδόν αγνώριστη στα στόματα και τα κείμενα των επαγγελματιών της χειραγώγησης ανθρώπων.

Ας σημειώσω για όσους δεν το γνωρίζουν ότι ο Orwell στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια εργάσθηκε ως συνεργάτης πολιτικής προπαγάνδας του BBC και επαγγελματίας συντάκτης πολιτικών κειμένων και φυλλαδίων. Έτσι, οι απόψεις του διαμορφώνονται σε μεγάλο βαθμό από προσωπική πείρα. Τα παραδείγματα που παραθέτει αναφέρονται βέβαια στην εποχή του (τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ακμή του σταλινισμού στην τότε Σοβιετική Ένωση, δύση της Βρετανικής Αυτοκρατορίας), αλλά δεν νομίζω ότι ο αναγνώστης θα δυσκολευθεί να σκεφθεί ανάλογες καταστάσεις και στην εποχή μας. (ο μεταφραστής: Αντώνης Παπαγιάννης) 


Είναι βέβαια σαφές ότι η κατάπτωση μιας γλώσσας τελικά έχει πολιτικά και οικονομικά αίτια: δεν οφείλεται απλά στην κακή επίδραση του ενός ή του άλλου μεμονωμένου γραφιά. Ωστόσο, ένα αποτέλεσμα μπορεί να γίνει αίτιο, που ενισχύει το αρχικό αίτιο και επιφέρει το ίδιο αποτέλεσμα σε πιο έντονη μορφή, και ούτω καθεξής επ’ αόριστον. Μπορεί κάποιος να το ρίξει στο ποτό διότι θεωρεί τον εαυτό του αποτυχημένο, και στη συνέχεια να αποτυγχάνει όλο και περισσότερο διότι πίνει. Κάτι τέτοιο συμβαίνει και με τη γλώσσα.

Γίνεται άσχημη και ανακριβής διότι οι σκέψεις μας είναι ανόητες, αλλά η αφροντισιά της γλώσσας μας διευκολύνει τις ανόητες σκέψεις μας. Το θέμα είναι ότι αυτή η διαδικασία είναι αναστρέψιμη. Η σύγχρονη αγγλική γλώσσα, ιδίως η γραπτή, είναι γεμάτη κακές συνήθειες που διαδίδονται με τη μίμηση και που μπορούν να αποφευχθούν αν κανείς θελήσει να καταβάλει τον απαραίτητο κόπο. Αν απαλλαγεί κανείς από τις συνήθειες αυτές, μπορεί να σκεφθεί πιο καθαρά, και η καθαρή σκέψη είναι ένα αναγκαίο πρώτο βήμα προς μια πολιτική αναγέννηση, που σημαίνει ότι η μάχη κατά της κακής γλώσσας δεν είναι ιδιοτροπία και δεν αφορά αποκλειστικά τους επαγγελματίες γραφείς. […]

[…] Καθένα από τα παραδείγματα έχει τα δικά του σφάλματα, αλλά ξέχωρα από την ασχήμια που μπορεί να αποφευχθεί, δυο ιδιότητες είναι κοινές σε όλα. Η πρώτη είναι η ‘μπαγιατίλα’ των εικόνων, η δεύτερη είναι η έλλειψη ακριβείας. Ο γράφων είτε έχει ένα νόημα και δεν μπορεί να το εκφράσει, ή χωρίς να το θέλει λέει κάτι άλλο, ή σχεδόν αδιαφορεί τελείως για το αν οι λέξεις του σημαίνουν κάτι ή όχι. Αυτό το μίγμα ασάφειας και καθαρής ανικανότητας είναι το πιο έντονο χαρακτηριστικό της σύγχρονης αγγλικής πρόζας, και ειδικά κάθε είδους πολιτικού γραψίματος. Μόλις τεθούν συγκεκριμένα θέματα, το συμπαγές χάνεται μέσα στο αφηρημένο και κανείς δεν δείχνει ικανός να σκεφθεί σχήματα λόγου που δεν είναι τετριμμένα: η πρόζα αποτελείται όλο και λιγότερο από λέξεις διαλεγμένες για το νόημά τους, και όλο και περισσότερο από φράσεις κολλημένες μεταξύ τους σαν κομμάτια από ένα προκατασκευασμένο κοτέτσι.   

[…] Πολλές πολιτικές λέξεις υφίστανται παρόμοια κακοποίηση. Η λέξη Φασισμός δεν έχει πια κανένα νόημα παρά μόνο στο βαθμό που σημαίνει ‘κάτι μη επιθυμητό’. Οι λέξεις δημοκρατία, σοσιαλισμός, ελευθερία, πατριωτικός, ρεαλιστικός, δικαιοσύνη έχουν καθεμία πολλές διαφορετικές σημασίες, που δεν μπορούν να συμφιλιωθούν μεταξύ τους. Στην περίπτωση μιας λέξης όπως δημοκρατία, όχι μόνο δεν υπάρχει συμφωνημένος ορισμός, αλλά κάθε προσπάθεια να δοθεί ορισμός βρίσκει αντίσταση απ’ όλες τις μεριές.

Είναι σχεδόν παγκόσμια η αίσθηση ότι όταν ονομάζουμε μια χώρα δημοκρατική την επαινούμε: κατά συνέπεια οι υποστηρικτές κάθε είδους καθεστώτος υποστηρίζουν ότι είναι δημοκρατία, και φοβούνται ότι ίσως θα έπρεπε να πάψουν να χρησιμοποιούν τη λέξη αυτή αν την καθήλωναν σε ένα μόνο νόημα. Τέτοιες λέξεις συχνά χρησιμοποιούνται με συνειδητά ανέντιμο τρόπο. Δηλαδή, εκείνος που τις χρησιμοποιεί έχει τον δικό του προσωπικό ορισμό, αλλά αφήνει τον ακροατή του να νομίζει ότι εννοεί κάτι τελείως διαφορετικό […] Άλλες λέξεις που χρησιμοποιούνται με ποικίλες σημασίες, στις περισσότερες περιπτώσεις περισσότερο ή λιγότερο ανέντιμα, είναι: τάξη, ολοκληρωτικός, επιστήμη, προοδευτικός, αντιδραστικός, μπουρζουά, ισότητα.   

[…] Ένας σχολαστικός γραφέας, σε κάθε πρόταση που γράφει, θα υποβάλλει στον εαυτό του τέσσερα τουλάχιστον ερωτήματα, τα εξής: 
  1. Τι προσπαθώ να πω; 
  2. Ποιες λέξεις θα το εκφράσουν; 
  3. Ποια εικόνα ή μεταφορά θα το κάνει σαφέστερο; 
  4. Είναι η εικόνα αρκετά φρέσκια ώστε να έχει αποτέλεσμα; 
Και πιθανώς θα ρωτήσει και δυο ακόμη πράγματα: 
  1. Θα μπορούσα να το πω με πιο σύντομο τρόπο; 
  2. Έχω πει τίποτε άσχημο που θα μπορούσα να αποφύγω; 
Όμως δεν είστε υποχρεωμένος να κάνετε όλον αυτό τον κόπο. Μπορείτε να τον αποφύγετε απλώς ανοίγοντας το μυαλό σας και αφήνοντας τις ετοιματζίδικες φράσεις να μπουν μέσα. Αυτές θα στήσουν τις προτάσεις σας—θα σκεφτούν ακόμη και τις σκέψεις σας, ως ένα βαθμό—και εν ανάγκη θα επιτελέσουν τη σημαντική υπηρεσία να συγκαλύψουν εν μέρει το νόημά σας ακόμη κι από σας τους ίδιους. Ακριβώς στο σημείο αυτό φαίνεται καθαρά η ειδική σχέση ανάμεσα στην πολιτική και την υποβάθμιση της γλώσσας. 

Στην εποχή μας γενικά ο πολιτικός λόγος είναι κακός λόγος. Όπου δεν ισχύει αυτό, συνήθως ανακαλύπτουμε ότι ο γράφων είναι ένα είδος επαναστάτη που εκφράζει τις προσωπικές του απόψεις και όχι μια ‘κομματική γραμμή’. Φαίνεται ότι η δογματική ορθοδοξία, οποιουδήποτε χρώματος, απαιτεί ένα άψυχο, μιμητικό στυλ. Οι πολιτικές διάλεκτοι που συναντά κανείς σε φυλλάδια, κύρια άρθρα, μανιφέστα, νομοσχέδια και λόγους υφυπουργών διαφέρουν βέβαια από κόμμα σε κόμμα, αλλά όλες μοιάζουν στο ότι σχεδόν ποτέ δεν βρίσκει κανείς μια φρέσκια, ζωντανή, αυτοσχέδια μορφή λόγου […] Όταν παρακολουθεί κανείς κάποιον κουρασμένο ομιλητή στο βήμα να επαναλαμβάνει μηχανικά τις συνηθισμένες φράσεις […] έχει συχνά την αίσθηση ότι παρακολουθεί όχι ένα ζωντανό άνθρωπο, αλλά ένα είδος κούκλας […]

Ένας τέτοιος ομιλητής έχει σε κάποιο βαθμό μετατρέψει τον εαυτό του σε μηχανή. Από τον λάρυγγά του βγαίνουν οι κατάλληλοι ήχοι, αλλά ο εγκέφαλός του δεν συμμετέχει, όπως θα συνέβαινε αν διάλεγε ο ίδιος τις λέξεις του. Αν τον λόγο που βγάζει έχει συνηθίσει να τον κάνει πολλές φορές, μπορεί σχεδόν να μην έχει επίγνωση του τι λέει, όπως όταν λέει κανείς το ‘Κύριε ελέησον’ στην εκκλησία. Αυτή η κατάσταση μειωμένης επίγνωσης, αν όχι απαραίτητη, είναι οπωσδήποτε ευνοϊκή για την πολιτική συμμόρφωση.   

Στην εποχή μας, ο πολιτικός λόγος και η γραφή υποστηρίζουν σε μεγάλο βαθμό τα ανυποστήρικτα. Γεγονότα όπως η συνεχιζόμενη Βρετανική κυριαρχία στην Ινδία, οι Ρωσικές εκκαθαρίσεις και εκτοπίσεις, η ρίψη των ατομικών βομβών στην Ιαπωνία μπορούν πράγματι να υποστηριχθούν, αλλά μόνο με επιχειρήματα που είναι πολύ σκληρά για τους περισσότερους ανθρώπους και που δεν συνάδουν με τους ομολογούμενους σκοπούς των πολιτικών κομμάτων. Έτσι η πολιτική γλώσσα πρέπει σε μεγάλο βαθμό να αποτελείται από ευφημισμούς, φαύλους κύκλους και καθαρή νεφελώδη ασάφεια.

Ανυπεράσπιστα χωριά βομβαρδίζονται από αέρος, οι κάτοικοί τους διώχνονται στην ύπαιθρο, τα ζωντανά σκοτώνονται με πολυβολισμούς, οι καλύβες πυρπολούνται με εμπρηστικές σφαίρες: αυτό ονομάζεται ειρήνευση (pacification). Εκατομμύρια χωρικοί διώχνονται από τα κτήματά τους και στέλνονται στους δρόμους μόνο με όσα μπορούν να κουβαλήσουν: αυτό ονομάζεται μετακίνηση πληθυσμών ή επανόρθωση των συνόρων. Άνθρωποι φυλακίζονται για χρόνια χωρίς δίκη, ή εκτελούνται με μια σφαίρα στον αυχένα ή στέλνονται να πεθάνουν από σκορβούτο στα Αρκτικά στρατόπεδα εργασίας: αυτό λέγεται απομάκρυνση αντιδραστικών στοιχείων.

Μια τέτοια φρασεολογία χρειάζεται όταν κανείς θέλει να κατονομάσει πράγματα χωρίς να ανακαλέσει νοερά τις εικόνες τους. Για σκεφθείτε για παράδειγμα έναν βολεμένο Άγγλο καθηγητή να υπερασπίζεται τον Ρωσικό ολοκληρωτισμό. Δεν μπορεί να πει ξεκάθαρα: ‘Πιστεύω ότι πρέπει να εξοντώνεις τους αντιπάλους σου όταν αυτό θα φέρει καλά αποτελέσματα’. Συνεπώς είναι πιθανό ότι θα πει κάτι σαν κι αυτό: 

‘Αν και αβίαστα δέχομαι ότι το Σοβιετικό καθεστώς παρουσιάζει κάποια χαρακτηριστικά που ένας ανθρωπιστής μάλλον θα κατακρίνει, θα πρέπει, νομίζω, να συμφωνήσουμε ότι ένας κάποιος περιορισμός του δικαιώματος πολιτικής αντίθεσης είναι αναπόφευκτο επακόλουθο των μεταβατικών περιόδων, και ότι οι δυσχέρειες που έχει κληθεί να υποστεί ο Ρωσικός λαός είναι επαρκώς δικαιολογημένες στη σφαίρα των στέρεων επιτευγμάτων’. 

Το πομπώδες στυλ είναι κι αυτό ένα είδος ευφημισμού. Ένας σωρός από μακροσκελείς λέξεις πέφτει πάνω στα γεγονότα σαν μαλακό χιόνι που θολώνει το περίγραμμα και συγκαλύπτει τις λεπτομέρειες. Ο μεγάλος εχθρός της καθαρής γλώσσας είναι η ανειλικρίνεια. Όπου υπάρχει χάσμα ανάμεσα στους πραγματικούς και τους δηλωμένους σκοπούς κάποιου, ο δράστης καταφεύγει ενστικτωδώς σε μακρές λέξεις και εξαντλημένους ιδιωματισμούς, σαν τη σουπιά που χύνει μελάνι. Στην εποχή μας δεν μπορεί να μείνει κανείς ‘εκτός πολιτικής’.

Όλα τα θέματα είναι πολιτικά θέματα, και η ίδια η πολιτική είναι ένας σωρός από ψέματα, υπεκφυγές, τρέλα, μίσος και σχιζοφρένεια. Όταν η γενική ατμόσφαιρα είναι κακή, η γλώσσα αναγκαστικά πάσχει. Δεν έχω επαρκείς γνώσεις για να το επαληθεύσω, αλλά μαντεύω ότι η γερμανική, η ρωσική και η ιταλική γλώσσα έχουν όλες χειροτερέψει μέσα στα τελευταία 10-15 χρόνια λόγω των δικτατορικών καθεστώτων.  

Αν όμως η σκέψη διαφθείρει τη γλώσσα και η γλώσσα μπορεί να διαφθείρει τη σκέψη. Μια κακή χρήση μπορεί να εξαπλωθεί με τη συνήθεια και τη μίμηση ακόμη και ανάμεσα σε ανθρώπους που (θα έπρεπε να) γνωρίζουν καλύτερα τη γλώσσα […] Οι λέξεις, σαν άλογα του ιππικού που ανταποκρίνονται στο σάλπισμα, ομαδοποιούνται αυτόματα σε γνωστές ανιαρές εικόνες. Αυτή η εισβολή προκατασκευασμένων φράσεων στο μυαλό μπορεί να προληφθεί μόνο αν κάποιος είναι σε συνεχή εγρήγορση εναντίον τους, καθώς κάθε τέτοια φράση αναισθητοποιεί ένα μέρος του εγκεφάλου. 

Είπα παραπάνω ότι ο εκφυλισμός της γλώσσας μας πιθανώς μπορεί να θεραπευθεί. Αυτοί που αρνούνται το γεγονός αυτό θα υποστήριζαν […] ότι η γλώσσα απλώς αντανακλά τις υπάρχουσες κοινωνικές συνθήκες, και ότι δεν μπορούμε να επηρεάσουμε την εξέλιξή της με άμεση παρέμβαση στις λέξεις και τις δομές. Αυτό μπορεί να ισχύει για τον γενικό τόνο ή το πνεύμα μιας γλώσσας, αλλά όχι για τις λεπτομέρειες. Ανόητες λέξεις ή εκφράσεις συχνά έχουν εξαφανισθεί, όχι μέσω κάποιας εξελικτικής διεργασίας, αλλά με συνειδητή δράση μιας μειονότητας [...]

Η υπεράσπιση της αγγλικής γλώσσας δεν έχει καμιά σχέση με αρχαϊσμούς, με τη διάσωση παρωχημένων λέξεων και εκφράσεων, ή με τη δημιουργία μιας ‘πρότυπης αγγλικής’ από την οποία δεν πρέπει ποτέ να αποκλίνουμε. Αντίθετα, ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για την κατάργηση κάθε λέξης ή ιδιωματισμού που έχει εξαντλήσει τη χρησιμότητά του […] Αυτό που χρειάζεται πάνω απ’ όλα είναι να αφήσουμε το νόημα να διαλέξει τη λέξη, και όχι το αντίστροφο. Στην πρόζα το χειρότερο που μπορείς να κάνεις με τις λέξεις είναι να παραδοθείς σ’ αυτές.

Όταν σκέφτεσαι κάποιο στέρεο αντικείμενο, σκέφτεσαι χωρίς λέξεις, και στη συνέχεια, αν θέλεις να περιγράψεις το πράγμα που φανταζόσουν, πιθανώς ψάχνεις μέχρι να βρεις τις ακριβείς λέξεις που φαίνεται να ταιριάζουν. Όταν σκέφτεσαι κάτι αφηρημένο, έχεις περισσότερο την τάση να χρησιμοποιείς λέξεις από την αρχή, και αν δεν κάνεις συνειδητή προσπάθεια να την εμποδίσεις, η υπάρχουσα διάλεκτος θα ξεπηδήσει αυτόματα και θα κάνει τη δουλειά για λογαριασμό σου, με τίμημα τη θόλωση ή και την αλλοίωση του νοήματός σου.

Είναι ίσως καλύτερα να αναβάλει κανείς τη χρήση λέξεων για όσο γίνεται περισσότερο και να κάνει το νόημά του όσο πιο καθαρό μπορεί με εικόνες και αισθήσεις. Στη συνέχεια μπορεί κανείς να διαλέξει—όχι απλά να αποδεχθεί—τις φράσεις που αποδίδουν καλύτερα το νόημα, κι έπειτα να αντιστρέψει τη διαδικασία και να σκεφθεί τι εντυπώσεις είναι πιθανό να δώσουν τα λόγια του σε κάποιο άλλο πρόσωπο […] 

Δεν ασχολήθηκα εδώ με τη λογοτεχνική χρήση της γλώσσας, αλλά με τη γλώσσα ως εργαλείο έκφρασης και όχι συγκάλυψης ή παρεμπόδισης της σκέψης […] Θα πρέπει κανείς να αναγνωρίσει ότι το σημερινό πολιτικό χάος συνδέεται με τον εκφυλισμό της γλώσσας, και ότι πιθανώς μπορεί κανείς να επιφέρει κάποια βελτίωση αρχίζοντας από τη γλωσσική πλευρά. Αν απλουστεύσεις τα αγγλικά σου, ελευθερώνεσαι από τις χειρότερες τρέλες του δογματισμού. Δεν μπορείς να μιλήσεις καμιά από τις απαραίτητες διαλέκτους, κι αν πεις κάτι ανόητο, η ανοησία του θα είναι προφανής, ακόμη και σε σένα.

Η πολιτική γλώσσα —κι αυτό με παραλλαγές ισχύει για όλα τα πολιτικά κόμματα, από Συντηρητικούς μέχρι Αναρχικούς— είναι σχεδιασμένη να κάνει τα ψέματα να ακούγονται σαν αλήθειες και το έγκλημα σαν αξιοπρέπεια, και να δίνει μια εικόνα στερεότητας σε αέρα φρέσκο. Δεν μπορεί κανείς να τα αλλάξει όλα αυτά σε μια στιγμή, αλλά τουλάχιστον μπορεί να αλλάξει τις συνήθειές του, και από καιρό σε καιρό μπορεί ακόμη, αν χλευάσει αρκετά δυνατά, να στείλει μια τετριμμένη και άχρηστη φράση […] στο σκουπιδοτενεκέ, εκεί που ανήκει».  
 
ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ

 
Ερμηνευτικό λεξικό της πολιτικής γλώσσας.
Μιλάτε ασταμάτητα, χωρίς να λέτε τίποτε !
Σήμερα θα μάθουμε να μιλάμε την γλώσσα των πολιτικών, δηλαδή πώς να μιλάμε με περισπούδαστο ύφος, χωρίς στην πραγματικότητα να λέμε τίποτα απολύτως! Η λεγόμενη «ξύλινη γλώσσα», είναι στην ουσία μια σειρά από πολύπλοκους ημι-ακατανόητους όρους, που σχηματίζουν μια πολιτική ομιλία που λέει πολλά, αλλά δεν σημαίνει τίποτα, και χρησιμοποιείται κυρίως σε καταστάσεις αμηχανίας. Μπορείτε κι εσείς να τη χρησιμοποιήσετε όμως. Μάθετε να μιλάτε σαν πολιτικοί, και κάντε τους συνομιλητές σας να νιώσουν ηλίθιοι. Αρκεί να μιλάτε γρήγορα εμφατικά και με θράσος, υποτιμώντας τη νοημοσύνη των ακροατών σας. Το μόνο που θα χρειαστείτε είναι ο παρακάτω πίνακας. Αποτελείται από 4 στήλες και 22 σειρές. Θεωρητικά, με τον παρακάτω πίνακα μπορείτε να κατασκευάσετε  234256 διαφορετικές προτάσεις. Κάθε φορά συνδυάζετε 4 φράσεις, επιλέγοντας μία τυχαία από κάθε στήλη. Θα έχετε μια πλήρη πρόταση, όπου δεν θα λέει απολύτως τίποτα. Συνεχίζετε τον πολιτικό σας λόγο με τον ίδιο τρόπο, ξεκινώντας μια νέα πρόταση, με 4 νέες τυχαίες φράσεις από κάθε στήλη, κ.ο.κ.
X
1
2
3
4
1
Κυρίες και κύριοι
Η πραγμάτωση των στόχων που έχουμε προσεκτικά θέσει
Μας επιβάλλει να εξετάσουμε αναλυτικά
Τις υπάρχουσες οικονομικές συνθήκες και τα θεσμικά πλαίσια
2
Από την άλλη πλευρά
Η μέθοδος στην ανάπτυξη της δράσης των στελεχών
Παίζει σημαντικό ρόλο στο να καθορίσουμε
Τους άξονες μιας μελλοντικής πορείας
3
Ταυτόχρονα
Η σταθερή άνοδος στην ποιότητα και την ποσότητα των προσπαθειών μας
Μας υποχρεώνει να προσδιορίσουμε
Ένα γενικότερο σύστημα πλατιάς συμμετοχής
4
Δεν πρέπει όμως να μας διαφεύγει ότι
Η παρούσα δομή του υπάρχοντος συστήματος
Βοηθά στην προετοιμασία μας για
Τη δημιουργική στάση μας απέναντι στις προκλήσεις των καιρών
5
Με αυτό τον τρόπο
Ένα νέο μοντέλο πολύπλευρης δράσης και παρέμβασης
Εγγυάται την ευρύτερη δυνατή απήχηση ώστε να επεξεργαστούμε
Τις νέες συνισταμένες και συνιστώσες της πραγματικότητας
6
Περιττεύει να υπογραμμίσω ότι
Η αδιάκοπη προσήλωσή μας στην πρακτική τεκμηρίωσης και ενημέρωσης
Μας βοηθάει αποφασιστικά στην προσπάθεια να στερεώσουμε
Ένα δυναμικό σύστημα αντιμετώπισης των μεγάλων απαιτήσεων της εποχής μας
7
Είναι προφανές ότι
Η οργανοτική αναδιάρθωση που θα αναδείξει την πλατιά συμμετοχή των λαϊκών μαζών
Εμφανώς θα οδηγήσει νομοτελειακά προς
Ένα καινούργιο μοντέλο ανάπτυξης
8
Η καθημερινή πρακτική έχει αποδείξει ότι
Η ιδεολογική καθαρότητα όταν συνδυάζεται με το ξεκίνημα μιάς αποφασιστικής διαδικασίας ριζοσπαστικών αλλαγών
Συμβάλλει αναπόδραστα στο να τελειοποιήσουμε
Τις δαίφορες μορφές ενίσχυσης του κύρους της χώρας
9
Μπορεί να θεωρείται βέβαιον ότι
Η ανάπτυξη ποικιλόμορφης δραστηριότητας
Οριοθετεί και θεμελειώνει αποφασιστικά
Τις βάσεις μιας προοδευτικής μετεξέλιξης
10
Κατά την ενάσκηση οργανικών καθηκόντων
Η προσαρμογή της βιοποικιλότητας σε συνθήκες βιοπολιτικού ανταγωνισμού χωρίς τον νόμο της φυσικής επιλογής
Οδηγεί σε μια μεγάλη προσπάθεια για
Νέες τομές, νέες συνιστώσες, νέες ρηξικέλευθες δράσεις
11
Ο ασφαλέστερος λόγος για ένα υπαρκτό μοντέλο ανάπτυξης προβάλλει ότι
Η διείσδυση στην ενυπάρχουσα δομή μιας αφανούς δράσης
Τελειοποιεί και δρα αναπόσπαστα και αναπόδραστα
Διαθέσεις για πραγματική ενεργό συμμετοχή στο γίγνεσθε
12
Μπορεί να θεωρηθεί κοινότοπο αλλά όχι κοινότυπο ότι
Η ανάδειξη της ενδογενούς κοινονικης ανάδρασης
Συμβάλλει σε οριοθέτηση για
Τα στοιχειώδη δομικά στοιχεία που δρουν αναπόδραστα και αναπόσπαστα από την όλη δομή
13
Ποιός θα μπορούσε να αμφισβητησει την θέση ότι
Ο εντεταλμένος κοινωνικός περίγυρος που καθορίζει τις αναπτυξιακές διαστάσεις
Δομεί και στηρίζει με την οντότητά του
Τα πραγματικά αποστάγματα της συνεκτικής συμπαγούς διάστασης των επιμέρους μελών
14
Είναι πρόδηλο κυρίες και κύριοι ότι
Η δομική διάσταση της ενδογενούς αντισυμβατικότητας που πληρεί εσωτερικεύσεις στερεοτύπων
Συμπαρασύρει και ενισχύει δράσεις για
Το πραγματικό περιεχόμενο του διακυβεύματος που δομεί τις εναλλακτικές δράσεις
15
Δεν θα ήταν υπερβολή να ισχυρισθώ ότι
Η επιτακτική δομική συνιστώσα του συστήματος δομεί, προβάλλει και στοιχειοθετεί μια μεταμοντέρνα εκδοχή όπου
Ανελίσσει επεκτατικά την πρόσθετη δόμιση για
Τις καθημερινές επιδιώξεις που συμβάλουν σε ενεργή διάθεση μπροστά στο έργο
16
Μπορεί να θεωρηθεί ως πάγια αρχή που προάγει την πολιτική ενάργεια
Η σύγκλιση στο άνω φράγμα του ελάχιστου κάτω φράγματος μιας συνολικής δομής συνεκτικής πυκνής και συμπαγούς
Προσάπτει ισχυρές ενδείξεις για
Γενικευμένες προσεγγίσεις μιας κοινωνικής πλην καθολικής δράσης του συνόλου
17
Ανεξαρτήτως της εκάστοτε προσωπικής προσεγγίσεως
Ο πραγματικός δομικός συντελεστής πράξεων και έργων που συνδέονται λογικά και δομικά συνιστά μόρφωμα έτσι ώστε να
Διανθίζει την προοπτική της ανάπτυξης και δράσης των αντικειμένων μεσα από
Αυστηρές δομικές ενδοαναπτυξιακές αντιφάσεις του συστημικού πράττειν
18
Περιττεύει να υπογραμμίσω την σημασία αυτών των στοιχείων  διότι
Η διαμέτριση σε κάθε συνολική οντότητα που έχει πεπερασμένη υποκάληψη για κάθε άπειρη κάλυψη
Εξαρτά την κλειστότητα με την συμπάγεια των ιδιοτήτων που προβάλλουν ως
Την αλήθεια για την ενδοατομική κοινωνική διαστρωμάτωση του όντως όντος
19
Η ποικιλόμορφη και πλούσια εμπειρία μας
Το δυνάμωμα και η επέκταση δομών
Μας υποχρεώνει να προσδιορίσουμε και να καθορίσουμε
Τις δαίφορες μορφές ενίσχυσης της επιρροής μας
20
Η επιμέλια της οργάνωσης και προπάντων
Η πλατιά συμμετοχή των μαζών στις σχετικες διαδικασίες
Μας δίνει σε μεγάλο βαθμό την ευχέρεια να εκτιμήσουμε
Τις καλύτερες συνθήκες για την επιττάχυνση του εργου μας
21
Τα ιδεολογικά κριτήρια όταν συνδιαστούν και
Το ξεκίνημα μιας αποφασιστηκής καμπάνιας
Αποτελούν μια πολύ συμαντική βάση για
Την παγείωση των στόχων μας
22
Με μια πιο βαθιά και ρεαλιστικότερη ματιά
Την ανάληψη ευθήνης του καθενός από εμάς
Εγκαινιάζουν μια διαδικασία που συμβάλει στο να τελειοποιήσουμε
Την διαυγή και κρυστάλινη θέση μας
Ορίστε λοιπόν! Μάθετε κι εσείς να μιλάτε σαν πολιτικός. Το μόνο που θα χρειαστείτε, είναι ο παραπάνω πίνακας, και μπόλικο θράσσος!